«Ноччу (на белорусском языке)»

1229

Описание



1 страница из 2
читать на одной стр.
Настроики
A

Фон текста:

  • Текст
  • Текст
  • Текст
  • Текст
  • Аа

    Roboto

  • Аа

    Garamond

  • Аа

    Fira Sans

  • Аа

    Times

стр.

Яўген Каршукоў

Ноччу

Яна расплюшчыла вочы i не адразу зразумела, што яе разбудзiла... Прыслухалася. Але ўсё было цiха. На столiку, паблiзу, цiкаў будзiльнiк. Стары будзiльнiк, з вялiкiмi рымскiмi лiчбамi. Святло месяца рабiла пакой зялёным. I жоўты цыферблат таксама. Толькi стрэлкi выразна чарнелi супраць лiчбы "адзiн"... Гадзiна ночы! Яна ўздыхнула, павярнулася на другi бок. I тут убачыла, што яго няма побач, што адна палавiнка дзвярэй у суседнi пакой, дзе спяць дачка i ўнук, прыадчынена...

Яна паспешлiва, з трывогаю, устала з ложка, намацала нагамi шлёпанцы i, стараючыся не шумець, асцярожна прасунулася ў прыадчыненыя дзверы...

Тое, што яна ўбачыла, вельмi напалохала яе: схiлiўшыся, ёв стаяў, доўгi i страшны, над ложкам унука... Увесь нейкi зялёна-блакiтны... Стаяў i нешта рабiў худымi даўжэзнымi рукамi. Яе спалохалi гэтыя рукi. Што ён робiць?! У соннай галаве мiльганулi самыя неверагодныя думкi... Падаўшыся ўперад, яна ўжо збiралася крыкнуць. Так, каб разбудзiць усiх у хаце - дачку, унука... З гэтым дзiкiм крыкам яна гатова была кiнуцца да яго i абаранiць нi ў чым не вiнаватае дзiця. Перад вачыма былi тонкiя рукi, знаёмыя i страшныя рукi...

Але яна не крыкнула... Жах у яе вачах раптам змянiўся здзiўленнем. Яна недаверлiва глядзела на рукi. Глядзела i адчувала, як раўней б'ецца яе сэрца. Усё яшчэ насцярожана, яна сачыла за кожным iх рухам. А рукi - дрыжалi. Але жэсты былi мяккiя, пяшчотныя. Доўгiя i сухiя, як сукi, пальцы бясшумна i ласкава папраўлялi дзiцячую коўдрачку... Яны толькi папраўлялi!

Маўклiвая, яна стаяла ўсё там - ля дзвярэй. I ўжо з цiкавасцю назiрала за iм. Цяпер ёй было крыху сорамна за свой ранейшы жах. Ёй не верылася, казачнымi здавалiся i гэтыя рукi, i гэты незвычайна мяккi, палагаднелы твар старога, залiты цьмяным святлом...

Яна падумала, што век пражыла з iм i, магчыма, не зусiм добра ведала яго характар. Часам i не ўгадаеш, чаго ён хоча. Асаблiва ўчора. Такi раз'юшаны ён яшчэ нiколi не быў. Дачкi, што прыехала з вячэрнiм цягнiком, не захацеў нават бачыць. "Хай пераначуе i выбiраецца! Хай жыве, як хоча!" - крычаў ён. Нiбыта яна, нябога, у чым вiнавата. Так здарылася... Нарадзiла iм унука. А хто яму бацькам даводзiцца - не кажа. Ёсць унук i няма зяця. Таго зяця, аб якiм стары заўсёды марыў i гаварыў суседу, калi быў у добрым настроi:

- Кажаш, хату ладзiць трэба? Трэба... Трэба, браток, подрубы мяняць. Але я ўжо не здолею... Хай зяцёк ужо рамонты робiць, яму тут жыць!

Комментарии к книге «Ноччу (на белорусском языке)», Евгений Коршуков

Всего 0 комментариев

Комментариев к этой книге пока нет, будьте первым!

РЕКОМЕНДУЕМ К ПРОЧТЕНИЮ

Популярные и начинающие авторы, крупнейшие и нишевые издательства