«Маленькая жанчына (на белорусском языке)»

Кузьма Чорны

Маленькая жанчына

Яны iшлi ляснымi сцежкамi i глухiмi закуткамi. Iшлi з дзецьмi. Меншых неслi на руках. Яны былi маўклiвыя. У гэтай маўклiвасцi было адзiнае для ўсiх iх пачуццё - вялiкае i наймацнейшае за ўсё, што асталося цяпер у iх жыццi. Гэта была нянавiсць, i ёй не было нi канца, нi меры.

Найбольш гэта былi жанчыны. Былi маладыя, былi i сярэднiх год, былi i старыя, але iшла сярод iх адна "жанчына" са "сваiмi дзецьмi", у якой адной з'ядналася ўсё, што было напiсана на многiх тварах, што жыло ў многiх душах. Гэтай "жанчыне" было год дванаццаць, i вяла яна з сабой двое дзяцей. Большаму хлопчыку было год сем, меншай дзяўчынцы - год пяць. Гэтую дзяўчынку яна нават разоў са два спрабавала падносiць на руках. Было гэта паблiзу i раўналежна дарозе з Менска на Маскву.

Бадай-што кожны з гэтых людзей перажываў сваю асабiстую крывавую драму. Адзiн не ведаў, дзе ў страшную хвiлiну дзелiся бацькi, другi не ведаў, дзе дзелiся дзецi. Дзецi, якiя iшлi адны, не ведалi, дзе дзелася мацi. Але ўсе iшлi на ўсход, ад ворага. I ўсё асабiстае злiлося ў кожнага ў адно з усiмi.

Дванаццацiгадовая жанчына, якая вяла сваiх дзяцей, не ведала, што гэта за дзецi. Яна iх спаткала на дарозе адных i ўзяла пад сваю апеку. Калi выйшлi на палявую дарогу i калi з'явiўся над галовамi нямецкi драпежнiк, яна цвёрдым голасам загадала сваiм дзецям упасцi на зямлю i ўпала сама. Увесь натоўп жанчын i дзяцей ляжаў на зямлi, пакуль пералятаў ненаеднiк. Здавалася, што ён ужо мiнуў гэтае месца, але тут ён, зверху напэўна, заўважыў некалькi белых хусцiнак на зялёнай зямлi. Праз гул матора сыпануўся дробны кулямётны стук i так жа дробна сыпануўся на распасцёрты нiц на зямлi натоўп град куль.

Што ж у гэтую хвiлiну рабiла дванаццацiгадовая жанчына? Упаўшы грудзьмi i тварам на зямлю, каб перачакаць бяду, яна заснула самым сапраўдным сном. Трэцiя суткi яна не спала нi часiны i ўсё iшла.

Высыпаўшы кулi, немец зрабiў круг i паляцеў далей. З нейкага iнстынкту дванаццацiгадовая жанчына адразу прачнулася, паднялася на ногi, падняла сваiх дзяцей i стала ў ланцуг усяго натоўпу. I неўзабаве яна ўжо iшла далей, прысутуленая, маўклiвая, з завостраным ад нуды i небыту носам, у стракатай хусцiнцы на мiлай дзiцячай галоўцы. Твар яе сабраўся ў адну рысу, непарушная ўпартасць паклала на яго сваю пячаць. Вочы накiраваны былi ў адзiн-адзiны пункт - глядзелi туды, што ўжо было знойдзена i вядома.