«Практыкаванні»

Практыкаванні (fb2) - Практыкаванні [calibre 0.9.44] 750K скачать: (fb2) - (epub) - (mobi) - Сергей Иванович Дубавец

Сяргей Дубавец

ПРАКТЫКАВАННІ

Проза, эсэ, крытыка

Проза

«...ПАСЯРОД ВЕСКІ СТАЯЎ ЧАЛАВЕК...»

Пасярод вёскі стаяў чалавек. Занадта звычайны, каб я мог назваць яго дзіўным. Таму — крыху дзіўны чалавек стаяў пасярод вёскі. Але не менш дзіўна ён выглядаў бы i пасярод места. Вясковы — не вясковы, гарадскі — не гарадскі. Невядома, што за чалавек.

Ён стаяў пахіліўшыся наперад. Гэтак становяцца людзі, якіх жыццё зрабіла дзейнымі, не спытаўшыся ў ix саміх. Хоць, можа, яны й самі былі б не супраць... На твары ў чалавека адбілася пакута. Ці, магчыма, ён перад тым доўга глядзеў на сонца.

Цяпер сонца ўжо села, i наўкола былі толькі неба з маляўнічымі міражамі, толькі зялёныя ўтравелыя пйгоркі, на якіх пасвіліся чорныя коні, толькі белы аднапавярховы будынак з няўцямным надпісам ці то "Ваня", ці то "Баня".

Міма чалавека па дарозе праходзілі людзі.

— Ты не Шашаль? — спытаўся нейкі дзед.

— Не,— усміхнуўся чалавек.

За людзямі ішлі каровы. У адной, сівой, з разматляных цыцак выцякала ў пыл малако.

— Ты не Жук? — спыталася ў чалавека цётка-пастырка.

— Не,— усміхнуўся чалавек.

Чалавек раз-пораз паціраў сваё няголенае падбароддзе, паглядаў на свае заплямленыя чаравікі, мацаў, калі нікога не было блізка, паміж ног, дзе ў нагавіцах разышлося шво. У роце яму не так каб балеў, але муляў зуб...

Чалавек увесь час нспружана адчуваў гэта: i няголенасць, i дзірку паміж ног, i зуб. Магчыма, тое напружанне i была прысутнасцю ў ім жыцця.

A міма ўсё праходзілі людзі, усе пыталіся ў яго: "Ці не Жук? Ці не Павук?" I ішлі рэйсавыя автобусы. Яны прыпыняліся каля чалавека i газавалі далей. А ён усё стаяў ды стаяў. Надыходзіла ноч.

Чаму ен не ішоў куды i не ехаў? Можа, аглядаў прыгажэнны адвячоркавы краявід? Ці — кагосьці чакаў? А можа, ніхто i нідзе не чакаў яго?

Пра што ен сабе думаў?

Не ведаю. Той чалавек — гэта быў я.

ВЕРА Ў СЯБЕ

1.

Мая мілая, мілая Вяргіня.

Трохі дзіўна, што мы так мала ведаемся, a ў лістах ужо пішам адно аднаму самае шчырае i дарагое.. Дзіўна i хораша... Ці ж не праўда, што калі ты зусім адна, тады саромецца — пошла, a пісаць што-небудзь пошлае — сорамна? Як на споведзі. Часам я нават думаю, што ўсё гэта пішу не табе, а сабе. Пішу i ўяўляю твой твар, рукі, лёгкую сукенку, якую ты насіла, калі я апошні раз прыязджаў у Рыгу. Памятаеш, я піў каву, седзячы на тваім ложку, i гартаў старую латышскую кнігу. Тады мне ўвесь час карцела падалаваць твае рукі — яны былі так блізка. Такая ты падалася прыгожая, такая родная...

Цяпер, калі прыеду зноў, буду сарамліва хаваць вочы. Але гэта так спакусліва — казаць пра самае патаемнае.

У мяне, каб па-сапраўднаму, яшчэ не было ніводнае дзяўчыны. I заўсёды, калі надаралася якую правесці, дык я бянтэжыўся. Дзе іншы ўзяў бы пад руку ды абняў, я пачынаў разводзіць дэмагогію, бліскаў эрудыцыяй, увесь час баючыся, што рукі нашыя выпадкова сутыкнуцца ці занадта выразна сустрэнуцца вочы...

Такія лісты, як гэты, я таксама ніколі яшчэ не пісаў, ніколі не спавядаўся. Будзеш смяяцца — такі небарака.

Але. Пэўне, усё так i ёсць. Я яшчэ сам добра не разабраўся. Мусіць, гэта банальна i ўсё такое, але каб я мог... ну, быць з дзяўчынай, каб рабіць усё рашуча, я павінен верыць. Проста верыць у свае сілы i пачуцці. I кожнага разу ўпэўненасці не стае, ці што?

Пішы мне.

Твой Антон

2.

Дарагая Вяргіня.

Мінуў другі тыдзень, як я адправіў табе ліст. У школе пачаліся заняткі, i дырэктрыса паабяцала сурова караць за прагулы. Але ўсё адно на ўроках няма i паловы класа. Каму цікава слухаць настаўніка, у якога ў роце дохлыя мухі? Тым больш што цяпер добрае надвор'е, самыя вандроўкі. Што да мяне, дык я набраў кніг i сяджу як апантаны над гісторыяй Беларусі.

Памятаеш, калі мы блукалі па старой "біржавай" Рызе, а потым выйшлі на новы рынак, ты ўсё здзіўлялася i смяялася з маіх куртатых латышскіх словаў. Я тады лез з пытаннямі да крамяных цётак, якія гандлявалі яблыкамі. Цёткі пасміхаліся, а то нават крыўдавалі, i ты перакладала з маёй "латышскай" на сапраўдную латышскую мову. Тады ж я пачуў ад цябе пытанне: няўжо ўсё гэта настолькі важна?

Выходзіць, што так. Мой сябра i я ў сваіх дамах гаворым па-беларуску з прынцыпу. Бо нашыя дзяды гаварылі гэтай мовай да самае смерці i перадалі яe сваім дзецям, нашым бацькам. А нашыя бацькі нам ужо не перадалі. Яны лічаць, што гэтак лепей.

Я зайздрошчу латышам. Табе не трэба пярэчыць тваім бацькам з-за роднае мовы.

А можа, мы нейкія вырадкі?

Спачатку, калі я толькі знайшоў нашу мову ў кнігах i пачаў пільней слухаць, што кажа баба Адэля, мне здавалася, што я адкрыў цэлы свет, таямнічы i невядомы. Там была свая дзіўная гісторыя, свае імёны i нават манеры. А мы жылі, нічога гэтага не ведаючы. Асабліва захапілі мяне постаці Усяслава Чарадзея, Вялікага Вітаўта, Кастуся Каліноўскага i... Уладзіміра Караткевіча. Вось дзе жарт! Памятаеш, тады ў Рызе пра Караткевіча распавяла мне ты, а я толькі лыпаў вачыма. Гэты чалавек канчаткова рассляпіў мне вочы. I ўжо здавалася, што змяняецца ўвесь наш край, што ўсе думаюць толькі пра тое, пра што мы з сябрам, i што хутка ўсе спыняцца i скажуць: «Чакайце! Гэта ж мы забыліся, што мы беларусы!»

Але мінаў час. Я бачыў, што нічога не змяняецца, i не мог зразумець, чаму. Людзі толькі адмахваліся ад нас альбо паблажліва спачувалі нам. Маўляў, бедныя, прыдумалі сабе праблемку.

Я разумею, што трэба i ім дапамагчы ўбачыць наш таямнічы свет. Трэба ісці i распавядаць ім пра Усяслава i Вітаўта. Дзень пры дні, пакуль яны нарэшце не прачнуцца. Але для гэтага трэба вельмі моцна верыць у сябе, у свае сілы. А такой веры мне якраз i не стае. Можа, ты ведаеш, скуль бярэцца ўпэўненасць? Напішы мне.

Твой Антон

3.

Дарагая Вяргіня!

Не ведаю, які ўжо раз сядаю да стала, каб напісаць гэты ліст. А на дварэ восень. Я зноў вяртаюся да свае споведзі, калі адчуваю найбольшую самоту i зноў не магу заклеіць капэрту. Гэта ж незваротна.

Апошнім часам, калі я думаю пра нашыя адносіны, мне здаецца, што мы вельмі блізкія, нават родныя людзі. Можа, нам варта быць разам?..

Але я не ведаю, ці кахаю цябе i што такое каханне. Проста мне вельмі хочацца быць разам з табою. Ты скажаш, што гэта банальна? Няхай так.

Кожнага разу я думаю, што заутра напісаў бы табе лепш, больш упэўнена i рашуча. Але настае заўтра, i я зноў не магу. Хаджу па кватэры, нешта чытаю, гляджу тэлевізар i раптам згадваю сваю бабку Адэлю. Яна казала: калі моцна засумняваешся, падыдзі да вакна i ўважліва паглядзі ў яго. Я гляджу. Там дрэвы... I адпраўляю гэты ліст.

Твой Антон

4.

Дарагая Вяргіня!

Цяпер у нас мокрая зіма. Усё наўкола шэрае, снег ляжыць нейкі потны, i ў калюгах плешчацца дождж.

Калі пішу табе, кожны раз прыгадваю той дзень, калі мы сядзелі ў тваім пакоі, i думаю, ці было гэта шчасце? Мусіць, не. Мусіць, шчасця ў сапраўднасці наогул не бывае. Шчасцем было чаканне той сустрэчы (як доўга я шукаў твой дом!). Шчасце — чакаць i ўспамінаць, Што? Папросту нейкую прыемнасць, нейкае духовае ачышчэнне. Так і адзін наш настаўнік кажа, што толькі ідыёт можа быць шчаслівы. Нармальнаму чалавеку заўсёды нечага не хапае. Мне, напрыклад, не стае ўпэўненасці. Я апошнім часам раблюся нервовы i мала каму веру. Каб не гэтыя лісты...   Твой Антон

5.

Добры дзень, Вяргіня!

Сення на вуліцы нейкія акселераты зноў за мову назвалі «крестом». Хоць бы самі па-руску гаварылі чыста... Дый адкуль ім ведаць, што я ў вёсцы ніколі не жыў, толькі так, бываў. Спрачацца кожны раз не будзеш, a змаўчыш — перастанеш паважаць сябе. Дык я змаўчаў.

Бачыш, сам падстаўляю галаву пад тваю непавагу. Вядома, есць за што. Давай, так i трэба!

Мусіць, так i трэба, каб беларусы пераходзілі на бок мацнейшага, да рускіх, а тых, хто не пераходзіць, усяляк бэсцілі ды зневажалі. Чым горш, тым лепш.

Мусіць, i добра, калі найлепшы сябра няспынна папікае цябе, што ты не так зірнуў, не тое сказаў, не тым тонам.

Мусіць, так i трэба, каб з усімі гуляць у нейкі дурацкі тэатр, быццам нічога не здарылася...

Адкажы мне, мусіць, так i трэба пісаць табе бясконцыя лісты, ведаючы, што ты ўсе адно не адкажаш, як не адказвала на ўсе папярэднія...

Прабач, я сарваўся. Нешта гэта часта са мной за апошні час.

Антон

6.

Добры дзень, Вяргіня.

Вось i яшчэ адзін дзень. Я закінуў школу. Будзе што будзе. Можна, напрыклад, пайсці працаваць. Раней было сорамна: такі боўдзіла вісіць на шыі ў бацькоў. А поым гэта зрабілася проста нецікава. Дый навошта выдумляць сабе лішнія клопаты? Я ледзь быў не засіліўся ад гэтых навыдумляных клопатаў. I вось усё скончылася сення.

Усю раніцу я сядзеў ля вакна i глядзеў, як з мокрага снегу тырчаць чорныя дрэвы. Іхнія ствалы на снезе здаюцца цеплымі, як целы. Кожнае дрэва стаіць там, дзе колісь упала зернетка, на сваім месцы, i працягвае свае нязграбныя крывыя рукі да іншых.

Я падумаў, кал i ў каго i ёсць поўная вера ў сябе, дык гэта ў дрэваў. Яны ж не кідаюцца ўвесь час сюды-туды, a ўпэўнена растуць угару, не зважаючы ні на што. Гэта так зайздрасна, i гэтага так не хапае людзям. Людзі шмат церпяць ад няверы ў сябе i адзін у аднаго, ад няўнэўненасці.

Апрануўшыся, я пайшоў у парк. Нейкі час шукаў тое, што хацеў, пакуль не абраў маладое чорнае дрэва, якое расло, раўнаважна раскінуўшы галле ва ўсе бакі.

Я прытуліўся вуснамі да шурпатай кары i шэптам распаввў усю сваю гісторыю.

Яно доўга маўчала, гэтае дрэва. Потым аказалася нейкім глухаватым, надрыўным голасам:

— Вы... вы дарма думаеце, што ўсе так проста. Вы так не думайце. Вы дарма лічыце, што возьмеце ад нас веру i ўпэўненасць, а тады сам сабою прыйдзе спакой, зручны сэнс усяго навокал i вас самога. Вы ашукваеце сябе.

Яно выглядала вельмі вінаватым, гэтае дрэва. I ў кожным слове яно нібы прасіла ў мяне прабачэння.

— Не ашуквайце сябе. Наша вера — пакута. Ад самага наражэння i на ўсе жыцце. Гэта сляпая вера ў тое, што ты ўзыдзеш, што будзеш расці, i ніякае дзіця не зробіць з цябе дубчык... Мы верым, што не спілуюць, што не парэжуць на дошкі, што там, дзе абрэзалі голле, цела загоіцца хутка, што хопіць сілы праз усялякую навалу ўстояць, выжыць... Мы верым, i таму мы не людзі.

Пасля гэтых словаў, ці паверыш, я ўбачыў ягоны твар — малады і неяк зусім незваротна заплаканы. Між тым дрэва працягвала:

— Можа, гэта i дзіўна для вас, тады даруйце. Але гэта ж праўда. Наша вера не дазваляе нам ганарыцца, баяцца ці саромецца. Гэтая вера адна, адзінае, што толькі есць у душы, адзінае пачуцце. Нас могуць параніць, могуць забіць. Мы ж можам толькі верыць, што гэтага не здарыцца...

— Але ж,— перабіў я,— але ж нельга так, каб усе пачуцці замяняла вера. Гэта ўжо нейкі фанатызм.

— Не-не... Прабачце, вы зноў ашукваеце сябе. I ў вас, у людзей, напачатку заўседы толькі вера. Напачатку кожнага жыцця ляжыць вера, што яно будзе добрае, што яно будзе...

I тут я зразумеў, што, калі памяняюся з ім, мне давядзецца аддаць ці не самае карыснае, што есць у чалавеку — сумлеў, які заўсёды бывае так дарэчы. Не, Вяргіня, не хацелася мне ўсе жыцце хадзіць з заплаканым тварам.

I ведаеш, адразу знікла мая няўпэўненасць, як быццам яе й не было. I я адразу адчуў пах гэтага дрэва. Натуральны пах змоклага парку. Толькі нешта прачулае зварухнулася ўва мне. Усе ж вера ў нас, мусіць, аднога гатунку, i слезы, i гора. Але ў чалавека есць яшчэ i радасць, хай сабе толькі адна радасная хвілінка ў жыцці. A ў дрэваў?

— A ў дрэваў? — спытаўся я.— Няўжо няма ніводнага светлага дзянечка?

— Напэўна, есць,— ледзьве чуваць быў глыбокі надрыўны голас.— Дакладней, на ўсім жыцці есць адна светлая пляма. Гэта — вера... А плачуць дрэвы тады, калі іхнія надзеі не спраўджаюцца. Дрэвы найчасцей застаюцца пакрыўджаныя ад людзей, а не ад прыроды. Таксама, як i людзі...

I яно змоўкла.

А я пайшоў дахаты пісаць гэты ліст, Цяпер, як i калісьці, сканчаю яго словамі: чакаю адказу.

Твой Антон

7.

Привет, Антошка!

Ты меня просто завалил письмами. А ведь знаешь, что я совсем не понимаю по-белорусски. Писал бы, хоть как умеешь, на латышском языке.

Мне кажется, что ты там скучаешь в своем Минске. А может, я ошибаюсь?

У меня ничего хорошего. Учусь. Летом буду поступать в университет на экономический факультет. Раньше ленилась готовиться, а теперь совсем туго со временем. И зло берет, и смех, что не успеваю. Как не злиться, только села заниматься, смотрю, уже полночь. Мама кричит: «Пойдешь ты спать или нет! Потом утром разбудить невозможно!..»

Боюсь, Антоша, что уже и надоела тебе. Так что заканчиваю свою болтовню, хотя мне была очень приятна эта минутка.

Пиши, буду ждать.

Виргиния

8.

Мая мілая, мілая Вяргіня.

Трохі дзіўна, што мы так мала ведаемся, a ў лістах ужо пішам адно адному самае шчырае i дарагое. Дзіўна i хораша...

1982

ГОН

Усё калі-небудзь пачынаецца i калі-небудзь сканчаецца. I нішто не мае пачатку i не мае канца. Бо не існуе часу, а есць толькі стома i старэнне.

Без пачатку настае восень i без канца доўжыцца восеньская ноч. Астывае зямля. Замярзаюць калюгі. Падаюць з галля даўкія жалуды... Не ўчора, не заутра, але восеньскай ноччу. Бо ноч не мае сваіх учора i заўтра, не мае пачатку i не мае канца.

Адзін за адным змяняюцца восеньскія дні. Спарадкаваныя, падлічаныя, названыя.

Дзевятнаццатага верасня, пятніца. Увечары капалі бульбу. Ледзь набралася чатыры мяхі. На зіму трэ будзе дакупляць у Агаты Сідорыхі ці ў Івашкевічаў... Другога кастрычніка, панядзелак. Сымонькавая дзеўка прывезла з горада нейкага журналіста. Жаніцца, мусі, будуць... Семнаццатага кастрычніка, аўторак. Усю ноч ішоў дождж, а з раніцы стала вельмі холадна. Мой жа Андрушка дагэтуль ходзіць у летнім, раздзеты, не мае цёплых баціначкаў... Дзесятага лістапада, нядзеля. Апоўначы на хверму прыходзіў сякач-адзінец ды звеў у лес калгасную свінню. Кажуць, свінню вылічаць у Ахрэміхі, бо ў той дзень не выйшла на чарадоўку... Дваццатага лістапада, серада. Сатварылася гэтае апавяданне. А на золку памерла суседка, цетка Агата. Увесь час вельмі прасілася, каб дацягнуць да вясны...

Адзін за адным змяняюцца дні восеньскай ночы. Гэтак заўсёды будзе i заўсёды было.

...У халоднай сырой цемры раставалі абрысы дрэваў i зоркі. Ноч хавала ў сабе асветленыя вокны далёкіх будынкаў i самотны жывы цень. Нібы цень той быў часткай рухавага начнога цемрыва. Толькі азяблая трава выдавала ягоную прысутнасць, ягоны раздвоены след Ён то круціўся на месцы, то раптам кідаўся наперад, то заміраў. I ўсё ж няўхільна пасоўваўся паўз край густога хмызняку, не рызыкуючы выйсці на адкрытую зажвіраную пустку.

Адтуль жоўтым промнем свяціў пражэктар. Якраз у гэтыя хмызы, з якіх мог прыйсці той, каго тут зусім не жадалі бачыць.

I ен прыйшоў. Салодкі восеньскі сверб прыгнаў яга да новае калгаснае фермы, а страх да часу стрымліваў у цямрэчы. Толькі ж блякне страх, як блякне ўсялякае жаданне ці нежаданне ў непераможным парыве інстынкту, шарэе, як цяпер шарада на раніцу неба. I толькі павісквае ўсярэдзіне, як віскалі на аціхлай ад людзей ферме свінні.

Гэткі быў дзень восеньскай ночы. Нібы далекі напамінак пра непазбежнасць, якую часам вусцішна адчуваюць дзеці i зусім не адчуваюць старыя, бо чым бліжэйшая смерць, тым больш няўцямны яе надыход. I для мятліка, які пырхае ў агні, агонь нябачны, бо ўсё вакол агонь i агонія.

Дзік з'явіўся адтуль, скуль яго не маглі чакаць. Ён бег з боку пасёлка, па дарозе, цягнучы ззаду свой пляскаты цень, бег роўна i бязгучна. На якую хвіліну зашоргаў жвір пад ягоным важкім целам, i зноў стала ціха.

Даўней на месцы фермы стаяла гаспадарская сядзіба. Дзік прыходзіў сюды гэткай самай восеньскай ноччу i лепей за свойскіх ведаў тут усе забудовы i хады.

Зараз жа ен нервова сноўдаў каля вільготнага цаглянага мура, шукаючы якога праходу. Высокія жалезныя вароты былі зачыненыя, але пад імі заставалася ладная шчыліна. Сякач сунуўся ў яе рэзка i безаглядна. I засеў. Востры, паедзены ржою край вароціны балюча раздзіраў хіб. Палохала ўласная нямогласць, i дзік пачаў адчайна тузацца. Пажада ягоная ўжо блыталася з жахам, i было цяпер усе адно, куды ён вырве свай надрэзанае цела.

Усярэдзіне нібыта пачулі яго. На свінарніку ўсчынаўся страшэнны вэрхал. І калі дзік урэшце прашчаміўся, ферма проста выбухнула крыкамі й дурнымі спевамі патрывожаных свінняў.

Людзей у будынку не было. Між загародкамі праставаў слаба асветлены цэментовы праход. Сям-там стаялі настылыя лужыны. Усе гэта, невядомае, здзіўляла, але ўжо не палохала. І сякач супакоена пасунуўся наперад.

...Паволі сціхалі крыкі. На ферме таксама была ноч. У рудаватым паўзмроку i ў пары, што падымалася над загародкамі, у сонным падрохкванні тутэйшых насельнікаў — быў дзень восеньскай ночы.

Калі сякач пралез у загародку, там збіліся ў кучу i абаўрэла пазіралі на госця. Яны нібы выстаўлялі сваю безабароннасць, просячы спагады. Але ж часта тое, што робіцца, каб выклікаць шкадаванне, выклікае жорсткасць! I дзік адчуў у сабе гэтую даўнюю затоеную нянавісць да голых свінняў i злосна рохкнуў.

Навокал, у дзесятках вачэй, не было ані цікаўнасці, ані страху, ані пагрозы. Застыглым позіркам нейкай ідыёцкай весялосці яны разглядалі яго, старога, параненага секача ca збітымі капытамі ды зламаным іклом.

Ён ступіў наперад i прыпаў на калені. Падлога была крывая, схіленая так, каб жывелы маглі толькі трымацца на ей. Гэтак сам сабою прыбіраўся гной, i яны, нерухомыя, барзджэй нагульвалі вагу.

Нянавісць i прыкрасць ад падзення адлеглі, i яго апанаваў той самы салодкі сверб. Ля загародкі, па роўным, сякач шуснуў у кучу жывёлаў i, цесануўшы лычом у бок, адбіў адну свінню ад статка.

Вакол рохкалі, нібы гаварылі пра нешта. Але гэтак толькі здавалася, бо не гавораць, не маючы мовы, i не маюць мовы, не маючы патрэбы ў ей.

Адбітая свіння абышла яго i цяпер, цялепаючы вушамі, чакала, што будзе далей. Тым часам сякач убачыў гаспадара загародкі. Па схіле да яго ўзыходзіў друзлы брудны кныр. Падышоўшы, ен прыветна матлянуў галавой. На пысе ягонай быў такі самы выраз весялосці. Аднак сякач ужо напружыў ногі i падабраў цела, гатовы да бойкі. І калі кныр зноў матлянуў галавой і вясёла рохкнуў, сякач бліскавічна выцяў яго іклом па шыі. Кныр запішчэў i, спалохана адскочыўшы назад, не ўстояў на схіле ды проста апоўз у гной.

Ён коўзаўся ў цэментовым раўчуку, а з парванае шыі біла чырвоная юха. Дапяўшы, што гэта, мусіць, i ўсе, кныр жаласціва закрычаў, i разам з ім зноў крычала ўся ферма. Крык гэты спачатку аглушаў, потым патроху аддаляўся і, нарэшце, знік, як знікалі тая пустка i тыя хмызы, як адпускае небяспека i страх, як знікала некуды гэтая сырая восеньская ноч. Пахла сцюдзенай цвіллю. Дзік гнаў здабычу на паплавы.

...Яна не ўпарцілася, але бегла марудна, бо дагэтуль не бегала ніколі. Калматыя дрэвы атрасалі на яе рэшткі колішняга дажджу, асыпаўся пад ейнымі нагамі прыбярэжны пясок, раставала ў смузе бляклае ранішняе сонца. Усё гэта было невядомае, i не было чым гэта ўсвядоміць. А то поплеч, то крыху адстаўшы, шыбаваў сякач.

Наўкола высіліся магутныя дубы, i зямля была слізкая ад жалудоў. Дзік лётаў паміж дрэваў, гуляў са сваёю здабычай, удаваў спрыт i дзяціную бестурботнасць. Толькі ж убогі той, хто выдае сябе за маладзейшага, як убогі тэатр, дзе ацяжэлыя старцы граюць няўцямную для ix трагедыю Рамана ды Юлыгі.

Нічога не атрымлівалася ў старога секача. У сырасці дрэнна гаілася рана. I ўжо не так вясёла, як жаласціва пазірала на яго змучаная фермаўская свіння. Свінню трэба было вяртаць. Гэткі закон навязала адзінцу прырода. Яе трэба весці назад. Без шчэці яна спруцянее зімой.

...Гэтым разам на ферме ўжо не свяціў пражэктар, але там былі людзі. Дзік адчуваў іхнюю прысутнасць, чуў галасы, i таму гэтым разам далей за хмызы не пайшоў. Борздзенька патрапала да варотаў разбеганая на волі свіння. Нядобрым брэхам зайшоўся недзе сабака.

Сякач павярнуў у лес. Ён быў знямоглы i згаладнелы. Неяк раптам накацілася старасць і, відаць, назаўседы знік той салодкі сверб, што прыгнаў яго сюды. Гэта было незваротна, як пройдзены шлях, калі гэты шлях апошні, гэта значыць самы цяжкі i самы дзіўны, бо не прыводзіць ен нікуды.

Раптам дол трэснуў пад ім i абваліўся. Дзік толькі ціха рохкнуў i паспрабаваў агледзецца. Вакол была сырая i чорная цемра. Уверсе, у квадраце пасткі, зеўрала пустое неба.

Сякач ускочыў на ногі i адразу ж апаў. Hoгі былі перабітыя, з ранаў сачылася кроў.

Ён не крычаў у яміне, як колісь, калі яшчэ здолеў вырвацца ад людзей. Тады была сіла, а цяпер ён часта адчуваў стому i прадчуваў смерць. Гэта было як нудны холад усярэдзіне, i ніколі так, як цяпер, не хацелася жыць. Бо хоча той, хто не мае, прагне той, у каго адабралі. Крыўдна яму, адабранае засталося нябачным i неспазнаным.

Трэба было нечага чакаць: людзей, смерці альбо чаго-небудзь яшчэ, але не ратунку. Бо настаў момант, калі ўжо не бывае ратунку. Тады здраджвае самае святое, што жывіла цябе ад нараджэння...

Сякач апусціў галаву, заваліўся на бок i выпрастаўся. Навокал зрабілася i зусім чорна. Пахла падмоклай зямлёю.

Пройдзе час, уверсе з'явяцца людзі. Бяззубы дзядзька з выцвілымі вачыма i тоўстая кабеціна ў гумовым заплямленым хвартуху. Яны будуць радасна лаяцца па-свойму, i дзік зноў не зразумее іхняе мовы. Нарэшце яны будуць усе большымі глыткамі каўтаць астыглае чырвонае віно, густое-густое, як ягоная кроў. Ці гэта i будзе кроў, салодкая, як віно...

Аднак па яго не прыходзілі.

Пачынаўся яшчэ адзін дзень. I ніяк не наставала смерць.

А можа, гэтак цяпер i будзе? Заўседы... Будуць ісці i не будуць прыходзіць людзі, будзе наставаць i ніколі не настане смерць. Бо нішто не мае пачатку i не мае канца. Без канца гэтая восень, i без пачатку гэтая восеньская ноч.

1984

ТАМ

1.

Паступова, адна за адной, на снежным абшары ўзнікалі чорныя рысы. Яны лучыліся паміж сабой у квадраты, трохкутнікі, трапецыі. I чым бліжэй мы падыходзілі, тым выразнейшымі рабіліся фігуры. Гэта былі хаты. Адна, дзве, тры... Веска...

— Апошняя,— сказаў Герхард.

Мы крочылі па глыбокім нетрывалым снезе. Снег набіваўся ў боты. Боты важчэлі, хліпалі цёплай ад ног вадой.

Пад снегам быў лёд. Рака. Здавалася, што веска таксама, як i мы, на рацэ, i толькі на час спынілася ў сваім падарожжы.

Я ўзяў прыгаршчы снегу i абмыў твар.

Паказалася сляпое, непатрэбнае сонца.

Ззаду паўз бераг валюхаўся наш зялёны грузавік. Гюнтар не рызыкнуў пераганяць машыну па ледзе.

Веска была на беразе. Каля першае хаты мы адчулі цвёрдую, прамерзлую зямлю пад нагамі.

Герхард піхнуў весніцы, паказаў мне рукою на хату i павёў астатніх далей па вясковай вуліцы.

Я ступіў у сенцы i ўдыхнуў гарачага задушнага паветра.

У святліцы на печы, на лавах, проста на падлозе сядзелі людзі.

— Тут уся веска,— сказаў чалавек у кажусе з белай наручнай павязкай.

— Добра,— я згадаў, што толькі сёння кажу гэтае слова ўжо з дзесяты раз.— Пачынай.

Ён згодна хільнуўся i выйшаў з хаты.

Дзеля пэўнасці я яшчэ раз паўтарыў «добра» i рушыў за ім.

Некаторыя хаты ўжо ахапіў сыты жаўтлявы дым. Было па-ранейшаму зацішна.

Паліцай абышоў хату i цяпер булькаў з каністры на ганак. Ён ашчэрыўся, неяк спрытна падсунуўся да мяне i праз гнілыя зубы крыкнуў:

— Пардон... ix... Батракоў.

— Добра,— сказаў я.— Хутчэй.

На падворку з'явіўся Герхард. Ён гучна паўтарыў: «Хутчэй».

Паліцай замітусіўся i зноў крыкнуў, цяпер ужо Герхарду:

— Мая фамілія Батракоў.

— Добра,— сказаў Герхард.— Ідзі, яшчэ раз палічы людзей.

Паліцай кінуўся ў хату.

Тым часам я зачыніў дзверы, паставіў падпор i адышоў на некалькі крокаў. З забітых вокнаў пачулася чалавечае выццё. Герхард шпурнуў запалку, i хата ўмэнт загарэлася.

...Мы рушылі далей па снежным цаліку. Наперадзе над даляглядам навісаў густы туман. Здавалася, неба сышло на зямлю, бо ўсё — i ўнізе, i ўверсе — было аднолькавага светла-шэрага колеру.

На якую хвіліну самотны крык сарваў цішыню.

— Мусіць, гэта той паліцыянт,— заўважыў я.

— Мусіць, так,— азваўся стомленым голасам Герхард.

Ужо зусім блізка з левага боку чакаў наш зялёны грузавік. Гюнтар пазіраў на нас з кабіны.

Крыху далей, справа, у смузе праглядвалася купка салдатаў. Яны сышліся да сухога лазняку i цяпер грэліся каля вогнішча. Гэта была наша каманда. Хударлявы Ганс размахваў рукамі. Ён заўсёды нечым забаўляў астатніх.

Герхард адчыніў дзверцы i сеў у кабіну.

— Скажы ім, што праз тры хвіліны выязджаем. На сення ўсе.

Я ступіў на глыбокі нечапаны снег. Здавалася, што нічога не адбываецца на гэтай зямлі, што, акрамя нас, тут нішто не рухаецца, не гаворыць. Вакол была толькі ціша i змярцвенне.

Пад нябеснай шэранню гублялася белае зімовае сонца...

2.

Што гэта было перада мной? Сутонне. Цемныя шыбіны. Акно? Вялікі аснежаны двор... I сцены будынкаў. I нават грукатлівыя перабоі далёкага цягніка.

Усе гэта мроілася за цёмным шклом, але ўсяго гэтага там не было. Я хацеў, намагаўся нешта ўспомніць, i яно ўспаміналася, але не маё. Там, за шклом, стаялі кнігі.

Як счэпленыя вагоны хуткіх экспрэсаў, беглі адзін за адным тамы класікаў. У імклівым руху ix адчуваўся спакой. Тамы сучаснікаў стракацелі, свяціліся прыхаванаю пыхай: «Бяры, разгарні нас. Мы ўсе з дэдыкацыямі!» Побач з ненатуральна тоўстай, шмат разоў падклейванай руінай, назву якой немагчыма было разабраць, суседзіў сілком запіхнуты ў паліцу патрапаны часопіс з алоўкавым надпісам на зрэзе: «Там».

Там, за кнігамі, я ўжо бачыў слаба асветлены пакой. Чалавек за часопісным столікам перабіраў аркушы машынапісу. Прыглушаныя галасы. Я ледзьве разбіраў словы...

— Мне, малады чалавек, не выпадае рэцэнзаваць вас. Надта ж розныя ў нас уяўленні. I падыходы. Таму i падтрымаць вас я не змагу. Не стану. Бо, як на маю думку, дык тут у вас не пра вайну, якую мне давялося зведаць асабіста. I, дарэчы, не апавяданне, як вы прыдумалі падпісаць. Усе гэта неяк штучна... Дый не паверыў я вам.

Ён гаварыў зусім прыязна, крыху пакутуючы ці, можа, іранізуючы.

А я ўжо кудысьці адыходзіў, знікаў з гэтага мроіва. I голас мой прагучаў таксама аднекуль з-за сцяны, глуха:

— Што ж...

— Вы, спадзяюся, не з разлікам, a ў нейкім сваім шчырым парыванні пісалі гэта? — ен паказаў на машынапіс.— Толькі навошта? Вайна...

— Пішуць пра тое, ціто найбольш хвалюе...

—...перад усім пра тое, што добра ведаюць. А вы? А вам з выгляду няма i дваццаці. Напэўна, i бацька ваш у вайну яшчэ падшпаркам бегаў. Адкуль вы можаце яе ведаць? З кніг ды з кіно? Але расхожыя сітуацыі, розныя штатныя дэталі — гэта яшчэ не веданне вайны.

/«Парадокс: я, ваенны пісьменнік, упэўнены ў тым, што ніхто лепш за ветэрана пра вайну не напіша, спадзяюся, аднак, што тэма i справа мая не спыняцца i пасля мяне, але не магу пажадаць гэтаму маладзёну ці ягонаму раўналетку: вось, маўляў, вам бы там пабываць! Там, у падпаленай хаце, адкуль не вярталіся. Ніхто не вярнуўся. Толькі гэтыя герхарды, понтары, гансы. Ды той, хто напісаў пра ix, хто ix сёння прыдумаў. Дзіўны хаўрус! Пацукі!.. Я толькі магу пажадаць ім маёй смерці. Тады, маўляў, як хочаце... Як жа блізка, аказваецца, шчырая заклапочанасць лёсам наступнікаў i гэтае «пасля нас хоць трава...»/

Ён быў высока, вышэй за мяне, дзесьці на сваіх аблоках. На аблоках са сваіх твораў, прэмій, званняў... Такія, мусіць, калі й падаюць, дык падаюць там, наверсе. Ён упадзе, а мы ўсё адно будзем бачыць толькі ягонае воблака — з ім цi без яго... Такі не дасць пераконваць сябе. Але каму я яшчэ выкажуся, калі яшчэ прыкладуся да гэткай лінаркі, калі яшчэ сыдуся з такім i, можа быць, сцверджу сябе, вырвуся з мроіва i атрымаю яснасць? Хоць начну.

— Вядома, з кніг ды з кіно, з пераказаў. Толькі цяпер усе мы такія, з кніг ды з кіно, з расхожых фрагментаў. Але мы пішам. Бо што ні кажыце, а вайну мы ведаем. Можа, зусім па-свойму, але не скажона. Так шмат было кантрольных званкоў, што ніяк не зваліш на сапсаваны тэлефон.

А ён разглядаў свае рукі, тэпці, мэблю ў пакоі. I голас ягоны далятаў ужо сапраўды не з-за сцяны, а аднекуль зверху.

/«Цяпер ён пачне пра актуальную ядзерную пагрозу, пра парваныя родавыя карані. Ягоны дзед загінуў дзе-небудзь у Ростаку, у апошні дзень вайны. Напэўна, яму патрэбная парада... Каб жа я мог ведаць, што яму трэба. Каб я ведаў, як яно ўсё робіцца i што будзе заўтра. Не скажаш жа яму, што сам вечна вагаешея. Тут спраўджанае выйсце — ментарскі тон. Кажы абы не пра тое, што думаеш, i яны самі складуцца: парады, высновы. Аж самому дзіўна стане»./

— Хто гэта «мы», пакаленне? Але ж i шмат вы на сябе бераце! — ён, здаецца, крыху разнерваваўся ці, можа, развесяліўся.— Як жа вы сабе гэта ўяўляеце, вайну? Ну, хоць бы скуль, па-вашаму, яна бярэцца?

Пісьменнік устаў, i мне здалося, што на далёкай станцыі нехта рэзка тузануў рынду. Мяне ўсё адно як панесла:

— А гэта ад безвыходнасці. Ад безнадзейнасці. Гэта яшчэ Эклезіяст казаў, што няма нічога новага пад сонцам. I ягоныя словы спраўдзіліся. Да трыццаць трэцяга года людзі сапраўды ўсяго зведалі і паспрабавалі. Усё практычна, ці тэарэтычна, ці гіпатэтычна вынайшлі. Нічога новага не свяціла. Гэтаксама адбываецца з чалавекам, калі ён трапляе ў стан поўнае бесперспектыўнасці i бачыць адзінае для сябе выйсце ў самагубстве. Вядома, усярэдзіне ў такога чалавека заўсёды кволіцца нейкі сумлеў. Можа быць, нават нейкая надзея. Тое самае i з цэлым людствам. У апошнюю вайну тым сумлевам для яго стаў аптымізм вашага пакалення. У маштабах свету гэты рэвалюдыйны аптымізм i перамог безвыходнасць. Дый безвыходнасць не мела тады дастатковага арсеналу знішчэння.

Я пачынаў ужо барабаніць, як на іспыце, абы толькі ўкласціся ў адведзены ягонай паблажлівасцю рэгламент. З прыкрасцю я слухаў уласны голас, які ішоў з-за сцяны, не могучы ані выправіць, ані нават прыпыніць яго...

— Нарэшце сёння мізарнее i той сумлеў самагубцы. Бо вы не ўмееце ў поўнай меры перадаць нам свайго аптымізму i свайго ваеннага вопыту. З іншага боку, цяпер ужо больш чым дастаткова бомбаў.

Я памкнуўся быў запярэчыць. Пра маршы міру, пра тое, што бомба была ўжо ў сорак пятым,— але голас мой, падобны цяпер да вуркатання, не прайшоў праз сцяну i зліўся з мерным тахканнем далекага цягніка.

/«Мяне непрыемна крануў гэты «наш» даваенны аптымізм. Можа таму, што кожнае маладое пакаленне схільнае ўсё вымяраць сабою як ідэалам, а значыцца, i пра аптымізм гэты яны не могуць казаць без іроніі. Праўда, я не думаю, што быў тады большы аптыміст, чым яны зараз. I ўсё адно непрыемна»./

Атрымалася невялікая пярэрва. Пісьменнік, здаецца, нават абурыўся трохі:

— Аднак тэорыя! Ды ў вас рукі ў сопаце. Вы мажацеся!.. Нічога новага! Падумайце лепш, што нічога ў свеце не паўтараецца, нішто не аднолькавае, гэта значыць новае. Кожнага разу новае.

— Толькі без адкрыццяў, без знаходак. Так, адна драбяза.— Цяпер я адчуў, што ўжо не толькі голас, але й думкі мае за сцяной.— I вы хочаце, каб мы гэтым жылі? Расшчапілі яшчэ на што-небудзь якія-небудзь пратонні i чакалі, як здзяйснення ўсіх мар, прыходу чарговае вясны?..

— Дык вы ж пішаце. Вось вам — творчасць: кнігі, музыка, фарбы... Шукайце.

Пісьменнік канчаткова забраўся на свой парнас i цяпер кідаўся адтуль яблыкамі. Чамусьці менавіта яблыкам.

— Кнігі ўсе напісаны, падлічаны ўсе сюжэты. Вы гэта ведаеце лепш за мяне. Нам застаецца толькі мяняць месцамі вашыя словы. Музыка з грукатам правалілася ў электроніку. Джаконда, яна стала белым квадратам на чорным фоне. Усе.

— Ну, тады бярыце спадчыну, жывіцеся ею, у ей шукайце новае.— Падобна, што ен ужо проста таргаваўся. Каб адчапіцца, ці што? Як на рынку: купляйце гурочкі. Не хочаце? Тады, калі ласка, дулі. Не? Ага, вось бярыце спадчыну.

— Прапануеце ўсе жыцце хадзіць у абносках?

— А што вы скажаце наконт моцных пачуццяў: каханне, нянавісць, прыгожае, агіднае?

— Гэтага хапае. Толькі ўсё яно ў кнігах ды ў кіно. У тэлевізары, ад якога боязна адвярнуцца...

Ён маўчаў, а я стаяў захоплены i напалоханы лагічнасцю сваіх высноваў. Я ніяк не хацеў згаджацца з тым маім голасам, які гучаў з-за сцяны. Бо той голас ставіў проста ў тупік. I тады я штомоцы крыкнуў:

— Дык што ж выйсце?

/«Такая ўжо няўдзячная гэта справа — разважаць пра лес сусвету... Здольны ен ці не, але пісьменнікам яму не стаць. Гэта я адразу зразумеў, прачытаўшы ягоны абразок... A калі б не зразумеў, я параіў бы яму не чапаць гэтага. Няхай яно будзе ў падтэксце. Там павінна быць тое, што цябе хвалюе. А тут, зверху,— тое, што ты добра ведаеш. I не наадварот. Ну, вось i чаканая выснова. Як заўсёды прапісная i цалкам слушная. Аднак...»/

— Вы, бачу, заблыталіся, таварыш Эклезіяст. А выйсце, між іншым, у тым, каб не шукаць выйсця для ўсіх. Па-першае, усе — гэта тое самае, што й ніхто. Па-другое, я думаю, не кожны мае патрэбу ў вашым выйсці. Магчыма, не час для праметэяў... Шукайце свае. I, можа быць, іншым дапамагайце знаходзіць. Кожнаму — свае. Новае — у сабе...

Ён яшчэ нешта казаў, але словы ягоныя паволі рабіліся неразборлівыя, да таго ж хутка цямнела ў тым загадкавым пакоі. A калі ўсе канчаткова знікла i сціхла, я зразумеў, што па-ранейшаму стаю каля кніжнае паліцы i намагаюся прачытаць назву на карэньчыку ненатуральна тоўстай паклеенай кнігі. Я, напэўна, задумаўся, бо цяпер назва чыталася вельмі легка: «У святле неабвержных фактаў». Што ж, мякка кажучы, не без прэтэнзіі. Але, шаноўны,— сказаў бы я цяпер невядомаму аўтару,— не бывае неабвержных фактаў. Як i «абвержных» — не бывае. Бо самі па сабе факты ані на што не прэтэндуюць...

3.

Сэрца чагосьці сарвалася. Я хадзіў па лесе. Унукі недзе побач бегалі. А я грыбы збіраў... Не, гэта ж зімою. Вунь як з рота пара валіць. Якія тут грыбы...

Успамінаў я сваю маладосць, свае першыя крокі. Toe апавяданне нешта згадалася. «Там»! I як жа бэсціў мяне прызнаны парнаснік!

Не, не памятаю. Хацеў прыгадаць i вось — забыўся. Ці, можа, не свае што ўспомніў. Сэрца сарвалася. Нейкая слабасць нацекла ў калені. Ногі падламіліся. I я паваліўся. Проста на снег. Пад камель старога дуба.

Паволі нямела ўсярэдзіне. I нешта думка прычапілася, што больш не ўстану.

Гэх, як ен мяне бэсціў! Ну i слушна. Чаго гэта смаркач узяўся пісаць пра вайну? Ен у гэтым, мабыць, цынізм убачыў. Маўляў, я гарэў, а ты — не. Мне папраўдзе баліць, а ты сабе свой боль прыдумаў... Сваімі халоднымі мазгамі.

Не сказаў я яму тады, што мне ўжо дваццаць тры i што служыў. Нават ваяваў трохі. Але навошта цяпер пра гэта ўспамінаць? Даўно няма таго пісьменніка. А можа, i не было? Можа, i праўда, штось не свае я ўспомніў?..

Снег вакол белы-белы. Усе адно як мая сівая галава...

Зіма, зіма якая!

Чаму гэта жыццё лічаць толькі летамі? Можна было б i зімамі. Зрэшты, i лічаць жа жыццё, а не сон, не смерць... Зіма вельмі падобная да магільнага сну. Асабліва калі яна апошняя. Летаў шмат, a зіма толькі адна...

— Апошняя,— прашаптаў я i прыплюшчыў павекі.

Маё жыцце...Няхай нічога асаблівага не зроблена, a паміраць не хочацца. Дзе ж тыя хлопчыкі мае падзеліся? Вось спахопяцца, а дзеда няма.

Не, паміраць не хочацца. Можа, таму й не хочацца, што нічога не зроблена?

A ўсё ж добра ен мяне бэсціў. Кажа, шукай, новае шукай, у сабе. Пэўне ж, не аднаму мне ен гэта казаў. Бо тады ўсе кінуліся шукаць. I калі кожны зазірнуў у сябе ды знайшоў сябе, тады выявілася, што й без вайны есць безліч усялякіх важных спраў.

I я таксама не зацыкліўся, шукаў. Ды так на паўдарозе мяне старасць i спыніла. Толькі й даўмеўся, што нешта трэба такое, каб адначасова i вечнае, i новае. А што? Не ведаю...

Мяккая зімовая дрымота ахоплівала мяне, сплятала ў галаве нечаканыя думкі, якія цяпер здаваліся прарочымі, ратунковымі.

Вадома, кожны раней ці пазней сустрэне смерць. Тут усе пастаўленыя да аднаго муру. Усе роўныя ў правах, магчымасцях, нават у абавязках. Роўныя, але розныя. Калі ты паверыў у безнадзейнасць, дык нічога, апроч гэтага самага мура, i не ўбачыш. Калі табе вельмі хочацца жыць — убачыш вакно. I самы пасрэдны краявід з гэтага вакна здасца табе самым родным i дарагім. Нарэшце, калі ты конча пастанавіў жыць — убачыш дзверы...

Во якія дзівосы! А спачатку быў толькі мур.

Трэба распавесці пра гэта. Я найду. Гэта ж выйсце. Не для тых, вядома, каго зваліць старасць, а для тых, хто валіць сябе сам. Пайду...

Я сілком расплюшчыў павекі i ўбачыў дрэва. Вялізны зімовы дуб падымаўся нада мною ў аблокі, несучы да ix воблака сваей кроны. Па ўсім целе дрэва-волата струменілі сокі, яны напаўнялі карані-жылы, якія прагна ўпіліся ў мерзлую зямлю. Там, пад яе халоднай карою, цяклі жывыя рэкі, i недзе пад імі свяціла нязгаснае, непаўторнае сонца.

Дуб загайдаў галінамі, спуджана хільнуўся кронаю ўбок. Гэтак спуджана косіць вокам конь, які вязе мерцвяка.

1984

НЕМАЧ

Спачатку я думаў пра жанчын... Я часта думаю пра ix на вуліцы. A калі апынаюся з імі ў адным ложку, мне нясцерпна хочацца пісаць! Я, далібог, здатны на нешта геніяльнае. Асабліва ў тую хвіліну, калі ніяк немагчыма адлучыцца да стала.

Потым я заўсёды дакараю сябе. Бо потым у мяне нічога не атрымліваецца. Я зноў іду па вуліцы i думаю пра жанчын. Я думаю, што ў тую хвілю, калі не здолеў пісаць, жанчына была падобная да вялікае рыбіны. Мне ўяўляецца акула ці, у лепшым выпадку, нэрпа... Праўда, нэрпа не рыба, але не ў гэтым рэч. Я думаю, што той, хто прыдумаў русалак, прымаляваў да хваста другую палову ад лішняе велікадушнасці. А той, хто параўноўвае жанчын з рознымі пухнатымі, ласкавымі навобмацак істотамі: коткамі, зайцамі, вавёркамі,— вялікі прымітыў. Асабіста я, калі жанчына пачынае хваляваць мяне, не знаходжу для яе лепшага слова, чым жанчына. I ўсё. Гэта як спакуса. Пасля таго — рыбіна. А перад тым яны ўяўляюцца мне птушкамі. Сініца, дзятліца, кура... Яны не хвалююць мяне. I ў гэтым — пуставатае, але, відаць, нармалёвае жыццё, калі цябе, адурэлага, не кідае то ў вар, то ў лёд...

Такім чынам, я думаў пра жанчын, Мяне цешыла тое, што думаю шчырую праўду i не хлушу сам сабе. Я нават супакоіўся, забыўся на свае сапсаванае натхненне i крочыў досыць упэўнена, хоць без мэты. Аж пакуль не пабачыў яе. Яна ішла насустрач i так паглядзела на мяне, што я адразу звярнуў у нейкую браму. Каб непрыкметна паглядзець ей услед.

Не скажу, што я разбіраюся ў паставах. А як пачну разважаць, дык страчваю цікавасць. Яшчэ раней, чым тая пастава сыдзе ў натоўп. Я ж толькі i прашапчу: «Нішто...» Не надта каб пажадліва. Прашапчу i агледжуся.

...Гэтым разам вакол былі могілкі. Знаёмыя, я памятаў ix яшчэ з дзяцінства. Між задымленых i людных гарадскіх вуліц яны былі бліжнім ад дому гаем. I дзед прыводзіў мяне сюды на шпацыр, у чыстае хваёвае паветра.

Уваходзячы, мы спыняліся каля гэтага каменнага анёлка на высокім пастаменце. I я разглядаў пухкі дзіцячы твар, на якім дажджы i пыл намалявалі брудныя пісягі. Адное крылца абсыпалася, i замест яго з плечука тырчала ржавая арматурына. Я пытаўся ў дзеда: ці не таму анёлак плача, што яму баліць крылца? А дзед адказваў, што помнікам не баліць. Але я адчуваў, што дзед i сам не надта верыць у свае тлумачэнні.

— Гэта наш род, наша памяць,— паказваў дзед на доўгія шэрагі аснежаных узгоркаў, з якіх вытыркаліся помнікі.

Ён спыняўся каля мармуровых плітаў i нават у мароз доўга стаяў з непакрытаю галавою.

— Чаму ты так доўга стаіш? — пытаўся я.

А дзед адразу ішоў далей, зноў паўтараючы: «Гэта наша памяць, нашы пісьменнікі».

Мой дзед i сам быў пісьменнікам, аўтарам прыжыццёвага шасцітомніка. Пасля яго, здаецца, не перавыдавалі. Я спрабаваў чытаць некаторыя ягоныя раманы — «Муравейніцу» i яшчэ нешта. Яны не асабліва мяне ўразілі.

— Калі ты вырасцеш,— казаў мне дзед,— ты таксама будзеш пісаць кнігі. A калі памрэш, праз трыста гадоў, таксама зоймеш сваё месца тут. Як твае продкі. Тут увесь наш род, наша радзіма.

— I я таксама буду падпісвацца «Жнівень»?

— Не,— усміхаўся дзед.— Ты знойдзеш сабе іншы псеўдонім. Напрыклад, Снежань ці Верасень. Тое, чаго яшчэ не было.

— А «Верасень» ужо быў,— пярэчыў я.— Ёсць такі таматны сок.

— Ну, тады Снежань,— сканчаў размову дзед.— Снежань яшчэ не заняты.

Мы йшлі праз могілкі, i дзед заўседы апавядаў мне, хто тут ляжыць. Але я не слухаў яго i амаль нічога не запамінаў. Я ўжо тады разважаў пра жанчын. Часам мне здаецца, што я думаю пра ix ад нараджэння. А тады мне вельмі падабалася жоўтая скульптура нейкай багіні ў зусім празрыстай сукенцы. Я нават не верыў, што яна каменная. Пазней яна некуды знікла, i я стаў думаць толькі пра жывых жанчын.

— Гэта наша гісторыя,— пачынаў дзед сваю экскурсію каля брамы.— Гэтым магілам сотні гадоў. Па іменах на плітах мы прасочваем мінуўшчыну нашае Бацькаўшчыны...

— А гэта — пачатак нашага стагоддзя,— казаў ен, калі мы набліжаліся да капліцы ўсярэдзіне кладоў. I зноў называў розныя прозвішчы.

Мы праходзілі пад высокімі хвоямі паўз магілы дзедавых сяброў i набліжаліся да задняе агароджы. Тут яшчэ заставалася пустое, вольнае месца, дзе сям-там прухнела ўсялякае пахавальнае смецце.

— Дзеду,— пытаўся я,— а гэта нашая будучыня?

Але дзед не любіў гэтага пытання i ніколі не адказваў на яго. Толькі ў апошні раз, перад тым, як зусім злег, ен сказаў мне:

— Не дуры. Будучыня — гэта ты.

А мне тады падалося, што ен зноў не зусім шчыры...

Дзеда хавалі на той самай пустцы. Сабралася шмат пісьменнікаў. Спачатку мы стаялі разам з мамай, а пасля яе запрасілі людзі з аргкамітэту. А я апынуўся сярод музыкаў i міжволі слухаў іхнюю гаману.

— Все-таки отвыкаем мы от этой музыки,— казаў скрыпач. Ён стаяў спінаю да мяне і, здавалася, проста разважаў уголас.— Еще совсем недавно где только не услышишь: и в парке, и на сцене, и по радио. А теперь... Знаете, когда где-то вдруг заиграет духовой оркестр, все равно что, пусть бодрый марш или вальс,— меня каждый раз подташнивает. Будто где-то хоронят человека.

— Значит, по-вашему, место духового оркестра сейчас только на кладбище? — спытаў бубнар, не гледзячы ў бок скрыпача.— Может быть... Но тогда что тут делаете вы, со скрипкой?

— Он решил, что раз уж нам суждено вымирать, то надо поскорее выжить нас из последней цитадели! — пасміхнуўся трубач і, нібы шукаючы згоды, паглядзеў на мяне.

— Ерунда... Между прочим, покойник в завещании просил именно скрипку. Я даже слышал, что он сам был то ли поэтом, то ли композитором. Правда, из местных,— сказаў скрыпач.— Так что согласитесь, у меня было больше шансов играть на сегодняшних похоронах. Хоть я и пришел сюда впервые.

— А мы часто,— сказаў трубач.— Тут, кстати, только писателей и хоронят. Поэтому и к нам то лирника, то жалейку, то какого-нибудь цимбалиста приставят. Один раз даже пианист был. Но мы привыкли. Шопен-то один. Главное, чтобы вы партию знали.

— Партию? Си-до-си-ля-соль-фа-диез, «Воспоминание о герое», знаю... Правда, какой там герой?!

— Да,— згадзіўся бубнар.— Но людей много.

— Покойнику повезло,— растлумачыў трубач.— Не каждому так хорошо организуют.

Тым часам труну ўстанавілі каля ямы. Пайшоў снег, i века не здымалі. Наперад выйшла некалькі мужчын. Яны пракерхваліся, азіраліся па баках, рыхтаваліся прамаўляць.

— Не надоедает вам такая работа? — спытаўся скрыпач.

— Кто его знает,— адказаў бубнар.— Мне даже нравится этот парк, гармония деревьев и памятников. Идешь по аллее и чувствуешь, что вокруг какая-то таинственная история, культура. Все это ушло, вымерло, и мы ничего этого не знаем. Люди, которые лежат здесь, забрали все с собой...

Я глядзеў, як сняжынкі асядаюць на ягонае турэцкае бухала, i чакаў, што будзе, калі ен ударыць калатушкай.

А каля труны ўжо выступаў першы прамоўца. Трубным барытонам ен казаў, што смерць Жніўня зусім не павінна азначаць, што прыйшоў канец лета, маўляў, Жнівень не кане ў Лету. Пасля каламбуру разок пляснулі ў ладкі. Сталі выступаць іншыя. Мажны двухметровы мужчына падзяліўся ўспамінамі пра дзеда, пра тое, як «харошы друг» любіў збіраць грыбы на пісьменніцкіх дачах, а барадаты невялікі чалавечак прачытаў мудрагелісты верш пра тое, што нябожчык не адмаўляўся ад кампаніі. Пасля дзеда закапалі.

Згадваю, што ў тую хвіліну мне страшэнна не схацелася быць пісьменнікам. Праўда, я ўжо друкаваў вершы ў піянерскай газеце. Адступаць не было куды. I ўсе ж да сёння сядзіць ува мне тая даўняя нехаць. Мае кніжкі ляжаць у кнігарнях, маўчаць крытыкі, чытачы не чытаюць. Дзеля каго пішу? Ужо ж не для сябе самога...

Згадваючы, я набліжаўся да задняе агароджы могілак, туды, дзе ляжаў дзед. Там, на лаўцы каля магілы, нехта сядзеў. Я падышоў бліжэй i схаваўся за дрэва.

Сярод снежных гурбаў незнаёмец у цемным пільчаку i белай панаме піў з рыльца віно. Пустыя пляшкі ён складаў перад сабою, на магіле дзеда. Часам незнаёмец адрываўся ад піцця і, звяртаючыся да мармуровага помніка, давіўся словамі. Нібы закусваў імі.

— Па-німа-ю... Ты ca мной ни хощ-щ-щишь... Ты нащ-щ-щальства... А ты пе-е-ей... Ты срабощ-щ-щим класам ни хощ-щ-щишь... Та-да я са...

Ён дапіў пляшку, выпусціў яе з рук, асеў на калені і, збіраючы з магілы снег, стаў прыгаршчамі запіхваць яго сабе ў рот.

Я пазіраў на незнаёмца нібы зачараваны. Гідзіўся й цешыўся адначасова.

Абапёршыся на агародку, ён устаў, але не змог знайсці веснічкі. Таму памкнуўся быў пералезці. Аказалася завысока. Хацеў прасунуцца паміж прутамі i не пралазіў. Урэшце ён зваліўся на магілу i замер.

Я падышоў да ягонага распластанага цела i штурхануў чаравікам у бок. П'яны толькі невыразна мацюкнуўся. Тады мне давялося паставіць яго на ногі i цягнуць пад руку назад, да брамы. Чамусьці гэта я рабіў вельмі ахвотна. Чамусьці ўсяго мяне напаўняла нейкае вясёлае шаленства.

— Па-нима-ю... Ты нащ-щальства... — вёрз п'яны, засляпіўшы вочы i ледзь перабіраючы нагамі. Не раз ён падаў, я падымаў яго, i гэтак дабраліся мы да брамы.

...На вуліцы я зноў убачыў яе. Гэтым разам яна спынілася i сказала:

— У нас з табой глыбокія вочы.

— Значыць, гарачыя вусны,— прамовіў я нарыхтаваны адказ. П'янога начало ванітаваць.

— Шкада, што вас двое,— хмыкнула яна,— а са мною няма сяброўкі.— I пайшла.

Я непрыхавана глядзеў ей услед i быў гатовы прысягнуць, што ў яе першакласная пастава. Млява соўгаючы хвастом, яна знікала між водарасцяў-праходжых. А мне нясцерпна захацелася пісаць. I не было як адлучыцца да стала. Толькі вусны самі нашэптвалі нешта.

Можа, й добра, што надарыўся гэты п'янтос. Добра, што яна пайшла. Добра, што мяне не чытаюць. Добра, калі ты нікому не патрэбны.

1987

ЭСКІЗ

— Гады ў рады, чалавеча. Я тут каля цябе прысяду. Ажно ўпрэў трохі, хоць такі мароз. На вуліцы вецер кусаецца, а тут у вас ціха. Мірна. То ж мы з табой паседзімо — пагаворым. Хто ж нас асудзіць... Вып'ем, вядома. Па кропельцы. Ага. Дзе цяпер выпіць можна? Адно на могілках. Так бы мовіць, загналі п'янства ў труну. То i патрактуемся. Дармо, што чарачкі няма. Яно i так...

А ты не зважай, чалавеча. Я тут не новік. Не першы год. Гэта ты, бачу, леташні. Ім-мануіл Е-фі-мовіч... Чакай, снег разграбу... Бор-сук. Ці Барсук? Ну, а я, значыцца, Мікода. Рабочым у суседняй краме. Вунь у «Трыкатажы». Штодня якія-небудзь міма праходзяць i ўсё перакручваюць: то двакатаж, то разкатаж. I смяюцца. Колькі ўжо можна з гэтага смяяцца?

Ну, вось i пазнаёміліся. За тое па каўточку.

Шмат з кім я тут перазнаёміўся. Самы стары — граф нейкі, ля ўвахода, з трынаццатага году ляжыць. У склепе. Я там, калі дождж... Тут больш генералы ляжаць, начальства ўсялякае. Каб без чыноў — не стракаў. Myci, простых тут i не хавалі ніколі. Але прыходзіць розны народ. Вып'юць, закусяць i далей, па сваіх справах. Утульна, зацішна.

А ты, мусі, таксама якое начальства. Гэткага табе помніка паставілі. Пакуль жывы быў, дык не сустрэліся б. Мяне б да цябе не пусцілі, а ты да мяне i сам не пайшоў бы. А зара во, гаворым...

Зноў старая Язэпа сунецца! Ну, што ты зробіш. Адкуль яна толькі ўсе бачыць? Во, нюх! Зара стане колам, над душою. То дап'ю...

— На, на табе пляшку i йдзі, ідзі адсюль. Што пазіраеш?

— А другую не дасі?

— О натура! Няма другой!

— А вунь, пад грудзямі.

— То што? Якая твая справа. Дай спакойна выпіць, тады прыходзь.

— Дык я тут пачакаю.

— Адыдзіся!

Мікода ўскочыў з лавачкі, не ведаючы, што зараз учыніць. А старая Яззпа адсунулася да суседняе агароджы i ўгнулася, бы нешта шукаючы.

— Гэтак i стой там,— сказаў Мікода.— Не міліцыя, дык гэтая. Усё адно над душой стаіць.

Ён скалупнуў зубамі капронавы корак i прыпаў да рыльца. За якую паўхвіліну віно, боўкаючы, перацекла ў горла. Тады Мікода кінуў цераз сябе пустую пляшку i прашыпеў:

— Ссука!

Старая хуценька торкнула начынне ў кайстрачку, выпрасталася i пратрымцела:

— Чаго лаешся, абібок? Думаеш, я не ведаю? Я нікуды не пайду. Думаеш, я не ведаю, што ў цябе трэцяя?

— Хлусіш, баба.

— А то не бачыла, як у гастраноме браў.

— То не сабе.

— Каму ж? «Не сабе»!..

— То... — запнуўся Мікода, хаваючы твар у рукі... — Знікні, я тут з міністрам гавару!

— Аняго! Скажы шчэ: з панам Богам. Ca мной ты гаворыш, абібок.

— З Богам! — раптам зароў Мікода, устаючы ча хісткія ногі.— З панам Богам! Сыдзі...

— Зараз цябе міліцыя сыдзе.

Млявымі рукамі Мікода выцягнуў з кашулі астатнюю пляшку, гайдануўся i стаў здзіраць корак. Старая Язэпа нецярпліва чакала начынне.

— Вось так,— сказаў Мікода, сядаючы i ўжо каўтаючы слёзы.— Пачынаецца як добра, а тады выпаўзе мурло гэтае. Пляшкі ёй! A ў мяне дых баліць...

Язэпа сцярожка адступілася ад магілы.

— Ты не задзірайся. Пі хутчэй, i ўсё.

Няроўнай рукою Мікода ледзьве патрапіў рыльцам у рот. Каўтануў раз i зморшчыўся, скруціўся.

— З Богам я пагавару... — шаптаў ён.

— Куды, каб хоць па-людску ўмеў. А то ж «Бог» не пойме,— уздыхнула Язэпа, бачачы, што давядзецца пачакаць.

— Не пойме? — утаропіўся Мікода ў здымак Борсука.— Як не па-людску? Што ты вярзеш... «Не палюдску»! Слушна. Па-боску!

— От... — палагаднела Язэпа.— З ім трэба як у цілявізары. А ты па-хамску.

— Я па-хамску? — соўгаў Мікода сухім шурпатым языком.— Я як ты!

— Што я? — здзівілася старая.— Я з Богам моўчкі размаўляю. А з начальствам мне не трэба. А гэты ніякі не Бог. Гэты начальства.

— Значыцца, начальства не пойме? X[...]е, значыцца, твае начальства.

— Як i тваё.

— У мяне адно начальства — міліцыя. Міліцыя ўсё пойме.

— А чаго марудзіш? — перавяла Язэпа размову да пляшкі.

— А ты не паганяй. Я, можа, сюды да высокага начальства прыйшоў. Хай скажа, чаму ён не пойме.

— Таму што ты хам!

— Які хам? У нас усе роўныя. Мяне матка наўчыла.

— A піць цябе хто наўчыў?

— Піць сам. Тут навука не складаная.

— То ж бачу, самавук. Паўгадзіны пляшку не адолее.

— Не паганяй! У мяне гонар есць! Адкажы, чаму не пойме?

— Во прыклеіўся! Нетутэйшы ен.

— Брэшаш.

— Нетутэйшы, казалі, ca сталавераў.

— Якой халеры нетутэйшы ў нас начальства?

— Цябе не спыталі.

— А хоць i мяне. Дземакраці-ззацыя.

— Вярзі-вярзі. Вудзем тут з табой палітыкаваць.

Мікода прыклаўся да рыльца i выпіў паўбутэлькі.

Аж ператоргнуўся. Вылупіўся на Борсука i зароў:

— Чаму нетутэйшы начальства?

— Адчапіся ты, дурань,— пачала злаваць Язэпа,— мертвы ен ужо.

— А хто жывы?

— Не ведаю. Газеты чытай.

— Мертвы... Тфу на цябе. Не пойме! То ж я, выходзіць, дзярмо? I ты дзярмо. Не пойме! Хамы! Тфу.

Ён запаволена размахнуўся i ўдарыў кулаком па партрэце Борсука.

— Такога ніхто не пойме,— услых разважала Язэпа.— Такога i матка не пойме. Пітух няшчасны.

Мікода дапіў пляшку i кінуў яе ў старую.

— Даўно б гэтак,— прабурчэла Язэпа i пасунулася прэч.

П'яны не мог ужо стаяць на нагах і, седзячы, ківаўся. Ён памыкаўся быў устаць i не мог, хапаўся за пруты агародкі, але i гэта не дапамагала. Нарэшце ен паваліўся, i цела ягонае змярцвела на начальніцкай магіле. Адзінае вока, што засталося ад партрэта, пагрозліва i бяздумна глядзела перад сабой.

СНЕГ

Я люблю снег. Заўседы. Я вельмі люблю снег, Божа, я магу ўсе аддаць, толькі каб... Так я люблю снег. Я гоны пах i ягоны колер... О, як я люблю снег! Снег! Я, здаецца, страчваю розум, калі... снег. Я бясконца люблю снег. Я раздзер бы свае грудзі, каб наўпрост удыхаць ягоную халодную чысціню. Як я люблю снег! Да шаленства, да ярасці! Я канаю ад гэтае любові. I любоў мая — цеплыня. Мне б аддаць яе ўраз, мне б выстудзіцца! Але... я такая драбніца, што нават жыццем сваім мне не даказаць любові. О, ліхаманка! Што мне зрабіць? Божа! Д'ябле! Дзеля чаго я такі нікчэмны? Я так люблю снег, але што мае словы! Снег! Я люблю цябе, чуеш? За адно імгненне твае я аддам усе свае леты! Толькі падай i падай, не ў свеце, дык у сэрцы маім...

Давеку кружляцьмуць белыя сняжынкі твае ўва мне. А сябры ды знаемцы скажуць: «Ну й натура! Ён няздатны любіць!» Але я пасміхнуўся. Бо ў душы маей есць месца толькі для аднае любові. Я люблю снег.

ПАМЁР БАБРОЎСКІ

He глядзі на мяне так спачувальна. Я не трагік i не фаталіст. Я не стану рваць на сабе валасы i не пайду зараз жа вешацца ў прыбіральню. Навошта? Мне зусім не хочацца паміраць следам. Гэты смутак — такое светлае пачуццё!.. Рэдкая нагода адчуць, што й ты — Космас, а не смярдзючая блышчыца ў бязмежным сусвеце. Чамусьці сярод нашых убогіх гастраномаў у кожным беларускім горадзе трапляецца й гэткі — «Космас».

Калі памірае ўмундзюраны чыноўнік ці твой камунальны сусед, прапахлы катлетамі, калі памірае мешчанін ці нехта зусім-зусім невядомы,— свет замыкаецца для цябе. За вакном ныюць трубы хаўтурнікаў, а ты зашываешся ў самы дальні куток кватэры, каб не чуць гэтыя вантробныя гукі... Марна. Гэтыя гукі — паўсюль. Вось — безвыходнасць.

Гэтаксама невыносна чытаць Платонава. Гумар у яго безвыходны. Ён смешыць, а ты здушана рагочаш... у сцяну. Чыноўнік, сусед, мешчанін, невядомы i Платонаў распаўсюджваюць вакол мышыны дух свае смерці...

Ты кажаш, што проста не любіш, калі пахаванне, калi жывая матэрыя робіцца мёртвай, адушаулёны прадмет — неадушаўлёным? Ты памыляешся. Адушаўлёным не бывае прадмет i жывой не бывае матэрыя. Матэрыя гэта й ёсць смерць.

Сваім парадкам існуе душа, яе дрэвы, птахі i людзі. I свой парадак у матэрыі: свае людзі, птахі i дрэвы. Мертвыя прадметы — вакол цябе, не глядзі, што яны рухаюцца i гавораць. Ix прысутнасць — гэта прысутнасць смерці. A каўтуры — іхняе свята, буйства мертвай матэрыі.

Калі памёр Караткевіч, мы былі ў Слоніме. Я плакаў, але не ад замілавання i нават не ад нацыянальнае трагедыі. Рэч у тым, што такі скон распаўсюджвае вакол сябе святло, бязмежнасць. I кожная блышчыца адчувае ў сабе космас. Ей да болю, да слез хораша жыць.

Няхай бы паміралі толькі такія людзі. Я, бадай, ніколі не ведаў больш моцнага пачуцця, чым гэты светлы смутак.

Той чалавек быў выйсцем для астатніх. Усе называлі яго шалапутам, i гэтае слова паміж руціннае мярцвячыны будняў было для ix адзіным знакам на тое, што яны яшчэ жывуць.

Халаднаватым летнім ранкам я адчуваю цеплыню першых сонечных промняў. Ужо не ноч. Яшчэ не спека. Памер Баброўскі. Ягоная смерць — дзверы, адчыненыя ў сусвет.

ЗІМОВАЯ МУХА

Ці чуеш: трашчыць пад гарачым сонцам драўлянае стодзіва Зюзі? Ці бачыш: пакрываецца шэранню Жыжаль? Пасля чэрвеня наступае студзень. Бо незаўважным імгненнем мінаецца жнівень.

Нечакана зіма забяліла места. Сярод лета — чый гэта снег? Той зімы, што была, ці той, што будзе?..

Неістотна. Галоўнае — я не пайшоў у школу. Не таму, што раптам зіма забяліла места, а таму, што памёр цёткі Лёдзі, суседкі, дзядзька Адам. Заўтра яго павязуць на клады, а сёння развітальны вечар. Мы пойдзем усе: i мама, i баба Гунэфа, i Стасік, i я.

Мама кажа, што такі быў Адамаў лёс. Бо снег сярод лета, як муха сярод зімы, a зімовая муха вяшчуе смерць!

Цэлы дзень яны сноўдаюць з кватэры ў кватэру, усё нешта вараць ды смажаць. А мне i клопату няма. Толькі два разы збегаў у краму па хлеб. Але галоўнае, што я не пайшоў у школу. Гэта кожнага разу маленькае свята. Нават калі нехта памер. Хоць бы ты i сам курчыўся ў ложку ад якое прастуды...

Заўсёды, калі прачынаецца той, каму належыць спаць, чакай неспадзеўкі. I тады магутныя акіянскія хвалі змываюць цэлыя гарады, вянуць заспетыя маразамі кветкі, а пад старасвецкай шафай, сярод павучыння i пылу, прачынаецца бзыклівая шэрая муха.

Штосьці збудзіла яе, i нешта збудзіць яна. Гэта я ведаю добра: кожны крок пакідае след! I калі ты заслоніш рукою сонца, некаму стане лягчэй у пустэльні. I калі ты заб'еш бусла, чарада ягоная ніколі не вернецца з выраю. I калі ты сяброўцы сваей скажаш, што кахаеш,— мільенам нашчадкаў ікнецца твая хлусня! Бо ўсё разам у нашым свеце. І, можа быць, набатны звон старадаўняга веча стаў звонам бзыклівае мухі, што села на шыбіну, нібы на аснежанае места, i захапіла яго ў сквапныя лапы свае.

Калі б гэта ў нас, я забіў бы яе ручніком! А тут няёмка. Дый сачыць за ею — хоць які-ніякі занятак. А то сядзі, як стод...

У пакоі рабілася цемнавата, i шэры, размыты вечарам горад ужо не вабіў муху. Калі запалілі святло, яна пераляцела на лямпачку, а пасля — на бліскучы чаравік дзядзькі Адама. От, далакопша...

Злева яна бачыла чорнае вакно з начнымі агнямі. Справа сядзелі людзі з роўнымі, белымі i гладкімі, як падваконне, тварамі.

Жанчына ў чорнай сукенцы піла каву. Адставіўшы філіжанку ўбок, яна разрыдалася. Тады заварушыліся i астатнія.

— Колькі ж было нябожчыку? — прашаптаў у вуха насупленай суседцы малады мужчына.

— Крыху за трыццаць,— адказаў за кабету задуменны дзед у кутку.

— Як Хрыстосу,— ажывіўся хлопец, які сядзеў у дзвярах, i адразу выклікаў на сябе незадаволеныя позіркі прысутных.

— Трыццаць тры было,— хрыплавата прамовіла насупленая жанчына.

— Канцлер не разбірае,— сказаў хлопец у дзвярах. На ім быў цемна-сіні пільчак i белая кашуля, запшіленая на ўсе гузікі.

— Стасю, хадзі прынясі з зяльнічкі валяр'янку,— распарадзілася бабуля,— а ты, дачка, перастань піць каву. Табе трэба супакоіцца.

Але малады мужчына, якога назвалі Стасем, застаўся сядзець на месцы. Адно кіўнуў хлопцу ў дзвярах, i той ахвотна выйшаў з пакоя. Зноў стала ціха.

У калідоры зазвінеў тэлефон. Усе слухалі, як хлопец падняў трубку i размаўляе з некім:

— У нас бяда! Памёр цёткі Ледзі дзядзька Адам. Вы ўжо ведаеце... А я не пайшоў у школу... Працоўная чвэртка... Усе тут: i цетка Лёдзя, i баба Гунэфа, i мама, i Стасік, i дзед Язахват, i я...

Хлопец паклаў слухаўку i вярнуўся ў пакой.

— Тэлехванаваў Пятровіч. Казаў, што дзядзька Адам пакінуў у яго свой запавет i ен зараз прывязе.

— Запавет... — адчужана прамовіла цётка Лёдзя i зноў узяла ў рукі філіжанку з кавай. Заварушыўся Стась, які, мусіць, згадаў пра валяр'янку.

Муха зляцела на чорную калашыну нябожчыка i на густым тле тканіны здавалася зусім светлай, нават белай. Яна хутка пасоўвалася па штаніне ўверх i замерла толькі на жоўтай бляшцы з чаканай вусатай выявай. Hi на міг яна не зводзіла свайго зялёнага пукатага вока з прысутных у пакоі людзей.

Тым часам з'явіўся Пятровіч, мажны мужчына з абветраным тварам. Ён павітаўся з усімі i паказаў маленькую самаробную агортку.

Дзед Язахват выцягнуў з кішэні акуляры, надзеў ix i сказаў:

— Чытай.

Усе пры гэтым сталi ўрачыстыя. Толькі цётка Лёдзя пазірала на Пятровіча разгублена.

Пятровіч разгарнуў паперу i пачаў чытаць надламаным голасам:

— Запавет. Шаноўныя сваякі i суседзі! Я доўга шукаў нагоду для самагубства, але так i не знайшоў яе. Таму я вырашыў не забіваць сябе!

Пятровіч зрабіў паўзу. Усе здзіўлена пазіралі то на яго, то на нябожчыка.

— Мала якая хвароба ці здарэнне могуць падкасіць чалавека i без ягонага жадання,— чытаў Пятровіч.

Баба Гунэфа з разуменнем заківала.

— Прашу не вінаваціць мяне за тое, што я зрабіў. Хіба ж не рабіў я i чаго добрага ў гэтым жыцці? Памятаеш, дзеду, я заўсёды дапамагаў табе, яшчэ калі ты жыў на вёсцы, дый у нас табе было няблага. А ты, Лёдзя... хіба я не кахаў цябе? A колькі разоў я рапараваў Сяргейку ровар!

Зноў пачуліся рыданні. Муха па грудзях дабралася да твару нябожчыка. Яна нібы скамянела на губе, якая павольна расцягвалася пад лапамі ва ўсмешку. У гэты момант муху легка можна было злавіць. Але вось яна ўжо агойталася i зноў пераляцела на шыбіну.

— Справа ў тым,— сказаў нябожчык, не мяняючы позы,— што мяне заеў мой рабочы гонар. Гэта пасля таго, як я пачытаў «Пахаванне» Івана Франка. Вось я i падумаў: што ж гэта ўсе розным паэтам ды кампазітарам дазволена пабываць на ўласных хаўтурах, а мне, простаму чалавеку, значыць, нельга? Тады я й вырашыў памерці!

Прысутныя абаўрэла пазіралі на труну. Нічога там не рухалася, адно, здаецца, варушыліся вусны.

— Як жа так? — прашаптаў дзед Язахват.

— Як жа так? — паўтарыла баба Гунэфа.

— А школа? — спыталася насупленая жанчына, гледзячы на хлопца ў дзвярах.

— А рабочы дзень? — вінавата ўсміхнуўся Пятровіч.— Ты б хоць папярэдзіў...

— А труна, a магіла? — абурыўся дзед Язахват.

— Усе нармалёва,— чулася з труны.— Я ж не кажу, што трэба адмяняць хаўтуры i пахаванне. Проста я задаволіўся тым, што магу, як той Франко... А вы сядайце да стала. Дайце i мне чаго перахапіць. Усё ж няблізкая дарога.

— Ты што, здурнеў? — ускочыла цетка Лёдзя.— Ты здзекуешея з нас!

— Нішто сабе жарцікі,— сказаў хлопец у дзвярах.— Я i ў школу не пайшоў.

— Адаме, кінь,— прасіў Стась.— Што, цябе жывога закопваць?

— Закопвайце!

— Але які з цябе Франко?! Хіба ты пішаш вершы?

— Закопвайце!!! — закрычаў нябожчык.

— До! Вылазь! — адзіным памкненнем усе кінуліся да труны i кульнулі яе.

Нябожчык вываліўся i цяпер нерухома ляжаў на падлозе. Яны штурхалі яго, казыталі, крычалі яму ў вуха. Потым нібы апамяталіся. Труп быў халодны. Не меў ні дыхання, ні пульсу. Дзеля пэўнасці Пятровіч нават адцягнуў павека, i ўсе ўбачылі, што зрэнка глыбока закацілася ўверх.

Яны паднялі цела, зноў паклалі яго ў труну. Потым сталі шукаць запавет. Пятровіч перагледзеў усе свае кішэні, баба Гунэфа зазірнула ў труну, Стась прысеў i абвёў вачыма падлогу, але марна. Паперкі нідзе не было.

— Насланнё якоесь,— змрочна паўтараў дзед Язахват.

— З-з-з,— вісела ў паветры муха.

— Трэба ж такому прымроіцца, ды каб усім,— сказаў Стась.

— Божа, божачкі, божухна,— паўтарала баба Гунэфа.

Цетка Лёдзя плакала, шчыльна затуліўшы вочы рукамі.

Усе сядзелі за вялікім сталом. У суседнім пакоі ляжаў нябожчык. Мама і цётка Лёдзя насілі розныя стравы, i над сталом падымалася пара. Але зусім не хацелася есці. Доўжылася цягучая пярэрва.

— Божа, як гэта ўсё нечакана,— сказала мама.

— Смерць заўжды нечаканая,— пацвердзіў Пятровіч з чаркай у руцэ.— Майму дзеду было дзевяноста тры гады. Мы нават ведалі дзень, калі ён памрэ. Так i здарылася. Доктар адгадаў. I ўсё адно нечакана.

— Страшна,— сказаў я.

— Што страшна? — завёўся дзед Язахват.— Нічога страшнага. Усё як мае быць. Чалавек прыходзіць i чалавек сыходзіць. Інакш не бывае. Кругазварот прыроды! Трэба цвяроза глядзець на рэчы. Наступны, відаць, памру я. Ці баба Гунэфа. Потым — твая маці, Лёдзя, Пятровіч, Стась. Нарэшце памрэш ты. I няма чаго наганяць страху! Калі добра ўдумацца, дык смерць бліжняга — гэта знамянальная падзея ў жыцці сям'і i суседзяў. А таму твой страх дрымучы. Ён яшчэ з тых часоў, калі людзі пня баяліся, бо не ведалі законаў прыроды! Чаму нараджэнне — свята, а скон — страх? Не разумею...

— Сапраўды,— сказаў Стась,— гэта не біялагічна раўназначныя з'явы i працэсы. Вось памёр дзядзька Адам. Гэта значная падзея ў нашым жыцці. Мы праводзім блізкага нам чалавека... Ды гэта проста здорава!

За сталом ажывіліся.

— Можа, мы i засумуем на хвілінку, але гэта будзе светлы смутак, радасны,— працягваў Стась, ставячы пустую чарку на стол.

— Як на Новы год,— уставіў я.

— Вось, вось. Мы трошкі сумуем, што адышоў яшчэ адзін год нашага жыцця, але гэта радасны смутак! Упэўнены, што i сам дзядзька Адам не жадае цяпер нашых слёзаў i гора.

— Ты маеш рацыю! — данеслася з суседняга пакоя.

— Але ж ен даваў даход сям'і,— сказала баба Гунэфа.

— Ён болей праядаў,— запярэчыў Стась.

— Стась! — сказала мама.

— Ён мае рацыю,— пачулася з суседняга пакоя.

— А ты маўчы,— крыкнула цётка Лёдзя ў расчыненыя дзверы i змахнула слязіну.

— Зялёная вішня,— зацягнула раптам баба Гунэфа, i жанчыны падхапілі,— з-пад кораня выйшла...

— Не, не, не,— запляскаў у ладкі Пятровіч.— Калі ўжо радасны смутак, дык радасны. Возьмем па чарцы i...

Мужчыны выпілі i бадзёра грымнулі старую ваяцкую песню.

Раставаў за вокнамі снег, лапкамі дагары ляжала на падваконні мертвая муха, a ў суседнім пакоі нешта сваё, тужлівае, спяваў нябожчык.

Што ж, няхай i сапраўды будзе знамянальная падзея. Калі-небудзь усе памрэм. Гэта я ведаю добра. Хто ў час, хто не ў час, але ўсе там будзем. Так што марна Стасік ходзіць на сваю аэробіку, марна дзед Язахват п'е сваю жывую вадзіцу. А па вялікім рахунку — нашто мне штодня цягацца ў школу? Раз-другі, вядома, яшчэ можна схадзіць, але кожны дзень... Усё адно паміраць. Усё памірае.

Вы паглядзіце на гэтую працэсію! Наперадзе, схаванае чырвоным крэпам, сутаргава сунецца лета. А за ім — маруднай чарадою, у чорных бастонавых строях, урачыста сыходзяць апошнія жнівеньскія дні...

1984

К-Х-Х!

Мы ішлі па старым бруку, праз стары лес. Адам нёс на плячы старую стрэльбу. Я трымаў у руцэ старую рыдлёўку. У старой Хадоры раз-пораз пачыналі млець ногі, яна адставала, прасіла не спяшацца.

Мы ішлі з самае раніцы, ад відна, а цяпер ужо бралася на вечар. Мы ніяк не маглі спыніцца i ўвесь час маўчалі. Усе — пра адно.

Адразу, як выходзілі з вёскі, мы думалі, што ўправімся хутчэй. «Тут?» — спытаўся я ў Адама каля першага крыжа. Але Адам моўчкі крочыў далей, нават не зірнуўшы на мяне. «Тут?» — пытаўся Адам, калі мы праходзілі другі крыж. I цяпер ужо я хаваў вочы, баючыся сказаць яму: «Так».

Мы абмінулі трэці, чацвёрты, пяты крыжы.

— Хаця ж не так хутка, мальцы,— казала старая Хадора ды насцярожана прыглядалася, ці не надумаем мы спыніцца. Але кожны з нас, здаецца, баяўся яшчэ больш за яе. Быццам на смерць вялі не яе, а нас.

Недзе пасля трыццатага я ўжо кінуў лічыць крыжы i зусім звыкся з маўчаннем. А крыжы ўсё з'яўляліся новыя i новыя. То вызіралі, высоўваліся, то выскоквалі раптам з-за павароткі на дарогу...

Нават не ведаю, хто першы распавёў мне пра нашу даўнюю вясковую завядзёнку — забіваць старых. Быццам гэты закон неяк сам сабою адчуўся ўва мне. Быццам я гэта ўсё сам i прыдумаў. Але ж чалавек нічога не прыдумляе сам. Гэта яму толькі здаецца, што ён прыдумляе, a ў сапраўднасці даўнія традыцыі пераходзяць у яго ад продкаў з матуліным малаком. Нават калі сам чалавек гэтага i не хоча. Нават калі пра гэтыя традыцыі ніхто ніколі не гаворыць уголас.

Так i ў нас. Кожны хлопец, стаўшы мужчынам, меўся павесці па гэтай дарозе найстарэйшага вясковага чалавека. Самі людзі ў нас не паміраюць. Таму i могілкі нашыя тут — на Крыжовай дарозе.

Сёння ўсе, здаецца, ужо разумеюць, што гэта дзікунства. Але...

Забіваюць толькі адзін раз. Кожны — па адным. Наступнага дзеда ці бабу мусіць павесці ўжо нехта іншы. Але заўсёды бяруць з сабой толькі гэтую стрэльбу, бо іншае зброі ў вёсцы няма, i вядуць толькі па гэтай дарозе. Ходзяць забіваць па двое, каб ніхто не ўведаў, каторы забойца, каб самому забойцу не так муляў душу грэх.

Пра ўсе гэта я пачаў думаць тады, калі спаў з Наташкай, якраз Хадорынай унучкай. Мне акурат споўнілася шаснаццаць гадоў, а Адаму — пятнаццаць. Ён спаў з Наташкай у наступную ноч. Гэтак мы сталі мужчынамі i доўга не марудзілі.

Мы прыйшлі да старой Хадоры, i яна сказала, на чыім падстрэшшы ляжыць цяпер старая стрэльба. Стрэльбу трэ было скрасці, а пасля ўсяго закінуць на свае падстрэшша. За гэтым парадкам сачылі ў весцы старыя людзі...

— Чаму такі звычай?.. — раптам азваўся Адам. Хадора аж войкнула.

— Ну... — гукнуў я няпэўна.

— Забіў чалавека, i закона на цябе няма. Быццам проста памер чалавек, i ўсе. А ты жыві...

— Дык то ж наш закон, дзеравенскі,— асцярожна сказала старая.— То ж усіх. Вунь колькі крыжоў. I цябе ж, унучак, некалі... дай Бог здароўечка.

— У іншых весках старым цімураўцы дровы нарыхтоўваюць,— сказаў Адам.

— Aгa, aгa, i двое хлопцаў да аднае дзеўкі праз дзень не ходзяць тамака,— папракнула Хадора.

— Гэта паўсюль аднолькава,— сказаў я.

— Ты ведаеш! А што, як народзіць? Хто яе тады возьме? Ты ці ты, мазурыкі?..

— Да каго прыйдзе, той i возьме,— адказаў Адам.

— А што ж,— супакоілася старая,— яна дзевачка добрая, спраўная.

Ужо даўно мы абмінулі самы апошні крыж. Я падумаў: «Што, калі б яма зараз папрасілася адпусціць яе? Свет шырокі... А то будзеш тады ўсе жыцце згадваць...»

— A ўсе адно,— працягвала Хадора,— раней так не мужнелі. Вось у мяне толькі адзін чалавек быў. На вайне забілі. I ў яго толькі адна я была.

— Дзед Стахван? — спытаўся Адам.— A ці ж вадзіў ён каго на Крыжовую дарогу?

— Вадзіў, а як жа ж? Але да вайны яшчэ. Хто гэта цяпер будзе ведаць?..

I тут я падумаў: а што, як не папросіцца? Што ж гэта, яе сапраўды расстрэльваць? Я не магу. Хіба мы звяры якія, нелюдзі? Не-е-е...

Традыцыя, бачыш! На паперы яно хораша.

Між тым ісці болей не выпадала, трэ было думаць пра супынак. Ці ж мы мужчыны, калі так доўга цягнем гэтую справу? Сказаць трэба рашуча: так i так. Забіваць не будзем. Закон адмяняецца.

— А можа, так i трэба? — пачаў я разважаць у голас.— Якая ад старых карысць? Адно перашкоды. Я ў горадзе такіх дзядоў бачыў, што паўсюль наперад чаргі лезуць. Людзі абураюцца, а тыя пасведчанне дастаюць — інвалід з вайны. I багата такіх... А я думаю, чаму гэты інвалід праз пяцьдзесят гадоў пасля перамогі, калі ўсе самыя здаровыя ўжо паўміралі, жыве сабе на скарбовыя грошы, яшчэ i без чаргі... Яму столькі жыцця выпала, што нам i не сасніцца, ажно яшчэ i шануй яго. Не раўнуючы як пана багатага. А што, як заўтра вайна ядзерная, радыяцыя ці яшчэ якое насланне? Адразу кожны атрымае свае: ен восемдзесят ці дзевяноста, а я — шаснаццаць. За што такая няроўнасць?

Яно, вядома, што мне зрабіў той інвалід? Хай сабе жыве. Гэта ж як на жыцце паглядзець. Калі яно — багацце i радасць, тады, можа, i праўда трэба ўсіх старых — на Крыжовую дарогу. A калі жыцце — мука, тады трэба ix шанаваць. Яны напакутаваліся i здабылі для нас лепшае жыцце... Толькі ж ніхто не ведае: якое яно лепшае, а якое горшае. Часам жа i для нас яно невыноснае. А старыя кажуць: «Вось цяпер бы толькі жыць, каб здароўе было»,— ці не ад таго, што папросту паміраць не хочацца?

Адам унурыўся ў брук:

— Можа, i так. Але ж баба Хадора без чаргі не лезе. Хай бы ў горадзе i стралялі.

Нябога Адам ажно перакасіўся на адзін бок. Гэта я мог перакідаць рыдлеўку з пляча на плячо ці несці ў руцэ. А яму, каб перавесіць стрэльбу, трэба яе зняць — значыцца, напалохаць усіх i сябе таксама. Вось i хінецца наперакос, трывае.

Абапал дарогі ў лесе збіралася цямрэча. I я падумаў, што гэтая дарога не можа быць бясконцая. Прынамсі, рана ці позна скончыцца лес, пачнецца якая-небудзь веска. I нібы ў адказ на свае думкі далека наперадзе я пачуў шум цягніка.

А яшчэ я раптам падумаў, што Адам можа адмовіцца страляць. I ад гэтага мне адразу стала млосна. Бо з пачгатку, як толькі ен узяў стрэльбу на плячо, я быў упэўнены, што страляць будзе ен i нават не ўяўляў пра сябе. А тут уявіў, i мне зрабілася гідка. Я б проста не здолеў націснуць...

— Трэба спыняцца,— сказаў я, каб усе неяк высветлілася.

Старая Хадора, як ішла ззаду, так i стала бачком, пазіраючы на нас.

Адам глыбока ўздыхнуў, скінуў з пляча стрэльбу i працягнуў яе мне:

— Ты старэйшы.

Я рашуча ўзяў стрэльбу, закінуў яе сабе на плячо i рушыў далей, сказаўшы Адаму: «Адпачні».

Цяпер ён нёс рыдлёўку.

Стрэльба здалася мне занадта лёгкай.

Зразумела, ніхто не стаў высвятляць, чаму я так зрабіў, а мне трэба было ўсё добра абдумаць.

Я ўжо ведаў, што стрэліць не здолею i што Адам мяне падтрымае. Заставалася неяк угаварыць Хадору. Але як?

— Баба Хадора,— спытаўся я,— а куды вядзе Крыжовая дарога?

— На той свет, а там — каму куды: каму ў рай, а каму ў пекла.

— Гэта ясна. А тут, на зямлі, куды вядзе?

— Хто ж яго ведае?.. Колісь у нас у вёсцы панскі палац быў, i пан да яго гэты шлях выбрукаваў. Стахван яшчэ тут падрабляў. А адкуль — не ведаю. Хто ж цяпер ведае?

— Мусіць, з таго свету,— сказаў я.

— Не, малец. З таго свету не вяртаюцца. Ніколі такога не было.

— А можа, старыя ўцякалі з-пад расстрэлу i хаваліся ў лесе. А маладыя крыж паставяць — i дадому. Маўляў, справа зробленая.

— Не, малец,— пасміхнулася старая.— Няма старым людзям клопату ў лесе хавацца. Можа, ix там лепшае жыцце чакае? Ты во ўсё ідзеш, мяне затрымліваеш. А мяне там мой Стахван жджэ.

— I праўда,— сказаў Адам,— пакурым.

«Пакурым!» Так бы i сказаў: сканчай справу. А то — пакурым!

Сітуацыя рабілася безвыходная. Пэўна, калі я мужчына, дык не павінен марудзіць.

Мы селі пры дарозе, запалілі. Старая зноў стала воддаль, бачком.

— Але ж няпраўду кажаш, бабка,— казаў я.— Усе расстраляныя не сваей смерцю памерлі, i душы іхнія не на небе, а тут, паміж нас лётаюць.

— Дык i Стахван жа мой на хронце загінуў,— сказала Хадора,— усе адно сустрэнемся.

— A калі мы цябе зараз не заб'ем, а так пакінем, што тады рабіцьмеш?

Хадора задумалася:

— Тады ў вёску вярнуся, жыць буду, пакуль хто з маладых зноў не павядзе.

«А нам ганьба»,— дадумаў я ейны сказ.

— A калі мы табе грошай дамо, ды ідзі сабе — свет шырокі?

— Не дуры, малец,— зазлавала старая.

— Але ж ты паміраць не спяшаешся?

— Хто ж паміраць спяшаецца! — адказала яна i села.

Мы зноў пачулі шум цягніка. Цяпер ужо зусім блізка. Значыцца, далей ісці нельга. Мне захацелася спаць, i я шырока пазяхнуў. Следам пазяхнулі астатнія.

— Распавядзі нам, бабка, чаго-небудзь перад смерцю,— сказаў я, адчуўшы мулкую ляноту ў целе i абыякавасць да ўсяго навокал.

— Што ж я вам распавяду? — сказала Хадора, гледзячы перад сабою ў зямлю.

— Ну хоць памаліся як належыць.

— Дык цяперака ж не моляцца.

— Не моляцца, а расстрэльваюць, як раней,— буркнуў я.

— Гэх,— уздыхнула Хадора.

Высока на небе сядзелі зоры, i зноў чуваць было цягніка.

— Бабка, а каго пасля цябе павядуць?

— Дык, мусіць жа, Петру, твайго бацьку.

Майго бацьку? Ён жа не стары яшчэ. Гэтая навіна была для мяне зусім нечаканая. А Хадора супакоіла:

— Нічога, хлопец, такі закон!

Усярэдзіне ў мяне штосьці панікавала, ад таго, што не здолею стрэліць.

— А ты, малец, думай пра мяне якія кепскія думкі, тады лягчэй скончыш,— нібы чытала мае думкі старая,

У-у, гадаўка, гадзюка, баба Юга...

Не, не магу.

— Хто ж гэта бацьку павядзе? — спытаўся я ў Адама.— Няўжо Бака?

— Бака,— пацвердзіў Адам.

Ува мне ажно ўскіпела затоеная здаўна нянавісць да гэтага ціхмянага акулярыстага хлопца, якога клікалі Бакам.

У-у, сволач, поскудзь, мярзота!..

— Уставай, бабка, страляць будзем! — сказаў я i нечакана для самога сябе дадаў: — За бацьку.

Старая нерашуча паднялася, быццам прысядала на далекую дарогу.

— А мо?.. — пачаў быў Адам i запнуўся.

— Сканчай, малец, не раздумай,— заплакала старая.— Камісар мяне расстрэльваў ды перадумаў, немец страляў — не папаў, дык хаця ж ты патрапіш.

Яна неяк нязвыкла выпрасталася, змянілася з твару: памаладзела, зрабілася ўрачыстая.

Я ўскінуў стрэльбу.

У-у, падла, б... р-р-р, гр-р-р...

— К-х-х!.. — крыкнуў Адам.— Усе, падай, чаго стаіш?!

Старая снапом павалілася на зямлю, заплюшчыла вочы. Мы схіліліся над ею.

— Навец,— сказаў Адам.— Адышла на той свет. Мусіць, у рай. Бачыш, як усміхаецца?..

Мы рушылі ў зваротны шлях, але неўзабаве, не змаўляючыся, збочылі ў хмызы.

Старая ляжала нядоўга. Згледзеўшы, што нас няма, яна борздзенька пабегла ў той бок, адкуль далятаў шум цягніка. Асцярожна паўз лес мы пасунуліся за ею.

Вельмі хутка старая выйшла да насыпу, ускараскалася на яго, пераступіла праз рэйкі i пабегла далей. Мы не паспелі за ей, бо якраз паказаўся цягнік.

Толькі цяпер я зразумеў, што ўжо зусім развіднела, i адчуваў палегку, што наш пакутлівы шлях падыходзіць да канца. Міма праносіліся доўгія, як гады, вагоны таварняка, пустыя i гружаныя, цыстэрны i пляцоўкі. За імі мільгалі светлыя хаткі невядомай нам вескі. Недзе між тых хатак згубілася дробная постаць старой Хадоры. Недзе там яна шукае свайго Стахвана. А вагоны ўсе ідуць i ідуць, і, здаецца, няма i ніколі не будзе ім канца.

1985

СІЗІФ

Натамлёны Сізіф звыкла павярнуўся i рушыў уніз. Ён зрабіў тры, чатыры крокі, зрабіў пяць, шэсць... На семым кроку камень заўсСды абганяў яго. Але...

— Магчыма, я занадта хутка іду,— сказаў сабе Сізіф, робячы восьмы крок.

Між тым камень i цяпер не абагнаў яго. I Сізіф працягваў завядзена крочыць уніз.

— Магчыма, я проста не заўважыў, як ен скаціўся,— казаў сабе Сізіф на сярэдзіне шляху.— Як легка стаць няўважлівым, робячы адну тую самую марную работу. Часам можна падумаць, што камень не скаціўся, хоць, аказваецца, ты, бачыўшы яго, стасаваў бачанае да мінулага разу. Яны ж усе аднолькавыя, гэтыя разы. Вось раз на раз i накладваецца. Усе адно як аднолькавыя дрэвы, што пасаджаны ў роўны шэраг. Гледзячы ў фронт, ніколі не скажаш, колькі ix. Можа, сто, а можа, толькі адно...

Разважаючы так, Сізіф спусціўся ў лагчыну. Але i тут, на звыклым месцы, валуна не было.

— Можа, ен закаціўся куды ў іншае месца? — сказаў сабе Сізіф i пачаў аглядаць хмызы.

— Камень не драбніца,— паўтараў ен, абыходзячы лагчыну.— Такі валун не мог схавацца ад вока. Я б усе адно прыкмеціў яго.

Разагнуўшы спіну, Сізіф асцярожна паглядзеў угару. Адтуль сляпуча свяціла сонца. Тады ен увайшоў у цень высокага разлапістага дрэва i зноў паглядзеў угару. Камень стаяў на самай вяршыні.

— Дзіўна,— сказаў сабе Сізіф.— За што ен там трымаецца?

Неслухмянымі нагамі нявольнік ступіў на схіл.

— Але чаму я спакушаю сябе? — разважаў ён уголас.— Хіба мне сапраўды цікава, чаму ен трымаецца? Ці, можа, гэтая праца — штурхаць угару камень — уяўляецца мне карыснай i плённай?

Дасягнуўшы вяршыні, Сізіф адразу зазірнуў пад камень. Потым легка штурхануў яго нагой. Валун не паддаўся.

— А можа, разы i сапраўды накладваюцца адзін на адзін. I я... Але ж я вярнуўся сюды без каменя.

Звыклым рухам Сізіф абхапіў валуна i прыклаўся да яго спацелым тварам.

Калi ен спыніўся, можна, вядома, спускацца i падымацца без яго, пераконваючы сябе кожнага разу, што ты закаціў камень i што ён сарваўся, а значыцца, трэба зноў ісці, каб закаціць яго, каб ён зноў сарваўся... Так можна хадзіць, хадзіць i забыцца, што ты нявольнік. Можна дарэшты пераканаць сябе, што дрэва, каля якога ты праходзіш штодня,— няма. Можна проста перастаць заўважаць яго. Але аднойчы, рана ці позна, ты ўсё ж спакусішся прайсці па тым месцы, дзе яго «няма». Дык ці варта ашукваць сябе?

Сізіф сціснуў валуна ў дужых руках, налег на яго грудзямі, i камень з грукатам паляцеў уніз.

1984

OPДЭН МУЖОНАЎ

Cпi спакойна, стары.

Неўзабаве ўсё скончыцца для цябе, i ты пойдзеш. А я здыму сваю шапку i скажу: «Бывай, дабранач». Я скажу табе: «Добрае, вечнае ночы». I ты пойдзеш. I я не заплачу. Лепей я раскажу табе казку. Казку на скон. I ты назаўседы вернешся туды, адкуль прыйшоў, а я не памру ніколі.

Бо я ўмею складаць казкі, i імя мае Бай.

Паслухай, стары...

Я распавяду табе цэлую гісторыю пра тое, як над нашым вольным горадам Шлісельбургам прапала сонца. I здарылася гэта так нечакана, што ўсе жыхары адразу выбеглі на вуліцы, i ніхто не мог дакладна сказаць: ці сонца дагарэла i згасла, ці яго нехта скраў. Толькі адзін самотны Дзівак паўтараў, што сонца скралі мужоны.

Хто такія мужоны? Дзівак часта распавядаў нам пра ix. Яны жылі ў старым горадзе i нічога не рабілі, a толькі выхваляліся адзін перад адным шыкоўнымі сукенкамі, тонкай бялізнай i дарагою парфумай. Яны цэлымі днямі круцяцца перад люстэркам, ладзячы сабе мудрагелістыя фрызуры.

Але, акрамя Дзівака, ніхто з нас тых мужонаў не бачыў, i таму ніхто не верыў у тыя расповеды, такія яны былi дзіўныя i смешныя.

— Вы не бачылі ix таму, што яны жывуць у старым горадзе,— паўтараў Дзівак,— i ix проста немагчыма пабачыць на нашых вуліцах. Паспрабавалі б мужоны прыйсці да нас, дык нашыя рабацягі маглі б пасмяяцца з ix. А смеху мужоны не церпяць. Яны ненавідзяць жарты i ненавідзяць злосць, шчырасць i хлусню, веды i глупства, досвед i няўмельства... Яны хочуць, каб усе было пасярэдзіне. Таму яны i сталі жанамужчынамі: заплятаюць сабе косы, фарбуюць вочы i ходзяць у жаночых панчохах. Таму яны і пасяліліся ў старым горадзе, бо там жывуць самыя стрыманыя месцічы, а нашы людзі пачуваюцца сарамяжлівымі гасцямі. Але i ў старым горадзе мужона можна пабачыць толькі ў доўгай чорнай машыне, бо мужоны ніколі не ходзяць пешшу. Нарэшце ix проста немагчыма адрозніць ад звычайных жанчын у важных сукенках. Вось многія i думаюць, што мужонаў няма. Але яны есць.

Гэтак казаў Дзівак у той дзень, калі прапала сонца.

Але ніхто з нас не слухаў яго, бо настала доўгая цемра, i кожны думаў пра свае клопаты. Людзі запальвалі свечкі i насілі ix перад сабой.

Вядома, знаходзіліся i такія, што падбухторвалі народ адшукаць i вярнуць сонца. I тады невядома адкуль у нашым горадзе з'явіліся ахоўнікі. Гэта былі вялікія шэрыя пацукі з налітымі крывею вачыма. Яны важна хадзілі па вуліцах i змушалі напатканых гасіць свечкі, бо ад свечак здараюцца пажары. A калі хто з месцічаў не згаджаўся, тому закручвалі рукі i вялі невядома куды.

Разумееш, стары, што здарылася?

Мы думалі, што наш Шлісельбург — вольнае места, i што над намі, акрамя сонца, нічога няма. А тут выявілася, што i над намі есць нейкая ўлада.

Але што самае дзіўнае. Праз год людзі змірыліся, што трэба жыць пры свечках, а каб неяк ашукаць сябе, яны цяпер як ніколі ўслаўлялі сонца, прысвячалі яму песні i маліліся яму ў бажніцы.

Адзін толькі стары Пробашч не спяваў тых песень, перастаў маліцца i хадзіў па вуліцах маўклівы i сумны. Замест яго набажэнствы стаў спраўляць Курыны Конь, празваны так за тое, што пры манументальнай паставе меў баязлівы характар.

Курыны Конь ніколі не паліў свечку, быццам яму падабалася гэтая цемра. Ён казаў, што Дзівак усе хлусіць, а Пробашч здрадзіў Шлісельбургу ў цяжкую хвіліну, калі трэба заклікаць месцічаў яшчэ больш i лепш працаваць дзеля таго, каб хутчэй вярнулася да нас сонца.

Кожнага дня ахоўнікі арыштоўвалі Дзівака, бо ягоная свечка гарэла найярчэй. Астатнія людзі стараліся не зважаць на гэта. Кожны думаў: добра, што схапілі не мяне.

Але кожнага разу Дзівака адпускалі з-пад арышту, бо ен нічога не ўмеў рабіць, a толькі пісаў вершы.

Дзівак распавядаў нам, што мужонам патрэбны работнікі, а не такія валацугі, як ён. Цяпер у старым горадзе будуецца вялізны Палац мужонаў, які больш нагадвае замак. Ахоўнікі заводзілі Дзівака ў лёхі Палаца, i Дзівак бачыў там сонечныя промні.

Вось так, стары, пацвердзілася тое, што сонца скралі мужоны.

Але ізноў не верылі Дзіваку. Доўга не верылі, Аж пакуль не дачуўся пра тое Пробашч. Ён праціснуўся праз натоўп да Дзівака, каб лепей пачуць ягоныя словы.

— А сёння,— казаў Дзівак,— я бачыў самага галоўнага мужона. Яго клічуць Шабок. Ен ужо сівы дзед, але таксама ходзіць у капронавых панчохах i штодня робіць сабе андуляцыю. У яго самая шыкоўная парфума. Шабок увесь час трымае сонца пры сабе i нават іншым мужонам не дазваляе дакранацца да яго.

— Парфума,— гэта, вядома, рэч,— зашумелі тоўстыя цёткі.— Нашто ўжо нам тое сонца! Хіба мала яго ў нашых песнях!

I раптам сказаў Пробашч:

— Пачакайце. У каго сонца, у таго воля, улада i сорам. Наш горад Шлісельбург не будзе вольны, пакуль мы не вернем сонца. Цяпер мы гэтага зрабіць не можам, бо кожны сам за сябе, i ў цемры не відаць тых, хто скраў нашае сонца...

Усе змоўклі, а Курыны Конь засумняваўся:

— Вы ведаеце, што гэта немагчыма. У мужонаў занадта шмат ахоўнікаў.

— Але яны — пацукі, i больш за ўсё на свеце баяцца святла,— запярэчыў Пробашч.— I калі мы зараз злучым нашыя свечкі, досыць будзе святла, каб убачыць...

— Стойце! — спалохаўся Курыны Конь.— Нас адразу схопяць ахоўнікі!

— Яны хапаюць нас па адным,— адказаў яму Пробашч,— а цяпер нас сабралася шмат.

I тады ўсе шчыльна злучылі рукі са свечкамі, i на хвіліну пляц асвяціўся яркім полымем. I тады ўсе ўбачылі, што Курыны Конь старанна ацірае са сваіх вуснаў памаду.

— Бачыце, кароткага святла дастаткова, каб адразу выкрыць хлусню,— сказаў Пробашч.

— Ты маеш рацыю,— зашумелі тоўстыя цёткі.— Мы зараз пойдзем дадому i прывядзем усіх сваіх дзяцей са свечкамі.

Тоўстыя цеткі заўсёды верылі Пробашчу i толькі адзін год верылі Курынаму Каню.

— Але што мы зробім з Курыным Канём? — спытаўся хлопчык Андэграўнд. Яму зусім не хацелася расправы, ён толькі пашкадаваў гэтага мажнога дзядзьку, які хлусіць.

— Ён больш не можа быць мужонам,— сказаў Дзівак.

А Курыны Конь вінавата заўсміхаўся:

— Гэта праўда. Калі мужон правінаваціўся, тады на сходзе мужонаў з яго здымаюць вопратку i судзяць звычайным судом... Калі вы не пагоніце мяне, я пайду з вамі.

Тым часам вярнуліся цёткі з дзецьмі, i стала яшчэ святлей.

— Хадзем да Палаца,— сказаў Пробашч, i ўсе рушылі за ім.

Па дарозе простых месцічаў рабілася ўсе больш i больш, многія неслі ў руках паходні. I ахоўнікі не маглі спыніць людзей, a толькі баязліва разбягаліся ў цемру.

Перад самым Палацам людзі ўбачылі цэлую армію ахоўнікаўафіцэраў, якія жмурыліся ад яркага святла i сарамліва сцягвалі з сябе панчошныя паясы i станікі, выкалупвалі з валасоў папілёткі.

I тады людзі ўвайшлі ў Палац. Але ў браме іхнія свечкі i паходні задзьмуў скавыш. Ізноў стала цемна.

— Тут свечкі ды паходні нам не дапамогуць,— сказаў Пробашч.— Цяпер нам можа дапамагчы толькі сонца. Курыны Конь, ты ведаеш дарогу ў лёхі?

— Ведаю, але... Ці варта паказваць яе? — зноў завагаўся Курыны Конь.— Калі мы дастанем сонца, яно можа спапяліць усіх нас альбо яго самога можа задзьмуць скавыш. Альбо здарыцца так, што, здабыўшы ўладу, мы пераб'емся паміж сабой. Ці адбудзецца яшчэ якая-небудзь прыкрасць...

— Я ведаю шлях! — азваўся Дзівак.

— Але мы развучыліся верыць табе,— зашумелі тоўстыя Цёткі.

— Што ж,— разважыў Пробашч.— Спяшацца нам няма куды. Тут сто хадоў, а нас сто чалавек. Дык няхай кожны сам абірае свой шлях.

I людзі разышліся па Палацы.

Цеткі заходзілі ў пакоі i, убачыўшы там апошніх мужонаў у жаночай бялізне, густа чырванелі ад сораму. Дзівак стаяў перад сцяною i дзівіўся: «Добра памятаю, што тут былі дзверы!» Дзеці разглядалі ярка асветленыя мармуровыя залы, у якіх пазвоньвалі шклінкамі крышталёвыя жырандолі. А Курыны Конь, азіраючыся па баках, ціхенька клікаў: «Шабок! Дзе ты, Шабок!»

Гэта быў самы важны момант у тваім жыцці, стары. Ты ўжо змірыўся з лесам, але яшчэ верыў, што ўсё павернецца да лепшага, i людзі не знойдуць сонца, у якім схаваны сакрэт твае смерці.

Першы знайшоў сонца хлопчык Андэграўнд. Ён увайшоў у люстэркавую залу i ўбачыў там паміж шатняў i скрыняў з парфумай галоўнага мужона. Шабок круціўся перад люстэркам, а на грудзях у яго вісеў ордэн мужонаў — такі бліскучы i яркі, што хлопчык на хвіліну заплюшчыў вочы.

Напалоханы Шабок пачаў выцягваць з-пад сукенкі гумовыя цыцкі i спехам расшпільваць панчошны пас. Ён разяўляў рот, каб нешта сказаць хлопчыку, але мужоны не ўмеюць размаўляць з дзецьмі. Ці, можа, я памыляюся, стары?

Зачараваны Андэграўнд ужо не зводзіў вачэй з бліскучага ордэна i толькі дакрануўся да яго рукой, як ордэн адарваўся ад грудзей спалоханага Шабка i празрыстай светлай бурбалкай паплыў у паветры. Ён праскочыў у дзверы, падняўся з лёхаў, з калідораў, з Палаца, узляцеў у неба i асвятліў увесь-увесь горад.

Але гэта яшчэ не канец, стары... Шкада, ты не паспеў пачуць самага галоўнага.

Людзі выбеглі следам за сонцам i пабачылі страшную карціну. Увесь іхні горад ляжаў у руінах, паміж якіх вытыркаліся шэрыя лядашчыя хаты. Замест дрэваў паўз вуліцы тырчалі гнілыя пні, паўсюль узвышаліся вялізныя кучы смецця, рачулка абмялела, i вада яе несла вясёлкавыя разводы. Наўкола былі раскіданыя спадніцы, станікі, папілёткі, балонікі з-пад дэзадаранту. А пасярод усяго гэтага стаяў недабудаваны палац, больш падобны да непрыступнага замка.

Людзі сцяліся ў жаху, а Курыны Конь роспачна сказаў:

— Вось бачыце! A папярэджваў! Я ж вас папярэджваў.

1989

АЛЬБА

Я яшчэ спаў. Прысніў сябе дужага i здаровага, расправіў у ложку плечы i — от, д'ябал! — прагнаў сон. Прачнуўся. А можа, папросту так прынята пачынаць апавяданні — тым, што персанаж прачнуўся?.. Разумею, што банальна, што гэткая дурацкая прэамбула вымагае навярзці зараз усяго-ўсяго перш, чым пяройдзеш да справы. Але ж i дзень мае такую самую прэамбулу. Кожны дзень усё пачынаецца спачатку. За год — 365 разоў усё спачатку... А яшчэ мне вельмі не падабаецца, калі аўтар пачынае распавядаць вам не пра нешта, а пра тое, як ён распавядае. Бо ён гэта робіць ад няздатнасці распавесці так, як яно было.

Мне так заўсёды здавалася.

Я стаяў на варыльні i паліў у фортку. I думаў пра ўсю гэтую марную банальшчыну I самое думаць пра гэта ўяўлялася мне марнай банальшчынай i было брыдка. Ад цыгарэты ці ад думак, ці ад таго, што прачнуўся — не ведаю.

За вакном была бясснежная снежаньская раніца, пустое неба. З дзевятага паверха я выдыхаў у фортку тытунёвы дым, а з форткі, назад, сцюдзёна пахла карболкай. Унізе, на пустцы, звінелі будаўнічыя краны. Недзе збоку, на апошняй драўлянай сядзібе калолі свінтуса, i вецер насіў па мікрараёне ягоныя трубныя крыкі. Сам сабою перакочваўся па зямлі вялізны абрывак цэлафану

Я пазіраў на ўсё гэта без якіх-кольвечы жаданняў. А найбольш мне не хацелася паварочвацца назад. Там, у пакоі, ляжаў труп забітай мною Альбы.

Я ніколі не думаў пра яе дрэнна. Яе сціплая прыгажосць чаравала мяне. Але яна не магла, каб я нічога не даваў. А я не даваў.

Звечара мы размаўлялі. Сядзелі ў спальні, пачалі ўспамінаць.

Я любіў яе яшчэ са студэнцтва. I калі мяне выключылі з універа за тое, што з імем яе на транспаранце хадзіў па факультэцкім дворыку,— тады палюбіла мяне яна.

Альба любіла ахвяру. I калі я стамляўся, не зважала на гэта, не спагадала. Адно штурхала ў плечы дакорлівым позіркам: ты не любіш мяне!

У яе было шмат да мяне. I, здаецца, ані разу не кінула яна. Толькі яе. Што ж, усе яны разлічылі па-свойму: чым гэтак даваць-давацьдаваць, дык лепш не любіць нікога.

Божа! А яна ж i прасіла ўсяго толькі ўвагі! Але ўвагі ўвесь час, заўсёды, аж да знямогі, i зноў...

Я нешта пісаў, публікаваў i думаў толькі пра яе. А яна:

— Увагі!

Я маршаваў па кватэры i спяваў ей гімны. А яна:

— Увагі!

Я гатовы быў кінуцца ў пельку з крыкам: «За цябе!» А яна:

— Увагі!

Я аддаў усе i прадаў усе, кінуў справы, разгубіў сяброў... I тады зразумеў, што ей проста не хапае мяне. Ёй трэба дзесяткі, сотні, тысячы такіх, як я.

I я кінуўся заклікаць, агітаваць іншых. I мы ўжо маршавалі па пляцах шыхтамі з ейным імем на вуснах. «Альба-Альба-Альба»,— блукала па кварталах рэха. «Альба»,— крычалі стадыены. Нас разганялі i білі. А яна пазірала толькі на мяне i шаптала:

— Увагі!

Тады я забіў яе. Вунь яе цела, яе вочы — яна так i не прачнулася,— яе рукі i вусны, якія так i не мелі спатолі.

Альба, Альба. Я, бадай, так нічога й не зрабіў для цябе. Адно супакоіў тваю ненатольную прагу.

— Няхай вечны будзе твой спакой,— прашаптаў я, вяртаючыся ў спальню, дзе ляжаў труп.— Альба-Альба...

Яна расплюшчыла вочы, апранулася i з насмешкай сказала:

— К-казёл! Вечнае не памірае. Ты забіў самога сябе. Салют!

Праз адчыненыя дзверы кватэры я пачуў, як узвыў ліфт.

Я застаўся адзін, сядзеў, церучы мокрымі салёнымі пальцамі вочы, i выціскаў з сябе нейкія словы. Намагаўся сказаць «прабач», а яно вымаўлялася «прости». Я — «прабач», а яно — «прости». Намагаўся думаць пра незваротную страту, a ў галаве само круцілася: «Ты ничего не потерял! Подох для вечности, зато имеешь теперь нормальную земную жизнь. Не унижайся, она сама виновата...»

Я быў апошні, хто неяк цярпеў яе.

1986

ПРЫГОЖАЕ МЕСТА ГОМЕЛЬ

Гэта была адкрытая кавярня ў гарадскім парку, на высокім беразе шырокае ракі. За столікам сядзела непрывабная жанчына. Яна піла каву i пазірала ўніз, на раку, на птушак i на параходы. Рака блішчэла на сонцы, птушкі сноўдалі па небе, а параходы з гулам выбіраліся з чалавечага натоўпу, які віраваў на прыстані.

Жанчына чакала мужчыну. I ён прыйшоў. Ужо немалады, але сыты i па ўсім яшчэ дзейны мужчына. Як мог пяшчотна, ен сказаў:

— При-ве-тик!

— Ой, здравствуй...— ажывілася жанчына.— Здесь так хорошо. Жаль, что мне уже пора уезжать.

— Да, Гомель вообще красивый город. Этот Сож и этот парк...

— Может, ты хочешь кофе? — спыталася жанчына.

— Я уже заказал... Ты сегодня хорошо выглядишь. Я просто любуюсь тобой.

— Правда? — сарамліва ўсміхнулася жанчына.— Спасибо. Здесь действительно неплохо. Этот Сож и этот парк... Почти как тогда...

— Тогда... Теперь мы живем только воспоминаниями.— Ён накрыў яе руку сваёй.— По крайней мере я.

— Я тоже...

— Мне было хорошо с тобой...

— Мне и теперь... Но ты никогда не говорил, что любишь меня.

— О! — сумеўся мужчына.— Тогда эти слова казались ужасно банальными. А сейчас... Я люблю тебя...

Над столікам кружляла некалькі птушак. Адна з ix, мажная шэрая кірля, зляцела ўніз i асцярожна прайшлася па стальніцы. Схіліўшы набок галоўку, яна пазірала то на жанчыну, то на мужчыну, потым рэзкімі рухамі стала падбіраць дзюбкай крохі ад пірожнага, якое яшчэ да прыходу мужчыны з'ела жанчына.

— Странная вещь,— казаў тым часам мужчына, гледзячы на кірлю,— я хорошо помню каждую нашу встречу, каждую нашу ночь, каждый поцелуй, я помню все твои платья, но никак не могу вспомнить, почему мы расстались... Я часто напрягаю свою память, но...

— Наверное, такая была судьба у нашей любви,— крыху ўсміхнулася i крыху праслязілася жанчына.

— Может быть... Но была же какая-то причина. Я куда-то уехал? — спытаўся мужчына, пазіраючы на кірлю.

— Нет,— адказала жанчына, гледзячы мужчыну ў вочы.

— Ты?

— Нет-нет. Мы были очень близко...

Кірля супакоена дзяўбла крохі. A ўверсе, дзе толькі што кружлялі птушкі, цяпер вісеў адзін вялізны белахвосты гарол.

— Может, кто-то помешал нам?

— Да нет... Я как-то сказала, что у нас будет ребенок, и ты...

— Обманула?

— Не скажу.

— Ты делала аборт? — мужчына па-ранейшаму не зводзіў вачэй з кірлі.

— Да... Я родила его другому.

Гарол каменем рынуў уніз, зваліўся на столік, схапіў кіпцюрамі кірлю і, распрастаўшы метровыя крылы, пачаў ірваць ейнае цела магутнай дзюбай. Кірля піскнула, а гарол брахаў зусім як сабака. Ён разарваў птушку, адшчыкнуў ей галоўку, выцягнуў вантробы. Потым пагрозным вокам агледзеўся наўкола і, адштурхнуўшыся дужымі лапамі, паляцеў...

— Извини,— сказаў мужчына, атрасаючы з сябе распырсканую каву,— у меня времени как раз, чтобы успеть на вокзал. А Гомель действительно красивый город.

Ён апошні раз зірнуў на разматляныя па стале вантробы i рушыў прэч.

1986

НАСАРОГ

Калi ты чытаеш мае апавяданні, ты чамусьці заўседы крыху ўсміхаешся, быццам я табе сябра ці муж. А ты — глыбока ўздыхаеш. Нібы адразу бачыш мяне ўсяго, да дна. I тады сарамліва ўсміхаюся я. Калі ж мае апавяданні чытаеш ты, вочы твае нацякаюць крывёю, i мы сыходзімся ў роўным двубоі, як зубры-адзінцы, каб біцца за непадзельную самку-праўду. I, як заўсёды, разыходзімся пераможцамі. Бо ў душы нам пляваць аднаму на аднаго, на ўсе думкі й доказы праціўніка. Мы пераможцы. А пераможаная застаецца тая кульгавая самачка з сабачымі вачыма, якая вечна трапляе пад руку: ці пад добрую, са скрыльком крывянкі, ці пад нядобрую, а то й наогул атрымае падэшвай. Як жа чытала б мае апавяданні ты, бязродная кульгавая сучачка? Ці не высахлі б твае вечна слязлівыя вочы?

Яна асцярожна панюхае старонкі машынапісу i чмыхне потнаю храпкай. Ах ты, крытыкеса! На, на, чытай. Ацані, што тут накрэмзаў твой старэйшы брат, вянец прыроды. Усе пра цябе напішу, як ты чытала. I ўжо пра цябе пачытаюць. Пра што ж мне яшчэ пісаць?

Ах ты... Ды ты ж, сабачка, кабель! Ха-ха! Даў пачытаць сучцы, а яна — кабель. Вось табе i літаратура...

Калі ты чытаеш мае апавяданні, я перажываю дзіўны ўздым. I мне ўсе адно, хто ты: сучка, кабель ці насарог. Я думаю: як жа мы, людзі, разумнейшыя за вас! Мне нават мласнавата ад такой вышыні. А вы, рэптыліі, унізе, куды вам!

Я бачу кожную тваю рэакцыю. Усміхаешся — значыць, патрапіў, чмыхаеш — недасаліў, не даходзіць, Розуму твайго сабачага не хапае. I тут я табе — крывянкі. Каб не адрывалася ад тэксту. Што-небудзь гэткае: «Яна пацягнулася i сказала:

— Ах, расшпіліце мне... ну, скажам, футра».

З'ела? З'ясі, недзе дзенешся. A калі гэтага мала, дык я табе — сукенку, а тады — станік i гэтак далей... Зрэшты, далей — за межамі этыкету. Нашага, вядома, чалавечага. Гэта вам, сабакам, далей самае смачнае. А нам, людзям, далей — плюгата.

Што такое этыкет? А гэта тое, што не ваша, не сабачае. Таму вам зноў жа зразумець не дадзена. Жыццё ў нас з вамі часта падобнае, але тлумачым мы яго па-рознаму. Мы — трошкі не да канца, i таму мы не вы. Вы таксама, прыкладам, не ясце сваіх шчанюкоў, i таму вы не свінні. A свіння не працягвае жыць у сваім адрэзаным кумпяку, i таму яна не рабак, i гэтак далей. Праўда, i тут далей няма куды. Рабак мае найніжэйшае прызначэнне на зямлі: корпацца ў брудзе i выклікаць усеагульную гідлівасць. I ўсе! Hi салату з яго не зробіш, ні пацешыць ен, як бугай на карыдзе. Дый работнік ніякі.

З вамі, сабакамі, проста. Гэта я наконт крывянкі. А што свінням? Якую ім сечку? Ім — каб абавязкова заблішчэлі пісталеты, i з вуха палезла жоўтая... бя-яя... А рабакам? Гэтых ужо ані станікам, ані пісталетамі не ўлагодзіш. Ім падавай, каб, скажам, царыца-імператрыца на судне... канала. Гэта табе не шаляговая крывянка.

Пазіраеш. Чаго пазіраеш? Не сабачае я напісаў, так? Неэтычнае? Не чытаецца? Можа, свінням занесці або рабакам? Пра царыцу, га? Не, не панясу. Хай ім свінні з рабакамі i пішуць.

А я, а мы паходзім з табой, як тыя зубры-адзінцы, пабадаемся трошкі й разыдземся пераможцамі. Бо, па-шчырасці, нам пляваць аднаму на аднога. Мы пераможцы. А пераможанае на гэты раз будзе мае апавяданне. З прысвячэннем шуфлядзе ў пісьмовым стале.

Калі ты чытаеш маё апавяданне, па вачах тваіх я чытаю твае думкі — пра мяне. I я думаю — хто ты, каб зразумець, хто я: шуфляда ці насарог? Ты пакутліва шукаеш водгук, а я самазадаволена раблю выгляд, што не ведаю гэтага. I мы доўга i тупа глядзім адно адному ў вочы. Ты — шуфляда, я — насарог.

1986

СТОМА

Позна ўначы я скончыў апошні, пятнаццаты раздзел рамана. Гэта была катаржная праца, пагоня дарэшты знямоглага чалавека за гэткім жа знямоглым самім сабою. Недзе пасярэдзіне, раздзеле на сёмым, я адчуў, што страчваю яго з вачэй, а на восьмым зразумеў, што зусім пусты. Але ж я мусіў пісаць далей. Пагадненне з рэдакцыяй, аванс. I сам ганарар мы з жонкай ужо размеркавалі да рубля.

I тады я крыху прыбавіў i, здаецца, зноў убачыў яго. Там, ля дарогі, ен ляжаў на баку i ўмольна пазіраў на мяне.

— Уставай,— сказаў я,— мне трэба даганяць цябе.

— Але ў мяне няма сілы. Я больш не магу.

Я схапіў яго пад рукі, i ен зноў пацягнуўся наперад.

Нейкі час мне пісалася, я нават адолеў дзевяты, дзесяты й адзінаццаты раздзелы. Але на дванаццатым ен зваліўся зноў. Калі я падбег, то ўбачыў, што ен здох. Ад злосці я тыцнуў яго чаравікам у твар i пасунуўся далей сам.

Было такое адчуванне, што я ванітую гэтымі гідкімі фразамі. Але я ўсе ж скончыў чатырнаццаты раздзел.

Гэтай ноччу завяршаўся тыдзень, які адвяла мне на раман жонка. Раніцою яна пакіне лецішча i прыедзе сюды, у гэтую прапахлую мазгавым потам кватэру.

Заставаўся апошні раздзел. Кожнае слова нашае мовы здавалася мне цяпер банальным i нявартым таго, каб яго пісаць. I я стаў механічна перапісваць нешта з газеты. Потым усе неяк увяжацца. I сапраўды, мёртвыя штампы абудзілі ўва мне нейкую астатнюю кволую ярасць. I я пісаў, адчуваючы. як страшэнна баліць галава i ад перастомы б'юцца адно аб адно здрэнчаныя глузды.

Позна ўначы знямелай рукою я накрэмзаў апошняе слова. З рота майго на паперу капала сліна, a ў галаве i целе пачыналася агонія. Я канаў ад гэтае перастомы ...

Жонка адчыніла дзверы, паставіла на падлогу кайстру з зяленівам i гукнула мяне. Але я не адгукаўся. Тады яна зазірнула ў пакой i ўбачыла, што я ляжу каля крэсла з вытарашчанымі вачмі, а з майго разяўленага рота выпаў язык.

На хвіліну яна прысела каля мяне, i я мог адчуць тонкі водар парфумы, а таксама заўважыць, што яна зараз жа змянілася з твару, стала заклапочаная. Яна памацала мой пульс i ціхенька сказала: «Няслаба!» Потым запіхала мне язык у рот, зляпіла мае вусны, заплюшчыла вочы. Потым перацягнула мяне на канапу.

Нейкі час яна хадзіла па кватэры ў роздуме. Узяла з кніжнае паліцы томікі Платона i К'еркегора ды паклала ix на маім пісьмовым стале. Платона нават разгарнула. Потым выцягнула з папяровага вэрхалу телефон, набрала нумар, прыставіла слухаўку да вуха i, пазіраючы на мяне, сказала:

— Ничего, зайчик. Как-то будем... Алё? Ювяніл Сымонавіч? — яна прыкрыла слухаўку рукой i разок кырхнула, прачышчаючы горла,— Ювяніл Сымонавіч, а нашага Івана больш няма... Ага. Добра.

Нарэшце яна засунула тэлефон назад, пад паперы, правяла рукой у сябе пад пашкай і, грэбліва панюхаўшы пальцы, пайшла мыцца.

1988

ПЕРАД ТЫМ ЯК РАСТАЦЬ У ПАВЕТРЫ

Няхай надзеі цешаць каго іншага. Хопіць гэтага самападману. Я спыняюся.

Што зараз? Стаяць тут гэткім майгачом? Абышто... Так i хочацца прамовіць тое сакраментальна-ўводнае: «Так!», якім паганяў сябе ўсе жыцце, ды зноў тэпаць на месцы, думаючы, што некуды ідзеш. Стаяць? Сяду.

Седзячы, яшчэ больш адчуваеш сваю недарэчнасць, нават скаванасць нейкую, чорт бы пабраў! Нібы ў карцэры.

Хіба легчы? Але ранавата. Не заснеш, бо выспаны i не памрэш, бо яшчэ не стары. Будзеш круціцца-муляцца, стане i зусім невыносна.

Усе ж лягу... А можа, павесіцца? I пасля — усе гэтыя труны, крэпы, спачуванні... Не, хай сабе спачуваюць.

Здаецца, колькі сябе памятаю, увесь час быў тут, у канцы дарогі. Напэўна, i прыйшоў я ў гэты свет пад канец, калі мяне тут ужо не павінна было быць. I ўсе жыцце то стану, то саду, то лягу — у трох вымярэннях. Іншага не дадзена.

Нехта ж прыходзіць у пачатак i сунецца праз усе жыцце наперад, наперад, наперад... А то яшчэ i з крыкам: «Напе-ера-ад!» Адольвае перашкоды ўсялякія, высільваецца, верыць у нейкія мэты, ажно прыходзщь усе адно сюды. I з мэтай, i без мэты. Частуе мяне цыгарэтай, калі мае, i растае ў паветры.

А я прыйшоў адразу сюды. I назад не пойдзеш, i наперадзе, ведаю, пустка. A бакоў наогул няма

На падыходзе асабліва старыя любяць паказваць на мяне пальцамі i казаць — вось нашая мэта! Як ра~ дасна прамаўлялі яны тое, калі я быў вазгратым хлопчыкам! А цяпер мне за сорак. I свае словы пра мэту яны вымаўляюць ужо неяк нясмела, быццам самі сабе не вераць.

А яшчэ яны любяць папракаць мяне бракам жыццёвага вопыту. Асабліва калі прашу цыгарэту.

А адная бабулька — грудзі ў медалях — раптам як закрычыць: «Сыдзі з дарогі, лабідуда!» Я сышоў. А яна паглядзела, што далей нічога няма, i адразу растала ў паветры.

Бывае i так, што яны прыходзяць групамі ды намаўляюць мяне ісці «далей». Кажуць, што мне столькі дадзена ўсяго, i што гэта яны мне ўсС далі. Я тады выварочваю кішэні, а яны ўсе разам знікаюць.

Разумею, у ix усё сканчаецца тут. Вось яны i прыдумалі, што нешта Ссцъ далей, а там пустка, нішто, там смерць. Канец тут, дзе я стаю.

А што, як нехта прыйдзе адразу туды, у нішто?..

А што, калі туды i прыходзяць усе маладзейшыя за мяне? I калі тут пройдзе апошні, хто да мяне, тады пайду i я?

Арыфметыка. Як падумаеш...

Думаць устыла. Ужо даўно ўстыла думаць, ляжаць, сядзець, стаяць, пісаць гэтыя ідыёцкія словы i жыць.

1986

ЗБОР ТВОРЦАЎ

Частка I

1.

Не ведаю, ці варта ўсе гэта пісаць. А навошта пішу — у двух словах не раскажаш. Вось i атрымліваецца, што, каб растлумачыць, навошта я ўзяўся за гэтую справу, мне трэба напісаць цэлую кнігу. Ці, можа, заўседы так? I ўсё, што чалавек робіць, ён робіць дзеля таго, каб растлумачыць, навошта ён гэта робіць...

Не ведаю. Магчыма, усё гэта даўно ўжо кім-небудзь i напісана. І больш арыгінальна, i цікава. Бо колькі ж у свеце літаратуры?! Колькі твораў?! Як маку! Як чалавечых жыццяў. A колькі аўтараў?! Хіба не кожны чалавек браўся некалі складаць вершы, зацемкі, а нават i проста лісты, цыдулкі, абвесткі розныя? Хіба не кожны — хоць вусна, хоць у думках сваіх, зусім выпадкова — зарыфмаваў раптам пару радкоў? А фармальна кожны такі — паэт...

Не ведаю. Адно здаецца, што зараз усе гэтыя рыфматворцы, усе гэтае неверагодна стракатае творчае скопішча сышлося ўва мне страшным галасам. Той пяе, той дэклямуе, гэты крычыць, а гэты нечага патрабуе, даводзіць нешта ўсім вядомае, але абсалютна непрымальнае. I што я тут ні скажы, што ні вышчыруй самае сваё, самае патаемнае i запаветнае, усё адно атрымаецца — хорам...

Не ведаю. Нясцерпна мне робіцца i млосна, як той парадзісе ў крытычную хвіліну. Аж літаркі расплываюцца на паперы. А неслухмянае пяро замест толькі што складзеных i дэталёва абдуманых фраз выводзіць нешта свае, несамавітае ды толькі яму вядомае. Не ведаю...

2.

Так ужо склалася, што я ніколі не бачыла сваіх бацькоў. Што ж... Нават у сабак бываюць свае радаводы. I медалі. Але я не збіраюся рабіць з гэтага трагедыю. Наадварот, Гэтак, прынамсі, не пачуваешся якой-небудзь пародзістай сучкай... А што кажуць, што я не такая, як усе, дык хіба гэта так ужо кепска?

Крыўдую часам, злуюся на сябе i ціхенька суцяшаюся...

Адразу пасля родаў нас з сястрою забралі ад хворае парадзіхі назаўсёды. Маці й цяпер, напэўна, жыве ў той лякарні, дзе дваццаць гадоў таму зачала. Я ніколі не шукала яе. Шукала бацьку, але так нічога i не даведалася. Не думаю, каб ен быў з клінічнае абслугі ці прыйшоў адкуль ca здаровага свету... А старая ацяжэлая санітарка толькі зарагатала мне ў адказ i праз смех гукнула: «Ад святога духу!» Я ўжо не стала чакаць, пакуль яна выржацца, i пайшла хутчэй адтуль, з Навікоўскай вар'ятні, дзе мне далi жыцце.

Што да сястры, дык яна ад нараджэння мела матчыную хваробу. I нейкі разумнік па-свойму пажартаваў, калі даваў нам імены; сястры — Шызя, а мне - Фрэня. А можа, i не пажартаваў? Можа, мода была такая.

Вось.

Калі вам кажуць: ёсць дзве навіны, добрая i дрэнная, з якой пачынаць? — вы заўсёды просіце з дрэннай, праўда? Гэтак i я, выходзіць, пачала з непрыемнага. Хоць мне й не думалася пра гэта. Проста пачала з пачатку, а выйшла — з дрэннага. Гм...

Адразу нейкі час мы з сястрой былі ў адным доме дзіцяці. Потым яе вярнулі ў вар'ятню, а я засталася. Так вырашыў лекар. Пасля я трапіла ў школу-інтэрнат у Грудках. Гэта, дарэчы, ці не адзіная ў краі школа, дзе вучаць на роднай мове... Уявіце сабе, як я чакала сваіх шаснаццаці гадоў! Атрымала пашпарт i стала Гражынай.

Нарэшце, пасля школы я паступіла ў медычны інстытут на стаматалогію. Стала зусім такая як усе.

Вядома, аднае стыпендыі было мала. Дый вельмі не хацелася жыць у інтэрнаце, хоць бы i ў студэнцкім. Я пачала шукаць працу i жытло. I аднойчы на прыпынкавым слупе прачытала абвестку: «Приглашается девушка для присмотра за больным. Жилплощаць предоставляется». Здаецца, з гэтага ўсе i пачалося.

3.

Указаны ў абвестцы дом стаяў адзін на пустэльнай вуліцы. Пасярод агромністага двара роў чорны ад сопату экскаватар. I сам будынак — прадымлены й шэры — меў закінуты, нежылы выгляд.

Дзверы патрэбнае мне кватэры былі незамкнёныя, i я ўвайшла ў вітальню. Зазірнула ў адзін пакой, тады — у другі. Усе баялася пабачыць хворага чалавека. Чамусьці ўяўляла яго пад кропельніцай.

Але ж людзей у кватэры не было. У меншым пакоі стаялі паліцы з кнігамі, стол i канапа. Тут я i вырашыла чакаць гаспадароў. Заўважыла стосік спісанае паперы на стале ды ўзялася чытаць.

«Не ведаю, ці варта ўсе гэта пісаць. А навошта пішу — у двух словах не раскажаш. Вось i атрымліваецца, што, каб растлумачыць, навошта я ўзяўся за гэтую справу, мне трэба напісаць дэлую кнігу ..»

Прызнацца, я не вельмі шаную сучасных пісьменінікаў. Асабліва мясцовых. Надта ж яны звычайныя людзі, нецікавыя. Аднойчы да нас у інтэрнат на вечар прыводзілі нейкага ці то паэта, ці то драматурга. Штосьці ен чытаў, штосьці распавядаў, але ніхто яго не слухаў, бо ўсе чакалі дыскатэку.

Аднак гаспадароў усе не было, i я чытала далей.

«Кожнаму чалавеку ад прыроды дадзены поўны камплект шызафрэнічных сімптомаў. Але хворымі лічаць толькі тых, у каго псіхіка найменш падлягае самакантролю ды самаарганізацыі. Словам, у каго змест разбурае форму. Заўважым, што найвышэйшы момант літаратурнае творчасці — гэта якраз крытычны момант у змаганні зместу з формай.

Уявім сабе кансервы, якія састарэлі i «граюць». У рэшце рэшт змесціва разнясе слоік, i мы ўбачым бясформную лужыну, у якой ляжаць гуркі i кавалкі шкла, плавае кроп. Гэта i будзе шызафрэнія.

Але ў апісаным працэсе быў адзін маленькі, амаль незаўважны момант, нейкая часцінка секунды, калі змесціва перарасло ўжо межы слоіка, але сам слоік быў яшчэ цэлы. Крытычны ціск. Для паэта такі момант — імгненнае азарэнне, якое ен зараз жа занатуе геніяльным вершам. Калі ж ён стане i далей развіваць свой напал /а, па сутнасці, свой шызафрэнічны сімптом/, дык ягонае псіхічнае напяцце можа перайсці ў хваробу. Гісторыя ведае шмат паэтаў-вар'ятаў».

Я ўявіла сабе чалавека, у якога ў душы — гуркі, кроп, кавалкі шкла. I мне зрабілася смешна. Раней пісьменнікі захаплялі ў сваіх кнігах палкімі пачуццямі, бойкамі, усялякімі хітрамудрымі прыгодамі. А цяпер, мусіць, вычарпаліся ды сталі пісаць пра хваробы. Хоць, магчыма, усё так i павінна быць. Трэба ж ім, каб нехта чытаў іхнюю прадукцыю. А хто стане чытаць, калі не будзе нічога вострага?..

4.

У гэтым сэнсе паказальная старая легенда пра трох малацьбітоў, якія ў часы чужацкае навалы згаварыліся стаць прарокамі.

Пакідалі малацьбіты свае цапы, ды прыйшлі да вядомага ў краі вешчуна Бая i прасілі даць ім слова, якое, кінутае ў натоўп, даходзіла б да народа i будзіла заспаную душу кожнага чалавека.

— Але толькі народжанае з чыну слова можа стаць чынам цэлага народа,— сказаў ім Бай.

— Дык мы гатовыя да чыну,— запэўнілі малацьбіты.

— Толькі выпакутаванае слова абудзіць заспаную душу кожнага чалавека,— сказаў Бай.

— Мы гатовыя да пакутаў.

— Тады слухайце. Збудуйце кожны сабе вязніцу, затачыцеся ў ёй, а пасля разбурыце формы свае. Калі здзейсніцца гэта, само вырвецца ў вас слова, якое, кінутае да ўсіх, дойдзе да кожнага.

I прыступілі малацьбіты да чыну.

Першы быў занадта сумленны i занадта старанна рыхтаваўся да свайго слова. Небарака накатаў вялізных валуноў ды замураваў сябе назаўсёды. Нават апошні, самы моцны ягоны крык не пачулі звонку.

Другі быў занадта кемлівы i спрытны. Ён сабраў сваю вязніцу з палак i лаўжоў. I калі з шоргатам рассыпаў лядашчую спаруду i выбраўся з яе, дык доўга думаў, што б гэта такое сказаць. Нарэшце, спахапіўшыся, пачаў шматслоўна i доўга апраўдвацца. Але ніхто не слухаў яго.

Трэці збудаваў сваю вязніцу з лёгкіх бернаў і, зачыніўшыся, доўга змагаўся з ею. I ўсе бачылі, як дрыжэлі сцены асуджанае будовіны. I тады прамовіў Бай:

— Вы бачыце, як б'ецца гapaчая душа чалавечая ў сценах вязніцы. Там прарок. I калі сцены пачнуць падаць, але яшчэ не ўпадуць, калі вязень будзе ўжо вольны, але яшчэ будзе ў вязніцы, тады вы пачуеце слова, якое, звернутае да ўсіх, дойдзе да кожнага, i, кінутае ў натоўп,— зробіць яго народам.

I тады хіснуліся сцены, пакаціліся бёрны, i прагучала Слова.

5.

У дзвярах стаяў чалавек гадоў на пяцьдзесят. Ён ашчэрыў усе свае зубы ды пазіраў неяк па-сабачаму прыязна.

— Бонжур, мадэмуазэль,— прахрыпеў ён басам. А на вялікім лысаватым ілбе яго нібы для прывітання ўсталі дзве бліскучыя валасіны.— Вы ці не па абвестцы?

Я нават крыху сумелася ад такое прыязнасці да мяне.

— Так, па абвестцы. Толькі я тут без вас увайшла i... Прабачце, навошта вам сядзелка?

— Разумею,— сказаў ён.— Толькі ж бачыце, ма шэр, я ўжо даўно не маладзён. У свой час разгубіў здароўе. I жыву цяпер зусім адзін. Прафесія засцерагае мяне ад сяброў... Магчыма, вас дзівіць, што я запрашаю менавіта дзяўчыну?..

— Ды не, здаецца,— мне не хацелася строіць намёкі.

— Дык вось. Я зусім не прапаную вам стаць маей тайкай. Патрэба чыста утылітарная. Частыя хваробы падоўгу трымаюць мяне ў ложку. A неўзабаве лекары абяцаюць толькі пасцельны рэжым,— ен сумна ўсміхаўся.— Такім чынам, я крыху дбаю пра будучыню.

Ён прысеў на канапу, i твар ягоны зрабіўся шэры. Але ён працягваў казаць з усмешкай:

— Усе жыцце асцерагаўся кабетаў. А цяпер... Адным словам, пакідаючы жыццевую прастору, дбаю пра наступнікаў. Вы разумееце, пра што я кажу?

— Не зусім. Вам патрэбныя дзеці?

— Не, што вы! — ён сумеўся.— Можа, для вас усе гэта гучыць старамодна, але ж я й сам чалавек старарэжымны. Мне патрэбна клапатлівая гаспадыня, можа быць, i сядзелка, якая пасля майго адыходу да лепшага свету проста так не возьме ды не выкіне ўсё гэта на сметнік.— Ён паказаў рукамі на свае кніжныя паліцы, стосы папераў i тэчак.— Павінна быць пераемнасць. Тут усё мае жыццё. I я пасля смерці хацеў бы ў гэтым жыць. Больш мне проста няма на што спадзявацца. Той свет для мяне — тут. I таму я шукаю наступніцу, калі й не духовую, дык хоць бы клапатлівую. A які гаспадар з хлопца? Дый перапісаць на хлопца кватэру, самі разумееце, нашмат цяжэй. Усынаўлю я яго, ці што?

Прапанова была дзіўнаватая. Але гэты чалавек не выклікаў агіды ці страху. У рэшце рэшт, ён казаў вельмі практычныя рэчы. I мы працягвалі размову.

— Няўжо да вас зусім ніхто не заходзіць? — спыталася я.

— Бываюць... Пара гэткіх жа нямоглых прыяцеляў. Мы адвыкаем рабіць візіты. Есць тэлефон...

Аднак дзеля чаго я пыталася? Ужо ідучы сюды, была згодная на што горшае. А тут усё гэтак культуральна i ветла. Пісьменнік. Хіба можа гэты хворы самотнік жадаць каму ліхога?

— Давайце знаёміцца,— сказала я i падала руку.— Гражына, студэнтка.

6.

У семнаццаць гадоў я нечакана для сябе выйшла замуж. Зрабіла сабе гэткі «сюрпрыз».

Яго прывялі да нас у інтэрнат у дзевятым класе. I быў ён увесь ціхі ды аж занадта ва ўсім дасведчаны эрудыт i выдатнік.

Не, у мяне не было закладу з дзяўчатамі. Проста захацелася закахаць у сябе гэтага дзівака, i я села з ім за адну парту. А праз некалькі тыдняў ен ужо хадзіў ca мною, распавядаў пра свае планы.

О, гэта быў сапраўдны змоўнік! I свярбела яму арганізаваць які-небудзь палітычны бунт. Нават у мяне ён выпытваў пра тое, чым незадаволены народ. Але што я магла яму сказаць?

Шмат было розных ідэй. Ён усё мяняў гэтыя ідэі, а пасля кожнае змовы заставаліся сябры-ворагі, якія цягнулі ягоныя думкі далей. Мусіць, ён умеў пераконваць людзей. Але ніяк не мог даць рады самому сабе.

У рэшце рэшт усе ягоныя сілы ішлі ўжо толькі на варагаванне з былымі сябрамі. I тады ён прапанаваў мне выйсці за яго замуж. Маўляў, яму гэта трэба, каб ворагі падумалі, што ён цалкам аддаўся сям'і ды побыту, а ён тым часам...

Не ведаю, чаму я згадзілася. Бадай, мяне проста забаўляла магчымасць узяць шлюб без дай прычыны. Проста так. Я не кахала яго i зусім не дбала пра будучыню.

Яшчэ я думала, што гэты шлюб можа выратаваць дзіцёнак. Але ён раптам сказаў, што ўвесь час у яго адымае барацьба.

Я спрабавала зблізіцца з ім, але ён шыкаў i шыпеў, як змяя.

Праўда, спачатку ён патрабаваў, каб я дапамагала яму, каб таксама нешта пісала, якіясь вершы ці ўлёткі, ці хоць бы завяла дзённік. А я сказала, што нічога не ўмею i зусім мала ведаю. Ён тады крыкнуў мне, што ўсё ўмеюць ды ведаюць толькі хатнія гаспадыні... Гэта мелася быць найвялікшай абразай.

Нарэшце я стала чакаць, калі ён абвесціць, што нам тэрмінова трэба развітацца. Але час цягнуўся так доўга! I я ўсё больш разумела недарэчнасць нашае сямейкі. Я ўжо думала, што праз колькі гадоў, калі ён паразгубіць свайго змоўніцкага імпэту, увесь ягоны арганізацыйны запал перакінецца на мяне. Я ўжо бачыла ў ім гэткага сямейнага дыктатара, а ён раз-пораз даваў падставы для такога прадбачання. I тады пра тэрміновае развітанне абвясціла яму я.

Пасля мы не сустракаліся.

A клікалі яго ўсе Дзікам.

7.

— Гэта што ж за дзікі ды ўпарты нораў?

— Не. Проста так супала. У інтэрнаце ў яго была мянушка Рычард. Тады многія хлопцы называлі сябе рознымі Біламі, Джымамі, Томамі... Такая была хваля. Дык вось... А памяншальнае ад Рычарда — Дзік. Самому яму вельмі падабалася такое супадзенне: Дзік — Рычард, i дзік — лясны кабан...

— Прабачце, ма шэр... Я ж нават не прадставіўся вам. Ага. Клічце мяне... Я так не люблю ўсіх гэтых Канстанцінавічаў ды Феліцыянавічаў... Клічце мяне Настаўнікам. Зыходзячы з узростаў i з нашае дамовы, гэта зусім нармальна. Я спадзяюся, гэта не пакрыўдзіць вас?

— Ды не. Вы сталы чалавек. Як хочаце.

— Я, вядома, не вялікі літаратар. Так... дробны творца, газетны шрайбікус. Папісваю пасквілі на ўсялякія рамэны ды паамы. Хы-гы. Гэта называецца «літаратурная крытыка». Між іншым, занятак больш няўдзячны, чым складаць ты я ж раманы. Але на сваей ніве я, бадай, назапасіў сякі-такі досвед. Хутчэй за ўсё мне не прыйдзецца вучыць вас, дый вы гэтага, мусіць, не надта жадаеце, але, згодна з нашай дамовай, вы ўсё ж пераемніца. Таму няхай будзе Настаўнік. Дарэчы, вы, напэўна, не надта цікавіцеся сучаснай літаратурай?

— Так. Я ўсё адкладваю на потым. Збіраюся навучыцца плесці на прутках, пачаць хадзіць на коўзанку i прачытаць шмат-шмат кніг. Але — то часу не стае, то не хочацца. Я тут без вас пачала чытаць нейкія старонкі...

— Што-небудзь цікавае?

— Ды не асабліва каб... Пра малацьбітоў i...

— А-а, разумею. Нуднавата напісана. Гэта маё. Гэта мая апошняя кніга. Часам пісьменніку даводзіцца пісаць наўмысна нешта нуднаватае i не асабліва цікавае. Нават нешта i зусім не вартае ўвагі.

— Але навошта?

— Хочаце сказаць, што нудоту ніхто не прачытае? Так. Але тут ёсць прафесійны сакрэт нашае літаратуры. Сакрэт фірмы. Ці хочаце, я раскрыю яго вам?

— Так.

8.

Яна зацікавілася! Я бачу, што прабудзіў у гэтай дзяўчыне цікавасць да таго, да чаго ўвогуле цікавасці быць не можа. Ай, які банальны прыём! Хочаце, я адкрыю вам таямніцу: чаму гэтая кніжка зусім-зусім нецікавая?.. Зрэшты, для яе гэта, мабыць, i не банальна. Такая яшчэ маладзенькая, a ўжо з такім лёсам! Як сумуе па табе ненаежнае пісьменніцкае сэрца! Абавязкова запрашу каго-небудзь з празаікаў: Н. ці С., ці нават Ганоева. Няхай паназіраюць. Такі матэрыялішча! Такі рэалізмішча!

А яна крыху апрытомнела ад першае разгубленасці. Нават усміхаецца. Удае на жанчынку. I толькі пульхны твар ды ўсеагульная пяшчота выкрываюць ейную нясталасць.

О, ма шэр Гражына! Колькі яшчэ выпадзе на вашую абаяльную натуру ўсяго ўсякага неабаяльнага! З гэткай лёгкасцю кідаецеся вы ў віры! I вам, бадай, усё адно, што гэта — шлюб з Дзікам, стаматалагічны факультэт ці я. Дзеля вас гэта пункты аднаго шэрагу.

Як недарэчна, што да мяне прыйшла менавіта яна! Колькі я перадумаў, каго запрасіць, a запрасіў неабдумана. Адное, што апраўдвае мяне,— ейны сякі-такі досвед з нізоў гэтага жыцця. Але тое, што догляд за мною, за маёй ідыёцкай хваробай стане для яе чарговым бясколерным пунктам у шэрагу жыццёвых праяваў, мяне не апраўдвае зусім. Наадварот.

9.

З нейкай загадкавай усмешкай пісьменнік пазіраў на мяне, а я ўсё чакала, калі ён адкрые сваю «вялікую таямніцу».

— Вы будзеце жыць у другім пакоі,— сказаў ен.— Хадземце, пакажу.

Другі пакой выходзіў акном у той самы агромністы двор. Але панылы настрой не трапляў сюды. Мо таму, што сцены тут былі пафарбаваныя ў цёплы цнатлівы колер, ці таму, што мэбля i рэчы ўтваралі адмысловы ўтулак. Шафа, ложак, крэслы. Сялянская посцілка — добра хадзіць басанож. На століку — дапатопны магнітафон.

— Ці любіце музыку? — зазірнуў пісьменнік мне ў вочы.

— Люблю,— адказала я.

Мне тут падабалася. Мне ўжо нават хацелася, каб ён хутчэй пайшоў да сябе, каб застацца адной ды разгледзецца. I ён, мусіць, зразумеў гэта. Толькі пры дзвярах раптам спыніўся i сказаў:

— Паспрабуем жыць. Грошы я буду класці на століку ў вітальні, каля тэлефона. Колькі трэба — бярыце, добра?

— Добра,— адказала я. Я дагэтуль не ведала, хто з нас каму будзе плаціць: ці ен мне за догляд, ці я за жылле.

— Ага,— пагадзіўся з нечым пісьменнік.— Мяне вельмі цешыць вашая мова.

— Я вучылася ў краёвай школе.

— Я таксама. Колісь. А цяпер — дзе тыя школы i дзе тая мова! Хіба што выпадкова пачуеш,— чамусьці выгляд у яго стаў вінаваты.— Але няхай... Калі захочаце, мы яшчэ паразмаўляем пра гэта.

10.

Але ж схлусіў. Бадай што, i не паразмаўляем. Хіба на мігах ці як-небудзь шэптам. Але не ўголас, не пісьмова, не тут. Бо згадкі пра мову надта ж вытыркаюцца з агульнае плыні твора. Твор раптам абрываецца, i далей ідуць ужо чыста газетныя актуаліі. Чаму? Таму, што самое становішча мовы ў нас немастацкае, неэстэтычнае. А твор перадусім — гэта эстэтыка.

Кожнага разу кожны аўтар, які, напрыклад, збіраецца пісаць дэтэктыў паводле класічных законаў гэтага жанру, пачынае вагацца ды муляцца ад падсвядомае патрэбы неяк абмінуць, не згадваць, не замешваць міліцыю. А гэта зусім няпростая задача. Каб не атрымаўся газетны нарыс, даводзіцца выдумляць нейкага цывільнага ды надта ж нетыповага для нашае рэчаіснасці пінкертона або звяртацца да мінуўшчыны, або выносіць дзею за межы краю. Інакш без міліцыі проста не абыдзешся, а значыць, рызыкуеш разбурыць эстэтыку твора, тыя самыя класічныя законы жанру. Дык вось. Мова наша ў сённяшнім яе становішчы, як i міліцыя,— рэч чыста дакументальная. А сама моўная сітуацыя амаль не паддаецца вобразнаму пераўвасабленню...

Занудзіў? Зараз, сканчаю.

Яшчэ адна праблема — з гэтым Дзікам. Яна, вядома, магла i не распавядаць пра яго,..

Бач ты, змоўнік! Год пражылі ў шлюбе! Не сустракаліся! Але, мусіць, не супраць была б сустрэцца, ма шэр, га? Дый ён, мусіць, не забыўся. Толькі пальцам табе паківае... Хто ж тады будзе маім пераемнікам? Можа, Дзік?

11.

Ён усе больш прывабліваў мяне. I я паступова забывалася на сваё першае ўражанне. Тады ён падаўся нейкім наскрозь хворым i нячыстым. На галаве дзве валасіны. Пастава раскірэчаная, старэчая, хоць чалавеку, як высветлілася, усяго сорак тры гады. Калі смяецца, дык выварочвае вялікія свае губы ды лезе табе ў твар усімі сваімі засліненымі зубамі. Вось толькі не смярдзела ад яго.

Адылі пры ўсёй гэтай першапагляднай мярзотнасці ў Настаўніка быў вялікі лоб, што выклікае павагу. I вочы— сваяцкія, ці што? А тады — ягоная гамана.

Мая гідлівасць i мая прыязнасць зліваліся ў нешта адно. Я пачала часта думаць пра яго, прыслухоўвалася да ягоных словаў А ён — ляжыць там, у сваім пакоі, у ложку, i дэклямуе, здаецца, на ўвесь дом. Спачатку грыміць басам:

— Паэтаў няхрышчаных не бывае! Пішуць, вядома, розныя. Але ў няхрышчаных на паперу ліецца не творыва, а зялёная др...! Такіх заўсёды было болей. Яны заўсёды набіваюцца ў храм, які збудаваў хрышчаны паэт. Чаму так? Бо хрышчэнне — гэта пакута, якой расплачваюцца за асалоду. Не кожны вытрымае. Заўваж, усялякая пакута, усялякі боль пачынаецца з асалоды. У першае, амаль незаўважнае імгненне. А інакш не было б мазахістаў. Aгa... Потым ужо будзе нясцерпна. Ці ж хочаш ты гэтага? Адкажы мне, ці ты выжывеш?

I сам сабе адказвае тоненька:

— Выжыву. Навошта б я прьшшоў да вас...

I зноў басам:

— Ну, глядзі...

Аднаго разу я зазірнула да яго ў такую хвілю. Ён ляжаў у пасцелі, павярнуўшыся да сцяны i, здаецца, плакаў, шэпчучы: «Мне балюча»,— зусім як малы. Мне тады стала няёмка, i я ціха прычыніла дзверы.

Іншым разам ён крычаў:

— Сапраўдзічна! Сапраўдзічна, кажу я вам! Я, цёмны мужык! Сапраўдзічна, кажу вам!

I я зноў зазірнула ў ягоны пакой. Ён не пачуў i не бачыў. У нейкай безвыходнай роспачы ён разгортваў кнігі, як трапіцца, ды, слізгануўшы позіркам па старонках, стагнаў: «Ня тое! Ня так!» I нізкі голас ягоны дрыжэў ад хвалявання.

— Настаўнік! — гукнула я.

Ён ажно сцяўся на імгненне. Нібы я зараз парушыла ягоную «вялікую таямніцу». Але ж ён сам абяцаў мне распавесці пра яе. I, каб неяк апраўдацца ды суцешыць яго, я спыталася:

— Настаўнік, а што такое літаратура?

Ён абыякава зірнуў на мяне i сказаў:

— Літаратура не таямніца. Я, здаецца, абяцаў, што не буду вучыць вас.

Трэба было чым-небудзь здзівіць яго, каб ён перастаў раздражняцца, i я сказала:

— Настаўнік, ты не злуйся на мяне. Давай размаўляць на «ты».

12.

Чорта лысага! Чорта, якому карціць, каб у нас зараз жа «пачаліся адносіны». Без розніцы, колькі табе гадоў, хто ты такі, i нават хвароба не перашкода. Лoжак руйнуе ўсе бар'еры! Вось бы ўзяць ды пакласці ў адзін ложак усё чалавецтва. Куды падзеліся б усе глабальныя праблемы?!

Не, шаноўная. Ці ж можа быць кульмінацыя ў адносінах, якія папросту не выспяваюць? Клімат не той. Мы ўсе неяк трэмся адно аб адно, а на тое, каб здараліся разрады, току ў нас не стае, ці што? Мужчына, толькі згледзеўшы жанчыну, ужо, лічы, пракруціў у мазгах усю гісторыю стасункаў. I пракручваць яе зноў — у сапраўднасці — нецікава. Калі ў цябе дастаткова багатае ўяўленне, вядома...

Гэтак мы ўсе — сузіральнікі адно аднога. Не сябры, не каханкі, не сваякі нават. A толькі зетнікі. Мы ўжо не кідаемся, агаліўшы сваю рапіру, у бой за чарговую прыгажуню. Нашто, маўляў, выпрабоўваць лёс, калі можна лёгка перамагчы ва ўласным уяўленні, дзе сам пан i ўсяму суддзя? Таму мы толькі сузіраем, i гэтага досыць. А бывае й залішне...

Ох, ма шэр! Няўжо вы змусіце мяне расчаравацца ў вас? У мяне праца. Я не паспяваю. А вы...

Колісь задумаў быў такі творык пра літаратара, якому паведамляюць, што ў яго канцар. Жыць застаецца з месяц, не болей. Літаратар кідаецца да пісьмовага стала i піша, піша. Сохне i піша. Яму столькі трэба паспець! I ён паспявае. Ягоны рукапіс атрымлівае самую высокую ацэнку. Адусюль — лісты, віншаванні. Чалавек памірае з усмешкай. Ён ведае, дзеля чаго жыў. Увесь свой век пэцкаў паперу шэрай фарбай, а тут — напружыў сілы да самазабыцця i выдаў нешта цудоўнае. Вось так.

Праўда, пасля смерці ягонай нічога не змянілася ў свеце. У кватэры зрабілі рапарацыю, паднавілі мэблю, шпалеры, з'яві'ўся новы гаспадар — муж ягонае жонкі. I недзе згубіўся рукапіс таго ўдалага твора, які так i не трапіў у друк. Зрэшты, яго, здаецца, i не шукалі...

Даўнавата я прыдумаў таго літаратара. Ажно бачу цяпер, што прыдумаў сябе. Хы-гы. Мая кніга будзе нечага вартая, але, пэўне, таксама не патрапіць у друк. Хто стане з ёю вэдзгацца! A пераемніцу мне мяняць ужо позна. Хіба неяк падвыхаваць яе? Чаму, скажам, яна самахоць адчыняе дзверы майго пакоя, калi я заняты? Можа, яе сапраўды тут нешта зацікавіла?

Падвыхаваць... A друкуйце-ткі, мадэмуазель, маю кнігу на машынцы! Вы не ўмееце? Я навучу! Там, дзе процант — нескладовае «ў», дзе параграф — «і». Усё астатняе пазначана. Кляц... кляц... кляц... У вас атрымліваецца. У вас атрымаецца, ма шэр.

13.

Неўзабаве Настаўнік i сапраўды настала перабраўся ў ложак. Лежачы, ён цэлымі днямі пісаў. А я вечарамі друкавала ягоныя пісьмёны на машынцы.

Часта да нас заходзілі лекары, рабілі яму ўколы. А ён у іхняй прысутнасці абавязкова пачынаў стагнаць i плакаць, паказваючы, дзе ў яго баліць. I на ногі паказваў, i на галаву, i на грудзі — паўсюль. Лекары ж нязменна глядзелі толькі ўнізе жывата i казалі, што патрэбна аперацыя.

Аднойчы да нас прыйшоў нейкі кульгавы дзядзька. Я падумала, што лекар, але ён загаварыў пакраёваму:

— Добры дзень, мэтхен. Вы, калі ласка, не здзіўляйцеся, я таксама пісьменнік. Маё прозвішча Ганоеў.

Ён прыязна ўсміхаўся мне ў вітальні, а з суседняга пакоя ўжо грымеў радасны бас:

— Ганоеў! Я пазнаў цябе! Гражына, гэта Ганоеў! Заходзь. Хы-гы.

Госць пракульгаў у пакой, а я пайшла ставіць гарбату.

Яны ні пра што не гаварылі. Адразу ўзяліся за нейкія паперы, чыталі. Толькі зрэдку пачыналі неяк задаволена скуголіць.

— Колькі вам гадоў? — спыталася я ў Ганоева.

Ён падняў адсутныя вочы i адсутным голасам сказаў:

— Мы раўналеткі.

— I вы таксама пішаце пра хваробы? — мне чамусьці карцела адарваць ix ад чытання.

— Ну, пэўным чынам, так. Пра што могуць пісаць хворыя пажылыя людзі? Пра хваробы.

— У яго AIDS, хы-гы...

— Праўда? — здзівілася я.

— А што? — заўсміхаўся Ганоеў,— Дзіўна, што краёвы пісьменнік хварэе на AIDS?

— Ды не... Але недарэчна неяк.

— Вось,— павярнуўся Ганоеў да Настаўніка,— Адносіны да нашае літаратуры маеш. Наш пісьменнік настолькі адсталы i забіты, што нават AIDS яму не па зубах!

Настаўнік яўна ператрымліваў усмешку на вуснах.

— Мілая фройляйн,— сказаў Ганоеў.— А вы ніколі не задумваліся над тым, што нашая літаратура якраз i зберагае нас ад усялякіх навамодных хваробаў?

— Вас? — спыталася я. Здаецца, яны канчаткова кінулі свае паперы.— Хіба вы пішаце толькі для сябе?

Напэўна, Ганоеў пакрыўдзіўся, a Настаўнік з робленай весялосцю пазіраў то на яго, то на мяне.

— I для вас,— сказаў Ганоеў.— Вы ж яшчэ разумееце роднае слова.

— Разумею, але я ніколі не чытала вашых кніг. Прабачце, я нават ніколі не чула вашага прозвішча...

Яму зрабілася зусім няёмка, але ж гэтаксама няёмка было мне.

14.

Хы-гы... Як яна цябе, Ганоеў! Апошняга майго прыяцеля, здольнага маладога паэта, абярнула ў нішто. Э, мадэмуазель! З вас, бадай, яшчэ можа быць нештачка. А ты, кульгавы, пойдзеш пабітым сабакам...

Не здолеў адказаць дзяўчынцы, пераканаць, што мы квітнеем! А яшчэ рэдактар. Іншых правіш...

Э-эх, пісьменнікі! Ільвы Мікалаевічы... Такое творыце, чаго ўжо i самі ўсвядоміць не здатныя. Як яшчэ ў роце ейным павяртаецца тое слова краёвае пасля ўсёй нашай дзейнасці? Гэта ж мы, ратавальнікі, слова тое i топім. Мы топім, а яно, як чыстае паветра, мячыкам вылузваецца з-пад нашых задніц i плыве далей. Без нас. А мы — баластам — на дно. I толькі бурбалкі ад нас — рамэны i паамы — падымаюцца, гнаныя ціскам, на паверхню, i назаўсёды знікаюць там.

15.

Пасля тае размовы я зачынілася ў сваім пакоі i доўга-доўга глядзела ў вакно: на панылы двор, на прадымленыя сцены. I было мне сумна-сумна.

Між снегу пасярод двара рычэў той самы вялізны экскаватар. Мусіць, некалі ен быў чырвоны, а цяпер увесь забрудзіўся сопатам i зямлёю. Плямы колішняй фарбы нагадвалі кроў.

Я прысела да машынкі i адшукала патрэбны радок:

«Ты прыйшла нечаканая, прыгожая i прывабная. Ты адному з нас стала каханай.

Ты была добрая i разумная. Ты другому з нас стала жонкай.

Ты прыйшла жорсткая i аблудная. Ты трэцяму з нас стала лёсам. Ярмо тваё ён праклінае, бо ён раб твой. Ён, ненавіснік твой i абаронца, славіць імя твае, Літаратура!»

Гэтага было дастаткова. Яшчэ радок, i мне зноў абрыдне ўсё на свеце. Чаго бралася?..

Я хацела зразумець ix, Настаўніка i гэтага Ганоева. Няўжо так недарэчна можна пражыць усе жыццё? Яны, першыя агітатары за тое, каб прыносіць карысць, самі са сваёй карысцю нікому не патрэбныя.

Але... яны ж не скончаныя ідыёты, каб так перамарнавацца. Разумныя быццам бы людзі. Можа, i праўда, тут — таямніца?

I я зноў доўга-доўга глядзела ў вакно...

16.

Літаратура — жывая. I таму, як кожная жывая істота, яна мусіць прайсці ўвесь шлях ад нараджэння да смерці. Вось жа некалі, спачатку, яна была різкай, маленькай дзяўчынкай у пясочніцы, якой i цікава было найперш з раўналеткамі ці з таямнічымі чараўнікамі. Калі ж яна падрасла i стала дзяўчынай, змяніліся i ейныя захапленні. Гэта былі ўжо не цацкі, a рыцарскія турніры, адважныя шляхецкія двубоі, ну i, вядома, палкае каханне. Тады i любыя ёй сталі хлопцы-прыгажуны, самыя дужыя й спрытныя ў свеце, якія маглі зараз жа пайсці на смерць дзеля каханай.

Але дзяўчына сталела і ператваралася ў кабету. Пачаліся расчараванні, туга i ўжо не толькі салодкі боль. Яна цяпер больш хілілася да разумных, хай сабе нядужых i стараватых мужчынаў, а ранейшых сваіх каханкаў пагардліва называла нарцызамі.

Былі яшчэ ласкі i абдымкі, але ў пацалунках ей ужо часта скусвалі губы. Было яшчэ i каханне, але ўсе часцей — без узаемнасці. Тады i сказаў сваё слова вяшчун блізкае старасці літаратуры Дастаеўскі: каб добра пісаць,— пакутаваць трэба. I кінуліся пісьменнікі распінацца на крыжах... Так званы крытычны рэалізм. Далей, здавалася, ужо не было куды. Наставаў Літаратурын клімакс. Астатнія загулы нашае паненкі ў квяцістыя сады мадэрнізму. Яна яшчэ забывалася між квецені, але ненадоўга, бо квецень гэтая не пахла.

Ну, а потым яна, зразумела, стала бабулькай. У нечым вярнулася да пачатку. Бабулькі, яны ж амаль як дзяўчынкі. Хіба што фантазія не так буяе. Дый сілы не тыя. Старэнькая ні да рыцараў, вядома, ні да пакутнікаў асабліва не цягнецца. Яна ўжо па-бабульчынаму шчодра выставіла прымірэнчую шыльду: ХТО БАБЕ НЕ ЎНУК! I рынулі да яе тысячы пісакаў. Чым менш у Літаратуры заставалася патэнцыі, тым больш было прэтэндэнтаў aпладніць яе. I не знайшлося ніводнага, хто забраў бы ўсе...

Шкада. Цягнуць часам па такіх ужо неверагодных, крохах, што жалю варта.

17.

Дадрукаваўшы апошнія словы, я пайшла да Настаўніка. Думала забраць рэшту, а ен драмаў.

— Настаўнік! — сказала я гучна.— А далей? Яна памрэ?

Ён адразу зразумеў, што да чаго. Расплюшчыў свае мутныя вочкі i сказаў:

— Абавязкова. Яна ўжо памірае. Але яна будзе паміраць яшчэ доўга, пакуль жыве свет.

Дзіўна.

— Адкуль жа вы ўсе гэта ведаеце: што Літаратура памірае, i што яна бабулька? Няўжо зусім няма добрых пісьменнікаў?

Цяпер ён усміхнуўся, памарудзіў крыху i сказаў:

— Ведаеце, ма шэр, у сапраўднасці няма аніякае розніцы, добрыя пісьменнікі ці дрэнныя. Любы пісьменнік — гэта проста шпег, які падслухоўвае, падглядае, лазіць пад чужымі ложкамі. Калі ж пісьменнік не з'яўляецца класікам, ён, як правіла, хавае сваё шпягоўства,

— I вы таксама шпег?

— Не, хы-гы. Я тут схітрыў. Я ніколі не пісаў для вас, ма шэр, для народа, так бы мовіць. I пра народ ніколі не пісаў. Так што мае не ўлічваецца.

— Як гэта?

— А так. Я работнік для ўнутраных патрэбаў, i адзінае, пра што пішу,— гэта літаратура. Пра літаратуру для літаратараў. Хы-гы.

— Значыць, тое, што вы пішаце,— не бабулька?

— Не-а. Я ж вам казаў — дробны газетны шрайбікус. На помнік сабе не разлічваў ад пачатку, таму i абраў гэткі аблудны шлях. Славы сабе не прыдбаў, але й не цынік.

— А яны ўсе хіба цынікі?

— Бачыце, ма шэр, вадзіць юначыя ўцехі з бабуляй — справа, як ні глядзі, цынічная. Я ж толькі сведка гэтага цынізму. Канстататар. Я сведка клінічнае смерці літаратуры, i мне выпаў, так бы мовіць, высокі гонар апісаць гэты працэс. Так што вы сапраўды апошнюю кнігу друкуеце, мадэмуазель. Хы-гы. Не толькі маю апошнюю кнігу.

18.

Зацікавіў, зацікавіў. Во якія круглыя вочы зрабіла! Але што ж гэта ca мной дзеецца? Вечна пазбягаў жанчын менавіта з-за іхняга няўстрымнага фаталізму, а тут сам: апошняя кніга! высокі гонар!.. Во размахайся. Яшчэ паглядзіць ды падумае, што цыклёп нейкі, страхалюдзіна, крывапіец на шыі ў асуджанага чалавецтва.

Ну i падумай, падумай. Можа, i не памылішся.

Я ж толькі канстатую. Гэта адзінае, што засталося колішняму прыдумшчыку-фантазёру пісьменніку,— канстатаваць.

Кожны літаратар, напэўна, піша сваю апошнюю кнігу. Некаторыя нават кожную — як апошнюю. Але ж то сваю, а не ўвогуле. У сваей кожны канец заўсёды ставаў пачаткам дзеля нечага новага. Пакуль бабулька наша, карміцелька, не састарэла зусім. I цяпер проста не можа быць канца, пасля якога варта было б не тое што пачынаць — быць.

Яшчэ прыходзяць на змену маладзейшыя, дзярзае кудысь новая генерацыя. Але куды вы, пыляняты бяскрылыя! Адно, што выгадуецеся на сытых кураў, а паляцець — ужо не паляціце. Ніколі...

19.

Гэтак мы пражылі год. Настаўнік з кожным днём марнеў у сваім ложку i пісаў усё менш i менш. Я даглядала яго, прыбірала ў кватэры i друкавала. Мне зусім надакучыла мая стаматалогія, i я намервалася кінуць інстытут. Чаму б не ўладкавацца куды машыністкай ці браць замовы дахаты?

Па-ранейшаму прыходзілі лекары i раілі Настаўніку аперацыю. Ён не распавядаў мне пра гутаркі з імі. Затое часта i падоўгу мы гаварылі пра літаратуру. Гутарыць было нашмат цікавей, чым што-кольвечы чытаць. Я стала дастаткова абазнаная ў пісьменніцкім жыцці, у тым, як варта пісаць, а як няварта. Гэта былі смешныя гутаркі або злыя. Настаўнік не стрымліваў свае эмоцыі i часам нават брудна лаяўся.

Вельмі часта ён плакаў у сваім ложку i прасіў чагосьці зусім нерэальнага. Напрыклад, набыць яму ў краме фінікаў ці заплаціць экскаватаршчыку, каб той «памаўчаў». Гэта, вядома, былі капрызы.

Калі мы зарэгістравалі шлюб, ён забараніў мне ўваходзіць да яго без выкліку. Сказаў, што я яму фіктыўная жонка. I дазваляў толькі прыносіць пошту, ежу i прыбіраць. Гэтак мы сталі бачыцца радзей i карацей.

Нарэшце аднойчы ён сам прыйшоў у мой пакой. Яму было цяжка перасоўвацца. Але пры гэтым ён быў апрануты ў шчыгульны цёмны гарнітур з белай кашуляй i гальштукам. Такім Настаўніка я яшчэ не бачыла ніколі. Ён запрасіў мяне да сябе.

Пакой быў прыбраны, ложак засцелены. На стале ляжаў тонкі стосік папераў. Настаўнік паказаў мне на фатэль, а сам прысеў да стала. Увесь час ён сарамліва ўсміхаўся.

20.

— Бачыце, ма шэр. Я нарэшце дапісаў сваю нудную кнігу. Вы надрукуеце гэтыя астатнія старонкі на машынцы i занясеце на адрас, што пазначаны ў канцы.

Мушу паведаміць вам, што з гэтага моманту вы з'яўляецеся гаспадыняй гэтае кватэры, бібліятэкі майго асабістага архіва. Рабіце з імі, што палічыце патрэбным.

Мушу паведаміць таксама, што з гэтае хвіліны вы не звязаныя аніякімі абавязкамі адносна мае персоны. Спадзяюся, што я дастаткова маральна пражыў побач з вамі гэты год. Наша цяперашняя сустрэча — апошняя... Пацешуся, калі праз гады вы без злосці згадаеце пра мяне. Але не пакрыўджуся i ў тым выпадку, калі вы зараз жа назаўсёды забудзецеся на мяне. Можа, у вас ёсць пытанні?

— Ды не, здаецца... А куды вы?

— Куды я? Хы-гы. Быццам бы вы не ведаеце, Гэта наіўнае пытанне, ма шэр. Нуднае ці нянуднае, але я нарадзіў жывое. Разумееце? A парадзіхі часам не перажываюць родаў. Спадзяюся, такі адказ вас задаволіць?

— Бадай... Я чула, што калі паміраюць свойскія сабакі, яны таксама стараюцца сысці з дому...

— Вось, вось. Бывайце, мадэмуазель.

21.

I ён знік гэтаксама, як год таму назад з'явіўся. А я, як i тады, апынулася ў ягоным пакоі з ягоным рукапісам пад рукамі. Hi пра што не думаючы, я механічна прабягала вачыма па радках.

«Гэта здарылася са мною, калі я толькі пачынаў пісаць. Я шукаў ацэнак i парадаў, якіх-небудзь рэцэптаў, шукаў мэтра, сэнсэя. І такі знайшоўся. Ён быў качагарам у пісьменніцкім Доме творчасці. Ён i прымаў мяне ў сваёй качагарцы. Да слова памятаю ягоную навуку.

— Кожны боль, шаноўны, пачынаецца з асалоды,— казаў Сн мне.— Потым ужо стане нясцерпна, немагчыма трываць. I тады — хто выжыве, а хто не. Натуральны адбор. Скажы мне, ці ты выжывеш?

Ён зірнуў мне ў вочы сваім зморшчаным няголеным тварам i прахрыпеў:

— Ты хочаш выжыць?

Я апусціў вочы долу, i ён змяніў тон:

— Зрэшты, ты можаш адмовіцца...

— Выжыву,— паспяшаўся сказаць я.

— Глядзі.

Няспешным рухам ён паднес мне да твару распаленую да чырвані жалезіну, ад якой горача й брыдка патыхала мярцвячынай.

— Глядзі,— паўтарыў ён i прыклаў жалезіну да майго лба.

Я завыў ад страшэннага болю, але паспеў адзначыць, што боль i сапраўды пачаўся з асалоды.

Я ні хвіліны не шкадаваў, што стаў мечаны, што аддаўся ў нявольніцтва назаўжды. Цяпер імя гаспадыні будзе да сконў на маім твары. Я ніколі не бачыў яго, але ведаю гэтае імя лепш за сваё ўласнае: «Літаратура».

22.

Праз тыдзень я панесла рукапіс туды, куды прасіў Настаўнік. Ягоным адрасатам аказаўся Ганоеў. Ен сустрэў мяне вельмі стрымана i больш не называў ані мэтхен, ані фройляйн. Усім сваім выглядам ён паказваў, што візіт мой мусіць быць кароткі. Таму я адразу ў вітальні перадала яму рукапіс. Ён разгарнуў, дзе трапілася, i сказаў:

— Ваш муж быў мужны чалавек.

— Вы кажаце «быў», нібы ён памёр...

— А вы хіба нічога не ведаеце? Гм... Відаць, ён сказаў вам, што пайшоў на аперацыю. Гм... Як гэта ні сумна, але яго больш няма. Ён патапіўся ў сцёкавых водах. Ёсць у нас тут такая падземная рэчка, у трубе. Яе яшчэ жартам называюць Лета. Так што кануў. Прыношу вам свае спачуванні.

— Гэта як,— не магла зразумець я,— у каналізацыі, ці што?

— Ну, не зусім, але... Ды вы не хвалюйцеся. Смерць ягоную мы ўсе зразумелі, успрынялі з пашанай. Праўда, некралогу не будзе. Самі разумееце, такая смерць... Тым больш што ён упарта не хацеў уступаць у наш саюз...

— А што будзе з гэтым? — спыталася я, паказваючы на рукапіс.— Гэта яго апошняя кніга.

— На жаль, відаць, нічога не будзе. Я яму яшчэ пры жыцці казаў, што такая кніга зараз не атрымаецца. Але гэта пакуль. Таму вы лепей забярыце яе назад. Няхай паляжыць. Нам цяпер вельмі патрэбныя такія вось адхіленыя рукапісы...

Вярталася я дадому i ніяк не магла зразумець усе гэтыя рэчы: што ён патапіўся, што ў каналізацыі, што кніга «няхай паляжыць», бо яна вельмі патрэбная...

Мне карцела што-небудзь зрабіць для Настаўніка, каб хутчэй забыцца на ўсё гэта. Хоць бы на час, а тады ўсё зразумеецца само сабою.

На вечаровай вуліцы некуды спяшаліся людзі. Вось запалілі рэкламу i ліхтары. Неба адразу пацямнела. Каля стадыёна я купіла кветкі. Стаяла з імі нечага, а людзі, мусіць, думалі, што чакаю кагосьці альбо прадаю. А я i сама не ведала, можа, i праўда некага чакала. Ды толькі ён не прыйшоў. I я тады павольна скіравалася дадому, кінуўшы свой букет на першы каналізацыйны люк...

Частка II

I тады хіснуліся сцены будовіны, пакаціліся бёрны, i прагучала слова:

— Людзі! — сказаў вязень,— Вось мерка ўсяго ў адным — чалавек, i мерка кожнага народа — для кожнага па-свойму — людзі. Сапраўдзічна, кажу я вам.

Я бачыў — гэткія страты чакаюць вас, i не прабіцца...

Сам свет разрываецца на два бакі, самое жыццё рушыла ў два канцы. Што поступ — тое й заняпад, што каханне — тое й нянавісць, зрабіўшы добрае — зрабіў i благое. Кожны геній напавер — вар'ят.

Чаму так?

Ці не таму, што колькі ўжо гадоў вы разрашаеце кожны клопат ваш аблудным сэнсам: палка на два канцы?

Сказана: не забі. Дадаеце: бо сам дойдзе. Сказана: не чужалож. Пытаецеся: хто ж не чужаложыць? Сказана: не скрадзі. Не скрадзі, a вазьмі з дзякуем...

I вось зірніце: штодня большаюць вашыя страты. А разам большаюць слёзы, роспач ды гора. «Гэта агульныя страты»,— казалі вы ўчора. «Гэта чужыя страты»,— кажаце сёння. «Гэта не страты»,— скажаце вы заўтра. Бо заўтра такія страты заспеюць вас, што не стане ўжо ніякага гора, ніякае роспачы, ніякіх слез, каб аплакаць, агаласіць ды нават проста ўсвядоміць ix. I тады страціцца ўсё! Рэкі вашыя ператворацца ў глей, лес — у лаўжы, а паветра — у перд. Атрутнае сонца загоніць нялюдскі статак ваш у смярдзючыя норы — астатні прыстанак ваш...

Ён агледзеў натоўп i ўбачыў, што не вераць яму. Тады ен паклікаў да сябе хлопчыка, які стаяў непадалёк, і, паказваючы на сэрца, спытаўся:

— Што ў цябе тут?

— Грудзі,— адказаў хлопчык.

— А тут? — запытаўся вязень, паказваючы на душу.

— Шыя,— адказаў той.

— Вось першыя страты вашыя, якія вы ўжо не лічыце за страты: сэрца i душа. Нікчэмны той чалавек, які баіцца раскрыць перад сабой душу сваю. I нікчэмны народ, які баіцца пачуць праўду пра сябе з сэрца свайго. I каб схаваць ад сябе нікчэмства сваё, вы кажаце: няма сэрца, няма душы. Значыцца, няма i праўды на вас.

Колісь вы чужыя былі да агульных ворагаў сваіх, потым — чужыя паміж сабой. А цяпер кожны чужы сам сабе.

Ён змоўкнуў. Маўчаў i натоўп. Тады ён схіліўся, падняў з зямлі кароткую тычку i сказаў:

— Кожная палка мае толькі адзін канец, i адзін пачатак.

Частка III

1.

Пасля смерці Настаўніка я кінула інстытут. А каб за нешта жыць, дала абвестку, што, маўляў, друкую на машынцы.

Першы прыйшоў каротка пастрыжаны хлопец у акулярах з фанатычным бляскам i аддаў рукапіс.

— Гэта альманах новае генерацыі пісьменнікаў,— сказаў ен.— Трэба пяць асобнікаў. Вы не думайце, тут усе афіцыйна.

— А я й не думаю. Мне ўвогуле без розніцы, хоць бы i неафіцыйна.

— Праўда? — узрадаваўся ен.— Можа, вы зробіце старым правапісам, з мяккімі знакамі?

— Як хочаце,— адказала я, разглядаючы стос аркушаў, спісаных рознымі колерамі i почыркамі.— Толькі я наўрад ці разбяру гэтыя крамзолі. Неахайна напісана.

— А што рабіць? — занепакоіўся ён.

— Давядзецца вам дыктаваць мне.

— Выдатна. Колькі гэта будзе каштаваць?..

Я прызначыла хлопцу прыходзіць вечарамі, бо днямі хацела спарадкаваць рэчы Настаўніка. Я яшчэ не ўяўляла, што з імі трэба рабіць, як выдаць ягоную апошнюю кнігу. Праўда, у тым, што яе трэба як-небудзь выдаць, я была перакананая.

Між тым хлопец — яго клікалі Бабайкам — папрасіў, каб часамі на дыктоўцы яго падмянялі сябры, а я сказала, што мне ўсе адно.

Чытаючы, згадваючы напісанае Настаўнікам, я не магла без іроніі ставіцца да гэтых маладзёнаў. Успамінала таксама Дзіка з ягоным прагным позіркам. Мусіць, i гэтыя — са сваей Ідэяй, мараць перакуліць свет. Іхнія кволыя таленты ўжо адагналі пугай ад якога-небудзь выдавецтва. I вось яны ў адчаі склалі свой альманах. Пяць асобнікаў!.. Зрэшты, можа, я i памыляюся.

Друкаваць мы пачалі з наступнага тыдня.

Увайшоўшы ў пакой, Бабайка памкнуўся да маленькага партрэта Настаўніка, які вісеў на сцяне.

— Вы ведалі яго? — спытаўся, не хаваючы захаплення.

— Так. Гэта ягоны пакой.

Акуляры ў Бабайкі засвяціліся.

— I мы будзем тут працаваць?

— Так. А што, вам надта падабаецца тое, што ён напісаў?

— Ён нам як прарок.

— Нават так? I што ж ён вам напрарочыў?

Бабайка адчуў іронію ў маіх словах.

— Рознае... — сказаў ён.— А вы, прабачце, хто яму?

— Я?.. Натуршчыца.

— I ен вас пісаў? Не памятаю... Зрэшты, яго амаль не друкуюць. Напэўна, пісаў. Ходзяць чуткі, што пасля яго застаўся рукапіс цэлай кнігі. Паэт Ганоеў пa сакрэце казаў, што кніга надзвычайная i што яе вельмі цяжка дастаць пачытаць. Можа, у вас ёсць?

— Ёсць. Але давайце друкаваць.

I мы селі за працу.

— Альманах называецца: «ЭКСГУМАЦЫЯ ТРУПА»,— сказаў Бабайка.— Усе творы будуць ананімныя.

Што ж, падумалася мне, зусім лагічны працяг. Колісь пісалі пра страсці. Настаўнік — пра хваробы, а гэтыя ўжо пра труп.

— Так i друкаваць: трупа?

— Так, гэта прастрэльны вобраз альманаха. Вобраз нашага краю, які мы спрабуем ажывіць. Далей будзе зразумела.

А далей ішлі вершы.

2.

Хлопцы часта заседжваліся ў мяне пасля дыктовак. A адзін з ix — яго клікалі Спрутам — застаўся жыць.

Калі я друкавала, ён увесь час паглядаў на мае ногі, а я ад гэтага адчувала нейкую ўдоўскую радасць самотніцы. Так што сышліся мы імгненна.

— А чаму паміж вас няма дзяўчат? — пыталася я.

— А ты хіба не з намі? — пытаўся Спрут.

— Але я не пішу творы.

— А ты пішы.

— Ведаеш, я думала пра гэта. Але Настаўнік быў апошнім пісьменнікам, якой тады буду я? Ён пісаў, што ад літаратуры засталіся неверагодныя крохі, што...

— Што аднаму не варта i брацца, так? A калі не адзін, a некалькі, разам? Гэтага ён не прадбачыў, праўда?

— Можа быць.

Гэтак мы размаўлялі іншы раз цэлую ноч.

— Я даўно ўжо думаю пра збор творцаў, гэткі джэм сэшн у літаратуры,— казаў Спрут.— Супольна мы возьмем больш, чым крохі. Магчыма, нават цэлы батон, хы-гы.

— Не рабі так.

— Добра...

— Ты лічыш, што ён варты насмешкі?

— Не ведаю. Здаецца, ён варты ўсяго адразу.

— А чаму цябе клічуць Спрутам? Гэта мянушка?

— Гэта больш крэда, чым мянушка. Ад умення мець асалоду з чужых пачуццяў. Гэта, відаць, прыродная загана. Мне будзе зусім нецікава з табой, калі табе будзе нецікава са мной. I наадварот.

3.

Альбо займеў ты нешта навюткае, ці пабачыў нешта цікавае, вось, хоць бы i кніжку, але не чытаеш, а толькі захапляешся, гледзячы, як ен, хто побач, ад гэтае кніжкі млее, як у яго рукі дрыжаць ад радасці. Кніжка — лухта. А вось ягонае задавальненне .. Яно ў табе ў сто разоў большым задавальненнем адгукаецца. Тут жа i беражэш ягоную эмоцыю, каб ніхто не замінаў, не адцягваў увагу.

Альбо вось ты кружэлку рэдкую прыдбаў. Чароўная музыка! «Кінг Крымзан»! «Старгейзер»! Шапэн! Сто разоў пракруціў, праслухаў. I як слухаў! Усе прадчуваў, як ён гэта слухаць будзе, i як яму прыемна будзе, i якая ў яго на твары будзе асалода.

Сто першага разу слухаеш. I ўсё пра яго думаеш. Уражанне застаецца свежае, моцнае. Прадчуванне асалоды.

З ім разам слухаеш. I зноў нібы ўпершыню. Нібы то ўсе былі рэпетыцыі, а гэта ўжо прэм'ера. Табе вядома, дзе які пераход i пасаж будзе, а яму невядома, бо для яго i сапраўды ўпершыню. I ты прадбачыш ягонае задавальненне, а вось яно ўжо i накочваецца, яго аж перакручвае ўсяго, i ты парынаеш у хвалі ягонага пачуцця, ягонага вострага эмацыйнага прыліву...

— Цікава, а што калі не ты яму, а ён, твой таварыш, нешта табе прапануе?..

— Тады твае ўражанне павінна быць неверагодна моцнае. Толькі тады ты, прадчуваючы, што цябе чакае, будзеш выконваць ролю яго, калі ён да цябе прыйшоў, каб яму была асалода сачыць за табой. Ты i тут падсоўваеш яму прадмет захаплення, толькі не кнігу i не кружэлку, а самога сябе. А за сваю гульню зноў жа атрымліваеш бясконцае задавальненне ад таго задавальнення, якое ў ім сабою выклікаў...

— Трэба быць добрым артыстам. Аднаго не разумею: што тут кепскага? Яму — захапленне, табе — задавальненне...

— Не... Гэта не гульня, не тэатр. Гэта інстынкт. Ён зусім не палягае на імкненні рабіць прыемнае. Гэта інстынкт бястварае асобы. Інстынкт спрута, які смокча ад іншых, сам нічога не маючы...

— Але ў такім разе ты i сапраўды пачвара, цмок нейкі.

— Напэўна. Толькі цяпер ужо я не бачу ў гэтым нічога кепскага. Гэта загана — так. Але ж i загана мае права на існаванне. На маю думку, людзі ссумаваліся па простых праявах зла. Усё зло — прыручанае, аформленае, абстаўленае. З ім не трэба змагацца. Пра нейкае зло можна нават падумаць, што яно — дабро. Некаторыя наогул забываюцца пра існаванне зла.

Непазбежнасць зла прымушае людзей падладжвацца, пераконваць сябе, страхавацца, Каб удар не быў нечаканы, каб зло стала планавае, кантраляванае. I вось адкрытага, яўнага зла амаль што i не засталося. A калі раптам што дзе i прарве, дык людзі проста не гатовыя змагацца. Адзінае пачуцце, якое ахоплівае ix у першым часе,— безнадзейны страх, паралюш, панічная жудасць...

4.

Назаўтра, калі Спрута не было ў хаце, прыйшоў Бабайка, i я прапанавала яму пісаць супольны твор у мяне. Ён згадзіўся. Я спыталася, што для гэтага трэба, як яны ўсе гэта рабілі раней?

— Трэба проста засяродзіцца, i ўсе. Раней мы прыдумлялі нешта разам, абы цікава было, ды запісвалі. Здаецца, у нас атрымлівалася ўсё, што мы хацелі. Праўда, гэта было даўнавата.

— А чаго закінулі?

— Ды так... Можа, таму, што чыталі ўсе больш ды пераконваліся, што нічога асабліва новага, як мы думалі, не ствараем. I тады пісаць разам рабілася ўсе больш нецікава. Усё адно як выціскалі з сябе... Гэта ўжо потым сталі прыходзіць новыя ідэі. Спрут, напрыклад, прыдумаў, каб супольнае пісанне ахоплівала як мага больш людзей. Ён мне сам казаў, што калі збярэцца мноства людзей, калі на тварах іхніх ён будзе бачыць сапраўдны творчы экстаз, дык атрымае ад гэтага тым большую асалоду, чым болей будзе ўдзельнікаў. Але я думаю, што ён перабольшвае. Бо на тое, каб рабіць толькі дзеля ўласнага задавальнення, ён не здатны. Галоўнае ўсё ж твор... Проста па натуры сваей Спрут — мецэнат. Толькі нарадзіўшы, ці толькі пачаўшы нараджаць, ці нават толькі адчуўшы ў сабе здольнасць нараджаць, ён ужо імкнецца зрабіць так, каб нараджалі ўсе астатнія. Нават не цяжарныя.

Так ці інакш, a людзі ўсё не знаходзіліся. Да нейкага часу не было тых, хто б рызыкнуў.

— Што рызыкнуў?

— Пісаць разам.

— A хіба гэта небяспечна?

— Гэта ўсяляк. Некалі была гульня, цяпер мы сталі дарослыя, i ўсё вельмі сур'ёзна. Нават драматычна. Наша літаратура выраджаецца следам за мовай. I выраджэнне можна запыніць толькі ахвярай, разумееце? Толькі сабою. Хто адважыцца...

— Вы збіраецеся забіць сябе?

— Не ведаю. Кал i спатрэбіцца, я гатовы й да гэтага.

— Глупства нейкае. Гэта ўсё Спрут. I вы паверылі яму?.. Уяўляю, калі вы ў творчым запале пачнеце забіваць сябе — якую ён атрымае асалоду!

5.

Калі ён здымаў у вітальні чаравікі, я сказала:

— Ты страшны чалавек, Спрут!

— Чаму?

— Ты насалодзіўся Бабайкавымі пачуццямі i цяпер намаўляеш яго на самагубства. Ты ненавідзіш яго. За што?

Ён так здзівіўся, што прайшоў у пакой у адным чаравіку i ў плашчы. Сеў на канапу i сказаў:

— Глупства. У нас звычайныя стасункі. Даўнія. Ён трохі раўнуе мяне, вось i ўсё...

— Хіба вы блакітныя?

— Не,— усміхнуўся Спрут i працягваў казаць нейкім унутраным голасам, нібы разважаючы сам з сабою,— проста сябры-прыяцелі. Пасварымся-памірымся... A рэўнасць уласцівая не толькі гомам.

Справа ў тым, што ў чалавека, у любога, няма такога воргана, якім хочуць. Наогул няма. Ёсць толькі ворган, якім не хочуць. Я не магу жадаць, каб ты быў са мною, але я не жадаю, каб ты быў з іншымі, пакінуў мяне, рабіў нешта без мяне. Таму ўсялякія сяброўствы, прыязнасць паміж людзьмі, а тым больш каханне, маюць у падмурку сваім нежаданне, рэўнасць. На жаль. I адрозніваюцца ад самое рэўнасці датуль, пакуль есць маленькая дыстанцыя паміж людзьмі.

Некалі, даўно-даўно, мы з Бабайкам страцілі гэтую дыстанцыю паміж сяброўствам i панібрацтвам, фамільярнасцю, рэўнасцю. Бабайка пачаў раўнаваць мяне, усе адно як дзяўчына, прыслухоўваўся да майго тону, сачыў за выразам твару. «Я не раблю гэтага,— думаў я,— бо я ведаю, ад чаго яно».

Часта адносіны нашыя пераходзілі, ў гідлівасць, абразы i бойкі, але неўзабаве пасля гэтага мы збіраліся зноў, адчуваючы, што гэта даўно ўжо не сяброўства, a толькі звычка.

З часам экспрэсія пачала знікаць з нашых стасункаў. Кожны рабіўся ўсе больш самастойны, жыў сваім жыццём. I паміж намі зноў з'явілася дыстанцыя. Але ўжо дыстанцыя адчужэння. I звязвала нас адное сантыментальнае стаўленне да супольнага юнацтва. Аж пакуль не дадаўся да гэтага ўсвядомлены літаратурны інтарэс.

6.

— А цяпер ты вырашыў яго забіць? — спыталася я.

— Бабайку? З якой нагоды?

— Ён сам сказаў, што збор творцаў можа скончыцца для яго трагічна.

— Гэта цікава...

Спрут падняўся, выйшаў у вітальню ды вярнуўся ўжо без плашча i ў тэпцях.

— Бачыш, шаноўная, я ніяк не думаў пра такія вынікі. Вельмі можа быць, што пасля збору мы ўсе пакінем гэты дом іншымі людзьмі. Калі ж нехта акажацца забіты... маральна забіты, вядома,— гэта будзе азначаць толькі тое, што найлепшым чынам папрацавалі нашыя галовы i нашыя душы.

— А ты бачыш сярод нас вартых такога забіцця?

— Хто ведае?.. Маральна можна забіць толькі вельмі слабога чалавека, альбо чарвівага. Бо маральнае забойства — гэта самазабойства... Калі такі будзе наш вынік, мы, магчыма, i праўда створым нешта новае. Дакажам самае галоўнае — што літаратурная творчасць можа ўздзейнічаць на жыцце не толькі апасродкавана, але й непасрэдна.

Усе жывое, як ты разумееш, нараджаецца ў пакутах. I жывая літаратура таксама. A калі парадзіха проста-ткі ненатуральна старая, то i пакуты — ненатуральныя. Зрэшты, няхай сабе памірае. Нажылася. Нас цікавіць дзіцёнак.

— А што, калі гэта ўсе толькі пражэкты?

— Тады i сапраўды варта будзе засіліцца, гэткае будзе расчараванне. Бо што мы сення? Адмаўленне, якое прагае намаганнем усіх сваіх духовых сілаў ператварыцца ў сцверджанне. А не ператворымся, дык урэшце непазбежна адмовім самі сябе.

Мне здалося, што я абавязкова павінна зараз падумаць: «Які перада мной страшны чалавек!» Але так часта не хочацца рабіць тое, што ты чамусьці павінен быў бы зрабіць, што я толькі ўсміхнулася сваім думкам.

— Ты смяешся? — сказаў Спрут.— Але ж я тольхі разважаю, я нічога не ведаю канчаткова — што гэта будзе i як.

7.

Трэцім у іхняй кампаніі быў Дзік. Ён стаў худы, прыходзіў на дыктоўкі жорсткі i пануры i не пазнаваў мяне. Я нават спрабавала зазіраць яму ў вочы, каб убачыць там інтарэс да свае асобы, але марна. Гэта быў зацкаваны галодны воўк, а не дзік. Нават самаўпэўнены Спрут стараўся не зачапіць яго словам.

— Пястота,— казаў Спрут пра Дзіка.— Адседзеў — азвярэў.

— Дык нашто ён вам?

— Каб не забываліся, што такі ёсць.

— I ён піша вершы?

— Піша. Каторыя з зоны — хто не піша?

— А за што ён?..

— Якая розніца? Другі раз можа сесці ўжо за што хочаш. Хоць за канібалізм.

— I табе не боязна?

— А што? Боязь — таксама частка жыцця. Неад'емны элемент. Ці памятаеш, я казаў, што страх апанаваў нашыя душы тады, калі людзі пачалі прыручаць зло?..

8.

Вязень рашуча сеў на руіну. Ён скончыў.

Натоўп застыў у непаразуменні. Усе пазіралі на Бая. Недзе заплакала жанчына.

— Та-ак,— сказаў Бай.— Кажаш, страціцца ўсё! Мабыць, ты маеш рацыю. Да таго ідзе. Але ты нічога не сказаў пра выйсце. Пакажы нам шлях.

Наступіла пярэрва, калі ў напружаных душах збіралася злосць, гатовая раптам змяніцца на лютасць, выбухнуць нянавісцю.

— Які шлях? — не зразумеў вязень.

Вочы ў Бая наліліся крывёю, i ён закрычаў:

— Па якім выйсці з таго, што ты тут напрарочыў! Ці ты прапануеш нам задаволіцца гэтымі стратамі? Пакорліва чакаць ix i радавацца, што ты так спрытна ўсё прадбачыў?!

Цяпер ужо тысячы вачэй асвятліла ярасць. Некаторыя мужчыны падхапілі з зямлі глыжы.

— Не ведаю... — прамармытаў вязень.— Няма гэткага шляху.

I раптам з натоўпу выйшаў малацьбіт, які разбурыў сваю вязніцу першы. Ca злоснай радасцю ён прамовіў:

— А-ах! Выходзіць, i ты не прарок!

Некалькі мужчын рынуліся былі на вязня, але малацьбіт спыніў ix рухам.

— Хто ж тады прарок? — павярнуўся ён да Бая.— Ты абяцаў, што адзін з нас абавязкова будзе прарокам. Дык, можа, прарок — той, у мураваным склепе? Можа, ён адшукаў шлях?..

— Яшчэ дзве страты,— прашаптаў вязень аднымі вуснамі.— У нас не можа быць прарока... У нас няма выйсця...

I тут пчуліся гартанныя крыкі. Усе людзі паглядзелі ўгару ды ўбачылі, як над полем праляцеў вялізны чорны крумкач...

— Гэта тупік,— сказаў Бабайка.— Каб літарагура магла непасрэдна ўздзейнічаць на жыццё, яна сама мусіць стаць учынкам.

9.

Штосьці мелася адбыцца паміж намі. Гэткае напружанае было чаканне. I калі мы нарэшце сабраліся ў пакоі Настаўніка, за акном пачалася залева. Доўга-доўга мы сядзелі моўчкі i слухалі, як падаюць кроплі.

— Усялякія размовы ды практыкаванні падвялі нас да мяжы мараў,— сказаў Спрут,— за якой нешта карценнае, але невядомае. Чаканне муляе нашы душы...

— Не будзем марнаваць час,— сказаў Дзік.

— Перад тым як прыйсці сюды, я доўга разважаў i зрабіў выснову,— сказаў Бабайка.— Каб мы не перамарнаваліся, нам трэба зрабіць учынак, магчыма, нават подзвіг...

— I ты прыдумаў які? — спытаўся Дзік.

— Так.

Бабайка глыбока ўздыхнуў i рашуча працягваў:

— Калі ўсе духоўныя спробы прасунуцца ў творчасці наперад i сапраўды вычарпаныя, a ўсялякае адхіленне ад наяўнасці прымаецца за паталогію, дык,— Бабайка спыніўся на хвіліну,— дык ці не з'явіцца такім учынкам добраахвотнае хірургічнае ўмяшанне? У мазгі.

Здаецца, кожны з нас «пераварваў» зараз сэнс ягоных словаў.

— Асабіста я, прызнацца, ішоў сюды менавіта па гэта. I вы ўсе будзеце мець магчымасць пераканацца, што я не ўцякач, я гатовы да эксперыменту.

Ніхто з нас такога не чакаў.

— Камікадзэ,— сказаў Спрут.

— Чаму камікадзэ? — запярэчыў Дзік.— Не трэба баяцца неардынарнага вырашэння. Магчыма, тое, што ен прапануе, гэта якраз тое, што нам трэба... Але як ты сабе гэта ўяўляеш?

Бабайка зноў прыняў рашучы выгляд.

— Я ўсе прадумаў. Паслухайце. Дапусцім, вы зараз ускрыеце мне галаву ды што-небудзь там... пераставіце альбо трошкі пашкодзіце. Самую махатку. Я разумею, што гэта не зусім небяспечна, i што ніякі хірург сёння за такое не возьмецца. Хірургі робяць толькі тое, што могуць прадбачыць. А тут мэта якраз у непрадказальным. Рызыка тут самамэта. Адным словам, я падрыхтаваў паперу... Маўляў, калі што здарыцца, дык за ўсе адказваю я сам.

Дзік узяў у Бабайкі згорнуты аркуш і, распрастаўшы яго на стале, пачаў чытаць.

— А пры чым тут літаратура? — спыталася я.

— Літаратура пішацца мазгамі,— адмахнуўся Дзік.

Я зірнула на Спрута, Ён у непаразуменні адказаў на мой погляд працяглым «ці-ка-ва»...

— А гэта, між шшым, сапраўдны ўчынак,— сур'езна сказаў Дзік, кладучы паперу сабе ў кішэню.— Шчыра кажучы, я не верыў, што сярод вас знойдзецца такі чалавек. Гэта, можа быць, раз у жыцці...

Цяпер ужо ніхто не слухаў дождж. Было вельмі няёмка.

— Мы абавязкова знойдзем выйсце,— пераконваў нас Бабайка.— Маленечкі зрух, i ўсё пойдзе зусім новым шляхам. Астатнім ужо нічога не трэба будзе рабіць. Галоўнае, каб з'явіўся прыклад. Мы станем першыя ў свеце, адратуем нашу мову i наш край.

— Гэта ўчынак,— паўтараў Дзік, падахвочваючы Бабайку...

10.

Бабайка зірнуў на мяне.

— Гражына, вы медык. Вы мусіце параіць нам, як усе гэта зрабіць лепей.

Я нават крыху разгубілася i сказала:

— Не ведаю. Я дантыст.

— Спачатку ў мяне была думка добра вывучыць будову мазгоў i парадак падобных аперацый. Але потым я рашуча адмовіўся. Я падумаў, што нам патрэбны раптоўны вынік,— Бабайка зірнуў на Дзіка, які сурвэткай аціраў сталовы нож,— Урэшце, я сам гаспадар свае галавы...

Ён ці то апраўдваўся перад намі, ці то пераконваў самога сябе:

— Усе страшэнна проста. Дзік возьме нож i cпaчатку... вось тут. Толькі ўстань ззаду.

Дзік спакойна i разважліва выконваў ягоныя каманды. Ён прытуліўся да Бабайкавае спіны і, ашчаперыўшы ягоную галаву адной рукою, другую — з нажом — прыставіў да лба.

Я сядзела пры стале i глядзела на Спрута.

— Смялей,— падбадзбрваў Бабайка Дзіка.— Усё будзе добра. Мы дакажам, што не толькі паталогіяй можна ствараць новае... Павінен быць нейкі трэці, сапраўды творчы шлях. Маленькае ўмяшанне...

Бачыць усё гэта мне не хацелася. А Спрут пазіраў на мяне так, быццам я мусіла ратаваць наша ідыёцкае становішча. Але ж я ўрэшце магла зразумець i гэтых хлопцаў. Усе ж мы глядзелі на ix, як сярэднявечныя абывацелі на геніяльных вучоных — як на вядзьмарак.

Дзік паласянуў нажом па Бабайкавым ілбе. Танюткі след імгненна збялеў, i ў ім пачалі праступаць тлустыя чорныя кроплі.

Спрут пазмрачнеў i каротка сказаў:

— Пара.

11.

Апошняе, што я ўбачыла,— усмешку на скрываўленым твары Бабайкі, i тут празвінеў званок. Я сарвалася з месца, быццам чакала гэтага званка ўсе свае жыцце, i выбегла ў вітальню. Не ведала, што адчыню дзверы i пабачу зараз нешта яшчэ больш жудаснае.

На парозе, як прывід, стаяла мая сястра Шызя.

— Узнаешь? — сказала яна,— Посмотри в зеркало, если не узнала. Это я.

Яна зрабіла крок наперад i паставіла нагу пад дзверы, каб тыя нельга было зачыніць.

— Узнала. Испугалась. Не бойся, Я не беглая. Меня выпускают в понедельники. Я все время искала тебя.

— I ў чым жа справа? — ледзь прамовіла я. Гэтыя словы непрыемна закранулі яе.

— В чим... А в том, что ты прячешься от меня,— выкрыкнула яна.— Я никогда не была дурнее тебя. Просто тебе повезло. А сейчас уходи, Я хочу поменяться с тобой. Поживи теперь, как я. Так будет по справедливости.

— Але...

— Уходи. Освобождай пространство.

— Але там людзі...— паказала я ў кватэру.

— Уходи. Я сама умею говорить с людьми. Не дурней тебя, ясно?!

Яна раптам схапіла мяне за руку i выштурхнула за дзверы. Я нават не пярэчыла, не паспела запярэчыць, як яна зачыніла дзверы.

Напэўна, можна было выклікаць ад суседзяў ці з аўтамата міліцыю, «хуткую», экспертызу... Але я гэтага не зрабіла. Нешта ўва мне казала, што так i трэба, што яна мае рацыю.

Там цяпер ейнае месца, а не мае.

1984, 1987, 1989

Эсэ

MOВA

Ёсць рэчы, дарагія i неабходныя толькі мне. Ці — толькі табе. Гэта рэчы інтымныя. Напрыклад, ліст ці дзённік, у якія нельга зазіраць іншым. Ці — фотаздымак жанчыны з дзіцем, які выцягнулі з нагруднай кішэні забітага салдата. Ужо глядзець на такі здымак — блюзнерства.

Свая мова — гэта інтымная рэч нацыі, дарагая i неабходная толькі ёй. Без інтымнага /патаемнага/ i чалавек, i нацыя — назвы, абалонкі, напхатыя немаведама чым, толькі не сабою. I самае цікавае ў чалавеку — патаемнае, неразгаданае. Сакрэцік. Ніколі не зацікавіць чалавек, якога спазнаў ды «вычарпаў» адразу i да канца. Да дна. Таемнае ў чалавеку — невычэрпнае, ягоны космас.

Яно ніколі не здраджвае. Здрадзяць грошы, кабета, сябрук — але не мова. Ёй няма дзеля каго здраджваць.

Таемнае i бароняць да канца. Слепа i безаглядна. Hi перад кім i чым не спыніцца наш яшчэ жывы салдацік, калі ў яго раптам выкрадуць здымак жонкі i дачкі i стануць шумна ды па-салдацку язычліва «ацэньваць» яго. Параўнай, калі б выкралі грошы.

Адбяруць грошы — можна вярнуць. А не, дык урэшце як-небудзь. Адбяруць хлеб — знойдзем бульбу. Таму, хто адабраў,— рэальны набытак i карысць: грошы i хлеб. Адбяруць радзіму i волю —ці ж упершыню?.. А яму — палітычныя фішкі, тайная рабсіла, тэрыторыя — выгада. Ува ўсіх выпадках пакрыўджаны пачынае сваё змаганне з агрэсарам — галавой, мазгамі. Ён дапускае кампрамісы.

З мовай інакш. Таму, хто адабраў, не нясе яна карысці. Ён не стане гаварыць на ей. Яму важна адабраць, вызваліць месца для свайго. А самая мова непатрэбна яму гэтаксама, як той здымак салдацкае ўдавы з сіроткай. Ён адно пасмяецца i выкіне здымак.

I памятаеш, калі наш салдацік кінуўся да рагатуноў, ен не думаў мазгамі. Ён сэрцам кідаўся.

Калі закранута годнасць — кампрамісы недарэчы. Гэтую формулу высакародства прызнаюць уся сусветная гісторыя i прыгожае пісьменства, нормы міжнароднага жыцця i крымінальныя кодэксы. Толькі для нас адносна сваей мовы яна застаецца недаказанаю тэарэмай.

* * *

Стагоддзямі адбіралі ў нас мову. То цалкам, то па сказе, па слове, па гуку. Не, мы не аддалі яе. Але мы дапусцілі думку, што можам аддаць. Дапусцілі, дапускалі і звыкліся. Таемнае перастала быць таемным. Запрацавалі галовы, мазгі, сталі магчымыя кампрамісы. Мы ўжо сям-там мянялі сваю мову на мовы мацнейшых: рымлянаў, палякаў, рускіх. Апраўдваліся пры гэтым перад сабой і іншымі i самі пачыналі верыць у свае выдуманыя апраўданні.

Уяві, што наш салдацік дапусціў думку, быццам жонка ягоная спіць з іншым. Дапусціў, дапускаў i — звыкся. А аднойчы пераглядаў кішэні, выцягнуў здымак, паўзіраўся i не без шкадавання кінуў яго ў дарожную калюгу...

Зразумела, гэтага ніхто не заўважыў, бо ен таемнае выкінуў.

Што ж адбылося? Што змянілася? А вось што. Неяк на прывале ўжо ен заўважыў, што з кішэні таварыша тырчыць белы ражок здымка, ужо ён імкліва выхапіў фатаграфію i, звяртаючы да сябе ўвагу астатніх, пацяшаўся:

— Братва, смотри-ка, а у Ивана бабёха ничего. Вот бы такую в темном уголке...— i зарагатаў.

* * *

У таемнага цана або адна — жыцце, або ніякай. Не стомішся цягацца за золата, за хлеб, за волю... За мову — надакучыла. Яна ж — бясцэнак, бясцэнная.

Але. Як усе пакідаюць золата — i ты кінеш. Не ў цане, значыцца, золата. Як усе пяройдуць на рыс — i ты адсунеш убок бульбу. Пажыўнейшы, выходзіць, рыс. Як усе змірацца з няволяй — i ты змірышся, затоішся.

Але як нехта плюне на мову тваю, ён са сваёй застанецца, а ты?

А ты, «спрытны», падумаеш: «Не ў цане, значыць, мая мова, ягоная ў цане».

Хто ж ён такі, што раздае фатаграфіі сваёй жонкі: «Смотри, какая моя. Куда уж вашим!»? I хто такі ты, салдат, што ягоную жонку ды сабе — да грудзей, да сэрца: «Красивая у тебя жена, хороший снимок, подари, а?..»?

Ён сваё інтымнае раздаў, раскрыў. I цяпер якое яно для яго інтымнае? Ён сказаў табе:

— Выбрось свой язык недоразвитый. Мой бери, общий. Говори, чигирикай!

А ты:

— Так научи, брат, научи по-людски-то разговаривать... Ри-ба...

* * *

Неяк, служачы ў войску, я стаў пытацца ў сяброў-салдат лабавым пытаннем: «Хто ты?». Эстонец кінуў мне ідучы: «Эстонец». Кіргіз сумеўся: «Кыргыз». Некалькі рускіх хлопцаў адказалі: «Человек», а мой зямляк цалкам сур'езна сказаў: «Сяржант»...

Чалавек — лісцік вялікага дрэва... Дзе ж твае дрэва, чалавек?

Учора ты — школьнік, сёння — сяржант, заўтра — слесар ці журналіст, пазаўтра — труп. Дзе тваё дрэва?

* * *

Напэўна, многім маім землякам няма чаго адказаць сабе на пытанне: што ёсць толькі маё, таемнае. Такія людзі пазбягаюць адкрыта глядзець у бяздоннае страшнае неба i суадносіць сваё зямное існаванне з космасам. Бо што яны ў космасе? Пыл на пылінцы. Iм няма чым процістаяць космасу, бо няма ў ix свайго, унутранага космасу, няма тылу. Бо, выходзіць, апошні i самы надзейны тыл чалавека ў гэтым процістаянні — яго патаемнае, тое адзінае, што ніколі-ніколі не здрадзіць.

Для нацыі гэта — свая мова. Калі ж ты пазычыў мову ў суседа — гэта ўжо не таемнае, не безабароннае /ёсць каму i без цябе бараніць/, а значыць, i не самае надзейнае тваё апірышча, тыл. Не твой тыл.

...Памятаеш, як ён, малы, бег за сваей матуляй i, трымаючыся за прыпол, хныкаў: «Ма-ма». А ты паазіраўся i, свае маткі не ўбачыўшы, пабег поруч з ім, i таксама: «Ма-ма»...

Калі кажуць, што ў сваей хаце i мышы за гаспадара — не пра цябе гэта. Бо што табе ў суседскай бакоўцы тыя мышы? I што ты ім? Сусед не гоніць /«Располагайся, всем хватит»/, i — ляжы, душа, на чужым тапчане. А там, дома,— пустая хата: не палена, не мецена, як пад'есці, дык гатаваць трэба, а гародчык зарос, а жывёла паздыхала, а вось i дах пацёк, a ўжо i праваліўся, i вянцы падгнілі... Ну и черт с ним со всем! Сгниет — не сгорит! Поздно...

* * *

Нам позна. Нам на варшаўскім сойме 1697 года ўжо позна было. Але што да гэтага нашым нашчадкам?! Яны ж не скажуць нам «дзякуй». Альбо таму, што слова гэтага ніхто ўжо не ўспомніць, альбо таму, што нічога свайго мы ім не перадамо, не пакінем. Адно пазычанае. Такая «спадчына».

Прыслухайцеся... Ці чуеце голас нашага далёкага праўнука, што прабіваецца да нас з далёкае будучыні? Чуеце?

«Вы, якія першыя стаіце ў чарзе па інтэрнацыянал! Вы ж нічога з сабой не прынеслі i нічога ў той інтэрнацыянал не дасце.

Дык, можа, вы прыйшлі браць? Але тут не крама, мяшчане!

Прыйшлі беларусы — «самыя сарамяжлівыя» —БРАЦЬ!

Пустыя, нікчэмныя, лішнія на гэтай зямлі людзі...»

* * *

Ёсць паданне вякоў, што разбурыць калісь

Вавілонскую вежу Адам...

I няўмольна сальюцца мовы зямлі

У адну, няродную нам.

I мая безвыходна пойдзе у змрок,

У атрутны, як вечнасць, цень,

Трапяткая i сіняя, як васілек,

Гарачая, як прамень...

Уладзімір Караткевіч

1984

ФРЫДРЫХ НІЦШЭ — ГІПСАВЫ ВЯСЛЯР

Вось сымбаль твой, забыты

краю родны!

Максім Богдановіч

Калі ты яшчэ не ведаеш, што ў Фрыдрыха Ніцшэ была сяброўка Эльза,— я пакажу табе ix разам. Такса — цыгарэта. За кожны помнік — па цыгарэце. I я раскрыю табе цэлы свет. Дзякуй Богу, у Менску яшчэ захаваліся помнікі Ніцшэ. Таму бяры цэлы пачак. Я люблю «Космас».

У Фрыдрыха Ніцшэ быў яшчэ i сын Дзітрых, які ўвесь час хадзіў у шортах i граў на горне. А суседская дзяўчынка Генрых, смуглявая цыганачка, адбівала рытм на барабане. Трррам-тарарам! Яны гралі каля школы, а я крочыў між ix, стараўся не збіцца з нагі i не ведаў, што гэтая музыка — на ўсё жыцце.

Мяне тады клікалі Рычард, або проста Дзік. Калі я нарадзіўся, павітуха сказала, што я занадта стары, каб жыць, i я пачаў жыць назад. Бо я не заспеў галоўнага тырана — вусатага таракана, нават ягоных помнікаў не заспеў, але зачаты быў яшчэ з думкай пра яго.

Затое я заспеў Ніцшэ. Хлопчыкам я бег у парк разглядаць аленяў, якіх Ніцшэ карміў ягелем, жабаў, якіх ён любіў надзімаць праз саломіну, а таксама мядзведзяў, зайцоў i нават блышчыц, якія аб'ядалі філосафу вушы. Бачыш аленя? Давай цыгарэту...

Вачыш цэнтральны менскі праспект? Бачыш лесвіцы з шарамі? Бачыш гэтую выгбу? Тут Ніцшэ хаваўся ад дажджоў. Яшчэ тры цыгарэты...

Вось сляды імперыі! Ампір Іосіфа Вісарыёнавіча Сталіна! Я не ведаў яго асабіста, але любоў да яго — у крыві. I гэта не проста любоў. Я растлумачу табе, што гэта такое. Зірні на будынкі на плошчы Перамогі. Адчуваеш? Вось i мне падабаецца, а чым? Гэта ж табе не готыка i не ракако, каб любавацца архітэктурнымі формамі. Тут жа нічога асаблівага няма, праўда? Але тут жыў Ніцшэ! Хочаш дытатку?

«Дзеля таго каб была шырокая, глыбокая ды плённая глеба для мастацкага развіцця, агромністая большасць, якая існуе да паслуг меншасці, звыш меры сваёй індывідуальнай патрэбнасці павінна быць па-рабску падначалена жыццёвай нястачы. За іхні кошт, дзякуючы лішку іхняе працы, той прывілеяваны клас вызваляецца ад барацьбы за існаванне, каб нарадзіць ды задаволіць свет новых патрэбнасцяў» /Ніцшэ/.

Вось я й падумаў, што не толькі гэтыя будынкі цешаць нашыя душы, але i славутыя спецбуфеты, спецлазні, спецпаліклінікі, спецжонкі ў спецтрантах i спецдзеці ў спецшколах. Зачыніць! — патрабуюць адныя. Навошта? — бароняць другія. А па вялікім рахунку, i для тых, i для тых,— для ўсіх нас гэта ўсяго толькі прыемная, казытлівая тэма. Гульня ўяўлення. Эх, ёсць жа недзе рай зямны...

Калі ты яшчэ верыш у гэта, чытай класікаў.

Свабода, роўнасць правоў, міралюбства, справядлівасць — «усе гэтыя вялікія словы,— кажа Ніцшэ, — маюць цану толькі ў барацьбе, як сцягі,— не як рэальнасці, а як пышныя найменні для нечага зусім іншага». Для чаго — ён сам не ведае. Скажы, навошта нам Сталін?

Цяпер ты крытыкуеш яго. Але ўся твая крытыка ў падтэксце сваім мае адзін змест: б'еш — значыць, любіш. Якая розніца, як да яго дакранацца, галоўнае — да яго! Якая розніца, у каго верыць: у бога ці ў д'ябла,— галоўнае верыць! «Няма маральных з'яваў, а есць толькі маральная інтэрпрэтацыя гэтых з'яваў» /Ніцшэ/. Ca шчырай асалодай ляпілі яму помнік i з той самай асалодай гэты помнік руйнавалі. Варвары, што я яшчэ скажу. Усе ў ix так. Усе свае, «маленькае»,— гонар, каханне, мову — усе нясуць ці на алтар, ці на вогнішча. Ну, добра — у Расеі, там спрадвеку, а тут гэта адкуль? Хіба з сярэдзіны XIX стагоддзя, калі й тут павольна ды няўхільна рабілася Расея? З яе нямецка-татарскім імператарскім дваром. Як жа хутка беларусы зафанацелі! Яны ж i ў Бога ніколі толкам не верылі, а тут — прыйшоў, пабачыў, перамог. Сталін.

Праўда, усё гэта ў нас так глыбока, што мы можам i не ведаць. Асабіста я з маленства не любіў вайскоўшчыну, гадоў да пяці-шасці мяне стрыглі пад нуль, я казаў: «Я Хруш-чоў!» Усе смяяліся i фатаграфавалі мяне каля аленя.

Але вернемся да будынкаў, якія нам так да душы.

Вось ты, інтэлігентны чалавек, слухаеш добрую музыку, чытаеш нешта — i раптам успомніш войска, сваю службу. Бруд, хамства, ідыятызм на кожным кроку. Але ў душы ў цябе — бязмежны сентымент, Згадзіся, не раз пашкадаваў, што не застаўся на прапаршчыка, праўда?

Гэтак дзіцёнак пяці гадоў знойдзе раптам сваю старую забытую дунду i — паспрабуй адбяры!

Тая дунда — імперскі стыль майго маленства. Трапяткі вобраз Сталіна ў сэрцы. Вялізныя неонавыя літары — КПСС. Настальгія па войску — яшчэ ад дунды... Цяпер ты заўважаеш, як у гэтых будынках адбіваецца музыка Дзітрыха i Генрых? Характэрная рыса мілітарызму — любоў да ўсялякіх галубкоў ды партальчыкаў на фасадах, да ўшытых х/б i п/ш, да кукардаў... Фасад! Балет у кірзавых ботах. На манументальным фрэнчы абавязкова павінна быць шмат зорачак, планачак, банцікаў, аксельбанцікаў, на плячах — наплечнікі, на штанах лампасікі... Вось бы яшчэ павін хвост у адно месца!

А цяпер паглядзі направа i ўбачыш чалавека з вяслом. Гэта Фрыдрых Ніцшэ — гіпсавы вясляр. Давай цыгарэту. А Эльзы ўжо няма. Знеслі Эльзу — галаву адбілі, рукі-ногі паламалі, а на тым, што засталося, дамалявалі тое, чаго не відаць. Але не бядуй. Знойдзем i Эльзу. «Мы жывём у свеце фантазіі, у свеце вычварным, выкручаным назнаніцу, пустым, але поўным ясных сноў» /Ніцшэ/.

Імперскі стыль — гэта кукарда. Цэшка. Калі глядзець яшчэ глыбей, дык перафразую Бэндара: у маёй Стэшкі есць адна маленькая цэшка. Памятаеш, як нашыя пасталелыя аднакласніцы не зважалі на нас, а беглі глядзець гэтых курсантаў. Войска i жанчыны /дакладней, «бабы»/ — дзве рэчы непадзельныя. I каля кожнай радзілкі 50-х абавязкова сядзіць Эльза... Але гэта, мабыць, ужо пра Фройда, a помнікаў Фройду ў Менску няма...

Некалі яны былі на дамах, якія ўтвараюць вакзальную браму горада. З аднаго боку стаяў Ніцшэ i трымаў на плячы прыладу працы асілка — адбойны молат. A з другога боку — ca снапом каласоў у руках стаяла моцная i здаровая жанчына — Эльза.

Войска любіць моцных i здаровых. A ў цябе гнілыя зубы. Не сочыш, падрываеш абараназдольнасць.

Але потым я бачыў, як Ніцшэ i Эльза ляжалі ў выгбе прывакзальнага будынка. А яшчэ пазней ix не стала зусім. Toe самае здарылася i з гіпсавым весляром, i з Дзітрыхам, i з Генрых, i з аленямі, мядзведзямі, зайцамі й нават жабамі Ніцшэ. Знеслі i тое-сёе з дамоў, хоць дом знесці — гэта табе не жабу выкарчаваць.

Гэтак нішчыўся імперскі стыль або каланіяльны стыль 30-50-х. На змену сталінскаму ампіру з высокімі столямі ды грамадскімі прыбіральнямі на першым паверсе прыйшоў хрушчоўска-брэжнеўскі жабрацкі стыль, так званыя хрушчобы, так званае барака. Мне не падабаецца гэты стыль, але я не шкадую i ампіру. Я трохі шкадую свайго дзяцінства, якое прайшло сярод менскіх помнікаў Ніцшэ. Вунь, бачыш? Ніцшэ пад Леніна зроблены. У кожным скверы, на заводзе, ва ўправе калгаса такі стаіць. Давай цыгарэту.

1988

ТУТ

1.

Ты нарадзіўся тут, значыцца, ты — тутэйшы, таму тут i жыві. Калі б ты нарадзіўся ў Афрыцы, дык штодня еў бы бананы, a калі б у Літве,— гаварыў бы па-літоўску, калі б у Японіі,— даўно меў бы недарагі відзік альбо камп'ютэр. Але ты нарадзіўся тут. I мне цяжка сказаць, што ты ясі, на якой мове гаворыш i колькі часу адкладаў грошы на сваю «Весну». Што я пра цябе ведаю дакладна, дык гэта тое, што застудзіўся ты ўжо ў раддоме, i што могілкі, на якіх цябе пахаваюць, следам спляжыць бульдозер, каб можна было паставіць новы мікрараён i пасяліць у яго тваіх унукаў, якіх менш за ўсе на свеце будзе хваляваць, хто быў іхні дзед i як ягонае імя.

Зрэшты, i цябе самога гэта хвалюе найменш. Ты ведаеш, што ў Афрыцы жывуць дзікуны, у Літве — нацыяналісты, a ў Японіі — імперыялісты... Ты ведаеш, што ты не такі, як яны, i гэтага дастаткова. А хто ты сам i які — неістотна. Ты не такі — вось галоўнае. А што кажуць пра заходнюю культуру, дык i ў нас есць беларуская Швейцарыя, дзе па беларускім Арбаце таксама некалі хадзіў які-небудзь беларускі Гамлет з кніжкай беларускага Сянкевіча ў кішэні. А як жа? Свая гісторыя i свая культура, свой гонар. I пры гэтым ніхто не насмеліцца назваць цябе нацыяналістам. Бо ты ўдзячны лёсу, што за ўсе часы твая блакітнавокая радзіма не засланіла табе чужой красы, цябе ад свету не адгарадзіла. Няхай бы толькі паспрабавала блакітнавокая адгарадзіць! Ты б ей хутка даказаў, што нашыя трактары працуюць на ўсіх кантынентах, i нам дастаткова самім стаць трактарамі, каб паўсюль пабываць. А можна яшчэ стаць нафтай /вытворчае аб'яднанне «Беларус-нафта»/ альбо каліем /вытворчае аб'яднанне «Беларус-калій»/... Цяпер зразумеў, хто ты такі?

Вядома, ты мог нарадзіцца дзе-небудзь у Краіне вікінгаў ці на Гавайскіх выспах, ці ў казачным Сінгапуры, сярод белых лілеяў... Але ты нарадзіўся тут. А тут — зона. Край пэтэвэшнікаў у нямытых шкарпэтках, край кіслатварых сталаначальнікаў, край пасёлкаў ды нудных індустрыйных краявідаў. Што тут любіць? Любіць можна Кіжы i Шарптарамбапутху, Бадэн-Бадэн i Дыснэйлэнд... А яшчэ ты любіш касеты «Соні», фірмовыя курткі й блішчастыя вокладкі іхніх часопісаў. А твая сяброўка ўсе гэта любіць нават больш, чым цябе. Такая любоў. I калі тут няма чаго любіць, дык затое есць чым ганарыцца. Тут — меліярацыя, эмансіпацыя, урбанізацыя. Гэтыя розныя словы азначаюць у рэшце рэшт адно i тое. А менавіта — выкарыстанне чалавечае масы, чалавечага матэрыялу, чалавечага фактару дзеля далейшага павышэння, паляпшэння i паскарэння. Maca — гэта можа быць i пра нафту, матэрыял — пра калій, а слова фактар добра рыфмуецца са словам трактар. Праўда, адносіны да ix розныя. Напрыклад, ніхто яшчэ не дадумаўся загнаць трактар у падземны пераход ці пераезд, бо на ўздымах будзе перарасход саляркі. А фактар пакуль ад ЦУМа да ГУМа дойдзе — шэсць разоў пад зямлю злазіць. Вось жа гэтыя пераходы i есць урбанізацыя. Хто скажа, што яна не для чалавека?

Ты згодны? Тады кусай свой бутэрброд, хапай куртку i бяжы, спяшайся туды, куды, па вялікім рахунку, табе зусім не трэба: на службу, на працу, у краму...

Ты не згодны? Тады выкінь усе гэта з галавы i паўтарай за мною: метро — гэта самы антыгуманны, антычадавечны i гідкі прадукт урбанізацыі. Цябе заганяюць пад зямлю, быццам ты ўжо мярцвяк, зліваюць, як вядро памыяў, у яміну, бяствары пасажырапаток, i ты ўжо не бачыш неба, сонца i дрэваў паміж архітэктурных пякнотаў, дыхаеш невядома чым, i шум дажджу для цябе па-за слыхавым парогам. A ўсе гэта толькі дзеля таго, каб хутчэй, барзджэй, спрытней перамясціцца адсюль — туды, куды, па вялікім рахунку, не трэба. Раз — i там. Спешка, цісканіна, чмур. Вось калі б ты нарадзіўся там... Недзе ж есць такое: усе, што трэба,— у краме за два крокі ад дому, а дом — за два крокі ад працы, i калі ўжо ехаць кудысьці, дык раз на тыдзень, для душы, а паездка — запамінальная-падзея. Недзе...

А ведаеш, чаму беларусы не гавораць на роднай мове, не цямяць ва ўласнай гісторыі ды выраджаюцца як народ? Спачатку я таксама думаў, што — школы няма, што — начальства не размаўляе, што — capaмяжлівыя... А цяпер я ведаю: яны такія, бо на ix напаў чмур. Ачмурэлі ад спешкі, бо, каб хоць неяк жыць, трэба хоць нечага дастаць, хоць некуды паспець, хоць з некім пасварыцца, думаць i дбаць увесь час толькі пра гэта. Бегчы, бегчы, бегчы... Ну, напэўна! Метро тут вельмі прыдалося. Вось калі б яны не мітусіліся, не ачмурэлі ад свайго спажывецкага клопату пры вечных дэфіцытах, у ix быў бы час думаць яшчэ i пра мову з гісторыяй, яны б хутка разабраліся i са школамі, i з начальствам, бо ніякі народ ніколі яшчэ ад свайго добраахвотна не адмаўляўся... Hi калію, ні трактару, ні пасажырапатоку ані мова, ані гісторыя не патрэбны. Ім бы толькі: «Дыр-дыр-дыр...» I ўсе.

I калі я думаю пра эмансіпацыю, я таксама заўседы ўяўляю сабе наш гарадскі транспарт, дзе абавязкова ўлезеш носам у чыюсьці няевежую андулядыю. Дык вось эмансіпацыя — гэта i есць андуляцыя ў перапоўненым транспарце. Меліярацыя — тое самае, толькі адбываецца яна пад андуляцыяй, пад паўбоксам i пад плешшу.

Калі ты не захочаш ганарыцца гэтым, можаш ганарыцца роўнасцю. Тут — усё роўнае, няма ні больш ні менш, усё пасярэдзіне: калій i чалавек. Усё сярэднеарыфметычнае: мазгі i харчы, кансерватызм i экстрэмізм, міласэрнасць i злачыннасць,— усе не першага i не пятага, а сярэдняга, трэцяга гатунку, нават цяжка адрозніць адно ад аднога. Тут няма бананаў, але няма i адылаўскіх казематаў /зрэшты, хто ведае?/, няма свае мовы, але няма i нацыяналізму, няма відзікаў, але няма i дамоў цярплівасці /праўда, i гэта не аксіёма/. Ты не можаш быць геніем, але не можаш быць i беспрацоўным. Усе гэта гарантуе табе краіна трэцяга гатунку з кароткай назваю Тут. Трэцяга гатунку твая «Весна», твае цыгарэты i твая сяброўка, якой, каб пакахаць цябе, трэба выпіць.

Інакш проста не можа быць. Хіба што ў амерыканскіх фільмах, якія больш падобныя да маляўнічых міражоў. Там твой раўналетак Джон у сваім «Сітроэне» едзе ў невялічкі бар на ўскрайку Нью-Кастла, каб правесці вечар з золатавалосай Луізай, якую ен называе проста Ліз. Едзе пасля рабочага дня, пасля працы, за якую яму далі i на «Сітроэн», i на бар, i, калі трэба, на Ліз. А ты нарадзіўся тут. I не бяда, што ты не Джон i не можаш проста так за 10 цэнтаў наведаць грамадскую прыбіральню, дзе ўсё блішчыць, пахне кветкамі, дзе музыка i мяккая папера. Ты будзеш бясплатна стаяць над правалам за якой-небудзь з нашых аўтастанцый, не раўнуючы як Лермантаў над Правалам у Пяцігорску. Пры гэтым ты будзеш пазіраць у начное зорнае неба, усведамляць, колькі там лётае нашых спадарожнікаў, i ганарыцца, што за гэткае шчасце ніхто не адабраў у цябе твае 10 капеек. A ўсё таму, што ты нарадзіўся тут.

Так, у нас есць праблемы. З праблемаў складаецца ўсе нашае жыцце. Бо трубы гараць i гудуць, бо ў зельні ніколі не возьмеш патрэбныя лекі. Бо ад булёну ў «Хвілінцы» брыдка патыхае судамыйнай анучай, бо так невыносна глядзіць на цябе міліцыянт. Бо калі ты спрабуеш пісаць па-мастацку — выходзіць хлусня, a калі пішаш як ёсць — выходзіць суцэльны мат... Але ўсё гэта вельмі хутка забываецца, калі ты пачынаеш ганарыцца i марыць пра тое, што недзе яшчэ горш.

2.

Калі б ты нарадзіўся там, ты б плаціў грошы i не меў клопату са сваім культурным жыццём. Ты б не ведаў, што такое Дзюма за макулатуру i Салжаніцын у спецсховах; а По разабралі. Ты б зрабіў круглыя вочы, калі б табе сказалі, што палова літаратуры той нацыі, да якой ты належыш,— забаронена для чытання /як дагэтуль забаронена палова літаратуры беларускай/. Але ж ты нарадзіўся тут. I «Файбл» 1971 года, дзе Блэкмар грае на віяланчэлі, для цябе па-ранейшаму каштуе 40 рублёў. На чорным рынку. Праўда, «Мордэрн Торкінг» ты вольна можаш набыць за траяк... А яшчэ ты можаш з'ездзіць у Маскву i бясплатна паглядзець на чаргу па білеты ў музей, дзе паказваюць Далі. Калі б гэтай чаргі не было, ты б яшчэ падумаў, ці варта траціць грошы. Карціны так стамляюць...

Ты навучыўся ацэньваць культурныя з'явы па іхняй недаступнасці. Напрыклад, кнігу не так важна прачытаць, як мець; кіно не так важна пабачыць, як схадзіць на яго, i г.д. I тоўстая цётка, што стаіць у даўжэразнай чарзе па томік Басе, калі ты ў яе спытаешся, сарамліва ўсміхнецца табе i схажа, што купляе для дзяцей, якія вырастуць i калі-небудзь прачытаюць. А ейныя дзеці на калі-небудзь купляюць сваім дзецям. I разам з дзецьмі вырастаюць цэлыя хатнія бібліятэкі нечапаных, неразгортваных кніг...

Не, гэта не цётка дастала Басё. Гэта яе дасталі. А ўся справа ў арыфметыцы. Там — культура плюс маскультура. Тут — паўкультура плюс ідэалогія. Калі ідэалогія ператвараецца ў маскультуру, як гэта адбылося там, яна тады не накрывае сабою палову сапраўднае культуры, як гэта адбываецца тут, i сапраўдная культура бытуе ў поўным аб'ёме, як там, а не дзеліцца на дазволеную нудоту i забароненыя спакусы, як тут. Культурныя з'явы ацэньваюцца тут зусім не за мудрасць, густ i талент творцаў. Тэатр найлепшы, дзе найбольшыя ажыятаж i кошты. Выяўленчае мастацтва — дзе пякноты. Фота — дзе голыя жанчыны. Кіно — дзе ўсё гэта разам i страляюць. Будзь абачлівы, калі выходзіш з глядзельнае залы. Побач магу аказацца я — з нататнікам, i запісаць за табой што-небудзь гэткае:

— Кра-сі-ва! /На выставе Ісачова./

— Нармальнае кіно, толькі страляюць мала! /Пасля «Ідзі i глядзі»./

— Клас! 18 актаў! /Пасля «Легенды пра Нараяму»./

Эротыка, вядома, размякчае нам закасцянелыя мазгі. Але ж мы нібы крадзём яе ў шэдэўраў — у фільмаў, карцінаў i кніг. У Рубенса, у Багдановіча, у Вісконці. A ўрэшце, толькі па ей i ацэньваем шэдэўры. Вось калі б ты нарадзіўся там...

Там адзін пісьменнік сказаў, што можна жыць у дупле старадрэвіны i пачувацца шчаслівым. Прозвішча пісьменніка Камю, што па-французску значыць «кірпаты». У часе вайны ў Іспаніі так называлі савецкія знішчальнікі, толькі па-іспанску гэта гучыць «чатас». Але калі ты захочаш стаць пісьменнікам, цябе ніхто не назаве Камю ці «чатас». Цябе могуць назваць толькі «кірпаты». Бо ты можаш стаць пісьменнікам толькі тут. Ты можаш стаць толькі тутэйшым пісьмсннікам, якога тут усё задавальняе, бо за гады застою, напрыклад, ніводзін беларускі пісьменнік не выехаў з краіны Тут у краіну Там. Адзін, здаецца, ці два былі выгнаныя з Саюза пісьменнікаў, адному кідалі ў вокны камяні, двух-трох пашчыкалі ў друку... Вось, здаецца, i ўсе ахвяры, якія за праўду i чалавечнасць, за сваю мову панеслі 300 тутэйшых літаратараў. I як заўсёды, якраз тыя, каго выганялі i каму білі шыбы, каго шальмавалі,— тыя i аказаліся рэдкімі беларускімі пісьменнікамі, якіх чытаюць i ведаюць i тут, i там. Але вернемся да цябе.

Дзеля таго каб стаць тутэйшым пісьменнікам, трэба рыфмаваць вершы i раз-пораз пакрыкваць на бакі:

«Не трэба нам біць па крылах! Лепей згасіце святло і, калі вочы прызвычаяцца да цемры, глядзіце, як мы будзем лятаць!..»

Ты ніколі не бачыў, як лятае таракан?

Ён лятае толькі тут. Бо там, у дупле, яго даўно б з'елі караеды. А тут ён выпаўзае апоўначы з-за ракавіны, прысядае на ўсе свае ногі, уяўляе сябе знішчальнікам, раскірэчвае крылы i... Галоўнае, каб ніхто не запаліў святло.

Калi не хочаш вершы, можаш пісаць музыку. Толькі памятай, што тараканы адыгралі важную ролю ў эвалюцыі жыцця на Зямлі, a Людвік ван Бетховен сваю 9-ю Сімфонію напісаў на матывы беларускіх народных песень. Ведай, каб ганарыцца!..

Праўда, першы беларускі оперны тэатр, дзе паўтараста гадоў таму гралі першую беларускую оперу Манюшкі i Дуніна-Марцінкевіча i які стаяў на рагу вуліц Леніна ды Інтэрнацыянальнай у Менску, знеслі ў 1984 годзе /аўтар зносу — архітэктар Грыгор'еў/, каб ты мог нармальна развіваць хуткасць. A іншых Манюшкаў у нас проста няма. Зрэшты, i гэтага я ўзяў напракат у Польшчы. Магу яшчэ ўзяць там беларусаў Міцкевіча Адама i Сыракомлю Уладзіслава. Магу таксама з літоўскае пазычальні «пракаціць» кампазітара Галкаўскаса /Галкоўскага/, магу з расейскай — Дастаеўскага, Грыбаедава, Пісарава, Грына... Магу з французскай — Апалінэра. Вось толькі задорага ўсё гэта каштуе. Надта ж ix шмат, гэтых нетутэйшых беларусаў. Бо не падыходзяць яны пад наш крытэрый — тутэйшых. Дзякуючы крытэрыю ў нас няма Бетховена, а тых Бетховенаў, якія ў нас ёсць,— не надта цэняць там.

Крытэрый — гэта самае надзейнае, што мы маем. Гэта такая палка, якой мераюць пісьменнікаў, мастакоў i кампазітараў. Калі ты вышэй за крытэрый, ты проста не змесцішся пад ракавінай, i ўсім будзе цесна.

Хочаш паспрабаваць? Тады вазьмі што-небудзь экстракласнае, напрыклад, апавяданне якога-небудзь Борхеса, перакладзі на беларускую мову, замест Карласа пастаў Міколу, замест Вальпараіса — Бешанковічы. Цяпер занясі гэта ў любую тутэйшую рэдакцыю i паслухай, якім занудным голасам табе скажуць:

— Малады чалавек, у вас няма адчування мастацкае прозы. Спускайцеся лепей да нас, пад ракавіну, а калі згасяць святло, усе разам будзем лятаць...

I лоб у ix будзе блішчэць ад сала.

Там інакш. Там гэтага няма. Там усіх тараканаў спалілі яшчэ ў часы святой інквізіцыі. Разам ca словам крамола. А тут...

Хочаш ведаць, чым тутэйшая культура адрозніваецца ад тамтэйшай? Тады едзь у Сынковічы i спытай, дзе ў ix калгасны свінарнік. Каля свінарніка знойдзеш пакінуты храм, помнік архітэктуры сусветнага значэння. Раптам табе захочацца абмачыць сцяну. Што ж, не ты першы, не ты апошні, Гэта як плюнуць з вышыні.

Дык вось. Там цябе за такое, можа, i не асудзяць, бо не зразумеюць. А тут — асудзяць. Маральна асудзяць, калі заўважаць... Але зразумеюць.

1988

10 ПАЛЬЦАЎ МІЖ МНОЙ І ТАБОЙ

Дазволь прадставіць табе Філона Кміту-Чарнабыльскага... Праўда, зрабіць гэта будзе вельмі няпроста. Бо ён — з гісторыі, а ты сляпы ў гісторыі, бо ен — патрыёт, а ты глухі да патрыятызму, бо ён — таямнічы i спрэчны, а ты нямы, каб спрачацца са мной. А самае галоўнае, што я нічым не адрозніваюся ад цябе.

Таму будзем гаварыць як слепаглуханямыя, рукамі, навобмацак.

1.

Кал i паміж намі есць мяжа, дыстанцыя, адлегласць,— толькі тады мы можам паважаць адзін аднога. A калі ты паляпаў мяне па плячы, а я дабрадушна працадзіў: «Каз-зёл!»,— паміж намі ўжо няма мяжы i павагі, a толькі панібрацтва i фамільярнасць. Вось я i кажу, што мяжа — якіх-небудзь 10 пальцаў дыстанцыі — датуль можа аб'ядноўваць нас, дакуль аддзяляе, пакуль я — гэта я, а ты — ты. Звычайная вышэйшая матэматыка. Адлегласць паміж целам i духам, кавалкам кілбасы i прэлюдыяй Шапэна, паміж народамі i дзяржавамі... А ты думаў, што «границы» існуюць толькі для таго, каб быць «на замке»? Не, сябра. I калі ты зразумееш гэта, можаш лічыць, што табе адкрылася ісціна. I ты ўжо не проста на дзвюх нагах, а творца. Пішы сабе вершы ці карціны, ці музыку,— усе атрымаецца.

Парушылі дыстанцыю — i ўсё пераблыталася. Душа стала залежаць ад цела, Шапэн ад кілбасы, народ ад народа. Рабы ўхвалілі свае рабскае жыцце. Ім спадабалася быць утрыманцамі. Усе ляпаюць адзін аднога па плячы, душа корміцца патрэбамі цела, a кілбаса дабрадушна кажа Шапэну: «Каз-зёл!»...

Але як мне растлумачыць табе ўсё гэта навобмацак, калі паміж Клімавіцкім раёнам БССР i Смаленскай вобласцю РСФСР проста няма чаго мацаць? Ані знаку, ані ўзаранае паласы, ані дзяржаўнага слупа, ані памежнікаў...

Разумею, гэта забаронены прыём, але давядзецца паверыць мне на слова: некалі ўсе гэта было. А не паверыш — не чытай далей.

2.

Дык вось, даўным-даўна, калі тут была мяжа дзвюх дзяржаваў i народаў — Беларусі ў складзе Вялікага княства Літоўскага i княства Маскоўскага,— памежныя заставы называліся старожамі. Старожы рабілі вялікую палітыку: раз'ядноўвалі i злучалі, злучалі i раз'ядноўвалі. Памежнікі ведалі ісціну i таму былі творцамі. A кіраваў усім гэтым галоўны творца — аршанскі староста Філон Кміта-Чарнабыльскі.

Калі гэта было? У 1567-1587 гг. Але навобмацак, на пальцах, я табе гэтыя даты не перадам. Таму паспрабую інакш.

Пасля перыяду Полацкага княства /300 гадоў — тры пальцы/ Беларусь пяць стагоддзяў была ядром магутнае еўрапейскае дзяржавы — Вялікага княства Літоўскага. Трымай пяцярню. Тады два вякі Беларусь была ў складзе Расейскае імперыі — да 1917 года. Яшчэ два пальцы. Нескладаная арыфметыка. Усяго 10 пальцаў — 1000 гадоў нашай гісторыі. Вядома, разам з апошнімі 70-цю гадамі БССР.

Філон Кміта цалкам укладаецца ў тыя пяць пальцаў-стагоддзяў, якія ты заціснуў разам. А гэта быў час міру i час лютых войнаў паміж Старабеларускай дзяржавай i княствам Маскоўскім.

Зараз я проста вымушаны даць табе кулаком пад дых, каб ты адразу адчуў атмасферу часу i ўявіў сабе маскоўскага цара Івана IV Грознага, якога за межамі нашага сацыялістычнага лагера дагэтуль называюць Іванам Жахлівым.

3.

Філон-памежнік сядзеў у сваім замку ў Воршы /гэтак ён сам па-беларуску называў сучасную Оршу/, высылаў на ўсход сваіх віжоў /паводле сучаснае тэрміналогіі — разведчыкаў Вялікага княства Літоўскага i шпіёнаў для Масковіі/, збіраў інфармацыю пра планы Івана Жахлівага-Грознага i пісаў кіраўнікам сваёй дзяржавы лісты /данясенні разведчыка альбо даносы шпіёна/. Пісаў па-мастацку, бо быў творцам.

«...Бо не толькі нам слугам у небяспечнасцях старшым нашым усякімі такімі рэчмі служыці, а моц непрыяцельскую, як могучы, адпіраці, a ў агонь палезці i душу сваю даць за Рэч Паспалітую гадзіцца i прыгожа бы».

«...Я, слуга вашай міласці... на такавыя паслугі пакліканы будучы, нічога згола не чыніў, ані сабе сам, ані без прычыны... Таго аднаго слухаць я быў павінен i мусіў. I што з рук ix міласцяў у рукі мае прыходзіла, i з вуснаў ix у вуха маё ўваходзіла, тое да рук i да вуха ix міласці адносіў».

«Тое таксама вашай міласці, гаспадару майму міласціваму, ведаць даю аб справе непрыяцеля вашай міласці гаспадарскага — вялікага князя маскоўскага, чаго я цераз шпегі мае выведаў...»

Да гэтага часу Старабеларуская дзяржава разам з Польшчай утварылі адзіную федэратыўную дзяржаву — Рэч Паспалітую. Думалі, будуць моцныя разам — перад Захадам i татарамі, перад Іванам IV, але не атрымалася. Парушылі мяжу, што ім потым ікнецца абедзвюм. Але не цяпер.

4.

Цяпер жа Рэч Паспалітая на нейкі час засталася без караля. I група беларускіх магнатаў праз пасла ў Маскве Міхала Гарабурду, праз каралеўскага ротмістра Андрэя Тараноўскага ды праз Філона Кміту вялa перамовы, каб аддаць вакантны трон Жахліваму-Грознаму альбо ягонаму сыну Хведару. Як сам Філон да гэтага ставіўся, ён пісаў у адным з лістоў:

«...Тараноўскі не Літвы, але толькі сваее адное скуры жалаваў, калі на святога Міхала аднога тырана за караля ўзяць быў абяцаў... I пан Гарабурда... таксама ўдаць мусіў... да тога масквіціна ехаць. Цераз колькі дзен тут у Воршы плакаў i рады бы дорага ад таго пасольства адкупіцца...»

Пытанне — з кім ісці ў саюзе: з Масквой ці з Варшавай, з Усходам ці з Захадам? — стаяла для Беларусі праз усю яе гісторыю. I заўсёды знаходзіліся прыхільнікі як Масквы, гэтак i Варшавы. Але такіх, як Філон, прыхільнікаў дзяржаўнае самастойнасці нашага краю заўседы бракавала. Можа, таму сама Беларусь пастаўленае пытанне ніколі i не вырашала, а вырашалі за яе — то Усход, то Захад. Вось i цяпер паны-рада Старабеларускае дзяржавы падзяліліся ў сваіх прыхільнасцях. Канцлер Астафі Валовіч, з якім перапісваўся Кміта, падумваў пра Івана IV. Але нічога з гэтага не выйшла. Ці таму, што патрабавалі ад маскоўскага цара, каб перайшоў у каталіцтва, ці таму, што займаліся ўсім гэтым не надта ахвотна... А то хто ведае, куды павярнулася б гісторыя?!

Яна, дарэчы, увесь час магла некуды павярнуцца i часта наўпрост залежала ад Філона-памежніка. Напрыклад, калі б войскі Рэчы Паспалітай узялі Пскоў, можна было б перапісваць летапісы. Старажавы атрад пад камандай двух беларусаў — праваслаўнага Філона Кміты i каталіка Мікалая Радзівіла — асаджаў сцены старажытнае рускае крэпасці, помсцячы за Полацак, які перад тым зруйнавала i заліла крывею палачан арда першага маскоўскага цара. Вока за вока, зуб за зуб... Але Пскоў не ўзялі. A пскоўскія бабы ўсе, як адна, выйшлі пасля сечы дабіваць недабітых беларускіх — дзіўнавата гучыць — агрэсараў. Было...

5.

Калі б я быў пісьменніцай, дык, відаць, распавеў бы табе пра каханне Філона-памежніка. Гэткія жывёльна-ўзвышаныя страсці на мяжы барока i сацыялістычнага натуралізму, самага цнатлівага натуралізму ў свеце. Модная тэма. Але я не пісьменніца. I апісваць каханне Еўфрасінні Полацкай ці Усяслава Чарадзея, Скарыны ці Філона Кміты-Чарнабыльскага, Эміліі Плятар ці Кастуся Каліноўскага, Цёткі ці Антона Луцкевіча для мяне гэтак жа недарэчна, як aпісваць каханне ўласных бацькоў. Есць рэчы, пра якія мы нават не думаем, разумееш? Назаві гэта этыкетам ці піетэтам — усе адно. Я называю гэта мяжой прыстойнасці...

А яшчэ Кміту-Чарнабыльскага турбавала памежная гаспадарка. Бо як сканчаліся нарэшце маразы i прыходзіла вясна, развярзаліся заразным духам наваленыя ўзімку кучы забітых i памерлых. I не хапала работнікаў, каб прыбраць гэта.

«Якам пярвей сяго да яго каралеўскае міласці пісаў... i сам адсюль па колькукрот з'яжджаючы, апавядаў i вучыў i мовіў, даючы ведаць, іж той замак гасударскі аршанскі жаднага догляду на сабе не мае як у збудаванню сцен, так i ў недахопу стрэльбы, пораху i пушкароў, так да абароны няма люду службовага, у недахопе жыўнасці. Хлеба, солі, круп, мяса — тага ўсяго згола нічога няма. Сам горад увесь згніў так, іж жадным звычаем з абланак i са сцен абарона жадная быць не можа...»

I гэта ў час —піша Філон — калі Жахлівы-Грозны сцягвае войска да Мажайска. Праўда, кажуць шпегі, што сіла тая прызначаная супраць караля шведскага. Але ж «умыслу» Івана IV ніхто ведаць не можа, куды i на які бок ён ca сваім войскам павернецца.

«Няшчасны я дваранін, згіб я ў нэндзы, a больш з жалю: людзі на кашы пераелі кашу, а я з голаду здох на старожы! Помсці божа гасудару грэхападзенне, хто разумев!.. Прыйдзе час, калі будзе службаў нашых патрэба!»

6.

Толькі што я буду ўлазіць ў тагачасныя клопаты? Вобмацкам ix не спазнаеш. Адна рэч — памацаць сярэднявечнага рыцара ў латах i зусім іншая — зразумець, што гэты рыцар — беларус, i што ў нас есць свая багатая ваенная гісторыя. Свае ваякі-рубакі, ільвіныя сэрцы, аршанскія ды іншыя Ганібалы, Айвенгі... Дужыя, спрытныя, а да таю ж яшчэ i разумныя.

Не, яе зразумееш. Hi за што не паверыш. Беларус да 1917 года — цёмнае, у лапцях i з каўтуном... ну-ну, дагаворвай, чаго не дагаворваюць школьныя падручнікі,— быдла?

Ды што казаць! Пра Філона Кміту, пра Баркулаба Корсака, пра Івана Бака, пра сотні нашых мужных ваяроў не раскажаш i ў тысячы эсэ. Не перамацаеш. I таму я магу толькі марыць — пра зрок, пра слых i пра голас. Пра мяжу паміж намі, пра старожу на гэтай мяжы, пра памежніка ў ей — Філона, у якім — наша мова i наша гісторыя, што лучаць нас з табой у народ. Усяго 10 пальцаў — як злучыць рукі.

ХТО ТАМ?

Гаворка пойдзе не пра смерць эрцгерцага Фердынанда ці расстрэл радыактыўных аблокаў, не пра завароты рэк, кішок i мазгоў, не пра тэрарыстаў, наркаманаў, рокераў i прастытутак, а пра маладую беларускую літаратуру... Ці ж не праўда, апошнія тры словы выглядаюць у пералічаным шэрагу тэмаў надзвычай цнатліва i недарэчна? Маладая беларуская літаратура... Між тым некаторыя аўтары аб'ядноўваюць i замацоўваюць гэты шэраг адным таўром — «нефармалы» ці, як кажуць недасведчаныя людзі,— «ненармалы».

Прызнаюся, мне есць што сказаць i пра прастытутак. I я скажу, хоць бы дзеля таго, каб яшчэ больш узмацніць кантраст i падкрэсліць цнатлівасць выразу «маладая беларуская літаратура».

У 1928 годзе ў часопісе «Беларуская мэдычная думка» нехта А. Н. Шапіра змясціў артыкул «Прастытуцыя ў БССР i за мяжой», дзе прыводзіцца такая статыстыка:

«На 1 жніўня 1889 г. у межах Менскай, Магілеўскай ды Віцебскай губэрняў зарэгістравана 430 прастытутак. Гэта 8 прастытутак на кожныя 100 тысяч насельніцтва. Адпаведна па гарадах: Менск — 65, Віцебск — 53, Бабруйск — 37, Гомель — 22, Слуцак — 12, Полацак — 8, Быхаў — 8, Рагачоў — 7. З ix 50,5% — мясцовыя. Сацыяльнае паходжанне: з сялян — 26%, з дваран — 2,8, з купецтва — 2,3, з мяшчан — 64, з салдатак — 4,7, іншыя — 0,2. Цяпер параўнаем.

У 1927 годзе прастытутак зарэгістравана 342. Гэта ўжо 7 на кожныя 100 тысяч насельніцтва, Адпаведна па акругах: Менская — 70, Магілеўская — 67, Бабруйская — 49, Гомельская — 42, Віцебская — 42, Аршанская — 37, Мазырская — 6, Полацкая — 29. Асноўная характарыстыка: малады век, беднасць сем'яў, нізкі культурны ўзровень i недастасаванасць да працы...»

На жаль, у мяне няма сучаснае статыстыкі, бо сённяшніх прастытутак ніхто, здаецца, не рэгіструе, адно пішуць паўсюль, што ix вельмі шмат.

Але вернемся да ёгаў... да дадаізму... да індуктыўнае методы раскрыцця злачынстваў... Не. Да маладой беларускай літаратуры. Гэтая тэма — як лязо. Настолькі вузкая i вострая, што, ідучы, абавязкова закранеш чыю-небудзь асобу. Таму я ўвесь час i саслізгваю з яе на такія тэмы, пра якія яна не піша i ў якіх сённяшні рэпарцёр пачуваецца ўпэўнена i бяспечна.

Наогул беларускія пісьменнікі жывуць досыць ізаляваным літаратурным жыццём, i іхнія выступы ў школах ды бібліятэках толькі падкрэсліваюць гэтую ізаляванасць.

Беларускія пісьменнікі не прадаюцца. З гэтай прычыны можна шкадаваць /маўляў, нікому не патрэбныя/, а можна i ганарыцца /маўляў, не матэрыял для статыстыкі А.Н.Шапіры/.

Беларускія пісьменнікі маюць мізэрныя наклады. У часопісе — да 10 тысяч, у кніжцы — дзве ці пяць тысяч. Гэта адзін часопіс на кожную тысячу насельніцтва БССР /для параўнання: адзін «Огонек» прыпадае на кожных 90 жыхароў СССР/ i 2-5 кніжак на кожныя 10 тысяч. Без уліку таго, што большая частка гэтай літаратуры ідзе ў бібліятэкі i ў макулатуру. Словам, публікавацца па-беларуску сёння — амаль тое самае, што пісаць «у стол».

Магчыма, сярод старэйшых пісьменнікаў ёсць i больш спрыяльная статыстыка, але наша гутарка — пра маладых.

Хто гэта такія? Каб адказаць, адной сучаснай статыстыкі мала, нават калі б яна й была. Тут трэба ўбачыць структуру літаратурнага працэсу, правесці тэарэтычную экспертызу i зрабіць крытычную інтэрпрэтацыю кожнага, каму засвярбела пяро ў руках. А мы ў такія гушчары яшчэ не лазілі. У нас комплекс анамаліі, «сям'і адзінай». Як бы мы ні казалі пра сябе — нацыянальная літаратура! ці — традыцыі i наватарства ці — дасягненні, дасягненні ці — планетарны кантэкст! ці — пад знакам высокага гуманізму! — усе гэтыя словы аб'ектыўна застаюцца толькі загалоўкамі матэрыялаў сямейнай насценгазеты, аўтары, выдаўцы i рэдактары якой — бабуля, дзядуля, тата, мама i мы з братам. Да тага ж кожны з нас у гэтай газеце чытае толькі тое, што напісаў сам. Так атрымліваецца. Мы ніколі не станем аналізаваць адно аднога. Хіба што цётка Клава, калі зойдзе, дык скажа, чый матэрыял лепшы i без памылак. Але — заўважце — яна ўжо чалавек з іншай сям'i, з сям'i дзядзькі Валодзі, хоць i аднога з намі роду.

У «сям'і адзінай» беларускіх літаратараў есць i яшчэ адна асаблівасць, якая не дазваляе ім грунтоўна высветліць, хто есць хто. Справа ў тым, што наша сям'я нейкім парадаксальным чынам належыць да групы рызыкі... Бачыце, навошта мне ў пачатку давялося ўзмацняць кантраст? Ужо зносіць у аналогіі...

Беларускі пісьменнік піша з аглядкай. Ён ад пачатку ўпэўнены, што ен не Бальзак i не Габрыэла Містраль. Але — тс-с-с! Пра гэта гаварыць не прынята. Бо тады адразу разбураецца ілюзія, імя якой: «беларуская савецкая літаратура». Разбураецца хоць бы ўжо таму, што гэтая літаратура абсалютна стратная i выходзіць на грошы, якія беларускія выдавецтвы зарабляюць на масавых рускамоўных выданнях таго ж Бальзака, Гамсуна ці Набокава... А самае галоўнае, што беларуская літаратура стратная наўмысна! Ёсць выключэнні — Караткевіч, напрыклад, ці Быкаў. Але не могуць жа ўсе пісаць на такім узроўні, ды навошта ім гэта, калі i так усе нармалёва: выдавецкая палітыка, кнігі, літаратура, чытач — гэта ўсе, вядома, ілюзорнае, затое ганарары — сапраўдныя! A пачніся заўтра гасразлік, рэалістычная выдавецкая палітыка, давядзецца дыферэнцыраваць, i ў сённяшнім шэрагу роўных, у «сям'і адзінай» выявяцца i таленты, i няздары. Ну як гэта сказаць тату, што ен зноў прынёс у насценгазету нецікавы артыкул? Гэта ж наш тата, родны... Усім па цукерцы, а тату, значыцца,— не?..

Між тым сапраўдны талент — гэта толькі палова з'явы ці нават менш. Яму неабходныя: крытычнае забеспячэнне, інтэрпрэтацыя i месца ў табліцы элементарных часціц беларускай i агульнай літаратуры, каб было відаць — хто там? — самабытны творца з новым словам ці звычайны эпігон. Без усяго гэтага сапраўдны талент — як адкрыты кадзілак у саракаградусны мароз — прастудны i недарэчны.

Дык што ж такое малады творца? На маю думку, узрост тут ні пры чым. Пакаленне — таксама. Напрыклад, 35-гадовы М.Мятліцкі, лаўрэат камсамольскай прэміі БССР за паэзію, бачыцца мне ў адным пакаленні з ветэранамі Н.Гілевічам ці І.Чыгрынавым, a 42-гадовы А.Разанаў... Ягонае пакаленне, магчыма, яшчэ не прыйшло. А.Бембелю — 50, але свой ён сярод 20-гадовых, i шмат хто /ад бескультур'я, вядома/ называе яго на «ты»...

Літаратура не дзеліцца па ўзросце: на старых i маладых. Яна дзеліцца на талентаў i графаманаў. Вось таленты якраз i асацыююцца з азначэннем «малады», а графаманы наогул не маюць узросту. Таму пра графаманаў, а таксама пра канфармістаў, эпігонаў i «масавых» — якіх маса — паэтаў я распавядаць не буду.

Такім чынам, сучасны малады беларускі літаратар — гэта творца, які стаў не фактам, але з'явай літаратурнага жыцця, але не атрымаў афіцыёзнага прызнання, не памер i не трапіў у школьныя падручнікі, г.зн. не кананізаваны.

Гэта як у войску. Салдат, які не дазваляе здзекавацца з сябе цынічнаму «дзеду», дзембелю, сяржанту i афіцэру, a калі сам даслужвае да «дзеда», не здзекуецца з «маладых» i трымаецца з імі нароўні, усе два гады ў вачах камандзіра застаецца натурыстым салатам. Выслуга, чын i званне маюць сваю вартасць толькі для графаманаў. Таленты групуюцца паводле поглядаў i адчуванняў, а найчасцей увогуле сядзяць па адным.

Сяржанты ўрэшце звыкаюцца, што гэты «малады дзед» парушае іхні «закон», не ганяе салагаў, але ўсе адно лічаць яго чужаком у сваёй кампаніі. Яны тут — яркія асобы — збіраюцца ў зямляцтвы, у сваю «сям'ю адзіную», пільнуюцца ранжыру, але, выйшаўшы на дзембель, некуды прападаюць, быццам ix i не было ніколі. А той самотнік, інтэлігенцік, застаецца асобай i ў цывільнай вопратцы. Toe самае адбываецца i ў асяродку літаратараў, калi за дзембель прыняць фізічную смерць творцы.

Яшчэ гадоў дзесяць таму Саюз пісьменнікаў Беларусі не мог i думкі дапусціць, што ў літаратуру некалі прыйдзе такая шматаблічная i адукаваная змена, якая прыходзіць сёння. Памятаю, як у тагачасным друку маладога паэта хвалілі за тое, што ён валодае беларускай мовай. Тады, у канцы 70-х, капітаны СП узялі курс на дно /пасля нас хоць патоп!/ i, не бачачы, не жадаючы бачыць вартых пераемнікаў, кінуліся актыўна выдаваць уласныя кніжкі, цешачы сябе зямнымі дабротамі. Яны вырашылі, што раз ужо наканавана ім стаць апошняй кропкай у нацыянальнай літаратуры, дык трэба стаць тлустай кропкай. Візуальна тлустай, вядома, а не якасна.

Што ж, іхні прагматычны песімізм меў пад сабой падставы, хоць i даводзілася ахвяраваць такімі асобамі, як Міхась Стральцоў, Алесь Разанаў ці Алесь Наўроцкі i яшчэ сёй-той. Ix пашальмоўвалі ў друку, высылалі ў правінцыю. Яны былі вырадкамі ў «сям'і адзінай».

Тым часам усе вакол, без чаго не можа існаваць i развівацца літаратура — мова, традыцыі, гістарычная памяць, культура,— усе вымірала. Каб спыніць гэты працэс, трэба было ахвяраваць сабой, а гэта зусім няпроста. Асабліва калі ты бязбедна i ўвогуле забяспечана жывеш, маеш сям'ю i сякую-такую вядомасць. Нашы капітаны — учарашнія вяскоўцы, заваёўнікі горада — на першае месца /і гэта заканамерна/ заўседы ставілі ўласны побыт. Ужо іхнія дзеці — месцічы ў другім пакаленні — будуць прыўлашчваць горад духоўна, за што бацькі не раз папракнуць ix адрывам ад нацыянальна-этнаграфічных каранеў.

У той час, пра які я кажу, дзяцей яшчэ не было. Яны не прадбачваліся. I першай нечаканасцю для СП стаў Лявон Галубовіч. Вясковы электрык, таленавіты ад прыроды. Што рабіць? Вырашылі ўпісаць Галубовіча ў сваю кропку. Так i быць, няхай будзе «беларускі Рубцоў», «последний поэт деревни» /на тое, што беларускіх паэтаў можа даць горад, яны ўжо не спадзяваліся/, «лебядзіная песня»... Ажно Галубовіч паехаў у Маскву вучыцца, а да ўсяго яшчэ кінуў піць. Словам, «выміраць» ён не збіраўся. Чым, дарэчы, парушаў планы капітанаў, паводле якіх гэткі талент мусіць паціху співацца ў сваім Вароніне.

Капітанам падабаўся ціхі будаўнічок Віктар Шніп, які з торбачкай вершаў хадзіў па рэдакцыях i сціпла прапаноўваў свой тавар. Бралі. Свой хлопец. Не ведаю чаму, але такіх аднолькава любяць i ў мяшчанскіх сем'ях, i ў групах рызыкі. Такі, як кажуць, муху не пакрыўдзіць, a галоўнае, ніколі не будзе выстаўляцца перад табой ні розумам, ні спрытам. Наадварот, ён дэманстратыўна шэры.

Ажно пазней Шніп таксама заняўся вучобай i хутка разабраўся, што беларускія літаратурныя адміралы — зусім не апошнія ў свеце паэтычныя аўтарытэты. I Шніпа пагнала ў рост. Магчыма, за ягоную нізку вершаў у «Крыніцы» /№ 6 за 1989 год/ гадоў дзесяць таму яго б моцна ўдарылі ў друку, а то й выгналі б з СП. Бо гэта таленавітая нізка. Можа, Шніп i стаў тым «апошнім беларускім паэтам», які зразумеў, што ён не апошні...

Але пра што я казаў? Ага. Галубовіч з'ехаў у Маскву. Сталічны майдан нацыянальнае літаратуры захоўваў спакой, i капітаны маглі ратаваць свой курс на дно. Не надта ім хацелася саступаць свае частыя пазіцыі ў выдавецкіх тэмпланах дзеля няпрошанай змены. Вось чаму змена тым часам набіралася моцы на правінцыі i далека за межамі Бацькаўшчыны.

У Наваполацку, дзякуючы намаганням Уладзіміра Арлова, гісторыка па адукадыі, які хутка прайшоў стадыю наследавання Караткевічу i стаў пісаць па сутнасці белетрызаваныя нарысы пра падзеі i асобаў беларускае мінуўшчыны,— дзякуючы яму ўзнікла цэлая суполка адметных творцаў. Сяржук Сокалаў-Воюш — паэт i бард — заняўся літаратурным забеспячэннем новае хвалі нацыянальнага адраджэння, адгукаўся на зменлівыя густы i прыхільнасці шырокае публікі, прапануючы «Высоцкага», «адэсітаў», лозунгі часу ў беларускай агортцы. Вінцэсь Мудроў адразу пачаў пісаць у традыцыі тады яшчэ нерэабілітаванага А.Мрыя /для недасведчанага чытача гэтую традыцыю акрэслю іменамі О'Генры, М.Зошчанкі/. Алег Мінкін, які, на маю думку, найлепш адчувае мелодыку беларускага слова, пісаў вершы на тэрыторыі ад Цюмені да Берасця...

У Менску было ціха.

Леаніда Дранько-Майсюка, які з агульнае масы вылучыўся быў своеасаблівым эстэцтвам, хутка прыручылі. Алесь Пісьмянкоў i Уладзімір Ягоўдзік не выбіваліся з традыцыі. Алесь Асташонак, падобны да «нацыяналіста», аднак не бунтаваў. Сяго-таго проста не друкавалі.

Між тым бунт наспяваў.

Бембель выдаў дзве свае кніжкі за мяжой: адну ў Лондане, другую ў Нью-Йорку. З'явілася шумная «Талака», якая патрабавала адраджэння мовы i культуры. Сакрэты пісьменніцкае «сям'і» проста ў «Литературную газету» выносіў А.Сідарэвіч. Абхітрыўшы тутэйшых ідэолагаў i цэнзуру, В.Рагойша ў той самай газеце рэабілітаваў Алеся Гаруна. Распладзіліся беларускамоўныя рок-гурты i барды, па руках пайшоў беларускі самвыдат, у тым ліку i літаратурны, дзе пра ўсе гаварылі, што думаюць, i публікавалі тых, хто ну ніяк не ўваходзіў у планы СП...

Словам, адусюль пайшлі сігналы блізкага краху стабільнага курсу на дно. I ў палітыцы, i ў эканоміцы, i ў культуры. Бунт пачынаўся па-за межамі СП, без удзелу капітанаў. Бо капітанаў у навакольным жыцці задавальняла абсалютна ўсе, за выключэннем, хіба, становішча беларускай мовы. Вось каб, нічога не змяняючы, перакласці аб'ектыўную рэальнасць у БССР на мову! Дарэчы, такую пазіцыю капітаны захоўваюць i сёння.

Але вернемся на некалькі гадоў назад, на Фрунзе, 5.

Нежылы адміністрацыйны будынак, які з выгляду нагадвае ці то клуб ветэранаў вайны i працы, ці то сучасны басейн з саунай, ці то нямецкі дот,— захоўваў спакой. Хто не ведае: у гэтым элітарным будынку брэжнеўскага часу, у які грошай укладзена больш, чым густу, i месціцца культурнае падраздзяленне — Міністэрства літаратурных спраў БССР. Пішчалаўскі замак. Замак Кафкі. Бастылія. Сымболь манапалізму ў нацыянальным прыгожым пісьменстве. Арганізацыя-ўласнік усей літаратуры, усіх літаратурных выданняў, ахоўнік ідэалагічнае прававернасці, адзіна правільнага курсу. Адбылося тое, што павінна было адбыцца. Манаполія, якая ў часы таталітарызму стаяла скалой i працавала, як гадзіннік, пад першым дэмакратычным ветрыкам пачала гнісці i рассыпацца.

У такія моманты — гісторыя ведае — легка ўзнікаюць культы. Ссумавалая па мінулым публіка прагне цвёрдай рукі, прарока i масавага псіхозу.

I собіла ж у такі вось момант увайсці ў будынак на Фрунзе, 5 Толіку Сысу — выпускніку Гомельскага, як ён кажа, «універмагу». Дабрадушны i бесшабашны Толік, які «касіў пад Разанава» /гэта таксама ягоныя словы/, на нейкі час міжволі апынуўся ў цэнтры ўвагі.

— Глядзіце, хто прыйшоў! — ускрыкнулі капітаны. Яны ўжо зразумелі, што курс непазбежна мяняецца, але трэба i пры новым курсе — прынамсі, да пенсіі — захаваць свае месцы на капітанскім мосціку, а значыць зусім ігнараваць няпрошаную змену не выпадае.

— Глядзіце, хто прыйшоў! — закрычала следам літаратурная грамадскасць.

Я нездарма двойчы ўжыў назву вядомай п'есы, бо прыйшоў той самы.

Ведаеце, што трэба, каб стаць прарокам? Скрайні інфантылізм плюс фамільярная пагарда да правілаў паводвінаў, моветон. I лічыце, што вы ўжо на карціне А.Іванова. А каб не толькі з'явіцца, але i застацца — прарокам, святаром ці фюрэрам — вам трэба яшчэ жалезная воля i — зноў — здольнасць да ахвяры. Гэтае апошняе, бадай, самае складанае...

Зрэшты, я не пра тое. Сыс прыйшоў не адзін. Разам з ім прыйшоў Адам Глобус — чалавек «з іншай оперы», з іншымі мэтамі i ca сваёй камандай: У.Сцяпанам, М.Клімковічам i М.Шайбаком. Капітаны ўзялі Глобуса ў прыдачу да Сыса.

Магчыма, калі б Сыс i Глобус прыйшлі ў адной асобе, які-небудзь культ бы атрымаўся. Сысу бракуе прагматызму, ведаў, культуры i ўседлівасці Глобуса. Глобусу не хапае самаўпэўненасці i шаманскага тэмпераменту Сыса. Прарока не атрымалася. I я думаю — гэта добра. Прарокам заўсёды ламаюць хрыбты, а нам i так больш чым дастаткова нацыянальных трагедый.

/Між іншым, ёсць i такая думка: гэтыя двое прыйшлі як Купала i Колас! «Мы з Тамарай ходзім парай, мы з Тамарай — санітары...» Досыць тыповая, дарэчы, у гісторыі сусветнай літаратуры i культуры сітуацыя. Але заўсёды паводле характарыстык яна раскладаецца на два парадоксы: дух плюс культура /Купала/ i прагматызм плюс зямля /Колас/. У спалучэннях «дух плюс зямля» /Сыс/ i «прагматызм плюс культура» /Глобус/ парадаксальнасць страчваецца, а значыць, прападае i дзіва, без якога не можа быць прарока./

I потым, быў тут яшчэ i трэці — крытык Алесь Бяляцкі, які, бадай, кампенсаваў недахопы Глобуса i Сыса. З гэтае кампенсацыі ўзнікла літаб'яднанне «Тутэйшыя». Колькі часу яно буяла, але хутка i зачаўрэла. Не можа суполка маладых творцаў існаваць здарова пры клубе ветэранаў, пры басейне, пры доце. Ёй патрэбна ўласнае незалежнае выданне.

Глобус прыйшоў з камандай не проста так. Творцу трэба мець свае асяроддзе. У рускамоўным горадзе беларускамоўнаму літаратару застаецца адно — ісці ў бастылію, шукаць супольнасці з тым, з кім чыста па-чалавечы ты, можа, гідзіўся ісці па адным баку вуліды. Але выбару тут няма. Калі ж у цябе свае, асобнае ад манаполіі асяроддзе, якое ты хочаш,— тады іншая справа. Ці не ў гэтым адна з прычынаў поспеху наваполацкай суполкі?

Глобус схільны да касмапалітызму, а ягоная каманда да апалітычнасці. Некаторым удаецца «апалітызавацца», а некаторыя натужна робяць выгляд, што яны апалітычныя.

Каб стаць касмапалітам,— а для нас гэта, магчыма, заўтрашні дзень,— трэба пракаўтнуць сваю нацыянальную сутнасць. Каб твая мова стала незаўважная, як паветра, якім ты дыхаеш, каб нацыянальныя адзнакі табе самому не мулялі вока на кожным павароце, a сталі звыклыя, як падлога i столь, як сцены ў тваім пакоі. Ажно...

Глобус стаіць ля стойкі бара i ніяк не можа вырашыць, што ўсе ж папрасіць: чашачку кофе ці філіжанку кавы? Падыходзіць ягоная чарга, i касмапаліт Глобус замест кавы кажа: «Мы беларускі рух!»

З іншага боку, адраджэнская тэматыка — яшчэ гадоў пяць таму андэграўнд — сення робіцца надзейным прыстанкам эпігонаў. Як быць? Трэба ўлічваць, што грамадскія плыні на Беларусі сення крыху змешчаныя. I апалітычны творца /а ў апалітызме зарука ягонай унутранай творчай свабоды/ непазбежна трапляе ў шэрагі Народнага фронту ці чаго падобнага. Калі ж ен прынцыпова не трапляе ў гэтыя шэрагі, ен усе адно палітызуецца, толькі ў іншы бок. Нейкай дзіркі, нейкага вакууму для беларускага творцы няма. Няма вакууму паміж фразамі: чашачка кофе i філіжанка кавы. Сённяшні беларускі касмапаліт бярэ ўдзел у Народным фронце i піша вершы пра бэз!..

Што далей? Чаканы бунт расцягнуўся ў часе. На штурм бастыліі адразу прыбегла недастаткова народу, i некаторыя ўжо разышліся. Большасць назірае збоку. Тым часам усе яшчэ набягаюць заднія: А. Жамойцін, І. Багдановіч, Т. Зіненка, Г. Булыка, А. Аркуш, А.Бадак, Г. Дубянецкая, Л. Рублеўская, С. Астраўцоў, Л. Вашко, Б. Пятровіч, П. Змітрук, І. Бабкоў... Увогуле шмат каго можна залічыць да няпрошанае змены.

З капітанскага мосціка ўсе яшчэ гучаць словы пра беларускіх пісьменнікаў, як «адну сям'ю», i талент усё яшчэ не адрозніваецца ад шэрасці. Яшчэ прапануюць усім адзін метад i адну тэму. На гэты раз тэма для аднадумства — перабудова... Чуючы такое ў шматлікіх дакладах, я чамусьці абсалютна недарэчна кожнага разу ўспамінаю А.Н.Шапіру i ягоны артыкул «Прастытуцыя ў БССР». Прыходзіць у галаву, i ўсё. Нічога не магу з сабой зрабіць. Можа, гэта залежыць ад дакладаў? I калі-небудзь я пачую такія даклады, якія не выклічуць кепскую асацыяцыю? Ці трэба, каб дакладаў не было наогул?

На нядаўнім пленуме СП БССР літаратурны адмірал І.Навуменка крыкнуў у залу: «Падыміце рукі, хто піша лепш за Навуменку!» Я адкажу: Бембель, Разанаў, Сідарэвіч, Мінкін, Галубовіч, Шніп, Арлоў, Сокалаў-Воюш, Мудроў, Асташонак, Сыс... пішуць лепш за Навуменку. Цікавей. Ix варта чытаць.

1989

Крытыка

МАГІСТРАЛ

Васіль Быкаў. Аблава

Усё паўтараецца зноў. I ўжо з першых старонак я ведаю, чым пагражае мне гэтае чытанне. Зноў на маім шляху знаемыя знакі бяды. Зноў — галоднае i непрытульнае блуканне. Зноў смерць, роспач... Але ж цягне наперад вечна новая жахлівая праўда. Няма ў ей суцяшэння, ды, прагнучы суцяшэння, я чамусьці прагну яе. Прагну одуму i іду — за гэтай абыякавай да мяне спінаю засяроджанага ў сабе павадыра, за ягоным марудлівым голасам, так падобным да зануднага восеньскага дажджу, ад якога пачынаеш думаць пра мітусню i марнасць нашых добрых парыванняў i пра Канец Свету ў такіх рэальных сення праявах.

Будзь ты дуж, як вада,

Як жалеза цьвярды,—

Калі найдзе нуда,

Ты ня зможаш нуды!..

Зноў... Пэўне, калі адкінуць нейкія чыста вонкавыя, намінальныя адрозненні, дык атрымаецца, што ўсе, што ёсць у «Аблаве», ужо было ў папярэдніх аповесцях Пісьменніка. Калектывізацыя-раскулачванне /«Знак бяды»/, уцекі з катаргі /«Альпійская балада»/, аблава /«Воўчая зграя»/... Нібы апошні твор — гэта папуры на тэмы ранейшых. Нібы ён падагульняе ix, як іхні апафеоз. I таму падзеі i героі ў «Аблаве» — падагульненыя. A галоўны герой Хведар Роўба не такі індывідуалізаваны i акрэслены характарам, як, скажам, ягоныя літаратурныя пабрацімцы — Грыбаед ці Пятрок Багацька. Роўба — зборны герой у зборнай аповесці, якая праз тое нагадвае пятнаццаты верш у вянку санетаў, па радку сабраны з 14-ці папярэдніх,— магістрал.

Прызнацца, я нават падлічыў, каторая гэта аповесць. Аказалася, васемнаццатая ці дзевятнаццатая. Але гэта ўжо магія падабенства, а не ягоная рэальная сутнасць.

Радкі магістрала сцягваюцца адзін да аднога, як апорныя слупы штыкетніку можна сцягнуць у крапасны маналіт. Дробныя цешкі пры гэтым адкідаюцца.

Яны — толькі тло. Гэтак у маленькай маналітнай «Аблаве» ўжо зусім няма мінулае вайны. /Што праўда, i міру ў ей няма. На шматлікія «прадчуванні» звароту Пісьменніка да сучаснасці ен адказаў зваротам да 30-х гадоў./ Але адсутнасць вайны надзіва незаўважная. Таксама i аўтарава вернасць сабе не выклікае сумлеву. Інакш кажучы, вайна i фашызм тут цалкам саступілі месца давайне i сталіншчыне, i падмена не цвеліць вока.

Між іншым, гэтую адпаведнасць ці паралель Пісьменнік акрэсліў i дакументальным словам, гаворачы ў «Литературной газете» пра раман В.Гросмана «Жыцце i лес»: «Менавіта з гэтага рамана мы зведалі страшэнных рэчаў што да дзіўнага падабенства дзвюх, як здавалася, цалкам процілеглых сістэм улады ў найбуйнейшых дзяржавах Еўропы. Высвятляецца, імперскі pyx у Германіі намінальна з'яўляўся таксама i caцыялістычным, ставіў на мэце збудаванне гарманічнае народнае дзяржавы, што праўда, на расавым грунце; гітлераўская партыя афіцыйна насіла назву «нямецкая нацыянал-сацыялістычная рабочая партыя»; фактычнай асновай улады i тут, i там быў адкрыта выяўлены аўтакратызм; абедзвюм дзяржавам, хоць, можа, i ў рознай ступені, былі ўласцівыя такія з'явы, як культурны нігілізм, улада ўсемагутнае тайнае паліцыі, разгалінаваная, беспрэцэдэнтная ў гісторыі зямной цывілізацыі сістэма канцлагераў, поўная знявага элементарных правоў чалавека».

Я дашчэнту расчалавечыўся,— думае пра сябе Хведар Роўба. А можа — лад?

Сапраўды ж, мы, здаецца, зусім пэўна ставімся да заходняга фашызму, прафашызму, нэафашызму. У адносінах да сталіншчыны i яе рэцыдываў такое пэўнасці яшчэ няма. Ці так даўно тое «дзецішча» было сваім, айчынным, крэўным? I ці перастала быць?.. Дык, можа, дзеля нагляднасці трэба падставіць гэтыя «пра» i «нэа», i тады адносіны да сталінізму, які спакваля адлучаецца ад дзяржавы, акрэсляцца? Як адносіны да любога рэваншызму. I можна будзе распазнаць, хто есць хто ў нашым доме i ў нашым жыцці. А то, бачыш, недзе ў ФРГ існуюць i прыватным парадкам падахвочваюцца нацысты старыя i маладыя! Вось дзіва дзіўнае...

Раскулачаны ды рэпрэсаваны Роўба ўцёк з катаргі i блукае па лесе ля роднае вескі. Гэта на яго аблава. Аблава, якую ладзяць з сабакамі фашысты на Леўчука ў «Воўчай зграі», паўтараецца аблавай на Роўбу, якую ладзяць з сабакамі сяляне ягонае вёскі з дапамогай раеннага кіраўніцтва, актыву i чырвонаармейцаў-пагранічнікаў. I Леўчука, i Роўбу заганяюць у балота. Фашысты абстралялі багну i сышлі. Леўчуку пашанцавала, i ен выбраўся на бераг. Роўбу — не пашанцавала. Не сышлі. Не выбраўся. «Шукалі яго доўга, паролі з берага i з куп'я». Нават калі ён даўно ўжо захліпнуўся i рынуў у балотную бездань. Зліўся з прыродай.

Вядома, шанцунак тут ні пры чым. I адказу на пытанне: «Якая аблава лепшая?» — проста няма. Як не можа быць i самога пытання. «Загоншчыкаў»-фашыстаў Пісьменнік назваў воўчай зграяй, a Роўба сам — «А божа ж мой, во дык воўк!» Гэткае пераўтварэнне дае багата матэрыялу для роздуму i параўнанняў /натуральны адбор, паляванне на вядзьмарак, гібель за ідэю i гібель ад ідэі/, аж да таго, што ці не Леўчукі тут «загоншчыкі». Хоць гэта ўжо, магчыма, перабор.

У 15-м санеце ўсё паўтараецца нечакана. Новае спалучэнне знаёмых радкоў нясе тым больш незнаемы i дзіўны сэнс. Toe самае ў «Аблаве».

Пры гэтым Пісьменнік зусім не інтрыгуе чытача, не робіць авансаў, не строіць намёкаў. Прыкладам, ен з ходу паведамляе пра смерць Волечкі, хоць гэтая смерць будзе роспачна апісаная пазней, у трэцім раздзеле. Дый сама назва «Аблава» быццам адразу раскрывае карты, «чым усе скончыцца»... Словам, Пісьменнік менш за ўсе настроены на штукарства. У яго іншы метад. I сам тэрмін «мастацтва» пасуе да ягонай «Аблавы» не больш, чым да кнігі цара Эклезіяста.

Але чым жа ен тады цікавы?

Расповед у яго таксама непрэтэнзійны. Няма тут чыстай філасофскай фразеалогіі, канцэнтраванага сэнсу, афарызмаў i падобнага. Усе якраз вельмі роўнае, звычайнае, абыклае. Часам трапляюцца агульныя месцы /«Распадаліся сем'і, нішчылася людская роднасць, спрадвечная вясковая крэўнасць»/, нават штампы /душа аблівалася крывавымі слязьмі, палаты я потам гоні/. Цягаеццадоўжыцца падрабязнае апісанне сялянскага побыту i прыроды. Кароўкі, зямелька, лісточкі, хвойкі... Гэткае мяккае, спагаднае сяйво літараў, словаў, сказаў...

А пад ім — жорсткая структура бесчалавечнага сюжэту. Усё адно як філантроп распавядае пра тое, пра што належыць распавядаць мізантропу. Словы — добры я, па-добраму сказаныя, а сэнс іхні — ненатуральны, нялюдскі. Тая ж гібель дачушкі Волечкі /заўсёды толькі так, ані разу — дачкі, Вольгі ці Волі/, калі яе перадаць адпаведнымі моўнымі сродкамі, можа здацца злобнай выдумкай аўтара. Але Пісьменнік перадае тое «процілеглымі» сродкамі.

У такім парадаксальным сутыкненні i праскоквае іскра праўды /а што можа быць цікавей за праўду?/, узнікае эфект праўдзівасці. Прычым тут парадокс настолькі кантрастны, што з берагамі напаўняе эмоцыямі чытачоўскае газетнае веданые пра тое, што там гінулі i дзеці /дзеці «ворагаў народа»/, а нават прымушае азірнуцца на ўласнае дзіця.

Дзякуючы роўнаму абыкламу выкладу тэкст Пісьменніка не прыядаецца, а кантэкст паўтараецца зноў — нечакана. Вось жа падобным чынам распавядаў пра гібель свайго Валодзькі Грыбаед.

Парадаксальны «механізм» закладзены i спрацоўвае праз усю аповесць: ажыўляе людзей, жывелу, краявіды...

Хто такi Роўба? Знаёмы, тыповы вясковы дзядзечка, мужычок, са сваей няхітрай цямнасцю, гаспадарлівасцю, самавітасцю. Няздатны да хлусні i подласці, бо занадта просты чалавек. Прыродны. Увесь наскрозь відзен. I гэтым выклікае замілаваную слезку. Во бездапаможны перад досведам i практычнасцю, перад адукаванай хітрасцю i подласцю. А што, калі яго ўдарыць? Га? Дзікая думка. Ударыць, а пасля аблашчыць. Ці — забіць ягоную жонку, дачку, самога зрабіць чужаніцам у роднай весцы i нарэшце ўтапіць у багне, каб — кананізаваць. Га? Вось, маўляў, селянін-працаўнік, пуп зямлі i да т.п. Каб у люстэрку ягоных пакутаў пабачыць уласнае мізэрнае i недарэчнае існаванне. Каб уласныя скалелыя душы сагрэць ля ягонага гора. Спагадаючы, загнаць у кут i выпрабаваць на ім усю амаральнасць i мярзоту сучаснага свету, усю бездань чалавечага падзення...

Ці ж не гэтак з ім, цёмным, абышоўся аслеплены высокай ідэяй лад? I што тады Канец Свету, калі не гэта?

Некалі, паддаўшыся на заклікі ўладаў да культурнага гаспадарання, спраўны селянін Роўба набыў малатарню. A неўзабаве пачалося «абвастрэнне класавае барацьбы». I сусед-зайздроснік напісаў на Роўбу данос. За малатарню. Праз малатарню i пачаліся ўсе Роўбавы пакуты: высылка, смерць блізкіх, атэстацыя на «кулацкую морду» i, урэшце, уласная гібель. Малатарня — сымболь шматзначны. Гэта i ашуканства ўладаў, i пагроза бездухоўнага тэхнічнага прагрэсу, а галоўнае — сымболь рэваншу.

Наколькі гэтая сітуацыя дакументальная, я пераканаўся, чытаючы зборнік нейкага Захара Бульбяніка «Сьмех і радасьць вёскі» /Менск, 1929/. Верш называецца «Вы ня слухайце, браткі, дзе што кажуць кулак!». Дык паслухайце, што кажа гэты Бульбянік: «Лепей брэша за сабак языком Пахом-кулак, a другі яшчэ Андрэй «малатарняю» мудрэй...»

Без Роўбы ўвесь свет ідзе да заняпаду. Сеюць на ягонай зямлі, але без ягонага клопату. Сеюць, каб сеяць, для плана, дзеля высокай ідэі сее палітызаваны сейбіт. «Здаецца, i неблагая рунь. Толькі на тым канцы каля сажалкі зачарнелася ад вільгаці, там заўжды ўсе пасеянае вымакала. Некалі ен стараўся там саджаць бульбу, два разы сеяў каноплі. Збажына ж каля сажалкі не радзіла. Але гэтыя цяпер, мусіць, не ведаюць. Засеялі ўвесь прасцяг жытам, думаюць, будзе расці...» Бульбу выбіраюць дрэнна. I коні ў ix «ледзьве клыпаюць ад ператомы». I бабы колісь рабілі весялей. I брыгадзірам у ix — Зміцер Цыпрукоў — самы няўклюдны ў весцы гаспадар...

Я — калгасніца

Маладая,

Жыву весела,

Ані дбаю.

Ані дбаю... Бадай, гэтак і падаў цэнз новае ўлады: улада народа — улада бядняцкая — улада няўклюдаў, што прагнуць рэваншу ў дбайных, у каго нешта ёсць, без розніцы — адкуль.

У мовы рэваншызму шмат якіх герояў Пісьменніка загналі ў кут, давялі да самагубства. Яшчэ зусім нядаўна забіў сябе Сушчэня, забіла сябе Сцепаніда, яшчэ раней — Сотнікаў /усе на С? I цяпер вось — Роўба!/. Што тычыцца Сотнікава, дык яго можна «перачытваць» па-рознаму. Не выключана i такое прачытанне: ці ж гэта не паводзіны самагубцы, у якога адчай ужо асуджанага блытаецца з прагай адпомсціць катам уласнай смерцю? Такое прачытанне, дарэчы, падказвае Роўба, які стаіўся ў багне: « — Не, ужо не вылезу! — з панылай злосцю сказаў ен сабе ў думках...»

Але ж калі ў рэтраспекцыі твораў Пісьменніка чым далей, тым выразней безвыходнасць перарастае ў пытанне выбару, дык становішча Роўбы — гэта апафеоз безвыходнасці /«Усе роўна вылезці адсюль ен не мог»/. Аўтар /услед за ладам/ забраў у героя права на выбар. Смерць уяўляецца Роўбу шчасцем /«О, памерці тут, знайсці вечны прыстанак у родным кутку было б найвялікшым шчасцем, пра якое ён не адважваўся i марыць...»/, але i ўласная смерць ад яго не залежыць. Ён быццам i ішоў сюды тры месяцы толькі дзеля таго, каб памерці. Прыйшоў. «Але што рабіць, пакуль ён жывы, куды падацца?»

I ён, як здань — худы, у ашмоцці, зарослы i страшны — начамі соўгаецца па лесе, па могілках, праходзіць вуліцай з канца ў канец вёскі — туліцца да родных мясцінаў. У вачах аднавяскоўцаў ён — вяртанец з таго свету, прывід. I гэтае азначэнне, відаць, бліжэйшае, больш зразумелае людзям, чым «вораг народа».

Такія паводзіны Роўбы i такое ўяўленне пра яго лучаць «Аблаву» з народным паданнем, скажам, пра ваўкалака. Невытлумачальнае, нялюдскае адбылося /раскулачванне/ — i чалавек, вясковец, абярнуўся ваўком. Наводзіў начамі страх на ўсю вёску. А потым мужчыны талакою пайшлі ў лес, каб злавіць яго ці забіць. Ваўкалака Не знайшлі, але i ў вёсцы ён больш не паказваўся... Ну i, зразумела, да гэтага ўсяго бабуля-апавядальніца дадасць вам цэлую гісторыю чалавека-ваўкалака ва ўсіх падрабязнасцях...

Ўзбрыўшы на пустку, воўк завыў.

Пуціну заяц перамераў,

A быў тут хто або ня быў,—

I так, i гэтак мала веры.

I так, i гэтак свой прымус

Распасьцірае царства ночы,

Салодкі сон, магільны сон

Сьмяецца сьвету ўсяму ў вочы.

Заняпад працягваецца. Новыя пакаленні пайшлі не ад Роўбы, а ад ягоных «загоншчыкаў». Ад запалоханых, ад няўклюдных. Дагэтуль ніхто не адважваецца зноў набыць малатарню...

I цяпер, калі я прыйшоў да гэтае безвыходнасці, да гэтае сцяны i стаю перад ею, я ўжо не чую марудлівага голасу павадыра, не бачу ягонае спіны. Ён павярнуўся да мяне тварам i моўчкі глядзіць мне ў вочы. Маўляў, што тут яшчэ скажаш! Усё зразумела. Вось перад табой рыса, падведзеная 15-м санетам. Далей — нешта зусім іншае, новы вянок, зусім не падобныя да гэтых творы.

1989

СХЕМА

Не думаю, што алгебрай можна спраўдзіць гармонію. Не думаю, што трэба. Усе адно як гаечным ключом разбіраць дрэва. A калі гэта не дрэва, а вышка ЛЭП? Здаецца, кожная дысгармонія ў паэзіі мае рацыянальнае паходжанне. Таму дысгармонію спраўдзіць алгебрай можна. I трэба. Бо, разглядаючы ўсе новыя зборнікі, нізкі, вершы, усе, што ў ix есць несуладнага, кожны раз выходзіш на тыя самыя прычыны i матывы тае несуладнасці. I доказнасць твая, сістэма аналізу з кожным разам робіцца ўсё больш схематычнай. A ўрэшце i наогул ператвараецца ў трафарэт, у схему тыповага паэтычнага браку.

Спачатку — тры зыходныя прычыны несуладнасці.

1. Унутраны покліч пісаць кожную паэзію — i добрую, i кепскую. З гэтага ўсё i пачынаецца. Назавеце яго натхненнем ці творчым свербам, ці практычным разлікам,— сутнасць не зменіцца. Гэта энергетычны бок творчасці. I галоўнае цяпер пытанне: што прыводзіць у рух тая энергія? Вось жа, у нашым выпадку яна «прыводзіць у рух»:

2. Грамадзянскую пасіўнасць /аўтару «няма чаго сказаць»/ i

3. Брак духоўнага вопыту /хоць бы i элементарнае начытанасці/, творчае інтуіцыі.

Маючы на руках такія слабыя карты, наш аўтар блефуе. Гэты блеф /пункты 4-11/, заганны бок адносінаў «аўтар-твор»,— непасрэдна вынікае з папярэдніх зыходных прычын.

4. Прахадны змест, прахаднэя тэматыка. Аўтар не жадае або не здатны быць вострым, нечаканым, дзіўным. Ён уцякае ад адказнасці за прамоўленае слова, пераказвае ў рыфму агульнавядомыя лозунгі, сентэнцыі. Першыя сярод прахадных: антываенны пафас /«Трэба не зброю — надзею узносіць да зор»,— С.Панізнік/; аптымізм стваральных будняў /«душа ў наступленні штодзень»,— Я.Хвалей/; любоў да савецкай радзімы /«Украінец i грузін дзеляць весны, зімы... Мы усе тут, як адзін,— аднае Радзімы»,— У.Мазго/. Як бачым, прахадныя — гэта заўсёды прапісныя ісціны. Пра такія вершы толькі i скажаш — вельмі правільныя. Правільнасць зручная для версіфікатара. Ён не рызыкуе недабраць або перабраць з пачуццямі. З аднаго боку — зашмат правільнасді не бывае. З іншага — ніхто не адважыцца вінаваціць аўтара ў празмернасці пафасу, аптымізму, любові...

5. Псеўдаканфлікт. Аўтар не ўмее ці не хоча бачыць рэальных супярэчнасцяў, не здатны або не жадае «браць» ix на пяро. Між тым паэзія якраз i ўзнікае з прыцягнення адлеглых сутнасцяў, з парадоксу, з канфлікту. Ад сапраўднага паэтычнага канфлікту наш, бяскрыўдны i, па сутнасці, бесканфліктны «канфлікт» адрозніваецца ўсе той жа правільнасцю, дазволенасцю, «праходнасцю». Гэтак у вершы «Залежнасць» Я.Хвалей, стаміўшыся, мусіць, усведамляць, чаго каштуе чалавеку i народу незалежнасць, дакляруе адваротнае як уласны «прынцып». Але зараз жа высвятляецца, што залежны ён «ад лугавіны летняй з буслам», ад рэчкі, ад песні, ад болю ўдоў i да т.п... Для аўтара паэтычнага браку псеўдаканфлікт — яшчэ i ўява пазіцыі. Уява, бо пазіцыя заўседы грунтуецца на прынцыпах, a псеўдаканфлікт — рэч заўседы непрынцыповая.

6. Насычэнне плоці твора як ілюзія шматсэнсавасці. Мэта — за квазіпаэтычным словам, радком, страфой схаваць уласную грамадзянскую немату /«Вясна, надзялі мяне, золатца, святлом жураўліных краёў!» — С.Панізнік/. Асабліва прыдатныя дзеля насычэння амонімы i аманімічныя канструкцыі. У квазіпаэтычным тэксце галоўнае, патрэбнае значэнне слова i выразу слабне, а пабочныя значэнні мацнеюць. У выніку ствараецца ілюзія мноства прачытанняў. Вось прыклад: «Зноў падымецца трава, а дажджыначка упадзе. Не запомніць галава,— адаб'ецца у паглядзе». Слова «запомніць» тут можа разумецца i як забудзецца, тым больш што аўтар, У.Марук, не цураецца паланізмаў /«Размаўляю з крывёй тваёй здрады, вяртання, мілосці»/. З усяе прачытанае паэзіі мы захоўваем у памяці толькі самыя ясныя, празрыстыя радкі-сутнасці. А насычэнне паэтычнага тэксту заўсёды мае на мэце адваротнае — тлум, туман, няцямнасць.

7. Рыфма i рытм — самамэта. Для кепскага версіфікатара форма верша важнейшая за змест. Натужнае дбанне пра рытміку і рыфму вытыркаецца на першы план чытацкага ўспрымання. Тут мы зноў маем справу з насычэннем — дзеля рыфмы:

I цэлы свет у велічнай красе

Стаіўся першародна i святлютка.

Твой бацька на руках цябе нясе,

I зоркі шэпчуць:

— Ганначка... Анютка!

/М. Мятліцкі/

I дзеля рытму: Як новы, шыбкай кожнай,

Кажнюсенькім парогам

Нявесціцца раскошна

Мой горад перамогай.

I, дыбаючы, як жураў,

Дыск сонца саннаваты

Кранаць вяршынанькамі траў,—

Якое гэта свята!

/А. Лойка/

Вельмі часта дзеля рыфмы выкарыстоўваецца прыблізнае слова:

Ззяць сонцам, бы штандар барвовы

Між зораў, што вышэй ранет...

Душа, як славы, прагне слова,

Бо кожны чалавек — паэт.

/А Лойка/

Кшталтаў гэткай вымушанай прыблізнасці шмат. Напрыклад, прыблізнасць асобы, ад якой піша свой верш Ю. Голуб:

Надоечы ехаў дадому.

Задумна дарога пралегла.

Яе мы ў нябыт аддамо —

Задзьме яе ў памяці снегам.

/Далей увесь верш — ад другой асобы./

8. Насычэнне плоці твора дзеля прыгоства. У Я.Хвалея: «Громпаслязімнік алесы перажагнае, абвесніць»; «зязюляй лістота пракукавана»; «твой сон салодзіцца ў лятунках светласці, дабра»; «нясмелымі губамі я шаптаў твае світальна-роснае імя». Гэткае насычэнне сустракаецца ва ўсіх, за невялікім выключэннем, сучасных беларускіх паэтаў. Ад чаго яно? Ад таго, відаць, што дзеля штодзённага ўжытку i дзеля «творчасці» аўтары карыстаюцца дзвюма рознымі мовамі — рускай i беларускай. У выніку апошняя набывае ў ix рысы дэкаратыўнасці, a ўрэшце i зусім перастае быць жывой, звыклай, г.зн. зразумелай. Што такое «найсумежны горад» /Ю.Голуб/ альбо «неўмарозлівы час» /У.Марук/?..

9. Фамільярнае абыходжанне з рэаліямі i словам. Пры недастатковай дасведчанасці i падрыхтаванасці наш аўтар усё ж адчувае за сабой манаполію на мову /паэзія — адна з асноўных сфераў бытавання беларускае мовы/, на гістарычныя, этнаграфічныя i іншыя рэаліі нацыянальнае культуры /паэзія ў адносінах да гэтых рэалій болып актыўная, чым, скажам, папулярная навука/. Між тым адмысловых задач захавання жывое мовы, стымуляцыі цікавасці i пашаны да гісторыі Бацькаўшчыны наш аўтар перад сабой не ставіць. Ягоныя адносіны да слова i нацыянальнае мінуўшчыны — плыткія, йеглыбокія. «Акрайчык праз краты прасуне літоўка — i есць скатаваны Кастусь Каліноўскі»,— піша Я.Хвалей. У іншым вершы гэты аўтар прыпісвае архітэктару Яну Бернардогіі /у вершы ен — мастак/ роспіс Нясвіжскага касцбла, а князю Радзівілу — што той, нібыта, выкалаў Бернардоні вочы. Але ні першага, ні другога факта ў рэальнай гісторыі, на якую аўтар спасылаецца ў эпіграфе, не было.

10. Прахадная форма — гэта некалькі найбольш принятых версіфікацыйных прыбмаў, за межы якіх наш аўтар не выходзіць. Ён не рызыкуе вынайсці нешта неардынарнае, а таму i не прэтэндуе на лаўры наватара. Ягоная мэта — надрукавацца. А друкуюць, як бачым, пераважна эстзтычна пасіўных аўтараў... Нарэшце, апошні матыў паэтычнае несуладнасці.

11. Атаесамленне лірычнага героя з уласнай персонай. У анатацыі да кніжкі М.Губернатарава так i напісана: «Многія вершы прысвечаны хараству краю, дзе прайшло дзяцінства лірычйага героя». Не, гэта не сеанс спірытызму з выклікам духа М.Губернатарава. Гэта тыповая недасведчанасць i няздатнасць большасці «меншых» паэтаў. Хоць вершы іхнія часта падебныя як блізняты, яны ўсе ж адчуваюць патрэбу хоць бы як пазначыць, прыўласціць сваю прадукцыю. I тут дапамагаюць факты біяграфіі. Напрыклад, У.Мазго служыў у танкавых войсках, М.Губернатараў настаўнічаў у весцы Узрэчча, a нарадзіўся ў вёсцы Ангялоўка, Я.Хвалей быў закаханы ва ўзбечку Мухабат i г.д. Пра ўсе гэта яны пішуць у сваіх вершах. Праўда, адметнасць гэтых фактаў толькі намінальная. Нанчасцей жа сустракаюцца i зусім безадметныя тыгювыя факты біяграфіі. Напрыклад, аднолькава пішуць пра ўласных дзяцей, звяртаюцца да ix з парадамі /каб бераглі мір i да т.п./, хоць i слушнымі, але непераканаўчымі, абагульненымі.

Разглядаючы адносіны «твор-чытач», мы будзем мець справу ўжо не з працэсам, а з вынікам, не з блефам, а з уласна бракам /пункты 12—19/.

12. Недакладнае, выпадковае слова. Прычынаў i праяваў у гэтай заганы шмат. Напрыклад, дзеля гладкапку наш аўтар ахвяруе гармоніяй i густам, сэнсам i маральнасцю: «Цвітуць сады на Белай Русі, галінкі ломяцца ў акно» /М.Губернатараў/, «У салдата завіс Неман шлейкай нагруднай» /Ю.Голуб/, «Пакажа весела сябрам дзяцінства нетры» /М.Дукса/, «Сусед мой па ложку — Вано — расцвіў вінаграднаю гронкай» /Я. Хвал ей/.

13.«Сіроп» — плён усялякіх насычэнняў, ад якога «зліпаюцца» вочы i думкі: «Зямля, захмараная небам, сцінала сэрца слепатой» /М.Мятліцкі/, «Трымаць на ўзлёце сцяг пісьменніцкага занятку... Паэзія — з адкрыцця раскрыленасці ў зярнятку» /С.Панізнік/, «Яшчэ была нядаўна сном, цяпер жа — мой глыбокі сум. Ты гронку, поўную святлом, сама разбіла аб расу» /В.Шніп/.

14. Штампы. Творчасць нашага аўтара нагадвае панельнае будаўніцтва. «Чорны прывід вайны», «Распашдзіць душу», «Ранішніх росаў срэбраны звон», «Снег на скронях», «Буду верны сцягу, што крывёй паліты»... Ці не ў кожнага нашага версіфікатара — такое?

15. Агульшчына. Гэта калі ў вершы — адразу пра ўсё. «Сей жа зерне паўнюткаю жменяй, моцны духам, шырокі ў касці! Аддасі паўжыцця i не меней, каб да праведных ісцін дайсці» /лепш бы В.Гардзей раскрыў гэтыя ісціны, як ен ix разумее. Але, на жаль, прыведзеныя радкі — апошнія ў вершы/', «Душа, як шчасця, прагне слова, пераўтварыць на шчасце свет!..» /А.Лойка/, «I ў светлай радасці, i ў скрусе нам жыць пад сонцам дабраты» /М.Губернатараў/. Усё параўноўваецца з усім: памяць з вечнасцю, любоў з полем, жыццё з лесам. «Зямлю ж, як маці, мы любім»,— піша Я.Хвалей. Усе ўсяму проціпастаўляецца.

Казалася вякамі

нядбайству проста ў вочы,

што пад ляжачы камень

вада цячы не хоча.

/М.Дукса/

«Твая хата, браце, з краю» —

Маладосці сытасць раіць.

/А Пісьмянкоў/

Праявы агульшчыны таксама: гігантызм /«Зорнай няўжо узвіцца бядзе, век мой касмічны?!» — М.Мятліцкі/, планетарнасць /«Праз войны i жах планету, Зямлю, я нясу на руках»,— той самы/. Хто толькі не насіў планету ў сучаснай беларускай вершатворчасці

16. Спекуляцыя на святых тэмах i рэаліях, а таксама на газетных актуаліях. Можна бясконца прыводзіць прыклады няшчырых, плакатных «споведзяў» на тэму «вайна i мір».

Ён паўпланеты крокам адмераў,

Адолеўшы тысячы перапраў,

I перамогу, ў якую верыў,

Сваёй крывёю заваяваў.

/У. Шахавец/

Набат —

Мой анямелы крык, На захад

Кінуты праклен За сотні

Спаленых імён /?/

Нявінных вёсак,

Гарадоў,

За слёзы

Горкія

Удоў

I матак

Скошаных салдат...

За мір —

Мой споведны набат.

/У. Мазго/

Спыніцеся, людзі!

Пакуль не позна...

Бо ўсе ў невядомасць кане,

калі стане

Зямля

газавай камерай...

/Я. Хвалей/

Ці ж можна пісаць пра гэта так агульна, халодным сэрцам; i ці маральна?.. A ўспомнім, колькі ў нас неяк адразу з'явілася было вершаў пад аднолькавай назвай «Усмешка Саманты Сміт»? Ці — афганская тэма. Верш М.Мятлідкага «Рукі Сабіра»:

Яны, адарваныя, кулачкамі грукалі

Па шыбах Белага дома — я гэта чуў!

Каб выйшаў на ганак, як з кожнае хаты

Паўсюды выходзяць на гэты стук,—

Той міралюб, хто спаўна вінаваты

Ў гэтым прылеце дзіцячых рук.

Як жа тут, у гэтым «пераасэнсаванні» газетнага факта, усё, да амаральнае безгустоўшчыны,— правільна!

17. Русізмы. У аўтараў дэкаратыўнай беларускай мовы яны не лічацца за грэх. Версіфікатарам наогул усё адно, як пісаць: срэбны, срэбраны ці сярэбраны, Нёмна ці Немана /Я.Хвалей/; падперазаць ці падпаясаць /А.Лойка/. «Легка можа ў сне зашчакатаць», — С.Панізнік.

18. Нясціпласць, яканне, самабагомленне. Вынік імкнення хоць неяк прыўласціць твор, «лірызаваць» яго. А перахлёсты ў гэтай справе аўтар апраўдвае для сябе ўмоўнасцю паэтычнае гульні. Праўда, пад умоўнасцю ён разумее толькі фармальныя адрозненні паэтычнага тэксту ад празаічнага i публіцыстычнага. «I, як не тую, песню ўсё пяю, не чуючы ад іншых зор адказу»,— прызиаецца А.Лойка, між іншым указваючы на сваё месца «між зор». Часта сустракаюцца матывы «выратавання чалавецтва» /«Каб над зямлёю палымнелі ранкі, стаю, адводжу грозиыя маланкі, a ўспыхну — людзям пасвяці, касцёр!» — М.Губернатараў/ i самаўзнясення /«Пакуль мае ты чуеш крокі у пылу зорным i зямным...» — той самы/. Напэўна, абсалютны рэкардсмен па якаиню — Я.Хвалей. У яго можна сустрзць i яканне канцэнтраванае: «Я помню першае поле, якое засеяў я»...

19.«Дэлірызацыя». Гэта калі пачуццёвы, эмацыйны бок твора — толькі тэкстуальны, назыўны i ніяк не перадаецца чытачу. «Трывога, трывога ў душы»,— піша Я.Гарадніцкі. «А на сэрцы — трывога, трывога»,— піша У.Мазго. «Палохаюць, а нам не страшна». Бо трывога тут — толькі слова. ГІаўтарай яго, не паўтарай,— эмоцыяй яно не стане. Гэтаксама не адчуеш закаханасці аўтара, хоць ен i піша, што закаханы, i г.д.

Нарэшце, тры пункты вельмі агульнай ацэнкі паэтычнага браку.

20. Эстэтычная i

21. Маральная глухата, ці, калі хочаце, пустата.

22. Брак яснае сутнасці.

Што тычыцца ўздзеяння браку на грамадскую свядомасць, прэстыж паэзіі, аўтарытэт роднага слова i ўсяе нацыянальнае духоўнасці, дык гэтае ўздзеянне канкрэтна адмоўнае.

Вядома, прыклады тыповай несуладнасці ў паэзіі можна памнажаць, а разам — развіваць прыведзеную схему. Толькі ад гэтага добрай паэзіі не стане болей. Задача ў тым, каб слабое версіфікатарства /а яно заўсёды было i будзе/ не змяняла свайго месца ў сямейным альбоме і насценгазеце на месца ў масавым друку i выдавецкіх планах. Гэта задача рэдактуры. Пакуль жа многія нашы рэдактары паэзіі — самі творцы тыповага паэтычнага браку.

1987

«ФАКЕЛ ДАВЕР’Я»

Анкета «ЛіМа»

Літаратура наша хворая. I, можа быць, нават смяротна. А крытыка — што ей застаецца рабіць! — літаратуру супакойвае якім-небудзь традыцыйным ВРЗ i сама верыць у такі свой дыягназ.

Літаратура наша амаль спрэс імітаваная. Як мова /вось прыклад з сенняшніх газет: «Факел давер'я» — фраза, бяздумна скалькаваная з рускай фразы «факел доверия» на беларускі лад/, як школа, як дзяржава з яе марыянеткавым урадам i членствам у ААН... Роля такой бутафорскай літаратуры, яе ўдзельная вага ў жыцці, духоўным i маральным забеспячзнні нацыі — нікчэмная, як нікчэмныя наклады яе кніг, часопісаў i газет. Гэта ж праўда, што ў кожным беларускім доме хутчэй ведаюць, чытаюць i вызнаюць, напрыклад, П.Якубовіча ў «Знамени юности» i «Роднике», чым Н.Гілевіча ў «ЛіМе» i «Маладосці». Пры гэтым абсалютным правам увайсці ў кожны дом i стаць там сябрам сямейства, дараццам, прарокам карыстаюцца маскоўскія аўтары i выданні. Хто ў такім разе маральны настаўнік нацыі i яе сумленне?.. Ужо ж не свае, беларускія пісьменнікі — добраахвотныя маралізатары.

Унутраны ранжыр ізаляванага пісьменніцкага асяроддзя зусім адрозны ад вонкавага. Публіка «дастае» i чытае Пікуля, паспрабуйце набыць Гесэ, Кафку ці Стрындберга... Толькі двойчы ў кнігаабменах я бачыў кнігі беларускіх аўтараў — Быкава i Караткевіча. Паруску, вядома. Для каго пішуць i выдаюцца людзі з арганізацыі на Фрунзе, 5?

Наша літаратура ніяк не ўплывае на мэты, арыенціры i ўяўленні свайго народа. Сталіншчына i дэфармацыі /а дакладней — адсутнасць/ станоўчае нацыянальнае палітыкі — ужо не раз называныя прычыны гэтага. I гэтыя прычыны дзейнічаюць. У прынцыпе, нічога не змянілася ў арганізацыі літаратурнага жыцця з часоў Іосіфа Сталіна. Патэнцыял гэтай арганізацыі па-свойму раскрыўся ў часы Брэжнева. Як — я растлумачу.

Асабіста мне сей-той з пісьменнікаў імпануе як аб'ект. Як суб'ект /г.зн. як творца/ ен мяне зусім не цікавіць. Але не магу ж я ну хоць бы не ўсміхнуцца яму пры сустрэчы, нават калі ен учора надрукаваў сваю чарговую цягамоціну i тым яшчэ больш дыскрэдытаваў нацыянальную літаратуру, мову, культуру.

Літаратура — для вечнасці, а мы жывем сёння i псаваць сабе жыцце не дамо. I таму Леанід Ільіч — чалавек прыемны ва ўсіх адносінах. Вось што важна. А не тое, што ен ні за што атрымаў Ленінскую прэмію па літаратуры. Прафесіяналізм i талент — рэчы суб'ектыўныя — улічваць не варта. Глядзіце на кожнага чалавека як на аб'ект.

Вось ужо пашчыравада крытыка над гэтай аб'ектывізацыяй. Дагэтуль сям-там патрабуюць аб'ектывізацыі ў выхалашчаных, дэіндывідуалізаваных сваіх «аб'ектыўных» артикулах. A вынік гэтага такі. Цяпер у нашым алімпійскім ізалятары таленты ацэньваюцца толькі ў кулуарах, падкрэслена здзекліва ці па-зямляцку цепла, але заўседы, бадай, шчыра. Да агульнай вядомасці, праз крытыку, гэтыя ацэнкі не выстаўляюцца. I вось што маем. Маем абоймы. Напрыклад: Янішчыц, Бічэль-Загнетава, Баравікова, Коўтун, Мацяш, Тулупава, Бондар, Каржанеўская... Усе таленавітыя? Безумоўна. Але наколькі i як таленавітыя, які патэнцыяльны ўклад у літаратуру кожнай,— пра гэта ані. Выходзіць, усе таленавітыя роўна i амаль аднолькава, i кожная некалі атрымае раздзел у школьным падручніку... Толькі аб'ектывізаваная i абоймавая крытыка — рэчы зусім не бяскрыўдныя. Яны нівеліруюць рэльеф літаратурнага працэсу, затуманьваюць яго структуру, змушаюць творцу адпавядаць абойме, таму іміджу, які для абоймы стварыла крытыка. Творца перастае верыць у сваю выключнасць, «разавасць» і абсалютную каштоўнасць. Ён ужо не творца, a толькі бутафорск! матэрыял для справаздач, для імітацыі росквіту нацыянальнае літаратуры...

Сучасная манаполія адной творчай арганізацыі на ўсе выданні, генеральную лінію ў прыгожым пісьменстве i статус прафесійнага літаратара — сталінскае дзецішча сталінскага гарту. Так вамі зручней кіраваць, таварышы! Не дзіва, што ў кампаніі выяўлення «ворагаў народа», стварэння культу асобы, застою беларуская пісьменніцкая арганізацыя ўнесла важкую лепту. Нязгодных яна проста растаптала з дапамогай кампетэнтных органаў. Цяпер жа СП БССР сваю гісторыю выводзщь чамусьці ад тых нязгодных, а не ад уласных рэзалюцый i пратаколаў, пакаянных i вернападданскіх лістоў. Можа, СП таксама «прызнаў свае памылкі»?,.

Гэткае зручнае становішча магчымае толькі для манапаліста. Душы таленты, а пасля выступай ад імя задушаных.

Колькі ж лесаў пераламала гэтая манаполія ўжо ў наш час! Патэнцыяльныя геніі нацыі нікнуць у ейных абдымках, выкідаюцца з вакна, так i не стаўшы новымі Купаламі. Я думаю пра нявыдадзеныя кніжкі Алеся Разанава — заўтрашняга класіка і сенняшняга духоўнага настаўніка большасці маладых. Колькі гэтых кніжак — пяць, дзесяць?.. I ніякі крытык ужо не дакажа, што і адкуль у Разанава ўзялося. Вялізныя паўзы паміж выданнямі пэўне ж не былі пярэрвамі ў творчасці. Затое колькі панавыходзіла «свойскіх хлопцаў»!

Комплекс ізаляванага асяроддзя — сапраўдны духоўны AIDS — можа паразіць i кволага, i моцнага творцу. Я думаю пра Янішчыц, пра яе паталагічную шчырую няшчырасць... Хіба ж беларускі літаратар мог уцячы за мяжу i стаць там нобелеўскім лаўрэатам? Ды не. Ён гінуў як талент, сцвярджаючы сябе як савецкага патрыбта, будаўніка камунізму... У імя гэтых абстрактных догмаў творца замуроўваўся ў цэлі /гэтую балесную самаабмежаванасць я i зкаходжу ў Янішчыц/, як Кірыла Тураўскі... Але Кiрыла Тураўскі тым самым вызваляў душу, а наш творца ў душы якраз i замуроўваецца. Ён, спакутаваны, сядзіць на эспзўскіх пленумах i слухае, як, што i пра што ен павінен пісаць. I пераконвае, пераконвае сябе, што так i трэба, трэба — пра перабудову... А крытыка тую Янішчыц падбадзервала: ты на слушнай дарозе! ВРЗ!..

Рэальных падставаў спадзявацца на нейкія змены няма. Ёсць надзея. I есць падставы ідэальныя. Гэта сапраўдны суверэнітэт Беларусі, дзяржаўная мова, ліквідацыя папярэдняе цзнзуры, некалькі раўнапраўных літаратурных суполак са сваімі выданнямі i выдавецтвамі. I ўсё гэта — у дэмакратычным грамадстве. Якія вынікі? Вынікі, вядома, фантастычныя, але не без логікі. Разнастайная літаратурная прадукцыя прыцягне шырокага чытача, нацыянальнае адраджэнне выкліча да жыцця масавую літаратурную творчасць, у якой многія сбнняшнія геніі проста патонуць, затое ўзвысяцца велічыні сапраўдныя, адбудзецца дыферэнцыяцыя літаратуры, пераацэнка кашгоўнасцяў, якую будзе праводзіць новая крытыка. Нарэшце, як Мендзялееў у сне ўбачыў сваю табліцу, з гэткай жа яснасцю мы ўбачым структуру літаратурнага працэсу, пункты адліку, шляхі, пусткі, градацыі, пераемнасці... Толькі тады мы набудзем права сказаць, што ў свеце ёсць не толькі пара-тройка самародкаў з Веларусі, а цэлая нацыянальная літаратура. Шлях да яе ляжыць праз палітычныя завалы. Таму абнадзейвае, што многія літаратары сення заняліся палітыкай.

Крытык, калі хочаце,— гэта літаратар, які праз сваю асаблівую дасведчанасць у нябачных чытачу таямніцах творчасці, у літаратурных набытках гісторыі i свету арганічна не можа пісаць пасрэдныя творы. Як рамеснік, я думаю, кожны крытык — патэнцыяльны празаік ці паэт, прычым не з горшых. Гэта, дарэчы, i спакушае некаторых крытыкаў «падняць свой цэнз». Напрыклад, калі А.Станюта добра ведае механіку творчасці, чаму б яму не напісаць аповесць?

Асабіста мне цікава зрабіць тое, чаш я зрабіць не магу. Бо літаратура — есць пераадоленне сябе. Не ў сэнсе 5 старонак у дзень, a ў сэнсе — зрабі ўсё, што можаш, i трошкі больш. Дзе пачынаецца гэтае самапераадоленне — там сканчаецца рамяство. Пісаць такую прозу, як пішуць Рубанаў ці Саламаха, такія вершы, як у Камейшы ці Мятліцкага... Тут для мяне няма таямніцы, i таму мне гэта не цікава.

Я лічу, што пры сённяшнім становішчы нашае літаратуры, гіры ейных хваробах не называць ёй у твар гэтыя хваробы, абыходзіцца агульнай фразай, кал i настаў час пераацзнкі, i спадчыны, i сучаснага даробку,— проста не мае сэнсу. Магчыма, гэта i прымітыўны падыход, але ў кожным артыкуле пры кожнай выснове павінны фігураваць пэўныя творы i імёны. Такой пазіцыі ў сучаснай крытыкі няма. Яна па інерцыі больш схільная да намекаў. А можа, i не па інерцыі, а па сваей імітатарскай сутнасці?..

1989

СП I Я

Словы «я» i «мы» адрозніваюцца гэтаксама, як «вытворчасць» i «размеркаванне». Што тут першаснае? Досвед вялізнай дзяржавы, якая 70 гадоў перад усім ставіла «мы», размеркаванне, гэты досвед — нашае цяперашняе жыцце. I літаратура.

Я — «ego» — стала знакам дрэннае маралі. Нібы катвігамі, яно абчаплянае ўсялякімі «ізмамі» i «цэнтрызмамі». Ягоны здаровы сэнс прадзіраецца да жыцця ў вышядзе самых розных эўфемізмаў: «вярнуць пачуццё гаспадара», «індывідуальная творчая праца», «суб'ектыўны фактар»...

Вярнуць пачуцце гаспадара — абсурдны лозунг часу. Вярнуць можна тое, чаш не маеш. А «я» тут. Гаспадар, вытворца i творца — тут, у кожным з нас. Як, дарэчы, i мова, i нацыя, i літаратура,— тут. I не мову трэба вяртаць цароду, а сябе — мове, не літаратуру — народу, а сябе — літаратуры. Інтымнае трэба вяртаць інтымна. А шлях ратунку — гэта чарговая мабілізацыя «мы», чарговае размеркаванне i пераразмеркаванне, ад якога, вядома, ні мовы, ні нацыі, ні літаратуры не прыбудзе. Ці вы яшчэ не адчулі бясплённасць вашых пажарных высілкаў?

Вярнуць сябе — гэта значыць вярнуць сабе волю, свабоду.

Вярнуць мову, літаратуру, нацыю — гэта значыць вярнуць «я» мове, літаратуры, нацыі.

Сапраўдны ратунак мовы — у вызваленні яе з-пад манаполіі вузкага асяродку карыстальнікаў i вузкіх жа нарматываў. Боязна. Я не магу надрукаваць свае думкі сваёй мовай ні ў адным афіцыйным выданні.

Мае думкі там будуць прыведзеныя да афіцыйных моўных карматываў. З мяккім знакам ці без яго — гэта не толькі два розныя правапісы, але i два розныя мысленні.

Вы хочаце, каб загаварыў народ. А народ не хоча i не будзе гаварыць на мове, якая, апрача ўсяго іншага, не сама па сабе, не апафеоз пэўнага нацыянальнага светапогляду, a ўсяго толькі люстэрка пэўнай сацыяльнай дактрыны, дрэнны варыянт, «наречие» ішлай мовы — вялікай, магістральнай, сусветнай. Адраджаць трэба не мову як такую, не мову ўвогуле, а яе абсалютнае «я», зацертае ў тлумным і ліпкім «мы». Найперш мову трэба тварыць, а не размяркоўваць яе туды, туды i туды. Вярнуць знявечаную «кабінетным развіццем», непрыстасаваную да гарадекіх умоваў, абкарнаную мову ў вусны народа? Абсурд.

Ратунак літаратуры — таксама ў дэманапалізацыі. I таксама боязна. Поўная свабода, якая ў звычайнай савецкай свядомасці асацыюецца адно з амаральнай усёдазволенасцю,— страшнаватае слова, якое вьшушае чаршвы раз зліпнуцца ў выратавальнае «мы».

Ратунак гаспадаркі — у вяртанні прыватнае ўласнасці. Слушна заўважана: без яе чалавек не можа быць зусім свабодны, вытворца — зусім прадукцыйны, творца — зусім творчы, зусім «я».

«Мы» не з'яўляецца суб'ектам творчасці i вытворчасці. На гэтым полі сабраў гэтыя сто пудоў хлеба я, а не «мы», не калгас імя Суворава. За гэтым станком стаіць толькі адзін гэты работнік. Гэтаму чалавеку ставіць пломбу ў зуб вось гэты лекар, а не савецкая медыцына i не калектыў паліклінікі № 8. Гэты верш напісаў я.

Верш бяздарны, як, дарэчы, i ўся кніжка. Але В.Быкаў напісаў добрую аповесць i быццам бы пакрыў маральныя выдаткі ад майго зборніка. Б.Сачанка выдаў Набокава i пакрыў выдаткі матэрыяльныя. За спінаю ў мяне — Багушэвіч, Купала, Гарэцкі. Ці не праўда, усе гэта — наша нацыянальная літаратура, даволі прэзентабельнае «мы», у якім бяздарнасць майго верша — амаль незаўважны эпізод? I што з таго, што я ўтрыманец гэтага «мы»? Яшчэ горш быць эгаістам...

Утрыманцы есць у кожнай літаратуры свету. Але бяда, калі філасофія «незаўважнага эпізоду» запануе. Тады ўжо ніякі Быкаў не здолее выратаваць прэстыж нацыянальнага прыгожага пісьменства, ніякі Набокаў не паправіць фінансавыя справы нашай літаратуры. 70-гадовая арыентацыя на «мы», на размеркаванне i ўраўнілаўку сталася для літаратуры згубным шляхам. Хіба вы яшчэ не бачыце гэтага?

А справа ў тым, што ва ўсе часы нацыянальную літаратуру ствараю толькі я. Што я зраблю — тое i будзе. Ніякія калектывізмы, саюзы i пленумы не заменяць мяне. Калі хочаце, літаратура — гэта сукупнасць творчых эгаізмаў, творчых сусветаў. Яна тым больш багатая, чым больш непадобныя гэтыя сусветы.

Байкі пра тое, што каб выспеліўся талент, трэба сотні няздараў,— гэта толькі байкі. З якіх соцень выйшлі Багушэвіч ці Купала? Усе адбыдося якраз наадварот, Як заўважыў Ф.Кафка, геній, праходзячы, прабівае ў сцяне зяўру, у якую тады сунуцца ўсе астатнія. «Мы» не могуць ісці паперадзе «я». А глебай для «я» есць не сотні дробных творцаў, а свой край i свае людзі ў ім.

Прамоўце: «Я» i адчуйце неабмежаванасць сваіх магчымасцяў, сваю ні з кім не падзеленую свабоду i ні з кім не падзеленую адказнасць. Для кожнага гэта — прасвятленне. Нават не кажучы пра здольнасці, вы павінны адшукаць свае зыходнае «я», каб рэалізавацца максімальна, на колькі вас есць.

Зрабі ўсе, што можаш, i трошкі больш.

Поўная свабода — гэта i ёсць поўная адказнасць перад сабою.

Вось што цяпер адбываецца i ў літаратуры, i ў палітыцы, i ў эканоміцы,— паўсюль. Людзі, прадпрыемствы, цэлыя рэспублікі апынуліся перад магчымасцю вызвалення. I кожны гэтую магчымасць рэалізуе пасвойму настолькі, наколькі прагне свабоды, будучыні, жыцця.

Калі ў вас есць такая прага, вас не спалохае заклік да незалежнасці Беларусі — яе ўласнасці на самую сябе i адказнасці за самую сябе, яе падначаленасці толькі самой сабе, яе роўнага партнерства з іншымі краінамі. Сорамна Беларусі жыць горш за Літву, Венгрыю, Галандыю. Сорамна пісаць горш за Быкава i Маркеса.

«Не кожнаму дадзена»? Рэч не ў гэтым. Рэч у змірэнні, у нехаці, з якой сёння робіцца ці не ўся беларуская літаратура. Калі я прагну дзіва, гірагну ўразіць сябе, цябе i свет, прагну пісаць цікавей за іншых, прагну пераскочыць самога сябе, тады пры ўсёй маёй «зыходнай бяздарнасці» я не магу напісаць слабы твор. Будуць блытацца словы i фразы, будзе губляцца думка, але... Гэта ўжо справа часу, досведу, практыкі. Абы не страціць прагу. Не прамяняць яе на нятворчыя стымулы i не ўляпіцца ў гэтае «мы».

«Мы» — гэта вяршыня філасофіі «не кожнаму дадзена», апафеоз ураўнілаўкі. Сярод нас няма геніяў, але ніхто i не бяздарны. Так, каб зусім. Татальная пасрэднасць.

Выраз «не кожнаму дадзена» справядлівы роўна настолькі, наколькі не кожнаму дадзена быць свабодным, а значыць — не справядлівы ўвогуле.

Беларуская савецкая літаратура — не проста, не зусім беларуская літаратура. Настолькі не зусім, наколькі савецкая.

Савецкая — гэта не проста звыклае дэкаратыўнае азначэнне. I калі не зусім раскрыліся таленты Чорнага, Мележа, Янішчыц, пра што цяпер шмат пішуць, дык гэтае не зусім i тлумачыцца словам «савецкая», якім іхнія абсалютныя таленты /беларускі пісьменнік/ удакладняюцца /беларускі савецкі пісьменнік/. Савецкая — гэта значыць сацыяльная, гэта значыць «мы». Але калі вы гаворыце, што ў нас есць набыткі, i называеце пры гэтым Чорнага, Мележа, Янішчыц,— вы маеце на ўвазе «я» кожнага з ix, «ego».

Я чытаю тое, што пішуць мае раўналеткі, i бачу, што пасля ўступлення ў СП, у «мы», яны сталі пісаць гладчэй, але больш скавана i таму шрш. Магчыма, яны страчваюць кожны свае маральныя i эстэтычныя схільнасці? Магчыма, яшчэ не вызначылі ix... Уяўляю, як мае прынцыпы i схільнасці робяцца часткай нейкіх агульных схільнасцяў. I мне ўжо не трэба мучыцца, шукаць, а самае галоўнае — не трэба ні за што адказваць. Гэтак я страчваю волю...

Яны глядзяць на сябе сукупным позіркам свайго атачэння. У СП ім выдаюць квіток-стэрэатып /нумар, як пісаў А.Асташонак/, i яны ўжо імкнуцца адпавядаць гэтаму стэрэатыпу. Усе адно, што гэта — стэрэатып адраджэнца, баязліўца ці п'яніцы, Выдаткі калектывізму... Унутраны пратэст гоніць маладзейшых пісьменнікаў у бар, на бар'ер, які іншы з ix ужо не пераскочыць ніколі. Моцы не хопіць. Ён падзяліў сваю адказнасць за сябе перад сабой з вамі, аддаў свае сілы, сваю мужнасць i волю ў агульны кацел.

Я думаю, адкуль у вершах маіх раўналеткаў так шмат моцных словаў? Крыжы, кроў, віно, Хрыстос i нават — «засранцы». На нейкі час фаталістычныя настроі i фатальная лексіка спаміж маладых паэтаў запанавалі. Цяпер я ведаю — гэта ад слабасці, ад інстынктыўнае патрэбы неяк бараніцца ад панібрацкага ліпучага «мы», ад непазбежнасці i безальтэрнатыўнасці гэтага шляху для иазта, ад нівеліроўкі, ад усялякіх «роўнасці i братэрства»,..

«Бурапена» тых маладых, маладнякоўцаў, ішла ад пачування моцы новага «мы» ў проціборстве са старым! аўтарытэтамі — «я». «Буранена» сёнкяшніх маладых — гэта агонія «мы», якое канае разам з састарэлым бясплбнным ладам, гэта, можа быць, балеснае вылучэнне кожнага «я» з манапольнае агульнасці — СП. Вось розніца. Тады было «мы» супраць «я», а цяпер наадварот. Калі хочаце, гэта спроба рэваншу Купалы i Пушкіна ў тых, хто некалі скідаў ix з карабля гісторыі.

Творца заўсёды самотны. Адному Богу вядомыя ШЛЯХІ яго.

Сёння СП — гэта ўжо толькі структура, шкілет, які паволі рассыпаецца на сонцы.

Шляхі літаратуры ніколі не пачынаюцца з структуратворчасці. I таму марна спадзявацца на новыя структуры, на які-небудзь «Апрель» ці які-небудзь «Красавік». Нішто жывое не пачынаецца са шкілета. Нельга ў шкілет напхаць вантробаў, абцягнуць скурай i — ідзі гуляй.

Усё жывое пачынаецца з маленькага кволага зародку. A літаратура — жывая.

У гісторыі беларускага пісьменства я знаходжу Удалы прыклад літаратурнага аб'яднання. Гэта «Узвышша». Дзесятак асобаў сабраліся i сталі выдаваць часопіс. Добры часопіс. I амаль усе ўзвышэнцы цяпер — класікі. Яны не был i. «мы». У іхняй праграме дэкляравалася якраз адваротнае. Яны былі сябрынаю «я», злучаных прагаю здзіўляць свет.

Каб такія часопісы з'яўляліся, знікалі i зноў з'яўляліся сёння, каб яны былі розныя i заўседы народжаныя спантанна кожнай новай ярагаю здзівіць свет, патрэбныя спрыяльныя грамадскія ўмовы, магчымасць кожнаму ахвотнаму заснаваць такі роўны ў правах з астатнімі /у нашых варунках — з эспэўскімі/ часопіс. Патрэбна адмена папярэдняе цэнзуры, скасаванне ў літаратуры ўсялякага адміністрацыйна-ідэалагічнага падпарадкавання. Усе гэта я магу назваць адным словам — давер да грамадзяніна. Вось у гэтым якраз кірунку сенняшні СП не робіць нічога. А гэта кірунак да свабоды.

Кожная рэдакцыя кожнага літаратурнага часопіса цяпер — гэта бабілонская вежа, дзе сустрэнеш увесь спектар поглядаў. У адной рэдакцыі праз аднаго сядзяць сталініст, прагрэсіст, сталініст, прагрэсіст... Людзі гэтыя, паводле сваіх уяўленняў пра маральнасць, эстэтыку i жыццё ўвогуле, складаюць зусім эклектычнае «цэлае». Адсюль — нехаць. Адсюль i тое, што ў нас няма ніводнага літаратурнага часопіса як такога. А тое, што есць,— акамянелыя структуры.

Калі не зраблю я — не зробіць ніхто. Гэта першае црыказанне гаспадара. Так, як зраблю я, не зробіць ніхто — першае прыказанне творцы.

1990

ТРЫ ПАЭЗІІ

Кожнага разу, калі думаю пра паэзію, я думаю пра жанчыну. Пакуль есць жанчына — нараджаюцца вершы. «Нарадзіўся раман» ці «нарадзіўся артыкул»,— так не кажуць. Нараджаецца толькі паэзія. Тут уладарыць не прагматычны i нават не інтуітыўны пачатак. Тут пануе стыхія, непрадказальная i спантанная. Раптам стала сумна, раптам смешна, раптам заплакала, раптам...

З таго, як мужчына цягнецца да парадку, да сістэмы, да абумоўленасці ўсяго, можна зрабіць выснову, што ен ад пачатку схільны да бюракратызму, да стварэння жорсткіх структур, да культу формы. Правам дужага, непадзельнаю ўладай ці праз любы сэрцу грамадскі парадак, праз умоўнасці ен падпарадкоўвае сабе жанчыну, i тая, блякнучы ды хмурнеючы, ператвараецца ў нявольніцу, што вымушана згаджацца i падначальвацца. Што прыемнае яму — цяпер i ей прыемнае. Ужо нават i думаць пра вызваленне яна не можа, бо ейныя ж хаўрусніцы па плоці заярмяць: ідыётка! супраць улады пайшла! супраць парадку! I вось яна, прыгнятаючы сябе, сарамліва хавае i ўсяляк глушыць у сабе сваю, адрозную ад мужчынскай, духоўную прыроду як нешта непрыстойнае, Яна ўжо імкнецца прыпадобіцца да мужчыны: стрыжэцца пад паўбокс, надзявае штаны /гэта на яе фігуру!/, паліць, п'е...

Але паспрабуй яна паўстаць — нічога не атрымаецца. Вынік будзе той самы. Бо жанчына-Спартак — гэта мужчына ў спадніцы. Імкненне да эмансіпацыі, да роўнасці плоці абяртаецца яшчэ большым рабствам. Таму што за эталон, за тое, да чаго трэба прыраўняцца, узяты мужчына, ягоная ўнутраная прырода, псіхалогія, ягонае грамадскае становішча.

У разменах пра эмансіпацыю /заўсёды альбо «занадта сур'ёзных», агульных i прагматычных — з трыбуны, альбо іранічных, з усмешкай — у побыце/ жанчына разглядаецца як чалавек адрозны ад мужчины толькі некаторымі фізіялагічнымі асаблівасцямі, i толькі гэтая розніда ўлічваецца при «выраўноўванні». Жаночая псіхалогія ў такіх разглядах — нешта загадзя другаснае. Як другасныя i ўсялякія «женсоветы», што існуюць выключна на ўзор арганізацый мужчынскіх. Магчыма, у вогуле любая арганізацыя /а ўжо творчая — без сумлеву/ чужая жаночай прыродзе.

Нявольнідтва разбэйічвае жанчыну. Яе прырода знаходзіць выйсце ў безадказнасці, капрызах, несвядомых учынках. Ці памятаеце фільм «Мілы, дарагі, адзіны»? Жанчына ўчыняе злачыкства i не раскайваецца, не замыкаецца ў сабе, не aпpaўдвae сябе, як зрабіў бы мужчына, a панікуе, самое жыццё для яе — усеабдымны i ўсепранікальны жах! Дарэчы, ужо пасля выхаду гэтага фільма ў часопісе «Крыніца» з'явіўся нарыс, дзе апісана падобная сітуацыя, але з жыцця: жанчына крадзе чужое кемаўля і, схопленая на месцы злачынства, западае ў паніку, у істэрыку. Няма ў яе ані думак, ані пачуццяў, a толькі — жах перад вялізным i страшным, злым светам. Дастаткова асэнсаваць гэтую сітуацыю i агледзецца наўкола, каб зразумець, што ўсе гэта не зыпадкова i не унікальна. Жанчына, якая не набыла або страціла сваю жаночую сутнасць, не мае імунітэту да спакусаў i зла. Яна безабаронная i безадказная.

Але чаму я ўсе гэта пішу? А таму, што, думаючы пра жанчыну, я думаю пра паэзію. Ці не адбываецца тое самае з паззіяй?

Мужчынскі пачатак — празаічны. Мужчына становщца сапраўдным паэтам толькі тады, калі муза яго жанчына. Калі ж i ў паэзіі ен «на пегасе», дык альбо паэзія ягоная набліжаецца да прозы, да імпрзсіі, да эсэ /вершы — верлібры — версеты — проза/, альбо гэта не паэзія.

Сёння ўжо хапае сведчанняў i досведу непапулярнасці паэзіі. Пра гэта — расхожая фраза: «Не люблю паззію». «Не люблю прозу»,-ніхто яшчэ не сказаў. Ніхто нават не ставіў праблему папулярнасці прозы. Давялося б казаць i пісаць пра непапулярнасць літаратуры наогул.

А вось падобная сітуацыя, падобныя суадносіны. «Дзень паэзіі» есць, а «Дня прозы» няма, Жаночы дзень — есць, а мужчынскага — няма. Гэта таму, што проза — літаратура ўвогуле, мужчына — чалавек увогуле. Паэзія ж — другасная, яна нібы ўдакладненне, раздзел прозы. Такое яе месца не ў наглых літаратуразнаўчых стэрэатыпах, але ў жыцці.

Паэзія другасная — з якога часу? З тых часоў, як другаснай стала жанчына.

Гутарка ідзе, калі хочаце, пра чысціню, першаснасць жанру, пра ягоную абсалютную самакаштоўнасць. Другасны жанр ніяк не можа быць чысты. Ен размываецца, асімілюецца больш модным, першасным. Невыпадкова сёння многія паэты выбіраюць прозу, драму, публіцыстыку як «асноўнае». Добра, калі ўсё гэта роўнае i самакаштоўнае ў творчым свеце пісьменніка, усё адпавядае абранаму ім метаду. Напрыклад, анамальнаму сёння рамантызму, як у Караткевіча. Ягоны творчы свет злеплены з самых розных жанравых цаглінаў, але гэта адзін свет, адзін дом. Дык вось, Караткевіч — выключэнне. Найчасцей зусім без метаду i без асобы. Каша. Аўтар сядае да стала з аднолькавым «станам душы» i піша тое, што падкажа прагматычны розум. Вершы? Давай. Прозу?

Калі ласка. Драму?.. A ці не напісаць мне пра гэта драму?..

Сціранне сутнаснай эстэтычнай мяжы паміж рознымі відамі вобразатворчасці прывяло да таго, што паэзія пішацца па празаічных, а то й публіцыстычных законах. Агульнапрынятай нормай стала адсутнасць у вершах лірычнага героя, гэта значыць вобраза аўтара. Называецца некалькі аўтабіяграфічных фактаў, i гэтым асабовая прыналежнасць твора вычэрпваецца. Але ж паэзія — гэта i ёсць лірычны герой.

Я ўжо пісаў пра асноўныя недахопы сучаснай беларускай паэзіі. Дэкаратыўная мова /беларускія паэты думаюць па-руску/, дэкаратыўныя думкі /туманнасць ix дапускае неабмежаванае мноства «прачытанняў»/, дэкаратыўныя пачуцці /звернутыя «ўсярэдзіну», яны толькі кладудда на паперу, але «ўстаць» да чытача ўжо не здатныя/. Да гэтага дадам тое, што аўтар вершаў часта аддзелены ад вечнага агульначалавечага маральнага грунту масай часовых i вельмі сумлеўных умоўнасцяў, найперш ідэалагічнага характару.

Так, многія паэты — зусім i не паэты. Так, многія кнігі таму i ляжаць гадамі на паліцы ў кнігарні, што не закладзена ў ix задача «ўстаць». Але што ж з іншага боку, з лепшага? Быкаў — чысты жанр, Брыль — чысты... А астатняе — пасярэдзіне, часта пасрэднае.

Таму i пачаў я гутарку пра чысціню жанру. Як у прозе эталонам ёсць усё ж такі мужчынская проза, так у паэзіі — усё ж такі жаночая паэзія.

Не асабліва, праўда, надаралася жанчынам пісаць. Але глыбей за ix у самую сутнасць паэзіі ніхто, бадай, i не пранікаў. Ніводзін мужчына.

Пачытайце Габрыэлу Містраль. Але не мяркуйце па «ўзроўню», па майстэрству. Пакіньце гэтыя чыста мужчынскія крытэрыі рамяства. Мяркуйце па тым, як поўна, арганічна i даступна адлюстраваная ў вершах гэтая ні да чога не падобная псіхалогія жанчыны. Як на банальным кляновым лістку паміж старонак фаліянта адлюстраванае ўсё наша зямное жыццё. А лепш не мяркуйце ўвогуле. Пастарайцеся зразумець. Магчыма, вы паразумнееце...

Жаночая паэзія — гэта як куток натуральнай природы ў самой прыродзе-паэзіі, у межах жанру. Колькі набудавана тут усяго з дубу i бетону! А вось — закінуты глухі парк, дзе ўсё расце як хоча. /Адзін паэт назваў свой зборнік вершаў «Парк». У выдавецтве пратэставалі, маўляў, гэта амаль тэхнічны тэрмін. Трэба што-небудзь накшталт «Гронкі радасці»./ Быццам нікому, ні па якіх прагматичных меркаваннях гэты парк не патрэбны. Але знікне ён, знікне паэзія ўвогуле. Вырадзіцца. Ператворыцца ў нейкі «лірычны гермафрадыт», не здольны нараджаць. I сімптомаў гэтаму колькі заўгодна.

Напрыклад, наша жаночая паэзія «сярэдняга пакалення». Чым яна адрозніваецца ад мужчынскай? Тая ж дэкаратыўнасць, тая ж звернутасць пачуцця «ўсярэдзіну», тыя ж шоры агульнапрынятасці. Паміж сабой яны таксама вельмі падобныя. Хіба што настойлівы зварот да жаночых вобразаў нацыянальнае гісторыі адрознівае ix ад паэтаў-мужчын. З ікшага боку, гэтая вось устаноўка — пісаць менавіта пра жанчын, як i кожная іншая прагматичная ўстаноўка, скоўвае ix. Яны не стыхійння, не непрадказальныя. Розніца ж іхніх паэзій паміж сабой — не ў адрозных «станах душы», a зноў-такі ў назыўных аўтабіяграфічных фактах. Зрэшты, i біяграфіі нашых паэтак, ix лёсы таксама падобныя. I не толькі фактамі, але i прышечанасцю духу. I сцяг над імі адзін — белы. Быццам выцвіла на ім чырвоная паласа нкзгоды i жалочае годнасці. I калі раптам спрабуюць яны стаць актыўнымі, смелымі, нечаканымі, дык i смелыя, i актыўныя, i нават нечаканыя яны — па-мужчынску, ёсць вядома, і ўдалыя, «дабротныя» вершы i, можа быць, няхепскія зборнікі, але зноў жа па-мужчынску ўдалыя i някепскія: прагматызмам, досведам літаратурнае работы, беражліва назапашанымі эмоцыямі, а не раптоўным i моцным пачуццем. Такім нязвыклым. Такім... чорт ведае якім. Іншымі словамі, наша паэтка запісвае толькі тое, што можа зразумець, прэпараваўшы гэта крытэрыямі часопіснага i выдавецкага рэдактара, Калі ж на пяро просіцца «чорт ведае што» /можа бьщь, ейная жаночая прырода просіцца/ ды яшчэ ў «чорт ведае якой» форме, яна спрактыкаванаю рукой рамесніка адкідае гэта, як непатрэбнае, «негабарытнае».

Па-жаночы першасныя вершы я знаходжу сення альбо сярод практыкавамняў пачатковак — яшчэ неўтаймаваных, це абняволеных «персанальным таўром», альбо ў паэзіі старэйшага пакалення. Напрыклад, у Яўгеніі Пфляўмбаўм:

Не вымагаю я ў жыцця —

Пад сонечнай каронаю —

Ані драбіны пачуцця,

Hi яблыка чырвонага.

Не вымагаю ні хвальбы.

Hi віншавальных клічнікаў —

Яны, як познія грыбы

Дажджыстага кастрычніка.

Hi абароны, ні спагад,

Hi літасці ганебнае...

Хай вес белы снегапад

На мой адзіны панарад —

На вершаванне зрэбнае.

I не чакаючы здаўна

Падзякі замаруджанай,

Адно баюся, каб мана,

Залішне ўгрэўшыся з віна,

Зайшла ў мой дом астуджаны.

Глядзіце, тут нічога не прыдумана. У гэтым простым вершы, здаецца, зусім па-свойму перададзена адчуванне старасці. I я, чытач, бяру гэтае асаблівае адчуванне сабе, такога ў мяне яшчэ няма, так я яшчэ не адчуваў, і цяпер мае ўяўленне пра свет i пра сябе будзе больш дакладнае i больш багатае роўна на гэтае вось адчуванне... Ну, а калi ўсе вершы Пфляўмбаўм нясуць кожны свае адчуванне?.. Напрыклад, вось гэты страшнаваты верш:

Ужо ж астатняя бяда,

Калі самой сябе шкада,

Калі ў люстэрка гляне боль,

I, можа быць, нічога больш.

А што хацела б ты цяпер?

Сысці з двара, як робіць звер,

Калі гайдаюцца лясы,

А ен цураецца красы,—

Яму патрэбен срэбны мох,

Каб ён, стамлёны, ўрэшце лёг.

Ці думалі вы, шаноўны чытач, калі-небудзь пра тое, як вы будзеце паміраць?..

Жанчына нашмат больш жорстка кантактуе з будзеннай рэальнасцю, чым мужчына. I «ўзлет над бытам» ад яе патрабуецца болыпы. Хоць i не так, як мужчына, «аснашчаная» яна сістэмай, парадкам, дысцыплінай. Але ўзлятаць ей даводзіцца спачатку да зыходнага /мужчынскага/ узроўню, a толькі потым — яшчэ i яшчэ — да ўзроўню творчасці. Зусім не кожнай гэта пад сілу. Іншая задаволіцца i агульнапрынятым. A іншая — i ўзляцеўшы, не ўтрымаецца. Ці не найчасцей жанчына ставала паэткай цаной уласнага жыцця? Як Ларыса Геніюш, напрыклад. Паэт-трыбун, які да самай смерці служыў толькі Бацькаўшчыне i ані разу нідзе i нікому не схлусіў. Бацькаўшчына — муза трыбуна...

Хоць душа твая гордая ў ранах

З непрытомнага болю крычыць,

У гарэлцы чужой i дурманнай

Імя нашага не палашчы.

Пі, калі цябе піці прымусілі,

Калі волі не маеш чамусь.

Не кранай толькі п'янымі вуснамі,

П'яным клічам не кліч Беларусь.

Не гарэлкай, не таннай слязою,

Пад ударамі ўпаўшы плашмя,

Шмат хто з нас захлынуўся крывею

За яе дарагое імя.

Чаго тут больш: прагматычнага разліку ці шчырага абурэння i мацярынскае горычы?..

Паэзія для Геніюш ніколі, мусіць, не ўяўляла з сябе фармальнага інтарэсу, як гульня ці як прафесія. Ей пісалася. I разнастайнасць формаў у яе, хутчэй за ўсе, стыхійная, спантанная. Лірычны вобраз жанчыны-патрыёткі — ва ўсіх вершах. Нехта скажа: як проста! Так, проста. Сфальшаваць проста. Паспрабуйце, скажыце пра сябе, як пра дачку свае Бацькаўшчыны, свае зямлі так, каб вам паверылі не толькі літаратурныя крытыкі. Хоць бы вось так:

Блукаю сення па родным краі

Збалелым ценем,

Хачу быць кропляй, што перапаўняе

Чару цярпення.

Хачу быць словам, што выпраўляе

На шлях сапраўдны,

Сілай, што перамагае

Ў баі за праўду.

Пад тваім небам, чыстым i сінім,

Быць канапелькай,

Быць тваім светлым святым успамінам,

Мая зямелька.

Зразумела, чаму некаторыя беларусы атаясамліваюць вобраз Беларусі i вобраз Ларысы Геніюш. Для астатніх жа русіфікацыя выкрасліла з думак, адчуванняў i лексікону гэтую тоеснасць: Радзіма — маці, маці — родная мова...

Толькі зусім нядаўна пачала друкавацца Пфляўмбаўм, толькі выбарачна друкуецца Геніюш, зусім да апошняга часу не друкавалася ў БССР Наталля Арсеннева. Тры паэткі аднаго пакалення. Тры розныя паэзіі. Усе тры прайшлі сталінскія лагеры i ссылку. Пфляўмбаўм цяпер жыве ў Менску, Геніюш — некалькі гадоў таму яе не стала — жыла ў Зэльве Гзрадзенскай вобласці, Арсеннева жыве ў ЗША.

Па-мойму, гэтых звестак дастаткова, каб зразумець, што кожная з гэтых паэтак — па-свойму эмігрантка. Ці не там, у эміграцыі ўнутранай i вонкавай, нам, беларусам, трэба шукаць сляды сваіх жанчын i нацыянальнае паэзіі? /Заўважце, эміграцыя для беларускае паэзіі — устойлівая тэма, ад Багдановіча да Дранько-Майсюка./ Дзякуй Богу i гэтым тром жанчынам, што яны былі i йсць. Але ж дагэтуль мясцовыя ідэолагі складаюць пра Арсенневу брудныя памфлеты. Маўляў, за вайной не пайшла ў партызаны, а жыла сабе пры акупацыйных уладах, ды яшчэ вершы пісала. Радасныя, маўляў, былі вершы...

Сцюдзёныя хмары паўзуць у руіны,

Настыглую цэглу лілёвяць i сіпяць...

I ходзіць па месце змярканне у зрэб'і,

Ссінелымі пальцамі сэрцы цярэбіць.

Не ўцяміш,— ці змрок нам туманіць галовы,

Ці пыл успамінаў, ці водгулле словаў

Пачутых калісьці,— i даўна й нядаўна,

А можа, й ніколі нікім не складаных?

А тут — перад намі йшчэ студзень i люты,

Тут — вогкага ветру прастуджаны хлюпат,

I неба — прадонны ў нязнанае вылам,

I тое, што сэрца — чамусьці астыла...

Паэт i ўлады, лірык i вайна, восеньскі краявід з павешанымі, тонкае душэўнае перажыванне i грубая фізічная пакута — ці можа i як можа гэта суадносіцца? Якое месца лірыка там, дзе пануе дзікунства, дзе кроў i гвалт? — вось пытанкі, якія хвалявалі Арсенневу ў часе вайны, якія ні да яе, ні пасля яе нікім у беларускай паэзіі не закранутыя. Галоўныя пытанні сусветнае літаратуры — пытанні жыцця i смерці.

У вогуле пра вайну напісана шмат вершаў i паэм. Але ўсе яны — з пазіцыі ад пачатку правільнага чалавека, «узброенага» адназкачнымі ідэалагічнымі ацэнкамі. У Арсенневай жа — з пазіцыі проста чалавека, чалавека, які вагаецца, жаичыны.

Але кайбольш вядомая /у вузкіх, зразумела, колах/ Арсеннева як паэт-мастак, акварэліст:

Свежым снегам асыпаў снежань

вайстраверхія дахі вежаў,

камяніцы, каменне брукаў,

бровы жвавых наўздзіў людзей.

Пад аснежаны сэрца стукат

выплятаю я сетку сцежак

на бязмежным абсягу снежным,

дзе ружовы разліўся дзень...

Пачынаючы размову пра паэзію, пра жанчыну, я думаў зусім не пра «томную» «прекрасную даму», не пра стимуляцыю жаночых капрызаў i істэрыі, не пра плюгкую «свабоду любві». Я думаю пра жанчыну-патрыётку, такую, як Геніюш, жанчыну-мастачку, такую, як Арсеннева, пра жанчыну, якой цяжка /і не трэба/ падабраць нейкае ўмоўнае вызначэнне,— Пфляўмбаўм. Усе яны незалежныя, вольныя жанчыны, якія не робяць для сябе крэда з вядомае жаночае слабасці. Не нявольніцы, але i не рэвалюцыянеркі ў жаночым пытанні. Свабода для ix не мэта, але прырода, яна ў крыві, а не ў роўнасці з мужчинам. Пасвойму яна бясконца вышэй за мужчынскую природу.

Вось бы сустрэцца з імі тады, калі яны толькі пачыналі, у дваццатыя гады. Фатаграфіі таго часу, вядома ж, не даюць поўнага ўяўлення, але на ix — жанчыны. Тагачасныя жанчыны, «вызваленыя рэвалюцыяй», не ведалі яшчэ, што, імкнучыся неяк фармальна ўзаконіць сваю свабоду, яны асуджаюць наступніц на яшчэ большае закабаленне.

Галоўнае ж тут тое, што ўсялякая сувязь паміж паэткамі старэйшага i сярэдняга пакаленняў была перарвана ці нават ніколі i не наладжвалася. Сённяшняму «сярэдняму пакаленню» яўна не ставала прикладу, нават настаўніка. Яны часта звярталіся да вобразаў Эўфрасінні Полацкай /XII стагоддзе/ альбо Цёткі /памерла ў 1916-м/, а непасрэднае сувязі з папярэдніцамі не мелі. Ці то не маглі мець, ці не хацелі. Пераемнасць была парушаная. Быццам i не было тых трох...

Але ж цяпер мы бачым, ведаем ix, гаворым пра тых, хто ахоўваў прамацярынскі агонь беларускай паэзіі ўсе гэтыя гады. Ці хутка адновіцца перарваная сувязь?

Следам за «сярэднім пакаленнем» прыходзяць у паэзію маладзейшыя. Стаючы больш ці менш заўважнымі фактамі літаратурнага жыцця, ні тыя, ні гэтыя не робяцца з'явамі нацыянальнае літаратуры. «Ля фам» не вырастав, не выспявае ва ўмовах татальнае стандартызацыі i навязаных мужчынам жорсткіх варнянтаў уладкавання жыцця. Магчыма, усё трэба пачынаць з садка, са школы, i прызнаць самакаштоўнасць жаночае псіхалогіі — значыць, прызнаць патрэбу асобнага выхавання i навучання дзяцей...

Нашы паэткі стаюць рэдактарамі, што завалены выдавецкай работай, кандндатамі ўсялякіх навук, што адну за адной распрацоўваюць планавыя тэмы, выкладчыцамі, што ад стомы ледзь «дапаўзаюць» дадому... А названня заняткі, між іншым, лічацца яшчэ найбольш адпаведнымі паэту. Паэту-мужчыну. Але ў падмурку ўсіх гэтых заняткаў — сістэматызацыя, прагматычнае спарадкаванне, перыядызацыя, г.зн. для жанчыны — самаўтаймаванне...

Мне шкада, што самая тэма гэтых нататкаў даўно асмяяная ў сатырах. Мне шкада, што нехта пасміхнецца і над маімі радкамі. Самую размову пра жанчыну прынята лічыць несур'ёзнай, анекдатычнай. I ці не самі жанчыны, што сарамліва хаваюць сваю духоўную прыроду, бароняць уласнае нявольніцтва,— ці не самі завял i гэтую прынятасць? Мне шкада, што знікае паэзія. A адрадзіцца яна зможа толькі тады, кал i ўфармуецца іншы грамадскі погляд на жанчыну, калі ўсё грамадства перастане скоўваць яе сваімі прымхамі i недарэчнымі рэгламентамі, перад тым, вядома, пастараўшыся яе зразумець.

1989

АРЭОЛ ДЛЯ МАКСІМА ГАРЭЦКАГА

Максім Гарэдкі спаміж пісьменнікаў пакуль яшчэ «вольны птах». Не набыў яшчэ свайго стэрэатыпу, не аформіўся, не кананізаваны. Яшчэ не святы, а таму неразгаданы, крыху таямнічы. Хіба прыдумаць яму якую больш-менш адметную формулу i даказаць яго, як тэарэму — дзеля падручнікаў, дзеля пэўнасці... Яшчэ адзін адказ на яшчэ адное вечнае пытанне пацешыць ды супакоіць нас, а тады ляжа ў стос ужо мертвых адказаў-стэрэатыпаў. А пытанне... Хтосьці чарговы возьмецца крэсліць чарговую формулу Гарэцкага, загадку Гарэцкага, доказ Гарэцкага. Аўтар «Камароўскае кронікі» дзеля такога занятку — i вельмі ўдзячны, i вельмі няўдзячны прадмет. Бо надта ж «няпэўны». А кожная пэўнасць бронзавым пылам асыпаецца з ягонага жывога сэрда. Цяжка ўявіць сабе ранжыр знаўцаў Гарэцкага. Пакуль перад ім усе — толькі чытачы. Кожны аб'ектывізаваны водгук дранцвее пад рукамі — мертвы. Кожны суб'ектыўны — кропляю падае ў мора меркаванняў. Сучасныя выданні Гарэцкага нагадваюць ловы. Бачыце, вось ен, ужо гатовы помнік у арэоле з вярблюджае скуры? Чуеце крыкі загоншчыкаў? Канкістадоры па-гаспадарску выгружаюцца на бераг цнатлівае Амерыкі. Што з таго, што адкрываюць яны тут Індыю — тое, што задумана адкрыць, што трэба? I вось плен...

Творчасць самага «няпэўнага» выходзіць самым няпоўным Зборам твораў. Прыблізна ў палову поўнага. За межамі стэрэатыпу застаюцца аповесць «Дзве душы», «Гісторыя беларускае літаратуры», артыкулы, арыгінальныя слоўнікі, лісты, вершы... Ці ж мог Гарэцкі не пісаць вершаў? Ці ж мог не аддаць даніну першай па тым часе, самай масавай музе? Чаго не пісаў Гарэцкі!

Зусім нядаўна Алесь Бяляцкі знайшоў у старой перыедыцы гэтыя паэтычныя спробы аўтара «Камароўскае кронікі»: то так блізкія да Купалавых, як верш «ГІолацак» з чытанкі «Родны край» /Вільня, 1921. С. 145/:

Даўны час мінуўся. Славу замяло.

Веча занямела. Як і не было...

Полацак вялікі — змогся. Супачыў.

Волі крывічанскай — быццам i ня сьніў.

Слава пахавана. Курганы маўчаць.

Палата з Дзьвіною грозна не бурляць.

Ціха яны плачуць: гэй, мінуўся час,—

У цяжкой няволі Полацак пагас...

то ўжо больш «свае», вершы-нататкі пад агульнаю назвай «Бітае шкло» /«Вольная Беларусь», №2 за 1918 год/.

ДЗЯДЗЬКА МІХАЛКА

Дзядзька Міхалка дзелае бочкі,

Вялікія бочкі на продаж.

З раньня да ночкі — бочкі ды бочкі...

АЎДОЛЯ MIXAСІXA

Міхась гарэлку дужа піў,

А п'яны жонку моцна біў.

Цярпела ўсе, ўсягды маўчала

Аўдоля, жонка Міхася.

Як лепі жыць i ні бажала,—

Як шчэпка, высахла уся.

Ф. ЧАРНЫШЭВІЧУ

Мне мілы гукі роднай мовы

I гул зялёнае дубровы.

Мне любы шэпты каласоў,

Дзяціны сокат хітрых соў.

I песьню жаўранка у полі

Хадзіў я слухаць шмат разоў,

Я быў там сынам Беларусі

I бацькам чыстых абразоў.

Прадугледжаная недасканаласць, крыху нават гарэзлівасць гэтых шклінак /усяго ix 8/ — самы сапраўдны Гарэцкі. Толькі як перадаць гэта ў дэфініцыі? Паэт — не паэт, але вершы пісаў. Па-за арэолам. Дзе-небудзь у акопе імперыялістычнай вайны, ці ў доўгіх чыгуначных пераездах, ці ў адным з класаў Віленскай беларускай гімназіі, пакуль не сабраліся вучні. Ці кал i разышліся. Ці дома, у Камароўцы-Малой Багацькаўцы. «I быў там сынам Беларусі i бацькам чыстых абразоў» — чым не дэфініцыя, не «стэрэатып»?..

Збор твораў Максіма Гарэцкага — чатыры вельмі зграбныя, белыя з золатам, кнігі — чарговая ілюзія разгадкі ягонае таямніцы, прастарнейшы, але арэол, вальнейшы, але канон. Вынік паўмеры — паўзбор, паў-Гарэцкі. Гэтак, палавінячы кожны наступны крэк, ніколі не дойдзеш да цэлага, да адпаведнага яму разумення яго.

Трэба, вядома, аддаць належнае тым, хто падрыхтаваў 4-томнік, хто адшукаў, адкрыў ягоныя забытыя творы, рэканструяваў аповесць «Меланхолія», апрацаваў дзеля першае публікацыі «Камароўскую кроніку», склаў даволі шырокія каментары. Г.М. i Г.І.Гарэцкія, Алесь Адамовіч, Міхась Мушынскі... Не можа быць ніякага сумлеву ў шчырым імкненні рэдкалегіі як найпаўней прадставіць творчасць М.Гарэцкага ў межах выдзеленага друкарскага аб'ёму. У межах...

Пісьменнік Максім Гарэцкі не быў пісьмсннікам, так бы мовіць, у чыстым выглядзе. У поўным сэнсе прызабытага слова ен быў, між іншым, адраджэнцам, песняром маладой беларускай інтэлігенцыі, як называлі яго сучаснікі, адным з тых, хто ўзяўся згарманізаваць беларускую гісторыю, мову, стварыць нацыянальную культуру, будучыню, хто, не асабліва дбаючы пра сябе, рабіў усю падрыхтоўчую работу дзеля наступных літаратараў, гісторыкаў, фалькларыстаў, мовазнаўцаў, філосафаў, сам будучы i першым i другім i трэцім... Гуманітарыем заставаўся Гарэцкі як у грамадскай працы, так i ў прозе сваёй, i ў драматурга, i ў публіцыстыцы. Гэтаксама, згадаем, імпэтна браліся за кожную работу многія нашаніўцы, у тым ліку асабліва блізкі Гарэдкаму паводле амплуа адраджэнца-гуманітарыя Вацлаў Ластоўскі. Будучыня падорыць нашым даследчыкам i гэтую ўдзячную тэму паралеляў: проза Гарэцкага i проза Власта, «Гісторыя беларускае літаратуры» Гарэцкага i «Гісторыя беларускай /крыўскай/ кнігі» Ластоўскага, руска-беларускія слоўнікі, публіцыстыка, крытыка, паэтычныя спробы Гарэцкага i Ластоўскага... Шмат агульнага i ў жыццёвых шляхах адраджэнцаў. Прыкладам інтэлігентнасці i «эўрапэйскасьці» для нашаніўцаў быў Іван Луцкевіч. Пазней Гарэцкі згадваў эпізод уласнага жыцця, калі ляжаў у віленскім. шпіталі з аскялёпкам нямецкае гранаты ў назе: «Не блізкі свет i мокрае надвор'е, а Иван Луцкевіч даведаўся мяне пры першай магчымасці, прынёс вінаграду, разгаманіў мяне, дыхнуў свежай струёй неўміручага жыцця». Таксама тэма. Адргджэнне — «поле» Гарэцкага, дзе ён — плён i стваральнік, дзе ён неадлучны.

Другое «поле», дзе ён — цэнтр i абсяг — Гарэцкія, унікальная з'ява, таленавіты беларускі сялянскі род. Песні матулі Аўфрасіні Гарэцкай, запісаныя сынам, лісты i дзённікі сястры Ганначкі, братоў Парфіра i Гурыка, творы жонкі Леанілы, лісты з фронту сына Леаніда... Цэлы мацярык нацыянальнай, сусветнай культуры ўсплывае з каламутных водаў часу. Захаваць бы ягоную цэльнасць...

«Здаецца, такія ж сяляне i такія ж у ix «культурныя магчымасці», як i ў іншых...» — заўважае А.Адамовіч.

Уступны да Збору твораў артыкул А.Адамовіча неаб'ектывізаваны. Перад намі ўсе ж Адамовіч, а не Гарэцкі. Але ж Гарэцкі — у творах. Аналізуючы ix, крытык увесь час «прымервае» творчасць Гарэцкага да ўласных творчых прынцыпаў. Было б горш, калі б ен адно канструяваў стэрэатып Гарэцкага. Добра, што ў высновах сваіх Адамовіч ідзе не ад гатовае канцэпцыі, але ад твораў, пакідаючы Гарэцкаму поўнае права пісаць так, як той лічыў патрэбным. Праўда, гэткі падыход не без выключэння. Аднойчы крытык усе ж адмовіў класіку ў праве шукаць самарэалізацыі па-за межамі таго «арэалу», які адвеў яму сам.

«Усеагульнае, усей літаратуры, імкненне да сваей аповссці, да нацыянальнага рамана падштурхнула М.Гарэцкага i да напісання ў 1918-1919 гг. аповесці «Дзве душы», дзе ен пайшоў, здаецца, нават супраць уласнага таленту i набытку: піша сюжэтна-рамантычную гісторыю, адрываючыся ад таго, без чаго пазней /ды i раней/ i кроку не ступаў — ад жывой рэальнасці i праўды, як у вялікім, так i дробным.

Ці не прасцей было спаслацца на абмежаваны друкарскі аб'ем? Хоць i не лепшы спосаб, але ж бязгрэшны. Куды больш бязгрэшны, чым шукаць гэтаму аб'ему «ідэйнае тлумачэнне», вінаваціць Гарэцкага ў «адрыве ад праўды», а значыць — у хлусні. Кожнаму знаемаму з віленскім выданнем аповесці 1920 года не выпадае прызнаць вырок А.Адамовіча справядлівым. Мастацкая праўда вобраза /вымысел/ у той ці іншай ступені есць ва ўсіх творах Гарэцкага-празаіка, а дакументальная праўда факта /нават факты біяграфіі аўтара/ — есць i ў «Дзвюх душах». Ці ж не сведчаннем жывой рэальнасці i праўдзівасці твора з'яўляецца публічны суд над галоўным героем аповесці прапаршчыкам Абдзіраловічам, які ў сярэдзіне 20-х гадоў ладзіла ў Вільні беларуская навучэнская моладзь? Псеўданімам «Абдзіраловіч» падпісаў сваю галоўную працу арыгінальны тагачасны эстэтык, паэт, кааператар Ігнат Канчэўскі. Ці ж гэта не своеасаблівае сведчанне тыповасці Абдзіраловіча?

Праўда «Дзвюх душ» — у бескампрамісннм выкрыцці прыстасаванцаў, якія кампраметавалі сваім удзелам ідэю сацыяльнага i нацыянальнага вызвалення народа. Менавіта з такімі жорсткімі ў сваей недалекасці i амаральнасці людзьмі сутыкаецца Іра Саковічанка, яшчэ зусім юная, толькі абуджаная, для якой па-над усім — Справядлівасць i Народ. У словах яе — вялікае расчараванне i вялікая надзея, рашучы намер процістаяць хлусам.

«— Праўда, мне i з тым i з тым матывам /Інтэрнацыянала.— С.Д./ аднолькава ўяўляецца тое трагічнае i нялепае для нас, адраджоных беларусаў, што чужыя для нас людзі, не заўважаючы на сабе яшчэ не скінутай імі сваей нацыянальнай прапітанасці, прыйшлі да нас з інтэрнацыяналам толькі на вуснах, з яго толькі фікцыяй у сваіх мазгох, i з фанатычнай безміласэрнасцю ўзяліся рабіць з беларускай нацыі толькі гной на градкі для ўзрошчывання сваей фікцыі інтэрнацыянала. О, будзь яны прокляты! — узварушоным голасам, з горам крыкнула яна.— Яны хочуць зрабіць адзнакі сваей нацыянальнасці інтзрнацыяналам для нас,— дык дзякуй за ласку... Можа, патрапім увайсці ў інтэрнацыянал як роўныя з усімі, без гэтай дадатковай формы развіцця!»

Думка гэтая, безумоўна, належыць самому аўтару, Максіму Гарэцкаму. Яна сугучная тагачаснаму выказванню У.І.Леніна:

«Пры такіх умовах зусім натуральна, што «свабода выхаду з саюза», якой мы апраўдваем сябе, акажацца пустою паперкай, няздатнай абараніць расійскіх іншародцаў ад нашэсця таго ісцінна рускага чалавека, велікароса-шавініста, а па сутнасці, падлюгі i гвалтаўніка, якім з'яўляецца тыповы рускі бюракрат. Няма сумлеву, што мізэрны працэнт савецкіх i саветызаваных рабочых будзе патанаць у гэтым моры шавіністычнай велікарускай набрыдзі, як муха ў малацэ» /ПСС. Т. 45. С. 357/.

Хіба гэта — не жывая, драматичная рэальнасць, актуальная i сёння, калі адкрыта загаварылі пра прыстасаванцаў усіх часоў i гатункаў, для якіх — абы ціха i цёмна? Можа, на пару гадкоў паспяшаўся з выхадам 4-томнік i вось ужо трохі спазніўся...

Што тычыцца сюжэтнаеці «Дзвюх душ», дык не менш сюжэтнае апавяданне «Рускі», i многія іншыя творы, якія атрымалі станоўчую ацэнку А.Адамовіча. «Рамантызм» аповесці можна ўбачыць, бадай, толькі ў падмене дзяцей i наступным выкрыцці гэтай падмены. Але i гэтая сітуацыя магла быць перанесеная аўтарам з «жывое рэальнасці». Галоўнае тое, што нетыповасць яе кампенсуецца рэалістычнай манерай пісьма. У цэлым жа «Дзве душы» па-свойму арганічна ўпісваюцца ў тэзіс каментатараў 4-томніка, паводле якога вяршыняй творчасці Гарэцкага i ўсей ягонай творчасцю ёсць «Камароўская кроніка».

«Камароўская кроніка» — пры самым агульным, абцякальным вызначэнні — гэта паўнакроўны нацыянальны эпас, які лучыць у сабе аднайменны твор, апавяданні, драматычныя абразкі, аповесці — бадай усе, што напісаў М.Гарэцкі, а яшчэ шырэй — Гарэцкія. «Лінгвістычная захопленасць» /М.Стральцоў/ вылучыла беларускую мову Гарэцкага спаміж рэгіянальных моўных прывязанасцяў іншых аўтараў. Апірышча на нацыянальнай гісторыка-дакументальнай аснове, факльклоры, вопыце сваёй i іншых літаратур адрознівае яго ад сучаснікаў, якія абапіраліся пераважна на два апошнія падмуркі. Нарэшце, інтэлектуалізм. Усё гэта, між іншым, зрабіла «Камароўскую кроніку» новым ці нават вечна новым словам у літаратуры. «...настолькі лёгка сягае праз гісторыка-літаратурную дыстанцыю яна, гэтая проза, i пацвярджаючы сённяшнія нашы пошукі i задзірыста падбіваючы на новыя» /М.Стральцоў/. Ці ж гэта не вызначэнне ўсяго, што ёсць лепшага, вечнага, вечна дзіўнага i плённага ў літаратуры? Вечна неразгаданага, «няпэўнага», нестэрэатыпнага...

«Камароўская кроніка» ўключае ў сябе ці не ўсе магчымыя жанры, сюжэты, характары, настроі, якія ўрэшце i губляюцца ў вялікім целе твора, страчваюць сваю пэўную акрэсленасць, ператвараючыся ў адбітае на паперы жыццё. Гэтак Гарэцкі пазбягае тае абмежаванасці, пра якую ягоны сучаснік Акутагава пісаў: «Талент таксама абмежаваны рамкамі. Адчуванне гэтых рамак навявае лёгкі смутак».

Рэч у тым, што ў падборы i падачы матэрыялу «няпэўны» Гарэцкі кіраваўся не трафарэткай уласнага светабачання i не рэжымам творчага падыходу, а толькі выключным i спакойным адчуваннем меры. Ва ўсім. Меры эстэтычнай, маральнай, інтэлектуальнай, нацыянальнай, сацыяльнай... Меры важнасці i абавязковасці ўласнага занятку. Іронія i самаіронія Гарэцкага — як лязо, па якім аўтар ідзе, балансуючы між умоўнасцю літаратурнай гульні i драматызмам самога жыцця, між вытанчаным i пачварным, між дазволеным i недазволеным... Нездарма да сёння Гарэцкі — востры i... можа, самы неартадаксальны з рэалістаў. Мераю ён дасягае пэўнага ідэальнага стану, калі ўсё ёсць i ўсяго няма. Як неба. Які ў неба стэрэатып? Ёсць мастакі, што пішуць толькі лес ці толькі мора, а такіх, каб толькі неба — не сустракаў. Бо неба ёсць, i яго няма. I яно ёсць. Нішто ў ім не канчатковае, нішто не завершанае, усё мае працяг. Аж да бясконцасці. Бясконцасць жа не змяшчаецца ў завершаных тэрыторыях вобразу, жанру, метаду. Бясконцасць вымагае фактычнага матэрыялу, дакумента, дакументалізму. Бо мастацкая праўда — праўда вобразаў — ёсць штучны заменнік духу твора. Яна, як дух, «нерассудочная» /В.Брусаў/. A праўда факта — гэта заўсёды толькі цела твора, яна зусім не прэтэндуе на тое, каб падмяніць дух. Між тым пры згаданым выключным адчуванні меры факты маюць уласцівасць «самазагарацца» /А.Адамовіч/. Магчыма, гэта i есць «звышлітаратура», жывы арганізм з рэальнага цела i рэальнага духу, з мовы i жыцця. Тады й найлепшы арэол для Гарэцкага — рэальнае, дакументальнае неба.

Але гэткім чынам мы рызыкуем зноў жа «сфармуляваць» Гарэцкага, завяршыць яго ў ілюзорным стэрэатыпе. Таму заўважым: Гарэцкі не заўсёды такі, як пададзена вышэй. Ён пераважна такі. Нельга таксама прызнаць абсалютнасць сфармуляванага падыходу. Відаць, не вычарпаны яшчэ ўсе магчымасці вобразнага, сюжэтнага, жанравага пісьма. Варта толькі мець на ўвазе канцовасць, вычарпальнасць яго. Тым часам як магістраль Гарэцкага — бясконцая. З іншага боку, праца аўтара тут не дае тых гарантыяў, якія дае завершаная форма.

Не жадаючы аформіцца ў стэрэатып, што было б парушэннем меры, Гарэцкі асцерагаецца ўсялякай літаратурнай акрэсленасці, фармальнае дасканаласці.

«Бываюць творы: усе лініі ў ix строгай правільнасці,— піша ён,— яны прыгожы, а нас не цягнуць.

I другія творы: нейкі недахват у ix невялікі, але гэты недахват такi любы i прыгожы, што магнэсам цягне».

М.Мушынскі піша пра асцярожнасць Гарэцкага-крытыка ў абыходжанні з эстэтычнымі, мастацкімі катэгорыямі, з паняццямі сацыяльна-класавай ацэнкі.

Праўда, асцярожнасць гэтая — безаглядная, як асцярожнасць першапраходца, сама задача якога — рызыка.

Безагляднай асцярожнасцю, або, як сказаў мысляр, «пленным ухіленнем», можна характарызаваць i дачыненні Гарэцкага з сусветнай літаратурнай традыцыяй. Аўтар «Камароўскае кронікі» ўсе рабіў упершыню. Перад ім ляжалі дзесяткі шляхоў, адэкватных ягонаму паходжанню, абкатаных іншымі літаратурамі. А ен па ix не пайшоў. Як заўважае М.Кенька, «у Гарэцкага не было перыяду вучнеўства, не было твораў пераймальных». Таму, калі іншым нашым пісьменнікам мы знаходзім устойлівыя кананічныя паралелі ў сусветнай літаратуры, дык «няпэўнага» Гарэцкага, здаецца, можна параўнаць з кожным старым i новым пісьменнікам свету. Вось жа параўноўваюць яго з Дастаеўскім i Рэмаркам, з Талстым i Андрэевым... Напэўна, Гарэцкі ўлічваў прачытанае, але простага наследавання пазбягаў. «Вось прыклад смелага, невучнёўскага абыходжання з жанрам,— піша М.Стральцоў,— які жыве не толькі на ўзроўні падзеі ці героя, але i як бы з аглядкай, з пасміханнем на літаратурную традыцыю, на сюжэт то авантурны, то куртуазны /памятаеце дачушку Юзю?/, на ідылічную сямейную хроніку з добрымі «бацюшкамі» i «матушкамі», а наогул жа вы адчуваеце, што аўтару ў мастацкай свабодзе ягонай карціць пагарэзіць дзенідзе то з маскай якога-небудзь Тома Джонса-знайдыша, то беднага Вапрэ, які, як вядома, у айчызне сваёй быў цырульйікам, пасля ў Прусіі салдатам i г.д. А эпіграфы, эпіграфы літаральна ледзь не да кожнага малога раздзельчыка! Чаго тут толькі няма! Ад Гарацыя да партыйнага дакумента, ад Купалы, Коласа, Багдановіча да нейкага адному богу вядомага доктара Рубінштэйна...» Наколькі трэба не шанаваць канон, каб напісаць такое: «Гарадскі брат яго быў у манішцы, такі чысценькі, да А.В.Кальцова з твару падобны»! Але ж які вычарпальны партрэт больш чым эпізадычнага героя «Камароўскае кронікі»!

Формы твораў Гарэцкага мееш літаратурныя, а пераважна будзёшшя, бытавыя — дзённікі, лісты, аўтэнтычкыя расповеды людзей. Звычайны жыццевы факт, не сказаны літаратурным канонам i диктатам аўтара, набывае рысы прыпавесці, «самазагараецца».

«Прывезлі яго, паміраў у дварэ. Казаў: «Як чорная хмара найшла — i забіла мяне... Раней я еў горш i ў горшай адзежы хадзіў, а цяпер усе лепшае i паміраю»... I калі ўцяшалі яш, казаў: «Не ўцяшайце, ведаю, што памру»...

Вось чаму здаецца правамерным параўнанне «Камароўскае кронікі» з Баркулабаўскім летапісам або з Бібліяй. Вось чаму ва ўсёй сусветнай літаратуры мы знаходзім не толькі мноства папярэднікаў Гарэцкага, але i мноства ягоных патэнцыяльных наступнікаў, якіх Гарэцкі «ўгадаў сваімі творамі» /А.Адамовіч/. Можна прыгадаць тут творы Мележа, Караткевіча, Стральцова, Быкава, Разанава, Арлова... а можна — літаратуру плыкі свядомасці, драму абсурду ці новы раман. ГІамылкі не будзе. Надта ж «няпэўны» Гарэцкі. Яны, наступнікі, прыйшлі, пакуль ён адсутнічаў, пакуль адлежваўся ў тым капітале «добра забытага старога», які па волі, ашукваючы сябе, або міжволі ствараюць людзі, каб невычэрпны быў запас новага, новае цікавасці да жыцця.

З Гарэцкім атрымалася па волі. Аўтар «Камароўскае кронікі» рздка здраджваў уласнаму пачуццю меры. I такія рэдкія, фрагментарныя збоі прыкметна вытыркаюцца сёння з астатняй, вельмі, як высвятляецца, тонкай, нават капрызлівай творчай плыні. А.Адамовіч знаходзіць аб'ектыўную прычыну такіх збояў у адным з лістоў Гарэцкага: «Канчаю апрацоўваць «Камунараў». Цяжка мне ix пісаць для друку, усё баюся, каб не зрабіць якой памылкі ў асвятленні». Гэта ў снежні 1931 года. Мусіць, Гарэцкі сапраўды быў вымушаны пісаць насупор сабе. У інтарэсах стэрэатыпу, які да сёння атаясамліваецца ў нас з друкам. Стэрэатыпы змяняюцца, але матэрыяльным выражэннем ix па-ранейшаму застаецца не крытыка на вас, а вашыя ўласныя публікацыі. Вось прыклад.

У «Зборы твораў» Гарэцкага — 100 з лішнім купюраў, сарамліва замоўчаных у каментарах. У гэтым сэнсе выданне таксама абсалютны рэкардсмен у сваёй «вазе», сярод збораў твораў. Заўважым, праўда, што ў параўнанні з папярэднім 2-томнікам Гарэцкага /1973 год/ купюраў паменела. Напрыклад, у «Меланхоліі» замест 15-ці стала 4, i неабыякавы чытач шляхам параўнання можа вызначыць сэнс астатніх «/.../».

Між тым наяўныя купюры робяць шкоду не толькі ідэі, але i зместу твора.

«19 траўня. Па загаду начальніка гарнізона нас узбудзілі, узброілі стрэльбамі i скіравалі ў вартавы аддзел на бераг рэчкі. /.../ Усе часці дывізіі былі на сваіх месцах i чакалі сігналу, але, на вялікае шчасце, ноч прайшла спакойна. Удзень не займаліся, a спалі. I так горад у стане аблогі прабыў каля тыдня».

Узнікае пытанне: чыёй аблогі? Купюра сцерла сэнсавую дамінанту гэтага запісу ў «Пракопавым дзённіку» /Т. 4. С. 170/, дакументальны факт. I цяпер запіс выглядае пустым, непатрэбным.

Калі ж сабраць усе купюры 4-томніка ў адно цэлае — гэта таксама будзе Гарэцкі, намі ж точаны бумеранг, які не сёння, дык праз гады, калі мы, можа, i адыдзем ужо, балюча ўрэжацца ў нашыя спіны, як своеасаблівы прыпамін нашчадкаў.

Столькі сказана ва ўступе, у каментарах ухвальнага пра «Камароўскую кроніку», a ў самім творы кал я сямідзесяці /!/ скарачэнняў. Мусіць жа, тыя, хто рэдагаваў выданне, умеюць прааналізаваць «слізкія» мясціны, даць характарыстыку «памылкам». Памылкі класіка — вялікая навука. Дык навошта шрацінамі забароны секчы ягоныя творы, нішчыць уласны навуковы аўтарытэт?

А вось выпадак не зусім далікатнага абыходжання з мовай Гарэцкага — рэдакцыйная расшыфроўка скарочаных аўтарам словаў: «увах/одзячыя/ i вых/одзячыя/ паперы» /Т. 4. С. 164/. Лёгка заўважыць, як Максім Гарэцкі пазбягае механічнага пераносу рускага слова ў беларускую мову. Ён піша: «прыймовы пакой», а не «прыемная», «нараджэнец», а не «нованароджаны», «абавязкі па займанай пасадзе», а не па «займаемай», як цяпер пішуць у газетах. Трэба думаць, што i згаданыя вышэй паперы М.Гарэцкі называў «уваходнымі» i «выходнымі», даючы тым самым добры прыклад тонкага адчування беларускага слова.

Цяжка зразумець, чаму паўсюль у Зборы твораў — «Камароўская хроніка», калі ў арыгінале, як сцвярджае А.Адамовіч,— «кроніка». Думаецца, што «кроніка» для Гарэцкага — прынцыповае напісанне. Магчыма, ен хацеў бачыць свой твор наступным у шэрагу старых беларускіх «кройнік» — Стрыйкоўскага, Бельскага, Літоўскай i Жамойцкай...

Не зразумела таксама, чаму ў каментарах Маркс i Энгельс цытуюцца па-руску, а Скарына ўпарта называецца Георгіем /Т. 2. С. 381, 385/.

Пэўнае купюраванне зрсблена i ў біяграфіі Максіма Гарэцкага. Анідзе ў 4-х тамах не сказана, што аўтар «Камароўскае кронікі» ў 30-я гады быў незаконна рэпрэсаваны i павольна, але няўхільна сцёрты з твару зямлі. Як сцвярджае ўступны артыкул, «жыцце» i «гісторыя» /што з ix спытаеш!/ кідаюць Гарэцкага ў палове 30-га года за межы Беларусі. У расійскай глыбінцы прызнаны беларускі гуманітар, класік беларускас літаратуры будуе нейкую лазню, працуе чарцйжнікам на нейкай фабрыцы, настаўнічае. Быццам такая «перакваліфікацыя» для пісьменніка i вучонага — не нонсэнс.

Паводле ўспамінаў Г.М.Гарэцкай: «У ноч на 4 лістапада 1937 года каля гакка дома нашага развіталіся мы з бацькам казаўсёды». Наступны па часе запіс у «Летапісу жыцця i творчасці»: «1939. Сакавік, 20. М.Гарэцкі пзмер у Комі АССР».

Амаль 9 гадоў Максім Гарзцкі правеў у вымушанай высылцы. З ix год i сто дзбн быў шаны ў адным кірунку, з адной канцоваю мзтай — смерць. «Бо так распарадзіўся лес»,— каментуе А.Адамовіч недавершанасць «Камароўскае кронікі». Ці ж гэта — не ўчарашнія словы, не ўнармаванае блюзнерства застойных часоў?.. Але на кнізе — 1986 год. Апошні том Збору твораў выйшаў разам з цзлай кагортай раманаў рускай літаратуры — узноўленых i новых,— якія адкрыта называюць не жыцце, не гісторыю, не лес, а тых прыстасаванцаў з «Дзвюх душ», якія гіератварыліся ў раўніцеляў культу асобы. Можа, мы даравалі ім? Не. Мы проста яшчэ трохі пабойваемся ix. I нават Гарэцкага, гонар свой у свеце i самую сутнасць сваю, нясём на іхні ахвярнік. Чые ж мы нашчадкі? Ашалелых канкістадораў? Ці тых, неміласэрных, якія нас — у гной, у Сібір, у Комі АССР? Ці ўсе ж...

6 лютага 1993 года яму, Максіму Гарэцкаму, споўніцца 100 гадоў. Трэба да гэтага часу выдаць i пракаментаваць усе, што не ўвайшло ў 4~томнік i ў кнігу «Максім Гарэцкі; Успаміны, артыкулы, дакументы» /Мн., 1984/, якая, па-сўтнасці, з'яўляецца пятым томам «Збору твораў». Мусіць, цяпер для такога выдання асаблівых перашкодаў ужо няма.

1987

ТЛУМАЧЭННЕ САРТРА

Мае сапраўднае пяро будзе апісваць сапраўднымі словам! сапраўдныя рэчы, сам чорт не перашкодзіць тады i мне стаць сапраўдным.

Жан-Поль Сартр

З асаблівым смакам тутэйшы чалавек прамаўляе: мы адсталі ад Захаду на 20 /на 50, на 100/ гадоў. Ці — назаўсёды. Гэта смак міфатворчасці. Захад уяўлиецца таемным у сваёй дасканаласці ідэалам.

Дасведчаны практык вымаўляе такія словы з філасофскім смуткам у голасе.

Ca смакам вымаўляюдда прозвішчы: Пруст, Камю, Сартр,.. Утвараюцца міфы. Як мне здаецца, з асаблівым смакам i заўсёды иеяк грубавата вымаўляецца прозвішча Сар-ртр-р, найбольш лёгка ўтвараецца менавіта гэты міф. Ці не таму лёгка, што пры знаёмстве з тэкстамі рэальнага Сартра ён аказваецца найбольш адпаведным міфалагічнаму ўяўленню пра недасяжны ідэал, пра поспех /«адрыў»/ заходняе літаратуры, мыслярства, эстэтыкі? Ен не расчароўвае. Сартр з Францыі не руйнуе міф Сартра тут, а, наадварот, пераводэіць яго ў шіоскасць рэалістычных уяўленняў.

Асаблівы смак пры гэтым непазбежнага саступае месца філасофскаму смутку...

Пра Сартра кажуць, што ён інтэлектуальна-элітаршл, I кажуць тое альбо з бляскам уваччу, альбо з робленаю абыякавасцю. Я разумею, чаму. Па-першае, тут, у нас, ён ніколі не быў папросту, a быў заўсёды з індэксам: ці то «забаронены», ці то «дазволены», i быў дастугіны толькі выбраным. У Францыі ягоныя кнігі разыходзіліся стотысячнымі накладамі, i ніхто яго там не называў элітарным... Па-другое, ягоную прозу найчасцей разглядалі як філасофскі трактат, а такі падыход, як вядома, нават дзіцячую казку дазваляе зрабіць прадметам інтэлектуальных распрацовак i манаграфій. Што ўжо казаць пра Сартра! Яго называлі буржуазным ідэалістам, а ён пісаў: «Я перакананы матэрыяліст»; яго таўравалі «касмапалітызмам», а ён браў удзел у патрыятычным Руху Супраціву; пра яго казалі: фрэйда-марксіст, экстрэміст, эпатажнік... Да Сартра «прыліпала» ўсё. Бо ці не сам Сартр кожнай сваёй фразай дае падставы для тлумачэнняў: накідвайцеся на мяне! Адныя з вас дакажуць, што я белы, другія — што чорны. Асабліва калі вы ўзброеныя лакмусам якой-небудзь ідэалогіі ці дакладным крытычным інструментарыем. A калі не? Калі адзінае, што ў вас есць — гэта прага спазнаць мяне? Тады вам давядзецца доўга блукаць у пошуках, ажно прыблукаеце вы ўсё ж — да сябе. I здзіўлена выгукнеце пры спатканні: гэта — я?.. Але. Гэта — я.

Пра Сартра створаны манаграфіі, якія больш падобныя да партрэтаў сваіх аўтараў, да практыкаванняў у логіцы, эрудыцыі i насычанай сэнсам фразеалогіі. Адзін выраз «Сартр — экзістэнцыяліст» дазваляе даследчыку выліць на паперу ўвесь запас сваіх ведаў i пачуццяў. I ўсё адно гэта будзе толькі подступ да Сартра. Бліжэйшае знаёмства — атаясаміць сябе з ім, улезці ў ягоную скуру — бадай, немагчымае. Што да экзістэнцыялізму, дык гэта не больш канкрэтна, чым «хеатонтымаруменас» ці «ідыясінкразія», пра якія Сартр піша, згадваючы сваё дзяцінства: «Сэнс гэтых непахісных i цьмяных словаў мне давялося зведаць толькі гадоў праз дзесяць-пятнаццаць, але яны да сення захавалі для мяне сваю непразрыстасць. гэта перагной мае памяці». Зрэшты, піша ён i пра «экзістэнцыялізм»: «Слова набыло такі шырокі i прасцяжны сэнс, што, па сутнасці, ужо зусім нічога не азначае».

Пра Сартра кажуць, што ен адвучвае верыць у Бога i прывучвае верыць у чалавека. Гэта праўда. Чытаючы, мы заўседы прымерваемся да літаратурных герояў, суадносім сябе з імі, каб зразумець ix. Але прымеркі i параўнанні пры гэтым застаюцца ў памяці, літаратурныя праекты прасочваюцца ў падсвядомасць, запаўняюць наша чалавечае «я». I вось мы ўжо любім i ненавідзім любоўю i нянавісцю кніжных герояў, апраўдваем сябе іхнімі апраўданнямі i іхнім розумам выбіраем свой жыццевы шлях.

Кал i чытаеш Сартра, прымерваешся толькі да самога сябе. Гэта зусім няпроста. Трэба мець што з чым параўноўваць. Адкінуць убок кніжную матывацыю сваіх рэальных учынкаў, кніжнае ўяўленне пра сябе, усялякія ідэйныя перакананні,— i паглядзець, што застанецца. Менавіта перапоўніўшыся кніжным досведам, Сартр адрынуў яго i стаў пісаць пра рэальнасць, Гэта, бадай, як прасвятленне: я існую. Ведаючы, хто я, я ведаю свае магчымасці, свае месца ў жыцці i чаго мне трэба. Я — творца. Кнігі існуюць для чытання, яны не сцэнарыі, мы не артысты, бо жыцце — не тэатр. A калі гэта так, трэба замест прысвоенага жыць сваім, трэба пазбавіцца містычнага туману невытлумачальнага ірацыяналізму. Я не таму добры, што гэтак загадалі размытыя, неакрэсленыя ў сваёй велічы аўтарытэты, а таму, што на крык «дабро» рэха ніколі не адкажа: «зло». Зло замінае мне здзейсніць мой жыццёвы шлях, быць творцам. Зло разбуральнае. I таму я выбіраю дабро. Я сам называю яго каштоўнасцю, сэнсам свайго жыцця. Гэта зыходны пункт. I мне больш не патрэбны нi Бог, ні цар i нi герой, ні ідэалогія, нi маральныя кодэксы рознага гатунку Я заклаў стваральны лагічны код —дабро, i цяпер мне дастаткова кіравацца ў кожным разе законамі рацыянальнае логікі: аптымальны выбар заўсёды будзе маральны.

Кожны сам творыць сэнс уласнага жыцця, але творачы яго, ён творыць сэнс жыцця ўсіхняга,— кажа Сартр,— бо жыццё — адно. Жыццё кожнага — адно на ўсіх. А таму чым больш вольны будзе выбар /г.зн. чым больш рацыянальны i лагічны /, тым больш ён будзе маральны, бо тым большаю /непадзельнаю/ будзе адказнасць чадавека за сваё — адно на ўсіх — жыццё.

Я, вядома, магу быць i злы. Толькі для гэтага мне трэба ведаць, што ўсё пастаўлена з ног на галаву, што мае зло дасць добрыя вынікі — нечто / адабранай у мяне/ вол дао, нечаю /адабраеай у мяне/ адказнасцго.

Пры падзеле адказнасці непазбежнае ўзнікненне міфаў, блытаніна прычынна-выніковых сувязяў, тлум.

У рэалістычнай жа свядомасці, у рацыянальна арганізаваным грамадстве, дзе прычынна-выніковыя сувязі адладжаныя i не дзюць збояў у логіцы, стары імператыў: «стаўся да іншых, як хацеў бы, каб ставіліся да цябе» — будзе гучаць не як заклінанне ці заклік да «мудрасці продкаў», а будзе абсалютна раўназначны ісціне: каб быць сытым, трэба пад'есці.

Такім чынам, маральнасць адрозніваецца ад ідэалогіі тым, што яна рацыянальная, мэтазшдная, адпавядае простым законам лоіікі. Ірацыянальныя матывы ўчынкаў у рэалістычнай плоскасці нічога не матывуюць. Ірацыянальныя матывы ўчынкаў проста не існуюць. Бо такія прычыны знаходзяцца ў сферы ідэй, а наступствы — у сферы фізічнага існавання чалавека,— яны нічым не звязаныя паміж сабой. Таму я кажу: фашысты забівалі людзей без прычыны. Без прычыны загінуў Сотнікаў. Забіваць i гінуць у імя чаго б там ні было — ненатуральна. Ісці альбо весці каго на пагібель, кіруючыся эмоцыямі i містычным шалам ідэй у душы,— ненатуральна. Я ахвярую сабою дзеля практычнага выратавання цябе ці яго, гэтага помніка архітэктуры, гэтай канкрэтнай ракі. Мая ахвяра павінна быць апраўданая рацыянальна. А чым апраўдана ахвяра Сотнікава? Каму i чаму ен даў ці выратаваў жыцце сваей смерцю? У імя чысціні ідэі, у імя міфу, у імя пустаты загінуў Сотнікаў. Але ж міфы, якія мы ствараем, увесь час змяняюцца. Адныя прухнуць, другія падымаюцца ў цане. Магчыма, праз 50 гадоў чытач ужо зусім не зможа ацаніць ахвяру Сотнікава...

Дык, можа, прычына есць у Рыбака, у Пабла Іб'еты з апавядання Сартра «Мур»? Можа, іхні ўчынак аптымальны? Так. Але іхняя маральнасць, рацыянальны выбар, мэтазгодны ўчынак сутыкаюцца з ірацыяналізмам фашыстаў, якія распараджаюцца іхнімі лёсамі i жыццямі. I фашысты перамагаюць фізічна.

Рацыянальныя матывы Рыбака i Іб'еты ў абставінах ірацыяналізму набываюць непазбежны ірацыянальны працяг. Яны падманулі ворага, а выйшла — сябе. Як ні дзіўна, але абставінам алагізму, якія стварылі фашысты, цалкам адпавядае алагізм Сотнікава i зусім не адпавядае логіка Рыбака. Трагізм Рыбака — у гэтай неадпаведнасці. Аптымальныя паводзіны ў грамадстве, якое арыентуецца на міфы, прыводзяць да абсурднага выніку.

Сцвярджаць, што маральнасць — ірацыянальная, выгадна толькі дэспату i рабу. Толькі ім выгадна прадставіць Дон Кіхота гэткім чуллівым цюхцяем, які «не ведае жыцця», «кніжак начытаўся», «несур'езны», які амаль што не існуе. Тады i галоўны тэзіс любога праўдаборцы — забіваць i крыўдзіць чалавека ненатуральна! — несур'бзны, ірацыянальны, няісны. /Хоць усе якраз наадварот./ Ствараецца адпаведная грамадская думка, дыферэнцыяцыя: каго можна пак» рыўдзіць i забіць, а каго не. Спачатку гэта залежыць ад якасцяў чалавека, потым — ад якасцяў, якія яму прыпісваюць, нарэшце — толькі ад прыхамаці дэспата. Між тым якраз існаванне кожнага чалавека ёсць падставай i месцам для ўвасаблення рэальнае роўнасці ўсіх. Прыярытэты могуць быць у здольнасцях, правох, але не ў існаванні. Яно — першаснае для ўся» го астатняга. Разумение Дон Кіхота як рэальнага чалавека, прызнанне за ім гэтага абсалютнага права — на існаванне — выключае ўсялякую легендарнасць i містыку з ягоных праўдаборчых памкненняў, якія ў выніку могуць разглядацца ў адной маральнай плоскасці з прынцыпамі нашага сучасніка ці з прынятым учора указам Прэзідыума Вярхоўнага Савета БССР.

Рэалістычная маральнасць у яе агульных зыходных тэзісах не дзеліцца па эпохах, народах i дзяржавах. Няхай гэта будзе антычны свет, ці хрысціянства, ці «практычны розум» Канта — яна адзіная i агульная. Яе працяг — рацыянальная палітыка i рацыянальная літаратура. Проза Сартра — абсалютнае люстэрка, не скрыўленае i не захуканае. Ёсць тое, што ёсць. Індывідуальнасці аўтара ў гэтых творах не больш, чым у Венеры Мілоскай. Сітуацыі змадэляваныя так, каб ix можна было разглядаць з усіх бакоў. Напрыклад, у згаданым ужо «Муры».

Апошняя ноч перад расстрэлам, трое смяротнікаў у адной камеры. Адзін з ix — «я», Пабла, бачу яго /сябе/ з сярэдзіны. Другі — ён, Том, такі самы, як «я», але бачу яго звонку. Трэці — зусім не такі, як «я», хлопчык Хуан. Як выяўляецца ў кожным з нас чаканне смерці, як адбіваецца на нас яе набліжэнне? За гэтым назірае чацвёрты, доктар-бельгіец. Ён не прысуджаны да расстрэлу i прыйшоў сюды з цікаўнасці. Сам Сартр адсутнічае, ен прапануе сваё люстэрка чытачу. І падобнае ў кожным апавяданні. У п'есе «Пекла» сітуацыя змадэляваная ўвогуле бездакорна, яна да ўсяго яшчэ й завершаная, замкненая. Тры чалавекі, што ненавідзяць адзін аднаго, сядзяць разам у адным пакоі. Нішто не трымае ix тут, разам. Нішто, акрамя ўзаемнае нянавісці. Ніякіх абавязкаў аднаго перад адным, і дзверы — калі ласка — адчыненыя... Толькі нянавісць. Навечна. Гэта i ёсць Пекла.

Я думаю: ці не самае болынае й запаветнае, чаго прагне знайсці чытач у літаратурным творы,— гэта свой уласны дзённік, якога сам ён з тых ці іншых прычынаў не вёў, i ў якім бы зусім адкрыта, інтымна, без намёкаў ды ўмоўнасцяў было сказана пра каханне i смерць, уцехі i страх, пра патаемныя мроі, так знаёмыя яму, чытачу, не па кнігах? I Сартр, бадай, стварыў такі універсальны дзённік. Магчыма, таму фрагменты, дзе ен кажа пра забойства, апісвае труп, вар'яцтва, педэрастыю,— цалкам пазбаўленыя агіды, жаху ці асалоды. Аўтар са сваімі эмоцыямі адсутнічае, i эмацыйна гэтыя фрагменты ўспрымаюцца як, скажам, сцэна ўкладкі асфальту ці апісанне банкаўскіх аперацый. Пісьменнікава справа — пісаць. А справа чытача — даваць ацэнку, абуджаць у сабе эмоцыі, задумвацца над праявамі рэальнага жыцця, дабра, зла, смерці.

Паміраць — паводле міфалагізаванае свядомасці — ненатуральна. I таму проза Сартра здаецца нам далёка не жыццесцвярджальнай. Але я прымаю яе да ведама. Гэтаксама, як прымаю да ведама смерць суседа i непазбежнасць сваей уласнай смерць Я не павінен баяцца смерці, штохвілінна, штодзённа раздзімаючы ў сабе ейную пагрозу. Гэта ірацыянальна. Ірацхлянальны гэты надрыўны шаманскі антураж смерці, гэтае невыноснае выццё пахавальных трубаў, гэтыя муляжныя вянкі з чорнымі стужкамі, гэтыя галашэнні, гэтая паніка ў душы... Колькі наўкола такой «маральнай» наркаманіі, якая затлумляе чалавеку цвярозае бачанне свайго жыццёвага шляху i часам да самае смерці не дае яму ясным вокам ацаніць сябе, свае творчыя магчымасці, знайсці сваё месца... Не. Натуральная смерць — натуральная. Як i натуральныя /прыродныя/ пакуты, скажам, родавыя. Ніколі не блытаць ix з ненатуральнымі, прычыненымі чалавеку чалавекам, ды яшчэ i з нейкімі намерамі — гэта i значыць: ніколі i ні ў чым не апраўдваць апошнія.

Было б глупствам сцвярджаць, што ніхто з нас ніколі не думаў пра ўласную смерць, не ўзненавіджваў раптам усё чалавецтва, не перажываў эратычных спакусаў, не меў псіхічных комплексаў... бадай што не існаваў. Іншая рэч, што нашая літаратура, пазбягаючы ўсяго гэтага i будучы пераважна ідэалістычнай, не рабілася люстэркам жыцця. Пісьменнік i чытач, напрыклад, жывучы ў горадзе, вялі між сабою размову пра вёску, а нават i пра горад — але яшчэ па-вясковаму, зыходзячы не з маральных, а з пачуццёвых арыенціраў, i аніяк не дапускалі гаворкі пра тое, як ім аднолькава няўтульна жывецца, пра свае рэальнае існаванне. Яны адмахваюцца ад уласнага існавання, як ад назольнае мухі. /Можна сказаць i так: яны настойліва пазбягаюць «чужаніцы»-экзістэнцыялізму./ Я ўжо не кажу пра ідэалогію. У французскага пісьменніка, вядома, большы досвед адносна магчымасці трапіць у ідэалагічную пастку, чымся ў нашага, беларускага. Гэта так. Мы гэта давялі верным служэннем тыраніі i застою, яны гэта давялі тым, што мы толькі цяпер адкрываем іхнія кнігі.

Такое ўражанне, што сама плоць прозы Сартра працівіцца беларускай мове. Але працівіцца, мусщь, не плоць i не мова, а стэрэатып «прозы па-беларуску». Беларускаму перакладчыку Сартра цяжэй, чым рускаму ці польскаму. Чаму? Горад непазбежна спараджае экзістэнцыяльнае мысленне. А мысленне — гэта мова. I пакуль беларуская «гарадская» мова афармлялася i афармляецца, яе месца заняла ўжо аформленая «гарадская» руская мова. Што да экзістэнцыяльнага мыслення па-беларуску, дык яно стане магчымае тады, калі горад стане заканадаўцам у нацыянальнай культуры.

Беларуская проза яшчэ добра не ведае межаў чалавечнасці i бесчалавечнасці, калі апісвае жыцце вакол аўтара, у якім гэтыя межы праступаюць дастаткова выразна. Беларуская проза — гэта яшчэ пераважна адаптаванае люстэрка рэальнасці. I перакладчыку даводзіцца шукаць у мове не адэкватную сутнасць, а сутнасць, якая яшчэ не выражана беларускім словам, хоць i знаемая чытачу не па кнігах. Напрыклад, як апісаць псіхалагічны стан хлопчыка, якога спакушае педэраст? Ці — самаадчуванне чалавека, які адчаяўся ў адзіноце, няздатны сцвердзіць сябе ў шматлюдным абыякавым горадзе, дайшоў да рэальнага чалавеканенавісніцтва? Ці хоць бы — усю гаму пачуццяў антысеміта: ад юначае бравады да сталае нянавісці? Усе гэта есць — азірніцеся навокал. Пра ўсе гэта мы часам думаем, знаходзім гэтаму нейкі выраз у сваіх разважаннях. Але чытаем зусім пра іншае, пра «процілеглае», пра адважных разведчыкаў, пра ідылічную сям'ю Журбіных...

Усе названия вышэй праявы рэальнага жыцця — касмапалітычныя. Касмапалітызм — гэта стан спасцігнутае нацыянальнае сутнасці, калі яна ўжо не ўяўляецца містычнай, здольнай весці на барыкады ці ператварыць чалавека ў здрадніка, калі яна — дадзенасць, праз якую дзіця праходзіць стадыі маральнае эвалюцыі, i беларус вырастав ў чалавека. Аніяк нельга адразу ўскочыць на гэтую пляцоўку ўсеагульнае маральнасці. Гэтаксама нельга адразу нарадзіцца, не прайшоўшы праз усе стадыі развіцця ў мацярынскім улонні. Ад любое мэты нас аддзяляе шлях да мэты. I дарма нехта блытае нацыянальнага нігіліста, які стаіць на месцы, а думае, што ўскочыў «да зор», з касмапалітам, які прайшоў свой цярністы i разам плСнны шлях. Вось жа няма ніякага парадоксу, што касмапаліт Сартр піша i гаворыць па-французску, жыве ў Францыі, усведамляе сябе французам i патрыётам Францыі, якога ўсе жыцце хвалюе праблема Эльзаса Латарынгіі. Касмапаліт-патрыёт — гэта патрыёт-рэаліст, а не бязмежна чуллівы i крыўдлівы містык, схільны да шаленства пры выглядзе нацыянальных сымболяў, але не здатны хоць што-небудзь практычна даць сваёй Бацькаўшчыне...

Гэтак міжволі плынь маіх развагаў пра Сартра i ягоныя творы кіруецца ў рэчышча публіцыстыкі. Відаць, такі зыход цалкам заканамерны, i пісьменнік — прыхільнік ангажаванае літаратуры, якая непасрэдна звязаная з рэальным жыццем i мае на мэце ўплываць на яго,— гэты пісьменнік атрымаў тое, чаго хацеў.

Пра Сартра кажуць, што ён — пачвара, ён выцягвае на белы свет увесь бруд з дна чалавечае душы! Але гэтак, бадай, можна сказаць толькі пра выдатнага i патрэбнага пісьменніка.

1989

НОВАЯ КУЛЬТУРНАЯ СІТУАЦЫЯ

Тэзісы наступных кніг

Феномен культуры падобны да феномену хлеба. Гэта феномен нормы.

Але ці гэтага мы хацелі?

Прамаўляючы: кепска было, кепска ёсць i кепска будзе,— мы хацелі больш беларушчыны. Мы цешыліся кожнай збеларушчанай школе i грамадскаму інстытуту, які пераходзіў на беларускую мову.

Гэта была ўся наша нацыянальная мара — беларуская Беларусь.

Цяпер жа найменшая канкрэтызацыя гэтае мары разводзіць нас у розныя бакі.

Прагматычная рэальнасць мае свае законы будавання беларускае Беларусь

Беларуская культура не стане грамадскай з'явай ад таго толькі, што ўсе школы i дзяржаўныя інстытуты будуць пераведзены на беларускую мову.

Рэч не ў тым, што беларуская культура недасканалая ці недапасоўная.

I не ў тым, што народ цураецца свае культуры.

Рэч у тым, што школы i дзяржаўныя інстытуты — гэта толькі спадарожнікі культуры, яс інфраструктура. Феномен жа культуры выяўляецца ў тым, што яна становіцца грамадскай з'явай сама.

Нацыянальная культура — гэта з'ява светапогляду нацыі, якая бярэцца з яго, вяртаецца яму i прысвойваецца ім.

Не прысвойваецца не свая культура альбо тое, што не ёсць культурай. Перш, чым прысвоіць не сваю культуру, народу трэба было б прысвоіць чужы светапогляд.

Тое, што рабілася ў Расеі пасля 1917 года,— было спробай свайго, расейскага тыпу цывілізацыі i культуры.

Спроба беларускай саведкай культуры — арганічная частка тае спробы. Як самакаштоўная з'ява яна разглядацца не можа.

Беларуская савецкая культура не стала для беларускага народа сваей, таму што будавалася на традыцыйным расейскім светапоглядзе.

Пэўныя здабыткі ў галіне сацыяльных медытацый - гэта вяршыня культуры, якая не стала сваей.

Пэўныя эстэтычныя здабыткі проста не даходзілі да народа.

Пра тое, што беларуская культура сення не есць грамадскай з'явай, найперш сведчыць адсутнасць у ей калектыўных жанраў творчасці: кіно, тэатра, тэлевізіі...

Беларуская постсавецкая — «адраджэнская» — культура таксама не прысвойваецца, бо яе ўнутраны знак — мінус — застаўся ранейшы.

Сутнасць культуры — нацыянальны светапогляд – не выяўляецца ані ў лубочна-манерных скоках ды спевах сувенірных ансамбляў, ані ў «крахах» ды «крызісах» мітынгоўцаў, ані ў «аптымістычных трагедыях» імітатараў публіцыстыкі, жывапісу, паэзіі... Калі яна й выяўляецца, дык у някідкай мудрасці незапатрабаваных мысляроў.

Можна шукаць i знаходзіць у спадчыне, нацыянальным характары, у сабе самыя розныя праявы самабытнасці, але з ix толькі сцвярджальныя становяцца культурай — самасцверджаннем нацыі.

Абдзіраловіч меў рацыю.

Невуцтва, паняволенасць, «сарамяжлівасць» могуць быць адметнымі рысамі чалавека i персанажа, але ніколі яшчэ яны не ставалі адзнакамі самабытнасці нацыі.

Вызначэнне сцвярджальнага ў кожнай сітуацыі жыцця патрабуе іншай, адэкватнай праграмы.

У вогуле можна сказаць: «Ты цемны, сляпы, быццам крот», «цябе залье крывіцкі рух», «падымайся з нізін». Але ўсе гэта — самапрыніжэнне, прароцтва i заклік— аднамернае, як смерць.

Нацыянальнае адраджэнне не стане дамінантай культуры, а культура — грамадскай з'явай, пакуль яно аднамернае, як смерць.

Жыцце тчэцца з тысяч рознакаляровых нітак.

Беларуская культура не сцвердзіла сябе ў свеце, бо не сцвярджала, a адмаўляла.

Няшчасны, бедны, забіты, паняволены, цемны, апатычны, знямоглы народ... У адмаўленні б ал i знаходкі псіхалагізму, выяўлялася віртуознасць стылю, тут спаборнічалі таленты.

Адмовіўшы, беларуская культура дзяжурнай фразай клікала свой адмоўлены народ падняцца. I падымалася само адмаўленне.

Няшчасны, цемны i апатычны сам ніколі гэткім сябе не лічыў. Кожны думаў пра сваю надзею.

Патэтыка самаадмаўлення дае сякія-такія пазіцыі, але толькі сякія-такія.

Слабыя пазіцыі адразу распадаюцца на апазіцыі, апазіцыі — у апазіцыі адна да аднае.

Потым некаторьш апазіцыі могуць змяніць знак «мінус» на знак «плюс». Для гэтага патрэбныя сродкі i пэўнае пашырэнне светапогляду, гэта значыць гатоўнасць змяніць знак.

Пра тое, што такой гатоўнасці няма, сведчыць перавага панад усім антыпатый i характараў. Так настае час сварак. Эсдэкі не любяць бэнээфаўцаў адно таму, што яны эсдэкі, i наадварот.

Толькі ў пашыраным светапоглядзе знаходзіцца месца сцвярджальнаму знаку, які адразу разрастаецца ў дамінанту. Усялякае адмаўленне адыходзіць на перыферыю.

Кожны здзяйсняе свой жыццёвы праект.

Жыццёвыя праекты кантактуюць у жыццёвых сітуацыях. Ix тло — краявід.

Беларуская культура не распрадоўвае жыццевыя праекты i сітуацыі, яна ўжо не стварае самабытныя беларускія краявіды.

Тое, чаго не робіць беларуская культура, ёсць нормай культуры, праз якую самасцвярджаюцца нацыянальны светапогляд i мова.

Свая культура — гэта здаровы прадукт, а не мроя пра «далікатэс» i не галас пра «голад».

Мроя i галас — маргіналіі, апазіцыя. Яны будуць заўсёды, але на перыферыі здаровага прадукту, феномен якога ў тым, што ён жыццёва неабходны, ён не прыядаецца i не выклікае гідлівасць, яго не трэба рэкламаваць, яму не трэба вучыць. Ён засвойваецца штодня «сам».

Феномен культуры нагадвае феномен хлеба.

1992

ЛІТАРАТУРА Ў АБСУРДНЫМ СВЕЦЕ

Паняцце абсурду прыжылося ў «заходнім», еўрапейскім i амерыканскім, рэгіёне, a дзе-нідзе стала ключавым словам літаратурна-мастацкіх медытацыяў. Тэатр абсурду i адпаведна «абсурдны» жывапіс i кінематограф узніклі там даўно, недзе адразу пасля першай сусветнай вайны, так што вытокі гэтай некласічнай эстэтыкі бадай што згубіліся. Мастацтва абсурду перажыло ўсе свае стадыі: пачыналася як авангард, затым было класікай, а сёння ўжо спусцілася з элітарных узвышшаў у нізіны масавай культуры. Нічога не зробіш, такі ўжо лёс кожнай мастацкай плыні ў эпоху навукова-тэхнічнай цывілізацыі: учора яшчэ квітнела i духмяніла, а сёння высахла i выкінута ў полымя ненажэрнага часу. Стылістычнай дамінантай быцця i культуры стала аднаразавасць. Дэфіцытныя ў нас аднаразавыя шпрыцы /ix уколамі наіўна спадзяюцца пазбегнуць катастрофы/ тут не выключэнне. Усё аднаразавае ў грамадстве цывілізаваных бадзяг — ад пялёнкі i шарыкавай ручкі да аднаразавага «кахання». Не важна якога: аднаполага ці двухполага. Пагоня за модай, драпежніцкае спажыванне сыравіны, гатовых тавараў i паслуг — вось прыкметы часу. Як у прывідах прарока Данііла: «I вось звер чацвёрты, страшны i жахлівы ды ўсемагутны; у яго вялізныя жалезныя зубы; ён пажырае i руйнуе, а рэшту топча нагамі».

Але самае страшнае тое, што нам зусім не страшны, а некаму на

ват прыемны гэты прывід. Прывычка — другая натура! Сёй-той яшчэ памятае традыцыйны сялянскі побыт: спраўляў, бывала, гаспадар боты ці кажух, насіў сам у святочныя дні / па дарозе ў царкву можна было прайсціся басанож, звязаўшы боты i закінуўшы на плячо/, а потым перадаваў сыну, прымеркаваўшы падарунак да ягонага вяселля. Ці не з таго часу ўзнікла прыкмета: знайшоў падкову — на шчасце. Тут не толькі паэтычны міф i сімвал, але i рэальная «спажывецкая вартасць»: падкова — кавалак сталі, з яе рабілі нарогі, нажы, сярпы, крэсівы ды ці мала яшчэ што.

Сення ніхто не знаходзіць падкоў. Коні ў нас рэліктавыя, ix у заапарках дзеткам малым паказваюць. А тых, яшчэ жывых «цягнікоў культуры», якія яшчэ захаваліся ў глухіх весках, не ўмеюць альбо лянуюцца падкаваць. Затое лёгка знойдзем згубленыя трактары, кзмбайны, недабудаваныя фермы i «комплексы», бульдозеры, кінутыя гарматы, танKi, самалеты i нават рзактары. I нікога гэта не здзівіць, хіба што занадта чуллівага паэта. Што зробіш — прывычка, адаптацыя да жалезнай цывілізацыі.

Але спытае чытач, якое дачыненне маюць гэтыя гратзскі i абсурды цывілізацыі, ці, дакладней, напаўцывілізацыі, да літаратурнакрытычных «Практыкаванняў» маладога /па нашых сенняшніх мерках/ пісьменніка Сяргея Дубаўца? Mae, i самае непасрэднае. Бо гэтая кніжка праграмная: аўтар зафіксаваў крызіс /сацыяльны i творча-мастацкі / нашай традыцыйнай «вясковай», сялянскай літаратуры i накідаў тэматычны эскіз будучай ці ўжо сбнняшняй беларускай «Гарадской» прозы. Што датычыцца паэзіі, то, на думку аўтара кнігі, першым адгукнуўся на покліч часу Алесь Разанаў, бо адмовіўся ісці па пратаптаных эпігонамі сцежках, адважыўся пераступіць парог нязведанага, таямнічага, ірацыянальнага ў жыцці i мастацтве.

Калі рукапіс Сяргея Дубаўца рыхтаваўся да друку, то ў рэдакцыйным асяроддзі ўзнікла пытанне: як аб'яднаць у адной кніжцы розныя жанры? Эсэ i крытычныя нарысы сумяшчаюцца паводле сваей тэматыкі. А як быць з прозай? У 1983 годзе наша выдавецтва пусціла ў свет кнігу Рыгора Семашхевіча «Лічыла дні зязюля. Вершы, аповесці, эсэ». Трыццаць шэсць гадоў налічыла зязюля Рыгору на поўныя грудзі. А на трыццаць семым «ку-ку» спатыкнулася. Звычайны для нашай літаратуры кароткі век «сялянскіх» пісьменнікаў, беларускіх інтэлігентаў у першым пакаленні. Да гэтай трагедыі пісьменства мы неяк ужо прызвычаіліся.

Зразумеем ніякаватае становішча рэдактараў. Не выдаваць жа ім «спадчыну» Сяргея Дубаўца, які засведчыў пра сябе першай кніжкай, смела атакуе дзоты, акопы i акопчыкі беларускіх парнасцаў i якому мы зычым шмат пленных гадоў!

Асмелюся сцвярджаць, што ягоныя празаічныя творы можам залічыць i да жанру крытыкі. Белетрызаваная, у гратэскавых сюжэтах i вобразах, крытыка нашага «бягучага літаратурнага працэсу» i калялітаратурнага побыту. Кніжка знітавана адзінствам, так сказаць, метадалагічнага падыходу, у ей, напрыклад, эсэ-фельетон «Фрыдрых Ніцшэ — гіпсавы вясляр» можна аднесці i да прозы i да жанру той дасціпнай крытыкі, якую ў рускай літарауры пачынаў малады Карней Чукоўскі. Аднак следам за Ніцшэ аўтар мне мог бы адказаць: «Толькі не блытайце мяне з іншымі!» I будзе мець рацыю.

Пра гэта i сказаў Сяргей Дубавец у першым эскізе «Пасярод вескі стаяў чалавек». Сацыяльны партрэт нашага гараджаніна, учарашняга вяскоўца. З яго непрыкаянасцю i незашпіленай прарэхай. А таксама традыцыйнага беларускага літаратара. Крыху дзіўна выглядае ен i ў весцы i ў горадзе: «Вясковы — не вясковы, гарадскі — не гарадскі. Невядома, што за чалавек». Дый веска наша — невядома што. З яе няўцямнымі надпісамі на шыльдах: ці то «Ваня», ці то «Баня». I адначасова — першы акорд літаратурнага маніфесту: я не Шашаль, не Жук i не Павук. «Той чалавек — гэта быў я». У жывым быцці ўс5 непаўторна-індывідуальнае — да апошняй былінкі. А тут чалавек, ды яшчэ літаратар. Тут быць асобай, індывідуальнасцю — наканаванне i маральны абавязак, так сказаць, катэгарычны імператыў.

У той меры, у якой мне ўдалося «ўчытацца» ў кніжку Сяргея Дубаўца, магу сцвярджаць: усе прадумана ў яго прозе, эсэ i крытыды. Нават падкрэсленыя рэдактарскім алоўкам стылістычныя агрэхі накшталт: «За людзьмі ішлі каровы. У адной, сівой, з разматляных цыцак выцякала ў пыл малако». Пародыя на эпігонскую «вясковую» прозу. Іншая справа, наколькі яна «справядлівая». Але ж поўная справядлівасць бывае толькі ў раі, якога нам /на бяду ці на шчасце/ не ўдалося пабудаваць на гэтай грэшнай зямлі. Сапраўдная крытыка /а не імітацыя яе/ ніколі не стане «справядлівай», асабліва для тых, каго яна крытыкуе. Маем права спытаць: a ці можна наогул крытыцы быць «добрай» i «справядлівай»? Ёсць парадаксальная ісціна ў злым афарызме Ніцшэ: «Добрыя ніколі не кажуць праўды». Каб спагадаць літаратуры, нашай пакутніцкай нацыянальнай культуры, часам прыходзіцца быць «злым» у дачыненні да яе нядбалых дзеячаў.

Проза Сяргея Дубаўца напоўнена іроніяй i гратэскавымі алюзіямі з нагоды нашай літаратуры i нашага нацыянальнага быцця. Нам выпадзе яшчэ нямала пракаўтнуць горкіх пілюль, каб вылечыцца ад сваей ціхмянасці i няўцямнасці, з-за якіх мы чуць было не страцілі сваю трагічную Бацькаўшчыну. Мы ўсё яшчэ баімся скандаліць, жывбм паводле сумніцельнага «абы ціха», Дасталася ад крытыка i майму, умоўна кажучы, «пяцідзесяцігадоваму» пакаленню, i тым, каму крыху больш ці менш. Але не толькі ім. Вось апавяданне «Вера ў сябе». Нешта накшталт перапіскі сучасных «бедных людзей». Праўда, у адрозненне ад героя Дастаеўскага, лысаватага Макара Дзевушкіна, нашаму Антону недзе каля семнаццаці, а ягоная латышская сяброўка Вяргіня нічым не нагадвае бедную швачку Вару ДабрасСлаву. Калі я чытаў гэта апавяданне, мне па нейкай асацыяцыі ўспомніліся героісябры рамана «Абломаў». Вяргіня не знаходзіць часу, каб адказаць на лісты свайго непрытульнага беларускага сябра, які толькі ў Латвіі даведаўся, што ў яго есць Бацькаўшчына, мова дзядоў /«Бо нашыя дзяды гаварылі гэтай мрвай да самае смерці i перадалі яе сваім дзецям, нащым бацькам; а нашыя бацькі нам ужо не перадалі»,— скардзіцца Антон/, выдатныя постаці Усяслава Чарадзея, Вялікага Вітаўта, Кастуся Каліноўскага. Нават пра Уладзіміра Караткевіча выпускнік «беларускай» школы даведаўся з распавядання яго латышскай аднакласніцы. Яна ўся ў клопатах, ей няма часу ні сумаваць, ні рэфлектаваць, яна рыхтуецца паступаць на эканамічны факультэт. А чым заняты наш малады Абломаў? Наракае на бацькоў i настаўнікаў, сумуе, спавядаецца i філасофствуе. Чуць было не стаў беларускім адраджэнцам, зразумеў, што трэба ісці да людзей, «распавядаць ім пра Усяслава i Вітаўта», пакуль яны «нарэшце не прачнуцца» /амаль цытата з «Нашай Нівы»/. Але для гэтага трэба вельмі моцна верыць у свае сілы. «А такой веры мне якраз не стае»,— шчыра прызнаецца наш «герой».

Як на мой погляд, «Антоша» крыху падманвае нас, прыхарошваецца. I толькі ў спавяданні дрэву прызнаецца, што яму проста не стае смеласці. Бо вера — гэта i есць смеласць, гатоўнасць узяць на сябе адказнасць за жыццё. Антон проста баіцца, што яго «спілуюць» ды «парэжуць на дошкі». I толькі выдае сваю палахлівасць за больш далікатны «сумлеў». Пужлівыя i маладушныя зазвычай «спісваюць» сваю віну на іншых, найперш бацькоў ды настаўнікаў: апошнія доўга цярпелі i цяпер усё сцерпяць. А мог жа наш «герой» даведацца ад латышскай сяброўкі /таксама гратэск: узнаём пра свае каштоўнасці ад суседзяў/, што стваральнікі нашай літаратурнай класікі не чулі беларускага слова ў школе, якая i тады не была беларускай. I пра тое, што стваралі яе людзі маладыя, бо сярэдні ўзрост першых нашаніўскіх аўтараў — каля 21-23 гадоў; што аўтару паэтычнага «Вянка» было ўсяго дваццаць адзін год, a зборнік вершаў «Курганная кветка» апублікавала дванаццацігадовая дзяўчына. I Максіма Багдановіча адваджвалі ад «беларушчыны» бацькі 'i настаўнікі, клапоцячыся, каб ён размаўляў на «чистом литературном языке». Ды вось недагледзелі: з настаўнікамі гэтае бывае. Дапаў-такі хлопчык да родных крыніц, набыў веру, а не толькі «сумлеў».

Неадназначны канфлікт паміж літаратурнымі «бацькамі» i «дзецьмі» адбываецца ў апавяданні «Там». Твор гэты можа быць аднесены i да мастацкай прозы i да белетрызаванай літаратурнай крытыкі. Пачынальнікам такога камбінаванага жанру ў нашай літаратуры быў М.Багдановіч. Успомнім ягоныя «Апокрыф», «Апавяданне аб іконніку i залатару», верш-пасланне «Ліст да Ластоўскага». Трацьгцыю гэтую развіў Уладзімір Дубоўка: у яго паэме «I пурпуровых ветразей узвівы...» пра жыццё i мастацтва спрачаюцца Лірых i Матэматык. Пазней варожыя жыццю i нацыянальнаму духу сілы «зарэзалі» /напярэдадні гулагаўскай трагедыі нашага народа i яго культуры/ ягоную паэму «Штурмуйце будучыні аванпосты!», названую ім «камбайн» — жанр камбінаваны, які сумяшчаў паэтычнае, літаратурна-крытычнае i навуковае бачанне праблем свайго часу. Сяргей Дубавец адраджае гэтую традыцыю, але пераносіць канфлікт з праблем сацыяльных i эстэтычных у псіхааналітычны аспект, выкарыстоўвае гратэскавыя формы адкрытай i эзатэрычнай палемікі /апавяданні «Немач», «Гон», «Памер Баброўскі», «К-х-х!», «Ордэн мужонаў», «Збор творцаў».

Апавяданне «Там» раскрывае духоўную драму пісьменніцкай працы, творчасці. У адрозненне ад сваіх паасобных эсэ i крытычных артыкулаў, аўтар пазбягае тут адназначных ацэнак i той маладой самаўпэўненасці, якая стала прыкметай сягонняшняга літаратурнага авангарду. Маладосць i сталасць, вучнеўства i настаўніцтва, пачатак i канец сумяшчаюцца ў вобразе літаратурнага лідэра, чалавека таленавітага i мудрага, які ўсе ж не знаходзіць сцяжыны да сэрца i душэўнай драмы сягонняшняга пачаткоўца, як, на мой погляд, у нечым парадаксальнага скептычнага максімаліста. Узнаўляецца сітуацыя своеасаблівага літаратурнага семінару. Малады чалавек прыносіць літаратурнаму мэтру /ці, мабыць, уяўляе, што прыносіць, бо сюжэт скарэй гіпатэтычны, чым «натурны»/ свае першае апавяданне-эскіз на ваенную тэму, хоць рэальнага вопыту вайны i ваеннай брутальнасці ён, дзякуй Богу, не перажыў. Але ж i мастацтва ёсць хутчэй інтэнцыянальны, чыста духоўны, чым рэальна-бытавы вопыт, хоць i апошні мае значэнне, асабліва ў рэалістычнай мастацкай прозе. Такім чынам, няма абсалютнай ісціны ні на адным з «бакоў», яна хутчэй — бясконцы дыялог. Няма таксама выразнай мяжы паміж маладосцю i старасцю, бо i настаўнік у свой час перажыў пакуты літаратурнага пачаткоўца; а малады, здзяйсняючыся як пісьменнік, неўпрыкметку старэе, страчваючы цеплыню натуральнага побыту, Адным словам, як сказаў вершамі герой рамана Германа Гесэ, «Не аглянуцца, не прыпыніцца, а быццё ўсё так жа недаступна».

У апавяданні «Там» літаратурны мэтр успамінае сваю маладосць, свае першыя літаратурныя крокі, калі i яго «бэсціў прызнаны парнаснік». I тут наступае ці то прывід смерці, ці сама натуральная смерць. Бо апошняя фраза не адназначная: «Дуб загайдаў галінамі, спуджана хільнуўся кронаю ўбок. Гэтак спуджана косіць вокам конь, які вязе мерцвяка». Адным словам, «помні пра смерць».

Але помніць пра яе павінен i малады чалавек, каб больш памяркоўна адносіцца да сваіх «продкаў». Бо ў старэчым жыцці смерць прысутнічае рэальна, у той «немачы», пра якую Сяргей піша ў сваей вясковай антыутопіі «Гон».

У апавяданні «Там», мабыць, найбольш дасканалым у зборніку Сяргея Дубаўца, ёсць адзін гратэскавы матыў: там, дзе аўтар убачыў у антыгістарычнай брашурцы сталінскага гісторыка Лаўрэнція Абэцэдарскага «У святле неабвержных фактаў» ненатуральна тоўстую паклееную кнігу. Тут ёсць свая сімволіка, бо гэтая шчыра-хлуслівая пісаніна ў свой час была своеасаблівым «магістралам» нашай казённай, па-свойму гратэскавай гістарыяграфіі. У большасці сваіх апавяданняў i эсэ аўтару бачацца наша быццё i літаратура пераважна ў гратэскавым святле. Зазначу, аднак, што гратэскі гэтыя — не выдумка пісьменніка, яны былі i засталіся ў рэальным быцці, I ў мастацтве яны — не выдумка мадэрністаў.

У крытыцы i літаратуразнаўстве /не толькі нашым, але i агульнаеўрапейскім/ гратэск усё яшчэ далучаюць да сатырычнага жанру. Між тым гратэск i сатыра — у нечым нават супроцьлеглыя формы камічнага. Сатырык смяецца з агіднага i нізкага, у той час як гратэск ёсць адначасова смех з узнёслага i гераічнага, смех універсальны i амбівалентны, накіраваны i на таго, хто смяецца. Асноўны метад гратэскавага адлюстравання жыцця — травестацыя, перавод штодзённага, нават высокага i гераічнага ў смехавы аспект. Гратэскавы смех не толькі паніжае, але i ўзвышае жыццё, бо вызваляе яго з палону часовага, нізкага, застарэлага i нікчэмнага. У якасці універсальнай формы камічнага гратэск уключае ў сябе сатыру i гумар, але толькі як свае прыватныя моманты, як сродкі універсальнай «смехавой культуры», каранямі сваімі заглыбленай у народнай творчасці. Гратэскавыя формы камічнага яскрава выявіліся ў жанры чарадзейнай казкі, у народных жартах i «гавэндах», у скамарошніцтве, у анекдотах i універсальна — у народных карнавальных гульнях. Да літаратурных узораў гратэскавага смеху адносяцца творы М.Сервантэса, Ф.Рабле, М.Гогаля, беларускія ананімныя паэмы «Энеіда навыварат», «Тарас на Парнасе», урэшце, вядомая ў асяроддзі беларускай публікі паэма «Сказ пра Лысую гару», памылкова аднесеная крытыкай да сатырычнага жанру. Уладзімір Караткевіч бліскуча развіваў тэты беларускі i сусветны вопыт гратэскавага смеху ў рамане «Хрыстос прызямліўся ў Гародні». Прыроду гратэску даследаваў М.Бахцін на матэрыяле гворчасці Ф. Рабле i еўрапейскай карнавальнай культуры.

Ёсць відавочная сувязь гратэскавай вобразнасці з першабытнай міфалогіяй, пераасэнсаванай у карнавальнай культуры, пераведзенай з высокага, касмічнага плана ў камічны, матэрыяльна-цялесны ніз. Прыкладам такой травестацыі міфалагічных вобразаў з'яўляюцца багата прадстаўленыя ў беларускіх казках зваротныя метамарфозы, ix знакі-сімвалы ў форме масак, пераапрананняў i «гібрыдных» вобразаў /спалучэнне чалавечага вобліку з птушынымі альбо звярынымі вобразамі, сціранне мяжы паміж жывым i мертвым/. Папярэднік нашай класічнай літаратуры Францішак Багушэвіч па-майстэрску развіваў традыцыі народнага гратэску ў паэзіі i прозе. Успомнім яго апавяданні «Дзядзіна», «Сведка», «Траляленачка», вершы «Немец», «Воўк i авечка», «Хрэсьбіны Мацюка», цыкл «Песні», Урэшце, польскамоўны ягоны верш «Запавет» уяўляе сабой рэдкі ў нашай літаратуры гратэск у традыцыях сарданічнага, «пахавальнага» смеху: паэт даручыў сябрам справіць па ім вясёлыя памінкі.

Крупіцы гэтага традыцыйнага гратэскавага камізму, у тым ліку сарданічнага смеху, ёсць у апавяданнях i эсэ Сяргея Дубаўца, мабыць, нават у ягоных «пахавальных» апавяданнях /«Немач», «Памёр Баброўскі», «Зімовая муха», «Стома»/ i «злых нататках» /«Фрыдрых Ніцшэ — гіпсавы вясляр», «Тут», «Хто там?»/. Прашу аўтара не крыўдаваць за гэтую аналогію з вядомым у коле рускіх патрыётаў фельетонам Мікалая Бухарына. Але есць істотная розніца паміж народным гратэскавым камізмам i тым парадаксальным трагічным гратэскам, якім вызначаюцца гворы Франца Кафкі i ягоных сучасных паслядоўнікаў, вядомых пад найменнямі «авангардысты», «сюррэалісты», «альтэрнатыўныя пісьменнікі».

Сучасны «авангардысцкі» гратэск страціў сваю карнавальную амбівалентнасць, камізм выцеснілі іншыя катэгорыі — трагічнае, нізкае i агіднае.

Аднак жа забівае пошласць толькі вясёлы смех. Да таго ж у злосці збіваецца «прыцэльная планка»: стралец адкрывае залп па сваіх, хоць бы па тым жа Саюзе пісьменнікаў. А вораг толькі цешыцца над нашым беларускім самаедствам. Літаратурныя гратэскі Сяргея Дубаўца яшчэ занадта «ідэалагічныя», каб быць чыста мастацкай інтэнцыяй, якой, бясспрэчна, былі гралі гратэскавыя творы Кафкі альбо Джойса. Апавяданням i эсэ аўтара «Практнкаванняў» не стае якраз гэтай эстэтычнай трансцэндэнтнасці, яны напоўнены фактамі нашай сацняльнай i нацыянальнай іманентнасці, дзе якраз патрэбны скарэй сацыяльнапалітычная тактыка, чым маральна-эстэтычны максімалізм.

Аднак пакіну на роздум чытачу рэаліі i алюзіі гэтай кніжкі, паспрачаюся з яе аўтарам наконт наших літаратурных спраў, балюча, метафарычна i не без гратэскавага пераболынвання адлюстраваных у кніжцы Сяргея Дубаўца. Зразу мела, не з кожным «сімвалам веры» пісьменніка, бо есць у ягоных эсэ i артикулах нямала горкай праўды, таго крику души снна сваей Бацькаўшчнны, які будзе пачуты кожным сумленным чалавекам. Як пачуюць сумленныя Караткевічавы словы: «Унукі Скарыны, //Дзе ваш гонар, моц i краса?// Ёсць у вас, як у іншых, святыня, // Не давайце святыні псам!» Ёсць горка-шчырая праўда пра наш «тутэйшы» люд i тутэйшыя парадкі ў фельетоне «Тут». Сам жанр, зразумела, запатрабаваў гратэскавых малюнкаў i шаржаў. Аднак чытач не заўсёды разбіраецца ў нюансах паэтыкі i рыторыкі, сей-той падумае, што «тут» — пошласць i мяшчанства, «тараканавы» палёт фальшывых пісакаў, а «там» — адны шарэнгі талентаў i ажыццёўлены «сон Веры Паўлаўны». A праўда ў тым, што нават адукаваныя i начытаныя з нас, якім, бясспрэчна, з'яўляецца Сяргей Дубавец, знаем «тамтэйшую» літаратуру па яе ўзвышшах, а ў сябе дома бачым найперш нізіны. Я хачу сказаць, што i «там» шмат «тараканаў», i яны не толькі спрабуюць лётаць, але i вучаць свайму «палёту» іншых. Бясспрэчна толькі тое, што «там» больш высокія стандарты сацыяльнага побыту i масавай культуры. Але стандарты самай высокай цывілізацыі ніколі не стануць іскрамі духу, якія паднімаюцца ў вышыню.

Эсэ «Хто там?» сведчыць: як бы аўтар ні выкрываў свае, «тутэйшае» i не ўсхваляў «тамашнюю» культуру /скарэй — цывілізацыю, што не адно i тое ж/, аднак яго максімалізм i кантрастнае бачанне свету выдае ў ім славянскага інтэлектуала, які абавязкова імкнецца палярызаваць быццё i культуру, падзяліць усе i ўсіх на «агнцаў» i «казлоў», альбо, напрыклад, «маладых» i «старых». Звычайная славянская татальнасць, якую ніхто i ніколі не разумеў i не зразумее «там», дзе нашыя адмоўныя паняцці — кар'ера, багацце i сацыяльная іерархія спрадвеку былі i засталіся пазітыўнымі, натуральным! кашгоўнасцямі. Бо «там» ацэньваюць людзей, хоць бы тых жа «творцаў», не па добрых намерах i сацыяльных прэтэнзіях, а па вышках ix рэалізацыі. Прасцей кажучы, паводле ix сацыяльнай кар'еры. I ніхто «там» не ўпікне празаіка за ягоныя шэсць тамоў прыжыццевага Збору твораў, a зробіць свой ход — апублікуе дванаццаць альбо нават шэсцьдзесят лепшых кніжак. Зразумела, усю рызыку поспеху альбо банкруцтва бярэ на сябе, заваеўваючы крок за крокам прэстыж у выдаўцоў i папулярнасць у чытачоў. Мабыць, «там» менш звычайнага для нас сацыяльнапалітычнага пратэкцыянізму, што нярэдка суседнічае з банальным блатам, які звычайна пануе ў маларазвітых ці таталітарных рэгіенах.

Не скажу, што пра гэта не піша Сяргей Дубавец. Але часам страляе i па тых, яшчэ не патушаных свечках нацыянальнага адраджэння, якія, паводле суб'ектыўных, часам «генерацыйных» меркаванняў, яму здаюцца падманлівым начным святлом, гратэскавым «палетам тараканаў». Разумею крытыка: ен свядома «робіць скандал» на прыцішаных палетках роднай літаратуры. Бо ў нас, на жаль, той, хто не скандаліць i не стукне моцна кулаком па стале, нічога не даб'ецца. Чыстая праўда i ў тым, што літаратура дзеліцца не па ўзросце i нават пакаленні тут ні пры чым. Але тэзіс, быццам літаратура «дзеліцца на талентаў i графаманаў» — толькі фармальна-статычны погляд на складаную i дынамічную з'яву, якой з'яўляецца мастацкая ды ўсякая іншая творчасць. Бо талент — паняцце дынамічнае, іерархічнае. Тут мы не маем права ўпадаць у фаталізм. Талент яшчэ мала што азначае без працы i прафесіяналізму. Нічога, апрача толькі чыстых магчымасцяў. I няма адзінай сцежкі ў літаратуру. Таму дарога Ніла Гілевіча, абстрактна кажучы, нічуць не горшая за шлях Алеся Разанава. Для крытыкі важны канкрэтны аналіз ix творчасці i нейкі прагноз на будучыню, а не просты падзел на «літаратурныя пакаленні».

I не толькі графаманы, але i таленты не маюць узросту, пра што сам крыху вышэй гаварыў Сяргей Дубавец. Іншая справа, калі ен выкрывае сацыяльныя матывы, паводле якіх адных кананізуюць, a іншых не заўважаюць. Але тут яму самому пагражае небяспека непрыкметна перайсці на пазіцыі чыста суб'ектыўнай селекцыі. Асабліва там, дзе крытык стварае вобраз грознага праціўніка ў асобе ці карпарацыі Саюза пісьменнікаў. «Яшчэ гадоў дзесяць таму назад,— піша аўтар,— Саюз пісьменнікаў Беларусі не мог i думкі дапусціць, што ў літаратуру некалі прыйдзе такая шматаблічная i адукаваная змена, якая прыходзіць сення». А вось мне вядома, што якраз дзесяць гадоў таму назад першы сакратар гэтага «сымболю манапалізму ў нацыянальным прыгожым пісьменстве», як дасціпна, але несправядліва называе крытык пісьменніцкі Саюз, толькі i гаварыў пра гэтую таленавітую i адукаваную змену. I не толькі гаварыў, але i рыхтаваў як мог, радаваўся кожнаму, хоць бы кволаму яшчэ таленту. Бо i змена бывае толькі тады, калі есць каго змяняць. Былі, зразу мела, недакладныя ацэнкі магчымых прэтэндэнтаў у новую «каманду», але нікому не зачынялі дарогу ў Саюз. Што «капітаны» гэтай карпарацыі рэдка асмельваліся «ахвяраваць сабой», гэта праўда. Але ж нельга патрабаваць, каб кожны з ix быў героем. Боязь за свой лес, за сваё жыццё, на жаль, ёсць натуральны, «экзістэнцыяльны» стан чалавечай душы. Гераізм — такая ж рэдкасць, як i геніяльнасць. Герояў сваіх народ уславіць у вяках; але не паб'е каменнем i ціхіх, добрасумленных майстроў, якіх нямала было ў застойныя 70-80-я гады. Сенняшнюю шматаблічную i адукаваную змену пісьменнікаў чакае вялікая праца — вярнуць нашай літаратуры страчаныя ў палітычнай i групавой барацьбе прыкметныя вышыні 60-80-х гадоў. Пакуль што гэтая змена знаходзіцца на раздарожжы i ўсё яшчэ аддае перавагу рэфлексіі ды сузіранню, а не творчасці. Няхай сабе, як думае Сяргей Дубавец, «Бембель, Разанаў, Сідарэвіч, Мінкін, Галубовіч, Арлоў, Сокалаў-Воюш, Мудроў, Асташонак, Сыс...» пішуць лепш за «літаратурнага адмірала I.Навуменку», хоць гэтая ісціна не бясспрэчная ў кожным канкрэтным выпадку. Але ж Іван Навуменка так ці інакш здзейсніўся ў літаратуры, у той час як некаторым яшчэ патрэбна выявіць сябе, рэалізаваць свой талент. А гэта — ой як не проста! Тут, апрача таленту, патрэбны яшчэ характар, воля, вялікая праца і, выбачайце,— тактыка. Асабліва таму, хто захоча стаць генералам. Як гаворыцца ў адной песні Булата Акуджавы: «Как просто быть простым солдатом!» А стаць генералам — нялёгкая i клапатлівая справа. Адна надзея на скасаванне генеральскіх чыноў Няхай бы генерала замяніў Настаўнік, той вечны шкаляр з рамана Германа Гесэ «Гульня ў бісер», які ахвяруе сабою для сваіх вучняў.

Калі я ўжо ўвязаўся ў дыскусію, то прыйдзецца паспрачадда i з апошнім, крытычным раздзелам кнігі майго калегі, пафас якога я шчыра падзяляю i пагаджаюся з многімі прынцыповымі ацэнкамі нашай сацыяльнай i літаратурнай рэальнасці. Вылучаюцца арыгінальнасцю i глыбіней крытычнага прачытання артикулы пра творчасць Васіля Быкава i Максіма Гарэцкага. Але i тут не-не, дый раскрыецца адна асаблівасць нашага «другога нябітага пакалення», да якога належыць Сяргей Дубавец. Здаецца, яно так i не зразумела д'ябальскай прыроды фашызму, сталіншчыны, ідэалагічнай татальнай вайны наогул. Таму меў рацыю той літаратурны мэтр з апавядання «Там», які не падтрымаў літаратурную гульню ў вайну пачаткоўца. Не знаю, як Сартр, але Сяргей Дубавец, зачарованы экзістэнцыяльнымі парадоксамі, дазволіў сабе не зразумець гэтай вайны, на якой звычайна была вось такая альтэрнатыва: альбо ты забіў, альбо заб'юць цябе — не важна, свае ці чужыя. «А чым апраўданая ахвяра Сотнікава? — здзіўляецца крытык.— Каму i чаму ен даў ці выратаваў жыцце сваей смерцю? У імя чысціні ідэі, у імя міфу, у імя пустаты загінуў Сотнікаў». Як быццам 6н забыўся, што трагічнаму герою аповесці В.Быкава заставалася адно з двух: альбо застацца сабою, альбо ператварыцца ў Рыбака. У другім выпадку — выдаць партызан, прыняць удзел у пакаранні добрага старасты, маладой маці i маленькай яўрэйскай дзяўчынкі. Альбо загінуць зусім не ў імя ідэі ці міфу, а для таго, каб захаваць у сабе Чалавека i свайго Бога ў душы, без якога ен немінуча стаў бы адным з катаў бясконцых нашых Хатыняў, Катыняў i Курапатаў. Вось чаму не варта экстрапаліраваць экзістэнцыяльную праблематыку на праставата-хітрага Рыбака /да трагедыі ен проста не здолеў дарасці/, а лепш раскрыць трагічнае ўзвышэнне Сотнікава.

Вернемся, аднак, зноў да нашых літаратурных спраў. Маю на ўвазе той выклік, які робіць Сяргей Дубавец Саюзу пісьменнікаў Беларусі ды, мабыць, i самім пісьменнікам, «Асабіста мне,— піша крытык,— сей-той з пісьменнікаў імпануе як аб'ект. Як суб'ект /г.зн. як творца/ ен мяне зусім не цікавіць». Ну, што ж, няхай. Не адзін такі чытач у нашай з'янычарызаванай Бацькаўшчыне. Тут ён не можа прэтэндаваць на арыгінальнасць. Праўда, ён тут крыху хітруе, бо часам піша пра беларускую літаратуру, хоць бы пра таго ж Быкава, i нават захапляецца Разанавым. А публікуючы гэтую кнігу, сам становіцца, хоча таго ці не, «фактам», а можа, нават «з'явай» у асяроддзі беларускіх літаратараў i тых, хто складае невялікую дружыну ix чытачоў. На большае пакуль што разлічваць не варта. Як i нашаму ветэрану Нілу Гілевічу, пра якога крытык піша: «Гэта ж праўда, што ў кожным беларускім доме хутчэй ведаюць, чытаюць i вызнаюць, напрыклад, П.Якубовіча ў «Знамени юности» i «Роднике», чым Н.Гілевіча ў «ЛiMe» i «Маладосці». I крыху ніжэй абагульняе: «Наша літаратура ніяк не ўплывае на мэты, арыенціры i ўяўленні свайго народа». Вядома, відавочнае перабольшванне, але прымем яго за гіпотэзу. Пра што яна сведчыць? Толькі пра тое, што мы страчваем Бацькаўшчыну, у нас няма сваей «хаты», яе раскідалі паны-янычары, як даўней выдатна пісаў пра гэта Янка Купала ў прарочай драме «Раскіданае гняздо». Нас выганяюць з сваей хаты, выкурылі з гнязда, мы разыходзімся куды вочы глядзяць: хто жабраваць, хто паміраць, хто лямантаваць, склікаць на Вялікі Сход. Што ж датычыцца нашай літаратуры, то яна прызнана на ўзроўні кампетэнтных экспертаў, i яны, а не тыя, хто чытае П.Якубовіча ці там Барона Брамбеуса, вызначае яе месца ў славянскай i еўрапейскай культуры.

Вось чаму мне здалося, што мой калега хітра пажартаваў, калі напісаў пра Саюз пісьменнікаў: «Колькi ж лйсаў пераламала гэтая манаполія ўжо ў наш час! Патэнцыяльныя геніі нацыі нікнуць у ейных абдымках, выкідваюцца з вакна, так i не стаўшы новымі Купаламі». Гэта, вядома, гратэск, але не вясйлы, не смешны, як у народнай казцы, a чамусьці да зласлівасці тэндэнцыйны. Нацыя нашая сёння пакуль што яшчэ не адрадзілася i трымаецца пакуль што на Саюзе пісьменнікаў i тых, хто вакол яго: невялікая групоўка ў Саюзе мастакоў, некалькі /на пальцах адной рукі палічым/ кампазітараў. Інстытут літаратуры /фактычна філіял СП/, сёй-той з іншых акадэмічных інстытутаў, урэшце, беларускія аддзяленні філалагічных факультэтаў. Яшчэ некалькі беларускіх школ i, здаецца, адзіны ў Мінску дзіцячы садочак, Яшчэ невялікія «групы падтрымкі». Апошнім часам прыбавілася яшчэ Таварыства беларускай мовы — новы «твор» Саюза пісьменнікаў. Гэта ўсё — фініта, як пісалі ў старых камедыях. Патушым гэтую апошнюю свечку нацыі — знікне, дэнацыяналізуецца ўсё іншае. I не было б у нас не толькі геніяў, а хоць бы сціплых талентаў, каб ix не адшукаў i бадай што за ручку не прывёў у літаратуру альбо літаратурны інстытут той жа нялюбы майму калегу Саюз пісьменнікаў.

Нам трэба ратаваць нацыю, народ. А гэтае ратаванне пачыналі i ўзначалілі пісьменнікі, згрупаваныя ў сваім Саюзе. I ворагі беларусаў, ix культуры i мовы спяць i ў снах шчаслівых бачаць, як само, без адміністрацыйнага націску распадаецца пісьменніцкае згуртаванне. Вопыт Старажытнага Рыма паказаў, што мова i літаратура народа можа стагоддзямі існаваць пасля смерці ix носьбіта. На ўзроўні вузкаэлітарнай культуры. Ратуй, Божа, беларусаў ад такога лесу! Але ж добрую справу робіць Сяргей Дубавец, публікуючы сваю кнігу. Яна яшчэ кагосьці прымусіць прачнуцца, каб ратаваць Бацькаўшчыну. Усіх, хто далучыцца ў гэтай гістарычнай справе да пісьменніцкай арганізацыі, мы толькі вітаем. Цяпер, здаецца, пісьменнікі тут ужо не ў адзіноце.

Уладзімір КОНАН 24.09.1989 г.

Падрыхтаванае на падставе: Дубавец С., Практыкаванні: Проза, эсэ, крытыка, Паслясл. У. М. Конана — Мн Маст літ., 1992 — 254 с.

ISBN 5-340-00886-Х

У сваіх эсэ i крытычных артыкулах Сяргей Дубавец (нар. 1958 г.) спрабуе даць аналіз глыбокага крызісу савецкай культуры ў яе беларускай «разнавіднасці», разважае над мінулым i будучым беларускай літаратуры. Апавяданні С. Дубаўца належаць да твораў т.зв «другой літаратуры» i выяўляюць пошукі новых нетрадыцыйных шляхоў i вобразных сродкаў.

Copyright © 2013 by Kamunikat.org - ePub

Fueled by Johannes Gensfleisch zur Laden zum Gutenberg