«Сола»

Даря ЕРМАШКЕВЧ

СОЛА

***

— Сюзан, вы мяне чуеце? Вы разумееце, дзе вы?

Жанчына расплюшчыла вочы і прыжмурылася ад яркага святла. Штосьці пайшло не так? У іх не атрымалася. Прайшло яшчэ занадта мала часу.

— Дзе Роберт, доктар Шэрмер? Божа, галава такая цяжкая.

— Сюзан, паглядзіце на мяне, калі ласка.

— Добра-добра, толькі не крычыце так. Праз вас яшчэ больш звініць у вушах.

Незнаёмая брунетка з акруглым тварам і пухлымі шчокамі сядзела на краі ложка.

Кароткія непаслухмяныя кудзеркі ўпрыгожваў смешны белы каптур, які знешне нагадваў развараны пельмень.

— Дзе мой муж? Чаму вы тут? Гэта ён павінен быць побач, калі я прачнуся.

— Ой, не-не, Сюзан, калі ласка, не ўставайце. Вы яшчэ недастаткова моцная для гэтага. Вось так. Зараз. Я пастаўлю іншы рэжым, — яна пацягнулася да ўзгалоўя ложка, раздаўся нягучны сігнал, і палова матраца злёгку прыўзнялася. — Вось так, цяпер вы можаце сядзець.

Твар незнаёмкі перастаў расплывацца перад вачыма, яна аказалася крыху старэйшай, чым першапачаткова падумала Сюзан.

— Мяне завуць Патрыцыя, я малодшая наглядчыца. Прыглядаю за вамі, пакуль вы знаходзіцеся на рэабілітацыі ў цэнтры Хойцінка.

Патрыцыя гаварыла, а Сюзан уважліва аглядала пакой. Гэта было невялікае, незнаёмае ёй памяшканне. Няўжо сапраўды атрымалася? Гэта будучыня? Унутры пацяплела ад гэтай думкі, і яна ўсміхнулася.

— Дзе Роберт Тэмінг? Гэта мой муж, ён павінен быць тут.

— Мне вельмі шкада, але я нічога не ведаю пра гэта. Вы толькі не хвалюйцеся. Я зараз схаджу і абавязкова пра ўсё даведаюся ў старшай наглядчыцы. А пакуль сядзьце, калі ласка, роўна. Вось так.

Сюзан раззлавалася: якая бесталковая медсястра. Гады ідуць, а людзі не змяняюцца. Дзе ж сам Роберт? Ён не мог быць такім занятым, каб прапусціць яе абуджэнне. Не, ён дакладна чакае яе ў калідоры альбо адышоў у прыбіральню і зараз вернецца. Канешне, ён тут, ён не кінуў яе. Так, самыя важныя моманты здараюцца нечакана.

— Патрыцыя?

— Так, Сюзан?

— Я толькі хацела запытацца... Які цяпер год?

— 2180. 18 ліпеня. Не сумуйце, я зараз.

Сюзан сціснула ў руках край коўдры, пакуль костачкі пальцаў не збялелі. Яна адвярнулася і ўтаропілася ў акно, назіраючы за тым, як злёгку варушацца на ветры вытанчаныя гардзіны. Добра, што ў пакоі нікога не было. Яна адчула ў горле непрыемны камяк.