«Хрышчэнне (на белорусском языке)»

Гi дэ Мапасан

Хрышчэнне

Пераклад: Сяргей Мурашка

- Трохi каньяку, доктар?

- Ахвотна вып'ю.

Стары марскi лекар падаў кiлiшак i сачыў, як той напаўняўся прыгожым, у залатых праменьчыках пiтвом.

Пасля ён падняў яго да вачэй, нахiлiў да святла, панюхаў, узяў на язык некалькi кропель i доўга смакаваў iх у сасмаглым роце, а потым сказаў:

- О! Чароўная атрута! Цi нават вабны забойца, хiтры i падступны душагуб!

Вы ж не ведаеце, што гэта такое. Хоць i чыталi выдатную кнiгу "Пастка", але ў адрозненне ад мяне не бачылi, як спiрт знiшчыў цэлае племя дзiкуноў маленькае негрыцянскае каралеўства; яно загiнула праз спiрт, прывезены ў круглабокiх бочках, якiя рыжабародыя ангельскiя маракi кацiлi па сходах на бераг з нявiннымi лагоднымi ўсмешкамi.

Пачакайце, я бачыў, на свае вочы бачыў, як спiрт стаў прычынай трагедыi, вельмi дзiўнай i дужа балючай, якая адбылася зусiм недалёка адсюль - у брэтонскай вёсачцы ў наваколлi Пон-ль'Абэ.

Адзiн год я не працаваў i адпачываў у сялянскай хаце, якая засталася мне ад бацькi. Вы ведаеце гэты плоскi бераг, дзе ўдзень i ўночы ў калючых нiзкiх уцёснiках шалёна вые вецер, а вялiзныя камянi, колiшнiя багi, трывожна i насцярожана прылеглi-паснулi на зямлi. Мне ўвесь час здаецца, што вось-вось гэтыя гранiтныя волаты ажывуць i павольнай хадою рушаць па палях i лугах або распрастаюць свае шырокiя крылы i паляцяць у рай да святароў-друiдаў.

Мора абдымае i сцiскае небакрай, б'ецца аб чорныя ў белых кудлах пены рыфы, падобныя на сабак, якiя чакаюць рыбакоў.

А людзi выходзяць у гэтае жудаснае мора, i яно перакульвае iх лодкi ўдарамi зялёнага хрыбта i праглынае, як таблеткi. Штодзень i штоночы адплываюць яны на сваiх трухлых чаўнах, смелыя, узбуджаныя i п'яныя. Але яны вельмi часта бываюць нападпiтку. "Як пляшка поўная, - кажуць яны, - бачыш рыф, а як пустая - дык не бачыш".

Завiтайце ў iхнiя халупы. Вы нiколi не застанеце там бацькi. Спытайце ў жанчыны, што сталася з мужам, - яна пакажа на змрочнае мора, якое раве i плюецца белай слiнай на ўсё ўзбярэжжа. Ён не вярнуўся ў той дзень, калi хапiў лiшку. Старэйшы сын таксама. Засталiся яшчэ чацвёра светлавалосых моцных дзецюкоў. Неўзабаве iх чарга.

Жыў я, значыць, у сваёй сялянскай хатцы каля Пон-ль'Абэ рэзам са слугой былым мараком i сям'ёй брэтонцаў - мужчына працаваў садоўнiкам, а жонка i швагерка прыглядалi ў хаце, калi мяне не было.

I ў той год пад каляды ў iх нарадзiўся хлопчык.