Ужо і сякера пры корані дрэва ляжыць:
кожнае дрэва, што не прыносіць добрага плода,
ссякаюць і кідаюць у агонь.
…Лукі, 3, 9. IПрыйшлi каляды. Куцця. Напярэдаднi падвалiла мокрага сняжку, але за ноч падмарозiла, а ранiцай нападаў другi снег: глыбкi, пульхны i сухi. З акон загоршчынскага дома падалi на гурбы аранжавыя плямы святла. Ялiны стаялi ў сувеях усе цёплыя i густа, амаль без прасветаў засыпаныя мяккiм белым снегам: нагадвалi начных вартаўнiкоў.
Насупраць ганка стаяў вылеплены Мсціславам снегавы балван. Ён быў вышэйшы за чалавека, і ў яго была самая смешная з усіх балваноў на зямлі пыхатая пыса.
Мсцілаў вылепіў балвану і грудзі, але прыйшоў гер Фельдбаўх, няўхвальна паглядзеў на гэтую вольнасць, паківаў галавою і ўласнаручна адрэдагаваў балвана.
Снег. Яліны. Снежны балван. Агеньчыкі ў вокнах. Гэта нагадвала б калядную карцінку, каб не існавала ў натуры.
Не ведаў балван, што з часам ледзяное неба стане сіняе і па ім паплывуць другія балваны, вылепленыя невядома кім. Яны будуць такія сляпуча-белыя, аж гарачыя. І яму раптам нясцерпна, упершыню за ўсё доўгае снегавое жыццё, захочацца не стаяць на месцы, а ўзняцца да іх і быць такім самым гарачым і белым. І плаваць і грувасціцца разам з імі.
Ён зробіць гэта. Але нішто не зменіцца, і людзі, падымаючы галовы ад сярпа, будуць казаць:
— Балваны якія сёння. Каб толькі не пайшоў дождж.
Ён пацягнецца да братоў у небе і адчуе боль і слабасць. А потым ад яго застанецца толькі купка бруднага снегу, дубец і два вугалькі, былыя вочы, што, напэўна, прасочаць яшчэ яго палёт угору.
Алесь стаяў ля балвана без футра і шапкі і глядзеў на яго. Балван пазіраў на Алеся з адценнем пагарды, і Алесь засмяяўся такое гэта было шчасце: снягі, аранжавыя вокны, яліны і балван. І, вядома, агеньчыкі яліны ў акне залы. І тое, што Майка тут.
Ён стаяў так доўга і ўжо трохі змёрз, калі пачуў рып снегу.
— Імя? — спытаў голас.
— Алесь.
— Я жартую, — падыходзячы, сказала Майка. — Варажыць рана.
Яна нічога нават не накінула. Так і была ў туфліках, з голымі рукамі і шыяй.
— Дурніца, — войкнуў ён. — Застудзішся.
— Нічога не зробіцца, — засмяялася яна
Не ведаючы, што рабіць, ён абняў яе і паспрабаваў прыкрыць яе голыя рукі сваімі.
— У дом, — сказаў ён. — Хутчэй у дом.
Комментарии к книге «Каласы пад сярпом тваiм. Кніга 2. Сякера пры дрэве», Уладзімір Сямёнавіч Караткевіч
Всего 0 комментариев