«Eldorado»

Tytuł oryginalny: Eldorado

Cykle: Szkarłatny kwiat (tom: 2)

„Eldorado” jest dalszym ciągiem książki pt. „Szkarłatny kwiat”.

W Paryżu, w okresie największego terroru rewolucji francuskiej działa tajemniczy „Szkarłatny Kwiat”, który ratuje niewinnych ludzi od śmierci. Policja dużo by dała, aby wpaść na jego trop. Owym tajemniczym, nieuchwytnym bohaterem jest młody Anglik, który wraz z grupą przyjaciół utworzył tajną ligę. Jeden z jej członków, Armand, zakochuje się w aktorce i swym nieostrożnym zachowaniem naprowadza policję na trop „Szkarłatnego Kwiata”. Dostaje się on do więzienia oskarżony o uprowadzenie syna Ludwika XVI aresztowanego przez rewolucjonistów.

„Szkarłatny Kwiat” bestialsko torturowany zgadza się na wydanie młodego delfina. Komisarz policji w licznej asyście i w towarzystwie „Szkarłatnego Kwiata” i jego ukochanej jadą do rzekomej kryjówki syna Ludwika XVI. Jest to jednak podstęp.

Czy naszemu bohaterowi uda się uratować i czy Armand odzyska swoją piękną aktorkę? O tym już opowie ta książka.

Tyle mylnych twierdzeń wkradło się w ostatnich latach do opinii badaczy i ogółu czytelników o tożsamości „Szkarłatnego Kwiatu” z monarchistą gaskońskim, znanym w historii pod nazwiskiem barona de Batza, że chwila wydaje mi się odpowiednia do wyświetlenia wszelkich pod tym względem wątpliwości.

Osoba „Szkarłatnego Kwiatu” nie ma nic wspólnego ze spiskowcem baronem de Batzem i każdy dojdzie do przekonania, zbadawszy pobieżnie nawet tę sprawę, że wielkie i zasadnicze różnice zachodzą u tych dwóch ludzi w ich charakterze, indywidualności, a przede wszystkim w ich dążeniach.

Według kilku historyków, baron de Batz był głównym agentem szeroko rozstawionej sieci konspiracyjnej, podtrzymywanej zagranicznymi funduszami, zarówno angielskimi jak i austriackimi, a mającej na celu obalenie rządu republikańskiego i wskrzeszenie monarchii we Francji. Nie ulega wątpliwości, że aby osiągnąć ten przewrót polityczny, baron de Batz używał wszelkich sposobów, osłabiających rząd rewolucyjny i wzbudzających nienawiść oraz niezgodę pomiędzy jego członkami, przez co Konwencja stawała się wielkim żerowiskiem dzikich, nigdy nienasyconych zwierząt rozszarpujących się wzajemnie.