«Вершы (на белорусском языке)»

Уладзiмiр Караткевiч

Вершы

* * *

Быў. Ёсць. Буду.

Таму, што заўжды, як пракляты,

Жыву бяздоннай трывогай,

Таму, што сэрца маё распята

За ўсе мiльярды двухногiх.

За ўсiх, хто ўздымае цяжкiя разоры,

Хто ў гарачым пекле металу,

За ўсiх, хто змагаецца з небам i морам,

За жывых, i за тых, што сканалi.

За ўсiх, хто крывёю пiша

Ў нязгодзе

З рабства подлай дарогай,

Хто за Край Свой Родны, за ўсе Народы

Паўстане нават на Бога.

За ўсiх, хто курчыцца ў полымi вёсак,

Хто ратуе краiну ад краху,

За ўсiх, хто бясстрашна глядзiць у нябёсы

З барыкады,

З пушчы

I з плахi.

Хто са смерцю гаворыць з вока на вока,

З яе усмешкаю ветлай,

I ўсё ж узводзiць - нясцерпна далёкi

Храм наш агульны i светлы.

А калi ён горда даззяе ў зенiце

Непарушны - ўзнясецца ў неба,

Вы з распятага сэрца кроплю вазьмiце.

Апошнюю.

Болей не трэба.

I няхай яна збоку, недзе на ганку,

Дагарае й дзяцей не страшыць

На гранiце любовi,

На гранiце свiтанку,

На гранiце велiчы вашай.

"На Беларусi Бог жыве"

"На Беларусi Бог жыве"

Так кажа мой просты народ.

Тую праўду сцвярджае раса ў траве

I адвечны зор карагод.

Тую праўду сцвярджае

Упартасць хваль,

I продкаў запавет,

I мовы залатая сталь,

I нашых дум сусвет.

Тую праўду сцвярджае

Ўсё зноў i зноў

Ўсiм лёсам,

Няхай спакваля,

У хмарах дубоў,

У вясёлках агнёў

Купальская наша зямля.

I няхай давядзе мне

Iншая кроў,

Што брашу,

Як сабачы сын,

А няма нiдзе

Вярнейшых сяброў

I прыгажэйшых жанчын.

Гэта край раскрытых душ i дзвярэй,

Гэты край

Твой дом i сабор...

Ў нас дваццаць з лiшнiм тысяч рэк,

Адзiнаццаць тысяч азёр.

Нам ёсць што пiць,

З падмосткаў лiць,

Чым палi свае акрапiць,

А як давядзе, то ёсць нам дзе

I ворага ўтапiць.

I тая памяць жыве не ў царкве,

А ў кожнай жыве галаве:

"На Беларусi Бог жыве..."

I хай сабе жыве.

А калi ён шле на нас кару i гнеў,

Ну што ж, - мы з iм свае:

Ў вяршынi самых гонкiх дрэў

Маланка з неба б'е.

У вяршынi маленькiх i нiцых дрэў

Маланка нiколi не б'е.

I пра тое кожны пяе салавей