Падрыхтаванае на падставе: Ян Чыквін, Свет першы і апошні — Беласток: Беларускае Літаратурнае Аб’яднанне Белавежа, 1997. — 54 с., Бібліятэчка Беларускага літаратурнага аб’яднання Белавежа, Серыя заснавана ў 1990, Кніга дваццатая
ISBN 83-85918-12-4
© ePub: Камунікат.org, 2012
Свяшчэнны дождж Дажджу не хочацца шумна ісці,Таму паціху тупоча, сівенькі.Вясны панаднай гонкія касцыВаду, што скосяць, то збяруць ў сявенькі.А ў маім доме гасне хатні агонь —Ад розуму халоднага ці, можа, ад слязы?Хоць ты падай, вясна свяшчэнная, мне сваю далоньІ таямніцу выяві жыцця — каб жыць.Святлее дождж, какетліва ўглядаецца ў ваду,Ў якой мігціць яго крыштальная прыгожасць,І звонка харашынь сваю ён множыць,Загледжана-заслуханы ў сімфонію сваю.У гэтай музыцы, дакорнай і шчымлівай,Ёсць цень адной заплаканай жанчыны.Яна ка мне прыходзіць напамінам неспакойным,Вяртаецца й бруіць, па той бок шыбінаў ваконных. * * * Тужу па зялёнавокай князёўне,Як вернік тужыць па царкоўным звоне.Іду на гасцінец, выглядаю, клічу,А мая князёўна хваляю на Пцічы.А мая князёўна у вятроў сястрыцай.І вярбою ніцай богу ёй маліцца.Ах, жыцця чужога ёй ўжо не пазбыцца!А свайго не хопіць — каб жыццём нажыцца.Тужу па зялёнавокай князёўнеЯ клёнам адцвілым у пройме вячорнай. Жальба неадпаведнасці(або скарга дрэва закаханага ў дзяўчыну) Расту да цябе яЗялёнымі ўсхліпамі,Пошумам мысляў маіх.Цягнусь наўздагонБлакітнай гатычнасці дзён —Не нашых... хоць бы на міг!Маё раскрытае небаПлыве над табой у нябытНабраклаю кнігай тугі.Між намі завалы прастораў,Між намі планідаў кругіЗвіваюць яснасць жыцця у сутонь,У дымныя дрэваў ствалы,Што вышэй ды вышэйІмкнуцца ў нябесны агонь. Пацалунак Як пляснуў тройчы пацалунак на пероне,“Едзь абы-куды!” — прашамкаў з рэзігнацыяйМужык павешаны на слупе-клёне.І, засмактаўшы мой даношаны касцюм і целаЎ сваё дрыготкае, здранцвелае нутро,Адзін цягнік, відаць, найгоршы, нетутэйшы,Пацягнуў — рук разрываючы падковы —Сваім імпэтам ў найчарнейшую дарогу,Па якой асуджаных на несціханы перастук калёсВязуць-адвозяць-возяць у непамяць, ў сена-гора,У іншы бок жыцця, дзе клеіцца і моршчыцца сутонне,Дзе поранкаў спаволеных няма і радасці ад захаду нябёс,А ёсць адна загубленая ў космасах прастора,
Комментарии к книге «Свет першы і апошні», Ян Чыквін
Всего 0 комментариев