«На высокім алтары»

На высокім алтары (fb2) - На высокім алтары 160K скачать: (fb2) - (epub) - (mobi) - Нил Семёнович Гилевич Ніл ГілевічНА ВЫСОКІМ АЛТАРЫ

Новая кніга паэзіі

Падрыхтаванае на падставе: Ніл Гілевіч, На высокім алтары. Новая кніга паэзіі.— Мн.: Мастацкая літаратура, 1994.—142 с.

Рэдактар: Г. А. Шаранговіч

© OCR: Камунікат.org, 2010

© Інтэрнэт-версія: Камунікат.org, 2010

МНЕ СТОЛЬКІ ХОЧАЦЦА ТАБЕ СКАЗАЦЬ... * * * На высокім алтары,у лясной старонцы...Ты гары, гары, гары,Залатое сонца!Не паводка цераз край —Дар крыніц глыбінных...Ты пылай, пылай, пылай,Дзень мой галубіны!Не раптоўны бунт крыві -Боль душы няснёны...Дык жыві, жыві, жыві,Міг багаславёны!..1990 * * * Я не той,Што ў Бога ў ласцы...Я жыву мальбою:Хай табе не перадасцаГэта скрушнасць болю.Гэты сум,Што точыць сэрцаГоркасцю нядобрай,Хай табе не перальеццаАніводнай кропляй!Хай твой духДругім напоемХмеліцца яскрава,Бо на тое, чым я повен,Ты — не маеш права.1990 * * * Гэта — доля, якое я варты?I я мушу паверыць? О, не!Гэта — лёсу паблажныя жарты.Гэта — тое, што пройдзе, міне,Як праходзіць парою спякотнай,Калі сонцам затоплены свет,Срэбны дожджык з хмурынкі залётнай —Нават пыл не прыбіўшы як след,Не збудзіўшы карэньчыкі ў доле —У засмяглай, усохлай зямлі...О мая неразменная доля,—Ажыві! Напаі! Наталі!І даруй, што журуся ў маўчанні,Што не ў змозе вясёла спяваць,Што цяжэй і цяжэй мне начаміРукі, склаўшы на сэрцы, трымаць.1990 * * * Як нечакана сцюжаю дыхнулаНа першацвет, на першаспеў вясны!I курчацца зялёныя лісточкі —Зняверанага шчасця вестуны.I аблятаюш. белыя пялёсткі —Спадманныя, нязбыўлівыя сны,I сыпяцца, і сьгаяцца яны,Ужо з іх вырас цэлы курганок —На свежай наспе, на магіле мар,А поверх — з металёвых руж вянок,На чорным крэпе літары — не тыя,Што звыкла намалёўвае маляр,Не срэбраныя і не залатыя,А пісаныя почыркам знаёмым,Такім знаёмым мне, што як убачу —Здаецца, не стрымаюся, заплачу.1990 * * * Вось і стала табе спакайней,Сунімаецца нават і памяць.Ані ў сэрца трывога кальне,Ані згадка балюча апаліць.Ну, а стане спакойна зусім...Так спакойна, што ўпоўначы выйдзешI ў марозную зорную сіньТы, як воўк адзінокі, завыеш.1990 * * * Мне столькі хочацца табе сказаць,Як бы яшчэ я не казаў нічога —I слоўца нават аднаго-другогаНе вымавіў, каб споведзь распачаць.Але прашу цябе — ты знай і помні:Што не паспею я сказаць табе —Даскажуць сонца залатыя промніУ вераснёвай сцішанай журбе;