«Паланэз Агінскага [Лірыка. Паэмы. 1996 – 2002]»

Паланэз Агінскага [Лірыка. Паэмы. 1996 – 2002] (fb2) - Паланэз Агінскага [Лірыка. Паэмы. 1996 – 2002] (Бібліятэчка часопіса «Куфэрак Віленшчыны» - 6) 319K скачать: (fb2) - (epub) - (mobi) - Нил Семёнович Гилевич Ніл ГілевічПАЛАНЭЗ АГІНСКАГА

Лірыка. Паэмы.

1996 – 2002

Падрыхтаванае на падставе: Ніл Гілевіч, Паланэз Агінскага: Лірыка. Паэмы. 1996 – 2002 — Маладэчна 2002. — 141 с., Бібліятэчка часопіса «КУФЭРАК Віленшчыны» № 6

Рэдактар: Міхась Казлоўскі

© OCR: Камунікат.org, 2010

© Інтэрнэт-версія: Камунікат.org, 2010

I СПЫТАЕ СУД ВЫСОКІ

Вершы

* * * Тады, як зямная канчалася цвердзьI сцежка зрывалася ў прорву, у багну –Я нечага іншага, большага прагнуў,Сляпак, я не думаў пра гібель і смерць.А гібель зусім недалёка была.Як здань-невідзімка хадзіла па следу.Куды ні падамся, прыйду ці прыеду –Глядзела-сачыла за мной з-за вугла.Я ж быў неабачны - не знаў засцярог,Даверлівы быў я - не помніў пра злыдняў,I мог бы зрабіцца ахвярай бяскрыўднай...Ды быў нада мною, напэўнае, Бог.Таму і дагэтуль на цвердзі стаю.I рад, калі скажа мне поціск далоні:«Трымайся, таварыш! На родным загонеЯшчэ ты не скончыў работу сваю!..»1996, чэрвень * * * Родная мова! Ты воч не расі!Лёс твой - свабода.Іменна та незалежнасць дасіДуху народа.Ты - чыя веліч, і моц, і красаТолькі ўзыходзяць.Ты - чыя слава наперадзе ўся,У тысячагоддзях.1997, травень Я ВАС ЛЮБІЛА

Памяці Ліпы

У дамавіне, ўсланай палатном,Акаймаванай крэпам і мярэжкай,Яна заснула непрабудным сномЗ ледзь-ледзь прькметнай на губах усмешкай.Яе надзіва маладжавы твар,Без следу мук і без маршчынак жорсткіх,Не страціўшы зямнога хараства,Прыдбаў якойсьці іншай прыгажосці.Высокае адкрытае чалоКрасою вечнасці ўжо аддавала.I нешта царственнае ў ёй было,I штось ад Маці Боскай праступала.Яе спакойны, чысты, як абраз,Застыглы воблік, перад свечкай з цэрквы,Як быццам гаварыў да ўсіх да нас;«Не плачце!.. Гэта лепш, чым боль нясцерпны.Вы знаеце, як я хацела жыць,Каб радавацца вам - я вас любіла.I каб у Бога літасць заслужыць –Усё, што ўмела, для дабра рабіла.Я дажывала дні свае з мальбой,Каб лёс да вас быў болей літасцівы.I не бяда, калі душы маёйАднойчы вы не клікнеце ў гасціны.Я не пакрыўджуся... Далёка, там,Дзе ўсё пад знакам вечнага прычасця,Я буду думаць, што напэўна ж вамБог большай мераю адмераў шчасця».1997, травень УМЯШАННЕ Ў ЧУЖУЮ РАЗМОВУ Ну так, на Парнасе не дзіўнае штось –I графаманы, і фальсіфікатары.