Ніл Гілевіч СКАЗ ПРА ЗАЛАТОЕ ПЁРКА
Вершы
Падрыхтаванае на падставе: Ніл Гілевіч, Сказ пра залатое пёрка: Вершы — Маладэчна: Выдавецтва, 2005. — 64 с., Бібліятэчка часопіса «Куфэрак Віленшчыны» № 10
Рэдактар: Міхась Казлоўскі
© OCR: Камунікат.org, 2010
© Інтэрнэт-версія: Камунікат.org, 2010
ЯК ЖА СТАЛАСЯ?
Не павераць, напэўна, нашчадкі, Што такія былі ў нас парадкі, Што дурнілі нас так верхаводы - Ненавіснікі нашай свабоды, Нашай мовы, і кнігі, і песні, Нашых скарбаў і нашых святынь, - Усяго, што мы ў душах пранеслі Праз стагоддзяў смяротную стынь. Як жа сталася, як гэта выйшла, Што пад выжлаю шчэрыцца выжла, А пад быдлам скацініцца быдла, А пад хлусам крыўляецца хлус, А пад злодзеем хмыліцца злодзей, А пад лёкаем мыліцца лёкай, А пад гнусам капогаыцца гнус, А пад гэтым усім - беларус? 2002А ПАВІННЫ, А МУСІМ...
Беларускую справу Трэба, хлопцы, рабіць Не цяп-ляп, а на славу. Справу трэба любіць! Цяпам-ляпам, паспешна, Мы і цэлым гуртом Не збудуем належна. Беларускі наш дом. А павінны ж, а мусім Так яго збудаваць, Каб майстроў Беларусі Свет з'язджаўся вітаць. А павінны, а мусім Так свой гонар явіць - Каб у дом Беларусі Бог зайшоў блаславіць. 2002ПАЧУЙЦЕ!
Магчыма, і гэты мой кліч Далёка не дойдзе: заглохне У нетрах муроў-камяніц, У зараслях чортапалоху. Магчыма... I ўсё-ткі, і ўсё ж: - Пачуйце! Пачуйце! - гукаю. - Імперцы прыставілі нож Да горла няшчаснага краю! Пачуйце ж, о дзеці зямлі, Што ваша павек, і не дайце, Не дайце, каб род наш звялі Антыхрысты і запраданцы! 2002АДНАМУ З НІЦЫХ
Чаму ты радуешся, ніцы раб? I што жабрачым пафасам вітаеш? Пагібелі сваёй дзяржавы рад? На згубу Бацькаўшчыны гімн складаеш ? Які ж ты ўсё-такі са смердаў смерд I з халуёў халуй! Якая ганьба! У тых, што гоняць Беларусь на смерць - Плюгавы, да агіды, памагайла! Знай, лёкай, рады хамуту-ярму: Я прозвішча тваё з радзімых гукаў Не называю тут адно таму, Што мне шкада тваіх дзяцей і ўнукаў. 2002ПРАКЛЁН
Будзьце пракляты вы, каты свабоды! Вы, што душылі і душыце нас! Вы, акупатары нашай гасподы, Нашых багаццяў і нашых украс! Будзьце пракляты і вы, запраданцы, Лёсам народу майго гандляры! Юдавы выблядкі і ўзгадаванцы! Брудных і блудных таргоў махляры! Будзьце пракляты і вы, вырачэнцы Мовы і духу бацькоўскай зямлі! Вы, надзіманыя пыхай нікчэмцы, Волі і хэнці чужой халуі! Гэта з крыжа я крычу вам, распяты Горам народа і болем маім. Будзьце пракляты вы! Будзьце пракляты! Сёння і заўтра й вавекі! Амін! 2002БАЛАДА ПРА ПАСЛАННЕ АД КАСТУСЯ
Чакалі год, чакалі два - На абяцанках трын-трава. Чакалі тры гады, чатыры - Да торбы торбу прычапілі. Чакалі пяць, чакалі шэсць - Ужо смыліць, курыцца шэрсць. Чакалі сем, чакалі восем - Ужо на латах латы носім..." Так плача й плача Беларусь, I гэты плач пачуў Кастусь I ў Божы Храм ва ўрочны час Прыслаў з архангелам наказ: "Канчайце хныкаць, дзецюкі! Калі вам здзек і глум такі Не пранізаў душу наскрозь За гэтых восем год - дык вось: I дзевяць-дзесяць праміне, I дваццаць-трыццаць праміне - I ўсе вы дойдзеце ў ярме I згасне долі вашай зніч, - Калі забудзеце мяне I мой з-пад шыбеніцы кліч". 2002-2003ДЫК ХТО МЫ?
Мова! Ёй роўных у свеце няма - Па вобразнасці, па выразнасці. А мы яе душым у клешчах ярма - Самі ж, па праву уласнасці. Самі ж, варожы каб цешыўся зброд, На страты ідзем незваротныя. Дык хто мы: вялікі і вольны народ Ці ў Бога нікчэмцы звыродныя? 2003ЗАПОЗНА, ПАНОВЕ...
Як ні прамоўлю - усё неўпапад, Ды так, што ад злосці жыгаламі пораць: Справа - нястомны саліст "дэмакрат", Злева - стагорлы "славянасаборац". Аж дзіўна - як дружна! Аднак жа - за што? Люблю сугалоссе, спакой і свабоду. 3-за чорных шор і карычневых штор На свет і людзей не глядзеў ад роду. Ні ў форме палкоўнік, Ні ў штацкім маёр Мяне на кручку не трымаў пакрыёма. I хоць у пакутах сумленне маё - Мне ніцая радасць раба не знаёма. Таму і вар'юе іх вольны мой кліч У матчынай мове, не здадзенай гэрцам. "I ты, галяпуюць, прадайся і ўкленч! I ты адрачыся і станься зняверцам!" Дарма - галяпуюць. I пораць - дарма. Запозна: мяне ўжо дастаць немагчыма Я - там ужо, там, дзе няволі няма, Дзе толькі свабода, любоў і Айчына. 2003, лютыБАЛАДА ПРА МІКАЛАЯ I КАЦЯРЫНУ
Жыў-быў на свеце Мікалай. Жыла-была з ім Кацярына. Хоць бачылі: жыццё - не рай, Свой лёс сям'я не мацярыла. Бо зналі: ёсць Народ і Край, I ёсць - чым доля надарыла: У Мікалаі - Мікалай, А ў Кацярыне - Кацярына. Але жыццё дало разлом На неспадзеўным развароце. Размежаваць дабро і зло Прадыктавала ... дзірка ў роце. I людзі ў злосці пачалі Бурыць, ламаць, таптаць і бэсціць Усё, што самі ж падвялі Пад кодэкс праў і кодэкс чэсці. Бурылі, верачы найперш, Што здань руйнуецца былая. А зруйнавалі ўрэшце рэшт У Мікалаі - Мікалая. Тапталі, мялі, як трысцё, Сляпую шкодную дактрыну. А растапталі перш за ўсё У Кацярыне - Кацярыну. 2003, сакавікДУХ БАЦЬКАЎШЧЫНЫ
Адкуль бярэцца ён? З травы і зёлак, З лясоў, што засланяюць небасхіл, З крыніц бруістых, з тоняў у азёрах, З крыжоў збуцьвелых і з саміх магіл. Куды ні ступіш - скрозь і ўсюды чутна Яго ўсяіснасць. Так задумаў Бог - Каб, як бы ні было табе пакутна, Свой родны край ты разлюбіць не змог. 2002-2003* * *
I б'е, і б'е ў душу Нязмоўчна, як прыбой: Не будзь самім сабой! Не будзь самім сабой! Аддай імя спярша, А з імем - і душу. Нашто табе душа? Нашто табе імя? Мы ўпішам нумарок - I ў пашпарт, і ў дьгалом, I ў візу на Парыж... I на магільны крыж. 2003НЕЧУВАНАЯ Ў СВЕЦЕ
Удумайся толькі, Народ, Калі думаць яшчэ не адвык: Сем дзесяткаў гадоў і год Вырывалі ў цябе язык - Каб ты быў бязмоўны, як быдла, Каб толькі мычаў - як бытта Дзякуеш гаспадару за корм, За чалавечны для быдла закон. Сем дзесяткаў! Гэта без тых Трох з палавінай вякоў, Калі Мове тваёй пад дых Білі з абодвух бакоў. Сем дзесяткаў гадоў і год Гэта толькі ад той пары, Калі Мову гналі на звод Не цары, а правадыры. Пачуўшы - тут жа хапалі За горла жывое слова. Насмерць яго забівалі, Каб не ўзрасло нанова. Хапалі з хаты і з нівы - Каб быў ты кругом шчаслівы, Хапалі з завода, з цэху - Каб быў ты багат на ўцеху, З тэатра, з друкарні, з майстэрні - Каб ты быў, як сабака, верны, I з кожнай студэнцкай парты - Каб быў Ацечаства варты... Вось так тваю долю-мову Знішчалі: спярша - па слову, Затым - па пяць-шэсць адразу, Затым - па цэламу сказу, Па цэлай песні і казцы Хапаў і глытаў ікласты! А потым - па цэлай школе, Па цэлым садку дзіцячым... "Каб ты і не гаўкнуў болей Сваім языком сабачым!!" Такі быў табе прысуд. Халэмус! Каюк! Капут! Так святкавала ўбоства Мовы тваёй забойства. Так апаганьваў злыдзень Духу твайго Вялікдзень. Так пацяшаўся зброд З гора твайго, Народ. Прабег і яшчэ дзесятак Гадоў - як па градах статак. I што ты, Народзе, маеш? Як ты жывеш-пажываеш? На якога пана ішачыш? Што чуеш наўкол і бачыш? Таксама святкуе ўбоства Высокай красы забойства. Таксама руйнуюць хамы Твайго дзеяслова храмы. Таксама глуміцца зброд З пакутаў тваіх, Народ. Усё, як тады! Бо згодна З усім, што табе прывычна. Толькі яшчэ больш подла I ягачэ больш цынічна. Ціха (каб спалі дзеці), Без груку і некрывава Ідзе нечуваная ў свеце Над мовай тваёй расправа. Над тваёю душой расправа. 2003ХРОНІКА Ў ГЕКЗАМЕТРАХ
Так, гэта будуць гекзаметры трэцяга тысячагоддзя Ад нараджэння Хрыстовага. Не ў перайманне, вядома, Слыннаму старцу сляпому Гамеру або Гесіёду, - Проста радкі так пабеглі, маёй не пытаючы згоды. "Бацька дачушку знасільнічаў - працверазеў і ўтапіўся ". "Пенсіянер паляцеў на асфальт праз акно - ад галечы ". "Школьніца нож у сяброўку загнала за трыццаць даляраў ". "Дачнік спусціў ваўкадава на хлопчыка - сына суседзяў ". "Стрэлам у скронь разлічыўся з жыццём капітан - у адчаі". "Маці-падлетак, радзіўшы, на сметнік занесла дзіцятка ". "Любы, адзіненькі ўнучак бабулю забіў за бутэльку ". "Трое юнцоў акадэміку знанаму чэрап прабілі". "Гэтай зімою апошняя здохла ў калгасе карова ". "Дзеткі на вуліцы вучацца - злыдні ліцэй адабралі". "Піскнула праўду газета - і клямка ёй: болей не пісне ". Гэта - маленькая частачка хронікі ў допісах прэсы. Наша рэальнасць. На стыку стагоддзяў і тысячагоддзяў Іншай не здолелі мы забяспечыцца - цешымся гэтай. Іншая спее ў яшчэ не набухлых пупышках свабоды. 2003ПАМЯТКА ДЛЯ БЕЛАРУСКІХ ДЗЕТАК
Памятку гэту, гекзаметра складам антычна-раскошным, Вам я на роздум і ўжытак пішу, даражэнькія дзеткі. Ведайце: шмат развялося людцоў на зямлі беларускай, Што нашу мову драпежаць і нас за яе ненавідзяць. "Ну, а чаму?"- запытаеце? Дзве назаву я прычыны: Першая - гэта іх чорная і неадольная зайздрасць, Што незвычайна прыгожаю моваю Бог надзяліў нас - Наймілагучнай, найчыстай у моўным букеце славянства. Спевам анёльскім чароўным гучыць яна ў вусенках вашых, Як запяеце вы, дзетачкі, родную песню... Дык вось жа - Іх і даймае нялюдская зайздрасць, не могуць змірыцца: Як гэта нам дасталася такая цудоўная мова ?! Ну, а другая прычына, што многіх кідае ў шаленства, Гэта - іх злосць ад бяссілля, ад немачы розуму й духу: Надта ж багатая і дасканалая ў гуках і ў сэнсах Наша вячыстая мова! Каб ёю як след авалодаць - Розум патрэбен не куцы, і талент, і чуйнае вуха. Слабым глуздамі няздарам яна недаступная, - гэтак, Як не па сіле складаны і тонкі інструмант музыку, Што балдавешкаю бухае-б 'е ў барабан велічэзны... Вось і запомніце, дзеткі, і ведайце-знайце прычыны Злосці-нянавісці гэтых няшчасных... I дзякуйце Богу, З ласкі якога мы ўласную маем Краіну і Мову. Ну і рабіце высновы. Якія ? Падумайце самі. 2003* * *
Ведаў: будзеце зноў і хлусіць, I віляць перад праведным словам, А я зноў буду Бога прасіць, Каб яно на здароўе пайшло вам. Разумею ваш клопат, браткі, - Разумею і крыўды не маю: Гэта лёс, гэта вырак такі - Мой, і ваш, і няшчаснага краю. 2003-2004ОЙ, ЯК ДОБРА!
Добра ў зацішку, на сонейку Пасядзець. Ой, як добра! На істот жывых спакойненька Паглядзець. Надта добра! На казюлечку-мурашачку У траве. Ой, як добра! Вунь як рада малюпашачка, Што жыве! Як ёй добра! Паглядзець на гулі шлюбныя Матылькоў. Надта добра! Сэнс жыцця - у гэтым, любыя. З век вякоў. Ой, як добра! 2004БАЛАДА ПРА ВАНЬКУ I МАНЬКУ
Ванька і Манька, Каб не псаваць Адносін з багатай суседкай, Рашылі ёй хату сваю аддаць I жыць у яе пад паветкай. Ну й ідыёты! Як жыцьмуць яны там? Вядомая рэч: Зімою заенчаць абое: "А дзе ж наша хатка? А дзе ж наша печ? А што ж мы зрабілі з табою? Ну й ідыёты!" Пасля акалеюць. I прыме іх дол. I крыж ім паставяць з паметкай: "Ванька і Манька. Мелі свой дом, А ўмёрлі ў людзей пад паветкай. Ну й ідыёты!" 2004ПЫТАННЕ
Беларус! Ты і дужы, і зграбны, І кемны, і ў працы не зломак. Дык чаму ж Ты жывеш, як бяздарны, Нікчэмны лайдак-пустадомак? Дзе твой дух? Дзе твой гонар? Твой голас? Твой чын беларускі? Ці ты гакнеш... Ну хоць кулаком па стале - Каб на дробныя друзкі!? 2004ГОСПАДЗЕ БОЖА...
Госпадзе Божа, Навошта, Навошта ты ўзяў мяне ў сведкі - Бачыць, як з роднае Маці Знушчаюцца вылюдкі-дзеткі? Як выглумляюцца, Як ёй у вочы плююць, Супастаты-блюзнерцы, Як намагаюцца, Найбалючэй каб Ударыць няшчаснай у сэрца... Госпадзе Божа, За што мне, За што мне такая пакутная кара - Каб адыходзіў я З гэтага свету Пад гогат агідных пачвараў? Хай бы я лепей Не чуў і не бачыў, Не знаў і не ведаў такога! Хай бы Ты лепей Забраў да сябе мяне, Божа, З калыскі - малога. 2004, травеньМАЕ САБАЧКІ
Восем іх у мяне - аж восем! - Розных парод і масцей сабачых: Чорны, жоўты, руды і перапалосы, I нават якіх я ў натуры не бачыў - Якісь кармазынавы і фіялетавы, I светлаблакітны, як неба ў сонцы... Хто яны ў хаце? Сябры паэтавы, Заступнікі верныя і абаронцы. Вунь які ў кожнага від харобры - Ні ў аднаго не падтулены хвосцік. I крый Бог, калі нехта нядобры У масцы добрага прыйдзе ў госці! "А ну паспрабуй зачапі перад намі Не толькі словам, а й думкамі брыдкімі - Дык пабяжыш з раскалашмачанымі штанамі I з пакусанымі лыткамі!" Дзякую, дзякуй, мас дарагія, За вашу гатоўнасць кінуцца й абараніць, Калі раптам нейкія людзі благія Захочуць мне крьгўду ўчыніць. Як гэта важна ў мой час невясёлы! I як жа я ўдзячны мілай малечы - Трэцякласнікам лепшае мінскай школы. Што мне падарылі вас на сустрэчы! 2004, красавікСКАЗ ПРА ЗАЛАТОЕ ПЁРКА
Як матульку немаўлём Меў за Матку Боску - Я смактаў і ўноч і днём Залатую соску. Падкачаўшыся крыху, Часта і ў ахвотку Еў ільняную жмыху З залатога сподку. Як давер бацькоў зазнаў - Хоць малы, а служка! Парасят на выган гнаў Залатою пужкай. Стаў падлеткам - на мурог Пасвіць вёў Буронку На прывязаным да рог Залатым пастронку. Потым... неяк на жніве Птушка перапёлка Падарьтла ў жыце мне Залатое пёрка. Хай не з неба журавель - "Жнеячка" затое. Я ад шчасця ружавеў: Пёрка залатое! Любаваўся доўга ім Дый схаваў чын-чынам: Рана знацца мне з такім Залатым начыннем. Як, пажыўшы, награшу - Вось тады, канешна, Выму пёрка й напішу Залатое нешта. Жыў, грашыў і гараваў, Піў і плакаў горка. Дый забыўся дзе схаваў Залатое пёрка. Сама ў час, адчуў калі, Што душа гатова Падарыць сваёй зямлі Залатое слова. Ну, ды што ж! Такой бяды! Гэты дар у вершах Зробіць нехта малады - З племя шчаслівейшых. Тое пёрка ў добры час Знойдзе ў нейкім склепе I напіша Слова-Сказ Прыгажэй і лепей. 2003-2004ЭКСПРОМТ
Калі дапякуць, што ні есца, ні п'ецца I нават на сэрцы аскоміна - Я еду зірнуць, як дымочак віецца. Не, не, не шашлычны, а з коміна. А потым агмень распалю на падворку, З камення Лагойшчыны складзены, I буду там з полымцам весці гаворку Пра лёс наш, чужынцамі скрадзены. 2002КЛІЧ ДА БЕЛАРУСКАЙ МОЛАДЗІ
Новы век Азарыў небасхіл. "Чый ён будзе?" - Прарокі гамоняць. Будзе наш - Калі выстарчыць сіл У цябе, Беларуская моладзь! Значыць, Трэба па долю ісці З цвёрдай верай, Што вёрсты не змораць. Дык не страць, Не ўступі, Не ўпусці, Гэты шанц, Беларуская моладзь! Хай за зданню Пачварыцца здань Сілу волата Цені не зломяць. Час прабіў: Уздыміся I стань У шыхты, Беларуская моладзь! Веру: Выпаўзні з чорнай начы Дух твой вольны На здраду не змовяць. Раздрузгоч, Раскрышы I змяці Іх кубло, Беларуская моладзь! Помні: Волю ў змаганні бяруць, А не просяць, Не кленчаць, Не моляць. Толькі ты Зберажэш Беларусь! Толькі ты, Беларуская моладзь! 2001БЕЛАРУСКАМУ ДЗЕЦЮКУ
Што дрыпаеш гэтак дробна На падагнутых нагах? Роўна хадзі, брат, роўна! I кроку прыдай размах! Шырока ступай і цвёрда! Паставу ў хадзе змяні! Годна трымайся й горда! Ты - на сваёй зямлі. Што ты пагляд панылы Пад ногі ўпіраеш, у дол? Што: табе - край нямілы? Родны прастор наўкол? Смела, а не як злодзей. На свет і людзей зірні! Годзе трымцець, брат, годзе! Ты - на сваёй зямлі. Што ты ўсё шэптам, шэптам Ды і на вуха яшчэ, Нібы махляр з гешэфтам: Крый Бог - сакрэт "працячэ". Прэч адкінь гэту боязь! I праўду перад людзьмі Кажы, брат, на поўны голас! Ты - на сваёй зямлі. 2005, чэрвеньЗ ВЕКУ Ў ВЕК I З РОДУ Ў РОД
З веку ў век і з роду ў род Не цярпеў ярма народ I глядзець чужынцу ў рот - Меў за ганьбу. I над безліччу нягод, I над скопішчам згрызот Бласлаўляў на Вольны Сход Янку й Ганну. З веку ў век і з роду ў род, Сэрцам прагнучы яснот, Не глуміў сябе народ Чорнай змовай I ля тых дзвярэй-варот, Дзе ў Святыню Уваход, Меў за варту круглы год Наша слова. I грымеў мацней грымот Кліч на захад і на ўсход: Згінь-сыдзі, варожы зброд! Каб - ні духу! Не затым ускрэс народ, Каб давеку, з роду ў род, Несці ў сэрцы гвалту плод - Боль і скруху! 2005, чэрвеньПЕРАМОЎКА З СЯСТРОЙ СВЯТЛАНАЙ
- Сястрыца любая, Ты што з слязьмі ў вачах ? Што сталася ? Цябе пакрыўдзіў хтосьці ? - Вось, прачытала... Гэта - страх і жах. Яны, браток, Цябе даб'юць ад злосці. - Дык ты з-за гэтага ? Дарма, зусім дарма! Тут не тужыць, А радавацца трэба. Злуюцца - значыць, Праўды ў іх няма. А страх і жах - У іх сядзіць у рэбрах. - Мне за цябе Сціскае сэрца боль. Лютуюць, Што не стаў ты на каленкі. Пайду, пайду ў той дом - Адно дазволь - I хоць катораму з іх Плюну ў зенкі! - Ах, мілая! Ну як мне не любіць Цябе! У нашым Немаленькім родзе - Адна такая ты. За ўсіх табе баліць I ўсім ты рвешся Памагчы ў нягодзе. Ну а сама... Тваё здароўе скраў Пеніцылінавы За трыццаць год атруты. I мацярынскай долі Бог не даў. I дома... Знаў бы хто!.. Адны пакуты... - Такі мой лёс. Што пра мяне казаць? Хто я такая ? Што ў жыцці я значу ?.. Вось тыя лекі, Што прасіў ты ўзяць. I мёд з вашчынкай - Ад мяне ў прыдачу. I ўсё. Пакіну я цябе, прабач. Жанчыны там з партрэтамі - Як знак эпохі - Стаяць... Я чую Іх нячутны плач. Пайду да іх Паплачу разам трохі. 2005, чэрвеньНУ А ВЫ, СПАДАРЫ?..
Углядаюся ў твары - Зусім маладыя, хлапечыя, - Быццам толькі што ўмытыя Зімнай крынічнай вадой. Што - хачу распазнаць - У вачах гэтых хлопцаў Адсвечвае? I чаму мне трывожна - Нібы перад нейкай Вялікай бядой? Ну а вы, спадары, Што душы нашай поле Адвечнае Засяваеце чартапалохам Няпраўды, Каб плён нашай веры зачах, — Вы не знаеце, Што ў іх вачах беларускіх Адсвечвае ? У іх добрых вачах беларускіх. У іх беларускіх вачах... 2005, чэрвеньВІЛЬНЯ. ЛУЦКЕВІЧ
Трыпціх
І. 20 верасня 1939 Вільня. Восень. Луцкевіч. Ён ходзіць і шэпча Сярод Базыльянскіх муроў: "О няўжо, Беларусь, О няўжо нам вяртаюць Калыску за волю тваю змагароў? О няўжо сапраўды Нам вяртаюць, Няхай і пад сцягам нянаскім, Святы наш агмень? Беларусь! Я малюся, малюся... Бог сведка, Як прагну я ўбачыць шчаслівым Твой заўтрашні дзень!.." II. 30 верасня 1939 Вільня, Восень. Луцкевіч. Захмараны вечар. Найчорны з яго вечароў. Вось і ўсё! Не паспеў і прыкленчыць Яшчэ раз Сярод Базыльянскіх муроў, - Больш ніколі не ўбачыць ён іх, Як не ўбачыць Ні родных сваіх, Ні сяброў. У глухім "варанку" Яго віленскім шляхам У менскую "амэрыканку" вязуць, Дзе, Ён знае, У лёхах сырых, Пацукі Беларускае сэрца грызуць. Яму ведама ўжо: Абманулі! Цынічна і здзекліва Брат-вызваленец накпіў. Вільня ўжо старгавана. Ужо за яе Вызваленец Пляцоўку для танкаў купіў. Ён ад роспачы плача: "Кастусь! Наш вялікі з вялікіх Кастусь! Як далёка ты бачыў, калі заклінаў: "Дык не вер ім, Не вер ім, Не вер ім, Не вер, Беларусь! Не дадуць табе волі яны, Не дадуць! I павек не дажджэшся, Калі не здабудзеш сама! Для цябе ў іх адно - Аняменне ў няволі - I смерць. Для цябе ў іх другога няма". III. 17 верасня 2004 Вільня. Верасень. Ноч - У зіхценні раскошных рэклам, У агнях ліхтароў. Цень Луцкевіча Ходзіць Нябачны Сярод Базыльянскіх муроў. Каб прыслухаўся хто - Чуйным сэрцам - Пачуў бы, Што кажа святы чалавек: "Вось і ўсё! Вось цяпер ужо ўсё! Назаўсёды. Навечна. Навек. Божа моцны! Даруй і скажы: Дзе ты быў? Дзе ты, Госпадзе, быў, Калі гэную змусту Над воляй, Над доляй, Над лёсам народа рабіў Змеявокі, Рабы, Сухарукі, З смярдзючай душышчай Вампір-людажэр? Бачыш, Госпадзе, сам: З той пары Яшчэ больш занямог, Яшчэ больш знедужэў - I хварэе, I чахне, I не выздараўлівае Пад апекай тваёй Беларускі народ. Дык не дай жа, не дай, Каб заціх у душы яго Спадчынны боль, Каб сышла яго памяць на звод! Бо як станецца так – У яго, як і Вільню, Суседзі, браты, сваякі адбяруць Спрэс усе гарады, Спрэс усё, Што завецца яшчэ Беларусь!.. Беларусь... Беларусь..." Так ён ходзіць і ходзіць, Нябачны, I просіць і просіць - Нячутнае просіць пачуць... А тым часам у Менску, У лёхах сырых. Пацукі Беларускае сэрца грызуць. 2004, травень-кастрычнікЛАГОЙШЧЫНА
Лірычны маналог
Лагойшчына! Найпрыгажэйшы куток беларускай зямлі! I хоць, пэўна, за гэтую славу гатовы спрачацца і многія іншыя з тых, што на ўсход і на захад, на поўнач і поўдзень, ды невыпадкова, аднак жа, цябе "беларускай Швейцарыяй" трапна калісьці назвалі - таму ўжо за сотню гадоў і дагэтуль без рэўнасці ўсе аўтараюць як вобраз дакладны і ўдалы. Ты ўся - у пагорках паднебна-высозных, крутых і пакатых, лабастых і круглых, зарослых і голых, ва ўпадзінах донных і ўтульных лагчынах, у поймах разлеглых, усланых лугамі, у стромых узгор'ях, равах і ярах маляўнічых, у луках і лучках, абшытых гсустоўем густым, у белых прасёлках - ад вёскі да вёскі (што праўда - у тым, пешаходным яшчэ, даасфальтавым часе). Ты ўся - у лясах неаглядных, у пушчах дрымучых, таемных, у шчырых барах і цяністых дубровах, у ясных і ветлых палянах, уся ў паясах і вянках пералескаў, у купках гаёў кучаравых, у люстрах лясных азярын і люстэрках крынічак, калісьці нязлічаных тут, што вечна бруіліся, булькалі, беглі, журчалі, як бы запрашалі прыпасці губамі ці ў горшчы зачэрпнуць і смагу ўталіць і здароўя набрацца. А рэкі твае! - ціхаплынная, негаманкая, апроч як разводдзем, спаважная Гайна, што згодна і любасна Беразіне ахвяруе сябе, каб урэшце дабегчы нябачным струменем да Чорнага мора, а вечная-звеку суперніца ёй - Дзвінаса-прыгажуня, што з бегу-разбегу кідаецца, нібы сястра, у абдымкі Віллі, каб данесці пяшчоту сваю да балтыйскіх прастораў. А горад твой! - горад Лагойск - легендарны ў гісторыі краю крывіцка-ліцвінскага, - потым, пазней, беларускім названага! Мала на нашай зямлі гарадоў, што старэйшыя ўзростам за колішні слынны Лагожэск - сталіцу удзельнага княства, няхай невялікага і падзалежнага, важна, што ўсё ж адасобнага, што на зямлі гэтай людзі дзяржаўнымі чуліся недзе яшчэ ў адзінаццатым веку. Невыпадкова, што іменна тут, у набожлівай Гайне, у храме, за дзесяць гадоў перад тым збудаваным, спраўлялі імшу каралю і вялікаму князю у гонар яго ваяроў неадольных і іх перамогі, якою былі ўратаваны ад чорнай няволі і Віцебск, і Полацк, і Орша, і Крычаў, і Мсціслаў і многа яшчэ гарадоў і зямель і людзей крывічанскіх, падданых магутнай і знанай у свеце дзяржавы - Вялікага Княства. Лагойшчына! Колькі тваімі гасцінцамі ды бальшакамі, дарогамі ды пуцявінамі люду прайшло і праехала рознага - болей нядобрага, жорсткага, лютага, сквапнага! Колькі крыві пралівалася тут і палала пажараў бязлітасных, колькі паселішчаў, вёсак тваіх руйнавалася, колькі святыняў бурылася - цэркваў, касцёлаў і кляштараў, колькі палацаў-муроў і сядзібаў знікала бясследна! - а ты - адраджалася, ты паўставала ізноў да жыцця і свабоды. Невыпадкова, што з гэтаю марай святлістай аб волі і шчасці, аб славе і годнасці тут азараліся сонцам навукі, асветы, мастацтва выдатныя творцы, збіральнікі скарбаў народных, даследчыкі даўнасці, што менавіта ў Лагойску патомныя графы Тышкевічы ў белым палацы сваім па-над Гайнай-ракой заснавалі найпершы ў дзяржаве музей краязнаўства, музей беларускай культуры, мастацтва і кнігі. I не выпадкова ж, напэўна, што іменна тут, ад калыскі прыросшы душою да родных нябёсаў, "наўчыўшыся слоў беларускіх ад маці, а дум беларускіх ад потам палітых загонаў", штодня амываючы раны на сэрцы вадой жыватворнай легендаў і песень, паданняў і казак, паўстаў найвялікшы пясняр беларускі, апостал-прарок адраджэння Народа, Краіны Дзяржавы і Гонару нашага - Янка Купала. Лагойшчына! Родны мой кут, дзе радзіўся і вырас і першую ласку людскую спазнаў і прыняў як навек блаславенне, дзе хата бацькоўская светам была наймшейшым і памяпцю найдаражэйшаю будзе да смерці, дзе родныя сэрцу абліччы на помнічках сціплых часцей і часцей патрабуюць: трымайся! не падай! не траць у віхуры нягодаў той сілы і праўды, любові і веры, якімі сумленна і проста жылі мы, пра гэта амаль не гаворачы, мужна і годна прайдзі да астатку дарогу, якую ты выбраў, і помні, і помні, і помні: не можа той чуцца няшчасным, хто мае такую радзіму, як наша Лагойшчына! 2002, ліпень - 2003, сакавік
Комментарии к книге «Сказ пра залатое пёрка», Нил Семёнович Гилевич
Всего 0 комментариев