«Званы Нямігі»

Тысячамі блакітных ніцей перацінаюць нашу Беларусь ручаі, рэкі, рэчкі, рачулкі. То залівіста, то ціха, то серабрыста, то гулліва пяюць яны славу беларускаму краю, ажыўляюць і аздабляюць ягоны воблік. Ды ёсць сярод іх адна – непаўторная, спракавечная, летапісная. Сапраўдны сімвал Беларусі. Аднак убачыць яе вельмі складана, праплысці па ёй немагчыма, а вось хадзіць можна хоць кожны дзень. Варта толькі спусціцца з пляца Волі, што ў Мінску, на схаваны пад зямлёй старажытны дзядзінец, як вы пачуеце шапаткі голас гісторыі.

“На Немизе снопы стелют головами, молотят чепи харалужными, на тоце живот кладут, веют душу от тела. Немизе кровави брезе не бологом бяхуть посеяни, посеяни костьми руских сынов”.

Так невядомы аўтар знакамітага “Слова пра паход Ігаравы” сілай свайго таленту да скону свету ўвекавечыў у людской памяці мо не самы значны эпізод даўняй гісторыі – няўдалы паход на полаўцаў ноўгарад-северскага князя Ігара Святаславіча. І пакуль людзі не развучацца чытаць, яны будуць згадваць “Слова…”, паход Ігара, плач Яраслаўны, бітву на Нямізе 3 сакавіка 1067 года…

А рэчка тая сёння, як і даўней, -- у самым цэнтры Мінска. Некалі яна была хоць і невялікай, але паўнаводнай і плыннай. Запачаткаваная як спарыш, адзін свой выток Няміга, або ў старадаўнасці Няміза, брала ва ўрочышчы Мядзвежына на паўднёвым захадзе Мінска. Зараз яна цячэ пад зямлёй у раёне праспектаў Жукава, Дзяржынскага, ля Музычнага тэатра, пад вуліцамі Мяснікова і Няміга. Другі выток пачынаўся ў раёне сённяшняга універсітэта культуры і мастацтваў.

Раней яна каля царквы Пятра і Паўла дзялілася на два рукавы. Злучыўшыся з паўнаводнай і вірлівай, рыбнай і бабровістай Свіслаччу, Няміга праз Беразіну і Днепр даносіла свае воды ажно да Чорнага мора. У другой палове ХІ стагоддзя ў вусці Нямігі ўзнік старажытны менскі дзядзінец, а пазней замак, у царкве якога захоўвалася цудадзейная ікона Багародзіцы.

Сёння гэта раён станцыі метро “Няміга”.