«Migotliwa wstęga. Tom 2: Odwet»

Alastair Reynolds Migotliwa wstęga Tom 2: Odwet

DWADZIEŚCIA TRZY

Mogło być gorzej.

Mogłem uderzyć w Mierzwę, nie przebijając się przez dwa poziomy narosłych szkieletowych ram, pełnych szałasów i straganów. Gdy wagonik się zatrzymał, utknął w nich dziobem. W półmroku paliły się dokoła niewyraźne światła i ogniska. Słyszałem podniesione głosy, ale to było raczej podniecenie i gniew niż zawodzenie rannych. Miałem nadzieję, że nikogo nie zmiażdżyłem. Po kilku sekundach uwolniłem się z fotela i szybko oceniłem swój stan. Nie znalazłem widocznych złamań, choć wszystkie członki miałem posiniaczone. Wspiąłem się na tył wagonika. Słyszałem zbliżające się głosy i nerwowe drapanie. Mogły to być ciekawskie, myszkujące w ruinach dzieci lub zaniepokojone szczury. Złapałem broń, sprawdziłem, czy nadal mam zabraną Zebrze gotówkę, a potem opuściłem pojazd. Wyszedłem na nędzną bambusową platformę, którą przebił dziób wagonika.

— Słyszycie mnie?! — zawołałem w ciemność, pewien, że ktoś słyszy. — Nie jestem waszym wrogiem. Nie jestem z Baldachimu. To ubranie Żebraków. Jestem pozaświatowcem. Potrzebuję pilnie waszej pomocy. Ludzie z Baldachimu próbują mnie zabić.

Mówiłem w norte. Było to znacznie bardziej przekonujące, niż gdybym mówił po kanazjańsku, w języku arystokracji Chasm City.

— Odłóż więc broń i zacznij wyjaśniać, skąd ją masz. — To był głos męski o innym akcencie niż akcent mieszkańców Mierzwy, których spotkałem. Wymawiał słowa wyraźnie, jakby działo się coś złego z jego podniebieniem. Też posługiwał się norte, lecz słowa brzmiały urywanie, czy też może zbyt precyzyjnie, bez rytualnych elizji, których nabywa się z prawdziwą znajomością języka. — Przybyłeś w linówce — ciągnął. — To również wymaga wyjaśnienia.

Widziałem teraz tego mężczyznę; stał na krawędzi bambusowej platformy. Ale wcale nie był człowiekiem. Patrzyłem na świnię.

* * *

Mały, bladoskóry, stał na tylnych nogach z tą samą niezręczną łatwością, którą pamiętałem u innych świń. Oczy zasłonił goglami, utrzymywanymi na miejscu przez zawiązane z tyłu głowy rzemyki. Miał na sobie czerwone poncho. W jednej ratkowo-palczastej dłoni trzymał tasak z tą niedbałą biegłością, która sugeruje, że wykorzystywał go zawodowo i już dawno ostrość narzędzia przestała go onieśmielać.

Nie odłożyłem broni, przynajmniej nie natychmiast.

— Nazywam się Tanner Mirabel — powiedziałem. — Wczoraj przybyłem ze Skraju Nieba. Szukałem kogoś i przez pomyłkę zawędrowałem do niewłaściwej części Mierzwy. Zostałem złapany przez mężczyznę o nazwisku Waverly i zmuszony do wzięcia udziału w Grze.

— I zdołałeś uciec z takim karabinem? Linówką? Niezły trik jak na przybysza, Tannerze Mirabelu.

Wymówił moje nazwisko jakby to było przekleństwo.

— Noszę ubranie Żebraków — powiedziałem. — I, jak zauważysz, mam akcent kogoś ze Skraju Nieba. Mówię trochę po kanazjańsku, jeśli łatwiej ci rozmawiać w tym języku.

— Norte jest doskonałe. My, świnie, nie jesteśmy tacy głupi, jak jesteście skłonni myśleć wy wszyscy. — Przerwał. — To dzięki akcentowi masz tę broń? W takim razie co za akcent!

— Pomogli mi ludzie — wyjaśniłem. Już miałem wspomnieć nazwisko Zebry, ale się zreflektowałem. — Nie wszyscy w Baldachimie akceptują Grę.

— To prawda — przyznał mężczyzna. — Ale są przecież z Baldachimu i na nas siusiają.

— Mogli mu pomóc. — Usłyszałem inny głos, tym razem damski. Spojrzawszy w półmrok, zobaczyłem wyższą świnię. Wyglądała na samicę. Zbliżyła się do mężczyzny, starannie wybierając drogę przez rumowisko — skutek mojego upadku. Miała obojętny wyraz twarzy, jakby robiła takie rzeczy codziennie. Ujęła mężczyznę za łokieć. — Słyszałam o takich ludziach. Nazywają siebie sabotażystami. Jak on wygląda, Lorancie?

Pierwsza świnia — Lorant — zerwał z głowy gogle i podał kobiecie. Była w dziwaczny sposób ładna; ludzkie włosy otaczały tłustymi zasłonami jej ryjowatą lalkowatą twarz. Przyłożyła na chwilę gogle do oczu i kiwnęła głową.

— Nie wygląda na Baldachimowca. Przede wszystkim to człowiek, taki jakiego miał na myśli ich Bóg. Z wyjątkiem oczu, choć to może gra świateł.

— To nie gra świateł — odparł Loran. — On nas widzi bez gogli. Zauważyłem to, kiedy przyszłaś. Skierował na ciebie wzrok. — Wziął gogle od samicy i zwrócił się do mnie: — Może częściowo powiedziałeś nam prawdę, Tannerze Mirabelu. Choć nie całkowicie, mogę się o to założyć.

Nie przegrałbyś tego zakładu, pomyślałem.

— Nie zamierzam robić wam krzywdy — oznajmiłem, a potem teatralnym gestem odłożyłem pistolet na bambus, pewien, że jeśli świnia rzuci się na mnie z tasakiem, zdołam po niego sięgnąć. — Jestem w wielkich kłopotach i ludzie z Baldachimu niedługo wrócą, by mnie wykończyć. Możliwe, że przysporzyłem sobie wrogów również wśród sabotażystów, ponieważ ich okradłem. — Oceniłem sytuację i doszedłem do wniosku, że przyznanie się do okradzenia ludzi z Baldachimu nie zaszkodzi mi w oczach Loranta, wręcz przeciwnie, może mi pomóc. — Nawiasem mówiąc, nic nie wiem o takich ludziach jak wy — ani dobrego, ani złego.

— Ale wiesz, że jesteśmy świniami.

— Takie określenie się narzuca. Trudno na to nie wpaść.

— Jak na naszą kuchnię. Też na nią wpadłeś.

— Zapłacę za nią — odpowiedziałem. — Mam również gotówkę. — Sięgnąłem do obszernych kieszeni płaszcza Vadima i z głębin wyciągnąłem zwitek. — Nie jest tego wiele. Ale może pokryje część waszych kosztów.

— Tylko że to nie nasza własność. Człowiek, właściciel tej kuchni, pojechał odwiedzić kapliczkę swego brata w Pomniku Osiemdziesiątki. Nie wróci przed wieczorem. Nie jest osobą pobłażliwą ani skłonną do przebaczania. Muszę go zmartwić nowiną o szkodzie, którą wyrządziłeś, a on, naturalnie, skupi swój gniew na mnie.

Oferowałem mu połowę drugiego zwitka, głęboko naruszając zabraną Zebrze rezerwę.

— Może to złagodzi twoje kłopoty, Lorancie. Dodatkowe dziewięćdziesiąt lub sto marek Ferrisa. Wymień jeszcze jakieś problemy, a zacznę podejrzewać, że chcesz mnie oskubać.

Chyba się uśmiechnął — nie byłem tego pewien.

— Nie mogę dać ci schronienia, Tannerze Mirabelu. To zbyt niebezpieczne.

— Chodzi mu o to — wtrąciła się druga świnia — że w twojej głowie jest implant. Ludzie z Baldachimu będą wiedzieli, gdzie jesteś, wiedzą nawet teraz. I jeśli ich rozwścieczyłeś, my wszyscy jesteśmy w niebezpieczeństwie.

— Wiem o implancie. I właśnie w tej sprawie chciałbym waszej pomocy.

— Żebyśmy pomogli ci go wydostać?

— Nie — odparłem. — Znam kogoś, kto może to dla mnie zrobić. Nazywa się Madame Dominika. Ale nie mam pojęcia, jak się do niej dostać. Czy możecie mnie tam zaprowadzić?

— Czy wiesz mniej więcej, gdzie to jest?

— Na Dworcu Centralnym. Świnia popatrzył po ruinach kuchni.

— Hmm, nie sądzę, bym dzisiaj dużo gotował.

* * *

Byli uchodźcami z Pasa Złomu.

Przedtem byli uchodźcami skądinąd — z zimnego, kometarnego pogranicza innego Układu Słonecznego. Ale ani kucharz, ani jego żona — nie mogłem w dalszym ciągu o nich myśleć jako o świniach — w zasadzie nie mieli pojęcia, jak dostali się tam pierwsi z ich gatunku. Znali jedynie teorie i mity. Najbardziej prawdopodobna teoria mówiła, że są dalekimi, porzuconymi potomkami przedwiecznego programu inżynierii genetycznej. Organów świń używano niegdyś w ludzkiej chirurgii przeszczepowej — między tymi dwoma gatunkami było więcej podobieństw niż różnic — i wydawało się prawdopodobne, że świnie powstały w wyniku eksperymentu mającego na celu uczynienie dawców jeszcze bardziej podobnymi do ludzi. Do ich DNA wpleciono ludzkie geny. Może eksperyment poszedł dalej, niż zamierzali jego twórcy, i pewne spektrum genów przypadkowo dało świniom inteligencję. A może właśnie o taki wynik cały czas chodziło, a świnie to zaniechana próba stworzenia służebnej rasy, nie posiadającej nieprzyjemnych wad maszyn.

W pewnym momencie świnie musiano porzucić. Pozostawiono je w głębokim kosmosie, by same sobie radziły. Może ich systematyczna eksterminacja wymagała zbyt wiele zachodu albo może same wyrwały się na wolność z laboratoriów i utworzyły własne tajne kolonie. Wtedy, jak mówił Lorant, i tak stanowili kilka gatunków, każdy z innym zestawem genów ludzkich i świńskich. Niektórym grupom brakowało zdolności do tworzenia słów, choć posiadały wszystkie mechanizmy neuronowe. Wspomniałem świnie, które spotkałem, nim uratowała mnie Zebra. Pierwszy osobnik chrząkał do mnie — brzmiało to prawie jak próba języka, może o wiele bardziej udana, niż sobie wtedy wyobrażałem.

— Wczoraj spotkałem kogoś z waszego rodzaju — oznajmiłem.

— Wiesz, możesz nas nazywać świniami. Nie przeszkadza nam to. Przecież nimi jesteśmy.

— Tamte świnie chyba próbowały mnie zabić.

Przedstawiłem Lorantowi ogólny przebieg wydarzeń, nie poinformowałem go jednak o swoich zamiarach dostania się do Baldachimu, które doprowadziły do tamtej sytuacji. Uważnie wysłuchał moich słów, po czym ze smutkiem potrząsnął głową.

— Nie sądzę, żeby zależało im właśnie na tobie, Tannerze Mirabelu. Najpewniej chcieli dopaść ludzi, którzy przyszli po ciebie. Rozpoznali, że oni na ciebie polują. Prawdopodobnie próbowali cię namówić, byś poszedł z nimi i ukrył się w bezpiecznym miejscu.

Zacząłem się zastanawiać, czy przypadkiem Lorant nie ma słuszności.

— Postrzeliłem jednego — oznajmiłem. — Nie śmiertelnie, ale noga będzie wymagała interwencji chirurga.

— Nie rób sobie z tego powodu wyrzutów. Oni nie byli aniołkami. Mamy problemy z młodymi świniami, które wywołują awantury i wszystko niszczą.

Obejrzałem zniszczenia spowodowane przeze mnie.

— Moje przybycie to ostatnia rzecz, której wam brakowało do szczęścia.

— To się da naprawić. Postanowiłem pomóc ci w podróży, za nim wyrządzisz nowe szkody, Tannerze Mirabelu.

Uśmiechnąłem się.

— To dobry pomysł, Lorancie.

Po przybyciu z Pasa Złomu Lorant i jego żona znaleźli pracę u człowieka, który musiał być jedną z bogatszych osób w Mierzwie. Mieli własny pojazd naziemny: trycykl z silnikiem metanowym z wielkimi balonowymi kołami. Nadwozie — miszmasz plastiku, metalu i bambusa — osłaniały płachty przeciwdeszczowe i parasolki. Zdawało się, że wehikuł rozpadnie się na kawałki, jeśli tylko ktoś przypadkiem na niego dmuchnie.

— Nie patrz na to z takim niesmakiem — powiedziała żona Loranta. — To funkcjonuje. A nie jesteś w sytuacji, w której można narzekać.

— Sama prawda płynie z ust twoich.

Rzeczywiście, funkcjonował znośnie, a balonowe koła dość udatnie kompensowały niedoskonałości nawierzchni. Kiedy już Lorant przystał na moje warunki, udało mi się go przekonać, by łukiem dotarł do miejsca, gdzie uderzył wrak drugiej linówki. Zastaliśmy tam już wielki tłum. Namówiłem Loranta, by poczekał, a sam przepchnąłem się do środka. W zmiażdżonej przedniej części wagonika zobaczyłem Waverly’ego — leżał martwy, pierś przeszywał mu pęd mierzwowego bambusa; taki sam stosowałem w wilczych dołach, kiedy budowałem zasadzki na Reivicha. Całą twarz miał we krwi i byłby nierozpoznawalny, gdyby nie krwawy krater w miejscu, gdzie znajdował się monokl. Musiał być przymocowany chirurgicznie.

— Kto to zrobił?

— Obrany — powiedziała pochylona kobieta obok mnie, wypluwając słowa przez szpary w zębach. — Dobra optyka, znaczy się była. Dostaną za to dobrą cenę. Tamci.

Powstrzymałem palącą mnie ciekawość, skłaniającą do wypytywania, kim byli „tamci”.

Wróciłem do trycykla Loranta, czując, że w jakiś sposób wydarto mi część sumienia nie mniej brutalnie, niż Waverly’emu jego monokl.

— I co — spytał Lorant, kiedy już wgramoliłem się do trycykla. — Cóż takiego od niego wziąłeś?

— Sądzisz, że poszedłem tam po trofeum?

Wzruszył ramionami, jakby ta kwestia nie miała żadnego znaczenia. Ale gdy ruszyliśmy, musiałem zadać sobie pytanie, dlaczego tam poszedłem. Czy nie motywowało mnie to, o czym myślał Lorant?

Podróż do Dworca Centralnego zajęła godzinę, choć miałem wrażenie, że wiele z tego czasu poszło na cofanie się i objazdy nieprzejezdnych albo niebezpiecznych obszarów Mierzwy. Możliwe, że przebyliśmy tylko trzy czy cztery kilometry od miejsca, gdzie zaatakowali mnie ludzie Waverly’ego. Jednak nie był stąd widoczny żaden z punktów orientacyjnych, które namierzyłem z mieszkania Zebry; może zresztą były widoczne, lecz pod takim kątem, że ich nie rozpoznawałem. Moje wcześniejsze wrażenie, że znalazłem punkty oparcia, że zaczynam układać w myśli mapę miasta, wyparowało jak śmieszny sen. W końcu ją ułożę, jeśli poświęcę temu dość czasu. Ale nie dzisiaj; nie jutro i może nie w następnych tygodniach. Zresztą nie planowałem tak długiego tutaj pobytu.

Kiedy w końcu przybyliśmy na Dworzec Centralny, wydawało się, że zaledwie chwilka upłynęła od czasu, gdy go opuściłem, próbując rozpaczliwie oderwać się od Quirrenbacha. Pora dnia musiała być wcześniejsza niż wtedy — jeśli sądzić po kącie padania słońca na Moskitierę, nie nadeszło jeszcze południe — ale poza tym w mrocznym wnętrzu stacji nie odczuwało się żadnej różnicy. Podziękowałem Lorantowi za podwiezienie, chciałem postawić mu posiłek, niezależnie od wcześniejszej zapłaty, ale odmówił zejścia z fotela kierowcy swego trycykla. W goglach i fedorze, ze szczelnie zasłoniętą twarzą, wyglądał zupełnie jak człowiek, ale to złudzenie trudno byłoby utrzymać wewnątrz stacji. Wydawało się, że świnie nie cieszą się powszechną miłością i że całe rejony Mierzwy są dla nich zamknięte.

Więc uścisnęliśmy sobie dłonie — i ratki — po czym Lorant odjechał w głąb Mierzwy.

DWADZIEŚCIA CZTERY

Przede wszystkim odwiedziłem namiot handlarza i sprzedałem mu broń Zebry. Prawdopodobnie dałem handlarzowi niebotyczną zniżkę. Nie mogłem jednak narzekać — bardziej zależało mi na pozbyciu się broni, przez którą można było mnie wyśledzić, niż na gotówce. Handlarz spytał, czy broń jest kradziona, ale nie zauważyłem w jego oczach prawdziwej ciekawości. Karabin, zbyt nieporęczny i rzucający się w oczy, nie nadawał się do akcji przeciw Reivichowi. Może na konwencji fetyszystów ciężkiej artylerii nie ściągnąłby zdziwionych spojrzeń.

Rad stwierdziłem, że interes Madame Dominiki nadal działa. Tym razem nie musiano mnie tu zaciągać — wszedłem z własnej woli. Kieszenie mojego płaszcza kołysały się od ogniw amunicyjnych — zapomniałem je sprzedać.

— Ona nie otwarta — powiedział Tom, dzieciak, który uprzednio nagabywał Quirrenbacha i mnie.

Rozłożyłem na dłoni kilka banknotów i klapnąłem nimi na stół przed twarzą Toma o wielkich oczach.

— Już jest otwarta — oznajmiłem i przepchnąłem się do izby namiotu.

* * *

Było ciemno, ale po sekundzie czy dwóch wnętrze pomieszczenia zarysowało się wyraźnie w polu mojego widzenia, jakby ktoś włączył bardzo słabą, szarą latarnię. Dominika spała na kanapie operacyjnej, a jej bujne kształty okrywał ubiór, który kiedyś mógł rozpocząć swoje istnienie jako spadochron.

— Obudź się — powiedziałem cicho. — Masz klienta.

Jej oczy otwarły się powoli, jak szpary w rosnącym cieście.

— O co chodzi? Gdzie szacunek? — Słowa nadeszły szybko, ale brzmiały sennie, bez prawdziwego niepokoju. — Nie możesz się tutaj tak ładować.

— Przełamałem lody w stosunkach z twoim asystentem. — Wygrzebałem następny banknot i pomachałem nim przed jej twarzą. — Jak ci się to podoba?

— Nie wiem, nic nie widzę. Coś jest nie w porządku z twoimi oczami? Dlaczego tak wyglądają?

— Z moimi oczami jest wszystko w porządku — oznajmiłem. Jak przekonująco to zabrzmiało? Przecież Lorant mówił coś podobnego. A ja już od dawna nie miałem w ogóle trudności z widzeniem w ciemnościach.

Stłumiłem te niepokojące myśli.

— Chciałbym, żebyś wykonała dla mnie pewną pracę i odpowiedziała na kilka pytań — naciskałem Dominikę. — Czy proszę o zbyt wiele?

Ruszyła swe cielsko z kanapy, wpakowując jego dolne partie w napędzaną parą uprząż. Gdy obciążyła urządzenie, posłyszałem syczenie uciekającej pary. Potem Dominika odsunęła się od łóżka z całą gracją barki.

— Jaka praca, jakie pytania?

— Chcę usunąć implant, a potem zadać parę pytań na temat swojego przyjaciela.

— Może ja też pytać o przyjaciel. — Nie miałem pojęcia, co chce przez to powiedzieć, ale nim zdążyłem to wyjaśnić, włączyła wewnętrzne oświetlenie namiotu. Zobaczyłem instrumenty, skupione wokół kanapy, którą pstrzyły niewyraźne, rdzawe strupki krwi, o rozmaitym pochodzeniu i odcieniu. — Ale to też kosztować. Pokaż mi implant. — Pokazałem. Badała go kilka chwil, jej palce w naparstkach wpijały mi się w skroń. Chyba badanie ją usatysfakcjonowało. — Podobny do implant Gry, ale ty nadal żywy.

Najwidoczniej znaczyło to, że nie może to być implant Gry; chwilowo jej logika była bez zarzutu. Bo przecież ile ofiar polowania miało szanse powrócić do Madame Dominiki, by usunęła im z czaszki urządzenie śledzące?

— Potrafisz go usunąć?

— Jeśli połączenia nerwowe płytkie, żaden problem. — Poprowadziła mnie do kanapy i przesunęła aparat wizyjny przed swoje oczy. Zerkała w głąb mej czaszki i gryzła dolną wargę. — Nie. Połączenia nerwowe płytkie, ledwo dotykać rdzenia. Dobrze dla ciebie. Ale wyglądać jak implant Gry. Jak to się tam dostać? Żebracy? — Potem potrząsnęła głową, wałki tłuszczu wokół szyi oscylowały jak przeciwwagi. — Nie, nie Żebracy, chyba że ty wczoraj kłamać, kiedy mówić, że nie mieć implant. I rana nowa. Nawet nie mieć dnia.

— Po prostu wydobądź to cholerstwo — powiedziałem. — Albo sobie stąd pójdę. Z pieniędzmi, które dałem już dzieciakowi.

— Może zrobić, ale Dominika najlepsza. To nie groźba, to obietnica.

— Więc do roboty — powiedziałem.

— Najpierw zadać pytania — odparła. Unosiła się wokół kanapy, przygotowywała inne instrumenty, wymieniając naparstki z godną podziwu zręcznością. Miała ich przy sobie całą sakwę w fałdach talii i znajdowała potrzebne, posługując się jedynie dotykiem; nie kłuła się przy tym ani nie kaleczyła.

— Mam przyjaciela o nazwisku Reivich — oznajmiłem. — Przybył dzień czy dwa przede mną i straciliśmy kontakt. Amnezja wskrzeszeniowa, powiedzieli Żebracy. Wiedzieli, że jest gdzieś w Baldachimie, ale nic więcej.

— I?

— Według mnie są spore szanse, że korzystał z twoich usług. — Albo nie mógł ich uniknąć, pomyślałem. — Miałby implanty do usunięcia, jak pan Quirrenbach, ten drugi dżentelmen, z którym podróżowałem. — Potem opisałem jej Reivicha, starając się osiągnąć nieokreślenie poprawny portret osoby, sugerujący przyjaźń, a nie fizjonometryczny profil osoby — celu dla zabójcy. — Nawiązanie kontaktu jest dla nas bardzo ważne, ale dotychczas mi się to nie udało.

— Dlaczego ty myśleć, że ja znać tego człowieka?

— Nie wiem; jak ci się wydaje, ile to by kosztowało? Jeszcze stówę? Czy to odświeżyłoby ci pamięć?

— Pamięć Dominiki nie taka szybka rano.

— Więc dwieście. Czy teraz pan Reivich powraca do twoich myśli? — Obserwowałem na jej twarzy wyraz teatralnego przypominania sobie. Musiałem jej to przyznać — miała styl. — To świetnie. Tak się cieszę. — Gdyby tylko dokładnie wiedziała, jak bardzo.

— Pan Reivich to przypadek specjalny.

Oczywiście, że tak. Taki arystokrata, jak Reivich, nawet na Skraju Nieba, miałby tyle żelastwa pływającego w ciele, co utracjusz z Belle Epoque; może nawet więcej niż niektórzy Demarchiści wysokiego szczebla. I — podobnie jak Quirrenbach, przed przybyciem w okolice Yellowstone — w ogóle nie słyszałby o Parchowej Zarazie. Nie miał również czasu szukać klinik orbitalnych, potrafiących jeszcze wykonywać takie operacje. Chciałby jak najszybciej dotrzeć na powierzchnię i zgubić się w Chasm City.

Dominika byłaby jego pierwszą i ostatnią szansą ocalenia.

— Wiem, że był przypadkiem specjalnym — powiedziałem. — I właśnie dlatego wiem, że masz środki, by się z nim skontaktować.

— Dlaczego ja się z nim kontaktować?

Westchnąłem. Uświadomiłem sobie, że czeka mnie ciężka przeprawa lub duże koszty, a może i to, i to.

— Przypuśćmy, że coś mu usunęłaś, a on wydawał się zdrowy, a potem, dzień później, odkryłaś, że w implancie, który usunęłaś, jest coś nienormalnego — może ślady zarazy. Miałabyś obowiązek się z nim skontaktować, prawda?

Wyraz jej twarzy nie zmieniał się, pomyślałem więc, że przyda się trochę nieszkodliwego pochlebstwa.

— Tak właśnie postąpiłby każdy szanujący się chirurg. Wiem, że nie wszyscy tutaj potrudziliby się, goniąc takiego klienta, ale, jak właśnie powiedziałaś, Madame Dominika jest najlepsza.

Chrząknęła na znak akceptacji.

— Informacja o kliencie, poufna — dodała Dominika, ale oboje wiedzieliśmy, co to znaczy.

Kilka minut później byłem lżejszy o kilkadziesiąt banknotów, ale również miałem adres w Baldachimie; miejsce o nazwie Escherowskie Turnie. Nie miałem pojęcia, na ile ten adres jest konkretny — czy odnosi się do pojedynczego mieszkania, jednego budynku, czy określonego rejonu w plątaninie.

— Teraz ty zamknąć oczy — powiedziała, dźgając moje czoło tępo zakończonym naparstkiem. — A Dominika robić magię.

Zanim przystąpiła do pracy, zastosowała miejscowe znieczulenie. Usuwanie myśliwskiego implantu nie zajęło jej dużo czasu i nie było nawet nieprzyjemne. Jak wycięcie torbieli. Zastanawiałem się, dlaczego Waverly nie umieścił w implancie małego systemu antywłamaniowego, ale może uważano to za odrobinę niesportowe. Z tego, co mówili Waverly i Zebra, zrozumiałem, że przy normalnych zasadach telemetria implantowa nie była dostępna dla ludzi, którzy rzeczywiście polowali. Pozwalano im ścigać ofiarę za pomocą dowolnych legalnych technik, ale namierzanie się na wszczepiony transmiter neuronowy byłoby zbyt dużym ułatwieniem. Implant służył jedynie widzom i takim ludziom jak Waverly, którzy monitorowali postęp Gry.

Kiedy leżałem na kanapie Dominiki, mój umysł tworzył wolne skojarzenia. Leniwie rozmyślałem o ulepszeniach, jakie bym wprowadził, gdyby to zależało ode mnie. Na początek uczyniłbym implant znacznie trudniejszym do usunięcia, umieszczając go w głębokim połączeniu neuronowym, o które tak niepokoiła się Dominika, a potem dodał system przeciwwłamaniowy. Coś, co upiekłoby mózg obiektu, gdyby ktoś próbował wyjąć implant przed przewidzianym czasem. Również myśliwi mieliby wszczepione własne implanty, trudne do usunięcia. Wbudowałbym obu typom implantów — myśliwego i ofiary — zdolność emitowania zakodowanego sygnału, rozpoznawalnego przez oba implanty. I gdyby myśliwy i ofiara zbliżyli się do siebie bardziej, niż wynosi dana z góry odległość — powiedzmy, znaleźliby się w jednym kwartale domów — implanty informowałyby o tym swoich nosicieli za pośrednictwem głębokiego połączenia neuronowego. Podglądaczy w ogóle wyciąłbym z pętli — niech śledzą zwierzynę na swoją modłę. Uczyniłbym całą sprawę bardziej prywatną i ograniczył liczbę myśliwych do miłej, okrągłej liczby, na przykład do jednego. W ten sposób stałoby się to wszystko znacznie bardziej osobiste. A dlaczego ograniczać czas polowania do zaledwie pięćdziesięciu godzin? Przecież w mieście tej wielkości polowanie może z łatwością trwać kilkadziesiąt dni albo dłużej, pod warunkiem, że damy ofierze dość czasu na ukrycie się w labiryncie Mierzwy. A poza tym nie widziałem powodu, by ograniczać arenę gry do samej Mierzwy, nawet do Chasm City. Czemu nie miałaby objąć wszystkich osiedli na planecie? To byłoby prawdziwe wyzwanie.

Oczywiście, nie ma mowy, żeby na to poszli. Oni chcą tylko szybkiego zabójstwa; chcą w nocy powąchać sobie krwi, przy jak najmniejszych wydatkach, bez niebezpieczeństwa i zaangażowania osobistego.

— Dobra — powiedziała Dominika, przycisnąwszy sterylizowany wacik do boku mojej głowy. — Ty teraz być załatwiony, panie Mirabel. — Trzymała implant w dwóch palcach: błyszczał jak szary klejnot. — I jeśli to nie jest implant myśliwski, Dominika to najchudsza kobieta w Chasm City.

— Nigdy nie można przewidzieć — odparłem. — Cuda się zdarzają.

— Nie Dominice. — Potem pomogła mi wstać z kanapy. Czułem się lekko oszołomiony. Pomacałem ranę w głowie — sprawiała wrażenie malutkiej, bez objawów infekcji i głębokich blizn. — Ty nie ciekaw? — spytała, gdy pośpiesznie wdziałem znowu płaszcz Vadima. Choć panowała wilgoć i gorąco, dawał mi poczucie anonimowości.

— Nie ciekaw… chcę powiedzieć nie jestem ciekaw… czego?

— Powiedziałam: ja zapytać o przyjaciela.

— Reivicha? Już wyczerpaliśmy ten temat. Zaczęła pakować swoje naparstki.

— Nie. Pan Quirrenbach. Drugi przyjaciel, ten z tobą wczoraj.

— Pan Quirrenbach i ja byliśmy w zasadzie bardziej znajomymi niż przyjaciółmi. Co z nim?

— Zapłacić mi tego nie mówić, dobre pieniądze. Więc ja nic nie mówić. Ale pan teraz bogacz, panie Mirabel. Pan robić pan Quirrenbach wydawać się biedny. Pan łapać sens?

— Mówisz, że Quirrenbach dał ci napiwek, byś milczała, ale jeśli go przelicytuję, to mogę kupić twoje mówienie?

— Pan bystry facet, pan Mirabel. Dominiki operacje nie dać ci uszkodzenie mózgu.

— Jestem zachwycony, że to słyszę. — Z cierpiętniczym westchnieniem sięgnąłem znowu do kieszeni i poprosiłem ją, by mi powiedziała, cóż takiego Quirrenbach chciał przede mną ukryć. Nie byłem pewien czego się spodziewać; jakiejś drobnostki, bo nie przypuszczałem, by muzyk miał w ogóle coś do ukrycia.

— Przyszedł z ty — powiedziała Dominika. — Ubrany jak ty, w ubranie Żebraków. Prosił implanty precz.

— Powiedz mi o czymś, czego nie wiem.

Dominika uśmiechnęła się obleśnie i wiedziałem, że cokolwiek mi teraz powie, będzie się cieszyła z mojej reakcji.

— On nie mieć implantów, panie Mirabel.

— Przecież widziałem go na twojej kanapie. Operowałaś go. Ogoliłaś mu głowę.

— On kazać mi zrobić to wyglądać dobrze. Dominika nie pytać. Robić co klient mówić. Klient zawsze racja. Kiedy klient płacić dobrze, jak pan Quirrenbach. Klient powiedzieć udawać operacja. Ogolić włosy, przejść przez procedurę. Ale ja nigdy nie otwierać jego głowa. Nie potrzebować. I tak go skanować — tam nic. On już czysty.

— Więc dlaczego do cholery…

I wtedy nagle wszystko nabrało sensu. Quirrenbach nie musiał usuwać implantów, gdyż one — jeżeli w ogóle je kiedykolwiek miał — zostały usunięte przed laty, podczas zarazy. Quirrenbach w ogóle nie był z Grand Teton. Nie był nawet spoza układu. Był miejscowym talentem i zwerbowano go, by zjechał za mną na dół i wykrył, jakie mam zamiary.

Pracował dla Reivicha.

Reivich dotarł do Chasm City przede mną, jechał już w dół, kiedy Lodowi Żebracy nadal składali do kupy moje wspomnienia. Kilka dni przewagi to niewiele, ale widocznie ten czas wystarczył do zwerbowania pomocy. Quirrenbach mógł być jego pierwszym punktem kontaktu. A potem Quirrenbach powrócił na orbitę i zmieszał się z imigrantami, którzy właśnie przybyli spoza układu. Miał śledzić ożywionych ludzi z „Orvieto” i znaleźć tego, kto mógł być najemnym zabójcą.

Wróciłem myślami do tamtych wydarzeń.

Najpierw zaczepił mnie Vadim w jadalni „Strelnikova”. Odtrąciłem Vadima, ale po kilku minutach zauważyłem, że bije on Quirrenbacha. Rzuciłem się i zmusiłem Vadima, by zostawił Quirrenbacha, a potem zbiłem Vadima. Pamiętam dobrze, że to Quirrenbach hamował mnie, bym go nie zabijał.

W tamtym czasie tłumaczyłem to jego skłonnością do wybaczania.

Potem razem z Quirrenbachem popełzliśmy do kwatery Vadima. Znowu wspomniałem, jak niepewnie czuł się Quirrenbach, gdy zaczęliśmy przeszukiwać graty. Uważał to za niemoralne. Sprzeczałem się z nim i wtedy Quirrenbach został zmuszony do udziału w kradzieży.

Przez cały czas nie widziałem rzeczy oczywistej: że Quirrenbach i Vadim pracowali razem.

Quirrenbach musiał w jakiś sposób znaleźć się blisko mnie bez wzbudzania podejrzeń; dowiedzieć się o mnie czegoś więcej. Obydwaj mnie wrobili. W jadalni Vadim niewątpliwie zbił Quirrenbacha, ale tylko dlatego, że potrzebowali realizmu. Musieli wiedzieć, że ruszę z interwencją, zwłaszcza po swoim wcześniejszym starciu z Vadimem. Później, gdy zaatakowano nas w karuzeli, Quirrenbach stał z boku, przytrzymywany przez drugiego mężczyznę, a ja przyjmowałem na siebie całą zemstę Vadima.

Powinienem był to wtedy dostrzec.

Quirrenbach przypiął się do mnie, z czego wynikało, że w swoim fachu był bardzo dobry; wyodrębnił mnie spośród wszystkich pasażerów statku — ale niekoniecznie musiało tak być. Reivich mógł wynająć kilku agentów, by śledzili innych pasażerów, a każdy z nich wykorzystywał odrębną strategię zbliżenia się do swego celu. Różnica polegała na tym, że kiedy tamci szli za niewłaściwą osobą, Quirrenbach — dzięki szczęściu lub rozumowaniu — trafił w środek tarczy. Nie miał jednak całkowitej pewności. Podczas naszych rozmów starannie unikałem wszelkich wskazówek co do mojej tożsamości ochroniarza Cahuelli.

Spróbowałem postawić się na miejscu Quirrenbacha.

I on, i Vadim prawdopodobnie bardzo chcieli mnie zabić. Ale nie mogli tego zrobić, dopóki nie nabrali absolutnego przekonania, że to ja jestem prawdziwym zabójcą.

Quirrenbach chyba zamierzał chodzić za mną tak długo, jak będzie trzeba. Odwiedziny u Dominiki były zasadniczym elementem maskarady. Musiał nie zdawać sobie sprawy, że jako żołnierz nie mam implantów i dlatego nie potrzebuję usług poczciwej Madame. Ale przyjął to spokojnie — powierzył mi swoje rzeczy, gdy przeprowadzano mu operację. Doskonałe posunięcie, Quirrenbach, myślałem. Te towary służyły do uprawdopodobnienia bajki.

Ale powinienem się wcześniej zorientować. W retrospektywie było to jasne. Handlarz narzekał, że eksperientale Quirrenbacha są pirackie. Że to kopie oryginałów, które sprzedawał przed kilkoma tygodniami. A jednak Quirrenbach mówił, że dopiero co przyjechał. Czy w spisie światłowców, przybyłych w zeszłym tygodniu, znalazłbym statek, który przyleciał z Grand Teton? Może tak, a może nie. Zależy to od tego, jak starannie Quirrenbach przygotowywał swoją przykrywkę. Miał do dyspozycji tylko dzień czy dwa, by zorganizować wszystko od zera.

Zatem — zważywszy wszystkie okoliczności — nieźle mu poszło.

Po południu, gdy załatwiłem wszystko z Dominiką, wydarzył się następny epizod haussmannowski. Stałem oparty plecami o ścianę Dworca Centralnego i leniwie obserwowałem, jak sprawny lalkarz zabawia grupę dzieci. Lalkarz pracował nad małą budką i sterował malutkim modelem Marka Ferrisa. Kazał figurce w skafandrze kosmicznym, ze starannie wymodelowanymi stawami, schodzić ze skalnej ściany uformowanej z kupy gruzu. Ferris miał zejść do rozpadliny, ponieważ u stóp zbocza znajdował się stos klejnotów, pilnowany przez obcego, dziewięciogłowego potwora. Kiedy lalkarz kazał potworowi rzucić się na Ferrisa, dzieci klaskały i wrzeszczały.

I właśnie wtedy w moje myśli wsunął się w pełni uformowany epizod.

Później — kiedy miałem czas przetrawić to, co mi odkryto — myślałem o epizodzie poprzedzającym. Epizody Haussmanna zaczynały się dość niewinnie, powtarzając życie Skya zgodnie z faktami, które znałem. Ale potem zaczęły od nich odchodzić, najpierw w drobnych szczegółach, a później coraz wyraźniej. Odnośniki do szóstego okrętu nigdy nie należały do żadnej znanej ortodoksyjnej historii. Nieznany był też fakt, że Sky utrzymywał przy życiu zabójcę, który zamordował jego ojca — lub którego wyposażono w środki do przeprowadzenia tej zbrodni. Ale to były pomniejsze aspekty całej historii, jeśli zestawić je z ideą, że Sky rzeczywiście zamordował kapitana Balcazara. Balcazar w naszej historii był tylko przypisem. To jeden z poprzedników Skya — ale nikt, nawet w duchu, nie podejrzewał, że Sky rzeczywiście go zabił.

Zaciskając pięść, z krwią kapiącą na podłogę promenady, zacząłem się zastanawiać, czym naprawdę zostałem zarażony.

* * *

— Nie mogłem nic z tym zrobić. Spał sobie, nie wydawał żadnych dźwięków. W ogóle nie przyszło mi do głowy, że coś jest nie w porządku.

Dwaj medycy badający Balcazara weszli na pokład natychmiast, gdy statek został przymocowany. Wcześniej Sky wszczął alarm z powodu stanu staruszka. Valdivia i Rengo zamknęli za sobą śluzę powietrzną, zyskując wolną przestrzeń do działania. Sky obserwował ich uważnie. Wyglądali na zmęczonych — żółtawa cera, pod oczyma worki z przepracowania.

— Nie krzyczał? Nie sapał, chcąc zaczerpnąć tchu? — spytał Rengo.

— Nie — odpowiedział Sky. — Ani pisnął.

Grał człowieka zrozpaczonego, ale uważał, żeby nie przedobrzyć. Przecież, gdy Balcazar już nie zawadzał, droga na stanowisko kapitana znacznie się uprościła, tak jakby w skomplikowanym labiryncie okazało się nagle, że istnieje bezpośredni skrót do jego centrum. Wiedział o tym. Oni też o tym wiedzieli; wzbudziłoby podejrzenia, gdyby nie złagodził swego żalu leciutką radością ze swojego znacznego szczęścia.

— Założę się, że te sukinsyny z „Palestyny” go otruły — powiedział Valdivia. — Zawsze byłem przeciwny temu, by tam jechał.

— To było naprawdę bardzo stresujące zebranie — stwierdził Sky.

— I prawdopodobnie to wystarczyło — odparł Rengo, drapiąc się po świeżej, surowej skórze pod okiem. — Nie ma powodu obwiniać o to innych. Po prostu nie wytrzymał stresu.

— Więc niczego nie mogłem zrobić?

Drugi medyk badał prostetyczną błonę na piersi Balcazara, przymocowaną pod zapinaną z boku, a obecnie rozpiętą kurtką munduru. Valdivia z powątpiewaniem szturchnął urządzenie.

— Powinno alarmować. Przypuszczam, że nic nie słyszałeś?

— Jak mówiłem, ani pisku.

— To cholerstwo musiało się znowu zepsuć. Posłuchaj, Sky — powiedział Valdivia — jeśli choć słowo o tym wydostanie się na zewnątrz, jesteśmy załatwieni. Ta cholerna błona zawsze się psuła, ale Rengo i ja byliśmy ostatnio zbyt zapracowani… — Westchnął i pokręcił głową z niedowierzaniem, dziwiąc się, ileż to godzin przepracował. — Cóż, zreperowaliśmy ją, ale oczywiście nie mogliśmy spędzać całego czasu, pielęgnując Balcazara i zaniedbując innych. Wiem, że na „Brazylii” mają sprzęt lepszy niż ten zużyty śmieć, ale co nam z tego?

— Niewiele. — Sky szybko go poparł. — Gdybyście poświęcili zbyt wiele uwagi staruszkowi, zmarliby inni ludzie. Doskonale to rozumiem.

— Mam nadzieję, że rozumiesz, Sky, bo gdy tylko nowina o jego śmierci stąd wycieknie, rozpęta się burza gówna. — Valdivia spojrzał znowu na kapitana, ale jeśli miał nadzieję na cudowne wyzdrowienie, nie doczekał się jego oznak. — Będą sprawdzać jakość naszej opieki medycznej. Ciebie będą przypiekać na temat organizacji podróży na „Palestynę”. Ramirez i inne sukinsyny z Rady będą usiłowali udowodnić, że zawaliliśmy sprawę, dopuściliśmy się zaniedbań. Wierz mi, widziałem to już.

— Wszyscy wiemy, że to nie nasza wina — oznajmił Sky. Spojrzał na kapitana: ślina zdobiła epolet niczym ślad ślimaka. — Był dobrym człowiekiem, służył nam dobrze, długo po tym, kiedy powinien się wycofać. Ale był stary.

— I tak by umarł za rok czy dwa. Ale spróbuj wyjaśnić to statkowi.

— Musimy wobec tego tylko uważać na nasze tyłki.

— Sky… nie powiesz słowa, dobrze? O tym, co ci mówiliśmy? Ktoś bębnił w śluzę, próbując dostać się do taksówki. Sky to zignorował.

— Więc co mam powiedzieć? Medyk wstrzymał oddech.

— Musisz oznajmić, że błona cię zaalarmowała. Nie ma znaczenia, że na to nie zareagowałeś. Nie mogłeś — nie miałeś środków ani kwalifikacji, a byliście daleko od statku.

Sky skinął głową, jakby to wszystko brzmiało niezwykle rozsądnie i pokrywało się z tym, co sam by proponował.

— Mówić cokolwiek, tylko nie sugerować, że błona prostetyczna nie zadziałała? Dwaj medycy wymienili spojrzenia.

— Właśnie tak — odpowiedział pierwszy. — Nikt nie będzie cię winił, Sky. Zobaczą, że zrobiłeś wszystko, co mogłeś.

W tej chwili kapitan, jak zauważył Sky, wyglądał bardzo spokojnie. Miał zamknięte oczy — jeden z medyków zamknął je palcami, by staruszek sprawiał wrażenie, że godnie przyjął śmierć. Jak stwierdził Klaun, można sobie doskonale wyobrazić, że śnił o czasach chłopięcych. Nie szkodzi, że dzieciństwo tego człowieka, spędzone na statku, było co do sekundy tak sterylne i klaustrofobiczne, jak dzieciństwo Skya.

Pukanie do śluzy ustało.

— Lepiej wpuszczę faceta — powiedział Sky.

— Sky…! — błagalnie zawołał pierwszy medyk. Sky położył dłoń na ramieniu mężczyzny.

— Nie martw się o to.

Sky podjął decyzję i przyłożył dłoń do kontrolki drzwi. Za nimi czekało przynajmniej dwadzieścia osób, wszyscy chcieli dostać się do kabiny jako pierwsi, obejrzeć zmarłego kapitana, udając troskę i mając w duchu nadzieję, że nie jest to kolejny fałszywy alarm. Balcazar już od kilku lat miał nieznośny zwyczaj niemal-umierania.

— Boże drogi — powiedziała jedna z kobiet z Koncepcji Napędu. — To prawda, nie… co na Boga się zdarzyło?

Jeden z medyków zaczął wyjaśniać, ale Sky był szybszy.

— Błona prostetyczna źle zadziałała — oznajmił.

— Co takiego?

— Słyszeliście. Obserwowałem Balcazara cały czas. Czuł się dobrze, póki jego błona nie zaczęła wydawać sygnałów alarmowych. Rozpiąłem mu bluzę i spojrzałem na displej diagnostyczny. Zawiadamiał, że ma atak serca.

— Nie… — powiedział jeden z medyków, ale mógłby równie dobrze mówić do pustego pomieszczenia.

— A jesteś pewien, że go nie miał? — spytała kobieta.

— Na pewno. Rozmawiał ze mną w tym czasie, całkiem do rzeczy. Żadnych oznak bólu czy irytacji. Wtedy błona zawiadomiła mnie, że spróbuje elektrowstrząsów. W tym momencie kapitan stał się oczywiście bardzo ożywiony. — I co potem?

— Próbowałem usunąć błonę, ale do ciała kapitana wchodziło mnóstwo przewodów i zorientowałem się, że w kilka sekund, jakie zostały do wstrząsów, nic nie zrobię. Musiałem odejść od Balcazara. Mógłbym sam zostać zabity, gdybym go nadal dotykał.

— On kłamie! — oznajmił medyk.

— Nie zwracajcie na niego uwagi — powiedział spokojnie Sky. — On musi tak mówić, prawda? Nie twierdzę, że było to rozmyślne… — Pozwolił, aby to słowo zawisło w powietrzu, by zapadło w wyobraźnię słuchaczy. Po chwili kontynuował: — Nie mówię, że to rozmyślne, to tylko straszna pomyłka z powodu przepracowania. Spójrzcie na nich obydwu: są bliscy nerwowego wyczerpania. Nic dziwnego, że zaczęli popełniać błędy. Nie możemy ich zbytnio za to winić.

O to chodziło. Kiedy ludzie będą odtwarzać w pamięci tę rozmowę, wspomną nie Skya, pragnącego się wykręcić od własnej winy, ale Skya wielkodusznego w swym zwycięstwie; nawet współczującego. Dostrzegą to, zaakceptują i jednocześnie przyznają, że część winy może zostać przypisana sennym z wyczerpania medykom. Nie będą widzieli w tym nic szkodliwego, pomyślał Sky. Wielki i szanowany starzec umarł w pożałowania godnych okolicznościach. Istniały więc podstawy do pewnych oskarżeń.

Bardzo dobrze się zabezpieczył.

Sekcja wykaże, że kapitan rzeczywiście zmarł na atak serca, choć ani autopsja, ani wydruk pamięci błony prostetycznej nie wykażą prawdziwej chronologii okoliczności towarzyszących śmierci.

— Dobrze się spisałeś — powiedział Klaun.

To prawda. Ale Klaun też zasługiwał na to, by go docenić. To właśnie Klaun kazał mu odpiąć guziki bluzy, gdy Balcazar twardo spał, i Klaun pokazał mu, jak się dostać do prywatnych funkcji błony prostetycznej, zaprogramować ją, by wykonała elektrowstrząs, choć kapitan czuł się stosunkowo dobrze. Klaun był sprytny, ale na jakimś poziomie Sky wyczuwał, że ta wiedza zawsze należała do niego. Tyle że Klaun wygrzebał mu ją z pamięci i Sky był mu za to wdzięczny.

— Sądzę, że tworzymy dobry zespół — rzekł pod nosem.

* * *

Sky obserwował, jak ciała mężczyzn obracają się, spadając w kosmos.

Śmierć Valdivii i Renga spowodował najprostszy środek egzekucji dostępny na statku kosmicznym: uduszenie w śluzie powietrznej, a potem wyrzucenie w przestrzeń. Proces w sprawie śmierci starca trwał dwa lata czasu statkowego; toczył się powoli, gdyż składano apelacje, a w sprawozdaniu Skya znaleziono niezgodności. Odwołania jednak okazały się bezskuteczne, a niezgodności Sky zdołał wytłumaczyć, satysfakcjonując niemal wszystkich. Teraz świta starszych statkowych oficerów stłoczyła się przy iluminatorach. Usiłowali choć na chwilę spojrzeć w przestrzeń. Już wysłuchali walenia umierających mężczyzn w drzwi śluzy, gdy usuwano powietrze z komory.

Tak, to była surowa kara, myślał Sky, tym bardziej że na statku wyraźnie brakowało lekarzy. Ale takich zbrodni nie można traktować lekko. To co, że ci ludzie nie chcieli zabić Balcazara — chociaż ich brak intencji wcale nie był taki oczywisty. Na pokładzie statku samo zaniedbanie jest niemniejszą zbrodnią od buntu. Byłoby również zaniedbaniem, gdyby tych ludzi nie ukarano dla przykładu.

— Zamordowałeś ich — powiedziała Constanza tak cicho, że tylko on to słyszał. — Może przekonałeś innych, ale nie mnie. Znam cię zbyt dobrze, Sky.

— Zupełnie mnie nie znasz — syknął w odpowiedzi.

— Ależ tak. Znam cię od dziecka. — Uśmiechnęła się przesadnie, jakby obydwoje prowadzili zabawną rozmowę towarzyską. — Nigdy nie byłeś normalny, Sky. Zawsze bardziej interesowały cię pokręcone rzeczy w rodzaju Obłego niż prawdziwi ludzie. Albo potwory w rodzaju intruza. Utrzymałeś go przy życiu, prawda?

— Kogo utrzymałem przy życiu? — zapytał, z równie napiętym wyrazem twarzy co Constanza.

#brak stron lub/i poczatek obcego tekstu# — Niestety, tak jest w książce. Strona 26. Obcy fragment usunięty.

— Był dla mnie jak ojciec. Nigdy już nie będzie kogoś takiego jak on. Gdyby żył, ci ludzie mieliby szczęście, że wykręcili się czymś tak bezbolesnym jak uduszenie. Balcazar uznałby bolesną śmierć za jedyną stosowną formę odstraszania. — Sky popatrzył na niego uważnie. — Zgadza się pan z tym, prawda?

— Ja… nie mogę twierdzić, że wiem. — Ramirez wydawał się lekko zaskoczony, ale mrugnął i kontynuował: — Nie miałem wielkiego wglądu w sposób myślenia Balcazara. Mówią, że pod koniec nie był w najlepszej formie umysłowej. Ale przypuszczam, że jako jego faworyt najlepiej wiesz takie rzeczy. — Znów ta dłoń na jego ramieniu. — A to coś znaczy dla niektórych z nas. Ufaliśmy opinii Balcazara, tak jak ufaliśmy Tytusowi, twojemu ojcu. Będę szczery: twoje nazwisko, krąży… co byś myślał o…

— Kapitaństwie? — Nie było sensu kręcić. — To trochę przedwczesne, prawda? Ponadto, ktoś o twojej świetnej karierze i głębokim doświadczeniu…

— Rok temu mógłbym się zgodzić. Prawdopodobnie bym przejął dowodzenie, owszem — ale nie jestem już młodym człowiekiem i upłynęłoby niewiele czasu, nim zaczęto by pytać o mojego prawdopodobnego następcę.

— Ma pan jeszcze przed sobą lata.

— Och, mogę dożyć Końca Podróży, ale nie byłbym w stanie nadzorować trudnych pierwszych lat osiedlania się. Nawet ty, Haussmann, gdy to się zdarzy, nie będziesz już młodym człowiekiem… ale będziesz znacznie młodszy niż niektórzy z nas. Co ważne, masz zarówno wizję, jak i energię… — Ramirez spojrzał dziwnie na Skya. — Coś cię gryzie, prawda?

Sky patrzył, jak punkciki zgładzonych mężczyzn rozpuszczają się w ciemności, niczym dwie plamki śmietany opuszczone w najczarniejszą z kaw. Statek oczywiście nie miał ciągu — zawsze za życia Skya dryfował — co oznaczało, że mężczyznom oddalenie się od statku zajmie wieczność.

— Nic takiego, proszę pana. Po prostu myślałem. Teraz, kiedy wyrzucono tych dwóch ludzi i nie musimy już ich ze sobą wieźć, jeśli przyjdzie nam włączyć napęd wsteczny, będziemy mogli hamować nieco silniej. To znaczy, że możemy pozostać w trybie lotu z naszą bieżącą szybkością odrobinę dłużej. To z kolei oznacza, że ci ludzie w jakiś niewielki, ledwie wystarczający sposób zapłacili nam za swoje zbrodnie.

— Miewasz bardzo dziwaczne pomysły, Haussmann. — Ramirez położył mu palec na nosie i nachylił się bliżej. Nie było żadnej możliwości, by inni oficerowie usłyszeli ich rozmowę, lecz teraz już mówił szeptem. — Mam małą radę. Nie żartowałem, kiedy powiedziałem, że twoje nazwisko krąży — ale nie jesteś jedynym kandydatem i jedno niezręczne słowo może się katastrofalnie odbić na twoich szansach. Wyrażam się jasno?

— Jak słońce, proszę pana.

— Dobrze. Uważaj, co robisz, miej głowę na karku i może szczęście będzie ci sprzyjać.

Sky kiwnął głową. Wyobrażał sobie, że Ramirez spodziewa się wdzięczności za swe konfidencjonalne rady, ale Sky w rzeczywistości czuł — choć starał się to jak najlepiej ukrywać — nieposkromioną pogardę. Tak jakby życzenia Ramireza i jego kumpli w jakiś sposób miały na niego wpływ! Tak jakby rzeczywiście mieli coś do powiedzenia na temat tego, czy zostanie kapitanem, czy nie. Biedni ślepi głupcy.

— Jest niczym — mruknął pod nosem Sky. — Ale niech ma wrażenie, że jest dla nas użyteczny.

— Oczywiście — powiedział Klaun, bo Klaun zawsze był w pobliżu. — Sam bym tak zrobił.

DWADZIEŚCIA PIĘĆ

Kiedy epizod się skończył, spacerowałem po holu dworca, aż znalazłem namiot, gdzie na kilka minut mogłem wynająć telefon. Teraz, kiedy miejskie sieci danych — eleganckie i szybkie — przestały funkcjonować, wszyscy polegali na telefonach. Nastąpiła pewnego rodzaju degradacja społeczeństwa, w którym maszyny wzniosły kiedyś sztukę komunikacji na poziom pozbawionej wysiłku niemal telepatii, ale obecnie telefony stały się modnym dodatkiem stroju. Biedni ich nie mieli, więc bogaci nosili ostentacyjnie aparaty, im większe i bardziej rzucające się w oczy, tym lepiej. Wypożyczony telefon wyglądał jak prymitywna, wojskowa krótkofalówka: masywne, czarne, trzymane w ręku urządzenie z wyskakującym ekranem, dającym obraz dwuwymiarowy, oraz macierzą zdrapanych guzików, oznaczonych kanazjańskimi literami.

Spytałem faceta wypożyczającego telefony, jak się połączyć z numerem orbitalnym i z numerami w Baldachimie; udzielił mi długich i zawikłanych wyjaśnień; trudno było zapamiętać wszystkie szczegóły. Numer orbitalny był łatwiejszy, bo już go znałem — wygrawerowano go na karcie wizytowej Żebraków, którą zostawiła mi siostra Amelia — ale zanim się dodzwoniłem, musiałem przejść przez cztery czy pięć humorzastych warstw sieciowych.

Żebracy prowadzili swoje interesy w interesujący sposób. Utrzymywali więzi z wieloma klientami, gdy ci już dawno opuścili Hospicjum Idlewild. Niektórzy z tych klientów, po zdobyciu wysokiej pozycji, rewanżowali się Żebrakom — przekazywali darowizny, które pozwalały habitatowi zachować płynność finansową. Ale nie tylko o to chodziło. Żebracy liczyli na to, że klienci będą do nich wracali po dodatkowe usługi, po informacje i po dane, uzyskane w wyniku czegoś, co mogło być tylko opisane jako bardzo uprzejmy rodzaj szpiegostwa. W ich interesie leżało zatem, by łączność z nimi była jak najłatwiejsza.

Musiałem wyjść ze stacji w deszcz i dopiero wtedy telefon zdołał się włączyć w resztki miejskiego systemu danych. Ale upłynęło wiele sekund zająkliwych prób, nim ustaliła się trasa informacyjna do Hospicjum, a kiedy nasza rozmowa się rozpoczęła, przerywały ją znaczące opóźnienia i zaniki, gdyż pakiety danych odbijały się rykoszetem w przestrzeni okołoyellowstońskiej, od czasu do czasu wypryskując po parabolicznym łuku, by nigdy nie powrócić.

— Brat Aleksy z Lodowych Żebraków. Jak poprzez ciebie mogę służyć Bogu?

Na ekranie pojawiła się chuda twarz z wystającą dolną szczęką. Oczy mężczyzny błyszczały pełną spokoju dobrotliwością, jak u sowy. Zauważyłem, że jedno z tych oczu otacza ciemno-fioletowy siniak.

— No, no — powiedziałem. — Brat Aleksy. Co się stało? Upadłeś na motykę?

— Nie jestem pewien, czy rozumiem, przyjacielu.

— Cóż, potrząsnę twoją pamięcią. Nazywam się Tanner Mirabel. Przeszedłem przez Hospicjum kilka dni temu, z „Orvieto”.

— Ja… nie jestem pewny, czy sobie przypominam, bracie.

— Dziwne. Nie pamiętasz, jak wymienialiśmy w jaskini śluby? Zazgrzytał zębami, cały czas utrzymując dobrotliwy pół uśmiech.

— Nie… przykro mi. Zupełna pustka w tej sprawie. Ale proszę, mów dalej.

Miał na sobie habit Lodowych Żebraków. Ręce splótł na brzuchu. W tle prezentowano mi widok wspinających się tarasowo winnic, które wznosiły się wyżej i wyżej, aż zakręcały nad głową, skąpane w odbitym świetle ekranów słonecznych habitatu. Małe chaty alpejskie i miejsca odpoczynku pstrzyły tarasy — klocki zimnej bieli wśród bujnej zieleni, niczym góry lodowe na słonym morzu.

— Muszę porozmawiać z siostrą Amelią — oznajmiłem. — Była dla mnie bardzo dobra podczas mego pobytu i zajmowała się moimi sprawami osobistymi. Zdaje się, że jesteście znajomymi?

Nadal roztaczał atmosferę miłego spokoju.

— Siostra Amelia to jedna z naszych najczulszych dusz. Nie dziwię się, że pragniesz wyrazić jej swą wdzięczność. Ale obawiam się, że jest pilnie zajęta w kriokryptach. Może ja mógłbym — na swój sposób — ją zastąpić, choć wiem, że moja służba nie będzie nawet w najmniejszym stopniu równa oddaniu, jakiego udzieliłaby panu siostra Amelia?

— Czy zrobiłeś jej krzywdę, Aleksy?

— Niech ci Bóg wybaczy.

— Daj spokój z odgrywaniem pobożnisia. Jeśli zrobiłeś jej krzywdę, skręcę ci kark. Zdajesz sobie z tego sprawę, prawda? Powinienem był to zrobić, kiedy miałem okazję.

Przetrawiał to kilka chwil.

— Nie, Tanner… — odpowiedział wreszcie — nie zrobiłem jej krzywdy. Czy to cię satysfakcjonuje?

— Więc daj mi Amelię.

— Cóż to takiego pilnego, że musisz rozmawiać z nią, a nie ze mną?

— Wiem z rozmów, które prowadziliśmy, że siostra Amelia miała do czynienia z mnóstwem osób przechodzących przez Hospicjum i chciałbym wiedzieć, czy kiedykolwiek miała do czynienia z panem… — Już miałem powiedzieć „Quirrenbachem”, ale ugryzłem się w język.

— Przepraszam, nie dosłyszałem nazwiska.

— Nieważne. Po prostu połącz mnie z Amelią.

Zawahał się, a potem poprosił, żebym powtórzył swoje imię.

— Tanner — powiedziałem, zgrzytając zębami.

Zachował się tak, jakby dopiero co nas sobie przedstawiono.

— Proszę o chwilkę twojej, hm… cierpliwości, bracie. Spojrzenie nadal było to samo, ale w jego głosie pojawiła się nutka napięcia. Podniósł rękaw swego habitu i odsłonił brązową bransoletę, do której mówił, bardzo cicho i chyba językiem specyficznym tylko dla Żebraków. Wpatrywałem się w widniejący na bransolecie obraz, ale był on bardzo mały i widziałem jedynie różową plamę, która mogła być ludzką twarzą, w szczególności twarzą siostry Amelii. Nastąpiło pięć czy sześć sekund przerwy, po których Aleksy opuścił rękaw fartucha. — I co?

— Nie mogę się z nią połączyć bezpośrednio, bracie. Ona pielęgnuje sorbetowe… chorych. Odmawiam z bólem każdemu, kiedy jest tym zajęta. Ale poinformowano mnie, że szukała cię równie usilnie, jak ty poszukujesz jej.

— Szukała mnie?

— Gdybyś zechciał zostawić wiadomość, gdzie Amelia może się z tobą skomunikować…

Przerwałem połączenie, zanim Aleksy skończył wypowiadać zdanie. Wyobraziłem sobie, jak stoi w winnicy, gapiąc się ponuro na martwy ekran, a jego słowa powoli zanikają. Nie udało mu się mnie wyśledzić. Ludzie Reivicha prawdopodobnie sięgnęli również do Żebraków. Czekali na mnie, aż wznowię kontakt i przez nieuwagę zdradzę im swoje położenie.

Niemal im się udało.

* * *

Po kilku minutach odnalazłem numer Zebry. Pamiętałem, że przedstawiła się jako Taryn, zanim odkryła mi swe imię wykorzystywane przez jej kolegów z ruchu sabotażystów. Nie miałem pojęcia, czy Taryn jest popularnym imieniem w Chasm City, ale tym razem szczęście mi sprzyjało — ludzi o takim imieniu było tylko kilkoro. Nie musiałem telefonować do wszystkich, bo telefon wyświetlił mi mapę miasta i tylko jeden numer znajdował się w okolicach rozpadliny. Połączyłem się z nim znacznie szybciej niż z Hospicjum, choć nie natychmiast. Rozmowę przerywały zakłócenia, jakby sygnał musiał się przeciskać przez międzykontynentalny kabel telegraficzny, a nie jedynie skakać przez kilka kilometrów nasączonego smogiem powietrza.

— Tanner, gdzie jesteś? Dlaczego wyszedłeś?

— Ja… — Przerwałem. Już miałem ją poinformować, że jestem na Dworcu Centralnym. Zresztą wszystko wyjaśniał widok za moimi plecami. — Nie, lepiej będzie jeśli nie powiem. Ufam ci, Zebro, ale jesteś zbyt blisko Gry. Lepiej, żebyś nie wiedziała.

— Myślisz, że cię wydam?

— Nie, choć nie miałbym pretensji, gdybyś to zrobiła. Ale nie mogę ryzykować, że ktoś dowie się o mnie za twoim pośrednictwem.

— Kto jeszcze miałby się dowiadywać? Słyszałam, że dość gruntownie zająłeś się Waverlym. — Jej pasiasta twarz wypełniała ekran, monochromatyczny odcień skóry zakłócał róż krwi w oczach.

— Bawił się w Grę po obu stronach. Musiał wiedzieć, że wcześniej czy później zostanie za to zabity.

— Mógł być sadystą, ale był jednym z nas.

— Co miałem robić? Mile się uśmiechnąć i poprosić, żeby przestali? — Ciepły szkwał ostrzejszego deszczu smagnął z nieba. Zakryłem ręką telefon i przeszedłem pod okap budynku, by się schronić. Wizerunek Zebry tańczył niczym odbicie w wodzie. — Jeśli cię to ciekawi, nie miałem żadnych osobistych pretensji do Waverly’ego. Nic, czego nie naprawiłaby ciepła kula.

— Z tego, co słyszałam, nie użyłeś kuli.

— Postawił mnie w sytuacji, w której zabicie go było moją jedyną szansą. I jeśli by cię to interesowało, zrobiłem to skutecznie. — Oszczędziłem jej szczegółów opisu Waverly’ego odnalezionego przeze mnie na ziemi. Gdyby wiedziała, że został obrany przez Mierzwowców, niczego by to nie zmieniło.

— Potrafisz całkowicie o siebie zadbać, prawda? Zastanawiałam się nad tym, gdy znalazłam cię w tamtym budynku. Zazwyczaj oni nie dochodzą aż tak daleko. A już z pewnością nie z raną postrzałową. Kim jesteś, Tannerze Mirabelu?

— Kimś, kto usiłuje przeżyć — powiedziałem. — Przepraszam, że zabrałem ci różne rzeczy. Zaopiekowałaś się mną, jeśli znajdę sposób rekompensaty, odwdzięczę się.

— Nie musiałeś nigdzie iść — oznajmiła Zebra. — Powiedziałam, że oferuję ci azyl, aż Gra się skończy.

— Ale musiałem się zająć pewną sprawą.

To był błąd. Zebra nie musiała wiedzieć o Reivichu. Teraz jednak zachęciłem ją do spekulacji, co też takiego może wyciągnąć człowieka z bezpiecznej kryjówki.

— Niemal wierzę, kiedy obiecujesz, że mi wszystko zwrócisz — odparła. — Nie wiem dlaczego, ale myślę, że dotrzymujesz słowa, Tanner.

— Masz rację — powiedziałem. — I kiedyś przez to zdechnę.

— A cóż to ma znaczyć?

— Nieważne. Czy dzisiaj wieczorem odbywa się polowanie? Jeśli tak, musisz coś o tym wiedzieć.

— Jest — odpowiedziała po chwili zastanowienia. — Ale czyżbyś nie dostał jeszcze nauczki, Tanner? Masz szczęście, że żyjesz.

Uśmiechnąłem się.

— Chyba Chasm City jeszcze mnie dostatecznie nie znudziło.

* * *

Zwróciłem wypożyczony telefon i rozważyłem swoje możliwości. Ciągle w myślach widziałem twarz Zebry, słyszałem jej głos. Czemu do niej zadzwoniłem? Nie miałem powodu, z wyjątkiem przeprosin, a nawet one były bezcelowe. Gest mający raczej uspokoić sumienie niż pomóc kobiecie, którą okradłem. Zdawałem sobie doskonale sprawę, że moje wredne zachowanie ją dotknie i że w przewidywalnej przyszłości nie zdołam się jej odwdzięczyć. A jednak coś kazało mi zadzwonić i kiedy próbowałem dokopać się do swoich głębszych motywów, znajdowałem tylko uczucia i impulsy: pamięć jej zapachu, śmiechu, linii pośladków, widoku pasków na jej plecach, które zniekształcały się i odprężały, kiedy odtaczała się ode mnie po miłosnym akcie. Zatrzasnąłem pokrywkę schowka z tymi myślami, jakby było pełne żmij…

Wmieszałem się z powrotem w bazarowy tłum; harmider uciszył moje myśli, kazał się skoncentrować na chwili obecnej. Nadal miałem pieniądze. Jak na Mierzwę, wciąż byłem bogaczem, choć w Baldachimie były to grosze. Rozpychałem się, porównałem ceny i znalazłem pokój do wynajęcia kilka przecznic dalej, na oko w jednej z mniej zniszczonych dzielnic.

Nawet według norm Mierzwy pokój był podły: sześcian narożny chwiejącej się ośmiopiętrowej przybudówki, wzniesionej u stóp większej konstrukcji. Z drugiej strony sama narośl wyglądała na bardzo starą i stabilną. Dorobiła się własnej pasożytniczej warstwy obrostów w formie drabin, klatek schodowych, poziomych pomostów, przewodów odwadniających, krat i zwierzęcych klatek. Mimo że kompleks nie należał do najbezpieczniejszych w Mierzwie, przetrwał już kilka lat i mało prawdopodobne, by uznał moje przybycie za sygnał do zawalenia się. Dostałem się do pokoju przez serię drabin i pomostów. Moje stopy przesuwały się nad lukami w plecionkowatej bambusowej podłodze, a poziom ulicy wydawał się położony zawrotnie nisko. Pokój oświetlały lampy gazowe, choć zauważyłem, że inne części kompleksu wyposażono w elektryczność. Dostarczały jej brzęczące bez przerwy generatory na metan, umieszczone gdzieś w dole. Ich odgłos wściekle współzawodniczył z lokalnymi grajkami ulicznymi, obnośnymi handlarzami, muezinami, przekupniami i zwierzętami. Wkrótce jednak przestałem zauważać dźwięki, a kiedy zaciągnąłem story w pokoju, zapadła znośna ciemność.

Jedynym meblem w pomieszczeniu było łóżko; niczego więcej nie potrzebowałem.

Usiadłem na nim i myślałem o minionych wydarzeniach. Na pewien czas uwolniony od haussmannowych epizodów, wspominałem te, które dotychczas przeżyłem, analizując je z chłodnym, klinicznym dystansem.

W wizjach było coś nieprawidłowego.

Przybyłem tu, by zabić Reivicha, a jednak — niemal przypadkowo — natknąłem się na coś poważniejszego, czego kształt wcale mi się nie podobał. Nie chodziło tylko o epizody z Haussmannem. Rozpoczęły się dość normalnie — niezbyt się z nich cieszyłem, ale ponieważ wiedziałem mniej więcej, jaką formę przybiorą, potrafiłem je znieść.

Przynosiły jednak coś innego, niż przewidywałem.

Sny — teraz raczej epizody, gdyż zaczęły nachodzić mnie na jawie — odkrywały historię głębszą: dodatkowe zbrodnie, o których nikt nawet Skya nie podejrzewał. Chodziło o przedłużoną egzystencję infiltratora; o szósty statek — bajkowy „Caleuche” — i o fakt, że Tytus Haussmann wierzył, że Sky jest jednym z nieśmiertelnych. Ale przecież Sky Haussmann nie żył, prawda? Przecież widziałem jego ukrzyżowane ciało w Nueva Valparaiso! Nawet jeśli to ciało podrobiono, wszyscy wiedzieli, że w czasie ciemnych dni po lądowaniu został schwytany, uwięziony, sądzony, skazany i stracony, na oczach ludu.

Więc skąd się wzięły moje wątpliwości, czy umarł naprawdę?

To tylko wirus indoktrynujący miesza ci w głowie, powiedziałem sobie.

Ale Sky nie był jedynym problemem, który niepokoił mnie przed zaśnięciem.

* * *

Spoglądałem na prostokątne pomieszczenie, na jakiś loch czy wilczy dół. Stałem na balkonowej galerii obserwacyjnej, w pomieszczeniu oślepiająco białym, ściany i podłogę pokrywały lśniące kafelki. Zarzucono je jednak wielkimi, błyszczącymi zielonymi paprociami i kunsztownie ułożonymi gałęziami drzew, tworzącymi tableau dżunglowej roślinności. A na podłodze leżał mężczyzna.

Myślałem, że rozpoznaję to pomieszczenie.

Mężczyzna zwinął się w pozycji embrionalnej, nagi, jakby umieszczono go tam i pozwolono mu się obudzić. Bladą skórę pokrywał połyskliwy pot, niczym lukier. Stopniowo uniósł głowę i otworzył oczy, rozejrzał się i powoli spróbował wstać, ale potknął się i upadł, w pozycji podobnej do poprzedniej. Nie mógł stać, gdyż jedna noga kończyła się czystym, bezkrwawym kikutem tuż powyżej kostki — jak zaszyty koniec kiełbasy. Znowu spróbował i tym razem zdołał dobrnąć do ściany. Podskakiwał na jednej nodze, aż stracił równowagę. Na twarzy miał wyraz niewyobrażalnego strachu. Zaczął krzyczeć, krzyczał coraz głośniej.

Patrzyłem, jak drży. A potem coś poruszyło się po drugiej stronie pomieszczenia, w ciemnej wnęce, umieszczonej w jednej z białych ścian. To coś poruszało się powoli i po cichu, ale mężczyzna miał świadomość obecności tego i teraz jego krzyki stały się piskami, jak piski zarzynanej świni. Ta rzecz wynurzyła się z alkowy po drugiej stronie pomieszczenia, opadając w zwitek ciemnych splotów, grubych jak ludzkie udo. Stworzenie poruszało się leniwie, już uniosło głowę z kapturem, sprawdzając powietrze, a jednak dalsza jego część nadal wydostawała się z alkowy. Teraz krzyki człowieka przerywały nagłe chwile ciszy, gdy nabierał tchu. Ten kontrast tylko potęgował grozę. A ja nie czułem nic, czekałem tylko na wynik, kiedy hamadriada sunęła ku mężczyźnie, a on nie mógł nigdzie uciec.

Obudziłem się, zlany potem.

* * *

Po pewnym czasie wyszedłem na ulice. Przespałem większość popołudnia i choć nie czułem się odświeżony — z pewnością w mym umyśle panował większy zamęt niż przedtem — przynajmniej zmęczenie nie czyniło ze mnie kaleki. Szedłem przez Mierzwę, mijali mnie piesi, ryksze, ustrojstwa napędzane parą lub metanem; przejeżdżające okazjonalne palankiny, wolantory lub linówki, nigdy jednak nie zatrzymujące się na dłużej. Zauważyłem, że przyciągałem mniejszą uwagę niż wtedy, gdy po raz pierwszy pojawiłem się w mieście. Nieogolony, ze zmęczonymi oczyma zapadłymi w oczodoły, wyglądałem teraz bardziej na mieszkańca Mierzwy.

Podwieczorni przekupnie ustawiali stragany, niektórzy już wywieszali latarnie, przygotowując się na zmierzch. Niekształtny, robakowaty sterowiec przepływał dostojnie nad głowami, ktoś przypięty do gondoli pod spodem wykrzykiwał przez megafon jakieś hasła. Rozbite neonowe obrazy migały na ekranie projekcyjnym zawieszonym poniżej gondoli. Usłyszałem jakby wezwanie muezina. Niosło się nad Mierzwą, wzywając wiernych do modlitwy czy innych rytuałów. A potem zobaczyłem człowieka o zwisających, nabitych klejnotami uszach, którego ruchomy stragan obwieszono małymi wiklinowymi koszami pełnymi węży wszelkich możliwych rozmiarów i kolorów. Kiedy obserwowałem, jak otwiera klatkę i szturcha ciemnego węża, a jego zwoje poruszają się niezręcznie, pomyślałem o białym pokoju z mego snu. Obecnie wiedziałem, że to szyb, gdzie Cahuella trzymał niemal dorosłą. Zadrżałem i zastanawiałem się, cóż taki sen mógł znaczyć.

Później kupiłem broń.

W odróżnieniu od karabinu, który ukradłam Zebrze, nie była ona nieporęczna i nie rzucała się w oczy. Był to mały pistolet, który wygodnie mogłem wsunąć do jednej z kieszeni mojego płaszcza. Produkcji pozaświatowej. Strzelał pociskami z lodu: kulami z lodu z czystej wody, przyśpieszonymi do szybkości ponaddźwiękowej. Przyśpieszał je fartuch trzymający, prowadzony w lufie szeregiem pulsacji pól magnetycznych. Główną zaletą takiej broni była możliwość doładowania jej z dowolnego źródła rozsądnie czystej wody, choć pistolet działał najlepiej ze starannie wstępnie zamrożonym magazynkiem naboi, w dostarczonym przez producenta krioklipie. Pociski się roztapiały, co niemal całkowicie utrudniało identyfikację właściciela pistoletu. W sumie pistolet stanowił doskonałe narzędzie dla zabójcy. Nie miało znaczenia to, że pociski nie wyszukiwały same celu i nie przebijały wszystkich pancerzy. Coś tak absurdalnie potężnego jak karabin Zebry miało sens jako narzędzie zabójstwa jedynie wówczas, gdybym miał okazję zabić Reivicha z odległości pół miasta, co było nieprawdopodobne. Nie przewidywałem takiego zabójstwa: siedzisz przy oknie, mrużysz oczy, patrząc w teleskopowy celownik wysokoenergetycznego karabinu i czekasz, aż cel znajdzie się na skrzyżowaniu linii, a jego wizerunek faluje za kilometrami mgiełki nagrzanego powietrza. To zawsze miało być zabójstwo, przy którym wchodzisz do pokoju i załatwiasz ofiarę jedną kulą z bliska, z tak bliska, by widzieć białka rozszerzonych strachem oczu.

Na Mierzwę spadł mrok. Poza ulicami w obszarze bezpośrednio otaczającym bazary ruch pieszy się przerzedził, a cienie rzucane przez wypiętrzone korzenie Baldachimu zaczęły nabierać charakteru ponurej groźby.

Musiałem pracować.

Dzieciak kierujący rykszą mógł być tym samym, który przedtem zabrał mnie w Mierzwę, albo mógł być to jego całkowicie wymienialny brat. Miał tę samą awersję do planowanego celu podróży i również nie chciał mnie zawieźć, gdzie chciałem, dopóki nie osłodziłem propozycji obietnicą hojnego napiwku. Nawet wtedy miał opory, ale jednak wyruszyliśmy, przemierzając ciemniejące mokradła miasta, w tempie sugerującym, że rykszarz chce jak najprędzej zakończyć podróż i wrócić do domu. Trochę z tej nerwowości udzieliło się i mnie, gdyż odruchowo sięgałem ręką do kieszeni płaszcza, by na pocieszenie poczuć zimną masę broni, dodającą otuchy jak najlepszy z talizmanów.

— Czego ty chcieć, pan? Wszyscy wiedzieć, to niedobra część Mierzwy, lepiej zostać poza, ty sprytny.

— To właśnie wciąż mi ludzie powtarzają — odparłem. — Lepiej załóż, że nie jestem tak inteligentny, jak się wydaje.

— Ja to nie mówić, pan. Ty płacić dużo pięknie, ty dużo sprytny facet. Ja dawać dobra rada, to wszystko.

— Dzięki, ale moja rada dla ciebie: po prostu kierować i uważać na drogę. I zostaw mi całą resztę.

To zamykało konwersację, bo nie byłem w nastroju do czczych pogawędek. Obserwowałem, jak ciemniejące pnie budynków przepływają w tył, a ich deformacje zaczynają nabierać jakiejś niesamowitej normalności. Ogarnęło mnie dziwne poczucie, że właśnie w ten sposób będą ostatecznie wyglądać wszystkie miasta.

Istniały części Mierzwy względnie wolne od Baldachimu i części, gdzie Baldachim osiągał swą gęstość maksymalną, tak że całkowicie zasłaniał samą Moskitierę i kiedy słońce stało w zenicie, do ziemi nie przenikało najmniejsze jego światło. Uważano, że to najgorsze rejony Mierzwy: obszary trwałej nocy, gdzie zbrodnia była jedynym znaczącym prawem i gdzie mieszkańcy rozgrywali gry nie mniej krwawe i okrutne, jak te ulubione przez ich współziomków na górze. Nie zdołałem namówić małego rykszarza, by zawiózł mnie w serce dzielnicy slumsów, więc zgodziliśmy się, że wyrzuci mnie na granicy tej strefy. Trzymałem dłoń w kieszeni, na pistolecie pociskowym.

Przez kilka minut brnąłem w głębokiej po kostki deszczówce, aż dotarłem do ściany budynku, znanego mi z opisu Zebry. Skuliłem się w niszy, dającej pewną ochronę przed deszczem. Potem czekałem, czekałem i czekałem, aż ostatnie wątłe ślady światła dziennego znikną ze sceny i wszystkie cienie zleją się w spisku, w jeden wielki obejmujący miasto całun ponurej szarości.

A potem czekałem, i znowu czekałem.

Noc spadła na Chasm City. Nade mną zapalił się Baldachim, ramiona połączonych konstrukcji popstrzyły się światełkami niczym jarzące się maski fosforyzujących morskich stworzeń. Obserwowałem linówki sunące w plątaninie — kiedy przenosiły się z liny na linę, ich ruch przypominał skakanie kamyków rzuconych na wodę. Minęła godzina, poprawiałem swą pozycję kilkadziesiąt razy, nie znajdując wygodnej — zawsze po kilku minutach chwytały mnie skurcze. Wyjąłem pistolet, celowałem wzdłuż lufy i nawet pozwoliłem sobie na luksus zmarnowania naboju, strzelając w bok budynku naprzeciwko. Przewidywałem odrzut i nabierałem wyczucia co do celności broni. Nikt mnie nie niepokoił i wątpiłem, czy ktoś jest tu na tyle blisko, by słyszeć wysokie dźwięki strzałów z pistoletu.

Jednak w końcu przybyli.

DWADZIEŚCIA SZEŚĆ

Wagonik opadał dwie czy trzy przecznice ode mnie: opływowy i czarny jak polerowany węgiel, z pięcioma składającymi się na dachu teleskopowymi ramionami. Boczne drzwi z trzaskiem się otworzyły i wypadło z nich pięcioro ludzi, dzierżąc broń — w porównaniu z którą mój własny pistolecik wydawał się kiepskim żartem. Zebra poinformowała mnie wcześniej, że dziś wieczorem schodzi polowanie, choć nie było w tym nic nadzwyczajnego. Polowania stanowiły raczej normę niż wyjątek. Po intensywnych namowach zdradziła mi prawdopodobne miejsce krwawych igraszek. Mnóstwo osób doczepiło się do tej imprezy — moja udana ucieczka zrujnowała doskonałą nocną rozrywkę płacącym podglądaczom i teraz chcieli to nadrobić.

— Powiem ci, gdzie to jest — oznajmiła w końcu. — Ale wykorzystaj tę informację, by trzymać się od tego z daleka. Zrozumiano? Raz cię wyratowałam, Tannerze Mirabelu, ale zawiodłeś moje zaufanie. To boli i nie nastraja mnie zbyt dobrze do ponownej pomocy.

— Wiesz, co zrobię z tą informacją, Zebro.

— Tak, chyba wiem. Przyznaję, że nigdy mnie nie okłamałeś. Ty rzeczywiście jesteś człowiekiem swego słowa, prawda?

— Niezupełnie jestem tym, za kogo mnie uważasz. — Czułem, że muszę jej to wyznać, jeśli jeszcze się sama tego nie domyśliła.

Powiedziała mi, który sektor wybrano na polowanie. Obiekt został już nabyty i wyposażony w implant — czasami w ciągu jednej nocy robili kilka rajdów i trzymali ofiary uśpione, aż nadejdzie ich kolej w Grze.

— Czy komuś kiedyś udało się uciec, Zebro?

— Tobie, Tanner.

— Nie, mówię o prawdziwych ucieczkach, bez pomocy sabotażystów. Czy się zdarzają?

— Czasami. Może nawet częściej, niż ci się wydaje. Nie dlatego, że ofierze udaje się przechytrzyć goniących, ale ponieważ organizatorzy niekiedy na to pozwalają. W przeciwnym wypadku stałoby się to nudne, prawda?

— Nudne?

— Nie byłoby elementu losowego. Baldachimowcy zawsze by wygrywali.

— Rzeczywiście, to byłoby niedopuszczalne — powiedziałem.

Patrzyłem teraz, jak myśliwi brną w deszczu, omiatając bronią teren przed sobą, jak ich zamaskowane twarze obracają się nerwowo, badając każdy kąt i każdą szparę. Cel musiał zostać zrzucony w tej strefie kilka minut wcześniej, cichy, może nawet nie w pełni obudzony; podobnie tamten nagi mężczyzna w pokoju z białymi ścianami, powoli przytomniał, uświadamiając sobie, że dzieli kwaterę z czymś niesamowitym.

Byli to dwaj mężczyźni i dwie kobiety. Kiedy podeszli bliżej, zobaczyłem, że ich maski to kombinacja dekoracji teatralnej i sprzętu użytkowego. Obie kobiety nosiły maski kotów: długie, zwężające się kocie źrenice, napakowane wyspecjalizowanymi soczewkami. Miały pazurzaste rękawice i kiedy ich czarne peleryny z wysokimi kołnierzami się rozchyliły, zauważyłem, że również ich ubranie ma wzór tygrysich pasów i panterzych plam. Potem zdałem sobie sprawę, że nie są to wcale ubrania, ale ich własna futrzasta skóra syntetyczna, a pazurzaste rękawice nie są wcale rękawicami, lecz gołymi dłońmi. Jedna z kobiet wyszczerzyła zęby w uśmiechu, błysnęła kłami w klejnotach, dzieląc się z przyjaciółmi jakimś okrutnym dowcipem. Mężczyźni nie byli tak ostentacyjnie zmodyfikowani, a ich zwierzęce osobowości wyrażały się tylko w kostiumach. Bliżej stojący myśliwy nosił niedźwiedzią głowę, a jego własna twarz wyzierała spod niedźwiedziej górnej szczęki. Na obliczu jego towarzysza widniało dwoje brzydkich, fasetkowych owadzich oczu, stale chwytających i odbijających światło zawieszonego w górze Baldachimu.

Poczekałem, aż znaleźli się dwadzieścia metrów od mojej kryjówki, a potem nagle przebiegłem im drogę w niskim, krabim przysiadzie, przekonany, że żadne nie zdąży wycelować broni. Miałem słuszność, choć okazali się lepsi, niż sądziłem, i skosili wodę tuż za mymi piętami. Nie zdołali mnie dosięgnąć; znalazłem schronienie po drugiej stronie ulicy.

— To nie on — usłyszałem jednego z myśliwych, chyba kobietę. — Nie tu miał być.

— On czy nie on, wiem tylko, że prosi się o dobry strzał. Rozejdźcie się wachlarzem, dostaniemy to gówienko.

— Mówię ci, to nie on! Tamten powinien być trzy przecznice na południe. A nawet jeśli to on, dlaczego miałby wychodzić z kryjówki?

— Bo zaraz byśmy go wyciągnęli, ot co.

— Był za szybki. Mierzwowcy zwykle nie są tacy szybcy.

— Masz więc dodatkowe urozmaicenie. Narzekasz? Wyjrzałem ostrożnie ze swojej niszy. Błyskawica akurat teraz rozbłysła. Ujrzałem ich w pełnym świetle.

— Właśnie go zobaczyłam! — krzyknęła druga kobieta, a ja usłyszałem jęk wyładowania energetycznego, a z nim trzaski broni pociskowych i tryskającego w ciemności ognia.

— Miał jakieś dziwne oczy — powiedziała pierwsza kobieta. — Żarzyły się!

— Teraz masz pietra, Chanterelle.

To był głos jednego z mężczyzn — może tego niedźwiedziowatego — teraz już bardzo bliski. Jeszcze trzymałem w umyśle ich obraz, wypalony w mojej pamięci, ale zmodyfikowałem go: przesunąłem wszystkich do miejsc, które — posłuszni mojej intuicji, jak aktorzy idący za wskazówkami reżysera — powinni zająć. Potem ruszyłem z ukrycia, wyciskając trzy strzały, trzy precyzyjne piski z pistoletu, ledwie korygując swój cel, bo widok, jaki zobaczyłem, prawie się pokrywał z obrazem w mojej głowie. Strzelałem nisko, kładąc trzech strzałami w udo i rozmyślnie chybiając w czwartego. Potem rzuciłem się z powrotem za ścianę.

Kiedy oberwiesz w udo, nie stoisz. Może sobie to wyobraziłem, ale chyba usłyszałem trzy oddzielne pluski, gdy tamci pacnęli w wodę. Choć nie miałem pewności, ponieważ druga rzecz, jaką rzadko robi postrzelony w udo, to zachowanie milczenia. Rana, którą otrzymałem zeszłej nocy, była w porównaniu z tym umiarkowanie mało bolesna, wykonana precyzyjnie promieniową bronią pojedynkową z bardzo wąskim rozrzutem. A przecież raczej nie cieszyło mnie tamto doświadczenie.

Oceniałem, że trzej powaleni zasadniczo wypadli z gry i nie zdołają skutecznie mnie namierzyć, nawet jeśli broń nadal znajduje się w ich zasięgu. Mogą oddać w moją stronę kilka przypadkowych strzałów, ale — podobnie jak kobieta, która postrzeliła mnie w udo — musieliby celować dość precyzyjnie, bo tego wymagał typ ich sprzętu. Co do czwartego myśliwego, miałem pewne plany, dlatego właśnie nie jęczał w kałuży ciepłego deszczu.

Wyszedłem z ukrycia, starając się trzymać pistolet na widoku — wyczyn nie lada, zważywszy na jego rozmiary. Żałowałem, że nie wspiera mnie teraz moralnie ogromny karabin Zebry.

— S… stop — powiedziała kobieta. — Stój, bo cię powalę. Stała ode mnie jakieś trzynaście metrów, broń skierowała mniej więcej w moją stronę. Panna panterza skórka z plamistą kocią maską. Teraz jednak jej ruchy straciły uprzednią kotowatość.

— Odłóż tę zabawkę — powiedziałem. — Albo pomogę ci ją odłożyć.

Gdyby rzuciła okiem na obrażenia swych skamlących przyjaciół, może przyszłoby jej do głowy, że jestem nieprzeciętnie dobrym strzelcem i potrafię zrealizować swoją groźbę. Zamiast tego nieznacznie podniosła kąt strzału i widziałem, jak podtrzymujące broń przedramię napina się, jakby oczekując odrzutu.

Wobec tego wypaliłem pierwszy, a jej pistolet, kręcąc się, wyleciał z jej ręki z melodyjką rykoszetujących lodowych pocisków. Zawyła cicho jak pies, szybko sprawdzając, czy nadal ma palce dłoni.

Czułem się obrażony. Co ona sobie myśli? Że ma do czynienia z amatorem?

— Dobrze — powiedziałem. — Odłożyłaś ją. Jak mądrze. Zaoszczędzi mi to fatygi przestrzelenia ci nerwu ręki. Teraz zostaw swoich szczylowatych znajomków i pomaszeruj z powrotem do pojazdu.

— Są ranni, ty sukinsynu.

— Spójrz na to z jaśniejszej strony. Mogliby być martwi. — A to ich czeka, pomyślałem, jeśli wkrótce nie otrzymają pomocy. Woda wokół nich już przyjmowała złowróżbną wiśniową barwę.

— Rób co ci mówię — dodałem. — Maszeruj do linówki i ruszamy stąd. Jak już będziemy w powietrzu, zawołasz pomoc.

Oczywiście, jeśli będą mieli szczęście, ktoś z Mierzwy dotrze do nich pierwszy.

— Kawał gówna z ciebie — odparła. — Kimkolwiek jesteś. Kierując pistolet to na kobietę, to na jej jęczących przyjaciół, poczłapałem między leżącymi ciałami, bacząc na nie kątem oka.

— Mam nadzieję, że żaden z nich nie ma implantów — powiedziałem. — Ponieważ słyszałem, że ludzie z Mierzwy lubią obierać i nie jestem pewien, czy przykładają się wtedy do wypełniania niezbędnych papierów.

— Gówno jesteś.

— Czemu tak cię denerwuję? Tylko dlatego że miałem czelność się bronić?

— Nie jesteś celem — powiedziała. — Nie wiem, ktoś ty taki, ale nie jesteś celem.

— A ty kim jesteś? — Starałem sobie przypomnieć jedyne imię, które padło między kwartetem myśliwych. — Chanterelle? To twoje imię? Bardzo arystokratyczne. Założę się, że twoja rodzina siedziała wysoko w Demarchii, zanim Belle Epoque spłynęła brzuchem do góry.

— Nie wyobrażaj sobie, że coś rozumiesz z mojego życia.

— Jakby mi na tym zależało. — Pochyliłem się i podniosłem jedną ze strzelb. Spojrzałem na displejowe kartusze, by się upewnić, czy nadal funkcjonuje. Zasadniczo miałem sytuację pod kontrolą, ale dręczyło mnie poczucie — nieokreślone, choć dość wyraźne — że jeszcze ktoś schował się za główną grupą i w tej chwili patrzy na mnie przez celownik wysoko energetycznego i niesportowo celnego sprzętu. Próbowałem jednak nie okazywać podenerwowania.

— Obawiam się, że was wrobiono, Chanterelle. Tutaj. Spójrz na moją skroń… Widzisz? Rana po implancie. Ale on nigdy dobrze nie funkcjonował. — Ryzykowałem, zakładając, że Waverly, nim zginął, dokonał wszczepienia implantu kolejnej ofierze albo też wszczepiał je, raptownie mianowany, równie arogancki zastępca.

— Zostaliście oszukani. Ten człowiek pracował dla sabotażystów. Chciał wciągnąć was w pułapkę, więc implant został tak zmodyfikowany, że śledzenie miejsca pobytu już nie było dokładne. — Uśmiechnąłem się zarozumiale, choć nie miałem pojęcia, czy taka rzecz jest w ogóle możliwa technicznie.

— Myśleliście, że jestem o kilka przecznic stąd, więc nie podejrzewaliście zasadzki. Nie spodziewaliście się także, że będę uzbrojony, ale oto niekiedy wpadasz na niedźwiedzia. — Spojrzałem na jej niedźwiedziowatego przyjaciela. — Nie, przepraszam, pomyłka. Dzisiaj to ja dostałem niedźwiedzia.

Mężczyzna rzucił się w wodzie, zaciskając dłonie wokół uda. Zaczął coś mówić, ale uciszyłem go kopniakiem.

Chanterelle prawie dotarła do czarnego klina linówki. Powodzenie mojego planu zależało w dużej mierze od tego, czy wagonik tam będzie, ale dopiero teraz poczułem pewność, że ryzyko się opłacało i że w środku nikt się nie chowa.

— Wsiadaj — powiedziałem. — I nie próbuj żadnych sztuczek. Poczucie humoru nie jest moją najmocniejszą stroną.

Wagonik miał bogaty wystrój, cztery luksusowe kasztanowe fotele, połyskujący panel sterowniczy i dobrze zaopatrzony barek w ścianie, obok stojaka ze lśniącą bronią i trofeami. Trzymając pistolet wycelowany w kark Chanterelle, zmusiłem ją, by podniosła pojazd.

— Spodziewam się, że masz na myśli jakiś konkretny cel podróży — powiedziała.

— Tak, ale na razie chcę, żebyś nabrała pięknej wysokości i krążyła. Możesz pokazać mi miasto, jeśli chcesz. Wymarzona noc na takie wycieczki.

— Masz rację — oznajmiła Chanterelle. — Poczucie humoru nie jest twoją najmocniejszą stroną. W gruncie rzeczy jesteś tak dowcipny jak Parchowa Zaraza. — To powiedziawszy, z irytacją wyznaczyła kurs i wprowadziła wagonik w kołysanie. Po czym powoli obróciła się ku mnie. — Kim naprawdę jesteś i czego ode mnie chcesz?

— Powiedziałem, kim jestem — kimś, kogo wciągnięto do waszej gierki, by ją uatrakcyjnić, nieco wyrównując szanse.

Ręka szybko dotknęła mojej skroni — dowód albo zuchowatości, albo znacznej głupoty, zważywszy, że tuż przy jej czaszce dymałem pistolet gotowy do strzału.

Potarła miejsce, gdzie Dominika wycięła implant myśliwski.

— Nie ma go tam — zauważyła. — Jeśli był kiedykolwiek.

— Więc Waverly okłamał również mnie. — Obserwowałem jej twarz w oczekiwaniu nietypowej reakcji, ale przywołanie przeze mnie nazwiska mężczyzny nie wywołało u niej zaskoczenia. — Może nigdy nie włożył tam żadnego urządzenia.

— Więc kogo ścigaliśmy?

— Skąd mam wiedzieć? Nie używacie przecież implantów do śledzenia ofiary, prawda? Czy też może nastąpiła jakaś modyfikacja, o której nie miałem pojęcia?

Wagonik zanurkował teraz, przeskakując między kablami, które znajdowały się troszeczkę za daleko. Poczułem mdłości, ale Chanterelle nawet nie drgnęła.

— Czy masz coś przeciwko temu, bym wezwała pomoc dla przyjaciół?

— Czuj się jak u siebie — odpowiedziałem.

Telefonując, zachowywała się bardziej nerwowo niż wcześniej. Opowiedziała bajkę, jakoby zeszli do Mierzwy, by zrobić zdjęcia do filmu dokumentalnego, i wtedy ją i jej przyjaciół napadła z zasadzki banda złych młodocianych świń. Mówiła to z takim przekonaniem, że prawie sam w to uwierzyłem.

— Nie mam zamiaru cię krzywdzić — oznajmiłem, ale czy zabrzmiało to wiarygodnie? — Potrzebuję tylko od ciebie pewnych informacji. Informacji natury bardzo ogólnej, których dostarczenie nic ci nie zaszkodzi. A potem chcę, byś mnie zabrała w pewne miejsce Baldachimu.

— Nie ufam ci.

— Czemu miałabyś mi ufać? I nie proszę cię, byś mi ufała. Nie stawiam cię w sytuacji, w której zaufanie do mnie jest choćby w najmniejszym stopniu istotne. Ja tylko celuję pistoletem w twoją głowę i wydaję ci rozkazy. — Oblizałem wargi, spragnione i suche. — Albo to zrobisz, albo twój mózg przyozdobi wnętrze tego wagonika. Więc masz łatwy wybór.

— Co chcesz wiedzieć?

— Opowiedz mi o Grze, Chanterelle. Słyszałem wersję Waverly’ego, a to, co mówił, brzmiało rozsądnie, chcę być jednak pewien, że ogarniam całość.

— Okazało się, że Chanterelle jest elokwentna. Część tej elokwencji przypisałem naturalnej skłonności do współpracy, właściwej ludziom z przystawionym do głowy pistoletem. Ale chyba wynikało to raczej z faktu, że Chanterelle lubiła dźwięk własnego głosu; był to bardzo miły głos wychodzący z bardzo ładnych ust.

— Pochodziła z rodu Sammartinich, którzy, jak się dowiedziałem, stanowili jeden z większych klanów w przedzarazowej strukturze władzy. Genealogią sięgali aż do epoki Amerikano. Rodziny, które mogły prześledzić swoje dziedzictwo tak daleko w przeszłość, cieszyły się wielkim poważaniem; stanowiły odpowiednik rodziny królewskiej w społeczeństwie Belle Epoąue.

— Jej rodzina miała powiązania z najsłynniejszym klanem: z Sylveste’ami. Wspomniałem, co Sybilline powiedziała mi o Calvinie, człowieku, który wskrzesił zapomniane i zdyskredytowane techniki skanowania neuralnego, które pozwalały żywym na translacje — w efekcie zabójcze — w nieśmiertelne symulacje komputerowe samych siebie.

— Oczywiście, Transmigranci nie przejmowali się naprawdę, że podczas skanowania ich ciała ulegają zniszczeniu. Ale kiedy same symulacje zaczynały zawodzić, nikt nie był już taki szczęśliwy. W pierwszej fali Transmigrantów było siedemdziesięciu dziewięciu ochotników — osiemdziesięciu, jeśli wliczyć w to samego Calvina — i większość tych symulacji przestała funkcjonować znacznie wcześniej, nim zaraza zaatakowała logiczne substraty, na których bazowały procesy obliczeniowe. By upamiętnić zmarłych, zbudowano rozległy i ponury Pomnik Osiemdziesiątki w centrum miasta, gdzie kapliczki tych, którzy odeszli, pielęgnowali ci krewni, którzy zachowali cielesną powłokę. Po nadejściu zarazy pomnik stoi nadal.

— Rodzina Chanterelle Sammartini była wśród upamiętnionych.

— Ale mieliśmy szczęście — powiedziała tonem niemal gawędziarskim. — Skany Sammartinich były wśród tych pięciu procent, które się nie zepsuły, a ponieważ moja babka i ojciec mieli wcześniej dzieci, nasza linia przetrwała w postaci cielesnej.

— A więc jej rodzina rozgałęziła się — jedna jej nić rozprzestrzeniała się w symulacji, a druga w tym, co śmiesznie nazywamy realnością. I dla Chanterelle Sammartini było to coś normalnego, jak posiadanie rodziny w dalekim kraju czy innej części układu.

— Ponieważ nie było śladów choroby — mówiła — nasza rodzina wspierała dalsze badania, podjąwszy je tam, gdzie Calvin skończył. Nasze związki z domem Sylveste’ów zawsze były bliskie i mieliśmy dostęp do większości ich danych badawczych. Wkrótce potem nastąpiły przełomowe odkrycia. Pojawiły się nie-zabójcze tryby skanowania. — Ton jej głosu zmienił się na kłótliwy. — Po co ta wiedza? Jeśli nie jesteś Mierzwowcem, musisz być Baldachimowcem. W takim razie wiesz wszystko, co ci mówię.

— — Dlaczego zakładasz, że nie jestem Mierzwowcem?

— — Jesteś sprytny, a przynajmniej nie beznadziejnie głupi. Nawiasem mówiąc, to nie komplement. Jedynie obserwacja.

— Widocznie myśl, że mogę być spoza układu, tak nie zgadzała się z akceptowanymi standardami Chanterelle, że w ogóle nie wzięła tego pod uwagę.

— Zabawiaj mnie po prostu rozmową. Czy kiedyś cię przeskanowano, Chanterelle?

— Teraz naprawdę popatrzyła na mnie jak na idiotę.

— Oczywiście.

— Interaktywne skany… jak je nazywacie?

— Symulacje poziomu alfa.

— Więc jakaś twoja symulacja działa obecnie gdzieś w mieście?

— Na orbicie, durniu. Technika, która umożliwiła skany, nigdy by nie przeżyła zarazy, gdyby jej nie odizolować.

— Oczywiście, jak głupio z mojej strony.

— Jeżdżę na górę sześć czy siedem razy do roku, by ją odświeżyć. To jak małe święto, wizyta w Azylu. To taki habitat, wysoko, powyżej Pasa Złomu, bezpieczny od wszystkich sporów zarazy. A potem skanuję się i moje ostatnie dwa czy trzy miesiące są asymilowane przez moją symulację, która już działa. Nie myślę już o niej jako o mojej kopii. Jest jak starsza i mądrzejsza siostra, która wie wszystko o wszystkim, co mi się kiedykolwiek przytrafiło. Tak jakby przez całe życie patrzyła mi przez ramię.

— To musi bardzo dodawać otuchy — powiedziałem. — Ta wiedza, że nawet kiedy umierasz, wcale nie umierasz naprawdę. Po prostu wyłączasz jeden tryb istnienia. Z wyjątkiem tego, że żaden z was nigdy nie umiera fizycznie, prawda?

— To mogło być prawdą przed zarazą. Teraz już nie jest.

Wspomniałem to, co opowiadała mi Zebra.

— A ty? Widać, że nie jesteś hermetykiem. Czy byłaś jedną z nieśmiertelnych, urodzoną z genami pozwalającymi na wyjątkowo długie życie?

— Mam geny nie najgorsze, jakie można odziedziczyć, jeśli to masz na myśli.

— Ale też nie najlepsze — zauważyłem. — Co oznacza, że nadal jesteś zależna od maszyn w twojej krwi i komórkach, które wciąż poprawiają drobne pomyłki natury. Mam rację?

— Wniosek nie wymaga zbytniego wysiłku umysłowego.

— A co się stało z maszynami po zarazie? — Spojrzałem w dół: mijaliśmy zawieszoną przezroczystą rurę linii kolejowej. Jedna z lokomotyw parowych o poczwórnej symetrii, ciągnąc sznurek wagonów, zmierzała przez noc, dążąc do którejś z oddalonych dzielnic miasta. — Czy kazałaś im się zniszczyć, zanim dosięgły je spory zarazy? Wnioskuję, że tak właśnie postąpiła większość osób waszego rodzaju.

— Co cię to obchodzi?

— Po prostu się zastanawiam, czy używasz Paliwa Snów, to wszystko.

Chanterelle jednak nie odpowiedziała mi bezpośrednio.

— Urodziłam się w 2339 roku. Mam sto siedemdziesiąt osiem lat standardowych. Widziałam cuda, których nawet sobie nie wyobrażasz, okropności, przed którymi kurczyłbyś się ze strachu. Grałam w Boga, zbadałam parametry tej gry, a potem wyszłam poza jej granice, jak dziecko, odrzucające zbyt prostą już dla siebie zabawkę. Widziałam, jak to miasto tysiące razy przesuwało się i zmieniało, piękniało z każdą transformacją, a nawet bardziej olśniewało, i widziałam, jak zamienia się w coś złego, ciemnego i zatrutego, i będę tu nadal, kiedy wydrapie ono sobie drogę z powrotem do światła, bez względu na to, czy potrwa to wiek, czy tysiąclecie. Sądzisz, że tak łatwo odrzuciłabym nie śmiertelność albo zamknęła się w śmiesznym metalowym pudle jak tchórzliwe dziecko? — Za kocią maską jej własne oczy o pionowych źrenicach ekstatycznie zapłonęły. — Nie, na Boga. Już piłam ten ogień, a tego pragnienia nie można zaspokoić nigdy.

— Czy rozumiesz podniecenie, kiedy bez ochrony spacerujesz sobie po Mierzwie, w tej obcości, i wiesz, że w środku nadal masz maszyny? To dzika podnieta. Jak chodzenie po ogniu lub pływanie z rekinami.

— Czy dlatego uczestniczysz w Grze? Ponieważ to jeszcze jedna dzika podnieta?

— A jak ci się wydaje?

— Wydaje mi się, że byłaś bardzo znudzona. Dlatego grasz, prawda? Tego dowiedziałem się od Waverly’ego. Nim zaatakowała zaraza, ty i twoi przyjaciele wypróbowaliście wszelkie dozwolone rozrywki, jakie oferowało wam społeczeństwo, przygody, które można by wyreżyserować lub zasymulowac, każdą grę czy wyzwanie intelektualne. — Spojrzałem na nią, oczekując zaprzeczenia. — Ale wam to nie wystarczało, prawda? Nigdy nie testowaliście swej własnej śmiertelności. Nigdy nie wystawialiście jej na próbę. Moglibyście oczywiście opuścić układ — jest tam mnóstwo niebezpieczeństw, rzeczy podniecających, okazji do zdobycia chwały — ale gdybyście to zrobili, zostawilibyście za sobą układy znajomych. Kulturę, w której dorastaliście.

— Nie tylko o to chodzi — rzekła Chanterelle. Widocznie chciała dobrowolnie dostarczyć informacji, myśląc, że źle osądzam jej środowisko. — Niektórzy z nas opuścili układ, ale wiedzieli, co odrzucają. Nigdy już nie będą skanowani. Ich symulacje nie będą mogły zostać zaktualizowane. W końcu tak odejdą od żyjącej kopii, że przestaną być kompatybilne.

— Skinąłem głową.

— Potrzebowali czegoś blisko domu. Czegoś w rodzaju Gry.

Sprawdzić się, dojść do krawędzi i sprowokować niebezpieczeństwo, ale w sposób kontrolowany.

— I to było dobre. Kiedy nadeszła zaraza i mogliśmy robić, co nam się podoba, zaczęliśmy wspominać, jak to jest, gdy się żyje.

— Ale w tym celu musieliście zabijać. Nawet nie mrugnęła.

— Nikogo, kto by na to nie zasłużył. Wierzyła w to.

— Podczas naszego lotu przez miasto zadawałem kolejne pytania, próbując wybadać, co Chanterelle wie o Paliwie Snów.

Obiecałem Zebrze, że pomogę jej pomścić śmierć siostry, więc musiałem uzyskać informacje o tej substancji i jej dostarczycielu, tajemniczym Gideonie. Jasne było, że Chanterelle używa Paliwa Snów, ale nie wiedziała o narkotyku nic więcej, niż inni, z którymi rozmawiałem na ten temat.

— Niech ułożę sobie pewne rzeczy w głowie. Czy przed zarazą ktoś kiedykolwiek wspominał o Paliwie Snów? — spytałem.

— Nie — odparła Chanterelle. — Nie zawsze się pamięta, jak to było przedtem, ale jestem pewna, że Paliwo Snów pojawiło się dopiero w ostatnich siedmiu latach.

— Czyli może mieć jakiś związek z zarazą, nie wydaje ci się?

— Nie rozumiem.

— To Paliwo Snów chroni cię przed zarazą i pozwala ci spacerować w Mierzwie z tymi wszystkimi pływającymi w tobie maszynami. To sugeruje, że te dwie rzeczy są ściśle związane. Że Paliwo rozpoznaje zarazę i potrafi ją zneutralizować, nie czyniąc szkody nosicielowi. To nie może być sprawa przypadku.

Chanterelle wzruszyła ramionami.

— Więc ktoś to musiał zaprojektować.

— W takim razie byłby to jeszcze jeden rodzaj nanomaszynerii, prawda? — Pokręciłem głową. — Niestety, nie wierzę, by ktoś mógł zaprojektować coś tak użytecznego. Nie tu i nie teraz.

— Skąd wiesz, jakie środki posiada Gideon.

— Nie wiem, ale ty mi dostarczysz informacji i od tego zaczniemy.

— Dlaczego tak cię to interesuje?

— Dałem komuś obietnicę.

— Więc muszę cię rozczarować. Nie wiem nic o Gideonie, nie znam osób, które by cokolwiek wiedziały. Musisz porozmawiać z kimś znajdującym się bliżej linii zaopatrzenia.

— Gdzie on działa, gdzie są jego laboratoria produkcyjne?

— Gdzieś w mieście, to wszystko.

— Jesteś tego pewna? Pierwszy raz spotkałem Paliwo Snów na… — urwałem, nie chcąc zdradzać, jak ożywiono mnie w Hospicjum Idlewild. — Nie na Yellowstone.

— Słyszałam, że nie wytwarza się go w Baldachimie.

— Więc w Mierzwie?

— Tak przypuszczam. — Zmrużyła oczy, pionowe źrenice stały się cienkie jak drzazgi. — A ty kim jesteś?

— Długo by wyjaśniać. Chyba jednak odgadłaś sprawy podstawowe.

Wskazała głową kontrolki.

— Nie możemy krążyć całą wieczność.

— Więc prowadź do Baldachimu. W jakieś miejsce publiczne, niezbyt daleko od Escherowskich Turni.

— Gdzie?

Pokazałem Chanterelle nazwę miejsca, którą dała mi Dominika, mając nadzieję, że choć nie wiem, czy to jakaś siedziba, czy cała dzielnica, moja ignorancja nie rzuca się zbytnio w oczy.

— Chyba nie znam tego miejsca.

— Mój palec się napina. Pogrzeb w pamięci, Chanterelle. A jeśli nie znajdziesz, to tutaj musi być gdzieś jakaś mapa. Może byś do niej zajrzała?

Niechętnie zrobiła, o co prosiłem. Wnioskowałem, że musi istnieć jakiś plan Baldachimu, nawet jeśli jest zagrzebany głęboko w procesorze linówki.

— Teraz sobie przypomniałam — powiedziała. Mapa wyświetlona na konsoli wyglądała jak powiększenie połączeń synaptycznych w części mózgu ludzkiego, zaetykietowanych raniącym oczy alfabetem kanazjańskim. — Nie znam zbyt dobrze tamtej dzielnicy. Zaraza przybrała tam dziwne formy. Dzielnica jest odmienna od reszty Baldachimu i niektórzy z nas jej nie lubią.

— Nie musisz jej lubić. Po prostu mnie tam zawieź. Półgodzinna jazda po lukach kopuły, okrążanie rozpadliny długim, falistym łukiem. Rozpadlinę postrzegało się jedynie jako nieobecność, krągłą czarną łatę w świetlistym kobiercu Baldachimu. Okrążona światłami konstrukcji peryferyjnych poza kopułą sprawiała wrażenie paszczy jakiegoś przydennego morskiego potwora, otoczonej fosforyzującą przynętą. Od czasu do czasu jakaś półkowata konstrukcja ukazywała się kilometr w dole. Ogromne miejskie linie pobierające sięgały jeszcze głębiej, wysysały powietrze, energię i wilgoć, ale nie były w ogóle widoczne. Nawet w nocy z paszczy ulatywały ciągłe ciemne wyziewy.

— Oto Escherowskie Turnie — powiedziała Chanterelle.

— Teraz rozumiem.

— Co takiego?

— Dlaczego ich nie lubisz.

Na obszarze kilku kilometrów kwadratowych, sięgając kilkaset metrów w górę, lasopodobna plątanina Baldachimu przybrała kształt bezładnej aglomeracji dziwacznych form krystalicznych, jak powiększony obiekt z podręcznika geologii albo jak mikrofotografia fantastycznie przystosowanego wirusa. Kolory były wspaniałe: róże, zielenie i błękity wydobyte oświetleniem wydrążonych pomieszczeń, placów i tuneli w ciągnących się strukturach kryształów. Wielkie uwarstwione płachty szarawego złota, jak muskowit, wznosiły się tarasami nad najwyższym poziomem Baldachimu. Kruche turkusowe osady z turmalinu wiły się iglicami. Różowawe pręty kwarcu przybierały rozmiary rezydencji. Kryształy przerastały się wzajemnie, ich złożone kształty zawijały się w sposób, którego żaden umysł nie mógłby przewidzieć ani celowo zaplanować. Patrzenie na Escherowskie Turnie niemal sprawiało ból.

— To szaleństwo.

— Większość jest pusta — wyjaśniła Chanterelle. — W innym wypadku nigdy nie mogłoby to wisieć tak wysoko. Wszystko, co się odłamało, zostało już przed laty wchłonięte przez Mierzwę. Spojrzałem w dół, pod wiszącą, rozświetloną krystaliczną bryłę, i zrozumiałem, co miała na myśli: klockowata, nazbyt geometryczna koncentracja Mierzwy wyglądała jak dywan z mchu pokrywającego gruzy zwalonego miasta.

— Czy jest w pobliżu jakiś teren publiczny, gdzie mogłabyś lądować?

— Właśnie to robię — wyjaśniła Chanterelle. — Choć nie wiem, co ci z tego przyjdzie. Nie możesz iść przez plac z pistoletem przystawionym do mojej głowy.

— Może ludzie uznają nas za żywy obraz i dadzą nam spokój.

— Czy na tym polega twój plan? — W jej głosie pobrzmiewało rozczarowanie.

— Nie, jest nieco bardziej skomplikowany. Na przykład ten płaszcz ma bardzo pojemne kieszenie. Wiem, że bez trudności mogę tam schować pistolet i wycelować w ciebie. A mieć przy tym taką minę, jakbym się bardzo cieszył ze spotkania z tobą.

— Mówisz serio, prawda? Masz zamiar przejść przez plac z pistoletem skierowanym w moje plecy.

— Wyglądałoby trochę głupio, gdybym ci celował w piersi. Jedno z nas musiałoby iść do tyłu, co byłoby niekorzystne. Moglibyśmy wpaść na któregoś z twoich przyjaciół.

DWADZIEŚCIA SIEDEM

Wylądowaliśmy bez ceregieli.

Linówka Chanterelle zatrzymała się na półce z płaskiego metalu, przymocowanej na wspornikach do ściany Escherowskich Turni. Na półce stało jeszcze kilkanaście pojazdów, przeważnie linówek, ale była też para kręposkrzydłych wolantorów. Podobnie jak inne latające maszyny, które widziałem w mieście, miały kształt opływowy i sprawiały wrażenie przesadnie dostosowanych do lotu, zatem zbudowano je przed zarazą. Pilotowanie ich przez pogmatwaną gęstwę, którą stało się miasto, musiało być trudne, ale może właściciele po prostu lubili sobie polatać przez plątaninę. Może teraz traktowano to jak sport wysokiego ryzyka. Niektóre z pojazdów były prywatne, inne nosiły znaki firm taksówkowych. Ludzie wsiadali i wysiadali. Kilkoro stało na brzegu lądowiska i obserwowało resztę miasta przez ustawione na postumentach teleskopy. Wszyscy, bez wyjątku, mieli na sobie groteskowe stroje, bufiaste peleryny lub płaszcze, a także wystudiowanie dziwaczne nakrycia głów; burza kolorów i tekstur sprawiała, że nawet otaczająca architektura wydawała się nieco powściągliwa. Ludzie nosili maski lub skrywali się za eleganckimi wachlarzami i parasolkami. Prowadzili na smyczach zmodyfikowane zwierzęta domowe, nie poddające się żadnej znanej klasyfikacji, na przykład koty z grzebieniami jaszczurów. A niektórzy właściciele nawet przewyższali dziwacznością swoje zwierzęta. Niektórzy stali się w pełni czworonożnymi centaurami; inni — choć nadal posiadali kształty w zasadzie ludzkie — zdeformowali je do tego stopnia, że ich ciała wyglądały jak awangardowe rzeźby. Pewna kobieta tak sobie wydłużyła czaszkę, że jej głowa przypominała rogaty dziób egzotycznego ptaka. Ktoś inny znów zmienił się w starożytny, mityczny stereotyp Kosmity — ciało miał niedorzecznie cienkie i wydłużone, a oczy ciemne i wąskie jak migdały.

Chanterelle powiedziała mi, że takich zmian można dokonać w ciągu kilku dni, co najwyżej tygodni. Ktoś dostatecznie zdeterminowany mógł przekształcać swe ciało kilkanaście razy w roku. Ja się równie często strzygłem. Jakże więc miałem znaleźć tutaj Reivicha?

— Na twoim miejscu nie stałabym tutaj przez cały dzień — powiedziała Chanterelle. — Chyba nie chcesz, by się zorientowano, że nie pochodzisz z okolicy?

Wymacałem w kieszeni lodowy pistolet i miałem nadzieję, że zauważyła, jak naprężyło się moje ramię, gdy go dotknąłem.

— Po prostu idź. Kiedy będę chciał rady, poproszę o nią. — Chanterelle poszła bez słowa, ale po kilku krokach zacząłem czuć się winny, że tak na nią szczeknąłem. — Przepraszam. Wiem, że chciałaś pomóc.

— Zrobiłam to w swoim interesie — powiedziała kątem ust, jakby dzieląc się dowcipem. — Nie chcę, by ktoś cię zaczepił, bo ja dostałabym się w krzyżowy ogień.

— Dzięki za troskę.

— To walka o przetrwanie. Czemu miałabym się o ciebie troszczyć, skoro właśnie poraniłeś moich przyjaciół, a ja nie znam nawet twojego imienia?

— Twoim znajomym nic nie będzie — powiedziałem. — Jutro o tej porze przestaną nawet kuleć, chyba że zechcą obnosić się ze swymi obrażeniami. I przeżyli doskonałą przygodę, mogą snuć opowieści w kręgach myśliwskich.

— A twoje imię?

— Nazywaj mnie Tanner — powiedziałem i szturchnąłem ją, by szła dalej.

Kiedy przecinaliśmy lądowisko, kierując się do łukowatego wejścia do Escherowskich Turni, wiał ciepły wilgotny wiatr. Kilka palankinów rzuciło się przed nami ku wejściu niczym ruchome nagrobki. Przynajmniej nie padał deszcz. Może w tej części miasta deszcz nie lał tak często, a może znajdowaliśmy się wystarczająco wysoko, by uniknąć najgorszych opadów. Moje ubranie nie wyschło jeszcze po pobycie w Mierzwie, a pod tym względem Chanterelle nie wyglądała lepiej.

Łuk prowadził do jasno oświetlonej przestrzeni z chłodnym i wonnym powietrzem. Na suficie rozwieszono latarnie, transparenty i wolno wirujące cyrkulatory. Korytarz łagodnie zakręcał w prawo, przekraczając ozdobne stawki po kamiennych mostach. Drugi raz od przybycia zobaczyłem patrzące na mnie karpie.

— Co to za ceregiele z tymi rybami? — zapytałem.

— Nie powinieneś tak mówić. Znaczą dla nas bardzo wiele.

— Ale to tylko karpie.

— Tak, i to właśnie karpie dały nam nieśmiertelność. Przynajmniej pierwszy krok w jej kierunku. Żyją długo. Nawet w stanie dzikim w zasadzie nie umierają ze starości. Po prostu stają się coraz większe, aż ich serce przestaje dawać sobie radę. Ale to nie to samo, co umieranie ze starości.

Chanterelle, przechodząc przez most, mamrotała coś, co brzmiało jak „niech będą błogosławione karpie”, i ruchem warg powtórzyłem to za nią. Nie chciałem, by mnie przyłapano na nietypowym zachowaniu.

Kryształowe ściany pokrywał powtarzający się bez końca motyw sklepionych ośmiokątów. W nieregularnych odstępach przerywały go wydrążone wnęki na butiki i bary, reklamujące swoje usługi kwiecistymi bazgrołami neonów lub pulsowaniem holograficznego światła. Ludzie Baldachimu robili zakupy lub spacerowali, zazwyczaj w parach, które wyglądały młodo, choć dzieci było mało, a te, które widziałem, mogły być po prostu neotenicznymi dorosłymi w ostatnim cielesnym wizerunku lub człekokształtnymi zwierzętami domowymi, z zaprogramowaną umiejętnością wypowiadania kilku dziecięcych zdań.

Chanterelle zaprowadziła mnie do znacznie większej komory — ogromnego holu o wspaniałym kryształowym sklepieniu. Na różnych poziomach dołączało tam kilka centrów handlowych i placów. Z sufitu zwisały żyrandole o rozmiarach promów kosmicznych. Ścieżki przeplatały się, wiły obok stawków z karpiami, przy ozdobnych wodospadach, okrążały pagody i herbaciarnie. Środek atrium zajmował ogromny szklany zbiornik umieszczony w szarej, cyzelowanej metalowej oprawie. Wokół tłoczyli się ludzie z parasolkami, wachlarzami i zwierzętami na smyczach i nie mogłem zobaczyć, co jest w zbiorniku.

— Zamierzam usiąść przy tamtym stole — powiedziałem. — Idź do herbaciarni i zamów herbatę dla mnie i coś dla siebie. Potem wróć do stolika. Masz wyglądać tak, jakby ci to sprawiało radość.

— Chcesz trzymać mnie cały czas pod pistoletem?

— Potraktuj to jako komplement. Po prostu nie mogę oderwać od ciebie wzroku.

— Jesteś niesłychanie dowcipny, Tanner. Uśmiechnąłem się i usiadłem, nagle uświadamiając sobie, że oblepia mnie brud Mierzwy. Wśród krzykliwie ubranych spacerowiczów z Baldachimu wyglądałem jak przedsiębiorca pogrzebowy na balu karnawałowym.

Na poły oczekiwałem, że Chanterelle nie wróci z herbatą. Czy naprawdę myślała, że strzelę jej tu w plecy? Czy wyobrażała sobie, że potrafię wycelować z pistoletu, trzymając go w kieszeni, bez ryzyka, że zranię kogoś innego? Powinna po prostu odejść sobie spacerkiem i byłby to koniec naszej znajomości. Zostałaby jej bardzo dobra historyjka myśliwska, choć nocne polowanie nie przebiegło całkowicie zgodnie z planem. Nie winiłbym jej za to. Na próżno próbowałem wywołać w sobie niechęć do niej. Wyraźnie postrzegałem sprawy z punktu widzenia Zebry, ale to, co mówiła Chanterelle, również miało sens. Wierzyła, że ludzie, na których polują, są źli i powinni umrzeć za swe uczynki. Chanterelle myliła się, ale skąd miała znać prawdę? Z jej punktu widzenia takie działania były godne pochwały. Czyż nie wyrządzała Mierzwie przysługi, uwalniając ją od tych przykrych typów?

Na szczęście powstrzymałem te spekulacje. I pomyśleć, że byłbym gotów zaakceptować tę racjonalizację.

Sky Haussmann byłby ze mnie bardzo dumny.

— Nie rób takiej miny, jakbyś był mi wdzięczny, Tanner. Chanterelle wróciła z herbatą.

— Czemu wróciłaś?

Postawiła dwie filiżanki na kutym blacie stołu. A potem usiadła naprzeciwko z wdziękiem kota. Zastanawiałem się, czy system nerwowy Chanterelle dostrojono, by nadać jej tę kotowatość, czy po prostu sposób poruszania to efekt ogromnej praktyki.

— Przypuszczam — stwierdziła — że nie jestem tobą jeszcze całkiem znudzona. Może wręcz przeciwnie — jestem zaintrygowana. Teraz, kiedy znajdujemy się w miejscu publicznym, uważam cię za kogoś o wiele mniej groźnego.

Upiłem łyk herbaty. Prawie nie miała smaku — ustny ekwiwalent wysmakowanej bladej akwareli.

— Musi być jeszcze jakaś przyczyna.

— Dotrzymałeś słowa co do moich przyjaciół. Mogłeś ich zabić, ale wyświadczyłeś im uprzejmość. Pokazałeś im, jak naprawdę wygląda ból — prawdziwy ból; nie wygładzona aproksymacja, którą otrzymujesz w eksperientalach — i, jak powiedziałeś, dałeś im coś, czym mogliby się potem przechwalać. Mam słuszność, prawda? Mogłeś ich zabić bez trudu i w żaden sposób nie wpłynęłoby to na twoje plany.

— Dlaczego sądzisz, że mam jakieś plany?

— Po sposobie zadawania pytań. Myślę także, że na to, co zamierzasz zrobić, nie masz zbyt wiele czasu.

— Mogę spytać o coś jeszcze?

Chanterelle kiwnęła głową i wykorzystała tę chwilę, by zdjąć kocią maskę z twarzy. Miała lwie oczy, z pionowymi źrenicami, ale prócz tego jej twarz była raczej ludzka, szeroka i otwarta, z wysoko osadzonymi kośćmi policzkowymi, obramowana aureolą brązowych loków, opadających do linii szyi.

— Co takiego, Tanner?

— Zanim postrzeliłem twoich przyjaciół, jeden z nich coś powiedział. Może to ty, ale nie pamiętam tego zbyt dobrze.

— Mów dalej. Co to było?

— Że z moimi oczyma jest coś nie w porządku.

— To ja — potwierdziła Chanterelle, zmieszana. Więc nie zmyśliłem sobie tego.

— Co zobaczyłaś?

— Wyglądały, jakby się żarzyły, jakbyś miał w twarzy dwie żarzące się kropki. — Mówiła szybko, nerwowo. — Ale teraz tego efektu nie ma. Może nosiłeś maskę i wyrzuciłeś ją, zanim wynurzyłeś się znowu. Ale nie miałeś maski, prawda?

— Nie, nie miałem. Żałuję, że nie miałem.

Spojrzała mi w oczy, pionowe źrenice jej oczu zwęziły się, kiedy je ogniskowała.

— Teraz tego zjawiska nie ma. Twierdzisz, że nie wiesz, dla czego to się stało?

— Przypuszczam — powiedziałem, kończąc bez entuzjazmu wodnistą herbatę — że to pozostanie moim małym sekretem.

— Co to za odpowiedź?

— W tej chwili najlepsza, jakiej mogę udzielić. A jeśli brzmi dla ciebie trochę jak odpowiedź osoby bojącej się prawdy, to twoje wrażenie nie jest całkiem błędne. — Sięgnąłem pod płaszcz i podrapałem się po piersiach, gdyż swędziała mnie skóra pod przepoconym ubraniem Żebraków. — Wolałbym chwilowo zmienić temat.

— Przepraszam, że go podjęłam — ironizowała Chanterelle. — I co teraz, Tanner? Zdziwiłeś się, że wróciłam. To sugeruje, że moja obecność nie jest dla ciebie tak istotna, bo inaczej jakoś byś to załatwił. Czy to znaczy, że teraz rozchodzimy się w różne strony?

— Słyszę ton rozczarowania. — Czy Chanterelle wiedziała, że od kilku minut moja dłoń nie trzyma pistoletu i że przez cały ten czas raczej o broni nie myślałem? — Aż tak cię fascynuję czy po prostu jesteś w ogóle bardziej znudzona, niż mi się wydawało?

— Prawdopodobnie i to, i to. Ale ty rzeczywiście jesteś fascynujący. Gorzej, jesteś łamigłówką, którą rozwiązałam jedynie do połowy.

— Aż do połowy? Lepiej zwolnij. Nie jestem tak niezgłębiony, jak sądzisz. Poskrob z wierzchu, a zdziwisz się, jak mało leży pod spodem. Jestem tylko…

Co chciałem powiedzieć: tylko żołnierzem, tylko człowiekiem dotrzymującym słowa? Tylko głupcem, który nawet nie wiedział, kiedy nadeszła pora to słowo złamać?

Wstałem, ostentacyjnie wyjmując z kieszeni z pistoletem pustą dłoń.

— Mogłabyś mi się przydać, Chanterelle, to wszystko. Ale jestem mniej więcej tym, na kogo wyglądam. Jeżeli zechcesz mnie oprowadzić po okolicy, będę wdzięczny. Możesz jednak teraz odejść, jeśli sobie życzysz.

— Czy masz pieniądze, Tanner?

— Trochę. Obawiam się, że tutaj nie uznano by tego za znaczną sumę.

— Pokaż mi, ile masz.

Wyciągnąłem garść zatłuszczonych banknotów Ferrisa i położyłem je na stole w smętnej kupce.

— Co można za to kupić? Następną herbatę przy odrobinie szczęścia?

— Nie wiem. Wystarczy na drugi komplet ubrań. Są ci potrzebne, jeśli chcesz choć trochę wmieszać się w tłum.

— Czyżbym nie pasował tu wyglądem?

— Do tego stopnia nie pasujesz, Tanner, że mógłbyś zostać prekursorem mody. Ale nie sądzę, żeby ci przyświecał taki cel.

— Nie, raczej nie.

— Nie znam na tyle dobrze Escherowskich Turni, bym potrafiła polecić najlepsze sklepy, ale po drodze widziałam kilka odpowiednich butików.

— Pozwól, że popatrzę najpierw na ten zbiornik.

— Och, wiem, co to jest. To Matuzalem. Zapomniałam, że trzymają go tutaj. — Już chyba słyszałem to imię. Chanterelle jednak odciągnęła mnie stamtąd. — Wrócimy później, kiedy nie będziesz tak bardzo się wyróżniał.

Westchnąłem i uniosłem dłonie, poddając się.

— Możesz mi również pokazać resztę Escherowskich Turni.

— Czemu nie. Noc jest jeszcze młoda.

Po drodze do pobliskiego butiku Chanterelle telefonowała kilka razy, łapiąc swych przyjaciół. Dowiedziała się, że wszyscy są cali i bezpieczni w Baldachimie, ale nie zostawiała dla nich wiadomości, a potem nigdy już nie wspominała żadnego z nich. Przypuszczałem, że tak to już jest: wielu z ludzi, których widziałem na Escherowskich Turniach, wie o Grze i może nawet uprawia ją z zapałem, ale żaden tego nie przyzna, poza prywatnymi salonami, gdzie ten sport jest uznawany i celebrowany.

Butik obsługiwały dwa błyszczące czarne dwunożne serwitory, znacznie bardziej zaawansowane technicznie od tych, które dotychczas widziałem w mieście. Wylewały z siebie nieszczere komplementy, choć wiedziałem, że wyglądam jak goryl, który przypadkowo włamał się do garderoby teatru. Za namową Chanterelle kupiłem zestaw ubrań, który nie doprowadził mnie do bankructwa. Spodnie i marynarka przypominały odzież Żebraków — teraz ją z satysfakcją wyrzuciłem — ale skrojono je z materiału, który w porównaniu z tamtym wydawał się ostentacyjny, zdobny tańczącymi metalowymi nićmi z migoczącego złota i srebra. Czułem, że rzucam się w oczy, ale kiedy opuściłem butik — płaszcz Vadima nonszalancko powiewał mi z tyłu — ludzie obdarzali mnie najwyżej przelotnym spojrzeniem, a nie wystudiowaną podejrzliwością, którą wzbudzałem wcześniej.

— Powiesz mi w końcu, skąd jesteś? — przynaglała Chanterelle.

— A do jakich wniosków doszłaś sama?

— Że nie pochodzisz z tych okolic. Nie z Yellowstone. Prawie na pewno nie z Pasa Złomu. Prawdopodobnie również nie z żadnej innej enklawy w układzie.

— Jestem ze Skraju Nieba — wyjaśniłem. — Przyleciałem na „Orvieto”. Przypuszczam, że wywnioskowałaś to, widząc moje ubranie Żebraków.

— Owszem, tylko płaszcz mnie zmylił.

— Ten łach? Dostałem go od starego przyjaciela w Pasie Złomu.

— Wybacz, ale takich płaszczy nikt nie daje. — Chanterelle dotknęła jednej z błyszczących, zgrabnie wyciętych łat naszytych na płaszczu. — Nie masz pojęcia, co to oznacza, prawda?

— Dobrze. Ukradłem go. Prawdopodobnie komuś, kto sam go ukradł. Ten człowiek zasługiwał na coś gorszego.

— To brzmi nieco wiarygodniej. Ale kiedy zobaczyłam cię po raz pierwszy, płaszcz dał mi do myślenia. A potem wspomniałeś o Paliwie Snów… — Ściszyła głos, ledwie słyszalnie wymawiając ostatnie słowa.

— Przepraszam, ale zupełnie się zgubiłem. Co Paliwo Snów ma wspólnego z takim płaszczem? — spytałem, ale równocześnie wspomniałem, jak Zebra napomknęła o tym samym związku.

— Więcej, niż sądzisz, Tanner. Zadawałeś pytania o Paliwo Snów, które kwalifikowały cię jako człowieka z zewnątrz, a jednak nosiłeś płaszcz, sygnalizujący, że stanowisz fragment systemu dystrybucji. Że jesteś dostawcą.

— Nie powiedziałaś mi na temat Paliwa Snów wszystkiego, co wiesz?

— Prawie wszystko. Ale z powodu tego płaszcza zastanawiałam się, czy mnie nie nabierasz, więc byłam ostrożna.

— W takim razie, co jeszcze wiesz. Jaka jest podaż? Widziałem ludzi, którzy wstrzykiwali sobie kilka centymetrów sześciennych jednorazowo i zostawała im może setka centymetrów sześciennych w zapasie. Przypuszczam, że Paliwa Snów używa dość mała grupa ludzi. Prawdopodobnie takich jak ty i twoja elita, twoi przyjaciele — ryzykanci i niewielu innych. W mieście zbierze się najwyżej kilka tysięcy regularnych konsumentów. Mam rację?

— Prawdopodobnie coś koło tego.

— Z czego wynika, że istnieje regularna podaż w całym Chasm City. Jaka mniej więcej? Kilkaset centymetrów sześciennych rocznie? Może z milion centymetrów na całe miasto? To nie tak wiele — łącznie około metra sześciennego Paliwa Snów.

— Nie wiem. — Chanterelle czuła się skrępowana, rozmawiając o czymś, co najwidoczniej było uzależnieniem. — Wydaje się, że tak. I substancję trudniej jest dostać niż rok czy dwa lata temu. Większość z nas musi ograniczyć swoje dawki. Maksymalnie trzy lub cztery ukłucia na tydzień.

— I nikt nie próbował tego wytwarzać?

— Oczywiście, że próbowali. Zawsze ktoś usiłuje sprzedać podrobione Paliwo Snów. Ale to nie kwestia jakości. To albo jest Paliwo, albo nie.

Kiwnąłem głową, ale nie rozumiałem tego naprawdę.

— Mamy więc rynek sprzedawcy. Gideon musi być jedyną osobą z dostępem do właściwego procesu wytwórczego. Wy pośmiertnicy ogromnie potrzebujecie tego produktu; bez niego już was nie ma. Oznacza to, że Gideon może utrzymywać ceny na dowolnym rozsądnym poziomie. Nie rozumiem, czemu miałby ograniczać podaż.

— Podnosi ceny, nie martw się.

— Może to po prostu wynikać z tego, że nie jest w stanie sprzedawać tak dużo, jak przedtem, ponieważ ma wąskie gardło w łańcuchu wytwórczym; problem z surowcami czy coś podobnego. — Chanterelle wzruszyła ramionami, więc kontynuowałem. — No dobrze. Mogłabyś mi wyjaśnić znaczenie płaszcza?

— Człowiek, który dał ci ten płaszcz, był dostawcą. To właśnie oznaczają łaty na płaszczu. Jego pierwotny właściciel musiał mieć łączność z Gideonem.

Przypomniałem sobie, jak z Quirrenbachem przeszukiwałem kabinę Vadima; teraz dodatkowo wiedziałem, że Quirrenbach i Vadim potajemnie współpracowali.

— On miał Paliwo Snów — powiedziałem. — Ale to wydarzyło się na górze, w Pasie Złomu. Nie mógł być tak blisko źródła podaży.

On nie, dodałem w duchu; a jego przyjaciel? Może Vadim i Quirrenbach współpracowali ze sobą w ten sposób, że Quirrenbach był prawdziwym dostawcą, a Vadim jedynie jego dystrybutorem w Pasie Złomu.

Już wcześniej chciałem pogadać z Quirrenbachem. Teraz miałem o jedno pytanie więcej.

— Może twój przyjaciel nie był aż tak blisko źródła podaży — powiedziała Chanterelle. — Ale bez względu na sytuację jest coś, co musisz zrozumieć. Pamiętasz te opowieści, które krążą o Gideonie? O ludziach, którzy znikają, ponieważ zadają niewłaściwe pytania?

— Tak?

— Wszystkie są prawdziwe.

* * *

Później Chanterelle zabrała mnie na wyścig palankinów. Istniała szansa, że Reivich pojawi się na takiej imprezie, ale choć zlustrowałem tłum widzów, nie zauważyłem go.

Trasa wyścigu była skomplikowana — zapętlony tor, który przeciskał się przez wiele poziomów, dublując się z dołu i z góry. Tu i ówdzie rozciągał się nawet poza budynek, biegnąc w zawieszeniu wysoko ponad Mierzwą. Były tam utrudnienia, przeszkody i pułapki, a części, które zapętlały się w noc, nie zostały ogrodzone, tak więc nic nie zapobiegało temu, by palankin wypadł za krawędź, jeśli jego gospodarz wziął za ostro zakręt. W jednym wyścigu brało udział dziesięć lub jedenaście palankinów, każde pudło ozdobione skomplikowanymi wzorami. Obowiązywały ostre przepisy na temat tego, co jest, a co nie jest dozwolone. Chanterelle powiedziała, że te zasady są tylko częściowo przestrzegane i niekiedy zawodnicy wyposażali swoje palankiny w narzędzia — na przykład wystające tarany, mogące na eksponowanej krzywiźnie zepchnąć przeciwnika za krawędź.

— Wyścigi narodziły się w wyniku zakładu między dwoma znudzonymi nieśmiertelnymi w palankinach — wyjaśniła Chanterelle. — Ale teraz udział biorą prawie wszyscy. Połowę palankinów zajmują ludzie, którzy zupełnie nie muszą się obawiać zarazy. Wielkie fortuny są tracone i zdobywane — choć przeważnie tracone — w czasie tych nocnych wyścigów.

Uważałem, że to lepsze niż polowanie.

* * *

— Posłuchaj — powiedziała Chanterelle, gdy wychodziliśmy z wyścigów. — Co wiesz o Mikserach?

— Niewiele — odpowiedziałem, starając się mówić jak najmniej. Nazwa wydawała się mętnie znajoma, ale nic więcej. — Dlaczego pytasz?

— Nic o tym nie wiesz, prawda? To przesądza sprawę: naprawdę, Tanner, nie jesteś stąd, gdyby ktoś miał jakieś wątpliwości.

Mikserzy pochodzili sprzed Parchowej Zarazy i byli jednym z niewielu zakonów społecznych, które z epidemii wyszły nienaruszone. Podobnie jak Żebracy, byli grupą samowystarczalną i podobnie jak Żebracy, zajmowali się Bogiem. Ale na tym podobieństwa się kończyły. Żebracy — niezależnie od swoich innych pobocznych działań — istnieli, by chwalić swoje bóstwo i mu służyć. Mikserzy natomiast chcieli po prostu zostać Bogiem.

Według niektórych definicji już dawno im się to udało.

Kiedy prawie cztery wieki temu Amerikanos zasiedlali Yellowstone, przywieźli ze sobą całą wiedzę o genetyce swojej kultury: sekwencje genomiczne, połączenia i mapy funkcyjne dosłownie milionów ziemskich gatunków, ze wszystkimi wyższymi naczelnymi i ssakami włącznie. Znali genetykę z bliska. Przecież dzięki niej przybyli na Yellowstone, przesyłając swoje zapłodnione jaja kruchymi zrobotyzowanymi maszynami, które po przybyciu wyprodukowały sztuczne macice i spowodowały dalszy rozwój jajeczek. Oczywiście nie przetrwali — ale zostawili swe dziedzictwo. Sekwencje DNA pozwoliły późniejszym przybyszom zmieszać krew Amerikano ze swą własną, zwiększając w ten sposób różnorodność biologiczną nowych osadników, przywiezionych statkami, a nie przez robota transportującego nasiona.

Ale Amerikanos zostawili coś więcej. Zostawili olbrzymie pliki wiedzy fachowej, która nie tyle została zagubiona, co pozwolono jej zaśniedzieć, tak że nie doceniano już subtelnych związków i zależności. To właśnie Mikserzy zagarnęli tę wiedzę. Stali się strażnikami kompetencji w zakresie biologii oraz genetyki i rozszerzali je, handlując z Ultrasami, którzy od czasu do czasu oferowali strzępki informacji genetycznych spoza układu, obce genomy lub techniki manipulacyjne, zapoczątkowane gdzie indziej. Mimo to Mikserzy rzadko znajdowali miejsce w ośrodku władzy Yellowstone. Układ był przecież poddany klanowi Sylveste’ów, potężnej rodzinie ze starej linii, która optowała za transcendencją przez cybernetyczne metody rozszerzania świadomości.

Mikserzy oczywiście zarabiali na swoje utrzymanie, gdyż nie wszyscy podpisywali się całkowicie pod doktryną Sylveste’ów i ponieważ wielkie niepowodzenie Osiemdziesiątki zraziło wielu do idei transmigracji. Ale praca Mikserów odbywała się dyskretnie: korekcja genetycznych odchyleń u noworodków; pielenie genetycznych defektów w liniach klanowych, uważanych za czyste. Praca tym mniej widoczna, im zręczniej wykonywana. Pod tym względem miała wspólne cechy z wyjątkowo skutecznym zabójstwem, kiedy to wydaje się, że w ogóle nie popełniono zbrodni i nikt nie pamięta, kim była ofiara. Mikserzy pracowali jak konserwatorzy uszkodzonych dzieł sztuki, starając się dorzucać do sprawy jak najmniej własnej wizji. A jednak potęga transformacji, którą władali, była straszliwa. Trzymano ją w ryzach, bo społeczeństwo nie zniosłoby dwóch ogromnych, operujących jednocześnie, nacisków na zmiany i Mikserzy o tym wiedzieli. Gdyby spuszczono ich sztukę ze smyczy, rozerwałoby to na strzępy kulturę Yellowstone.

Później nadeszła zaraza. Społeczeństwo rzeczywiście zostało rozerwane na strzępy, ale odbyło się to jak w przypadku asteroidy, wysadzonej zbyt słabym ładunkiem niszczącym, kawałki nie miały wystarczającej prędkości ucieczki, by zupełnie się rozdzielić. Społeczeństwo Yellowstone wróciło do istnienia — podzielone, splątane, mogące w dowolnym momencie znowu się pokruszyć, ale jednak było to społeczeństwo. I to społeczeństwo, w którym ideologie cybernetyki stały się — w tym momencie — rodzajem herezji. Mikserzy bez wysiłku zajęli próżnię w strukturze władzy.

— Mają salony wszędzie w Baldachimie — powiedziała Chanterelle. — Mogą tam odczytać twoje dziedzictwo, sprawdzić twą przynależność klanową lub dać ci do przejrzenia propozycje, co możesz poprawić. — Wskazała na swoje oczy. — Wszystko, z czym się nie urodziłeś albo czego nie miałeś odziedziczyć. Mogą to być transplanty — choć są dosyć rzadkie, chyba żebyś zechciał coś skandalizującego, jak zestaw skrzydeł Pegaza. Bardziej prawdopodobne, że będzie to coś genetycznego. Mikserzy przeprogramują twoje DNA w taki sposób, że zmiany zajdą w sposób naturalny albo tak bliski naturalnemu, że nie zrobi to w zasadzie różnicy.

— Jak to się dzieje?

— To proste. Czy kiedy się skaleczysz, rana zarasta ci futrem albo łuskami? Oczywiście, że nie. Istnieje informacja o twoim ciele, zakopana głęboko w twoim DNA. Mikserzy jedynie edytują tę wiedzę, bardzo selektywnie, tak że ciało dalej wykonuje zadania konserwacji, ale ze złym lokalnym schematem technicznym. Kończy się to tak, że wyrasta ci coś, czego nigdy nie przewidywał twój fenotyp. — Chanterelle zamilkła na chwilę. — W całym Baldachimie są salony, gdzie Mikserzy praktykują swoje rzemiosło. Jeśli jesteś ciekaw, co się dzieje z twoimi oczyma, może powinniśmy tam wstąpić.

— Co mają z tym wspólnego moje oczy?

— Nie sądzisz, że coś jest z nimi nie tak?

— Nie wiem. — Bardzo się starałem, by nie zabrzmiało to ponuro. — Ale może masz słuszność. Może Mikserzy mi coś powiedzą. Czy mają zwyczaj zachowywać wiadomości dla siebie?

— Bardziej niż inni.

— Wspaniale. To naprawdę dodaje mi otuchy.

Najbliższy salon był jedną z kabin z holografami na froncie, wychodzącą na spokojny stawek wypełniony gapiącymi się karpiami. Mijaliśmy go zresztą, wchodząc tutaj. W porównaniu z nim namiot Dominiki można było śmiało nazwać przestronnym. Gospodarz, mężczyzna, miał na sobie dość skromny popielatoszary mundur, ozdobiony jedynie znakiem Mikserów poniżej ramienia: parą wyciągniętych dłoni, połączonych kocią kołyską z DNA. Siedział za unoszącą się konsolą w kształcie bumerangu, nad którą pulsowały i wirowały rozmaite projekcje cząsteczek. Ich jasne pierwotne kolory budziły wspomnienie przedszkolnych zabawek. Jego urękawicznione dłonie tańczyły nad molekułami, synchronizując złożone kaskady rozpadu i rekombinacji. Byłem pewien, że zauważył nas natychmiast, gdy weszliśmy do kabiny, ale tego nie okazał i kontynuował swoje manipulacje jeszcze przez minutę, nim raczył zauważyć naszą obecność.

— Czy mogę w czymś pomóc? Chanterelle przejęła inicjatywę.

— Mój przyjaciel chciałby zbadać oczy.

— Już się robi. — Mikser odepchnął na bok konsolę i wyciągnął z kieszeni munduru wizjer. Pochylił się ku mnie bliżej, marszcząc nos w prawdopodobnie usprawiedliwionej reakcji niesmaku na mój zapach. Mrużył oczy, patrząc w wizjer i badając obydwoje mych oczu, tak że rozległe soczewki zdawały się wypełniać połowę pomieszczenia. — Co z jego oczami? — zapytał.

Po drodze do kabiny przećwiczyliśmy naszą historyjkę.

— Byłem głupcem — oznajmiłem. — Chciałem mieć oczy takie jak moja partnerka. Ale nie mogłem sobie pozwolić na usługi Mikserów. Byłem na orbicie i…

— Co robiłeś na orbicie, jeśli nie było cię stać na nasze ceny?

— Oczywiście poddawałem się skanowaniu. To nie jest tanie, jeśli zależy ci na dobrym usługodawcy, który ma odpowiednio przechować kopię.

— Och.

To skutecznie zamykało tę linię pytań. Mikserzy, z przyczyn ideologicznych sprzeciwiali się skanowaniu neuralnemu, argumentując, że dusza może być tylko podtrzymywana biologicznie, a nie uwięziona w jakiejś maszynie.

Mężczyzna pokręcił głową, jakby złamał jakąś solenną obietnicę.

— Rzeczywiście postąpiłeś głupio. Ale już o tym wiesz. Co się stało?

— W karuzeli byli Czarni Genetycy: cyrulicy, oferujący mniej więcej takie same usługi jak Mikserzy, ale znacznie taniej. Ponieważ moje zlecenie nie łączyło się z zasadniczą przebudową ciała, pomyślałem, że warto zaryzykować.

— A teraz przybiegłeś do nas z wywieszonym językiem.

Przesłałem mu najlepszy ze swych przepraszających uśmiechów, uspokajając się wyobrażeniem kilku interesujących i bolesnych sposobów zabicia go na miejscu.

— Z karuzeli wróciłem kilka tygodni temu — oznajmiłem. — I z moimi oczami nic się nie dzieje. Nadal wyglądają tak samo. Chciałbym wiedzieć, czy cyrulicy zrobili mi coś innego, poza oskubaniem mnie.

— To będzie kosztować. Bardzo bym chciał dodatkowo cię obciążyć za twoją głupią wizytę u cyrulików. — W pewnej chwili, ledwo dostrzegalnie, głos mu złagodniał. — A może jednak już dostałeś nauczkę. To zależy od tego, czy znajdę jakieś zmiany.

Potem nastąpiły bardzo nieprzyjemne manipulacje. Musiałem położyć się na kanapie, bardziej skomplikowanej i antyseptycznej niż u Dominiki, a potem czekać, aż Mikser unieruchomi moją głowę wyściełaną ramą. Nad moimi oczyma obniżyła się jakaś machina i wypuściła cienki jak włos odrostek, który lekko drżał jak zwierzęcy wąs. Sonda wędrowała nad mymi oczyma i odwzorowała je zająkliwymi impulsami niebieskiego laserowego światła. A potem — bardzo szybko, tak że czuło to się raczej jak jedno pojedyncze ukłucie zimna — wąs opadł mi w oko, porwał tkankę, cofnął się, przeniósł na inne miejsce i wszedł ponownie, może kilkanaście razy, za każdym razem próbkując wnętrze gałki na innej głębokości. Ale działo się to tak szybko, że nim zadziałał mój odruch mrugnięcia, maszyna wykonała swą pracę przeniosła się do drugiego oka.

— To wystarczy — powiedział Mikser. — Powinienem już móc rozpoznać, co zrobili ci cyrulicy, jeśli coś zrobili, i dlaczego się to nie przyjmuje. Powiedziałeś: kilka tygodni temu?

Kiwnąłem głową.

— Może jest jeszcze za wcześnie, by wykluczać sukces. — Miałem wrażenie, że mówi bardziej do siebie niż do nas. — Niektóre z ich terapii są raczej złożone, ale tylko te, które ukradli nam w całości. Oczywiście nie stosują oni marginesów bezpieczeństwa i używają nieaktualnych sekwencji.

Znowu usiadł w fotelu, rozwinąwszy konsolę, która natychmiast wyrzuciła displej zbyt zagadkowy, bym coś z tego rozumiał, wypełniony zmieniającymi się histogramami i skomplikowanymi polami tekstowymi wypełnionymi pełznącą alfanumeryką. W pomieszczeniu wyskoczyła w powietrzu ogromna gałka oczna półmetrowej średnicy, jak odcieleśniony szkic z notatnika Leonarda da Vinci. Mikser wykonał kilka zamaszystych gestów rękawicą i kawałki gałki ocznej odłączyły się, niczym kawałki tortu, odsłaniając głębsze warstwy.

— Są zmiany — oznajmił. Wcześniej, przez kilka minut, skubał swój podbródek i wkopywał się głębiej w wiszące oko. — Głębokie zmiany genetyczne, ale nie ma zwykłych sygnatur prac Mikserów.

— Sygnatur?

— Informacji o prawach autorskich, zakodowanych w nadmiarowe pary bazowe. Cyrulicy prawdopodobnie w tym wypadku nie skradli nam swoich sekwencji, bo pozostałyby oznaki projektowania Mikserów. — Pokręcił wymownie głową. — Nie. Ta praca nigdy nie została zapoczątkowana na Yellowstone. Jest dość złożona, ale…

Wydostałem się z kanapy i otarłem łzę spływającą z podrażnionego oka.

— Ale co?

— To niemal na pewno nie to, o co prosiłeś.

Wiedziałem, że tak będzie, ponieważ przede wszystkim nikogo o nic nie prosiłem. Ale okazałem zaskoczenie i irytację, wiedząc, że Miksera cieszy mój szok wywołany oszustwem dokonanym przez cyrulików.

— Wiem, jakie mutacje homeotyczne są niezbędne, by otrzymać źrenicę kota, i nie widzę większych zmian w żadnym z właściwych rejonów chromosomalnych. Ale widzę zmiany gdzie indziej, w obszarach, które w ogóle nie powinny zostać edytowane.

— Możesz powiedzieć coś konkretniej?

— Nie, w tej chwili nie. Sekwencje w większości łańcuchów są fragmentaryczne i to utrudnia rozpoznanie. Konkretne zmiany DNA normalnie wkłada retrowirus, którego konstruujemy — my albo cyrulicy — i programujemy tak, by spowodował właściwe mutacje związane z pożądanymi zmianami. W twoim przypadku — ciągnął — wirus chyba nie zreplikował się skutecznie. Jest mało nienaruszonych włókien, gdzie zmiany wyraziły się w pełni. To nieefektywne i może wyjaśniać, dlaczego zmiany nie zaczęły wpływać na makroskopową strukturę twego oka. Nie widziałem jednak nigdy czegoś podobnego. Jeżeli to naprawdę robota cyrulików, może to oznaczać, że stosują techniki, o których nic nie wiemy.

— To niedobrze, co?

— Kiedy kradną technologię od nas, jest przynajmniej jakaś gwarancja, że będzie działać albo nie będzie aktywnie niebezpieczna. — Wzruszył ramionami. — W tym wypadku obawiam się, że nie ma takiej gwarancji. Wyobrażam sobie, że już zaczynasz żałować tamtej wizyty. Ale raczej jest za późno na żale.

— Dzięki za współczucie. Zakładam, że skoro zmapowałeś te zmiany, możesz je także zlikwidować?

— Po pierwsze, to znacznie trudniejsze niż ich wprowadzenie. Ale można to zrobić, za odpowiednią opłatą.

— Nie zaskakujesz mnie.

— Więc skorzystasz z naszych usług?

Poszedłem ku drzwiom, przepuściwszy przed sobą Chanterelle.

— Zawiadomię was, zapewniam.

* * *

Czego Chanterelle spodziewała się po mnie? Czy wyobrażała sobie, że śledztwo Miksera wstrząśnie moją pamięcią i że nagle zdam sobie sprawę, co takiego jest nie w porządku z moimi oczyma i dlaczego są właśnie takie. Ja też chyba sądziłem, że natura moich oczu to coś, o czym czasowo zapomniałem, jakiś bardzo opóźniony aspekt mojej amnezji wskrzeszeniowej.

Ale nic takiego się nie wydarzyło.

Nie byłem mądrzejszy; przeciwnie — bardziej zaniepokojony, ponieważ wiedziałem teraz, że coś naprawdę się dzieje, nie mogłem już obojętnie traktować tego, że oczy zdają się żarzyć w mej twarzy. Od czasu przybycia do Chasm City w coraz większym stopniu zdawałem sobie sprawę ze zdolności, która nigdy wcześniej nie była moim udziałem: potrafiłem widzieć w ciemnościach, gdy inni ludzie potrzebowali gogli wzmacniających lub nakładek podczerwiennych. Pierwszy raz zauważyłem to — choć tak naprawdę tego nie rozpoznałem — kiedy wszedłem do zrujnowanego budynku, spojrzałem w górę i zobaczyłem schody, które zaprowadziły mnie w bezpieczne miejsce, do Zebry. Nie było tam dość światła, bym widział to, co widziałem, ale oczywiście miałem wtedy mnóstwo innych powodów do zmartwień. Później, kiedy linówka rozbiła się o kuchnię Loranta, wydarzyło się to samo. Wypełzłem z rozbitego wehikułu i zobaczyłem świnię z żoną na długo przedtem, nim oni zauważyli mnie — choć byłem jedyną osobą z tej grupy, która nie patrzyła przez nocne gogle. Ale wtedy adrenalina zbyt mnie oszołamiała, bym to analizował. Zlekceważyłem problem, choć tym razem znacznie trudniej przyszło mi o nim zapomnieć.

Teraz jednak wiedziałem, że w moich oczach ma miejsce jakieś zasadnicze przesunięcie genetyczne i wcześniejsze doświadczenia nie były płodem mojej wyobraźni. Może zresztą zmiany zostały już zakończone, mimo znacznej genetycznej fragmentacji, którą zauważył Mikser.

— Nie spodziewałeś się tego, co usłyszałeś, prawda? — zapytała Chanterelle.

— Nic mi nie powiedział. Słyszałaś każde jego słowo.

— Myślałam, że może dla ciebie ma to jakiś sens.

— Miałem taką nadzieję, ale, niestety, nic z tego.

Wróciliśmy na otwarty teren, obok herbaciarni. Mózg mi wirował niczym niekontrolowane koło zamachowe. Ktoś majstrował przy moich oczach na poziomie genetycznym, przeprogramowując je, by rozwijały się w obcy sposób. Czy wirus Haussmanna mógł to zapoczątkować? Być może — ale co widzenie w ciemnościach ma wspólnego ze Skyem? Sky nienawidził ciemności; bał się jej.

Ale nie mógł w niej widzieć.

Zmiana nie mogła zajść po moim przybyciu na Yellowstone, chyba że wykonała ją Dominika podczas usuwania implantu. Byłem przytomny, ale dostatecznie rozkojarzony, więc mogła to zrobić. To się jednak nie zgadzało. Nocne widzenie miałem już wcześniej.

A co z Waverlym?

To możliwe, zważywszy chronologię. Byłem w Baldachimie nieprzytomny, a Waverly zakładał mi implant. Dawałoby to tylko kilka godzin między zastosowaniem kuracji genowej a rozpoczęciem fizycznych zmian w oku. Biorąc pod uwagę, że zmiany te można rozpatrywać jako rodzaj sterowanego wzrostu, wydawało się, że to stanowczo za mało czasu. Ale może czasu wystarczyło — zmodyfikowano jedynie drobny obszar komórek, a nie jakiś większy organ. I nagle zrozumiałem, że motywy się zgadzają. Waverly pracował dla obu stron i przekazał wiadomość o mnie Zebrze, dając mi sportową szansę przeżycia w Grze. Czy było również możliwe, że postanowił dać mi również inną przewagę: nocne widzenie?

Owszem, to możliwe. Nawet pocieszające.

Ale jakoś nie mogłem w to uwierzyć.

— Chciałeś obejrzeć Matuzalema — powiedziała Chanterelle, wskazując wielki, obramowany metalem zbiornik, który widziałem wcześniej. — Teraz masz szansę.

— Matuzalema?

— Zobaczysz.

Przepchnąłem się przez tłum ludzi wokół zbiornika. W zasadzie nie musiałem zbyt mocno się pchać. Ludzie usuwali mi się z drogi, nim spojrzałem im w oczy, przybierając ten sam wyraz twarzy, który widziałem u Miksera: obraza węchu. Współczułem im.

— Matuzalem to ryba — powiedziała Chanterelle, dołączając do mnie przy dymnozielonym szkle. Bardzo duża i bardzo stara. Najstarsza.

— Ile ma lat?

— Wiemy tylko, że sięga wiekiem co najmniej epoki Amerikano. Czyli jest znacznie starsza od każdego organizmu żyjącego na tej planecie, z wyjątkiem może kilku kultur bakteryjnych.

Olbrzymi i rozdęty karp, niewypowiedzianie stary, wypełniał zbiornik jak wygrzewająca się w słońcu krowa morska. Jego wielkie jak talerz oko obserwowało nas z całkowitym brakiem rozumności, jakbyśmy spoglądali w lekko zamazane lustro. Oko pstrzyły białawe katarakty, niczym łańcuchy wysp na łupkowoszarym morzu. Łuski miał blade, niemal pozbawione barwy, a rozdęty korpus znaczyły dziwne wypukłości i wgłębienia starczego ciała. Jego skrzela otwierały się i zamykały z powolnością sugerującą, że rybę napędzają jedynie poruszenia prądów w zbiorniku.

— Dlaczego Matuzalem nie zmarł jak inne karpie?

— Możliwe, że przerobili mu serce albo wszczepiali następne serca, a może ma serce mechaniczne. Albo też nie musi tego serca tak bardzo używać. Jak rozumiem, tam w środku jest bardzo zimno. Woda niemal zamarza, więc włożyli mu coś do krwi, by pozostawała płynna. Jego metabolizm jest najwolniejszy z możliwych, niemal się zatrzymał. — Chanterelle dotknęła szyby, zostawiając na niej mroźny odcisk palców. — Choć jest czczony. Starcy go uwielbiają. Myślą, że łącząc się z nim — przez dotknięcie szyby — zapewniają sobie długowieczność.

— A ty, Chanterelle? Kiwnęła głową.

— Kiedyś to robiłam. Ale jak wszystko inne… z tej fazy się wyrasta.

Patrzyłem znowu w lustrzane oko i zastanawiałem się, co Matuzalem widział przez te wszystkie lata i czy te dane przesączyły się do czegoś, co uchodzi za pamięć rozdętej starej ryby. Czytałem gdzieś wcześniej, że złote rybki mają wyjątkowo mały okres wspominania; że nie potrafią zapamiętać czegokolwiek dłużej niż kilka sekund.

Miałem dość oczu jak na ten dzień; nawet niewidzących, nierozumnych oczu nieśmiertelnego i czczonego karpia. Powędrowałem wzrokiem na chwilę w dół, pod zapadłą szczękę Matuzalema, ku drżącemu, butelkowozielonemu mrokowi, który był drugą stroną zbiornika, gdzie kilka twarzy stłoczyło się przy szybie.

I zobaczyłem Reivicha.

To niemożliwe, ale on tam był. Stał prawie dokładnie naprzeciwko mnie po drugiej stronie zbiornika. Na jego twarzy malował się idealny spokój, jakby zagubił się w kontemplacji starożytnego zwierzęcia. Matuzalem poruszył płetwą — w nieopisanie leniwym ruchu — oglądana przez wir twarz Reivicha zniekształciła się. Gdy woda ponownie się uspokoiła, pomyślałem przelotnie, że to, co zobaczę, to będzie tylko jeden z tubylców posiadających ten sam zestaw genów miłej arystokratycznej urody.

Ruch wody ustał, a ja nadal patrzyłem na Reivicha.

Nie widział mnie — choć staliśmy naprzeciwko siebie, jego wzrok dotychczas nie spotkał się z moim. Odwróciłem oczy, nadal obserwując go kątem oka, a potem sięgnąłem do kieszeni po pistolet na lodowe kule. Zaszokowało mnie, że nadal tam był. Pstryknąłem bezpiecznikiem.

Reivich ciągle stał i nie reagował.

Był bardzo blisko. Miałem pewność, że mogę go teraz przebić pociskiem, bez wyjmowania pistoletu z kieszeni. Jeśli wystrzelę trzy pociski, mogę nawet skompensować zniekształcenia toru spowodowane przez warstwę oddzielającej nas wody — wprowadzę kontrolowany kąt rozrzutu. Czy naboje opuszczą pistolet z dostateczną prędkością, by nie ugrzęznąć w wodzie, przebić dwie tafle pancernego szkła? Pytanie akademickie. Stałem pod takim kątem w stosunku do Reivicha, że coś jeszcze przecinało linię ognia.

Nie mogłem tak po prostu zabić Matuzalema… a może mogłem?

Oczywiście, że mogłem. Wystarczyło pociągnąć za spust i wyzwolić wielkiego karpia z wyjątkowo prostego bieżącego stanu ducha, na tyle nieskomplikowanego, że zwierzę nie odczuwało niedoli. Byłem tego pewien. Zbrodnia nie bardziej odrażająca niż uszkodzenie wartościowego dzieła sztuki. Niewidząca srebrna kula oka Matuzalema przyciągnęła mój wzrok.

Nie mogłem tego uczynić.

— Cholera — powiedziałem.

— O co chodzi? — spytała Chanterelle, prawie zagradzając mi drogę, kiedy odsuwałem się od szyby i ruszyłem naprzeciw tłumowi osób wyciągających szyje, aby zerknąć na osławioną rybę.

— Kogoś właśnie zobaczyłem. Po drugiej stronie Matuzalema. — Miałem teraz pistolet na wpół wyciągnięty z kieszeni; ktoś mógł to zauważyć.

— Tanner, zwariowałeś?

— Prawdopodobnie kilka rodzajów wariactwa — odparłem. — No i co z tego? Ze swoim obecnym systemem urojeniowym czuję się doskonale.

A potem — udając, że spaceruję dla przyjemności — skierowałem się na drugą stronę zbiornika; pot z dłoni zwilżał rękojeść pistoletu. Wysunąłem go jeszcze bardziej z kieszeni, mając nadzieję, że robię to gestem niedbałym, jakbym wyciągał papierośnicę, ale nie wyjąłem go do końca, bo coś innego przyciągnęło moją uwagę.

Skręciłem za róg.

Reivich zniknął.

DWADZIEŚCIA OSIEM

— Chciałeś kogoś zabić — powiedziała Chanterelle, kiedy jej linówka rozstawiła ramiona i wracała do domu, kołysząc się przez obwieszony latarniami polip Baldachimu. Mierzwa leżała poniżej, ciemna, jeśli nie liczyć cętek rozproszonych ognisk.

— Co takiego?

— Wyjąłeś pistolet z kieszeni, jakbyś chciał go użyć. Nie grożąc, jak pokazałeś go mnie, ale jakbyś chciał bez słowa nacisnąć spust, wpakować komuś kulę i odejść.

— Nie będę cię oszukiwał.

— Musisz coś mi powiedzieć. Twierdziłeś, że nie spodobałaby mi się prawda, gdyż skomplikowałaby sprawy. Są już dostatecznie skomplikowane. Jesteś gotów uchylić maski czy w dalszym ciągu kontynuujemy grę?

Odtwarzałem w głowie całe zdarzenie. Twarz należała do Argenta Reivicha i stał on zaledwie kilka metrów ode mnie na terenie publicznym.

Czy to możliwe, że widział mnie cały czas i był sprytniejszy, niż sądziłem? Jeśli mnie rozpoznał, mógł opuścić plac, gdy ja obchodziłem Matuzalema i nie zwracałem uwagi na ludzi, którzy właśnie wychodzili. Ale przypuszczenie, że Reivich cały czas zdawał sobie sprawę z mojej obecności, nasuwało szereg pytań znacznie bardziej niepokojących. Dlaczego tam został, jeśli mnie już zobaczył? I dlaczego spotkaliśmy się tak łatwo? Przecież akurat w tamtej chwili go nie szukałem; po prostu starałem się wyczuć teren, zanim przystąpię do zaciągania sieci. Jak gdyby tych pytań nie było dosyć, teraz, gdy przeglądałem wydarzenia klatka po klatce… chwila, gdy zobaczyłem Reivicha, i moment, kiedy zauważyłem, że go nie ma… uświadomiłem sobie, że zobaczyłem kogoś albo coś, ale mój umysł to pominął, uwagę musiałem skupić na bliskim zabójstwie.

Zobaczyłem drugą twarz za szybą — drugą znaną mi osobę, stojącą bardzo blisko Reivicha.

Usunęła znaki na skórze, ale struktura kości pozostała nienaruszona, a wyraz twarzy bardzo znajomy. Widziałem Zebrę.

— Czekam — powiedziała Chanterelle. — Jestem w stanie znieść tylko ograniczoną liczbę znaczących min, wiesz o tym.

— Przepraszam. To tylko… — Uśmiechnąłem się szeroko. — Sądziłem, że może ci się spodobam jako ja sam.

— Nie licz zbytnio na szczęście, Tanner. Kilka godzin temu celowałeś do mnie z pistoletu. Związki zaczynające się w ten sposób mają tendencję do psucia się.

— Zazwyczaj. Ale ty również celowałaś we mnie i twój pistolet był znacznie większy od mojego.

— Hmm, być może. — W jej głosie brakowało przekonania. — Ale jeśli mamy ciągnąć to dalej… — i interpretuj to sobie jak chcesz… — lepiej zacznij zwierzenia o tej twojej ciemnej i zagadkowej przeszłości. Nawet jeśli zawiera ona rzeczy, których raczej nie chciałbyś mi zdradzić.

— Och, jest ich całe mnóstwo, wierz mi.

— Więc zanim wrócimy do mnie, chcę wiedzieć, dlaczego ten człowiek miał umrzeć. I na twoim miejscu poważnie starałabym się mnie przekonać, że ten człowiek zasługuje na śmierć. Inaczej bardzo stracisz w moich oczach.

Wagonik skoczył i zakołysał się, ale ten ruch już prawie wcale nie przyprawiał mnie o mdłości.

— Zasługuje na śmierć — oznajmiłem. — Ale nie mogę powiedzieć, że to zły człowiek. Na jego miejscu zrobiłbym dokładnie to samo.

Tylko że ja zrobiłbym to profesjonalnie i nie zostawiłbym nikogo przy życiu.

— Hmm, zły początek, Tanner. Ale proszę, mów dalej.

Zamierzałem przedstawić Chanterelle oczyszczoną wersję swojej historii, ale szybko zorientowałem się, że nie istnieje żadna oczyszczona wersja. Opowiedziałem więc o dniach mojej żołnierki i o tym, w jaki sposób dostałem się w orbitę Cahuelli. Powiedziałem jej, że Cahuella był człowiekiem zarówno potężnym, jak i okrutnym, ale nie z gruntu złym, gdyż również był lojalny i nigdy nie zawiódł niczyjego zaufania. Szanowano go i usiłowano zasłużyć sobie na jego szacunek. Przypuszczam, że moje stosunki z Cahuellą miały jakiś element pierwotny: ten człowiek wymagał doskonałości we wszystkim wokół — w swoim otoczeniu; wyposażeniu, które kolekcjonował; w doborze seksualnych partnerów, takich jak Gitta. Wymagał również doskonałości od swoich pracowników. Uważałem się za świetnego żołnierza, ochroniarza, lennika, człowieka zbrojnego, zabójcę. Ale tylko Cahuella był absolutnym miernikiem doskonałości.

— Zły człowiek, ale nie potwór? — zapytała Chanterelle. — To wystarczyło, by dla niego pracować?

— Płacił też bardzo dobrze — powiedziałem.

— Najemny drań.

— Było coś jeszcze. Miałem dla niego wartość, gdyż posiadałem doświadczenie. Nie chciał tracić tej wiedzy, niepotrzebnie stawiać mnie w sytuacjach niebezpiecznych. Duża część mojej pracy miała więc charakter czysto doradczy — rzadko kiedy musiałem nosić broń. Mieliśmy od tego prawdziwych ochroniarzy. Młodsze, sprawniejsze i głupsze wersje mojej osoby.

— A jak w to wszystko wplątany jest człowiek, którego zobaczyłeś w Escherowskich Turniach?

— Nazywa się Argent Reivich. Kiedyś mieszkał na Skraju Nieba. Rodzina jest tam dobrze ustawiona.

— To również znane nazwisko w Baldachimie.

— Nie dziwi mnie to. Jeśli Reivich miał już tu powiązania, wyjaśniałoby to, w jaki sposób zdołał tak szybko przeniknąć do Baldachimu, kiedy ja mokłem w Mierzwie.

— Wybiegasz naprzód. Co sprowadziło tutaj Reivicha? I przede wszystkim, co sprowadziło tu ciebie?

Opowiedziałem jej, jak broń Cahuelli dostała się do niewłaściwych osób i jak te niewłaściwe osoby wykorzystały ją przeciwko rodzinie Reivicha; Reivich wyśledził pochodzenie tej broni i postanowił dokonać zemsty.

— To honorowo z jego strony, nie sądzisz?

— Nie o to mam do niego pretensję — powiedziałem. — Ale gdybym ja to robił, zagwarantowałbym, żeby zmarli wszyscy. To była jedna z jego pomyłek. Nie mogę mu tego wybaczyć.

— Nie możesz mu wybaczyć, że pozostawił cię przy życiu?

— To nie był akt miłosierdzia, Chanterelle. Wprost przeciwnie. Sukinsyn pragnął, bym cierpiał, bo zawiodłem Cahuellę.

— Przykro mi, ale logika tego wywodu wydaje mi się nieco zbyt pokrętna.

— On zabił żonę Cahuelli — kobietę, którą miałem chronić. Potem pozostawił przy życiu Cahuellę, Dieterlinga i mnie. Dieterling miał szczęście — wyglądał na martwego. Ale mnie i Cahuelli Reivich umyślnie nie dobił. Chciał, żeby Cahuella ukarał mnie za to, że dopuściłem do śmierci Gitty.

— I zrobił to?

— Zrobił co?

Odpowiedziała takim tonem, jakby rozmawiając ze mną, traciła cierpliwość:

— Czy Cahuella zrobił ci coś potem?

Pytanie pozornie proste. Nie, widocznie nie zrobił — bo Cahuella później umarł. Rany spowodowały w końcu śmierć, choć wtedy nie wydawały się szczególnie groźne.

Więc dlaczego tak trudno mi odpowiedzieć na pytanie Chanterelle? Dlaczego mój język potyka się na sprawach oczywistych, a głowę zaprząta mi zupełnie inny problem: wątpliwość, czy Cahuella rzeczywiście umarł?

— Nigdy do tego nie doszło — odpowiedziałem w końcu. — Ale musiałem żyć ze swoim wstydem. Chyba to samo w sobie okazało się karą.

— Ale to nie musiało wyglądać w ten sposób, przynajmniej z perspektywy Reivicha.

Przejeżdżaliśmy właśnie przez część Baldachimu, która przypominała zastygłą mapę pęcherzyków płucnych: kuleczki pączkujące bez końca, połączone ciemnymi nićmi czegoś podobnego do skoagulowanej krwi.

— A jak mogło to wyglądać? — spytałem.

— Może Reivich oszczędził cię, bo nie była to sprawa osobista. Wiedział, że jesteś tylko pracownikiem i że jego konflikt nie dotyczy ciebie, lecz Cahuelli.

— Niezły pomysł.

— Może słuszny. Nie przyszło ci do głowy, że wcale nie musisz go zabijać i że prawdopodobnie zawdzięczasz mu życie?

Ta linia dyskusji zaczynała mnie męczyć.

— Nie, nie przyszło, z prostej przyczyny, że nie ma to nic do rzeczy. Wszystko mi jedno, co Reivich o mnie myślał, gdy postanowił pozwolić mi żyć — czy uważał to za karę, czy za akt miłosierdzia. To nie ma żadnego znaczenia. Liczy się to, że zabił Gittę, a ja poprzysiągłem Cahuelli, że pomszczę jej śmierć.

— Pomszczę jej śmierć. — Uśmiechnęła się smętnie. — To tak wygodnie średniowieczne. Honor feudalny i więzy wierności. Przysięga lenna i zemsta. Czy ostatnio zaglądałeś do kalendarza, Tanner?

— Nawet nie udawaj, że coś z tego rozumiesz, Chanterelle. Gwałtownie pokręciła głową.

— Gdybym rozumiała, zaczęłabym się niepokoić o swoje zdrowie psychiczne. Po kiego diabła tutaj przybyłeś? Wypełnić jakąś śmieszną obietnicę? Oko za oko?

— Tak to przedstawiłaś, że nie widzę w tym nic szczególnie godnego śmiechu.

— Nie, to wcale nie jest godne śmiechu, Tanner. To tragiczne.

— Być może dla ciebie.

— Dla każdego, kto ma choć angstrem dystansu. Czy zdajesz sobie sprawę, ile czasu minie, nim powrócisz na Skraj Nieba?

— Nie traktuj mnie jak dziecko, Chanterelle.

— Odpowiedz na moje pytanie.

Westchnąłem, zastanawiając się, w jaki sposób straciłem do tego stopnia panowanie nad sytuacją. Czy nasza przyjaźń była po prostu anomalią; odstępstwem od naturalnego stanu rzeczy?

— Przynajmniej trzy dekady — odpowiedziałem, jakby ten czas nie miał żadnego znaczenia, jakby to były tygodnie. — Ubiegając twoje pytanie, wyjaśniam, że zdaję sobie sprawę, jak wiele może się w tym czasie zmienić. Ale nie rzeczy najważniejsze. One się już zmieniły, i jakkolwiek bym tego pragnął, już nie zmienią się z powrotem. Gitta nie żyje. Dieterling nie żyje. Mirabel nie żyje.

— Co takiego?

— Powiedziałem, że Cahuella nie żyje.

— Nie, nie. Powiedziałeś, że Mirabel nie żyje.

Obserwowałem, jak na zewnątrz prześlizguje się miasto. Umysł mi brzęczał, zastanawiałem się, w jakim stanie jest moja głowa, skoro przejęzyczyłem się w taki sposób. Tego typu pomyłki nie można łatwo przypisać zmęczeniu. Wirus Haussmanna miał widocznie większy wpływ na mnie, niż przypuszczałem. Do niedawna wywoływał tylko sny na jawie o czasach i życiu Skya. Teraz zaczynał ingerować w podstawy mojej tożsamości, podminowywał moje ego. A jednak… nawet to założenie było pocieszające. Żebracy powiedzieli mi, że ich terapia wkrótce usunie wirusa… A jednak epizody ze Skyem stawały się coraz bardziej uparte. I dlaczego wirus Haussmanna miałby się trudzić i mieszać epizody z mojej własnej przeszłości, a nie Skya? Dlaczego mu zależało, żebym mylił Mirabela ze sobą?

Nie. Nie Mirabela. Cahuellę.

Wzburzony — nie chciałem pamiętać swojego snu o tym, jak patrzyłem w dół białego pokoju na mężczyznę bez stopy — próbowałem znów pochwycić nić konwersacji.

— Mówię tylko, że…

— Co?

— Mówię tylko, że po powrocie nie spodziewam się znaleźć tego, co zostawiłem. Ale nie będzie gorzej. Ludzie, którzy mieli dla mnie znaczenie, są już martwi.

Wirus Haussmanna sprawiał, że bzikowałem.

Zaczynałem widzieć Skya jako siebie, a Tanner Mirabel stawał się coraz bardziej… czym? Oddzieloną trzecią osobą, wcale nie mną?

Pamiętałem swoje zmieszanie u Zebry, po tym, jak rozegrałem w mózgu partię szachów i powtórzyłem ją parę razy. Jak czasami wydawało mi się, że ją wygrałem, a czasami, że przegrałem.

Ale zawsze była to ta sama partia.

Wtedy musiało się to zacząć. Przejęzyczenie oznaczało po prostu, że proces wykonał krok poza moje sny, dokładnie jak wirus Haussmanna.

Zaniepokojony, próbowałem znów pochwycić nić konwersacji.

— Mówię tylko, że po powrocie nie spodziewam się znałeś tego, co zostawiłem. Ale nie będzie gorzej. Ludzie, którzy mieli dla mnie znaczenie, byli martwi, nim wyleciałem.

— Myślę, że chodzi tu o własną satysfakcję — powiedziała. — Jak w starych eksperientalach, kiedy szlachcic rzuca rękawicę i mówi, że żąda satysfakcji. W ten sposób funkcjonujesz. Z początku myślałam, że to absurd, gdy kiedyś zabawiałam się tymi eksperientalami. Myślałam, że to zbyt komiczne, by było choćby częściową historyczną prawdą. Ale myliłam się. To nie była po prostu historia. To jest nadal żywe i ma się dobrze, odrodzone w Tannerze Mirabelu. — Znów nałożyła swoją kocią maskę; akt, który służył zwróceniu uwagi na szyderczy wyraz jej ust, ust, które nagle zapragnąłem całować, choć wiedziałem, że stosowna chwila — jeśli kiedykolwiek istniała — minęła bezpowrotnie. — Tanner żąda satysfakcji. I zrobi wszystko, by ją otrzymać. Bez względu na to, jakie to głupie i bezcelowe, ani na jakiego wyjdzie w końcu kutasa.

— Proszę, Chanterelle, nie obrażaj mnie za to, w co wierzę.

— To nie ma nic wspólnego z wierzeniami, ty pompatyczny durniu. To tylko głupia samcza duma. — Jej oczy zwęziły się do szpar, w głosie pojawiła się nowa mściwa tonacja. Sam głos nadal uważałem za atrakcyjny, jakbym obserwował naszą kłótnię jako neutralny widz z jakiegoś cichego schronienia. — Powiedz mi jedno, Tanner. Jedną malutką rzecz, której nie wyjaśniłeś.

— Dla ciebie wszystko co najlepsze, mała bogata dziewczynko.

— Och, jak mi dogryzłeś! Nie rzucaj dziennej pracy na rzecz cięć i pchnięć w debacie, Tanner — twój rapier byłby dla nas czymś nie do zniesienia.

— Chciałaś mi zadać pytanie.

— Na temat twojego szefa, Cahuelli. To on czuł tę presję, by polować na Reivicha samemu, gdy dowiedział się, że Reivich posuwa się na południe ku… Jak to nazywacie? Gadziarni?

— Mów dalej — powiedziałem z irytacją.

— Dlaczego więc Cahuella nie czuł, że musi dokończyć dzieła. Z pewnością śmierć Gitty sprawiła, że Cahuella traktowałby sprawę jako znacznie bardziej osobistą. Znacznie bardziej — że się tak wyrażę — wymagającą satysfakcji?

— Skończ wreszcie.

— Zastanawiam się, dlaczego mówię do ciebie, a nie do Cahuelli. Dlaczego Cahuella tutaj nie przyleciał?

Było mi trudno odpowiedzieć, przynajmniej tak, abym sam czuł się tą odpowiedzią usatysfakcjonowany. Cahuella to twardy człowiek, ale nigdy nie był żołnierzem. Istniały umiejętności, które nabyłem na poziomie niemal podświadomym; Cahuella ich po prostu nie posiadał, a nabycie ich zabrałoby mu pół życia. Znał bronie, ale nigdy naprawdę nie poznał wojny. Jego znajomość taktyki i strategii była tylko teoretyczna — grał w tę grę dobrze i rozumiał subtelności zawarte w jej regułach — nigdy jednak nie został wrzucony w błoto wybuchem pocisku ani nie widział, jak jakaś część jego ciała leży na ziemi, poza zasięgiem chwytu, i drży niczym wyrzucona na brzeg meduza. Doświadczenia tego typu niekoniecznie ulepszają człowieka — ale na pewno człowieka zmieniają. Ale czy te braki utrudniłyby mu zadanie? Mimo wszystko to nie jest wojna. I z całą pewnością nie przybyłem tu najlepiej wyposażony do załatwienia całej sprawy. To trzeźwiąca myśl, ale idea, że Cahuella na moim miejscu już dawno zabiłby Reivicha, wydała mi się nagle dość sensowna.

Więc dlaczego przyleciałem tutaj ja, a nie on?

— Miałby trudności z wydostaniem się z planety — stwierdziłem. — Był przestępcą wojennym. Miał ograniczoną swobodę ruchów.

— Jakoś by to obszedł — powiedziała Chanterelle. Niepokoiło mnie to, że miała rację. I była to ostatnia w świecie rzecz, o której chciałem myśleć.

* * *

— Miło było cię poznać, Tanner.

— Chanterelle, nie…

Kiedy drzwi linówki oddzieliły nas od siebie, zobaczyłem, jak kręci głową — twarz bez wyrazu, skryta za maską kociej obojętności. Jej linówka uniosła się, odjeżdżając z serią poświstów, z akompaniamentem muzykalnego poskrzypywania, kiedy liny napinały się i luzowały niczym katgut.

Przynajmniej nie wyrzuciła mnie w Mierzwie, jak ją zapewne kusiło.

Ale wyrzuciła mnie w części Baldachimu, której zupełnie nie znałem. Czego się w zasadzie spodziewałem? Gdzieś w zakamarkach mego mózgu kołatała się myśl, że mogliśmy skończyć wieczór w łóżku. A że zaczęliśmy nasz romans, celując do siebie z pistoletów i wymieniając groźby, byłby to z pewnością nieoczekiwany epilog. Poza tym Chanterelle była piękna — mniej egzotyczna od Zebry; może mniej pewna siebie — cecha, która niewątpliwie obudziła we mnie instynkt opiekuńczy. Zaśmiałaby mi się w twarz, gdyby to usłyszała — co za głupia samcza duma — i oczywiście miałaby rację. Ale co z tego. Podobała mi się i jeśli potrzebowałem usprawiedliwienia, że jest dla mnie atrakcyjna, nie miało znaczenia, czy jest to usprawiedliwienie racjonalne.

— Niech cię cholera, Chanterelle — powiedziałem bez specjalnego przekonania.

Zostawiła mnie na półce lądowiska, podobnej do poletka przy Escherowskich Turniach, ale znacznie mniej ruchliwego — wagonik Chanterelle był na nim jedynym, a teraz odjechał i on. Deszcz padał cicho, niczym stały wilgotny wydech jakiegoś wielkiego smoka zawieszonego nad Baldachimem.

Podszedłem do krawędzi, czując, jak razem z deszczem zstępuje Sky.

DWADZIEŚCIA DZIEWIĘĆ

Robił obchód spaczy.

Sky i Norquinco znajdowali się głęboko w jednym z tuneli pociągów, w rdzeniu statku. Ich kroki odbijały się echem po podłożu. Od czasu do czasu sznury wagoników towarowych przejeżdżały z łomotem obok nich, przewożąc dostawy dla zespołu techników, którzy mieszkali w odległym końcu statku i badali w dzień i w nocy, jak adorujący akolici. Oto nadjeżdżał właśnie taki transport, migając pomarańczowymi światłami ostrzegawczymi. Pociąg prawie wypełniał korytarz. Sky i Norquinco wycofali się do wnęki, przepuszczając pociąg. Sky zauważył, że Norquinco wkłada coś do kieszeni, kawałek papieru, pokryty chyba ciągami liczb, częściowo wykreślonych.

— Chodź — powiedział Sky. — Chciałbym dojść do węzła trzy, zanim nadjedzie następny transport.

— Żaden problem. Następny transport nadjedzie za… siedemnaście minut.

Sky popatrzał na niego dziwnie.

— Wiesz takie rzeczy?

— Oczywiście. One jeżdżą według rozkładu.

— Oczywiście. Wiem o tym. Po prostu nie rozumiałem, czemu ktoś przy zdrowych zmysłach miałby uczyć się na pamięć rozkładu.

Szli w milczeniu do następnego węzła. Tak daleko od głównych obszarów mieszkalnych statek był niezwykle cichy. Nie dochodził żaden dźwięk pomp powietrznych ani łomotanie innych systemów podtrzymywania życia. Spacze — mimo że potrzebowali stałego cybernetycznego nadzoru — pobierali bardzo mało energii ze statkowej sieci. Systemy chłodzące momios nie musiały pracować zbyt intensywnie, gdyż spaczy umieszczono rozmyślnie blisko samej przestrzeni; spali zaledwie parę metrów od absolutnego chłodu międzygwiezdnej próżni. Sky miał na sobie skafander termiczny, a każdy jego wydech wypływał białym obłokiem. Od czasu do czasu naciągał na głowę kaptur i się grzał. Norquinco natomiast miał kaptur stale naciągnięty.

Od ostatniego spotkania Skya z Norquinco upłynęło wiele czasu. Prawie nie rozmawiali od śmierci Balcazara, po której Sky musiał walczyć o wyższą pozycję wśród załogi. Z szefa bezpieczeństwa awansował na trzeciego dowódcę, a teraz na drugiego dowódcę. Drogę do absolutnej władzy nad „Santiago” zagradzał tylko Ramirez. Constanza nadal stwarzała problemy, choć przeniósł ją na podrzędne stanowisko w bezpieczeństwie. Nie pozwoli, by przeszkadzała mu w planach. W nowym reżymie stanowisko kapitana było bardzo niepewne. Między statkami trwała zimna wojna; wewnętrzna polityka statku nabrała cech paranoi. Wszelkie błędy w ocenie sytuacji surowo karano. By wyrzucić Ramireza, wystarczył jeden starannie zaaranżowany skandal; zamordowanie go wyglądałoby zbyt podejrzanie. Sky już coś wymyślił: skandal, który usunie Ramireza i dostarczy wygodnej przykrywki jego własnym planom.

Dotarli do węzła i zeszli do jednego z sześciu modułów spaczy, zainstalowanych w tym miejscu na osi. Każdy moduł mieścił pięć koi, a dostanie się do nich było niewygodne, więc w ciągu dnia Sky mógł odwiedzić jedynie małą liczbę momios. A jednak, podczas swej wspinaczki na stanowisko drugiego dowódcy, Sky zawsze poświęcał tym wizytom sporo czasu.

Kontrola spaczy stawała się co roku łatwiejsza. Od czasu do czasu koje się psuły — skutek: ten czy ów momio nigdy nie zostanie ożywiony. Sky pracowicie rejestrował stan skupisk, by się przekonać, czy któryś z systemów wspomagających kaprysi. Przeważnie jednak przypadki śmierci zdarzały się losowo wzdłuż rdzenia. Niczego więcej nie można się było spodziewać po takich starych maszynach. W czasie wylotu Flotylli były urządzeniami wrażliwymi, w fazie eksperymentalnej. Wiadomości z domu sugerowały, że w krionice dokonano wielkich postępów i pojemniki spaczy „Santiago” uważano by teraz za coś tylko odrobinę bardziej cywilizowanego od egipskich sarkofagów. Flotylli to nie pomogło. Próby ulepszenia istniejących koi były zbyt ryzykowne.

Sky i Norquinco pełzli w kadłubie, aż dotarli do pierwszego modułu spaczy. Wybrali jedną z dziesięciu koi rozmieszczonych wokół jego obwodu. Kiedy automat ich wyczuł, do pomieszczenia napłynęło powietrze, światła się podgrzały i displeje stanu ożyły. Zabójcze zimno jednak pozostało.

— Sky, ten jest martwy…

— Wiem. — Norquinco nie odwiedził dotychczas wielu spaczy. Właśnie po raz pierwszy Sky uznał, że jego towarzystwo będzie mu niezbędne. — Podczas jednej z wcześniejszych inspekcji zaznaczyłem tę koję jako uszkodzoną.

Ikony ostrzegawcze kaset pulsowały wszystkimi odcieniami piekła — daremnie. Szklana pokrywa pozostawała hermetyczna i Sky musiał zerknąć bliżej, by stwierdzić, że spacz jest naprawdę martwy, a nie że dopiero za chwilę stanie się ofiarą źle funkcjonującego systemu. Ale zmumifikowany kształt w środku nie budził żadnych wątpliwości. Sky spojrzał na tabliczkę z nazwiskiem spaczą, sprawdził je na swej liście i poczuł satysfakcję, że wcześniej prawidłowo ocenił stan koi.

Opuścił pomieszczenie, Norquinco za nim; razem przeszli do następnego momio.

Podobna historia. Kolejny martwy pasażer — ofiara podobnej usterki. Nie było sensu w ogóle myśleć o rozmrożeniu. Prawdopodobnie w jego ciele nie pozostała ani jedna nienaruszona komórka.

— Jakie marnotrawstwo — stwierdził Norquinco.

— Nie wiem — oznajmił Sky. — Może te śmierci obrócą się na dobre? Norquinco, przyprowadziłem cię tu nie bez powodu. Chciałbym, żebyś wysłuchał mnie uważnie, ale żeby nic z tego, co ci powiem, nie wydostało się za te ściany. Rozumiesz?

— Zastanawiałem się, dlaczego znowu chcesz się ze mną widzieć. Minęło już kilka lat…

Sky skinął głową.

— I zaszło mnóstwo zmian. Ale obserwowałem cię. Obserwowałem, jak znalazłeś sobie niszę, wykorzystujesz swoje umiejętności, jak dobry jesteś w pracy. To samo dotyczy Gomeza, ale z nim już rozmawiałem.

— Sky, o co tu chodzi?

— O dwie rzeczy. Do sprawy najpilniejszej przejdę za chwilę. Przede wszystkim chciałbym cię spytać o sprawy techniczne. Co wiesz o tych modułach?

— To co muszę, ni mniej, ni więcej. Jest ich dziewięćdziesiąt sześć, rozstawionych wzdłuż osi, po dziesięciu spaczy w każdym.

— Tak. I wielu z tych spaczy jest teraz martwych.

— Nie rozumiem cię, Sky.

— To balast. Nie tylko spacze, ale cała ta bezużyteczna maszyneria, która nie jest już wykorzystywana do podtrzymywania ich życia. Dodaj to wszystko i otrzymasz znaczny ułamek ogólnej masy statku.

— Nadal cię nie rozumiem.

Sky westchnął, zastanawiając się, dlaczego zwykle to, co jest jasne dla niego, nie jest równie jasne dla innych.

— Nie potrzebujemy już tej masy. Akurat teraz ona nam nie szkodzi, ale natychmiast, kiedy zaczniemy zwalniać, stanie się zawadą w hamowaniu. Czy mam to przeliterować? To znaczy, że jeśli mamy się zatrzymać w okolicach 61 Cygni A, musimy wytracać prędkość wcześniej, niż można. Z drugiej strony, gdybyśmy oddzielili moduły, których nie potrzebujemy teraz, moglibyśmy hamować mocniej i skuteczniej. To dałoby nam przewagę nad innymi statkami. Moglibyśmy dotrzeć do planety całe miesiące wcześniej niż inni. Mielibyśmy czas na wybranie najlepszych miejsc do lądowania i założenie osiedli na po wierzchni.

Norquinco zastanowił się nad tym.

— To nie będzie łatwe, Sky. Istnieją… zabezpieczenia. Moduły nie miały być oddzielane, dopóki nie osiągniemy orbity wokół Końca Podróży.

— Doskonale zdaję sobie z tego sprawę. Dlatego właśnie cię proszę.

— Aha… rozumiem.

— To muszą być zabezpieczenia elektroniczne. Czyli w końcu można je obejść, jeśli poświęci się temu czas. Ciągle jest czas na zrobienie tego — chciałbym odczepiać moduły dopiero w ostatniej chwili, tuż przed rozpoczęciem hamowania.

— Po co czekać aż tak długo?

— Nadal tego nie kapujesz? Trwa zimna wojna, Norquinco. Musimy wykorzystać element zaskoczenia.

Popatrzył twardo na kolegę: jeśli uznał, że nie może mu ufać, wkrótce będzie musiał go zabić. Ale stawiał na to, że sam problem zaciekawi Norquinco.

— Tak. To znaczy, owszem, teoretycznie mogę obejść te zabezpieczenia. Będzie to trudne-niesamowicie trudne, ale mógłbym to zrobić. Cały proces potrwałby lata. Może całą dekadę. Żeby wykonywać pracę potajemnie, musiałbym to robić pod pretekstem copółrocznego gruntownego sprawdzania systemu… To jedyna okazja, kiedy w ogóle się zerka na funkcje głębokich poziomów, nie mówiąc już o ich wywoływaniu. — Sky widział, że mózg Norquinca galopuje. — A ja nawet nie jestem w zespole, który przeprowadza takie inspekcje.

— Czemu nie? Przecież jesteś bardzo zdolny.

— Stwierdzili, że nie potrafię „grać w zespole”. Gdyby wszyscy byli tacy jak ja, te przeglądy nie zabrałyby nawet połowy zwykłego czasu.

— Rozumiem, na czym polegają ich trudności w dostosowaniu się do twojego etosu pracy — powiedział Sky. — Geniusze zawsze mają takie problemy. Rzadko są doceniani.

Norquinco skinął głową; głupio wyobrażał sobie, że ich wzajemne stosunki w końcu przekroczyły rozmytą linię między przydatnością a przyjaźnią.

— Prorok nie ma honoru, i tak dalej. Masz rację.

— Wiem — stwierdził Sky. — Zawsze mam rację.

Otworzył swoją płytkę komputerową i przerzucał warstwy danych, aż znalazł abstrakcyjną mapę spaczy. Wyglądała jak dziwaczny neonowy kaktus: kolczasta roślina z wieloma odgałęzieniami. Żyjących oznaczono czerwonymi ikonami; martwych czarnymi. Już od lat Sky oddzielał żywych od martwych, aż kilka modułów spaczy wypełniali jedynie martwi momios. Była to praca bardzo złożona. Musiał przenosić żywych, gdy byli nadal zamrożeni — odłączyć ich kasety i przetransportować pociągiem z jednej części osi do innej, cały czas utrzymując chłodzenie zasilaniem awaryjnym. Czasami kończyło się to zgonem następnego momio.

To wszystko stanowiło część planu. Kiedy nadejdzie czas, z pomocą Norquinco Sky będzie gotowy. Ale należało omówić z Norquinco jeszcze jedną sprawę.

— Powiedziałeś, Sky, że jest jeszcze coś.

— Tak. Rzeczywiście. Czy pamiętasz, jak byliśmy znacznie młodsi? Jeszcze przed śmiercią mojego ojca? Ty i Gomez mówiliście o szóstym statku, ale wymieniałeś też inną nazwę.

Norquinco spojrzał na niego podejrzliwie, jakby oczekując pułapki.

— Chodzi o „Caleuche”? Sky skinął głową.

— Tak, właśnie. Przypomnij mi, jaka historia wiąże się z tą nazwą?

Norquinco podał dodatkowe szczegóły mitu. Sky odniósł wrażenie, że Norquinco badał tę sprawę we własnym zakresie.

Ale kiedy skończył, powiedziawszy Skyowi o delfinie, który towarzyszył statkowi-widmu, dodał:

— On nie istnieje, Sky. To tylko historia, którą lubiliśmy sobie wzajemnie opowiadać.

— Nie. Tak kiedyś myślałem, ale to prawda. — Sky patrzył uważnie, badał, jakie wrażenie robią jego słowa na Norquinco. — Ojciec mi o tym powiedział. Bezpieczeństwo zawsze zdawało sobie sprawę, że statek istnieje. Coś o nim wiedzą. Znajduje się pół sekundy świetlnej za nami, ma ten sam rozmiar i kształt co „Santiago”. To jeszcze jeden statek Flotylli, Norquinco.

— Dlaczego dopiero teraz mi o tym mówisz?

— Ponieważ dotychczas nie miałem środków, by zadziałać.

Teraz jednak… mam na to środki. Norquinco, chcę tam polecieć, wybrać się z małą ekspedycją. W absolutnej tajemnicy. Strategiczna wartość tego statku jest niesłychana. Będą na nim zapasy żywności. Części zamienne. Maszyny. Leki. Wszystko, bez czego się obchodziliśmy przez dziesięciolecia. Co więcej, będzie tam antymateria i prawdopodobnie funkcjonujący system napędowy. Właśnie dlatego potrzebuję Gomeza. Ciebie również potrzebuję. Nie spodziewam się znaleźć tam nikogo żywego, ale będziemy musieli dostać się do środka; ogrzać systemy i ominąć układy bezpieczeństwa.

Norquinco spojrzał na niego z zachwytem.

— Jestem gotów, Sky.

— To dobrze. Wiedziałem, że mnie nie zawiedziesz. Powiedział Norquinco, że polecą na statek-widmo, gdy tylko uda się zorganizować start promu w taki sposób, by nikt nie podejrzewał prawdziwych zamiarów — problem, który sam w sobie wymagał starannego planowania. Nie będzie ich przez kilka dni i nikt nie powinien również tego dostrzec. Ale uważał, że warto podjąć ryzyko. Statek kusił jak przynęta, zapraszał, by złupić bogactwa na pokładzie. Jednak w tym wypadku Sky wiedział na pewno, że statek-widmo istnieje.

— Wiesz — powiedział cicho Klaun. Znowu był z nim. — Zignorowanie tego byłoby zbrodnią.

* * *

Kiedy Sky mnie opuścił — epizod, jak zwykle zajął tylko chwilę rzeczywistego czasu — sięgnąłem do kieszeni po pistolet, zastanawiając się jednocześnie nad fallicznym znaczeniem tego gestu. Potem wzruszyłem ramionami i zrobiłem jedyną rzecz, która wydawała się rozsądna — mianowicie poszedłem ku światłu, ku wejściu prowadzącemu do tej szczególnej okolicy Baldachimu.

Wszedłem do wnętrza przypominającego centrum handlowe. Starałem się iść z zuchwałą arogancją, tak jakby przez sprzężenie zwrotne miało mi to dodać pewności siebie. Miejsce wydawało się równie ożywione jak Escherowskie Turnie, mimo że północ dawno już minęła. Architektura jednak bardzo różniła się od tego, co widziałem dotychczas. Wystrój wnętrza, w którym pracował nade mną Waverly, oraz kształty w pokojach Zebry — to były style domu mieszkalnego i miały coś z tutejszego ducha. Jednak to krzywoliniowe zestawienie niedobranych topologii, żołądkopodobnych rur i ciastowatych ścian oraz sufitów przybrało formy ekstremalne.

Przez godzinę spacerowałem po okolicy, przyglądałem się twarzom i od czasu do czasu siadałem przy stawku z karpiami (były wszechobecne) i pozwalałem ostatnim wydarzeniom tłoczyć się w moim mózgu. Wciąż miałem nadzieję, że jeden z wzorców wyda mi się nagle bardziej prawdziwy od pozostałych, a wtedy będę wiedział, co się dzieje i jaka jest w tym wszystkim moja rola. Ale wzorce były powierzchowne i niekompletne, brakowało odłamków, a kłopotliwe asymetrie psuły wiarygodność całości. Człowiek inteligentniejszy mógłby coś zauważyć, ale byłem zbyt zmęczony, by szukać artystycznie ukrytych subtelności. Znalem jedynie wydarzenia na powierzchni. Wiedziałem tylko, że wysłano mnie tutaj, bym zabił człowieka, i wbrew wszelkiemu prawdopodobieństwu znalazłem się zaledwie kilka metrów od niego, nim jeszcze na serio wziąłem się za poszukiwanie go. Powinienem czuć euforię, choć nie wykorzystałem należycie okazji. Jednak dręczyło mnie tylko nieprzyjemne poczucie nieprawidłowości, tak jakbym wyciągnął cztery asy w pierwszej kolejce pokera.

Szczęście, które zapowiada niepowodzenie.

Sięgnąłem do kieszeni i poczułem pod palcami zwitek pieniędzy, które mi jeszcze pozostały. Było ich mniej niż na początku nocy — ubranie i konsultacja z Mikserem nieco kosztowały — ale gotówka jeszcze mi się nie skończyła. Cofnąłem się na półkę, gdzie zostawiła mnie Chanterelle, zastanawiając się, co robić. Wiedziałem tylko, że chcę znów porozmawiać z Zebrą.

Gdy gotowałem się do opuszczenia placyku, z mroku wyłonił się rój jaskrawo odzianych światowców, ze zwierzętami domowymi, serwitorami i latającymi kamerami. Nieodparcie kojarzyli się z procesją średniowiecznych świętych, obsługiwanych przez cherubiny i serafiny. Za nimi sunęła para ornamentowanych brązowych palankinów, nie większych od dziecięcej trumny. Model bardziej skromny wlókł się w pewnej odległości z tyłu: szare pudło z ostrymi krawędziami i małym zakratowanym okienkiem wprawionym z przodu. Nie miał manipulatorów i słyszałem, jak mozolnie pracują jego silniki. Zostawiał za sobą tłusty ślad.

Miałem pewien plan, ale niezbyt dopracowany: wmieszam się w towarzystwo i dowiem się, czy ktoś z nich zna Zebrę. Później jakoś bym się do niej dostał, nawet gdybym musiał kogoś siłą nakłonić, by zabrał mnie tam linówką.

Towarzystwo zatrzymało się i obserwowałem, jak mężczyzna z głową jak półksiężyc wyjmuje z kieszeni pojemnik z fiolkami Paliwa Snów. Robił to ostrożnie, starając się, by przypadkowi Przechodnie nie zobaczyli, co tam ma, ale nie próbował ukryć Paliwa przed resztą towarzystwa.

Roztopiłem się w cieniach, rad, że nikt do tej pory mnie nie zauważył.

Inni członkowie grupy skupili się wokół mężczyzny i dostrzegłem błysk pistoletów weselnych i mniej ceremonialnych strzykawek. Zarówno mężczyźni, jak i kobiety, odciągali kołnierze, by zanurzyć w skórze stal. Oba palankiny dziecięcych rozmiarów pozostały razem z grupą, ale ten prostszy okrążał towarzystwo i zobaczyłem, że jedna czy dwie osoby, czekając na zastrzyk, zerkają na niego nerwowo.

Szary palankin nie należał do grupy.

To wywnioskowałem. Nagle palankin zatrzymał się, jego przód otworzył się z sapnięciem, czkając parą z zawiasów, po czym ze środka, niemal potykając się, wypadł człowiek. Ktoś wrzasnął, wskazał na niego i w jednej chwili wszyscy jak jeden mąż odstąpili w tył. Nawet miniaturowe palankiny pędem uciekły od mężczyzny.

Działo się z nim coś strasznego.

Do połowy swego nagiego ciała wyglądał złudnie normalnie; Bezwzględnie przystojny, okrutny i młody jak wszyscy w tym towarzystwie. Jednak druga połowa była zatopiona w połyskującej narośli, która go usztywniała; niezliczone rozgałęziające się srebrnoszare nici przeszywały mu ciało, wychodząc promieniście na zewnątrz, na dziesiątki centymetrów, aż stawały się nierozróżnialną szarą mgiełką. Kiedy człapał, niciana mgiełka wydawała stałe, ledwie słyszalne dzwoniące dźwięki, gdy drobne odłamki oddzielały się niczym nasiona.

Mężczyzna próbował mówić, ale z jego wykrzywionych ust wydobył się tylko przerażający jęk.

— Spalcie go! — zawołał ktoś z grupy. — Na litość Boską, spalcie go!

— Brygada już tu jedzie — powiedział ktoś inny. Mężczyzna z księżycowokształtną głową podszedł trochę bliżej do ofiary zarazy, wymachując niemal pustą fiolką.

— Tego chcesz?

Zarażony jęknął, pokuśtykał bliżej. Musiał zaryzykować, pomyślałem, zachowując swe implanty i nie podejmując właściwych środków ostrożności. Może wybrał tani palankin, który nie był tak hermetycznie zabezpieczony jak model droższy. A może zamknął się w tym urządzeniu dopiero wówczas, gdy zaraza go dosięgła. Miał nadzieję, że odgrodzenie się od zawirusowanego środowiska spowolni jej postęp.

— Masz. Weź to i zostaw nas, szybko. Zaraz się tu zjawi brygada.

Księżycowokształtny mężczyzna rzucił mu fiolkę. Ofiara zarazy skoczyła w przód, usiłując ją pochwycić zdrową ręką. Chybił i fiolka rozbiła się na ziemi, a rezerwa Paliwa się rozlała.

Zarażony i tak upadł, uderzył w grunt w taki sposób, że twarzą niemal dotykał szkarłatnej kałuży. Upadek wzniósł szarą chmurę rozbitych wyrostków z jego ciała, ale nie zauważyłem, czy jęk, który wydał w tym momencie, miał wyrażać przyjemność, czy ból. Zgarnął do ust kilka kropel Paliwa. Towarzystwo patrzyło na niego z przerażeniem, wstrętem i fascynacją. Zachowywano dystans, lecz rejestrowano cały incydent kamerami. Widowisko przyciągnęło dodatkowe osoby, które przyglądały się mężczyźnie, jakby jego spazmy i jęki stanowiły element dziwacznego happeningu.

— To przypadek ekstremalny — zauważył ktoś. — Nigdy nie widziałem takiego stopnia asymetrii. Czy uważasz, że stoimy od niego dostatecznie daleko?

— Kiedyś się przekonasz.

Mężczyzna wciąż rzucał się na ziemi, gdy pojawiła się miejscowa brygada. Nie podróżowali daleko. Był to oddział opancerzonych techników, prowadzących niezgrabną machinę, przypominającą olbrzymi palankin z otwartym przodem, opatrzony reliefowymi symbolami materiałów niebezpiecznych biologicznie. Niepomny ich obecności, zarażony nadal zagarniał Paliwo, nawet gdy pchnęli brzęczącą maszynę nad niego i opuścili jej przednie drzwi. Technicy pracowali szybko, sprawnie i bez emocji, komunikując się precyzyjnymi gestami dłoni. Maszyna brzęczała i łomotała. Gapie stali bez słowa. Teraz nie było śladu ani Paliwa Snów, ani narzędzi do jego dawkowania. Potem technicy cofnęli machinę, zostawiając za sobą jedynie wypolerowany grunt. Jeden z nich omiatał teren jakimś aparatem, ni to miotłą, ni wykrywaczem min. Po kilku krokach dał kolegom znak podniesionymi kciukami, po czym poszedł za nadal brzęczącą maszyną w głąb centrum handlowego.

Towarzystwo postało jeszcze chwilę, ale incydent zakłócił ich plany na dzisiejszą noc. Wkrótce wszyscy zniknęli w dwóch prywatnych linówkach, a ja nie miałem okazji się im narzucić.

Zauważyłem jednak coś na ziemi, w pobliżu miejsca gdzie uprzednio stał księżycogłowy mężczyzna. Z początku sądziłem, że to jeszcze jedna fiolka Paliwa Snów, ale kiedy podszedłem bliżej — zanim dostrzegł to ktokolwiek inny — zorientowałem się, że to eksperiental. Prawdopodobnie wypadł mężczyźnie z kieszeni, kiedy wyciągał pojemnik z Paliwem Snów.

Ukląkłem i podniosłem go — był cienki i czarny, a jedynym widniejącym na nim oznaczeniem był srebrny robak w górnej części.

U Vadima znalazłem podobny zestaw eksperientali.

— Tanner Mirabel?

W tonie głosu dosłyszałem jedynie lekkie zaciekawienie.

Obejrzałem się, ponieważ głos dochodził zza moich pleców. Człowiek, który wypowiedział te słowa, miał na sobie czarny płaszcz, w minimalnym stopniu zgodny z modą Baldachimu. Twarz szara, bez uśmiechu, jak u przedsiębiorcy pogrzebowego, który ma akurat zły dzień. Jego postawę cechowało swoiste bojowe napięcie, widoczne w uwydatnionych mięśniach szyi.

Takiego człowieka się nie lekceważy.

Teraz, gdy zwrócił na siebie moją uwagę, mówił cicho, ledwo poruszając wargami:

— Jestem specjalistą od bezpieczeństwa. Mam broń neurotoksyczną, która może cię zabić w trzy sekundy, cicho i bez ściągania uwagi. Nawet nie zdążysz mrugnąć w moim kierunku.

— Dobrze, dość tych grzeczności — stwierdziłem.

— Rozpoznajesz, że jestem zawodowcem — powiedział mężczyzna, kiwając wymownie głową. — Tak jak ty, jestem wyszkolony do zabijania w najbardziej skuteczny sposób. Mam nadzieję, że tworzy to wspólną bazę porozumienia i że teraz możemy rozsądnie omówić sprawy.

— Nie wiem, kim jesteś i czego chcesz.

— Nie musisz wiedzieć, kim jestem. Nawet gdybym ci powiedział, musiałbym skłamać, więc jaka byłaby z tego korzyść?

— Co racja, to racja.

— Dobrze. W takim razie nazywam się Pransky. Inne sprawy są łatwiejsze. Mam cię eskortować do kogoś, kto chce się z tobą zobaczyć.

— A jeśli nie pozwolę się eskortować?

— Wybór należy do ciebie. — Nadal mówił spokojnie i cicho, jak młody mnich recytujący brewiarz. — Ale będziesz musiał sprawdzić, czy zdołasz wchłonąć silną dozę tetrodotoksyny, wystarczającą do zabicia dwudziestu ludzi. Może biochemia twoich błon jest niepodobna do biochemii innych istot ludzkich… czy innych zaawansowanych kręgowców, skoro już o tym mówimy. — Uśmiechnął się, błyskając rzędem olśniewająco białych zębów. — Obawiam się, że sam będziesz musiał to osądzić.

— Prawdopodobnie nie zechcę ryzykować.

— Rozsądnie.

Pransky wskazał otwartą dłonią, że mam iść dalej, obok nerkowatego stawku z karpiami, który był centralnym punktem placyku przy budynku.

— Nie bądź taki pewny siebie! — rzekłem, odzyskując rezon. — Dowiedz się, że ja również jestem uzbrojony.

— Wiem — stwierdził. — Mógłbym ci nawet wyrecytować parametry twojej broni. Mogę ci również podać prawdopodobieństwo tego, że jeden z twoich lodowych pocisków mnie zabije, nim wstrzyknę ci toksynę, i nie sądzę, by szanse zrobiły na tobie wrażenie. Ponadto mógłbym ci powiedzieć, że pistolet masz w prawej kieszeni, ale twojej dłoni tam nie ma, co raczej ogranicza jego użyteczność. Idziemy?

Ruszyłem.

— Pracujesz dla Reivicha, prawda?

Po raz pierwszy coś w jego twarzy powiedziało mi, że nie w pełni kontroluje sytuację.

— Nigdy o nim nie słyszałem — powiedział z irytacją. A ja pozwoliłem sobie na uśmiech. Oczywiście Pransky mógł kłamać. Ale gdyby chciał, potrafiłby to skutecznie zamaskować. Widocznie go zaskoczyłem.

W głębi atrium czekał na mnie pusty srebrny palankin. Pransky rozejrzał się, czy nikt nie zwraca na nas uwagi, a potem kazał palankinowi się otworzyć. W środku znajdował się wygodny czerwony fotel.

— Nie zgadniesz, o co cię za chwilę poproszę — powiedział Pransky.

Wszedłem do maszyny i siadłem w fotelu. Kiedy drzwi się zamknęły, poeksperymentowałem z kontrolkami, ale urządzenie nie reagowało. Potem, w śmiertelnej ciszy, palankin ruszył. Przez zielone okienko obserwowałem, jak plac przesuwa się obok. Pransky maszerował nieco przede mną.

A potem poczułem senność.

* * *

Zebra patrzyła na mnie chłodno, długo, oceniająco. Ja bym podobnie patrzył na nowy karabin. Z jej wyrazu twarzy trudno było cokolwiek wyczytać. Przygotowałem swoje hipotezy tylko na dwa przypadki: gdy Zebra będzie wyglądać na zadowoloną albo na bardzo zirytowaną.

Tymczasem sprawiała wrażenie zatroskanej.

— Co się u diabła dzieje? — powiedziałem. — Co ty robisz? Stała w rozkroku, kręcąc głową.

— Jesteś cholernie bezczelny, że pytasz mnie, co robię, po tym wszystkim, co ty mi zrobiłeś.

— Akurat w tej chwili powiedziałbym, że jesteśmy kwita.

— Gdzie go znalazłeś? Co tam porabiał? — spytała Pransky’ego.

— Włóczył się — odpowiedział mężczyzna. — Zwracał na siebie zbyt wielką uwagę.

— Próbowałem się do ciebie dostać — powiedziałem Zebrze. W pomieszczeniu stały tylko bardzo proste krzesła. Pransky wskazał na jedno z nich.

— Siadaj, Mirabel. Nigdzie się nie śpieszysz.

— Jestem zaskoczona, że cię przypiliło do ponownego spotkania — oznajmiła Zebra. — Nie można powiedzieć, żebyś ostatnim razem nadużył mojej gościnności.

Śledziłem wzrokiem Pransky’ego. Próbowałem umiejscowić go w tym wszystkim i wywnioskować, ile wiedział.

— Zostawiłem wiadomość — powiedziałem ze smutkiem. — I zadzwoniłem z przeprosinami.

— I pomyślałeś sobie — zupełnie przypadkiem — że a nuż wiem, gdzie schodzi polowanie.

Wzruszyłem ramionami, przyglądając się wymiarom niewygody, oferowanej przez sztywne krzesło.

— Do kogóż jeszcze miałem zadzwonić?

— Kawał z ciebie gówna, Mirabel. Wiesz, nie mam pojęcia, dlaczego to robię. Zupełnie na to nie zasługujesz.

Zebra nadal wyglądała jak Zebra, jeśli pominąć pewne szczegóły. Złagodziła sobie teraz odcień skóry, tak że pasy przypominały zaledwie szare źdźbła sitowia, zawinięte wokół konturów jej twarzy — linie te znikały całkowicie, gdy światło padało pod pewnym kątem. Fryzura zmieniła się ze sztywnych czarnych włosów w krótką blond fryzurę z prostą grzywką. Kobieta miała na sobie dyskretne ubranie i płaszcz podobny do mojego, sięgający poniżej kostek i zasłaniający botki na wysokich obcasach, rozlewający się wokół stóp w jezioro czarnej materii. Płaszczowi brakowało tylko czarnych łat, ozdabiających płaszcz Vadima.

— Nigdy nie twierdziłem, że na coś zasługuję — odparłem. — Chociaż nie, myślę, że zasługuję na wyjaśnienia. Czy możemy ustalić fakt, że spotkalibyśmy się wcześniej dziś wieczór, gdyby nie rozdzielała nas olbrzymia ryba o imieniu Matuzalem?

— Stałam za tobą — odparła Zebra. — Jeśli mnie zobaczyłeś, widziałeś odbicie. Nie moja wina, że się nie odwróciłeś.

— Mogłaś coś powiedzieć.

— Sam też nie jesteś zbyt rozmowny, Tanner.

— W porządku. Czy możemy zacząć od początku? — Spojrzałem na Pransky’ego, starając się uzyskać jego zgodę. — Może najpierw powiem, co myślę?

— Nadzwyczaj rozsądna propozycja — oznajmił mały ekspert bezpieczeństwa.

Zaczerpnąłem głęboko tchu, świadomy, że się odkrywam. Ale teraz trzeba było tak zrobić.

— Pracujecie dla Reivicha — powiedziałem. — Obydwoje. Pransky spojrzał na Zebrę.

— Już wcześniej wspominał to nazwisko. Nie wiem, o kim mówi.

— W porządku — oznajmiła Zebra. — Ja wiem.

Kiwnąłem głową, paradoksalnie czując ulgę, może rezygnację. Niezbyt mnie pocieszyło odkrycie, że Zebra pracuje dla człowieka, którego miałem zabić — zwłaszcza teraz, kiedy mnie złapała. Ale odczuwałem defetystyczną przyjemność, że zagadka została rozwiązana.

— Reivich musiał skontaktować się z wami natychmiast, gdy tu przybył. Jesteś… czym? Wolnym strzelcem? Samodzielnym specjalistą od bezpieczeństwa, tak jak ten tutaj Pransky? To by się zgadzało. Umiesz obchodzić się z bronią i byłaś o krok przed ludźmi Waverly’ego, kiedy na mnie polowali. Cała historia o sabotowaniu polowań to tylko zasłona dymna. Jak przypuszczam, grasz każdej nocy z najlepszymi. Jak wam się podoba dotychczas moja opowieść?

— Fascynująca — oświadczyła Zebra. — Proszę, mów dalej. — Reivich poinstruował cię, byś mnie znalazła. Podejrzewał,

że kogoś wysłali ze Skraju Nieba, więc należało tylko przyłożyć ucho do ziemi i słuchać. Muzyk również uczestniczył w operacji — podstawiony facet, który śledził mnie od habitatu Żebraków.

— Kim jest ten muzyk? — spytał Pransky. — Najpierw Reivich, potem muzyk. Czy ci ludzie rzeczywiście istnieją?

— Zamknij się! — powiedziała Zebra. — I pozwól Tannerowi kontynuować.

— Muzyk był dobry — ciągnąłem. — Ale nie wiem, czy dałem mu materiał do dalszych działań, czy udało mu się ustalić ponad wszelką wątpliwość, że jestem dokładnie tym człowiekiem, o którego mu chodziło, a nie jakimś niewinnym imigrantem. — Spojrzałem na Zebrę, próżno oczekując potwierdzenia. — Możliwe, że muzyk przekazał Reivichowi tylko to, że nadal jestem potencjalnym podejrzanym. Więc mieliście mnie na oku. Macie kontakty z myśliwymi, prawdopodobnie jakieś koneksje z ruchem sabotażystów. I przez Waverly’ego dowiedzieliście się, że zostałem zwerbowany jako ofiara.

— Co on mówi? — spytał Pransky.

— Niestety, prawdę — potwierdziła Zebra, zerkając na specjalistę od bezpieczeństwa, który prawdopodobnie był jej podwładnym, zastępcą lub fagasem. — Przynajmniej jeśli chodzi o polowanie. Tanner zawędrował w niewłaściwą cześć Mierzwy i dał się złapać. Bronił się nieźle, ale mogliby go zabić, gdybym nie zjawiła się na czas.

— Musiała mnie uratować — powiedziałem. — Choć nie kierowały nią żadne szlachetne pobudki. Zebra chciała jedynie informacji. Gdybym umarł, nikt nie mógłby już ustalić, czy naprawdę byłem człowiekiem wysłanym, by zabił Reivicha. Dla Reivicha byłoby to bardzo niewygodne; nie mógłby się odprężyć do końca życia. Zawsze istniałoby niebezpieczeństwo, że prawdziwy zabójca go namierza. Bezsenne noce. Tak właśnie było, prawda, Zebro?

— Tak mogłoby być — odparła. — Gdybym konspirowała zgodnie z twoimi urojeniami.

— Więc dlaczego mnie uratowałaś, jeśli nie po to, by się dowiedzieć, czy jestem tym właściwym człowiekiem?

— Z powodów, o których ci mówiłam. Ponieważ nienawidzę polowania i chciałam pomóc ci przeżyć. — Pokręciła głową, niemal przepraszająco. — Pragnęłabym wyjaśnić twoje paranoiczne wątpliwości, ale uwierz, mówiłam prawdę. I będę wdzięczna, jeśli ograniczysz dyskusję o sabotażystach do absolutnego minimum, nawet w cennym towarzystwie pana Pransky’ego.

— Ale właśnie powiedziałaś mi… jemu… że wiesz, kim jest Reivich.

— Teraz wiem. Ale wtedy nie wiedziałam. Jedziemy dalej? Może powinieneś wysłuchać mojej wersji wydarzeń.

— Nie mogę się doczekać.

Zebra wzięła oddech, oglądając z zainteresowaniem ciastowatą powierzchnię sufitu, a potem nagle przeniosła wzrok na mnie. Miałem wrażenie, że powie zaraz coś, co nie było wcześniej przećwiczone.

— Ocaliłam cię od kliki myśliwskiej Waverly’ego — powiedziała. — Sam nie uszedłbyś z tego z życiem, Tanner. Jesteś dobry — to jasne — ale nikt nie jest aż tak dobry.

— Może nie znasz mnie wystarczająco.

— Nie jestem pewna, czy chcę poznać. Mam mówić dalej?

— Zamieniam się w słuch.

— Ukradłeś mi różne rzeczy. Nie chodzi o ubrania i pieniądze, ale o broń… nie powinieneś jej umieć obsługiwać. No i linówkę.

Mogłeś zostać na miejscu, póki implant nie przestanie nadawać, ale doszedłeś do wniosku, że sam będziesz bezpieczniejszy. Wzruszyłem ramionami.

— Przecież nadal żyję.

— Chwilowo — przyznała Zebra. — Ale Waverly nie, a on był jednym z niewielu naszych sprzymierzeńców w sercu tamtego ruchu. Wiem, że go zabiłeś. Pozostawiłeś ślad tak gorący, że równie dobrze mógłbyś po drodze rozsiewać pluton. — Chodziła po pokoju, wysokie obcasy botków stukały jak para zsynchronizowanych metronomów. — Wiesz, źle się złożyło.

— Waverly po prostu stanął mi na drodze. Nie miałem tego sadystycznego sukinsyna na swej liście bożonarodzeniowych podarków.

— Dlaczego nie zaczekałeś?

— Musiałem się zająć inną sprawą.

— Reivichem, prawda? Spodziewam się, że umierasz z ciekawości, skąd zdobyłam to nazwisko i skąd wiem, co ono dla ciebie oznacza.

— Chyba właśnie o tym mi opowiadałaś.

— Kiedy rozwaliłeś moją linówkę, pojawiłeś się na Dworcu Centralnym. Właśnie stamtąd do mnie dzwoniłeś.

— Mów dalej.

— Byłam ciekawa. Wiedziałam już wtedy, że Waverly nie żyje, i to wszystko nie miało sensu. Powinieneś być trupem — nawet z pistoletem, który mi ukradłeś. Zaczęłam się więc zastanawiać, komu udzieliłam schronienia. Musiałam się dowiedzieć. — Przestała krążyć po pokoju. Stukanie obcasów ucichło. — To nie było trudne. Nadzwyczaj interesowała cię wiadomość, gdzie odbędzie się nocna Gra. Więc ci powiedziałam. Jeśli tam będziesz, pomyślałam, sama również mogę tam być.

Wróciłem myślą do wydarzeń sprzed — jak się wydawało — setek godzin, ale w rzeczywistości był to wieczór, zaledwie wstęp do długiej nocy, w której nadal tkwiłem.

— Byłaś tam, kiedy złapałem Chanterelle?

— Nie tego oczekiwałam.

— To jasne — odparłem. — A Reivich? W jaki sposób wkracza do całej historii?

— Za pośrednictwem naszej wspólnej znajomej o imieniu Dominika. — Zebra uśmiechnęła się, wiedząc, że mnie tym zaskoczy.

— Odwiedziłaś Dominikę?

— Sensowny krok. Kazałam Pransky’emu, by cię śledził do Escherowskich Turni, a sama poszłam na bazar i porozmawiałam ze staruszką. Widzisz, wiedziałam, że usunięto ci urządzenie. A ponieważ byłeś na bazarze wcześniej w tym dniu, Dominika powinna znać osobę, która przeprowadziła operację. Ale to ona ją robiła, co ogromnie upraszczało sprawy.

— Czy w Chasm City mieszka ktoś, kogo nie oszukała?

— Niewykluczone, ale to tylko mało prawdopodobna możliwość teoretyczna. Dominika to doskonała ilustracja zasady napędzającej nasze miasto, która głosi, że wszyscy i wszystko jest na sprzedaż, jeśli zaoferować odpowiednią cenę.

— Co ci powiedziała?

— Tylko tyle, że jesteś interesującą osobą, Tanner, i że szczególnie zależy ci na zlokalizowaniu człowieka o nazwisku Argent Reivich. Człowieka, który akurat przybył na Escherowskie Turnie zaledwie kilka dni wcześniej. A teraz, czy to nie dziwny zbieg okoliczności, kiedy wziąć pod uwagę, że Pransky akurat cię wyśledził w tej części Baldachimu?

Szczupły i niewysoki ochroniarz poczuł, że nadeszła kolej na jego opowieść.

— Śledziłem cię przez większość nocy, Tanner. Naprawdę zaczynałeś się dogadywać z Chanterelle Sammartini. Kto by się spodziewał — ty i ona. — Pokręcił głową, jakby właśnie zostało pogwałcone jakieś podstawowe prawo wszechświata. — Ale spacerowaliście sobie, jak starzy przyjaciele. Zobaczyłem cię nawet na wyścigach palankinów.

— Nudnawo romantycznie — wtrąciła Zebra, nie przerywając potoku słów Pransky’ego.

— Zadzwoniłem do Taryn i powiedziałem, by do mnie przyjechała. Potem śledziliśmy was obydwoje, oczywiście dyskretnie. Odwiedziłeś butik i wyszedłeś jako nowy człowiek — albo przynajmniej niezupełnie ze swą starą tożsamością. Potem poszedłeś do Miksera. To był trudniejszy orzech do zgryzienia. Mikser by nie powiedział, co tam robiłeś, a ja strasznie chciałbym się tego dowiedzieć.

— Tylko coś sprawdzałem.

— Cóż, być może. — Pransky splótł swe długie i eleganckie palce, a potem wyginał je, trzaskając kostkami. — Może nie ma to znaczenia. Z pewnością jest trudno to powiązać z tym, co nastąpiło potem.

— A mianowicie? — spytałem tonem wystudiowanego zainteresowania.

— Że prawie kogoś zabiłeś — powiedziała Zebra. Uciszyła gestem swego wspólnika. — Widziałam cię, Tanner. Właśnie chciałam do ciebie podejść i zapytać, co robisz, gdy nagle wyjąłeś pistolet z kieszeni. Nie widziałam twej twarzy, ale śledziłam cię wystarczająco długo, by mieć pewność, że to ty. Widziałam, jak się poruszasz z pistoletem w dłoni: gładko i spokojnie, jakbyś się urodził do takich rzeczy. — Przerwała. — A potem odłożyłeś pistolet i nikt inny w ogóle nie zwrócił na ciebie dostatecznej uwagi, by spostrzec, co zrobiłeś. Obserwowałam, jak się rozglądasz, ale było jasne, że ten, którego zobaczyłeś, już odszedł — jeśli w ogóle tam był. To był Reivich, prawda?

— Wiesz tak dużo, więc ty mi powiedz.

— Myślę, że przybyłeś tutaj, by go zabić — oznajmiła Zebra. — Reivichowie są starą rodziną w Baldachimie, ale nie mają tak wielu wrogów, jak niektórzy inni. Teraz jest jasne, czemu aż tak rozpaczliwie chciałeś się dostać do Baldachimu, że zabrnąłeś w polowanie. I dlaczego nie chciałeś pozostać bezpiecznie u mnie w domu. Bałeś się stracić ślad Reivicha. Mam rację?

— Czy miałoby sens zaprzeczać?

— Niewielki, ale zrób to, jeśli możesz.

Miała rację. To, co wcześniej opowiedziałem Chanterelle, opowiedziałem teraz Zebrze, ale bez wątków osobistych. Być może dlatego, że obok stał Pransky i chciwie się przysłuchiwał. Albo z powodu wrażenia, że obydwoje wiedzą o mnie więcej, niż przyznali. Powiedziałem im, że Reivich był kimś z mego rodzinnego świata. Że to człowiek nie z gruntu zły, ale ze słabości czy z głupoty zrobił coś bardzo złego i powinien zostać za to ukarany z podobną surowością, jak gdyby był warczącym, wywijającym nożem psychopatą.

Kiedy skończyłem — kiedy Zebra i Pransky obadali mnie ze wszystkich stron, szukając w mej historii luk — padło ostatnie pytanie, i to ja je zadałem.

— Dlaczego kazałaś mnie tu przyprowadzić, Zebro?

Z rękami na biodrach i łokciami wystającymi spod czarnej toczki płaszcza spytała:

— A jak ci się wydaje?

— Przypuszczam, że przez ciekawość. Ale to nie wystarczy.

— Tanner, jesteś w niebezpieczeństwie. Wyświadczam ci przysługę.

— Jestem w niebezpieczeństwie od chwili gdy tutaj przybyłem. To dla mnie nic nowego.

— Mam na myśli prawdziwe niebezpieczeństwo — powiedział Pransky. — Siedzisz w tym za głęboko. Przyciągnąłeś zbyt wiele uwagi.

— Ma rację — zgodziła się Zebra. — Dominika była słabym ogniwem. Mogła do tej chwili zaalarmować pół miasta. Reivich niemal na pewno wie, że jesteś tutaj, i prawdopodobnie wie, że dziś wieczór omal go nie zabiłeś.

— Tego właśnie nie rozumiem — powiedziałem. — Jeśli został ostrzeżony o mojej obecności, czemuż u diabła robi z siebie taki łatwy cel? Gdybym był odrobinę szybszy, zabiłbym go.

— Może spotkanie było zbiegiem okoliczności — zauważył Pransky. Zebra spojrzała na mnie pogardliwie.

— W takim dużym mieście? Nie. Tanner ma rację. To spotkanie odbyło się, ponieważ Reivich je zorganizował. I jest w tym coś jeszcze. Popatrz na mnie, Tanner. Dostrzegasz jakąś różnicę?

— Zmieniłaś swój wygląd.

— Tak. I nie jest to wcale takie trudne, wierz mi. Reivich mógł zrobić to samo — nic drastycznego, ale gwarantującego, że nie zostanie natychmiast rozpoznany w miejscu publicznym. Najwyżej kilka godzin pod nożem. Potrafiłby tego dokonać nawet niedouczony cyrulik.

— Więc nie ma to żadnego sensu — powiedziałem. — To tak, jakby mnie kusił. Jakby chciał, bym go zabił.

— Może chciał — powiedziała Zebra.

* * *

Były chwile, kiedy myślałem, że może już nigdy nie zobaczę świata poza tym pokojem; że to tutaj Pransky i Zebra przyprowadzili mnie na śmierć. Pransky był najwyraźniej zawodowcem, a Zebrze też nie były obce zabójstwa, mając na uwadze jej udział w ruchu sabotażystów.

A jednak mnie nie zabili.

Pojechaliśmy linówką do mieszkania Zebry. Pransky wyszedł gdzieś z jakimś innym zadaniem.

— Kto to taki? — spytałem, gdy znaleźliśmy się sami. — Najemny pomocnik?

— Prywatny wywiad — odpowiedziała Zebra. Zrzuciła płaszcz, który utworzył u jej stóp czarną kałużę. — To teraz w modzie. W Baldachimie trwają rywalizacje, niesnaski i ciche wojny, czasami między rodzinami, czasami wewnątrz rodzin.

— Pomagał ci mnie wytropić.

— I udało się.

— Nadal nie wiem dlaczego, Zebro. — Jeszcze raz spojrzałem poza pokój, na paszczę rozpadliny, sprawiającej wrażenie krawędzi wulkanu, wokół której rozpełzło się miasto w przededniu swego zniszczenia. Na horyzoncie wstawał świt. — Czy sądzisz, że wykorzystasz mnie w jakiś sposób? Obawiam się, że się mylisz. Nie jestem zainteresowany żadnymi rozgrywkami o władzę w Baldachimie, w które jesteś zaplątana. Jestem tu tylko po to, by zrobić jedno.

— Zabić Bogu ducha winnego człowieka.

— To okrutny wszechświat. Czy masz coś przeciwko temu, bym usiadł? — Skorzystałem z fotela, zanim mi odpowiedziała, gdyż ruchomy mebel podsunął się pode mnie z gorliwością sługi-lizusa. — W sercu nadal jestem żołnierzem i moja praca nie polega na kwestionowaniu tych spraw. Kiedy zacznę to robić, przestanę wykonywać swe rzemiosło należycie.

Zebra, cała w kątach i kantach, zwinęła się w ogromnym, miękkim fotelu naprzeciwko mnie. Kolana podciągnęła pod brodę.

— Ktoś cię ściga, Tanner. Dlatego musiałam cię znaleźć. Tutaj nie jesteś bezpieczny. Musisz wynieść się z miasta.

— Spodziewałem się tego. Reivich najmie do pomocy każdego, kto mu się trafi.

— Miejscowego?

To było dziwne pytanie.

— Przypuszczam, że tak. Nie zatrudniłabyś osoby nie znającej miasta.

— Ten, kto cię ściga, nie jest miejscowy. Zesztywniałem — ukryta w fotelu muskulatura zaraz wygenerowała masujące fale.

— Co wiesz?

— Niewiele. Dominika oznajmiła, że ktoś cię szukał. Kobieta i mężczyzna. Zachowywali się tak, jakby tu byli po raz pierwszy. Jak pozaświatowcy. I byli tobą bardzo zainteresowani.

— Mężczyzna już mnie znalazł — powiedziałem, mając na myśli Quirrenbacha. — Śledził mnie podczas przyjazdu z orbity. Udawał pozaswiatowca. Zgubiłem go u Dominiki. Może powrócił z posiłkami. — Może z Vadimem. Ale wzięcie Vadima za kobietę wymagałoby sporo wysiłku.

— Czy jest niebezpieczny?

— Każdy, kto zarabia na życie kłamstwem, jest niebezpieczny.

Zebra wezwała jeden z sunących po suficie serwitorów i kazała maszynie przynieść nam tacę różnych rozmiarów i kolorów. Nalała mi kielich wina i pozwoliła, bym zmył z języka nagromadzony smak miasta i ukoił nieco wycie w mózgu.

— Jestem bardzo zmęczony — powiedziałem. — Wczoraj ofiarowałaś mi schronienie. Czy to nadal aktualne? Choćby do rana?

Spojrzała na mnie znad krawędzi dymnego kieliszka. Już było rano, ale wiedziała, co mam na myśli.

— Myślisz, że po tym wszystkim, co zrobiłeś, taka oferta nadal będzie aktualna?

— Jestem optymistą — powiedziałem tonem, który, jak mi się wydawało, zawierał stosowną nutę rezygnacji.

Pociągnąłem następny łyk wina i wtedy uświadomiłem sobie, jak bardzo jestem zmęczony.

TRZYDZIEŚCI

Niewiele brakowało, a ekspedycja na statek-widmo nigdy nie opuściłaby „Santiago”. Norquinco i Gomez doszli prawie aż do hangaru załadunkowego, kiedy z cieni wyłoniła się Constanza.

Wyglądała teraz na znacznie starszą, a w porównaniu ze Skyem, na osobę przedwcześnie postarzałą. Trudno było uwierzyć, że kiedyś obydwoje byli niemal równolatkami, dziećmi badającymi tę samą ciemną i labiryntowatą krainę czarów. Obecnie cienie niepochlebnie kładły się na jej twarzy, podkreślając zmarszczki i fałdy.

— Mogę spytać, dokąd to się wybieracie? — Stała między nimi a promem, który z ogromnymi kłopotami przygotowali. — Nic mi nie wiadomo, żeby ktokolwiek miał opuścić „Santiago”.

— Obawiam się, że jeśli chodzi o ten lot, nie należałaś do grona wtajemniczonych.

— Jestem w dalszym ciągu członkiem ochrony, ty godny pogardy mały robaku. Czyżby wykluczało mnie to z grona wtajemniczonych?

Sky spojrzał na towarzyszy, komunikując im wzrokiem, że sam przeprowadzi tę rozmowę.

— Nie będę owijał w bawełnę. Ta sprawa nie idzie zwykłymi kanałami bezpieczeństwa. Nie mogę mówić o konkretach, ale misja jest zarówno delikatna, jak i dyplomatyczna.

— Więc dlaczego nie ma z wami Ramireza?

— To misja wysokiego ryzyka; możliwe, że pułapka. Jeśli mnie złapią, Ramirez straci swego zastępcę, ale rutynowe działanie „Santiago” nie ulegnie wielkim zakłóceniom. Jeśli jednak jest to szczera próba polepszenia stosunków, tamten drugi statek nie może się skarżyć na brak starszego oficera w delegacji.

— Kapitan Ramirez wie o tym?

— Chyba tak. On autoryzował tę podróż.

— Więc po prostu sprawdźmy. — Podniosła mankiet, gotowi rozmawiać z kapitanem.

Sky, nim zaczął działać, pozwolił sobie na chwilę niezdecydowania, analizując wyniki dwóch równie ryzykownych strategii — Ramirez naprawdę myślał, że odbywa się operacja dyplomatyczna; usprawiedliwienie, które pozwoliłoby Skyowi opuścić „Santiago” na parę dni bez konieczności odpowiadania na zbyt wiele pytań. Przygotowanie gruntu do tego oszustwa trwało lata: fałszowanie wiadomości z „Palestyny”, redagowanie prawdziwych wiadomości, gdy napływały. Ale Ramirez był człowiekiem sprytnym i nabrałby podejrzeń, gdyby Constanza zbyt dociekała legalności misji.

Rzucił się na nią, przewracając na twardą, wypolerowaną podłogę hangaru. Głowa kobiety łupnęła o ziemię, a ona znieruchomiała.

— Zabiłeś ją? — zapytał Norquinco.

— Nie wiem — odpowiedział Sky, klękając.

* * *

Constanza żyła.

Powlekli ją przez hangar załadowczy i artystycznie ułożyli obok stosu zmiażdżonych palet frachtowych. Wyglądało to tak, jakby na Constanzę zawaliła się wieża palet, uderzając ją w głowę.

— Nie będzie pamiętała tego spotkania z nami — powiedział Sky. — Jeśli nie oprzytomnieje przed naszym powrotem, sam ją znajdę.

— Nadal będzie coś podejrzewała — zauważył Gomez.

— Żaden problem. Zostawiłem dowody, sugerujące, że Ramirez i Constanza wspólnie autoryzowali — nawet nakazali — tę ekspedycję.

Spojrzał na Norquinca — to on naprawdę wykonał większość tej pracy — ale jego twarz nic nie wyrażała.

Wylecieli, nim Constanza mogłaby przyjść do siebie. Normalnie Sky odpaliłby silniki promu natychmiast po opuszczeniu hangaru, ale wówczas wylot byłby znacznie bardziej widoczny. Zamiast tego, gdy prom krył się za „Santiago”, nadał mu niewielki impuls z dysz — akurat tyle, by odepchnąć go od Flotylli z szybkością względną stu metrów na sekundę — a potem wyłączył silniki. Z przyćmionymi światłami kabinowymi, utrzymując ścisłą ciszę komunikacyjną, odpadali od macierzystego statku.

Sky obserwował, jak kadłub przesuwa się obok niczym szara skała. Przedsięwziął kroki, by ukryć własną nieobecność na pokładzie „Santiago” — w tej atmosferze paranoi i tak niewielu zadawałoby kłopotliwe niezręczne pytania — ale nie było sposobu, by odlot małego statku ukryć zupełnie przed innymi statkami. Sky wiedział jednak z doświadczenia, że ich kontrola radarowa skupiała się raczej na wykrywaniu pocisków lecących między statkami niż na obiekcie powoli zostającym z tyłu. Kiedy rozpoczął się wyścig w usuwaniu zbędnej masy ze statków, wszyscy wyrzucali zbędny sprzęt. Złom na ogół wysyłano wprzód, by Flotylla nie nadziała się na niego w czasie hamowania, ale to już był szczegół.

— Będziemy dryfować dwadzieścia cztery godziny — poinformował Sky. — Potem znajdziemy się dziewięć tysięcy kilometrów za ostatnim statkiem Flotylli. Wtedy możemy włączyć silniki oraz radar i pognać na „Caleuche”. Nawet jak zobaczą płomień naszego odrzutu, i tak dostaniemy się tam przed wszystkimi promami, które za nami wyślą.

— A jeśli coś rzeczywiście wyślą? — spytał Gomez. — Będziemy mieć tylko kilka godzin przewagi. W najlepszym przypadku dzień.

— Więc postarajmy się wykorzystać nasz czas mądrze. Kilka godzin wystarczy, by dostać się na pokład i ustalić, co się statkowi przydarzyło. Kilka dodatkowych godzin to dosyć, by znaleźć wszystkie nietknięte zapasy, które wiezie — sprzęt medyczny, części zamienne do koi spaczy i tak dalej. Upchniemy na promie ile się da. Jeśli na pokładzie znajdziemy bardzo dużo cennych rzeczy, będziemy utrzymywać statek, aż „Santiago” wyśle flotę promów.

— Mówisz, jakbyśmy szli na wojnę o ten statek.

— Może jest tego wart — odpowiedział Gomezowi Sky Haussmann.

— A może został wyczyszczony przed laty przez inny statek. Brałeś pod uwagę taką możliwość?

— Tak. I uważam to również za rozsądny powód do wojny.

Norquinco, który od chwili odlotu prawie się nie odzywał, studiował złożone schematy ogólne jednego ze statków Flotylli. W takiej pracy mógł się zatopić na całe godziny, z błyszczącymi oczyma, bez snu i jedzenia, dopóki nie rozwiązał problemu. Sky zazdrościł mu tej umiejętności całkowitej koncentracji na jednym zadaniu, choć wzdragał się na myśl, że mógłby wpaść w aż taką obsesję. Norquinco miał dla niego bardzo konkretną wartość — narzędzia, które można zastosować do rozwiązania dobrze zdefiniowanych problemów z przewidywalnymi wynikami. Dać mu skomplikowane i wymagające kwalifikacji zagadnienie, a Norquinco był w swoim żywiole. Wypracowanie sensownego modelu wewnętrznych sieci danych „Galeuche” należało do zadań tego typu i Sky nie powierzyłby nikomu innemu takiego detektywistycznego zadania.

Co wiedział o statku-widmie? Wydało mu się dość oczywiste, że „Caleuche” musiał być kiedyś pełnoprawnym statkiem Flotylli, wystrzelonym z innymi z orbity Merkurego. Jego konstrukcji i startu nie trzymano w tajemnicy, a statek miał kiedyś zapewne bardziej prozaiczną nazwę od nazwy mitycznego statku-widma. Musiał przyśpieszać razem z pozostałymi statkami i przez pewien czas — może przez wiele lat — razem z nimi podróżował.

Ale podczas tych pierwszych dziesięcioleci podróży do Łabędzia, kiedy zamieszki polityczne i społeczne pustoszyły układ macierzysty, Flotylla była stopniowo coraz bardziej izolowana. Układ macierzysty pozostawał najpierw miesiące, potem lata świetlne z tyłu. To utrudniało prawdziwą łączność. Z domu nadal napływały techniczne uaktualnienia, a Flotylla nadal wysyłała raporty, ale przerwy między transmisjami stawały się coraz dłuższe, a wiadomości coraz bardziej bezładne. Wiadomościom z domu — jeśli już dochodziły — często towarzyszyły komunikaty je dezawuujące. Świadczyło to o kłótniach frakcyjnych w rozmaitych instytucjach — nie wszystkie chciały doprowadzić Flotyllę bezpiecznie do Końca Podróży. Od czasu do czasu odbierano wiadomości ogólne i statki Flotylli dowiedziały się niepokojącej prawdy: tam w domu powstały frakcje, które całkowicie zaprzeczały, że Flotylla kiedykolwiek istniała. Powszechnie nie brano serio takich prób korygowania historii, ale niepokoił fakt, że podobne poglądy w ogóle ktoś wyznaje.

Bardzo długi czas, bardzo wielka odległość, pomyślał Sky, a słowa rozbrzmiewały mu w głowie jak mantra. W końcu tak wiele się do tego sprowadzało. Dla rozmaitych stronnictw statki Flotylli przestawały mieć znaczenie — liczyły się jedynie dla siebie. Ukrycie prawdy na temat „Caleuche” stało się łatwiejsze.

Dziadek Skya — czy też raczej ojciec Tytusa Haussmanna — musiał wiedzieć dokładnie, co się stało. Informacjami podzielił się z Tytusem, ale może nie wszystkimi, a być może, kiedy ojciec Tytusa umierał, nawet on miał wątpliwości, co do przebiegu wydarzeń. Teraz jedynie spekulowali. Według Skya istniały dwa prawdopodobne scenariusze. Pierwszy: wybuchła kłótnia między statkami, a jej kulminacją był atak na „Caleuche”; może nawet z użyciem jądrowych narzędzi do kształtowania krajobrazu — a choć Balcazar mówił, że echo radarowe statku-widma odpowiada profilowi jednego ze statków Flotylli, statek mógł jednak zostać poważnie uszkodzony. Po fakcie inne statki mogły się tego wypierać i postanowiły usunąć z zapisów historycznych wszelkie wzmianki o tamtych wydarzeniach. Jedno pokolenie musiałoby żyć z poczuciem wstydu, ale pokolenia następne — już nie.

Drugi scenariusz, ulubiony Skya, był mniej dramatyczny, ale jeszcze bardziej haniebny dla Flotylli: na „Caleuche” poszło okropnie źle — na przykład na pokładzie wybuchła zaraza — a inne statki nie udzieliły pomocy. Historia jest pełna gorszych rzeczy, ale któż mógł winić innych, że boją się zarazy?

Haniebne, owszem. Ale również całkowicie zrozumiałe.

Czyli będą musieli zachować najwyższą ostrożność. Sky niczego z góry nie założy, z wyjątkiem tego, że sytuacja jest potencjalnie zabójcza. Zaakceptuje ryzyko, gdyż nagroda jest bardzo wysoka. Choćby antymateria, która musiała pozostać na statku, nadal uśpiona w zawieszonym rezerwuarze, czeka na dzień, kiedy powinna zostać zużyta do hamowania statku. Taki dzień mógł nadejść, choć konstruktorzy nie przewidzieli przyszłych wydarzeń.

Inne statki również nie.

W ciągu kilku godzin oddalili się od Flotylli. W pewnej chwili promień radarowy z „Brazylii” zatrzymał się na nich przez moment, niczym palce ślepca badające nieznany obiekt. Sekundy pełne napięcia: gdy ich badano, Sky zastanawiał się, czy nie popełnił mimo wszystko fatalnego błędu w ocenie sytuacji. Ale promień przesunął się dalej i nigdy nie powrócił. Jeśli na „Brazylii” to analizowano, musiano założyć, że echo radarowe wskazuje tylko kawałek cofającego się śmiecia. Jakąś całkowicie bezużyteczną maszynę, wyrzuconą w pustkę.

Potem zostali sami.

Skya kusiło, by włączyć dysze, ale trzymał nerwy na wodzy i pozostawał w dryfie przez dwadzieścia cztery godziny, tak jak planował. Z „Santiago” nie nadchodziły żadne przekazy, co upewniło go, że ich nieobecność nie stworzyła dotychczas żadnych problemów. Gdyby nie towarzystwo Norquinco i Gomeza, byłby teraz jeszcze bardziej samotny. Jak przerażająca wydawałaby się taka izolacja małemu chłopcu, który uwięziony w przedszkolu tak bardzo bał się ciemności.

Teraz jednak dobrowolne oddryfował bardzo daleko od domu.

Poczekał i w wyznaczonej sekundzie włączył znów silniki. Płomień buchnął błękitnym fioletem, czystym i jasnym na tle gwiazd. Sky starał się nie świecić napędem dokładnie w kierunku Flotylli, ale nie mógł ukryć płomienia całkowicie. Nie miało to większego znaczenia. Teraz mieli przewagę, bez względu na to, co zrobią inne statki, Sky dotrze pierwszy do „Caleuche”. To da mi, pomyślał, lekki przedsmak tego, co będę czuł w czasie większego zwycięstwa, gdy doprowadzę „Santiago” do Końca Podróży przed wszystkimi innymi. Krzepiła świadomość, że wszystko, co teraz czyni, stanowi część większego planu.

Ale Koniec Podróży na pewno się tam znajdował; wiadomo było, że to świat rzeczywisty, a o istnieniu „Caleuche” świadczyły tylko słowa Balcazara.

Sky włączył radar fazowy dalekiego zasięgu i — bardzo podobnie do „Brazylii” — wyciągnął w ciemność macającą dłoń.

Jeśli statek tam jest, znajdzie go.

* * *

— Nie możesz po prostu zostawić go w spokoju? — spytała Zebra.

— Nie. Nawet gdybym był gotów mu wybaczyć — a nie jestem — muszę wiedzieć, czemu prowokował mnie w ten sposób. Co chciał przez to uzyskać?

Znajdowaliśmy się w mieszkaniu Zebry. Był późny poranek, nad miastem wisiała rzadka pokrywa chmur, słońce stało wysoko i miejsce zdawało się raczej melancholijne niż diabelskie; nawet bardziej zniekształcone budynki nabrały pewnej godności — jak chorzy, którzy nauczyli się żyć z wielkimi deformacjami.

Ciągle dręczył mnie niepokój — przekonanie, że z moją pamięcią dzieje się coś zasadniczo złego. Haussmannowe epizody nie ustały, a jednak krwawienie z mojej dłoni znacznie się zmniejszyło. Wirus indoktrynacyjny jakby odblokował wspomnienia już tam obecne; wspomnienia niezgodne z oficjalną wersją wydarzeń na pokładzie „Santiago”. Może wirus się wypalał, ale inne haussmannowskie wspomnienia nadchodziły z większą siłą, mój związek ze Skyem stawał się coraz bardziej ścisły. Na początku przypominało to oglądanie sztuki teatralnej. Teraz czułem się, jakbym grał w niej główną rolę, słyszał jego myśli, czuł gorzki i ostry smak nienawiści.

Ale to jeszcze nie wszystko. Mój wczorajszy sen o spoglądaniu na rannego mężczyznę w białej zagrodzie bardzo mnie niepokoił. Teraz, gdy miałem czas go przeanalizować, wydawało mi się, że znam źródło swego niepokoju.

Rannym mężczyzną mogłem być tylko ja sam.

A jednak mój punkt widzenia należał do Cahuelli, który patrzył na dno hamadriadowego szybu w Gadziarni. Mógłbym to przypisać zmęczeniu, ale nie był to jedyny przypadek, kiedy widziałem świat jego oczami. W ciągu ostatnich kilku dni nawiedzały mnie dziwaczne fragmenty wspomnień i snów, w których mój związek z Gittą był bardziej intymny niż kiedykolwiek w rzeczywistości; chwilami czułem, że mogę przywołać wspomnienia każdego poru i każdej krzywizny jej ciała; że sunę dłonią po jej plecach lub pośladkach; że znam jej smak. Ale z Gittą łączyło się jeszcze coś, na czym moje myśli nie mogły lub nie chciały się skupić; coś zbyt bolesnego.

Wiedziałem tylko, że ma to związek ze sposobem, w jaki umarła.

— Posłuchaj — powiedziała Zebra, nalewając mi kawy — może Reivicha po prostu dręczy pragnienie śmierci?

Próbowałem się skupić na chwili bieżącej.

— Zaspokojenie takiego pragnienia mogłem mu zapewnić już na Skraju Nieba.

— Może to specyficzny rodzaj pragnienia śmierci, które musi być zaspokojone tutaj.

Wyglądała ślicznie, zanikające pasy pozwalały uwydatnić się naturalnej geometrii twarzy, jak w rzeźbie, którą pozbawiono krzykliwej farby. Od chwili, gdy Pransky zorganizował nasze spotkanie, najbardziej zbliżyliśmy się do siebie właśnie teraz, siedząc twarzą w twarz przy śniadaniu. Nie dzieliliśmy łoża. Byłem wprawdzie nieludzko zmęczony, ale też Zebra do tego nie zapraszała i nic w jej zachowaniu ani ubiorze nie sugerowało, że nasz związek miał kiedykolwiek inny charakter niż czysto zawodowy. Wydawało się, że zmieniwszy zewnętrzny wzór, zmieniła całkowicie styl zachowania. Nie czułem z tego powodu żalu, prawdziwej straty, nie tylko dlatego, że nadal byłem zmęczony i niezdolny do skupienia myśli na czymś tak prostym i pozbawionym podstępów, jak fizyczna bliskość, ale również dlatego, że czułem, iż jej wcześniejsze działania były jakąś grą.

Próbowałem poczuć się zdradzony, ale mi to nie wychodziło. Miałem świadomość, że sam w stosunkach z Zebrą nie postępowałem całkowicie uczciwie.

— Przecież jest jeszcze inna możliwość — powiedziałem, spoglądając ponownie Zebrze w twarz i myśląc, z jaką łatwością się przekształciła.

— Jaka?

— Że mężczyzna, którego widziałem, nie był w ogóle Reivichem. — Odstawiłem pustą filiżankę i wstałem.

— Dokąd się wybierasz?

— Na zewnątrz.

* * *

Pojechaliśmy linówką na Escherowskie Turnie.

Wagonik szturchnął coś w dole, jego wciągalne nogi dotknęły śliskiej od deszczu półki. Panował większy ruch niż poprzednio — i teraz, w ciągu dnia, obecni tu ludzie mieli stroje i cechy anatomiczne odrobinę mniej ostentacyjne. Jakbym widział właśnie inny przekrój społeczeństwa Baldachimu, obywateli, którzy dystansowali się od delirycznego nocnego rozpasania. Ale według moich norm — sprzed przybycia do Chasm City — byli ekstremalnie zmodyfikowani i choć nie dostrzegłem nikogo o proporcjach radykalnie różnych od normy dla dorosłego człowieka, wykorzystywano wszelkie kombinacje mieszczące się w tej normie. Kiedy jednak przestało się zwracać uwagę na dziwaczne zabarwienie skóry i jej owłosienia, nie zawsze dało się powiedzieć, która cecha jest naturalna, a którą wyprodukowali Mikserzy lub ich konkurenci z szarej strefy.

— Mam nadzieję, że ta wycieczka ma jakiś cel — powiedziała Zebra, kiedy wysiedliśmy. — Przypominam ci, że śledziło cię dwoje ludzi. Powiedziałeś, że mogą pracować dla Reivicha, ale nie zapominaj, że również Waverly miał przyjaciół.

— Czy przyjaciele Waverly’ego pochodziliby spoza świata?

— Prawdopodobnie nie. Chyba że tylko udają pozaświatowców, jak Quirrenbach. — Zamknęła za sobą drzwi wagonika. Pojazd natychmiast wystartował, udając się do innego zadania. — Może wrócili z jakimiś posiłkami. Zapewne spróbują podjąć ślad u Dominiki, jeśli właśnie tam zgubiłeś Quirrenbacha.

— To możliwe — odpowiedziałem, mając nadzieję, że w moim głosie nie słychać zniecierpliwienia.

Podeszliśmy na skraj półki parkingowej, do jednego z teleskopów. Bariera otaczająca półkę sięgała do piersi, ale postumenty teleskopów zamocowano na niewielkich platformach, więc obserwator stał wyżej, co zwiększało niebezpieczeństwo wypadnięcia za barierkę. Zbliżyłem oczy do okularu teleskopu i zakreśliłem łuk po mieście. Usiłowałem kółkiem nastawiającym poprawić ostrość, ale zdałem sobie sprawę, że nic nigdy nie wyda się ostre w mieście tak mrocznym. Skompresowana perspektywą plątanina Baldachimu miała jeszcze więcej cech roślinnych, wyglądała jak przekrój gęsto unaczynionej tkanki. Wiedziałem, że gdzieś tam znajduje się Reivich, gdzieś w plątaninie; pojedyncza cząsteczka tkwiąca w płucnym przepływie miasta.

— Coś widzisz? — spytała Zebra.

— Jeszcze nic.

— Jesteś podenerwowany, Tanner.

— Nie byłabyś podenerwowana na moim miejscu? — Pchnąłem teleskop, tak że obrócił się na postumencie. — Przysłano mnie tutaj, bym zabił człowieka, który prawdopodobnie na to nie zasługuje, a jedynym usprawiedliwieniem tego czynu jest jakaś absurdalna wierność kodeksowi honorowemu, którego nikt tutaj nie rozumie ani nie szanuje. Człowiek, którego mam zabić, chyba mnie prowokował. Dwoje innych ludzi też chyba próbowało mnie zabić. Mam parę problemów ze wspomnieniami. I na dodatek ludzie, którym ufałem, cały czas mnie oszukiwali.

— Zgubiłam się — powiedziała Zebra, jednak ton jej głosu wskazywał, że to nieprawda. Niekoniecznie wszystko rozumiała, ale na pewno słyszała i zapamiętała.

— Nie jesteś tym, za kogo się podajesz, Zebro.

Pokręciła lekko głową, jakby kpiła z absurdalności takiego przypuszczenia, ale przesadziła. Nie jestem najlepszym na świecie kłamcą, ale Zebra też nim nie była. Obydwoje powinniśmy założyć kółko samopomocy.

— Jesteś szalony, Tanner. Zawsze myślałam, że stoisz trochę na krawędzi, ale teraz już wiem: znacznie ją przekroczyłeś.

— W nocy, kiedy mnie znalazłaś, pracowałaś dla niego. Od kiedy się spotkaliśmy. Historia z sabotażem to tylko przykrywka, dobry kamuflaż. — Zszedłem z platformy; nagle poczułem się bezbronny, jakby mocniejszy poryw wiatru mógł mnie zepchnąć w dół, ku Mierzwie. — Być może rzeczywiście zostałem porwany przez Graczy. Ale już wcześniej miałaś na mnie oko. Sądziłem, że pozbyłem się ogona, który Reivich mi doczepił — Quirrenbacha. Jednak musiał być jeszcze ktoś, kto trzymał się z dala, więc nie rzucał się w oczy. Ale mnie zgubiłaś. Dopiero gdy Waverly włożył mi do czaszki implant myśliwski, mogłaś mnie dalej śledzić. Jak ci się dotąd podoba moja opowieść?

— Jest szalona — stwierdziła bez przekonania.

— Czy chcesz wiedzieć, jak na to wpadłem? Jeśli nie liczyć drobnych szczegółów, które nie pasowały?

— Wpraw mnie w zdumienie.

— Nie powinnaś była wspominać Quirrenbacha. Nigdy nie wymieniłem jego nazwiska. Bardzo uważałem, by tego nie zrobić, na wypadek, gdybyś się przypadkiem przejęzyczyła i je wymieniła. Zdaje się, że miałem szczęście.

— Ty sukinsynu. — Powiedziała to słodkim tonem i gdyby ktoś nas obserwował z pewnej odległości, mógłby uznać, że to wyraz uczucia, imię, które nadają sobie kochankowie. — Przebiegły z ciebie sukinsyn, Tanner.

Uśmiechnąłem się.

— Mogłaś się usprawiedliwić, gdybyś chciała. Mogłabyś stwierdzić, że Dominika wymieniła jego nazwisko. Częściowo oczekiwałem, że to zrobisz, i nie jestem całkiem pewien, jak bym zareagował. Ale to wszystko teoria, prawda? Teraz wiemy, kim jesteś.

— Ciekawe, jakie są te drobne szczegóły.

— Duma zawodowa?

— Coś w tym rodzaju.

— Zbyt mi to wszystko ułatwiłaś, Zebro. Zostawiłaś swój pojazd aktywny, bym mógł go ukraść. Zostawiłaś swą broń w dostępnym miejscu oraz wystarczającą ilość pieniędzy. Chciałaś, żebym to zrobił, prawda? Chciałaś, bym skradł te rzeczy, ponieważ wtedy wiedziałabyś na pewno, kim jestem. Że przybyłem zabić Reivicha.

Wzruszyła ramionami.

— To wszystko?

— Nie, jeszcze nie. — Owinąłem się ciaśniej płaszczem Vadima. — Ponadto kochaliśmy się już na pierwszym spotkaniu, nie bacząc na fakt, że ledwo mnie znałaś. Nawiasem mówiąc, było dobrze.

— Nie pochlebiaj mi. Ani sobie, skoro o tym mówimy.

— Ale za drugim razem, choć okazałaś ulgę, nie powiedziałbym, byś się szczególnie ucieszyła z mojego widoku. I nie czułem, żeby między nami przechodziły jakieś sygnały erotyczne. Przynajmniej nie od ciebie. Zajęło mi to chwilę, nim pojąłem dlaczego. Teraz to rozumiem. Pierwszym razem potrzebowałaś bliskości, ponieważ miałaś nadzieję, że dzięki temu się wygadam. Tak więc skusiłaś mnie, bym z tobą spał.

— Istnieje taka rzecz, jak wolna wola, Tanner. Nie musiałeś iść ze mną, chyba że przyznajesz, że twoim mózgiem rządzi kutas. Nie odnoszę wrażenia, żebyś czegoś żałował.

— Prawdopodobnie dlatego, że nie żałuję. Gdybyś nawet zaczęła za drugim razem jakąś grę wstępną, byłbym na to zbyt zmęczony… jednak nie było tego w planach, prawda? Wtedy już wiedziałaś wszystko, czego potrzebowałaś. A pierwszy raz był ściśle profesjonalny. Spałaś ze mną dla informacji.

— Której nie otrzymałam.

— Nie, ale to nie miało znaczenia. Dostałaś ją później, kiedy ulotniłem się z twoim karabinem i linówką.

— Co za łzawa historia.

— Z mojego punktu widzenia… — Zerknąłem za krawędź. — Z mojego punktu widzenia, pozycji, to historia, która może się skończyć epizodem twojego bardzo długiego spadania w dół. Wiesz, że podróżowałem bardzo długo, żeby zabić Reivicha. Czy przeszło ci przez myśl, że mogę nie mieć skrupułów, zabijając kogoś, kto spróbuje mi w tym przeszkodzić?

— Masz pistolet w kieszeni. Wykorzystaj go, jeśli ci to poprawi samopoczucie.

Sięgnąłem do pistoletu, by sprawdzić, czy ciągle go mam, a potem trzymałem rękę w kieszeni.

— Mógłbym cię teraz zabić.

Trzeba przyznać, że udało jej się nie drgnąć.

— Bez wyjmowania dłoni z kieszeni?

— Proszę, spróbuj. — Brzmiało to jak scenariusz odgrywany na próbie. Czuło się także, że nie mamy innego wyboru, jak iść za scenariuszem, bez względu na to, jaki będzie jego koniec.

— Czy naprawdę sądzisz, że trafiłbyś mnie w ten sposób?

— To nie byłby pierwszy raz, kiedy zabijam kogoś, wypaliwszy pod takim kątem. — Ale, dodałem w myślach, będzie to pierwszy raz, kiedy świadomie zamierzam to zrobić. Przecież nie miałem zamiaru zabijać Gitty. Nie byłem również pewien, czy naprawdę chcę zabić Zebrę.

Nie miałem zamiaru zabijać Gitty…

Próbowałem o tym nie myśleć, ale jak w labiryncie z jedynym wyjściem, moje myśli zawsze powracały do tamtej chwili. Teraz, długo tłumione, napłynęły znowu, wezbrały i eksplodowały jak banda kibiców piłki nożnej włażąca na boisko. Nie wspominałem tego wcześniej. Gitta umarła, owszem, ale kunktatorsko unikałem zbyt dokładnego rozpatrywania tamtych wydarzeń. Zginęła podczas ataku — więc o czym tu jeszcze myśleć? O niczym.

Z wyjątkiem prostego faktu, że to ja ją zabiłem.

* * *

Oto co pamiętałem.

Gitta obudziła się pierwsza. Pierwsza usłyszała, jak atakujący przeszli przez kordon, schowani w stroboskopowych błyskawicach burzy elektrycznej. Jej krzyki przestrachu mnie obudziły, nagie ciało naprężyło się obok. Zobaczyłem sylwetki trzech kształtów rzucone na tkaninę namiotu, niby postacie w teatrze cieni. Przy każdym impulsie błyskawic byli gdzie indziej — czasami jeden z nich, czasami dwaj, czasami wszyscy trzej. Słyszałem wrzaski — rozpoznawałem po pojedynczych krzykach któregoś z naszych ludzi. Wrzaski bardzo krótkie i skoncentrowane, jak zadęcie w fanfary.

Ślady jonizacyjne poprzecinały namiot, a burza z siłą wdarła się przez przecięcia niczym potwór z deszczu i wiatru. Położyłem dłoń na ustach Gitty i sięgnąłem pod poduszkę po pistolet — włożyłem go tam przed snem. Poczułem satysfakcję, gdy wymacałem chłodną wymodelowaną kolbę.

Ześlizgnąłem się z koi. Od chwili, gdy po raz pierwszy uświadomiłem sobie, że nastąpił atak, minęły najwyżej dwie sekundy.

— Tanner?! — zawołałem, ledwo słysząc własny głos na tle lamentów burzy. — Tanner, gdzie się do diabła podziewasz?

Zostawiłem Gittę pod cienkim kocem. Drżała mimo gorąca i wilgoci.

— Tanner?

Moje nocne widzenie zaczęło się włączać, szczegóły wnętrza zniszczonego namiotu wpełzały z szarawą wyrazistością. To była dobra modyfikacja, warta ceny, jaką zapłaciłem Ultrasom. Dieterling przekonał mnie do zakupu, gdy sam poddał się takiej modyfikacji. Rzeźba genowa polegała na tym, że warstwa odbijającego materiału — substancja organiczna zwana tapetum — została ułożona za siatkówką. Tapetum odbijało światło, maksymalizując absorpcję. Nawet przesuwało długość fali odbitego światła, żarząc się przy optymalnej czułości siatkówki. Ultrasi powiedzieli, że jedyną wadą rzeźby — jeśli można to nazywać wadą — jest to, że gdy ktoś zaświeci mi w twarz jasnym światłem, będzie mu się wydawało, że moje oczy błyskają. Nazywali to oczoblaskiem.

Ale mnie ta cecha się raczej podobała. Będę widział wszystkich znacznie wcześniej, niż oni zdążą zobaczyć mój oczoblask.

Rzeźba oczywiście sięgała znacznie głębiej. Napakowali moją siatkówkę genowo zmodyfikowanymi pręcikami o efektywności w wykrywaniu fotonów zbliżonej do optymalnej, a to dzięki zmodyfikowanym formom podstawowym światłoczułych pigmentów chromoproteinowych; wystarczyło wykrzywić parę genów na chromosomie X. Dodano mi gen, w normalnych warunkach dziedziczony tylko przez kobiety, który pozwalał rozróżniać niuanse czerwieni, jakich sobie nigdy wcześniej nie wyobrażałem. Miałem nawet skupisko komórek uzyskanych od węży, szczeliny umieszczone wokół obrzeży moich rogówek, które były zdolne do rejestrowania bliskiej podczerwieni i ultrafioletu i które wytworzyły połączenia nerwowe do moich centrów optycznych. Przetwarzałem tę informację jako wizualną nakładkę na zwykłe pole widzenia, w sposób, jaki czynią to węże. Ale wężowe widzenie musiałem dopiero aktywować. Podobnie jak wszystkie moje zdolności były aktywowane i wyłączane przez specjalnie zaprojektowane retrowirusy, wyzwalające krótkie, kontrolowane destrukcje, budujące lub demontujące niezbędne struktury komórkowe w ciągu kilku dni. Potrzebowałem jednak czasu, by nauczyć się właściwego wykorzystywania każdej z tych cech. Najpierw wzmocnione nocne widzenie; później barwy spoza normalnego zakresu.

Przepchnąłem się przez przepierzenie namiotu, do części Tannera, gdzie nadal stał nasz stolik szachowy — z matem, którego mu jak zwykle dałem.

Tanner — miał na sobie tylko parę szortów khaki — klęczał przy swej koi jak człowiek zawiązujący sznurowadła lub badający pęcherz na stopie.

— Tanner?

Podniósł na mnie wzrok, dłonie miał zanurzone w czymś czarnym, z jego ust wydobywał się jęk. Kiedy wyostrzył mi się wzrok, zobaczyłem dlaczego: poniżej kostki nie miał prawie stopy, a to, co pozostało, wyglądało raczej na węgiel drzewny niż na ludzkie ciało i jak węgiel drzewny mogło się rozpaść na kawałki przy byle dotknięciu.

Teraz rozpoznałem swąd spalonego ludzkiego ciała.

Przestał jęczeć, nagle, jakby jakiś podprogram w jego mózgu uznał, że to odruch nie mający bezpośredniego znaczenia dla przeżycia, i skasował ból. A potem Tanner przemówił, bardzo wyraźnie, z dziwnym spokojem.

— Jestem ranny, dość ciężko, jak prawdopodobnie widzisz. Nie będziesz miał ze mnie wielkiego pożytku. — Po chwili dodał: — Co się stało z twoimi oczyma?

Jakiś człowiek wszedł przez dziurę w jednej ze ścian. Gogle noktowizyjne zwisały mu z szyi, promień latarki przytwierdzonej do pistoletu zatańczył na nas i znieruchomiał na mojej twarzy. Kameoflaż mężczyzny zająknął się, dostosowując do wnętrza namiotu.

Wypatroszyłem intruza wystrzałem.

— Nic się nie stało z moimi oczyma — powiedziałem, gdy powidok wyładowania mojej broni rozpuścił się do różowego siniaka w kształcie kciuka w moim polu widzenia. Przekroczyłem trupa napastnika, ostrożnie, by nie wejść bosą stopą w rozchlapane kiszki. Podszedłem do stojaka z bronią i wyciągnąłem ogromny, lecz obecnie zbyteczny, bosoniczny karabin promieniowy — zbyt ciężki, by wykorzystywać go przeciwko tak bliskiemu przeciwnikowi — i rzuciłem go na koję Tannera.

— Oczy mam w porządku. Teraz użyj tego jako kuli i zacznij zarabiać na swoją płacę. Jeśli z tego wyjdziemy, sprawimy ci nową stopę, więc traktuj to tylko jako chwilową stratę.

Tanner zerknął na karabin, a potem znowu na ranę, jakby oceniając jądno i drugie.

* * *

I wtedy ruszyłem.

Oparłem się całym ciężarem ciała na kolbie karabinu bosonowego i próbowałem zepchnąć ból do jakiegoś zamkniętego przedziału w tyle mózgu. Stopę miałem zniszczoną, ale — jak słusznie zauważył Cahuella — mogłem żyć bez niej; strzał bardzo profesjonalnie przyżegł ranę i jeśli zdołałbym przeżyć atak, uzyskanie nowej stopy będzie tylko kwestią kilku tygodni niewygód. W swoim życiu zniosłem gorsze rany, gdy jako regularny żołnierz walczyłem przeciwko Koalicji Północnej. Ale mój mózg nie chciał tego tak traktować. Otrzymywał informację, że części mnie już nie ma, i nie wiedział, jak sobie poradzić z tym brakiem.

Światło — ostre, niebieskie i sztuczne — przebiło namiot. Dwaj wrogowie — naliczyłem trzech, zanim ten leżący mnie postrzelił — wciąż byli na zewnątrz. Nasz duży namiot mógł uchodzić za kwaterę większych sił, niż mieliśmy w rzeczywistości, więc napastnicy najpierw otworzą dławiący ogień, by wszystkich zlikwidować.

Przeszedłem do trupa, a moje pole widzenia ciemniało na skraju, jakbym patrzył przez tubę złowróżbnych obłoków. Przyklęknąłem, odpiąłem mu latarkę i gogle noktowizyjne. Cahuella strzelał na oślep w niemal zupełnej ciemności i choć strzał wypadł odrobinę za nisko jak na mój gust, był skuteczny. Wspomniałem, jak zaledwie kilka godzin temu strzelał w noc, jakby znajdowało się tam coś, co tylko on spostrzegał.

— Ultrasi zrobili coś tobie i Dieterlingowi — mówiłem, zaciskając zęby i mając nadzieję, że mówię zrozumiale.

— To dla nich nic — odparł i odwrócił się do mnie. Widziałem jego szeroki tors. — Oni wszyscy to mają. Na swoich statkach żyją w prawie zupełnej ciemności, bo kiedy zostawią za sobą światło słoneczne, chcą się kąpać w chwale wszechświata. Przeżyjesz, Tanner?

— Jeśli w ogóle ktoś z nas przeżyje. — Nasadziłem gogle noktowizyjne na oczy i zobaczyłem, jak pokój jaśnieje w odcieniach wściekłej zieleni. — Nie utraciłem dużo krwi, ale zaraz nastąpi szok, nie będziesz miał ze mnie wielkiego pożytku.

— Weź pistolet, coś użytecznego przy bliskich odległościach. Postaramy się jak najbardziej im zaszkodzić.

— Gdzie Dieterling?

— Nie wiem. Może nie żyje.

Automatycznie wyciągnąłem ze stojaka poręczny pistolet, przełączyłem ogniwa amunicyjne w stan gotowości. Usłyszałem przenikliwy jęk, kiedy ładowały się kondensatory.

Z sąsiedniej komory namiotu dobiegł krzyk Gitty.

Cahuella minął mnie, a potem stanął jak wryty tuż za przepierzeniem. Omal go nie przewróciłem, gdy kuśtykałem, podpierając się kolbą karabinu boserowego. Nie potrzebowałem teraz gogli, gdyż pomieszczenie było oświetlone świetlówkami namiotu, które Gitta najwidoczniej zapaliła. Stała pośrodku pomieszczenia zawinięta w beżowy koc.

Za nią stał napastnik, jedną ręką odciągał jej głowę do tyłu za włosy, drugą przykładał obrzydliwy ząbkowany nóż do wygiętej białej szyi.

Już nie krzyczała, cicho łapała powietrze.

Trzymający ją mężczyzna zdjął hełm. To nie był Reivich, ale zwykły bandyta średniej klasy. Podczas wojny mógł walczyć wraz ze mną, przeciwko mnie, albo po obu stronach. Miał malunki na twarzy, a czarne włosy zawiązał w węzeł na szczycie głowy, jak samuraj. Nie można powiedzieć, że się uśmiechał — sytuacja była na to zbyt napięta — ale coś w wyrazie jego twarzy mówiło, że świetnie się bawi.

— Możecie się zatrzymać albo podejść krok bliżej — powiedział głosem bez akcentu i zdumiewająco rzeczowo. — I tak zamierzam ją zabić. To tylko kwestia czasu.

— Twój przyjaciel nie żyje — powiedział niepotrzebnie Cahuella. — Jeżeli zabijesz Gittę, zabiję też ciebie. Tylko za każdą sekundę jej cierpienia odpłacę ci godziną. Czy to hojna oferta?

— Pieprz się — odpowiedział mężczyzna i przeciągnął ostrzem po szyi Gitty. Pod śladem nacięcia pojawiła się gąsienica krwi, ale napastnik starał się nie zanurzać noża zbyt głęboko. Dobrze operuje nożem, pomyślałem. Ciekawe, jakim treningiem doszedł do takiej precyzji.

Gitta, trzeba jej to przyznać, drgnęła ledwie dostrzegalnie.

— Mam dla was wiadomość — powiedział. Uniósł nieco ostrze, na którym szkarłat był wyraźnie widoczny. — To od Argenta Reivicha. Czy to was jakoś zaskakuje? Nie powinno, ponieważ, jak rozumiem, spodziewaliście się go. Tylko nie tak wcześnie.

— Ultrasi nas okłamali — powiedział Cahuella.

Mężczyzna uśmiechnął się, ale tylko przez moment. Przyjemność wyrażał oczami zwężonymi do ekstatycznych szczelin. Zrozumiałem, że mamy do czynienia z psychopatą i jego reakcje są nieprzewidywalne.

Nie będzie wynegocjowanej ugody.

— Są między nimi frakcje — wyjaśnił mężczyzna. — Zwłaszcza między załogami. Orcagna was okłamał. Nie musicie tego brać do siebie. — Jego ręka znowu zacisnęła się na nożu. — A teraz, Cahuello, czy byłbyś tak miły i odłożył ten pistolet?

— Zrób to — szepnąłem, nadal stojąc za jego plecami. — Prawie cały jest schowany za Gittą. Nie trafisz go.

— Nie wiecie, że szeptać jest niegrzecznie? — zapytał mężczyzna.

— Zrób to — syknąłem. — Jeszcze mogę ją ocalić. Cahuella upuścił pistolet.

— Dobrze — szepnąłem. — Teraz słuchaj uważnie. Mogę go stąd trafić, nie raniąc Gitty. Ale stoisz na linii strzału.

— Mów do mnie, dupku. — Mężczyzna nacisnął nożem jej skórę, tak że ostrze zagłębiło się w szyi, tworząc rowek, ale jej nie przecięło. Wystarczy moment, a tętnica szyjna zostanie przecięta.

— Mam zamiar strzelić przez ciebie — powiedziałem do Cahuelli. — To broń promieniowa, więc ważna jest tylko linia celowania. Wystrzelę pod takim kątem, że nie uszkodzę żadnego istotnego organu. Przygotuj się.

Ręka napastnika docisnęła nóż i rowek, nagle rozdarty, wypełnił się krwią. Czas zwolnił… obserwowałem, jak zbir zaczyna przeciągać nożem po gardle kobiety.

Cahuella zaczął coś mówić.

Wystrzeliłem.

Cienki promień przegryzł go, wchodząc w plecy około trzech centymetrów na lewo od kręgosłupa, w górnym rejonie lędźwi, w okolicach dwudziestego lub dwudziestego pierwszego kręgu. Miałem nadzieję, że nie trafiłem w żyłę podobojczykową i że kąt promienia skieruje swą energię między lewe płuco i żołądek. Ale nie była to chirurgia precyzyjna i wiedziałem, że Cahuella może uważać się za szczęściarza, jeśli promień go naprawdę nie zabije. Wiedziałem również, że jeśli byłaby to kwestia ocalenia Gitty, on całkowicie zaakceptowałby ten warunek, a nawet rozkazał, bym tak właśnie rozwiązał sytuację. Zresztą nie przejmowałem się zbytnio Cahuellą, ponieważ pozycja Gitty skutecznie ograniczała mi wybór kątów. Chodziło o ocalenie Gitty, bez względu na to, co stanie się przy okazji z jej mężem.

Promień cząsteczek tryskał przez jedną dziesiątą sekundy, chociaż ślad jonowy pozostawał jeszcze długo, a tor strzału wypalił mi się w polu widzenia. Cahuella upadł na ziemię przede mną, jak worek zboża opuszczony z sufitu.

To samo stało się z Gittą — miała pięknie wywierconą dziurę w czole, oczy nadal otwarte i na pozór czujne, a krew sączyła się z rany w gardle.

Chybiłem.

* * *

Nie dało się zaprzeczyć, złagodzić lub osłodzić tego żrącego przesłania. Chciałem ją ocalić, ale cóż znaczą intencje? Czerwona woalka zasnuła jej oczy. Strzeliłem do Gitty, celując w mężczyznę, który przykładał jej nóż do gardła.

Promień wcale go nie trafił.

Zawiodłem. W tym jedynym momencie, gdy tak wiele ode mnie zależało, gdy naprawdę myślałem, że mogę wygrać — zawiodłem. Zawiodłem siebie i Cahuellę, jego ogromne zaufanie, jakie we mnie pokładał. Został poważnie ranny, ale przy odpowiedniej pielęgnacji mógł przeżyć.

Dla Gitty jednak nie było już ratunku. Zastanawiałem się, kto miał więcej szczęścia.

* * *

— Co się dzieje? — spytała Zebra. — Tanner, co się dzieje? Nie patrz tak na mnie, proszę. Zaczynam myśleć, że rzeczywiście mógłbyś to zrobić.

— Podaj mi choć jeden powód, dla którego nie powinienem?

— Tylko prawda. Nieznacznie potrząsnąłem głową.

— Przykro mi, ale właśnie mi ją przedstawiłaś i nie wystarczyła.

— To nie wszystko. — Mówiła cicho, z pewną ulgą. — Nie pracuję już dla niego, Tanner. On myśli, że tak, ale ja go zdradziłam.

— Reivicha?

Skinęła głową, po czym ją spuściła, tak że widziałem jedynie jej oczy.

— Kiedy mnie okradłeś, zrozumiałam, że to przed tobą Reivich ucieka. Wiedziałam, że to ty jesteś zabójcą.

— Nie wymagało to wielkiej dedukcji.

— Nie, ale chodziło o pewność. Reivich chciał, by tego człowieka izolowano i usunięto ze sceny. Nie owijając w bawełnę — zabito.

Skinąłem głową.

— Właśnie.

— Miałam to zrobić natychmiast po zdobyciu dowodów, że jesteś zabójcą. W ten sposób Reivich załatwiłby sprawę raz na zawsze — nie musiałby się martwić, że zabito niewłaściwego człowieka i że prawdziwy zabójca nadal gdzieś buszuje.

— Miałaś sporo okazji, by mnie zabić. — Rozluźniłem dłoń trzymającą pistolet. — Więc dlaczego tego nie zrobiłaś?

— Byłam tego bliska. — Zebra mówiła teraz ciszej, głosem stłumionym, choć w zasięgu słuchu nie widzieliśmy nikogo. — Mogłam to zrobić w mieszkaniu, ale się zawahałam. Wybacz. Potem więc pozwoliłam ci zabrać karabin i wagonik, wiedząc, że i tak obydwie te rzeczy też mogę śledzić.

— Powinienem się zorientować. Takie to mi się wtedy wydało podejrzanie łatwe.

— Mam dość rozsądku, by takie rzeczy nie zdarzały się przypadkowo. Oczywiście był jeszcze inny sposób śledzenia cię. Nadal miałeś wszczepiony implant Gry. — Przerwała. — Potem rozbiłeś wagonik i kazałeś usunąć implant. Pozostawał tylko karabin, ale nie otrzymywałam z niego wyraźnego sygnału. Może uszkodziłeś go podczas wypadku linówki.

— Potem zadzwoniłem do ciebie ze stacji, po wizycie u Dominiki.

— I powiedziałeś mi, gdzie będziesz później. Najęłam Pransky’ego. Dobrze się spisał, nie sądzisz? Przyznaję, jego kwalifikacje towarzyskie wymagają nieco szlifu, ale nie płaci się ludziom tego typu za wdzięk i dyplomację. — Zebra nabrała tchu i wytarła sobie warstwę deszczu z czoła, odsłaniając pas czystego ciała pod wodą i sadzą. — Choć nie jest tak dobry jak ty. Widziałam, jak zaatakowałeś Graczy — w jaki sposób zraniłeś troje z nich i porwałeś czwartego, kobietę. Miałam cię na muszce cały czas, kiedy to się działo, mogłam otworzyć ci czaszkę z odległości kilometra i nawet by cię nie zaswędziało, nim twój mózg nie walnąłby w ziemię. Ale nie mogłam tego zrobić. Po prostu nie mogłam cię zabić w ten sposób. Wtedy właśnie zdradziłam Reivicha.

— Czułem, że ktoś mnie obserwuje. Zupełnie nie przyszło mi na myśl, że to ty.

— A nawet gdybyś się domyślił, czy odgadłbyś, że od zabicia ciebie dzieliło mnie mrugnięcie okiem?

— Karabin snajperski sterowany ruchami oka? No, no, cóż taka miła dziewczyna jak ty robi z czymś takim?

— I co teraz, Tanner?

Wyjąłem pustą dłoń z kieszeni, niczym iluzjonista, którego sztuczka spektakularnie się nie udała.

— Nie wiem — powiedziałem. — Ale tu na zewnątrz jest mokro, a ja potrzebuję drinka.

TRZYDZIEŚCI JEDEN

Matuzalem niewiele się zmienił od czasu, gdy oglądałem go ostatni raz. Unosił się w zbiorniku jak monstrualna rybia góra lodowa. Teraz również wokół niego zgromadził się tłumek — ludzie stali przy tym geriatrycznym cudzie kilka minut, a potem zdawali sobie sprawę, że to tylko wielka stara ryba i że pominąwszy jej rozmiary, nie jest bardziej interesująca od młodszych, chudszych, zwinniejszych karpi, cieszących się życiem w innych stawkach. Co gorsza, zauważyłem, że odwiedziny u Matuzalema psuły wszystkim nastrój. Ryba miała w sobie coś rozczarowującego i niezwykle przygnębiającego. Może wszyscy się bali, że Matuzalem jest uosobieniem bezwładnej szarej masy ich własnej przyszłości?

Piliśmy z Zebrą herbatę i nikt nie zwracał na nas uwagi.

— Mógłbyś powtórzyć nazwisko tej kobiety?

— Chanterelle Sammartini — powiedziałem.

— Pransky nigdy nie wyjaśnił, co się z nią stało. Byliście razem, kiedy cię znalazł?

— Nie — powiedziałem. — Pokłóciliśmy się. Zebra dość udatnie odegrała zaskoczenie.

— Czy to nie jest samo przez się oczywiste? Mam na myśli to, że jeśli już kogoś porywasz, zakładasz na ogół, że wyniknie między wami pewna różnica zdań?

— Nie porwałem jej. Zaprosiłem ją, by zabrała mnie do Baldachimu.

— Za pomocą pistoletu.

— Inaczej nie przyjęłaby zaproszenia.

— Co racja, to racja. I szachowałeś ją pistoletem cały czas, gdy byliście tu na górze?

— Nie — wyjaśniłem. Czułem się trochę skrępowany, omawiając ten temat. — Okazało się to niepotrzebne. Odkryliśmy, że potrafimy tolerować swoje towarzystwo bez pistoletu.

— Ty i bogaty dzieciak z Baldachimu naprawdę się dogadaliście?

— W pewnym sensie — odparłem, czując się dziwnie zepchnięty do defensywy.

Po drugiej stronie atrium Matuzalem poruszył płetwą brzuszną i ten nieoczekiwany ruch — nie bacząc, że był to gest niewielki i może bezwolny — wywołał pewne poruszenie wśród gapiów, jakby naraz poruszyła się statua. Zastanawiałem się, jaki proces synaptyczny spowodował ten ruch, czy stała za nim jakaś intencja, czy też — jak poskrzypywanie w starym domu — Matuzalem od czasu do czasu po prostu się poruszał, nie zbliżając się do myślenia bardziej niż drzewo.

— Spałeś z nią? — spytała Zebra.

— Nie — odpowiedziałem. — Przepraszam, że cię rozczarowuję, ale po prostu nie było na to czasu.

— Niezręcznie ci o tym rozmawiać, prawda?

— A tobie byłoby zręcznie? — Potrząsnąłem głową, bo chciałem się zarówno pozbyć zamętu, jak i zaprzeczyć, że moje stosunki z Chanterelle miały głębszy charakter. — Spodziewałem się, że będę jej nienawidził za to, co robiła; za sposób, w jaki rozgrywała Grę. Ale gdy tylko zacząłem z nią rozmawiać, zdałem sobie sprawę, że to nie takie proste. Z jej punktu widzenia w Grze nie było nic barbarzyńskiego.

— Jakie to sympatyczne i wygodne!

— Nie zdawała sobie sprawy… nie wierzyła… że ofiary to inni ludzie, niż jej mówiono.

— Aż spotkała ciebie… Ostrożnie skinąłem głową.

— Dałem jej chyba materiał do myślenia.

— Wszystkim nam dostarczyłeś materiału do myślenia, Tanner.

Zebra w milczeniu dopiła herbatę.

* * *

— Znowu ty — powiedział Mikser tonem, który nie świadczył ani o radości, ani o rozczarowaniu, ale był wyrafinowanym amalgamatem obydwu tych uczuć. — Sądziłem, że podczas ostatniej wizyty odpowiedziałem zadowalająco na wszystkie twoje pytania. Widocznie się myliłem. — Jego spojrzenie spod ciężkich powiek błysnęło na widok Zebry; grymas nierozpoznania zakłócił genetycznie wspomagany spokój jego twarzy. — Madame, jak widzę, znacznie zmieniła styl od swej ostatniej wizyty u mnie.

Wtedy to była oczywiście Chanterelle, ale postanowiłem zabawić drania.

— Zna adres dobrego cyrulika — powiedziałem.

— A ty, jak z tego widać, nie znałeś — stwierdził Mikser, zamykając zewnętrzne drzwi do swego gabinetu przed innymi gośćmi.

— Mówię, oczywiście, o robocie w twoim oku — wyjaśnił, sadowiąc się za swą latającą konsolą, podczas gdy my dwoje staliśmy.

— Ale może byśmy porzucili kłamstwo, że to robota cyrulików?

— O czym on mówi? — spytała Zebra. Nic nie wiedziała, co było całkowicie usprawiedliwione.

— To sprawa wewnętrzna — wyjaśniłem.

— Ten dżentelmen — Mikser z wystudiowanym naciskiem wypowiedział ostatnie słowo — odwiedził mnie wczoraj, by przedyskutować pewne strukturalne anomalie w swoich oczach. W tamtym czasie twierdził, że te anomalie to wynik mało skutecznej interwencji cyrulików. Byłem mu nawet gotów wierzyć, choć edytowane sekwencje nie nosiły żadnej ze zwykłych sygnatur dzieła cyrulików.

— A teraz?

— Teraz wierzę, że zmian dokonała zupełnie inna grupa. Czy mam mówić, jaka?

— Bardzo proszę.

— Ta praca ma pewne sygnatury, świadczące o tym, że sekwencje zostały umieszczone przy użyciu typowych technik genetycznych Ultrasów. Ani mniej, ani bardziej zaawansowanych od technik cyrulików czy Mikserów — po prostu odmiennych i silnie zindywidualizowanych. Powinienem był zauważyć to wcześniej. — Pozwolił sobie na uśmiech, najwidoczniej będąc pod wrażeniem swych umiejętności dedukcyjnych. — Usługi genetyczne Mikserów są zasadniczo stałe, chyba że klient życzy sobie inaczej. Nie oznacza to, że w większości wypadków skutki pracy nie są odwracalne — po prostu zmiany fizjologiczne i genetyczne nie będą samoistnie zanikać. Praca cyrulików jest taka sama, gdyż ich sekwencje są na ogół podebrane Mikserom, a samym cyrulikom brakuje pomysłowości, by nadać tym sekwencjom własność przemijania. Kradną kod, ale go nie rozgryzają. Ultranauci jednak podchodzą do sprawy inaczej. — Mikser splótł długie palce. — Ultrasi sprzedają swe usługi z wbudowaną własnością przemijania. Z mutacyjnym zegarem. Oszczędzę wam szczegółów. Wystarczy powiedzieć, że wewnątrz wirusowej i enzymatycznej maszynerii, która pośredniczy w ekspresji nowych genów wsuniętych w wasze własne DNA, istnieje mechanizm odliczający czas, zegar, który mierzy akumulację przypadkowości we włóknie obcego kalibrującego DNA. Nie potrzeba dodawać, że kiedy te błędy przekroczą ustaloną z góry granicę, uwalniana jest maszyneria, która dławi lub koryguje zmienione geny. — Mikser znowu się uśmiechnął. — Oczywiście ogromnie to upraszczam. Przede wszystkim zegary są ustawione tak, by włączać się stopniowo, więc produkcja nowych protein i podział komórek na nowe typy nie zanika nagle. Inaczej mogłoby to się skończyć śmiercią — zwłaszcza jeśli zmiany pozwalają ci żyć w środowisku, które normalnie byłoby wrogie, na przykład w wodzie utlenionej czy atmosferze amoniakowej.

— Mówisz, że oczy Tannera były zmienione przez Ultrasów?

— Pojąłeś to wyjątkowo szybko. Ale jest z tym związane coś jeszcze.

— Na ogół tak już jest — zauważyłem.

Ręce Miksera zatańczyły nad konsolą, palce trącały niewidzialne struny harfy, powodując wyskakiwanie w powietrze całych pakietów danych genetycznych; szczególne sekwencje Tetek, Atek i Cetek podświetlały się i krzyżowały w ciągi fizjologicznych i funkcjonalnych odwzorowań ludzkiego ciała i powiązanych rejonów mózgowych odpowiedzialnych za pojmowanie wizualne. Wyglądał jak czarodziej, którego nagle odwiedziły widmowe — i krwawe — domowe demony.

— Tutaj zdarzyło się coś dziwnego — powiedział mężczyzna, gdy jego palce przerwały swój zbyt zręczny taniec. Naszkicował szczególny blok par bazowych, połączonych krzyżowo szczebli DNA. — To są te pary, którym pozwolono rosnąć progresywnie bardziej przypadkowo; zegar wewnętrzny. — Jego palec przeniósł się do innego podświetlonego bloku, który na pierwszy rzut oka wyglądał identycznie. — A to jest odwzorowanie kalibrujące, niezmutowane DNA. To właśnie porównanie tych obu — określenie liczby zmian mutacyjnych — napędza zegar.

— Nie wydaje się, aby było bardzo dużo zmian — zauważyła Zebra.

— Kilka nieistotnych statystycznie usunięć punktów lub przesunięć ramowych — powiedział Mikser. — Ale nic istotnego.

— A to znaczy? — zapytałem.

— To znaczy, że zegar nie chodził bardzo długo. Dwa zestawy DNA ledwo zaczęły się rozchodzić. — Zmrużył oczy. — Czyli praca została wykonana bardzo niedawno; z pewnością w tym roku, może zaledwie kilka miesięcy temu.

— Na czym tu polega problem? — spytała Zebra.

— Na tym. — Palec przesunął się po gęsto splątanym fioletowym kleksie. — To czynnik transkrypcji; proteina, która reguluje ekspresję konkretnego zestawu genów. Jednak to nie jest normalnie występująca proteina ludzka. Jej jedyną funkcją — i została skonstruowana do tego celu — jest zdławienie nowo włożonych do twego oka genów. Nie powinna być obecna w większych ilościach, aż do włączenia zegara mutacyjnego. Jednak znalazłem jej wielką obfitość.

— Czy Ultrasi mogli oszukać Tannera? Mikser pokręcił głową.

— Mało prawdopodobne. Nie dawałoby im to korzyści finansowych. Zmiany genetyczne i tak by nastąpiły, więc przestawienie zegara genetycznego nie wyszłoby taniej. W istocie przyniosłoby to szkodę ich długookresowym zyskom, gdyż Tanner — jeżeli to jest twoje imię — prosiłby o usługi inną załogę.

— Przypuszczam, że masz wyjaśnienie alternatywne?

— Mam, ale może ci się nie spodobać — powiedział z wyraźnie obleśnym uśmiechem. — Byłoby ogromnie trudno cofnąć zegar mutacyjny do zera bez włączenia całej gamy zabezpieczeń przeciw majsterkowiczom. To trudne nawet dla Miksera. Mógłbym to zrobić, ale nie jest to zadanie trywialne. Jednak procedura przeciwna byłaby znacznie prostsza.

— Procedura przeciwna? — Pochyliłem się, czując, że jakaś fundamentalna rewelacja jest tuż-tuż. Nie było to miłe uczucie.

— Przesunięcie zegara naprzód, tak że nowe geny zostaną wyłączone — powiedział, a potem pozwolił sobie na chwilę kontemplacyjnego milczenia, kręcąc końcem palca rzutowaną gałkę oczną, ten wyjątkowo makabryczny rodzaj globusa. — To byłoby prostsze, ponieważ nie byłoby wtedy bezpieczników. Ultrasom nigdy nie przyszłoby do głowy asekurować się przed takim sposobem majstrowania, ponieważ to tylko wyrządziłoby szkodę klientowi. Nie twierdzę, że byłoby to łatwe, ale jednak o rząd wielkości łatwiejsze od cofnięcia zegara. Mógłby tego spróbować każdy cyrulik, który zrozumiałby problem.

— Mów dalej.

Jego głos nabrał teraz powagi, jakby Mikser włączył swą własną przemianę mutacyjną, by pogłębić reakcję krtani.

— Z jakichś powodów ktoś przesunął twój zegar naprzód, Tanner.

Zebra spojrzała na mnie.

— Czyli zmiany Tannera zanikają? — spytała. Zdałem sobie sprawę, że nadal nie miała pojęcia, jaką formę przybrały te zmiany.

— Taka prawdopodobnie była intencja — powiedział Mikser. — Ktokolwiek to zrobił, nie był całkowicie pozbawiony kwalifikacji. Kiedy zegar został nakręcony, komórki w twym oku zaczęłyby produkować normalne ludzkie proteiny, podział komórek poszedłby według zwykłego wzorca. — Westchnął. — Ale ten, kto to zrobił, był albo niedbały, albo się śpieszył, albo i to, i to. Przestawił tylko część zegarów, a i te niedokładnie. W twoim oku toczy się mała wojna między różnymi składnikami maszynerii genetycznej Ultrasów. Ten, kto próbował przestawić zegar, myślał, że wyłącza maszynę, ale tak naprawdę wrzucił tylko pręt w jej tryby. — W jego głosie pojawiła się nuta smutku. — Co za pośpiech, co za obrzydliwy pośpiech. Ten, kto to zrobił, w pełni zasługiwał na porażkę. Pozostaje pytanie, dlaczego myślał, że warto to zrobić. — Mikser otworzył oczy, jakby oczekiwał, że do starczę mu odpowiedzi.

Po co jednak miałbym mu dostarczać tej przyjemności?

— Chcę skanowania całego ciała. Możesz to zrobić, prawda?

— To zależy, po co i jakiej chcesz rozdzielczości.

— Nic wyrafinowanego. Chcę po prostu czegoś poszukać. Uszkodzeń tkanki. Wewnętrznych. Ran, które zagoiły się lub nie.

— Spróbuję — odparł mężczyzna, wskazując kanapę. Łyżwokształtne urządzenie skanujące już zjeżdżało z sufitu.

Nie trwało to długo. Byłbym zdziwiony, gdyby skanowanie wykazało coś innego niż to, czego oczekiwałem. Chodziło mi tylko o obejrzenie wyniku wyrażonego w zimnych wskaźnikach displeju; była to kwestia pogrzebania resztkowych śladów zaprzeczenia, a więc nadziei, która mogła jeszcze pozostać.

Łyżwa odwzorowała fundamentalne cechy mojego ciała, dowiadując się o moich wewnętrznych sekretach dzięki technikom sensorycznym. Maszyna była po prostu wysoce zmodyfikowaną formą trału, radzącego sobie ze strukturą komórkową i genetyczną całego ciała, a nie jedynie ze specyfiką tkanki nerwowej. Dysponując czasem, mogła rozdzielić materię aż do poziomu atomowego; bezpośrednio do granicy rozmycia kwantowego, ale teraz nie potrzebowałem aż takiej precyzji i skanowanie było szybsze.

Jego wyniki całkowicie mnie zmroziły. Brakowało czegoś, co powinno tam być.

I było coś, czego powinno brakować.

TRZYDZIEŚCI DWA

— Wyglądasz, jakbyś zobaczył ducha — stwierdziła Zebra. Zmusiła mnie, bym usiadł w atrium i wypił coś gorącego,

słodkiego i nieokreślonego.

— Nawet nie próbuj sobie tego wyobrazić.

— Co tak tobą wstrząsnęło? Musiałeś się tego spodziewać, bo nie prosiłbyś Miksera o przeskanowanie.

— Powiedzmy raczej, że się bałem, a nie, że się spodziewałem, rozumiesz?

Nie wiedziałem, od czego zacząć, czy choćby od kogo. Cały czas od przybycia na Yellowstone miałem uszkodzone wspomnienia; ponadto musiałem sobie radzić z dodatkową komplikacją w postaci wirusa indoktrynacyjnego. Wirus dostarczył mi nieproszonych zerknięć w psychikę Skya Haussmanna, a jednak równocześnie problemy mojej własnej przeszłości zaczynały nabierać ostrości. Kim byłem? Co robiłem? Dlaczego chciałem zabić Reivicha? Nasuwały się odpowiedzi, choć bardzo niepokojące. Ale mogłem się z nimi pogodzić. Na tym się jednak nie kończyło. Nie skończyło się nawet, kiedy zacząłem myśleć jak Sky i szukać swej drogi w przeszłości Skya; kiedy powierzono mi tajemnice o jego zbrodniach, których nie znał nikt więcej. Nie zatrzymało się to także, kiedy plątały mi się wspomnienia na temat Gitty; gdy pamiętałem ją raczej z punktu widzenia Cahuelli, a nie ze swojego własnego.

Nawet to mógłbym zracjonalizować. Zanieczyszczenie moich wspomnień wspomnieniami Cahuelli? Cóż, to było możliwe. Wspomnienia mogły być mimo wszystko zapisywane i przekazywane. Nie widziałem powodów, dla których niektóre doświadczenia Cahuelli miałyby być zmieszane z moimi, ale to było możliwe. Ale prawda, ta, którą właśnie zaczynałem dostrzegać, niepokoiła o wiele bardziej.

Nie miałem nawet właściwego ciała.

— To nie tak łatwo wytłumaczyć — powiedziałem.

Zebra syknęła:

— Człowiek nie wchodzi po prostu do salonu Miksera z prośbą, by go przeskanowano na uszkodzenia tkanki wewnętrznej, jeśli nie spodziewa się czegoś znaleźć.

— Nie, ja…

Przerwałem. Czy to było urojenie, czy też przed chwilą zobaczyłem znów tę twarz, wśród tłumu wokół Matuzalema? Może teraz naprawdę mam halucynację, pchnięty w szaleństwo tym, co pokazał mi Mikser? Może to było już moje przeznaczenie: widzieć Reivicha wszędzie, gdzie rzucę okiem, bez względu na okoliczności?

— Tanner…?

Nie śmiałem spojrzeć głębiej w tłum.

— Tam powinno coś być — powiedziałem. — Rana, która powinna być obecna, ale jej nie było. Coś, co raz mi się zdarzyło. Została wyleczona… ale nic nie goi się tak doskonale.

— Jaki rodzaj rany?

— Moje wspomnienia mówią mi, że straciłem stopę. Mogę ci opowiedzieć dokładnie, jak to się stało, dokładnie, co czułem. Ale nie ma ani śladu uszkodzenia.

— Cóż, procedura odrastania musiała być doskonała.

— Co w takim razie z drugą raną? Tą, którą odniósł w tym samym czasie człowiek, dla którego pracowałem? Został przeszyty wyładowaniem broni promieniowej. A skanowanie to wykazało.

— Zgubiłeś mnie, Tanner. — Rozejrzała się, jej wzrok napotkał coś lub kogoś, zanim ponownie odwróciła się ku mnie. — Czy próbujesz mi powiedzieć, że nie jesteś tym, kim — jak myślisz — jesteś?

— Powiedzmy, że poważnie się nad tym zastanawiam. — Poczekałem chwilę, a potem dodałem: — Też go zobaczyłaś, prawda?

— Co takiego?

— Reivicha. Właśnie go zobaczyłem; przez moment sądziłem, że to złudzenie. Ale sobie tego tylko nie wyobrażałem, prawda?

Zebra otworzyła usta, by coś powiedzieć, szybko i płynnie zaprzeczyć. Jej warstwa ochronna popękała.

— Wszystko, co ci mówiłam, to prawda — rzekła spokojnie, gdy odzyskała mowę. — Nie pracuję już dla niego. Ale masz słuszność. Zobaczyłeś go naprawdę. — Po chwili dodała: — Tylko że to nie jest prawdziwy Reivich.

Skinąłem głową. Częściowo odgadłem już prawdę.

— Przynęta?

— Coś w tym rodzaju. — Wbiła wzrok w swój napój. — Wiedziałeś, że będzie miał czas zmienić wygląd natychmiast po przybyciu do miasta. W gruncie rzeczy to byłoby dla niego jedyne rozsądne wyjście. I dokładnie to zrobił. Prawdziwy Reivich gdzieś tam jest, gdzieś w mieście, ale teraz musiałbyś wziąć próbkę tkanek lub wsadzić go pod skaner Miksera, by się upewnić. A nawet wówczas mógłbyś nie uzyskać pewności. Wiesz, oni mogą zmienić wszystko, jeśli mają dość czasu. Nawet DNA Reivicha nie musi go zdradzić, jeśli zainwestował sporo pieniędzy. — Zebra przerwała na chwilę. Kątem oka widziałem tego człowieka; nadal trzymał się obrzeży tłumu zebranego wokół wielkiej ryby. To był on, tak — albo niezwykle dobra podróbka. Zebra kontynuowała: — Przykrywka Reivicha była dobra, ale nadal chciał cię załatwić. Mógłby spokojnie spać po nocach i gdyby sobie życzył, powrócić do starego wyglądu i starej tożsamości.

— Więc namówił kogoś, by przyjął jego postać.

— Namawianie nie było potrzebne. Człowiek był bardziej niż chętny.

— Ktoś pragnący śmierci? Pokręciła głową.

— Nie bardziej niż inni nieśmiertelni w Baldachimie. Chyba nazywa się Voronoff, ale nie wiem na pewno, gdyż nigdy nie byłam tak blisko Reivicha. Nie słyszałeś o Voronoffie, ale jego nazwisko w kręgach Baldachimu jest dość dobrze znane. To jeden z najbardziej ekstremalnych Graczy. Dla niego polowanie zawsze będzie zbyt uładzone. Jest też dobry, inaczej już byłby trupem.

— Mylisz się — powiedziałem. — Słyszałem o Voronoffie.

Opowiedziałem jej o mężczyźnie, którego widziałem, jak skakał we mgłę Rozpadliny, gdy Sybilline zabrała mnie do restauracji na łodydze.

— To się zgadza — powiedziała. — Voronoff bierze udział w każdym przedsięwzięciu, które łączy się z ekstremalnym ryzykiem osobistym, pod warunkiem, że trzeba w nim się wykazać sporymi umiejętnościami. Niebezpieczne sporty, wszystko, co daje prawdziwego adrenalinowego kopa i co go pcha do cienkiej granicy między śmiertelnością a jego własną długowiecznością. Teraz już nigdy się nie zniży do polowania; uznał je za rozrywkę, a nie prawdziwą grę. Nie z powodu braku fair play, ale dlatego, że nie ma w nim osobistego ryzyka uczestników.

— Oczywiście z wyjątkiem jednego uczestnika.

— Wiesz przecież, co mam na myśli. Zamilkła.

— Ludzie w rodzaju Voronoffa to ekstremiści — ciągnęła po chwili. — W ich przypadku zwykłe metody walki z nudą już nie działają. Jakby wyrobili sobie odporność na nudę. Potrzebują czegoś mocniejszego.

— Ustawić się na linii ognia?

— To było pod kontrolą. Voronoff miał sieć szpiegów, którzy cię stale śledzili. Kiedy po raz pierwszy pomyślałeś, że go widzisz, on już cię widział od dawna. — Przełknęła ślinę. — Za pierwszym razem postarał się, by Matuzalem był między tobą a nim. To nie przypadek. Bardziej panował nad wydarzeniami, niż ci się wydaje.

— To był błąd. Za bardzo mi to ułatwił. Dzięki temu zacząłem się zastanawiać, co się dzieje.

— Owszem — potwierdziła Zebra tonem osoby poinformowanej — ale wtedy było za późno, by go powstrzymywać. Voronoff już nad sobą nie panował.

Spojrzałem w jej niewyraźnie pręgowaną twarz. Nie musiałem jej zachęcać do dalszych wywodów.

— Voronoff za bardzo polubił swą rolę. Pasowała do niego zbyt dobrze. Przez dłuższy czas działał tak, jak miał działać — utrzymywać dyskretną odległość; nigdy nie pozwalał, byś go zobaczył. Pomysł polegał na tym, że umieści ślad szczegółów, prowadzących do niego, ale w taki sposób, żebyś myślał, że sam wykonałeś całą pracę. Ale on chciał więcej.

— Więcej niebezpieczeństwa.

— Tak — odparła zdecydowanie. — Zostawianie śladów i oczekiwanie, że za nimi pójdziesz, nie wystarczyło Voronoffowi.

Zaczął się częściej pokazywać. Coraz bardziej ryzykował, ale stale panował nad sytuacją. Dlatego powiedziałam, że jest dobry. Reivichowi jednak z oczywistych względów to się nie podobało. Voronoff już mu nie służył. Służył sobie; znalazł nowy sposób odparcia nudy. I myślę, że z tego punktu widzenia granie tej roli okazało się skuteczne.

— Jak dla mnie, to nie.

Wstałem, omal nie przewracając stołu. A moja dłoń już rozpoczęła podróż do kieszeni.

— Tanner! — zawołała Zebra, łapiąc mój płaszcz, kiedy od niej odchodziłem. — Zabicie go nic nie zmieni.

— Voronoff — powiedziałem z mocą. Nie krzyczałem, lecz dobrałem siłę głosu, by być słyszanym, jak aktor. — Voronoff, odwróć się i odejdź od tłumu.

Pistolet błysnął mi w ręce i ludzie po raz pierwszy zaczęli go dostrzegać.

Mężczyzna, który wyglądał jak Reivich, spojrzał mi w oczy; udało mu się nie okazać zbyt wielkiego zdziwienia. Ale nie był jedynym, który spojrzał mi w oczy. Zdołałem skupić na sobie uwagę wszystkich, a ci, którzy nie próbowali odczytać wyrazu mojej twarzy, skoncentrowali się na pistolecie. Jeśli polowanie było tak powszechne wśród mieszkańców Baldachimu, jak sądziłem, wielu z tych ludzi umiało się posługiwać bronią o znacznie większej mocy, niż mój pistolet. Ale nigdy w tak publicznym miejscu; nigdy z taką prymitywną wulgarnością. Spoglądano na mnie z osłupieniem i odrazą, jakbym siusiał na klomb wokół stawku z karpiami.

— Może mnie nie usłyszałeś, Voronoff. — W moich uszach własny głos dźwięczał przyjemnie i rozsądnie. — Wiem, kim jesteś i o co w tym wszystkim chodzi. Jeśli o mnie coś niecoś wiesz, na pewno wiesz również, że jestem zdolny do wykorzystania tego. — Broń trzymałem teraz w dwóch dłoniach i celowałem w jego stronę. Stałem w lekkim rozkroku.

— Rzuć to, Mirabel.

To nie był głos, który ostatnio słyszałem; nie dobiegał też z tłumu. Na karku poczułem dotknięcie delikatnego metalicznego zimna.

— Ogłuchłeś? Powiedziałem: rzuć to. Szybko, albo twoja głowa spadnie tuż za nim.

Zacząłem opuszczać broń, ale mojemu rozmówcy z tyłu to nie wystarczyło. Zwiększył nacisk na moją szyję w sposób, który jednoznacznie sugerował, że upuszczenie pistoletu leży w moim najlepszym interesie.

Puściłem broń.

— Ty. — Mężczyzna najwidoczniej zwracał się do Zebry. — Kopnij do mnie pistolet i niczego twórczo nie kombinuj.

Zrobiła, co jej kazano.

Zobaczyłem, jak na skraju mojego pola widzenia wysuwa się ręka i chwyta pistolet z ziemi — nacisk broni na mój kark lekko się zmienił, kiedy człowiek klęknął. Ale mężczyzna był dobry. Mogłem to powiedzieć, więc — podobnie jak Zebrę — nie kusiło mnie, by choćby myśleć o kombinowaniu. To dobrze, ponieważ siły twórcze zupełnie mnie opuściły.

— Voronoff, ty głupcze — usłyszałem za plecami głos mężczyzny. — Patrz, w co nas omal nie wpakowałeś. — Usłyszałem szczękające dźwięki, gdy sprawdzał pistolet, a potem rozbawione gwizdnięcie ukrytego mówcy, którego głos niemal rozpoznawałem. — Pusty. Ta cholerna rzecz była cały czas nienabita.

— To dla mnie nowość — oznajmiłem.

— Ja to zrobiłam. — Zebra wzruszyła ramionami. — Chyba nie masz mi tego za złe? Czułam, że w końcu możesz wycelować we mnie, więc przedsięwzięłam środki ostrożności.

— Następnym razem nie trudź się — poradziłem.

— I tak nie miało to znaczenia — powiedziała Zebra, nędznie maskując irytację. — Nigdy nawet nie próbowałeś wypalić z tej pieprzonej rzeczy.

Wzniosłem oczy, jakbym usiłował zerknąć za swoją głowę.

— Czy masz coś wspólnego z tym błaznem?

Wtedy poczułem ostry ból między uszami. Mężczyzna zwrócił się głośno do gapiów:

— Wszystko w porządku. To służba bezpieczeństwa Baldachimu. Sytuacja jest opanowana.

Kątem oka dostrzegłem błysk znaczka identyfikacyjnego — oprawną w skórę kartę, ozdobioną przesuwającymi się danymi, którą mężczyzna machał w stronę tłumu.

Chyba odniosło to pożądany skutek — połowa ludzi odpłynęła, a inni próbowali udawać, że to, co się dzieje, nigdy naprawdę ich nie interesowało. Nacisk na kark zelżał; człowiek obszedł mnie i przyciągnął sobie krzesło. Voronoff również dołączył do nas: dokładna kopia Reivicha, prezentująca się z grymasem niezadowolenia na twarzy.

— Przepraszam, że popsułem ci zabawę — powiedziałem.

Drugim mężczyzną okazał się Quirrenbach, choć od czasu naszego ostatniego spotkania zmienił wygląd. Był wredniejszy, chudszy, a także znacznie mniej cierpliwy i do tego zakłopotany. Pistolet w jego ręku był tak mały i delikatny, że mógłby uchodzić za gadżetowatą zapalniczkę.

— Jak idzie z symfonią?

— To było podstępne z twojej strony tak mnie zostawić. Powinienem ci podziękować za zwrot pieniędzy uzyskanych za moje eksperientale, ale wybacz: nie zaleję cię wdzięcznością.

— Miałem robotę do wykonania. Ty nie byłeś w nią wkalkulowany.

— Jak ta robota wygląda obecnie? — spytał Voronoff, nadal szyderczo się uśmiechając. — Czas na przemyślenia, Mirabel?

— Ty mi to powiedz.

Quirrenbach błysnął szerokim uśmiechem.

— Twarde słowa osoby, która nawet nie wiedziała, że ma nienaładowany pistolet. Może nie jesteś takim agresywnym zuchem, jak nam mówiono. — Poczęstował się moją herbatą, ani na chwilę nie spuszczając mnie z oczu. — A nawiasem mówiąc, skąd wiedziałeś, że to nie Reivich?

— Zgadnij — wtrąciła Zebra.

— Mógłbym cię zabić za to, że nas zdradziłaś — rzucił jej Quirrenbach. — Ale akurat w tej chwili nie jestem pewien, czy zdołam zmobilizować niezbędny do tego entuzjazm.

— Czemu nie zaczniesz od Voronoffa, kutasie?

Spojrzał na Zebrę, później na człowieka przebranego za Reivicha, jakby serio rozważał ten pomysł.

— To chyba nic by nie dało. — Potem znowu skierował uwagę na mnie. — Wywołaliśmy tam spore zamieszanie, Mirabel. Niedługo ci, co uchodzą tutaj za władzę, przybędą rzucić tu okiem, a przypuszczam, że żaden z nas nie chciałby być wtedy w okolicy.

— Więc naprawdę nie jesteś z sił bezpieczeństwa Baldachimu?

— Przykro mi, że burzę twoje iluzje.

— Och, nie przejmuj się, zburzono je już dość dawno temu. Quirrenbach uśmiechnął się i wstał, mały pistolecik nadal tkwił w jego dłoni — miało się wrażenie, że jednym skurczem palców mógłby go rozgnieść na miazgę. Machał lufą między mną a Zebrą, w drugiej dłoni trzymając swój sfałszowany identyfikator niczym talizman. Tymczasem Voronoff wyjął własną broń. Razem skutecznie nas szachowali. Przeszliśmy przez tłum, Quirrenbach z powodzeniem zniechęcał każdego, kto chciał obdarzyć nas czymś więcej niż przelotnym zainteresowaniem. Ani Zebra, ani ja nie próbowaliśmy oporu czy ucieczki. Nie miało to sensu.

Tylko trzy pojazdy stały zaparkowane na półce lądowiska, zakapturzone ciemne kształty, lśniące od deszczu, umieszczone na dachu ramiona częściowo wyciągnięte, niczym trzy przewrócone na grzbiet martwe pająki. Rozpoznałem wagonik, którym przybyliśmy z Zebrą, oraz jeden z pozostałych wagoników, ale nie ten, do którego eskortował nas Quirrenbach.

— Czy zamierzasz mnie teraz zabić? — spytałem. — Jeśli tak, mógłbyś zaoszczędzić sobie mnóstwa kłopotów, wyrzucając mnie tutaj przez krawędź. Nie ma sensu ubarwiać moich ostatnich chwil przejażdżką po Baldachimie.

— Nie wiem, Mirabel, jak wytrzymywałem bez dawek twojego wspaniałego humoru — odparł Quirrenbach z cierpiętniczym westchnieniem. — Ach, przy okazji, nie żeby cię to obchodziło, symfonia akurat wychodzi mi wspaniale. Dziękuję.

— To nie była przykrywka?

— Zapytaj mnie o to za jakieś sto lat.

— Jeśli już mówimy o ludziach, którzy się wahają przed zabiciem innych — wtrącił Voronoff — możesz, Mirabel, niespodziewanie stać się obiektem dyskusji. Mogłeś mnie położyć, kiedy spotkaliśmy się po raz pierwszy, przy Matuzalemie. To intrygujące, że przynajmniej nie spróbowałeś. I nie mów, że na linii strzału była ryba. Masz wiele cech, ale z pewnością nie jesteś sentymentalny.

Miał rację: zawahałem się, choć wolałem nie przyznawać się do tego przed samym sobą. W innym życiu — przynajmniej na innym świecie — położyłbym Reivicha (albo Voronoffa), nim mój mózg zarejestrowałby jego obecność. Bez etycznych debat na temat wartości nieśmiertelnej ryby.

— Może wiedziałem, że nie jesteś właściwym człowiekiem — odpowiedziałem.

— A może jednak nie masz jaj. — Było ciemno, ale dostrzegłem błysk uśmiechu Quirrenbacha. — Znam twój życiorys, Mirabel. Wszyscy znamy. Kiedyś byłeś całkiem dobry, tam, na Skraju Nieba. Kłopot polega na tym, że po prostu nie wiesz, kiedy dać sobie spokój.

— Jeśli jestem taki wykończony, to po co poświęcacie mi tyle uwagi?

— Ponieważ jesteś muchą — wyjaśnił Voronoff. — Muchę czasami trzeba pacnąć.

Gdy podeszliśmy, pojazd przygotował się na nasze przyjęcie, drzwi otworzyły się z jednej strony jak wywalony język; w ich powierzchnię wewnętrzną wprawiono komfortowe schody. Para mięśniaków, wyposażona w nieprzyzwoicie ciężką broń, zasłaniała drzwi. Wszelkie myśli o oporze, jakie jeszcze kołatały mi się po głowie, w tym momencie zniknęły. To byli zawodowcy. Miałem poczucie, że nie pozwoliliby mi nawet na godny skok za krawędź. Gdybym to zrobił, władowaliby mi — spadającemu — parę pocisków w plecy.

— Dokąd jedziemy? — spytałem, bez pewności, czy chcę znać odpowiedź ani czy mogę oczekiwać odpowiedzi.

— W kosmos — wyjaśnił Quirrenbach. — Na spotkanie z panem Reivichem.

— W kosmosie?

— Przykro mi cię rozczarować, Mirabel. Ale Reivich w ogóle nie przebywa w Chasm City. Ścigałeś cienie.

TRZYDZIEŚCI TRZY

Spojrzałem na Zebrę — ona spojrzała na mnie. Milczeliśmy.

Pojazd, do którego eskortowali nas mięśniacy, cuchnął fabryczną nowością, skórzana tapicerka pociła się przepychem. Z tyłu znajdował się osobny przedział z sześcioma fotelami i wyprofilowanym stołem pośrodku; grała cicha muzyczka, a sufit zdobił elegancki neonowy wzór. Voronoff i jeden z mięśniaków siedzieli naprzeciwko nas, z bronią w pogotowiu. Quirreribach wraz z drugim mężczyzną wszedł do przedniego przedziału. Przez ściankę działową widziałem tylko ich szare cienie.

Wagonik wzniósł się gładko. Z dachu dobiegało klikanie ramion, jakby ktoś bardzo szybko robił na drutach.

— Co miał na myśli, mówiąc „kosmos” — spytałem.

— Jedną z karuzel na wysokiej orbicie zwaną Azyl — odparł Voronoff. — Dla ciebie to i tak bez różnicy. Chyba nie sądzisz, że złapałeś okazję, żeby gdzieś podjechać?

Ktoś w mieście wspominał mi o Azylu, ale nie pamiętałem dokładnie, w jakim kontekście.

— Co się stanie, gdy tam dotrzemy?

— Takie rzeczy wie pan Reivich, a ty się przekonasz. Możesz to nazwać negocjacjami. Ale nie spodziewaj się, Mirabel, że siądziesz przy stole z wieloma żetonami. Słyszałem, że jesteście zupełnie spłukani.

— Nadal mam niespodzianki w rękawie. — W moich ustach zabrzmiało to równie przekonująco jak przechwałki seksualne pijanego włóczęgi. Przez boczne okna obserwowałem wypiętrzony kryształowy masyw Escherowskich Turni oraz dostrzegłem — rzecz istotna — że drugi wagonik, nie ten od Zebry, rozkłada ramiona na maksymalną szerokość i rusza za nami w taktownej odległości.

— Co teraz? — spytałem, ignorując mięśniaka. — Twoja gra skończona, Voronoff. Musisz znaleźć inny rodzaj przyjemności.

— Idioto, nie chodzi o przyjemność. Chodzi o ból. — Pochylił nad stołem swoje wielkie cielsko. Przypominał Reivicha… ale to nie był ten język ciała i sposób mówienia. Nie miał akcentu ze Skraju Nieba, a jego fizyczność była obca arystokracji, z której pochodził Reivich. — Chodzi o ból — powtórzył. — Bo ból to odpędza, rozumiesz?

— Niezupełnie, ale mów dalej.

— Zwykle nie traktujemy nudy jako czegoś podobnego do bólu. A to dlatego, że jesteś wystawiony na jej dość małe dawki. Nie znasz jej prawdziwych odcieni. Różnica między nudą, jaką ty znasz, a nudą, jaką ja znam, jest taka, jak między dotykaniem śniegu a wkładaniem ręki do kotła z ciekłym azotem.

— Voronoff, nuda to nie bodziec.

— Nie jestem tego taki pewien — odparł. — Istnieje przecież część ludzkiego umysłu odpowiedzialna za wrażenie zwane nudą. To nie ulega wątpliwości. Z tego wynika logiczny wniosek, że musi istnieć bodziec, który go pobudza, podobnie jak są pobudzane ośrodki smaku czy słuchu w mózgu. — Uniósł rękę. — Przewiduję twoje następne pytanie. To jeden z moich talentów: zdolność przewidywania. Chciałoby się powiedzieć: cecha symptomatyczna mojej kondycji. Jestem siecią neuronową tak dobrze zaadaptowaną do parametrów wejściowych, że nie ewoluowałem przez lata. Ale wracając do naszego zagadnienia… zamierzałeś na pewno powiedzieć, że nuda to brak bodźców, a nie obecność jakiegoś szczególnego bodźca. Twierdzę, że nie ma tu różnicy, a szklanka jest zarówno w połowie pusta, jak i do połowy pełna. Ty słyszysz ciszę między nutami, ja słyszę muzykę. Ty widzisz czarny deseń na białym tle, ja widzę białe na czarnym. Więcej: w zasadzie widzę oba wzory. — Uśmiechnął się, jak zakuty przez lata w ciemnicy wariat, który toczy ważką rozmowę ze swym cieniem. — Widzę wszystko. Nic na to nie poradzę, gdy docierasz do mojej — jak to nazwać? — głębi doświadczenia.

— Jesteś szalony, prawda?

— Byłem szalony — odparł Voronoff. Najwyraźniej nie potraktował mojego pytania jako obrazę. — Przeszedłem przez szaleństwo i wyszedłem z drugiej strony. Szaleństwo nudziłoby mnie tak samo jak zdrowie psychiczne.

Oczywiście wiedziałem, że nie jest wariatem. Przynajmniej nie wariatem totalnym. Gdyby był, Reivich nie miałby z niego pożytku jako z przynęty. Voronoff musiał mieć jakieś resztkowe poczucie rzeczywistości. Nie spotkałem nikogo o takim stanie umysłu — a z pewnością poznałem nudę — bardzo niebezpieczne jednak byłoby dla mnie założenie, że nie kontroluje on w pełni swych zdolności.

— Mógłbyś z tym wszystkim skończyć — podsunąłem życzliwie. — W mieście takim jak to dałoby się załatwić samobójstwo.

— Ludzie to robią — stwierdziła Zebra. — Ludzie tacy jak Voronoff. Oczywiście nie nazywają tego samobójstwem. Ale nagle zaczynają się niezdrowo interesować działaniami o bardzo niskim prawdopodobieństwie przeżycia, jak na przykład nurkowanie w gazowym gigancie czy wyprawa w celu pozdrowienia Całunników.

— Właśnie, spróbuj, Voronoff. — Teraz ja się uśmiechnąłem. — Zaraz, przecież już prawie to zrobiłeś. Gdy udawałeś Reivicha. Miałeś nadzieję, że cię zabiję. Wyjście z bólu z dozą godności. Mądry nieśmiertelny starzec zastrzelony przez zamiejscowego łotra tylko dlatego, że akurat przyjął postać zbiegłego mordercy.

— Bez kul? Warto umrzeć, Mirabel, żeby zobaczyć coś takiego.

— Co racja, to racja — odparłem.

— Ale uświadomiłeś sobie, że za bardzo ci się to podoba — powiedziała Zebra.

Voronoff spojrzał na nią z nieskrywaną nienawiścią.

— Co niby za bardzo ma mi się podobać, Taryn?

— Że na ciebie polują. To zmniejsza ból, prawda?

— A co ty wiesz o bólu?

— Voronoff, przyznaj, że ona ma rację. Po raz pierwszy od wielu lat przypomniałeś sobie, jak to było żyć naprawdę. Dlatego głupio ryzykujesz. Musisz się rajcować. Ale nic ci nie wystarcza, nawet skok w rozpadlinę średnio cię bawił.

Spojrzał na nas z nowym żarem w oczach.

— Czy kiedyś na was polowano? Czy macie w ogóle pojęcie, jak to jest?

— Niestety, miałem tę przyjemność — odparłem. — Również stosunkowo niedawno.

— Nie chodzi mi o wasze zabawy myśliwskie. — Powiedział Voronoff z całkowitą pogardą. — Śmieć goni śmiecia. Nie mówię, oczywiście, o tu obecnych. Gdy na ciebie polowali, Mirabel, tak ustawili parametry na swoją korzyść, że równie dobrze mogliby zasłonić ci oczy i wpakować kulę w łeb, nim podjąłbyś ucieczkę.

— To dość dziwne, ale w tamtym momencie chętnie przyznałbym ci rację.

— Mogli jednak również zorganizować to fair. Pozwolić ci uciec trochę dalej, by twoja śmierć nie była nieunikniona. Pozwolić ci na znalezienie kryjówki. To byłoby coś zupełnie innego.

— Prawie — powiedziałem. — Oczywiście dochodzi taki drobiazg, że nigdy nie zgłosiłem się do tego na ochotnika.

— Może byś się zgłosił, gdyby impreza była tego warta. Gdyby wyznaczono nagrodę. Gdybyś sądził, że uda ci się dotrwać do końca Gry.

— A co było twoją nagrodą, Voronoff?

— Ból — odparł. — Odpuszczenie bólu. Przynajmniej przez kilka dni.

Chyba zacząłem coś mówić w odpowiedzi. Przynajmniej wydawało mi się, że słyszę siebie, ale mogła to być Zebra albo mrukliwy mięśniak z karabinem jak maczuga. Jasno pamiętam tylko to, co stało się parę sekund później, a chwile pomiędzy zostały starannie wytarte z mojej pamięci. Najpierw musiał dotrzeć impuls światła lub ciepła, gdy z drugiego wagonika otwarto do nas ogień. Potem musiał nastąpić wybuch przeszywającego uszy dźwięku, gdy fala uderzeniowa broni promieniowej walnęła w odartą ze ścian kabinę, po czym nastąpiła eksplozja metalowych, plastikowych i kompozytowych wnętrzności wypatroszonych w gorącej chmurze stopionej maszynerii. Potem chyba zaczęliśmy spadać, gdy ramiona na dachu, amputowane i poskręcane, straciły chwyt na kablu.

Sekundę później nasze opadanie zostało gwałtownie powstrzymane — mniej więcej wtedy wróciła mi normalna świadomość. Pierwsze wspomnienie (nim zaatakował mnie ból): wagonik wisi do góry nogami, wzgórek stołu wypacza się z sufitu, podłoga w neonowe wzory ma rozdartą, postrzępioną dziurę, przez którą bardzo wyraźnie i przerażająco nisko w dole widać liszaj Mierzwy.

Mięśniak zniknął, ale jego karabin został — przetaczał się po suficie-podłodze, gdy wagonik gwałtownie chybotał, próbując złapać chwiejną równowagę. Ręka mięśniaka nadal zaciskała się na karabinie. Została czyściutko obcięta odłamkiem. Gdy zobaczyłem w szczegółach kości nadgarstka, przypomniałem sobie, jak zniknęła mi stopa, gdy wpadliśmy w zasadzkę zorganizowaną przez ludzi Reivicha, przypomniałem sobie, jak złapałem za kikut, a potem podniosłem skrwawioną dłoń do oczu, beznadziejnie zaprzeczając temu, iż część mojego ciała została usunięta jak pas zaanektowanego terytorium.

Jeśli pominąć fakt, że nie mnie się to przydarzyło.

Zebra i ja padliśmy w róg pojazdu, spleceni w nieprzystojnym uścisku. Ani śladu Voronoffa, ani żadnej części jego ciała. Atakowały mnie fale bólu, ale gdy zacząłem na to zwracać uwagę, doszedłem do wniosku, że ból nie jest aż tak ostry, by sygnalizował złamanie kości.

Wagonik kołysał się i trzeszczał. Poza tym wokół panowała niezwykła cisza, słychać było tylko nasze oddechy i pojękiwania Zebry.

— Tanner? — Patrzyła przez wąskie szparki opuchniętych oczu. — Co się stało?

— Zaatakowano nas — odparłem. Nie zauważyła wcześniej, że towarzyszy nam drugi wagonik, i niczego w ogóle się nie spodziewała. Ja natomiast byłem na to duchowo przygotowany. — Najprawdopodobniej ciężką bronią promieniową. Chyba tkwimy w Baldachimie.

— Jesteśmy bezpieczni? — Skrzywiła się, próbując uwolnić nogę. — Ojej, strasznie głupie pytanie.

— Jesteś ranna?

— Chyba… chwileczkę. — Oczy Zebry, dotychczas szkliste, na sekundę zaszkliły się jeszcze bardziej. — Nie stało się nic takiego, co nie mogłoby poczekać parę godzin.

— Co zrobiłaś przed chwilą?

— Sprawdziłam swój obraz ciała. Czy nie mam uszkodzeń — powiedziała na odczepnego. — A ty, Tanner, jak się czujesz?

— Przeżyję. Zakładając, że w ogóle oboje przeżyjemy.

Pojazd szarpnął i zaczął zsuwać się pionowo w dół, dopóki coś go nie zatrzymało. Nie patrzyłem w rozwartą paszczę w podłodze, ale Mierzwa zdawała się bardzo odległa, jakbym oglądał plan miasta z odległości wyciągniętej ręki. Kilka niżej położonych odnóg Baldachimu zagradzało widok; były rachityczne i niezamieszkane, i służyły jedynie temu, by wzmocnić wrażenie niezwykłej wysokości. Za dymną przegrodą poruszyły się cienie i wagonik również się poruszył.

— Ktoś nas chyba wyratuje? — pytała Zebra.

— Wątpię, żeby ktoś chciał się wtrącać do incydentu, który wygląda na prywatne porachunki. — Wskazałem na ściankę działową. — Przynajmniej jeden z nich tam przeżył. Powinniśmy się ruszyć, nim zrobią coś, czego pożałujemy. Na przykład, nim nas zastrzelą.

— Gdzie mamy się ruszyć? Spojrzałem w dziurę w podłodze.

— Nie mamy zbyt wielkiego wyboru.

— Oszalałeś!

— Niewykluczone. — Uklęknąłem na brzegu dziury, rozpostarłem ramiona, by zanurzyć w nią głowę. — Szaleństwo jest tu na miejscu.

Opuszczałem się w otwór, stopami dotknąłem sękatego zakończenia gałęzi, o którą zaczepił wagonik. Gałąź była cienka, a my tkwiliśmy prawie na jej końcu, gdzie zwężała się do wąsa czepnego, delikatnego jak szczypiorek. Odzyskałem równowagę i pomogłem Zebrze wyjść, choć gdy wyciągnęła swoje długie nogi, prawie nie potrzebowała mojej pomocy.

Zebra popatrzyła w górę na wiszący zniszczony pojazd: dach był stopiony i przypalony, pozostało tylko jedno teleskopowe ramię, poskręcane, zaczepione niepewnie gdzieś na wyższej gałęzi. Wydawało się, że wystarczy lekki wietrzyk, by całość runęła w Mierzwę. Quirrenbach i drugi mięśniak, zamknięci w przedziale, mocowali się z drzwiami zablokowanymi przez wystającą gałąź.

— Voronoff jeszcze żyje — powiedziałem.

Pełzł cierpliwie po nieco grubszym odcinku gałęzi; już wcześniej musiał tam spaść.

— Co zamierzasz?

— Nic — odparłem. — Nie dojdzie zbyt daleko.

Strzał oddano z chirurgiczną precyzją — chciano raczej dać coś do zrozumienia, i to tak, by nie niszczyć gałęzi. Voronoffa to powstrzymało, ale jak na razie nie patrzył w naszą stronę.

Zebra spojrzała w górę, gdzie w masie gałęzi konstrukcyjnych znajdowała się osoba, która przed chwilą strzeliła. Stała z lekko wysuniętym biodrem, kolbę ciężkiego karabinu oparła na wypukłym udzie.

Chanterelle przewiesiła sobie broń przez plecy i zaczęła schodzić po zaimprowizowanej drabinie ze złączonych gałęzi. Powyżej parkował jej wagonik — nietknięty — a z niego na konar wyszło trzech na ciemno ubranych typów, uzbrojonych w jeszcze potężniejsze karabiny, po czym ustawili się, by ją ubezpieczać, gdy ona schodziła na nasz poziom.

* * *

Początkowo była to mała rzecz — fosforyzująca plama na ekranie głębokiego radaru. Oznaczała jednak spory obiekt. Po raz pierwszy od opuszczenia Flotylli mieli coś przed sobą — nie tylko pustkę kosmosu. Sky zwiększył moc promienia i skoncentrował fazowy układ antenowy na obszarze, skąd wróciło echo.

— To „Caleuche”. Tam nie może być nic innego — stwierdził Gomez, pochylony za plecami Skya.

— Może widzimy kawałek porzuconego złomu — powiedział Norquinco.

— Nie. — Sky obserwował, jak antena fazowa wydobywała szczegóły i plama nabierała gęstości i kształtu. — Za duży jak na złom. Sądzę, że to statek-widmo. Nic innego tych rozmiarów nie mogłoby lecieć naszym śladem.

— Jak duży?

— Dość szeroki — odparł Sky — ale nie mogę oszacować długości. Długa oś ma taki kierunek jak nasza, jakby statek nadal w pewnym stopniu nawigował. — Sky naciskał klawisze, przyglądając się uważnie liczbom wyskakującym obok echa. — Szerokość jest dokładnie taka jak statku Flotylli. Również ten sam profil — radar wyłapuje nawet pewne asymetrie tam, gdzie spodziewamy się wysuniętych klastrów anten na sferycznym dziobie. Statek raczej nie rotuje, z jakiegoś powodu musieli wyłączyć obroty.

— Może znudziła ich grawitacja. Jak daleko są od nas?

— Szesnaście tysięcy klików. A ponieważ przelecieliśmy pół sekundy świetlnej, jest nieźle. Dotrzemy do nich za parę godzin przy minimalnym zużyciu paliwa.

Omawiali to przez kilka minut. Zgodzili się, że najwłaściwsze będzie powolne, spokojne podejście. Statek utrzymywał swą oś równolegle do osi statków Flotylli, więc nie mogli uważać go za dryfujący, martwy kadłub. Miał pewną autonomię. Sky wątpił, czy na pokładzie jest żywa załoga, ale musiał brać taką ewentualność pod uwagę. Przynajmniej mogły tam nadal funkcjonować automatyczne systemy obronne, a te mogą potraktować wrogo zbliżający się niezapowiedziany statek.

— Możemy się przecież zapowiedzieć — stwierdził Gomez. Sky pokręcił głową.

— Idą z nami cicho przez prawie cały wiek i ani razu nie spróbowali się z nami porozumieć. Pomyślisz, że to paranoja, ale to dowodzi, że nie są zbyt zainteresowani gośćmi, nawet zapowiedzianymi. Przypuszczam, że na pokładzie nikogo nie ma, ale działają niektóre urządzenia: zabezpieczają antymaterię i zapewniają, że statek nie oddryfuje zbyt daleko od Flotylli.

— Wkrótce się dowiemy, gdy tylko znajdzie się w zasięgu wzroku — powiedział Norquinco. — Wtedy przyjrzymy się uszkodzeniom.

Następne dwie godziny płynęły bardzo wolno. Sky zmodyfikował trajektorię, by znaleźli się z jednej strony statku i by radar fazowy mógł wychwycić jakiś profil wzdłużny statku. Wynik ich nie zaskoczył: „Caleuche” odpowiadał profilowi statku z Flotylli — niemal idealnie, z wyjątkiem drobnych, lecz intrygujących różnic.

— Może to ślady uszkodzeń — powiedział Gomez. Spojrzał na echo radaru, jaśniejsze teraz, ale na ekranie nie było niczego innego i ta pustka podkreślała jeszcze ich izolację. Nie było reakcji innych statków Flotylli, żadnego znaku, że pozostałe statki coś dostrzegły. — Jestem niemal rozczarowany.

— Naprawdę?

— Zastanawiałem się, czy przypadkiem nie będzie to coś bardziej osobliwego.

— A statek-widmo ci nie wystarczy? — Sky znów zmodyfikował kurs statku, by zbliżyć się do obiektu z drugiej strony.

— Tak, ale teraz, gdy wiemy, co to takiego, wykluczyliśmy wiele możliwości. Wiesz, o czym myślałem? Że to statek wysłany z Ziemi znacznie później od całej Flotylli, szybszy i bardziej zaawansowany technicznie. Miałby nas śledzić z bezpiecznej odległości, by nas obserwować i interweniować, gdyby stało się coś naprawdę poważnego.

Sky usiłował przyjąć pogardliwą minę, ale w duchu podzielał wątpliwości Gomeza. A jeśli okaże się, że na „Caleuche” nie ma żadnych użytecznych materiałów i nie znajdą sposobu na wykorzystanie jego antymaterii? Jest wprawdzie obiektem legendarnym, ale to nie oznacza, że zawiera coś ważnego. Sky pomyślał o oryginalnym „Caleuche”, statku-widmie, który pływał po wodach południowego Chile; na jego pokładzie zmarli wiecznie odprawiali ponurą uroczystość, posyłając w ocean smutną muzykę akordeonu; ale gdy tylko ludzie natknęli się na ten statek, miał on magiczną zdolność zmieniania się w pokrytą wodorostami skałę lub w dryfujący bal drewna.

Może właśnie teraz napotkają tylko coś takiego?

Pod koniec drugiej godziny zostali nagrodzeni: zobaczyli słaby zarys statku. To rzeczywiście był statek Flotylli — mógł to równie dobrze być na przykład „Santiago”, ale „Caleuche” w ogóle nie miał świateł. Oświetlili go szperaczami promu i z odległości kilkuset metrów musieli się zadowolić męczącym oglądaniem w danej chwili jednego wycinka kadłuba.

— Kabina dowodzenia wygląda na nietkniętą — powiedział Gomez, gdy reflektor przesuwał się po wielkiej kopule na dziobie statku. Widzieli ciemne plamy okien i otworów czujników, anten komunikacyjnych wystających z owalnych wgłębień, ale żadnych oznak, że ktoś tam jest, żadnych śladów energii. Przednia część półkuli była upstrzona niezliczonymi kraterkami zderzeniowymi, ale podobne miał „Santiago” i na pierwszy rzut oka zniszczenia „Caleuche” wyglądały równie niegroźnie.

— Polećmy wzdłuż osi — powiedział Gomez. Norquinco przeglądał w tym czasie plany konstrukcyjne starego statku.

Sky trochę podkręcił napęd. Powoli lecieli przy kopule dowodzenia, potem w pobliżu walcowatego modułu, w którym powinny się znajdować magazyny i promy „Caleuche”. Wszystko wyglądało jak należy; nawet bramy wejściowe były umieszczone w tych samych miejscach.

— Nie widzę poważniejszych uszkodzeń — stwierdził Gomez.

— Myślałem, że radar pokazał…

— Tak, pokazał, ale z drugiej strony. Zrobimy pętlę do sekcji napędu i wrócimy.

Powoli wędrowali wzdłuż osi, kręgi światła szperaczy przesuwały się na ciemnym tle kadłuba. Mijali rzędy modułów spaczy. Sky zaczął je liczyć, sądząc, że może któregoś brakuje, ale zaraz się zorientował, że to nie ma sensu — były wszystkie, nienaruszone. Poza drobnymi otarciami statek wyglądał tak jak w chwili startu.

— Jednak coś tu jest nie tak. — Gomez usilnie wpatrywał się w kadłub.

— Ja nic takiego nie widzę — odparł Sky.

— Mnie też się wydaje normalny — potwierdził Norquinco, podnosząc na chwilę wzrok znad swoich znacznie bardziej interesujących danych.

— Wygląda jak rozmazany. Wy tego nie widzicie?

— To kwestia kontrastu — stwierdził Sky. — Twoje oczy nie potrafią zanalizować różnicy między oświetlonymi a ciemnymi częściami kadłuba.

— Może i tak.

Zamilkli, nie chcąc przyznać, że Gomez ma rację i rzeczywiście coś z „Caleuche” jest nie w porządku. Sky pamiętał opowieść Norquinco: żaglowiec-widmo potrafił się otoczyć mgłą, by nikt go wyraźnie nie widział. Na szczęcie Norquinco nie przypomniał teraz tej historii, bo Sky by tego nie zniósł.

— Nie ma podczerwieni przy modułach spaczy — powiedział w końcu Gomez, gdy przebyli prawie całą drogę wzdłuż osi.

— To zły znak. Gdyby kasety nadal były czynne, widzielibyśmy podczerwień z układów chłodzących. Nie da się niczego oziębić, jeśli się w innym miejscu nie wypuszcza ciepła. Momios chyba nie żyją.

— To się ciesz — odparł Sky. — Chciałeś mieć statek-widmo, to go masz.

— Sky, na nim nie ma duchów. Po prostu dużo umarłych ludzi.

Dotarli do końca osi, gdzie łączyła się ona z jednostką napędową. Teraz podlecieli bliżej, na dziesięć, piętnaście metrów, i widok kadłuba powinien być bardzo ostry, ale nie dało się zaprzeczyć obserwacji Gomeza. Mieli wrażenie, że oglądają statek przez pochlapaną szybę. Wszelkie kontury były rozmyte, z wyjątkiem granicy między kadłubem a przestrzenią. Jakby statek lekko się nadtopił, a potem znów zestalił.

To nie było w porządku.

— Nie widać większych uszkodzeń sekcji silnikowej — zauważył Gomez. — W środku nadal musi być zamknięta antymateria trzymana w zamknięciu resztkową mocą.

— Ale nie ma żadnych oznak zasilania. Ani jedna lampa się nie pali.

— Więc statek wyłączył wszystkie nieistotne systemy, ale antymateria przecież musi być wewnątrz. Czyli nasza wyprawa nie jest zupełnie bezowocna.

— Obejrzyjmy go z drugiej strony. To tam jest coś nie w porządku.

Ostro skręcili za rozwartymi paszczami dyszy. Gomez miał oczywiście rację — bez wątpienia antymateria musiała tam być. Gdyby silniki statku wybuchły jak na „Islamabadzie”, nic by z niego nie pozostało — tylko w kosmosie znalazłoby się trochę nietypowych dodatkowych pierwiastków śladowych. Nadal chyba wystarcza antymaterii do wyhamowania lotu, a układy bezpieczeństwa butli najprawdopodobniej nadal normalnie funkcjonują. Sky już planował, że jego ludzie wykorzystają tę antymaterię, eksperymentując tu na miejscu, testując silniki „Caleuche” w sposób, w jaki nigdy by się nie odważyli na własnym statku — spróbują wydusić z nich jak najefektywniejsze działanie. Mogą również wykorzystać statek-widmo jako olbrzymi stopień rakiety, przywiązać ją do „Santiago” i nadzwyczajnie poprawić jego krzywą hamowania, potem porzucić „Caleuche”, nadal mającego znaczną prędkość. Najbardziej jednak przemawiała do Skya trzecia możliwość: zdobyć tu doświadczenie z antymaterią, potem przetransportować zbiornik z antymaterią na „Santiago”, podłączyć go do ich własnego systemu. Dzięki temu nie zmarnuje się paliwa na hamowanie bezużytecznej masy. Co więcej: wszystko dałoby się zachować w tajemnicy.

Teraz posuwali się z drugiej strony kadłuba. Z radaru wiedzieli, że mogą się tu spodziewać pewnej asymetrii, ale gdy zobaczyli, co to takiego, nie mogli uwierzyć własnym oczom. Gomez zaklął cicho, Sky tylko powoli skinął głową. Na całej długości, od sferycznego mostka do końca sekcji silnikowej, statek wyglądał jak trędowaty, pokryty okropną pianą owalnych pęcherzy upakowanych gęsto jak żabi skrzek. Bez słowa przyglądali się kadłubowi, usiłując zrozumieć, co to takiego.

Gomez odezwał się pierwszy:

— Stało się tu coś dziwnego. I mnie się to nie podoba, Sky.

— Myślisz, że mnie się podoba? — odparł Sky.

— Odlećmy stąd — powiedział Norquinco i tym razem Sky posłuchał go bez sprzeciwu. Sterował silnikami, odsuwając prom dwieście metrów od kadłuba. W milczeniu obserwowali statek i Skyowi ten widok coraz bardziej kojarzył się z pęcherzami na ciele, z ropiejącym strupem na skórze.

— Zobacz, Sky — Gomez coś pokazywał — coś jest przyczepione do kopuły mostka. Nie należy do statku.

— To inny statek — zauważył Sky.

Podlecieli bliżej, nerwowo kłując szperaczami ciemną masę. W bąbelkowatej warstwie chorego kadłuba dostrzegli mniejszy, zdrowy statek, rozmiarów takich samych jak ich prom i niemal identycznego kształtu. Różnił się tylko oznaczeniami i pewnymi szczegółami.

— Cholera, ktoś nas uprzedził — powiedział Gomez.

— Niewykluczone. Ale równie dobrze może tu być od dziesięcioleci — rzekł Sky.

— On ma rację — poparł go Norquinco. — To raczej nie jest żaden z naszych.

Podsunęli się ostrożnie, obawiając się pułapki, ale tamten prom wyglądał na równie martwy jak sam statek. Był przycumowany do „Caleuche” trzema linami, które wystrzelono, by zamocowały się w kadłubie penetrującymi zaczepami. Należały do standardowego wyposażenia promu, ale Sky nigdy się nie spodziewał, że zobaczy je zastosowane w ten sposób. Z drugiej strony kadłuba były przecież sprawne śluzy dokujące, więc dlaczego prom z nich nie skorzystał?

— Podwieź nas bardzo powoli — powiedział Gomez.

— Robię to, nie widzisz?

Ale dokowanie w opuszczonym promie okazało się trudne: ich własne silniki odpychały go, a gdy oba pojazdy w końcu się zetknęły, odbyło się to znacznie gwałtowniej, niż Sky oczekiwał. Uszczelnienia śluzy wytrzymały i Sky mógł przekierować trochę ich napędu do drugiego promu i wzbudzić jego uśpione układy. Poszło mu to dość łatwo, ale promy wszystkich statków były całkowicie kompatybilne.

Światła zapłonęły i w śluzie po obu stronach zaczęło się wyrównywać ciśnienie.

Wszyscy trzej włożyli skafandry i przypięli specjalne czujniki i sprzęt komunikacyjny oraz wzięli po karabinie, każdy z domontowaną przez Skya latarką. Sky samotrzeć ruszył przodem przez łączący oba promy tunel. Wynurzyli się w oświetlonej kabinie, pozornie identycznej jak ta, którą właśnie opuścili. Nie było tu pajęczyn ani warstw kurzu, sugerujących, że upłynęło sporo czasu od chwili, gdy statek został opuszczony.

W środku znaleźli jednak ciało.

Martwe, w skafandrze. Żaden z nich nie chciał dłużej niż trzeba przyglądać się wyszczerzonej czaszce za szybą hełmu. Człowiek ten nie zmarł śmiercią gwałtowną. Siedział spokojnie na miejscu pilota, ramiona w skafandrze skrzyżował na udach, palce w rękawiczkach były złożone jak do modlitwy.

— Oliveira. — Gomez przeczytał plakietkę na hełmie. — Nazwisko portugalskie. Musiał pochodzić z „Brazylii”.

— Dlaczego tu umarł? — spytał Norquinco. — Miał zasilanie i mógł wrócić.

Sky wskazał na displej stanu.

— Mógł mieć zasilanie, ale na pewno nie miał już paliwa. Musiał je całkowicie zużyć, gdy leciał tu w pośpiechu.

— No i co z tego? Wewnątrz „Caleuche” jest na pewno kilkadziesiąt promów. Mógł pozbyć się tego i wrócić innym.

Stopniowo wypracowali hipotezę roboczą na temat tego, skąd ten człowiek tu się wziął. Nie słyszeli o Oliveirze, ale przecież on pochodził z innego statku i na pewno zniknął wiele lat temu.

Oliveira musiał dowiedzieć się o „Caleuche”, może nawet w ten sam sposób co Sky — narastające pogłoski przekształciły się w konkret. Postanowił cofnąć się i sprawdzić, co statek-widmo ma do zaoferowania, spodziewał się zysków dla swej załogi albo dla siebie. Potajemnie wziął prom i pomknął, zużywając dużo energii. Może szybkość wymusiły na nim okoliczności — miał mało czasu, a nie chciał, by zauważono jego obecność. Ryzyko wydawało się umiarkowane: przecież spodziewał się znaleźć na „Caleuche” paliwo oraz inne promy, i bez problemu wrócić do domu.

A jednak problemy się pojawiły.

— Tu jest wiadomość. — Norquinco patrzył na jeden z displejów.

— Co takiego?

— Mówię przecież: wiadomość. Chyba od… niego. — I nim Sky zdążył zadać pytanie, Norquinco pobrał plik, przepuścił go przez kilka protokołów i skierował do skafandrów; głos szedł kanałami komunikacyjnymi, a obraz wyświetlał się przeziernie. Duch Oliveiry unosił się w kabinie. Miał na sobie ten sam skafander, w którym mężczyzna umarł, ale szyba hełmu była uniesiona, widzieli więc twarz. Młody, ciemnoskóry, w oczach miał przerażenie i rezygnację.

— Chyba się zabiję — mówił po portugalsku. — Właśnie, to jedyne sensowne działanie. Na moim miejscu też byście to zrobili. Nie wymaga to szczególnej odwagi z mojej strony. Znam dziesiątki sposobów popełnienia bezbolesnego samobójstwa w skafandrze kosmicznym. Mówiono mi, że niektóre z nich są nie tylko bezbolesne, ale nawet przyjemne. Wkrótce się przekonam. Powiedzcie mi, czy umarłem z uśmiechem na twarzy. Mam taką nadzieję. Wszystko inne nie byłoby fair, prawda?

Sky musiał się skupić, by zrozumieć portugalskie zdania, ale dał sobie radę — należał do służby bezpieczeństwa i opanował inne języki Flotylli, a portugalski był znacznie bliższy castellano niż arabski.

— Zakładam, że — kimkolwiek jesteście — przybyliście tu z tego samego powodu co ja. Z czystej chciwości. Nie winię was za to, ale przyjmijcie moje pokorne przeprosiny, jeśli jesteście tu z innego, nieskończenie bardziej altruistycznego powodu. Choć czemuś w to wątpię. Wy też słyszeliście o statku-widmie i zastanawialiście się, co cennego ma na pokładzie. Suponuję, że nie przeliczycie się tak jak ja i nie chodzi wam o paliwo. A może już popełniliście ten błąd i dokładnie wiecie, o czym mówię, bo byliście w środku? Ale jeśli potrzebujecie paliwa i jeszcze nie byliście w środku… cóż, bardzo mi przykro, czeka was rozczarowanie. O ile to słowo oddaje to, co mam na myśli. — Zamilkł i spojrzał na górę swej kamizeli z systemem podtrzymywania życia. — Ponieważ ten statek nie jest tym, czego oczekujecie. To coś nieskończenie mniej. I nieskończenie więcej. Wiem to, bo byłem w środku. Obaj byliśmy.

— Obaj? — spytał Sky. Oliveira odpowiedział, jakby go słyszał.

— Czyżbyście jeszcze nie znaleźli Laga? Wspominałem o Lagu? Powinienem, przepraszam. Był moim dobrym przyjacielem, ale teraz sądzę, że przez niego się zabiję. Nie mogę wrócić do domu bez paliwa, a gdybym poprosił o paliwo, zostałbym powieszony za to, że w ogóle się tu wybrałem. Nawet jeśli „Brazylia” by mnie nie skazała na karę śmierci, zrobiłyby to inne statki. Nie, nie mam wyjścia. Ale to właśnie Lago mnie przekonał. Biedny, biedny Lago. Posłałem go, by poszukał paliwa. Naprawdę bardzo mi przykro. — Odnieśli wrażenie, że patrzy im wszystkim prosto w oczy, jakby nagle został wyrwany z zadumy. Każdemu z nich z osobna. — Czy już wam mówiłem, że jeśli możecie, powinniście natychmiast stąd uciekać? Nie jestem pewien, czy mówiłem.

— Wyłącz to draństwo — powiedział Sky.

Norquinco zawahał się, ale posłuchał, i duch Oliveiry zawisł między nimi, zamrożony w monologu.

TRZYDZIEŚCI CZTERY

— Wynoś się — powiedziała Chanterelle, gdy przednie drzwi się otwarły i wyjrzała z nich potłuczona, zakrwawiona twarz Quirrenbacha. — Ty też. — Lufą wskazała drugiego mięśniaka, który był nadal przytomny, w odróżnieniu od swego kolegi.

— Powinienem ci dziękować — stwierdziłem bez przekonania. — Chyba miałaś nadzieję, że przeżyję ten atak.

— Tak mi się wydawało. Nic ci nie jest, Tanner? Trochę pobladłeś.

— Ujdzie.

Trójka przyjaciół Chanterelle z wyniosłą obojętnością pochwyciła Voronoffa. Siedział bezpiecznie w pojeździe Chanterelle i gładził swój strzaskany nadgarstek. Koso na mnie patrzyli, ale nic dziwnego, bo gdy ostatni raz ich spotkałem, przestrzeliłem im uda.

Wszyscy znaleźliśmy się w samochodzie.

— Masz poważne kłopoty — powiedział Quirrenbach, któremu Chanterelle całkowicie poświęcała teraz uwagę. — Kimkolwiek jesteś.

— Wiem, kim jest — stwierdził Voronoff. Oglądał swój nadgarstek, tymczasem pojazd wyznaczył małego serwitora, by opatrzył mu ranę. — Chanterelle Sammartini. Gracz-myśliwy. Jedna z najlepszych, cokolwiek to znaczy.

— Do diabła, skąd wiesz? — spytał Quirrenbach.

— Bo była z Mirabelem tej nocy, gdy usiłował mnie zabić. Sprawdziłem ją.

— Niezbyt dokładnie — stwierdził Quirrenbach.

— Odchrzań się. Może zapomniałeś, ale to ty miałeś go pilnować.

— Spokojnie, chłopcy — powiedziała Zebra. Oparła swobodnie pistolet na kolanie. — Tylko dlatego, że zabrano wam karabiny, nie musicie się kłócić.

Quirrenbach pokazywał palcem Chanterelle.

— Sammartini, dlaczego Taryn ciągle ma karabin? Jest jedną z nas… gdybyś nie wiedziała.

— Tanner twierdzi, że jakiś czas temu przestała dla was pracować. — Chanterelle uśmiechnęła się. — Szczerze mówiąc, mnie to nie dziwi.

— Dzięki — odparła Zebra ostrożnie. — Nie wiem, dlaczego mimo to mi ufasz. Ja bym nie ufała.

— Tanner powiedział, że powinnam. Nie we wszystkim się z nim zgadzam, ale akurat tu mu wierzę. Mogę ci ufać, Zebro? Uśmiechnęła się.

— Nie masz przecież specjalnego wyboru. No więc, Tanner, co teraz?

— To co Quirrenbach miał cały czas na myśli — odparłem. — Podróż do Azylu.

— Chyba żartujesz! To musi być pułapka.

— I jedyny sposób, żebym to wreszcie zakończył. Reivich też to wiedział.

Quirrenbach nie odpowiadał przez kilka chwil, niepewny, czy wygrał, czy przegrał bez szans na odkupienie.

— Musimy zatem pojechać do portu kosmicznego.

— W końcu pojedziemy. — Teraz przyszła moja kolej na prowadzenie gry. — Ale najpierw chciałbym pojechać nieco bliżej. I ty, Quirrenbach, wiesz, jak mnie tam doprowadzić.

Wyjąłem — teraz pustą — fiolkę Paliwa Snów, którą dała mi Zebra.

— Kojarzysz?

Nie miałem całkowitej pewności, czy Quirrenbach był bliżej niż Vadim związany z ośrodkiem produkcji Paliwa Snów, ale to było sensowne założenie. Vadim dostarczał narkotyku, ale jego małe imperium wyłudzania ograniczało się do Pasa Złomu i jego orbitalnych okolic. Tylko Quirrenbach poruszał się swobodnie między Chasm City a kosmosem i bardzo prawdopodobne, że podczas ostatniej bytności przywiózł ze sobą fiolki.

Zatem mógł wiedzieć, gdzie jest źródło tej substancji.

— No i co? Ciepło, ciepło? — spytałem.

— Nie masz zielonego pojęcia, w co się pakujesz, Tanner.

— Nie twoja sprawa. Zajmij się tym, by nas tam zabrać.

— Dokąd? — spytała Chanterelle. Odwróciłem się do niej.

— Umówiłem się z Zebrą, że będę kontynuował śledztwo, które prowadziła jej siostra, gdy zniknęła.

Chanterelle spojrzała na Zebrę.

— Co się stało?

— Moja siostra zadała o jedno niezręczne pytanie za dużo na temat Paliwa Snów — wyjaśniła Zebra spokojnie. — Dorwały ją zbiry Gideona i od tamtej pory chcę to wyjaśnić. Nawet nie próbowała ich zamknąć. Chciała się tylko dowiedzieć czegoś więcej na temat źródła.

— Na pewno nie spodziewasz się tego, co możesz tam zobaczyć — powiedział Quirrenbach. Spojrzał na mnie błagalnie. Nasza droga odgałęziała się od Dworca Centralnego, gdzie podrzuciliśmy Voronoffa i mięśniaków. — Na litość boską, Tanner, miej rozum. Po co ci ta osobista krucjata, zwłaszcza że jesteś outsiderem? Nie masz potrzeby — ani prawa — mieszać się do naszych spraw.

— Nie musi mieć — powiedziała Zebra.

— Zebro, daruj sobie święte oburzenie. Sama to zażywasz. Skinęła głową.

— Tak jak kilka tysięcy innych ludzi. Głównie dlatego, Quirrenbach, że nie mamy wyboru.

— Zawsze jest wybór — odparł. — Więc bez implantów świat wydaje się bardziej beznadziejny? Cóż, trzeba z tym żyć, a jeśli ci się nie podoba, zawsze można zastosować sposób hermetyków.

Zebra pokręciła głową.

— Bez implantów zaczynamy umierać ze starości, w każdym razie większość z nas. Z implantami musimy pół życia chować się w maszynach. Wybacz, ale nie nazwałabym tego prawdziwym wyborem, zwłaszcza że istnieje trzecia droga.

— Więc nie masz moralnych wątpliwości co do Paliwa Snów.

— Nie mam, ty namolny człowieku. Chcę tylko wiedzieć, dlaczego trudno je dostać, skoro tak strasznie jest nam potrzebne. Z każdym miesiącem coraz trudniej znaleźć ten cenny eliksir i każdego miesiąca muszę za niego coraz więcej płacić Gideono-wi… nie wiem zresztą, kto to taki.

— Prawo popytu i podaży.

— Mam go walnąć w twoim imieniu? — spytała pogodnie Chanterelle. — Żaden problem.

— To bardzo uprzejmie z twojej strony — odparła Zebra, wyraźnie zadowolona, że znalazła wspólny język z Chanterelle. — Niech na razie zostanie przytomny, tak będzie dla nas lepiej.

Skinąłem głową.

— Niech nas przynajmniej zaprowadzi do wytwórni. Chanterelle, jesteś pewna, że chcesz iść z nami?

— Inaczej zostałabym na stacji.

— Wiem. Ale będzie niebezpiecznie i może nie wszyscy się z tego wywiniemy.

— On ma rację — powiedział Quirrenbach. Chyba cały czas miał nadzieję, że zniechęci mnie do całego przedsięwzięcia. — Na twoim miejscu poważnie bym to przemyślał. Czyż nie rozsądniej byłoby pojawić się tam później z lepiej przygotowanym oddziałem i z jakimś planem działania?

— Co? I zrezygnować z twojej obecności, Quirrenbach? — powiedziałem. — To duże miasto, a Pas Złomu jest jeszcze większy. Jeśli odłożymy tę wyprawę, to kto nam zagwarantuje, że jeszcze kiedyś się z tobą spotkamy?

Parsknął.

— I tak nie możecie mnie zmusić, żebym was tam zaprowadził.

— A mylisz się! — rzekłem z uśmiechem. — Potrafię cię zmusić niemal do wszystkiego. To tylko sprawa odpowiednich zakończeń nerwowych.

— Tortury?

— Powiedzmy… przekonujące argumenty.

— Mirabel, ty draniu.

— Jedź, dobrze?!

— I uważaj, Quirrenbach, gdzie jedziesz — powiedziała Zebra. — Prowadzisz za nisko.

Miała rację. Sunęliśmy obrzeżem Mierzwy, jakieś sto metrów nad szczytami najwyższych slumsów. Na tej wysokości nie było nici, więc doznawaliśmy mdlącego falowania.

— Wiem, co robię — stwierdził Quirrenbach — więc siedźcie cicho i rozkoszujcie się wycieczką.

Teraz gnaliśmy w dół kanionu slumsów, schodziliśmy po pojedynczej nici, która znikała w mętnej, brązowej wodzie na dnie kanionu. Po obu stronach widzieliśmy ognie płonące w ruderach, a napędzane parą łodzie, pufając, usuwały się nam z drogi, gdy wagonik zbliżał się do powierzchni wody.

— Miałem rację: ty i Vadim stanowiliście zespół — powiedziałem do Quirrenbacha.

— Sądzę, Tanner, że nasze stosunki lepiej oddałoby określenie właściciel i niewolnik. — Z wprawą sterował kontrolkami, wyhamowując wagonik w ostatniej chwili, tuż przed upadkiem w brunatną wodę. — Pamiętasz rolę Vadima: wielkiego, głupiego zbira? To wcale nie była gra.

— Czy go zabiłem? Roztarł sobie guza.

— W końcu Paliwo Snów potrafi wszystko naprawić.

— Jasne — rzekłem. — Tak też myślałem. Więc co to jest, Quirrenbach? Oni to syntetyzują?

— To zależy, co rozumiesz przez „syntetyzowanie” — odparł.

* * *

— A więc oszalał — powiedział Sky. — Utknął tu, wiedząc, że nie zdoła bezpiecznie wrócić do domu. Nie ma w tym nic tajemniczego.

— Czy sądzisz, że Lago istniał? — spytał Gomez.

— Może. W gruncie rzeczy to nie ma znaczenia. I tak musimy wejść do środka. Jeśli znajdziemy tego człowieka, to się dowiemy prawdy. A jeśli on zabił Laga? — Sky usiłował dedukować. — Mogli się pokłócić i właśnie zabójstwo przyjaciela doprowadziło go do szaleństwa.

— O ile on rzeczywiście oszalał — powątpiewał Gomez. — A może to trzeźwo rozumujący człowiek, który zetknął się z czymś strasznym.

Kilka minut później odłączyli się od promu Oliveiry, zostawiając w środku ciało. Ostrożnie, łagodnie sterując silnikami, zawrócili do zdrowej części statku.

— Zniszczenia dotknęły tylko jedną stronę — powiedział Gomez. To nie przypomina śladów osmalenia „Santiago” po wybuchu „Islamabadu”, ale powierzchnia zniszczeń jest podobna.

Sky skinął głową. Pamiętał cień matki wypalony na boku kadłuba. „Caleuche” przydarzyło się coś zupełnie innego, ale uszkodzenia były charakterystyczne.

— Nie widzę związku — stwierdził Sky.

Z konsoli dobiegł sygnał — automatyczne ostrzeżenie, zainstalowane przez Norquinco. Sky spojrzał na kolegę.

— Co to? Mamy jakieś problemy?

— Nie techniczne, ale… jakiś problem jest. Ktoś nas przed chwilą zeskanował radarem fazowym.

— Skąd pochodzi sygnał? Z Flotylli?

— Tak, ale kierunek jest nieco inny. Myślę, że to prom, który leci podobnym jak my kursem.

— Prawdopodobnie idzie śladem naszych silników — powiedział Gomez. — Ile mamy czasu?

— Nie da się stwierdzić, dopóki od nich nie odbijemy naszego sygnału. Może dzień, może sześć godzin.

— Cholera. Wchodźmy i zobaczmy, co tam jest.

Lecieli wokół nienaruszonej kopuły mostka i rozglądali się za dogodnym miejscem do cumowania. Sky nie chciał lądować w środku statku. Na kadłubie było wiele miejsc, z których po zakotwiczeniu mogliby sprawnie przejść do środka. Standardowo statek zareagowałby na zbliżanie się promu, udostępniając mu jedną z bram; zapaliłyby się światła informacyjne, z bramy wysunęły zaczepy, które prowadziłyby prom przez parę ostatnich metrów. Gdyby w statku pozostało choć trochę mocy, te wszystkie mechanizmy dokujące uaktywniłyby się nawet po dekadach uśpienia. Ale choć prom wysyłał sygnał zbliżania, nic się nie działo.

— W takim razie zrobimy to, co Oliveira: zastosujemy zaczepy — zdecydował Sky.

Ustawił prom nad portem dokującym i wypuścił zaczepy, które zatopiły się w kadłubie „Caleuche”. Prom zaczął się podciągać jak pająk wchodzący po nitce pajęczyny. Wydawało się, że chwytaki nie zakotwiczyły się solidnie: zaczęły puszczać, jakby były hakami zatopionymi w ciele. Na razie jednak trzymały. Nawet gdyby prom urwał się podczas ich pobytu wewnątrz statku, autopilot promu zapobiegłby oddryfowaniu.

W skafandrach przeszli do śluzy, a stamtąd po chwili na zewnątrz. Sky znakomicie przycumował — śluza promu idealnie ustawiła się naprzeciwko statkowej, a ręczne dźwignie znajdowały się w niszy po jednej stronie śluzy. Mając doświadczenie z „Santiago”, Sky wiedział, że śluzy są dobrze zaprojektowane i nawet jeśli nie używano ich od wielu lat, ręczne dźwignie nadal powinny idealnie funkcjonować.

Proste: ręcznie przesuwało się dźwignię, co odsuwało drzwi zewnętrzne. W środku komory znajdował się wyraźny panel z przyciskami ciśnieniowymi i kontrolkami, pozwalającymi napełnić komorę powietrzem ze statku. Jeśli po drugiej stronie nie było ciśnienia, można było po prostu przejść przez drzwi.

Sky wyciągnął rękę w rękawiczce, by chwycić dźwignię, ale gdy tylko palce zacisnęły się na metalu, zorientował się, że coś nie gra.

To nie był metal. Sky miał wrażenie, że dotyka mięsa.

W tej samej chwili inna część jego mózgu wysłała sygnał do ręki, by ta wykonała obrót. Ale dźwigni nie dało się obrócić — w ręce Skya zdeformowała się jak kawałek galarety. Przyjrzał się temu, niemal przyciskając szybę hełmu do panelu. Teraz było jasne, dlaczego dźwignia nie działa: wtopiła się w panel, co więcej, wszystkie kontrolki gładko stopiły się z podłożem. Sky spojrzał ostrożnie na drzwi — nie było żadnej linii między nimi a framugą, tylko gładka ciągłość.

Tak jakby „Caleuche” zrobiono z szarego ciasta.

* * *

Samochód stał się statkiem na brązowym szlamie rzeki w Mierzwie. Quirrenbach wykorzystywał ramiona pojazdu do napędu w powolnym nurcie, sięgając nimi do nawisłych ruder. Widocznie robił to już przedtem wielokrotnie.

— Zbliżamy się do skraju kopuły — powiedziała Zebra. Miała rację: w górze przed nimi opadała jedna z kopuł Moskitiery; slumsy wspinały się po jej brudnej brązowej powierzchni. Aż trudno było uwierzyć, że ten spadzisty dach był kiedyś przezroczysty.

— To wewnętrzna czy zewnętrzna krawędź? — spytałem.

— Wewnętrzna — odparła Zebra. — To znaczy, że…

— Wiem, co to znaczy — przerwałem jej. — Quirrenbach wiezie nas ku rozpadlinie.

TRZYDZIEŚCI PIĘĆ

Zbliżaliśmy się do Moskitiery; kanion ciemniał, przewieszki spiętrzonych slumsów tworzyły niestabilny, łukowaty tunel kapiący ohydnymi cieczami. Prawie nikt tu nie mieszkał, choć ludność Mierzwy cierpiała na niedostatek lokali.

Quirrenbach zabrał nas pod ziemię; silne lampy z przodu wagonika świeciły oślepiająco. Od czasu do czasu widziałem umykającego w ciemnościach szczura, ale żadnych śladów ludzi. Ani człowieka, ani świni. Szczury dotarły tu na pokładach statków Ultrasow. Genetycznie modyfikowane, spełniały na statku rolę układów czyszczących. Wieki temu kilka sztuk uciekło — zrzuciły lokajski blichtr i wróciły do dzikości. Umykały z jasnych elips światła lub szybko płynęły przez brunatną wodę, zostawiając za sobą V-kształtny kilwater.

— Czego chcesz, Tanner? — spytał Quirrenbach.

— Odpowiedzi.

— I to wszystko? Nie chodzi ci o prywatną dostawę Paliwa Snów? No, możesz mi powiedzieć. Jesteśmy starymi przyjaciółmi.

— Jedź i nie gadaj.

Quirrenbach wiózł nas rozgałęzionym tunelem. Teraz znajdowaliśmy się w bardzo starej części miasta. Zapuszczone podziemie chyba niewiele się zmieniło od czasów zarazy.

— Czy to naprawdę konieczne? — spytałem.

— Są inne drogi do środka, ale tę zna niewielu ludzi — wyjaśnił. — Jest dyskretna i masz wrażenie, że jesteś kimś, kto ma prawo dostać się w sam środek akcji.

Zatrzymał wagonik na suchej łasze, wyrastającej z wody w pobliżu rozwalającego się muru, oblepionego szarą pleśnią.

— Musimy tu wysiąść — powiedział.

— Nie próbuj żadnych sztuczek, bo zmienisz się w nowy interesujący element wystroju — zagroziłem.

Puściłem go przodem. Wagonik zaparkowaliśmy na błotnistym cyplu. Najwyraźniej nie byliśmy pierwszymi, którzy tu wylądowali — w podłożu widziałem głębokie koleiny wyżłobione przez płozy.

— Idźcie za mną. To niedaleko — powiedział Quirrenbach.

— Często tu przychodzisz?

— Staram się jak najrzadziej. — W jego głosie słyszałem nutę szczerości. — W przedsięwzięciu „Paliwo Snów” nie jestem dużym graczem. Zaledwie niewielkim trybikiem. Będę trupem, jeśli pewni ludzie dowiedzą się, że aż tu cię przyprowadziłem. Możemy to zachować w tajemnicy?

— To zależy. Powiedziałem ci, że chcę uzyskać odpowiedzi na pewne pytania.

— Zrozum, Tanner, że nie mogę cię zaprowadzić w pobliże samego centrum. Najlepiej idź sam. I nie rozrabiaj, bo nie wystarczy ci kilka karabinów.

— Więc gdzie nas prowadzisz?

Zamiast odpowiedzieć, Quirrenbach pociągnął za rączkę ukrytą w ścianie powleczonej oślizłym brudem i nad naszymi głowami odsunął się panel, odsłaniając szeroki prostokątny otwór dwumetrowej długości.

Ruszyłem pierwszy, obawiając się ze strony Quirrenbacha jakiegoś triku, na przykład ucieczki przez otwór. Pomogłem wdrapać się najpierw Quirrenbachowi, potem Chanterelle. Zebra szła jako ostatnia, zerkając z niepokojem do tyłu. Nikt za nami nie szedł i jedyne oczy, śledzące nasze wejście do szybu, należały do szczurów.

Pełzliśmy w kucki w długim, niskim, wyłożonym blachą tunelu. Miałem wrażenie, że ma kilkaset metrów, ale mógł mieć najwyżej kilkadziesiąt. Straciłem poczucie kierunku, jednak intuicja podpowiadała mi, że musimy zbliżać się do skraju rozpadliny. Możliwe, że znaleźliśmy się za obrzeżem Moskitiery. Przed nami, zaledwie kilka metrów nad podłożem skalnym, mogła być trująca atmosfera.

W końcu, gdy ból pleców zaczął mi bardzo doskwierać, niemal paraliżować, wynurzyliśmy się w znacznie przestronniejszym pomieszczeniu, początkowo w ciemnościach, ale po chwili Quirrenbach zapalił rzędy starodawnych lamp podwieszonych u sufitu.

Z jednej ściany pokoju wynurzała się matowosrebrna rura o średnicy trzech, czterech metrów, która znikała w przeciwległej ścianie. W pewnym miejscu pod kątem ostrym wychodziło jej odgałęzienie o tej samej średnicy, zakończone gładką metalową zaślepką.

— Oczywiście poznajesz to. — Quirrenbach wskazał dłuższy odcinek rury.

— Niezupełnie — odparłem. Inni też się nie odzywali.

— Wielokrotnie to widziałeś. — Quirrenbach podszedł do rury. — To fragment systemu zaopatrzenia miasta w powietrze. Setki takich rur sięgają w głąb rozpadliny do stacji krakowania. Niektóre transportują powietrze, inne wodę, jeszcze inne przegrzaną parę. — Puknął palcem w rurę i teraz zauważyłem, że w jej odgałęzieniu jest zamontowany panel takich samych rozmiarów jak tamten w murze. — Tu normalnie płynie para.

— A teraz?

— Kilka tysięcy atmosfer. Nic strasznego.

Quirrenbach z łatwością odsunął panel palcami. Ukazała się wygięta, ciemnozielona, szklana powierzchnia w świecącym srebrzystym obramowaniu, z przyciskami, a pod nimi słowa w starym języku przypominającym norte.

Amerikano.

Quirrenbach nacisnął kilka guzików. Usłyszałem serię odległych uderzeń. Po chwili cała rura zadudniła bardzo niskim dźwiękiem.

— Strumień pary został przekierowany do innej sieci, w trybie kontrolnym — wyjaśnił Quirrenbach.

Nacisnął guzik, odsunęła się gruba zielona szyba, odsłaniając brązową maszynerię, niemal całkowicie wypełniającą światło rury. Z obu jej końców wystawały tłoki i harmonijkowe odcinki rury, przewody i druty, siłowniki i czarne podkładki przyssawkowe. Nie potrafiłem ocenić, czy była to stara konstrukcja — z okresu Amerikano — czy nowsza, zmontowana po zarazie. W każdym razie nie wyglądało to zbyt solidnie. Wewnątrz tej maszynerii znajdowała się szkieletowa klatka z dwoma miękkimi fotelami i kilkoma prostymi kontrolkami. W porównaniu z tym urządzeniem zwykły kołowiec wyglądał jak sala balowa.

— Mów — powiedziałem.

— To robot inspekcyjny — zaczął wyjaśniać Quirrenbach. — Przeciska się przez rury, sprawdza przecieki i słabe miejsca. Teraz jest… zresztą sam się zaraz przekonasz.

— Nasz środek transportu? — Przyjrzałem się bliżej maszynie: da się w niej przeżyć podczas jazdy? — Sprytne, przyznaję. Ile zajmuje droga do celu?

— Raz tym jechałem — odparł Quirrenbach. — To nie była majówka.

— Nie odpowiedziałeś na moje pytanie.

— Godzina lub dwie, by dotrzeć poniżej warstwy mgły. Tyle samo powrót. Odradzałbym zbyt długi pobyt tam, na miejscu.

— Jasne. Nie planuję tego. Czy jeśli się w tym pojawię, uznają mnie za wtajemniczonego?

Popatrzył na mnie uważnie.

— Tylko wtajemniczeni przybywają tą drogą. W płaszczu Vadima zostaniesz uznany za dostawcę, a przynajmniej za osobę z sieci dystrybucyjnej, o ile za dużo nie będziesz gadał. Człowiekowi, który cię powita, powiedz, że chcesz się widzieć z Gideonem.

— To bardzo proste.

— Uda ci się. Nawet małpa potrafiłaby prowadzić tę maszynę. Przepraszam, nie zamierzałem cię obrazić. — Quirrenbach zaśmiał się krótko, nerwowo. — Zobacz, to łatwe. Bez trudu zorientujesz się, że jesteś na miejscu.

— Tak, bo ty jedziesz ze mną — rzekłem.

— Kiepski pomysł, Tanner, bardzo kiepski. — Quirrenbach rozejrzał się, szukając moralnego wsparcia.

— Tanner ma rację. — Zebra wzruszyła ramionami. — Z tobą nie wzbudzi takich podejrzeń.

— Ale ja nigdy nie byłem blisko Gideona. Wcale nie muszą potraktować mnie poważniej niż Tannera. Co im powiem, jak mnie spytają, co tu robimy?

Zebra spojrzała na niego z wściekłością.

— Tchórzliwe gówienko! Coś zaimprowizujesz. Na przykład, że słyszałeś pogłoski o złym zdrowiu Gideona i postanowiłeś sprawdzić osobiście. Albo że klienci twierdzą, że produkt końcowy jest złej jakości. To działa. Dzięki takim opowiastkom moja siostra dostała się w pobliże Gideona.

— Skąd wiesz, że w ogóle blisko się dostała?

— Nieważne, Quirrenbach. Zrób, co się da. Na pewno Tanner wesprze cię moralnie.

— Nie jadę.

Zebra pokazała mu karabin.

— Chcesz to przemyśleć jeszcze raz? Spojrzał na lufę, potem na Zebrę. Wydął usta.

— Niech cię cholera, Taryn. Spaliłaś za sobą wszystkie mosty, jeśli chodzi o nasze wspólne sprawy zawodowe.

— Nie gadaj, tylko wsiadaj. Odwróciłem się do Zebry i Chanterelle.

— Uważajcie na siebie. Tu wam chyba nic nie grozi, ale miejcie oczy otwarte. Wracam za kilka godzin. Poczekacie?

Zebra skinęła głową.

— Mogłabym, ale nie zamierzam. W tej maszynie wystarczy miejsca dla trojga, jeśli Chanterelle zechce bronić tyłów.

Chanterelle wzruszyła ramionami.

— Niezbyt mi się uśmiecha sterczeć tu samej przez kilka godzin, ale chyba wolę być tu niż tam. Zresztą masz chyba zobowiązania w stosunku do siostry.

— Ona by to samo zrobiła dla mnie. — Zebra skinęła głową.

— Kawał drogi. Mam tylko nadzieję, że wyprawa się opłaci. Nie ryzykuj nadmiernie — zwróciłem się do Chanterelle. — Znamy drogę powrotną, więc gdyby coś się stało… wiesz, gdzie zaparkowany jest wagonik.

— Nie martw się o mnie, Tanner. Po prostu uważaj na siebie.

— Zawsze tak robię. — Przyjaźnie klepnąłem Quirrenbacha po plecach. — Gotów? Może w drodze przyjdzie ci coś do głowy. Coś jeszcze bardziej przygnębiającego niż zwykle.

— Załatwmy to wreszcie, Tanner. — Spojrzał na mnie ponuro. W robocie inspekcyjnym, wbrew twierdzeniom Zebry, ledwo wystarczyło miejsca dla dwóch osób. Z trudem wcisnęła się trzecia. Zebra jednak posiadała nieludzką zdolność wyginania stawów i potrafiła się wtłoczyć w każdą wolną przestrzeń, choć było jej niewygodnie.

— Mam nadzieję, że to nie potrwa długo — powiedziała.

— Uruchom go — poleciłem Quirrenbachowi.

— Tanner, można jeszcze…

— Startuj, do cholery! — krzyknęła Zebra. — Bo inaczej jedyną twoją kompozycją stanie się dekompozycja.

Podziałało. Quirrenbach nacisnął guzik i maszyna ruszyła. Kołatała się w tunelu jak powolna mechaniczna stonoga. Przód i tył maszyny drgały, przyssawkowate chwytaki waliły w ściany, ale część, w której siedzieliśmy, poruszała się względnie gładko. Choć teraz tunel nie transportował pary, metalowe ściany były gorące, a powietrze przypominało wyziewy z głębi piekła. Było ciasno i ciemno, słabe światło dochodziło tylko z prostych kontrolek umieszczonych przed naszymi siedzeniami. Ściany rury, gładkie jak lód, wypolerowała para tłoczona pod wielkim ciśnieniem. Początkowo rura przebiegała poziomo, ale wkrótce zaczęła się lekko wznosić, a potem szła niemal pionowo. Mój fotel stał się niewygodną uprzężą, z której zwisałem, świadom, że poniżej ciągną się kilometry rury i że mojemu upadkowi zapobiega tylko ciśnienie ssawek robota.

— Zmierzamy do stacji krakingu? — Zebra przekrzykiwała hałas maszyny. — Tam produkują Paliwo?

— To dość prawdopodobne — odparłem, wyobrażając sobie fabrykę. Stamtąd odchodziły wszystkie rury, wielkie korzenie palowe miasta. Stacja zagnieździła się głęboko w rozpadlinie, zgubiona pod warstwą wiecznej mgły. Olbrzymie maszyny przetwarzające zasysały gorącą, gazową truciznę wydobywającą się z głębin rozpadliny. — Obszar nie podlega żadnej jurysdykcji i ludzie tu pracujący mają na pewno zaawansowaną aparaturę chemiczną, potrzebną do syntezy czegoś takiego jak Paliwo Snów.

— Sądzisz, że każdy, kto tu pracuje, jest wtajemniczony?

— Nie. Prawdopodobnie to mała grupka wytwórców narkotyku, nieznana reszcie obsługi stacji. Mam rację, Quirrenbach?

— Już ci mówiłem, że nigdy mi nie pozwolono zbliżyć się do źródła. — Quirrenbach naciskał kontrolki, zwiększając szybkość. Walenie przeszło w ostre bębnienie.

— Więc co ty właściwie wiesz? Na pewno coś jednak wiesz o procesie syntezy.

— A jeśli nawet, to czemu cię to interesuje?

— Bo wydaje mi się to trochę bezsensowne — odparłem. — Zaraza zniszczyła wiele rzeczy: implanty — przynajmniej te najbardziej skomplikowane; subkomórkowe nanoroboty, medmaszyny. To była zła wiadomość dla pośmiertników, bo często ich terapie wymagały interwencji tych małych urządzeń, więc od pewnego momentu musieli się bez nich obywać.

— No i co?

— Nagle pojawił się nowy środek. Równie dobry, a pod pewnymi względami nawet lepszy. Paliwo Snów. Dziecinnie łatwo się je aplikowało, nie wymagało nawet dostosowania do indywidualnego klienta. Leczyło rany i przywracało pamięć. — Przypomniał mi się człowiek, który miotał się na podłodze, rozpaczliwie domagając się przynajmniej kropelki czerwonego płynu, choć zaraza zajęła połowę jego ciała. — Środek zapewniał nawet osłonę przed zarazą osobom, które nie pozbyły się swoich maszyn. Zbyt wspaniałe, żeby było prawdziwe.

— Co masz na myśli? — spytał Quirrenbach.

— Dziwne jest to, że coś tak użytecznego zostało wynalezione przez kryminalistów. Trudno sobie wyobrazić, że Paliwo wynaleziono przed wybuchem zarazy, nawet wtedy gdy miasto ciągle miało możliwości tworzenia cudownych zaawansowanych technologii. A teraz? Do niektórych rejonów Mierzwy nie dochodzi zaopatrzenie w energię parową. W Baldachimie istnieją może enklawy zaawansowanych technologii, ale tam wszystkich bardziej interesują gry niż rozwijanie cudownych terapii. Chyba w końcu musieli do tego dojść, choć obecna podaż jest za mała.

— Przed zarazą Paliwo nie istniało — powiedziała Zebra.

— Tak, to zbyt ciekawy zbieg okoliczności — potwierdziłem. — Dlatego zastanawiam się, czy zaraza i Paliwo pochodzą z tego samego źródła.

— Nie pochlebiaj sobie, że pierwszy to zauważyłeś.

— Nawet bym nie śmiał. — Wytarłem pot z czoła. Czułem się tak, jakbym od godziny przebywał w saunie. — Ale musisz przyznać, że coś w tym jest.

— Skąd mogę wiedzieć. Niezbyt mnie te sprawy interesują.

— Nawet gdyby od tego zależał los miasta?

— Ale przecież nie zależy. Kilka tysięcy pośmiertników… najwyżej dziesięć tysięcy. Paliwo Snów to cenna substancja dla tych, którzy są uzależnieni, ale dla większości jest bez znaczenia. Niech sobie umierają, co mi do tego. Za kilka wieków to wszystko stanie się zaledwie historycznym przypisem. A ja mam znacznie większe i bardziej ambitne zadanie. — Quirrenbach nacisnął kilka kurków. — Jestem przecież artystą, a wszystko inne to tylko zajęcia poboczne. A co do ciebie, Tanner… sam się dziwię. Rozumiem, masz zobowiązania w stosunku do Taryn, ale twoje zainteresowanie Paliwem Snów ujawniło się od tamtego przeszukania kabiny Vadima. Twierdziłeś, że przyszedłeś tu, by zabić Argenta Reivicha, a nie badać problem ograniczonych mocy produkcyjnych naszych zakichanych wytwórni narkotyków.

— Sprawy się nieco skomplikowały, i tyle.

— To znaczy?

— Posłuchaj, Quirrenbach, jeśli chodzi o Paliwo Snów, to chyba gdzieś się już z tym zetknąłem.

* * *

Jednak droga do wnętrza istniała. Odczepili prom i przez pół godziny krążyli wokół statku, aż natknęli się na wejście, które prawdopodobnie wykorzystali Oliveira i Lago. Znajdowało się kilkadziesiąt metrów od promu Oliveiry, w pobliżu miejsca złącza osi z resztą statku. Było małe i zagubione w wypukłych bąblach zniszczonego kadłuba; Sky je przeoczył przy pierwszym oglądzie.

— Uważam, że powinniśmy wracać — powiedział Gomez.

— Wchodzimy do środka.

— Nie słyszałeś, co mówił Oliveira? Nie obchodzi cię to, że materia statku jest jakaś dziwna? Jakby prymitywnie próbowano powielić jeden z naszych statków.

— Przeciwnie, bardzo mnie to niepokoi. Właśnie dlatego postanowiłem wejść do środka.

— Lago wszedł do środka.

— Powinniśmy go poszukać. — Sky był gotów. Po ostatnim przejściu śluzy powietrznej nie zdjął nawet hełmu.

— Ja też chcę wejść do środka — powiedział Norquinco.

— Przynajmniej jeden z nas powinien zostać w promie — stwierdził Gomez. — Jeśli za parę godzin pojawi się ten statek, który namierzył nas radarem, byłoby dobrze, żeby ktoś mógł natychmiast zareagować.

— Dobrze — postanowił Sky. — Zgłosiłeś się do tego.

— Nie chodziło mi o…

— Nieważne, o co ci chodziło. Zastosuj się. Jeśli Norquinco i ja będziemy potrzebować twojej interwencji, dowiesz się o tym pierwszy.

Opuścili prom i używając silników skafandra, pokonali małą odległość do kadłuba „Caleuche”. Gdy wylądowali w pobliżu włazu, mieli wrażenie, że dotykają miękkiego materaca. Wstali, trzymając się powierzchni kadłuba dzięki przyczepnym podeszwom butów skafandra.

Sky musiał sobie wreszcie odpowiedzieć na pytanie, które dotychczas odsuwał. Nigdy nie słyszał o kadłubie statku zmienionym w gąbkę. Metal nie mógłby ulec takiej transformacji, nawet poddany piorunującemu działaniu eksplodującej antymaterii. Jakby kadłub statku-widma atom po atomie zastąpiono dziwną plastyczną substancją i dość zgrubnie odtworzono poprzednie szczegóły. Kształt i ogólne zarysy zostały, ale zniknęła funkcjonalność, jakby mieli do czynienia z prymitywnym odlewem oryginalnego statku. Czy rzeczywiście stoję na „Caleuche”, czy też tylko tak fałszywie zakładam? — zadawał sobie pytanie.

Wraz z Norquinco podeszli do włazu; lufami karabinów dźgali ciemność. Otwór był nierówny, ze śladami przypaleń, nieregularny i pomarszczony jak półprzymknięte usta. Jakieś dwa metry poniżej powierzchnia włazu była obwiedziona grubą włóknistą masą, która lekko lśniła, gdy oświetlili ją latarkami. Skyowi wydawało się, że rozpoznał tę materię: była to matryca wyciśniętych włókien węglowych zanurzonych w epoksydzie — szybkoschnącej paście stosowanej do reperacji punktowych uszkodzeń kadłuba. Prawdopodobnie Oliveira zlokalizował słabe miejsce „Caleuche” — trochę musiało mu zająć sporządzenie pomocniczej mapy gęstości kadłuba — a potem wciął się palnikiem laserowym albo wykorzystał dyszę promu. Gdy wyborował szyb, obramował go uszczelniaczem w spreju z podręcznej narzędziowni promu, by zapobiec zamknięciu się szybu.

— Idziemy tędy — powiedział Sky. — Oliveira prawdopodobnie znalazł najbardziej obiecujące miejsce wejścia. Nie ma sensu wyważać otwartych drzwi, mamy bardzo mało czasu.

Sprawdzili, że skafandrowe kompasy inercyjne działają dokładnie — ich obecną pozycję ustaliły na zero. „Caleuche” nie wirował ani nie zmieniał kierunku, więc będą mogli stosować kompasy wewnątrz statku, ale na wypadek, gdyby okazały się one zawodne, Sky postanowił rozwijać za sobą linę od rany w kadłubie.

Nagle zastanowiło go to, dlaczego użył w myślach słowa „rana”.

Wszedł pierwszy. Dziura prowadziła do tunelu o chropowatych ścianach, biegnącego prosto w kadłub; tam tunel kluczył przez kilkanaście metrów. Normalnie, gdyby to było na przykład na „Santiago”, przeszliby prosto przez poszycie statku, a potem przedzierali się przez wąskie komory serwisowe, między mnóstwem linii transmisji danych, kabli zasilania i rur chłodzenia, a może nawet przez jeden z tuneli kolejki. W niektórych miejscach kadłub miał grubość kilku metrów, ale Sky wiedział, że akurat tutaj powinno być inaczej.

Teraz ściany szybu stały się twardsze i gładsze — już nie jak skóra słonia, ale chitynowy pancerz owada. Promień odbijał się od błyszczącej czarnej powierzchni. Nagle wydało się, że tunel kończy się ślepo, ale nie — zakręcał ostro w prawo. Pokonanie zakrętu w skafandrze, dodatkowo wyposażonym w spore silniki, było trudne, ale przynajmniej Sky wiedział, że o gładkie ściany nie rozerwie powłoki i nie zniszczy ważnych części sprzętu. Obejrzał się: Norquinco, trochę od niego potężniejszy, miał więcej kłopotów.

Następny odcinek tunelu okazał się szerszy, a gdy minęli skrzyżowanie z innym szybem, droga stała się łatwiejsza. Co pewien czas Sky upewniał się u Norquinco, czy lina ciągle się rozwija i czy jest napięta. Kompasy inercyjne nadal dobrze działały, rejestrowały ich poruszenia względem punktu wejścia.

Sky połączył się przez radio z promem.

— Gomez, słyszysz mnie?

— Głośno i wyraźnie. Co znaleźliście?

— Na razie nic. Ale prawie na pewno możemy stwierdzić, że to nie jest „Caleuche”. Weszliśmy jakieś dwadzieścia metrów w głąb i nadal idziemy przez lity materiał.

Gomez odpowiedział dopiero po pewnej chwili:

— To nie ma sensu.

— Właśnie, o ile nadal byśmy się upierali, że mamy do czynienia ze statkiem takim jak nasz. Ale według mnie to jest zupełnie, co innego. Czegoś takiego na pewno się nie spodziewaliśmy.

— Sądzisz, że to pochodzi z domu… że go wysłano po naszym wylocie?

— Nie, Gomez. Mieliby na to zaledwie jeden wiek, a to za mało, by wymyślić coś takiego. — Przesunęli się jeszcze trochę. — To mi nie wygląda na produkt człowieka. To nawet nie jest wnętrze maszyny.

— Ale z zewnątrz dokładnie wygląda jak jeden z naszych statków.

— Tak, dopóki nie podejść bliżej. Przypuszczam, że ten obiekt zmienił swój kształt, by naśladować nasz statek. To jakiś rodzaj kamuflażu ochronnego. Udanego. Tytus… mój ojciec zawsze sądził, że za nami leci inny statek Flotylli. Niepokojąca wizja, ale dała się uzasadnić jakimś wypadkiem w przeszłości. Gdyby wiedział, że leci za nami statek obcych, wszystko byłoby zupełnie inaczej.

— I co byśmy z tym zrobili?

— Nie wiem. Zaalarmowali inne statki. Ojciec zapewne by założył, że ten obiekt chce nas skrzywdzić.

— Może słusznie?

— Trudno powiedzieć. Strasznie długo tu się znajduje i przez te lata nic takiego nie zrobił.

Nagle usłyszeli — a właściwie poczuli — hałas, jakby uderzenie w olbrzymi dzwon. Unosili się w próżni, więc pogłos musiał przenosić się przez poszycie.

— Gomez, co jest, do diabła? Dobiegł go słaby głos Gomeza:

— Nie wiem, nic tu się nie stało, ale znacznie słabiej cię słyszę.

* * *

Opuszczaliśmy się już prawie dwie godziny, gdy zauważyłem coś w dole pionowej rury: słabe złotawe świecenie. Zbliżało się.

Rozmyślałem o epizodzie z życia Skya, który właśnie przeżyłem. Nadal czułem przerażenie Skya wchodzącego do „Caleuche” — twarde, metaliczne, o smaku pistoletowej kuli. Bardzo przypominało strach, który sam odczuwałem. Obaj opadaliśmy w ciemność, obaj szukaliśmy odpowiedzi na pytania — lub nagrody — i wiedzieliśmy równocześnie, że wystawiamy się na wielkie niebezpieczeństwo, nie mając pojęcia, co nas czeka. Ten epizod niesamowicie współgrał z moimi obecnymi przeżyciami. Sky robił znacznie więcej niż infekowanie mojego umysłu obrazami. Miałem wrażenie, że Sky steruje teraz moimi działaniami, by upamiętnić swoje dawne czyny. Rzekłbyś marionetkarz, sięgając przez trzy wieki, pociąga za sznurki. Zacisnąłem pięść, oczekując, że epizod wywoła krwawienie z ręki.

Ale dłoń pozostała zupełnie sucha.

Robot inspekcyjny sunął z łomotem. Quirrenbach poruszał dźwigniami, ale pojazd nie przyśpieszył. Panował nieznośny żar; oceniałem, że nie przeżylibyśmy więcej niż trzy, cztery godziny, po czym zmarlibyśmy na udar cieplny.

A jednak robiło się coraz znośniej.

Wkrótce zobaczyłem dlaczego. Poniżej czekał nas odcinek rury wyłożonej zapaskudzonym szkłem. Nieco wcześniej Quirrenbach wprowadził maszynę w ruch obrotowy, tak że, jadąc przez przezroczysty odcinek, nie byliśmy wyraźnie widoczni. Jednak zdołałem się przyjrzeć komorze zewnętrznej — wielkiej jaskini z potężną maszynerią, olbrzymimi kotłami ciśnieniowymi, połączonymi kiszkami błyszczących rur i wąskimi kładkami. Na podłodze rozłożyły się turbiny niczym śpiące dinozaury.

Dotarliśmy do stacji krakingu.

Rozejrzałem się, zdziwiony widocznym tu zastojem.

— Nikt tu nie dyżuruje — zauważyła Zebra.

— Tak jest normalnie? — zapytałem.

— Tak — potwierdził Quirrenbach. — Ta część wytwórni działa w zasadzie samoczynnie. Nie chciałbym tędy przejeżdżać, gdyby ktoś był tu na służbie i zauważył, że zjeżdżamy tu we trójkę.

Kilkadziesiąt rur podobnych do tej, którą jechaliśmy, biegło na przestrzał przez szklany kolisty sufit, podtrzymywany przez ciemne metalowe kolumny. Wyżej wisiała już tylko warstwa brudnej, czarnoszarej mgły, gdyż stacja krakingu leżała głęboko w rozpadlinie i zwykle pokrywały ją opary. Gdy rozproszyły się na chwilę, wypchnięte przez nieregularne prądy termalne, mogłem dostrzec majestatyczne gołe ściany planetarnej skały. Wysoko, wysoko nad nami rozpościerało się antenopodobne zwieńczenie łodygi — tam Sybilline pokazała mi skoczków w mgłę. Było to zaledwie przed paroma dniami, a wydawało mi się całą wieczność temu.

Znajdowaliśmy się znacznie poniżej poziomu miasta.

Robot inspekcyjny nadal zjeżdżał. Myślałem, że zatrzymamy się na poziomie podłogi komory, ale Quirrenbach powoli kierował maszynę poniżej turbin, znów w ciemność. Może tam znajduje się druga stacja krakingu? — pytałem się w duchu, ale szybko zdałem sobie sprawę, że zeszliśmy już zbyt nisko.

Nasza rura musiała sięgać poza stację krakingu.

I nadal schodziliśmy. Rura kilkakrotnie ostro zmieniała kierunek i w pewnym momencie zaczęła kluczyć. Panował taki żar, że ledwo zachowywaliśmy przytomność. Usta miałem wyschnięte i sama myśl o szklance wody stawała się torturą. Jakoś udało mi się nie zemdleć, bo wiedziałem, że jasność umysłu przyda się, gdy robot dotrze na miejsce.

Po półgodzinie zobaczyłem w dole światło.

Przypuszczałem, że to koniec podróży.

* * *

— Ja ciebie też. Norquinco… sprawdź… — Zanim dokończył, Sky skierował światło latarki w szyb i zobaczył, że napięta poprzednio lina jest luźna, jakby miała zapas długości. Na pewno pękła gdzieś w górze tunelu.

— Wychodźmy już! — powiedział Norquinco. — Nie zabrnęliśmy zbyt daleko, więc znajdziemy drogę powrotną.

— Przez lity kadłub? Lina nie przecięła się samoistnie.

— Gomez ma na promie sprzęt do cięcia. Wydostanie nas, jeśli będzie wiedział, gdzie jesteśmy.

Norquinco ma rację, pomyślał Sky. A każdy rozsądny człowiek zrobiłby teraz wszystko, by wydostać się z powrotem na powierzchnię. Sky również częściowo by tego chciał, ale jakaś inna, znacznie silniejsza część jego osoby postanowiła się dowiedzieć, czym jest ten statek — o ile to w ogóle statek. Był to obiekt obcych. Sky miał teraz całkowitą pewność, a to oznaczało, że po raz pierwszy człowiek widzi obcą inteligencję. I — choć szanse na to byłyby niesłychanie małe — przyczepili się do Flotylli, znaleźli powolne, słabe arki w bezmiarze kosmosu. A jednak woleli się z nimi nie kontaktować i tylko podążali ich śladem przez dziesięciolecia.

Co Sky by znalazł w środku? Zapasy, których spodziewał się na pokładzie „Caleuche” — choćby niezużyta antymateria — mogły być nieważną nagrodą w porównaniu z tym, co naprawdę tu było i czekało na wykorzystanie. Statek jakoś dopasował swoją prędkość do Flotylli, osiągając osiem procent prędkości światła, i Sky był pewien, że obcy statek zrobił to bez trudu. Gdzieś w wyjedzonym przez robaki, litym czarnym kadłubie musiały być ukryte mechanizmy, które nadały statkowi obecną prędkość i które Sky mógłby wykorzystać, choć niekoniecznie musiał je rozumieć.

A może znacznie więcej.

Musiał iść głębiej. Odwrót byłby porażką.

— Idziemy dalej — powiedział do Norquinco. — Jeszcze godzinę. Zobaczymy, co w tym czasie znajdziemy. Musimy uważać, żeby się nie zgubić. Mamy przecież kompas inercyjny.

— Nie podoba mi się to, Sky.

— Pomyśl tylko, czego mógłbyś się dowiedzieć. Sieci danych, protokoły, zasady, na jakich oparto konstrukcję. Mogą być wyrafinowanie obcy, a ich myślenie tak się różnić od naszego, jak… powiedzmy… nitka DNA różni się od pojedynczego łańcucha polimeru. Potrzebny byłby specjalny rodzaj umysłowości, by przynajmniej zacząć pojmować niektóre zasady. Umysł niezwykłego formatu. Nie mów, że cię to zupełnie nie ciekawi.

— Życzę ci, byś spłonął w piekle, Skyu Haussmannie.

— Uznaję to za zgodę, by iść dalej.

* * *

Robot inspekcyjny skręcił w inną odnogę rury, przypominającej tę, którą Quirrenbach znalazł przedtem na powierzchni. Bębnienie przyssawek, coraz wolniejsze, stopniowo ucichło, wreszcie ustało, urządzenie spokojnie sobie tykało. Panowały całkowite ciemności, a w ciszy było słychać tylko głuche dudnienie przegrzanej pary, pędzącej odległymi rurami. Koniuszkiem palca dotknąłem gorącej metalowej rury i poczułem minimalne drgania. Miałem nadzieję, że nie oznaczało to, że pędzi na nas parząca fala pary pod ciśnieniem tysiąca atmosfer.

— Jeszcze nie jest za późno na powrót — powiedział Quirrenbach.

— A gdzie twoja ciekawość? — pytałem. Czułem się jak Sky Haussmann, stymulujący Norquinco do dalszej drogi.

— Jakieś osiem kilometrów nad nami — odparł.

Wtedy ktoś odsunął panel w rurze, zajrzał do środka i spojrzał na nas tak, jakbyśmy byli ładunkiem ekskrementów z Chasm City.

— Ciebie znam — zwrócił się mężczyzna do Quirrenbacha. Potem kiwnął głową na mnie i na Zebrę. — Ale ciebie nie poznaję. I ciebie też nie.

— A ty mi przypominasz gówno — odpowiedziałem szybko, by mężczyzna nie zdążył zdobyć przewagi. Już podnosiłem się z maszyny, rad, że rozprostuję nogi po raz pierwszy od paru godzin. — Teraz pokaż mi, gdzie mogę dostać coś do picia.

— Kim jesteś?

— Człowiekiem, który prosi cię o coś do picia. Co jest? Ktoś ci zaczopował uszy świńskim gównem?

Chyba do niego trafiło. Założyłem, że facet nie odgrywa większej roli w tym przedsięwzięciu i jego praca polega głównie na wysłuchiwaniu zniewag ze strony przybywających tu zbirów, stojących wyżej w łańcuchu pokarmowym.

— Człowieku, bez obrazy.

— Ratko, to Tanner Mirabel. A to… Zebra — przedstawił nas Quirrenbach. — Dzwoniłem i zapowiedziałem, że się wybieramy na dół, żeby się zobaczyć z Gideonem.

— Właśnie — rzekłem. — A jeśli nie dotarło, to twój cholerny problem, nie mój.

Na Quirrenbachu zrobiło to wrażenie i postanowił się dołączyć: — Racja, cholera. Daj temu cholernemu człowiekowi… daj człowiekowi, do cholery, coś się napić. — Wytarł rękawem spieczone wargi. — I coś dla mnie, Ratko, ty pieprzony kutasie.

— Kutasie? A to dobre, Quirrenbach. Naprawdę dobre. — Mężczyzna poklepał go po ramieniu. — Bierz nadal lekcje asertywności, to się opłaca. — Potem spojrzał na mnie niemal z sympatią, między nami, zawodowcami. — W porządku. Idźcie za mną.

Wyszliśmy za Ratkiem z komory z rurami. Trudno było rozpoznać wyraz jego twarzy — na oczach miał szare gogle, z których wystawały rozmaite delikatne czujniki. Nosił płaszcz w takie same wzory, jakie miał płaszcz Vadima, ale bardziej wycięty, a łaty były równiejsze i bardziej błyszczące.

— Więc, przyjaciele, co was tu na dół sprowadza? — spytał Ratko.

— Coś w rodzaju kontroli jakości — odparłem.

— Na razie nie słyszałem, żeby ktoś narzekał na jakość.

— Może zbyt dobrze nie słuchałeś — wtrąciła Zebra. — Coraz trudniej dostać to gówno.

— Naprawdę?

— Taaa, naprawdę — potwierdziłem. — Nie chodzi tylko o małą podaż. Problem jest z czystością. Zebra i ja dostarczamy Paliwo do wybranych klientów aż na Pas Złomu. I docierają do nas skargi. — Mówiłem rzeczowo, ostro. — To może oznaczać jakieś problemy w łańcuchu zaopatrzenia, bo jest dużo słabych ogniw, ale zapewniam, że wszystkie sprawdzam. Może to również oznaczać, że podstawowy produkt się psuje. Rozcieńczony, fałszowany… nazywaj to jak chcesz. Dlatego fatygujemy się osobiście w asyście pana Quirrenbacha. Chcemy się przede wszystkim przekonać, że nadal wytwarza się tu wysokiej jakości Paliwo Snów. Jeśli nie, to znaczy, że ktoś kogoś oszukuje i poleci gówno jak w dziesięciostopniowej burzy gówna, albo i większe. W każdym razie to dla kogoś niedobra wiadomość.

— Ty, słuchaj. — Ratko uniósł ręce. — Każdy wie, że są kłopoty u źródła, ale tylko Gideon może ci wyjaśnić dlaczego.

Zarzuciłem przynętę.

— Mówią, że lubi samotność.

— Nie ma przecież wielkiego wyboru.

Zaśmiałem się przekonująco, choć nie wiedziałem w zasadzie, co w tym zabawnego. Ale Ratko powiedział to tak, jakby rzucił dowcip.

— Właśnie. — Zmieniłem ton głosu, skoro już ustaliłem z nim jakieś zasady wzajemnego respektu. — Niech nasze stosunki uzyskają bardziej przyjacielskie podstawy, dobrze? Ja na razie zrezygnuję z podważania jakości produktu w zamian za… że tak powiem… małą handlową próbkę.

— Co jest? — Ratko sięgnął pod płaszcz i wyjął małą ciemnoczerwoną fiolkę. — Zbyt często czerpałeś ze swoich zapasów?

Wziąłem fiolkę, Zebra podała mi pistolet ślubny. Wiedziałem, że muszę to zrobić i że tylko Paliwo umożliwi mi ostateczne wyjaśnienie tajemnic z mojej przeszłości.

— Wiesz, jak to jest — powiedziałem.

* * *

Sky i Norquinco szli do przodu, cały czas z niepokojem zerkając na kompasy. Tunel rozgałęział się i skręcał, ale displeje przezierne hełmów stale pokazywały pozycję względem promu oraz przebytą dotychczas trasę. Nie mogli się więc zgubić, nawet gdyby napotkali przeszkody. Kierowali się do środka statku, w okolice kopuły dowodzenia. Szli około pięciu minut, gdy nagle poczuli pogłos — tym razem nieco silniejszy — jakby w kadłub statku uderzono jak w gong.

— O, właśnie, wracajmy — powiedział Norquinco.

— Nie. Straciliśmy linę i już wiadomo, że drogę na zewnątrz musimy sobie wyciąć. To oznacza, że będziemy musieli wycinać trochę więcej.

Norquinco poszedł za nim z ociąganiem. Coś się jednak zmieniało: czujniki skafandrów zaczęły wyłapywać ślady azotu i tlenu, zamiast jak poprzednio sygnalizować obecność czystej próżni. Czyżby w szybie powoli odtwarzała się atmosfera? Czy te dwa dźwięki to odgłosy zamykania się jakiejś wielkiej śluzy obcych?

— Widzę światło — powiedział Sky, gdy ciśnienie osiągnęło wartość jednej atmosfery i nadal wzrastało.

— Światło?

— Żółtawe. Nie przywidziało mi się. Pochodzi z samych ścian. Zgasił latarkę i to samo kazał zrobić koledze. Przez chwilę znajdowali się w prawie całkowitych ciemnościach. Sky zadrżał — wrócił dawny, nigdy do końca nie pokonany strach przed ciemnością, zaszczepiony w nim w przedszkolu. Potem wzrok zaczął przyzwyczajać się do nastrojowego światła i mieli wrażenie, że znów zapalili latarki. Nawet lepiej: blade żółte światło rozjaśniało kilkadziesiąt metrów tunelu przed nimi.

— Sky? Czujesz?

— Co takiego?

— Mam wrażenie, że poruszam się w dół.

Sky chciał się zaśmiać, wykpić Norquinco, ale poczuł to samo co przyjaciel: rzeczywiście coś pchało jego ciało na ścianę szybu. Lekko, ale gdy pełzł dalej (a teraz naprawdę było to pełzanie), nacisk się zwiększył, aż Sky poczuł się tak jak na pokładzie „Santiago”, gdzie obroty generowały grawitację. Ale statek obcych ani się nie obracał, ani nie przyśpieszał.

— Gomez?

Nadeszła odpowiedź, bardzo cicha.

— Tak. Gdzie jesteście?

— Głęboko. W pobliżu kopuły dowodzenia.

— Wątpię w to, Sky.

— Tak wskazują nasze kompasy inercyjne.

— Chyba się mylą. Twój sygnał radiowy dochodzi z połowy długości osi.

Skya znów ogarnęło przerażenie, choć tym razem nie miało związku z ciemnością. Nie pełzli aż tak długo, by zabrnąć aż tak daleko. Czyżby w tym czasie statek usłużnie zmienił swój kształt? Sygnał radiowy jest zapewne poprawny, myślał Sky, i z triangulacji Gomez dostał prawdziwe wskazania ich pozycji, choć masa kadłuba mogła wprowadzić pewne zakłócenia. A to oznaczało, że kompasy inercyjne niemal od samego początku kłamały. Teraz poruszali się przez pewnego rodzaju statyczne pole grawitacyjne, coś będącego immanentną cechą kadłuba, a nie iluzją wytworzoną dzięki rotacji czy przyśpieszeniu. Wydawało się, że pole może ich dowolnie ciągnąć, w zależności od geometrii szybu. Nic dziwnego, że kompasy dawały nieprawidłowe wyniki. Grawitacja i bezwładność są ze sobą subtelnie powiązane i nie sposób zdeformować jedno, nie deformując drugiego.

— Muszą mieć całkowitą kontrolę pola Higgsa — powiedział Norquinco. — Szkoda, że nie ma tu z nami Gomeza. On by od razu wymyślił odpowiednią teorię.

Pole Higgsa to coś, co przenika całą przestrzeń, całą materię, wyjaśnił Norquinco. Masa i bezwładność nie są immanentnymi właściwościami cząsteczek, ale tylko skutkiem sił wywieranych na nie, gdy oddziałują z polem Higgsa — jak oddziaływanie wywierane na sławną osobę, która idzie przez tłum wielbicieli. Norquinco sądził, że budowniczowie statku potrafili znaleźć sposób, by ta sławna osoba wymknęła się niezaczepiana, czy też przeciwnie, jeszcze bardziej opóźnić jej marsz. Tak jakby potrafili zagęścić lub rozrzedzić tłum wielbicieli i ograniczyć nagabywanie. Tak w przybliżeniu Sky wyobrażał sobie to, co Gomez — a może nawet Norquinco — sformułowaliby ściśle matematycznie, ale jemu to wystarczyło. Konstruktorzy potrafili manipulować grawitacją i bezwładnością równie łatwo i naturalnie, jak manipulowali żółtawym światłem.

Zatem podejrzenia Skya okazały się słuszne. Jeśli na pokładzie uda się znaleźć coś, co pozwoli mu poznać tę technikę, będzie to miało wielkie znaczenie dla Flotylli, a przynajmniej dla „Santiago”. Od lat próbowali pozbyć się masy, by jak najpóźniej wejść w etap hamowania. A jeśli mogliby wyłączyć masę, tak jak wyłącza się światło? „Santiago” mógłby wejść w układ Łabędzia z prędkością ośmiu procent prędkości światła i ustawić się na orbicie wokół Końca Podróży, momentalnie wygaszając prędkość. Nawet gdyby taki scenariusz nie był możliwy, to korzystna byłaby wszelka redukcja bezwładności statku, choćby o kilka procent.

Zewnętrzne ciśnienie powietrza przekraczało teraz półtorej atmosfery i wzrastało, ale już wolniej. Powietrze było ciepłe, wilgotne i zawierało śladowe ilości gazów, nieszkodliwych, lecz nie występujących w atmosferze, którą Sky zwykle oddychał. Grawitacja zatrzymała się na poziomie połowy g. Nieraz spadała poniżej tej wartości, ale nigdy jej nie przekraczała. Żółtawe światło stało się teraz tak jasne, że można było przy nim czytać. Od czasu do czasu pełzli przez zagłębienia w podłodze pełne gęstego, ciemnego płynu. Wszędzie widzieli plamy tej lepkiej, czerwonej, krwiopodobnej substancji.

— Sky? Tu Gomez.

— Mów wyraźniej. Słabo cię słyszę.

— Sky, od pięciu godzin mamy towarzystwo. Dwa promy. Znają naszą pozycję. Zaryzykowałem i radarem zmierzyłem odległość.

Dobrze jak do tej pory; postąpiłbym tak samo, pomyślał Sky.

— Nie rób nic więcej — powiedział do Gomeza. — Nie nawiązuj łączności, nie rób niczego, co pozwoliłoby im zidentyfikować nas jako prom z „Santiago”.

— Wychodźcie stamtąd! Ciągle jest czas, żeby uciec.

— Jeszcze tu nie skończyliśmy.

— Sky, chyba nie…

Sky przerwał połączenie, bardziej zainteresowany tym, co zobaczył w tunelu: w ich stronę sunęła istota przypominająca grubego różowawego robala, przemieszczającego się dżdżownicowatymi oscylacjami.

— Norquinco? — Sky wysunął pistolet i skierował go w szyb. — Ktoś wyszedł nam na powitanie.

Czy w moim głosie słychać przerażenie? — zastanawiał się Sky.

— Niczego nie widzę. Zaraz, zaraz… teraz widzę. Och!

Istota, zaledwie rozmiarów ręki, nie mogła przecież zrobić im fizycznej krzywdy. Sky nie dostrzegł u niej żadnych niebezpiecznych organów, żadnych szczęk. Z przodu miała tylko owalną falbankę przezroczystych falujących macek. Nawet gdyby była jadowita, nie zagrażała ludziom w skafandrach. Nie dostrzegł również oczu ani funkcjonalnych kończyn. Powtarzał sobie te uspokajające spostrzeżenia, ale — rozczarowany — stwierdzał, że strach go nie odstępuje.

Robal nie był jednak specjalnie przerażony obecnością przybyszów. Zatrzymał się i pomachał im widmowymi mackami. Bladoróżowe, pierścieniowate ciało zmieniło odcień na czerwony i spomiędzy segmentów zaczęła wyciekać tętniczoczerwona wydzielina, tworząc świeżą szkarłatną kałużę, która po chwili wyciągnęła własne macki i popełzła naprzód, jakby schodziła w dół szybu. Ta zamiana góry z dołem — lokalne odwrócenie kierunku grawitacji — przyprawiała Skya o zawrót głowy. Czerwony płyn kapał na nich krwistymi strumykami, po czym zaczynał płynąć po ich skafandrach w górę i dookoła. Przez chwilę Skyowi wydawało się, że został postawiony do góry nogami i że spada. Czerwień przesłoniła mu szybę hełmu, jakby poszukiwała drogi do środka skafandra. Potem odstąpiła.

Grawitacja wróciła do normy. Przerażony, ciężko dysząc, obserwował, jak kałuża wraca do robala i z powrotem w niego wsiąka. Robal był przez chwilę czerwony, potem powoli bladł, zróżowiał.

Wreszcie zrobił coś dziwnego: nie przekręcił się w szybie, ale się przenicował — macki wciągnęły się w korpus z jednej strony i wyskoczyły z drugiej. Istota pofalowała z powrotem w żółte przepaście tunelu. Jakby nic tu nie zaszło.

Usłyszeli głos. Dudnił ze ścian z boskim grzmieniem, zbyt głęboki, by należał do człowieka.

— Dobrze mieć towarzystwo — powiedział ktoś po portugalsku.

— Kim jesteś? — spytał Sky.

— Lago. Chodźcie do mnie. To niedaleko.

— A jeśli wolimy cię opuścić?

— Będzie mi smutno, ale was nie zatrzymam.

Echo boskiego głosu zanikło, jakby powstało przed przybyciem robala. Sky i Norquinco ciężko dyszeli, jak po szybkim biegu. Po dłuższej chwili odezwał się Norquinco:

— Wracamy do promu. Natychmiast.

— Nie. Idziemy dalej, jak obiecaliśmy Lagowi. Norquinco schwycił Skya za ramię.

— Nie! To szaleństwo. Czy wymazałeś ostatnie wydarzenie ze swojej krótkoterminowej pamięci?

— Zostaliśmy zaproszeni w głąb statku przez coś, co by już nas dawno zabiło, gdyby miało takie zamiary.

— To coś powiedziało o sobie „Lago”. Choć Oliveira… — Nie stwierdził ostatecznie, że Lago nie żyje. — Sky robił wszystko, żeby wymazać strach ze swego głosu. — Tyle tylko, że coś się z nim stało. Interesuje mnie, co. Oraz wszystko, co ten statek, czy cokolwiek to jest, może nam powiedzieć.

— Dobrze. Idź. Ja wracam.

— Nie, zostajesz tu i idziesz ze mną. Norquinco milczał przez chwilę.

— Nie możesz mnie zmusić.

— Nie, ale sprawię, że ci się to opłaci. — Teraz Sky położył dłoń na ramieniu przyjaciela. — Rusz wyobraźnią, Norquinco. Na pewno są tu rzeczy, które mogą rozwinąć nasze dotychczasowe schematy. A przynajmniej takie, dzięki którym dotrzemy do Końca Podróży przed innymi statkami i może nawet uzyskamy taktyczną przewagę, gdy tamci przybędą za nami i zaczną zgłaszać pretensje do terytoriów.

— Jesteś na pokładzie statku obcych, a myślisz tylko o miałkich ludzkich sprawach, jak kłótnie o prawa do ziemi!

— Zapewniam cię, że za kilka lat takie sprawy wydadzą się bardzo ważne. — Mocniej chwycił ramie Norquinco. Czuł, jak ściskają się warstwy materiału. — Pomyśl! Wszystko może zależeć od tego, co się teraz stanie. Nasza cała historia. Nie jesteśmy pionkami, Norquinco, jesteśmy kolosami. Uświadom to sobie przez chwilę i pomyśl o nagrodzie, jaka czeka tych, którzy tworzą historię. Tacy jak my. — Wspomniał ukryte pomieszczenie na „Santiago”, gdzie trzymał chimeryka-infiltratora. — Poczyniłem dalekosiężne plany. Moje bezpieczeństwo na Końcu Podróży jest gwarantowane, nawet jeśli wydarzenia obrócą się przeciwko nam. Postaram się również o twoje bezpieczeństwo i nietykalność. A jeśli sytuacja nie obróci się przeciw nam, sprawię, że zostaniesz potężnym człowiekiem.

— A jeśli teraz pokażę ci plecy i wrócę na prom?

— Nie wezmę ci tego za złe — odparł Sky łagodnie. — To przecież przerażające miejsce. Ale przez następne lata nie będę mógł ci zagwarantować schronienia.

Norquinco strzepnął z ramienia dłoń Skya. Nie patrzył mu w oczy.

— Dobrze. Idziemy. Ale nie zostajemy tu dłużej niż godzinę. Sky skinął głową, choć był to próżny gest.

— Cieszę się, Norquinco. Wiedziałem, że jesteś rozsądnym człowiekiem.

Ruszyli. Droga stała się łatwiejsza i niemal nie wymagała wysiłku, jakby szyb cały czas schodził w dół. Sky zastanawiał się nad tym, w jaki sposób czerwony płyn krążył wokół niego. Lokalne sterowanie grawitacją było tak precyzyjne, że ciecz zachowywała się jak żywa, przepływała jak przyśpieszana oślizła maź. Istoty, które zbudowały ten statek, potrafiły nie tylko zmieniać pole Higgsa — potrafiły na nim grać jak na fortepianie.

Nie wiem, czym one są, pomyślał Sky, ale wyprzedziły ludzkość o miliony lat. Flotylla musi im się wydawać niezwykle prymitywna. Może nawet nie uważają jej za twór istot inteligentnych. A jednak się nią zainteresowały.

Tunel przechodził w olbrzymią jaskinię o gładkich ścianach. Wynurzyli się na jednej ze ścian o kształcie muszli małża, ale wszędzie unosiły się gęste lepkie wyziewy, przesłaniające widok. Komora była skąpana w brudnym, żółtawym świetle, dno pokrywało wielkie czerwone jezioro, które musiało mieć wiele metrów głębokości. W cieczy tkwiło kilkadziesiąt robali, niektóre były całkowicie zanurzone. Kształty miały nieco odmienne od osobnika, którego Sky i Norquinco widzieli wcześniej. Niektóre były znacznie większe od człowieka, ich macki posiadały dodatkowe narządy, a może organy zmysłów. Jeden z nich patrzył na Skya i Norquinco ludzkim okiem umieszczonym na końcu odnóża. Największy robal siedział pośrodku jeziora; jego bladoróżowy korpus wystawał kilka metrów z cieczy i miał dziesiątki metrów długości. Robal zwrócił ku nim koniec swego ciała, mała korona macek machała w powietrzu niczym pierzasty liść.

Poniżej liścia Sky zobaczył absurdalnie małe jak na tak wielkiego stwora usta o ludzkim kształcie, otoczone czerwienią. Wydobył się z nich głęboki, dudniący ludzki głos.

— Witajcie. Jestem Lago.

* * *

Przez chwilę oglądałem fiolkę pod światło, potem włożyłem ją do zamka. Czerwony płyn migotał, przelewał się w jednej chwili leniwie, a w następnej z błyskawiczną prędkością — to wszystko zbyt przypominało mi czerwone jezioro w sercu „Caleuche”. Ale przecież nigdy nie było żadnego „Caleuche”, tylko obiekt znacznie dziwniejszy, do którego jak pasożyt doczepiła się legenda o statku-widmie. Czy wspomnienia Skya zawsze istniały w tyle mego umysłu? Rozpoznałem Paliwo Snów, gdy tylko je zobaczyłem.

W tamtym czerwonym jeziorze można się było utopić, tyle tego było.

Przytknąłem pistolet ślubny do szyi i wstrzeliłem Paliwo do arterii. Nie czułem kopa, nie miałem halucynacji. Paliwo nie było narkotykiem w tradycyjnym sensie — działało na cały mózg a nie na wybrany obszar. Powstrzymywało degenerację komórek i naprawiało ostatnie zniszczenia; przywracało wspomnienia i odnawiało przerwane ostatnio połączenia. Czerpało z ostatnich odwzorowań tego, co było, jakby ciało, zmieniając się, przechowywało jeszcze przez pewien czas jakieś pole, które zmieniało się wolniej od wzorców samych komórek. Dlatego Paliwo potrafiło naprawiać zarówno urazy, jak i pamięć, choć sama substancja nie wiedziała nic o fizjologii czy anatomii układu nerwowego.

— Gówno z jakością — powiedział Ratko. — Brachu, ja sam używam najlepszego materiału.

— Twierdzisz, że nie wszystko, co stąd wychodzi, jest równie dobre? — spytała Zebra.

— Już mówiłem. Z takimi sprawami do Gideona.

Ratko poprowadził naszą trójkę przez kluczące, prymitywne tunele, słabo oświetlone, ze szczątkową podłogą, ale wydrążone w litej skale. Miałem wrażenie, że tunele drążono od wnętrza rozpadliny.

— Docierają do mnie pogłoski o stanie zdrowia Gideona — powiedziałem. — Niektórzy mówią, że właśnie dlatego słaby towar trafia do klientów. Gideon jest zbyt chory i nie może zarządzać swoimi liniami zaopatrzenia.

Miałem nadzieję, że nie powiedziałem nic, co by zdradziło moją niewiedzę o prawdziwej sytuacji. Ale Ratko odparł:

— Gideon nadal produkuje. I teraz to jest najważniejsze.

— Nie nabiorę pewności, póki go nie zobaczę.

— Nie przedstawia pięknego widoku, mam nadzieję, że rozumiesz.

Uśmiechnąłem się.

— Tak też mówią.

TRZYDZIEŚCI SZEŚĆ

Gdy Ratko prowadził nas do Gideona, przywołałem kolejny epizod. Właśnie tak: teraz ode mnie zależało, kiedy miałem widzenie; jakby polegało to jedynie na przekopaniu się przez trzysta lat wspomnień, chronologicznym uporządkowaniu i wpuszczeniu do umysłu kolejnego fragmentu. Tym razem nie doznawałem nieprzyjemnego wrażenia obcości. Tak jak bym już wcześniej wiedział, co się stanie, i tylko ostatnio nie poświęcał temu uwagi; jakbym miał do czynienia z powieścią, którą dawno odłożyłem, ale jej akcja nie mogła mnie już zaskoczyć.

Sky i Norquinco wynurzyli się z szybu i schodzili po śliskich ścianach jaskini, aż wreszcie stanęli nad czerwonym jeziorem.

Kilkadziesiąt metrów od nich w jeziorze siedział robal. Lago, jak się przedstawił.

Sky się przygotował. Czuł niesamowity strach, ale był przekonany, że przeżyje, bo takie jest jego przeznaczenie.

— Lago? — spytał. — Czyżby? Z tego, co wiem, Lago był człowiekiem.

— Jestem również tym, który istniał przed Lagiem. — Głos, choć mocny, brzmiał spokojnie, bez cienia groźby. — Trudno to wyrazić w języku Laga, ale jestem również Nieustraszonym Podróżnikiem.

— Co się stało z Lagiem?

— To też niełatwe. Wybacz. — Zamilkł. Z ciała robala zaczęły tryskać litry czerwonego płynu, a potem jeszcze więcej jeziornej cieczy wlewało się w robala. — Tak lepiej. Znacznie lepiej. Wyjaśnię. Przed Lagiem był po prostu Nieustraszony Podróżnik i pomocne larwy Nieustraszonego Podróżnika i nory pustki. — Macki wskazywały na ściany i sufit jaskini. — Ale potem nory pustki zostały zniszczone i wiele nieszczęsnych larw-pomocników musiało ulec… nie ma na to słowa w umyśle Laga. Zniszczeniu? Rozpuszczeniu? Degeneracji? Ale nie zniknęli całkowicie.

Sky spojrzał na milczącego Norquinca.

— Co się stało, zanim twój statek został zniszczony?

— Tak… statek. To właśnie to. Nie nory pustki. Statek. Znacznie lepiej. — Usta uśmiechnęły się ohydnie i ze stwora znów wy płynęła czerwona ciecz. — Dawno temu.

— Zacznij od początku. Dlaczego lecieliście za nami?

— Nami?

— Za Flotyllą. Za pięcioma statkami. Pięcioma norami pustki. — Mimo strachu Sky czuł złość. — Jezu, to przecież proste. — Uniósł pięść i wyprostował wszystkie palce. — Raz. Dwa. Trzy. Cztery. Pięć. Rozumiesz? Postanowiłeś lecieć za pięcioma innymi norami pustki zbudowanymi przez nas, przez takich ludzi jak Lago. Chcę wiedzieć dlaczego.

— To było przed szkodą. Po szkodzie zostały tylko cztery puste nory pustki.

Sky skinął głową. Wyglądało na to, że stwór mniej więcej rozumiał, co stało się z „Islamabadem”.

— A więc tego też nie pamiętasz?

— Niezbyt dobrze.

— Postaraj się. Skąd pochodzisz? Dlaczego przyczepiłeś się do naszej Flotylli?

— Było bardzo dużo pustek. Zbyt dużo, żeby Nieustraszony Podróżnik wszystko od początku pamiętał.

— Nie musisz wszystkiego pamiętać. Powiedz tylko, jak się tam dostałeś.

— Kiedyś były tylko larwy, choć było dużo pustek. Szukaliśmy innych typów larw, ale nic nie znaleźliśmy.

Czyli kiedyś lud Nieustraszonego Podróżnika wędrował w przestrzeni kosmicznej, ale nie spotkał istot inteligentnych, pomyślał Sky.

— Jak dawno to było?

— Epoki temu. Półtora obrotu.

Sky poczuł niesamowity kosmiczny chłód. Czyżby robal liczył czas w jednostkach obrotu Drogi Mlecznej? Czas potrzebny na pełny obrót typowej gwiazdy, znajdującej się w obecnej odległości od centrum galaktyki, to ponad dwieście milionów lat. Czyli społeczna pamięć larwy — jeśli jest to pamięć — obejmowała trzysta milionów lat podróży kosmicznych. Tak dawno temu ewolucja nawet jeszcze nie miała w swych planach dinozaurów.

W takiej skali czasowej ludzkość i wszystkie dokonania ludzkości są jak warstewka pyłu na szczycie góry.

— Powiedz, co dalej.

— Znaleźliśmy inne larwy. Nie były takie jak my. W ogóle nie były jak larwy. Nie chciały… nas tolerować. Były jak nory pustki… ale bez niczego. Po prostu nory pustki.

Statek bez istot żywych na pokładzie.

— Inteligencje maszynowe?

Usta znów rozciągnęły się w uśmiechu. Wyglądało to naprawdę ohydnie.

— Tak. Inteligencje maszynowe. Głodne maszyny. Zjadały larwy. Maszyny, które zjadały nas.

* * *

Maszyny, które zjadały nas.

Jak on to powiedział? — myślałem. Jakby wszystko sprowadzało się do zaledwie irytującego aspektu rzeczywistości. Coś, co trzeba tolerować, ale o co nikogo nie można winić. Pamiętałem, z jaką odrazą potraktowałem jego defetyzm.

Nie, to nie była moja odraza, pomyślałem, ale Skya Haussmanna.

Tak było, prawda?

Ratko prowadził nas przez prymitywnie wydrążone tunele do fabryki Paliwa Snów. Od czasu do czasu przechodziliśmy przez większe, mroczne komory, gdzie robotnicy w szarych błyszczących fartuchach pochylali się nad stołami z urządzeniami chemicznymi, które tworzyły miniaturowe szklane miasta. W wielkich retortach stało ciemnokrwiste Paliwo Snów. Na końcu linii produkcyjnej, w równych stojakach, gotowy wyrób czekał na wysyłkę. Wielu robotników nosiło gogle takie jak Ratko; wyspecjalizowane soczewki dostosowywały się do konkretnego zadania w procesie produkcyjnym.

— Dokąd nas prowadzisz? — spytałem.

— Chciałeś się przecież napić?

Quirrenbach szepnął:

— Chyba prowadzi nas do tego, który tu rządzi, więc go nie lekceważ, nawet jeśli ten człowiek ma niezwykły system przekonań.

— Gideon? — spytała Zebra.

— To część problemu — odparł Ratko. Najwyraźniej źle ją zrozumiał.

Przeszliśmy przez kilka laboratoriów produkcyjnych i wreszcie wkroczyliśmy do biura o kostropatych ścianach. Przed olbrzymim metalowym, zniszczonym biurkiem leżał, a może siedział, wysuszony starzec. Spoczywał w fotelu na kółkach — opancerzonej czarnej, połyskliwej machinie, z której nieszczelnych zaworów wydobywała się sycząca para. Ze ściany do fotela prowadziły linie zasilania. Prawdopodobnie można go było odłączyć, gdyby mężczyzna chciał pojeździć po pomieszczeniu na wielkich szkieletowych kołach o zakrzywionych szprychach.

Ciało mężczyzny ledwo się rysowało pod pokrytymi aluminium kocami, spod których wystawały bardzo chude ramiona. Lewa ręka leżała na udzie, prawa manipulowała baterią dźwigni i guzików w oparciu fotela.

— Witaj! — powiedziała Zebra. — To ty na pewno jesteś tym człowiekiem.

Spojrzał na nas po kolei. Twarz — kości obleczone cienką jak pergamin skórą — miał dziwnie przezroczystą. Mimo to roztaczał aurę mężczyzny przystojnego. Jego oczy — gdy się w końcu na mnie zatrzymały — były jak dwa ostre kawałki międzygwiazdowego lodu. Mocno zarysowana szczęka wyrażała niemal pogardę. Usta mu zadrgały, jakby zamierzał odpowiedzieć.

Tymczasem prawa dłoń przesunęła się po przyciskach, pchała dźwignie i przyciskała guziki z zadziwiającą zręcznością. Palce miał cienkie, ale mocne i niebezpieczne jak szpony sępa.

Podniósł dłoń znad dźwigni. Z fotela zaczęły się wydobywać szybkie szczęknięcia mechanicznych przełączników. Gdy ustały, fotel przemówił: syntetyzował słowa w postaci urywanych, melodyjnych gwizdów, które dało się jednak zrozumieć.

— Oczywiście. Czym mogę służyć?

Patrzyłem na niego zdziwiony. Nie spodziewałem się, że Gideon to ktoś taki.

— Ratko obiecał, że moglibyśmy dostać coś do picia.

Mężczyzna skinął mu głową bardzo oszczędnym ruchem i Ratko podszedł do kredensu wbudowanego w skalną wnękę w kącie pomieszczenia. Wrócił z dwiema szklankami wody.

Wypiłem swoją jednym haustem. Miała niezły smak jak na płyn, który przed chwilą był parą. Drugą szklankę podał Zebrze — przyjęła ją nieufnie, ale pragnienie przeważyło nad strachem przed trucizną. Odstawiłem pustą szklankę na zniszczone metalowe biurko.

— Gideon, nie takiej osoby się spodziewałem — rzekłem. Quirrenbach szturchnął mnie.

— Tanner, to nie Gideon. To… ten człowiek, jak ci mówiłem.

Mężczyzna wydał nową porcję komend, używając przycisków fotela. Przez piętnaście sekund rozlegało się klekotanie, potem wydobył się głos:

— Nie jestem Gideonem. Ale chyba słyszeliście o mnie. Zbudowałem to wszystko.

— Co? Ten labirynt tuneli? — spytała Zebra.

— Nie — odrzekł po krótkiej pauzie, gdy fotel przetwarzał słowa. — Nie ten labirynt tuneli. Całe miasto. Całą planetę. — W tym miejscu zaprogramował pauzę. — Jestem Marco Ferris.

Quirrenbach wspominał mi przed chwilą o jego niezwykłym systemie wierzeń. Tak, to się zgadzało. Jednak w jakiś sposób rozumiałem uczucia tego mężczyzny na parowym wózku inwalidzkim.

Przecież ja sam nie byłem już pewien, kim właściwie jestem.

— Więc, Marco, niech mi pan powie, czy to pan zarządza tą fabryką, czy Gideon? — spytałem. — I czy Gideon w ogóle istnieje?

Wózek zaterkotał:

— Tak, ja tym zarządzam, panie… — Drobnym ruchem ręki pominął moje nazwisko; nie warto było przerywać zdania, by o nie pytać. — Ale Gideon tu jest. Gideon zawsze tu był. Bez Gideona mnie by tu nie było.

— Może by nas pan do niego zaprowadził? — spytała Zebra.

— Nie ma potrzeby. Bo nikt nie widuje Gideona bez wyraźnej przyczyny. Wszystko załatwiasz ze mną, więc po co ci Gideon? Gideon to tylko dostawca. Niczego nie wie.

— Mimo to chcielibyśmy z nim pogadać — oznajmiłem.

— Przykro mi. Niemożliwe. Zupełnie niemożliwe. — Odsunął wózek od biurka. Wielkie koła hałasowały na podłodze.

— Mimo to chcę zobaczyć Gideona.

— Co jest? — Ratko wszedł między mnie a rzekomego Marka Ferrisa. — Słyszałeś przecież, co człowiek mówił.

Ratko natarł na mnie, ale niefachowo. Powaliłem go na ziemię; jęczał, miał złamane przedramię. Skinąłem na Zebrę, by się pochyliła i zabrała Ratkowi pistolet, który ten już wyciągał. Teraz oboje byliśmy uzbrojeni. Wyjąłem swój pistolet, a Zebra celowała w rzekomego Ferrisa.

— Wybieraj pan! — rozkazałem. — Albo zaprowadzisz mnie pan do Gideona, albo zrobisz to w śmiertelnych mękach. Co pan wolisz?

Naciskał rozmaite guziki — wózek odłączył się od linii zasilania parą. Podejrzewałem, że są w nim zainstalowane jakieś bronie, ale oceniałem, że nie dość szybkie, by mógł z nich zrobić użytek.

— Tędy — powiedział Ferris po chwili wypełnionej wózkowym klekotem.

Poprowadził nas opadającymi spiralnie korytarzami. Wózek poruszał się seriami szybkich odrzutów. Ferris z wprawą sterował po wąskich zdradliwych skałach. Zastanawiałem się, kim on jest. Quirrenbach i Zebra chyba założyli, że to maniak. Ale jeśli nie jest tym, za kogo się podaje, to kim jest?

— Niech pan powie, jak się pan tu dostał — poprosiłem. — I co to ma wspólnego z Gideonem.

Po chwili klekotania odpowiedział:

— To długa historia. Ale często proszą mnie, żebym ją powtórzył, więc mam gotową zaprogramowaną opowieść.

— Urodziłem się na Yellowstone — dobiegł głos z wózka. — Stworzony w stalowym łonie, wychowany przez roboty. Było to w czasach, gdy nie potrafiliśmy jeszcze transportować żywych ludzi między gwiazdami. Można było powstać jedynie z zamrożonej komórki jajowej, ożywionej przez roboty, które zdążyły wcześniej przybyć. — Ferris był jednym z Amerikanos, tyle wiedziałem. To było dawno temu, jeszcze przed epoką Skya Haussmanna, i w moim umyśle te wydarzenia zlewały się w dalekie historyczne tło wraz z żaglowcami, konkwistadorami, obozami koncentracyjnymi i epidemiami dżumy.

— Znaleźliśmy rozpadlinę — mówił dalej Ferris. — Dziwny twór. Z układu Ziemi nikt jej nie dostrzegł, nawet za pomocą najczulszych instrumentów. Była zbyt mała. Ale odkryliśmy ją, gdy tylko zaczęliśmy badać nasz świat — głęboką dziurę w skorupie planety, buchającą żarem i mieszanką gazów, które można by przetworzyć w powietrze.

W ramach teorii geologicznych nie dawało się tego wyjaśnić. Oczywiście znałem hipotezy: w niedawnej przeszłości na Yellowstone wystąpiły pływy podczas spotkania z gazowym gigantem i wewnętrzna energia cieplna przenikała na powierzchnię, uciekając przez otwory takie jak ta rozpadlina. Może jest w tym trochę prawdy, ale teoria nie rozstrzyga wszystkiego. Dlaczego rozpadlina jest taka dziwna; dlaczego gazy są odmienne od reszty atmosfery: cieplejsze, bardziej wilgotne, mniej toksyczne? Charakterystyczne, rzekłbyś: wizytówka. Zszedłem na dół, by się przekonać, co jest na dnie.

Poleciał jedną z sond atmosferycznych. Schodził po spirali coraz głębiej w rozpadlinę, aż dotarł znacznie poniżej warstwy mgły. Radar pomógł mu w orientacji — uniknął rozbicia o skały, ale wyprawa była niebezpieczna: w jednoosobowym pojeździe Ferrisa na chwilę popsuł się silnik i maszyna nagle opadła. W końcu wylądował na samym dole, trzydzieści kilometrów poniżej powierzchni planety, na luźnym gruzie, którym zasłane było całe dno rozpadliny. Automatyczne układy naprawcze podjęły swoje funkcje, ale dopiero po kilkudziesięciu godzinach maszyna mogła wrócić na górę.

Tymczasem Ferris, nie mając nic lepszego do roboty, włożył skafander przeznaczony do pracy w ekstremalnych ciśnieniach, w rozmaitych warunkach cieplnych i chemicznych, i tak ubrany wybrał się na eksplorację warstwy gruzu. Nazwał ją piargiem. Przez szczeliny w skałach wydobywało się bogate w tlen, wilgotne powietrze.

Ferris znalazł drogę, biegnącą setki metrów w dół przez luźne skały. Było tam niebezpiecznie gorąco, wielokrotnie groziła mu śmierć, ale zdołał utrzymać się na nogach. Wyższe warstwy gruzu parły na niższe, ale zawsze udawało mu się znaleźć szczelinę, przecisnąć, włożyć lub wbić haki i zaczepić linę. Cały czas myślał o śmierci, lecz raczej abstrakcyjnie. Żaden z pierwszego pokolenia Americanos nie rozumiał, co to śmierć — nigdy nie widzieli ludzi starszych od siebie, umierających. Instynktem tego nie pojmowali.

I dobrze. Bo gdyby Ferris lepiej rozumiał to, co wiąże się ze śmiercią, nie podjąłby ryzyka, nie dotarłby w głąb rumowiska.

I nigdy by nie znalazł Gideona.

* * *

Rozprzestrzenili się i w końcu spotkali inny gatunek — inteligencję robotów czy cyborgów.

Sky stopniowo chwytał sens opowieści Nieustraszonego Podróżnika. Larwy przez miliony lat tworzyły kulturę spokojnych kosmicznych wędrowców, aż natknęły się na maszyny. Nieustraszony Podróżnik nie wyjaśnił, po co larwy opanowały przestrzeń — miały jakieś swoje tajemne powody, choć nie należały do nich ani ciekawość, ani konieczność poszukiwania surowców. Larwy po prostu takie już były — zamierzchła ewolucja wbudowała w nie ten imperatyw podróży. Nie przejawiały czystego zainteresowania techniką czy nauką, wystarczyła im wiedza, którą dawno temu zgromadziły w pamięci swej rasy, tak dawno, że zasady, na jakich się opierała, zostały zapomniane.

Jak łatwo przewidzieć, nie wyszły na tym dobrze, gdy ich wysunięte kolonie zetknęły się z maszynami-pożeraczami-larw. Pożeracze powoli wciskały się w kosmos larw, zmuszając je do modyfikacji zachowania utrwalonego przez dziesiątki milionów lat. By przeżyć, larwy najpierw musiały sobie uświadomić, że są prześladowane.

Nawet to zajęło im milion lat.

Potem z prędkością sunącego lodowca zaczęły tworzyć strategie przeżycia. Porzuciły stałe kolonie i całkowicie wycofały się w przestrzeń międzygwiezdną, by się lepiej ukryć przed pożeraczami. Skonstruowały nory pustki wielkości małych planet. Spotykały ostatki innych gatunków istot, również nękanych przez pożeraczy — choć one nazywały ich inaczej. W zależności od potrzeb, larwy przejmowały różne technologie, nie troszcząc się o ich zrozumienie. Sterowanie grawitacją i inercją zdobyły od symbiotycznej rasy zwanej Gniazdownikami. Jedną z technik łączności natychmiastowej przekazała im kultura określająca siebie mianem Klaunów-Skoczków. Larwy zostały ostro obrugane, gdy się dopytywały, czy te same techniki można stosować do natychmiastowych podróży. Dla Klaunów istniała subtelna linia granicy bluźnierstwa, oddzielająca nadświetlne przekazywanie informacji od podróży z prędkościami nadświetlnymi. To pierwsze akceptowali w ramach ściśle określonych parametrów; to drugie było wstrętną perwersją, bluźnierstwem i na samą myśl o tym subtelni Klauni-Skoczkowie kurczyli się i umierali z obrzydzenia.

Tylko młode nieokrzesane rasy mogły tego nie pojmować.

Larwy i ich luźni sojusznicy posiedli wiele technik, ale to nie wystarczyło, by pokonać maszyny. Te zawsze były szybsze, silniejsze. Od czasu do czasu istoty organiczne zwyciężały, ale ogólnie pożeracze powoli wygrywali.

Sky rozmyślał o tym, gdy odezwał się Gomez. Mimo słabego sygnału słyszeli nerwowowść w jego głosie.

— Złe wieści. Dwa promy wystrzeliły parę dron. Może to tylko kamery, ale przypuszczam, że są wyposażone w przeciwzderzeniowe głowice jądrowe. Lecą na trajektoriach dla dużych przyśpieszeń i dotrą do nas za kwadrans.

— Nie zaatakują nas, nim się nie upewnią, co tu się dzieje — powiedział Norquinco. — Nie zaryzykują całkowitego zniszczenia całego statku Flotylli, na którym, jak sądzą, są ludzie i zaopatrzenie, tak jak my przedtem sądziliśmy.

— Jestem innego zdania — stwierdził Sky. — Zdecydują się na to, choćby po to, by nas powstrzymać przed zagarnięciem domniemanego łupu.

— Nie wierzę w to.

— Dlaczego? Ja bym właśnie tak postąpił.

Kazał Gomezowi nie ruszać się z miejsca i przerwał połączenie. Przypuszczał wcześniej, że mają w zapasie kilka godzin — teraz okazało się, że został kwadrans. Nie wystarczy na wydostanie się ze statku i ucieczkę. Jednak w tym czasie coś mógł zrobić: wysłuchać dalszej opowieści Nieustraszonego Podróżnika; to może zmienić bieg spraw. Sky usiłował zapomnieć o upływających minutach i nadciągających pociskach. Poprosił larwę o dalsze szczegóły.

Ta ochoczo kontynuowała.

* * *

— Gideon — powiedział mężczyzna na wózku inwalidzkim, gdy uciął swą opowieść szybką sekwencją wstukiwanych poleceń.

Dotarliśmy do naturalnej pieczary, wysoko we wklęsłej skalnej ścianie. Szliśmy po półce, na której wystarczało miejsca dla wózka. Myślałem nawet o zepchnięciu Ferrisa w dół, ale na całej długości półkę zabezpieczała solidna barierka, przerwana tylko w jednym miejscu, gdzie odchodziły kręcone, okratowane schody na samo dno jaskini.

— O, cholera! — rzekł Quirrenbach, spojrzawszy w dół.

— Zaczynasz kapować — powiedziałem.

Chyba też doznałbym takiego szoku jak on, gdybym przedtem nie widział tego, co Sky znalazł na „Caleuche”. W dole jaskini zobaczyliśmy robala, większego od tamtego ze statku, ale samotnego, bez larw-pomocników.

— Nie tego się spodziewałam — stwierdziła Zebra.

— To dla wszystkich jest zaskoczenie — odezwał się człowiek na wózku.

— Czy ktoś może mi wyjaśnić, co to za cholerstwo? — pytał Quirrenbach takim tonem, jakby już go opuszczały ostatnie oznaki zdrowych zmysłów.

— Jak widzisz: to obcy. Olbrzymi. Istota inteligentna na swój sposób. Same nazywają się larwami.

— A. Ty. Skąd. To. Wiesz. — Mówił przez zaciśnięte zęby.

— Bo już miałem przyjemność spotkać jedną.

— Kiedy? — spytała Zebra.

— Dawno, dawno temu.

— Nie rozumiem, Tanner. — Quirrenbach mówił głosem człowieka, który wariuje.

— Zapewniam cię, że sam nie do końca w to wierzę. — Skinąłem do Ferrisa. — Pana i tego robala łączą zażyłe stosunki, prawda?

Wózek zaterkotał.

— To proste. Gideon daje nam to, czego potrzebujemy. A ja go trzymam przy życiu. Czy może być uczciwszy układ?

— Stosuje pan tortury.

— Czasami potrzebuje zachęty, to wszystko.

Spojrzałem na robala: zakuty w łańcuchy, spoczywał w metalowej wannie o stromych ścianach, w ohydnej ciemnej cieczy metrowej głębokości. Wokół piętrzyły się rusztowania i kładki. Nad nim na suwnicach czekały dziwne urządzenia. W różnych punktach jego ciała zanurzały się kable elektryczne i rury.

— Gdzie go pan znalazł? — spytała Zebra.

— Tak się składa, że tutaj — odparł Ferris. — Był wewnątrz szczątków statku, który się rozbił na dnie rozpadliny może z milion lat temu. Milion lat. Ale dla niego to bedłka. Statek był uszkodzony i niezdolny do lotu, ale przez ten czas podtrzymywał robala przy życiu w stanie półhibernacji.

— Rozbił się tutaj? — spytałem.

— Statek przed czymś uciekał, ale nigdy się nie dowiedziałem przed czym.

Przerwałem potok dźwięków dochodzących z wózka.

— Jak sądzę, chodzi o rasę inteligentnych maszyn-zabójców. Przez miliony lat atakowały inne rasy, w tym rasę robala. Przeganiały je od gwiazdy do gwiazdy. W końcu larwy zostały wy pchnięte w przestrzeń międzygwiezdną, schowały się poza światłem gwiazd. Coś jednak musiało je tu przyciągnąć. Może jakaś misja wywiadowcza.

Ferris wklepał komendy w podłokietnik i wózek zatrąbił.

— Skąd wiesz to wszystko?

— Przed chwilą wyjaśniłem Quirrenbachowi: ja i robale znamy się od bardzo dawna.

Pobrałem z pamięci Skya informacje uzyskane od larwy. Prześladowane gatunki zrozumiały, że aby przeżyć, muszą się zmyślnie ukryć. Istniały w kosmosie kieszenie, gdzie w ostatnich czasach nie powstały żadne formy inteligencji — miejsca wysterylizowane przez wybuchy hipernowych czy przez zlewanie się gwiazd neutronowych — i te jałowe strefy stanowiły najlepsze kryjówki. Niebezpieczeństwo jednak nie zniknęło. Zawsze powstawały jakieś inteligentne formy życia, nowe kultury ewoluowały i wymykały się w kosmos. To przyciągało drapieżne maszyny. W pobliżu obiecujących układów gwiezdnych rozmieściły automatyczne systemy śledzące i pułapki, które reagowały, gdy tylko natknęła się na nie jakaś kultura eksplorująca przestrzeń kosmiczną. Zatem larwy wraz z nielicznymi pozostałymi jeszcze sojusznikami z coraz większą obawą wypatrywały oznak nowych form życia.

Larwy w zasadzie nigdy się nie interesowały Układem Słonecznym. Ciekawość wymagałaby od nich siły woli i dopiero gdy oznaki inteligentnego życia na Ziemi stały się oczywiste, larwy wykazały zainteresowanie. Czekały i obserwowały, czy ludzie podejmą wyprawy w przestrzeń międzygwiezdną; przez wieki, przez tysiąclecia nic się nie działo.

Wreszcie coś drgnęło, ale wydarzenia nie zapowiadały nic dobrego.

To, co Gideon powiedział Ferrisowi, dokładnie uzupełniało to, czego Sky dowiedział się na „Caleuche”. Larwa Ferrisa uciekała przez lata świetlne, przez wieki; gonił ją pojedynczy wróg, którego maszyna poruszała się szybciej niż statek larwy oraz potrafiła ostrzej hamować i była bardziej zwrotna. W porównaniu z jej sprawnością larwie techniki kontroli pędu i inercji wydawały się nadzwyczaj prymitywne. Maszyny-zabójcy, wprawdzie szybkie i silne, miały jednak swoje słabe punkty, starannie dokumentowane przez larwy na przestrzeni tysiącleci. Techniki wyczuwania grawitacyjnego u tych efektywnych morderców okazały się bardzo zgrubne i statki larw potrafiły przetrwać atak, chowając się w pobliżu lub wewnątrz większej kamuflującej masy.

Gdy maszyna doganiała Gideona, znalazł on żółtą planetę, a na niej zlokalizował głęboką szczelinę geologiczną, co przyjął z błogosławioną radością — na ile jego układ neuropsychologiczny dopuszczał takie uczucia.

Wróg strzelił do niego z broni dalekiego zasięgu, ale larwa schowała statek za księżycem planety, więc salwa antymaterii wydrążyła tylko łańcuch kraterów na powierzchni księżyca. Larwa poczekała, aż pozycja księżyca pozwoli jej błyskawicznie, niepostrzeżenie zejść w atmosferę, a potem w rozpadlinę, wykrytą wcześniej z kosmosu. Gideon rozszerzył przepaść swoimi własnymi broniami, ryjąc głęboko w planetarnej skorupie. Na szczęście gruba warstwa trujących wyziewów kamuflowała jego poczynania. Jednak, schodząc coraz niżej, popełnił poważny błąd: wysuniętymi motkami sił pancerza odłupał warstwę litej skały i miliardy ton skalnego gruzu zwaliły się na niego, przykrywając go jak w grobie, gdy Gideon zamierzał tylko ukryć się do czasu, aż maszyna poszuka sobie innego celu. Oceniał, że potrwa to najwyżej tysiąc lat — mgnienie oka w skali larwiego życia.

Ale, nim ktoś się wreszcie pojawił, trwało to znacznie dłużej.

— Na pewno chciał, żebyś go znalazł — powiedziałem.

— Tak — odparł Ferris. — Musiał się zorientować, że wróg się odsunął. Za pomocą statku Gideon sygnalizował swoją obecność, zmieniając skład chemiczny gazów w rozpadlinie. Również podnosił ich temperaturę. Wysyłał też inne sygnały, na przykład egzotyczne promieniowanie, ale tego nie wykryliśmy.

— Sądzę, że inne larwy też nie wykryły.

— Przez długi czas na pewno się kontaktowali. Znalazłem w statku coś, co nie należało do statku i nie zostało naruszone, choć wszystkie inne zespoły wyglądały na bardzo stare i zużyte. Przypominało to błyszczący owoc dmuchawca metrowej szerokości, unoszący się we własnej komorze zawieszonej w kołysce sił. Piękny i fascynujący widok.

— Co to było? — spytała Zebra. Przewidział to pytanie.

— Usiłowałem to zbadać, ale słabe i ograniczone testy — tylko takie zdołałem przeprowadzić — dały wyniki wzajemnie sprzeczne, paradoksalne. Obiekt wydawał się zadziwiająco gęsty, zdolny do zatrzymania w miejscu neutrin słonecznych. Zakrzywiał promienie światła tak, że sugerowało to obecność niezwykle silnego pola grawitacyjnego, a jednak nic nie wykryłem. Obiekt się unosił, prawie mogłeś wyciągnąć rękę i dotknąć go, tylko że wokół istniała bariera, która powodowała, że palce mrowiły. — Ferris cały czas wprowadzał komendy, poruszając palcami sprawnie i szybko jak pianista grający apreggio. — W końcu dowiedziałem się, co to jest, gdy przekonałem larwę, by udzieliła mi wyjaśnień.

— Przekonał pan?

— Gideon ma coś w rodzaju receptorów bólu, a w układzie nerwowym obszary tworzące reakcje emocjonalne analogiczne do strachu i przerażenia. Należało je tylko zlokalizować.

— Więc co to było? — spytała Zebra.

— Bardzo osobliwe urządzenie łączności.

— Szybszej od światła?

— Niezupełnie — odparł po zwykłej przerwie. — Nie w takim sensie, jak my to rozumiemy. Ani nie wysyłał, ani nie odbierał informacji. Ten obiekt oraz siostrzane urządzenia na innych larwich statkach tego nie potrzebowały. Już zawierały całą informację, która kiedykolwiek zostałaby otrzymana.

— Nie rozumiem — powiedziałem.

— Pozwólcie, że inaczej to sformułuję. — Ferris musiał mieć przygotowaną zawczasu odpowiedź. — Każde z ich urządzeń łączności już zawiera wszelkie informacje, jakie mogą być przesłane do danego statku. Wiadomości są zamknięte w środku, ale niedostępne, dopóki nie nadejdzie moment ich uwolnienia. Podobnie jak to było na dawnych żaglowcach, gdy przekazywano zalakowane koperty z rozkazami.

— Nadal nie rozumiem — przyznałem.

— Ja też nie — powiedziała Zebra.

— Słuchajcie. — Ferris z wyraźnym wysiłkiem pochylił się. — To bardzo proste. Larwy przechowują zapisy wszystkich wiadomości przesłanych kiedykolwiek w dziejach ich gatunku. W ich odległej przyszłości — a jest to również nasza odległa przyszłość — scalą zapisy w coś. W zasadzie nie zrozumiałem, co to takiego, wiem tylko, że to jakieś ukryte urządzenie rozmieszczone w galaktyce. Przyznaję, że szczegółów nie pojąłem. Znam tylko nazwę, a i to w przybliżonym tłumaczeniu. — Zamilkł i zmierzył nas szczególnie chłodnym wzrokiem. — Ostateczna Pamięć Galaktyczna. To jest, a raczej będzie, coś w rodzaju wielkiego, żyjącego archiwum. Istnieje teraz częściowo, zaledwie szkielet tego, co będzie za miliony czy miliardy lat. Istota sprawy jest jednak prosta: archiwum wykracza poza czas. Zachowuje łączność ze wszystkimi swoimi przeszłymi i przyszłymi wersjami, aż do epoki obecnej i głębiej w przeszłość. Stale przesuwa dane w górę i w dół, wykonując nieskończone iteracje. A larwie urządzenie komunikacyjne jest, o ile rozumiem, odpryskiem starego bloku, małym fragmentem archiwum, niosącym tylko zaetykietowane przekazy między larwami a garstką sprzymierzonych gatunków.

— Co przeszkadza larwom przeczytać wiadomości wcześniej, nim zostają wysłane, by się przygotować na przyszłe wydarzenia?

Tego pytania Ferris się również spodziewał.

— Nie mogą. Wszystkie informacje w urządzeniu są zakodowane, nie można ich wydobyć bez klucza. Na tym polega pomysł. Sam klucz, jak mi to wyjaśnił Gideon, jest promieniowaniem grawitacyjnym tła. Gdy larwy umieszczają wiadomość w urządzeniu łączności — w ten sposób również je magazynują — urządzenie wyczuwa grawitacyjny puls wszechświata: tykanie obiegających się pulsarów, niskie jęki dalekich czarnych dziur, pożerających gwiazdy w sercu galaktyk. Urządzenie słyszy to wszystko i tworzy unikalną sygnaturę, klucz, za pomocą którego dekoduje nadchodzącą wiadomość. Każde urządzenie ma te wiadomości, ale nie mogą być odczytane, dopóki urządzenie się nie upewni, że ma do czynienia z tym samym tłem grawitacyjnym. Albo prawie tym samym, gdyż oczywiście dopuszczono odchylenia związane z pozycją odbiorcy wiadomości. Dzięki temu urządzenia mają zakres kilku tysięcy lat świetlnych i jeśli dzieli je większa odległość, nie traktują sygnatury tła jako poprawnej. Nie powiodły się żadne próby fałszowania czy przewidywania na podstawie poprzednich danych, jaka będzie sygnatura grawitacyjna wszechświata. W takim wypadku urządzenia zwijają się i zamierają.

Zatem przez wieki larwa pozostawała w kontakcie ze swymi odległymi sprzymierzeńcami. Potem jej urządzenie komunikacyjne zaczęło osiągać granice pojemności informacyjnej, w związku z czym larwa nadawała bardzo rzadko. Jak twierdzi, wróg również ma dostęp do tych wiadomości — posiada własne wersje urządzenia — więc zawsze istniało niebezpieczeństwo, że to wykorzysta. Larwie się zdawało, że była samotna, gdy ją ścigano, ale teraz zrozumiała, że nie doznała prawdziwej samotności. Samotność to przytłaczająca siła, jak warstwa rumowiska, które zasypało larwę. Mimo to nie zwariowała, a rozmawiając ze sprzymierzeńcami co kilkadziesiąt lat, zachowała kruche poczucie wspólnoty, nadal ważne na wielkiej scenie larwich problemów.

Ale Ferris usunął larwę ze statku, pozbawił ją urządzenia łączności. To na pewno wtedy Gideon zaczął popadać w larwie szaleństwo.

— Doi go pan, tak? — powiedziałem. — Wyciska pan Paliwo Snów. Więcej, wykorzystuje jego przerażenie i samotność. Pan je destyluje i sprzedaje.

Ferris zapiszczał.

— W mózg wszczepiliśmy mu sondy, które czytają wzorce neuronowe. Przepuszczamy to przez oprogramowanie w Pasie Złomu i destylujemy do postaci akurat na granicy wytrzymałości psychicznej istot ludzkich.

— O czym on teraz mówi? — spytała Zebra.

— O eksperientalach — wyjaśniłem. — Czarnych, z motywem małego robaka na górze. Prawdę mówiąc, próbowałem tego kiedyś. Nie wiedziałem wtedy, czego się po tym spodziewać.

— Słyszałam o tych eksperientalach — rzekła Zebra — ale nigdy ich nie próbowałam. Sądziłam nawet, że to miejska legenda.

— Naprawdę istnieją — powiedziałem. Pamiętałem zamęt emocjonalny, jaki w moim mózgu spowodował eksperiental, gdy go użyłem na „Strelnikovie”. Dominującym wrażeniem była przerażająca klaustrofobia i strach, ale w tle tkwiło przekonanie, że ta koszmarna klaustrofobia jest lepsza od czyhającej pustki, nawiedzanej przez drapieżcę. Nadal czułem posmak tamtej trwogi z eksperientala, trwogi zawierającej elementy obce, a jednak rozpoznawalnej. Wówczas nie rozumiałem, dlaczego ludzie są gotowi płacić za takie doznania; teraz stało się to dla mnie jasne: chodziło o wrażenia ekstremalne, które by stępiły ostrze nudy.

— A co on za to dostaje? — spytała Zebra.

— Ulgę — odparł Ferris.

Przekonałem się, jak to wygląda. W basenie, po kolana w czarnej bryi, taplali się robotnicy w szarych kombinezonach. Długimi ościeniami szturchali robala; jego obłe ciało reagowało drgawkami bólu. Z porów plamistej srebrnej skóry ciekła bladoczerwona substancja, którą jeden z robotników zbierał do butelki.

Z drugiego końca, z okolic warg dobiegał przenikliwy, długi skowyt.

— Widzę, że produkuje Paliwo Snów inaczej niż dawniej — stwierdziłem. Ogarnęły mnie mdłości. — Co to? Jakaś organiczna maszyneria?

— Tak sądzę — odparł Ferris, usiłując zachować obojętność. — W końcu on tu przywlókł Parchowa Zarazę.

— On przywlókł? — dziwiła się Zebra. — Przecież jest tu od tysięcy lat.

— Tak, i przez ten czas był uśpiony, aż do naszego przybycia, gdy na powierzchni zaczęliśmy pośpiesznie wznosić nasze żałosne osady i miasta.

— Wiedział, że jest nosicielem? — spytałem.

— Wątpię. Prawdopodobnie był nieświadomym nosicielem zarazy, starej infekcji, na którą od dawna był uodporniony. Paliwo Snów jest chyba nieco młodsze; to rodzaj ochrony, jaką wytworzyli sobie drogą ewolucji lub manipulacji. Żywa mieszanka mikroskopijnych maszyn, wydzielana stale przez ich ciała. Maszyny były odporne na zarazę i trzymały ją pod kontrolą, ale poza tym spełniały znacznie ważniejszą rolę: leczyły i odżywiały swego gospodarza, przekazywały informacje od i do jego larw-pomocników… w końcu, jak sądzę, Paliwo stało się ich częścią do tego stopnia, że nie mogły już bez niego żyć.

— Ale zaraza w jakiś sposób dotarła do miasta? — powiedziałem. — Ferris, jak długo pan przebywa tu na dole?

— Większą część czterech niekończących się wieków, od kiedy go odkryłem. Zaraza to dla mnie bedłka, nie mam w sobie nic, co mogłaby uszkodzić. Przeciwnie, jego Paliwo Snów — jego krew — trzyma mnie przy życiu i nie muszę korzystać z innych procedur przedłużania życia. — Pogłaskał palcami srebrny koc. — Oczywiście proces starzenia się nie został całkowicie powstrzymany. Paliwo działa dobroczynnie, ale stanowczo nie jest cudownym lekiem.

— A więc nigdy nie widział pan Chasm City? — spytałem.

— Nie… ale wiem, co się stało. — Spojrzał na mnie nieustępliwie. Czułem, jak pod wpływem jego badawczego wzroku spada mi temperatura ciała. — Przewidziałem to, że miasto zmieni się w potworność i wypełni demonami i upiorami. Wiedziałem, że nasze sprytne, sprawne, maleńkie maszyny obrócą się przeciwko nam, niszcząc nasze umysły i ciała, rodząc perwersje i odrażające zwyczaje. Wiedziałem, że nadejdzie czas powrotu do prostszych maszyn, do starszych i bardziej topornych konstrukcji. — Uniósł palec oskarżycielsko. — Wszystko to przewidziałem. Wyobrażacie sobie, że zbudowałem ten wózek zaledwie w siedem lat?

Zobaczyłem, jak przy drugim końcu robala robotnik na kładce nachyla się z piłą łańcuchową. Wycinał wielki opalizujący płat ciała z grzbietu Gideona.

Spojrzałem na plamistą łatę na moim płaszczu.

— Dobrze — odezwała się Zebra. — Ferris, czy pozwoli pan, że nim odejdziemy, zadam panu ostatnie pytanie?

Wklepał odpowiedź w podłokietnik.

— Tak?

— A to pan przewidział?

Wyjęła pistolet i strzeliła do niego.

* * *

W drodze powrotnej na górę rozmyślałem o Ferrisie i o tym, czego dowiedziałem się ze wspomnień Skya.

Larwy zauważyły w pobliżu Układu Słonecznego uwolnienie wielkich ilości energii: pięć ogników mających parametry charakterystyczne dla anihilacji materii i antymaterii. Pięciu norom pustki nadano prędkość, na jaką Klauni-Skoczkowie by nie wybrzydzali: zaledwie osiem procent prędkości światła. Było to jednak znaczne osiągnięcie, zważywszy, że jeszcze milion lat wcześniej te naczelne okładały się kośćmi.

Zanim zauważono pięć ziemskich statków, larwy poniosły poważne straty. Potężne kiedyś nory pustki zostały — wskutek potyczek z wrogiem — zniszczone i rozproszone. Potem podzielono je na mniejsze, bardziej zwinne jednostki. Długo żyjące larwy patrzyły z perspektywy na ten okres ze smutkiem. Były istotami społecznymi i podział na podnory sprawił im niewysłowiony ból, choć nadal mogły utrzymywać ograniczone kontakty ze swymi braćmi dzięki nadświetlnemu systemowi łączności Klaunów-Skoczków.

W końcu jedna z podnor przyłączyła się do floty pięciu ziemskich statków, przekształciła tak, by przypominać śledzone statki. Analiza statystyczna z dziesięciu milionów lat spotkań z innymi istotami pokazała, że taka taktyka opłaca się larwom w długiej perspektywie, choć w pojedynczym spotkaniu mogła się okazać zgubna.

Plan Nieustraszonego Podróżnika był dość prosty w larwich terminach. Zamierzał dokładniej poznać ludzi, a potem podjąć decyzję co robić. Gdyby się okazało, że bardzo się rozprzestrzeniają w tym sektorze kosmosu, tworząc anomalie, które pożeracze musieliby zauważyć, wówczas należałoby ludzi ubić. Istniały gatunki, które wzięłyby na siebie to bolesne, acz konieczne rzeźnickie zadanie.

Nieustraszony Podróżnik miał nadzieję, że do tego nie dojdzie, że ludzie będą jedynie drobnym utrapieniem, niewymagającym natychmiastowego uboju. Jeśli ludzie planowaliby tylko zasiedlenie paru pobliskich układów słonecznych, larwa dałaby im na razie spokój. Sam proces uboju był ryzykowny — mógł przyciągnąć pożeraczy — dlatego nigdy go nie wdrażano bez dostatecznego uzasadnienia. Mijały dziesięciolecia, ludzie nie wykonali żadnego wrogiego ruchu, więc Nieustraszony Podróżnik przesuwał swą pustą norę coraz bliżej ziemskich statków. Może powinien się ujawnić i nawiązać z ludźmi dialog, wyjaśniając im całą tę niezręczną sytuację. Larwa opracowywała właśnie plan pierwszego posunięcia, gdy jeden ze statków wybuchł.

Parametry eksplozji odpowiadały detonacji kilku ton antymaterii. Nora Nieustraszonego Podróżnika przejęła na siebie znaczną część wybuchu; zniszczeniu uległa duża część osłony kamuflującej, zginęło wiele larw pracujących blisko osłony. Ich śmiertelne męki dotarły do Podróżnika za pośrednictwem ich wydzielin. Co mógł, to zaabsorbował z ich indywidualnych pamięci, choć same poranione larwy-pomocnicy zostały z powrotem rozpuszczone na swe organiczne komponenty.

W bólu, ze zmacerowaną połową pamięci, Nieustraszony Podróżnik odsunął norę pustki od Flotylli.

Niektórzy ludzie to zauważyli — nadciągnęli wkrótce Oliveira i Lago, nie wiedząc, co ich spotka; do pewnego stopnia wierzyli w stare opowieści o statku-widmie, o szóstym statku Flotylli, wymazanym z historii.

Oczywiście znaleźli zupełnie co innego.

Oliveira posłał naprzód Laga, by znalazł potrzebne im na drogę powrotną paliwo, i Lago szybko się zorientował, że nie ma do czynienia ze statkiem człowieka. Gdy larwa-pomocnik zaprowadziła go do Komory Nieustraszonego Podróżnika, sprawy poszły źle. Nieustraszony Podróżnik usiłował tylko wyjaśnić obcej istocie, że niepotrzebny jej skafander kosmiczny, że obaj oddychają tym samym powietrzem. Wybrał jednak niefortunny sposób — kazał swoim pomocnikom zjeść skafander człowieka. Lago się zdenerwował i zaczął ranić pomocników palnikiem. Nieustraszony Podróżnik pił agonalne wydzieliny przypieczonych ogniem larw, odczuwając ich ból jak swój własny.

Podróżnik nie miał innego wyjścia, jak rozmontować Laga, co było operacją nieprzyjemną. Lago również nie odnosił się do tego z entuzjazmem, ale było już za późno. Larwy pomocnicze odłączyły większą część jego członków i interesujących składników wnętrza, zapoznając się z ich działaniem i współpracą; potem dopiero rozpuściły jego centralny układ nerwowy w wydzielinie. Nieustraszony Podróżnik strawił tyle pamięci Laga, ile mógł z niej zrozumieć. Nauczył się wydawać dźwięki takie same jak Lago i sporządził sobie kopię jego ust. Inne larwy skopiowały narządy zmysłów Laga, a nawet wbudowały kawałki jego ciała w swoje własne korpusy.

Teraz, gdy uzyskał większą wiedzę, Nieustraszony Podróżnik zrozumiał po pewnym czasie, dlaczego Lagowi nie spodobał się widok komory pełnej robali. Przykro mu było, że musiał to uczynić człowiekowi, i próbował mu zadośćuczynić, wykorzystując jak najwięcej jego pamięci i części ciała.

Był pewien, że ludzie docenią jego starania.

— Gdy Lago przybył, znowu zapanowała samotność — powiedziały usta. — Znacznie większa niż przedtem.

— Ty pieprzony głupi robalu, nie wiedziałeś, co to samotność, póki go nie zjadłeś.

— To… możliwe.

— Dobrze, słuchaj mnie uważnie. Wyjaśniłeś mi, że czujesz ból. Właśnie to chciałem wiedzieć. Przypuszczalnie posiadasz dobrze rozwinięty instynkt samozachowawczy, inaczej byś tak długo nie przeżył. Mam przy sobie portowca. Jeśli nie rozumiesz, co to jest, poszukaj w pamięci Laga. Jestem pewien, że on to wiedział.

Zapadła cisza; robal wiercił się niespokojnie. Czerwony płyn chlupał jak woda morska pod wyrzuconym na brzeg wielorybem.

Portowce to przenośne głowice nuklearne, w które była wyposażona Flotylla. Miały wspomóc pozyskiwanie terenów na Końcu Podróży.

— Rozumiem.

— Dobrze. Może triki grawitacyjne mogłyby to zepsuć, ale założę się, że nie potrafisz łatwo wygenerować dowolnie silnego pola, bo inaczej użyłbyś tego sposobu do unieruchomienia Laga, gdy zaczynał sprawiać ci kłopoty.

— Za dużo ci powiedziałem.

— Chyba tak. Ale chcę wiedzieć więcej. Przede wszystkim o tym statku. Prowadziliście wojnę? Może nie zakończyła się dla was zwycięstwem, ale przypuszczam, że nie przetrwalibyście, nie dysponując jakąś bronią.

— Nie mamy broni. — Układ warg larwy wyrażał poczucie zniewagi. — Tylko motki pancerzowe.

— Motki pancerzowe? — Sky próbował przez kilka chwil przestawić swój umysł na sposób myślenia larwy. — To technika rzutowanych sił? Tworzycie jakiś rodzaj pola wokół statku?

— Kiedyś potrafiliśmy to robić, ale uszkodzone zostały niezbędne urządzenia, gdy piąta nora pustki została zniszczona. Teraz możemy stworzyć tylko częściowe motki. Są bezużyteczne w walce z tak przebiegłymi wrogami jak pożeracze larw. Oni widzą wszystkie dziury.

— Dobrze. Posłuchaj. Czy wyczuwasz dwie małe maszyny, które się do nas zbliżają?

— Tak. Czy to przyjaciele Laga?

— Niezupełnie. — Może załogi statku są jego przyjaciółmi, pomyślał Sky, ale raczej nie są przyjaciółmi Skya Haussmanna, a tylko to się liczyło. — Chciałbym, żebyś zastosował swoje motki przeciwko tym maszynom, albo ja użyję portowca przeciwko tobie. Jasne?

Larwa zrozumiała.

— Chcesz, żebym ich zniszczył?

— Tak. Albo ja ciebie zniszczę.

— Nie zrobisz tego. To by cię zabiło.

— Nie rozumiesz — odparł Sky przyjaźnie. — Nie jestem Lagiem i nie myślę tak jak on. A już z pewnością nie działam tak jak on.

Sky namierzył najbliższą larwę i wpakował w nią porcję magazynku swojego karabinu maszynowego. Pociski zrobiły w bladoróżowej skórze stworzenia dziury grube jak kciuk. Sky zobaczył wyciekający czerwony płyn i usłyszał przeraźliwy krzyk, wydobywający się z jakiejś części ciała stworzenia. Ale gdy wsłuchał się uważniej, zrozumiał, że krzyk dochodzi od dużej larwy, a nie od tej, do której strzelił.

Ranna larwa niemal całkowicie pogrążyła się w czerwonym morzu. Kilka innych larw falistymi ruchami podsunęło się do niej i zaczęło dźgać ją czułkami.

Bolesne zawodzenie stopniowo przeszło w cichy jęk.

— Raniłeś mnie.

— Chciałem tylko zaprezentować swoje stanowisko — powiedział Sky. — Gdy Lago cię ranił, zrobił to chaotycznie, bo był przerażony. Ja nie jestem przerażony. Raniłem cię, bo chcę, żebyś wiedział, do czego jestem zdolny.

Parę larw-pomocników, miotając się, wypełzło na brzeg, kilka metrów od Skya i Norquinco.

— Nie podchodźcie bliżej — ostrzegł Sky — bo zastrzelę jeszcze jednego. I nie próbujcie sztuczek z grawitacją, bo wybuchnie portowiec.

Larwy się zatrzymały, histerycznie machając liściastymi końcami swych ciał.

Na sekundę zgasło żółte światło. Skya zaskoczyła nagła ciemność, poczuł przerażenie. Zapomniał, że larwy sterują oświetleniem. W ciemności mogły zrobić wszystko. Już widział oczami wyobraźni, jak wypełzają z czerwonego jeziora, wciągają go i pożerają, tak jak pożarły Laga; i jest już za późno, by odpalić portowiec i przerwać własne cierpienia.

Może trzeba to zrobić już teraz?

W tym momencie ponownie zapaliło się żółte światło.

— Zrobiłem to, o co prosiłeś — powiedział Nieustraszony Podróżnik. — To było trudne. Musieliśmy użyć całej naszej mocy, by pchnąć motki na taką odległość.

— Skutecznie?

— Zostały tam jeszcze dwa… dwie mniejsze nory pustki. Promy.

— Tak, ale nie pojawią się tu przez pewien czas. Potem możesz powtórzyć swoją sztuczkę. — Po chwili spytał Gomeza: — Co się stało?

— Sky, sondy wybuchły… jakby coś odpaliły.

— Ładunek nuklearny?

— Nie. Nie miały ze sobą portowców.

— Dobrze. Zostań na miejscu.

— Sky, co tam się dzieje w środku?

— Naprawdę chcesz wiedzieć? Lepiej, żebym ci nie mówił. Następny komunikat od Gomeza był ledwo słyszalny.

— Znalazłeś… jak on się nazywał? Lago?

— Tak, znaleźliśmy Laga. Prawda, Lago?

Teraz odezwał się Norquinco.

— Posłuchaj, Sky, powinniśmy już iść. Nie musimy zabijać innych ludzi. Nie powinniśmy wszczynać wojny między statkami. — Podniósł głos, aż dźwięki dudniły, odbite od powierzchni czerwonego jeziora. — Przecież możesz nas ochronić w inny sposób? Przesunąć ten cały statek… tę norę pustki w bezpieczne miejsce, poza zasięg promów.

— Nie, promy mają być zniszczone. Jeśli oni chcą wojny między statkami, będzie wojna. Przekonamy się, jak długo przetrwają.

— Na litość boską, Sky! — Norquinco wyciągnął ku niemu rękę, jakby chciał go złapać. Sky cofnął się i stracił grunt pod nogami na śliskiej podłodze. Przewrócił się i wpadł plecami do jeziora. Wylądował na plecaku, na pół zanurzony w płyciźnie. Czerwona ciecz z dziwacznym zapałem chlapała na szybę hełmu, jakby próbując dostać się do skafandra. Kątem oka zobaczył dwie pełznące ku niemu pomocnicze larwy. Rozpaczliwie chciał wstać, ale na śliskiej powierzchni nie mógł znaleźć oparcia.

— Norquinco, wyciągnij mnie stąd. Norquinco ostrożnie podszedł do brzegu.

— Może powinienem cię tam zostawić? Tak chyba będzie dla nas wszystkich najlepiej.

— Wyciągaj mnie, ty draniu!

— Nie przyszedłem tu, żeby czynić zło, ale żeby pomóc „Santiago”… i może całej Flotylli.

— Mam portowiec.

— Ale nie masz odwagi, żeby go odpalić.

Larwy przysunęły się do Skya — najpierw dwie, potem trzecia, której wcześniej nie zauważył. Dźgały go wypustkami o różnych kształtach, badając jego skafander. Miotał się, ale czerwony płyn gęstniał, więził go.

— Wyciągaj, Norquinco! To ostatnie ostrzeżenie…

Norquinco nadal nad nim stał, ale nie zbliżył się do jeziora.

— Jesteś nienormalny, Sky. Zawsze to podejrzewałem, ale dopiero teraz widzę jasno. Nie wiem, do czego jesteś zdolny.

Nagle stało się coś nieoczekiwanego. Sky przestał się miotać, nie stać go już było na ten wysiłek, i teraz wyłaniał się z jeziora, jakby czerwona ciecz go podnosiła, a larwy popychały go łagodnie. Drżąc ze strachu, znalazł się na brzegu; ściekały z niego resztki płynu.

Przez chwilę patrzył w milczeniu na Nieustraszonego Podróżnika; wiedział, że larwa wyczuwa jego spojrzenie.

— Wierzysz mi, prawda? Nie zabiłeś mnie. Wiesz, jakie będą skutki.

— Nie chcę cię zabić — odparł robal. — Bo znów stałbym się samotny, jak przed twoim przybyciem.

Sky zrozumiał i poczuł się podle. Robal chciał jego towarzystwa, mimo że Sky zadał mu ból, mimo że zamordował część jego ciała. Stworzenie było tak rozpaczliwie samotne, że pragnęło obecności swego oprawcy. Sky przypomniał sobie małe dziecko krzyczące w ciemnościach, oszukane przez przyjaciela, który w rzeczywistości nigdy nie istniał, i — czując do stworzenia wstręt za okazaną słabość — przynajmniej je zrozumiał.

I nienawiść stała się jeszcze bardziej intensywna.

Musiał zabić jeszcze jedną larwę, nim nakłonił Nieustraszonego Podróżnika, by zniszczył dwa nadciągające promy. Tym razem robalowi sprawiło ból nie tylko zabicie larwy. Równie dotkliwe było generowanie motka, jakby robal wyczuwał destrukcję statku.

Gdy było już po wszystkim, Sky mógł zostać i nadal torturować larwę, aż wszystkiego by się dowiedział. Mógł zmusić larwę, by pokazała mu system napędu statku, i zorientować się, czy statek mógłby zawieźć ich do Końca Podróży szybciej niż „Santiago”. Mógłby nawet rozważyć projekt przeniesienia części załogi „Santiago” na pokład nory pustki — ludzie mieszkaliby w długich tunelach, zmusili larwy do odpowiedniej adaptacji składu powietrza i temperatury. Ile osób mógłby utrzymać obcy statek? Dziesiątki? Setki? Może nawet momios, gdyby ich obudzić? Może niektórych trzeba byłoby poświęcić na karmę dla larw, ale Sky przeszedłby nad tym do porządku dziennego.

Zamiast tego postanowił zniszczyć statek.

Było to znacznie prostsze, pozwoliło Skyowi uniknąć negocjacji z robalem, pozwoliło uniknąć uczucia odrazy w zetknięciu z larwią samotnością. Unikał również niebezpieczeństwa, że nora dostanie się innym statkom Flotylli.

— Wypuść nas — powiedział do Nieustraszonego Podróżnika. — Oczyść drogę prosto na powierzchnię, w miejscu gdzie weszliśmy.

Usłyszał serię szczęknięć, gdy zmieniano kierunki przejść, a śluzy otwierały się i zamykały. Wietrzyk muskał czerwone wody.

— Możecie wyjść — powiedział robal. — Przykro mi z powodu naszych sporów. Wrócisz wkrótce?

— Możesz na to liczyć — odparł Sky.

Potem odlecieli promem. Gomez nie wiedział, co się stało, i dlaczego zbliżające się obiekty po prostu wybuchły.

— Co tam znalazłeś? — spytał Skya. — Czy Oliveira mówił z sensem, czy zwariował?

— Chyba zwariował — odparł Sky. Norquinco w ogóle się nie odzywał; nie rozmawiali od tamtego zdarzenia nad brzegiem jeziora. Może Norquinco miał nadzieję, że jeśli się nie będzie o tym wspominać, cały incydent — wybaczalna krótka słabość w stresowej sytuacji — umknie z pamięci Skya. Ale Sky wielokrotnie odtwarzał sobie tamte chwile, widział czerwoną falę obmacującą szybę hełmu; zastanawiał się, ile cząsteczek dostało się do środka.

— A wyposażenie medyczne? Znalazłeś coś? Dowiedziałeś się, co stało się z kadłubem?

— Kilka rzeczy tam odkryliśmy — rzekł Sky. — Lećmy już. Silniki na maksimum.

— Ale jaką mają sekcję napędu? Muszę spojrzeć na ich butlę, muszę się przekonać, czy można zabrać stamtąd antymaterię.

— Wykonaj polecenie, Gomez! — Potem skłamał, by go pocie szyć: — Kiedyś wrócimy po antymaterię. Ten statek nigdzie nie odleci.

Gomez przeleciał na nieuszkodzoną stronę nory pustki i dogazował. Gdy oddalili się od niej dwieście, trzysta metrów, wyglądała zupełnie jak zwykły statek. Przez chwilę Sky myślał o niej znowu jako o „Caleuche”, o statku-widmie. Pomylili się, ale czy to ich wina? Rzeczywistość okazała się znacznie dziwniejsza.

Po powrocie do Flotylli Skya czekały zapewne kłopoty. Jeden ze statków wysłał promy, czyli Sky najprawdopodobniej zostanie oskarżony, może nawet postawiony przed trybunałem. Ale miał plan i wiedział, że dzięki sprytowi obróci to na swoją korzyść. Z pomocą Norquinco przygotował dowody, wskazujące Ramireza jako inicjatora i organizatora wyprawy; świadczące o tym, że Sky grał tylko podrzędną rolę wykonawcy megalomańskiej koncepcji kapitana. Ramirez zostanie usunięty ze stanowiska, może nawet skazany na śmierć. Constanza — ukarana. I nikt nie będzie miał wątpliwości, kto powinien zastąpić Ramireza.

Sky odczekał jeszcze minutę. Nie przeciągał decyzji w obawie, by Nieustraszony Podróżnik nie zaczął czegoś podejrzewać i nie podjął kontrakcji. Potem odpalił portowiec. Błysk atomowy był jasny, czysty i przerażający, i gdy sfera plazmy stała się cienka, jak kwiat, którego płatki zmieniają barwę z białoniebieskiej na międzygwiezdną czerń, nic nie pozostało.

— Co ty przed chwilą zrobiłeś? — spytał Gomez. Sky uśmiechnął się.

— Ulżyłem czemuś w cierpieniu.

* * *

— Powinnam była go zabić — powiedziała Zebra, gdy robot inspekcyjny zbliżał się do powierzchni.

— Wiem, jak to jest — odparłem. — Ale gdybyś go zabiła, nie moglibyśmy uniknąć. — Celowała w ciało, ale trudno było określić, gdzie kończy się sam Ferris, a zaczyna jego wózek. Strzał zniszczył tylko wspomagającą maszynerię i gdy Ferris jęknął i próbował coś powiedzieć, urządzenia wózka zagrzechotały, zgrzytnęły i wydały ciąg niewyraźnych gwizdów. Przypuszczałem, że potrzeba byłoby wiele celnych strzałów, by zabić czterystuletniego starca, którego krew na pewno przesycało Paliwo Snów.

— Więc co nam dała ta skromna wyprawa? — spytała Zebra.

— Też zadaję sobie to pytanie — powiedział Quirrenbach. — Teraz wiemy nieco więcej o metodach produkcji. Gideon nadal jest na dole, Ferris też. Nic się nie zmieniło.

— Ale się zmieni — rzekłem.

— To znaczy?

— To było tylko rozpoznanie. Gdy sprawy ucichną, znów tam powrócę.

— Tym razem będzie na ciebie czekał — stwierdziła Zebra. — Nie prześlizgniemy się tak łatwo.

— My? — spytał Quirrenbach. — Więc już się, Taryn, zapisujesz na drugą wyprawę?

— Tak. I bądź uprzejmy nazywać mnie odtąd Zebra.

— Na twoim miejscu, Quirrenbach, zastosowałbym się do tej prośby. — Podjeżdżaliśmy właśnie do komory, gdzie powinna na nas czekać Chanterelle, i poczułem, że robot przechyla się znów do poziomu. — Tak, wrócimy. I rzeczywiście, tym razem będzie trudniej.

— Co zamierzasz osiągnąć?

— Jak to sformułowała kiedyś bliska mi osoba: jest tam coś, czemu należy ulżyć w cierpieniu.

— Zabijesz Gideona? O to ci chodzi?

— To lepsze niż mieć świadomość, jak cierpi.

— Ale Paliwo Snów…

— Miasto musi się nauczyć żyć bez tego i innych świadczeń ze strony Gideona. Słyszałeś, co powiedział Ferris. W dole nadal są szczątki statku Gideona i ciągle zmieniają skład chemiczny gazów w rozpadlinie.

— Ale Gideon nie jest teraz na statku — powiedziała Zebra. — Sądzisz, że on nadal ma wpływ na ten statek?

— Lepiej, żeby nie miał — rzekł Quirrenbach. — Gdybyś go zabił i rozpadlina przestałaby zaopatrywać miasto w niezbędne surowce… czy wyobrażasz sobie, co by się działo?

— Owszem — odparłem. — I w porównaniu z tym zaraza stałaby się drobną niedogodnością. A jednak bym to zrobił.

Chanterelle czekała na nas. Nerwowo otworzyła luk wyjściowy i przez ułamek sekundy przyglądała się nam, nim doszła do wniosku, że to rzeczywiście my. Odłożyła swoją broń i pomogła, nam wysiąść. Wszyscy z ulgą opuściliśmy rurę. Głęboko zaczerpnąłem haust niezbyt świeżego powietrza.

— No i co? — zapytała Chanterelle. — Opłaciło się? Dostaliście się w pobliże Gideona?

— Dość blisko — wyjaśniłem.

Nagle stłumionym dzwonkiem odezwało się jakieś urządzenie schowane w ubraniu Zebry. Oddała mi swój pistolet i wyjęła niezgrabny telefon o przestarzałym kształcie — obecnie szczyt nowoczesności w Chasm City.

— Przez cały czas, gdy podjeżdżaliśmy rurą, musiał się do mnie dobijać — powiedziała. Pstryknęła, otwierając ekranik.

— Kto taki?

— Pransky. — Zebra przytknęła telefon do ucha, a ja wyjaśniłem Chanterelle, że to prywatny detektyw, częściowo wplątany we wszystko, co wydarzyło się od mojego przybycia. Zebra rozmawiała z nim cicho, dłonią zakrywając usta. Nie słyszałem, co mówi Pransky, ale połówka konwersacji w wykonaniu Zebry w zupełności mi wystarczyła.

Zamordowano kogoś, przypuszczalnie jednego z łączników Pransky’ego. Teraz Pransky dzwonił z miejsca zbrodni; sądząc po odpowiedziach Zebry, był bardzo wzburzony, jakby zmuszony przebywać w miejscu, z którym w ogóle nie chciał mieć nic wspólnego.

— Czy… — Chyba zamierzała go zapytać, czy zawiadomił władze, ale uświadomiła sobie, że tam, gdzie teraz przebywa Pransky, nie istnieje prawo. I było tam nawet gorzej niż w Baldachimie.

— Słuchaj! Nikt nie może się o tym dowiedzieć przed naszym przyjazdem. Nie ruszaj się z miejsca. — Zebra zamknęła telefon i schowała go do kieszeni.

— O co chodzi? — spytałem.

— Ktoś ją zabił — odparła. Chanterelle spojrzała na nią.

— Kogo?

— Grubaskę. Dominikę. Jest już przeszłością.

TRZYDZIEŚCI SIEDEM

— Czy to mógł zrobić Voronoff? — spytałem, gdy zbliżaliśmy się do Dworca Centralnego. Zostawiliśmy go na dworcu przed naszą wyprawą do Gideona, ale zabicie tak znanej postaci jak Dominika… nie. Bardziej już samobójstwo, i to w sposób ciekawy, kompensujący nudę. — To nie w jego stylu.

— Nie on i również nie Reivich — powiedział Quirrenbach. — Ale tylko ty wiesz, do czego on jest zdolny.

— Reivich nie zabija byle kogo — stwierdziłem.

— Nie zapominaj, że Dominika łatwo sobie przysparzała wrogów — zauważyła Zebra. — Nie była mistrzem dyskrecji. Reivich mógł ją zabić, bo za dużo o nim gadała.

— Ale wiemy, że nie ma go w mieście — powiedziałem. — Jest w orbitalnym habitacie zwanym Azyl. Zgadza się, Quirrenbach?

— O ile wiem, tak.

Nie było śladu Voronoffa, ale tego wcale nie oczekiwaliśmy: gdy go puściliśmy, nie spodziewałem się, że zostanie na miejscu. I tak nie miało to znaczenia. Voronoff odgrywał w całej sprawie rolę przypadkową i jeśli kiedykolwiek musiałbym się z nim porozumieć, łatwo mógłbym znaleźć tego powszechnie znanego człowieka.

Namiot Dominiki wyglądał tak, jak go zapamiętałem. Rozstawiony pośrodku bazaru, miał opuszczone boki. W pobliżu nie widziałem klientów, nic jednak nie sugerowało, że doszło tu do morderstwa. Małego pomocnika nie zauważyłem — nikogo nie naganiał, ale nawet to nie wzbudzało podejrzeń na tym ospałym teraz bazarze. Chyba nie było dziś żadnych przylotów i nie napływali chętni do usunięcia implantów.

Pransky czekał przy drzwiach, spoglądając przez dziurkę w materiale.

— Nie śpieszyliście się za bardzo. — Ponurym wzrokiem spojrzał na Chanterelle, Quirrenbacha i na mnie. Oczy mu się natychmiast rozszerzyły. — No, no, prawdziwa grupa myśliwska.

— Wpuść nas — poleciła Zebra.

Pransky otworzył drzwi. Weszliśmy do pokoju recepcyjnego, gdzie kiedyś czekałem na Quirrenbacha.

— Uprzedzam was, że wszystko jest tak, jak to zastałem — powiedział cicho. — Widok niemiły.

— Gdzie jej dzieciak? — spytałem.

— Jej dzieciak? — powiedział, jakbym użył słowa z zapomnianego miejskiego żargonu.

— Tom, jej pomocnik. Musi tu być gdzieś w pobliżu. Mógł coś widzieć. Może mu grozić niebezpieczeństwo.

Pransky klasnął językiem.

— Nie widziałem żadnego „dzieciaka”. Miałem inne rzeczy na głowie. Ten, kto to zrobił… — Urwał, ale wyobraziłem sobie, co w tej chwili myśli.

— To nikt z miejscowych speców — stwierdziła Zebra. — Nikt z miejscowych nie zlikwidowałby takiego skarbu jak Dominika.

— Powiedziałaś, że ludzie, którzy mnie gonili, nie byli stąd.

— Jacy ludzie? — spytała Chanterelle.

— Mężczyzna i kobieta — odparła Zebra. — Przyszli do Dominki i usiłowali namierzyć Tannera. Dziwna para, na pewno nie z miasta.

— Sądzisz, że wrócili i zabili Dominikę? — spytałem.

— Umieszczam ich na początku listy podejrzanych. A ty, Tanner, nie masz żadnych sugestii?

Wzruszyłem ramionami.

— Najwyraźniej jestem osobą popularną. Pransky zakasłał.

— Chyba powinniśmy… — Szarą ręką wskazał wewnętrzną komorę namiotu.

Weszli do pomieszczenia, gdzie Dominika przeprowadzała operacje.

Kobieta unosiła się na wznak pół metra nad fotelem chirurgicznym, górną połową ciała zawieszona w uprzęży, przyczepionej do poruszanego parą teleskopowego wysięgnika. Układ pneumatyczny nadal syczał, strużki pary mknęły w górę. Potężny biust kobiety przeważył i biodra znalazły się wyżej od ramion. U osoby szczuplejszej głowa by się przechyliła, ale u Dominiki zwały tłuszczu wokół karku utrzymywały twarz w poziomie; szeroko otwarte oczy patrzyły prosto w sufit, a usta były rozchylone.

Ciało grubaski pokrywały węże.

Największe z nich były martwe; opasywały kobietę niczym wzorzyste szale. Nieruchome zwłoki z rozpłatanymi brzuchami zwisały aż do fotela, malując na nim krwawe wstążki. Mniejsze węże nadal żyły, zwinięte na brzuchu ofiary i na fotelu. Prawie się nie ruszały, gdy podszedłem do nich z najwyższą ostrożnością.

Wspomniałem sprzedawcę wężów w Mierzwie. Tam je kupiono i dodano jako element kompozycji całej sceny.

— Mówiłem, że to straszne. — Głos Pransky’ego przeciął nasze milczenie. — Widziałem okropne rzeczy w swoim życiu, ale to…

— W tym tkwi metoda — odparłem cicho. — Nie jest to tak szaleńcze, jak się wydaje.

— Chyba zwariowałeś — rzekł Pransky, który bez wątpienia wyraził to, co czuli inni. Nie mogłem mieć do nich pretensji, ale wiedziałem, że mam rację.

— Jaka metoda? — spytała Zebra.

— Przesłanie. — Obszedłem wiszące ciało, by lepiej się przyjrzeć twarzy zmarłej. — Coś w rodzaju wizytówki. Wiadomość, konkretnie dla mnie.

Dotknąłem twarzy Dominiki — głowa lekko się obróciła i wszyscy mogli zobaczyć równą dziurę wyborowaną pośrodku czoła. Wyartykułowałem po raz pierwszy to, co uważałem za prawdę:

— Bo tego dokonał Tanner Mirabel.

* * *

Wtedy już od dawna przestałem rejestrować upływ czasu (jaki to miało sens, gdy było się nieśmiertelnym?) i sfałszowałem archiwa statku, by ukryć szczegóły dotyczące mojej przeszłości, ale gdzieś w okolicach swoich sześćdziesiątych urodzin wiedziałem, że nadszedł czas na mój ruch. Wybór momentu nie należał do mnie — został wymuszony przez mechanikę naszej podróży kosmicznej — ale gdybym chciał, mogłem to odroczyć, chwilowo zarzucając plany, które zajmowały mi umysł przez pół życia. Poczyniłem staranne przygotowania i gdybym zrezygnował ze swych projektów, nikt by się o nich nie dowiedział.

Przez chwilę napawałem się przyjemnością balansowania między dwiema sprzecznymi wersjami: pierwsza — ja triumfuję; druga — poddaję się posłusznie ogólnemu dobru Flotylli, nawet gdyby to miało oznaczać trudności dla mego własnego ludu. Przez ułamek sekundy wahałem się.

— Gotowi! — powiedział stary kapitan Armesto z „Brazylii”. — Napęd hamujący, zapłon za dwadzieścia sekund.

— Zgoda — odparłem z wysokości fotela dowódcy na mostku. Z maleńkim przesunięciem czasowym to samo powiedziały dwa inne głosy: kapitanowie „Bagdadu” i „Palestyny”.

Koniec Podróży był blisko przed nami, jego gwiazda — jaśniejsza z pary 61 Cygni — świeciła w nocy jak krwawa latarnia. Wbrew szansom, wbrew wszelkim spekulacjom, Flotylli udało się pokonać przestrzeń międzygwiezdną. Jeden statek został wprawdzie zniszczony, ale wcale nie mąciło to zwycięstwa. Ci, którzy wystrzelili statki, spodziewali się strat. Oczywiście straty nie ograniczały się tylko do tego jednego statku. Wielu uśpionych momio nigdy nie miało zobaczyć celu podróży. Ale to też uwzględniono.

A więc triumf.

Jednak przeprawa jeszcze się nie skończyła. Flotylla nadal miała prędkość podróżną. Należało pokonać dystans maleńki, lecz najistotniejszy dla całej ekspedycji. Jednego nie przewidziano: że w przedsięwzięciu zapanuje aż taka niezgoda.

— Dziesięć sekund — powiedział Armesto. — Życzę powodzenia nam wszystkim. Powodzenia i szerokiej drogi. Teraz zacznie się cholerny wyścig łeb w łeb.

Nie aż taki łeb w łeb, jak ci się wydaje, pomyślałem.

Mijały odliczane sekundy i nagle — niemal jednocześnie — w ciemności rozbłysły trzy słońca tam, gdzie przed chwilą były tylko gwiazdy. Po raz pierwszy od półtora wieku silniki Flotylli znów się włączyły, pożerały materię i antymaterię i wyrzucały czystą energię, spowalniając statki, lecące dotychczas ośmioma procentami prędkości światła.

Gdybym podjął inną decyzję, słyszałbym teraz, jak trzeszczy wielki szkielet „Santiago”, dostosowując się do naprężeń hamowania. Spalanie dawałoby o sobie znać niskim, odległym dudnieniem, które raczej odczuwalibyśmy niż słyszeli — mimo wszystko było to wrażenie ekscytujące. Ale już podjąłem decyzję, więc nic się nie działo.

— Przyrządy pokazują prawidłowe spalanie… — mówił kapitan Armesto, ale komunikat zakończył z wahaniem w głosie. — „Santiago”, nie mamy sygnałów, że zainicjowaliście u siebie spalanie. Jakieś trudności techniczne, Sky?

— Nie — odparłem spokojnie, rzeczowo. — W tej chwili nie ma żadnych trudności.

— Więc dlaczego nie rozpoczęliście spalania?! — To bardziej był okrzyk oburzenia niż pytanie.

— Bo nie zamierzamy tego robić. — Uśmiechnąłem się do siebie. Kot wyszedł z worka. Na rozstajach dróg została wybrana jedna wersja przyszłości, a druga odrzucona. — Wybacz, kapitanie, ale postanowiliśmy nieco dłużej pozostać w trybie podróży.

— To szaleństwo! — Przysiągłbym, że słyszę, jak fontanna śliny Armesta pada na mikrofon. — Mamy informacje wywiadowcze, Haussmann. Bardzo dobre. Doskonale wiemy, że nie wprowadziłeś żadnych modyfikacji silników, jakich i my byśmy nie wprowadzili. W żaden sposób nie zdołasz dotrzeć do Końca Podróży wcześniej od nas. Musisz teraz zainicjować spalanie i lecieć z nami…

Bawiłem się podłokietnikiem fotela.

— Bo co?

— Bo my…

— Nic nie zrobicie. Wszyscy wiemy, że przestawienie silników, gdy spalają antymaterię, skończy się tragicznie. — To była prawda. Silniki były bardzo niestabilne, skonstruowane tak, by do końca spalić substrat reakcji dostarczany z zasobnika magnetycznego. Spece od silników mieli własne określenie magneto-hydrodynamicznej niestabilności, która uniemożliwiała odcięcie dopływu bez wycieku. Najważniejsze były jednak konsekwencje tego zjawiska: paliwo do fazy hamowania musiało być przechowywane w zupełnie innym zasobniku niż paliwo do przyśpieszania statku do prędkości podróży. Teraz, gdy trzy tamte statki zainicjowały spalanie, musiały kontynuować ten proces.

Ale odmawiając pójścia w ich ślady, zawiodłem zaufanie.

— Tu Zamudio z „Palestyny” — odezwał się ktoś inny. — Mamy stabilny przepływ, wszystkie wskaźniki zielone… spróbujemy dokonać wyłączenia śródreakcyjnego, nim Haussmann nas za bardzo wyprzedzi. Nigdy już nie nadarzy się taka dobra okazja.

— Na litość boską, nie rób tego! — rzekł Armesto. — Nasze symulacje pokazują, że wyłączenie to tylko trzydzieści procent szans prze…

— Nasze symulacje dają więcej… odrobinę więcej.

— Powstrzymaj się, proszę, Zamudio. Przesyłamy ci dane techniczne. Nie rób żadnego ruchu przed ich przejrzeniem.

Przez godzinę dyskutowali, przesyłali sobie nawzajem symulacje, sprzeczali się co do interpretacji. Sądzili, że prowadzą rozmowę zupełnie prywatnie, ale moi agenci już dawno temu umieścili podsłuch w ich statkach — zresztą tamci też zapluskwili mój statek. Z rozbawieniem wyławiałem w ich sporze coraz więcej gorączkowej urazy. To poważna sprawa zaryzykować wybuch antymaterii po półtora wieku podróży. W normalnych warunkach dyskusja trwałaby miesiące, a nawet lata, ważąc małe zyski z ewentualnymi ofiarami śmiertelnymi. Cały czas jednak zwalniali, „Santiago” tymczasem triumfalnie pędził naprzód i każda sekunda zwłoki z ich strony zwiększała dystans.

— Już wszystko omówiliśmy. Zaczynamy wyłączanie — oznajmił Zamudio.

— Nie rób tego — prosił Armesto. — Zastanówmy się jeszcze przez jeden dzień.

— A ten drań wysunie się przed nas? Już zdecydowaliśmy się na wyłączenie. — Zamudio rzeczowym tonem podawał odczyty stanu. — Wygaszanie napędu za pięć sekund… topologia butli stabilna… zmniejszanie przepływu paliwa… trzy… dwa… jeden.

Potem nastąpił ryk zakłóceń. Jedno z nowych słońc zamieniło się nagle w nową plamę, jaśniejszą od swego brata. Biała róża o fioletowych brzegach, przechodzących w czerń. Bez słowa podziwiałem ten ogień piekielny. W mgnieniu oka zniknął statek, w taki sam sposób jak „Islamabad”. Białe światło miało w sobie coś oczyszczającego, niemal świętego. Obserwowałem, jak przygasa. Na mój statek powiał oddech gorących jonów, duch tego, czym była „Palestyna”, i przez chwilę displeje na mostku dygotały, wykazywały zakłócenia, ale statki Flotylli leciały teraz tak daleko od siebie, że śmierć jednego nie czyniła szkody innym. Gdy powróciła łączność, usłyszałem głos Armesta.

— Haussmann, draniu, ty to zrobiłeś.

— Bo was przechytrzyłem?

— Bo nas okłamałeś, ty gówniany łobuzie! — Poznałem głos Omdurmana. — Tytus był od ciebie milion razy bardziej wartościowy… znałem twojego ojca. W porównaniu z nim jesteś zerem. Niczym. A wiesz, co jest najgorsze? Że zabiłeś również własnych ludzi.

— Nie sądzę, żebym był aż tak głupi — odparłem.

— Nie licz na to — powiedział Armesto. — Mam dobry wywiad, Haussmann, i znam twój statek jak swój własny.

— My też mamy wywiad — rzekł Omdurman — i wiemy, że nie masz w zanadrzu żadnych sztuczek. Albo musisz zacząć hamowanie, albo przelecisz za daleko od celu. Utkniesz w przestrzeni międzygwiezdnej.

— Nic takiego się nie stanie — odparłem.

Nie planowałem tego, ale czasami trzeba porzucić literę precyzyjnych planów i trzymać się ogólnych wytycznych; słuchać symfonii w całości, a nie pojedynczych dźwięków. Mój fotel dowódcy został — z pomocą Norquinco — zmodyfikowany. Odchyliłem wieczko osadzone w czarnym skórzanym podłokietniku i rozwinąłem płaską konsolę z mnóstwem guzików. Umieściłem ją na kolanach. Palcami ślizgałem się po macierzy przycisków; wywołałem plan — kaktusopodobny schemat osi statku, pokazujący spaczy i ich stan.

Przez lata pracowicie oddzielałem ziarno od plew.

Zrobiłem wszystko, by jak najwięcej zmarłych zostało zgromadzonych w pierścieniach spalni wzdłuż osi. Początkowo była to ciężka praca, gdyż spacze umierali przypadkowo, nie tak, jak przewidywał mój starannie ułożony plan. Potem jednak wystarczyło, że zechciałem, by pewni momios umarli, a oni umierali jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Oczywiście potrzebne były rytuały, by magia prawidłowo działała. Musiałem ich odwiedzić, dotknąć kaset. Czasami — choć miałem wrażenie, że robię to nieświadomie — dokonywałem małych modyfikacji w systemach podtrzymywania życia. Nie czyniłem im umyślnie krzywdy, ale w sposób, którego nigdy do końca nie zgłębiłem, moje ręczne nastawy zawsze wystarczały do osiągnięcia celu. To rzeczywiście była magia.

I oddała mi wielką przysługę. Teraz umarli byli zupełnie oddzieleni od żywych. Cały rząd pierścieni — szesnaście, zawierających sto sześćdziesiąt kaset — był zajęty wyłącznie przez martwych. Pół kolejnego rzędu — znów osiem, sześć trupów. Jedna czwarta wszystkich spaczy nie żyła.

Wklepałem ciąg poleceń, które od dawna były w pamięci. Norquinco wbudował mi te komendy podczas lat tajnej pracy. Z mojej strony to był genialny pomysł, by wciągnąć go do projektu. Podręczniki techniczne głosiły, a eksperci potwierdzali, że to, co zamierzałem zrobić, nie było możliwe ze względu na całą masę zabezpieczeń. Przez lata, gdy Norquinco powoli awansował w hierarchii zespołów inspekcyjnych, prowadził równocześnie tajne prace i znalazł sprytne obejścia pozornie szczelnych zabezpieczeń.

Równocześnie nabierał pewności siebie. Początkowo zaskoczyła mnie ta przemiana, ale wreszcie zrozumiałem, że było to nieuniknione, gdy Norquinco zdobył mocną pozycję w brygadzie inspekcyjnej. Musiał działać wśród ludzi, a nie w sztucznej samotności, jak miał w zwyczaju. Gdy zdobywał w zespole wyższe pozycje, niepokojąco łatwo się do nich przystosowywał. Nie musiałem już wpływać na jego dalszy awans.

Ale nigdy mu nie przebaczyłem zdrady na „Caleuche”.

Podczas naszych rzadkich spotkań zauważałem u niego coraz większą butę. Początkowo nie miało to znaczenia. Prace postępowały żwawo, Norquinco zdawał mi szczegółowe sprawozdania ze sforsowania kolejnych zabezpieczeń. Prosiłem go o dowody, że zadania rzeczywiście zostały wykonane, i zawsze je otrzymywałem. Nie miałem wątpliwości, że dzieło zostanie ukończone w terminie.

Pojawiła się jednak trudność.

Cztery miesiące wcześniej, gdy Norquinco przeszedł ostatnią warstwę zabezpieczeń, prace zostały w zasadzie ukończone. I wtedy zrozumiałem, dlaczego był taki posłuszny.

— Mam dla ciebie propozycję — powiedział. Rozmawialiśmy w cztery oczy, podczas objazdu inspekcyjnego. — Techniczny termin brzmiałby: szantaż.

— Chyba nie mówisz poważnie.

Byliśmy sami w tunelu, niedaleko węzła siódmego.

— Przeciwnie, Sky, jestem bardzo poważny. Powinieneś się już zorientować.

— Rozumiem. — Spojrzałem w korytarz. Wydawało mi się, że w oddali widzę pulsujące pomarańczowe światełko. — A czego dokładnie chcesz?

— Wpływów. Brygada inspekcyjna mi nie wystarcza. To ślepy zaułek dla komputerowych maniaków. Praca techniczna już mnie nie interesuje. Byłem na statku obcych. To zmieniło moje oczekiwania. Chcę zajmować się czymś ambitniejszym. Na pokładzie „Caleuche” obiecywałeś mi cuda. Pamiętam. Teraz domagam się tej władzy i odpowiedzialności.

Starannie dobierałem słowa:

— Norquinco, istnieje przepaść między łamaniem programów komputerowych a dowodzeniem statkiem.

— Nie traktuj mnie z góry, ty arogancki draniu. Zdaję sobie z tego sprawę i właśnie dlatego chcę zadań ambitniejszych. Nie zależy mi na twojej funkcji. Niech działa tu prawo naturalnego następstwa. Domagam się pozycji starszego oficera, jeden szczebel niżej od ciebie by mnie zadowolił. Synekurka z dobrymi perspektywami po wylądowaniu. Na Końcu Podróży wykroję sobie, jak sądzę, małe ksiąstewko.

— Jak sądzę, Norquinco, sięgasz ponad siebie.

— Ponad siebie? Oczywiście, że tak. Inaczej ten cały szantaż byłby niepotrzebny.

Pomarańczowe światełko w korytarzu zbliżało się, słychać było również słaby turkot.

— Norquinco, zainstalowanie cię w brygadzie inspekcyjnej to jedno — miałeś odpowiednie przygotowanie — ale nie mogę cię wprowadzić na stanowisko oficera, bez względu na to, jakich użyję wpływów.

— To nie moja sprawa. Zawsze mi powtarzasz, jaki jesteś mądry. Teraz, Sky, musisz tylko wykorzystać swoją mądrość i umiejętności, ocenić sytuację i umożliwić mi przywdzianie munduru.

— Niektóre rzeczy są po prostu niemożliwe.

— Nie dla ciebie, Sky. Nie dla ciebie. A może chcesz mi sprawić zawód?

— Jeśli mi się nie uda…

— To wszyscy dowiedzą się, jakie masz plany w stosunku do spaczy. No i o tym, co przydarzyło się Ramirezowi. Czy Balcazarowi, skoro już wspominamy tamte sprawy. Nie mówiąc o larwie.

— Ty też jesteś w to wmieszany.

— Powiem, że tylko wypełniałem rozkazy. I dopiero niedawno zorientowałem się, do czego zmierzasz.

— Cały czas wiedziałeś.

— Ale inni nie muszą w to wierzyć.

Już miałem odpowiedzieć, ale hałas zbliżającego się pociągu zmusiłby mnie do podniesienia głosu. W naszą stronę sunął po szynie zestaw wagoników, powracających z sektora napędu. Obaj cofnęliśmy się i weszliśmy do najbliższej niszy, gdzie należało przeczekać, aż cały skład nas minie. Pociągi, jak wiele urządzeń na „Santiago”, były stare i niestarannie konserwowane. Działały, ale wymontowano z nich wiele mniej istotnych części, by zastosować je w innym sprzęcie. Nie naprawiano też zepsutych komponentów.

Staliśmy w milczeniu. Pociąg zbliżał się, wypełniał cały prześwit korytarza, z wyjątkiem wąskich szczelin przy ścianach. Zastanawiałem się, co w tym momencie chodzi po głowie Norquinco. Czy naprawdę uważa, że serio potraktuję jego szantaż?

Gdy wagoniki miały do nas trzy, cztery metry, pchnąłem Norquinco — padł jak długi na szynę.

Widziałem, jak pociąg uderzył w jego ciało; potem zniknęło mi z oczu. Po dłuższej chwili pociąg zwolnił; powinien się od razu zatrzymać, gdy odkrył przeszkodę, ale to zabezpieczenie już zapewne od wielu lat nie funkcjonowało.

Rozległo się buczenie pracującego silnika i rozszedł się zapach ozonu.

Wydostałem się z niszy; gdyby pociąg jechał, byłoby to niemożliwe, ale teraz przecisnąłem się obok wagoników. Miałem nadzieję, że moje ruchy nie spowodują ponownego uruchomienia składu, bo zostałbym zgnieciony.

Dotarłem do czoła pociągu, spodziewając się, że pod wagonem zobaczę zmiażdżone szczątki Norquinco. Ale on leżał obok szyny, a rozbita skrzynka z narzędziami utkwiła pod wagonem.

Uklęknąłem, by go obejrzeć. Otrzymał uderzenie prosto w głowę, skórę miał rozerwaną, krew się lała, ale czaszka była chyba cała. Oddychał, choć stracił przytomność.

Wpadłem na pewien pomysł. Norquinco mi zawadzał. I tak musiał kiedyś umrzeć — prawdopodobnie dość szybko — ale mój pomysł wydał mi się bardzo kuszący, romantyczny, choć niebezpieczny. Potrzebowałem przynajmniej trzydziestu minut. Opóźnienie pociągu zostanie zauważone. Ale czy ktoś od razu zadziała? Wątpliwe. Transport często zawodził. Uśmiechnąłem się — zostałem władcą miniaturowego państwa, ale nie udało mi się zorganizować punktualnej kolei.

Upewniwszy się, że skrzynka blokuje szyny, podniosłem Norquinco i zaciągnąłem go w górę do szóstego węzła. Nie było to łatwe, choć jako sześćdziesięciolatek miałem krzepę trzydziestolatka, a Norquinco stracił już młodzieńcze gabaryty.

W tym węźle znajdowało się sześć pierścieni spalnych — sześćdziesięciu spaczy, niektórzy martwi. Usiłowałem sobie przypomnieć ich wiek i płeć. Z pewnością któryś z nich ma około sześćdziesiątki i mógłby uchodzić fizycznie za Norquinco, zwłaszcza jeśli po ponownym wyreżyserowaniu kolejowego dramatu głowa denata zostanie całkowicie zmiażdżona.

Mozolnie dobrnąłem do powłoki statku. Spocony, bez tchu, dotarłem do koi z najodpowiedniejszym kandydatem. Norquinco nie odzyskał przytomności. Na panelu sterującym kasety włączyłem funkcję rozmrażania, które powinno trwać kilka godzin, ale teraz nie zależało mi na ograniczeniu uszkodzeń komórek. Nikt nie będzie przeprowadzał sekcji zwłok znalezionych pod pociągiem. A któżby podejrzewał, że podmieniłem ciała?

Odezwała się moja bransoleta łączności:

— Słucham?

— Kapitanie, mamy sygnał o kłopotach technicznych pociągu w osi, przy szóstym węźle. Wysłać zespół remontowy?

— Nie ma potrzeby — odparłem. — Jestem w pobliżu. Sam sprawdzę.

— Na pewno?

— Tak. Nie ma sensu marnować sił.

Gdy pasażer się ogrzał — choć mózg był martwy — wyjąłem go z kasety. Tak, budową przypominał Norquinco, miał taki sam kolor włosów i karnację. O ile wiedziałem, Norquinco nie był z nikim związany uczuciowo, a nawet jeśli był… cóż, po wypadku nawet zakochana osoba go nie rozpozna.

Włożyłem Norquinco do kasety. Oddychał, ze dwa razy nawet jęknął, ale ponownie popadł w omdlenie. Rozebrałem go do naga i rozmieściłem na ciele sieć biomonitorów. Styki przywarły do skóry, automatycznie się dostosowały, niektóre sondy zaczęły podążać do organów wewnętrznych.

Na osłonie kasety rozbłysły zielone lampki — znak, że jednostka przyjęła ciało. Pokrywa się zamknęła.

Popatrzyłem na panel stanu: sen był zaprogramowany jeszcze na cztery lata; wtedy „Santiago” miał dotrzeć do orbity wokół Końca Podróży, spacze mieli zostać ogrzani i wejść do nowego Edenu.

Cztery lata — to odpowiadało również moim planom.

Przygotowałem się do transportu chłodnego ciała do tunelu. Przedtem jednak musiałem je ubrać w odzież Norquinco.

Gdy dotarłem na miejsce, złożyłem mężczyznę dziesięć metrów przed pociągiem, nadal zablokowanym przez skrzynkę. Powietrze wypełniał swąd palącego się twornika. W szafce narzędziowej w niszy znalazłem ciężki klucz z długą rączką i za jego pomocą zmieniłem twarz mężczyzny w nierozpoznawalną miazgę. Kości czaszki chrupały przy tym jak rozbijana laka. Potem wytrąciłem spod wagonika blokującą skrzynkę z narzędziami.

Uwolniony pociąg ruszył, od razu nabierając prędkości. Musiałem uciekać, by mnie nie zgniótł. Przeskoczyłem nad trupem i cofnąłem się do wnęki. Zafascynowany, obserwowałem, jak wagoniki suną coraz szybciej. Uderzyły w zwłoki i maglując je, pchały przed sobą.

Po chwili nieco dalej w korytarzu kolejka stanęła.

Przecisnąłem się za wagonikami. Pół godziny temu, gdy sprawdzałem, co stało się z Norquinco, spotkało mnie rozczarowanie. Ale nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Tym razem pociąg wykonał godną uznania pracę. Zatrzymała go nie zgnieciona skrzynka, lecz ospały system bezpieczeństwa… niestety, za późno, by uratować pasażera.

Odchyliłem mankiet i powiedziałem do bransolety:

— Tu Sky Haussmann. Wypadek. Straszny, straszny wypadek.

* * *

To wszystko wydarzyło się cztery miesiące temu. Godne pożałowania zakończenie naszej znajomości, ale w końcu okazało się, że Norquinco mnie nie zawiódł. Za chwilę miałem się o tym przekonać.

Główny ekran podawał widok osi „Santiago” z wysokości czterech metrów nad kadłubem. Znakomicie przedstawiona perspektywa, która wzbudziłaby zachwyt renesansowych malarzy. Szesnaście pierścieni-spalni z martwymi ciałami, widocznych w skrócie, miało kształt eliptyczny.

Teraz pierwszy, najbliższy, ruszył, pchnięty serią rozmieszczonych koncentrycznie ładunków wybuchowych. Odłączył się od kadłuba i leniwie podryfował, przechylając się na bok. Przewody łączące go ze statkiem naprężyły się, wreszcie pękły i smagnęły jak batem. Zamrożone gazy wybuchały z kilku rur chmurami kryształów. Gdzieś odezwał się alarm. Ledwo go słyszałem, ale sygnał musiał wywołać konsternację wśród załogi.

Za pierwszym pierścieniem oderwał się drugi. Trzeci zadrgał i obluzował się w zaczepach. I tak dalej, wzdłuż osi. Dobrze to przygotowałem. Początkowo chciałem, by we wszystkich pierścieniach ładunki wybuchły jednocześnie, by oddzielenie przebiegło w gładkich, równoległych liniach. Nie byłoby w tym jednak zamysłu estetycznego. Dlatego zdecydowałem się na odłączanie etapami. Teraz pierścienie szły jeden za drugim, jakby powodowane ukrytym w nich instynktem migracyjnym.

— Widzisz, co robię? — spytałem.

— Widzę i czuję obrzydzenie — odparł tamten kapitan.

— Ty głupcze, to trupy! Jaka to dla nich różnica, czy mają pogrzeb w kosmosie, czy zawieziemy je do Końca Podróży?

— To istoty ludzkie. Zasługują na godne traktowanie, nawet po śmierci. Nie możesz ich wyrzucić za burtę.

— Och, mogę i właśnie to robię. Poza tym nie chodzi o spaczy. Ich masa jest niczym w porównaniu z masą towarzyszących urządzeń. Teraz mamy nad wami prawdziwą przewagę. Dlatego dłużej od was możemy pozostawać w trybie podróży.

— Haussmann, jedna czwarta spaczy niewiele ci da. — Kapitan najwyraźniej się przygotował. Wyniki jego obliczeń musiały być zbliżone do moich. — O ile wcześniej znajdziesz się na orbicie wokół Końca Podróży? Najwyżej o kilka tygodni.

— To wystarczy — odparłem. — Wybierzemy najlepsze miejsca, ludzie tam wylądują i zajmą tereny.

— Jeśli ci ktoś zostanie. Zabiłeś wielu z tamtych, prawda Haussmann? Wiemy, jakie straty mogą wystąpić — nie większe od naszych. Wywiad pracuje. My straciliśmy stu dwudziestu spaczy. Podobnie inne statki. A ty się nie troszczyłeś. Spowodowałeś, że umarli?

— Głupstwa mówisz. Jeśli by mi zależało, żeby umarli, mogłem zabić ich więcej.

— I zasiedlić planetę kilkorgiem ludzi? Nie słyszałeś o prawach genetyki? O kazirodztwie?

Już miałem mu wyjaśnić, że wziąłem to pod uwagę, ale po co wprowadzać go w moje plany? Jeśli ma tak doskonały wywiad, niech niucha sam.

— Będę się martwił po dotarciu na miejsce — odparłem.

* * *

To dzięki kapitanowi Zamudio inni uzyskali czasową przewagę, choć odbyło się to w sposób przez niego chyba niezamierzony. Sądził, że ma spore szanse stłumienia przepływu antymaterii, bo przecież inaczej nie próbowałby zatrzymać silnika.

Eksplozja — silna i promiennie biała — dorównała eksplozji „Islamabadu”, tak jak ją zapamiętałem, wtedy w przedszkolu.

Jednak następnego dnia stało się coś nieoczekiwanego.

Tuż przed eksplozją statek kapitana Zamudio transmitował dane techniczne do swych dwóch sprzymierzeńców, również zmuszonych do poruszania się z opóźnieniem, co Zamudio bez powodzenia próbował zmienić. Domyślałem się przebiegu wydarzeń, choć nie miałem bezpośredniego dostępu do przekazywanych informacji. To była kolejna dziwna sprawa. Pozostałe statki zjednoczyły się przeciwko mnie. W zasadzie nie przewidziałem tego, choć, oceniając to w retrospekcji, powinienem. Dostarczyłem tym draniom wspólnego wroga. W pewnym sensie zasługuję na uznanie: ja jeden wzbudziłem w pozostałych kapitanach taki strach, że woleli się sprzysiąc mimo wzajemnych animozji.

I oto Zamudio wydostawał się z grobu.

— Jego dane techniczne były bardziej przydatne, niż mu się wydawało — oznajmił Armesto.

— Nie przydały się samemu Zamudio — odparłem.

Teraz występowało zauważalne przesunięcie ku czerwieni między moim statkiem a tamtymi dwoma, które, hamując, zostawały w tyle. Oprogramowanie radziło sobie bez trudności ze zniekształceniami, pojawiało się jedynie coraz większe opóźnienie.

— Ale poświęcając się, dał nam coś niezwykle cennego — powiedział Armesto. — Chcesz, żebym ci wyjaśnił?

— Jeśli masz na to ochotę… — Starałem się przekonująco zagrać znudzonego.

Nie byłem jednak znudzony — byłem przestraszony.

Armesto powiedział mi, że aż do ostatniej nanosekundy przed wybuchem z „Palestyny” napływały dane techniczne na temat tego, jak usiłowano zamknąć dopływ antymaterii. Wiadomo było, że procedura niemal na pewno musi zakończyć się tragicznie, ale dotychczas nie wyjaśniono, na czym dokładnie polegają symptomy uszkodzenia; obserwowano to tylko w symulacjach komputerowych. Przypuszczano nawet, że gdyby się dostatecznie dobrze rozumiało mechanizm awarii, można by było jej przeciwdziałać subtelnym regulowaniem przepływu paliwa. Nie można było jednak przeprowadzić wcześniejszych testów. Teraz jednak taki „test” został dla nich przeprowadzony. Parametry ze statku przestały napływać tuż po tym, jak zaczęły się pojawiać symptomy awarii, ale i tak otrzymano dane bliższe stanu niestabilności, niż dałoby się je uzyskać podczas starannie zabezpieczonych testów laboratoryjnych czy w symulacjach komputerowych.

Wiele się z tego nauczyli.

Liczby dostarczyły dość informacji, by wysnuć wnioski na temat ewolucji symptomów awarii, a po wprowadzeniu ich do pokładowych programów symulacyjnych otrzymywało się wskazówki, jaką strategię przyjąć, by zapobiec nierównowadze. Jeśli lekko zmodyfikowałoby się topologię butli magnetycznej, to wtrysk mógł być zdławiony bez ryzyka przepływu wstecznego zwykłej materii czy wycieku antymaterii. Mimo to nadal cały proces był piekielnie ryzykowny.

To ich jednak nie powstrzymało.

Leciałem przed „Brazylią” i „Bagdadem” — oba tamte statki przekręciły się, silniki miały teraz z przodu, w trybie hamowania. Widziałem, jak za „Santiago” jasne żagwie antymaterii robią dziurki w lekko poczerwienionej półkuli nieba, niczym para gorących niebieskich bliźniaczych słońc. Promienie silników dwóch hamujących statków mogły być użyte jako broń przeciwko mojemu statkowi — nie powinienem tego lekceważyć, ale ani Armesto, ani Omdurman nie mieliby dość zimnej krwi, by omieść „Santiago” żagwiami. Spór wiedli ze mną, a nie ze zdolnymi do życia kolonistami, których wiozłem. Ja też mógłbym włączyć silnik i nastawić dysze wylotowe na jeden ze statków; wówczas drugi na pewno uznałby to za zachętę do zniszczenia „Santiago”, bez liczenia się z pasażerami. Przeprowadziłem symulacje, które pokazały, że nim zdążyłbym przestawić płomienie, drugi statek zabiłby mnie, chrzcząc piekielnym ogniem.

Zła opcja… więc na razie musiałem tolerować dwóch wrogów, dopóki nie znajdę sposobu zniszczenia ich. Rozważałem różne opcje, gdy świecące za mną płomienie napędu obu statków zgasły w idealnej synchronizacji.

Wstrzymując oddech, czekałem na dwa kwiaty atomowego światła — to by oznaczało, że podczas odcinania dopływu nastąpiła awaria.

Nic podobnego się nie stało.

Armesto i Omdurman zdołali zdusić spalanie i teraz rozpędem lecieli za mną, ale — ponieważ przez pewien czas hamowali — z mniejszą prędkością.

Armesto skomunikował się ze mną:

— Widziałeś, Sky, co zrobiliśmy? Teraz sytuacja przedstawia się zupełnie inaczej.

— Wcale nie aż tak inaczej, jak sobie wyobrażasz.

— Nie żartuj! Wiesz, co to znaczy. Omdurman i ja potrafimy włączyć silniki na krótko, kiedy zechcemy. A ty nie potrafisz. I na tym polega nasza przewaga.

Przemyślałem to dokładniej.

— To nic nie zmienia — odparłem. — Nasze statki mają prawie tę samą względną masę spoczynkową jak wczoraj. Nadal musicie hamować, jeśli chcecie wejść na orbitę wokół 61 Cygnus A. Masa mojego statek jest mniejsza o masę odrzuconych pierścieni. To daje mi przewagę. Zostanę w trybie podróżnym do ostatniego dopuszczalnego momentu.

— Zapominasz o tym, że my również mamy zmarłych — rzekł Armesto.

— Za późno, żeby to się wam przydało. Lecicie wolniej ode mnie, a poza tym, jak powiedziałeś, macie ich mniej.

— Znajdziemy sposób. Haussmann, nie wyprzedzisz nas.

Spojrzałem na displeje dalekiego zasięgu: ukazywały powiększone kropki tamtych dwóch statków. Znów się przekręcały, powoli, lecz zdecydowanie. Teraz widziałem, jak kropki wyciągają się w cienkie linie, a potem znów kurczą do kropek.

Potem kropki otoczyła aureola promieniowania z dysz. Dwa statki podjęły pogoń za mną.

— To jeszcze nie koniec — stwierdził Armesto.

* * *

Następnego dnia obserwowałem, jak moduły z umarłymi odpływają od obu statków.

Dwadzieścia cztery godziny temu Armesto i Omdurman podjęli pogoń; pokazali, że potrafią sterować napędem w sposób, jakiego ja jeszcze nie znałem. Wyciągnęli korzyści z zagłady „Palestyny” i tysiąca kolonistów.

Teraz tamte dwa statki leciały w kierunku Końca Podróży z taką samą względną prędkością jak „Santiago”. Usiłowały pobić mnie moją własną bronią. Oczywiście sytuacja zawierała elementy nie do uniknięcia. Mój statek posiadał mniejszą od nich masę, musieli więc się jej pozbyć, jeśli chcieli poruszać się po tej samej co „Santiago” krzywej podróży-hamowania.

Musieli zatem wyrzucić umarłych w kosmos.

Zrobili to nieelegancko. Z dnia na dzień wykonali zadanie, nad którym Norquinco strawił prawie całe życie. Mieli jednak lepsze od niego warunki: nie musieli pracować w tajemnicy. Na „Brazylii” i „Bagdadzie” na pewno wszyscy zaangażowali się w pracę. Niemal im zazdrościłem. Łatwiej coś robić, gdy nie trzeba się kryć… ale o ileż mniej elegancko.

Powiększony displej pokazywał mi, jak moduły spalne odczepiają się od kadłubów bez ładu i składu, jak spadające jesienne liście. Mimo małej rozdzielczości obrazu mogłem przypuszczać, że na zewnątrz statków pełzają ludzie w skafandrach i używając narzędzi tnących oraz ładunków wybuchowych, odłączają pierścienie spaczy od kadłuba. Brutalna robota.

— I tak nie możesz wygrać — przesłałem do Armesta.

Raczył odpowiedzieć, choć wcześniej przypuszczałem, że przerwali połączenia radiowe.

— Mogę. I wygram.

— Sam mówiłeś, że masz mniej umarłych ode mnie. Nigdy dostatecznie nie zredukujesz masy.

— Znajdziemy jakiś sposób.

Potem domyśliłem się, o jaką strategię im chodziło. Statki były oddalone o dwa, trzy miesiące drogi od Końca Podróży. Niektórych kolonistów można było obudzić przed wyznaczonym terminem. Przy racjonowaniu zapasów ożywieni momios mogli wraz z resztą załogi przebywać na pokładzie, bądź w warunkach prawie niehumanitarnych. Dziesięciu obudzonych kolonistów pozwalało na odrzucenie jednego pierścienia i stosowną redukcję masy, a w efekcie na zastosowanie bardziej efektywnego profilu hamowania.

Zastosowali procedurę powolną i niebezpieczną, podczas której na pewno, z powodu nieoptymalnych warunków budzenia, stracą około dziesięciu procent kolonistów. Jednak mogą uzyskać wystarczającą redukcję masy.

Osiągną przynajmniej takie parametry jak „Santiago”, a może nawet przewagę.

— Wiem, co zamierzasz — przesłałem do Armesta.

— Wątpię — odparł stary kapitan.

Wkrótce przekonałem się, że ma rację. Początkowo chaotycznie odrzucali pierścienie; potem pozbywali się jednego co dziesięć godzin. Właśnie to przewidziałem: dziesięć godzin zajmuje odtajanie kolonisty. Każdy statek miał tylko paru ekspertów od ożywiania, więc musieli pracować po kolei.

— Nic ci nie pomoże — powiedziałem.

— Pomoże, Sky, pomoże.

Wtedy zrozumiałem, co muszę zrobić.

TRZYDZIEŚCI OSIEM

— Co to znaczy, że ty ją zabiłeś? — spytała Zebra.

Cała piątka patrzyła na groteskową scenę z martwą Dominiką.

— Nie powiedziałem tego. Stwierdziłem, że zabił ją Tanner Mirabel.

— A ty jesteś…? — spytała Chanterelle.

— Gdybym wam powiedział, nie uwierzylibyście mi — odparłem. — Prawdę mówiąc, sam mam z tym dylematem trudności.

— Dominika jest jeszcze ciepła — uroczystym głosem wtrącił Pransky, który przysłuchiwał się naszej rozmowie. — Nie wystąpił rigor mortis. Jeśli można ustalić twoje alibi na kilka ostatnich godzin — a jak mniemam, da się to zrobić — nie należysz do osób podejrzanych.

Zebra szarpnęła mnie za rękaw.

— Tanner, a ci ludzie, którzy cię szukali? Mówiłam ci o nich. Według Dominiki zachowywali się jak nietutejsi. Mogli ją zabić za to, że na nich doniosła.

— Nie wiem nawet, kim są — odparłem. — W każdym razie kobiety nie znam, ale mam pewne przypuszczenia co do mężczyzny.

— Kim jest? — spytała Zebra. Wtrącił się Quirrenbach:

— Nie powinniśmy tu za długo stać, bo będziemy mieli do czynienia z tutejszymi władzami. A to nie jest teraz moim priorytetem.

— Ze smutkiem muszę mu przyznać rację, Tanner — poparła go Chanterelle.

— Nie powinniście mnie już tak nazywać — powiedziałem.

— A jak? — Zebra pokręciła głową.

— Na pewno nie Tanner Mirabel. — Wskazałem ciało denatki. — To Mirabel ją zabił. Człowiek, który mnie śledzi. On to zrobił, nie ja.

— To jakieś szaleństwo — stwierdziła Chanterelle. Wszyscy kiwali głowami, choć miny mieli nietęgie. — Więc kim jesteś?

— Człowiekiem o nazwisku Cahuella — odparłem, choć wiedziałem, że to tylko część prawdy.

Zebra oparła rękę na biodrze. — I dopiero teraz nam to mówisz!

— Dopiero niedawno zdałem sobie z tego sprawę.

— Tak? Jakoś ci to umknęło? Pokręciłem głową.

— Cahuella zmienił moją pamięć… swoją pamięć… żeby zdusić własną tożsamość. Musiał to zrobić tymczasowo, by uciec ze Skraju Nieba. Jego wspomnienia i twarz byłyby dla niego obciążeniem. Tylko że, mówiąc „on”, w istocie mam na myśli „ja”.

Zebra patrzyła na mnie zmrużonymi oczyma, jakby usiłowała dociec, czy jej poprzednie oceny to fatalna pomyłka.

— Rzeczywiście w to wierzysz, prawda?

— Naprawdę zabrało mi trochę czasu, nim się z tym pogodziłem.

— Odbiło mu — stwierdził Quirrenbach. — To dziwne, bo nie przypuszczałem, że wystarczy widok jednej martwej grubaski, żeby dostał świra.

Walnąłem go. Szybko, bez ostrzeżenia. Szachowany cały czas pistoletem Chanterelle, nie miał szans na oddanie ciosu. Poślizgnął się na zalanej jakimś lekarstwem podłodze; jedną dłonią chwycił się za szczękę i wrzasnął, gdy, padając pod fotel, zderzył się z czymś w cieniu.

Przez chwilę myślałem, że dotknął jakiegoś węża, który spełzł na dół, ale po chwili z cienia wyłoniło się coś znacznie większego: Tom, dzieciak Dominiki.

Wyciągnąłem do niego rękę.

— Chodź tu. Z nami jesteś bezpieczny.

* * *

„Dominikę zabił ten sam mężczyzna, który wcześniej wypytywał o mnie. Pozaświatowiec, jak pan” wyjaśnił Tom, początkowo beztroskim tonem, ale potem dodał podejrzliwie:

— Niezupełnie Tanner… ale bardzo podobny.

— Już dobrze. — Położyłem mu dłoń na ramieniu. — Zabójca Dominiki tylko wyglądał jak ja. To nie znaczy, że nim jestem.

Tom powoli skinął głową.

— Pan nie mówić jak on.

— Tamten mówił inaczej?

— Pan mówić bogato, a tamten… on być podobny… nie używać tyle słów.

— Silny milczek — stwierdziła Zebra. Przyciągnęła chłopca do siebie, otaczając go opiekuńczo długimi szczupłymi ramionami. Wzruszył mnie ten widok — po raz pierwszy zauważyłem, że ktoś z Baldachimu okazuje współczucie osobie urodzonej w Mierzwie; po raz pierwszy widziałem, żeby istoty z tych dwóch światów uznały się za ludzi. Znałem pogląd Zebry — że Gra to coś złego — ale czymś zupełnie innym było uzewnętrznienie tego poglądu w postaci serdecznego gestu. — Bardzo ci współczujemy z powodu śmierci Dominiki. Zapewniamy cię, że nie my to zrobiliśmy.

Tom pociągnął nosem. Był wystraszony, nadał zszokowany, ale jakoś się trzymał, gotów nam pomóc. Tak to przynajmniej oceniałem. Inna możliwość — że jest nieczuły na ból tego typu — wydała mi się bardzo nieprzyjemna. Mogłem to znieść u żołnierza, ale nie u dziecka.

— Był sam? — spytałem. — Słyszałem, że poszukiwało mnie dwoje ludzi, mężczyzna i kobieta. To był ten sam mężczyzna?

— Ten facet. — Chłopiec odwrócił wzrok od podwieszonego ciała Dominiki. — Teraz też nie być sam. Kobieta z nim, ale wyglądać nieszczęśliwa.

— A poprzednim razem wyglądała na szczęśliwą?

— Szczęśliwa? Nie, ale… — Przerwał. Zrozumiałem, że wymagamy od niego zbyt wyrafinowanego słownictwa. — Wyglądać wygodnie z facetem, jak przyjaciele. On wtedy milszy… jak pan.

To by się zgadzało. Jego pierwsza, zwiadowcza wyprawa do Dominiki miała na celu zebranie informacji o mieście i — jak miał nadzieję — ustalenie miejsca pobytu człowieka, którego chciał zabić, czy chodziło o Reivicha, czy o mnie, czy o nas obu. Już wtedy zgładzenie Dominki miałoby sens, ale może doszedł do wniosku, że kobieta jeszcze mu się przyda. Darował jej życie, a potem wrócił z wężami kupionymi na bazarze.

I zabił ją w sposób, który coś mi komunikował. Prywatny kod w rytualnym morderstwie. Informacja, którą niósł, dotarła do sedna mojego jestestwa.

— Czy ta kobieta też była pozaświatowcem? — spytałem.

Tom wiedział na ten temat tyle co ja.

* * *

Z telefonu Zebry zadzwoniłem do świni Loranta, któremu zrujnowałem kuchnię podczas schodzenia z Baldachimu. Poprosiłem go i jego żonę o ostatnią już, wielką przysługę: żeby zaopiekowali się Tomem, aż sytuacja się uspokoi. Przez jeden dzień; długość tego okresu wyssałem sobie z palca.

— Ja sam się opiekować — powiedział Tom. — Nie chcieć pójść do świnia.

— To dobrzy ludzie, zaufaj mi. Będziesz u nich znacznie bezpieczniejszy. Jeśli się rozniesie informacja, że żyje świadek zbrodni, zabójca wróci, by cię odszukać i rozprawić się z tobą.

— Ja już zawsze się chować? — spytał Tom.

— Nie — zapewniłem go. — Tylko do czasu, aż zabiję tamtego mężczyznę. A możesz mi wierzyć, że nie zamierzam tracić na to reszty życia.

Wyszliśmy z namiotu. Na bulwarze nadal panował spokój. Spotkaliśmy się ze świnią i jego żoną tuż za wodospadem brudnawego deszczu, który z nawisu budynku opadał bez końca jak zasłona z pożółkłej bawełny. Chłopiec poszedł z nimi, z początku nerwowo, ale potem Lorant zabrał go do pojazdu o balonowych kołach i zniknęli w mroku jak duchy.

— Myślę, że będzie bezpieczny — stwierdziłem.

— Sądzisz, że grozi mu aż takie niebezpieczeństwo? — spytał Quirrenbach.

— Większe, niż sobie wyobrażasz. Facet, który zabił Dominikę, nie cierpi z powodu zbyt wydelikaconego sumienia.

— Mówisz, jakbyś go znał.

— Bo go znam — odparłem. Wróciliśmy do linówki Chanterelle.

— Straciłem orientację — oświadczył Quirrenbach. Wsiedliśmy do suchej, jasnej bańki pojazdu. — Już nie wiem, z kim mam do czynienia. Tak jakbyś wyszarpnął mi spod nóg dywan.

Patrzył na mnie.

— Z powodu tej zabitej kobiety czy dlatego, że Mirabel zaczął wariować? — spytał Pransky.

— Quirrenbach, muszę się dowiedzieć, gdzie tu w pobliżu sprzedają węże — powiedziałem.

— Słyszałeś, o czym przed chwilą mówiliśmy?

— Słyszałem, ale akurat teraz nie chcę tego roztrząsać. — Tanner… czy kim tam jesteś — zaczęła niepewnie Zebra. Czy to zamieszanie z twoim nazwiskiem ma coś wspólnego z tym, co ci powiedział Mikser?

— A czy przypadkiem nie był to ten sam Mikser, którego już odwiedziliśmy? — spytała Chanterelle, a ja tylko kiwnąłem głową.

— Znam tu kilku miejscowych sprzedawców węży — oznajmił Quirrenbach, chyba dla rozładowania napięcia. Wychylił się nad ramieniem Zebry i wydał linówce komendy. Wagonik ruszył gładko, unosząc nas ponad fetor i bezład przesiąkniętej deszczem Mierzwy.

— Musiałem się dowiedzieć, co jest z moimi oczami — wyjaśniłem Chanterelle. — Dlaczego mi się wydaje, że majstrowano przy nich genetycznie. Gdy powtórnie odwiedziłem Miksera z Zebrą, poinformował mnie, że prawdopodobnie operację wykonali Ultrasi, a potem stan poprzedni przywrócił — prymitywnie, jak się okazało — ktoś inny, na przykład Czarni Genetycy.

— Mów dalej?

— Nie bardzo mi to odpowiadało. Nie miałem pewności, co chcę usłyszeć, ale nie spodziewałem się wiadomości, że w jakiś sposób musiałem sam się do tego przyczynić.

— Uważasz, że dobrowolnie zrobiłeś to ze swoim wzrokiem? Skinąłem głową.

— Nie zrobiłbym, gdyby nie miało to zastosowania. Ktoś zainteresowany polowaniem mógł na to pójść. Teraz bardzo dobrze widzę w ciemnościach.

— Któż taki? — spytała Chanterelle.

— No właśnie — powiedziała Zebra. — Ale nim odpowiesz… O co chodziło z tym skanowaniem całego ciała, które sobie zrobiłeś, gdy byliśmy u Miksera? Po co?

— Szukałem śladów starych obrażeń — wyjaśniłem. — Obie rany powstały mniej więcej w tym samym czasie. Miałem nadzieję, że znajdę jedną, a nie znajdę drugiej.

— Dlaczego?

— Tannerowi Mirabelowi odstrzelił stopę rewolwerowiec Reivicha. Stopa mogła być dosztukowana jako proteza organiczna, albo sklonowano kopię z jego własnych komórek. W obu wypadkach musiano ją operacyjnie przytwierdzić do kikuta. Może na Yellowstone, gdyby użyli najlepszych technik chirurgicznych, potrafili wykonać taką robotę, nie zostawiając śladów. Ale nie na Skraju Nieba. W tym wypadku zostałoby mnóstwo mikroskopowych dowodów, widocznych przy skanowaniu.

— Może i prawda. — Zebra akceptowała to, co dotychczas ode mnie usłyszała. — Ale jeśli nie jesteś Tannerem, jak twierdzisz, skąd wiesz, że w ogóle mu się to przytrafiło?

— Bo chyba skradłem mu pamięć.

* * *

Gitta padła na podłogę namiotu niemal równocześnie z Cahuellą.

Żadne z nich prawie nie wydało dźwięku. Gitta umarła w momencie, gdy promień mojej broni dosięgnął jej czaszki i zmienił tkankę mózgową w krematoryjny proch. Garsteczka, która przeciekłaby przez palce szarymi stróżkami. Usta Gitty rozwarły się nieco szerzej, ale wątpiłem, czy zdążyła zauważyć moje działania, nim zamarły w niej wszelkie myśli. Miałem gorącą nadzieję, że w ostatniej myśli Gitta uznała, że właśnie coś robię, by ją ratować. Gdy upadła, nóż rewolwerowca wrył się głębiej w jej gardło, ale wtedy już nie zostało z niej nic, dzięki czemu mogłaby odczuć ból.

Cahuella, nadziany na promień, który powinien oszczędzić Gittę i zabić jej strażnika, westchnął cicho; tak wzdycha osoba zapadająca w sen. Litościwie stracił przytomność wskutek szoku przy przejściu promienia.

Rewolwerowiec uniósł ku mnie jego twarz. Nic nie rozumiał. Tego, co zrobiłem, nie dało się rozsądnie wyjaśnić. Zastanawiałem się, kiedy do niego dotrze, że precyzyjnie wymierzony prosto w czoło strzał, który zabił Gittę, był przeznaczony dla niego. Kiedy pojmie, że nie jestem tak znakomitym strzelcem, jak sobie wyobrażałem, i że zabiłem jedyną osobę, którą usilnie chciałem ocalić.

Zapadła ciężka cisza — wtedy mógł wyciągnąć częściowe wnioski.

Nie dałem mu czasu na dokończenie rozumowania.

Tym razem nie chybiłem i nie przestałem strzelać, gdy robota była ewidentnie skończona. Zużyłem na niego całe ogniwo amunicyjne i nadal strzelałem, aż lufa świeciła się wiśniowo w mrocznawym namiocie.

Przez chwilę stałem nad trzema najwyraźniej martwymi ciałami, ale odezwał się u mnie instynkt żołnierski, więc postanowiłem wszystko sprawdzić.

Cahuella, choć nieprzytomny, ciągle oddychał. Rewolwerowca zmieniłem w eksponat do nauki anatomii czaszki. Gryzły mnie wyrzuty sumienia, że dokonałem egzekucji ponad miarę. Był to ostami akt odchodzącego żołnierza-zawodowca; wyładowanie ogniwa amunicyjnego to przekroczenie pewnego progu, wejście w rejony o nieco wyższej temperaturze, gdzie obowiązywało jeszcze mniej zasad, ale gdzie poziom okazanej nienawiści liczy się znacznie bardziej od skuteczności zabijania.

Odłożyłem pistolet i uklęknąłem przy Gitcie.

I bez przyrządów medycznych potrafiłem orzec, że Gitta nie żyje. Nieodwracalnie. Mimo to przesunąłem podręczny imager nad jej głową — na małym ekraniku pojawiły się czerwone komunikaty o śmiertelnie zniszczonych tkankach, głębokim uszkodzeniu mózgu i rozległych urazach kory. Nawet gdybym dysponował trałem, nie mógłbym zebrać pamięci Gitty i w ten sposób śladowo zachować części jej osobowości. Z całą pewnością doznała zbyt poważnych obrażeń, zostały utracone wzorce biochemiczne. Jednak podtrzymywałem ją przy życiu — rozpostarłem na jej piersi kirys ratunkowy i patrzyłem, jak zadaje on kłam śmierci Gitty: pobladłe policzki zaczerwieniły się, gdy wróciło krążenie. Do przybycia do Gadziarni chciałem zachować jej ciało w stanie nienaruszonym. Cahuella by mnie zabił, gdybym nie zrobił przynajmniej tego.

Wreszcie przeszedłem do niego. Obrażenia miał banalne — promień przeszył go wprawdzie na wskroś, ale utrzymywało się wyraźne tętno, a promień był bardzo wąski. Wewnętrzne rany spowodował nie sam promień, lecz gwałtowne parowanie wody uwięzionej w komórkach. Drogę znaczyły mikroskopijne wstrząśnienia oparzeniowe. Rany, wejściowa i wyjściowa, były niemal niewidoczne. Z pewnością nie wystąpiło krwawienie wewnętrzne — promień przyżegał ranki. Wszystko wskazywało na to, że Cahuella przeżyje, choć teraz mogłem jedynie podtrzymać go w stanie śpiączki drugim kirysem ratunkowym.

Przymocowałem mu urządzenie i spokojnie ułożyłem go obok żony. Wziąłem pistolet, zainstalowałem nowe ogniwo amunicyjne i skontrolowałem teren, podpierając się strzelbą jak zaimprowizowaną laską. Usiłowałem nie myśleć o swojej nodze — na chłodno rozumowałem, że z czasem da się naprawić.

Pięć minut zajęło mi stwierdzenie, że reszta ludzi Reivicha nie żyje. Nasi zresztą też, z wyjątkiem Cahuelli i mnie. Najwięcej szczęścia miał Dieterling, który wywinął się drobną, choć poważnie wyglądającą raną. A ponieważ strzał otarł się o jego głowę, Dieterling stracił przytomność i wrogowie myśleli, że poległ.

Godzinę później, gdy sam omal nie zemdlałem, a moje pole widzenia przesłaniały czarne kumulonimbusy, jak przed wieczorną burzą, udało mi się włożyć Cahuellę i jego żonę do pojazdu. Potem ocuciłem Dieterłinga. Z powodu utraty krwi był słaby i zdezorientowany. I pamiętam, że od czasu do czasu wyłem z bólu.

Osunąłem się na fotel kierowcy i uruchomiłem pojazd. Walczyłem z ogarniającą mnie sennością, ale wiedziałem, że muszę jechać na południe, nim Reivich wyśle następny oddział. Na pewno tak postąpi, gdy się przekona, że poprzednia grupa nie wróciła we właściwym czasie.

Wydawało mi się, że do wschodu brakuje całej wieczności, ale w końcu zza bezchmurnego horyzontu wychynęła różowawa dzienna poświata, choć ja ją już przedtem kilkadziesiąt razy widziałem jako fatamorganę. Jakoś udało mi się dotrzeć do Gadziarni.

Jednak dla wszystkich byłoby lepiej, gdyby mi się to nie udało.

TRZYDZIEŚCI DZIEWIĘĆ

Dopiero trzeci z odwiedzonych przez nas handlarzy węży wiedział, o kogo nam chodzi. Tak, przyszedł tu obcy, wyraźnie pozaświatowiec; kupił tyle węży, że sprzedawca mógł zamknąć sklep na resztę dnia. To było wczoraj, a więc zabójca planował morderstwo dość długo.

Sprzedawca twierdził, że klient był bardzo do mnie podobny, nawet akcent miał taki sam, choć słownictwo uboższe.

Oczywiście, mówiliśmy podobnie. Pochodziliśmy nie tylko z tej samej planety, ale nawet z tego samego Półwyspu.

— A jego towarzyszka? — spytałem.

Mężczyzna nie wspomniał przedtem o kobiecie, ale w szczególny sposób zaczął szarpać końce nawoskowanych wąsów, więc zrozumiałem, że pytanie jest zasadne.

— A teraz zaczynacie zabierać mi czas — odparł znacząco.

— Czy w tym mieście jest ktoś lub coś, czego nie dałoby się kupić? — Wsunąłem mu banknot do ręki.

— Taaa. — Sprzedawca zaśmiał się cicho. — Ale to nie ja.

— No i co z tą kobietą? — Kątem oka patrzyłem na zielonego węża w wiwarium. — Niech mi pan ją opisze.

— A po co? Przecież wszystkie wyglądają tak samo.

— Jakie wszystkie?

Zaśmiał się, tym razem głośniej, jakby moja ignorancja przyprawiła go o histerię.

— Żebraczki, oczywiście. Widziałeś jedną, to jakbyś widział wszystkie.

Patrzyłem na niego przerażony.

* * *

Zadzwoniłem do Żebraków w dzień po przybyciu do Chasm City. Usiłowałem skomunikować się z siostrą Amelią, by spytać ją, czy wie coś o Quirrenbachu. Nie udało mi się, pokazał się natomiast brat Aleksiej z podbitym okiem. Powiedział mi, że ona też mnie szuka, i teraz ta uwaga rozbłysła mi w mózgu.

To siostra Amelia była z Tannerem.

Informatorzy Zebry nawet nie wspomnieli, że kobieta mogła być z Zakonu Żebraków. Sprzedawca węży natomiast był tego pewien. Może się myliłem, zakładając, że tamta kobieta, we wszystkich zdarzeniach, była Amelią. Może musiała niekiedy przebierać się, zmieniać postać, albo rozmyślnie, albo dlatego że niestarannie utrzymywała tożsamość, którą sobie akurat stworzyła.

Jaką rolę grała w tym Amelia?

Bezwzględnie jej zaufałem. Pozwoliłem, by pomogła mi uleczyć umysł po okresie zimnego snu, gdy osobowość uległa rozbiciu. Wydarzenia w habitacie nie dały mi powodów do cofnięcia zaufania.

Ale czy ona mi wierzyła?

Tanner — ten prawdziwy — mógł po mnie trafić do Idlewild. Musiał przylecieć tym samym co ja statkiem ze Skraju Nieba, a proces jego ożywienia opóźnił się, tak jak mój opóźnił się w stosunku do kuracji Reivicha. Ale ja użyłem nazwiska Tanner Mirabel, zatem Tanner musiał podróżować pod nie swoim nazwiskiem. Nie chciał uchodzić za wariata, o mózgu sproszkowanym wskutek zimnego snu, więc nie zdradził od razu swej prawdziwej tożsamości; wolał skłamać i niech Żebracy uznają go za kogoś innego.

Zupełna dezorientacja. Nawet ja czułem zamęt. Nie próbowałem zgadnąć, co sobie o tym myślą Zebra, Chanterelle i inni.

Nie byłem Tannerem Mirabelem.

Byłem… czymś innym. Czymś ohydnym, gadzim i starym, przed czym mój umysł się wzdragał, ale czego nie mogłem nadal ignorować. Gdy Amelia i Żebracy ożywili mnie, podróżowałem pod nazwiskiem Tanner i najwyraźniej posiadałem jego wspomnienia, umiejętności i — co najważniejsze — wiedzę o jego bezpośrednim zadaniu. Nie kwestionowałem tego, wszystko wydawało się logiczne. Pasowało.

Ale wszystko było fałszywe.

* * *

Rozmawialiśmy ze sprzedawcą węży, gdy telefon Zebry znów odezwał się sygnałem, który ginął w szumie deszczu i syczeniu gadów. Wyjęła telefon z kurtki i spojrzała na niego podejrzliwie, nie przyjmując rozmowy.

— Do ciebie, Pransky — powiedziała Zebra. — Ale przecież tylko ty znasz numer, a stoisz teraz obok mnie.

— Uważam, że powinnaś zachować najwyższą ostrożność, nim przyjmiesz tę rozmowę — stwierdziłem. — Jeśli dzwoni ta osoba, którą mam na myśli.

Zebra, uderzając dłonią, otworzyła aparat — wyobraziłem sobie Pandorę unoszącą wieko puszki, z obawą, co jest w środku. Na ekraniku pojawił się śnieg. Zebra uniosła telefon na wysokość twarzy i coś szepnęła.

Ktoś po drugiej stronie odpowiedział. Zebra niepewnym tonem przytaknęła i spojrzała na mnie.

— Miałeś rację, Tanner. To do ciebie.

Wziąłem aparat. Przedmiot tak niewinny, a może zawierać tyle zła, pomyślałem. Wtedy spojrzałem w twarz identyczną jak moja.

— Tanner — rzekłem cicho.

Po wyraźnym opóźnieniu nadeszła odpowiedź w tonie rozbawienia:

— Pytasz czy się przedstawiasz?

— Strasznie zabawne.

— Muszę ci coś powiedzieć. — Głos był słaby, w tle hałasowała maszyneria. — Nie wiem, czy ułożyłeś już tę układankę.

— Zaczynam.

Znów opóźnienie. Tanner był więc w przestrzeni, gdzieś w pobliżu Yellowstone, spory kawał sekundy świetlnej od niskiej orbity, prawdopodobnie blisko pasa habitatów, gdzie Żebracy mieli dzierżawę.

— Dobrze, nie będę cię obrażał, używając twojego rzeczywistego imienia. Nie teraz. Ale coś ci powiem.

Czułem, że sztywnieję.

— Przyszedłem, by zrobić to, co robi Tanner Mirabel, czyli dokończyć to, co on zaczął. Przyszedłem, by cię zabić, tak jak ty chciałeś zabić Reivicha. Symetria, prawda?

— Jeśli jesteś w przestrzeni, to znaczy, że podążasz w złym kierunku. Wiem, że byłeś tu przedtem. Znalazłem twoją wizytówkę przy Dominice.

— Niezły pomysł z tymi wężami, co? A może jeszcze tego nie zrozumiałeś?

— Staram się, jak mogę.

— Bardzo chciałbym pogawędzić. — Uśmiechnął się. — Może nadarzy się okazja.

Wiedziałem, że to przynęta, ale mimo to dałem się złapać.

— Gdzie jesteś?

— W drodze na spotkanie z osobą drogą twemu sercu.

— Reivich — szepnął Quirrenbach, a ja skinąłem głową. Pamiętałem, jak Quirrenbach twierdził, że zabiera nas w kosmos na spotkanie z Reivichem… aż zostaliśmy wyratowani przez Chanterelle.

Jedna z wysokich karuzel. Miejsce o nazwie Azyl.

— Reivich nie ma tu nic do rzeczy — odparłem. — Gra podrzędną rolę. Chodzi jedynie o ciebie i o mnie. Nie musimy robić z tego szerszej sprawy.

— Co za zmiana nastawienia u kogoś, kto jeszcze kilka godzin temu bardzo chciał zabić Reivicha — stwierdził Tanner.

— Może nie jestem człowiekiem, za jakiego się uważałem. Ale dlaczego ścigasz Reivicha?

— Bo jest niewinny.

— Co to znaczy?

— To znaczy, że zaprowadzi ciebie do mnie. — Na ekraniku zajaśniał uśmiech Tannera, zachęcając mnie, bym wykrył brak logiki. — Mam rację? Przybyłeś tutaj, by go zabić, ale raczej go uratujesz, niż pozwolisz, bym dla ciebie wykonał robotę.

Prawdę mówiąc, nie miałem pojęcia, jak się czułem. Tanner zmuszał mnie do zadawania sobie pytań, których dotychczas unikałem, zajmując się rozszczepieniem swojej pamięci. Ale to rozszczepienie przekształciło się w szczelinę, oddzielającą ode mnie moją przeszłość, gdzie wlewała się trucizną. Jeśli byłem Cahuellą — a wszystko na to wskazywało — to nienawidziłem się do szpiku kości.

Równie silnie mogłem nienawidzić Tannera. Przecież zabił Gittę.

Nie: to my zabiliśmy Gittę.

Dotarła do mnie żelazna logika tego faktu. Mieliśmy wspólną pamięć, przeplatające się wątki przeszłości. Wspomnienia Tannera nie były tożsame z moimi, ale teraz, gdy nosiłem je w swojej głowie, nie mogłem się całkowicie uwolnić od ich wpływu. Zabiłem Gittę — zgodnie ze swoją pamięcią zrobiłem to własnoręcznie; pamiętałem, że zabiłem najdroższą mi istotę. Było znacznie gorzej. Zbrodnie Tannera nie dały się nawet porównać z tymi, o których pamięć stłumiłem, zagrzebałem i ukryłem pod wspomnieniami Tannera — teraz wylewały się z mojej świadomości. Nadal czułem się jak Tanner, czułem, że jego przeszłość jest tą właściwą, ale na tyle poznałem prawdę, by wiedzieć, że to tylko iluzja, która z czasem stanie się coraz mniej przekonująca, i że w istocie przeszłość i wspomnienia Cahuelli są przypisane do tego ciała. Zresztą na tym też się nie kończyło, gdyż sam Cahuella stanowił tylko powłokę nałożoną na jeszcze głębszą warstwę wspomnień.

Nie chciałem o tym myśleć, ale widziałem, do czego to wszystko zmierza.

Ukradłem wspomnienia Tannera, przez pewien czas myślałem, że jestem Tannerem. Potem, gdy odrzucałem to przebranie, zaczynałem odczuwać skutki działania wirusa indoktrynacyjnego, katalizatora odsłonięcia głębszych warstw pamięci. Zaczęły mnie nachodzić obrazy z mojej ukrytej historii, historii, która ciągnęła się od wieków.

Od epoki Skya Haussmanna.

Gdy to sobie uświadomiłem, coś się we mnie załamało. Kolana się pode mną ugięły, padłem na mokry grunt i ogarnęły mnie mdłości. Upuściłem telefon — leżał teraz koło mnie do góry ekranikiem, na którym ciągle widniała lekko zdziwiona twarz Tannera.

— Coś się stało? — spytał.

— Amelia — szepnąłem do telefonu, potem powtórzyłem jej imię wyraźniej: — Amelia jest z tobą? Oszukałeś ją.

— Powiedzmy, że okazała się bardzo użyteczna.

— Nie wie, co zamierzasz zrobić? Tannera to rozbawiło:

— To naiwna duszyczka. Wiesz, że miała co do ciebie wątpliwości. Gdy opuściłeś Idlewild, zdała sobie sprawę z pewnych nieprawidłowości w twoim kodzie genetycznym, co uznała za dowód wrodzonej choroby. Usiłowała się z tobą skontaktować, ale stałeś się już nieuchwytny. — Znów się uśmiechnął. — W tym czasie odżyłem i odzyskałem swoje umiejętności. Pamiętałem, kim jestem i dlaczego znalazłem się na statku lecącym ze Skraju Nieba. Pamiętałem, że cię ścigam, bo ukradłeś mi tożsamość i pamięć. Oczywiście nie powiedziałem o tym Amelii. Powiedziałem jej tylko, że jesteśmy braćmi i że byłeś po prostu nieco zdezorientowany. Takie nieszkodliwe oszustwo. Nie możesz mieć mi tego za złe.

To prawda. Ja również oszukałem Amelię, gdyż miałem nadzieję, że da mi namiary na Reivicha.

— Puść ją — zażądałem. — Nic dla ciebie nie znaczy.

— Mylisz się. Ona stanowi dodatkowy motyw, byś tu przybył. Dodatkowy powód, byśmy się spotkali, Cahuello.

Jego twarz znieruchomiała na chwilę, po czym połączenie się urwało. Stałem w deszczu. Oddałem aparat Zebrze.

— A druga rana? — spytała, gdy mknęliśmy jej samochodem przez miasto. — Powiedziałeś, że Tanner stracił stopę, ale nie znalazłeś żadnych śladów. Jednak nie tylko tego kazałeś Mikserom szukać u siebie. — Pokręciła głową. — Chciałabym nadal mówić do ciebie „Tanner”. Niełatwo zwracać się do kogoś, kto wypiera się własnego imienia.

— Zapewniam cię, że mi też jest trudno z tego powodu konwersować.

— Powiedz nam o drugim urazie. Nabrałem tchu. Czekało mnie najtrudniejsze.

— Tanner strzelił do kogoś… do Cahuelli, człowieka, dla którego pracował.

— To ładnie z jego strony — rzekła Chanterelle.

— Nie, to nie tak. Tanner, strzelając, w istocie wyświadczył temu człowiekowi przysługę. Było to jak podczas porwania zakładników. Tanner musiał strzelić przez niego, by… — głos mi się załamał — …zabić rewolwerowca, który trzymał nóż na gardle żony Cahuelli. Strzał nie miał zabić Cahuelli i Tanner wiedział, że promień ma taki kąt, że nie spowoduje u niego poważnych obrażeń.

— I co?

— Tanner strzelił.

— I udało się? — spytała Zebra.

Oczami duszy widziałem, jak Gitta pada na podłogę nie z powodu ciosu nożem, lecz po niecelnym strzale Tannera.

— Mężczyzna żył — powiedziałem po paru sekundach. — Tanner, jako zawodowy zabójca, doskonale znał anatomię. Uczą ich, w który organ trzeba mierzyć, by zabić. Te wiedzę można też odwrócić: jak znaleźć najbezpieczniejszą drogę promienia, by przeszedł przez ciało.

— Mówisz o tym jak o operacji chirurgicznej — zauważyła Chanterelle.

— Bo to tak wygląda.

Powiedziałem im, że skanowanie u Miksera wykazało podłużną, zaleczoną ranę biegnącą na wskroś, pokrywającą się z drogą promienia wchodzącego w plecy i niegroźnie opuszczającego ciało w okolicy brzucha. Na obrazie rana przypominała smugę dyssypacyjną samolotu.

— Ale to oznacza… — wtrąciła Zebra.

— Dokończę za ciebie. To oznacza, że jestem tym człowiekiem, dla którego pracował Tanner Mirabel. Jestem Cahuellą.

— Pogarsza mu się! — stwierdził Quirrenbach.

— On tego nie zmyśla — oznajmiła Zebra. — Byłam razem z nim u Miksera.

Odwróciłem się do Chanterelle.

— Widziałaś, jakim zmianom genetycznym poddano moje oczy. Cahuella zamówił to sobie u Ultrasów. Lubił polować.

Było w tym jeszcze coś. Cahuella chciał widzieć w nocy, bo nie cierpiał ciemności od czasu, gdy jako malec, samotny i zapomniany, siedział w ciemnym przedszkolu.

— Mówisz o Cahuelli jak o osobie trzeciej — zauważyła Zebra. — Dlaczego? Nie jesteś pewien, że ty to on?

Pokręciłem głową, pamiętając, jak klęczałem w deszczu. Wszystkie punkty odniesienia zniknęły. Miałem poczucie całkowitej dezorientacji, ale udało mi się je opanować, zbudować rusztowania, wprawdzie chwiejne, lecz przynajmniej umożliwiające mi funkcjonowanie w teraźniejszości.

— W zasadzie tak. Ale jego wspomnienia są we mnie poszatkowane i nie bardziej wyraziste od wspomnień Tannera.

— Powiedzmy wprost: nie masz pojęcia, kim jesteś — powiedział Quirrenbach.

— Przeciwnie — odparłem, zdziwiony własnym spokojem. — Jestem Cahuellą. Teraz mam całkowitą pewność.

— Tanner chce cię zabić, mimo że kiedyś byliście sobie bliscy? — spytała Zebra, gdy opuściliśmy samochód przy hali dworcowej.

Przed oczami migały mi urywane obrazy, jakby oświetlone lampą stroboskopową: biały pokój, na podłodze klęczy nagi mężczyzna; każda następna klatka była nieco wyraźniejsza od poprzedniej.

— Stało się coś bardzo złego — rzekłem. — Człowiek, którym jestem… Cahuellą… zrobił coś bardzo złego Tannerowi. Nie mogę winić Tannera, że chce się zemścić.

— Nie winię ani jego, ani ciebie, skoro ty, Tanner, zastrzeliłeś go — powiedziała Chanterelle.

Skrzywiła się. Ale czy mogłem się dziwić? Połapanie się w tych wszystkich posplatanych warstwach tożsamości i pamięci było jak odtwarzanie wzorów skomplikowanego gobelinu.

— Tanner chybił — rzekłem. — Strzał miał ocalić żonę Cahuelli, a okazało się, że w końcu ją zabił. To mogła być pierwsza i ostatnia pomyłka w jego karierze. I tak nieźle. Wszystko, co robił, robił pod wrażeniem tamtej chwili.

— Mówisz tak, jakbyś nie miał do niego pretensji, że cię prześladuje — stwierdziła Zebra.

Weszliśmy do hali, teraz znacznie ruchliwszej niż przed paroma godzinami. Nie było widać oznak, by jakieś władze zainteresowały się namiotem Dominiki, ale również klienci nie kręcili się w pobliżu. Prawdopodobnie nadal jej obłożone wężami ciało wisiało nad fotelem zabiegowym, gdzie odprawiała swe neuronowe egzorcyzmy. Informacje o jej śmierci na pewno rozniosły się w Mierzwie, ale czyn tak nielegalny, naruszający wszelkie niepisane prawa, powodował, że wokół namiotu stworzyła się strefa ochronna.

— Chyba nikt by go za to nie winił — powiedziałem. — Bo to, co mu zrobiłem…

Widok białego pokoju powrócił, ale tym razem patrzyłem z perspektywy mężczyzny skulonego przy podłodze. Czułem jego nagość i dręczący strach, który otwierał szczeliny niewyobrażalnych dotychczas emocji, jak u człowieka, który doznaje halucynacji nowych barw.

Patrzyłem z perspektywy Tannera.

Stworzenie poruszyło się w niszy, leniwie się prostowało, jakby nieskomplikowane rozumowanie jego malutkiego umysłu doprowadziło je do wniosku, że ofiara nigdzie nie ucieknie.

Młodzieńczy osobnik nie był dużą hamadriadą — zapewne urodził się z drzewa-matki w ostatnich pięciu latach — sądząc po różowawym odcieniu fotoelektrycznego kaptura, złożonego wokół głowy niczym skrzydła śpiącego nietoperza. Zwierzęta traciły tę barwę, gdy zbliżały się do okresu dojrzałości, bo tylko w pełni rozwinięta hamadriadą osiągała dostateczną długość, by sięgnąć do szczytu drzewa i rozwinąć kaptur. Jeśli stworzeniu pozwoli się rosnąć, za rok lub dwa różowawa barwa ustąpi ciemnej kropkowanej — czarna pokrywa wysadzana podobnymi do irydoforów fotoelektrycznymi ogniwami.

Zwinięte stworzenie opuściło się na podłogę jak kłąb sztywnej liny rzuconej z okrętu na nabrzeże. Przez chwilę tkwiło nieruchomo, fotoelektryczny kaptur rozwierał się i zamykał powoli jak rybie skrzela. Był rzeczywiście wielki — teraz mężczyzna mógł się mu dobrze przyjrzeć.

Wielokrotnie widział hamadriady na swobodzie, ale nigdy z tak bliska i nigdy w całej krasie, a zawsze między drzewami z bezpiecznej odległości. Choć za każdym razem miał ze sobą broń, z której łatwo mógł zabić, podczas wszystkich takich spotkań czuł lekki strach. Rozumiał, to było naturalne: ludzki strach przed wężami zapisany w genach przez miliony lat roztropnej ewolucji. Hamadriadą nie była wężem, a jej przodkowie w ogóle nie przypominali żadnej istoty żyjącej na Ziemi, ale wyglądała jak wąż, poruszała się jak wąż. Tylko to miało znaczenie.

Wrzasnął.

CZTERDZIEŚCI

— W końcu zawiodłem się na tobie, ale nie da się zaprzeczyć, że wykonałeś fantastyczną pracę. — Przekazywałem bezgłośną wiadomość dla Norquinco, który w żaden sposób nie mógł jej usłyszeć.

Klaun uśmiechnął się.

— Armesto, Omdurman? Mam nadzieję, że patrzycie na to i widzicie, co zamierzam zrobić. Niech to będzie dla was jasne i przejrzyste. Rozumiecie?

Głos Armesta dotarł z opóźnieniem, jakby z połowy drogi do najbliższego pulsara. Był słaby, bo tamte statki pozbyły się wszystkich mniej istotnych anten — setek ton zbędnego sprzętu.

— Palisz za sobą wszystkie mosty, Sky. Już nic więcej nie po zostało ci do zrobienia, chyba że skłonisz kolejnych, jeszcze żywych, by przekroczyli Styks.

Uśmiechnąłem się, słysząc ten klasyczny odnośnik.

— Chyba nie podejrzewasz, że to ja zamordowałem część tamtych ludzi?

— Nie w większym stopniu, niż podejrzewam, że zamordowałeś Balcazara — odparł pokrętnie Armesto. Potem milczał kilka sekund. Ciszę wypełniały zakłócenia i trzaski szumu międzygwiazdowego. — Interpretuj to sobie, jak chcesz, Haussmann…

Moi oficerowie patrzyli na niego dziwnie, gdy wspomniał starego kapitana, ale żaden się nie odezwał. Większość z nich musiała coś podejrzewać. Wszyscy byli lojalni w stosunku do mnie — kupiłem ich lojalność, awansując miernoty na wyższe stanowiska; Norquinco usiłował to osiągnąć szantażem. Przeważnie byli to słabeusze, ale cóż mnie to teraz obchodziło? Norquinco pokonał automatyczne zabezpieczenia i w zasadzie mogłem samodzielnie kierować „Santiago”.

Wkrótce może dojść do takiej sytuacji.

— O czymś zapomniałeś — powiedziałem zadowolony. Armesto musiał mieć pewność, że niczego nie przeoczył, i już przypuszczał, że wyścig da się wygrać.

Jakże się mylił.

— Nie sądzę.

— Ma rację. — To był głos Omdurmana z „Bagdadu”, też słaby. — Haussmann, wykorzystałeś wszystkie swoje opcje. Nie masz żadnej innej przewagi.

— Z wyjątkiem tej.

Wklepałem komendy do konsoli w podłokietniku. Czułem, podświadomie, jak ukryte warstwy statkowych podsystemów poddają się mojej woli. Na głównym ekranie pojawił się widok osi podobny do tego, który miałem przedtem, gdy odczepiałem szesnaście pierścieni ze zmarłymi.

Teraz jednak proces przebiegał inaczej.

Pierścienie odczepiały się wzdłuż osi, wzdłuż jej wszystkich sześciu boków. Panował w tym ład — ja, perfekcjonista, nie mogłem tego zaprojektować inaczej — ale pierścienie nie tworzyły uporządkowanej linii. Z osiemdziesięciu pozostałych co drugi pierścień odpadał. W sumie czterdzieści z nich opuściło „Santiago”…

— Boże mocny — powiedział Armesto. Musiał do niego dotrzeć obraz tego, co się dzieje. — Boże, Haussmann… Nie! Nie możesz tego zrobić!

— Za późno. Już się stało — odparłem.

— To przecież żyjący ludzie! Uśmiechnąłem się.

— Już nie.

Znów spojrzałam na ekran, by obserwować wspaniały, przygotowany przeze mnie spektakl. Piękny, ale i okrutny, przyznaję. Ale czymże byłoby piękno bez odrobiny okrucieństwa?

Teraz wiedziałem, że zwyciężę.

* * *

Zefirem pojechaliśmy do terminalu behemotów. Pociąg ciągnęła wielka, smocza lokomotywa; zaledwie przed kilkoma dniami ta sama przywiozła do miasta mnie i Quirrenbacha.

Wykorzystując pozostałe niewielkie zasoby waluty, kupiłem od pokątnego handlarza fałszywą tożsamość, nazwisko i skrótową historię kredytową na tyle solidną, bym mógł wydostać się z planety i przy odrobinie szczęścia dotrzeć do Azylu. Przybyłem jako Tanner Mirabel, ale nie ośmieliłem się ponownie wykorzystywać tego nazwiska. Normalnie potrafiłbym odruchowo wyciągnąć z kapelusza fałszywe nazwisko i wcielić się w postać, ale teraz coś kazało mi ostrożniej wybierać tożsamość. W końcu, gdy handlarz tracił cierpliwość, powiedziałem:

— Niech będzie Shuyler Haussmann.

Nic mu to nie mówiło, a nazwisko nie wywołało komentarza. Powtórzyłem je sobie parokrotnie, by się z nim oswoić i bym mógł od razu zareagować, gdyby je wywołano głośno w miejscu publicznym, albo gdyby ktoś wymienił je w tłumie. Potem zarezerwowaliśmy miejsca w najbliższym behemocie z Yellowstone.

— Ja oczywiście też jadę — oznajmił Quirrenbach. — Jeśli mówisz poważnie, że chcesz ochronić Reivicha, tylko przeze mnie możesz się do niego dostać.

— A jeśli nie mówię poważnie?

— Jeśli nadal planujesz go zabić? O to ci chodzi? Skinąłem głową.

— Przyznasz, że nadal istnieje taka możliwość. Quirrenbach wzruszył ramionami.

— Wówczas zrobię to co zawsze zamierzałem zrobić. Zabiję cię przy najbliższej okazji. Oczywiście oceniam, że nigdy do tego nie dojdzie, ale niech ci się nie wydaje, że nie byłbym do tego zdolny.

— Nawet mi się nie śni.

— Oczywiście potrzebujesz również mnie — rzekła Zebra. — Ja też mam związki z Reivichem, choć nie tak bliskie jak Quirrenbach.

— To może być niebezpieczne, Zebro.

— A czy odwiedziny u Gideona były bezpieczne?

— Racja. Przyznaję, że jestem wdzięczny za wszelką pomoc.

— Więc ja też się przydam — stwierdziła Chanterelle. — Przecież tylko ja z was wszystkich wiem, jak kogoś złapać.

— Twój łowiecki talent nie podlega dyskusji — powiedziałem. — Ale to nie będzie polowanie. O ile znam Tannera, a znam go jak samego siebie, nie będzie się stosował do żadnych reguł.

— Więc my zaczniemy grać nieczysto wcześniej od niego. Po raz pierwszy od wieków zaśmiałem się szczerze.

— Jestem pewien, że staniemy na wysokości zadania.

Godzinę później Quirrenbach, Zebra, Chanterelle i ja wznieśliśmy się behemotem, który zanurkował łukiem nad Chasm City, a potem poleciał w niskie chmury, kapryśnie poskręcane wskutek zderzenia stałych wiatrów z unoszącymi się z rozpadliny wyziewami. Spojrzałem w dół: miniaturowe miasto, Mierzwa i Baldachim trudne do rozdzielenia, ściśnięte w jedną misternie poplątaną strukturę.

— Dobrze się czujesz? — spytała Zebra. Przyniosła nam drinki do stołu.

Patrzyłem na nią.

— Tak. Dlaczego pytasz?

— Bo masz taką minę, jakbyś wyjeżdżał stąd z żalem.

* * *

Podróż dobiegała kresu; to, co zaplanowałem, musiało skończyć się sukcesem; na statku traktowano mnie jak bohatera. Wtedy postanowiłem odwiedzić swoich dwóch więźniów.

W ubiegłych latach nikomu nie udało się dotrzeć do pomieszczenia ukrytego w głębi „Santiago”, choć niektórzy — zwłaszcza Constanza — domyślali się, że takie pomieszczenie istnieje. Bardzo oszczędnie czerpało ze statkowego systemu zasilania i podtrzymywania życia i nawet Constanza, mimo swych umiejętności i uporu, nie potrafiła go zlokalizować. To dobrze dla mnie, bo choć obecnie sytuacja nie była tak krytyczna, to w poprzednich latach odkrycie tej komory skończyłoby się dla mnie zgubą. Teraz miałem dość sojuszników — a większość wrogów już załatwiłem — by wyciszyć pomniejsze skandale.

Formalnie więźniów było trzech, ale Obły w zasadzie się do tej kategorii nie zaliczał. Wykorzystywałem tylko jego obecność i choć może on to traktował inaczej, to ja nie uważałem jego izolacji za prawdziwą karę. Zawsze gdy go odwiedzałem, wyginał się w zbiorniku, ale ostatnio jego ruchy stały się ospałe, a małe ciemne oczy ledwie mnie dostrzegały. Zastanawiałem się, czy dobrze pamięta swe poprzednie życie, gdy pływał w basenie wielkim jak morze w porównaniu ze zbiornikiem, w którym żył przez ostatnie pięćdziesiąt lat.

— Chyba dotarliśmy już na miejsce?

Odwróciłem się, zaskoczony skrzeczącym głosem Constanzy.

— Prawie — odparłem. — Na własne oczy widziałem Koniec Podróży. Wyobraź sobie. W pełni ukształtowany świat, a nie tylko jasną gwiazdę. Cudowny widok, Constanzo.

— Ile czasu minęło? — Usiłowała na mnie spojrzeć, napinając mięśnie. Była przywiązana do noszy zgiętych pod kątem czterdziestu pięciu stopni.

— Od kiedy tu jesteś? Nie wiem. Cztery miesiące, może pięć. — Wzruszyłem ramionami, jakbym w ogóle się tym nie przejmował. — To przecież nie ma znaczenia.

— Sky, jak to wyjaśniłeś reszcie załogi? Uśmiechnąłem się.

— Nie musiałem im niczego wyjaśniać. Powiedziałem, że popełniłaś samobójstwo, skacząc przez jedną ze śluz powietrznych. W takich wypadkach nie trzeba nikomu pokazywać ciała. Pozwoliłem, żeby sami wyciągnęli wnioski.

— Kiedyś się dowiedzą.

— Wątpię. Dałem im świat, Constanzo. Chcą mnie kanonizować, a nie ukrzyżować. I to się raczej szybko nie zmieni.

Constanza zawsze sprawiała trudności. Podważyłem jej wiarygodność po wypadku z „Caleuche”, ujawniając sfabrykowane dowody na to, że konspirowała wraz z kapitanem Ramirezem. To zakończyło jej karierę w służbie ochrony. I tak miała szczęście, że uniknęła egzekucji czy uwięzienia, zwłaszcza w strasznych dniach po odpaleniu modułów spaczy. Constanza stanowiła dla mnie problem, nawet gdy przesunąłem ją do prac fizycznych. Załoga uznała odczepienie pierścieni za akt konieczny, choć desperacki. Ukierunkowałem ich rozumowanie propagandą, rozsiewając pogłoski i przekłamania na temat zamiarów statku. Sam nie traktowałem tego jako zbrodni. Constanza myślała inaczej i w ciągu ostatnich lat wolności prostowała dezinformacje, jakie na swój temat preparowałem. Cały czas drążyła sprawę incydentu z „Caleuche”; utrzymywała, że Ramirez jest niewinny; spekulowała co do przyczyn śmierci staruszka Balcazara; twierdziła, że jego dwóch lekarzy stracono niesłusznie. Czasami nawet wyrażała wątpliwości na temat śmierci Tytusa Haussmanna.

W końcu postanowiłem ją uciszyć. Sfingowałem samobójstwo Constanzy; potajemnie zaciągnąłem ją do komory tortur. Nie wymagało to specjalnych przygotowań. Przez cały czas Constanza pozostawała pod wpływem narkotyków, otępiona, choć niekiedy pozwalałem jej na krótkie okresy jasności umysłu.

Dobrze jest mieć osobę, z którą można pogadać.

— Dlaczego tak długo trzymałeś go przy życiu? — spytała. Spojrzałem na nią. Jakże się postarzała! Pamiętałem naszą wyprawę do delfinów. Staliśmy przy szklanym wielkim zbiorniku. Dzieci, niemal rówieśnicy.

— Tego chimeryka? Wiedziałem, że się przyda, i tyle.

— Żeby go torturować?

— Nie. Został ukarany za to, co zrobił, ale to tylko uwertura. Może przyjrzysz mu się lepiej? — Przechyliłem nosze tak, by widziała infiltratora. Był teraz całkowicie mój i nie musiałem stosować środków otępiających. Jednak dla spokoju ducha przykułem go do ściany.

— Wygląda jak ty — stwierdziła Constanza ze zdziwieniem.

— Ma dwadzieścia dodatkowych mięśni twarzy — odparłem z ojcowską dumą. — Dzięki nim potrafi dowolnie wymodelować swoje oblicze i utrzymać je w takim stanie. Niezbyt się postarzał od czasu, gdy go tu przyprowadziłem. Sądzę, że może uchodzić za mnie. — Potarłem sobie twarz, czując szorstkość makijażu, który miał maskować moją nienaturalną młodzieńczość. — Zrobi wszystko, dosłownie wszystko, o co go poproszę. Prawda, Sky?

— Tak — odparł chimeryk.

— Co planujesz? Wykorzystać go jako przynętę?

— Jeśli to się okaże potrzebne, w co raczej wątpię — powiedziałem.

— Ale on ma tylko jedną rękę. Nikt się nie da nabrać, że to ty. Ustawiłem nosze w poprzedniej pozycji.

— Ten problem da się pokonać. — Z apteczki przy Bożej Skrzynce wyjąłem dużą strzykawkę z długą igłą. Używałem jej, by zniszczyć i przebudować umysł infiltratora.

— Dla mnie? — spytała Constanza, widząc strzykawkę.

— Nie. — Podszedłem do zbiornika delfinów. — To dla Obłego. Dla staruszka Obłego, który wiernie mi służył przez te lata.

— Chcesz go zabić?

— Och, myślę, że uzna to za akt miłosierdzia. — Odchyliłem wieko zbiornika. Skrzywiłem się, czując odrażający zapach mętnej, słonawej wody. Obły wygiął się; uspokajającym gestem położyłem mu dłoń na grzbiecie. Skóra, kiedyś gładka i błyszcząca, teraz w dotyku przypominała beton.

Zrobiłem zastrzyk, pchając igłę przez warstwę tłuszczu. Delfin szarpnął się gwałtownie, ale zaraz się uspokoił. Spojrzałem mu w oko — niczego nie wyrażało.

— Sądzę, że umarł.

— Myślałam, że przyszedłeś mnie zabić — powiedziała Constanza z odcieniem nerwowej ulgi w głosie.

Uśmiechnąłem się.

— Taką strzykawką? Chyba żartujesz. Ta jest dla ciebie.

Wyjąłem inną, mniejszą.

* * *

Koniec Podróży, pomyślałem, trzymając się rozporki w bezgrawitacyjnej kopule obserwacyjnej „Santiago”. Nazwa była trafna. Świat wisiał pode mną jak zielony papierowy lampion ze słabą świecą. Łabędź, 61 Cygnus A, nie był jasnym słońcem i choć planeta krążyła po ciasnej orbicie wokół karła, dzień wyglądał na niej inaczej niż na pokazywanych mi przez Klauna obrazach Ziemi. Gwiazda dawała oświetlenie marne, ponure i miała czerwone spektrum, choć nieuzbrojone ludzkie oko odbierało światło jako białe. Te dane nie zaskakiwały — półtora wieku temu, nim Flotylla wyruszyła w podróż, wiedziano, ile energii otrzymuje planeta.

Głęboko w ładowniach „Santiago” znajdowała się rzecz przecudnej urody; lekka, więc pozbycie się jej nie miało sensu. Załoga teraz właśnie przy niej pracowała. Wyciągnięto ją ze statku, przyczepiono do orbitalnego holownika i odciągnięto poza pole grawitacyjne planety, do punktu Lagrange’a między Końcem Podróży a Łabędziem. Tam miała zostać na wieki, stabilizując swą pozycję drobnymi korektami silnika jonowego. Tak to przynajmniej zaplanowano.

Odwróciłem wzrok od tarczy planety i spojrzałem w przestrzeń międzygwiazdową. „Brazylia” i „Bagdad” nadal leciały; według obecnej oceny — może obarczonej pewnym błędem — miały tu dotrzeć za trzy miesiące.

Nieważne.

Przeprowadziliśmy już pierwszą serię powrotnych lotów promami, zrzuciliśmy na powierzchnię sporo ładunków wyposażonych w transpondery — za kilka miesięcy je odszukamy. Teraz na planetę opuszczał się prom w kształcie delty — ciemny trójkąt rysował się na tle równikowego języka lądu, ochrzczonego przez zespół geografów Półwyspem. Pomyślałem, że na pewno za kilka tygodni wymyślą mniej dosłowną nazwę. Jeszcze pięć lotów i reszta kolonistów znajdzie się na powierzchni; pięć następnych wypraw i wyląduje tam cała załoga wraz z ciężkim sprzętem, którego nie można zrzucić w kontenerach. Szkielet „Santiago”, wypatroszony ze wszystkich użytecznych przedmiotów, zostanie na orbicie.

Silniki promu włączyły się na krótko, wprowadzając go na kurs w atmosferę. Sylwetka pojazdu malała, wreszcie zniknęła mi z oczu. Po kilku minutach zauważyłem nad horyzontem rozbłysk, gdy prom wchodził w warstwę powietrza. Wkrótce miał osiąść na powierzchni. Tam, na południowym cyplu Półwyspu, powstał już tymczasowy obóz. Zamierzaliśmy go nazwać Nueva Santiago, ale jak już wspominałem, były to pierwsze dni.

Teraz rozwarła się Źrenica Łabędzia.

Znajdowała się zbyt daleko, więc stąd nie widziałem, jak w punkcie Lagrange’a rozwija się cienka na angstrem warstwa plastiku.

Pozycja była niemal idealna.

Na ponury świat w dole padł krąg światła, zakreślając elipsę jasności. Promień poruszył się, szukał, zmieniał kształt. Właściwie wyregulowany, podwoi oświetlenie tego rejonu Półwyspu.

Wiedziałem, że istnieje tam życie. Ciekawe, jak dostosuje się do zmienionego słońca, zastanawiałem się, ale nie potrafiłem wskrzesić w sobie entuzjazmu dla tego problemu.

Odezwała się moja bransoleta komunikacyjna. Kto z załogi ośmiela się zawracać mi głowę teraz, w chwilach triumfu? Dostałem informację, że w kwaterze czeka na mnie nagrana wiadomość. Rozdrażniony, choć ciekaw, opuściłem kopułę obserwacyjną i przez system śluz uszczelniających i przejściówek dotarłem do głównej, rotującej części statku. Znalazłem się w sferze grawitacji i szedłem swobodnie, spokojnie, nie dopuszczałem, by na mej twarzy pojawił się wyraz niepewności. Od czasu do czasu mijali mnie członkowie załogi lub starsi oficerowie, salutowali, niekiedy wymienialiśmy uściski dłoni. Panowało ogólne zadowolenie. Udało nam się pokonać przestrzeń międzygwiezdną, dotarliśmy bezpiecznie do nowego świata. Przywiodłem tu statek przed rywalami.

Przystanąłem i zagadałem do jednej z osób — należało cementować przyjaźnie, gdyż czekały nas ciężkie czasy — ale bezustannie myślałem, co za wiadomość mi zostawiono.

Wkrótce ją odtworzyłem.

— Przypuszczam, że do tego czasu mnie zabiłeś — mówiła Constanza. — Albo sprawiłeś, że na dobre zniknęłam. Nic nie mów, to nie jest nagranie interaktywne; nie zajmie ci zbyt wiele cennego czasu. — Twarz Constanzy na ekranie wyglądała nieco młodziej niż wówczas, gdy po raz ostatni ją widziałem. — Jak się zapewne domyśliłeś, nagrałam to jakiś czas temu i załadowałam do sieci danych statku. Co sześć miesięcy musiałam interweniować, by zapobiec przesłaniu wiadomości. Wiedziałam, że coraz bardziej ci brużdżę i że zechcesz się mnie pozbyć.

Uśmiechnąłem się w duchu. Przypomniałem sobie, jak Constanza dopytywała się, ile czasu jest już uwięziona.

— Dobra robota, Constanzo.

— Dopilnowałam, by kopia dotarła do kilku wyższych oficerów i załogi. Oczywiście nie sądzę, by potraktowano mnie poważnie. Z pewnością starannie sfabrykowałeś wszystkie fakty związane z moim zniknięciem. To nieistotne: najważniejsze, że zasiałam wątpliwości. Nadal masz sojuszników i admiratorów, ale nie zdziw się, Sky, jeśli nie wszyscy ślepo za tobą pójdą.

— To wszystko? — spytałem.

— Na koniec dodam — powiedziała, jakby właśnie w tym miejscu oczekiwała mojej odzywki — że przez te wszystkie lata zgromadziłam mnóstwo dowodów przeciwko tobie. Część to poszlaki, część można rozmaicie interpretować, ale zabrało mi to kawał życia i szkoda, by wysiłek się zmarnował. Więc przed nagraniem tej wiadomości dobrze to wszystko schowałam w małym, trudnym do wykrycia miejscu. — Zamilkła na chwilę. — Czy już dotarliśmy na orbitę Końca Podróży? Jeśli tak, nie ma sensu, byś tego szukał. Materiały już na pewno wylądowały na powierzchni.

— Nie.

Constanza uśmiechnęła się.

— Możesz się ukryć, Sky, ale ja zawsze będę cię prześladować. Choćbyś nie wiem jak starał się pogrzebać przeszłość, choćbyś nie wiem jak skutecznie przerobił się na bohatera, tamta paczka poczeka, aż ktoś ją znajdzie.

* * *

Później, znacznie później, przedzierałem się przez dżunglę. Bieg sprawiał mi kłopoty, ale nie z powodu mojego wieku. Trudność polegała na utrzymaniu równowagi — miałem tylko jedno ramię i ciało nie pamiętało o swej asymetrii. Straciłem rękę w pierwszych dniach kolonizacji planety, w strasznym wypadku; tamten ból stał się teraz jedynie abstrakcyjnym wspomnieniem. Ramię spaliło się do czarnego kikuta, gdy trzymałem je przy wylocie rury palnika jądrowego.

Oczywiście to wcale nie był wypadek.

Od lat wiedziałem, że to zrobię, ale wstrzymałem się do czasu lądowania na planecie. Musiałem stracić ramię w taki sposób, by żadna interwencja medyczna nie mogła go uratować — na przykład nie mogło to być równe, czyste odcięcie — ale jednocześnie musiałem przeżyć stratę kończyny.

Na trzy miesiące trafiłem do szpitala, ale się wykaraskałem. Potem podjąłem swoje obowiązki. Na planecie i wśród wrogów rozeszła się wiadomość o nieszczęściu i odtąd wszyscy wiedzieli, że jestem jednoręki. Fakt ten stał się tak powszechnie znany, a po latach na tyle oczywisty, że prawie nikt już o tym nie wspominał. Nikt też nie podejrzewał, że utrata ręki stanowiła fragment większego planu, środek zapobiegawczy, który dopiero później miał się przydać. Teraz nadszedł czas, gdy błogosławiłem własną przezorność. Miałem osiemdziesiątkę, byłem uciekinierem.

W pierwszych dobrych latach kolonizacji przesłanie Constanzy zza grobu przyćmiło na chwilę tę epokę, ale dość szybko okazało się, że ludzie potrzebują bohatera. To przesłaniało ewentualne wątpliwości co do mojej osoby. Straciłem część zwolenników, ale zyskałem sympatię tłumów; akceptowalna zamiana. Ukryta przesyłka Constanzy nigdy nie ujrzała światła dziennego i z czasem zacząłem podejrzewać, że w ogóle nie istniała, a Constanza po prostu zastosowała w stosunku do mnie broń psychologiczną, by mnie wytrącić z równowagi.

Czasy pionierskie były naprawdę ekscytujące. Trzymiesięczna przewaga, jaką zapewniłem „Santiago”, pozwoliła nam na zorganizowanie systemu małych kolonii na planecie. Gdy pozostałe statki dotarły na orbitę, mieliśmy już trzy dobrze bronione osady. Nueva Valparaiso w pobliżu równika (dobre miejsce na zainstalowanie windy kosmicznej w przyszłości) była osadą najnowszą. Potem planowano inne. Wydawało się czymś niesłychanym, by ludzie — z nielicznymi wyjątkami osób lojalnych — tak podle się przeciw mnie obrócili.

A jednak.

Przez gąszcz liści przezierało światło. Sztuczne. Miałem nadzieję, że są tam sojusznicy, którzy na mnie czekają. Obecnie pozostało mi niewielu sprzymierzeńców. Tych kilku przyjaciół w tradycyjnych strukturach władzy pomogło mi wydostać się z więzienia, ale nie mogli zapewnić mi schronienia. Najprawdopodobniej zostaną rozstrzelani za zdradę. Trudno — to konieczne poświęcenie z ich strony. Przynajmniej tego oczekiwałem.

Początkowo nie była to nawet wojna.

Gdy „Brazylia” i „Bagdad” dotarły na orbitę, zobaczyły szkielet „Santiago”. Przez długie miesiące nic się nie działo, dwa statki zachowywały ciszę. Obserwowały. Potem wystrzeliły dwa promy na trajektoriach, które swój koniec miały w północnej części Półwyspu. Szkoda, że w starym statku nie zostawiłem odrobiny antymaterii; teraz mógłbym na chwilę włączyć silniki i unicestwić promy zabójczym sztychem. Nigdy jednak nie nauczyłem się, jak zamykać zbiornik z antymaterią.

Promy wylądowały, potem wracały na orbitę, transportując spaczy.

Znów nastały miesiące oczekiwania.

Wreszcie rozpoczęto atak. Z północy ruszyły oddziały, nacierając na osadników z „Santiago”. Na całej planecie żyło wtedy najwyżej trzy tysiące osób — wystarczyło do małej, początkowo spokojnej, wojenki. Wrogie obozy miały czas się okopać, zewrzeć szeregi. Rozmnażać.

Wojna nie na serio.

Moi ludzie nadal chcieli mnie zgładzić za przestępstwa wojenne. Nie zależało im specjalnie na pokoju z wrogiem — sprawy poszły już za daleko — ale obwiniano mnie o spowodowanie tej całej sytuacji. Zamierzali mnie zabić i znów wrócić do walk.

Niewdzięczni dranie. Wszystko spieprzyli. Wymyślili nawet nową nazwę planety. Koniec Podróży zmienił się w Skraj Nieba. Taki niby dowcip.

Jakoby ja, Sky, lądując tu jako pierwszy, częściowo przychylił im nieba.

Nienawidziłem tego; nazwa miała jednocześnie przypominać dokonaną przeze mnie zbrodnię.

Ale nazwa się przyjęła.

Przystanąłem nie tylko po to, by nabrać tchu. Nigdy nie lubiłem dżungli. Opowiadano dziwne rzeczy o wielkich pełzających tu stworach. Ale żadna wiarygodna osoba ich nie widziała. Takie tam bujdy.

Straciłem orientację. Zniknęło światło, które przedtem zauważyłem — może gęste drzewa je zakryły, a może widziałem je tylko oczami wyobraźni. Rozejrzałem się: wokół jednolita ciemność. Niebo czarne; 61 Cygni B, najjaśniejsza po Łabędziu gwiazda, skryła się za horyzontem i wkrótce dżungla stanie się przedłużeniem kosmicznej czerni.

Może pisane mi było umrzeć w tym miejscu?

Wtedy wydało mi się, że widzę przed sobą jakiś ruch, mleczny kształt; przypuszczałem, że to ta sama plama światła, którą dostrzegłem wcześniej. Teraz jednak znacznie się przybliżyła — postać mężczyzny kroczyła ku mnie przez krzaki; jasna, jakby rozświetlona wewnętrznym blaskiem.

Uśmiechnąłem się. Poznałem go. Nie powinienem się bać, powinienem pamiętać, że nigdy nie byłem prawdziwie samotny, że zawsze pojawi się mój przewodnik i wskaże mi drogę.

— Nie sądziłeś chyba, że o tobie zapomniałem? — powiedział Klaun. — Chodź, to już niedaleko.

* * *

Klaun prowadził.

Światło nie było wytworem mojej wyobraźni. Jaśniało między drzewami jak widmowa mgła. Sojusznicy…

Gdy do nich dotarłem, Klauna już przy mnie nie było. Zniknął jak powidok. Wtedy widziałem go po raz ostatni. To był jedyny przyjaciel, któremu mogłem ufać, choć wiedziałem, że jest tylko wytworem psychiki, rzutowanym w rzeczywistość elementem podświadomości, zrodzonym z moich wspomnień o przedszkolnym opiekunie.

Jakie to miało znaczenie?

— Kapitan Haussmann! — zawołali przyjaciele. — Dotarł pan! Zaczynaliśmy się niepokoić, że tamtym się nie udało…

— Dobrze odegrali swoją rolę — odparłem. — Przypuszczam, że do tej pory są już aresztowani, a może nawet rozstrzelani.

— To dziwne, proszę pana. Nadchodzą raporty o aresztowaniach, twierdzi się, że pana pojmano.

— To bzdury, prawda?

Ale to nie bzdury, pomyślałem, jeśli osoba, którą pojmano, tylko przypominała mnie, gdyż pod cienką skórą twarzy miała dwadzieścia dodatkowych mięśni, dzięki którym mogła się prawie do każdego upodobnić. Ten człowiek mógł również mówić i poruszać się jak ja, ponieważ przez wiele lat tak go uwarunkowałem, wytresowałem, by myślał o mnie jak o swoim bogu, któremu pragnął być bezinteresownie posłuszny. A brakujące ramię? To go zdradziło. Mężczyzna, którego aresztowali, wyglądał jak Sky Haussmann, no i nie miał ręki.

Nie wątpili, że schwytali właśnie mnie. Zorganizują proces, oskarżony będzie się bronił niezbornie, ale czegóż można oczekiwać od osiemdziesięcioletniego starca? Objawów sklerozy. Najlepszy byłby jakiś pokaz, który pozostanie w pamięci publiki. Nawet gdyby akt miał cechy niehumanitarne. Na przykład ukrzyżowanie znakomicie by się nadawało do tego celu.

— Tędy, proszę pana.

Pojazd terenowy na gąsienicach czekał w kręgu światła. Wpakowano mnie do środka i pojazd pognał po leśnej ścieżce. Przez wiele godzin oddalaliśmy się od cywilizacji.

W końcu terenowiec dotarł do dużej polany.

— To tu? — spytałem.

Potwierdzili. Oczywiście wiedziałem już, na czym polega plan. Obecnie atmosfera mi nie sprzyjała. To nie były czasy bohaterów — ludzie woleli ich przemianować na przestępców wojennych. Do tej pory przyjaciele jakoś mnie przechowali, ale nie mogli zapobiec aresztowaniu. Mogli jedynie wydostać mnie z prowizorycznego więzienia w Nueva Iquique. Teraz, gdy pochwycono mojego sobowtóra, musiałem zniknąć na pewien czas.

W dżungli przygotowano dla mnie schronienie. Miałem z niego korzystać niezależnie od tego, jak potoczą się losy moich sojuszników w głównym osiedlu. Przyjaciele ukryli sprawną kasetę snu wraz z zasilaniem w energię, wystarczającym na dziesięciolecia. Sądzili, że mój pobyt w kasecie wiąże się z pewnym ryzykiem, ale przecież uważali, że mam osiemdziesiąt lat. Ja wiedziałem, że ryzyko jest mniejsze. Gdy nadejdzie właściwy moment, by się obudzić — oceniałem, że nastąpi to za co najmniej sto lat — moi pomocnicy, mając dostęp do znacznie lepszych technik, bez problemu mnie obudzą i prawdopodobnie nawet odtworzenie ręki będzie możliwe.

Musiałem tylko spać. Przez dziesięciolecia będą się o mnie troszczyć, tak jak ja troszczyłem się o spaczy na „Santiago”.

Tyle że ze znacznie większym oddaniem.

Zaczepili pojazd o metalowy hak schowany w poszyciu i dali gaz do przodu. Odchyliła się ukryta klapa, a pod nią schody do dobrze oświetlonej, sterylnie czystej sali.

Dwaj moi ludzie pomogli mi zejść, doprowadzili mnie do kasety. Została odnowiona po poprzednim transportowanym z Ziemi spaczu. Doskonale pasowała.

— Lepiej, żeby pan jak najszybciej wszedł — stwierdził mój asystent.

Z uśmiechem kiwnąłem głową. Zrobił mi podskórny zastrzyk.

Sen nadszedł niemal od razu. Ostatnią moją myślą było to, że gdy się obudzę, będę potrzebował nowego nazwiska. Takiego, by nikt mnie nie skojarzył ze Skyem Haussmannem, ale w jakiś sposób musiał mnie łączyć z przeszłością. Coś, czego znaczenie będę znał tylko ja.

Powróciłem myślą do „Caleuche” i opowieści Norquinco o statku-widmie. Przypomniałem sobie biedne, chore psychicznie delfiny, zwłaszcza Obłego o twardej, chropowatej skórze; nieszczęsny szamotał się w wodzie, gdy dałem mu zastrzyk z trucizny. Na statku-widmie też był delfin, ale nie pamiętałem jego imienia. Czy Norquinco w ogóle mi je powiedział? Dowiem się po przebudzeniu.

Dowiem się, i to wykorzystam.

CZTERDZIEŚCI JEDEN

Azyl — czarne wrzeciono kilometrowej długości — nie zdradzał się zewnętrznymi światłami. Przesłaniał gwiazdy w tle i srebrny kręgosłup Drogi Mlecznej, i tylko dzięki temu był widoczny. Nadlatywało tu teraz zaledwie parę statków, ciemnych i anonimowych jak sam habitat. Podchodziliśmy do lądowania. Przy końcu wrzeciona otworzyły się cztery trójkątne segmenty, jak wyspecjalizowane szczęki bezokiego morskiego drapieżnika. Nieistotni jak plankton, wsunęliśmy się do środka.

Komora cumownicza mogła przyjąć statek akurat takich rozmiarów jak nasz — większy by się nie zmieścił. Rozwarły się zaciski dokujące, a za nimi harmonijkowe tunele transferowe, dochodzące do śluz, rozmieszczonych wokół pasa równikowego głównej sfery statku.

Tanner tu jest, pomyślałem. Może mnie zaraz zabić, a wraz ze mną każdego, kto znajdzie się zbyt blisko naszych porachunków.

Ja takich rzeczy łatwo nie zapominałem.

Azyl wysłał ku nam uzbrojone drony — błyszczące czarne kule najeżone karabinami i czujnikami — które przeskanowały nas w poszukiwaniu ukrytej broni. Oczywiście nic nie wnosiliśmy — nawet bezpieka Yellowstone nie przepuszczała takich rzeczy. Wnioskowałem więc, że Tanner też jest nieuzbrojony, choć stuprocentowo bym na to nie liczył.

Z Tannerem nigdy nic nie wiadomo.

Drony zdradzały poziom techniki znacznie bardziej zawansowanej niż to, z czym zetknąłem się po swoim ożywieniu, może z wyjątkiem mebli u Zebry. Przypuszczalnie ludzi bez wspomagania nie uznawano za nosicieli, ale mogło się zdarzyć, że odmówiono by nam wejścia, gdyby któreś z nas posiadało implanty podatne na zarazę. Gdy drony skończyły wstępną obróbkę, pojawili się urzędnicy-ludzie; mieli znacznie mniej groźnie wyglądające pistolety, a przy tym zakłopotane miny, jakby przepraszali, że są uzbrojeni. Okazali się osobami nadzwyczaj uprzejmymi; powoli zaczynałem rozumieć, dlaczego.

Nikt tu się nie dostanie bez zaproszenia. Musiano nas traktować jak gości honorowych, którymi byliśmy.

— Oczywiście zadzwoniłem wcześniej — powiedział Quirrenbach, gdy czekaliśmy w śluzie na sprawdzenie naszych dokumentów. — Reivich wie, że tu jesteśmy.

— Mam nadzieję, że ostrzegłeś go przed Tannerem.

— Zrobiłem, co mogłem — odparł.

— Co masz na myśli?

— To, że Tanner na pewno tu jest. Reivich z pewnością każe go wpuścić.

Pociłem się, z obawy, że moja fałszywa tożsamość nie wystarczy, bym mógł wejść do Azylu. Teraz pot na czole zmienił się w lodowe igiełki.

— Do diabła, w co on gra?

— Reivich musiał dojść do wniosku, że ma z Tannerem jakieś wspólne sprawy. Zaprosi go do siebie.

— Zwariował. Tanner mógłby go zabić, ot, tak, dla zabawy, choć naprawdę ma na pieńku ze mną. Nie zapominaj, że dla mnie sprawą nadrzędną było zakończenie misji, dotrzymanie słowa, że wytropię Reivicha. Nie wiem, czy ten przymus pochodzi od Tannera, czy od Cahuelli. Ale nie chciałbym z tego powodu stawiać swego życia na jedną z tych możliwości.

— Nie mów tak głośno — upomniał mnie Quirrenbach. — Te roboty rozpyliły tu urządzenia podsłuchowe na każdym angstremie kwadratowym. Pamiętaj, nie przyjechałeś tu, by polała się krew.

— Jedynie w celach turystycznych — powiedziałem, wykrzywiając się.

Otworzyły się opancerzone drzwi zewnętrzne, z zawiasów poleciały drobiny rdzy.

Wszedł funkcjonariusz trzeciego szczebla, bez broni, nawet bez wspomagającego mięśnie pancerza.

— Pan Haussmann? Przepraszam za niedogodność, ale mamy pewien problem formalny z załatwieniem pańskiej prośby o wejście do Azylu.

— Naprawdę? — Próbowałem mówić tonem nieco zdziwionym. Nie mogłem narzekać: Sky Haussmann pozwolił mi opuścić przestrzeń Yellowstone i nie mogłem od niego więcej oczekiwać.

— Jestem pewien, że to nic poważnego — oznajmił urzędnik. Szczerość miał wypisaną na twarzy. — Często natykamy się na rozbieżności między naszymi zapisami a danymi z pozostałej części układu. Tego się należało spodziewać po ostatnich nieprzyjemnościach.

„Ostatnie nieprzyjemności”. Mówił o zarazie.

— Jestem pewien, że wszystko da się ustalić, gdy nieco staranniej to sprawdzimy, przeprowadzimy dodatkowe testy fizjologiczne. Nieskomplikowane.

Najeżyłem się.

— O jaki test fizjologiczny chodzi?

— Na przykład skanowanie siatkówki. — Urzędnik pstryknął palcami na coś czy na kogoś poza naszym polem widzenia. Niemal natychmiast ze śluzy wyłonił się robot — kula w gołębim kolorze, taktownie pozbawiona broni; miała na sobie godło Mikserów.

— Nie poddam się skanowaniu siatkówki — oznajmiłem rzeczowym tonem. Nie potrzeba było maszyny, by wykryć, że mam osobliwe oczy. Wystarczyło, że człowiek spojrzał na mnie w odpowiednim oświetleniu, a już wiedział, że jest coś dziwnego z moim wzrokiem.

Funkcjonariusz jakby otrzymał policzek — zbladł. — Jestem pewien, że dojdziemy do porozumienia…

— Nie, wątpię — odparłem.

— W takim razie obawiam się, że…

Tu wkroczył Quirrenbach.

— Ja się tym zajmę — powiedział do mnie cicho, po czym zwrócił się do urzędnika: — Wybacz, kolego, ten człowiek nieco się denerwuje w obecności osoby oficjalnej. To nieporozumienie, jak zapewne pan zauważył. Czy wystarczy panu słówko od Argenta Reivicha?

Mężczyzna zareagował nerwowo:

— Oczywiście… jeśli dostanę jego gwarancje… i to osobiście…

Zauważyłem, że doskonale wiedział, kto to Argent Reivich. Quirrenbach pstryknął palcami, zwracając się do mnie:

— Ty tu zostajesz, a ja idę do niego wyjaśnić sprawę. To potrwa najwyżej pół godziny.

— Idziesz do Reivicha, żeby mnie tu wpuścił?

— Taaa. Paradoksalne, prawda — odparł Quirrenbach bez cienia wesołości.

* * *

Nie czekałem długo.

Reivich ukazał się na ekranie w aneksie, gdzie funkcjonariusze Azylu trzymali ludzi, co do których nie podjęto jeszcze decyzji. Nie zaszokował mnie widok jego twarzy — widziałem już Voronoffa, który wyglądał zupełnie tak samo. Reivich miał jednak cechy wyjątkowe, których Voronoffowi nie udało się uchwycić. Nie potrafiłem tego dokładnie sprecyzować; to było jak różnica między osobą grającą — solennie wprawdzie — a kimś, kto ma śmiertelnie poważne intencje.

— To niezły zwrot akcji — oznajmił Reivich. Twarz miał bladą, choć zdrową. Był ubrany w białą bluzę ze stójką; w tle widzieliśmy fresk przedstawiający formuły algebraiczne matematycznej teorii transmigracji. — Prosisz mnie o pozwolenie wejścia, a ja się na to zgadzam.

— Wpuściłeś Tannera — odparłem. — Jesteś pewien, że to było mądre?

— Nie, ale na pewno okaże się interesujące. Zakładając oczywiście, że on jest tym, kim jest według ciebie, a ty jesteś tym, za kogo się podajesz.

— Jeden z nas albo obaj możemy próbować cię zabić.

— A ty?

Znakomite pytanie, celne. Żeby dać mu satysfakcję, udałem, że przez chwilę się zastanawiam.

— Nie, Argent. Raz to zrobiłem, ale wtedy nie wiedziałem, kim jestem. Odkrycie, że nie jestem tym, za kogo się uważałem, zmieniło różne priorytety.

— Jeśli jesteś Cahuellą, to moi ludzie zabili ci żonę. — Głos miał słaby, piskliwy, jak u dziecka. — W takim razie tym bardziej chciałbyś mnie zabić.

— Tanner zabił żonę Cahuelli — powiedziałem. — Chciał ją uratować, ale to nie zmienia faktu.

— Więc w końcu jesteś Cahuellą czy nie?

— Mogłem być. Kiedyś. Teraz Cahuella nie istnieje. — Twardo patrzyłem w ekran. — Szczerze mówiąc, nikt chyba nie zamierza go opłakiwać.

Reivich wydął usta z odrazą.

— Broń Cahuelli zmasakrowała moją rodzinę. Handlował uzbrojeniem, przez co zginęli moi najbliżsi. Za to z przyjemnością poddałbym go torturom.

— Zabicie Gitty to dla niego większe tortury niż kłucie nożem i przykładanie elektrod.

— Tak bardzo ją kochał?

Szukając odpowiedzi, sprawdziłem swoje wspomnienia.

— Nie wiem. — Tylko tyle potrafiłem stwierdzić. — Ten człowiek był zdolny do wielu rzeczy. Wiem tylko, że Tanner kochał ją przynajmniej tak mocno, jak Cahuella.

— Ale Gitta rzeczywiście umarła. Co to znaczyło dla Cahuelli?

— Stał się pełen nienawiści — odparłem. Przypomniałem sobie biały pokój, niewyraźnie, jak koszmar nocny, nie dający się odtworzyć w umyśle po obudzeniu. — Ale wyładował tę nienawiść na Tannerze.

— Tanner jednak przeżył?

— Po części — rzekłem. — Jednak niekoniecznie ta część, którą uważamy za ludzką.

Reivich zamilkł na minutę. Najwyraźniej nasza rozmowa sprawiała mu trudność.

— Gitta — odezwał się wreszcie. — Ona jedyna była w tym wszystkim niewinna, prawda? Ona jedyna nie zasłużyła na swój los.

Tego nie dało się podważyć.

* * *

Puste wnętrze Azylu było stale pogrążone w mroku, jak zaciemnione miasto. W odróżnieniu od Chasm City tutaj wprowadzono to specjalnie, postanowieniem osób, które rościły sobie pretensje właścicieli. Nie istniała tu rodzima ekologia. We wnętrzu brakło atmosfery — unosiły się tylko gazy śladowe; w ściany gęsto wbudowano hermetycznie zamknięte komory bez okien, połączone kichami rur. Rury słabo świeciły — stanowiło to jedyne źródło oświetlenia i gdyby nie poprawiona fizjologia moich oczu, chyba nic bym tu nie widział.

Miało się wrażenie, że cała przestrzeń brzęczy nieokiełznaną energią; w kościach wyczuwało się drżenie. Staliśmy na galerii oddzielonej hermetyczną szybą, mimo to wydawało mi się, że stoję w wielkiej, mrocznej elektrowni, gdzie wszystkie generatory pracują pełną parą.

Reivich dał bezpiece pozwolenie i wpuszczono mnie, ale pod warunkiem, że wszyscy zostaniemy do niego odeskortowani. To wzbudziło moją nieufność — traciłem kontrolę nad sytuacją — ale nie mieliśmy wyboru i musieliśmy całkowicie zastosować się do życzeń Reivicha. Tu, na jego terytorium, pogoń się kończyła. Hokus-pokus! i to przestaje być pogonią za Reivichem.

Może za Tannerem.

Może za mną.

Azyl był niewielki i bez trudności dawał się przejść od końca do końca. Pomagała słaba grawitacja, generowana przez niespieszne obroty habitatu. Poprowadzono nas jednym z tuneli — rurą z dymnego grubego szkła trzymetrowej szerokości. Po drodze szklane źrenice otwierały się i zamykały. Czuliśmy się gnani jak pokarm przesuwający się przez gardło. Szliśmy wzdłuż głównej osi wrzeciona, grawitacja rosła wraz z odległością od szpica, ale nawet w przybliżeniu nie osiągała jednego g. Mroczne konstrukcje Azylu piętrzyły się nad nami jak ściany kanionu i odnosiło się wrażenie, że to miejsce wyludnione. Klienci Azylu wymagali całkowitej dyskrecji, nawet wobec sobie podobnych.

— Czy Reivicha już zmapowano? — Dotychczas nie zadałem tego oczywistego pytania. — Przecież po to tu przybył.

— Jeszcze nie — odparł Quirrenbach. — Najpierw należy przejść rozmaite testy fizjologiczne, by zapewnić optymalny proces mapowania. Na przykład badanie chemii błony komórkowej, własności neurotransmiterów, struktury tkanki glejowej, objętości krwi w mózgu. Widzisz, mapuje się człowieka tylko raz.

— Reivich zamierza się poddać pełnemu destrukcyjnemu skanowaniu?

— Coś zbliżonego. Uważa się, że tylko tak można uzyskać największą rozdzielczość.

— Gdy zostanie zeskanowany, nie musi się przejmować takimi przykrościami jak Tanner.

— O ile Tanner nie pójdzie w jego ślady.

Zaśmiałem się, ale natychmiast pojąłem, że Quirrenbach nie żartuje.

— Gdzie według ciebie jest teraz Tanner? — spytała Zebra. Szła obok mnie po lewej, stukając obcasami o podłogę; wydłużone odbicie jej ciała na ścianie wyglądało jak tańczące nożyce.

— Tam gdzie Reivich ma na niego baczenie. Mam nadzieję, że wraz z Amelią.

— Czy można jej ufać?

— Być może jest jedyną osobą, która żadnego z nas nie oszukała. Przynajmniej umyślnie — stwierdziłem. — Jednego jestem pewien: Tanner będzie ciągnął Amelię ze sobą, aż przestanie mu być potrzebna. A chwila ta może przyjść bardzo prędko i dziewczyna znajdzie się wówczas w poważnym niebezpieczeństwie.

— Przyleciałeś tu, by ją ratować? — spytała Chanterelle.

Chciałem potwierdzić, wydobyć odrobinę szacunku dla samego siebie, udać, że jestem istotą ludzką zdolną nie tylko do nikczemności. Może zresztą było w tym ziarno prawdy, może głównie z powodu Amelii tu przybyłem, choć wiedziałem, że Tannerowi na tym zależało. Amelia jednak nie była moim głównym motywem, a teraz nie chciałem już więcej kłamać, przynajmniej przed sobą.

— Jestem tu, by skończyć, co zaczął Cahuella — oznajmiłem. — I tyle.

* * *

Tunel z dymnego szkła znów się wznosił ku drugiemu szpicowi Azylu, przebijając ciemny bok jednej z hermetycznych budowli. Przy końcu tego odcinka drogę w tunelu przegradzały źreniczne, błyszczące czarne drzwi, teraz zamknięte. Nie było widać, co jest za nimi.

Podszedłem do drzwi i przyłożyłem policzek do twardego metalu. Nasłuchiwałem.

— Reivich?! — zawołałem. — Jesteśmy tu. Otwórz!

Przegroda się rozwarła z większym dostojeństwem niż poprzednie.

Chłodne zielone, mdłe światło wylewało się na nas z rozwartych łuków. Nagle z całą wyrazistością dotarł do mnie fakt, że ani ja, ani nikt z mojej grupy nie miał broni. W mgnieniu oka mogłem zginąć i nawet bym sobie z tego nie zdawał sprawy. Wchodziłem do jaskini człowieka, który z mojej strony mógł się obawiać wszystkiego i nie miał powodu, by mi ufać. Kto tu był większym głupcem: Reivich czy ja? Nie mogłem tego teraz ocenić. Wiedziałem tylko, że chcę jak najszybciej wydostać się z Azylu.

Drzwi otworzyły się na całą szerokość, odsłaniając wyłożony brązem przedpokój. Z sufitu zwisały zielone lampy. Złocone płaskorzeźby widniały wzdłuż ścian, tworząc podobne formuły matematyczne jak te, które widziałem na ekranie podczas rozmowy z Reivichem; zaklęcia, zdolne rozbić umysł na ciąg zer i jedynek, na czyste liczby.

Bez wątpienia on tu był.

Drzwi za nami zamknęły się, a z przodu otworzyły inne do znacznie większego pomieszczenia, przypominającego wnętrze katedry. Było zalane złotawym światłem, ale odległe zakątki nikły w cieniu. Lekką wklęsłość podłogi podkreślała posadzka w srebrno-brązową jodełkę.

W powietrzu unosił się zapach kadzidła.

W dali, w kręgu jaśniejszego światła sączącego się zza umieszczonego wysoko witraża, tyłem do nas siedział człowiek w rzeźbionym, złoconym fotelu o wysokim oparciu. Obok stały trzy smukłe serwitory na dwóch nogach, czekając zapewne na instrukcje. Przyjrzałem się zagubionej w cieniu głowie mężczyzny i wiedziałem, że to Reivich.

Wspomniałem tamto zdarzenie w Chasm City, gdy wydawało mi się, że go widzę obok nieśmiertelnej ryby. Jak błyskawicznie wtedy zareagowałem: wyciągnąłem broń i obszedłem zbiornik, chciałem stanąć naprzeciwko Reivicha i strzelić. Ale Voronoff był o sekundę szybszy.

Teraz nie czułem przymusu, by zabić tego człowieka.

Usłyszałem głos przypominający tarcie o siebie dwóch kawałków papieru ściernego.

— Proszę, odwróć mnie twarzą do gości. — Zdanie wypowiedziane z trudem, przerywane gwizdami, słowa bardziej szeptane niż mówione.

Jeden z robotów postąpił parę kroków z charakterystycznym dla serwitorów bezszmerem i odwrócił fotel Reivicha.

Nie spodziewałem się takiego widoku.

To niemożliwe…

Reivich wyglądał jak trup, ożywiony na chwilę przez elektrycznego lalkarza. Nie przypominał istoty żywej, która by mogła mówić czy choćby wygiąć usta w lekkim uśmiechu.

Przypominał Marka Ferrisa, lecz w wersji bardziej schorowanej. Widzieliśmy tylko jego głowę i końce palców dłoni. Resztę ciała okrywał pikowany koc, spod którego wychodziły rurki, zakręcające do poręcznego modułu podtrzymywania życia, przymocowanego do podłokietnika. Podobnym aparatem, ale większym, usiłowałem utrzymać „przy życiu” Gittę, gdy transportowałem jej ciało do Gadziarni. Głowa mężczyzny była jak czaszka obleczona skórą, a skórę pokrywały siniaki w czarne ciapki. Miał puste oczodoły; z ciemności między powiekami odchodziły cienkie kable, biegnące do tego samego modułu w podłokietniku. Na czubku głowy zostały nędzne kosmyki. Szczęka opadła luźno, czarny język wypełniał usta jak czarny ślimak.

Uniósł dłoń. Gdyby nie kilka plam pigmentacyjnych, byłaby to dłoń osoby znacznie młodszej.

— Widzę, że jesteście poruszeni — powiedział Reivich. Teraz słyszałem: jego głos wcale nie dochodził od niego, ale z modułu podtrzymywania życia. Mimo to brzmiał słabo; nawet subwokalizowanie wymagało od Reivicha sporo wysiłku.

— Zrobiłeś to. — Quirrenbach podszedł bliżej do człowieka, dla którego ciągle pracował. — Poddałeś się skanowaniu.

— Może to jest przyczyną, a może źle przespana noc — odparł Reivich. — Raczej przychyliłbym się do tego pierwszego.

— Co się stało? — spytałem. — Coś się nie powiodło?

— Wszystko poszło dobrze.

— Nie powinieneś tak wyglądać — stwierdził Quirrenbach. — Wyglądasz jak człowiek stojący nad grobem.

— Bo stoję.

— Skanowanie się nie udało? — zapytała Zebra.

— Nie, Taryn, skanowanie zakończyło się całkowitym sukcesem. Tak mi powiedziano. Moja struktura neuronalna została pobrana idealnie.

— Za szybko to zrobiłeś — rzekł Quirrenbach. — O to chodzi? Nie chciałeś czekać, aż przeprowadzą wszystkie testy medyczne, i tak to się skończyło.

Reivich wykonał głową ruch zbliżony do skinięcia.

— Ludzie tacy jak ja, jak Tanner… jak ty — skierował wzrok na mnie — nie mają medmaszyn. Na Skraju Nieba prawie nikt ich nie ma w komórkach, tylko garstka mogła sobie pozwolić na usługi Ultrasów. I tak większość z nich wybrała alternatywne procedury długowieczności.

— Mieliśmy inne zamartwienia — powiedziałem.

— Oczywiście. Dlatego zrezygnowaliśmy z takich luksusów. Problem polega na tym, że potrzebowałbym medmaszyn, żeby zabezpieczyć swoje komórki przed skutkami skanowania.

— W starym stylu? Ostro i szybko — zauważyłem.

— Najlepiej, jeśli wierzyć teoretykom. Wszelkie inne metody to kompromis. Faktem jest, że jeśli chcesz przekazać do maszyny swoją duszę, a nie tylko rozmyte wrażenie, musisz podczas tego procesu umrzeć. Albo przynajmniej doznasz obrażeń, które normalnie są śmiertelne.

— Więc dlaczego nie zabezpieczyłeś się medmaszynami? — spytał Quirrenbach.

— Nie było czasu, by to należycie przeprowadzić. Medmaszyny muszą być starannie dopasowane do użytkownika i powoli wprowadzane do ciała, bo inaczej istnieje groźba wystąpienia szoku toksycznego. Umierasz, zanim medmaszyny zdążą ci pomóc.

— Jeśli stosowałeś aparaturę Sylveste’a — powiedziałem powoli, pamiętając, co słyszałem o tych eksperymentach — to w tej chwili nie powinieneś nawet oddychać.

— Proces był zmodyfikowany, oparty na oryginalnej koncepcji Sylveste’a. Ale masz rację, nawet gdyby wykorzystano techniczne ulepszenia, powinienem nie żyć. Tak się składa, że zaaplikowano mi medmaszyny o szerokim spektrum i przeżyłem skanowanie… przynajmniej chwilowo. — Pokazał ręką moduł podtrzymywania życia i trzech serwitorów. — Azyl to zapewnia. Usiłują zapobiec dalszej degeneracji komórek i wprowadzić nowocześniejsze warianty medmaszyn, ale podejrzewam, że robią to jedynie z obowiązku.

— Sądzisz, że umrzesz?

— Czuję to w kościach.

Usiłowałem sobie wyobrazić, jak mogłoby to wyglądać z jego perspektywy. Chwila męki neuralnego pobrania; schwytanie w najjaśniejszym wyobrażalnym rozbłysku; radiacja świecąca pod skórą, aż do samego szpiku kości, zmienia go w posąg z dymnego szkła, na jedną oślepiającą chwilę.

Szybkie analityczne promienie skanera, dostosowane do komórkowej rozdzielczości, omiatają mózg z prędkością minimalnie większą od prędkości impulsów synaptycznych, wyprzedzają nieco sygnały korowe, przekazujące informacje o spustoszeniu szerzącym się w umyśle. Skanowanie dociera do pnia mózgu, ale nie nadeszła tu jeszcze żadna informacja o zakłóceniach w warstwach umysłu usytuowanych wyżej. Dzięki temu małemu wyprzedzeniu ogólny obraz mózgu jest całkiem normalny, jeśli nie liczyć lekkiego rozmazania, spowodowanego skończoną przestrzenno-czasową rozdzielczością procesu. Następuje koniec skanowania, nim Reivich się zorientuje, że się rozpoczęło, i gdy jego umysł wywraca się wskutek szoku pozabiegowego, a całe procedury neuronalne zapadają w śpiączkę, nie ma to już znaczenia.

Reivich jest pobrany.

I nawet uszkodzenia nie powinny mieć znaczenia; ze wszystkim radzą sobie medmaszyny, równie szybko, jak tworzą się owe obrażenia. Jak podczas ostrzału budynku, gdy z muru wypadają cegły, ale w środku fanatyczna brygada murarzy ciągle go remontuje, nim uderzy kolejny pocisk.

Ale Reivich nie wybrał takiej możliwości.

Wolał umrzeć, wolał, by zniszczeniu uległy komórki mózgu i otaczająca je tkanka, ale chciał mieć pewność, że bez względu na los fizycznego ciała duch zostanie, pobrany na wieczność i zarejestrowany w formie, której nie są w stanie wymazać tak banalne zdarzenia, jak zabójstwo czy wojna.

I Reivichowi częściowo to się udało.

Ale nie udało się tej jego części, na którą patrzyliśmy.

— Jeśli masz umrzeć — powiedziałem — i jeśli akceptujesz, że to nieuchronne… i skoro przed skanowaniem wiedziałeś o tym… dlaczego po prostu nie umarłeś podczas skanowania?

— Umarłem — oznajmił Reivich. — Świadczy o tym kilkadziesiąt parametrów medycznych… w innych układach sąd by się nimi zadowolił. Ale wiedziałem również, że na Azylu są maszyny, które potrafią przywrócić mi życie, choć przejściowo.

— Powinieneś poczekać — powiedział Quirrenbach. — Kilka dodatkowych dni i mogliby dobrać ci idealne medmaszyny. Pod kocem poruszyły się kościste ramiona Reivicha.

— W takim wypadku musiałbym przystać na mniej dokładne skanowanie, by dać medmaszynom szanse działania. To nie byłbym ja.

— Czy ma z tym jakiś związek przybycie Tannera? — spytałem.

Reivicha rozbawiło to przypuszczenie. Usta ledwo dostrzegalnie wygięły się w uśmiechu. Wkrótce, pomyślałem, wszyscy zobaczą prawdziwy uśmiech na jego twarzy — uśmiech kościotrupa. Niewiele życia mu pozostało.

— Tanner ułatwił mi decyzję — rzekł Reivich. — Ale nie przypisywałbym mu większego wpływu na sytuację.

— Gdzie on jest? — spytała Chanterelle.

— Tutaj — odparła wysuszona istota w fotelu. — Jest już w Azylu od przedwczoraj, ale jeszcze się nie spotkaliśmy.

— Nie do wiary! — Pokręciłem głową. — W takim razie, co on knuje? A kobieta, która z nim jest?

— Tanner nie docenił moich wpływów — odpowiedział Reivich. — Nie tylko tu, w Azylu, ale w ogóle w okolicach Yellowstone. Ty zresztą też.

— Nie mówmy o mnie, ale o Tannerze. To obiekt znacznie bardziej interesujący.

Palce Reivicha głaskały brzeg koca. Druga dłoń była całkowicie przykryta — jeśli istniała druga dłoń. Usiłowałem dostrzec w tej postaci młodego arystokratę, za którym goniłem, ale te dwie osoby nie miały ze sobą nic wspólnego. Maszyna pozbawiła go nawet akcentu ze Skraju Nieba.

— Tanner przyleciał do Azylu, by mnie zabić — oznajmił Reivich — ale przede wszystkim zależało mu na wyciągnięciu z cienia ciebie.

— Sądzisz, że tego nie wiem?

— Jestem zdziwiony twoim przybyciem, tak bym to ujął.

— Mam z Tannerem niedokończoną sprawę.

— Jaką?

— Nie mogę dopuścić, by cię zabił, choćby przypadkowo. Nie zasługujesz na to. Działałeś z zemsty, może głupio, ale nie twierdzę, że niehonorowo.

Głowa pochyliła się w niemej akceptacji tego, co powiedziałem.

— Gdyby Cahuella nie zorganizował zasadzki na mój oddział, Gitta by nie umarła. Zasługiwał na coś znacznie gorszego, niż go spotkało. — Oczodoły spojrzały na mnie, jakby odruch kazał mu „patrzeć” na osobę, z którą rozmawiał, choć z pewnością jego wzrok pobierał widok z ukrytej kamery w fotelu. — Ale oczywiście rozmawiam z tobą, prawda? A może nadal utrzymujesz, że jest inaczej?

— Niczego nie utrzymuję. Po prostu nie jestem Cahuellą, już nie. Cahuella umarł, gdy ukradł Tannerowi pamięć. To, co zostało, to… ktoś inny. Osoba, która przedtem nie istniała.

Nad wyłuszczonym okiem uniosła się brew.

— Lepszym człowiekiem?

— Gitta zadała mi kiedyś pytanie: jak długo trzeba żyć, ile dobrego uczynić, by zrekompensować jeden akt czystego zła, popełnionego w młodości? Wtedy wydawało mi się, że to dziwne pytanie, ale teraz rozumiem. Ona chyba wiedziała. Wiedziała dokładnie, kto to jest Cahuella i co zrobił. Nie znam odpowiedzi, nawet teraz, ale myślę, że ją znajdę.

Na Reivichu nie zrobiło to wrażenia.

— Czy tak wygląda ta cała twoja niedokończona sprawa z Tannerem?

— Nie — odparłem. — Chodzi o kobietę, która jest z nim, o Amelię. To Lodowa Żebraczka, choć może podróżować w przebraniu. Sądzę, że Tanner ją zabije, gdy tylko przestanie być mu potrzebna.

— Przybyłeś, by ją ratować, sam narażając się na niebezpieczeństwo? Jak rycersko z twojej strony.

— Rycerskość nie ma tu nic do rzeczy. To… ludzka dobroć. — Te słowa brzmiały mi obco, ale wymówiłem je bez wstydu. — Nie sądzisz, że temu miejscu nieco jej brakuje?

— Zabiłbyś człowieka… którego wspomnienia nosisz? Czy to nie wygląda trochę na samobójstwo?

— Będę się martwił o problemy etyczne, gdy zmyję krew.

— Podziwiam twoją jasność umysłu — rzekł Reivich. — Dzięki niej to, co się za chwilę wydarzy, staje się bardziej interesujące.

Zesztywniałem.

— O czym mówisz?

— Powiedziałem przecież, że Tanner tu jest. Tu, dosłownie. Kazałem go zabawiać przed twoim przybyciem.

Na mrok z tyłu za Reivichem nałożył się ciemniejszy prostokąt. Wyszedł z niego mężczyzna bardzo podobny do mnie.

CZTERDZIEŚCI DWA

Znów poczułem przymus — żołnierski instynkt kazał mi sięgnąć po narzędzie śmierci. Nic nie miałem pod ręką, a poza tym, mimo całej swej brawury, wiedziałem, że nie potrafię zabić Tannera Mirabela z zimną krwią. Byłoby to jak zastrzelenie samego siebie.

Siostra Amelia wyszła za nim, wyłoniła się z mroku i stanęła w stożku złotawego światła. Nie nosiła wprawdzie habitu Lodowych Żebraków, lecz inny, praktyczny, prosty strój, ale bez wątpienia to była ona. Na szyi miała wisior z symbolicznym płatkiem śniegu.

Tanner, w szynelu sięgającym prawie podłogi, podszedł z tyłu do fotela Reivicha. Był wyższy, niż się spodziewałem — jakieś trzy centymetry wyższy ode mnie — i inaczej się poruszał, kroczył butnie; ten element zachowania nas różnił, mimo naszego fizycznego podobieństwa. Nie wyglądaliśmy na bliźniaków, ale mogliśmy uchodzić za braci albo za dwa egzemplarze tego samego człowieka, widzianego w różnym oświetleniu, w którym aspekty cienia delikatnie zróżnicowały nasze rysy. W jego wyrazie twarzy było dostrzegalne okrucieństwo, którego nigdy u siebie nie zaobserwowałem, ale może nie patrzyłem w lustro w odpowiednich momentach.

Pierwsza odezwała się Amelia:

— Nie rozumiem, o co chodzi.

— Też chciałbym wiedzieć — odparł Tanner. Położył dłoń w rękawiczce na wysokim, rzeźbionym oparciu fotela.

— Celne pytanie. — Wychylił się zza oparcia i spojrzał w pozbawioną wzroku twarz mężczyzny, którego przyszedł zabić.

— Jeśli tylko zechcesz odpowiedzieć, bardzo proszę, przystojniaczku.

— Wiesz, kim jestem? — spytał Reivich.

— Taa. Najwyraźniej pośpieszyli się i sknocili. Niech zgadnę. Rozległy uraz neuronowy, komórkowy i genetyczny. Matoły zabezpieczyły cię medmaszynami, ale to jakby podpierać walący się budynek koktajlowymi słomkami. Patrzę na ciebie i oceniam, że zostało ci parę godzin, a może nawet mniej. Mam rację?

— Niewątpliwie — odparł Reivich. — Mam nadzieję, że przynosi ci to niejaką pociechę.

— Pociechę? Z jakiego powodu? — Tanner przesuwał palcami po głowie Reivicha. Wyglądało to, jakby badał teksturę globusa-antyku.

— Przybyłeś, by mnie zabić, ale się spóźniłeś.

— Mogę to nadrobić.

— Bardzo dobrze. Ale jaki to ma sens? Mógłbyś zniszczyć to moje ciało, a ja podziękowałbym ci w swoim ostatnim tchnieniu. Wszystko, czym jestem, wszystko, co kiedykolwiek wiedziałem lub czułem, zostało zachowane na wieczność.

Tanner cofnął się.

— Skanowanie się udało? — spytał rzeczowo.

— Całkowicie. Kiedy my tu rozmawiamy, ja się wykonuję gdzieś w wielkich komputerowych systemach rozproszonych. Kopie zapasowe mojej osoby zostały już przekazane do pięciu innych habitatów, których nazw nawet nie znam. Możesz w Azylu zdetonować bombę atomową i nie zmieni to ani bitu.

A więc godzinę temu rozmawiałem z zeskanowaną kopią Reivicha. Ci dwaj grali razem, konspirowali. Reivich miał rację. Nie miało znaczenia, co Tanner zrobi. Również dla niego, ponieważ, przywabiwszy mnie tutaj, już osiągnął swój główny cel.

— Umarłbyś. Myślisz, że uwierzę, że to cię nie obchodzi?

— Nie wiem, w co wierzysz. Naprawdę, Tanner, to mnie i tak nie interesuje.

— Kim jesteś? — spytała Amelia. Widziałem, że jest zdezorientowana. Zrozumiałem, że nadal mu ufa; zataił przecież przed nią prawdziwy cel swojej misji. — Dlaczego mówisz o zabijaniu?

— Bo właśnie tym się zajmujemy — powiedziałem. — Obaj kłamaliśmy, ale ja nigdy nie planowałem zabicia ciebie.

Tanner wyciągnął do niej rękę, ale nie był dość szybki, zbyt się ociągał przy Reivichu. Amelia przeszła parę kroków. Na twarzy miała zdumienie.

— Powiedz mi, proszę, co się tu dzieje?

— Nie ma czasu — odparłem. — Musisz nam zaufać. Wybacz, skłamałem, ale wtedy nie byłem sobą.

— Uwierz mu — wtrąciła się Chanterelle. — Przychodząc tu, ryzykował życie, a zrobił to głównie po to, by cię ocalić.

— To prawda — powiedziała Zebra.

Spojrzałem Tannerowi w oczy. Ciągle stał za fotelem Reivicha. Trzy serwitory sterczały bez ruchu, sprawiając wrażenie obojętnych na to, co się wokół nich dzieje.

— Tanner, już jesteś tylko jeden ty — stwierdziłem. — Myślę, że teraz koniec z tobą. — Zwróciłem się do pozostałych. — Możemy go pojmać, jeśli pozwolicie mi przewodzić. Mam jego wspomnienia i potrafię przewidzieć każdy jego ruch.

Quirrenbach i Zebra stanęli po obu moich bokach, Chanterelle nieco z tyłu, a Amelia wycofała się za nas.

— Ostrożnie — szepnąłem. — Mógł tu przemycić broń, choć nam się to nie udało.

Zrobiłem dwa kroki w stronę Reivicha.

Pod kocem coś się poruszyło. Z ciemności wynurzyła się dotychczas niewidoczna ręka z małym pistoletem. Reivich uniósł broń z imponującą szybkością, cała jego słabość zniknęła, gdy wycelował i oddał trzy strzały. Pociski przeleciały obok mnie, zostawiając mi na siatkówce oka srebrne smugi.

Quirrenbach, Chanterelle i Zebra padli na podłogę.

— Usunąć ich — zaskrzeczał Reivich.

Serwitory ożyły i cicho prześlizgnęły się obok mnie, jak trzy widma; potem uklękły, podniosły ciała i odtransportowały je w cień, jak leśne duchy wycofujące się ze zdobyczą w gęstwinę.

— Ty gówniany draniu! — powiedziałem.

— Będą żyli — odparł Reivich, znów wkładając rękę pod koc.

— Są jedynie pod wpływem środka uspokajającego.

— Dlaczego?

— Sam się nad tym zastanawiałem — odparł Tanner.

— Psuli symetrię. Teraz jest tylko was dwóch, rozumiesz? Idealne zakończenie twojego polowania. — Pochylił ku mnie czaszkę.

— Musisz przyznać, że prostota jest czarująca.

— Czego chcesz? — spytał Tanner.

— Chcę tego, co już mam. Was dwóch w jednym pomieszczeniu. Trochę to trwało.

— Nie dość długo — odparłem. — Wiesz więcej, niż jesteś gotów przyznać, prawda?

— Powiedzmy, że dane wywiadowcze, zebrane przeze mnie, nim opuściłem Skraj Nieba, były co najmniej intrygujące.

— Chyba wiesz więcej ode mnie — stwierdziłem.

Spod koca Reivich celował lufą pistoletu, tym razem w Tannera. Celował niezbyt dokładnie, ale osiągnął pożądany skutek — Tanner odstąpił od fotela i teraz obaj staliśmy od niego w tej samej odległości.

— Powiedzcie mi obaj, co pamiętacie — powiedział Reivich. — Uzupełnię luki. — Skinął na Tannera. — Ty zacznij.

— Od czego?

— Od śmierci żony Cahuelli, skoro to ty się do niej przyczyniłeś.

Dziwny odruch kazał mi go bronić.

— Nie zabił jej umyślnie, ty draniu. Usiłował ocalić jej życie.

— A jakie to ma znaczenie? — stwierdził Tanner pogardliwie. — Zrobiłem, co musiałem zrobić.

— Niestety, chybiłeś — powiedział Reivich.

Tanner jakby nie słyszał. Mówił, wywołując fakty z pamięci.

— Może chybiłem, a może nie. Może wolałem ją zabić, niż mieć świadomość, że ona żyje, nie należąc do mnie…

— Nie — przerwałem. — Próbowałeś ją uratować. Wątpiłem jednak, czy wiem, jak naprawdę potoczyły się wydarzenia.

— Potem wiedziałem, że koniec z Gittą — ciągnął Tanner — mogłem jednak uratować Cahuellę. Odniósł rany, ale nie śmiertelne. Więc podłączyłem oboje do systemów podtrzymywania życia, transportując ich do Gadziarni.

Odruchowo skinąłem głową, pamiętając piekielnie długą podróż powrotną przez dżunglę i ból nogi z odciętą stopą. Tylko że to nigdy nie przytrafiło się mnie… to przydarzyło się Tannerowi, a ja znałem wypadki jedynie z jego wspomnień.

— Gdy dotarłem do Gadziarni, na spotkanie wyszli mi ludzie Cahuelli. Zabrali ode mnie ciała i starali się zrobić coś dla Gitty, choć wiedzieli, że na nic wszystkie wysiłki. Cahuella trwał w stanie śpiączki przez kilka dni. W końcu odzyskał przytomność, ale prawie niczego nie pamiętał z poprzednich wydarzeń.

Obudziłem się po długim, pozbawionym marzeń śnie, zadławiony gorączką, z poczuciem, że jestem przygwożdżony. Pamiętałem, że nic nie pamiętałem. Zawołałem Tannera — powiedziano mi, że odniósł rany, ale żyje. Nikt nie wspominał o Gitcie.

— Tanner mnie odwiedził — kontynuowałem opowieść. — Widziałem, że stracił stopę, i wiedziałem, że przydarzyło nam się coś bardzo złego. Prawie niczego nie pamiętałem, tylko to, że szliśmy na północ, by zorganizować zasadzkę na oddział Reivicha.

— Zapytałeś o Gittę. Pamiętałeś, że była z nami.

Wracały do mnie urywki rozmowy, jakby wspominane przez muślinowe zasłony.

— A ty mi wszystko powiedziałeś. Mogłeś kłamać, wymyślić jakąś historyjkę, która by cię chroniła; powiedzieć, że Gittę zabił człowiek Reivicha. Ale nie skłamałeś. Opowiedziałeś wszystko tak, jak było.

— Po co miałbym kłamać? — spytał Tanner. — I tak w końcu byś sobie wszystko przypomniał.

— Ale musiałeś wiedzieć.

— Co? — odezwał się Reivich.

— Że bym cię za to zabił.

— Ach. — Z modułu podtrzymywania życia Reivicha wydobył się cichy śmiech. — Doszliśmy do tego najważniejszego.

— Nie sądziłem, że mnie zabijesz — powiedział Tanner. — Myślałem, że mi przebaczysz. W ogóle nie przyszło mi do głowy, że będę potrzebował przebaczenia.

— Może nie znałeś mnie tak dobrze, jak mi się wydawało.

— Może i nie znałem.

Reivich wolną dłonią poklepał podłokietnik swego ozdobnego fotela. Poczerniałe paznokcie stukały o metal.

— Tak więc kazałeś go zamordować? — zwrócił się do mnie. — W sposób odpowiadający twoim własnym obsesjom?

— Naprawdę nie pamiętam — odparłem. Była to niemal prawda.

Przypomniałem sobie, jak patrzyłem na Tannera zamkniętego w białym pomieszczeniu bez sufitu. Pamiętałem, jak powoli uświadamiał sobie swoje położenie, zdawał sobie sprawę, że nie jest sam, że coś jeszcze dzieli z nim to pomieszczenie.

— Powiedz mi, co pamiętasz. — Reivich zwrócił się do Tannera. Jego głos brzmiał teraz płasko, bez emocji, jak syntetyczne dźwięki wydawane przez Reivicha:

— Pamiętam, że zjedzono mnie żywcem. Tego się szybko nie zapomina, wierz mi.

Wspomniałem, jak hamadriada zdechła niemal natychmiast, zabita obcymi truciznami, które nosi w sobie każdy człowiek — doszło do kolizji procesów metabolicznych. Stworzenie dostało skurczy i zwinęło się jak pusty wąż strażacki.

— Rozpłataliśmy ją — powiedziałem — wyjęliśmy jej z gardła Tannera. Nie oddychał, ale jego serce nadal biło.

— Mogliście to wtedy zakończyć — stwierdził Reivich. — Nóż w serce i byłoby po wszystkim. Ale musieliście jeszcze coś od niego wziąć, prawda?

— Potrzebowaliśmy jego tożsamości. A zwłaszcza wspomnień. Utrzymywałem go więc przy życiu za pomocą kirysu, a w tym czasie przygotowywano trałowanie.

— Po co? — spytał Reivich.

— By nadal cię ścigać. Wiedziałem wtedy, że opuściłeś planetę i wkrótce polecisz światłowcem na Yellowstone. Ukarałem Tannera i teraz musiałem również ukarać ciebie. Za Gittę. Ale żeby to zrobić, musiałem stać się Tannerem.

— Na tej planecie mogłeś się stać każdą osobą.

— Odpowiadały mi jego umiejętności. I miałem go pod ręką. — Zamilkłem. — Nie zamierzałem dokonać zmian trwałych, na stałe. Stłumiłem swoją własną osobowość do czasu wejścia na pokład statku. Wspomnienia Tannera miały stopniowo blaknąć, istnieć w postaci resztkowej, jak to ma miejsce teraz, ale oddzielnie od moich.

— A twoje pozostałe tajemnice?

— Oczy? To musiałem ukryć. To też się udało. Ale teraz wróciły do stanu zmienionego. Może tak to sobie zaplanowałem.

— Jednak nie pamiętasz wszystkiego — stwierdził Reivich, uśmiechając się koszmarnie. — Wiesz, że było tam jeszcze coś. Nie tylko oczy.

— Skąd wiesz?

Uniósł rękę i postukał w swoje szczątkowe uzębienie dziwnym gestem osoby wiele wiedzącej.

— Zapomniałeś. Przekonałem Ultrasów, by mi cię wydali. Potem łatwo było zbadać, co z tobą zrobili. — Ponownie się uśmiechnął. — Rozumiesz, musiałem wiedzieć, z kim mam do czynienia, do czego jesteś zdolny.

— A teraz wiesz?

— Sądzę, Cahuella, że jesteś człowiekiem, który jest w stanie zaskoczyć nawet samego siebie. Oczywiście jeśli pominąć to, że twierdzisz, że nim nie jesteś.

— Nienawidzę go tak samo jak ty — odparłem. — Spojrzałem na sprawy z perspektywy Tannera. Wiem, co on mu zrobił. On nie jest mną.

— Więc sympatyzujesz z Tannerem? Pokręciłem głową.

— Ten Tanner, którego znałem, zginął w szybie. Nie ma znaczenia to, że coś z niego przetrwało. To nie on, tylko potwór, stworzony przez Cahuellę.

Tanner parsknął pogardliwie.

— Myślisz, że zdołasz mnie zabić?

— Gdybym tak nie myślał, to bym tu nie przybył.

Tanner szybko przesunął się naprzód do fotela. Zamierzał zabić Reivicha, wiedziałem o tym. Ale Reivich go wyprzedził: wyciągnął pistolet, nim Tanner zdołał wykonać dwa kroki.

— No, no. Jakiż sens miałoby dla was rozstrzyganie nieporozumienia, gdybyście nie mieli widowni? — spytał.

Zastanawiałem, co Amelia — stojąca gdzieś w cieniu — rozumie z tego wszystkiego.

Tanner cofnął się o krok, uniósł puste dłonie w rękawiczkach.

— Przypuszczam, że usiłujesz zgadnąć, w jaki sposób przeżyłem — powiedział do mnie.

— Coś takiego telepało mi się po głowie.

— Nie powinienieś zostawiać mnie przy życiu, nawet przy życiu podtrzymywanym kirysem. — Pokręcił głową. — Sam nie mogłeś mnie załatwić, zwłaszcza gdy wąż cię zawiódł. Więc powiedziałeś jednemu ze swych ludzi, by zrobił to za ciebie, gdy ty będziesz zwiewał z Gadziarni.

Mówił prawdę, choć dopiero za sprawą jego opowieści moje wspomnienia skrystalizowały się w pewność.

— Ruszyłem na południe — rzekłem — w kierunku obozu zajętego przez zbiegów z Koalicji Północnej. Mieli tam chirurgów. Wiedziałem, że potrafią wycofać to, co Ultrasi mi zrobili, przykamuflować moje geny i spowodować, że będę wyglądał jak Tanner. Zawsze zamierzałem wrócić do Gadziarni przed wyjazdem z planety.

— Ale nie dane ci było — rzekł Reivich. — Koalicjanci Północni dotarli do Gadziarni, gdy ty byłeś daleko z Dieterlingiem. Zabili większość twoich ludzi, z wyjątkiem Tannera, do którego czuli pełen urazy szacunek. Ocucili go.

— Fatalny błąd — stwierdził Tanner. — Nawet nie mając stopy, odebrałem im broń i zabiłem wszystkich.

Nic z tego nie pamiętałem. Ani trochę. Skąd miałbym pamiętać — to wydarzyło się po tym, jak stratowano Tannera, po tym, jak ukradłem mu wspomnienia.

— Co się stało później? — spytałem.

— Miałem miesiąc na to, by dostać się na światłowiec, zanim opuści orbitę. — Tanner pochylił się i podrapał w kostkę stopy pod płaszczem. — Nie byłem daleko w tyle. Naprawiłem sobie stopę i ruszyłem za tobą. Zabiłem Dieterlinga, rozumiesz… któż inny mógłby podejść do niego tak blisko? Pomaszerowałem do niego, gdy siedział w kołowcu, i puknąłem go. — Odegrał scenę morderstwa.

To był klasyczny sposób odwracania uwagi.

Tanner wyprostował się, zrobił to bardzo płynnie. Z ręki wyleciał mu nóż, który zatoczył bezbłędnie obliczony łuk; w trajektorii Tanner uwzględnił nawet siłę Coriolisa wywołaną rotacją Azylu.

Nóż utkwił w tyle głowy Reivicha.

Z modułu podtrzymywania życia wydobył się komputerowy jęk; sztucznie stabilny, trwał nawet wówczas, gdy głowa Reivicha pochyliła się bez życia na pierś. Broń wyślizgnęła mu się z dłoni i z brzękiem upadła na podłogę. Rzuciłem się, by ją podnieść. Wiedziałem, że to prawdopodobnie jedyna szansa wyrównania szans w starciu z Tannerem.

On jednak był szybszy. Uderzył mnie i poleciałem plecami na podłogę. W płucach zabrakło mi tchu. Stopą przypadkowo kopnął pistolet — broń śmignęła w półmrok między kręgiem złotawego światła a otaczającymi go cieniami.

Tanner sięgnął po nóż i wyjął go z czaszki Reivicha. Monomolekularne ostrze błyskało kolorami tęczy jak warstewka ropy naftowej na wodzie.

Nie zaryzykuje rzutu nożem, pomyślałem. Gdyby chybił, straciłby jedyną broń.

— Koniec z tobą, Cahuella. Teraz nadszedł kres.

W jednej ręce miał nóż, trzymał go ostrożnie w urękawicznionej dłoni. Drugą ręką wyszarpnął z oczodołów Reivicha zasilanie optyczne; każdy z przewodów ciągnął za sobą włókna skrzepłej krwi.

— Dla ciebie wszystko się skończyło dawno temu — rzekłem. Wszedłem w zasięg rzutu. Machał nożem, ostrze chirurgicznie bezgłośnie cięło powietrze srebrnymi łukami.

— Więc w takim razie, kim jesteś? — Tanner zepchnął Reivicha z fotela. Chude ciało okryte kocem padło na podłogę jak worek suchego drewna.

— Nie wiem — odparłem. — Ale w niczym nie jestem podobny do ciebie.

Usiłowałem wybadać, pod jakim kątem uderzy nożem, koncentrując się na tych szczególnych wspomnieniach Tannera, które mogły mi się teraz przydać. Na jego umiejętnościach walki w zwarciu.

To było niemożliwe. Nie mogłem uzyskać nad nim przewagi — on nie musiał się wysilać, by wydobyć te wspomnienia. Nadchodziły spontanicznie, na zasadzie odruchu.

Rzuciłem się do przodu, chcąc wykręcić mu swobodne ramię i wytrącić go z równowagi, nim zada cios.

Spóźniłem się.

Nie czułem samego cięcia, tylko chłód, jaki się we mnie potem wsączał. Nie ośmieliłem się spojrzeć, ale kątem oka widziałem rozcięcie w swoim ubraniu na piersiach. Cios nie był na tyle głęboki, by mnie zabić — nie sięgnął nawet żeber — ale tylko teraz mi się poszczęściło. Byłem pewien, że następnym razem Tanner mnie dostanie.

— Tanner!

To Amelia zawołała z tyłu, okryta cieniem. Wyciągała do mnie rękę.

Oczywiście, pomyślałem, dla niej nadal jestem Tannerem. Nie zna mnie pod innym imieniem.

Trzymała pistolet Reivicha.

— Rzuć mi go! — krzyknąłem do niej.

Rzuciła. Pistolet uderzył o podłogę i przesunął się po niej z szuraniem kilka metrów; posypały się odpryski wysadzanej klejnotami obudowy.

Odwróciłem się od Tannera i skoczyłem po pistolet.

Padłem na kolana i ślizgając się, dosięgłem broni. Zacisnąłem dłoń na kolbie, gdy nóż Tannera świsnął w powietrzu i trafił mnie w rękę. Upuściłem pistolet, wyjąc z bólu. Ostrze noża wystawało z mojej dłoni jak żagiel jachtu.

Tanner ruszył ku mnie, w ciemności było słychać głuchy odgłos szybkich kroków. Łzy zalały mi oczy. Ująłem broń drugą ręką i usiłowałem w niego wycelować.

Nacisnąłem spust, poczułem delikatny odrzut broni. Pocisk minął Tannera o parę cali. Ponownie wymierzyłem i nacisnąłem spust.

Pistolet nie zareagował.

Tanner rzucił się na mnie, dla pewności jeszcze kopnął pistolet. Nagiął mnie do podłogi i zwycięsko przydusił kolanami. Siłowaliśmy się — próbowałem dźgnąć go końcem noża, wystającym z mej dłoni.

Uchwycił mnie za nadgarstek powyżej przedziurawionej na przestrzał dłoni i przez sekundę się uśmiechał. Wygrał. Już to wiedział. Wystarczyło, żeby wyszarpnął nóż tkwiący w mojej dłoni i zadał mi cios.

Kątem oka widziałem ciało Reivicha, rozchylone usta, złotawe światło odbite w paru pozostałych zębach.

Przypomniało mi się, jak stukał palcami o zęby.

W końcu przypomniałem sobie, co jeszcze Cahuella nabył od Ultrasów, że modyfikacja dotyczyła nie tylko wzroku; kupił dodatkowe wspomaganie umiejętności myśliwskich, o których nigdy nie wspomniał Tannerowi Mirabelowi.

Jaki pożytek masz z nocnego polowania, jeśli nie możesz zabić tego, co udało ci się złapać?

Szeroko rozwarłem szczęki; szerzej, niż pozwalała na to anatomia człowieka. Miałem wrażenie, że dysponuję dodatkowym mięśniem, z którego istnienia dotychczas nie zadawałem sobie sprawy, mięśniem przyczepionym wysoko do podniebienia. Coś bezboleśnie łupnęło mi w szczęce.

Zdrowym ramieniem otoczyłem głowę Tannera i obróciłem ku sobie jego twarz. On tymczasem usiłował wyszarpnąć nóż, sądząc, że mu się na coś przyda.

Spojrzał w moje usta i wtedy musiał to zobaczyć.

— Za chwilę umrzesz — powiedziałem. — Rozumiesz teraz: nie tylko wzrok węża kupiłem od Ultrasów.

Poczułem, jak uaktywniają się moje gruczoły jadowe, pompują truciznę kanalikami wydrążonymi w wystających kłach.

Przyciągnąłem Tannera, jakby w ostatnim braterskim uścisku.

I zatopiłem zęby w jego w szyi.

EPILOG

Stałem i długo patrzyłem przez okno.

Kobieta siedząca w moim biurze sądziła chyba, że już o niej zapomniałem. W sięgającej od podłogi do sufitu szybie widziałem odbicie jej twarzy. Czekała, bym odpowiedział na pytanie, które mi właśnie zadała. Nie zapomniałem ani o niej, ani o pytaniu. Zastanawiałem się tylko, jak to jest, że coś, co kiedyś wydało mi się takie obce, teraz jest tak znajome.

Miasto nie zmieniło się zbytnio od mojego przybycia.

Zatem to ja się zmieniłem.

Deszcz padający z Moskitiery chlapał na szybę ukośnymi ciężkimi bazgrołami. Mówiono, że w Chasm City deszcz nigdy nie ustaje. Może i prawda, ale to stwierdzenie nie wyrażało wszystkich niuansów, do jakich zdolny był deszcz. Czasami padał prosto i delikatnie jak chłodna wysokogórsko czysta mgła. Kiedy indziej, gdy wokół rozpadliny otwierały się tamy parowe i wysyłały na miasto nawałnice zmian ciśnienia, deszcz atakował z ukosa, biczował, lizał kwasem jak defoliant.

— Panie Mirabel… — powiedziała. Odwróciłem się od okna.

— Przepraszam. Zapatrzyłem się. Na czym skończyliśmy?

— Opowiadał pan o Skyu Haussmannie, o tym, jak według pana…

Słyszała większość tego, co dotychczas chciałem ludziom powiedzieć, że — według mnie — Sky wynurzył się z ukrycia i stworzył dla siebie nowe życie jako Cahuella. To dziwne, że w ogóle o tych sprawach mówiłem — tym bardziej do potencjalnej nowej pracownicy — ale lubiłem ją, a ona bardzo chętnie mnie słuchała. Wysączyliśmy parę kieliszków pisco — kobieta również pochodziła ze Skraju Nieba — i tak nam mijał czas.

— No więc — przerwałem jej — w co jest pani gotowa uwierzyć?

— Nie jestem pewna, panie Mirabel. Jak pan się o tym wszystkim dowiedział, jeśli mogę spytać?

— Spotkałem Gittę — odparłem. — Powiedziała mi coś, co mnie przekonało, że Constanza mówiła prawdę.

— Sądzi pan, że Gitta pierwsza odkryła, kim jest Cahuella? Nim odkryli to inni?

— Tak. Prawdopodobnie natknęła się na dokumenty Constanzy i to doprowadziło ją do Cahuelli, choć od przypuszczalnej egzekucji Skya upłynęły przynajmniej dwa wieki.

— A gdy go znalazła?

— Spodziewała się zobaczyć potwora, ale okazało się, że ten człowiek nie jest potworem. Nie był tą samą osobą, jaką znała Constanza. Gitta próbowała wzbudzić w sobie nienawiść do niego, lecz nie mogła.

— A co ją upewniło, że ma do czynienia właśnie z nim?

— Sądzę, że imię. Zaczerpnął je z legendy o „Caleuche”, statku-widmie. Cahuella to imię statkowego delfina. To łącznik Skya z przeszłością, od której nie mógł się całkowicie odciąć.

— Dość interesująca teoria. Wzruszyłem ramionami.

— Może tylko tyle. Proszę mi wierzyć, że jeśli pobędzie tu pani przez jakiś czas, usłyszy pani dziwniejsze historie.

Kobieta od niedawna bawiła na Yellowstone. Jak ja, była żołnierzem, ale nie wysłano jej tu, by załatwiła jakąś sprawę — trafiła na planetę przez „pomyłkę urzędniczą”.

— Jak długo pan tu jest, panie Mirabel?

— Sześć lat.

Spojrzałem w panoramiczne okno. Widok miasta nie zmienił się zbytnio od mego powrotu z Azylu. Gąszcz Baldachimu ciągnął się jak przekrój przez ludzkie płuca — czarna plątanina na tle brązowej Moskitiery. Zapowiadano jej czyszczenie w następnym roku.

— Sześć lat to długo.

— Nie dla mnie.

* * *

Wtedy pomyślałem o chwili, w której odzyskałem przytomność w Azylu. Prawdopodobnie zemdlałem z powodu upływu krwi z rany, zadanej mi przez Tannera, choć samego zranienia prawie nie czułem. Rozerwano mi ubranie, zaaplikowano turkusową maść leczniczą na ranę ciętą, tam gdzie nóż wszedł w ciało. Leżałem na kanapie, a smukły serwitor cały czas mnie obserwował.

Moje ciało pokrywały sińce, każdy oddech sprawiał ból. Usta były jakieś dziwne, jakby już nie należały do mnie.

— Tanner?

To głos Amelii. Przesunęła się tak, bym ją mógł zobaczyć. Anielska twarz wyglądała jak wówczas, gdy zobaczyłem Amelię po ożywieniu w habitacie Żebraków.

— To nie moje imię — powiedziałem trochę zaskoczony, gdy mój głos wydał mi się zupełnie normalny, jeśli nie liczyć lekkiej chrypki. Miałem przedtem wrażenie, że moje usta nie będą w stanie podołać tak subtelnej czynności jak mowa.

— Rozumiem, ale znam cię tylko pod takim imieniem, więc niech na razie tak zostanie.

Byłem za słaby, by się spierać.

— Uratowałaś mnie — powiedziałem. — Winien ci jestem podziękowania.

— Chyba uratowałeś się sam — odparła. Pokój był znacznie mniejszy od pomieszczenia, w którym umarł Reivich, ale oświetlono go tym samym odcieniem jesiennego złota, a na ścianach wyryto te same skomplikowane symbole matematyczne, które widziałem w wielu miejscach Azylu. — Co się z tobą stało, Tanner, że byłeś zdolny zabić człowieka w taki sposób?

Pytanie zawierało oskarżenie, ale z tonu, jakim zostało zadane, wnioskowałem, że kobieta mnie nie obwinia. Amelia zorientowała się zapewne, że nie w pełni byłem odpowiedzialny za straszne czyny ze swojej przeszłości, tak jak człowiek po obudzeniu nie jest odpowiedzialny za to, co popełnia we śnie.

— Człowiek, którym byłem, był myśliwym — powiedziałem.

— Ten, o którym opowiadałeś? Cahuella? Skinąłem głową.

— Dysponował różnymi sztuczkami, między innymi w oczach miał geny węża. Chciał mieć umiejętność polowania w nocy na zwierzęta, na równych z nimi warunkach. Myślałem, że posunął się tylko do tego, ale bardzo się myliłem.

— Ale nie wiedziałeś o tym?

— Przez długi czas nie wiedziałem. Reivich jednak wiedział, że Cahuella ma gruczoły jadowe i potrafi zaaplikować jad wrogowi. Na pewno Utrasi mu o tym powiedzieli.

— A on usiłował poinformować ciebie? Kiwnąłem głową.

— Może chciał, by jeden z nas żył dłużej od drugiego. Mam tylko nadzieję, że dokonał odpowiedniego wyboru.

— Oczywiście, że tak — stwierdziła Zebra.

Odwróciłem się — czując przy tym spory ból — i zobaczyłem Zebrę, stojącą po drugiej stronie łóżka.

— Zatem Reivich mówił prawdę… na temat pistoletu — powiedziałem. — Zostałaś tylko uśpiona.

— Nie był złym człowiekiem — rzekła Zebra. — Nie chciał nikogo skrzywdzić, z wyjątkiem osoby odpowiedzialnej za zabicie jego rodziny.

— Ale ja nadal żyję. To znaczy, że mu się nie udało? Powoli pokręciła głową. W złotawym świetle wyglądała olśniewająco i uświadomiłem sobie, że pragnę jej, bez względu na to, jak bardzo się nawzajem oszukiwaliśmy i co nas czeka w przyszłości. I nie jest ważne, co ja zrobiłem i jakim imieniem mogłaby mnie nazywać.

— W końcu dostał to, czego chciał. Przynajmniej większą część.

Z tonu jej głosu zorientowałem się, że nie mówi mi całej prawdy.

— Co przez to rozumiesz?

— Chyba nikt ci nie powiedział, ale Reivich wszystkich nas oszukał.

— Jeśli chodzi o…?

— O skanowanie. — Zebra spojrzała w sufit. Złote światło podkreślało rysy jej twarzy. Paski na skórze ciągle były słabiutko widoczne. — Nie powiodło się. Przeprowadzono je zbyt pośpiesznie i Reivich nie został pobrany.

Wiedziałem, że Zebra mówi prawdę, jednak udałem, że nie mogę w to uwierzyć.

— To niemożliwe, przecież rozmawiałem z jego kopią po skanowaniu.

— Tak ci się tylko wydawało. Najprawdopodobniej była to symulacja poziomu beta, zaprogramowana atrapa Reivicha, naśladująca jego odpowiedzi, byś sądził, że skanowanie przebiegło pomyślnie.

— Ale dlaczego zależało mu na tym, by udawać, że wszystko się powiodło?

— Z powodu Tannera — odparła. — Reivich chciał, by Tanner myślał, że wszystko było na próżno, że nawet zabicie fizycznego ciała Reivicha to tylko czczy gest.

— Ale to nie był próżny gest — rzekłem.

— Nie. Reivich i tak by umarł, wcześniej czy później. Ale w rzeczywistości to Tanner go zabił.

— On o tym wiedział, prawda? Przez cały czas, jaki spędziliśmy z Reivichem, on wiedział, że umrze i że skanowanie zawiodło.

— Czy to znaczy, że wygrał, czy że wszystko stracił? — spytała Zebra.

Ująłem jej dłoń i ścisnąłem.

— To teraz nie ma znaczenia. Nic się nie liczy: ani Tanner, ani Cahuella, ani Reivich. Wszyscy są martwi.

— Wszystko, co w nich było?

— Wszystko, co miało znaczenie.

Potem, przez — jak mi się wydawało — całą wieczność patrzyłem w złote światło, nie mające konkretnego źródła, aż Zebra i Amelia zostawiły mnie samego. Czułem zmęczenie, całkowite znużenie, które wydawało się zbyt wielkim ciężarem, by sen mógł przynieść ulgę. W końcu sen nadszedł. A z nim marzenia senne. Miałem nadzieję, że będzie inaczej… niestety, śnił mi się biały pokój i nieskazitelna groza tego, co się tu wydarzyło; co się stało ze mną; co ja sam sobie wyrządziłem.

* * *

Później, znacznie później, wróciłem do Chasm City. Podróż trwała długo, po drodze wstąpiłem do habitatu Żebraków, gdzie zwróciłem Amelię; podjęła swoje obowiązki. Wszystkie swoje przejścia zniosła doskonale, a gdy zaproponowałem, że jej pomogę — nie wiedząc w istocie, jak mógłbym to zrobić — odrzuciła mój pomysł i prosiła tylko o donację na rzecz zakonu, w przyszłości, gdy będę miał taką możliwość.

Obiecałem jej, że przekażę datek. I dotrzymałem słowa. Po dotarciu do Baldachimu Quirrenbach, Zebra i ja zorganizowaliśmy spotkanie z Voronoffem.

— Chodzi o Grę — powiedziałem. — Proponujemy zasadnicze zmiany w całej operacji.

— A co w tym ma być dla mnie interesującego? — Voronoff ziewnął.

— Wysłuchaj nas. — Quirrenbach zaczął mu wyjaśniać zasady, które opracowaliśmy we trójkę od czasu, gdy opuściliśmy Azyl. Były dość skomplikowane i początkowo nie docierały do Voronoffa. Stopniowo jednak pojmował, o co chodzi.

Słuchał nas uważnie.

W końcu stwierdził, że pomysł mu się podoba i być może uda się go zrealizować.

Zaproponowaliśmy nowy rodzaj polowania; nazwaliśmy to Shadowplay — Gra Cieni. W swej istocie była podobna do starej, nielegalnej Gry, która narodziła się w mieście po zarazie. Jednak w każdym szczególe ta nowa gra miała się różnić od poprzedniej, a jedną z istotnych różnic była legalność. Polowanie miało się odbywać w świetle jupiterów. Zostaną ustalone zasady sponsorowania oraz relacjonowania i komentowania dla wszystkich, którzy pragną dreszczyku emocji, jaki wywołuje polowanie na ludzi. Nasi myśliwi nie mieli być bogatymi dzieciakami, żądnymi krótkotrwałej nocnej podniety — byliby wytrenowanymi ekspertami, myśliwymi-zabójcami. Zamierzaliśmy prowadzić profesjonalne szkolenie i zbudować wokół nich złożone osobowości, stworzyć postacie kultowe, dzięki czemu Gra zyskałaby status sztuki. Werbowalibyśmy najlepszych graczy. Chanterelle Sammartini już się zgodziła zostać naszym pierwszym współpracownikiem. Niewątpliwie doskonale nadawała się do tej roli.

Nie tylko myśliwi by się zmienili.

U nas nie byłoby ofiar — w roli ofiar występowaliby ochotnicy, na których się poluje. Pomysł szaleńczy, ale Voronoff szybko się do niego zapalił.

Dla tych, którzy przeżyją, nie przewidziano nagrody — z wyjątkiem samego faktu przeżycia. A z tym wiązałby się wielki prestiż.

Zgłaszaliby się rozmaici ochotnicy z kręgów znudzonych, opływających we wszystko niemal-nieśmiertelnych mieszkańców Baldachimu. W zreformowanej Grze odnaleźliby wreszcie kontrolowane niebezpieczeństwo, które mogliby wprowadzić jako element własnego życia, po podpisaniu z nami kontraktu, dotyczącego warunków zawodów — czasu trwania, dopuszczalnego zakresu zabawy, rodzajów broni używanej przez zabójcę. Musieliby tylko zostać przy życiu, aż kontrakt wygaśnie. Będą sławni, godni zazdrości. W ich ślady pójdą inni, chcąc jeszcze lepiej się spisać, mieć dłuższy kontrakt i ostrzejsze zasady gry.

Oczywiście zamierzaliśmy stosować implanty śledzące — ale nie działałyby w taki sposób, jak urządzenie, które Waverly zainstalował w mojej czaszce i które Dominika tak szybko mi usunęła. Zabójca i ofiara mieliby sparowane implanty, które wysyłałyby sygnały tylko wówczas, gdy oboje znajdą się w określonej odległości od siebie — to również miał precyzować kontrakt. Obie strony będą wiedziały, kiedy następuje przekaz, anonsowany dzwoniącym tonem w czaszce lub w podobny sposób. A w końcowym etapie polowania dopuścilibyśmy media, by mogły uczestniczyć w ostatniej fazie, bez względu na sposób rozstrzygnięcia.

Voronoff przyłączył się — został naszym pierwszym klientem.

Nazwaliśmy naszą firmę Punkt Omega; wkrótce powstały podobne przedsięwzięcia — konkurencja mile widziana. W rok po starcie pomysłu zepchnęliśmy dawną Grę w ostateczne zapomnienie. Już nie należała do tych tradycji miasta, które ktokolwiek chciałby czcić. Tak się jej właśnie pozbyliśmy.

Początkowo staraliśmy się, by klienci raczej przeżyli kontrakt. Nasi zabójcy zazwyczaj gubili trop w krytycznym momencie lub pudłowali z jednostrzałowej broni, wymienionej w kontrakcie. W taki sposób budowaliśmy początkową listę klientów i nadawaliśmy rozgłos naszemu przedsięwzięciu.

Potem zaczęliśmy wszystko traktować na serio. Od tej chwili klienci rzeczywiście musieli walczyć o życie, by przetrwać Grę.

I większości się to udawało. Szanse śmierci podczas Shadow-play wahały się około trzydziestu procent — na tyle bezpiecznie, że nie zniechęcało to uczestników, nawet niezbyt znudzonych, ale wystarczająco, by przeżycie i zwycięstwo były czymś wartym zachodu.

Punkt Omega stał się bardzo bogatą firmą. W dwa lata po przybyciu do Chasm City zaliczałem się do setki najbogatszych jednostek — wśród osób cielesnych i innych — w całym układzie Yellowstone.

Nigdy jednak nie zapomniałem o zobowiązaniu, jakie podjąłem wobec siebie podczas długiej podróży na Azyl. Jeśli przeżyję, wszystko zmienię.

Od Shadowplay zacząłem, ale to nie wystarczyło. Musiałem całkowicie zmienić miasto. Zniszczyć system, który pozwolił mi na rozkwit. Zachwiać równowagą układu między Mierzwą a Baldachimem. Zacząłem od tego, że swoich myśliwych rekrutowałem coraz częściej spośród mieszkańców Mierzwy. Niczego nie ryzykowałem, gdyż ci ludzie mieli takie same zdolności do tego sportu jak Baldachimowcy i byli równie podatni na moje metody szkoleniowe.

Gdy wzbogaciłem się dzięki Grze, moi najlepsi pracownicy również stali się nadzwyczaj zamożni. Część tego bogactwa spływała do Mierzwy.

Początki były skromne. Lata, a nawet dekady muszą potrwać zauważalne zmiany w hierarchii Chasm City, ale wiedziałem, że takie zmiany nastąpią. Obiecałem to sobie. I choć w przeszłości łamałem obietnice, już nigdy więcej nie zamierzałem tego robić.

* * *

Po pewnym czasie znów zacząłem nazywać siebie Tanner. Wiedziałem, że to kłamstwo i nie mam prawa do tego imienia, że ukradłem wspomnienia, a potem nawet samo życie człowiekowi, który był prawdziwym Tannerem Mirabelem.

Ale czy to miało jakiekolwiek znaczenie?

Uważałem się za kustosza jego wspomnień i wszystkiego, czym był. Nie był w istocie dobrym człowiekiem, przynajmniej zgodnie z sensownymi kryteriami. Nieczuły i agresywny, podchodził do nauki i sztuki morderstwa z wystudiowanym dystansem geometry. A jednak nigdy nie był prawdziwie zły i w chwili, która skutecznie pieczętowała jego życie — kiedy zastrzelił Gittę — usiłował zrobić coś dobrego.

A to, co się stało później, co spowodowało, że przerodził się w potwora, to się nie liczyło. Nie zbrukało jego poprzedniego życia.

Pomyślałem, że to najlepsze imię i chyba zawsze będę miał wrażenie, że jest po prostu moje własne.

Postanowiłem nie walczyć z tym uczuciem.

* * *

Uświadomiłem sobie, że znów popadłem w zadumę. Kobieta w biurze czekała na odpowiedź.

— Dostanę tę pracę czy nie?

Tak, prawdopodobnie ją dostanie, ale muszę porozmawiać z innymi kandydatami, nim podejmę ostateczną decyzję. Wstałem i uścisnąłem jej małą, potrafiącą zadać śmierć dłoń.

— Jest pani na szczycie listy. Nawet jeśli nie dostanie pani posady, o której mówiliśmy, z pewnego powodu chciałbym mieć u siebie pani dane.

— A o co chodzi?

Pomyślałem o Gideonie, więzionym już tyle lat. Przysiągłem sobie, że znów zejdę w rozpadlinę — choćby po to, by go zabić — ale nigdy nie nadszedł odpowiedni moment. Wiedziałem, że nadal żyje, gdyż Paliwo Snów ciągle docierało do klientów w mieście, choć w coraz mniejszych ilościach i było coraz trudniej dostępne. Nadal istniał perwersyjny handel gideonowym przerażeniem, wydestylowanym do postaci, którą ludzie mogli przyswoić. Z pewnością Gideon był teraz bliski śmierci i wkrótce moja przysięga stanie się bezprzedmiotowa.

— Chodzi o pewną akcję. To wszystko.

— Na kiedy jest zaplanowana?

— Mniej więcej za miesiąc. Może za trzy lub cztery. Znów się uśmiechnęła.

— Panie Mirabel, jestem fachowcem i w tym czasie ktoś inny może mnie wyłowić.

Wzruszyłem ramionami.

— Cóż, trudno.

— Kto wie, co się stanie.

Uścisnęliśmy sobie dłonie i kobieta ruszyła do drzwi. Wyjrzałem przez okno. Zapadał zmierzch, w Baldachimie zapaliły się światła, jasne punkciki linówki kołysały się w wiecznym brązowym półmroku. Niżej, niczym z doliny usianej światełkami ognisk, od lamp i nocnych targowisk Mierzwy dochodziła do Moskitiery ponura czerwona poświata. Pomyślałem o milionach ludzi, którzy uważali to miasto za swój dom, nawet po tym, jak uległo parchowej transformacji wskutek zarazy. Stało się to przecież trzynaście lat temu i na dole żyli dorośli ludzie, którzy nawet nie pamiętali, jak to miejsce wyglądało przedtem.

— Panie Mirabel? — Kobieta zawahała się w drzwiach. — Jeszcze jedno…

Odwróciłem się z uprzejmym uśmiechem.

— Tak?

— Przebywa pan tu dłużej niż ja. Czy kiedykolwiek lubił pan to miasto?

— Nie wiem. — Wzruszyłem ramionami. — Wiem tylko, że…

— Co mianowicie?

— Życie jest takie, jakim je sobie urządzimy.

Оглавление

DWADZIEŚCIA TRZY

DWADZIEŚCIA CZTERY

DWADZIEŚCIA PIĘĆ

DWADZIEŚCIA SZEŚĆ

DWADZIEŚCIA SIEDEM

DWADZIEŚCIA OSIEM

DWADZIEŚCIA DZIEWIĘĆ

TRZYDZIEŚCI

TRZYDZIEŚCI JEDEN

TRZYDZIEŚCI DWA

TRZYDZIEŚCI TRZY

TRZYDZIEŚCI CZTERY

TRZYDZIEŚCI PIĘĆ

TRZYDZIEŚCI SZEŚĆ

TRZYDZIEŚCI SIEDEM

TRZYDZIEŚCI OSIEM

TRZYDZIEŚCI DZIEWIĘĆ

CZTERDZIEŚCI

CZTERDZIEŚCI JEDEN

CZTERDZIEŚCI DWA

EPILOG X Имя пользователя * Пароль * Запомнить меня

Регистрация

Забыли пароль?