«Czarodziejka»

K.L. King

Kenneth J. Alford

John Philip Sousa

im tę książkę dedykuję

Przez trzy miliony lat Gaja obracała się w wyniosłej samotności.

Niektórzy jej mieszkańcy mieli świadomość istnienia rozleglejszej przestrzeni poza obrębem wielkiego koliska. Na długo przed stworzeniem aniołów ptakopodobne stworzenia wzlatywały w olbrzymich czeluściach jej szprych, wyglądały przez okna ponad sklepieniem i poznały kształt Boga. Nigdzie w ciemności nie mogły dostrzec niczego, co przypominałoby Gaję.

Naturalny porządek rzeczy był taki: Bóg był światem, świat był kołem, a koło było Gają.

Gaja nie była bogiem zaborczym.

Nikt nie musiał jej wielbić i nigdy też nikomu się to nie przydarzyło. Nie wymagała ofiar, świątyń, ani nie potrzebowała chórów wysławiających jej przymioty.

Wygrzewała się w potężnym strumieniu energii w pobliżu Saturna. Jej siostry były rozsiane gdzieś po galaktyce. One również miały boską naturę, jednakże dzieląca je odległość wzmacniała teologię Gai. Ich rozmowy odbywały się z prędkością światła i rozciągały się na całe stulecia. Jej dzieci krążyły na orbicie wokół Urana. Dla istot zamieszkujących ich wnętrze również i one były bogami, jednakże ich faktyczne znaczenie było niewielkie. Gaja była Najwyższym Tytanem, Najuczciwszym z Uczciwych.

Gaja nie była dla swoich mieszkańców jakimś oderwanym pojęciem. Można ją było zobaczyć. Można też było z nią pomówić. By do niej dotrzeć, wystarczyło wspiąć się sześćset kilometrów. Był to porządny szmat drogi, jednakże jakoś mieścił się w granicach wyobraźni. Dla śmiałków, którzy poważyli się na wspinaczkę, oznaczało to istnienie niebios w zasięgu ich możliwości. Taka wizyta zdarzała się jednak przeciętnie raz na tysiąclecie.

Modlitwa do Gai była zajęciem jałowym. Nie miała czasu, by wysłuchać wszystkich swoich mieszkańców, a nawet gdyby miała, to i tak wysłuchałaby tylko tych spośród nich, którzy odznaczyli się szczególnym męstwem. Była bogiem z krwi i kości, którego szkielet stanowił cały świat, bogiem o potężnych sercach i przepastnych arteriach, który karmił swój lud własnym mlekiem. Nie było ono słodkie, ale przynajmniej wystarczająco obfite.