«Żebracy na koniach»

Dla Jill Beves, R. N., CCRN, której nigdy nie dałoby się zastąpić robopielęgniarką.

DRZWI WIĘZIENIA ROZWARŁY SIĘ I WYSZŁA NA zewnątrz.

Helikopter czekał na parkingu, oddalony o jakieś trzydzieści metrów. Tak właśnie prosiła męża: „Nie przychodź po mnie. Pozwól, żebym ja przyszła do ciebie”. Will Sandaleros to zrozumiał. Czekał w kabinie sam.

Jennifer Sharifi stała nieruchomo, omiatając wszystko dookoła badawczym spojrzeniem. Trawa. Drzewa. Kwiaty: genomodyfikowane lilionagietki i srebrne róże, słodki william i ziele księżycowe. Była pełnia lata. Stojący obok strażnik coś powiedział. Nie dosłyszała co.

Dwadzieścia siedem lat.

Wszystko się pozmieniało, a jednak nie zmieniło się nic.

Tylko że to się nie powiodło. I to wcale nie dlatego, że rząd Śpiących był w stanie przechytrzyć Bezsennych. Porażka Jennifer miała zupełnie inne źródło. Poszła do więzienia ona i jej jedenastu sprzymierzeńców — wyroki były zróżnicowane, ale Jennifer dostała najdłuższy. Dwadzieścia siedem lat.

Przy helikopterze Willa zatrzymał się jakiś samochód. Czyżby reporterzy? Raczej nie, świat bardzo się zmienił. Z samochodu wysiadła starsza kobieta i zaraz ruszyła w przeciwnym kierunku. Jennifer przyglądała jej się bez emocji. Stara — po osiemdziesiątce, sądząc z twarzy — szła pewnym krokiem z płynnym wymachem ramion, jakim chodzili teraz wszyscy. Od czasu Przemiany. Ale mimo wszystko kobieta była już stara — prawie zużyta, bliska końca.

Jennifer miała sto czternaście lat. Wyglądała przy tym na trzydzieści pięć i to się już nie zmieni. Ale tamtych dwudziestu siedmiu lat już nigdy nie odzyska. A także swojego świata.

Strażnik wciąż jeszcze coś mówił. Nie zwracała na niego najmniejszej uwagi. W całości skupiła się na swoim gniewie: potężnym, wrzącym, przelewającym się w niej jak powolna, gęsta lawa wypływająca z jądra planety. Ze spokojem ujęła ten gniew w karby, odgrodziła murem, ukierunkowała. Nie ukierunkowany gniew to zagrożenie, natomiast dobrze ukierunkowany jest niewyczerpanym źródłem siły. To tylko kwestia właściwej inżynierii.

Na jej pięknej twarzy nie drgnął żaden mięsień.

Kiedy poczuła się gotowa, pozostawiła za sobą rozgadanego strażnika wraz z całym więzieniem federalnym o zaostrzonym rygorze w Allendale, gdzie spędziła dwadzieścia siedem lat za zdradę rządu, który teraz ledwie istniał.