«Żuk w mrowisku»

Arkadij Strugacki Borys Strugacki Żuk w mrowisku

Ptaki, zwierzaki

pod drzwiami stały

jak do nich strzelano

to umierały

(dziecinna wyliczanka)

Przełożyła Irena Lewandowska

1 czerwca 78 roku Pracownik KOMKON-u 2 Maksym Kammerer

O 13.17 Ekscelencja wezwał mnie do siebie. Oczu na mnie nie podniósł, tak że widziałem tylko łysą czaszkę pokrytą bladymi starczymi piegami — oznaczało to wysoki stopień zatroskania i niezadowolenia. Nie moimi sprawami, zresztą.

— Siadaj.

Usiadłem.

— Trzeba znaleźć jednego człowieka — powiedział i nagle zamilkł. Na długo. Skórę na czole pofałdował w gniewne zmarszczki. Prychnął. Można było przypuścić, że nie spodobały mu się jego własne słowa. Albo ich forma, albo też treść. Uwielbia idealną precyzję sformułowań.

— Konkretnie kogo? — zapytałem, żeby go wyprowadzić z filologicznej katatonii.

— Lew Abałkin. Progresor. Wyleciał przedwczoraj z Polarnej Bazy Saraksza. Nie zarejestrował się na Ziemi. Trzeba go odszukać.

Znowu zamilkł i teraz po raz pierwszy podniósł na mnie swoje okrągłe, nienaturalnie zielone oczy. Był wyraźnie zakłopotany i zrozumiałem, że sprawa jest poważna.

Progresor, który nie uznał za stosowne zarejestrować się po powrocie na Ziemię, chociaż, powiedzmy, przekroczył przepisy porządkowe, nie powinien w żaden sposób absorbować swoją osobą naszej komisji, a już na pewno samej Ekscelencji. A tymczasem Ekscelencja był tak jawnie zakłopotany, że — miałem nadzieję — zaraz opadnie na oparcie fotela, westchnie jakby nawet z pewną ulgą i powie: „Dobrze. Przepraszam. Sam się tym zajmę”. Takie przypadki zdarzały się. Rzadko, ale się zdarzały.

— Są podstawy do przypuszczeń — powiedział Ekscelencja — że Abałkin się ukrywa.

Piętnaście lat temu zapytałbym łapczywie: „Przed kim?”, ale od tamtej pory minęło piętnaście lat i czas łapczywych pytań także już dawno minął.

— Odnajdziesz go i zawiadomisz mnie — mówił dalej Ekscelencja. — Żadnych prób, kontaktów na siłę. W ogóle żadnych kontaktów. Odnaleźć, rozpocząć obserwację i zawiadomić mnie. Ani więcej, ani mniej.

Spróbowałem ograniczyć się do solidnego kiwnięcia głową, ale Ekscelencja patrzył na mnie tak uważnie, że uznałem za konieczne spiesznie i starannie powtórzyć rozkaz.

— Mam go odszukać, wziąć pod obserwację i zawiadomić pana o tym. W żadnym razie mam nie próbować zatrzymać go, nie rzucać mu się w oczy, pod żadnym pozorem nie zaczynać z nim rozmów.

— Tak — powiedział Ekscelencja, — Teraz sprawa następująca.

Sięgnął do bocznej szuflady biurka, w której każdy normalny pracownik trzymał podręczny kryształkowy informator, i wyciągnął stamtąd nieporęczny przedmiot, którego nazwę w pierwszej chwili przypomniałem sobie po chontyjsku: „zakkrapia”, co w dosłownym przekładzie oznacza: „pojemnik na dokumenty”. I dopiero wtedy, kiedy Ekscelencja ulokował ten pojemnik na blacie stołu i położył na nim długie, węźlaste palce, wyrwało mi się:

— Teczka na papiery!

— Nie rozpraszaj się — surowo powiedział Ekscelencja. — Słuchaj uważnie. Nikt w Komisji nie wie, że interesuję się tym człowiekiem. I w żadnym wypadku wiedzieć nie powinien. Z tego wynika, że będziesz pracował sam. Bez pomocników. Całą swoją grupę przekażesz Klaudiuszowi, a meldować o wszystkim będziesz wyłącznie mnie. Bez żadnych wyjątków.

Muszę przyznać, że to mnie oszołomiło. Po prostu nigdy jeszcze nie zetknąłem się z czymś podobnym. Na Ziemi nie spotkałem się z takim stopniem utajnienia. Mówiąc szczerze, nawet nie wyobrażałem sobie, że coś takiego w ogóle jest możliwe. Dlatego pozwoliłem sobie na dosyć głupie pytanie:

— Co to znaczy: bez żadnych wyjątków?

— „Żadnych” w tym konkretnym przypadku oznacza po prostu: żadnych. Jest jeszcze paru ludzi, którzy są wprowadzeni w tę sprawę, ale ponieważ nigdy ich nie spotkasz, to praktycznie wiemy o niej tylko my dwaj. Oczywiście w trakcie poszukiwań będziesz musiał rozmawiać z wieloma ludźmi. Za każdym razem będziesz się posługiwać jakąś legendą. O te legendy będziesz uprzejmy sam się zatroszczyć. Bez legendy będziesz rozmawiać wyłącznie ze mną.

— Tak, Ekscelencjo — powiedziałem pokornie.

— Dalej — ciągnął Ekscelencja. — Prawdopodobnie będziesz musiał zacząć od jego kontaktów. Wszystko, co o nich wiemy, znajduje się tu — postukał palcem po teczce. — Niezbyt wiele, ale jest od czego zacząć. Weź to.

Wziąłem. Z czymś takim również jeszcze nigdy na Ziemi nie miałem do czynienia. Okładki z matowego plastiku były spięte metalowym zamkiem, u góry widniał karminowy napis: „Lew Abałkin”, niżej zaś nie wiadomo dlaczego: „07”.

— Ekscelencjo — zapytałem — dlaczego to tak wygląda?

— Dlatego, że w innej postaci tych materiałów nie ma — zimno odparł Ekscelencja. — Przy okazji: zakazuję krystalokopiowania. Masz jeszcze jakieś pytania?

Oczywiście nie było to zaproszenie do zadawania pytań. Zwyczajna, niewielka porcja jadu. Na etapie wstępnego zapoznawania się z teczką zadawanie pytań nie miało sensu. Jednakże pomimo wszystko pozwoliłem sobie na dwa.

— Termin?

— Pięć dni.

Za nic nie zdążę, pomyślałem.

— Czy mogę być pewny, że on jest na Ziemi?

— Możesz.

Wstałem, żeby odejść, ale Ekscelencja jeszcze mnie nie zwolnił. Lustrował mnie z dołu do góry uważnymi zielonymi oczami, których źrenice zwężały się i rozszerzały jak źrenice kota. Oczywiście świetnie wiedział, że jestem niezadowolony z zadania, że zadanie wydaje mi się nie tylko dziwne, ale delikatnie mówiąc, głupawe. Jednakże z nie znanych mi powodów nie mógł powiedzieć mi więcej, niż powiedział. I nie chciał wypuścić mnie, zanim jednak czegoś nie powie.

— Pamiętasz — powiedział wreszcie — jak na planecie o nazwie Saraksz niejaki Sikorski przezwany Wędrowcą ścigał młokosa zwanego Makiem?

Pamiętałem.

— A więc — powiedział Wędrowiec (czyli Ekscelencja) — Sikorski wtedy nie zdążył. A ty i ja musimy zdążyć. Dlatego że planeta nie nazywa się teraz Saraksz, tylko Ziemia. A Lew Abałkin nie jest młokosem.

— Raczy pan mówić zagadkami, szefie? — zapytałem, aby ukryć ogarniający mnie niepokój.

— Bierz się do roboty — odparł.

1 czerwca 78 roku Coś niecoś o Lwie Abałkinie, Progresorze

Andrzej i Sandro ciągle jeszcze czekali na mnie i byli mocno zdegustowani, kiedy przekazałem ich pod komendę Klaudiusza. Próbowali nawet protestować, ale ponieważ niepokój mnie nie opuszczał, huknąłem na nich, więc oddalili się pomrukując z oburzenia, spoglądając trwożnie i nieufnie na teczkę. Ich spojrzenia spowodowały, że uzmysłowiłem sobie nowy kłopot — gdzie mianowicie mam teraz trzymać ten potworny „pojemnik na dokumenty”?

Siadłem przy biurku, położyłem teczkę przed sobą i machinalnie spojrzałem na rejestrator. Siedem komunikatów w ciągu piętnastu minut, które spędziłem u Ekscelencji. Przyznaję, że nie bez pewnej satysfakcji przełączyłem swój kanał roboczy na Klaudiusza. Następnie zabrałem się do teczki.

Jak oczekiwałem, w teczce nie było nic poza papierami. Dwieście siedemdziesiąt trzy ponumerowane kartki w różnych kolorach i różnej jakości, różnego formatu, o różnym stopniu zniszczenia. Dobre dwadzieścia lat nie miałem do czynienia z papierem i moim pierwszym odruchem było wsunięcie tego wszystkiego do translatora, ale oczywiście w porę oprzytomniałem. Ma być papier, niechaj będzie papier. Trudno.

Wszystkie kartki były bardzo nieporęcznie, za to mocno spięte za pomocą sprytnego metalowego aparatu na magnetycznych zaciskach, tak że w pierwszej chwili nie zauważyłem zwyczajnego radiogramu podsuniętego pod górny zacisk. Ten radiogram Ekscelencja otrzymał dzisiaj, szesnaście minut przedtem, zanim mnie wezwał do siebie. Oto co było w radiodepeszy:

01.06–13.01. Słoń do Wędrowca.

W związku z pytaniem w sprawie Tristana 01.06–07.11 komunikuję: 31.05–19.34 Otrzymaliśmy informacje od dowódcy bazy Saraksz 2.

Cytuję: zdemaskowano Gurona (Abałkin, szyfrant sztabu floty „c” imperium wyspiarskiego). 28.05 Tristan (Loffenfeld, lekarz objazdowy bazy) wyleciał do Gurona, aby przeprowadzić badanie okresowe. Dzisiaj 29.05–17.13 na jego rakiecie przybył na bazę Guron. Według jego meldunku Tristan w nie wyjaśnionych okolicznościach został schwytany i zamordowany przez kontrwywiad sztabu „c”. Próbując ocalić ciało Tristana, aby dostarczyć je na bazę Guron został zdekonspirowany, ciała nie udało mu się wywieźć. W czasie ucieczki Guron fizycznie nie ucierpiał, ale jest na granicy nerwowego szoku. Na własne kategoryczne żądanie odsyłamy go na ziemie, rejsem 611. Koniec cytatu.

Informacja: 611 przybył na ziemię, 30.05–22.32. Abałkin nie nawiązał łączności z KOMKON-em, na Ziemi do dzisiaj 12.53 nie zarejestrował się. Na stacjach korytarza 611 (pandora, kurort) do chwili obecnej również nie został zarejestrowany. Słoń.

Progresor. Tak. Przyznaję zupełnie otwarcie — nie lubię progresorów, chociaż sam byłem prawdopodobnie jednym z pierwszych progresorów jeszcze w tych czasach, w których ten termin używany był wyłącznie w teoretycznych rozważaniach. Przyznaję zresztą, że mój stosunek do progresorów nie jest niczym oryginalnym. Nie ma w tym nic dziwnego — znakomita większość mieszkańców Ziemi organicznie nie jest w stanie pojąć, że istnieją sytuacje wykluczające kompromis. Albo ja ich, albo oni mnie i nie ma czasu na zastanawianie się, po czyjej stronie jest racja. Dla normalnego Ziemianina brzmi to dziko, świetnie to rozumiem, sam taki byłem, póki nie trafiłem na Saraksz. Dokładnie pamiętam moje ówczesne widzenie świata, które zakłada a priori, że każda rozumna istota etycznie jest równa tobie i że nie może w ogóle powstać pytanie, czy istota ta jest lepsza czy gorsza, nawet jeśli jej etyka i moralność różni się od twojej.

Tu nie wystarczy żadne przygotowanie teoretyczne, nie wystarczy modelowanie sytuacji, trzeba samemu przejść przez zmierzch moralności, zobaczyć coś niecoś na własne oczy, boleśnie osmalić własne skrzydła, uzbierać parę dziesiątków niewesołych wspomnień, żeby wreszcie nawet nie tyle rozumieć, co wtopić we własny światopogląd to ongiś bardzo trywialne przekonanie, że owszem, istnieją istoty rozumne znacznie, nieporównywalnie gorsze od ciebie, jakimkolwiek jesteś… Wtedy i tylko wtedy uzyskujesz umiejętność dzielenia innych na swoich i obcych, podejmowania błyskawicznych decyzji i potrafisz już najpierw działać, a dopiero potem analizować.

Moim zdaniem, to właśnie jest najistotniejsze u Progresora — umiejętność podziału na swoich i obcych. A właśnie za to na Ziemi odnoszą się do nich z entuzjastycznym lękiem i z lękliwym entuzjazmem, ale najczęściej podejrzliwie i z lekkim wstrętem. I nic na to nie można poradzić. Wszyscy to muszą jakoś znieść — i oni, i my. Ponieważ nie ma wyboru — albo będą Progresorzy, albo też Ziemia nie ma po co wtrącać się w sprawy pozaziemskie… Na szczęście zresztą my w KOMKON-ie 2 wystarczająco rzadko mamy do czynienia z Progresorami.

Przeczytałem radiogram, a następnie uważnie przeczytałem go po raz drugi. Dziwne. A więc Ekscelencja jest zainteresowany głównie niejakim Tristanem, czyli Loffenfeldem. Po to aby się dowiedzieć czegoś o tym Tristanie, wstał dzisiaj o świcie i, mało tego, jeszcze wyciągnął z łóżka naszego Słonia, który jak wszyscy wiedzą, kładzie się spać z kurami…

I jeszcze jedna rzecz nader dziwna — można pomyśleć, że z góry przewidział, jaką otrzyma odpowiedź. Wystarczyło mu zaledwie piętnaście minut, aby podjąć decyzję w sprawie poszukiwań Abałkina i przygotować dla mnie teczkę z jego papierami. Wygląda na to, że miał tę teczkę pod ręką…

A co najdziwniejsze — rzeczywiście Abałkin jest ostatnim człowiekiem, który widział chociaż trupa Tristana, ale jeżeli Ekscelencji potrzebny jest Abałkin wyłącznie jako świadek w sprawie Tristana, to co tu ma do rzeczy ta złowieszcza przypowieść o pewnym Wędrowcu i pewnym młokosie?

O, rozumie się, że miałem różne wersje. Dwadzieścia wersji. A wśród nich niczym perła lśniła następująca: Gurona-Abałkina zwerbował wywiad Imperium, w związku z czym zabił on Tristana-Loffenfelda, a teraz ukrywa się na Ziemi w celu przeniknięcia do Rady Światowej…

Raz jeszcze przeczytałem radiogram i odłożyłem go na bok. Dobra. Kartka nr 1. Lew Abałkin, syn Wiaczesława. Numer kodu taki to a taki. Kod genetyczny taki a taki. Urodził się 6 października 38 roku. Wykształcenie: szkoła internat 241 w Syktywkarze. Nauczyciel Siergiej Fiedosiejew. Następnie szkoła Progresorów nr 3 (Europa). Wychowawca Ernest Julius Horn. Zainteresowania: zoopsychologia, teatr, etnolingwistyka. Rekomendacje: zoopsychologia, ksenologia teoretyczna. Praca: luty 58 — wrzesień 58 praktyka podyplomowa, planeta Saraksz, doświadczenie kontaktu z rasą Głowanów w naturalnym środowisku…

W tym momencie przerwałem czytanie. Przecież ja go chyba pamiętam! Oczywiście, było to w 58. Nadciągnęło całe towarzystwo: Komow, Rawlingson, Marta… i taki ponury chłopak, praktykant. Ekscelencja (w tamtych czasach — Wędrowiec) kazał mu rzucić wszystko i przeprawić ich przez Błękitną Żmiję do Twierdzy jako ekspedycję Departamentu Nauki… Taki kościsty chłopak o wyjątkowo bladej karnacji i wyjątkowo czarnych, prostych włosach, podobny do Indianina. Oczywiście! Wszyscy (naturalnie oprócz Komowa) nazywali go Ryczącym Lwem, dlatego że głos miał wielce donośny, niczym tachorg… Świat jest mały! No dobrze, zobaczymy, co z nim było dalej.

Marzec 60 — lipiec 62, planeta Saraksz, kierownik-realizator operacji „Człowiek i Głowany”. Lipiec 62 — czerwiec 63, planeta Pandora, kierownik-wykonawca operacji „Głowan w Kosmosie”. Czerwiec 63 — wrzesień 63, planeta Nadzieja, udział wraz z Głowanem Szczeknem w operacji „Wymarły Świat”. Wrzesień 63 — sierpień 64, planeta Pandora, kurs szkoleniowy (w związku ze zmianą zawodu). Sierpień 64 — listopad 66, planeta Giganda, pierwsze doświadczenie jako rezydent — zostaje młodszym buchalterem hodowli psów myśliwskich, następnie jest psiarzem marszałka Naton-Giga, potem łowczym herzoga Alajskiego (patrz str. 66)…

Znalazłem stronę 66. Był to skrawek papieru, niechlujnie wydarty nie wiadomo skąd, najpierw zmięty, a następnie wyprostowany. Ktoś napisał na nim zamaszyście: „Rudi! Nie masz się o co niepokoić. Na skutek wyroków boskich na Gigandzie spotkało się dwoje z naszego rodzeństwa. Zapewniam cię, że był to czysty przypadek, który nie spowodował żadnych dalszych skutków. Jeśli nie wierzysz, zajrzyj do 07 i 11. Podjęliśmy odpowiednie kroki”. Kręty, nieczytelny podpis. Słowa „czysty przypadek” trzykrotnie podkreślone. Na odwrocie kartki — jakiś arabski tekst.

W tym momencie zauważyłem, że drapię się w głowę, i wróciłem do kartki nr 1.

Listopad 66 — wrzesień 67, planeta Pandora, kurs szkoleniowy. Wrzesień 67 — grudzień 70, planeta Saraksz, rezydent w republice Chonti — działacz nielegalnych związków zawodowych, nawiązanie kontaktu z agenturą Imperium (pierwszy etap operacji „Sztab”). Grudzień 70, planeta Saraksz, Imperium Wyspiarskie, więzień obozu koncentracyjnego (brak łączności do marca 71), tłumacz w komendanturze obozu koncentracyjnego, żołnierz jednostek pomocniczych, żołnierz Ochrony Wybrzeża, tłumacz-szyfrant na okręcie flagowym podwodnej floty „C”, szyfrant sztabu floty „C”. Lekarz prowadzący: od 38 roku do 53 — Jadwiga Lekanowa; od 53 do 60 — Romuald Kseresku; od 60 — Kurt Loffenfeld.

I to wszystko. Na kartce nr 2 nic więcej nie było. Chociaż nie, na odwrocie ktoś na całą stronę namalował gwaszem coś w rodzaju stylizowanej litery x.

No cóż, Lwie Abałkin, Ryczący Lwie, teraz już coś niecoś o tobie wiem. Teraz już mogę zacząć cię szukać. Wiem, kto był twoim Nauczycielem. Wiem, kto był twoim Opiekunem. Znam twoich lekarzy. Jedno, czego nie wiem — komu i po co potrzebna była kartka nr 1? Przecież gdyby ktoś chciał się dowiedzieć, kim jest Lew Abałkin, mógłby połączyć się ze Światowym Ośrodkiem Informacyjnym (połączyłem się z Ośrodkiem), wybrałby numer kodu lub nazwisko i po upływie… raz-dwa-i-trzy… czterech sekund dowiedziałby się wszystkiego, co jeden człowiek ma prawo wiedzieć o drugim, nie znanym sobie człowieku.

Proszę bardzo — Lew Abałkin i tak dalej, numer kodu, kod genetyczny, urodzony w takim to a takim roku, rodzice (a właściwie dlaczego na kartce nr 1 nie ma mowy o rodzicach?): Stella Abałkina i Wiaczesław Ciurupa, szkoła internat w Syktywkarze, Nauczyciel, Szkoła Progresorów, Opiekun… Wszystko się zgadza. Tak. Progresor, pracuje od roku 60 na planecie Saraksz. Hm. Niewiele. Tylko oficjalne dane. Najwidoczniej w którymś momencie postanowił nie trudzić się dostarczaniem świeżych wiadomości służbie informacyjnej… A to co? „Adres na Ziemi nie zarejestrowany”.

Zażądałem następnej informacji: „Pod jakimi adresami rejestrował się na Ziemi numer kodowy taki a taki?” Po dwóch sekundach otrzymałem odpowiedź: „Ostatni adres Abałkina na Ziemi — Szkoła Progresorów nr 3 (Europa)”. Też bardzo interesujący szczegół. Albo Abałkin w ciągu ostatnich osiemnastu lat ani razu nie był na Ziemi, albo też jest wyjątkowym odludkiem, nigdy nie rejestruje swoich adresów i nie zamierza nikogo o sobie informować. Zarówno jedno, jak i drugie można sobie oczywiście wyobrazić, wygląda to jednak dosyć niezwyczajnie…

Jak wiadomo, Ośrodek Informacyjny zawiera tylko te informacje, które człowiek sam ma ochotę dostarczyć. A co zawiera kartka nr 1? Nie widzę tam absolutnie nic takiego, co Abałkin mógłby chcieć ukryć. Wszystko wprawdzie zreferowane jest znacznie dokładniej, ale przecież o tego rodzaju szczegóły nikt nie będzie zwracał się do ośrodka. Można zwrócić się do KOMKON-u 1, tam to wszystko jest w aktach. A o tym, czego nie wiedzą w KOMKON-ie, łatwo się dowiedzieć na Pandorze, wśród Progresorów, którzy albo przylatują tu na przeszkolenie, albo zwyczajnie wylegują się na Diamentowej Plaży u stóp największych w zamieszkanym Kosmosie piaszczystych wydm…

Dobra, Bóg z nią, z tą kartką nr 1. Chociaż odnotowałem sobie w pamięci, że nadal nie rozumiem, po co ona w ogóle jest potrzebna, i na domiar te wszystkie szczegóły. A jeśli już sporządzono ją z taką pieczołowitością, to dlaczego ani słowem nie wspomniano o rodzicach.

Stop. To akurat najprawdopodobniej nie powinno mnie obchodzić. Za to bardzo ciekawe, czemu kiedy wrócił na Ziemię, nie zarejestrował się w KOMKON-ie? Można to objaśnić następująco — załamanie psychiczne. Wstręt do swojej pracy. Progresor na granicy załamania psychicznego wraca na ojczystą planetę, której nie widział co najmniej od ośmiu lat. Dokąd pojedzie? Moim zdaniem do matki w takim stanie iść nie wypada. Abałkin nie wygląda na słabeusza, a raczej, wyrażając się ściśle, nie powinien wyglądać. Nauczyciel? Czy Opiekun? To możliwe. To całkiem prawdopodobne. Wypłakać się na przyjaznym ramieniu. Wiem po sobie. I to raczej Nauczyciel niż Opiekun. Bo jednak Opiekun to w pewnym sensie kolega, a Abałkin z odrazą myśli o swojej pracy… Stop. Stop, powiadam! Co się ze mną dzieje? Spojrzałem na zegarek. Na dwa dokumenty straciłem trzydzieści minut. A do tego nawet ich nie przestudiowałem, zaledwie przejrzałem. Zmusiłem się do koncentracji i nagle zrozumiałem, że sprawa wygląda kiepsko. Znienacka uświadomiłem sobie, że w ogóle nie interesują mnie rozważania na temat, jak odnaleźć Abałkina. Znacznie bardziej chciałbym zrozumieć, dlaczego tak koniecznie trzeba go odnaleźć. Oczywiście niezwłocznie ogarnęła mnie złość na Ekscelencję, chociaż prosta logika podpowiadała mi, że szef z pewnością udzieliłby mi wszelkich niezbędnych wyjaśnień, gdyby to mogło pomóc w poszukiwaniach. A jeżeli nie wyjaśnił mi, dlaczego trzeba szukać i znaleźć Abałkina, jasne jest, że to dlaczego nie ma żadnego związku z problemem jak.

W tym momencie zrozumiałem jeszcze jedną rzecz. A raczej nie tyle zrozumiałem, ile wyczułem. A nawet może nie tyle wyczułem, ile zacząłem podejrzewać. Cała ta bezsensowna teczka, ta ilość papieru, cała ta pożółkła pisanina nie dadzą mi nic, oprócz być może jeszcze kilku nazwisk i niebywałej ilości nowych problemów, które w dalszym ciągu nie mają żadnego związku z odpowiedzią na pytanie jak.

1 czerwca 78 roku Pokrótce o zawartości teczki

Do godziny 14.23 zakończyłem opis zawartości teczki.

Większą część zawartości stanowiły dokumenty napisane, jak zrozumiałem, ręką Abałkina.

Po pierwsze, było to sprawozdanie z uczestnictwa w operacji „Wymarły Świat” na planecie Nadzieja — siedemdziesiąt sześć stron, zapisanych wyraźnym, zamaszystym pismem, bez poprawek. Przejrzałem pobieżnie te stronice. Abałkin opisywał, jak wraz z Głowanem Szczeknem poszukując jakiegoś obiektu (nie zorientowałem się jakiego) spenetrował opuszczone miasto i jeden z pierwszych nawiązał kontakt z niedobitkami nieszczęsnych tubylców.

Piętnaście lat temu Nadzieja i jej straszliwy los była na Ziemi tematem numer jeden jako groźna przestroga dla wszystkich zamieszkanych planet Wszechświata i jako świadectwo najbliższej w czasie i największej co do swojej skali ingerencji Wędrowców w losy innych cywilizacji. Teraz uważa się za stwierdzone ponad wszelką wątpliwość, że w ciągu swego ostatniego stulecia mieszkańcy Nadziei utracili kontrolę nad rozwojem techniki i w praktyce nieodwracalnie zakłócili równowagę ekologiczną. Przyroda uległa zniszczeniu. Odpady przemysłowe, odpady powstałe w wyniku obłąkanych i rozpaczliwych eksperymentów mających na celu poprawę sytuacji do takiego stopnia zatruły planetę, że tamtejsza ludzkość, porażona całym kompleksem schorzeń genetycznych, skazana została na całkowite zdziczenie i nieuniknione wymarcie. Struktury genetyczne na Nadziei oszalały. Właściwie, o ile mi wiadomo, do tej pory nikt na Ziemi nie wykrył mechaniki tego szaleństwa. W każdym razie jeszcze żaden biolog nie skonstruował modelu tego procesu. Szaleństwo genetycznych struktur. Z zewnątrz wyglądało to jak gwałtowne, nieliniowe w czasie przyśpieszenie tempa rozwoju wszystkich, choćby elementarnie złożonych organizmów. Jeżeli zaś chodzi o ludzi, do dwunastu lat rozwijali się mniej więcej normalnie, następnie zaczynali gwałtownie dorośleć i jeszcze gwałtowniej starzeć się. Szesnastoletni wyglądali na trzydziestopięcioletnich, a dziewiętnastoletni umierali ze starości.

Rzecz jasna, że taka cywilizacja nie miała żadnej historycznej perspektywy, ale wtedy pojawili się Wędrowcy. Po raz pierwszy, o ile nam wiadomo, aktywnie zaingerowali w wydarzenia na obcej planecie. Teraz już można uważać za stwierdzone, że udało im się ewakuować przeważającą część ludności Nadziei przez tunele międzyprzestrzenne i najprawdopodobniej uratować. (Dokąd wyprowadzono te miliardy nieszczęsnych, chorych ludzi, gdzie się obecnie znajdują i co się z nimi stało — oczywiście nie wiemy i najpewniej dowiemy się nieprędko).

Abałkin uczestniczył tylko w samym początku operacji „Wymarły Świat”, i rola, którą mu wyznaczono, była wystarczająco skromna. Chociaż jeżeli spojrzeć na to z innego punktu widzenia, był pierwszym (i na razie jedynym) Progresorem-Ziemianinem, któremu zdarzyło się pracować w parze z przedstawicielem niehumanoidalnej rozumnej rasy.

Przeglądając to sprawozdanie stwierdziłem, że Abałkin wymienia tam sporo nazwisk, ale odniosłem wrażenie, że dla mnie interesujący może być tylko Szczekn. Wiedziałem, że na Ziemi przebywa obecnie misja Głowanów, i chyba warto się dowiedzieć, czy nie ma wśród nich tego Szczekna. Abałkin pisał o nim tak ciepło, że nie wykluczałem możliwości przyjacielskiego spotkania. W tym momencie miałem już odnotowane w pamięci, że Abałkin miał szczególny stosunek do „braci mniejszych” — Głowanom poświęcił kilka lat życia, na Gigandzie został psiarzem… i w ogóle…

W teczce było jeszcze jedno sprawozdanie Abałkina — z przebiegu operacji na Ligandzie. Moim zdaniem cała sprawa była mało istotna — łowczy jego wysokości herzoga Alajskiego załatwiał po protekcji posadę w banku swojemu biednemu krewniakowi. Łowczym był Lew Abałkin, a ubogim krewniakiem — niejaki Korniej Jaszmaa. W tym sprawozdaniu, o ile udało mi się zauważyć, nie było ani jednego ziemskiego nazwiska. Zogga, Naton-Giga, stalmistrze, pancermistrze, ich wysokości, konferentz-dyrektorzy, hofdamy… Odnotowałem w pamięci tego Kornieja, chociaż było jasne, że raczej mi się nie przyda. Drugie sprawozdanie liczyło dwadzieścia cztery strony i więcej żadnych sprawozdań Lwa Abałkina w teczce nie było. Wydało mi się to nieco dziwne i postanowiłem pomyśleć o tym kiedyś później — dlaczego z niezliczonych sprawozdań zawodowego Progresora do teczki 07 włożono tylko te dwa i akurat te dwa?

Obydwa sprawozdania były napisane według formuły „Laborant”, i, moim skromnym zdaniem, niezmiernie przypominały szkolne wypracowania z gatunku „Jak spędziłem wakacje u dziadka”. Pisze się takie sprawozdania z ogromną łatwością, czyta z nieopisanym trudem. Psychologowie (którzy siedzą w sztabach) domagają się, aby sprawozdania zawierały nie tyle obiektywne dane o faktach i wydarzeniach, ile absolutnie subiektywne odczucia, osobiste wrażenia i strumień świadomości autora. Przy tym formuły sprawozdania (”laborant”; „generał”, „artysta”) autor nie może wybrać sam, jest ona narzucona z góry z jakichś zagadkowych psychologicznych racji. Zaprawdę istnieje na świecie zwyczajne, bezpardonowe kłamstwo, istnieje także statystyka, ale nie zapominajmy, przyjaciele, i o psychologii!

Nie jestem psychologiem, w każdym razie nie z wykształcenia, ale pomyślałem, że być może i mnie uda się wyłowić z tych sprawozdań coś użytecznego dla pogłębienia wiedzy o osobowości Lwa Abałkina.

Przeglądając zawartość teczki co i rusz trafiałem na podobne, a nawet powiedziałbym, identyczne i kompletnie niezrozumiałe dokumenty — niebieskawe arkusze grubego papieru z zieloną obwódką i monogramem wytłoczonym w lewym górnym rogu. Monogram przypominał chińskiego smoka, a może pterodaktyla. Na każdym takim arkuszu znajomym mi już zamaszystym pismem, czasem piórem, czasem flamastrem, a kilkakrotnie nie wiadomo dlaczego laboratoryjnym pisakiem, ktoś wykreślał „Tristan 779”. Niżej widniał zawsze ten sam zawiły podpis. O ile można było sądzić z dat, arkusze te wkładano do teczki poczynając od 60 roku, mniej więcej raz na trzy miesiące, tak że teczka w jednej czwartej składała się właśnie z tych arkuszy.

Jeszcze dwadzieścia dwie strony zajmowała korespondencja między Abałkinem i jego zwierzchnikami. Ta korespondencja nasunęła mi pewną myśl.

W październiku 63 roku Abałkin kieruje do KOMKON-u 1 raport, w którym wyraża nieśmiałe na razie jeszcze zdziwienie z powodu przerwania operacji „Głowan w Kosmosie”, przerwania bez konsultacji z nim, Abałkinem, chociaż operacja przebiegała z powodzeniem i dalsze jej perspektywy rysowały się znakomicie.

Nie wiadomo, jaką odpowiedź otrzymał na swój raport Abałkin, ale w listopadzie tegoż roku pisze rozpaczliwy list do Komowa, prosząc o wznowienie operacji „Głowan w Kosmosie”, i jednocześnie bardzo ostre w tonie oświadczenie do KOMKON-u, w którym protestuje przeciwko skierowaniu jego, Abałkina, na kurs dokształcający. (Przy tym nie wiadomo dlaczego, wszystko to robi w formie pisemnej, a nie zwyczajną drogą).

Jak wynika z następnych faktów, korespondencja nie dała żadnego rezultatu i Abałkin jedzie na Gigandę. Trzy lata później, w listopadzie 66, ponownie pisze z Pandory do KOMKON-u i prosi, aby skierowano go na Saraksz w celu dalszej pracy z Głowanami. Tym razem prośba jego zostaje spełniona, ale tylko połowicznie. Jedzie na Saraksz, ale nie nad Błękitną Żmiję, tylko do Chonti jako nielegalny działacz związkowy.

Z kursu szkoleniowego w lutym i sierpniu 67 Abałkin jeszcze dwukrotnie pisze do KOMKON-u (do Badera, a potem do samego Gorbowskiego), zwracając uwagę na nonsensowność wykorzystywania jego, znakomitego specjalisty od Głowanów, w charakterze rezydenta. Ton jego listów staje się coraz ostrzejszy, na przykład listu do Gorbowskiego trudno nie nazwać obraźliwym. Bardzo chciałbym się dowiedzieć, co odpowiedział czarujący Leonid Andriejewicz na ten wybuch furii i obraźliwej pogardy.

Przebywając już w Chonti jako rezydent, w październiku 67 Abałkin wysyła do Komowa swój ostatni list — szeroki plan forsowania kontaktów z Głowanami, proponuje w nim między innymi stałą wymianę misji wyłącznie Głowanów do zoopsychologicznych prac przeprowadzanych na Ziemi itd., itp. Nigdy specjalnie nie interesowałem się tą dziedziną, ale mam niejasne wrażenie, że obecnie ten plan znajdu je się w stadium realizacji. A jeżeli tak, to sytuacja istotnie jest paradoksalna — plan jest realizowany, a jego autor tkwi jako rezydent w Chonti albo w Imperium.

W ogóle cała ta korespondencja wywarła na mnie przykre wrażenie. Dobrze, powiedzmy, że nie jestem specjalistą, nie znam się na Głowanach, nie mogę wypowiadać się w tej kwestii, możliwe zresztą, że plan Abałkina jest całkiem trywialny i nie ma sensu używanie takich wielkich słów jak „autor”. Ale sprawa nie tylko na tym polega! Chłopak najwidoczniej jest urodzonym zoopsychologiem. „Zainteresowania — zoopsychologia, teatr, etnolingwistyka…” „Uzdolnienia — zoopsychologia, krenologia teoretyczna…” A mimo to robię z niego Progresora. Nie przeczę, istnieje duża grupa Progresorów, dla których zoopsychologia jest chlebem powszednim. Na przykład dla tych, którzy pracują na Leónidzie albo właśnie z Głowanami. Ale nie, chłopca zmuszają do pracy z humanoidami, jest rezydentem, bojówkarzem, chociaż od pięciu lat krzyczy na cały KOMKON: „Co ze mną wyprawiacie?” A potem jeszcze dziwią się, że jest na granicy wytrzymałości psychicznej!

Oczywiście Progresor to taki zawód, w którym żelazna, powiedziałbym nawet, wojskowa dyscyplina jest absolutnie konieczna. Progresor nieustannie musi robić nie to, na co ma ochotę, a to, co mu rozkazuje KOMKON. Na tym polega Progresor. I zapewne rezydent Abałkin jest znacznie cenniejszy dla KOMKON-u niż Abałkin zoopsycholog. Ale pomimo wszystko jest w tej historii coś niestosownego, dobrze byłoby porozmawiać na ten temat z Gorbowskim albo z Komowem… I cokolwiek tam wykonał ten Abałkin (a z pewnością nieźle narozrabiał), jak Boga kocham, jestem po jego stronie.

Zresztą to wszystko nie ma nic wspólnego z moim zdaniem.

Zauważyłem jeszcze, że brakuje trzech ponumerowanych kartek następujących po pierwszym sprawozdaniu Abałkina, dwóch po drugim sprawozdaniu i dwóch po ostatnim liście Abałkina do Komowa. Postanowiłem nie przywiązywać do tego znaczenia.

1 czerwca 78 roku Prawie wszystko o możliwych kontaktach Lwa Abałkina

Sporządziłem pobieżną listę przypuszczalnych kontaktów Lwa Abałkina na Ziemi — na liście tej znalazło się zaledwie sześć osób — i ponumerowałem je w kolejności zmniejszającego się prawdopodobieństwa (według mojego rozeznania, rzecz jasna) wizyty u nich Lwa Abałkina. Wyglądało to następująco:

Nauczyciel Siergiej Fiedosiejew.

Matka Stella Abałkina.

Ojciec Wiaczesław Ciurupa.

Opiekun Ernest Julius Horn.

Lekarz szkoły Progresorów Romuald Kseresku.

Lekarz szkoły internatu Jadwiga Lekanowa.

W drugim rzucie miałem Kornieja Jaszmaa, Głowana Szczekna, Jakowa Van der Hoosego i jeszcze pięć osób — samych Progresorów. Jeżeli zaś chodzi o takich ludzi jak Gorbowski, Bader i Komow, to wynotowałem ich raczej pro forma. Nie mogłem się do nich zwracać chociażby dlatego, że żadnej legendy im nie wcisnę, a pytać wprost nie miałem prawa, nawet gdyby któryś z nich sam się do mnie zwrócił w tej kwestii.

W ciągu dziesięciu minut Ośrodek dostarczył mi następujących mało pocieszających informacji.

Rodzice Lwa Abałkina nie istnieli, przynajmniej w ogólnie przyjętym sensie tego słowa. Możliwe, że nie istnieli w ogóle. Sprawa polegała na tym, że ponad czterdzieści lat temu Stella Abałkina i Wiaczesław Ciurupa w składzie grupy „Yormala” na unikalnym gwiazdolocie „Mrok” rozpoczęli sondowanie Czarnej Dziury EN 200056. Łączności z nimi nie było, zresztą być nie mogło według współczesnych pojęć. Jak się okazuje, Lew Abałkin był ich pośmiertnym dzieckiem. Naturalnie słowo „pośmiertny” w tym kontekście nie jest zupełnie ścisłe — z dużą dozą prawdopodobieństwa można przypuścić, że rodzice jego żyją i będą żyć jeszcze miliony lat według naszej miary czasu, ale z punktu widzenia Ziemianina oczywiście można ich traktować jak zmarłych. Dzieci nie mieli i gdy na zawsze opuszczali nasz Wszechświat, jak wiele par przed nimi i po nich w podobnej sytuacji zostawili w Instytucie Życia zapłodnioną komórkę jajową. Gdy stało się jasne, że zanurzenie udało się i że załoga „Yormala” nigdy nie powróci na Ziemię, komórkę zaktywizowano i pojawił się Lew Abałkin — pośmiertny syn żyjących rodziców. Teraz przynajmniej zrozumiałem, dlaczego kartka nr 1 w ogóle nie wspomina o rodzicach Abałkina.

Ernesta Juliusa Horna, opiekuna Abałkina w szkole Progresorów, nie było już wśród żywych. W 72 roku zginął przy zdobywaniu szczytu Strogowa na planecie Wenus.

Lekarz Romuald Kseresku znajdował się na niejakiej planecie Lu, więc był absolutnie nieosiągalny. Nigdy nawet nie słyszałem o takiej planecie, ale ponieważ Kseresku jest Progresorem, można przypuszczać, że planeta jest zamieszkana. Ciekawe, że starzec (ma sto szesnaście lat!), zostawił w Ośrodku Informacyjnym swój ostatni domowy adres wraz z następującym charakterystycznym posłaniem: „Moja wnuczka i jej mąż z radością przyjmą pod tym dachem każdego z moich wychowanków”. Należy przypuszczać, że wychowankowie lubili swojego staruszka i często go odwiedzali. Chyba powinienem mieć to na uwadze.

Z pozostałymi dwoma miałem więcej szczęścia.

Siergiej Fiedosiejew, Nauczyciel Abałkina, cały i zdrowy mieszkał na brzegu Jeziora Ajatskiego w domku o odstraszającej nazwie „Moskity”. Miał również ponad sto lat i był chyba człowiekiem albo nadzwyczaj skromnym, albo skrytym, ponieważ oprócz adresu żadnych innych danych o sobie nie podał. Poza ściśle oficjalnymi — że ukończył takie to a takie studia oraz że jest archeologiem Nauczycielem. I to wszystko. Jak mówią, jabłko od jabłoni… Zdumiewająco przypomina swojego ucznia Lwa Abałkina. A tymczasem kiedy zażądałem od Ośrodka dodatkowych informacji, okazało się, że Fiedosiejew jest autorem ponad trzydziestu publikacji z dziedziny archeologii, uczestnikiem ośmiu ekspedycji archeologicznych (Azja Północno-Zachodnia) i trzech eurazjatyckich konferencji nauczycielskich. Poza tym u siebie w „Moskitach” zorganizował własne muzeum paleolityczne dotyczące północnego Uralu. Postanowiłem skontaktować się z nim w najbliższym czasie.

Natomiast Jadwiga Lekanowa sprawiła mi niespodziankę. Lekarze pediatrzy rzadko zmieniają zawód, więc nawet już wyobraziłem sobie drobną, chudą staruszkę, zgarbioną pod ciężarem specyficznego i w istocie rzeczy najcenniejszego na świecie doświadczenia, która żwawo drepcze ciągle po tych samych audytoriach szkoły w Syktywkarze. Diabła tam — drepcze! Przez pewien czas rzeczywiście była pediatrą i rzeczywiście w Syktywkarze, ale potem przekwalifikowała się na Etnologa i, mało tego, zajmowała się kolejno: ksenologią, patoksenologią, psychologią porównawczą, lewelometrią i we wszystkich nie tak znowu blisko powiązanych z sobą dziedzinach nauki osiągnęła znaczne sukcesy, jeśli sądzić po ilości opublikowanych prac i odpowiedzialnych stanowisk, jakie zajmowała. W ciągu ostatnich dwudziestu pięciu lat pracowała w sześciu różnych organizacjach i instytutach naukowych, a teraz działała w siódmym — w objazdowym Instytucie Etnologii Ziemi w dorzeczu Amazonki. Adresu nie miała, chętni mogli nawiązywać z nią łączność przez bazę Instytutu w Manaosie. No cóż, dzięki chociaż za to, mimo że mocno powątpiewam, żeby mój klient w swoim obecnym stanie próbował ją odnaleźć w dziewiczej dżungli.

Było zupełnie jasne, że należy zacząć od Nauczyciela. Wziąłem teczkę pod pachę, wezwałem maszynę i poleciałem nad Jezioro Ajatskie.

1 czerwca 78 roku Nauczyciel Lwa Abałkina

Wbrew moim obawom dom „Moskity” stał na wysokim urwisku nad sosną wodą otwarty dla wszystkich wiatrów i żadnych komarów nikt tam nigdy nie widział. Gospodarz powitał mnie bez zdziwienia, z umiarkowaną życzliwością. Usiedliśmy na werandzie w plecionych fotelach przy owalnym antycznym stoliku, na którym stała miska ze świeżymi malinami, dzban z mlekiem i kilka szklanek.

Powtórnie przeprosiłem za najście i moje przeprosiny powtórnie zostały przyjęte milczącym skinieniem głowy. Patrzył na mnie ze spokojnym oczekiwaniem, jakby obojętnie, w ogóle twarz miał raczej nieruchomą, jak zresztą większość tych starców, którzy mają po sto lat z hakiem i zachowują w pełni jasny umysł i krzepkie ciało. Twarz miał kanciastą, brązową od opalenizny, prawie bez zmarszczek, potężne kosmate brwi sterczące do przodu jakby zasłaniały mu oczy przed słońcem. Zabawne — prawą brew miał czarną jak smoła, a lewą śnieżnobiałą, właśnie białą, a nie siwą.

Przedstawiłem się i zreferowałem mu swoją legendę. Byłem dziennikarzem, z zawodu zoopsychologiem, zbierałem materiały do książki o kontaktach człowieka z Głowanami… I tak dalej… i tak dalej…

Przyznaję otwarcie, że przez cały czas tliła się we mnie iskierka nadziei, że moje łgarstwa zostaną przerwane zaraz na początku okrzykiem: „Chwileczkę, Lew? Był u mnie dosłownie wczoraj!” Nikt mi jednak nie przerwał, więc musiałem łgać do końca — z mądrym wyrazem twarzy zreferować swoją pośpiesznie skonstruowaną teorię, że osobowość twórcza formuje się w dzieciństwie, właśnie w dzieciństwie, nie w okresie dojrzewania, nie w młodości i oczywiście nie w wieku dojrzałym, właśnie formuje się, a nie wykluwa lub kiełkuje… A kiedy wreszcie się zatchnąłem, stary milczał jeszcze przez całą minutę, a potem nieoczekiwanie zapytał, co to są właściwie te Głowany.

Zdumiałem się najzupełniej szczerze. Wyglądało na to, że Lew Abałkin nie znalazł wolnej chwili, żeby pochwalić się przed swoim nauczycielem własnymi sukcesami! Doprawdy trzeba być wyjątkowo skrytym odludkiem, żeby nie opowiedzieć Nauczycielowi o swoich sukcesach.

Z ochotą wyjaśniłem, że Głowany to rozumna kynoidalna rasa, która powstała na planecie Saraksz w rezultacie popromiennych mutacji.

— Kynoidalna? Psy?

— Tak. Rozumne istoty psokształtne. Mają ogromne głowy, stąd — Głowany.

— A więc Lew pracuje teraz z psokształtnymi? Osiągnął to, czego chciał?

Zaprzeczyłem. Powiedziałem, że nie mam pojęcia, nad czym teraz pracuje Lew, jednakże dwadzieścia lat temu z wielkim powodzeniem zajmował się Głowanami.

— Zawsze lubił zwierzęta — powiedział Fiedosiejew. — Byłem przekonany, że powinien zostać zoopsychologiem. Kiedy komisja skierowała go do szkoły Progresorów, protestowałem, jak mogłem… Zresztą to wszystko było bardziej skomplikowane… być może gdybym nie protestował…

Zamilkł i nalał mi mleka do szklanki. Nadzwyczaj opanowany człowiek. Żadnych okrzyków, żadnych tam: „Ach, Lew! To był taki wspaniały chłopiec!” Oczywiście trudno wykluczyć ewentualność, że Lew nie był wspaniałym chłopcem.

— A więc czego pan się chciał konkretnie dowiedzieć? — zapytał Siergiej Fiedosiejew.

— Wszystkiego! — odparłem szybko. — Jaki był w dzieciństwie. Czym się interesował. Czym się wyróżniał w szkole. Wszystkiego, co pan pamięta.

— Dobrze — powiedział Fiedosiejew bez krztyny entuzjazmu. — Spróbuję.

Lew Abałkin był bardzo skrytym dzieckiem. Od najmłodszych lat. Skrytość była pierwszą rzeczą, jaka rzucała się w oczy. Nie była ona zresztą skutkiem kompleksu niższości, poczucia niepełnej wartości czy też braku pewności siebie. Była to raczej skrytość człowieka bardzo zajętego. Jak gdyby nie chciał tracić czasu na otaczających go ludzi, jak gdyby był stale niezmiernie zajęty swoim własnym wewnętrznym światem. Prymitywnie definiując, świat ten składał się z niego samego i wszystkich żywych istot — z wyjątkiem ludzi. Nie jest to szczególnie rzadkie zjawisko wśród dzieci, tylko że Lew był utalentowany w tym kierunku, a dziwne było coś zupełnie innego: przy całej swojej skrytości chętnie, a nawet z ogromnym zadowoleniem występował na wszelkiego rodzaju imprezach w szkolnym teatrze. Co prawda zawsze solo. Kategorycznie odmówił udziału w sztukach. Zwykle recytował, a nawet śpiewał z natchnionym, niezwykłym u niego blaskiem w oczach, jakby otwierał się na scenie, a potem schodząc z niej znowu był sobą zamkniętym, milczącym, nieprzystępnym chłopcem. I taki był nie tylko wobec Nauczyciela, ale i wobec kolegów, do końca nie udało się wykryć, jaka była tego przyczyna. Można tylko przypuścić, że jego talent we współżyciu z przyrodą tak przemożnie tłumił wszelkie odruchy jego psychiki, że koledzy — i w ogóle wszyscy ludzie — po prostu przestali go interesować. W rzeczywistości było to, rzecz jasna, znacznie bardziej skomplikowane — jego skrytość, własny świat, który go tak pochłaniał, były rezultatem tysięcy mikrowydarzeń, rozgrywających się poza polem widzenia Nauczyciela. Nauczyciel przypomniał sobie taką scenę: po ulewnym deszczu Lew chodził po ścieżkach parku, zbierał dżdżownice i rzucał je z powrotem w trawę. Dzieciom wydało się to okropnie zabawne, a były wśród nich i takie, które umiały się nie tylko śmiać, ale okrutnie wyśmiewać. Nauczyciel bez słowa przyłączył się do Lwa i zaczął zbierać dżdżownice razem z nim…

— Ale obawiam się, że Lew mi nie uwierzył. Wątpię, żeby mi się udało przekonać go, że los robaków naprawdę mnie interesuje. A miał on jeszcze jedną cechę — był absolutnie uczciwy. Nie pamiętam, żeby chociaż raz skłamał. Nawet w tym wieku, kiedy dzieci kłamią z bezmyślną przyjemnością, a kłamstwo sprawia im czystą bezinteresowną radość. Lew nie kłamał. Więcej, pogardzał tymi, którzy kłamali. Nawet jeśli kłamali bezinteresownie, z ciekawości. Podejrzewam, że musiał być w jego życiu taki moment, kiedy po raz pierwszy z obrzydzeniem i zgrozą zrozumiał, że ludzie potrafią mówić nieprawdę. Ten moment również przegapiłem… Nie sądzę zresztą, żeby to pana interesowało. Pan zapewne chce się dowiedzieć, w jaki sposób kształtował się Lew Abałkin, przyszły zoopsycholog…

I Siergiej Pawłowicz przystąpił do opowieści, jak kształtował się Lew, przyszły zoopsycholog…

Musiałem grać dalej swoją rolę. Słuchałem z niezmiernie zainteresowanym wyrazem twarzy, w odpowiednich miejscach wstawiałem: „A więc tak to wyglądało?”, a raz pozwoliłem sobie nawet na wulgarny okrzyk: „Do diabła, to jest właśnie to, o co mi chodzi!” Czasami bardzo nie lubię swojego zawodu.

Potem zapytałem:

— To znaczy, że miał niewielu przyjaciół?

— Przyjaciół nie miał w ogóle — powiedział Fiedosiejew. — Nie widziałem go od momentu ukończenia szkoły, ale inni uczniowie z jego grupy mówili mi, że z nimi również nie utrzymuje kontaktu. Niezręcznie im było o tym opowiadać, ale o ile zrozumiałem, Lew po prostu uchyla się od spotkań.

I nagle jego spokój prysł.

— Ale dlaczego interesuje pana akurat Lew? Wypuściłem w świat stu siedemdziesięciu ludzi. Czemu z nich wszystkich potrzebny jest panu właśnie Lew? Proszę zrozumieć, ja nie uważam go za swego ucznia! Nie mogę uważać! To moja klęska! Jedyna moja klęska! Od pierwszego dnia dziesięć lat z rzędu próbowałem nawiązać z nim kontakt, zbudować pomost, choćby cienki jak włos. Myślałem o nim dziesięć razy więcej niż o jakimkolwiek innym swoim uczniu. Próbowałem wszystkiego, co było w mojej mocy, i to wszystko obracało się na złe…

— Jak pan tak może mówić? — powiedziałem. — Abałkin jest znakomitym specjalistą, uczonym światowej klasy, znam go osobiście…

— I co pan o nim sądzi?

— Świetny chłopak, entuzjasta… To była właśnie pierwsza ekspedycja do Głowanów. Wszyscy bardzo go cenili, sam Komow pokładał w nim wielkie nadzieje… i nie zawiódł się, przeciwnie.

— Mam znakomite maliny — powiedział Siergiej Pawłowicz — najwcześniejsze maliny w okolicy. Niech pan skosztuje, bardzo proszę…

Zamilkłem, wziąłem talerzyk z malinami.

— Głowany — powtórzył z goryczą. — No cóż, to możliwe. Ale widzi pan, ja sam dobrze wiem, że Lew ma talent. Tylko że nie ma w tym żadnej mojej zasługi…

Czas jakiś w milczeniu jedliśmy maliny z mlekiem. Przeczuwałem, że z minuty na minutę zbliża się zmiana tematu rozmowy, będziemy mówić o mnie. Siergiej Pawłowicz wyraźnie nie zamierzał więcej rozmawiać o Abałkinie i zwyczajna grzeczność kazała mu zainteresować się moją osobą. Powiedziałem szybko:

— Ogromnie jestem panu wdzięczny. Dał mi pan mnóstwo interesującego materiału. Szkoda tylko, że Lew nie miał przyjaciół. Bardzo liczyłem, że znajdę jakiegoś bliskiego przyjaciela Abałkina.

— Mogę, jeśli trzeba, podać panu nazwiska jego kolegów z klasy… — Umilkł na chwilę, a potem powiedział nieoczekiwanie: — Więc tak. Niech pan odszuka Maję Głumową.

Wstrząsnął mną wyraz jego twarzy. Absolutnie nie sposób było sobie wyobrazić, co mu się przypomniało, jakie skojarzenia powstały w jego głowie w związku z tym nazwiskiem, ale można było zaręczyć, że skojarzenia te były wyjątkowo nieprzyjemne. Aż bure plamy pokryły mu twarz.

— Szkolna przyjaciółka? — zapytałem, żeby ukryć zakłopotanie.

— Nie — odpowiedział Fiedosiejew. — To znaczy, oczywiście, uczyła się w naszej klasie. Maja Głumowa. Zdaje się, że została historykiem.

1 czerwca 78 roku Incydent z Jadwigą Lekanową

O 19.23 wróciłem do siebie i zacząłem poszukiwania Mai Głumowej, historyka. Nie upłynęło nawet pięć minut, kiedy jej karta informacyjna leżała na moim stole.

Maja Głumowa była o trzy lata młodsza od Lwa Abałkina. Po ukończeniu szkoły poszła na kurs dla personelu pomocniczego przy KOMKON-ie, brała udział w realizacji osławionego projektu „Arka”, następnie rozpoczęła studia historyczne na Sorbonie. Początkowo specjalizowała się w epoce pierwszej Rewolucji Naukowo-Technicznej, a następnie zajęła się historią wczesnych badań Kosmosu. Miała jedenastoletniego syna, Tojwo Głumowa, o mężu nie podała żadnych danych. W chwili obecnej — co za szczęście! — pracowała w Muzeum Kultur Pozaziemskich, które znajdowało się tuż obok nas, trzy kwartały dalej, na placu Gwiazdy. Mieszkała także bardzo blisko — w alei Świerków Kanadyjskich.

Zadzwoniłem do niej niezwłocznie. Na ekranie pojawił się płowy, niezmiernie poważny osobnik z zadartym, łuszczącym się nosem otoczonym gwiazdozbiorami piegów. Bez wątpienia był to Tojwo — Głumow junior. Patrząc na mnie przejrzystymi polarnymi oczami wyjaśnił, że mamy nie ma w domu, że zamierzała być, ale później zadzwoniła i powiedziała, że wróci jutro wprost do pracy. Co jej przekazać? Powiedziałem, że nic nie trzeba przekazywać, i pożegnałem się.

Tak. Trzeba poczekać do rana, a rano Maja będzie sobie długo przypominać, kto to taki ten Lew Abałkin, następnie skojarzy sobie wreszcie i powie z westchnieniem, że już od dwudziestu pięciu lat niczego o nim nie słyszała.

Dobra. Na mojej liście pierwszych w kolejce został jeszcze jeden człowiek, z którym zresztą nie wiązałem szczególnych nadziei. Koniec końców po ćwierćwiekowej rozłące ludzie chętnie odwiedzają rodziców, bardzo często swego Nauczyciela, nierzadko szkolnych przyjaciół, ale tylko w szczególnych, powiedziałbym, niezwykłych okolicznościach tęsknią do swojego szkolnego lekarza. Tym bardziej jeśli wziąć pod uwagę, że ten lekarz szkolny jest uczestnikiem ekspedycji na drugim końcu świata, a zero-łączność, jak wynika z komunikatu, już drugi dzień funkcjonuje niesprawnie z powodu fluktuacji pola neutrinowego.

Ale po prostu nie miałem innego wyjścia. Teraz w Manaosi był akurat dzień i jeżeli w ogóle zamierzałem dzwonić, to powinienem dzwonić właśnie w tej chwili.

Miałem szczęście. Jadwiga Lekanowa była akurat w punkcie łączności i mogłem porozmawiać z nią od razu, na co w żadnym wypadku nie liczyłem. Jadwiga Michajłowna Lekanowa miała pełną, opaloną twarz, wspaniały rumieniec, figlarne dołeczki, błękitne, promienne oczy, i potężną szopę zupełnie siwych włosów. Miała też trudno uchwytny, ale uroczy defekt wymowy i głęboki, aksamitny głos, który nasuwał frywolne i zupełnie nie na miejscu przypuszczenia, że dama ta mogłaby, gdyby tylko miała taką fantazję, zawrócić w głowie każdemu mężczyźnie. I najwidoczniej zawracała.

Przeprosiłem ją, przedstawiłem się i wyłożyłem swoją legendę. Jadwiga Michajłowna zmrużyła oczy, zmarszczyła sobole brwi i zaczęła sobie przypominać.

— Lew Abałkin? Lew Abałkin? Przepraszam, nie dosłyszałam pańskiego nazwiska?

— Maksym Kammerer.

— Jeszcze raz przepraszam, ale chyba niezupełnie zrozumiałam. Czy jest pan osobą prywatną, czy też reprezentuje pan jakąś organizację?

— Jak by to najlepiej wyjaśnić… Przeprowadziłem rozmowy z wydawnictwem… Są tym bardzo zainteresowani…

— Ale pan sam: czy jest pan po prostu dziennikarzem, czy też jednak gdzieś pan pracuje? Nie ma przecież takiego zawodu — dziennikarz…

Wydałem z siebie pełen szacunku chichot, gorączkowo zastanawiając się, co mówić dalej.

— Widzi pani, to dosyć trudno sformułować… W zasadzie jestem… no, chyba jednak Progresorem, chociaż kiedy zaczynałem pracować, ten zawód jeszcze nie istniał. W niedawnej przeszłości byłem zatrudniony w KOMKON-ie… zresztą i teraz jestem z nimi w pewnym sensie związany…

— Został pan wolnym strzelcem? — zapytała Lekanowa.

Nadal uśmiechała się, ale teraz w jej uśmiechu brakowało czegoś bardzo ważnego. I zarazem bardzo, bardzo zwyczajnego.

— Wie pan, Maks — powiedziała — z przyjemnością porozmawiam z panem o Lwie Abałkinie, ale jeśli pan łaskaw, za jakiś czas. Umówmy się, że zadzwonię, no, powiedzmy, za godzinę, półtorej.

Wciąż jeszcze uśmiechała się i wreszcie zrozumiałem, czego brak w jej uśmiechu — najzwyczajniejszej życzliwości.

— Ależ naturalnie — powiedziałem. — Jak pani wygodnie.

— Bardzo, bardzo pana przepraszam.

— Ależ co znowu, to ja powinienem przeprosić…

Zanotowała numer mojego kanału i rozstaliśmy się. Dziwna jakaś była ta rozmowa. Jakby dowiedziała się skądś, że ja kłamię. Dotknąłem swoich uszu. Były gorące. Przeklęty zawód…! „I zaczęło się najwspanialsze polowanie — polowanie na człowieka…” O tempora, o mores! Jakże często jednak mylili się klasycy! dobrze, poczekamy. A przecież pewnie przyjdzie mi lecieć na ten Manaos. Poprosiłem o prognozę. Zero-łączność była nadal niepewna. Wobec tego zamówiłem stratolot, otworzyłem teczkę i zacząłem czytać sprawozdanie Lwa Abałkina z przebiegu operacji „Wymarły Świat”.

Zdążyłem przeczytać około pięciu stron, nie więcej. Ktoś stuknął w drzwi i na progu ukazał się Ekscelencja. Wstałem.

Rzadko zdarza się nam widzieć Ekscelencję inaczej niż za jego biurkiem i ciągle jakoś zapominam, jaki to kolos. Nieskazitelnie biały garnitur wisiał na nim jak na wieszaku i w ogóle mocno przypominał cyrkowca na szczudłach, chociaż jego ruchy wcale nie były kanciaste.

— Siadaj — powiedział, złożył się wpół i opadł na fotel przede mną.

Pośpiesznie usiadłem również.

— Referuj — rozkazał.

Zreferowałem.

— To wszystko? — zapytał z nieprzyjemnym wyrazem twarzy.

— Na razie wszystko.

— Źle — oświadczył.

— Może nie tak bardzo źle, Ekscelencjo — powiedziałem.

— Źle! Opiekun umarł. A szkolni przyjaciele? Widzę, że nawet ich nie umieściłeś na liście! A jego koledzy ze szkoły Progresorów?

— Niestety, Ekscelencjo, Abałkin najwidoczniej nie miał przyjaciół. W każdym razie w internacie. A jeśli chodzi o szkołę Progresorów…

— Oszczędź mi, z łaski swojej, tych rozważań. Sprawdź wszystko. I nie rozpraszaj się. Skąd tu raptem lekarz pediatra?

— Staram się sprawdzić wszystko — powiedziałem i już zaczęła mnie ogarniać złość.

— Masz za mało czasu, żeby się włóczyć po świecie na stratolotach. Zajmuj się archiwami, a nie lataniem.

— Archiwami zajmę się też. Mam nawet zamiar zająć się tym Głowanem Szczeknem. Według określonego planu… Wcale nie uważam, że lekarz pediatra to całkowita strata czasu.

— Siedź cicho przez chwilę — powiedział. — Daj no mi tę swoją listę.

Wziął listę i długo ją studiował, od czasu do czasu marszcząc kościsty nos. Gotów byłem dać głowę, że wlepił oczy w jedną linijkę i patrzy na nią nie odrywając wzroku. Potem zwrócił mi moją listę i powiedział:

— Szczekn to nienajgorzej. Twoja legenda też mi się podoba. A cała reszta do chrzanu. Uwierzyłeś, że nie miał przyjaciół. Niesłusznie. Tristan był jego przyjacielem, chociaż w teczce nie znajdziesz o tym nic. Szukaj. I tę… Głumową… to dobry pomysł. Jeśli między nimi była miłość, to jest jakaś szansa. A Lekanową zostaw w spokoju. Nie jest ci potrzebna.

— Ale przecież ona tak czy inaczej zadzwoni!

— Nie zadzwoni — powiedział.

Spojrzałem na niego. Okrągłe zielone oczy nie mrugały i zrozumiałem, że tak. Lekanowa nie zadzwoni.

— Niech pan posłucha, Ekscelencjo — powiedziałem. — Czy nie wydaje się panu, że praca szłaby mi trzy razy lepiej, gdybym wiedział, o co chodzi?

Byłem przekonany, że usłyszę krótkie: „Nie wydaje się”. Moje pytanie było czysto retoryczne. Chciałem po prostu zademonstrować mu, że cała atmosfera tajemnicy, która otacza Lwa Abałkina, została przeze mnie zauważona i bardzo mi przeszkadza.

Ale usłyszałem coś innego.

— Nie wiem. Sądzę, że nie. Ale tak czy inaczej na razie nie mogę nic powiedzieć. Zresztą nie chcę.

— Tajemnica osobowości? — zapytałem.

— Tak — odparł. — Tajemnica osobowości.

Ze sprawozdania Lwa Abałkina

… Do dziesiątej system poruszania się zostaje ustalony ostatecznie. Idziemy środkiem ulicy, na przedzie, po osi marszruty — Szczekn, za nim i trochę na lewo — ja. Od systemu przyjętego na początku — tuż przy ścianach domów — musieliśmy odstąpić, ponieważ chodniki zawalone są pokruszonym tynkiem, kawałkami cegieł, szkła okiennego, zardzewiałą blachą do krycia dachów i już dwukrotnie bez żadnego widocznego powodu kawałki gzymsów spadały nam nieomal na głowy.

Pogoda nie zmienia się, niebo po dawnemu pokryte jest chmurami, wilgotny ciepły wiatr nadlatuje w silnych podmuchach, goni po rozbitej jezdni niesprecyzowane śmiecie, marszczy cuchnącą wodę w czarnych stojących kałużach. Nadlatują, rozpraszają się i znowu nadlatują chmary komarów. Szturmowe dywizje komarów. Cyklony komarów. Bardzo dużo szczurów. Niepojęte, czym się żywią na tej kamiennej pustyni. Może pożerają żmije? Żmij jest też ogromnie dużo, skupiają się szczególnie przy wejściach do kanałów i leżą zwinięte w żywe, drgające kłęby. Czym żywią się żmije, też nie wiadomo. Może szczurami.

Miasto bez wątpienia jest od dawna opuszczone. Człowiek, którego spotkaliśmy na przedmieściu, był oczywiście niespełna rozumu i trafił tu przypadkowo.

Wiadomość z grupy Rema Żełtuchina. Do tej pory nikogo nie spotkali. Jest zachwycony swoim wysypiskiem śmieci i przysięga, że w najbliższym czasie określi indeks tutejszej cywilizacji z dokładnością do drugiego miejsca po przecinku. Próbowałem wyobrazić sobie to wysypisko — gigantyczne, bez początku i końca śmietnisko, które zasypało pół planety. Tracę humor i przestaję o tym myśleć.

Mimikrononowy kombinezon działa niezadowalająco. Zabarwienie ochronne, zgodnie z tłem, pojawia się z opóźnieniem pięciominutowym, czasami w ogóle się nie pojawia, a zamiast niego występują niezwykłej urody i ostrości plamy w najczystszych kolorach tęczy. Sądzę, że w tutejszej atmosferze jest coś, co rozregulowuje procesy chemiczne zachodzące w mimikrononie. Eksperci z komisji techniki kamuflażu stracili nadzieję, że uda się usunąć awarię na dystans. Udzielają rad, jak wyregulować kombinezony na miejscu. Stosuję się do tych rad i w rezultacie mój kombinezon rozregulował się ostatecznie.

Eksperci kategorycznie protestują przeciwko decyzji Espady, który chce całkowicie zrezygnować z kamuflażu. Mały, ale za to hałaśliwy skandal w eterze. Szczekn zrzędzi:

— Słynna ziemska technika. Zabawne!

Szczekn nie nosi żadnego kombinezonu ani ciężkiego hełmu z przetwornikami, chociaż to wszystko było specjalnie dla niego przygotowane. Kategorycznie odmówił przyjęcia hełmu i kombinezonu, jak zwykle bez wyjaśnienia przyczyn.

Biegnie wzdłuż zatartej linii środkiem jezdni, kołysząc się i z lekka zarzucając tylnymi łapami, podobnie jak czasem nasze psy, gruby, kosmaty, jego ogromna, okrągła głowa jak zawsze pochylona jest w lewo, tak że lewym okiem patrzy prosto przed siebie, a prawym jakby zezuje na mnie. Na żmije nie zwraca uwagi w ogóle, jak zresztą i na komary, a szczury interesują go wyłącznie z gastronomicznego punktu widzenia. Teraz zresztą jest syty. Odnoszę wrażenie, że Szczekn już ma jakieś hipotezy w związku z miastem, a być może w związku z całą planetą. Z całkowitą obojętnością odmawia zwiedzenia zdumiewająco dobrze zachowanej willi w siódmym kwartale, willi, która razi swoją czystością i elegancją wśród obdrapanych, oślepłych, zgryzionych zębem czasu i zarośniętych dzikim bluszczem budynków. Jedynie ze wstrętem obwąchał dwumetrowe koła pancernego samochodu wojskowego, ostro i przenikliwie śmierdzącego benzyną, pogrzebanego w połowie pod gruzami rozwalonego domu. Szczekn bez żadnego zainteresowania obserwował szalony taniec i dziwaczne grymasy na twarzy nieszczęsnego tubylca, który wyskoczył na nas, obwieszony dzwoneczkami w różnobarwnych ni to łachmanach, ni to wstążkach. Wszystkie te niepojęte zjawiska Szczekn obserwuje z całkowitą obojętnością, nie wiadomo dlaczego nie chce ich wydzielić z tła powszechnej katastrofy, chociaż początkowo, na pierwszych kilometrach naszej drogi był wyraźnie podniecony, czegoś szukał, bez przerwy zmieniał ustalony system poruszania się, próbował coś wywęszyć, parskał i spluwał, mruczał coś niezrozumiale w swoim języku…

— A to coś nowego — mówię.

Przypominało to kabinę do natrysków jonowych — cylinder mniej więcej dwumetrowej wysokości o średnicy około metra, z półprzezroczystego materiału podobnego do bursztynu. Owalne drzwi na całą wysokość cylindra — otwarte. Prawdopodobnie kiedyś kabina stała pionowo, potem pod jej bok podłożono ładunek wybuchowy i teraz była mocno przechylona, tak że kawałek podłogi razem z przywartym do niej płatem asfaltu i gliniastej ziemi uniósł się do góry. Poza tym kabina nie ucierpiała, zresztą niby dlaczego miała ucierpieć — wewnątrz była pusta niczym próżna szklanka.

— Szklanka — mówi Van der Hoose. — Ale z drzwiami.

Dyktuję mu doniesienie. Przyjmuje je, a potem informuje się:

— Masz jakieś pytania?

— Dwa się narzucają: w jakim celu postawiono tutaj ten przedmiot i komu on przeszkadzał. Zwracam uwagę — żadne kable ani przewody do niego nie prowadzą. Szczekn, chcesz o coś zapytać?

Postawa Szczekna wyraża coś więcej niż obojętność. Siedzi tyłem do kabiny i drapie się.

— Mój naród nie zna takich przedmiotów — oświadcza wyniośle. — Nas to nie interesuje. — I ponownie zaczyna się drapać nader wyzywająco.

— To wszystko — zawiadamiam Van der Hoosego. Szczekn natychmiast wstaje i rusza przed siebie.

Jego naród nie jest zainteresowany takimi przedmiotami, myślę idąc w ślad za nim, trochę na lewo. Mam ochotę uśmiechnąć się, ale tego nie należy robić w żadnym wypadku. Szczekn nie znosi uśmieszków tego rodzaju, jego wrażliwość na najmniejsze odcienie ludzkiej mimiki jest zdumiewająca. Dziwne, skąd u Głowanów taka wrażliwość? Przecież ich fizjonomie (a może mordy?) są prawie całkowicie pozbawione mimiki, w każdym razie z punktu widzenia człowieka. Najzwyklejszy kundel ma mimikę po stokroć bogatszą. W ogóle Głowany znacznie lepiej znają się na ludziach niż ludzie na Głowanach. I nawet wiem dlaczego. My, ludzie, czujemy się skrępowani. Głowany są rozumne i jakoś nieporęcznie jest je obserwować. One nie mają żadnych oporów. Kiedy mieszkaliśmy u nich w Twierdzy, kiedy nas karmiono, pojono, opatulano, strzeżono, ileż to razy nagle orientowałem się, że przeprowadzono ze mną kolejny eksperyment! Marta skarżyła się Komowowi na to samo, Rawlingson także, tylko jeden Komow nigdy się nie skarżył — myślę, że po prostu nie pozwalała mu na to ambicja. A Taras koniec końców zwyczajnie uciekł. Pojechał na Pandorę, zajmuje się swoimi straszliwymi Tachorgami i jest szczęśliwy… Dlaczego Szczekna tak zainteresowała Pandora? Na wszelkie możliwe sposoby starał się opóźnić odlot. Trzeba będzie później sprawdzić, czy to prawda, że grupa Głowanów chce się przesiedlić na Pandorę i poprosiła o środki transportowe.

— Szczekn — mówię — czy chciałbyś mieszkać na Pandorze?

— Nie. Muszę być z tobą.

On musi być. Nieszczęście polega na tym, że w ich języku zawsze jest tylko jedna moralność. Żadnej różnicy między „trzeba”, „należy”, „muszę”, „chcę”, „mogę”. I kiedy Szczekn mówi po rosyjsku, używa tych pojęć właściwie na chybił trafił. Nigdy nie można ściśle ustalić, co właściwie ma na myśli. Być może chciał teraz powiedzieć, że mnie lubi, że jest mu beze mnie źle, że chce być tylko ze mną. A być może, że jego obowiązkiem jest być ze mną, że polecono mu ze mną być i że on zamierza uczciwie wypełnić polecenie, chociaż najbardziej na świecie chciałby przedzierać się przez pomarańczowe dżungle, chciwie łowiąc każdy szelest, rozkoszując się każdym zapachem, których na Pandorze jest nieprzebrana mnogość.

Wzorzystą, metaliczną wstęgą przepełzła przez ulicę ogromna żmija, zwinęła się w spiralę przed Szczeknem i ostrzegawczo uniosła głowę w kształcie rombu. Szczekn nawet się nie zatrzymuje — niedbały szybki zamach przedniej łapy, i głowa w kształcie rombu odlatuje na trotuar, a Szczekn truchtem biegnie dalej, zostawiając za sobą wijące się bezgłowe ciało.

Dziwni ludzie, bali się mnie wypuścić we dwójkę ze Szczeknem! Zapaśnik pierwszej klasy, inteligentny, z niebywałym wyczuciem niebezpieczeństwa, absolutnie nieustraszony — nadludzko nieustraszony… Ale oczywiście nie można się obejść bez pewnego „ale”. Jeśli zajdzie potrzeba, będę walczyć w jego obronie jak w obronie Ziemianina, jak w obronie siebie samego. A Szczekn? Nie wiem. Naturalnie na planecie Saraksz Głowany walczyły w mojej obronie, walczyły i zabijały, i ginęły osłaniając mnie, ale nie wiadomo dlaczego zawsze wydawało mi się, że walczyły nie w mojej obronie, nie w obronie przyjaciela, ale dla jakiejś abstrakcyjnej i bardzo ważnej dla nich zasady… Przyjaźnię się ze Szczeknem już pięć lat, jeszcze miał błony między palcami, kiedyśmy się poznali, uczyłem go języka i korzystania z Linii Dostaw. Nie odstępowałem go, kiedy zapadał na swoje straszne choroby, których nasi lekarze do dzisiaj nie są w stanie zrozumieć. Znosiłem jego fatalne maniery, nie reagowałem na jego bezceremonialne wypowiedzi, wybaczałem mu to, czego nie wybaczam nikomu na świecie. I do dzisiaj nie wiem, kim jestem dla niego.

Sygnał ze statku. Van der Hoose zawiadamia nas, że Rem znalazł na swoim śmietnisku broń. Informacja całkowicie nieistotna. Po prostu Van der Hoose nie chce, żebym milczał. Bardzo się niepokoi, kiedy zbyt długo milczę. Rozmawiamy o głupstwach.

Za każdym razem kiedy łączę się ze statkiem, Szczekn zaczyna zachowywać się jak pies. Iska się, drapie, coś tam żre, świetnie wie, że ja tego bardzo nie lubię, i urządza demonstracje, jakby odgrywał się na mnie za to, że przerywam naszą samotność we dwoje.

Zaczyna mżyć. Aleja przed nami zasnuwa się szarą chwiejną mgłą. Mijamy siedemnasty kwartał (przecznica wybrukowana jest kocimi łbami), mijamy przerdzewiałą furgonetkę na przebitych oponach, mijamy nieźle zachowany budynek oblicowany granitem, okna na parterze ochraniają kute żelazne kraty, a po lewej stronie zaczyna się park odgrodzony od ulicy niskim murem.

W chwili kiedy przechodzimy obok pochylonej bramy, z mokrych, bujnie rozrośniętych krzewów wyskakuje z szumem i dźwiękiem dzwoneczków wzorzysty, bezsensowny, wysoki mężczyzna.

Jest chudy jak szkielet, twarz ma zżółkłą, policzki zapadnięte i szkliste spojrzenie. Mokre, rude kołtuny sterczą we wszystkie strony, ręce telepią się, jakby miały za wiele stawów, a długie nogi bezustannie tańczą i podskakują w miejscu, tak że spod ogromnych stóp wylatują opadłe liście i wilgotny pokruszony cement.

Mężczyzna od stóp do głów obciągnięty jest czymś w rodzaju trykotu w różnobarwną kratę w kolorze czerwonym, żółtym, niebieskim i zielonym, bez przerwy dzwonią dzwoneczki naszyte jak popadnie na rękawach i nogawkach trykotu, długie węźlaste palce człowieka dźwięcznie pstrykają w skomplikowanym szybkim rytmie. Arlekin. Pajac. Jego błaznowanie byłoby zapewne śmieszne, gdyby nie było straszne w tym martwym mieście pod szarą sypką mżawką na tle zdziczałego parku przemienionego w dżunglę. Człowiek bez wątpienia jest obłąkany. Jeszcze jeden obłąkany.

W pierwszej chwili wydaje mi się, że to ten sam z przedmieścia. Ale tamten miał kolorowe wstążki na błazeńskim kołpaku z dzwoneczkami, był znacznie niższy i nie wydawał się aż tak wychudzony. Po prostu obaj są różnobarwni, obaj niespełna rozumu i wydaje się całkowicie nieprawdopodobne, żeby dwaj pierwsi napotkani tubylcy okazali się zwariowanymi klownami.

— To nie jest niebezpieczne — mówi Szczekn.

— Mamy obowiązek mu pomóc — mówię.

— Jak chcesz. Będzie nam przeszkadzać.

Sam dobrze wiem, żę będzie nam przeszkadzać, ale nie mam wyjścia i zaczynam zbliżać się do tańczącego pajaca, przygotowując w rękawiczce przyssawkę z trankwilizatorem.

— Niebezpieczeństwo za tobą! — mówi nagle Szczekn.

Odwracam się gwałtownie. Ale po drugiej stronie ulicy nie widzę nic szczególnego. Stoi piętrowa willa z resztkami jadowicie fioletowej farby: podrabiane kolumny, ani jednej całej szyby, rozwalone na półtorej kondygnacji wejście zieje mrokiem. Dom jak dom, ale Szczekn patrzy właśnie na ten dom, a jego poza wyraża najgłębsze skupienie. Przysiadł na gotowych do skoku łapach, pochylił nisko głowę, nastroszył małe trójkątne uszy. Poczułem strumyczek zimna między łopatkami — od początku naszego wymarszu nie zdarzyło się, żeby Szczekn przybrał tę niezwykłą dla niego pozę. Z tyłu rozpaczliwie dźwięczą dzwoneczki i nagle robi się cicho. Tylko szelest deszczu.

— W którym oknie? — pytam.

— Nie wiem — Szczekn powoli obraca ciężką głowę z prawej na lewą. — W żadnym oknie. Chcesz, zobaczymy…? Ale już mniej… — ciężka głowa powoli się unosi. — Koniec. Jak zawsze.

— Jak na początku.

— Niebezpiecznie?

— Na samym początku niebezpiecznie. Słabo. A teraz było mocno. I znowu jak na początku.

— Ludzie? Zwierzę?

— Wielka bardzo złość. Niepojęte.

Patrzę na park. Zwariowanego pajaca już nie ma i nie sposób rozróżnić cokolwiek w gęstej mokrej zieleni.

Van der Hoose jest straszliwie zaniepokojony. Dyktuję doniesienie.

Van der Hoose obawia się, że była to zasadzka i że pajac miał odwrócić moją uwagę. W żaden sposób nie chce zrozumieć, że w takim wypadku spokojnie wpadłbym w zasadzkę; ponieważ pajac rzeczywiście odwrócił moją uwagę do tego stopnia, że nic nie widziałem i nie słyszałem oprócz niego. Van der Hoose proponuje, że przyśle nam posiłki, ale odmawiam. Nasze zadanie jest niezmiernie proste i najpewniej już niedługo cofną nas z trasy i przerzucą do pomocy chociażby Espadzie.

Komunikat grupy Espady — ostrzelano ich. Kulami świetlnymi. Wygląda to na salwę ostrzegawczą. Espada nie schodzi z trasy. My również. Van der Hoose jest zdenerwowany do ostatecznych granic, w jego głosie słychać błaganie o litość.

Kapitan raczej się nam nie udał. Kapitan Espady jest Progresorem. Kapitan Żełtuchina — również. A naszym kapitanem jest Van der Hoose. To logiczne. Espada — to grupa kontaktowa, Rem dostarcza lwią część informacji, a my ze Szczeknem jesteśmy po prostu pieszymi zwiadowcami w pustym i bezpiecznym rejonie. Ale kiedy coś się wydarzy — a zawsze coś się wydarza — możemy liczyć wyłącznie na siebie. Koniec końców stary, sympatyczny Van der Hoose to zaledwie astronauta, doświadczony wilk kosmiczny. Ma we krwi instrukcję 06/3: „W przypadku stwierdzenia na planecie obecności rozumnego życia należy natychmiast startować zniszczywszy uprzednio w miarę możliwości wszystkie ślady swojego pobytu…” A tu — ostrzegawcza strzelanina, widoczna gołym okiem niechęć do nawiązania kontaktu i nikt nie tylko nie zamierza startować natychmiast; przeciwnie, wszyscy kontynuują poszukiwania i w ogóle pchają się tam, gdzie ich nie proszą.

Domy są coraz wyższe i coraz bardziej luksusowe. Liniejący spleśniały luksus. Długa kolumna najprzeróżniejszych ciężarówek stojących na poboczu z lewej strony. Prawdopodobnie ruch był tu lewostronny. Część ciężarówek jest odkryta, widać sprzęty domowe, toboły. Wygląda to na pozostałość masowej ewakuacji, tylko nie wiadomo dlaczego jechali w kierunku centrum miasta. Może do portu?

Szczekn nagle zatrzymuje się, z gęstego futra na czubku głowy wysuwa trójkątne uszy. Jesteśmy bardzo blisko od skrzyżowania, skrzyżowanie jest puste, aleja przed nami również, o ile można to stwierdzić przy tej widoczności.

— Śmierdzi — mówi Szczekn. I po sekundzie przerwy. — Zwierzęta. — I jeszcze po chwili: — Dużo. Idą tu. Z lewej strony.

Teraz ja też czuję zapach, ale to tylko zapach mokrej rdzy na ciężarówkach. Nagle — tupot tysiąca nóg, stukot pazurów, piski, przygłuszone warczenie, sapanie i prychanie. Tysiące nóg. Tysiące gardeł. Wataha. Rozglądam się szukając odpowiedniej bramy, żeby przeczekać.

— Paskudztwo — mówi Szczekn. — Psy.

I w tym samym momencie z uliczki po lewej stronie chlusnęło. Psy. Setki psów. Gęsty szaro-żółto-czarny potok sapiący, tupiący i ostro cuchnący mokrą psią sierścią. Czoło potoku już znikło w przecznicy po prawej, a potok wciąż płynie i płynie, naraz kilka bestii odłącza się od stada i ostro rusza w naszą stronę — wielkie wyliniałe zwierzęta, straszliwie chude, sfilcowana sierść zwisa na nich płatami. Rozbiegane, zaropiałe ślepia, żółte zaślinione kły. Cichutko, jakby żałośnie poszczekując, biegną do nas truchtem i nie po prostej, ale jakimś dziwacznym łukiem, garbiąc grzbiety i podkulając pod siebie drgające ogony.

— Do domu! — krzyczy Van der Hoose. — Dlaczego stoicie? Do domu!

Proszę go, żeby przestał hałasować. Wsuwam rękę pod klapę kombinezonu i chwytam kolbę skorczera. Szczekn mówi:

— Nie trzeba. Ja sam.

Powoli kołysząc się rusza na spotkanie psów. Nie przybiera bojowej pozy. Po prostu idzie.

— Szczekn — mówię. — Lepiej się w nic nie wdawajmy.

— Nie wdawajmy się — mówi Szczekn i idzie dalej.

Nie rozumiem, co on zamierza, i trzymając skorczer lufą w dół w opuszczonej ręce idę równoległym kursem wzdłuż kolumny ciężarówek. Muszę zwiększyć pole ostrzału na wypadek, jeśli brudnożółty potok naglę skręci w naszym kierunku. Szczekn ciągle idzie, ale psy zatrzymały się. Cofają się, zwrócone do Szczekna bokiem, jeszcze bardziej zgarbione i ogony już całkiem podwinęły pod siebie, a kiedy do najbliższego zostało nie więcej niż dziesięć kroków, niespodziewanie z panicznym skomleniem rzucają się do ucieczki i znikają gdzieś w głębi stada.

A Szczekn wciąż idzie. Prosto, środkiem jezdni, niespiesznie, kołysząc się, jakby skrzyżowanie przed nim było całkowicie puste. Wówczas zaciskam zęby, unoszę skorczer do strzału i skręcam na środek, żeby znaleźć się tuż za Szczeknem. Brudnożółty potok jest tuż.

Wtedy nagle nad skrzyżowaniem rozlega się rozpaczliwy pisk. Wataha pęka oczyszczając drogę. Po kilku sekundach przecznica po prawej jest już zupełnie pusta, a ulicę po lewej wypełnia żywa drgająca masa kosmatych ciał, zapierających się łap i wyszczerzonych pysków.

Mijamy skrzyżowanie zasypane brudnymi kłakami, wyjące piekło zostaje za plecami i wtedy siłą woli zmuszam się, żeby stanąć i spojrzeć do tyłu. Środek skrzyżowania jest pusty po dawnemu. Sfora zawróciła. Po obu stronach kolumny ciężarówek sunie teraz aleją od nas w kierunku przedmieścia. Pisk i wycie powoli ucicha, jeszcze chwila i — znowu wszystko jest jak poprzednio — słychać tylko pracowity tysiącnogi tupot, postukiwanie pazurów, sapanie, prychanie. Głęboko oddycham i chowam skorczer do kabury. Nieźle najadłem się strachu.

Van der Hoose robi nam dzikie piekło. Otrzymujemy naganę. Obaj. Zachowaliśmy się jak smarkacze. Mówiąc otwarcie. Szczekn jest niesłychanie wrażliwy na reprymendy, ale tym razem z niejasnych powodów nie protestuje. Tylko mamrocze: „Powiedz mu, że nie było żadnego bzyka. — I dodaje: — Prawie…” Dyktuję meldunek o incydencie. Nie zrozumiałem, co się stało na skrzyżowaniu i, rzecz jasna, jeszcze mniej rozumie Van der Hoose. Na jego wypytywania odpowiadam wymijająco. Kładę nacisk głównie na to, że wataha idzie w kierunku statku.

— Jeśli dojdą do was, postraszcie je ogniem — kończę.

Przechodzimy przez cały dwudziesty drugi kwartał i nagle zauważam, że wszystko, co żyje, znikło z ulicy — nie ma ani jednego szczura, ani jednej żmii, nawet żaby gdzieś przepadły. Ukryły się przed psami, myślę niezdecydowanie. Wiem, że to nie tak. To Szczekn.

W czwartym roku naszej znajomości okazało się nagle, że Szczekn nieźle zna angielski. Mniej więcej w tym samym czasie dowiedziałem się, że Szczekn komponuje muzykę — oczywiście nie symfoniczną, tylko piosenki proste melodie, całkiem miłe dla ziemskiego ucha. A teraz znowu coś nowego.

Szczekn zezuje na mnie żółtym okiem.

— W jaki sposób odgadłeś ogień? — pyta. Staję się czujny. Okazuje się; że odgadłem ogień. Kiedy to zrobiłem?

— To zależy, o jaki ogień chodzi — mówię na chybił trafił.

— Nie rozumiesz, o czym mówię? Czy nie chcesz powiedzieć?

Ogień, ogień, myślę pośpiesznie. Czuję, że może w tej chwili uda mi się dowiedzieć coś ważnego. Jeżeli nie będę się śpieszył. Jeśli moje odpowiedzi będą właściwe. Kiedy to mówiłem o ogniu? Ach tak, „Postraszcie je ogniem”.

— Każde dziecko wie, że zwierzęta boją się ognia — mówię. — Dlatego odgadłem. Czy to było takie trudne — odgadnąć?

— Moim zdaniem — trudne — mruczy Szczekn. — Do tej pory nie odgadywałeś.

Milknie i przestaje zezować. Porozmawialiśmy. A jednak mądry facet z tego Szczekna. Rozumie, że albo nie zrozumiałem, albo nie chcę mówić przy postronnych… I w jednym, i w drugim przypadku lepiej rozmowę zakończyć… A więc odgadłem ogień. Tak naprawdę to niczego nie odgadłem. Po prostu powiedziałem „Postraszcie je ogniem”. A Szczekn pomyślał, że coś odgadłem. Ogień, ogień… Szczekn naturalnie nie miał żadnego ognia… A więc to znaczy, że miał. Tylko ja go nie widziałem, a psy widziały. Tak, tego tylko jeszcze brakowało. Brawo.

— Poparzyłeś je? — pytam chytrze.

— Ogień parzy — sucho odpowiada Szczekn.

— Czy to potrafi każdy Głowan?

— Tylko Ziemianie nazywają nas Głowanami. Degeneraci z Południa nazywają nas wilkołakami. A w ujściu Błękitnej Żmii nazywają nas pomroczami. A na Archipelagu — „Csechu”… Po rosyjsku nie ma odpowiednika. To znaczy — ten, który żyje pod ziemią i umie ujarzmiać i zabijać siłą swego ducha.

— Jasne — mówię.

Zaledwie pięć lat wystarczyło mi, żeby się dowiedzieć, że mój najbliższy przyjaciel, przed którym nigdy niczego nie ukrywałem, posiada zdolność ujarzmiania i zabijania mocą swego ducha. Miejmy nadzieję, że tylko psy, a zresztą kto go tam wie… U diabła; dlaczego jest mi tak przykro?

Szczekn błyskawicznie wyczuwa gorycz w moim głosie, ale interpretuje ją na własny sposób.

— Nie bądź łapczywy — mówi. — Za to wy, Ziemianie, macie to, czego my nie mamy i nigdy nie będziemy mieć. Wasze maszyny i wasza nauka…

Wychodzimy na plac i natychmiast zatrzymujemy się, ponieważ widzimy armatę. Stoi za rogiem po lewej stronie, przysadzista, jakby przywarła do jezdni — długa lufa z ciężką naroślą hamulca wylotowego, niska, szeroka tarcza ochronna pomalowana w maskujące plamy, grube koła na gumie… Z tej pozycji padł niejeden strzał, ale to było dawno, bardzo dawno. Rozsypane wokół łuski od pocisków przeżarła na wylot czerwona i zielona rdza, lemiesz rozdarł asfalt aż do ziemi i teraz, tonie w gęstej trawie i nawet malutkie drzewko zdążyło wyrosnąć z lewej strony. Zardzewiały zamek jest odciągnięty, celownika nie ma w ogóle, a z tyłu za armatą poniewierają się przegniłe skrzynki od pocisków. Wszystkie są puste. Strzelano tu do ostatniego pocisku.

Patrzę ponad lawetę i widzę, gdzie strzelano. To znaczy; mówiąc ściśle, najpierw widzę ogromne, zarośnięte bluszczem dziury w ścianie domu naprzeciwko i dopiero potem zwraca moją uwagę niejaki dysonans architektoniczny. U stóp domu z dziurami zupełnie bez sensu stoi niewielki matowożółtawy pawilon parterowy, z płaskim dachem i teraz jest dla mnie jasne, że ostrzeliwano właśnie ten pawilon, a dziury w ścianie domu nad nim to skutki chybionych strzałów, chociaż z takiej odległości wydaje się, że nie sposób chybić. Zresztą chybiano niezbyt często i można tylko podziwiać solidność tej niepokaźnej żółtej budowli, która przyjęła w siebie tyle pocisków i nie zamieniła się w kupę gruzu.

Pawilon usytuowany jest bezsensownie i początkowo wydało mi się, że straszne bombardowanie artyleryjskie przesunęło go do tyłu, wcisnęło na trotuar i prawie wepchnęło kątem w ścianę domu. Ale oczywiście nie miałem racji. Pawilon oczywiście stoi tam, gdzie stał od urodzenia, gdzie go postawili obłąkani architekci, zagradzając cały chodnik i spory kawałek jezdni, co naturalnie musiało przeszkadzać w ruchu ulicznym.

Wszystko, co się tu zdarzyło, zdarzyło się w odległych bardzo czasach, wiele lat temu, i dawno już znikł zapach pożarów i strzelaniny, ale w dziwny sposób zachowała się przygniatająca atmosfera strasznej nienawiści, furii i wściekłości, które opanowały wówczas nieznanych artylerzystów.

Zacząłem dyktować kolejne doniesienie, a Szczekn siedzi nie opodal; dolna warga mu opadła, jest pełen niesmaku i demonstracyjnie głośno burczy zezując żółtym okiem: „ludzie… jakie tu można mieć wątpliwości… Rozumie się, że ludzie… Ogień i żelazo, rozwalone domy, zawsze jedno i to samo…” Widocznie on również wyczuwa tę atmosferę i zapewne jeszcze intensywniej niż ja. Na domiar złego wspomina teraz swój kraj ojczysty — lasy nafaszerowane śmiercionośną techniką, spopielone przestrzenie, na których sterczą martwe, radioaktywne pnie drzew, ziemia przesycona jest nienawiścią, strachem i śmiercią.

Na tym placu nie mamy już nic do roboty. Możemy tylko budować hipotezy, a wyobraźnia może podpowiadać nam straszne sceny, jedną okropniejszą od drugiej. Idziemy dalej, a ja myślę, że w epokach globalnych katastrof cywilizacje wyrzucają na powierzchnię bytu całe draństwo, całą ohydę nagromadzoną przez stulecia w genach społeczności. Formy tej piany są niezmiernie różnorodne i według nich można osądzać, na ile niezdrowa była konkretna cywilizacja w momencie kataklizmu, ale bardzo niewiele da się powiedzieć o naturze tego kataklizmu, ponieważ najróżniejsze kataklizmy — czy to będzie globalna pandemia, czy wojna światowa, czy też katastrofa geologiczna — wychlustują na powierzchnię taką samą pianę — nienawiść, zwierzęcy egoizm, okrucieństwo, które wydaje się usprawiedliwione, ale którego żadną miarą usprawiedliwić nie sposób.

Doniesienie od Espady — nawiązał kontakt. Rozkaz Komowa — wszystkie grupy mają przygotować translatory do przyjęcia lingwistycznej informacji. Sięgam ręką do tyłu i po omacku wciskam przełącznik podręcznego translatora…

2 czerwca 78 roku Maja Głumowa? Przyjaciółka Lwa Abałkina

Postanowiłem nie uprzedzać Mai o swojej wizycie, tylko równo o dziewiątej poszedłem na plac Gwiazdy.

Nad ranem spadł niewielki deszcz i ogromny sześcian Muzeum z nie oszlifowanego marmuru lśnił w słońcu. Jeszcze z daleka zauważyłem przed głównym wejściem niewielki barwny tłum, a kiedy podszedłem blisko, usłyszałem okrzyki pełne niezadowolenia i rozczarowania. Okazało się, że od wczoraj Muzeum jest zamknięte dla zwiedzających ze względu na prace związane z nową ekspozycją.

Tłum składał się głównie z turystów, ale szczególnie oburzeni byli naukowcy, którzy wybrali ten właśnie ranek, żeby popracować nad eksponatami. Nic ich nie obchodziła nowa ekspozycja: Należy uprzedzać zawczasu o tego rodzaju manewrach administracyjnych. A teraz proszę — cały dzień można uznać za zmarnowany… Zamieszanie potęgowały cyberuprzątacze, którym najwidoczniej zapomniano zmienić program i które teraz głupio plątały się pod nogami, umykając przed gniewnymi kopniakami i co chwila wywołując wybuchy śmiechu swoimi bezmyślnymi próbami przeniknięcia przez zamknięte drzwi.

Zorientowawszy się w sytuacji nie zatrzymałem się. Niejednokrotnie bywałem w tym Muzeum i wiedziałem, gdzie jest służbowe wejście. Obszedłem budynek i cienistą alejką trafiłem do szerokich niskich drzwi, ledwie widocznych pod masą pnących roślin. Te udające ciemny dąb plastikowe drzwi również były zamknięte. Na progu czerniał jeszcze jeden cyberuprzątacz. Wyglądał beznadziejnie smętnie — w ciągu nocy biedak musiał się prawie doszczętnie wyładować, a teraz miał niewielką szansę na zdobycie energii.

Odsunąłem go nogą i gniewnie zapukałem. Odezwał się pozagrobowy głos:

— Muzeum Kultur Pozaziemskich jeszcze chwilowo zamknięte z powodu przygotowywania centralnych pomieszczeń dla nowej ekspozycji. Przepraszamy, prosimy odwiedzić nas za tydzień.

— Massaraksz! — powiedziałem głośno, rozglądając się dokoła z niejakim zaskoczeniem.

Nikogo, rzecz jasna, nigdzie nie było i tylko cyber z zatroskaniem szemrał u moich stóp. Widocznie zainteresowały go moje buty.

— Muzeum Kultur Pozaziemskich… — przemówił ponownie pozagrobowy głos i nagle umilkł.

Drzwi się otwarły.

— Trzeba było tak od razu — powiedziałem i wszedłem.

Cyber został za progiem.

— No? — powiedziałem do niego — Wejdź:

Ale cyber cofnął się, jakby nie mogąc podjąć decyzji, i w tym momencie drzwi się zatrzasnęły.

W korytarzach trwał silny, bardzo specyficzny zapach. Już dawno zauważyłem, że każde muzeum ma własny zapach. Szczególnie łatwo to stwierdzić w muzeach zoologicznych, ale tu też zdrowo śmierdziało. Pozaziemskimi Kulturami, jak należy przypuszczać.

Zajrzałem do pierwszego z brzegu pomieszczenia i zobaczyłem tam dwie bardzo młode dziewczyny, które z molekularnymi lutownicami w rękach dłubały we wnętrzu dziwacznej konstrukcji przypominającej do złudzenia wielki kłąb drutu kolczastego. Zapytałem, gdzie mogę znaleźć Maję Głumową, otrzymałem dokładne instrukcje i rozpocząłem wędrówkę po salach i korytarzach specjalnego oddziału Kultur Materialnych i Przedmiotów Niewiadomego Przeznaczenia. Nie spotkałem tu nikogo. Personel przebywał zapewne w centralnych pomieszczeniach i przygotowywał tam nową ekspozycję, a tu nie było niczego poza przedmiotami o niewiadomym przeznaczeniu. Ale za to na te przedmioty napatrzyłem się po drodze do syta i mimochodem odniosłem wrażenie, że ich przeznaczenie pozostanie tak jak było niewyjaśnione na wieki wieków amen.

Maję Głumową znalazłem w jej gabinecie-pracowni. Kiedy wszedłem, podniosła na mnie oczy — prześliczna, mało tego, przemiła dziewczyna, o pięknych kasztanowych włosach, wielkich szarych oczach. Nos lekko zadarty, obnażone silne ręce o długich palcach, luźna niebieska bluzka bez rękawów w podłużne czarno-białe paski. Urocza kobieta. Nad prawą brwią miała malutkie czarne znamię.

Patrzyła na mnie z roztargnieniem, może nawet nie tyle na mnie, na coś poza mną, patrzyła i milczała. Biurko przed nią było puste; tylko obie jej ręce leżały na blacie, jakby położyła je przed sobą i zapomniała o nich.

— Przepraszam bardzo — powiedziałem — nazywam się Maksym Kammerer.

— Tak. Słucham pana.

Głos również miała roztargniony i powiedziała nieprawdę — nie słuchała mnie. Nie widziała mnie i nie słyszała. Najwyraźniej nie miała dzisiaj do mnie głowy. Każdy przyzwoity człowiek na moim miejscu przeprosiłby i cicho poszedł sobie. Ale nie mogłem sobie pozwolić na to, żeby być przyzwoitym człowiekiem: Byłem pracownikiem KOMKON-u 2 na służbie. Dlatego nie przeprosiłem i tym bardziej nie wyszedłem, tylko po prostu usiadłem na pierwszym z brzegu fotelu i przybierając prostodusznie życzliwy wyraz twarzy zapytałem:

— Co się dzisiaj stało w waszym Muzeum? Nikogo nie wpuszczają…

Miałem wrażenie, że się jakby zdziwiła.

— Nie wpuszczają? Doprawdy?

— Przecież mówię pani! Ledwie udało mi się dostać służbowym wejściem.

— Ach tak… Przepraszam, kim pan jest? Ma pan do mnie jakąś sprawę?

Powtórzyłem, że nazywam się Maksym Kammerer i przystąpiłem do referowania swojej legendy.

I wtedy stało się coś zdumiewającego. Zaledwie wymieniłem nazwisko Abałkina, Maja jakby się obudziła. Roztargnienie znikło z jej twarzy, krew zabarwiła policzki, dosłownie wpiła się we mnie swoimi szarymi oczami. Nie odezwała się ani słowem i wysłuchała mnie do końca. Tylko powoli uniosła swoje bezwolnie leżące ręce, splotła długie palce i wsparła na nich podbródek.

— Pan go znał? — zapytała.

Opowiedziałem jej o ekspedycji do ujścia Błękitnej Żmii.

— I o tym wszystkim pan napisze?

— Oczywiście — odparłem. — Ale to trochę mało.

— Za mało — do czego? — zapytała.

Na jej twarzy pojawił się dziwny wyraz — jakby z trudem powstrzymywała śmiech. Nawet oczy jej zabłysły.

— Rozumie pani — zacząłem ponownie — chciałbym opisać narodziny jednego z najwybitniejszych specjalistów w swojej dziedzinie, w zoopsychologii i socjopsychologii on dokonał czegoś w rodzaju…

— Ale przecież nie stał się specjalistą w swojej dziedzinie — powiedziała. — Przecież oni zrobili z niego Progresora. Przecież oni go… Oni…

Nie, nie śmiech powstrzymywała, ale łzy. I teraz przestała je powstrzymywać. Zakryła twarz w dłoniach i rozpłakała się. O Boże! Kobiece łzy to w ogóle coś przerażającego, a tym razem na domiar wszystkiego jeszcze nic nie rozumiałem. Maja szlochała gwałtownie, zapamiętale, jak dziecko drżąc całym ciałem, a ja siedziałem jak głupi nie wiedząc co począć. W takich wypadkach najczęściej podaje się szklankę wody, ale w gabinecie-pracowni nie było ani szklanki, ani wody — tylko stelaże wypełnione przedmiotami o niewyjaśnionym przeznaczeniu.

A dziewczyna ciągle płakała, strumienie łez przeciekały jej między palcami, spazmatycznie wciągała powietrze, chlipała — i mówiła tak, jakby myślała na głos — przerywając samej sobie, bez celu, bez logiki.

… Trzymał ją krótko — i to jak! Jak tylko próbowała pokazać rogi, tak jej dawał popalić, że aż huczało. Miał gdzieś, że jest dziewczyną, młodszą od niego o całe trzy lata — była jego rzeczą, jego własnością. Stała się nią od razu, nieomal pierwszego dnia, kiedy ją zobaczył. Miała wtedy pięć lat, a on osiem. Biegał w kółko i wykrzykiwał swoją własną wyliczankę:

Ptaki, zwierzaki pod drzwiami stały jak do nich strzelano to umierały

Dziesięć, dwadzieścia razy z rzędu. To ją rozśmieszyło i wtedy pierwszy raz pokazał jej, gdzie raki zimują…

… To było wspaniałe — być jego rzeczą, ponieważ on ją kochał. Więcej nikogo i nigdy nie kochał. Tylko ją. Wszyscy inni byli mu obojętni. Niczego nie rozumieli i nie potrafili zrozumieć. A on wychodził na scenę, śpiewał piosenki i deklamował wiersze — dla niej. Tak właśnie mówił: „To dla ciebie. Spodobało ci się?” I skakał wzwyż — dla niej. I nurkował na głębokość trzydziestu dwóch metrów — dla niej. I pisał po nocach wiersze — też dla niej. Bardzo ją cenił, ją — swoją własność i ciągle starał się być godny takiej wartościowej rzeczy. I nikt nic o tym nie wiedział. Zawsze umiał zrobić tak, żeby nikt nic nie wiedział. Do ostatniego roku, kiedy dowiedział się o tym Nauczyciel.

Wiele jeszcze innych rzeczy było jego własnością. Cały las wokół internatu był jego. Każdy ptak w tym lesie, każda wiewiórka, każda żaba w każdym rowie. Rozkazywał żmijom, zaczynał i kończył wojny między mrowiskami, umiał leczyć jelenie i wszystkie one były jego własnością oprócz starego łosia o imieniu Reks, którego uznał za równego sobie, ale później się z nim posprzeczał i wypędził z lasu…

… Idiotka, głupia idiotka! Na początku wszystko było tak dobrze, a potem podrosła i spróbowała się oswobodzić. Oświadczyła mu wprost, że nie życzy sobie dłużej być jego rzeczą. Przykrócił jej cugli, ale ona była uparta, stała na swoim. Wtedy znowu pokazał, co potrafi, potraktował ją okrutnie i bezlitośnie, tak jak traktował swoje wilki, kiedy próbowały przestać go słuchać. Ale ona nie była wilkiem, była bardziej zawzięta niż wszystkie jego wilki razem wzięte. Wtedy wyciągnął zza pasa nóż, który samodzielnie wytoczył z kości znalezionej w lesie i z wściekłym uśmiechem bardzo powoli rozpruł sobie rękę od dłoni do łokcia. Stał przed nią z tym wściekłym uśmiechem, krew chlustała mu z ręki jak woda z kranu, zapytał: „A teraz?”. I nie zdążył jeszcze upaść na ziemię, kiedy zrozumiała, że to on miał rację. Miał rację, jak zawsze, od samego początku. Ale ona, idiotka, po stokroć idiotka, za nic nie chciała mu jej przyznać…

… A ostatniego roku, kiedy wróciła z wakacji, nie było już niczego. Coś się stało. Prawdopodobnie już go wzięli w swoje ręce. Albo dowiedzieli się o wszystkim i oczywiście wpadli w panikę, idioci. Przeklęci rozumni idioci. On spojrzał na nią jak na powietrze i odwrócił się. I więcej już nie spojrzał. Przestała dla niego istnieć, tak jak wszyscy inni. Utracił swoją własność i pogodził się ze stratą. A kiedy sobie znowu o niej przypomniał, wszystko już było inaczej. Życie na zawsze przestało być tajemniczym lasem, w którym on był władcą a ona tym najcenniejszym co miał. Już go zaczęli zmieniać, już był prawie Progresorem, był już w pół drogi do innego świata, gdzie ludzie zdradzają i dręczą się nawzajem. I było widać, że stoi na tej drodze pewnie, że okazał się dobrym uczniem, pojętnym i zdolnym. Pisał do niej, a ona nie odpowiadała. Wzywał ją, a ona milczała. A powinien był nie pisać, nie wzywać, tylko przyjechać, dać jej szkołę jak za dawnych czasów i być może wszystko byłoby jak dawniej. Ale nie był już żadnym władcą. Był mężczyzną, jakich wielu kręci się wokół i przestał do niej pisać…

…Ostatni jego list jak zwykle napisany ręcznie — uznawał tylko ręczne pisanie, żadne tam kryształy, magnetyczne nagrania, tylko ręcznie, ostatni jego list przyszedł właśnie stamtąd, znad Błękitnej Żmii — „Ptaki, zwierzaki pod drzwiami stały, jak do nich strzelano, to umierały” — napisał. I nic więcej nie było w tym jego ostatnim liście…

Mówiła gorączkowo, pochlipując i wycierając nos w pomięte laboratoryjne serwetki, kiedy nagle zrozumiałem, a po sekundzie powiedziała to sama — wczoraj widziała się z nim. Dokładnie w tym samym czasie, kiedy dzwoniłem i rozmawiałem z piegowatym Tojwo, i kiedy dodzwaniałem się do Jadwigi, i kiedy rozmawiałem z Ekscelencją, kiedy siedziałem w domu studiując sprawozdanie z przebiegu operacji „Zamarły Świat”, przez cały ten czas ona była z nim, patrzyła na niego, słuchała go, coś się tam między nimi działo i dlatego teraz tak płakała na ramieniu nieznajomego człowieka.

2 czerwca 78 roku Maja Głumowa i dziennikarz Kammerer

Zamilkła, jakby się opamiętała, i ja opamiętałem się również — tyle że o kilka sekund wcześniej. Przecież wykonywałem swoją pracę. Musiałem pracować. Obowiązek. Poczucie obowiązku. Każdy powinien wykonywać swój obowiązek. Takie zleżałe szorstkie słowa. Po tym wszystkim, co tu usłyszałem. Plunąć na obowiązek i zrobić wszystko, co w mojej mocy, żeby wyciągnąć tę nieszczęsną dziewczynę z trzęsawiska jej niepojętej rozpaczy. Może to właśnie jest moim prawdziwym obowiązkiem?

Ale wiedziałem, że to nie tak. To nie tak z wielu powodów. Na przykład dlatego, że nie umiem wyciągać ludzi z trzęsawiska rozpaczy. Po prostu nie wiem, jak to się robi. Nie wiem nawet, od czego należy zacząć. I dlatego najbardziej na świecie miałem ochotę wstać, przeprosić i odejść. Ale tego oczywiście nie zrobię, ponieważ za wszelką cenę muszę się dowiedzieć, gdzie oni się spotkali i gdzie on teraz jest…

Nagle zapytała:

— Kim pan jest?

Zadała to pytanie pękniętym, suchym głosem, a oczy miała suche i błyszczące, oczy chorego człowieka.

Zanim przyszedłem, siedziała tu sama, chociaż wokół było mnóstwo jej kolegów i nawet, jak przypuszczam, przyjaciół, ale i tak była sama, być może nawet podchodzili do niej, próbowali z nią rozmawiać, ale i tak była sama, dlatego że nikt tu nie wiedział i nie mógł niczego wiedzieć o człowieku, który wypełniał jej duszę tą straszliwą rozpaczą, tym palącym obezwładniającym rozczarowaniem i tym wszystkim, co nagromadziło się w niej w ciągu tej nocy, wyrywało się na zewnątrz i nie znajdowało ujścia, a wtedy zjawiłem się, wypowiedziałem imię i nazwisko Lwa Abałkina — jakbym przeciął skalpelem wzbierający wrzód. Wtedy chlusnęło z niej wszystko, na jakiś czas poczuła ogromną ulgę, mogła wreszcie wypłakać się, wykrzyczeć, uwolnić się od bólu, ale wtedy wyzwolił się również jej umysł i wówczas przestałem być uzdrowicielem i stałem się tym, kim byłem naprawdę — absolutnie obcym człowiekiem, przypadkowym, postronnym. I teraz stało się dla niej jasne, że w rzeczywistości nie mogłem pojawić się tak całkiem przypadkowo, ponieważ takie przypadki się nie zdarzają. Nie zdarza się, że rozstajesz się z ukochanym dwadzieścia lat temu, dwadzieścia lat nic o nim nie wiesz, dwadzieścia lat nie słyszysz jego imienia, a potem nagle po dwudziestu latach spotykasz się z nim, spędzasz z nim noc straszną i gorzką, straszliwszą od lat rozłąki, żeby rankiem po raz pierwszy od dwudziestu lat usłyszeć jego nazwisko od zupełnie przypadkowego, obcego człowieka…

— Kim pan jest? — zapytała pękniętym, suchym głosem.

— Nazywam się Maksym Kammerer — odpowiedziałem po raz trzeci, starając się wyglądać jak wcielone zmieszanie. — W pewnym sensie jestem dziennikarzem… Ale na miłość boską… Widocznie przyszedłem nie w porę… Widzi pani, zbieram materiał do książki o Lwie Abałkinie…

— Co on tu robi?

Nie wierzyła mi. Być może czuła, że szukam nie materiałów o Lwie Abałkinie, tylko samego Lwa Abałkina. Musiałem się przystosować. I to szybko. Więc oczywiście przystosowałem się.

— W jakim sensie? — dziennikarz Kammerer był zakłopotany, a może nawet z lekka strwożony.

— Otrzymał pan zadanie?

Dziennikarz Kammerer osłupiał.

— Z-zadanie? N-niezupełnie rozumiem… — dziennikarz Kammerer sprawiał wrażenie żałosne. Bez żadnej wątpliwości nie był przygotowany na takie przyjęcie. Znalazł się w kretyńskiej sytuacji wbrew swojej woli i absolutnie nie wyobrażał sobie, jak się z tej sytuacji wyplątać. Najbardziej na świecie dziennikarz Kammerer miał ochotę uciec. — Pani Maju, ja przecież… Na Boga, proszę nie myśleć… Umówmy się, że nic nie słyszałem… Zapomniałem już o wszystkim! W ogóle mnie tu nie było! Ale jeżeli w czymś mogę pani pomóc…

Dziennikarz Kammerer mamrotał coś bez sensu, czerwony jak piwonia. Nie siedział już. W uniżonej, wyjątkowo niewygodnej pozie jakby zawisł nad biurkiem i wciąż próbował opiekuńczo ująć Maję za łokieć. Wyglądał zapewne dość odrażająco, ale za to głupio i nieszkodliwie.

— … Widzi pani, ja mam taki styl pracy… — mamrotał żałośnie, próbując się usprawiedliwić. — Można by o nim dyskutować, jak sądzę, ale do tej pory zawsze dawał dobre rezultaty. Zaczynam z daleka — koledzy, przyjaciele… nauczyciele, rozumie się… wychowawcy… A dopiero potem, że tak powiem w pełnym uzbrojeniu, zabieram się do głównego obiektu… Dowiadywałem się w KOMKON-ie, powiedziano mi, że Abałkin powinien lada moment powrócić na Ziemię… Z Nauczycielem już rozmawiałem… Z lekarzem… Potem postanowiłem z panią… ale nie w porę… Przepraszam, jeszcze raz przepraszam. Przecież nie jestem ślepy, widzę, że zaistniał jakiś wyjątkowo nieprzychylny zbieg okoliczności…

Jednak udało mu się ją uspokoić, temu niezgrabnemu, głupkowatemu dziennikarzowi. Odchyliła się do tyłu w fotelu i zasłoniła twarz dłonią. Podejrzenia znikły, pozostał wstyd i zmęczenie.

— Tak — powiedziała — zbieg okoliczności.

Teraz dziennikarz Kammerer powinien odwrócić się i wycofać na paluszkach. Ale nie taki był to człowiek ten dziennikarz. Nie mógł ot tak sobie najzwyczajniej pozostawić w samotności udręczoną, zmęczoną kobietę, której ponad wszelką wątpliwość potrzebna była pomoc i wsparcie…

— Rozumie się, zbieg okoliczności i nic ponadto… — mamrotał. — Zapomnijmy o wszystkim, niczego nie było… Może kiedyś, później, jeśli pani zechce… Byłbym niezmiernie wdzięczny, rozumie się… Oczywiście nie po raz pierwszy zdarza mi się najpierw rozmawiać z głównym obiektem, a dopiero potem… Pani Maju, może kogoś tu wezwać? W tej sekundzie…

Milczała.

— Bardzo słusznie, nikogo nie trzeba… Po co? Posiedzę tu z panią… na wszelki wypadek…

Wreszcie odsunęła dłoń od twarzy.

— Nie ma powodu, żeby pan ze mną siedział — powiedziała zmęczonym głosem. — Niech pan lepiej idzie do swojego głównego obiektu…

— Nie— nie-nie! — zaprotestował dziennikarz Kammerer. — Zdążę. Obiekt obiektem, ale nie chciałbym zostawiać pani samej… Czasu mam mnóstwo… — spojrzał na zegarek z niejaką trwogą. — A obiekt teraz mi nie ucieknie! Teraz go złapię!… Zresztą i tak pewnie go nie ma w domu. Znam dobrze tych Progresorów na urlopach… Włóczy się po mieście pogrążony w sentymentalnych wspomnieniach…

— Nie ma go w mieście — powiedziała Maja Głumowa, jeszcze panując nad sobą. — Ma pan do niego dwie godziny lotu.

— Dwie godziny lotu? — dziennikarz Kammerer był nieprzyjemnie zaskoczony. — Pani daruje, ale najwyraźniej odniosłem wrażenie…

— Abałkin jest nad Wałdajem! Uzdrowisko „Olszynka”. Nad jeziorem Welie! I niech pan pamięta, że zero-T nie funkcjonuje!

— M-m-m-m! — bardzo głośno powiedział dziennikarz Kammerer.

Dwugodzinna napowietrzna podróż najwyraźniej nie wchodziła w jego plany w dniu dzisiejszym. Można było nawet przypuścić, że w ogóle jest przeciwnikiem takich podróży.

— Dwie godziny… — zamruczał. — Tak-tak-tak… Jakoś sobie zupełnie inaczej to wyobrażałem… Przepraszam bardzo, ale czy nie można się z nim połączyć, na przykład stąd?

— Zapewne można — odpowiedziała Maja Głumowa już kompletnie zgaszonym głosem. — Tylko ja nie znam jego numeru. Niech pan posłucha, Kammerer, chciałabym zostać sama. I tak nie będzie pan miał teraz ze mnie żadnego pożytku.

I dopiero teraz dziennikarz Kammerer uświadomił sobie do końca całą niezręczność swojej sytuacji. Zerwał się z krzesła i pobiegł do drzwi. Oprzytomniał, zawrócił. Wymamrotał niezrozumiałe słowa przeprosin. Znowu popędził do drzwi przewracając po drodze fotel. W dalszym ciągu mamrocząc przepraszająco podniósł fotel i postawił go na miejscu z największą ostrożnością, jakby ten fotel był z porcelany i kryształu. W pokłonach cofał się do drzwi, wypchnął je grzbietem i wypadł na korytarz.

Ostrożnie zamknąłem za sobą drzwi, czas jakiś stałem nieruchomo rozcierając tylną stroną dłoni zdrętwiałe mięśnie twarzy. Ze wstydu i obrzydzenia, jakie czułem do siebie, najzwyczajniej mnie zemdliło.

2 czerwca 78 roku „Olszynka”. Doktor Hoannek

Ze wschodniego brzegu „Olszynka” wyglądała jak mozaika białych i czerwonych dachów tonących w czerwono-zielonych zaroślach jarzębiny. Widać było jeszcze wąskie pasemko plaży i najwidoczniej drewnianą przystań, do której przycumowano stadko różnokolorowych łódek. Na całym rozświetlonym słońcem zboczu nie było żywej duszy, tylko na pomoście siedział zwiesiwszy bose nogi, ktoś w bieli — przypuszczalnie łowił ryby, bo trwał zupełnie nieruchomo.

Rzuciłem ubranie na siedzenie i bez hałasu wszedłem do wody. Dobra była woda w jeziorze Welie, czysta i słodka, płynąłem z ogromną przyjemnością.

Kiedy wdrapałem się na pomost, skakałem na jednej nodze po rozgrzanych słońcem deskach wytrząsając wodę z ucha. Ten ktoś w bieli oderwał wreszcie wzrok od spławika, spojrzał na mnie z ciekawością i zapytał:

— Od samej Moskwy wędruje pan w kąpielówkach?

Znowu to był starzec mniej więcej stuletni, wysuszony i chudy jak jego bambusowa wędka, tyle tylko, że nie żółty, raczej brązowy albo nawet, powiedziałbym, czarny. Niewykluczone, że na skutek kontrastu ze swoim nieskazitelnie białym przyodziewkiem. Ale oczy miał młode — nieduże, błękitne i wesołe. Oślepiająco biały kaszkiecik z ogromnym przeciwsłonecznym daszkiem osłaniał jego niewątpliwie łysą czaszkę i wyglądał w tym kaszkiecie jak dżokej na emeryturze albo kolega Tomka Sawyera, który zwiał ze szkółki niedzielnej.

— Podobno w tym jeziorze jest niebywała ilość ryb — powiedziałem kucając obok niego.

— Nonsens — powiedział. Krótko odpowiedział. Bez dyskusji.

— Podobno można tu przyjemnie spędzić czas — powiedziałem.

— Zależy jak kto — odpowiedział.

— Podobno to bardzo modne uzdrowisko — powiedziałem.

— Było — odpowiedział.

Skończył mi się koncept. Przez chwilę milczeliśmy.

— Uzdrowisko i to modne, młody człowieku — oznajmił pouczająco — było tu trzy sezony temu. Czy też, jak powiada mój prawnuk Briaczesław, „do tyłu”. Widzi pan, młody człowieku, obecnie nie wyobrażam sobie odpoczynku bez lodowatej wody, bez komarów, bez surowych korzonków w charakterze pożywienia, bez dzikich zarośli… „Dzikie skały — oto mój dom…”, czy coś w tym rodzaju… Tajmyr i Ziemia Baffina, rozumie pan… Kosmonauta? — zapytał nieoczekiwanie. — Progresor? Etnolog?

— Były — powiedziałem nie bez złośliwej satysfakcji.

— A ja jestem lekarzem — powiedział nawet nie mrugnąwszy okiem. — Panu, jak sądzę, nie jestem potrzebny? Przez ostatnie trzy sezony rzadko byłem tu komuś potrzebny. Zresztą; jak poucza mnie doświadczenie, pacjenci skłonni są pojawiać się w masie. Na przykład wczoraj okazałem się komuś potrzebny. Powstaje pytanie — dlaczego by nie dziś? Jest pan pewien, że się panu nie przydam?

— Tylko w charakterze sympatycznego rozmówcy — odparłem szczerze.

— No cóż, dzięki choć za to — powiedział z ochotą. — W takim razie zapraszam na herbatę.

Więc poszliśmy na herbatę.

Doktor Hoannek mieszkał w drewnianej chacie obok pawilonu przychodni lekarskiej. Chata była wyposażona jak trzeba — miała ganek z balaskami, rzeźbioną okładzinę, wyciosanego z drewna koguta, ruski ultradźwiękowy piec z automatyczną regulacją, podgrzewaną wannę, dwuosobową ławę do spania oraz dwukondygnacyjną piwnicę podłączoną zresztą do Linii Dostaw. Za chałupą w gęstwinie potężnych pokrzyw stała kabina zero-T prześlicznie stylizowana na drewniany wychodek.

Herbata doktora składała się z lodowatego chłodnika, kaszy z dynią i gazowanego kwasu z rodzynkami. Szczerze mówiąc herbaty, herbaty jako takiej, nie było — według najgłębszego przekonania doktora Hoannka picie mocnej herbaty sprzyjało powstawaniu kamicy, a słaba herbata stanowiła kulinarny nonsens.

Doktor Hoannek był weteranem „Olszynki” — objął tutejszą praktykę dwanaście sezonów temu. Znał „Olszynkę” — banalne uzdrowisko, jakich jest tysiące, i „Olszynkę” w czasie fantastycznego rozkwitu, kiedy w uzdrowiskologii na czas pewien zwyciężył pogląd, że jakoby tylko umiarkowany klimat jest zdolny uczynić urlopowicza szczęśliwym. Nie porzucił „Olszynki” i teraz, w okresie, wydawałoby się, beznadziejnego upadku.

Obecny sezon, który zaczął się jak zwykle w kwietniu, ściągnął do „Olszynki” zaledwie trzy osoby.

W połowie maja przyjechało tu małżeństwo idealnie zdrowych asenizatorów wprost z północnego Atlantyku, gdzie rozgrzebywali ogromną kupę radioaktywnego paskudztwa. Ta para — Murzyn z plemienia Bantu i Malajka — pomylili półkule i przyjechali tu pojeździć, proszę sobie wyobrazić, na nartach. Pospacerowali kilka dni po okolicznych lasach, pewnej pięknej nocy zbiegli w niewiadomym kierunku i dopiero po tygodniu przyszła od nich depesza z Wysp Falklandzkich z przeprosinami.

No i wczoraj wczesnym rankiem całkowicie nieoczekiwanie pojawił się w „Olszynce” pewien dziwny młodzieniec. Dlaczego dziwny? Po pierwsze, nie wiadomo jak tu trafił. Nie miał żadnego środka transportu — ani lądowego, ani powietrznego — za to doktor Hoannek mógł zaręczyć swoją bezsennością i znakomitym słuchem. Nie przyszedł tu również piechotą — nie przypominał człowieka podróżującego na piechotę — pieszych turystów doktor Hoannek bezbłędnie rozpoznawał po zapachu. Pozostawało zero-przejście. Ale jak wiadomo T-łączność w ostatnich dniach jest zakłócona z powodu fluktuacji pola neutrinowego, a to znaczy, że do „Olszynki” można było trafić tylko czystym przypadkiem. Powstaje jednak pytanie — jeśli młodzieniec trafił tu całkowicie przypadkowo, dlaczego natychmiast rzucił się na doktora Hoannka, jakby właśnie o doktorze Hoannku marzył przez całe życie?

Ten ostatni punkt wydał się podróżującemu w kąpielówkach turyście Kammererowi jakby niejasny i doktor Hoannek nie kazał mu długo czekać na wyjaśnienia. Dziwnemu młodzieńcowi nie był potrzebny akurat doktor Hoannek osobiście. Potrzebny mu był jakikolwiek lekarz, ale za to im prędzej, tym lepiej. Otóż młodzieniec ów uskarżał się na wyczerpanie nerwowe i istotnie takie wyczerpanie można było u niego stwierdzić, przy czym tak silne, że lekarz tak doświadczony jak doktor Hoannek stwierdził je bez badania. Doktor Hoannek uznał za konieczne, aby natychmiast dokładnie i starannie przebadać pacjenta i na szczęście nie znalazł żadnych zmian patologicznych. Interesujące, że ta optymistyczna diagnoza wywarła na młodego człowieka wpływ wręcz cudotwórczy. Ozdrowiał dosłownie w oczach i już po dwóch czy trzech godzinach jak gdyby nigdy nic przyjmował gości.

Nie, nie, goście przybyli najbardziej tradycyjnym sposobem na standardowym gliderze… a właściwie nie tyle goście, co jeden gość. I bardzo słusznie — nie ma lepszej psychoterapii dla młodego człowieka niż czarująca młoda kobieta. W rozległej praktyce doktora Hoannka analogiczne wypadki często miały miejsce. Oto na przykład… Doktor Hoannek powołał się na przykład numer jeden… Albo powiedzmy… Doktor Hoannek posłużył się przykładem numer dwa. Odpowiednio dla młodych kobiet najlepszą psychoterapią jest… I doktor Hoannek przeanalizował przykład numer trzy, cztery i pięć.

Aby pokazać, że i on nie wypadł sroce spod ogona, turysta Kammerer posłużył się przykładem z własnego doświadczenia, z czasów, kiedy jeszcze był Progresorem i również znalazł się na granicy wyczerpania nerwowego, jednakże ten żałosny i nieciekawy przykład doktor Hoannek odrzucił z oburzeniem. Okazuje się, że z Progresorami sprawy wyglądają zupełnie inaczej — są znacznie bardziej skomplikowane, a z drugiej strony bez porównania prostsze. W każdym razie doktor Hoannek w żadnym wypadku nie pozwoliłby sobie bez konsultacji ze specjalistami na stosowanie jakiejkolwiek psychoterapii wobec dziwnego młodzieńca, gdyby ten był Progresorem…

Ale dziwny młodzieniec, rozumie się, nie był Progresorem. Nawiasem mówiąc, nigdy nie mógłby zostać Progresorem — dyskwalifikuje go absolutnie nieprzydatna konstytucja psychiczna. Nie, młodzieniec nie był Progresorem, raczej artystą albo malarzem, którego spotkało ciężkie niepowodzenie twórcze. Był to nie pierwszy, a nawet nie dziesiąty przypadek w bogatej praktyce doktora Hoannka. Wystarczy wspomnieć… I z doktora Hoannka strumieniem popłynęły przykłady, jeden piękniejszy od drugiego, oczywiście prawdziwe nazwiska zostały zastąpione wszelkimi możliwymi Iksami, Betami, a nawet Alfami…

Turysta Kammerer, były Progresor, a w ogóle człowiek niezbyt delikatny z natury, dość nieuprzejmie przerwał tę pouczającą opowieść oświadczając, że on osobiście za nic nie zgodziłby się przebywać w jednym uzdrowisku ze stukniętym artystą. To była nader nieostrożna uwaga i turyście Kammererowi niezwłocznie wskazano jego właściwe miejsce. Przede wszystkim słowo „stuknięty” zostało przeanalizowane, bezlitośnie skrytykowane i wyrzucone do śmieci jako bezsensowne z lekarskiego punktu widzenia oraz na domiar wszystkiego jeszcze bardzo wulgarne. A dopiero potem Hoannek niebywale jadowitym tonem zawiadomił, że wyżej wymieniony stuknięty artysta przeczuwając najwidoczniej inwazję byłego Progresora Kammerera i wszystkie związane z tym niewygody sam zrezygnował z pomysłu wspólnego pobytu w uzdrowisku i jeszcze rano wyjechał na pierwszym lepszym gliderze, jaki mu się trafił. I tak się śpieszył, żeby uniknąć spotkania z turystą Kammererem, że nawet nie zdążył pożegnać się z doktorem Hoannkiem.

Były Progresor Kammerer okazał się zresztą zupełnie niewrażliwy na jad. Przyjął wszystko za dobrą monetę i wyraził ogromną radość z faktu, że uzdrowisko zostało opuszczone przez wyczerpanych nerwowo kochanków muz i można spokojnie wybrać sobie odpowiednie miejsce na pobyt.

— Gdzie mieszkał ten neurastenik? — zapytał wprost i zaraz wyjaśnił. — Pytam, żeby przypadkiem nie pójść w tamtą stronę.

Rozmowa ta odbywała się już na ganku z balaskami. Nieco zaskoczony, doktor w milczeniu wskazał malowniczą chatę z wielką niebieską szóstką. Chata stała w pewnej odległości od pozostałych budynków, nad samym urwiskiem.

— Znakomicie — oświadczył turysta Kammerer. — Pójdziemy sobie gdzie indziej. Pójdziemy sobie na początek tam… Mam wrażenie, że jarzębina jest tam jakby gęstsza…

Nie było żadnej wątpliwości, że nastawiony początkowo towarzysko doktor Hoannek zamierzał zaproponować, a w wypadku gdyby napotkał na opór, narzucić swoją osobę w charakterze przewodnika i propagatora „Olszynki”. Jednakże turysta i były Progresor wydał mu się teraz przesadnie bezceremonialny i gruboskórny.

— Rozumie się — powiedział sucho. — Radzę panu pójść tą ścieżką i odszukać chatę numer dwanaście…

— Jak to? A pan?

— Proszę mi darować. Mam, wie pan, zwyczaj wypoczywać po herbacie w hamaku…

Niewątpliwie wystarczyłoby jedno jedyne błagalne spojrzenie, aby doktor Hoannek niezwłocznie zmiękł i zrezygnował ze swoich zwyczajów w imię gościnności. Dlatego gruboskórny i wulgarny Kammerer śpiesznie wykonał ostatnie pchnięcie.

— No cóż, starość nie radość — powiedział współczująco i sprawa została przypieczętowana.

Kipiąc w milczącej wściekłości, doktor Hoannek ruszył w kierunku swojego hamaka, a ja dałem nura w krzaki jarzębiny, okrążyłem pawilon przychodni i zboczem na ukos poszedłem do chaty neurastenika.

2 czerwca 78 roku W chacie numer sześć

Było dla mnie jasne, że najprawdopodobniej „Olszynka” nigdy już nie ujrzy Lwa Abałkina i że w jego chwilowej przystani nie znajdę nic pożytecznego dla siebie. Ale dwie rzeczy były dla mnie nie całkiem jasne. Rzeczywiście, jak Lew Abałkin trafił do tej „Olszynki” i po co?

Z jego punktu widzenia, jeśli istotnie się ukrywa, znacznie logiczniej i bezpieczniej byłoby zwrócić się do lekarza w dowolnym dużym mieście. Na przykład w Moskwie, do której stąd jest dziesięć minut lotu, albo chociażby w Wałdaju, do którego leci się dwie minuty. Najpewniej trafił tu całkowitym przypadkiem albo nie zwrócił uwagi na ostrzeżenie o burzy neutrinowej, albo było mu wszystko jedno dokąd trafi. Potrzebny był mu lekarz, natychmiast, za wszelką cenę. Po co?

I jeszcze jedna dziwna rzecz. Czyżby doświadczony stuletni lekarz mógł się mylić tak dalece, żeby doświadczonego Progresora uznać za nieprzydatnego do jego zawodu? Nader wątpliwe. Tym bardziej że problem przydatności zawodowej Abałkina staje przede mną nie po raz pierwszy. Wygląda to dość bezprecedensowo. Jedna sprawa to wyznaczenie na Progresora człowieka wbrew jego skłonnościom, a zupełnie inna wyznaczyć na Progresora kogoś, czyj system nerwowy stanowi wyraźne przeciwwskazanie. Za takie numery należy wyrzucać z roboty i to nie czasowo, a raz na zawsze, ponieważ to nie tylko daremna strata ludzkiej energii, ale i ludzka śmierć… Tristan już nie żyje, nawiasem mówiąc… Pomyślałem sobie, że później, kiedy znajdę Lwa Abałkina, trzeba będzie odszukać ludzi, z winy których nawarzono tego piwa.

Jak oczekiwałem, drzwi tymczasowego domu Lwa Abałkina nie były zamknięte. W maleńkim hallu było pusto, na niskim okrągłym stoliku pod gazową lampą siedział maleńki niedźwiadek panda, dostojnie kiwał łebkiem i świecił rubinowymi ślepiami.

Zajrzałem w prawo do sypialni. Widocznie nikt nie wchodził tu co najmniej przez dwa lata, a może nawet przez trzy — automatyka świetlna nie była włączona, a nad zasłanym łóżkiem ciemniały w kącie gęste pajęczyny ze zdechłymi pająkami.

Wyminąłem stolik i wszedłem do kuchni. Kuchni ktoś używał. Na podnoszonym blacie stały brudne talerze, okienko Linii Dostaw było otwarte, w komorze odbioru spoczywała nie odebrana paczka z kiścią bananów. Widocznie u siebie, w sztabie „C” Lew Abałkin przywykł do usług ordynansa. Zresztą nie można wykluczyć, że zwyczajnie nie wiedział, jak uruchomić cyberuprzątacza…

Kuchnia w jakimś stopniu przygotowała mnie do tego, co zastałem w pokoju. Co prawda w niewielkim stopniu. Cała podłoga była zasłana strzępami podartego papieru. Szeroki tapczan — zdemolowany — kwiaciaste poduszki poniewierały się jak popadło, jedna leżała na podłodze w odległym kącie. Obok stolika przewrócony fotel, na stoliku kilka talerzy z zaschniętym jedzeniem, wśród których królowała otwarta butelka wina. Jeszcze jedna butelka, ciągnąc za sobą po dywanie lepki ślad, zatrzymała się aż pod ścianą. Kieliszek z nie dopitą resztką był niewiadomo dlaczego tylko jeden, a ponieważ portiera w oknie była zerwana i wisiała na kilku nitkach, z miejsca przyjąłem hipotezę, że drugi kieliszek wyleciał przez otwarte na oścież okno.

Zmięte papiery poniewierały się nie tylko na podłodze i nie wszystkie były pogniecione. Kilka kartek bielało na tapczanie, kilka strzępków trafiło na talerze, w ogóle półmiski i talerze odsunięto na bok, a na wolnym miejscu leżał cały stos arkuszy.

Zrobiłem kilka ostrożnych kroków i od razu coś twardego wlazło mi w bosą stopę. Był to kawałek bursztynu, podobny do trzonowego zęba z dwoma korzeniami. Przewiercony na wylot. Przykucnąłem, rozejrzałem się i zauważyłem jeszcze kilka takich kawałków, a reszta bursztynowych korali leżała pod stolikiem przy samym tapczanie.

Nie wstając podniosłem z podłogi najbliższy skrawek papieru i wyprostowałem go na dywanie. Była to połówka zwykłego arkusika, na której ktoś naszkicował piórem ludzką twarz. Twarz dziecka. Jakiś pucołowaty, mniej więcej dwunastoletni chłopczyk. Moim zdaniem skarżypyta. Rysunek wykonano kilkoma precyzyjnymi kreskami. Bardzo przyzwoity rysunek. Przyszło mi nagle do głowy, że być może jestem w błędzie, że to wcale nie Lew Abałkin, tylko naprawdę jakiś malarz czy grafik, który przeżył twórcze niepowodzenie, zostawił cały ten chaos.

Zebrałem wszystkie porozrzucane skrawki, podniosłem fotel i usiadłem na nim.

I znowu to wszystko wyglądało dosyć dziwnie. Ktoś szybko i pewną ręką rysował jakieś twarze — przeważnie dziecinne, jakieś zwierzaki, najwyraźniej ziemskie, jakieś budowle, pejzaże i nawet, jak mi się wydało, obłoki. Były tam też jakieś schematy, mapki miejscowości naszkicowane ręką profesjonalisty topografa — zagajniki, strumyki, bagna, skrzyżowania dróg i tamże, wśród lakonicznych topograficznych oznaczeń, nie wiadomo dlaczego maleńkie ludzkie sylwetki, siedzące, leżące, biegnące i maleńkie portrety zwierząt — ni to jeleni, ni to łosi, ni to wilków, ni to psów i z niewiadomych powodów niektóre z tych rysunków zostały przekreślone.

Wszystko to było dość niepojęte i na pewno w żadnym wypadku nie wiązało się z chaosem w pokoju i z postacią sztabowego oficera Imperium, który nie przeszedł kuracji dekompresyjnej. Na jednej z kartek zobaczyłem wspaniale narysowany portret Mai Głumowej i wstrząsnął mną wyraz zagubienia albo może zdziwienia nader umiejętnie uchwycony na jej uśmiechniętej i w gruncie rzeczy wesołej twarzy. Była tam jeszcze karykatura Nauczyciela Siergieja Pawłowicza Fiedósiejewa i to karykatura mistrzowska — tak zapewne wyglądał Siergiej Pawłowicz ćwierć wieku temu. Kiedy zobaczyłem tę karykaturę, uprzytomniłem sobie, co to za budowle widziałem na rysunkach — ćwierć wieku temu tak wyglądała typowa eurazjatycka szkoła internat… Wszystko to zostało naszkicowane bardzo szybko, pewnie i precyzyjnie i prawie natychmiast zostało podarte, zgniecione i wyrzucone.

Odłożyłem papiery i ponownie obejrzałem pokój. Moją uwagę zwróciła błękitna szmatka leżąca pod stołem. Podniosłem ją. Była to pomięta i podarta damska chusteczka do nosa. Oczywiście od razu przypomniałem sobie opowiadanie Akutagawy i wyobraziłem sobie, jak Maja Głumowa siedziała na tym właśnie fotelu naprzeciw Lwa Abałkina, słuchała go, patrzyła na niego, a na jej twarzy zbłądził uśmiech, za którym zaledwie słabym cieniem przelatywało może zagubienie, a może zdziwienie, a ręce pod stołem bezlitośnie gniotły i szarpały chusteczkę do nosa.

Wyraźnie widziałem Maję Głumową, ale w żaden sposób nie mogłem sobie wyobrazić, co też takiego widziała i słyszała sama Maja. To przez te rysunki. Gdyby nie one, bez trudu zobaczyłbym na tym zdemolowanym tapczanie zwyczajnego oficera Imperium, prosto z koszar, korzystającego z zasłużonego odpoczynku. Ale rysunki były i coś bardzo ważnego, bardzo skomplikowanego i bardzo niejasnego kryło się za nimi.

Nie miałem już tu nic do roboty. Sięgnąłem do wideofonu i wybrałem numer Ekscelencji.

2 czerwca 78 roku Nieoczekiwana reakcja Ekscelencji

Wysłuchał mnie, nie przerywając ani razu, co samo w sobie było już dostatecznie złym znakiem. Spróbowałem pocieszyć się myślą, że jego niezadowolenie nie ma nic wspólnego ze mną, tylko z jakimiś innymi nie związanymi ze mną okolicznościami. Ale kiedy wysłuchał mnie do końca, powiedział ponuro:

— Z Głumową prawie nic ci nie wyszło.

— Byłem związany legendą — odparłem sucho.

Nie zaprzeczył.

— Co masz zamiar robić dalej? — zapytał.

— Moim zdaniem Abałkin już tu nie wróci.

— Moim również. A do Głumowej?

— Trudno powiedzieć. A raczej nic nie można powiedzieć. Nie rozumiem. Ale jakaś szansa oczywiście istnieje.

— Po co on w ogóle, twoim zdaniem, się z nią spotkał?

— Otóż tego właśnie nie rozumiem. Wszystko wskazuje na to, że zajmowali się tu miłością i wspomnieniami. Tylko że ta miłość to nie była taka zwykła miłość, a wspomnienia — to nie takie sobie zwykłe wspomnienia. Inaczej Głumowa nie byłaby w takim stanie. Oczywiście jeśli schlał się jak świnia, mógł ją bardzo urazić… Pamiętajmy, jakie między nimi były dziwne stosunki w dzieciństwie…

— Nie przesadzaj — mruknął Ekscelencja. — Już dawno przestali być dziećmi. Postawmy pytanie następujące: jeśli on ją znowu wezwie do siebie albo sam do niej przyjdzie, czy ona przyjmie go?

— Nie wiem — powiedziałem. — Prawdopodobnie — tak. On ciągle jeszcze bardzo wiele dla niej znaczy. Nie byłaby w takiej rozpaczy z powodu człowieka, który jest jej obojętny.

— Literatura — mruknął Ekscelencja i nagle wrzasnął. — Powinieneś dowiedzieć się, po co on ją wezwał! O czym mówili. Co on jej powiedział!

Rozgniewałem się.

— Niczego takiego dowiedzieć się nie mogłem — powiedziałem. — Dziewczyna była w stanie histerii. A kiedy przyszła do siebie, siedział przed nią idiota-dziennikarz, gruboskórny jak nosorożec…

Przerwał mi.

— Będziesz musiał zobaczyć się z nią jeszcze raz!

— W takim razie proszę o pozwolenie na zmianę legendy.

— Co proponujesz?

— Na przykład: Jestem z KOMKON-u. Na pewnej planecie stało się nieszczęście. Lew Abałkin jest świadkiem. Ale nieszczęście tak nim wstrząsnęło, że uciekł na Ziemię i teraz nie chce nikogo widzieć… Złamany psychicznie, nieomal chory. Szukamy go, żeby dowiedzieć się, co się tam wydarzyło.

Ekscelencja milczał, moja propozycja wyraźnie nie przypadła mu do gustu. Przez czas jakiś kontemplowałem jego niezadowoloną piegowatą łysinę wypełniającą ekran, a następnie opanowując się zacząłem od nowa.

— Proszę zrozumieć, teraz nie można kłamać jak poprzednio… Głumowa już zdążyła się zorientować, że zjawiłem się u niej nieprzypadkowo. Być może udało mi się ją przekonać, że tak nie jest, ale jeśli znowu przyjdę w tym samym charakterze, będą to kpiny ze zdrowego rozsądku! Albo uwierzyła, że jestem dziennikarzem i w takim razie nie ma ze mną o czym rozmawiać, zwyczajnie pośle mnie do wszystkich diabłów. Albo nie uwierzyła i w takim razie pośle mnie tym bardziej. Ja bym posłał, na przykład. Ale jeśli jestem przedstawicielem KOMKON-u, to mam prawo ją pytać i już postaram się pytać tak, żeby mi odpowiedziała.

Uważam, że to wszystko brzmiało dostatecznie logicznie, w każdym razie nie umiałem teraz wymyślić niczego innego. I w każdym razie w roli dziennikarza idioty więcej do niej nie pójdę. Koniec końców Ekscelencja wie lepiej, co jest ważniejsze — odnaleźć człowieka, czy zachować tajemnicę.

Zapytał nie podnosząc głowy:

— Po co rano poszedłeś do Muzeum?

Zdziwiłem się.

— Jak to — po co? Żeby porozmawiać z Głumową…

Powoli podniósł głowę i zobaczyłem jego oczy. Źrenice miał tak wielkie, że nie było widać tęczówki. Aż odskoczyłem. Było jasne, że powiedziałem coś przerażającego. Wybełkotałem jak uczeń:

— Ale przecież ona tam pracuje… Gdzie miałem z nią rozmawiać? Nie zastałem jej w domu…

— Głumowa pracuje w Muzeum Kultur Pozaziemskich? — wyraźnie wymawiając słowa zapytał Ekscelencja.

— Tak, a co się stało?

— W specjalnym sektorze obiektów niewiadomego przeznaczenia… — powiedział cicho. Ni to zapytał, ni to zakomunikował. Ciarki mi przeszły po grzbiecie, kiedy zobaczyłem, jak prawy kącik jego cienkich warg obsunął się w dół.

— Tak — powiedziałem szeptem.

Już znowu nie widziałem jego oczu. Ponownie cały ekran zasłoniła lśniąca łysina.

— Ekscelencjo…

— Milcz — wrzasnął. I obydwaj zamilkliśmy na długo.

— Tak — powiedział wreszcie zwyczajnym głosem. — Wracaj do siebie. Siedź w domu i nie ruszaj się ani na krok. Możesz mi być potrzebny w każdej chwili. Ale najprawdopodobniej — w nocy. Ile trzeba ci czasu na drogę?

— Dwie i pół godziny.

— Dlaczego tak dużo?

— Muszę jeszcze przepłynąć jezioro.

— Dobrze. Kiedy wrócisz do domu, zawiadom mnie. Spiesz się.

I ekran zgasł.

Ze sprawozdania Lwa Abałkina

…Znowu bardziej się rozpadało, mgła zgęstniała tak, że domy z lewej i prawej strony stały się prawie niewidoczne. Eksperci wpadają w panikę — wydało się im, że teraz z kolei przestała działać biooptyczna aparatura przekształcająca. Uspokajam ich. Kiedy się uspokoili, zbezczelnieli i nalegają, żebym włączył reflektor przeciwmgielny. Włączam im reflektor. Eksperci są zachwyceni, że to Szczekn siada na środku jezdni, podwija pod siebie ogon i komunikuje, że nie zrobi ani kroku, póki nie zlikwiduje się tej tęczy, od której bolą go uszy i swędzi między palcami. On, Szczekn, świetnie wszystko widzi i bez tych zidiociałych reflektorów, a jeśli eksperci czegoś nie widzą, to znaczy, że nie muszą, niech lepiej znajdą sobie jakieś pożyteczne zajęcie, na przykład niech przygotują dla niego, Szczekna, owsiankę z fasolą, żeby miał co jeść, kiedy wróci. Eksplozja oburzenia. Szczerze mówiąc, eksperci trochę obawiają się Szczekna. Każdy Ziemianin, kiedy bliżej pozna Głowana, wcześniej czy później zaczyna się go obawiać. Ale jednocześnie, jakby to nie było paradoksalne, ten sam Ziemianin nie potrafi traktować Głowana inaczej niż wielkiego mówiącego psa (taki tam cyrk, cuda zoopsychologii, itp.).

Jeden z ekspertów ma nieostrożność obiecać Szczeknowi, że w ogóle zostanie bez obiadu, jeśli będzie się upierać. Szczekn podnosi głos. Okazuje się, że on, Szczekn, przez całe życie znakomicie obchodził się bez ekspertów. Więcej. Czuliśmy się tutaj szczególnie dobrze akurat wtedy, kiedy ekspertów nie było ani widać, ani słychać. Stoję na deszczu, który leje i leje coraz bardziej, słucham tego całego ekspert-fasolowego zawracania głowy i w żaden sposób nie mogę się otrząsnąć z jakiegoś drętwego otępienia. Majaczy mi się, że uczestniczę w zaskakująco głupim spektaklu teatralnym bez początku i końca, w którym wszyscy aktorzy pozapominali swoich ról i mówią, co im ślina na język przyniesie w daremnej nadziei, że powstanie z tego jakaś całość. Ten spektakl wyreżyserowano jakby specjalnie dla mnie, żeby możliwie najdłużej zatrzymać mnie na miejscu, nie pozwolić ruszyć się na krok, a tymczasem za kulisami ktoś pospiesznie robi co może po to, żeby stało się dla mnie ostatecznie jasne — wszystko nie ma sensu, nie sposób cokolwiek zrobić, trzeba wracać do domu…

Z ogromnym trudem biorę się w garść i wyłączam przeklęty reflektor. Szczekn natychmiast urywa w pół słowa długie, starannie obmyślone przekleństwo i jak gdyby nigdy nic rusza przed siebie. Maszeruję w ślad za nim słuchając, jak Van der Hoose zaprowadza porządek u siebie na pokładzie. „Skandal! Przeszkadzać grupie zwiadowczej! Niezwłocznie wyrzucę z mostka! Zabronię! Przekupki!”

— Zabawiasz się? — cichutko pytam Szczekna.

Zamiast odpowiedzi zezuje wypukłym okiem.

— Rozrabiacz — mówię. — Wszyscy tacy jesteście. Każdy Głowan lubi rozróby i skandale…

— Mokro — nie na temat odpowiada Szczekn. — I pełno żab. Nie ma gdzie nogi postawić… Znowu ciężarówki — komunikuje.

Z iłu przed nami wyraźnie ciągnie smrodem mokrego zardzewiałego żelastwa, a w chwilę później znajdujemy się w samym środku ogromnego skupiska najrozmaitszych samochodów.

Są tu i zwyczajne ciężarówki, i furgonetki, i gigantyczne platformy, i malutkie aerodynamiczne samochody osobowe, i jakieś potworne samochodopodobne machiny o ośmiu kołach wysokości człowieka. Wszystko to stoi na jezdni, na chodnikach, jedno przy drugim, byle jak w poprzek i na ukos, często na styk — niewyobrażalnie przerdzewiałe, rozpadające się od samego patrzenia. Nie możemy iść szybko, trzeba omijać, przeciskać się, przełazić. Samochodów setki. I wszystkie załadowane domowymi gratami, a graty te też już dawno zgniły, zetlały, zmurszały, są nie do rozpoznania…

A potem, jakoś nieoczekiwanie ten nonsensowny labirynt kończy się.

To znaczy dookoła, jak poprzednio, stoją samochody, setki samochodów, ale stoją we względnym porządku, uszeregowane po obu stronach jezdni i na chodnikach, i środek ulicy znowu jest idealnie pusty.

Patrzę na Szczekna. Szczekn otrząsa się z furią, drapie wszystkimi czterema nogami jednocześnie, wylizuje grzbiet, parska, zionie przekleństwami, znowu zaczyna się otrząsać, drapać i wylizywać.

Van der Hoose z trwogą wypytuje nas, dlaczego zeszliśmy z trasy i co to był za skład. Tłumaczę mu, że to nie był skład. Dyskutujemy na następujący temat — jeżeli to są ślady ewakuacji, to dlaczego tubylcy ewakuowali się z przedmieść do centrum.

— Tą drogą wracać nie będę — oznajmia Szczekn i wściekłym plaśnięciem rozmazuje na jezdni skaczącą w pobliżu żabę.

O drugiej po południu Sztab nadaje pierwsze wnioski: Ekologiczna katastrofa, ale cywilizacja zginęła z innej przyczyny. Ludność znikła, jeśli tak można powiedzieć, w jednej chwili, ale nie wyniszczyła się wzajemnie wojnami i nie ewakuowała się przez Kosmos — zbyt niski poziom techniki i w ogóle planeta nie jest cmentarzyskiem, tylko wysypiskiem śmieci. Żałosne niedobitki tubylców wegetują na wsi, z trudem uprawiają rolę i są całkowicie pozbawione nawyków cywilizacyjnych, chociaż znakomicie dają sobie radę z bronią automatyczną. Wnioski dla mnie i Szczekna: miasto musi być absolutnie puste. Mnie ten wniosek wydaje się dosyć wątpliwy, Szczeknowi również.

Jezdnia staje się szersza, domy i samochody po obu stronach całkowicie znikają we mgle i wyczuwam przed sobą otwartą przestrzeń… Jeszcze kilka kroków i przed nami z mgły wyłania się przysadzista kwadratowa sylwetka. To znowu pancerka — dokładnie taka sama, jaka stała pod zwaloną ścianą, ale tę porzucono bardzo dawno temu, osiadła pod własnym ciężarem i jakby wrosła w asfalt.

Przed sobą nie widzę nic. Mgła na tym placu jest jakaś szczególna, nienaturalnie gęsta, można sądzić, że trwa tu wiele, wiele lat i przez te lata wytrąciła się, zsiadła jak mleko i stwardniała pod własnym ciężarem.

— Pod nogi! — komenderuje nagle Szczekn.

Patrzę pod nogi i niczego nie widzę. Za to dociera do mnie nieoczekiwanie, że pod podeszwami mam już nie asfalt, tylko coś miękkiego, co sprężynuje, i jest gładkie niczym gruby dywan. Przykucam.

— Możesz włączyć swój reflektor — mruczy Szczekn.

Ale już bez żadnych reflektorów widzę, że asfalt prawie całkowicie pokryty jest nieapetyczną warstwą sprasowanej wilgotnej masy, obficie porośniętej różnokolorową pleśnią. Wyciągam nóż, podważam płat tej masy — od spleśniałego kożucha odłazi jakaś szmatka, a może kawałek rzemyka, a spod rzemyka mętną zielonością wyziera coś okrągłego (guzik? sprzączka?) i powoli wyprostowują się jakieś druciki czy sprężynki…

— Oni wszyscy tędy szli… — mówi Szczekn dziwnym tonem.

Wstaję i idę dalej, stąpając po czymś miękkim i śliskim. Próbuję poskromić swoją wyobraźnię, ale teraz mi się to nie udaje. Oni wszyscy szli tędy, tą oto drogą, porzuciwszy swoje niepotrzebne już samochody i furgonetki, setki tysięcy, miliony wypływały z alei na ten plac, omijając pancerkę z groźnie i bezsilnie wycelowanymi karabinami maszynowymi, szli i wypadały im z rąk ostatnie nieliczne przedmioty, które próbowali zabrać ze sobą, potykali się, być może nawet padali na ziemię i wtedy już nie mogli wstać, bo wszystko, co padało, wdeptywano, wdeptywano, wdeptywano milionami nóg. I nie wiem dlaczego, wydawało mi się, że to wszystko działo się nocą — ludzką kaszę oświetlało martwe niepewne światło i było cicho jak we śnie…

— Dół… — mówi Szczekn.

Włączyłem reflektor. Żadnego dołu nie było. Tak daleko, jak sięgał promień, widniał równy, gładki plac rozświetlony niezliczonymi mętnymi rozbłyskami świecącej pleśni, a dwa kroki przede mną czerniał wilgocią wielki, mniej więcej dwadzieścia na czterdzieści metrów, prostokąt nagiego gładkiego asfaltu. Jakby go starannie wycięto w migotliwym zapleśniałym dywanie.

— Stopnie! — mówi Szczekn jakby z rozpaczą. — Dziurkowane! Głęboko! Nie widzę…

Mróz mi przechodzi po skórze — jeszcze nigdy nie słyszałem, żeby Szczekn mówił takim dziwnym głosem. Nie patrząc opuszczam rękę i kładę dłoń na wielkiej kosmatej głowie, czuję nerwowe drganie trójkątnego ucha. Nieustraszony Szczekn boi się. Nieustraszony Szczekn tuli się do mojej nogi, tak jak jego przodkowie tulili się do nóg swoich panów zwęszywszy za progiem jaskini nieznane niebezpieczeństwo…

— Nie ma dna… — mówi Szczekn z rozpaczą. — Nie umiem zrozumieć. Zawsze jest dno. Oni wszyscy weszli tam, a dna nie ma i nikt nie wrócił… Czy musimy tam wejść?

Przykucam i obejmuję Szczekna za szyję.

— Nie widzę tu dołu — mówię w języku Głowanów. — Widzę tylko równy prostokąt asfaltu.

Szczekn ciężko dyszy. Wszystkie jego mięśnie są napięte i coraz mocniej tuli się do mnie.

— Ty nie możesz widzieć — mówi. — Ty nie umiesz: Cztery szeregi dziurkowanych stopni. Starte. Błyszczą. Wciąż głębiej i głębiej. I donikąd. Nie chcę tam. Nie każ mi iść.

— Szczekn — mówię. — Co z tobą? Jakże ja ci mogę rozkazywać?

— Nie proś — mówi. — Nie żądaj. Nie zapraszaj.

— Pójdziemy sobie stąd — mówię.

— Tak. I to szybko!

Dyktuję meldunek. Van der Hoose już przełączył mój kanał na Sztab i kiedy kończę, cała ekspedycja już jest poinformowana. Zaczyna się hałaśliwa dyskusja. Powstają hipotezy, padają propozycje działania. Szczekn powoli przychodzi do siebie — zezuje żółtym okiem i co chwila oblizuje się. Wreszcie włącza się sam Komow. Hałas milknie. Otrzymujemy polecenie kontynuowania marszu, co też z ochotą czynimy.

Omijamy straszny prostokąt, przechodzimy przez plac, mijamy drugą pancerkę, która zamyka aleję z przeciwnej strony i znowu idziemy wzdłuż dwóch kolumn porzuconych samochodów. Szczekn znowu raźno biegnie przodem, znowu jest energiczny, kłótliwy i wyniosły. Uśmiecham się do siebie i myślę, że na jego miejscu męczyłbym się teraz okropnie, byłoby mi głupio i wstyd za ten paniczny, nieomal dziecinny strach, którego nie udało mu się opanować tam na placu. A tymczasem Szczekna żadne takie uczucia nie dręczą. Tak, przestraszył się i nie potrafił tego ukryć i nie widzi powodu do wstydu. Teraz głośno rozmyśla:

— Oni wszyscy zeszli pod ziemię. Gdyby tam było dno, przekonałbym ciebie, że oni wszyscy mieszkają teraz pod ziemią, bardzo głęboko, bezgłośnie. Ale tam nie ma dna! Nie rozumiem, gdzie oni mogą tam żyć. Nie rozumiem, dlaczego nie ma dna i jak to może być.

— Spróbuj wytłumaczyć — mówię. — To bardzo ważne.

Ale Szczekn nie może tego wytłumaczyć. Bardzo straszne, powtarza. Planety są kuliste, stara się objaśnić, ta planeta też jest kulista, sam widziałem, ale na tym placu wcale taka nie jest. Tam jest jak talerz. A w talerzu dziura. I ta dziura prowadzi z jednej pustki, w której jesteśmy my, prosto w drugą pustkę, gdzie nas nie ma.

— A dlaczego ja nie widziałem tej dziury?

— Dlatego, że jest zaklejona. Ty nie umiesz. Zaklejano przed takimi jak ty, a nie przed takimi jak ja…

Potem nagle oznajmia, że znowu pojawiło się niebezpieczeństwo. Małe niebezpieczeństwo, zwyczajne. Od bardzo dawna wcale go nie było, a teraz znowu jest.

Po chwili z fasady domu po prawej z drugiego piętra spada balkon. Szybko pytam Szczekna, czy niebezpieczeństwo się zmniejszyło. Bez wahania odpowiada, że tak, zmniejszyło się, ale niewiele. Chcę go zapytać, z której strony zagraża nam teraz to niebezpieczeństwo, ale w tym momencie w plecy uderza mnie sprężone powietrzę, w uszach świszcze, sierść na Szczeknie zjeża się.

Aleją pędzi maleńki cyklon. Jest gorący i śmierdzi żelazem.

— Co się tam u was dzieje? — krzyczy Van der Hoose.

— Jakiś przeciąg — odpowiadam przez zaciśnięte zęby.

Ponowne uderzenie wiatru powoduje, że mimo woli przebiegam kilka kroków. Trochę to poniżające.

— Abałkin! Szczekn! — grzmi Komow. — Trzymajcie się środka. Jak najdalej od murów! Przedmuchuję plac, możliwe, że zaczną walić się ściany…

Wicher zbija Szczekna z nóg i wlecze po ziemi w towarzystwie jakiegoś nieostrożnego szczura.

— Koniec? — pyta z irytacją, kiedy huragan cichnie. Nawet nie próbuje wstać.

— Koniec — mówi Komow. — Możecie iść dalej.

— Jesteśmy niewymownie wdzięczni — mówi Szczekn jadowity jak najjadowitsza żmija.

W eterze chichot, ktoś nie wytrzymał. Zdaje się, że Van der Hoose.

— Najuprzejmiej was przepraszam — mówi Komow. — Musiałem rozpędzić mgłę.

W odpowiedzi Szczekn wyrzuca z siebie w języku Głowanów wyjątkowo długie i skomplikowane przekleństwo, wstaje, otrząsa się wściekle i nagle zamiera w niewygodnej pozycji.

— Lew — mówi. — Niebezpieczeństwa już nie ma. W ogóle. Zdmuchnięte.

— Dzięki choć za to — mówię.

Informacja do Espady. Nadzwyczaj plastyczne opisy Hattaucha. Widzę go jak żywego — niewyobrażalnie brudny, śmierdzący, obrośnięty i pokryty liszajami staruch mniej więcej dwuchsetletni na oko, twierdzi, że ma dwadzieścia jeden lat, bez przerwy chrypi, kaszle, smarka i spluwa, trzyma na kolanach karabin i od czasu do czasu strzela Panu Bogu w okno ponad głową Espady, na pytania odpowiadać sobie nie życzy, za to stara się je sam zadawać, odpowiedzi wysłuchuje demonstracyjnie nieuważnie i co drugą odpowiedź głośno nazywa kłamstwem…

Aleję przecina jeszcze jeden plac. Właściwie nie jest to plac w pełnym tego słowa znaczeniu — po prostu z prawej strony znajduje się półokrągły skwer, za którym stoi żółty, długi budynek z wklęsłą fasadą ozdobioną pseudokolumnami. Fasada jest żółta, krzewy na skwerze też jakieś żółtawe, jakby w przededniu jesieni, i dlatego nie od razu zauważam na środku skweru jeszcze jedną „szklankę”.

Tym razem jest nienaruszona i lśni jak nowy, można pomyśleć, że ustawiono go dzisiejszego ranka tu wśród żółtych krzewów — cylinder wysokości około dwóch metrów i średnicy metrowej z półprzezroczystego materiału przypominającego bursztyn. Stoi idealnie pionowo i owalne drzwi są szczelnie zamknięte.

Na pokładzie wybuch entuzjazmu, a Szczekn kolejny raz demonstruje swoją całkowitą obojętność, a nawet pogardę dla wszystkich tych przedmiotów „niepotrzebnych jego narodowi” — niezwłocznie zaczyna się drapać odwrócony tyłem do „szklanki”.

Obchodzę cylinder dookoła, potem dwoma palcami ujmuję występ na owalnych drzwiach i zaglądam do środka. Jedno spojrzenie wystarcza mi najzupełniej — zapełniając segmentami swoich straszliwych nóg wnętrze cylindra, wystawiwszy przed siebie kolczaste półmetrowe kleszcze tępo i ponuro patrzy na mnie dwoma rzędami mętnozielonych ślepi olbrzymi rakopająk z Pandory w całej swojej krasie.

To nie strach mój zadziałał, tylko błyskawiczna reakcja na nieprzewidziane niebezpieczeństwo. Nie zdążyłem nawet pomyśleć, kiedy z całej siły przyciskałem ramieniem zatrzaśnięte drzwi, wsparty nogami w ziemię, od stóp do głów zlany potem, drżący jak osika.

A Szczekn stał już obok gotowy do natychmiastowej walki — kołysząc się na wyprężonych łapach, kręcąc wyczekująco głową. Jego oślepiająco białe zęby wilgotnie błyszczą w kącikach warg. Trwa to zaledwie kilka sekund, a następnie Szczekn pyta swarliwie:

— O co chodzi? Kto cię skrzywdził?

Po omacku znajduję dłonią kolbę skorczera, ogromnym wysiłkiem woli odklejam się od przeklętych drzwi i wycofuję się tyłem trzymając skorczer gotowy do strzału. Szczekn wycofuje się razem ze mną, z każdą chwilą coraz wścieklejszy.

— Zadałem ci pytanie! — oznajmia z irytacją.

— Co ty, jeszcze nic nie czujesz? — pytam przez zęby.

— Gdzie? W tej budce? Tam nic nie ma!

Van Der Hoose z ekspertami nerwowo hałasują nam w uszach. Nie słucham ich. Wiem i bez ich rad, że można na przykład podeprzeć drzwi belką — gdybym ją rzecz jasna znalazł — albo spalić całą „szklankę” ze skorczera. Nadal cofam się, nie spuszczając oczu z cylindra.

— W budce nic nie ma! — uparcie powtarza Szczekn. — I nikogo nie ma. I od wielu lat nikogo nie było. Chcesz, otworzę drzwi i pokażę ci, że tam nic nie ma?

— Nie chcę — odpowiadam jako tako opanowując swój głos — chodźmy stąd.

— Tylko otworzę drzwi…

— Szczekn — mówię — tym razem się mylisz.

— My się nie mylimy nigdy. Idę. Zobaczysz sam.

— Mylisz się! — krzyczę. — Jeżeli natychmiast nie pójdziesz ze mną, to znaczy, że nie jesteś moim przyjacielem i nie liczysz się z tym, co mówię.

Robię w tył zwrot (skorczer w opuszczonej ręce, odbezpieczony, ustawiony na ogień ciągły) i odmaszerowuję. Plecy mam ogromne, na szerokość całej alei i całkowicie bezbronne.

Szczekn, nadzwyczaj niezadowolony, z miną pogardliwą biegnie z lewej strony nieco z tyłu. Zrzędny i napastliwy. A kiedy odeszliśmy około dwustu kroków, kiedy już zupełnie się uspokoiłem i zaczynam poszukiwać drogi do zgody, Szczekn nagle znika. Tylko pazury zazgrzytały po asfalcie. I oto już jest przy budce, i już za późno, żeby biec za nim, łapać głupka za tylne łapy, odciągać od cylindra. Mój skorczer jest zupełnie bezużyteczny, a przeklęty Szczekn uchyla drzwi i długo, nieskończenie długo patrzy w głąb.

Następnie, nie wydając z siebie żadnego dźwięku, zamyka drzwi i wraca. Szczekn poniżony. Szczekn unicestwiony, Szczekn bez zastrzeżeń uznający swoją kompletną nieprzydatność i dlatego gotowy w przyszłości pokornie znieść wszystko, co mu zgotuję. Wraca, siada bokiem u moich nóg, smętnie opuściwszy głowę. Milczymy. Staram się nie patrzeć na Szczekna. Patrzę na „szklankę”, czuję, jak wysychają ściągając skórę strumyczki potu na moich skroniach, jak moje mięśnie przestają drżeć, a za to przenika je dręczący ból i jak najbardziej ze wszystkiego chciałbym móc syknąć „ty bydlaku!”, nabrać tchu i z rozmachem trzasnąć w ten smutny, skretyniały, uparty, bezmózgi łeb. Ale mówię tylko:

— Mieliśmy szczęście. One tu nie napadają, nie wiadomo dlaczego…

Wiadomość ze sztabu. Powstała hipoteza, że „prostokąt Szczekna” to wejście w międzyprzestrzenny tunel, przez który wyprowadzono mieszkańców planety. Prawdopodobnie zrobili to Wędrowcy…

Idziemy przez zaskakująco pustą dzielnicę. Ani żywego ducha, nawet komary gdzieś przepadły. Raczej mi się to nie podoba, ale Szczekn nie przejawia żadnego niepokoju.

— Tym razem spóźniliście się — mruczy.

— Na to wygląda — potwierdzam zgodnie.

Szczekn odzywa się pierwszy raz od incydentu z rakopająkiem. Zdaje się, że chętnie porozmawiałby na tematy oderwane. Skłonności tego rodzaju ujawnia dosyć rzadko.

— Wędrowcy — zrzędzi. — Wiele razy słyszałem. — Wędrowcy, Wędrowcy… Czy zupełnie nic o nich nie wiecie?

— Bardzo niewiele. Wiemy, że to supercywilizacja, wiemy, że są wielokrotnie potężniejsi od nas. Przypuszczamy, że nie są humanoidami. Przypuszczamy, że zbadali naszą całą galaktykę i to już bardzo dawno. I jeszcze przypuszczamy, że nie mają domu — w naszym i w waszym znaczeniu tego słowa. Dlatego nazywamy ich Wędrowcami…

— Chcecie się z nimi spotkać?

— Jak by ci tu powiedzieć… Komow oddałby za to swoją prawą rękę. A ja na przykład wolałbym, żeby takie spotkanie nigdy nie doszło do skutku…

— Boisz się ich?

Nie mam ochoty dyskutować na ten temat. Szczególnie teraz.

— Widzisz, Szczekn — mówię — to dłuższa rozmowa. Lepiej byś uważniej patrzył na boki, bo widzę, że jesteś jakby trochę roztargniony.

— Rozglądam się. Cisza, spokój.

— Zauważyłeś, że tu jakby wszystko wymarło?

— To dlatego, że tu często przychodzą ludzie — mówi Szczekn.

— Ach tak? — powiadam. — Uspokoiłeś mnie.

— Teraz ich nie ma. Prawie.

Kończy się czterdziesty drugi kwartał, zbliżamy się do skrzyżowania. Szczekn nagle oświadcza.

— Za rogiem człowiek. Jeden.

To zamierzchły starzec w czarnym palcie do pięt w futrzanej czapce z nausznikami zawiązanymi pod splątaną brudną brodą, w wesołych, jaskrawożółtych rękawiczkach, w ogromnych trzewikach z jakiegoś materiału. Porusza się z olbrzymim trudem, ledwie powłóczy nogami. Jesteśmy mniej więcej trzydzieści metrów od niego, ale z tej odległości słychać, jak ciężko oddycha czasem pojękując z wysiłku.

Załadowuje wózek na wysokich, cienkich kołach, przypomina to wózek dla dziecka. Włazi przez rozbitą wystawę, znika w środku na bardzo długo, bardzo powoli wydobywa się na zewnątrz, jedną ręką opiera się o ścianę, drugą tuli do piersi po dwie, trzy puszki z kolorowymi etykietkami. Za każdym razem, kiedy dociera wreszcie do swojego wózka, bezsilnie opada na trzynogie składane krzesełko, czas jakiś siedzi bez ruchu, odpoczywa, a potem zaczyna równie powoli i ostrożnie przekładać puszki na wózek. Potem znowu odpoczywa, jakby spał siedząc, znowu wstaje i na dygoczących nogach idzie w kierunku wystawy — długi, czarny, zgięty niemal wpół.

Stoimy na rogu prawie się nie kryjąc, ponieważ jest dla nas jasne, że ten człowiek niczego nie widzi i nic nie słyszy. Szczekn jest zdania, że stary jest sam, nikogo więcej nie ma, a jeśli ktoś jest, to bardzo daleko. Ja nie mam najmniejszej ochoty zawierać znajomości ze starcem, ale prawdopodobnie będę musiał, choćby po to, żeby mu pomóc z tymi puszkami. Ale boję się go przestraszyć. Proszę Van Der Hoosego, żeby pokazał starego Espadzie, niech Espada określi, kto to taki — „szaman”, „żołnierz”, czy też może „człowiek”.

Stary po raz dziesiąty wyładował swoje puszki, znowu odpoczywa zgarbiony na trzynogim krzesełku. Jego głowa trzęsie się i coraz niżej opada na pierś. Widocznie stary zasypia.

— Nie widziałem niczego podobnego — oświadcza Espada. — Lew, porozmawiaj z nim…

— Jest okropnie stary — z powątpiewaniem mówi Van Der Hoose.

— Zaraz umrze — mruczy Szczekn.

— Otóż właśnie — mówię — a zwłaszcza wtedy, kiedy pojawię się przed nim w moim tęczowym chałacie…

Nie dopowiedziałem zdania, kiedy nagle starzec gwałtownie pochyla się do przodu i miękko pada bokiem na jezdnię.

— Koniec — mówi Szczekn. — Możemy podejść i zobaczyć, jeśli jesteś ciekaw.

Stary jest martwy, nie oddycha, tętno niewyczuwalne, prawdopodobnie rozległy zawał i doszczętne wyczerpanie organizmu. Ale nie na skutek głodu. Po prostu jest bardzo, niewyobrażalnie zgrzybiały. Klęczę na ziemi i patrzę na jego kościstą zielonkawobiałą twarz. Pierwszy normalny człowiek w tym mieście. Martwy. A ja nic nie mogę zrobić, ponieważ mam przy sobie tylko polową aparaturę.

Aplikuję mu dwie ampułki mikrofaga i mówię do Van Der Hoosego, żeby przysłał lekarzy. Nie zamierzam zatrzymywać się tutaj. To nie ma sensu. Stary nie przemówi. A jeśli przemówi, to nieprędko. Przed odejściem stoję nad nim jeszcze chwilę, patrzę na wózek do połowy załadowany puszkami konserw, przewrócone krzesełko i myślę, że stary na pewno wszędzie targał ze sobą to krzesełko, co chwila siadał na nim, żeby odpocząć…

Około osiemnastej zaczyna się zmierzchać. Według moich obliczeń do końca trasy mamy jeszcze dwie godziny marszu, proponuję Szczeknowi, żebyśmy odpoczęli i coś zjedli. Odpoczynek nie jest Szczeknowi potrzebny, ale jak zwykle chętnie coś przekąsi.

Przysiadamy na skraju dużej, wyschniętej fontanny, w cieniu jakiegoś kamiennego skrzydlatego mitologicznego potwora. Otwieram zasobnik z jedzeniem. Dookoła mgliście jaśnieją ściany martwych domów, panuje martwa cisza i miło jest pomyśleć, że w dziesiątkach punktów przebytej trasy nie ma już martwej pustki, że pracują tam ludzie.

W czasie jedzenia Szczekn nigdy nie rozmawia, jednakże kiedy zaspokoi głód, lubi pogawędzić.

— Ten stary — mówi starannie wylizując łapę — naprawdę go ożywiono?

— Tak.

— Znowu jest żywy, chodzi i mówi?

— Wątpię, żeby mówił, a tym bardziej chodził, ale żyje.

— Szkoda — mruczy Szczekn.

— Szkoda?

— Tak. Szkoda, że nie mówi. Bardzo jestem ciekaw, co jest „tam”…

— Gdzie?

— Tam gdzie on był, kiedy stał się martwy.

Uśmiecham się.

— Myślisz, że tam w ogóle coś jest?

— Powinno być. Powinienem przecież gdzieś być, kiedy mnie już nie będzie.

— A gdzie się podziewa prąd elektryczny, kiedy go się wyłącza?

— Tego nigdy nie mogłem zrozumieć — przyznaje Szczekn — ale ty rozumujesz nie ściśle. Tak, nie wiem, gdzie się podziewa prąd elektryczny, kiedy się go wyłącza. Ale nie wiem także, skąd się bierze, kiedy go się włącza. A skąd ja się wziąłem, to wiem i rozumiem.

— A więc gdzie byłeś, kiedy cię nie było? — pytam podchwytliwie.

Ale dla Szczekna to nie jest żaden problem.

— Byłem we krwi swoich rodziców. A przedtem — we krwi rodziców swoich rodziców.

— A więc kiedy ciebie nie będzie, będziesz w krwi swoich dzieci.

— A jeśli nie będę miał dzieci?

— Będziesz w ziemi, w trawie, w drzewach…

— To nie tak! W trawie i w drzewach będzie moje ciało. Ale gdzie będę ja sam?

— W krwi twoich rodziców też byłeś nie ty sam, tylko twoje ciało. Nie pamiętasz przecież, jak ci było w krwi twoich rodziców…

— Jak to — nie pamiętam? Bardzo wiele pamiętam — dziwi się Szczekn.

— Fakt, masz rację — mamroczę pokonany. — Przecież wy macie pamięć genetyczną…

— Nazwać to można, jak kto chce — mruczy Szczekn — ale ja naprawdę nie wiem, gdzie ja się podzieję, jeśli zaraz umrę. Przecież nie mam dzieci.

Decyduję się przerwać tę dyskusję. Jest dla mnie jasne — nigdy nie zdołam przekonać Szczekna, że „tam” nie ma niczego. Dlatego w milczeniu pakuję jedzenie, wsadzam je do specjalnego worka i sadowię się wygodniej wyciągając nogi.

Szczekn starannie wylizał drugą łapę, doprowadził do idealnego stanu sierść na policzkach i znowu zaczyna rozmowę.

— Zadziwiasz mnie, Lew — oznajmia. — Wszyscy mnie zadziwiacie. Czy naprawdę wam się to nie znudziło? Po co pracować bez najmniejszego sensu?

— Jak to — bez sensu? Przecież widzisz, ile dowiedzieliśmy się w ciągu jednego tylko dnia.

— Właśnie o to pytam — po co chcecie wiedzieć to, co nie ma sensu? Co z tym zrobicie? Wciąż dowiadujecie się i dowiadujecie i nic nie robicie z tym, czegoście się dowiedzieli.

— Na przykład? — pytam.

Szczekn jest wielkim dyskutantem. Dopiero co odniósł jedno zwycięstwo, a teraz wyraźnie zamierza odnieść drugie.

— Na przykład dziura bez dna, którą znalazłem. Komu i po co może przydać się dziura bez dna?

— To właściwie nie jest dziura — mówię. — To raczej drzwi do innego świata.

— I wy możecie przejść przez te drzwi? — informuje się Szczekn.

— Nie — przyznaję — nie możemy.

— Więc po co wam drzwi, przez które i tak nie możecie przejść?

— Dziś nie możemy, a jutro będziemy mogli.

— Jutro?

— W przenośnym sensie. Pojutrze… Za rok…

— Inny świat, inny świat — mruczy Szczekn. — Czy na tym jest wam za ciasno?

— Jak by ci to powiedzieć. Zapewne ciasno jest naszej wyobraźni.

— Ja myślę! — jadowicie potwierdza Szczekn. — Przecież wystarczy wam znaleźć się w innym świecie, żeby natychmiast zacząć go przerabiać na podobieństwo waszego własnego. Więc naturalnie waszej wyobraźni znowu robi się za ciasno i wtedy zaczynacie szukać jeszcze innego świata i znowu zaczynacie go przerabiać…

Gwałtownie przerywa swoją filipikę i w tejże sekundzie czuję czyjąś obecność. Tuż obok. Dwa kroki stąd. Przy fontannie z mitologicznym potworem.

To najzwyczajniejszy tubylec, najpewniej z kategorii „człowieków” — silny, postawny mężczyzna w brezentowych spodniach i brezentowej kurtce włożonej na gołe ciało, na piersi wisi karabin. Nie czesane włosy spadają mu na oczy, a policzki i podbródek ogolił nadzwyczaj starannie. Stoi przy fontannie absolutnie bez ruchu i tylko jego oczy nieśpiesznie wędrują ze mnie na Szczekna i z powrotem. Wygląda na to, że widzi w ciemności nie gorzej od nas. Nie rozumiem, jak mu się udało tak bezszelestnie i niedostrzegalnie podejść do nas.

Ostrożnie sięgam ręką na plecy i włączam lingan translatora.

— Podejdź i usiądź z nami, jesteśmy przyjaciółmi.

Z lingana z półsekundowym opóźnieniem wydostają się gardłowe, dosyć sympatycznie brzmiące dźwięki.

Nieznajomy wzdryga się i robi krok do tyłu.

— Nie obawiaj się — mówię. — Jak ci na imię? Ja nazywam się Lew, a on nazywa się Szczekn. Nie jesteśmy wrogami. Chcemy z tobą porozmawiać.

Nie, nic z tego nie wychodzi. Nieznajomy cofa się znowu o krok i do połowy chowa się za fontanną. Jego twarz niczego nie wyraża i nawet nie jest jasne, czy rozumie, co do niego mówię.

— Mamy smaczne jedzenie — nie poddaję się. — Może jesteś głodny albo spragniony? Usiądź z nami i zechciej być naszym gościem…

Nagle przychodzi mi do głowy, że tubylec może się nieźle wystraszyć tego „my”, „z nami” i śpiesznie przechodzę na liczbę pojedynczą. Ale to również nie pomaga. Tubylec całkowicie znika za fontanną, teraz go już nie widać i nie słychać.

— Odchodzi — mruczy Szczekn.

I wtedy znowu go widzę. Długimi, płynnymi, absolutnie bezgłośnymi krokami przemierza ulicę, wchodzi na przeciwległy chodnik i nie obejrzawszy się ani razu znika w bramie.

2 czerwca 78 roku Lew Abałkin we własnej osobie

Około 18.00 nadciągnęli (bez uprzedzenia) Andrzej i Sandro. Schowałem teczkę do biurka i na samym wstępie zapowiedziałem im ostro, że nie zniosę żadnych służbowych rozmów, ponieważ teraz nie ja jestem ich zwierzchnikiem, tylko Klaudiusz. Oprócz tego nie mam czasu.

Obaj zaczęli się użalać, że nie przyszli z interesem, że się stęsknili i że tak nie można. Co jak co, ale użalać się umieją. Zdjęła mnie litość. Barek został otwarty i przez czas jakiś z przyjemnością rozmawialiśmy o moich kaktusach. Potem jakoś czystym przypadkiem zauważyłem, że rozmawiamy nie tyle o kaktusach, co o Klaudiuszu i to jeszcze miałoby jakieś uzasadnienie, ponieważ Klaudiusz jest tak kolczasty i kłujący, że mnie samemu przypomina kaktus, ale nie zdążyłem nawet okiem mrugnąć, kiedy ci prowokatorzy nadzwyczaj umiejętnie i naturalnie zjechali na sprawę biurokratów i Kapitana Nemo.

Nic po sobie nie pokazując pozwoliłem im zagłębić się w temat i w kulminacyjnym momencie, kiedy byli przekonani, że ich szef jest ostatecznie ugotowany, zaproponowałem im, żeby się wynosili do diabła. I z pewnością bym ich przepędził, byłem wściekły na nich i na siebie, ale wtedy (także bez uprzedzenia) pojawiła się Alona. Nie będziemy walczyć z przeznaczeniem, pomyślałem, i poszedłem do kuchni. Tak czy inaczej, był już czas na kolację, a nawet nasi młodzi prowokatorzy wiedzą dobrze, że przy postronnych o naszych sprawach nie należy mówić.

Kolacja była bardzo sympatyczna. Prowokatorzy zapomnieli o całym świecie, puszyli się przed Aloną. Kiedy ich poskramiała, dla odmiany sam zaczynałem się puszyć — po prostu dlatego, żeby zabawa nie ostygła. Skończyło się to wszystko wielką dyskusją — co robić dalej z tak pięknie rozpoczętym wieczorem. Sandro żądał, żebyśmy szli na „Oktopusów” i to natychmiast, ponieważ najlepsze numery zwykle są na początku, Andrzej gorączkował się jak prawdziwy krytyk muzyczny, jego ataki na „Oktopusów” były pełne pasji, za to całkowicie pozbawione treści, jego teoria muzyki współczesnej zdumiewała swoją niekonwencjonalnością i sprowadzała się do tego, że dzisiejsza noc jest najodpowiedniejszym momentem na wypróbowanie jego nowego jachtu „Mądromila”. Ja byłem zwolennikiem szarad lub ostatecznie fantów. Alona zaś, która zorientowała się już, że dzisiaj nigdzie nie pójdę i w ogóle jestem zajęty, zmartwiła się i zaczęła rozrabiać. Utopić „Oktopusów” — żądała. — Na bim-bom-bramsel. śpiewajmy! — i tak dalej.

W najgorętszym momencie tej dyskusji o 19.33 zapiszczał wideofon. Andrzej siedzący najbliżej aparatu nacisnął palcem klawisz. Ekran pojaśniał, ale wizji nie było. Nic też nie było słychać, ponieważ Sandro ryczał z całej siły „Wyspiarze, wyspiarze, wyspiarze!” wykonując przy tym dziwaczne ruchy mające naśladować niepowtarzalnego B. Tuarega i jednocześnie Alona niepomna na nic konkurowała z nim za pomocą „Pieśni bez słów” Gliera (a może i nie Gliera).

— Cisza! — ryknąłem przedzierając się do wideofonu.

Zrobiło się trochę ciszej, ale aparat milczał nadal, migając pustym ekranem. Wątpliwe, żeby to był Ekscelencja, więc się uspokoiłem.

— Proszę poczekać, przeniosę aparat — powiedziałem w błękitne migotanie.

W gabinecie postawiłem wideofon na biurku, opadłem na fotel i powiedziałem:

— Tu jest trochę ciszej, tylko niech pan weźmie pod uwagę, że pana nie widzę.

— Przepraszam, zapomniałem… — powiedział niski męski głos i na ekranie pojawiła się twarz: wąska, śmiertelnie blada, głębokie fałdy od nosa w dół ku wargom. Niskie, szerokie czoło, zapadłe głęboko, wielkie oczy, proste czarne włosy do ramion.

Ciekawe, od razu go poznałem, ale nie od razu zrozumiałem, że to on.

— Dzień dobry, Mak — powiedział. — Poznajesz mnie?

Potrzebne mi było kilka sekund, żeby doprowadzić się do stanu używalności. Byłem zupełnie nie przygotowany.

— Chwileczkę… — starałem się zyskać na czasie, gorączkowo zastanawiając się, jak mam się zachować.

— Lew Abałkin — przypomniał. — Pamiętasz? Saraksz, Błękitna Żmija…

— Mój Boże! — zawołał dziennikarz Kammerer, w przeszłości MakSym, rezydent Ziemi na planecie Saraksz — Lew! A mnie powiedziano, że cię nie ma na Ziemi i nie wiadomo, kiedy wrócisz… A może jeszcze nie wróciłeś?

Abałkin uśmiechnął się.

— Nie, już wróciłem… Ale zdaje się, że przeszkadzam?

— Cóż znowu! — szczerze powiedział dziennikarz Kammerer. Nie ten dziennikarz Kammerer, który odwiedził Maję Głumową, raczej ten, który rozmawiał z Nauczycielem. — Jesteś mi potrzebny! Piszę teraz książkę o Głowanach…!

— Tak, wiem o tym — przerwał mi Abałkin. — Właśnie dlatego dzwonię. Ale, Mak, przecież ja od dawna nie mam już nic wspólnego z Głowanami.

— To nieważne — oświadczył dziennikarz Kammerer. — Ważne, że ty pierwszy z nimi pracowałeś.

— Powiedzmy, że pierwszy byłeś ty.

— Nie. Ja ich po prostu odkryłem i to wszystko. Zresztą o sobie już napisałem. Materiał o ostatnich pracach Komowa też zebrałem. Jak widzisz, mam już wstęp i zakończenie, brakuje drobiazgu — środka książki… Słuchaj, Lew, musimy się koniecznie spotkać. Długo będziesz na Ziemi?

— Niespecjalnie — odparł. — Ale spotkamy się na pewno. Co prawda dziś mi to nie na rękę…

— Dzisiaj i mnie byłoby nienajwygodniej… — szybko podchwycił dziennikarz Kammerer. — A jak wyglądasz jutro?

Przez czas jakiś patrzył na mnie w milczeniu. Nagle złapałem się na tym, że w żaden sposób nie mogę określić koloru jego oczu — jakoś bardzo głęboko siedziały pod krzaczastymi brwiami.

— To niesamowite — powiedział. — Nic się nie zmieniłeś. A ja?

— Uczciwie? — zapytał dziennikarz Kammerer, żeby w ogóle cokolwiek powiedzieć.

— Tak — powiedział. — Minęło dwadzieścia lat. I wiesz, Mak, tamte lata wspominam jako najszczęśliwsze. Wszystko było przede mną, wszystko się dopiero zaczynało… I wiesz, kiedy teraz wspominam tamte czasy, myślę, że miałem niezwykłe szczęście zaczynając pracę pod kierownictwem takich ludzi jak Komow i jak ty, Mak…

— Nie przesadzajmy, Lew — powiedział dziennikarz Kammerer. — Co ja z tym miałem wspólnego?

— Jak to co? Komow był szefem, ja i Rawlingson pomagaliśmy, ale koordynacją wszystkiego zajmowałeś się właśnie ty!

Dziennikarz Kammerer wytrzeszczył oczy. Ja również, ale na dodatek wydało mi się to nader podejrzane.

— Lew — powiedział dziennikarz Kammerer — widocznie z powodu młodego wieku ni diabła nie zrozumiałeś z naszej organizacji. Ja tylko zapewniałem wam bezpieczeństwo, transport i żywność… zresztą nawet to…

— A kto był autorem pomysłów?

— Jakich pomysłów?

— Pomysł wyprawy na Błękitną Żmiję był twój?

— Tylko w tym sensie, że zawiadomiłem…

— Tak! To po pierwsze. Pomysł, że z Głowanami powinni pracować Progresorzy, a nie zoopsycholodzy — to po drugie!

— Poczekaj, Lew! To był pomysł Komowa! W ogóle wtedy nie miałem do was głowy. Powstanie na Pandei! Pierwszy masowy desant Oceanicznego Imperium! Kto jak kto, ale ty powinieneś wiedzieć, co to znaczy. Boże! Jeśli mam być szczery, w ogóle zapomniałem o waszym istnieniu! Zef się wtedy wami zajmował, Zef! Pamiętasz takiego rudego tubylca?

Lew Abałkin śmiał się obnażając równe białe zęby.

— Nie ma się z czego śmiać — powiedział dziennikarz Kammerer gniewnie. — Stawiasz mnie w bardzo niezręcznej sytuacji. Co za bzdura! Nie, moi kochani, w samą porę zabrałem się za tę książkę. Coś niesłychanego, jak szybko rodzą się takie głupie legendy!

— Dobrze, już dobrze, więcej nie będę — powiedział Abałkin. Odłożymy tę dyskusję do naszego spotkania…

— Otóż to — powiedział dziennikarz Kammerer. — Tylko że nie będzie żadnej dyskusji. Nie ma o czym dyskutować. Zróbmy tak…

Dziennikarz Kammerer przycisnął guziczek notesu.

— Jutro o dziesiątej zero-zero u mnie… Albo może ci wygodniej…

— Lepiej spotkajmy się u mnie — powiedział Lew Abałkin.

— Wobec tego daj mi swój adres — rozkazał dziennikarz Kammerer. Jeszcze nie ostygł.

— Uzdrowisko „Olszynka” — powiedział Lew Abałkin, — Domek numer sześć.

2 czerwca 78 roku Pewne domysły o zamierzeniach Lwa Abałkina

Sandro i Andrzejowi poleciłem opuścić lokal. Absolutnie oficjalnie. Musiałem przybrać oficjalny wyraz twarzy i przemówić oficjalnym tonem, co zresztą przyszło mi z łatwością, ponieważ chciałem zostać sam i dobrze się nad tym wszystkim zastanowić.

Alona błyskawicznie wyczuła mój nastrój i bez oporu obiecała, że nie wejdzie do mego gabinetu i w ogóle, za to strzec będzie mego spokoju. O ile się orientuję, Alona ma całkowicie fałszywe wyobrażenie o mojej pracy. Na przykład sądzi, że moja praca jest niebezpieczna. Ale niektóre podstawowe rzeczy opanowała w sposób doskonały. W szczególności wie dobrze, że jeśli nagle okazuję się zajęty, to nie oznacza, że spłynęło na mnie natchnienie lub że olśnił mnie wspaniały pomysł, natomiast oznacza, że pojawiło się pilne zadanie, które należy naprawdę szybko rozwiązać.

Pociągnąłem ją za ucho, zamknąłem się w gabinecie, zostawiając sprzątanie na jej głowie.

Skąd Abałkin miał mój numer? Bardzo proste. Swój numer zostawiłem Nauczycielowi. Poza tym mogła mu o mnie opowiedzieć Maja Głumowa. A więc albo Abałkin raz jeszcze spotkał się z Mają, albo postanowił jednak porozmawiać z Nauczycielem. Pomimo wszystko. Dwadzieścia lat nie dawał o sobie znać, a teraz nagle zdecydował się z nim zobaczyć. Po co?

W jakim celu dzwonił do mnie? Na przykład powodowany sentymentem. Wspomnienia o pierwszej prawdziwej pracy. Młodość, najszczęśliwsze lata życia. Hm. Bardzo wątpię… Altruistyczna chęć, aby pomóc dziennikarzowi (i odkrywcy ulubionych Głowanów) w jego pracy, chęć wzmocniona zdrową ambicją. Zawracanie głowy. Dlaczego w takim razie daje mi fałszywy adres? A może adres nie jest fałszywy? A jeśli nie fałszywy, to znaczy, że Abałkin się nie ukrywa, to znaczy, że Ekscelencja coś pokręcił… A właściwie skąd wiadomo, że Lew Abałkin się ukrywa?

Szybko połączyłem się z informacją, odnotowałem numer i zadzwoniłem do „Olszynki” domek numer sześć. Nikt się nie odezwał. Jak zresztą należało oczekiwać.

Dobrze, zostawmy to na razie. Dalej. Co było najważniejsze w naszej rozmowie? Nawiasem mówiąc, raz o mało się nie wygadałem. Za takie rzeczy należy obcinać język. „Kto jak kto, ale ty powinieneś dobrze wiedzieć, co to jest desant floty „C”! „Ciekawe, skąd wiesz, Mak, o flocie „C”, i — co jeszcze ciekawsze — dlaczego sądzisz, że ja powinienem o tym wiedzieć?” Rozumie się, niczego podobnego Abałkin by nie powiedział, ale po chwili namysłu rozumiałby wszystko. A ja po takiej haniebnej wpadce nie miałbym innego wyjścia, jak tylko naprawdę zostać dziennikarzem… Dobra, miejmy nadzieję, że Abałkin nic nie zauważył. On też nie miał zbyt wiele czasu, żeby analizować i oceniać każde moje słowo. Wyraźnie chciał osiągnąć jakiś swój cel, a wszystko inne, nie mające związku z tym celem, jak należy sądzić, puszczał mimo uszu.

Ale o co mu chodziło? Czemu próbował przypisać mi swoje własne zasługi i na dodatek zasługi Korcowa? A co najistotniejsze — tak wprost, na chama, ledwie zdążył się przywitać… Można pomyśleć, że naprawdę rozpowszechniam legendy o swoim priorytecie, że do mnie należy fundamentalny projekt pracy z Głowanami, że sobie to wszystko przywłaszczyłem, a on, Abałkin, dowiedział się o tym i daje mi do zrozumienia, że jestem zwyczajnym gnojkiem. W każdym razie jego uśmieszek był bardzo dwuznaczny… Ale to przecież nonsens! O tym, że właśnie ja odkryłem Głowanów, wiedzą tylko specjaliści, zresztą i oni na pewno już dawno o tym zapomnieli jako o drobiazgu bez znaczenia.

Bzdura i zawracanie głowy, to jasne. Ale fakt pozostaje faktem: przed chwilą zadzwonił do mnie Lew Abałkin i oznajmił, że jego zdaniem ojcem i koryfeuszem nauki o Głowanach jestem ja, dziennikarz Kammerer. Poza tym nasza rozmowa nie zawierała nic istotnego. Cała reszta — towarzyskie uprzejmości. Co prawda jeszcze ten fałszywy (najprawdopodobniej) adres na zakończenie…

Oczywiście narzuca się jeszcze jedna wersja. Było mu wszystko jedno, o czym będzie rozmawiać. Mógł gadać dowolne głupstwa, bo zadzwonił tylko po to, żeby mnie zobaczyć. Nauczyciel albo Maja Głumowa powiedzieli mu: niejaki Maksym Kammerer zbiera o tobie informacje. Ach, tak — myśli ukrywający się Lew. — Bardzo dziwne! Wystarczyło, żebym się znalazł na Ziemi, a już zainteresował się mną Maksym Kammerer. A przecież znałem kiedyś Maksyma Kammerera. Co to? Zbieg okoliczności? Lew Abałkin nie wierzy w zbiegi okoliczności. Najlepiej będzie, jeśli zadzwonię do tego człowieka i zobaczę, czy to naprawdę Maksym Kammerer, w przeszłości Mak Sym… A jeśli to naprawdę ten sam, zobaczę, jak się zachowa.

Poczułem, że trafiłem w dziesiątkę. Abałkin dzwoni i na wszelki wypadek nie włącza wizji. Na wypadek gdybym nie był Maksymem Kammererem. Widzi mnie. Nie bez zdziwienia, ale za to z wyraźną ulgą. Widzi najzwyczajniejszego Maksyma Kammerera, u którego odbywa się niewielkie przyjęcie, słyszy wesoły harmider, nic, ale to zupełnie nic podejrzanego. No cóż, można chwilę pogadać na jakiś błahy temat, umówić się na spotkanie i przepaść…

A jednak! To nie cała prawda i nie tylko prawda. Są tu dwa punkty co najmniej niejasne. Po pierwsze: po co w takim razie w ogóle zaczynał rozmowę? Popatrzyłby, posłuchał, zobaczyłby, że ja to naprawdę ja, i spokojnie mógł się wyłączyć. Błędne połączenie, zdarza się. I koniec.

A po drugie, ja też przecież nie jestem wczorajszy. Przecież wiedziałem, że on nie tylko ze mną rozmawia, ale jeszcze śledzi moją reakcję. Chciał się upewnić, że ja to jestem ja, i zobaczyć, w jaki sposób zareaguję na określone słowa. Mówił ewidentne brednie i patrzył, jak ja na te brednie zareaguję… Też bardzo dziwne. Na ewidentne brednie wszyscy ludzie reagują jednakowo. A więc albo rozumuję nieprawidłowo, albo… albo z punktu widzenia Abałkina te brednie to nie są wcale takie brednie. Na przykład z jakichś całkowicie niejasnych dla mnie powodów Abałkin naprawdę przypuszcza, że moja rola w badaniach nad Głowanami jest nadzwyczaj wielka. Dzwoni do mnie, żeby sprawdzić swoje przypuszczenie, i moja reakcja upewnia go, że przypuszczenie jest niesłuszne.

Zupełnie logicznie, ale jakoś dziwnie. Co mają do tego Głowany? Zresztą w życiu Lwa Abałkina Głowany odegrały fundamentalną rolę. Stop!

Gdyby teraz ode mnie zażądano, żebym streścił to, co najistotniejsze w biografii tego człowieka, prawdopodobnie powiedziałbym tak: Abałkin lubił pracować z Głowanami, najbardziej na świecie chciał pracować z Głowanami, miał już świetne wyniki w pracy z Głowanami, ale pracować z Głowanami z jakiegoś powodu mu nie pozwolono. U diabła, a co w tym byłoby dziwnego, gdyby wreszcie wyczerpała się jego cierpliwość, gdyby położył wajchę na ten swój sztab „C”, na KOMKON, na dyscyplinę, gdyby plunął na wszystko i wrócił na Ziemię, żeby się wreszcie raz na zawsze dowiedzieć, dlaczego mu nie wolno zajmować się tym, czym chce, i kto — personalnie — przeszkadza mu przez całe życie, kto odpowiada za rozbicie jego planów, za gorzkie niezrozumienie tego, co się z nim dzieje, za piętnaście lat zmarnowanych na ciężką, nielubianą pracę… No więc wrócił!

Wrócił i od razu trafił na moje nazwisko. I przypomniał sobie, że kuratorem jego pierwszej pracy z Głowanami byłem właśnie ja, więc postanowił sprawdzić, czy nie brałem udziału w tym bezprecedensowym oddzieleniu człowieka od jego propowołania, i dowiedział się za pomocą prostego chwytu, że nie, nie brałem, zajmowałem się raczej odbijaniem desantów i w ogóle nie wiedziałem, o co chodzi.

W ten sposób można by, powiedzmy, wyjaśnić naszą niedawną rozmowę. Ale tylko tę rozmowę i nic poza tym. Ta koncepcja nie wyjaśnia ciemnej historii z Tristanem ani ciemnej historii z Mają Głumową, ani tym bardziej przyczyny, dla której Lew Abałkin musi się ukrywać. Przecież, u diabła, gdyby moja hipoteza była słuszna, Lew Abałkin powinien teraz biegać po KOMKON-ie i zgodnie ze swoją artystyczną i nieopanowaną konstytucją psychiczną prać po pyskach tych, którzy go tak skrzywdzili… Może zresztą w mojej hipotezie kryje się jakieś racjonalne jądro i w związku z tym powstawały pewne pytania natury ściśle praktycznej. Postanowiłem zadać je Ekscelencji, ale najpierw należało zadzwonić do Siergieja Pawłowicza Fiedosiejewa.

Spojrzałem na zegarek: 21.51. Miejmy nadzieję, że stary jeszcze się nie położył.

Istotnie, stary jeszcze się nie położył. Z niejakim zdziwieniem, jakby nie poznając, patrzył z ekranu na dziennikarza Kammerera. Dziennikarz Kammerer bardzo długo i bardzo gorąco przepraszał za tak późny dzwonek. Przeprosiny zostały przyjęte, jednakże zdziwienie pozostało.

— Mam do pana dosłownie jedno lub dwa pytania — powiedział dziennikarz Kammerer bardzo zafrasowany. — Widział się pan przecież z Abałkinem?

— Tak. Dałem mu pański numer.

— Proszę mi darować… ale Abałkin przed chwilą zadzwonił do mnie… i rozmowa miała bardzo dziwny przebieg… — dziennikarz Kammerer z trudem dobierał słów. — Odniosłem wrażenie… Być może się mylę, ale przecież wszystko się zdarza. W końcu Abałkin mógł pana źle zrozumieć…

Stary zaniepokoił się.

— O co chodzi? — zapytał.

— Pan mu przecież o mnie opowiadał… No, o naszej rozmowie…

— Naturalnie. Nie rozumiem pana. Czy nie powinienem opowiadać?

— Ależ nie, nie o to chodzi. Widocznie jednak Abałkin źle pana zrozumiał. Proszę sobie wyobrazić, nie widzieliśmy się z nim piętnaście lat. I po piętnastu latach, ledwie zdążył się przywitać, z jakimś chorobliwym sarkazmem zaczyna mnie chwalić za… krótko mówiąc faktycznie oskarżył mnie, że uzurpuję sobie priorytet w pracy z Głowanami! I to, zapewniam pana, bez najmniejszych ku temu powodów… Niech pan zrozumie, zajmuję się tą sprawą wyłącznie jako dziennikarz, popularyzator i nic poza tym…

— Chwileczkę, chwileczkę, młody człowieku! — stary podniósł rękę. — Proszę, niech się pan uspokoi. Rozumie się, niczego podobnego mu nie mówiłem. Choćby tylko dlatego, że zupełnie się na tym nie znam…

— Ale być może pan niezupełnie ściśle sformułował…

— Pan daruje, ale ja mu w ogóle niczego nie formułowałem. Powiedziałem mu tylko, że pewien dziennikarz Kammerer pisze o nim książkę i zwrócił się do mnie o informacje. Numer dziennikarza jest taki a taki. Zadzwoń do niego. To wszystko. To jest wszystko, co mu powiedziałem.

— W takim razie nic nie rozumiem — powiedział dziennikarz Kammerer nieomal z rozpaczą. — Z początku myślałem, że Abałkin jakoś źle pana zrozumiał, ale jeśli to nie tak… W takim razie on jest chyba chory. Maniak. W ogóle ci Progresorzy być może zachowują się zupełnie właściwie w swojej pracy, ale na Ziemi czasem doprawdy pozwalają sobie trochę za dużo… Nerwy ich zawodzą czy co…

Stary zasłonił oczy brwiami.

— No wie pan… W końcu nie jest wykluczone, że Lew rzeczywiście źle mnie zrozumiał… a ściśle mówiąc mógł po prostu źle usłyszeć. Nasza rozmowa była bardzo krótka, ja się śpieszyłem, wiał silny wiatr, głośno szumiały sosny, a ja przypomniałem sobie o panu dosłownie w ostatniej chwili…

— Ależ co znowu, nic takiego nie chciałem powiedzieć — wycofał się dziennikarz Kammerer. — Możliwe, że to raczej ja źle zrozumiałem Lwa… Wie pan, poza wszystkim straszne wrażenie wywarł na mnie jego wygląd… Ogromnie się zmienił, stał się jakiś zły… Czy nie odniósł pan takiego wrażenia?

Tak, Siergiej Pawłowicz również odniósł takie wrażenie. Zdopingowany i popychany niezbyt dobrze skrywaną urazą dobrodusznego dziennikarza Kammerera, stopniowo, chaotycznie, wstydząc się za swego ucznia i za jakieś tam własne myśli, opowiedział, jak się to wszystko odbyło.

Mniej więcej o 17.00 Siergiej Pawłowicz Fiedosiejew opuścił na gliderze swoje „Moskity” i wziął kurs na Swierdłowsk, w którym miał wyznaczone posiedzenie pewnego klubu. Po piętnastu minutach został dosłownie napadnięty i zmuszony do lądowania w gęstym sosnowym lesie. Zaatakował go jakiś nie zidentyfikowany glider, pilotowany, jak się okazało, przez Lwa Abałkina. Na polanie wśród szumiących sosen odbyła się krótka rozmowa według znanego mi już schematu.

Ledwie się przywitawszy i praktycznie nie pozwalając staremu Nauczycielowi otworzyć ust, nie tracąc czasu na powitalne uściski, Abałkin zasypał starego sarkastycznymi podziękowaniami. Jadowicie dziękował nieszczęsnemu Nauczycielowi za te niebywałe wysiłki, których jakoby nie poskąpił Siergiej Pawłowicz, aby przekonać komisję przydziałów o konieczności skierowania abiturienta Abałkina nie do Instytutu Zoopsychologii, do którego abiturient wybierał się powodowany głupotą i niedoświadczeniem, tylko do szkoły Progresorów. Wysiłki te nie poszły na marne, zostały uwieńczone wspaniałym sukcesem i dzięki temu całe dalsze życie Lwa Abałkina płynie bezkonfliktowo i szczęśliwie.

Siergiej Pawłowicz, wstrząśnięty tak bezczelnym fałszerstwem, wlepił swojemu byłemu uczniowi policzek. Wtrąciwszy go takim sposobem w stosowny dla niego stan milczenia i uwagi spokojnie wyjaśnił, że w rzeczywistości wszystko było na odwrót. Właśnie Siergiej Pawłowicz Fiedosiejew, a nie kto inny, widział w Abałkinie zoopsychologa i nawet już porozumiał się na jego temat z Instytutem oraz przedłożył komisji odpowiednie rekomendacje. Właśnie on, Siergiej Pawłowicz Fiedosiejew, kiedy dowiedział się o nonsensownej z jego punktu widzenia decyzji komisji, protestował ustnie i na piśmie, docierając nawet do Regionalnej Rady Oświatowej. I właśnie on, Siergiej Pawłowicz Fiedosiejew, został koniec końców wezwany do Eurazjatyckiego Wydziału, gdzie zmyto mu głowę jak smarkaczowi za próbę niedostatecznie uzasadnionej dyskredytacji decyzji komisji (”Pokazano mi tam opinię czterech ekspertów i udowodniono, że jestem starym durniem, a rację ma, jak się okazało, przewodniczący komisji doktor Serafimowicz…”).

Doszedłszy do tego punktu stary zamilkł.

— No i co on na to? — ośmielił się zapytać dziennikarz Kammerer.

Wydawało się, że stary gorzko coś przeżuwa.

— Ten dureń pocałował mnie w rękę i pobiegł do swojego glidera.

Przez chwilę milczeliśmy obaj. Potem stary dorzucił:

— I w tym momencie przypomniałem sobie o panu… Szczerze mówiąc wydało mi się, że on nie zwrócił na to uwagi… Być może należało mu opowiedzieć o panu dokładniej, ale nie miałem do tego głowy… Nie wiem dlaczego, nagle zrozumiałem, że już go nigdy więcej nie zobaczę…

2 czerwca 78 roku Krótka rozmowa

Ekscelencja był w domu. Przyobleczony w czarne proste kimono, siedział za biurkiem i oddawał się swemu ulubionemu zajęciu — oglądał przez lupę jakąś paskudną statuetkę ze swojej kolekcji.

— Ekscelencjo — powiedziałem — chcę wiedzieć, czy Lew Abałkin kontaktował się na Ziemi z kimś jeszcze?

— Owszem — powiedział Ekscelencja i popatrzył na mnie z niejakim zainteresowaniem.

— Czy mogę się dowiedzieć, z kim mianowicie?

— Możesz. Ze mną.

Stropiłem się. Ekscelencja odczekał chwilę i rozkazał:

— Melduj.

Zameldowałem. Obie rozmowy przytoczyłem dosłownie, pokrótce omówiłem swoje wnioski, a na samym końcu dodałem, że moim zdaniem należy oczekiwać, że w najbliższym czasie Abałkin wytropi Komowa, Rawlingsona, Goriaczewa i innych ludzi w ten czy w inny sposób związanych z jego pracą z Głowanami. Jak również tego doktora Serafimowicza — ówczesnego przewodniczącego komisji. Ponieważ Ekscelencja nie opuszczał głowy i milczał, pozwoliłem sobie zadać mu następujące pytanie:

— Czy mógłbym się dowiedzieć, o czym on z panem rozmawiał? Bardzo mnie dziwi, że w ogóle zadzwonił do pana.

— To cię dziwi… Mnie również. Ale żadna rozmowa się nie odbyła. Abałkin wykonał ten sam numer co z tobą — nie włączył wizji. Podelektował się chwilę moim widokiem, poznał mnie, jak przypuszczam, po czym się rozłączył.

— A właściwie dlaczego pan sądzi, że to był on?

— Dlatego, że połączył się ze mną kanałem, który znał tylko jeden człowiek.

— Więc być może ten człowiek…

— Nie, to wykluczone… Co się zaś tyczy twojej hipotezy, jest ona pozbawiona podstaw. Lew Abałkin był znakomitym rezydentem, lubił tę pracę i nie zamieniłby jej na żadną inną.

— Chociaż zawód Progresora jest dla niego przeciwwskazany ze względu na konstytucję psycho…

— To nie leży w twojej kompetencji — ostro przerwał mi Ekscelencja. — Nie rozpraszaj się. Do rzeczy. Odwołuję rozkaz odnalezienia Abałkina i wzięcia go pod obserwację. Idź jego tropem. Chcę wiedzieć, gdzie on bywa, z kim się spotyka i o czym rozmawia.

— Zrozumiałem. A jeżeli mimo wszystko wpadnę na niego?

— Zrobisz z nim wywiad dla swojej książki. A potem mi zameldujesz. Ani mniej, ani więcej.

2 czerwca 78 roku Coś niecoś o tajemnicach

Około 23.30 szybko umyłem się pod prysznicem, zajrzałem do sypialni, upewniłem się, że Alona śpi jak zabita. Wobec tego wróciłem do gabinetu.

Postanowiłem zacząć od Szczekna. Szczekn, rzecz jasna, nie jest Ziemianinem ani nawet humanoidem i dlatego okazało się potrzebne całe moje doświadczenie i cała moja, nie chwaląc się, umiejętność korzystania z kanałów informacyjnych, żeby otrzymać te informacje, które otrzymałem. W nawiasie chciałbym zaznaczyć, że większość Ziemian pojęcia nie ma o realnych możliwościach tego ósmego (a może już dziewiątego) cudu świata, Wielkiego Międzyplanetarnego Informatora. Uważam zresztą za niewykluczone, że i ja przy całym swoim doświadczeniu i całej wprawie w żadnym wypadku nie mogę pretendować do pełnej umiejętności wykorzystywania bezgranicznej pamięci Informatora.

Wysłałem jedenaście pytań — trzy okazały się, jak wynikło z odpowiedzi, niepotrzebne — i otrzymałem następujące informacje o Głowanie Szczeknie.

Okazuje się, że jego pełne imię brzmi Szczekn-Itrcz. Od siedemdziesiątego piątego roku po dzień dzisiejszy jest on członkiem stałej misji Narodu Głowanów na Ziemi. Mając na uwadze funkcje, jakie pełni przy kontaktach z ziemską administracją, jest on czymś w rodzaju tłumacza-referenta misji, zaś prawdziwe jego stanowisko w jej hierarchii jest nieznane, ponieważ układy wewnątrz samej misji były i pozostają dla Ziemian absolutną tajemnicą. Z pewną dozą prawdopodobieństwa, sądząc z niektórych danych, można było przypuścić, że Szczekn stoi na czele grupy rodzinnej, przy czym do tej pory nie udało się ustalić, jaka jest liczebność i jaki jest skład owej grupy, pomimo że te właśnie czynniki odgrywały najwidoczniej znaczną rolę przy rozwiązywaniu wielu istotnych problemów o charakterze dyplomatycznym.

W ogóle konkretnych danych o Szczeknie, jak i zresztą o całej misji, zebrało się mnóstwo. Niektóre były zdumiewające, ale wszystkie w miarę upływu czasu stawały się sprzeczne z nowymi faktami lub też okazywały się nieprawdziwe w świetle dalszych obserwacji. Wyglądało na to, że nasza ksenologia była bliska tego, aby podnieść (lub opuścić, jak kto woli) ręce przed tą zagadką. I wielu ogólnie szanowanych ksenologów podzielało opinię Rawlingsona, który już dziesięć lat temu w przypływie słabości oświadczył: „Moim zdaniem oni po prostu robią nam wodę z mózgu…!”

Zresztą to akurat mało mnie interesowało. Nie powinienem tylko na wszelki wypadek zapominać o słowach Rawlingsona.

Misja znajdowała się nad rzeką Telon w Kanadzie, na północny wschód od Baker Lake. Okazało się, że Głowany mają pełną swobodę poruszania się, przy czym z tego przywileju korzystają bardzo chętnie, chociaż nie uznawali żadnego innego transportu poza zero-T. Rezydencja misji została zbudowana dokładnie według projektu dostarczonego przez samych Głowanów, jednakże projektodawcy grzecznie wymówili się od jej zasiedlenia i zamieszkali opodal w podziemnych, samodzielnie skonstruowanych pomieszczeniach, czyli mówiąc po prostu w norach. Nie uznawali telekomunikacji i na marne poszły wysiłki naszych inżynierów, którzy zbudowali wideoaparaturę dla Głowanów, specjalnie przystosowaną do ich wzroku i słuchu, wygodną dla nich w obsłudze. Uznawali wyłącznie kontakty osobiste. A więc będę musiał lecieć nad Baker Lake.

Kiedy skończyłem ze Szczeknem, postanowiłem jednak odnaleźć doktora Serafimowicza. Udało mi się to bez szczególnego wysiłku, to znaczy udało mi się uzyskać o nim informacje. Okazało się, że umarł dwanaście lat temu, w wieku stu osiemdziesięciu lat. Doktor pedagogiki, stały członek Eurazjatyckiego Komitetu Oświaty, członek Światowego Kongresu Pedagogicznego Walery Serafimowicz. Szkoda.

Zabrałem się do Kornieja Jaszmaa. Progresor, już od dwóch lat mieszkał w wilii „Camping Iana” mniej więcej dziesięć kilometrów na północ od Amonowa, w nadwołżańskim stepie. Z danych o jego pracy wynikało, że cała jego działalność zawodowa była związana z planetą o nazwie Giganda. Najwidoczniej Korniej był bardzo wybitnym praktykiem, a i teoretykiem nietuzinkowym w dziedzinie historii eksperymentalnej, ale wszystkie szczegóły jego kariery naukowej wyleciały mi z głowy, ledwie dotarły do mnie dwa niezbyt z pozoru istotne fakty.

Pierwszy — Korniej Jaszmaa był pośmiertnym synem.

Drugi — Korniej Jaszmaa urodził się 6 października 38 roku. Rodzicami Kornieja nie byli członkowie grupy „Yormala”, tylko małżeństwo, które zginęło tragicznie w czasie eksperymentu „Zwierciadło”.

Nie zawierzyłem pamięci i zajrzałem do teczki. Wszystko się zgadzało. I oczywiście nigdzie nie zginęła notatka na odwrocie arabskiego tekstu: „… spotkała się dwójka naszego rodzeństwa. Zapewniam cię, że to zupełny przypadek…” Przypadek. To być może tam, na Gigandzie, rzeczywiście zdarzył się jakiś przypadek — Lew Abałkin, urodzony 6 października, pośmiertny syn, spotkał się z Korniejem Jaszmaa, pośmiertnym synem urodzonym 6 października 38 roku. A to, co mam przed sobą, to niby też przypadek? „Rodzeństwo” z różnych rodziców. „Jeśli nie wierzysz, zajrzyj w 07 i 11”. Tak. 07 mam przed sobą. A więc gdzieś w czeluściach naszego departamentu jest jeszcze i 11. Rozumując logicznie, należy przypuścić, że również i 01, 02 i tak dalej… Nawiasem mówiąc, należy mi się punkt karny, że od razu nie zwróciłem uwagi na ten dziwaczny szyfr „07”. Nasza dokumentacja (oczywiście nie w kartonowych teczkach, tylko w kryształkozapisach) sygnowana jest przeważnie albo fantastycznymi zbitkami słownymi, albo nazwami przedmiotów…

A właściwie co to za eksperyment „Zwierciadło”? Nigdy o niczym takim nie słyszałem… Ta myśl przeleciała mi przez głowę jakby na drugim planie, posłałem pytanie do WMI, nieomal automatycznie. Odpowiedź zadziwiła mnie. „Informacja tylko dla specjalistów, proszę okazać zezwolenie”. Wybrałem kod swojego zezwolenia i powtórzyłem pytanie. Tym razem fiszka z odpowiedzią wyskoczyła z kilkusekundowym opóźnieniem. „Informacja tylko dla specjalistów, proszę okazać zezwolenie”. Opadłem na oparcie fotela. A to ci numer! Po raz pierwszy w mojej praktyce zezwolenie KOMKON-u 2 okazało się niedostateczne dla otrzymania informacji z WMI.

I w tym momencie dotarło do mnie z oślepiającą jasnością, że przekroczyłem granice swoich kompetencji. Jakoś tak raptownie zrozumiałem, że stoję wobec ogromnej i ponurej tajemnicy i że los Abałkina wraz ze wszystkimi zagadkami nie sprowadza się do zwyczajnej tajemnicy osobowości — że splata się z losami mnóstwa innych ludzi i że ingerować w te losy nie mam prawa, ani jako człowiek, ani jako funkcjonariusz.

Sprawa oczywiście nie polegała na tym, że WMI odmówił udzielenia mi informacji na temat jakiegoś tam eksperymentu „Zwierciadło”. Byłem całkowicie pewien, że eksperyment ten nie ma żadnego związku z tajemnicą. Odmowa WMI była po prostu uderzeniem, które kazało mi obejrzeć się za siebie. To uderzenie jakby strząsnęło łuskę z moich oczu i od razu połączyłem ze sobą wszystko — i dziwaczne zachowanie Jadwigi Lekanowej, i niezwykły stopień utajnienia, i odmienność tego „pojemnika na dokumenty”, i dziwaczny szyfr, i odmowę Ekscelencji, kiedy prosiłem, aby wprowadził mnie w sprawę, i nawet jego wstępne polecenie, abym nie kontaktował się z Abałkinem… A teraz dodatkowo fantastyczny zbieg okoliczności: sposób i data przyjścia na świat Lwa Abałkina i Kornieja Jaszmaa.

Istniała jakaś tajemnica. Lew Abałkin był tylko częścią tej tajemnicy. Zrozumiałem teraz, dlaczego Ekscelencja powierzył to zadanie właśnie mnie. Z pewnością istnieli ludzie dokładniej wtajemniczeni w tę sprawę, ale widocznie nie nadawali się do prowadzenia dochodzenia. Było wystarczająco wielu takich, którzy przeprowadziliby dochodzenie nie gorzej, a może i lepiej ode mnie, ale Ekscelencja niewątpliwie wiedział, że dochodzenie, prędzej czy później, doprowadzi do ujawnienia tajemnicy i było niezmiernie istotne, żeby starczyło taktu i delikatności, aby w porę się zatrzymać. Ale nawet jeżeli w trakcie dochodzenia tajemnica zostanie odkryta, chodziło o to, żeby człowiekowi prowadzącemu dochodzenie Ekscelencja mógł ufać tak, jak ufał sobie samemu.

A przecież tajemnica Lwa Abałkina to na domiar wszystkiego jeszcze i tajemnica osobowości! Bardzo niedobrze. Najbardziej posępna tajemnica, nie może o niej wiedzieć nawet osoba zainteresowana… Najprostszy przykład — informacja o nieuleczalnej chorobie. Przykład nieco bardziej złożony — tajemnica przestępstwa dokonanego w nieświadomości, które pociągnęło za sobą nieodwracalne skutki, jak to się stało w zamierzchłych czasach z królem Edypem…

No cóż, Ekscelencja dokonał słusznego wyboru. Nie lubię tajemnic. W naszych czasach i na naszej planecie wszystkie tajemnice, moim zdaniem, zatrącają jakby paskudztwem. Przyznaję, że wiele jest całkiem sensacyjnych, mogłyby wstrząsnąć ludzką wyobraźnią, ale ja osobiście nie lubię ich poznawać i jeszcze mniej lubię mieszać w to Bogu ducha winnych postronnych ludzi. U nas w KOMKON-ie 2 większość pracowników ma identyczny punkt widzenia i dlatego przeciek informacji zdarza się niezmiernie rzadko. Ale mój wstręt do tajemnic widocznie pomimo wszystko przewyższa średnią normę. Staram się nawet nie używać utartego terminu „odkryć tajemnicę”, zwykle mówię „wygrzebać tajemnicę” i wydaję się wtedy sam sobie asenizatorem w pierwotnym znaczeniu tego słowa.

Tak jak na przykład teraz.

Ze sprawozdania Lwa Abałkina

… W ciemnościach miasto wydawało się płaskie jak staroświecka rycina. Matowo połyskuje pleśń w głębi czarnych ram okiennych, a na rzadko spotykanych trawnikach i rabatach lśnią niewielkie tęcze — to rozkwitły na noc pąki nieznanych świecących kwiatów. Unosi się słaby, nie drażniący aromat. Spoza dachów wypełza i zawisa nad aleją pierwszy księżyc — ogromny szczerbaty sierp, zalewający miasto nieprzyjemnym pomarańczowym światłem.

U Szczekna księżyc wywołuje jakiś niewytłumaczalny wstręt. Co chwila odwraca się, spogląda potępiająco i jednocześnie spazmatycznie otwiera i zamyka paszczękę, jakby chciał zawyć, ale jednak udaje mu się opanować. Jest to tym dziwniejsze, że na jego ojczystej planecie Saraksz księżyc jest niewidzialny z powodu atmosferycznej refrakcji, a ziemski Księżyc traktował zawsze całkowicie obojętnie, w każdym razie o ile mi wiadomo.

Potem nagle dostrzegamy dzieci.

Jest ich dwoje. Trzymając się za ręce powolutku idą chodnikiem, jakby starając ukryć się w cieniu. Idą w tym samym kierunku, co i my ze Szczeknem. Sądząc po ubraniu są to chłopcy. Jeden wyższy, mniej więcej ośmioletni, drugi bardzo mały, może mieć cztery albo najwyżej pięć lat. Widocznie właśnie wyszli z jakiejś bocznej uliczki, inaczej zauważyłbym ich z daleka. Maszerują już długo, od paru godzin, są bardzo zmęczeni, ledwie przestawiają nogi… Młodszy właściwie już nie idzie, tylko wlecze się trzymając starszego za rękę. Starszy ma przewieszoną przez ramię płaską torbę na szerokiej taśmie. Torba bije go po kolanach i chłopiec co chwila musi ją poprawiać.

Translator oschłym beznamiętnym głosem tłumaczy: „Zmęczyłem się. Bolą mnie nogi… Masz iść, słyszysz… iść… Niedobry człowiek… Sam jesteś niedobry zły człowiek… Uszata żmija… To ty jesteś niejadalny szczurzy ogon…” Tak. Przystanęli. Młodszy wyrywa rękę z dłoni starszego, siada. Starszy podnosi go za kołnierz, ale młodszy siada znowu i wtedy starszy daje mu w ucho. Z translatora sypią się jak z dziurawego worka „szczury”, „żmije”, „brzydko pachnące zwierzęta” i inna fauna. Potem młodszy zaczyna głośno szlochać i zdumiony translator milknie. Czas się wtrącić.

— Witajcie, chłopcy — mówię samymi wargami.

Podszedłem bardzo blisko, ale zauważyli mnie dopiero teraz. Młodszy momentalnie przestaje płakać — patrzy na mnie z szeroko rozdziawionymi ustami. Starszy też patrzy, ale spode łba, nieprzyjaźnie i wargi ma mocno zaciśnięte. Przykucam przed nimi i mówię:

— Nie bój się. Jestem dobry. Nie skrzywdzę cię.

Wiem, że lingany nie przekazują intonacji, i dlatego staram się wybierać proste, uspokajające słowa.

— Nazywam się Lew — mówię. — Widzę, że jesteście zmęczeni. Chcecie, żebym wam pomógł?

Starszy nie odpowiada. Nadal patrzy spode łba — z ogromną nieufnością, podejrzliwie. Młodszy nagle zainteresował się Szczeknem i nie spuszcza z niego oczu — widać, że jest wystraszony i zaciekawiony jednocześnie. Szczekn stara się wyglądać jak najczcigodniej, siedzi na boku, odwróciwszy swój wielki łeb.

— Jesteście zmęczeni — mówię. — Chcecie jeść i pić. Zaraz dostaniecie coś smacznego…

W tym momencie starszy wybucha. Wcale nie są zmęczeni i nie chcą żadnych łakoci. Zaraz doprowadzi do stanu używalności tę szczurzouchą żmiję i pójdą dalej. A jeśli ktoś im spróbuje przeszkodzić, dostanie kulkę w brzuch. To wszystko.

Bardzo dobrze. Nikt im nie zamierza przeszkadzać. A dokąd oni idą?

Idą tam, gdzie chcą. Jasne?

A jednak? Może jest nam po drodze? Bo w takim przypadku szczurzouchą żmiję można by wziąć na barana.

Koniec końców wszystko układa się jak najlepiej. Zostają zjedzone cztery tabliczki czekolady, wypite dwie butelki tonizatora. Potem w małe pyszczki wciskamy po pół tubki owocowej masy. Tęczujący kombinezon Lwa zostaje zbadany i po krótkiej, ale niezwykle energicznej dyskusji zezwalam raz, tylko raz! pogłaskać Szczekna (ale w żadnym wypadku po głowie, wyłącznie po grzbiecie). Na pokładzie u Van Der Hoosego wszyscy płaczą ze wzruszenia, za moment zaczną gaworzyć.

Następnie wyjaśnia się, co następuje.

Chłopcy są braćmi, starszemu na imię Ijadrudan, młodszemu Pritułatan. Mieszkali dosyć daleko stąd (nie udaje się wyjaśnić, gdzię konkretnie) z ojcem, w wielkim białym domu z basenem w ogrodzie. Jeszcze bardzo niedawno razem z nimi mieszkały dwie ciotki i jeszcze jeden brat — najstarszy, miał osiemnaście lat — ale wszyscy umarli. Kiedy to się stało, ojciec już nigdy nie zabierał ich ze sobą, kiedy szedł po żywność, chociaż przedtem zawsze chodzili całą rodziną. Wszędzie dokoła było pęłno jedzenia — i tam, i tam, i tam (nie udało się wyjaśnić, gdzie). Wychodząc ojciec za każdym razem powtarzał — jeżeli nie wróci do wieczora, trzeba wziąć księgę, wyjść na tę właśnie aleję i iść cały czas przed siebie do takiego ładnego szklanego domu, który świeci w ciemności. Ale nie wolno wchodzić do tego domu — trzeba usiąść przed nim i czekać, aż przyjdą ludzie i zaprowadzą ich tam, gdzie będzie ojciec, mama i wszyscy. Dlaczego w nocy? A dlatego, że w nocy na ulicach nie ma złych człowieków. Złe człowieki bywają tylko w dzień. Nie, nigdy ich nie widzieli, ale wiele razy słyszeli, jak dzwonią dzwoneczkami, grają piosenki, żeby wywabić dzieci z domu. Wtedy ojciec i starszy brat chwytali swoje karabiny i wsadzali im kulkę w brzuch… Nie, nikogo więcej nie znali i nie widzieli. Wprawdzie kiedyś, już dawno temu, do nich do domu przyszli jacyś ludzie z karabinami i przez cały dzień kłócili się z ojcem i starszym bratem, a potem jeszcze wmieszała się mama i obie ciotki. Wszyscy głośno krzyczeli, ale ojciec naturalnie wygrał i ci ludzie sobie poszli i już nigdy więcej nie przyszli…

Malutki Pritułatan zasypia natychmiast, jak tylko biorę go na ręce. Ijadrudan, przeciwnie, odmawia przyjęcia jakiejkolwiek pomocy. Pozwolił tylko, żebym mu poprawił jego torbę i teraz z całkowicie niezależną miną idzie obok nas z rękami w kieszeniach. Szczekn biegnie przodem nie biorąc udziału w rozmowie. Całym swoim zachowaniem demonstruje pełną obojętność wobec tego, co się dzieje, ale w rzeczywistości dokładnie tak jak ja i my wszyscy jest zaintrygowany przypuszczeniem, że celem wędrówki chłopców jest pewien świecący budynek, czyli właśnie ów obiekt „Świetlik-96”.

… Co jest napisane w Księdze, Ijadrudan nie umie opowiedzieć. Do tej Księgi dorośli codziennie wpisywali wszystko, co się wydarzyło. Że Pritułatana ukąsiła jadowita mrówka. Że woda nagle zaczęła uciekać z basenu, ale ojciec ją zatrzymał. Że ciotka umarła — otwierała konserwy, mama patrzy, a ciotka już nie żyje. Ijadrudan Księgi nie czytał, nie umie dobrze czytać i nie lubi, ma nieduże zdolności. Co innego Pritułatan — on ma duże zdolności, ale jest jeszcze mały i nic nie rozumie. Nie, nigdy się nie nudzili. Jak można się nudzić w domu, który ma pięćset siedem pokoi? I w każdym pokoju jest pełno przedziwnych rzeczy, nawet takich, o których sam ojciec nie umiał powiedzieć, po co one i do czego potrzebne. Tylko karabinu tam nie było ani jednego. Karabin teraz to rzadkość. Być może w sąsiednim domu znalazłby się karabin, ale ojciec nie pozwalał strzelać. Mówił, że nam to na nic. Co innego wtedy, kiedy pójdziemy do Świecącego domu i dobrzy ludzie, którzy tam na nas czekają, zaprowadzą nas do mamy, wtedy będziemy strzelać, ile zechcemy… A może to ty zaprowadzisz nas do mamy? W takim razie dlaczego nie masz karabinu? Jesteś dobrym człowiekiem, ale karabinu nie masz, a ojciec mówił, że wszyscy dobrzy ludzie mają karabiny…

— Nie — mówię. — Nie potrafię zaprowadzić cię do mamy. Jestem tu obcy i sam chciałbym spotkać dobrych ludzi.

— Szkoda — mówi Ijadrudan.

Jesteśmy na placu. Obiekt „Świetlik-96” z bliska przypomina gigantyczną staroświecką szkatułkę z błękitnego kryształu w całej tej barbarzyńskiej wspaniałości, błyskającą nieprzeliczonymi klejnotami. Równe białobłękitne światło przebija od wewnątrz, rozświetlając popękany, zarośnięty czarną szczeciną chwastów asfalt i martwe fasady domów otaczających plac. Ściany tej zdumiewającej budowli są idealnie przezroczyste, a wewnątrz jarzy się i faluje wesoły chaos czerwieni, złocistości, zieleni, żółci, tak że nie od razu można zauważyć szerokie jak wrota otwarte drzwi, do których prowadzi kilka niskich płaskich stopni.

— Zabawki! — modlitewnie szepcze Pritułatan i zaczyna się kręcić złażąc z moich ramion.

Dopiero teraz zaczynam rozumieć, że szkatułka wypełniona jest nie klejnotami, tylko kolorowymi zabawkami, setkami tysięcy różnobarwnych, nadzwyczaj topornie wykonanych zabawek — bezsensownie ogromne, jaskrawo umalowane lalki, potworne drewniane samochody i nieprzebrana mnogość różnokolorowych drobiazgów, które z tej odległości trudno rozróżnić.

Malutki uzdolniony Pritułatan natychmiast zaczyna nudzić, żebyśmy wszyscy weszli do zaczarowanego domu, to nic nie szkodzi, że tata nie pozwolił, wejdźmy tylko na chwileczkę, zabierzemy ten samochodzik i od razu zaczniemy czekać na dobrych ludzi… Ijadrudan próbuje mu przerwać, początkowo za pomocą ustnej perswazji, a kiedy to nie pomaga, łapie go za ucho i zawodzenie traci artykułowany charakter. Translator beznamiętnie wysyła w przestrzeń cały worek „szczurouchych żmij”, z oburzeniem bulgocze pokład Van der Hoosego, żąda, abym uspokoił i pocieszył, i nagle wszyscy z uzdolnionym Pritułatanem włącznie raptownie milkną.

Zza najbliższego rogu wyłania się spotkany już przedtem tubylec z karabinem. Miękko i bezszelestnie stąpa po błękitnych odblaskach, trzymając dłonie na karabinie, który mu wisi poprzez pierś, podchodzi wprost do dzieci. Na mnie i na Szczekna w ogóle nawet nie patrzy.

Mocno ujmuje ucichłego Pritułatana za lewą rękę, a rozpromienionego Ijadrudana za prawą i odchodzi z nimi przez plac prosto do kolorowego domu — do mamy, do ojca, do bezgranicznych możliwości strzelania, ile dusza zapragnie.

Patrzę w ślad za nimi. Niby wszystko jest tak, jak być powinno, ale jednocześnie jakiś drobiazg, jakiś cień psuje cały obraz. Jakaś kropelka dziegciu.

— Poznałeś? — pyta Szczekn.

— Co mianowicie? — mówię z irytacją, ponieważ w żaden sposób nie mogę się pozbyć tej drzazgi, która wszystko psuje.

— Zgaś w tym domu światło i wystrzel do niego z dziesięć razy z armaty…

Prawie go nie słyszę. Nagle rozumiem, co to za drzazga. Tubylec oddala się trzymając dzieci za ręce i widzę, jak w takt kroków na jego piersi niczym wahadło kołysze się karabin — Od lewej do prawej, od prawej do lewej. Karabin nie może się tak kołysać. Nie może tak latać w tę i z powrotem ciężki karabin, który waży co najmniej pół puda. Tak może kołysać się tylko zabawka z plastiku albo z drzewa. Ten „dobry człowiek” ma fałszywy karabin…

Nie zdążę domyśleć tego wszystkiego do końca. Tubylec ma karabin-zabawkę. Tubylcy strzelają po mistrzowsku. Być może ten karabin-zabawka pochodzi z pawilonu z zabawkami… Zgaś światło w tym pawilonie i rozwal go z działa… To przecież dokładnie taki sam pawilon… Nie, niczego nie zdołałem domyśleć do końca.

Po lewej stronie sypią się cegły, z trzaskiem rozbija się o chodnik drewniana rama. Przez odrażającą fasadę pięciopiętrowego domu, trzeciego licząc od rogu, na ukos od dołu do góry przez czarne oczodoły okien przemyka płaski, żółty cień — sunie tak lekko, tak nieważko, że wierzyć się nie chce, że to przez niego spadają z fasady płyty tynku i kawałki cegieł. Coś krzyczy Van der Hoose, przerażająco na dwa głosy krzyczą dzieci, a cień już jest na asfalcie — równie lekki, nieważki, półprzejrzysty, ogromny. Prawie nie widać wściekłego wirowania dziesiątków nóg i w tym migotaniu wzdyma się i opada długi segmentowaty odwłok dźwigający przed sobą wysoko uniesione chwytliwe kleszcze, na których leży nieruchomy lakierowany pobłysk…

Skorczer sam zjawia się w moich rękach. Zamieniam się w automatyczny dalnomierz, zajęty tylko tym, żeby dokładnie wymierzyć odległość między rakopająkiem a dziecięcymi figurkami, uciekającymi ukosem przez plac (gdzieś tam jeszcze plącze się tubylec ze swoim fałszywym karabinem, też biegnie ze wszystkich sił trochę w tyle za dziećmi, ale o nim nie myślę). Odległość szybko się zmniejsza, wszystko jest zupełnie jasne i kiedy rakopająk trafia w mój celownik, strzelam.

W tym momencie miałem do niego około dwudziestu metrów. Niezbyt często strzelam ze skorczera i jestem wstrząśnięty rezultatem. Liliowoczerwony blask na chwilę mnie oślepia, ale jeszcze widzę, że rakopająk jakby wybucha. Od razu. Caluteńki, od kleszczy do końca ostatniej nogi. Jak przegrzany kocioł parowy. Grzmi krótki grom, echo toczy się po placu, a zamiast monstrum na jego miejscu puchnie gęsty, na oko nawet jakby twardy obłok białey pary. Wszystko skończone. Chmura pary rozpełza się z cichym sykiem, paniczny pisk i tupot nóg cichnie w głębi ciemnego zaułka, a drogocenna szkatułka pawilonu jak gdyby nigdy nic promienieje na środku placu w całej swojej barbarzyńskiej wspaniałości…

— U diabła, jakie to straszne draństwo! — mruczę. — Skąd się one tu wzięły? O sto parseków od Pandory? A ty co, znowu go nie poczułeś?

Szczekn nie odpowiada. Grzmi strzał karabinowy, echem przetacza się po placu, zaraz za nim drugi. Gdzieś bardzo blisko, być może za rogiem.

— Szczekn, trzymaj się lewej, nie wysuwaj się! — krzyczę już w biegu.

Nie rozumiem, co się tam dzieje, w tym zaułku. Najprawdopodobniej na dzieci napadł jeszcze jeden rakopająk… To znaczy, że ten karabin to jednak nie zabawka? I w tym momencie z ciemnego zaułka wychodzi, a potem zatrzymuje się zagradzając nam drogę trzech mężczyzn. Dwaj z nich są uzbrojeni w prawdziwe karabiny i dwie lufy skierowane są prosto na mnie.

Wszystko widać bardzo dokładnie w białoniebieskim świetle — rosły siwy starzec w szarym mundurze z lśniącymi guzikami, a po jego obu bokach, trochę z tyłu, dwaj chłopcy z karabinami gotowymi do strzału, są także w szarych mundurach, przepasani patrontaszami.

— Bardzo niebezpiecznie! — parska Szczekn w języku Głowanów. — Powtarzam — bardzo!

Przestaję biec i z niejakim wysiłkiem zmuszam się, aby schować skorczer do kabury. Zatrzymuję się przed starcem i pytam:

— Co z dziećmi?

Lufy karabinów skierowane są prosto w mój brzuch. Twarze chłopców są posępne i absolutnie bezlitosne.

— Z dziećmi wszystko w porządku — odpowiada stary.

Oczy ma jasne i nawet, powiedziałbym, wesołe. Jego twarz nie jest tak mrocznie posępna jak twarze uzbrojonych chłopców. Zwyczajna pomarszczona twarz starego człowieka, nie pozbawiona nawet pewnego uroku. Zresztą być może tylko tak mi się wydaje, być może wszystko polega na tym, że w ręku zamiast karabinu trzyma lśniącą wypolerowaną laskę, którą lekko i od niechcenia stuka się po cholewie buta.

— Do kogo strzelaliście? — pytam.

— Do niedobrego człowieka — przekłada translator odpowiedź.

— To wy zapewne jesteście ci dobrzy ludzie z karabinami? — pytam.

Stary unosi brwi.

— Dobrzy ludzie? Co to znaczy?

Wyjaśniam mu to, co mnie wyjaśnił Ijadrudan. Stary kiwa głową.

— Rozumiem. Tak, to my jesteśmy ci dobrzy ludzie. — Ogląda mnie od stóp do głów. — A wam, jak widzę, wiedzie się całkiem nieźle… Maszyna do tłumaczenia za plecami… Myśmy też kiedyś takie mieli, ale olbrzymie, zajmowały całe sale… A takiej ręcznej broni nie mieliśmy nigdy. Ładnie załatwiłeś tego niedobrego człowieka! Jak z armaty. Dawno przylecieliście?

— Wczoraj — odpowiadam.

— A nam nie udało się zrobić latających maszyn. Nie ma kto nad nimi pracować. — Znowu przypatruje mi się bez skrępowania. — Tak, można wam tylko pogratulować. A u nas, jak widzisz, pełny rozkład. Jak się wam udało? Obroniliście się? A może znaleźliście jakiś sposób?

— Rozkład rzeczywiście kompletny — mówię ostrożnie. — Jestem już tu całą dobę i ciągle jeszcze nic nie rozumiem…

Jest dla mnie oczywiste, że stary bierze mnie za kogoś innego. Na początek może to nawet i lepiej. Tylko muszę być ostrożny, bardzo ostrożny…

— Sam widzę, że nic nie rozumiesz — mówi stary. — I to właśnie jest co najmniej dziwne… Czy u was naprawdę nie było niczego podobnego?

— Nie — odpowiadam — czegoś takiego u nas nie było.

Starzec nagle eksploduje długim zdaniem, na które translator niezwłocznie reaguje: „Ten język nie jest zakodowany”.

— Nie rozumiem — mówię.

— Nie rozumiesz… A wydawało mi się, że całkiem nieźle władam językiem Zagórza.

— Nie jestem stamtąd — zaprzeczam. — I nigdy tam nie byłem.

— W takim razie skąd jesteś?

Podejmuję decyzję.

— To jest teraz nieistotne — mówię. — Nie będziemy rozmawiać o mnie. U nas jest wszystko w porządku. Pomoc nie jest nam potrzebna. Będziemy rozmawiać o was. Niewiele zrozumiałem, ale jedno jest dla mnie oczywiste — jest wam potrzebna pomoc. Jaka? Co wam jest potrzebne przede wszystkim? W ogóle co się tu u was dzieje? Oto o czym będziemy teraz rozmawiać. I najlepiej gdzieś, gdzie można usiąść, cały dzień jestem na nogach. Czy jest jakieś miejsce, gdzie można usiąść i spokojnie porozmawiać?

Czas jakiś stary w milczeniu śledzi wzrokiem moją twarz.

— Nie chcesz powiedzieć, skąd jesteś… — mówi wreszcie. — No cóż, to twoje prawo. Jesteś silniejszy. Tyle tylko, że to głupio. Ja i tak wiem — jesteś z Archipelagu Północnego. Nie ruszali was dlatego, że was po prostu nie zauważyli. Wasze szczęście. Ale chciałbym zapytać, gdzieście byli przez ostatnie czterdzieści lat, kiedy nas tu żywcem gnoili? Żyliście sobie jak u Pana Boga za pazuchą, tak? Bądźcie wszyscy przeklęci!

— Nie was jednych dotknęło nieszczęście — protestuję zupełnie szczerze. — Dlatego dopiero teraz przyszła kolej na was.

— Jestem rad niewypowiedzianie — mówi stary. — Chodźmy więc, usiądźmy i porozmawiajmy.

Wchodzimy w bramę domu naprzeciw, wchodzimy na pierwsze piętro, a potem do w miarę brudnego pokoju, w którym umeblowanie stanowią: stół na środku, wielka kanapa pod ścianą i dwa taborety. Okna wychodzą na plac i pokój oświetla białoniebieskie światło pawilonu. Na kanapie ktoś śpi, przykryty z głową błyszczącym płaszczem.

Na stole puszki konserw i duża metalowa manierka.

Zaledwie wchodzimy do pokoju, stary zabiera się do robienia porządków. Budzi śpiącego i każe mu gdzieś iść. Jeden z posępnych chłopców otrzymuje rozkaz, aby objąć wartę, więc siada na taborecie pod oknem, siedzi tam potem przez cały czas, nie odrywając oczu od placu. Drugi równie ponury chłopiec wprawnie otwiera konserwy, a potem staje w drzwiach, oparty o framugę.

Zostaję usadzony na kanapie, zagrodzony stołem i obstawiony puszkami konserw. W manierce znajduje się zwyczajna woda, dosyć czysta, chociaż o żelazistym posmaku. Nie zapomniano również o Szczeknie. Żołnierz, którego spędzono z kanapy, stawia na podłodze otwartą puszkę konserw, Szczekn nie protestuje, wprawdzie konserw nie je, odchodzi do drzwi i na wszelki wypadek siada obok wartownika. Nadzwyczaj starannie drapie się, parska, oblizuje, ze wszystkich sił udając zwykłego psa.

Tymczasem stary bierze drugi taboret, siada naprzeciwko mnie i rozpoczynamy pertraktacje.

Przede wszystkim starzec przedstawia się. Naturalnie okazuje się hattauchem i do tego nie po prostu hattauchem, ale hattauchem-okambomenem, co należy prawdopodobnie tłumaczyć „zarządca całego terytorium i przylegających regionów”, podlega mu całe miasto, port i około tuzina plemion mieszkających w promieniu mniej więcej pięćdziesięciu kilometrów. Co się dzieje poza granicami jego terytorium, nie ma pojęcia, ale przypuszcza, że coś bardzo zbliżonego. Liczba ludności na jego terenie sięga około pięciu tysięcy. Nie istnieje ani przemysł, ani jako tako zorganizowane rolnictwo. Tyle że na przedmieściach pracuje jedno laboratorium. Dobre laboratorium, niegdyś jedno z najlepszych na świecie, i kieruje nim do dnia dzisiejszego sam Draudan (dziwne, że nigdy o nim nie słyszałeś… on również miał szczęście — okazał się długożyjącym, tak jak ja…), ale do niczego tam nie doszli przez te czterdzieści lat. I najpewniej już nie dojdą.

— I dlatego — kończy starzec — nie ma co się bawić w dyplomację ani krygować. Stawiam tylko jeden warunek; jeżeli leczyć, to leczyć wszystkich bez wyjątku. Jeśli ten warunek wam odpowiada, to wszystkie pozostałe stawiajcie sami. Przyjmuję je z góry. A jeśli nie, to lepiej, żebyście się wycofali. My wszyscy oczywiście tu zginiemy, ale i wy nie będziecie mieli chwilki spokoju, dopóki żyje choćby jeden z nas.

Milczę. Czekam, że sztab mi coś podpowie. No choćby cokolwiek! Ale tam prawdopodobnie też nic nie pojmują.

— Chciałbym przypomnieć — mówię wreszcie — że nadal nic nie rozumiem i nadal nie wiem, o co chodzi.

— Więc zadawaj pytania! — mówi ostro stary.

— Powiedziałeś — leczyć. Czy panuje tu epidemia?

Twarz starego kamienieje. Długo patrzy mi w oczy, potem opiera się o stół i pociera palcami czoło.

— Przecież uprzedziłem cię — nie bawmy się w dyplomację. Nie zamierzamy się targować. Powiedz prosto i jasno — czy macie lekarstwo? Jeśli macie, możesz dyktować warunki. Jeśli nie, nie mamy o czym mówić.

— W ten sposób nie ruszymy z martwego punktu — mówię. — Załóżmy na początek, że ja nic o was nie wiem. Powiedzmy, że przespałem ostatnie czterdzieści lat lub coś podobnego. Nie wiem, co to za choroba, nie wiem, jakie jest wam potrzebne lekarstwo…

— I o inwazji także nic nie wiesz? — pyta starzec nie otwierając oczu.

— Prawie nic.

— I o Powszechnym Exodusie nie wiesz nic?

— Prawie nic. Wiem, że wszyscy odeszli. Wiem, że zamieszani są w to przybysze z Kosmosu. Więcej nic nie wiem.

— Przy-bysze z Koz-mozu… — z trudem powtarza starzec.

— Ludzie z księżyca… Ludzie z nieba… — podpowiadam.

Starzec wyszczerza żółte, mocne zęby:

— Nie z nieba i nie z księżyca. Spod ziemi! — mówi. — To znaczy, że coś niecoś jednak wiesz…

— Przeszedłem przez całe miasto. Dużo widziałem…

— A u was nic się nie działo? Zupełnie nic?

— Niczego podobnego u nas nie było — mówię stanowczo.

— I nic nie zauważyliście? Nie zauważyliście katastrofy, w której zginęła cała ludzkość? Przestań kłamać! Co chcesz osiągnąć swoimi kłamstwami?

— Lew! — szeleści pod moim hełmem głos Komowa — przechodź na wariant „Kretyn”!

— Jestem tylko wykonawcą poleceń — oświadczam surowo. — Wiem tylko tyle, ile powinienem wiedzieć! Robię tylko to, co mi każą robić! Jeśli otrzymam rozkaz, żeby kłamać, będę kłamać, ale obecnie nie mam takiego rozkazu.

— A jaki masz rozkaz?

— Przeprowadzić zwiad w waszym rejonie i zameldować, jak wygląda sytuacja.

— Co za głupota! — ze zmęczeniem i odrazą mówi starzec. — No dobrze, niech będzie po twojemu. Z jakiegoś powodu chcesz usłyszeć to, o czym wszyscy wiedzą doskonale… Dobrze. Słuchaj.

Okazuje się, że wszystkiemu jest winna rasa odrażających nieludzi, którzy wylęgli się w trzewiach planety. Czterdzieści lat temu rasa ta dokonała inwazji na ludność tubylczą. Inwazja zaczęła się od niespotykanej pandemii, którą nieludzie rozprzestrzenili na całej planecie. Przyczyna tej pandemii pozostała nieznana do dziś. A choroba wyglądała tak: Poczynając od dwunastu lat normalne, zwyczajne dzieci zaczynały błyskawicznie się starzeć. Tempo rozwoju ludzkiego organizmu po osiągnięciu krytycznego punktu wzrastało w postępie geometrycznym. Szesnastolatki wyglądały na czterdziestoletnich, od osiemnastu lat zaczynała się starość, a dwudziestolecie przeżywały tylko jednostki.

Pandemia szalała przez trzy lata, po upływie których nieludzie po raz pierwszy postanowili się ujawnić. Zaproponowali rządom wszystkich państw zorganizowanie przesiedlenia ludności „na sąsiedni świat”, to znaczy do siebie, do wnętrza ziemi. Obiecali, że tam, w sąsiednim świecie, pandemia zniknie samoistnie i wtedy miliony przerażonych ludzi pomaszerowało do specjalnych studni, z których oczywiście do dzisiaj nikt nie powrócił. W ten sposób czterdzieści lat temu zginęła tutejsza cywilizacja.

Oczywiście nie wszyscy uwierzyli i nie wszyscy przestraszyli się. Zostały całe rodziny, całe grupy, całe wspólnoty religijne. W potwornych warunkach pandemii kontynuowali swoją beznadziejną walkę o przeżycie, o prawo życia tak, jak żyli ich przodkowie. Jednakże nieludzie nie zostawili w spokoju nawet tego ułamka procentu. Zorganizowali prawdziwe polowanie na dzieci, na tę ostatnią nadzieję ludzkości. Rozplenili na planecie „niedobrych ludzi”. Początkowo były to kopie ludzi, wyglądających jak wesołe pajace, obwieszone dzwoneczkami, wygrywające wesołe piosenki. Głupiutkie dzieci szły za nimi z radością i na zawsze znikały w bursztynowych „szklankach”. Jednocześnie na największych placach pojawiały się takie świecące po nocach szkatułki z zabawkami — dziecko wchodziło do środka i znikało bez śladu.

— Robiliśmy wszystko, co w naszej mocy. Uzbroiliśmy się — w opuszczonych arsenałach było mnóstwo broni. Nauczyliśmy dzieci strachu przed „niedobrymi ludźmi”, a później i strzelania do nich z karabinu. Burzyliśmy bursztynowe kabiny, rozstrzeliwaliśmy magazyny z zabawkami, aż w końcu zrozumieliśmy, że mądrzej będzie postawić obok nich wartę i zabierać nieostrożne dzieci, kiedy się tam pojawią. Ale to był dopiero początek…

Nieludzie z niewyczerpaną pomysłowością wysyłali na powierzchnię planety coraz to nowe formy myśliwych. Pojawiły się „potwory”. Prawie nie sposób trafić w takiego, kiedy napada na dziecko. Pojawiły się gigantyczne kolorowe motyle — spadały na dziecko, otulały je skrzydłami i znikały razem z nim. Wreszcie najnowszy pomysł — pojawili się ci dranie, właściwie nie do odróżnienia od zwyczajnego żołnierza. Ci po prostu biorą za rękę nic nie podejrzewającego dzieciaka i zabierają ze sobą. Niektórzy z nich umieją nawet mówić.

Świetnie wiemy, że praktycznie nie mamy żadnych szans na przeżycie. Pandemia trwa, a początkowo mieliśmy nadzieję, że ustanie. Tylko jeden człowiek na sto tysięcy jest odporny na infekcję. Na przykład ja, Draudan… i jeszcze jeden chłopiec — wyrósł na moich oczach, ma teraz osiemnaście lat i wygląda na osiemnaście… Jeśli nie wiedzieliście o tym wszystkim, to teraz już wiecie. Jeśli wiedzieliście, to przyjmijcie do wiadomości, że do końca zdajemy sobie sprawę z naszego położenia. Jesteśmy gotowi zgodzić się na wszystkie wasze warunki — możemy na was pracować, możemy się wam całkowicie podporządkować… Na wszystkie warunki oprócz jednego — jeśli leczyć, to wszystkich bez wyjątku. Nie ma mowy o elicie, o selekcji!

Stary milknie, sięga po kubek i chciwie pije wodę. Żołnierz stojący w drzwiach przestępuje z nogi na nogę, ziewa zasłaniając dłonią usta. Wygląda na dwadzieścia pięć lat. A ile ma naprawdę? Trzynaście? Piętnaście?

Siedzę nieruchomo, starając się zachować kamienny wyraz twarzy. Podświadomie oczekiwałem czegoś w tym rodzaju, ale to, co usłyszałem od naocznego świadka i zarazem od ofiary, w żaden sposób nie chce mi się pomieścić w głowie. Fakty, które zrelacjonował stary, nie wywołują we mnie żadnych wątpliwości, ale — jak to bywa we śnie — każdy element oddzielnie ma jakiś sens, a wszystkie razem układają się w nonsensowny obraz. Być może problem w tym, że weszło mi w krew tendencyjne wyobrażenie o Wędrowcach, bez zastrzeżeń obowiązujące u nas na Ziemi.

— Skąd wiadomo, że to nieludzie? — pytam. — Widziałeś ich? Ty sam ich widziałeś?

Starzec chrząka. Jego twarz staje się straszna.

— Oddałbym połowę swego nadaremnego życia, żeby chociaż jednego zobaczyć twarzą w twarz — mówi ochrypłym głosem. — Tymi oto rękami… Sam… Ale ja oczywiście nie widziałem ich. Zbyt są ostrożni i tchórzliwi… Zresztą nikt pewnie ich nie widział oprócz tych przeklętych sprzedawczyków z rządu czterdzieści lat temu… Podobno oni w ogóle nie mają określonego kształtu, tak jak woda albo, powiedzmy, dym…

— W takim razie nie rozumiem — mówię — po co istoty w ogóle pozbawione formy wywabiają kilka miliardów ludzi do siebie, pod ziemię?

— Bądź przeklęty! — mówi starzec podnosząc głos. — Przecież to „nieludzie”! Skąd ty i ja możemy wiedzieć, co jest im potrzebne? Może niewolnicy. Być może jedzenie… A może materiał do budowy swoich fantomów… Co za różnica? Zniszczyli nasz świat! I teraz też nie dają nam spokoju, polują na nas jak na szczury…

I raptem twarz starego wykrzywia straszliwy grymas. Ze zdumiewającą jak na swój wiek energią odskakuje pod przeciwległą ścianę, z hukiem przewracając taboret. Nie zdążyłem nawet okiem mrugnąć, kiedy okazało się, że trzyma oburącz wielki niklowany rewolwer wycelowany prosto we mnie. Senni strażnicy ocknęli się i z identycznym wyrazem zdumienia i zgrozy na twarzach, które nagle stały się całkiem dziecinne, nie spuszczając ze mnie oczu macają dookoła poszukując swoich karabinów.

— Co się stało? — pytam starając się nie poruszyć.

— Twoje idiotyczne ubranie jednak się włączyło — parska Szczekn w swoim języku. — Prawie cię nie widać. Tylko twarz. Nie masz żadnego kształtu, jak woda albo dym. Zresztą stary już się rozmyślił, nie będzie strzelać. A może mam go jednak uspokoić?

Niklowana lufa kołysze się jak łódka na fali, strażnicy znaleźli wreszcie swoje karabiny i unisono szczękają zamkami.

— Nie trzeba — odpowiadam po rosyjsku.

Stary na koniec odzyskał głos. Jest bielszy od ściany, zacina się, ale nie ze strachu oczywiście, tylko z nienawiści. Ten stary jest jednak niezniszczalny.

— Przeklęty podziemny wilkołaku! — mówi. — Połóż ręce na stole! Lewą na prawej! Właśnie tak…

— To nieporozumienie — mówię gniewnie. — Nie jestem wilkołakiem. To jest specjalny kombinezon. Dzięki niemu mogę się stać niewidzialny, tylko że jest zepsuty i źle działa.

— Ach, kombinezon? — szyderczo powtarza stary. — Na Archipelagu Północnym nauczyli się już robić kombinezony niewidki?

— Na Archipelagu Północnym nauczyli się wielu rzeczy — mówię. — Odłóż, proszę, broń i spokojnie porozmawiajmy.

— Jesteś głupi — mówi stary. — Pofatygowałbyś się przynajmniej, żeby raz spojrzeć na naszą mapę. Nie ma u nas żadnego Archipelagu Północnego… Od razu zdemaskowałem cię, tylko nie mogłem uwierzyć w taką bezczelność…

— Przecież to poniżające — parska Szczekn. — Słuchaj, weź na siebie starego, a ja obu młodych…

— Zastrzelić psa! — rozkazuje starzec strażnikowi nie spuszczając mnie z oczu.

— Ja ci pokażę „psa”! — w najczystszym miejscowym narzeczu odzywa się Szczekn. — Ty stary gadatliwy koźle!

W tym momencie nerwy chłopców nie wytrzymują i zaczyna się strzelanina.

3 czerwca 78 roku Znowu Maja Głumowa

Mocno przesadziłem z regulacją sygnału wideofonu. Aparat nad moim uchem zaryczał melodyjnie, jak nieznajomy w krótkich spodenkach w szczytowym momencie zalotów do missis Niklbi. Wyskoczyłem z fotela jak z katapulty, jeszcze w locie wciskając klawisz odbioru.

Dzwonił Ekscelencja. Była 7.03.

— Dosyć tego spania — powiedział nawet dosyć dobrodusznie. — Kiedy byłem w twoim wieku, nie miałem zwyczaju spać.

Ciekawe, jak długo jeszcze będę wysłuchiwać od niego uwag na temat swojego wieku? Mam już czterdzieści pięć lat… Nawiasem mówiąc, kiedy był w moim wieku, to jednak sypiał. Teraz zresztą nie powiem, też lubi pospać.

— Wcale nie spałem — zełgałem.

— Tym lepiej — powiedział. — To znaczy, że możesz niezwłocznie przystąpić do pracy: Znajdź tę Głumową. Dowiedz się od niej rzeczy następujących: Czy od wczoraj widziała się z Abałkinem. Czy Abałkin rozmawiał z nią o jej pracy. Jeśli rozmawiał, to co konkretnie go interesowało. Czy nie wyraził ochoty przyjścia do niej do Muzeum. To wszystko. Ani mniej, ani więcej.

Natychmiast reaguję na to kodowe zadanie.

— Mam się dowiedzieć od Głumowej, czy się z nim widziała jeszcze raz, czy rozmawiali o jej pracy, jeśli tak, to co go interesowało, czy nie zamierza odwiedzić Muzeum.

— Tak. Proponowałeś zmianę legendy. Zgadzam się. KOMKON poszukuje Progresora Abałkina w celu uzyskania od niego zeznań dotyczących nieszczęśliwego wypadku. Dochodzenie związane jest z tajemnicą osobowości i dlatego jest niejawne. Zgadzam się. Czy masz jakieś pytania?

— Chciałbym wiedzieć, co ma do tego wszystkiego Muzeum. — Wymruczałem jakby do siebie.

— Mówiłeś coś? — zainteresował się Ekscelencja.

— Załóżmy, że oni w ogóle nie rozmawiali o tym przeklętym Muzeum. Czy w takim wypadku mogę spróbować wyjaśnić, co między nimi zaszło w czasie tego spotkania?

— To jest ważne dla ciebie?

— A dla pana?

— Dla mnie — nie.

— Bardzo dziwne — powiedziałem patrząc w bok. — Wiemy, czego chciał się dowiedzieć Abałkin ode mnie. Wiemy, czego chciał się dowiedzieć od Fiedosiejewa. Ale nie mamy najmniejszego pojęcia, czego chciał od Głumowej…

Ekscelencja powiedział:

— Dobrze. Dowiedz się. Ale tylko w taki sposób, żeby to nie przeszkodziło w uzyskaniu odpowiedzi na zasadnicze pytania. Nie zapomnij o radiobransolecie. Włóż ją od razu, tak żebym to widział…

Z westchnieniem wyjąłem z szuflady radiobransoletę i zapiąłem ją na lewym nadgarstku. Była za ciasna, uwierała.

— No tak — powiedział Ekscelencja i wyłączył się.

Poszedłem do łazienki. Z kuchni dobiegały łoskoty i szczękanie — Alona puściła w ruch utylizator. Pachniała kawa. Wziąłem prysznic i zjedliśmy śniadanie. Alona w moim szlafroku siedziała naprzeciw i była podobna do chińskiego bożka. Zawiadomiła mnie, że ma dzisiaj referat, i zaproponowała, że przeczyta mi go dla treningu. Wykręciłem się ze względu na wyjątkowe okoliczności. Znowu? — zapytała ze współczuciem i zarazem agresywnie. Znowu — potwierdziłem nie bez wyzwania. Przekleństwo — powiedziała Alona. Nie przeczę — powiedziałem. Na długo? — zapytała. Mam jeszcze trzy dni czasu — odpowiedziałem. A jeżeli nie zdążysz? — zapytała. Wtedy koniec — odpowiedziałem. Spojrzała na mnie szybko i zrozumiałem, że znów wyobraża sobie jakieś okropności. Straszna nuda — powiedziałem — już mi to obrzydło. Odbębnię tę sprawę i pojedziemy sobie razem gdzieś możliwie daleko stąd. Nie dam rady — powiedziała smutnie. Czy jeszcze ci się nie znudziło? — zapytałem. — Zajmujecie się głupotami… Tak właśnie z nią trzeba. Z miejsca się najeżyła i zaczęła mi udowadniać, że wcale nie zajmuje się głupotami, tylko sprawami najwyższej wagi i do tego diablo ciekawymi. W końcu stanęło na tym, że za miesiąc pojedziemy na Nową Ziemię. To teraz bardzo modne…

Wróciłem do gabinetu i na stojąco wykręciłem numer domu Głumowej. Nikt nie odpowiadał. Była 7.51. Jasny, słoneczny poranek. W taką pogodę do ósmej mógł spać chyba tylko nasz Słoń. Maja Głumowa na pewno poszła już do pracy, a piegowaty Tojwo wrócił do swojego internatu.

Przymierzyłem się do swojego planu zajęć na dzień dzisiejszy. W Kanadzie jest teraz późny wieczór. O ile wiem, Głowany prowadzą przeważnie nocny tryb życia, tak że nic złego się nie stanie, jeśli będę tam za jakieś trzy, cztery godziny… Ale, ale, co się dzieje z zero-T? Połączyłem się z informacją. Zero-T wznowił normalną pracę od czwartej rano. A więc zdążę jeszcze dzisiaj zarówno do Szczekna, jak i do Kornieja Jaszmaa.

Poszedłem do kuchni, wypiłem jeszcze jedną filiżankę kawy, odprowadziłem Alonę na dach do glidera. Pożegnaliśmy się z przesadną serdecznością — Alonę napadła trema przedwykładowa. Starannie machałem jej ręką, aż mi zniknęła z oczu, a potem wróciłem do gabinetu.

Ciekawe, czego on się tak przyczepił do tego Muzeum? Muzeum, jak muzeum… Jakiś tam związek z pracą Progresorów, w szczególności na Saraksz, oczywiście istnieje… Nagle przypomniałem sobie rozszerzone do granic możliwości źrenice Ekscelencji. Czyżby wtedy naprawdę się przestraszył? Czyżby udało się przestraszyć Ekscelencję? I to czym? Zwyczajną i w gruncię rzeczy przypadkową informacją, że przyjaciółka Abałkina pracuje w Muzeum Kultur Pozaziemskich… w sektorze obiektów o nieznanym przeznaczeniu… O, przepraszam! Nazwę sektora wymienił sam Ekscelencja. Ja powiedziałem tylko, że Głumowa pracuje w Muzeum Kultur Pozaziemskich, a on sprecyzował: w sektorze przedmiotów o nieznanym przeznaczeniu… Przypomniałem sobie amfiladę pokoi zastawionych, obwieszonych, poprzegradzanych, przepełnionych dziwacznymi, podobnymi do abstrakcyjnych rzeźb lub modeli topologicznych przedmiotami… I Ekscelencja wyobraża sobie, że oficera Imperium, który narozrabiał gdzieś o setki parseków stąd, może cokolwiek zainteresować w tych salach…

Wybrałem numer Mai Głumowej w Muzeum i osłupiałem. Z ekranu patrzył, miło się do mnie uśmiechając, Grisza Serosowin, zwany Wodolejem, z czwartej podgrupy mojego wydziału. Przez kilka sekund obserwowałem kolejne zmiany, jakie zachodziły na rumianej fizjonomii Griszy. Przyjemny uśmiech, zmieszanie, oficjalna gotowość do wysłuchania polecenia i wreszcie ponownie przyjemny uśmiech. Nieco, powiedzmy, wymuszony. Można było go zrozumieć. Jeżeli ja sam lekko zbaraniałem, to już on miał pełne prawo, żeby się stropić. Oczywiście ostatnim człowiekiem, którego spodziewał się zobaczyć na ekranie, był szef jego wydziału, ale ogólnie rzecz biorąc znalazł się zupełnie dobrze.

— Dzień dobry — powiedziałem. — Poproszę, jeśli można, Maję Głumową.

— Maję Głumową… — Grisza rozejrzał się. — Wie pan, jej tu nie ma. Zdaje mi się, że jeszcze nie przyszła. Czy mam jej coś przekazać?

— Proszę powiedzieć jej, że dzwonił Kammerer, dziennikarz. Powinna mnie pamiętać. Pan jest tu od niedawna? Jakoś sobie nie przypominam…

— Tak, od wczoraj… W ogóle nie jestem tu zatrudniony, pracuję nad eksponatami…

— Aha — powiedziałem. — No, cóż… Dziękuję. Zadzwonię później.

Tak-tak-tak… Ekscelencja zabezpiecza się. Wygląda na to, że jest absolutnie pewny, że Lew Abałkin pojawi się w Muzeum. I to w sektorze tych właśnie obiektów. Zastanówmy się, dlaczego wybrał akurat Griszę. Grisza jest u nas od bardzo niedawna. Bystry, ma dobry refleks. Z wykształcenia ekzobiolog. Być może tu jest pies pogrzebany. Młody ekzobiolog rozpoczyna swoją pierwszą samodzielną pracę. Coś w rodzaju „Zależności między topologią artefaktu i biostrukturą istoty rozumnej”. Wszystko jak trzeba, elegancko, spokojnie i przyzwoicie. Można tylko dodać, że Grisza jest mistrzem wydziału w subaksu…

Dobra. Zdaje się, że to akurat zrozumiałem. Niech będzie. Głumową, jak należy sądzić, coś zatrzymało. Na przykład rozmawia sobie właśnie z Lwem Abałkinem. Aha, przecież on mi wyznaczył spotkanie dziś 0 10.00. Pewnie skłamał, ale jeśli rzeczywiście mam lecieć na to spotkanie, najwyższy czas zadzwonić do niego i dowiedzieć się, czy nie zmienił planów. Natychmiast, nie tracąc czasu, zadzwoniłem do „Olszynki”.

Chata numer sześć odezwała się niezwłocznie i zobaczyłem na ekranie Maję Głumową.

— A, to pan… — powiedziała z obrzydzeniem.

Nie sposób opisać, jakie rozczarowanie, jaki zawód odmalował się na jej twarzy. Przez tę dobę zmizerniała nadzwyczajnie — policzki zapadnięte, pod oczami sinawe cienie, w szeroko rozwartych oczach chorobliwy smutek, popękane, spierzchnięte wargi. I dopiero ułamek sekundy później, kiedy powoli odchyliła się od ekranu, zauważyłem, że jej piękne włosy są starannie i nie bez kokieterii ułożone; a na szarej, surowego kroju sukience widać ten naszyjnik z bursztynów.

— Tak, to ja… — powiedział bardzo strapiony dziennikarz Kammerer. — Dzień dobry. Ja właściwie… Czy Lew jest u siebie?

— Nie — odpowiedziała.

— Chodzi o to, że on się ze mną umówił… Chciałem…

— Tutaj? — żywo zapytała Głumowa i znowu przysunęła się do ekranu. — Kiedy?

— O dziesiątej. Po prostu zadzwoniłem na wszelki wypadek, chciałem się dowiedzieć… a okazuje się, że go nie ma…

— Na pewno umówił się z panem? Co powiedział dokładnie? — zapytała po dziecinnemu, patrząc na mnie zachłannie.

— Co powiedział? — powoli powtórzył dziennikarz Kammerer. A właściwie już nie dziennikarz Kammerer, tylko ja. — A więc tak, proszę pani. Nie ma się co oszukiwać. Lew najprawdopodobniej nie przyjdzie.

Teraz patrzyła na mnie jakby nie wierząc własnym oczom.

— Jak to? Skąd pan wie?

— Proszę zaczekać na mnie — powiedziałem. — Wszystko pani opowiem. Będę za parę minut.

— Co się z nim stało? — krzyknęła przenikliwym, strasznym głosem.

— Jest cały i zdrowy. Niech się pani uspokoi. Ja zaraz…

Dwie minuty na ubranie się. Trzy minuty do najbliższej kabiny zero-T. Do diabła, kolejka! Przyjaciele, bardzo was proszę, przepuśćcie mnie, to niezmiernie ważne… Dziękuję, ogromnie dziękuję! Tak. Minuta na znalezienie indeksu. Co oni za indeksy mają na tej prowincji! Pięć sekund na nabranie indeksu. Wychodzę z kabiny do pustego drewnianego westybulu uzdrowiskowego klubu. Jeszcze przez minutę stoję na szerokim ganku i kręcę głową. Aha, to tam… Idę na skróty przez zarośla jarzębiny i pokrzyw. Żebym tylko nie wpadł na doktora Hoannka…

Czekała na mnie w hallu — siedziała przy niskim stoliku z niedźwiadkiem, trzymając na kolanach wideofon. Wchodząc machinalnie spojrzałem na uchylone drzwi do pokoju i Maja Głumowa powiedziała pośpiesznie:

— Rozmawiać będziemy tutaj.

— Jak pani sobie życzy — przystałem.

Umyślnie nie śpiesząc się obejrzałem pokój, kuchnię i sypialnię. Wszędzie było czysto posprzątane i oczywiście pusto. Kątem oka widziałem, że Głumowa siedzi nieruchomo z dłońmi na wideofonie i patrzy prosto przed siebie.

— Kogo pan szuka? — zapytała chłodno.

— Nie wiem — przyznałem się uczciwie. — Po prostu przedmiot naszej rozmowy jest delikatnej natury i chciałem się upewnić, że jesteśmy sami.

— Kim pan jest? — zapytała. — Tylko proszę, niech pan już więcej nie kłamie.

Wyłożyłem jej legendę numer dwa, wyjaśniłem, że chodzi o tajemnicę osobowości, dodałem, że za kłamstwa nie przepraszam — po prostu chciałem załatwić swoją sprawę i zaoszczędzić jej niepotrzebnych emocji.

— To znaczy, że teraz postanowił pan już się ze mną nie patyczkować? — zapytała.

— Ma pani jakiś inny sposób?

Nie odpowiedziała.

— Teraz pani tu siedzi i czeka na niego — powiedziałem. — Ale on nie przyjedzie. Wodzi panią za nos. Tak jak nas wszystkich, od dawna, i końca temu nie widać. A czas upływa.

— Dlaczego pan myśli, że on tu nie wróci?

— Dlatego, że się ukrywa — powiedziałem. — Dlatego, że okłamuje każdego, z kim rozmawia.

— Więc po co pan tu dzwonił?

— Ponieważ w żaden sposób nie mogę go odszukać! — odparłem wpadając powoli w furię. — Muszę wykorzystywać każdą szansę, nawet najidiotyczniejszą.

— Co on zrobił? — zapytała Głumowa.

— Nie wiem, co zrobił. Być może nic. Nie dlatego szukam go, że coś zrobił. Szukam go dlatego, że jest jedynym świadkiem strasznego nieszczęścia. I jeśli go nie znajdziemy, nigdy nie dowiemy się, co się tam stało naprawdę…

— Gdzie — tam?

— To nieistotne — odpowiedziałem niecierpliwie. — Tam gdzie Lew pracował. Nie na Ziemi.. Na planecie Saraksz.

Z jej twarzy było widać, że po raz pierwszy słyszy o planecie Saraksz.

— Więc dlaczego on się ukrywa? — zapytała cicho.

— Nie wiemy. Jest na granicy załamania psychicznego. Można powiedzieć, że jest chory. Możliwe, że coś mu się zwiduje. Możliwe, że ma jakąś obsesję.

— Chory… — powiedziała, wolno kiwając głową. — Być może tak… Być może nie… Czego pan chce ode mnie?

— Czy widzieliście się powtórnie?

— Nie — odpowiedziała. — Obiecał, że zadzwoni, ale nie zadzwonił.

— Dlaczego pani czeka na niego tu właśnie?

— A gdzie mam na niego czekać? — zapytała.

W jej głosie była taka gorycz, że odwróciłem oczy i czas jakiś milczałem. Potem zapytałem:

— A gdzie zamierzał dzwonić? Do pracy?

— Zapewne… Nie wiem. Pierwszy raz zadzwonił do pracy.

— Zadzwonił do Muzeum i powiedział, że tam przyjdzie?

— Nie. Od razu zawezwał mnie do siebie. Tutaj. Wzięłam glider i poleciałam.

— Maju — powiedziałem. — Interesują mnie wszystkie szczegóły waszego spotkania… Pani opowiadała mu o sobie, o swojej pracy. On opowiadał o swojej. Proszę sobie to dokładnie przypomnieć.

Głumowa pokręciła głową.

— Nie. Nie rozmawialiśmy o niczym takim… Naturalnie, to jest rzeczywiście dziwne… Nie widzieliśmy się tyle lat… Dopiero później przyszło mi do głowy, dopiero w domu, że niczego się o nim nie dowiedziałam… Przecież pytałam go: gdzie byłeś, co robiłeś… ale on nie chciał o tym mówić, krzyczał, że to wszystko głupstwa, zawracanie głowy…

— To znaczy, że wypytywał panią?

— Ależ skądże znowu! To wszystko go nie interesowało… Co robię, jak żyję, czy jestem sama, czy mam kogoś… jak mi jest… Zachowywał się jak mały chłopiec. Nie chcę o tym mówić…

— Niech pani nie mówi o tym, o czym pani mówić nie chce…

— Ja o niczym nie chcę mówić!

Wstałem, poszedłem do kuchni, przyniosłem jej wody. Łapczywie wypiła całą szklankę, ochlapując wodą swoją szarą sukienkę.

— To nikogo nie powinno obchodzić — powiedziała oddając mi szklankę.

— Niech pani nie mówi o tym, co nikogo nie obchodzi — powiedziałem jej siadając. — O co on panią wypytywał?

— Przecież powtarzam panu: o nic mnie nie wypytywał! Opowiadał, wspominał, rysował, spierał się ze mną jak mały chłopiec… Okazuje się, że on wszystko zapamiętał! Nieomal każdy dzień! Gdzie stał on, a gdzie ja, co powiedział Reks, w którą stronę patrzył Wolf… Ja nic nie pamiętałam, krzyczał na mnie i zmuszał, żebym sobie przypomniała, więc przypomniałam sobie… jak się cieszył, kiedy przypomniałam sobie coś, czego na przykład on sam nie pamiętał!

Zamilkła.

— I tylko o dzieciństwie? — odczekałem chwilę i zapytałem.

— Ależ oczywiście! Przecież mówię, że to nikogo nie dotyczy oprócz nas! Naprawdę zachowywał się jak szalony… Nie miałam już siły, zasypiałam, a on mnie budził i krzyczał w ucho: A kto spadł wtedy z huśtawki? I jeśli sobie przypominałam, chwytał mnie w objęcia, biegał ze mną po całym pokoju i krzyczał: zgadza się, tak właśnie było, zgadza się!

— I nie interesowało go, co się teraz dzieje z Nauczycielem, z kolegami szkolnymi?

— Przecież tłumaczę panu: nie pytał mnie o nic i o nikogo! Czy może pan to wreszcie zrozumieć? Opowiadał, wspominał i żądał, żebym wspominała razem z nim…

— Rozumiem, rozumiem — powiedziałem. — A co, zdaniem pani, zamierzał robić dalej?

Głumowa spojrzała na mnie jak na dziennikarza Kammerera.

— Niczego pan nie zrozumiał — powiedziała.

Prawdę mówiąc miała zupełną rację. Odpowiedzi na pytania Ekscelencji otrzymałem: Abałkin nie interesował się pracą Głumowej. Abałkin nie zamierzał wykorzystać jej, aby się dostać do Muzeum. Ale rzeczywiście nie rozumiałem, jaki miał cel Abałkin urządzając ten wieczór wspomnień. Sentymentalizm… powrót do dzieciństwa… danina dziecinnej miłości. Nie wierzyłem w to. Cel musiał być praktyczny i z góry starannie przemyślany i Abałkin osiągnął ten cel nie wzbudzając żadnych podejrzeń. Było dla mnie jasne, że sama Głumowa o tym celu nie ma najmniejszego pojęcia. Ona również nie zrozumiała, o co mu szło naprawdę…

Pozostawał jeszcze jeden problem, który należałoby wyjaśnić. No dobrze. Wspominali, kochali się, pili, znowu wspominali, zasypiali, budzili się, znowu się kochali i znowu zasypiali… Co w takim razie doprowadziło ją do takiej rozpaczy, na granicy histerii? Rozumie się, że powstawało tu bardzo szerokie pole do najróżniejszych przypuszczeń. Związanych na przykład z przyzwyczajeniami oficera sztabowego Imperium. Ale mogło też być coś zupełnie innego. I to coś mogło być dla mnie niezmiernie cenne. Ogarnęło mnie niejakie niezdecydowanie — czy raczej zostawić coś nie wyjaśnionego za sobą, czy też zdecydować się na obrzydliwy nietakt, ryzykując, że i tak w rezultacie niczego się nie dowiem.

Zdecydowałem się.

— Maju — powiedziałem, z całej siły starając się mówić tonem bardzo stanowczym — proszę mi powiedzieć, co spowodowało u pani taką rozpacz, której byłem mimowolnym świadkiem w czasie naszego poprzedniego spotkania?

Wypowiedziałem to zdanie nie śmiejąc patrzeć jej w oczy. Nie zdziwiłbym się, gdyby mnie natychmiast wyrzuciła za drzwi albo trzasnęła wideofonem po głowie. Ale nie zrobiła ani jednego, ani drugiego.

— Byłam głupia. Zachowałam się jak idiotka — powiedziała nawet dosyć spokojnie. — Jak histeryczna idiotka. Wydało mi się wtedy, że Lew wycisnął mnie jak cytrynę i wyrzucił na śmietnik. A teraz już rozumiem — on naprawdę nie ma do mnie głowy. Na delikatność zabrakło mu i sił, i czasu. Ciągle żądałam od niego wyjaśnień, a przecież on nie mógł mi wyjaśnić niczego. Przecież z całą pewnością wie, że go ścigacie…

Wstałem.

— Bardzo pani dziękuję, Maju — powiedziałem. — Mam wrażenie, że nieco opacznie zrozumiała pani nasze zamiary. Nikt nie chce zrobić mu krzywdy. Jeśli go pani zobaczy, proszę podsunąć mu tę myśl.

Głumowa nie odpowiedziała.

3 czerwca 78 roku Kilka słów o wrażeniach Ekscelencji

Stojąc na skarpie widziałem, że doktor Hoannek na skutek braku pacjentów zajęty jest łowieniem ryb. Składało się bardzo szczęśliwie, ponieważ do jego chaty z zero-T-wychodkiem było bliżej niż do uzdrowiskowego klubu. Co prawda na drodze, jak się okazało, stała pasieka, której przez roztargnienie nie zauważyłem w czasie mojej pierwszej wizyty, tak że teraz musiałem się ratować skacząc przez jakieś dekoracyjne płoty, strącając z nich równie dekoracyjne makutry i dzbanki.

Wszystko jednak skończyło się dobrze. Wpadłem na ganek z balustradą, wbiegłem do znajomej świetlicy i nie siadając zadzwoniłem do Ekscelencji.

Liczyłem, że ograniczę się do krótkiego meldunku, ale rozmowa trwała dosyć długo, tak więc musiałem wynieść wideofon na ganek, aby mnie nie zaskoczył rozmowny i obrażalski doktor Hoannek.

— Po co ona tam siedzi? — zapytał w zadumie Ekscelencja.

— Czeka.

— On się z nią umówił?

— O ile wiem, to się nie umówił.

— Biedactwo… — mruknął Ekscelencja. Potem zapytał: — Wracasz?

— Nie — odpowiedziałem. — Mam jeszcze w planie tego Jaszmaa i rezydencję Głowanów.

— Po co?

— W rezydencji — odpowiedziałem — przebywa obecnie Głowan Szczekn-Itrcz, ten właśnie, który uczestniczył razem z Abałkinem w operacji „Wymarły Świat”.

— Tak.

— O ile zrozumiałem ze sprawozdania Abałkina, stosunki między nimi były nie takie całkiem zwyczajne…

— W jakim sensie nie całkiem zwyczajne?

Na chwilę zamilkłem szukając słów.

— Myślę, że niewiele ryzykuję nazywając to przyjaźnią… Pamięta pan sprawozdanie?

— Pamiętam. Rozumiem, o co ci chodzi. Ale odpowiedz mi na następujące pytanie: w jaki sposób dowiedziałeś się, że Głowan Szczekn jest w tej chwili na Ziemi?

— Hm… To było dosyć skomplikowane. Po pierwsze…

Teraz do mnie dotarło, chociaż przyznaję, że nie od razu. Rzeczywiście. Jeżeli ja, pracownik KOMKON-u 2, przy całym moim ogromnym doświadczeniu w korzystaniu z WMI z wielkim trudem odszukałem Szczekna, to co tu mówić o zwyczajnym Progresorze Abałkinie, który na domiar wszystkiego dwadzieścia lat spędził w głębokim Kosmosie i zna się na WMI nie lepiej od dwudziestoletniego studenta!

— W porządku — powiedziałem. — Oczywiście, ma pan rację. Ale chyba pomimo wszystko zgodzi się pan ze mną, że nie jest to zadanie nie do rozwiązania. Naturalnie, jeżeli komuś zależy.

— Zgadzam się. Ale chodzi nie tylko o to. Nie przychodziło ci do głowy, że on cię wpuszcza w maliny?

— Nie — przyznałem uczciwie.

„Wpuszczać w maliny” w przekładzie oznacza zostawiać fałszywy trop, podsuwać fabrykowane dowody, jednym słowem mącić w głowie. Rozumie się, że teoretycznie można założyć, że Lew Abałkin realizuje konkretny cel, a te wszystkie jego spotkania z Głumową, z Nauczycielem i ze mną to po mistrzowsku zorganizowana dezinformacja, nad którą powinniśmy teraz bezpłodnie łamać sobie głowę, tracąc nadaremnie czas i siły, straciwszy z oczu to, co najważniejsze.

— Nie wydaje mi się — oświadczyłem kategorycznie.

— No, a mnie się wydaje — powiedział Ekscelencja.

— Pan się zna na tym lepiej — powiedziałem oschle.

— Nie ulega kwestii — zgodził się. — Ale niestety to są tylko moje wrażenia, a nie fakty. Jednakże wydaje mi się mało prawdopodobne, żeby w tej sytuacji Abałkin przypomniał sobie Szczekna, stracił mnóstwo siły, żeby go odszukać, poleciał na drugą półkulę, odgrywał tam jakąś komedię — i wszystko tylko po to, żeby nas wpuścić w nowe maliny. Zgadzasz się ze mną?

— Widzi pan, Ekscelencjo, ja nie wiem, jaka jest jego sytuacja, i być może właśnie dlatego nie mam pańskich wrażeń.

— A jakie masz? — zapytał z nieoczekiwanym zainteresowaniem.

— Nie ma mowy o żadnych malinach. W jego zachowaniu jest jakaś logika i jest ono bardzo konsekwentne. Więcej — cały czas stosuje jeden i ten sam chwyt. Nie traci czasu ani wysiłku na wymyślanie nowych chwytów — zaskakuje człowieka jakimś oświadczeniem, a potem słucha, co taki nieszczęśnik bełkocze… Chce się czegoś dowiedzieć o sobie… Mówiąc precyzyjniej, o swoim życiu i losie. Coś, co przed nim ukryto… — umilkłem, a potem powiedziałem: — Ekscelencjo, Abałkin dowiedział się w jakiś sposób, że chodzi o tajemnicę jego osobowości.

Teraz milczeliśmy obydwaj. Na ekranie chwiała się piegowata łysina. Czułem, że przeżywam moment historyczny. Był to jeden z tych niebywale rzadkich wypadków, kiedy moje rozumowanie (nie fakty, które zdobyłem, tylko właśnie rozumowanie, wywód logiczny) zmusiło Ekscelencję do zrewidowania swoich wniosków.

Uniósł głowę i powiedział:

— Dobrze. Zobacz się ze Szczeknem. Ale pamiętaj, że najpotrzebniejszy jesteś tu, u mnie.

— Tak jest — powiedziałem i zapytałem: — A co z Jaszmaa?

— Nie ma go na Ziemi.

— Jak to? — zapytałem. — Jaszmaa jest na Ziemi. W „campingu Jana”, pod Amonowem.

— Już od trzech dni jest na Ligandzie.

— Rozumiem — powiedziałem siląc się na ironię. — Co za niezwykły zbieg okoliczności! Urodził się tego samego dnia co Abałkin, jest również pośmiertnym dzieckiem i też figuruje pod numerem…

— Dobrze, dobrze — wymruczał Ekscelencja. — Nie rozpraszaj się.

Ekran zgasł. Odniosłem wideofon na miejsce i wyszedłem na podwórze. Potem ostrożnie przelazłem przez zarośla gigantycznych pokrzyw i prosto z drewnianej wygódki doktora Hoannka wyszedłem w nocny deszcz na brzeg rzeki Telon.

3 czerwca 78 roku Rogatka na rzece Telon

Niewidzialna rzeka szumiała poprzez szelest deszczu, gdzieś bardzo blisko pod urwiskiem, a wprost przede mną połyskiwał wilgocią stalowy most, na którym świeciła wielka tablica z napisem na linkosie: Terytorium Narodu Głowanów. Dziwacznie wyglądał ten most, który zaczynał się wprost na wysokiej trawie — nie prowadził do niego nie tylko żaden podjazd, ale nawet najmniejsza ścieżka. Dwa kroki ode mnie świeciło samotne okienko okrągłego, przysadzistego budynku — skrzyżowanie koszar z kazamatami. Powiało od niego niezapomnianą planetą Saraksz — zapachem zardzewiałego żelaza, martwotą przyczajonej śmierci. Dziwaczne rzeczy zdarzają się u nas na Ziemi. Wydawałoby się — jesteś u siebie w domu i wszystko już tu poznałeś, wszystko jest takie miłe i zwyczajne, a tymczasem wcześniej czy później natrafisz na coś, co do niczego nie pasuje… Dobra. Co myśli na temat tego budynku dziennikarz Kammerer? O! Okazuje się, że ma już na ten temat dokładnie sprecyzowany pogląd.

Dziennikarz Kammerer znalazł w okrągłej ścianie drzwi, pchnął je stanowczym ruchem i znalazł się w półkoliście sklepionym pomieszczeniu, w którym nie było nic poza stołem, za którym siedział opierając brodę na pięściach długowłosy chłopiec, podobny z powodu długich loków i owalnej twarzy do Aleksandra Błoka, któremu nieposkromiona fantazja kazała zarzucić na ramiona meksykańskie ponczo. Błękitne oczy młodzieńca spojrzały na dziennikarza Kammerera wzrokiem nieco zmęczonym i pozbawionym wszelkiego zainteresowania.

— Uroczy styl architektoniczny, nie powiem! — oświadczył dziennikarz Kammerer strząsając z ramion krople deszczu.

— Im się podoba — beznamiętnie oznajmił Aleksander B. nie zmieniając pozy.

— Być nie może! — sarkastycznie powiedział dziennikarz Kammerer patrząc, gdzie by tu usiąść.

Wolnych krzeseł w pomieszczeniu nie było, podobnie jak i foteli, kanap, tapczanów i ławek. Dziennikarz Kammerer spojrzał na Aleksandra B. Aleksander B. patrzył na niego z poprzednią obojętnością, nie zdradzając najmniejszej ochoty okazania grzeczności czy chociażby uprzejmości. Było to dziwne. Czy może raczej wbrew przyjętym zwyczajom. Ale czuło się, że tutaj jest to na porządku dziennym.

Dziennikarz Kammerer otworzył już nawet usta, żeby się przedstawić, ale wtedy niespodziewanie Aleksander B. z jakimś pokornym zmęczeniem opuścił długie rzęsy na swoje blade policzki i z mechanicznym przejęciem maszyny zaczął z pamięci recytować swój tekst:

— Drogi przyjacielu! Niestety odbyłeś tę podróż nadaremnie. Nie znajdziesz tu dla siebie absolutnie nic interesującego. Wszelkie pogłoski, jakie powodowały tobą, kiedy wybierałeś się do nas, są znacznie przesadzone. Terytorium Narodu Głowanów w najmniejszym stopniu nie przypomina wesołego miasteczka. Głowany, nader specyficzny, wspaniały naród, mówią o sobie: „Jesteśmy zaciekawieni, ale nie ciekawi”. Misja Głowanów reprezentuje swój naród jako placówka dyplomatyczna i nie może być obiektem nieoficjalnych kontaktów, a już w żadnym wypadku banalnego wścibstwa. Szanowny przyjacielu! Najlepsze, co możesz obecnie uczynić, to ruszyć w powrotną drogę i wyjaśnić wszystkim swoim znajomym, jak się sprawy mają w rzeczywistości.

Aleksander B. skończył i z wysiłkiem uniósł rzęsy. Dziennikarz Kammerer stał przed nim nadal, co zresztą nie wywołało żadnego zaskoczenia.

— Rozumie się, że zanim pan wyjdzie, odpowiem na wszystkie pańskie pytania.

— A czy nie musi pan przy tym wstać? — zainteresował się dziennikarz Kammerer.

Coś jakby ożywienie zaświeciło w błękitnych oczach.

— Prawdę mówiąc, powinienem — przyznał Aleksander B. — Ale wczoraj stłukłem sobie kolano, do tej pory bardzo mnie boli, więc już proszę mi darować…

— Bardzo chętnie — powiedział dziennikarz Kammerer i przysiadł na krawędzi stołu. — Widzę, że zamęczyli pana ciekawscy.

— W ciągu mojego dyżuru jest pan szóstą grupą.

— Jestem sam jak palec! — zaprotestował dziennikarz Kammerer.

— Grupa jest jednostką przeliczeniową — wyjaśnił Aleksander B. ożywiając się znacznie. — Na przykład, powiedzmy, jak skrzynka. Skrzynka konserw. Kupon perkalu. Albo pudełko cukierków. Przecież może się tak zdarzyć, że w pudełku został tylko jeden cukierek. Samotny jak palec.

— Pańskie wyjaśnienia uważam za całkowicie wyczerpujące — powiedział dziennikarz Kammerer — ale ja nie chcę nic zwiedzać. Przyszedłem w konkretnej sprawie.

— Osiemdziesiąt trzy procent wszystkich grup pojawia się tu właśnie w konkretnych sprawach — bez wahania odparł Aleksander B. — Ostatnia grupa, składająca się z pięciu egzemplarzy, licząc razem z małoletnimi dziećmi i psem, chciała się umówić z kierownictwem misji w sprawie lekcji języka Głowanów. Ale w ogromnej większości to zbieracze ksenofolkloru. Epidemia! Wszyscy zbierają ksenofolklor. Ja też zbieram ksenofolklor. Ale Głowany nie mają folkloru! To kaczka dziennikarska! Humorysta Lang Müller wydał książkę, podobnie jak kiedyś Osjan, i wszyscy powariowali… „O, kosmate drzewa, wieloogoniaste, które zataiłyście swoje marzenia w puszystych, ciepłych koronach! Macie tysiące tysięcy ogonów i ani jednej głowy…” A tymczasem u Głowanów w ogóle nie istnieje pojęcie ogona. Ich ogon jest organem zmysłu orientacji i jeśli już tłumaczyć adekwatnie, to chodzi nie o ogon, tylko o kompas… „O, drzewa wielokompasowe!” Ale widzę, że nie jest pan folklorystą…

— Nie — uczciwie przyznał dziennikarz Kammerer. — Znacznie gorzej. Jestem dziennikarzem.

— Pisze pan książkę o Głowanach?

— Do pewnego stopnia. A bo co?

— Nie, nic. Proszę. Nie pan pierwszy, nie pan ostatni. Widział pan kiedyś Głowany?

— Oczywiście.

— Na ekranie?

— Nie. Dowcip polega na tym, że to właśnie ja odkryłem ich na planecie Saraksz.

— Więc pan jest Kammerer?

— Do usług.

— Nie, to już raczej ja jestem do pańskich usług, doktorze! Proszę rozkazywać, żądać, decydować…

Momentalnie przypomniałem sobie rozmowę z Abałkinem i wyjaśniłem śpiesznie:

— Ja ich tylko odkryłem, nic poza tym. Nie jestem wcale specjalistą od Głowanów. A teraz interesuje mnie tylko jeden jedyny Głowan, tłumacz misji. Więc jeśli nie ma pan nic przeciwko temu… Pójdę tam do nich, dobrze?

— Ależ, doktorze! — Aleksander B. klasnął w dłonie. — Panu, mam wrażenie, wydaje się, że my tu siedzimy, jeśli tak można powiedzieć, na straży? Nic błędniejszego! Proszę, niech pan idzie! Bardzo wielu tak robi. Tłumaczysz mu, że pogłoski są mocno przesadzone, a on kiwa głową, żegna się, a potem, jak tylko wyjdzie, wali przez most…

— No i co?

— Po jakimś czasie wraca. Bardzo rozczarowany. Nikogo i niczego nie zobaczył. Lasy, górki, wąwozy, czarowne widoki — to wszystko oczywiście jest na miejscu, a Głowanów brak. Po pierwsze, Głowany prowadzą nocny tryb życia, po drugie, mieszkają pod ziemią, a po trzecie i najważniejsze, spotykają się tylko z tymi, z którymi chcą się spotkać. Z tego powodu właśnie dyżurujemy — w charakterze, powiedzmy, łączników…

— Jacy — wy? — zapytał dziennikarz Kammerer. — KOMKON?

— Tak. Praktykanci. Dyżurujemy tu po kolei. Zabezpieczamy obustronną łączność… O jakiego tłumacza chodzi panu konkretnie?

— Potrzebny mi jest Szczekn-Itrcz.

— Spróbujemy. Czy on zna pana?

— Raczej wątpię. Ale proszę mu powiedzieć, że chcę z nim porozmawiać o Lwie Abałkinie, którego on zna z całą pewnością.

— Ja myślę! — powiedział Aleksander B. i przysunął do siebie mikrofon.

Dziennikarz Kammerer (zresztą przyznaję, że ja też) z podziwem przechodzącym w zachwyt obserwował, jak ten młodzieniec o subtelnej twarzy romantycznego poety nagle szpetnie wytrzeszczył oczy, zwinął urocze wargi w nieprawdopodobny ryjek i zahukał jak trzydzieści trzy Głowany jednocześnie (w martwym nocnym lesie na roztrzaskanej betonowej szosie pod fosforyzującym niebem planety Saraksz), a dźwięki te wydawały się zupełnie właściwe w tym sklepionym pustym koszarowym pomieszczeniu o szorstkich nagich ścianach. Potem zamilkł, skłonił głowę, wsłuchując się w serię trzasków i pohukiwań dobiegających z lasu, a jego wargi i dolna szczęka w dalszym ciągu poruszały się dziwacznie, jakby w stałej gotowości do podtrzymania rozmowy. Widowisko to było raczej nieprzyjemne i dziennikarz Kammerer przy całym swoim podziwie uznał, że stosowniej będzie jednak odwrócić oczy.

Zresztą rozmowa nie trwała zbyt długo. Aleksander B. odchylił się na oparcie krzesła i czule masując dolną szczękę smukłymi bladymi palcami powiedział nieco zasapany:

— Mam wrażenie, że się zgodził. Zresztą niech pan przesadnie na to nie liczy — wcale nie jestem pewien, że wszystko dobrze zrozumiałem. Dwie warstwy znaczeniowe chyba pojąłem, ale moim zdaniem tam była jeszcze trzecia… Słowem, proszę przejść przez most, tam będzie ścieżka. Ścieżka prowadzi do lasu. On tam pana spotka. To znaczy, prawdę mówiąc, popatrzy na pana… Nie. Jak by to powiedzieć… Wie pan, może nie tyle trudno jest zrozumieć Głowana, co później przetłumaczyć. Na przykład to reklamowe zdanie: „Jesteśmy zaciekawieni, ale nie ciekawi”. To nawiasem mówiąc wzorzec dobrego przekładu. „Nie jesteśmy ciekawi” można zrozumieć na przykład „nie ciekawią nas rzeczy najistotniejsze”, a zarazem „jesteśmy dla was nieciekawi”. Rozumie pan?

— Rozumiem — powiedział dziennikarz Kammerer złażąc ze stołu. — On popatrzy na mnie i dopiero potem zadecyduje, czy warto ze mną rozmawiać. Przepraszam za kłopot.

— Co znowu! Cała przyjemność po mojej stronie… Chwileczkę, niech pan weźmie mój płaszcz, na dworze pada…

— Dziękuję, nie trzeba — powiedział dziennikarz Kammerer i wyszedł na deszcz.

3 czerwca 78 roku Głowan, Szczekn-Itrcz

Była mniej więcej trzecia nad ranem czasu miejscowego, niebo zachmurzone, a las bardzo gęsty i ten nocny świat wydawał mi się szary, płaski i zmętniały, jak nie doświetlona stara fotografia.

Oczywiście on mnie zauważył pierwszy i zapewne z pięć, a może dziesięć minut szedł równoległym kursem, ukryty w gęstym poszyciu. Kiedy go wreszcie dostrzegłem, zrozumiał to błyskawicznie i natychmiast znalazł się na ścieżce przede mną…

— Jestem tu — zawiadomił mnie.

— Widzę — powiedziałem.

— Będziemy rozmawiać tu — powiedział.

— Dobrze — powiedziałem.

Od razu usiadł zupełnie jak pies, który rozmawia ze swoim panem. Duży wielkogłowy pies o maleńkich trójkątnych uszach i wielkich okrągłych ślepiach pod masywnym szerokim czołem. Głos miał nieco zachrypły i mówił bez najmniejszego akcentu, tak że tylko krótkie rąbane zdania i przesadnie wyraźna dykcja zdradzały obcego. I jeszcze jedno — zapach. Ale nie pachniał mokrym psem, jak należało oczekiwać, to był zapach raczej nieorganiczny — coś w rodzaju rozgrzanej kalafonii. Dziwny zapach, właściwie mechanizmu, a nie żywej istoty. Pamiętam, że na planecie Saraksz Głowany miały zupełnie inny zapach.

— Czego chcesz? — zapytał wprost.

— Powiedzieli ci, kim jestem?

— Tak. Jesteś dziennikarzem. Piszesz książkę o moim narodzie.

— Niezupełnie. Piszę książkę o Lwie Abałkinie. Ty go znasz.

— Cały mój naród zna Lwa Abałkina.

To było coś nowego.

— I co myśli twój naród o Lwie Abałkinie?

— Mój naród nie myśli o Lwie Abałkinie. Mój naród go zna.

Zdaje się, że wdepnąłem w jakieś lingwistyczne grzęzawisko.

— Chciałem zapytać, jaki stosunek ma twój naród do Lwa Abałkina?

— Zna go. Każdy. Od urodzenia i do śmierci.

Naradziłem się z dziennikarzem Kammererem i postanowiliśmy chwilowo zmienić temat. Zapytaliśmy:

— Co ty możesz opowiedzieć o Lwie Abałkinie?

— Nic — odparł krótko.

Tego właśnie obawiałem się najbardziej. Bałem się do tego stopnia, że podświadomie odrzucałem samą możliwość zaistnienia takiej sytuacji i byłem na nią zupełnie nie przygotowany. Zgłupiałem, a on podniósł przednią łapę i zaczął hałaśliwie coś wygryzać między pazurami. Nie po psiemu, tylko tak jak to czasem robią nasze koty.

Zresztą starczyło mi jednak zimnej krwi. W porę do mnie dotarło, że gdyby ten pies-sapiens nie chciał mieć ze mną do czynienia, po prostu uniknąłby spotkania.

— Wiem, że Lew Abałkin jest twoim przyjacielem — powiedziałem. — Mieszkaliście i pracowaliście razem. Wielu Ziemian chciałoby wiedzieć, co myśli o Abałkinie jego przyjaciel i współpracownik Głowan.

— Po co? — zapytał krótko.

— Doświadczenie — odparłem.

— Bezużyteczne.

— Żadne doświadczenie nie jest bezużyteczne.

Teraz zabrał się do drugiej łapy i po kilku sekundach powiedział niewyraźnie:

— Zadawaj konkretne pytania.

Pomyślałem.

— Wiadomo mi, że ostatni raz pracowałeś z Abałkinem piętnaście lat temu. Czy pracowałeś później z innymi Ziemianami?

— Pracowałem. Dużo razy.

— Czy zauważyłeś jakąś różnicę?

Zadając to pytanie właściwie niczego szczególnego nie miałem na myśli. Ale Szczekn nagle zamarł, następnie powoli opuścił łapę i uniósł swoją wielką głowę. Jego oczy na mgnienie zabłysły mrocznym czerwonawym blaskiem. Jednak nie minęła nawet sekunda i znowu zaczął obgryzać pazury.

— Trudno powiedzieć — wymruczał. — Różne zajęcia, ludzie też różni. Trudno.

Uchylił się od odpowiedzi. Dlaczego? Moje niewinne pytanie sprawiło, że jakby się potknął. Zmieszał się na całą sekundę. Czy może to znowu lingwistyka? Zresztą lingwistyka to dobry wynalazek. Ruszamy do ataku. Do frontalnego ataku.

— Spotkałeś się z nim — oświadczyłem. — Znowu zaprosił cię do pracy. Zgodziłeś się?

To mogło oznaczać: „Gdybyś się z nim spotkał i on zaprosiłby cię do współpracy, czy byś się zgodził?” Albo do wyboru: „Spotkałeś go i on (jak mi wiadomo) zaproponował ci współpracę. Zgodziłeś się?” Lingwistyka. Nie przeczę, był to dosyć żałosny manewr, ale co mi pozostało do zrobienia?

I lingwistyka uratowała mnie.

— On nie zapraszał mnie do współpracy — zaprotestował Szczekn.

— W takim razie o czym rozmawialiście? — zdziwiłem się umacniając sukces.

— O przeszłości — burknął. — Nic ciekawego dla nikogo.

— Jak ci się wydało — zapytałem wycierając w myśli uznojone czoło — czy bardzo się zmienił przez te piętnaście lat?

— To też nieciekawe.

— Nie. To bardzo ciekawe. Też go widziałem niedawno i zobaczyłem, że się bardzo zmienił. Ale ja jestem Ziemianinem i chcę znać twoją opinię.

— Moja opinia — tak.

— No widzisz! I na czym, twoim zdaniem, polega ta zmiana?

— Nie obchodzi go już naród Głowanów.

— Ach tak? — zdziwiłem się szczerze. — A ze mną rozmawiał tylko o Głowanach.

Jego oczy znowu zabłysły czerwono. Zrozumiałem to w ten sposób, że moje słowa go zmieszały.

— Co on ci powiedział? — zapytał Szczekn.

— Dyskutowaliśmy, który Ziemianin zrobił więcej dla kontaktów z narodem Głowanów.

— A jeszcze?

— To wszystko. Tylko na ten temat.

— Kiedy to było?

— Przedwczoraj. A dlaczego uważasz, że go już nie obchodzi naród Głowanów?

Oświadczył niespodziewanie:

— Tracimy czas. Nie zadawaj jałowych pytań. Zadawaj prawdziwe pytania.

— Dobrze. Zadaję prawdziwe pytanie. Gdzie jest teraz Abałkin?

— Nie wiem.

— Co on zamierza robić?

— Nie wiem.

— Co ci powiedział? Dla mnie ważne jest każde jego słowo.

I w tym momencie Szczekn przybrał dziwną, powiedziałbym nawet, nienaturalną pozę — przysiadł na sprężynujących łapach, wyciągnął szyję i popatrzył na mnie z dołu do góry. Następnie rytmicznie kołysząc ciężką głową w lewo i w prawo przemówił wyraźnie akcentując słowa:

— Słuchaj uważnie, zrozum dobrze i zapamiętaj dokładnie. Naród Ziemi nie miesza się w sprawy Narodu Głowanów. Naród Głowanów nie miesza się w sprawy Narodu Ziemi. Tak było, tak jest i tak będzie. Sprawa Abałkina jest sprawą Narodu Ziemi. Tak zdecydowano.

I dlatego nie szukaj tego, czego nie ma. Naród Głowanów nigdy nie udzieli azylu Lwu Abałkinowi.

A to ci historia. Wyrwało mi się pytanie:

— Czy Lew Abałkin prosił o azyl? Ciebie?

— Powiedziałem tylko to, co powiedziałem. Naród Głowanów nigdy nie udzieli azylu Lwu Abałkinowi. Więcej nic. Zrozumiałeś to?

— Zrozumiałem. Ale mnie to nie interesuje. Powtarzam pytanie: co on ci powiedział?

— Odpowiem. Ale najpierw powtórz najważniejszę, co ci powiedziałem.

— Dobrze, powtórzę. Naród Głowanów nie wtrąci się w sprawę Abałkina i odmawia udzielenia mu azylu. Tak?

— Tak. I to jest najważniejsze.

— Teraz odpowiedz na moje pytanie.

— Odpowiadam. Zapytał mnie, czy jest różnica między nim a innymi ludźmi, z którymi pracowałem. Dokładnie takie pytanie, jakie zadałeś ty.

Ledwie skończył mówić, odwrócił się i śmignął w zarośla. Nie drgnęła ani jedna gałązka, ani jeden liść, a Szczekna już nie było. Znikł.

Brawo, Szczekn! „…Uczyłem go języka i korzystania z Linii Dostaw. Nie odstępowałem go, kiedy zapadał na te swoje straszne choroby… Znosiłem jego fatalne maniery, nie reagowałem na jego bezceremonialne wypowiedzi, wybaczałem mu to, czego nie wybaczam nikomu na świecie… Jeśli zajdzie potrzeba, będę o niego walczył jak o Ziemianina, jak o samego siebie. A on? Nie wiem…” Brawo, Szczekn-Itrcz.

3 czerwca 78 roku Ekscelencja jest zadowolony

— Bardzo ciekawe — powiedział Ekscelencja, kiedy zakończyłem meldunek. — Słusznie postąpiłeś, Mak, nalegając na wizytę w tym zwierzyńcu.

— Nie rozumiem — powiedziałem z irytacją, odrywając rzepy od mokrej nogawki. — Widzi pan w tym jakiś sens?

— Tak.

Wytrzeszczyłem oczy.

— Poważnie pan myśli, że Abałkin mógł prosić o azyl?

— Nie. Tak nie myślę.

— W takim razie, o jakim sensie można mówić? Czy to też znowu jakieś maliny?

— Być może. Ale nie o to chodzi. Nieważne, co miał na myśli Lew Abałkin. Reakcja Głowanów — oto co jest ważne. Zresztą nie łam sobie nad tym głowy. Przywiozłeś mi istotną informację. Dziękuję. Jestem zadowolony. I ty bądź zadowolony.

Znowu zacząłem oddzielać rzepy. Co tu gadać, Ekscelencja niewątpliwie był zadowolony. Jego zielone ślepia płonęły, było to widać nawet w półmroku gabinetu. Dokładnie w taki sam sposób patrzył, kiedy młody, wesoły i zadyszany zameldowałem mu, że Myszka Preszt złapany został wreszcie na gorącym uczynku i siedzi w samochodzie z kneblem w pysku gotowy do użytku. To ja ująłem Myszkę, ale nie wiedziałem jeszcze wtedy tego, co świetnie wiedział Wędrowiec — teraz już koniec z sabotażem i pociągi ze zbożem spokojnie dojadą do Stolicy…

Tak i teraz wyraźnie wiedział coś takiego, o czym ja nie miałem pojęcia, ale ja sam nie odczuwałem nawet elementarnej satysfakcji. Nikogo nie ująłem, nikt nie czekał na przesłuchanie z zakneblowanymi ustami, tylko po ogromnej serdecznej Ziemi miotał się zagadkowy człowiek okaleczony przez los, miotał się, nie mogąc znaleźć dla siebie miejsca, miotał się jak trędowaty i sam zarażał każdego, z kim się zetknął, swoją krzywdą i rozpaczą, sam zdradzał i stawał się sam ofiarą zdrady…

— Jeszcze raz przypominam ci, Mak — powiedział nagle Ekscelencja — on jest niebezpieczny. Tym bardziej niebezpieczny, że sam o tym nie wie.

— Więc kto to taki, u diabła? — zapytałem. — Oszalały androiid?

— Android nie może mieć tajemnicy osobowości — powiedział Ekscelencja. — Nie rozpraszaj się.

Wsadziłem rzepy do kieszeni kurtki i usiadłem prosto.

— Teraz możesz iść do domu — powiedział Ekscelencja. — Jesteś wolny do dziewiętnastej zero-zero. Następnie bądź w pobliżu, nie opuszczaj miasta i czekaj na moje wezwanie. Niewykluczone, że dzisiejszej nocy on zechce się dostać do Muzeum. Wtedy go weźmiemy.

— Dobrze — powiedziałem bez odrobiny entuzjazmu.

Ekscelencja spojrzał na mnie nie ukrywając, że mnie ocenia.

— Mam nadzieję, że jesteś w formie — powiedział. — Brać go będziemy we dwóch, a ja już jestem za stary do takich ćwiczeń.

4 czerwca 78 roku Muzeum Kultur Pozaziemskich. Noc

01.01 radiobransoletka zapiszczała na moim nadgarstku i przygłuszony głos Ekscelencji wymamrotał: „Mak, Muzeum, główne wejście, szybko…”

Zasunąłem kołpak kabiny, żeby nie znokautował mnie prąd powietrza, włączyłem silnik na start pionowy. Glider jak świeca wystartował w gwiaździste niebo. Trzy sekundy na hamowanie. Dwadzieścia dwie sekundy na ślizg i orientację w przestrzeni. Na placu Gwiazdy pusto. Przed głównym wejściem też nikogo nie ma. Dziwne… Aha. Z kabiny zero-T przy rogu Muzeum wychodzi ciemna, chuda postać. Przemyka się do głównego wejścia. Ekscelencja.

Glider bezszelestnie wylądował przed głównym wejściem. Natychmiast na pulpicie zapaliło się zielone światełko i miękki głos cyberinspektora powiedział z wyrzutem: „Lądowanie gliderów na placu Gwiazdy jest zabronione…” Odsunąłem kołpak i wyskoczyłem na jezdnię. Ekscelencja już majstrował przy drzwiach za pomocą magnetycznego wytrycha. „Lądowanie gliderów na placu Gwiazdy…” z uczuciem wygłaszał cyberinspektor.

— Zamknij mu twarz… — nie odwracając się wycedził przez zęby Ekscelencja.

Zasunąłem kołpak. I w tejże chwili główne wejście stanęło otworem.

— Za mną! — rzucił Ekscelencja i dał nura w ciemność.

A ja zanurzyłem się za nim. Zupełnie jak w dawnych czasach.

Pędził przede mną ogromnymi bezszelestnymi susami, długi, chudy, kanciasty, w czymś czarnym, obcisłym, niczym cień średniowiecznego demona, i przemknęło mi przez myśl, że takim go z pewnością nie widział żaden z naszych smarkaczy, a widywał być może tylko stary Słoń i jeszcze Piotr Angiełow, i jeszcze ja — piętnaście lat temu…

Prowadził mnie po jakiejś skomplikowanej krzywej z sali na salę między stelażami i gablotami, wśród posągów i makiet podobnych do szkaradnych mechanizmów i aparatów i wśród mechanizmów i aparatów przypominających szpetne posągi. Światła nie było nigdzie — zapewne zostało zawczasu wyłączone — ale nie pomylił się ani razu, chociaż wiedziałem, że w nocy widzi znacznie gorzej ode mnie. Dobrze się przygotował do tej nocnej operacji nasz Ekscelencja i jak do tej pory wychodziło mu to zupełnie nieźle, jeśli nie liczyć oddechu. Oddychał zbyt głośno, ale na to nie było już żadnej rady. Wiek. Przeklęte lata.

Nagle zatrzymał się i ledwie stanąłem obok, zacisnął palce na moim ramieniu. W pierwszej chwili przestraszyłem się, że sforsował serce, ale zaraz zrozumiałem, że jesteśmy na miejscu, a on po prostu chce się wysapać.

Rozejrzałem się. Puste stoły, wzdłuż ścian stelaże zastawione dziwadłami z innych planet. Ksenograficzne projektory pod najdalszą ścianą. Wszystko to już widziałem. Byłem tu już. To była pracownia Mai Głumowej. Oto jej stół, a w tym fotelu siedział dziennikarz Kammerer…

Ekscelencja puścił moje ramię, podszedł do stelaży, pochylił się i ruszył wzdłuż nich nie prostując się — czegoś wypatrywał. Potem zatrzymał się, z wysiłkiem podniósł coś i podszedł do stołu usytuowanego przy samym wejściu. Z lekka odchylony do tyłu, niósł w opuszczonych rękach podłużny przedmiot, jakąś płaską sztabkę o zaokrąglonych krawędziach. Ostrożnie, bez najmniejszego hałasu, postawił ten przedmiot na stole, na mgnienie oka znieruchomiał, a potem nagle jak sztukmistrz wyciągnął z kieszeni na piersi długi szal z frędzlami. Wyprostował go zręcznym ruchem i narzucił na tę sztabkę. Potem odwrócił się do mnie, pochylił nad moim uchem i wyszeptał ledwie dosłyszalnie:

— Kiedy dotknie szala — weźmiesz go. Jeśli przedtem nas zauważy — weźmiesz go. Stań tutaj.

Stanąłem po jednej stronie drzwi, Ekscelencja po drugiej.

Początkowo nie słyszałem nic. Stałem przywierając plecami do ściany, mechanicznie rozpatrując możliwe warianty rozwoju wydarzeń, i patrzyłem na szal rozścielony na stole. Ciekawe, w jakim celu Lew Abałkin będzie go dotykał. Jeśli tak bardzo potrzebna mu jest ta sztabka, to skąd będzie wiedział, że schowana jest pod szalem. I co to za sztabka? Wygląda jak futerał przenośnego introwizjera. Albo jakiegoś muzycznego instrumentu. Zresztą, raczej nie. Zbyt ciężki. Nic nie rozumiem. To jest wyraźnie przynęta, ale jeśli przynęta, to nie dla człowieka.

W tym momencie usłyszałem hałas. Trzeba powiedzieć, że hałas był dosyć potężny; gdzieś we wnętrzu Muzeum spadło coś dużego, z metalu, coś, co rozlatuje się przy upadku. Momentalnie przypomniałem sobie gigantyczny zwój drutu kolczastego, który przedwczoraj tak starannie spawały molekularnymi lutownicami tutejsze dziewczęta. Spojrzałem na Ekscelencję. Ekscelencja też nasłuchiwał i też się dziwił.

Brzęk, szczęk i łoskot stopniowo ucichły i znowu zapanowała cisza. Dziwne. Żeby Progresor, zawodowiec, mistrz cichociemnych… wpadł jak ślepy na taki wielki przedmiot? Nieprawdopodobne. Oczywiście mógł zaczepić rękawem o jeden jedyny sterczący kolec… Nie, nie mógł. Progresor nie mógł zaczepić. Czy też może tutaj, na bezpiecznej Ziemi, Progresor zdążył już trochę sobie odpuścić… Raczej wątpliwe. Zresztą zobaczymy. W każdym razie teraz zastygł stojąc na jednej nodze, nasłuchuje i będzie tak nasłuchiwał co najmniej pięć minut…

Nie miał najmniejszego zamiaru stać na jednej nodze i nasłuchiwać. Wyraźnie zbliżał się do nas i jego przemarszowi towarzyszyła cała kakofonia najrozmaitszych dźwięków, nader niestosownych dla Progresora. Powłóczył nogami, szurał podeszwami butów. Obijał się o ściany i framugi. Raz jeden wpadł na jakiś mebel i zareagował na to serią niewyraźnych okrzyków o przewadze syczących spółgłosek. A kiedy na ekrany projektorów padł blady odblask elektrycznego światła, moje wątpliwości przerodziły się w pewność.

— To nie on — powiedziałem do Ekscelencji prawie głośno.

Ekscelencja przytaknął skinieniem głowy. Wyglądał na zawiedzionego i pełnego najgorszych przeczuć. Stał teraz bokiem do ściany i twarzą do mnie, nieco pochylony na rozstawionych nogach, i łatwo można było sobie wyobrazić, jak za moment schwyci tego łże-Progresora za klapy, potrząśnie nim i zaryczy: „Kim jesteś i co tu robisz, ty mały sukinsynu?”

I tak wyraźnie zobaczyłem ten obraz, że w pierwszej chwili nawet się nie zdziwiłem, kiedy Ekscelencja lewą ręką odchylił połę swojej kurtki, a prawą zaczął tam wpychać swój ulubiony „herzog”, kaliber dwadzieścia sześć — jakby oswobadzał ręce po to, by łapać i potrząsać.

Ale kiedy dotarło do mnie, że przez cały czas tak stał z tą ośmiokątną czarną śmiercią w ręku, zwyczajnie zamarłem. Mogło to oznaczać tylko jedno — Ekscelencja był gotów zabić Lwa Abałkina. Właśnie zabić, ponieważ Ekscelencja nigdy nie wyjmował broni, aby straszyć, grozić albo wywierać wrażenie — tylko po to, żeby zabijać.

Byłem tak oszołomiony, że zapomniałem o wszystkim na świecie. Ale w tym momencie do pracowni wpadła jasna smuga białego silnego światła i zaczepiwszy się ostatni raz o futrynę w drzwiach pojawił się łże-Abałkin.

Właściwie był nawet trochę podobny do Lwa Abałkina — mocny, dobrze zbudowany, niewysoki, z długimi czarnymi włosami do ramion. Miał na sobie biały obszerny płaszcz i trzymał przed sobą latarkę elektryczną „Turysta”, a w drugiej niósł coś w rodzaju maleńkiej walizki albo przeciwnie, wielkiej teczki. Zatrzymał się w progu, przesunął promieniem latarki po stelażach i powiedział:

— No, zdaje się, że to tu.

Głos miał skrzypiący, a ton sztucznie zuchwały. Takim tonem rozmawiają sami ze sobą ludzie, kiedy jest im głupio albo trochę straszno, albo odrobinę wstyd, słowem, kiedy czują się nie w swoim sosie. „Jedną nogą w rowie”, jak mawiają Chotijczycy.

Teraz zobaczyłem, że jest to człowiek bardzo stary. Być może nawet starszy od Ekscelencji. Miał długi, ostry nos z garbkiem, ostry podbródek, zapadłe policzki i wysokie, bardzo białe czoło. W gruncie rzeczy był nie tyle podobny do Lwa Abałkina, ile do Sherlocka Holmesa. Chwilowo mogłem o nim powiedzieć z pewnością tylko jedno — że nigdy w życiu jeszcze go nie widziałem.

Pośpiesznie rozejrzał się, podszedł do stołu, postawił na kwiaciastym szalu tuż obok naszej sztabki swoją walizkę-teczkę, a sam świecąc sobie latarką zaczął oglądać stelaże, metodycznie i nieśpiesznie. Przez cały czas mamrotał coś do siebie pod nosem, ale zrozumieć można było tylko pojedyncze słowa: „…No, to wszyscy wiedzą… bur-burbur… Zwyczajne iluzje… bur-bur-bur… Śmiecie jak śmiecie… bur-bur…..Może i nie na miejscu… Wepchnęli, schowali, wetknęli… bur-burbur…”

Ekscelencja śledził te wszystkie manipulacje, założywszy ręce do tyłu, a twarz jego zastygła w niezwykłym i obcym mu grymasie, może była to beznadzieja i zmęczenie czy też zmęczenie i nuda, jakby obserwował coś, co mu bezgranicznie obrzydło, obrzydło na wieki, a zarazem coś, od czego nie sposób się odczepić, czemu należy się poddać z pokorą, bez żadnej nadziei na wybawienie. Przyznaję, że początkowo nieco się zdziwiłem — dlaczego zrezygnował z tak naturalnego zamiaru: złapać oburącz za klapy i z rozkoszą potrząsnąć. Jednak teraz, patrząc na jego twarz, rozumiałem — to nie miało sensu. Potrząsaj, nie potrząsaj… nic się nie zmieni, wszystko wróci na swoją orbitę, będzie łazić i szperać, mamrotać pod nosem, stać jedną nogą w rowie, przewracać eksponaty w muzeach i uniemożliwiać starannie przemyślane akcje…

Kiedy stary dotarł wreszcie do najdalszej sekcji, Ekscelencja ciężko westchnął, podszedł do stołu, usiadł na jego krawędzi obok teczki i powiedział zrzędnie:

— No i czego tam szukasz, Bromberg? Detonatorów?

Stary Bromberg pisnął cieniutko i odskoczył w bok przewracając krzesło.

— Kto tu jest? — wrzasnął, gorączkowo machając latarką wokół siebie. — Kto?

— Ja, oczywiście, że ja! — powiedział Ekscelencja jeszcze zrzędniej. — Przestań dygotać!

— Kto, ty? Co jest, u diabła! — strumień światła trafił na Ekscelencję. — A, Sikorski! No oczywiście!

— Zabierz latarkę — rozkazał Ekscelencja osłaniając twarz dłonią.

— Wiedziałem, że to twoje sztuczki! — wrzasnął stary Bromberg. — Od razu wiedziałem, kto stoi za tym przedstawieniem.

— Zabierz latarkę, bo ci ją rozbiję! — ryknął Ekscelencja.

— Proszę na mnie nie wrzeszczeć — zapiszczał Bromberg, ale przestał oślepiać. — I żebyś nie śmiał ruszać mojej teczki!

Ekscelencja wstał i ruszył na Bromberga.

— Nie waż się do mnie podchodzić! — wrzeszczał Bromberg. — Nie jestem byle smarkaczem! Wstydź się! Taki staruch jak ty!

Ekscelencja podszedł do niego, odebrał latarkę i postawił na najbliższym stole reflektorem do góry.

— Siadaj, Bromberg — powiedział. — Musimy porozmawiać…

— Znam te twoje rozmowy — wyburczał Bromberg i usiadł.

Zdumiewające, ale teraz był całkiem spokojny. Rześki, godny szacunku staruszek. Moim zdaniem, nawet w dobrym humorze.

4 czerwca 78 roku Izaak Bromberg. Bitwa żelaznych starców

— Spróbujmy porozmawiać spokojnie — zaproponował Ekscelencja.

— Spróbujmy, spróbujmy! — raźno zgodził się Bromberg. — A co to za młody człowiek podpiera ścianę przy drzwiach? Od kiedy chodzisz z gorylem?

Ekscelencja odpowiedział nie od razu. Być może zamierzał odesłać mnie: „Maksym, jesteś wolny” — wtedy oczywiście bym sobie poszedł. Ale to byłoby obraźliwe i Ekscelencja oczywiście to zrozumiał. Zresztą można założyć z dużym prawdopodobieństwem, że miał jakieś swoje powody. W każdym razie skinął ręką w moją stronę i powiedział:

— To jest Maksym Kammerer, pracownik KOMKON-u. Maksym, to jest doktor Izaak Bromberg, historyk sztuki.

Ukłoniłem się, a Bromberg natychmiast oświadczył:

— Tak sobie od razu pomyślałem. Jasne, bałeś się, że nie dasz sobie ze mną rady sam na sam, Sikorski… Niech pan siada, młody człowieku, niech pan siada wygodnie. O ile znam pańskiego zwierzchnika, rozmowa będzie długa…

— Siadaj, Mak — powiedział Ekscelencja.

Usiadłem w znajomym fotelu dla interesantów.

— Czekam na twoje wyjaśnienia, Sikorski — zaczął Bromberg. — Co ma znaczyć ta pułapka?

— Widzę, że mocno się wystraszyłeś.

— Co za nonsens — błyskawicznie zapalił się Bromberg. — Bzdura! Bogu dzięki nie jestem strachliwy! A już jeżeli ktoś potrafi mnie nastraszyć, to nie ty, Sikorski…

— Ale tak strasznie krzyczałeś i przewróciłeś tyle mebli…

— No wiesz, gdyby tobie nad uchem, w zupełnie pustym pomieszczeniu, nocą…

— Nie ma absolutnie żadnego powodu, żeby wchodzić do pustych budynków po nocach…

— Po pierwsze, to absolutnie nie jest twój interes, Sikorski, gdzie ja chodzę i o której godzinie! A po drugie, kiedy mam chodzić? W dzień mnie nie wpuszczają. W dzień urządzają tu jakieś podejrzane remonty, jakieś bzdurne zmiany ekspozycji… Słuchaj, Sikorski, przyznaj się, że to był twój pomysł zamknąć dostęp do Muzeum! Jest mi pilnie potrzebne odświeżenie w pamięci pewnych danych. Przychodzę tutaj. Nie wpuszczają mnie. Mnie! Członka Rady Naukowej tego Muzeum. Dzwonię do dyrektora — o co chodzi? Dyrektor, najmilszy Grant Chaczikian, w jakimś sensie mój uczeń… Biedak kręci, biedak czerwieni się ze wstydu przede mną i ze wstydu za siebie… Ale nic nie może poradzić, on obiecał! Poprosili go niezmiernie szanowni ludzie i on obiecał! Ciekawe, kto taki go poprosił? Być może niejaki Rudolf Sikorski? Nie! O nie! Nikt tu nawet nie słyszał nazwiska Rudolfa Sikorskiego! Ale ja się nie dam nabrać! Od razu wiedziałem, czyje uszy sterczą zza kulis. I ja bym jednak chciał się dowiedzieć, Sikorski, dlaczego od dwóch godzin milczysz i nie odpowiadasz na moje pytanie? Ja zapytuję, po co ci to wszystko potrzebne! Zamknięcie Muzeum! Haniebna próba wyniesienia z Muzeum należących do niego eksponatów! Nocne zasadzki! I kto, u diabła, wyłączył tu elektryczność? Nie wiem, co bym zrobił, gdyby w moim gliderze nie znalazła się latarka. Nabiłem sobie guza, o tutaj, niech cię diabli wezmą! Coś tam wywróciłem! Chciałbym, z całej duszy chciałbym wierzyć, że to była tylko makieta… I módl się do Boga, Sikorski, żeby to była tylko makieta, dlatego że jeśli to był oryginał, to sam go będziesz składał pod moim okiem! Do ostatniego weddlingu! A jeśli ten ostatni weddling gdzieś zginie, to ty sam, sam polecisz po niego na Tagorę…

Zerwał mu się głos i w ataku męczącego kaszlu dwoma pięściami zaczął się bić w piersi.

— Czy otrzymam kiedyś odpowiedź na swoje pytanie? — wściekle wychrypiał przez kaszel.

Siedziałem jak w teatrze i wszystko robiło na mnie wrażenie raczej komiczne, ale spojrzałem na Ekscelencję i zbaraniałem.

Ekscelencja, Wędrowiec, Rudolf Sikorski, ta bryła lodu, ten pokryty szronem pomnik Zimnej Krwi i Opanowania, ten niezawodny mechanizm do wytłaczania informacji — do czubka łysiny pociemniał od przypływu krwi, ciężko sapał, spazmatycznie zaciskał i rozwierał kościste piegowate pięści, jego słynne uszy płonęły i przerażająco podrygiwały. Zresztą jeszcze panował nad sobą, ale zapewne tylko on jeden wiedział, ile go to kosztuje.

— Chciałbym wiedzieć, Bromberg — powiedział zdławionym głosem — w jakim celu potrzebne ci były detonatory.

— Ach, chciałbyś to wiedzieć! — jadowicie wyszeptał doktor Bromberg i pochylił się do przodu zaglądając Ekscelencji w twarz z tak małej odległości, że jego długi nos omal nie znalazł się w zębach mojego szefa. — A co jeszcze chciałbyś o mnie wiedzieć? Może interesuje cię mój stolec? Albo, na przykład, o czym przed chwilą rozmawiałem z Pilgujem?

Wzmianka o Pilguju w takim kontekście bardzo mi się nie podobała. Pilguj zajmował się biogeneratorami, a mój wydział już drugi miesiąc zajmował się Pilgujem. Ekscelencja przepuścił Pilguja mimo uszu. Sam pochylił się do przodu, i to tak gwałtownie, że Bromberg ledwie zdążył się uchylić.

— Swoim stolcem będziesz łaskaw interesować się sam! — zaryczał. — A ja chciałbym wiedzieć, jakim prawem pozwalasz sobie włamywać się do Muzeum, dlaczego wyciągasz łapę po detonatory, chociaż powiedziano ci wyraźnie, że przez najbliższe kilka dni…

— Zdaje się, że zamierzasz krytykować moje postępowanie?

Ha! Kto! Sikorski! Mnie! O włamanie! Chciałbym wiedzieć, jak sam dostałeś się do Muzeum? No? Odpowiadaj!

— To nie ma nic wspólnego ze sprawą, Bromberg!

— Jesteś włamywaczem, Sikorski! — oznajmił Bromberg celując w Ekscelencję długim, wykrzywionym palcem. — Na co ci przyszło? Włamywacz!

— To ty jesteś włamywaczem, Bromberg! — zaryczał Ekscelencja. — Ty! Powiedziano ci wyraźnie i jednoznacznie — wstęp do Muzeum jest zamknięty! Każdy normalny człowiek na twoim miejscu…

— Jeśli normalny człowiek styka się z kolejnym przejawem tajnej działalności, to jego obowiązkiem…

— Jego obowiązkiem jest chwilę pomyśleć, Bromberg! Jego obowiązkiem jest przypomnieć sobie, że nie żyje w średniowieczu. Jeśli zetknął się z tajemnicą, z sekretem, to powinien wiedzieć, że to nie jest ani czyjś kaprys, ani zła wola…

— Tak, ani kaprys, ani zła wola, tylko twoja wstrząsająca pewność siebie, Sikorski, twoje śmieszne, doprawdy średniowieczne idiotyczne fanatyczne przekonanie o tym, że ty właśnie jesteś predestynowany do decydowania, co powinno być jawne, a co tajne! Jesteś już zgrzybiałym starcem, Sikorski, ale ciągle jeszcze nie chcesz zrozumieć, że to jest przede wszystkim amoralne.

— Śmieszy mnie rozmowa o moralności z człowiekiem, który aby zaspokoić swoją dziecinną chęć protestu, decyduje się na włamanie! Nie jesteś po prostu starcem, Bromberg, jesteś żałosnym zdziecinniałym starym próchnem!

— Znakomicie! — powiedział Bromberg i znowu się uspokoił. Wsadził rękę do kieszeni swego białego płaszcza, wyciągnął z niej jakiś lśniący przedmiot i ze stukiem położył na stole przed Ekscelencją. — Oto mój klucz. Jak każdy pracownik Muzeum, mam własny klucz od służbowego wejścia, więc użyłem go, aby wejść tutaj…

— Ciemną nocą i wbrew zakazowi dyrektora Muzeum? — Ekscelencja nie miał klucza, miał magnetyczny wytrych, więc cóż mu pozostało innego? Musiał atakować.

— Ciemną nocą, ale jednak za pomocą klucza! A gdzie twój klucz, Sikorski? Pokaż mi, jeśli łaska, twój klucz!

— Nie mam klucza! Nie jest mi potrzebny! I jestem tu z obowiązku, a nie dlatego, że mam takie widzimisię, ty stary rozhisteryzowany głupcze!

Co tu się zaczęło! Jestem pewien, że nigdy przedtem ściany tej skromnej pracowni nie słyszały takiego ochrypłego ryku na zmianę ze skrzekliwym wrzaskiem. Takich epitetów. Takiej bachanalii emocji. Takich absurdalnych argumentów i jeszcze absurdalniejszych kontrargumentów. Co tam zresztą ściany. W końcu to były tylko ściany cichej akademickiej pracowni, odległej od prawdziwych namiętności. Ale i ja, człowiek już nie pierwszej młodości, który, wydawałoby się, widział niejedno, nawet ja nigdy i nigdzie nie słyszałem niczego podobnego, a w każdym razie nie od Ekscelencji.

Co chwila pole walki zasnuwał dym, w którym nie sposób już było odnaleźć przedmiot sporu, i tylko niczym rozżarzone pociski przelatywały nad pozycjami przeciwników różnorodne „nieodpowiedzialne bałwany”, „feudalni rycerze płaszcza i szpady”, „społeczni prowokatorzy”, „łysi agenci tajnych służb”, „tajni dozorcy idei”. No i mniej egzotyczne „stare osły”, „jadowite robale”, „marazmatycy” rozmaitych gatunków rwały się niczym szrapnele…

Jednakże czasem dym się rozpraszał i wtedy przed moimi zdumionymi oczami rozpościerała się doprawdy zdumiewająca retrospektywa. Rozumiałem wtedy, że bitwa, której przypadkowym widzem się stałem, była po prostu jedną z niezliczonych i nie znanych światu potyczek bezdźwięcznej wojny, która zaczęła się jeszcze wtedy, kiedy moi rodzice ledwie zdążyli ukończyć szkołę.

Dosyć szybko przypomniałem sobie, kto to taki ten Izaak Bromberg. Rozumie się, słyszałem już o nim dawniej, być może wtedy, kiedy jako zupełny smarkacz pracowałem w grupie Wolnego Rekonesansu. Jedną z jego książek — „Jak to było naprawdę” — niewątpliwie czytałem, była to historia Koszmaru z Massachusetts. O ile pamiętam, książka ta nie spodobała mi się. Za bardzo przypominała pamflet, autor zbyt się starał, aby obedrzeć z romantyzmu tę rzeczywiście straszną historię i zbyt wiele miejsca poświęcił szczegółom dyskusji o politycznych aspektach niebezpiecznych eksperymentów, dyskusji, która wówczas nie interesowała mnie w najmniejszym stopniu.

Zresztą w pewnych środowiskach nazwisko Bromberga było znane i cieszyło się znacznym autorytetem. Można by go było określić jako „skrajnie lewego” w znanym ruchu dzjunistów, którego założycielem był Lamodoix, głoszący prawo nauki do rozwoju bez żadnych ograniczeń.

Ekstremiści tego ruchu wyznają zasady, które na pierwszy rzut oka wydają się zupełnie naturalne, ale w praktyce bezustannie okazują się niewykonalne na każdym określonym poziomie rozwoju ludzkiej cywilizacji (pamiętam ogromny szok, jakiego doznałem studiując historię cywilizacji Tagory, gdzie przestrzegano tych zasad z całą bezwzględnością od niepamiętnych czasów ich Pierwszej Rewolucji Przemysłowej).

Każde naukowe odkrycie, które może zostać zrealizowane, z całą pewnością będzie zrealizowane. Trudno się nie zgodzić z tą zasadą, chociaż i tu powwstaje mnóstwo zastrzeżeń. A co począć z odkryciem, kiedy już zostało zrealizowane? Odpowiedź — kontrolować jego skutki. Znakomicie. A jeśli nie jesteśmy w stanie przewidzieć tych skutków? A jeśli jedne przeceniamy, a innych, przeciwnie, nie doceniamy? Jeśli wreszcie staje się zupełnie jasne, że nie jesteśmy w stanie kontrolować nawet tych oczywistych i nieprzyjemnych skutków? Jeśli dla kontroli okażą się niezbędne absolutnie niewyobrażalne moce energetyczne i moralne (jak to zresztą stało się z maszyną w Massachusetts, kiedy na oczach oszołomionych naukowców poczęła się i zaczęła wyrastać nowa odczłowieczona cywilizacja na Ziemi)?

Przerwać eksperyment! — nakazuje zwykle w takich wypadkach Rada Światowa.

W żadnym razie! — protestują w odpowiedzi ekstremiści. — Wzmóc kontrolę. Owszem. Zainwestować odpowiednie moce? Tak. Zaryzykować? Tak! „Co nie piją i nie palą, bardzo zdrowi umierają!” (z wystąpienia patriarchy ekstremistów Johna G. Preensohna). Ale nie ma zgody na zakazy! Moralno-etyczne zakazy w nauce są groźniejsze od moralnego szoku, który powstaje lub może powstać w rezultacie najbardziej ryzykownych zwrotów w rozwoju nauki. Pogląd niewątpliwie imponujący swoim dynamizmem, mający wielu apologetów wśród młodych uczonych, ale diablo niebezpieczny, kiedy podobne zasady wyznaje wybitny i utalentowany specjalista, który ma znaczny wpływ na dynamiczny i zdolny zespół oraz dysponuje znacznymi mocami energetycznymi.

Właśnie tacy ekstremiści-praktycy stanowili podstawową klientelę naszego KOMKON-u 2. Zaś stary Bromberg był ekstremistą-teoretykiem i prawdopodobnie z tego właśnie powodu nigdy jeszcze nie znalazł się w polu mego widzenia. Za to, jak teraz widziałem, przez całe życie Ekscelencji leżał mu na wątrobie.

Specyfika naszej działalności, KOMKON-u 2, polega na tym, że nigdy nikomu niczego nie zakazujemy. Po prostu za słabo orientujemy się w problemach współczesnej nauki. Zakazy wydaje Rada Światowa. A nasze zadanie sprowadza się do tego, żeby dopilnować wykonania tych zakazów i zapobiec przeciekowi informacji, ponieważ właśnie przeciek informacji w takich wypadkach nieuniknienie doprowadza do katastrofalnych skutków.

Najwidoczniej Bromberg albo nie mógł, albo nie chciał tego zrozumieć. Walka o zlikwidowanie wszelkich barier na drodze rozpowszechniania informacji naukowej stała się dosłownie jego manią prześladowczą. Posiadał przy tym fantastyczny temperament i niewyczerpaną energię. Miał nieograniczoną mnogość kontaktów w środowiskach naukowych i wystarczyło, żeby usłyszał, że rezultaty jakichś obiecujących badań zostały zamrożone, by natychmiast wpadał w zoologiczną furię i zaczynał demaskować, oskarżać i zrywać zasłony. Nic nie można było na to poradzić. Nie uznawał kompromisów, więc nie sposób było się z nim porozumieć, nie uznawał porażek, więc nie sposób było go pokonać. Nie poddawał się żadnej kontroli, niczym kosmiczny kataklizm.

Ale widocznie najbardziej abstrakcyjna teoria wymaga konkretnego punktu odniesienia. I takim konkretnym punktem uosabiającym siły mroczne i wsteczne, z którymi walczył, stał się dla niego KOMKON 2 i nasz Ekscelencja w szczególności. „KOMKON-2! — syczał jadowicie naskakując na Ekscelencję i natychmiast odskakując. — O, cóż za jezuityzm! Przyjęli znaną wszystkim abrewiaturę. Komisja do kontaktów z cywilizacjami pozaziemskimi! Jakie to wzniosłe i szlachetne! Chwalebne! I ukryć za tym działalność waszego zbrodniczego urzędu! Komisja Kontroli, widzicie ich! Komando Konserwatystów, a nie Komisja Kontroli! Kompania Konspiratorów!…”

Ekscelencja przez te pół wieku obrzydł mu bezgranicznie. Przy czym, o ile zrozumiałem, właśnie obrzydł — jak natrętna mucha albo kąsający komar! Rzecz jasna, Bromberg nie był w stanie w jakiś istotny sposób zaszkodzić naszej sprawie. To nie leżało w jego mocy. Ale w jego mocy było nieprzerwanie hałasować, trąbić, postulować, odrywać od pracy, nie dawać spokoju, wtykać jadowite szpilki, żądać bezwzględnego przestrzegania wszystkich formalności, mobilizować opinię publiczną przeciwko dyktaturze formalistów — jednym słowem zamęczać do ostateczności. Wcale bym nie był zdziwiony, gdyby się okazało, że Ekscelencja dał dyla w krwawą kaszę na planecie Saraksz głównie dlatego, żeby chociaż trochę odpocząć od Bromberga. Było mi szczególnie przykro z powodu Ekscelencji jeszcze dlatego, że Ekscelencja był człowiekiem nie tylko pryncypialnym, ale w najwyższym stopniu sprawiedliwym i najwidoczniej zdawał sobie sprawę z tego, że działalność Bromberga, jeśli odrzucić jej formę, spełnia pewną pozytywną funkcję — to był również rodzaj kontroli społecznej — kontrola nad kontrolą.

Jeśli zaś chodzi o jadowitego Bromberga, to kto jak kto, ale on był doszczętnie pozbawiony elementarnego poczucia sprawiedliwości, uważał, że cała nasza praca nadaje się do wyrzucenia, uważał ją za szkodliwą i nienawidził z całej duszy. Przy tym formy, w jakich przejawiała się ta nienawiść, były do takiego stopnia paskudne, maniery tego napastliwego starca były do takiego stopnia nieznośne, że Ekscelencja, przy całej swojej zimnej krwi i nadludzkim opanowaniu, całkowicie tracił twarz, zamieniał się w kłótliwego, głupiego i złośliwego krzykacza za każdym razem, kiedy spotykał się o tak, twarzą w twarz, z Brombergiem. „Przemądrzały półgłówek! — chrypiał zdartym głosem. — Pasożytujesz na błędach olbrzymów! Sam nie potrafisz wynaleźć sosu do spagetti, a uzurpujesz sobie prawo decydowania o przyszłości nauki! Tylko dyskredytujesz sprawę, której rzekomo bronisz, specjalisto od płaskich dowcipów!…”

Widocznie starcy od dawna nie mieli okazji do pojedynku i teraz ze szczególną zaciekłością wylewali na siebie wzajemnie zgromadzone zapasy jadu i żółci. Widowisko było z wielu względów dosyć pouczające, chociaż zadawało kłam powszechnie lansowanym tezom, że człowiek z natury jest dobry i że do tego brzmi dumnie. Najbardziej w tej chwili przypominali nie ludzi, tylko dwa wyliniałe bojowe koguty. Po raz pierwszy zobaczyłem, że Ekscelencja jest już bardzo stary.

Jednakże, chociaż bardzo nieestetyczny, spektakl ten był dla mnie źródłem całej lawiny bezcennych informacji. Wielu aluzji zwyczajnie nie zrozumiałem, widocznie mowa była o sprawach dawno już zamkniętych i zapomnianych. Niektóre historie były mi dobrze znane. Ale coś niecoś usłyszałem i zrozumiałem po raz pierwszy.

Dowiedziałem się na przykład, co to takiego operacja „Zwierciadło”. Okazuje się, że tak były nazwane globalne, ściśle tajne manewry w celu przygotowania się do odparcia ewentualnej agresji (przypuszczalnie inwazji „Wędrowców”), przeprowadzone czterdzieści lat temu. O tej operacji wiedziały dosłownie jednostki i miliony ludzi biorących w niej udział nawet nie podejrzewały tego. Pomimo wszelkich środków ostrożności, jak to zwykle bywa w sprawach o takim zasięgu, kilku ludzi zginęło. Jednym z szefów tej akcji odpowiedzialnych za zachowanie tajemnicy był Ekscelencja.

Dowiedziałem się, jak powstała sprawa „Monstrum”. Jak wiadomo Jonatan Pereira z własnej inicjatywy przerwał prace w dziedzinie eugeniki teoretycznej. Zamrażając całą tę dziedzinę nauki Rada Światowa postąpiła w istocie rzeczy zgodnie z jego rekomendacjami. Okazuje się, że nasz drogi Bromberg wywęszył, a następnie entuzjastycznie rozpaplał szczegóły teorii Pereiry, w rezultacie czego pięcioro diabelnie utalentowanych sowizdrzałów z laboratorium Schweitzera w Bamako rozpoczęło i omal nie doprowadziło do końca eksperymentu z nowym wariantem homo super.

Historia z androidami w ogólnych zarysach była mi znana wcześniej, głównie dlatego, że przeważnie przytacza ją się w charakterze klasycznego przykładu nierozwiązywalnego problemu natury etycznej. Jednakże z zainteresowaniem usłyszałem, że doktor Bromberg wcale nie uważa sprawy androidów za zamkniętą. Problem „przedmiot czy podmiot?” w danym wypadku w ogóle dla niego nie istnieje. Tajemnica osobowości uczonych zajmujących się androidami po prostu mu zwisa, a prawo androidów do tajemnicy osobowości uważa za nonsens i katachrezę. Wszystkie szczegóły tej sprawy powinny zostać opublikowane ku nauce potomnych, a prace z androidami należy kontynuować.

I tak dalej.

Wśród historii, o których nigdy nic nie słyszałem, moją uwagę przyciągnęła jedna. Mowa była o jakimś przedmiocie, który oni nazywali to sarkofagiem, to inkubatorem. Z tym sarkofagiem-inkubatorem w swoim sporze w niejasny dla mnie sposób łączyli „detonatory” — widocznie te właśnie, po które przyszedł Bromberg i które leżały teraz przede mną na stole przykryte kwiaciastą chustą. O detonatorach zresztą ledwie wspomniano, wprawdzie niejednokrotnie, a kłótnia dotyczyła głównie „zasłony dymnej ohydnej tajemniczości”, którą rozpostarł Ekscelencja nad sarkofagiem-inkubatorem. Właśnie w rezultacie tego doktor taki a taki, który uzyskał unikalne rezultaty w dziedzinie antropometrii i fizjologii człowieka z kromanianu, zmuszony był trzymać te swoje rezultaty pod korcem hamując w ten sposób rozwój paleoantropologii. A inny doktor taki a taki, który odgadł zasadę działania sarkofagu-inkubatora, znalazł się w dwuznacznej i krępującej sytuacji człowieka, któremu środowisko naukowe przypisuje odkrycie tej zasady, w rezultacie czego w ogóle zarzucił działalność naukową i maluje teraz bardzo przeciętne pejzaże…

Nadstawiłem uszu. Detonatory były związane z tajemniczym sarkofagiem. Po detonatory przyszedł tu Bromberg. Detonatory Ekscelencja wystawił jako przynętę dla Lwa Abałkina. Zacząłem nadsłuchiwać ze zdwojoną uwagą, licząc że w ogniu dyskusji starcy wygadają się z czymś jeszcze i wreszcie dowiem się czegoś istotnego o Lwie Abałkinie. Ale to co istotne usłyszałem dopiero wtedy, kiedy obaj się uspokoili.

4 czerwca 78 roku Lew Abałkin u doktora Bromberga

Uspokoili się nagle, obaj jednocześnie, jakby jednocześnie wyczerpali resztki energii. Zamilkli. Przestali przeszywać się nawzajem ognistymi spojrzeniami. Bromberg sapiąc wyciągnął staroświecką chustkę do nosa i zaczął wycierać twarz i szyję. Ekscelencja nie patrząc na niego sięgnął w zanadrze (przestraszyłem się — może po pistolet), wyjął fiolkę, wyrzucił na dłoń białą kulkę i położył ją pod język, a fiolkę wyciągnął do Bromberga.

— Ani mi się śni! — oświadczył Bromberg odwracając się demonstracyjnie.

Ekscelencja nadal trzymał fiolkę na dłoni. Bromberg spojrzał na nią z ukosa jak kogut. Potem powiedział z patosem:

— Truciznę, którą ci daje mędrzec, przyjmij, zaś z ręki głupca nie bierz nawet balsamu…

Wziął fiolkę i również wysypał sobie na dłoń białą kulkę.

— To mi nie jest potrzebne — zawiadomił nas i wrzucił kulkę do ust. — Na razie jeszcze niepotrzebne…

— Izaak — powiedział Ekscelencja i cmoknął. — Co będziesz robił, kiedy ja umrę?

— Odtańczę kaczuczę — powiedział Bromberg ponuro. — Nie gadaj głupstw.

— Izaak — zapytał Ekscelencja. — Powiedz, po co ci były detonatory? Poczekaj, nie zaczynaj wszystkiego od początku. Wcale nie zamierzam wtrącać się w twoje osobiste sprawy. Gdybyś się zainteresował detonatorami tydzień temu albo też w przyszłym tygodniu, nigdy nie zadałbym ci tego pytania. Ale przyszedłeś po nie akurat dzisiaj. Akurat tej nocy, kiedy powinien przyjść po nie zupełnie inny człowiek. Jeżeli to tylko niezwykły zbieg okoliczności, to powiedz wprost i wtedy rozstaniemy się. Zaczęła mnie boleć głowa.

— A kto powinien po nie przyjść? — podejrzliwie zapytał Bromberg.

— Lew Abałkin — odpowiedział Ekscelencja zmęczonym głosem.

— Kto to taki?

— Nie znasz Lwa Abałkina?

— Pierwsze słyszę — oznajmił Bromberg.

— Wierzę — powiedział Ekscelencja.

— Ja myślę! — powiedział wyniośle Bromberg.

— Tobie wierzę — powiedział Ekscelencja. — Ale nie wierzę w zbiegi okoliczności… Posłuchaj, Izaak, czy to naprawdę takie trudne — zwyczajnie, bez błaznowania opowiedzieć, dlaczego właśnie dzisiaj przyszedłeś po detonatory…

— Nie podoba mi się słowo „błaznowanie”! — powiedział Bromberg kłótliwie, ale już bez poprzedniej zapalczywości.

— Wycofuję je — powiedział Ekscelencja.

Bromberg ponownie zaczął ocierać pot.

— Nie mam żadnych tajemnic — zakomunikował. — Wiesz przecież, Rudolf, do jakiego stopnia nienawidzę tajemnic. To ty sam postawiłeś mnie w sytuacji, w której muszę błaznować i grać komedię. A tymczasem wszystko jest bardzo proste. Dziś rano przyszedł do mnie… Koniecznie chcesz znać nazwisko?

— Nie.

— Pewien młody człowiek. Temat naszej rozmowy nie powinien cię interesować, jak przypuszczam. Miała ona wystarczająco osobisty charakter. Ale w czasie rozmowy zauważyłem u niego o w tym miejscu… — Bromberg dotknął palcem w zgięcie łokcia prawej ręki — dosyć dziwne znamię. Nawet zapytałem: „Co to takiego, tatuaż?”. Wiesz przecież, Rudolf, że tatuaż to moje hobby… „Nie, odpowiedział — to jest znamię”. Najbardziej przypominało literę xi w cyrylicy albo, powiedzmy, japoński hieroglif „sandziu” — „trzydzieści”. Czy ci to niczego nie przypomina, Rudolfie?

— Przypomina — powiedział Ekscelencja.

Mnie to również coś przypominało, coś co musiałem widzieć bardzo niedawno, coś co wydało mi się dziwne i zarazem nieistotne.

— Tyś od razu sobie skojarzył? — zapytał Bromberg z zawiścią.

— Tak — odpowiedział Ekscelencja.

— A ja nie od razu. Młody człowiek już dawno sobie poszedł, a ja siedziałem i wciąż usiłowałem sobie przypomnieć, gdzie widziałem taki znak… Nie podobny, ale dokładnie taki sam. Wreszcie przypomniałem sobie. Musiałem to sprawdzić, rozumiesz? Jak na złość ani jednej reprodukcji pod ręką. Biegnę do Muzeum — Muzeum zamknięte…

— Mak — powiedział Ekscelencja. — Bądź tak dobry i podaj mi ten przedmiot, który leży pod szalem.

Wykonałem polecenie.

Sztaba była ciężka i ciepła w dotyku. Postawiłem ją na stole przed Ekscelencją. Ekscelencja przysunął ją bliżej do siebie i widziałem teraz, że to jest rzeczywiście futerał z gładko wypolerowanego materiału o kolorze bursztynu, wzdłuż biegła idealnie prosta linia oddzielająca nieco wypukłą pokrywkę do masywnej podstawy. Ekscelencja spróbował unieść pokrywkę, ale jego palce ześlizgnęły się i nic z tego nie wyszło.

— Daj to mnie — niecierpliwie powiedział Bromberg. Odepchnął Ekscelencję, ujął pokrywkę oburącz, podniósł ją i odłożył na bok.

Te właśnie przedmioty oni najwidoczniej nazywali detonatorami, okrągłe szare krążki o średnicy mniej więcej siedemdziesięciu milimetrów, starannie ułożone obok siebie w dopasowanych gniazdach. Detonatorów było jedenaście, dwa gniazda były puste i było widać, że wyścielone są białawymi włoskami przypominającymi pleśń i że włoski te są w ciągłym ruchu, niczym żywe, zresztą w jakimś tam sensie zapewne były żywe.

Jednakże przede wszystkim rzuciły mi się w oczy dość skomplikowane hieroglify wyobrażone na powierzchni detonatorów, na każdym jeden i każdy inny. Były duże, różowawobrązowe, nieco rozlane, jakby namalowane kolorowym tuszem na wilgotnym papierze. Jeden z nich poznałem od razu — nieco zamazana, stylizowana litera „x” albo jeśli ktoś woli japoński hieroglif „sandziu” — maleńki oryginał powiększonej kopii na odwrocie arkusza nr 1 w aktach 07. Ten detonator był trzeci licząc od lewej z mojego punktu obserwacyjnego i Ekscelencja zawiesiwszy nad nim swój długi palec wskazujący zapytał:

— Ten?

— Tak, tak — niecierpliwie odpowiedział Bromberg odpychając jego rękę. — Nie przeszkadzaj. Nic przecież nie rozumiesz…

Ujął paznokciami brzeg detonatora i ostrożnymi ruchami zaczął go jakby wykręcać z gniazda mamrocząc przy tym: „Tu w ogóle nie o to chodzi… Czy naprawdę przypuszczasz, że ja mogę się mylić… Co za głupota…” Wreszcie wyciągnął detonator z gniazda i zaczął ostrożnie coraz wyżej i wyżej unosić go nad futerałem i wtedy można było zobaczyć, jak za szarym grubym dyskiem ciągną się cienkie, białawe nici, jak stają się coraz cieńsze, jak pękają jedna po drugiej, a kiedy zerwała się ostatnia, Bromberg odwrócił dysk i wtedy na jego odwrotnej stronie zobaczyłem wśród poruszających się półprzezroczystych włosków ten sam hieroglif, tylko czarny, maleńki i bardzo wyraźny, jakby wytłoczony w szarym materiale.

— Tak — powiedział triumfująco Bromberg. — Dokładnie taki sam. Wiedziałem, że nie mogę się mylić.

— W czym mianowicie? — zapytał Ekscelencja.

— Rozmiar! — odpowiedział Bromberg. — Wielkość, szczegóły, proporcje. Rozumiesz, to jego znamię nie jest po prostu podobne do tego znaku, jest identyczne — uważnie spojrzał na Ekscelencję. — Słuchaj, Rudolf, usługa za usługę. Czy ty ich wszystkich oznakowałeś?

— Jasne, że nie.

— A więc oni to mieli od samego początku? — zapytał Bromberg postukując się palcem w zgięcie prawej ręki.

— Nie. Te znaki pojawiły się u nich między dziesiątym a dwunastym rokiem życia.

Bromberg ostrożnie wkręcił detonator z powrotem w gniazdo i z zadowoleniem opadł na fotel.

— No cóż — powiedział. — Właśnie tak to wszystko zrozumiałem… No, panie polizei-prezident, ile jest warta wasza cała czujność? Mam jego kanał i jak tylko złotopalcy Feb rozjarzy wierzchołki tych waszych architektonicznych koszmarów, niezwłocznie połączę się z nim i porozmawiamy sobie do woli… I nie próbuj mnie od tego odwieść, Sikorski! — wrzasnął machając palcem przed nosem Ekscelencji. — On sam do mnie przyszedł, a ja sam — sam, rozumiesz? — sam, za pomocą swego starego mózgu zrozumiałem, kto siedzi przede mną, i teraz on jest mój! Nie próbowałem przeniknąć waszych parszywych tajemnic! Troszeczkę szczęścia, odrobina inteligencji.

— Dobrze, dobrze — powiedział Ekscelencja. — Na Boga, nie mam nic przeciwko temu. On jest twój, spotykaj się z nim, rozmawiajcie sobie. Ale proszę cię, tylko z nim. I z nikim więcej…

— No-oo… — z ironicznym powątpiewaniem odpowiedział Bromberg.

— A zresztą, jak tam sobie chcesz — powiedział nagle Ekscelencja. — To wszystko jest teraz nieważne… Powiedz mi, Izaak, o czym właściwie rozmawialiście?

Bromberg splótł ręce na brzuchu i zakręcił młynka kciukami. Zwycięstwo, które odniósł nad Ekscelencją, było tak wielkie i niepodważalne, że bez wątpienia mógł pozwolić sobie na wielkoduszność.

— Rozmowa nasza, muszę przyznać, była dosyć chaotyczna — powiedział. — Teraz oczywiście rozumiem, że ten kromanioniec zrobił mnie w konia…

Dzisiaj, a mówiąc ściślej wczoraj wieczorem przyszedł do niego młody człowiek mniej więcej czterdziesto-czterdziestopięcioletni i przedstawił się jako Aleksander Dymok, konfigurator automatyki dla potrzeb rolnictwa. Średniego wzrostu, twarz bardzo blada, długie, proste i bardzo czarne włosy jak u Indianina. Żalił się, że w ciągu wielu miesięcy starań w żaden sposób nie udaje mu się wyjaśnić okoliczności, w jakich zginęli jego rodzice. Opowiedział Brombergowi w najwyższym stopniu zagadkową i diabelnie przez to kuszącą legendę, którą jakoby zebrał po kawałeczku nie odrzucając nawet najmniej wiarygodnych plotek. Legendę tę Bromberg ma zapisaną ze wszystkimi szczegółami, ale teraz raczej nie ma sensu jej streszczać. Właściwie wizyta Aleksandra Dymoka miała jeden cel — aby najwybitniejszy na świecie znawca zakazanej nauki Izaak Bromberg chociaż trochę wyjaśnił tę dziwną historię.

Najwybitniejszy znawca Bromberg zagłębił się w swojej kartotece, ale nie znalazł o małżonkach Dymok ani jednej wzmianki. Młody człowiek był wyraźnie zmartwiony tą okolicznością i właściwie zamierzał już wyjść, kiedy przyszedł mu do głowy szczęśliwy pomysł. Nie można wykluczyć, powiedział, że nazwisko jego rodziców brzmi całkiem inaczej. Również niewykluczone, że cała legenda nie ma nic wspólnego z rzeczywistością. Być może doktor Bromberg spróbuje sobie przypomnieć, czy nie było w nauce wydarzeń zagadkowych, a następnie nie dopuszczonych do publikacji w latach zbliżonych do daty narodzin Aleksandra Dymoka (luty 38), ponieważ rodziców swoich utracił, kiedy miał rok, a może dwa lata…

Znawca Bromberg znowu zagłębił się w kartotece, tym razem w jej części chronologicznej. W okresie od 33 do 39 znalazł w sumie osiem różnych incydentów, w tym historię z sarkofagiem-inkubatorem. Razem z Aleksandrem Dymokiem starannie przeanalizowali każdy z tych incydentów i doszli do wniosku, że żaden z nich nie może mieć związku z losem małżonków Dymok.

I dlatego „ja, stary idiota, uznałem, że los ofiarował mi historię, która w swoim czasie umknęła mojej uwagi. Wyobrażasz sobie? Nie twój jakiś tam parszywy zakaz, tylko zniknięcie dwojga biochemików! Tego bym ci nigdy nie wybaczył, Sikorski!” I jeszcze dwie bite godziny Bromberg przesłuchiwał Aleksandra Dymoka domagając się, aby ten przypomniał sobie najmniejsze szczegóły, wszystkie nawet najgłupsze plotki, uzyskał od niego uroczystą obietnicę, że Dymok podda się głębokiej mentoskopii, w rezultacie czego przez ostatnią godzinę rozmowy młody człowiek marzył wyraźnie tylko o jednym — aby czym prędzej zwiać do domu…

Już pod sam koniec rozmowy Bromberg zupełnie przypadkowo zauważył „znamię”. To znamię nie mające, jak się wydawało, żadnego związku ze sprawą utkwiło w mózgu Bromberga. Młody człowiek już dawno sobie poszedł. Bromberg zdążył już zadać kilka pytań WMI, porozmawiano z dwoma czy trzema specjalistami na temat małżonków Dymok (bez rezultatu), ale ten przeklęty znak w żaden sposób nie chciał mu wyjść z głowy. Bromberg był absolutnie pewien, że taki znak już kiedyś widział, a po drugie nie opuszczało go wrażenie, że o tym znaku albo o czymś, co ma z nim związek, napomknięto w czasie jego rozmowy z Aleksandrem Dymokiem. I dopiero wtedy, kiedy zrekonstruował w pamięci całą rozmowę słowo po słowie, dotarł wreszcie do sarkofagu, przypomniał sobie detonatory i wtedy olśniło go — zrozumiał, kim naprawdę jest Aleksander Dymok.

W pierwszym odruchu chciał natychmiast zadzwonić do swojego gościa i zawiadomić go, że tajemnica jego pochodzenia została odkryta. Ale właściwa jemu, Brombergowi, naukowa rzetelność, domagała się pewności absolutnej, nie dopuszczającej żadnych wątpliwości. Dlatego najpierw zadzwonił do Muzeum…

— Jasne — powiedział Ekscelencja posępnie. — Dziękuję ci, Izaak. A więc on teraz już wie o sarkofagu…

— A dlaczego nie miałby o nim wiedzieć? — z oburzeniem zapytał Bromberg.

— Rzeczywiście — powoli odpowiedział Ekscelencja. — Dlaczego nie?

Tajemnica osobowości Lwa Abałkina

21 grudnia 37 roku oddział Zwiadowców pod dowództwem Borysa Fokina wylądował na kamienistym płaskowyżu bezimiennej planetki w systemie EN 9173. Zadaniem oddziału było zbadanie odkrytych jeszcze w ubiegłym wieku ruin budowli przypisywanych Wędrowcom.

24 grudnia zdjęcia zrobione intrawizorem wykazały, że pod ruinami znajduje się obszerne pomieszczenie wykute w skale na głębokości ponad trzech metrów.

25 grudnia Borys Fokin przy pierwszej próbie bez żadnych problemów dotarł do tego pomieszczenia. Miało kształt półkuli o promieniu dziesięciu metrów. Półkula ta była wyłożona bursztynowcem, materiałem nader charakterystycznym dla cywilizacji Wędrowców, a pod jej kopułą znajdowała się zwalista aparatura z lekkiej ręki jednego ze Zwiadowców ochrzczona sarkofagiem.

26 grudnia Borys Fokin zwrócił się do odpowiedniego wydziału KOMKON-u z prośbą o zgodę na zbadanie sarkofagu własnymi siłami i zgodę taką uzyskał.

Działając według swojego zwyczaju nieludzko metodycznie i ostrożnie, prześlęczał nad sarkofagiem trzy doby. W tym czasie zdołano określić wiek znaleziska (czterdzieści — czterdzieści pięć tysięcy lat), wykryć, że sarkofag pobiera energię i nawet ustanowić niewątpliwy związek między sarkofagiem i wznoszącymi się nad nim ruinami. Już wtedy powstała hipoteza, w przyszłości całkowicie potwierdzona, że owe „ruiny” w ogóle nie są żadnymi ruinami, tylko częścią wielkiego, zajmującego całą powierzchnię planety systemu przeznaczonego do pochłaniania i transformacji wszystkich rodzajów darmowej energii, zarówno planetarnej, jak i kosmicznej (ruchy sejsmiczne, fluktuacja pola magnetycznego, promieniowanie centralnego słońca, promienie kosmiczne i tak dalej).

29 grudnia Borys Fokin połączył się bezpośrednio z Komowem i zażądał, aby przysłano najlepszego specjalistę embriologa. Komow, rzecz jasna, poprosił o wyjaśnienia, ale Fokin objaśnień nie udzielił i zaproponował Komowowi, aby ten przyjechał osobiście, ale koniecznie w towarzystwie embriologa. Kiedyś, w czasach zamierzchłej młodości, Komow pracował razem z Fokinem i zostały mu nie najlepsze wspomnienia. Dlatego sam nie miał zamiaru lecieć, jednakże embriologa wysłał, co prawda nie najlepszego, tylko po prostu pierwszego, który się zgodził lecieć — niejakiego Marca Van Blercoma (później Komow niejednokrotnie rwał sobie włosy z głowy na samo wspomnienie tej decyzji, ponieważ Marc Van Blercom okazał się najserdeczniejszym przyjacielem uznanego skądinąd Izaaka Bromberga).

30 grudnia Marc Van Blercom był do dyspozycji Borysa Fokina i już po kilku godzinach wysłał do Korcowa otwartym tekstem wstrząsający komunikat. W komunikacie tym stwierdzał, że tak zwany sarkofag w rzeczywistości jest swego rodzaju embrionalnym sejfem fantastycznej konstrukcji. Sejf zawiera trzynaście zapłodnionych jajeczek gatunku homo sapiens, przy czym wszystkie są zdolne do życia, chociaż znajdują się obecnie w stanie latentnym.

Konieczne jest oddanie sprawiedliwości dwóm uczestnikom całej tej historii, a mianowicie Borysowi Fokinowi i członkowi KOMKON-u Komowowi. Borys Fokin jakimś szóstym zmysłem odgadł, że o tym, co znaleziono, nie należy krzyczeć na cały świat — depesza Marca Van Blercoma była pierwszą i ostatnią depeszą nadaną otwartym tekstem wśród innych depesz, które oddział wymieniał z Ziemią. Dlatego też cała ta historia w potoku masowej informacji na naszej planecie doczekała się zaledwie króciutkiej wzmianki, której potem nie potwierdzono, w związku z czym prawie nikt nie zwrócił na nią uwagi.

Jeżeli zaś chodzi o Genadija Korcowa, to nie tylko od razu uchwycił istotę problemu, ale także w jakiś sposób potrafił wyobrazić sobie konsekwencje. Przede wszystkim zażądał od Fokina i Blercoma potwierdzenia otrzymanych danych (specjalnym kodem, kanałem alarmowym) i kiedy to potwierdzenie otrzymał, natychmiast zwołał naradę tych kierowników KOMKON-u, którzy jednocześnie zasiadali w Radzie Światowej. Byli wśród nich tacy koryfeusze, jak Leonid Gorbowski i August Johann Bader, młody i narwany Kirył Aleksandrow, ostrożny, trapiony wiecznymi wątpliwościami Mahiro Sinoda, a także energiczny sześćdziesięciodwuletni Rudolf Sikorski.

Komow poinformował zebranych i postawił problem na ostrzu noża — co teraz robić? Zapewne można było zamknąć sarkofag i zostawić wszystko jak było, ograniczając się na przyszłość bierną obserwacją. Można było popróbować zainicjować rozwój jajeczek i zobaczyć, co z tego wyniknie. Wreszcie można było w celu uniknięcia przyszłych komplikacji zniszczyć sarkofag.

Rozumie się, Genadij Komow, człowiek wówczas już wystarczająco doświadczony, świetnie rozumiał, że ani ta nadzwyczajna narada, ani nawet dziesięć następnych sprawy nie rozwiążą. Jego celowo ostre wystąpienie miało na celu jedno — sprowokować zebranych i zmusić ich do dyskusji.

Trzeba powiedzieć, że cel swój osiągnął. Pośród wszystkich uczestników zebrania tylko Leonid Gorbowski i Rudolf Sikorski zachowali, przynajmniej zewnętrznie, zimną krew. Gorbowski — ponieważ był rozumnym optymistą. Sikorski zaś dlatego, że już wtedy stał na czele KOMKON-u 2. Wypowiedziano wielką mnogość słów — rozpalonych do białości i zimnych jak lód, lekkomyślnych i przepełnionych głębokim sensem, dawno zapomnianych i takich, które weszły na trwałe w słownik referatów, legend, sprawozdań i zaleceń. Jak należało oczekiwać, jedyną decyzją, jaką podjęto, była decyzja zwołania nowej poszerzonej narady z udziałem innych jeszcze członków Rady Światowej — specjalistów od psychologii społecznej, pedagogiki i środków masowego przekazu.

W ciągu całej tej narady Rudolf Sikorski milczał. Nie uważał się za dostatecznie kompetentnego, żeby wypowiadać się za takim czy innym wariantem rozwiązania. Jednakże ogromne doświadczenie w dziedzinie historii eksperymentalnej, jak również znajomość faktów dotyczących działalności Wędrowców, jednoznacznie skłaniały go do następującej decyzji — niezależnie od ostatecznej decyzji Rady Światowej decyzję tę, podobnie jak wszystkie okoliczności sprawy, należy na czas nieokreślony zachować w kręgu osób o najwyższym stopniu społecznej odpowiedzialności. I w takim sensie wypowiedział się pod sam koniec narady. „Decyzja, żeby zostawić wszystko jak było i biernie obserwować, w ogóle nie jest decyzją. Istnieją tylko dwa autentyczne rozwiązania — zniszczyć albo zainicjować. Nie jest ważne, kiedy zostanie przyjęte jedno z tych dwóch rozwiązań — jutro czy za pięćdziesiąt lat, ale każde z nich będzie niezadowalające. Zniszczyć sarkofag — to znaczy uczynić coś nieodwracalnego. Wszyscy znamy cenę czynów nieodwracalnych. Zainicjować — to znaczy iść na pasku Wędrowców, których zamiary, łagodnie mówiąc, są nam nie znane. Nie chcę na nic wpływać i w ogóle nie uważam, żebym miał prawo głosować za takim czy innym rozwiązaniem. Jedyne, o co proszę i czego się domagam, to pozwolenie zorganizowania barier uniemożliwiających przeciek informacji. Chociażby tylko po to, żeby nas nie zalał ocean niekompetencji…”

31 grudnia odbyła się narada w rozszerzonym składzie. Wzięło w niej udział osiemnastu ludzi; a w tym zaproszony przez Gorbowskiego przewodniczący Rady Światowej Zagadnień Społecznych. Wszyscy zgodzili się, że sarkofag znaleziono całkowicie przypadkowo, a więc przedwcześnie. Wszyscy zgodzili się również, że zanim będzie możliwe przyjęcie jakiejkolwiek decyzji, należy spróbować zrozumieć, a jeśli nie zrozumieć; to przynajmniej wyobrazić sobie pierwotny zamysł Wędrowców. Padło też kilka mniej lub bardziej egzotycznych hipotez.

Kirył Aleksandrow, znany ze swoich antropomorficznych poglądów, sformułował przypuszczenie, że sarkofag jest skarbcem genotypu Wędrowców. Wszystkie znane mu dowody na to, że Wędrowcy nie są humanoidami, oświadczył, w istocie swojej są dowodami poszlakowymi. A tymczasem w samej rzeczy Wędrowcy mogą się okazać genetycznymi bliźniakami człowieka. Takie przypuszczenie nie stoi w sprzeczności z żadnym z dotychczas dostępnych nam faktów. Wychodząc z takiego założenia Aleksandrow proponował zaprzestać wszelkich badań, doprowadzić sarkofag do poprzedniego stanu i opuścić system EN 9173.

Zdaniem Augusta Johanna Badera sarkofag jest — tak! — skarbcem genotypu, ale nie żadnych Wędrowców, tylko Ziemian. Czterdzieści pięć tysięcy lat temu Wędrowcy, zakładając teoretyczną możliwość genetycznej degeneracji nielicznych wówczas plemion homo sapiens, spróbowali w ten sposób umożliwić rekonstrukcję gatunku ludzkiego w przyszłości.

Pod tym samym hasłem: „Nie należy źle myśleć o Wędrowcach” wystąpił również sędziwy Pak Chin. Podobnie jak Bader był przekonany, że mamy do czynienia z genotypem Ziemian, ale przypuszczał, że Wędrowcy mają tu cel natury raczej oświatowej. Sarkofag jest swojego rodzaju „bombą czasu” i jeśli ta bomba eksploduje, Ziemianie uzyskają możliwość naocznie przekonać się, jak wyglądali zewnętrznie, jaka była anatomia i fizjologia naszych dalekich przodków.

Genadij Komow postawił problem znacznie szerzej. Według jego opinii każda cywilizacja, która osiągnęła określony poziom, nie może nie dążyć do kontaktów z innymi cywilizacjami. Jednakże kontakt między cywilizacjami humanoidalnymi i niehumanoidalnymi jest niezwykle utrudniony, jeśli w ogóle możliwy. Czy nie mamy tu do czynienia z próbą zasadniczo nowej metody kontaktu — utworzenia istoty pośrednika, humanoida, w którego genotypie zakodowane są pewne istotne cechy psychologii niehumanoidalnej. I znalezisko powinniśmy rozpatrywać jako początek zasadniczo nowego etapu w historii Ziemian i w historii Wędrowców. Zdaniem Komowa komórki jajowe powinny być niezwłocznie inicjowane. Jego, Komowa, osobiście mało wzrusza fakt, że sarkofag odkryto za wcześnie — Wędrowcy obliczając tempo rozwoju ludzkości z łatwością mogli się pomylić o kilka stuleci.

Hipoteza Komowa wywołała ożywioną dyskusję, w czasie której po raz pierwszy wyrażono wątpliwość, czy współczesna pedagogika będzie w stanie zastosować z powodzeniem swoją metodykę przy wychowywaniu ludzi, których psychika w znacznym stopniu odbiega od psychiki humanoidów.

Jednocześnie niezmiernie ostrożny Mahiro Sinoda, wybitny znawca Wędrowców, zadał w pełni uzasadnione pytanie — dlaczego właściwie szanowny Genadij, jak również niektórzy inni koledzy, są tak przekonani o życzliwości Wędrowców dla Ziemian. Nie dysponujemy żadnymi świadectwami, które świadczyłyby, że Wędrowcy w ogóle są zdolni do życzliwości wobec kogokolwiek, włączając w to humanoidów. Wręcz przeciwnie, fakty (wprawdzie nieliczne) raczej świadczą o tym, że Wędrowcy odnoszą się do obcych cywilizacji z całkowitą obojętnością i skłonni są je traktować jako środek do osiągnięcia własnych celów, a nie jako partnerów, z którymi chcą nawiązać kontakt. Czy szanowny Genadij nie uważa, że jego hipotezę można poprowadzić w diametralnie przeciwnym kierunku, to znaczy założyć, że hipotetyczne istoty-pośrednicy mają według Wędrowców spełnić zadania z naszego punktu widzenia raczej negatywne? Dlaczego by nie uznać, zgodnie z logiką szanownego Genadija, że sarkofag jest ideologiczną bombą z opóźnionym zapłonem, a owi pośrednicy swego rodzaju dywersantami przeznaczonymi do wszczepienia w naszą cywilizację. Dywersant — to oczywiście określenie pejoratywne. Ale na przykład pojawiło się u nas niedawno inne słowo — Progresor — człowiek Ziemi, którego działalność ma na celu zachowanie pokoju wśród innych humanoidalnych cywilizacji. Dlaczego nie założyć, że istoty-pośrednicy to swego rodzaju progresorzy Wędrowców. Cóż my koniec końców wiemy, jaki jest punkt widzenia Wędrowców na tempo i formy naszego postępu i rozwoju?…

Uczestnicy narady niezwłocznie podzielili się na dwie frakcje — optymistów i pesymistów. Punkt widzenia optymistów wyglądał rzecz jasna znacznie bardziej prawdopodobnie. Istotnie trudno i właściwie nawet niemożliwe było wyobrazić sobie supercywilizację zdolną nawet nie do otwartej agresji, ale, powiedzmy, do nietaktownych eksperymentów z młodszymi braćmi. W ramach wszystkich istniejących wyobrażeń o prawidłowościach rozwoju Rozumu punkt widzenia pesymistów wyglądał, mówiąc łagodnie, archaicznie. Ale z drugiej strony zawsze istniała szansa, powiedzmy sobie minimalna, że zostanie popełniony błąd. Mogli pomylić się interpretatorzy. A co najważniejsze, mogli pomylić się sami Wędrowcy. Skutków tego rodzaju pomyłki dla losów ziemskiej ludzkości nie sposób było ani obliczyć, ani kontrolować.

I właśnie wtedy po raz pierwszy wyobraźnia Rudolfa Sikorskiego ukazała mu apokaliptyczny wizerunek istoty, która ani anatomią, ani fizjologią nie różni się od człowieka, więcej, niczym nie różni się od człowieka pod względem psychicznym — ani sposobem rozumowania, ani emocjami, ani światopoglądem, żyje i pracuje wśród ludzi i jest nosicielem nieznanego, groźnego programu, a co najstraszniejsze, sama nie wie nic o tym programie i nie dowie się nawet w owym nieokreślonym momencie, kiedy ten program włączy się i zacznie działać, zniszczy w niej Ziemianina i poprowadzi… dokąd? Do jakiego celu? I już wtedy Rudolf Sikorski z pełną beznadziejnością zrozumiał, że nikt — a w pierwszej kolejności on, Rudolf Sikorski — nie ma prawa uspokajać siebie przekonaniem, że prawdopodobieństwo takiej hipotezy jest nieskończenie, fantastycznie małe.

Kiedy dyskusja była w zenicie, Genadij Komow otrzymał kolejną zaszyfrowaną depeszę od Fokina. Przeczytał ją, zmienił się na twarzy i złamanym głosem zakomunikował: „Fatalna sprawa — Fokin i Van Blercom zawiadamiają, że we wszystkich komórkach jajowych nastąpił pierwszy podział”.

To był paskudny Nowy Rok dla wszystkich wtajemniczonych. Od wczesnego rana 1 stycznia Nowego 38. roku trwało praktycznie permanentne posiedzenie spontanicznie powołanego Komitetu d/s Inkubatora. Sarkofag przemianowano teraz na inkubator i dyskutowano w istocie rzeczy tylko jeden problem — jak, biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności, zorganizować los trzynastu przyszłych obywateli Ziemi.

Projekt zniszczenia inkubatora zszedł z porządku obrad, chociaż wszyscy członkowie Komisji, w tym również ci, którzy początkowo domagali się inicjacji komórek jajowych, czuli się bardzo nieswojo. Nie opuszczał ich niewyraźny lęk, wydawało się im, że 31 grudnia w jakimś sensie utracili samodzielność i teraz skazani są na realizowanie planu narzuconego z zewnątrz. Zresztą sama dyskusja miała charakter w pełni konstruktywny.

Już w owych dniach w ogólnych zarysach sformułowano zasady systemu wychowawczego przyszłych nowo narodzonych, wyznaczono im piastunki, lekarzy prowadzących, nauczycieli, wszelkich opiekunów, a także określono kierunki zasadnicze badań antropologicznych i psychologicznych. Wyznaczono i niezwłocznie skierowano do oddziału Fokina specjalistów w dziedzinie ksenotechnologii w ogóle i ksenotechniki Wędrowców w szczególności, z zadaniem dokładnego przestudiowania budowy sarkofagu-inkubatora w celu zapobieżenia „błędom w sztuce”, a głównie w nadziei, że uda się odkryć części tej maszyny, które w przyszłości pomogą uściślić i skonkretyzować program przyszłych prac z „podrzutkami”. Zostały nawet opracowane rozmaite warianty organizacji opinii publicznej na wypadek realizacji wszystkich hipotez o celach Wędrowców.

Rudollf Sikorski w dyskusji udziału nie brał. Słuchał jednym uchem, a całą swoją uwagę skoncentrował na tym, żeby zarejestrować w pamięci każdego, kto choćby w najmniejszym stopniu brał udział w tych wydarzeniach. Lista rosła w przytłaczającym tempie, ale Sikorski rozumiał, że chwilowo nie ma na to żadnej rady, że tak czy inaczej w tę niebezpieczną i dziwaczną historię będzie zamieszanych mnóstwo ludzi.

Wieczorem 3 stycznia na ostatnim posiedzeniu, kiedy podsumowano wnioski i żywiołowo utworzone podkomisje zostały formalnie zatwierdzone, poprosił o głos i powiedział mniej więcej co następuje:

Odwaliliśmy tu niezły kawał roboty i mniej więcej przygotowaliśmy się na ewentualny rozwój wydarzeń — o ile to było możliwe przy istniejącym zasobie informacji i w tej, powiedzmy sobie wprost, głupawej sytuacji, w której znaleźliśmy się — nie ze swojej woli, tylko z woli Wędrowców. Postanowiliśmy nie popełniać czynów nieodwracalnych i na tym polega istota naszych decyzji! Ale jako kierownik KOMKON-u 2, organizacji odpowiedzialnej za bezpieczeństwo ziemskiej cywilizacji, przedstawiam wam następujące żądania, do których musimy się bezwzględnie zastosować w naszej przyszłej działalności.

Pierwsze. Wszystkie prace w najmniejszym chociażby stopniu związane z tą historią muszą być ściśle tajne. Informacje o nich w żadnych okolicznościach nie mogą być ogłaszane. Podstawa — dobrze znane wszystkim Prawo o tajemnicy osobowości.

Drugie. Żaden „podrzutek” nie może wiedzieć, w jakich okolicznościach przyszedł na świat. Podstawa — jak wyżej.

Trzecie. „Podrzutki”, natychmiast po urodzeniu, muszą być rozdzielone, a w przyszłości należy zrobić wszystko, aby nie tylko nic o sobie nawzajem nie wiedziały, ale by się ze sobą nie zetknęły. Podstawa — elementarne powody, których nie mam tu zamiaru przytaczać.

Czwarte. Wszystkie powinny otrzymać w przyszłości specjalności pozaziemskie z tym, żeby okoliczności ich pracy i życia utrudniały im powrót na Ziemię w naturalny sposób, nawet na krótki czas. Podstawa — wspomniana już elementarna logika. Na razie jesteśmy zmuszeni iść na pasku Wędrowców, ale powinniśmy zrobić wszystko co możliwe, żeby w przyszłości (czym prędzej, tym lepiej) zejść z drogi, którą nam wytyczono.

Jak należało się spodziewać, „Cztery żądania Sikorskiego” wywołały eksplozję niechęci. Uczestnicy narady, jak wszyscy normalni ludzie, nie znosili żadnych tam tajemnic, zabronionych tematów, przemilczeń, zresztą w ogóle KOMKON-u 2. Ale Sikorski trafnie przewidział, że psychologowie i pedagodzy, kiedy już dadzą wyraz zrozumiałym emocjom, pójdą po rozum do głowy i opowiedzą się stanowczo po jego stronie. Z Prawem o tajemnicy osobowości niema żartów. Można z łatwością i bez żadnej przesady wyobrazić sobie mnóstwo wyjątkowo nieprzyjemnych sytuacji, które mogłyby powstać w przyszłości, gdyby nie przyjęto pierwszych dwóch żądań. Spróbujcie wyobrazić sobie psychikę człowieka, który dowiaduje się o sobie, że przyszedł na świat w inkubatorze skonstruowanym czterdzieści pięć tysięcy lat temu przez niewiadome potwory w niewiadomym celu i jeszcze do tego wie, że wszyscy dookoła o tym wiedzą. A jeśli jego wyobraźnia jest w najmniejszym chociaż stopniu rozwinięta, musi dojść do wniosku, że on, Ziemianin do szpiku kości, on, który nie zna i nie kocha niczego oprócz Ziemi, być może nosi w sobie jakieś straszne niebezpieczeństwo dla ludzkości. Taka myśl może spowodować uraz psychiczny, z którym nie poradzą sobie najlepsi specjaliści…

Rozumowanie psychologów zostało wzmocnione niespodziewanym i niezwykle ostrym wystąpieniem Mahiro Sinody, który oświadczył, że zbyt wiele myślimy o trzynastu jeszcze nie narodzonych smarkaczach, a zbyt mało zastanawiamy się nad potencjalnym niebezpieczeństwem, jakie mogą oni stanowić dla naszej starej Ziemi. W rezultacie wszystkie „Cztery żądania” zostały przyjęte większością głosów, a Rudolfowi Sikorskiemu polecono opracowanie i realizację odpowiednich środków. I w samą porę.

3 stycznia do Rudolfa Sikorskiego zadzwonił lekko zaniepokojony Leonid Gorbowski. Okazuje się, że pół godziny temu rozmawiał ze swoim starym przyjacielem ksenologiem z Tagory, akredytowanym przez ostatnie dwa lata przy uniwersytecie moskiewskim. W czasie rozmowy Tagorianin jakby bez zainteresowania zapytał, czy potwierdziła się informacja o niezwykłym znalezisku w systemie EN 9193. Zaskoczony tym pytaniem znienacka Gorbowski zaczął coś niejasno przebąkiwać w tym sensie, że już od dawna nie jest Zwiadowcą, że to już dawno leży poza sferą jego zainteresowań i że w ogóle nie bardzo wie, o co chodzi, a w końcu z ulgą i całkiem szczerze oznajmił, że owej informacji nie czytał. Tagorianin natychmiast zmienił temat, ale ta część rozmowy pozostawiła po sobie nieprzyjemny osad.

Rudolf Sikorski zrozumiał, że rozmowa ta niewątpliwie będzie miała jeszcze dalszy ciąg. I nie omylił się.

7 stycznia nieoczekiwanie odwiedził go świeżo przybyły na Ziemię kolega, jeśli tak można powiedzieć, po fachu, wielce szanowany doktor As-Su. Celem tej wizyty było sprecyzowanie wielu rzeczywiście niezmiernie istotnych szczegółów dotyczących planowanego rozszerzenia strefy działań oficjalnych obserwatorów Tagory na naszej planecie. Kiedy oficjalna część rozmowy została zakończona i malutki doktor As-Su zaczął popijać swój ulubiony ziemski napój (zimna kawa zbożowa ze sztucznym miodem), wysokie strony zaczęły się wymieniać zabawnymi i strasznymi opowieściami na tematy historyczne, co było ich od dawna ulubionym zajęciem i w czym obydwaj osiągnęli mistrzostwo.

W szczególności doktor As-Su opowiedział, jak sto pięćdziesiąt ziemskich lat temu przy budowie fundamentów dla Trzeciej Wielkiej Maszyny budowniczowie odkryli w bazaltowej skale Przypolarnego Kontynentu zdumiewające urządzenie, które, używając ziemskiej terminologii, można by nazwać wylęgarnią i która zawierała dwieście trzy poczwarki Tagorian w stanie lagentnym. Wieku znaleziska nie udało się precyzyjnie określić, jednakże było oczywiste, że owa wylęgarnia została umieszczona w skale długo przed Wielką Rewolucją Genetyczną, to znaczy w tych czasach, kiedy każdy Tagorianin przechodził w swoim rozwoju stadium larwy…

— Niebywałe — wymamrotał Sikorski. — Czyżby w tamtych czasach Tagorianie mieli już tak rozwiniętą technikę?

— Oczywiście, że nie! — odpowiedział doktor As-Su. — Niewątpliwie było to dzieło Wędrowców.

— Ale po co?

— Zbyt trudno jest na to odpowiedzieć. Nawet nie próbowaliśmy odpowiedzieć.

— I co dalej się stało z tymi dwoma setkami maleńkich Tagorian?

— Hm… Zadaje pan dziwne pytanie. Larwy zaczęły się spontanicznie rozwijać, więc oczywiście natychmiast zniszczyliśmy całe to urządzenie wraz z jego zawartością… Czyżby pan mógł wyobrazić sobie społeczność, która w tej sytuacji zachowałaby się inaczej?

— Mógłbym — odpowiedział Sikorski.

Następnego dnia, 8 stycznia 38 roku, Najwyższy Ambasador Zjednoczonej Tabory ze względu na stan zdrowia powrócił do ojczyzny. A po jeszcze kilku dniach na Ziemi i na wszystkich pozostałych planetach, na których osiedlali się i pracowali Ziemianie, nie został ani jeden Tagorianin. A po upływie miesiąca wszyscy bez wyjątku Ziemianie, którzy pracowali na Tagorze, zostali postawieni przed koniecznością powrotu na Ziemię. Kontakty z Tagorą zostały przerwane na dwadzieścia pięć lat.

Wszystkie urodziły się jednego dnia — pięć dziewczynek i ośmiu chłopców, silne, wrzaskliwe, idealnie zdrowe noworodki. W chwili ich narodzin wszystko już było przygotowane. Przyjęli je i zbadali najwybitniejsi lekarze członkowie Rady Światowej i konsultanci Komisji Opieki nad Trzynastką. Wykąpane i spowite w pieluchy tego samego dnia specjalnie przygotowany statek kosmiczny dostarczył na Ziemię. Wieczorem w trzynastu żłobkach rozrzuconych na wszystkich sześciu kontynentach troskliwe piastunki krzątały się wokół trzynastu sierot, które nigdy nie zobaczą swoich rodziców i których jedyną matką będzie od dzisiaj cała ogromna i dobrotliwa ludzkość. Legendy o ich pochodzeniu były już przygotowane przez samego Rudolfa Sikorskiego i za specjalną zgodą Rady Światowej wprowadzone do WMI.

Los Lwa Abałkina, podobnie jak losy jego dwanaściorga braci i sióstr, był od tego momentu zaprogramowany na wiele lat z góry i przez długi czas absolutnie niczym się nie różnił od losów milionów jego zwyczajnych ziemskich rówieśników.

W żłobku, jak każdy niemowlak, początkowo leżał, potem pełzał, potem raczkował, aż wreszcie zaczął biegać. Otaczały go identyczne niemowlęta, troszczyli się o niego dorośli tacy sami jak w setkach tysięcy innych żłobków na całej planecie.

Co prawda, miał wyjątkowe szczęście, jakie przypadło w udziale tylko niewielu. Tego samego dnia, kiedy go przywieziono do żłobka, zaczęła tam pracować jako zwyczajny lekarz Jadwiga Lekanowa — jedna z najwybitniejszych na świecie specjalistek w dziedzinie psychologii dziecięcej. Z jakiegoś powodu postanowiła zejść ze szczytów czystej nauki i powrócić do tego, od czego zaczynała kilkadziesiąt lat temu. A kiedy sześcioletniego Lwa Abałkina przeniesiono wraz z całą jego grupą do szkoły w Syktywkarze, Jadwiga Lekanowa uznała, że pora popracować teraz z dziećmi w wieku szkolnym i przeniosła się na posadę lekarza do tej samej szkoły.

Lew Abałkin rósł i rozwijał się jak każdy zwyczajny chłopiec, być może skłonny do niejakiej melancholii, skryty, ale odchylenia od norm psychicznych nie wykraczały poza przeciętną i znacznie odbiegały od możliwych skrajnych odchyleń. Również zadowalająco przebiegał jego rozwój fizyczny. Nie różnił się od innych dzieci ani nadmierną delikatnością, ani przesadną siłą. Krótko mówiąc, był to mocny, zdrowy, zupełnie przeciętny chłopiec, różniący się od swoich kolegów, przeważnie Słowian, tylko kruczoczarnymi prostymi włosami, z których był nadzwyczaj dumny i starał się żeby sięgały mu co najmniej do ramion. Tak było do listopada czterdziestego siódmego roku.

16 listopada przeprowadzając okresowe badania Jadwiga Lekanowa zauważyła u Lwa w zgięciu łokcia niewielki siniak i lekką opuchliznę. Siniak u chłopca nie jest niczym dziwnym i Jadwiga Lekanowa nie zwróciła na niego uwagi, a potem oczywiście w ogóle o wszystkim by zapomniała, gdyby po tygodniu 23 listopada nie okazało się, że siniak nie tylko nie znikł, ale przeszedł dziwną metamorfozę. Właściwie nie można już go było nazwać siniakiem, było to coś w rodzaju tatuażu — żółtawobrązowy niewielki znak w kształcie stylizowanej litery „x”. Ostrożna rozmowa wykazała, że Lew Abałkin nie ma pojęcia, skąd się to wzięło i dlaczego. Było jasne, że do tej pory po prostu nie wiedział i nie zauważył, co się tam pojawiło na zgięciu prawego łokcia.

Po namyśle Jadwiga Lekanowa uznała za swój obowiązek zawiadomić o tym odkryciu Rudolfa Sikorskiego. Rudolf Sikorski wysłuchał informacji bez żadnych emocji, jednakże w końcu grudnia nagle zadzwonił do Jadwigi Lekanowej i zainteresował się, jak wygląda sprawa ze znamieniem na ręku Lwa Abałkina. Bez zmian, odpowiedziała nieco zaskoczona Jadwiga Lekanowa. Jeśli to pani nie sprawi trudności, poprosił Rudolf Sikorski, to proszę kiedyś sfotografować to znamię tak, żeby chłopiec tego nie zauważył, i przysłać mi zdjęcie.

Lew Abałkin był pierwszym „podrzutkiem”, u którego na zgięciu prawego łokcia pojawiło się znamię. W ciągu następnych dwóch miesięcy znamiona o mniej lub więcej wymyślnym rysunku pojawiły się u jeszcze ośmiu „podrzutków” w identycznych okolicznościach — początkowo siniak, lekka opuchlizna bez żadnej przyczyny, bez żadnego bólu, a po tygodniu — żółtobrązowy znak. Pod koniec 48 roku „piętno Wędrowców” nosiła już cała trzynastka. I wtedy właśnie dokonano doprawdy zdumiewającego i strasznego odkrycia, które zrodziło pojęcie „detonatora”.

Kto pierwszy użył tego słowa, nie sposób już teraz dojść. Zdaniem Rudolfa Sikorskiego słowo to wyjątkowo precyzyjnie i groźnie oddawało istotę rzeczy. Jeszcze w 39 roku, rok po narodzinach „podrzutków”, ksenotechnicy, którzy zajmowali się demontażem opustoszałego inkubatora, znaleźli w jego wnętrzu podłużną skrzynkę z bursztynowca zawierającą trzynaście szarych, grubych krążków dziwnie oznakowanych. W inkubatorze znaleziono wówczas przedmioty znacznie bardziej zagadkowe niż ta skrzynka-futerał i dlatego nikt nie zwrócił na nią szczególnej uwagi. Futerał przetransportowano do Muzeum Kultur Pozaziemskich, opisano w tajnym biuletynie „Materiały dotyczące inkubatora-sarkofagu” jako element systemu zabezpieczającego, następnie futerał z honorem przetrzymał słaby atak jakiegoś uczonego, który próbował dowiedzieć się, co to takiego i do czego mógłby się przydać, a następnie powędrował do przepełnionego działu przedmiotów kultury materialnej o niewyjaśnionym przeznaczeniu, gdzie o nim szczęśliwie zapomniano na całe dziesięć lat.

W początkach 49 roku pomocnik Rudolfa Sikorskiego do sprawy „podrzutków” (powiedzmy, że nazywał się Iwanow) wszedł do gabinetu swojego szefa i położył przed nim projektor włączony na 211 stronie szóstego tomu „Materiałów”. Ekscelencja spojrzał i zdębiał. Zobaczył fotografię elementu „systemu zabezpieczającego 15/156 A” — trzynaście szarych krążków w gniazdach futerału z bursztynowca. Trzynaście dziwacznych hieroglifów, tych samych, nad którymi przestał sobie łamać głowę, świetnie znanych z fotografii trzynastu dziecinnych rąk. Po znaczku na krążek. Po krążku na każdy łokieć.

To nie mogło być przypadkiem. To musiało coś oznaczać. Coś bardzo ważnego. Pierwszym odruchem Rudolfa Sikorskiego była chęć natychmiastowego sprowadzenia z Muzeum tego „elementu 15/156 A” i ukrycie go w sejfie. Przed wszystkimi. Przed samym sobą. Rudolf Sikorski przestraszył się. Po prostu przestraszył się. A najgorsze było to, że sam nie rozumiał, dlaczego tak się boi.

Iwanow był również przerażony. Wymienili spojrzenia i zrozumieli się bez słów. Zobaczyli ten sam obraz — trzynaście opalonych, podrapanych bomb z wesołym krzykiem biega, pływa, łazi po drzewach w różnych punktach kuli ziemskiej, a tu, o dwa kroki stąd, trzynaście detonatorów do tych bomb w złowieszczej ciszy czeka na swoją godzinę.

Oczywiście była to chwila słabości. Przecież nic strasznego się nie stało. Znikąd nie wynikało, że krążki ze znaczkami to detonatory bomb, przełączniki ukrytego programu. Po prostu z przyzwyczajenia przewidywali najgorsze, kiedy sprawa dotyczyła „podrzutków”. Ale nawet jeśli ta panika wyobraźni nie była fałszywa, nawet w tym ostatecznym wypadku na razie nie stało się nic strasznego. W każdej chwili detonatory można było zniszczyć. W każdej chwili można je było zabrać z Muzeum i wysłać gdzieś na koniec Galaktyki, na kraniec zamieszkanego Wszechświata, a gdyby zaszła konieczność, jeszcze dalej.

Rudolf Sikorski zadzwonił do dyrektora Muzeum i poprosił go, aby przysłał eksponat taki a taki do dyspozycji Rady Światowej — do rąk własnych jego, Rudolfa Sikorskiego. Nastąpiła nieco zdumiona, idealnie grzeczna odmowa. Okazało się (Sikorski nie miał o tym poprzednio zielonego pojęcia), że eksponatów z Muzeum, i to nie tylko z Muzeum Kultur Pozaziemskich, ale z dowolnego muzeum na Ziemi nie wydaje się — ani osobom prywatnym, ani Radzie Światowej, ani nawet samemu Panu Bogu. Gdyby sam Stwórca zapragnął osobiście popracować nad jakimś eksponatem, musiałby w tym celu przyjść do Muzeum, okazać odpowiednie pełnomocnictwa i dopiero wtedy w murach Muzeum mógłby przeprowadzać swoje badania, do przeprowadzania których stworzono by mu wszelkie warunki — laboratoria, aparaturę, konsultacje i tak dalej, i temu podobne.

Sprawa skomplikowała się w sposób nieoczekiwany, ale pierwszy szok już minął. Koniec końców dobre chociaż i to, że bombie po to, żeby połączyć się z detonatorem, potrzebne będą w najgorszym razie przynajmniej „odpowiednie pełnomocnictwa”. I wreszcie tylko od Rudolfa Sikorskiego zależało, czy przekształci Muzeum w sejf o nieco większych niż zwykle rozmiarach. A właściwie po jakiego diabła? Skąd bomby będą wiedzieć, gdzie znajdują się detonatory i że one w ogóle istnieją? Nie, to była po prostu chwila słabości. Jedna z niewielu takich chwil w jego życiu.

Detonatorami zajęto się teraz bardzo starannie. Odpowiednio dobrani ludzie zaopatrzeni w odpowiednie pełnomocnictwa i listy polecające przeprowadzili w świetnie wyposażonych laboratoriach Muzeum cykl starannie przemyślanych eksperymentów. Rezultaty tych eksperymentów można by śmiało nazwać zerowymi, gdyby nie jedna dziwna i mówiąc otwarcie tragiczna okoliczność.

Jeden z detonatorów poddano próbom na regenerację. Eksperyment dał rezultat ujemny — w odróżnieniu od wielu przedmiotów materialnej kultury Wędrowców detonator nr 12 (znak — gotyckie M), kiedy go zniszczono, nie zrekonstruował się. A dwa dni później w północnych Andach trafiła pod kamienną lawinę grupa uczniów z internatu Templado — dwadzieścioro dziewcząt i chłopców wraz z Nauczycielem. Wiele z nich było rannych i potłuczonych, ale wszyscy uszli z życiem, oprócz Edny Lasco, personalna teczka nr 12, znak „gotyckie M”.

Niewątpliwie mógł to być przypadek. Ale eksperymenty nad detonatorami przerwano i przez Radę Światową udało się uzyskać zakaz kontynuowania ich w przyszłości.

I zdarzył się jeszcze jeden wypadek, ale znacznie później, już w 62 roku, kiedy Rudolf Sikorski, według miejscowego kryptonimu „Wędrowiec”, był rezydentem na planecie Saraksz.

Rzecz w tym, że korzystając z jego nieobecności, grupie psychologów wchodzących w skład Komisji d/s Trzynastu, udało się uzyskać zezwolenie na częściowe ujawnienie tajemnicy osobowości jednemu z „podrzutków”. Uczestnikiem eksperymentu został wybrany Korniej Jaszmaa — numer 11, znak „Elbrus”. Po niezwykle starannym przygotowaniu opowiedziano mu całą prawdę o jego pochodzeniu. Opowiedziano mu tylko o nim. Więcej o nikim.

Korniej Jaszmaa kończył wtedy szkołę Progresorów. Sądząc po wynikach wszystkich badań był to człowiek o niezwykle odpornej psychice, niezwykle silnej woli i w ogóle nieprzeciętny, na co wskazywały także inne cechy jego charakteru. Psychologowie nie omylili się. Kornej Jaszmaa odniósł się do informacji ze zdumiewająco zimną krwią — najwidoczniej otaczający go świat był dla niego znacznie bardziej interesujący niż tajemnica własnego pochodzenia. Delikatne ostrzeżenia psychologów, że być może zakodowano w nim ukryty program, który w każdej chwili może skierować jego działania przeciwko interesom ludzkości, przyjął całkowicie obojętnie. Szczerze wyznał, że chociaż rozumie, że stanowi potencjalne zagrożenie, absolutnie w to nie wierzy. Chętnie przystał na regularną samoobserwację, włącznie z codziennym pomiarem swoich uczuć za pomocą indykatora emocji, i nawet sam zaproponował przeprowadzenie dowolnie głębokiej mentoskopii. Słowem, Komisja mogła być zadowolona — przynajmniej jeden z „podrzutków” stał się teraz świadomym i silnym sojusznikiem Ziemi.

Kiedy Rudolf Sikorski dowiedział się o tym, początkowo bardzo się rozgniewał, ale potem doszedł do wniosku, że w ostatecznym rachunku taki eksperyment może przynieść korzyść. Od samego początku nalegał na zachowanie tajemnicy osobowości „podrzutków” przede wszystkim ze względu na bezpieczeństwo Ziemi. Nie chciał, żeby do dyspozycji „podrzutków”, kiedy program się włączy, oprócz tego podświadomego programu, była jeszcze pełna świadomość o tym, kim są i co się z nimi dzieje. Wolałby, żeby się miotali nie wiedząc, czego szukają, żeby zachowywali się dziwnie i absurdalnie. Ale koniec końców dla kontroli dobrze było mieć jednego (ale nie więcej) „podrzutka” dysponującego pełnią informacji o sobie. Jeżeli program w ogóle istnieje, to niewątpliwie jest tak zorganizowany, że żadna świadomość nie będzie w stanie mu przeciwdziałać. Inaczej Wędrowcom nie opłaciłaby się skórka za wyprawkę. Ale bez wątpienia zachowanie człowieka świadomego istnienia programu będzie się biegunowo różnić od zachowania pozostałych.

Jednakże psychologowie nie zamierzali spocząć na laurach. Uskrzydleni sukcesem z Korniejem Jaszmaa, w trzy lata później (Rudolf Sikorski wciąż jeszcze był na planecie Saraksz) powtórzyli eksperyment z Thomasem Nilsonem (numer 02 znak „Ukośna gwiazda”); nadzorcą rezerwatu na Gorgonie. Wyniki były zadowalające i przez kilka miesięcy Thomas Nilson rzeczywiście w dalszym ciągu spokojnie pracował, najwidoczniej nie przejmując się tajemnicą swojej osobowości. W ogóle był człowiekiem raczej flegmatycznym, mało skłonnym do ujawniania emocji.

Starannie wykonywał wszystkie przepisane mu czynności, prowadził samoobserwację, swoją sytuację traktował z właściwym sobie, nieco przyciężkim humorem, ale kategorycznie odrzucił propozycję przeprowadzenia mentoskopii, podając jako powód przyczyny natury osobistej. A na sto dwudziesty ósmy dzień eksperymentu Thomas Nilson zmarł na planecie Gorgona w okolicznościach nie wykluczających samobójstwa.

Dla Komisji jako całości, a dla psychologów szczególnie, był to straszny cios. Sędziwy Pak Chin oświadczył, że występuje z Komisji, porzucił instytut, swoich uczniów, krewnych i udał się na wygnanie. A sto trzydziestego drugiego dnia licząc od początku eksperymentu pracownik KOMKON-u 2, do którego obowiązków należał między innymi comiesięczny przegląd futerału z bursztynowca zameldował w panice, że detonator nr 02 (znak „Ukośna gwiazda”) znikł bez śladu nie pozostawiając w gnieździe wyścielonym ruchomymi włóknami z pseudopolietylenu nawet pyłka.

Teraz istnienie pewnego na wpół mistycznego związku między każdym z „podrzutków” a odpowiednim detonatorem nie ulegało najmniejszej wątpliwości. I wszyscy członkowie Komisji byli pewni, że w przewidywanej przyszłości Ziemianom nie dane będzie zrozumieć całej tej historii.

4 czerwca 78 roku Dyskusja o sytuacji

To wszystko i jeszcze wiele innych rzeczy opowiedział mi Ekscelencja tej samej nocy, kiedy wróciliśmy z Muzeum do jego gabinetu.

Świtało już, kiedy zakończył opowieść. Zamilkł, uniósł się ciężko i nie patrząc na mnie poszedł parzyć kawę.

— Możesz zadawać pytania — wymruczał.

Do tego momentu byłem opanowany tylko jednym uczuciem — ogromnym, bezgranicznym żalem, że wiem już to wszystko i że teraz jestem zmuszony w tym uczestniczyć. Oczywiście, gdyby na moim miejscu był jakiś inny normalny człowiek, prowadzący normalny tryb życia, zajęty normalną pracą, odebrałby tę historię jak którąś z rzędu groźną i fantastyczną baśń, zrodzoną na pograniczu znanego i niewiadomego, z tych, które docierają do nas w zmienionym nie do poznania kształcie i mają tę zachwycającą właściwość, że niezależnie od tego, jak straszne i groźne były, nie mają bezpośredniego związku z naszą ciepłą i jasną Ziemią i żadnego bezpośredniego wpływu na nasze życie codzienne nie wywierają — wszystko to ktoś tam gdzieś tam załatwiał albo właśnie załatwia, albo załatwi w najbliższym czasie.

Ale ja, niestety, nie byłem normalnym człowiekiem w takim sensie tego słowa. Niestety byłem jak raz jednym z tych, którym przypadło załatwiać wszystko, co mogło się stać niebezpieczne dla ludzkości i postępu. Właśnie dlatego tacy jak ja trafiali czasami na obce planety i grali tam cudze role. Na przykład rolę oficera w feudalnym imperium na planecie Saraksz, którą grał w swoim czasie Abałkin.

Wiedziałem, że z ciężarem tej tajemnicy na barkach będę teraz chodzić do końca życia. Że razem z tajemnicą wziąłem na siebie jeszcze jedną odpowiedzialność, o którą nie prosiłem i która doprawdy nie była mi potrzebna. Że od dzisiaj moim obowiązkiem jest podejmowanie decyzji, a to znaczy, że muszę teraz dokładnie zrozumieć to, co było już jasne dla innych, a być może nawet więcej. A to znaczy, że muszę ugrzęznąć w tej tajemnicy obrzydliwie, ugrzęznąć jeszcze głębiej niż do tej pory. I poczułem jakąś dziecinną wdzięczność dla Ekscelencji, który starał się do ostatniej chwili utrzymać mnie na krawędzi tej tajemnicy. I jeszcze bardziej dziecinne rozdrażnienie — że mnie jednak na tej krawędzi nie utrzymał.

— Nie masz żadnych pytań? — zainteresował się Ekscelencja.

Ocknąłem się.

— A więc pan przypuszcza, że program się włączył i że Abałkin zabił Tristana?

— Spróbujmy myśleć logicznie — Ekscelencja ustawił filiżanki, ostrożnie nalał kawy i usiadł na swoim miejscu. — Tristan był jego lekarzem prowadzącym. Regularnie raz na miesiąc spotykali się gdzieś w dżungli — i Tristan przeprowadzał okresowe badania. Jakoby w ramach rutynowej kontroli napięcia psychicznego Progresora, a naprawdę po to, żeby się upewnić, czy Abałkin nadal jest jeszcze człowiekiem. Na całej planecie Saraksz tylko Tristan znał numer mojego specjalnego kanału łączności. Trzydziestego maja, a najpóźniej trzydziestego pierwszego powinienem otrzymać od niego trzy siódemki „wszystko w porządku”. A tymczasem dwudziestego ósmego, w dniu badań Tristan ginie. A Lew Abałkin ucieka na Ziemię. Lew Abałkin się ukrywa. Lew Abałkin łączy się ze mną kanałem, który znał tylko Tristan… — jednym haustem wypił kawę i na chwilę zamilkł poruszając wargami. — Moim zdaniem nie zrozumiałeś tego, co najważniejsze, Mak. Mamy teraz do czynienia nie z Abałkinem, tylko z Wędrowcami. Lew Abałkin już nie istnieje. Zapomnij o nim. Idzie na nas automat Wędrowców. — Znowu zamilkł. — Mówiąc otwarcie, nie wyobrażam sobie, jaka siła była w stanie zmusić Tristana, aby zdradził mój numer komukolwiek, a cóż dopiero Lwu Abałkinowi. Boję się, że nie zabito go tak zwyczajnie…

— A więc sądzi pan, że program każe mu szukać detonatora?!

— Nic innego nie przychodzi mi do głowy.

— Ale przecież on nie ma pojęcia o detonatorach… Czy też może Tristan?

— Tristan też nic nie wiedział. I Abałkin nic nie wie. Za to program wie dobrze!

Powiedziałem:

— Proszę mnie tylko dobrze zrozumieć, Ekscelencjo. Proszę nie myśleć, że staram się pomniejszyć, złagodzić… Ale przecież pan go nie widział. I nie widział pan ludzi, z którymi Abałkin się spotykał. Wszystko rozumiem — śmierć Tristana, ucieczka, dzwonek do pana, ukrywa się, odnajduje Głumową, u której znajdują się detonatory… Wygląda to zupełnie jednoznacznie. Bezbłędny ciąg logiczny. Ale przecież mamy i inne fakty! Spotkanie z Głumową — i ani słowa o Muzeum, tylko miłość i wspomnienia z dzieciństwa. Spotkanie z Nauczycielem — i tylko żal, że jakoby Nauczyciel złamał mu życie… Rozmowa ze mną — pretensja, że ukradłem mu priorytet… Nawiasem mówiąc, po co w ogóle spotkał się z Nauczycielem? Ze mną, to można jeszcze jako tako zrozumieć, chciał sprawdzić, kto go śledzi… a po co z Nauczycielem? Teraz Szczekn — idiotyczna prośba o azyl, to już w ogóle kupy się nie trzyma!

— Trzyma się, Mak. Wszystko się dobrze trzyma. Program — programem, a świadomość — świadomością. Przecież on nie rozumie, co się z nim dzieje. Program żąda od niego tego, co nieczłowiecze, a świadomość stara się przetransformować to żądanie w coś, co można pojąć… Abałkin miota się, postępuje dziwacznie i absurdalnie. Oczekiwałem czegoś w tym rodzaju… Po to potrzebna była tajemnica osobowości, w ten sposób mamy chociaż trochę czasu w zapasie… A jeżeli chodzi o Szczekna, nie zrozumiałeś ni cholery. Nie było żadnej prośby o azyl. Głowany poczuły, że Abałkin już nie jest człowiekiem i demonstrują swoją lojalność. Oto co tam się zdarzyło…

Ekscelencja nie przekonał mnie. Jego logika była prawie nieskazitelna, ale to ja widziałem Abałkina i rozmawiałem z nim, to ja widziałem Nauczyciela i Maję Głumową i rozmawiałem z nimi. Tak, Abałkin miotał się. Zachowywał się dziwnie, ale przecież nie absurdalnie. Miał w tym jakiś cel, tylko w żaden sposób nie mogłem zrozumieć, jaki mianowicie. A poza tym Abałkin był żałosny, więc nie mógł być niebezpieczny…

Ale to była tylko moja intuicja, a dobrze wiedziałem, ile jest warta intuicja. Niewiele ją ceniliśmy w naszej pracy. Oprócz tego intuicja to element ludzkiego doświadczenia, a tu mieliśmy do czynienia z Wędrowcami.

— Czy mogę jeszcze dostać kawy? — poprosiłem.

Ekscelencja wstał i poszedł parzyć nową porcję.

— Widzę, że masz wątpliwości — powiedział stojąc do mnie plecami. — Sam bym wątpił, gdybym tylko miał do tego prawo. Jestem starym racjonalistą, Mak, widziałem wiele, zawsze kierowałem się rozumem i rozum jeszcze nigdy mnie nie zawiódł. Brzydzą mnie wszystkie te fantastyczne sztuczki, te wszystkie tajemnicze programy, zmontowane przez kogoś tam czterdzieści pięć tysięcy lat temu, które włączają się i wyłączają na niepojętej zasadzie, wszystkie te mistyczne pozaprzestrzenne relacje między żywą istotą i głupawym krążkiem schowanym w futerale. Rzygać mi się chce od tego wszystkiego!

Przyniósł kawę i nalał ją do filiżanek.

— Gdybyśmy obaj byli zwyczajnymi uczonymi — mówił dalej — i gdybyśmy po prostu zajmowali się studiami nad pewnym zjawiskiem przyrodniczym, z jaką rozkoszą uznałbym to wszystko za zbieg idiotycznych przypadków! Przypadkowo zginął Tristan — nie on pierwszy, nie on ostatni. Przyjaciółka z lat dziecinnych Abałkina przypadkiem okazała się strażniczką detonatorów. Abałkin zupełnym przypadkiem wybrał mój zastrzeżony numer, chociaż zamierzał dzwonić do kogoś całkiem innego… Przysięgam ci, że to mało prawdopodobne połączenie, mało prawdopodobnych wydarzeń wydawałoby mi się znacznie bardziej prawdopodobne niż idiotyczne, absurdalne przypuszczenie o jakimś belzebubim programie zakodowanym w ludzkich zarodkach… Dla uczonych wszystko jest jasne — nie należy mnożyć zbytecznych bytów bez bezwzględnej konieczności. Ale my nie jesteśmy uczonymi. Pomyłka uczonego to w ostatecznym rachunku jego prywatna sprawa. A my nie możemy się mylić. Wolno nam zyskać opinię obskurantów, mistyków, zabobonnych kretynów. Jednego nam nigdy nie wybaczą — jeśli nie docenimy niebezpieczeństwa. I jeśli w naszym domu zapachniało nagle siarką, nie mamy po prostu prawa dyskutować o molekularnych fluktuacjach — mamy obowiązek założyć, że gdzieś opodal pojawił się diabeł z rogami, i przedsięwziąć odpowiednie środki do zorganizowania produkcji wody święconej włącznie, i to w skali przemysłowej. I Bogu dzięki, jeśli okaże się, że to były tylko fluktuacje, i cała Rada Światowa będzie się z nas śmiać do rozpuku, razem z dziećmi w wieku przedszkolnym… — z irytacją odsunął od siebie filiżankę. — Nie mogę już pić tej kawy i spać nie mogę czwarty dzień z rzędu…

— Ekscelencjo — powiedziałem — no co też pan, doprawdy… Dlaczego koniecznie diabeł z rogami? Koniec końców, co złego możemy powiedzieć o Wędrowcach? Weźmy na przykład operację „Wymarły Świat”… przecież tam, jakkolwiek by było, uratowali ludność całej planety! Kilka miliardów ludzi!

— Pocieszasz mnie — powiedział Ekscelencja z ponurym uśmiechem. — A przecież Wędrowcy wcale nie ratowali tam ludności! Ratowali planetę przed ludnością. Z dużym powodzeniem… A co się stało z ludźmi — tego do dzisiaj nie wiemy…

— Dlaczego — planetę? — zapytałem skonsternowany.

— A dlaczego ludność?

— No dobrze — powiedziałem. — Nie o to przecież chodzi. Nawet jeśli ma pan rację — program, detonatory, diabeł z rogami… Co on nam może zrobić? Przecież jest sam jeden.

— Chłopcze — powiedział Ekscelencja nieomal tkliwie. — Zastanawiasz się nad tym pół godziny, a ja łamię sobie głowę już czterdzieści lat. I nie tylko ja. I nic nie wymyśliliśmy, oto co jest najgorsze. I nigdy niczego nie wymyślimy, dlatego że nawet najmądrzejsi i najbardziej doświadczeni z nas są zaledwie ludźmi. Nie wiemy, czego oni chcą. Nie wiemy, co oni mogą. I nigdy się nie dowiemy. Jedyna nasza nadzieja, że miotając się, działając na oślep, zrobimy coś, czego oni nie przewidzieli. Nie mogli przecież przewidzieć wszystkiego. Tego nikt nie może. A pomimo to za każdym razem, kiedy podejmuję jakieś decyzje, łowię się na myśli, że tego właśnie oni ode mnie oczekują, a więc właśnie tego robić nie należy. Doszedłem do tego, że ja, stary idiota, cieszę się, że nie zniszczyliśmy sarkofagu od razu, pierwszego dnia… Tagorianie zniszczyli — i spójrz teraz na nich! Znaleźli się w okropnej ślepej uliczce… Być może to jest właśnie skutek tego, że postąpili w sposób najrozsądniejszy i najbardziej racjonalny wtedy, półtora wieku temu… Ale przecież z drugiej strony Tagorianie wcale nie uważają, że znajdują się w ślepej uliczce! To ślepy zaułek, z naszego, ziemskiego punktu widzenia! A ze swego punktu widzenia przeżywają rozkwit, złoty wiek i niewątpliwie są pewni, że zawdzięczają to swojej radykalnej, podjętej w odpowiednim czasie decyzji… Albo na przykład postanowiliśmy nie dopuszczać oszalałego Abałkina do detonatorów. A może właśnie tego Wędrowcy od nas oczekiwali?

Oparł swą łysą czaszkę na dłoni i potrząsnął głową.

— Jesteśmy tacy zmęczeni, Mak — powiedział. — Tak strasznie zmęczeni! Nie możemy już więcej myśleć na ten temat. Ze zmęczenia stajemy się beztroscy i coraz częściej mówimy sobie „A, jakoś tam będzie!”. Poprzednio Gorbowski był w mniejszości, a teraz siedemdziesiąt procent członków Komisji zgadza się z jego hipotezą „Żuk w mrowisku”… Ach, jakie to by było wspaniałe! Jak chciałbym w to wierzyć! Jacyś mędrcy z czysto naukowej ciekawości wpuścili żuka w mrowisko i z niezwykłą dokładnością rejestrują wszystkie niuanse mrówczej psychiki, wszystkie subtęlności społecznej organizacji. A wystraszone mrówki krzątają się, przeżywają, gotowe są oddać życie za ojczysty kopiec i nie wiedzą, biedactwa, że żuk wypełznie koniec końców z mrowiska i pójdzie swoją drogą, nie czyniąc nikomu żadnej szkody… Wyobrażasz to sobie, Mak? Żadnej szkody! Przestańcie się roić! Wszystko będzie dobrze… A jeśli to nie „żuk w mrowisku?”. Jeśli to „łasica w kurniku?” Wiesz, co to takiego, Mak — łasica w kurniku?

I w tym momencie wybuchnął. Rąbnął pięściami w stół i wrzasnął wybałuszając na mnie rozwścieczone zielone oczy:

— Łajdaki! Czterdzieści lat życia mi zabrali! Przez czterdzieści lat przerabiają mnie na mrówkę! O niczym innym nie potrafię już myśleć! Zrobili ze mnie tchórza! Uciekam przed własnym cieniem, nie wierzę własnej głupiej głowie… No i czego się na mnie gapisz? Za czterdzieści lat będziesz taki sam, a może nawet znacznie wcześniej, dlatego że wszystko potoczy się teraz błyskawicznie! Ruszą w takim tempie, że my, starcy, nawet nie jesteśmy tego w stanie przewidzieć i dlatego w komplecie pójdziemy na zieloną trawkę, ponieważ nie będziemy umieli sobie z tym poradzić. I wszystko spadnie na was! Ale wy też sobie nie poradzicie! Dlatego że wy…

Zamilkł. Patrzył już nie na mnie, tylko wyżej ponad moją głową. I powoli wstawał zza biurka. Odwróciłem się.

Na progu, w otwartych drzwiach stał Lew Abałkin.

4 czerwca 78 roku Lew Abałkin w naturze

— Lew! — powiedział Ekscelencja ze zdumionym wzruszeniem w głosie. — Mój Boże! A my tu już straciliśmy nadzieję, że cię odszukamy.

Lew Abałkin zrobił jakiś ruch i nagle od razu znalazł się przy biurku. Bez żadnych wątpliwości to był prawdziwy Progresor nowej szkoły, zawodowiec i do tego zapewne jeden z najlepszych — kosztowało mnie wiele wysiłku, żeby nadążyć za nim własną percepcją.

— Pan jest Rudolf Sikorski, szef komisji do spraw kontaktów — powiedział Abałkin cichym, zdumiewająco bezbarwnym głosem.

— Tak — powiedział Ekscelencja z gościnnym uśmiechem. — Ale dlaczego tak oficjalnie? Siadaj, Lew…

— Będę mówił stojąc — powiedział Lew Abałkin.

— Daj spokój. Lew, co za ceremonie. Siadaj, proszę cię. Czeka nas przecież długa rozmowa, prawda?

— Nieprawda — powiedział Abałkin. Na mnie nawet nie spojrzał. — Nie będzie długiej rozmowy. Nie mam ochoty rozmawiać z panem.

Ekscelencja był wstrząśnięty.

— Jak to — nie masz ochoty? — zapytał. — Jesteś, mój drogi, na służbie, jesteś zobowiązany złożyć sprawozdanie. Do tej pory nie wiemy, co się stało z Tristanem… Co to znaczy — nie mam ochoty?

— Jestem jednym z „'trzynastu”?

— To ten Bromberg… — powiedział z niezadowoleniem Ekscelencja. — Tak, Lowa. Niestety — jesteś jednym z „trzynastu”.

— Nie wolno mi przebywać na Ziemi? I przez całe życie muszę być pod nadzorem?

— Tak, Lowa. Rzeczywiście tak jest.

Abałkin znakomicie panował nad sobą. Jego twarz była nieruchoma, oczy na wpół przymknięte, jakby drzemał stojąc. Ale czułem, że jest rozwścieczony do ostatecznych granic.

— A więc przyszedłem tu, żeby oświadczyć — przemówił Abałkin tym samym bezbarwnym głosem — że postąpił pan z nami głupio i paskudnie. Zrujnował pan moje życie i w rezultacie niczego pan nie osiągnął. Jestem na Ziemi i nie zamierzam już Ziemi opuścić. Proszę sobie także zapamiętać, że nie ścierpię dłużej pańskiego nadzoru i zlikwiduję go bez litości za pomocą wszystkich dostępnych środków.

— Jak Tristana? — niedbale zapytał Ekscelencja.

Wydawało się, że Abałkin nie słyszał pytania.

— Uprzedziłem pana — powiedział — teraz może pan mieć pretensję tylko do siebie. Zamierzam teraz żyć po swojemu i proszę więcej w moje życie nie ingerować.

— Dobrze. Nie będziemy ingerować. Ale powiedz mi, Lew, czy ci się nie podobała twoja praca?

— Teraz ja sam będę sobie wybierał pracę.

— Bardzo dobrze. Wyśmienicie. A w chwilach wolnych od pracy spróbuj, proszę, trochę pomyśleć i wyobrazić sobie siebie na moim miejscu. Jak byś postąpił z „podrzutkami”?

Coś w rodzaju lekkiego uśmiechu przemknęło przez twarz Abałkina.

— Tu nie ma się nad czym zastanawiać — powiedział. — Tu wszystko jest jasne, oczywiste. Należało mi wszystko opowiedzieć i uczynić mnie świadomym sprzymierzeńcem…

— A gdybyś po kilku miesiącach odebrał sobie życie? To przecież bardzo straszne, jeśli człowiek uświadamia sobie, że stanowi zagrożenie dla ludzkości, nie każdy to wytrzyma…

— Zawracanie głowy. To wszystko brednie naszych psychologów. Jestem Ziemianinem. Kiedy dowiedziałem się, że nie wolno mi żyć na Ziemi, omal nie oszalałem. Tylko androidom nie wolno żyć na Ziemi. Miotałem się jak wariat — szukałem dowodów, że nie jestem androidem, że miałem dzieciństwo, że pracowałem z Głowanami… Pan się bał, że oszaleję? No więc nieomal się to panu udało!

— A skąd wiesz, że nie wolno ci żyć na Ziemi?

— A co, może to nieprawda? — zapytał Abałkin. — Może wolno mi żyć na Ziemi?

— Teraz — nie wiem… Zapewne tak. Ale sam się zastanów, Lowa! Na całej planecie Saraksz tylko Tristan wiedział, że nie wolno ci wracać na Ziemię. A on ci tego nie mógł powiedzieć… A może jednak powiedział?

Abałkin milczał. Jego twarz była nadal nieruchoma, ale na matowej bieli policzków wystąpiły szare plamy, niczym ślady starego liszaju — był teraz podobny do tybetańskiego derwisza.

Ekscelencja odczekał chwilę i powiedział:

— No dobrze. — Demonstracyjnie oglądał swoje paznokcie. — Załóżmy, że Tristan ci to jednak powiedział. Nie rozumiem, dlaczego to zrobił, ale niech będzie. Ale w takim razie dlaczego nie powiedział ci całej reszty? Dlaczego nie powiedział ci, że jesteś „podrzutkiem”? Dlaczego nie wyjaśnił przyczyn zakazu? Cokolwiek o tym myślisz, przecież istniały przyczyny tego zakazu i to przyczyny bardzo istotne…

Powolny grymas zdeformował szarą twarz Abałkina — jego rysy utraciły twardość i jakby obwisły — rozchyliły się wargi, oczy rozwarły się szeroko jakby w zdumieniu i po raz pierwszy usłyszałem jego oddech.

— Nie chcę o tym mówić… — powiedział głośno ochrypłym głosem.

— Wielka szkoda — powiedział Ekscelencja. — To jest dla nas niezmiernie ważne.

— A dla mnie jest ważne tylko jedno — powiedział Abałkin. — Żeby pan zostawił mnie w spokoju.

Twarz jego znowu była twarda, powieki opadły, z matowych policzków powoli znikały szare plamy. Ekscelencja przemówił zupełnie innym tonem:

— Lowa. Rozumie się, że zostawimy cię w spokoju. Ale błagam cię, jeżeli nagle poczujesz, że dzieje się z tobą coś niezwykłego, że masz jakieś niezrozumiałe odczucia, dziwne myśli, wrażenia… albo po prostu wyda ci się, że zachorowałeś… Błagam, zawiadom nas o tym. Nawet nie mnie. No, Gorbowskiego, Komowa, Bromberga w ostateczności…

I wtedy Abałkin odwrócił się do niego plecami i poszedł do drzwi. Ekscelencja prawie krzyczał za nim, wyciągając rękę:

— Tylko od razu! Od razu! Dopóki jeszcze jesteś Ziemianinem! Nawet jeśli ja cię skrzywdziłem, to przecież Ziemia nie jest niczemu winna!

— Zawiadomię, zawiadomię — powiedział Abałkin przez ramię. — Pana osobiście.

Wyszedł i starannie zamknął za sobą drzwi.

Ekscelencja milczał przez kilka chwil wczepiony obu rękami w oparcie fotela i z napięciem nadsłuchiwał. Następnie rozkazał półgłosem:

— Za nim. W żadnym wypadku nie tracić go z oczu. Łączność przez bransoletkę. Będę w Muzeum.

4 czerwca 78 roku Zakończenie operacji

Po wyjściu z budynku KOMKON-u 2 Lew Abałkin nieśpiesznie spacerowym krokiem przemierzył ulicę Czerwonych Klonów, wszedł do budki wideofonicznej i do kogoś zadzwonił. Rozmowa trwała dwie minuty z czymś, a następnie Lew Abałkin równie nieśpiesznie, trzymając ręce za plecami skręcił na bulwar i usiadł na ławeczce obok płaskorzeźby Strogowa.

Według mnie bardzo uważnie przeczytał wszystko, co było wyryte na postumencie, potem rozejrzał się z roztargnieniem i ze dwadzieścia minut przesiedział w pozie człowieka odpoczywającego po ciężkiej pracy — rozkrzyżował ręce, głowę odrzucił do tyłu, wyciągnął na środek alejki skrzyżowane nogi. Wiewiórki przybiegły do niego, jedna skoczyła mu na ramię i wsadziła mordkę w ucho. Abałkin roześmiał się głośno, wziął wiewiórkę w dłonie i posadził na kolanie. Zwierzątko nie uciekło. Moim zdaniem Abałkin z nią rozmawiał. Słońce dopiero co wzeszło, ulice były prawie puste, na bulwarze oprócz niego nie było żywej duszy.

Nie miałem oczywiście żadnych złudzeń, że udało mi się zostać niezauważonym, świetnie wiedział, że nie spuszczam go z oczu i z pewnością wymyślił już sposób, jak się mnie pozbyć w razie konieczności. Ale to mnie nie interesowało. Niepokoił mnie Ekscelencja. Nie rozumiałem, co mianowicie zamierza.

Kazał mi odnaleźć Abałkina. Chciał się spotkać z Abałkinem, żeby z nim porozmawiać w cztery oczy. W każdym razie tak sprawa wyglądała na początku, trzy dni temu. Potem przekonał się, a ściśle mówiąc przekonał sam siebie, że Abałkin musi zjawić się po detonator. Wtedy urządził zasadzkę. O rozmowie sam na sam nie było już mowy. Był natomiast rozkaz „brać go, jak tylko dotknie szala”. I był pistolet. Na wypadek gdyby jednak nie udało się wziąć Abałkina. Dobrze. Teraz Abałkin sam do niego przychodzi. I gołym okiem widać, że Ekscelencja nie ma Abałkinowi nic do powiedzenia. I nic dziwnego — Ekscelencja jest przekonany, że program już działa, a wobec tego rozmowa z Abałkinem nie ma żadnego sensu (czy naprawdę program już działa — na ten temat miałem własny pogląd, ale nie miało to znaczenia. Przede wszystkim musiałem zrozumieć zamiary Ekscelencji).

A więc pozwala Abałkinowi odejść, zamiast go ująć od razu w gabinecie i oddać w ręce lekarzy i psychologów, pozwala mu odejść. Ziemi zagraża niebezpieczeństwo. Żeby do niego nie dopuścić, wystarczy izolować Abałkina. To można osiągnąć najprostszym sposobem. I postawić kropkę przynajmniej na tej sprawie. Ale Ekscelencja pozwala Abałkinowi odejść, a sam idzie do Muzeum. To może oznaczać tylko jedno — jest absolutnie przekonany, że Abałkin w najbliższym czasie też się tam pojawi. Przyjdzie po detonator. Bo po cóż innego? (Wydawałoby się — cóż prostszego — załadować ten bursztynowy futerał na „widmo”, wysłać w podprzestrzeń do skończenia świata… Niestety nie można oczywiście tego zrobić — byłby to postępek nieodwracalny).

Abałkin wchodzi do Muzeum (albo przedziera się szturmem — przecież tam go czeka Grisza Serokowin). W każdym razie pojawia się w Muzeum i znowu widzi tam Ekscelencję. Żywy obraz. I wtedy właśnie odbywa się prawdziwa rozmowa…

Ekscelencja zabije go, pomyślałem. Boże, zmiłuj się, pomyślałem w panice. On tu siedzi, bawi się z wiewiórkami, a za godzinę Ekscelencja go zabije. Przecież to proste jak drut. Po to właśnie czeka na niego w Muzeum, żeby obejrzeć film do końca, żeby zrozumieć, zobaczyć na własne oczy, jak to wszystko się odbywa, jak automat Wędrowców znajduje drogę, jak odszukuje bursztynowy futerał (wzrokiem, węchem, szóstym zmysłem?), jak otwiera ten futerał, jak wybiera swój detonator, co zamierza zrobić z detonatorem… tylko zamierza, nic więcej, ponieważ w tej samej sekundzie Ekscelencja naciśnie cyngiel, dlatego że dłużej nie można już będzie ryzykować.

I powiedziałem sobie — nie, tak się to nie odbędzie.

Nie mogę twierdzić, że dokładnie przemyślałem wszystkie konsekwencje swojej decyzji. Jeśli mam być szczery, w ogóle ich nie przemyślałem. Po prostu skręciłem w aleję i ruszyłem prosto w kierunku Abałkina.

Kiedy podszedłem, spojrzał na mnie bokiem i odwrócił się. Usiadłem obok.

— Lowa — powiedziałem. — Wyjedź stąd. I to natychmiast.

— O ile pamiętam, prosiłem, żeby mnie zostawiono w spokoju — powiedział poprzednim cichym i bezbarwnym głosem.

— Nie zostawię cię w spokoju. Sprawy zaszły już zbyt daleko. Nikt nie podejrzewa ciebie osobiście. Ale dla nas nie jesteś już Lwem Abałkinem. Lew Abałkin przestał istnieć. Jesteś dla nas automatem Wędrowców.

— A wy dla mnie bandą oszalałych ze strachu idiotów.

— Nie przeczę — powiedziałem. — Ale właśnie dlatego powinieneś zwiewać stąd jak możesz najszybciej i jak możesz najdalej. Leć na Pandorę, posiedź tam kilka miesięcy, udowodnij, że nikt nie zakodował w tobie żadnego programu.

— A po co? — zapytał. — Z jakiej racji mam komukolwiek cokolwiek udowadniać? Mam wrażenie, że to dosyć poniżające.

— Lowa — powiedziałem — gdybyś zobaczył przerażone dzieci, czy uważałbyś, że cię poniżą, jeśli się przed nimi wygłupisz, żeby je trochę uspokoić?

Po raz pierwszy spojrzał mi prosto w oczy. Patrzył długo prawie nie mrugając i zrozumiałem, że nie wierzy ani jednemu mojemu słowu. Siedział przed nim oszalały ze strachu idiota i kłamał najlepiej jak potrafił po to, żeby go znowu wypchnąć na kraniec Wszechświata, alę teraz już na zawsze, teraz już bez żadnej nadziei na powrót.

— Nie wysilaj się na próżno — powiedział. — Skończ to głupie gadanie i daj mi spokój. Na mnie czas.

Ostrożnie odpędził wiewiórki i wstał. Ja również wstałem.

— Lowa — powiedziałem. — Przecież ciebie zabiją.

— To nie będzie takie proste — powiedział niedbale i odszedł.

Poszedłem obok niego. Mówiłem przez cały czas. Gadałem jakieś głupstwa, że to nie jest ten przypadek, kiedy można sobie pozwolić na pretensje, że głupio jest ryzykować życie z powodu urażonej dumy, że starych też można zrozumieć — od czterdziestu lat siedzą jak na rozżarzonych węglach… Abałkin albo milczał, albo odpowiadał złośliwościami. Parę razy nawet się uśmiechnął — moję zachowanie, zdaje się, bawiło go. Przeszliśmy całą aleję i skręciliśmy w ulicę Bzów. Szliśmy na plac Gwiazdy.

Ludzi na ulicach było już dosyć dużo. To nie wchodziło w mój plan, ale też niespecjalnie mi przeszkadzało. Przecież może człowiek nagle zasłabnąć na ulicy i w takim wypadku ktoś powinien odtransportować nieprzytomnego do najbliższego lekarza… Dostarczę go na nasz rakietodrom, to niedaleko, nawet nie zdąży przyjść do siebie. Tam zawsze są jakieś dwa — trzy dyżurne „widma”. Wydzwonię Głumową i we trójkę wylądujemy na zielonej Ruzenie w moim starym obozie. Po drodze wszystko Głumowej wyjaśnię, niech piekło pochłonie tajemnicę osobowości Lwa Abałkina. Tak. Właśnie na poboczu stoi odpowiedni glider. Wolny. Jak raz to, czego mi trzeba…

Kiedy ocknąłem się, moja głowa spoczywała na ciepłych kolanach nieznajomej starszej kobiety, ja znajdowałem się jakby na dnie studni, a z góry patrzyły na mnie z trwogą nieznajome twarze, ktoś proponował, żeby się nie tłoczyć, nie utrudniać dostępu powietrza, ktoś inny podsuwał mi pod nos ohydnie śmierdzącą fiolkę, a rzeczowy głos przemawiał w tym sensie, że nie ma żadnych podstaw do obaw — przecież może człowiek nagle zasłabnąć na ulicy…

Miałem wrażenie, że moje ciało przemieniło się w nadmuchany balon, który cicho podzwaniając lekko kołysze się nad ziemią. Nic mnie nie bolało. Miałem wszelkie dane, aby przypuszczać, że nadziałem się na najzwyklejszy „przerzut dolny”, co prawda zastosowany w takiej pozycji, z której nikt nigdy go nie stosował.

— To nic, już się ocknął, wszystko będzie w porządku…

— Niech pan leży, nic się nie stało, po prostu zasłabł pan…

— Zaraz będzie lekarz, pana przyjaciel już pobiegł po lekarza…

Usiadłem. Podtrzymywano mnie za ramiona. Wewnątrz mnie nadal brzęczało, ale głowę miałem zupełnie jasną. Powinienem wstać, jednak na razie było to ponad moje siły. Poprzez częstokół otaczających mnie nóg i ciał zobaczyłem, że glider znikł. Ale jednak Abałkin nie doprowadził sprawy do końca. Gdyby trafił dwa centymetry bardziej w lewo, leżałbym nieprzytomny do wieczora. Ale albo chybił, albo w ostatniej chwili zadziałał mój instynktowny samoobronny refleks…

Ze świszczącym szelestem wylądował obok glider, wyskoczył z niego przez burtę szczupły mężczyzna i ruszył przez tłum pytając „Co tu się stało? Jestem lekarzem! O co chodzi?”

I skąd wziąłem siły? Zerwałem się na nogi, złapałem lekarza za rękaw, popchnąłem w stronę starszej kobiety, która przed chwilą podtrzymywała moją głowę i ciągle jeszcze klęczała na ulicy.

— Kobiecie zrobiło się słabo, niech pan jej pomoże…

Z trudem jeszcze poruszałem językiem. W zdumionej ciszy przedarłem się do glidera, przelazłem przez burtę na siedzenie i włączyłem silnik. Zdążyłem jeszcze usłyszeć protestująco zdumiony okrzyk: „Ależ proszę poczekać!…” i w następnej sekundzie rozwarł się pode mną zalany porannym słońcem plac Gwiazdy.

Wszystko działo się jak w cyklicznym śnie. Jak sześć godzin temu. Biegłem przez sale, przez korytarze, lawirując między gablotami i szafkami wśród posągów i makiet podobnych do absurdalnych mechanizmów, wśród mechanizmów i aparatów podobnych do zdeformowanych posągów, tylko teraz wszystko wokół zalane było jasnym słonecznym światłem, a ja byłem sam i nogi uginały się pode mną, i nie bałem się, że przybiegnę za późno, ponieważ byłem pewien, że i tak będzie za późno.

Już się spóźniłem.

Już.

Trzasnął strzał. Niegłośny, suchy strzał z „herzoga”. Potknąłem się na prostej drodze. Skończone. Koniec. Pobiegłem resztką sił. Przede mną, po mojej prawej ręce, mignęła między odrażającymi kształtami sylwetka w białym laboratoryjnym fartuchu. Grisza Serokowin o przezwisku Wodolej. Również się spóźnił.

Trzasnęły jeszcze dwa strzały, jeden za drugim. „Lowa. Przecież ciebie zabiją”. „To nie będzie takie proste”. Do pracowni Mai Głumowej wpadliśmy jednocześnie — Grisza i ja.

Lew Abałkin leżał na plecach w środku pracowni, a Ekscelencja, wielki, przygarbiony z pistoletem w wyciągniętej ręce zbliżał się do niego ostrożnie małymi kroczkami, a z drugiej strony trzymając się za krawędź biurka zbliżała się Maja Głumowa.

Twarz Głumowej była nieruchoma, obojętna, a jej oczy nienaturalnie, przerażająco zbiegły się ku nasadzie nosa.

Szafranowa łysina i zwrócony do mnie lekko obwisły policzek Ekscelencji pokryty był wielkimi kroplami potu.

Ostro, kwaśno, obco śmierdział proch strzelniczy.

I było cicho.

Lew Abałkin jeszcze żył. Palce jego prawej ręki bezsilnie i uparcie skrobały podłogę, jakby chciały dosięgnąć leżący o centymetr dalej szary krążek detonatora. Ze znaczkiem w kształcie stylizowanej litery „x” albo japońskiego hieroglifu „sandziu”.

Podszedłem do Abałkina i przysiadłem przed nim na piętach. (Ekscelencja kwaknął coś ostrzegawczo). Abałkin szklistymi oczami patrzył w sufit. Jego twarz była jak przed kilkudziesięcioma minutami pokryta szarymi plamami, wargi miał zakrwawione. Dotknąłem jego ramienia. Zakrwawione usta poruszyły się i Abałkin powiedział:

— Ptaki, zwierzaki pod drzwiami stały…

— Lowa — powiedziałem.

— Ptaki, zwierzaki pod drzwiami stały — powtórzył z uporem. — Ptaki, zwierzaki…

I wtedy Maja Głumowa zaczęła krzyczeć.

Оглавление

Arkadij Strugacki Borys Strugacki Żuk w mrowisku

1 czerwca 78 roku Pracownik KOMKON-u 2 Maksym Kammerer

1 czerwca 78 roku Coś niecoś o Lwie Abałkinie, Progresorze

1 czerwca 78 roku Pokrótce o zawartości teczki

1 czerwca 78 roku Prawie wszystko o możliwych kontaktach Lwa Abałkina

1 czerwca 78 roku Nauczyciel Lwa Abałkina

1 czerwca 78 roku Incydent z Jadwigą Lekanową

Ze sprawozdania Lwa Abałkina

2 czerwca 78 roku Maja Głumowa? Przyjaciółka Lwa Abałkina

2 czerwca 78 roku Maja Głumowa i dziennikarz Kammerer

2 czerwca 78 roku „Olszynka”. Doktor Hoannek

2 czerwca 78 roku W chacie numer sześć

2 czerwca 78 roku Nieoczekiwana reakcja Ekscelencji

Ze sprawozdania Lwa Abałkina

2 czerwca 78 roku Lew Abałkin we własnej osobie

2 czerwca 78 roku Pewne domysły o zamierzeniach Lwa Abałkina

2 czerwca 78 roku Krótka rozmowa

2 czerwca 78 roku Coś niecoś o tajemnicach

Ze sprawozdania Lwa Abałkina

3 czerwca 78 roku Znowu Maja Głumowa

3 czerwca 78 roku Kilka słów o wrażeniach Ekscelencji

3 czerwca 78 roku Rogatka na rzece Telon

3 czerwca 78 roku Głowan, Szczekn-Itrcz

3 czerwca 78 roku Ekscelencja jest zadowolony

4 czerwca 78 roku Muzeum Kultur Pozaziemskich. Noc

4 czerwca 78 roku Izaak Bromberg. Bitwa żelaznych starców

4 czerwca 78 roku Lew Abałkin u doktora Bromberga

Tajemnica osobowości Lwa Abałkina

4 czerwca 78 roku Dyskusja o sytuacji

4 czerwca 78 roku Lew Abałkin w naturze

4 czerwca 78 roku Zakończenie operacji

Реклама на сайте