«Lot na Amaltee, Stazysci»

(Przekład: Ewa Skórska)

Amaltea, piąty najbliższy satelita Jowisza, dokonuje pełnego obrotu wokół swej osi mniej więcej w trzydzieści pięć godzin. Ponadto w ciągu dwunastu godzin dokonuje pełnego obrotu wokół Jowisza. Tak więc Jowisz wyłania się zza pobliskiego horyzontu co trzydzieści i pół godziny.

Wschód Jowisza przedstawia wspaniały widok. Przedtem trzeba tylko udać się windą na najwyższe piętro, pod przezroczystą kopułę ze spektrolitu.

Gdy oczy przywykną już do ciemności, dojrzeć można pokrytą lodem równinę, która wznosi się stromo, aż po pasmo skalistych gór na horyzoncie. Niebo jest czarne, usiane mnóstwem jasnych, nieruchomych gwiazd. Od ich blasku padają na równinę blade refleksy światła, a ostre granie rysują się głębokim czarnym cieniem na tle gwiezdnego nieba. Gdy się dobrze wpatrzeć, można rozróżnić nawet zarysy poszczególnych wyszczerbionych szczytów.

Niekiedy bywa tak, że nisko ponad łańcuchem gór zawisa wyraźnie widoczny sierp Ganimeda lub srebrzysty dysk Callisto, albo oba naraz, chociaż to zdarza się dosyć rzadko. Wówczas od szczytów po lśniącym lodzie kładą się na całą równinę regularne szare cienie. A gdy nad horyzontem ukaże się Słońce — okrągła plamka oślepiającego płomienia — równina błękitnieje, cienie stają się czarne i widać każdą szczelinę w lodzie.

Ukośne plamy na polu rakietodromu są podobne do olbrzymich pokrytych lodem kałuż. Wywołuje to jakieś ciepłe, na poły zapomniane skojarzenia. Chciałoby się wówczas wybiec na pole i stąpając po cienkiej pokrywie spróbować, jak chrupie pod magnetycznymi podkowami i jak po jej powierzchni przebiegają drobniutkie zmarszczki, podobne do kożuszka na gorącym mleku, tyle że czarne.