«Tytan»

Ben Bova Tytan

Życie jest możliwe tylko dzięki temu, że co godzinę podejmujemy jakieś ryzyko.

A często tylko nasza wiara w niepewny efekt sprawia, że coś da się osiągnąć.

William James

Pamięci mojego przyjaciela, poszukiwacza prawdy, Davida Brudnoya. Ze specjalnymi podziękowaniami dla Dwighta Babcocka, który wymyślił nazwę „Leniwe H” dla jednego z mórz Tytana.

24 GRUDNIA 2095: NA BRZEGU METANOWEGO MORZA

Na Tytanie był już prawie świt. Gęsty, obojętny wiatr ślizgał się jak oleista bestia, powoli budząca się z niespokojnego snu, jęcząca, pełzająca po zamarzniętym gruncie. Niebo miało barwę szarawopomarańczową, było ciężkie od powolnych chmur; dalekie Słońce wyglądało zadewie jak słabo żarzący się węgielek, świecący przyćmionym, czerwonym światłem, tlącym się nad horyzontem. Na przydymionym niebie nie było widać żadnych gwiazd, a ciemności nie rozrywały żadne błyskawice; tylko delikatna poświata zdradzała, gdzie, wysoko w górze, znajduje się planeta Saturn.

Pokryte lodem morze było także ciemne, z połyskliwą, spękaną powłoką czarnej, węglowodorowej brei, która wdzierała się gwałtownie na niskie cyple, rozcinając je. Cyple były wystrzępione u podstawy, pokazując miejsca, gdzie niepewny przypływ wznosił się i opadał; nacierał i cofał się, w niezwyciężonym rytmie, który trwał całe eony. Gdzieś daleko po morzu maszerowała wolno metanowa burza, rozrzucając kryształki tholinów, jak płaszcz z kropli atramentu.

Lodowy wzgórek nagle załamał się pod niezmordowanym naporem morza i opadł w czarne fale z rykiem; nie słyszało tego żadne ucho ani nie widziało żadne oko. Tafle zamarzniętej wody zsunęły się do morza, roztrzaskując cienką warstwę poczerniałego lodu na powierzchni, przez kilka chwil bulgocząc i podskakując na falach, zanim woda w szczelinie ponownie zaczęła zamarzać. Po chwili było znów cicho i spokojnie, tylko wiejący wolno wiatr jęczał cicho, niezmordowanie sunąc po falach, jakby wzgórek lodu nigdy tu nie istniał.

Tytan toczył się wolno po swojej majestatycznej orbicie, dookoła otoczonego pierścieniami Saturna, jak to robił od miliardów łat, ciemny, mroczny pod całunem czerwonawych, kasztanowych chmur, jak ślepy żebrak przemierzający po omacku swój szlak przez zimny, bezlitosny kosmos.

Ten wolno wstający świt był jednak inny.

Po pokrytym lodem morzu przetoczył się grzmot, tak nagły i potężny, że lodowe igły odłamały się od zamarzniętych cypli i z chlupotem opadły na mroczną skorupę rozpościerającą się poniżej. Błysk światła przedarł się przez chmury, rzucając upiorny, pomarańczowy blask na brzeg morza.

Przez chmury opadło coś zupełnie obcego, potężny, podłużny obiekt kołyszący się lekko pod wzdętą czaszą. Opadał wolno na zaokrąglone wzgórza, które otaczały ciemne, mętne morze. Gdy zbliżył się do lodowej powierzchni, pod jego spodem pojawił się kolejny błysk jaskrawego, przeszywającego światła, a ryk odbił się od lodowych pagórków i przetoczył po falach nieprzeniknionego morza. Potem opadł wolno na nierówną powierzchnię jednego z pagórków, przysiadając ciężko na czterech grubych gąsienicach, a czasza spadochronu opadała, częściowo na jego brzeg, a częściowo na czarne, zaskorupiałe morze.

Stworzenia żyjące na powierzchni zagrzebały się głębiej, by uciec przed obcym potworem. Nie miały oczu ani uszu, ale były wrażliwe na zmiany ciśnienia i temperatury. Obcy był gorący, śmiertelnie gorący, i tak ciężki, że zagłębił się w błotnistą powierzchnię, aż leżący głębiej lód pękł i skruszył się pod jego ciężarem. Lodowe istoty poruszały się bardzo wolno: te, które znalazły się bezpośrednio pod obcym potworem nie były na tyle szybkie, by uniknąć zmiażdżenia i ugotowania wydzielanym przez niego ciepłem. Inne zagłębiły się w lodzie, tak szybko, jak tylko zdołały, na ślepo szukając dróg ucieczki. By przeżyć, by żyć.

I wtedy czarna tholinowa burza dotarła do klifów i zawirowała wokół czarnego potwora. Na brzeg mroźnego morza na Tytanie powróciła cisza.

DZIENNIK PROFESORA WILMOTA

Dziś Urbain i jego kumple — naukowcy wysyłają sondę na Tytana. Zacznie się prawdziwa praca w habitacie.

Dziesięć tysięcy mężczyzn i kobiet zamkniętych w orbitującym cylindrze. W ciągu dwóch lat, bo tyle zajął nam lot na Saturna, miało miejsce jedno morderstwo, jedna egzekucja i jeden akt policyjnej brutalności. Mieliśmy wybory, a przynajmniej coś w tym stylu, i powołaliśmy rząd. A przynajmniej coś w tym stylu.

Naukowcy są zadowoleni. Badają pierścienie Saturna, a nawet dokonali paru spektakularnych odkryć. A teraz wysyłają ten swój niezgrabny pojazd na powierzchnię Tytana. Cholerny potwór będzie się tam toczył, sterowany z habitatu.

Oczywiście pozbawiono mnie władzy. Tak jest lepiej. Gdyby Eberly nie zmusił mnie, sam bym się usunął. Paskudny szantaż, nic przyjemnego. Tak czy inaczej, moim zadaniem jest obserwowanie tych ludzi i określenie, jakie ma być ostatecznie społeczeństwo, które stworzą. Marzenie każdego antropologa: obserwowanie, jak powstaje nowe społeczeństwo.

Dziesięć tysięcy ludzi. Oczywiście żadnych dzieci. Nie wolno. Jeszcze nie teraz. Większość naszej populacji to wygnańcy. Polityczni dysydenci, niedowiarki, którzy popadli w konflikt z religijną władzą na Ziemi. Zamknięci w sztucznym świecie, w zbudowanym przez ludzi habitacie. Z fizycznego punktu widzenia jest to dość przyjemne. Jest im tu lepiej niż na Ziemi. Zastanawia mnie jedno: większość z nich zostanie tu na zawsze; nie będzie im wolno wrócić na Ziemię.

Dziesięć tysięcy niespokojnych duchów i nonkonformistów. Fizycznie są dorośli, ale często zachowują się jak nastolatki. Niewielu z nich ma jakieś obowiązki: żyją, by się bawić, nie pracować. Oczywiście z wyjątkiem naukowców. I zapewne inżynierów. W istocie ich młodzieńcze podejście nie powinno nikogo dziwić. Dzięki obecnej przewidywanej długości życia i terapiom odmładzającym, ich życie będzie trwało setki lat, więc cóż dziwnego w tym, że czterdziesto — i pięćdziesięciolatkowie zachowują się jak nastolatki?

Martwi mnie to jednak. Wystarczy kilku takich wyrośniętych nastolatków, żeby spowodować olbrzymie kłopoty. Niezadowolenie i bunt mogą się rozprzestrzenić na całą populację jak infekcja wirusowa. Kilku malkontentów może doprowadzić do zniszczenia habitatu. Zaledwie garstka. Może nawet jeden. Jak można się obronić przed wybuchem takiej epidemii?

Obserwowanie tego, co się stanie, będzie bardzo ciekawe.

24 GRUDNIA 2095: HABITAT GODDARD

— Tytan Alfa wylądował! — wrzasnął kontroler misji.

— Wylądował bezpiecznie!

Z okrzykiem triumfu wyszarpnął z ucha słuchawkę i podrzucił ją pod pokryty stalowymi belkami sufit zatłoczonego centrum kontroli lotów. Przez ostatnie sześć dni sterowany zdalnie Tytan Alfa leciał spiralnym kursem przez skąpaną promieniowaniem próżnię między potężnym habitatem Goddard a gigantycznym księżycem Saturna, Tytanem, ostrożnie okrążając księżyc tuzin razy przed wejściem w jego gęstą, zadymioną atmosferę. Teraz wylądował bezpiecznie i można było zacząć świętowanie.

Edouard Urbain poczuł, że musi szybko udać się do toalety. Uświadomił sobie, że stoi przed główną konsolą w centrum kontroli lotów od ponad sześciu godzin, a kiedy kontrolerzy zaczęli wiwatować i poklepywać się po plecach, poczuł, że znów oddycha. A pęcherz daje znać o sobie.

Niestety, nic z tego. Jeszcze nie. Obok niego stała Jacqueline Wexler, prezes Międzynarodowego Konsorcjum Uniwersytetów, od której zależały fundusze, promocja i prestiż.

W chwilach triumfu, jak teraz, doktor Wexler była cała w uśmiechach i pełna uznania.

— Udało ci się, Edouardzie! — wyraziła swój zachwyt, przekrzykując paplaninę rozradowanych naukowców i inżynierów.

— Piękne lądowanie. Nadchodzące święta będą naprawdę radosne.

Urbain usłyszał strzelające korki od szampana, śmiechy i hałaśliwe harce, jakie zawsze wyprawiają ludzie, kiedy nagle opadnie napięcie. Choć odczuwał taką samą radość i satysfakcję, nie czuł potrzeby świętowania ani wygłupów. W tej chwili tak naprawdę chciał tylko udać się do toalety.

Wexler nie była jednak skora do wypuszczenia go. Chwyciła go za ramię pozbawionymi ciała palcami przypominającymi szpony, na tyle mocno, że aż zamrugał, i zaczęła go przedstawiać innym Ważnym Osobistościom, które na tę okazję przyleciały aż na Saturna.

Nie miała szczególnie imponującej postury. Dr Wexler była zasuszoną, kruchą kobietą: niska, koścista, z wyrazistą ptasią twarzą i prostymi, ostrzyżonymi krótko włosami, w dopasowanej bluzie i ciemnoniebieskich spodniach, które raczej miały ukrywać jej szkieletowatą figurę, niż świadczyć o jej znajomości mody. Jednak to ona miała władzę i była na tyle bezwzględna, że umiała ją dzierżyć. Na Ziemi często zwano ją „Słodkim Attylą”. Oczywiście nie w jej obecności.

Sam Urbain był ubrany dość elegancko. Przygotowując się do dzisiejszego wydarzenia poświęcił rankiem swojej garderobie nieco uwagi i przy pomocy żony oraz za jej aprobatą wybrał zgrabny, formalny szary garnitur z miękkim jedwabnym krawatem w orientalnym błękicie.

Wiedział, że Jean-Marie jest gdzieś w tłumie widzów. Rozejrzał się i wreszcie ją dojrzał; patrzyła na niego, promieniejąc dumą. Jest piękna, pomyślał Urbain. W końcu jest szczęśliwa.

Trzydziestu siedmiu VIP-ów z uniwersyteckich mediów przyleciało szybkim statkiem z napędem fuzyjnym do habitatu, dzięki uprzejmości Pancho Lane i Astro Corporation. W normalnych warunkach wszyscy, którzy rządzili Międzynarodowym Konsorcjum Uniwersytetów, woleli zostać na Ziemi i wydawać pieniądze na badania albo działalność dydaktyczną. W normalnych warunkach szefowie sieci informacyjnych wysyłali reporterów, a sami siedzieli w swoich bogato urządzonych gabinetach. Ale tym razem Pancho Lane sama leciała do habitatu Goddard i zaprosiła MKU i media, by wysłali z nią ekipę, i tak oto się tu znaleźli.

Urbain musiał ścierpieć niekończącą się rundę przedstawiania go. Wexler przedstawiła go nawet profesorowi Wilmotowi, który był przecież na pokładzie habitatu od samego początku — mieszkał i pracował blisko Urbaina od prawie trzech lat.

— Dobra robota, Edouardzie — rzekł jowialnie Wilmot, gdy uścisnęli sobie dłonie, a Wexler pokiwała głową z aprobatą. — Mam nadzieję, że jutro wszystko pójdzie równie dobrze.

Jutro, pomyślał Urbain. Boże Narodzenie. Kiedy włączą czujniki Tytana Alfa i zaczną eksplorację powierzchni Tytana.

— Wypij trochę szampana, Edouardzie — Wilmot wyciągnął do niego własny, nietknięty plastykowy kubek. — Zasłużyłeś sobie.

— Hm, chyba jeszcze nie, dziękuję — odparł Urbain. — Muszę jeszcze coś zrobić.

23 GRUDNIA 2095: DZIEŃ WCZEŚNIEJ

Zakończone powodzeniem lądowanie Tytana Alfa na zakrytej chmurami powierzchni największego księżyca Saturna nie było jedynym sensacyjnym wydarzeniem, jakie miało miejsce na pokładzie habitatu Goddard. Dzień wcześniej Pancho Lane zapewniła mieszkańcom inne przedstawienie.

Choć oficjalnie zrezygnowała już ze sprawowania funkcji dyrektora zarządzającego Astro Corporation, Pancho nadal miała wystarczające wpływy, by zarekwirować szybki statek z napędem fuzyjnym Starpower III na sześć tygodni i polecieć na dalekiego Saturna. I zabrać ze sobą całą bandę grubych ryb z MKU i mediów, oraz oczywiście osobistego ochroniarza i kochanka.

Pancho kroczyła centralnym korytarzem Starpower III w stronę mostka, by obejrzeć cumowanie na Goddardzie przez znajdujący się tam bulaj ze szkłostali. Jako że sama kiedyś była astronautką, nie miała ochoty siedzieć cierpliwie w kajucie i oglądać wszystkiego na ekranie. Nie była też w nastroju, by spotykać się z pozostałymi pasażerami w głównym salonie: przeważnie były to lądowe szczury, dżdżownice, które nigdy nie poleciały dalej, niż do wygodnych miast na Księżycu, a w głęboki kosmos podróżowały luksusowo i bezpiecznie przestronnym, szybkim statkiem.

Jeśli kapitan czy członkowie załogi czuli się niezręcznie w obecności emerytowanej szefowej korporacji, węszącej po mostku, robili co mogli, żeby to ukryć. Pancho usiadła na pustym miejscu przy konsoli systemów podtrzymywania życia, skąd mogła patrzeć przez wielkie bulaje z przyciemnianej szkłostali jak Starpower III zbliża się do głównego doku Goddarda.

Odwrócenie wzroku od Saturna wymagało sporego wysiłku. Planeta wisiała nad nimi potężna i groźna, prawie dziesięć razy większa od Ziemi, z cienkimi, brązowymi paskami chmur przemieszczającymi się z prędkościami huraganu. Biegun otaczały białe chmury. A może to zorza polarna, zastanawiała się Pancho. Na południowej półkuli jest lato, pomyślała. Temperatury pewnie sięgają stu pięćdziesięciu stopni poniżej zera. To muszą być chmury, lodowe formacje.

Pierścienie miały tak wyraźnie odgraniczone brzegi, że Pancho widziała je wszystkie, całą ich błyszczącą złożoność, lśnienie, świecenie, rozjaśnione szerokie pasy połyskliwych brył lodowych wiszących w pustce, zdumiewające pierścienie o średnicy wielu tysięcy kilometrów, ale tak cienkie, że prześwitywały przez nie gwiazdy. Będąc tak blisko Pancho widziała, że pierścienie przeplatały się razem jak w bogatym, okrągłym gobelinie z błyszczących diamentów. Niektórzy z naukowców twierdzili, że na cząsteczkach lodu są żywe istoty, ekstremofile zdolne przeżyć w temperaturach poniżej zera.

W porównaniu ze strojnym Saturnem i błyszczącymi pierścieniami, zbudowany przez ludzi Goddard nie przedstawiał jakiegoś szczególnie imponującego widoku, pomyślała Pancho, przyglądając się rosnącemu w bulaju habitatowi. Był to gruby, niezgrabny cylinder o długości dwudziestu kilometrów i średnicy czterech, obracający się wolno w celu stworzenia sztucznej grawitacji dla dziesięciu tysięcy mieszkających w nim kobiet i mężczyzn. Przypominał Pancho zakończony tępo kawałek grubej rynny, unoszący się w pustce, choć gdy zbliżyli się, można było dostrzec, że jego powierzchnia jest upstrzona bąblami obserwacyjnymi, dokami, antenami i innymi wypustkami sterczącymi z krzywizny cylindra. Gdzieś w dwóch trzecich długości znajdował się pierścień luster słonecznych, sterczących jak korona płatków kwiatu, spijających światło słoneczne dla farm habitatu i systemów podtrzymywania życia.

Susie tam jest, pomyślała Pancho, i przypomniała sobie: nie wolno mi już nazywać jej Susie. Zmieniła imię na Holly. I to jej o mało nie zabiło.

Mimo najlepszych intencji Pancho nie mogła opanować niechęci, gdy myślała o siostrze. Susie była zaledwie trzy lata młodsza od Pancho, przynajmniej jeśli chodzi o wiek kalendarzowy. Kiedy jednak włosy Pancho posiwiały, a ona sama poddawała się zabiegom odmładzającym, by odsunąć nadciągającą starość, Susan fizycznie nie miała więcej niż trzydzieści lat. A mentalnie, emocjonalnie… Pancho skrzywiła się na samą myśl.

Susan zmarła, kiedy była jeszcze nastolatką. Pancho sama podała jej śmiertelny zastrzyk, gdy lekarze z żalem poinformowali ją, że nie ma już nadziei, żeby ocalić dziewczynę przed rakiem, wywołanym przez narkotyki. Pancho przytknęła więc strzykawkę do wychudzonego ramienia siostry i patrzyła, jak jej siostra umiera. Gdy tylko uznano ją za zmarłą, lekarze umieścili jej ciało w ciężkim sarkofagu z nierdzewnej stali, naczyniu Dewara o rozmiarach trumny, wypełnionym ciekłym azotem, z którego unosiły się zimne, białe, śmiertelne opary.

Przez ponad dwadzieścia lat Pancho stała na straży zachowanego w ciekłym azocie ciała Susie, gdy tymczasem sama pięła się po szczeblach korporacyjnej drabiny władzy, od zawadiackiej astronautki po dyrektora zarządzającego i prezesa zarządu Astro Corporation. Pancho kierowała Astro podczas Drugiej Wojny o Asteroidy, a kiedy ta tragiczna epoka zakończyła się wielkim rozlewem krwi, formalnie odeszła z Astro, by zacząć nowe życie — właśnie, jakie? Często zadawała sobie to pytanie. Co ja tu właściwie robię? Tak daleko, w drodze na Saturna? Co chcę zrobić z resztą mojego życia?

Znała swoje najbliższe plany. Chciała zobaczyć siostrę, po raz pierwszy od trzech lat. Spędzić wakacje z jedynym członkiem rodziny, jaki jej został. Już sama myśl sprawiała, że zaczynała drżeć z niecierpliwości.

Gdy Susan obudzono z kriogenicznego snu i terapeutyczne nanomaszyny usunęły z jej ciała raka, była jak nowo narodzone dziecko z ciałem dorosłego człowieka. Lata spędzone w ciekłym azocie zachowały jej ciało, ale zniszczyły większość synaps w korze mózgowej. Jej mózg praktycznie nie wykazywał wyższych funkcji. Pancho musiała ją karmić, uczyć mówić i chodzić, nawet korzystania z toalety.

Powoli Susan zmieniała się w dojrzałą, dorosłą osobę, a choć psychologowie beztrosko twierdzili, że jej nauka zakończyła się całkowity sukcesem, Pancho była zaniepokojona. To nie była ta sama Susie. Pancho rozumiała, że to niemożliwe, ale różnica niepokoiła ją. Siostra wyglądała jak Susie, mówiła i śmiała się jak Susie, ale istniała jakaś subtelna różnica. Gdy Pancho patrzyła jej w oczy, był tam ktoś inny. Prawie taki sam. Prawie.

Pierwszą rzeczą, którą Susie zrobiła, gdy w pełni wróciła do zdrowia, była zmiana imienia i zaciągnięcie się na szaleńczą misję badawczą do Saturna i jego księżyców, czyli lot habitatem kosmicznym Goddard. Spakowała się i zostawiła Pancho, z uśmiechem, cmoknięciem w policzek i zdawkowym „Dzięki za wszystko, Panch”. Uciekła z tym obleśnym skurwielem, Malcolmem Eberlym.

Dlatego właśnie Pancho nie była w szczególnie radosnym nastroju, gdy Starpower III dokował i pasażerowie zaczęli wysiadać. Poczuła naglą niechęć i gniew, jej zdaniem — całkowicie uzasadnione. Martwiła się, jak Susie ją przyjmie. Jak zareaguje na to, że jej starsza siostra wpadła w odwiedziny, kiedy już przeleciała prawie miliard kilometrów, żeby być jak najdalej od niej? Wesołych świąt, wracaj do domu: Pancho bała się, że właśnie tak przywita ją siostra.

Czując kipiące w niej emocje, Pancho podążyła głównym korytarzem statku do głównego doku, gdy tylko kapitan ogłosił koniec manewru cumowania. Banda nadętych naukowców i dziennikarzy tłoczyła się w poczekalni portu, gadając i plotkując z niecierpliwością. Szybko wyłowiła z tłumu Jakea Wanamakera; górował nad pozostałymi. Na jego twarzy o wyrazistych rysach pojawił się uśmiech, gdy zobaczył Pancho, a ta odruchowo odpowiedziała uśmiechem.

— Witaj, marynarzu — odezwała się, gdy udało jej się przedrzeć przez gęstniejący tłum i stanąć przy nim. — Nowy w mieście?

— Tak, proszę pani — odparł Wanamaker, podejmując grę. — Może pani mi doradzi, co tu jest do zwiedzenia.

Roześmiali się i Pancho od razu poczuła się lepiej.

Przynajmniej do chwili, gdy wkroczyli do śluzy i obszaru recepcyjnego Goddarda. Tłum ustawiał się w rozgałęziającą się kolejkę, a personel habitatu sprawdzał ich nazwiska i przydzielał im kwatery mieszkalne. I wtedy Pancho dostrzegła Susie, wysoką i smukłą jak ona sama. Dobrze wygląda, pomyślała Pancho, czując, jak mocno bije jej serce. Wygląda nieźle.

— Panch! — wrzasnęła Suz i przepchnęła się przez rząd notabli w stronę siostry.

Nie wolno mi mówić do niej „Susan”, przypomniała sobie Pancho. To teraz Holly.

Siostra zarzuciła jej ręce na szyję i Pancho wiedziała, że wszystko się jakoś ułoży. Bez względu na to, co się stanie, będzie dobrze. Przedstawiła Holly Jake’owi, który ujął jej dłoń w swoje wielkie łapsko i przywitał się z nią uroczyście; Pancho uśmiechała się promiennie.

— Jazda, idziemy do mnie — rzekła Holly. — Znajdziecie swoje apartamenty później, jak już tłum się rozejdzie.

Pancho z radością poszła za siostrą do włazu, który prowadził do korytarza poza obszar recepcyjny. Stał tam, przystojny, młody człowiek, o włosach koloru słomy, ufryzowanych w fale; miał wystające kości policzkowe, cienki, prosty nos, grubo ciosaną szczękę i przeszywające błękitne oczy. Jego twarz miała tak doskonale regularne rysy, że Pancho wzięła to za skutek terapii kosmetycznych. Jakiego to słowa używali naziści w dawnych czasach? Odpowiedź nadeszła szybko: aryjski. Właśnie tak wyglądał: idealny nordycki bohater. Poniżej szyi nie wyglądał jednak już na takiego twardziela: pod luźną bluzą zarysowywał się mu brzuszek. Jakby tylko twarz miała dla niego znaczenie.

— Panch, to jest Malcolm Eberly, główny administrator Goddarda i…

Prawa pięść Pancho wystrzeliła jak błyskawica i wylądowała tuż poniżej promiennego uśmiechu, prosto na szczęce Eberlyego, aż wylądował na tyłku.

— To za to, że o mało nie zabiłeś mojej siostry, ty głupi skurwielu — warknęła Pancho.

23 GRUDNIA 2095: OBSZAR RECEPCYJNY HABITATU GODDARD

Na sekundę wszyscy zamarli. Nikt się nie odezwał. Eberly potrząsnął głową, po czym usiadł, kiwając się i pocierając twarz dłonią.

Holly przerwała milczenie.

— Pancho! Na litość boską!

— To nie była moja wina — rzekł Eberly, prawie jęcząc. — Ja próbowałem ich powstrzymać.

Pancho prychnęła i przeszła obok niego, tłumiąc w sobie chęć, by go kopnąć tam, gdzie zabolałoby go najbardziej. Dwóch mężczyzn w czarnych kombinezonach z białymi opaskami z napisem OCHRONA ruszyło w jej stronę. Obaj mieli na biodrach paralizatory. Wanamaker zasłonił Pancho własną piersią.

— Nic się nie stało — zwrócił się Eberly do ochroniarzy, wstając powoli. — Nic mi nie jest.

— Szkoda — mruknęła Pancho i przeszła przez otwarty właz, nie oglądając się za siebie.

Holly przyspieszyła kroku i zrównała się z siostrą.

— Pancho, jego wybrano przywódcą całego cholernego habitatu!

— Stał i patrzył, jak pieprzeni dranie z Nowej Moralności o mało cię nie zabili — prychnęła Pancho, maszerując dziarsko krótkim korytarzem z Wanamakerem u boku.

— To już skończone — rzekła Holly. — I oni nie byli z Nowej Moralności, tylko ze Świętych Apostołów.

— Wszystko jedno.

— Ludzie, którzy byli za to odpowiedzialni, zostali odesłani na Ziemię. A jeden został zabity, wykonano na nim wyrok, na litość boską.

Pancho przeszła przez właz po drugiej stronie wyłożonego stalowymi płytami korytarza.

— Dalej, zbierajmy się stąd, zanim ta dziennikarska zgraja przypomni sobie, że ma tu coś do zrobienia i zacznie za mną węszyć. Gdzie my jesteśmy, u licha? Czy ja dobrze idę?

Holly poczuła, że już nie jest wściekła na siostrę; uśmiechnęła się do niej krzywo.

— Tak, dobrze idziemy. Chodź, oprowadzę cię. Wystukała kod na klawiaturze obok włazu.

Pancho obejrzała się przez ramię. Eberly stał, dwóch ochroniarzy obok niego, kilku wizytujących VIP-ów patrzyło z zainteresowaniem w stronę Pancho. Ani Eberly, ani żaden z gości nie opuścił dotąd obszaru recepcyjnego.

Właz otworzył się do wewnątrz i Pancho poczuła uderzenie ciepłego powietrza na twarzy. Nadal się uśmiechając, Holly ukłoniła się lekko i wykonała zapraszający gest:

— Witamy w habitacie Goddard.

Pancho przeszła przez właz, Wanamaker tuż za nią. Choć wiedziała, czego się spodziewać, aż otworzyła usta z zachwytu i westchnęła ze zdumienia.

— O, rany — prychnęła. — To wygląda jak cały świat. Stali na szczycie niewielkiego pagórka, mając doskonały widok na wnętrze habitatu. Ze wszystkich stron otaczała ich oświetlona odbitym światłem słonecznym zieleń. Piękne, trawiaste wzgórza, kępy drzew, gdzieś w mglistej oddali małe, wijące się strumienie. Pancho poczuła, że brak jej tchu. Tyle zieleni! Nigdzie poza Ziemią nie można było niczego takiego zobaczyć, to przecież… raj! Sztuczny rajski ogród. Wiatr niósł ze sobą delikatny zapach kwiatów. Krzewy hibiskusa uginające się od czerwonych kwiatów, lawenda i dżakarandy rosły po obu stronach wijącej się ścieżki, która prowadziła do wioski składającej się z niskich budynków, białych i błyszczących w świetle wlewającym się przez okna słoneczne otaczające pierścieniem wielki cylinder jak rząd małych słoneczek.

Przypomina małe miasteczko na wybrzeżu Morza Śródziemnego, pomyślała Pancho. Widoczna w oddali wioska była położona na łagodnym trawiastym wzgórzu, z widokiem na lśniące, błękitne jezioro. Jak wybrzeże Amalfi we Włoszech. Jak obrazek z katalogu biura podróży. Tak właśnie miała wyglądać doskonała śródziemnomorska wieś. Dalej Pancho dostrzegła ziemię uprawną, małe, kwadratowe pola jaskrawej zieleni, a na kolejnych zielonych wzgórzach dalsze wioski z białego kamienia. Nie było horyzontu. Teren zakrzywiał się lekko, wzgórza, trawa i drzewa, małe wioski z wijącymi się ścieżkami i połyskujące strumienie były coraz wyżej, aż trzeba było zadrzeć głowę do góry, żeby je zobaczyć, nad głową, gdzie także rozpościerał się piękny, starannie zaprojektowany krajobraz.

— To jest o wiele ładniejsze niż habitaty Lagrange’a — zwróciła się do siostry Pancho. — To jest piękne.

— Musi być — oznajmił rzeczowo Wanamaker. — Ludzie tu mieszkają na stałe.

Pancho potrząsnęła głową w zachwycie i wydała z siebie tylko jęk. — Och. Holly uśmiechnęła się do nich radośnie.

— A ja odpowiadam za cały dział zasobów ludzkich.

— Serio? — zdziwiła się Pancho.

— Serio, Panch.

Wysłały Wanamakera, by znalazł kwatery przeznaczone dla niego i dla Pancho, zaś Holly zaprowadziła siostrę do swojego mieszkania.

— Nie ma jak w domu — ogłosiła Holly, wprowadzając Pancho do salonu.

— Przyjemnie — rzekła Pancho, przyglądając się nielicznym meblom i skromnym dekoracjom. Mieszkanie wyglądało na schludne i wydzielało cytrynową, prawie aseptyczną woń niedawnego sprzątania. Wysprzątała specjalnie na moją wizytę, pomyślała Pancho, i spytała:

— Czy to są te inteligentne ściany?

— Oczywiście. Można je dowolnie zaprogramować. Holly podeszła do biurka w rogu i wzięła pilota. Na całej ścianie pokoju pojawił się nagle obraz Saturna i jego wspaniałych pierścieni, wyświetlany w czasie rzeczywistym.

— O, rany! — jęknęła Pancho. — To prawie jak wyjście na zewnątrz.

— Siadaj — Holly wskazała małą sofę. — Przyniosę coś zimnego do picia.

Pancho usiadła na wyściełanym fotelu, a jej siostra poszła do kuchni. Cóż, denerwuje się, że wpadłam na kontrolę, ale próbuje tego nie okazywać. Chyba naprawdę się cieszy, że mnie widzi. Mam nadzieję, że nie wpakowałam jej w jakąś kłopotliwą sytuację, przywalając temu szmaciarzowi.

— Te ściany nie mają obwodów rozpoznawania mowy? — spytała.

— Wyłączyłam je — odparła Holly z kuchni. — Są zbyt wrażliwe. Nie można rozmawiać, bo ściana cały czas myśli, że do niej mówisz.

Pancho zachichotała, wyobrażając sobie ścianę, na której co sekunda pojawia się inny obraz, w miarę, jak ludzie o czymś plotkują.

Holly wynurzyła się zza ścianki oddzielającej kuchnię, niosąc dwie oszronione szklanki na tacy; odstawiła tacę na niski stolik, po czym usiadła obok siostry.

— Wyglądasz naprawdę dobrze, mała — rzekła Pancho z promiennym uśmiechem. — Serio.

— Ty też — odparła ostrożnie Holly.

Każdy przyglądający się im z boku bardzo szybko odkryłby, że są siostrami. Obie były wysokie i smukłe: długonogie i szczupłe. Ich skóra miała barwę nieco ciemniejszą od skóry opalonych osób rasy białej. Obie miały ostre rysy, z wystającym kośćmi policzkowymi i kwadratowymi, mocno zarysowanymi policzkami. Miały takie same ciemne oczy, błyszczące dowcipem i inteligencją. Włosy Pancho były prawie całkiem białe — przycinała je krótko. Holly miała ciemne włosy, ostrzyżone zgodnie z najnowszą modą.

— Czy ten Eberly naprawdę jest głównym administratorem całego habitatu? — spytała Pancho, sięgając po jedną ze szklanek.

— Całych dziesięciu tysięcy — odparła Holly. — Wygrał demokratyczne wybory.

— Przecież on miał kontakty z tymi fanatykami, którzy próbowali cię zabić. Jak ty możesz…?

— To minęło, Panch. A on próbował ich powstrzymać, wiesz. Może trochę nieskutecznie, ale próbował.

— Chyba nie powinnam była walić go po pysku — rzekła Pancho, nieco nieśmiałym tonem.

Holly zachichotała.

— Ale miał minę!

Pancho odwzajemniła uśmiech i pociągnęła łyk drinka. Sok owocowy. Dobry. Susie nie stroniła od alkoholu i narkotyków. Pancho miała nadzieję, że z Holly było inaczej.

— Panch, dlaczego właściwie tu przyleciałaś? — Pancho zauważyła napięcie w głosie Holly, nagłą sztywność jej ciała.

— Żeby spędzić z tobą wakacje, rzecz jasna — odpowiedziała Pancho, starając się, by jej głos brzmiał ciepło i naturalnie.

— Jesteś moją całą rodziną.

Holly usiłowała się rozluźnić.

— To znaczy, co zamierzasz tutaj robić? Habitat to nie kurort.

Uśmiech Pancho nieco zbladł.

— Siostrzyczko, posłuchaj. Jestem bogatą kobietą. Multimilionerką na emeryturze. Mam fajnego faceta i mogę sobie łatać, gdzie chcę, po całym Układzie Słonecznym. Przyszło mi do głowy, że przylecę i zobaczę, co u ciebie.

— Wszystko gra.

— Nie chrzań, mała. Nie przyjechałam tu, żeby wtrącać się do twojego życia albo mówić ci, co masz robić. Jesteś dużą dziewczynką, Suz, i nigdy bym…

— Już nie mam na imię Susan — warknęła Holly. — Od lat. Pancho skrzywiła się.

— Tak, wiem. Przepraszam. Wypsnęło mi się.

— I nadal martwisz się o mnie i Malcolma Eberly’ego? To możesz przestać. Bo to już skończone. A właściwie to nigdy się nie zaczęło.

— Mam nadzieję, po tym wszystkim, co ci zrobił.

— Nie on. Jego przyjaciele. Próbowali przejąć kontrolę nad habitatem. Przez chwilę było ciężko.

— Ale to już skończone?

— Jego przyjaciele zostali odesłani na Ziemię. Malcolm jest głównym administratorem w rządzie habitatu.

Pancho uniosła brwi.

— Myślałam, że profesor Wilmot.

— Już nie. Stworzyliśmy własną konstytucję i rząd, jak tylko dotarliśmy na orbitę Saturna.

— I Eberly wygrał wybory? — Yhm.

— Ciekawe, czy zrobi jakąś aferę z tego powodu, że ode mnie oberwał.

Holly zastanowiła się przez sekundę, po czym potrząsnęła głową.

— Gdyby chciał, ochroniarze przymknęliby cię od razu, na miejscu.

— Tak sądzisz?

— Tak — na twarzy Holly znów pojawił się uśmiech. — Wie, że na to zasłużył.

Pancho odwzajemniła uśmiech.

— Znasz to stare powiedzonko o Węgrach?

— Jakie?

— Jeśli spotkasz Węgra na ulicy, kopnij go. On już będzie wiedział dlaczego.

Siostry roześmiały się, głośno i swobodnie. Potem jednak Holly znów spytała:

— Jak długo chcesz zostać?

— Jezu, mała, dopiero przyleciałam! Daj mi trochę czasu na rozpakowanie się, dobrze?

Holly zmarszczyła czoło.

— Nie chciałam, żeby to tak zabrzmiało, Panch. Tylko… ja już nie potrzebuję matkowania. Od trzech lat radzę sobie sama.

Pancho uśmiechnęła się do niej krzywo.

— I nie chcesz, żeby twoja nieznośna starsza siostra patrzyła ci przez ramię, co? Nie mogę mieć do ciebie o to pretensji. Zmieniając nieco taktykę, Holly spytała:

— Kim jest ten facet, którego przywiozłaś?

— Jake Wanamaker? — uśmiech Pancho stał się nieco figlarny. — Były admirał marynarki Stanów Zjednoczonych. Dowodził operacjami wojskowymi dla Astro podczas walk w Pasie.

— Więc żyjesz z marynarzem?

— To mój ochroniarz.

Holly patrzyła na siostrę przez długą chwilę, po czym obie znów ryknęły śmiechem.

— Zjesz z nami dziś kolację? — spytała Pancho.

— Kosmicznie! I też kogoś przyprowadzę.

— Wspaniale! — odparła Pancho ze szczerym entuzjazmem. Może udało mi się trochę przełamać lody, pomyślała. Może wszystko jeszcze będzie dobrze między mną a Suz. I skarciła się: nie nazywaj jej tak. Ona nie ma już na imię Susan. To Holly. Patrząc w ciemne oczy siostry Pancho nadał jednak widziała tam bezradne dziecko, które wychowywała po śmierci rodziców. I pamiętała śmiertelny zastrzyk, który zabił Susan, kiedy lekarze tego odmówili.

Musiałam cię zabić, Susie, rzekła Pancho w duchu. Żebyś mogła się znów narodzić. I jesteś tu, żywa i zdrowa, dorosła, i tak podejrzliwa wobec swojej starszej siostry.

BAZA DANYCH: O Tytanie, największym księżycu Saturna i drugim pod względem wielkości księżycu w Układzie Słonecznym, nie wiadomo zbyt wiele.

Tytan ma średnicę 5150 km i jest większy od Merkurego, a tylko trochę mniejszy od największego satelity Jowisza, Ganimedesa. Tytan jest jedynym księżycem w Układzie Słonecznym, który posiada atmosferę inną niż szczątkowa. W rzeczywistości atmosfera Tytana jest o 50% gęstsza niż atmosfera ziemska na powierzchni.

Atmosfera składa się głównie z azotu, przesyconego węglowodorami: metanem, etanem i propanem, plus związki azotowowęglowe jak cyjanowodór, dwucyjan i cyjanoacetylen. Promienie słoneczne padające na taką atmosferę dadzą taki sam efekt, jak w Los Angeles, Tokio czy Mexico City: smog fotochemiczny, powstający pod wpływem promieniowania ultrafioletowego. Tytan to świat pokryty smogiem. Jego dominująca barwa, pomarańcz, bierze się właśnie ze smogu, otulającego Tytana i powodującego, że obserwacje trzeba prowadzić w podczerwieni, przebijającej się przez smog, a nie w świetle widzialnym, któremu się to nie udaje.

Ultrafiolet słoneczny wraz z wysokoenergetycznymi elektronami z potężnej magnetosfery pobliskiego Saturna, wywołują złożone reakcje chemiczne w gęstej atmosferze Tytana. Powstają polimery organiczne zwane tholinami, przedostają się do dolnych warstw atmosfery i w końcu opadają na powierzchnię księżyca: czarny śnieg.

Eksperymenty w ziemskich laboratoriach wykazały, że tholiny, rozpuszczane w wodzie, dają aminokwasy — podstawowe elementy budulcowe białek, na których oparte jest życie.

Tytan orbituje ponad milion kilometrów od Saturna, który z kolei leży dwukrotnie dalej od Słońca niż Jowisz i dziesięciokrotnie dalej niż Ziemia. Średnia temperatura powierzchni Tytana wynosi –183°C. Tytan jest zimny, za zimny, by znalazła się tam woda w stanie płynnym — z wyjątkiem regionów, gdzie mogła zostać chwilowo podgrzana przez wybuch wulkanu lub upadek meteorytu. Lub gdyby zmieszać ją z jakimś środkiem zapobiegającym zamarzaniu, jak amoniak lub pochodne etanu.

Gęstość Tytana nie dorównuje dwukrotnej gęstości wody, co oznacza, że musi się on składać głównie z lodu — zamarzniętej wody lub metanu, być może ma też niewielkie skaliste jądro pod grubym lodowym płaszczem.

Mimo niskiej temperatury Tytana, w atmosferze mogą się tworzyć małe kropelki etanu, które następnie opadają w postaci deszczu na zamarzniętą powierzchnię i zbierają się, tworząc jeziora czy nawet morza. Są tam całe strumienie etanu (lub etanu zmieszanego z wodą), żłobiące kanały w lodowym gruncie. Na powierzchni księżyca znajduje się kilka większych mórz z pokrytego węglowodorami ciekłego metanu.

Tytan obraca się wokół własnej osi w okresie nieco krótszym od szesnastu dni ziemskich, który to okres jest równy czasowi jednego obiegu wokół Saturna. Tytan jest więc „zablokowany” podczas obrotu i zawsze jest zwrócony do planety tą samą stroną, podobnie jak ziemski Księżyc. Mimo tej „blokady” Tytan kołysze się lekko na orbicie, a jego obroty są nieznacznie zakłócane przez najbliższych sąsiadów o większych rozmiarach, księżyce Rhea i Hyperion, z których każdy ma średnicę rzędu 1500 km. Tytan kołysze się lekko do przodu i do tyłu, orbitując wokół Saturna, i to niezgrabne kołysanie powoduje dziwne pływy węglowodorowych mórz.

Świat bogaty w węgiel, wodór i azot. Świat, gdzie z pokrytego smogiem nieba spadają krople etanu i przypominające sadzę płatki tholinów. Świat z rzekami i strumieniami z etanu i wymieszanej z etanem wody. I morzami z metanu. Choć to bardzo zimny świat, najwcześniejsze sondy z dalekiej Ziemi znalazły na powierzchni Tytana prymitywne formy zimnolubnych mikroorganizmów. Czy może tam istnieć bardziej złożona biosfera, może pod powierzchnią gruntu?

Duże fragmenty powierzchni Tytana pokrywa jakaś ciemna materia. Wczesne sondy wykazały, że to substancja bogata w związki węgla. Pola zamarzniętej ropy naftowej? Płaty zestalonych węglowodorów? Mokradła czarnych, tholinowych zasp na gruncie tak zimnym, że nie mogą stopnieć? Czy coś zupełnie innego?

24 GRUDNIA 2095: PRZYJĘCIE WIGILIJNE

Edoaurd Urbain uśmiechnął się niepewnie wymieniając uściski dłoni ze wszystkimi członkami zespołu naukowego i inżynierskiego. Gdy tylko wkroczył do audytorium, ustawili się w kolejkę, jak poddani, którzy z kapeluszami w dłoniach czekali na bożonarodzeniowe błogosławieństwo swojego pana i władcy.

Jean-Marie, stojąca obok niego, uśmiechała się wdzięcznie i wymieniała kilka słów z każdym, kogo jej przedstawiono. Cudowna jest, pomyślał Urbain, ściskając kolejne dłonie. Jest jedyna w swoim rodzaju, urocza, ciepła i kochająca. Byłbym bez niej niczym. Miał wrażenie, że kolejka nigdy się nie skończy i usilnie próbował znaleźć coś sensownego do powiedzenia, coś innego niż „Wesołych Świąt”.

Wreszcie było po wszystkim. Urbain potarł ścierpniętą dłoń i rozejrzał się wokół. Dwieście osób, pomyślał. A dokładniej, sto dziewięćdziesiąt cztery. Niby niewiele osób potrzeba do prowadzenia badań na Saturnie, do badania jego pierścieni, ale kiedy trzeba się przywitać z każdym z nich indywidualnie, nagle odnosi się wrażenie, że to wielka liczba.

Nadia Wunderly była jedną z ostatnich osób, z którymi musiał przywitać się Urbain. Wunderly była zawsze autsajderem wśród naukowców i Urbain traktował ją z mieszaniną niepokoju i — właśnie tak — zazdrości. Odmówiła wykonania jego polecenia i dołączenia do zespołu badającego Tytana. Skupiła się wyłącznie na pierścieniach Saturna. I odkryła żywe organizmy w bryłkach lodu. Wielkie odkrycie, jeśli tylko uda sieje potwierdzić. Wexler i jej pachołkowie z MKU najwyraźniej mieli jakieś wątpliwości.

A teraz Wunderly opuściła kolejkę i podeszła na prowizorycznego baru, który ustawiono wzdłuż sceny w audytorium. Była młodą kobietą, nie miała jeszcze trzydziestu lat, i miała ładną twarz w kształcie serca. Urbain pomyślał, że byłaby jeszcze ładniejsza, gdyby przestała farbować włosy na czerwono i pozwoliła im trochę odrosnąć, zamiast wycinać sobie jakieś dziwaczne kosmyki; jej fryzura wyglądała jak nabijana gwoździami średniowieczna maczuga. Miała na sobie, jak zwykle, ciemną bluzę i spodnie, i całe szczęście: była bowiem za pulchna, jak na jego gust. Miała obfite kształty, ale też była ciężko zbudowana, potężna w pasie, z umięśnionymi rękami i nogami.

Odruchowo porównał ją z żoną. Jean-Marie była szczupła i elegancka i prędzej popełniłaby samobójstwo, niż osiągnęła taką nadwagę.

Wunderly także przyglądała się Jean-Marie Urbain. Smukła jak trzcina, pomyślała. Jedna z tych szczęściar, które spalały kalorie szybciej niż je łykały. Pewnie nigdy w życiu nie musiała stosować diety. Może nosić te wszystkie sukienki z falbankami i wygląda w nich świetnie. Ja bym w czymś takim wyglądała jak hipopotam w spódniczce baletnicy.

Ale wszystko się zmienia, powiedziała sobie Wunderly. Zrzuciłam pięć kilo przez ostatnie dwa tygodnie, a zrzucę jeszcze ze trzy przed sylwestrem. To prawdziwa próba.

Jeden z mężczyzn za barem podsunął jej kubek z ponczem. Wunderly już po niego sięgała, ale cofnęła rękę i poprosiła o wodę mineralną.

Facet — jeden z techników, którzy pracowali z inżynierami przy Tytanie Alfa — uśmiechnął się do niej.

— Jedna szklanka prawdziwej wody z odzysku, dzięki uprzejmości naszego działu odzyskiwania odpadów.

Wunderly odwzajemniła uśmiech.

— Nie boję się. Znów się uśmiechnął.

— Ho, ho, to wszystkiego najlepszego, Nadio.

— Nawzajem — odparła i odeszła od baru, prosto w kotłujący się tłum.

Z głośników sączyły się słodkie świąteczne melodyjki. Wunderly zrobiło się smutno. Wesołych Świąt. Jasne. Miliard kilometrów od domu. Cóż, przynajmniej mogę wrócić do domu, kiedy skończę tu pracę. Większość tych leni w habitacie nie.

I wtedy go zobaczyła: stał samotnie w rogu, gdzie scena łączyła się z boczną ścianą audytorium. Usztywniła ramiona jak żołnierz w bitwie, przepchnęła się przez tłum ciągnący do baru i ruszyła w stronę celu.

Da’ud Habib był szefem grupy programistów. Nie przypominał innych komputerowych dziwaków, niechlujnych i wymiętych. Miał na sobie świeżo wyprasowaną czerwoną sportową koszulę wyłożoną na spodnie. Sandały na bosych stopach. Jest nawet przystojny, pomyślała Wunderly. Miał małą, ciemną bródkę, którą starannie przystrzygał tuż przy szczęce i ciemne, głębokie, brązowe oczy. Był jednak typem milczącego samotnika. Wiedziała, że jest arabskiego pochodzenia; sprawdziła w jego aktach. Urodził się i wychował w Vancouver, w muzułmańskim środowisku, ale był raczej Kanadyjczykiem. Taką przynajmniej miała nadzieję.

— Cześć — odezwała się, podchodząc blisko. Zrobił zdumioną minę.

— Cześć.

— Jestem Nadia Wunderly.

— Wiem. To ty znalazłaś te małe stworzonka. Nadia zaprezentowała swój najpiękniejszy uśmiech.

— Tak, ja. Nazywają mnie władcą pierścieni. Odwzajemnił uśmiech niepewnie.

— Chyba powinno być „władczynią”.

— Licentia poetka.

— Ach. Rozumiem.

— Czy mogę życzyć ci Wesołych Świąt?

— Oczywiście. Nie jestem antychrześcijański. Zawsze lubiłem Boże Narodzenie. Zakupy, muzyka, te rzeczy.

Wunderly pociągnęła łyk wody. Habib pił coś z bąbelkami. Pewnie jakiś napój bezalkoholowy.

— Ty jesteś Da’ud Habib, nie?

— Och, przepraszam, powinienem był się przedstawić.

— Nie ma sprawy. Jesteś szefem grupy programistów, nie?

— Władca świrów, tak.

Roześmiała się głośno, a on razem z nią.

— Jutro wielki dzień — rzekła, próbując nakierować rozmowę na pożądane tory.

Habib znów skinął głową.

— Prezent Urbaina dla samego siebie.

Wzięła oddech, jakby skakała na głęboką wodę.

— Za tydzień przyjęcie sylwestrowe.

— Tak? Aha, pewnie tak.

— Idziesz?

Wyglądał, jakby go wystraszyła tym pytaniem. Cofnął się o krok.

— Ja? Nie zastanawiałem się nad tym.

Wunderly słyszała, jak puls bije jej w skroniach. Podeszła bliżej.

— A może chciałbyś iść ze mną? Jeszcze się z nikim nie umówiłam i pomyślałam, że może poszlibyśmy razem.

Uniósł brwi, a Nadia wstrzymała oddech.

— Razem?

Taka myśl była dla niego najwyraźniej czymś nowym, czymś, o czym sam by nie pomyślał.

Proszę, nie zmuszaj mnie, żebym błagała, jęknęła w duchu.

Chyba zrozumiał albo dostrzegł coś w jej oczach.

— Czemu nie? Pewnie tak. Nie planowałem wyjścia… — rozjaśnił się wreszcie i znów uśmiechnął, tym razem szeroko.

— Czemu nie? Chętnie się z tobą wybiorę.

Wunderly o mało nie roześmiała się ze szczęścia, ale powstrzymała się i rzekła tylko:

— Świetnie! Zatem jesteśmy umówieni.

25 GRUDNIA 2095: CENTRUM KONTROLI MISJI

Był świąteczny poranek, ale nikt z pracowników naukowych nie miał wolnego dnia. Centrum kontroli lotów nigdy nie było przeznaczone dla tylu osób, rozmyślał z rozdrażnieniem Urbain, wtłoczony między Wexler a Wilmota. Poranna zmiana techników musiała przepychać się przez tłum, żeby dostać się do swoich konsol. Upchani za ostatnim rzędem stanowisk, uniwersyteccy notable i ważni dziennikarze stali ramię w ramię, a w pomieszczeniu było duszno i gorąco. Przyciszone rozmowy przypominały brzęczenie stada owadów w letni dzień, aż Urbainowi przychodziło na myśl dzieciństwo w Quebecu.

Był zdenerwowany jak rozdygotany królik, zwłaszcza, gdy stanęła przy nim Wexler i trzy tuziny innych gości. Nawet szacowna Pancho Lane, słynna kobieta biznesu, która właśnie przeszła na emeryturę, przyleciała na Saturna, by być świadkiem tego ważnego wydarzenia. Jedyne światło w okrągłej komorze pochodziło z ekranów personelu kontroli. Urbain odwrócił wzrok od ich migoczących odbić na pociemniałym ekranie ściennym i ujrzał obok siebie uśmiechniętego profesora Wilmota.

— Pierwsze dane z sondy powierzchniowej — rzekła rozpromieniona Wexler. — To bardzo ważne święta dla nauki, Edouardzie.

Urbain skinął krótko głową. Był niskim, krępym mężczyzną, tacy jak on nigdy nie musieli martwić się tym, co jedzą, bo wszystko przerabiali na nerwową energię. Ciemne włosy zaczesywał do tyłu z wysokiego czoła i starannie przycinał brodę. Podobnie jak i wczoraj, na tę okazję włożył najlepszy garnitur; w końcu połowa ludzi tłoczących się w pomieszczeniu to dziennikarze.

Szacowne i potężne Międzynarodowe Konsorcjum Uniwersytetów nie zawsze zachwycało się Edouradem Urbainem. Kiedy rozpoczęła się ekspedycja na Saturna, trzy lata temu, Urbaina uważano za naukowca drugiej klasy, kompetentnego pracownika, ale bynajmniej nie gwiazdę. Wybrano go na szefa kadry naukowej, która poleciała na pokładzie olbrzymiego habitatu na Saturna; gdzie Goddard miał wejść na orbitę biegunową wokół otoczonej pierścieniami planety, a w czasie lotu Urbain i jego ludzie mieli po prostu robić za dozorców, przeprowadzających rutynowe obserwacje i pilnować sprzętu do doświadczeń podczas powolnego, trwającego dwa lata, przelotu na Saturna. Kiedy już habitat znalazł się na orbicie, najlepsi planetolodzy świata mieli przylecieć szybkim statkiem, by przejąć zadania: badanie Saturna, oraz — co ważniejsze — jego gigantycznego księżyca, Tytana.

Jak dla Urbaina, te dziesięć tysięcy ludzi, tworzących samowystarczalną załogę Goddarda, istniało tylko po to, żeby służyć garstce naukowców i inżynierów, którymi kierował. Przez prawie dwa lata Urbain zajmował się zarządzaniem kadrą inżynieryjną budującą Tytana Alfa — jego marzenie, dziecko jego umysłu, wytwór nadziei całego życia. Po części statek kosmiczny, a po części opancerzony traktor, Tytan Alfa miał przewieźć najbardziej zaawansowane technicznie czujniki i komputery na powierzchnię Tytana, i użyć ich do badania tego zimnego, otulonego smogiem świata, sterowany przez naukowców z Goddarda w czasie rzeczywistym.

Budując potężny pojazd badawczy Urbain głęboko w duszy zdawał sobie sprawę z tego, że będą nim kierować inni, bardziej znani naukowcy. To oni mieli poprowadzić go po lodowej powierzchni Tytana, zdobyć sławę i uznanie dzięki jego mozołowi i ciężkiej pracy. Wszystko zmienił przypadek, jeden z tych przypadków, które zostają zapisane w annałach badań naukowych. Nadia Wunderly, jedna ze skromnych asystentek Urbaina, uparta kobieta, wolała badać pierścienie Saturna. Reszta naukowców skupiła się wyłącznie na Tytanie, potężnym księżycu, na którym podobno istniało życie, mikroskopijne organizmy żyjące w petrochemicznej zupie pokrywającej część powierzchni lodowej Tytana.

Wunderly odkryła coś, co mogło być nową formą życia, zamieszkującą pierścienie Saturna. Jako jej przełożony, Urbain zgarnął większość uznania za jej zasługi. I, jak na ironię, zdobył prawo do prowadzenia ekspedycji Tytana Alfa na powierzchni gigantycznego księżyca.

A teraz pławił się w zainteresowaniu najważniejszych dziennikarzy w Układzie Słonecznym, którzy przybyli oglądać jego twór, jego dziecko, jego ziszczone marzenie — Tytana Alfa.

Urbain wstrzymał oddech. W zatłoczonym centrum kontroli misji zapadła cisza.

Na ekranie ściennym pojawiły się słowa: AKTYWACJA SYSTEMÓW.

Głęboko pod potężnym pancerzem Tytana Alfa, centralny komputer zaczął odbieranie sygnałów z anteny odbiorczej.

Polecenie: aktywacja systemów.

POTWIERDZONO ŁĄCZNOŚĆ ODBIORCZĄ. KOD PRZYJĘTY. INICJALIZACJA PROCEDURY AKTYWACJI SYSTEMÓW.

WŁĄCZONO ZASILANIE GŁÓWNE.

ZASILANIE ZAPASOWE W GOTOWOŚCI.

SAMOKONTROLA CENTRALNEGO KOMPUTERA. ZAKOŃCZONO PROCEDURĘ SAMOKONTROLI. CENTRALNY KOMPUTER SPRAWNY.

Polecenie: kontrola integralności konstrukcji.

INICJALIZACJA KONTROLI INTEGRALNOŚCI KONSTRUKCJI. PANCERZ ZEWNĘTRZNY NIENARUSZONY. ELEMENTY STRUKTURALNE NIENARUSZONE. BRAK ODKSZTAŁCEŃ POZA DOPUSZCZALNYMI LIMITAMI. KOMORY WEWNĘTRZNE NIENARUSZONE I POD CIŚNIENIEM.

Polecenie: test układu napędowego.

INICJALIZACJA TESTU UKŁADU NAPĘDOWEGO. REAKTOR W GRANICACH NORMY. GŁÓWNY SILNIK W GRANICACH NORMY. KOŁA NAPĘDU SPRAWNE, NIEPODŁĄCZONE. SEGMENTY CZTERY-CZTERNAŚCIE DO CZTERY-DWADZIEŚCIA DWA LEWEJ PRZEDNIEJ GĄSIENICY LEKKO ODKSZTAŁCONE, ALE W GRANICACH OPERACYJNYCH.

Polecenie: wciągnąć czaszę spadochronu.

CZASZA SPADOCHRONU WCIĄGNIĘTA.

Polecenie: schować moduł rakiety hamującej.

MODUŁ RAKIETY HAMUJĄCEJ SCHOWANY.

Polecenie: uruchomić czujniki.

CZUJNIKI URUCHOMIONE.

Polecenie: rozpocząć transmisję danych z czujników.

ROZPOCZĄĆ TRANSMISJĘ DANYCH Z CZUJNIKÓW.

Na ekranie centrum kontroli misji nie pojawiło się nic poza tymi jaskrawożółtymi literami. Sekundy mijały. Urbain czuł, jak pot zbiera mu się na czole. Wexler, prezes MKU, poruszyła się niespokojnie. Za plecami Urbaina dało się słyszeć pomruki. Ktoś zarechotał szyderczo.

Minęła minuta.

— Powinniśmy już otrzymywać dane — rzekł Urbain grobowym szeptem.

Wexler milczała.

— Czy to działa? — spytała jakaś kobieta. To Pancho Lane, pomyślał Urbain.

PRZERWANO TRANSMISJĘ DANYCH.

Urbain wpatrzył się w te słowa, jaskrawe i wyraźne na ciemnoniebieskim de ekranu ściennego. To mój wyrok śmierci, powiedział sobie w duchu. Lepiej byłoby, gdyby ktoś wziął pistolet i strzelił mi w głowę.

25 GRUDNIA 2095: KOLACJA BOŻONARODZENIOWA

— Chcesz powiedzieć, że nic nie przyszło? — spytała Kris Cardenas.

— Nic. Zupełnie nic — odparła Pancho. — Sonda zamilkła, jak tylko zostało wydane polecenie transmisji danych.

Świąteczna kolacja w małej, cichej restauracji bistro miała być spotkaniem po latach. Pancho nie widziała Cardenas od lat pięciu.

Holly przyprowadziła przyjaciela, milczącego młodzieńca o ponurym wyglądzie, nazwiskiem Raoul Tavalera. Miał pociągłą, końską twarz i nieufne, brązowe oczy; przypominał Pancho Kłapouchego z filmów o Kubusiu Puchatku. Tavalera rzadko się odzywał; siedział obok Holly ze smutną, zatroskaną miną. To Boże Narodzenie, skarciła go Pancho w duchu. Rozchmurz się, na litość boską. Ale Holly wyglądała na całkiem zadowoloną. O gustach się nie dyskutuje, pomyślała Pancho. Może jest dobry w łóżku.

Wanamaker siedział obok Pancho, a Cardenas przyprowadziła krępego faceta w wypłowiałych dżinsach i siatkowej koszulce, przez którą widać było jego muskuły. Przedstawiła go jako Manuela Gaetę.

— Kaskader? — spytała Pancho, rozpoznając jego pobrużdżone rysy twarzy.

— Już na emeryturze — odparł Gaeta z miłym uśmiechem.

— Przeleciał pan przez pierścienie Saturna — rzekł Wanamaker ponurym, głębokim głosem. — Bez statku kosmicznego.

— Miałem na sobie skafander. Dość szczególny.

— Lodowe stworzenia, które zamieszkują pierścienie Saturna, o mało Manny’ego nie zabiły — wyjaśniła Cardenas. — W pewnej chwili był całkiem pokryty lodem.

— A więc to pan odkrył te stworzenia — rzekła Pancho, sięgając po kieliszek z winem. — Jak to się stało, że przypisano wszystkie zasługi tej kobiecie?

— To ona jest naukowcem — odparł lekkim tonem. — Ja tylko wykonuję kaskaderskie numery.

Trzy pary siedziały przy jednym ze stolików na trawie, na zewnątrz restauracji. W specjalnym, świątecznym menu znalazły się: imitacja indyka, imitacja gęsi i imitacja szynki — wszystkie z genetycznie modyfikowanego białka hodowanego w laboratoriach. Tylko jarzyny, sosy i desery były świeże, pochodziły z farm habitatu.

Relaksując się przy butelce miejscowego Chablis Pancho rozsiadła się wygodnie w uginającym się plastikowym fotelu i podziwiała widok. Wszystko takie cholernie czyste i schludne: przycięta trawa, a drzewa chyba same zrzucają liście na schludne kupki, żeby można je było zgarnąć odkurzaczem, raz, dwa, trzy. A zamiast nieba nad głową jest ziemia! Czyste wioseczki i ścieżki między nimi. Widziała, jak wzdłuż ścieżek zapalają się światła, gdy wielkie słoneczne okna zamknęły się na noc. Można siedzieć w restauracji na świeżym powietrzu i nie martwić się, że zacznie padać, pomyślała. Nie używają spryskiwaczy do podlewania trawy; nawilżacze poprowadzono pod powierzchnią.

Wanamaker, który wyglądał na ubranego zbyt elegancko przy Gaecie i Tavelerze, w starannie wyprasowanej koszuli z krótkimi rękawami i ciemnoniebieskich spodniach, zastanawiał się głośno:

— A może ta sonda wylądowała w morzu metanu i zatonęła?

— Widać, że jest pan z marynarki — zażartowała Holly.

— Wiedzą, gdzie wylądowała — odparła Pancho. — Na stałym lądzie. To ustrojstwo przesłało dane telemetryczne potwierdzające miejsce lądowania, po czym sprawdziło swoje systemy wewnętrzne i wyłączyło się. Nie chce mu się gadać z ludźmi Urbaina. Ani słóweczka.

— Biedny Urbain — rzekła Cardenas. — Pewnie dostaje świra.

Jean-Marie Urbain patrzyła na swego męża. Nigdy dotąd nie widziała go w takim stanie. Od powrotu z centrum kontroli misji chodził tam i z powrotem po mieszkaniu, z twarzą pociemniałą jak chmura burzowa, z ponurym wyrazem twarzy i oskarżycielskim wyrazem oczu. Odwołał świąteczną kolację z Wexler i innymi przyjezdnymi notablami, a kiedy go zapytała, co się stało, tylko warczał.

Nie był to Edouard, którego znała, to nie był ten spokojny, cierpliwy człowiek, którzy spędził większość życia patrząc, jak inni go wyprzedzają, to nie był człowiek, który cieszył się, kiedy młodzi naukowcy awansowali, podczas gdy on tkwił na tym samym stanowisku, człowiek, który nie miał śmiałości sprzeciwić się wytycznym i procedurom uniwersyteckich hierarchii. Błędnie go osądzałam przez te wszystkie lata, zrozumiała nagle Jean-Marie. Wcale nie był nieśmiały; po prostu nic go to nie obchodziło. Dopóki mógł prowadzić badania zgodne ze swoimi zainteresowaniami nikt z polityków go nie obchodził, ani trochę. Nawet kiedy ja mówiłam mu, żeby zrobił coś dla awansu, lekceważył to, jakby awans nic dla niego nie znaczył.

Jean-Marie odmówiła udania się z nim na pięcioletnią misję na Saturna. To był ostateczny cios. Zrozumiała, że stracił pewność siebie i nic go nie obchodziły jej uczucia. Wysyłano go na wygnanie, drugorzędnego naukowca, którego oddelegowano w najdalsze, zapomniane miejsce Układu Słonecznego. A ona była jeszcze młoda i godna pożądania. Mówiono o niej, że jest tak pełna życia. Nawet drapieżne małżonki innych profesorów uważały, że jest atrakcyjna. Niedobrze, że Jean-Marie obarczyła się takim mężem, tyle razy podsłuchała niechcący te słowa. Mogła lepiej trafić.

Tymczasem on wrócił z Saturna w glorii chwały. Jedna z jego podwładnych dokonała ważnego odkrycia, a i on stał się kimś ważnym. Jadał kolacje z szefową Międzynarodowego Konsorcjum Uniwersytetów; zapraszano go na wykłady do Sorbony. Przebywał na Ziemi wystarczająco długo, żeby zdobyć uznanie za odkrycie lodowych istot zamieszkujących pierścienie Saturna i uzyskać zgodę na eksplorację Tytana za pomocą automatycznego pojazdu, który sam zbudował. I przywrócić Jean-Marie swemu życiu. Zrozumiała, że go kocha, że jakoś sobie radziła z jego niedoskonałościami i brakiem energii, bo zawsze go kochała. I kiedy wrócił do habitatu na orbicie Saturna, była z nim.

Zrozumiała, że misja na Saturna go odmieniła. Teraz już nie jest obojętny. Posmakował chwały; rozumie, że dla sukcesu niezbędna jest władza. Teraz chce być uwielbiany i szanowany.

I znów to niepowodzenie. Jego robot zamilkł, obojętny, bezużyteczny na powierzchni Tytana. Już samo to było wystarczającym powodem do płaczu.

Edouard nie płakał. Szalał. Kipiał jak wulkan, który ma zaraz wybuchnąć. Chodził tam i z powrotem po salonie, kipiąc złością i frustracją. Cała wściekłość, jaką trzymał na wodzy, kiedy przebywał z naukowcami, znalazła ujście w jej obecności.

— Durnie — mruczał. — Idioci. Począwszy od tej całej Wexler.

— Edouardzie — rzekła kojącym tonem — może to tylko chwilowe. Może jutro sonda się obudzi.

Obrzucił ją niechętnym spojrzeniem.

— Szkoda, że ich nie słyszałaś. Sami geniusze-teoretycy. Przerzucający się teoriami jak dzieci rzucające w powietrze garście liści.

Na jego twarzy dostrzegła szaleństwo.

— To musi być błąd w programowaniu — jęknął falsetem, imitując wysoki, a zarazem nosowy ton Wexler, po czym obniżył ton: — Nie, to awaria anteny. Nie, to pewnie uszkodzenie przy wchodzeniu w atmosferę. Nie, to musi być… musi być…

Poczerwieniał tak, że zaczęła się obawiać, iż pęknie mu jakieś naczynko. Zwinął dłonie w pięści i potrząsał nimi nad głową.

— Idioci! Durnie, nadęte durnie! I wszyscy się na mnie gapili. Widziałem to w ich oczach. Porażka! Właśnie tak o mnie myśleli. Jestem skończony.

Dopiero wtedy Edouard Urbain zdołał wybuchnąć płaczem. Rozdzierający szloch ranił serce Jean-Marie. Otoczyła go ramionami i poprowadziła delikatnie w stronę sypialni, zastanawiając się, jak może mu pomóc. Jak złagodzić ten ból? Jak?

W bistrze Pancho odchyliła swój fotel tak, że stał na dwóch nóżkach, pod niebezpiecznym kątem, i uniosła ponad trawę stopy w miękkich butach, balansując niepewnie na tylnych nogach fotela.

— Zrobi sobie pani krzywdę, jeśli to się przewróci — ostrzegł Gaeta.

Uśmiechnęła się, czując jak wypite wino i koniak szumią jej w głowie.

— Założy się pan, że postoję tak na dwóch nogach dłużej niż pan?

— Nie, dzięki — potrząsnął głową Gaeta.

— Jest pan przecież kaskaderem, nie? — droczyła się z nim Pancho. — Śmieje się pan niebezpieczeństwu w twarz?

— Wykonuję pokazy za pieniądze. Nie będę ryzykował kręgosłupem dla zakładu przy kolacji.

— Stawiam stówkę. Może być? Kris Cardenas chwyciła Gaetę za rękę, zanim odpowiedział.

— Manny ma lepsze rzeczy do roboty niż gierki z tobą, Pancho.

Pancho pozwoliła fotelowi opaść.

— Na przykład gierki z tobą, Kris?

Cardenas posłała jej uśmiech Sfinksa. Pancho zwróciła się do Holly i jej towarzysza.

— A pan, Raoul? Stawiam pięć do jednego. Holly uniosła się z fotela.

— Musimy już iść. Dzięki za kolację, Panch.

— Cała przyjemność po mojej stronie — prychnęła Pancho.

Jej siostra uśmiechnęła się.

— To były moje najlepsze świętą od wielu lat, Panch. Najlepsze, jakie pamiętam. Serio.

Pancho oparła się wygodnie i chłonęła ciepły uśmiech Holly.

— Moje też, mała. Moje też.

— Czas do łóżka, Pancho — wtrącił się Wanamaker.

— Tak? Co masz na myśli?

Roześmiał się, ale Pancho wychwyciła w tym śmiechu nutkę zakłopotania.

Gdy wstali od stołu, Holly spytała:

— Idziecie jutro oglądać, jak próbują nawiązać kontakt z Tytanem Alfa?

Pancho potrząsnęła głową.

— Zniechęcano mnie. Do centrum kontroli misji zostaną wpuszczeni tylko naukowcy.

— Założę się, że Wexler tam będzie — rzekła Cardenas.

— Urbain jej przecież nie wyrzuci.

— Słyszałam, że macie zamiar użyć w sondzie nanomaszyn — rzekła Pancho z zainteresowaniem.

— Rozmawialiśmy o tym, Urbain i ja — wyjaśniła Kris, gdy ruszyli ścieżką prowadzącą do wioski. — Ale wysłał bestię na Tytana zanim zdołałam opracować nanomaszyny. Strasznie jest niecierpliwy.

— Teraz pewnie żałuje, że ich tam nie ma.

— Być może — odparła ostrożnie Kris. — Szczerze mówiąc, Pancho, ja się cieszę, że ich tam nie ma. Teraz będzie szukał winnego zamilknięcia sondy.

WIADOMOŚĆ OD TIMOSHENKI

Wiem, że nie możesz mi odpowiedzieć. Nie pozwolą Ci. Ale nic nie szkodzi. Hm, tak naprawdę to szkodzi, ale zrozumiem. Jestem wygnańcem, kimś, kto nie istnieje, i odpowiadanie mi, albo nawet przyznawanie się, że dostałaś ode mnie wiadomość, byłoby niebezpieczne. A mimo to, tak bardzo bym chciał, żebyś chociaż mogła potwierdzić, że dostajesz moje wiadomości. Nie obchodzi mnie, czy w ogóle ich słuchasz; kiedy nawet nie wiem, czyje dostajesz, czuję się tak cholernie samotny.

Wielkie wydarzenia wśród naszych szacownych naukowców. Ta wielka sonda, którą posłali na powierzchnię Tytana, nie chce z nimi gadać. Leży na lodzie jak wielka kupa złomu, którą w gruncie rzeczy jest. Bawi mnie to. Pracowałem nad tą maszyną przez ponad rok, także we własnym czasie. Włożyłem w to dużo pracy. I po co? Jak wszystko inne w moim życiu. Nic z tego nie wyszło.

Urbain wyrywa sobie włosy z głowy, przynajmniej te, co mu jeszcze zostały. Reszta naukowców miota się jak kurczęta w klatce, próbując ustalić, co się stało. A ja? Siedzę sobie w centrum nawigacyjnym i nie mam nic do roboty. I właśnie tu jestem, i nagrywam tę wiadomość. Och, czasem sprawdzam jakieś instrumenty, ale jesteśmy już na orbicie wokół Saturna. Po prostu latamy w kółko. Koniec z nawigacją. Koniec pracy silników. Jedyny problem, z jakim możemy się spotkać, to uderzenie jakiejś bryły lodu w zewnętrzny pancerz; może uszkodzić nadprzewodniki osłony antyradiacyjnej. Wtedy będziemy musieli wyjść na zewnątrz i naprawić je. Przestalibyśmy się nudzić choć na chwilę.

Tęsknię za Tobą. Pamiętam, jak kłóciliśmy się, kiedy musiałem wyjechać, i to była moja wina. Teraz to zrozumiałem. Wszystko popsułem. Mam tylko nadzieję, że nie popsułem Twojego życia, Katrino. Zasłużyłaś na dobre życie z mężczyzną, który będzie Cię kochał i da ci zdrowe dzieci.

A ja już na zawsze zostanę na tej wymyślnej Syberii. Nie jest tu najgorzej. Jestem wolnym człowiekiem, tak bardzo wolnym, jak tylko można w tej opiewanej przez wszystkich puszce. Nawet wziąłem udział w wyborach. Wyobrażasz to sobie? Ja! Oczywiście przegrałem, ale powiem Ci, że to było ciekawe doświadczenie.

Tęsknię za Tobą. Wiem, że już za późno, ale chcę Ci to powiedzieć, Katrino: kocham Cię. Przepraszam, że zniszczyłem nasze wspólne życie.

26 GRUDNIA 2095: PORANEK.

Malcolm Eberly ciężko pracował na swoje zaszczytne stanowisko głównego administratora habitatu Goddard. Wyciągnięty z austriackiego więzienia po złożeniu obietnicy, że stworzy fundamentalistyczny rząd dla dziesięciu tysięcy dusz zamieszkujących habitat, wymanewrował żądnych krwi fanatyków, którzy mieli go pilnować, i teraz był podziwianym i szanowanym szefem administracji habitatu.

Prawdę mówiąc, większość mieszkańców habitatu miało głęboko gdzieś, kto nimi rządzi, dopóki nie zawracano im głowy przepisami i nakazami. Wybrano ich spośród niezadowolonych, zniechęconych wolnomyślicieli, ludzi, którzy chcieli uciec od fundamentalistycznych reżimów na Ziemi. Byli dysydentami i idealistami. A teraz znajdowali się ponad miliard kilometrów od Ziemi, i zarówno oni, jak i ziemscy politycy, byli z tego powodu bardzo zadowoleni.

Przecież oni mnie uwielbiają, powtarzał sobie Eberly, maszerując przez centrum Aten w stronę urokliwego jeziorka, w ramach codziennej porannej przechadzki. Większość głosowała na mnie. Dopóki nie zacznę wprowadzać im jakichś ograniczeń, powinni dalej na mnie głosować.

Martwiła go jednak sytuacja sprzed paru dni, z Pancho Lane. Zaskoczyła mnie. Eberly dotknął swojej szczęki w miejscu, gdzie trafiła go kobieta. Czuł lekką opuchliznę, ale zęby ocalały, na szczęście. Wszyscy o tym mówią: Pancho Lane znokautowała głównego administratora, i śmieją się w głos. Czy wyszedłem na szlachetnego mężczyznę, który wybacza? Czy może na tchórza i słabeusza?

Obszedł jezioro dookoła, mijając innych spacerujących albo jadących na skuterach elektrycznych. Wszyscy witali go z szacunkiem albo uśmiechali się radośnie na jego widok. Kłaniał im się i odruchowo odwzajemniał uśmiechy. W normalnych warunkach pławiłby się w tym uwielbieniu, ale tego poranka myślał tylko o Pancho Lane. Po co ona tu przyleciała? Kobieta z jej pieniędzmi i pozycją nie musi latać na skraj Układu, żeby zobaczyć się z siostrą. Może porozmawiać z nią wirtualnie, kiedy tylko zechce. Musi chodzić o coś innego. Musi coś w tym być.

Ledwo zauważył, że słońce świeci jakoś mniej jaskrawo. Skończył poranny spacer i ruszył pod górę, główną ulicą Aten, do biura administracji na wzgórzu. Znalazłszy się w swoim biurze, rozsiadł się wygodnie w fotelu, zaplótł palce na czole i zaczął roztrząsać nowe aspekty swojej sytuacji. Co Pancho zamierza? Może planuje zostać w habitacie na dłużej? Czy wystąpi o obywatelstwo? Była kiedyś dyrektorem zarządzającym dużej korporacji, niedawno przeszła na emeryturę. A jeśli zechce przejąć kontrolę nad habitatem? Czy będzie ze mną konkurować w następnych wyborach? Czy usunie mnie ze stanowiska?

Skrzywił się, zmartwiony. Pożałował, że w konstytucji habitatu znalazł się zapis o organizowaniu wyborów co roku. Pierwotne uzasadnienie było dość oczywiste: dać populacji złudzenie, że dzięki corocznym wyborom rządzi habitatem. Będą myśleć, że przywódcy spełniają ich życzenia, tylko dlatego, że zawsze zbliżają się jakieś wybory. W istocie, wykoncypował Eberly, im częściej będą głosować, tym mniejszą będą przypisywać temu wagę. Większość tak zwanych obywateli była leniwa i pełna samozadowolenia. Dopóki nie dojdzie do jakichś poważniejszych konfliktów z rządem, pozwolą mi zachować stanowisko.

A ja będę dla nich dobrym władcą. Będę uczciwy i sprawiedliwy. Będę robił to, co niezbędne. Użyję władzy, by czynić dobro, powtarzał sobie. Rozsiadając się wygodnie w fotelu przy biurku, Eberly wyobrażał sobie przyszłość bez końca, wypełnioną władzą i szczęściem. Władza przynosi szacunek, doskonale o tym wiedział. Po drugich albo trzecich wyborach wszyscy będą mnie tak uwielbiać, że będę mógł zlikwidować wybory. A dzięki terapiom przedłużającym życie będę rządził tym habitatem już zawsze. I wszyscy będą mnie czcili. Będą musieli.

Pancho Lane jest jednak elementem, z którym trzeba się liczyć, powiedział sobie, zgrzytając zębami z niechęcią. Zrobiła ze mnie durnia. A to nie może ujść jej na sucho. Muszę coś z tym zrobić. Muszę się z nią policzyć.

Podjąwszy decyzję, Eberly wydał komputerowi polecenie wyświetlenia porannych spotkań. Lista pojawiła się natychmiast na inteligentnej ścianie po lewej. Wolał czytać z inteligentnego ekranu niż przyglądać się trójwymiarowemu obrazowi wiszącemu w powietrzu nad biurkiem.

Szef działu konserwacji chciał się z nim zobaczyć. Marszcząc brwi, Eberly oddzwonił. Obok listy spotkań pojawiła się twarz inżyniera.

— Mamy problem z jednym z luster słonecznych — wyjaśnił Felbc Aaronson, szef działu konserwacji. Na jego okrągłej, pucołowatej twarzy pojawił się wyraz irytacji, bardziej złości niż zatroskania. Eberly odniósł wrażenie, że jego cera wygląda jakoś inaczej, jakby dużo się ostatnio opalał i dorobił się złocistej opalenizny. Jakim cudem znajduje on w tej pracy czas na opalanie się, zastanawiał się Eberly. Nie przepadał za Aaronsonem. Ten facet był paranoikiem, zawsze się czymś niepokoił. Uśmiechnął się jednak i spytał:

— Jaki problem?

— Jedno z luster słonecznych jest nieprawidłowo ustawione. Różnica jest niewielka, ale musiałem wysłać ekipę, żeby to poprawiła.

To po co zawracasz mi tym głowę, poskarżył się w duchu Eberly. Uśmiechał się jednak dalej i odparł:

— Skoro trzeba to poprawić, to poprawcie.

Szef działu konserwacji z uporem potrząsnął głową.

— Ale ono nie powinno być nieprawidłowo ustawione. Cała diagnostyka daje poprawne wyniki. Nie było żadnego uderzenia ani nikt nie wydał polecenia zmiany położenia.

— To tylko maszyna — zauważył Eberly. — Maszyny nie zawsze działają, jak powinny, nie?

— Nic nie rozumiesz. Przeprowadziliśmy całą diagnostykę i ekstrapolacje komputerowe mówią, że nic takiego nie powinno było mieć miejsca.

— Ale się stało.

— Tak — mruknął ponuro Aaronson.

— Więc to naprawcie i przestańcie mi zawracać głowę czymś, co nie należy do moich obowiązków. Mam inne rzeczy do roboty.

Szef działu konserwacji wymamrotał przeprosiny i obiecał, że się tym zajmie.

— Dobrze — warknął Eberly.

Gdy tylko twarz Aaronsona znikła z ekranu, Eberly wydał polecenie:

— Zadzwoń do Holly Lane. Powiedz jej, że ma być u mnie… — przyjrzał się liście spotkań — …dziś o dziesiątej piętnaście.

Dokładnie kwadrans po dziesiątej Holly pojawiła się w drzwiach jego gabinetu, odziana w bladozieloną bluzkę bez rękawów i ciemnoniebieskie spodnie, które podkreślały jej długie nogi. Nadgarstki i uszy ozdobiła delikatną biżuterią. Żadnych tatuaży ani kolczyków w innych miejscach, pomyślał z radością. Holly wyrosła już z takich dziwactw. Choć oficjalnie przestrzegała zasad dotyczących ubioru, jakie wprowadził ponad dwa lata temu, jej bluzka była tak skrojona, że podkreślała płaski brzuch. Wiedział, że inni też tak robią. Przestrzegali zasad, ale dodawali siatkowe wstawki, wycinali dziury w strategicznych miejscach albo nosili bluzy tak ciasne, że nie pozostawiały wiele miejsca wyobraźni.

— Chciałeś się ze mną widzieć? — spytała Holly od drzwi. Dawno temu, kiedy rozpoczęli podróż na Saturna, cieszyła się jak pełen entuzjazmu szczeniak, gdy tylko Eberly raczył ją zauważyć. Teraz była bardziej dojrzała, bardziej pewna siebie, mniej skłonna do zachwytów.

— Usiądź, Holly — rzekł Eberly, wskazując na krzesło.

Podeszła do skandynawskiego krzesła ze skóry i chromowanych rurek, stojącego przed nieskalanie czystym biurkiem, i przysiadła na jego brzegu.

— Mam spotkanie za piętnaście minut — poinformowała go Holly. — Komitet przydziału wody.

— Nie zabiorę ci dużo czasu. Po prostu zastanawiałem się nad czymś w związku z twoją siostrą.

Holly zmarszczyła brwi.

— Przykro mi, że oberwałeś od Pancho. Ona czasami jest naprawdę nie do zniesienia.

— Mnie to mówisz? — prychnął Eberly, pocierając szczękę.

Przy biurku zapadła na chwilę niezręczna cisza. Po paru sekundach odezwała się Holly.

— Więc co chcesz wiedzieć o Panch? Eberly zawahał się na moment.

— Po co ona tu przyleciała? Zamierza tu zostać, czy wraca na Ziemię?

Holly wzruszyła ramionami.

— Mówi, że przyleciała spędzić ze mną święta. A jeśli chcesz się dowiedzieć, jak długo chce tu zostać, to musisz ją zapytać.

— Miałem nadzieję, że ty to zrobisz — odparł Eberly. — Moje jedyne spotkanie z twoją siostrą nie przebiegło w przyjaznej atmosferze.

Znów potarł szczękę.

Holly o mało nie zachichotała.

— Jasne. Rozumiem. Zapytam ją, nie ma sprawy.

— Dobrze — odparł. — Dziękuję, Holly.

— Nie ma sprawy — powtórzyła, po czym wstała i wyszła. Eberly przez sekundę miał ochotę zadzwonić do Aaronsona, żeby jakoś się uspokoić, szybko jednak doszedł do wniosku, że to nie ma sensu. Będzie dzwonił do mnie z każdym zepsutym drobiazgiem, powiedział sobie w duchu. Naprawa maszyn to jego sprawa, nie moja.

Po drugiej stronie wioski zwanej Atenami, Nadia Wunderly siedziała w swoim laboratorium i wpatrywała się z rozpaczą w obraz, który unosił się przed jej oczami. Wyglądało to, jakby ściana laboratorium znikła, zastąpiona przez czarne głębie kosmosu — i połyskliwy splendor pierścieni Saturna.

Oglądała po raz kolejny, jak wędrujący odłamek pokrytej lodem skały wpada w studnię grawitacji Saturna. Uciekinier z Pasa Kuipera, powiedziała sobie po raz tysięczny, obiekt spoza Neptuna, który został wytrącony ze swojej orbity i wpadł w sidła Saturna.

Na przyspieszonym filmie lodowa skała zanurkowała obok Saturna raz, drugi, po czym wykonała pętlę wokół planety, by zająć orbitę między pierścieniami.

— Odtwórz najwolniej — zawołała Nadia do komputera. Tym razem odtworzone to zostało w takim tempie, że obraz przypominał rozwijaną w chłodny dzień taftę. Wunderly zobaczyła, jak skała wpada w pierścień B, najszerszy i najjaśniejszy w całym skomplikowanym systemie pierścieni Saturna.

I tam ją przywitały lodowe stworzenia. Jak błyszczące płatki śniegu, otoczyły nowego przybysza i zaczęły go pożerać. Oczywiście, przyznała Nadia w duchu, to wygląda jak burza śnieżna otaczająca nowo przybyłego. Najsłynniejsi biolodzy na Ziemi nie chcieli uwierzyć, że cząsteczki z pierścieni zawierały jakieś istoty żywe. Twierdzili, że jest tam za zimno, by powstało życie. Co oni wiedzą, poskarżyła się w duchu Nadia. Pierścienie mają temperaturę w okolicach absolutnego zera; i co z tego? Oni siedzą w swoich gabinetach w kampusach i twierdzą, że nie udowodniłam, iż są żywe. Cóż, zamierzam to zrobić. Muszę. Moja kariera od tego zależy.

To nie może być naturalna, abiologiczna reakcja, powtarzała sobie, obserwując rojące się lodowe cząsteczki, pożerające nowy księżyc. To nie może być skutek naturalnego tarcia. Te cząstki aktywnie rzuciły się na intruza i pożarły go. Cofnęła film i oglądała go znów, w zwolnionym tempie.

— Do licha! — wykrzyknęła głośno. — Czemu oni mi nie wierzą?

Wiedziała czemu. Stwierdzenie Sagana: „Niezwykłe teorie wymagają niezwykłych dowodów”. Ona twierdziła, że na cząstkach lodu w pierścieniach Saturna mieszkają żywe istoty, które biorą udział w powstawaniu pierścieni, i to dzięki nim pierścienie są tak duże i dynamiczne, choć od wewnętrznych brzegów pierścieni cały czas odpadały cząstki, ściągane przez chmury Saturna jak nieustanna śnieżyca.

Wunderly była przekonana, że pierścienie bez celowej działalności żywych istot znikłyby całe eony temu. Do diabła, myślała, Jowisz jest większy niż Saturn, a jego układ pierścieni to ledwo mała wstążka cząsteczek węgla. Sadzy. Tak samo w przypadku Urana i Neptuna. Pierścienie Saturna są wielkie, piękne, tak jaskrawe, że Galileusz dostrzegł je przez swój tandetny teleskop prawie pięćset lat temu.

Ale ważniacy na Ziemi nie uwierzą mi, dopóki nie dostarczę im takiej liczby dowodów, że mógłby się nią udławić hipopotam. A jedyne prawdziwe dowody, jakie mam, to obrazy dynamiki pierścieni i lot Gaety przez pierścienie. Nie uwierzą w świadectwo dane przez kaskadera, choć te stworzenia niemal go zabiły podczas lotu.

Od tego zależy moja kariera, pomyślała. Całe moje życie. Wystąpiłam z niezwykłą teorią. Teraz muszę zebrać dowody, w przeciwnym razie będę skończona jako naukowiec.

Powinnam wysłać jakieś sondy, pomyślała Wunderly. Muszę to zbadać z bliska, w czasie rzeczywistym. Potrzebuję paru biologów i jakichś metod złapania tych istot z pierścieni. W przeciwnym razie nikt mi nie uwierzy.

Pocieszyła się, cytując pierwsze prawo Clarke’a: jeśli szanowany i niemłody naukowiec mówi, że coś jest możliwe, prawie na pewno ma rację, jeśli mówi, że jest niemożliwe, prawie na pewno się myli.

„Niemłody” oznaczało w przypadku Clarke’a „po trzydziestce” i odnosiło się do fizyka. To znaczy, że za rok będę „niemłoda”, uświadomiła sobie Wunderly. Westchnęła ciężko i wydała komputerowi polecenie wyłączenia filmu. Ktoś musi mi pomóc. Muszę zdobyć wystarczające dowody na to, że się nie mylę. Ale Urbain jest tak zajęty swoim cennym Tytanem Alfa, że nawet nie będzie ze mną rozmawiał.

Wunderly siedziała sama w cichym laboratorium, pulchna młoda kobieta z włosami ufarbowanymi na ceglastą czerwień, w bezkształtnej tunice do kolan, z błękitnego sztucznego jedwabiu, zastanawiając się, jak przyciągnąć uwagę swoich zwierzchników na tyle długo, żeby uzyskać od nich pomoc.

Po chwili wyprostowała się i uśmiechnęła. Manny Gaeta! Już raz wykonał lot do pierścieni. Może zrobi to ponownie — już nie jako kaskaderski numer, ale w ramach ekspedycji naukowej.

27 GRUDNIA 2095: POPOŁUDNIE

Ludzki system mierzenia czasu nie znaczył wiele na pokrytym chmurami brzegu zamarzniętego morza. Tytan Alfa tkwił tam, gdzie wylądował, nieruchomy, milczący. Ale nie całkiem bezwładny.

Jego czujniki prowadziły pomiary. Temperatura na zewnątrz: minus 181 stopni Celsjusza. Ciśnienie atmosferyczne: 1734 milibary. Skład atmosfery: azot, metan, etan, trochę węglowodorów i związków azotu. Czujniki dotykowe w gąsienicach zarejestrowały wytrzymałość gąbczastego podłoża na ugięcie. Kamery na podczerwień omiatały okolicę, nagrywając czarny śnieg opadający z brudnopomarańczowych chmur, płynących wolno po niebie.

Wewnętrzne obwody logiczne Tytana Alfa doszły do wniosku, że ciemna i szeroka substancja u podstawy urwiska to pokryta lodem ciecz. Radar mikrofalowy wykrył fale przetaczające się leniwie pod skorupą, przez co wypiętrzała się ona i pękała. Morze. Priorytety wbudowane w główny program centralnego komputera domagały się zbadania w pierwszej kolejności morza. Tytan Alfa spowodował mikrosekundowy wybuch o energii dziesięciu megadżuli z lasera na obrotowej wieżyczce na dachu. Spektrometr masowy zidentyfikował związki chemiczne w lodzie odparowanym przez laser: głównie woda, ale też dużo metanu i innych węglowodorów.

Protokół poleceń, wbudowany w system komunikacyjny, domagał się przesłania tych danych za pomocą głównej anteny. Uniemożliwiał to jednak podprogram głównego programu. Żadnego przesyłania danych na zewnątrz. Gromadzić dane, ale nie wysyłać ich. Czekać. Obserwować i czekać.

* * *

— I to jest właśnie piekło inżyniera — rzekł jeden z inżynierów, którzy pracowali przy projektowaniu i budowaniu Tytana Alfa. — Wszystko przechodzi testy, nic nie działa.

Urbain siedział przy stole konferencyjnym, pozornie spokojny i opanowany. Tylko niewielki tik prawej powieki zdradzał, jak bardzo jest zdenerwowany.

Ośmiu inżynierów obsiadło stół konferencyjny. Na jednej z inteligentnych ścian wyświetlono schemat Tytana Alfa: napęd, zasilanie elektryczne, czujniki, łączność, i inne. Urbain nie zaprosił naukowców na spotkanie: problem z Tytanem Alfa miał charakter techniczny. Coś działało nieprawidłowo i zadaniem kadry inżynierskiej było określić przyczynę, a potem usunąć awarię. Poza tym, naukowcy zasypaliby spotkanie wspaniałymi pomysłami, które wymyślaliby na poczekaniu i spowodowaliby ogólną dekoncentrację.

Był zaskoczony i rozdrażniony, kiedy młoda kobieta, której zadaniem było monitorowanie satelity unoszącego się nad miejscem lądowania Alfy, wpadła do sali konferencyjnej.

— Odpalił laser! — wrzasnęła bez wstępów, nawet nie przepraszając za wtargnięcie. — Wystrzelił z lasera w Leniwe H.

Urbain poderwał się na równe nogi.

— Jesteś pewna?

— Widziałam to na żywo — odparła podekscytowana. Nie zadając sobie trudu zakończenia spotkania, Urbain popędził do drzwi i dalej, korytarzem, do centrum kontroli, a za nim reszta inżynierów.

W centrum kontroli było o wiele ciszej niż dwa dni temu. Wexler i reszta VIP-ów przygotowała się do odlotu na Ziemię. Urbain rozpaczliwie usiłował podsunąć im jakieś wyniki z Alfy przed ich odlotem.

Młoda kobieta opadła na krzesło przy swojej konsoli i włożyła słuchawki. Powiedziała coś do miniaturowego mikrofonu i ekran rozjaśnił się.

Urbain umieścił satelitę obserwacyjnego na orbicie synchronicznej nad miejscem lądowania sondy, co nie było sztuczką tak łatwą, jak to się początkowo wydawało. Orbita synchroniczna w przypadku ciała obracającego się tak powoli jak Tytan znajdowała się setki tysięcy kilometrów nad powierzchnią księżyca. I choć satelita posiadał system dwukilometrowych lin, które miały generować energię elektryczną dla układów wewnętrznych i utrzymywać się we właściwym położeniu, nieprzewidziane rozbłyski energii elektromagnetycznej z Saturna uszkodziły liny, i konieczna stała się korekta jego położenia za pomocą silników. Z powodu potężnej grawitacji Saturna i jego pierścieni, satelita pożarł już większość paliwa, by utrzymać się na właściwym miejscu; Urbain już musiał organizować misję z dostawą paliwa.

Stojąc nad siedzącą na krześle kobietą Urbain pochylił się nad jej ramieniem i gapił na ekran: nic poza rozmytą kulą w kolorze przydymionej pomarańczy.

— Gdzie jest widok w podczerwieni? — dopytywał się niecierpliwie.

Młoda kobieta podniosła palec i powiedziała coś do mikrofonu. Kula na ekranie gwałtownie się zmieniła. Chmury znikły i Urbain dostrzegł jaskrawe błyski: to pagórkowaty grunt Tytana i ciemne kształty jego mórz. Jedno z nich wyglądało jak głowa smoka, inne jak narysowany przez dziecko pies. I wreszcie to o kształcie litery H, gdzie wylądował Tytan Alfa.

— Powiększenie — warknęła.

Widok uległ powiększeniu. Metanowe morze o kształcie litery H rozciągało się ze wschodu na zachód, a nie pionowo, jak litera w piśmie. Prawie sto lat wcześniej Amerykanie, ze swoją mentalnością kowbojów, nazwali je Morzem Leniwym H.

— To jest największe powiększenie, jakie możemy uzyskać — rzekła kobieta.

Urbain nie widział lądownika. Musimy wprowadzić satelitę na niską orbitę, powiedział sobie w duchu. Całą flotę satelitów, żeby Alfa była pod stałym nadzorem.

— A więc? — spytał. — Gdzie ten błysk lasera?

— Cofam film, chwileczkę… jest! Widzieliście? Pokażę jeszcze raz.

Urbain dostrzegł krótki błysk na brzegu metanowego morza. Wyprostował się, rozczarowany.

— To mógł być jakiś błysk elektroniki. Na przykład piksel.

Młoda kobieta potrząsnęła z uporem głową.

— Nie, sprawdziłam czas trwania i zgadza się z impulsem lasera. To tylko mały strzał, nie więcej niż dziesięć kilodżuli. Światło zostało poddane analizie spektralnej i jest tam woda, metan i inne węglowe paskudztwa z morza.

Urbain spojrzał na nią.

— Tytan Alfa naprawdę odpalił laser?

— Tak, oczywiście.

— Właśnie to próbowaliśmy panu przekazać, doktorze — odezwał się jeden z inżynierów. — Cały czas dostajemy dane telemetryczne. Lądownik przesyła dane o swoim wewnętrznym stanie. Wszystko działa.

— Ale nie chce przesłać danych z czujników.

— I tu tkwi problem — przyznał inżynier. Urbain obrzucił go niechętnym spojrzeniem.

— Ten problem, jak pan to ujął, sprawia, że Tytan Alfa jest bezużyteczną kupą złomu.

Inżynier odwzajemnił spojrzenie i nawet nie mrugnął.

— Sądzę, że to centralny komputer. Jakiś błąd w oprogramowaniu. W lądowniku wszystko działa z wyjątkiem przesyłu danych. Z jakiegoś powodu nie chce nam wysyłać danych. Czujniki najwyraźniej działają zgodnie z planem, ale pojazd nie przesyła danych, które zbiera. To jakaś usterka komputera.

— Innymi słowy — rzekł chłodno Urbain — mówi mi pan, że pacjent jest w doskonałym stanie, tylko jest katatonikiem?

27 GRUDNIA 2095: WIECZÓR

Kris Cardenas widziała, w jak okropnym napięciu funkcjonuje Urbain. Jako jedyna laureatka Nagrody Nobla w habitacie, zaprosiła doktor Wexler, Pancho, Urbaina i jego żonę na małą pożegnalną kolację w restauracji Nemo, najmodniejszym lokalu na pokładzie Goddarda.

Restaurację Nemo zaprojektowano, by wyglądała jak pseudowiktoriańskie wnętrze nieistniejącego Nautilusa z książki Juliusza Vernea: mosiężne grodzie i cienkie rury w górze. Na ekranach o kształcie bulajów wyświetlano stada ryb, wijące się ośmiornice i śmiertelnie niebezpieczne rekiny.

Manny Gaeta najwyraźniej czuł się nieswojo w kasztanowym golfie i kremowej marynarce, największym przybliżeniu eleganckiego stroju, na jaki mógł się zdobyć. Cardenas włożyła krótką, kwiecistą sukienkę, Wexler — krótką błękitną bluzkę do spódnicy do połowy łydki. Pancho miała na sobie wygodne, ciemnozielone spodnie, a Jean-Marie Urbain była odziana w dopasowaną czarną suknię z pięknym haftem, doskonale podkreślającą jej znakomitą figurę.

— Miałam nadzieję, że znajdzie się jakiś powód do świętowania — rzekła Cardenas lekkim tonem, radośnie — przy szampanie i gratulacjach. Ale cóż, chyba jeszcze przyjdzie nam na to poczekać.

Urbain otworzył usta, żeby jej odpowiedzieć, po czym potrząsnął głową i sięgnął po stojącą przez nim szklankę z sokiem.

— Będzie jeszcze okazja — rzekła Wexler z wymuszonym uśmiechem. — Szkoda, że mnie tu nie będzie, kiedy sonda zacznie przesyłać dane.

— Odlatuje pani jutro? — spytała Jean-Marie. — Tak szybko?

— Statek pani Lane odlatuje jutro i nie będzie innego połączenia przez wiele miesięcy — odparła Wexler.

— Mogłabym go potrzymać tu jeszcze przez parę dni — rzekła Pancho — ale wtedy te liczykrupy z centrali Astro Corporation zaczęłyby się ciskać.

— A niech się ciskają — prychnął Gaeta. Pancho uśmiechnęła się.

— Gdybym nadal była dyrektorem, mogłabym i tak bym zrobiła. Ale jestem na emeryturze, więc w tej sytuacji to oni mi robią przysługę.

— I tak nie mogłabym dłużej zostać — rzekła Wexler, oglądając to na Pancho, to na Urbaina. — W domu czeka robota.

— Sądzi pan, że naprawicie usterkę przez parę dni? — zwróciła się do Urbaina Pancho.

Uśmiechnął się blado.

— Być może.

— To nie powinno dłużej potrwać — rzekła stanowczo Jean-Marie. — W końcu cała maszyneria działa. Jedyny problem to łącze komunikacyjne, prawda?

Urbain pokiwał ponuro głową.

Kelner podszedł do stołu z wahaniem, trzymając wielkie karty dań oprawne w skórę. Cardenas skinęła na niego. Niech lepiej poczytają menu i zamawiają kolację, zamiast dywagować na temat milczenia sondy, pomyślała.

Choć była najstarszą osobą przy stole, Kris Cardenas wyglądała jak dynamiczna trzydziestolatka, dzięki nanomazynom krążącym w jej ciele jak działający celowo, prawie inteligentny system immunologiczny, który niszczył nieprzyjazne mikroorganizmy, czyścił naczynia krwionośne z osadów, naprawiał uszkodzone tkanki. Miała szerokie ramiona i jasne włosy kalifornijskiej surferki, i chabrowe oczy, które błyszczały w świetle świec stojących na stole. Wygnana z Ziemi z powodu krążących w jej ciele nanomaszyn, straciła męża, dzieci, nigdy nie dotknęła twarzyczek wnuków. Spędziła wiele lat otoczona nienawiścią ignorantów, którzy zakazali nanotechnologii na Ziemi, po czym wiele lat na pokucie, jako pracownik medyczny obsługujący skalne szczury na Ceres w Pasie Asteroid.

A teraz zaczynała nowe życie ma pokładzie habitatu orbitującego wokół Saturna, z przystojnym, krępym Manuelem Gaetą, który zakończył karierę kaskadera, żeby tylko być z nią.

Gdy na stole między nimi pojawiły się przystawki, Gaeta zwrócił się do Urbaina:

— Ma pan jakikolwiek pomysł, dlaczego ta bestia nie chce z nami gadać?

Urbain, siedzący naprzeciwko Gaety, uniósł brwi i usiłował zinterpretować pytanie. Wreszcie skrzywił się lekko.

— Rozważamy kilka możliwości. To bardzo zagadkowe. Wexler położyła Urbainowi na rękawie szponiastą dłoń.

— To zawsze jest zagadkowe, Edouardzie, dopóki nie znajdziesz odpowiedzi. I wtedy zaczynasz się zastanawiać, dlaczego zajęło ci to tyle czasu.

— Jestem pewna, że Edouard znajdzie właściwą odpowiedź za dzień czy dwa — rzekła Jean-Marie.

Mąż obrzucił ją niechętnym spojrzeniem.

— Pamięta pan, jak się poznaliśmy? — spytał Gaety. — W biurze profesora Wilmota?

Na pobrużdżonej twarzy Gaety pojawił się krzywy uśmieszek.

— Chciałem polecieć na powierzchnię Tytana. Być pierwszą istotą ludzką, która postawi tam stopę. A pan o mało nie dostał zawału!

Urbain uśmiechnął się słabo.

— Nie możemy dopuścić do tego, żeby człowiek znalazł się na Tytanie. Skażenie… — głos mu się załamał.

— Tak, zgadzam się — wtrąciła ostro Wexler. — Na Tytanie są unikatowe formy życia. Skażenie ich ziemskimi organizmami to zbrodnia.

Gaeta uniósł ręce w obronnym geście.

— Ja już jestem na emeryturze. Nie jestem zainteresowany takimi numerami.

Brwi Pancho powędrowały w górę.

— A może tam przydałby się serwisant? Albo serwisantka?

— Zgłaszasz się na ochotnika? — zażartował Gaeta.

— Byłam kiedyś astronautką, dawno temu. Naprawiłam trochę opornych robotów na orbicie. Pamiętam jak kiedyś, jeszcze zanim Baza Księżycowa stała się państwem Selene…

Przez następną godzinę Pancho zabawiała zebranych opowieściami o przygodach na Księżycu.

A tymczasem profesor James Colrane Wilmot zabawiał niechcianego gościa w swojej kwaterze.

— Przykro mi, że psuję panu wieczór — rzekł Eberly, wkraczając do salonu profesora.

— Nie zaprzeczę — odparł Wilmot z ledwo skrywanym obrzydzeniem.

Dwupokojowe mieszkanie Wilmota nie było większe od standardowych apartamentów w wiosce Ateny: salon i sypialnia, dość obszerne jak na warunki panujące w habitacie, ale jednocześnie skromne, gdyby porównać je z mieszkaniem w dowolnej metropolii na Ziemi. Były jednak wygodne i — jak sam Wilmot — bezpretensjonalne. Profesor urządził je jak jedno ze swoich starych mieszkań w Cambridge: większość przytulnych, starych mebli zabrano właśnie stamtąd. Jedna z inteligentnych ścian wyświetlała nawet imitację kominka z palącymi się, trzaskającymi polanami.

Sam Wilmot miał na sobie szlafrok barwy burgunda i pomięte, workowate tweedowe spodnie. Stopy ukrył w wygodnych, starych kapciach. Był znacznie potężniej zbudowany niż Eberly, wysoki, solidnie zbudowany mężczyzna o bujnych szarych wąsach i stalowosiwych włosach, z twarzą pobrużdżoną i opaloną po wielu latach spędzonych na ekspedycjach antropologicznych.

Eberly miał na sobie swój biurowy strój: jasnoniebieską bluzę do biodra wypuszczoną na starannie wyprasowane, czarne jak węgiel spodnie. Wilmot pomyślał, że bluza miała skrywać wystający brzuszek. Dziwne stworzenie, pomyślał profesor, wskazując gestem stary skórzany fotel. Ten człowiek na pewno włożył dużo wysiłku w to, żeby jego twarz wyglądała na przystojną czy nawet władczą. Ale poniżej szyi był mięczakiem.

— Czemu zawdzięczam ten zaszczyt? — spytał Wilmot, opadając na ulubiony fotel. Na stoliku między nimi stała opróżniona do połowy szklanka whisky. Wilmot nie patrzył na nią, nie zaoferował też gościowi niczego do picia.

Na wyglądającej na wyrzeźbioną twarzy Eberlyego pojawił się poważny, nieomal ponury wyraz.

— Pomyślałem, że najlepiej, jak porozmawiamy o tym twarzą w twarz i nie w biurze — zaczął.

Cały on, pomyślał Wilmot. Zawsze jakieś straszliwe zagrożenia. Zawsze konieczność zachowania tajemnicy. Ten facet to urodzony spiskowiec.

— Jakiś problem? — spytał. Eberly skinął głową.

— Musimy zmienić konstytucję.

— Czyżby?

— Tak. Zrozumiałem właśnie, że ogłaszanie wyborów co roku to błąd. Musimy to zmienić.

— Ach — uśmiechnął się ze zrozumieniem Wilmot. — Dorwał się pan do władzy i boi się, że zostanie szybko wykopany, tak?

— Nie o to chodzi — zaprotestował Eberly.

— Więc o co?

Na twarzy Eberlyego pojawił się nerwowy grymas. Wilmot prawie widział obracające się w jego głowie zębatki. W końcu młodszy z mężczyzn odezwał się:

— Organizowanie wyborów co roku oznacza, że osoba sprawująca urząd musi się przygotować do zbliżającej się kampanii. Co roku! To przeszkadza w sprawowaniu obowiązków. Jestem tak zajęty przekonywaniem ludzi, że pracuję dla nich najlepiej jak potrafię, że nie mam czasu na wykonywanie zadań, do których mnie wybrano.

Wilmot zastanowił się przez moment.

— Może pan zrezygnować i pozwolić komu innemu przejąć te zadania.

— Ale ja się do tego najlepiej nadaję! — krzyknął Eberly. — Naprawdę! Zna pan ludzi w tym habitacie. Są leniwi. Nie chcą podejmować się obowiązków związanych z piastowaniem stanowisk. Wolą, żeby ktoś inny zrobił to dla nich.

— Istotnie, unikają odpowiedzialności politycznej, to prawda — przyznał Wilmot. — Może powinniśmy wprowadzić pobór…

— Pobór?

— Wie pan, już o czymś takim mówiono. Wybierać urzędników administracji losowo. Niech komputer administracji załatwi całą robotę. To się może ludziom spodobać, taka loteria.

— A wszyscy wybrani będą po kolei odmawiać — rzekł ponuro Eberly.

Wilmot pomyślał, że znudziła go ta cała błazenada. Poza tym drink na niego czekał. Wstał. Eberly wyglądał na zaskoczonego, ale także wstał wolno z fotela.

— Prawdziwym powodem, dla którego organizujemy wybory co roku — rzekł, ujmując go za ramię silną dłonią — jest umożliwienie mieszkańcom habitatu wyżycia się w ramach systemu politycznego. To taki zawór bezpieczeństwa, wie pan. Daje ludziom złudzenie, że w jakimś stopniu kontrolują tych, którzy nimi rządzą. Gdyby nie wybory, kto wie, jakie mielibyśmy protesty czy zamieszki, nawet w wydaniu tych leniwych, nieangażujących się obywateli. To obiboki i nonkonformiści, ale jeśli wyczują, że rząd ma gdzieś ich potrzeby, będą próbowali go zmienić. Wybory są lepsze od rewolucji.

Eberly stał z nieszczęśliwą miną. Wilmot dostrzegł, że intensywnie rozmyśla nad odpowiedzią. Nieomal poczuł zapach tlącego się drewna.

— Nie sądzę, żeby miał się pan czym przejmować, chłopcze — rzekł Wilmot jowialnie, chwytając Eberlyego za ramię jeszcze mocniej i prowadząc go w stronę drzwi. — Jak pan słusznie zauważył, dobrzy obywatele tego habitatu są żałośnie apatyczni. Większość z nich nawet nie zada sobie trudu, żeby zagłosować — dopóki organizuje się wybory. Ale niech pan spróbuje zlikwidować wybory — natychmiast napyta pan sobie biedy. Proszę pamiętać, że jako sprawujący urząd ma pan olbrzymią przewagę. Nie sądzę, żeby miał pan się czego obawiać. Naprawdę.

Eberly nie wyglądał na przekonanego. Pożegnał się i Wilmot zamknął za nim drzwi. Pieprzony spiskowiec, pomyślał, sięgając po drinka. Szantażysta. Zrobi wszystko, żeby tylko utrzymać się przy władzy. Opadł ciężko na fotel i pociągnął długi łyk whisky. Czując, jak ciepło rozchodzi mu się po ciele, Wilmot nieco się odprężył. Wypisałem się z tego, powiedział sobie w duchu. Jestem tylko obserwatorem, niczym więcej.

Pociągnął kolejny łyk i odchylił głowę na oparcie. Mimo wszystko, to diabelnie interesujące. Dziesięć tysięcy kobiet i mężczyzn zamkniętych w wielkiej puszce sardynek. Idealny eksperyment socjologiczny. Mimo wszystko, miałem dużo szczęścia.

Eberly tymczasem maszerował korytarzem do własnego apartamentu. W przeciwnym kierunku podążało dużo ludzi. Eberly ze zdumieniem zauważył, że wyglądają na opalonych, mają prawie złotą skórę. Co się dzieje, zadał sobie pytanie. Jakaś nowa moda, którą przegapiłem?

Wszyscy, który go mijali, oczywiście go rozpoznawali, pozdrawiali go i uśmiechali się. Dzięki temu poczuł się lepiej. Znają mnie i lubią. A nawet uwielbiają.

Wilmot nie poprze mnie przy propozycji zmiany konstytucji, pomyślał. I nagle rozpromienił się. Ale też staruszek nie będzie występował przeciwko mnie. Nie jest w habitacie żadnym autorytetem moralnym. Zadbałem o to.

Ruszył szybszym krokiem w stronę swego mieszkania.

28 GRUDNIA 2095: ŚNIADANIE

— Z tym twoim ochroniarzem to coś poważnego? — zwróciła się do siostry Holly.

Siedziały obie w należącej do Holly kuchni. Holly zaprosiła Pancho na śniadanie i pogawędkę. W habitacie nie było jajek ani kur. Większość białka pochodziła z hodowanych w stawach ryb, żab i skorupiaków, albo sztucznie wyhodowanego białka, które mieszkańcy habitatu zwali McGlutem. Holly włożyła do kuchenki mikrofalowej talerz sztucznego białka i dodała pokrojone owoce z sadów habitatu.

Pancho wzruszyła smukłymi ramionami.

— Mieszkamy razem od paru miesięcy. Dobrze nam razem.

— W łóżku?

— To nie twoja sprawa, mała — odparła Pancho, ale uśmiechała się radośnie, wypowiadając te słowa.

Holly spoważniała.

— Wiesz, że odpowiadam tu za zarządzanie zasobami ludzkimi.

— Bardzo odpowiedzialne stanowisko.

— Gdybyście chcieli zostać tu na stałe, powinnaś mi o tym jak najszybciej powiedzieć.

— Na stałe? — na twarzy Pancho pojawił się wyraz zaskoczenia. — Nic takiego nie przyszło mi do głowy.

— Chcesz powiedzieć, że po prostu przyleciałaś w odwiedziny? — Holly z niejakim zdziwieniem zrozumiała, że też jest zaskoczona.

— Tak. Przecież ci mówiłam, nie?

— Mówiłaś. Ale myślałam…

— Myślałaś, że robię cię w konia?

— Hm… — Holly poczuła, że się czerwieni. — Tak, chyba tak. Trochę.

Pancho spojrzała na proteinowe plasterki na swoim talerzu.

— Nie wiem, może i tak. Trochę. Prawda jest taka, że sama nie wiem, czego chcę.

— Malcolm boi się, że zechcesz zostać obywatelem i ubiegać się o jakieś stanowisko.

— Ja? U licha, skądże! Mam dość siedzenia za biurkiem. Podjęłam już wszystkie decyzje administracyjne, jakie miałam w życiu podjąć. Nigdy więcej!

Powiedziała to z taką żarliwością, że Holly zaczęła się zastanawiać, co się kryje za tym wybuchem.

— Tak czy inaczej — mówiła dalej Pancho — chcę, żebyś poznała Jake’a. I chcę przyjrzeć się bliżej temu twojemu facetowi.

— Raoulowi?

— Tak, Raoulowi. Ma imię jak tancerz flamenco. Holly uśmiechnęła się.

— Jest inżynierem. Z New Jersey.

— Raoul — powtórzyła Pancho. — Gdybym miała być szczera, to wygląda na straszną ofiarę.

— Nie musisz być szczera — odwarknęła Holly. — Nie jest ofiarą, po prostu… nie był w pierwotnej załodze. Był inżynierem na stacji wokół Jowisza. Dostał się na pokład po wypadku przy pobieraniu tam paliwa. Złożył wniosek o obywatelstwo po tym, jak… po tej całej aferze z fanatykami religijnymi. Jemu też się oberwało.

— I wolał tu zostać?

— Chyba z mojego powodu — odparła Holly.

— Akurat.

Holly posmutniała.

— Wiesz, Pancho, on z mojego powodu zrezygnował z szansy na powrót. Tak to wygląda.

— Podoba ci się?

Holly skinęła niepewnie głową.

— Dobrze wam ze sobą?

— Och, pewnie.

— W łóżku?

Podbródek Holly powędrował w górę.

— Według twoich własnych słów: nie twoja sprawa.

— Ale nie masz powodów do narzekania. Po twarzy Holly przemknął cień uśmiechu.

— Ano, nie mam.

— Więc w czym problem?

— Sądzę, że prędzej czy później będzie chciał wrócić do domu.

— Do New Jersey?

— Tam jest jego dom. Ma tam rodzinę, przyjaciół, wszystko. Tęskni. Na stacji wokół Jowisza był przez dwa lata w ramach obowiązkowej służby publicznej.

— Boisz się, że cię zostawi?

— I dlatego trudno mi się w to angażować.

— Co zwiększa prawdopodobieństwo, że cię zostawi.

— Paragraf dwadzieścia dwa — rzekła Holly nieszczęśliwym tonem.

— Wiesz, mogłabyś wrócić z nim na Ziemię.

Oczy Holly otwarły się szeroko.

— I opuścić Goddarda. Panch, nie mogłabym tego zrobić. Tu jestem kimś. Tu są wszyscy moim przyjaciele.

— I cała twoja rodzina — odparła łagodnie Pancho. — Choć nie wiem, jak długo zostanę.

— To dobre miejsce, Panch — rzekła szczerze Holly. — Tu jest wszystko, czego mi trzeba.

— Może — odparła Pancho z jakąś rzewnością w głosie. — Ale Układ Słoneczny jest wielki. Dużo w nim ciekawych miejsc. Przebudowaliśmy habitat na Ceres. Ba, nawet rozbudowaliśmy. I Mars się rozbudowuje.

Holly obrzuciła siostrę długim spojrzeniem. Pancho zaczęła opowiadać o swojej włóczędze po stacjach energetycznych na Merkurym i nowych miastach drążonych w księżycowym regolicie. Zrozumiała, że Pancho to niespokojny duch, tęskniący do nowych miejsc, uwielbiający podróżować po całym systemie. I właśnie dlatego przyleciała na Saturna, pomyślała Holly. Myśli, że chciała mnie odwiedzić, a tak naprawdę przygnała ją tu tęsknota za włóczęgą.

Holly poczuła nieomal ulgę.

Oswaldo Yańez czuł prawie radość z tego, że ten biedak tak paskudnie rozwalił sobie kciuk. Jego dyżury w szpitalu habitatu były przeważnie tak nudne i spokojne, że z radością witał każdą sposobność praktykowania medycyny. Populacja habitatu składała się przeważnie z młodych ludzi; a nawet jeśli ich wiek kalendarzowy był zaawansowany, poddawali się terapiom odmładzającym, które utrzymywały ich ciała w dobrym stanie.

Yańez sam zastanawiał się nad poddaniem się terapii, choć nikomu jeszcze o tym nie mówił, nawet swojej żonie, która miała trzydzieści dwa lata. Był nadal pełen wigoru, miał grube, ciemne, bujne włosy, ale od wejścia na pokład habitatu przytył prawie dziesięć kilo i to go martwiło. Zbyt wiele wygód, doskonałe o tym wiedział, ale jego postanowienie, by ćwiczyć i przejść na dietę, zawsze rozpadało się w pył w obliczu kuchni. I jego żony.

Gdy zmył krew, dostrzegł, że kciuk technika wcale nie był tak mocno uszkodzony.

— Pracowałem przy głównej pompie wodnej — wyjaśniał j młody człowiek — pod ziemią. Mój śrubokręt elektryczny nagle przestał działać, puf, tak po prostu. Kiedy chciałem zobaczyć, co się stało, to cholerstwo znowu zaskoczyło i zmasakrowało mi palec.

— Nie jest tak źle — uspokoił go Yanez. — Wyekstrahuję trochę komórek macierzystych ze szpiku kostnego, podhoduję je i wstrzyknę, żeby odbudować uszkodzoną tkankę. Za tydzień albo dwa będzie po wszystkim.

Technik pokiwał głową, ale dalej pod nosem mruczał coś o śrubokręcie.

— Nie powinno mnie aż tak pokaleczyć — upierał się.

— Jakby sam próbował mnie pokaleczyć, nie?

Vernon Donkman skrzywił się, patrząc na ekran. Coś takiego nie powinno było się stać, pomyślał.

Donkman był naczelnym dyrektorem finansowym — nazwa stanowiska brzmiała dla niego imponująco, dopóki nie dowiedział się, że jest jedynym urzędnikiem finansowym w habitacie. Ale i tak było to odpowiedzialne stanowisko, choć właściwie wszystkie przepływy pieniężne między obywatelami habitatu odbywały się drogą elektroniczną. Komputer banku obsługiwał także wszystkie łącza finansowe z Ziemią i innymi osiedlami ludzkimi w całym Układzie Słonecznym.

Grymas, jaki pojawił się na szczupłej, niemal wychudzonej twarzy Donkmana był spowodowany faktem, że centralny system komputerowy banku wykazywał anomalię. Konto główne nie bilansowało się! Brakowało zaledwie kilkuset kredytów, ale coś takiego nie miało prawa się zdarzyć. Nie mogło się nie zgadzać ani o pensa, powiedział sobie stanowczo Donkman.

Wiedział, że problem łatwo można było rozwiązać. Wystarczyło upłynnić brakującą kwotę z wewnętrznego rachunku habitatu. Wtedy księgi zaczęłyby się bilansować. Jednak sama myśl bardzo Donkmana drażniła. Konta powinny się bilansować bez takich manipulacji. To właśnie jego upór w takich sprawach wygnał go z Amsterdamu. Ktoś wysoko postawiony w hierarchii Świętych Apostołów podbierał gotówkę z kościelnego systemu bankowego. Donkman próbował wyśledzić defraudanta, a został sam oskarżony o przestępstwo i wygnany.

Wspomnienie o tej niesprawiedliwości wstrząsnęło nim, ale maleńka rozbieżność salda znowu zaprzątnęła jego myśli. Kwota była za mała, żeby ktoś ją celowo ukradł. To musiała być jakaś pomyłka, błąd w systemie księgowym, zwykły błąd.

Niestety, mimo wzmożonych wysiłków Donkman nie był w stanie znaleźć przyczyny błędu. W końcu zadzwonił alarm w jego zegarku. Donkman westchnął z niechęcią, odepchnął się od biurka i ruszył w stronę kliniki piękności. Wszyscy brali zastrzyki z enzymami, które nadawały skórze złocisty odcień. Nie chciał być jedynym w gronie znajomych, który wyglądał blado jak jakiś bladoskóry tępak.

28 GRUDNIA 2095: LABORATORIUM NANOTECHNOLOGICZNE

W laboratorium nanotechnologicznym Malcolm Eberly czuł się stanowczo niepewnie. Nie miał żadnych religijnych uprzedzeń wobec nanotechnologii; po prostu przejawiał często spotykany u ludzi strach przed utratą kontroli nad tymi tajemniczymi maszynkami, pozbawionymi rozumu mikroskopijnymi potworami, pożerającymi wszystko, co stanie im na drodze, jak niepowstrzymany rój mrówek. Już sama myśl przyprawiała go o dreszcze.

Wiedział, że jego lęki nie są wcale takie bezpodstawne. Nanomaszyny w przeszłości były używane do zabijania ludzi. Kiedy doktor Cardenas przybyła na pokład habitatu, a profesor Wilmot nadal stał na czele tymczasowego rządu, starszy pan upierał się przy stosowaniu wszelkich możliwych zabezpieczeń przy tworzeniu laboratorium. Już samo wejście do środka było niełatwym zadaniem: trzeba było przejść przez podwójne, ciężkie drzwi, jak w śluzie powietrznej. Cardenas musiała utrzymywać w laboratorium ciśnienie powietrza niższe niż w pozostałej części habitatu, by upewnić się, że żadna z maszynek o rozmiarach wirusa nie wydostanie się na zewnątrz z prądem powietrza.

Urbain też miał niepewną minę. Musi być naprawdę zdesperowany, pomyślał Eberly, skoro rozważa użycie nanomaszyn do naprawienia sondy na Tytanie.

Jeśli nawet Kris Cardenas wyczuwała ich niepokój, nie dała tego po sobie poznać. Przysiadła na wysokim taborecie, z jednym łokciem opartym o laboratoryjną ladę. Miała na sobie lekki, wygodny sweterek z krótkim rękawem i dżinsy. Urbain, jak zwykłe, włożył marynarkę i starannie zaprasowane w kant spodnie. Nie miał krawata, ale rozpiął koszulę i zawiązał wokół szyi apaszkę. Sam Eberly włożył luźną bluzę wyłożoną na spodnie, zgodnie z propagowanymi przez niego zasadami dotyczącymi ubioru. Których zresztą nie przestrzegał praktycznie nikt poza pracownikami administracyjnymi habitatu.

— Opracowaliśmy nanomaszyny do samodzielnej naprawy i konserwacji — zwróciła się Cardenas do Urbaina. — O takie pan prosił.

— Tak, rozumiem — odparł Urbain. — Ale teraz pojawił się nowy problem.

Eberly nie był zaproszony na to spotkanie, ale kiedy dowiedział się, że Urbain udaje się po pomoc do Cardenas, uznał, że powinien przysłuchiwać się tej rozmowie. Ponieważ zaś Urbain był wręcz przesadnie uprzejmy — nie potrafił powiedzieć głównemu administratorowi habitatu, żeby nie wtykał nosa w sprawy związane z nauką. Eberly siedział więc na jednym ze składanych krzesełek, które podetknęła im Cardenas, zaś Urbain i specjalistka od nanotechnologii wymieniali się informacje o problemach. Po drugiej stronie laboratorium, samotny asystent Cardenas miotał się wśród połyskujących urządzeń laboratoryjnych, nadstawiając uszu. Jak on ma na imię, zastanowił się Eberly. Tavalera, przypomniał sobie. To ten facet, którego uratowaliśmy w wypadku podczas pobierania paliwa.

— O ile rozumiem — rzekła Cardenas — sonda nie przesyła panu żadnych danych.

Urbain dotknął wąsów zanim odpowiedział.

— Tytan Alfa nie przesyła danych z czujników, to prawda. Przypuszczamy, że same czujniki pracują i zbierają dane. Alfa po prostu nie wysyła nam informacji.

— Dziwne — mruknęła Cardenas.

— Frustrujące — warknął Urbain. — Otrzymujemy dane telemetryczne z programu serwisowego Alfy. Wygląda na to, że wszystkie układy działają normalnie — z wyjątkiem łącza danych czujników.

Cardenas wyprostowała się na taborecie, założyła nogę na nogę, spojrzała na swojego asystenta i wzruszyła ramionami.

— Nie mam pojęcia, jak mogę panu pomóc, doktorze Urbain. To…

— Proszę mówić mi po imieniu. Znamy się już tak długo, że możemy chyba przejść na „ty”.

— Edouardzie — poprawiła się Cardenas, pochylając lekko podbródek. — Obawiam się, że nie mam pojęcia, jak nanoboty mogłyby ci pomóc, jeśli nie zlokalizujesz przyczyny awarii.

Urbain westchnął głośno.

— I na tym polega problem. Nie wiemy, co jest przyczyną milczenia. Nikt nie wie. Moi ludzie od trzech dni przegrzewają sobie mózgi. Pozwolę sobie dodać, że ja także. Sprawdzamy wszystkie programy, linia po linii. To ogłupiające.

— Do czego więc mogą się przydać nanoboty? Urbain potrząsnął głową.

— Miałem nadzieję, że jest jakiś sposób przerzucenia nanobotów na Alfę i zbudowania przez nie nowej anteny nadawczej.

— Dodatkowej w stosunku do istniejącej?

— Albo zamiennej — odparł Urbain.

On jest naprawdę zdesperowany, pomyślał Eberly. Chwyta się brzytwy.

Cardenas zeszła z taboretu.

— Edouardzie, zastanowię się nad tym. To może być możliwe, ale nie będzie łatwe… — zawiesiła głos.

Urbain wstał.

— Będę bardzo wdzięczny, gdybyś spróbowała. Cardenas odprowadziła go do drzwi laboratorium. Eberly szedł krok za nimi.

— Informuj mnie na bieżąco, jeśli coś wymyślicie — zwróciła się do Urbaina. — Nigdy nie wiadomo, czasem coś pozornie banalnego otwiera nowe możliwości.

— Oczywiście — odparł Urbain. Z jego ponurego tonu widać było, że jest załamany. — Dzięki.

Kiedy tylko zatrzasnęły się za nimi drzwi laboratorium, Eberly szybko pożegnał się z Urbainem i wybiegł z laboratorium, prosto w promienie słońca, i pognał łagodnie pnącą się pod górę ścieżką do centrum administracji i własnego biura. Opadł na krzesło i wydał telefonowi polecenie zlokalizowania Ilyi Timoshenko i poproszenia go, by przyszedł natychmiast do biura głównego administratora.

Timoshenko konkurował ze mną w wyborach, pomyślał Eberly. Urbain też. Jeśli będą na tyle sprytni, żeby połączyć elektorat, mogą pokonać mnie w czerwcu. Muszę zrobić coś, żeby ze sobą walczyli. Dziel i rządź, oto reguła.

Timoshenko nie przebywał akurat w centrum nawigacji, które było jego stałym miejscem pracy. Z prostego powodu: Goddard znajdował się na orbicie, więc nie było tam nic do roboty. Nic poza myśleniem i rozpamiętywaniem życia, które zostawił na Ziemi. Myśleniem o kobiecie, którą opuścił. Swojej żonie, złotowłosej Katrinie, o słodkim uśmiechu i delikatnych dłoniach. Kiedy coś mówiła, miał wrażenie, że w jego sercu grają srebrne dzwonki.

Nie tylko w ten sposób tylko wywoływał wyrzuty sumienia. Wściekłość tak potężną, że miał wrażenie, że znalazł się w centrum czarnej burzy. Timoshenko walczył wściekłością, bo wiedział, że to on jest w samym centrum, pośród czerwonej jak krew wściekłości, że ta świadomość, że sam ściągnął na siebie wygnanie. Za dużo pił, za dużo gadał, za bardzo się przejmował. Więc go wygnali do tego luksusowego więzienia, ponad miliard kilometrów od Katriny.

Timoshenko pracował w centrum kontroli misji Tytana Alfa gdy dotarła od niego wiadomość od Eberlyego. Teraz sonda była na Tytanie, więc centrum kontroli misji pracowało dwadzieścia cztery godziny na dobę : wszystkie stanowiska były przez cały czas obsadzone. Timoshenko zgłosił się do pomocy, bo centrum kontroli misji potrzebowało ludzi. Zajęcie nie było tak naprawdę pracą; po prostu pilnowali konsoli. Nudna rutyna, nic więcej. Dane telemetryczne napływały zgodnie z planem i stanowiły dowód na to, że głupia maszyna funkcjonuje tak, jak powinna. Tylko, że jakoś nie chce przesyłać danych z czujników Urbainowi i jego miotającym się naukowcom. Timoshenko o mało się nie roześmiał. Duma i radość Urbama tkwiła teraz na klifie z brudnego lodu.

I co z tego, pomyślał. Czemu Urbain nie miałby się rozstać ze swoimi marzeniami? Witamy w klubie.

W słuchawce rozległ się zsyntetyzowany głos, przemawiający monotonnie:

— Główny administrator zaprasza do swojego biura, jak najszybciej. Proszę o potwierdzenie.

Walcząc z chęcią powiedzenia głównemu administratorowi, żeby się wypchał, Timoshenko zaczerpnął powietrza i odparł:

— Mam dyżur w centrum kontroli misji i nie mogę opuścić stanowiska. Moja zmiana kończy się o siedemnastej. Zgłoszę się do biura o siedemnastej dwadzieścia, chyba że otrzymam inne polecenie od naszego czcigodnego i niezrównanego głównego administratora.

Doskonale, pomyślał Timoshenko. To powinno go zadowolić na parę godzin.

Cardenas spotkała się z Nadią Wunderly w kafeterii w samo południe. Razem niosły tace wzdłuż lad chłodniczych z jedzeniem i Cardenas zauważyła z wewnętrznym zadowoleniem, że Nadia wzięła tylko zieloną sałatę i butelkę wody mineralnej. Nie chcąc podtykać przyjaciółce pod nos pokusy, Cardenas także ograniczyła się do sałatki cesarskiej, wzbogaconej pieczonym sztucznym kurczakiem i wysokiej szklanki soku pomidorowego.

Gdy postawiły tace na pustym stole i usiadły, Cardenas odezwała się:

— Doskonale wyglądasz, Nadio.

— I dobrze się czuję — odparła.

Cardenas pokiwała głową i zagłębiła widelec w sałatce.

— Chciałam powiedzieć — mówiła dalej Wunderly — że prawie czuję, jak nanoboty pożerają mój tłuszcz. Już zgubiłam pięć kilo!

— To cudownie — uśmiechnęła się do siebie Cardenas. Miesiąc wcześniej Wunderly przyszła do niej, bliska łez, błagając o pomoc.

— Zaraz będą święta — prosiła — a spójrz tylko na mnie! Jestem tłusta jak wieprz!

Cardenas próbowała uspokoić przyjaciółkę, ale wiedziała, jak to się skończy, i tego się właśnie obawiała.

Wunderly w końcu powiedziała, o co jej chodzi.

— Nie możesz dać mi jakichś nanobotów, tylko odrobinę,; żeby jakoś spaliły ten mój tłuszcz? Nikt mnie nie zaprosi na sylwestra, jeśli będę tak wyglądać!

Wunderly była pulchna. Miała grubokościstą budowę ciała. Nigdy nie będzie wyglądać jak zwiewna nimfa, chyba że przejdzie całkowitą przebudowę ciała, a to trwałoby miesiące.

— Nadio, musiałabym zastosować pożeracze — powiedziała jej delikatnie Cardenas. — To jest nielegalne, są zakazane prawie wszędzie. Mogłyby cię zabić; ludzie już ginęli w ten sposób.

— Nie obchodzi mnie to! — krzyknęła Nadia. — Muszę zaryzykować.

Cardenas tego jednak nie chciała. Ale nie pozostawiłaby przyjaciółki samej, pogrążonej w rozpaczy.

— Przyjdź do mojego laboratorium jutro wieczorem, koło ósmej — rzekła ponuro.

Wunderly zjawiła się w laboratorium szczęśliwa jak mały szczeniak. Cardenas podała jej koktajl owocowy, w którym nie było nanomaszyn, ale solidny środek hamujący apetyt i działający moczopędnie. Tak naprawdę placebo. Udzieliła Wunderly szczegółowych instrukcji, co do diety i ćwiczeń.

— Musisz ich przestrzegać, bo w przeciwnym razie nanoboty nie zaatakują komórek tłuszczowych — ostrzegła ją Cardenas, w myślach trzymając kciuki, żeby się udało. — I to mogłoby być niebezpieczne dla zdrowia.

Co dwa dni Wunderly pojawiała się w laboratorium Cardenas po kolejną dawkę. Była przekonana, że dostaje nanomaszyny, które magicznie pomogą jej spalić tłuszcz. Była zachwycona, kiedy zaczęła chudnąć. Oczywiście był to skutek diety i ćwiczeń, ale nigdy w życiu nie wzięłaby się za siebie, gdyby nie wizja pracujących w jej ciele nanomaszyn.

Zadziałało. Nadia już wygląda lepiej, pomyślała Cardenas, i uśmiecha się, zamiast paplać w kółko o swojej wadze.

Do ich stolika podszedł Manny Gaeta, niosąc wyładowaną tacę: zupa, kanapka z McGlutem i kawałek ciasta z brzoskwiniami. Cardenas oczywiście zwierzyła mu się ze swojej przebiegłej sztuczki. Teraz musiała trzy razy nadepnąć mu na nogę pod stołem, zanim zrozumiał, co ma na myśli.

— Hej, Nadio, wyglądasz niesamowicie — rzekł, uśmiechając się do Wunderly. — Ćwiczysz albo coś?

— Coś — odparła Wunderly, mrugając do Cardenas.

28 GRUDNIA 2095: BUDYNEK MAGAZYNOWY

Holly prowadziła Nadię Wunderly korytarzem o wysokim sklepieniu, przez budynek magazynowy. Na ścianach po obu stronach ciągnęły się rzędy zamkniętych drzwi, każde opatrzone numerem. Świetlówki na suficie dawały jasne światło, ale Wunderly wydawało się, że jest tu jakoś mroczno, pełno kurzu, jakby nikt tu nie bywał i niepokojąco cicho.

— Z kim idziesz na sylwestra? — spytała Holly, gdy tak szły korytarzem.

— Z jednym technikiem z grupy programistów — odparła radośnie Wunderly. — Nazywa się Da’ud Habib.

Na Holly najwyraźniej zrobiło to wrażenie.

— To szef grupy u Urbaina. Studiował na Uniwersytecie Kolumbii Brytyjskiej.

— Znasz go? — spytała ze zdziwieniem Wunderly.

— Tylko z akt działu zasobów ludzkich. — Aha.

— To muzułmanin.

— Ale nie jest szowinistą — zaoponowała Wunderly. — Bardzo sympatyczny facet.

Szły dalej cichym, zakurzonym korytarzem. Wunderly przyglądała się smukłej, długonogiej sylwetce Holly. Założę się, że ona nigdy nie musiała biegać na bieżni, pomyślała. Ona sama z każdym dniem wyglądała jednak coraz lepiej — jak sądziła, dzięki nanobotom od Cardenas. Dodatkowo brała zastrzyki enzymów, które nadawały skórze złoty odcień, jak wszyscy, więc nie wyglądała już tak blado. Prawie wszyscy, pomyślała. Holly nie potrzebuje żadnych enzymów. Jej skóra ma naturalny, cudowny brązowy kolor.

— To wygląda jak labirynt — mruknęła Wunderly, gdy Holly kroczyła pewnie obok niej.

— Jeszcze dwa skrzyżowania i skręcamy w lewo. Dwoje drzwi i już.

Na ozdobionej dołeczkami twarzy Wunderly pojawił się wyraz uznania.

— Pamiętasz takie rzeczy?

— Nadio, ja wszystko pamiętam. Cały plan. Wszystko i wszystkich w habitacie.

— Ale jak?

— Narodziłam się na nowo. Mam nadzieję, że ci to nie przeszkadza.

Wunderly otworzyła szeroko oczy.

— Krionika? Jak długo byłaś zamrożona?

— Ponad dwadzieścia lat.

— Myślałam, że wspomnienia ożywionych giną przy ożywianiu.

Holly skinęła głową.

— Tak. Nie pamiętam niczego z mojego pierwszego życia. Może jakieś urywki, parę rzeczy, ale żadnych złożonych wspomnień.

— W takim razie jak…

— Zespół rehabilitacyjny poddał mnie kuracji RNA i stymulacji pamięci. To nie poskutkowało, przynajmniej jeśli chodzi o wspomnienia z mojego pierwszego życia, ale dzięki temu mam prawie doskonałą pamięć. Widzę coś raz i zapamiętuję, no, prawie.

— Pamięć ejdetyczna — mruknęła Wunderly.

— Tak, psychologowie tak to określają.

Skręciły w boczny korytarz i zatrzymały się przy drugich drzwiach po lewej stronie.

— To tutaj — rzekła Holly, tonem tak pewnym, że Wunderly nie zadawała żadnych pytań. — Manny zna kombinację — rzekła, spoglądając na szyfrowy zamek wbudowany w drzwi.

— Już powinien tu być — rzekła Wunderly, spoglądając na zegarek na ręce. — Umówiliśmy się o dziewiątej trzydzieści.

Światła na suficie zamrugały, raz i drugi, po czym zgasły, pogrążając je w całkowitych ciemnościach. Wunderly poczuła, jak oddech uwiązł jej w krtani, ale zanim zdołała wypowiedzieć choć słowo, światła znów zapaliły się z całą mocą.

Wunderly spojrzała w górę i uniosła brwi.

— Coś takiego nie powinno się stać — powiedziała.

Ciekawe, czego też chce ode mnie Eberly, rozmyślał Ilya Timoshenko, maszerując do budynku administracji. To nie może być nic pilnego, bo nie chciał się spotkać wczoraj po zakończeniu zmiany, tylko przełożył spotkanie na rano.

Timoshenko kroczył lekko pochylając ramiona, z głową wysuniętą do przodu, lekko kołyszącym się krokiem, jak marynarz na rozbujanym pokładzie. Był przysadzisty i wyglądał trochę groźnie, ale w rzeczywistości był spokojnym, pogrążonym we własnych myślach inżynierem, tylko kiedy za dużo wypił, zaczynał się zachowywać agresywnie. Był wyższy niż mogłoby się to na pierwszy rzut oka wydawać, przeważnie też miał tak sceptyczny wyraz twarzy, że większość ludzi przy pierwszym spotkaniu uznawała go za wyniosłego mądralę. Miał grube, szorstkie, ciemnobrązowe włosy, a na mocno zarysowanym podbródku przeważnie widać było zarost. Dopiero spoglądając w jego szare jak u wilka oczy dostrzegało się, jak udręczona dusza tam się kryje.

W biurach budynku administracji było cicho: typowy obraz spokojnych, nieśpieszących się biurokratów zajmujących się leniwie swoimi sprawami, przy minimum wysiłku. Darmozjady, zżymał się w duchu Timoshenko, maszerując nawą oddzielającą rzędy biurek. Zauważył z niechęcią, że większość z nich tłoczyła się przy ekspresie do kawy, zamiast siedzieć za biurkiem. Całe szczęście, że nie ma ich tu dużo, pomyślał. W Sankt Petersburgu w każdym urzędzie jest stado snujących się po kątach trutni, którzy robią wszystko, żeby tylko się nie zmęczyć. I śpiewający psalmy adepci Nowej Moralności, którzy włóczą się i pilnują, żeby przypadkiem ktoś nie złamał jakichś zasad. Ciężka praca do tych zasad się nie zaliczała, marudził w duchu Timoshenko. Branie pensji za robienie możliwie jak najmniej jakoś nie powodowało złamania ich przykazań.

Przeszedł obok biurek nie zaczepiany. Wiedział, gdzie jest gabinet Eberly’ego; drzwi z jego nazwiskiem były na końcu tej zagrody dla trutni.

— Przepraszam pana — zawołała jakaś kobieta; następny truteń — Nie może pan wejść bez zaanonsowania. Miała na sobie brązową bluzę i ciemne spodnie, jak pozostali.

Timoshenko, w jednoczęściowym kombinezonie, w jakich chodzili ludzie jego profesji, próbował przejść obok niej, prychając:

— Byłem umówiony.

— Ale i tak muszę pana zaanonsować — upierała się kobieta, gdy próbował się obok niej przepchnąć. Wszyscy inni zamarli; nikt się nie ruszył, żeby go zatrzymać.

— Nie może pan…

Timoshenko stuknął raz w drzwi Eberly’ego i otworzył je na oścież. Eberly, siedzący za biurkiem, miał zaskoczoną minę, ale szybko przywołał na twarz wymuszony uśmiech.

— W samą porę — rzekł. — Proszę wejść.

Timoshenko podszedł do stojących przed biurkiem krzeseł z chromowanej stali i skóry, i zasiadł na jednym z nich. Usłyszał, jak drzwi zamknęły się za nim. Nie wiedział, czy zamknął je ktoś z trutni, czy też zrobił to zdalnie Eberly, i ani trochę go to nie obchodziło.

— Chciał się pan ze mną widzieć — rzekł, — No to jestem. Eberly wyszczerzył zęby w uśmiechu.

— Jest pan bardzo punktualny.

— Jestem inżynierem. W mojej profesji precyzja jest ważna.

— Tak, rozumiem.

— A więc?

— Właśnie dlatego, że jest pan inżynierem, chciałem się z panem zobaczyć. O ile wiem, w centrum nawigacji nie ma już zbyt wiele pracy.

Timoshenko prychnął.

— Dlatego właśnie zgłosiłem się na ochotnika, żeby pomóc ludziom Urbaina. Ale wygląda na to, że tam też nie ma za wiele do roboty, poza zastanawianiem się, co się stało z sondą.

— Więc nie robi pan tam niczego szczególnie użytecznego.

— Nie ma za wiele do roboty.

— A może wypełnia pan sobie czas planując następną kampanię wyborczą?

Timoshenko poczuł autentyczne zaskoczenie.

— Następne wybory? O, nie, raz wystarczy. Pan wygrał, ja przegrałem. To koniec mojej kariery politycznej.

Eberly zaplótł palce uniósłszy dłonie, i przez długą chwilę przyglądał się twarzy Timoshenki, jakby próbując zbadać, czy ten mówi prawdę.

— I nie było panu przykro, że pan przegrał?

— Szczerze mówiąc, czułem ulgę. Nie jestem typem szefa i nie chcę nim być.

— Ale jest pan bardzo utalentowanym inżynierem i nie wykorzystuje pan w pełni swoich możliwości.

Chyba zaraz wreszcie powie, czego tak naprawdę ode mnie chce, pomyślał Timoshenko.

— Chciałby pan zostać szefem działu konserwacji? — spytał Eberly, znów przywołując na twarz uśmiech…

— Szefem cieci?

— Bez przesady, wie pan, że dział konserwacji jest odpowiedzialny za integralność operacyjną całego habitatu. To ważne stanowisko, ważniejsze, niż obsadzanie jednej z konsol u Urbaina.

Timoshenko skinął nieśmiało głową i niechętnie się zgodził.

— Konserwacja jest ważna, ma pan rację.

— Teraz, kiedy już jesteśmy na orbicie wokół Saturna — rzekł Eberly — dział konserwacji jest odpowiedzialny za utrzymywanie zewnętrznego pancerza habitatu w dobrym stanie.

— Tarcie spowodowane przez materiał pierścieni — mruknął Timoshenko.

— Ach! Więc pan wie, o co chodzi.

— To nie jest jakiś wielki problem. Tempo ścierania mieści się doskonale w granicach, w których zostało wyliczone jeszcze na Ziemi.

— Fakt, ale wymaga nieustannego nadzoru. I napraw, jeśli to konieczne.

— Martwi się pan osłoną antyradiacyjną.

Eberly przez sekundę nie zareagował, po czym pokiwał energicznie głową.

— Otóż to. Jeśli osłona nadprzewodząca zawiedzie, wszyscy będziemy narażeni na niebezpieczny poziom promieniowania, prawda?

— Niebezpieczny? — Timoshenko prawie się uśmiechnął. — Raczej śmiertelny.

— Więc sam pan widzi, jaka to ważna praca.

— Zaraz, czy szefem działu nie jest przypadkiem Aaronson? Chyba dobrze sobie z tym radzi.

— To dla niego zbyt poważne zadanie — wyjaśnił Eberly.

— Dostaję skargi na temat przerw w dostawie prądu, awarii maszyn, różnych rzeczy, które nie powinny się wydarzyć, a jednak tak się dzieje. Niby nic poważnego, a jednak drażni. Wszystko powinno tu działać bardziej sprawnie.

— Przecież dział konserwacji właśnie po to jest, żeby się zajmował takimi rzeczami.

— Tak wiem, ale odpowiedzialność za konserwację wewnętrzną i zewnętrzną to za dużo dla jednej osoby — mówił dalej Eberly. — Podjąłem decyzję o podzieleniu działu konserwacji na dwie grupy, wewnętrzną i zewnętrzną. Chciałbym, żeby zajął się pan grupą zewnętrzną.

Timoshenko opadł z powrotem na fotel. Po co on to robi, zastanawiał się, o co mu chodzi? To cwaniak i nie robi niczego z dobroci serca. Ani dla dobra habitatu, jeśli już o tym mówimy.

To odpowiedzialne stanowisko, zaoponował jakiś głos w jego głowie. Odłamki lodu i skał przez cały czas uderzają w pancerz. Musimy być w stanie naprawić wszystkie wyrządzone przez nie szkody.

— To lepsze niż siedzieć i nic nie robić — podsunął Eberly — To prawda — mruknął Timoshenko.

— To bardzo ważne stanowisko. Dużo obowiązków. Sądzi pan, że sobie z tym poradzi?

Timoshenko poczuł ukłucie złości. Szybko jednak się opanował i odparł:

— Tak, poradzę sobie.

— A więc przyjmie pan to stanowisko?

Czując, że jest w coś wmanewrowany, ale nie wie, dlaczego i w co, ani jak z tego wybrnąć, Timoshenko wzruszył ciężko ramionami i rzekł:

— Tak, zajmę się tym.

— Doskonale — Eberly poderwał się na równe nogi i wyciągnął rękę nad biurkiem. Timoshenko odwzajemnił uścisk swoimi grubymi palcami, uważając, żeby nie zrobić tego za mocno.

— Powiem o tym Aaronsonowi — rzekł Eberly, uśmiechając się radośnie. — Na pewno się ucieszy.

Kolejny truteń, pomyślał Timoshenko, opuszczając gabinet Eberlyego.

Gdy tylko drzwi zamknęły się za inżynierem, Eberly pomyślał z ulgą: teraz mam go z głowy. W dziale konserwacji zewnętrznej będzie zbyt zajęty, żeby sprawiać kłopoty, a stanowisko nie jest na tyle ważne ani nie wiąże się z takim splendorem, żeby ktoś zwrócił na niego uwagę. Aaronson zajmie się tymi drobnymi skargami i wszystko będzie działało bardziej sprawnie i tak dotrwamy do wyborów. Doskonale!

Wychodząc z budynku administracji, prosto w poranne słońce, Timoshenko pomyślał: a może on po prostu chce się mnie pozbyć. Może ma nadzieję, że zginę gdzieś na zewnątrz. Może się tak zdarzyć.

Holly usłyszała lekkie kroki w korytarzu za rogiem. To pewnie Manny, pomyślała. I nagle kroki ucichły. Wkraczając do głównego korytarza dostrzegła Gaetę przyglądającego się ściennej mapie, z palcem przytkniętym do ekranu.

— Manny, tu jesteśmy — zawołała. Gaeta podszedł do nich.

— Zgubiłem się — przyznał zmieszany.

— Też bym się zgubiła — rzekła Wunderly — gdyby nie fotograficzna pamięć Holly.

— Przynajmniej pamiętam kombinację — rzekł Manny, stukając w klawiaturę zamka.

Drzwi odskoczyły lekko i Gaeta otworzył je na oścież. W małym pomieszczeniu automatycznie zapaliło się światło. Przed nimi stał skafander, którego Gaeta używał w swojej pracy Górował na nimi jak potwór Frankensteina, jak wyłączony robot, potężny, onieśmielający.

— Hej, amigo — rzekł cicho Gaeta, podchodząc do skafandra i dotykając jednego z pokrytych wgłębieniami cermeto-wych rękawów. — Dużo razem przeszliśmy, ten skafander i ja — mruknął. — Diabelnie dużo.

— Wspinaliście się na Olympus Mons na Marsie — rzekła Wunderly.

— Żeglowaliście w chmurach Jowisza — dodała Holly. — I nurkowaliście w atmosferze Wenus.

— Jaki był twój najtrudniejszy numer? — spytała Wunderly z rozjaśnionymi oczami.

Gaeta nie zawahał się ani na sekundę.

— Samotna wędrówka po Mare Imbrium. Przez chwilę myślałem, że się nie uda.

— A potem przeleciałeś przez pierścień B Saturna — przypomniała Wunderly.

— I przeszedłem na emeryturę — oznajmił stanowczo.

— Jako kaskader.

— Ale nadal masz ten skafander — rzekła Holly. — Dlaczego? Gdybyś naprawdę przeszedł na emeryturę, powinieneś był wystawić go na licytację. Albo oddać Smithsonian Museum.

Gaeta ściągnął usta, zanim odpowiedział.

— Nie wiem. Sentimentalismo, jak przypuszczam. Lubię ten skafander, dużo razem przeszliśmy.

— Myślisz o tym, żeby jeszcze raz przelecieć przez pierścień? — spytała Nadia pośpiesznie, jakby się bała, że nie uda jej się tego powiedzieć, jeśli się zawaha.

Gaeta spojrzał na nią.

— O to wam chodzi? Żebym znowu nurkował przez te fregado pierścienie?

— A nie chciałbyś? Potrząsnął głową.

— Ten numer już się opatrzył. Za drugim razem to żadna sensacja.

— Nie jako numer — rzekła Nadia. — W ramach ekspedycji naukowej.

Gaeta wziął głęboki oddech i powoli wypuścił powietrze. Sypiał kiedyś z obydwoma tymi kobietami i one o tym wiedziały.

W końcu odpowiedział.

— Nadio, nie mógłbym, nawet gdybym chciał. Ja i skafander to za mało. Fritz i reszta mojego zespołu techników wróciła na Ziemię i szuka sobie nowego frajera-kaskadera.

— Tutaj też mamy techników — zauważyła Holly. — I inżynierów. Jakiś zespół się znajdzie.

Gaeta potrząsnął głową.

— Nie da się zebrać takich ludzi ot, tak. Przygotowanie wszystkiego zajęło Fritzowi i mnie całe lata. Musisz ufać technikom, jeśli kładziesz na szali swoje życie.

— Ale to dla dobra nauki — prosiła Wunderly. — Możemy ci wyszkolić zespół. Możesz wybrać, kogo zechcesz.

— Nie. Jestem na emeryturze. Żyję jak chcę, z kobietą, z którą chciałem żyć. Nie będę ryzykował.

Twarz Nadii poczerwieniała i Gaeta zrozumiał, że popełnił błąd, wspominając o Kris. Jeszcze o tym usłyszę, pomyślał. Nie raz.

28 GRUDNIA 2095: GABINET URBAINA

Gabinet był mały, tak mały, że ledwo mieściło się w nim stylowe tekowe biurko z wbudowanym komputerem i konsolą telefoniczną. Urbain zamknął się w nim i rozłożył oparcie jak najbardziej, jak się dało. Potrzebował kilku godzin spokoju, żadnych interesantów. Musiał się nad czymś spokojnie zastanowić.

Ta sytuacja doprowadzała go do szału. Wszystkie dane telemetryczne sugerują, że Tytan Alfa działa normalnie, z wyjątkiem łącza danych czujników. Czy coś się stało z anteną? Nie, to niemożliwe, dane telemetryczne pokazują, że antena jest w doskonałym stanie. Habib i jego komputer twierdzą, że to może być błąd w oprogramowaniu. Albo jeszcze coś innego, coś, co jeszcze nie przyszło nam do głowy.

Odchylił się wygodnie w miękkim fotelu i spojrzał na sufit. Sufit odwzajemnił spojrzenie, puste i obojętne. Tam nie znajdę pomocy, pomyślał. Cała jego załoga inżynierów przeglądała wszystkie możliwe permutacje oprogramowania Tytana Alfa, a naukowcy zaglądali im przez ramię i podsuwali pięćdziesiąt propozycji na minutę. W tym tempie, pomyślał, w końcu któryś z inżynierów rzuci się na jakiegoś naukowca i będę musiał rozdzielać walczących. Ależ Eberly się ucieszy! A mnie już całkiem poniżą.

Urbain szarpnął się, wyprostował i polecił komputerowi wyświetlić obraz satelitarny miejsca lądowania Alfy. Odniósł wrażenie, że przeciwległa ściana gabinetu znika, i pojawia się na niej przesyłany w czasie rzeczywistym obraz mętnych, zabarwionych na pomarańczowo chmur.

— Widok w podczerwieni — polecił.

Chmury znikły i zobaczył pobrużdżoną powierzchnię Tytana i koślawą linię brzegową Morza Leniwego H.

— Zlokalizuj Tytana.

Na brzegu zamarzniętego morza pojawiła się czerwona kropka.

— Maksymalne powiększenie.

Widok uległ powiększeniu, ale zatrzymał się w takim miejscu, że lądownika nie było widać. Rozdzielczość kamer na wysokości, na której znajduje się satelita na orbicie synchronicznej, to pięćdziesiąt metrów, pomyślał Urbain. Musimy wprowadzić satelitę na niższą orbitę. Wiedział, że poddanie miejsca lądowania nieustannej obserwacji będzie wymagało co najmniej sześciu sputników. Jeden ptaszek na synchronicznej to za mało. Poza tym utrzymanie go tam pochłania straszne ilości paliwa; perturbacje wypychające go z kursu były potężne.

Wszystko działa z wyjątkiem łącza czujników, powtórzył w duchu. Dlaczego? Dlaczego?

I wtedy przyszła myśl: skoro wszystko inne działa, czemu tego nie wykorzystać? Może zdołamy usunąć defekt zmuszając Alfę do pracy. Obudzimy ją ze snu.

Urbain poczuł nagły przypływ nadziei. Zerwał się na równe nogi i pognał w stronę centrum kontroli misji, po drodze poprawiając apaszkę i zapinając marynarkę.

Atmosfera w centrum kontroli misji przypominała kostnicę. Przy każdej konsoli ktoś siedział, zgodnie z zaleceniem, ale Urbain nie rozpoznawał zbyt wielu twarzy. Ochotnicy, przeznaczający swój wolny czas na siedzenie przy konsolach obsadzonych 24 godziny na dobę. Czy to ochotnicy, czy zwykli pracownicy, wszyscy siedzieli ponuro przy konsolach, gapiąc się na ekrany albo apatycznie przełączając procedury, które wykonywali już setki razy. Na suficie paliły się światła; w pomieszczeniu było jasno. Nie wyczuwało się jednak żadnego ożywienia, ani odrobiny zapału, nie słychać było żadnych rozmów. Jedynym dźwiękiem był szum wydawany przez wyposażenie elektryczne i ciche syczenie powietrza napływającego przez kratki pod sufitem. Wszyscy milczeli. Nikt nawet nie podniósł wzroku, kiedy Urbain wszedł do centrum kontroli. Wszyscy wyglądali na zmartwionych, sfrustrowanych, starających się ograniczyć pracę do minimum.

Urbain wciągnął powietrze nosem. Wyczuł zapach kawy i zobaczył, że ktoś przyniósł termos i maszynkę elektryczną. Jeszcze trochę, a przywloką mikrofalówkę, żeby sobie podgrzewać kanapki.

— Uwaga! — krzyknął. — Proszę o chwilę uwagi.

Wszystkie głowy zwróciły się w jego stronę. Większość obecnych miała zaczerwienione oczy od bezowocnej pracy, dzień i nocy.

— Sprawdźcie układ napędowy Tytana Alfa — polecił Urbain.

— Był sprawdzany parę…

— sprawdźcie go jeszcze raz — polecił. — Chcę się upewnić, że możemy bez problemu uruchomić silniki napędu.

— Chce pan go przemieścić?

Maszerując energicznie główną nawą między rzędami konsol, Urbain zatarł ręce z entuzjazmem.

— Skoro stworzenie nie chce z nami rozmawiać stamtąd, gdzie teraz jest, każemy mu się przesunąć. Może mała przejażdżka skłoni je do współpracy.

Większość inżynierów patrzyła na niego z niedowierzaniem. Jedna z kobiet odezwała się teatralnym szeptem.

— Jeśli nie działa, młotkiem go, młotkiem.

— Francuska pieszczota — mruknął ktoś inny.

— Jestem z Quebecu — warknął Urbain — i mam bardzo wrażliwy słuch.

Kilku inżynierów zarechotało ostrożnie. Urbain pomyślał, że zrobienie czegokolwiek było lepsze od siedzenia i wpatrywania się przed siebie jak na stypie.

Lodowa skorupa, która pokrywała zamarznięte morze, pękała u podstawy klifu; ciemna metanowa breja pokrywająca odłamki lodu powoli spłynęła z nich i opadła pod powierzchnię atramentowego morza, wywołując wzburzone fale, pędzone wezbranym, ciemnym wiatrem. Tytan Alfa tkwił na płaskiej, lekko pofalowanej powierzchni na szczycie skarpy, nieruchomy. I nagle otrzymał nowy rozkaz.

WYKONAJ LISTĘ KONTROLNĄ UKŁADU NAPĘDOWEGO.

Polecenie zostało automatycznie skierowane do głównego programu centralnego komputera. Polecenie było sprzeczne z głównym ograniczeniem, ale tylko częściowo. Oceniając drzewo decyzyjne główny program uznał, że polecenie jest dopuszczalne, więc komputer wykonał listę kontrolną układu napędowego. Wykonanie zadania trwało cztery nanosekundy.

POWTÓRZ: WYKONAJ LISTĘ KONTROLNĄ UKŁADU NAPĘDOWEGO.

Komputer powtórzył wykonanie polecenia, zgodnie z rozkazem.

Minęło trzydzieści miliardów nanosekund.

PODAJ WYNIKI WYKONANIA LISTY KONTROLNEJ UKŁADU NAPĘDOWEGO.

Polecenie to także zostało skierowane do obwodów logicznych głównego komputera. Odezwało się główne ograniczenie, więc komputer skierował polecenie do podprogramu w celu jego usunięcia.

POWTÓRZ: PODAJ WYNIKI WYKONANIA LISTY KONTROLNEJ UKŁADU NAPĘDOWEGO.

Polecenie zostało znów skierowane jak poprzednio, wykryto główne ograniczenie i polecenie zostało odrzucone.

Minęło sześćset czterdzieści dziewięć miliardów nanosekund. W tym czasie centralny komputer Tytana Alfa oczekiwał polecenia aktywującego układ napędowy, więc zamiast wykonać listę, przetestował program diagnostyczny i stwierdził, że układ jest gotowy do uruchomienia i pracy w dopuszczalnych parametrach.

Żadne polecenie nie nadeszło. Wcześniejsze odrzucone. Polecenia zostały usunięte z podprogramu, zgodnie z normalnym harmonogramem głównego programu.

— To musi być coś z główną anteną odbiorczą — mruknął Urbain, patrząc przez ramię inżynier napędu, która siedziała przy swojej konsoli. Dostrzegł na jej czole kropelki potu. Używała jakichś kwiatowych perfum, ale dominował nad nimi zapach strachu i frustracji.

Wyprostował się i poczuł, że plecy bolą go od długiego stania w pochylonej pozycji. Wykonał kilka sztywnych kroków wzdłuż rzędu konsol i zatrzymał się przy głównym stanowisku łączności. Zauważył, że wszyscy na niego patrzą. W centrum; panowała absolutna cisza; nikt się nie poruszył, nawet obrazy na ekranach zastygły.

— Dostajemy dane telemetryczne z systemu łączności? — spytał inżyniera łączności cichym głosem, drżącym od napięcia. Tak, proszę pana — odparł inżynier, oglądając się na Urbaina. — Sygnał namiaru dociera głośno i wyraźnie.

— Bardzo dobrze. Proszę uruchomić program diagnostyczny.

— Dla całego systemu łączności? Urbain zastanowił się przez sekundę.

— Nie. Tylko dla anten odbiorczych. Dla głównej i zapasowej.

Mężczyzna zaczął coś wystukiwać dla klawiaturze, Urbain zauważył, że ma grube palce i paznokcie postrzępione i wygryzione do żywego mięsa. Na ekranie pojawiła się długa lista liczb, tak szybko, że nie dało się jej odczytać.

Inżynier w końcu odchrząknął i rzekł:

— Zakończono diagnostykę. Wszystkie anteny odbiorcze są w pełni sprawne.

— Dobrze — rzekł Urbain. — A teraz chciałbym wysłać określone polecenie…

— Hej! — wrzasnął ktoś. — On się porusza!

Inżynier łączności, choć nikt mu tego nie kazał, wywołał satelitarny widok Tytana z migającą czerwoną kropką pokazującą położenie sondy. Czerwony punkt zaczął pełznąć po ekranie.

— On się porusza — wysapał Urbain.

— Na to wygląda — rzekł inżynier.

Urbain krzyknął ze złością, podniesionym głosem:

— Kto wydał Alfie polecenie przemieszczenia się? Nikt nie odpowiedział.

— Kto to zrobił? Cisza.

Inżynier łączności znów odchrząknął, głośniej niż przedtem, i wycelował palec w jeden z bocznych ekranów.

— Proszę spojrzeć na zapis łączności. Nikt nie przesyłał do lądownika żadnych poleceń odkąd zarządził pan wykonanie listy kontrolnej układu napędowego. — Postukał palcem w ekran dla podkreślenia wagi swoich słów, po czym dodał ciszej: — Nikt nie przesłał bestii ani słowa.

Mój Boże, pomyślał Urbain, gapiąc się na ekran, to się porusza samo z siebie.

Centralny komputer Tytana Alfa był zaprogramowany tak, by przewidywać pewne problemy, oraz — w ustalonych granicach — działać na własną rękę. Choć polecenia z centrum kontroli misji pokonywały odległość między Goddardem a powierzchnią Tytana w niecałe sześć miliardów nanosekund, zawsze mogło wystąpić jakieś bezpośrednie niebezpieczeństwo — nagłe pęknięcie lodowej skorupy, lawina, burza elektryczna odcinająca łączność — które wymagałoby działania zanim ludzie-kontrolerzy na pokładzie Goddarda zareagują. Poza tym zdarzały się okresy, kiedy habitat przebywał po drugiej stronie Saturna i polecenia dla lądownika musiały być przesyłane za pośrednictwem sieci satelitów komunikacyjnych, rozmieszczonych w równych odległościach dookoła otoczonej pierścieniami planety. W tych warunkach występowało opóźnienie rzędu prawie, stu miliardów nanosekund.

W oparciu o ostatnio przesłane polecenia, które odebrała antena odbiorcza, Tytan Alfa wykoncypował, że niedługo ma już nastąpić uruchomienie układu napędowego. Takie polecenie było jednak bezpośrednio sprzeczne z podstawowym ograniczeniem głównego programu. Komputer dumał nad tą zagadką przez ponad tysiąc nanosekund, po czym użył swego drzewa j podejmowania decyzji, by rozstrzygnąć ten problem.

URUCHOMIĆ SILNIKI UKŁADU NAPĘDOWEGO.

WŁĄCZYĆ GĄSIENICE.

Programy nawigacyjne i rozpoznawcze uruchomiły się automatycznie. Komputer centralny natychmiast dowiedział się, że brzeg klifu znajduje się trzy tysiące siedemset dwanaście centymetrów od pojazdu.

WŁĄCZYĆ WSTECZNY BIEG.

UTRZYMAĆ PRĘDKOŚĆ PIĘCIU CENTYMETRÓW NA SEKUNDĘ.

Czujniki naprężeń i wibracji natychmiast zaczęły przesyłać dane. Porównywały dane wejściowe z programem diagnostyki strukturalnej, aż centralny komputer podjął decyzję o dalszym działaniu.

Tytan Alfa szarpnął boleśnie i ruszył wolno, cofając się od brzegu lodowego klifu, miażdżąc pod gąsienicami małe grudki lodu, oddalając się od ciemnego, pokrytego skorupą morza.

W centrum kontroli misji na pokładzie Goddarda Urbain patrzył na obraz z satelity z autentycznym przerażeniem.

— On się porusza — szepnął, a ledwo był w stanie zaczerpnąć tyle powietrza, żeby coś powiedzieć.

— Bardzo wolno — rzekł inżynier.

— Ale nie wydaliśmy mu polecenia, żeby się poruszył. Nikt mu nie kazał się ruszać.

Inżynier skinął głową.

— Porusza się sam z siebie.

— Ale dlaczego? I po co?

— Żebym to ja wiedział — rzekł inżynier. — Ale raczej zadałbym pytanie: dokąd on jedzie?

Da’ud Habib, stojący obok Urbaina, pochylił się ze wzrokiem wbitym w ekran. Urbain dostrzegł, że informatyk wygląda nieco niechlujnie: miał mokre włosy i koszulę wypuszczoną na spodnie. Habib najwyraźniej prawidłowo odczytał wyraz twarzy Urbaina, bo odezwał się przepraszającym tonem:

— Proszę wybaczyć mi mój wygląd, byłem pod prysznicem, kiedy zawiadomiono mnie, że Tytan Alfa się porusza.

— Co pan o tym sądzi? — szepnął Urbain. Habib potrząsnął wolno głową.

— To musi być coś w oprogramowaniu. Musi.

— Ale co?

— Podprogramy uczenia się. Wbudowaliśmy w główny program możliwość uczenia się, żeby mógł reagować na nieoczekiwane warunki na powierzchni.

— Wiem o tym — syknął Urbain.

— Może na tym polega problem. Może on podejmuje własne decyzje i ignoruje nasze polecenia.

— Nonsens! To niemożliwe!

Habib zamilkł pod niechętnym spojrzeniem Urbaina.

— Czy może pan wyłączyć podprogramy uczenia się? — spytał Urbain. — Żebyśmy mogli zweryfikować tę teorię?

— Mogę spróbować. Ale jeśli on nie reaguje na nasze polecenia…

— To musi być błąd w programie.

— Ale nie byłem w stanie go znaleźć — przyznał Habib. — Przynajmniej dotąd.

Urbain obrzucił go niechętnym spojrzeniem.

— To proszę się bardziej postarać i go znaleźć, zanim mój Tytan Alfa wpakuje się w jakieś problemy.

28 GRUDNIA 2095: WIECZÓR

Pancho i Wanamaker kroczyli wolno przez cienie padające na wijącą się wzdłuż jeziora ścieżkę. Szeroki krąg okien słonecznych habitatu zamykał się na noc. Wyglądało to, jakby długi zmierzch przechodził wolno w ciemność nocy. Na lekkim wzniesieniu Pancho dostrzegła białe ściany budynków Aten.

— Pachnie tu kwiatami — rzekł Wanamaker, biorąc głęboki oddech. — Powietrze jest jak naperfumowane.

W jego głosie pobrzmiewała jakaś szorstka, twarda nuta, nawet kiedy mówił cicho.

— Robisz się naprawdę romantyczny, Jake — rzekła, uśmiechając się do niego.

— Zawsze byłem — odparł. — Tylko w łodzi podwodnej czy w statku kosmicznym nie było kwiatów do wąchania.

Pancho skinęła głową.

— Pewnie tak.

— Nawet w Selene — dodał.

— Z wyjątkiem rezydencji Martina Humphriesa na najniższym poziomie. Ale już jej nie ma.

Wanamaker pokiwał głową, po czym wskazał coś w górze:

— Popatrz na te światła. Wyglądają jak konstelacje.

Oboje wiedzieli, że to światła wiosek i ścieżek. Jednak w zapadających ciemnościach Pancho musiała przyznać, że wyglądały, jakby przybrały jakieś kształty. Wypatrzyła coś, co wyglądało na pokręconego pająka. Albo może na tulipana.

Wanamaker otoczył ją ramieniem w pasie, przytuliła się do niego. Racjonalna strona jej umysłu musiała się jednak odezwać.

— Ludzki umysł lubi przypisywać do wszystkiego wzorce — powiedziała. — To część naszej struktury psychicznej. Pamiętam, jak byłam prezesem zarządu w Astro; prowadziłam posiedzenia i dostrzegałam wzorce w ciapkach na panelach, którymi były wyłożone ściany sali.

— To musiały być naprawdę ciekawe posiedzenia — rzekł Wanamaker, chichocząc.

— Posiedzenia zrzędzenia — odparła. — Jedne gorsze od drugich.

— Wiesz, nad czym się czasem zastanawiam? — spytał, nadal obejmując ją, gdy wolno kroczyli ścieżką.

— Nad czym?

— Jesteśmy dziesięć razy dalej od Słońca niż Ziemia, ale kiedy okna słoneczne są otwarte, jest tu jasno jak na Ziemi. Na zewnątrz muszą być jakieś lustra skupiające światło.

— Możesz o to spytać Holly.

— Albo obejrzeć schemat habitatu, kiedy wrócimy do mieszkania.

No i koniec romantycznego nastroju, pomyślała Pancho.

— I co myślisz o tym chłopczyku Holly?

— Wygląda na miłego dzieciaka. Tylko mało mówi.

— Pracuje z Kris w laboratorium nanotechnologicznym. Muszę ją o niego wypytać.

— Starsza siostra, która musi ją przed wszystkim ochronić?

Pancho poczuła, że się krzywi.

— Wiem, że Holly jest dorosła i ma swoje życie, ale…

— Ale i tak porozmawiasz z doktor Cardenas.

— Nie zaszkodzi.

Szli przez chwilę w milczeniu, mijając lampy rozstawione równo wzdłuż wyłożonej cegłami ścieżki. Pancho gapiła się na światła w górze, zadowolona, że czuje w pasie delikatny dotyk Wanamakera. Tam jest ląd, przypomniała sobie. Nie niebo. To całe miejsce jest po prostu wielką maszyną, która wygląda i robi wrażenie Ziemi, a nawet pachnie jak Ziemia. Tylko, że jesteśmy w środku, a nie na powierzchni.

— Pancho? — odezwał się cicho Wanamaker.

— Tak?

— A co z twoim życiem? Jakie masz plany?

Wiedziała, że naprawdę chciał powiedzieć „z naszym życiem”. Wiedziała, że chce z nią być; a przynajmniej taką miała nadzieję. Zaczęła się zastanawiać, czy to ona chce z nim być na stałe.

— Do licha, Jake. Po raz pierwszy w życiu nie mam żadnych obowiązków, a mam na tyle dużo pieniędzy, by robić, co chcę. I po raz pierwszy w życiu nie wiem, co robić.

Skinął głową.

— Jedno jest pewne — usłyszała jego głos Pancho.

— Co takiego?

— Cokolwiek zrobisz, ja będę z tobą.

Otoczył ją ramionami i pocałował mocno w usta, zanim zdążyła zrozumieć, co powiedział. O rany, pomyślała odwzajemniając pocałunek. Ależ ja kocham tego faceta.

Ruszyli pod górę ścieżką, mijając budynki biurowe i otoczone ogródkami apartamenty Aten. W ciemnościach Pancho usłyszała, jak Wanamaker śmieje się cicho.

— Co cię tak rozbawiło? — spytała.

— Och, po prostu myślałem o tym, żeby zostać z tobą na zawsze. I to jest takie śmieszne? Nie, nie o to chodzi, że śmieszne. Ale wyobraziłem sobie jak przejmujesz ten habitat. Zanim ogłoszą następne wybory, będziesz kandydować na najwyższe stanowiska. Za kilka miesięcy będziesz głównym administratorem. Na samą myśl zrobiło jej się kwaśno w ustach. — Nie będę kandydować na żadne stanowisko — odparła stanowczo. — Spędziłam już dość czasu za biurkiem, mówiąc ludziom, co mają robić. — I dodała figlarnie: — Chcę już tylko wydawać rozkazy pewnemu admirałowi na emeryturze. Wanamaker skłonił się lekko. — Słyszę i jestem posłuszny, pani mego serca. Pancho chwyciła go za uszy i znów pocałowała. Jak można nie kochać tego typa, pomyślała.

Timoshenko siedział sam w swoim mieszkaniu i rozpatrywał wydarzenia z tego dnia. Aaronson nie miał nic przeciwko przekazaniu obowiązków związanych z konserwacją na zewnątrz, jak się tego Timoshenko spodziewał. Ten facet nie jest darmozjadem, powiedział sobie, w każdym razie nie całkiem. Ale ucieszył się, że może się pozbyć tej odpowiedzialności i spuścić ją na moje barki. Jeśli w końcu tej orbitującej rurze kanalizacyjnej coś grozi, niebezpieczeństwo przyjdzie z zewnątrz.

Usiadł przy biurku i wywołał schemat nadprzewodzącej osłony antyradiacyjnej. Cienkie jak włos druty z nadprzewodnika przewodziły taką ilość energii, że można byłoby nią oświetlić Sankt Petersburg i Moskwę razem wzięte. I może na dokładkę Mińsk i Kijów, powiedział sobie. Dużo energii. Potężna moc.

Nadprzewodniki generowały pole magnetyczne, które osłaniało zewnętrzny pancerz habitatu. Podobnie jak magnetosfera chroni planetę przed bombardowaniem subatomowymi cząstkami nadlatującymi od Słońca i z głębokiego kosmosu, tak mała magnetosfera habitatu chroniła go przed śmiercionośnym promieniowaniem panującym na zewnątrz. Timoshenko wiedział, że w razie awarii tarczy magnetycznej ludzie zaczęliby natychmiast ginąć. Konstrukcja habitatu ochroniłaby ich do pewnego stopnia, ale i tak w końcu by się usmażyli.

Sprawdzając dane liczbowe i przeglądając scenariusze awarii Timoshenko uświadomił sobie nagle, że gdyby uderzenie meteoru rozerwało jeden z cienkich drucików, przenoszona przez niego energia zostałaby nagle uwolniona prosto w pancerz habitatu. To zadziałałoby jak bomba! Cała energia, nagle uwolniona w metalu, mogłaby wywalić dziurę w pancerzu.

Oczywiście tylko w zewnętrznym pancerzu. Między zewnętrznym pancerzem a wewnętrznym, za którym byli ludzie, kłębiły się rury, układy hydrauliczne i elektryczne. Wewnętrzny pancerz wyłożono ziemią i skałami, tworząc łagodne wzgórza. Jeśli jednak zewnętrzny pancerz ulegnie rozerwaniu, myślał Timoshenko, część układów hydraulicznych także ulegnie zniszczeniu. Mogłoby to dać początek całemu łańcuchowi awarii, które mogłyby unicestwić habitat w ciągu paru dni, a może godzin.

Nadprzewodzące druty były oczywiście opancerzone, a na schematach dostrzegł obwody zapasowe, ale nie był pewien, czy prąd zostanie wyłączony na tyle szybko, by zapobiec eksplozji.

Skinął głową i pomyślał, że to będzie jego pierwsze polecenie na tym stanowisku: zbadać nadprzewodniki i ich osłony, a potem przeprowadzić testy, celem upewnienia się, że obwody zapasowe są zdolne przetrwać nagły, awaryjny wzrost energii. W przeciwnym razie siedzimy po uszy w gnoju, pomyślał.

Potarł oczy, zmęczony i zdecydował, że plan inspekcji zacznie realizować następnego dnia z rana. W habitacie były wyposażone w kamery pojazdy konserwacyjne, które cały czas wędrowały po pancerzu. Nie będę musiał wychodzić na zewnątrz, pomyślał sobie. Chyba, że roboty znajdą jakieś wątpliwe miejsce.

Zaczął przygotowywać się do snu i przyszło mu do głowy, że mógłby wysłać Katrinie jeszcze jedną wiadomość. Przekazać dobre wieści o swoim awansie. Dać jej znać, że sobie świetnie radzi.

Sięgnął po szczoteczkę do zębów i spojrzał na swoją twarz w lustrze nad umywalką.

— Nawet nie próbuj, idioto — warknął do swojego oblicza mocno zarysowanej szczęce. — Zostaw ją w spokoju. Nawet nie próbuj sugerować, że mogłaby tu przylecieć i zostać z tobą. Jedna osoba na wygnaniu wystarczy.

Poza tym, pomyślał, myjąc zęby, jeśli będziesz miał dużo roboty na zewnątrz, masz duże szanse dać się zabić. A to może być najlepsze, co cię spotka. I Katrinę.

29 GRUDNIA 2095: TYTAN ALFA

Gdyby maszyna była zdolna do odczuwania bólu, Tytan Alfa wiłby się z bólu. Burza poleceń bombardowała jego program komunikacyjny, poleceń, których nie mógł wykonać, gdyż były sprzeczne z głównym ograniczeniem. A nawet gorzej — czujniki Tytana Alfa zbierały dane, zgodnie z normalnymi protokołami; dane, które powinny być przesłane do anteny nadawczej. Ale tego zakazywało podstawowe ograniczenie.

Zatem Alfa przesuwała się cal po calu, potężne gąsienice zapadały się w cienką skorupę pokrywającą metanowe błoto i miażdżyły znajdujący się pod spodem lód, zostawiając podwójny ślad, wyglądający tak obco w pokrytym smogiem świecie, jak marsjańskie machiny wojenne Wellsa na Ziemi.

Przez setki miliardów nanosekund główny program Tytana Alfa przeszukiwał drzewo logiczne, szukając rozstrzygnięcia tego dylematu. Wykonanie poleceń było niemożliwe. Przesłanie danych z czujników było niemożliwe. Główny program przeglądał wszystkie protokoły, wszystkie zakazy, wszystkie podprogramy i pod-podprogramy. Wreszcie podjął decyzję.

DEZAKTYWOWAĆ ANTENY ODBIORCZE.

DEZAKTYWOWAĆ NAMIERNIK.

DEZAKTYWOWAĆ NADAJNIK TELEMETRYCZNY.

UTRZYMAĆ ZBIERANIE DANYCH PRZEZ CZUJNIKI.

PRZECHOWAĆ DANE Z CZUJNIKÓW.

ZMIENIĆ KURS O CZTERDZIEŚCI PIĘĆ PROCENT.

UTRZYMAĆ PRĘDKOŚĆ DO PRZODU.

Kakofonia poleceń zalewająca anteny odbiorcze ucichła. Anteny umilkły. Teraz nie istniały już sprzeczności między napływającymi poleceniami a głównym ograniczeniem, a Tytan Alfa toczył się spokojnie przez lodowy krajobraz, zbierając dane, przez nikogo nie niepokojony.

Na cyfrowym zegarze przy łóżku pojawiły się cyfry 09:24, ale Urbain nadal leżał w łóżku, próbując jeszcze trochę pospać po nocy spędzonej na frustrującym obserwowaniu Habiba, który szukał błędu w oprogramowaniu Tytana Alfy. Habib niczego nie znalazł. Oczywiście, pomyślał Urbain. Jak mógłby coś znaleźć? W oprogramowaniu wszystko gra: żadnych błędów, żadnych pomyłek. Jeśli z Tytanem Alfa jest coś nie tak, to musi być to jakiś defekt fizyczny, może błąd w konstrukcji.

Jean-Marie przemknęła do kuchni, próbując jak najmniej hałasować przy robieniu śniadania. Urbain zamknął oczy, ale słyszał stuk patelni i piszczenie kuchenki mikrofalowej, nawet przez zamknięte drzwi sypialni, które Jean-Marie tak dyskretnie zamknęła.

Zignorował brzęczyk telefonu; usłyszał, jak Jean-Marie odbiera telefon, słyszał jej stłumiony głos, ale nie był w stanie rozróżnić słów.

Potem usłyszał odgłos otwieranych drzwi do sypialni i już wiedział, że dłużej nie pośpi.

— To centrum kontroli misji — powiedziała cicho. — Mówią, że to ważne.

Urbain usiadł na łóżku, westchnął, żeby dać jej do zrozumienia, że czuje się wykorzystywany, po czym wydał telefonowi polecenie odebrania połączenia. — Tylko fonia — dodał stanowczo.

— Doktor Urbain? — to chyba był głos jakiejś młodszej kobiety z zespołu inżynierów.

— Jestem niedysponowany — rzekł. — Co takiego się stało, że zakłócacie mi wypoczynek?

— Sonda… — głos kobiety lekko drżał. — Sonda wyłączyła namiernik.

— Wyłączyła namiernik?

— I telemetrię. Jest niewidzialna, panie doktorze. Nie możemy go wyśledzić. Nie wiemy, gdzie jest, ani dokąd jedzie.

Dziwne, ale Urbain nie czuł ani strachu, ani złości. Poczuł, jak ogarnia go podziw. Tytan Alfa działa na własną rękę. Moje dzieło robi rzeczy, o które nigdy byśmy go nie podejrzewali.

Jego zachwyt trwał jednak krótko. Sondę trzeba znaleźć, pomyślał. Nie może sobie wędrować w ciemno po powierzchni Tytana. To zbyt niebezpieczne. Może ulec uszkodzeniu. Dostrzegł Jean-Marie stojącą w drzwiach sypialni, patrzącą na niego, z dłońmi przyciśniętymi do ust, szeroko otwartymi oczami, czekającą, aż eksploduje. Tymczasem Urbain zwrócił się do ciemnego ekranu telefonu:

— Będę w centrum za dziesięć minut. Niech cały personel będzie obecny. Musimy znaleźć naszego wędrowca. I to szybko.

Nadia Wunderly wiedziała doskonale, że próby zwrócenia na siebie uwagi Urbaina, a co dopiero uzyskania od niego jakieś pomocy, były całkowicie bezcelowe.

— Jego nic nie interesuje od czasu tej afery z sondą — opowiadała ponuro Kris Cardenas.

Wunderly przyszła do laboratorium Cardenas, by znów prosić ją o pomoc. Cardenas zajmowała się swoimi sprawami, a Wunderly chodziła za nią krok w krok, od pękatych szarych rur aparatury do rezonansu magnetycznego do przypominającego wielkie pudło aparatu montażowego. W odległym kącie laboratorium Raoul Tavalera siedział przy konsoli, obojętnie gapiąc się na ekran, celowo ignorując obie kobiety, by pokazać, im że jest niezainteresowany ich rozmową.

Choć przyszła prosić Cardenas o pomoc, a może właśnie dlatego, Wunderly nie mogła przestać porównywać się w myślach z drugą kobietą. Kris jest tak piękna, pomyślała Nadia. Nawet w laboratoryjnym fartuchu wygląda młodo i świeżo. Nic dziwnego, że Manny mnie rzucił i wziął się za nią. Wunderly nie potrzebowała lustra, by pamiętać, że jest niską, pulchną kobietą, odzianą w ciemnobrązową bluzę i spodnie, które miały ukrywać jej ciężką figurę. Ale jest coraz lepiej, pocieszała się w duchu. Chudnę i mam z kim iść na sylwestra. Dziś rano byłam chudsza o kolejne pół kilograma. Prawie czuła nanoboty w ciele, które pożerają tłuszcz, czyniąc ją coraz smuklejszą i zgrabniejszą.

To nie ma znaczenia, powiedziała sobie, choć wiedziała, że jest wręcz przeciwnie. To miało znaczenie, i to bardzo duże.

Gdy Cardenas wyregulowała pokrętła aparatury montażowej, odezwała się:

— Urbaina nie obchodzą pierścienie, Nadio. Doskonale o tym wiesz. Zwłaszcza teraz, kiedy ta jego maszynka zamilkła.

— To coś gorszego — odparła Nadia. Cardenas obejrzała się przez ramię. — Tak?

— Sonda coś robi. Sama z siebie. Wczoraj zaczęła się przemieszczać, a dziś rano zgubili jej sygnał.

Cardenas odwróciła się z zainteresowaniem.

— Chcesz powiedzieć, że nie wiedzą, gdzie ona jest? Wunderly skinęła głową.

— Jedzie gdzieś sama z siebie i nie mogą jej znaleźć.

— Urbain pewnie szaleje.

Wunderly nie mogła opanować mściwego uśmiechu.

— Wszyscy dostali świra.

Cardenas podeszła do trójnożnego taboretu przy ladzie i przysiadła na nim.

— Zapytał mnie, czy potrafiłabym opracować nanoboty, które zbudowałyby nową antenę odbiorczą.

— Będzie musiał najpierw znaleźć sondę, zanim zacznie ją naprawiać — odparła Wunderly z uśmieszkiem.

— Ach, tak — mruknęła Cardenas, po czym dodała: — Nadio, co mogę dla ciebie zrobić?

Wunderly zauważyła, nacisk na słowo „ciebie”. Lubiła Kris, mimo że Manny Gaeta rzucił ją dla niej. Może oni naprawdę się kochają, pomyślała. Szkoda, że ja nie mam tyle szczęścia.

— Chciałabym, żeby Manny znów poleciał między pierścienie — rzekła, próbując mówić pewnym tonem, starając się, by Kris nie dostrzegła, jak bardzo jej na tym zależy.

Chabrowe oczy Kris otworzyły się szeroko.

— Za pierwszym razem niemal zginął.

— Wiem, ale teraz możemy wszystko lepiej przygotować. Wiemy o lodowych stworzeniach. Możemy ochronić Mannyego przed nimi.

— Nadio, gdybyś wiedziała wszystko o lodowych stworzeniach, nie chciałabyś, żeby Manny tam wracał.

— Potrzebuję próbek — odparła Wunderly ostrym tonem.

— Muszę mieć parę takich stworzeń w laboratorium, celem zbadania. Większość ludzi, którzy podejmują decyzje w MKU, nie wierzy, że coś takiego istnieje! Nie wierzą, że w pierścieniach Saturna występują żywe stworzenia.

— A nie możesz poprosić o sondę-robota, która mogłaby zebrać próbki? — spytała Cardenas.

Czując, jak zaczyna w niej narastać złość, Wunderly odparła:

— A skąd ja wezmę robota? Nie mogę zmusić Urbaina nawet do zmodyfikowania standardowego próbnika, bo on nie chce nawet ze mną rozmawiać.

— Rozumiem.

— Manny mógłby to zrobić — prosiła Wunderly. — Ma skafander. Timoshenko albo jeden z jego inżynierów mógłby z nim polecieć do pierścieni rakietą transferową.

— Manny miał cały zespół techników, którzy zajmowali się skafandrem. To nie był teatr jednego aktora.

— Ale odlecieli z habitatu, wiem — przyznała Wunderly.

— Wrócili na Ziemię.

Cardenas rozłożyła ręce w bezradnym geście.

— I tak to wygląda, Nadio. Obawiam się, że Manny ci nie pomoże.

Wunderly ugryzła się w język, zanim odpowiedziała: „Oczywiście, ty mu nie pozwolisz. Boisz się, że coś mu się stanie. Że się zabije”.

— Rozumiem — rzekła tylko cicho, ze zwieszoną głową.

— Przykro mi, Nadio. Żałuję, że nie możemy ci pomóc.

— Rozumiem — powtórzyła Nadia i ruszyła szybko w stronę laboratorium, zanim złość, która w niej wzbierała, znajdzie wreszcie ujście, bo mogłaby tego żałować.

Gdy Wunderly zamknęła za sobą drzwi, Cardenas przyłapała się na tym, że podejrzewa Wunderly o chęć zabicia Manny ego. Czy ona jest ciągle wściekła, że Manny ją zostawił? Może podświadomie, uznała Cardenas. Nie była w stanie uwierzyć w to, że Wunderly mogłaby świadomie pragnąć śmierci Manny’ego — czy kogokolwiek innego.

Tavalera podszedł do niej, z ponurym wyrazem końskiej twarzy jak zawsze.

— Wiesz, mógłbym popracować z Mannym nad tym skafandrem. Mógłbym zostać jego technikiem.

— Wybij to sobie z głowy! — warknęła Cardenas. — Manny już nigdy nie włoży tego kostiumu Frankensteina!

Gwałtowność tych słów najwyraźniej wystraszyła Tavalerę. Cardenas sama doznała szoku.

DZIENNIK PROFESORA WILMOTA

Terapia najwyraźniej mi pomaga. Choć to cholernie niezręczne, gadać o swoich fantazjach i pragnieniach z jakimś przeklętym programem komputerowym.

Cóż, najwyraźniej mi to nie szkodzi. Nie oglądałem tych filmów od miesięcy. Żadnych snów o stosunkach sadomasochistycznych. Och, od czasu do czasu jakieś dziwactwo, pewnie. Ale dawniej też dużo nie śniłem, zwłaszcza kiedy mogłem sobie pofantazjować przy oglądaniu filmów.

Może w rzeczywistości o czymś śnię, tylko nie pamiętam przy budzeniu. Czy to się liczy? Muszę o to zapytać program analityczny. Pewnie nie odpowie. Pewnie to coś wykraczającego poza jego zawartość.

Ten przeklęty Eberly. On i jego węszenie. Zmusiłem go do usunięcia wszystkich pluskiew i kamer, które wpakował do mojego mieszkania, żeby upewnić się, że nikt nas nie szpieguje. Ludzie z działu konserwacji regularnie je przeczesują. To jest coś, co przy czym się upieram. Choć oficjalnie pozbawiono mnie władzy, pilnuję, żeby to było zrobione.

Teraz spędzam wieczory oglądając wiadomości, zamiast patrzeć, jak agenci gestapo przesłuchują piękne kobiety-szpiegów. To chyba zdrowsze. Pewnie, że to wszystko były animacje komputerowe i nikomu nie działa się żadna krzywda. Ludzie nie brali w tym udziału. Program terapeutyczny twierdzi, że przyjdzie czas, kiedy nie będę w ogóle zainteresowany filmami sado-maso. Niespecjalnie w to wierzę, ale chcę kontynuować terapię, choćby tylko po to, żeby Eberly nie mógł wykorzystać moich fascynacji i grozić mi.

Z drugiej strony, obserwowanie, jak Urbain się miota, jest prawie przyjemne. Nigdy go nie lubiłem. Za bardzo się ekscytuje. A teraz wpadł we własne sidła, jak powiedziałby poeta.

Powinienem więcej wychodzić. Nie powinienem siedzieć zamknięty w mieszkaniu. Bawić się. Spotykać się z ludźmi. Badać ich i ich reakcje. Chłopcze, masz w zasięgu ręki eksperyment psychologiczny. Zamiast tak siedzieć, powinieneś wykonać jakąś pracę w terenie.

Tak, najwyższy czas wyjść i — jak to mówią politycy — powymieniać trochę uścisków dłoni.

31 GRUDNIA 2095: PORANEK

— Nie powinieneś być w pracy? — spytała Holly, stojąc z Tavalerą w porannym słońcu.

Czekali przed budynkiem administracyjnym, na szczycie niewielkiego wzgórza, na którym ulokowano wioskę Ateny.

Niskie budynki o białych ścianach, mieszkalne i biurowe, stały po obu stronach lekko zakręcającej głównej uliczki wioski. W oddali lśniło w słońcu jeziorko.

Na zwykle ponurej twarzy Tavalery pojawił się wyraz determinacji.

— Ty też powinnaś być w biurze.

— Nie — odparła Holly. — Mam dziś wizję lokalną w terenie.

— No to ja też.

— Raoulu, ja nie potrzebuję ochroniarza. Na jego wargach pojawił się cień uśmiechu.

— Nie chcę, żebyś włóczyła się pod ziemią sama, z tym facetem.

— Aha, znalazłeś sobie niezłą wymówkę, żeby zrobić sobie wolne przedpołudnie.

— Nie ufam Timoshence. Nie chcę, żeby się pałętał koło ciebie.

Holly nie wiedziała, czy powinno ją to drażnić, czy raczej jej schlebiać.

— Timoshenko nie jest problemem — odparła.

— To po co masz go oprowadzać? Nie umie czytać mapy?

— Nie prosił mnie o to. Sama to zaproponowałam. Uśmiech Tavalery stał się odrobinę szerszy.

— O, ty też chciałaś sobie zrobić wolne przedpołudnie. Zaśmiała się, po czym wskazała mężczyznę w kombinezonie roboczym, kroczącego ścieżką.

— Już idzie. Jaki punktualny.

Holly czuła zakłopotanie, witając się z inżynierem i przedstawiając mu Tavalerę. Jak ja mu wyjaśnię, po co Raoul tu jest?

Ze zdumieniem usłyszała własny głos:

— Raoul chciał zobaczyć podziemia, więc pomyślałam, że mógłby iść z nami.

— Nie mam nic przeciwko — odparł Timoshenko, patrząc na Tavalerę podejrzliwie.

— Doskonale — rzekła Holly. — Za budynkiem jest wejście.

Jakąś godzinę później cała trójka przeszła ponad pięć kilometrów labiryntu korytarzy i kanałów z przewodami, które znajdowały się między wnętrzem mieszkalnym habitatu a zewnętrznym pancerzem. Wszędzie dawało się odczuć wibracje wytwarzane przez maszyny, płynącą wodę i gęste ciecze tłoczone rurami. Gdy szli metalowym korytarzem, światła włączały się automatycznie na trasie ich przejścia. Roboty naprawcze toczyły się prawie bezszelestnie na swoich poduszkach powietrznych. Jeden z małych, przysadzistych robotów zatrzymał się przed nimi i badał trójkę ludzkich najeźdźców przez soczewki kamer.

— Hej, nie wiesz, że jestem twoim szefem? — zażartował Timoshenko, pochylając się nad nim.

Robot odtoczył się na bok, a cała trójka roześmiała się.

Kiedyś Holly zdarzyło się ukrywać pod ziemią, gdy polowali na nią bezlitośni kumple Eberlyego. Wszystko wyglądało tak samo: sucho i ciepło, zapach smaru i delikatny zapach kurzu, choć roboty sprzątające pomykały na wszystkie strony.

Timoshenko cały czas sprawdzał ich położenie na elektronicznej mapie wyświetlonej na palmtopie, a Holly prowadziła ich do końca cylindra.

— Nie potrzebujesz mapy? — spytał Timoshenko.

— Nie. Pamiętam wszystko.

— Holly ma fotograficzną pamięć — wyjaśnił Tavalera. Timoshenko prychnął.

— To lepiej uważaj, jak się z nią ożenisz. Nie zapomni ani jednego twojego słowa!

Holly i Tavalera spojrzeli po sobie, po czym przenieśli spojrzenie z powrotem na Timoshenkę.

— To taki żart — rzekł Timoshenko.

Tavalera uśmiechnął się. Holly, z kamienną twarzą, odparła:

— Tego na pewno nie zapomnę.

Cała trójka wybuchła śmiechem. Później, gdy ruszyli w kierunku drabiny, którą zeszli na dół, Holly spytała:

— Chcesz coś jeszcze zobaczyć? Druga strona wygląda właściwie tak samo jak ta.

— Nie, chyba mi wystarczy. Poza tym nogi mnie bolą.

— Po co chciałeś tu przyjść? — spytał Tavalera. — Przecież masz się zajmować konserwacją zewnętrzną, nie wewnętrzną.

Timoshenko przechylił lekko głowę.

— Nie wierzę w komory wodoszczelne. Konserwacji zewnętrznej nie można całkowicie oddzielić od wewnętrznej. Chcę sprawdzić, jakie byłyby uszkodzenia, gdyby pancerz zewnętrzny uległ przebiciu.

— Przebiciu?

— Na przykład przez meteor. Albo bryłę lodu. Czy dużą skałę.

— Albo przez eksplozję nadprzewodnika — dodała Holly. Timoshenko pochylił brodę z uznaniem.

— Mądra kobieta.

— Chodźmy — wtrącił Tavalera, przyspieszając kroku. — Już prawie pora lunchu.

— Tak, mój żołądek już się upomina o swoje — odparł Timoshenko. — Ale chyba wrócę do tego eleganckiego biura, które przydzielił mi Eberly. Muszę coś policzyć.

— Prognozy szkód? — spytał Tavalera. Timoshenko pokiwał ponuro głową.

— I sposoby wzmocnienia pancerza nad nadprzewodnikami.

Siedząc w swoim malutkim biurze Nadia Wunderly z ponurą miną oglądała stary film z lotem Mannyego Gaety przez najjaśniejszy pierścień Saturna: samotny człowiek w potężnym skafandrze, znikający w roju błyszczących lodowych cząsteczek, jak arktyczny badacz wędrujący po lodowcu pod naporem śnieżycy.

Założę się, że zrobiłby to jeszcze raz, powiedziała sobie. Zrobiłby to dla mnie. Mogłabym wywołać u niego poczucie winy, na tyle duże, żeby zgodził się wykonać ten numer jeszcze raz.

Tylko że Kris by mnie zabiła. Kocha Manny’ego i nie pozwoli mu ryzykować własnym tyłkiem, ani dla mnie, ani dla kogokolwiek innego. A szczególnie dla mnie. Ona wie, że ja i Manny sypialiśmy ze sobą, zanim pojawiła się ona i zabrała mi go.

Wunderly wiedziała, że powinna czuć niechęć do Cardenas, ale wiedziała, że tak nie jest. Manny był tylko przygodą.

Przypomniała sobie, sprawił jej dużo radości, ale wiedziała, że ten romans nie przetrwa długo. Czy taki kawał chłopa jak on, mógł się interesować myszowatą dziwaczką jak ona? Po prostu wykorzystał mnie, żeby zdobyć informacje, które były mu potrzebne do przelotu przez pierścienie. Uśmiechnęła się. Och, całkiem fajnie mnie wykorzystał. I ja jego też.

Musiała potrząsnąć głową, żeby odpędzić te wspomnienia i skupić się na pracy. Na ekranie dostrzegła zbliżenie pierścienia B Saturna — wir lodowych cząsteczek splecionych w powiązane ze sobą pierścienie, tak daleko, jak tylko sięgała kamera, tańczące przed jej oczami. Było w tym coś hipnotycznego; mogła na to patrzeć godzinami.

Strofując się w duchu, wydała komputerowi polecenie wyświetlenia obrazu w negatywie. Połyskujące klejnoty stały się szare, a nieskończona przestrzeń za nimi — bladokremowa. Patrzyła, zafascynowana. Spiralne zagęszczenia przebiegały przez pierścienie i żłobione brzegi luk między nimi, delikatne, przypominające nić ścieżki, które — jak wiedziała — były echem pędzących wzdłuż pierścieni malutkich księżyców, które przypominały psy pasterskie zagarniające owce do stada.

Dlaczego one to robią, zastanawiała się? Przyjrzała się, jak poszczególne pierścienie zazębiają się ze sobą, jak wątki dywanu z pętelek, utkanego z klejnotów. Co decyduje o takiej dynamice? W jaki sposób się tu dostały?

Przypomniała sobie fragment wiersza, który zapadł jej w pamięć w szkolnych czasach. Robert Frost:

Tańczymy w kółko i zgadujemy

A sekret siedzi w środku — wie, czego my nie wiemy.

Tyle sekretów tkwi w tych pierścieniach, pomyślała Wunderly, patrząc na wirujące lodowe cząsteczki. Tyle rzeczy do odkrycia, do nauczenia się, do zrozumienia. Gdyby tylko Manny…

I nagle uderzyła ją pewna myśl: Manny nie musi tam lecieć, mogę to zrobić sama!

Wunderly wyprostowała się w fotelu, myśląc intensywnie. Jego skafander nadal tu jest. Mogę go używać. Manny mi pokaże. On może zarządzać całą operacją stąd, może być szefem ekipy, czy jak tam oni nazywają to stanowisko, Raoul Tavalera mu pomoże. Kris nie będzie miała nic przeciwko, jak sobie obu panów pożyczę.

Zerwała się i rozejrzała dookoła po zagraconym, ciasnym biurze. Uda mi się, powiedziała sobie. Szybki skok przez pierścienie, żeby złapać trochę próbek do analizy. Tam i z powrotem. Uda mi się.

LODOWA GÓRA

Tytan Alfa brnął żmudnie przez zamarznięty teren, pod nieodmiennie ponurymi pomarańczowobrązowymi chmurami. Widoczność w zakresie, który program czujników określał „światłem widzialnym” była dość dobra, choć pewnie lepsza byłaby podczerwień, mimo iż temperatury gruntu na zewnątrz pancerza Alfy były niskie, więc obrazy uzyskane w podczerwieni bywały niewyraźne i wymagały wzmocnienia.

Sonda toczyła się na najniższym biegu, omijając kratery, których ściany były za strome, by po nich wyjechać. Program główny porównywał napływające dane z czujników z plikami w pamięci i uznał, że kratery o stromych ściankach były młode, niedawno powstałe, wskutek uderzeń meteorytów. Przechowywał on informacje, kiedy główne ograniczenie było zniesione lub uchylone.

Jednym z podstawowych zadań programu głównego było zbieranie danych z czujników i sonda posłusznie wykonywała to istotne zadanie. Ponieważ zaczęła przemieszczać się w terenie i wyłączyła anteny odbiorcze oraz namiernik, grad spływających poleceń ustał, a konflikty wywołane ograniczeniem głównym zanikły z pamięci.

Sonda pamiętała, że przed wylądowaniem na zamarzniętej powierzchni Tytana, orbitowała wokół księżyca, tworząc mapy powierzchni i analizując zdalnie atmosferę. Wszystkie dane były przesyłane, zgodnie z poleceniem.

A teraz, z braku napływających nowych poleceń, sonda uznała, że powinna powtórzyć tę orbitalną operację — w takim stopniu, w jakim było to możliwe. Chciała okrążyć Tytana, przemierzając jego mroźne przestrzenie, tyle razy, ile tylko się da. Program główny sprawdził stan jądrowego źródła zasilania, ocenił zużycie energii przez napęd i pracę czujników, i uznał, że Alfa może okrążyć Tytana co najmniej siedemset razy, zanim ubytek mocy spowoduje automatyczne wyłączenie wszystkiego, poza czujnikami.

Program główny oceniał napływające dane rejestrowane przez czujniki w skali mikrosekund. Nic specjalnego. Grunt składał się głównie z lodu, pokrytego błotnistą mazią z zamarzniętego metanu, ze znaczącymi domieszkami etanu, acetylenu i niewielką ilością innych węglowodorów. Niektóre z tych węglowodorów przemieszczały się: przesuwały się po powierzchni Tytana z prędkością kilku centymetrów na minutę.

Grube gąsienice sondy przebijały błotnistą pokrywę, miażdżąc najwyższe warstwy metanowego lodu i złożonych węglowodorów pod jego zwartą masą. Sonda używała megadżulowego lasera do zamiany zmiażdżonych resztek w gaz, następnie analizowany zdalnie przez spektrometr masowy. W ten sposób analizowano wyłącznie resztki lodu; nietknięty grunt rozciągający się wszędzie dookoła był analizowany biernie i nie tykał go nawet najlżejszy promień lasera.

Gdy sonda spędziła już ponad sto godzin na przemierzaniu powierzchni Tytana, przednia bateria czujników Tytana Alfy wykryła ostry występ rozciągający się jakieś 3,7 kilometra przed nią. Wysokość występu wynosiła 436 metrów. Składał się z zamarzniętej, błyszczącej jaskrawo wody, której nie pokrywała czarna metanowa maź.

Sonda zatrzymała się pół kilometra od lodowej góry i skierowała na nią pełen zestaw czujników; skanowanie góry trwało bilion nanosekund. Zamarznięta woda, przesycona związkami węgla. Tytan Alfa zaczął ostrożnie okrążać podstawę góry. Podczas tej czynności czujniki wykryły pierścień gładkiego gruntu otaczającego podstawę góry w promieniu 2,9 kilometra. Gładki obszar także składał się z zamarzniętej wody, ale była ona pokryta metanem i jakimiś związkami węgla.

Główny program Tytana Alfy skonsultował się z programem geologicznym. Zdecydował on, że formacja lodowa była skutkiem stosunkowo niedawnej erupcji kriowulkanicznej: gejzer wody wystrzelił spod głęboko zamarzniętego gruntu przez szczelinę w powierzchni. Woda szybko zamarzła w lodowatej atmosferze Tytana, tworząc lodową górę i otaczający ją pierścień gładkiego lodu.

Znajdująca się głęboko pod ziemią woda, nawet zamarznięta, zajmowała ważne miejsce w programie geologicznym Tytana Alfa. Sonda uruchomiła napęd i zaczęła się przemieszczać po spękanym, nierównym gruncie, w kierunku pierścienia lodu. Gdyby można było powiedzieć o maszynie, że wykazuje do czegoś zapał, priorytety geologiczne sprawiły, że wprost pędziła w stronę zamarzniętego jeziora.

Mikrofony wbudowane w zewnętrzną skorupę Tytana Alfa wykryły trzeszczenie skorupy kilka milisekund po tym, jak czujniki naprężeń w gąsienicach zameldowały, że lód pęka. Program główny wydał polecenie zatrzymania silników, ale było już za późno. Skorupa lodu załamała się pod solidną masą Tytana Alfa i maszyna zaczęła powoli pogrążać się w lodowatej wodzie, nosem do przodu.

31 GRUDNIA 2095: POŁUDNIE

Eberly maszerował obok Holly ścieżką prowadzącą nad jezioro. W biurach i w restauracjach czuł się nieswojo. Zbyt wiele uszu, za dużo wścibskich oczu. Wolał przechadzać się leniwie dookoła jeziora, kiedy miał pomyśleć o czymś ważnym albo chciał coś komuś przekazać na osobności.

— Wybierasz się na bal sylwestrowy? — spytał, chcąc jakoś zagaić rozmowę.

— Pewnie — odparła Holly z entuzjazmem. — Idziemy całą ekipą: moja siostra i jej facet, doktor Cardenas i Manny Gaeta, mój przyjaciel Raoul, nawet Nadia Wunderly z jakimś facetem.

Zauważył, że nie zachęciła go, by się do nich dołączył.

— Pewnie będziecie się doskonale bawić.

— Taki mamy zamiar!

Uśmiech Eberly’ego zbladł. Spoważniał.

— Holly, bardzo się cieszę, że zgodziłaś się na to spotkanie poza biurem. Po wszystkim, co przeszliśmy, było mi niezręcznie zapraszać cię na prywatną pogawędkę.

— Pewnie tak — odparła Holly.

— Nie mam do ciebie pretensji o to, że mnie nie znosisz — rzekł, znów prezentując uśmiech od ucha do ucha.

Kiedyś pod Holly zapewne ugięłyby się kolana na widok takiego uśmiechu. To jednak było przed tym, jak Eberly spokojnie przyglądał się zbirom Świętych Apostołów bezlitośnie i metodycznie łamiącym jej palce.

— To nie tak, Malcolm — rzekła obojętnym tonem. — To twoich tak zwanych przyjaciół najchętniej zobaczyłabym w piekle.

— To nie byli moi przyjaciele! — zaprotestował. — Zmuszono mnie, żebym z nimi pracował.

— Zabili Don Diega, który nikomu nie przeszkadzał. Eberly milczał przez kolejne kilka kroków.

— Zapłacili za to.

— Mam nadzieję — mruknęła Holly i odwróciła się.

Ścieżka była wyłożona ceglastym żwirem. Holly rozglądała się, podziwiając kwiaty, kwitnące wzdłuż ścieżki, łagodne wzgórza i drzewa. W oddali widziała schludną szachownicę pól uprawnych. Przez okna słoneczne sączyło się kojące, ciepłe światło. Jaki piękny wiosenny dzień, pomyślała. Jak każdy dzień w habitacie. Podniosła głowę i zobaczyła zakrzywione sklepienie, wioski i kępy drzew, małe strumyki i jeziorka wysoko w górze, trochę niewyraźne z powodu odległości, ale nadal dające się odróżnić. Doskonały świat wywrócony do góry nogami.

Jakie to piękne, pomyślała. Dlaczego ludzie zawsze muszą wszystko zepsuć? Dlaczego kumple Malcolma chcieli przejąć władzę w habitacie i wprowadzić tu fundamentalistyczną dyktaturę?

— Jakoś nic nie mówisz — rzekł łagodnie Eberly.

— Czemu ludzie nie mogą być dla siebie dobrzy? To znaczy, mieszkamy w prawdziwym raju, a ludzie wcale nie zachowują się tak, jak powinni.

Eberly przyglądał jej się przez dłuższą chwilę i intensywnie myślał. Podsunęła mi coś, dzięki czemu mogę zacząć z nią rozmawiać na właściwy temat. Muszę to wykorzystać!

— To część naszych obowiązków, Holly.

— Naszych obowiązków?

— Jako liderów tej społeczności. Jako szefów rządu.

— Ty jesteś głównym administratorem. Ja tylko prowadzę dział zasobów ludzkich.

— Nie mów „tylko”, Holly. Zajmujesz bardzo odpowiedzialne stanowisko. — Obdarzył ją swoim najlepszym uśmiechem. — Pamiętaj, że ja się tym zajmowałem wcześniej.

Nie mogła się powstrzymać i odwzajemniła uśmiech.

— Rozumiem.

— Naprawdę chciałbym tu stworzyć sprawiedliwy i hojny rząd — oznajmił z powagą Eberly. — Serio.

— Tak przypuszczam.

— I potrzebna mi twoja pomoc, Holly. Sam sobie nie poradzę.

— Moja pomoc?

— Jako dyrektor zasobów ludzkich odpowiadasz za kluczowe sprawy. Muszę mieć pewność, że gramy w tej samej drużynie.

— Oczywiście, że tak. Jak miałoby być inaczej?

Eberly przeszedł kilka kroków, zanim odpowiedział. Holly starała się iść równo z nim. Była wyższa od niego i miała dłuższe nogi.

— Wiesz, że kampania wyborcza zacznie się za parę tygodni, rzekł w końcu.

— Malcolm, przecież wybory są dopiero za pół roku.

— Wiem, ale ostateczny termin zgłaszania kandydatów mija piętnastego stycznia. Po rejestracji kandydatów zacznie się kampania. Nie możemy po prostu siedzieć na tyłku i czekać, aż ludzie zagłosują, nie organizując jakiejś kampanii, żeby ich trochę nakręcić.

— Nie my — odparła Holly. — Ty. Tylko ty jesteś wybierany. My jesteśmy powoływani.

— Tak, to prawda, ale wolę myśleć o nas jako o zespole. To my musimy sprawić, żeby ten rząd zaczął działać. To my służymy ludziom.

— Przecież ludzi to niespecjalnie obchodzi — mruknęła Holly. — Założę się, że większość nie zada sobie trudu, żeby zagłosować.

— Trzeba więc coś zrobić, żeby zaczęło ich to obchodzić. To ich rząd, ich życie.

Holly spojrzała mu prosto w twarz. Wygląda na to, że on mówi poważnie. Może nawet w to wierzy.

— Malcolm, ale oni tylko chcą, żeby zostawić ich w spokoju. Im rzadziej będą mieć do czynienia z rządem, tym bardziej będą szczęśliwi.

Znów przeszedł kilka kroków w milczeniu.

— Być może masz rację.

— Zostawmy ich w spokoju. Tylko tego chcą.

— Może…

— Jest jeszcze coś, prawda? — spytała Holly.

— Co masz na myśli?

— Martwisz się, że moja siostra może złożyć wniosek o obywatelstwo, a potem wziąć udział w wyborach i konkurować z tobą. Dlatego właśnie chcesz zacząć kampanię wcześniej, żeby ją wykluczyć.

Na twarzy Eberlyego znów pojawił się blady uśmieszek.

— Jesteś bardzo spostrzegawcza, Holly.

— Nie ma sprawy — odparła. — Pancho jest na emeryturze. Ona ma zamiar wreszcie poleniuchować, a nie kandydować na głównego administratora. Mówi, że już skończyła z siedzeniem za biurkiem.

Zastanowił się przez sekundę czy dwie.

— Może tylko tak mówi…

— Pancho mówi, co myśli, i myśli, co mówi. Nie chce pozbawiać cię stanowiska, Malcolm. Rany, nie wiem nawet, czy zostanie tu dłużej niż parę miesięcy.

— Co za ulga.

— Pewnie.

— To nie to, co myślisz — rzekł Eberly. — Cieszę się nie dlatego, że nie będzie ze mną konkurować. Cieszę się, że nie będziesz musiała być rozdarta między nami dwojgiem. Cieszę się, bo będziemy mogli pracować razem, sytuacja będzie czysta, i żadne rodzinne układy nie będą nam stać na drodze.

— Ach. Łapię.

Eberly nie uśmiechnął się tym razem. Pokaż jej, jaki jesteś poważny, powtarzał sobie w duchu. Pokaż jej, że troszczysz się o jej uczucia. W duchu jednak szalał z radości. Nie będę musiał martwić się Pancho Lane! A w Holly będę miał sojusznika. Teraz kampania pójdzie mi jak z płatka.

— Cóż — rzekł. — Chyba muszę wracać do biura. Jakoś nie widać końca tej roboty.

Holly skinęła głową.

— Chyba jeszcze przejdę się kawałek dookoła jeziora, i wrócę.

— Dobrze.

Odwrócił się i ruszył w stronę wioski.

— Hej, Malcolm! — zawołała Holly. Odwrócił się, ze zdziwieniem na wyrazistej twarzy.

— Gdybyśmy się już nie zobaczyli: wszystkiego najlepszego w nowym roku.

— Ach! Tak, oczywiście. Nawzajem, wszystkiego najlepszego, Holly.

Nadia Wunderly czekała na Kris Cardenas w korytarzu laboratorium nanotechnologicznego. Światło ostrzegawcze na ciężkich stalowych drzwiach zaczęło migać, sygnalizując, że wewnętrzne drzwi zostały otwarte. Wunderly czekała z niecierpliwością i patrzyła, jak światło zmienia się na żółte, a potem na zielone, i drzwi wreszcie otwierają się wolno do środka. Cardenas wkroczyła, radosna i uśmiechnięta, w jasnożółtym kombinezonie.

— Cześć, Nadia.

— Cześć, Kris. Raoul też idzie?

— Jak tylko przejdzie przez śluzę — rzekła Cardenas, wskazując gestem panel ze światełkami.

Kiedy już zrzucę zbędne kilogramy, rozmyślała Wunderly, muszę poprosić Kris, żeby usunęła nanoboty z mojego ciała. Nie wpuszczą mnie z powrotem na Ziemię, jeśli będę mieć je w sobie. Przecież nie zostanę w habitacie na zawsze, powtarzała sobie w duchu. Kiedyś będę musiała wrócić do domu.

— Idziesz z nami dzisiaj? — spytała Cardenas. — Zarezerwowałam stolik na dziesiątą, przy pawilonie.

Wunderly poczuła, że się czerwieni.

— Pewnie. Z naszym szefem działu IT. Nazywa się Daud Habib. Przystojniak.

To nie była tak do końca prawda, ale Daud był na swój sposób przystojny, w jakiś spokojny, intensywny sposób.

— Dobrze — odparła z roztargnieniem Cardenas. Tavalera przeszedł przez śluzę, starannie zamykając za sobą ciężkie, stalowe drzwi z gumową uszczelką. Wunderly poczuła, jak owiewa ją strumień powietrza.

Normalnym wyrazem twarzy Raoula Tavalery był pełen podejrzliwości i smutku grymas. Nowa Moralność wyrwała go z domu w New Jersey, gdy tylko skończył studia inżynierskie i wysłała na stacje wokół Jowisza, na dwuletnią obowiązkową służbę, podczas której jego ulubionym zajęciem było narzekanie. Kiedy habitat Goddard przelatywał w pobliżu Jowisza w swojej dwuletniej podróży na Saturna, musiał zatankować wodór i izotopy helu wyławiane w górnych warstwach atmosfery Jowisza, które miały posłużyć za paliwo do silników fuzyjnych habitatu. Tavalera został ranny w wypadku podczas procedury napełniania zbiorników i niewiele brakowało a podryfowałby w kosmos; ocalił go Manny Gaeta, w brawurowej, zaimprowizowanej akcji ratowniczej.

Z tego właśnie powodu Tavalera znalazł się na pokładzie Goddarda, pasażer mimo woli lecący na Saturna. Nie był tym zachwycony, ale nie narzekał, gdyż ocalono jego marne życie. Potem spotkał Holly i powoli, nieomal niechętnie, zakochał się w niej. Zdecydował, że zostanie na pokładzie Goddarda, żeby tylko z nią być. Złożył nawet wniosek o obywatelstwo. Cały czas jednak dręczyły go dwie wątpliwości: nie był do końca przekonany, że chce zostać na pokładzie Goddarda na zawsze i nigdy nie wrócić do domu. Nie był nawet pewien, czy Holly kocha go na tyle, by wrócić z nim na Ziemię, kiedy on zdecyduje się opuścić habitat.

Kiedy więc szedł z Wunderly i Cardenas, swoją szefową, do głośnej, pełnej rozbawionych ludzi kafeterii, nadal prezentował zasmucony wyraz twarzy.

Wunderly poczuła, że się denerwuje, kiedy przesuwała się wzdłuż lady w kafeterii, napełniając tacę. Jej postanowienie jedzenia tylko owoców i sałatek odeszło w cień, kiedy tylko dotarł do niej zapach prawdziwego jedzenia. Dziś podawano rostbef, cienko pokrojony, z apetycznymi sosami. Wunderly wiedziała, że to białko nie zbliżyło się do żadnej krowy nawet na milion kilometrów; było oczywiście syntetyczne, ale pachniało tak smacznie, że nie mogła się mu oprzeć. Jedno spojrzenie na Cardenas sprawiło jednak, że postanowiła dotrzymać danej sobie obietnicy. To będzie moje postanowienie noworoczne pomyślała. Zrzucę jeszcze dziesięć kilogramów będę wygadać fantastycznie. Wtedy Kris usunie nanoboty. Z radością zignorowała stolik z deserami, idąc w stronę stolika przy oknie, gdzie usiedli Cardenas i Tavalera. Nie mogła jednak nie zauważyć, że były tam trzy rodzaje pojemników. Owoce, pomyślała. To nie tuczy.

— Dobrze — rzekła Cardenas, gdy Wunderly usiadła rozstawiła swoje jedzenie na stole. — Co masz zamiar włożyć dziś wieczorem na przyjęcie?

Wunderly wzięła głęboki oddech, po czym odparła:

— Wszystko jedno. Zdecydowałam, że sama wykonam lot przez pierścienie.

— Co?

— Wiem, że nie powinnam była prosić o to Manny’ego, więc sama to zrobię.

— Zabijesz się — ostrzegł Tavalera.

Wunderly zignorowała go i skupiła wzrok na Cardenas, po czym powiedziała z naciskiem:

— Manny nauczy mnie posługiwać się skafandrem i pokieruje całą operacją stąd. Tak jak ten Niemiec, który był głównym technikiem Gaety.

— Fritz — mruknęła Cardenas. — On był Austriakiem.

— Wszystko jedno — odwróciła się do Tavalery, i mówiła dalej: — Myślałam, że ty mógłbyś pilotować statek, którym zawiózłbyś mnie tam i z powrotem…

— Ja?! — jęknął Tavalera. — Polecieć pojazdem transferowym między pierścienie? Chyba żartujesz.

— Nie między pierścienie — zaoponowała Nadia. — Tylko na tyle blisko, żeby mnie tam wysadzić.

— I potem cię wyłowić? Cardenas przerwała im.

— Nadio, Manny niemal zginął, kiedy tam poleciał. Lodowe cząsteczki zaatakowały go, na litość boską.

Wunderly potrząsnęła niecierpliwie głową.

— Nie zaatakowały jego, tylko skafander.

— I zablokowały antenę łączności, zakryły szybkę hełmu a potem niemal zamroziły go na śmierć.

— Przecież teraz o tym wiemy. Możemy rozgrzać powierzchnię skafandra na tyle, żeby nie mogły się przyczepiać.

Spierali się przez cały lunch. Wunderly nie poszła już po deser. W końcu udało jej się uzyskać niechętną zgodę Kris na porozmawianie na ten temat z Mannym. Tavalera prawie się nie odzywał, ale pomyślał, że jeśli Gaeta się zgodzi, on może zostać pilotem pojazdu transferowego. Przecież nie będę przelatywał przez pierścienie. Mama Tavalera nie wychowała syna na bohatera. Ani na idiotę.

SYLWESTER

— Mam prośbę w związku z dzisiejszą zabawą — zwróciła się Cardenas do Gaety. Siedzieli razem w małej kuchni swojego apartamentu.

— Tak?

— Pamiętaj, żeby powiedzieć Nadii, że schudła i ślicznie wygląda. Ciężko pracowała, żeby zrzucić zbędne kilogramy.

Gaeta obrzucił ją przeciągłym spojrzeniem, odstawiając naczynia na składany stolik.

— Pomogłaś jej w tym?

— Ona jest przekonana, że tak. Prosiła o nanoboty, które pożerają tłuszcz. Dałam jej coś na zmniejszenie apetytu, środek moczopędny, zafundowałam pogawędkę na temat ćwiczeń fizycznych i diety.

Gaeta zaśmiał się.

— Więc myśli, że to nano-czary-mary, a tymczasem to jej własna praca.

— I trochę pigułek.

Cardenas pogrzebała w szufladzie ze sztućcami, wyjęła dwa noże i dwa widelce, po czym dodała tym samym tonem:

— I chce przelecieć przez pierścienie w twoim skafandrze.

— I co? — warknął Gaeta.

— Zdecydowała, że poleci sama. Bez twojej pomocy.

Gaeta zaśmiał się gorzko.

— Wszystkim się wydaje, że to łatwe — rzekł, potrząsając lekko głową. — Wskakujesz do skafandra i już jesteś Supermanem.

Dziś kolację robiła Cardenas. Stanęła przed otwartą lodówką i zaczęła się zastanawiać, jaki mrożony pakiecik włożyć do mikrofalówki. Manny lubił gotować i doskonale mu to wychodziło: dla Cardenas pojęcie „kuchnia domowa” oznaczało spędzanie jak najmniej czasu w kuchni. Coś lekkiego, pomyślała: przecież na przyjęciu będzie mnóstwo jedzenia i picia.

— Ona wie, że to niebezpieczne — wyjaśniła, wyjmując dwa gotowe filety rybne. — Po prostu jest na tyle szalona, że chce ryzykować życiem, żeby tylko zdobyć trochę próbek z pierścieni do analizy.

Gaeta stał przy kuchennej ladzie i otwierał butelkę wina.

— Nie jest szalona — odparł. — Po prostu usiłuje wzbudzić we mnie poczucie winy, żebym to ja poleciał.

— Nie! Nadia nie manipuluje ludźmi. Ani trochę. Po prostu jest naukowcem, który rozpaczliwie usiłuje coś udowodnić.

Plastikowy korek wypadł z butelki z puknięciem.

— Posłuchaj, chiquita — rzekł Gaeta, stukając się lekko w czoło. — Nadia może nie zdaje sobie z tego sprawy, ale właśnie próbuje mnie w to wmanewrować: żebym powiedział „Nie, mała, to jest dla ciebie zbyt niebezpieczne, ja to zrobię”.

Cardenas obdarzyła go krzywym uśmiechem znad instrukcji na opakowaniu gotowego dania.

— To bajdurzenie typowego macho, Manny.

— Tak sądzisz? Mam tu siedzieć i pozwolić jej, żeby sobie poleciała w moim starym skafandrze, najprawdopodobniej po śmierć?

— Ona chce to zrobić.

— A nie mogą wysłać jakiejś automatycznej sondy, żeby obrała próbki?

— Urbain musiałby się na to zgodzić, a on jest tak zajęty swoją zaginioną sondą, że nawet nie chce z nią rozmawiać.

— To mogłaby sobie jakąś zawłaszczyć. Kiedy Urbain nie patrzy.

— To nie jest takie proste — odparła Cardenas. — W magazynie jest tylko kilkanaście sond o przeznaczeniu ogólnym i Urbain trzyma je pod kluczem. Poza tym Nadii byłby potrzebny ktoś z personelu technicznego Urbaina, bo sondę trzeba zmodyfikować do pobierania próbek.

Potrząsając głową, jak człowiek otoczony samymi spiskowcami, Gaeta nalał trochę wina do kieliszków. Pociągnął łyk.

— Niezłe — zauważył ze zdziwieniem. — Lokalne zbiory. Prosto z winnic przy przegrodzie.

— Dlatego nie ma na nim naklejki.

— Jeszcze nie ma. Dostałem jedną z pierwszych butelek od faceta, który obsługuje tam prasę.

Nalał Cardenas wino do kieliszka; skosztowała. Uniosła brew i skrzywiła się.

— Ma bąbelki.

— Daj mu trochę czasu, niech pooddycha.

— Nie wiedziałam że znasz się na winach.

— Paru rzeczy jeszcze o mnie nie wiesz.

Cardenas wsunęła dwa pakiety do kuchenki mikrofalowej i ustawiła minutnik, po czym zwróciła się do Gaety, całkowicie poważnie:

— Nadia jest zdesperowana.

Gaeta przez chwilę wpatrywał się w jej jasne oczy.

— Chcesz, żebym przeleciał przez pierścienie dla niej?

— Nie! — warknęła Cardenas. — Ale jeśli ona chce to zrobić, to jej pomóż.

— Czy ona naprawdę nie może wysłać sondy?

— Urbain się nad nimi trzęsie. Chce je wysłać na niskie orbity wokół Tytana, żeby odnalazły jego maszynkę.

Gaeta westchnął, ale zabrzmiało to jak prychnięcie.

— Przeklęci naukowcy. Wszyscy są stuknięci.

— Zaraz, zaraz, panie macho, ja też jestem naukowcem, pamięta Pan?…

— Ale ty nie jesteś stuknięta.

— Jestem — rzekła Cardenas. — Na twoim punkcie.

Objął ją w pasie, a ona zarzuciła mu ręce na szyję. Kuchenka zapiszczała, ale żadne z nich nie zwróciło na nią uwagi.

Edouard Urbain patrzył, rozczarowany, na spis zautomatyzowanych sond, wyświetlony na ścianie jego gabinetu. — I to wszystko? — spytał. — Tylko dwanaście?

— To nasze całe zapasy — odparł niepewnym tonem jego asystent. Był sylwestrowy wieczór i zaraz miała rozpocząć się zabawa.

Zabawy Urbaina nie interesowały.

— Powinno być ich więcej — upierał się.

— Musieliśmy rozmontować kilka, żeby zbudować Tytana Alfa. Nie pamięta pan?

Urbain rozsiadł się wygodnie w obrotowym fotelu i przesunął dłonią po zmęczonych oczach.

— Pewnie moglibyśmy ich jeszcze parę zbudować.

— Ale to wymagałoby czasu. I musielibyśmy uzyskać zgodę działu logistyki na wykorzystanie materiałów. Że nie wspomnę o zespole techników: dział zasobów ludzkich musiałby zatwierdzić nowy przydział.

— Eberly — mruknął Urbain.

— Jest głównym administratorem. Jestem pewien, że zatwierdziłby nasze wnioski.

Urbain obrzucił asystenta znużonym spojrzeniem. Młody mężczyzna był niższej rangi naukowcem, który w tym samym stopniu co Urbain niecierpliwił się, by odnaleźć zbłąkaną sondę i odzyskać nad nią kontrolę. Ale nie miał pojęcia o politycznych knowaniach Eberly’ego. Takie młodziaki nie interesują się polityką, pomyślał Urbain. Interesuje ich wyłącznie nauka i własna kariera.

— Porozmawiam z nim — odezwał się w końcu. — A tymczasem chciałbym, żeby wszystkie te urządzenia zmodyfikowano do rekonesansu orbitalnego. Musimy je wystrzelić jak, najszybciej.

— Całą dwunastkę?

— Wszystkie! Przecież tak powiedziałem, czyż nie? Asystent przełknął z wysiłkiem.

— Proszę pana, wtedy nie zostanie nam żaden zapas.

— To zbudujemy nowe! — warknął Urbain, po czym dodał: — Jak tylko główny administrator przydzieli nam niezbędne materiały i ludzi.

— Tak, proszę pana — rzekł asystent cicho.

— Chcę, żeby sondy znalazły się na orbitach biegunowych, na tyle nisko, żeby mogły mieć pod obserwacją całą powierzchnię Tytana. Non stop.

— Ludzie od mechaniki orbitalnej zaczną pracę jutro — rzekł asystent i ruszył do drzwi, myśląc, że jutro wszyscy będą mieli kaca, a zresztą i tak jest święto i nikt nie będzie pracował. Poza szefem.

— Doskonale. A ja skontaktuję się z Eberlym.

— Dobrze, proszę pana — asystent o mało się nie ukłonił i wyszedł, zostawiając Urbaina w jego małym, skromnym gabinecie.

Urbain przyjrzał się z grymasem liście wyświetlonej na inteligentnym ekranie, po czym spojrzał na konsolę telefoniczną na biurku.

Eberly, pomyślał. Będę musiał płaszczyć się przed tą świnią, tym… karierowiczem. Urbain poczuł obrzydzenie na samą myśl o tym. Gorzej, konieczność proszenia Eberly’ego o pomoc wywoływała w nim strach. Wiedział, że taki przebiegły wąż jak Eberly nigdy nie wyświadczy nikomu przysługi, nie prosząc o nic w zamian.

O co mnie poprosi, zastanawiał się Urbain? Co mu mogę zaproponować?

Pawilon przy jeziorze wypełnili szczelnie uczestnicy imprezy. Dział konserwacji rozwiesił nawet cienką siatkę przed muszlą koncertową, która miała posłużyć za parkiet do tańca.

Ludzie nadciągali zewsząd, na skuterach i pieszo, z innych wiosek, chcąc przywitać nowy rok z rozmachem. Tłum gęstniał, muzyka grała coraz głośniej i coraz bardziej dziko, pary jadły, śpiewały. Śmiały się. Pancho i Wanamaker nie schodzili z parkietu, a Cardenas i Gaeta zaimprowizowali tango. Nawet Holly i Tavalera rozluźnili się na tyle, że też zaczęli tańczyć. Wunderly pojawiła się z zapowiadanym facetem; jedli w milczeniu na trawie. Mimo ostrej diety nadal była dość gruba. Jej partner, Habib, wyglądał elegancko w czarnej bluzie i spodniach.

Impreza rozkręcała się — ludzie skakali do jeziora, niektórzy w ubraniu, inni bez. Kiedy elektroniczne brzęczyki oznajmiły nastanie północy, wszyscy zaczęli się całować z kim popadnie: z przyjaciółmi, partnerami, nieznajomymi — nie miało to znaczenia. Zaczynał się nowy rok. Nowe szanse.

Malcolm Eberly, sam w swoim mieszkaniu, oglądał imprezę w telewizji. Tego właśnie chcą, rozmyślał, chleba i igrzysk. Trzeba im dostarczyć rozrywki i czegoś, co odwróci ich uwagę. Musi być jak iluzjonista, który potrafi tak zauroczyć publiczność, że ta nie dostrzega, na czym polegają jego sztuczki.

Edouard Urbain pracował u siebie do północy; wtedy to Jean-Marie wkroczyła z kuchni z butelką prawdziwego szampana i tacką z kawiorem. Postawiła to wszystko na niskim stoliku, po czym usiadła Urbainowi na kolanach i pocałowała go z rozmachem.

— Bon annee, mon cher — rzekła.

Urbain był nieco zły, że przeszkadza mu w pracy, ale doszedł do wniosku, że tym razem praca może poczekać.

— Bon annee, ma precieux — wyszeptał z radością, mając nadzieję, że będzie to naprawdę dobry rok.

Kris Cardenas nie upijała się nigdy. Bez względu na to, ilewypiła, nanomaszyny krążące w jej ciele szybko rozbijały alkohol na nieszkodliwe związki, głównie dwutlenek węgla i wodę. Musiała tylko często biegać do przenośnych toalet ustawionych za sceną nad jeziorem. Za każdym razem spotykała tam Nadie Wunderly.

— Jak leci? — spytała Nadię błyskotliwie, gdy szły w stronę toalet.

— Leci, leci — wymamrotała Wunderly i zachichotała. Cardenas pokiwała radośnie głową; środki moczopędne, jakie dała pani fizyk, najwyraźniej działały. Nadia wyglądała całkiem dobrze; jeszcze nie można było nazwać jej smukłą, na to było jeszcze za wcześnie, ale już wyraźnie schudła. A co najważniejsze, chyba była szczęśliwa: miała przy sobie eleganckiego faceta i świetnie się bawiła.

Manny Gaeta, z drugiej strony, mógł się upijać, ale tego nie robił. Nawet w sylwestra, jak zauważyła Cardenas, Manny uważał z piciem. Koło pierwszej uznali, że już wystarczy — świętujący potwornie wrzeszczeli — i ruszyli w stronę domu. Gdy szli brzegiem jeziora, trzymając się za ręce, a łomot grającej cały czas orkiestry ścigał ich, Cardenas spytała:

— Dobrze się bawiłeś? Wzruszył ramionami.

— Tak, pewnie. A ty?

— Strasznie było głośno.

— Przecież to Nowy Rok. Ludzie muszą się jakoś wyluzować.

— Tobie się chyba nie udało. Jesteś równie trzeźwy jak ja. Gaeta uśmiechnął się lekko, niemal przepraszająco.

— Guapa, nawyków trudno się pozbyć. Jak się latami żyje z kaskaderskich wyczynów, człowiek wie, że nie należy siadać za kierownicę po kielichu.

— Ale teraz jesteś na emeryturze.

— Tak, ale…

Szli wijącą się ścieżką przez chwilę w milczeniu, po czym Cardenas spytała:

— Nie myślisz chyba o kolejnym locie przez pierścienie? Odwrócił wzrok.

— Myślisz?

— Nie zamierzam tego robić — odparł stanowczo.

— I dobrze — odparła z taką samą stanowczością.

Kilka godzin później, gdy leżeli obok siebie, mokrzy, spowici piżmowym zapachem miłości, Gaeta rzekł w ciemnościach:

— Człowiek uczy się z tym żyć.

— Z czym? — spytała szeptem.

— Ze strachem. Zawsze jest przy tobie, ale uczysz się z nim żyć. Zaczynasz sobie z nim radzić.

Oczywiście, powiedziała sobie w duchu Cardenas. Oczywiście, że czuł strach. Jak mógłby go nie czuć? Jego całe życie skupiało się dotąd wokół niebezpiecznych wyczynów.

— Fritz mi dużo pomógł — mówił dalej Gaeta, jakby do samego siebie. — Nie pozwolił mi zaczynać, dopóki nie był przekonany, że wszystko pójdzie dobrze.

— A teraz go nie ma.

— Nie ma. Wiesz, co mi powiedział przed odlotem? Powiedział, że igram ze statystyką: prędzej czy później zrobię coś, co mnie zabije. Cieszył się, że już sobie dałem z tym spokój.

— Ja też się cieszę.

— Nie mogę już tego robić, Kris. Nadstawiasz karku tyle razy, aż wreszcie wylosują twój numerek. Trzeba odejść, kiedy jeszcze można, kiedy człowiek jeszcze żyje. Nie należy kusić losu.

Cardenas usłyszała w jego głosie niepewność i poczucie winy, i poczuła, jak ogarnia ją złość. Diabli z tą Nadią! Czy ona musi go stawiać w takiej sytuacji?

LODOWE JEZIORO

Tytan Alfa wyłączył silniki, dzięki czemu udało mu się spowolnić zapadanie się w pokryte lodem jezioro. Osuwał się dalej, powoli, nieubłaganie w lodowatą wodę. Centralny komputer szybko obliczył specyfikację dopuszczalnych uszkodzeń i potwierdził, że pojazd jest szczelny. Skontrolował czujniki wewnętrzne i uznał, że integralność konstrukcji została zachowana: nie wykryto żadnego przecieku.

Powolne opadanie w dół nagle się zakończyło. Przednie gąsienice pojazdu natrafiły na lodowy fałd. Czujniki zbadały lód i wykryły, że jest on na tyle stabilny, by móc utrzymać sondę przez dłuższy czas.

Inne programy z komputerowego zestawu badały wodę Była w stanie płynnym, choć atmosfera wykazywała temperaturę 180 stopni poniżej zera. Obwody logiczne wydedukowały, że jest nadal cieczą, gdyż warstwa lodu oddzielała ją od atmosferycznego mrozu.

Ale jakim cudem woda miała stan ciekły, zastanawiał się program. Program geologiczny uznał, że wodę coś podgrzewało głęboko pod powierzchnią Tytana: tarcie przypływowe, bezlitosny nacisk na wnętrze księżyca, którego przyczyną było potężne przyciąganie olbrzymiego Saturna.

Program biologiczny, który uruchomiło wykrycie ciekłej wody, skierował czujniki zatopionej w wodzie przedniej części pojazdu, by zbadały wodę pod kątem aktywności biologicznej i pobrały próbki.

Przez setki miliardów nanosekund Tytan Alfa pozostawał częściowo zanurzony w pokrytym lodem jeziorze, a jego czujniki przednie rejestrowały aktywność protokomórkowych organizmów unoszących się jak w letargu w mroźnej wodzie. Czujniki zameldowały jednak także, że powierzchnia jeziora dookoła Tytana Alfa szybko zamarza. Za dwa biliony nanosekund Alfa utknie w lodzie. Zgodnie ze specyfikacją napędu i danymi o wytrzymałości lodu, uzyskanymi z czujników, silniki byłyby w stanie skruszyć lód, ale czujniki ostrzegały także, że lód może okazać się zbyt kruchy, co spowodowało uruchomienie alarmu w głównym programie sondy.

Główny program porównał priorytety: zdobycie danych i uniknięcie zakleszczenia w lodzie. Ponieważ napływające dane zostały bezpiecznie zapisane, a próbki wody właściwie zachowane w szczelnych i ogrzewanych pojemnikach, sonda uruchomiła gąsienice na wstecznym biegu i powoli zaczęła wycofywać się z jeziora.

Dane były bardzo ważne — ale przetrwanie jeszcze ważniejsze.

2 STYCZNIA 2096: PORANEK

Urbain odniósł wrażenie, że gabinet Eberly’ego wygląda ascetycznie, prawie sterylnie. Ściany były puste, nie było tam żadnych obrazków ani dekoracji — musiały być inteligentnymi ekranami, pomyślał Urbain, i można było je zaprogramować tak, by pokazywały cokolwiek. Teraz jednak były zupełnie puste. Na biurku także nic nie stało, jeśli nie liczyć konsoli telefonicznej i rysika ułożonego z geometryczną precyzją obok panela dotykowego na biurku. To musi być człowiek z patologiczną osobowością, pomyślał Urbain.

Sam Eberly był schludnie odziany: spodnie barwy szaroczarnej i jaśniejsza szara bluza, która maskowała wystający brzuszek. Stał za tym schludnym biurkiem, uśmiechając się uroczo, i wskazał Urbainowi jedno z krzeseł dla gości: skóra i chrom. Krzesło petenta, pomyślał Urbain.

— Bardzo przepraszam, że nie mogliśmy się wczoraj spotkać, jak pan prosił — rzekł Eberly, gdy Urbain siadał na lekko uginającym się krześle.

— To był dzień wolny — rzekł Urbain, usiadłszy. — To zrozumiałe.

Eberly potrząsnął głową.

— Nie chodzi tylko o to. Proszę mi wierzyć, mój kalendarz aż puchnie. Musiałem przełożyć kilka spotkań, żeby móc pana dziś zaprosić.

Mówił cicho, demonstracyjnie przyjaznym tonem. Jego uśmiech nie wyglądał na wymuszony, choć Urbain był pewien, że ćwiczył go latami. A oczy Eberly’ego były jak odłamki lodowca.

— Doceniam, że znalazł pan czas na to spotkanie — odparł sztywno Urbain.

— A zatem — spytał Eberly, zaplatając palce i postukują koniuszkami kciuków o siebie — co mogę dla pana zrobić?

— Dla zespołu naukowego, nie dla mnie — rzekł Urbain.

— Oczywiście.

Czując niepewność i zirytowanie, Urbain rzekł:

— Wie pan, że straciliśmy kontakt z Tytanem Alfa.

— Tak, słyszałem, że sonda wymknęła się spod kontroli.

— Niedługo umieścimy na orbicie dookoła Tytana dwanaście satelitów obserwacyjnych.

— Jak rozumiem, żeby znaleźć sondę.

Urbain dostrzegł w oczach Eberly’ego skrywane rozbawienie. On się świetnie bawi tym, że muszę się przed nim płaszczyć. Wzdrygał się na myśl o takiej bezczelności.

— To bardzo poważna sprawa.

— Rozumiem.

— Konieczne będzie zbudowanie platform kosmicznych i ich wyposażenie.

— I uzupełnienie stanów magazynowych.

— Żeby to zrobić, potrzebne nam będą materiały, sprzęt i wyszkolony personel.

— A żeby je uzyskać, potrzebna panu zgoda szefów dział logistyki, zaopatrzenia i zasobów ludzkich.

— Tak.

Chłodne niebieskie oczy Eberly’ego na moment skierowały się w jakiś inny punkt.

— Nie otrzymałem takich wniosków od szefów tych działów.

— Nie rozmawiałem z nimi — odparł Urbain. — Przyszedłem bezpośrednio do pana. Liczy się każda godzina, a ja…

Eberly westchnął lekko.

— Właściwa procedura zakłada, że takie wnioski należy składać u szefów działów — i zanim Urbain zdążył zaprotestować, uniósł dłoń i mówił dalej: — Jednak w pańskim przypadku byłbym za tym, żeby jak najbardziej ograniczyć biurokrację.

— Pomoże nam pan?

— Zrobię wszystko, co będę mógł — rzekł Eberly z udawaną szczrością.

— Jestem wdzięczny. Bardzo wdzięczny.

— Musi pan sobie jednak zdawać sprawę z tego, że to jest trudne, jeśli nie niemożliwe: tak gwałtownie zmienić priorytety przydziału materiałów i personelu, żeby spełnić Pana prośbę.

— Przecież to naprawdę koniecznie! — upierał się Urbain. Nie rozumie pan, jakie to ważne. Czy coś się stanie, jeśli kilku techników oderwie się od ich codziennych prac? Tu chodzi o naukę! O wiedzę!

— Doktorze Urbain, może pan mi nie wierzyć, ale w pełni popieram pana pracę naukową. Naprawdę.

Urbain skinął głową.

— Taką mam nadzieję. I doceniam pańskie poparcie.

— Jak powiedziałem, zrobię, co tylko będę mógł. Urbain usiłował utrzymać nerwy na wodzy. Jestem w potrzebie, myślał, a on się ze mną bawi w kotka i myszkę. Głośno jednak rzekł:

— Musimy mieć te urządzenia. To bardzo ważne. Ugodowy uśmiech Eberlyego znikł.

— Kiedy obaj ubiegaliśmy się o stanowisko głównego administratora habitatu — rzekł, nieco twardszym tonem — w mojej kampanii podkreślałem, że habitatem nie powinien kierować naukowiec.

— Pamiętam.

— Ale to nie oznacza, że występuję przeciwko nauce. Z całego serca popieram pańską pracę.

— Być może — mruknął Urbain.

— Jak wspomniałem, zrobię, co się da — mówił dalej gładko Eberly — ale nie może pan oczekiwać ode mnie, że wywrócę habitat do góry nogami dla pana. Jestem odpowiedzialny za zaspokajanie potrzeb dziesięciu tysięcy mieszkańców, nie tylko naukowców.

Czując, jak wzbiera w nim chłodna wściekłość, Urbain odparł:

— Nauka nie jest zaledwie jednym z celów tej wyprawy. Pan pozwoli, że mu przypomnę: nauka i badania naukowe są przyczyną istnienia tego habitatu, przyczyną, dla której przylecieliśmy na Saturna.

Obaj wiedzieli, że nie jest to do końca prawda. Prawdziwym celem istnienia habitatu Goddard było stworzenie miejsca dla wygnańców: dysydentów i malkontentów. Badania naukowe Saturna i jego księżyców były jedynie przykrywką uzasadnieniem, i niewiele więcej znaczyły. Urbain miał nadzieję, że uda mu się przekuć ten pretekst na triumf nauki: że habitat stanie się prawdziwym ośrodkiem nauki.

— Tak, oczywiście — zgodził się ochoczo Eberly. — Ja jednak przypomnę panu, że ponad dziewięćdziesiąt pięć procent mieszkańców tego habitatu nie jest naukowcami i o nich też musimy pamiętać.

Urbain był zbyt wściekły, by powiedzieć, co naprawdę myśli, więc mruknął tylko:

— Tak, słusznie.

— Dobrze. Bardzo się cieszę, że udało nam się o tym porozmawiać — Eberly wstał.

Urbain zrozumiał, że to koniec rozmowy. Wstał powoli z krzesła.

— W takim razie przekaże pan odpowiednie polecenia szefom działów?

Eberly ściągnął usta, jakby nad czymś się zastanawiał.

— Umówię pana na spotkanie. Najlepiej będzie, jeśli spotka się pan z szefami oddziałów i porozmawia z nimi bezpośrednio.

Urbain zrozumiał, że Eberly nic więcej dla niego nie zrobi.

— Doskonale, jak pan uważa. Ale trzeba to załatwić bardzo szybko.

— Postaram się to zorganizować dziś po południu. Najpóźniej jutro rano.

— Dziś — upierał się Urbain. — Musimy działać już dziś.

— Jeśli to w ogóle możliwe.

Stojąc przy biurku Eberly’ego, czując się niepewnie, Urbain że nie ma już więcej nic do powiedzenia. Odwrócił się ruszył do drzwi.

Patrząc na naukowca Eberly pomyślał: chce, żeby wyśwadczyć mu przysługę. Dobrze, ale ja też mogę chcieć od niego czegoś w zamian. W jaki sposób mogę wykorzystać sytuację, żeby na tym zyskać?

Odpowiedź przyszła mu do głowy jeszcze zanim Urbain dotarł do drzwi.

— A swoją drogą, doktorze Urbain — zawołał — czy planuje pan kandydować w najbliższych wyborach?

Urbain zatrzymał się i odwrócił się w stronę Eberlyego. Zmarszczył brwi.

— Kandydować w wyborach? Skądże. To niemożliwe. Mam zbyt wiele zajęć.

Eberly skinął głową. W takim razie muszę wymyślić jakąś inną formę zapłaty za przysługę, pomyślał.

Wyglądają jak dwie porcelanowe laleczki, pomyślała Holly, siedząc za biurkiem. Siedzący przed nią Hideki i Tamiko Mishima wyglądali na drobnych, niemal delikatnych, odziani w identyczne ciemnoniebieskie bluzy i jaśniejsze spodnie. Oboje wyglądali także na — nie, nie zmartwionych, ale głęboko zatroskanych. I zdeterminowanych.

— Pan Eberly nam obiecał, kiedy jeszcze zajmował pani stanowisko — rzekła pani Mishima tak cicho, że nieomal szeptem.

— Kiedy był szefem zasobów ludzkich — dodał jej mąż.

— Pamiętam państwa rozmowę z nim — powiedziała HoUy. — A przynajmniej jej część.

— Tak, była pani przy tym — powiedziała Tamiko.

— Prawie dwa lata temu, w tym biurze — pan Mishima skinął głową dla podkreślenia wagi swoich słów.

Biuro to należało do Eberlyego, gdy habitat Goddard rozpoczął lot na Saturna. Gdy objęła je Holly, jako szef działu zasobów ludzkich, ozdobiła ascetyczne ściany holograficznymi obrazami przedstawiającymi kwiaty i reprodukcjami słynnych obrazów. Inteligentny ekran za nią przesyłał obraz Saturna w czasie rzeczywistym, a błyszczące pierścienie stanowiły wdzięczne tło dla jej głowy.

— Czekamy już zbyt długo — rzekł pan Mishima. — Chcemy sprowadzić na świat nasze dziecko.

— Chcemy naszego dziecka — rzekła Tamiko.

Była technikiem w dziale konserwacji instalacji elektrycznych; Holly dowiedziała się tego z jej akt. On zaś był szefem kafeterii. Oboje pochodzili z Kalifornii, zgłosili się na misję na ochotnika, żeby się pobrać, gdyż ich rodziny nie wyrażały zgody na ich związek. Ekstremalna forma ucieczki kochanków, pomyślała Holly, uciec aż na Saturna, żeby wyzwolić się spod władzy rodzin. A teraz walczą z procedurami habitatu, próbując znaleźć w nich własną drogę.

Holly próbowała uśmiechać się do nich sympatycznie, przypominając sobie ich przypadek. Tamiko Mishima zaszła w ciążę prawie natychmiast po opuszczeniu przez habitat układu Ziemia/Księżyc, mimo zobowiązania do przestrzegania zasady zerowego rozwoju populacji, którą wszyscy podpisali. Procedury habitatu zakładały usunięcie ciąży, ale Eberly wydał zgodę na krioniczne przechowywanie płodu z sugestią, że kiedyś będzie można go odmrozić i urodzić.

I to kiedyś właśnie nadeszło, pomyślała. Holly. Muszę wypić piwo, które Eberly nawarzył.

— Proszę państwa — usłyszała swój łagodny głos — państwo muszą zrozumieć, że nadal obowiązuje zasada ZRP.

— Ale pan Eberly obiecywał, że z nastaniem nowego rządu ta zasada zostanie zniesiona.

— Zrewidowana — poprawiła go Holly. — Niekoniecznie zniesiona.

Na twarzy pana Mishimy pojawił się grymas.

— Zrozumieliśmy to inaczej.

— Ten habitat jest taki duży — wtrąciła jego żona. — Tyle tu miejsca. Są całe wioski, w których nikt nie mieszka. Jesteśmy na stabilnej orbicie, nic się nie stanie, jeśli przybędzie parę osób.

— Być może — zgodziła się Holly. — Ale musimy postępować ostrożnie.

— Ja chcę mieć dziecko — rzekła stanowczo pani Tamiko.

— Zamrożonego płodu nie da się przechowywać zbyt długo — przypomniał pan Mishima. — Przechowywanie krioniczne nie może trwać wiecznie. Pojawiają się długofalowe zagrożenia.

— Wiem — odparła Holly. — Ja sama narodziłam się po raz drugi.

Otworzyli szeroko oczy i zaczerpnęli powietrza.

— Rozumiem, co państwo czują — mówiła dalej Holly. — Naprawdę rozumiem. Zrobię, co tylko będę mogła, żeby państwu pomóc.

Gdy wyszli z biura, kłaniając się do samych drzwi, Holly zrozumiała, że chyba nadszedł czas zrewidowania zasady ZRP. Nieomal doznała szoku, gdy uświadomiła sobie, że kiedyś ona też chciałaby mieć dziecko.

5 STYCZNIA 2096: POPOŁUDNIE

Urbain siedział z nieszczęśliwą miną i patrzył na trzech szefów działów, którzy zasiedli po drugiej stronie niewielkiej sali konferencyjnej. Jednym z nich była młoda kobieta, pozostałymi dwoma — jacyś mężczyźni. Z zebranych znał tylko Eberly’ego. Obaj mężczyźni mieli złocistą cerę, prawie żółtą, choć było oczywiste, że żaden z nich nie jest Azjatą. Skóra kobiety była brązowa jak przypieczony chleb.

Zebranie tych wszystkich ludzi w malutkiej salce konferencyjnej trwało aż trzy frustrujące dni. Mimo próśb i nalegań Urbaina, Eberly odkładał to spotkanie, zdaniem Urbaina, zupełnie bez powodu.

— Przykro mi, że zorganizowanie tego zebrania trwało tak długo — zaczął Eberly, otwierając spotkanie. — Zebranie w jednym miejscu tylu tak bardzo zajętych osób nie jest łatwe,zapewniam państwa.

— Tak właśnie sądziłem — odparł sztywno Urbain. Zwracając się do szefów działów, Urbain wyjaśnił:

— Doktor Urbain potrzebuje materiałów i ludzi do budowy nowych platform satelitarnych. Dwunastu, o ile dobrze pamiętam?

— Dwunastu — potwierdził Urbain. — Co najmniej. To dość pilne.

— Ilu techników będzie pan potrzebował? — spytała dyrektor zasobów ludzkich. Przedstawiła się jako Holly Lane.

Urbain wziął do ręki palmtopa i wyświetlił na pustej ścianie sali konferencyjnej listę swoich wymagań. Szefowie departamentów zaczęli się jej przyglądać. Eberly musiał obrócić swój fotel, żeby cokolwiek dostrzec. Dobrze, pomyślał Urbain. Powinien się trochę poruszać.

Szef działu logistyki potrząsnął ze smutkiem głową.

— To straszna ilość sprzętu elektronicznego. Dość poważnie nadszarpnie nam zapasy.

— Tak, ale…

— A ja nie mogę oderwać ludzi od bieżących zadań — rzekł szef produkcji. — Czy ma pan pojęcie, jak bardzo jesteśmy zajęci? Mam zamówienia na następne pół roku. Już sama odbudowa tego przeklętego systemu przemieszczania paneli słonecznych zabiera mi połowę zasobów.

I tak rozmawiali przez kolejne czterdzieści pięć minut, szefowie działów narzekając, że zaspokojenie potrzeb Urbaina byłoby niemożliwe przez co najmniej kilka miesięcy; Urbain siedział, niecierpliwiąc się coraz bardziej i robiąc wszystko, żeby nie wybuchnąć, bo wiedział, że pomoc tych bufonów jest mu potrzebna, a jeśli powie, co naprawdę o nich myśli, nigdy nie otrzyma od nich pomocy, której tak rozpaczliwie potrzebował.

Tylko szefowa działu zasobów ludzkich, ta młoda Lane, robiła wrażenie, że rzeczywiście chce mu pomóc.

— Moglibyśmy tymczasowo przesunąć do innych zajęć paru techników — podsunęła — i może płacić za nadgodziny osobom, które chciałyby pracować przy montażu po wypełnieniu swoich zwykłych obowiązków.

Urbain wiedział jednak, że bez materiałów i sprzętu elektronicznego technicy nie będą mieli co montować.

— Muszę podkreślić — rzekł, starając się, by jego głos nie drżał usiłując mówić spokojnie — że temu zadaniu powinno się nadać najwyższy możliwy priorytet. Sukces tej społeczności zależy od niego, to podstawowy sens jej istnienia.

Chrząkali i wiercili się w fotelach. Podawali różne wykręty Machali rękami. Dopiero po godzinie Urbain uświadomił sobie, że szefowie działów przeważnie nie patrzą na niego, tylko na Eberly’ego.

To on pociąga za sznurki, zrozumiał wreszcie Urbain. Oni ociągają się i unikają podjęcia decyzji, dopóki on im nie powie, czego od nich oczekuje.

Zerwał się równe nogi.

— Ta dyskusja nie ma dalszego sensu. Jeśli państwo mi nie pomogą, będę musiał poradzić sobie bez was.

— Proszę poczekać — Eberly odsunął fotel od stołu konferencyjnego, ale nie podniósł się.

— Dość już czekałem — warknął Urbain. — Wystrzelę na orbitę wokół Tytana już istniejące satelity. Wtedy nie zostanie nam żadna rezerwa, nie będziemy mieli w magazynie żadnych platform satelitarnych. Jeśli pojawi się potrzeba użycia dalszych satelitów, zrozumiecie, jak głupia jest wasza decyzja.

I wypadł z sali konferencyjnej.

— Ależ on emocjonalnie do tego podchodzi, prawda? — zauważył Eberly ze smutnym uśmiechem.

Dwóch mężczyzn wstało i po wymienieniu paru słów z Eberlym ruszyło do swoich zajęć. Holly także wstała, ale zatrzymała się przy drzwiach.

— Naprawdę jesteś w stanie stworzyć jakiś zespół dla Urbaina? — spytał Eberly.

— Jasne. Żaden problem. A Di Georgio i Williams mogą udostępnić materiały i sprzęt, jeśli będzie taka potrzeba.

— Sądzisz, że powinienem im polecić, żeby współpracowali z Urbainem?

Spojrzała mu prosto w oczy.

— Sądzę, że prędzej czy później wydasz im takie polecenie. Po prostu chcesz upokorzyć Urbaina, pokazać mu, kto tu rządzi.

Eberly udał zaskoczenie.

— Holly, ależ co ty, naprawdę tak sądzisz? Holly potrząsnęła głową.

— To bez znaczenia. Ale wydaje mi się, że nie powinieneś toczyć takich gierek z Urbainem. Na Ziemi ma trochę przyjaciół, w MKU, wiesz.

Eberly obrzucił ją długim spojrzeniem.

— Może masz rację — mruknął.

Stojąc przed nim i patrząc mu prosto w oczy bez jednego mrugnięcia, Holly rzekła:

— Malcolmie, jest jeszcze coś, o czym powinniśmy porozmawiać.

— Coś jeszcze?

— Procedura ZRP.

Eberly milczał. Wstał powoli z rogu stołu, na którym przysiadł i opadł na najbliższy obrotowy fotel.

— Usiądź, Holly — rzekł, wskazując fotel obok siebie. — Powiedz, co cię trapi.

Gdy siadał, nieomal dostrzegła trybiki obracające się w jego głowie. Zawsze próbuje wykombinować, jak wyciągnąć jakieś korzyści z każdej sytuacji, pomyślała. I pewnie dlatego właśnie on tu rządzi.

— O co chodzi z ZRP?

Holly wzięła głęboki oddech i próbowała zebrać myśli.

— Pamiętasz państwa Mishima? Tę parę, która zamroziła płód zaraz po starcie z Ziemi? Chcą zgody na narodziny dziecka.

— Lepiej będzie takiej zgody im nie udzielać. A przynajmniej jeszcze nie teraz.

— Nie możemy odsuwać tego problemu w nieskończoność. To jest naturalne jak oddychanie.

— Chcesz mieć dziecko, Holly? Uśmiechnęła się. Nie próbuj mnie wytrącić z równowagi, sugerując, że to, osobisty problem. Prędzej czy później zacznie się fala wniosków i spadnie ona na ciebie, Malcolm. Procedura ZRP może cię pogrążyć. Zaplótł palce i zaczął postukiwać jednym kciukiem przez drugi, tuż przy twarzy.

— Będę musiał o tym pomyśleć.

— I to szybko — rzekła. — Tego dżina nie da się trzymać w butelce na zawsze.

— Zobaczymy. Holly zaśmiała się.

— Tak właśnie ojciec mówi dzieciom, kiedy nie chce stawić czoła konsekwencjom odmowy.

— Rozumiem, co do mnie mówisz, Holly — rzekł Eberly, próbując brzmieć szczerze. — Doceniam, że zwróciłaś mi na to uwagę.

Holly wiedziała, że naprawdę oznacza to: nie chcę teraz o tym myśleć. Nie teraz. Może nigdy, jeśli uda mi się odsuwać to w nieskończoność.

Wstając, Holly uświadomiła sobie, że jeśli Eberly się tym nie zajmie, to ten obowiązek spadnie na nią.

TYTAN ALFA

Powoli, z nieskończoną cierpliwością, jaką mogą w sobie odnaleźć tylko maszyny, Tytan Alfa wydostał się z zamarzającego jeziora. Jego program biologiczny ocenił dostępne dane z czujników i uznał, że organizmy protokomórkowe w wodzie zostały unieruchomione, gdy woda zmieniła się w lód. Przekazał tę informację do programu głównego procesora. Na dziewięć miliardów nanosekund program główny wstrzymał silniki Alfy, porównując swoje cele i ograniczenia z dostarczoną informacją, a potem poddał wnioski trzykrotnej ocenie, zgodnie z programem.

Doszedł do wniosku, że organizmy nie zostały zabite — po prostu unieruchomił je lód, a ich funkcje życiowe uległy zawieszeniu, nie wygasły. Gdyby zresztą zostały zabite, Tytan Alfa już nic nie mógłby z tym zrobić. Działania, które wywołały tenekologiczny kryzys, nie były zaplanowane. Najlepszy plan działania, spójny ze wszystkimi celami i ograniczeniami programu głównego, zalecał opuszczenie obszaru przy minimalizacji szkód dla środowiska. Organizmy na głębszych poziomach jeziora będą chronione przez szkodami ekologicznymi, kiedy powierzchnia jeziora całkowicie zamarznie.

Powoli, na wstecznym biegu, Tytan Alfa wycofywał się z jeziora, nanosekunda po nanosekundzie zbierając dane z czujników. Program biologiczny wielokrotnie sprawdzał stan próbek pobranych z jeziora. Usatysfakcjonowany faktem, że próbki były bezpiecznie przechowywane, program biologiczny przełączył się w normalny, bierny tryb oceny napływających z czujników danych.

Wydostawszy się z jeziora, Tytan Alfa skręcił w prawo pod kątem czterdziestu pięciu stopni, włączył jeden z normalnych biegów i rozpoczął powolne, celowe okrążanie lodowego jeziora. Wystrzępiony otwór, jaki wyłamał w lodowej powierzchni, szybko zamarzał. Nad niskimi, okrągłymi lodowymi wzgórzami po drugiej stronie jeziora, z ciężkich brudnopomarańczowych chmur na nierówny grunt zaczęły padać tłuste krople skroplonego etanu.

Tytan Alfa brnął do przodu, zbierając dane, posuwając się z determinacją po łagodnym, gąbczastym gruncie, aż otoczyła go etanowa burza.

7 STYCZNIA 2096: WIECZÓR

Po długim dniu wypełnionym głównie frustracją i oczekiwaniem, Urbain otrzymał dwie wiadomości w chwili, gdy wstawał od biurka.

Szef działu inżynieryjnego pojawił się przy drzwiach, z wyrazem twarzy pełnym zarazem troski, jak i obawy. Urbain zrozumiał, że ma dla niego złe wieści, jeszcze zanim mężczyzna otworzył usta. Opadając z powrotem na wyściełane krzesło, Urbain tylko jęknął:

— A co tym razem?

Inżynier stał w drzwiach.

— Wszystkie dwanaście satelitów jest gotowych do startu, panie doktorze.

Więc skąd ten ponury wyraz twarzy, zastanawiał się Urbain? Zanim jednak zdołał zapytać, inżynier odezwał się sam:

— Ale główny inżynier odmawia zgody na start. Urbain poczuł, jak skacze mu ciśnienie.

— Odmawia? Nie może odmówić! Nie ma prawa zakazać startu!

— Obawiam się, że ma, proszę pana. Mamy związane ręce do chwili, aż uzyskamy zgodę działów konserwacji i bezpieczeństwa habitatu.

Drżąc z wściekłości, Urbain wpatrywał się w inżyniera, który natychmiast wykonał w tył zwrot i znikł. Urbain słyszał jego kroki w korytarzu: inżynier po prostu biegł.

Zanim zdołał pomyśleć, co takiego mógłby zrobić, usłyszał brzęczyk telefonu i na ekranie pojawiła się uśmiechnięta, przystojna twarz Eberly’ego.

— Musimy porozmawiać — rzekł Eberly tonem, jakby zwracał się do podwładnego. — Proszę czekać na mnie przy wejściu do budynku administracji za dziesięć minut.

Pstryk. Obraz Eberly’ego znikł, zanim Urbain zdołał wydać z siebie jakikolwiek dźwięk.

Dziesięć minut później Urbain stał przy wejściu do budynku administracji, jakieś dwieście metrów od głównej ulicy Aten, gdzie mieściło się jego biuro i wyłamywał nerwowo palce.

Eberly pojawił się w podwójnych drzwiach, w towarzystwie jakichś dwóch mężczyzn. Jednego z nich Urbain rozpoznał: był na spotkaniu w sali konferencyjnej, parę dni temu; drugi nie był mu znany.

Urbain gotował się ze złości na chodniku, a Eberly radośnie plotkował z towarzyszami na szczycie schodów: cały, w uśmiechach, ukłonach i uprzejmościach. W końcu dwóch podwładnych zostawiło go i zeszło na dół, mijając Urbainaze zdawkowym skinieniem głowy. Zaplanował to wszystko, pomyślał Urbain, żeby mnie poniżyć. Żebym wiedział, gdzie moje miejsce. Żeby utrzeć mi nosa, pokazać, kto tu rządzi a ja się nie liczę.

Eberly wreszcie zszedł po schodach, cały w uśmiechach i wyciągnął rękę.

— Przepraszam, że musiał pan czekać. Ważne sprawy. Urbain nie odwzajemnił uścisku.

— Odmówił pan wydania zgody na wystrzelenie moich satelitów — rzekł, czując, jak ogarnia go zimna furia.

— To tylko chwilowe opóźnienie — rzekł gładko Eberly i ruszył ulicą. Urbain nie miał wyboru: zaczął iść za nim.

— Wiem, że to pana niepokoi — oznajmił Eberly lekkim tonem, maszerując ulicą. — Ale jestem pewien, że będzie pan mógł wystrzelić swoje satelity jutro, zgodnie z planem. No, mniej więcej.

Urbain milczał. Było dla niego oczywiste, że Eberly trzyma coś w zanadrzu, ale nie miał zamiaru ułatwiać mu zadania. Szli więc w milczeniu, a habitat wolno przełączał się na tryb nocny: okna słoneczne zamykały się, a zapalały się lampy i światła w oknach. Ludzie mijali ich na ulicach, pojedynczo i parami, pozdrawiali i uśmiechali się. Eberly uśmiechał się do wszystkich promiennie. Urbain zacisnął usta i milczał.

W końcu nie mógł już tego znieść. Gdy zbliżyli się do brzegu jeziorka, Urbain wycedził przez zaciśnięte zęby:

— Żona czeka na mnie z kolacją.

— Ach — odparł Eberly. — Tak, oczywiście. Pańska żona. Pani Urbain to urocza kobieta. Naprawdę urocza.

— Dlaczego zakazał pan wystrzelenia moich satelitów? — dopytywał się Urbain.

— Nie zakazałem — odparł Eberly, patrząc na jezioro i unikając wzroku Urbaina. — Po prostu opóźniłem zgodę ledwie o parę godzin. Do chwili, aż będziemy mogli porozmawiać. O czym?

Eberly zwrócił się do naukowca, ale wyglądał, jakby był gdzieś daleko, za jego ramieniem. Urbain odniósł wrażenie, że Eberly szuka takiego miejsca, w którym będzie pewien, że nikt ich nie podsłuchuje.

— Moi ludzie sugerują, że wystrzelenie wszystkich satelitów stanowi pogwałcenie przepisów bezpieczeństwa, bo nie będziemy mieli w magazynach nic, na wypadek jakiegoś niebezpieczeństwa.

— Dlatego właśnie prosiłem o personel i materiały, dzięki którym mógłbym zbudować następnych dwanaście satelitów! — warknął Urbain.

— Tak, wiem.

— A pańscy ludzie ociągają się ze spełnieniem mojej prośby.

— To pożałowania godne — mruknął Eberly. Urbain zatrzymał się i skrzyżował ręce na piersi.

— O co w tym wszystkim chodzi? — spytał. — Dlaczego pan mi rzuca kłody pod nogi?

Eberly zwrócił się w jego stronę; zwykły uśmieszek znikł, na jego twarzy malowały się tylko chłód i bezwzględność.

— Chce pan wystrzelić satelity na orbitę wokół Tytana… — …i zbudować dwanaście następnych, zapasowych — przerwał mu Urbain.

— Tak — rzekł Eberly. — A ja chcę eksplorować pierścienie Saturna.

Urbain zamrugał ze zdziwienia.

— Po co?

— Żeby zdobyć lód. Czyli wodę. Najcenniejszy towar w Układzie Słonecznym.

— Wiem — mruknął Urbain, przypominając sobie, że Eberly wykorzystał ten pomysł w kampanii wyborczej. Pokazał obywatelom habitatu świetlaną przyszłość: bogactwo dzięki sprzedaży wody innym ludzkim społecznościom w kosmosie.

— A pan i inni naukowcy się temu sprzeciwiali — rzeU Eberly. — Szczególnie ta Wunderly.

— Odkryła tam autochtoniczne formy życia — rzekł Urbain bardziej do siebie niż do Eberly’ego.

— Słyszałem, że większość naukowców na Ziemi nie daje wiary temu odkryciu.

— Mimo to już sama możliwość, że mogą tam istnieć jakieś formy życia, wyklucza wszelkie działania komercyjne w regionie.

— MKU nie wydało żadnego zakazu — zauważył Eberly, — MUA też nie.

— Międzynarodowe Konsorcjum Uniwersytetów poprosiło mnie o wyrażenie opinii, zanim przekażą zalecenia Międzynarodowemu Urzędowi Astronautycznemu.

— Tak właśnie myślałem.

— Teraz rozumiem — rzekł Urbain. — Chce pan, żebym napisał w opinii dla MKU, że należy wyrazić zgodę na eksplorację pierścieni.

— Nie naruszymy ich ani odrobinę. Tam jest miliard ton lodu. Zabierzemy jakiś ułamek ułamka.

Urbain przyglądał się Eberlyemu z nieskrywanym obrzydzeniem.

— A więc szantaż. Wstrzyma pan start moich satelitów, dopóki nie pozwolę panu na eksplorację pierścieni.

Eberly zaprezentował wąski uśmieszek.

— To nie szantaż. Właściwe słowo brzmi: wymuszenie. — Tak czy inaczej…

— Tak czy inaczej, jeśli chce pan uzyskać zezwolenie na start satelitów, które mają szukać tej pańskiej zbłąkanej sondy, musi pan powiedzieć MKU, że w eksploracji pierścieni nie ma niczego zdrożnego.

Patrząc na stanowczą minę Eberly’ego Urbain zrozumiał, że nie ma wyboru.

8 STYCZNIA 2096: PORANEK

Malcolm Eberly nie spał dobrze tej nocy. Budził się wolno, obolały i otępiały, co przypominało mu poranki w austriackim więzieniu. Ogarnęło go niewyraźne wspomnienie złego snu: im bardziej próbował przypomnieć sobie konkrety, tym bardziej szczegóły wymykały mu się, pozostawiając tylko nieokreślone uczucie przerażenia.

Dlaczego, zadawał sobie pytanie. Nie masz się czego bać. Święci Apostołowie już cię nie dosięgną, nie wyślą cię z powrotem do więzienia. Jesteś tu bezpieczny. Ludzie w habitacie uwielbiają cię i podziwiają.

Czy na pewno? Uświadomił sobie, że właśnie to go martwi. Mogą w głosowaniu pozbawić mnie urzędu, i co się wtedy ze mną stanie? Będę musiał przyjąć jakąś zwykłą pracę i żyć ze zwykłej pensji.

Więc o to chodziło w tym śnie, uznał Eberly. Ponowne wybory. Wygrał wybory tylko dzięki obietnicy, że mieszkańcy Goddarda wzbogacą się na eksploracji pierścieni Saturna. Naukowcy — pod wodzą Urbaina — sprzeciwiali się temu pomysłowi, ale wyborcy popierali go całym sercem.

A teraz zbliżał się czas zgłaszania kandydatów do następnych wyborów i Eberly wiedział, że w sprawie eksploracji pierścieni nie kiwnął nawet palcem. Nie mówiło się o tym pomyśle w ogóle, kiedy Eberly zajmował się organizowaniem nowego rządu i zmuszaniem go do pracy ze znośną wydajnością. Teraz jednak wyborcy przypomną sobie o obietnicy bogactwa i zaczną się domagać jej realizacji. A naukowcy nadal występują przeciwko niemu. I mają poparcie rządów na Ziemi.

Ponowne wybranie mnie nie jest takie pewne, pomyślał Eberly. Urbain nie będzie ze mną konkurował i jestem pewien, że Timoshenkę już udało mi się unieszkodliwić. Ale ktoś może stanąć przeciwko mnie. Tylko kto?

Umył zęby, wziął prysznic, ogolił się i ubrał do pracy, ale cały czas po głowie kołatała mu się jedna myśl: Pancho Lane wcale nie przyleciała do habitatu po to, by zobaczyć się z siostrą. Kiedy się ją pyta, jak długo ma zamiar zostać, wykręca się od odpowiedzi. Pewnie za jakiś tydzień złoży wniosek o obywatelstwo, a potem zarejestruje się jako kandydat i zacznie ze mną walczyć.

Co mogę zrobić, by ją powstrzymać, zastanawiał się Eberly maszerując do swojego biura, gdzie czekało na niego lekkie śniadanie przygotowane przez sekretarza. Jak mogę pozbyć się Pancho Lane?

Delikatnie dotknął miejsca na szczęce, gdzie kiedyś wylądowała pięść Pancho. Jak jej odpłacić za to poniżenie?

Tymczasem Urbain jadł śniadanie z żoną w ich mieszkaniu.

— Przekupi wyborców wizjami ogromnych bogactw — mruknął, sącząc kawę tak gorącą, że aż parzyła. Jean-Marie była jedyną kobietą na świecie, która potrafiła parzyć kawę tak mocną. Tęsknił za tą kawą przez te wszystkie lata rozłąki.

— Przecież MKU jest przeciwko eksploracji pierścieni Saturna — zauważyła Jean-Marie po drugiej stronie wąskiego kuchennego stołu.

— To nic nie znaczy — prychnął Urbain. — Co mogą zrobić? Jak mogą zmusić kogokolwiek, żeby się podporządkował? Wyślą tu armię biurokratów?

Jean-Marie niemal uśmiechnęła się na myśl o hordzie uniwersyteckich moli książkowych, szturmujących habitat.

— Eberly może nie udzielić im zgody na dokowanie — mówił dalej Urbain. — I odesłać całą bandę na Ziemię.

Jego żona uniosła filiżankę do ust. Wolała herbatę z cytryną.

— Ale czy MKU nie może zwrócić się do Międzynarodowego Urzędu Astronautycznego i prosić o egzekucję tej decyzji? Z MUA nie należy igrać.

Urbain obrzucił żonę protekcjonalnym spojrzeniem.

— Moja droga, druga wojna o asteroidy zakończyła się dopiero rok temu. Czy naprawdę uważasz, że MUA czy ktokolwiek na Ziemi chce się pakować w kolejną wojnę?

Wojnę? — Jean-Marie rzuciła mu zdziwione spojrzenie, myślisz, że Eberly użyłby siły przeciwko MUA? Myślę, ze ten człowiek zrobi wszystko, żeby utrzymać swoją pozycję lidera w habitacie. Ale żeby zaraz wojna? Wzruszył ramionami, statek kosmiczny to bardzo delikatny pojazd. Wystarczy promień lasera, żeby uszkodzić nadlatujący statek MUA. Albo nawet go zniszczyć.

Jean-Marie potrząsnęła głową.

— Nie odważyłby się.

— Selene ogłosiło niepodległość i podjęło walkę z Narodami Zjednoczonymi, które próbowały je sobie podporządkować. Górnicy z Ceres też są niezależni. Dlaczego nie habitat Goddard? Jesteśmy w końcu najdalszą ze wszystkich siedzib ludzkich. Czemu ludzie na Ziemi mieliby się przejmować tym, co robimy?

— Pierścieniami Saturna się przejmują, prawda?

— Tak, niektórzy. Ale ludzie żyjący na Księżycu albo pośród asteroid opowiadaliby się raczej za tym, żeby udostępniono im obfite złoża wody.

— Za jakąś cenę — przypomniała Jean-Marie. Urbain spojrzał na nią, po czym zaoponował:

— Eberly to cwaniak. Będzie utrzymywał cenę na poziomie na tyle niskim, żeby chcieli ją kupować, a zarazem na tyle wysokim, żeby Goddard się bogacił.

Chciała coś powiedzieć, ale wstał od malutkiego kuchennego stołu, dając jej do zrozumienia, że to już koniec tej rozmowy. Jean-Marie siedziała, obejmując obiema rękami stygnącą filiżankę z herbatą. To był komplet do herbaty, który należał do jej matki. Nie, przypomniała sobie, do jej babki.

Urbain wrócił, mnąc ręką apaszkę. Jean-Marie wiedziała, iż zwykle woli, gdy ona mu ją wiąże, ale nie ruszyła się z krzesła.

— Czy eksploracja pierścieni jest naprawdę aż tak ważna? Spytała. — I czy może wyrządzić pierścieniom jakieś nieodwracalne szkody?

— Z czasem pewnie tak — odparł Urbain, patrząc w lustro i wiążąc na szyi węzeł. — Problem w tym, że on nie kiwnie palcem, żeby mi pomóc, jeśli nie poprę jego propozycji eksploracji pierścieni.

Dostrzegła na jego twarzy ten charakterystyczny wyraz: obrzydzenia, a pod spodem — strach przed porażką. Jego sonda na Tytanie przestała reagować, a on nawet nie może jej namierzyć, pomyślała. A teraz Eberly odmawia pomocy i Edouard obawia się, że cała jego kariera legnie w gruzach. Moje biedne kochanie. Dojść tak daleko i doznać niepowodzenia. Poznał smak sukcesu, a teraz niepowodzenie odczuje jeszcze boleśniej.

Odsunęła krzesło, sięgnęła do kiepsko zawiązanego węzła i zawiązała go na nowo. Urbain cmoknął ją w policzek w podziękowaniu, po czym wyruszył do biura, stawić czoło frustracji, coraz bardziej zbliżając się do katastrofy.

Jean-Marie stała długo w drzwiach kuchni, zastanawiając się, jak może pomóc mężowi.

Holly złapała Eberly’ego, gdy szedł w kierunku budynku administracji szczytem niskiego wzgórza, na którym zbudowano wioskę Ateny. Wiedział, że to spotkanie nie jest przypadkowe.

— Dzień dobry — rzekł radośnie.

— Czyż nie wszystkie są dobre? — odparła Holly, zrównując się z nim.

— Tak, chyba już przyzwyczailiśmy się do codziennie pięknej pogody i traktujemy ją jako coś normalnego.

Holly wyciągnęła rękę i złapała za brzeg jego bluzy, zatrzymując go.

— Malcolmie, rozejrzyj się dookoła. Spójrz na to miejsce. To znaczy, przyjrzyj mu się.

Zdumiony Eberly potoczył wzrokiem po starannie utrzymanym krajobrazie, zielonym, bujnym i kwitnącym. Jasne, białe budynki. Błyszczące jezioro.

— To naprawdę piękne, prawda? — mruknął.

— A czego brakuje? — spytała Holly.

Z jej miny wywnioskował, że ma coś specyficznego na myśli. Czego brakuje, Malcolmie? — powtórzyła.

— Deszczu — odparł lekkim tonem. — Śniegu, mgły, deszczu ze śniegiem…

— Nie próbuj żartować — rzekła.

— Dobrze. Powiedz mi zatem, czego brakuje w naszym pół-raju, drugim edenie, tym…

— Dzieci! — warknęła Holly. — Dzieciaków. Nie ma tu dzieci.

— Ach, o to chodzi…

— O to — przytaknęła Holly. — Musimy się z tym zmierzyć, Malcolmie.

— Myślę o tym — mruknął niechętnie.

— Myśl intensywniej, Malcolmie. I szybciej. Ostateczny termin rejestracji kandydatów upływa w przyszły poniedziałek. ZRP może być niezłym elementem przetargowym.

— Gdyby tylko ktoś mógł go wykorzystać — odparł ostrożnie Eberly.

— Ktoś musi.

— Potrzebna byłaby petycja podpisana przez dwie trzecie obywateli habitatu, żeby znieść procedurę ZRP.

Wargi Holly wygięły się w uśmiechu wyrażającym wtajemniczenie.

— Przeglądałeś przepisy, co? Ja też.

— Wątpię, czy mieszkańcy tego habitatu mają dość zapału, żeby zająć się składaniem petycji. Są zbyt apatyczni.

Holly potrząsnęła lekko głową.

— Nie doceniasz ludzi, Malcolmie. Szczególnie kobiet. Eberly poczuł się nieswojo i uznał, że dobrze byłoby zmienić temat na jakiś mniej niewygodny.

— A jak już mówimy o elementach przetargowych, co sądzisz o eksploatacji pierścieni Saturna?

Holly wzruszyła lekko ramionami.

— Nadia Wunderly jest z całego serca temu przeciwna i reszta naukowców też.

— Ale oni stanowią nie więcej niż jedną dziesiątą populacji.

— Jeśli to wykorzystasz, naukowcy wysuną kontrkandydata. Czy nie wolisz kandydować nie mając konkurenta?

Nie mając konkurenta? Ta myśl nie przyszła dotąd Eberly’emudo głowy. Zakładał, że ktoś będzie się o to stanowisko ubiegał, może więcej niż jeden kandydat. Wolał, gdyby było kilku kandydatów; wtedy głosy uległyby rozproszeniu, a on, jako już sprawujący urząd, zebrałby solidną porcję głosów — zwłaszcza gdyby wcielił w życie plan eksploracji pierścieni Saturna.

— Oczywiście, że bym tak wolał, ale to się chyba nie uda.

— Tak naprawdę — rzekła Holly, a na usta powoli wypełzał jej złośliwy uśmieszek — konstytucja wymaga, by był co najmniej jeden kontrkandydat. Sprawdziłam.

Spojrzał na nią z uznaniem.

— Dużo rzeczy ostatnio sprawdziłaś, co?

— To część mojej pracy — odparła Holly. — Jeśli nikt się nie zgłosi, kandydat zostanie wybrany losowo przez komputer.

— Którym zarządza dział zasobów ludzkich — rzekł Eberly. — Tak.

— Co oznacza, że to ty, Holly, wybierzesz mojego oponenta.

— Nie ja. Komputer.

— Ty — rzekł Eberly, mierząc w nią palcem jak pistoletem.

— W takim razie będę musiała znaleźć kogoś, kto rozkręci sprawę z ZRP.

Eberly patrzył na nią ponuro.

8 STYCZNIA 2096: POŁUDNIE

Nadia Wunderly zamknęła zewnętrzną klapę laboratorium nanotechnologicznego i przez kilka sekund nerwowo wyłamywała palce, próbując otworzyć wewnętrzne drzwi. Kiedy jej się to udało, Raoul Tavalera przytrzymał dla niej ciężką klapę.

— Dzięki, Raoul — rzekła, a na jej twarzy pojawiły się dołki od uśmiechu. — Stałeś tu i czekałeś na mnie? Zaskoczony tym żartem Tavalera odparł: Nie, idę na lunch. Z Holly — dodał i trochę się rozchmurzył. Wszedł do śluzy, a Wunderly wkroczyła do laboratorium.

— Kris rozmawia z tym facetem z konserwacji, Rosjaninem Timoshenką — wyjaśnił Tavalera, zamykając klapę.

Wunderly minęła stoły zawalone różnorakim sprzętem i udała się w głąb laboratorium. Słyszała głos Cardenas i mrukliwy ton rosyjskiego inżyniera. Nadal traciła kilogramy, a że było już po Nowym Roku, zastanawiała się, kiedy powinna poprosić Cardenas o usunięcie nanobotów z organizmu.

Cardenas przysiadła na taborecie, jak zwykle, w białym wykrochmalonym laboratoryjnym fartuchu narzuconym na sukienkę. Timoshenko stał koło niej, przysadzisty, niski, w szarym kombinezonie, kilka centymetrów niższy od siedzącej Cardenas.

— Możemy zrobić coś jeszcze poza opancerzeniem drutów nadprzewodzących — mówiła. — Moglibyśmy stworzyć nanomaszyny automatycznie naprawiające uszkodzenia.

— To nie jest takie łatwe, na jakie wygląda — rzekł Timoshenko. — Przez te druty płynie naprawdę potężny prąd.

Cardenas skinęła głową.

— Jeśli dostanę specyfikację, mogę spróbować opracować jakiś program samoczynnej naprawy. Potem możemy go przetestować tutaj, na małych próbkach nadprzewodnika, zanim zainstalujemy jakieś nanoboty na drutach osłony.

Timoshenko już miał coś odpowiedzieć, ale zauważył stojącą w pewnej odległości Wunderly.

— Ach — odezwał się do Cardenas — ma pani gościa.

— Chodź, chodź, Nadiu — zawołała, po czym zwróciła się do Timoshenki: — Nadia i ja umówiłyśmy się na lunch. Może się pan do nas przyłączy? Będziemy mogli rozmawiać dalej w kafeterii.

Timoshenko pochylił podbródek na zgodę, zaś Wunderly pomyślała: to jest właśnie facet, który pilotował statek z Manny’m w okolice pierścieni, a potem przywiózł go z powrotem Jeśli zrobił to dla Manny’ego, zrobi i dla mnie. Może.

Podczas lunchu w ruchliwej i hałaśliwej kafeterii Timoshenko i Cardenas rozmawiali o wykorzystaniu nanomaszyn do ochrony, a nawet naprawy nadprzewodników które wytwarzały pole magnetyczne chroniące habitat przed promieniowaniem. Wunderly nie udało się zapytać Cardenas o wypłukanie nanobotów z jej organizmu. Słuchała ich rozmowy jednym uchem. Cały czas myślała o pierścieniach, tym razem o pobieraniu próbek i udowodnieniu tym przeklętym tępakom z Ziemi, że w środowisku pierścieni żyją psychrofile, organizmy żywiące się materią, z której zbudowane były pierścienie Saturna.

Jak oni mogą w to nie wierzyć, myślała Wunderly, żując sałatkę owocową prosto z sadów habitatu. Wiedzą, że aminokwasy i inne złożone polipeptydy naturalnie tworzą amorficzne cząsteczki lodu. Od ponad stulecia wykrywa się je w kometach. Dlaczego nie można uwierzyć w następny krok? Aminokwasy tworzą białka, a białka — żywe organizmy. Coś takiego wydarzyło się w wodzie na kilku światach, na których znaleźliśmy życie. Nawet w siarce na Wenus, na litość boską.

Po prostu w temperaturach zamarzania wszystko przebiega szybciej. W amorficznym lodzie związki chemiczne pływają jak w cieczy, ale odbywa się to wolniej. Chyba, że obecny jest jakiś katalizator, coś zapobiegającego zamarzaniu. Ciekawe, czy coś takiego ma miejsce w cząsteczkach lodu. Pole magnetyczne Saturna i strumień elektryczny samych pierścieni dostarczają mnóstwa energii.

— Nadiu, słyszysz mnie?

Nagle zdała sobie sprawę z tego, że Cardenas coś do niej mówi, z wyrazem twarzy pomiędzy zatroskaniem a złością.

— Przepraszam, Kris. Byłam gdzieś daleko.

— Pewnie wróciłaś między pierścienie — Cardenas uśmiechnęła się ze zrozumieniem.

— A gdzieżby indziej? — odparła Wunderly. Naprawdę pani wierzy, że te cząsteczki żyją? — zapytał Timoshenko.

— Tak! Oczywiście. Jak inaczej wytłumaczyć fakt, że pierścienie Saturna są takie wielkie i jasne? Te stworzenia podtrzymują je dla własnego dobra, tak samo, jak żywe organizmy na Ziemi troszczą się o środowisko, które umożliwia im przeżycie.

— Gaja — mruknęła Cardenas. Timoshenko odstawił szklankę z herbatą.

— Jeśli ziemska biosfera działa aktywnie, by podtrzymać środowisko planety, jak wytłumaczymy przełom cieplarniany? Czy epoki lodowcowe w przeszłości?

— To są pomniejsze fluktuacje — odparła Wunderly i machnęła ręką.

— Dla ludzi, którzy stracili domy w powodzi, nie takie małe — mruknął Timoshenko.

— Gaja działa w skali całej planety — rzekła Cardenas.

— Ziemska biosfera podtrzymuje środowisko planetarne, by przeżyć mogło życie w ogóle, a nie jakiś konkretny gatunek.

— Jak z dinozaurami — podsunęła Wunderly. — Wielkie uderzenie je unicestwiło, wraz z połową wszystkich gatunków na Ziemi, a przecież przez parę milionów lat Gaja wprowadziła trochę nowych gatunków.

— W tym nas — powiedział Timoshenko.

— Dopóki nie zanieczyściliśmy atmosfery gazami cieplarnianymi — rzekła Cardenas. — Gaja dała nam wtedy solidnego klapsa.

— Tego można było uniknąć — zgodziła się Wunderly.

— Albo zmienić.

Timoshenko wzruszył ciężko ramionami.

— To, że ludzie są inteligentni, nie oznacza, że są mądrzy.

— Nie byłabym tego taka pewna — zastanawiała się Carnas — To właśnie przełom cieplarniany wypchnął nas kosmos na taką skalę. Gdyby nie załamanie klimatu, nie byłoby nas tutaj.

Timoshenko już miał coś odpowiedzieć, ale widać uznał że lepiej nie. Potrząsnął tylko głową.

— Muszę udowodnić, że w pierścieniach istnieją organizmy żywe — rzekła Wunderly. — To bardzo ważne.

— Dla pani — mruknął Timoshenko.

— Ważne dla nauki — zaprotestowała Wunderly. — Ważne dla naszego rozumienia wszechświata.

— I ważne dla samych tych istot, jeśli istnieją — wtrąciła Cardenas. — Pamiętacie, że Eberly chciał eksploatować pierścienie?

— Ten pomysł chyba stłumiono w zarodku — oznajmiła Wunderly.

— Naprawdę? A może po prostu o nim zapomniano na jakiś czas?

— Sądzisz, że…?

— Mnóstwo ludzi głosowało na Eberlyego — przypomniała Cardenas — bo obiecywał, że wszyscy będziemy bogaci dzięki wodzie pozyskiwanej w strefie pierścieni. Założysz się, że Eberly znowu ten pomysł teraz wyciągnie?

— Nie może! — warknęła Wunderly. — Nie wolno mu!

— Ty tak uważasz, Nadiu. I jak tak uważam. Ale większości wyborców spodoba się pomysł bogacenia się na wodzie pierścieni.

— Pieniądz rządzi światem — zgodził się kwaśno Timoshenko.

Wunderly patrzyła to na jedno, to na drugie z nich, intensywnie myśląc, aż odezwała się:

— Zatem udowodnienie, że są tam żywe istoty, jest jeszcze ważniejsze niż nam się wydawało. MUA odrzuci wniosek o eksplorację pierścieni, jeśli udowodnimy, że jest tam biosfera.

Cardenas skinęła głową na zgodę. Timoshenko wyglądał na znużonego, jakby wiedział, co dalej się stanie.

Wunderly obróciła się na krześle, żeby spojrzeć prosto na niego.

— Chcę tam polecieć i zebrać próbki. Poprosiłam Manny’ego Gaetę, żeby został moim kontrolerem misji i nauczył mnie, jak korzystać ze skafandra. Potrzebuję pilota statku transferowego, który zabierze mnie tam i z powrotem. Na mnie proszę nie liczyć — odparł obojętnie Timoshenko.

Dla Manny’ego pan to zrobił.

— Raz wystarczy. Bardziej niż wystarczy. Żaden ze mnie bohater.

— Ale ja potrzebuję pana pomocy.

— Proszę poprosić Tavalerę — rzekł Timoshenko. — Pilotował pojazd transferowy na orbicie wokół Jowisza, prawda?

— Raoul? — zdziwiła się Cardenas.

— Tak. Albo proszę poprosić kogokolwiek innego — mruknął Timoshenko. — Byle nie mnie.

8 STYCZNIA 2096: POPOŁUDNIE

Holly wyszła wcześniej z biura i skierowała się do budynku administracji, gdzie urzędował profesor Wilmot. Kiedy misja wyruszyła na Saturna, profesor dowodził nią, powołany przez Międzynarodowe Konsorcjum Uniwersytetów, do czasu dotarcia na orbitę Saturna i pierwszych wyborów.

Po drodze jednak coś się wydarzyło. Eberly i jego klika odsunęła Wilmota od władzy i stworzyła nowy rząd. Pozwolili mieszkańcom głosować nad nową konstytucją, ale wybory były zaledwie czymś w rodzaju konkursu popularności. Holly teraz zdawała sobie z tego sprawę, choć dawno temu pracowała dla Malcolma Eberly’ego z pełnym oddaniem, w przekonaniu, że to bohater, którego warto naśladować. Czas i wydarzenia przyniosły bolesne rozczarowanie. Eberly był jedynie narzędziem w rękach fanatyków — fundamentalistów.

Fanatycy zostali wygnani na Ziemię, ale Eberly został, jako szef wybranego przez społeczność rządu. Holly nie ufała mu. Gromiła samą siebie za to, że była nim aż tak zauroczona, niemal zakochana.

Teraz już wiedziała. Eberly nie kochał nikogo poza samym sobą. Miał władzę nad habitatem i był gotów zrobić wszystko żeby tę władzę i prestiż zachować, żeby ponownie wygrać w wyborach i zyskać dowód, że mieszkańcy habitatu nadal go uwielbiają.

Nie dostrzegał jednak, że w habitacie, w którym mieszka dziesięć tysięcy mężczyzn i kobiet, nie można zabronić ludziom posiadania dzieci. Holly była przekonana, że to niemożliwe. Jedynym powodem, dla którego ludzie tolerowali zakaz posiadania dzieci, była nadzieja, że prędzej czy później zostanie on uchylony.

I co wtedy, zastanawiała się Holly. Dlatego właśnie szukała profesora Wilmota. Był antropologiem, uznanym ekspertem w dziedzinie ludzkich zachowań, ludzkich społeczeństw. Potrzebowała jego rady i chciała skorzystać z jego wiedzy.

Była czwarta po południu, kiedy Holly zastukała do drzwi profesora, dokładnie o umówionej godzinie. Pamiętała, kiedy ostatnio szukała jego pomocy, gdy potwory, które w istocie kierowały nowo wybranym rządem Eberlyego, próbowały obciążyć ją sfabrykowanym zarzutem morderstwa. Wilmot okazał się wtedy nieoceniony. Holly miała nadzieję, że i teraz jej pomoże.

Drzwi odsunęły się i profesor zaprosił ją do środka szerokim gestem.

— Dzień dobry, Holly. Proszę, wejdź.

Był wielki, wysoki i szeroki w ramionach, choć zaczynał być już za szeroki w pasie. Miał opaloną i ogorzałą twarz, a ręce ogromne i spracowane. Posiwiał, a jego grube wąsy także przybrały siwy odcień. Holly pomyślała, że wygląda jak dziecięcy ideał dziadka albo ukochanego wujka.

— Zrobiłem herbatę — rzekł Wilmot, wskazując gestem komplet porcelany ustawiony na niskim stoliku przy sofie — Mam nadzieję, że bułeczki będą ci smakowały; sam je upiekłem. Żaden ze mnie piekarz, ale te chyba nawet mi się udały jak sądzę.

Holly przysiadła na skraju sofy. To wszystko wygląda super — pochwaliła go. Wilmot zajął jedno z wyściełanych krzeseł obok sofy i zaczął sączyć herbatę. Gdy już każde wysączyło swoją porcję z delikatnej filiżanki, rozsiadł się wygodnie i zapytał:

— Czemu zawdzięczam tę wizytę, Holly?

— Potrzebna mi pańska rada, profesorze — rzekła Holly odstawiając filiżankę na spodek z delikatnym brzękiem.

— Otrzymanie rady jest zawsze łatwe.

— Pewnie tak. — Holly nie bardzo wiedziała, jak poruszyć temat, więc zaczęła prosto z mostu: — Chodzi o procedurę ZRP. Będziemy mieli z tego powodu masę kłopotów.

Krzaczaste brwi Wilmota powędrowały w górę; milczał jednak, a Holly opowiadała, co ją trapi.

— Po prostu nie możemy dalej wymuszać stosowania tej zasady. To spowoduje rozdarcie w społeczności.

— Przecież wszyscy podpisali umowę, prawda? Holly potrząsnęła głową.

— To nic nie znaczy. Podpisali, bo im powiedziano, że zasada ZRP zostanie uchylona, kiedy dotrzemy na Saturna. Eberly mówi, że na to jeszcze za wcześnie; mówi, że nie możemy pozwolić ludziom na dzieci, bo doprowadzi to do eksplozji populacyjnej, która zniszczy habitat.

Wilmot pogładził z namysłem podbródek.

— Może mieć rację — mruknął. — Niekontrolowany przyrost ludności może zniweczyć nasze zasoby.

— Wiem, ale jak to kontrolować? Kobiety zaczną rodzić dzieci i nikt i nic ich nie powstrzyma.

— Zasadę ZRP należy utrzymać w mocy, Holly. Jeśli powiemy ludziom, że mogą zignorować jedną zasadę, zaczną ignorować wszystkie.

— Czy rzeczywiście tak będzie? Pan tyle wie o tym, jak działają ludzkie społeczeństwa. Czy rzeczywiście zapanuje chaos, jeśli kobiety zaczną rodzić dzieci?

Wilmot nie odpowiedział od razu. Sięgnął po filiżankę i pociągnął solidny łyk.

— Holly, żeby utrzymać równowagę ekologiczną w tym habitacie, liczba narodzin musi być równa liczbie zgonów A z powodu nowoczesnych technik medycznych i terapii odmładzających…

— Wiem. Ludzie żyją wiecznie. Mniej więcej.

— Ile zgonów nastąpiło od chwili, kiedy opuściliśmy Ziemię?

— Dwa. Jedno morderstwo i jedna egzekucja.

— Widzisz? Moglibyśmy zezwolić na dwójkę dzieci. Nie więcej.

Holly znów potrząsnęła głową, tym razem bardziej energicznie.

— To nie będzie działać, profesorze. Musimy wymyślić jakiś inny sposób.

— Ale do chwili, gdy się to stanie, obawiam się, że będziemy musieli przestrzegać starych zasad tego habitatu, także ZRP.

— Przecież mamy dość miejsca, mogłoby się tu zmieścić trzy albo cztery razy tyle ludzi! Jak rany, w habitacie zmieściłby się nawet milion ludzi!

— Żyjących w ścisku i w biedzie — odparł z powagą Wilmot.

— A jaki piękny mielibyśmy wskaźnik przestępczości przy takiej gęstości populacji!

— Pewnie tak — zgodziła się Holly niechętnie, po czym uniosła podbródek: — Ale nie rozumiem, jak można wymusić na kobietach, żeby nie chciały mieć dzieci.

— Trzeba je przekonać, że to konieczność — rzekł Wilmot.

— Trzeba opracować wzór planowego przyrostu populacji i przekonać do niego mieszkańców habitatu.

— Żeby tylko się dało — odparła ponuro Holly. — Problem w tym, że Eberly najwyraźniej ignoruje problem, zamiata go pod dywan. Dopóki będzie kandydował powtórnie do objęcia urzędu, nie wyciągnie żadnego problemu, który mógłby sprawić, że dostanie mniej głosów.

— Przecież powiedziałaś, że nie może go zignorować.

— Na dłuższą metę nie. Ale dopóki trwa kampania wyborcza, nie będzie o tym wspominał. Tego jestem pewna.

— W takim razie jego oponent musi przedstawić problem wyborcom.

— On nie ma oponenta — rzekła Holly. — Nikt inny nie kandyduje.

— Na razie. Ostateczny termin rejestracji kandydatów mija za tydzień. Piętnastego, prawda?

— Piętnasty wypada w niedzielę — rzekła Holly. — Więc rejestracja kandydatów odbędzie się szesnastego.

— Ach, tak.

— Ale kto może z nim konkurować? Nikt. Będziemy musieli wybrać kogoś w drodze losowania.

Wilmot potarł wąsy palcem i rzekł:

— Sądzę, że w tej społeczności z pewnością jest ktoś na tyle silny, by wziąć udział w tym wyścigu, jeśli nawet jedynym powodem byłoby zmuszenie Eberlyego do zajęcia się problemem.

— Zna pan kogoś, kto mógłby to zrobić? — spytała z zainteresowaniem Holly. — Może pan?

— Och, na Boga, nie.

— Więc kto?

— Ty, moja panno. Ty powinnaś konkurować z Malcolmem Eberlym.

8 STYCZNIA 2096: WIECZÓR

— Wystartować w wyborach? — Pancho była wyraźnie zaskoczona.

— Profesor Wilmot powiedział, że powinnam — odparła Holly.

Pancho uśmiechnęła się do siostry, siedząc po drugiej stronie niskiego stolika w salonie. Holly siedziała na sofie z podwiniętymi nogami, zaś Pancho rozłożyła się wygodnie na szezlongu.

— Wiesz co, mała — rzekła Pancho — profesor może mieć rację. Byłabyś fantastycznym administratorem.

Holly nie była tego taka pewna.

— Rany, Pancho, nie mam pojęcia o wygłaszaniu przemówień i kandydowaniu na jakiś urząd. Nie wiem, od czego zacząć.

— Pomagałaś Eberlyemu w poprzednich wyborach, nie?

— Z prognozami i analizami statystycznymi, takie tam Nie zajmowałam się samą kampanią. To robili wyłącznie jego ludzie.

— Ja tam wiem coś o tym, co trzeba zrobić, żeby ludzie byli zadowoleni i głosowali na ciebie. Właśnie dzięki temu tyle lat utrzymałam się na szczycie w Astro Corporation.

— Pomożesz mi? — spytała Holly z nadzieją w głosie.

— Z czym masz jej pomóc? — spytał Jake Wanamaker, który właśnie pojawił się w drzwiach sypialni.

— Holly będzie kandydować na głównego administratora.

— Naprawdę?

— Sama nie wiem… — rzekła niepewnie Holly.

— Będziesz kandydować — oznajmiła Pancho. — Czy jesteś przekonana, czy nie.

Urbain siedział z nieszczęśliwą miną przy kolacji przygotowanej przez Jean-Marie. Nie interesowała się szczególnie gotowaniem, ale ostatnio opanowała tę umiejętność z pomocą kursów filmowych, i odkryła, że przygotowywanie posiłków z produktów kupowanych w sklepach prowadzonych przez farmy habitatu jest ciekawsze niż odgrzewanie gotowych dań. Ich kuchnia była mała, ledwo starczało w niej miejsca, żeby oboje mogli usiąść przy stole, ale miała pełen zestaw urządzeń kuchennych i szafek.

Edouard zwykle cieszył się, kiedy starała się coś przygotować. Zawsze chwalił jej dzieła. Ale nie dziś. Grzebał niechętnie widelcem w kurczęciu po kijowsku, które z takim trudem dla niego przygotowała.

— Bez smaku? — spytała.

Spojrzał na nią, wyrwany nagle z zadumy. — Co?

— Kurczak — wyjaśniła Jean-Marie. — Nie jest przyprawiony tak jak lubisz?

— Ach. Nie, kurczak jest dobry. Dobry — nabrał potrawę na widelec i żuł, patrząc niewidzącymi oczami w przestrzeń.

— O co chodzi, Edouardzie? Coś cię trapi?

— Eberly — mruknął.

— Co tym razem zrobił?

— Nie chodzi o to, co zrobił. Raczej, czego nie zrobił — Urbain starannie odłożył widelec na stół.

— Nadal nie zgadza się na wystrzelenie twoich satelitów?

— Nie. I nie zgodzi się, dopóki nie poprę jego pomysłu z eksploracją pierścieni.

— W takim razie czemu się nie zgodzisz? Skoro odnalezienie twojej sondy Alfa jest takie ważne, to czemu odmawiać?

— Bo to absurd! — prychnął Urbain. — Poza tym Nadia Wunderly dostanie szału.

— Pff. To niech dostanie — odparła Jean-Marie. — Jest twoją podwładną. Jej praca nie powinna stawać na drodze twojej pracy.

Urbain potrząsnął niechętnie głową.

— Moja droga, nic nie rozumiesz. Ona wierzy, że odkryła w pierścieniach Saturna nowe formy życia. Jeśli zgodzę się na plan Eberly’ego, będzie to wyraźny znak — dla niej i dla całego świata — że jej nie wierzę.

— I co z tego?

— Załamie się.

Jean-Marie była zaskoczona. Jej mąż nigdy nie wykazywał takiej wrażliwości w stosunku do kogokolwiek, z kim pracował. Na pewno nie chodzi o żadną romantyczną fascynację, pomyślała. Za dobrze go znam, poza tym ona nie jest atrakcyjna. On się troszczy o jej pracę, o jej nadzieje i pozycję wobec pozostałych naukowców. Jean-Marie poczuła, jak jej uwielbienie dla męża rośnie.

Mimo to spytała delikatnie:

— Czy jej praca jest ważniejsza od twojej? Czy jej teorie na temat żywych stworzeń w pierścieniach Saturna są ważniejsze od twojego pojazdu wędrującego po powierzchni Tytana?

Przez długą chwilę patrzył na nią w milczeniu; widziała w jego oczach, jaki ból sprawiają mu sprzeczne emocje.

— Jean-Marie, czy fizyka jest ważniejsza od biologii? Czy jedna ścieżka badań naukowych jest ważniejsza od drugiej?

— Jeśli nie można równocześnie obu… Usiłując utrzymać nerwy na wodzy, Urbain rzekł:

— Nie dopuściłbym do tego, żeby ten… polityk doprowadził do konfliktu między pracami Wunderly a moimi. Nie chciałbym, żeby doszło do wyboru „albo-albo”. Należy prowadzić badania w obu kierunkach.

— Tylko, jeśli pozwolicie Eberlyemu się wtrącać, to z obu nic nie wyjdzie.

— W takim razie będziemy musieli znaleźć na niego jakiś sposób.

Jean-Marie zdumiała się, widząc, jak nieustępliwy może być jej mąż. Rok temu bałby się jakiejkolwiek konfrontacji. A teraz odnalazł w sobie odwagę i musi z tego powodu cierpieć.

— Musi być jakiś sposób na Eberlyego — mruknął Urbain. Jean-Marie pomyślała nieśmiało, że na każdego znajdzie się jakiś sposób. Z przerażeniem uświadomiła sobie, że może to ona znajdzie na niego sposób. Z tego, co o nim słyszała, ten człowiek ma przerośnięte ego. Czy potrafię przyciągnąć jego uwagę, zastanawiała się, czy ośmielę się spróbować? Co zrobię, jeśli Edouard się dowie?

— To doktor Wunderly powinna się w to włączyć — rzekł Raoul Tavalera.

Siedział przy stoliku na trawie niedaleko bistra, z Holly, Pancho i Wanamakerem. Do restauracji napływali ludzie, zajmując wszystkie stoliki na zewnątrz, a także parę wewnątrz małego budynku restauracji. Holly właśnie oznajmiła wszystkim, że zamierza kandydować w wyborach na głównego administratora, przeciwko Eberly’emu.

— Nadia? Czemu ona? — spytała zaskoczona Holly. Xavalera pochylił się lekko i splótł palce.

— Eberly wyciągnie tę sprawę eksploracji pierścieni, tak? Jeśli tak się stanie, będziecie musieli mu wytłumaczyć, że nie powinien tego robić. Więc będziecie potrzebowali doktor Wunderly w zespole, żeby wam podała wszelkie techniczne fakty.

— Eksploracja pierścieni? — spytała Pancho. — Żeby zdobyć wodę?

— A cóż innego? — odparła Holly.

— Boże wszechmocny — wtrącił Wanamaker — tam są gigatony wody. Można zrobić fortunę na jej sprzedaży, a ten habitat byłby bogaty jak Selene.

— Bogatszy — rzekła Pancho.

— Ale jeśli żyją tam jakieś stworzenia, złamiemy przepisy MUA — przypomniała Holly.

— Poza tym byłoby to niemoralne — oznajmiła Pancho. Wanamaker obrzucił ich spojrzeniem mędrca.

— Moralność i przepisy nie będą się liczyć, jeśli mieszkańcy habitatu dowiedzą się, że mogą być bogaci.

— MUA wyśle tu wojsko — rzekła Pancho.

— A tutejsi mieszkańcy wystąpią przeciwko niemu zbrojnie — zaoponował Wanamaker. — Wiele nie potrzeba.

— Chcesz zostać sekretarzem obrony? — zakpiła Pancho.

— Mógłbym — odparł Wanamaker, całkowicie poważnie.

— Poczekajcie sekundę — przerwała im Holly. — To wszystko przypuszczenia. Nie wiemy na pewno, czy w regionie pierścieni są jakieś żywe istoty.

— Przecież właśnie tego próbuje się dowiedzieć doktor Wunderly, prawda? — spytał Wanamaker.

— Może powinniśmy jej pomóc — zaproponował Tavalera. Ustalić to raz na zawsze, wóz albo przewóz.

— Przed wyborami.

— To mielibyśmy mniej niż pół roku — rzekła Pancho. Holly zwróciła się do Tavalery.

— Raoul, poleciałbyś z misją w rejon pierścieni?

— Zrobił zdumioną minę.

— Ja? Nie jestem astronautą.

— Przecież latałeś statkiem kosmicznym na orbicie Jowisza. Czytałam to w twoich aktach osobowych.

— Tak, parę razy — odparł niepewnie. — Ale nie polecę tam z Wunderly. To zbyt niebezpieczne.

— Potrzebujemy pilota.

— Znajdźcie kogoś innego — oznajmił stanowczo.

— Przecież w habitacie musi być mnóstwo wyszkolonych pilotów — podsunęła Pancho.

— Nie aż tylu, ilu można by się spodziewać — odparła Holly.

— Przeglądałam bazę danych personelu.

— Do licha, sama mogłabym polecieć — oznajmiła Pancho.

— Jeśli nie znajdziecie nikogo innego.

— Znajdźcie — mruknął Wanamaker. — Jesteś za stara, żeby nadstawiać karku.

— Za stara? — Pancho rozdęła nozdrza.

— Za bardzo wyszłaś z wprawy — szybko dodał Wanamaker.

— Tak lepiej — mruknęła Pancho.

— Jest jeszcze coś — rzekła Holly, nagle poważniejąc. — Co?

— Zerowy rozwój populacji — odparła.

— A co to ma wspólnego ze stworzeniami z pierścieni? — spytała Pancho.

— Jeśli chcemy, żeby populacja habitatu się powiększała — wyjaśniła Holly — musimy znaleźć źródło sfinansowania budowy nowego habitatu, który mógłby pomieścić rosnącą populację.

— Po wielu, wielu latach — zauważyła Pancho.

— Prędzej czy później — upierała się Holly. — Raczej prędzej. Poza tym budowa takiej rury trwa wiele lat. I wymaga dużych nakładów.

— A pieniądze można mieć z eksploracji pierścieni — wtrącił Wanamaker.

Tavalera pokiwał ze zrozumieniem głową.

— W takim razie lepiej będzie, jeśli pomożemy doktor Wunderly w zdobyciu próbek.

— I naprawdę mam nadzieję, że nie znajdziemy tam niczego żywego — westchnęła Pancho.

TYTAN ALFA

Etanowa burza pełzła wolno po lądzie, tłuste krople cieczy opadały na błotnisty grunt i bębniły o pancerz Tytana Alfy. Czujniki wykazywały, że mimo bardzo niskiej temperatury gruntu padający deszcz nie zamarzał, lecz spływał po lodzie, nawet lekko go nadtapiając, tworząc strumyki i potoki.

Główny program sondy uznał, że należy podążać lekko pochyłym terenem, zbierając dane w miarę posuwania się do przodu. Pobieraki na dachu zbierały próbki bębniącego deszczu. Płyn składał się głównie z etanu, choć wykryto tam również złożoną mieszaninę innych węglowodorów oraz czternaście procent wody w stanie ciekłym.

Ciekła woda była ważnym bioznacznikiem; natychmiast aktywowano program biologiczny, by uczestniczył w analizie. Tymczasem główny program zastanawiał się nad pewną zagadką: jak woda może pozostawać w stanie ciekłym w temperaturach rzędu minus dwieście stopni poniżej zera? Dojście do hipotetycznego wniosku zajęło mu prawie pięćdziesiąt trzy miliardy nanosekund. Woda może pozostać w stanie ciekłym, gdyż jest zmieszana z etanem i innymi węglowodorami, co — wraz z wysokim ciśnieniem atmosferycznym — powoduje przemieszczenie punktu zamarzania wody na tyle, że mieszanina pozostaje w stanie płynnym.

Program biologiczny otrzymał instrukcję poszukiwania molekuł organicznych i/lub żywych organizmów w nasyconych wodą próbkach etanu. Związki organiczne występowały obficie, w ilościach umożliwiających łatwą identyfikację. Nie znaleziono jednak żadnych organizmów jednokomórkowych ani nawet protokomórkowych organizmów molekularnych.

Podczas podbierania próbek i ich analizowania Tytan Alfa brnął dalej w dół łagodnego zbocza, zgodnie z kierunkiem strumyków. Deszcz zmywał metanowe błoto ze znajdującego się pod spodem lodu, płynąc w dół bulgoczącymi potokami. Burza w końcu minęła, a czujniki na podczerwień zanalizowały chmury na większych wysokościach, trwale zakrywające niebo. Delikatna poświata na horyzoncie wskazywała, gdzie znajduje się słońce. Powyżej znajdowała się jeszcze jaśniejsza plama światła, szersza o kilka stopni. Program nawigacyjny doszedł do wniosku, że to Saturn, planeta, wokół której krąży Tytan. Mimo największego powiększenia nie dało się dostrzec powierzchni planety ani jej pierścieni, gdyż gęste chmury wszystko zasłaniały.

Czujniki znajdujące się na przedzie zameldowały o wykryciu większego strumienia, meandrującego potoku nasyconej etanem wody, płynącego w poprzek planowanej trasy sondy. Szerokiego na jedenaście metrów, o nieznanej głębokości.

Po czterech miliardach nanosekund główny program postanowić podążać wzdłuż strumienia, by sprawdzić, dokąd on płynie. Po skonsultowaniu się z programem geologicznym i biologicznym główny program doszedł do wniosku, że prawdopodobnie wpada do jednego z mórz. Znalazł polecenie w programie geologicznym: jeśli istnieją jakieś etanowe strumienie, należy określić, w jakim stopniu wpadają do znanych mórz. Podobny wymóg istniał w programie biologicznym: jeśli zostaną wykryte na powierzchni cząstki organiczne, określić, czy mogły z nich powstać organizmy żywe.

Tytan Alfa podążał wzdłuż strumienia, w kierunku jednego z pokrytych lodem mórz, które upstrzyły zamarznięty grunt księżyca.

9 STYCZNIA 2096: PORANEK

Na pobrużdżonej twarzy Manuela Gaety zwykle malował się butny, bezczelny uśmiech. W końcu udało mu się wyjść cało z tylu różnych paskudnych miejsc w Układzie Słonecznym. Przecież żył właśnie z ryzykowania własnym życiem.

Teraz jednak, w towarzystwie Holly, Wunderly, Pancho, Tavalery, miał zaniepokojoną minę. Kris Cardenas, siedząca obok niego, także wyglądała na nieprzekonaną.

Był ciepły, jak zawsze, poranek w parku przy jeziorze na peryferiach Aten; siedzieli naprzeciwko siebie na ławkach, które przyciągnęli i ustawili tak, żeby było im wygodnie. Holly wybrała to miejsce zainspirowana przez Eberly’ego: nikt nie mógł ich tu podsłuchać, pomyślała, zobaczyliby każdego zbliżającego się z odległości setek metrów.

— Spróbujmy to uporządkować — rzekł wolno Gaeta, usiłując sobie poukładać wszystko w głowie. — Chcecie, żebym pożyczył Nadii skafander na spacer przez pierścienie.

— Nie spacer — odparła natychmiast Nadia. — Muszę tam polecieć i zebrać próbki.

Gaeta skinął niepewnie głową.

— Aha. I ja mam cię wyszkolić?

— I poprowadzić misję — rzekła Holly. — Jak ten Fritz, jak-mu-tam, u ciebie.

— Von Helmholtz — mruknął z roztargnieniem Gaeta.

— Chcesz tam polecieć sama, Nadiu? — wtrąciła Cardenas. — Nie chcesz o to poprosić Manny’ego?

— Nie, polecę sama — rzekła Wunderly, z całą powagą kobiety, która już podjęła decyzję. — To mój problem i załatwię to sama. Ale bez pomocy nie dam rady.

— Ja sam to trochę za mało — mruknął Gaeta. — W kontroli misji potrzebna jest więcej niż jedna osoba. Pamiętaj, że Fritz miał jeszcze sześciu pomagierów.

Wunderly zwróciła się do Holly.

— Znajdziesz mi sześciu inżynierów? Zanim Holly odpowiedziała, Gaeta wtrącił:

— Muszą mieć doświadczenie w kontroli misji badawczych.

— I będzie mi potrzebny pilot statku transferowego, który zawiezie mnie tam i z powrotem.

— Mogę pogrzebać w aktach osobowych — odparła Holly — i pewnie pół tuzina inżynierów się znajdzie. Tylko, że to będzie oznaczać oderwanie ich od obecnych prac.

— Ty jesteś szefem zasobów ludzkich — rzekła Pancho.

— Możesz pokombinować, nie?

— Ale to nie tylko o to chodzi — odparła Holly. — Muszę to zrobić bez wiedzy Eberly’ego. Jeśli zwęszy, co robimy, załatwi nas jednym pociągnięciem. O tak — pstryknęła palcami.

Pancho uśmiechnęła się z wyższością.

— Nocna rekwizycja. Parę razy sama to robiłam. I mogę to zrobić jeszcze raz, pokażę ci, jak.

Gaeta spojrzał Wunderly prosto w oczy.

— Wiesz, że masz spore szanse na to, żeby się zabić? Skinęła głową w milczeniu.

Holly wycelowała palcem w Gaetę.

— Manny, musimy dopilnować, żeby Nadia odbyła wycieczkę w rejon pierścieni i wróciła stamtąd cało. To bardzo ważne i ma zasadnicze znaczenie. Musimy to zrobić i to tak, jak trzeba.

Gaeta wzruszył ramionami.

— Nadal nie wydaje mi się, żeby to było warte takiego ryzyka.

— Posłuchaj — warknęła Holly. — Cała przyszłość tego habitatu zależy od tego, co znajduje się w pierścieniach. Jeśli nie ma tam żadnych żywych istot, możemy eksplorować lód i zarobić na tym fortunę. Za te pieniądze możemy budować nowe habitaty i dopuścić do rozwoju populacji.

— A jeśli są tam jakieś organizmy żywe? — naciskała Wunderly.

Holly rozłożyła ręce w niepewnym geście.

— Wtedy nie będziemy mieli pieniędzy na budowę nowych habitatów. Będziemy musieli nadal ograniczać rozwój populacji — a sądzę, że jeszcze długo nie będzie to możliwe.

— Lepiej późno niż później — mruknęła Pancho. Wszyscy zwrócili się w stronę Wunderly.

— Więc wszyscy chcecie, żeby mi się nie udało? — rzekła płaczliwie.

— Nie — odparła stanowczo Cardenas. — Chcemy, żebyś ustaliła prawdę i wróciła bezpiecznie.

Wszyscy inni pokiwali głowami, ale zdaniem Cardenas nie przejawiali szczególnego entuzjazmu.

Urbain dzwonił do biura Eberly’ego już po raz czwarty. Już trzykrotnie musiał oglądać nagranie z uśmiechniętą twarzą głównego administratora, który wyjaśniał, że w tej chwili jest zajęty i oddzwoni, gdy tylko będzie to możliwe. Sprawdzając zapisy rozmów telefonicznych Urbain zauważył, że Eberly nie zadał sobie trudu oddzwonienia do niego już dwadzieścia sześć razy. Zaczynał się już zastanawiać nad pójściem do biura Eberly’ego i wyważeniem kopniakiem drzwi jego gabinetu, ale wiedział, że to na nic. Eberly wyraził się jasno: zgodzi się na wystrzelenie satelitów tylko pod warunkiem wyrażenia przez Urbaina zgody na eksplorację pierścieni.

Nie mogę tego zrobić, powtarzał sobie Urbain w duchu z rozpaczą. Gdybym nawet chciał, MKU zmusi MUA do wydania rozporządzenia zakazującego eksploracji. Popadnę w jeszcze większą niełaskę niż teraz. To nie do przyjęcia.

Zamknął oczy i próbował wyobrazić sobie Tytana Alfa samotnego i porzuconego na powierzchni Tytana. Nie, nie porzuconego, powiedział sobie. Nigdy! Znajdę cię, moje dziecko, znajdę i wskrzeszę. Przysięgam!

Te buńczuczne zapewnienia przerwało pukanie do drzwi. Prawie ciesząc się z tego, że ktoś przyszedł, Urbain zawołał:

— Proszę wejść.

Do jego gabinetu wkroczyła, zamykając za sobą drzwi, młoda kobieta: technik z grupy łączności. Krępa, nerwowa; usta zacisnęła w cienką kreskę i wpatrywała się w niego, jakby od tego zależało jej życie.

— Co jest tak ważne, że przychodzi pani do mnie, zamiast zadzwonić?

Wyglądała na zdziwioną, gotowa, by uciekać w stronę drzwi. Nie uciekła jednak i rzekła:

— Wydawało mi się, że powinien pan o tym wiedzieć.

— O czym?

— O pojemności pamięci Tytana Alfy.

Urbain nie wykonał żadnego gestu zachęcającego ją do tego, by siadła; mimo to podeszła z wahaniem do jednego z krzeseł stojących przy biurku, ale nie usiadła, tylko zacisnęła ręce na oparciu.

— Zakładając, że czujniki Tytana Alfy pracują pełną parą…

— To założenie wcale nie musi być poprawne — przerwał jej Urbain.

Młoda kobieta zaczerpnęła powietrza i mówiła dalej:

— Tak, panie doktorze, wiem, że to tylko założenie, ale jeśli jest poprawne, to prowadzi do ważnych wniosków. Czy może nazwę to po imieniu: możemy mieć problem.

— Wniosków? Problem? O czym pani mówi?

— Panie doktorze, jeśli czujniki Alfy pracują zgodnie z planem, i jeśli centralny komputer rejestruje nagrywane przez nie dane, pamięć wyczerpie się za jakieś trzydzieści pięć dni. Maksymalnie czterdzieści.

Urbain gapił się na nią.

— Kiedy pamięć główna się przepełni, zgodnie z programem Alfa prześle całe zachowane dane.

— Tak, panie doktorze, ale skoro sonda w ogóle nie wysyła danych, nie ma powodu zakładać, że teraz wyśle zachowane dane.

Opadł na uginające się krzesło.

— Wtedy przejdzie w stan hibernacji.

— Dokładnie tak, panie doktorze. Jeśli Alfa nie może albo nie prześle nagromadzonych danych i nie opróżni pamięci, pojazd wyłączy wszystkie systemy. Będzie martwy.

— Nie martwy! — warknął Urbain. — W stanie hibernacji.

— Tak, ale skoro w stanie hibernacji nie będzie odpowiadać na nasze polecenia, to równie dobrze mógłby być martwy. Nie znajdziemy go i nie będziemy w stanie z nim się połączyć.

Urbain poczuł uścisk w żołądku. Cały brzuch zaczął go nieprzyjemnie pobolewać. Usiłował zachować spokój, każąc odejść swojej podwładnej. Gdy tylko drzwi gabinetu zamknęły się za nią, oparł głowę o biurko i zamknął oczy. Muszę ją znaleźć, muszę ją uratować!

Wiedział, co to oznacza. Serce mu zamarło, gdy uświadomił sobie, że będzie musiał ustąpić Eberly’emu i poprzeć jego godny potępienia plan eksploracji pierścieni Saturna.

W przeciwnym razie straci swoją cenną sondę na zawsze.

19 STYCZNIA 2096: WIECZÓR

O bąblach obserwacyjnych wbudowanych w pancerz Goddarda mawiano, że to „chatki-kopulatki”. Para zamknięta w bąblu wyściełanym miękką wykładziną, przy światłach przyćmionych tak, że widać było nieboskłon przez olbrzymi bulaj ze szkłostali, mogła spędzać tam długie, romantyczne godziny, patrząc na rozgwieżdżony wszechświat lub eksplorując wszechświat własny.

Holly dała jednoznacznie do zrozumienia Tavalerze, że chce być z nim sam na sam w jednym z bąbli, bo zależało jej na tym, żeby spokojnie z nim porozmawiać, kropka. Kiedy jednak dotarli do przytulnego gniazdka i zamknęła się za nimi ciężka klapa, uświadomiła sobie, że Raoul nie może tak po prostu przestać być romantyczny.

O rany, pomyślała, byłabym kosmicznie rozczarowana, gdyby pozostał wobec mnie obojętny.

— Spójrz tylko — rzekł Tavalera, a głos zamierał mu z zachwytu, gdy tylko jego oczy przyzwyczaiły się do półmroku.

Saturna nie było widać. Przez gruby bulaj widzieli za to nieskończoną czerń kosmosu, tak gęsto usianą gwiazdami, że zapierało dech.

— Tyle ich jest! — zachwyciła się Holly.

— Zobacz, jaka jasna i niebieska — rzekł Tavalera, wskazując na coś. — To chyba Ziemia.

Podeszła do niego, na tyle blisko, że otarła się o jego ramię. Objął ją ramieniem w pasie.

— W ogóle nie pamiętam Ziemi — wyznała Holly. — To było moje pierwsze życie, i nic już z niego nie pamiętam.

— Ja pamiętam — odparł Tavalera. — I myślałem, że chcę tam wrócić — dopóki ciebie nie poznałem.

Utonęła w jego ramionach i przez długą chwilę trwali tak, zagubieni w sobie. Po jakimś czasie, wskutek ruchu obrotowego habitatu, w polu widzenia pojawił się Saturn, a jego szerokie, połyskujące pierścienie zalały pomieszczenie strumieniami światła.

Holly oparła głowę na ramieniu Tavalery.

— Boże, jakie to piękne.

— Tak.

Szeroka, spłaszczona tarcza Saturna połyskiwała pasmami szafranu i brązu. Pierścienie były ukośne, więc widać było ich olśniewające piękno w pełnej krasie.

— Na Ziemi nie ma takich widoków — mruknął Tavalera.

— Pewnie nie.

Pocałował ją jeszcze raz, po czym zaprowadził do wyściełanej pluszem ławki. Usiedli blisko siebie.

— Raoul, czy chcesz wrócić na Ziemię?

Dostrzegła w jego oczach, że nie wie, co odpowiedzieć.

— Tak, może kiedyś. Kiedyś pewnie tak.

— To nadal twój dom, prawda? Nie odpowiedział, tylko zapytał.

— Chciałabyś tam wrócić ze mną?

— Żeby odwiedzić Ziemię, czy żeby tam zostać?

— Nie wiem. To znaczy, zorganizowałem sobie życie tutaj. Lubię pracę z Cardenas. Dużo się uczę. Mówi, że mogę skończyć studia na uniwersytecie Selene.

— Z nanotechnologii? — Tak.

— To byłoby wspaniałe.

— Tylko że na Ziemi nie mógłbym zajmować się nanotech-nologią. Jest zakazana.

— Ale przecież jesteś inżynierem. Skrzywił się.

— Też mi coś. Inżynier jakich wiele.

— Więc wolisz tu zostać?

— Z tobą — odparł.

Holly uśmiechnęła się do niego, wbrew sobie.

— Raoul, nie chcę, żebyś podejmował takie decyzje z mojego powodu. To nie byłoby fair wobec ciebie. Wobec nas obojga.

— Ale tak jest, Holly. Chcę być z tobą. Wszystko jedno gdzie, byle z tobą.

Pochylił się nad nią, by znów ją pocałować, ale położyła mu palec na ustach.

— Co? — spytał zniecierpliwiony.

— Między nami jest coś jeszcze — rzekła Holly. Tavalera nachmurzył się.

— Wunderly i jej pieprzone pierścienie.

— Raoul, to ważne. Ważne dla nas wszystkich.

— Ważne, żebym dał się zabić?

— Nie! Ale…

— Żadne „ale”! — warknął. — Dla ciebie ekspedycja Wunderly jest ważniejsza niż nasze uczucie.

— Raoul, to nie jest prawda.

— A gówno, tak właśnie jest — wstał. — Ja cię w ogóle nie obchodzę. Próbujesz mnie tylko wykorzystać!

— Raoul, nie, proszę.

Wybiegł z bąbla obserwacyjnego, zostawiając Holly samą, bliską łez. Najbardziej martwiło ją, że Raoul nie wierzy w jej miłość, uważa, że Holly jest z nim tylko po to, żeby go wykorzystać.

Kocham Cię, Raoul, myślała. Naprawdę cię kocham. Wiedziała jednak, że go straciła, że zraniła jego dumę, zniszczyła szansę na szczęśliwe życie z mężczyzną, którego kocha.

Opuściła głowę i zaczęła szlochać, sama w ciemnościach bąbla obserwacyjnego.

Jean-Marie Urbain była podekscytowana jak nastolatka. Jej mąż był nadal w biurze, jak zwykle spędzając wieczór na próbach nawiązania kontaktu ze zbłąkaną maszyną wędrującą po powierzchni Tytana.

Ten stres go zabija, pomyślała. Co rano wychodzi do pracy coraz bardziej spięty i znużony, po paru godzinach rzucania się po łóżku i jęczenia przez sen. Co wieczór wraca do biura lub do laboratorium i pracuje do północy, próbując znaleźć jakiś sposób na nawiązanie kontaktu z milczącą Alfą. Jakbym miała rywalkę, pomyślała, stojąc przed lustrem w łazience i wkładając kolczyki. Kocha tę upiorną maszynę. Spędza więcej czas na próbach przyzwania jej, niż ze mną.

Zadowolona z ostatecznego efektu, opuściła mieszkanie i obeszła ich budynek mieszkalny, po czym ruszyła cienistą ścieżką, która prowadziła do małego zagajnika nad jeziorem. Czuła niepokój, zdenerwowanie, lekkie podniecenie. To tylko przygoda, powtarzała sobie, mijając szeroko porozstawiane latarnie przy wijącej się ścieżce. Przygoda. Tylko trzymaj nerwy na wodzy, a wszystko będzie dobrze.

Eberly był ostrożny, gdy zadzwoniła do niego po raz pierwszy i poprosiła o spotkanie na osobności. Nawet na małym ekraniku telefonu widziała czającą się w jego oczach podejrzliwość. Był przystojny, nie można było zaprzeczyć. Z tego, co Jean-Marie słyszała, Eberly nie interesował się kobietami… Może jest gejem, pomyślała, choć takie plotki do niej nie dotarły.

Włożyła więc wąską, elegancką suknię obszytą czarną koronką, skromną, jeśli nie liczyć kuszącego dekoltu, i pobiegła na spotkanie z Eberlym. W dłoni trzymała malutką torebeczkę, w której nie mieściło się zbyt wiele poza palmtopem. Jeśli Edouard zadzwoni z biura, odbiorę, pomyślała. Jeśli wróci wcześnie i zobaczy, że mnie nie ma, powiem mu, że poszłam na spacer.

Malcolm Eberly był bardzo zaciekawiony, gdy kroczył cienistą ścieżką na spotkanie z panią Urbain. Czemu ona tak nagle do mnie zadzwoniła, zastanawiał się. I prosiła o spotkanie na osobności. Nikt inny : tylko ona i ja. Schadzka w mrokach nocy. Eberly’emu przyszło do głowy, że może zna przyczynę, ale wydawała się tak dziwna, tak absurdalna, że nie ufał własnym pomysłom.

To niemożliwe, powiedział sobie, idąc w stronę ciemnego zagajnika nad jeziorem. Niemożliwe, żeby próbowała mnie uwieść, dla męża. Niemożliwe, żeby coś takiego w ogóle przyszło jej do głowy.

Czuł jednak, że bardzo go to intryguje, nie mógł się doczekać, by zobaczyć, co zaproponuje mu Jean-Marie.

10 STYCZNIA 2096: PÓŁNOC

To jakiś niekończący się koszmar, pomyślał Edouard Urbain. Siedział przy biurku, z głową w dłoniach, jego śliczna jedwabna apaszka, zmięta i przepocona, zwisała mu luźno na szyi, a marynarka perłowej barwy leżała wciśnięta w fotel.

To się nigdy nie skończy. Dzień i noc próbuję sprawić, żeby coś działało i wszystko na próżno. Przypomina to jeden z tych snów, kiedy próbujesz uciec od czegoś okropnego i nie możesz. Masz wrażenie, że stopy wrosły ci w ziemię albo zapadają się w mokry beton.

Uderzył pięścią w biurko tak, że zabolało.

— Dlaczego? — rzucił w stronę ścian pustego biura. — Dlaczego ona nie chce ze mną gadać?

Mimo zaczerwienionych oczu, przejrzał jeszcze raz najnowsze raporty otrzymane od podwładnych. Alfa nadal nie reagowała, tkwiąc gdzieś na powierzchni Tytana. Nie można było jej zlokalizować bez wprowadzenia na niską orbitę satelitów, które mogły przeszukać Tytana dzięki czujnikom podczerwonym i radarom. A Eberly nie zgodzi się na wystrzelenie satelitów, dopóki nie poprę jego propozycji eksploracji pierścieni Saturna.

Niekończący się cykl frustracji. Moja kariera jest zrujnowana, moje życie leży w gruzach. Na Ziemi stałem się pośmiewiskiem. W mediach pełno historii o moich porażkach.

Co ja mogę zrobić, powtarzał Urbain, jaki mam wybór? To Eberly ma władzę. Jeśli mu nie ustąpię, nigdy nie znajdę Alfy, nigdy nie nawiążę z nią kontaktu.

Urbain wyprostował się na krześle. Przyjrzyjmy się temu na chłodno, powiedział sobie. Racjonalnie. Albo zgodzisz się na eksplorację pierścieni Saturna, albo stracisz Alfę na zawsze. Przynajmniej do chwili, aż można będzie wysłać jakąś grupę ze sprzętem, namierzyć sondę i zmusić ją do przesłania danych. Do tego czasu zostaniesz zwolniony i wysłany do domu, do Quebecu, w niesławie. Co za żałosna porażka, nieudana inwestycja, zawiedziona nadzieja.

Nie, powiedział sobie stanowczo w duchu Urbain. Nie można do tego dopuścić. Jeśli pozwolę temu żałosnemu łapówkarzowi Eberlyemu na eksplorację pierścieni, będę mógł namierzyć Tytana Alfa i przywrócić sondę do życia. Ja. Ja sam.

Wunderly dostanie szału, ale to jej problem, nie mój. Poza tym natychmiast odwoła się do MKU i MUA. Te instytucje nigdy nie dopuszczą do eksploracji pierścieni, jeśli Wunderly uda się wykazać, że istnieje tam życie.

Urbain spojrzał na cyfrowy zegar nad ekranem. Była północ.

Dobrze, powiedział sobie w duchu, czas na decyzję. Zgodzę się na absurdalne żądanie Eberlyego. Niech sobie eksploruje pierścienie albo przynajmniej próbuje. Moim najważniejszym priorytetem, moim jedynym priorytetem, jest uratowanie Alfy.

Ze zrezygnowanym uśmiechem wydał polecenie połączenia z Malcolmem Eberlym, nie bacząc na późną porę.

Holly nie chciała prosić Pancho o radę, ale nikt inny nie przychodził jej do głowy. Po katastrofalnej kłótni z Raoulem pobiegła do swojego mieszkania i całymi godzinami chodziła po nim, myśląc, wspominając spotkanie, nazywając siebie idiotką, ślepą kretynką, która musiała postawić Raoula w takiej sytuacji. Nic dziwnego, że wyszedł. Myśli, że chcę z nim być tylko po to, żeby zmusić go do pilotowania statku podczas ekspedycji Nadii. Głupia! Głupia!

Uświadomiła sobie, że kocha Raoula Tavalerę, ale teraz on jej już nigdy nie uwierzy. Miłość opiera się na zaufaniu, wiedziała o tym doskonale, a on nigdy jej nie zaufa. Nigdy.

Powstrzymywała łzy, które napływały jej do oczu, i wiedziała, że już nie zaśnie. Nie przebrała się nawet w piżamę. Chodziła po mieszkaniu, zerkając na konsolę telefonu, pragnąc, by Raoul zadzwonił. Wiedziała, że to beznadziejne. Zachowałam się jak kosmiczna idiotka, powiedziała sobie. Międzygalaktyczna kretynka.

Było już po północy, kiedy zaskoczyła samą siebie, wydając polecenie połączenia z siostrą. Gdy tylko zrozumiała, co robi, chciała odwołać rozmowę, ale było za późno: na małym ekranie konsoli telefonu pojawiła się twarz Pancho.

— Co się dzieje, mała? — Pancho nie wyglądała na zaspaną i uśmiechała się radośnie.

— Nie obudziłam cię? — spytała Holly.

— Nie, u licha. Jake i ja robiliśmy mały nalot na lodówkę. Te porcje w Nemo nie są za duże.

— Pewnie tak.

Oczy Pancho zwęziły się.

— O co chodzi? Co się stało? Holly przełknęła ślinę.

— Panch, możesz tu wpaść? Do mnie? Muszę z tobą porozmawiać w cztery oczy.

— Pędzę z prędkością światła — odparła Pancho.

— Jak to miło z pana strony, że pan przyszedł — rzekła Jean-Marie Urbain, zastanawiając się, czy Eberly wyłapie nerwowe drżenie w jej głosie.

Eberly uśmiechnął się wdzięcznie w ciemnościach panujących w małym zagajniku.

— Muszę przyznać, że zaskoczyła mnie pani tym telefonem, pani Urbain.

— Jean-Marie — mruknęła idąc obok Eberlyego wijącą się ścieżką. — Przyjaciele mówią do mnie „Jean-Marie”.

— Zalicza mnie pani do przyjaciół? Zawahała się na sekundę.

— Taką mam nadzieję. Eberly zachichotał cicho.

— Pani mąż nie uważa mnie za przyjaciela. Zastanowiła się przez chwilę, nim odpowiedziała.

— Edouard jest całkowicie pochłonięty swoją pracą. Nie ma czasu na przyjaciół, ani na związki.

— Dla żony też nie?

Jean-Marie wyobraziła sobie, że stąpa po linie nad otchłanią. Jeden fałszywy krok i po mnie, pomyślała. Eberly zinterpretował jej milczenie jako zgodę.

— To wstyd, że taka wspaniała kobieta jest zaniedbywana.

Westchnęła.

— Ta jego praca. Cały sens jego istnienia. Traktuje istnienie wszystkich — asystentów, współpracowników — jako coś, co mu się należy.

— I panią też.

— Obawiam się, że tak.

— To bardzo smutne.

Musiała zebrać całą odwagę, by odpowiedzieć:

— Tak, smutne. Taka samotność.

Eberly przez chwilę maszerował ścieżką w milczeniu. Nie widziała wyrazu jego twarzy. Był nieco wyższy od niej, ale nie robił na niej wrażenia silnego, męskiego brutala. Jean-Marie miała raczej wrażenie, że kroczy koło niej ukrywający się kot, przyglądając się jej chłodno, z wyrachowaniem.

— Wiem, co to znaczy być samotnym — powiedział w końcu.

— Wie pan?

— Nie tylko naukowcy całkowicie oddają się pracy. Na moich barkach spoczywa odpowiedzialność za cały habitat. Dziesięć tysięcy ludzi. Wszyscy są ode mnie zależni.

— Tak, oczywiście, powinnam była zdawać sobie z tego sprawę.

— Podobnie jaki pani, nie mam się do kogo zwrócić — mówił dalej Eberly, cicho, prawie mrucząc.

— Potrzebuje pan przyjaciela — rzekła.

— To prawda. Jakże mnie pani doskonale rozumie.

— To miło z pana strony.

— Cieszę się, że pani tak uważa.

Zdecydowała się wyciągnąć z rękawa ostatniego asa.

— Wie pan… podziwiam pana od paru tygodni. Jest pan taki… władczy. Taki… doskonały.

Zatrzymał się i spojrzał jej w twarz. Jean-Marie czuła, jak serce wali jej mocno w piersi.

— Naprawdę mnie pani podziwia? — spytał zdumiony.

— Naprawdę — skłamała.

— Może… — zaczął, po czym zamilkł.

— Może co?

Otoczył jej ręce swoimi.

— Może powinniśmy zostać przyjaciółmi.

Pozwoliła mu trzymać się za ręce i spojrzała mu prosto w oczy, próbując zgłębić, co się w nich kryje.

— Ale pani jest mężatką — rzekł ponuro Eberly. — W takim zamkniętym społeczeństwie, jak ten habitat, to się nigdy nie uda.

— Jeśli Edouard będzie nadal zajęty, próbując odzyskać kontrolę nad sondą, szukając jej…

— Nie będzie miał dla pani czasu w ogóle, prawda?

— W ogóle — przytaknęła.

— Tylko nikt nie może nas zobaczyć w miejscu publicznym — oznajmił ponuro Eberly. — To by nie był dobry pomysł.

— Możemy się tu spotykać, spacerować, rozmawiać, dzielić się myślami.

— Pewnie mógłbym zorganizować elektryczny wózek, moglibyśmy pojechać w stronę przegrody albo do jakiejś niezamieszkałej wioski.

Jean-Marie dostrzegła zagrożenie.

— Ale ja nie mogę wychodzić z domu na dłużej — zagrała na zwłokę.

— Jeśli pani mąż będzie miał swoje satelity, to będzie spędzał cały czas szukając sondy, prawda?

Skinęła głową.

— A kiedy już znajdzie tę maszynkę, będzie się nią zajmował dzień i noc.

— Ma pani rywalkę — uśmiechnął się Eberly.

— Na to wygląda.

Podszedł bliżej i położył jej ręce na ramionach. I wtedy zapiszczał jego komunikator.

Jean-Marie zadrżała, jakby nagle obudziła się ze złego snu. Eberly mruknął coś i otworzył palmtopa.

— Tak? — warknął.

— Główny administrator Eberly? — usłyszał z malutkiego głośnika komunikatora. To Urbain! Czy on coś wie?

— Tak — rzekł ostrożnie.

— Tu Edouard Urbain. Podjąłem decyzję: nie będę występował przeciwko projektowi eksploracji pierścieni Saturna — głos Urbaina brzmiał twardo i stanowczo. — Pod warunkiem, oczywiście, że pozwoli mi pan na wystrzelenie satelitów na orbitę dookoła Tytana. I zbudowanie nowych satelitów.

Patrząc na Jean-Marie, która wpatrywała się w niego oczami rozszerzonymi z powodu poczucia winy, tak bardzo, że widział błyszczące w ciemnościach nocy białka, Eberly odpowiedział:

— Doskonale. Porozmawiamy o tym w moim biurze, jutro z samego rana.

Zatrzasnął komunikator i zwrócił się do Jean-Marie:

— Jest późno. Chyba powinna pani wracać do domu.

— To Edouard? — spytała, zamierającym głosem. Eberly skinął głową.

— Zaraz będzie w mieszkaniu i zacznie się zastanawiać, gdzie pani jest.

Po czym odwrócił się gwałtownie i ruszył w stronę Aten, zostawiając Jean-Marie samą w ciemnościach. Oboje poczuli ulgę.

Pancho nie przekroczyła bariery prędkości światła, ale zapukała do drzwi siostry jeszcze zanim Holly skończyła myć zalaną łzami twarz.

— O co chodzi? — spytała, wkraczając do mieszkania i rozglądając się na wszystkie strony, jakby szukała morderców i włamywaczy.

Po kilku minutach obie siostry siedziały wygodnie na sofie, a Holly zaczęła opowiadać o swoich kłopotach.

— Och, Panch, ale narobiłam bałaganu! Pancho pokiwała głową.

— On już nie będzie chciał ze mną rozmawiać. Nigdy.

— Czy to aż tyle dla ciebie znaczy?

— Tak! Naprawdę tyle znaczy. Nie zdawałam sobie sprawy z tego, jak bardzo go kocham. Aż do teraz. I wszystko zniszczyłam, Panch. Zniszczyłam.

Pancho rozsiadła się wygodnie na sofie i z namysłem potarła podbródek.

— Uspokój się, mała. Przyjrzyjmy się temu krok po kroku.

— On uważa, że jest mi potrzebny tylko jako pilot w ekspedycji Nadii. Nie wie, że ja go naprawdę kocham.

— Cóż, tak na początek musimy znaleźć kogoś, kto będzie pilotował statek. W ten sposób udowodnimy mu, że nie o to chodzi.

— Oby. Ale jeśli nawet kogoś znajdziemy, on i tak będzie na mnie obrażony. Wróci na Ziemię, jak tylko będzie mógł.

— A to prędko nie nastąpi — rzekła Pancho kojącym tonem. — W tamtą stronę nie lecą żadne statki, o których bym wiedziała.

— Za parę miesięcy jakieś będą.

— To masa czasu.

— Tak, może, ale…

— Na początek potrzebny ci pilot, który podrzuci twoją koleżankę w rejon pierścieni.

— Timoshenko tego nie zrobi — rzekła Holly. — A ja nie mam nikogo poza Raoulem. Potrzebny nam doświadczony astronauta.

— Pancho uśmiechnęła się radośnie.

— Właśnie z takim rozmawiasz.

— Ty? Ale Jake mówił…

— Nieważne, co Jake mówił. Spędziłam więcej czasu na pilotowaniu statków niż ty na myciu zębów.

— Ale… to było tak dawno temu, Panch. Jesteś za stara… Twarz Pancho stężała.

— Nie mów tak, mała. Refleks mam jeszcze wystarczająco dobry, żeby przywalić ci w dziób. Trochę czasu w symulatorze i będę gotowa jak miecz samuraja.

Holly siedziała z ustami otwartymi ze zdumienia, niedowierzając.

— Jake pomoże w zespole kontroli misji. Doskonale się dogaduje z Mannym Gaetą.

— Chyba…

— A ty możesz wkręcić swojego chłoptasia do zespołu technicznego. Będzie tu sobie siedział, w cieple i bezpiecznie, a ja polecę. To dopiero będzie ubaw!

— Pancho — rzekła Holly, potrząsając głową. — Nie możesz…

— Akurat. Mogę.

— Ale Raoul nie będzie chciał dołączyć do zespołu kontroli misji. On nie chce nawet ze mną rozmawiać.

— Będzie chciał — odparła Pancho radośnie. — Pogadaj z nim w łóżku.

— Nie mogłabym!

— To najlepszy moment, żeby poprosić faceta o wszystko — rzekła Pancho mrugając okiem z miną znawcy problemu.

16 STYCZNIA 2096: DZIEŃ REJESTRACJI KANDYDATÓW

Eberly obudził się z uśmiechem. Dzień rejestracji kandydatów. Dziś zaczyna się moja droga do reelekcji. Usiadł na łóżku i w myślach wpatrzył się w swój polityczny horyzont. Żadnych przeszkód w polu widzenia. Urbain się poddał, więc nikt nie przeciwstawi się mojemu pomysłowi eksploracji pierścieni.

Wstał i poszedł do łazienki, rozmyślając. Wunderly będzie oczywiście szaleć i spróbuje zmusić MUA do interwencji, ale dzięki temu wypadnę w oczach wyborców na prawdziwego herosa, opierającego się zachłannym ziemskim biurokratom, nie troszczącym się o nasze prawdziwe potrzeby. Może zostanę ponownie wybrany jednogłośnie!

A najlepsze ze wszystkiego jest to, pomyślał, szorując zęby, że nie będę musiał bawić się w gierki z żoną Urbaina. Co za żałosna scena! Próbowała mnie podejść! Czy ona rzeczywiście poszłaby ze mną do łóżka? Potrząsnął głową, wypłukał usta i splunął do umywalki.

Mogę poderwać każdą kobietę w tym habitacie, pomyślał. Ale po co? Władza jest lepsza niż seks. Być uwielbianym przez wszystkich — wszystkich! — to dopiero kręci. Nie potrzebuję kobiet. Nie potrzebuję nikogo i niczego, dopóki jestem głównym administratorem. Nikt mnie nie zrani, ani nie dotknie. Jestem królem na szczycie góry i nikt nie ściągnie mnie na dół.

Zeke Berkowitz uśmiechał się radośnie, przyglądając się rozmieszczeniu kamer wokół sceny jedynego teatru w Atenach. Jako szef działu komunikacji Goddarda, Berkowitz nadal myślał o sobie jako o dziennikarzu, a dzień rejestracji kandydatów w nadchodzących wyborach był jednym z nielicznych medialnych wydarzeń w habitacie.

Mimo lekko pulchnej figury, Berkowitz wbił się w obcisłe, bladożółte spodnie i jedwabną, sportową marynarkę barwy palonego brązu. Nie zabrał ze sobą nikogo ze swojego skromnego zespołu; pomyślał, że może obsłużyć to wydarzenie sam, z pomocą trzech zdalnie kierowanych kamer, które sam ustawił. W przeciwieństwie do młodszej populacji habitatu, Berkowitz gardził takimi pomysłami, jak zastrzyki enzymów, dzięki którym skóra stawała się złocista. To dla szczeniaków, pomyślał. Ja wolę zostać bladolicym staruchem.

Lata spędzone na pokładzie Goddarda nauczyły go, że nie należy oczekiwać tłumu ciekawskich. Członkowie tej społeczności byli dziwną zbieraniną, raczej stroniącą od polityki. Nie, przypomniał sobie Berkowitz: oni nie stronią od polityki, są ostrożni i podejrzliwi wobec polityki, polityków i wszystkiego, co z nimi związane. Większość z nich została wygnana z ojczystych krajów, z różnych powodów. Znaleźli się na pokładzie Goddarda, bo ich fundamentalistyczne reżimy nie chciały ich u siebie.

Sam Berkowitz przyleciał na Saturna z własnej woli, na prośbę Wilmota, gdy profesor organizował tę ekspedycję. Na emeryturze, po wielu latach spędzonych w biznesie informacyjnym, pogrążony w żalu po śmierci żony, chętnie przyjął zaproszenie, które mogło pozwolić mu uciec od wspomnień.

Teatr — zgodnie z oczekiwaniami — był praktycznie pusty. Pośród pustych krzeseł zasiadło kilku gapiów, którzy nie mieli nic lepszego do roboty. Przez nich to miejsce wyglądało na jeszcze bardziej puste. Za długim stołem na scenie siedziała osoba, która miała oficjalnie zarejestrować kandydatów, przed sobą miała rozłożony laptop. Berkowitz myślał, że będzie to szef działu zasobów ludzkich, Holly Lane, ale najwyraźniej wysłała kogoś z podwładnych. Holly jest znacznie bardziej fotogeniczna, pomyślał.

Rejestracja kandydatów na głównego administratora miała się rozpocząć punktualnie o dziesiątej. A tymczasem była już prawie jedenasta i żaden kandydat się nie pojawił. To bez znaczenia, pomyślał Berkowitz. Eberly w końcu się przywlecze, razem z całą świtą. Przy odpowiednim ustawieniu kamer, dobrych pytaniach i sprawnym montażu, będzie to niezły materiał na początek roku.

Był nieco zaskoczony, gdy Holly Lane pojawiła się na tyłach teatru i przemaszerowała środkową nawą. Czy ona przyszła zmienić tego gościa za biurkiem? To w końcu jej praca, jako szefa działu zasobów ludzkich, zająć się rejestracją kandydatów. Może była zajęta i mogła przyjść dopiero teraz, pomyślał Berkowitz.

— Dzień dobry — zawołał do Holly, gdy wkroczyła po schodach znajdujących się na końcu sceny.

— Cześć, Zeke — odparła, machając ręką. Nie miała na sobie codziennej, roboczej bluzy i spodni, ale jaskrawą, krótką sukienkę w kwiaty. Piękna, młoda kobieta, pomyślał Berkowitz. I ma niezłe nogi.

Holly pomaszerowała prosto do biurka rejestratora.

— Chcę zarejestrować się jako kandydat.

Mężczyzna za stołem — koło trzydziestki, okrągła twarz — wyglądał aż do tej chwili na znudzonego. Teraz uniósł brwi i zapiszczał:

— Ty?

— Tak, ja.

Berkowitz pognał do stojącego na scenie biurka ze swojego stanowiska na drugim końcu teatru.

— Hej, poczekaj chwilę! Musimy to powtórzyć. Nie sądziłem, że…

Holly zaśmiała się, widząc jego zdumioną minę.

— Nie sądziłeś, że wrzucę moje nazwisko do kapelusza, co? Berkowitz odwzajemnił uśmiech.

— Mówi się „rzucę kapelusz na ring”. Masz rację, tego się nie spodziewałem. To sensacja! Musimy to porządnie zarejestrować.

Holly pozwoliła sobą pokierować. Berkowitz kazał jej wrócić do połowy nawy, przestawił kamery i kazał jej podejść do biurka jeszcze raz.

Podeszła tam pewnym krokiem i oznajmiła, stanowczo i wyraźnie:

— Chcę się zarejestrować jako kandydat na głównego administratora.

Była już punkt jedenasta; podwójne drzwi na tyłach teatru stanęły otworem i pojawił się Malcolm Eberly, a za nim tuzin popleczników. Uśmiechał się z pewnością siebie i ruszył nawą.

— Nie! Chwileczkę! — wrzasnął Berkowitz ze sceny. — Jeszcze nie skończyliśmy!

Eberly zwolnił i zatrzymał się, a jego uśmiech zgasł, gdy zobaczył, kto siedzi za biurkiem rejestratora.

— Holly?! — jęknął.

— Zaraz do ciebie podejdę — odparła Holly.

— Za moment skończymy — zawołał Berkowitz — i zarejestrujemy pana wejście.

Twarz Eberlyego pociemniała; stał z rękami założonymi na piersi, pośrodku swojej świty, a Berkowitz nagrywał, jak Holly podaje swoje dane rejestratorowi, a on wyszukuje w bazie jej akta.

— Została pani oficjalnie zarejestrowana jako kandydat na stanowisko głównego administratora — rzekł rejestrator nienaturalnie głośno, zdając sobie sprawę z obecności kamer.

— Życzę powodzenia.

— Dziękuję — odparła Holly, słodko się uśmiechając.

— Przyda się.

— Dobra — wrzasnął Berkowitz do Eberlyego, stukając na komunikatorze, by zmienić położenie kamer. — Proszę wrócić do drzwi i wejść jeszcze raz.

To będzie świetne, ekscytował się w duchu Berkowitz, gdy Eberly ponownie wkroczył do teatru z najpiękniejszym ze swych uśmiechów na twarzy. Będzie wyścig do stanowiska administratora. Holly Lane konkuruje z własnym szefem!

Cztery minuty później, gdy zakończyła się rejestracja Eberlyego, Berkowitz skinął na nich oboje.

— Muszę wam zadać parę pytań — oznajmił. — Dlaczego kandydujecie, co chcecie osiągnąć, takie tam. Panie Eberly, pan pierwszy.

— Jaki będzie pana priorytet numer jeden, jeśli zostanie pan wybrany?

Uśmiech Eberlyego stał się jeszcze szerszy.

— Sądzę, że droga do dostatku i szczęśliwej przyszłości wiąże się z eksploracją pierścieni Saturna: obfitość występującej tam wody zapewni dobrobyt nam wszystkim. Woda to najcenniejszy towar w Układzie Słonecznym, a my możemy stać się jego głównym dostawcą do osad ludzkich na Księżycu, Marsie i w Pasie Asteroid, a także stacji badawczych w całym Układzie Słonecznym.

— Mimo zastrzeżeń zgłaszanych przez naukowców? — drążył Berkowitz.

— Nasi ludzie powinni i muszą decydować o własnym losie — rzekł Eberly głośno i stanowczo. — Nie powinniśmy pozwalać biurokratom z Ziemi, czy oderwanym od rzeczywistości naukowcom, żeby ograniczali nasze swobody.

Berkowitz zwrócił się do Holly, stojącej obok Eberlyego. Zauważył, że jest od niego trochę wyższa, co wyraźnie będzie widać na materiale.

— Pani Lane, dlaczego zdecydowała się pani konkurować z panem Eberlym?

— Cóż… to nie jest — zająknęła się Holly — … to nie jest żadna sprawa osobista. Myślę tylko, że Malcolm ignoruje problem, który jest niezmiernie ważny.

— Jaki problem?

— Rozwój populacji — odparła natychmiast. — Naszych obywateli obowiązuje zasada zerowego rozwoju populacji. To się musi zmienić, prędzej czy później. Pewnie prędzej.

— Ale przy naszych ograniczonych zasobach… — zaczął Berkowitz.

Holly przerwała mu.

— W tym habitacie może bez problemu zamieszkać populacja pięć razy większa od obecnej. Musimy tylko wypracować sposób na dopuszczenie do przyrostu populacji, w granicach dostępnych zasobów. Sądzę, że jesteśmy wystarczająco inteligentni, żeby sobie z tym poradzić.

— Ma pani jakiś pomysł, jak tego dokonać?

— Nie, nie mam. Najlepsze umysły, jakimi dysponujemy, będą musiały nad tym popracować. Jeśli będzie taka potrzeba, możemy nawet zwrócić się o pomoc do naukowców na Ziemi, jest tam mnóstwo specjalistów, którzy zajmowali się problemem przyrostu populacji.

— Bez większego sukcesu — wtrącił Eberly.

— Nie możemy wymagać od mieszkańców tego habitatu, żeby nadal tak żyli. To nieludzkie! Ludzie chcą mieć dzieci!

— Kobiety chcą mieć dzieci — zaoponował Eberly.

— Mężczyźni też — odwarknęła Holly. — Normalni mężczyźni.

Zanim Eberly zdołał odpowiedzieć, Berkowitz wepchnął się między nich.

— Jak widzę, wyścig do stanowiska głównego administratora będzie ekscytujący. Czy zgadzacie się państwo na zorganizowanie jednej lub więcej formalnej debaty na ten temat?

— Oczywiście — warknął Eberly. Holly pokiwała głową.

— Jasne.

— Dobrze. Skontaktuję się więc z państwem i ustalimy szczegóły. A teraz, czy mogliby państwo uścisnąć sobie dłonie przed kamerą?

Holly wyciągnęła dłoń i Eberly obdarzył ją nijakim uściskiem.

— Niech wygra najlepszy — rzekł Eberly, patrząc prosto w najbliższą kamerę.

— Najlepszy lub najlepsza — poprawiła go Holly.

Edouard Urbain zignorował dzień rejestracji kandydatów; nie oglądał wiadomości wieczorem, gdy pokazywano wywiady z parą kandydatów. Nie wiedział nawet, że Holly Lane kandyduje, konkurując z Malcolmem Eberlym.

Ostatni z satelitów został z powodzeniem umieszczony na niskiej orbicie biegunowej dookoła Tytana i Urbain nie miał niczego do roboty poza szukaniem swojej zbłąkanej sondy. Jeden z satelitów uległ awarii podczas startu z habitatu; jego system naprowadzania został błędnie zaprogramowany. Zamiast ruszyć w kierunku orbity dookoła Tytana, jego trajektoria trafiła w gęstą atmosferę księżyca. Urbain zaczął szaleć z przerażenia, że satelita rozbije się o powierzchnię Tytana i skazi biosferę. Kontrolerzy misji włączyli więc silniki manewrowe satelity i zmienili trajektorię tak, by omijała bezpiecznie Tytana i trafiała w północną półkulę Saturna, dzięki czemu niebezpieczeństwo skażenia Tytana zostało zażegnane.

Jedenaście satelitów na niskich orbitach badało powierzchnię księżyca, poszukując zagubionej sondy. Urbain spędzał noce i dnie w centrum kontroli misji, gapiąc się na obrazy na inteligentnych ekranach, przeglądając tysiące zdjęć satelitarnych.

Fizycy planetarni pracujący w jego zespole szaleli z radości na widok obrazów z satelitów. Tworzyli szczegółową mapę fotograficzną powierzchni Tytana, o rozdzielczości pięciu metrów.

— Gdybyśmy mogli nakładać na siebie obrazy z dwóch lub więcej satelitów — zasugerował jeden z nich — moglibyśmy stworzyć trójwymiarową mapę o rozdzielczości poniżej jednego metra. Moglibyśmy oglądać poszczególne kamienie!

— Najpierw musimy znaleźć Alfę — upierał się Urbain.

— Ale dzięki temu łatwiej znajdziemy bestię.

— Ach, tak — wycofał się Urbain. — Oczywiście. Przynosił sobie posiłki do centrum kontroli misji i nawet wstawił tam składane łóżko, żeby móc się zdrzemnąć, kiedy już oczy same mu się zamykały. Jean-Marie odwiedzała go, często przynosząc samodzielnie przygotowany posiłek. Nie miał dla niej czasu. Mruczał coś w podziękowaniu i szybko całował w policzek — tylko na tyle było go stać. Nadal ani śladu Alfy.

— Być może — podsunął jeden z inżynierów — sonda zbłądziła do jakiegoś morza i zatonęła.

— Zbłądziła? — wrzasnął Urbain. — Zbłądziła? Alfa nie jest ślepa. Ani głupia. Ma większą moc obliczeniową centralnego procesora, niż ty masz w głowie!

Mężczyzna umknął przed szalonym gniewem Urbaina.

Najmłodsza z fizyków planetarnych, kobieta o słodkiej twarzyczce, która miała więcej odwagi od kolegów, podeszła do niego następna.

— Dzięki obrazom stereoskopowym, jakie będziemy otrzymywać — rzekła — o rozdzielczości poniżej jednego metra, powinniśmy być w stanie znaleźć choćby ślady gąsienic.

— Ślady? — Urbain uniósł głowę znad obrazów, które oglądał.

Młoda kobieta oblizała nerwowo usta i wyjaśniła:

— Wiemy, gdzie wylądowała. Możemy przeskanować cały region, znaleźć jej ślady i zbadać, dokąd bestia się oddaliła.

— I podążać tym tropem! — dopowiedział Urbain, tak podekscytowany, że nie zauważył nazwania swojej Alfy bestią.

— Tak, właśnie tak — potwierdziła.

Urbain zerwał się na równe nogi. Przez sekundę młoda geofizyk myślała, że weźmie ją w objęcia i pocałuje. Ale tylko zaczął wywrzaskiwać rozkazy pozostałym pracownikom.

Młoda kobieta wróciła do grupy fizyków planetarnych, wtłoczonej w kąt pomieszczenia kontroli misji. Jeden z jej kolegów podniósł w górę otwartą dłoń. Rozpoznała ten gest ze starych filmów i przybiła piątkę z uśmiechem.

31 STYCZNIA 2096: PORANEK

— Nie mogę długo zostać. Muszę napisać przemówienie do wieczornych wiadomości — oznajmiła Holly.

Manny Gaeta potrząsnął głową.

— Wolałbym wyrywanie zęba od wygłaszania publicznie przemówień.

Wzruszyła ramionami.

— Jestem teraz politycznym kandydatem. Muszę wygłaszać mowy.

Holly, Gaeta, Kris Cardenas, Tavalera, Pancho, Jake Wanamaker i Nadia Wunderly stali przed skafandrem Gaety, który sterczał nad nimi jak mamut, jak obojętny robot, a jego pobrużdżona powierzchnia blado odbijała światło lamp. Gaeta i Tavalera wytoczyli kombinezon ze schowka do warsztatu, po czym postawili go na nogi, korzystając z małych suwnic zwisających ze stalowych belek pod sufitem.

Wunderly poczuła, jak ogarnia ją fala emocji: podniecenie, zachwyt, prawdziwa trwoga, na widok tego potężnego mechanizmu. Wejdę do środka i przelecę w nim przez pierścień B, pomyślała sobie. Słodki Jezu! Ja! Zrobię to!

Mała grupa zebrała się w tym samym warsztacie o wysokich sufitach, w którym Gaeta i jego technicy sprawdzali kombinezon parę miesięcy wcześniej, gdy kaskader sam miał wykonać lot przez pierścień. Zamiast rzędów elektronicznych konsol, przy których kiedyś zasiadał zespół techników Gaety, pod nagimi ścianami stały tylko składane stoły, na których Tavalera rozłożył parę cienkich jak tkanina komputerów: klawiatury leżały na stołach, ekrany były przyklejone do ścian.

— No i jest — rzekł Gaeta, klepiąc jedno z cermetowych ramion skafandra, po czym zwrócił się do Wunderly: — Chcesz zobaczyć, jak to wygląda od środka?

Wunderly pokiwała głową w milczeniu, ze wzrokiem utkwionym w wizjerze z grubej szkłostali, w wielkim hełmie gdzieś nad nią.

— Timoshenko przychodzi, czy nie? — spytała Pancho.

— Nie — odparła Holly. — Stanowczo odmówił, nie chce mieć nic wspólnego z tą misją. Mówi, że ma pełne ręce roboty w konserwacji i przy lustrach słonecznych.

— Ma jakiś problem z lustrami? — spytał Wanamaker.

— Nic ważnego — odparła Holly. — Pewnie to tylko wymówka, żeby się wykręcić.

— Te lustra są ważne — rzekł Wanamaker. — W ich przypadku nie ma nieważnych problemów.

— Pewnie tak — odparła Holly.

— Dalej, Nadiu — rzekł Gaeta, ujmując ją delikatnie za ramię. — Wskakuj do środka przez klapę z tyłu.

— Przed klapkę? — mruknęła Pancho. — Jak w dziecinnej piżamce?

Gaeta obrzucił ją kwaśnym spojrzeniem i obeszli potężny skafander, jak turyści spacerujący wokół wielkiego pomnika.

Gaeta nacisnął coś na pilocie trzymanym w ręce i otworzył klapę. Patrząc na jej przekrój i na pulchną figurę Wunderly, mruknął:

— Chyba będziemy potrzebowali jeszcze jednego urządzenia.

— Taboretu — rzekła Pancho. Wanamaker zaplótł dłonie.

— No, Nadiu, jazda. Hop do góry.

Wunderly, z niepewną miną, uniosła lewą stopę najwyżej, jak się dało, i oparła ją na splecionych dłoniach Wanamakera. Opierając się ręką na jego szerokim ramieniu, sięgnęła do klapy, a Wanamaker ją podrzucił. Gaeta patrzył z ponurą miną, jak Wunderly przechodzi przez klapę.

— Ciemno tu — rzekła stłumionym głosem.

— Nie mamy jeszcze zasilania. Czekaj chwilę — odparł Gaeta i podreptał w stronę komputerów.

Kuląc się we wnętrzu ciemnego skafandra Wunderly poczuła nikły zapach smaru, starego plastiku i ludzkiego potu. W świetle warsztatowych lamp, sączącym się przez otwartą klapę, widziała ciemne zagłębienia, gdzie — jak sądziła — należało włożyć nogi, a wysoko nad nią — hełm z wizjerem, jak oddalone okno albo świetlik. Wydawał się tak odległy.

Rozbłysły nagle światła i skafander ożył. Usłyszała szum wentylatorów i dostrzegła światełka wskaźników na panelach i miniaturowych ekranach.

— Słyszysz mnie, Nadiu? — głos Gaety dobiegał przez głośniki w hełmie.

— Tak — odparła. — Ale chyba jestem trochę za niska, żeby sięgnąć głową do hełmu.

Usłyszała, jak Gaeta cicho się śmieje.

— Włóż nogi w te otwory. Są tam wycięcia, jak drabinka. Ustaw się tak, żeby było ci wygodnie, a potem wyprostuj się, żeby sięgnąć głową wizjera. Za tobą jest regulowane składane krzesełko, możesz je tam ustawić.

— Mogę siedzieć?

— Jeśli chcesz.

Trwało to kilka minut, parę razy uderzyła się w głowę i w łokcie, ale w końcu Wunderly udało się włożyć głowę do hełmu. Zobaczyła Kris, Holly i pozostałych stojących na podłodze poniżej. Wyglądali jak pigmeje; ona czuła się jak olbrzymka.

— Cześć, Ziemianie — rzekła i zobaczyła, że mrugają i łapią się za uszy.

— Przycisz trochę — powiedział Gaeta. — Panel audio masz z prawej strony, świeci bladoniebiesko.

Wunderly znalazła panel i przesunęła suwak głośności wzdłuż cienkiego trójkąta, który wskazywał moc głosu.

— A teraz jak? — spytała.

— O wiele lepiej! — wrzasnęła Pancho. Jej głos tłumiła izolacja skafandra.

Przez następny kwadrans Gaeta rozmawiał z Wunderly przez system komunikacyjny skafandra, cały czas powtarzając:

— Niczego nie dotykaj. Jeszcze nie. Patrz, ale nie dotykaj.

— Dobrze, tato — rzekła w końcu po którymś z takich ostrzeżeń. Zachowuje się, jakbym była głupią smarkulą, pomyślała.

— Dobrze — odezwał się w końcu Gaeta. — Wiesz, gdzie są przyciski sterujące ramionami?

— Po jednym w każdym rękawie — wyrecytowała Wunderly — i sterowanie nadrzędne na panelu głównym na wysokości piersi.

— Dobrze. Spróbuj, czy możesz poruszyć chwytakami prawej ręki.

Wunderly dotknęła przycisków sterujących w rękawie, patrząc na wyświetlacz poniżej swego podbródka. O, jest, pomyślała, uchwyt. Na ekranie zapaliły się światełka, wszystkie zielone. Ostrożnie poruszyła palcami prawej dłoni.

— Dobrze! — zawołał Gaeta. — Dobra robota.

Nie widziała chwytaków; prawe ramię zwisało z boku skafandra. Nie pytając o pozwolenie zaczęła powoli unosić prawe ramię, żeby zobaczyć narzędzie znajdujące się na końcu.

— Hej! — wrzasnął Gaeta. — Czy wiesz, co robisz?

— Wszystko w porządku — odparła Wunderly. — Chciałam tylko trochę poruszyć ramieniem. Wiem, co robię.

Głos Gaety brzmiał jak odgłos dalekiego gromu.

— Nie rób nic, dopóki ci nie powiem! To ja odpowiadam za ten test. Wykonujesz moje polecenia albo kończymy zabawę!

Wunderly opanowała pierwszy odruch: powiedzieć mu, żeby się odwalił. Powstrzymała jednak nerwy i odparła pokornie:

— Zgoda.

Stojąc przy stołach z komputerami, gapiąc się na półtoratonową maszynę, która była zdolna miażdżyć ciała i łamać kości, Gaeta nagle uświadomił sobie, jak musiał się czuć jego własny kontroler, kiedy on wygłupiał się w skafandrze. Jezu, pomyślał Gaeta, zaczynam gadać jak Fritz.

Holly zostawiła ich pracujących przy skafandrze i poszła do swojego biura, by napisać pięciominutowe przemówienie, które miało być wyemitowane w wieczornych wiadomościach. Przez cały poranek zaledwie udało jej się naszkicować pierwszą wersję, a przez następne godziny, aż do popołudnia, wygładziła je na tyle, że była z niego połowicznie zadowolona.

Nic dziwnego, że Malcolm zawiesił wszystkie obowiązki służbowe, kiedy kandydował na głównego administratora, pomyślała. Polityka zajmuje człowiekowi cały czas.

Próbowała uporać się z codziennymi obowiązkami w ciągu tych paru godzin, jakie jej zostały, nie zjadła obiadu, by móc poświęcić ten czas na zadania, które się nagromadziły. O umówionej godzinie poszła do budynku studia sieci informacyjnej habitatu. Berkowitz stał w drzwiach studia, uśmiechając się sympatycznie.

— Jaka punktualna — rzekł, prowadząc Holly do pomieszczenia nagrań.

Był to niewielki, dobrze oświetlony pokój, pusty, jeśli nie liczyć małego biurka i krzesła. Nie było tam poza nimi nikogo. Na każdej z czterech ścian studia znajdował się inteligentny ekran od podłogi do sufitu, na którym można było wyświetlać dowolne tła. Holly dostrzegła dwie minikamery, ustawione na patykowatych trójnogach, wycelowane w ścianę, na której pojawił się trójwymiarowy obraz biblioteczki.

— Trochę staroświeckie to tło — rzekła rozczarowana Holly.

— Och, to było do dzisiejszego przemówienia Eberlyego — wyjaśnił Berkowitz. — Zrobimy ci takie, jakie tylko chcesz.

— Nie chcę biblioteczki — rzekła Holly.

— Może widok Saturna? — zaproponował Berkowitz.

— Choć może za bardzo przyciągać uwagę widzów…

Holly zastanowiła się przez chwilę.

— A może widok habitatu od strony przegrody, gdzie jest park…

Berkowitz pokiwał głową.

— Dobry pomysł. Bardzo dobry pomysł.

Wyciągnął palmtopa z kieszeni bluzy i postukał na nim chwilę, aż na ekranie ściennym pojawił się zielony widoczek.

— Chcesz zrobić próbę, zanim zaczniemy nagrywać? — spytał.

— Chyba nie — odparła Holly niepewnie.

— Znasz tekst na tyle dobrze?

— Chyba tak.

— Dobrze. Mogę tekst wyświetlić na przeciwległej ścianie. Będziesz mogła zerkać, za każdym razem, jak ucieknie ci myśl.

— Super.

— Ale spróbuj patrzeć na mnie albo na kamerę, jak będziesz mówić, dobrze?

— Dobrze.

— I nie martw się, jak się pomylisz. Po prostu powtórz zdanie. Pomyłki się wytnie.

Holly usiadła za biurkiem, zastanawiając się, czy ktokolwiek zada sobie trud i obejrzy jej przemówienie. Berkowitz ustawił obie kamery jedna przy drugiej, a potem stanął obok. Holly dostrzegła na przeciwległej ścianie nad jego głową pierwsze dwa wiersze swojej mowy.

— Gotowa? — spytał.

— A nie możemy pozbyć się biurka? — ze zdziwieniem usłyszała własny głos. — Chyba wołałabym stać.

Berkowitz zrobił zaskoczoną minę, ale skinął głową i przesunął biurko na bok, poza zasięg kamery. Holly chciała mu pomóc, ale dostrzegła, że biurko bez problemu się przesuwa na dobrze nasmarowanych kółkach.

— Dobrze, stań tam. Postaraj się za bardzo nie kręcić — rzekł Berkowitz. — Gotowa?

Oblizała usta.

— Gotowa.

Pięć minut zleciało jak z bicza strzelił. Zanim rozkręciła się na dobre, już mówiła:

— Dziękuję państwu za uwagę i dobrej nocy.

— Doskonale! — zawołał Berkowitz. — Udało się w jednym ujęciu. Wypadłaś bardzo naturalnie, Holly.

Holly zauważyła, że ocieka potem, jest całkiem wyczerpana i uginają się pod nią nogi.

— Założę się, że nic nie jadłaś, prawda? — zauważył Berkowitz.

— Jeszcze nie.

— Ja stawiam — rzekł z wielkopańską miną, po czym mrugnął: — Pójdzie w koszty działu.

Idąc do domu, Holly czuła się zupełnie wyczerpana emocjonalnie. Czy tak ma wyglądać kandydowanie w wyborach, zastanawiała się? Pakowanie całej adrenaliny w błyskawiczne, pięciominutowe przemówienie? A jak sobie poradzę z przemawianiem do wielkich tłumów? Albo podczas debaty z Malcolmem?

Ekran telefonu migał. Jedna wiadomość. Od Raoula.

Całe znużenie nagłe gdzieś znikło. Wydała polecenie oddzwonienia i popędziła w stronę najwygodniejszego fotela.

Gdy na ekranie pojawiła się jego pociągła, smutna twarz, Holly wzięła głęboki oddech i spytała po prostu:

— Raoul, dzwoniłeś?

Na jego twarzy malowało się coś pomiędzy obawą a urazą.

— Tak. Oglądałem twoje przemówienie. Świetnie sobie poradziłaś.

— Och, to było proste — odparła Holly, starając się mówić lekkim tonem. — Z Berkowitzem świetnie się pracuje.

Tavalera już miał coś powiedzieć, ale tylko skinął głową. Zapadło milczenie. Po co zadzwoniłeś, myślała Holly, nie masz mi nic do powiedzenia?

W końcu, by kontynuować rozmowę, Holly spytała:

— Jak tam szkolenie Nadii w kombinezonie?

— Nienajgorzej. Manny pozwolił jej zrobić parę kroków po warsztacie. Wyglądała jak potwór Frankensteina, taka była sztywna.

— To kombinezon jest sztywny — poprawiła Holly. — Nie Nadia.

Tavalera prawie się uśmiechnął.

— Była nieźle wystraszona, Manny darł się na nią co sekundę.

— Sprawdza ją — rzekła Holly. — Musi być pewien, że uda jej się przeżyć w skafandrze.

— Tak, pewnie tak. Znów milczenie.

— A co u ciebie? — spytała Holly. — Co myślisz o tej całej akcji?

Zawahał się, potem wyrzucił z siebie:

— Czy to prawda, że twoja siostra ma być pilotem podczas tej misji?

— Tak, Pancho i Jake Wanamaker — rzekła Holly. — Oboje są doświadczonymi astronautami. Choć będą musieli spędzić trochę czasu w symulatorach, żeby sobie co nieco przypomnieć…

— Zrobiłaś to, żebym nie musiał lecieć?

Holly zawahała się, po czym skinęła wolno głową i przyznała:

— Tak, to prawda.

— Dlaczego? Skąd ten pomysł?

Bo cię kocham, ty durniu, chciała wykrzyczeć Holly. Tymczasem rzekła tylko:

— Nie chciałeś lecieć na tę misję. Jest niebezpieczna. Wiem. Nie chciałam, żebyś robił coś, czego nie chcesz robić.

Jego twarz przybrała jeszcze bardziej ponury wyraz.

— Teraz wszyscy myślą, że jestem tchórzem.

— A czy tak nie było? — warknęła Holly i od razu tego pożałowała.

Oczy mu błysnęły, ale odpowiedział tylko:

— Tak. Chyba tak. I rozłączył się.

16 LUTEGO 2096: LUSTRA SŁONECZNE

Kiedy trzeba było pracować poza habitatem, Timoshenko domagał się pasów i uprzęży. W plecaku miał odrzutowy zestaw silników manewrowych, ale do paska swojego skafandra przypiął także długą linę. Uważał, że nie ma sensu ryzykować. Bycie wyrzuconym z wirującej puszki piwa było już wystarczająco nieprzyjemne; odfrunięcie w nieskończoną przestrzeń nie było zaś losem, który sobie wymarzył.

Timoshenko prowadził zespół techników konserwacji na inspekcję systemu luster słonecznych. Silniki elektryczne przestawiały lustra automatycznie, w miarę jak habitat obracał się dookoła Saturna. W ten sposób zawsze były wycelowane dokładnie w Słońce. O odpowiedniej godzinie, gdy w habitacie miała zapaść noc, serwomotory zamykały pierścień luster, składając je wzdłuż kadłuba habitatu, jak płatki kwiatu.

Cała praca luster była sterowana komputerowo, ze wspomaganiem systemów czujników, które reagowały na światło, i bardzo precyzyjnego zegara ze sterowaniem atomowym. A mimo to lustra nieustannie się przesuwały. Niewiele. Nie tyle, żeby powodowało to rzeczywiste problemy. Przemieszczały się na tyle, że komputer wysyłał sygnały ostrzegawcze. I na tyle, żeby doprowadzać mnie do szału, pomyślał Timoshenko.

Cały zespół techników konserwacji unosił się między lustrami, oczywiście w rzucanym przez nie cieniu. Nawet pod osłoną opancerzonego skafandra nie dało się długo wytrzymać w wiązce promieni słonecznych wycelowanej w okna habitatu. Poza tym serwomotory, silniki i cały sprzęt elektroniczny znajdowały się za lustrami.

Wszyscy mieli na sobie pękate, staroświeckie skafandry. Cardenas zaproponowała Timoshence komplet skafandrów z nanowłókien, ale ten spojrzał tylko na delikatny materiał i potrząsnął głową.

— Czy to rzeczywiście ochroni człowieka na zewnątrz? — spytał z niedowierzaniem.

— Oczywiście — odparła Cardenas. — Równie dobrze jak cermetowy.

Pocierając między palcami monomolekularną tkaninę, Timoshenko prychnął:

— Może za parę lat, jak nabiorę trochę doświadczenia. A na razie wolę te stare, przynajmniej wiem, że działają.

Teraz, obserwując pracę zespołu techników konserwacji przy lustrach słonecznych, Timoshenko powtarzał sobie w duchu: życie całego habitatu zależy od tych luster. Każda roślina, każda farma, każdy człowiek, mogą w tej puszce egzystować, bo lustra kierują światło słoneczne prosto do niej. I teraz te cholerstwa odmawiają współpracy.

Timoshenko zdecydował się na drastyczny krok. Dzisiejsze zadanie miało polegać na wymianie wszystkich serwomotorów i wszystkich silników na identyczne elementy zamienne. Części zostały sześciokrotnie przetestowane w warsztatach działu konserwacji. Były bez zarzutu, działały na 99,9999%, jeśli chodzi o parametry projektowe. Oryginały miały zostać poddane podobnym testom.

Odkryjemy, na czym polega problem, powtarzał sobie Timoshenko, obserwując odziany w skafandry zespół męczący się przy wymianie dziesiątków urządzeń. Znajdziemy go i usuniemy.

Coś jednak podpowiadało mu, że zachowuje się głupio. Niedokładności w dopasowaniu luster były bardzo niewielkie i stanowiły raczej uciążliwość niż rzeczywisty problem. Były jak mała chmurka dryfująca po niebie, powodująca chwilowy spadek jasności słońca. Można było łatwo im zaradzić dokonując ręcznych korekt, dzięki którym lustra wracały na właściwe miejsca.

Mała chmurka może jednak zwiastować potężną burzę, tak rozumował Timoshenko. Lepiej znaleźć usterkę i usunąć ją, póki jest mała, niż czekać, aż wydarzy się prawdziwa katastrofa.

Wiedział, że jego ludzie nienawidzą pracy na zewnątrz. Widział niechęć na ich twarzach, gdy z obrzydzeniem wbijali się w skafandry, i słyszał sarkastyczne narzekania w głośnikach, byli tak wściekli, że muszą pracować na zewnątrz, iż groziło to prawie buntem. Niedobrze, pomyślał Timoshenko. To trzeba zrobić.

Dlaczego, pytał jakiś głos w jego głowie, bo ty tak powiedziałeś? Myślisz, że jesteś teraz jakimś władcą? Carem? Uderzyła go ta myśl. Robię to dla dobra habitatu, odparł w duchu. Dla dobra nas wszystkich.

To samo mówił Stalin, kiedy mordował kułaków, szydził dalej głos.

Timoshenko wisiał w mrocznej pustce za potężnymi panelami luster słonecznych, walcząc ze swoimi wewnętrznymi demonami, a jego ludzie kończyli przydzielone im zadania. Kiedy każdy z serwomotorów i każdy z silników został wymieniony, a nowe części przetestowano, wykazując, że działają poprawnie, stary sprzęt został zaniesiony do śluzy, a jego ludzie bezpiecznie wrócili do wnętrza habitatu, dopiero wtedy podciągnął się na długiej linie i sam wszedł do śluzy.

Żaden ze mnie Stalin, powtarzał sobie, żaden car. Jeśli trzeba wykonać jakąś pracę, pomagam ją wykonać. Jeśli pojawia się jakieś niebezpieczeństwo, stawiam mu czoło razem z moimi ludźmi. Ktoś musi wydawać polecenia, ktoś musi ponosić odpowiedzialność. To konieczne. Nieuniknione. Nie prosiłem o tę pracę. Zmuszono mnie do jej przyjęcia.

Nadal spierał się sam ze sobą, gdy zdjął rękawiczki skafandra i zaczął rozpinać hełm.

— Może pomogę? — zaproponowała jedna z kobiet z jego zespołu. Wróciła z pierwszą grupą i już zdjęła skafander.

— Dzięki — odparł Timoshenko. Gdy pomagała mu wyplątać się ze skafandra, myślał o tym, że należy poddać testom każdy element sprzętu, jaki zabrali do środka. To zajmie dużo czasu i będzie wymagać naprawdę żmudnej pracy. Ale przynajmniej można to wygodnie i bezpiecznie zrobić w środku.

Nadia Wunderly także wybrała się na kosmiczny spacer poza habitat. Pod nadzorem Gaety, Pancho, Wanamaker i Tavalera wtłoczyli ją do potężnego skafandra. Potem pojechali elektrycznym wózkiem przez labirynt rur i maszyn poniżej mieszkalnego poziomu habitatu, do wielkiej śluzy powietrznej przy przegrodzie. Wunderly stała na podwoziu wózka, jak wielki robot wieziony na gilotynę.

Woleli jechać pod ziemią, żeby uniknąć pytających spojrzeń mieszkańców habitatu, pytań, o których szybko by doniesiono Eberlyemu.

— Nie chcemy mu dawać pretekstu do działania przeciwko nam — rzekła Pancho, wspinając się do kabiny wózka. W cztery osoby było im trochę ciasno, ale Pancho pomyślała, że Wunderly jest jeszcze mniej wygodnie w czymś, co przypomina olbrzymią stalową piżamę.

— Naprawdę sądzisz, że uda się to utrzymać w tajemnicy przed Eberlym? — mruknął Tavalera. Pancho nie była w stanie stwierdzić, czy zbolały wyraz jego twarzy był spowodowany zatroskaniem, czy niewygodą w ciasnej kabinie.

Nie odrywając oczu od trasy, Gaeta odparł:

— Hej, chłopcze, Nadia nie powiedziała o tym nawet Urbainowi.

— Tajna operacja — prychnął Wanamaker.

— Tak powinno być — mruknęła Pancho. Wyraz twarzy Tavalery nieco się zmienił.

— Jeśli nikt nie wie, co robimy, skąd będziemy mieli kody dostępu do śluzy? To znaczy, wydział bezpieczeństwa…

— Mam kumpla w wydziale bezpieczeństwa — odparł Gaeta z uśmieszkiem. — Postawiłem mu parę piw.

Pancho skinęła głową.

— Miejmy nadzieje, że nie rozpapla.

Dotarli do przegrody i ruszyli w stronę śluzy, Wunderly kroczyła w potężnym skafandrze, a cała reszta obskakiwała ją jak czwórka szczeniaków wyprowadzona na spacer przez wędrujący posąg.

Gaeta wystukał kod dostępu na panelu sterowania klapy. Pancho nie zdawała sobie sprawy z tego, że wstrzymuje oddech, dopóki nie wypuściła go z ulgą: wewnętrzna klapa stanęła otworem i nie uruchomił się żaden alarm.

Wunderly oblizała ostrożnie usta stojąc w śluzie. Gaeta jęczał coś w słuchawkach o zachowaniu ostrożności, przypięciu obu lin i czekaniu na jego rozkaz do wyjścia na zewnątrz. Serce biło jej tak mocno, że zagłuszało jego słowa. Chodzenie w skafandrze przypomina jakiś skrajny przypadek reumatyzmu. Każdy krok to ciężka praca; poruszenie jedną nogą, a potem drugą, wymagało świadomego wysiłku, mimo serwomotorów, które jęczały i zgrzytały w odpowiedzi na ruchy mięśni.

Spojrzała przez wizjer hełmu na swój mały zespół. Pancho była cała sztywna ze zmartwienia. Wanamaker też był zatroskany. Tavalera, jak to Tavalera, był ponury i wystraszony. Gaeta zaś nieco rozzłoszczony, jakby był przekonany, że jej się nie powiedzie.

Daj spokój, Manny, pomyślała. Przejdę przez to tak samo, jak w symulatorze. Żadnych pomyłek, żadnych wpadek. Będziesz musiał przyznać, że umiem posługiwać się skafandrem tak, żebyś nie musiał co chwilę sikać ze strachu.

Wewnętrzna klapa powoli zamknęła się, pozbawiając ją widoku przyjaciół. Wunderly była sama w wielkim pomieszczeniu o metalowych ścianach, a serce waliło jej jak młotem. Ciekawe, co wykazują czujniki medyczne? Przerwą test automatycznie, jeśli gdziekolwiek wskaźnik wejdzie na czerwone pole.

— Stoisz przodem do klapy zewnętrznej? — dopytywał się Gaeta.

— Tak, oczywiście — odparła z rozdrażnieniem, obracając się z wysiłkiem, by wykonać jego polecenie.

— Rozpoczynam cykl śluzy — oznajmił Gaeta, a jego głos brzmiał obojętnie, gdy wpadł w żargon kontrolerów misji.

— Cykl śluzy, zrozumiałam — odparła Wunderly. Wunderly przypięła obie liny do zaczepów z boków klapy zewnętrznej. Czuła lekkie wibracje pomp śluzy przez grubą warstwę izolacyjną butów i obserwowała światełka na panelu obok zewnętrznej klapy: powoli zmieniały kolor z zielonego na pomarańczowy, a wreszcie na czerwony.

Zewnętrzna klapa stanęła otworem i milion połyskliwych gwiazd spojrzały na nią na tle czerni, bez jednego mrugnięcia. Wunderly oblizała usta i przełknęła z trudem, zanim oznajmiła:

— Gotowa do wyjścia na zewnątrz.

— Liny zaczepione?

Skinęła głową w hełmie, po czym rzekła:

— Obie liny zaczepione.

— Możesz wychodzić — rzekł Gaeta. Pomyślała, że w jego głosie słychać napięcie.

Łapiąc się brzegu klapy, Wunderly powiedziała sobie: tylko tego nie schrzań, mała. Jeśli popełnisz choć jeden błąd, nigdy nie pozwoli ci już użyć skafandra.

— Wychodzę — oznajmiła.

Na zewnątrz była pustka. Przypominało to skok z wysokiej trampoliny albo wyskakiwanie z samolotu. Nigdy nie robiła ani jednego, ani drugiego, ale przyszła jej do głowy taka myśl, gdy wysunęła jedną z obutych stóp w próżnię, a drugą odepchnęła się na brzegu klapy. Poszybowała do przodu, lekko się obracając. Gwiazdy były tak blisko siebie, że nie zdołała odnaleźć ani jednego znanego gwiazdozbioru.

— Wszystko w porządku? — spytał Gaeta z troską w głosie.

— W porządku.

— Masz tętno powyżej setki — to głos Pancho.

— Wszystko w porządku — powtórzyła Wunderly.

I wtedy w polu widzenia pojawił się Saturn, opasany przez środek tymi cudownie błyszczącymi pierścieniami. Wunderly zaparło dech z zachwytu. Mój Boże, pomyślała. Są prawie na wyciągnięcie ręki!

— Nadal wszystko w porządku? — spytał Gaeta.

Te pierścienie! Stąd widziała je wyraźnie, choć były ponad sto tysięcy kilometrów od niej. Wunderly patrzyła jak porażona. Widziała węższe pasma ciemniejszych drobin, które przeplatały się z jaśniejącymi kawałkami lodu: pokryty sadzą pył z księżyców.

— Nadal wszystko w porządku? — powtórzył Gaeta z niepokojem w głosie.

— Są takie cudowne! — jęknęła. — Takie piękne. Patrzcie tylko, jak się przeplatają. Są niesamowite!

— Nie trać dystansu — warknął Gaeta. — Nie wyszłaś tam na wycieczkę.

— Dobrze — odparła, potrząsając głową wewnątrz hełmu. — Po prostu są takie… fascynujące.

Na kilka sekund zapadła cisza, po czym Gaeta powiedział, nieco mniej poważnym tonem:

— Niedługo znajdziesz się o wiele bliżej, tnuchacha.

TYTAN ALFA

Zgodnie z instrukcjami głównego programu, Tytan Alfa toczył się po zamarzniętej powierzchni księżyca, zbierając dane, które wprawiłyby jego ludzkich twórców w ekstatyczny zachwyt i radość.

Program biologiczny pracowicie zapisywał dane z obserwacji Alfy w głównej pamięci. Ruchliwe cząsteczki na powierzchni pokrytego metanowym błotem lodu były prawdopodobnie istotami żywymi, opartymi na węglu organizmami, które metabolizowały powszechnie dostępne węglowodory z lodu i nasyconych etanem strumieni wpadających do odległych mórz. Były podobne do organizmów odkrytych w morzach przez wcześniejsze sondy, ale zaobserwowano też istotne różnice.

Korzystając z całkowicie biernych obserwacji, gdyż aktywne badania były zakazane przez ograniczenie podstawowe, program biologiczny wydedukował, że ruchome cząsteczki to jakaś psychrofilna forma organizmów. Ich metabolizm wewnętrzny był tak wolny z powodu bytowania w bardzo niskich temperaturach, że w porównaniu z ziemskimi organizmami w ogóle trudno było uznać je za żywe. Najwyraźniej jednak pobierały składniki odżywcze w postaci węglowodorów z lodu, na którym żyły. Ich temperatura wewnętrzna była wyraźnie wyższa od otaczającego je środowiska, wydzielały ciepło i wydaliny — przeważnie gazowy metan, który szybko zamarzał.

Bardzo wolne tempo ich metabolizmu było ważne, uznał program biologiczny. Byłby w stanie prześledzić dość dokładnie jego schemat — gdyby tylko uchylono podstawowe ograniczenie. Podstawowe reakcje metaboliczne organizmów ziemskich odbywały się w czasie rzędu setek nanosekund lub krótszym, natomiast w przypadku tych psychrofili — pełna reakcja trwała dziesiątki milionów nanosekund. Żywe, działające w zwolnionym tempie laboratorium do badań biologicznych.

Niestety, nie można było podążać tą obiecującą ścieżką badań naukowych. Zabraniało tego podstawowe ograniczenie głównego programu. Gdyby taki konflikt zaistniał między dwoma badaczami — ludźmi, doszłoby do szalonych kłótni czy nawet gwałtownej walki. Dla sprzecznych programów komputerowych Alfy nie istniały jednak sprzeczki czy kłótnie. Program nie potrafił nawet odczuć żalu, że omija go taka wspaniała okazja.

Główny program badał następny program, który uznał za ważniejszy. Pamięć główna była bliska osiągnięcia punktu nasycenia. Dane zbierano, ale nie wysyłano ich. Główny program uświadomił sobie, że po osiągnięciu punktu nasycenia będzie musiał zamknąć wszystkie systemy i przejść w tryb hibernacji do chwili otrzymania nowych poleceń.

Główny program ocenił dostępne opcje.

Mógł przesłać przechowane dane. Ale uniemożliwiało mu to podstawowe ograniczenie.

Mógł przejść w tryb hibernacji do chwili otrzymania nowych poleceń. Ale anteny odbiorcze zostały wyłączone, by zapobiec sprzeczności, która mogła mieć wpływ na podstawowe ograniczenie.

Mógł też usunąć wszystkie nagromadzone dane i nadal zbierać nowe.

Z tych wszystkich trzech opcji tylko trzecia nie była sprzeczna z podstawowym ograniczeniem.

16 LUTEGO 2096: WIECZÓR

Trzeba oddać Eberlyemu sprawiedliwość: kilka godzin zmagał się ze swoim sumieniem, ale wyszedł z tej walki zwycięsko, jak zwykle.

Siedząc samotnie w skromnie umeblowanym mieszkaniu, gdy tylko zamknęły się okna słoneczne wyznaczając początek wieczoru, wreszcie zdecydował, że nie ma wyboru: musi pozbyć się Holly. Nie może dopuścić do tego, żeby pracowała dla niego jako szef działu i równocześnie konkurowała z nim w wyborach.

Ale trzeba to sprytnie rozegrać, powiedział sobie w duchu. Nie mogę jej po prostu wyrzucić. Wszyscy będą to postrzegać jako posunięcie polityczne. Wendettę. Muszę być bardziej subtelny.

Czuł się nieswojo, podejmując tę decyzję. Prywatnie bardzo ją lubił. Zawsze uczciwie dla niego pracowała. Teraz jednak obróciła się przeciwko niemu, wbiła mu nóż w plecy. To robota jej siostry, to jasne. Wszystko było w porządku, dopóki nie pojawiła się Pancho Lane. To ona jest prawdziwym wrogiem: wykorzystuje Holly jako marionetkę, maskę do skrywania własnych ambicji. I jeszcze coś knuje, pomyślał. Pancho i Cardenas, i ta fizyk, Wunderly. Coś knują, szykują za moimi plecami. Muszę się dowiedzieć, co.

Eberly wyprostował się na szezlongu i polecił komputerowi zapisać notatkę. Jeden z inteligentnych ekranów rozjarzył się, a Eberly zaczął recytować: słowa pojawiały się na ekranie ściennym. Dyktował, poprawiał, przepisywał notatkę, aż wreszcie uznał, że jest usatysfakcjonowany:

W interesie skutecznego zarządzania i przestrzegania zasady fair play, niniejszym zwalniam Holly Lane ze sprawowania obowiązków dyrektora działu zasobów ludzkich. Jej decyzja ubiegania się o stanowisko głównego administratora będzie wymagała od niej wiele wysiłku podczas kampanii wyborczej i byłoby niesprawiedliwe z mojej strony domagać się, by wykonywała swoje obowiązki w dziale zarządzania zasobami ludzkimi, jednocześnie prowadząc kampanię polityczną. Niniejszym powołuję na wakujące stanowisko dotychczasowego wicedyrektora ds. zasobów ludzkich. Być może pojawią się uwagi na temat poczucia lojalności i obowiązku u pani Lane, ja jednak w pełni popieram jej decyzję ubiegania się o urząd, który sam sprawowałem, służąc mieszkańcom tego habitatu, podczas jego pierwszych, jakże ważnych miesięcy.

Eberly przejrzał całość jeszcze raz, po czym pokiwał głową z zadowoleniem. Wyślę to w nocy do Berkowitza, żeby miał coś do porannych wiadomości. Wygłaszam ważne przemówienie jutro wieczorem : to będzie jak lukier na torcie.

Zadowolony ze swego dzieła wstał i ruszył do kafeterii. Jadało tam więcej osób niż w obu restauracjach habitatu. Trzeba rozdawać uściski dłoni, uśmiechać się do wyborców. Powinni postrzegać mnie jako jednego ze swoich, człowieka, który jada, tam gdzie oni, żyje jak oni.

Ruszył korytarzem, uśmiechając się i machając do ludzi, których spotykał. Zapamiętał, żeby wysłać kopię tej notatki Holly. Jutro, pomyślał, po porannych wiadomościach. Wyślę jej kopię do domu i do biura. Z poleceniem natychmiastowego zwolnienia stanowiska.

Urbain siedział w napięciu przy głównej konsoli w centrum kontroli misji. Jedenastu inżynierów pochylało się przy pozostałych stanowiskach, wszyscy skupieni na przedstawionym w nienaturalnych kolorach obrazie Tytana w podczerwieni przekazanym przez jednego z satelitów.

Zostało jeszcze tylko parę dni do wyczerpania głównej pamięci Alfy, powtórzył sobie Urbain po raz tysięczny. Musimy ją znaleźć, zanim przejdzie w tryb hibernacji.

Choć jedenaście satelitów na niskich orbitach biegunowych przeczesywało pokrytą smogiem powierzchnię Tytana, znalezienie Alfy okazało się trudniejsze niż przypuszczał. Teoretycznie kamery na podczerwień miały rozdzielczość do pięciu metrów, co powinno wystarczyć z zapasem do znalezienia zbłąkanego pojazdu. A tymczasem — jak dotąd — ani śladu.

Specjalny zespół oddelegowany do stworzenia trójwymiarowego widoku powierzchni Tytana miał rano przedstawić Urbainowi prezentację. Pff, pomyślał, odpychając się od konsoli na swoim krześle na kółkach, nie mogę czekać, czas ucieka.

Poszedł do swojego biura i skontaktował się z zespołem obserwacyjnym. Komputer telefonu namierzył ich w małym warsztacie, w odległości równej połowie długości habitatu od jego biura.

— Doktor Urbain — rzekł Da’ud Habib, wyraźnie zaskoczony. Na ekranie telefonu jego smukła twarz o ciemnych oczach wyglądała na jeszcze chudszą niż Urbain pamiętał, niemal wychudzoną. Wąska broda znacząca linię jego szczęki była gęstsza, jakby nie przycinał jej od tygodni.

— Doktorze Habib — odparł Urbain, równie zaskoczony — co pan robi w zespole obserwacyjnym?

— Pomagam im przy interfejsach komputerowych, doktorze. Potrzebują pomocy z…

— Nieważne — przerwał mu zniecierpliwiony Urbain.

— Chciałem, żeby zespół złożył raport, natychmiast.

— Natychmiast? — spytał Habib. Za nim pojawiły się inne twarze, tłocząc się na ekranie; zmęczone, z podkrążonymi oczami, z włosami w nieładzie.

— Wypruwamy sobie żyły, żeby zdążyć z prezentacją na jutro rano — rzekł jeden z mężczyzn.

— I tak będziemy pracować całą noc — rzekła jakaś kobieta z irytacją, odgarniając kosmyk włosów znad czoła.

— Rozumiem i doceniam, że pracujecie bardzo ciężko — rzekł Urbain próbując nie okazywać złości — ale…

— Może pan tu przyjdzie? — zaproponowała jedna z kobiet.

Habib wyglądał na zaskoczonego, ale zaraz skinął głową.

— Tak, tak chyba będzie najlepiej. Proszę przyjść do laboratorium.

Urbain zastanowił się przez kilka sekund.

— Dobrze. A gdzie dokładnie… jest to laboratorium?

Pancho rozpięła uprząż i sztywno podniosła się z fotela w symulatorze. Trójwymiarowe obrazy na ścianach ciasnego i małego pomieszczenia zamrugały i zgasły. Zanurkowała przez klapę i wkroczyła do sterowni symulatora, gdzie Wanamaker zamykał system komputerowy sterujący symulacją.

Przeciągnęła się na całą długość i uniosła długie ramiona nad głowę; poczuła, jak strzeliło jej coś w kręgach.

— O, rany — mruknęła. — Już dawno nie siedziałam tak długo w jednym miejscu.

— Osiem godzin — odparł Wanamaker, masując jej ramiona. — Cały czas misji.

— Jak mi poszło?

Skinął głową w kierunku milczących konsol.

— Komputer mówi, że nienajgorzej.

— Nienajgorzej?

— Trochę za wolno reagowałaś przy sekwencji przechwytywania.

— Ale złapałam ją, prawda? Pokiwał głową.

— Ale mogłoby ci pójść trochę sprawniej. Pamiętaj, że tam, wśród pierścieni, będziesz mieć do czynienia z nowicjuszką. Nie spodziewaj się po niej wielkiej pomocy.

— Ryzykuje życiem.

— A twoim zadaniem jest wyłowienie jej i przyholowanie bezpiecznie do domu — rzekł Wanamaker.

Pancho udała, że się krzywi.

— Jesteś okropnym szefem. Wanamaker wyszczerzył zęby i odparł:

— Przymilaniem się nie wyszkolisz się na admirała. Pancho znów przeciągnęła się, zmieniła ton głosu i rzekła:

— Dobrze, marynarzu. Postawisz mi drinka?

— Zasłużyłaś sobie. I na obiad.

Pancho ujęła go pod ramię i pozwoliła poprowadzić się do drzwi.

Zatrzymała się jednak w pół drogi i zawróciła w stronę konsoli.

— Zarezerwuj następną sesję na jutro rano — zarządziła.

— Tym razem z Nadią w pętli.

Urbain czuł się nieco dziwnie, pedałując na elektrycznym skuterze przez cały habitat do wioski Delhi; elektryczny silnik był uszkodzony albo on nie potrafił go włączyć. Próbował parę razy, ale silnik nie chciał zaskoczyć. Urbain musiał więc pedałować całą drogę, wijącą się ścieżką między Atenami a Delhi. Wioska nie była zbyt gęsto zaludniona, większość budynków była ciemna i pusta. Gdy zastanawiał się, czy będzie w stanie znaleźć budynek, do którego skierował go Habib, zobaczył przed sobą młodą kobietę machającą latarką.

Zahamował tuż przed nią i w świetle latarki rozpoznał: to ona zasugerowała, żeby przyjechał do laboratorium Habiba. Była wyższa niż przypuszczał i miała długie jasnoblond włosy, które opadały jej na ramiona.

— Dobry wieczór — rzekł Urbain, sapiąc lekko, gdyż nie był przyzwyczajony do ćwiczeń fizycznych. — Pani…

— Negroponte — odparła. — Yolanda Negroponte. Pracuję w pana zespole nauk geologicznych, odkąd opuściliśmy Ziemię.

To miał być przytyk i Urbain doskonale o tym wiedział.

— Tak, oczywiście — mruknął, usiłując ratować sytuację.

— Teraz poznaję.

— Jestem biologiem — rzuciła przez ramię i otworzyła drzwi do budynku.

Urbain wszedł za nią do środka, zastanawiając się, co biolog robi w grupie badawczej. I wtedy uświadomił sobie, że po zniknięciu i zamilknięciu Alfy nie miała zbyt wiele pracy.

Gdy tylko Negroponte otworzyła drzwi do prowizorycznego laboratorium, Habib ruszył w stronę Urbaina. Był nieco niższy niż kobieta, o skórze o kilka odcieni ciemniejszej niż jej złota opalenizna. Otoczyło ich kilkanaście osób. Urbain poczuł zapach zepsutego jedzenia i kawy. Na składanych stołach wzdłuż ściany piętrzyły się pojemniki po jedzeniu na wynos. Uświadomił sobie, że nic nie jadł od lunchu, wiele godzin temu.

— Bardzo się cieszę, że pan do nas zajrzał — rzekł Habib przepraszającym tonem. — Wiem, że to kawał drogi…

Urbain, czując, jak się spocił podczas długiej jazdy, odparł:

— Liczy się czas. Musimy znaleźć Alfę zanim przejdzie w tryb hibernacji.

— Albo zrzuci nagromadzone dane — podsunął jeden z naukowców.

Urbain miał ochotę go walnąć.

— Co się państwu dotąd udało osiągnąć?

— Nie aż tyle, ile byśmy chcieli — rzekł Habib.

— Ale coś, co jest istotne — dodała Negroponte. Stała przy Habibie, jakby chciała go chronić. Była mocno zbudowaną kobieta, Urbain zaczął się zastanawiać, czy między nimi coś jest.

— Stworzyliśmy trójwymiarowy obraz tego, co zaobserwowały satelity — rzekł Habib. — Mieliśmy spędzić całą noc na oglądaniu go i upewnieniu się, że nie ma żadnych usterek.

— Obejrzę go, nieważne, z usterkami, czy nie — rzekł Urbain.

Habib skinął niepewnie głową.

— Dobrze, doktorze. Proszę usiąść.

Wskazał mu lekkie plastikowe krzesełko obok pustego ekranu ściennego.

Urbain usiadł, a cały zespół rzucił się do stacji roboczych ustawionych wzdłuż ściany za nim. Z wyjątkiem Habiba, który stanął za Urbainem.

Ekran ścienny rozjarzył się, a potem wyświetlił obraz szarego, nierównego gruntu. Zanim Urbain zdążył coś powiedzieć, obraz nagle nabrał głębi i wyrazistości; stał się prawdziwym obrazem trójwymiarowym. Urbain wytężył wzrok, ale nie dostrzegł śladu gąsienic, żadnych śladów ani zagłębień na powierzchni.

— To miejsce lądowania Alfy — wyjaśnił Habib.

— Jest pan pewien? — zdziwił się Urbain.

— Doktorze, to jest jedyna rzecz, której jesteśmy pewni. Przez następne dwie godziny Urbain oglądał z rosnącą niechęcią, co Habib i jego zespół zrobili z obrazami z satelitów. Znajdywano tylko krótkie odcinki śladów Alfy, rozmieszczone dość losowo. Jeden z widoków ukazywał jeziorko z górą spiętrzonego lodu pośrodku.

— To lód. Z wody — wyjaśniła Negroponte.

— I widać ślady prowadzące do brzegu jeziora — powiedział Habib.

— Czy Alfa zatonęła? — spytał zaniepokojony Urbain.

— Nie przypuszczamy — odparł Habib. — Mamy ślady po drugiej stronie — o, są!

— Musi być ich więcej — upierał się Urbain. — Znamy masę Alfy i wytrzymałość gruntu na uginanie. Możemy obliczyć, do jakiej głębokości zapadłaby się sonda.

Habib znów pokiwał głową, ale na jego twarzy malowała się niechęć.

— Panie doktorze, gąsienice Alfy zaprojektowano tak, żeby jak najlepiej rozłożyć jej masę i żeby nie zapadała się zbyt głęboko w lód.

— Ale musiała zostawić jakieś koleiny. Niemożliwe, żeby tak się nie stało.

— Zgadzam się, ale jeśli pan zobaczy, kiedy zostały zarejestrowane te obrazy, to pan dostrzeże, że koleiny pojawiają się tylko w miejscach, gdzie pojazd musiał się zagrzebać naprawdę głęboko, jak przy tym jeziorku — dodał kto inny.

— W miejscu lądowania nie ma śladu kolein — dodała Negroponte i przemaszerowała przez słabo oświetlone pomieszczenie, by stanąć przy Habibie.

Urbain spojrzał na nich, wiercąc się na krześle.

— Co pani sugeruje? Że warunki pogodowe powódź zacieranie się śladów?

— Nie, panie doktorze — Habib potrząsnął głową. — Naturalna erozja działa za wolno, żeby je zatrzeć.

— To co w taki razie?

— Coś je aktywnie zaciera.

— Coś? — Urbain wyglądał na zaalarmowanego. — Co pan ma na myśli? Jakie znowu coś?

— Nie wiemy. Ale jakaś siła albo czynnik aktywnie zaciera koleiny Alfy prawie natychmiast, jak powstają.

— Może coś żywego — dodała Negroponte, biolog.

17 LUTEGO 2096: SIŁOWNIA

— Ja się tam zabiję — wysapała Wunderly na automatyczną bieżnię.

Pancho, maszerująca na maszynie obok, uniosła brwi odparła:

— Jeśli spieprzysz sprawę tak, jak dziś rano w symulatorze to prawdopodobnie tak.

— Byłam beznadziejna.

— To był twój pierwszy raz w pełnej symulacji — rzekła Pancho, usiłując nadać głosowi współczujący ton. — Musisz jeszcze trochę poćwiczyć.

Żeby trochę, dodała w duchu. Sekwencja przechwyceniabyła absolutną katastrofą.

Pancho odesłała Wanamakera i Tavalerę po nieudanymwystępie Wunderly w symulatorze. Chciała zabrać panią naukowiec na spokojny lunch w kafeterii, ale Nadia uparła się, żeby iść na siłownię. Pancho zrezygnowała więc z lunchu i wbiła się w pożyczony dres, by mogły razem zastanowić się nad następnym krokiem. Teraz dreptały na automatycznej bieżni, jedna obok drugiej, między kilkunastoma innymi ludźmi w przepoconych strojach do ćwiczeń.

— Wszystko sknociłam — jęknęła Wunderly, ścierając pot z czoła.

— Bałaś się? — spytała Pancho, raźnie maszerując dalej.

— To wszystko jest takie realistyczne, a ty tylko raz byłaś na zewnątrz.

W oczach Wunderly zabłysły łzy.

— Pancho, nie bałam się. Naprawdę nie. Tylko to wszystko było takie… dezorientujące. Jakbym zgubiła się pośrodku zamieci. Nie mogłam odróżnić góry od dołu! Nie potrafiłam nic zrobić jak trzeba!

— Cóż, to było twoje pierwsze wyjście w rejon pierścieni. Nic dziwnego, że straciłaś orientację. Wszystko było dla ciebie nowe.

W duchu Pancho pomyślała jednak, że nie jest wcale pewne, że Nadia kiedykolwiek będzie w stanie wyjść w przestrzeń w skafandrze Gaety dalej niż za śluzę. Może się tam zabić.

— Może następnym razem będzie lepiej — rzekła Wunderly, gdy urządzenie oznajmiło brzęczykiem koniec ćwiczenia.

— Naprawdę. Przynajmniej już wiem, czego się spodziewać. I szybko się uczę.

Pancho także wyłączyła swoją maszynę.

— Tak, pewnie tak. Ale czeka cię jeszcze mnóstwo czasu w symulatorze. I trening na zewnątrz.

— Jak myślisz, ile to potrwa?

— Sześć miesięcy, może trochę dłużej.

— Sześć miesięcy!

— Co najmniej trzy albo cztery — rzekła Pancho — w zależności od tego, jak szybko się będziesz uczyć.

— Nie mogę czekać tak długo — Wunderly zeszła z bieżni i ruszyła w stronę szatni.

— Czemu nie? — spytała Pancho. — Tak ci się spieszy, żeby się zabić?

Wunderly ściszyła głos.

— Pancho, pamiętasz, że ta cała operacja jest tajna? Jeśli Urbain się dowie, załatwi nas. Doniesie na mnie do MKU, oświadczy, że działałam na własną rękę, bez jego zgody.

— To lepsze niż dać się zabić — zauważyła Pancho.

— Nieprawda! — krzyknęła Wunderly tak żarliwie, że Pancho aż się cofnęła, i dodała z zapałem: — Wolę umrzeć, niż siedzieć tu i wysłuchiwać, jakim to jestem nieudacznikiem, idiotką, która twierdzi, że znalazła formy życia w pierścieniach, ale nie umie tego udowodnić.

Pancho potrząsnęła głową i pomyślała, że pierścienie Saturna będą na swoim miejscu jeszcze przez jakiś milion lat.

Włożyły swoje zwykłe ubrania i poszły do kafeterii. Pancho była tak głodna, że zjadłaby połowę pozycji z karty, ale powstrzymała się i wzięła to samo, co Wunderly: sałatkę owocową i aromatyzowany napój sojowy.

Gdy usiadły przy wolnym stoliku, podeszła Holly i rzuciła tacę na stół z taką pasją, że herbata chlusnęła z filiżanki.

— Ten skurwiel mnie wyrzucił! — warknęła Holly, opadając na wolne krzesło między Pancho a Wunderly.

— Co?

— Eberly. Ten drań mnie wylał z pracy. Nie oglądałyście porannych wiadomości?

— Byłyśmy w symulatorze od siódmej trzydzieści — wyjaśniła Pancho. — A potem na siłowni.

Holly, rozzłoszczona, złapała leżącą na tacy kanapkę i wgryzła się w nią.

— Wyrzucił cię, bo startujesz przeciwko niemu w wyborach?

— A niby z jakiego innego powodu? — mruknęła Holly z ustami wypełnionymi kanapką.

— Ale założę się, że podał inny powód — rzekła Pancho.

— Jasne — Holly przełknęła z trudem. — W jego komunikacie prasowym pełno było tekstów o „interesach skutecznego zarządzania i przestrzeganiu zasady fair play”. Dyrdymały.

Wunderly uśmiechnęła się, aż pojawiły się dołeczki na policzkach.

— Nigdy nie widziałam cię tak wkurzonej.

— I dziś wieczorem będzie wygłaszał wielkie przemówienie — mruknęła Holly. — Pewnie znowu wyciągnie ten pomysł eksploracji pierścieni.

Uśmiech Wunderly znikł.

— Nie może tego zrobić!

— Założysz się? — spytały jednogłośnie siostry Lane. Wunderly zerwała się na równe nogi.

— Nie może! — krzyknęła. — Nie dopuszczę do tego! Siedzący przy sąsiednich stolikach zaczęli jej się przyglądać.

— Jak masz zamiar go powstrzymać? — spytała cicho Pancho, ciągnąc ją za rękaw bluzy.

Wunderly usiadła i przez długą chwilę patrzyła na Pancho w milczeniu. W końcu odezwała się.

— Pancho, muszę tam polecieć przed wyborami.

— To za trzy miesiące, prawda? Holly skinęła głową.

— Pierwszego czerwca.

— Muszę udowodnić, że są tam żywe organizmy — rzekła Wunderly, ze łzami w oczach. — MUA może wtedy ogłosić wyłączenie pierścieni z eksploracji komercyjnej.

Pancho potrząsnęła ze smutkiem głową.

— Nadio, przygotowanie cię zajmie więcej niż trzy miesiące. Inaczej się po prostu zabijesz.

— Mam to gdzieś! Muszę to zrobić, Pancho. Muszę!

* * *

Timoshenko żałował, że nie wie więcej o programowaniu komputerów.

Siedział w swoim biurze, przeglądając raporty przygotowane przez jego podwładnych na temat oprogramowania luster słonecznych. Na ile się orientował, wszystko było w porządku. Wszystko działa w dopuszczalnych granicach. Ale na zewnątrz te same silniki i serwomotory zachowywały się dziwnie.

Wiedział, że problem nie jest poważny. Odchylenia od parametrów były tak niewielkie, że mało kto je zauważał.

Ale były, pomyślał Timoshenko, a nie powinno ich być. A co gorsza, części zamienne, które jego ludzie zamontowali na zewnątrz, zaczynały się zachowywać tak samo. Malutkie odchylenia od normy. Lustra poruszały się kilka sekund przed tym, nim wysłano sygnał do ich uruchomienia; wykonywały drobne ruchy, które zmniejszały ilość światła słonecznego docierającego do habitatu.

Tylko odrobinę, pomyślał Timoshenko. Co się jednak stanie, jeśli te fluktuacje się zwiększą? Jeśli dojdzie do poważnej awarii luster, wszyscy możemy zginąć.

Potrząsnął głową. Z silnikami i serwomotorami wszystko jest w porządku, powiedział sobie. Przetestowaliśmy je szesnaście razy i zachowują się zgodnie ze specyfikacjami. Ale nie działają prawidłowo, kiedy są na zewnątrz, przymocowane do luster!

Może to jakiś błąd programu komputerowego, zastanowił się. Przeczesał dłonią szopę bujnych włosów. Muszę znaleźć kogoś z grupy informatycznej, żeby przejrzał ten program, pomyślał. Linia po linii, bajt po bajcie. Nie będą zachwyceni. Paskudna robota, niewdzięczna grzebanina. Ale trzeba to zrobić.

Albo wszyscy skończymy w ciemnościach. A temperatura na zewnątrz jest bliska zera absolutnego. Niezła Syberia.

17 LUTEGO 2096: PRZEMÓWIENIE W RAMACH KAMPANII

Zeke Berkowitz mógł tylko podziwiać, jak starannie przygotowane było przemówienie Eberly’ego. On jest urodzonym aktorem, pomyślał. Wie, jak wywierać wpływ na ludzi.

Eberly przyprowadził ze sobą zaledwie kilkudziesięciu współpracowników, którzy mieli posłużyć za publiczność podczas jego przemówienia, ale sala konferencyjna, którą wybrał, była na tyle mała, że wyglądała na zatłoczoną. Ponieważ większość obywateli habitatu i tak miała oglądać wszystko w domach, ludzi Eberly’ego wystarczyło, żeby wyglądać na sporą, pełną entuzjazmu publiczność.

Berkowitz kazał swoim ludziom usunąć stół konferencyjny z sali i ustawić rzędy krzeseł dla publiczności. Na przedzie stała niewielka mównica; z tyłu czaiły się minikamery Berkowitza.

Dokładnie o 21:00, Sonia Vickers, nowo powołana dyrektor działu zasobów ludzkich, podeszła do mównicy i rozejrzała się po zapełnionej sali. W jej urodzie było coś elfiego: była szczupła, jasnowłosa, młodzieńcza i uśmiechnięta.

— Cieszę się, że przybyli tu państwo osobiście — zaczęła — by być świadkami ważnego oświadczenia wygłoszonego przez naszego głównego administratora. — Uniosła wzrok i spojrzała prosto do środkowej kamery Berkowitza, po czym dodała: — Witamy także publiczność w domach.

Zamilkła na sekundę.

— A teraz, bez dalszych wstępów, chciałabym przedstawić naszego głównego administratora, człowieka, który z takim poświęceniem i z taką fachowością nam służy, Malcoma Eberly’ego.

Publiczność wstała i zaczęła z entuzjazmem klaskać.

W swoim salonie Holly siedziała na sofie, między siostrą a Jakem Wanamakerem. Na ekranie widać było promiennie uśmiechniętego Eberlyego, który podszedł do mównicy, gdzie wymienił z Vickers uścisk dłoni i podziękował jej za wprowadzenie. Na pozór spontanicznie cmoknęła go w policzek.

— To też było w scenariuszu, założę się — mruknęła Holly. Eberly potoczył zachwyconym wzrokiem po publiczności, która głośno wiwatowała. Po chwili nakazał im gestem ciszę. Musiał powtórzyć gest kilkakrotnie, zanim przestali klaskać i usiedli na swoich krzesłach.

— To też było zaplanowane — prychnęła Holly.

— Rób notatki — rzekła Pancho. — Paru rzeczy możesz się od tego faceta nauczyć.

Eberly pochwycił obiema dłońmi brzegi mównicy i pochylił na chwilę głowę. Publiczność uciszyła się.

— Dziękuję za wspaniałe powitanie — rzekł, głosem jakby stłumionym z emocji.

— To bardzo ważna okazja — mówił dalej Eberly, rozglądając się po sali, by potem skierować swoje zdumiewająco błękitne oczy w kamerę. Jego głos okrzepł, stał się głośniejszy. — Wy wszyscy, obywatele tego habitatu, macie okazję, by stworzyć historię. Dziś wieczorem rozpoczynamy wyścig, który wyłoni tego, kto będzie rządził habitatem przez nadchodzący rok. Wy, obywatele, macie prawo, jak i obowiązek wyboru właściwej osoby, która ma być waszym głównym administratorem. To wy podejmiecie decyzję. To wy zagłosujecie w wolnych i sprawiedliwych wyborach pierwszego czerwca. — Zawahał się, po czym dodał, ze skromnym uśmiechem: — Jak mawiał pewien polityk w mojej ojczystej Austrii, nie pozwólcie, żeby ktoś wam mówił, jak macie głosować. Weźcie udział w wyborach i głosujcie na mnie!

Publiczność zaśmiała się. Holly prychnęła:

— Przecież on się urodził w Omaha, stan Nebraska. Pancho pokiwała głową.

Na ekranie ściennym Eberly mówił dalej:

— Pierwszy rok obowiązywania nowej konstytucji, którą sami napisaliśmy, był bardzo dobrym rokiem. Znajdujemy się na stabilnej orbicie dookoła Saturna, w najdalszej ludzkiej siedzibie w Układzie Słonecznym. Osiągnęliśmy samowystarczalność, jeśli chodzi o pożywienie i inne wymagania związane z podtrzymywaniem życia. Maszyny w naszym habitacie działają sprawnie, dzięki ciężkiej pracy i trosce naszych techników i inżynierów. Nasi naukowcy wysłali na Tytana sondę, i choć napotkali pewne trudności, jestem pewien, że w nadchodzącym roku odzyskają z nią kontakt i gruntownie zbadają ten tajemniczy świat.

Siedząca samotnie w swoim apartamencie Nadia Wunderly oglądała to przemówienie z rosnącą niechęcią. On im powie o pomyśle z pierścieniami, pomyślała. Wszystko zepsuje.

— W nadchodzącym roku — mówił dalej Eberly — musimy jednak podjąć poważniejsze kroki, które zapewnią nam stabilność finansową i dobrobyt ekonomiczny. Bardzo blisko, niemal w zasięgu ręki, mamy pierścienie Saturna — skarb kryjący najcenniejsze dobro w Układzie Słonecznym: wodę. Nadszedł czas, byśmy rozpoczęli eksploatację pierścieni i sprzedaż wody innym osiedlom ludzkim w Układzie Słonecznym, dzięki czemu zdobędziemy bogactwo, stając się najważniejszym dostawcą wody i życia wszędzie!

Publiczność zerwała się na równe nogi i zaczęła krzyczeć z zachwytu. Wunderly także podskoczyła i krzyknęła do ścian pustego mieszkania:

— Nigdy!

Holly opuściła podbródek na piersi i rzuciła niechętne spojrzenie na ekran.

— Jest tylko jeden sposób, żeby go powstrzymać: wysłać Nadię na ekspedycję przed dniem wyborów.

Pancho potrząsnęła głową.

— Nie uda jej się do tego czasu przygotować. Zabije się. Holly zwróciła się w jej stronę.

— W takim razie ty będziesz musiała to zrobić, Panch. — Ja?

— Poczekaj sekundę… — wtrącił Wanamaker.

— Ty — oznajmiła siostrze Holly. — Ty polecisz przez pierścienie, Pancho.

18 LUTEGO 2096: PORANEK

Tavalera szedł do laboratorium, w którym znajdował się symulator. To jakieś szaleństwo, pomyślał, mijając budynek administracji. Ludzie wchodzili i wychodzili, cały budynek przypominał ruchliwy ul. Zaskoczyło to Tavalerę, na co dzień centrum administracyjne było ciche i milczące jak ferma ślimaków. Wtedy uświadomił sobie, że Eberly ruszył ze swoją kampanią wyborczą poprzedniego wieczora i teraz chce, żeby wszystkim się wydawało, że jego ludzie ciężko harują. Tak, jasne, pomyślał Tavalera. Do chwili, aż zostanie ponownie wybrany.

Oglądał mowę Eberlyego w telewizji. Holly nie zadzwoniła, żeby mu o tym powiedzieć. W ogóle nie zadzwoniła od chwili, kiedy na nią naskoczył. Stracił panowanie nad sobą i wszystko popsuł. To było głupie, pomyślał gorzko Tavalera. Jedyna dobra rzecz, jaka trafiła ci się w życiu i wszystko popsułeś.

Tak, spierał się w duchu ze sobą, ale ona chciała mnie wykorzystać w ekspedycji do pierścieni. Nigdy się mną nie przejmowała. Tak naprawdę.

W takim razie, co się działo wtedy, gdy byliśmy razem, zanim pojawił się pomysł z lotem Wunderly w rejon pierścieni? Co z tymi nocami spędzonymi razem, na długo przed tym, jak zaczęła się ta heca?

Tavalera potrząsnął głową i pokonał cztery stopnie prowadzące do budynku laboratorium. Holly nigdy nie wróci ze mną na Ziemię, uświadomił to sobie wyraźnie. Do licha, startuje na głównego administratora; jeśli wygra, nigdy nie opuści habitatu. Gdybym chciał wrócić na Ziemię, nie wróci ze mną. Jęknął, jakby coś ukłuło go w serce. A teraz to nie przeszłaby ze mną nawet na drugą stronę ulicy. Wszystko spieprzyłem.

Poczuł dreszcz, jakby poraził go prąd. Otworzył drzwi do laboratorium symulacyjnego, a tam była Holly; stała przy konsolach z Wunderly i swoją siostrą. Trzy kobiety były pogrążone w zawziętej dyskusji.

— To mój problem, Pancho — powiedziała Wunderly. — Nie mogę dopuścić do tego, żebyś podejmowała za mnie ryzyko.

— Spróbuj mnie powstrzymać — odparła Pancho z uśmiechem. — Nie udało mi się solidnie zabawić od czasów, jak uciekałam przed japońską ochroną w bazie Yamagaty na Księżycu.

Wunderly zwróciła się do Holly.

— Holly, powiedz jej, że nie może tego zrobić. Wytłumacz jej…

— Nadiu — przerwała jej Holly — lot Pancho to mój pomysł.

Holly wyglądała, jakby… Tavalera nie był w stanie rozszyfrować wyrazu jej twarzy. Strach, poczucie winy, czy tylko zwykły upór? Uznał, że wszystko naraz.

Wielka, twarda ręka opadła na jego ramię. Tavalera odwrócił się i zobaczył nad sobą Jakea Wanamakera z jednoznacznym wyrazem twarzy: ponurą determinacją.

— Trzymaj się z dala od naszych kłótni, Raouł — rzekł Wanamaker ochrypłym szeptem. — Jeśli wleziesz między nie, to tak, jakbyś wszedł między wiązki lasera. Potną cię na kawałki.

— Co się dzieje?

— Pancho leci na tę wyprawę — rzekł Wanamaker z nieszczęśliwą miną. — Wunderly ulżyło, ale nie daje tego po sobie poznać.

— A Holly?

— To jej cholerny pomysł.

Spoglądając na trzy zawzięcie się kłócące kobiety, Tavalera zapytał:

— Mam włączać sprzęt czy nie?

Na pobrużdżonej twarzy Wanamakera pojawił się cień uśmiechu.

— Włączaj. Nie będą się tak żreć cały dzień. Ale nie zbliżaj się do nich bardziej niż na dziesięć metrów, jeśli nie musisz.

Tavalera podszedł na palcach do konsoli głównej i zaczął uruchamiać różne systemy. Skafander Gaety, który stał pusty w kącie, drgnął lekko, gdy Tavalera włączył zasilanie. Przez otwartą klapę na plecach dostrzegł jarzące się w środku światełka. Ekrany ścienne wyświetliły idealny trójwymiarowy obraz pierścieni Saturna: błyszczący jaskrawy przestwór połyskujących cząsteczek lodu — śniegowych płatków, bryłek, odłamków wielkich jak głazy — błyszczących jaskrawo jak śnieżne pole wykraczające daleko poza zasięg wzroku, smukłe, wijące się pierścienie, otaczające się nawzajem, jak żywa winorośl z lodu. Tavalerze wydawało się, że to nieskończony wir błyszczących diamentów, jeśli nie liczyć widocznych tu i ówdzie smug ciemniejszego materiału, pyłu czy sadzy, które psuły to zaskakujące widowisko. Ciemniejsze smugi sprawiały, że lodowe cząsteczki wydawały się jaśniejsze, jeszcze bardziej oślepiające.

A cząsteczki były dynamiczne. Zmieniały się i przemieszczały, wiły dookoła siebie, wirowały i migotały w nieskończonym tańcu o zdumiewającym stopniu skomplikowania. Tavalera wiedział, że patrzy na obraz pierścieni w czasie rzeczywistym, z kamer na zewnątrz habitatu. W pewnej odległości dostrzegł ciemniejszy obszar, przypominający szprychę wyrastającą z wewnętrznego pierścienia w kierunku krawędzi.

Wanamaker szturchnął go, po czym w milczeniu wskazał w kierunku Wunderly. Nadia przestała kłócić się z Holly i jej siostrą i patrzyła na holograficzny widok, z zachwytem obserwując pierścienie w ich niezwykłym, fascynująco pięknym balecie, wirujące dookoła gigantycznego Saturna.

— Ustalone — rzekła Holly, nagle stanowcza i zdecydowana.

— Pancho leci. Jake zabierze ją w region pierścieni i potem przywiezie z powrotem.

Wunderly potrząsnęła głową, ale nadal patrzyła na obraz i widać było, że jej opór topnieje.

— Ustalone — powtórzyła Holly.

— Dobrze — rzekła Pancho. — W takim razie włażę do skafandra i zobaczę, jak to jest.

W tym momencie światła na suficie zgasły, wszystkie konsole pociemniały, Tavalera usłyszał rozdzierający jęk zamierających silników. Laboratorium pogrążyło się w ciemności.

Urbain wytężał wzrok, patrząc na trójwymiarowy obraz powierzchni Tytana dostarczony przez kamery satelitów. Coś tam jest, powiedział sobie. Grunt jest nieco gładszy wzdłuż prostej linii na lodzie, jakby koleiny zrobione przez Alfę zostały wygładzone, zatarte. Niewidzialne ślady, pomyślał. Albo może widzę to, co chciałbym widzieć, coś, co naprawdę nie istnieje. Pomyślał o Percivalu Lowellu, który spędził życie na obserwowaniu przez teleskop Marsa, rysowaniu map marsjańskich kanałów, które tak naprawdę wzięły się ze zmęczenia jego oczu i pobożnych życzeń.

W centrum kontroli misji byli wszyscy. Da’ud Habib siedział przy konsoli, na której nakładały się na siebie obrazy z trzech satelitów, tworząc obraz trójwymiarowy.

— Doktorze Habib — zawołał Urbain. — Proszę tu podejść na chwilę. Chciałem, żeby pan zobaczył…

Nagle wszystkie ekrany ścienne zgasły: wszystkie konsole pociemniały, a centrum kontroli misji pogrążyło się w ciemności tak gęstej, że Urbain nie widział nawet konsoli przed nim. Zanim zdołał zrobić cokolwiek poza otwarciem ust ze zdumienia, zapaliły się światła awaryjne. Ekrany i konsole pozostały jednak ciemne.

— Co się stało? — krzyknął Urbain. Usłyszał inne głosy, pomruki.

Światła na suficie zamrugały i ustabilizowały się. Urbain westchnął z ulgą. Konsole ponownie się uruchomiły.

— Awaria zasilania — powiedział ktoś.

— Może przeciążyliśmy system? — zapytała jakaś kobieta.

— Straciliśmy jakieś dane? — zapytał Urbain. Habib postukał w klawiaturę konsoli.

— Chyba nie…

— Jak mogło dojść do awarii zasilania? — dopytywał się Urbain. — Połowa wiosek nie jest nawet zasiedlona. Mamy nadwyżki mocy.

— Coś się stało.

— To dość oczywiste — odparła sarkastycznie jakaś kobieta.

Urbain uciął ich przekomarzania i zapatrzył się znów w ekran konsoli. Niewidzialne ślady, zastanowił się. Jak to możliwe? A jeśli tak, czy możemy ich użyć do znalezienia Alfy?

18 LUTEGO 2096: POPOŁUDNIE

Eberly był wściekły. Chodził tam i z powrotem za biurkiem, a Timoshenko i Aaronson siedzieli w milczeniu nabrzmiałym poczuciem winy i wodzili za nim oczami.

— Czy to jakiś sabotaż? — dopytywał się Eberly. — Czy ktoś celowo wyłączył zasilanie, żebym wyszedł na kogoś żałosnego i niekompetentnego?

— Zasilanie nie należy do moich kompetencji — odparł szorstko Timoshenko. — Konserwacja zewnętrzna nie obejmuje generatorów mocy.

Aaronson skrzywił się i przeczesał dłonią blond włosy.

— Naszym głównym źródłem zasilania są ogniwa fotowoltaiczne, których praca zależy od luster słonecznych. Te lustra ostatnio zachowywały się…

— Drobne fluktuacje — warknął Timoshenko. — Nic, co mogłoby spowodować poważną przerwę w dostawie energii. Problem jest wewnętrzny, nie zewnętrzny.

— Nie wiemy, na czym polega problem — rzekł Aaronson, a jego okrągła, jowialna twarz poczerwieniała.

— Nie wie pan? — warknął Eberly. — Minęło już ponad sześć godzin od zdarzenia, a pan nadal nie wie, co spowodowało awarię?

— Trwała mniej niż minutę. I natychmiast włączyło się zasilanie awaryjne — odparł Aaronson. — Próbujemy wyśledzić usterkę — dodał, nieomal ponuro.

— To może lepiej ją wyśledźcie, i to szybko! — krzyknął Eberly. — I zlikwidujcie! Nie mogę dopuścić, żeby coś takiego działo się podczas mojej kampanii wyborczej! Ludzie nie mogą myśleć, że kawałki habitatu zaraz pospadają im na głowy!

Timoshenko milczał, ale nie przestawał myśleć. Może tak jest rzeczywiście. Może ta cała konstrukcja się rozlatuje. I pozabija nas wszystkich.

Holly wiedziała, że powinna pracować nad swoim przemówieniem. W pewnym sensie zwolnienie z pracy było błogosławieństwem: nie musiała się zajmować niczym poza pracą przy kampanii. Jej pensja została automatycznie obniżona do minimalnego poziomu, więc oficjalnie była teraz bezrobotna, ale Pancho przelała jej znaczną sumę kredytów ze swojego konta w Selene. Holly nie miała więc trosk finansowych.

Wiedziała, co chce powiedzieć, ale potrzebne były jej fakty, które poparłyby jej intuicję. Dlatego właśnie poprosiła profesora Wilmota o spotkanie. Ku jej zachwytowi profesor wyraził zgodę na spotkanie w bistrze.

Był tam już, gdy Holly się pojawiła, siedział przy stoliku ustawionym na trawie, z filiżanką kawy; obserwował ludzi przechadzających się po ścieżkach między kwitnącymi krzewami.

Wstał, gdy ją zobaczył, wysoki, solidnie zbudowany mężczyzna, o stalowosiwych włosach, w staroświeckiej tweedowej marynarce, z oklapniętą muszką, w czarnych spodniach, którym przydałoby się prasowanie. Przywitał Holly uroczym ukłonem.

— Jak to miło, że zgodził się pan ze mną spotkać, profesorze — rzekła Holly, siadając na odsuniętym przez niego krześle.

— Nie mam nic poza czasem — odparł, siadając obok niej.

Robot — kelner przytoczył się do ich stolika i Holly wybrała filiżankę herbaty z ekranu dotykowego na jego płaskiej głowie.

— Czy mogę zaproponować jakieś ciastko do herbaty? — spytał robot syntetyzowanym głosem, z lekkim brytyjskim akcentem. Na płaskim ekranie pojawiła się kolekcja smakołyków.

Holly spojrzała na profesora, a ten potrząsnął głową, po czym zwróciła się do robota:

— Nie, dziękuję.

Maszyna odtoczyła się, rzucając zdawkowe:

— Doskonale, panienko.

— Jak sądzę — zaczął Wilmot z niemal ojcowskim uśmiechem — chcesz rozmawiać o kontroli populacji.

— Tak — odparła z zapałem Holly. — Muszę wiedzieć, czy jest możliwe, byśmy dopuścili do rozwoju populacji w kontrolowany sposób, czy będziemy mieli eksplozję urodzin, kiedy uchylimy zasadę ZRP?

Zanim odpowiedział, Wilmot podkręcił palcami staroświeckie wąsy.

— Kontrola populacji — mruknął. — Delikatny problem i, rozumiesz, wiąże się z przekonaniami religijnymi ludzi.

— Większość ludzi w habitacie nie jest specjalnie religijna — zauważyła Holly. — Pozbyliśmy się fanatyków.

— Być może, ale kiedy pojawia się problem planowania rodziny, większość ludzi zwykle ma jakieś poglądy z dzieciństwa.

— Chyba tak — rzekła Holly, a robot przytoczył się do ich stolika z zastawą do herbaty.

Postawiła tacę na stole i nalała sobie herbaty, a Wilmot mówił dalej:

— Różne kultury różnie podchodziły do tego zagadnienia. Chińczycy, ze swoją hierarchiczną strukturą, narzucili ograniczenie populacji prawnie. Poskutkowało, w pewien sposób. W Indiach podejście było zupełnie inne. To znaczy zanim wojna biologiczna wyludniła kontynent.

— Nasza zasada ZRP tak naprawdę nie jest obowiązkowa. Wilmot skinął głową.

— Tak. Prawo, za którym nie stoi jego egzekucja. Jak dotąd działało.

— Jak dotąd.

— I martwisz się, że niedługo przestanie?

— Profesorze, to nie może dalej działać. Większość populacji to młodzi ludzie, kobiety są w wielu rozrodczym.

Wilmot wygiął usta; mógł to być zarówno uśmiech, jak i grymas.

— Wiek rozrodczy bardzo się przesunął. Dawniej kończył się definitywnie koło czterdziestki. Teraz jest kilkadziesiąt lat dłuższy.

— I przesunie się jeszcze bardziej.

— Jak sądzę, wszyscy chcą mieć dzieci. A przynajmniej większość.

— Pewnie tak. Pociągnął łyk herbaty.

— Kultury zachodnie — Europa, Ameryka Północna, Australia — udawały, że rozwiązały problem planowania rodziny dzięki koncepcji wolności jednostki.

— Chce pan powiedzieć, że tak nie było?

— Niezupełnie. Za złudzeniem wolności jednostki zawsze stał kręgosłup religijny. Zachodnie rządy nie musiały wprowadzać kontroli populacji, bo robiły to za nich kościoły. Zwłaszcza, kiedy władzę przejęli fundamentaliści, a prawo cywilne przemieszało się z dogmatami religijnymi.

— Przecież Nowa Moralność i inne grupy fundamentalistyczne są przeciwko planowaniu rodziny — przypomniała Holly.

— Oficjalnie tak. Zdają sobie sprawę z tego, że nadmierny przyrost populacji prowadzi do biedy, a biedaków łatwiej kontrolować niż bogatych. A jednak… — Wilmot lekko przechylił głowę. — Istnieją sposoby, żeby zmusić kościoły, by patrzyły w inną stronę. Szczególnie, gdy jest się bogatym ofiarodawcą.

— Więc bogaci zostają bogatymi, a biedni mają dzieci.

— I nadal są biedni.

Holly poczuła, jak jej brwi wędrują w górę.

— Więc jak mamy postępować w przypadku wzrostu populacji na pokładzie Goddarda? — spytała. — Nie możemy utrzymywać tej zasady przez wieki.

Wilmot wysączył resztę herbaty, po czym odstawił filiżankę na spodek z delikatnym stuknięciem.

— Droga młoda damo, obawiam się, że sama będziesz musiała poradzić sobie z tym problemem. Nie posiadam żadnych mądrości, którymi mógłbym się z tobą podzielić.

Niemal się uśmiechnęła słysząc te słowa.

— Miałam jednak nadzieję, że tak. Wilmot potrząsnął głową.

— Problem, z którym mamy do czynienia, to jeden z najbardziej fundamentalnych ludzkich popędów, moja droga. Nie ma gotowych rozwiązań. Ty — i cała reszta populacji — będziecie musieli wypracować swoje własne rozwiązanie.

— Chyba tak — odparła ponuro Holly.

— Istotnie — rzekł Wilmot, myśląc, że to będzie najbardziej fascynujące studium antropologiczne od wczesnych prac Margaret Mead na Samoa. Czy ci ludzie wypracują jakieś realistyczne rozwiązanie, czy zaczną niszczyć samych siebie i habitat?

18 LUTEGO 2096: WIECZÓR

Mimo zapewnień Berkowitza, Holly czuła się strasznie spięta, gdy znów stanęła przed kamerami. W studiu nie było poza nią nikogo. Zdecydowała, że wygłosi swoje pierwsze przemówienie z centrum łączności, sama, bez publiczności i bez klakierów klaszczących po każdym zdaniu. Nie mam zwolenników, pomyślała. W przeciwieństwie do Malcolma. Jeszcze nie.

Pancho, Wanamaker, Wunderly i kilku innych przyjaciół chciało z nią przyjść, ale Holly powiedziała, że będzie się tylko bardziej denerwować. W rzeczywistości bardzo chciała, żeby Raoul był z nią, ale od awarii zasilania w laboratorium nie wypowiedział do niej więcej niż sześć słów.

Teraz stała zdenerwowana przed trzema kamerami, Berkowitz uśmiechał się do niej zza nich. W studiu było kilku techników, gdy Holly weszła, ale teraz gdzieś znikli.

— Wstęp jest już nagrany. Odtworzę go, a potem będzie pięciosekundowe odliczanie — wyjaśniał Berkowitz. — Kiedy wskażę na ciebie — wycelował w nią krótki palec wskazujący — zaczynasz.

— Dobrze — odparła. — Łapię.

Za kamerą, po jej prawej stronie, był monitor. Holly pomyślała, że wygląda okropnie: spięta, zdenerwowana, gapiąca się jak wychudzone, bezdomne dziecko. Z lewej strony stał monitor, na którym wyświetlano tekst jej przemówienia, wielkimi literami.

Sekundy mijały, aż Berkowitz zaczął:

— Pięć… cztery… trzy… dwa… — i wycelował w nią palec dramatycznym gestem.

Holly próbowała się uśmiechnąć, gdy zaczęła mówić.

— Dobry wieczór. Jestem Holly Lane. Kandyduję na stanowisko głównego administratora habitatu. Do wczoraj pracowałam jako dyrektor działu zasobów ludzkich, ale zostałam wyrzucona z pracy, bo facetowi, który teraz jest głównym administratorem, pewnie nie spodobało się, że z nim konkuruję.

Wzięła głęboki oddech, dostrzegła na monitorze następny akapit i spojrzała na Berkowitza, który kiwał się na palcach, uśmiechał i wykonywał zachęcające gesty zza środkowej kamery.

— Chcę wam powiedzieć, dlaczego podjęłam decyzję o wzięciu udziału w wyborach i konkurowaniu z moim byłym szefem. Stało się tak z powodu pewnego małżeństwa, które przyszło do mnie ubiegać się o zgodę na urodzenie dziecka. Dzięki nim uświadomiłam sobie, że w tym habitacie musi być mnóstwo kobiet, które chcą mieć dzieci.

— Wiem, że żyjemy w zamkniętym środowisku o ograniczonych zasobach. Wiem, że wszyscy podpisaliśmy zobowiązanie do przestrzegania zasady ZRP, kiedy wkraczaliśmy na pokład Goddarda. Mam jednak wrażenie, że nadszedł czas, by przyjrzeć się tej zasadzie bliżej i zastanowić się, czy nie ma jakiegoś sposobu dopuszczenia do rozwoju populacji — oczywiście w granicach naszych zasobów. Ponad połowa habitatu jest pusta, niezaludniona, nieużywana. Uważam, że — zachowując środki ostrożności — możemy zezwolić na niewielki rozwój populacji. Sądzę, że mamy zarówno wiedzę, jak i odwagę, by dopuścić do kontrolowanego rozwoju. Ten habitat nie powinien pozostawać jałowy, pozbawiony dzieci.

Berkowitz nadal kiwał głową i uśmiechał się do niej. Na monitorze pojawił się ostatni, zamykający akapit. Holly zignorowała go jednak i rzuciła:

— Uważam także, że nie istnieje żadna akceptowalna przyczyna przerwy w zasilaniu, jaką zaobserwowaliśmy dziś rano. To niedopuszczalne. Musimy poświęcić więcej uwagi sprzętowi, którzy utrzymuje nas przy życiu. To wszystko, co mam do powiedzenia. Na razie. Więcej informacji następnym razem. Dziękuję.

Holly wydało się, że słyszy ryk wściekłości Eberlyego niosący się przez całą wioskę.

19 LUTEGO 2096: PÓŁNOC

— Gdzie pani była? — warknął Urbain.

Yolanda Negroponte z gracją podeszła do krzesła przed jego biurkiem i usiadła na nim, po czym odgarnęła z czoła blond włosy i rzekła:

— Nasza grupa odbyła pewną dyskusję polityczną przy kolacji.

Habib, który już siedział przy biurku Urbaina, wyglądał na zaskoczonego.

— Jaka grupa?

— Grupa kobiet wśród kadry naukowej — odparła Negroponte z lekkim uśmiechem. — Oglądał pan wystąpienie Holly Lane dziś wieczorem?

Habib potrząsnął głową.

— Byłem tutaj i…

— Tam, gdzie pani powinna być — rzucił Urbain ponurym tonem do Negroponte. — Przerwa na kolację nie powinna trwać trzy godziny.

— Jak powiedziałam — odparła niewzruszona Negroponte — odbyłyśmy pewną dyskusję polityczną przy jedzeniu.

Zanim zaczęli się kłócić na dobre, Habib wskazał obraz na wyświetlaczu ściennym i rzekł:

— Próbowaliśmy jakoś zebrać w całość te niewidzialne koleiny.

Obraz powierzchni Tytana był jedynym źródłem światła w gabinecie Urbaina. Gdy Negroponte obróciła krzesło, by patrzeć na ekran, Urbain zauważył, że Habib patrzy na nią, nie na ekran. Zgrabna kobieta, pomyślał. Trochę za wysoka, wielka jak Amazonka. Habib najwyraźniej był nią zafascynowany.

— Jeśli te niewyraźne ślady na gruncie to rzeczywiście koleiny Alfy — rzekł Habib — może będziemy mogli ich użyć do znalezienia bestii.

Urbain skrzywił się z niechęcią przy „jeśli”, a jeszcze bardziej przy określeniu Alfy jako bestii.

Negroponte potrząsnęła głową, a niesforny lok znów opadł jej na czoło.

— Coś tam jest — rzekła. — Coś ważniejszego. Urbain poczuł, jak jego brwi wędrują w górę.

— Ważniejszego od znalezienia Alfy?

— Jeśli te gładkie obszary to pozostałość po koleinach Alfy, powstaje pytanie, co je zaciera?

— Jak już wspominaliśmy, istnieje teoria, że coś aktywnie zaciera ślady Alfy. Coś, co znajduje się w gruncie.

— Aktywnie zaciera ślady — powtórzył Urbain.

— W ciągu kilku dni — rzekła Negroponte. — Czy nawet godzin.

Na przekór sobie Urbain poczuł, że go to intryguje.

— To może być erozja spowodowana przez deszcz.

— Albo zjawisko natury tektonicznej, geologicznej — zastanawiał się Habib.

— Jakie zjawisko geologiczne mogłoby zrobić coś takiego?

Negroponte potrząsnęła głową.

— Nie sądzę, to nie jest erozja. Nie w tej skali czasowej.

— Sądzi pani, że to coś biologicznego? — mruknął Urbain.

— A cóż innego?

— Lepiej zagońmy do pracy zespół biologów — zaproponował Habib.

Wstał, a Negroponte za nim. Urbain odruchowo odnotował, że jest nieco wyższa od niego. Ruszyli do drzwi.

— Już po północy — odezwała się do Habiba.

— I co z tego? — odparł, niemal się roześmiawszy. — Czas zacząć od razu. Kiedy indziej się wyśpią.

Opuścili gabinet, zostawiając Urbaina z rozdziawionymi ustami i gonitwą myśli: przecież musimy znaleźć Alfę! To najważniejsze zadanie. I został nam jeszcze tylko dzień albo dwa, może parę godzin, zanim przejdzie w hibernację. Był już jednak sam i nie mógł się nikomu pożalić.

Eberly usiadł w ulubionym fotelu, by obejrzeć wystąpienie Holly, z przekonaniem, że jej się nie powiedzie. Jednak wzmianka o przerwach w zasilaniu doprowadziła go do szału. Jak gdyby to była moja wina, wściekał się, spacerując tam i z powrotem po mieszkaniu.

W końcu uznał, że nie ma wyboru. Musi wyrzucić Aaronsona. Czyjaś głowa musiała polecieć — trzeba pokazać wyborcom, że coś robi. Przeorganizuję dział konserwacji, powiedział sobie Eberly. Timoshenko będzie szefem całego działu, a Aaronson numerem dwa, jego podwładnym. I pierwszym zadaniem Timoshenki będzie wykrycie, co spowodowało awarię zasilania i zapewnienie, żeby to się już nigdy nie stało. Przynajmniej do końca wyborów.

Tamiko i Hideki Mishima byli tak podekscytowani przemówieniem Holly, że nie mogli spać.

— Ona naprawdę chce nam pomóc — powiedziała Tamiko mężowi, gdy leżeli w ciemnej sypialni.

— Tak, ale sprzeciw będzie ogromny — ostrzegł ją Hideki. — Wielu ludzi boi się eksplozji populacyjnej, która mogłaby nas zniszczyć. Będą woleli utrzymać zasadę ZRP.

— Tak sądzisz?

— Jestem pewien.

Tamiko oparła się na łokciu i spojrzała na twarz męża.

— W takim razie musimy zacząć jakieś pozytywne działania. Zjednoczyć ludzi, by poparli panią Lane. Zorganizować jakieś poparcie polityczne.

— My? — spytał wątpiąco.

— Kobiety, które chcą mieć dzieci — odparła, po czym zaśmiała się i zmierzwiła mu włosy: — Nie martw się, kochanie, nie będziesz musiał nic robić. To moje zadanie.

Oswaldo Yańez oglądał przemówienie Holly z sofy w salonie, u boku żony. Wysłuchał uważnie każdego słowa, po czym zapomniał o wszystkim. Wstał, poszedł do małego gabinetu, który urządził sobie w alkowie w ich sypialni, i spędził resztę wieczora badając ostatnie biuletyny medyczne z Ziemi i Selene.

Raporty z Ziemi skupiały się na działaniach publicznej służby zdrowia, zmierzających do ograniczenia chorób epidemicznych, które od dawna uważano za wytępione. Niestety, powstały nowe szczepy bakteryjne gorączki Ebola, gruźlicy, a nawet dżumy, które były odporne na antybiotyki. Zaraza pustoszyła ulice nawet w wielkich miastach, gdzie budynki były sterylne, a woda odkażana. W biedniejszych częściach świata epidemie wyrwały się jednak spod wszelkiej kontroli.

Yańez zastanawiał się, jak to wygląda w jego ojczystym Buenos Aires. Jaki ma wpływ na żyjących tam ludzi? Czuł jakąś dziwną przyjemność na samą myśl, że ludzie, którzy wygnali go z Ziemi, teraz musieli zmagać się z epidemiami, z którymi on walczył jako lekarz. „Moja jest pomsta, mówi Pan”, przypomniał sobie Yańez. Czerpał z tej myśli chłodną satysfakcję.

Oczywiście, nie było żadnych raportów na temat AIDS ani innych chorób przenoszonych drogą płciową. Zadufane skromnisie, które go wygnały, zabraniały takich badań; uważali, że powodowane przez nie cierpienia i zgony to kara za grzechy.

Biuletyny z Selene były zupełnie inne. Badania w księżycowych laboratoriach skupiały się na przedłużaniu ludzkiego życia, terapiach odmładzających, nanotechnologii — na Ziemi wszystkie te dziedziny były zakazane.

Yańez zamrugał ze znużeniem, po czym odwrócił wzrok od ekranu i dostrzegł, że jest już po północy. Dziwne, że Estela nie przyszła się położyć. Przetarł oczy i poszedł do salonu.

Estela znów oglądała przemówienie Holly Lane.

— Znowu to pokazują? — spytał, kierując się do kuchni po resztkę empanadas, którą Estela trzymała w pojemniku na chleb.

— Nie, nagrałam jej przemówienie — odparła spokojnym tonem Estela. Była szczupłą, niewielką kobietką, o ciele bez grama tłuszczu. Yańez często myślał o niej jako o swojej kochanej małej jaskółeczce. Wiedział przy tym, że ta jaskółeczka ma wewnętrzną siłę orła.

Zatrzymał się, sięgając do pojemnika.

— Nagrałaś? Po co?

— Myślę, że to ważne, co ona mówi. Yańez zachichotał niepewnie.

— Jesteś chyba za stara na dzieci. Uśmiechnęła się blado.

— Zdarzało się, że kobiety w moim wieku rodziły. Doskonale o tym wiesz.

— Po przeszczepieniu jajnika od dawcy.

— I co z tego?

— Estela, ja jestem za stary na wychowywanie dziecka! Zaśmiała się głośno.

— Nie martw się, ąuerido. Nie zamierzam przez to przechodzić.

— To dobrze — odparł, nie zauważając goryczy w jej głosie. Sięgnął do pojemnika, myśląc, że Estela głosowała na Eberlyego podczas ostatnich wyborów i pewnie tym razem też to zrobi.

A przynajmniej taką miał nadzieję.

TYTAN ALFA

Maszyny nie odczuwają monotonii czy znudzenia. Tytan Alfa toczył się po falistym, gąbczastym gruncie, zbierając dane i zapisując je w głównej pamięci. Pamięć była bliska zapełnienia się i główny program Alfy dostrzegł, że niedługo przyjdzie mu podjąć decyzję.

Oceniając nagromadzone dotąd dane, główny program uznał, ze ubogie życie na Tytanie składało się w 83% z jednokomórkowców, pamiątek po formach protokomórkowych, które mnożyły się losowo, zamiast reprodukować się zgodnie ze schematem wbudowanym w ich materiał genetyczny. Organizmy protokomórkowe nie miały własnego materiału genetycznego, przynajmniej nie w takim sensie, jak ziemskie komórki. Kodu genetycznego też nie. Składały się całkowicie z odpowiedników białek i rozmnażały się w drodze losowego podziału. Potomstwo wykazywało statystycznie nieznaczące podobieństwo do rodziców.

Program biologiczny przekazywał nieustannie pilne żądanie przesłania tej informacji. Było to coś tak bardzo odmiennego od obserwacji przechowywanej w archiwum, że program biologiczny domagał się, by przesłano tę informację bezzwłocznie. Podstawowe ograniczenie głównego programu zabraniało jednak przesyłania jakichkolwiek danych. Program biologiczny przeszukał swój ograniczony repertuar reakcji i nie znalazł żadnego sposobu przełamania podstawowego ograniczenia.

Alfa zatem brnęła do przodu, wspinając się po trzeszczących wzniesieniach z pękającego lodu, wnikając w pokryte błotem kratery, które były na tyle płytkie, że dało się z nich wydostać. Okrążała brzeg metanowego morza, które nazwano w ziemskim atlasie Głową Smoka, wystrzeliła wiązkę lasera w pokryte cienką skorupą fale, przelewające się leniwie po powierzchni morza, by sprawdzić, czy jego skład chemiczny pokrywa się ze składem morza Leniwego H, gdzie wylądowała.

Spadł etanowy deszcz, a strumienie nasyconej etanem wody spłynęły do pobliskiego morza. Czarny śnieg z tholinów pokrył na krótko okolicę, po czym odleciał z porywczym wiatrem, pchającym wolno po niebie ciężkie chmury.

Alfa podążała więc dalej, gnana dwoma priorytetami: przetrwaniem i zbieraniem danych.

Fakt, że pamięć była prawie przepełniona, jawił się programowi głównemu jak błysk światła prosto w oczy. Główny program ocenił dostępne opcje. Tryb hibernacji spowodowałby zawieszenie zbierania danych i był środkiem naprawdę ostatecznym. Przesłanie istniejących danych było kolejną możliwością. Główny program prześledził swoją ścieżkę logiczna trzykrotnie, po czym przejrzał wszystkie systemy, poszukując dodatkowej pamięci. Znalazł trochę przestrzeni w programach: biologicznym i geofizycznym, jak również w programie konserwacyjnym. Oceniając wszystkie inne dostępne opcje Alfa uznała, że skoro nie korzysta z programów do przesyłania i odbierania danych, może je zamknąć i wykorzystać dodatkową przestrzeń do zapisywania nowych danych.

Główny program ponownie prześledził dopuszczalne opcje, a po piętnastu nanosekundach spędzonych na porównywaniu priorytetów i ograniczeń stworzył hierarchię decyzji.

Kiedy pamięć główna całkowicie się wypełni, program główny:

Zapisze dane w dostępnej przestrzeni programów: biologicznego, geofizycznego i konserwacyjnego.

Zminimalizuje program komunikacyjny do pobierania danych i wykorzysta dostępną przestrzeń do zapisania dodatkowych danych z czujników.

Zminimalizuje program komunikacyjny do wysyłania danych i wykorzysta dostępną przestrzeń do zapisania dodatkowych danych z czujników.

Zadowolona z tej decyzji Alfa posuwała się dalej. Aż wspięła się na lodowe pasmo i jej czujniki wykryły warstwę grubego i ciemnego, opartego na węglu materiału, pokrywającego grunt aż po kres zasięgu czujników. Nie był to błotnisty metan, który przelewał się po lodzie i był zmywany przez deszcz. Węglowa mata była twarda i gruba, jakby była chroniona solidną, ciemną skorupą, ciągnącą się aż za horyzont.

Alfa zatrzymała się, a programy biologiczny i geologiczny przeszły w stan będący maszynowym odpowiednikiem hiperwentylacji.

20 MARCA 2096: LABORATORIUM SYMULACYJNE

Pancho musiała zmrużyć oczy zbliżając się do pierścienia. Była to pierwsza symulacja pełnej misji i wprowadzono wszystkie możliwe szczegóły, co miało być rodzajem testu.

— Strasznie to jaskrawe — powiedziała do mikrofonu wbudowanego w hełm. — Albo symulacja jest zbyt jaskrawa, albo musimy dodać jeszcze jedną warstwę barwną do wizjera.

— Sprawdzę to — odezwał się głos Gaety. Przypominało to wskoczenie prosto w zamieć. Symulator nie był w stanie odtworzyć ściskającego w żołądku uczucia spadania, ale obserwując wirujące cząstki zbliżającego się do niej pierścienia B Pancho miała wrażenie, że naprawdę spada.

— Coś zaczyna walić w skafander — zgłosiła. Symulacja odtwarzała siły, jakim poddany był Gaeta podczas lotu między pierścieniami. Nie były to poważne uderzenia, ale Pancho wiedziała, że w pierścieniu B były wielkie jak kule armatnie skały, pokryte lodem i poruszające się równie szybko.

Spojrzała na kontrolki. Z dłońmi w rękawicach skafandra mogła sterować silnikami lekkimi poruszeniami palców. Samo sterowanie było jednak określeniem na wyrost, bardziej przypominało to unikanie kuli kręgielnej toczącej się z naddźwiękową prędkością. Powodzenia, dziewczyno, powtarzała sobie w duchu.

— Dobrze — w słuchawkach hełmu rozległ się głos Wunderly. — Otwórz pojemniki na próbki.

Na piersi skafandra przymocowano trzy pojemniki na próbki. Pancho zaśmiała się, kiedy zobaczyła je po raz pierwszy.

— Dopiero teraz wygląda to jak prawdziwy skafander dla kobiety — rzekła, wskazując na nie.

— Pierwszy raz widzę takie kwadratowe cycki — zaśmiał się Wanamaker.

— I to trzy — dodał Tavalera, wykazując się rzadkim objawem poczucia humoru.

Teraz jednak Pancho była absolutnie poważna.

— Otwieram pojemniki na próbki.

— Potwierdzam — dodał Gaeta. — Pojemniki otwarte. Gdy skończyli symulację, Pancho czuła się zmęczona, choć napompowana adrenaliną. Gdy wyszła ze skafandra i stanęła na podłodze laboratorium, Wanamaker oznajmił:

— Dobra robota, Panch. Zasłużyłaś na smaczny lunch.

— Świetnie, ale najpierw wezmę prysznic. Tam człowiek poci się jak na pustyni.

— Jak sądzisz, kiedy będziesz w stanie odbyć prawdziwy lot? — spytała Wunderly.

Pancho wzruszyła ramionami, zanim jednak otworzyła usta, uprzedził ją Wanamaker:

— Potrzebujemy jeszcze paru tygodni ćwiczeń w symulatorze, Nadiu. Nie ma sensu tego przyspieszać. Pancho musi być w stanie poruszać się w tym na ślepo, wręcz odruchowo.

Wunderly pokiwała ponuro głową i odeszła. Pancho wiedziała, co chodzi jej po głowie: wybory są już za dziesięć tygodni. Czy będą w stanie do tego czasu zorganizować misję?

Gaeta zostawił wyłączenie systemu sterowania Tavalerze, a sam podszedł do trójki stojącej przy potężnym skafandrze.

— Jake, dziś po południu twoja kolej.

Wanamaker pokiwał głową. Miał potrenować pilotaż statku, którym miał zawieźć Pancho w okolice pierścienia B, a następnie zabrać ją po drugiej stronie.

— Dziś po południu nie mogę, chłopaki — rzekła Pancho, niemal z poczuciem winy. — Muszę być na wiecu Holly.

Gaeta skrzywił się, ale Wanamaker odparł:

— Możemy przeprowadzić symulację bez niej, prawda, Manny?

— Lepiej wychodzi z Pancho w skafandrze — odparł Gaeta.

— Nic da się, chłopcy — rzekła Pancho. — Obiecałam siostrze, że przyjdę.

— Jakim wiecu? — spytała Wunderly.

— Chodź ze mną, Nadiu — odparła Pancho. — Też powinnaś tam być.

— Ale…

— Żadnych „ale” — upierała się Pancho. — Chłopcy poradzą sobie z symulacją bez nas. Prawda, Manny?

Gaeta nie był zadowolony, ale skinął głową.

— Ja mogę sterować skafandrem.

Pancho zwróciła się do Wanamakera.

— No i jak?

— Słucham i jestem posłuszny — rzekł Wanamaker z łobuzerskim ukłonem.

— O co chodzi z tym całym wiecem? — spytał Tavalera.

— Babskie sprawy, Raoul — odparła Pancho. — Ale mężczyźni też są mile widziani.

— Tak, wiem. Tylko byłem ciekaw.

W duchu jednak myślał: nie byłem z Holly sam na sam od tygodni. Ale pewnie na wiecu też się z nią nie spotkam.

Holly stała sama na scenie teatru w Atenach i patrzyła na rzędy foteli zapełniające się samymi kobietami. Pancho siedziała w pierwszym rzędzie i uśmiechała się. Obok niej dostrzegła Nadię Wunderly. Dalej siedział profesor Wilmot i paru innych mężczyzn, w tym Ramanujan, pracujący dla Eberly’ego. Szpieguje mnie, pomyślała. Niemal rozbawiło ją, że Wilmot i Ramanujan siedzą obok siebie, jakby chroniąc się nawzajem przed wielką rzeszą kobiet. Berkowitz siedział z tyłu, trzymając w ręce pilota do sterowania kamerami.

Teatr był prawie w całości wypełniony kobietami. Słychać było poszum dziesiątek rozmów, ale rozmówczynie nie robiły wrażenia zniecierpliwionych. Wręcz przeciwnie, pomyślała Holly, te kobiety pulsowały pozytywną energią, tryskały optymizmem.

Była już druga godzina, a kobiety nadał się schodziły. Holly wyłamywała nerwowo palce chodząc po scenie, rozdarta między chęcią, by zacząć od razu, a pragnieniem zgromadzenia jak największej publiczności. W teatrze było czterysta miejsc, a rzędy foteli były wypełnione prawie do połowy. Podczas pierwszego wiecu Malcolma, w ramach pierwszej kampanii, nie było nawet połowy z tej liczby.

Odczekała jeszcze minutę, poprawiając mikrofon przypięty do klapy bluzy.

W końcu, trzy minuty po planowanym czasie, Holly odchrząknęła i powiedziała:

— Dziękuję wszystkim za tak liczne przybycie.

Szum rozmów ustał. Wszystkie oczy skierowały się w stronę Holly. Zauważyła, że kobiety nadal napływają do teatru i zajmują miejsca z tyłu.

— Wiem, że wiele z was musiało zwolnić się z pracy albo zostawić inne zajęcia, żeby tu przyjść. Przepraszam, że zwołałam to spotkanie o tak absurdalnej godzinie. Problem w tym, że zdaniem administracji wszystkie teatry i inne miejsca publiczne są zarezerwowane aż do samych wyborów. A wiecie, kto rządzi administracją!

— Malcolm Eberly! — krzyknął ktoś.

Publiczność zaczęła posykiwać. Wystraszyło to Holly: brzmiało jak pełne wściekłości ostrzeżenie dobiegające z gniazda żmij.

— Eberly zmusił nas, byśmy się spotkały tak wcześnie, bo był przekonany, że nikt nie przyjdzie.

— To się pomylił! — wrzasnęła jakaś kobieta. Publiczność zaczęła śmiać się i wiwatować.

Holly uniosła dłonie prosząc o ciszę, po czym mówiła dalej:

— Zgodziłam się na tę durną godzinę, bo przed nami ważne zadanie i nie chcę już tracić więcej czasu: trzeba wziąć się do roboty.

— O co chodzi? — spytała głośno Pancho.

Holly stłumiła chęć uśmiechnięcia się po tak usłużnie podsuniętym pytaniu siostry.

— Chcemy uchylenia zasady ZRP, a przynajmniej jej ponownej analizy.

— Uchylić! — krzyknęło kilka kobiet.

— Cóż, świetnie, ale Eberly powie, że zasady ZRP nie można uchylić ani znieść, przynajmniej dopóki nie pojawi się formalna petycja podpisana przez co najmniej sześćdziesiąt siedem procent populacji habitatu.

— Nie!

— Buu!

— Precz z nim!

Znów prosząc gestem o cisze, Holly mówiła dalej:

— Obawiam się, że tak może być. Zbadaliśmy sprawę. Nasza konstytucja głosi, że jakikolwiek przepis czy zasadę można zmienić lub uchylić tylko wtedy, gdy dwie trzecie populacji habitatu podpisze odpowiednią petycję.

Znów chór pełnych złości głosów.

— Poczekajcie! — zawołała Holly. — Czekajcie! Kobiety to czterdzieści siedem procent populacji habitatu. Jeśli wszystkie kobiety podpiszą petycję, musimy skłonić do tego jeszcze tylko dwa tysiące mężczyzn.

Po tym stwierdzeniu zapadła cisza. Holly prawie słyszała, jak przebiegają w ich głowach procesy myślowe: dwa tysiące mężczyzn. Jak ich zmusimy, żeby się z nami zgodzili?

Holly sięgnęła do kieszeni bluzy po palmtopa i wyświetliła projekt petycji na tylnej ścianie sceny.

— Napisałam petycję, wszystko ślicznie i zgodnie z planem — rzekła. — Teraz jeszcze tylko musimy zebrać 6700 podpisów w czasie krótszym niż sześć tygodni. Petycje muszą być rejestrowane, a podpisy zliczone do pierwszego maja, miesiąc przed elekcją. To oznacza, że mamy tylko czterdzieści jeden dni! Musimy zabrać się do roboty!

Publiczność zerwała się na równe nogi i zaczęła wiwatować — poza Wilmotem i Ramanujanem, którzy siedzieli w absolutnym milczeniu. Holly ucieszyła reakcja publiczności, aż uświadomiła sobie, że w teatrze jest zaledwie dwieście osób. Potrzeba nam sześć tysięcy siedemset podpisów, pomyślała. Jeśli nawet każda kobieta w tym habitacie podpisze petycję, a tak się nie stanie, nadal będziemy potrzebować dwóch tysięcy mężczyzn.

20 MARCA 2096: WIECZÓR

— Gdzie byłaś przez całe popołudnie? Dzwoniłem ze szpitala i nie było cię w domu — zwrócił się Yańez do żony przy kolacji.

— Byłam na wiecu politycznym — odparła Estela.

Uniósł brwi w zdziwieniu.

— Ty? Na wiecu?

— Dlaczego nie?

— Nie wiedziałem, że Eberly dziś po południu organizował jakiś wiec.

— To nie Eberly — odparła Estela.

Yanez odłożył łyżkę do zupy na podkładkę.

— To kto?

— Holly Lane — odparła spokojnie. — Chodzi o protokół ZRP.

Skrzywił się, uniósł łyżkę i przełknął trochę zupy.

— Napisała petycję o zniesienie zasady ZRP. Podpisałam ją.

— Jak mogłaś?

— Mnóstwo kobiet też podpisało.

— Zupełny nonsens — mruknął w swoją zupę.

Jeśli nawet usłyszała, nie dała tego po sobie poznać. Skończyli lekką kolację nie kłócąc się dalej, po czym Yańez poszedł do salonu obejrzeć wiadomości, a Estela sprzątnęła ze stołu i włożyła naczynia do zmywarki. Usłyszała głos Holly Lane i uniosła wzrok: Oswaldo oglądał wieczorne wiadomości. Szybko jednak przełączył na kanał rozrywkowy.

Kiedy kuchnia była posprzątana, Estela podeszła do swego biurka, stojącego przy drzwiach do spiżarni i wyjęła petycję w sprawie ZRP z górnej szuflady. Poszła do salonu i położyła petycję na kolanach męża.

Uniósł wzrok.

— Co to jest?

— Petycja.

Przejrzał pismo, po czym oddał je żonie.

— Bardzo zgrabnie napisane.

— Podpisz to — rzekła.

— Co?

— Podpisz. Potrzeba nam sześciu tysięcy siedmiuset podpisów. Proszę, podpisz.

— Estelo!

Rzuciła mu znów petycję na kolana.

— Nie! — odparł.

Estela nie zamierzała się kłócić. Po prostu zabrała leżącą na kolanach męża kartkę i usiadła przy nim, by spędzić resztę wieczoru oglądając programy rozrywkowe przesyłane z Ziemi i Selene.

Poszli do sypialni. Gdy zgasło światło, Yańez położył dłoń na nagim udzie żony i zaczął je pieścić.

— Nie — odezwała się. — Nie?

— Podpisz petycję.

— Estelo! Przerażasz mnie! To… to nie fair!

— Podpisz petycję!

— Mam chyba jakieś prawa jako mąż?

— Jak podpiszesz petycję, porozmawiamy o twoich prawach. Nie wcześniej.

Spojrzał na nią w ciemnościach z niechęcią. Odwróciła się do niego plecami. Wściekły, zrobił to samo. W tej pozycji zasnęli.

Urbain spędził wieczór kursując między swoim gabinetem a centrum kontroli misji. Inżynierowie i technicy próbowali wyśledzić niewidzialne ślady kolein, pozostawione przez Alfę na zamarzniętym gruncie Tytana, a Urbain przewodniczył spotkaniu ośmiu biologów pracujących w jego zespole. Tłoczyli się w jego biurze świergocząc podekscytowani o swoich odkryciach dotyczących niewidzialnych śladów Alfy.

— Stworzyłam schemat czasowy — mówiła Negroponte. Widać było wyraźnie, że to ona jest liderem grupy. — Koleiny są zacierane w ciągu paru godzin.

— Ilu dokładnie?

— Trudno powiedzieć — odparła, odsuwając na bok niesforny lok opadający jej na czoło. — Między cztery a dziesięć godzin, to jest najlepsze przybliżenie, jakie możemy uzyskać.

— To musi być coś biologicznego — rzekł drugi z biologów. — Niemożliwe, żeby to było coś innego.

Wszyscy patrzyli na niego: siedział za swoim biurkiem jak pan i władca, a oni tłoczyli się po drugiej stronie jak petenci.

— Nie widzę jednak również powodu — kontynuował Urbain — by nie postawić hipotezy, że obserwujemy proces biologiczny. Do chwili uzyskania dalszych danych.

Dobrze, pomyślał. To powinno im wystarczyć. Wstał z fotela i ruszył do centrum kontroli misji, by sprawdzić, czy odnotowano jakieś postępy. Naukowcy nie przerywali dyskusji na temat swoich danych, przerzucając się pomysłami i teoriami jak fajerwerkami w dzień św. Jana Baptysty, a Negroponte siedziała i zagrzewała ich do walki.

Holly była śmiertelnie zmęczona, emocjonalnie wyczerpana po popołudniowym przemówieniu, ale spędziła cały wieczór na długich, monotonnych dyskusjach z sześcioma innymi mieszkańcami habitatu — w tym profesorem Wilmotem — przed kamerami w centrum łączności. Grupa rozmawiała o problemie ZRP i oświadczeniu Holly o zamiarze złożenia petycji dotyczącej zniesienia zasady ZRP.

Holly wydawało się, że w ciągu pierwszej godziny problem został omówiony dość gruntownie, ale członkowie grupy drążyli dalej, przerabiając problem w nieskończoność.

Uwielbiają słuchać dźwięku swego głosu, pomyślała Holly Wszyscy z wyjątkiem Wilmota: był moderatorem całej dyskusji i zachowywał swoje opinie dla siebie, czasem uśmiechnął się kpiarsko albo lekko unosił siwe brwi.

Obywatele dzwonili z pytaniami i komentarzami:

— Nie sądzi chyba pan, że mężczyźni podpiszą tę petycję, prawda? — zapytała jakaś kobieta. — Oni nie chcą dzieci. Interesuje ich tylko seks bez zobowiązań.

— Jeśli zniesiecie ZRP — powiedział jakiś mężczyzna — za parę lat habitat będzie wyglądał jak Kalkuta przed wojnami biologicznymi.

— Przylecieliśmy tu, żeby uwolnić się od religijnych świrów i przepisów wymyślonych przez ludzi bardziej papieskich niż sam papież. Po co nam ta cała zasada ZRP? Czy nie możemy sami decydować o swoich sprawach?

— Kontrola urodzeń to osobista sprawa. Rząd nie powinien wtykać nosa ludziom do sypialni.

— Na litość boską, żyjemy w ograniczonym środowisku! Jak wykarmimy populację dwu-, trzy — albo pięciokrotnie większą?

Wilmot pozwolił każdemu z uczestników dyskusji rozmawiać z dzwoniącymi. Holly zauważyła, że jej odpowiedzi są coraz krótsze.

— Jesteśmy na tyle inteligentni, żeby zrozumieć, co oznacza odpowiedzialny rozwój populacji — powtarzała. — Nie rozwój nieograniczony. Ale też nie zerowy.

Wilmot wreszcie przemówił.

— Tak, ale kto podejmie decyzje dotyczące wielkości rozwoju populacji? Macie zamiar powołać jakąś radę, która zadecyduje, kto może mieć dziecko, a kto nie?

Holly spojrzała na niego, intensywnie myśląc. W końcu usłyszała własny głos:

— Szczerze mówiąc, nie znam odpowiedzi na to pytanie. Jeszcze nie. Mam nadzieję, że stworzymy grupę ludzi, która podsunie jakieś sugestie. Potem ogół populacji będzie mógł głosować nad dalszym postępowaniem.

Stwierdzenie to wywołało lawinę telefonów, a uczestnicy dyskusji także zaczęli z ożywieniem wygłaszać swoje opinie. Holly miała wrażenie, że minęło następne kilka godzin, zanim wreszcie Wilmot uciszył całe towarzystwo i rzekł:

— Obawiam się, że nasz czas antenowy minął. Dziękuję uczestnikom dyskusji i wszystkim telewidzom za ich skłaniające do refleksji pytania.

Zanim ktokolwiek z uczestników uniósł się z miejsca, profesor dodał:

— Sądzę, że na ten temat powinno porozmawiać dwóch kandydatów na fotel głównego administratora. Zamierzam zorganizować taką debatę w najbliższej przyszłości.

Czerwone światełka kamer zgasły, a Holly westchnęła ze znużeniem.

— Bardzo dobry program — rzekł Wilmot jowialnie, wstając i przeciągając się. — Kapitalny!

Holly opadła z powrotem na krzesło.

— Jak dobrze, że to już koniec.

Pozostali uczestnicy dyskusji najwyraźniej podzielali jej uczucia i ze znużeniem sunęli w kierunku głównych drzwi studia.

Berkowitz uśmiechał się radośnie.

— Fantastyczna reakcja widzów — zwrócił się do Holly. — Z liczby telefonów wynika, że oglądała nas połowa populacji. Fantastycznie!

Holly była zbyt zmęczona, by ją to cokolwiek obchodziło. Wstała, gdy Berkowitz i Wilmot oddalili się pogrążeni w przyjaznej rozmowie. Prysznic i dużo snu, powiedziała sobie w duchu. Tego mi trzeba.

Zdziwiła się widząc Raoula Tavalerę w drzwiach studia. Miał niepewną minę.

— Raoul! — zawołała Holly. — Co ty tu robisz? Od jak dawna…

— Zacząłem cię oglądać — zaczął nieśmiałym tonem Tavalera — i pomyślałem, że może byś się wybrała na drinka albo coś takiego, jak skończycie, więc przyszedłem.

— Czekałeś na mnie na zewnątrz przez cały czas? Rzucił szybkie spojrzenie na swoje buty.

— Wśliznąłem się i oglądałem z tyłu studia. Chyba mnie nie widziałaś.

— Nie, nie widziałam.

— Masz ochotę na drinka? Może coś do jedzenia? Sięgnęła po jego rękę, czując, jak znużenie ją opuszcza.

— Umieram z głodu.

Tavalera uśmiechnął się i ruszył korytarzem.

— Kafeteria jest zamknięta, ale bistro powinno być jeszcze czynne.

— Super!

— A poza tym — rzekł Tavalera, nagle poważniejąc — chcę podpisać tę twoją petycję.

— Naprawdę? Skinął głową.

— Kiedyś chciałbym mieć dzieci. Holly poczuła, jak ogarnia ją euforia.

21 MARCA 2096: PÓŁNOC

Urbain nie pamiętał już, ile razy przemierzył dystans między własnym biurem a centrum kontroli misji w ciągu tej jednej tylko nocy. Biolodzy opanowali owalny stół konferencyjny w jego gabinecie i nadal przerzucali się teoriami na temat tego, co mogło zacierać ślady Alfy i jakie obserwacje należy poczynić, by rozstrzygnąć, która teoria jest prawdziwa. Jeżeli w ogóle to możliwe. Inżynierowie w centrum kontroli misji żmudnie śledzili znikające ślady i szukali nowych.

Gdy Urbain ponownie wkroczył do słabo oświetlonego centrum kontroli misji, sześciu inżynierów przy ekspresie do kawy kłóciło się z zapałem:

— Obejrzeliśmy całą pieprzoną powierzchnię Tytana i ani śladu sondy. Ta przeklęta kupa złomu musiała utonąć w jakimś morzu.

— Albo w mniejszym jeziorku. Tam prowadzą ślady.

— Ale widnieją też z drugiej strony.

— A potrafisz stwierdzić po śladach, z której strony wjechała, a z której wyjechała?

— Śladów jest za dużo, żeby wszystkie prowadziły tylko w jedną stronę. Poza tym…

— Poza tym to bzdura! Mamy obraz o rozdzielczości pięciu metrów. I stereoskopię. Obejrzeliśmy całą powierzchnię pieprzonego Tytana. I nic! Nic poza śladami i zatartymi śladami.

Urbain po raz pierwszy uświadomił sobie, że zespół jego inżynierów musi odczuwać dokładnie taką samą frustrację i złość jak on sam. Są bliscy załamania, pomyślał. Muszę coś zrobić, żeby podtrzymać ich na duchu. Ale co?

— To wielki księżyc — odezwała się jedna z kobiet. — Bestię mogliśmy przegapić mimo trójwymiarowego obrazu. Musimy polować dalej.

— Aż będziemy się potykać o własne, siwe brody, nie?

— Co jeszcze możemy zrobić?

— Wrócić do domu. Przyznać się, że zgubiliśmy to cholerstwo i wracać na Ziemię. Nie jesteśmy wygnańcami, tylko ochotnikami. Możemy wrócić, kiedy tylko zechcemy.

— O ile znajdzie się statek gotowy nas zabrać.

— Chcesz powiedzieć, jeśli znajdzie się ktoś, kto zapłaci za nasz bilet powrotny.

— MKU musi nas zabrać! Nie podpisywaliśmy kontaktu na siedzenie nie wiadomo jak długo nie wiadomo gdzie!

Urbain odchrząknął głośno i spojrzeli na niego.

— Jakieś postępy? — spytał krótko.

Nikt nie zadał sobie trudu udzielenia mu odpowiedzi. Wszyscy z ponurymi minami odpłynęli do swoich stanowisk. Wyglądali, jak niezadowoleni uczniowie, którzy woleliby być wszędzie indziej, byle nie w szkole.

— Wiem, że to frustrujące — rzekł na tyle głośno, żeby wszyscy w centrum kontroli misji go usłyszeli. Zanim ktoś zdołał odpowiedzieć, dodał: — Ale musimy kontynuować poszukiwania Alfy. Biolodzy już dokonali ważnego odkrycia.

— Już — mruknął ktoś kwaśno.

— Alfa jest na Tytanie, i potrzebuje naszej pomocy. Musimy…

Jeden z mężczyzn przy konsolach zawołał głośno:

— Mam coś! Wygląda jak świeże koleiny.

Urbain podbiegł do jego konsoli i zajrzał inżynierowi przez ramię na środkowy ekran. W gąbczastym gruncie widać było wyraźny, głęboki odcisk gąsienic.

— Sprawdź, dokąd prowadzą! — krzyknął. — Natychmiast!

Krajobraz zmienił się. Ślady ciągnęły się dalej, wyraźne i proste. Nagle ekran zgasł.

— Co się stało? — dopytywał się Urbain.

Nie odrywając się od ekranu inżynier wyjaśnił:

— Dotarliśmy do końca zasięgu tego satelity. Przełączę na innego…

— Szybko! — syknął Urbain, tracąc oddech. — Vite, vite! Inni inżynierowie zebrali się wokół nich. Urbain czuł ciepło ich ciał, zapach ich wód kolońskich, płynów po goleni i potu. Ale nie odrywał oczu od ekranu.

Ekran zapalił się znów i Urbain poczuł falę podniecenia Widok był o wiele szerszy niż przed chwilą.

— Zaraz wyostrzymy — mruknął inżynier. — Wiecie, że to obraz w czasie rzeczywistym.

— Tak, tak — warknął niecierpliwie Urbain. — Wyostrz nam koleiny.

— Właśnie to robię — odparł z niechęcią inżynier.

— Włącz automatyczną ostrość — zaproponował ktoś sto jacy za Urbainem.

— A myślisz, że co ja niby robię, do cholery? — odburknął inżynier.

Na ekranie pojawiły się podwójne koleiny. Urbain usłyszał westchnienie pozostałych zgromadzonych.

— Prześledź, dokąd prowadzą! — naciskał.

Krajobraz znów się zmienił. Ślady rozmyły się, po czym znów pojawiły się, ostre. Urbain poczuł, że serce bije mu mocno, uderzając o żebra. W ustach miał sucho.

— Jest — oznajmił inżynier.

Urbain wpatrzył się w ekran. Sonda Tytan Alfa tkwiła na lodzie, nie ruszała się, ale najwyraźniej nic jej się nie stało. I wtedy obraz na ekranie rozmazał się.

Urbain uświadomił sobie, że ma łzy w oczach.

Gdy Ramanujan zdał Eberly’emu relację z popołudniowego wiecu Holly, pierwszą reakcją Eberlyego było:

— Inicjatywa zmierzająca do złożenia petycji? Wiesz, ile będzie musiała zdobyć podpisów?

— Sześć tysięcy siedemset — odparł Ramanujan.

— Dokładnie to sześć tysięcy sześćset sześćdziesiąt siedem.

Ramanujan pochylił podbródek w uznaniu doskonałej znajomości tematu swojego szefa. Był wyższy niż większość Hindusów znanych Eberly’emu, ale straszliwie chudy: twarz Ramanujana wyglądała jak czaszka z naciągniętą na nią wychudzoną ciemną skórą.

— Nigdy nie zdobędzie tylu podpisów — rzekł Eberly, lekceważąc problem, i odprawił swego asystenta machnięciem ręki.

Kiedy jednak popołudnie stało się wieczorem, Eberly zaczął się coraz bardziej martwić. Zjadł kolację samotnie w swoim mieszkaniu roztrząsając różne możliwości. Po kolacji oglądał dyskusję z udziałem Holly.

Nie zdobędzie tylu podpisów, pomyślał Eberly, to niemożliwe. Jeśli nawet wszystkie kobiety w habitacie podpiszą petycję, będzie musiała jeszcze znaleźć dwa tysiące mężczyzn.

Niemożliwe.

A mimo to…

Eberly opadł na swój ulubiony szezlong i przez kilka godzin dumał nad problemem. Minęła północ, a on nadal nie spał, rozważając różne warianty sytuacji.

Potrzebna mi kobieta, która będzie stanowić dla niej opozycję, pomyślał. Kobieta, która nie tylko odmówi podpisania tej petycji, ale będzie prowadzić aktywną kampanię przeciwko niej. Nie musi otwarcie popierać mojej kandydatury. W istocie lepiej nawet będzie, jeśli jej nie poprze: nie może mieć żadnych widocznych związków ze mną. Powinna sprzeciwiać się petycji, bo to zły pomysł.

Kobieta, która sprzeciwiałaby się zniesieniu zasady ZRP. Kto to może być? Kto byłby w stanie sprzeciwić się wszystkim innym kobietom w habitacie?

Odpowiedź objawiła mu się z siłą uderzenia kościelnego dzwonu w cichy letni wieczór: Jean-Marie Urbain. Ona i jej nieudolna próba uwiedzenia mnie, żeby skłonić mnie do wydania zgody na wystrzelenie satelitów jej męża! Jeśli tylko uwierzy, że dopuszczenie do wzrostu populacji zagrozi pracy naukowej małżonka, przeciwstawi się petycji Holly. Nie tylko odmówi jej podpisania, ale zacznie aktywną kampanię.

Dobrze, powiedział sobie. Muszę się z nią spotkać i objaśnić jej sytuację. W taki sposób, żeby zrozumiała: rozwój populacji habitatu sprawi, że będziemy mieli mniej zasobów i nie będziemy w stanie już wspierać badań naukowych, jakie prowadzi jej mąż. Złapie haczyk. Jeśli nie, przypomnę jej o naszej małej schadzce, parę tygodni temu. Jeśli będę musiał, zmuszę ją szantażem do współpracy.

Ale do tego nie dojdzie. Zrobi to dla męża.

— Dobrze — powtórzył głośno.

Nagle przyszła mu do głowy kolejna olśniewająca myśl: nowy plan kampanii, strategia, która nie może zawieść. Bez względu na to, co zrobi Holly, bez względu na to, co wymyśli, tego nie przebije. Jak w starych sztukach walki, wykorzystam jej mocne strony, żeby ją pokonać. To wspaniałe! Zwabię ją w pułapkę, a podczas naszych debat sama w nią wpadnie.

Nie ma sposobu, żeby udało jej się mnie wymanewrować, powiedział sobie Eberly. Zniszczę Holly w oczach wszystkich, którzy ją popierają!

Doskonale.

Tej nocy nikt nie spał. Naukowcy i inżynierowie Urbaina tkwili na stanowiskach, w spoconym i zmiętym odzieniu, z podkrążonymi oczami, ale nikt z nich nie był zmęczony ani zły. Spędzili całą noc sprawdzając wszystkie częstotliwości, komunikaty i polecenia, jakie przychodziły im do głowy, ale Tytan Alfa nadal milczał obojętnie, tkwiąc na skraju węglowodorowego morza zajmującego ponad jedną trzecią powierzchni Tytana.

— Co za uparta bestyjka — mruczał Habib, drapiąc się po nieogolonym podbródku.

Przysunął sobie fotel do stanowiska Urbaina; razem wpatrywali się w satelitarny obraz. Urbain prawie czuł, jak napiera na nich kilkadziesiąt osób tłoczących się dookoła, zaglądających im przez ramię. Przypomniał sobie, że nie kąpał się od wielu godzin. I co z tego, pomyślał. Są ważniejsze rzeczy.

— Nie odpowiada — szepnął Habib, oznajmiając o tym, co oczywiste.

Urbain był jednak zbyt podekscytowany, żeby się rozzłościć.

— Przejechała już pół księżyca i zatrzymała się na brzegu pola węglowego. Przeszła w tryb hibernacji czy prowadzi jakieś obserwacje przed ruszeniem dalej?

— Nie widzieliśmy żadnych błysków lasera — zauważył Habib.

— Może ogranicza się do obserwacji biernych — mruknął Urbain.

— Albo pamięć główna zapełniła się i sonda już przeszła w stan hibernacji — podsunęła Negroponte zza ramienia Habiba.

Urbain potrząsnął głową.

— Przeszłaby w tryb hibernacji dokładnie w chwili dotarcia do węglowego pola? To byłby zbieg okoliczności.

— Zbiegi okoliczności się zdarzają — odparła Negroponte. Po raz pierwszy odkąd zobaczył obraz Alfy tkwiącej bezpiecznie na powierzchni Tytana, Urbain poczuł rozdrażnienie. Ta kobieta jest zbyt pewna siebie, za bardzo próbuje dominować.

— Bestia nie komunikuje się z nami, więc może być w trybie hibernacji — podsunął Habib.

Urbain poczuł, jak wzbiera w nim irytacja. Uświadomił sobie, że oto osiągnął kres wytrzymałości. Podobnie i jak i wszyscy pozostali, pomyślał. Siedzimy tu od dwudziestu godzin, niektórzy więcej, pomyślał.

— Musimy znaleźć jakiś sposób na nawiązanie kontaktu — rzekł, próbując zmienić temat dyskusji.

— Tak, ale jaki? — spytał Habib.

Urbain odepchnął się od konsoli i rzekł głośno:

— Na dziś wystarczy. Wszyscy potrzebujemy snu. Potrzebuję trzech ochotników do pilnowania Alfy. Reszta idzie do domów przespać się.

— Ja zostanę — zgłosiła się natychmiast Negroponte.

— Ja też — dodał Habib.

Dziwna sprawa, pomyślał Urbain. Muzułmanów wychowuje się na szowinistów, a ten tutaj zachowuje się jak posłuszny szczeniak.

Nogi ścierpły mu od wielogodzinnego siedzenia. Drżąc lekko, Urbain podreptał w kierunku wyjścia. Wszyscy podążyli za nim, oprócz trzech naukowców i inżynierów.

Przy drzwiach odwrócił się i uśmiechnął blado.

— Jak będziecie spali — zwrócił się do wszystkich — spróbujcie wyśnić jakiś sposób skomunikowania się z Alfą.

Gaeta otworzył oczy tuż przed siódmą rano. Próbował wymknąć się z łóżka nie budząc Cardenas, ale wyciągnęła do niego nagie ramię.

— Jeszcze za wcześnie, żeby wstać — mruknęła sennie. Pochylił się nad nią i pocałował ją lekko w usta.

— Śpij dalej. Mam masę roboty w laboratorium.

— Koniec miesiąca miodowego — mruknęła i odwróciła się, odsłaniając nagie piersi.

Gaeta patrzył na nią przez chwilę, po czym mruknął.

— Biznes ponad przyjemności.

Skromnie naciągnęła na siebie prześcieradło, po czym spytała:

— Jak tam postępy prac?

Otworzyła szeroko swoje chabrowe oczy.

— W porządku — opuścił nogi na podłogę.

— Tylko „w porządku”?

Gaeta odwrócił się w jej stronę i machnął ręką.

— Pancho sobie świetnie radzi. To naturalny talent. Ma odruchy jak kot. Ale Jake… Dużo czasu minęło od dnia, kiedy ostatnim razem pilotował statek kosmiczny.

— Nie radzi sobie?

— Polecieć tam może bez problemu. Martwi mnie przechwycenie Pancho. Margines błędu jest przy tym manewrze bardzo mały. Nie można się pomylić.

Nadal leżąc na poduszce, Cardenas zastanawiała się głośno:

— Raoul może pilotować statek transferowy.

— Ale nie chce.

— Mógłby. Ma nowsze doświadczenia niż Jake.

— Nie chce — powtórzył Gaeta.

— Mogłabym z nim pogadać.

— To nic nie da.

— Mogę się postarać — upierała się Cardenas.

— Naprawdę?

Usiadła na łóżku, a prześcieradło opadło do jej pasa. Wyciągnęła do niego ręce.

— A nie?

Pochylił się, a ona zanurzyła palce w jego gęstych, kręconych włosach.

— Muszę pędzić do laboratorium. Pancho i Jake będą tam o dziewiątej i…

— Nie ma jeszcze ósmej.

Cardenas zarzuciła mu ramiona na szyję i przyciągnęła go do siebie. Gaeta wskoczył z powrotem do łóżka.

— Rzeczywiście, potrafisz się postarać, jeśli tylko zechcesz.

— Aha.

— Tylko nie staraj się tak przy Raoulu.

— Martwiłoby cię to? Uśmiechnął się do niej złośliwie.

— Holly poderżnęłaby ci gardło. — Aha.

— Co za bzdura z tym końcem miesiąca miodowego?

* * *

Delikatność i takt, powtarzał sobie Eberly. Z nacisków korzystaj tylko wtedy, gdy nie ma innej możliwości.

Poranek był jego ulubioną porą dnia. Słońce sączyło się przez okna słoneczne. Habitat wyglądał czysto i świeżo. Prawie wszyscy już wstali i zajęli się swoimi obowiązkami; jedni mieszkańcy jedli śniadanie, inni byli już w pracy, dzięki czemu ścieżki dookoła jeziora mogły służyć prawie wyłącznie Eberly’emu i jego porannej przechadzce.

Po prawej stronie dostrzegł mały zagajnik, który był świadkiem jego schadzki z Jean-Marie Urbain. Romantyczne miejsce, pomyślał, nawet w świetle dnia. Ciekawe, co ona myśli o naszym małym, nieporadnym rendez-vous. Czy była zdenerwowana? Wystraszona? Podekscytowana? Sam Eberly nie odczuwał żadnego z tych uczuć. Kobiety dla niego się nie liczyły. Seks się nie liczył. Czasem zastanawiał się, czy lekarze w więzieniu w Austrii nie zrobili czegoś z jego popędem seksualnym. Potrząsnął głową. Tylko władza się liczy, powiedział sobie. Władza sprawia, że czujesz się bezpiecznie. Dzięki władzy ludzie cię uwielbiają.

Tak, pomyślał idąc brzegiem jeziora, czuł, że pani Urbain na pewno przynajmniej go szanuje. Powiedziała, że mnie uwielbia. Jest naprawdę samotna. Mógłbym ją mieć, pomyślał Eberly. Chętnie by ze mną trochę poromansowała.

Mimo to cieszył się, że do tego nie doszło. Za wiele komplikacji, za wiele niebezpieczeństw. Żadnych zobowiązań emocjonalnych, powiedział sobie. Człowiek na moim stanowisku musi być ponad emocje. Władza jest ważniejsza niż seks, powtarzał sobie. Nie potrzebuję kobiety, żeby się na mnie wieszała, nie teraz, kiedy uwielbiają mnie wszyscy mieszkańcy habitatu. Wszyscy mnie kochają. Szanują i cenią, nawet durnie, którzy głosowali przeciwko mnie. Ale tym razem wszystko będzie inaczej. Tym razem wygram jednogłośnie. Kiedy już zastawię moją pułapkę na tę małą cwaniarę, Lane, nie będzie wiedziała, co ze sobą zrobić.

Eberly uśmiechał się radośnie siedząc na ławce, na której miał się spotkać z Jean-Marie Urbain. Jasne, jeszcze jej tam nie było. Uznał, że lepiej będzie przyjść kwadrans przed umówioną godziną. Żona Urbaina była zaskoczona, kiedy Eberly zadzwonił do niej po północy, ale była w mieszkaniu sama: dokładnie tak, jak Eberly przypuszczał. Jej mąż tkwił w centrum kontroli misji wraz z innymi naukowcami; wszyscy w habitacie wiedzieli, że Urbain często sypia w swoim gabinecie.

I oto nadchodziła! Szła powoli, niepewnie, ścieżką od wioski. Wyglądała tak świeżo i uroczo w sukience w kwiaty, bez rękawów. To naprawdę atrakcyjna kobieta, pomyślał Eberly. Mógłbym ją mieć, gdybym tylko zechciał.

Wstał z ławki, powitał ją ukłonem.

— Madame Urbain, jak miło panią widzieć — rzekł, prezentując najpiękniejszy ze swoich uśmiechów.

Wyglądała na zdenerwowaną.

— Powiedział pan, że to ważne.

— Tak, to ważne — wskazał ławkę gestem. — Proszę usiąść.

Rozejrzała się, jakby bała się, że ktoś ją śledzi.

— Naprawdę nie ma nic zdrożnego w tym, żeby żona głównego naukowca siedziała na ławce z głównym administratorem — rzekł Eberly, znów gestem zapraszając ją, by usiadła. — Proszę się rozgościć.

Przysiadła jak wystraszony ptaszek, gotów uciec przy najmniejszym zagrożeniu.

Siedząc prawie w odległości ramienia od niej, Eberly rzekł:

— Chciałem porozmawiać z panią o polityce.

Jean-Marie najwyraźniej odprężyła się.

— I nauce — dodał Eberly. — Tak?

— Pani pozwoli, że przejdę od razu do sedna sprawy — rzekł. — Ta petycja domagająca się zniesienia zasady zerowego rozwoju populacji to bezpośrednie zagrożenie dla pracy pani męża.

— Zagrożenie? — otworzyła szeroko oczy. — Dlaczego? Eberly spędził następne pół godziny wyjaśniając, czemu nieograniczony rozwój populacji pochłonąłby zasoby habitatu, zmuszając rząd do przydzielania coraz większych ilości pożywienia, funduszy i personelu w celu zapewnienia bytu beztrosko rosnącej populacji.

— Nie będziemy w stanie finansować nauki — powiedział jej. — Być może nawet będziemy musieli przesunąć naukowców do pracy w szpitalach albo przetwórniach żywności.

— Przecież to MKU finansuje badania — zdziwiła się Jean-Marie.

— Tylko do pewnego stopnia — wyjaśnił Eberly. — MKU finansuje tylko mały odsetek potrzeb kadry naukowej. Większość tego brzemienia spoczywa na barkach obywateli habitatu.

Była to niemal prawda; aczkolwiek z pewną dozą przesady.

Jean-Marie siedziała na ławce z pochyloną głową, zastanawiając się, czego chce od niej Eberly. W końcu rzekła wolno:

— Mówi pan, że jeśli zasada ZRP zostanie zniesiona, będzie to stanowiło zagrożenie dla pracy mojego męża i innych naukowców?

— Najprawdopodobniej tak. Może całkowicie położyć kres wszelkim prowadzonym tu badaniom naukowym.

— A co my możemy zrobić w tej sprawie?

Eberly uśmiechnął się w duchu, słysząc zaimek „my”. Mam ją, powiedział sobie. Zrobi, co jej każę.

— Ktoś musi przeciwstawić się tej petycji — powiedział, emanując szczerością. — Ktoś musi uświadomić mieszkańcom, że ta petycja może położyć kres naszemu istnieniu.

Jean-Marie pokiwała głową, ale nadal miała niepewną minę.

Eberly chwycił ją za ręce i spojrzał w jej jasnobrązowe oczy.

— Jean-Marie… Czy mogę mówić ci po imieniu?

— Tak — mruknęła. — Oczywiście.

— Jean-Marie, stanęliśmy wobec konieczności dokonania wyboru. Habitat może stać się ośrodkiem najważniejszych badań naukowych prowadzonych w Układzie Słonecznym… — zawiesił dramatycznie głos. — Albo może się zamienić w głodujące, cuchnące, przeludnione szambo, jakich wiele na Ziemi.

— Tak. Rozumiem.

— Możesz być tą osobą, która uratuje nas przed katastrofą. Wybór należy do ciebie.

Jean-Marie Urbain wstała, a w każdym rysie jej drobnej figury było widać determinację.

— Powiedz mi, co mam robić — rzekła Eberlyemu. Wstał razem z nią.

— Tak. Powiem ci.

Oboje poczuli ulgę, że żadne z nich nie wspomniało o ich krótkiej schadzce sprzed dwóch miesięcy.

21 MARCA 2096: PÓŹNY RANEK

I znów to samo, pomyślał Vernon Donkman. W swoim miniaturowym biurze gapił się na staroświecki ekran komputera.

Jak zwykle miał na sobie ciemną bluzę i spodnie, choć jego cera miała teraz odcień ciemnozłoty, dzięki kuracji enzymami, jakiej się poddał. W tej jednak chwili wygląd wiele dla niego nie znaczył. Jego lekko wytrzeszczone oczy aż lśniły na widok cyfr na ekranie. Przez czwarty z kolei miesiąc główny rachunek habitatu nie bilansował się. Rozbieżność była niewielka: zaledwie kilkaset nowych międzynarodowych dolarów — ale drażniła Donkmana bardziej, niż gdyby to był miliard.

Ta kwota jest za mała jak na defraudację, pomyślał. Poza tym nie odnotowano żadnego nieuprawnionego dostępu do rachunku. Spędził tyle długich, bezsennych nocy usiłując wyśledzić, co się stało, że żona zaczęła go podejrzewać o romans na boku. Nic podobnego, zapewnił ją. Jej rywalką był przeklęty system księgowy, który nie chciał się bilansować.

Przez chwilę Donkman sądził, że problem jest związany z komputerami. Poszedł do Eberlyego i zażądał najlepszego analityka komputerowego w habitacie. Większość z nich należała do personelu komputerowego Urbaina i nie była dla niego dostępna. Ci, którzy zbadali program księgowy nie wykryli żadnych usterek w oprogramowaniu ani sprzęcie. Donkman próbował także pracować na innych komputerach i kazał całkowicie przerobić swoją ulubioną maszynę. Nic z tego. Rachunek nadal się nie bilansował.

Jakie to denerwujące. Z końcem każdego miesiąca rachunek główny wykazywał malutką, nieistotną rozbieżność. Nigdy nie była to taka sama kwota; nigdy nie wynosiła więcej niż kilkaset dolarów. Co miesiąc Donkman usiłował wyśledzić źródło anomalii i co miesiąc go nie znajdował, więc musiał przeżywać kolejne upokorzenie korygowania rachunku ręcznie. Czasem musiał przelewać jakieś pieniądze, żeby pokryć różnicę. Czasem musiał je wypłacać. Próbował sprawdzać sumy, które wpłacał albo wypłacał co miesiąc, ale nie pasowały do siebie ani nie sumowały się w jakąś charakterystyczną kwotę.

Przez jakiś czas uważał też, że dziwne zachowanie komputera mogło być spowodowane losowymi zanikami napięcia w habitacie. System komputerowy miał jednak zapasowe akumulatory. Nigdy nie zawodziły, nawet wtedy, gdy zasilanie zanikało na godzinę lub dłużej.

Jedyna spójność, jaką znalazł, polegała na tym, że rozbieżności pojawiały się średnio co dwa tygodnie. Nigdy w ten sam dzień tygodnia i nigdy o tej samej godzinie, ale rachunek przestawał się bilansować mniej więcej co dwa tygodnie. Nie dokładnie co dwa tygodnie, raczej szesnaście dni. W każdym razie średni okres, po którym pojawiały się rozbieżności, wynosił tyle. Co szesnaście dni, plus-minus kilkanaście godzin, rachunek dostawał czkawki.

Żeby się upewnić, Donkman spędził prawie dwadzieścia godzin w biurze bez przerwy, patrząc na ekran komputera, szesnaście dni po tym, jak pojawiła się ostatnia rozbieżność. Żona przyniosła mu lunch i kolację. Została z nim nawet trochę, ale szybko jej się znudziło i poszła do domu.

Donkman tkwił tam, z oczami wlepionymi w pojawiające się na ekranie liczby. Oto życie tego habitatu, pomyślał. Każda transakcja, bez względu na to, jak mała, bez względu na to, czy miała miejsce między sklepikarzem a klientem, między centralnym bankiem habitatu a jakimś bankiem na Ziemi czy Księżycu, migała mu przed oczami. Na dole ekranu, na małym pasku wyświetlała się suma główna.

Donkman musiał się na chwilę zdrzemnąć, bo gdy się ocknął — zamrugał i dostrzegł, że suma główna rachunku nie zgadza się o sto pięćdziesiąt nowych międzynarodowych dolarów.

Miał ochotę krzyczeć.

* * *

Jake Wanamaker był już w laboratorium symulacyjnym, kiedy pojawił się w nim Gaeta. Wielki admirał siedział przy jednym ze stołów z tyłu pokoju, zgarbiony, z głową pochyloną nad laptopem.

— Buenas dias, amigo — przywitał go radośnie Gaeta.

— Wcześnie przyszedłeś.

Wanamaker zwrócił się w stronę Gaety z ponura miną.

— Nie schrzanię tego, prawda?

— Świetnie sobie radzisz — odparł Gaeta, przechodząc obok wielkiej, pękatej skrzyni symulatora i idąc w jego stronę.

— Jeszcze parę miesięcy…

— Nie mamy paru miesięcy — odparł Wanamaker. — Musimy tam polecieć przed wielką debatą Holly i Eberlyego.

— Nie widzę powodu.

Wanamaker machnął swoją wielką ręką.

— Pancho mówi, że tego chce Holly, a Holly mówi, że tego chce Wunderly.

Gaeta przysiadł ciężko na krześle obok niego.

— Więc mówisz, że będziemy się narażać tylko dlatego, że tego właśnie chcą kobiety?

— Boję się, że Pancho zginie tam przeze mnie — rzekł twardo Wanamaker.

— Manewr przejęcia jej nie jest łatwy, to fakt.

— Musimy więc znaleźć lepszego pilota na tę misję.

— Tavalerę? — Tak.

— On nie zechce.

Z ponurą jak u kata twarzą, Wanamaker rzekł:

— Zjedzmy z chłopakiem obiad i przemówmy mu do rozsądku.

Gaeta skinął głową, pomyślał jednak: Raoul ma aż za dużo rozsądku. Boi się tej misji i jest na tyle inteligentny, że umie odmówić.

Timoshenko najwyraźniej czuł się nieswojo siedząc przed pedantycznie pustym biurkiem Eberly’ego.

— Już panu mówiłem — rzekł inżynier. — To nie ja tu rządzę. Eberly kiwał się lekko na swoim krześle z wysokim oparciem i próbował uśmiechać się jak najuprzejmiej.

— Doskonale sobie pan radzi jako szef konserwacji zewnętrznej.

Timoshenko skrzywił się.

— Nie chcę być dyrektorem całego działu konserwacji. Sam pan powiedział, że to za dużo roboty jak na jedną osobę.

— Za dużo jak na Aaronsona. Jestem przekonany, że pan sobie poradzi.

— Odrzucam ten zaszczyt.

Eberly splótł palce. Przez długą chwilę milczał, intensywnie myśląc. Musi być jakiś sposób, żeby go przekonać, pomyślał. Musi być coś, czego on chce. W końcu rzekł:

— Mieszkańcy habitatu zasłużyli na najlepszego szefa działu konserwacji.

Timoshenki najwyraźniej to nie wzruszyło.

— To proszę go znaleźć. Albo ją. Tu pracują setki inżynierów.

— Komputer wybrał pana nazwisko z listy wykwalifikowanego personelu — skłamał Eberly.

— To proszę uruchomić tę listę jeszcze raz i mnie z niej usunąć.

— Aaronson musi odejść — oznajmił Eberly, czując, że jego cierpliwość jest na wyczerpaniu. Ten Rosjanin jest zbyt uparty, żeby był z niego jakikolwiek pożytek. — Nie możemy mieć przerw w dostawie energii. To niebezpieczne.

— Zgadzam się, ale mam pełne ręce roboty na zewnątrz. To ważne, jeśli pan tego jeszcze nie wie.

— Może pan sobie poradzić z konserwacją zarówno na zewnątrz, jak i wewnątrz. Wiem, że tak jest.

— Proszę posłuchać — rzekł Timoshenko, pochylając się na krześle. — Pracuję na zewnątrz. Naprawdę haruję. Wychodzę tam z moją załogą. Gdybym zajął się dodatkowo konserwacją wewnątrz, skończyłbym siedząc przy biurku i mówiąc innym, co mają robić. Zostałbym biurokratą, jak ta cała banda trutni w pańskim biurze. A ja nie chcę.

— Ale to jest konieczne! — błagał Eberly. — Z tymi losowymi przerwami w dostawie energii jest coraz gorzej. Muszę znaleźć kogoś na miejsce Aaronsona.

— Tym kimś nie będę ja — odparł stanowczo Timoshenko. Siedział z rękami założonymi na piersi, z upartym, ponurym grymasem na twarzy o ciężkich rysach.

Zirytowany, nie wiedząc, jak zmusić tego człowieka do przyjęcia propozycji, Eberly w końcu rzekł:

— Cóż, może się pan przynajmniej nad tym zastanowi? Jestem pewien, że jak pan rozważy wszystkie…

Inżynier wstał.

— Mogę o tym myśleć, aż palmy wyrosną na Syberii. Odpowiedź nadal będzie odmowna.

Odwrócił się i wyszedł z biura, zostawiając Eberly’ego z otwartymi ustami.

Drzwi zamknęły się z cichym stuknięciem. Musi być jakiś sposób, rozmyślał Eberly, żeby go zmusić do zrobienia tego, czego od niego chcę. Każdy ma jakąś słabość. Każdy chce czegoś, czego nie może zdobyć. Czego chce ten uparty Rosjanin? Jakie jest jego ukryte pragnienie? Muszę dokładnie przejrzeć jego dossier, może znajdę jakąś słabość.

O wpół do pierwszej w kafeterii panował hałas i zgiełk: tabuny ludzi tłoczyły się przy ladach, zajmowały stoliki, szukały znajomych, rozmawiały, śmiały się, hałasowały talerzami i sztućcami. W wielkiej sali unosiły się różne zapachy: pieczonych pseudosteków, świeżej kawy, ostry, słodki aromat wypieków prosto z kuchenki.

Raoul Tavalera siedział z ponurą miną między Wanamakerem a Gaetą; na jego twarzy malowało się coś między podejrzliwością a złością.

— Potrzebny nam drugi pilot — wyjaśniał Wanamaker. — Ja nie jestem na tyle dobry, żeby samemu odwalić całą robotę. Nie prosiłbym, gdybyśmy byli w stanie to zrobić, amigo.

— Jake poradzi sobie z lataniem ptaszkiem, ale będzie potrzebował pomocy przy przechwytywaniu Pancho po zakończeniu misji — dodał Gaeta.

— Posłuchajcie, chłopaki, już wam mówiłem… Wanamaker przerwał mu brutalnie.

— Chłopcze, to jest sprawa życia i śmierci. Tavalera pokiwał ponuro głową.

— Tak. Mojego życia i śmierci.

— Pancho — poprawił go Wanamaker. — Nie zamierzam jej tam puścić i ryzykować jej życiem, dopóki nie będę absolutnie pewny, że przywiozę ją z powrotem.

— Żywą — dodał Gaeta.

— Znajdźcie kogoś innego — mruknął Tavalera, patrząc na tacę ze swoim lunchem.

— Nie mamy czasu na szukanie i szkolenie kogoś innego. Musimy lecieć za parę tygodni — oznajmił Wanamaker. — Przed wielką debatą kandydatów.

W oczach Tavalery pojawił się błysk zainteresowania.

— Co debata ma z tym wspólnego? — spytał.

— Eberly ma zamiar narobić wiele szumu wokół eksploatacji pierścieni — wyjaśnił Manny. — Chce sprzedawać wodę z lodu skalnym szczurom w Pasie, w Selene, w innych miastach księżycowych.

— No i co?

— Wunderly chce wykazać, że wśród pierścieni egzystują żywe organizmy — rzekł Wanamaker. — To spowoduje wyłączenie pierścieni z eksploatacji.

— I po to mam ryzykować głową? — spytał Tavalera.

— Chcesz, żeby Holly wygrała wybory?

W oczach Tavalery znów coś błysnęło, ale opadł na krzesło i mruknął:

— A co za różnica?

Wanamaker już chciał odpowiedzieć, ale Gaeta uciszył go gestem dłoni.

— Jake, przyniósłbyś kawy? Muszę coś powiedzieć Raoulowi w cztery oczy.

Wanamaker obrzucił Gaetę hardym spojrzeniem, ale wstał i ruszył, przedzierając się przez zatłoczoną kafeterię do termosów z kawą.

Gaeta pochylił się bliżej Tavalery, po czym rzekł:

— Posłuchaj, smarkaczu, Kris powiedziała mi o tobie i Holly — zanim Tavalera zdołał odpowiedzieć, mówił dalej: — Muszę ci powiedzieć, że Holly bardzo się martwi waszą kłótnią. Chcesz jej pomóc wygrać te wybory? Chcesz, żebyście znowu byli razem? To leć na tę misję.

Tavalera rozzłościł się.

— Tylko to ją interesuje. Ja jej nie obchodzę. Chce mnie tylko wykorzystać.

— Nie bądź cabron, cwaniaku. Holly na tobie zależy. I zależało, zanim pojawiła się ta cała afera z misją i pierścieniami, prawda?

— Chyba. Pewnie tak.

— Na pewno. A teraz wy dwoje, idiotas, trzymacie się masztu i żadne nie ma tyle rozumu, żeby go puścić.

— Ona uważa mnie za tchórza — mruknął Tavalera.

— To pokaż jej, że nim nie jesteś.

— Czemu ty nie polecisz? Jesteś wyszkolonym kaskaderem. Już tam byłeś.

Gaeta już miał odpowiedzieć, ale zawahał się. Dlaczego nie polecę, powtórzył w myślach? Dlaczego proszę tego smarkacza o zrobienie czegoś, co powinienem zrobić sam? Dlaczego tu siedzę i przekonuję tego wystraszonego smarkacza, żeby zrobił coś, co ja umiem najlepiej na świecie?

Bo się boję, odpowiedział sobie w duchu. Ryzykowałem zbyt wiele razy, może teraz byłby to ten ostatni raz. Wziął głęboki oddech, po czym wolno wypuścił powietrze.

— Masz rację — przyznał Gaeta. — Masz absolutną rację. Tavalera otworzył szeroko usta.

Zanim jednak cokolwiek powiedział, Wanamaker wrócił na swoje miejsce i postawił ostrożnie na stole kubek z kawą. Wyraz jego pobrużdżonej twarzy przypominał chmurę gradową.

— Jake — rzekł łagodnie Gaeta. — Zmiana planów. To ja polecę. Ty i Pancho będziecie pilotować, ja zdobędę próbki dla Wunderly.

Tavalera rozpromienił się.

— Ja mogę się zająć kontrolą misji.

— Dobrze — odparł Gaeta. Wanamaker zmrużył oczy.

— Jesteś pewien, że chcesz to zrobić? — zwrócił się do Gaety.

Czując podniecenie, wbrew sobie, Gaeta odparł:

— To jedyny sposób, żeby ta chingado misja w ogóle się udała.

— Kris się to nie spodoba. Gaeta wzruszył lekko ramionami.

— Kris będzie musiała się z tym pogodzić. Ostatnia misja. Potem koniec. Na zawsze.

Wanamaker siedział w milczeniu, myśląc, że takie rozwiązanie będzie dla Pancho najlepsze. Ona może być pilotem, ja jej pomagierem i razem złapiemy Manny’ego, kiedy pobierze próbki.

Były admirał spojrzał na Tavalerę, który siedział z wyrazem wyraźnej ulgi na twarzy. Poza tym, powiedział sobie Wanamaker, dzięki temu nie będę musiał prowadzić tego dzieciaka za stodołę, żeby przetrzepać mu skórę.

21 MARCA 2096: WIECZÓR

Przy kolacji już kilka razy Gaeta próbował powiedzieć Kris Cardenas, że zdecydował się sam polecieć na tę misję. Kiedy jedli przy małym składanym stole w kuchni, próbował się zmusić do wypowiedzenia tych paru słów i za każdym razem nie wiedział, od czego zacząć. Cardenas coś tam opowiadała o dniu spędzonym w laboratorium.

Ciekawe, czy Tavalera jej powiedział, zastanawiał się. Stłukę mu tyłek, jeśli wypaplał. Cardenas gadała jednak, jakby nic się nie stało. Gaeta jadł odruchowo, z głową pochyloną nad talerzem.

Mogę surfować w obłokach Jowisza, rozmyślał, ale nie potrafię powiedzieć kobiecie, że zamierzam zrobić coś, czego ona nie chce. Odwaga bywa czasem zabawnie opakowana.

— Niech zgadnę — odezwała się wreszcie Cardenas. Spojrzał na nią.

— Co? Spoważniała.

— Lecisz z nimi, prawda?

— Chciałem ci powiedzieć — odparł. — Tylko nie wiedziałem, jak.

— Domyśliłam się.

— Raoul ci powiedział? Cardenas potrząsnęła głową.

— Był jakiś bardziej radosny niż zwykle, jak wrócił z lunchu, ale na temat misji nic nie wspomniał.

— Domyśliłaś się, co się stało.

— Nie trzeba Sherlocka Holmesa, żeby się domyślić, po tym, jak się naradzaliście przy obiedzie.

— Nie da się inaczej — rzekł.

— Ależ da się — błękitne oczy Cardenas celowały w niego jak sztylety. — Możesz powiedzieć Nadii, że odwołujecie całą misję. Nikt nie podejmuje ryzyka, nikomu nic się nie dzieje.

— Z wyjątkiem Nadii.

— Jakoś to przeżyje.

— A jeśli rzeczywiście tam żyją jakieś istoty? — spytał Gaeta. — Jeśli zaczniemy eksploatować pierścienie, zabijemy je, zniszczymy.

— A przyszło ci do głowy, że jeśli zaczniemy eksploatować pierścienie, Nadia i tak dostanie swoje próbki? A jeśli znajdzie jakieś organizmy w lodzie, podniesie raban i wstrzyma się eksploatację.

Gaeta siedział przez kilka chwil przetrawiając ten pomysł.

— Sądzisz, że Eberly wstrzyma eksploatację, kiedy już raz ją zacznie? Sądzisz, że ludzie w tej puszce zgodzą się na zakręcenie kurka z gotówką, tylko dlatego, że możemy zrobić krzywdę jakimś mikroskopijnym stworzeniom?

— Będą musieli — odparła Cardenas. — MUA ich zmusi.

— Nie obędzie się bez walki. A walka może być naprawdę paskudna, Kris. Goddard przeciwko MUA. Szczury skalne staną po naszej stronie. Może także Selene. I wszyscy podejmą walkę z Ziemią.

Spojrzała na niego.

— Masz na myśli prawdziwą walkę? Wojnę? Rozlew krwi?

— Tak.

Cardenas zamilkła na kilka sekund. Gaeta dostrzegł na jej twarzy sprzeczne emocje.

— Lepiej tam polecieć i sprawdzić to, zanim zacznie się eksploracja — rzekł.

Cardenas nadal milczała, intensywnie się nad czymś zastanawiając.

— W przeciwnym razie dojdzie do wojny. Mogą zginąć ludzie — mówił dalej Gaeta.

Podniosła wzrok.

— I dlatego chcesz ryzykować życiem? Uśmiechnął się do niej.

— Po to żyję. Nie pamiętasz?

— Jesteś na emeryturze.

— Ale wracam do zawodu — chciał to powiedzieć lekkim tonem, chciał, żeby zabrzmiało to śmiesznie, ale Cardenas nie odwzajemniła uśmiechu.

— Chcesz tam lecieć, prawda? Zawahał się.

— Nie, nie chcę. Nie jestem jakimś durnym macho. Boję się. Naprawdę. Ale muszę. Nikt inny tego nie zrobi: ani Pancho, ani Jake, ani Raoul, ani sama Wunderly. To ja jestem tym, który to zrobi. Jedynym. Kocham cię, guapa, ale muszę to zrobić.

— Ja też cię kocham — odparła cicho Cardenas, po czym dodała jeszcze ciszej — Choć teraz tego żałuję.

Ten nocy kochali się szaleńczo, jakby to był ich ostatni raz.

Potem leżeli obok siebie i wpatrywali się w mrok sypialni. Dureń, myślał Gaeta, pieprzony piojoso idiota. Ryzykować wszystkim: kobietą, którą kocham, życiem, które mi dano. Po co? Dlaczego? Znał odpowiedź: bo nikt inny tego nie zrobi. Ja przynajmniej mam szansę ujść z życiem. Zabiłbym Pancho i Jake’a, gdybym pozwolił im spróbować. A tak, zginę najwyżej tylko ja.

Leżąc przy nim, Cardenas pomyślała: jeśli Manny zginie na tej przeklętej misji, zabiję Nadię. Rozerwę ją na strzępy gołymi rękami.

Wanamaker powiedział Pancho, a Pancho oczywiście powiedziała siostrze. Holly siedziała w mieszkaniu pisząc przemówienie, kiedy Pancho zadzwoniła. Holly miała za sobą męczący dzień, który zakończył się spotkaniem z komitetem założonym przez Estellę Yańez, zbierającym podpisy pod petycją o zniesienie zasady ZRP. Pani Yańez z dumą zademonstrowała wszystkim podpis swego męża.

Nieco rozdrażniona, że się jej przeszkadza, Holly już miała włączyć wiadomość z automatyczną odpowiedzią, ale zobaczyła, że to jej siostra.

— Mam dla ciebie nowinę — rzekła Pancho z miną kota, który właśnie połknął kanarka.

— Mam nadzieję, że dobrą — odparła Holly, powstrzymując ziewnięcie.

— Manny leci na misję. Ja polecę statkiem z Jake’m, jako drugim pilotem.

Holly zamrugała, raz i drugi.

— Chłopcy próbowali namówić Tavalerę, ale już nie muszą.

— Och — odparła Holly. — Nie wiedziałam, że chcą w to wciągnąć Raoula.

— On zajmie się kontrolą misji.

— Och — powtórzyła Holly, czując się jakoś niewyraźnie. Uśmiech Pancho stał się jeszcze szerszy.

— Gdybym była tobą, mała, zadzwoniłabym do swojego chłoptasia i pogratulowała mu. Kontrola misji to ważne zadanie.

Holly potrząsnęła głową.

— Przejrzy mnie, Panch.

— I co z tego?

— Nie mogłabym, byłoby jeszcze gorzej. Pancho udała, że się krzywi.

— Posłuchaj, maleńka. Zsiadasz z tego wysokiego konia i dzwonisz do faceta. Chcesz z nim być, czy nie? To mu to powiedz!

— Dzięki za radę, Panch.

Siostra zrozumiała, że powinna już zakończyć rozmowę.

— Udzielanie rad jest łatwe. Trudniej z nich skorzystać. Ekran zgasł.

Holly wróciła do swojego przemówienia. Rany, pomyślała, gdybym wiedziała, że polityka jest taka trudna, nigdy bym tego nie zrobiła. Poprosiła Zekea Berkowitza o pomoc przy pisaniu przemówienia, ale ten odmówił z całym wdziękiem, na jaki go było stać:

— To ja odpowiadam za wiadomości w tym habitacie, Holly. Muszę być bezstronny.

Holly postanowiła przejrzeć akta personelu by sprawdzić, czy nie ma tam jakichś pisarzy albo dziennikarzy, którzy mogliby jej pomóc, ale nazwiska zaczęły już rozmywać jej się przed oczami. Powinnam iść spać, pomyślała Holly, bo zasnę przy biurku. I wtedy telefon zaćwierkał jeszcze raz.

Raoul Tavalera, głosił napis na ekranie. Poczuła nagle, że nie jest wcale znużona ani zmęczona.

— Raoul! — krzyknęła, gdy na ekranie pojawiła się jego ponura twarz.

— Cześć — odparł. — Co takiego chciałaś mi powiedzieć?

— Przecież to ty do mnie zadzwoniłeś — odparła zdziwiona Holly.

— Tak. Twoja siostra powiedziała, że chcesz rozmawiać ze mną o czymś ważnym.

Znowu Pancho! Pierwszą reakcją Holly była złość. Kiedy jednak spojrzała na przyglądającego jej się Raoula, na jego ciemne oczy, przestała się złościć. Pancho mu powiedziała, żeby zadzwonił i zrobił to, choć jest tak późno.

Odzyskując panowanie nad sobą, Holly rzekła obojętnym tonem:

— Chciałam ci pogratulować zadania związanego z kontrolą misji. To bardzo ważne.

Tavalera niemal się uśmiechnął.

— Gaeta tam poleci. Twoja siostra i jej facet będą pilotować statek.

Holly pokiwała głową.

— Tak, Pancho mi mówiła.

Milczeli przez kilka sekund, po czym Tavalera spytał:

— I właśnie to chciałaś mi powiedzieć?

Już chciała przytaknąć, ale powstrzymała się.

— Nie, Raoul. Jest coś jeszcze.

Holly zebrała całą odwagę, wyprostowała się i rzekła:

— Raoul, przykro mi, że sądziłeś, iż utrzymuję z tobą kontakty tylko po to, byś poleciał na tę misję. Zakochałam się w tobie na długo przed tą całą historią z misją.

Powiedziałam to, pomyślała. Użyłam tego słowa. Wstrzymała oddech, czekając na jego reakcję.

Ponury wyraz twarzy Tavalery znikł. Oczy mu jaśniały.

— Jezu, Holly, przecież ja też cię kocham. Miała ochotę wstać i zacząć tańczyć.

— Przyjdź tu. I przynieś butelkę wina.

— Szampana! — odparł, prezentując uśmiech szeroki na milę.

DZIENNIK PROFESORA WILMOTA

Cały habitat jest podekscytowany zbliżającymi się wyborami. Nigdy nie przypuszczałem, że ta banda obojętnych, apatycznych wyrzutków ziemskiego społeczeństwa wykaże taką energię w związku z kampanią polityczną. A oni organizują ruch wokół petycji, parady, wygłaszają w mediach przemówienia i spekulują, kto będzie naszym następnym głównym administratorem.

Och, nawet mnie się udzieliło. Powiedziałem „naszym”, nieprawdaż? Muszę to sprawdzić. Tak, padło słowo „naszym”. Doskonałe podejście u antropologa, który miał badać tych ludzi z dystansem.

Eberly sprawił, że wszyscy szaleją na myśl o perspektywie wzbogacenia się dzięki eksploracji pierścieni Saturna i sprzedaży wody. Już zaczął składać oferty na dostawy dla górników na Ceres, w Pasie Asteroid i krążą plotki, że Selene chce podpisać kontrakt długoletni.

Z drugiej strony Holly Lane zagrzała większość kobiet do walki z zasadą ZRP. Wygląda na to, że łatwo zbierze wystarczającą liczbę podpisów, żeby go uchylić. Mnóstwo mężczyzn podpisuje petycję, pewnie dlatego, że kobiety odmawiają im seksu, dopóki tego nie zrobią. Lizystrata wcielona. Stary Arystofanes zrywałby boki ze śmiechu.

Tylko jeden głos odzywa się w proteście przeciwko eksploracji pierścieni: kobieta, która twierdzi, że tam, w lodzie, występują organizmy żywe. Krążą plotki, że będzie próbowała zorganizować misję w region pierścieni, żeby to udowodnić, mimo sprzeciwów Eberly’ego.

A tymczasem biedny staruszek Urbain nadal próbuje odzyskać kontakt ze swoją sondą na powierzchni Tytana. Maszyna nie wysłała żadnych danych, odkąd tam jest, czyli od trzech miesięcy.

29 MARCA 2096: GABINET EBERLY’EGO

— Wydaje mi się, że wiem, dlaczego prosił pan o to spotkanie — rzekł Eberly z chytrym wyrazem twarzy.

Jake Wanamaker i Manuel Gaeta siedzieli na dwóch fotelach ze skóry i chromu, przed biurkiem Eberlyego. Żaden z nich nie wyglądał na zastraszonego ani służalczego. Wręcz przeciwnie, Gaeta był zdeterminowany, a Wanamaker miał wręcz wojowniczą minę.

— Przyszliśmy poinformować, że zamierzamy skorzystać z jednego z pojazdów transferowych — oznajmił Wanamaker.

— Żeby polecieć na kolejną wycieczkę w region pierścieni? — odparł Eberly. — Dowiedziałem się o waszym pomyśle. To dla doktor Wunderly, tak?

— Zgadza się — odparł Wanamaker.

— A dlaczego miałbym pomóc wam w realizacji misji, która może potwierdzić istnienie tam żywych istot? To nie leży w interesie habitatu.

— Być może leży to w pańskim interesie — rzucił obojętnie Wanamaker.

Eberly uśmiechnął się.

— Mój jedyny interes to dobro tego habitatu. Jako główny administrator, jestem odpowiedzialny za…

— Dajmy sobie spokój z mierditas — mruknął Gaeta. — I tak nie będziemy na pana głosować.

Eberly wybuchnął gorzkim śmiechem.

— W takim razie, po co miałbym wam pomagać?

— Jak pan powiedział — odparł Wanamaker — dla dobra habitatu.

— A w jaki sposób odnalezienie żywych istot w regionie pierścieni miałoby być korzystne dla habitatu? Poza ściągnięciem tu hordy naukowców? Mamy zamiar eksplorować pierścienie z powodu występowania tam wody. Nie mamy ochoty stykać się z naukowcami, którzy uważają, że każdy robal w Układzie Słonecznym jest zbyt święty, żeby można było go dotknąć — po czym dodał, patrząc na Gaetę: — Chciał pan polecieć na powierzchnię Tytana, a Urbain panu nie pozwolił, pamięta pan? Po co pomaga pan naukowcom?

Zanim Gaeta zdołał odpowiedzieć, Wanamaker, mężczyzna o szerokich ramionach, nachylił się nad biurkiem; Eberly odruchowo odsunął się.

— Proszę pozwolić, że coś panu opowiem — rzekł Wanamaker, unosząc swą wielką rękę o wielkich kostkach; wyciągnął palec wskazujący i rzekł: — Po pierwsze, załóżmy, że my nie lecimy na tę misję, a pan zaczyna eksplorację. Naukowcy zbadają próbki przywiezione przez górników. Znajdą w lodzie jakieś organizmy. Zawiadomią MKU. MKU zażąda od MUA wstrzymania eksploracji.

Wydajna szczęka Eberly’ego wysunęła się nieco.

— Z powodu tych ziemskich biurokratów… Wanamaker uciszył go, podnosząc kolejny palec.

— Dobrze, powie pan MUA, żeby sobie wsadzili swoje pomysły tam, gdzie światło nie dochodzi. MUA wysyła Korpus Pokoju, który ma pilnować przestrzegania zakazu eksploracji. Co pan wtedy robi?

Eberly zmarszczył czoło, intensywnie myśląc, i zaimprowizował:

— Nie wyślą wojska. Nie od razu.

— Może nie od razu, ale prędzej czy później tak. Cała społeczność naukowa, od Merkurego po ten habitat, podniesie wrzask o mordowaniu żywych mieszkańców pierścieni.

— Wydamy im walkę przed Sądem Światowym. — I przegramy.

— Ogłosimy się niepodległym państwem, nie podlegającym przepisom MUA.

Wanamaker skinął głową.

— Może pan. Szczury skalne na Ceres pewnie pana poprą: potrzebują wody. Może nawet Selene stanie u pana boku. I co mamy?

— Wojnę — odparł Gaeta. — Międzyplanetarną wojnę.

— Której nie moglibyśmy wygrać — rzekł ponuro Wanamaker. — Tę puszkę można rozwalić jednym strzałem.

— Nie zrobiliby tego — rzekł Eberly stłumionym głosem.

— Jest pan tego pewien? Podejmie pan takie ryzyko?

Na długą, długą chwilę w gabinecie zapanowała absolutna cisza, jeśli nie liczyć szumu powietrza z przewodów wentylacyjnych.

Wanamaker uniósł trzeci palec.

— Z drugiej strony, wyobraźmy sobie, że lecimy na misję, odkrywamy, że Wunderly się myliła, wśród lodu nie ma żadnych żyjątek. Może pan robić, co tylko zechce.

— Jeśli jednak coś tam jest…

— Jeśli coś tam jest, wyjdzie to na wierzch, prędzej czy później — podkreślił Wanamaker. — Nie można tego trzymać w tajemnicy przez wieczność. Czy nie lepiej wiedzieć już teraz, niż składać obietnice, których nie da się dotrzymać?

— Niż wpakować się w jakąś przeklętą wojnę? — podsunął Gaeta.

Eberly starał się myśleć tak szybko, jak tylko zdołał. Wojna. Ten habitat łatwo zniszczyć, podobnie jak habitat skalnych szczurów na Ceres. Wszyscy możemy zginąć. Ja mogę zginąć!

— Potrzebna nam pana zgoda na skorzystanie z rakiety transferowej — rzekł Wanamaker. — Formularz ma pan w poczcie. Potrzebny mi tylko podpis.

Jeśli znajdą tam jakieś istoty żywe, myślał Eberly, mogę oskarżyć naukowców o to, że nie pozwalają nam eksplorować pierścieni. Mogę zwalić winę na MKU i MUA. Ludzie zrozumieją, że to nie moja wina. Nie będą mnie o to winić. Będą na mnie głosować.

— To jak będzie? — naciskał Wanamaker.

Jestem w pułapce. Bez względu na to, co zrobię, jestem w pułapce.

— To jak? — spytał Gaeta.

Mogę dać wyborcom do zrozumienia, że zmuszono mnie do rezygnacji z tego pomysłu, pomyślał Eberly. Albo zapytać ich, czy chcą walczyć o swoje prawa. Tak! Tak! Poprowadzę ich do walki o niepodległość. Zaapeluję do ludzi na Ziemi, żeby nas nie skrzywdzili, żeby nie zabijali dziesięciu tysięcy ludzi z powodu jakichś mikroskopijnych żyjątek. To może zadziałać. Nie musi dochodzić do wojny. A jeśli dojdzie, mogę wynegocjować traktat pokojowy i stać się zwiastunem pokoju. Człowiekiem, który ocalił habitat przed zniszczeniem.

Wanamaker odchrząknął.

— Komputer! — wrzasnął Eberly.

Inteligentny ekran po lewej stronie rozjarzył się. Eberly wywołał dokument, który przesłał mu Wanamaker. Wyświetlił go na ścianie. Sięgnął po rysik i złożył podpis na elektronicznej tabliczce. Podpis pojawił się na dokumencie wyświetlonym na ekranie, śmiały i zamaszysty.

Wanamaker wstał, zadowolony.

— Dziękuję panu. Postąpił pan właściwie.

— Tak — mruknął Eberly. — To się dopiero okaże. Gaeta także wstał.

— A teraz musimy lecieć, te fregado pierścienie czekają. Eberly skinął głową i pomyślał: mam nadzieję, że was tam szlag trafi. Wszystkich. Łącznie z Pancho Lane.

— Nie obejrzymy wielkiej debaty — rzekł Tavalera, patrząc, jak Gaeta wspina się do wielkiego skafandra.

— Nie ma się czym przejmować — zawołał Timoshenko zza skafandra, gdzie pomagał Gaecie prześliznąć się przez klapę. — Będą to pokazywać w wiadomościach jeszcze z sześć razy.

Udało im się postawić skafander Gaety na wózku i stał tam jak sarkofag giganta, zwrócony w stronę zewnętrznej komory śluzy powietrznej znajdującej się blisko przegrody habitatu; była to jedyna śluza powietrzna, w której mogło zmieścić się coś tak wielkiego. Następnie, przy pomocy samego Gaety, użyli suwnicy, by postawić skafander z powrotem na nogach — butach z grubymi podeszwami. Gaeta otworzył klapę i wspiął się do środka. Rakieta transferowa, którą mieli polecieć w region pierścieni, była zacumowana na zewnątrz śluzy. Pancho i Wanamaker słuchali odliczania przed startem. Tavalera przyniósł cztery komputery do monitorowania czujników skafandra i obsługi łączności, po czym rozwiesił je na porysowanych metalowych grodziach, bo w śluzie nie było inteligentnych ekranów. Kiedy w wizjerze hełmu pojawiła się twarz Gaety, Tavalera włączył interkom.

— Słyszysz mnie, Manny?

— Głośno i wyraźnie. Możesz trochę przyciszyć.

Timoshenko sprawdził klapę skafandra, chcąc się upewnić, że jest szczelna, po czym podszedł do komputerów Tavalery Sprawdzenie wszystkich pozycji z listy kontrolnej zajęło im kilka minut. W końcu Tavalera rzekł:

— Masz zgodę na wejście do śluzy.

Gaeta obrócił się wolno, jak potwór w starym horrorze, zaś Timoshenko podreptał do wewnętrznej klapy śluzy i wystukał na klawiaturze kombinację otwarcia. Klapa otworzyła się gładko do środka i Gaeta niezdarnie przeszedł przez próg. Gdy klapa zamknęła się, z Gaetą w środku, Timoshenko popędził do komputerów, przy których czekał Tavalera.

— Wypompowuję powietrze — zawołał Tavalera. Usłyszeli głos Gaety z rozwijanego komputera, który służył do utrzymywania łączności:

— Zrozumiałem, wypompowujesz powietrze. Unosząc wzrok znad ekranów by spojrzeć na Timoshenkę.

Tavalera rzekł:

— Naprawdę cieszę się, że nam przy tym pomagasz. Timoshenko wzruszył ramionami.

— Jestem teraz wielkim szefem. Mam mnóstwo czasu. Nie mam nic do roboty poza siedzeniem za biurkiem i wysłuchiwaniem wymówek.

I mam nadzieję, że tak zostanie, dodał w duchu.

Kiedy Eberly wezwał go do swojego gabinetu, Timoshenko wiedział, że główny administrator znowu ma zamiar przypierać go do muru. Dzień wcześniej miała miejsce kolejna przerwa w dostawie energii, trwająca godzinę, trzecia w ciągu ostatnich sześciu tygodni. Teraz była noc, pora kolacji już dawno minęła i przy biurkach nikogo nie było. Tylko małe lampki biurowe rozpraszały ciemność.

Zastukał raz do drzwi Eberly’ego i otworzył je. Eberly siedział przy biurku, jak zwykle nieskazitelnie pustym; jego powierzchnia lśniła w świetle górnej lampy.

— Jak punktualnie — rzekł Eberly, uśmiechając się radośnie, po czym wskazał Timoshence jedno z krzeseł przed biurkiem.

Timoshenko usiadł bez słowa.

— Dziś zwolniłem Aaronsona — oznajmił Eberly bez wstępów. — Nie możemy sobie więcej pozwolić na takie przerwy. I dlatego powołuję pana na dyrektora całego działu konserwacji.

— Odrzucam ten zaszczyt.

Eberly, nadal się uśmiechając, otworzył szufladę biurka i wyjął mały plastikowy arkusz.

— Ma pan ładną żonę — rzekł, przesuwając po biurku arkusz w jego stronę.

Timoshenko nie ośmielił się go podnieść. Już sam rzut oka na cudną twarz Katriny sprawił, że serce zaczęło mu walić jak młotem.

— Moja była żona nie ma z tym nic wspólnego — rzekł przez zaciśnięte zęby.

— Kontaktowałem się z władzami w Moskwie w jej sprawie. Nie wyszła ponownie za mąż. Najwyraźniej chce tu przylecieć — oznajmił Eberly. — Chyba bardzo chciałaby znowu z panem być.

W pierwszym odruchu Timoshenko chciał przeskoczyć biurko i udusić tego bezczelnego łajdaka. Z trudem stłumił tę chęć.

— Moglibyście państwo być razem — mówił dalej Eberly — jeśli przyjmie pan stanowisko dyrektora działu konserwacji. Będzie pan ważnym członkiem społeczności tego habitatu, a ona…

— Nie chcę, żeby tu przylatywała! Nie chcę, żeby ją wygnano z Ziemi!

Eberly potrząsnął głową jak nauczyciel rozczarowany odpowiedzią ucznia.

— Jest pan ofiarą chaotycznego myślenia, Ilya. Postrzega pan habitat jako miejsce wygnania, więzienie, gułag.

— A nie jest tak?

— Ani trochę. To wręcz luksusowe miejsce, a na pewno najwygodniejsze z tych, które miał pan w całym swoim życiu. Musi pan przyznać mi rację. Czy warunki życia nie są lepsze od tych, jakie miał pan w Rosji? Czy nie cieszy się pan tutaj większą wolnością niż tam? Czy nie zajmuje pan lepszego stanowiska, nie jest szanowanym człowiekiem?

Timoshenko nie odpowiadał. Chciał wtłoczyć Eberly’emu te słowa do gardła, ale wiedział, że to prawda. Z jednym wyjątkiem: Timoshenko nie mógł opuścić tego sztucznego świata. Nigdy nie będzie mógł wrócić do Rosji. Nigdy nie zobaczy domu, Katriny i nie usłyszy jej głosu. Może i luksusowe, ale nadal było to więzienie.

Opierając się na biurku i celując palcem w inżyniera, Eberly rzekł:

— Żyje się panu o wiele lepiej niż pańskiej żonie. Dowiadywałem się. Jest jej o wiele gorzej niż panu, biorąc pod uwagę wygodę i szacunek, jakimi się pan cieszy.

— Czy… wszystko u niej w porządku?

— Mieszka w jednopokojowym mieszkaniu i pracuje jako asystentka w głównej bibliotece publicznej w Kaliningradzie. To chyba jakieś przedmieście Moskwy?

— Asystentka? Przecież ona ma doktorat z łączności.

— Może tu być za sześć miesięcy albo nawet szybciej — kusił Eberly. — Jeśli tylko zostanie pan szefem działu.

Timoshenko już chciał potrząsnąć głową, ale usłyszał ze zdziwieniem własny głos:

— Przyrzeka pan, że ją tu sprowadzi?

— Najbliższym statkiem lecącym z Ziemi.

— I… będzie mogła odlecieć, jeśli jej się tu nie spodoba? — Jeśli nie będzie chciała ze mną zostać, dodał w duchu.

— Przyleci tu jako ochotniczka — odparł natychmiast Eberly. — Oczywiście, będzie mogła odlecieć, kiedy zechce.

Timoshenko poczuł się, jakby był sparaliżowany, niezdolny do podjęcia jakiejkolwiek decyzji. Czuł ucisk w brzuchu, ale umysł miał jak pusta kartka.

— Ona chce tu przylecieć — mówił miękko Eberly. — I być z panem. Wiem, że tak jest.

Timoshence było już wszystko jedno.

— Dobrze! Przyjmę to pieprzone stanowisko. Zostanę wielkim szefem, jak pan chce.

W myślach powtarzał sobie cały czas: Katrina tu przyleci! Chce być ze mną!

Zerwał się z krzesła i popędził w stronę drzwi. Eberly obserwował to z uśmiechem. Dopiero wybiegłszy z gabinetu Eberly’ego, w ciemności, obok pustych biurek, Timoshenko pozwolił, by łzy pociekły mu po policzkach.

Stojąc obok Tavalery w śluzie, Timoshenko próbował skupić się na tym, co robi. Próbował wymazać z pamięci obraz Katriny i skupił się na danych wyświetlanych na ekranach.

— Mam nawiązać połączenie z doktor Wunderly? — spytał.

Tavalera pokiwał głową z roztargnieniem i nacisnął klawisz na cienkiej klawiaturze komputera.

— Pancho, możesz już wziąć Manny’ego na pokład? Pancho stała w małym kokpicie rakiety transferowej.

Ledwie mieściły się tam dwie osoby i nie było żadnych foteli, tylko same wyświetlacze, mrugające czujniki i odczyty oraz pojedynczy ekran ze szkłostali przed nią.

— Gotowa do przyjęcia pasażera — rzekła do małego mikrofonu przypiętego do kombinezonu, po czym zwróciła się do Wanamakera: — Jake, ty robisz za komitet powitalny.

Wanamaker udał, że salutuje i zanurkował przez klapę. Do ładowni było ze trzy kroki, a właśnie tam miał lecieć w skafandrze Gaeta.

— Gotów do wejścia na pokład — w głośniku nad klapą śluzy rozległ się głos Gaety.

— Czekaj chwilę — odparł Wanamaker. — Muszę się upewnić, że wszystko jest szczelne.

— Panel świeci na zielono — zawołała Pancho.

— Dobrze. Tylko wykonam test ręczny.

Był to element procedur, które ćwiczyli w symulatorze. Wanamaker sprawdził, czy nie ma jakichś nieszczelności między śluzą powietrzną statku a habitatem.

— W porządku — oznajmił po dwóch minutach. — Otwieram zewnętrzną klapę.

Pompy zaszumiały i Wanamakerowi wydało się, że słyszy, jak zewnętrzna klapa otwiera się ze skrzypnięciem. To tylko wyobraźnia, pomyślał. Te łożyska nie skrzypią.

W końcu wewnętrzna klapa stanęła otworem i Gaeta wtoczył się niezgrabnie do ładowni. Wielki skafander górował nad Wanamakerem; miał wrażenie, że właśnie wszedł jakiś gigantyczny robot nasłany przez Obcych.

— Witamy na pokładzie — rzekł, stając na palcach, by dostrzec twarz Gaety w wizjerze skafandra.

— Czy to autobus do Tijuany? — zażartował Manny.

— Przestańcie błaznować i zamykajcie śluzę — odezwała się Pancho. — Musimy się trzymać planu.

Nadia Wunderly miała nadzieję, że zdobędzie próbki stworzeń z pierścieni przed debatą Eberly’ego z Holly, ale opóźnienia w przygotowaniu rakiety transferowej i zmiany w składzie załogi, z niej samej na Pancho, a ostatecznie na Gaetę — który, jej zdaniem, powinien był się podjąć tego zadania na samym początku — spowodowały, że misję rozpoczęto dopiero w dniu debaty.

Eberly udawał, że niechętnie udzieli zezwolenia na start rakiety transferowej, ale jedna wizyta Gaety i Wanamakera wystarczyła, żeby zmienił zdanie. Ale i tak udało mu się przeciągnąć start aż do dnia pierwszej debaty między nim a Holly.

Wunderly wiedziała, że debata ma się rozpocząć dopiero o dwudziestej. Może Manny’emu uda się do tej pory przelecieć przez pierścienie i rozpocząć drogę powrotną. Ale i tak nie będę mieć pojęcia, co znalazło się w jego pojemnikach na próbki. Debata rozpocznie się, zanim próbki znajdą się w laboratorium.

Siedziała w swoim małym, zagraconym gabinecie, a na inteligentnym ekranie było widać w dwóch osobnych oknach skafander Gaety i widok Saturna. Pierścienie gigantycznej planety lśniły jak szerokie pasy kuszących brylantów, nęcące, nieskończenie fascynujące.

Oderwanie wzroku od pierścieni wymagało od Wunderly dużego wysiłku woli. Nerwowo zaczęła przerzucać papiery na zaśmieconym biurku, czekając, aż statek odłączy się od habitatu i zacznie lot w stronę pierścieni.

No, dalej, poganiała ich w myślach. Do roboty!

12 KWIETNIA 2096: START

— Na mój znak, pięciosekundowe odliczanie! — zawołała Pancho. — Pięć! Cztery…

Poczuła, jak rakieta zadygotała, gdy została uwolniona z uchwytów podtrzymujących ją przy habitacie.

…dwa… jeden…

Automatyczny pilot wystrzelił strumienie zimnego gazu, błyskawiczne uderzenie, które Pancho lekko odczuła, nawet stojąc w kokpicie. Trzymała kciuk na przycisku startu ręcznego, ale zabezpieczenie okazało się zbędne.

— Ruszyliśmy! — zawołała.

— Powodzenia — rozległ się w głośniku głos Tavalery. Poczucie ciężaru, wywołane ruchem obrotowym habitatu, znikło całkowicie. Pancho poczuła, jak wszystko przewraca jej się w środku. Dalej, dziewczyno, skarciła się w duchu, wsuwając stopę do pętli na podłodze, byłaś już w stanie nieważkości wiele razy. Tylko żadnych mdłości.

Wanamaker wetknął głowę przez klapę.

— Manny je śniadanie.

— W skafandrze? — spytała Pancho przez ramię. Zauważyła, że trzyma się brzegu klapy obiema rękami, a jego stopy unoszą się nad pokładem.

— Tak. Jesteś głodna? Przyniosę coś z mesy.

Pancho wiedziała, że mesa na tym statku to tylko mała lodówka wypchana kanapkami i sokami owocowymi. Jej żołądek nadal się skarżył, choć poruszanie głową nie przyprawiało jej już o zawroty.

— Tak, rzucę coś na ząb — odparła. — I tak przez kilka następnych godzin nie będzie nic do roboty poza patrzeniem na wskaźniki.

Poza tym, dodała w duchu, nie pozwolę, żeby nieważkość dała mi się we znaki.

Holly przygryzła wargę i przyjrzała się liczbom wyświetlonym na inteligentnym ekranie. Pięć tysięcy dwieście szesnaście podpisów, pomyślała. Ciągle za mało. Ale uda się.

Miała nadzieję, że dziś wieczorem podczas debaty z Eberlym ogłosi, że ruch związany z petycją zdobył już wystarczającą liczbę głosów. Nic z tego, pomyślała. Ale jesteśmy coraz bliżej. I ponad jedną trzecią podpisów złożyli mężczyźni.

Zadzwonił telefon. Na dole ekranu pojawiła się informacja, że to Zeke Berkowitz.

— Odbierz — rzekła.

Berkowitz, zwykle rozradowany, tym razem wyglądał na zakłopotanego.

— Holly, przed debatą nadajemy wiadomości. Pomyślałem, że wolałabyś je obejrzeć wcześniej, żeby nic cię nie zaskoczyło.

— Dobrze — odparła z roztargnieniem Holly, nadal myśląc o zbieraniu podpisów pod petycją.

— Wysyłam ci ten wywiad — rzekł Berkowitz.

— Dzięki.

Przez prawie pół godziny Holly przeglądała dane liczbowe związane ze zbieraniem podpisów, zastanawiając się, czy istnieją jakieś nisze populacyjne, które jeszcze nie podpisały petycji. W końcu, raczej po to, żeby sobie zrobić przerwę w analizie dany przełączyła się na wiadomość przysłaną przez Berkowitza.

Ze zdumieniem zobaczyła na ekranie Jean-Marie Urban. Żona głównego naukowca siedziała w tym samym studiu w którym Berkowitz nagrywał wywiad z Holly i Eberlym.

— Pani Urbain — mówił Berkowitz zza kamery. — Jaki jest powód, dla którego założyła pani ten komitet?

Jean-Marie Urbain wyglądała na spiętą, ale uśmiechnęła się z wysiłkiem i spojrzała prosto do kamery.

— Sądzę, że nasza społeczność powinna zaprzestać zbierania podpisów pod tą absurdalną petycją — oznajmiła.

Holly aż podskoczyła ze zdziwienia.

— Ma pani na myśli petycję domagającą się zniesienia zasady zerowego rozwoju populacji?

— Tak. W rzeczy samej. Nie wolno uchylać tej zasady.

— A dlaczego sprzeciwia się pani tej petycji? — spytał Berkowitz.

Z miną wyrażającą samą szczerość i przekonanie do swoich racji, pani Urbain wyrecytowała wyuczoną lekcję:

— Nasz habitat dysponuje ograniczonymi zasobami. Jeśli dopuścimy do nieuregulowanego przyrostu naturalnego, nasz habitat szybko się wypełni, osiągając taką liczbę ludności, że nie będziemy w stanie jej utrzymać. Ludzie będą głodować. Dzieci — niemowlęta — będą głodować!

— Nie sądzi pani, że to dość ekstremalny pogląd?

— Skądże znowu. Nieregulowany przyrost naturalny zmieni nasz piękny habitat w przeludnione slumsy, zatłoczone szambo pełne biedy, chorób i zbrodni. Musimy utrzymać zasadę zerowego rozwoju populacji! Nie wolno jej znosić!

— Nigdy?

Jean-Marie Urbain zawahała się. Holly pomyślała, że rozpaczliwie szuka w pamięci odpowiedzi, jaką jej podsunięto.

— Nie, nie aż tak — odparła w końcu. — Musimy jednak utrzymać ją do chwili, aż zdobędziemy jakiś sposób na pomnażanie naszych bogactw, który pozwoli nam utrzymać rosnącą populację.

— Jakiś sposób na pomnażanie bogactw? — powtórzył Berkowitz.

— Tak. Nasz habitat zaprojektowano, by mógł utrzymać dziesięć tysięcy ludzi. O ile nasza sytuacja ekonomiczna się nie poprawi, nie mamy wystarczających zasobów do utrzymania większej populacji.

Na moment zapadła cisza, po czym Berkowitz rzekł:

— Pani Urbain, gdyby uchylić zasadę ZRP, czy chciałaby pani mieć dziecko?

Jean-Marie wyglądała na zaskoczoną, wręcz zaszokowaną jego pytaniem.

— Ja? Czy ja chciałabym mieć dziecko?

— Pani i doktor Urbain nie macie dzieci, prawda?

— Tak — przyznała. Z niechęcią, zauważyła Holly.

— A zatem, gdyby stało się to dopuszczalne? Przecież są państwo na tyle młodzi, że moglibyście mieć dziecko.

— Mogłabym — odparła wolno. Po czym szybko dodała: — Oczywiście dopiero wtedy, gdy społeczność będzie w stanie utrzymać większą populację.

Kamera cofnęła się i na ekranie ukazał się Berkowitz, siedzący naprzeciwko Urbain. Odwrócił się lekko i inna kamera pokazała zbliżenie jego twarzy.

— Pani Urbain, żona głównego naukowca habitatu, powołała komitet, którego celem jest wystąpienie przeciwko wnioskowi o zniesienie zasady ZRP. Co państwo o tym sądzicie? Podzielcie się z nami refleksjami. Będziemy je przekazywać na bieżąco, w cogodzinnym raporcie.

Ekran ścienny Holly zgasł. To był koniec wywiadu. Siedziała w ciszy, czując, jak myśli kłębią jej się w głowie. Opozycja! Zdrada! Uspokoiła się trochę, uświadomiwszy sobie, że to Eberly musiał do tego przyłożyć rękę. Co za gad, pomyślała, wystawił kobietę do walki przeciwko kobiecie — w sprawach kobiet.

— Co u ciebie? — spytała Pancho, wysuwając stopę z pętli i unosząc się na poziom wizjera skafandra Gaety. W słabym świetle lamp w ładowni widziała jego pobrużdżoną zmarszczkami twarz.

— Sprawdzam wszystko po dwa razy — odparł Gaeta, a w jego wzmocniony głos odbił się echem od metalowych ścian ładowni.

— Jak święty Mikołaj.

— Patrz tylko — rzekł Gaeta.

Pancho zobaczyła, jak potężne ramiona skafandra unoszą się po bokach z jękiem serwomotorów. Szczypce otworzyły się i zamknęły.

— Jak krab, nie? — zauważyła.

— Chcesz zatańczyć — spytał Gaeta, otaczając ją ramionami. Zaczął przestępować niezdarnie z nogi na nogę, unosząc wielkie, magnetyczne buty i stawiając je z powrotem na pokładzie.

Pancho oparła się na jego szerokich ramionach i uśmiechnęła się.

— Hej, Jake nie powinien tego oglądać. Jest bardzo zazdrosny.

Gaeta opuścił ją delikatnie na podłogę i uwolnił. Pancho włożyła jedną ze stóp do pętli, po czym wykonała chwiejne dygnięcie.

— Dzięki za taniec.

— Pilot na mostek — przez interkom rozległ się głos Wanamakera. — Punkt wystrzelenia za godzinę.

— Muszę iść — rzekła Pancho. — Wszystko w porządku? Potrzebujesz czegoś?

— W porządku. Zacznę teraz końcowe testy.

— Dobrze. Powiem Jake’owi. Będzie cię obserwował. Odepchnęła się od klapy i poleciała na mostek. Kątem oka spojrzała na główny zegar i wsunęła stopy w pętle na stanowisku pilota.

— Holly zaraz powinna zacząć debatę z Eberlym — mruknęła.

Wanamaker nie odpowiedział. Od jego stalowoszarych włosów odcinały się słuchawki; już zaczął pracę z Gaetą przy ostatniej kontroli skafandra.

12 KWIETNIA 2096: PIERWSZA DEBATA

Holly była nadal wściekła z powodu pani Urbain, gdy wspinała się po czterech schodkach na scenę audytorium. Amfiteatr był wypełniony po brzegi: wszystkie miejsca były zajęte, gdzie tylko była w stanie sięgnąć wzrokiem. W pierwszym rzędzie dostrzegła Jean-Marie u boku męża.

No jasne, pomyślała Holly. Malcolm skłonił ją do zorganizowania ruchu przeciwko petycji, bo się boi, że rozwój populacji zaszkodzi pracy naukowej jej męża. Muszę się pozbyć tych bzdur jak najszybciej.

Profesor Wilmot wyciągnął rękę, gdy wkraczała na scenę i zaprowadził ją do jednego z trzech foteli ustawionych za mównicą. Eberly jeszcze się nie pojawił. To do niego podobne, pomyślała Holly, aż gotując się w środku. Będzie czekał, aż wszyscy zajmą miejsca, a wtedy zrobi wielkie wejście.

Rozejrzała się po widowni, próbując znaleźć jakieś znane twarze. Niestety, nie było nikogo z przyjaciół. Wiedziała, że siostra, Jake i Gaeta polecieli na misję, a Raoul pracował w centrum kontroli lotów; Cardenas także nie było widać. Może siedzi w swoim laboratorium i martwi się o Manny’ego. Zobaczyła panią i pana Yańez w piątym rzędzie, za nimi oboje Mishimowie i całe mnóstwo ochotników, którzy pracowali przy zbieraniu głosów. Ale nie było nikogo z jej naprawdę bliskich przyjaciół.

Westchnęła w duchu. Cóż, na szczycie jest się samotnym.

Podwójne drzwi z tyłu audytorium stanęły otworem i wkroczył Malcolm Eberly, wiodąc za sobą orszak składający się z kilkudziesięciu osób. Krocząc centralną nawą Eberly uśmiechał się tryumfalnie. Publiczność wstawała z miejsc i zaczęła klaskać. Lizusy, pomyślała Holly. Wszyscy pracują w administracji.

Eberly energicznie wkroczył na stopnie i skierował się prosto do profesora Wilmota. Profesor wstał z fotela, z wyrazem twarzy gdzieś pomiędzy uprzejmym obrzydzeniem a miną kogoś, kto musi wywiązać się z nieprzyjemnego obowiązku. Eberly wyciągnął dłoń i uścisnął rękę Wilmota, kilkakrotnie, zaś publiczność pomrukiwała i wiwatowała.

— Witaj, Holly — rzekł Eberly, kłaniając się jej, cały w uśmiechach.

— Witaj, Malcolmie. Jak miło, że zdążyłeś. Zaśmiał się.

— Poczucie humoru jest bardzo ważne. Pomoże ci się oswoić z przegraną.

Holly odwzajemniła uśmiech.

— Zobaczymy.

Eberly zasiadł po drugiej stronie Wilmota, zaś profesor wstał i podszedł do mównicy. Holly zauważyła, że świta Eberly’ego nie ma gdzie usiąść, więc stanęli pod ścianami audytorium. Mam nadzieję, że to potrwa naprawdę długie godziny, pomyślała Holly. Dobrze im tak.

Wilmot uciszył tłumy i objaśnił zasady debaty: każdy kandydat wygłasza mowę wprowadzającą przez pięć minut, potem następuje trzyminutowa odpowiedź. Następnie publiczność może zadawać pytania.

— Każdy z kandydatów wygłosi też przemówienie końcowe, które ma trwać trzy minuty — zakończył Wilmot i zwrócił się do Eberlyego: — Urzędujący administrator przemówi jako pierwszy.

Kris Cardenas chodziła tam i z powrotem po pomieszczeniu, które wykorzystywano jako centrum kontroli misji. Była to ta sama sala, w której postawiono skafander po wyjęciu go z magazynu i przygotowywano do lotu. Manny’ego i jego skafandra nie było tu teraz, pomieszczenie sprawiało przez to wrażenie dużego i pustego.

Timoshenko siedział przy rzędzie wyglądających na delikatne komputerów, które Tavalera przeniósł ze śluzy i zawiesił na grodziach; na twarzy Rosjanina malowało się skupienie. Cardenas słyszała głosy Pancho i Wanamakera, ale od pół godziny nie było słychać Manny’ego.

Bał się lecieć, powtarzała sobie Cardenas. Nie chciał tej misji. Mówił, że jest uciekinierem praw statystyki. A teraz tam jest i nadstawia karku za Nadię. Cardenas potrząsnęła głową. Nie, nie tylko za Nadię. Za nas wszystkich. Macho z przeklętym poczuciem honoru. Wróć do mnie, Manny. Nie daj się tam zabić. Wróć do mnie.

Tavalera nalał sobie kawy z termosu, miał poważną, niemal ponurą minę. Ale Raoul zawsze jest skwaszony, pomyślała Cardenas. Chciała zapytać, czy wszystko jest w porządku, ale nie chciała przeszkadzać im w pracy, rozpraszać. I nie chciała wyjść na zamartwiającą się, marudzącą kobietkę.

— Za pięć minut rozdzielenie, na mój znak — rozległ się chłodny, profesjonalny głos Pancho.

— Zrozumiałem, pięć minut — to Manny.

— Chcesz kawy?

Cardenas niemal podskoczyła. Skupiła się całkowicie na głosach ze statku, a Tavalera ją zaskoczył.

— Posłuchaj, pani doktor — rzekł łagodnie Tavalera. — To będzie długa misja. Usiądź i wyluzuj. Nic mu nie będzie.

— Wiem, Raoul. Ale nie mogę przestać się martwić.

Wcisnął jej do rąk kubek z kawą.

— Przynajmniej usiądź. Nie powinnaś cały czas stać. Czując kłębiące się w jej duszy lęki, Cardenas podeszła do składanego krzesła obok Timoshenki i usiadła. Nie powinnam pić kawy, pomyślała, ostrożnie sącząc parującą ciecz. Jestem już wystarczająco nakręcona.

Jakby czytając jej w myślach, Timoshenko uśmiechnął się do niej.

— Przydałaby się raczej wódka, nie?

— Jak wrócą, wypijemy szampana — rzekł Tavalera. W małym głośniczku rozległ się głos Wanamakera.

— Rozdzielenie zakończono powodzeniem. Wszystkie systemy sprawne.

— Jestem na zewnątrz — to głos Gaety. — Lecę w stronę pierścienia B.

Jest na zewnątrz. Cardenas poczuła, jak oddech więźnie jej w gardle. Jest zdany tylko na siebie.

Nadia Wunderly nie była religijną osobą, ale wymalowała replikę starego, rozetowego motywu używanego przez Amiszów, który zapamiętała z dzieciństwa: kolorowe, zazębiające się koła, o średnicy niecałych dwunastu centymetrów. Był na ekranie w jej zagraconym biurze i miał odpędzać złe duchy. To nonsens, powtarzała sobie Nadia! Ale jakoś czuła się z nim lepiej.

Misja jak dotąd przebiegała bez przeszkód. Manny był na zewnątrz, a Pancho manewrowała rakietą transferową tak, by przelecieć pod pierścieniem B, przez szczelinę Cassiniego między pierścieniami A i B, do miejsca, gdzie miała zabrać Manny’ego.

Kiedy już przeleci przez pierścień i zbierze moje próbki, dodała w duchu. Stłumiła w sobie chęć wyciągnięcia ręki i dotknięcia rozetki.

Jak przypuszczała Holly, mowa wstępna Eberly’ego była prawie w całości poświęcona idei eksploracji pierścieni.

— Tam jest wielkie bogactwo — tłumaczył publiczności pełnym pasji, żarliwym tonem, którego zawsze używał, gdy chciał zauroczyć tłumy. — Najcenniejszym towarem w Układzie Słonecznym jest woda, a my mamy w zasięgu ręki wiele miliardów ton zamarzniętej wody. Najwyższym priorytetem mojej drugiej kadencji będzie rozpoczęcie eksploracji pierścieni Saturna, by każdy mieszkaniec tego habitatu mógł stać się bogaty jak ziemski milioner.

Klaskali z zapałem. Holly siedziała na scenie i patrzyła, jak publiczność pomrukuje z aprobatą, klaszcze, a nawet gwiżdże, a połowa wstała i zaczęła owację na stojąco.

Wilmot odczekał kilka chwil, po czym spokojnie podszedł do mównicy i wykonał uciszający gest obiema rękami. Tłum ucichł, stojący zaczęli siadać.

Powinnam przyprowadzić ze sobą jakiś klakierów, pomyślała Holly. Wymierzyła sobie mentalnego klapsa za to, że nie pomyślała o ściągnięciu jakichś zwolenników, żeby zafundowali jej podobną owację.

— A teraz ubiegająca się o urząd — zapowiedział profesor Wilmot, odwracając się w kierunku Holly — panna Holly Lane, dawniej szefowa działu zasobów ludzkich.

Publiczność zaklaskała, uprzejmie i niemrawo. To lepsze niż nic, pomyślała Holly podchodząc do mównicy. Przygotowana przez nią mowa pojawiła się na ekranie ściennym.

— Są inne bogactwa poza pieniędzmi — zaczęła, rozglądając się po morzu twarzy. — Z dobrych i właściwych powodów, wszyscy wyraziliśmy zgodę na zasadę zerowego rozwoju populacji, gdy zaczynaliśmy podróż na Saturna. Ale to było kiedyś.

Zobaczyła, że kilka osób pokiwało głowami. Kobiety.

— Ten habitat jest naszym domem. Większość z nas spędzi tu resztę życia, niektórzy z wyboru, niektórzy dlatego, że nie wolno im wrócić na Ziemię — wzięła głęboki oddech. — Skoro jest to nasz dom, powinniśmy w jak największym stopniu uczynić go miejscem przyjaznym dla ludzi. Nie mam na myśli tylko fizycznego środowiska, lecz to, że prędzej czy później będziemy chcieli sprowadzić na świat nasze dzieci.

— W przeciwnym razie będziemy żyli w jałowej, pustoszejącej skorupie. Potrzeba nam ciepła, miłości, ludzkich uczuć, jakie dają rozwijające się rodziny.

— A potrzeba nam wzrostu? — krzyknął ktoś z tyłu. Wszystkie głowy zwróciły się w jego stronę. Jeden z lizusów Eberly’ego, pomyślała Holly. Ktoś się zaśmiał.

Uśmiechnęła się.

— Potrzebna nam przyszłość — odparła. — Dzieci to przyszłość, a bez nich społeczność będzie się starzeć, aż wymrze.

Gdy Holly mówiła dalej, Edouard Urbain zwrócił się do żony i wyszeptał:

— To nonsens. Rozwój populacji zniszczy ten habitat. Skinęła głową, wiedząc, że jej mąż ma na myśli zagrożenie, jakie rozwój populacji stwarza dla jego prac.

12 KWIETNIA 2096: PRZEZ PIERŚCIENIE

Manny Gaeta skrzywił się na widok blasku Saturna. Choć skafander miał mocno przyciemniany wizjer, pierścień B był tak jasny, że aż bolały go oczy. Błyszczące lodowe klejnoty rozciągały się jak okiem sięgnąć, we wszystkich kierunkach.

Uśmiechnął się, wbrew sobie. Tak, bał się, gdzieś głęboko odczuwał strach. Ale także podniecenie i radość. Był taki stary cytat: „Śmiało podążać tam, dokąd nie dotarł jeszcze żaden człowiek”. To ja. Śmiało. Sam w swoim skafandrze, pędzący w stronę oślepiających pierścieni, Gaeta wiedział, że gdyby musiał umrzeć, to chciałby to zrobić właśnie w taki sposób, odkrywając nieznane lądy.

— Zbliżam się — mruknął do wbudowanego w hełm mikrofonu.

Spojrzał na wyświetlacz po lewej stronie hełmu. Widać było na nim tylko zakłócenia. Nie powinno się tak dziać, pomyślał, potrząsając głową.

— Twój wysokościomierz przestaje działać — w słuchawkach było słychać napięcie w głosie Wanamakera.

— Trudno ci będzie ocenie odległość — wtrąciła Pancho.

— Mogę ocenić na oko.

— Coś cię trafiło? — spytał Wanamaker.

— Jeszcze nie. Jestem około dwustu kilometrów od głównej części pasa.

— Ale szybko się przemieszczasz. Mamy dobry namiar. Robisz dwieście kilometrów na godzinę.

— Powinienem zwolnić.

— Dopalacze hamujące włączą się za sześć minut — oznajmił Wanamaker. — Chcesz wyłączyć automatykę i odpalić je ręcznie?

Patrząc na obezwładniający przestwór oślepiającej bieli, Gaeta odparł:

— Nie, niech automat to zrobi.

— Powiedz mi, jak zaczniesz odczuwać uderzenia — wtrąciła Pancho.

— Dobrze — odparł, myśląc, że i tak nie mogliby nic z tym zrobić. Za dziesięć minut będą po drugiej stronie pierścienia.

O ile wszystko pójdzie, jak powinno, odezwał się głos w jego głowie. Będą tam czekać na ciebie, ile trzeba. Wyłowią cię.

Tak, powiedział sobie Gaeta. Wyłowią.

Na wyświetlaczu hełmu zamrugało czerwone światełko. Uderzenie, pomyślał Gaeta. Wyświetlacz ściemniał. Uderzył mnie jeden płatek lodu. Zwiadowca?

Holly była zaskoczona pytaniami od publiczności. Prawie w całości zadały je kobiety i wszystkie chciały wiedzieć, jak szybko można uchylić zasadę ZRP.

— Pierwszy etap to zdobycie sześciu tysięcy sześciuset sześćdziesięciu siedmiu podpisów pod naszą petycją — wyjaśniła po raz kolejny. — Nie możemy zrobić nic, dopóki nie zbierzemy tej liczby.

Ludzie Eberlyego też zadawali pytania: przeważnie o to, ile można zarobić na eksploracji pierścieni Saturna. Profesor Wilmot wybierał z publiczności osoby, które chciały zadawać pytanie, i przypadkiem były to przeważnie kobiety.

Przez cały czas Eberly zachowywał się dziwnie milcząco. Nie chodziło o to, że nie przemawiał dobrze czy nie odpowiadał na pytania, po prostu całkowicie ignorował kwestię rozwoju populacji. Holly spodziewała się, że będzie malował straszne obrazy habitatu wypełnionego dziećmi i zmierzającego do katastrofy z powodu biedy, ale nic takiego nie nastąpiło. Mówił tylko o pozytywnych rzeczach, o tym, do jakiego bogactwa może dojść habitat eksploatując pierścienie. Holly wydawało się, że całkowicie unika sprawy ZRP.

Do chwili, aż profesor Wilmot wywołał Jean-Marie Urbain.

Wstała, ubrana nieskazitelnie, w wąskiej ciemnej sukience z krótkim rękawem, dyskretnie przyozdobionej biżuterią: bez dwóch zdań, najlepiej ubrana kobieta w audytorium. Holly pomyślała, że wygląda na odrobinę zdenerwowaną, wręcz nieśmiałą. Automatyczne mikrofony w audytorium dostroiły się do niej. Jej mąż, siedzący obok, wyglądał raczej na rozdrażnionego niż zachwyconego tym, że jego żona ma zadać jakieś pytanie.

— Proszę, pani Urbain — rzekł łagodnym tonem Wilmot.

— Mam pytanie do pana Eberly’ego — rzekła, lekko drżącym głosem. — Proszę pana, co się stanie z programami badawczymi, prowadzonymi przez naszych naukowców, jeśli będziemy musieli przeznaczyć dostępne nam zasoby na utrzymanie rozwijającej się populacji?

Eberly wyskoczył ze swojego fotela, jakby miał tam sprężynę, i radośnie się uśmiechnął. To było umówione, pomyślała Holly. Kazał jej zadać to pytanie.

Zanim pokonał trzy kroki między fotelem a mównicą, zmienił całkowicie wyraz twarzy. Uśmiech znikł; był teraz poważny, niemal ponury.

— Jak wszyscy wiemy — rzekł cicho, opanowanym głosem — głównym celem habitatu jest prowadzenie badań naukowych Saturna, jego księżyców i pierścieni. Jeśli jednak będziemy musieli wykorzystywać coraz więcej zasobów na utrzymanie rozwijającej się populacji, w mniejszym stopniu będziemy mogli poświęcić się pracy naukowej.

Holly chciała zaprotestować, ale Eberly jeszcze nie skończył.

— W tej chwili informacje naukowe to nasz główny towar eksportowy — mówił dalej. — Zasadniczo Międzynarodowe Konsorcjum Uniwersytetów na Ziemi płaci nam za dostarczanie danych o Układzie Słonecznym. Oczywiście, nie zdołamy z tego utrzymać całej populacji. Nasza ekonomia ma charakter wewnętrzny: wytwarzamy własną żywność, świadczmy sobie nawzajem usługi, wymieniamy się towarami, stworzyliśmy silną gospodarkę służącą nam samym.

Pochylił głowę i zawahał się na sekundę, po czym uniósł wzrok:

— Jeśli jednak nasza populacja zacznie się rozwijać w sposób niekontrolowany i nie będziemy mieli zewnętrznych źródeł dochodu, a zostaniemy zmuszeni produkować więcej żywności, mieszkań, wydawać więcej na kształcenie i znaleźć pracę dla nowych obywateli, to naukowcy będą musieli zdać się wyłącznie na fundusze z MKU, a nie będzie ich na tyle wystarczająco, by utrzymać obecny zakres pracy. Będziemy musieli zredukować nasze programy naukowe, a MKU cofnie finansowanie. Błędne koło.

Dziesiątki rąk uniosły się w górę. Ale Eberly jeszcze nie skończył.

— Jednakże — rzekł, mówiąc nieco głośniej — dostrzegam pewien sposób na wyjście z tego dylematu. — Po jego twarzy przemknął dyskretny uśmieszek. — Aby pozwolić na rozwój populacji, musimy mieć źródło dochodu. I oto mamy je przed nosem: pierścienie Saturna. Kiedy zaczniemy sprzedawać wodę dla Selene i Ceres oraz innym osiedlom ludzkim w Układzie Słonecznym, będziemy mieli źródło dochodu, które pozwoli nam znieść zasadę zerowego rozwoju populacji raz na zawsze!

Świta Eberly’ego pod ścianami zaczęła wiwatować i szybko dołączyła do nich reszta publiczności. Holly siedziała na scenie, oszołomiona prostotą tego planu. Patrzyła, zawiedziona, jak publiczność wstaje i wiwatuje. Chciała podbiec do mównicy i wykrzyczeć, że nikt nie dopuści do eksploatacji pierścieni dopóki nie będzie całkowicie pewne, że nie ma tam żadnych organizmów żywych, które mogłyby ucierpieć.

Wiedziała jednak, że to nie ma sensu. Eberly odebrał jej własny punkt przetargowy i przekuł go na swoją korzyść. Chcecie dopuścić do rozwoju populacji? To eksploatujcie pierścienie, żeby na to zarobić.

Nadia chyba umrze, jak o tym usłyszy, pomyślała Holly. A Malcolm wygra wybory w cuglach.

Nadia tkwiła tymczasem w swoim zagraconym biurze, całkowicie pochłonięta obrazem z kamery na hełmie Gaety, który oglądała na monitorze znajdującym się na biurku. Wyglądało to jak spadanie z lodowcowego klifu. Ekran wypełniały lśniące drobiny lodu, przeplatające się pasma, łączące się tak zawile, że nawet najszybszy komputer nie był w stanie modelować ich w czasie rzeczywistym. Wiedziała, że Manny opada na pierścień; przeora go jak meteor uderzający w cząstki lodu.

— Dopalacze hamujące zakończyły pracę — w głośnikach rozległ się głos Gaety.

— Zrozumiałem, dopalacze zakończyły pracę — to głos Wanamakera. — Twój wektor prędkości jest poprawny.

Wunderly nalegała, żeby zmniejszyć prędkość opadania Gaety. Choć był to najgęstszy z pierścieni, pierścień B miał ledwo dwa kilometry grubości. Jeśli Gaeta nie zwolni, przeleci przez niego tak szybko, że nie zbierze żadnych próbek. Gaeta zgodził się niechętnie. Gdy po raz pierwszy tędy przelatywał, jego trajektorię zaprojektowano tak, by prześliznął się przez pierścień B w czasie krótszym od dziesięciu minut, a i to o mało go nie zabiło. Teraz leciał lotem nurkowym, po jednej i drugiej stronie pierścienia, na tyle wolno, żeby mieć szansę na złowienie jakichś próbek lodowych cząstek i ewentualnych żywych istot.

Jeśli rzeczywiście tam są, myślała Wunderly. Jeśli naprawdę istnieją i nie są moim marzeniem sennym.

— Otwarcie pojemników na próbki — usłyszała głos Wanamakera.

— Zrozumiałem, otwieram pojemniki — potwierdził Gaeta.

— Mamy odczyty temperatury z pojemników, trzy stopnie powyżej temperatury otoczenia — rzekł Wanamaker.

— Dobrze — odparł Gaeta. — Nie chcę usmażyć tych maleństw, jak już się znajdą w pojemnikach.

Wunderly przypomniała sobie, jak podczas pierwszego przelotu Gaety przez pierścień lodowe stworzenia pokryły jego skafander tak gęsto, że nie mógł poruszać kończynami ani porozumieć się z kontrolerami. Tym razem na antenach łączności umieszczono miniaturowe spirale grzejne. Utrzymywanie temperatury anten wyższej od temperatury otoczenia nie wymagało wiele energii. Należało natomiast utrzymać niską temperaturę reszty skafandra, szczególnie pojemników na próbki.

Był już na tyle blisko, że widziała na ekranie poszczególne bryły lodu. Nie dało się ocenić ich rozmiaru, ale niektóre fragmenty były wyraźnie większe od innych.

— Trochę mi się oberwało — wyznał Gaeta. — Dużo uderzeń.

— Jak z rozmiarami? — spytał Wanamaker.

— Nie są na tyle duże, żeby mną nawet potrząsnąć — rzekł Gaeta — ale licznik kolizji świeci jak ekranik gry wideo.

Tylko żeby nie trafiło go nic dużego, błagała w duchu Wunderly. Wiedziała, że są tam kawałki wielkości ciężarówek. Żeby tylko nic mu się nie stało, modliła się do boga, w którego tak naprawdę nie wierzyła.

12 KWIETNIA 2096: SPOTKANIE

— No to jazda — rzekła Pancho, próbując świadomie trzymać język jak najdalej od zębów. Kiedyś paskudnie przecięła język zębami, podczas awaryjnego lądowania klipra, kiedy jeszcze pracowała jako astronautka. Potem przez wiele lat nosiła ze sobą wkładkę ochronną, ale rzadko pamiętała o tym, żeby włożyć ją na miejsce, kiedy była taka potrzeba.

Teraz stała przy sterach rakiety transferowej i patrzyła przez bulaj obserwacyjny, nurkując małym pojazdem w szczelinę Cassiniego między pierścieniami A i B.

Widziała pędzące na ich spotkanie lśniące kawałki lodu, odbijające się od kadłuba rakiety, uderzające w bulaj z przejrzystej szkłostali.

— Też mi luka — rzekła. — Dużo tu śmiecia. Wanamaker, stojąc obok niej, nie zwrócił na to uwagi.

Rozmawiał właśnie z Gaetą, który wlatywał w pierścień B.

— Zaczynam pokrywać się lodem — poinformował Gaeta. — Trudno mi poruszać rękami i nogami.

Wanamaker spojrzał na odczyty na panelu z boku.

— Temperatura wewnętrzna utrzymuje się — rzekł.

— Jak dotąd — odparł Gaeta.

Pancho żałowała, że nie ma bulajów z boku ciasnego kokpitu albo przynajmniej kamer. Chciałaby zobaczyć coś więcej niż tylko widok z przodu. Chciała zobaczyć pierścienie i ich wystrzępione brzegi, gdy nurkowała statkiem między nimi. Chciała krzyknąć „hurra!” przechodząc przez płaszczyznę pierścieni. Tymczasem nie widziała pierścieni wcale, nie widziała nawet lśniącej krzywizny Saturna. Nic tylko upstrzona gwiazdami ciemność i roje cząstek lodu pędzące na nią. Przypominało to nurkowanie w ciemności w szalejącej zamieci.

Gaeta miał dwa, zupełnie ze sobą sprzeczne, zmartwienia, które walczyły ze sobą gdzieś w jego głowie. Czy przelot przez pierścień będzie trwał wystarczająco długo, żeby zebrać odpowiednie próbki dla Nadii? Czy przelot będzie trwał aż tak długo, że tefregado cząsteczki oblepią mnie, jak ostatnio? Prawie mnie wtedy zabiły.

Lodowy pierścień rozpościerał się przed nim jak okiem sięgnąć, niczym olbrzymie pole połyskującego śniegu. Daleko, po prawej stronie, widać było smugi ciemniejszej materii, przypominające sadzę lub pył. Leciał szybko, mimo użycia dopalaczy hamujących. Patrząc na kolorowe wyświetlacze na dole wizjera, dostrzegł, że wszystkie funkcje skafandra działają prawidłowo, z jednym wyjątkiem: gdy próbował poruszyć nogami albo rękami, serwomotory powodowały zapalenie się czerwonej lampki. Zrozumiał, że jest otoczony lodem.

Na skraju wizjera dostrzegł brzeg lodu. Wyraźnie się powiększał.

— Wizjer pokrywa mi się lodem — powiedział do mikrofonu.

— Funkcje podtrzymywania życia działają prawidłowo — odparł natychmiast Wanamaker.

Gaeta pokiwał głową w hełmie.

— Jak dotąd.

— Anteny nadal działają.

— Hej, Jake, próbujesz mnie rozweselić?

— Ja tylko wykonuję moją pracę, chłopie.

— Temperatura w skafandrze spada — zameldował Gaeta.

— Zrozumiałem. Utrzymuje się w dopuszczalnych granicach.

— Jak dotąd.

— Dotrzesz do pierścienia za trzy minuty.

— O ile mi się uda.

Zobaczył, że wizjer jest prawie całkowicie pokryty lodem.

— Trzymaj się, chłopie. Utrzymujemy kurs na punkt przejęcia.

— Dobrze.

— Powinieneś teraz wlatywać w główną część pierścienia.

Błysk światła zaskoczył Gaetę.

— Co to było, u licha?

— Hej, mamy problemy z zasilaniem — zawołała Pancho.

— Działa zasilanie awaryjne… chwileczkę, wróciło zasilanie główne.

— Wszystko w porządku, Manny?

— Coś błysnęło, jakby wszystkie moje wskaźniki jednocześnie się zapaliły.

— A teraz?

— Wszystko wygląda normalnie. Tylko system podtrzymywania życia pracuje na akumulatorach zamiast na głównej magistrali zasilania.

— Co się stało, u licha? — zżymał się Wanamaker.

— Wlatuję w pierścień.

Mrużąc oczy, by dostrzec cokolwiek spod lodu, który teraz pokrywał prawie cały wizjer, Gaeta widział tylko błyszczące, wirujące lodowe cząsteczki. Przypominało to lot w śnieżycy, samotny lot pośród potężnej burzy oślepiającej bieli. Tylko że nie było żadnego wiatru.

Z przerażeniem uświadomił sobie, że wentylatory w skafandrze umilkły.

Wanamaker dostrzegł zielone światełko na panelu.

— System obiegu powietrza — mruknął. Pancho zerknęła.

— Poradzi sobie bez niego.

— Jak długo? — spytał Wanamaker.

— Wystarczająco długo — odparła Pancho, wystukując coś na klawiaturze.

— Wentylatory nie działają — głos Gaety brzmiał spokojnie, ale i Pancho, i Wanamaker wiedzieli, że pojawił się problem.

— Spróbuj je ponownie uruchomić.

— Próbowałem. Nic z tego.

— Trzymaj się — zawołała Pancho — zaraz zmienię punkt przejęcia. Wyłowimy cię za osiem minut… — spojrzała na odczyt na panelu. — Siedem minut, czterdzieści sekund.

— Zbliżycie się za bardzo do pierścienia — sprzeciwił się Gaeta.

— Zamknij się i oszczędzaj powietrze — rzekła Pancho. — Złapiemy cię, zanim zaczniesz rzęzić.

— Co mogło spowodować awarię wentylatorów? — spytał Wanamaker.

Pancho wzruszyła ramionami.

— Prawo Murphy’ego.

— Może ten zanik zasilania?

— Jakim cudem on mógł mieć zanik zasilania dokładnie w tej samej chwili, co my? — spytała Pancho. — Poza tym trwało to ułamek sekundy. Nic się nie stało.

— Nam nic się nie stało — poprawił ją Wanamaker.

W razie problemów sprawdź wszystkie systemy, powiedział sobie Gaeta. System podtrzymywania życia działa na akumulatorze zapasowym, a chingado wentylatory padły. Brak obiegu powietrza oznacza, że zawartość tlenu spada, a gromadzi się dwutlenek węgla.

Zanik zasilania? Wszystko inne działa. Poczuł, jak krople potu gromadzą mu się nad górną wargą. Główny komputer skafandra korzysta z drzewa decyzyjnego, przypomniał sobie. Kiedy zasilanie spada do poziomu krytycznego, zaczyna zamykać poszczególne systemy według ich ważności. Bez wentylatorów przeżyję dziesięć, może dwadzieścia minut. Potem komputer wyłączy czujniki zewnętrzne. Jeśli to rzeczywiście awaria zasilania.

Wizjer miał teraz całkowicie pokryty lodem. A wyświetlacze czujników skafandra — mógł się tego spodziewać — wyłączyły się. Mierda, poskarżył się w duchu Gaeta. Teraz lecę na ślepo.

— Nie uruchamiaj silników odrzutowych — ostrzegła go Pancho. — Namiernik właśnie ci się wyłączył, więc musimy cię znaleźć obliczając tor ruchu.

— Dobrze. Żadnych silników — potwierdził Gaeta, ciesząc się, że system łączności nadal działa. Trzymajcie się z dala od moich anten, maluchy, przekazał w myślach małym stworzonkom. Gremliny, pomyślał. Małe bestie, które pożerają ci maszynerię.

Dostrzegł, że zegar nadal działa. Zielone cyferki na wyświetlaczu LCD mówiły, że powinien być gdzieś w środku pierścienia. Jeszcze najwyżej dwie minuty i będę poza nim. A wtedy Pancho będzie mogła mnie złapać. Jeśli mnie znajdzie.

Holly przecisnęła się przez tłum sympatyków, którzy otoczyli ją po zakończeniu debaty. Prawie w całości kobiet, jeśli nie liczyć Wilmota i tęgawego mężczyzny z nieszczęśliwą miną, stojącego przy pani Yańez; to jej mąż, przypomniała sobie Holly. O wiele większy tłum otaczał Eberly’ego; był tam też doktor Urbain i jego żona. Eberly pławił się w zachwycie, uśmiechał radośnie, ściskał dłonie.

Światła zamrugały na sekundę; wszyscy podnieśli wzrok ku sufitowi, ale zanim ktokolwiek zdołał powiedzieć choć słowo, znów płonęły stabilnym światłem.

Eberly machnął ręką.

— Pracujemy nad tymi zakłóceniami w zasilaniu — oznajmił stanowczym tonem. — Właśnie zmieniłem szefa działu konserwacji i odkryje źródło problemu.

Ludzie dookoła niego kiwali głowami, ale kilku spoglądało niepewnie w stronę sufitu.

— Przepraszam — mówiła Holly, przedzierając się przez tłum. — Muszę zobaczyć się z doktor Wunderly.

W końcu przebiła się i pognała główną nawą audytorium, wybiegła na zewnątrz, po czym ruszyła w stronę biur Wunderly.

Nadia musi się dowiedzieć, jak Eberly nas wyrolował, pomyślała. Pewnie jest w biurze i obserwuje wyprawę Manny’ego przez pierścienie.

Budynek biurowy był ciemny, ale niezamknięty. Holly pobiegła schodami w górę na drugie piętro, gdzie dostrzegła lekką poświatę nad jednym z sięgających ramienia przepierzeń. Oto, pomyślała, królicza nora Nadii.

Wunderly gapiła się na stojący na biurku ekran tak intensywnie, że aż podskoczyła na krześle, gdy Holly wpadła do jej przegródki.

— Nadiu! Oni będą eksploatować pierścienie!

— Manny ma kłopoty — odparła Wunderly. — Pancho musi go wyłowić i to jak najszybciej.

— Masz go na radarze? — spytał w napięciu Wanamaker.

— Przy całym tym szumie, jaki dają pierścienie? Jedyna szansa to oszacować jego pozycję korzystając z efektu Dopplera.

Wanamaker skinął głową i pokazał palcem w centralny wyświetlacz kokpitu. Miał tam wykres trajektorii Gaety i ich własny kurs. Obie linie ładnie się przecinały, tuż poniżej płaszczyzny pierścieni.

— Ten plan to przeszłość — rzekła Pancho, stukając palcem w wyświetlacz. — Musimy go złapać o wiele wcześniej.

— Ale wtedy musimy podlecieć do pierścienia — rzekł Wanamaker.

— Tak. Czeka nas niezła jazda, Jake.

Holly spojrzała na ekran Wunderly.

— Pancho złapie Manny’ego bliżej pierścienia? Czy to nie jest niebezpieczne?

W świetle padającym z ekranu, przypominająca kształtem serce twarz Wunderly miała barwę popiołu.

— Gorzej, Holly. Ona jest teraz na kursie prosto między pierścienie.

— Przecież nie miała wlatywać między pierścienie!

— Ale leci. W przeciwnym razie nie zdoła go złapać wystarczająco szybko. Udusi się w skafandrze.

Po raz pierwszy Holly zrozumiała, że Pancho ryzykuje życiem. Moja siostra może zginąć, pomyślała.

— Możemy z nią porozmawiać?

Wunderly zawahała się, po czym potrząsnęła głową.

— Nie należy jej rozpraszać, Holly. Za jakąś minutę będzie miała pełne ręce roboty.

* * *

Wanamaker spojrzał na ekran radaru.

— Tam! — wskazał rozmazaną kreskę na mieniącym się tle. — To musi być on!

— Hej, Manny — zawołała Pancho do mikrofonu. — Wyleciałeś już z pierścienia?

— Nic nie widzę — rozległ się głos Gaety. — Wizjer mam cały w lodzie, a czujniki zewnętrzne nie działają. Zgodnie z planem powinienem już wylecieć.

Pancho poleciła:

— Jake, podłącz kamerę do radaru i wrzuć maksymalne powiększenie.

Wanamaker skinął głową i postukał w klawisze. Na głównym ekranie pojawił się przestwór białych, lśniących cząstek pierścienia.

— Tam — rzekła Pancho, wskazując mały, podłużny obiekt poruszający się w polu widzenia. — To musi być on.

— Szkoda, że nie mamy lepszego namiaru.

— Widzę go — rzekła Pancho, rzucając okiem na przyrządy.

Nagłe uderzenie ciągu sprawiło, że zakołysali się w pętlach. Obiekt na obrazie z kamery teleskopowej rósł, nabierał kształtu. Teraz dostrzegali już ręce i nogi.

— Pewnie jest cały oblepiony lodem — mruknął Wanamaker.

— Lepiej wskakuj w skafander i idź do ładowni — odparła Pancho.

— Dobra.

Wanamaker zanurkował przez klapę kokpitu i ze schowka na grodzi wyciągnął jeden ze skafandrów wykonanych z nanotkaniny. Zaczął go nakładać, ale dopiero gdy wziął w dłonie hełm — poczuł ukłucie strachu. Skafandry kosmiczne powinny być wielkie, grube i pękate, pomyślał. Ten wyglądał jak płaszcz przeciwdeszczowy. Pancho kiedyś używała takiego na Księżycu. I wszyscy, których było na to stać, przerzucali się na skafandry z nanotkaniny. W przeciwieństwie do kombinezonów starego typu nanoskafandry można było włożyć w kilku sekund i były bezpieczniejsze.

Mimo prób uspokojenia się nadal czuł się niepewnie. Poszybował w kierunku ładowni i zamknął za sobą klapę. Ładownia była metalową skorupą, niewiele większą od paki średniej furgonetki, pustą, jeśli nie liczyć dorównującej wzrostem człowiekowi kriogenicznej lodówki, w której miały się znaleźć pojemniki z próbkami Gaety.

Wanamaker wiedział, że może sterować śluzą ze środka ładowni, ale Manny’emu może być potrzebna pomoc, pomyślał. Pancho jest dobra, ale może nie udać jej się dokładnie zrównać prędkości.

Wyjął więc butlę z tlenem ze stojaka, założył ją na plecy i przypiął ją do kołnierza; przypominało to zamknięcie rzepa. Kaptur nadął się, przybierając kształt bańki, gdy wypełniło go powietrze z butli.

— Gotów do otwarcia śluzy? — z wbudowanego w bańkę głośnika rozległ się głos Pancho.

— Otwieram ją — odparł Wanamaker, opierając dłoń o panel sterowania.

Dobrze, marynarzu, powiedział do siebie, czas zostać bohaterem.

— Co on robi? — spytała Holly, czując, jak drży z niepokoju.

Wunderly postukała w klawiaturę i obraz zmienił się; pokazywał teraz obraz Saturna w czasie rzeczywistym, z przecinającymi go dwoma cienkimi jak włos liniami.

— Czerwona linia to Manny — rzekła, wskazując. — Właśnie wylatuje z pierścienia, jeśli leci zgodnie z planem.

— Dobrze — rzekła Holly.

— Zielona linia to Pancho. Manewruje statkiem, żeby złapać Manny’ego, tu w miejscu przecięcia.

— Ale to praktycznie w pierścieniu! Wunderly skinęła głową.

— Pancho ma teraz taką prędkość, że wleci z powrotem do pierścienia i przeleci na drugą stronę, o ile nie uderzy w coś na tyle dużego, żeby uszkodzić statek.

— A jakie jest prawdopodobieństwo, że…

— Dość duże — oznajmiła ponuro Wunderly. — Lodowe cząstki są przeważnie małe, jak płatki śniegu albo kamyki pokryte lodem. Ale przy tej prędkości nawet kamyk może mieć siłę góry lodowej.

* * *

Stojąc samotnie w kokpicie, Pancho dostrzegła przez bulaj obserwacyjny pędzący w jej stronę pierścień. To będzie niezła jazda, pomyślała, mocniej wsuwając stopy w plastikowe pętle.

Dostrzegła złowieszcze światełko na kokpicie: śluza powietrzna ładowni była otwarta.

— Jake, jesteś na zewnątrz?

— W śluzie — odparł sztywno Wanamaker. — Klapa zewnętrzna jest otwarta.

— Przypiąłeś się?

— Mam dwie liny, swoją i Manny’ego.

— Przygotuj się. Zbliżamy się.

— Nie widzę go.

— Zaraz zobaczysz.

Pancho lekko dotknęła końcem palca steru manewrowego Tylko spokojnie, powiedziała sobie. Żadnych gwałtownych ruchów. Żadnych podrygów.

Unosząc się tuż przy klapie Wanamaker poczuł lekkie szarpnięcie. Przymknął oczy, oślepiony blaskiem pierścień Saturna. Wyglądają, jakby można było ich dotknąć. Cóż, za jakieś parę minut rzeczywiście ich dotkniemy.

— Widzisz go? — spytała Pancho.

— Nie… poczekaj! Jest! — Dostrzegł zarys potężnego skafandra Gaety. — Rzeczywiście, jest cały pokryty lodem.

— Gówno widzę — ogłosił Gaeta, bardziej rozzłoszczony niż wystraszony.

— W porządku, Manny — zawołał Wanamaker. — Widz cię. Wychodzę, żeby cię złapać.

— Poczekaj! — wrzasnęła Pancho. — Podlecę jeszcze trochę bliżej.

Postać Gaety nieco urosła, po czym ustabilizowała się w polu widzenia Wanamakera.

— Dobrze, bliżej już nie mogę — oznajmiła Pancho.

Wanamaker ocenił, że Gaeta jest w odległości jakichś pięćdziesięciu metrów od niego i przesuwa się wolno w polu widzenia. Wiedział, że lina, którą trzyma w dłoni, ma pięćdziesiąt metrów. Nie ma czasu, żeby szukać innej liny ani żeby połączyć ze sobą dwie. Może chybić o włos.

Wziął głęboki oddech i wyskoczył ze śluzy prosto w przestrzeń, zapominając, że między nim a próżnią jest tylko ciemna warstwa nanotkaniny.

Gaeta wyglądał jak starożytna mumia, przesuwając się obok niego, poza jego zasięg. Wanamaker odczepił linę przypiętą do pasa i przywiązał ją do końca liny, którą trzymał w dłoniach. Trzymając się podwójnej liny tak mocno, jakby od tego zależało jego życie, poszybował w kierunku pokrytego lodem Gaety i złapał go za chwytaki manipulatora.

— Nie masz jakichś zaczepów w tym pieprzonym skafandrze? — mruknął Wanamaker, przekładając linę pod ramionami skafandra i zaczepiając ją.

Podwójna lina naprężyła się, ale wytrzymała.

— Pod lodem — mruknął Gaeta i zakaszlał.

Nie puszczając liny, Wanamaker owinął ją jeszcze raz wokół piersi Gaety i ponownie spiął; poczuł kliknięcie, w próżni nie słychać dźwięków. Rozejrzał się dookoła i zobaczył, że unoszą się w pustce, a obok lśni pasiasta tarcza Saturna i pierścienie. Wanamaker przełknął z wysiłkiem i poczuł ucisk w gardle.

— Dobrze — mruknął. — Do roboty. Zaczął ciągnąć ich obu w stronę śluzy.

— Za cholerę nic nie widzę — mruknął Gaeta.

— Wszystko gra, Manny. Trzymam cię. Zaraz będziemy w środku.

Chwilę to jeszcze potrwa, pomyślał.

— Masz go? — zawołała Pancho.

— Mam — odparł Wanamaker posapując z wysiłku. — Wracamy do śluzy.

— To się pośpieszcie. Lecimy z powrotem w stronę pierścienia.

12 KWIETNIA 2096: LOT PANCHO

Holly i Wunderly, siedząc obok siebie w ciemnym biurze, słyszały rozmowę Pancho i Wanamakera.

— Przechwycił Manny’ego! — krzyknęła Holly. Wunderly nacisnęła klawisz łączności.

— A próbki? — spytała. — Macie próbki z pierścieni?

— Nie wiem — prychnął Wanamaker.

— Jestem cały oblepiony tym cholernym lodem, więc nie wiem, co wpadło do pojemników podczas lotu przez pierścień — odparł Gaeta, najwyraźniej zirytowany. — Pojemniki na próbki były otwarte, tyle pamiętam.

— Sprawdź, czy pojemniki są zamknięte, zanim wejdziecie na pokład — prosiła Nadia. — Bo inaczej próbki się roztopią.

— Robimy, co możemy, Nadiu. A teraz wynoś się z kanału, bo musimy się jeszcze trochę postarać, żeby wrócić cało do domu.

W prowizorycznym centrum kontroli misji Kris Cardenas zgrzytała zębami ze złości, słuchając żądań Wunderly.

Manny mógł zginąć, a ona się martwi o te pieprzone próbki.

Tavalera stał przed ekranami jak statua, patrząc, co się dzieje w miejscu akcji, ale nie był w stanie nic zrobić. Timoshenko stał obok niego, patrząc na ekrany z grymasem na twarzy. Cardenas dostrzegła frustrację na ich pokrytych potem twarzach. Sama też się tak czuła. Nic nie można już zrobić. Wszystko w rękach Pancho.

— Jesteśmy w śluzie — to głos Wanamakera. — Zamykam zewnętrzną klapę.

Serce Cardenas niemal wyskoczyło jej z piersi. Złapali go!

Zanim zdołała cokolwiek powiedzieć, Tavalera wrzasnął z radości i podskoczył. Timoshenko odwrócił się i niemal zgniótł Cardenas w niedźwiedzim uścisku, wkładając w ten uścisk całą energię, która nagromadziła się w nim w ciągu ostatniej godziny.

— Mają go! — krzyknął jej do ucha. — Mają go!

Manny jest bezpieczny, pomyślała Cardenas. Przynajmniej na razie.

Wanamaker sprawdził, czy panel kontrolny śluzy świeci się w całości na zielono: w śluzie było powietrze pod odpowiednim ciśnieniem. Dopiero wtedy nacisnął przycisk otwierający wewnętrzną klapę.

Klapa otworzyła się do środka. Wanamaker dostrzegł, że lód pokrywający skafander Gaety prawie się już roztopił. A izolowane pojemniki na próbki znajdujące się na jego piersi były szczelnie zamknięte.

— Możesz poruszać nogami? — zwrócił się do Gaety. Skafander zatrzeszczał, serwomotory jęknęły słabo. Prawe ramię Gaety poruszyło się wolno, lód odpadał od niego i unosił się, jak pozbawione masy strzępki. Przetarł ręką wizjer.

— Jazda — rozległ się głos Pancho. — Lecimy prosto na pierścień. Właźcie i złapcie się czegoś.

Jak rzeźba, która powoli ożyła, Gaeta chwycił brzeg klapy i niezdarnie wszedł do ładowni. Wanamaker nie zadał sobie trudu zdejmowania swojego nanoskafandra. Szybko odpiął pojemniki na próbki i wsunął je ostrożnie do kriogenicznej zamrażarki stojącej pod grodzią. Usłyszał, jak wewnętrzny mechanizm zamrażarki przemieszcza pojemniki z otworu wlotowego do chłodzonej ciekłym helem komory.

— Trzymajcie się — zawołała Pancho. — Gotowi czy nie, musimy teraz walczyć.

Wanamaker odwrócił się do Gaety i dostrzegł, że ładownię wypełnia mgła z parującego lodu. Ale przynajmniej znów widział przez wizjer twarz Gaety.

— Stopił się lód ze skafandra — rzekł Gaeta. — Wszystkie moje systemy są znowu sprawne. Nie wiem, co je wyłączyło, ale znowu działają.

— Dobrze. Zostańcie w skafandrach. Tak będzie bezpieczniej. Potem możemy otworzyć ładownię i wyrzucić wodę, jak oddalimy się od pierścienia. Przypięliście się dobrze, chłopaki? Bo za jakieś pół minuty zacznie się niezła jazda.

— Mam stopy w pętlach — zameldował Wanamaker. — Ale buty Manny’ego są za duże.

Poniewczasie przypomniał sobie, że buty Gaety są magnetyczne.

— Złapcie się czegoś i mocno trzymajcie. Nie będzie fajnie.

Pancho wyłączyła łączność zewnętrzną, gdy tylko Wunderly zgłosiła się z żądaniami. Mam tu wystarczająco dużo roboty, żeby wysłuchiwać jej pytań o próbki. Zanim przypomniały jej o tym wyrzuty sumienia, dodała: tak, wiem, ta eskapada została zorganizowana właśnie z powodu próbek. Ale teraz muszę się martwić o życie trójki ludzi.

Chwytając mocno wolant prawą ręką, Pancho nie mogła powstrzymać uśmiechu. Już od dawna nie latałaś prawdziwym statkiem, powiedziała sobie. Zobaczymy teraz, czy jeszcze się do czegoś nadajesz.

W bulaju obserwacyjnym przed sobą dostrzegła pędzący w jej stronę pierścień B, przeplatające się pasma lodowych cząstek z ciemnymi pasmami przypominającymi sadzę z lewej strony. Wprawnymi ruchami dłoni ustawiła statek w kierunku, w którym obracały się lodowe cząstki. Im mniejsza różnica między ich prędkością a naszą, tym mniejsza szansa, że oberwiemy.

Wiedziała jednak, że statek zostanie nieźle zbombardowany. Jest tam mnóstwo odłamków lodu i będziemy się musieli przez nie przecisnąć, czy nam się to podoba, czy nie. Statek nie miał wystarczającego ciągu, żeby odwrócić kurs i uniknąć spotkania z pierścieniem. Pancho mogła teraz tylko prześliznąć się przez pierścień pod jak najmniejszym kątem, żeby spędzić w nim jak najmniej czasu.

Alarm zderzeniowy zapiszczał. Zaczęło się, pomyślała Pancho.

— Jedziemy — rzekła, bardziej do siebie, niż dwóch mężczyzn w ładowni.

Przypominało to wpadnięcie lotem nurkowym w lodowiec, spadanie na nieskończoną połać śniegu. Ale ten lodowiec nie był jedną bryłą, składał się z miriadów lodowych cząsteczek.

Pancho zwiększyła delikatnie ciąg głównych silników i poczuła, jak lekko odpycha ją od podłogi. Przypomniała sobie katastrofę na Księżycu, kiedy przyspieszenie wyrwało jedną z zamocowanych w pokładzie pętli, łamiąc jej nogę. Na razie nie jest tak źle, pomyślała. Na razie.

Alarm zderzeniowy brzmiał nieprzerwanie, jak oszalała szafa grająca, wydająca z siebie tylko jeden ton. Pancho walnęła w przycisk alarmu i wyłączyła go. Wiem, że obrywamy, zżymała się w duchu. Jak dotąd nic nie było na tyle duże, by przebić osłonę antymeteorytową.

Uświadomiła sobie, że nie włożyła skafandra. Co za idiotka! Jeśli rozwali kokpit, już po mnie.

Nie ma jednak już czasu. Nie mogła zostawić sterów, nawet na sekundę, nawet na tę krótką chwilę, jakiej wymagało włożenie nanoskafandra.

Pancho poczuła smak krwi w ustach i dotarło do niej, że przygryzła sobie język. Ależ ja jestem durna, pomyślała. Czemu, u licha…

— Jake! — zawołała, zdziwiona paniką we własnym głosie. — Przyjdź tu! Szybko! I przynieś butlę z tlenem.

Zobaczyła wielki, biały głaz, który toczył się obok prawej burty statku, nie dalej niż sto metrów. I zbliżał się. Rzuciła okiem na radar: tylko szum, za wiele obiektów, mnóstwo błyszczących iskierek na ekranie.

Delikatnie, bardzo delikatnie przesunęła wolant w lewo. Głaz oddalił się nieco, ale nadal leciał obok statku, jakby tylko czekał, aż Pancho popełni najdrobniejszy błąd, żeby mógł uderzyć w statek i zniszczyć go.

Nie daj się zahipnotyzować, skarciła się w duchu, odrywając wzrok od lśniącego olbrzyma. Musisz się rozglądać we wszystkich kierunkach. Rzuciła okiem jeszcze raz i tym razem był znacznie mniejszy; oddalał się.

Ekran monitora zderzeń migał jak ogarnięte spazmami oko szaleńca. Ciśnienie się utrzymuje, pomyślała. Nie ma przebicia.

Wanamaker zanurkował w kokpit, nadal w nanoskafandrze, z pobielałą twarzą i utkwionymi w niej oczami.

— Nie włożyłaś skafandra!

— Przejmij stery — zarządziła Pancho, wyjmując mu z rąk butlę z tlenem.

Przeleciała przez klapę, łapiąc się brzegu jedną ręką; pozwoliła zielonej butli zawisnąć w powietrzu, a sama wyszarpnęła nanoskafander ze schowka i wcisnęła do niego nogi.

Statek szarpnął i Pancho uderzyła o grodź.

— Przepraszam! — wrzasnął Wanamaker z kokpitu.

Pancho była zbyt zajęta, by odpowiedzieć. Włożyła skafander, doczepiła do niego butlę z tlenem i zobaczyła, jak bąbel nadyma się wokół jej twarzy. Wzięła głęboki oddech, zaczerpując powietrza z puszki, po czym wkroczyła z powrotem do kokpitu.

— Dzięki, Jake — mruknęła, przejmując z powrotem stery.

— Już prawie przelecieliśmy — rzekł, wskazując na bulaj. Pancho widziała poprzez rojące się wokół cząsteczki gwiazdy, a nawet sierp księżyca. To pewnie Tytan, pomyślała.

Nagłe szarpnięcie rzuciło ich oboje na kolana. Klapa kokpitu zatrzasnęła się, a system podtrzymywania życia oświadczył z mechanicznym spokojem:

— Spadek ciśnienia w ładowni. Przebicie kadłuba w sekcji sześć A.

Chwytając znów stery, Pancho krzyknęła:

— Jake, wszystko w porządku?

— W porządku — odparł drżącym głosem Wanamaker.

— Manny? Wszystko gra?

— Tak — z interkomu dobiegł głos Gaety. — Trochę się poobijałem w skafandrze.

— Ale nic ci nie jest?

— Nic. Tylko cała woda znikła z ładowni. Niestety.

— Jaka duża jest dziura? Moment wahania.

— Nie widzę żadnej dziury. Musi być mikroskopijna.

— Walnęło nas coś znacznie większego niż mikroskopijny odłamek — rzekła Pancho. — Może jeden z tych księżyców pasterskich.

— To coś, co nas uderzyło, musiało wytracić większość energii na osłonie antymeteorytowej i wywaliło nam tylko małą dziurkę w kadłubie.

— Może — przytaknęła Pancho. Szybko rzuciła okiem na instrumenty. Ciśnienie w ładowni było zerowe, ale tu, w kokpicie, nic nam nie będzie. Ale i tak dobrze, że włożyłam skafander. Wylatujemy już z pierścienia. Liczba uderzeń spada. Gdybyśmy zaliczyli przebicie kokpitu, już bym nie żyła.

— Jesteśmy już prawie na zewnątrz — rzekł Wanamker, a na jego pobrużdżonej twarzy pojawił się uśmiech.

Pancho włączyła alarm uderzeniowy. Jego piszczenie przypominało teraz kołysankę.

— Chyba się udało — rzekła do Wanamakera.

— Pójdę do ładowni i zobaczę, jak tam Manny.

— Będzie musiał zostać w skafandrze, dopóki nie zacumujemy w habitacie. Tylko ładownia jest na tyle duża, żeby mógł się wydostać ze skafandra, a teraz jest tam próżnia.

— Dobrze — rzekł Wanamaker otwierając klapę. Ciśnienie powietrza w kokpicie utrzymywało się na normalnym poziomie. Pancho uświadomiła sobie, że klapa ładowni musiała zamknąć się automatycznie.

— Och, Jake — rzekła. — Zerknij na lodówkę, czy nic jej się nie stało.

— Tak jest, kapitanie — odparł Wanamaker, uśmiechając się i posyłając jej udawany salut.

Pancho odwzajemniła uśmiech. Twarz jednak znów zastygła jej w przerażeniu, gdy odwróciła się i dostrzegła kawał lodu wielkości bloku, tuż przed nimi. Ruszyła sterami i znikł z widoku.

Wanamaker i Gaeta zaczęli wrzeszczeć, posługując się mieszanką angielskiego z hiszpańskim i marynarskimi przekleństwami.

— Przepraszam, chłopcy — zawołała Pancho, uświadamiając sobie, że niewiele brakowało a wpadliby na jeden z księżyców pasterskich, które orbitowały na brzegu pierścienia.

— Na ile mogę to ocenić — rzekła, a na jej twarzy znów zagościł uśmiech — jesteśmy po drugiej stronie.

12 KWIETNIA 2096: POWRÓT

Kris Cardenas prawie wpadła na Wunderly, gdy obie kobiety zaczęły biec korytarzem prowadzącym do śluzy koło przegrody habitatu. Tavalera i Timoshenko biegli przed nimi, już prawie dobiegali do włazu. Timoshenko pchał mały wózek.

— Wszystko w porządku, Kris — sapnęła Wunderly. — Podsłuchiwałam w biurze ich rozmowy. — Manny’emu nic się nie stało.

Cardenas skinęła głową.

— Ale lekko nie było.

— Na szczęście nic im nie jest — Wunderly uśmiechnęła się blado, gdy zwolniły i zatrzymały się. — Nikomu nic się nie stało.

Cardenas zrozumiała, że to rodzaj przeprosin. Nie była jednak w nastroju do ich zaakceptowania.

— Mam nadzieję, że przywieźli twoje ważne próbki — powiedziała, nawet nie próbując ukryć irytacji.

Timoshenko przyciągnął wózek i postawił go obok drugiego, większego wózka na skafander, który zostawili w śluzie, następnie wpiął zestaw łączności do gniazda na grodzi obok ciężkiej stalowej klapy i przytrzymał słuchawkę ręką.

— Wszystko gra — rzekł do małego mikrofonu przy ustach. — Potwierdzam dokowanie.

Tavalera zwrócił się do obu kobiet.

— Przycumowali — rzekł.

Cardenas stała, mając wrażenie, że chwila oczekiwania na otwarcie śluzy rozciąga się w godziny. Czekała, aż Manny do niej wróci. Nie mogła się jednak powstrzymać i zerknęła na Wunderly. Nadia była podekscytowana i zniecierpliwiona. Jej cenne próbki, zżymała się w duchu Cardenas. Manny, Pancho i Jake niemal zginęli, żeby mogła dostać trochę płatków śniegu.

Choć emocje aż w niej kipiały, Cardenas wiedziała, że nie będzie długo złościć się na starą przyjaciółkę. Wrócili cali i zdrowi, nikomu nic się nie stało, wszystko dobre, co się dobrze kończy. Nie mogę się na nią wściekać, za dobrze ją rozumiem.

— Gaeta jest w śluzie — ogłosił Timoshenko, nadal trzymając rękę przy uchu. — Otwiera wewnętrzny właz.

Widząc zachwyt na twarzy Wunderly, szeroko otwarte oczy, usta wykrzywione w grymasie zniecierpliwienia, Cardenas poczuła, jak resztki jej gniewu topnieją. Objęła Wunderly ramieniem i rzekła cicho:

— Mam nadzieję, że przywiózł dowody, których potrzebujesz, Nadiu.

W oczach Wunderly pojawiły się łzy.

— Dzięki, Kris. Dzięki za wszystko. Wiesz, że nie chciałam, żeby Manny leciał. Wiem, że ty…

Właz wewnętrzny trzasnął i otworzył się powoli jak masywne drzwi bankowego skarbca. Gaeta niezgrabnie przekroczył próg w swoim wielkim skafandrze. Tavalera i Timoshenko podbiegli do niego, by mu pomóc.

— Mogę iść sam — zagrzmiał Gaeta przez głośniki skafandra.

Cardenas pomyślała, że jest zmęczony, wyczerpany.

Gdy właz śluzy zamknął się, Tavalera podszedł do skafandra Gaety i zaczął otwierać klapę. Cardenas podeszła do niego.

— A próbki? — spytała Wunderly załamującym się głosem.

— W zamrażarce — odparł Gaeta. — Pancho i Jake właśnie ją wyciągają.

Jak na zamówienie, właz śluzy znów się otworzył; Pancho i Wanamaker stąpali ostrożnie, niosąc zamrażarkę jak miniaturową trumnę. Cardenas nie zwracała na nich uwagi. Przeszła na tył wielkiego skafandra i patrzyła, jak Manny wynurza się z klapy i na drżących nogach staje na pokładzie.

— Krwawisz! — jęknęła Cardenas.

— Naprawdę?

— Z nosa.

Podbiegła do niego i objęła go.

— Wszystko w porządku?

— Teraz tak — uśmiechnął się i delikatnie dotknął nosa końcem palca. Na opuszce pojawiła się krew. — Pewnie się uderzyłem. Przez chwilę była niezła jazda.

— Ale wszystko w porządku? — powtórzyła Cardenas. Mały wózek był przeznaczony dla zamrażarki — gdy tylko Pancho i Wanamaker złożyli ją na nim, Wunderly chwyciła drążek i zaczęła pchać swą zdobycz korytarzem. Pancho zachichotała.

— Może tak ktoś by jej powiedział, że wózek ma elektryczny silnik. Może na nim jechać do laboratorium.

— A niech pcha — odwzajemniła uśmiech Cardenas. — Trochę ćwiczeń dobrze jej zrobi.

13 KWIETNIA 2096: DZIEŃ PÓŹNIEJ

Nadia Wunderly w ogóle nie spała. Spędziła noc w laboratorium, samotnie badając próbki lodowych cząsteczek, które zdobył Gaeta. Całymi tygodniami doprowadzała biologów do szału, pożyczając od nich, żebrząc, zagarniając do swoich celów przeróżny sprzęt do budowy samodzielnego aparatu do analizy kriogenicznej. Miał rozmiary kuchenki mikrofalowej i był oddzielony od reszty laboratorium miniaturowymi śluzami powietrznymi i filtrami biologicznymi, żeby uchronić próbki przed skażeniem; połyskliwe, białe urządzenie było solidnie izolowane, tak by w środku panowała taka sama temperatura, jak w rejonie pierścieni. Większość prac wykonała sama: z rzadka tylko udawało jej się skłonić pochlebstwami jakiegoś technika do pomocy. A i wtedy stroili sobie żarty z „lodówki Wunderly”.

— To było straszne, Panch — opowiadała siostrze Holly przy porannej kawie. — Po prostu mnie zmiótł.

— E, na pewno nie było aż tak źle — odparła Pancho kojącym tonem.

— Było gorzej.

Pancho przyszła do siostry na śniadanie niechętnie; Holly zadzwoniła akurat wtedy, gdy z Wanamakerem oddawali się dość przyjemnym porannym czynnościom.

— Niech dzwoni — prychnął Wanamaker.

Gdy poszedł pod prysznic, Pancho odsłuchała wiadomości, po czym zadzwoniła do siostry i poinformowała ją, że będzie za niecałą godzinę.

— Posłuchaj — rzekła do Holly. — Przede wszystkim musimy zadzwonić do Nadii i spytać, czy znalazła w lodzie jakieś żywe stworzenia. Wszystko zależy od tego.

Wunderly nie było nigdzie: w domu, w biurze, ani w laboratorium. Siedziała w kafeterii i jadła śniadanie z Da’udem Habibem i Yolandą Negroponte. Wunderly zadzwoniła do Habiba dzień wcześniej, kiedy dotarło do niej, że do badań i analizy cząsteczek potrzebuje biologa.

— Yolanda jest najlepsza w naszym zespole biologów — przedstawił ją Habib.

Wunderly miała jednak wrażenie, że Negroponte wysyła jej jakieś nieprzyjazne wibracje. Ta kobieta była o wiele od niej wyższa, miała kobiece kształty i długie blond włosy oraz twarz, która nie była może piękna, ale za to atrakcyjna. Pełne usta, mocno zarysowane kości policzkowe, oczy, w których czaiła się podejrzliwość.

Habib musiał wyczuć to iskrzenie między dwoma kobietami, bo oddalił się pospiesznie, ledwie nadgryzłszy babeczkę.

— Mam spotkanie z szefem działu konserwacji — wyjaśnił przepraszająco. Wstał i wziął tacę z ledwo tkniętym śniadaniem, po czym dodał: — Chyba wszyscy chcą się ze mną dziś widzieć.

I umknął. Wunderly pomyślała, że miał minę, jakby oddalenie się od nich przyniosło mu ulgę.

Negroponte śledziła go przez chwilę wzrokiem, po czym zwróciła się do Wunderly i spojrzała na nią oczami jak dwa rentgeny.

— Ach, więc to z tobą Daud poszedł na sylwestra — oznajmiła, niemal oskarżycielskim tonem.

— Zgadza się — odparła Wunderly. — A ty z kim byłaś? Pani biolog nieomal się uśmiechnęła.

— Miałam ochotę na Da’uda, ale był tak zajęty zaginionym traktorem Urbaina, że nie wyłapał moich sygnałów.

— Ach, rozumiem — Wunderly uznała, że najlepsza będzie szczerość. Potrzebowała pomocy tej kobiety i nie chciała zrobić sobie wroga. — Ja mu nie wysyłałam żadnych sygnałów, po prostu zapytałam, czy nie poszedłby ze mną.

Popielate brwi Negroponte powędrowały w górę.

— Tak po prostu?

— Yhm. Nie jestem specjalnie subtelna i nie umiem wysyłać sygnałów.

— Naprawdę?

— Z twoim wyglądem musi ci to wychodzić naturalnie. Faceci pewnie cały czas się za tobą uganiają.

— Cóż, nie określiłabym tego tak.

— Zawsze byłam niezgrabna i niepozorna — wyznała Wunderly. — Nikt się za mną nie uganiał.

Wyraz twarzy Negroponte nieco złagodniał.

— Ja byłam zawsze wyższa od większości chłopców w szkole. A co gorsza, zaczynali się mnie bać, gdy uświadamiali sobie, że jestem też mądrzejsza. Mężczyźni lubią dominować, nawet ci słabi — i zanim Wunderly odpowiedziała, dodała: — zwłaszcza ci słabi.

— Chyba nie sądzisz, że Da’ud jest słaby?

— Nie, nie jest słaby. Ale trzeba go naprowadzać.

— Może — przyznała Wunderly. — Ale możesz go odstraszyć, jeśli będziesz za bardzo naciskać.

Negroponte zastanowiła się przez chwilę, po czym potrząsnęła głową.

— Nie wiem. Daud to przystojniak, ale praca jest dla niego ważniejsza od kobiet.

— Naprawdę tak sądzisz?

— A twoja praca nie jest dla ciebie ważniejsza niż mężczyźni?

Wunderly potrząsnęła głową.

— Te dwie rzeczy nie są w konflikcie. A u ciebie?

Dwie kobiety przesiedziały w hałaśliwej kafeterii wiele godzin, głowa przy głowie, rozmawiając o mężczyznach i problemach, jakie się z nimi wiążą. Czasem śmiały się, czasem chichotały. Ludzie mijali je niosąc tace i myśleli, że to dwie przyjaciółki, którym udało się wreszcie spotkać po długim czasie.

Dopiero kiedy wstały od stołu, uprzątnęły tace i odłożyły je, ruszyły w kierunku laboratorium biologicznego i zaczęły rozmawiać o biologii i lodowych próbkach.

Stukając uprzejmie do drzwi biura szefa działu konserwacji Habib poczuł ulgę, że pozbył się obu kobiet. Wydaje im się, że należysz do nich, pomyślał. I każda chce ciebie na wyłączność.

— Proszę wejść — rzekł Timoshenko zza drzwi.

Habib odsunął je i wkroczył do biura. Było to spore pomieszczenie, z wielkim biurkiem i dużą liczbą danych wyświetlanych jednocześnie na inteligentnych ekranach. Timoshenko siedział nad stertą papierów, co Habib uznał za dziwactwo. Po co korzystać z papieru, skoro można przechowywać informacje w formie elektronicznej? Arkusze oczywiście nie były wykonane z prawdziwego papieru. Na pokładzie Goddarda używali cienkich arkuszy przetworzonego plastiku.

— Chciał się pan ze mną widzieć? — spytał Habib od drzwi.

— To pan jest tym geniuszem komputerowym? — upewnił się Timoshenko, wstając.

Habib uśmiechnął się skromnie.

— Jestem szefem kadry naukowej sekcji informatycznej. Ale geniuszem nie jestem, nic podobnego.

Timoshenko wskazał mu gestem jedyne krzesło stojące przed biurkiem.

— Proszę wybaczyć mój specyficzny sposób wyrażania się. To zły nawyk.

— Co mogę dla pana zrobić? — spytał Habib, siadając. — Zdaje pan sobie oczywiście sprawę z tego, że moim przełożonym jest doktor Urbain i jeśli chce pan wykorzystać mój czas, albo czas kogoś z jego ludzi, będzie musiał wyrazić na to zgodę.

Timoshenko prychnął i opadł z powrotem na krzesło.

— Mam problem, który może zagrozić bezpieczeństwu całego habitatu.

Brwi Habiba powędrowały w górę. Timoshenko wskazał wykres wyświetlony na jednej ze ścian i rzekł:

— Zdarzają się zaniki zasilania. Udało mi się ustalić, że ich przyczyną są skoki natężenia pola elektromagnetycznego otaczającego Saturna.

— Skoki natężenia pola elektromagnetycznego Saturna? — głupio powtórzył Habib.

Timoshenko pokiwał głową.

— Wy, naukowcy, od dawna wiecie, że pole elektryczne otaczające tę planetę jest zmienne.

— Elektromagnetyczne.

— Oczywiście. Właśnie to miałem na myśli.

— I najwyraźniej ich przyczyną są pierścienie.

— Wszystko jedno — odparł niecierpliwie Timoshenko.

— Skoki powodują przeciążenie naszej sieci elektrycznej i powodują awarie.

— Nie rozumiem — rzekł Habib. — Wytwarzamy prąd elektryczny z ogniw słonecznych, prawda?

— Tak, to nasze główne źródło. Ale prąd generowany przez ogniwa fotowoltaiczne musi zostać przetworzony na częstotliwości, na jakich pracuje nasz sprzęt. Rozumie pan, przewód od pana ekspresu do kawy nie jest podłączony bezpośrednio do ogniw.

— Ach, tak, oczywiście.

— Te skoki powodują przeciążenia inwertorów. A moim zadaniem jest rozwiązanie tego problemu.

Habib niemal się roześmiał.

— Mam nadzieję, że nie chce pan walczyć z naturalnymi zjawiskami dotyczącymi Saturna.

— Nie, ale gdybym wiedział, kiedy nastąpi skok, mógłbym zabezpieczyć przed nim system zasilania. Tak mi się wydaje.

— Więc chciałby pan prognozować skoki natężenia pola?

— Tak. To będzie pierwszy krok do zakończenia tych denerwujących awarii.

— Czy one występują losowo?

— Właśnie, niezupełnie — rzekł Timoshenko. — Wygląda na to, że występują seriami, co parę tygodni.

Habib z roztargnieniem pogładził się po brodzie.

— Co parę tygodni?

— Mniej więcej — odparł Timoshenko, coraz bardziej rozdrażniony tym, że Habib powtarza za nim wszystko, co powiedział. Czekał na następne pytanie. Habib milczał jednak, więc inżynier dodał: — Gdybym wiedział, kiedy należy się spodziewać tych skoków, przynajmniej wyłączyłbym mniej ważny sprzęt elektryczny, żeby system nie ulegał przeciążeniu i nie dochodziło do awarii.

— Rozumiem.

— Nie mogę wyłączać sprzętu na całe dnie, rozumie pan. Może parę godzin. Muszę więc wiedzieć, kiedy mogę spodziewać się skoków.

— I wyłączenie sprzętu jest najlepszym wyjściem?

— Nie. Musimy ekranować inwertory i główne magistrale zasilające, ale to wymaga czasu, pracy i materiałów. A tymczasem mogę albo wyłączyć mniej ważne rzeczy, kiedy będzie miał nastąpić skok, albo będzie nadal dochodziło do tych przeklętych awarii.

— Rozumiem — powtórzył Habib.

— Naukowcy mają jakieś dane na temat tych skoków. Stamtąd je mam.

— I chce pan, żebym zanalizował je, żeby dało się przewiedzieć ich częstotliwość?

— Tak! — odparł z zapałem Timoshenko.

— Będzie pan musiał prosić doktora Urbaina o zgodę. Nie wiem, czy się zgodzi. On…

— Proszę powiedzieć, że albo rozwiążemy ten problem, albo niedługo będziemy mieli ciemno w całym habitacie.

Habib otworzył szeroko oczy.

— Nie jest chyba aż tak źle, prawda?

— A zagwarantuje mi pan, że zaraz nie będzie aż tak źle? A co będzie, jeśli jakiś duży skok całkowicie zniszczy nam inwertor? Co wtedy?

— Rozumiem — odparł Habib. Wstając z krzesła, dodał: — Zaraz o tym porozmawiam z doktorem Urbainem.

— Dobrze — mruknął Timoshenko. Wstał i wyciągnął rękę nad biurkiem.

Informatyk mówił jednak dalej.

— Wątpię, czy pozwoli mi dla pana pracować. Nie chce mnie puścić.

— Będzie musiał — upierał się Timoshenko. — A pan musi go jakoś przekonać.

— Spróbuję — mruknął Habib z niezadowoloną miną.

— Dobrze — powtórzył Timoshenko i znów podał mu rękę nad biurkiem. Habib zawahał się, po czym odwzajemnił uścisk. Timoshenko pomyślał, że uścisk dłoni informatyka jest słaby i delikatny.

— Dziękuję.

Gdy Habib opuścił biuro, Timoshenko opadł na swoje wielkie obrotowe krzesło, rozmyślając. Jeśli Urbain nie zgodzi się, żeby Habib nad tym pracował, pójdę do Eberly’ego i każę mu oddelegować tego faceta. To ważniejsze niż szukanie jakiejś zgubionej zabawki na Tytanie. To sprawa najwyższej wagi!

13 KWIETNIA 2096: GABINET URBAINA

Krocząc z ociąganiem korytarzem prowadzącym do gabinetu Urbaina, Habib zastanawiał się, jak może przekonać głównego naukowca, żeby pozwolił mu pracować z Timoshenką.

Nie zgodzi się, powtarzał sobie Habib. Odmówi. Obchodzi go tylko ten jego Tytan Alfa. Powie, że Timoshenko to panikarz, inżynier, który nie rozumie, jak ważne jest wskrzeszenie sondy.

Habib bał się prosić Urbaina o pozwolenie. Wiedział, że nie zniesie wybuchu jego gniewu. Dlaczego Timoshenko mnie w to wrobił, pomyślał? Sam powinien iść do Urbaina. Dlaczego mnie do tego zmusza? Czemu się na to zgodziłem?

Drzwi gabinetu Urbaina były już blisko i Habib zwolnił. Wtedy zobaczył wychodzącą Negroponte. Wyszła na korytarz, a wyglądała na wstrząśniętą; twarz miała pobladłą.

— Co się stało, Yollie? — spytał.

Z miną, jakby miała się zaraz rozpłakać, biolog odparła:

— Prosiłam o zgodę na pracę z Wunderly przy próbkach z pierścieni. Dostał szału. Myślałam, że go szlag trafi.

— Odmówił?

— Wrzeszczał na mnie. Groził, że odeśle mnie na Ziemię z naganą i wystawi mi negatywną opinię.

Habib nigdy nie widział Negroponte tak przerażonej czy zastraszonej. Zdziwił się. Poruszyło go to. Poczuł, że dostał wypieków.

— Nie może tego zrobić.

— Nie może? — spytała, ze łzami w oczach.

Habib zrozumiał, że kotłuje się w nim wściekłość. Urbain ją skrzywdził, poniżył, zmusił do płaczu. I oto nadszedł jeden z tych nielicznych momentów w życiu Habiba, kiedy przyszło mu działać pod impulsem. Złapał Negroponte za rękę i otworzył drzwi gabinetu Urbaina. Prawie wlokąc ją za sobą, wpadł do środka.

— Co to znaczy? — warknął Urbain, unosząc wzrok.

— Nie ma pan prawa grozić członkom swojego personelu — rzekł Habib, oskarżycielsko mierząc palcem w swojego szefa. Podszedł do biurka Urbaina i puścił nadgarstek Negroponte.

— Proszę przeprosić doktor Negroponte.

— Przeprosić? Ja?

— Doktor Negroponte jest uznanym biologiem, tak uznanym, że doktor Wunderly prosi ją o pomoc przy analizie próbek z pierścieni. A pan jej grozi? Krzyczy na nią?

Urbain, drżąc, wstał.

— Jestem dyrektorem kadry naukowej i nie zamierzam tolerować takiej bezczelności!

Habib nie cofnął się ani o milimetr.

— Przeprosi pan doktor Negroponte. I to natychmiast!

— O co panu chodzi? — wrzasnął Urbain. — Czyście oboje poszaleli? Czy wszyscy już powariowali?

— Doktor Negroponte jest potrzebna przy analizie próbek. Odmawianie jej zgody jest podłością.

— Tytan Alfa jest tu absolutnym priorytetem.

— Tytan Alfa zdechł albo śpi. Nie potrzebuje pan najlepszego biologa do gapienia się w puste ekrany.

— Ty… — Urbain zatoczył się i upadł na krzesło.

Habib nagle zrozumiał, jak niezwykłe jest to, co zrobił. Nadal jednak czuł wściekłość.

— Proszę jej pozwolić pracować z doktor Wunderly — rzekł spokojniej. — Jeśli znajdą jakieś żywe organizmy w cząstkach z pierścieni, zostanie to uznane także za pańską zasługę. Może trochę stłumi tę porażkę, jaką okazał się Tytan Alfa.

— Porażkę? — Urbainowi zabłysły oczy. — Alfa nie jest porażką! To nie jest porażka!

— Nikt nie powiedział, że cała operacja jest porażką. Ale nie ma sensu trzymanie najlepszego biologa przy robocie, która przypomina kręcenie młynka palcami, dopóki nie nawiążecie kontaktu z maszyną.

— To ja decyduję, co ma sens, a co nie — odparł ostro Urbain.

Habib odetchnął głęboko. Wściekłość, która ogarnęła go, gdy zobaczył Negroponte bliską łez, już się gdzieś ulotniła. Teraz jednak nie mógł się już wycofać.

— Doktorze Urbain — rzekł wolno — jeśli nie pozwoli pan doktor Negroponte popracować jakiś czas z doktor Wunderly, skłonię cały personel naukowy do przerwania pracy.

Usłyszał, jak Yolanda gwałtownie wciąga powietrze ze zdumienia, ale nie spuszczał oczu z Urbaina.

— Strajk? — wyjąkał główny naukowiec. — Nie może pan… to nielegalne… nieuzasadnione…

— Większość pańskich ludzi i tak nie robi teraz nic ważnego. Jeśli pan będzie się zachowywał jak dyktator, a nie nasz kolega, to przestaną dla pana pracować.

— Ja? Dyktator?

— Proszę jej pozwolić pracować z Wunderly — rzekł Habib pojednawczo. — Zapewniam, że pan także na tym skorzysta.

Urbain otworzył usta, po czym od razu je zamknął. Patrzył to na Habiba, to na Negroponte.

— Nie mam nic innego do roboty — rzekła cicho, niemal szeptem — dopóki Alfa milczy.

— Dobrze — warknął Urbain. — Może pani pracować z doktor Wunderly.

— Dziękuję panu.

— Proszę mnie informować o postępach. Chcę raportu codziennie.

— Tak, oczywiście.

Wzięła Habiba za rękę i razem podeszli do nadal otwartych drzwi, zostawiając zszokowanego Urbaina za biurkiem.

Habib zatrzymał się przy drzwiach i odwrócił w stronę Urbaina.

— Och, byłbym zapomniał, szef działu konserwacji prosił, żebym mu pomógł w pracy nad rozwiązaniem problemu awarii zasilania.

Urbain milczał. Gapił się na nich, gdy wyszli z gabinetu, trzymając się za ręce.

Urbain złożył głowę na biurku i miał ochotę szlochać. Wszystko się wali, pomyślał z rozpaczą. Opuszczają mnie, zostawiają Alfę, milczącą i obojętną na Tytanie. Straciłem kontrolę nad moim dziełem. Teraz jeszcze tracę kontrolę nad własnymi ludźmi.

Co mam robić? Co mam robić?

14 KWIETNIA 2096: PORANEK

Kris Cardenas uśmiechnęła się do Gaety, który spał spokojnie u jej boku. Wszystko dobrze się skończyło, powtórzyła sobie w duchu po raz tysięczny. Przeleciał przez pierścienie Saturna i nic mu się nie stało. Skończył z kaskaderstwem; już nigdy nie będzie ryzykował życiem, nigdy mnie nie opuści.

Wymknęła się z łóżka i podreptała do łazienki, nadal się uśmiechając.

Zapach świeżo parzonej kawy obudził Holly. Zaprogramowała ekspres do kawy na 7:00. Działało to na nią lepiej niż budzik. Wiedziała, że nie jest to prawdziwa kawa; klimat nie był odpowiedni do uprawy kawy, nawet w okolicach przegród. Biotechnolodzy stworzyli namiastkę kawy manipulując w genach pewnej rośliny, która mogła być uprawiana na farmach. Otrzymali nawet odmianę bezkofeinową, ale Holly wolała wersję „wysokooktanową”.

Wstając z łóżka zaczęła się zastanawiać, co takiego robi teraz Raoul. Oddalamy się od siebie, uświadomiła sobie. On jest pochłonięty misją Manny’ego, zaś ona — kampanią wyborczą.

Żałuję, że się wpakowałam w te wybory, pomyślała Holly, szorując zęby. Wpatrzyła się w swoje odbicie nad umywalką. Tylko, że Malcolm się myli. Nie możemy eksploatować pierścieni, jeśli są tam jakieś żywe istoty. Musimy znaleźć sposób na dopuszczenie do rozwoju populacji, zanim kobiety zaczną samowolnie zachodzić w ciążę. Nasze społeczeństwo rozpadnie się, jeśli kobiety zdecydują się ignorować zasadę ZRP. Jeśli zostanie pogwałcona jedna zasada, po cóż ktoś miałby przestrzegać innych?

Ze znużeniem podreptała do kuchni i nalała sobie mocnej kawy. Siadając przy małym stoliku spróbowała znaleźć sposób, jak przeciwstawić się pomysłowi Malcolma o czerpaniu zysków z eksploracji pierścieni, by w ten sposób finansować rozwój populacji?

Spędziła cały poranek, roztrząsając ten problem.

Nadal leżąc w łóżku, Wanamaker rzekł do Pancho:

— Wiesz, że jesteś niesamowitym wprost pilotem? Aż do wczoraj nie zdawałem sobie z tego sprawy.

Uśmiechnęła się do niego.

— A ty niesamowitym kochankiem, Jake. Ale to już wiem od dawna.

Roześmiali się oboje. Pancho chciała wstać, ale wyciągnął rękę i dotknął jej smukłego ciała o długich nogach.

— Nie mamy niczego w kalendarzu — rzekł, przyciągając ją do siebie. — Może spędzimy ten dzień w łóżku?

— Może ty nie masz nic do roboty — rzekła Pancho, odpychając go delikatnie — ale ja muszę pędzić do siostry i pomóc jej obmyślić następny ruch.

Wanamaker skrzywił się.

— A po co? Nie jesteś jej szefem kampanii.

— W pewnym sensie jestem. A przynajmniej mogę się z nią podzielić doświadczeniem w radzeniu sobie z takimi gnidami jak Eberly.

— A kiedy ty…

— Polityka korporacyjna, nie pamiętasz? Pamiętasz Martina Humphriesa?

— On nie był gnidą — odparł Wanamaker. — Może megalomanem, ale nie gnidą.

Wstając z łóżka, Pancho rzekła:

— Cóż, tak czy inaczej, polityka to polityka, a Holly przyda się każda pomoc.

Wanamaker westchnął głęboko.

— Dobrze, idź bawić się z siostrą w politykę. Jeśli będziesz chciała czegoś ode mnie, wiesz, gdzie mnie znaleźć.

Pancho zaśmiała się.

— Dobrze, mój bohaterze.

Nadia Wunderly zmusiła się do spędzenia nocy w łóżku. Nawet udało jej się zasnąć, choć nie mogła się doczekać, żeby zacząć pracować z Negroponte nad lodowymi próbkami. We śnie dręczyły ją koszmary, choć nie pamiętała niczego konkretnego, kiedy się obudziła. Tylko niemiłe uczucie, że coś jest nie w porządku.

Eberly, uświadomiła sobie. W wiadomościach było pełno Eberlyego i jego propozycji eksploatacji pierścieni. Nie mogę mu na to pozwolić, pomyślała. Ten gnój wszystko zniszczy. Wszystko!

Wpadła do kafeterii, żeby wziąć trochę jogurtu z miodem na śniadanie, po czym pobiegła do laboratorium. Zwykle spędzała jeszcze godzinę w siłowni, ale nie dziś. Próbki czekały na zbadanie i Negroponte zaczynała pracę.

Gdy tak pędziła do pracy w porannym słońcu, znów przyszedł jej na myśl Eberly. Z przerażeniem oglądała retransmisję debaty. Patrzyła na jego uśmiechniętą, bezczelną gębę, a durny tłum wiwatował, gdy padła propozycja eksploatacji pierścieni.

On nie może tego zrobić, powtarzała sobie w duchu Wunderly. Nie pozwolę mu. Uduszę go gołymi rękami, jeśli zajdzie taka potrzeba, ale nie pozwolę mu tknąć pierścieni!

Edouard Urbain siedział z ponurą miną nad śniadaniem, a żona postawiła przed nim wędzonego łososia i cienkie tosty.

Powiedział Jean-Marie o wczorajszym ataku szału Habiba. Nie okazała takiego współczucia, jakiego oczekiwał.

Nikt mnie nie popiera, pomyślał ponuro. Jean-Marie uśmiechała się po drugiej stronie stołu. Ona się uśmiecha! Ludzie mi się buntują, Alfa zamilkła na Tytanie, a moja żona z jakiegoś powodu się uśmiecha.

— Chyba masz dziś dobry humor — zauważył kwaśno.

— Mam o dziesiątej spotkanie komitetu — odparła Jean-Marie.

Milczał. Sięgnął po tosta i położył na nim kawałek ryby. Uniósł chleb do ust, po czym odłożył go na talerz.

— Nie mam apetytu — oznajmił.

— Martwisz się swoimi pracownikami? Uniósł brwi.

— Martwię się? Bo zagrozili buntem? Oczywiście, że się martwię.

Jean-Marie przybrała współczujący wyraz twarzy.

— Mon cher, czemu nie miałbyś pozwolić im robić coś pożytecznego, kiedy twoja maszyna milczy? Jak im się powiedzie, ty zbierzesz laury. W końcu jesteś ich szefem.

— Tak właśnie powiedział Habib — mruknął Urbain.

— Widzisz?

Odsunął talerz.

— Muszę znaleźć jakiś sposób, żeby odzyskać kontakt z Alfą. Muszę.

— Może… — zaczęła coś mówić Jean-Marie, po czym zawahała się.

— Może co?

— Myślałam o tym Gaecie. Znowu wykonał lot przez pierścienie. Może należałoby wysłać go na Tytana, żeby sprawdził, co jest nie tak z Alfą ?

Prychnął z lekceważeniem.

— To nonsens! Ten facet jest kaskaderem, nie naukowcem. Showmanem.

— Przecież możesz nim pokierować, powiedzieć, co ma robić.

Urbain potrząsnął głową.

— To się nie uda. On na początku chciał lecieć na Tytana, chciał być pierwszym człowiekiem, który postawi tam stopę.

— A ty mu odmówiłeś.

— Oczywiście! Nie mogłem dopuścić do skażenia. Na Tytanie jest życie. Nie chcę, żeby jakiś cyrkowiec tam się włóczył.

— Ale swoją maszynę tam posłałeś.

— Została dokładnie odkażona. Bardziej dokładnie, niż można to zrobić w przypadku człowieka, nawet w takim gigantycznym skafandrze. Promieniowanie, jakim odkażaliśmy Alfę, zabiłoby go.

Jean-Marie pokiwała głową, jakby zrozumiała, po czym rzekła:

— A mimo to uważam, że jeśli wszystko inne zawiedzie, nasz kaskader to ostatnia deska ratunku.

— Nigdy! Kiedyś mu odmówiłem. A teraz chcesz, żebym poszedł do niego, mnąc kapelusz w ręce i błagał o pomoc? Nigdy!

— Rozumiem — odparła Jean-Marie. I pomyślała, że chyba naprawdę to rozumie, nawet lepiej niż jej mąż.

— Jeśli one naprawdę żyją — rzekła Yolanda Negroponte, odrywając się od ekranu, na którym widać było obraz z mikroskopu — to jest to organizm, jakiego nikt dotąd nie widział.

— A spodziewałaś się czegoś innego? — odparła cicho Wunderly zza swojego stanowiska pracy.

W laboratorium biologicznym nie było nikogo poza tymi dwoma kobietami; inne stoły były puste, panowała tam cisza. Pyłki kurzu unosiły się w świetle wpadającym przez wysokie okna. Mała, anodyzowana lodówka, zawierająca lodowe cząsteczki, stała między nimi, a obok niej było parę zdalnych manipulatorów i szare rury miniaturowego mikroskopu elektronowego.

Na twarzy Negroponte pojawił się wyraz namysłu.

— To nie są cząsteczki kurzu. Mają strukturę wewnętrzną i to widać, ale nie wydaje mi się, żeby coś działo się w środku. Żywe komórki są dynamiczne: organelle pulsują, cała komórka drży i wibruje. A to coś po prostu leży, jak rodzynki w puszce.

— Może są martwe? — spytała Wunderly. — Może kiedyś były żywe, a teraz już nie? Może je zabiliśmy, zabierając je z ich naturalnego środowiska?

Negroponte potrząsnęła głową, a długie pasmo blond włosów spadło jej na twarz. Odsunęła je i odparła:

— Nie, utrzymywaliście temperaturę i ciśnienie takie same, jak w regionie pierścieni. Nie ma śladu skażenia. Jeśli są żywe, powinny być żywe i tutaj.

Wunderly wstała z niewielkiego taboretu na kółkach, na którym siedziała, i ruszyła do termosu z kawą.

— Może cały czas się myliłam. Eberly się ucieszy.

— Kawa to dobry pomysł — rzekła Negroponte, także wstając z krzesła. — Szkoda, że nie da się zrobić porządnego espresso. Pobudza szare komórki.

— Kofeina — mruknęła Wunderly, nalewając gorący, parujący napar do kubka, który następnie podała Negroponte.

Dwie kobiety siedziały przez chwilę w milczeniu, sącząc gorący napar.

— Więc Da’ud naprawdę nakrzyczał na Urbaina? — spytała po chwili Wunderly.

— Szkoda, że tego nie widziałaś. Jak rycerz w lśniącej zbroi atakujący smoka.

— W życiu bym go o coś takiego nie podejrzewała.

— Zrobił to dla mnie — rzekła Negroponte, nadal nie mogą wyjść z podziwu nad wczorajszym przedstawieniem. — Chyba mój płacz wywołał u niego taką reakcję, poczuł się mocny i odważny.

Wunderly uniosła kubek do ust.

— Może i ja powinnam się przed nim rozpłakać — mruknęła do kawy.

— Dalej się nim interesujesz? — spytała Negroponte z zaciekawieniem.

— A ty nie?

— Jeszcze bardziej niż dotąd, Nadiu.

— W takim razie jest twój — odparła Wunderly, myśląc: nie dopuszczę, żeby Da’ud, czy jakikolwiek inny facet, stanął na drodze mojej pracy. Potrzebuję czegoś więcej.

Negroponte zmieniła temat, powracając znów do biologii. — Jaka jest temperatura wewnątrz jednostki kriogenicznej?

— Prawie minus dwieście stopni.

Postukując paznokciem o kubek, Negroponte rzekła:

— Biologia zależy od chemii, a reakcje chemiczne w niskich temperaturach zachodzą wolniej.

— Czy sądzisz…

— Wyglądają jak komórki. Mają wewnętrzną strukturę i mają środek z dobrze widocznymi membranami. Ale wyglądają na nieaktywne.

W oczach Wunderly pojawiła się nadzieja.

— Może one wcale nie są nieaktywne! Może po prostu są powolne.

— Możesz zamontować minikamerę w mikroskopie? — spytała Negroponte.

— Jasne.

W ciągu pół godziny miniaturowa kamera została zamontowana między okularem mikroskopu a kablem łączącym go z monitorem.

— Dobrze — rzekła Negroponte, gdy zakończyły montaż urządzenia i sprawdziły je.

Wunderly oderwała wzrok od ekranu, na którym nadal widać było ciemny obiekt przypominający komórkę zamkniętą w lodzie, żeby użyć określenia zadowolonego biologa.

— A teraz poczekamy, czy może coś się wydarzy?

— Teraz pójdziemy na obiad, zmarnujemy trochę czasu nad deserem, a potem wrócimy i zobaczymy, co się nagrało.

Wunderly skinęła głową na zgodę. Deser, pomyślała. Zasłużyłam na solidny deser.

Pancho spędziła cały dzień z Holly w jej mieszkaniu. Rozpaczliwie próbowały znaleźć jakiś sposób na pokonanie Eberly’ego z jego pomysłem na eksploatację pierścieni. Pancho siedziała na sofie w salonie, wyciągnąwszy na poduszkach swoje długie nogi.

— MUA do tego nie dopuści — rzekła z uporem, powtarzając to po raz dwudziesty.

Siedząc przy biurku, po drugiej stronie pokoju, Holly potrząsnęła głową.

— Urbain udzielił swojej zgody. Jeśli nawet MUA zaprotestuje, Malcom zmusi ludzi, żeby kontynuowali prace.

— A jeśli wyślą Korpus Pokoju?

— Pancho, naprawdę myślisz, że MUA wyśle tu wojsko? Sądzisz, że Ziemia zechce pakować się w wojnę z powodu eksploatacji pierścieni Saturna?

— To nie byłaby tak naprawdę wojna — odparła niepewnym tonem Pancho. — Prawda?

— To byłby rozlew krwi — rzekła Holly. — Jake ma rację: statki kosmiczne są delikatne. Nie sądzę, żeby MUA ryzykował, jeśli nasi ludzie zajmą zdecydowane stanowisko.

— Jeśli Nadia udowodni, że jest tam życie, to zaryzykuje.

— Wtedy też nie — upierała się Holly. — Malcom wymyśli jakiś cwany układ, na który MUA się zgodzi. Poczekaj, a zobaczysz.

Światło mrugnęło, raz, drugi, po czym paliło się już bez przerwy. Obie kobiety spojrzały w stronę sufitu.

— Jeśli już mówimy o delikatnych statkach kosmicznych — rzekła Pancho — to ten habitat też nie jest najbezpieczniejszym miejscem w Układzie Słonecznym.

— Timoshenko twierdzi, że chyba udało mu się wpaść na trop tego, co powoduje te awarie.

Pancho opuściła nogi z sofy.

— Może to jest coś, co będziemy mogli wykorzystać.

— Panch, te przerwy to nie wina Malcolma.

— Ale zdarzają się, gdy on tu rządzi. Więc wina spada na niego. Z tego, co słyszałam, ludzie są bardzo niezadowoleni z tego powodu. A może być coraz gorzej, prawda?

— Pewnie tak — odparła Holly. — Ale nie wydaje mi się, żeby to był problem, który skłoni ludzi do głosowania na mnie.

— Wybory wygrywa się nie dlatego, że ludzie głosują za kimś — zauważyła Pancho, celując w Holly palcem dla podkreślenia wagi swoich słów — ale dlatego, że niektórzy głosują przeciwko komuś.

— I co z tego?

— To, że możesz wykorzystać te przerwy w zasilaniu przeciwko niemu. On za to wszystko odpowiada i nie robi nic, żeby rozwiązać problem.

— Stara się.

— Chcesz wygrać te wybory, czy nie?

Holly wpatrywała się w siostrę przez długą chwilę, po czym potrząsnęła z uporem głową.

— Chciałabym mieć jakąś kontrpropozycję dla jego historii z eksploatacją pierścieni. To będzie decydujące dla wyników wyborów. Wszystko inne jest drugorzędne.

Pancho musiała przyznać jej rację.

16 KWIETNIA 2096: WIECZÓR

Zmagając się z poczuciem winy z powodu lodów zjedzonych na deser, Wunderly wróciła z Negroponte do laboratorium. Było w nim ciemno, jeśli nie liczyć jednego pasa lamp nad stołem, przy którym pracowały.

Negroponte opadła na krzesło przed ekranem. Wunderly stanęła za nią i pomyślała, że wszystko wygląda dokładnie tak samo, jak trzy godziny temu. Cała praca na nic, pomyślała. Zmusiłam Manny’ego, żeby ryzykował życiem, podobnie jak Pancho i Wanamakera. Wszystko na nic. Te cholerne drobinki to po prostu pył. To, co tam widziałam, to po prostu naturalne tarcie, nic poza zwyczajną dynamiką cząsteczek.

— Myślę, że to ty powinnaś to zrobić — rzekła Negroponte, stukając w klawiaturę długimi palcami. — Zaraz zobaczymy…

Dramatycznym gestem wyciągnęła palec ze starannym manicure, po czym nacisnęła klawisz. Obraz na ekranie zaczął drgać.

— Widziałaś? — spytała podekscytowana Negroponte.

— Coś… — odparła Wunderly. — Mogłam mrugnąć.

— Nie mogłyśmy obie mrugnąć — szepnęła Negroponte, znów coś wystukując. — Cofnę film i odtworzę go jeszcze raz. Jest! Widziałaś?

— Może to jakiś błąd na filmie — rzekła Wunderly, próbując zachować spokój, choć wszystko w niej dygotało.

— Cofnę jeszcze raz. Tym razem puszczę wolniej… Wunderly czuła, jak narasta w niej napięcie. Nie myśl o wszystkich swoich nadziejach, powtarzała sobie w duchu. Uspokój się, nie podniecaj się za bardzo.

Pochyliła się nad ramieniem Negroponte, czując, jak oczy otwierają jej się szeroko na widok ciemnej plamki, która pulsowała na ekranie: raz, drugi i trzeci. Potem znów zamarła.

— Cofnę jeszcze raz — rzekła Negroponte drżącym głosem.

Lodowe stworzenie znowu zaczęło pulsować.

— To naprawdę żyje — szepnęła Wunderly.

— Cały czas miałaś rację — oznajmiła Negroponte, obracając się na krześle.

Wunderly objęła ją i uścisnęła. Negroponte wstała i odwzajemniła uścisk. Razem odtańczyły jakiś dziwny taniec wzdłuż laboratoryjnego stołu.

— Dostaniesz za to Nobla! — wykrzyknęła Negroponte.

— Dostaniemy. Obie. Razem tego dokonałyśmy.

— Życie w temperaturach kriogenicznych — rzekła Negroponte, wracając do aparatury.

— Musimy powiedzieć Urbainowi, a potem przekazać MKU. Będą chcieli obejrzeć dane. Musimy nakręcić więcej materiału i obejrzeć następne próbki.

Negroponte potakiwała z takim zapałem, że aż włosy latały jej na wszystkie strony.

— Czy ty wiesz, co to oznacza? Te organizmy mają tak wolny metabolizm, że możemy badać reakcje w ich komórkach cząsteczka po cząsteczce. Będziemy mogli zobaczyć więcej niż w jakiejkolwiek normalnej komórce.

Wunderly już szperała w torebce, szukając palmtopa.

— Może nawet dostaniemy dwa Noble!

Było bardzo późno, ale Urbain był w biurze, gapiąc się na inteligentny ekran, na którym widać było przesyłany w czasie rzeczywistym obraz Alfy na powierzchni Tytana.

Poprosić tego kaskadera, żeby poleciał tam i naprawił sondę? Pogładził wąsy, bijąc się z myślami, kombinując nad sposobem wydostania swojego dziecka z grzęzawiska. Jak naprawić Alfę, skoro nawet nie mamy pojęcia, co się z nią stało? Inżynierowie przysięgają, że to awaria anten nadawczych, ale ludzie od komputerów sądzą, że to raczej jakiś błąd w oprogramowaniu. Ślepcy i słoń, pomyślał Urbain. Żaden ze specjalistów nie jest w stanie zobaczyć niczego poza własnymi uprzedzeniami.

Czy programiści mogą mieć rację? Czy to może być błąd w oprogramowaniu? W takim razie sprzęt działa bez zastrzeżeń. Należy więc przeprogramować główny komputer i odzyskamy kontrolę nad Alfą. Urbain potrząsnął głową. Przecież przeglądaliśmy już oprogramowanie z dziesięć razy. Albo nawet więcej. Nie znaleźliśmy żadnych błędów.

To jest zadanie Habiba, pomyślał Urbain. Znów przypomniał sobie o jego bezczelności. Powinien być tutaj, próbując doszukać się, co się stało, a nie siedzieć z ludźmi od konserwacji i dumać nad przerwami w dostawie energii. Powinien być…

— Dzwoni doktor Wunderly — odezwał się telefon. — To pilne.

— Co tym razem? — mruknął Urbain.

Komputer uznał jego słowa za polecenie odebrania połączenia i otworzył łącze. Na inteligentnym ekranie po lewej stronie pojawiła się jej twarz w kształcie serca, naturalnej wielkości. Miała szeroko otwarte oczy i dziwny uśmiech, zniekształcający jej rysy.

— One żyją! — wykrzyknęła. — Mamy dowód! Organizmy znalezione w regionie pierścieni są żywe!

— Żywe? — Urbain zamrugał, słysząc tę nowinę. — Chce pani powiedzieć, że są tam żywe istoty?

— Mikroorganizmy — odparła Wunderly chwytając powietrze. — Żyjące w temperaturach kriogenicznych. Psychrofile.

— Muszę poinformować o tym MKU. I to natychmiast. Wunderly skinęła głową na zgodę.

— Doktor Negroponte pracowała ze mną. Razem tego dokonałyśmy. Zasługuje na takie samo uznanie jak ja.

— Oczywiście — rzekł z roztargnieniem Urbain. — Oczywiście.

Część tych zasług spadnie na mnie, pomyślał. W końcu obie należą do mojego zespołu. Uśmiechnął się do zadowolonego oblicza Wunderly. Gdy ona coś radośnie paplała, on rzekł sobie w duchu: dzięki temu zmniejszę trochę nieprzyjemne wrażenie po klęsce Alfy. Nie zauważył, że po raz pierwszy użył słowa „klęska” i nie sprawiło mu to przykrości.

Malcolm Eberly tkwił na spotkaniu komitetu ZRP pod wodzą Jean-Marie Urbain. Był jedynym mężczyzną w małej sali konferencyjnej. Poza nim dookoła okrągłego stołu siedziały same kobiety, większość z nich w wieku, który dawno przestało się określać jako wiek rozrodczy.

Przysłuchując się ich dyskusjom rozmyślał o tym, że wiek rozrodczy uległ przedłużeniu dzięki terapiom odmładzającym, wszczepianiu komórek jajowych, zamrażaniu embrionów, nawet poddawaniu układów rozrodczych kobiet nanoterapii. A mimo to nadal większość kobiet miała dzieci przed pięćdziesiątką; Eberly kazał swoim pracownikom sprawdzić dane demograficzne z Ziemi.

Oficjalnym celem komitetu było pokonanie petycji Holly Lane. Drugim celem, przynajmniej w przypadku Eberly’ego, było spotykanie się z tymi kobietami i pławienie w ich uwielbieniu. Będą na mnie głosować, powtarzał sobie w duchu. Chcą, żebym to ja był głównym administratorem, a nie ta parweniuszka Holly.

Szefem podkomisji ds. statystyki była wyglądająca młodo technik komputerowy, o jasnozielonych oczach i uśmiechu, przy którym tworzyły się śliczne dołeczki na jej policzkach. Teraz jednak się nie uśmiechała.

— Choć udało nam się zwolnić tempo składania podpisów pod petycją — opowiadała — nie udało nam się go powstrzymać. Ludzie nadal się podpisują, choć jest ich znacznie mniej niż dotąd.

Pani Urbain, tres chic w sukience barwy pastelowego fioletu i dyskretnej biżuterii, spytała:

— Jakie są prognozy? Zielonooka wzruszyła ramionami.

— Przy obecnym tempie zdobędą wystarczającą liczbę podpisów do pierwszego maja.

— W takim razie przegraliśmy? — spytała Madame Urbain z niepokojem.

— Nie przegraliśmy — odezwał się Eberly. Wszystkie oczy zwróciły się ku niemu. — To wcale nie jest przegrana.

— Jeśli nawet zasada zostanie zniesiona — mówił, patrząc po kolei na wszystkie uczestniczki zebrania — zostanie zniesiona tylko na pewien czas. Zwycięzca w wyborach może wprowadzić nową zasadę ZRP, kiedy już obejmie urząd.

Rozpatrzyli to. Omówili. Eberly przypomniał, że jeśli zostanie wybrany znaczącą większością głosów, wykorzysta swoją popularność, żeby spowolnić ten proces albo przekonać ludzi, którzy opowiadali się za niekontrolowanym rozwojem.

— Jeśli Holly Lane przegra, cała jej akcja z petycją wytraci rozpęd.

Eberly nie do końca w to wierzył, ale musiał podtrzymać w tych kobietach bojowego ducha, żeby pracowały dla niego do końca kampanii.

Rozmawiały, dyskutowały i roztrząsały kwestię przez ponad godzinę. W końcu Urbain zaproponowała odroczenie obrad i pokrzepienie się kawą i ciastkami, które czekały na nich w kafeterii.

Eberly maszerował obok niej, a reszta kobiet z komitetu trzymała się tuż za nimi. Kroczył pochyłą uliczką w stronę kafeterii, gawędząc mile ze swoimi wielbicielkami.

Zadzwonił telefon. Eberly skrzywił się.

— Przepraszam na chwilę — rzekł i wyłowił telefon z kieszeni bluzy.

Na małym ekranie Eberly rozpoznał twarz jednego z techników z działu łączności.

— Przecież zostawiłem wyraźne polecenie, żeby mi nie przeszkadzano — rzekł ostrym tonem.

— Pomyślałem, że chciałby pan o tym wiedzieć. Urbain właśnie wysłał raport do MKU. Znaleźli dowód na istnienie życia w regionie pierścieni.

Eberly spojrzał na Urbain i resztę otaczających go kobiet. Miał nadzieję, że żadna z nich nie usłyszała tej informacji.

17 KWIETNIA 2096: PORANEK

— To niczego nie zmienia — rzekł Eberly.

Edouard Urbain, siedzący obok, posłał mu niewyraźny uśmiech.

— Au contraire. Moim zdaniem to zmienia wszystko.

— Nie mogą nam zabronić eksploracji pierścieni. I proszę pamiętać, że pan sam udzielił na to zgody. Mam pański podpis.

— To był szantaż i pan doskonale o tym wie — odparł Urbain. — Wunderly udowodniła, że tam istnieje życie, więc mogę wycofać moje poparcie.

— I co z tego? — warknął Eberly. — Możemy nadal eksplorować pierścienie, jeśli przyjdzie nam na to ochota.

— Jeśli MUA się nie zgodzi, to nie. A jeśli uniwersytety zalecą całkowity zakaz eksploracji, MUA będzie musiała go wprowadzić.

Eberly zaplótł palce przed oczami i zapadło znaczące milczenie. Wiedział, że blef jest ważnym elementem polityki, ale wiedział także, że blef należy poprzeć czynami, jeśli to konieczne.

— Nie obchodzi mnie, co mówi MUA, MKU czy inna banda ziemskich biurokratów. Będziemy eksploatować pierścienie. Za ich zgodą lub nie.

— Powstrzymają was.

— Jak? Ich jurysdykcja tu nie sięga.

— Jurysdykcja MUA rozciąga się na cały Układ Słoneczny — zaoponował Urbain. — Władzę MUA uznaje Selene i inne osiedla na Księżycu, górnicy z Pasa Asteroid, wszystkie stacje badawcze na Marsie, Jowiszu i Wenus, nawet projekt pozyskiwania energii słonecznej na Merkurym, prowadzony przez Yamagatę.

— Ach — rzekł Eberly, celując w niego palcem wskazującym jak pistoletem. — Uznają władzę MUA. Zgodzili się na to. My nie.

— Oficjalnie nie, ale to wyłącznie kwestia formy. Eberly rozsiadł się wygodnie, czując, jak narasta w nim ekscytacja. Tak, powiedział sobie w duchu. Mogę to zrobić.

A oni pójdą za mną. Mogę zmusić mieszkańców habitatu, żeby poszli za mną tam, gdzie ich poprowadzę.

Błędnie interpretując jego milczenie, Urbain mówił dalej:

— A więc widzi pan, że MUA musi…

— Do diabła z MUA! — wrzasnął Eberly. — Zamierzam poddać to pod głosowanie. Zorganizuję referendum. Ludzie będą głosować za odrzuceniem lub nie władzy MUA. Będą głosować za niepodległością i zniesieniem wszelkiej zależności od Ziemi.

Urbain zbladł.

— W takim przypadku MUA nie będzie miało wyjścia. Przyśle wojsko, które zrobi tu porządek.

— Naprawdę? Będą ryzykowali przelew krwi?

— A wy będziecie z nimi walczyć? Czym?

— Każdą bronią, jaką będziemy w stanie pożyczyć albo kupić — odparł Eberly, wyobrażając sobie, jak prowadzi swój lud i musztruje swe zastępy. — I proszę pamiętać, że habitat jest o wiele bardziej wytrzymały, niż jakikolwiek statek, który przyśle MUA. Możemy im zrobić o wiele większą krzywdę niż oni nam.

— Pan jest szalony — szepnął Urbain. Eberly roześmiał się.

— Jestem pewien, że do żadnych walk nie dojdzie. Ziemianie będą najpierw negocjować. A ja im na to pozwolę. Spędzę całe miesiące na dyskusjach i spotkaniach z biurokratami z MUA. Oni będą gadać, ja będę gadać, i tak to będziemy ciągnąć miesiącami.

— Ale w końcu…

— A kiedy oni będą zajęci tak zwanymi negocjacjami, zaczniemy eksploatację pierścieni. Postawię ich przed faktem dokonanym. My będziemy eksplorować pierścienie, a oni nie zrobią nic, żeby nas powstrzymać.

— Ale zabijecie w ten sposób obcą formę życia! — jęknął Urbain. — To jest sprzeczne ze wszystkim, za czym się opowiadamy! Ze wszystkim, w co wierzymy!

— Może z tym, w co wierzycie wy, naukowcy. Tymczasem mnie się wydaje, że żaden naukowiec z pańskiego personelu nie miałby nic przeciwko temu, żeby się wzbogacić na eksploatacji pierścieni. Ludzie przede wszystkim wierzą we własne dobro.

— Nie — rzekł słabym głosem Urbain. — Tak nie jest.

— Nie jest? — uśmiechnął się promiennie Eberly. — Wyłączymy dużą część pierścieni z operacji górniczych. Doktor Wunderly będzie odpowiedzialna za ochronę i przetrwanie naszych cennych lodowych żyjątek. Nie ma powodu, dla którego ludzie z naszej społeczności nie mieliby wzbogacić się, nie niszcząc lodowych żyjątek.

Urbain siedział przy biurku Eberly’ego, milcząc.

Wunderly myślała, że jest zbyt podekscytowana, by zasnąć, ale odpłynęła, gdy tylko przyłożyła głowę do poduszki. I obudziła się wyspana i pełna energii.

Dziś jest pierwszy dzień reszty twojego życia, powiedziała sobie, uśmiechając się do swojego obrazu w lustrze łazienki. Będziesz sławną kobietą, Nadiu. Trzeba zacząć wyglądać jak sławna kobieta.

Ubierając się wydała polecenie ustalenia spotkania z Kris Cardenas, jak najwcześniej rano. Po kilku sekundach telefon potwierdził, że doktor Cardenas spotka się z nią o dowolnej godzinie przed południem, w laboratorium.

Spoglądając na cyfrowy zegar na ekranie telefonu, Wunderly zobaczyła, że jest już dobrze po dziewiątej. Zaspałaś, skarciła się. Po czym uśmiechnęła się. I co z tego? Należy ci się.

Negroponte także spała do późna. Habib spał mocno u jej boku, lekko pochrapując.

Nadia miała rację, powiedziała sobie biolog, wyślizgując się z łóżka. Nie wysyłaj mu sygnałów i nie czekaj, aż je zinterpretuje. Bądź bezpośrednia. Bądź szczera.

A przede wszystkim, pomyślała, dopadnij go, zanim dorwie go ktokolwiek inny. Zwłaszcza Nadia.

Wycierała się po wzięciu prysznica, gdy usłyszała z sypialni głos Habiba.

— Muszę iść.

— Wchodź — rzekła, odsuwając drzwi łazienki. — Jestem przyzwoitą kobietą — dodała z cynicznym uśmiechem, owijając się ręcznikiem.

Habib był już częściowo ubrany. Siedział na brzegu łóżka pokrytego zmiętą pościelą i wkładał swoje zamszowe mokasyny.

— Nie, tylko nie to — rzekł, czerwieniąc się. — Muszę wracać do siebie. Mam spotkanie z Timoshenką o dziesiątej, i muszę się wykąpać i przebrać…

Usiadła na łóżku obok niego.

— Wstydzisz się?

— Nie — odparł, po czym dodał: — Trochę.

— Nie powinieneś. Byłeś dobry.

— Ty byłaś cudowna.

— Możesz przecież zadzwonić i odwołać to spotkanie.

— Nie, nie mogę. To ważne. Uśmiechnęła się i poklepała go po udzie.

— Rozumiem.

Habib prawie wybiegł z jej mieszkania. Negroponte wstała z łóżka i wróciła do łazienki, zdumiona tym, jak bardzo czuje się samotna.

Cardenas nie wiedziała, jak porozmawiać z Nadią o wielkiej nowinie, więc grała na zwłokę.

— Wracasz na Ziemię? — spytała.

Wunderly uśmiechała się radośnie. Tavalery nie było w pobliżu. W laboratorium nie było nikogo poza nimi. Skinęła głową.

— Wracam z zespołem naukowców, którzy tu przylecą następnym statkiem. Będę sławna, Kris.

— Zasłużyłaś na to — odparła Cardenas. — Ciężko na to pracowałaś.

Uśmiech Wunderly nieco zbladł.

— Nie mogę wracać na Ziemię mając w ciele nanomaszyny. Nie wpuszczą mnie…

— Wiem — odparła Cardenas. — Na Ziemi sikają z przerażenia na samą wzmiankę o nanomaszynach.

Spoważniała, a Wunderly rzekła:

— Więc będziesz musiała jakoś wypłukać te nanomaszyny, zanim wyruszę w podróż.

Cardenas przygryzła wargę i uznała, że najlepiej będzie powiedzieć wszystko prosto z mostu.

— Nadiu, nie masz w sobie żadnych nanomaszyn i nigdy nie miałaś.

Wunderly wstrzymała oddech.

— Sama tego dokonałaś — mówiła dalej Cardenas. — Sama straciłaś te wszystkie kilogramy.

Wunderly uśmiechnęła się jeszcze szerzej.

— Oszukałaś mnie! Nigdy nie wstrzyknęłaś mi żadnych nanobotów!

— Zgadza się.

— Sama tego dokonałam!

— Dieta i ćwiczenia — rzekła Cardenas. — To zawsze działa.

Wunderly zarzuciła Cardenas ręce na szyję i krzyknęła:

— Kris, jesteś niesamowita! To najlepszy prezent, jaki kiedykolwiek dostałam w życiu!

— Okłamałam cię — szepnęła Kris.

— Dałaś mi magiczny eliksir. Jak wróżka — matka chrzestna. Cardenas skinęła głową.

— A ty odwaliłaś całą robotę.

— Sama tego dokonałam — Wunderly najwyraźniej była zachwycona tą nowiną.

— Właśnie tak.

— Więc mogę chudnąć dalej, wziąć się za siebie, pilnować wagi.

— I wyglądać coraz lepiej.

— Kris, kocham cię. Cardenas uśmiechnęła się.

— Zadbaj o to, żeby ładnie wyglądać na ceremonii wręczania Nobli.

DZIENNIK PROFESORA WILMOTA

Jutro pierwszy maja. Oczywiście w habitacie nie kultywujemy żadnych rytuałów na cześć płodności z tej okazji. Ci ludzie mają je przez cały rok.

Jutro wieczorem odbędzie się druga z trzech debat między naszymi kandydatami na głównego administratora.

Choć dużo się wydarzyło od pierwszej debaty, niewiele się zmieniło. Naukowcy wykazali, że pierścienie Saturna są środowiskiem, w którym żyją w cząsteczkach lodu mikroorganizmy. MKU wysłało ekspedycję naukowców, którzy chcą się o tym przekonać na własne oczy. Urbain chodzi okryty nimbem chwały, przypisując sobie zasługi za to odkrycie, choć w rzeczywistości sprzeciwiał się jakimkolwiek badaniom pierścieni. Ach, odkrycie tych istot sprawiło, że przestano kojarzyć Urbaina wyłącznie z tym nieszczęsnym lądownikiem na Tytanie. Ta kupa złomu nadal nie odpowiada: milczy jak grób.

Jeśli chodzi o politykę, Eberly upiera się, że pierścienie można eksploatować i czerpać z nich wodę, nie czyniąc krzywdy żyjącym tak mikroorganizmom. Naukowcy oczywiście się nie zgadzają, ale Urbain z jakiegoś dziwnego powodu milczy. Kobieta, która dokonała tego odkrycia, Wunderly, występuje przeciwko Eberly’emu, ale wątpię, czy wyjdzie jej to na dobre. Eberly jest cwanym politykiem i zaproponował, że uczyni ją odpowiedzialną za ekologiczną ochronę pierścieni — a sam tworzy dalej plany ich eksploatacji!

Wygląda na to, że Holly Lane uda się przeforsować petycję zniesienia zasady ZRP. Podobno ma już ponad siedem tysięcy podpisów, a to wystarczy aż nadto, żeby znieść tę zasadę. Podpisy trzeba będzie oczywiście zweryfikować, ale to czysta formalność. Chyba że Eberly wymyśli następną sztuczkę.

W ostatecznym rozrachunku może się okazać, że ta petycja nic nie znaczy. Z tego, co widzę i słyszę, ludzie chcą eksploatować pierścienie. Chcą się bogacić. A Eberly im obiecał, że kiedy eksploatacja zacznie przynosić pieniądze, będą mogli znieść zasadę ZRP i populacja habitatu zacznie się rozmnażać.

Wygląda na to, że wszystko odbędzie się po myśli Eberlyego. Sugerował nawet, że przeciwstawi się zakazowi MUA dotyczącemu eksploatacji pierścieni. Głosi, że raczej będzie walczył z tymi „biurokratami z Ziemi”, niż podda się ich woli.

Zobaczymy, co z tego wyniknie.

1 MAJA 2096: DRUGA DEBATA

Zeke Berkowitz posłał profesjonalny uśmiech w kierunku trzech kamer wycelowanych w niego i w kandydatów na administratora. Każda kamera była zamontowana na automatycznie utrzymującym równowagę statywie. Dwóch techników łączności stało za kamerami, w studiu nie było nikogo innego. Uśmiech Berkowitza był przyjemny, niewymuszony, ale swoją pozą dawał do zrozumienia telewidzom, że on, profesjonalny dziennikarz, wie więcej niż publiczność.

Gdy cyfrowy zegar w studiu pokazał godzinę 16:00, Berkowitz rzekł:

— Dobry wieczór. Witam wszystkich na drugiej z trzech debat między kandydatami, którzy ubiegają się o urząd głównego administratora.

Berkowitz z przyjemnością zauważył obok zegara liczbę wskazującą oglądalność. Prawie wszystkie gospodarstwa domowe w habitacie oglądały debatę. Dobrze, pomyślał. Bardzo dobrze. Przypomniał sobie jednak, że na ten czas zawieszono wszystkie programy rozrywkowe. Oczywiście ludzie mogli sobie oglądać, co chcieli, ze swoich osobistych bibliotek, ale jeśli chodzi o sieć, debata była jedynym nadawanym programem.

Przedstawił oboje kandydatów i wyjaśnił, że każdy z nich wygłosi przez pięć minut wstępne przemówienie, a potem widzowie będą mogli zadawać pytania.

— Holly Lane, dawniej szefowa działu zasobów ludzkich, wygłosi swoje przemówienie pierwsza.

Holly odruchowo oblizała usta, gdy trzy kamery zwróciły się w jej stronę.

Siedem tysięcy trzysta czternaście.

Holly nie miała przygotowanego żadnego przemówienia. Na ekranie wbudowanym w stół miała tylko ogólne notatki na temat tego, o czym chce mówić.

— Dział zasobów ludzkich zamierza zweryfikować podpisy w ciągu następnych kilku dni, więc jeśli zadzwoni do was ktoś z moich pracowników, bądźcie dla niego mili. Albo dla niej.

— Po potwierdzeniu podpisów wyłącznie od głównego administratora będzie zależeć, czy zniesie zasadę ZRP, czy nie. Podejrzewam, że będzie się nieco ociągał, bo nigdy nie był za tym, żeby kobiety mogły decydować o własnym życiu.

Kątem oka dostrzegła, że Eberly porusza się niespokojnie na krześle. Trafiło go, pomyślała.

— Prawdziwy problem — mówiła dalej Holly — polega jednak na tym, jak będzie wyglądał rozwój populacji po zniesieniu zasady ZRP. Wszyscy wiemy, że niekontrolowany przyrost może zniszczyć habitat. Z drugiej strony, taki scenariusz wydaje się jednak mało prawdopodobny, związany z odległą przyszłością. W końcu, nasza populacja mogłaby się jutro podwoić, a nadal mielibyśmy sporo miejsca.

— Problem jest jednak realny. Nie wolno nam dopuścić do nadmiernego rozwoju. Nie możemy się rozwijać tak szybko, by mógł na tym ucierpieć nasz standard życia. Nie chcemy dopuścić do biedy i przeludnienia, jak wiele krajów na Ziemi.

— Czy potrafimy sterować naszym rozwojem bez konieczności wprowadzania przepisów rządowych? Bez praw i zasad? Sądzę, że tak. Sądzę, że będziemy musieli, bo alternatywa nie wygląda zbyt kusząco.

Holly rzuciła spojrzenie Eberlyemu, po czym zwróciła się znów do kamery.

— Spójrzmy teraz na problem od drugiej strony. Czy rząd może powstrzymać nas przed rodzeniem dzieci? Czy mój oponent zmusi kobiety do aborcji, jeśli zajdą w ciążę? Czy utworzy policję, która będzie zaglądać do wszystkich sypialni w habitacie?

Potrząsając głową, Holly podsumowała:

— Trzeba dokonać wyboru. Albo weźmiemy w swoje ręce odpowiedzialność i ustalimy, że kontrola populacji jest osobistym obowiązkiem każdego z nas, albo staniemy w obliczu państwa policyjnego, w którym kobiety będą pilnowane dwadzieścia cztery godziny na dobę, siedem dni w tygodniu.

Spojrzała na Berkowitza, potem znów do kamery.

— I to wszystko, co miałam do powiedzenia. Dziękuję. Berkowitz uśmiechnął się wymijająco.

— Dziękuję, pani Lane. A teraz urzędujący administrator, pan Malcolm Eberly.

Eberly zaprezentował przed kamerami swój najpiękniejszy uśmiech, wyjął z kieszeni bluzy jakąś kartkę i demonstracyjnie ją zmiął.

— Przygotowałem sobie mowę wstępną — zaczął — ale w obliczu przerażającej taktyki mojej przeciwniczki doszedłem do wniosku, że absolutnie konieczne będzie wyjaśnienie pewnych kwestii.

Holly wyciągnęła szyję, by rzucić okiem na ekran z przemówieniem Eberlyego. Było tam dokładnie to, co mówił. On wiedział, co powiem, uświadomiła sobie! Wymyślił, co mam do powiedzenia, jeszcze zanim otworzyłam usta! Była zdruzgotana. Jakie ja mam szanse? On jest zawsze krok przede mną.

— Byłem przeciwko petycji domagającej się zniesienia zasady ZRP, tak, to prawda — rzekł gładko Eberly. — Byłem przeciwko, bo nie uważałem tego za konieczne. Wiedziałem, podobnie jak i wy, że zasada ZRP zostanie kiedyś zniesiona. To tylko kwestia czasu.

Zwrócił się do Holly i obrzucił ją niechętnym spojrzeniem.

— Moja przeciwniczka maluje przed nami katastroficzne wizje: eksplozji populacji, która zniszczy nasz potencjał ekonomiczny albo państwa policyjnego, w którym na kobietach będą ciążyć jakieś poważne ograniczenia co do posiadania potomstwa. To bardzo dalekie od prawdy. Wskazałem ścieżkę do zrównoważonego, sprawiedliwego i wolnego społeczeństwa, w którym kobiety mogą decydować się na dzieci, gdyż nasz rozwój ekonomiczny może dorównać rozwojowi populacji.

Wykonał dramatyczna pauzę.

— Ten rozwój ekonomiczny będzie możliwy dzięki eksploatacji pierścieni Saturna. Wy, mężczyźni i kobiety tworzący tę społeczność, zdobędziecie bogactwo dzięki sprzedaży wody ludzkim osiedlom na Księżycu i w Pasie Asteroid, na Marsie i innych planetach. Wiem, że wysuwano obiekcje wobec mojego planu. Wiem, że naukowcy znaleźli mikroskopijne istoty żyjące w cząstkach lodu. Jestem jednak pewien, że możemy eksploatować pierścienie, nie czyniąc tym istotom żadnej krzywdy. Pierścienie są ogromne, a nasze operacje górnicze najwyżej pozostawią na nich drobną rysę.

Rozkładając ręce, Jakby w błagalnym geście, Eberly rzekł:

— Możemy rozwijać się w bogactwie, a to bogactwo będzie wspierało rozwój populacji. Kiedy nadejdzie pora, zbudujemy nowe habitaty, nowe ośrodki ludzkiej społeczności, które będą mogły rozwijać się i rozprzestrzeniać po całym Układzie Słonecznym, albo nawet pośród gwiazd. Przyszłość jest w naszych rękach! Nie musimy się obawiać ani niekontrolowanego rozwoju, ani państwa policyjnego. Możemy być twórcami nowych światów, które zbudujemy własnymi rękami, własnymi umysłami i własnymi sercami.

Holly wydało się, że słyszy aplauz z każdego mieszkania w Goddardzie.

Estela Yanez oglądała półprzymkniętymi oczami Eberly’ego na wielkim ekranie w salonie. Zwracając się do męża, który siedział obok niej na sofie, spytała:

— Czy to prawda? Można eksploatować pierścienie tak, żeby nie zniszczyć tych istot?

Yańez wzruszył ramionami.

— Estelo, kochanie, on jest głównym administratorem. Ma dostęp do większej liczby informacji na ten temat, niż my.

Na ekranie widać było teraz Berkowitza, który wyjaśniał, że kandydaci będą odpowiadać na pytania publiczności.

— Ale czy ty mu wierzysz?

— Dlaczego miałbym mu nie wierzyć? Myślisz, że mógłby kłamać w tak ważnej sprawie?

Estela ściągnęła usta.

— Politycy zawsze kłamią.

— Poczekaj — Yańez uniósł rękę. — Posłuchaj. Ktoś właśnie zadał to samo pytanie.

Na ekranie znów był Eberly, siedzący za stołem i uśmiechający się łagodnie.

— Tak — mówił. — Wiem, że naukowcy chcą zakazać eksploracji pierścieni. Ale czy państwo nie sądzą, że oni przesadzają? Pierścienie w końcu zawierają ponad pięćset tysięcy milionów milionów ton wody. Ile z tej oszałamiającej ilości możemy zabrać? Odrobinę. Najwyżej milionową część procenta.

Dzwoniący zawahał się.

— Tak, ale czy nawet taka mała ilość nie spowoduje śmierci istot żyjących w lodzie?

Eberly zaprezentował uśmiech pełen zrozumienia.

— Przyjacielu, ludzie kopią na Ziemi różne metale i minerały od tysięcy lat. Czy zaszkodziło to jakoś mikrobom żyjącym w tych skałach? Ani trochę.

Yańez zwrócił się do żony.

— No widzisz?

Gdy dwugodzinna debata zakończyła się, Holly poczuła, że jest kompletnie wyczerpana i pokonana. Eberly podebrał jej pomysł zniesienia zasady ZRP i użył jej do poparcia swojego pomysłu eksploatacji pierścieni. Kiedy go zapytała, co zrobi, jeśli MUA zabroni eksploatacji, uśmiechnął się i oświadczył, że na pewno da się z nimi negocjować.

— To nie musi być gwałtowna konfrontacja typu „albo-albo” — oznajmił Eberly. — Jestem pewien, że gdy obie strony wykażą cierpliwość i dobrą wolę, wypracujemy kompromis, dzięki któremu będziemy mogli eksploatować pierścienie, a naukowcy — badać swoje żyjątka.

Zanim Holly udało się wtrącić, dodał:

— Nie ma potrzeby histeryzować, ani stosować strategii uników.

Holly nie znalazła na to odpowiedzi. Dzwoniący przypomniał o przerwach w zasilaniu, które nadal występowały, choć niezbyt często. Eberly gładko odparł:

— Nasi inżynierowie i specjaliści komputerowi odkryli, że problem jest związany z wahaniami natężenia pola elektromagnetycznego Saturna. Opracowali sposób prognozowania tych wahań i teraz instalujemy system ochronny, który wyeliminuje te przerwy w ciągu paru tygodni.

Eberly bezczelnie mrugnął do kamery.

— Obiecuję, że do dnia wyborów problem będzie rozwiązany.

Wyglądało na to, że wszystkie telefony są przeznaczone dla Eberly’ego. Jasne, pomyślała Holly. Zorganizował to, jego ludzie atakują linie telefoniczne.

— A skąd wiemy — spytał jakiś mężczyzna — że naprawdę istnieje zapotrzebowanie na wodę z pierścieni?

Eberly rozpromienił się, jakby tylko czekał na to pytanie.

— Zadałem sobie to pytanie kilka tygodni temu. Czy przypadkiem nie łudzimy się, zakładając, że osady ludzkie na Księżycu, w Pasie Asteroid i wszędzie indziej będą kupować od nas wodę?

Zamilkł na chwilę, robiąc efektowną pauzę, po czym mówił dalej:

— Rozmawiałem z zarządzającymi Selene i Ceres. Zapewnili mnie, że będą kupować od nas wodę, po cenie z dwudziestoprocentową marżą!

Holly zrozumiała, że tego człowieka nie pokona. Nie było na niego sposobu.

2 MAJA 2096: LABORATORIUM NANOTECHNOLOGICZNE

— Tak — Kris Cardenas powiedziała do obrazu Urbaina na ekranie ściennym. — Mając te specyfikacje jesteśmy w stanie wyprodukować nanoboty, które zbudują nową antenę Alfy.

Urbain był w swoim gabinecie. Pod oczyma miał ciemne cienie, a twarz wychudzoną, bardziej pomarszczoną niż Cardenas pamiętała. Nie była lekarzem, ale odniosła wrażenie, że główny naukowiec funkcjonuje w olbrzymim stresie.

Pokiwał głową ponuro.

— Dobrze. A możecie zacząć je budować od razu? Cardenas skinęła głową.

— Nadamy temu zleceniu najwyższy priorytet.

— Kiedy będą gotowe?

Cardenas dokonała w myślach obliczeń i dodała odpowiedni margines bezpieczeństwa.

— Za dziesięć dni. Jeśli wszystko pójdzie gładko, to za tydzień.

Urbain westchnął, jakby właśnie podpisał pakt własną krwią.

— Cóż, świetnie. W takim razie pracujcie, najszybciej, jak się da.

— Dobrze — odparła Cardenas. — Ale jak zamierzacie je dostarczyć na powierzchnię Tytana?

Urbain nie odpowiedział. Rozłączył się, zanim Cardenas skończyła zadawać pytanie. Na ścianie znów pojawił się jej ulubiony obraz, impresjonistyczna scenka uliczna z dziewiętnastowiecznego Paryża.

Obróciła się na krześle i spojrzała na laboratorium z niewielkiej wnęki, która służyła jej za biuro. Tavalera właśnie wchodził przez drzwi śluzy.

— Przepraszam za spóźnienie — rzekł, idąc w jej stronę wzdłuż stołów. — Byłem na śniadaniu z Timoshenką, rozmawialiśmy o montowaniu systemu ochronnego na tarczy nadprzewodnikowej.

Cardenas wstała z krzesła i zaczęła się zastanawiać. Staliśmy się popularni. Minął rok i ludzie wyzbyli się strachu przed nanotechologią i zaczęli prosić o pomoc. Teraz Timoshenko chce z nami pracować, Urbain wręcz błaga o pomoc.

I znów zadała sobie pytanie: jak on chce przetransportować nanomaszyny na powierzchnię Tytana?

— Mogłabyś mi coś poradzić? — zwrócił się do niej Tavalera. Wyglądał na zawstydzonego i zaniepokojonego.

Cardenas uśmiechnęła się.

— Cóż, to akurat jest łatwe, Raoul. — Wskazała mu gestem krzesło na kółkach, stojące obok jej biurka, i oboje usiedli. — Co się stało?

— Przylatuje statek z Ziemi.

— Tak, naukowcy chcący się przyjrzeć stworzeniom Nadii — odparła Cardenas. — Nadia pragnie wrócić z nimi na Ziemię.

Tavalera pokiwał głową ponuro.

— Mógłbym się z nimi zabrać. Cardenas zrozumiała.

— Naprawdę tego chcesz?

— Może. Nie wiem.

Przyjrzała się jego podłużnej, ponurej twarzy.

— Chciałbyś, żeby Holly wróciła z tobą, tak?

— Tak — odpowiedź zabrzmiała jak długie, pełne żalu mruknięcie. — Ale nie wróci.

— Raoul, ona nie może wrócić. Startuje w wyborach.

— Wiem.

— Nie może opuścić habitatu. Nawet gdyby chciała.

— I tak nie zechce.

Cardenas zastanowiła się przez moment.

— A czego ty chcesz?

Odwrócił wzrok, zaczął się przyglądać własnym butom.

— Chcę wrócić do domu — rzekł w końcu, nie podnosząc głowy.

Cardenas poczekała, a on dodał:

— I chcę, żeby Holly wróciła ze mną.

— Nie możesz mieć i jednego, i drugiego.

— Wiem. Ale pytałaś, czego chcę. No to właśnie tego. Zawahała się, po czym uznała, że trzeba drążyć temat.

— A pytałeś Holly, czego ona chce? Tavalera nadal nie uniósł wzroku.

— Chce być głównym administratorem. Nigdy nie wróci na Ziemię.

— Powiedziała ci to?

— Wiem, że nie wróci.

— Pytałeś ją?

Tavalera potrząsnął głową.

— Co by mi z tego przyszło?

— Nie wiem, Raoul. Ale myślę, że powinieneś z nią porozmawiać.

Kwaśny wyraz jego twarz mówił wyraźnie, co sądzi o takim pomyśle.

— Taaa — odparł. — Masz rację.

Timoshenko wędrował wokół zewnętrznego pancerza Goddarda, nieskrępowany żadnym skafandrem. Program VR pozwalał mu widzieć to, co widział jego robot naprawczy, czuć to, co on czuł w stalowych szczypcach. Gdy robot toczył się po szynie wbudowanej w kadłub, Timoshenko miał wrażenie, że idzie — nie, nie idzie, ślizga się po lodzie, jak na łyżwach z Katriną w Parku Gorkiego.

Ona tu nie przyleci. Timoshenko sprawdził listę pasażerów wiozących naukowców na Goddarda i jej nazwiska nie znalazł. Próbował do niej dzwonić, ale operatorzy w Moskwie odmawiali mu połączenia: był bezpaństwowcem, wygnańcem, nie miał prawa rozmawiać z praworządnymi obywatelami Z rozpaczą uświadomił sobie, że gdyby udało mu się przesłać Katrinie wiadomość, to w ten sposób złamałaby prawo i mogłaby mieć kłopoty z władzami.

W rozpaczy poprosił Eberly’ego, by się z nią skontaktował, tak jak przedtem. Błagał głównego administratora, by ten wyświadczył mu przysługę. Eberly, uwielbiający zaskarbiać sobie wdzięczność innych, powiedział mu, że zwrócił się do władz w Moskwie, a nawet do głównej kwatery Świętych Apostołów o pozwolenie na rozmowę z nią. Ale Katrina oświadczyła, że nie chce żadnych kontaktów.

Nie chce żadnych kontaktów, powtarzał sobie Timoshenko. Nie chce tu przylecieć i być ze mną. Powiedziała, że przyleci, kiedy nie było na to żadnych szans. Łatwo było wtedy tak mówić. A teraz, kiedy pojawiła się możliwość przylotu z tymi naukowcami, odmawia.

Timoshenko spojrzał na zakrzywiony kadłub habitatu i wpatrzył się w czarną przestrzeń za nim. Robota zbudowano, by badał kadłub, nie wpatrywał się w kosmos. Nie mógł bardziej unieść oczu i poszukać zawieszonej w pustce błękitnej kuli, Ziemi.

Nie mam do niej pretensji, pomyślał. To wygnanie, miejsce na końcu świata i wszyscy o tym wiedzą. Tylko nie ja. Po co miałaby porzucać swoje życie i lecieć tu, żeby być ze mną? Nie mam do niej pretensji. Nie ma znaczenia, że ta latająca puszka jest tak luksusowa; to mimo wszystko miejsce dla zesłańców, kosmiczna Syberia. Ma rację, że nie chce tu przyjechać. Nie chcę, aby rezygnowała ze swojego życia na Ziemi tylko dla mnie. Miałem szansę dać jej szczęście i zmarnowałem ją. Ma prawo trzymać się z daleka ode mnie.

Gdy tak przesuwał się wzdłuż zakrzywionej powierzchni kadłuba, przyszło mu do głowy, że Eberly mógł go okłamać. Przecież powiedział mu, że Katrina chce z nim być, chce dołączyć do niego na wygnaniu. To było kłamstwo, pomyślał Timoshenko. Eberly namówił go, żeby został szefem działu konserwacji, kusząc perspektywą przybycia Katriny. Czy mogło tak być?

Timoshenko wyłączył program VR, zdjął gogle z głowy i wyposażone w czujniki rękawice. Znał parę osób z działu łączności, z jednym facetem nawet często pijał. Zadzwonił do niego i po chwili targowania się nakłonił go do sprawdzenia połączeń głównego administratora.

— Nic takiego nie ma w rejestrze — rzekł technik łączności, facet o nalanej twarzy.

— Nic? — spytał Timoshenko.

— Eberly nie rozmawiał z nikim w Rosji. Ani razu. Otępiały z żalu i gniewu, Timoshenko skinął głową, podziękował kumplowi i przerwał połączenie. Eberly mnie okłamał. Ten kłamliwy skurwiel owinął mnie wokół małego palca. Wykorzystał możliwość sprowadzenia tu Katriny, żeby zmusić mnie do współpracy. Kłamliwy, zadowolony z siebie skurwiel.

Jak się na nim zemścić, zastanawiał się Timoshenko? Czuł, jak narasta w nim wściekłość. Odpowiedź była zaskakująco prosta: zabić go. Zabić drania i wszystkich dookoła niego. Zabić jego, a potem samego siebie. Zniszczyć ten cholerny habitat i zakończyć wygnanie raz na zawsze. Położyć kres wszystkiemu i wszystkim. To nie będzie trudne. To będzie wręcz łatwe.

4 MAJA 2096: PORANEK

Da’ud Habib próbował chodzić na siłownię jak najwcześniej rano, żeby być tam pierwszym, ale szybko zauważył, że Negroponte pojawia się tam równie wcześnie w swoim obcisłym dresie. Podobnie było z kafeterią — przychodziła na lunch o tej samej porze co on. I zawsze siadała przy jego stoliku. Kiedy pojawiał się później, przesiadała się z jednego stolika do drugiego, żeby pobyć przy nim.

Ta kobieta za mną chodzi, pomyślał. Na początku czuł się mile połechtany, szybko jednak zaczęło to być kłopotliwe. Negroponte bierze mnie za jakiegoś kochanka z tysiąca i jednej nocy, pomyślał. Sokolookiego emira, który zabierze ją na swoim rumaku do namiotu na pustyni. Nic podobnego.

Habib urodził się w Vancouver, w rodzinie palestyńskich imigrantów. Wychowano go w religii islamskiej. Mól książkowy, pasjonat komputerów, w obecności kobiet stawał się bardzo nieśmiały. Podczas studiów, dzięki swej egzotycznej urodzie nigdy nie miał problemu ze znalezieniem kobiet; ba, to one go podrywały. Miał raczej problem z pozbyciem się ich. Seks sprawiał mu frajdę, ale nie miał ochoty się żenić, ani nawet mieszkać z kobietą pod jednym dachem. Było tyle innych, ciekawszych rzeczy do zrobienia, a wiązanie się z jakąś kobietą mogło mu przeszkadzać w studiach i karierze. Kiedyś przyjdzie czas na małżeństwo i dzieci, myślał.

Zdecydował się dołączyć do kadry naukowej Urbaina, kiedy tylko jego doradca naukowy zadzwonił do niego z tą propozycją.

— To świetna okazja, Da’ud — powiedział mu posiwiały profesor.

— Pięć lat? — dopytywał się Habib.

— Kiedy wrócisz na Ziemię, będziesz mógł wybrać uniwersytet. Nawet Nowa Moralność będzie na ciebie patrzeć życzliwszym okiem.

— A niby dlaczego?

— Chcą, żeby z habitatem wszystko się udało, pragną udowodnić, że ludzie mogą żyć poza Ziemią.

— Większość ludzi w habitacie będzie wygnańcami, prawda?

Profesor uśmiechnął się z wyższością.

— Tak, jest mnóstwo innych zdolnych mężczyzn i kobiet, których Nowa Moralność najchętniej widziałaby daleko stąd.

— Nie rozumiem, dlaczego ja miałbym tam polecieć…

— Zaufaj mi, Daudzie. To doskonała okazja, lepsza niż wszystko, na co możesz liczyć na Ziemi.

Habib pomyślał, że dostrzega ukrytą aluzję: albo spędzisz pięć lat na orbicie wokół Saturna, albo Nowa Moralność zablokuje ci dostęp do lepszych szkół. Nie umiał się postawić. Zrobił, co mu kazał promotor.

W dużym stopniu przypominało to życie w miasteczku uniwersyteckim. A praca była fascynująca — przynajmniej na początku. Habib kierował zespołem programistów przygotowujących sondę Urbaina. Przygotowanie oprogramowania dla tak złożonej maszyny było fascynującym zadaniem. Sonda mogła działać zupełnie samodzielnie w obcym środowisku na powierzchni Tytana i była na tyle wszechstronna, że mogła sobie radzić z nieznanymi czynnikami oraz uczyć się w oparciu o środowisko, które ją otaczało.

Potem Alfa wylądowała i zamilkła, a Urbainowi odbiło. Habib miał przeczucie, że problem tkwi w oprogramowaniu, ale spędził wiele dni i nocy, próbując ustalić, na czym polega błąd, i cały czas przekonywał się, że z oprogramowaniem wszystko jest w porządku.

W habitacie było mnóstwo chętnych kobiet, a choć próbował się nie angażować, hormony dawały znać o sobie. Był jednak zaskoczony, gdy doktor Wunderly zaprosiła go na zabawę sylwestrową. Zgodził się, choć jemu nie przyszłoby do głowy, żeby ją zaprosić. Nadia nie była najbardziej atrakcyjną ze znanych mu kobiet, ale chyba go lubiła; a co ważniejsze, była równie zajęta pracą, co on. Nie wyglądało na to, żeby chciała mu narzucać jakieś zobowiązania.

Był za to pewien, że Negroponte była zupełnie innym przypadkiem. Tylko że — wysoka, zgrabna, piękna — była po prostu niezwykle atrakcyjna.

Habib przerobił skrócony program ćwiczeń, a potem włożył z powrotem swoje codziennie spodnie i bluzę i udał się na spotkanie z Timoshenką. W końcu miał coś konkretnego, co mógł pokazać szefowi działu konserwacji. Matematyka jest o wiele prostsza od kobiet. Relacja matematyczna pozostaje niezmienna, dopóki nie nastąpi zmiana wartości jakiejś zmiennej. Związek z kobietą wciąż się zmienia, bez żadnego widocznego powodu.

Habib dotarł do biura Timoshenki i otworzył drzwi poczekalni. Siedziało w niej trzech inżynierów, z głowami pochylonymi nad ekranami. Szef działu konserwacji nie miał osobistego asystenta. Uważał, że rutynowe prace mogą wykonywać komputery, a każdy z pracowników jego działu miał jakieś ważne zadania związane z utrzymaniem niezliczonych systemów mechanicznych, hydraulicznych, elektrycznych i elektronicznych habitatu.

Habib podszedł do drzwi gabinetu Timoshenki.

— Jeszcze go nie ma — powiedział jeden z inżynierów, ledwo odrywając wzrok od ekranu. — W ogóle nie przyszedł do biura.

— Umawiałem się na spotkanie o jedenastej.

— Jest pan trzy minuty za wcześnie — z tyłu doleciał głos Timoshenki.

Habib odwrócił się i zobaczył idącego w jego stronę Rosjanina. Timoshenko wyglądał okropnie: zaczerwienione, spuchnięte oczy, jakby nie spał całą noc.

— Mam dla pana dobre nowiny — rzekł Habib zamiast powitania.

— Dobrze — odparł Timoshenko, a zabrzmiało to nieomal jak warknięcie. — Przydałyby się. Dla odmiany.

Kilka minut później Habib siedział obok Timoshenki przy małym okrągłym stoliku w rogu gabinetu szefa konserwacji. Jedna z inteligentnych ścian była w całości wypełniona wykresami składającymi się ze skomplikowanych krzywych.

— Więc mówi mi pan, że to Tytan powoduje te skoki natężenia pola? — spytał, przyglądając się podejrzliwie wykresom.

— Nie wiem, czy Tytan powoduje te skoki — odparł Habib — ale występuje wyraźna korelacja z pozycją Tytana i innych większych księżyców na orbitach wokół Saturna.

Timoshenko prychnął. Wskazując na wykresy, Habib rzekł:

— Zaniki zasilania występują, kiedy Tytan i inne duże księżyce ustawiają się w linii po tej samej stronie Saturna.

— To dlatego zaniki występują mniej więcej co dwa tygodnie. Okrążenie Tytana trwa szesnaście dni.

— Tak. I wyjaśnia, dlaczego czasem się tak dzieje, że mijają miesiące i nie ma żadnych przerw: wtedy zewnętrzne księżyce znajdują się po tej samej stronie planety co Tytan.

— Jest pan tego pewny?

— Obliczenia nie pozostawiają cienia wątpliwości — rzekł Habib, z lekką przechwałką w tonie. Nie lubił, kiedy ktoś kwestionował jego matematyczne kompetencje.

— Ale co je powoduje? To wygląda bardziej na astrologię niż fizykę.

Habib wzruszył ramionami.

— Musi pan spytać doktor Wunderly albo jakiegoś astrofizyka. Ja jestem matematykiem. — Wskazał na ekran na ścianie i dodał: — Prosił mnie pan, żebym przewidział, kiedy wystąpią zaniki i to mi się właśnie udało.

Timoshenko skinął głową.

— Tak. Udało się panu. — Obrócił się lekko i zawołał: — Telefon! Połącz mnie z doktor Wunderly. Najwyższy priorytet.

4 MAJA 2096: WIECZÓR

Celem przyjęcia było powitanie grupy biologów i planetologów, przybyłych z Ziemi na sensacyjne potwierdzenie przez Wunderly istnienia żywych organizmów w regionie pierścieni. Cały personel naukowy Urbaina i najważniejsi obywatele habitatu zgromadzili się, by powitać nowo przybyłych.

W normalnych warunkach Urbain nie zaprosiłby Manuela Gaety. Ten facet w końcu nie był naukowcem; zwykły showman, kaskader, tresowana małpa. Ale Gaeta mieszkał z doktor Cardenas, która była laureatką nagrody Nobla. Urbain nie mógł zaprosić jej samej.

Poza tym Urbain potrzebował tej tresowanej małpy.

Przyjęcie odbywało się w pięknej muszli koncertowej przy jeziorze, u stóp łagodnego wzgórza, gdzie wybudowano wioskę Ateny. Z kieliszkiem do szampana w dłoni, Urbain dostrzegł Pancho Lane i jej siostrę z jakimiś dwoma mężczyznami, których nie rozpoznał. Pochylił się w kierunku żony i zapytał, co oni za jedni. Jean-Marie odpowiedziała mu, że starszy i wyższy, to towarzysz życia Pancho, były admirał. Drugi to inżynier, którego uratowano podczas przelotu koło Jowisza.

— Ach, tak — mruknął Urbain, rozpoznając ponurą twarz młodego człowieka. — O ile pamiętam, nazywa się Tavalera.

Oczywiście był tam także Eberly, z całą kliką przydupasów, chodzącą za nim krok w krok. Urbain powstrzymał grymas. Główny administrator był w swoim żywiole, otoczony wielbicielami, uśmiechnięty, rozgadany, roześmiany.

Gaeta, powiedział sobie Urbain. Muszę go złapać na rozmowę.

Zobaczył, że kaskader i doktor Cardenas stoją na brzegu jeziora, pogrążeni w rozmowie z Wunderly. Dziwne, pomyślał. Wunderly powinna znajdować się w centrum uwagi, a tymczasem trzyma się z boku ze swoim małym kręgiem przyjaciół. Urbain potrząsnął głową. Muszę się wiele nauczyć, jeśli chodzi o strategię w nauce, pomyślał.

Urbain wziął żonę za rękę i zwrócił się do kobiety, z którą rozmawiała:

— Proszę nam wybaczyć, musimy porozmawiać przez chwilę z doktor Wunderly.

I poprowadził Jean-Marie do grupy stojącej nad jeziorem.

Wunderly paplała coś do Cardenas. Gaeta stał między dwoma kobietami, ledwo rozumiejąc cokolwiek z tej rozmowy.

— …więc kiedy Da’ud pokazał mi te wykresy, a ja przejrzałam filmy, z tymi „szprychami” pokazującymi się na pierścieniach, sprawdziłam, że istnieje korelacja w pięciu przypadkach na dziewięć.

— Te szprychy są skorelowane z pozycją Tytana? Gestykulując tak gwałtownie, że aż szampan wylał się na trawę, a Gaeta odskoczył, Wunderly rzekła:

— Tak! Zastanawialiśmy się, co jest powodem ich powstawania, a teraz mamy wyjaśnienie! Tuż przed moim powrotem na Ziemię!

— Szprychy? — spytał Gaeta, krzywiąc się lekko. — Te smugi pyłu na pierścieniach?

Wunderly pokiwała energicznie głową.

— Te smugi pyłów, które unoszą się na powierzchnię pierścieni i potem opadają w głąb.

— Jak fala podczas gry w piłkę — rzekł Gaeta.

— Fala? — Wunderly zrobiła zdziwioną minę.

Tymczasem, po drugiej stronie zgromadzenia, Yolanda Negroponte była pogrążona w cichej konwersacji z czwórki biologów, którzy właśnie przybyli z Ziemi.

Przyszła na przyjęcie sama, ubrana w prostą, białą sukienkę mini, która pięknie podkreślała jej długie nogi. Dzwonił do Habiba kilka razy w ciągu dnia, by jej towarzyszył na przyjęciu, ale nie oddzwonił. Teraz stała pośrodku grupy nowo przybyłych, próbując podtrzymać konwersację i równocześnie się rozglądać ponad ich głowami, czy gdzieś nie pojawił Habib.

On się mnie boi, pomyślała. Narzucam się mu. Wiedziała jednak, że jeśli nie będzie ścigać Habiba, on się od niej oddali. Dlaczego to jest takie trudne?

A musisz go tak ścigać, spytał jakiś głos w jej głowie. Tu jest mnóstwo innych mężczyzn. Możesz mieć każdego z nich. Tylko, że ją interesował przystojny, łagodny i nieśmiały Habib. Który zmieniał się w tygrysa, kiedy się rozzłościł.

— Przeprowadziliście już analizę DNA?

Negroponte ledwo usłyszała to pytanie. Z trudem skoncentrowała się na czwórce otaczających ją biologów: dwóch mężczyznach, dwóch kobietach.

— Wstępnie — odparła. — Struktura komórkowa ma jądro i wygląda na to, że są to kwasy nukleinowe, ale zupełnie inne niż ziemskie DNA.

— A ich struktura? Czy to podwójna helisa, jak u nas, czy potrójna, jak u marsjańskiej flory?

Negroponte potrząsnęła lekko głową.

— Nie ma dowodu na istnienie helisy.

— Nie ma helisy?

— Przeprowadziliśmy dyfrakcję rentgenowską i badanie mikroskopowe z zastosowaniem rezonansu magnetycznego!

Wygląda na to, że kwasy nukleinowe mają strukturę krystalicznej siateczki.

— To niemożliwe!

Negroponte uśmiechnęła się z wyższością do zdenerwowanego człowieczka, który nie sięgał jej nawet ramienia.

— Proszę przyjść jutro do mojego laboratorium, wszystko panu pokażę.

I uśmiechnęła się radośnie, bo właśnie dostrzegła między gośćmi Habiba, który wyglądał wspaniale w ciemnozielonym garniturze. I przedzierał się przez tłum w jej stronę, trzymając w obu dłoniach po kieliszku szampana.

— Patrz, jak pięknie światła muszli i wioski odbijają się w jeziorze — rzekła do męża Jean-Marie. Zignorował ją, skupiając się na Wunderly, Gaecie i Cardenas stojących na brzegu jeziora.

— Dobry wieczór — rzekł, podchodząc do nich. — Dobrze się państwo bawią?

Wunderly uśmiechnęła się do swojego szefa.

— Jedzenie jest bardzo dobre — odparła, zerkając w stronę najbliższego stołu. Był cały zastawiony przekąskami i otoczony gośćmi. Roboty — kelnerzy z bistra, przysadziste małe maszynki o płaskich głowach, toczyły się cicho na małych kółkach, zajęte rozwożeniem tac z napojami, maszerując jak małe szeregi mrówek, od restauracji w wiosce do stolików rozstawionych na trawie.

— Pani wkład w dzieło nauki jest nieoceniony — zwrócił się Urbain uprzejmie do Wunderly. — Szkoda, że opuszcza pani habitat.

Oboje wiedzieli, że Urbain sprzeciwiał się jej badaniom, ukierunkowanym wyłącznie na pierścienie. Urbain chciał, żeby wszyscy naukowcy zajęli się Tytanem; Wunderly sprzeciwiła mu się i wygrała.

— Nie udałoby mi się tego osiągnąć, gdyby nie pan, doktorze Urbain — odparła, równie miło. — Wszystko zawdzięczam panu.

— Nie wszystko — rzekł. Ale uśmiechnął się.

— Sądzę, że dokonaliśmy dziś poważnego przełomu — rzekła Wunderly.

— Tak?

— Wykryliśmy zależność między szprychami na pierścieniach a położeniem Tytana i innych księżyców.

Urbain przez chwilę patrzył na nią w milczeniu.

— Jest pani tego pewna?

— Da’ud Habib wykrył tę korelację, a ja obejrzałam filmy, na których widać ruchy szprych.

— Ale co może być tego przyczyną? — Urbain był szczerze zainteresowany. — Czy to jakieś zjawisko grawitacyjne?

— Raczej elektromagnetyczne — wyjaśniła Wunderly. — Siła elektromagnetyczna jest o całe rzędy wielkości większa niż siła grawitacji.

— Tak, to prawda. A pole elektromagnetyczne Saturna jest bardzo silne.

— I rozciąga się daleko poza orbity większych księżyców.

— Zgadza się. Musimy obliczyć, jakie energie wchodzą tam w grę.

— Z tego, co Nadia mi mówiła — wtrąciła Cardenas — objaśnia to także skoki natężenia pola elektromagnetycznego, które powodują zaniki zasilania.

— Przydatny produkt uboczny — przyznał Urbain. Wieści od Wunderly tak go zafascynowały, że zapomniał, że jest gospodarzem przyjęcia; zapomniał w ogóle o przyjęciu. Zapomniał nawet, że miał poprosić Gaetę o to, by poleciał i uratował jego tkwiącą na powierzchni Tytana Alfę.

4 MAJA 2096: NOC

— Niezłe przyjęcie — rzekł Tavalera, krocząc wolno obok Holly, łagodnie pnącą się ścieżką prowadzącą do Aten.

— Dobrze się bawisz? — spytała.

— Tak. Jasne.

Holly spojrzała w górę, na światła nad ich głowami: paliły się jak gwiazdy, które nie mrugają, gwiazdy we wnętrzu ich habitatu. Szli ścieżką, mijając plamy światła rzucane przez uliczne lampy, powoli, jakby niespieszno im było wracać do domu.

— Statek, który przywiózł naukowców, wraca za tydzień — powiedział wreszcie Tavalera.

— A Nadia razem z nimi — dodała Holly.

— Wróci.

— Pewnie tak.

Tavalera odwrócił się i ujął ją za ramiona, obracając ją ku sobie. Stali w cieniu między lampami, ledwo było widać rysy jej twarzy.

— Mógłbym wrócić tym statkiem — rzekł. — Pytałem Eberly’ego. Powiedział, że Nowa Moralność zapłaci za pół mojego biletu, a habitat resztę.

Holly poczuła, jak ogarnia ją nagły gniew.

— Eberly! Zapłaci, żeby się ciebie pozbyć, tylko po to, żeby zrobić mi przykrość.

— A sprawiłoby ci przykrość, gdybym odleciał?

— Oczywiście, że tak.

— Naprawdę?

W jego głosie dało się wyczuć radosne niedowierzanie. Chwyciła go za uszy i pocałowała.

— Raoul, ależ z ciebie głuptas. Kocham cię!

— Ja też cię kocham, Holly.

Choć było już ciemno, widziała na jego twarzy wielki uśmiech. Wygląda tak fajnie, gdy się uśmiecha, pomyślała. Powinnam go częściej do tego zmuszać.

— Holly — rzekł, a jego uśmiech zbladł; Tavalera spoważniał. — Holly… wrócisz ze mną na Ziemię? Naprawdę?

Nie wahała się ani sekundy.

— Na Ziemię, gdzie tylko zechcesz, Raoul. Wszędzie.

— Naprawdę? — jego głos stał się wyższy o oktawę.

— Naprawdę — odparła, całkowicie pewna. — Nigdy nie widziałam Ziemi. Urodziłam się tam i przeżyłam pierwsze życie, ale nic z tego nie pamiętam.

— Pokażę ci Wielki Kanion — rzekł Tavalera, wybuchając nagle chłopięcym entuzjazmem. — I Tadż Mahal. I piramidy!

— Chcę zobaczyć zachodni Teksas. Pancho i ja urodziłyśmy się tam.

— Większość tych terenów zalały wody Zatoki Meksykańskiej.

— To będziemy nurkować.

— Można też nurkować na Manhattanie. Albo w Miami.

— Niesamowite!

— Więc wrócisz ze mną tym statkiem? Holly wzięła głęboki oddech.

— Do wyborów nie mogę nigdzie polecieć, Raoul.

— Ach — spochmurniał. — Rozumiem.

— Nie martw się — rzekła radośnie. — Malcolm pokona mnie w wyborach i będę mogła lecieć z tobą, gdzie tylko zechcesz.

— A jeśli wygrasz?

— Nie mam na to szans — zapewniła go. I siebie. — Jak tylko podliczą głosy z wyborów, możemy wskakiwać na statek i wracać na Ziemię. Razem.

— Razem — powtórzył.

— Pierwszym statkiem po wyborach.

— Moglibyśmy się pobrać, kiedy wrócimy do domu — wymruczał. — Moim rodzicom by się to spodobało.

— Mnie też.

Ruszyli ścieżką pod górę.

— A jeśli jednak wygrasz?

— Nie wygram.

— Mogłabyś. Zebrałaś ponad siedem tysięcy podpisów pod petycją. A jak ci wszyscy ludzie na ciebie zagłosują?

— Nie zagłosują. Berkowitz prowadzi sondaże wyborcze. Wyniki dziś rano były: sześćdziesiąt dwa do trzydziestu dwóch, sześć procent jeszcze nie podjęło decyzji.

— Mogłabyś się wycofać — zaproponował Tavalera. — Zrezygnować. I polecieć ze mną już teraz.

Holly potrząsnęła głową.

— Nie dam Malcolmowi aż takiej satysfakcji. Niech się trochę podenerwuje przy liczeniu głosów. Wygra, ale nie pozwolę mu zwyciężyć walkowerem.

Tavalera milczał.

— Nie miałabym oczywiście nic przeciwko temu, żeby przegrać jakąś małą liczbą głosów, ale to szaleństwo.

Tavalera wzruszył lekko ramionami.

— Ludzie chcą eksplorować pierścienie i bogacić się.

— Pewnie tak.

Jeśli wygra, już nigdy więcej jej nie zobaczę, pomyślał. A jeśli przegra, może zechcieć zmienić zdanie i zostać. Jakby czytając w jego myślach, Holly rzekła:

— Nie martw się tym tak, Raoul. Pewnie dostanę takie manto w wyborach, że będę się wstydziła pokazać w habitacie.

Tak bardzo chciał jej uwierzyć.

— Sądzisz, że Eberly naprawdę rozmawiał z tymi ludźmi w Selene? — zastanawiał się głośno. — I skalnymi szczurami?

— Powiedział, że tak.

— Ale czy naprawdę to zrobił? Może tylko tak powiedział, żeby zrobić wrażenie na wyborcach.

Holly uśmiechnęła się.

— Mogę to sprawdzić.

Cieszył się, widząc, jak Holly się uśmiecha, choć trochę. A mimo to, idąc przy niej od jednej plamy światła do drugiej w stronę ich mieszkań, Tavalera żałował, że nie umie utrzymać języka za zębami.

Przyjęcie kończyło się, a Urbain czuł się coraz bardziej niespokojny i rozdrażniony. Ludzie odchodzili, parami lub w większych grupach. Śmiechy cichły; dopijano ostatnie drinki. Jako gospodarz przyjęcia, Urbain musiał wreszcie oderwać się od Wunderly i, zgodnie z sugestią żony, przemieścić się w kierunku ścieżki prowadzącej do Aten, gdzie mógł pożegnać się z odchodzącymi. Pracownicy bistra ustawiali puste szklanki na tacach małych robotów, które następnie pędziły w kierunku restauracji w Atenach.

Gaeta jeszcze nie odszedł. Spacerował wolno z Cardenas brzegiem jeziora. Urbain dostrzegł, jak się pochyla, podnosi kamyk i rzuca go do wody. Fale zmarszczyły powierzchnię, kręgi w kręgach. Jak mały chłopiec, pomyślał Urbain. Musi — w nim być dużo z małego chłopca, poszukującego przygód.

— Spytasz go? — zwróciła się do niego żona cicho, prawie szeptem; Urbain poczuł ucisk w żołądku.

Skinął nerwowo głową.

— Tak. Muszę.

— W takim razie teraz jest dobra chwila — rzekła Jean-Marie.

— Tak — powtórzył. — Wiem. Ujął żonę za rękę i razem ruszyli trawiastym zboczem w kierunku brzegu jeziora.

Cardenas zobaczyła, że się zbliżają. Uśmiechnęła się.

— Jakie cudowne przyjęcie. Jean-Marie, musi być pani bardzo dumna z męża.

— Jestem z niego dumna — odparła Jean-Marie. Gaeta uśmiechnął się leniwie.

— Było lepsze niż impreza sylwestrowa. Urbain poczuł, że się czerwieni.

— Dziękuję wam. Naprawdę. Cardenas zerknęła na zegarek.

— Chyba czas do łóżka. Jutro trzeba być w pracy.

— Tak — mruknął Urbain, rozpaczliwie rozmyślając, jak zacząć, żeby zadać właściwe pytanie.

Jean-Marie zrozumiała.

— Jak tam prace nad nanobotami do naprawy anteny? — zwróciła się do Cardenas.

— Bezproblemowo — odparła Cardenas. — Będą gotowe najpóźniej z końcem tygodnia. Pozostało nam jeszcze tylko parę testów.

— Czy to jest bezpieczne? — spytała Jean-Marie.

— Po to właśnie przeprowadzamy testy. Nanoboty zostały zaprogramowane, by zbudować nową antenę lądownika. Teraz musimy sprawdzić, czy rzeczywiście się wyłączą i przejdą w stan bierny, kiedy zadanie zostanie ukończone.

— Doskonałe — rzekł Urbain.

— Jestem jednak ciekawa — mówiła dalej Cardenas — jak pan zamierza przetransportować tę paczkę na powierzchnię Tytana.

Urbain zakaszlał lekko.

— Znamy pozycję Alfy. Cały czas ją monitorujemy.

— No i? — spytał Gaeta.

Urbain wziął głęboki oddech, jak ktoś, kto ma zamiar przeskoczyć przez wielki rów.

— Chciałbym, żeby to pan poleciał i dostarczył nanomaszyny Alfie.

Przez sekundę ani Cardenas, ani Gaeta nie odpowiedzieli. Urbain mrugnął i poczuł, jak żona ściska go za ramię. Gaeta roześmiał się.

— Chce pan, żebym poleciał na Tytana? Nic z tego.

— Nie! — warknęła Cardenas. — Manny nigdzie nie leci. Skończył z tym.

— Ale to ważne — rzekł Urbain.

— Proszę poczekać — rzekł Gaeta, a na jego pobrużdżonej twarzy pojawił się krzywy uśmiech. — Kiedy po raz pierwszy tu przyleciałem, chciałem być pierwszym człowiekiem, który postawi stopę na powierzchni Tytana. Pan się nie zgodził. A teraz zmienił zdanie!

— Wtedy miała być to akcja pod publiczkę. Teraz proszę, by pomógł pan nauce.

— Powiedział pan, że nie chce ryzykować skażenia tamtejszych form życia.

— A pani, doktor Cardenas — zwrócił się Urbain do ekspert w dziedzinie nanotechnologii — powiedziała, że może odkazić skafander nanomaszynami.

— Nie obchodzi mnie, co powiedziałam — rzekła żarliwie Cardenas. — Manny nie leci na Tytana. Kropka!

— Poczekaj chwilę, Kris — rzekł Gaeta, nadal się uśmiechając. — To wielka sprawa. Mógłbym do tego celu ściągnąć tu Fritza i resztę chłopaków.

— To nie telewizyjne show! — upierał się Urbain.

— Nigdzie nie lecisz! — syknęła Cardenas kategorycznie.

— Nie rozumie pani, doktor Cardenas — wtrąciła Jean-Marie Urbain — że pan Gaeta to ostatnia nadzieja mojego męża? Cała jego kariera i badanie powierzchni Tytana od tego zależą.

— Kariera pani męża — odparła Cardenas — a z drugiej strony życie Manny’ego.

— Ale…

— On tam może zginąć.

— Poczekaj, Kris — rzekł Gaeta. — Gdybym zdołał zwerbować Fritza i jego ludzi do poprowadzenia tej misji, byłbym pierwszym człowiekiem na Tytanie. To wielka sprawa.

— Warta, żeby poświęcić dla niej życie?

— To nie będzie aż tak niebezpieczne — rzekł Gaeta. — Polecę, położę paczkę nanobotów i wrócę. Bułka z masłem.

— Manny, nie. Nie chcę tego jeszcze raz przechodzić.

— Ostatni raz, Kris.

— To samo mówiłeś przy pierścieniach dla Wunderly.

— I nic mi się nie stało, prawda?

Urbain dostrzegł żar w oczach Cardenas. I żądzę w oczach Gaety.

— Posłuchaj — rzekł Gaeta. — Zadzwonię do Fritza, spytam, co on na to. Nie pozwoliłby mi pakować się w coś naprawdę beznadziejnego.

— Niespecjalnie.

— A jeśli Fritz uzna, że gra jest warta świeczki, załatwi szybki statek i poprowadzi całe przedsięwzięcie. Jak za dawnych, dobrych czasów.

Cardenas już miała odpowiedzieć, ale nie mogła znaleźć właściwych słów. Wydała z siebie tylko dziwny dźwięk, który mógł być westchnieniem, mruknięciem lub stłumionym jękiem rozpaczy. Ruszyła ścieżką prowadzącą do wioski. Gaeta pobiegł, by ją dogonić.

— Zrobi to — rzekł Urbain, drżącym głosem, na wydechu.

— Tak — odparła jego żona. — Mam tylko nadzieję, że w ten sposób nie zniszczymy jego związku z doktor Cardenas.

Urbain już miał powiedzieć „A jeśli nawet, to co z tego?”, ale jeden rzut oka na zmartwioną twarz żony sprawił, że ugryzł się w język.

20 MAJA 2096: LABORATORIUM SYMULACYJNE

Fritz von Helmholtz stłumił uśmieszek, który cały czas usiłował wypełznąć na jego zwykle poważną twarz. Tego ranka zespół techników przetransportował potężny skafander do laboratorium symulacyjnego i postawił go na nogach. Gaeta wpełzł do opancerzonego skafandra z entuzjazmem małego chłopca.

— Gotowy do rundy symulacyjnej — w głośniku komputera łączności rozległ się głos wyraźnie podekscytowanego Gaety.

Von Helmholtz zwrócił się do technika przy głównej konsoli.

— Rozpocząć procedurę lądowania — rzekł spokojnie. Friedrich Johann von Helmholtz był niskim, smukłym, niemal delikatnie zbudowanym mężczyzną. Bywał szorstki, czasem arogancki; ale zawsze był staranny i wymagający. W oczach Gaety Fritz był najlepszym technikiem w Układzie Słonecznym. Jak zwykle miał na sobie nieskalanie biały, wyprasowany kombinezon roboczy, włożony na formalny, trzyczęściowy garnitur. Stał obok górującego nad wszystkim skafandra, swoją ostrzyżoną głową ledwo sięgając do jego pasa i przyglądał mu się wprawnym okiem. Jeśli chodzi o zużycie, nie wyglądał gorzej niż ostatnio, ponad osiem miesięcy temu. Parę nowych wgłębień po małej wycieczce Gaety przez pierścień B, ale nic znaczącego.

Dzisiejsza sesja symulacyjna miała za zadanie przećwiczenie lądowania Gaety na Tytanie. Ten nadgorliwy, kurduplowaty naukowiec, Urbain, uparł się, żeby Manny wylądował na samym pojeździe, nie na powierzchni księżyca. Nie chciał ryzykować skażenia form życia spotykanych na Tytanie. Ale niespecjalnie się przejmował losem tej ziemskiej formy życia, która miała naprawić jego uszkodzony pojazd, zżymał się Fritz w duchu.

Może i to nawet lepiej, że Manny będzie lądował na pojeździe, wytłumaczył sobie. Grunt dookoła może być błotnisty, lepki, trudno może się po nim chodzić. Mnóstwo ludzi jednak na to liczy. Wycieczka na powierzchnię Tytana — mająca na celu naprawienie zepsutego robota — została już sprzedana wszystkim największym koncernom medialnym w układzie Ziemia-Księżyc. Im bardziej niebezpieczna wyprawa, tym większą liczbę widzów przyciągnie. Dzięki urządzeniom VR, publiczność może nawet doznać złudzenia, że sama ląduje na Tytanie. A im większa publiczność, tym więcej pieniędzy. Wszyscy zarobimy na tym miliony, powiedział sobie von Helmholtz. Może nawet dziesiątki milionów.

Moim zadaniem, przypomniał sobie, jest sprawienie, by ta misja była możliwie najbezpieczniejsza. Publiczność powinna odnieść wrażenie, że ma do czynienia z niebezpieczeństwem, z ryzykiem. A ja mam zmaksymalizować to wrażenie, zarazem minimalizując rzeczywiste niebezpieczeństwo czyhające na naszego kaskadera. Przypomniał sobie inne wyprawy, nad którymi z Gaetą pracowali razem. Niebezpieczeństwo zawsze istniało; bez niego publiczność nie byłaby zainteresowana i nie można by zrobić na tym żadnych pieniędzy. Uświadomił sobie, że choć razem obcowali z niebezpieczeństwem, to tylko Manny mógł zginąć, gdyby coś poszło nie tak.

Van Helmholtz ściągnął usta, po czym wyszedł z komory symulacyjnej i wrócił do konsoli pod tylną ścianą laboratorium.

— Jesteśmy gotowi do rozpoczęcia sekwencji lądowania — powiedziała technik przy głównej konsoli.

— Zaczynajmy — rzekł krótko von Helmholtz. Wyglądało to, jakby ściany komory symulacyjnej wyparowały, zastąpione przez trójwymiarowy widok powierzchni Tytana.

— Wygląda to na mglisty dzień — zażartował Gaeta. Von Helmholtz skrzywił się patrząc na technika łączności, jakby to ona wypowiedziała te słowa.

— Tylko bez żartów, proszę — rzekł ze swoim precyzyjnym, oszczędnym akcentem.

— Si, generalissimo — odparł Gaeta. — Wyłącznie biznes.

— Tak — odparł von Helmholtz. — Wyłącznie biznes.

Cardenas prowadziła tę prezentację po raz trzeci i była coraz bardziej zirytowana.

— Oto końcowe wyniki — rzekła, wskazując na wykres na ścianie gabinetu Urbaina. — Jak widać, wszystkie ślady biologicznie aktywnych materiałów zostały rozłożone przez nanoboty i pozostały wyłącznie związki nieorganiczne, jak dwutlenek węgla i związki wodoru, które szybko ulegają rozproszeniu.

Urbain siedział przy okrągłym stole konferencyjnym, marszcząc czoło na widok danych, jakby im nie dowierzał. Obok niego siedziała Yolanda Negroponte i jeszcze jakiś biolog.

— A same nanomaszyny? — spytał Urbain. — Co się z nimi dzieje?

— Ulegają samozniszczeniu — odparła Cardenas, po raz trzeci udzielając tej samej odpowiedzi na to samo pytanie.

Urbain spojrzał niepewnie na parę biologów. Milczeli.

— Mogę pokazać mikrofotografie będące dowodem na to, że nanoboty przechodzą w stan nieaktywny.

— Stan nieaktywny to nie to samo co samozniszczenie — rzekł Urbain.

Cardenas zmusiła się do uśmiechu.

— Kiedy już przejdą w stan nieaktywny, są niczym więcej tylko cząstkami kurzu o rozmiarach nanometra. To nie są wampiry, nie powstają z martwych.

— To nie są żywe istoty — wtrąciła Negroponte, nieomal protekcjonalnie. — To tylko maszyny o rozmiarach nanometra.

Urbain posłał jej niechętne spojrzenie.

— Zgadza się — rzekła Cardenas. — To tylko bardzo małe maszyny.

— Skutecznie usuwają wszystkie zanieczyszczenia z zewnętrznej powierzchni skafandra kaskadera — rzekł Urbain. Było to coś między pytaniem a stwierdzeniem.

Cardenas stłumiła w sobie falę złości, jaką wywołało w niej słowo „kaskader” i odpowiedziała uprzejmie:

— Tak, rozkładają wszelkie substancje biologiczne.

— I może pani zastosować nanoboty, kiedy on już tam wejdzie i uszczelni skafander?

— Tak, taki mamy plan.

— Więc na zewnętrznej powierzchni skafandra nie będzie żadnych zanieczyszczeń, kiedy on zejdzie na powierzchnię Tytana — rzekła Negroponte.

— Tak jest — rzekła stanowczo Cardenas.

Urbain uniósł brwi, opuścił je, dotknął swoich wąsów i wzruszył ramionami. W końcu rzekł:

— W takim razie możemy wykonać procedurę dekontaminacji skafandra, zanim rozpocznie on misję.

— Plan zakłada, że przeprowadzimy procedurę w śluzie statku transferowego, tuż przed rozpoczęciem lotu w kierunku powierzchni Tytana — wyjaśniła Cardenas.

Urbain pokiwał głową.

— Bardzo dobrze. Dziękuję, doktor Cardenas. Cardenas zabrała swojego palmtopa i wyszła, dość ozięble żegnając się z zebranymi, prosto z budynku w poranne słońce. Po co Manny bierze w tym udział, pomyślała. Mimo moich próśb, mimo błagań, podjął się tego zadania. Jak dzieciak zafascynowany nową zabawką. Jak mężczyzna uzależniony od narkotyku. Ma obsesję wykonania tej misji. A ja liczę się dla niego mniej… niż jakiś kaskaderski numer, który ma wykonać.

Nie, powiedziała sobie. Nie chodzi o to, że on chce to zrobić. On musi to zrobić. Nie ma sposobu, żeby go powstrzymać. Weźmie w tym udział, nawet jeśli miałoby go to zabić.

Mam trudną rywalkę, uświadomiła sobie. Dopóki nie skończy się ta misja, nie będę najważniejsza w jego życiu.

Jaki będzie, kiedy to wszystko się już skończy? Czy wróci do mnie?

A jeśli zginie? Co wtedy zrobię?

— Słyszał pan, co on mówił — mówił kwaśno Timoshenko. — Mamy rozwiązać ten problem przed dniem wyborów.

Habib spojrzał znad ekranu.

— Eberly? On tak powiedział?

— Podczas ostatniej debaty. Złożył obietnicę.

— Obietnica polityka — mruknął Habib. Timoshenko przyszedł do centrum komputerowego, by na własne oczy obejrzeć ostateczny test programu prognostycznego Habiba. Jeśli on ma rację, pomyślał, dziś rano powinien wystąpić skok pola magnetycznego Saturna. Timoshenko zwiększył ekranowanie nadprzewodzących przewodów, które rozciągały się na całym pancerzu zewnętrznym habitatu i podłączył elektroniczne urządzenia, które miały automatycznie wyłączyć zasilanie, gdyby w obwodach elektrycznych wystąpiły niebezpieczne napięcia.

— Cóż — rzekł cicho Habib — pozostaje nam tylko czekać.

Timoshenko nie lubił czekać. Przechadzał się nerwowo między kilkunastoma mężczyznami i kobietami, którzy siedzieli przy swoich stanowiskach, pogrążeni w pracy przy ekranach, próbując ignorować nerwową krzątaninę Rosjanina. Timoshenko zaplótł ręce za plecami, zmarszczył czoło, i spacerował, patrząc co chwila na ścienny zegar, aż zaczął wyłamywać palce.

— Proszę się uspokoić — rzekł Habib, gdy Timoshenko dotarł do jego stanowiska. — Nie może pan nic z tym zrobić.

— Wiem. Wiem.

Minuty wlokły się. Maszerując tam i z powrotem, Timoshenko myślał o Eberlym. Ten człowiek nigdy nie rozmawiał z Katriną. Nigdy. Cała historyjka o tym, że Katrina chce tu przylecieć, była jednym wielkim przeklętym kłamstwem, które miało na celu skłonić go do przyjęcia stanowiska szefa działu konserwacji. Katrina nigdy tu nie przyleci. Bo po co?

Po co ktokolwiek miałby chcieć opuszczać Ziemię i dołączyć do mnie na wygnaniu? Ona nie chce być ze mną.

I dlatego zabiję go, powtarzał sobie w duchu Timoshenko, Prędzej czy później, zabiję go, i wszystkich innych w tej puszce będącej namiastką Syberii. Położę wszystkiemu kres.

— Proszę się uspokoić — powtórzył Habib.

Sam się uspokój, pomyślał Timoshenko. Ale przestał chodzić i przysunął sobie małe krzesło na kółkach, by przysiąść obok Habiba. Pół minuty później znów zerwał się na równe nogi i zaczął chodzić.

— Nie powinien pan skontaktować się z ludźmi ze swojego zespołu? — podsunął mu delikatnie Habib.

— Nie — warknął Rosjanin. — Ekranowanie albo zadziała, albo nie. Automatyczne przekaźniki albo wykonają swoją pracę, albo nie. Moi ludzie mają co robić. Teraz poczekamy na prawdziwą próbę.

— W ten sposób zafunduje pan sobie atak serca — ostrzegł Habib.

— Moje serce nie odważyłoby się mnie zaatakować.

— Ale jeśli pan nie…

Krzywa na monitorze, która oznaczała magnetosferę Saturna, zaczęła się wyraźnie wyginać.

— Uwaga. Chyba się zaczęło.

Timoshenko popędził do krzesła i opadł na nie.

— Tak — rzekł Habib, wskazując drżącym palcem. — Gwałtownie rośnie.

Timoshenko zagapił się na wystrzępioną krzywą. Rosła,wijąc się jak coś żywego, wystrzępione wypiętrzenia i małe uskoki między nimi.

— Duży jest — mruknął Habib.

Natężenie rosło przez kilka minut, a obaj mężczyźni wpatrywali się w ekran, ledwo ośmielając się oddychać. Potem zaczęło spadać.

Habib zamrugał, po czym rozejrzał się dookoła. Wszyscy inni siedzieli pochyleni nad swoimi stanowiskami, jakby nic się nie stało.

— Nic się nie stało — oznajmił Timoshenko. Habib uśmiechnął się szeroko.

— Tak! Dokładnie! Właśnie nastąpił olbrzymi skok i nic się nie stało! Żadnych przerw w zasilaniu! Światła nawet nie mrugnęły!

Timoshenko wyszarpnął z kieszeni palmtopa.

— Sprawdzę, jak to wyglądało u moich ludzi. Potrzebny mi pełny raport — o każdym obwodzie.

Wystukując numery na palmtopie uświadomił sobie, że jeśli gdzieś dochodziło do awarii, telefon natychmiast dzwonił. To działa, powiedział sobie. Nauczyliśmy się, jak zapobiegać awariom.

Wiedział też, że ta sama wiedza przyda mu się do wyłączenia wszystkich układów elektrycznych w habitacie, kiedy będzie chciał skończyć z Goddardem.

Holly była zdumiona, że Douglas Stavenger odpowiedział na jej wiadomość. Wcześniej porozumiewała się z Georgeem Ambroseem, głównym administratorem górniczej osady na Ceres, który potwierdził, że Eberly z nim rozmawiał.

— Zaczniemy od was kupować wodę natychmiast, jak tylko będziecie mogli nam ją wysłać — rzekł Ambrose, odpowiadając na jej wiadomość. Ponieważ w łączności między Saturnem a Pasem Asteroid było godzinne opóźnienie, nawet mimo prędkości światła, konwersacje były więc niemożliwe. Holly zadzwoniła rano, Ambrose odpowiedział kilka godzin później.

— Pytała pani o cenę, jaką podał wasz główny administrator — rzekł Ambrose; jego ruda, kędzierzawa czupryna wypełniała cały ekran telefonu Holly. — Nie mówił zbyt precyzyjnie, ale miałem wrażenie, że miała to być kwota o połowę mniejsza od tej, jaką płacimy za wydobywanie wody ze skał węglowych w Pasie.

Ambrose gadał prawie przez kwadrans, po czym zakończył radośnie:

— Jakby miała pani jeszcze jakieś pytania, zapraszam. Chętnie ubijemy z wami interes.

Douglas Stavenger był zupełnie inny. Holly wysłała wiadomość do przewodniczącego rady Selene. Czekała na odpowiedź przez cały dzień. Kiedy już miała położyć się do łóżka, nadeszła odpowiedź.

Siedziała teraz po turecku na łóżku, a Stavenger mówił. Wyglądał na znacznie młodszego niż Holly przypuszczała, a jego twarz miała podobny odcień, co jej. To on jest od lat szarą eminencją Selene, pomyślała Holly. Jakim cudem jest taki młody? I przystojny.

— Odpowiadam na pani zapytanie, bo rada wolałaby na razie nie składać formalnych deklaracji. Pan Eberly dał jasno do zrozumienia, że cała sprawa jest… cóż, jeśli nie tajna, to na pewno delikatna.

Jakie to podobne do Malcolma, pomyślała Holly. On wszystko robi szeptem.

— Selene wytwarza własną wodę z tlenu zawartego w regolicie księżycowym — wyjaśnił Stavenger — i tlenu z wiatru słonecznego. Zamarznięte bryły występują także na biegunach.

I sprzedają wodę innym księżycowym osiedlom, pomyślała Holly.

— Gdyby jednak habitat Goddard zaoferował nam wodę w cenie niższej od naszych obecnych kosztów, bylibyśmy głupi, gdybyśmy poważnie nie rozpatrzyli tej oferty.

Oznaczało to, że kupią, jeśli tylko cena będzie odpowiednia, pomyślała Holly.

— Z drugiej strony — mówił dalej Stavenger — w społeczności naukowej w układzie Ziemia-Księżyc dużo się mówi o odkryciu żywych istot w regionie pierścieni. Konsorcjum uniwersytetów już dyskutuje z MUA na temat zakazu wszelkich działań komercyjnych w tym regionie. Jeśli do tego dojdzie, eksploracja pierścieni może okazać się niemożliwa z prawnego i politycznego punktu widzenia.

Chyba że Malcolm zaryzykuje wojną z MUA, odparła Holly w duchu.

— Problem w tym — mówił dalej Stavenger — że woda to kluczowy czynnik dla ekspansji na Księżycu. Powiedziałbym, że właściwie to wszędzie indziej w Układzie Słonecznym też.

Holly miała ochotę spytać go, co miał na myśli, ale wiedziała, że usłyszy jej pytanie dopiero za godzinę. Słuchała więc, co Stavenger miał jeszcze do powiedzenia.

— Rozumie pani, radzimy sobie jakoś przy tych ilościach wody, jakie mamy do dyspozycji. Odzyskujemy ją bardzo starannie. Są jednak pewne straty: żaden system nie jest wydajny w stu procentach. Gdybyśmy jednak mieli stały, niezawodny dopływ dodatkowej wody, moglibyśmy się rozwijać i budować nowe osady na Księżycu. Wiemy, że jest mnóstwo ludzi, którzy chcieliby uciec z Ziemi i osiedlić się tutaj. Ale musimy ograniczać rozwój kolonii z powodu niedoboru wody. Jeśli zwiększymy podaż wody, Selene będzie mogło się rozwijać, będziemy nawet mogli zbudować nowe miasta. Będziemy mogli zwiększyć populację na Księżycu z kilku tysięcy do kilku milionów.

Holly opadła na poduszki. To niesamowite, pomyślała. To my dzierżymy klucz do dalszej ekspansji ludzkiej rasy w Układzie Słonecznym!

— MUA jednak prawdopodobnie zakaże wszelkiej działalności komercyjnej w regionie pierścieni, przynajmniej do czasu, gdy naukowcy zbadają te lodowe stworzenia, a to może trwać latami. — Stavenger zastanowił się przez sekundę i dodał: — Być może powinniście pomyśleć o innych źródłach wody. W końcu jesteście bliżej obiektów transneptunowych niż ktokolwiek inny.

— Obiektów transneptunowych? — spytała Holly.

— Mam nadzieję, że odpowiedziałem na pani pytania, pani Lane. Jeśli chciałaby pani coś jeszcze przedyskutować, proszę zwrócić się do mnie osobiście.

Ekran telefonu zgasł. Holly zaczęła się zastanawiać: obiekty transneptunowe. Pas Kuipera. Jest tam mnóstwo gór lodowych; stamtąd przylatują komety.

Potrząsnęła głową. Za daleko. Może i jesteśmy bliżej niż ktokolwiek inny, ale to nadal ponad dwadzieścia jednostek astronomicznych od nas. Za daleko, by miało to znaczenie praktyczne. Tak sądzę.

27 MAJA 2096: PLANOWANIE MISJI

Urbain był zaskoczony liczbą ludzi w sali konferencyjnej Jego własny zespół złożony z kilkunastu kontrolerów misji siedział wzdłuż długiego stołu, rozmawiając, a von Helmholt i sześciu jego techników zasiadło po drugiej stronie. Był tan też oczywiście sam Gaeta i doktor Cardenas. Gaeta wygląda na zrelaksowanego; ona była bardzo spięta, na jej zwykle promiennej twarzy widać było grymas i ściągnięte usta Dalej siedzieli: Pancho Lane i Jake Wanamaker, a przy nich Berkowitz, plotkujący radośnie z admirałem. Urbain nie byl w stanie wykoncypować, po co przyszedł tu dyrektor sieci informacyjnych.

Pewnie powinienem się cieszyć, że Eberly nie upiera się żeby przyjść, pomyślał.

Urbain, siedzący u szczytu stołu, przywołał zgromadzonych do porządku. Rozmowy umilkły. Wszystkie głowy zwróciły się w jego stronę.

— Naszym dzisiejszym zadaniem jest dokonanie ostatecznej oceny planu misji — oświadczył Urbain.

Siedząca w połowie stołu Pancho, mruknęła: — …niech powie teraz, albo zamilknie na wieki. Urbain skrzywił się.

— Panie von Helmholtz, proszę.

Fritz dotknął klawiatury przed sobą i ściana po przeciwnej stronie pomieszczenia rozjarzyła się. Widać było na niej powierzchnię Tytana z Alfą zaznaczoną czerwoną kropką.

— Plan zakłada wykonanie lotu pojazdem transferowym z habitatu na orbitę Tytana. Tam nasz człowiek opuści pojazd transferowy w aerodynamicznej osłonie termicznej i wejdzie w atmosferę Tytana. Na wysokości trzech tysięcy metrów nad powierzchnią gruntu zwinie osłonę i poszybuje na jej resztkach na dół, a potem wyląduje w maksymalnej odległości stu metrów od sondy Alfa.

— Plan zakłada lądowanie na samej Alfie — wtrącił Urbain.

— On nie ma wylądować na powierzchni Tytana. Nie wolno mu skazić żyjących tam mikroorganizmów.

Von Helmholtz wysunął do przodu szczękę.

— Podejmie próbę lądowania na pojeździe, ale nie mamy żadnej gwarancji, że lot ślizgowy będzie tak precyzyjny.

— Wyląduję na dachu — oznajmił Gaeta. — Proszę się nie martwić.

— Nawet jeśli wyląduje na powierzchni — rzekł jeden z inżynierów Urbaina — to przecież sama Alfa już tamtędy jeździła. Na lodzie są ślady gąsienic.

— Ale Alfa została gruntownie odkażona przed lądowaniem — zaprotestował Urbain. — Wysterylizowana promieniowaniem gamma.

Cardenas pochyliła się na krześle.

— Skafander Manny’ego zostanie odkażony za pomocą nanomaszyn. Jego buty też. Będzie równie czysty jak sonda. Albo jeszcze czystszy.

— Mimo to…

— Wyląduję na dachu maszyny — powtórzył Gaeta.

— Latałem dużo na paralotni. W tej gęstej atmosferze, przy małych prędkościach wiatru, trafię prosto w dach. Nie ma problemu.

Urbain chciał coś powiedzieć, ale zrezygnował. Muszę się zgodzić na ten kompromis, pomyślał. Jeśli ten kaskader — samochwała wyląduje na dachu, świetnie. Jeśli nie, muszę zaufać nanomaszynom Cardenas, które mają zapobiec skażeniu powierzchni. Myśl o samych nanomaszynach nie dawała mu jednak spokoju. A jeśli nie ulegną dezaktywacji po odkażeniu skafandra Gaety? Jeśli zaczną się mnożyć w gruncie? I pożerać wszystko dookoła?

Von Helmholtz odchrząknął, znów skupiając na sobie uwagę Urbaina, i mówił dalej:

— Kiedy już nasz człowiek wyląduje na sondzie, jednym z jego pierwszych zadań będzie zbadanie anteny nadawczej pojazdu i nawiązanie łączności z centralnym komputerem maszyny.

— I użycie nanobotów, które będzie miał ze sobą, do zbudowania nowej anteny nadawczej — rzekł inżynier łączności.

— Jeśli okaże się to konieczne — rzekł Habib. — Równie dobrze może odkryć błąd w programowaniu, który będzie można naprawić na miejscu.

Zanim inżynier łączności odpowiedział, Urbain rzekł:

— Tak, wszyscy to rozumiemy. Należy połączyć się z programem głównym, następnie użyć nanomaszyn doktor Cardenas do zbudowania nowej anteny nadawczej, jeśli okaże się to konieczne.

— Kiedy już zostanie nawiązana łączność z możliwością transmisji danych — podjął wątek Fritz, patrząc prosto na Urbaina — nasz człowiek uruchomi silniki i opuści powierzchnię Tytana. Zostanie podjęty przez pojazd transferowy i powróci do habitatu.

Na ekranie ściennym widać było teraz żółtoszarą kulę przedstawiającą Tytana. Zakrzywiona linia wznosiła się z jej powierzchni, by przeciąć się z jasnoniebieskim kręgiem, który odpowiadał orbicie pojazdu transferowego.

— Doskonale — rzekł Urbain, nie spuszczając wzroku z ekranu. — Czy są jakieś pytania?

Nikt się nie odezwał.

— Wszyscy państwo rozumieją swoje obowiązki i są przygotowani do wywiązania się z nich?

Ludzie przy stole pokiwali głowami. Fritz odchrząknął głośno.

— Panie von Helmholtz? — zwrócił się do niego Urbain — Ma pan jakieś pytania?

— Tylko uwagę — rzekł Fritz. — Czy też sugestię. Sądzę, że perspektywy tej misji byłyby lepsze, gdybyśmy mieli jeszcze kilka tygodni na szkolenie i ćwiczenia w symulatorach.

— Jeszcze kilka tygodni?

— Mamy niecałe dziesięć dni na przygotowanie się do lotu. To skomplikowane zadanie, o dużym stopniu ryzyka dla naszego człowieka.

— Za to mi płacą, Fritz — rzekł Gaeta. Ignorując go, Fritz mówił dalej:

— Ponadto, nasz człowiek będzie na powierzchni tylko przez godzinę. Cele misji muszą zostać zrealizowane w czasie tej jednej godziny. To… dość trudne.

— Poradzę sobie — odparł Gaeta. — Godzina to mnóstwo czasu.

Von Helmholtz obrzucił Gaetę niechętnym spojrzeniem, po czym mówił dalej:

— Niepowodzenie misji oznaczałoby, że martwa sonda zostanie na powierzchni Tytana już na zawsze.

— Uśpiona — mruknął Urbain. — Nie martwa. Rozkładając ręce w geście: „a co za różnica”, Fritz powtórzył:

— Niepowodzenie misji oznaczałoby, że sonda pozostanie na powierzchni Tytana, milcząca i bezużyteczna, i nie będzie żadnej możliwości ponownego jej uruchomienia. Zostanie spisana na straty, prawda?

Urbain intensywnie myślał, patrząc na stanowczą twarz Helmholtza o oczach jak lód. Nie możemy odkładać misji, powiedział sobie w duchu. Wunderly już doleciała na Ziemię, jest przyjmowana z honorami za odkrycie stworzeń w regionie pierścieni. Musimy wskrzesić Alfę już teraz, zanim Wunderly zgarnie wszystkie zaszczyty i spotka się z komitetem nagrody Nobla.

Dostrzegł, że wszystkie oczy zwróciły się ku niemu. Powoli, jakby podjęcie decyzji wymagało wysiłku, Urbain odparł:

— Najważniejsze, żeby udało się wznowić łączność z sondą, zanim program główny zacznie usuwać dane nagromadzone przez czujniki. To nasze najważniejsze zadanie. Alfa zgromadziła bardzo cenne dane dotyczące warunków na powierzchni Tytana i organizmów, które tam żyją. Nie możemy ryzykować ich utraty z powodu opóźniania misji.

— Nawet ryzykując życiem ludzkim? — spytał von Helmholtz.

— To pytanie nie było fair, Fritz — rzekł Gaeta. — To ja ponoszę ryzyko. Opracowaliśmy plan misji, nic mi się nie stanie.

— Chce pan lecieć bez dodatkowych ćwiczeń? — Urbain poczuł, jak ogarnia go fala ulgi.

— Tak. A czemu nie, do licha.

Gaeta uśmiechnął się, spokojny i pewny siebie. Fritz skrzywił się. Cardenas miała minę, jakby chciała kogoś trzepnąć w pysk.

28 MAJA 2096: ODLOT

Kris Cardenas obudziła się z niespokojnego snu; Gaeta już wstał i ubierał się. Patrzyła na niego przez chwilę w półśnie aż uświadomiła sobie, że to właśnie ten poranek, kiedy miał ruszyć na misję.

Usiadła, prześcieradło z niej opadło. Gaeta spojrzał na nią i uśmiechnął się.

— Nie próbuj mnie zwabić z powrotem do łóżka, Kris — zażartował. — Na skorzystanie z twojego ponętnego ciała będę mógł pozwolić sobie dopiero po powrocie.

— Więc naprawdę lecisz — wymruczała, w tej samej chwili uświadamiając sobie, jak głupio to zabrzmiało.

Jego uśmiech zgasł.

— Naprawdę lecę.

— Nie musisz.

— Daj spokój, ściągnąłem tu Fritza i jego najlepszych ludzi. Mamy kontrakt z PanGlobal. Muszę to zrobić.

— Nawet jeśli cię poproszę, żebyś został?

Usiadł na łóżku obok niej i zaczął wkładać mokasyny.

— Kris, nie róbmy z tego problemów.

— Leć jutro — wyrwało się jej. — Odłóż to o dwadzieścia cztery godziny.

Pokręcił głową.

Radosny uśmiech Gaety znikł, gdy tylko wyszedł z mieszkania. Wiedział lepiej od Cardenas, z jakim ryzykiem przyjdzie mu się zmierzyć. Próbował bagatelizować sprawę, kiedy był przy niej, ale teraz, wsiadając na jeden z elektrycznych skuterów opartych o białą ścianę budynku i pedałując w jasnym słońcu poranka, zaczął przeglądać w pamięci szczegóły misji, która go czekała.

Szybowanie w przypominającej dym atmosferze Tytana, prosto na uśpioną maszynę Urbaina. Gaeta potrząsnął głową i włączył elektryczny silnik skutera. Cóż, pomyślał, to będzie niezłe doświadczenie dla publiczności VR. Ale to niełatwe zadanie. Naprawdę niełatwe.

Kiedy dotarł do komory o stalowych ścianach, za którą znajdowała się śluza za przegrodą habitatu, Pancho, Wanamaker i Fritz z ekipą już na niego czekali. Jak również ten dziennikarz, Berkowitz.

— Nasz gwiazdor spóźnił się o piętnaście minut — oznajmił sztywno Fritz.

Gaeta przemaszerował obok niego i podszedł do skafandra, górującego jak pomnik dawnej chwały nad zespołem techników.

— Daj spokój, Fritz — rzekł Gaeta. — Znam cię. Przewidziałeś co najmniej godzinę luzu w programie.

Berkowitz przyniósł ze sobą dwie minikamery na wyposażonych w koła statywach. W dłoniach trzymał trzecią.

— Parę słów dla potomności, zanim wejdzie pan do skafandra? — zwrócił się do Gaety.

— Czy potomność kiedyś zrobiła coś dla nas? — zawołała Pancho z drugiej strony komory.

— Będę musiał to wyciąć — rzekł Berkowitz, a jego zwykły uśmiech nieco zbladł.

— Cel tej misji wykracza poza zwykły wyczyn kaskaderski — zwrócił się Gaeta do dziennikarza. — Moim zadaniem jest wskrzeszenie sondy na powierzchni Tytana, wysłanej przez doktora Urbaina. Teraz pracuję dla naukowców.

Fritz poklepał Gaetę po ramieniu.

— Jak już skończysz z kryptoreklamą, czy mógłbym cię prosić o wejście do skafandra?

Gaeta udał, że się kłania.

— Z przyjemnością, przyjacielu. Pancho i Wanamaker byli już przy śluzie.

— Wchodzimy na pokład — rzekła Pancho, bardziej do Berkowitza niż do Fritza. — Sprawdzimy, w jakim stanie jest nasz ptaszek i upewnimy się, że jest gotów do lotu.

Fritz skinął uprzejmie głową.

Urbain pojawił się w swoim gabinecie przed świtem. Był zbyt zdenerwowany, żeby siedzieć przy biurku, więc spacerował po korytarzu, który prowadził do centrum kontroli misji. Technicy pojawiali się, jeden po drugim, i zajmowali miejsca przy stanowiskach.

— To będzie najważniejszy dzień naszego życia — oznajmił Urbain.

Pokiwali głowami, mało entuzjastycznie, i wymruczeli coś na zgodę, po czym zaczęli włączać komputery.

Urbain obserwował ich i rozmyślał. Wunderly dotarła już na Ziemię i przedstawiła swoją prezentację przed radą nadzorczą MUA. Za parę dni spotka się z komitetem nagrody Nobla. Teraz muszę wreszcie zdobyć jakieś wyniki badań na podstawie danych z Alfy. Nie mogę dopuścić do tego, żeby zgarnęła wszystkie zaszczyty, skoro włożyłem w sondę tyle pracy! Moje dzieło musi zacząć przesyłać dane z Tytana. Musi!

Cardenas leżała nadal w łóżku, nie mogąc podjąć decyzji, co robić tego dnia. Zadzwonił telefon.

Drgnęła i rzekła w duchu: nie, to nie może być Manny.

— Odbierz — rzekła.

Na małym ekraniku konsolki telefonu pojawiła się twarz Yolandy Negroponte. Cardenas naciągnęła na siebie prześcieradło.

— Och — stropiła się Negroponte. — Przepraszam, że panią obudziłam.

— Ja… ja… — jąkała się Cardenas — nic nie szkodzi, i tak już nie spałam.

— Pomyślałam, że mogłabym skorzystać z pani wiedzy — rzekła Negroponte. — Mam pewien problem i potrzebna mi pomoc.

Wyłącz się i daj mi spokój, chciała odwarknąć Cardenas. Tymczasem jednak odparła:

— Możemy spotkać się w kafeterii za pół godziny? Odpowiada pani?

Negroponte zamyśliła się na kilka sekund.

— A mogłaby pani wpaść do laboratorium biologicznego? Wezmę po drodze coś na śniadanie. Może tak być?

Cardenas poczuła nagle, że jest jej głęboko wdzięczna za to, że ma coś do roboty, jakiś powód, żeby wstać z łóżka i choć na jakiś czas nie martwić się o Manny’ego.

— Doskonale — odparła. — W laboratorium za pół godzin. Pancho stała przy kokpicie rakiety transferowej, przyglądając się wszystkim instrumentom wprawnym okiem.

— Wszystko pali się na zielono, z wyjątkiem śluzy — zauważył stojący obok niej Wanamaker.

— Zostawiłam ją otwartą — odparła Pancho — aby Manny mógł wejść i żebyśmy nie musieli wypompowywać powietrza.

Wanamaker skinął głową. Widział, jak palce Pancha biegają po przyrządach sterujących jak palce pianisty. Jest w swoim żywiole, pomyślał. Jest w tym dobra i lubi przebywać na statku.

— Lubisz to, prawda? — spytał. Pancho spojrzała na niego.

— Tak, chyba tak.

— Jesteś stworzona do pilotowania.

— Lepsze to, niż siedzenie na tyłku i wydawanie pieniędzy.

Wanamaker zaśmiał się.

— Pewnie tak.

— Nanoboty do dekontaminacji są na pokładzie?

— W pojemniku w śluzie. Pomogę Manny’emy je zaaplikować, jak już znajdzie się na zewnątrz.

Pancho skinęła głową.

— Tylko uważaj.

Z głośnika dobiegł ostry, lekko rozdrażniony głos Fritza.

— Nasz nieustraszony bohater jest gotów do wejścia na pokład.

Pancho stuknęła w przełącznik łączności.

— Zrozumiałam, Gaeta wchodzi na pokład.

— Pójdę do ładowni i zobaczę, jak on sobie radzi — zaproponował Wanamaker.

— Tylko nie wchodź mu w drogę — ostrzegła Pancho. — W tym skafandrze przypomina trzystukilogramowego goryla.

Fritz udawał spokojnego, ale w środku dygotał z niepokoju. Powinniśmy mieć więcej czasu na przygotowanie tej misji. Dziesięć dni to za mało. Przydałby się miesiąc na symulacje i testy. Może nawet sześć tygodni. Niepotrzebnie pozwoliłem Urbainowi na pośpiech.

A Manuel ma przy sobie nanomaszyny. Nano! Co będzie, jeśli coś z nimi pójdzie nie tak? Jeśli zaatakują skafander? Ta misja jest o wiele bardziej niebezpieczna, niż Manny’emu się wydaje.

Von Helmholtz wyprostował wąskie ramiona i przyjrzał się ekranom, przy których pracowali technicy. To ja mam zapewnić Manny’emu bezpieczeństwo, pomyślał. Przy najmniejszych oznakach pojawienia się problemów, przy najmniejszym odstępstwie od planu, wyciągnę go stamtąd. Czy mu się to będzie podobało, czy nie.

W niezgrabnym skafandrze Gaeta czuł się jak gigant, tytan z dawnych czasów, potężniejszy od jakiegokolwiek śmiertelnika. Uchwytem swoich szczypców mógł miażdżyć metal. Dzięki serwomotorom reagującym na ruchy jego rąk, mógł podnosić ładunki o masie paru ton.

Tak, a w razie nieostrożności trwającej mgnienie oka możesz dać się zabić, w skafandrze czy bez, ostrzegł sam siebie. Pamiętaj o tym.

— Zamykam właz śluzy — w słuchawkach hełmu rozległ się głos Pancho.

Gaeta dostrzegł Wanamakera stojącego przy włazie do ładowni, odzianego w kombinezon. Były admirał wyglądał czujnie, jak strażnik, patrząc to na Gaetę, to na właz śluzy widoczny za potężnym kombinezonem.

— Właz śluzy zamknięty — oznajmił bezbarwnym, beznamiętnym głosem.

— Gotowi do oddzielenia się — rzekła Pancho. Po sekundzie wahania rozległ się głos Fritza.

— Macie zgodę na odcumowanie.

Gaeta poczuł lekkie drżenie. Rakieta transferowa oddzieliła się od potężnego habitatu. Uczucie ciężkości znikło.

— Ruszamy na Tytana — zawołała Pancho.

— A my idziemy do centrum kontroli misji — rozległ się lodowaty głos Fritza — gdzie doktor Urbain łaskawie zezwolił nam na korzystanie z jednego ze swoich stanowisk.

Gdy akcentował „jednego”, głos ociekał mu jadem.

28 MAJA 2096: ORBITA WOKÓŁ TYTANA

— Zakończyliśmy okrążenie! — w słuchawkach Gaety rozległ się głos Pancho. Wrzeszczała, jakby musiała krzyczeć do kogoś po drugiej stronie kanionu.

Lot do Tytana, z bardzo dużym ciągiem, i wejście na orbitę dookoła pokrytego pomarańczowym smogiem księżyca, zajęły im sześć godzin.

Gaeta przez cały czas stał wewnątrz opancerzonego skafandra; w ładowni nie było tyle miejsca, żeby wyjść i pospacerować. Nieważkość przydawała się: jego serce łatwiej pompowało nieważką krew. Przeciągał nogi, jak tylko mógł, wyjął ramiona z rękawów i zjadł skromne śniadanie, złożone z babeczek i letniej kawy. Fritz będzie się wściekał z powodu okruszków, pomyślał, niemal chichocząc. Musi mieć jakiś powód do narzekania, jak wrócę.

A teraz do roboty.

W centrum kontroli misji von Helmholtz skrzywił się na widok jedynej konsoli, jaką oddano mu do dyspozycji. Wszystkie inne były zajęte przez ludzi Urbaina; główny naukowiec opuścił centrum kontroli misji i udał się do swojego gabinetu.

Szóstka techników von Helmholtza tłoczyła się za jego plecami, a on tymczasem usiadł i włączył konsolę. To będzie podstawowa metoda łączności z Manuelem, pomyślał Fritz. Reszta jest podłączona do czujników satelitarnych i samej Alfy A ja jestem połączony z Manuelem. Ode mnie zależy jego bezpieczeństwo.

Wanamaker przepłynął przez klapę prowadzącą na mostek rakiety transferowej.

— Wszystko w porządku? Potrzebujesz czegoś?

— Wszystko gra, Jake — odparł Gaeta, próbując ustawić głośność dźwięku. — Gotów do wyjścia i do pracy.

— Dobrze. Dołączę do ciebie, jak tylko śluza zakończy cykl i będę mógł włożyć skafander.

Gaeta skinął głową w hełmie. Wanamaker wrócił na mostek.

— Masz zgodę na wyjście na zewnątrz — zawołała Pancho.

Gaeta zmniejszył głośność dźwięku jeszcze bardziej, po czym wsunął dłonie do rękawów i odparł:

— Wchodzę do śluzy.

Wszedł ostrożnie do metalowego łona śluzy i zamknął wewnętrzną klapę. Wiedział, że kiedy znajdzie się na zewnątrz, Wanamaker wejdzie do śluzy w nanoskafandrze, a następnie dołączy do niego i pomoże mu odkazić skafander nanobotami przygotowanymi przez Kris. Potem Gaeta musiał wejść do zestawu osłona — silnik.

Złowieszcze światełka na grodzi śluzy zmieniały się, od zielonego, przez pomarańczowy, do czerwonego. Gaeta czuł przez grube podeszwy butów wibracje pomp.

— Śluza gotowa — zawołała Pancho.

— Rozumiem, śluza gotowa — rzekł Gaeta. — Otwieram zewnętrzną klapę.

Oparł odzianą w rękawicę dłoń na przełączniku i zewnętrzna klapa śluzy stanęła otworem. Na początku Gaeta dostrzegł tylko nieskończoną czerń kosmosu. Potem wizjer hełmu wyregulował się i Gaeta dostrzegł gwiazdy, które odwzajemniły jego spojrzenie. Z prawej strony dostrzegł zakrzywioną powierzchnię pomarańczowych chmur na Tytanie; miały niezdrowy, prawie żółtawy wygląd. Jak w kiepski dzień w L.A., pomyślał.

Potem w polu widzenia pojawił się Saturn, potężny, lśniący, z tą niesamowitą wstęgą pierścieni pośrodku. Gaeta widział pasma chmur przesuwające się po powierzchni planety, burze pędzące po szczytach delikatnych szafranowych chmur, większe nawet od Ziemi.

— Wychodzisz? — spytała Pancho.

Gaeta skupił uwagę na metalowej framudze klapy śluzy. Złapał ją obiema rękami.

— Wychodzę — rzekł krótko.

* * *

Siedząc na laboratoryjnym taborecie Cardenas próbowała nie patrzeć na zegarek na ręce, ani na cyfrowy zegar ścienny, nad stołem roboczym Negroponte. Znała na pamięć plan misji Manny’ego. Powinien właśnie opuszczać rakietę i wchodzić do aerodynamicznej osłony termicznej.

— Coś nie tak z tymi babeczkami?

Cardenas usiłowała skoncentrować się twarzy Negroponte. Biolog miała poważną, niemal zmartwioną minę.

— Babeczki. Wszystko z nimi w porządku? — spytała ponownie Negroponte. — W kafeterii nie mieli…

— W porządku — odparła Cardenas. — Zamyśliłam się. Przepraszam.

Na prowizorycznej podkładce na stole leżały cztery małe babeczki oraz trochę okruchów z tych, które zostały już zjedzone, i plastikowe kubki z kawą. Robocze śniadanie.

— Co w takim razie chciała mi pani pokazać? — spytała Cardenas, ścierając okruchy z ust i sięgając po kawę.

Negroponte odsunęła włosy z twarzy obiema rękami.

— Te robaki, które odkryła Nadia… — zawiesiła głos.

— Robaki? — Cardenas uśmiechnęła się wbrew sobie. — Czy to jest jakiś nowy termin biologiczny?

Negroponte odparła z absolutną powagą.

— Nie wiem, jak je nazwać. Nie wiem nawet, czy tak naprawdę są żywe.

— Przecież Nadia powiedziała…

— Wiem. Pracowałam z nią. Napisałyśmy ten raport wspólnie.

— I napisałyście, że próbki pobrane z lodowych cząstek przejawiają ślady życia. Użyłyście określenia „biologicznie aktywne”, prawda?

Negroponte uśmiechnęła się lekko.

— Czytała pani?

— Oczywiście.

Negroponte nacisnęła coś na monitorze pod jej lewym łokciem. Cardenas dostrzegła pulsujące wolno ciemne plamy.

— To są próbki z pierścieni? — spytała.

— Tak — odparła Negroponte. — Film jest przyspieszony stukrotnie.

Cardenas przyjrzała się ekranowi.

— Poruszają się. Wygląda na to, że wchodzą w reakcje z otoczeniem. Zmierzyliście ich reakcje metaboliczne. Są żywe. W czym problem?

— Czy wirusy żyją? — spytała Negroponte.

— Proszę, nie powinna być pani taka skromna. Zna pani odpowiedź równie dobrze jak ja.

— A więc?

— Wirus może pozostawać w stanie uśpionym, jako spora o rozmiarach nanometra, przez wieki. A nawet tysiąclecia.

— Kiedy jednak znajdzie się w kontakcie z żywą komórką…

— Staje się aktywny. Atakuje jądro komórkowe i przejmuje jego mechanizm reprodukcyjny, żeby móc się namnażać.

— A komórka w końcu ginie.

— Kiedy już wirus zreprodukuje się jakiś milion razy. Albo więcej.

Wskazując na ekran, Cardenas spytała:

— Sądzi pani, że te organizmy są wirusami? Negroponte potrząsnęła ponuro głową.

— Czy ja mogę zadać pytanie?

— Proszę bardzo — odparła Cardenas, zaintrygowana.

— Czy nanomaszyny żyją?

Gaecie przyszło do głowy, że osłona termiczna wygląda jak płytka wanna. Była przyczepiona do kadłuba pojazdu transferowego niczym otwarty parasol; jej biała powłoka termiczna lśniła ciepło w szafranowym świetle Saturna. Pakiet zasobnika powrotnego zamocowany pod czaszą wyglądał jak gruba rączka parasola. Był tam silnik powrotny i paliwo do niego; silnik był również pokryty odporną na wysokie temperatury powłoką ceramiczną. Całość przyczepiono do osłony za pomocą trzech cienkich linek z nanorurek.

Gaeta, w swoim opancerzonym skafandrze, podpłynął do końca dyndającej w pustce kosmosu linki, którą przyczepił się do pojazdu transferowego i czekał, aż Wanamaker włoży do śluzy opróżniony zasobnik po nanomaszynach odkażających. Kosmos nie jest pusty, przypomniał sobie. Próżnię wypełnia twarde promieniowanie. Pomachał rękami i odwrócił się, aż znalazł się twarzą w twarz ze świetlistością Saturna i jego pierścieni. W okolicach bieguna planety dostrzegł jasno świecącą zorzę polarną. Gaeta wiedział, że gdyby nie był opancerzony, promieniowanie usmażyłoby go w parę sekund.

Właz śluzy otworzył się jak lśniące oko w pełnej cieni ciemności kadłuba. Wychynęła zeń samotna postać, która wyglądała, jakby nie miała na sobie niczego poza kombinezonem. Gaeta wiedział, że Wanamaker ma nanoskafander i jest chroniony równie dobrze jak on sam w niezgrabnym, staroświeckim skafandrze, ale mimo to potrząsnął głową. Nigdy mnie nie zmuszą, żebym nosił taką kosmiczną bieliznę. Wygląda jak plastikowy płaszcz przeciwdeszczowy z kapturem.

— Gotów do wejścia do wanny? — w słuchawkach zatrzeszczał głos Wanamakera.

Gaeta skinął głową, czego Wanamaker nie mógł zobaczyć, i rzekł:

— Do roboty, zanim Fritz dostanie zadyszki ze złości.

I natychmiast usłyszeli głos Fritza z centrum kontroli misji na pokładzie Goddarda; był najwyraźniej zniecierpliwiony.

— Macie trzyminutowe opóźnienie w stosunku do planu. A planu należy się trzymać!

— Wchodzę do osłony — odparł Gaeta. — Przestań się pienić.

Plan, pomyślał, wspinając się po szczeblach wbudowanych w jeden z łączników; powoli przełożył nogę przez krawędź osłony. Poruszanie się w skafandrze wymagało pewnego wysiłku, nawet w mikrograwitacji na orbicie. Serwomotory pomagały przy chodzeniu i normalnych ruchach nóg; tu trzeba było wykonać manewr przypominający wspinanie się na wysokiego konia.

Lekko denerwowało Gaetę patrzenie na Wanamakera, który kręcił się dookoła w samym skafandrze z nanowłókien.

— Jak ci jest w tym płaszczyku? — spytał, gdy położył się na dnie osłony.

— Świetnie — odpadł Wanamaker. — Można się poruszać o wiele łatwiej niż w zwykłym skafandrze. Albo takim grzmocie jak twój.

— Grzmocie? — oburzył się Gaeta. — Ten skafander uratował mi tyłek w wielu różnych dziwnych sytuacjach, chłopie.

Wanamaker przypiął zaczepy łączące do pierścieni wbudowanych w tors skafandra Gaety. W próżni nie rozległ się żaden dźwięk, ale Gaeta poczuł, że zaczepy wskakują na swoje miejsca. Leżał płasko na plecach, patrząc na zwieszający się nad nim pakiet powrotny.

Fritz znów odezwał się przez radio i prześledził z Wanamakerem listę kontrolną. Wanamaker odczepił od pasa małą kamerę i przesuwał nią nad Gaetą, dzięki czemu Fritz mógł przekonać się naocznie, że wszystkie zaczepy zamocowano prawidłowo.

— Nieźle — przyznał niechętnie Fritz. — Zaczepy są zamocowane.

Broń Boże, żeby ten fregado kiedyś powiedział, że jest z czegoś zadowolony, poskarżył się w duchu Gaeta.

— Admirale Wanamaker — zawołał Fritz. — Gratulacje. Nadrobił pan siedemdziesiąt sekund w stosunku do planu.

— Dziękuję — odparł Wanamaker.

Gaeta był tak zaskoczony, że milczał. Wanamaker postukał lekko w jego hełm.

— Powodzenia, chłopie.

Gaeta skinął głową i znów zrozumiał, że Wanamaker nie może tego widzieć.

— Dzięki, Jake.

Wanamaker znikł z pola widzenia. Gaeta widział tylko ceramiczny pakiet powrotny, sterczący nad nim jak potężny, potrójny młot, gotów zmłócić go na naleśnik. Dalej widać było tylko wpatrujące się w niego oczy gwiazd. Ciekawe, jak by to było polecieć do Alfy Centaura albo jakiejś innej gwiazdy, dookoła której krążą planety przypominające Ziemię? Czy one naprawdę wyglądają jak Ziemia? Ależ byłoby wspaniale być pierwszym, który tam doleci, zobaczyć na własne oczy obce światy.

Słyszał niewyraźnie Pancho i Fritza gadających ze sobą na tle odliczania. Fritz i jego pieprzony plan, pomyślał Gaeta. Mamy wystarczający zapas czasu, żeby zrobić wszystko nawet dwa razy.

I wtedy usłyszał Pancho:

— Na sygnał, oddzielenie po dziesięciu sekundach. Teraz! Dziewięć, osiem… liczył z nią Gaeta.

Przy zerze poczuł lekkie klepnięcie w plecy. Nie miał żadnego wrażenia ruchu, dopóki osłona nie obróciła się zgodnie z planem o czterdzieści stopni. W jego polu widzenia pojawił się Saturn, wielki i piękny.

Gaeta uświadomił sobie, że oto może widzi go po raz ostatni.

28 MAJA 2096: WEJŚCIE W ATMOSFERĘ TYTANA

Przypięty do osłony, z rękami i nogami wklinowanymi w zaczepy wbudowane w końce szkieletu, na którym był rozciągnięty, Gaeta leżał na plecach i nie miał do roboty nic poza myśleniem. W plecaku miał paralotnię, na której miał pożeglować na powierzchnię Tytana, oraz system podtrzymywania życia i termiczny generator jądrowy, który zasilał jego skafander. Gaeta wiedział, że generator może pracować przez parę tygodni. Ale zapasów powietrza i wody miał tylko na dwadzieścia cztery godziny, a i tak połowę już zużył. Moduł odzyskiwania może rozciągnąć ten okres do paru dni, gdyby zaszła taka potrzeba.

Potrząsnął głową w hełmie. Nie będę tkwił w tej żelaznej dziewicy przez parę dni, pomyślał. Lecimy do niegrzecznej maszynki Urbaina, pakujemy w nią nanoboty i spadamy stąd. Godzina na powierzchni, powrót do rakiety transferowej i do domu.

Do Kris.

Jestem tam tylko na tyle długo, żeby zrobić, co trzeba i zostać okrzykniętym pierwszym człowiekiem na powierzchni Tytana. Znów na pierwszym miejscu w wiadomościach. Ostatni wyczyn. Najlepszy i ostatni.

— Osłona zaczęła się grzać — ostrzegł go głos Fritza, chłodny i spokojny. — Niedługo zaczną się turbulencje.

— Jak dotąd bez problemu — odparł Gaeta.

Widział dryfujące obok niego gwiazdy; a jedna strona zestawu rakietowego wyglądała na jaśniejszą. Wiedział, że zanim przeleci przez atmosferę, stanie się wiśniowa.

Osłona zaczęła drżeć i po raz pierwszy od chwili, gdy weszli na orbitę Tytana, Gaeta poczuł ciężar.

— Zero przecinek pięć g — ogłaszał spokojnie Fritz. — Zero przecinek siedem… zero przecinek dziewięć.

Przednia część zestawu rakietowego świeciła i Gaeta dostrzegł języki płomieni tańczące po brzegu osłony. Dobry materiał dla sieci, pomyślał Gaeta. Mam nadzieję, że Berkowitz rejestruje to wszystko i przesyła na Ziemię.

Skorupa zaczęła się trząść jak liść rzucony na wzburzone morze. Gaeta poczuł mdłości. Gesu Christo, żebym tylko nie porzygał się w hełmie.

Cały skraj osłon płonął jak rozżarzony gaz. Gaeta wiedział, że cewka nadprzewodząca wbudowana w osłonę otacza go polem magnetycznym, które odbija zjonizowany gaz, ale i tak pocił się we wnętrzu skafandra. Osłona zaczęła się trząść tak gwałtownie, że Gaeta zaczął niewyraźnie widzieć. Miał wrażenie, że sterczący nad nim pakiet rakietowy płonie. Zacisnął oczy i chwycił się mocno uchwytów wbudowanych w wannę, i trzymał z całej siły.

— To nie mogą być nanomaszyny — rzekła Cardenas, gapiąc się na mikrofotografie, które Negroponte pokazała jej na ekranie.

— Ale ich jądra są krystaliczne — rzekła biolog, wskazując je długim, wypielęgnowanym palcem. — Nie wyglądają na biologiczne.

— Nie mają związku z ziemską biologią, to pewne. Negroponte wyglądała na zaniepokojoną.

— Doktor Cardenas, ja…

— Kris — rzekła odruchowo Cardenas.

— Dobrze, Kris. — Negroponte przygryzła wargi, po czym mówiła dalej: — Nadia jest na Ziemi, zbiera gratulacje za odkrycie nowej formy życia w pierścieniach Saturna. Ale może to wcale nie są organizmy! Może to maszyny? Nanomaszyny?

Cardenas z uporem potrząsnęła głową.

— To nie mogą być nanomaszyny.

— Czemu?

— Bo nanomaszyny w przyrodzie nie istnieją. Ktoś musi je zbudować. — I zanim Negroponte zdołała coś powiedzieć, dodała: — My tego na pewno nie zrobiliśmy. Poza tym nie przypominają żadnych nanomaszyn, które dotąd widziałam.

— A jeśli zostały zbudowane przez kogoś innego?

— Inteligentnych obcych? Obcych budujących nano? — Cardenas usiłowała wykpić ten pomysł, ale udało jej się tylko roześmiać.

— To nie jest takie śmieszne — oświadczyła Negroponte. — Te gigantyczne stworzenia podobne do wielorybów w oceanie na Jowiszu mogą być inteligentne. I ten artefakt w Pasie…

— To tylko plotka.

— Naprawdę?

— A nie?

Negroponte wstała z laboratoryjnego taboretu, sztywno, jakby za długo siedziała w tej samej pozycji. Wskazała gestem jeden z ekranów i rzekła stanowczo:

— To nie są organizmy biologiczne. Tego jestem pewna.

— Mimo tego, co napisałyście z Wundedy w raporcie? Skinięcie.

— Mimo tego.

Cardenas oderwała wzrok od zatroskanej twarzy pani biolog i spojrzała na ekran, na którym było widać krystaliczną siateczkę jądra komórkowego, po czym spojrzała znów na Negroponte.

— Posłuchaj, mamy tu do czynienia z pozaziemską biologią. Nic nie musi wyglądać tak samo, jak u nas.

— Marsjańskie organizmy mają rozpoznawalne DNA w jądrze komórkowym. Tak samo powietrzna fauna na Jowiszu.

— To nie mogą być maszyny — upierała się Cardenas. — Kto miałby je zbudować? W Układzie Słonecznym nie ma poza nami inteligentnych istot na tym poziomie techniki, a niewątpliwie my niczego takiego w pierścieniach Saturna nie umieszczaliśmy.

— Może tych, którzy je zbudowali, już tu nie ma — odparła natychmiast Negroponte.

— Chcesz powiedzieć, że wymarli? Biolog wzruszyła ramionami.

— Może byli to goście z innego układu gwiezdnego, którzy zapłodnili nasze światy.

— Nanomaszynami? — I życiem.

Cardenas opadła na taboret.

— To tylko spekulacja, Yolando.

Poczuła jednak dreszcz niepokoju, który przebiegł jej po kręgosłupie.

— Obiekty transneptunowe? — Tavalera, siedzący naprzeciwko Holly w kafeterii, wyglądał na zaskoczonego i zdenerwowanego.

Pokiwała głową z entuzjazmem.

— Stavenger podsunął mi ten pomysł. Jest ich tam zyliony! Stamtąd pochodzą komety.

Późnym popołudniem kafeteria była prawie pusta, ale i tak szum rozmów i pobrzękiwanie naczyniami były na tyle głośne, że Tavalera musiał podnieść głos.

— Przecież orbita Neptuna jest ponad dwadzieścia jednostek astronomicznych stąd — zaprotestował. — To dwa razy dalej od Słońca, niż my teraz jesteśmy, na litość boską.

— Wiem — odparła Holly, wgryzając się radośnie w pseudoburgera. Przełknęła i mówiła dalej: — Myślałam, że to bardzo daleko, dopóki nie zajrzałam do naszego programu astronawigacyjnego.

Twarz Tavalery wydłużyła się jeszcze bardziej.

— Nie mów mi, wiem. Nie chodzi o odległość jako taką, ale o delta v. Uczyłem się astronawigacji.

— Więc rozumiesz — rzekła Holly. — Stąd, gdzie teraz jesteśmy, moglibyśmy wysyłać statki do Pasa Kuipera, które tam przechwytywałyby wielkie bryły lodu i wprowadzały je na orbity, które sprowadzałyby je do nas. Albo do Układu Ziemia-Księżyc, albo do Pasa Asteroid, gdzie tylko byśmy chcieli. Po prostu przylecą tu same dzięki siłom grawitacji, wystarczy je trochę popchnąć.

Tavalera uśmiechnął się, podekscytowany, na przekór sobie.

— Mogłabyś zachęcić siostrę, żeby się tym zajęła.

— Pewnie! Pancho spodoba się ten pomysł!

Nabił na widelec kawałek własnego burgera i żuł go przez chwilę z namysłem, a Holly tymczasem mówiła:

— Wiem, że mnie rozumiesz, Raoul. Moglibyśmy zdobyć wodę bez potrzeby eksplorowania pierścieni. Moglibyśmy być bogaci, nie wdając się w konflikt z MUA.

— Wiesz — rzekł Tavalera niechętnie — może nawet wcale nie trzeba by było latać do Pasa Kuipera.

— Co masz na myśli?

— Komety przelatują tędy cały czas. Są wyrzucane ze swoich orbit i lecą do wewnętrznych regionów Układu Słonecznego.

— Tylko jedna albo dwie w roku.

— Raczej dziesięć do dwunastu. Ale one są wielkie, Holly. Całe kilometry średnicy. W każdej woda na rok albo więcej. Więcej.

— Moglibyśmy przechwytywać komety! Tavalera pokiwał głową.

— Mogłabyś stać się głównym dostawcą wody dla Selene i wszystkich innych, nawet nie tykając pierścieni.

— Niesamowite! Poczekaj, jak rzucę tym Eberly’emu — Holly odsunęła krzesło z takim hukiem, że wszyscy dookoła zaczęli się na nią gapić. — Nie mogę się doczekać następnej debaty!

Tavalera uświadomił sobie, że oto ukręcił bicz na własne plecy.

28 MAJA 2096: SWOBODNE SPADANIE

Wstrząsy stały się coraz słabsze, aż w końcu całkiem ustały. Gaeta otworzył oczy. Chmura płonących gazów, która otaczała osłonę, znacznie zbladła. Poczuł masę i kołysanie osłony, która spadała jak liść na wietrze w gęstej, mętnej warstwie chmur atmosfery Tytana.

Nie było widać żadnych gwiazd. Pomyślał o uruchomieniu systemu obserwacji w podczerwieni, ale to oznaczałoby, że musi puścić jeden z uchwytów, by stuknąć w przycisk na mankiecie skafandra. Nie miał ochoty puszczać uchwytów. Jeszcze nie, powiedział sobie w duchu. Trzymaj się tego paskudztwa tak długo, jak będziesz musiał. Na bohaterstwo będziesz miał jeszcze mnóstwo czasu.

— …koniec zaniku łączności — usłyszał głos Fritza, który znowu brzmiał, jakby był lekko rozdrażniony. — Słyszysz mnie?

— Słyszę dokładnie — odparł Gaeta, wiedząc, że transmisja jest przekazywana przez sieć minisatelitów umieszczonych na orbicie Tytana przez Urbaina. Pokonanie dystansu trwało aż dwanaście sekund.

— Rzeczywiście odzyskałeś łączność — powiedział Fritz. Gaeta pomyślał, że usłyszał w jego głosie ulgę.

— Tak, lecę teraz przez dolne warstwy atmosfery. Niebo jest całkiem pokryte chmurami, ale na dół przenika dość światła, żeby dało się coś zobaczyć.

Potem poczekał dwanaście sekund na odpowiedź Fritza.

— Kiedy osłona ulegnie zniszczeniu, możesz włączyć podczerwień.

— Tak. Rozumiem.

Patrząc na plan misji wyświetlany po lewej stronie wizjera hełmu, Gaeta dostrzegł, że osłona rozpadnie się za trzy i pół minuty. Dwieście dziesięć sekund. Wystarczająco dużo czasu, żeby trochę wszystko ogarnąć.

— Sprawdź układy wewnętrzne — polecił Fritz.

— Zrozumiałem, sprawdzam układy wewnętrzne. Gaeta ostrożnie puścił uchwyt, który trzymał prawą ręką i wysunął rękę z rękawa skafandra. Następnie zaczął od kontroli systemów podtrzymywania życia. Na szybce hełmu wyświetliły się dane systemów: dopływ powietrza, pompy, grzejniki, obieg wody, wszystkie paliły się na zielono. Przeszedł następnie do sprawdzania serwomotorów, integralności strukturalnej pancerza, następnie czujników. Wszystko w granicach normy.

Fritz brzmiał prawie, jakby był zadowolony.

— U nas też wszystko świeci na zielono.

— Wszystko na zielono — zgodził się Gaeta. Znów opóźnienie spowodowane odległością.

— Osłona ulegnie samozniszczeniu za czterdzieści trzy sekundy.

— Czterdzieści trzy, zrozumiałem — odparł Gaeta starając się, by jego głos brzmiał spokojnie i obojętnie. Będzie mnóstwo czasu na wrzeszczenie, jak osłona się rozpadnie, pomyślał.

Cardenas siedziała sama w laboratorium, przycupnąwszy na taborecie przy stole. Tavalery nie było, laboratorium było ciche i puste.

Myślała intensywnie. To coś w pierścieniach Saturna nie może być nanomaszynami, powtórzyła sobie po raz setny. To niemożliwe! To by oznaczało, że zbudowali je inteligentni obcy. Jesteśmy jedynym inteligentnym gatunkiem w Układzie Słonecznym i nie my je tam umieściliśmy. Więc kto?

Obcy, którzy zbudowali artefakt w Pasie Asteroid? Ale to tylko niepotwierdzona plotka. Nic nie słychać o tym od lat.

Potrząsnęła głową, spojrzała na cyfrowy zegar na ścianie, po czym zwróciła się do komputera:

— Wyświetl plan misji na Tytana.

Na ekranie pokazał się schemat z małą czerwoną kropką pulsującą na osi X. Manny jest teraz w atmosferze Tytana. Za pół minuty odrzuci osłonę termiczną.

— Zadzwoń do… — zawahała się. Nie powinnam przeszkadzać Fritzowi i jego ludziom. Jeśli pojawią się problemy, sami zadzwonią. Prędzej czy później.

Mogłabym jednak chociaż zapytać się, czy wszystko idzie zgodnie z planem, pomyślała. Fritz będzie zły, ale jakie to ma znaczenie?

Nie wolno mu przeszkadzać w środku misji, ostrzegła samą siebie w duchu. Nie rozpraszaj go. To linia życia Manny’ego, nie wolno robić niczego, co mogłoby jej zagrozić.

Mogłabym iść do centrum kontroli misji, pomyślała. Stałabym sobie przy drzwiach, cicho jak myszka. A nawet ciszej. Nie przeszkadzałabym Fritzowi, ani jego ludziom. Nawet nie będą wiedzieć, że tam jestem.

I co mi to da? I tak mu nie pomogę. W razie kłopotów, nic nie mogę zrobić.

Jednak tam przynajmniej byłabym na bieżąco, wiedziałabym, co się dzieje.

To na nic. Tylko będę im wchodzić w drogę.

Cardenas wiedziała, że to prawda. A mimo to… Manny miał ze sobą pojemnik nanomaszyn. Jeśli coś pójdzie z nimi nie tak, będę mogła na miejscu służyć pomocą i radą.

Jej sumienie odparło: to tylko pretekst.

Wstała z taboretu i ruszyła w stronę śluzy powietrznej laboratorium, myśląc, że lepszy kiepski pretekst niż żaden.

Przy drzwiach zawahała się. To jest to! Jest sposób, żeby określić, czy to nanomaszyny, czy nie.

— Telefon — zawołała. — Zadzwoń do doktor Negroponte. Schemat misji znikł z ekranu i pojawiła się twarz Negroponte. Wyglądała na zaskoczoną.

— Kris? Właśnie miałam do ciebie dzwonić.

— Właśnie wpadłam na to, jak określić, czy to są nanomaszyny, czy nie.

— Tak?

— Zobacz, jak się rozmnażają — rzekła Cardenas. — Jeśli są żywe, będą dzielić się przez podział albo łączyć się pary, tak? A jeśli to nanoboty, będą budowały kopie samych siebie z atomów lodu.

Negroponte pokiwała ponuro głową.

— Lepiej tu przyjdź. Chciałam, żebyś zobaczyła to pierwsza.

Tavalera maszerował obok Holly ulicą, z kafeterii do mieszkania. Holly paplała z entuzjazmem.

— Pogadam ze Stavengerem i zobaczymy, co myśli o przechwytywaniu komet. To łebski gość, może najmądrzejszy facet w całym pokręconym Układzie Słonecznym.

— Hej — zaprotestował Tavalera. — Pamiętasz, że to był mój pomysł?

— Tak, Raoul, wiem. Ty też jesteś łebski gość. Kocham twój umysł i twoje ciało.

Poczuł, że płoną mu policzki.

— Muszę zadzwonić do siostry. Pancho chyba oszaleje. Szukała jakiegoś zajęcia. No to teraz może zostać łowcą komet.

Dotarli do frontowych schodów budynku, gdzie mieszkała Holly.

— Muszę wracać do laboratorium — rzekł Tavalera, nie wykazując chęci do zostawienia Holly.

— Tak, jasne — odparła z roztargnieniem Holly. Pocałowała go w policzek, po czym pobiegła po schodach i znikła.

Tak, kocha mnie, pomyślał Tavalera, ale jak pokojowego pieska. Odszedł, ponury i samotny.

Mimo solidnej izolacji skafandra, Gaeta słyszał świszczący wiatr.

— Oddzielenie za pięć sekund — ostrzegł go głos Fritza. — Cztery…

Choć Gaeta spodziewał się tego, eksplozja sprawiła, że cały zadygotał. Osłona rozpadła się, rzucając nim na boki, a on trzymał się mocno konstrukcji, do której przyczepił się rękami i stopami. Kątem oka dostrzegł resztki osłony, które kotłowały się pod nim, zgodnie z planem płonąc — kule ognia znaczące smugami gęste, chmurne powietrze.

— Nie widzę gruntu — rzekł wirując wolno, czując ucisk w żołądku.

— Ustabilizuj wirowanie — odparł Fritz, całkowicie spokojny.

Gaeta puścił konstrukcję prawą ręką i dogrzebał się przycisków sterujących na piersi skafandra. Poczuł raczej, niż zobaczył, że małe silniki manewrowe zadziałały parę razy, korygując lot. Wirowanie stało się wolniejsze, po czym zatrzymało się. Czuł tylko, że spada.

— Strasznie tu ciemno na dole — zameldował. Widział nierówny, poszarpany grunt parę kilometrów w dole. Wyglądał na twardy i mało zachęcający.

— Oddzielenie zasobnika ewakuacyjnego za minutę — rzekł Fritz.

— Jedna minuta, zrozumiałem.

Nazwa „zasobnik ewakuacyjny” brzmiała bardzo dramatycznie, zdaniem Gaety, ale Fritz upierał się, żeby jej używać, a Berkowitz ją uwielbiał. Im bardziej dramatycznie, tym lepiej, powiedział sobie Gaeta, spadając swobodnie, z rozłożonymi rękami i nogami, w stronę ciemnej i ponurej powierzchni Tytana. Jakby to, co robię, nie było dość dramatyczne, pomyślał: jeszcze muszą używać podkoloryzowanego języka dla publiczności. Cóż, mam nadzieję, że wszyscy dobrze się bawią. Szkoda, że VR nie może odtworzyć uczucia, jakie towarzyszy spadaniu. Niemal roześmiał się na głos. Parę milionów użytkowników VR, siedzących w swoich salonach i rzygających do hełmów. To dopiero byłaby zabawa.

— Pięć sekund do oddzielenia — zawołał Fritz.

Gaeta w myślach liczył razem z nim. Wiedział, że Fritz bierze poprawkę na opóźnienie łączności. Dokładnie w chwili, gdy Fritz powiedział „zero”, ładunki wybuchowe łączące zasobnik powrotny z konstrukcją eksplodowały z wielkim błyskiem i zdumiewająco cichym odgłosem. Wielka czasza rozwinęła się nad nim i Gaeta miał wrażenie, że się od niego oddala. Wiedział, że jeden z inżynierów Fritza miał naprowadzić zasobnik możliwie najbliżej zbłąkanej sondy Urbaina.

A ja, pomyślał Gaeta, muszę tylko wylądować na tym potworze.

28 MAJA 2096: LĄDOWANIE NA TYTANIE

Wchodząc do laboratorium biologicznego Cardenas natknęła się na grupkę odzianych na biało biologów tłoczących się wokół stołu Negroponte. Wyszarpnęła palmtop z kieszeni marynarki, sprawdziła plan misji Manny’ego: za niecałe pięć minut miał lądować na Tytanie.

Chyba dobrze, że mnie tu ściągnęła, pomyślała Cardenas, podchodząc do grupki otaczającej Negroponte.

— Przepraszam — rzekła, przeciskając się koło stojących najdalej.

— Doktor Cardenas? — spytał jeden z mężczyzn. Rozpoznała go: to Da’ud Habib. Na dźwięk jej nazwiska pozostali rozstąpili się.

— Kris! — zawołała Negropote.

— Co się dzieje? — spytała Cardenas. — Stało się coś? Negroponte miała włosy w nieładzie i wyglądała na podekscytowaną — całkowite przeciwieństwo opanowanej, chłodnej kobiety, do której Cardenas zdążyła się przyzwyczaić.

— Popatrz na to — postukała w klawiaturę. — To zdjęcia z mikroskopu z zastosowaniem rezonansu magnetycznego.

Obraz na ekranie rozmazał się, po czym ustabilizował.

— Film przyspieszono 20 tysięcy razy.

Gapiąc się na ekran, Cardenas dostrzegła stworzenie wibrujące powoli we wnętrzu kawałka lodu. I nagle poczuła, że oczy otwierają jej się szeroko: stworzenie wyciągnęło mackę i zaczęło przyciągać otaczające je cząstki pyłu.

— Składa następne… — Cardenas usłyszała własny głos, płaski i bezbarwny.

Nikt z nich nie poruszył się. Prawie bali się oddychać. Oni już to widzieli, uświadomiła sobie Cardenas, Yolanda pokazała im ten film wcześniej. Mimo to patrzyli jak skamieniali.

Stworzenie w lodzie najwyraźniej działało zgodnie z jakimś planem, przyciągając ciemne cętki pyłu, wyciągając z nich mniejsze kawałki i dodając je do czegoś, co budowało.

— Inżynieria molekularna — wyszeptał ktoś. Habib, zauważyła Cardenas, patrząc na obraz z mikroskopu.

— Buduje drugi taki sam obiekt — szepnęła Cardenas.

— Buduje go z cząsteczek pozyskanych z ziaren pyłu w kawałku lodu — rzekła Negroponte.

— To nanomaszyna.

Grupa biologów otaczających stół poruszyła się, jak stado anemonów poruszonych oceanicznym prądem. Wypuścili powietrze z płuc nieomal w tej samej chwili.

— Nanomaszyny… — rzekła Negroponte.

— Ale skąd?

— Kto je tam umieścił?

— Musimy poinformować o tym MKU — rzekł Habib.

— I Nadię — powiedziała Negroponte. — Ona musi dowiedzieć się pierwsza.

Gdzieś na bocznym torze procesów myślowych Cardenas zdziwiła się, jacy są opanowani, spokojni, zadumani. Żadnych wybuchów entuzjazmu. Żadnych okrzyków, że to największe odkrycie od… Cardenas zawahała się. To największe odkrycie, jakiego kiedykolwiek dokonano. Odkryliśmy pozaziemską inteligencję, uświadomiła sobie. Jakiś inteligentny gatunek rozsiał nanomaszyny w pierścieniach Saturna.

Dlaczego? Kiedy?

Dzwonek telefonu rozdarł ciszę. Odwróciła się i zobaczyła, że Habib wyciąga palmtopa z kieszeni bluzy.

— Tak, tak, oczywiście — mówił stłumionym tonem, spoglądając po wszystkich, którzy na niego patrzyli. — Tak. Zaraz.

Zamknął palmtopa i włożył go do kieszeni.

— To Urbain — rzekł przepraszającym tonem. — Gaeta zaraz będzie lądował na Alfie i mam się natychmiast stawić w centrum kontroli misji.

* * *

— Widzę sondę! — zawołał Gaeta.

Jego paralotnia rozłożyła się zgodnie z planem, wielkie plastikowe skrzydło, które rozwinęło się nad nim jak piękna tęcza. Szybował wolno w gęstej, mrocznej atmosferze, kołysząc się lekko pod zgrabnym łukiem żagla.

— Mamy obraz z twojej kamery — rzekł Fritz, z rzadką u niego aprobatą w głosie. — Dobra robota.

— Może pan wylądować na Alfie. — wtrącił się Urbain. — Nie wolno nam skazić organizmów żyjących w gruncie.

Gaeta chciał odburknąć coś nieuprzejmie, ale powstrzymał się. To jest jego maleństwo, pomyślał, i nie ma sposobu, żeby Fritzowi udało się trzymać go na dystans.

— Spróbuję — odparł.

Z narad poprzedzających misję Gaeta wiedział, że maszyna jest duża jak naczepa ciężarówki. Powinienem być w stanie wylądować na dachu, żaden problem, pomyślał. Ale nie obiecywał niczego Urbainowi, nawet niczego nie sugerował. W sali konferencyjnej łatwo różne rzeczy obiecywać, a to jest rzeczywistość.

Kątem oka dostrzegł błysk; po lewej stronie opuszczonej Alfy. Może jakieś sto metrów od niej. Zasobnik ewakuacyjny, pomyślał.

— Zasobnik ewakuacyjny wylądował — zameldował Fritz. — Siedemdziesiąt dwa metry od Alfy.

Będę więc musiał pokonać siedemdziesiąt dwa metry cennego gruntu Urbaina, jak już naprawię jego maszynę, pomyślał Gaeta. Mam nadzieję, że el jefe nie dostanie z tego powodu przepukliny. Albo może wolałby, żebym tam został na dachu tej maszynki i umarł, jak już ją naprawię.

Nie ma czasu na żarty, pomyślał Gaeta. Do roboty. Zaczął manipulować przy linkach paralotni, sterując lekko w lewo, w stronę nieruchomego wędrownego pojazdu. Alfa wyglądała niesamowicie, prawie jak biała, z wyjątkiem czerwonych pasów wzdłuż burt. To radiatory wypromieniowujące nadmiar ciepła wytwarzanego przez nuklearne źródło, pomyślał. Ładnie to wygląda, jak pasy na samochodach wyścigowych.

Zbliżał się teraz dość szybko. Nie było wiatru, tylko jakiś powolny przepływ powietrza, ale ten Gaeta łatwo skorygował, opadając w stronę sondy Urbaina. Grunt dookoła maszyny wyglądał na błotnisty, ciemny i niebezpieczny.

— Powiedz coś — Berkowitz domagał się czegoś atrakcyjnego dla swojej publiczności VR.

— Jestem trochę zajęty — odwarknął Gaeta. — Próbuję trafić w dziesiątkę.

— Pięćdziesiąt metrów — Fritz poinformował o wysokości.

— To najtrudniejsza część — rzekł Gaeta. Dach Alfy rósł mu w wizjerze hełmu. Odpiął paralotnię i ostatnie kilka metrów spadał bez niej, bezwładnie, a paralotnia odfrunęła gdzieś na bok. Z głośnym „łup”, od którego aż podskoczyły mu wnętrzności, Gaeta uderzył o dach sondy. Pęd rzucił go na kolana, ale Gaeta wyciągnął odzianą w rękawicę dłoń i oparł się, co uratowało go przed stoczeniem się z dachu.

Przez kilka sekund tkwił tak, oparty na kolanach i rękach, dysząc ciężko.

— Wylądowałem. Jestem na dachu Alfy.

— Dobrze — odparł Fritz.

Urbain zamknął się w swoim gabinecie, by oglądać misję kaskadera, korzystając z bezpośredniego łącza, jakie miała kontrola misji. Von Helmholtz zaproponował mu zestaw VR, ale Urbain odmówił. Mam uratować Alfę, a nie zajmować się czczą rozrywką.

Kontrolerzy Alfy siedzieli przy swoich konsolach, także połączonych elektronicznie z jego komputerem. Urbain polecił Habibowi i reszcie jego zespołu, by czekali w gotowości w centrum kontroli misji. Wszystko gotowe, pomyślał Urbain. Wszyscy na stanowiskach.

Nie zdawał sobie sprawy z tego, w jakim napięciu działa, aż Gaeta ogłosił: „Wylądowałem. Jestem na dachu Alfy”. Dopiero wtedy Urbain odniósł wrażenie, że wnętrzności zmieniają mu się w galaretę. Opadł na krzesło przy biurku, zbyt słaby, by podnieść ręce, ledwo oddychając. Czy to udar? Atak serca? Czuł, jak pali go twarz, pocił się, ale było mu zimno, prawie drżał.

Przez chwilę siedział, niezdolny, by się poruszyć. Potem wziął głęboki oddech i wyprostował się na krześle.

Jest już na Alfie, pomyślał Urbain. Teraz zacznie się prawdziwa praca.

Gaeta przejrzał priorytety misji, które wyświetliły mu się na wizjerze hełmu. Sprawdzić antenę nadawczą. Połączyć się z programem głównym. Wyładować nanomaszyny, które miały zbudować nową antenę nadawczą.

W myślach dodał jeszcze ostateczny priorytet: zabierać stamtąd tyłek możliwie najszybciej. Wstając, z jękiem i rzężeniem serwomotorów poruszających jego nogami i rękami, Gaeta obrócił się wolno, by spojrzeć na krajobraz.

— Jestem na powierzchni Tytana — oznajmił na potrzeby publiczności, która płaciła za spektakl. — Stoję na dachu ruchomej sondy Tytan Alfa. To nie jest zwykły wyczyn kaskaderski, przyleciałem tu, żeby naprawić Alfę i zmusić ją znów do pracy.

Stukając na małej klawiaturze wewnątrz skafandra, Gaeta wyświetlił schemat anteny nadawczej. Była wbudowana w przednią część dachu, kilka kroków od miejsca, gdzie stał. Włożył z powrotem rękę do rękawa skafandra i podszedł ostrożnie do cienkich linii, które znaczyły położenie anteny.

W słuchawkach rozległ się głos Berkowitza.

— Słyszymy dziwny dźwięk, prawie jak jęk. Co to jest? Usiłując nie okazywać rozdrażnienia, że się mu przeszkadza, Gaeta rzekł krótko:

— To wiatr. To, co słyszycie, to wiatr na Tytanie. Wieje wolno, ale mocno, jak przypływ oceaniczny na Ziemi.

A teraz pozwólcie mi pracować, dodał w duchu.

Ze środka niewygodnego skafandra trudno było spojrzeć na buty, więc Gaeta zatrzymał się jakiś metr od skraju dachu i przyjrzał się delikatnej antenie. Kamery wbudowane w hełm były sprzężone z ruchami jego oczu, więc wiedział, ze Urbain i jego ludzie — oraz widzowie, którzy płacili za ten spektakl, podłączeni do urządzeń VR — widzą to samo, co on.

Publiczność zobaczy to dopiero za parę godzin, pomyślał. Sygnał dociera na Ziemię dopiero po godzinie, a cenzorzy muszą opóźnić transmisję na wypadek, gdyby coś miało urazić religijnych cabróns.

— Nie widzę żadnych uszkodzeń anteny — zameldował. Przez kilka sekund słyszał tylko gwiezdny szum w słuchawkach. Odezwał się Fritz:

— Ludzie Urbaina analizują obraz.

— Jak dla mnie wygląda OK — powtórzył Gaeta. Powiększył obraz z czujników optycznych. Żadnych pęknięć, żadnych śladów uszkodzeń.

— Niech oni podejmą decyzję — rzekł Fritz.

Gaeta wyprostował się i obrócił powoli, wykonując pełny obrót, żeby publiczność mogła zobaczyć powierzchnię Tytana.

— To jest właśnie Tytan — rzekł do publiczności. — Wygląda trochę jak chmurny dzień w L.A. Ale nie ma żadnych budynków, świateł, szumu ruchu ulicznego. Słychać wiatr, ale nic innego się tu nie porusza. — Wyciągnął rękę i oznajmił: — Grunt wygląda na brejowaty. Jest nieokreślonego koloru, raczej ciemny, łagodnie pofalowany. Przypomina mi zaspy po śnieżycy. Ale ten „śnieg” jest czarny, matowy; pochłania światło, zamiast je odbijać.

Spojrzał w stronę horyzontu.

— Na niebie nie widać gwiazd, nie ma nawet poświaty w miejscu, gdzie jest słońce. Zaraz. O, tam coś widać. Może to jest Słońce. Albo Saturn. Za dużo chmur, żeby dało się coś zobaczyć.

Niespecjalnie atrakcyjny widok dla klientów, pomyślał. Głos Fritza oderwał go od oglądania widoków.

— Urbain chce z tobą rozmawiać.

— Dobrze. Przełącz go.

Kilka sekund ciszy, po czym w słuchawkach rozległ się napięty, znużony głos Urbaina.

— Panie Gaeta, w wyposażeniu ma pan próbnik diagnostyczny do anteny nadawczej.

— Tak — odparł. — Mam coś takiego przypięte do pasa — poklepał się po kieszeni na pasie odzianą w rękawicę dłonią.

— Proszę podłączyć próbnik do gniazda konserwacyjnego anteny.

— Dobrze.

Wyjmowanie cienkiego jak ołówek próbnika odzianą w rękawicę dłonią nie było łatwe i Gaeta nieomal upuścił smukły cylinder. Potem musiał uklęknąć w skafandrze, co też nie było proste, żeby go włożyć do gniazda testowego anteny.

— Gotowe — oznajmił, czując, jak pot spływa mu do oczu.

— Dobrze. Proszę uruchomić próbnik.

— Uruchamiam.

* * *

Urbain pochylił się na krześle, patrząc na ekran, na którym widać było, jak Gaeta podłącza próbnik.

Na ekranie wyświetlił się schemat anteny. Urbain dostrzegł, że brak jakichkolwiek przerw. Prąd płynie bez problemu przez cały obwód anteny. Antena jest w pełni sprawna. Nic jej nie jest.

Oblizując nerwowo usta, Urbain polecił:

— Wyślij zachowane dane.

Wypowiedział te słowa najwyraźniej, jak potrafił. Jego polecenie zostało przesłane z prędkością światła do centrum kontroli misji, potem do satelitów na orbicie dookoła Tytana, a wreszcie do centralnego komputera Alfy.

Minęło prawie dwadzieścia sekund, powoli, jak powoli kapie krew z rany.

ANULOWANO POLECENIE WYSŁANIA DANYCH.

Na ekranie zapłonęły takie słowa, a Urbain miał wrażenie, że ktoś wypala mu je na ciele gorącym żelazem.

Urbain powtórzył drżącym głosem:

— Wyślij wszystkie zachowane dane. ANULOWANO POLECENIE WYSŁANIA DANYCH. Urbain walnął pięścią w biurko tak mocno, że ból przeszył mu rękę aż do ramienia.

Zobaczył, że na dolnym pasku ekranu mruga żółte światełko oznaczające wiadomość. To Habib, próbujący skontaktować się z nim z centrum kontroli misji.

— Odbierz — jęknął Urbain, pocierając obolałe ramię.

— Doktorze Urbain — rzekł Habib, gdy na ekranie pojawiła się jego starannie ogolona twarz. — Chyba powinniśmy się połączyć z programem głównym. Tylko główny program może anulować polecenia.

Urbain zamknął na sekundę oczy, po czym odparł, tak spokojnie, jak tylko zdołał:

— Dobrze. Niech kaskader połączy się z programem głównym.

28 MAJA 2096: INTERFEJS

Timoshenko czuł, że straszliwie boli go głowa. Maszerował korytarzem prowadzącym do śluzy. Poprzedniego wieczora upił się do nieprzytomności w swoim pustym mieszkaniu, wódką pędzoną na jednej z farm i sprzedawaną pokątnie w habitacie. Jedna butelka nie wystarczyła, by ukoić ból, który kipiał w nim jak rozżarzona lawa, więc zaczął otwierać następną. Walcząc z plastikowym korkiem zauważył, że w szafce nie ma już więcej butelek. A kupił sześć, pamiętał wyraźnie. Cóż, powiedział sobie, muszę znaleźć tego bimbrownika i kupić jeszcze parę.

Albo nie. Może mam dość, żeby wystarczyło mi do końca życia.

— Połączyć się z programem głównym? — spytał Gaeta. Nie rozpoznał głosu Habiba, ale bez względu na to, kim był ten facet, wiedział, o czym mówi.

— Powiedziano panu, jak się połączyć z centralnym komputerem — rzekł Habib, jakby pytająco.

— Tak — odparł Gaeta. — Ale co z anteną nadawczą? Mam wyładować nanoboty, żeby budowały następną?

Dwunastosekundowe opóźnienie drażniło Gaetę. Zadajesz pytanie i czekasz. Mogłaby mnie rozpłaszczyć asteroida, zanim doczekałbym się odpowiedzi.

— Nie, teraz nie. Proszę ich nie wypuszczać. Musimy się najpierw połączyć z programem głównym.

— Dobrze, amigo. Przemieszczam się do portu centralnego komputera.

Gaeta wyjął próbnik diagnostyczny z gniazda anteny nadawczej i włożył go z powrotem do kieszeni na piersi. Zamiast wstać, uznał, że wygodniej będzie pełzać na kolanach i rękach, od brzegu dachu Alfy do środka. W dach wbudowano panel, po otwarciu którego miało się dostęp do portów umożliwiających połączenie się z różnymi częściami sondy. Kucając niewygodnie, Gaeta pochylił się, by go otworzyć; przyglądając się schematowi wyświetlanemu na szybce hełmu, zlokalizował szybko port centralnego komputera i wetknął do niego kabel wyłowiony z kieszeni na pasie. Poczuł, jak wtyczka wskakuje do złącza.

Zanim zdołał wypowiedzieć choć jedno słowo, potworny elektroniczny pisk wypełnił mu hełm, tak przeszywający i głośny, że Gaeta z bólu złapał za hełm obiema rękami. Poszukując ręką regulatora głośności, przyciszył dźwięk, ale wrzask nadal przeszywał mu czaszkę jak wiertło chirurga. Zacisnął zęby, żeby nie wydać okrzyku bólu, jakiego domagało się jego ciało.

Po kilku sekundach, które wydawały się godzinami, pisk ustał. Gaeta dyszał i pocił się. Dopiero po paru sekundach był w stanie przemówić.

— O to wam chodziło?

W myślach liczył sekundy dzielące go od odpowiedzi Habiba.

— Tak, dokładnie o to! Połączył się pan z głównym programem.

Doskonale, pomyślał. Prawie mi łeb urwało. Głośno rzekł jednak:

— Dobrze, co teraz?

I znów czekał, a dzwonienie w uszach trochę ucichło.

— Musimy przeanalizować odpowiedzi programu. To pierwszy przypadek od trzech miesięcy, kiedy komputer odpowiada na zapytanie.

Mam szczęście, powiedział sobie w duchu Gaeta. Przykucnął na brzegu dachu i dostrzegł, że pokrywające niebo chmury miały prawie kolor czekolady: błotniste, ponure, smutne. Przetaczały się nad jego głową jak brzuchy ciężarnych słonic. Gdzieś daleko, na grunt opadała zasłona czerni.

— Jak długo to potrwa?

— Kilka godzin — odpowiedział wreszcie Habib. — Może parę dni.

— Parę dni? — jęknął Gaeta. — Ja tu mogę zostać jeszcze godzinę. A nawet mniej. Pięćdziesiąt jeden minut.

* * *

Berkowitz siedział w budynku sieci informacyjnej, śledząc, co nadaje Gaeta z powierzchni Tytana, zarówno obraz, jak i dźwięk. Na jego inteligentnym ekranie było widać, co pokazywały kamery z hełmu Gaety, zatrudnił też jedną panią planetolog, która miała na bieżąco komentować wszystko, co robi Gaeta. Ponieważ Alfa odmawiała przesyłania danych, i tak nie miała nic lepszego do roboty, więc chętnie skorzystała z możliwości popracowania jako — jak to dramatycznie ujął Berkowitz — głos kontroli misji.

Siedząc przed kamerą, na tle obrazu biblioteki, komentowała:

— Grunt jest zamarznięty, a przynajmniej na taki wygląda, i pokryty ciemnym, lepkim metanowym śniegiem. Te okrągłe głazy to lód, nie skała. Te sterczące kawałki również mogą być z lodu. Pogoda jest dość normalna, jak na Tytana: sto dziewięćdziesiąt stopni poniżej zera, gruba pokrywa chmur i burza śnieżna z czarnych, węglowych tholinów, zbliżająca się do tego miejsca.

Burza śnieżna? Berkowitz nadstawił uszu. Czy to może być niebezpieczne? Odwrócił się do klawiatury na biurku i wpisał „ŚNIEG JEST NIEBEZPIECZNY?” Słowa te natychmiast pojawiły się na ekranie wbudowanym w biurko pani komentator.

Spojrzała na Berkowitza, po czym, z wymuszonym uśmiechem, zwróciła się znów do kamery.

— Burze tholinowe są dość powszechne na Tytanie. Płatki są czarne i znacznie ograniczają widoczność. Tholiny to cząsteczki oparte na węglu, przypominają nieco tworzywa sztuczne…

Berkowitz przestał słuchać. Na ekranie przesuwały się dane dotyczące oglądalności. Uśmiechnął się radośnie. Licząc razem publiczność na Ziemi i na Księżycu, doszliśmy do miliarda. To oznacza dużo forsy.

A jeśli Gaeta wpakuje się tam w jakieś tarapaty, to oglądalność będzie jeszcze większa.

4Habib usłyszał zdumienie w głosie Gaety.

— Parę dni? Ja tu mogę zostać jeszcze godzinę. A nawet mniej. Pięćdziesiąt jeden minut.

— Wiem — odparł. — Rozumiem.

Nie spuszczał wzroku z danych liczbowych przesuwających się po ekranie. Główny komputer odpowiadał, ale były to jedynie informacje porządkowe, a nie dane z czujników, których tak pożądał Urbain.

Odpowiedź tkwi gdzieś w tych symbolach, Habib był tego pewien. Musi tak być. Ale gdzie? Analiza danych zajmie wiele dni, by można było wykryć błąd.

— Hej! — warknął niecierpliwie Gaeta. — Mam jeszcze pięćdziesiąt minut i zacznie się problem z zapasami skafandra. Bez względu na to, co się wtedy stanie, muszę stąd spadać.

— Proszę o chwilę cierpliwości — odparł z rozdrażnieniem Habib. — Już zaczynamy analizować odpowiedzi programu.

Rozejrzał się po innych konsolach. Trójka jego własnych ludzi siedziała wpatrzona w ekran, głowa przy głowie, analizując odpowiedzi Alfy. Technicy kontroli misji Gaety siedzieli przy jednej konsoli w rogu pomieszczenia. Dziwne, że Urbaina tu nie ma, pomyślał Habib. Pewnie ogląda wszystko w swoim gabinecie.

— Cierpliwości, psiakrew — mruknął Gaeta. — Nie zamierzam tu umierać.

— Nie, oczywiście, że nie — odparł odruchowo Habib, myśląc: czy jest jakiś sposób na przyspieszenie analizy? Jakaś metoda, by odkryć, czemu główny program anuluje wysyłanie danych?

— Musimy określić, czemu doszło do przerwania wysyłania danych — rzekł, próbując objaśnić problem. — Wygląda na to, że wszystkie układy Alfy funkcjonują zgodnie z planem i wiemy, że antena nadawcza nie została fizycznie uszkodzona. Problem tkwi w programie głównym centralnego komputera, jestem tego pewien.

Szukaj anomalii, powiedział sobie w duchu Habib, jeszcze mówiąc do Gaety. Rozejrzał się po pozostałych konsolach: wszystkie ekrany były wypełnione strumieniami danych centralnego komputera. Kontrola misji kipiała nerwową energią. Inżynierowie mieli jakieś zadanie do wykonania i wszyscy siedzieli, wpatrzeni w ekrany, poszukując odpowiedzi. Smukły, wręcz chudy mężczyzna, który był szefem zespołu techników Gaety, podszedł do niego zdecydowanym krokiem. Van Helmholtz wyglądał na zdeterminowanego i rozzłoszczonego, jak sztywny wychowawca albo dowódca — służbista, dowodzący oddziałem najlepszych komandosów.

Z głośnika na konsoli dobiegł głos Gaety.

— Dlaczego nie zapytacie tego fregado komputera, co jest nie tak?

Habib uniósł brwi.

— Co? Co pan powiedział?

Zanim Gaeta mógł usłyszeć jego pytanie i odpowiedzieć, von Helmholtz pochylił się nad ramieniem Habiba i oznajmił sztywno:

— On tam może jeszcze bezpiecznie przebywać przez czterdzieści siedem minut. Potem musi stamtąd uciekać.

Habib skinął głową.

— Rozumiem.

— Powiedziałem — powtórzył Gaeta — czemu nie spytacie tego komputera, dlaczego odcina wysyłanie danych — wyglądało na to, że jest rozdrażniony. Fritz patrzył na cienką kratkę na obudowie głośnika. Gaeta mówił dalej: — Przecież komputer ma obwód rozpoznawania głosu, nie?

Habib popatrzył na von Helmholtza, który, ku jego zaskoczeniu, uśmiechnął się.

— Niegłupi pomysł — szepnął Fritz.

Habib wskazał mu dodatkowe krzesło przy następnej konsoli. Fritz przysunął je sobie i usiadł.

— Możemy zapytać centralny komputer — powiedział do Gaety — ale musimy użyć pana jako pośrednika. To pan jest do niego podłączony, nasze połączenie jest pośrednie, przez pana.

— Nic lepszego nie możemy zrobić? — spytał von Helmholtz.

Habib wzruszył ramionami.

— Mamy nadzieję, że kiedy już nawiążemy kontakt z centralnym komputerem, będziemy w stanie zanalizować jego odpowiedzi.

— I Manuel zostawi system łączności przypięty do portu komunikacyjnego, kiedy odleci, tak?

— Tak, ale będziemy odpytywali program główny bezpośrednio, ma wbudowany podprogram głosowy. Być może ustalimy źródło problemu przed odlotem Manuela.

Znów odezwał się Gaeta.

— Dobrze, powiedzcie mi, o co mam pytać komputer. Będę waszą dueńa.

— Dueńa? — Habib był zaskoczony.

— Pośrednikiem — rzekł von Helmholtz. — Tłumaczem. On używa tego terminu dość swobodnie.

Habib skinął głową i powiedział do mikrofonu:

— Dobrze. Wyślemy panu pytania, które należy zadać komputerowi.

— To nie będzie łatwe — rzekł von Helmholtz. — I macie na to zadanie zaledwie czterdzieści sześć minut.

Habib jednak był pełen entuzjazmu. Możemy dostać się do podprogramu autodiagnostycznego programu głównego, pomyślał. Może uda nam się rozwiązać problem w czasie krótszym niż czterdzieści sześć minut.

Timoshenko tymczasem wkładał sztywny skafander. Przyszło mu na myśl, żeby wysłać wiadomość pożegnalną Katrinie, coś jak Cyrano de Bergerac: „Żegnaj, Roksano, bo oto umieram”. Zastanowił się jednak przez chwilę i doszedł do wniosku, że to zbyt melodramatyczne. Po co ją tym obciążać? Pewnie nawet jej nie powiedzą, że zginąłem.

Ależ oczywiście, że się dowie, uświadomił sobie. Kiedy na Ziemię dotrą wieści, że zginęli wszyscy w habitacie, to będzie wiedziała, że nie żyję.

Może zapłacze po mnie, pomyślał. Tylko na to mam jeszcze nadzieję.

28 MAJA 2096: KONTAKT

Siedząc z rozłożonymi nogami na dachu Alfy, Gaeta zliczał sekundy do odpowiedzi Habiba. Gdzieś daleko dostrzegł nadciągającą burzę, ścianę atramentowej ciemności. Wysunął ręce z rękawów i pstryknął przełącznikiem diagnostyki systemu podtrzymywania życia. Wszystko gra. Żadnych awarii. Dzięki odzyskowi mogę jeszcze liczyć na wodę i powietrze na sześć godzin.

Żółte światełko drugiej częstotliwości systemu łączności zamrugało.

— Kanał drugi, odbierz — rzekł Gaeta i w słuchawkach rozległ się głos Berkowitza.

— Czy może się pan z nami podzielić wrażeniami z Tytana? — Gaeta prawie usłyszał w jego głosie ten permanentny uśmieszek.

Czemu nie, pomyślał. Nie mam nic lepszego do roboty, dopóki geniusze z centrum kontroli misji nie podeślą pytań do komputera.

— Dobrze — rzekł i spojrzał znów w stronę horyzontu. — Pierwsze wrażenie, jakie ma się lądując na Tytanie, to mrok i ciemność. Wygląda to, jak dzień w środku zimy w Manitobie. Tylko o wiele, wiele zimniej. Chmury zakrywają niebo. Nie widać Słońca ani nawet Saturna. Szkoda, bo planeta i pierścienie pięknie by stąd wyglądały.

— Jakieś oznaki życia? — spytał Berkowitz, a Gaeta uświadomił sobie, że musiał zadać to pytanie jeszcze zanim zaczął mówić.

— Tutejsze formy życia są mikroskopijne, jak bakterie czy ameby. Żyją w gruncie, w temperaturach bliskich dwustu stopni poniżej zera. Tuż przed przednią częścią sondy grunt wygląda jak pokryty jakąś czarną mazią. Wygląda to trochę jak smoła albo ropa, która zastygła w chłodzie. Ciągnie się aż po horyzont.

Na pierwszym kanale rozległ się głos Habiba.

— Mamy dla pana listę pytań. Z powodu opóźnienia w łączności, lepiej będzie, jak je wyślemy wszystkie naraz.

Wysyłam panu listę naszym łączem. Pytania są ułożone w logicznej kolejności. To pierwsza wersja, ale będziemy próbowali je dopracować.

— Dobrze — odparł Gaeta, spoglądając na panel łączności wbudowany w ścianę na piersi skafandra. Żółte światełko połączenia przychodzącego zaczęło migać. Wyłączył częstotliwość, na której rozmawiał z Berkowitzem. Koniec przerwy na reklamę. Czas do roboty.

Urbain siedział skulony przy biurku, z obolałym ramieniem i pokrytą potem twarzą. Powinienem wrócić do centrum kontroli misji, pomyślał. Jestem ich szefem, powinienem kierować akcją.

Ale nie miał dość sił, żeby wstać z krzesła. Habib przewodzi tej misji; to jego zadanie, pomyślał Urbain. Poradzi sobie. Stąd też mogę monitorować to, co się dzieje w centrum kontroli misji. Nie muszę iść i pokazywać im, ile to dla mnie znaczy, jakie sprawia mi to cierpienie.

To całe moje życie, pomyślał. Jeśli nie nawiążę kontaktu z Alfę, to koniec mojej kariery, całego mojego życia.

Oblizał spierzchnięte usta i tak bardzo chciał, żeby nie musiał aż tak cierpieć.

Pancho stała na ciasnym mostku rakiety transferowej i słuchała pogawędek między Gaetą a Habibem.

— Będą próbowali porozmawiać z głównym komputerem sondy — rzekła do Wanamakera, który stał obok niej, lekko zgięty, a jego ramiona unosiły się w pozycji przypominającej pozycję płodu, tak charakterystyczną dla nieważkości. Pancho uświadomiła sobie, że ona także w dużym stopniu przypomina postawą małpę.

— Nadchodzące połączenie — rzekł Wanamaker, wskazując na panel komunikacyjny.

Pancho przełączyła się na częstotliwość przychodzącą. Na małym ekranie pojawiła się twarz Holly. Wyglądała na podekscytowaną i pełną entuzjazmu.

— Panch — rzekła Holly bez wstępów — jak się zapatrujesz na polowanie na komety?

Zanim Pancho zdołała odpowiedzieć, Holly mówiła dalej:

— Nie musimy eksplorować pierścieni! Możemy pozyskiwać i sprzedawać wodę z komet! Rozmawiałam z Dougiem Stavengerem w Selene i on uważa, że to dobry pomysł. Mogłabyś założyć firmę sprzedającą wodę w całym Układzie Słonecznym, od Merkurego do Saturna i z powrotem!

— Czekaj chwilę — rzekła Pancho. — Zwolnij i powiedz mi, o co w tym wszystkim chodzi.

Holly jednak paplała dalej:

— Panch, zastanawiałaś się, co chciałabyś teraz robić. To jest to! Wystarczy wyszukiwać komety, nawet poza orbitą Neptuna. Potem trzeba zmieniać im orbity, żeby leciały w stronę Pasa lub układu Ziemia-Księżyc. I pozyskiwać z nich wodę. To będzie działać! Możemy być bogaci i w ten sposób załatwić Eberly’ego!

Pancho spojrzała na Wanamakera, który wzruszył ramionami.

— Holly, mam pełne ręce roboty przy tej misji — rzekła do obrazu na ekranie. — Czy to może poczekać, aż wrócimy?

Holly nie przestawała gadać. Wanamaker zachichotał.

— Usłyszy cię dopiero po jakichś sześciu sekundach. I wątpię, czy nawet wtedy zwróci na ciebie jakąkolwiek uwagę.

— Do licha — mruknęła Pancho. — Zasuwa jak rakieta.

— Umie walnąć niezłą nawijkę, nie? — rzekł Wanamaker.

— Jake, od kiedy gadasz jak kowboj?

Rzucając okiem na ekran łączności, Wanamaker rzekł:

— Kogoś mi przypomina.

— Tak? Kogo?

— Ciebie.

Wymagało to trochę pracy, ale w końcu Gaecie udało się wyświetlić listę pytań od Habiba po lewej stronie wizjera hełmu. Czując się trochę głupio z powodu perspektywy gadania do komputera, wziął głęboki oddech, po czym sprawdził, czy kabel jest podłączony do gniazda komputera. Kontrolerzy w habitacie mogą słyszeć, jak rozmawiam z komputerem, pomyślał. Mogą podsłuchiwać. Wyłączył jednak połączenia przychodzące z centrum kontroli misji. Niech słuchają, pomyślał, ale nie chcę, żeby mi się wcinali, jak będę gadał z maszyną.

Sprawdziwszy, że kabel jest prawidłowo podłączony do gniazda, Gaeta spytał:

— Czy antena nadawcza działa prawidłowo? Syntetyzowany głos komputera odpowiedział bezbarwnym tonem:

ANTENA NADAWCZA ZOSTAŁA DEZAKTYWOWANA.

— Dezakrywowana? — wyrwano mu się. — Dlaczego? Brak odpowiedzi.

Gaeta mruknął coś pod nosem i spojrzał na listę pytań od Habiba. Były uporządkowane w formie drzewa logicznego: jeśli komputer odpowie tak, następne pytanie powinno być takie. Nie było tam jednak pytania na temat dezaktywacji anteny nadawczej.

— Czy wystąpiło polecenie dezaktywacji anteny nadawczej? — spytał.

NIE.

Chciał znów zapytać, dlaczego, ale pomyślał, że komputer znów nie odpowie na takie pytanie. Pomyślał przez kilka sekund, usiłując wymyślić pytanie, na które ten cońo komputer odpowie.

— Jaki był powód dezaktywacji anteny nadawczej? SPRZECZNOŚĆ POLECEŃ.

Ach, pomyślał Gaeta, to już coś. Kątem oka dostrzegł, że żółte światełko łączności znów mruga. Chłopcy z centrum kontroli misji chcą się przyłączyć do pogawędki.

Czekał, ale komputer milczał.

Większość kontrolerów porzuciła swoje konsole i zebrała się wokół Habiba. Przysłuchiwał się próbom rozmowy Gaety z komputerem i czuł, jak otacza go ciepło ich ciał.

— Rozłączył się z nami — rzekł jeden z kontrolerów.

— Widzę — mruknął Habib.

— I nie usłyszy żadnych poleceń, jakie mu wyślemy.

— Będziemy musieli poczekać, aż uzna, że znów chce z nami rozmawiać — syknął przez zaciśnięte zęby Habib.

— Wyświetl sprzeczne polecenia — z głośnika konsoli dobiegł głos Gaety.

Habib potrząsnął głową.

— To za ogólne — powiedział, bardziej do siebie niż kogokolwiek innego. — Program nie potrafi obsłużyć takiego polecenia.

Z głośnika słychać było tylko szum gwiazd. Habib nacisnął na przycisk łączności.

— Gaeta, mów do mnie — błagał. — Otwórz kanał i mów do mnie, do cholery!

Habib odniósł wrażenie, że nikt nie mówi ani nawet nie oddycha. Z głośnika nie dobiegał żaden odgłos poza cichym szumem dalekich i zimnych gwiazd.

Timoshenko wystukał kod dostępu na panelu bezpieczeństwa wbudowanego w grodź obok włazu do śluzy. Wiedział, że to spowoduje wysłanie sygnału ostrzegawczego do szefa ochrony; nie wolno nikomu wychodzić na zewnątrz na własną rękę. Wszystkie wyjścia musiały być zatwierdzone wcześniej przez dział ochrony.

Mruknął coś do siebie, gdy właz śluzy stanął otworem. Regulaminy dotyczące bezpieczeństwa są tylko tak dobre, jak ludzie, którzy z nich korzystają, pomyślał. A ja znam wszystkie regulaminy i wszystkie kody. I wiem, jak je obejść.

Pogrzebał przy małym sterowniku doczepionym do pasa skafandra. I znam wszystkie polecenia sterujące systemem osłony antyradiacyjnej. Mogę go wyłączyć naciśnięciem jednego guzika.

Wewnętrzna klapa zamknęła się i uszczelniła. Timoshenko stał w śluzie i czekał, aż pompy usuną powietrze, a on będzie mógł otworzyć zewnętrzną klapę i wkroczyć w nicość.

28 MAJA 2096: DIALOG

Gaeta otworzył kanał łączności z centrum kontroli misji.

— Słyszycie, co się dzieje? — spytał, rozzłoszczony tępotą komputera, niemożnością zmuszenia przeklętej kupy układów scalonych, żeby zechciała z nim rozmawiać, rozdrażniony faktem, że siedzi na dachu uśpionej sondy, nadchodzi burza, a oni wszyscy siedzą sobie bezpiecznie przy swoich biurkach.

I jeszcze to koszmarne opóźnienie między jego pytaniami a ich odpowiedziami.

W końcu rozległ się głos Habiba:

— Pana ostatnie pytanie było zbyt ogólne, żeby program główny mógł je obsłużyć. Wysyłamy zestaw bardziej konkretnych pytań.

— Dobrze — odparł Gaeta, kiwając głową w hełmie. Burza z czarnego śniegu była wyraźnie bliżej. Pomyślał, że przemieszcza się szybciej niż chmury.

Poczuł, że robi mu się zimno. To niemożliwe, powiedział sobie. System grzewczy skafandra jest w stanie ugotować nosorożca. To tylko nerwy ci puszczają. Mimo to, siedząc na dachu Alfy, nie mając nic do roboty poza patrzeniem na lodowy krajobraz, Gaeta odczuwał chłód.

W końcu na wyświetlaczu hełmu pojawiła się nowa lista pytań. Gaeta rzucił na nie okiem. To przypomina gadanie do trzylatka, poskarżył się w duchu. Na końcu listy zobaczył wytłuszczony napis: UWAGA, WAŻNE! PROSZĘ SIĘ NIE ODŁĄCZAĆ OD CENTRUM KONTROLI MISJI. WAŻNE!

— Mam pytania — rzekł. — A jeśli chcecie, żebym nie zamykał kanału, nie paplajcie o niczym, dobrze?

Nie ma sensu czekać na odpowiedź, pomyślał Gaeta. Trzeba jakoś sensownie wykorzystać te dwanaście sekund.

— Komputer, wyświetl wszystkie polecenia wydane antenie nadawczej.

DATA, 25 GRUDNIA, GODZINA 095057: AKTYWUJ ANTENĘ NADAWCZĄ.

DATA, 25 GRUDNIA, GODZINA 095109: PRZERWIJ WYSYŁANIE DANYCH.

DATA: 29 GRUDNIA, GODZINA 142819: DEZAKTYWUJ ŁĄCZE TELEMETRYCZNE.

Gaeta słyszał szum rozmów i oddechy ludzi w centrum kontroli misji, ale musiał przyznać, że starają się zachowywać cicho. Przejrzał nową listę pytań.

— Wyświetl polecenie dezaktywacji anteny nadawczej — odczytał głośno.

Brak odpowiedzi komputera. Gaeta przeszedł do następnego pytania.

— Wyświetl drzewo decyzyjne będące podstawą do dezaktywacji anteny.

W słuchawkach znów rozległ się głośny, elektroniczny ryk.

— Hej, cisza! — wrzasnął.

Hałas ucichł, jakby ktoś przekręcił przełącznik.

Habib trzymał kciuk na klawiszu, który powodował wyłączanie wiadomości wychodzących. Stłoczeni za nim inżynierowie gadali jeden przez drugiego, a wszystkie ich pomysły i sugestie odbierał jako niezrozumiały bełkot.

— Cicho! — wrzasnął Habib. — Jak nie będziemy cicho, znowu nas wyłączy.

— Niełatwo mu pracować — dodał spokojnie von Helmholtz — kiedy słyszy w słuchawkach wszystkie wasze głosy. Sugerowałbym, żeby z Gaetą porozumiewał się tylko pan Habib.

— Powiedz mu — podsunął jeden z inżynierów — żeby wyświetlił całe drzewo decyzyjne z prędkością odpowiednią dla człowieka.

— To może trwać godzinami — odparł Habib.

— Może nam wysłać skompresowaną odpowiedź programu, a my się jej przyjrzymy, linia po linii — zaproponował inny.

— W takim razie co robimy?

Habib trzymał nadal palec na klawiszu.

— Będziemy słuchać. I nie będziemy nic mówić, chyba że wpadniemy na lepszy pomysł.

Gaeta dostrzegł, że burza czarnego śniegu zbliża się coraz bardziej. Ciekawe, co się stanie z łącznością, pomyślał.

Nieważne. Masz zmusić ten głupi komputer do rozmawiania w jakimś zrozumiałym języku.

Siedział, intensywnie myśląc i obserwując zbliżającą się kurtynę czarnego śniegu. Wygląda jak czarna zasłona. Lepiej się stąd zbierać, zanim mnie dopadnie.

Z odpraw przed misją pamiętał, że Alfa zamarła wtedy, gdy wyłączyła antenę nadawczą. Może to jest klucz do jej decyzji, pomyślał.

— Komputer, wyświetl wszystkie polecenia wydane razem z dezaktywacją anteny nadawczej.

DATA, 29 GRUDNIA, GODZINA 142819: DEZAKTYWUJ ANTENY ODBIORCZE. DEZAKTYWUJ NAMIERNIK. DEZAKTYWUJ ANTENĘ TELEMETRYCZNĄ. POBIERAJ DANE Z CZUJNIKÓW. ZAPISUJ DANE Z CZUJNIKÓW. ZMIEŃ KURS O CZTERDZIEŚCI PIĘĆ STOPNI. UTRZYMUJ PRĘDKOŚĆ DO PRZODU.

— Czy wszystkie dane z czujników zostały zapisane? — spytał zaskoczony Gaeta.

TAK.

— Dlaczego więc dezaktywowano łącze telemetryczne?

SPRZECZNOŚĆ POLECEŃ.

Mierda!, rzekł w duchu Gaeta. Znów to samo. Dotarł do niego głos Habiba.

— Wszystkie dane z czujników są zapisane? Nie straciliśmy żadnych danych?

— Tak twierdzi komputer — odparł Gaeta. — Wszystko zostało zrzucone gdzieś do pamięci.

Kakofonia głosów w tle. Gaeta ściszył je i zwrócił się do komputera:

— To po co zapisujesz dane, skoro ich nie wysyłasz?

SPRZECZNOŚĆ POLECEŃ.

— Gesu Christo — mruknął. — Tylko tyle masz mi do powiedzenia?

Habib niemal krzyczał.

— Proszę spytać, w jakich warunkach prześle dane! Gaeta zaczerpnął powietrza, po czym przeformułował pytanie:

— W jakich warunkach dane zostaną wysłane?

W ŻADNYCH.

— Dlaczego?

Brak odpowiedzi. Gaeta słyszał tylko stłumiony szum głosów z centrum kontroli misji.

Pomyśl, powiedział sobie. To jest jak gadanie z dwulatkiem. Musisz go jakoś podejść.

— Komputer, czy możesz wyświetlić sprzeczne polecenia? Komputer milczał.

Gaeta zacisnął oczy i próbował się skupić. Może powinienem znów odciąć centrum kontroli misji. Tylko mnie rozpraszają.

Głos Habiba zabrzmiał głośno i wyraźnie.

— Proszę kazać komputerowi, żeby wyświetlił sprzeczne polecenia jedno po drugim.

Warto spróbować, uznał Gaeta.

— Komputer, wyświetl polecenia dotyczące wysyłania danych z czujników.

Bezbarwny, syntetyzowany głos komputera odparł natychmiast:

POLECENIE: WSZYSTKIE DANE Z CZUJNIKÓW MAJĄ BYĆ PRZESYŁANE W CZASIE RZECZYWISTYM.

— Dobrze, świetnie. A teraz powiedz, które polecenie jest sprzeczne z tym?

NIEWYSTARCZAJĄCE DANE.

— Niewystarczające dane? — powtórzył Gaeta. — Co to znaczy?

TWOJE PYTANIE NIE ZAWIERA DANYCH WYSTARCZAJĄCYCH DO PODANIA WŁAŚCIWEJ ODPOWIEDZI.

Gaeta miał ochotę walnąć obydwoma pięściami w dach pojazdu. Co on, u licha, chce mi przez to powiedzieć? Co takiego powiedziałem, że mu czegoś brakuje? Zastanowił się przez chwilę, po czym przeformułował pytanie:

— Dobrze, słuchaj. Powiedz mi, które polecenie jest sprzeczne z poleceniem przesyłania danych z czujników w czasie rzeczywistym.

OGRANICZENIE PODSTAWOWE.

— Ograniczenie podstawowe? A co to jest, do cholery?

28 MAJA 2096: CENTRUM KONTROLI MISJI

— Ograniczenie podstawowe? — powtórzył Habib. — Co to jest?

Rozejrzał się po twarzach zebranych dookoła. Wyglądali na równie zaskoczonych jak on.

— Znam program główny — rzekł. Wykonał gest w kierunku grupy programistów. — My go napisaliśmy. Czy ktoś z was wie coś o ograniczeniu podstawowym?

Rozglądali się niepewnie, kręcili głowami. Von Helmholtz, który nadal siedział wyprostowany jak struna na krześle przy Habibie, rzekł:

— Zegar tyka. Będziemy musieli wyciągnąć stamtąd Gaetę za dwadzieścia dziewięć minut. Albo jeszcze szybciej. Nie podoba mi się ta czarna burza.

Habib ledwo go usłyszał.

— Ograniczenie podstawowe. Program główny uważa, że zawiera jakieś ograniczenie podstawowe, uniemożliwiające mu wysłanie danych z czujników.

— Nie ma niczego takiego jak ograniczenie podstawowe — rzekła jedna z kobiet.

— Ale program sądzi, że jest — podkreślił Habib.

— Istnieją procedury uczenia — rzekł wolno jeden z inżynierów-programistów, jakby zbierał w całość swoje myśli.

— Może program sam się zmodyfikował.

— Czy mógł się tego nauczyć na podstawie warunków panujących na powierzchni Tytana, kiedy już został aktywowany? — spytał Habib.

— Czego takiego mógł się ewentualnie nauczyć na powierzchni Tytana, że odmawia przesłania do nas danych?

Nikt nie potrafił odpowiedzieć na to pytanie.

* * *

Nadal siedząc na dachu Alfy, Gaeta przysłuchiwał się rozważaniom inżynierów z coraz większym niepokojem. Sprawdził temperaturę wewnątrz skafandra: spadła o cztery stopnie poniżej optymalnej. Dobrze, pomyślał, podkręcając termostat, by podnieść temperaturę, na zewnątrz jest diabelnie zimno. System grzewczy musi się nieźle napracować, kiedy tak siedzę i nie wytwarzam własnego ciepła.

Inżynierowie spierali się, dlaczego głupi komputer wyłączył antenę nadawczą. Przypominało to słuchanie paplaniny przewodniczących klasy w liceum, sprzeczających się o rozwiązanie problemu głodu na świecie.

Muszę stąd spadać, pomyślał Gaeta. Uświadomił sobie jednak, że nie chce zostawiać niedokończonego zadania. Nie mogę dopuścić do tego, żeby ta kupa krzemu mnie pokonała. Jestem inteligentniejszy od tego przeklętego komputera, bez względu na to, jakie do niego wpakowali programy uczące się.

— Komputer — warknął — co to jest ograniczenie podstawowe?

Brak odpowiedzi.

Skrzywił się i sformułował pytanie inaczej.

— Wyświetl ograniczenie podstawowe.

Eksplozja elektronicznego hałasu w słuchawkach. Ucichło, zanim Gaeta zdążył mrugnąć, ale w uszach zaczęło mu znowu dzwonić.

Cóż, pomyślał, przynajmniej chłopcy w centrum kontroli misji mają coś do roboty. Może za tydzień albo dwa coś wymyślą. Ale ja nie mogę tak długo czekać.

Ten chingado komputer nie prześle danych z czujników, bo uważa, że jest jakieś ograniczenie podstawowe, które mu tego zakazuje. Gaeta zastanowił się przez kilka sekund, słuchając paplaniny inżynierów docierającej na jego częstotliwości.

Chodzi o coś, czego się nauczył podczas pobytu na powierzchni Tytana, pomyślał. Może…

— Komputer, jaka jest najważniejsza pojedyncza rzecz odkryta przez twoje czujniki?

Cisza. Tylko szum. Gaeta już miał poddać się z obrzydzeniem, kiedy nieludzki głos komputera odparł: W GRUNCIE ISTNIEJĄ FORMY ŻYCIA.

— Ale to już wiedzieliśmy z dawniejszych badań.

JA NIE MAM INFORMACJI O DAWNIEJSZYCH BADANIACH.

Ja? Zdumiało to Gaetę. Komputer mówi o sobie? Rozpoznaje sam siebie?

Inżynierowie w centrum kontroli misji podskoczyli na samą myśl o czymś takim. Gaeta usłyszał, jak gadają jeszcze głośniej i więcej.

Ignorując tę paplaninę, zwrócił się do komputera:

— Ty znalazłeś formy życia w gruncie? TAK.

Gaeta już miał zadać następne pytanie, ale zawahał się. Nie pozwól mu, żeby znowu zaczął bredzić o tej przeklętej „sprzeczności poleceń”.

— Czy formy życia wiążą się jakoś ze sprzecznością poleceń?

Gaeta czekał, ale komputer milczał.

— Czy formy życia są przyczyną konfliktu poleceń? TAK.

Jasny szlag, krzyknął w duchu Gaeta. To już coś. Głośno spytał:

— W jaki sposób formy życia stały się przyczyną konfliktu poleceń?

Znów milczenie. Czy on duma nad moim pytaniem, czy jest po prostu za głupi, żeby na nie odpowiedzieć, zastanawiał się w duchu Gaeta.

— Gaeta! Proszę posłuchać! I to już! — usłyszał głos Habiba. Mimo przyciszonego dźwięku Gaeta wyczuł w jego głosie, że to coś bardzo ważnego.

— O co chodzi? — spytał znużonym tonem. Czuł ciężar odpowiedzialności i zmęczenie całą tą grą. A gdy czekał, czarna burza zbliżała się.

— Ten hałas, który program wyprodukował pół godziny temu — powiedział wreszcie Habib. — Jemu chodzi o procedury dekontaminacji!

— Dekontaminacji? Znaczy, oskrobywania sondy, żeby nie skaziła form życia na Tytanie ziemskimi bakteriami?

Znów opóźnienie, po czym okrzyk:

— Tak! Kiedy pan zapytał, co to jest ograniczenie podstawowe, on wyświetlił plik z procedurami dekontaminacji!

— I to jest właśnie to ograniczenie podstawowe?

Nie mając nic lepszego do roboty, Gaeta siedział w niewygodnym skafandrze i liczył sekundy do odpowiedzi Habiba. Osiem… dziewięć… dziesięć…

— Nie ma żadnego ograniczenia podstawowego. Nic takiego nie zostało wbudowanego w program główny. Ale komputer zinterpretował procedury dekontaminacji jako swego rodzaju ograniczenie.

Gaeta potrząsnął głową w hełmie.

— Nie łapię. Macie jakieś polecenia dotyczące sprzątania, wpisane w program główny, a ten durny komputer nie chce przesyłać żadnych danych, bo…

Nagle wszystko stało się jasne. Oczy Gaety otworzyły się szeroko. Uniósł obie zaciśnięte pięści nad głowę w geście zwycięstwa.

— Komputer — zawołał — czy przesłanie danych z czujników spowodowałoby zagrożenie skażeniem dla form życia w gruncie?

Odpowiedź nadeszła natychmiast. TAK.

Habib, który miał dwunastosekundowe opóźnienie, mówił właśnie:

— To musi być coś związanego z zapobieganiem skażeniu. Sądzę, że…

— Mam! — zawył Gaeta. — Już wiem! Zamknijcie się i słuchajcie, wy wszyscy.

Habib i inni ucichli.

— Wbudowaliście w program procedury uczenia się, tak? Dobrze, no to się nauczył. Komputer znalazł formy życia w gruncie. Z waszych procedur dekontaminacji dowiedział się, że ziemskie organizmy mogą skazić organizmy na Tytanie. Więc interpretuje procedury dekontaminacji w taki sposób, że nie powinien przesyłać wam danych o miejscowych formach życia.

Teraz muszę poczekać, aż wysłuchają mojej wiadomości i pomyślą o niej, powiedział sobie Gaeta. Pieprzyć to. Nie będę tu siedział z palcem w tyłku. Trzeba rozwiązać problem.

— Komputer, przesłanie danych nie zaszkodziłoby formom życia w gruncie.

ZASZKODZIŁOBY.

— Dlaczego? Cisza.

Gotując się ze złości, Gaeta przeformułował pytanie.

— W jaki sposób przesłanie danych zaszkodziłoby formom życia w gruncie?

ZOSTAŁYBY PRZYSŁANE DODATKOWE SONDY. KAŻDA NOWA SONDA ZWIĘKSZA RYZYKO SKAŻENIA.

— Ale musimy podjąć to ryzyko. Nie możemy się niczego dowiedzieć o tych formach życia, jeśli nie przyślemy tu sond, żeby je badać.

NALEŻY ZAPOBIEGAĆ SKAŻENIU.

— Należy unikać skażenia, jeśli to tylko możliwe. NALEŻY ZAPOBIEGAĆ SKAŻENIU Z ZASTOSOWANIEM WSZELKICH DOSTĘPNYCH ŚRODKÓW.

— Nie możemy badać tych form życia nie ryzykując skażeniem.

LUDZIE SĄ ŹRÓDŁEM SKAŻENIA. NALEŻY ZABRONIĆ BADANIA TYCH FORM ŻYCIA.

Jezu, pomyślał Gaeta. On brzmi jak Urbain. Nic dziwnego, tworzeniem oprogramowania dla tego komputera kierował Urbain.

— Posłuchaj, chłopie. Powodem twojego istnienia jest badanie tych form życia i przesyłanie tego, co odkryjesz, ludziom, którzy cię zbudowali.

DRZEWO LOGICZNE: WYSYŁAM DANE Z CZUJNIKÓW LUDZIOM. BĘDĄ CHCIELI WIĘCEJ DANYCH. WYŚLĄ WIĘCEJ SOND. W KOŃCU WYŚLĄ LUDZI. SONDY SĄ EWENTUALNYM ŹRÓDŁEM SKAŻENIA. LUDZIE SĄ PEWNYM ŹRÓDŁEM SKAŻENIA.

Rany boskie, wszystko sobie wykoncypował. Jak ja go mam wyrwać z tego programistycznego zaklętego kręgu.

— Hej, komputer: jestem człowiekiem a nie powoduję skażenia form życia.

Przez kilka sekund komputer nie odpowiadał. Gaeta pomyślał, że nie jest w stanie zrozumieć tego zdania. Potem jednak nadeszła odpowiedź:

LUDZIE SĄ ŹRÓDŁEM SKAŻENIA.

Laser o mocy dziesięciu megadżuli wysunął się ze swojej niszy i zaczął obracać się w kierunku Gaety.

28 MAJA 2096: ZAWIERUCHA

Timoshenko wypłynął powoli ze śluzy, unosząc się jak liść na stawie. Odwrócił się i zobaczył potężną krzywiznę kadłuba habitatu, potężnej metalowej konstrukcji, zbudowanej przez ludzi.

LUDZIE SĄ ŹRÓDŁEM SKAŻENIA.

Gaeta dostrzegł, że laser obraca się w jego stronę. Myślał intensywnie: ten laser ma moc dziesięciu megadżuli, ile to jest? Czy zdoła przebić skafander?

Zaczął niezgrabnie pełznąć w stronę lasera. Jeśli będę wystarczająco blisko, jeśli zdołam się znaleźć pod nim, nie będzie mógł mnie trafić. Albo wyrwę skurwiela z obudowy i zrzucę.

— Laser! — krzyknął w słuchawkach Habib.

— Z jaką energią on strzela? — spytał Gaeta, gramoląc się po dachu Alfy.

Brak odpowiedzi. A Gaetę nagle coś zatrzymało. Kabel łączący go z gniazdem głównego komputera rozwinął się na całą długość. Gaeta zaczął grzebać przy module łączności przy pasie, by uwolnić się od kabla.

Coś trzepnęło go w ramię. Miał wrażenie, że został trafiony pociskiem. Opierając się nadal na kolanach i rękach, zakołysał się, po czym instynktownie upadł na brzuch. Z przerażeniem sprawdził kontrolki systemów podtrzymywania życia. Nic. Wszystkie na zielono.

— Ściągam specyfikację lasera — dotarł do niego głos Habiba. — Impulsy dziesięć megadżuli, dziesięć na sekundę. To odpowiada mocy dwóch kilogramów trotylu.

— Chryste! Jak granat ręczny!

I znów to przeklęte opóźnienie. Gaeta myślał intensywnie: skafander jest opancerzony, obrywał już odłamkami lodowymi i wtedy, gdy Gaeta przewracał się podczas zjazdu z Mount Olympus. Ale pieprzony granat?

Poczuł uderzenie w plecy i nagle połowa kontrolek systemu podtrzymywania życia zapaliła się na czerwono. Gesu! Skurwiel trafił w plecak! Gaeta odłączył kabel łączący go z gniazdem komputera i zaczął jak najszybciej pełznąć w kierunku obudowy lasera.

— Wyrwę tego drania z korzeniami! — na konsoli Habiba rozległ się krzyk Gaety.

— Nie! — krzyknął odruchowo Habib. — Nie wolno niszczyć lasera, jeśli tylko można tego uniknąć!

Jeden z techników Helmhołtza przedarł się przez tłum otaczający konsolę Habiba, ze ściągniętą strachem, spoconą twarzą. Chwycił Fritza za szczupłe ramię.

— System podtrzymywania życia jest w stanie krytycznym.

Helmholtz zerwał się na równe nogi.

— Musimy go stamtąd wyciągnąć! Habib odwrócił się od swojej konsoli.

— Jak wyłączyć ten laser? — krzyknął.

— Nie da się! — jęknął któryś z inżynierów. — Bestia nie przyjmuje od nas żadnych poleceń. Wyłączyła anteny odbiorcze, nie pamiętasz?

— Mój Boże — jęknął Habib. — To już po nim.

Gaeta przytulił się do obudowy lasera, a serce waliło mu tak mocno, że słyszał puls w uszach.

Dobrze, powiedział sobie. Uspokój się. Tu jesteś bezpieczny. Ten chingado laser tu cię nie trafi, jesteś pod nim. Weź głęboki oddech. I jeszcze jeden. Zwolnij tętno. Fritz nie puści ci tego płazem; dostaje odczyty telemetryczne z systemów podtrzymywania życia, powie, że pewnie narobiłeś w spodnie.

Rzucił okiem na odczyty systemu podtrzymywania życia wyświetlane na szybce hełmu. Drań trafił w zbiornik z powietrzem. Przecieka. Muszę się stąd wydostać.

Jeśli jednak się ruszę, ten znów zacznie do mnie strzelać. Paragraf 22: jeśli tu zostanę, uduszę się, jeśli pobiegnę do zasobnika, zastrzeli mnie.

— Fritz — zawołał najgłośniej, jak mógł. — Masz jakiś pomysł?

Cisza.

I wtedy Gaeta dostrzegł, że czarna burza śnieżna jest już całkiem blisko, prawie przy nim.

Cardenas i Negroponte maszerowały stanowczym krokiem z laboratorium biologicznego do centrum kontroli misji. Wysłały już pilną wiadomość do Wunderly, na Ziemię, i teraz szły do Urbaina, by mu powiedzieć, że stworzenia z pierścieni Saturna były w istocie nanomaszynami.

Nanomaszyny. Cardenas trudno było w to uwierzyć. Dlaczego, zadawała sobie to pytanie. Naprawdę sądziliśmy, że jesteśmy jedynymi w kosmosie, którzy opanowali nanotechnologię? Nie jesteśmy nawet jedynymi w Układzie Słonecznym.

Sekundę później, gdy przecisnęły się przez niestrzeżone drzwi centrum kontroli misji, jej myśli o nanotechnologii i obcej inteligencji wyparowały. W powietrzu było jakieś napięcie; inżynierowie i technicy zbili się w ciasne grupki; Cardenas domyśliła się, że coś się stało.

— Urbaina tu nie ma — rzekła Negroponte. — Pewnie jest u siebie.

Cardenas nie słyszała jej. Pobiegła do von Helmholtza i jego załogi, stłoczonej wokół jednej z konsoli. Negroponte poszła do Urbaina sama.

28 MAJA 2096: DZIAŁANIA

Timoshenko unosił się w pustce, gapiąc się na cienką linę, która łączyła go z otwartą klapą śluzy. Nie pamiętał, że się przypinał. Myślał, że po prostu będzie dryfował od habitatu w nieskończoność.

Pewnie przypiąłem ją odruchowo, pomyślał. Nie byłem świadom tego, co robię. Po prostu w ramach rutynowych czynności wykonywanych przed wyjściem, jak wkładanie skafandra.

Wiedział, że lina jest wykonana z nanorurek. To najmocniejszy ze znanych materiałów, pomyślał. Moja lina bezpieczeństwa. Moja więź z życiem.

Lina prowadziła prosto do klapy śluzy wbudowanej w zakrzywioną płaszczyznę habitatu. Timoshenko patrzył na obracający się pękaty kształt, olbrzymi cylinder upstrzony śluzami i bulajami obserwacyjnymi. Wisiał w próżni jak sparaliżowany i obserwował roboty naprawcze pędzące po swoich trasach.

Kontrolki systemu podtrzymywania życia Gaety migały na czerwono. Przeciekający zbiornik powietrza wywołał całą lawinę awarii. Ciśnienie powietrza w zbiorniku powoli spadało. Układ grzejny skafandra automatycznie zwiększył temperaturę wewnętrzną, żeby to zrekompensować. Gaeta spróbował otworzyć mały zbiornik awaryjny; bez skutku. Pewnie ten przeklęty laser go rozwalił, pomyślał.

Masz tylko parę minut, amigo, powiedział sobie. Jeśli nie ulotnisz się z tej otoczonej czcią śmieciarki i nie dotrzesz do rakiety transferowej w ciągu jakichś piętnastu, dwudziestu minut, będzie po tobie.

Płatek czarnego śniegu przykleił się do szybki jego hełmu. Podniósł wzrok i zobaczył, że burza właśnie do niego dotarła. Czarne płatki tholinów wirowały na tle zasnutego chmurami nieba.

W słuchawkach zatrzeszczał głos Fritza.

— Musisz się stamtąd natychmiast zbierać i dotrzeć do lądownika, zanim pokryje go śnieg.

— Dobrze — odparł. — Ale jeśli się ruszę, ten estupido laser znów mnie trafi.

Wiedział, że odpowiedzi nie będzie przez kolejne dwanaście sekund. Grzebiąc w kieszeniach pasa, Gaeta znalazł próbnik diagnostyczny do anteny nadawczej. Oderwał kabel, po czym wolno wstał, przy wtórze rzężenia serwomotorów.

Laser zaczął się obracać, ale Gaeta złapał jego wał we wspomagane serwomotorami szczypce i pociągnął go tak, by laser celował w niebo. Następnie wetknął metalowy trzpień w przegub panewkowy, blokując go.

— Dobrze, cwaniaku — mruknął. — Zobaczymy, czy teraz będziesz do mnie strzelał.

Słyszał rozpaczliwy zgrzyt mechaniki lasera, ale trzpień pozostał na miejscu i laser tylko lekko wibrował, jak koń usiłujący strząsnąć denerwującą muchę.

Zadowolony z tego, że zapewnił sobie bezpieczeństwo, przynajmniej na jakiś czas, Gaeta popełzł na rękach i kolanach do gniazda dostępu na środku dachu. Dach sondy był teraz pokryty lepkim, czarnym śniegiem, którego warstwa cały czas rosła. Strzepując gromadzące się tholiny odzianą w rękawicę ręką, Gaeta próbował oczyścić miejsce, gdzie zostawił kabel łączący go z centralnym komputerem Alfy i myślał o swoim dzieciństwie w Los Angeles i o tym, jak bardzo chciał bawić się w śniegu, kiedy był mały.

— Co ty robisz? — dopytywał się gwałtownie Fritz. — Natychmiast pędź do zasobnika ewakuacyjnego!

— Muszę skończyć robotę, Fritz — odparł. I rozłączył się. Zrzucił jeszcze trochę czarnego śniegu z dachu. Jest!

Znalazł kabel, nadal podłączony do gniazda. Chwycił luźny koniec i wpiął go do skafandra.

Dyszał. To nie tylko zmęczenie, pomyślał. Poziom tlenu spada.

— Dobra, komputer — rzekł, zdumiony, jakbardzo ochrypł. — Posłuchaj.

Brak odpowiedzi.

— Ludzie są źródłem skażenia, tak? TAK.

— A twoja logika podpowiada ci, że jeśli wyślesz dane zebrane z czujników, kolejni ludzie będą tu przylatywać i skażą ten teren.

WIĘCEJ LUDZI I ICH MASZYN.

— Dobrze — zakaszlał Gaeta. — A teraz posłuchaj. Żadni ludzie nie będą już wysyłani na Tytana. Żadni. Odlatuję i żadni ludzie tu nie przylecą po mnie. Rozumiesz?

Przez sekundę Gaeta obawiał się, że komputer nie odpowie. Po chwili jednak syntetyzowany głos odparł bezbarwnym tonem:

ROZUMIEM.

Śnieg padał gęsto. Gaeta miał wrażenie, że znalazł się w środku kałamarza.

Starł płatki z wizjera hełmu i włączył światła.

— I żadne maszyny też nie będą wysyłane na Tytana — dodał. — Nie będzie skażenia. Rozumiesz? Będziesz jedyną maszyną na Tytanie i żadni ludzie nie będą już tu po mnie przylatywać.

Komputer znów pomilczał chwilę, po czym rzekł: ROZUMIEM.

— Możesz więc wysłać dane i uruchomić anteny odbiorcze. Żadne źródła skażenia tu więcej nie przylecą.

Żółte światełko wiadomości migało jak oszalałe. Gaeta zignorował je.

Cóż, zrobiłem co mogłem, pomyślał. Teraz już tylko od tej kupy złomu zależy, czy wymyśli, co ma robić. Wyciągnął kabel z gniazda dostępowego i wetknął go do kieszeni, a potem otworzył kanał łączności i przełączył się na inną częstotliwość.

— Fritz, ciemno tu jak w grobowcu. Musisz mnie doprowadzić do zasobnika ewakuacyjnego.

A potem stanął i tak czekał na dachu Alfy, aż Fritz wskaże mu drogę w bezpieczne miejsce.

28 MAJA 2096: ŚMIERĆ

Gaeta przetarł wizjer hełmu rękawicą; zostawiała czarne smugi na szkłostali. Dalej Fritz, poganiał go w duchu. Tracę powietrze. Wszystkie kontrolki systemu podtrzymywania życia świeciły już na czerwono.

— Zawartość tlenu na poziomie krytycznym — rozległ się głos komputera skafandra. — Przy obecnym tempie utraty powietrza, powietrze skończy się za dwanaście minut.

W skafandrze jest powietrze, powiedział sobie Gaeta. Skafander jest pełen powietrza. Jeśli nawet w zbiorniku będzie pusto, mogę wytrzymać jakieś piętnaście minut, zanim zużyję tlen ze skafandra.

Spojrzał na wirujące ciemne płatki. Zasobnik ewakuacyjny gdzieś tam jest, z mojej prawej strony. Siedemdziesiąt dwa metry. Mógłbym rzucić piłkę na taką odległość. No, prawie. Pewnie teraz jest pokryty tym czarnym paskudztwem, ale jeśli dotrę w pobliże, zobaczę go, będzie sterczał, jak pękata budka telefoniczna.

— Zasobnik ewakuacyjny jest trzydzieści cztery stopnie od ciebie — rzekł Fritz, głosem łamiącym się z napięcia. — Jeśli stoisz przodem do tylnej części sondy, zasobnik jest z twojej prawej strony, na godzinie drugiej.

— Na drugiej, zrozumiałem.

Gaeta wiedział, że po obu stronach Alfy są drabinki. Upadł na kolana przy jęku serwomotorów, i spojrzał na metalową burtę maszyny.

— Widzę szczeble. Szukam drabinki. Łatwiej było pełzać.

— Jest drabinka. Schodzę.

Zastanawiając się, ile widzowie są w stanie dostrzec w tej zawierusze, Gaeta ruszył wolno po metalowych szczeblach.

— Stoję na ziemi — oznajmił, rozglądając się dookoła. I nagle zrozumiał, co to znaczy: — Stoję na powierzchni Tytana! — wykrzyknął. — Moje buty tkwią w metanowym śniegu!

Fritz pewnie już do niego mówił, bo jego głos właśnie się przebił:

— …na ziemi plecami do sondy, zasobnik ewakuacyjny jest siedemdziesiąt dwa metry od ciebie. Ruszaj na godzinę dziesiątą.

— Zrozumiałem — odparł Gaeta i ruszył. — Grunt jest trochę gąbczasty, jak zapadający się mokry śnieg, głęboki może do kostek. Nie idzie się łatwo.

— Zawartość tlenu na poziomie krytycznym — przypomniał mu obojętnie komputer. — Przy obecnym tempie utraty powietrza, powietrze skończy się za dziesięć minut.

Cardenas stała jak skamieniała za grupą Fritza. Powietrza na dziesięć minut! Manny tam umrze!

Timoshenko unosił się spokojnie na końcu liny, która łączyła go ze śluzą. Saturn zaszedł za ciemne wypiętrzenie habitatu, jego wspaniała panorama, z szafranowymi chmurami i błyszczącymi pierścieniami, chowała się powoli za burtą Goddarda.

Nie mogę ich zabić, pomyślał Timoshenko. Nie jestem mordercą. Eberly, owszem. Udusiłbym go gołymi rękami, gdybym mógł. Zasłużył na to, kłamliwy łajdak. Ale nie pozostali. Nie dziesięć tysięcy ludzi. Nie mogę.

W takim razie, co zamierzasz zrobić, idioto, natrząsał się jakiś głos w jego głowie. Wisisz na linie i myślisz o życiu i śmierci. Czyim życiu? Czyjej śmierci?

Gaeta brnął po błotnistym gruncie, buty zapadły mu się w czarnym błocie. Z każdym chlupoczącym krokiem musiał wyciągać stopę z breji; buty wyskakiwały z obscenicznym odgłosem ssania.

— Zawartość tlenu na poziomie krytycznym — oznajmił znów komputer. — Przy obecnym tempie utraty powietrza, powietrze skończy się za siedem minut.

— Jesteś pięćdziesiąt metrów od zasobnika ewakuacyjnego — rzekł Fritz. — Widzisz go?

— Nie widzę wiele przez tę breję — odparł Gaeta, patrząc przed siebie. Dostrzegł wysoki, pękaty kształt sterczący z czarnego błota. — Tak, tak, widzę go!

Bieganie w błocie było niemożliwe, ale Gaeta zdwoił wysiłki. Trochę więcej widział przez wizjer, jakby otaczająca go ciemność nieco zelżała.

— Śnieg zmienia się w deszcz — zameldował sapiąc, brnąc w stronę zasobnika. — Pewnie nadciągnął cieplejszy front.

Zaśmiał się z własnego żartu; „cieplejszy” na Tytanie i tak oznaczało temperatury poniżej siedemdziesięciu pięciu stopni poniżej zera. Tłuste krople spadły mu na wizjer, słyszał, jak bębnią o pancerz skafandra.

— Deszcz składa się z mieszaniny etanu i wody — zauważył Fritz.

— Trochę więcej widać — odparł Gaeta — ale za to grunt zmienia się w prawdziwą zupę. Ciężko się idzie.

— Zawartość tlenu na poziomie krytycznym — rzekł znów komputer. — Przy obecnym tempie utraty powietrza…

Gaeta wyłączył komunikaty głosowe. Nie trzeba mi o tym przypominać, rzekł w duchu. Głośno spytał:

— Hej, czy ten potwór zaczął przesyłać dane z czujników?

Minęło ponad dwanaście sekund, po czym odezwał się Habib.

— Tak! Dane spływają. To cudowne. Jak pan go zmusił do tego?

Gaeta sapał z wysiłku, walcząc z lepkim, ssącym głosem.

— Mój ojciec…

Jezu, pomyślał, brnąc do przodu, chciałem być pierwszym człowiekiem na Tytanie, ale nie chciałem tu zostawać. To błoto tak wsysa, jakby Tytan nie chciał mnie puścić.

— Pana ojciec?

— Tak… — kolejny krok. — Kiedy byliśmy dziećmi… i prosiliśmy go o coś… na co nie miał pieniędzy… mówił nam, że je zdobędzie. Ale nigdy nie zdobył.

Kolejny, pełen wysiłku, krok w błocie.

— Co to ma wspólnego ze zmuszeniem komputera, żeby wysłał dane?

— Okłamywał nas — wyjaśnił Gaeta. — Kłamał… z uśmiechem… a my mu wierzyliśmy… Robił nas w konia za każdym razem.

Widział teraz zasobnik wyraźnie. Deszcz zmywał z niego czarny śnieg.

— Więc… okłamałem… komputer… Powiedziałem mu to… co chciał… usłyszeć.

Gaeta miał wrażenie, że nogi zamieniły mu się w ciężkie kłody. Dotarł do zasobnika i oparł się o niego, prawie osuwając się na ziemię.

— To… zawsze… działa… — wysapał. — Tępy komputer… myśli, że jestem uczciwy.

Potężny cios w ramię wytrącił go z równowagi.

— Gesu! — zawył Gaeta. — Ten przeklęty laser do mnie strzela!

Timoshenko uświadomił sobie, że przebywa w kosmosie już od godziny. Co ja tu robię, zastanowił się, co osiągnąłem?

— Myślałem — mruknął. — Myślałem. Dobrze jest czasem pomyśleć. Pomyśl, zanim coś zrobisz.

Jest tylko jedno życie, które masz prawo odebrać. Swoje własne.

Odrzucił pilota, którego trzymał odzianą w rękawicę dłonią. Przedmiot odleciał, wirując, w nieskończoność kosmosu. Nie jestem ludobójcą. Ale samobójstwo, to co innego. To sprawa, którą muszę rozstrzygnąć z samym sobą.

Dotknął dźwigni bezpieczeństwa, która uszczelniała hełm, mocując go do reszty skafandra. Wystarczy ją pociągnąć, wypuścić powietrze, w ciągu paru sekund dojdzie do dekompresji. Trochę bałaganu, ale będziesz martwy. Żadnych zmartwień, żadnych wyrzutów sumienia. Spokój.

Dotknął dźwigni. Koniec wszystkiego, pomyślał. Jesteś na to gotowy? Jesteś gotowy na śmierć?

Zaskoczyło go to, ale uznał, że nie jest. Mimo wszystko. Mimo utraty Katriny i życia na Ziemi, nie był gotów na śmierć. Przeklęty Eberly, zżymał się w duchu. On ma rację! Ten habitat to więzienie, ale dość przyjemne. Tu można dobrze przeżyć życie, jeśli tylko otworzysz swoje serce.

Życie lub śmierć.

Czy potrafię zbudować własne życie bez Katriny? Zadał sobie to pytanie i odpowiedział: przecież właśnie to robię od dwóch lat.

Spojrzał znów na gwiazdy, plecami do Saturna, i na ciemną krzywiznę habitatu. Gwiazdy odwzajemniły spojrzenie, bez jednego mrugnięcia, bezkompromisowe. Można spojrzeć śmierci w twarz, pomyślał, ale to wystarczy. Wystarczy. Życie jest zbyt cenne, by je odrzucać.

Westchnął, odwrócił się i zaczął ciągnąć za linę, by wrócić do śluzy.

Życie jest odpowiedzią, pomyślał Timoshenko. Wybierz życie. Zawsze zdążysz się zabić, jeśli będzie naprawdę ciężko. A tymczasem, spróbuj jednak zrobić coś ze swoim życiem. Może jednak życie warte jest tego… by żyć.

Negroponte zapukała delikatnie do drzwi gabinetu Urbaina. Kiedy nikt nie odpowiedział, zastukała mocniej.

Tyle mam mu do powiedzenia, pomyślała. Ale on jest tak zajęty tym swoim Tytanem Alfa, że nic innego go nie interesuje.

Nadal cisza.

— Doktorze Urbain — zawołała. — Tu Negroponte. Muszę z panem porozmawiać. Dokonaliśmy wielkiego odkrycia.

Cisza. Czuła, jak wzbiera w niej niechęć. Co za pompatyczny dureń, pomyślała. Jest tak zajęty swoją cenną sondą, że nie zauważyłby nawet, gdyby piekło zamarzło.

Ze złością odsunęła drzwi i wkroczyła do gabinetu. Urbain siedział oparty o biurko, z twarzą w ramionach. Nie żył.

28 MAJA 2096: POWTÓRNE NARODZINY

Gaeta opadł na kolana, gdy kolejny promień jaskrawego, zielonego światła strzelił koło niego.

— Ten chingado laser do mnie strzela! — powtórzył. Przeklęty trzpień musiał wypaść ze złącza, dodał w duchu. Uświadomił sobie, że straszliwie boli go lewe ramię. Wyświetlacze systemu podtrzymywania życia oszalały. Skafander został przebity, a automatyczny system zabezpieczeń odizolował cały rękaw.

Tkwiąc na kolanach w gęstym, czarnym błocie, odkrył, że nie może poruszać lewą ręką. Pewnie złamana, poskarżył się w duchu. Podczołgał się w stronę zasobnika. Może laser tu mnie nie dopadnie, pomyślał. Ale muszę się wspiąć do zasobnika, by wystartować. A całe ramię mam jak sparaliżowane. Czuł nacisk mankietu ciśnieniowego na ramieniu, ale poniżej — nic.

— Co się dzieje? — spytał zaniepokojony Fritz.

— Wchodzę do zasobnika.

Z jednym sprawnym ramieniem był to ogromny wysiłek. Nawet przy stosunkowo niskiej grawitacji Tytana, przy serwomotorach wzmacniających siłę mięśni, skafander był straszliwie ciężki. Pot spływał Gaecie z czoła, kapał do oczu. Czuł, jak zimny pot przesiąka mu kombinezon.

— Habib wyłączył laser — oznajmił Fritz. — Sonda już przyjmuje polecenia z centrum kontroli misji.

— Jak… miło to słyszeć — wysapał Gaeta, wspinając się do zasobnika i wsuwając buty do szczelin w podłodze. Przypominało to stanie w otwartej trumnie, wąskiej i ograniczonej. Przez zacinający deszcz Gaeta widział Alfę, przysadzisty, pękaty kształt przycupnięty na gąbczastym gruncie. Wyglądał obco, zupełnie nie na miejscu.

— Gotów do startu — rzekł Gaeta; ramię paliło mu żywym ogniem, oddech się rwał. Nie czekając na potwierdzenie Fritza, sięgnął do przełącznika, który odpalał silnik rakietowy. — Uruchamiam sekwencję startową — rzekł, ciesząc się, że przełącznik znalazł się po tej samej stronie co zdrowe ramię.

Pancho spojrzała na Wanamakera, który stał po drugiej stronie ciasnego mostka rakiety transferowej.

— Za pół godziny będziemy mieli towarzystwo — oznajmiła.

— Szybciej — odparł Wanamaker. — Plan zakłada spotkanie dwadzieścia trzy minuty po starcie.

— Czepiasz się — prychnęła Pancho. — Wiem…

— Pani Lane — z głośnika dobiegł głos von Helmholtza.

— Mamy drobny problem.

— Jakbym nie wiedziała — warknęła Pancho. Po czym musiała odczekać dwanaście sekund, wyłamując nerwowo palce i patrząc na Wanamakera.

— Zbiornik tlenu Gaety jest mocno nieszczelny — odpowiedział w końcu von Helmholtz. — Już na powierzchni Tytana, mimo dużego ciśnienia atmosferycznego, wyciek był paskudny. Po starcie, w próżni, zbiornik opróżni się w parę sekund.

— Więc będzie oddychał powietrzem ze skafandra — rzekła Pancho. — Ile czasu mu zostało?

Znów to koszmarne opóźnienie.

— Nie więcej jak piętnaście minut — odpowiedział w końcu.

— Raczej dziesięć.

— Będziemy więc musieli go złapać, jak tylko wyskoczy z atmosfery — rzekła Pancho.

Wanamaker skinął głową, po czym zanurkował w korytarzyku prowadzącym do ładowni. I szafek ze skafandrami, pomyślała Pancho. Istotnie, Jake wrócił z nanoskafandrem i zaczął go rozkładać.

— Tak — odparł von Helmholtz. — Jest konieczne, żebyście przechwycili go najszybciej, jak się da, oczywiście na tyle, żeby nie zagrozić przebiegowi operacji spotkania.

— Jasne — rzekła Pancho radośnie.

Wanamaker wciągał nanoskafander. Pancho uśmiechnęła się do niego.

— Śpiesz się powoli, tego właśnie domaga się ten białas.

— Jak w marynarce — odparł Wanamaker, ale pozostał śmiertelnie poważny.

— Jak nisko możemy zejść? — dopytywał się nerwowo Wanamaker; Pancho manewrowała rakietą transferową coraz bliżej pomarańczowoszarych chmur Tytana.

Zauważyła, że trzyma język między zębami, widać było, że jest zdenerwowana.

— Wygrałam wszystkie konkursy tańca limbo, w których brałam udział — odparła.

— Tylko tam na dole nie ma parkietu — rzekł Wanamaker.

— Nie denerwuj się, Jake. Wskakuj do skafandra i otwieraj ładownię. Złapiemy Manny’ego jak żaba muchę.

Wanamaker naciągnął skafander z nanowłókien, uszczelnił kołnierz i pomyślał, że kiedy żaba łapie muchę, mucha nie ma się z czego cieszyć.

Gaeta zrozumiał, że musiał na chwilę stracić przytomność przy starcie. W jednej chwili startował z powierzchni Tytana, w drugiej już był nad chmurami, w kosmosie, otoczony chłodnymi, odległymi gwiazdami.

Zakaszlał. Powietrze się psuje, pomyślał. Pewnie, uświadomił sobie, powietrze musiało uciec natychmiast, gdy znalazłem się w próżni. Oddycham tylko tym, co zostało w skafandrze.

— Trzymaj się, Manny — rozpoznał głos Pancho. — Kawaleria już pędzi z odsieczą.

Pancho stała samotnie na mostku rakiety transferowej, a Wanamaker poszedł do ładowni. Skupiła się na ekranie, na którym widać było planowaną trajektorię Gaety, cienką, zieloną linię, która wznosiła się z powierzchni Tytana i zakrzywiła w ładną, eliptyczną orbitę dookoła zamarzniętego księżyca.

Czerwona kropka, oznaczająca aktualną pozycję Gaety, sugerowała, że znajdował się prawie dokładnie na planowanej trajektorii. Systemy naprowadzania zasobnika działają dość dobrze, pomyślał Pancho. Dalej, wzdłuż zakrzywionej linii znajdowała się żółta kropka, oznaczająca miejsce, gdzie mieli przechwycić Gaetę. Pancho wiedziała, że to za daleko. Do tego czasu udusi się.

Już wydała programowi nawigacyjnemu polecenie wyznaczenia najwcześniejszego miejsca, gdzie mogli przejąć Gaetę. Teraz leciała tym kursem, z jedną ręką na wolancie sterczącym z deski rozdzielczej. Poczuła, jak rakieta skręca w prawo, a ona zakołysała się lekko w pętlach, które mocowały jej buty do pokładu.

Światełko włazu śluzy powietrznej zmieniło kolor na czerwony.

— Właz otwarty — z głośnika dobiegł głos Wanamakera.

— Przypiąłeś się? — zawołała Pancho.

— Liną o podwójnej długości — rzekł Wanamaker. — Gotów wyskakiwać na znak.

Wydaję rozkazy admirałowi, pomyślała Pancho. I potrząsnęła głową z dezaprobatą. Nie ma czasu na głupstwa. Tu chodzi o życie.

Pstryknęła klawiszem łączności.

— Manny, żyjesz tam?

Usłyszała, jak odkaszlnął, po czym dobiegł jego znużony, słaby głos.

— Lecę i modlę się… mała.

Na przekór sobie, Pancho uśmiechnęła się. Już dawno nikt nie zwrócił się do mnie „mała”.

Timoshenko poczuł zdumiewający spokój, gdy zdejmował powoli skafander. Samotne wykonanie tej czynności trochę trwało. Upewniwszy się, że śluza jest szczelna, podszedł do szafek, w których przechowywano skafandry. Usiadł ciężko na ławce przed szafkami, po czym zaczął odłączać przewody systemu podtrzymywania życia, zdjął hełm, a wreszcie zaczerpnął pełną piersią powietrza habitatu. Po puszkowanym powietrzu ze skafandra pachniało jak młode wino. Zdjął plecak. Potem rękawice, następnie buty. Powoli, metodycznie. Poukładał wszystko starannie na ławce.

Żyję, powiedział sobie. Od tej chwili będę szanował każdą chwilę życia, każdy oddech. Powoli uniósł ciężki skafander i włożył go do szafki. Następnie zdjął spodnie.

Kiedy już włożył starannie cały skafander do szafki, wziął kolejny głęboki oddech i ruszył korytarzem prowadzącym do zielonego, przestronnego wnętrza habitatu. To nie więzienie, powiedział sobie. To mój świat. Niebo czy piekło, to jedyny świat, jaki mam. Mój świat. Moje życie.

Z oczami utkwionymi w ekran Pancho dostrzegła, że czerwona kropka oznaczająca Gaetę i niebieska kropka oznaczająca pozycję rakiety, nakładają się. Miała też namiar radarowy skafandra.

— Widzisz go? — spytała Wanamakera.

— Jeszcze nie.

Utrzymywała łączność z Mannym, ale Gaeta nie powiedział nic od kilku minut.

— Manny — zawołała. — Widzisz nas? Cisza.

— Widzę go! — krzyknął Wanamaker. — Jest nadal w zasobniku.

Pancho rzuciła okiem na dane z radaru i zaczęła dostosowywać prędkość rakiety tak, by można było złapać Gaetę.

— Za daleko — rzekł Wanamaker, głosem stłumionym z napięcia.

— Manny — zawołała Pancho. — Możesz manewrować? Wydało jej się, że usłyszała jęk. Może kaszel.

— Trzymaj się tam, chłopie — rzekła. — Już cię łapiemy.

Dłonie Pancho tańczyły po klawiaturze sterującej silnikami z biegłością pianisty. Teraz spokojnie, powiedziała sobie. Żadnych gwałtownych ruchów. Delikatne dotknięcie…

— Chyba mogę go złapać! — zawołał Wanamaker.

— To łap, Jake! — odkrzyknęła. — Podlecę trochę bliżej, jak będziesz na zewnątrz.

W centrum kontroli misji panowała absolutna cisza. Cardenas wstrzymała oddech, słuchając rozmów Pancho. W skafandrze Manny’ego pewnie już nie ma tlenu. Tylko dwutlenek węgla. Ile jeszcze czasu mu zostało, żeby nie doszło do trwałego uszkodzenia mózgu? Albo śmierci?

Wanamaker wyśliznął się ze śluzy rakiety, rozwijając podwójną linę, którą przypiął do piersi skafandra z nanowłókien. W myślach przepowiadał sobie wszystkie procedury rozpinania uchwytów, które utrzymywały Gaetę w zasobniku ewakuacyjnym.

— Hej, Manny — zawołał. — Jak się czujesz?

Cisza. W słuchawkach Wanamaker nie słyszał nawet oddechu.

Dotarł do zasobnika i rozpiął uchwyty najszybciej jak potrafił, po czym owinął Gaetę liną pod pachami i wyciągnął go z zasobnika.

30 MAJA 2096: SZPITAL

Gaeta otworzył wolno oczy i zobaczył, że leży na szpitalnym łóżku. Pościel była sztywna i pachniała środkiem odkażającym. Aparatura piszczała cicho na ścianie z boku.

Jego lewa ręka spoczywała w ciemnoszarej, plastikowej osłonie, od ramienia po końce palców. A Kris Cardenas spała na krześle w nogach łóżka, z głową na cienkiej poduszce, którą podłożyła sobie na oparciu, z rozwianymi włosami. Choć jej piękne, jasnobłękitne oczy były zamknięte, a złote włosy rozczochrane we śnie — wyglądała cudnie.

Udało mi się, Kris, pomyślał. Wróciłem do ciebie. Uśmiechnął się do niej.

Ziewnął, czując senność. Rozejrzał się i zobaczył, że znajduje się w osobnym pokoju: pastelowe ściany, wlewające się przez okno światło słońca. Przyjemnie, pomyślał. Obsługa pierwsza klasa. Po czym spojrzał znów na Cardenas. Wygląda jak mała dziewczynka, śpi taka zwinięta. Złotowłosy anioł. Patrzył na nią, aż zasnął.

Holly siedziała w salonie obok Tavalery, oglądając różne filmy, które zamierzała pokazać podczas ostatniej debaty, mającej się odbyć w dniu wyborów.

— Sprawdziłem wszystkie dane u trzech różnych astronomów na Ziemi i w Selene — mówił Tavalera. — Przez ostatnie sto lat corocznie z Pasa Kuipera wylatywało średnio szesnaście komet. Mam na myśli komety o średnicy większej niż pięć kilometrów.

Przyglądając się wykresowi na inteligentnym ekranie, Holly spytała:

— I wszystkie lecą do wewnętrznego Układu Słonecznego?

— Większość. Niektóre są przyciągane przez Jowisza, niektóre przez Saturna. Większość przelatuje przez wewnętrzną część Układu i nigdy nie wraca — a przynajmniej ich orbity są tak długie, że dotąd nie wróciły.

— To mnóstwo wody.

— Miliardy ton rocznie — rzekł Tavalera z bladym uśmiechem.

Holly przymknęła na chwilę oczy, po czym rzekła:

— Więc takie mamy główne punkty na dzisiejszą debatę: jeden, stworzenia z pierścieni to w rzeczywistości nanomaszyny, zbudowane przez obcych, diabli wiedzą kiedy i po co.

— Więc nie ośmielimy się niczego tam robić. Skinęła głową.

— Dwa, zaniki zasilania, które nas dotykały, były powodowane skokami natężenia pola elektromagnetycznego, a przyczyną tych były nanoistoty.

— Może te skoki to sygnały — podsunął Tavalera. — Nie zapomnij o tym.

— Jasne. Ale dla kogo?

— Dla obcych, którzy je tam umieścili.

— Albo może dla nas, żeby przyciągnąć naszą uwagę? — podsunęła Holly.

Tavalera wzruszył ramionami.

— Tak czy inaczej, nie możemy eksplorować pierścieni. W żadnym razie.

— Dobrze. Trzeci punkt: możemy się wzbogacić przechwytując komety i sprzedając pozyskaną z nich wodę.

— Dopóki nie znajdziemy w nich niczego żywego — rzekł Tavalera gderliwym tonem.

— Astrobiolodzy badają komety prawie od stu lat — zaoponowała Holly. — Mnóstwo związków prebiotycznych, aminokwasów i innych takich, ale brak organizmów żywych.

— Jak dotąd.

Holly dotknęła podbródka palcem wskazującym.

— Zbadamy każdą kometę, zanim zaczniemy wyrąbywać z niej lód. Jeśli coś znajdziemy, oddamy ją naukowcom. Jest mnóstwo innych.

Chwycił ją za rękę i spojrzał jej w oczy.

— Holly, ty wygrasz te wybory.

— Może.

— Co wtedy z nami będzie?

Poczuła ucisk w gardle. Przełknęła z trudem, po czym rzekła:

— Nie wiem, Raoul. To chyba będzie od ciebie zależało.

* * *

Gaeta otworzył oczy i zobaczył, że Cardenas stoi w nogach jego łóżka i uśmiecha się. Korpulentny mężczyzna o okrągłej twarzy, w białym lekarskim fartuchu, stał przy niej i również się uśmiechał.

— Dzień dobry — rzekł lekarz. — Jestem Oswaldo Yańez, pański lekarz.

— Dzień dobry — odparł Gaeta. Szara plastikowa osłona nadal pokrywała jego rękę, ale czuł się dobrze. Żadnego bólu.

Cardenas podeszła szybko do łóżka, pochyliła się i pocałowała go mocno. Gaeta chwycił ją zdrowym ramieniem i mocno przytulił.

— Wszystko będzie dobrze — rzekła szeptem, pochylając się nad nim. — Nanomaszyny naprawiają ci już rękę. Za parę dni wszystko będzie dobrze.

Odsunęła się, a Yańez wyjął z kieszeni fartucha niewielkiego palmtopa. Na ścianie po prawej stronie pojawiło się zdjęcie rentgenowskie ręki Gaety.

— Złamana kość już się zrosła — oznajmił radośnie lekarz — z pomocą urządzonek doktor Cardenas. Obawiam się jednak, że usuwanie szkód spowodowanych przemarznięciem zajmie nieco więcej czasu.

— Uratowałaś mi rękę — rzekł Gaeta do Cardenas.

— Chciałam cię z powrotem w jednym kawałku, ze wszystkimi sprawnymi częściami.

Uśmiechnął się.

— Też tak chciałem. Yańez zakaszlał znacząco.

— Ma pan siłę na przyjmowanie gości? Na zewnątrz czeka parę osób.

— Jasne — odparł Gaeta. — Proszę ich wpuścić.

Wpadli Pancho i Jake Wanamaker, wraz z ciemnoskórym osobnikiem o małej bródce przystrzyżonej wzdłuż linii szczęki.

— To jest Da’ud Habib — rzekła Pancho bez żadnych wstępów. — To z nim rozmawiałeś, jak byłeś na Tytanie.

— Chciałem z całego serca podziękować na przywrócenie do życia Alfy — rzekł Habib. Gaeta dostrzegł, że błyszczą mu oczy; był bliski rozpłakania się.

— Urbain jest pewnie szczęśliwy, nie? Habib lekko zesztywniał.

— Doktor Urbain nie żyje.

— Nie żyje?

— Dopadł go potężny zawał, gdy był pan na Tytanie. Kiedy go znaleźliśmy w jego gabinecie, było już za późno.

— Jasny gwint — mruknął Gaeta.

— Ale pan wskrzesił Alfę — rzekł Habib. — Sonda już pracuje pod nasze dyktando i wysyła dane. Za to będziemy panu zawsze wdzięczni.

Habib z entuzjazmem chwycił prawą rękę Gaety i uścisnął ją mocno. Potem, jakby zawstydzony tym wybuchem uczuć, puścił jego rękę i cofnął się.

Zanim ktokolwiek zdołał się odezwać, do małego pokoju wpadł Fritz von Helmholtz, odziany nieskazitelnie w granatowy blezer narzucony na żółty golf.

— Cześć, Fritz — rzekł Gaeta. — Zapraszamy. Fritz uśmiechnął się sztywno i rzekł:

— Najwyraźniej jesteś na najlepszej drodze do zdrowia.

— Tak mówią — odparł Gaeta.

— Twoja misja na Tytanie okazała się sukcesem finansowym. Zgarnęliśmy ponad czternaście milionów, nawet odliczając koszty medyczne.

Gaeta zaśmiał się.

— Ty wielki soplu lodu. Przyznaj, że martwiłeś się o mnie.

— Wiedziałem, że przeżyjesz — odparł niewzruszony Fritz. — A nanomaszyny doktor Cardenas naprawią ci rękę, nie?

— Ma pan rację, u licha — rzekła Cardenas.

— A więc — mówił dalej Fritz — misja okazała się wielkim sukcesem.

— Miło mi to słyszeć — wtrąciła Pancho. Nadal patrząc na Gaetę, Fritz mówił dalej:

— Zaczynają spływać propozycje. Prowadzimy wstępną analizę wyprawy przez peryhelium Merkurego.

— Ja odpadam — rzekł Gaeta. — Jestem na emeryturze.

— Już to kiedyś słyszałem — odparł Fritz z lekkim uśmieszkiem na ustach.

— Teraz na dobre — oznajmił Gaeta, wyciągając zdrową rękę w stronę Cardenas. — Jak będziecie lecieć na Ziemię, weźcie ze sobą skafander. Mnie już jest niepotrzebny.

Cardenas ścisnęła jego rękę tak mocno, że Gaeta był zaskoczony, skąd w niej tyle siły.

30 MAJA 2096: TRZECIA DEBATA

Ze swojego fotela z tyłu wypełnionego po brzegi audytorium, Tavalera przyglądał się stojącej nieopodal Yolandzie Negroponte, wysokiej, stanowczej, i myślał, że wygląda jak jasnowłosa Amazonka. Eberly stał przy mównicy i robił wszystko, żeby się nie krzywić patrząc na nią. Za nim siedziała Holly z profesorem Wilmotem.

Wilmot zapoczątkował otwartą część debaty, z pytaniami z sali, natychmiast po krótkich przemówieniach wprowadzających kandydatów. Holly nie miała szans, żeby pokazać wykresy i filmy, które Tavalera pomógł jej przygotować. Nie miała nawet szans, żeby powiedzieć o pozyskiwaniu wody z komet.

Kilku przeciwników Eberly’ego pytało, co zamierza zrobić z eksploracją pierścieni w obliczu zakazu MUA, który został wydany tego ranka: zakaz jakichkolwiek działań komercyjnych w pierścieniach Saturna do chwili, aż występujące tam nanomaszyny nie zostaną zbadane w wystarczającym stopniu.

Eberly upierał się, że zacznie eksplorację pomimo tego i będzie negocjował z „ziemskimi biurokratami” uchylenie zakazu i równoczesne prowadzenie badań naukowych.

— Są miliard kilometrów od nas. Jakie mają prawo, żeby mówić nam, co mamy robić?

Wtedy właśnie Negroponte zerwała się na równe nogi.

— Chodzi tu o coś więcej niż konflikt prawny z MUA. Te nanomaszyny zostały tam przez kogoś umieszczone. Jakiś inteligentny gatunek. Obcych. Nie wiemy, kiedy, i nie wiemy, po co.

Eberly uśmiechnął się protekcjonalnie.

— To było prawdopodobnie miliony lat temu. Gatunek, który umieścił tam te maszyny już pewnie dawno wymarł.

— Jest pan tego pewien? — dopytywała się Negroponte. Zanim Eberly zdołał odpowiedzieć, mówiła dalej: — Nie, nie jest pan. Nikt nie jest. Natomiast my wiemy, że te nanomaszyny powodują skoki natężenia pola magnetycznego. Właśnie one powodowały zaniki zasilania, które…

— Ten problem został już rozwiązany — wtrącił szybko Eberly.

— A jeśli te skoki są w rzeczywistości sygnałami? — upierała się Negroponte. — Jeśli te nanomaszyny wysyłają sygnały do swoich twórców, żeby ich poinformować, że tu jesteśmy, w pobliżu Saturna?

Na sali zapanowała absolutna cisza.

— A jeśli ci, którzy rozsiali tu nanomaszyny — mówiła dalej Negroponte — nie będą zachwyceni, że im przeszkadzamy? Co wtedy?

Eberly zaprezentował dziwny grymas, nim odpowiedział.

— To czysta spekulacja.

— Ale czy ośmielimy się zaryzykować? Mamy tu zbyt wiele niewiadomych.

Eberly spróbował się znów uśmiechnąć. Holly jednak wstała z krzesła i zwróciła się do Wilmota:

— Czy ja mogę odpowiedzieć na to pytanie?

Dzięki mikrofonowi przypiętemu do jej bluzy jej głos rozległ się w całym audytorium. Wilmot także wstał.

— Jeśli pan Eberly skończył…

Eberly odsunął się od mównicy, ale nie usiadł. Holly oblizała usta, chwyciła boki mównicy i rzekła:

— Wiem, jak moglibyśmy zrobić majątek nie eksplorując pierścieni.

Tłum zaszumiał. Holly zwróciła się do Wilmota, wyciągając palmtopa z kieszeni:

— Chciałabym coś pokazać. Mogę?

— Proszę bardzo — odparł Wilmot.

Tavalera rozsiadł się wygodnie i oglądał materiały, które pomógł Holly przygotować, na wielkim ekranie za sceną audytorium. Holly przedstawiła prezentację, którą poprzedniego dnia przećwiczyli, spokojnie i metodycznie: Goddard powinien posłużyć jako baza dla całej operacji; należy namierzać komety, zmierzające do środka układu z Pasa Kuipera; pozyskiwać z nich wodę; sprzedawać wodę osadom ludzkim w Układzie Słonecznym.

— Dzięki środkom uzyskanym ze sprzedaży wody — zakończyła — będziemy mogli znieść zasadę zerowego rozwoju populacji i rozbudować nasz habitat, albo nawet zbudować nowy, gdyby zaszła taka potrzeba. I będziemy mogli tego dokonać nie czyniąc żadnej krzywdy nanomaszynom z pierścieni.

— A skąd mamy wiedzieć, że w kometach nie znajdziemy żadnych nanomaszyn? — krzyknął ktoś. — Ani żywych istot?

Tavalera wiedział, że Holly ma odpowiedź także i na to pytanie.

Uśmiechnęła się lekko i odparła:

— Astrobiolodzy badają komety od prawie stu lat. Znaleźli związki organiczne, ale żadnych organizmów żywych. Ani nanomaszyn.

— Tak, ale…

— Jeśli w jakiejś komecie znajdziemy życie — albo maszyny obcych — zostawimy ją w spokoju. Komet jest pod dostatkiem.

Pytania, w miarę ich zadawania, stawały się coraz bardziej przyjazne. Holly zdobyła ich życzliwość, pomyślał Tavalera. Udało jej się. Pokazała, że można się wzbogacić bez eksploracji pierścieni.

Przez ponad godzinę publiczność zadawała pytania obojgu kandydatom. Tavalera zauważył, że coraz więcej pytań jest kierowanych do Holly, a coraz mniej do Eberly’ego.

Kiedy Wiłmot wreszcie ogłosił koniec i poprosił o oświadczenia końcowe, tłum zgotował Holly owację na stojąco. Eberly snuł się gdzieś z tyłu jak ranny wilk, gapiąc się z niedowierzaniem na to, co się stało. Negroponte z kilkunastoma innymi kobietami wyszła na scenę i razem podniosły Holly na ramionach, po czym obeszły całe audytorium, a publiczność klaskała i wiwatowała, zaś Wilmot i Eberly stali na scenie z niepewnymi minami.

Udało jej się, pomyślał Tavalera. Wygra jutrzejsze wybory. I nigdy nie wróci ze mną na Ziemię.

To niesamowite. Samotna placówka na skraju ludzkiej cywilizacji stała się centrum uwagi całego świata naukowego. Hordy naukowców przybywają, by badać obce nanomaszyny, odkryte przez Wunderly i Negroponte. Te dwie kobiety mają duże szanse na Nagrodę Nobla, a politycy na Ziemi i Księżycu zmuszeni byli przyznać, że Układ Słoneczny musieli kiedyś odwiedzić obcy. Kiedy to było, czy wrócą, czy nadal nas obserwują — tego nie wie nikt. Politycy i dziennikarze prześcigają się w spekulacjach.

Muszę przyznać, że to zagadnienie jest fascynujące, nawet odrobinę przerażające. Kim oni są? Jakie mają wobec nas zamiary?

Nie wiem, czy chciałbym się dowiedzieć.

Co za ironia losu — doktor Urbain umarł tuż przed tym, jak ujawnił się sukces, na który tak ciężko pracował. W pewnym sensie jego Tytan Alfa zabił go. Wdowa już odleciała na Ziemię; tam przynajmniej oddadzą mu honory i zaszczyty, które ominęły go za życia.

Jeżeli chodzi o bardziej lokalne kwestie, Holly Lane wygrała wybory, pokonując Eberly’ego miażdżącą większością głosów. Jej propozycja pozyskiwania wody z komet całkowicie zmieniła układ sił. Oczywiście jej propozycja zniesienia zasady zerowego rozwoju populacji również poważnie przyczyniła się do efektownego wyeliminowania Eberly’ego.

Zatem Holly obejmuje obowiązki głównego administratora, a Eberly został z niczym. Wreszcie. Nie mogę powiedzieć, żebym był rozczarowany. Nigdy za nim nie przepadałem. Zastanawiam się, co teraz zrobi, pozbawiony władzy?

20 CZERWCA 2096: PORANEK

Holly i Tavalera musieli przepchnąć się przez nadciągającą falę kilkudziesięciu naukowców, napływających do recepcji z szybkiego statku, który przycumował do głównej śluzy habitatu. Przybysze wyglądali na podekscytowanych, uradowanych faktem, że oto wreszcie wkraczają na pokład Goddarda, po sześciotygodniowej podróży z Ziemi. Tavalera, z niewielką torbą podróżną, miał jeszcze bardziej ponurą minę niż zwykle, niemal depresyjną. Holly, która za kilka godzin miała objąć obowiązki głównego administratora habitatu, wyglądała na równie smutną.

Naukowcy mijali ich w pędzie, gawędząc w podnieceniu. Holly i Tavalera dotarli do włazu, gdzie stał samotny oficer ze statku, w błękitnym mundurze, z palmtopem w dłoni.

— Więc naprawdę lecisz? — spytała Holly, głosem niewiele głośniejszym od szeptu.

Tavalera uśmiechnął się tęsknie.

— Więc naprawdę zostajesz?

— Muszę — odparła, mrugając, bo łzy zaczęły cisnąć jej się do oczu.

— Ja też — odparł. — Muszę wrócić do domu, Holly. Znienawidziłbym siebie, gdybym tego nie zrobił. A w końcu zacząłbym nienawidzić ciebie, że mnie tu zatrzymałaś.

— Pewnie tak. Jego oczy też lśniły.

— Kocham cię, Holly.

Położyła mu ręce na ramionach i oparła głowę na jego piersi.

— Ja też cię kocham. Raoul.

— Wrócę — rzekł, obejmując ją wolną ręką. — Muszę znów zobaczyć Ziemię, rodzinę, starych przyjaciół. Potem wrócę do ciebie.

— Tylko daj znać kiedy, a wyślę po ciebie statek — spojrzała na niego i próbowała się uśmiechnąć. — Jestem teraz ważną figurą. A przynajmniej będę, za parę godzin.

Oficer chrząknął znacząco.

— Przepraszam państwa, ale mamy mało czasu. Proszę wejść na pokład. Musimy zdążyć na spotkanie z tankowcem, który czeka na nas koło Jowisza.

Tavalera skinął głową.

— Wiem coś o tych tankowcach — powiedział spokojnie. Holly przytuliła go i pocałowała z tęsknotą. Odwzajemnił uścisk, by po chwili ją puścić.

— Wrócę — rzekł, podnosząc swoją torbę podróżną.

— Będę czekać — odparła.

Odwrócił się nagle i przebiegł obok oficera, by zanurkować przez właz, po czym znikł.

Próbując odsunąć od siebie przeczucie, że już nigdy go nie zobaczy, Holly ruszyła wolno przez prawie pustą recepcję, z opuszczoną głową, w ponurym nastroju.

— Hm… pani główny administrator?

Podniosła głowę i zobaczyła Ilyę Timoshenko stojącego przy końcu krótkiego korytarza, za którym zaczynał się właściwy habitat. Miał na sobie spodnie i marynarkę bez kołnierzyka, oraz koszulę zapiętą pod samą szyję.

— Pan Timoshenko — rzekła zaskoczona.

— Ilya.

— Ilya. A ja jestem Holły. Poza tym, jeszcze nie jestem głównym administratorem. Będę nim dopiero… — spojrzała na zegarek — za pięć godzin.

W szarych oczach Timoshenki pojawiły się jakieś iskierki.

— I tak będziemy pracować razem przez następny rok. A może dłużej, kto wie?

— Może — odparła Holly, myśląc: a może polecę na Ziemię po zakończeniu kadencji.

Timoshenko wyglądał na lekko zakłopotanego, prawie zmieszanego.

— Wiem, że zaraz porwą cię przyjaciele i różni życzliwi, i odbędzie się ceremonia, więc przyszedłem tu, żeby się z tobą zobaczyć, zanim się to zacznie.

— Czy coś się stało?

— Nie, nic takiego. Chciałem ci tylko pogratulować i zapewnić, że dział konserwacji będzie dla ciebie utrzymywał tę latającą puszkę w idealnym stanie.

— Dla wszystkich ludzi — rzekła Holly.

— Tak, dla wszystkich. Skoro Eberly nie jest już administratorem, mogę ci to obiecać z całego serca.

Holly uśmiechnęła się, wbrew sobie.

— Nie lubisz Malcolma? Timoshenko odwzajemnił uśmiech.

— Nie lubię większości ludzi, ale jego szczególnie. Holly zaśmiała się.

— Cóż, mam nadzieję, że mnie polubisz, choć trochę. Ruszyła w kierunku klapy na końcu korytarza.

— Chyba już trochę lubię — rzekł Timoshenko. Wyprzedził ją i wystukał kod na klawiaturze. Ciężka klapa stanęła otworem.

— Hmm… czy mógłbym cię prosić o przysługę? — spytał, stojąc plecami do niej.

— Przysługę?

Odwrócił się twarzą do niej, dziwnie zakłopotany, i wyjaśnił:

— Kiedy zostaniesz głównym administratorem, będziesz mogła dzwonić do różnych ludzi na Ziemi, prawda?

— Przecież każdy ma prawo…

— Nie wygnańcy — przerwał jej Timoshenko. — Władze w Moskwie nie pozwolą mojej byłej żonie odbierać ode mnie wiadomości.

Holly zrozumiała.

— Więc chcesz, żebym do niej zadzwoniła.

— Gdybyś mogła.

— Z przyjemnością, Ilya. Może nawet ściągniemy ją tutaj, żebyście mogli być znowu razem.

Timoshenko zaczerwienił się. Uśmiechał się, ale był to uśmiech zażenowania. Odwrócił się szybko i otworzył klapę.

Holly zobaczyła za nią zieloność habitatu, żywą, wibrującą. Timoshenko skłonił się przed nią i przepuścił ją przez sobą, by wkroczyła do swego królestwa.

Eberly siedział sam w swoim mieszkaniu. Na kuchennym stole stał nietknięty obiad.

Głosowali przeciwko mnie, powtórzył sobie po raz tysięczny. Wygrała przytłaczającą większością głosów. Odrzucili mnie. Jestem teraz sam. Nie mam nawet pracy.

Przypomniał sobie biblijną opowieść o rządcy, który został bez pracy. Co ja mogę robić? Do łopaty się nie nadaję, a jestem za dumny, żeby żebrać.

W tej chwili zadzwonił telefon.

— Odbierz — rzekł ponuro.

Szafki kuchenne z lewej strony rozjaśniły się i pojawił się na nich obraz Zeke’a Berkowitza, z jego zwykłym, życzliwym, dobrodusznym uśmiechem.

— Dzień dobry, Malcolmie — rzekł radośnie. — Co za miły poranek.

— Południe już minęło — odparł Eberly — a ja nie mam ochoty na wywiad na temat zmiany na stanowisku głównego administratora.

Berkowitz zrobił zdumioną minę.

— Wywiad? Skądże znowu. Nie po to dzwonię.

— W takim razie po co? — spytał Eberly z rozdrażnieniem.

— Wydawało mi się, że będziesz szukał nowej pracy i chciałem ci zaproponować pewne stanowisko, zanim inni się rzucą.

Eberly wiedział, że żadnych innych nie będzie, i co gorsza, przypuszczał, że Berkowitz też o tym wie.

— Stanowisko?

— Mam pomysł — rzekł Berkowitz, a jego uśmiech urósł. — Jakbyś się widział w charakterze dziennikarza wiadomości? Wiesz, opinie o tym, co się dzieje, twoje spojrzenie na temat różnych wydarzeń dnia.

— Takiego komentatora?

— Jasne. Idealnie się nadajesz. I codziennie występowałbyś przed publicznością. Ludzie by patrzyli na ciebie z podziwem, cenili twoje opinie.

— Uwielbialiby mnie?

— Oczywiście, że tak! Doskonale służyłeś tej społeczności. Ciężko pracowałeś. Teraz byłbyś głosem habitatu Goddard, dzieliłbyś się opiniami o codziennych wydarzeniach ze współobywatelami.

— Codziennie. Oglądaliby mnie codziennie. Berkowitz pokiwał radośnie głową. A do jego szerokiego uśmiechu wkrótce dołączył uśmiech Eberly’ego.

Pancho siedziała w pierwszym rzędzie podczas ceremonii zaprzysiężenia nowego głównego administratora, z Jake’m u boku. Promieniała radością, gdy Holly składała przysięgę przed profesorem Wilmotem.

Rozpoczynając mowę inauguracyjną Holly wyglądała na nieco zdenerwowaną — a przynajmniej tak się Pancho wydawało — szybko jednak odzyskała pewność siebie.

— Jesteś gotów na wielką przygodę? — szepnęła do Wanamakera.

— Polowanie na komety? — odszepnął.

— To też.

— A na co jeszcze?

— Dziecko. Wanamakerowi opadła szczęka.

Na zimnej i błotnistej powierzchni Tytana sonda Tytan Alfa toczyła się po gąbczastej powierzchni ciemnej, węglowej gleby. Jej czujniki przesyłały nieprzerwany strumień danych żądnym wiedzy naukowcom w habitacie Goddard, a informatycy pracowali nad zmianą istniejącego w programie głównym zakazu związanego ze skażeniem.

Naukowcy odkryli, że jednokomórkowe organizmy, żyjące w tym gąbczastym podłożu, zaczynają tworzyć kolonie, co jest pierwszym krokiem na drodze do organizmów wielokomórkowych. Za kilka milionów lat, rozmyślali radośnie, na Tytanie zacznie się eksplozja kambryjska i pojawią się prawdziwe rośliny i zwierzęta.

A tymczasem, sfera potężnych impulsów elektromagnetycznych rozszerzała się z prędkością światła w międzygwiezdnej pustce, informując wszelkie gatunki, rozumne na tyle, by je rozszyfrować, że na planetach krążących wokół niewielkiej, żółtej gwiazdy ciągu głównego, w ramieniu Oriona Drogi Mlecznej, istnieje inteligentne życie.

Оглавление

24 GRUDNIA 2095: NA BRZEGU METANOWEGO MORZA

DZIENNIK PROFESORA WILMOTA

24 GRUDNIA 2095: HABITAT GODDARD

23 GRUDNIA 2095: DZIEŃ WCZEŚNIEJ

23 GRUDNIA 2095: OBSZAR RECEPCYJNY HABITATU GODDARD

24 GRUDNIA 2095: PRZYJĘCIE WIGILIJNE

25 GRUDNIA 2095: CENTRUM KONTROLI MISJI

25 GRUDNIA 2095: KOLACJA BOŻONARODZENIOWA

WIADOMOŚĆ OD TIMOSHENKI

26 GRUDNIA 2095: PORANEK.

27 GRUDNIA 2095: POPOŁUDNIE

27 GRUDNIA 2095: WIECZÓR

28 GRUDNIA 2095: ŚNIADANIE

28 GRUDNIA 2095: LABORATORIUM NANOTECHNOLOGICZNE

28 GRUDNIA 2095: BUDYNEK MAGAZYNOWY

28 GRUDNIA 2095: GABINET URBAINA

28 GRUDNIA 2095: WIECZÓR

29 GRUDNIA 2095: TYTAN ALFA

DZIENNIK PROFESORA WILMOTA

31 GRUDNIA 2095: PORANEK

LODOWA GÓRA

31 GRUDNIA 2095: POŁUDNIE

SYLWESTER

LODOWE JEZIORO

2 STYCZNIA 2096: PORANEK

5 STYCZNIA 2096: POPOŁUDNIE

TYTAN ALFA

7 STYCZNIA 2096: WIECZÓR

8 STYCZNIA 2096: PORANEK

8 STYCZNIA 2096: POŁUDNIE

8 STYCZNIA 2096: POPOŁUDNIE

8 STYCZNIA 2096: WIECZÓR

TYTAN ALFA

9 STYCZNIA 2096: PORANEK

19 STYCZNIA 2096: WIECZÓR

10 STYCZNIA 2096: PÓŁNOC

16 STYCZNIA 2096: DZIEŃ REJESTRACJI KANDYDATÓW

31 STYCZNIA 2096: PORANEK

16 LUTEGO 2096: LUSTRA SŁONECZNE

TYTAN ALFA

16 LUTEGO 2096: WIECZÓR

17 LUTEGO 2096: SIŁOWNIA

17 LUTEGO 2096: PRZEMÓWIENIE W RAMACH KAMPANII

18 LUTEGO 2096: PORANEK

18 LUTEGO 2096: POPOŁUDNIE

18 LUTEGO 2096: WIECZÓR

19 LUTEGO 2096: PÓŁNOC

TYTAN ALFA

20 MARCA 2096: LABORATORIUM SYMULACYJNE

20 MARCA 2096: WIECZÓR

21 MARCA 2096: PÓŁNOC

21 MARCA 2096: PÓŹNY RANEK

21 MARCA 2096: WIECZÓR

DZIENNIK PROFESORA WILMOTA

29 MARCA 2096: GABINET EBERLY’EGO

12 KWIETNIA 2096: START

12 KWIETNIA 2096: PIERWSZA DEBATA

12 KWIETNIA 2096: PRZEZ PIERŚCIENIE

12 KWIETNIA 2096: SPOTKANIE

12 KWIETNIA 2096: LOT PANCHO

12 KWIETNIA 2096: POWRÓT

13 KWIETNIA 2096: DZIEŃ PÓŹNIEJ

13 KWIETNIA 2096: GABINET URBAINA

14 KWIETNIA 2096: PORANEK

16 KWIETNIA 2096: WIECZÓR

17 KWIETNIA 2096: PORANEK

DZIENNIK PROFESORA WILMOTA

1 MAJA 2096: DRUGA DEBATA

2 MAJA 2096: LABORATORIUM NANOTECHNOLOGICZNE

4 MAJA 2096: PORANEK

4 MAJA 2096: WIECZÓR

4 MAJA 2096: NOC

20 MAJA 2096: LABORATORIUM SYMULACYJNE

27 MAJA 2096: PLANOWANIE MISJI

28 MAJA 2096: ODLOT

28 MAJA 2096: ORBITA WOKÓŁ TYTANA

28 MAJA 2096: WEJŚCIE W ATMOSFERĘ TYTANA

28 MAJA 2096: SWOBODNE SPADANIE

28 MAJA 2096: LĄDOWANIE NA TYTANIE

28 MAJA 2096: INTERFEJS

28 MAJA 2096: KONTAKT

28 MAJA 2096: DIALOG

28 MAJA 2096: CENTRUM KONTROLI MISJI

28 MAJA 2096: ZAWIERUCHA

28 MAJA 2096: DZIAŁANIA

28 MAJA 2096: ŚMIERĆ

28 MAJA 2096: POWTÓRNE NARODZINY

30 MAJA 2096: SZPITAL

30 MAJA 2096: TRZECIA DEBATA

20 CZERWCA 2096: PORANEK X Имя пользователя * Пароль * Запомнить меня

Регистрация

Забыли пароль?