«Dwie wojowniczki»

Rebecce

Zgodnie z tym, co ustalono na poprzednim posiedzeniu Rady, na początku roku wyruszyłem z misją do siedziby sekty znanej jako Gildia Zabójców, której główna świątynia znajduje się w Krainie Nocy. Z ostatnich zapisków szpiega, który zajmował się tą sprawą przede mną — Aramona — można było bowiem wywnioskować, iż Gildia Zabójców zawarła jakiś rodzaj paktu z Dohorem, aktualnie sprawującym władzę nad Krainą Słońca jako jej król, a także nad Krainami Nocy, Ognia, Skał i Wiatru, które podbił w wyniku działań wojennych lub za pomocą intryg, i którymi kieruje, posługując się swoimi ludźmi. Natura owego zawartego pomiędzy Gildią a Dohorem paktu nie jest jednak znana.

Aby zbadać plany naszego nieprzyjaciela, wkradłem się do serca Gildii przebrany za jednego z owych desperatów, którzy co jakiś czas trafiają do świątyni, aby błagać boga Thenaara — albo inaczej Czarnego Boga — o wysłuchanie swych próśb. Postulanci — tak mówią o nich adepci sekty. Nie rozwodząc się nad cierpieniami, jakich doznałem, aby zostać przyjęty jako Postulant, powiem po prostu, że udało mi się dostać do siedziby Gildii, obszernej podziemnej konstrukcji, którą adepci nazywają Domem.

Moja znajomość struktury Domu nie jest niestety gruntowna, ponieważ Postulantom nie wolno poruszać się swobodnie po całym jego terenie, w związku z czym moje nocne wypady w poszukiwaniu informacji były siłą rzeczy nader ograniczone. Nadzór ze strony Zabójców jest bardzo ścisły, zresztą Postulantów — zanim dla każdego z nich nadejdzie moment, kiedy zostanie złożony w ofierze Thenaarowi — traktuje się jak niewolników.

Muszę wyznać, że przez długi czas moje nocne peregrynacje nie przynosiły żadnych rezultatów. Pomijając oczywistą mysi, że Dohor zamierza posłużyć się skrytobójczymi umiejętnościami adeptów sekty, czczących swojego boga właśnie poprzez zabójstwo, nie udało mi się odkryć niczego więcej. Do momentu, kiedy przeznaczenie — a może przypadek — pozwolił mi się natknąć na nieoczekiwaną pomoc.