«Наш человек на небе»

- А было так, што дзяцей нараджалася шмат, усе хлопчыкі — ды ўсё паміралі. Ужо стаміліся мы з Іванам імёны прыдумляць: ўзялі ды покрестили абодвух двайнят Міхаілам. Маўляў, чаго там

- усё адно хтосьці з дваіх памрэ. А было так, што абодва і выжылі, з усіх адны яны. Так-то вось два сына ў мяне засталося, і абодва Міхайлы [1]

- А отчего помирали-то, Анна Павловна?

- А з голаду, сынок, з чаго ж. Мы да Савецкай улады як жылі? Крапіва, бульба. Хлеб... мала хлеба ведалі. На Вялікдзень пойдзеш у горад, купіш у жыдоў расолам з селядца — вось табе і на стол, свята. А стала так, што як Сталін прыйшоў, зусім іншае жыццё пайшла. І ёсць стала, і жыць стала, у абодвух сыноў праца... Міхась-большы ў Брэсце брыгадзірам. Меншы... [2]

- Как же Вы их различаете, раз близнецы? Больший, меньший... Старушка пожевала бледными губами, безрадостно взмахнула ладошкой.

- А было так... меншага-то пан бізуном адыходзіў, у дзяцінстве яшчэ... што не паспеў дарогу саступіць. Так і не вырас ён толкам, усё хварэў, Міхась-то меншы. Толькі і зажылі мы па-сапраўднаму, што пры Савецкай улады. А стала так, што як немец прыйшоў, хлеб забраў, пеўня апошняга забраў... што немец, што паляк — адно курва. Зноў паноў нам на горб пасадзіць, Госпадзе!.. Не кідайце нас, сынок!