«Сабака з залатым зубам»

Уладзімір Сауліч Сабака з залатым зубам

Дзеючыя асобы

Каранат Каранатавіч Козлікаў — начальнік медвыцвярэзніка, маёр міліцыі.

Фяўроння Захараўна — яго жонка, крыклівая, чэрствая жанчына, якой не церпіцца хутчэй трапіць у вышэйшы свет.

Лада — іх дачка, дзяўчына, якой усё надакучыла. У тым ліку — і жыццё.

Кацярына Карпаўна — маці маёра Козлікава, ціхмяная згорбленая жанчына, якой ніяк не ўдаецца памерці.

Сяржант Дзюба — ад'ютант маёра Козлікава, работнік медвыцвярэзніка.

Дзед Язэп — калгасны вартаўнік, былы сусед Кацярыны Карпаўны.

Два чалавекі ў чорным — людзі з пахавальнага бюро.

Дзея першая

Пакой гарадской кватэры, абстаўлены без густу. Кніжная паліца з адзінай кнігай, канапа, тэлефон, скручаныя дываны, ласіныя рогі. На сцяне — вялікі партрэт маёра Козлікава, а вакол — цэлая галерэя меншых здымкаў, якія адлюстроўваюць жыццё маёра на службе і дома. Пасярод пакоя — самагонны апарат самай навейшай канструкцыі. У пакоі — двое. Кацярына Карпаўна адбівае паклоны перад партрэтам Козлікава. Маёр Козлікаў завіхаецца каля самагоннага апарата.

Маёр Козлікаў (торкае пальцам у самагонку, выцягвае яго і падносіць запалку. На пальцы ўспыхвае ярка-сіняе полымя. Цмокае языком). Хораша, зараза!.. Не магазіннае дзярмо. (Паварочваецца да залы.) Вам смешна, што начальнік медвыцвярэзніка маёр Козлікаў у мундзіры, пры пагонах гоніць самагонку?! Эх, людзі, людзі! Усе мы людзі! Усе мы чалавекі!.. Хочаш жыць — умей круціцца!

З кута даносіцца голас Кацярыны Карпаўны, якая моліцца.

Кацярына Карпаўна. Божачка, даруй мне, старой, можа, не так я жыла, не заўсёды тое рабіла, але ж Ты ўсё можаш: дай шчасця і здароўя сыну майму — Каранату, нявестцы Фяўронні, унучцы.

Маёр Козлікаў (Кацярыне Карпаўне). Матка! Перастань! Гэта ж не ікона! Гэта партрэт мой!

Кацярына Карпаўна працягвае маліцца. Маёр Козлікаў махае рукой.

А-а, ёй хоць гарох аб сцяну. Не чуе. Здам днямі ў дом састарэлых, і канцы на тым! (Да залы.) Вы асуджаеце, што начальнік, такі лоб, і матку — у дом састарэлых?! А што мне рабіць, людзі?! У мяне ж выйсця іншага няма. Вось памяркуйце. Вы ж, напэўна, чулі, што пайшла мода на сабак. У нашага старшыні райвыканкома ажно тры цюцькі дома. Адзін — тапкі ў зубах гаспадару падносіць, другі — заместа падушкі пад галаву кладзецца. Трэці — гаўкае пад музыку. Вот і жонка мая, Фяўроння Захараўна, паглядзеўшы на гэтыя штукі, уз'ерапенілася: «Хачу такога вучонага сабачку!» Я адбіваўся спачатку: «Навошта нам гэтая сука? Лішні рот у сям'і». Але жонка яшчэ больш насела. Ну і змушаны быў саступіць. Напытаў цюцьку. Ды не абы-якога, а іншаземнага паходжання. І яму, як іншаземцу, самі разумееце, пакой патрэбен асобны. А ў мяне ў гэтым пакоі матка пражывае. І тут, як ні круці, але апошняй давядзецца ўступіць. (Налівае самагонкі ў шклянку. Да Кацярыны Карпаўны.) Матка! Здаю цябе ў дом састарэлых. Чуеш?! Там на Леніна будзеш маліцца!.. За гэта! (Падымае шклянку з гарэлкай.)

У пакой нячутна заходзіць сяржант Дзюба з мяшком за плячыма.

Сяржант Дзюба (знянацку гаркае). Здравія жадаю, таварыш маёр!

Маёр Козлікаў скаланаецца, шклянка з самагонкай падае з рук на падлогу і разбіваецца. Сяржант Дзюба кідаецца збіраць аскалёпкі.

Маёр Козлікаў (распякае сяржанта). Абалдуй!.. Свіное рыла!.. Калі я цябе навучу, мля, па-людску звяртацца да начальства?!

Сяржант Дзюба (ускоквае з аскалёпкамі ў руцэ). Вінаваты, таварыш маёр!

Маёр Козлікаў (бурчыць). Вінаваты, вінаваты… Гаркаеш, як сабака.

З мяшка, які прынёс сяржант Дзюба, чуецца «гаў-гаў!». Маёр Козлікаў хапае сяржанта за грудзі.

Ты яшчэ дражніцца, мля?!

Сяржант Дзюба. Ніяк не! Гэта не я.

Маёр Козлікаў. Не строй дурня. Хто, акрамя цябе?

Сяржант Дзюба. Цюцька! (Паказвае на мяшок.)

Маёр Козлікаў (недаверліва). Прынёс?

Сяржант Дзюба. Так точна!

Маёр Козлікаў. Выпусціць!

Сяржант Дзюба. Слухаюся, таварыш маёр! (Развязвае мяшок.)

З мяшка выскоквае вялікі гладкі сабака; апынуўшыся на волі, ён гаўкае яшчэ раз.

Маёр Козлікаў (задаволена). Бач, вітае новага гаспадара. (Апускаецца перад сабакам на калені, спрабуе заглянуць яму пад хвост.) Кабель?

Сяржант Дзюба. Ён самы, таварыш маёр!

Маёр Козлікаў (гладзіць сабаку). А ты сімпацяга!.. Ах ты, цюцька! (Кліча.) Фяўроння!.. Лада!..

З'яўляюцца Фяўроння Захараўна ў модным халаціку і Лада, паўапранутая.

Фяўроння Захараўна (на сабаку). Ой, які харошанькі!.. Які міленькі!.. (Гладзіць.) Якая арыстакратычная пыска! (Цалуе.)

Лада (крывіцца). Фі, звычайны дварняк.

Маёр Козлікаў. Не скажы. Гэты сабака — іншаземнага паходжання. Так, сяржант Дзюба?!

Сяржант Дзюба. Так точна, таварыш маёр! Гэта ёсць іншаземец! Вось дакумент. (Падае маёру Козлікаву паперу.)

Маёр Козлікаў (глядзіць паперу, усклікае). Во кракадзіл цельпухоўскі!.. Я не ведаю, хто ў мяне дзед быў, а ў гэтага цюцькі ўсе продкі па дзесятае калена спісаны. І прапрапрабабка. (Да сяржанта Дзюбы.) Дзякуй, сяржант! Услужыў!

Сяржант Дзюба (ускідвае руку). Служу Савецкаму Саюзу!

Маёр Козлікаў. Можаш быць свабодным!

Сяржант Дзюба. Ёсць! (Казырае, выходзіць.)

Фяўроння Захараўна. А як завуць сабаку?

Маёр Козлікаў (спрабуе прачытаць). Фок… Фокс… Тэр… Мля, не па-нашаму. (Перадае паперу Ладзе.) Ты — Лада!

Лада (чытае). Амерыканскі фокстэр'ер.

Маёр Козлікаў. Як-як?

Лада (па складах). Фокс-тэр'-ер.

Маёр Козлікаў. К чорту тэры і мэры. Назавём яго Пан Фокс. (Здымае з нагі бацінак і шпурляе ў кут.) Пан Фокс, падаць мне бацінак! Ату яго, Пан Фокс!..

Сабака не кранаецца з месца.

Фяўроння Захараўна. Ага, кінецца ён за тваёй ванючкай. (Здымае тапак са сваёй нагі і элегантна адкідвае яго ўбок. На сабаку.) Ласачка, разумніца, прынясі мне тапак… Ну, мілы! Давай!..

Сабака не рэагуе.

Маёр Козлікаў. Яшчэ не абнюхаўся. З жыллём не ўладкаваўся.

Сабака раптам брэша як бы ў знак згоды, толькі неяк дзіўна, нязвыкла.

Фяўроння Захараўна. Бач ты, і брэша не па-нашаму. (Здагадліва.) А можа, яму каманды на замежнай мове аддавалі? (Ладзе.) Глянь, доча, у паперу.

Лада (бярэ паперу, чытае). Інструкцыя па гадоўлі сабак. Кармленне. Не тое.

Маёр Козлікаў. Чытай пра кармленне!

Лада (чытае). Карміць сабаку трэба добра і смачна прыгатаванымі стравамі: булён, катлеты са свежага мяса, язык правараны, пюрэ бульбянае, амлет, масла з макаронамі. Па дзве з паловай порцыі на дзень. (Да Фяўронні Захараўны.) Ну, ма… закалебалі! (Да маёра Козлікава). Па, а гэта — па тваёй частцы. Любоў у сабак.

Маёр Козлікаў (нецярпліва). Чытай пра любоў!

Лада. У сабакі перыядычна праяўляецца каханне.

Маёр Козлікаў. Мне і без гэтага зразумела, што кабель без любові не пражыве. (Ладзе.) Далей!

Лада. Праяўляецца каханне… Трэба своечасова ўлавіць гэтыя моманты і даставіць яму суку. А лепш — дзвюх ці трох.

Маёр Козлікаў. Хоць дзесяць. Такога дабра хапае.

Фяўроння Захараўна. Ну, не ўжо. Нашых я не дапушчу! Выпішу яму «дзеўку» з-за мяжы або сама з ім з'езджу туды.

Маёр Козлікаў. А назад?

Фяўроння Захараўна. І назад прывязу.

Маёр Козлікаў. Сумняваюся. Не такі ён, мля, дурны, каб другі раз ехаць з Амерыкі да нас!

Кацярына Карпаўна. А па-мойму, ніякі ён не амерыканец. За вартаўніком Язэпам падобны бегаў. Цюцелька ў цюцельку. Па восені, як у Цельпухоўцы была, на свае вочы бачыла.

Фяўроння Захараўна. Заткніся, падла! (Хапаецца за сэрца.) Каранат, калі ты здасі яе? Жыўцом есць.

Маёр Козлікаў (мітусіцца ля жонкі). Здам, абавязкова здам яе, мілая.

Фяўроння Захараўна. Ты ўжо цэлы год здаеш…

Маёр Козлікаў. На гэтым тыдні — усё. Здам!

Фяўроння Захараўна. Што яшчэ за «тыдні»? Сёння ж!

Маёр Козлікаў. Добра, добра, ягадка. Здам сёння! (Набірае нумар тэлефона.) Зараз аформім старую.

Фяўроння Захараўна (плаксіва). Можа, сабачка ўжо якую бактэрыю ад яе ануч падчапіла?

Маёр Козлікаў (ласкава). Усё ачысцім, лапка. Шпалеры новыя паклеім.

Фяўроння Захараўна. Прадэзінфіцыраваць!

Маёр Козлікаў. І дэзінфекцыю зробім… І… (У трубку.) Алё, аддзел сацыяльнага забеспячэння?.. Маёр Козлікаў. Прабачце, але ў мяне вельмі важнае пытанне да вас, як здаць матку ў дом састарэлых? Даведка аб страце кармільца?.. А без гэтага каб… Я ж выслугу маю — дваццаць гадоў. Узнагароды… Без даведкі — ніяк? (Кладзе трубку. Фяўронні Захараўне.) Патрабуюць даведку аб страце кармільца.

Фяўроння Захараўна. Што яшчэ за «страце»?

Маёр Козлікаў. Смерці.

Фяўроння Захараўна. Чыёй?

Маёр Козлікаў. Маёй! (Раптам паказвае кукішам на тэлефон.) А во ім!

Фяўроння Захараўна. Ну не, Каранат. Ці я, ці… (Ківае на Кацярыну Карпаўну.) Выбірай!

Маёр Козлікаў (разгублена). А што я магу зрабіць? Здохнуць?

Фяўроння Захараўна. І здохні, калі хочаш, каб яшчэ любіла цябе. (Бярэ сабаку і выбягае з ім у другі пакой.)

За Фяўронняй Захараўнай падаецца і Лада.

Маёр Козлікаў (ледзь не ў роспачы). Во, мля, «здохні»! Гэта мне, маёру міліцыі, галоўнаму начальніку медвыцвярэзніка — здохнуць?.. (Выпівае, разжальвае сам сябе.) «Здохні», як жывёліна. Нават слова лепшага не знайшла. Сказала б: расстанься з жыццём, памры, на крайні выпадак, а то… (Змахвае слязу са шчакі.) А выйсця няма, брат Козлікаў. (Бярэ тэлефонны шнур і абкручвае ім шыю.) Эх, ці яна мяне будзе любіць мёртвага, ці не любіць жывога! (У трубцы піпікае, па твары Козлікава прабягае здагадка.) А чаму б і не? Чаму б мне зараз не «памерці»?.. (Набірае нумар тэлефона.) Загс?.. Здароў быў, сват! Маёр Козлікаў. Выручай, братка! Дай самы пусцяк. Патрэбна неадкладна даведка аб смерці!.. Не-не, аб маёй уласнай смерці… Ды не жартую. Не да гэтага. Ды не збіраюся я паміраць. Слухай, сват. Мне сёння трэба здаць матку ў дом састарэлых, а без гэтай праклятай паперы не даюць семафора, бюракраты!.. Усёк? Ага, пішы! Дыктую. Каранат Каранатавіч Козлікаў ва ўзросце… загнуўся, значыць… Ну, памёр, памёр… Ад гарэлкі, пішы… З мяне — магарыч! (Кладзе трубку, налівае ў шклянку самагонкі.)

Ціха заходзіць сяржант Дзюба. Маёр Козлікаў не заўважае яго, падымае шклянку.

За ўласную смерць!

Сяржант Дзюба (амаль шэптам). Таварыш маёр, дазвольце далажыць?

Маёр Козлікаў скаланаецца. Шклянка падае з рук.

Маёр Козлікаў (накідваецца на сяржанта Дзюбу). У, мля… Куды сунешся з нямытым рылам?!

Сяржант Дзюба. Вінаваты, таварыш маёр. Надзвычайная сітуацыя. Дазвольце далажыць?

Маёр Козлікаў. Не дазваляю. Пайшоў вон!

Сяржант Дзюба (казырае). Ёсць вон! (Адступае спіной да дзвярэй і знікае за імі.)

Маёр Козлікаў налівае па новай. З кута чуваць манатонны голас Кацярыны Карпаўны.

Кацярына Карпаўна (моліцца). Божачка, скажы мне, дурной, што гэта з людзьмі парабілася? Цкуюць адзін аднаго, душаць, б'юць, зусім звар'яцелі… Што гэта, Божачка?

Маёр Козлікаў. Канчай, матка!

Кацярына Карпаўна. Божачка, як жыць далей?

Маёр Козлікаў. У доме састарэлых будзеш жыць далей. Збірайся, матка!

Кацярына Карпаўна (разгублена). Прама цяпер?

Маёр Козлікаў. Цяпер.

Кацярына Карпаўна. Як жа так, сынок, цяпер? Гэта ж не ў краму, не на фэст, можа, заўтра?

Маёр Козлікаў. Ніякіх заўтра. Сёння, матка! І толькі сёння! (Адчыняе дзверы шафы.)

Кацярына Карпаўна (працягвае рукі). Я сама! Сама я, сынок!.. (Пачынае зборы.)

Маёр Козлікаў уключае вясёлую музыку, але слухаць яе доўга не даводзіцца. У пакой з плачам, лямантам улятае Фяўроння Захараўна. На руках у яе сабака. Твар у Фяўронні Захараўны белы ад маскі з кефіру.

Фяўроння Захараўна (істэрычна). Ой, лю-дзі, ратуйце! Па-мі-ра-ю-ю!

Маёр Козлікаў (спалохана). Фяўронюшка, ты што?! Ты чаго?..

Фяўроння Захараўна. Ой, блага…

Маёр Козлікаў (набірае ў рот самагонкі і пырскае на Фяўронню Захараўну). Ты — з-за маткі?.. Матку я апрыходваю!

Фяўроння Захараўна. Ой, не-е… (Галосіць яшчэ мацней.)

Маёр Козлікаў (бездапаможна азіраецца). З Ладай што?

Фяўроння Захараўна. Не-е… (Ірве валасы на галаве.)

Маёр Козлікаў (губляе цярпенне, трасе Фяў-ронню Захараўну за плечы). Гавары!

Фяўроння Захараўна моўчкі паказвае на сабаку.

Цюцька?! Што цюцька?

Фяўроння Захараўна (слёзна). З-з-зуб…

Маёр Козлікаў. А-а, цябе зубамі пакусаў цюцька? (Растапырвае пальцы.) Ды я яго раздаўлю, як мошку, мля!

Фяўроння Захараўна. Ой, не!

Маёр Козлікаў. Я яго раз і назаўсёды адвучу кусацца.

Фяўроння Захараўна (заікаючыся). Ён не можа ку-ку-сацца. Ён шчарбаты.

Маёр Козлікаў. Што значыць — шчарбаты?

Фяўроння Захараўна. Без зуба. (Зноў заліваецца слязьмі.)

Маёр Козлікаў падскоквае да сабакі, адкрывае яму зяпу і бачыць, што адсутнічае пярэдні зуб у верхнім радзе.

Маёр Козлікаў (адчайна). Во, мля!.. (Адчыняе дзверы, кліча.) Сяржант, мля!

Убягае сяржант Дзюба.

Сяржант Дзюба. Надзвычайная сітуацыя, таварыш маёр?

Маёр Козлікаў. Я табе пакажу сітуацыю. (Грозна.) Дзе зуб?

Сяржант Дзюба (хапаецца за шчаку). Вы ж самі мне яго выбілі, таварыш маёр.

Маёр Козлікаў. Я не пра твой сабачы зуб пытаюся. Дзе зуб Пана Фокса? (Падносіць сяржанту пад самы нос сабаку з разяўленай зяпай, без зуба.)

Сяржант Дзюба (вывіжоўваецца, як вужака). Зуб сабакі, таварыш маёр, у… у Амерыцы!

Маёр Козлікаў. Чаму?

Сяржант Дзюба. У іх навалам салодкага, таварыш маёр. Цукру, цукерак. Лопаюць не ў свой дух, абжыраюцца і самі, і сабакі. Вось і застаюцца без зубоў. З цяпкамі ходзяць.

Маёр Козлікаў. Ты мне лапшу на вушы не вешай. Як быць цяпер?

Сяржант Дзюба. Паставіць новы зуб, таварыш маёр.

Маёр Козлікаў. Паставіць зуб сабаку?!

Сяржант Дзюба. Так точна!

Маёр Козлікаў. Здзекуешся, кракадзіл?

Сяржант Дзюба. Ніяк не. Сабаку былога сакратара райкома на тым тыдні ажно два зубы запратэзіравалі.

Маёр Козлікаў (падыходзіць да тэлефона, гаворыць сяржанту Дзюбе). Калі што, разжалую ў радавыя, сукін сын! (Набірае нумар, у трубку.) Зубапратэзны?.. Сват?! Здравія жалаю. Маёр Козлікаў! Выручай… Не, мае зубы на месцы, як штыкі!.. Тут іншае, больш сур'езнае. Выпісалі мы з-за мяжы Пана Фокса, сабачку такога. Экземпляр, ты б паглядзеў. Нават брэша па-іхняму. Заглядзенне! І трэба ж — пэнкнуў зуб. На самым відным месцы. Жонка ў адчаі… Прыносіць?.. Жонку?.. А-а, сабачку! Вот дзякуй!.. Век не забуду! (Кладзе трубку.)

Фяўроння Захараўна (усхліпвае). Збяруцца госцейкі, стануць сабачку глядзець. Яна рот раскрые, а там — дзірка заместа зуба. У-у-у!

Маёр Козлікаў (супакойвае). Уставім Пану Фоксу новы зуб.

Фяўроння Захараўна. Пачне грызці сабачка костку і выламае.

Маёр Козлікаў (катэгарычна). Ніяк не выламае. Я ўстаўлю Пану Фоксу металічны зуб.

Фяўроння Захараўна (моршчыцца). Фі, яшчэ чалавеку — жалезны зуб — я разумею. А сабачку? На каго ён будзе падобны? Агідна.

Маёр Козлікаў. А хто табе казаў, што я буду ставіць сабаку жалезны зуб?

Фяўроння Захараўна. Ты сам.

Маёр Козлікаў. Я сказаў — металічны.

Фяўроння Захараўна. Не ўсё роўна?

Маёр Козлікаў (ганарліва). Я пастаўлю Пану Фоксу…

Фяўроння Захараўна (перабівае). Бронзавы?

Маёр Козлікаў. Прашу цішыні і ўвагі. Я пастаўлю Пану Фоксу залаты зуб!

Фяўроння Захараўна. Залаты?!

Маёр Козлікаў. Так, залаты! Сабака з залатым зубам толькі ў маёра Козлікава.

Фяўроння Захараўна (перастае хліпаць, выцірае слёзы). Козлікаў! Ты — лапушка. Я люблю цябе! (Абдымае маёра Козлікава, цалуе. Смяецца.) У нас будзе сабака з залатым зубам! Супермодна!

Сяржант Дзюба. Дазвольце заўважыць, таварыш маёр, што залаты зуб сабаку — нельга.

Маёр Козлікаў (здзіўлена). Чаму?

Сяржант Дзюба. На вуліцы — адарвуць з галавой.

Маёр Козлікаў. Хто асмеліцца зачапіць сабаку маёра Козлікава?

Сяржант Дзюба. Дачу ж вашу абакралі.

Маёр Козлікаў. Маўчаць, мля! Асабістую ахову прыстаўлю да Пана Фокса.

Фяўроння Захараўна. А чаго сяржант тут аціраецца?

Маёр Козлікаў. Сяржант Дзюба! Слухай загад: зараз жа дуй у загс, вазьмі там дакумент на маё імя — і ў той жа момант назад!

Сяржант Дзюба (казырае). Ёсць. (Кідаецца да дзвярэй, але яго спыняе маёр Козлікаў.)

Маёр Козлікаў. Сяржант, запомні: дакумент асаблівай сакрэтнасці. Не ўздумай чытаць або паказваць каму.

Сяржант Дзюба (казырае). Ёсць, не чытаць і не паказваць. (Знікае.)

Фяўроння Захараўна (маёру Козлікаву). Лапушка, што яшчэ за сакрэты?

Маёр Козлікаў (лагодна). Я табе скажу потым. А цяпер давай займёмся Панам Фоксам. Зубапратэзнік чакае.

Маёр Козлікаў бярэ сабаку і ідзе на выхад. За ім спяшаецца Фяўроння Захараўна.

(Ля парога.) Мы нічога не забыліся?

Фяўроння Захараўна. Пашпарт сабачкі я ўзяла. Перакусіць ёй на дарогу — катлетак, каўбаскі таксама…

Маёр Козлікаў. А грошы? На залаты зуб?

Фяўроння Захараўна (разгублена). У мяне няма.

Маёр Козлікаў (шарыць па кішэнях). Во, мля, і ў мяне няма. (Да Кацярыны Карпаўны.) Матка! Дай грошы на залаты зуб сабаку!

Кацярына Карпаўна нібыта не чуе, моўчкі працягвае збіраць рэчы.

(Гучней.) Матка!.. Дай грошы!

Кацярына Карпаўна (усхліпвае). Сынок, якія ж у мяне грошы? Я ж вам усё аддала: хатку сваю цёпленькую, дагледжаную людзям прадала — табе машыну купіла. Кароўку, іншую жыўнасць спусціла, што гарбом гадамі нажывала, — вам на тэлевізары. Пенсію маю вы атрымліваеце. Няма ў мяне ні капеечкі, сынок.

Маёр Козлікаў. Што ў цябе, матка, на шыі ў вузельчыку?

Кацярына Карпаўна (інстынктыўна прыціскае рукі да грудзей). Гэта на мае апошнія дзянькі, сынок.

Маёр Козлікаў (лагодна). Матка, твае апошнія дзянькі пройдуць на поўным дзяржаўным забеспячэнні. Я для цябе ў тым доме асобны пакой выб'ю, нават большы, чым ты ў нас мела. Табе, як пані, у пасцелю будуць насіць абеды, вячэру. Дактары будуць цябе наведваць па першай просьбе. Лякарствы выпісваць. І ўсё — бясплатна. Дык навошта табе грошы?

Кацярына Карпаўна (ціха). На смерць.

Маёр Козлікаў. І пахаваюць, матка, цябе дарма. Спецыяльным артыкулам прадугледжаны сродкі на адзенне, труну, месца на могілках. Прападуць нізавошта твае грошы.

Кацярына Карпаўна. Не прападуць. Добрым людзям аддам.

Фяўроння Захараўна. Во, я так і гаварыла: зусім сумленне страціла старая. (Падскоквае да Кацярыны Карпаўны.) Ды што з ёй цырымоніцца? Забраць — і ўсё!

Кацярына Карпаўна (яшчэ мацней прыціскае рукі да грудзей). Жывая не аддам. Возьмеш толькі ў мёртвай. (Плача.)

Маёр Козлікаў (на жонку). Спыніся! Нідзе не дзенецца. Я ведаю яе, супакоіцца — і аддасць.

Фяўроння Захараўна. А чым зараз плаціць за залаты зуб?

Маёр Козлікаў. Дамоўлюся. Сват пачакае.

Маёр Козлікаў і Фяўроння Захараўна выходзяць. Маёр Козлікаў крычыць з-за дзвярэй.

Матка! Каб пакуль вярнуліся — была гатова!

У пакоі застаецца адна Кацярына Карпаўна.

Кацярына Карпаўна (збірае валізку). Ці ўсё гэта я ўзяла? Сукенкі ёсць: і на будні дзень, і на хаўтуры. Хусткі — крамная, цёплая, вайлакі… А посуд? Во міскі і не паклала. Галава як рэшата дзіравае. Зусім памяці не стала. (Нясе міску, з любоўю разглядвае яе.) Яшчэ з мужам удваіх сёрбалі з цябе, сяброўка ты мая неразлучная. І ў вёсцы служыла, і тут. А куды цяпер паедзеш?.. (Усхліпвае.) У якую далёкую дарогу адправімся, у якую турму адвязе нас сынок? Хоць бы разочак, хоць бы адным вокам зірнуць на родную вёску, на прададзеную хатку… Ой, навошта ж я, дурная, гэта зрабіла? Дзе мазгі былі? Чаму людзей не паслухалася? Суседа Язэпа? Гэта ж ён так адгаворваў, як прадчуваў бяду. Як ведаў.

У пакой ціха заходзіць дзед Язэп са стрэльбай. Кацярына Карпаўна не заўважае яго.

Чуў бы ты, суседзе Язэп, як я цябе памінаю.

Дзед Язэп. Чую, чую, Карпаўна.

Кацярына Карпаўна. Божачкі, хто гэта? (Азіраецца, заўважае дзеда Язэпа.) Вот і з галавой у мяне нешта не ў парадку. Здані мрояцца.

Дзед Язэп. Не здань я, Карпаўна, а твой былы сусед — Язэп!..

Кацярына Карпаўна (мацае вопратку дзеда Язэпа). Язэп!.. І праўда — Язэп!.. Які ж ты малайчына, што не забыўся, наведаў мяне!

Дзед Язэп. Сорамна, Карпаўна, прызнацца, але не да цябе ехаў я. Сына твайго, Караната, хачу пабачыць. Справа ёсць.

Кацярына Карпаўна. Быў Каранат. Толькі што выйшаў. (Прыкмеціўшы хваляванне дзеда Язэпа.) Ён хутка вернецца. Пачакай. Прысядзь во. (Ставіць крэсла.)

Дзед Язэп (усаджваецца). Кратаешся патроху, Карпаўна?

Кацярына Карпаўна. Якое там кратанне? Толькі што клёваю. Душа на нітачцы затрымалася. А як ты?

Дзед Язэп. Дажываю таго быту, калі паложаць пад пліту.

Кацярына Карпаўна. Старасць — не радасць, а смерць — не падарунак.

Дзед Язэп. Жыццё — што макаў цвет: раніцою расцвітае, а к вечару — ападае. (Азіраецца.) Жывеш ты, Карпаўна, як пані.

Кацярына Карпаўна. Такія паны — па тры ў штаны. Але ж пакуль жывеш — усяго трэба. А як паміраць — чатыры дошкі і пяску трошкі. Так і я. Як жыла, то старалася. Дапамагала сыну і мэблю справіць, і дываны. І кватэру з-за мяне большую далі.

Дзед Язэп. Кватэра — як ток. Хоць жыта малаці.

Кацярына Карпаўна. Добрая кватэра. З выгодамі. І вада на месцы. І прыбіральня. І печкі цяпліць не трэба… Але колькі гора я з-за гэтай кватэры цяпнула. Як успомню, аж сэрцайка ападае.

Дзед Язэп. Была гісторыя?

Кацярына Карпаўна. О, яшчэ якая!.. Гэта ж як толькі пераехалі, жылі на ўскраіне, у сынавай хібарцы. Аднойчы сын і кажа: «Матка, я паеду ў камандзіроўку, а ты сходзіш у гарсавет і атрымаеш ордэр на новую кватэру». Сказаў так і паехаў. А я збіраюся ў гарсавет і думаю, што ж гэта за ордэр, што ж гэта за штука? Відаць, каштоўная, што з-за яго кватэру даюць. Узяла спачатку сумку, а потым перадумала: можа, не ўлезе ў сумку. Самы вялікі чамадан захапіла.

Дзед Язэп. Запас бяды не чыніць.

Кацярына Карпаўна. Ага, з'яўляюся я, значыцца, з гэтым вялікім чамаданам у гарсавет. Глядзяць на мяне так дзіўна: «Куды, бабка, далёка сабралася? Ці не ў Сібір?» Я і кажу: «За ордэрам прыйшла!» Старшыня, такі прыстойны, ветлівы чалавек, усміхнуўся, запрасіў у кабінет мяне і падаў нейкую маленькую жоўтую паперку, як для самакруткі на махорку. Кручу гэтую паперку ў руках і не ведаю, што з ёй рабіць. А потым набралася смеласці і пытаюся: «А дзе ж ордэр?» «Дык гэта ж ордэр і ёсць», — смяецца старшыня.

Дзед Язэп. Бач ты?!

Кацярына Карпаўна. Прынесла я гэтую паперку дахаты і не ведаю, дзе яе схаваць. Куды ні пакладу, усё здаецца, што дрэнна. І ўрэшце засунула пад настольнік. Вечарам дзеці са школы прыбеглі: «Бабка, пакажы ордэр!» Я цап пад настольнік, а там яго нямашака. Перавярнула, перакруціла — нідзе. Як карова языком злізала. І тут мяне цюкнула: гэта ж я настольнік вытрасала і рознымі паперкамі, якія пападалі з яго, грубку падцепліла. Стаю, як варам аблітая. Гэта ж спаліла кватэру новую. Хацела адразу пятлю на шыю накінуць. Не ведаю, як ноч перажыла. А раніцою хутчэй у гарсавет. Кінулася да старшыні ў ногі: «Чалавечак ты мой родны, залаты, ратуй! А то рукі на сябе налажу». Усадзіў ён мяне сілком у крэсла, выслухаў, пасмяяўся і выпісаў другую такую паперку. А ў мяне з той пары і рукі дрыжаць, і сэрца змітрэнжылася…

Дзед Язэп. Ого, колькі нам з-за гэтых паперак крыві папсавалі. Помніш, як Антосін Піліп згубіў квіток, што «шараварку» адбыў. «А, ты — скрыты вораг народа!» Заграблі мужыка. Толькі і бачылі. Як у ваду кануў.

Кацярына Карпаўна. Як яна там, Антося, зараз?

Дзед Язэп. А нічога. Сноўдаецца па доме. І парсюку замяшае, і карову падоіць.

Кацярына Карпаўна. Даўно я кароўку не даіла. І, відаць, не давядзецца ўжо… (Уздыхае.) Ды што гэта я пра сябе. Як ты? Усё ў вартаўніках ходзіш?

Дзед Язэп. Чапаю. Але, відаць, давядзецца кінуць.

Кацярына Карпаўна. Немач?

Дзед Язэп. Па немачы яшчэ б цягаўся… Сабачка ў мяне быў. Ды такі рахманы: злодзея за вярсту чуў. Хоць тэлевізар глядзі, хоць спі, а ён аб'яўку дасць у патрэбны момант. А ўжо як учэпіцца ў каго — не адарвеш! Гэта ж Хведзька, ну, бабыль з горада, ты ж павінна ведаць, бычка хацеў украсці. Дык ён за калашыну гэтаму бандзюгу ўпіўся, і што той ні рабіў — і біў, і нагой дрыгаў, і цягнуў за сабой — не адпусціў. Зуб пярэдні ён, бядак, выламаў, а не адпусціў.

Кацярына Карпаўна. Во гэта сабачка!

Дзед Язэп. Ого, быў як у Бога за пазухай. І вот жа, як на ліха якое, прапаў. Як у ваду кануў. У каго ні пытаюся — нічога не чулі пра яго. Прыйшоў вот да сына твайго, Караната. Ён жа ў міліцыі.

Кацярына Карпаўна. Ушыўся ў сабаччу скуру.

Дзед Язэп. Вось я і гавару: мо дапаможа.

Кацярына Карпаўна. Ён не па сабаках, ён па гэтых, як іх — анкаголіках.

Дзед Язэп. А можа, і пра сабачку прапытае.

Кацярына Карпаўна. Спытае. Во сёння раніцою да нас сабачку прыносілі. Надта падобную да тваёй.

Дзед Язэп (ажыўляецца). А каб глянуць на яе?

Кацярына Карпаўна. Цяпер нямашака. На выгулку павялі ці яшчэ куды. (Кранае вузел.) Ты ўжо без мяне паглядзіш.

Дзед Язэп. А ў якія госці, Карпаўна, ты лыжы навастрыла?

Кацярына Карпаўна. А гэта я… у санаторыю!..

Дзед Язэп. У санаторыю — добра. Там і дактары, і дагляд, і клімат.

Кацярына Карпаўна. Я ж не хацела. Дык сын: едзь, матка, ды едзь.

Дзед Язэп. Правільна. У санаторыю гэту я б на пузе папоўз, ды які сабака мне пуцёўку дасць? А ў цябе, Карпаўна, сын харошы. Чалавек. Не тое, што дзеці ў Марылі.

Кацярына Карпаўна. А што ў Марылі?

Дзед Язэп. А ты што, не чула?

Кацярына Карпаўна. Не.

Дзед Язэп. Гэта ж сыны і дочкі пакінулі яе адну. Забрала дзяржава яе ў гэты дом… Вот памяць… Ну, дзе такім, як мы, век дажываць.

Кацярына Карпаўна. Дом састарэлых?

Дзед Язэп. Во, ён самы. А там Марыля хутка і Богу душу аддала. Пахавалі яе там жа, на могілках, ля дома таго, бо ніхто з дзяцей не з'явіўся, хоць і тэлеграмку далі. А па часе дзецям супраць людзей сорамна стала. Сабраліся, зрабілі матцы помнік і павязуць жа ставіць на тыя могілкі. Прывозяць, а помніка ставіць няма дзе.

Кацярына Карпаўна. Божачка, як жа гэта?

Дзед Язэп. А там што… падшыванцы гэта нейкія павырывалі крыжы і спалілі. І цяпер невядома, дзе чыя магіла. Брацкія могілкі…

Маўчанне. Кацярына Карпаўна неўпрыкметкі змахвае хусцінкай слязу. Дзед Язэп устае.

Пайду. А то затравіў цябе, Карпаўна, сваімі анекдотамі.

Дзед Язэп зачыняе за сабой дзверы. Кацярына Карпаўна ў бяссіллі апускаецца на вузел і плача.

Кацярына Карпаўна (да залы). Людзі, у вас прашу паратунку. Зжальцеся нада мной. Дапамажыце сэрцайку майму вытрываць. Скажыце мне, за якія такія грахі на схіле гадоў мне паслана такое мучэнне? Ці я жыццё сваё гультайкай пражыла?.. Ці я дзетак сваіх недагледзела, пакрыўдзіла?.. Людзі, адгукніцеся!..

З-за дзвярэй даносіцца голас маёра Козлікава:

Смело, товарищи, в ногу, Духом окрепнем в борьбе…

Неўзабаве ў пакой увальваецца сам маёр Козлікаў, а за ім — Фяўроння Захараўна з сабакам на руках.

Маёр Козлікаў (футболіць нагой міску). Матка, ты гатова?

Кацярына Карпаўна ніжэй схіляе галаву.

(Заўважае валізку, кранае яе.) Матка, ты ў мяне — малаток! (Забірае ў Фяўронні Захараўны сабаку, расшчэрвае яму зяпу.) Глядзіце, любуйцеся на залаты зуб сабакі маёра Козлікава!

Сабака падыходзіць да краю сцэны і паказвае ў залу залаты зуб. Віляе хвастом.

Фяўроння Захараўна. Асцярожна, не выпусці.

Маёр Козлікаў. Не выпушчу. Я цяпер ніколі не выпушчу яго з рук, маё золата. Як мы з табой, Фяўронюшка, грохнулі, а?!

Фяўроння Захараўна. Такі натоўп пад дзвярыма ў зубапратэзны. Як залямантаваў, думала, што разарвуць, варвары. Добра, што ты — пры пагонах.

Маёр Козлікаў. Я ім хайлы ўраз заціснуў.

Фяўроння Захараўна. Сабака, бедны, намучыўся.

Маёр Козлікаў. Затое цяпер — з залатым зубам. Усяляй Пана Фокса ў пакой, а я адкіну матку ў дом састарэлых. (Да Кацярыны Карпаўны.) Матка, пад'ём!

Кацярына Карпаўна нібыта скамянела. Не рэагуе.

(Гучней.) Матка, карэта пададзена, мля!

Кацярына Карпаўна. Нікуды я, сынок, не паеду.

У Фяўронні Захараўны ад гэтых слоў адвісла сківіца.

Маёр Козлікаў (перапытвае). Як гэта «не паеду»?

Кацярына Карпаўна. Не паеду, сынок, і ўсё.

Фяўроння Захараўна. Во, я так і ведала. Ушылася старая абармоціха, як блыха, у нашу кватэру. Цяпер яе ніяк не выкурыш.

Маёр Козлікаў. Матка, мы з табой так не дамаўляліся. Не валяй дурака. Мне пакой патрэбен.

Кацярына Карпаўна. Вызвалю я табе пакой, сынок.

Маёр Козлікаў. Чулі? Не паедзе — і вызваліць? Як жа гэта?

Кацярына Карпаўна (ціха). Памру!..

У пакоі наступае цішыня. Парушае яе Фяўроння Захараўна.

Фяўроння Захараўна. Ага, знайшла дурняў. Яна — таго, а нам — пахаванне строй.

Маёр Козлікаў (на жонку). Заткніся! Мы з маткай пра смерць гаворым. (Да Кацярыны Карпаўны.) Кажаш, матка, памрэш?

Кацярына Карпаўна. Памру, сынок, хутка памру.

Маёр Козлікаў. Але ж пакой мне патрэбен сягоння.

Фяўроння Захараўна. І не іначай.

Кацярына Карпаўна. Сягоння і памру. Я ж цябе, сынок, ніколі не падводзіла.

Маёр Козлікаў. Гэта так. Але цяпер — асобы выпадак.

У пакой убягае сяржант Дзюба.

Сяржант Дзюба (дакладвае). Таварыш маёр, дакумент з загса дастаўлены. (Падае канверт.)

Маёр Козлікаў (бярэ). Трэба мне цяпер гэты дакумент, як сабаку пятая лапа. (Хавае канверт у кішэні. Больш непасрэдна да сяржанта Дзюбы.) Вот скажы мне, сяржант: мая матка заявіла, што сёння дасць дуба. Можна ёй верыць ці не?

Сяржант Дзюба. Можа, і памрэ, раз сказала.

Маёр Козлікаў. Мне не «можа». Мне — дакладна трэба.

Сяржант Дзюба. Памрэ, таварыш маёр. Старыя, яны чуюць касую. Гэта Піліпіха з Цельпухоўкі кароў не выйшла даіць. Старшыня Абцугайла паехаў заганяць яе на ферму. Старая енчыць, што акачурыцца да вечара. Не паверыў Абцугайла. Вытурыў яе на кароўнік. А пад вечар старая сканала, як і гаварыла, прама на рабоце…

Маёр Козлікаў. Заставайся, матка! Толькі памры. (Плача.)

Кацярына Карпаўна. Каранат?..

Маёр Козлікаў. Ну што табе яшчэ, матка?

Кацярына Карпаўна. Просьба ў мяне да цябе, сынок, ёсць. Апошняя.

Маёр Козлікаў. Давай… раз апошняя.

Кацярына Карпаўна. Дзед Язэп у нас быў, вартаўнік цельпухоўскі. Можа, помніш яго?

Маёр Козлікаў. Чаму ж не. Хаты ў вёсцы побач стаялі.

Кацярына Карпаўна. Во, дык заходзіў. Сабачка ў яго прапаў, да вартаўніцтва надта вушлы. Надта прасіў, каб ты дапамог знайсці яго… Не адмоў чалавеку, сынок!..

Маёр Козлікаў. Вот у нас сяржант — спецыяліст па сабаках. З-пад зямлі адкапае. Так, сяржант?

Сяржант Дзюба (вяла). Так.

Маёр Козлікаў. А што так нявесела? (Робіць голас металічным.) Сяржант Дзюба!

Сяржант Дзюба (падцягваецца). Я!

Маёр Козлікаў. Адшукаць сабаку дзеда Язэпа!

Сяржант Дзюба. Й-ёсць а-а-адшукаць са-баку дзеда Язэпа!..

Маёр Козлікаў. Во гэта другі манер. (Уздыхае, кладзе руку на плячо сяржанта Дзюбы. Да залы.) Бяда з гэтымі старымі: ні самі не жывуць, ні другім не даюць. Гэта ж толькі на іх і робім: на пенсіі, на лякарствы, ільготны праезд, харчаванне. Тут не адзін дом, тут усю дзяржаву ў дом састарэлых ператварылі. Дзе ж нам выкарабкацца да сусветнага ўзроўню жыцця. Я б закон такі выдаў: колькі каму жыць. Даярка там, трактарыст — хай жывуць, колькі ўкалваць могуць. Паэтам, акадэмікам ды ўсёй гэтай гнілой інтэлігенцыі — шэсцьдзесят гадоў, і баста. Нечага свет капціць, дзяржаву абіраць. Так, сяржант?

Сяржант Дзюба. Так точна, таварыш маёр.

Маёр Козлікаў (падазрона). А чаго гэта цябе трасе, як у ліхаманцы?

Сяржант Дзюба. На дзяжурстве прастудзіўся.

Маёр Козлікаў (нацэджвае з самагоннага апарата шклянку гарэлкі). Зараз мы цябе адстудзім! (Падае сяржанту шклянку.) На, пагрэйся!

Сяржант Дзюба (перамінаецца з нагі на нагу). Прабачце, таварыш маёр, не магу. Пры выкананні службовых абавязкаў.

Маёр Козлікаў (моршчыцца). Я — дазваляю. Пі!

Сяржант Дзюба. Ёсць выпіць! (Перакульвае шклянку ў рот, закашліваецца, выцірае слёзы.)

Маёр Козлікаў. Ну як?

Сяржант Дзюба. Аг-гонь!

Маёр Козлікаў. У мяне — усё марка: што гарэлка, што жонка, што сабака.

Сяржант Дзюба. Дазвольце заўважыць, таварыш маёр, але ваш сабака…

Маёр Козлікаў. Радаслоўны амерыканец!.. З залатым зубам!

Сяржант Дзюба. Так.

Маёр Козлікаў. Так, дык чаго зюзюкаеш?

Сяржант Дзюба. Я хацеў сказаць, што ваш сабачка пры ўстаўцы зуба траўміраваўся.

Маёр Козлікаў. Урач — самай высокай кваліфікацыі. Я асабіста прысутнічаў. Нават каплі крыві не пралілося.

Сяржант Дзюба. Прабачце, я не так выразіўся: траўміраваўся душэўна, таварыш маёр.

Маёр Козлікаў. Ну і што з таго, мля?

Сяржант Дзюба. А тое, што цяпер, пакуль не пройдзе перыяд адаптацыі, яго нельга паказваць нікому чужому. Сабачку патрэбны абсалютны спакой.

Маёр Козлікаў. Усёк. Паселім Пана Фокса ў асобным пакоі, і ніякі сабака туды не зойдзе.

Сяржант Дзюба. Лепш я забяру сабачку да сябе на некалькі дзён. У вас матка памірае. Пахаванне… Людзі…

Фяўроння Захараўна. Ніякіх людзей у нас не будзе. Памрэ — закап… (Спахопліваецца, падносіць руку да рота.)

Маёр Козлікаў (на Фяўронню Захараўну). Заткніся, мля, скаціна! Маці — гэта… святое!.. (Сяржанту Дзюбе.) А ты, сяржант, займіся сабакам дзеда Язэпа. Па апошняй просьбе матулькі. (Плача.)

Сяржант Дзюба (неахвотна). Ёсць! (Пакідае пакой.)

Фяўроння Захараўна бярэ сабаку і выводзіць яго за дзверы ў іншы пакой. Маёр Козлікаў варожыць ля самагоннага апарата. За гэтым заняткам застае яго Лада.

Лада. Баця, ты зноў на ўзводзе?

Маёр Козлікаў. Маёр міліцыі Козлікаў заўсёды ў поўнай баявой гатоўнасці!

Лада. А як у майго «мента» гатоўнасць падзяліцца валютай?

Маёр Козлікаў. Гатоўнасць ёсць, валюты няма.

Лада. А куды ж яна зліняла, баця?

Маёр Козлікаў. Пану Фоксу, сабаку нашаму, залаты зуб уставілі. Ты ўяўляеш, якая сенсацыя для нашых абывацеляў: сабака маёра Козлікава — з залатым зубам!

Лада. Закалебаў. Ты, баця, дурак і не лечышся.

Маёр Козлікаў. Як ты смееш на бацьку, мля?

Лада. Закрый паддувала. Колькі можна клянчыць, пабірацца. Аформілі б заместа бабы ў дом гэты…

Маёр Козлікаў. Цябе… У дом састарэлых? Га-га-га!.. О-го-го! (Хапаецца за бакі, праз смех.) І колькі ж табе гадоў?

Лада. Восемдзесят… Дзевяноста… Табе што?

Маёр Козлікаў. Захацелася пагуляць у міласэрнасць? Але ты спазнілася. Баба нікуды не едзе. Яна вырашыла памерці дома. (Зноў смяецца.) Ну і дачка ў мяне. Ну і адкалола: у дом састарэлых… Га-га-га!..

Лада. Хопіць крыўляцца. Гані валюту! Мяне пацаны ў кабаку чакаюць.

Маёр Козлікаў. Няма.

Лада. Кабялю на залаты зуб — ёсць, а роднай дачцэ паршывага чырвонца — не?

Маёр Козлікаў. Чэснае партыйнае — няма.

Лада. Яшчэ скажы — піянерскае.

Маёр Козлікаў. Клянуся пагонамі!

Лада (падыходзіць да маёра Козлікава). Клешні!

Маёр Козлікаў (не разумее). Якія клешні?

Лада. Рукі ўверх. Хэндэ хох. Ты што — дублены?

Маёр Козлікаў (падымае рукі). Ты, мля, зусім ужо…

Лада абследуе кішэні маёра Козлікава.

(Іранічна.) Ну, што? Набралася, як жаба гразі?

Лада (дастае з кішэні маёра Козлікава канверт, падымае яго над галавой). А гэта што?! Паглядзім, колькі табе на гэты раз адмачылі.

Маёр Козлікаў (мяняецца ў твары). Лада, дачка, аддай. Там няма ніякіх грошай.

Лада. Не трэба пець, баця!

Маёр Козлікаў спрабуе адабраць канверт, але, даганяючы Ладу, за нешта чапляецца і падае. Лада разрывае канверт. З яго выпадае паперка.

(Ускліквае.) О, баця, прагрэс. З табою ўжо разлічваюцца чэкамі. (Падымае паперку, чытае.) Каранат Каранатавіч Козлікаў — памёр… (Вялікія вочы.) Баця?

Маёр Козлікаў. Што «баця»?

Лада. Ты — мярцвяк?

Маёр Козлікаў. Я ж цябе прасіў не чапаць.

Лада. Не, ты — мярцвяк?

Маёр Козлікаў. Пакладзі дакумент на месца!

Лада. Не, ты ўсё-ткі скажы!

Маёр Козлікаў (злосна). Ну, мярцвяк! Што табе ад мяне яшчэ трэба?

Лада. Мярцвяк ёсць мярцвяк. У мерцвякоў валюты няма. Чао!

Маёр Козлікаў (крычыць). Стой!.. (Кідаецца ўслед.)

Расчыняюцца дзверы, і насустрач яму выходзіць чалавек у чорным.

Чалавек у чорным. Тут мярцвяк Козлікаў?

Маёр Козлікаў (механічна). Тут, а што?

Чалавек у чорным знікае за дзвярамі, і неўзабаве, разам з другім, уносяць у пакой труну.

Дзея другая

Абстаноўка тая ж. У пакоі — Кацярына Карпаўна, маёр Козлікаў і людзі з пахавальнага бюро. Пасярод пакоя — труна.

Маёр Козлікаў (паказвае на труну). Што гэта такое?

Чалавек у чорным. Труна.

Маёр Козлікаў. Я сам бачу, што труна. Для каго?

Чалавек у чорным. Для… (Глядзіць у паперку.) Для маёра Караната Каранатавіча Козлікава.

Маёр Козлікаў (разгублена). Але ж я не заказваў.

Чалавек у чорным. Вам і не трэба заказваць. Даволі таго, што сёння раніцою ў загсе выпісана даведка аб тым, што маёр Козлікаў памёр. Усе астатнія клопаты па яго пахаванні ўзяло на сябе наша кааператыўнае бюро.

Маёр Козлікаў (аглядае труну). Мля, якраз на мяне.

Чалавек у чорным (з гонарам). У нас на кожнага кліента сабраны дадзеныя яшчэ пры жыцці. Неўзабаве вам пададуць касцюм, тапачкі, вянкі. Прабіваецца месца на могілках, ля былога загадчыка гандлёвай базы Хапуковіча.

Маёр Козлікаў. Дазвольце спытаць, а чаму ля Хапуковіча?

Чалавек у чорным. Па-першае, нам стала вядома, што маёр Козлікаў і Хапуковіч былі закадычнымі сябрамі. Па-другое, мы заўсёды стараемся класці работнікаў міліцыі побач з работнікамі гандлю. Так сказаць, родныя душы.

Маёр Козлікаў. Ля Хапуковіча, гэтага злодзея, не хачу ляжаць.

Чалавек у чорным. Паверце мне: пакойнікам усё роўна. І пры чым тут вы?

Маёр Козлікаў. А пры тым, што маёр Козлікаў — перад вамі. Я — жывы.

Чалавек у чорным. Прабачце, у вас ёсць дакумент, што вы — жывы?

Маёр Козлікаў (шарыць па кішэнях, потым схамянаецца, крычыць). Які яшчэ дакумент, мля?.. Вы што, аслеплі? Не бачыце мяне?..

Чалавек у чорным (спакойна). Значыць, няма. А вось у нас ёсць даведка аб тым, што маёр Козлікаў — памёр. (Паказвае паперу.) І мы пахаваем яго!

Маёр Козлікаў (выхоплівае пісталет, крычыць не сваім голасам). Во-он!.. Перастраляю, як сабак!

Людзі з пахавальнага бюро кідаюцца да дзвярэй.

З труной, мля, вон!

Людзі з пахавальнага бюро вяртаюцца, мітусяцца ля труны, нялоўка падымаюць яе. Ніяк не могуць трапіць у дзверы. Труна выкоўзваецца з рук. Кацярына Карпаўна, якая нерухома ляжала на дыване, падымаецца, кавыляе да маёра Козлікава і падае яму ў ногі.

Кацярына Карпаўна (стогне). Каранат… Сынок…

Маёр Козлікаў. Табе, матка, чаго?

Кацярына Карпаўна. Па-а-міра-а-ю…

Маёр Козлікаў. Ну і памірай сабе на здароўе.

Кацярына Карпаўна. Труну пакінь. Як жа без труны?..

Маёр Козлікаў (людзям з пахавальнага бюро). Адставіць!

Чалавек у чорным няўцямна пераглядваецца са сваім напарнікам, не ведаючы, што рабіць. Маёр Козлікаў шыпіць.

Пастаўце труну і ўбірайцеся, мля, к чарцям!

Людзі з пахавальнага бюро ставяць труну і подбегам, на дыбачках, пакідаюць пакой.

(Услед.) Ідыёты!

Кацярына Карпаўна (маёру Козлікаву). Дзякуй, сынок, за труну! Харошая, прасторная…

Маёр Козлікаў (адпускаецца). Ну што ты, матка, мне для цябе нічога не шкада.

Кацярына Карпаўна. Можна, я памалюся напаследак?

Маёр Козлікаў. Маліся. Не зацягвай толькі.

Кацярына Карпаўна. Не, я самую драбязочку.

Кацярына Карпаўна тупае ў кут, становіцца на калені і пачынае прычытаць, а маёр Козлікаў прыступае да выпіўкі.

Ой, Божа ж мой, Божа, за што ж Ты мяне пакараў — усю сіланьку забраў? Да я ж свой век гаравала, да я ж век старалася і будавалася, а цяпер уся мая сіланька прапала — дымам пайшла… Ды дзе ж мне прытуліцца, ды дзе ж мне нагрэцца, бо чужая хатка такая, як свякроўка ліхая. І чужая печ халодная. Ох, долечка мая непагодная!

Маёр Козлікаў (падыходзіць да Кацярыны Карпаўны). Матка, ты гэтымі сваімі малітвамі толькі душу мне вярэдзіш. (Падымае яе, праводзіць да пасцелі.) Ляж во і думай, што табе трэба зрабіць.

Кацярына Карпаўна паслухмяна ўкладваецца на канапу, адварочваецца да сцяны. У пакой заглядвае Фяўроння Захараўна.

Фяўроння Захараўна (маёру Козлікаву). Сабачка наш заснуў. Такі міленькі. Лапкі пад галаву. Роцік раскрыў і залаты зуб выставіў. Ідзі палю… (Раптам заўважае труну, крычыць.) А-а-а-а!.. (Спаўзае на зямлю, траціць прытомнасць.)

Маёр Козлікаў (кідаецца да Фяўронні Захараўны, трасе яе, б'е па шчоках). Фяўроння?.. Фяўроння?! Фяўронюшка…

Фяўроння Захараўна (расплюшчвае вочы, слабым голасам). А-а?.. (Паказвае на труну.)

Маёр Козлікаў. Гэта — для маткі. Для маткі труна!

Фяўроння Захараўна. Млосна… Прыбяры з вачэй.

Маёр Козлікаў. А, умомант. (Адстаўляе труну да сцяны, накрывае настольнікам.)

Фяўроння Захараўна. Дай мне вады!

Маёр Козлікаў заместа вады падае ў шклянцы самагонку. Фяўроння Захараўна робіць некалькі глыткоў, плюецца.

Я ў цябе прасіла вады, а не самагонкі. Ты разумееш, што такое вада?

Маёр Козлікаў. Прабач, вады дык вады. (Падае Фяўронні Захараўне ваду.)

Фяўроння Захараўна (п'е, крыху супакойваецца). Як старая?

Маёр Козлікаў. Амаль што ўсё.

Фяўроння Захараўна. Што яшчэ за «амаль»?

Маёр Козлікаў. Адыходную малітву толькі што адспявала. Дажывае апошнія хвілінкі. (Да Кацярыны Карпаўны.) Матка, ты як там?

Кацярына Карпаўна. Трохі адпусціла… Даруй, сынок, але лепей мне, лепей… На жаль.

Фяўроння Захараўна. Ой, людзі…

Маёр Козлікаў (абдымае Фяўронню Захараўну). Гэта цудоўна, што ёй лепш.

Фяўроння Захараўна. Каранат?

Маёр Козлікаў. А тое, што ўсім перад канцом становіцца лепш. Хіба не чула?

Фяўроння Захараўна (маёру Козлікаву). Праводзь мяне ў спальню.

Маёр Козлікаў. Ага, пакінем яе. Хай памірае спакойна.

Фяўроння Захараўна (ля дзвярэй у спальню). Цішэй, не грукай. Сабачка спіць.

Маёр Козлікаў і Фяўроння Захараўна знікаюць у другім пакоі. Чуваць лёгкі стук у дзверы. З'яўляецца дзед Язэп.

Дзед Язэп. Дзень добры ў хату. Дзверы насцеж — гаспадар дома?

Кацярына Карпаўна. Дома, дома. Праходзь бліжэй.

Дзед Язэп (здзіўляецца). А ты, Карпаўна, яшчэ не ў санаторыі?

Кацярына Карпаўна (уздыхае). Санаторыя мне адна ўжо. (Дрыжачымі пальцамі павольна развязвае вузельчык на шыі і працягвае Язэпу скрутак.) На, вазьмі.

Дзед Язэп. Што гэта?

Кацярына Карпаўна. На мае хаўтуры.

Дзед Язэп. Ды я першы лягу. Не вазьму.

Кацярына Карпаўна. Язэп, я ж цябе ў жыцці і не так шмат прасіла.

Дзед Язэп. Не-не, нізавошта. У цябе сын во які харошы. У санаторыю адпраўляе. Начальнік… Куды ж мне патыкацца?

Кацярына Карпаўна. Сын-то ў мяне нічога, а вот нявестка… (Уздыхае.) Пахавайце мяне на вясковых могілках, ля мужа майго Караната. (Голасам, на які нельга не адклікнуцца.) Суседзе Язэп, гэта мая апошняя просьба. (Працягвае зноўку вузельчык.)

Дзед Язэп (паціскае плячыма, але вузельчык бярэ). Мне што. Кішэню не адарве.

Заходзіць маёр Козлікаў.

Маёр Козлікаў. Ба, у нас узброены госць.

Дзед Язэп. Я, Каранатавіч, наконт сабакі, што прапаў. Такі ўчэпісты быў, і як у ваду…

Маёр Козлікаў. Ніякіх сабак, пакуль з хросным не дзербалызнем! (Нацэджвае з самагоннага апарата і падае дзеду Язэпу шклянку самагонкі.)

Дзед Язэп (адмаўляецца). Які з мяне піток? Паўчаркі ды пад масток.

Маёр Козлікаў. Хочаш са мной справу мець — пі!

Выпіваюць.

Дзед Язэп (ставіць шклянку, кхекае). Харошае зелле!

Маёр Козлікаў. У мяне ўсе харошае: і гарэлка, і жонка…

Дзед Язэп. І самі вы, Каранатавіч, харошы. Матку во ў санаторыю адпраўляеце.

Маёр Козлікаў (няўцямна). Якую санаторыю? (Глядзіць на закрытую настольнікам труну, схамянаецца.) А-а, усе там будзем.

Дзед Язэп (успрымае па-свойму). Не, мне туды дарога закрыта.

Маёр Козлікаў. Загрыміш, дзед, як піць даць. Гэта я, маёр Козлікаў, табе гарантую!

Дзед Язэп. Вот дзякуй!

Маёр Козлікаў. Чаго дзякаваць? Я б усіх туды пасля назначэння пенсіі адправіў, каб воля мая была.

Дзед Язэп. Во гэта — дзяржаўны чалавек.

Убягае сяржант Дзюба.

Сяржант Дзюба. Таварыш маёр, надзвычайная сітуацыя!

Маёр Козлікаў. Дзедаву сабаку знайшоў?

Сяржант Дзюба (заўважае дзеда Язэпа, мярцвее). Ні… Ніяк не-е-е… т-т-таварыш маёр.

Маёр Козлікаў. Дык чым ты займаўся, мля?.. Я з цябе скуру спушчу!

Сяржант Дзюба хоча нешта сказаць, але заместа слоў з яго рота вылятаюць нейкія невыразныя гукі.

(Да сяржанта Дзюбы.) Што там у цябе за сітуацыя?

Сяржант Дзюба. З-за-быўся, т-та-варыш маёр. (Трэ лоб.)

Маёр Козлікаў (плюе). Цьфу ты! Панабіралі ў органы асталопаў…

Дзед Язэп (да маёра Козлікава). Каранатавіч, чуў, што заморскага сабачку прыдбалі. А я ж да іх такі цікаўны. Каб глянуць на яго.

Маёр Козлікаў. Ён спіць.

Дзед Язэп. Я ціхенька, на дыбачках.

Маёр Козлікаў. Ну, глянь.

Сяржант Дзюба (горача пратэстуе). Таварыш маёр, ніяк нельга гэтага рабіць. Пасля ўсіх траўм, што перанёс Пан Фокс, з'яўленне любога пабочнага можа быць для яго катас… катакл… катастрафіч…

Маёр Козлікаў (выручае). Катастрафічным. (Да дзеда Язэпа.) Сяржант мае рацыю. Не будзем рызыкаваць. Вось праз тыдзень прыходзь, хросны, і глядзі, колькі ў душу ўлезе.

Дзед Язэп. Каранатавіч, вы ж ведаеце, як «лёгка» мне, старому, да горада дабрацца? Я нічога не буду гаварыць. Толькі зірну адным вокам на заморскага сабаку.

Маёр Козлікаў. Хіба што адным вокам.

Сяржант Дзюба. У сабакі таксама вочы ёсць!

Дзед Язэп. Дык ён жа спіць. Вочы закрытыя.

Сяржант Дзюба. Любы неасцярожны рух, і вочы сабакі могуць адкрыцца.

Маёр Козлікаў (згаджаецца). Так, могуць. Нельга, дзед.

Дзед Язэп. А я не пайду ў пакой. Я праз шчыліну ў дзвярах пагляджу на заморскі цуд.

Маёр Козлікаў. Праз шчыліну?

Дзед Язэп. Ага, праз яе самую.

Сяржант Дзюба. Таварыш маёр, я б не раіў. Сабака можа ўнюхаць.

Маёр Козлікаў. Праз шчыліну хай гляне.

Сяржант Дзюба (заступае дзверы). Для сабакі смяртэльна небяспечна.

Маёр Козлікаў. Адступіся, сяржант! Мне нават прыемна казычацца ў жываце, што так прагне мой хросны пабачыць тое, што ён ніколі не бачыў — майго заморскага сабачку. (Дзеду Язэпу.) Толькі, дзед, мля, асцярожна! Захад ёсць Захад!

Сяржант Дзюба вымушаны адступіць. Дзед Язэп становіцца на калені і прыпадае вокам да шчыліны ў дзвярах. У маёра Козлікава заўважаецца нецярплівасць. Маёр Козлікаў не вытрымлівае.

Ну як, дзед? Харошы заморскі звер?

Дзед Язэп. Задзяры мяне каршун, калі гэта — не мой сабака!

Маёр Козлікаў. Дзед, што за ахінею ты нясеш? Гэты сабака — з Амерыкі. Так, сяржант Дзюба?

Сяржант Дзюба. Т-так.

Маёр Козлікаў. У нас на яго і папера ёсць. Пашпарт.

Дзед Язэп (адчыняе дзверы, кліча). Тузік, ка мне!

Сабака кідаецца да дзеда Язэпа. Радасна вішчыць. Дзед Язэп абводзіць пераможным позіркам маёра Козлікава і сяржанта Дзюбу.

Вот вам і ўвесь пашпарт!

Маёр Козлікаў упіваецца вачыма ў сяржанта Дзюбу. Сяржант Дзюба ціснецца да дзвярэй.

Маёр Козлікаў (бярэ сяржанта Дзюбу за грудзі). Ты дзе, мля, падчапіў гэтага «бегемота»?

Сяржант Дзюба. Дык з Амерыкі, т-таварыш маёр…

Дзед Язэп. Каранатавіч, не слухайце, чысты беларус.

Маёр Козлікаў (сяржанту Дзюбе). Разжалую ў радавыя, сукін сын.

У пакой улятае раз'ятраная Фяўроння Захараўна.

Фяўроння Захараўна (накідваецца на маёра Козлікава). Што ў цябе тут за кірмаш? Я ж прасіла даць сабачку паспаць… І чаму ён у руках гэтага дзеда?

Маёр Козлікаў (вінавата). Бач, ён сцвярджае, што гэта — яго сабака.

Фяўроння Захараўна. Глупства. Што ён вярзе? Як яго? Фокс! Хау ду ю ду?

Сабака брэша. Дзед Язэп засоўвае сабаку ў рот палец і мацае зубы. На твары — недаўменне.

(Спалохана.) Каранат, што ён робіць? Там жа зуб!

Маёр Козлікаў. Дзед, ты што гэта, мля?

Дзед Язэп (разгублена, убок). Што за чорт? Зубы ўсе на месцы. (Перадае сабаку Фяўронні Захараўне.) Прабачце, але гэта — не мой сабака.

Маёр Козлікаў. Ес, ай эм Фокс!

Фяўроння Захараўна (здзекліва). «Не мой». Яшчэ чаго захацеў?

Маёр Козлікаў. Запомні, дзед: такі сабака — адзін на ўсю Рэспубліку Беларусь, мля!

Фяўроння Захараўна выводзіць сабаку ў спальню. Маёр Козлікаў налівае ў шклянкі самагонку, падае шклянку дзеду Язэпу.

Дзербалызнем, дзед, па другой! За майго сабаку!

Дзед Язэп (махае рукамі). Не-не. Замнога будзе. Яшчэ траплю ў вашу ўстанову.

Маёр Козлікаў (хлопае дзеда Язэпа па плячы). Там — я начальнік. Ёсць каго браць без цябе.

Дзед Язэп. Вот каб старшыню нашага, Абцугайлу, у выцвярэзнік.

Сяржант Дзюба. Таварыш маёр, успомніў сітуацыю. Дазвольце далажыць?

Маёр Козлікаў. Не дазваляю. (Да дзеда Язэпа.) Кажаш, закладвае Абцугайла?

Дзед Язэп. Локча, як свіння, і звярэе.

Маёр Козлікаў. «Нядобры» чалавек.

Дзед Язэп. Толькі і звання таго, што чалавек. Як воўк. Каб крылы былі, дык і птушак бы пахапаў!.. Са мной во было. Занядужаў. Ды так, што вады не мог прынесці. А кароўка, бедная, у хляве стаіць, рыкае, мучаецца. Прыязджаюць людзі нейкія і кажуць: «Прадай, дзед, кароўку». Я ім і гавару: «Калі не на мяса — забірайце». А назаўтра з'яўляецца ў хату Абцугайла. Ніколі не хадзіў, а то ўласнай персонай. «Прадаў, дзед, карову чужакам?» — «Прадаў». — «А ты ведаеш, што тым самым сарваў план па пастаўках мяса дзяржаве?» — «Не», — гавару. «Ну, дык да смерці будзеш ведаць цяпер: накладваю на цябе санкцыю — забараняю карыстацца канём і газам!»

Маёр Козлікаў. Ды ён, мля, у вас путчыст!

Дзед Язэп. Ого, хвашыст які!.. Ага, значыцца, у той жа дзень і забралі ў мяне газавы балон. А ў мяне, як на тое, з-за хваробы гэтай, гастрыту праклятага, і дроў ні палкі. Сяджу на печы і чаю не маю на чым падагрэць. Не ідзе ніхто. Баяцца. Папярэдзіў, гад: хто прыхінецца да дзеда, на таго таксама — штраф і санкцыю.

Маёр Козлікаў (з захапленнем). Вот гэта — дысцыпліна! (Спахопліваецца.) А дзе райвыканком?

Дзед Язэп. І пісаў, і хадзіў. А толку? Яны гэтага ката ўсхваляюць і медалі вешаюць.

Маёр Козлікаў. Я гэтага вашага Абцугайлу — у парашок!

Сяржант Дзюба (не вытрымлівае). Дазвольце сказаць, таварыш маёр? Надзвычайная сітуацыя!

Маёр Козлікаў (на сяржанта Дзюбу). Пайшоў вон, мля!

Сяржант Дзюба знікае.

(Дзеду Язэпу.) Я гэтага вашага Абцугайлу… сатру ў парашок.

Дзед Язэп. Ого, яго голымі рукамі не возьмеш.

Маёр Козлікаў. Я ўсё магу. Ты чуў, дзед, як я голымі рукамі танк узяў?

Дзед Язэп (разгублена). Не.

Маёр Козлікаў (пачынае расказ). Быў я тады радавым. Стаю на пасту, а мне па рацыі перадаюць: узбунтаваўся экіпаж танкавай часці. Захапілі танк з поўным боезапасам і пруць на горад: на жанчын, дзяцей, старых. І ніхто гэты танк спыніць не можа. Маўляў, на вас апошняя надзея, радавы Козлікаў… Я — на матацыкл і за танкам. Даганяю. Зрываю брызент з каляскі, пераскокваю на поўным ходзе на танк і закрываю брызентам глядзельныя шчыліны. Торкнуўся, мля, як сляпое кацяня і застыў. Стукаю ў браню: «Вылязай, рабяткі, прыехалі!» Адкуль ні вазьміся — начальства, рэпарцёры. Адхапіў медаль, гадзіннік імянны і павышэнне па службе.

Дзед Язэп. Я дзве вайны прайшоў. Усяго хлябнуў. Але каб танкі браць — не. (Нечакана.) Каранатавіч, а сёння б вы маглі на танку?

Маёр Козлікаў. Сёння, дзед, я сам, як танк! Сёння перада мной расступіся ўсе!

Расчыняюцца дзверы. Уваходзіць чалавек у чорным. У руках яго — цёмны касцюм.

Чалавек у чорным. Касцюм для пакойніка Козлікава. (Вешае касцюм на крэсла.)

Маёр Козлікаў (збянтэжана). Я… Мне… не трэба.

Чалавек у чорным. Вас не задавальняе? Паверце, пры сённяшнім дэфіцыце — гэта лепшае, што мы маглі падшукаць для пакойніка такога рангу.

Дзед Язэп. Каранатавіч, даюць — бярыце!

Маёр Козлікаў (чалавеку ў чорным праз зубы). Дзякуй, можаш быць свабодным.

Чалавек у чорным злёгку ківае галавой і знікае.

Дзед Язэп. Вось што значыць быць вялікім начальнікам. Абслугоўванне прама на даму. (Непасрэдна да маёра Козлікава.) А чаго ён вас, Каранатавіч, называе пакойнікам?

Маёр Козлікаў. Псеўданім.

Дзед Язэп. А, для канспірацыі.

Маёр Козлікаў. Дзед, у цябе яшчэ пытанні ёсць?

Дзед Язэп. Пасунуся ўжо. (Устае, ідзе да дзвярэй.) Пра сабаку майго, Каранатавіч, не забудзьце! (Знікае).

Маёр Козлікаў падлятае да тэлефона, набірае нумар.

Маёр Козлікаў (у трубку). Загс? Свінні, алкашы, мля. Спыніце з трунамі, касцюмамі, а не — усе вы ў мяне будзеце там! (Перапытвае раптам.) Гэта не загс? А што? Медвыцвярэзнік?.. (Кідае трубку.) Сувязістаў, мля, перастраляць.

З'яўляецца сяржант Дзюба.

Сяржант Дзюба. Надзвычайная сітуацыя, таварыш маёр.

Маёр Козлікаў (узрываецца). Што там яшчэ, мля, за «сітуацыя»?

Сяржант Дзюба. Старшыня калгаса «Новы шлях» Абцугайла даставіў у медвыцвярэзнік механізатара сваёй гаспадаркі Хлебнікава.

Маёр Козлікаў. І з-за гэтага падымаць вэрхал? (Плюецца.) Мля, калі нашы работнікі кацялком пачнуць шурупіць, а не мяккім месцам… І добра, што даставіў, сяржант. План лягчэй пойдзе. Пабольш бы нам такіх памочнікаў, як Абцугайла.

Сяржант Дзюба. Асмелюся далажыць, таварыш маёр, што механізатар Хлебнікаў не п'яны.

Маёр Козлікаў (іранічна). Толькі выпіўшы.

Сяржант Дзюба. Ніяк не. Цвярозы, як шкельца. Старшыня Абцугайла, таварыш маёр, у нецвярозым стане.

Маёр Козлікаў. Што значыць «у нецвярозым стане»? Канкрэтней!

Сяржант Дзюба. Надраўся ў сцельку, таварыш маёр.

Маёр Козлікаў. Маладзец. Пазнаю почырк. І як жа ты, сяржант, паступіў?

Сяржант Дзюба. Заарыштаваў абодвух, таварыш маёр. Да высвятлення абставін.

Маёр Козлікаў. Як, мля? Пасадзіў Абцугайлу? Майго лепшага сябра?

Сяржант Дзюба (разгублена). Таварыш маёр, вы ж самі казалі, што Абцугайлу — у парашок!

Маёр Козлікаў (ледзь стрымліваецца). Ты-ы, бязмен, мля, неданосак, мля, старшыню Абцугайлу неадкладна ж вызваліць і папрасіць прабачэння.

Сяржант Дзюба. Ёсць!.. А як жа з Хлебнікавым быць, таварыш маёр?

Маёр Козлікаў. Затрымаць Хлебнікава і скласці акт.

Сяржант Дзюба. Але ж ён — не п'яны…

Маёр Козлікаў. Не п'яны, дык напаі, мля…

Сяржант Дзюба. Ёсць напаіць! (Знікае.)

Маёр Козлікаў зноў прыступае да выпіўкі. Кацярына Карпаўна моліцца.

Кацярына Карпаўна…І прашу Цябе, Божанька, не пакідай сына майго, Каранатку. Харошы ён у мяне, вучоны, талковы, павагу вялікую мае ў начальства. Надзея мая, зярнятка маё!..

Маёр Козлікаў слухае малітву Кацярыны Карпаўны і пачынае плакаць. З'яўляецца Фяўроння Захараўна.

Фяўроння Захараўна (ківае на Кацярыну Карпаўну). Як яна?

Маёр Козлікаў (плача). Рыхтуецца.

Фяўроння Захараўна. Нешта ж доўга.

Маёр Козлікаў. Такі рытуал. (Пускае слязу.)

Кацярына Карпаўна (моліцца)…І нявестку маю, Божанька, не пакідай. І добрая яна бывае. І за сынам глядзіць. Дай ёй, Божанька, здароўя. Я ёй усё дарую!..

Фяўроння Захараўна. Зрабіла б сапраўды падарунак хутчэй, а то цягне валынку.

Маёр Козлікаў (абдымае Фяўронню Захараўну). Пачакай трохі, дарагая.

Фяўроння Захараўна. Я не магу больш чакаць. (Да залы.) Людзі! Надаела. Ванітуе. Кішкі пераварочвае ад шамкання, шоргання яе… Ой, не ведаю, што гавару. Пэўна, дрэнна гавару. Даруйце. Я сама хутчэй кончуся. (Плача.)

Маёр Козлікаў. Супакойся. Самагонкі хочаш?

Фяўроння Захараўна. Я пажыць хачу. Хачу, як усе нармальныя людзі, трымаць сабак у кватэры.

Маёр Козлікаў (прытульвае жонку). Фяўроннюшка! Лапка!.. Маці сказала, што памрэ — значыць, памрэ! Ты ж яе ведаеш — безадказная старая… А сабаку яшчэ аднаго возьмем. Аўчарку. Такую — гарр-гарр-гарр!.. О, мля.

Фяўроння Захараўна (выцірае слёзы). Ой, ці ўжывуцца яны?

Маёр Козлікаў. Абсалютная гармонія. У начальніка міліцыі такі ж састаў дома, мля.

Фяўроння Захараўна. Ага, я неяк бачыла іх на шпацыры. Сімпатычная пара.

Кацярына Карпаўна войкае і падае на бок, маёр Козлікаў падбягае да яе.

Маёр Козлікаў. Матка, ты чаго?

Кацярына Карпаўна (стогне). А-а, па-мі-ра-аю!

Маёр Козлікаў. Не памірай, матка! Пажыві яшчэ!

Фяўроння Захараўна (маёру Козлікаву). Ты што цяўпеш? Апомніся, Каранат!

Маёр Козлікаў (спахопліваецца). Хаця… рабі, матка, як хочаш. Як табе лепш.

Кацярына Карпаўна. Ты, ужо, сынок, глядзі тут…

Маёр Козлікаў. Буду глядзець.

Кацярына Карпаўна. Запросіш на пахаванне маіх суседзяў з Цельпухоўкі: Лёню, Антосю, Мар'яна, Ціхана, Івана. Язэпа не забудзь.

Маёр Козлікаў. Не забуду.

Кацярына Карпаўна. Ты запішы, сынок!

Маёр Козлікаў (водзіць пальцам па далоні). Запісана.

Кацярына Карпаўна. Грошай не шкадуй. Хай людзі памянуць добрым словам…

Фяўроння Захараўна. Кацярына Карпаўна, родненькая, даражэнькая, не хвалюйцеся. Справім памінкі багатыя і помнік мармуровы на магілцы паставім.

Маёр Козлікаў. Матка, я табе кожны дзень на магілку буду свежыя кветкі прыносіць.

У Кацярыны Карпаўны па шчацэ сцякае сляза. Твар яе як бы застывае.

(Паўшэптам.) Адыходзіць…

Фяўроння Захараўна (прыкладае палец да вуснаў). Ціха. Не спалохай!

У пакоі — доўгая цішыня чакання. Раптам за дзвярыма чуваць грукат. Паказваецца сяржант Дзюба.

Сяржант Дзюба (ад парога, моцна). Таварыш маёр, надзвычайная сітуацыя!..

Маёр Козлікаў (праз зубы). З-зат-кніся!..

Кацярына Карпаўна (варушыцца). Сынок, спытай яго, ці знайшоў сабаку дзеда Язэпа?

Маёр Козлікаў. Матка, ты гэта… Не звяртай увагі. Адключайся. Я разбяруся. Сабаку з-пад зямлі дастанем. (Падступае да сяржанта Дзюбы.) Вон, мля!..

Сяржант Дзюба ўцякае.

Фяўроння Захараўна (у роспачы). У нас не кватэра, а прахадны двор. Дзе ж тут дадуць старой памерці?

Маёр Козлікаў. Я замкну дзверы. (Шчоўкае ключом.) Цяпер ніхто ні нагой.

Фяўроння Захараўна. Глянь, як там матка.

Маёр Козлікаў (узіраецца ў твар Кацярыны Карпаўны). Вочы закрытыя, амаль не дыхае…

Фяўроння Захараўна. Гэта душа развітваецца з целам. Памаўчым.

Маёр Козлікаў і Фяўроння Захараўна садзяцца побач. Маўчаць. У пакоі такая цішыня, што калі б муха ляцела, то было б чутно.

Раптам звоніць тэлефон. Раз, другі, трэці. Ніхто да яго не падыходзіць.

Кацярына Карпаўна (варушыцца). Сынок, нехта звоніць. Паслухай!

Фяўроння Захараўна абхоплівае рукамі галаву. Маёр Козлікаў, як тыгр, падскочыў да тэлефона.

Маёр Козлікаў (у трубку). Які вам, мля, рэстаран?! Перавешаю, перастраляю, сабак!

Кацярына Карпаўна (стогне). Божачкі, панаторкалі ціліфонаў, званкоў усялякіх — памерці не дадуць!

Фяўроння Захараўна (з кулакамі накідваецца на маёра Козлікава). Паразіт… Што ж ты нарабіў? Колькі раз прасіла, каб перанёс тэлефон у калідор?

Маёр Козлікаў (апраўдваецца). Хто ж думаў, што ён зазвоніць у такі адказны момант?

Фяўроння Захараўна. Ты не думаеш, дык я за цябе падумаю. (Вырывае тэлефонную вілку з разеткі.) Во табе!.. (Апускаецца ў крэсла, плача.) Божа, і чаму ў свеце такая несправядлівасць? Гэта ж людзі мруць штодзень, як мухі. І якія людзі! Вунь Хапуковіч, загадчык базы, такі мужчына — кроў з малаком! У пяцьдзесят год адыходны марш сыгралі.

Маёр Козлікаў. Каб менш краў, даўжэй бы жыў.

Фяўроння Захараўна. Пісьменнікі паміраюць у маладым вяку, таксісты, а нашу старую ніякая халера не возьме.

Кацярына Карпаўна (стогне). Ва-ды-ы…

Маёр Козлікаў хапае шклянку, кідаецца па ваду.

Фяўроння Захараўна (перапыняе маёра Козлікава). Куды? Не смець!

Маёр Козлікаў (вяртаецца з пустой шклянкай). Матка, кіпячонай вады няма, а сырая табе зашкодзіць. Пачакай трохі!

Кацярына Карпаўна. Вады!.. Пі-іць… Вады!

Маёр Козлікаў заторквае вушы. Просьбы аб вадзе ўсё цішэй, пакуль, нарэшце, не змаўкаюць зусім. Кацярына Карпаўна не падае больш прыкмет жыцця. Маёр Козлікаў на дыбачках набліжаецца да яе, прыкладвае вуха да грудзей.

Фяўроння Захараўна (нецярпліва). Ну, што там?

Маёр Козлікаў (устае, уздыхае). Усё!

Фяўроння Захараўна (з недаверам). А ты добра паглядзеў?

Маёр Козлікаў. Не дыхае. (П'е самагонку, плача.)

Фяўроння Захараўна асцярожна набліжаецца да Кацярыны Карпаўны, на хвілінку моўчкі застывае перад ёй, а потым, як птушка, пырхае да шафы, дастае чорную хусцінку і павязвае галаву. Глядзіць у люстэрка, крывіцца, зрывае хусцінку. Падбірае тэлефон, уторквае вілку ў разетку, набірае нумар.

Фяўроння Захараўна (у трубку). Універмаг?.. Зіна, ты?.. (Плача.) Ой, не гавары! Такая бяда!.. Свякроўка… Ага, толькі што… Магла б жыць яшчэ ды жыць… Зінуля, я чаго званю? Можа, якая хусцінка ў вас завалялася на такі выпадак?.. Са срэбнымі блёсткамі пойдзе… Ага, забягу! І табе, Каранат, трэба нешта жалобнае апрануць. (Азіраецца, прыкмячае касцюм у крэсле.) Во касцюм! Якраз пад пахаванне! Адзень!

Маёр Козлікаў (ад касцюма, як ад агню). Гэта — не мой касцюм.

Фяўроння Захараўна. А чый?

Маёр Козлікаў. Не ведаю.

Фяўроння Захараўна (рашуча). Раз у нас, значыць, наш! Апранай!

Маёр Козлікаў неахвотна пераапранаецца. Касцюм сядзіць на ім як уліты. Фяўроння Захараўна хуценька набірае другі нумар.

Ізольда?! Я?! (Галосіць у трубку.) Свякроўка!.. Пяць хвілін назад… Сэрца ад жалю становіцца. Можа, у цябе ёсць таблеткі якія ці каплі?.. Не, я сама забягу.

Маёр Козлікаў (налівае ў шклянку самагонку). За ўпакой яе душы. (Выпівае.)

Фяўроння Захараўна (уражана). Каранат, ты сам не мог купіць такі касцюм. У цябе завялася палюбоўніца.

Маёр Козлікаў (іранічна). Кааператыўная.

Фяўроння Захараўна. Каранат, я ад цябе не чакала такой подласці. (Плача па-сапраўднаму.)

У дзверы моцна грукае нагой Лада. Маёр Козлікаў адчыняе.

Лада (з парога). Ма… Паплыла?

Фяўроння Захараўна (плаксіва). У нас, Лада, гора. Баба памерла. (Закрывае твар рукамі, плечы ўздрыгваюць.)

Лада. Ма, ты ж чакала яе смерці. Ты ж спяваць павінна. (Падыходзіць да Кацярыны Карпаўны, злёгку качаецца на нагах.) Ой, якая ж ёй лафа! Як я ёй зайздрошчу! Хай бы мяне пачакала. Я б з ёй — за кампанію!

Фяўроння Захараўна. Доча, так нельга гаварыць.

Лада. Усё, ма, можна. (Рэзка.) Продкі, ганіце пяць кускоў!

Маёр Козлікаў глядзіць на Фяўронню Захараўну, тая — на яго.

Што анямелі?

Маёр Козлікаў. Пакойніца ў хаце. Як не сорамна, мля?

Лада (ціха, але выразна). Мне сорамна?! (Паказвае пальцам сабе ў грудзі.) За што? Сорамна вам. Я б на вашым месцы згарэла з сораму. Вырадзілі дачку, а цяпер двое такіх ілбоў не могуць яе пракарміць.

Маёр Козлікаў. Мы — не мільянеры, каб раскідвацца сотнямі.

Фяўроння Захараўна. Лада, нашто табе столькі?

Лада. На кулон. Хачу залаты кулон!

Фяўроння Захараўна. У цябе ўжо ёсць залаты ланцужок. Дачка, мы не можам…

Лада. Не можаце, дык не трэба было раджаць мяне на гэты праціўны свет. А цяпер мне як быць? Ісці красці?.. А вы потым будзеце сваімі сабакамі лавіць родную дачку. Я думаю, чаго гэта мае продкі так улеглі ў сабакаводства?

Маёр Козлікаў (праз зубы). Замаўчы!

Лада (іранічна). Што-о?.. Вы сёння яшчэ не чулі майго голасу. Зараз я напомню! (Кудлаціць валасы, кладзецца на падлогу, б'е нагамі, крычыць.) Хціўцы!.. Здраднікі!.. Хачу залаты кулон!.. Памру!

Маёр Козлікаў і Фяўроння Захараўна мітусяцца каля Лады.

Маёр Козлікаў. Лада!

Фяўроння Захараўна. Доча!.. Зараз дадзім!.. Зараз…

Фяўроння Захараўна кідаецца да Кацярыны Карпаўны, абмацвае яе, ірве кофту. Лада спакваля супакойваецца, пачынае з цікавасцю сачыць за дзеяннямі маці.

(З істэрыкай адскоквае ад Кацярыны Карпаўны.) Людзі!.. Няма!.. Абманула!..

Маёр Козлікаў. Хто абмануў?.. Чаго няма?..

Фяўроння Захараўна. Грошай у старой няма.

Маёр Козлікаў. Во, мля, не можа быць.

Маёр Козлікаў і Фяўроння Захараўна тармосяць Кацярыну Карпаўну. Яна… войкае і ўстае. Фяўроння Захараўна моўчкі спаўзае на падлогу.

Кацярына Карпаўна. Дзе я? На тым свеце?

Маёр Козлікаў. Пакуль на гэтым, матка. Дзе грошы?

Кацярына Карпаўна. Якія грошы? А… Даруй, сынок… Божачкі, гэта ж я цябе забылася папярэдзіць. Во галава… Гэта ж я грошы на сваё пахаванне дзеду Язэпу аддала.

Маёр Козлікаў. Дзякуй, матка.

Фяўроння Захараўна (прыходзіць у сябе). Во, я так і думала: нездарма валацуга стары, злодзей гэты прыцёгся. Сабака яму? Унюхаў грошы і вымантажыў у старой.

Кацярына Карпаўна. Ён не браў. Я ледзь упрасіла.

Лада (ускліквае). Брава, баба! Здорава ты іх накалола!

З'яўляецца сяржант Дзюба.

Сяржант Дзюба. Таварыш маёр, надзвычайная сітуацыя! Старшыня Абцугайла вызвалены, але сваім ходам не можа рухацца. Дазвольце ўзяць машыну!

Маёр Козлікаў. Потым. Сяржант, дастаў зараз жа сюды дзеда Язэпа. Жывога ці мёртвага, мля!

Сяржант Дзюба. Ёсць! (Пакідае пакой.)

Лада. Можа, я не валаку, чаму баба павінна абавязкова аддаць канцы. Хай пажыве яшчэ. Што яна бачыла? У вёсцы, як крот, акапалася са свіннямі, курамі. У нас — таксама: і за няньку, і за лыжкамыйку, і за прыбіральшчыцу. Не, не дуба даваць трэба бабе, а пажыць, як сапраўднай «гёрл»: на курорт з'ездзіць, у кабак схадзіць, на відзікі. Магу арганізаваць, мазе?

Фяўроння Захараўна. Каранат, яна здзекуецца з нас.

Лада. Пяць кускоў на бочку! Лічу да трох! Раз… два…

Маёр Козлікаў. Замаўчы!

Лада. Баця, маўчаць якраз трэба табе. (Дастае газету, падае маёру Козлікаву.) На, чытай! Тут пра цябе напісана!.. Чао!

Лада знікае.

Маёр Козлікаў (чытае). «На працягу ўсіх сваіх свядомых гадоў Каранат Каранатавіч зарэкамендаваў сябе цудоўным работнікам. Не баяўся глядзець смерці ў твар. Прынцыповы да мозгу касцей, таварыскі. Ён карыстаўся вялікім аўтарытэтам у былых камуністаў раёна. Будучы ў апошнія гады на такім адказным месцы па барацьбе з п'янствам і алкагалізмам, як начальнік медвыцвярэзніка, ён заўсёды выконваў і перавыконваў план!..» (Задаволена.) Правільна, мля, пішуць. Справядліва. Ні разу я план не заваліў. Колькі чалавек даведзена было, столькі і прапускаў праз медвыцвярэзнік.

Фяўроння Захараўна (вырывае газету, глядзіць, войкае). Божа, чаго ты радуешся, дурань. Гэта ж некралог на цябе! У чорнай рамцы.

Маёр Козлікаў. Мля, не можа быць.

Фяўроння Захараўна. Пратры вочы, калі заліў. (Чытае.) «З вялікім жалем паведамляем, што на пяцьдзесят першым годзе жыцця трагічна загінуў маёр міліцыі Каранат Каранатавіч Козлікаў…»

Маёр Козлікаў. Во, мля… Усё з-за паскуднай даведкі ў загсе.

Фяўроння Захараўна. Што яшчэ за даведка?

Маёр Козлікаў. Узяў даведку аб сваёй быццам бы смерці, каб матку ў дом састарэлых сплавіць. А яны, бач, куды павярнулі, сабакі. Я ім галовы паскручваю, мля.

Фяўроння Захараўна. Ты спачатку пра сваю галаву падумай. Звані тэрмінова на работу, што ўсё ў газеце — не так. Што ты — жывы!

Маёр Козлікаў (набірае нумар). Алё, міліцыя? Гэта я… Маёр Козлікаў… Я, я — маёр!.. Ды жывы я! Мля, не! (У трубцы піпіканне. Разгублена.) Не прызнаюць. Кажуць, што я памёр. На вянок сабралі ўжо.

Фяўроння Захараўна. Дзе ж прызнаюць? Столькі ўліў.

Маёр Козлікаў. Дык я ж заўсёды такую норму бяру. Павінны былі прывыкнуць, мля… Давядзецца цягнуцца цяпер самому.

Фяўроння Захараўна. Куды? Назюзюкаўся, як бобік, і ён — пойдзе.

Маёр Козлікаў. А як быць?

Фяўроння Захараўна. Абвяржэнне ў рэдакцыю «Вячоркі» трэба даць. Маўляў, выйшла памылка. Памёр не ты, а твая матка. Тым больш што ініцыялы ў вас аднолькавыя.

Маёр Козлікаў. Гэта разумна!.. (Спахопліваецца.) Але ж матка — жывая. Ды яна сёння і не памрэ ўжо.

Фяўроння Захараўна бярэ вяроўку і робіць з яе пятлю. Працягвае маёру Козлікаву. Той бярэ вяроўку, няўцямна глядзіць на жонку. Фяўроння Захараўна ківае на Кацярыну Карпаўну. Маёр Козлікаў пачынае разумець, што ад яго хочуць.

Ты што-о?! Думаеш, я апошні чалавек, падонак, фашыст? Ты думаеш, я буду, як эсэсавец, вешаць родную матку?! (Накідвае пятлю на шыю Фяўронні Захараўне.) Ды хутчэй, мля, я цябе задаўлю, падлу! (Спрабуе паддушыць.)

Фяўроння Захараўна (вывіжоўваецца, скідвае пятлю). Вешайся сам, прыдурак, калі не хочаш, каб матка. Другога выйсця ў цябе няма.

Фяўроння Захараўна бяжыць у другі пакой і закрываецца там. Маёр Козлікаў стаіць з вяроўкай пасярод хаты.

З'яўляецца чалавек у чорным.

Чалавек у чорным. Тапкі белыя для пакойніка Козлікава. (Кладзе на крэсла.)

Нічога не гаворачы, маёр Козлікаў бярэ тапкі і адзін за другім запускае іх у чалавека ў чорным. Той спрытна ўхіляецца і знікае.

Маёр Козлікаў. Мля, буду страляць без папярэджання. (Падымае тапак, прымярае.) Мля, якраз на маю нагу!..

Маёр Козлікаў ідзе да Кацярыны Карпаўны і моўчкі кладзе перад ёй вяроўку.

Кацярына Карпаўна (глядзіць). Вяроўка? (Бярэ ў рукі.) Тая самая вяроўка, на якой я кароўку на пасту вадзіла, а пасля Ладу, унучаньку, гушкала. І зноў вярнулася да мяне вяроўка. І чаго ж яе прынёс, сынок?! Кароўкі няма, Лада вырасла… (Мацае вяроўку.) Пятля?! Як для вісельніка?! Не, гэта няпраўда. Гэта — сон. Гэта проста страшны, жудасны сон. Божанька, зрабі так, каб ён хутчэй скончыўся.

Кацярына Карпаўна спрабуе надзець вяроўку сабе на шыю, але ў гэты момант у пакой з енкам убягае Фяўроння Захараўна.

Фяўроння Захараўна (Істэрычна). А-а… А-а!..

Маёр Козлікаў. Што з табой?

Фяўроння Захараўна крычыць яшчэ мацней. Маёр Козлікаў трасе яе за плечы.

Што-о?..

Фяўроння Захараўна. С-са-саба-чка…

Маёр Козлікаў. Што сабачка? Гавары, мля!

Фяўроння Захараўна заходзіцца ад плачу.

Сабачка здох?

Фяўроння Захараўна. Не-е-е…

Маёр Козлікаў. Захварэў?

Фяўроння Захараўна. Не-е-е…

Маёр Козлікаў. Уцёк?

Фяўроння Захараўна. Не-е…

Маёр Козлікаў. Дык што тады? Гавары, мля. Я загадваю!

Фяўроння Захараўна. З-з-зуб…

Маёр Козлікаў. Сабака ўкусіў зубам?

Фяўроння Захараўна. Ой, не. З-зуб згубіў.

Маёр Козлікаў (плюе). Цьфу, не было бяды большай. Уставім новы. Будуць, мля, два залатыя зубы!

Фяўроння Захараўна. З-залаты з-зуб з-згу-біў!

Маёр Козлікаў. Во, мля! (Кідаецца шукаць зуб.)

Маёр Козлікаў і Фяўроння Захараўна поўзаюць па падлозе, заглядваюць ва ўсе куткі. З'яўляецца Лада. У яе на шнурку, які на шыі, матляецца залаты зуб сабакі.

Лада. Продкі, што шукаеце?

Маёр Козлікаў. Адстань!

Фяўроння Захараўна. Не перашкаджай!

Лада. Продкі, як мой залаты кулон? (Паказвае ім залаты зуб на шнурку.)

Маёр Козлікаў і Фяўроння Захараўна падымаюць галовы, устаўляюцца на залаты зуб, які паказвае Лада. Першай не вытрымлівае Фяўроння Захараўна. Яна кідаецца да Лады. Лада ўцякае ад маці. Маёр Козлікаў устае, стомлена павісае на стале. Падыходзіць Кацярына Карпаўна.

Кацярына Карпаўна. Сынок, не магу ніяк памерці, прабач…

Маёр Козлікаў. Не можаш, дык кладзіся ў труну жывой. (Вывалаквае труну на сярэдзіну пакоя.)

Кацярына Карпаўна. Можа б, ты са свайго рэвальверта падстрэліў мяне, сынок?

Маёр Козлікаў. Ну што ты, матка? Дадумалася. Хочаш роднага сына забойцам зрабіць? Залазь во!

Кацярына Карпаўна. Ой, не ўмею я. За ўсё жыцце ўсяму навучылася. А вось паміраць — не.

Маёр Козлікаў. Што тут умець? Глядзі, матка! (Забіраецца ў труну, складвае рукі, заплюшчвае вочы.)

Кацярына Карпаўна. Сынок, Каранатушка! Адумайся. Што ты робіш? Я сама!

У гэты момант дзверы ў пакой адчыняюцца. З'яўляюцца сяржант Дзюба і дзед Язэп.

Сяржант Дзюба (не заўважаючы маёра Козлікава, рапартуе). Таварыш маёр, загад вы… (Раптам бачыць маёра Козлікава ў труне.) Таварыш маёр! (Паўзе да яго на каленках.) Т-таварыш маёр! (Плача.) На каго ж вы мяне кінулі?! Што ж я без вас рабіць буду?..

Маёр Козлікаў (на сяржанта). Цыц!.. Гарэлкі сюды!

Сяржант Дзюба (як бы не чуе). Карміцель наш!

Маёр Козлікаў (грозна). Гарэлкі, бязмен, мля…

Сяржант Дзюба (усхопліваецца). Й-ёсць гарэлкі! (Падае бутэльку і шклянку.)

Маёр Козлікаў налівае ў шклянку гарэлку і выпівае прама ў труне.

Маёр Козлікаў (дзеду Язэпу). А ты, дзед, прахвост. (Іншым тонам.) Здаць матчыны грошы, мля!

Кацярына Карпаўна. Сынок, я зраблю, як ты хочаш. Я лягу ў труну, памру зараз жа. Толькі хай грошы будуць у Язэпа.

Маёр Козлікаў (дзеду Язэпу). Грошы!

Дзед Язэп (у роздуме). Карпаўна, аддаць?

Маёр Козлікаў (спрабуе вылезці з труны, але набраўся настолькі, што не можа). За зневажэнне асобы — пад суд!

Дзед Язэп. «Асоба».

Маёр Козлікаў. Я — маёр Козлікаў. Каранат Каранатавіч, ад слова «каранаваны»…

Дзед Язэп. Правільна. Каранаваны…

У пакой убягае Фяўроння Захараўна.

Фяўроння Захараўна (працягвае ў руцэ шнурок з залатым зубам). Знайшоўся! Праглынуць хацела, падла. З горла ледзь выдрала…

Да дзеда Язэпа падбягае сабачка, вішчыць.

Дзед Язэп (лашчыць сабаку). Тузік! Гэта ж мой Тузік. І зуба наперадзе няма. Якраз у тым месцы.

Маёр Козлікаў скрыгоча зубамі і пераварочваецца ў труне. Сяржант Дзюба паўзком дае цягу да дзвярэй. Трымаючыся за шыю, уваходзіць Лада.

(Да Кацярыны Карпаўны.) Хадзем, Карпаўна… У вёску! Табе тут больш нечага рабіць.

Лада. Забярыце і мяне. Інакш я такое зраблю, увесь раён уздрыгнецца. Уставай, ба… Ба!.. Ты што? (Тармосіць старую.)

Кацярына Карпаўна маўчыць. Дзед Язэп кранае яе і раптам змяняецца ў твары.

Дзед Язэп. Не тармасі яе… Няўжо не бачыш?

З'яўляецца чалавек у чорным.

Чалавек у чорным. Вянок для нябожчыка Козлікава.

Оглавление

Дзеючыя асобы

Дзея першая

Дзея другая Fueled by Johannes Gensfleisch zur Laden zum Gutenberg