«Уладзімір Някляеў. Незавершаная аўтабіяграфія»

Уладзімір Някляеў. Незавершаная аўтабіяграфія (fb2) - Уладзімір Някляеў. Незавершаная аўтабіяграфія [Старонкі новай кнігі] 715K скачать: (fb2) - (epub) - (mobi) - Сергей Шапран

Сяргей ШАПРАН

УЛАДЗІМІР НЯКЛЯЕЎ. НЕЗАВЕРШАНАЯ АЎТАБІЯГРАФІЯ

Старонкі новай кнігі

...Няма ніводнага паэта, якога б нехта не выдумаў.

А калі ніхто паэта не выдумляе, тады ён выдумляе сябе сам.

У. Някляеў, «Знакі прыпынку»

Не ўсё дарэмна, што дарэмна...

Не ўсё брыдота, што ў брыдзе...

Па ветры, сушы, па вадзе,

Магчыма, нехта патаемна

Мяне да нечага вядзе...

У. Някляеў, «Не ўсё дарэмна, што дарэмна...»

АД АЎТАРА

Пад самы фінал мінулага стагоддзя, у 1999-м, Уладзімір Някляеў, на той час старшыня Саюза беларускіх пісьменнікаў, раптоўна з’ехаў за мяжу. Нечакана для ўсіх, у тым ліку для мяне, бо, здавалася, на такі ўчынак не павінен быў наважыцца чалавек, што знаходзіўся пры ўладзе і паблізу ўлады, якая ўсяляк дэманстравала сваю да яго прыязнасць, — у такіх выпадках сувязі звычайна ўмацоўваюць, а не рвуць. Ужо тады мяне зацікавіў псіхалагічны складнік гэтага вызначальнага эпізоду біяграфіі Някляева, а праз гэта і ён сам — як асоба.

Праз цікаўнасць да асобы ўзнікла цікаўнасць да паэта. І калі праз пяць гадоў вымушанай эміграцыі Някляеў выдаў кнігу “Так” — паэмы з якой, на мой погляд, не назавеш іначай, як толькі геніяльнымі, — ён адразу стаў для мяне ў адзін шэраг найлепшых беларускіх паэтаў, якія былі раней і якія ёсць сёння.

У 2011-м Уладзімір Някляеў быў вылучаны на Нобелеўскую прэмію ў галіне літаратуры. Менавіта гэта і стала штуршком для напісання яго “Незавершанай аўтабіяграфіі”. Выключна гэта — без аніякай палітычнай заангажаванасц ці іншьх падтэкстаў, бо калі існуе, як шмат хто сцвярджае, нейкая дыстанцыя паміж Някляевым-паэтам і Някляевым-празаікам, дык Някляева-літаратара і Някляева-палітыка падзяляе дыстанцыя яшчэ большая. Прынамсі, так яно было і ёсць у маім асабістым уяўленні.

УВОДЗІНЫ

«Калі паэт пражывае свой век і памірае, акружаны дзецьмі і ўнукамі, у сваім ложку, дык наўрад ці жыццё ягонае і смерць стануць легендай. Вунь Гётэ, скажуць, няхай і вялікі паэт, але ж колькі жыў!.. Столькі жыць, калі ты паэт, непрыстойна. Ды яшчэ ў дабрабыце, заможна», - так пачынаецца біяграфічны нарыс Уладзіміра Някляева пра Якуба Коласа. І быццам бы ўсё так - і не зусім так, бо гэта не ёсць уся праўда пра лёс паэта. Дакладней, пра легенду, якая прыходзіць (ці не прыходзіць) пад руку са смерцю. Праўда не ўся, таму што легенда пра паэтава жыццё хоць і зрэдчас, але ўсё ж можа прыйсці раней за смерць. Гэта здараецца тады, калі паэт так пражывае год за годам, жыве дзень за днём, нібы стварае, прыдумвае легенду пра самога сябе. «Зрэшты, няма ніводнага паэта, якога б нехта не выдумаў. А калі ніхто паэта не выдумляе, тады ён выдумляе сябе сам», - таксама з Някляева. Ці іншым разам на тую ж тэму: «У нас по сути нет национальной мифологии, я всегда был сторонником и - по возможности - участником мифологических строек, полагая, что пустоты истории лучше всего заполняются мифами».

Шчыра і недвухсэнсоўна.

Уладзімір Някляеў - стваральнік сваёй біяграфіі-легенды. Ён піша яе гэтак жа, як піша вершы, прозу. І хоць наўрад ці ставіць на мэце стварэнне менавіта легенды, але сама асоба і стыль аўтара не дазваляюць збіцца на нешта больш будзённае. Тут ужо сапраўды паэту - паэтава.

«Бо так, як напісана, я і жыў. І быць так і таму, як напісана, з усёй маёй біяграфіяй, з усім маім жыццём».

КРЭВА

«Калі 6 чэрвеня 1999 года, у дзень 200-годдзя Аляксандра Пушкіна, апынуўся я за мяжой, аказалася, што ў мяне не зусім акрэслены статус. У Пушкіна - акрэслены, а ў мяне - не. Таму паўстала пытанне пра палітычны прытулак, бо статус палітычнага эмігранта акрэслены цалкам. Гэтак, што ты не можаш зваротна перайсці мяжу, вярнуцца дамоў...

Падціскалі мяне з такім рашэннем, падбівалі да кроку такога і з нашага боку, і з таго. Кожны са сваім інтарэсам - а ў мяне які?..

І з беспрытульнага тлуму ў галаве прыснілася мне, нібы ўрэшце пайшоў- такі я палітычнага прытулку прасіць. Аказаўся ў нейкай казённай польскай установе, дзе гэты прытулак альбо даюць, альбо не даюць, і злосная на ўсіх “прытульшчыкаў” свету пані раздражнёна зайшлася ненавіснай мне кірмашовай візготкай:

- Як ледзь мы лепей зажылі, так адразу ўсе ў беднае польскае панства паперліся!.. А вам нашто наш прытулак?.. Вы і так паляк, у вас дзядзька ў Польшчы жыве!

Здранцвеўшы, я ўспомніў, што ў мяне яшчэ і бацька рускі, і наогул Бог ведае, хто я, але пачаў даводзіць, што я ўсё ж беларус, хоць у мяне бацька рускі і дзядзька ў Польшчы жыве, ды пані слухаць не стала:

- А скуль мы ведаем!.. Мы на словах нікога не прымаем - пішыце заяву і аўтабіяграфію!.. - І я фізічна запомніў, як у тым сне на нейкім бланку, які мне выдала візготная пані, на ягоных верхніх лінейках чорным па белым напісаў: “Аўтабіяграфія для прыёму ў беларусы”.

Помню, што лёгка, як заўсёды, пачаў аўтабіяграфію з месца і даты народзінаў, але з тым, што далей пісаць, як выявіцца беларусам так, каб мяне прынялі ў беларусы, - узнікла праблема...»

Так пачне Уладзімір Някляеў у 2004 г. ствараць свой радавод, у якім як радня -і Купала, і Пушкін. Гэтыя ўводзіны ў аўтабіяграфію стануць спачатку аўтарскай прадмовай да кнігі «Так», а потым - першымі старонкамі напісанага ў Хельсінкі эсэ «Цуды ўсе ў адным-адзіным цудзе». Зразумела, у дадзеным выпадку біяграфія пісалася без аніякай канцылярскай мэты: нікуды і нікому канкрэтна. Тым не менш, гэта была ўсё-ткі аўтабіяграфія - і розніца з ранейшымі някляеўскімі спробамі біяграфічнага летапісу тут відавочная. Так, пішучы ў 1978 г. аўтабіяграфію для прыёму ў Саюз пісьменнікаў, ён умясціў сваё крэўска-смаргонскае дзяцінства ў некалькі слоў: «Нарадзіўся 11 ліпеня 1946 года ў г. Смаргоні Гродзенскай вобласці. Скончыўшы 9 класаў, паступіў вучыцца ў Мінскі тэхнікум сувязі...» Але праз чвэрць стагоддзя, каб патлумачыць тое, адкуль ён такі ёсць, Някляеву спатрэбіцца не толькі іншая колькасць слоў, але і іншы ракурс бачання, гістарычная і літаратурная рэтраспекцыі:

«Даўным-даўно адзін з каралёў Брытаніі, састарэўшы і стаміўшыся быць каралём, вырашыў скінуць з плячэй сваіх цяжар улады і падзяліць каралеўства на тры часткі паміж трыма дочкамі, адну з якіх, Кардэлію, у апошні момант абдзяліў. Дзякуючы геніяльным фантазіям Шэкспіра, увесь свет ведае пра тое, што сталася далей.

Значна менш, чым легенда пра ўладара Брытаніі караля Ліра, вядомая свету гісторыя пра ўладара Вялікага Княства Літоўскага Гедзіміна, які, састарэўшы, вырашыў падзяліць паміж сямю сынамі найбагацейшыя гарады сваёй дзяржавы. Двух са сваіх семярых сыноў, у тым ліку Альгерда, вялікі князь абдзяліў.

Па смерці Гедзіміна Альгерд, якому дасталося Крэва, рушыў вайной на брата свайго Яўнута, адабраў у яго вялікакняскі, па спадчыне Яўнуту перададзены, вянец - і з дапамогай другога свайго брата, Кейстута, сам стаў вялікім князем. Амаль праз сорак гадоў Кейстут гэтаксама, як дапамог Альгерду, дапаможа стаць вялікім князем і сыну Альгердаву, свайму пляменніку Ягайлу, а Ягайла ў “падзяку” за гэта загадае забіць у Крэве і сына Кейстута, свайго брата стрыечнага Вітаўта, якога ўратуе, выведзе з вязніцы жанчына...

Напал жарсцяў чалавечых, што віравалі ў Крэўскім замку, ніколькі не меншы, чым у трагедыях Шэкспіра. У Крэве стагоддзямі спляталіся, сцягваліся ў вузел заблытаныя шляхі і сцяжыны нашай гісторыі.

Пад рэшткамі замкавых сцен, на руінах нашай гісторыі прайшло маё дзяцінства. Праз гэта, адсюль я - беларус. Нацыянальнасць - не запіс у пашпарце, а мова, гісторыя і культура, да якіх ты належыш. Хоць бацька мой, Пракоп Міхайлавіч Някляеў, родам з Волгі, - ва ўсім рускі чалавек. З неабдымнымі, як прыволжскія стэпы, памкненнямі і стыхійным, так да скону і не ўтаймаваным, характарам. На вайне яго, цяжка параненага і кантужанага, нават закапалі былі ў магілу, але ён і ў магіле выжыў. У 1945 годзе, калі ён адваяваў, яго не адпусцілі на Волгу, а накіравалі ў Заходнюю Беларусь. Тут лёс і звёў яго з маёй маці, так што я ў нейкім сэнсе - вынік вайны, таму і напісаў у адной з першых сваіх паэм: “Сутыкненне нацый і народаў вырашала: быць мне ці не быць?..” Пра тое самае адна з найбольш біяграфічных маіх аповесцяў “Мірон ды Мірон”.

Маці мая, Анастасія Іванаўна Магер, вечная працаўніца, ціхая верніца. Калі бацьку я помню з пісталетам у руках, з якога - ледзь што не па ім - пачынаў ён страляць ва ўсе бакі, дык маці - са Святым Пісаннем, з малітваю перад абразом: “Даруй, Божа, пасланаму Табой мужу майму...”

Малілася яна, калі царкву ў Смаргоні зруйнавалі, пад яблыняй, якую называла Царквой. Ва ўсіх дрэў у нашым садзе былі свае імёны...

Так я і вырас, гэтак - паміж пісталетам і абразом - і прайшло дзяцінства. Амаль усё, што мной напісана, адтуль.

Чытаць я навучыўся недзе гадоў у пяць - і не па лемантары, а па Бібліі. Мой дзед Ясь, Іван Маркавіч Магер, якога дасюль у Крэве згадваюць, як святога, аслабеў на вочы і ўжо не бачыў літары Святога Пісання. “Цяпер твае вочы будуць маімі”, - сказаў ён аднойчы і стаў вучыць мяне грамаце. Літары ў нас называліся Агрэст, Бульба, Гурок, Карова, Морква, Парэчка, Свіння, Цялушка, Шчаўе, Яблык - яны раслі ў садзе і на гародзе, мыкалі і рохкалі ў хляве. І штовечар я дзеду, заікаючыся і ад няўмення, і ад намагання хоць неяк спасцігнуць тое, што напісана, чытаў: “Слово в начале было у Бога и само было Бог”».

Праўда, многае застанецца па-за межамі і гэтай рэдакцыі аўтабіяграфіі. Напрыклад, такое: «З усяго, што было, згадваюцца найчасцей крэўскія пагоркі, па якіх іду, маленькі, і нанізваю на сцяблінку мятліцы сонейкі суніц». Ці сведчанні тых, хто ведаў яго ў дзяцінстве і сцвярджаў, што «больш радаснага, ззяючага хлапца яны не сустракалі». А калі адгартаць каляндар яго жыцця ў самы пачатак, дык вось які першы ўспамін пра сябе самога:

«Мне было около двух лет, когда мой дядька Пётр Иванович уронил меня на каменный порог дедовской избы. Так что я в прямом смысле “головой стукнутый”, что внешне, может, и не очень заметно.

С этого момента я начинаю себя помнить.

Не определю точно когда, но однажды возник во мне к самому себе любопытный вопрос: а где ты был раньше? Где ты был два тёмных года до того дня, как “стукнулся”?

А ведь я был. Осваивал мир, координировался в нём, обретал речь, то есть делал великий и, может быть, воистину гениальный труд, выше которого свер­шить не дано. И где всё это? Осталось в порожном камне дедовской избы? [...] Детский вывод, к которому я пришёл, отвечая на вопрос “а где же ты был раньше?”, заключался в следующем: если я себя не помню, если меня для меня как будто не было, но мне и всем известно, что я был, существовал, значит, точно так же я был, существовал и до своего физического рождения. То есть в прошлом, сказал я себе, небытия нет».

БАЦЬКА

«Автобиография

Я, Некляев Прокофий Михайлович, родился 19 июня 1911 года в селе Прямая Балка Дубовского района, Волгоградской области, в семье крестьянина-бедняка.

В 1917-1919 гг. отец воевал на фронтах граждан­ской войны, служил в кавалерии, в разведке армии Буденного. Мы остались с матерью одни, а всех нас, детей, было девять душ. В Поволжье свирепствовал голод. Троих из нас пришлось отдать в приют. Я по­пал на Кавказ, в г. Тбилиси, и пробыл там до августа 1922 года.

Отец, демобилизованный из армии по ранению и контузии, долго не мог оправиться. В 1923 г. он нанялся пасти общественный скот, мы ему помогали.

В декабре 1929 года наша семья вступила в колхоз.

Назывался наш колхоз “Путь Ленина”.

В 1930 г. меня направили на курсы трактористов- машинистов в г. Слобода-Николаевка. Окончив курсы, я работал в МТС Дубовского района. В октябре 1934 г. ушел в армию. Служил в г. Барнауле, в мотчасти 64-й дивизии.

После демобилизации вернулся домой, работал бригадиром тракторно-полеводческой бригады Дубовской МТС, в колхозе “Путь Ленина”. Включился в соцсоревнование за 100-пудовый урожай с гектара. В 1937­-1938 гг. бригада получила урожайность 120 пудов с гектара с общей площади в 1300 га.

В 1939 г. я был избран депутатом районного Совета и направлен работать в колхоз “1 Мая”, село Садки Дубовского района. Здесь меня избрали председателем.

Председателем колхоза “1 Мая” я работал до начала Великой Отечественной.

24 июля 1941 года мы ушли на фронт. Четверо братьев. Старший погиб, двое вернулись инвалидами войны. Я был ранен, контужен. 27 октября 1945 г. Белорусским военным округом из Советской Армии демобилизован.

Демобилизованным коммунистам партийной организацией округа было пред­ложено остаться работать в Белоруссии. Я получил направление в Молодечненскую область. [...]

25 октября 1946 г. на основании решения Сморгонского РККП(б) я был переведен на работу по восстановлению сельского хозяйства. До 1951 г. я работал заведующим мельницой, директором маслозавода и столярной мастерской, а параллельно этому - фактически главной и основной была работа секретарем партийной организации Кревского сельсовета. В декабре 1948 г. я был утвержден председателем исполкома Кревского сельского Совета депутатов трудящихся.

В 1951 г. РККП(б) направил меня на работу в Сморгонскую МТС. [...]

П. Некляев

25 января 1978 г.»

«Весна 1949 года, мне около трёх лет, отец везёт меня на повозке из Сморгони в Крево, мы проезжаем через Богушевский лес, вдруг из лесной тишины щел­чок, хлопок, от повозки летит щепа, я у отца в охапке под левой рукой, правой он стреляет из пистолета, выбрасывается из повозки, ползёт, укрывая меня, к обочине, опять стреляет через дорогу в пустоту леса.

Поздно вечером он пьёт дедовский самогон и кричит: “А если бы во внука твоего попали, а?! Ну, я вам устрою! Я вас научу советскую власть любить!”

У отца после войны власть не спросила, хочет ли он домой, на Волгу, которой он бредил до самой смерти. Как коммуниста и бывшего председателя колхоза его направили из армии в Западную Беларусь проводить коллективизацию. Направление оказалось бессрочным.»

«Только лет в девять я узнал, что батька мой по существу двоеженец. Что в поселке Дубовка под тем же Волгоградом у него осталась другая семья, в которую с фронта пришла на него похоронка, - распавядзе Някляеў іншым разам. - Молодая вдова пристроилась к инвалиду, единственному мужику на всю степь - надо было детей кормить. И вдруг - никакая она не вдова, жив курилка...

Всё мое детство он уезжал и уезжал куда-то страшно далеко - на Волгу. Мама сама его собирала, отправляла. Даже заставляла, если он артачился, ехать. Я не понимал: к кому и зачем?.. Оказалось, что на Волге у меня - сестра и два брата. И моя мать отправляла к ним моего батьку. Их отца...

По кревской родне есть во мне и польская, и, вроде бы, шведская кровь, но с рождения поделён я пополам: на русскую и белорусскую половины... И чётко ощущаю, где во мне одна, и где вторая».

І неяк зноў жа дадасць: «Беларусь для меня всегда была местечком Крево, то есть тем местом, где рождались и умирали все мои предки по материнской линии. Но не более того. Наверное, потому что отец у меня был русский. Всем своим духовным и мыслительным устройством он полностью отличался от того, что было у меня со стороны матери, от деда моего, от дядьёв. Отец был частью России - в чём-то для меня привлекательной и одновременно пугающей своими гигантскими размерами. И даже когда я уже начал не только понимать, но и ощущать, что белорусское во мне превалирует, всё равно ещё не было той любви к Беларуси, которая возникла сейчас: как к живому существу. К существу которое надо оберегать, о котором надо ежедневно думать».

Ужо пазней Някляеў выкажа меркаванне, што не стаў антысаветчыкам не з-за сістэмы, у якой жыў, а з-за бацькі, які па сваіх перакананнях быў абсалютна савецкім чалавекам: «Отец часто говорил: если бы не советская власть, сдох бы в степи пастухом. На то, что эта система вела его все время между жизнью и смертью, он не обращал внимания, считал это нормальным. Поэтому убедить меня мог только другой очень сильный характер. И им стал Солженицын. Меня потряс его “Один день Ивана Денисовича”. Это совпадало с чем-то, о чём я только смутно догадывался про жизнь в этой стране. В общем, литература сыграла для меня роль второго отца».

А з іншага боку... «Мои родители боялись власти биологически. Это был страх перед разорением семьи, её физическим уничтожением. У отца было несколько, грозящих уничтожением, ситуаций, в одной из них, на бюро Молодечненского обкома партии, он мысленно распрощался с семьёй. Выжить помог случай. Позже, уже взрослому, он признавался мне: “Я на войне так ни разу не боялся”. Он приказал себе тогда: “Оглядывайся! Больше случай не поможет”».

«На бацьку пісалі і пісалі даносы. Усё маё жыццё, ад самага дзяцінства, пазначанае чорнымі меткамі гэтых даносаў і ўсім тым, што было за імі. Крыкамі бацькі: “Падлюкі! Сукі!..” Стрэламі з пісталета - калі ён дазнаваўся, што зноў нехта нешта на яго “намаляваў”. Праз гэта - мая нянавісць да сексотаў. Данос для мяне - тое, у чым выяўляецца чалавечая подласць.

Аднойчы напісалі, нібы ён згнаіў жыта ў полі. А тады за адзін каласок садзілі! І павезлі бацьку ў Маладзечна, у абласны цэнтр. Я тады быў зусім малы - гадоў пяць. Прыходзіць да нас у хату бацькаў сябрук франтавы і кажа, што бацьку не проста так павезлі ў Маладзечна - там будзе суд, і калі маці хоча яго пабачыць, дык трэба самой ехаць, бо бацька наўрад ці ўжо дахаты вернецца. Маці ўзяла мяне, і мы паехалі.

Судзіла бацьку так званая “тройка”: сакратар абкама, пракурор і старшыня КДБ. Бацькаў сябар сказаў маці: “Калі ён выйдзе праз парадны ўваход, усё будзе добра - паедзеце дахаты, а калі не - дык... Думаю, калі хочаце яго ўбачыць, ідзіце з двара”.

Мы патапталіся на плошчы, маці не ведала, што рабіць... Потым пайшла да брамы ў двор, дзе стаяла ўжо знаёмая мне машына, якая неаднойчы прыязджала да нас, “варанок” гэны, і я паплёўся за маці, але раптам... Не тое, што зразумеў нешта, якое ў мяне разумение было?.. Дзіцячае... Проста пранізала мяне ўсяго нечаканая думка: гэта ж, калі я з двара іду, дык не веру ў тое, што бацька выйдзе і ўсё будзе добра: мы дахаты паедзем. І я кінуўся да параднага ўваходу. Маці паглядзела мне ўслед і не стала вяртаць.

Я стаў так, каб бачыць яе каля брамы. Але стаяў я не ў двары! На плошчы! Каля параднага ўваходу!

Не ведаю, колькі мы чакалі... Гадзіну? Дзве? Урэшце бацька выйшаў - і праз парадны ўваход! Як толькі я ўбачыў яго. Там прыступкі былі - я іх не заўважыў! Я не пабег - я ўзляцеў! У мяне кожны раз з успамінам пра гэта - вось і зараз - адчуванне палёту. І ўзляцеў я не толькі з радасці, што ўсё будзе добра, што мы паедзем дахаты, але і з адчування перамогі. Бацька выйшаў сюды, бо я пастанавіў тут яго дачакацца. Я тых, што паставілі ў двары “варанок”, каб звезці ад мяне бацьку, перамог! Бацька злавіў мяне над прыступкамі, прыціснуў да сябе, я абхапіў яго за шыю: “Тата! Тата!..” - і ў слёзы...

Ёсць такі банальны выраз: заплакаць ад шчасця. Дык вось гэта якраз той выпадак. І ў бацькі была макраватая шчака - ці ад маіх слёз, ці яго таксама сляза прабіла. Ён падкінуў мяне: “Мы яшчэ гадаў гэтых, сынок, як капусту, пашынкуем!”

А праз парадны ўваход ён мог і не выйсці... Не помню прозвішча першага сакратара абкама, але помню, што ён, як пазней распавядаў мне бацька, быў франтавік. І паколькі справа тычылася таксама франтавіка, дык першы сакратар не паленаваўся за дзень да суда пад’ехаць і глянуць: што ж у калгасе, дзе бацька быў старшынёй сельсавета, насамрэч згніло? І ўбачыў, што нічога. Палоска жыта, якая расла пад самым лесам, проста не паспела выспець. Бацька вырашыў пачакаць, не дажынаць яе, каб даспела, але тут зачасцілі дажджы - і палоску гэтую пабіла. Яна абсыпалася так, што з яе і торбу жыта ўжо было не намалаціць, таму яе скасілі на кармы.

Бацька пазней распавядаў, як зратаваў яго сакратар абкама. Калі абласны пракурор і старшыня КДБ выказаліся: маўляў, трэба яго садзіць, - сакратар спытаў, ці былі яны на месцы і ці праверылі факты? Аказалася, не - і тут ён грымнуў па стале кулаком: “Чаму толькі я павінен у дождж і ў снег матляцца па вобласці, не есці, а нехта - сядзець у кабінетах і карміцца плёткамі і даносамі! Хіба так партыя вучыць нас працаваць з людзьмі, а тым больш з тымі, хто правераны на фронце?..” І пракурор з гэбістам, тылавыя пацукі, падціснулі хвасты.

Бацька ў жыцці стаяў на тым, што паўсюль і ва ўсім можна дабіцца справядлівасці. Гэткая ў яго была філасофія, з якой ён рэдка (як у выпадку з недаспелым жытам) перамагаў, часцей цярпеў паразы. Якія па натуры сваёй не мог цярпець».

«И отец, и мать, для которой мир вне семьи и вне Бога был призрачным, чуждым, пугающим, никак не подвигали меня к революционным устремлениям, крамольным мыслям о власти. Отец-то, поволжский степняк, был по натуре забияка, он просто подламывал натуру, исходя из непреложных обстоятельств. Раздражение же от своего двойственного бытия, злость, зачастую злость яростную, он срывал на матери - на ком ещё? Мать до бешенства доводила его своей тихой покорностью, смирением перед всем сущим. Однажды, после какого-то партийного собрания, напившись от бессилия перед ломающей его силой, он бросился на мать с кулаками. Мне лет девять, я хватаю топор, замахиваюсь и кричу, почти теряя сознание: “Зарублю, если тронешь!..” Отец опешил от неожиданности, я помню его глаза - и в них непонимание, оторопелость и растерянность перед тем, что никак не могло случиться и произойти, но произошло и случилось. “Ты. на отца... с топором.” - начал он, оглядываясь, будто выискивая что-то у себя за спиной, но тут же как-то безвольно, обречённо уронил руки, повернулся и, не закрыв дверь, ушёл. А мать сказала: “Вова, пабажыся, што ніколі і ні на каго не замахнешся сякерай. Богу болей відаць, як нам жыць і паміраць”».

МАЦІ

«Мама Стася - это душа от духа деда Яся. Дед на неё крепко надеялся. Каждый год он продавал корову, чтобы мама выучилась. И она закончила четыре класса польской школы. На большее коров не хватило.»

«[1971(?)]

Здравствуй, Вова.

Прошу тебе, пиши нам частые письма, а то мы не знаем, как ты там живёшь. Мы тебе посылаем 50 руб. на “до востребования”, смотри аккуратно, бо больше в ноябре мы прислать не сможем, бо отец поедет в санаторий. Но на питание не жалей, питайся хорошо, смотри за здоровьем, на питание нам хватит. Сходи в ма­газин “Детский мир” и посмотри, может, там найдешь штаны такие вязаные, как у тебя были. Они не больше 10 руб. Купи обязательно поддевать, а то простудишься.

Теперь отец говорил, что ты уже хочешь бросить учиться, но если тебе это что-нибудь даёт, то учись, мы будем помогать, сколько сможем. Я думаю, если надо пройти практику, то походи по школам в Москве, может, там устроишься, хоть бесплатно.

Смотри, что тебе нужно, то пиши. У нас всё по-старому, живём помалу, рабо­таем. Смотри, чтоб у тебя всё было благополучно.

Твоя мама».

«Мы з братам спазніліся.

У шпітальнай палаце стаялі шэсць жалезных ложкаў, і на пяці ложках ляжалі хворыя жанчыны, а шосты быў пусты, зусім пусты, з яго нават матрац знялі, скрозь драцяную сетку віднелася пафарбаваная драўляная падлога, пад ложкам нявытаптаная, таму нібыта гусцей пафарбаваная, чым пасярод палаты, дзе мы застылі, дапытліва пазіраючы на хворых старых жанчын, у якіх не было пра што пытацца, бо ўсё відавочна, але я ўсё ж спытаўся: “А дзе Анастасія Іванаўна?..”-і пяцёра хворых старых жанчын неяк паспешліва, адна перад адной, я ніколі не забуду гэты хворы, старэчы хор, на розныя галасы прапяялі, прамармыталі: “Памерла. памерла. памерла. памерла. памерла”.

Маці ляжала ў трупярні адна - зусім голая на высокай, мне па пояс, кушэтцы. Зрадзела-пасівелыя валасы, абветраны, снегам шэрпаны і сонцам палены твар, спрацаваныя, у вузлах і зморшчынках, рукі, стаптаныя, на падэшвах стрэсканыя, ногі і - ад грудзей па калені - гладкае-гладкае, белае-белае, маладое-маладое, яшчэ цёплае, цела. Недагладжанае, недапешчанае, недалашчанае.

Мы купілі ёй самую прыгожую, якую толькі знайшлі ў Смаргоні, сукенку. Пры жыцці пра такую яна і не марыла.

Пры жыцці, калі я пытаў: “Што падарыць табе на дзень народзінаў?” - кожны раз адказвала: “А ты дай мне якую капейчыну, я сама сабе куплю што- небудзь.” І купляла парсючкоў. Каб вазіць мне і брату кілбасы, вяндліну.

Цягала і цягала ў Менск тое мяса разам з трохлітровікамі марынаваных гуркоў, памідораў. Прыязджала з такімі клункамі, што не падняць. Калі мы казалі ёй, каб не гарбела, не цягала, бо ўсё ў крамах ёсць, слухала, галавой ківаючы: “Ёсць - і дзякуй Богу.”

Аднойчы, не паддаўшыся на яе хітрыкі з капейчынай, за якую сама сабе яна што- небудзь купіць, я завёў яе ў смаргонскую краму і купіў ёй футра. Назаўтра, калі мы справілі дзень яе народзінаў і з’ехалі, яна пайшла на кірмаш, прадала футра і купіла парсючкоў.

Днём ёй не было калі, а ўвечары, пакуль вочы бачылі, яна чытала. Беларускія кнігі, рускія, польскія. Яе здзіўляла, што людзі ўсё пішуць і пішуць, калі ўжо ёсць Святое пісанне - і ёй цікава было: што ж яшчэ нехта можа прыдумаць, апроч таго, што прыдумаў Бог?

Траціну жыцця прарабіла яна бухгалтаркай у канторы машына-трактарнай станцыі і расказвала майму малодшаму брату казку пра чарцяня з іменем Бухгалтар, якое прыдумала бухгалтэрыю.

Бацька быў хворы на рак, сам ужо не ўставаў, і мы не казалі яму, што маці памерла, пакуль не прывезлі яе дахаты ў труне. Вывелі яго, каб развітаўся, у пакой, дзе яна ляжала, і ён схіліўся да яе і спытаў, з ёй жыццё пражыўшы: “Хто гэта?..” І я да сёння - грудзьмі і спінай - помню, як працяла, наскрозь пранізала мяне гэтае, здавалася б, амаль вар’яцкае пытанне.

Мы пахавалі маці ў Крэве, дзе яна нарадзілася і куды хацела вярнуцца на вечны спачын - да бацькоў, да дзядоў, да продкаў.»

Пішучы ў 2009-м прадмову да кнігі ліставання Рыгора Барадуліна з мамай Кулінай Андрэеўнай, Някляеў павініцца: «Мне сорамна, я вінаваты, што ні гэтулькі лістоў маіх, ні столькі вершаў, ёй прысвечаных, мая маці не прачытала. Даруй мне, любая мая Анастасія Іванаўна».

Не па ваду, не па дровы

Маці - да скрынкі паштовай,

Што да асіны за плотам

Коса прывязана дротам.

Скрынку журба адчыняе -

Жоўты лісток выпадае.

«Ліст прычакала ад сына?..» -

Ціха спытае асіна.

1979

«Першае, што помніцца, - маці.

Яна нахіляецца нада мной, за ёю - праз вокны - сонца, залатыя валасы казычуць шчаку, шчабеча рук яе радасць ластаўчыная: “Хлопчык мой.”»

ДЗЕД

Анастасія Іванаўна хрысціла сына таемна і - разам з дзедам. Някляеў кажа, што любоў да Беларусі ў яго менавіта ад дзеда.

«.Дед мой был истинный христианин. Даже в этом ужасном послевоенном белорусском мире, в разорённой деревне он старался создать хотя бы островочек красоты. И потому, например, делал на яблоне восемь-десять прививов для того, чтобы весной получилось фантастической красоты зрелище! И вот он стоял весной рядом с этой яблоней и весь светился! Я смотрел на него, и меня переполнял восторг не только потому, что я любовался этой цветущей красотой, но и потому, что видел, как этим восторгался дед! А поскольку я его любил и всячески доверял его эмоциям, я не мог не довериться и этой его эмоции. И если мою связь с Беларусью обозначить физически, то она произошла именно через этого святого человека, который был истинным белорусом, никогда не думая об этом и не осознавая - белорус он или нет. Он просто родился белорусом, всю жизнь прожил им и белорусом умер. Ничего, вроде бы, для этого не делая».

Калі Іван Маркавіч памёр, ён, распавядаў Някляеў, «паслаў мне з таго свету доказ існавання Бога. Праз гады я напісаў пра гэта ў прыпавесці “Чмель і вандроўнік”, прысвечанай Васілю Быкаву»:

«- І ў галаве вісеў абраз, пад якім ён папрасіў мяне, лёгшы і склаўшы рукі, запаліць свечку. Я запаліў і падаўся спаць у бакоўку, дзе не мог заснуць, падняўся, каб пайсці ў двор пакурыць, выйшаў на чорную палавіну - і дзед на маіх вачах заплюшчыў вочы, усміхнуўся і памёр. І адразу ж пагасла свечка.

Паўза ўзнікла сама па сабе, і чмель спытаў вандроўніка:

- Табе стала страшна?

- Не, - адказаў вандроўнік. - Мне стала светла. Я не бачыў столькі смерцяў, як вы, але ўсё ж некалькі бачыў, і там было страшна, а тут - светла. Толькі я не ведаў, што мне з гэтым рабіць, і зноў схаваўся ў бакоўку. Там скурчыўся, скруціўся, як у дзяцінстве, падціснуўшы калені, і пачаў маліцца. Стаў маліць дзеда, каб пра тое, што я толькі што ўбачыў, ён мне яшчэ і расказаў. Ці неяк паказаў, давёў, што так яно і ёсць, хоць я разумеў, што нельга... але дзед, дзед, я маліў, я так цябе любіў, ты так мяне любіў, дык скажы, што так ёсць, хоць адтуль казаць нельга... але ты святы, табе даруецца, а мне так трэба ведаць...

Чмель сціснуў руку вандроўніка трохі мацней.

- З той малітвай, з тою просьбай, павярнуўшыся на спіну і склаўшы, як дзед, рукі, я раптам адчуў сябе не адным. Узняўся над сабой самім і ўбачыў сябе самога ў бакоўцы, дзе ляжаў на тапчане, склаўшы рукі, - выразна сябе ўбачыў, усяго да драбніцаў, хоць там, дзе я ляжаў, было цёмна, і той я, якога я сябе ўбачыў, мне не глянуўся, не спадабаўся, і я з радасцю, з пранізлівым шчасцем адчуў сябе другім, зусім іншым, лёгкім, бязважкім, - і там, дзе я быў такім, было светла, так светла, як скрозь і ўва мне адно святло. Шчаслівым святлом у тым святле я выплыў з бакоўкі, праплыў па чыстай палавіне над сваёй маці, якая спала і ўсміхалася ў сне, над сваім бацькам, над усімі роднымі, блізкімі, крэўнымі мне людзьмі, пра якіх думаў, як страшна будзе іх пакідаць, як яшчэ страшней будзе, калі нехта з іх мяне пакіне, а тут адчуў, што не, зусім не страшна, і яшчэ адчуў, што хачу пакінуць іх як найхутчэй, зараз - і мяне неадольна пацягнула ў адчыненую фортку, бо ў хаце было душна і трэба было дыхаць, а за форткай было так высока і прасторна і дыхаць не трэба было, бо ты сам, як дыхание, так, як дзіцячае дыхание, і калі я рвануўся ў фортку, пераўтвараючыся ў дыханне і набіраючы святла, убачыў за форткай дзеда, які таксама - адно дыханне і святло, і дзед прадыхнуў: “Тут не цёмна, ты не бойся...” - “Дзед!” - кінуўся я да яго, каб маліць, каб заклінаць, каб ён узяў мяне з сабой, - і знайшоўся ў самім сабе ў бакоўцы, дзе ляжаў, склаўшы рукі, на тапчане. Усё скончылася, але ў цела сваё, якое яшчэ трэба было даношваць, я вярнуўся іншым. Не нашмат, не гэткім, як святло і дыханне, але і не такім, якім сябе пакідаў... Я дзеда так любіў, ён так мяне любіў, што прыадкрыў таямніцу: смерці няма. Няма смерці.

Чмель адпусціў руку вандроўніка, усміхнуўся і сказаў:

- Дзякуй. А то там святар сядзіць і сядзіць...

- Але гэтага мне мала было, - доўжыў вандроўнік.

- Толькі аднаму гэта ведаць было мала, хацелася, каб і маці ведала, і бацька, і ўсе, каго я любіў... І я ўсіх пабудзіў, сказаў, што дзед памёр, і стаў глядзець, што яны стануць рабіць, і калі яны кінуліся ў слёзы і крык, загаласілі: а на каго ж ты нас пакінуў? - я ўзмаліў: дзед, падай ім знак, што яны не пра тое плачуць, крычаць і галосяць! - і дзед сарваў са сцяны зашклёны абраз, пад якім памёр, узняў яго і гваздануў аб падлогу, шкло ў галашэнне і слёзы пырскамі разляцелася: “Сціхніце! Смерці няма!..”

- Абраз гваздануў?.. - напружана ўгледзеўся ў вочы вандроўніка чмель.

- Абраз.

- Пад якім памёр?..

- Пад якім памёр».

«Он умер, оставив мне Библию, а ещё доказательство того, что и в будущем небытия нет. Я растерзал ему душу, я умолил его об этом той ночью. Уже после того, как он умер. Я знаю, что тем самым он взял на себя большой грех, взял его на себя из- за любви ко мне, и почему-то знаю, что Всевышний простил ему это.

Я не утверждаю, что мне ведомо происходящее за той чертой. Мне ведомо только, что черты нет».

...У 2001-м, адказваючы на пытанне пра стаўленне да рэлігіі, Някляеў напіша: «Стаўночае» - і прызнаецца, што ў дзяцінстве хацеў стаць святаром. Аднак, прыгадваючы іншым разам дзіцячую пару свайго жыцця, згадае ўнутраны дысананс:

«Я вырас у сям’і вернікаў, мой дзед і яго сям’я былі найшчырэйшымі вернікамі.

І я помню зь дзяцінства, як добра было мне зь дзедам і дзедавым Богам, калі мы разам чыталі Сьвятое Пісаньне. І як страшна мне было, калі я ішоў у царкву. Як усё сьціналася, як я баяўся, што Божанька глядзіць зь нябёсаў і ведае, што ўчора я залез у сад да суседкі, нарваў яблыкаў за пазуху. Ніхто ня бачыў, а Бог жа бачыў, ведае. І вось глядзіць і ківае мне пальцам зь нябёсаў: “Ну ты глядзі, Воўка!.. Сёньня я яшчэ прамаўчу, але вось наступным разам прыйдзеш ты ў царкву...”

Гэтыя дзіцячыя адчуваньні нагадваюць стан чалавека ў храме, нашага праваслаўнага беларуса, душа якога - паганская тэрыторыя. І на сёньняшні дзень мы ўсе, большасьць з нас, вернікі ўмоўныя...

Ня трэба задавацца некарэктнымі пытаньнямі: ці ёсьць Бог? Бог ёсьць.»

Пазней Някляеў зробіць яшчэ адну істотную заўвагу: «Калі мець на ўвазе вядомыя словы Ніцшэ (“Бог памёр”), Бог пачаў паміраць якраз тады, калі ўзьніклі храмы, якія сталі называцца Божымі, і служкі, якія часам бралі на сябе Божыя функцыі. Бог у тыя храмы не ўвайшоў, а з тых пячораў, дзе ён нарадзіўся і якія, па сутнасьці, ёсьць нашы душы, Ён пачаў зьнікаць. Так што ў мяне заўсёды былі складаныя адносіны з інстытутамі веры, прычым незалежна ад іх канфэсіі, ці гэта каталіцызм, ці гэта праваслаўе. І яны на сёньняшні дзень такімі й застаюцца. Але Бог як субстанцыя, якая ўключае ў сябе ўсё - і жыцьцё, і сьмерць - абсалютна неабходны для сьветаадчуваньня чалавека. Для мяне ніколі не існавала пытаньня, ёсьць Бог ці няма. Нават у часы ваяўнічага атэізму. Бо я гадаваўся ў дзеда, які быў проста сьвятым чалавекам і вернікам бездакорным. Ён верыў у Бога ў маім разуменьні - ва ўсясьветнае Дабро і Справядлівасьць».

Дзесьці ў Крэве, на высокіх могілках,

У буянні руты і гарквы,

У зямлі змаганай ды не зможанай,

Дзед з бабуляй - тварам да царквы.

Іх жыццё падманамі і звадамі

Праплыло, як месяц па вадзе.

І ляжаць Іван з Алімпіядаю.

Дзе іх душы? Невядома дзе.

У хмурынках тых вунь?.. У тумане?..

На губе крывінку прыкушу..

Як твая душа, мой дзед Іване?

Ці знайшла Алімпіну душу?

Не збалела, крылы не намуляла

Над царквой маўкліваю кружыць?..

Вымытай хусцінкаю бабулінай

Аблачынка сохне на крыжы.

1976

ГРАМАТА

Нарадзіўшыся ў Смаргоні, дзіцячыя гады Някляеў правёў у мястэчку Крэва, дзе і пайшоў у першы клас. Далей вучыўся ўжо ў 1-й сярэдняй школе ў Смаргоні, куды яго бацьку перавялі на працу ў Смаргонскую МТС. «Там нам выделили служебное жильё в пол-избы. Этакий пенал, перегороженный шкафом. Перед шкафом спали родители, за шкафом - я с братом. Ноги в печку упирались. Я до сих пор иногда ту печку во сне ногами ищу».

У «спробе аўтабіяграфіі» Някляеў згадвае, што, скончыўшы сем класаў, хацеў стаць геолагам. «Вандроўкі, намёты. Касцёр, гітара. Рамантыка. У чатырнаццаць год “паступаць на геолага” паехаў у Кіеў, дзе драматычна закахаўся. Бялявенькая такая, яснавокая. Не помню, як яе звалі, але помню, як мяне праз яе білі. Пяцёра таксама ў яе закаханых хлопцаў, з якімі жыў я ў адным інтэрнацкім пакоі. Старэйшыя за мяне, ужо пасля арміі. Закручвалі ў коўдру - і кедамі! Каб раскахаўся. Справіцца з імі было мне не па сіле, паскардзіцца не дазваляў характар. Трываў, колькі мог. Аднойчы закашляўся - на насоўцы кроў. Ну, думаю, рамантыка рамантыкай, каханне каханнем, а жыццё даражэй. Бывай, бялявая!.. Дый экзамены, бо не да іх было, здаў я абы-як. Не паклалася перада мной сцяжына, па якой можна было б пайсці ў геолагі. Не лёс».

Недзе ў гэты час, яшчэ падчас вучобы, Някляеў і пачаў пісаць вершы, прычым - па-руску. «Дакладней, - скажа ён пасля, - больш па-руску, чым па-беларуску. Вось, да прыкладу, яшчэ ў школе напісаная (ці ўжо ў тэхнікуме, не магу ўспомніць) паэма “Счастье”, якую я ў вучнёўскім сшытку ня так даўно знайшоў:

Кто же счастлив? Наивный вопрос!..

Счастлив тот, кто над кровью и потом

По земле, как награду пронёс

Голубые глаза идиота.

Як для школы (а няхай і для тэхнікума), дык і някепска».

З аўтабіяграфіі: «Скончыўшы 9 класаў, паступіў вучыцца ў 1962 годзе ў Мінскі тэхнікум сувязі, скончыўшы які (1966 г.) атрымаў спецыяльнасць радыётэхніка і працаваў да 1971 года ў мінскім тэлевізійным атэлье № 2. Адначасова займаўся на завочным аддзяленні (з 1968 года) Мінскага педагагічнага інстытута. У 1971 годзе (не пакідаючы вучобы ў педінстытуце) стаў студэнтам аддзялення паэзіі Літаратурнага інстытута імя М. Горкага.

На другім курсе перавёўся на завочнае аддзяленне гэтага інстытута, вярнуўся ў Мінск [.]».

І праз чвэрць стагоддзя пра тое ж: «... падаўся вучыцца ў Мінск на радыёмеханіка, не стаўшы перад тым ні ветэрынарам, як бацька хацеў, ні, як хацела маці, музыкам.

Хоць маці і ўгаварыла бацьку прадаць карову і купіць мне акардэон.

Але і радыёмеханіка з мяне не выйшла.

Законы, па якіх бегае ток па электраланцугах, аказаліся неспасцігальнымі. Пасля трэцяга курса вярнуўся дахаты, сказаў: “Усё. Не маё”. Маці ў плач: “Сынок, ты ўжо хоць дзе-небудзь давучыся, людзі ж думаюць, што адусюль цябе выганяюць. З хаты на вуліцу не выйсці.”

Каб магла маці выходзіць на вуліцу, паехаў давучвацца. А як давучыцца, калі не цяміш, якую навуку спасцігаеш?.. [.]

З дыпломам маладога спецыяліста я апынуўся спачатку на Далёкім Усходзе, пасля ў Сібіры і на Поўначы. З гэтымі маімі інстытутамі, з іх хоць і кароткімі, але насычанымі праграмамі, не параўнаць аніякія іншыя. Ва ўсялякім выпадку, не параўнаць з імі ні педагагічны, ні літаратурны інстытуты, адзін з якіх я скончыў, а другі, зноў жа, не.»

Згадваючы вучобу ў тэхнікуме, Някляеў распавядаў: «Занимаясь спортом, искалечил себя. Не было, наверное, таких спортивных секций, которые я не посещал - и бокс, и борьба, и многое другое. И нос у меня после того переломан.

У меня юношеский разряд по боксу и борьбе. Время тогда было такое: никто у телевизора не сидел, в Интернете не висел. Раз в неделю ходили драться стенка на стенку. До девятой крови бились. То есть, если девятому заехали так, что кровь пошла, - всё, драка заканчивалась».

Між тым з тэхнікума яго ледзь не выключылі, бо выбіў зуб студэнту з Афрыкі. Як сцвярджаў Някляеў, было за што. Ад выключэння ўратаваў дырэктар - «дзіўны чалавек з прозвішчам Тумас, які стварыў у тэхнікуме секцыю бокса і кожны год на выпускным вечары біўся з выпускнікамі, правяраючы, ці гатовыя яны да выпрабаванняў жыцця».

Затое з інтэрната Някляева ўсё ж выгналі (але не праз студэнта з Цэнтральнай Афрыкі) і нейкі час жыў ён на вакзале. Быў, як сёння сказалі б, бамжом. Ды яшчэ стылягам. Аднойчы ён ужо адказваў на пытанне, ці быў «модником» у той час: «И не раз за это пострадал! Штаны-дудочки были до того узкие, что без мыла их было не натянуть. Снизу штанины разрезались, вставлялись клинья, на которые цеплялось безумное количество значков. Комсомольские патрули бегали, отлавливали нас, тащили в отделение милиции, где разрезали одежду на лоскутья. На первый раз мне простили, а на второй я с позором был изгнан из общежития». Цяпер жа распавёў і пра развіццё сюжэта з выгнаннем з інтэрната: «Недзе праз месяц маці прыехала, сала прывезла, а камендант інтэрнацкі ёй кажа: “Дык ён жа тут не жыве, яго выгналі! Так што сала ваша я сам з’ем...”

Маці ў кабінеце ягоным і абсела...

Я пасля каменданту таму пяску ў бензабак насыпаў - у яго “масквічок” быў. Вось ён пабегаў: “Хто?..” Здагадваўся, што я, а доказаў ніякіх. Сала наша ён есці будзе...

Маці ачомалася - давай для мяне жытло шукаць. Ніхто не бярэ на кватэру стылягу. Нават тыя людзі, муж і жонка, якія ў вайну ў сям’і дзеда майго ад немцаў хаваліся. У склепе сядзелі, у хлеве, на месцы якога хата некалі стаяла. Потым хата згарэла, а склеп застаўся - і дзед сваім жыццём і жыццём дзяцей рызыкаваў, людзей тых хаваючы. Маці мая яду ім насіла... А вось калі папрасіла, каб я ў іх пажыў, тыя людзі сказалі: “Выбачай, Стася, самім месца мала...” У трохпакаёвай кватэры на Даўгабродскай.

З тыдзень яшчэ я на вакзале пракачаўся - зноў маці прыязджае. Ужо не з салам - з грашыма, у насоўку завязанымі. 25 рублёў... Па рублю, па тры... “Пайшлі, - кажа, - да дырэктара...”

Хабар яна дырэктару вырашыла даць. А як даць - не ведае. “Як, - мяне пытае, - яго даюць?..” А то я даваў яго... Прыйшлі да дырэктара - яна адразу прасіць і плакаць. Потым дастае насоўку, якая ніяк не развязваецца, бо ў маці рукі дрыжаць, я ад сораму згараю - і тут узлятаю! Дырэктар, Тумас, я па скон яго не забуду - круком знізу пад пашчэнкі!.. “Ты маці сваю, сапляк, прыніжацца змусіў! На каленях у яе прабачэння прасі!..” Я папрасіў бы, але пасля палёту ўстаць не магу. Нават на калені. Такі здаровы той Тумас быў... І так падыходзіў да выхаваўчага працэсу. Можа, не педагагічна, але эфектыўна».

У афіцыйных аўтабіяграфіях Някляева найчасцей напісана, што пасля заканчэння тэхнікума сувязі ён працаваў рыдыёмеханікам у тэлеатэлье № 2 г. Мінска. Яно нібыта так, але ўсё ж не зусім так: у тэлеатэлье Някляеў уладкаваўся пасля таго, як вярнуўся з далёкай вандроўкі. Сам ён прыгадваў: «После техникума у меня было распределение в Питер. Люди по блату туда пытались попасть, а мне, как дураку, случайно повезло. Посмотрел я, что до Питера ехать 10 часов, а билет стоит 6 рублей 58 копеек - когда хочешь, тогда и можешь поехать. А вот на Сахалин билет на самолет стоил 120 рублей, и на поезд за 100, а ехать неделю. И подумал, что сам я туда никогда не попаду. Вот и поменялся с одним из наших товарищей и вместо него поехал на Сахалин».

І хоць выключна пра сябе пісаў Ігар Шклярэўскі - вядомы расійскі паэт паходжаннем з мястэчка Бялынічы, што на Магілёўшчыне, - але здаецца, нібы і пра Уладзіміра Някляева, маладзейшага свайго сябра: «Когда плывут льдины и птицы летят на север, всех нас тянет из дома неведомая сила - таянья, талой воды. Оставил учёбу. [.]

С надеждами, с пустыми карманами и обидами возвращался домой, отлёживался, собирал силы и снова колесил по земле. Кругами. И снова к заветной станции, где диспетчер объявляет: “Поезд отходит.”

Хотелось дотянуться глазами до Камчатки и русского Севера, дойти, доплыть, ощутить их физически. В такой огромной стране поэт не может жить без внутреннего права на простор».

Сваю далёка-ўсходне-сібірскую вандроўку ў афіцыйных анкетах Някляеў не згадваў, бо пасля яе не засталося ні працоўнай кніжкі, пакінутай у Тайшэце, ні іншых дакументаў, якія разам з рэчамі былі скрадзены ў Нарыльску. А без дакументаў выглядала, што ён больш за год быў невядома дзе і займаўся немаведама чым. Можа, бадзяжнічаў, што падпадала пад крымінальны артыкул (па якім у 1964-м быў арыштаваны і асуджаны на пяць гадоў прымусовай працы будучы нобелеўскі лаўрэат Іосіф Бродскі). У аддзеле кадраў тэлецэнтра, на якім Някляеў праходзіў пераддыпломную практыку і куды паспрабаваў па вяртанні ў Мінск уладкавацца, у яго нават спыталі: «А ты ў той Сібіры не сядзеў?..» Таму ён пісаў звычайна, што тэхнікум скончыў у 1967-м, хоць насамрэч - годам раней.

«Я прыехаў з Тайшэта ў Нарыльск, горад на той час пераважна зэкаўскі. Пасяляюся ў гатэль, а мне кажуць, на мой чамадан гледзячы: «Мы за чамаданы не адказваем». - «А хто, - пытаю, - за чамаданы адказвае?» - «Камера захоўвання». У чамадане ў мяне ўсё - і гэтае ўсё я занёс у камеру захоўвання. Каб, значыць, захаваць. Ноччу ў гатэлі захаладала, я спусціўся швэдар з чамадана ўзяць, а ў камеры захоўвання мне заяўляюць: «Мы асобна швэдары ды ўсялякія транты не выдаём. Забірай увесь свой чамадан». Ну, я забраў увесь свой чамадан, падняўся ў нумар, адамкнуў японскія (чамадан японскі быў, я ва Уладзівастоку яго купіў) замкі, расчыніў. І ўбачыў, што ён толькі знешне мой, а ўнутры - чужы. І не таму чужы, што японскі, а таму, што пусты. Напханы газетамі, у якія загорнутыя дзве цагліны - для вагі.

Я зноў уніз, у камеру захоўвання: «Аддайце маё ўсё!» А мне ў лоб - добра, што не цаглінай: «Ах ты чмут! Чамадан пусты здаў, а цяпер поўны патрабуеш! Можа, скажаш яшчэ, што ў ім грошы твае ляжалі?..»

Грошы мае якраз у чамадане й ляжалі, але, зірнуўшы на двух мардаваротаў у камеры захоўвання, я не стаў на тым настойваць. Зразумеў, што ні рэчы, ні грошы мне не патрэбныя. І застаўся я ў горадзе здабытчыкаў нікеля ды іншых рэдкіх металаў толькі з пашпартам, які пры афармленні ў гатэль здаў адміністратару.

Што цікава: назаўтра, калі я высяляўся з гатэля, адміністратар вярнуў мне грошы, якія заплаціў я за нумар. “Пацаны за тебя рассчитались. Всё по-честному, а чё?..”»

Яўген Еўтушэнка пісаў пра гэты перыяд жыцця Някляева: «С неподдельным романтическим энтузиазмом, закончив техникум связи в Минске, он поехал работать по своей специальности в Сибирь, где в то время комсомольцы- добровольцы растаскивали колючую проволоку бывших лагерей, и однажды оказался на станции Тайшет, рядышком с моей станцией Зима. Сейчас это невообразимо представить, но ведь и Белла Ахмадулина самым искренним образом когда-то поехала на целину».

Сам жа Някляеў прыгадваў: «Тайшет был самым большим лагерем Советского Союза: километры колючей проволоки над рекой Бирюсой. Для работы (рыть траншеи под кабель) мне давали зэков. Их хоть чем-то, но кормили, а ты - сам ищи... вот и воешь с зэками: “Бежа-а-а-л бро-о-дяга с Саха-а-лина.” А по радио: “Там, где речка-речка Бирюса, ломая лёд, звенит-поёт на голоса.”»

У мясціны сваёй вандроўнай маладосці ён будзе вяртацца ў многіх сваіх творах.

«Пра Тайшэт я ўпершыню пачуў з песні. “От Тайшета к Абакану не кончаются туманы, по туманам до Тайшета тянем мы дорогу эту”. Там яшчэ было нешта незразумелае: “Мы не турки и не янки, просто каски белые.” - але гэта, мусібыць, не мела адносінаў да трасы мужнасці, як называлі дарогу праз Краснаярскі край, бо што ў Краснаярскім краі рабіць янкам з туркамі?

Было гэта ў пачатку 60-х гадоў ХХ стагодддзя, калі я ў вучыўся ў электратэхнікуме сувязі. Дарога прагрызалася скрозь Саяны салдацікамі будбатаў ды зэкамі, але яе абвясцілі камсамольскай будоўляй - і я паехаў бы “за туманом, за мечтами и за запахом тайги”, як спявалася яшчэ ў адной песні пра сібірскую рамантыку, калі б не марыў стаць касманаўтам. Прычым, не другім, трэцім ці пятым - першым. Чытаючы часопіс “Навука і тэхніка”, прыкідваў час, калі яно можа стацца. Выходзіла: якраз тады, калі я для гэтага саспею.

Нечаканы прагрэс савецкай навукі і тэхнікі пахаваў маю мару. Навука і тэхніка для першага палёту чалавека ў космас саспелі раней, чым я.

Скончыўшы элетратэхнікум сувязі, я стаў электрамеханікам з дыпломам № 613762-Н і апынуўся хоць і не так высока, як у космасе, але гэтак жа далёка: у Тайшэце. Таёжным пасёлку былых зэкаў. Яны адбылі сваё ў тайшэцкім лагеры і засталіся пад той жа калючадрацяной сцяной - толькі з другога боку. Камусьці ехаць не было куды, а хтосьці проста не хацеў нікуды ехаць. Хоць і была дарога на Абакан».

Але вернемся крыху назад: да спаткання з Тайшэтам і пазней - з Яўгенам Еўтушэнкам лёс звёў Някляева з яшчэ адной асобай, амаль легендай.

КІМ ХАДЗЕЕЎ

«- Напачатку 1960-х гадоў, у час хрушчоўскай “адлігі”, у Менску, на тым месцы, дзе цяпер Тэатр лялек, а таксама на прыступках Тэатра юнага гледача ладзіліся паэтычныя імпрэзы кшталту тых, якія ладзіліся тады на плошчы Маякоўскага ў Маскве. У нас, канешне, гэта ўсё было ў меншых маштабах: слухачоў не тысячы і паэтаў не сотні. Але было.

На адной з такіх імпрэзаў я і пазнаёміўся з Кімам Хадзеевым. З Палкоўнікам, як яго яшчэ называлі - не ведаю, чаму. Ён тады ўжо быў амаль легендай, бо за ім была турма. І не па крымінальнай справе, а па справе палітычнай, што для прававерна камуністычнага Мінска той пары было неверагодным. Пасадзілі яго яшчэ пры жыцці Сталіна, якога студэнт БДУ Кім Хадзееў на камсамольскім сходзе (так кажа легенда) назваў забойцам, крывасмокам. Хто з савецкіх беларусаў мог публічна сказаць такое пры жывым Сталіне? Хіба хворы на галаву... Вось беларускія гэбісты (каб у іх не спыталі: як гэта вы такога злыдня праміргалі?) і засадзілі Кіма ў турэмную вар’ятню. Яго ўжо гадоў восем ці болей (ён 1929­га года народзінаў, а пасадзілі яго, здаецца, у 1949-ым) як выпусцілі на волю, калі я з ім пазнаёміўся. На прыступках пад псеўдаантычнымі калонамі Тэатра юнага гледача я асмеліўся прачытаць нейкі псеўдарамантычны верш - і да мяне падышоў нейкі не надта ахайны з выгляду чалавек, які сказаў: “Если хочешь, пойдём с нами обсуждать стихи. Те, которые ты только что прокричал, плохие”.

Што ж тады, я падумаў, “обсуждать”? Калі ён пастанавіў ужо, што вершы кепскія...

І ўсё ж я пайшоў. Мне цікава было, дасюль мяне ніколі не “обсуждали”.

Вакол Кіма гуртавалася тая частка менскай моладзі, якую можна назваць андэграўндам. Ён быў яе настаўнікам, гуру. Менавіта з гэтых маладых людзей Камітэт дзяржбяспекі і прыдумаў так званую антысавецкую групоўку Кіма Хадзеева. Я ў яе не ўваходзіў, але, хоць мне было ўсяго 15 гадоў, мяне таксама выклікалі ў КДБ, дзе дапыталі і папярэдзілі, каб да Хадзеева - ні нагой! Калі я -камсамолец, калі я - савецкі чалавек, а яны ведаюць, што я - савецкі чалавек, і ведаюць, што ў мяне заслужаны бацька: камуніст, франтавік, ардэнаносец, - дык што мне сярод антысаветчыкаў рабіць?..

У хуткім часе Кіма Хадзеева другім разам арыштавалі і зноў пасадзілі. Быў арыштаваны таксама акцёр Тэатра юнага гледача Эдуард Гарачы. Шмат каго выключылі з інстытутаў, выгналі з камсамола. Напрыклад, майго даўняга сябра Віктара Ледзенева, які, як і Гарачы, уваходзіў у тую “антысавецкую групоўку”. Неяк мы з ім сядзелі і разбіраліся, чаму для яго (як і для многіх іншых) усё, можна сказаць, страхам абыйшлося, а Гарачага пасадзілі? І прыйшлі да высновы, што ўсё вельмі проста: у адрозненне ад бацькоў астатніх хлопцаў і дзяўчат, якія ўваходзілі ў “антысавецкую групоўку” Хадзеева, маці Эдуарда Гарачага была звычайнай прыбіральшчыцай. А ў таго ж Ледзенева брат быў карэспандэнтам Усесаюзнага радыё і тэлебачання. Ці, скажам, да Хадзеева прыходзіў Піля - сын Піліпа Пестрака. А што такое Піліп Пестрак у той час? Гэта пралетарскі савецкі пісьменнік! Гэта раман “Сустрэнемся на барыкадах”, які мала хто чытаў, але пра які ўсе ведаюць! І раптам ягоны сын мае нейкае дачыненне да “антысавецкай групоўкі” - гэта ж можа быць вялізны скандал! І толькі ў выпадку з сынам прыбіральшчыцы не магло быць аніякага скандалу: ні вялікага, ні малога. Трэба было некага пакараць - вось яго і пакаралі.

Зноў з Кімам Хадзеевым лёс звёў мяне ўжо напрыканцы 1960-х, калі ён вярнуўся з турмы. І зноў пачалося тое самае: багемныя пасядзелкі з віном, з цыгарэтамі, з чытаннем кніг і размовамі да раніцы - як яно вадзілася заўсёды і паўсюль: што ў Маскве, што ў Піцеры, што ў Менску. Часцяком узнікалі канфлікты -у Кіма быў не самы лепшы характар. Але ў яго былі энцыклапедычныя веды (ён зарабляў - як, дарэчы, і я пазней - тым, што пісаў дысертацыі для будучых “вялікіх вучоных”), ён меў талент (дагэтуль помню ягоную казку “Салдат і смерць”) і меў розум. Ужо напачатку 1990-х гадоў ён быў адным з распрацоўшчыкаў эканамічнай праграмы для незалежнай Беларусі. Між іншым, пісаў ён тую праграму разам з эканамістам Ота Наважылавым, з якім (і яшчэ з Віктарам Ледзеневым) мы некалі пачыналі “Пятницу” ў газеце “Знамя юности” - старонку сатыры і гумару. З маім незабыўным сябрам Ота Юр’евічам, які перш чым узяць гітару, нацягваў на рукі баксёрскія пальчаткі - і струны не перабіраў.

З Кімам Хадзеевым (напачатку нашага знаёмства ўдвая старэйшым за мяне) мы не маглі быць сябрамі. Часцяком ён са мной (як і з іншымі) абыходзіўся, мякка кажучы, некарэктна, але я ўсё адно (як і іншыя) вельмі ўдзячны яму. Ён са сваім парадаксальным стаўленнем да рэчаіснасці выпраўляў у нас хібы лінейнага мыслення. У размове з Хадзеевым табе заўсёды адкрываўся іншы ракурс бачання нейкай асобы, нейкага твора, нейкай падзеі. І гэта прыцягвала да яго, нягледзячы на тое, што асабістыя стасункі з ім былі дастаткова некамфортнымі. Часта, абвастраючы сітуацыю, ён выклікаў раздражненне, правакаваў на вулканічны выкід энергіі. І рабіў ён гэта цалкам свядома, бо ў такім выпадку чалавек раскрываўся... Вось тут ён і ўгрызаўся ў цябе, у самую сарцавіну - я гэта дасюль помню. Доўга помніў з крыўдай, а цяпер - з удзячнасцю. Бо ён выгрызаў з нас, можна сказаць, “апендыцытнае”. Тое, ад чаго магло пачацца запаленне ўсяго арганізма.

У найноўшыя часы цікаўнасць да Кіма Хадзеева ўпала, бо тое, пра што патаемна гаварылася ў ягонай “антысавецкай групоўцы”, сталі казаць паўсюль. І калі восенню 2001 года я прыехаў з Хельсінкі на ягонае пахаванне, дык не ўбачыў палову горада Менска, як чакаў. Можа, тузін людзей. А да яго жывога прыходзілі, сілкаваліся ягонымі эмоцыямі, ідэямі дзясяткі, калі не сотні: і тыя, што ў канцы 1950-х ды пачатку 1960-х былі стылягамі, і тыя, што пазней былі хіпі... Праўду казалі грэкі з рымлянамі: хутка праходзіць зямная слава.

Але як бы там ні было, Кім Хадзееў - адзіны беларускі дысідэнт у паўнавартасным значэнні гэтага слова. Ён быў асабіста знаёмы з многімі знакамітымі расійскімі дысідэнтамі. Забароненая літаратура, якую мы тады чыталі, патрапляла праз іх да яго, а пасля ўжо - да нас. Хоць дзіўна цяпер: якая там забароненая літаратура?.. Нейкі раман “Антысаркан” - цяпер ужо й не помню, пра што там было напісана? Ці паэма “Рэквіем” Ахматавай, ці “Адзін дзень Івана Дзянісавіча” Салжаніцына, які хоць і быў надрукаваны ў Маскве ў часопісе “Новый мир” з блаславення Палітбюро і асабіста Мікіты Сяргеевіча Хрушчова, аднак у Менску лічыўся “антысавецкім”. Мне так і сказалі на тым допыце ў КДБ: “То, что позволительно в Москве, не означает, что разрешено в Минске”. Тут, бач, былі свае погляды на літаратурную творчасць. Былі і засталіся».

Праміне паўстагоддзя, і Някляеў напіша раман пра тыя часы - «Аўтамат з газіроўкай з сіропам і без», у паслямове да якога Віктар Ледзенеў, журналіст, пісьменнік і адначасова адзін з персанажаў някляеўскага рамана, дадасць колькі істотных штрышкоў да біяграфіі аўтара:

«Залаты пыл юнацтва, які лятае ў пранізанай святлом прасторы Менскага рамана Уладзіміра Някляева, - галоўнае, што ў рамане ёсць. Хай не ўсё было так, як напісаў аўтар, але вось гэта: наша маладая рамантыка, чысціня нашых юначых парыванняў, сяброўства, кахання, музыкі, паэзіі - усё было так. І апроч смаку газіроўкі з сіропам, яшчэ адчуў я ў рамане смак паветра таго Менску - Менску пачатку шасцідзясятых, “апошніх гадоў адлігі, вясновы пах якой ледзьве даносіўся да Менску з Масквы, перацякаў з левага берага Свіслачы на правы, ад Круглай плошчы да пляца Волі, блукаў па вуліцах Маркса і Энгельса і, завіваючыся, губляўся ў псеўдаантычных калонах Тэатра юнага гледача... [.]

Пры ўваходзе ў Тэатр юнага гледача тоўпілася чалавек сорак. Каля крайняй правай калоны, прыляпіўшыся да яе так, што, здавалася, яго ўжо ніколі ад той калоны не адляпіць, бялявенькі хлапчук у сіняй вельветавай куртачцы з замочкамі на кішэнях чытаў верш пра вайну. Нешта такое гераічнае... Не помню ні радка з таго верша, але помню, што Кім, у якога быў нюх на таленты, сказаў, што з хлопчыка можа быць толк. І, як аказалася, не памыліўся. [.]

Мы ўсе былі старэйшыя за Валодзю, для нас ён быў зусім хлопчыкам, які, саромеючыся і адчуваючы сябе сярод старэйшых не надта ўтульна, з’яўляўся ў нашай кампаніі зрэдку, кантактуючы пераважна з Кімам і са мной. З Кімам, таму што той быў гуру, а са мною, бо я займаўся радыёспортам. Зблізіла мяне з ім яшчэ тое, што ў нечым падобныя былі лёсы нашых бацькоў-франтавікоў: майго, рэпрэсаванага, і ягонага, які цудам пазбегнуў рэпрэсій.

Валодзя хацеў стаць геолагам, музыкантам, баксёрам, паэтам, астраномам, касманаўтам, радыётэхнікам, але найбольш і найперш ён хацеў стаць стылягам! І ўявіце сабе смаргонскага “стылягу” ў вельветавай куртачцы і картовых штанах побач з менскімі стылягамі ў портках-дудачках і стракатых кашулях пад шыракаплечымі пінжакамі... Адпаведна мы да яго й ставіліся: не заўважалі, часам нават крыўдзілі, але ён упарта не адступаўся ад нас - і не адступіў нават тады, калі “антысавецкай групоўкай Хадзеева” заняўся Камітэт дзяржаўнай бяспекі. Ён, 15-гадовы хлапчук (хоць і мы, 19-20-гадовыя, былі не нашмат старэйшыя), не меў да гэтай “антысавецкай групоўкі” ніякіх адносінаў, проста прыйшоў да Кіма па новую кнігу, а ў кватэру Хадзеева якраз з’явіліся “таварышы ў цывільным” з ператрусам. Яны й пастанавілі: калі на хлопчыка, які чытае не тыя, якія трэба чытаць, кнігі, як след не паўплываць, дык хто яго ведае, што з яго выйдзе. Тым больш, што ў яго такі настаўнік...»

«Аўтамат з газіроўкай з сіропам і без» - твор шмат у чым аўтабіяграфічны: на яго старонках і Мінск пачатку 1960-х, і Кім Хадзееў, і зайбойца амерыканскага прэзідэнта Кенэдзі Лі Харві Освальд, і сябры Някляева, і сам ён - пятнаццацігадовы студэнт электратэхнікума сувязі...

«- З Лі Харві Освальдам Вы тады ж пазнаёміліся?

- Так. Ён, дарэчы, файна танцаваў. Я бачыў гэта на ўласныя вочы на танцах у Палацы прафсаюзаў. Мы так не ўмелі, вучыліся... Праз гэта і пазнаёміліся, пасля яшчэ пару разоў бачыліся. Коратка і выпадкова. А вось у аповесці я прыдумаў, нібы Освальд з Хадзеевым (якога на танцах уявіць можна хіба ў вар’ятні) ледзь не сябравалі. Хаця такое магло быць: усё ў Менску 60-х было вельмі блізка, і ўсе - блізкія. Штовечар ты мог убачыць тых самых людзей ці ў кавярні “Вясна”, ці ў “Ласунку”, ці ў Ленінскай бібліятэцы, дзе мы збіраліся найчасцей. Старэйшыя хлопцы, Віктар Ледзенеў, Барыс Галушка, бралі ў спецаддзеле (праз знаёмых дзяўчат з бібліятэкі) замежныя кнігі. Напрыклад, Агату Крысці, якую самі перакладалі. Яны займаліся радыёспортам, кантактавалі ў эфіры амаль з усім светам, што немагчыма было без ведання ангельскай мовы. Вось у перакладах нашай “антысавецкай групоўкі” я ўпершыню і прачытаў Агату Крысці, яе дэтэктывы, надрукаваныя на тонкай-тонкай (каб як мага болей закладак у друкарскай машынцы зрабіць) папяроснай паперы...

Цяпер такога нямашака. Я не пра паперу і не пра машынку кажу. І не кажу, што гэта кепска, але не разумею, як гэта ўсё страцілася, чаму не захавалася тое, што, здавалася, усталявалася на ўсе часы, бо тады ўяўлялася, што людзі на гэтай частцы зямлі заўсёды будуць чытаць і заўсёды іх будзе найперш цікавіць слова, вобраз. І хіба можна было падумаць, што ад гэтага ўсяго застанецца, як мая маці казала, дух ды пятух?

Дарэчы, толькі зараз падумаў: а чаму яна так казала: дух ды пятух? Адкуль гэта - нават не ўяўляю... Але так сталася. І каму ў тым, што сталася, патрэбны Кім Хадзееў са сваёй хадзееўшчынай?..

- Тое даўняе, першае ў Вашым жыцці знаёмства з КДБ мела нейкія псіхалагічныя наступствы для Вас?

- Страх, канешне, быў, але маладосць ёсць маладосць. Яна адмятае, страсае негатыўнае. Той страх пратрымаўся, можа, месяцы тры, а пасля прапаў - не чапаюць жа, хаця і пагражалі. Дый што я такога зрабіў, каб надта баяцца? Прыйшоў да Хадзеева па кніжку?.. А скуль я ведаў, што тую кніжку нельга чытаць? На ёй не было напісана: антысавецкая.

- А сцэна допыту, апісаная Вамі ў рамане “Аўтамат з газіроўкай з сіропам і без”, дакументальная ці ўсё ж мастацкая?

- Вядома, мастацкая. Але на дакументальнай аснове. Скажам, пра тое, дзе я ўзяў дэталі, каб сабраць радыёстанцыю, мяне рэальна спыталі - і я рэальна спалохаўся. Бо кандэнсатары, рэзістары і лямпы - не кніжкі. Іх не ўзяць у бібліятэцы. І ў крамах іх, каб купіць, не было. Радыёдэталі можна было ўзяць (што азначала: украсці, - але не казалі “ўкраў”, а казалі “ўзяў на рабоце”) толькі ў адным месцы: на радыёзаводзе. Мяне і пачаў следчы дапытваць: як ды праз каго (бо сам жа я на тым заводзе не працаваў) я дэталі займеў, а гэта ж крымінал. Суд. Турма. Лямпы з кандэнсатарамі ляжаць у мяне пад ложкам у інтэрнаце - дастаткова следчаму некага паслаць... Але тут яму патэлефанавалі, і допыт раптоўна, як і напісана ў аповесці, скончыўся. Гэбэшнік на развітанне сказаў: “Мы ещё будем с тобой здесь встречаться.”»

І сапраўды сустрэліся. Праўда, праз шмат гадоў. Не з ім, але - там жа. Варажбіт ён, вядзьмак - той следчы. Гэта калі мераць някляеўскімі катэгорыямі.

МАСКВА

«Тым часам усур’ёз спакусіла паэзія, - пісаў у адной з аўтабіяграфій Някляеў.

- Кінуў работу - і рвануўся ў Маскву, у Літаратурны інстытут. Творчы конкурс быў - каля сотні чалавек на месца».

Паступаць у Літінстытут паехаў Някляеў з рэкамендацыйным лістом Янкі Брыля, лаўрэата Сталінскай прэміі і Літаратурнай прэміі імя Якуба Коласа, а, паступіўшы, вяртаўся ў Мінск з лістом... да Брыля:

«Уважаемый Иван Антонович!

Вы написали в институт доброе слово о молодом поэте Владимире Некляеве. Мы его приняли - и сейчас он у меня в семинаре.

Но у парня осталась семья в Минске. У него сложности с бытом.

М[ожет] б[ыть], поддержите его и в этом? Напишете председателю Фрунзен­ского исполкома несколько добрых слов? Если, конечно, не трудно.

Желаю здоровья и радостей.

Лев Ошанин

21 сентября 1971 г.»

Аднак ліст славутага ў тыя часы паэта, члена праўлення СП СССР і таксама лаўрэата Сталінскай прэміі, Някляеў Брылю не перадаў - сам вырашыў свае праблемы.

І ўвесь гэты час (спачатку пакуль паступаў, пасля - пакуль вучыўся) пісаў дадому, пісаў той, якую кахаў:

«30.08.71 г.

[.] Пишу торопясь. Сегодня было собеседование, первый экзамен (сочинение) 2-го. Потом история 4-го, нет, история 6-го, а 4-го устный яз[ык] и лит[ература], и 8-го немецкий. 10-го буду знать, поступил или нет. [.]»

«1.09.71.

[.] Комната моя 136-я. Немного замызганная, зато относительно тихая, окно во двор. На сессии жил [в комнате], в которой окно на улицу, всю ночь рёв, ни­какой жизни.

Есть у меня панцирная кровать, письменный стол, лампа настольная, кресло с высокой спинкой (чтоб не сутулился, сидя), тумбочка. Видишь, сколько мебели.

Очень мне без тебя грустно. Мне без тебя всегда грустно, а поначалу просто невмоготу. Быть с тобой рядом - это как каждый день получать дорогие подарки. Я люблю тебя.

Сейчас вечер, 10 часов, я сижу один, горит лампа, полутемно, и я представляю, что ты здесь, сидишь у меня за спиной, за другим столом, и вот-вот подойдёшь ко мне, и положишь на плечи руки, и скажешь: “Лапа, скажи что-нибудь”. Солныш­ко моё, Людмила моя.

Бог знает, какие совершим мы ошибки, Бог знает, какие радости и горести суждены нам, но не будет радости выше радости быть любимым тобой, и не бу­дет горести страшнее горести оказаться этой любви недостойным. Ценой любых страданий да убережёт меня судьба от этого.

На курсе нас 45 человек. На общих лекциях занимаемся все вместе. Тут и да­гестанцы, и балкарцы, есть даже болгары твои, и все, конечно, гении, все приехали покорять Москву. Есть и славные ребята, но и, как здесь говорят, шушеры много.

Сквозь всё это пробиться нужно. Для этого характер нужен, зубы нужны. А ты ведь знаешь, какие у меня зубы. Делать нечего, буду натачивать. Буду помнить о тебе. Ты моя живая вода, живая сила. [.]

Выпивают в этом общежитии действительно здорово. Пьёт и мужской, и женский пол. Страсти кипят, как яйца в кастрюле, из окон бросаются. Я, правда, ничего такого ещё не видел, но, говорят, увижу.

Пока мне пишется не очень, не привык ещё, всё чужое. Но обязательно рас­пишусь, обещаю.

Такие вот пока пироги.

Пусть ты мне приснишься сегодня».

«6.09.71 г.

[.] Вот я и прожил без тебя целую неделю! Без тебя и всё-таки с тобой, пото­му что ты здесь, возле меня и во мне. И тебя из меня никому не вырвать. Потому что не может быть силы сильнее моей любви к тебе. [.]

Живу я уже вдвоём, с ханты-манси, но он парень ничего, тихий. Одному никак не получилось, ну да ничего. Хорошо было бы, конечно, снять квартиру, а ещё лучше заиметь свою, да где уж. Тут ребятам на пятом курсе Союз писателей и работу хорошую даёт, а прописки нет и приходится им мыкаться. А мне ещё до этого дожить надо, да ещё без тебя, моей принцессы с золотыми волосами.

Отходил вот неделю (почти) на лекции. Лекции разные, в зависимости от преподавателя. Есть нудные, а есть и славные.

Стихи пишу пока так себе. Но пишу. [.]»

«[27 сентября 1971 г.]

[.] Ночь сейчас. 3 часа. Ты спишь. Спи спокойно-спокойно. А я постою рядом, нет, лучше сяду на краешек кровати. И поправлю одеяло, а то оно наползло тебе прямо на нос. Осторожно поправлю, чтобы ты не проснулась. А то проснешься, заморгаешь глазёнками и ничего не поймёшь, откуда я взялся. Спросишь только: “Снишься, да?” И я скажу: “Да”, - а на самом деле нет. Потому что ты проснёшься и всё равно не поверишь, что я ночью приходил, чтобы утром уйти. А я приходил. Только мне жаль было будить тебя.

Доброе утро, моя хорошая. Ты говорила, чтобы я не писал тебе абстрактных писем. Ирреальных. Но всё реальное вместе взятое не стоит прикосновения твоих пальцев. “Несметные полчища Карфагена тонут в пыли твоих сандалий”. Это Гю­став Флобер. Ирреально, но очень славно.

А реально что? Получил стипендию и десятку пропил вчера как последний сукин сын. На этом самом дне рождения. Чтоб их всех.

Сегодня в Москве очень солнышко было. Полдня ходил по паркам. Всё думал, думал. Знаешь, осень, жёлтые листы, жизнь и смерть, такая чепуха. А как только не чепуха - значит, ты, значит, о тебе. Я сегодня любил тебя весь день без секундного перерыва. И долюбил вот до трёх часов. [.]»

«4.10.71.

...сегодня в Москве снег. Утром глаза распёр - летит. Сон, думаю, ведь только начало октября.

Пошли, наконец, стихи.

ОДИНОЧЕСТВО

В доме напротив женщина мыла окно.

С бёдер прозрачно ночная сорочка струилась.

Он подошёл. Она к нему наклонилась.

В доме напротив женщина мыла окно.

Больше в тот день у меня ничего не случилось.

[.] В следующий вторник я обсуждаюсь на семинаре. [.]

Сегодня у нас вечер дружбы со студентами Лейпцигского литинститута им. Бехера. Они нам на немецком стихи будут шпарить, а мы им на русском. Я также шпарить буду. И ишчо Р. Рождественский. [.]»

«30.10.71.

Сегодня звонил тебе, но автомат жрал мои монеты, а моего голоса в Минске слыхать не было. Там говорили “алло”, “алло”, но это был не твой голос [.].

Любимая моя, я опять по тебе тоскую страшно, и мне всё это дело надоело, я люблю тебя, я не выдержу и брошу всё к чертям собачьим. [.]

Я как подумаю о тебе, маленькой, одной, спазмы в горле. Я, наверно, сволочь, зачем я каждую минуту не рядом с тобой. Хоть и толку с меня. И любовь твоя - разве это моя заслуга? Это просто моё виденье, и просто невероятно, что мне так повезло. [.]»

«11.01.72.

[.] Экзамен я первый сдал (5), зачёт здесь ещё один сдал, осталось 3 экзамена: античная, новая история и языкознание. Сдадим и поедем. [.]

У вас, наверно, там (поелико ты не работаешь) безденежье? [.] Если в этом году как-то это дело не наладится - воровать пойду. Одну сберкассу тут я уже заприметил. Можем и всей семьёй попробовать: мы с тобой замок ломать будем, а Илона на шухере стоять.

В этом году я люблю тебя по-прежнему, только на год больше и сильней. Я несказанно люблю тебя, моя девочка.

Если бы за любовь можно было купить хлеба и мяса, я бы каждый день высылал тебе один перевод на 1000 любовей. [.]»

«18.05.72.

[.] И опять “исстрадалси” я по тебе страшно, и люблю тебя по-прежнему, только ещё сильней.

23-го Никсон в Москву приезжает, а что мне Никсон, лучше бы ты приехала. [.]»

«[7 сентября 1972 г.]

Никак не могу написать толкового письма, каждый день что-то меняется. На ту работу меня уже не берут, «подсидел» меня мой земляк. Ищу другую, вроде уже наверняка нашел, сейчас пойду с заявлением. Ты здорово права насчёт «пихания локтями», даже в дворники пихаются.

По ночам думаю: надо ехать домой. Лапа, напиши, что надо. Меня бы “пихнуть”, и я [бы] уехал. Уже надоело».

«3.10.73 г.

[.] К последним дням понемножку делаю “дела”. Сдал в издательство книгу, отнёс подборку стихов в журнал “Юность” - взяли. Удивительно [.].

Сегодня-завтра хочу зайти в “Сельскую молодёжь”, ещё, может, в какой жур­нальчик, в общем - “застолбиться”.

В институте всё в порядке. Оказывается, нужно было контрольные работы к этой сессии писать, иначе к зачётам не допускали. Но я без контрольных. Сказать честно: сдал три зачёта, не сказав ни слова. Институт!

Если до этого приезда в Москву и были ещё какие-то сомнения в сделанном (очное-заочное), то теперь никаких. [.]

Обсуждали меня на семинаре у Лёвы, так сказать, на прощанье. А завтра обсуждаюсь уже в новом семинаре, у Дементьева. А числился-то я весь этот год, как заочник, в семинаре Рождественского. Но он из института ушёл. [.]

Живу я у Сосновского, он дворником теперь в институте и имеет дворницкую, сплю похабно на полу, без простыней и в штанах. Зато институт рядом и не нужно каждый день пить водку, как в общежитии. [.]

Можно было бы жить и повеселей (Александровская, её письмо и беловежская), друг её и билеты всякие предлагал, и увеселения, только, мол, позвоните, но как- то нет у меня этого умения “по связям да по блатам”, да и времени с желанием. А больше всего - неловко. И бог с ним, мне бы только работалось. А вот осень, осень моя уходит, уже октябрь, такая печаль.

В воскресенье приезжаю и буду тебя нежно любить, славную и единственную. Ты мой друг, любовь, а прочее всё - такая мелочь. Кроме, конечно, настоящей работы.

Прости, что так неаккуратно пишу, лёжа и на полу, темно. Здесь, в дворницкой, всегда темно, а я, какой ни есть смурной, люблю свет. Высокий свет.

Тебя люблю».

«14.06.77 г.

[.] В Литинституте также обучаются гении, нам уже не знакомые. Зашёл, думал относительно продолжения образования поговорить, да у дверей прикинул: читать-писать умею, что ещё надо служащему из крестьян? [.]»

Гаворачы аднойчы пра Ігара Шклярэўскага, які, нарадзіўшыся на Беларусі, паэтычную славу здабыў у Маскве, Някляеў казаў нібы і пра сябе, а дакладней - пра тое, чаму не стаў, не здолеў стаць масквічом.

«Шклярэўскі з’ехаў з тым здабыткам, які займеў тут. Ужо першая ягоная публікацыя ў так званым саюзным друку зрабіла яго лаўрэатам часопіса “Смена”.

І ён апынуўся ў Маскве ў сітуацыі, якую не кожны беларус вытрымаў бы. Трэба ведаць той час: прабіцца ў Маскве ва ўсесаюзную літаратуру было не лягчэй, чымсьці сёння патрапіць на вяршыню ўлады. Усё было размеркавана, усе ведалі, хто геній, а хто не. Шклярэўскі праявіў унікальны характар, бо, застаючыся магілёўскім ваўчуком, ні з якой літаратурнай групоўкай не звязаўся. Не было ў яго і сваіх (“запісных”) крытыкаў. Ён сам здолеў прагрызці маскоўскае мяса - злое, з жыламі, з косткамі, якое ўсяляк адштурхоўвала яго! Там з табой не цацкаюцца, накшталт: “Ой, Валодзя, які харошы ты верш надрукаваў! Дай я пра цябе напішу!”, - а адразу ў лоб - бах! Пасля - па мордзе!.. Але ачуньваеш і зноў назапашваеш у сабе злосць: так, жыццё - рэч няпростая, у ім трэба ўвесь час рухацца, упірацца, не думаць, што здабытае - гэта ўсё назаўсёды.

Я таксама чыста інтуітыўна рваўся ў Маскву. Гэта была сталіца імперыі, той горад, у які з усяго вялізнага абшару сцягваліся самыя лепшыя мастакі і літаратары. Іншага шляху вылучыцца, “выбіцца ў людзі” не існавала. Немагчыма было рэалізаваць сябе ў такой прасторы дзе-небудзь у Жмерынцы!

- Вы часта задумваліся пра тое, каб з’ехаць у Маскву?

- Не, усур’ёз - толькі аднойчы. І з’ехаў - у Літаратурны інстытут. Аднак, у адрозненне ад Шклярэўскага, не знайшоў у сабе характара, каб так змагацца за сваё месца пад маскоўскім сонцам. Я зразумеў, што калі ўлезу ў гэтую бойку, дык ні на што іншае часу ўжо не застанецца. Хоць тагачасная Масква давала вялікія магчымасці для таго, каб самасцвердзіцца. Я быў не зусім дурным хлопцам і мог займацца журналістыкай: для мяне не існавала праблемы ўладкавацца ў тую ж “Комсомолку”, што было вельмі прэстыжна. Альбо нават пайсці на тэлебачанне, што таксама было няпроста. Аднак калі я патрапляў унутр гэтай кухні - журналісцкай, літаратурнай, дык сустракаўся з той рэальнасцю, якую пасля назіраў на ХХУІ з’ездзе КПСС. Атрымлівалася, што гэта будзе каштаваць мне ўтрая даражэй. Таму і не выйшаў з мяне масквіч. І, мабыць, яшчэ па прычыне маёй “беларускасці”, паколькі яна ўва мне пераважае. Мне здалося, што больш свайго я знайду тут, у Беларусі.

- Вы сказалі пра канкурэнцыю, пра барацьбу ў літаратурным асяродку. А навошта Вам патрэбна гэтая мітусня?

- Таму, што калі ты нейкім чынам асобна не абазначыўся ў гэтым вадавароце, дык цябе маглі і не заўважыць. Талентаў зашмат - кландайк! Іх столькі пахавана! Гэта ж кожны пастух вершы пісаў! Прычым, вельмі добрыя вершы. І, напрыклад, лёс Рубцова склаўся ўдала: паступіў у Літінстытут, затым пайшлі скандалы - залез на помнік Пушкіну, хуліган! Аднак, высвятляецца, што “хуліган” добрыя вершы піша. Да таго ж знайшоўся чалавек (у дадзеным выпадку Вадзім Кожанаў), які пачаў гэтую справу раскручваць. Рубцова зблізілі з Ясеніным. Так і “зляпіўся” паэт. Не, ён, вядома, таго варты, аднак гэта справа выпадку, удачы. Але ж ён не адзін быў! Таму і трэба абазначыць сябе не толькі талентам, а неяк яшчэ, бо інакш пра цябе ніхто не даведаецца.

- Прасцей кажучы, Вам не хацелася пісаць у стол?

- Ну так. (Усміхаецца.) Можна і так сказаць».

Згадваючы часы літінстытуцкай вучобы, Някляеў казаў: «.чамусьці менавіта там, у Маскве, стаў пісаць толькі па-беларуску. Усё па-беларуску, апроч вершаў, якія рыхтаваў для абмеркаваньня на творчых семінарах, і таму пісаў іх, каб не тлуміць нікому галаву падрадкоўнікамі і перакладамі, на рускай мове». Таму, відаць, мела рацыю Людміла Рублеўская, калі пісала, што «з Масквы Някляеў вярнуўся беларускім паэтам», хоць «у Літаратурным інстытуце імя Горкага, у гэтым своеасаблівым савецкім Бабілоне, лёгка было спакусіцца і паспрабаваць сьцьвердзіцца ў вялікай літаратуры на мове міжнацыянальных зносінаў, гэта значыць, на расейскай.»

Іншым жа разам Някляеў распавядаў: «Жыццё пайшло багемнае. Нейкія камуналкі, сутарэнні, гарышчы... Яшчэ жывыя стылягі і ўжо з’яўляюцца хіпі. На складах тытунёвай фабрыкі “Дукат” яны адзін з адным б’юцца. Усюды п’юць гарэлку і спрачаюцца пра рускую ідэю. І ўсе, як мінімум, геніі. Простых няма. І раптам я пытаюся ў сябе: “А што я тут раблю?..”»

Аднак гэта была, безумоўна, не адзіная і, калі па шчырасці, нават і не галоўная прычына, з-за якой увосень 1912-га Някляеў, перавёўшыся на завочнае аддзяленне, пакінуў Маскву.

ЛЮДМІЛА

На Далёкі Усход Някляеў паехаў адзін. Але чакаў, што за ім паедзе каханая. Ён быў ужо жанаты і - «любовь была ослепительная». Яе звалі Людмілай.

Зрэшты, для Някляева ўсе жанчыны, якіх ён кахаў, «ослепительные». Ён развітваўся з адным каханнем, калі яно заканчвалася, раскідваў абдымкі наступнаму, але ўсе, каго кахаў, былі «нябесныя жанчыны. Я не варты ніводнай з іх».

Пазнаёміўшыся з Людмілай Гембіцкай 15 жніўня 1965 г., Някляеў зноў, пасля школьных спробаў, пачаў весці дзённік (адсюль і дакладная дата знаёмства) - агульны сшытак у чырвонай вокладцы, чарнільныя запісы ў якім ад вільгаці з часам паплылі. Узяцца за дзённікавыя запісы змусіла «некоторая собственная запутанность», але найперш вось гэтае знаёмства.

- Володя. Зайдёмте?..

[Неразб.] был косой, моросящий и нуд­ный дождь, [неразб.] вовсе не похожий на весенний. Через запотелые стёкла автобуса еле вырисовывались смутные силуэты привокзальных башен и закутанная в плащи, [неразб.] только что сошедшая с электрички... И, вроде бы, ничего не изменилось от того, что внезапно влетела в автобус курносая девушка в красном вымокшем пальто с неуклюже громоздящимся в маленьких руках кожаным портфелем и ящиком для посылок.

Запыхавшись от бега, она шумно уселась рядом со мной и, положив свою ношу на колени, всецело поглотилась тем, что поочерёдно ловила то и дело падающие портфель и ящик.

- Слушайте, по-моему, вот здесь Вашему ящику будет удобнее.

- Вы думаете? Ну, пожалуйста.

Она отдала ящик, и я забросил его за спинку заднего сиденья.

- Вы художник?..

- С чего Вы взяли?..

- Ну, как же, блокнот, карандаш.

[...] И вот уже на лестнице.

- Как Вас зовут?

- Мила.

Заходим в комнату. Её дом рядом. Дочитываю ей стихи, и мы сидим долго и в то же время мало и разговариваем о поэзии, театре, музыке. [...]

- Ты уже уходишь?

- Да. Надо тащить тётке ящик.

- Я провожу тебя.

Мы выходим на грязную улицу, она прыгает по сухим островкам и совсем по-детски приговаривает:

- Сюда, туда, раз, два, ещё раз. А я уже пропрыгала. Ну, чего [неразб.] ты стоишь, иди быстрей.

И я шлёпаю прямо по лужам и тащу в левой руке познакомивший нас ящик».

«6/VI.65 г.

Родная моя, здравствуй!

[...] Уж очень грустно мы расстались, уж очень печальные были у тебя глаза. Но всё равно, всё равно ничего другого я тебе сказать не могу.

[...] Разве я могу жить без твоих глаз, губ, рук, без твоей улыбки, голоса, без твоей любви [?] Как же мне без тебя?.. Ты далеко. Но ты в моём я, в моём “живу”, ты в моём сердце. Что будет, если я потеряю тебя? Но разве можно потерять своё сердце? [...]».

«Солнышко моё маленькое, здравствуй!

Сообщаю, что погода сейчас сумрачная, всё время дожди и дожди, и небо серое и обтрёпанное, словно старый поношенный валенок моей бабки Олимпиады. И если бы я не знал, что где-то совсем, по сути дела, недалеко ходит, улыбается и грустит тёплое, ласковое и живое солнышко, то, пожалуй, растворился бы в этих сиротливо-угрюмых тучах, в уже поблёкших сонных деревьях, в непроветренном сыром удушье приближающейся осени. Бывает, правда, что её вовсе и не видно.

Совсем по-весеннему журчит переполненная речушка, очумелые скворцы носятся над крышами, и не понять, то ли они поют, то ли визжат, словно кошки, а в окно надменно стучат расшикаренными головами фрайеристые пунцовые георгины. И тогда я думаю о тебе по-особому тихо, по-особому нежно и ласково, и чуть- чуть с грустью. И становится хорошо и тепло, и даже уютно, особенно если вокруг тишина [...], и я шёпотом говорю тебе: я люблю тебя, очень, очень люблю тебя, маленький мой кусочек счастья. И плевать на то, что шли мы к нашему перекрёстку очень разными дорогами, плевать на то, что твоя дорога началась раньше моей, плевать на то, что нам встречалось на пути, что мы обходили и во что вливались, что отбрасывали и что тайно, скрытно оставляли в себе: сейчас есть ты, и больше чем - есть мы. [...] Не важно, каким будет наше счастье - долгим или коротким, трудным или лёгким [...]. Уже за одно то, что ты живёшь, за то лишь, что ты мне встретилась, я целую твои руки.

На бумагу, на эти строчки малиновой тенью наплывает закат. Очень жаль, что я не художник. Такого раньше я не видел. На самом краю горизонта ветер разорвал грозовые тучи и солнце подсвечивает снизу, словно настольная лампа в жёлтом абажуре, и делит тучи на трёхцветный кусок мохнатой ваты, которая ворочает усищами, цепляется за далёкий лес и, голубея, оседает на еле приметные пики елей. А следом снова ползут на солнце тучи и, не доползая, рвутся, рвутся, рвутся, и какой-то волшебный художник мгновенно перекрашивает их суконную серость в багровую, жёлтую и голубую шкуру распластанного зверя. Я думаю, вот бы такую шубу Инке в комиссионку. Расхватали бы по кускам. А над головой всё та же серость, и скоро снова застучит по запотелым стёклам дождь, и снова Ваня ворвётся в комнату и с досадой швырнёт на диван так и незапущенного сегодня раскрашенного Змея Горыныча. Не везёт бедняге змею: никак ему не взлететь. [...] 14/VIII. [1965 г.]»

«Ласточка родная моя, добрый день!

Ты не представляешь, как я скучаю без тебя. [...]

Звёздочка ненаглядная, я очень, очень, очень тебя люблю, я люблю тебя больше, чем кто-либо когда-либо мог кого-то любить, в 1000 раз преувеличивая.

Прости, может быть, я повторяю старые слова, но я знаю только те, которые придумали люди. Я сказал бы тебе сейчас сотни неземных слов, но на бумаге их не прочитать, не понять, их нужно видеть глазами любви.

Может быть, при встрече с тобой я опять промолчу в ответ на твоё: “Ну, скажи что-нибудь!” - а теперь, если бы ты была рядом, я наговорил бы тебе столько слов, сколько ты от меня никогда не слышала.

А так, по привычке, приходится молчать.

Да, о пустяках. Работаю так себе, смотрю телевизоры, в общем, не “по любви” работаю. Живу на квартире, тоже так себе.

Рыбунька, я жду твою фотографию, я хочу видеть твоё лицо.

20/I-66 г. г. Брест»

«[1966 (?)]

Золка! Мне сейчас хочется плакать, совсем, совсем так, как плакала ты, а я уже давно, давно не вспоминаю такого момента, чтобы мне хотелось плакать. Я научусь, я обязательно научусь быть добрым, быть добрым умной, сердечной добротой, и ты, слышишь, ты меня научишь этому. Я тебя об этом очень, очень буду просить.

Я очень люблю тебя, Людок, люблю невероятной любовью, всей, на которую способно моё сердце. Но я знаю, что это не предел того, что оно может чувствовать, оно будет любить тебя ещё сильнее, ещё больше прежнего. Только его надо, его обязательно надо научить быть добрым, хотя бы наполовину таким, как твоё.

Я очень хочу, чтобы ты была счастлива, чтобы ты была самым счастливым человеком на свете. Я очень хочу быть всегда с тобой, я очень хочу любить тебя. Очень прошу: пойми меня всего. Кое-что из своего я скрываю даже от тебя, но только то, что нужно знать мне одному [...]. Но когда мы будем вместе, навсегда вместе, я расскажу, объясню тебе всё [...]. И тогда ты поймёшь то, что сейчас для тебя кажется непонятным и ненужным [...]».

Апынуўшыся пасля заканчэння тэхнікума спачатку на Далёкім Усходзе, пасля ў Сібіры і на Поўначы, Някляеў усур’ёз думаў пра тое, каб жонка прыехала да яго, і таму пісаў у лістах да яе: «.может быть, найдётся место и в Норильске, а если не в самом Норильске, то тут рядом есть релейка, 40 км, ходит электричка. Можно и там, главное, чтобы в Норильске жильё. А вот как раз в нём самая главная загвоздка». «Ну что, изумительная моя? Может, поедем в Дудинку, а? Всё равно и здесь тундра, и там тундра. Так там мы хоть жить вместе будем. А тут с жильём никак. [...] Ты здесь - моя первейшая необходимость, а пока - мысли о тебе. И если вдруг не будет никакой возможности тебе приехать, я всё брошу и вернусь обратно. В Норильске работу тебе я уже почти подыскал, почти потому, что нет тебя самой. [...] Не знаю, заработаем ли мы здесь хоть на колёса к машине, пусть нет, чёрт с ней. Обойдёмся. Приедешь, будем с тобой ужасно много читать, заниматься. Обязательно оба серьёзно займёмся иностранным. [...] Где будем жить - в Норильске ли, в Дудинке, в Игарке - неважно. Везде одинаково. В самом Норильске 2 кинотеатра, а с театра местного проку не много. Да не в этом суть. В театр можно и из Дудинки приезжать. Если бы ты была тоже каким-нибудь “монтёром”, я бы с тобой вообще в тайгу уехал, на точку. Ходили бы на охоту, стреляли медведей и пили спирт».

Ужо з цягам гадоў Някляеў распавядаў: «Мы поженились, когда мне было 19. Она была старше на пять лет, у неё уже был ребёнок - Илона. Очень тяжело этот ребёнок стал моим ребёнком. У меня была страшно дурная ревность: это должно быть только моим, а кто-то этим владел. [.]

Шло время. Я ночами кидался из дома, бегал по каким-то улицам, речкам, болотам, стиснув зубы, проклиная всех, и в первую очередь этого человека, которого, к слову, так никогда и не увидел. [.]

Мне в голову била одна ревность! А потом я стал рассуждать. Дело в том, что на Севере, где я работал после окончания техникума, я получил дозу облучения, мог никогда не стать отцом... И я понял вдруг, что Людмилу с пятилетней Илонкой мне Бог послал! [.]

И потом она отпустила меня надолго, как отпустит не каждая. Я тогда был радиомехаником, неплохо зарабатывал, когда решил: надо ехать в Москву, учиться в Литинституте. Людмила была лаборанткой, получала 60 рублей. Тем не менее, сказала: если чувствуешь, что надо, - езжай. Я возвращался домой - и всё было безупречно, она всячески старалась показать, что всё нормально. Но случился момент, после которого я перешёл на заочное и вернулся в Минск. Я просто однажды открыл шкаф. Я помнил, что раньше там были кофточки, пальто, плащик. А тут я увидел одну курточку, одну кофточку и одни красные штаны. Всё остальное Людмила продала».

Для таго, каб перайначыць лёс, каханая жанчына - дастатковая прычына. І ўсё ж у Мінск з Масквы Някляеў вярнуўся не толькі праз каханне.

ГАЎРУСЁЎ

Яўген Еўтушэнка прыгадваў: «Когда я познакомился в конце шестидесятых с ещё совсем молодым Некляевым, он буквально засыпал меня цитатами из поэзии шестидесятников, ища в них ответы на мучившие его внутренние вопросы. Он понял одно: Родине надо помочь - поэзией, в чьё гражданское предназначение он поверил навсегда, став новым патриотом по Чаадаеву - с открытыми глазами» («шестидесятник белорусский, только чуть-чуть припоздалый», - так далучыў Някляева да шасцідзесятнікаў Еўтушэнка).

Рыгор Барадулін пісаў: «У паэзію Уладзімер Някляеў прыйшоў у самы час. Прынёс сьвежае дыханьне й вочы не задымленыя мэтадам сацыялістычнага рэалізму. Рамантык і рэаліст паядналіся ў адной асобе, у адной натуры». І іншым разам: «.Някляеў - гэта недзе, думаю, і малады Караткевіч, і малады Ясенін. У Някляеве спалучана ўсё найлепшае. Вядома, параўнанне заўсёды небяспечнае, але Валодзю можна параўнаць таксама і з нашымі класікамі, калі тыя яшчэ былі маладыя, арыгінальныя і непаўторныя. Яго можна параўнаць з тымі, хто ішоў у літаратуру нетрадыцыйным шляхам, ішоў буяна і свавольна. Някляеў - гэта шматгранная асоба.»

Ён сапраўды ўваходзіў у літаратуру нетрадыцыйна. Пакуль ягоныя аднагодкі складалі вершы, пісалі першыя кнігі на філфаку Белдзяржуніверсітэта, ён «сканчаў універсітэты» ва Уладзівастоку, Нарыльску, Тайшэце. Ствараў біяграфію. Лёс.

У гэты час ён піша пераважна па-руску - так, у адным з ягоных сшыткаў на 96- ці старонках выключна вершы на рускай мове, напісаныя ў перыяд са жніўня 1966 г. па сакавік 1961-га. І першыя публікацыі на пачатку 1910-х - таксама па-руску. Але ў хуткім часе разам з расійскімі пачалі з’яўляцца публікацыі і беларускіх вершаў. Рыгор Барадулін згадваў, што памятае Някляева яшчэ маладым: «.Ён прыносіў мне свае першыя вершы, і хоць у нас троху розніца ва ўзросце, аднак, думаю, мы адразу спадабаліся адзін аднаму. [.] Ён жа пачынаў пісаць па-руску, але ў яго, як і ў Багдановіча, праявілася генетычная цяга да беларускага слова. Вось якраз па генетычнай праяве беларускасці Някляеў блізкі да Багдановіча».

Някляеў гэтак тлумачыў, чаму не змог, не стаў пісаць па-руску: «Этому есть очень простое объяснение: я не знаю русского языка так, чтобы писать на нём стихи. Потому что если рассматривать язык не только как коммуникативное средство, а как материал, как инструмент - да как угодно! - как единственную возможность вообще осмыслить всё, что происходит в этом мире и в тебе, иного способа мышления, чем через родной язык, нет... Чтобы сохранялись эмоция, энергетика, надо знать не эти пять-шесть сотен слов, которые мы используем с тобой во время разговора, а помнить все те слова, которые постигал в детстве. Это так называемый пассивный лексический запас - сто тысяч слов, которые есть в словаре! Поэтому когда пишешь на том языке, который, вроде бы, знаешь (а в моём случае - на русском), вдруг тупо упираешься в невозможность точно передать свои эмоции, ощущения, интонации - всё то, что и является искусством. В результате лезешь в словари. Но пока ищешь это слово, эмоция уходит».

Праўда, іншым разам усё ж прызнаў, што пісаць мог бы і па-руску, але перашкодай была метафізічная праблема: «Я дастаткова добра ведаю расейскую мову, каб напісаць па-расейску верш. Але прысьніць верш па-расейску я не магу».

Тым не менш першая кніга Някляева ледзьве не выйшла на рускай мове - яна ўжо была падрыхтаваная да друку ў маскоўскім выдавецтве «Молодая гвардия», што ўсіх здзівіла, «бо ў той час, каб выдаць кнігу, а тым больш першую, трэба было выстаяць у чарзе з дзясятак гадоў». Аўтарам прадмовы да кнігі быў Рыгор Бурадулін, які сведчыў: «Некалі я напісаў прадмову да ягонай першай кнігі. Кніга была па-руску - і я прарочыў рускаму, народжанаму ў Беларусі Паэту вялікую будучыню». Аднак «рускі, народжаы ў Беларусі Паэт», нечакана для ўсіх рукапіс забраў. «Там на мяне глядзелі, як на хворага, - прыгадваў ён. - Паэт Вадзім Кузняцоў, які працаваў у выдавецтве “Молодая гвардия” загадчыкам аддзела паэзіі і які пазней стаў маім перакладчыкам, наўпрост спытаў: “Ты ідыёт?..” Я адказаў, што я не ідыёт, а беларускі паэт, на што ён заўважыў, што гэта, мусібыць, адно і тое. Але сарказм ягоны мяне не пахіснуў, бо ўва мне сядзела адно: калі ўжо я беларускі паэт, дык першая кніга абавязкова павінна быць беларуская».

У гэты ж самы час у Мінску, у выдавецтве «Мастацкая літаратура» Някляеву паабяцалі выдаць яго беларускую кнігу. «Але вялікая будучыня - і тым самым маё прароцтва - не адмянілася [.], - пісаў Р. Барадулін. - Невялічкая рэчка Крэўлянка, на берагах якой прайшло маленства Паэта, перамагла ў ім магутную Волгу, на беразе якой нарадзіўся ягоны бацька. Гэта, як і ўсё ў Някляеве, амаль неверагодна, але здараюцца ў свеце, дзякуй Богу, дзіўныя, неверагодныя рэчы.

Мы займелі ў айчыннай літаратуры выключнага творцу».

Сам жа Някляеў распавядаў пра той свой незвычайны па мерках і сённяшняга часу дэмарш: «У выбары я не вагаўся: першая кніга павінна быць беларускай. Бо пра карані, пра Крэва.

Прыехаў з Масквы ў Менск падпісваць дамову, а мне паказалі адмоўную (так званую закрытую) рэцэнзію. На чатырох аркушах. Зваротная старонка апошняга ар куша была ў плямінах ад сала, са слядамі нажа - і пахла цыбуляй. Нейкія людзі ў выдавецтве пілі, закусвалі, пасцяліўшы на рэдакцыйным стале газету, пад якую падклалі, што пад руку патрапіла, каб стол не парэзаць.

Паэзія тады ўяўлялася мне храмам - і гэта было, як лаянка ў храме. Не сама рэцэнзія, якую, як пасля прызнаўся яе аўтар, яго змусілі напісаць, а тое, як абышліся з ёй, са мной і з самім храмам ягоныя служкі. Я быў гатовы ўзненавідзець усю беларускую літаратуру.»

«РЭЦЭНЗІЯ

на рукапіс зборніка вершаў “КРЫЛО” Уладзіміра НЯКЛЯЕВА

Знаёмства з рукапісам зборніка “Крыло” пакідае дваістае ўражанне. З аднаго боку, перад намі несумненна здольны чалавек, якому хочацца сказаць сваё слова ў паэзіі. Адчуваецца пэўнае тэхнічнае ўмельства, спроба разнастаіць тэматыку і рытміку сваіх твораў. З другога боку, зусім відавочная залежнасць ад гатовых узораў, карацей кажучы - літаратуршчына. Там, дзе аўтар у аснову твораў бярэ жыццёвыя ўражанні, атрымліваецца пераканаўча і запамінальна:

Ой, гуляла сцюжа ў полі

Ой гуляла.

Вечарэла. Цётка Поля

Песні нам спявала.

.Дзе трава-мурог,

Там мой сокал лёг.

Што ж лятаў ты, сокал,

Ад мяне далёка?..

(“Успаміны”)

Хораша, шчыра, натуральна. Мы выразна бачым жанчыну, што і праз столькі гадоў балюча перажывае сваю адзіноту, бачым, як “дагараў агонь у печы, трапятаў на столі”. Разумеем мы і канцоўку, хоць і не зусім зграбную:

А за вокнамі зіма ды зіма,

А над комінам, бы птушка якая,

Адзінота крылы доўгія прастае (выпроствае?).

Урэшце, радок можна выправіць. Бянтэжыць іншае - навошта было аўтару ставіць сябе і сваю каханую ў вельмі двухсэнсоўную сітуацыю:

Твае рукі. Твае плечы. Песні цёткі Полі.

І не час мне было цябе абдымаць...

Спроба “асучасніць” верш “свабодным” выяўленнем паводзін закаханых аказалася няўдалай, хадульнай. Балансіраванне на разнапланавых рэчах можа прыводзіць да пошласці, што і атрымалася. Тое ж самае можна сказаць і пра верш “Жартоўнае”:

Прыбягае ў лес Алеся

Па суботах да мяне.

Мы настроіліся на лірычны лад, на жартаўлівую нечаканаць (загаловак інтрыгуе!), і раптам - літаральна ў наступных радках! - чытаем такое:

Кажа - слухай, ведай - кажа,

Што за домам, што за лесам

Баюць людзі, піша прэса

Аб табе, як аб прапажы.

Мы сядаем піць чаі.

Вочы ў вочы, слова ў слова,

І цячэ наша размова,

Нібы лесам ручаі.

Бесталковая па сэнсе...

Я кажу: кідай размову..

Што далей было ў тым лесе,

Нам вядома, больш нікому.

Жарт, мякка кажучы, тапорны, нягледзячы на ўсю шматзначнасць апошніх радкоў, “бесталковы па сэнсе”.

Зрывамі з прастаты ў хадульнасць пярэсціць пераважная большасць вершаў:

Шкадую мураша,

Расплюшчанага ботам.

Пад косамі траву

І дрэва пад пілою

Шкадую — аж раву

Звярынаю тугою.

(“Мне б мець душу, як сталь”)

Гэта - пазёрства чысцейшай вады. Калі ў прыведзеным выпадку яго можна лічыць у нейкай меры міжвольным (зробім скідку на нявопытнасць, на няўменне валодаць словам), то ў вершы “Вадэвіль у двух актах” - яно свядомае. У “першым акце” аўтар шырокім жэстам запрашае заходзіць да сябе ўсіх людзей - шчаслівых і самотных - разам разважыць радасць і бяду, бо сам чалавек ён шчыры. “верш скляпаў (і гэта без іроніі!). Неблагі. Не горшы з усіх маіх вершаў”.

У “другім акце” мы чытаем наступнае:

Стук у дзверы.

- Хто вы?

- Незнаёмы.

- Што вам трэба?

- Увогуле нічога.

- Ну тады ідзіце сабе з богам.

- Як жа так. Някляеў вы?

- Някляеў.

- Ведаеце хто я?

- Не ўяўляю.

- Я чытач, я верш у вас знайшоў.

Ці не зарана станавіцца ў позу мэтра, якому няма адбою ад чытачоў? Пачуццё меры і густу аўтару трэба развіваць і развіваць, каб не пісаць так:

Так вусны адрываюцца ад вуснаў.

Так цела адрываецца ад цела.

(“Позні лістапад”)

Альбо:

...адзін аднаго

Не знайсці не маглі,

І цяпер,

Каб адзін аднаго не згубіць,

Мы крык-накрыж,

Крык-накрыж.

(“Крык-накрыж”)

Ці нават так:

Чаўнакі рук каханай

З трапяткімі пальцамі-вёсламі!

Я марыў пра славу,

Я марыў сваю Венеру

Высекчы з мармуру слоў,

Каб стыць і нямець перад цудам...

Я марыў знайсці тыя струны,

Што гучалі на арфе Арфея,

І знайсці тыя фарбы,

Якімі Мадонну ствараў Рафаэль.

Усё гэта - мёртвая кніжнасць, за якой не адчуваеш непасрэднага чалавечага хвалявання. І неяк няёмка становіцца, што пошукі паэтычнага слова аўтар уяўляе наступным чынам:

Мая матуля,

Я песню страціў.

Пайду шукаць, куды яна зляцела.

Пайду барамі ўздоўж Вяллі-ракі,

Пайду альшанікам уздоўж ракі Гярвяткі,

І буду птушак выпускаць з рукі,

І біць у ладкі,

І буду птушак выпускаць з рукі.

(“Збяры мяне ў дарогу, маці”)

Дзіўнай нечаканасцю здаецца паэтызацыя нібыта нацыянальных рыс беларусаў наступнае:

Пара дзяцюкоў

Табе такіх падкіне аплявонаў,

Што на чацвёрах папаўзеш дамоў.

(“Уступ да ненапісанай паэмы”)

З незразумелай настойлівасцю аўтар узнаўляе рэлігійныя звычкі:

На бібліі і на каране

Благаслаўляю нас дваіх.

(“Каханая, цудоўна жыць на свеце”)

І ўжо зусім несур’ёзна гучыць прысвячэнне верша “Іпадром” - “А. Каўбенаву, жакею. Ранеце, гнедай кабыле”.

А між іншым, пры жаданні аўтар можа быць без лішняга мудрагельства паэтычным, што сведчыць верш “Вытокі”, прысвечаны Коласу і Купалу:

Падобны на шэпт збажыны

І на плёскат азёрны імёны,

Якія паэтам сваім Беларусь даравала —

Колас.

Купала.

Запамінаецца верш пра асколак, якім бацька быў паранены ў гады вайны: яго

З-пад сэрца (бацькавага - С. Г.) дасталі

У сорак трэцім.

Я не браў

Ніколі той свінец у рукі,

Бо ведаю, што прапячэ

Ён мне далоні!

(“Я нарадзіўся ў сорак шостым”)

Добрыя штрыхі сустракаюцца ў вершах “Хтось затворам праклацаў”, “Штрыхі вайны”, “У самалёце”, “Засуха”, “Нядзеля з дзяўчынкай”, “Сола на саксафоне”, “Кевалач”, “Нафтавікі”. Гэтыя вершы сведчаць, што аўтар умее бачыць паэзію ў будзённых праявах жыцця. Але, па-першае, такіх твораў малавата, а па-другое, некаторыя з іх вымагаюць стылістычнай дапрацоўкі, таму аб выданні зборніка гаварыць яшчэ рана.

Уладзімір Някляеў - чалавек малады, у яго ўсё яшчэ наперадзе. І калі ён з большай патрабавальнасцю будзе ставіцца да слова, будзе браць у аснову сваіх твораў трапяткія праблемы сучаснасці, ён, несумненна, даможацца істотнейшых поспехаў.

Сцяпан Гаўрусёў

12.06.73 г.»

«Раптам атрымліваю адмоўную - так званую ўнутраную, выдавецкую - рэцэнзію. І мяне адусюль пачынаюць адпіхваць. “Ты лішні, лішні, чаго прыпёрся? Нас тут без цябе хапае”, - прыгадваў Някляеў. - Сьцяпан Гаўрусёў рэцэнзію напісаў, зямля яму пухам. Я любіў яго, энергетычна моцнага ў сваіх першых кнігах. Ягоны радок “Я вырас пад гарматнымі стваламі.” стаў нібы эпіграфам да ўсёй творчасьці пакаленьня, якое называлі “пакаленьнем, апаленым вайной”. Ды і ён, Гаўрусёў, да мяне, як старэйшы сябар ставіўся, а вось. Пасьля вінаваціўся: “Прабач, мне сказалі. А рэцэнзія, ты ж ведаеш, 25 рублёў.” Ен тады ўжо даволі моцна выпіваць пачаў.»

У выніку Някляеў зноў зазбіраўся ў Маскву.

ПАНЧАНКА. КІРСАНАЎ

«В 69-м году минувшего столетия издательство “Мастацкая літаратура”, в которое отослал я рукопись своей первой книги, очень удачно располагалось напротив входа в ресторан “Минск”. Года через три, когда рукопись помурыжили и зарубили, я решил уехать в Москву, где готовилась к изданию моя книга на русском языке - и никто её не рубил. Я учился в Москве в Литературном институте, меня брали на работу на Центральное телевидение, всё у меня там было хорошо.

В день отъезда пришёл я забрать рукопись белорусской книги, и Бородулин, встретив меня на узкой нейтральной полосе между издательством и рестораном, сказал, что, коль уж я навсегда уезжаю, так надо бы проститься по-человечески. Сам-то он тогда уже не пил, поэтому пришлось мне прощаться за двоих - и в результате не смог я осилить совсем недалёкий путь от ресторана к вокзалу, в иное будущее. Кабы судьба на руках в вагон занесла и на полку положила, уехал бы, да вот не судьба.

Пока приходил я в себя и осознавал произошедшее, Бородулин отдал мою рукопись на повторную рецензию, которая была написана прямо на титульном листе и оказалась короче пути к вокзалу: “Калі выдаваць першыя кнігі вершаў, дык такія”. И подпись: Пімен Панчанка, народны паэт Беларусі.

В те времена вернуть рукопись к жизни мог только тот, чей авторитет был выше авторитета рецензента, книгу зарубившего, а таким авторитетом обладали лишь народные поэты. Бородулин хотел отдать рукопись ещё и Аркадию Кулешову, но решили, что два народных поэта на одного ненародного рецензента будет чересчур. Тем более что к рецензенту я хорошо относился и его рецензия на отношения не повлияла. Разве только чуть, когда он признался, что ему сказали, какую написать рецензию. Мол, раз обретается Некляев в Москве, так пускай у москалей и издаётся».

Тут трэба забегчы наперад і сказаць, што яшчэ неаднойчы пасля Пімен Панчанка палічыў неабходным даць ацэнку паэтычнаму таленту Уладзіміра Някляева. Да прыкладу, напісаў у 1987-м: «Помніце, я заўсёды верыў і веру і ўсюды сцвярджаю, што Вы - адзіны па-сапраўднаму таленавіты, арыгінальны і патэнцыяльна вялікі паэт (з сярэдняга пакалення). У чым з любоўю і распісваюся».

Да таго ж трэба зрабіць удакладненне і назваць яшчэ адну прычыну, па якой Някляеў адмовіўся ад «рускай» кніжкі. Прычыну, якая, па яго словах, «может показаться опять же придурочной, однако она имела существенное значение. Задумчивое значение, я бы сказал»: «Ніяк і ні з кім, вядома ж, не раўняюся, але я меў уласны вопыт вершаванага пісьма па-руску, нават кніга ў Маскве павінна была выйсці. І яна выйшла б, каб сапраўды бліскучы рускі паэт і віртуозны знаўца мовы Сямён Кірсанаў, прачытаўшы рукапіс, не сказаў мне: “Всё это насколько хорошо, настолько не по-русски”. Я чакаў ад яго, паэта з эпохі Блока, Маякоўскага, Хлебнікава, любога прысуду, толькі не такога. Помню, што з нечаканкі нават пакрыўдзіўся і згадаў ягоную крэўную нацыянальную прыналежнасць: “У-у, а яшчэ рускай мове вучыць мяне будзе”. Толькі Кірсанаў на тое пляваў і, папіваючы каньячок з каўкай, як двойчы два давёў мне, што паэзія - гэта не граматыка і не сінтаксіс, і нават не лексіка. Ва ўсякім разе гэта не прамыя значэнні слоў, а тое, што адбываецца з імі ў іх спалучэннях і аддаленасцях. Гэта найперш інтанацыйны спосаб мыслення, менш ці больш метафарычны. “А ў цябе, - ён сказаў, - усё добра, толькі ўсе словы слоўнікавыя, інтанацыя не руская і спосаб мыслення не рускі. Не ведаю, якія, але не рускія”».

Такім чынам, дзякуючы Сямёну Кірсанаву і Рыгору Барадуліну дый пры дапамозе Пімена Панчанкі, а таксама невытлумачальнай метафізіцы, якая завецца лёсам, застаўся Някляеў у Беларусі і ў беларускай літаратуры.

«СКУЛЬ ТЫ ВЬІСКАЧЫЎ?»

Філосаф Валянцін Акудовіч значна пазней, ужо ў 1996 г., выказваў меркаванне, што Някляеў усё ж не зусім беларускі паэт, хоць і піша на беларускай, роднай яму, мове. «Порой мне кажется, - тлумачыў ён падчас гутаркі з Някляевым гэты свой выраз - «не зусім беларускі», - что контекст белорусской поэзии не принимает поэзию Владимира Некляева, он как бы вытесняет её из себя, выталкивает. Или, что, может быть, и более верно - наоборот, сама Ваша поэзия не совсем вписывается в этот контекст, как не в свой размер, она как бы ищет иного пространства. (“Не з тымі пайшоў і дарогай не той”.) Может быть, причина в том, что Вы как поэт были сформированы огромным пространством былого союзного поэтического государства и Ваша поэтика, вольно или невольно сориентированная на поэтическую “галактику” от Бреста до Курил, не находит себе места в одном локальном измерении? Или здесь что-то иное? А может, такой проблемы вообще нет, и это не Ваша проблема, а моя? Но тревожат слова:

Ты з тых,

Чый шлях - зваротны.

Да чужых

Святых

Ты рушыў са сваімі.

Где ваши святые?»

І Някляеў у адказ: «Никакой проблемы нет, личной моей проблемы. Все святые мои в Крево, в Сморгони - где ж им ещё быть? Язык материнского молока, язык снов и бабушкиных сказок - белорусский. Моё метафизическое сознание сформировано здесь, без подгонок вкладывается в матрицу местного быта. Может быть, Крево - не Беларусь?

И всё же проблема как будто есть. Не моя проблема, а связанная со мной, для меня придуманная. [.]

Пожалуй, Вы точны в ощущении вытеснения, выталкивания собственного моего текста из того, что Вы называете контекстом белорусской литературы. Но не контекст же производит это действо, не с чертовщиной ведь мы имеем дело. Всё гораздо проще: я изначально оказался словно пришлым, лишним, со стороны явившимся в родную литературу. Не в литературу даже, а в литературный театр, где не предполагалось моего участия, потому что пьеса была уже написана, роли распределены и начинались генеральные репетиции. Думаю, Василь Зуёнок не обидится, если я вспомню, как он высказал мне в простоте своей общее литературное мнение: “Скуль ты выскачыў раптам, як чорт з канапель, і што цяпер з табой рабіць: адкрываць ці закрыць адразу?” Шутейно, конечно, сказано было, но за шуточкой этой как что-то стояло, так и стоит - и я вовсе не имею в виду Василя Зуёнка, который с присутствием моим искренне смирился и теперь ему даже как бы рад».

Някляеў ад пачатку быў «свой сярод чужых і чужы сярод сваіх». Літаратуразнаўца Любоў Турбіна пісала напрыканцы 1990-х: «На поўны голас імя Уладзіміра Някляева загучала ў беларускай паэзіі пад сярэдзіну 70-х гадоў. На той час у самым росквіце творчых сіл было пакаленне “шасцідзясятнікаў”, якія даволі хутка прызналі ў маладым паэце свайго паплечніка», аднак у ліку тых «шасцідзясятнікаў», «якія даволі хутка прызналі» ў Някляеве «свайго паплечніка», Л. Турбіна назвала толькі аднаго - Рыгора Барадуліна. Між іншым, гэтая акалічнасць, відаць, і дала падставу напісаць цяпер ужо Барадуліну, што «Уладзімер Някляеў прыйшоў у літаратуру парыўна, але не надрыўна, з парогу адразу на кут, але без пакут. Яго адразу заўважылі й запаважалі».

КАРАТКЕВІЧ

Пазней Любоў Гарэлік, аналізуючы першую кнігу Някляева і падводзячы пэўныя вынікі, адзначала, што «без зазнайства і позы У. Някляеў абвясціў сябе вучнем Я. Купалы, Я. Коласа, А. Куляшова, М. Танка», але, «безумоўна, першая кніга У. Някляева вельмі няроўная ў мастацкіх адносінах. Сапраўды, ёсць і хлёсткія радкі, і пазёрства, і эскізнасць, расплывістасць вобразаў, і цьмяныя мясціны, якія завісаюць у паветры, але ва ўсім - у творчых удачах і праліках бачацца настойлівыя пошукі ўласнага стылю, памкненне захаваць чысціню і першароднасць мастацкага слова».

Калі казаць пра паэтычных папярэднікаў, якія нейкім чынам паўплывалі на літаратурны густ Някляева, дык ён сам называе некаторыя імёны: «В школе переписывал в тетради строки Лермонтова, Есенина, Блока [.]». А іншым разам казаў: «.не ўяўляю свайго жыцця без твораў А. Пушкіна, М. Лермантава, П. Элюара, Г. Апалінэра, Я. Купалы, М. Багдановіча. Вельмі люблю творчасць А. Куляшова, Я. Еўтушэнкі, Р. Барадуліна, П. Панчанкі, І. Шклярэўскага, Ю. Кузняцова. Са сваіх аднагодкаў - беларускіх паэтаў - больш за ўсіх цаню А. Разанава». Да таго ж называў яшчэ Д. Апдайка, Д. Стэйнбека, Д. Сэлінджэра, У. Фолкнэра, Э. Хемінгуэя. І ўспамінаў:

«Когда-то в школе меня спросили:

- Что такое поэзия?

Я не знал, как ответить. Но, подумав, сказал:

- Пушкин.

Класс рассмеялся.

Учительница переждала смех, наклонилась ко мне и добавила тихо:

- И Некрасов.

Она очень любила Некрасова».

Аднак наўрад ці Някрасаў (які пазней стаў персанажам даволі дзіўнага някляеўскага апавядання «Бары-бэры»), альбо нават Пушкін паўплывалі на станаўленне менавіта беларускага паэта Някляева так, як тыя, з кім звёў яго лёс у адным часе. Неяк ён прызнаўся, што больш за паэзію любіць толькі паэтаў, і адзін з самых любімых - Уладзімір Караткевіч, з якім яго пазнаёміў на пачатку 1970-х Рыгор Барадулін, таксама, дарэчы, адзін з найлюбімых. «Уладзімір Сямёнавіч шмат каму ўскалыхнуў душу - і мне таксама. Не скажу, што тое, што называецца беларускай сьвядомасьцю, цалкам у мяне ад яго, але ў нечым - і найперш у цікаўнасьці да беларускай гісторыі, увогуле да беларушчыны - так, - гаварыў Някляеў. - На мяне, на рускага па бацьку чалавека, паўплываў - як на беларуса - не адзін Караткевіч. Гэта яшчэ - Куляшоў і Панчанка (яны паспрыялі выхаду маёй першай кнігі), Танк, Барадулін, Стральцоў... У меншай ступені Быкаў. Канечне, ён чытаўся, ягоныя аповесьці захаплялі, кожная з іх ставалася падзеяй, але тагачасны Быкаў быў... як бы гэта сказаць. толькі часткова беларускі. А Караткевіч - увесь.

Вельмі істотна тое, што беларускасьць ягоная выглядала - і была - натуральнай. У гэтым не было нічога штучнага, ён не натужваўся, не стараўся быць беларусам. Проста быў. І калі ты задаваўся пытаньнем: “А якім павінен быць беларус?..” - дык глядзеў на Караткевіча і думаў: “Можа, менавіта такім?..”»

«Быў 73-ці год. Рыхтавалася да друку мая першая кніга, і я дамовіўся з адным паэтам, што прыйду да яго з пляшкай, каб пагаварыць пра праблемы, якія ўзніклі пры падрыхтоўцы рукапісу. Прыходжу гадзіны ў чатыры, а там ужо сабралася кампанія, прычым, з самай раніцы - гэта можна было зразумець па колькасці пустых пляшак. Была субота ці нядзеля - адным словам, выхадны дзень, паколькі на працу ніхто не спяшаўся. Хоць гэтыя людзі маглі не пайсці на працу і ў будзённы дзень - свята яны заўсёды насілі з сабой.

І вось, увайшоўшы, я ўбачыў, што дзверы ў ванны пакой адчынены, а ў ванне ляжыць Уладзімір Караткевіч. Праўда, ляжаў ён апрануты і сухі, трымаючы ў руках трубку ад душа і спрабуючы выклікаць «хуткую дапамогу»:

- “Хуткая”. “Хуткая”. Гэта “хуткая”? Я болей не магу з гэтымі п’янтосамі жыць! Забярыце мяне адсюль! Зратуйце.

Бачачы, што гаспадар кватэры таксама ўжо ніякі, і выпіць мне тут ні з кім не выпадае, кажу Караткевічу:

- Уладзімір Сямёнавіч, я - “хуткая дапамога”.

- А на табе крыж ёсць? - раптам пытае Караткевіч.

Крыжыка на мне не было.

- Няма на мне крыжа.

- Дык якая ж ты “хуткая дапамога”?

- Без крыжа, але “хуткая”. Ці ў вас ёсць хутчэйшая за “хуткую”?..

“Хутчэйшай” не было. Урэшце пераканаў яго неяк, мы абняліся і выйшлі на вуліцу. Сеўшы ў таксоўку, Караткевіч сказаў:

- Паедзем дахаты!

Аднак недзе пасярэдзіне дарогі перадумаў:

- Не. А чаго дахаты? Паедзем да мяне на лецішча!

Я, шчыра кажучы, не ведаў - можа, лецішча ў Караткевіча недзе і ёсць, але дзе? Ні разу не чуў пра яго. Можа, думаю, недзе пад Оршай? Тым не менш згаджаюся:

- Паехалі.

А ў той час таксі каштавала не так, як цяпер - ездзіць можна было. У мяне ж з сабой было рублёў сорак, за гэтыя грошы можна было ажно да Вільні даехаць. Я толькі спытаў:

- Куды ехаць?

- На Магілёўскую шашу.

У тым баку знаходзіўся Дом творчасці “Каралішчавічы”. Едзем, а Уладзімір Сямёнавіч распавядае:

- Мы зараз прыедзем, у мяне там такое лецішча! Ты не ўяўляеш, якое лецішча! Не ведаеш, які там цуд! Нават не прысніш, як там прыўкрасна! А самае наўпрыкраснае там тое, што пад вокны гарою насыпаліся з дубоў залатыя жалуды!

Так тваю растак, думаю я, можа, жалуды і насыпаліся, але ж вясна! І асцярожна заўважаю:

- Пара ж года нібыта.

Ён у адказ:

- Дык яшчэ ў тым годзе насыпаліся. І такія жалуды, што мадзеюць і мадзеюць! Нічога з імі не робіцца.

Так мы даехалі да “Каралішчавічаў”. Разважаю: цяпер у Дом творчасці звернем, там вып’ем - і ўсё будзе добра, без жалудоў абыдземся. Але Караткевіч раптам кажа:

- Не, далей! Там налева! Бач мне, хітры знайшоўся!

Карацей кажучы, заехалі мы ў лес і пайшлі шукаць тое Караткевічава лецішча. Шукалі так: Уладзімір Сямёнавіч падыходзіў да якога-небудзь дрэва і казаў:

- Недзе тут. Чакай. Вось гэтая сасна, а за ёй.

Ну, а пасля вунь за тым клёнам. за тым касагорам. І ў чым заключаўся ўвесь фокус: ён не тое, што дурыў мяне - ён сапраўды шукаў сваё лецішча, якое стаіць сярод дубоў і пад вокнамі якога высяцца горы залатых жалудоў! Ён ужо ўвесь быў у гэтым толькі што прыдуманым ім сюжэце. Не вырываць жа Караткевіча з яго! Таму і хадзіў я ды гукаў:

- А можа, на гэты бок?.. Можа, на той?..

Пошукі лецішча працягваліся больш за гадзіну, пакуль таксіст, ходзячы за намі, не вытрымаў і не сказаў усё, што ён пра нас думае. Толькі тады павярнулі дадому.

- Нічога, іншым разам знойдзем, - супакоіў мяне Караткевіч.

Неаднойчы ўсе мы былі сведкамі такіх яго выдумак. І хоць разумелі, што Уладзімір Сямёнавіч зноў штосьці выдумляе, ніхто не працівіўся ягоным выдумкам. Гэта быў чалавек, які пастаянна тварыў - пісаць у такім стане ён не мог, таму й пачынаў нешта вынаходзіць, каб весялей жылося. Ёсць людзі, якія, выпіўшы, робяцца агрэсіўнымі ці проста спяць, ад Караткевіча ж дабрыня ішла хвалямі, адна за адной. Гэта быў фантан дабрыні, фантазіі. Такой дабрыні, што ты раптам разумеў, што для Караткевіча ты не абы хто, ты - дарагі для яго чалавек, і ён хоча падзяліцца з табой тым, што сам мае. Быць побач з ім, знаходзіцца ў яго аўры цягнула пастаянна. Гэта, можа, не надта адпаведнае слова - чалавекалюбівы, але Караткевіч быў менавіта чалавекалюбівым, гэта праўда».

Між іншым, у рамане Някляева «Аўтамат з газіроўкай з сіропам і без» цытуюцца вершы некаторых паэтаў (Р. Барадуліна, А. Вярцінскага) і як бы адным-двума штрыхамі накіданы іх вобразы, але ўсё ж з найбольшай любоўю выпісаны вобраз Караткевіча. Ён нават (што у някляеўскай прозе рэдкасць) партрэтны:

«Павярнуўшыся, я блізка, твар у твар, убачыў дзецюка з русявымі, што хваляй спадалі на лоб, валасамі і з гэткімі ж мякка-насмешлівымі, як і голас, вачыма, якія, пры ўсёй мяккасці позірку, нечакана здзіўлялі, нават насцярожвалі тым, што былі рознакаляровыя: правае вока - шэра-зялёнае, а левае - светла-карычневае, арэхавае, якое глядзела да таго ж паўз цябе, нібы трохі косячы. [.]

- Ды што вы перапудзіліся! - прайшоўшы да стала, за якім сядзелі запалоханыя кансультанты, паставіў перад імі пляшку гарэлкі рознаколеравокі дзяцюк. - Гэта ж Палкоўнік! [.]

Па скон жыцця Кім застаўся дысідэнтам, легендай Менска, насамрэч вольным, хоць і двойчы адсядзелым, гараджанінам, якому ў кабінеце літкансультантаў Саюза пісьменнікаў працягнуў руку дзяцюк з рознакаляровымі вачыма:

- Караткевіч. Уладзімір.

З рэдкай, нават выключнай для ягонага з’едліва-нахабнага характару павагай Палкоўнік паціснуў працягнутую яму руку. Уладзімір Караткевіч яшчэ не быў легендай, да легенды далёка было, але Палкоўнік нібы наперад ведаў, каму руку паціскае».

«ЗНАМЁНКА»

Вярнуўшыся з Масквы, Някляеў працуе ў маладзёжнай газеце «Знамя юности». Спачатку карэспандэнтам, затым літкансультантам, кіраўніком літаратурнага аб’яднання «Радуга». Разам з журналістамі В. Ледзеневым, В. Холадам і эканамістам О. Наважылавым ён засноўвае ў «Знамёнцы» аддзел сатыры і гумару «Пятница», які ў тыя часы карыстаўся надзвычай вялікай папулярнасцю і дзе, дарэчы, друкаваліся гумарэсакі самога Някляева.

Віктар Ледзенеў пазней прыгадваў: «Пад сярэдзіну 60-х мы з Някляевым згубілі адзін аднаго. Ён скончыў свой тэхнікум сувязі, паехаў на Далёкі Усход, на Поўнач. Я апынуўся ў Паўднёва-Усходняй Азіі - на в’етнамскай вайне. Вярнуўшыся ў Менск, прафесійна заняўся журналістыкай. Валодзя паступіў у Літаратурны інстытут у Маскве - і нечакана, як і ў пачатку 60-х, зноў аб’явіўся ў пачатку 70-х. Яму было ўжо не пятнаццаць, а дваццаць пяць - і ён патэлефанаваў мне, шукаючы працу. Я працаваў тады ў рэдакцыі газеты “Знамя юности” разам з Валерыем Холадам, у якога былі добрыя адносіны з галоўным рэдактарам, і па нашых рэкамендацыях Някляеў прынялі ў штат рэдакцыі».

Сам Някляеў распавядаў пра гэты перыяд свайго жыцця: «По нынешним понятиям я был журналистом “жёлтой прессы”. Я писал о кроликах, о куропатках, о каких-то спектаклях, музыке, обо всём, только чтобы меня где угодно напечатали и заплатили гонорар». Хоць гэта, вядома, перабольшванне, якое выглядае нават як самаабгавор, бо ніяк не аднясеш да «жоўтай» прэсы ні тэатральныя рэцэнзіі Някляева, ні ягоную пластычную замалёўку пра тое, як артыст Белдзяжфілармоніі Рыгор Пятрэнка чытае аповесць «Стары і мора» Хемінгуэя, ні - што зусім нечакана - напісаныя з валоданнем прафесіі музыказнаўцы нарысы пра творчасць кампазітараў Рыгора Суруса і Хведара Пыталева. Па старонках шмат якіх тагачасных перыядычных выданняў (а Някляеў распавядаў пра літатаруру, музыку, мастацтва яшчэ і па радыё, і на тэлебачанні) рассыпаныя яго арыгінальныя эсэ, прысвечаныя Х.-К. Андэрсену, А. Астроўскаму, М. Багдановічу, Р. Барадуліну, Я. Баратынскаму, В. Біянкі, Я. Глебаву, Г. Гейнэ, У. Маякоўскаму, П. Панчанку, М. Прышвіну, А. Пушкіну ды іншым. Вось урыўкі толькі з некаторых з іх.

«“Между Балтийским и Северным морями со времён седой древности лежит старое лебединое гнездо, зовут его Данией, в нём родились и рождаются лебеди с бессмертными именами.”

Лебединое гнездо. Лебеди с бессмертными именами. В год Андерсена - это более чем прозрачная аллегория. Но выводить её лишь в доказательство неоспоримого: Ханс-Кристиан Андерсен - национальное достояние Дании, он принадлежит к числу людей, составляющих гордость человечества, - не стоило бы труда. Дело в ином: одной фразы, нескольких слов оказалось достаточно нам для того, чтобы стать неотпускаемо вовлечёнными в странно смещённый, неожиданный и удивительный мир великого сказочника. [.]

Имя датского сказочника стойко ассоциируется в моём воображении с птичьим полётом. “Ан.” - крыло изгибается опрокинутым углом, захватывает простор, “дер.” - толчок, в начале крутой и резкий, трепещущий опереньем, а затем плавный, ниспадающий, “сен.” - кончик крыла со свистом рассекает воздух, задевая на виражах тонкие колокольчики звезд».

«Между первой и последней строкой, написанными Максимом Богдановичем, - всего десять лет. Столько живут и поют лебеди.

Ассоциация лебедь - Богданович не разрушается во мне с детства, на озёрах которого не было лебедей. Топали, крыльями хлопали и гоготали гуси, птицы полезно-шипящие. Но мне уже мало было только пользы. В зеленоватой, шелестящей засушенными цветами тетрадке, которую принесла в класс учительница математики, я прочитал стихи о птице по имени Стратим.

В той же тетрадке было стихотворение, записанное так, как пишут прозу: «Мне хотелось бы встретиться с Вами на улице в тихую синюю ночь и сказать: “Видите крупные эти звёзды, ясные звёзды Геркулеса? К ним летит наше солнце, и мчится за солнцем земля. Кто мы такие? Лишь странники, спутники в небесах. Зачем же тогда на земле ссоры и споры, горечь и боль, если все вместе мы летим к звёздам?”»

С этого начался для меня Максим Богданович. Так возникла звезда в созвездии Лебедя».

«...имя Рыгора Бородулина сегодня - имя поэзии, одно из самых блестящих её имён. Я, как и многие другие, люблю поэта Рыгора Бородулина.

Могу, тем не менее, предположить, что кто-то из читателей “Знамёнки” спокойно обходится и без его стихов, вообще не читает поэзию. Что ж, можно жить и так: добровольно оставляя себя за порогом бородулинских университетов национальных традиций, культуры, высшей бородулинской школы родного языка. Можно, конечно, без этого обойтись, только цемент на стройке вашей судьбы наверняка тогда будет пожиже, марка пониже. Ибо меньше будет в пользе красоты».

«Поэзия Генриха Гейне. Ко мне она пришла довольно поздно, уже в студенческие годы. Но в этом недостатке была и своя положительная сторона. Я избежал жалостного восприятия образа поэта, гонимого и измученного, больного и беззащитного. Он сразу пришёл ко мне тем, кем был на самом деле: высоким романтиком, удивительной глубины лириком, а главное, борцом, “лихим барабанщиком революции”, как он сам себя называл.

Бей в барабан и не бойся!

Буди барабаном уснувших!»

«О Маяковском писать трудно. Потому что это любовь, но не та безотчётная, безоговорочная, почти бессознательная, которой любим Пушкин. Это - болевая любовь. Словно кто-то не даёт тебе права любить на равных.

Я всё время пытаюсь сблизить в себе Пушкина и Маяковского. И всегда чувствую, что на границе этого сближения Пушкину как будто достаточно того, чтобы его просто любили, как просто любят жизнь, женщину, ребёнка, а уж в выборе любить или не любить то, к чему привязан был он сам, ты свободен. Маяковскому же необходимо, чтобы и его любовь во всём разделяли. И чтобы ненависть разделяли тоже. А это для любви весьма нелёгкие условия. Потому она и мучительная. И ты перед ней беззащитен».

«Пимену Панченко - шестьдесят.

Есть слова, привычно обслуживающие всякие юбилеи. Но говорить их, обращаясь к Пимену Емельяновичу, почему-то неловко, как дарить раскрашенные бумажные цветы.

Листаю две его книги, которые люблю больше других: “При свете молний” и “Крик сойки”. Произношу стихи:

Сягоння не засну..

Мяне так дзіўна хваляць,

Як спелую сасну

Якую хутка зваляць. —

и боюсь, что всё, что ни напишу сейчас, будет не так, не о том, не о главном. Надежда единственная, что мастер простит».

Да ўсяго Някляеў штомесяц аглядае паэтычную пошту «Знамёнки», коратка рэцэнзуе дасланыя ў рэдакцыю творы - і нават гэтую, здавалася б, руцінную працу робіць з толькі яму ўласцівым бляскам. Адзін з яго ранніх аглядаў цікавы яшчэ і тым, што тут Някляеў ці не ўпершыню выклаў свае погляды на тэорыю і практыку вершаскладання. Дакладней, на тое, што вынікае з тэорыі і практыкі:

«Слова, взятыя для заглавия этого обзора, принадлежат Льву Николаевичу Толстому. Их глубочайший смысл далёк, конечно, от однозначности, ибо содержит в себе не только оценку слова, но и отношение к нему. И в первую очередь отношение к слову - материалу литературного творчества.

Если в жизни, в быту между нашим словом и делом (поступком) могут быть несоответствия, и часто за малыми словами стоят большие дела, или, что также случается, за большими словами - дела малые, то в творчестве, определённым образом высказываясь, мы непременно столь же определённым образом поступаем. Иначе говоря, если в быту не суть важно, как и о чём сказать, а важно, что и как сделать, то в творчестве между тем “что сказать” и тем “как сказать” стоит знак абсолютного равенства. И никому здесь не может быть повышена оценка только за желание сказать о хорошем, о большом, если сказано об этом так, что ни хорошего, ни большого не видно. [.]

...желание сказать красиво - “болезнь”, распространённая среди многих начинающих авторов. “Сказал красиво” часто понимается ими как “сказал поэтично”. Здесь путаются понятия красивости и красоты. Волшебство же настоящей поэзии заключается не в красивости и даже не столько в красоте, сколько в предельной её простоте и ясности. Конечно, в простоте не примитивной, а сложной, многозначной, пушкинской простоте. А насчёт красивости - давайте вспомним тургеневского Базарова, которого все мы “проходили” или сейчас “проходим” в школе. Не он ли убедительно просил своего друга Аркадия: “Не говори красиво”. [.]

Здесь следует заметить, что стремление “сказать красиво” - только одна из причин обилия в стихах начинающих авторов подобных красивостей. Вторая причина, может быть даже более существенная, заключается в надуманности стихов. И прежде всего в надуманности чувств, которые в таких стихах не переживаются, а многословно описываются, ибо глубоко, правдиво пережить надуманное, конечно, нельзя.

Надумываются чувства, как правило, негативные: скорбь, тоска, одиночество, в общем - душевные муки. Что ж, человеческой душе свойственны состояния самые разные, указаний на то, что и как чувствовать, никто никогда не давал. Нет указаний на чувства и в поэзии. Но требование к ним - быть правдой - в поэзии есть. Его можно даже назвать внутренним законом творчества, отступив от буквы которого, поэт неизбежно терпит поражение. [.]

И ещё поэзия - это тяжкий труд, работа, в которой нет ни отпусков, ни выходных, а есть только будни и праздники. И праздники тогда, когда после мучительных поисков ляжет вдруг на бумагу строка: “И мальчики кровавые в глазах”, - словно рентгеном просвечивающая потёмки души Бориса Годунова, и поэт, не в силах совладать с восторгом, восклицает сам о себе: “Ай да Пушкин!..” Подытожим наш разговор словами замечательного испанского поэта Гарсиа Лорки [.]:

“Ну что я тебе скажу о поэзии? - писал Лорка. - Если правда, что я поэт милостью бога - или дьявола, - то правда и то, что я поэт милостью техники и большой работы. И милостью сознания того, что же такое стихи”».

Дарэчы, каб хоць трошкі ўявіць, якія горы чужой творчасці даводзілася вычытваць літаратурнаму кансультанту Някляеву, працытуем яго «справаздачу» за 1975 г.: «Около трёх с половиной тысяч стихотворений, поэм, рассказов, повестей и даже романов принесла в редакцию “Знамени юности” литературная почта. Если бы все эти произведения были опубликованы - ими заполнились бы все страницы каждого номера газеты, для других материалов просто не осталось бы места».

Зразумела, была яшчэ і будзённая журналісцкая праца, якая ў Някляева, падобна, не заладзілася, і, мусіць, таму пра яе ён згадвае толькі зрэдку: «.Меня послали в деревню написать материал о мещанстве - тогда шла кампания по борьбе с мещанством. Я приехал в какую-то деревню и постучал в первый попавшийся дом. А там застолье и праздник - отмечают покупку холодильника. Вся семья радуется, стол ломится, все счастливые. Хозяин мне рассказывает: в прошлом году купили ковёр, тоже праздник был.. Я приехал и написал материал о том, что никакого мещанства не существует, а дела идут нормально: сегодня - ковёр, завтра - холодильник. и каждый день праздник. Конечно, материал этот никто не напечатал.»

Са штату рэдакцыі “Знамёнки” Някляеў урэшце сышоў, але не сам па сабе. Дакладней, не зусім сам па сабе. Гэта было ў тым жа 1975 г. «Я дзяжуру па чарговым выпуску “Пятніцы”, выклікае мяне галоўны рэдактар: “Здымі са “слупа” (была ў нас рубрыка, якая называлася “Слуп аб’яў”) і замяні чым-небудзь вось гэтую аб’яву...” Я чытаю тое, што ён загадвае зняць: аб’яву ў ашчаднай касе напярэдадні 8 Сакавіка. “Таварышы ўкладчыкі! Прыстойнымі ўкладамі адзначым жаночае свята!” Не разумею, што тут антысавецкага? Але - калі загадана - здымаю. Чым замяніць? Рэдактар сказаў: чым-небудзь. Не сказаў жа, чым канкрэтна... І я стаўлю на вызваленае месца на “слупе” такое паведамленне: “Цудоўны зрок у сантэхніка Седзякова з г. п. Седзякі. Ён чытае газету, седзячы на ёй”. Назаўтра раніцай разам з галоўным рэдактарам мы стаялі «на дыване» ў кабінеце загадчыка аддзела прапаганды і агітацыі ЦК КПБ...»

Загад быў: выгнаць. Але галоўны рэдактар, якому за «цудоўны зрок сантэхніка Седзякова» была ўлепленая партыйная вымова, схітрыўся і ў рэдакцыі Някляева не пакінуць, і рэдакцыю не пакінуць без яго: «па ўласным жаданні» Някляеў быў звольнены, а пасля, калі ўсё трохі прыціхла, з ім была заключаная дамова як з літаратурным кансультантам.

АЛЕКСАНДРОЎСКАЯ

На пасадзе літкансультанта Някляеў стаў наколькі вольны ў часе, настолькі ж вольны ў заробку, а трэба было карміць няхай маленькую, як пісаў Маякоўскі, але сям’ю. Някляеў паспрабаваў быў уладкавацца ў рэдакцыю газеты «Літатарура і мастацтва» (у якой праз гады стане галоўным рэдактарам), але там ведалі пра «сантэхніка Седзякова», і хоць артыкулы прэтэндэнта на пасаду супрацоўніка аддзела музыкі і тэатра хвалілі, ды ў штат не бралі. Менавіта да гэтага часу і адносіцца ўспамін Някляева пра тое, як ён пісаў «о кроликах, о куропатках, о каких-то спектаклях, музыке, обо всём, только чтобы меня где угодно напечатали и заплатили гонорар». І ў гэты няпросты перыяд жыцця на дапамогу яму прыйшла Ларыса Пампееўна Александроўская - старшыня Беларускага тэатральнага аб’яднання, народная артыстка СССР. Аднойчы ў Доме мастацтваў яна пачула Някляева, які чытаў вершы, што і вырашыла лёс беспрацоўнага паэта - ён стаў рэдактарам бюлетэня «Тэатральны Мінск», які выдаваўся Беларускім тэатральным аб’яднаннем (між іншым, на сумленнае прызнанне Някляева ў тым, праз што ён застаўся без працы, народная артыстка СССР толькі параіла яму не ўсё і не ўсім расказваць).

У сталінскія часы набліжаная да ўлады, Александроўская ведала многае з таго, што складала дзяржаўныя таямніцы. Размовы з ёй падштурхнулі Някляева да ўласнага расследавання гібелі Янкі Купалы. Вось пра што ён распавядаў значна пазней падчас гутаркі з Міхасём Скоблам:

«- Як я шкадую, што не зрабіў літаратурнага запісу мэмуараў Александроўскай, як яна мяне пра тое прасіла!.. Яна столькі ведала! Аднак, чалавек сталінскіх часоў, Ларыса Пампееўна ставіла такія кансьпіратыўныя ўмовы запісу яе ўспамінаў, што на тое, каб напісаць кнігу, спатрэбілася б гадоў пяць.

- Яна не дазваляла пісаць на магнітафон?

- Ні ў якім разе. І кожны лісток адразу ж забірала дадому. Я ў той час працаваў у Беларускім тэатральным аб’яднаньні, дзе Александроўская старшынявала. Аднойчы з Уладзімерам Іскрыкам (у той час таксама супрацоўнікам БТА, а пазьней работнікам апарату Саўміну) мы ў прысутнасьці Ларысы Пампееўны завялі спрэчку пра аднаго літаратара. ну, назавем яго В. Б. Г. Гэта першыя літары нават ня прозьвішча, а мянушкі чалавека.

- Ну, мянушку хоць назваць можна?

- Добра, назаву. Вершнік без галавы.

- Рыгор Бярозкін, па сьведчаньні Валянціна Тараса, “вадзіцелем без галавы” называў Алеся Кучара.

- Ні я, ні ты ня маем на руках ніякіх дакумэнтаў, таму нічога сьцьвярджаць ня можам. Для гэтага патрэбныя неабвержныя факты. Словаў Бярозкіна ці Александроўскай недастаткова. Недастаткова для абвінавачаньняў. Але дастаткова для роздуму, для супастаўленьняў. Дык вось, Александроўская пра В. Б. Г., перапыняючы маю з Іскрыкам спрэчку, раптам сказала: “Ён Купалу й забіў”.

Агаломшаны, я вырашыў, што гэты самы В. Б. Г. браў у зьнішчэньні Купалы самы непасрэдны, фізычны ўдзел - і стаў угаворваць Ларысу Пампееўну, каб яна засьведчыла ягонае імя на паперы. Ну, калі ўжо мы сабраліся пісаць кнігу ўспамінаў. Быў пачатак 1970-х, і жанчына сталінскіх часоў паглядзела на мяне, як пазіраюць звычайна на тых, пра каго кажуць: дурны, як сабака да году. Праз паўзу, нібы шкадуючы пра тое, што слова - не верабей, дагаварыла: “Ён напісаў данос, празь які Купалы ня стала”».

Шкадаванне пра ненапісаную кнігу ўспамінаў Александроўскай выказаў Някляеў не аднойчы. «По молодости хотелось своим творчеством заниматься. Теперь понимаю, что не одной своей книжкой можно было пожертвовать ради этого».

Але на тое, каб не з’явілася такая кніга, была яшчэ адна істотная прычына, пра якую Някляеў не казаў публічна. Вось што ў 1985 годзе занатаваў з яго слоў дырэктар выдавецтва «Мастацкая літаратура» Міхал Дубянецкі: «.некалі я падлабуніўся, як Лёня [Л. Дранько-Майсюк. - Аўтар.] кажа, да Ларысы Пампееўны Александроўскай. Падрадзіўся напісаць яе мемуары. Яна ўхапілася за гэтую ідэю, цікава ж пакінуць сьвету сваю кнігу. І вось аднаго разу да мяне зьявіўся “літаратуразнаўца” ў цывільным і сказаў, што “мы вам ня раім улазіць у мемуары Александроўскай. Яна старая і можа наплявузгаць ня тое, што трэба. Вінаваты будзеце вы”».

Між іншым, праца ў тэатральным аб’яднанні зблізіла Някляева з многімі беларускімі акторамі, рэжысёрамі, некаторыя з якіх - да прыкладу, галоўны рэжысёр Купалаўскага тэатра Валерый Раеўскі - сталі яго сябрамі. У гэты час у творчасці Някляева з’яўляюцца тэтральныя матывы («Тэатральная балада»), а ў жыцці здараюцца розныя тэатральныя гісторыі. Пераважна вясёлыя, бо тэатр -усё ж не тое месца, дзе сумуюць.

«Калі за савецкім часам рэдагаваў я бюлетэнь “Тэатральны Мінск”, дык абавязаны быў прысутнічаць на так званых здачах спектакляў Міністэрству культуры. У той час любы спектакль трэба было здаваць, каб займець дазвол, допуск на сцэну - па меркаваннях найперш ідэалагічных. На тых здачах было нямала момантаў даволі камічных...

Здавалася опера Рыгора Пукста “Аповесць пра сапраўднага чалавека”. Актор, які выконвае ролю Аляксандра Мярэсьева, паўзе па сцэне і пяе: “О, колькі дзён паўзу я - ні кроплі ў роце не было.” І адразу ўступае хор: “Гангрэна! Гангрэна! Яму адрэжуць ногі!..”

Я не вытрываў, засмяяўся.

На абмеркаванні оперы інструктар аддзела культуры ЦК КПБ (здаецца, прозвішча ягонае было Парватаў) спытаў, што я ў гераічным творы ўбачыў смешнага. Я адказаў. І нейкая дама з Міністэрства культуры адразу абурылася: “Чалавеку ногі адразаюць, а яму смешна!..”

Спектакль прынялі. Ідэалагічным патрабаванням ён адпавядаў цалкам».

Што ж да расследавання таямнічай смерці Купалы, дык яно расцягнецца амаль на тры дзесяцігоддзі - толькі ў 2007-м будзе надрукаванае даследванне «Шлях», «ёмістая аналітычная проза», па вызначэнні Л. Дранько-Майсюка, якая шмат каго прымусіла па-іншаму ўгледзецца ў трагічны сімвалізм Купалавай смерці і ў саму асобу песняра. Праўда, публікуючы даследаванне, Някляеў зрабіў такую агаворку: «Но я не то чтобы очень стремлюсь разгадать эту тайну. В загадке всегда есть значительно больше, чем в разгадке».

БАРАДУЛІН

Выдавецкую рэцэнзію на дру­гую кнігу Уладзіміра Някляева пісаў Рыгор Барадулін. Відаць, асцерагаючыся, каб не паўтарылася гісторыя першага някляеўскага зборніка, ён эмацыйна падкрэсліў тыя месцы, якія павінны былі станоўча паўплываць на выдавецкі лёс «Вынаходцаў вятроў», і ў заключэнні сваім быў катэгарычны: «...уключыць у план выдання 1978 года абавязкова». Нават пазначыў, чаго звычайна не рабілася ў так званых закрытых рэцэнзіях, памер будучай кнігі: «4 аркушы (2800 радкоў)».

«Заключэнне

на кнігу лірыкі Уладзіміра Някляева “Вынаходцы вятроў”

Першая кніга Уладзіміра Някляева вылучаецца надзвычай выгодна сярод першых зборнікаў. Дакладнасць і ўзважанасць радка, акрэсленасць думкі, акрэсленасць верша і балады, адсутнасць вучнёўскага слібізавання слова.

Чым цікавы новы зборнік паэта (дакладней - рукапіс будучай найцікавай кнігі)?

Пасталенне таленту, пашырэнне тэматыкі твораў, пашырэнне паэтычнага абсягу.

Надзвычай цікавыя балады. Хай некаторых не палохае гэты тэрмін. Гэта не архаічныя формы, не застыгла-музейныя думкі - у баладах Уладзіміра Някляева спеласць думкі сагрэта вялікім пачуццём, напоўнена вятрамі эпохі, нашага несутрыманага часу. [.]

На палях рукапісу памечаны агрэхі: небеларускія словы там-сям (накшталт “занавеска” - трэба “фіранка”), падчас верш паўтарае верш.

Але гэта дробязі, якія лёгка выправіць.

Галоўнае - кніга Уладзіміра Някляева - сталая, цікавая, размаітая. Радуе, што прасякнута яна высокім грамадзянскім пафасам. [.]

Лічу, што кнігу Уладзіміра Някляева “Вынаходцы вятроў” неабходна ўключыць у план выдання 1978 года памерам 4 аркушы (2800 радкоў) абавязкова. Кніга цікавая.

Рэд[актар] Р. Барадулін

1.VII.76 г.»

Між тым, і па-руску Някляеў быў таксама выдадзены, але ўжо ў перакладах з беларускай мовы ў калектыўным зборніку «Молодые поэты Белоруссии». Выйшаў зборнік у выдавецтве «Молодая гвардия», і пераклаў вершы Някляева паэт Вадзім Кузняцоў - той самы, які быў загадчыкам аддзела паэзіі і некалі спытаў маладога беларускага паэта, ці не ідыёт ён, калі той забіраў з выдавецтва рукапіс сваёй рускай кнігі. Прадставіў Уладзіміра Някляева расійскаму чытачу той жа Рыгор Барадулін:

«Уладзімір Някляеў - паэт сучасны, што называецца, з галавы да пят - ад вонкавага, крыху падкрэсленага піжоністага выгляду, манеры трымацца на вуліцы і на сцэне, да верша - нервовага, няўрымслівага, напоўненага клопатамі і трывогамі дня, праблемамі часу, верша дынамічнага і падцягнутага, вонкава строгага малюнка, без абавязковай ламаніны-лесвічкі, якой шмат хто з маладых імкнецца падкрэсліць сваё наватарства.

Уладзімір - паэт сучасны, гэта значыць актуальны, праблемны, маштабны сваім ходам думак і ахопам жыццёвага матэрыялу. Хвалюе яго і дзень сённяшні, і дзень вечны, дзень заўтрашні. У манеры пісьма Уладзіміра Някляева цікава і вынікова спалучаецца маскоўская школа паэтычнага рамяства з купалаўска- багдановічаўскай традыцыяй, карані якой глыбока ідуць у свет славянства, у яго свет прадметны. З першых выступленняў у друку ў ім адметна праявіўся прыроджаны майстра верша, тонкі, выразны, акрэслены. У слове паэта Уладзіміра Някляева ёсць прастора, ёсць паветра, ёсць каларыт і дух роднага краю.

Адразу запомніліся радкі яшчэ першага верша, які прынёс Уладзімір у часопіс “Полымя”, дзе я загадваў тады аддзелам паэзіі. Гэта былі радкі пра беларускую, тады толькі што адкрытую, нафту:

Калі, нарэшце, корба

Прабіла тоўшчу глебы

І нафта чорнай кобрай

Рванулася пад неба. [.]

Так сталася, што мне давялося потым у выдавецтве “Мастацкая літаратура” рэдагаваць і першы зборнік паэта. Гэта, на жаль, адзін з нешматлікіх, рэдкіх выпадкаў у маёй рэдактарскай практыцы, калі, не корпаючыся ў рыфмах, радках, было проста прыемна пагутарыць не з аўтарам, што рвецца, пнецца хутчэй выпусціць першую кнігу, а з цікавым, ужо акрэсленым, ужо выстаяным паэтам, чалавекам, які прайшоў добрую і грунтоўную школу жыцця і літаратурнай вучобы. [.]

І тут той рэдкі шчаслівы выпадак, калі вучоба з філалагічным ухілам не зрабіла вершы паэта літаратурнымі, кніжнымі ў самым небяспечным значэнні гэтага слова. Жыццёвая загартоўка і жыццёвы вопыт, гарт перамаглі. [.]

А калі б мне давялося складаць анкету з пытанняў і адказаў, дык анкета Уладзіміра Някляева ў мяне выглядала б прыблізна так. Веданне жыцця - глыбіннае. Тэхніка верша - дасканалая. Гарантыя трываласці і поспеху - паўнейшая. Чаго не хапае, не стае? - Часу ўсё сказаць. Умее, шмат што сказаў, а яшчэ болей - скажа!»

ДАРОГА ДАРОГ

Пачынаючы з 1975 г., Някляеў чатыры разы ездзіў на БАМ. «Бачыў будоўлю, людзей. Работа ў экстрэмальных умовах правярае чалавека на годнасць. Гэта як рэнтген».

«...Калі я, скажам, ехаў на Байкала-Амурскую магістраль пісаць паэму пра БАМ, - казаў ён пазней, - дык рабіў так з-за ўнутранай патрэбы. Мне хацелася ўсё бачыць і ва ўсім удзельнічаць! А сядзець убаку ніяк не выпадала. І ніхто нікому не забараняў ездзіць па сібірах і далёкіх усходах... Я быў на БАМе тры месяцы. Люты мароз - менш, чым сорак, не было, настылыя, у сінім шэрані рэйкі, начоўкі дзе папала. Калі прабівалі тунэль, я папёрся туды!.. Як на БАМ, у свой час я паехаў у Чарнобыль, хоць меў поўнае ўяўленне, што там адбываецца, . бо ў мяне не толькі філалагічная, але і тэхнічная адукацыя. І я дакладна ведаў, што такое радыяцыя і што са мной у вышку можа здарыцца. Аднак не паехаць і не ўбачыць усё на ўласныя вочы было для мяне па нейкай прычыне таксама немагчыма».

Вынікам бамаўскіх паездак стала паэма «Дарога дарог».

Быкоў ратуюць рогі,

А коней - капыты...

Ракадныя дарогі.

Бясконцыя франты.

Агонь настыглай рэйкі

Не па руках рукам.

Закуты лёдам рэкі

На трасе Тында - БАМ.

Жагнае ў маць і ў бога,

Збівае вея з ног...

Ракадная дарога -

Глухі праклён дарог.

«Поэма написана интересно, образно, гражданственно. Творчество В. Некляева свидетельствует о том, что мы встретились с талантливым поэтом, который, ос­новываясь на классических традициях, ищет новые формы и методы творческого выражения», - пісаў сакратар праўлення СП БССР Іван Чыгрынаў у творчай характарыстыцы на Някляева пры вылучэнні яго на прэмію Ленінскага камса- мола ў галіне літаратуры, мастацтва, журналістыкі і архітэктуры. І ўвосень 1979 г. Някляеў атрымаў першую ў сваім жыцці вельмі высокую ў СССР (трэцюю па значнасці пасля Ленінскай і Дзяржаўнай) прэмію - за паэму «Дарога дарог» і кнігу «Вынаходцы вятроў».

Праз дзесяцігоддзе Любоў Гарэлік напіша, што паэма «ўспрымаецца толькі як факт гісторыі літаратуры. Самыя каштоўныя ў ёй - старонкі, дзе ўваскрашаецца трагічная памяць спаленай беларускай вёскі Красніца». А пазней увогуле будзе сцвярджаць: «Відавочна, што сёння паэма, прысвечаная будаўнікам Байкала-Амурс- кай магістралі, не мае вялікай эстэтычнай каштоўнасці, бо ў ёй многа эпізадычных сустрэч і працоўнага энтузіязму, але мала жывых, сапраўдных характараў».

Сам жа Някляеў, азіраючыся на той час, скажа: «БАМ. Падабалася, таму пі- саў пра гэта. У нас адзін аднаго амаль не чытаюць, ацэньваюць са словаў іншых. Нехта адзін нешта сказаў - і пайшло-паехала. Крытыкавалі мяне за апяваньне БАМу, а я не надта й апяваў. Упэўнены, што паэму пра БАМ прачытаў адзін са ста крытыкаў. БАМ быў пляцоўкай для энтузіязму герояў, пакуль ня стаў пляцоўкай для махінацыяў - сталі красьці...»

І, бясспрэчна, мела рацыю Людміла Рублеўская, калі пісала: «Вы спытаеце, а як жа паэма Уладзіміра Някляева пра Байкала-Амурскую магістраль, якой (паэмай, а не магістральлю) паэта так доўга папікалі “бескампрамісныя” калегі? Ня станем сыходзіць да млявага апраўданьня “даніна часу” [...]. Думаю, з цягам часу ў “бамаўскай” паэме ўбачаць і сьцёб (“бамачка, што шкляначка з этыкеткай імпартнай”), і сапраўдную паэзію (якая там ёсьць), і фантасмагорыю сацарту...

І... хто без граху? Памятаю, як дакаралі Яўгена Еўтушэнку, які пасьля “Бабьего Яра” напісаў пра “чалдоначку”, якая лёгка ўскідвае на плячо мех з цэментам, каб будаваць сьветлую будучыню...

.Не, нічога з таго, што напісаў Уладзімір Някляеў, не адмяняе і не зьніжае ўсяго астатняга».

Пазней, напрыканцы 1970-х і ў 1980-я г.г., «Дарога дарог» цалкам ці фра­гментарна неаднойчы перадрукоўвалася ў калектыўных зборніках, аднак у свае асабістыя кнігі - у тыя ж выніковыя «Выбраныя творы» - Някляеў яе ўжо не ўключаў. «Дарога дарог» увайшла толькі ў яго кнігу паэм, праўда, зноў жа не цалкам.

ЗГАДКА ПРА БАМ

Ува мне, нібыта ў снах фанатыка,

Будучыні велічнай каркасы.

Сацыяльна значная тэматыка —

Міма касы.

Што ж, бывай, былое.

Так здараецца.

Змена вех. Па сем разоў на тыдні.

А душа ніяк не развітаецца

З рэйкамі з’інелымі нараніцы,

Са світальнай хустачкаю Тынды.

2004

КДБ. СУСТРЭЧА ДРУГАЯ

Зрэшты, прэміі магло не быць - праз данос, які быў напісаны на будучага лаўрэата. Някляеў прыгадваў:

«Заходжу неяк у рэдакцыю аднаго з нашых часопісаў, там сядзіць у адзіноце панылы супрацоўнік і вітаецца са мной скрозь зубы.

- Ты чаго панылы? - пытаюся.

- Не пішацца нічога.

- А што ў такой самоце можа напісацца? Ты давай весялей!

- Я па БАМах не катаюся, мне няма з чаго весялець.

- Дык па бабах катані. Яно нават лепш, чым па БАМах. Ведаеш, як Дзюма- бацька пісаў? Адну голую бабу на адно калена, другую - на другое ды скрыню шампанскага пад стол. І калі ласка - “Тры мушкецёры”.

З той парадай я і пайшоў, а ён застаўся. І, як я хутка зразумеў, не адкладва- ючы, пачаў пісаць. Павесялеў чалавек. Апісаў усё, як было, замяніўшы толькі імя французскага раманіста на маё імя. Творча перапрацаваў сюжэт. І выйшла, што паэму пра БАМ, ударную камсамольскую будоўлю, ды і ўсю кнігу, вылучаную на прэмію, напісаў я ў беспрабудным п’янстве з групавым сэксам.

У сваім часопісе ён гэты даволі цікавы твор чамусьці не захацеў надрукаваць...

Са “стук-аддзела” Камітэта дзяржбяспекі інфармацыя, як яно і належала, пайшла ў ідэалагічны аддзел ЦК КПБ. Туды мяне і паклікалі разбірацца, там узгадняліся для Масквы ўсялякія характарыстыкі ды рэкамендацыі. Без іх ты хоць сто кніг напішы - ніякіх прэмій.

“А, развратник!” - прывітаў мяне выпадкова спатканы пры ўваходзе ў ЦК тагачасны сакратар па ідэалогіі Аляксандр Трыфанавіч Кузьмін. Давялося і яму коратка, на хаду расказаць пра тое, як пісаў Дзюма. Манера пісьма вялікага і вясёлага француза, паколькі ён не быў членам Саюза пісьменнікаў, Кузьміну спадабалася, - і на тым справа скончылася».

Праўда, пасля атрымання саюзнай прэміі Някляевым зноў зацікавіўся бела- рускі КДБ: яго паспрабавалі завербаваць.

«- Ты патрыёт?

- Патрыёт.

- Тады ў чым загвоздка, падпісвай!

- А нельга быць патрыётам без гэтага?.. [...]

- Ладна, давай так: ты нам - мы табе. Кар’ера, замежныя камандзіроўкі, з кватэрай дапаможам... І ніхто пра тое ведаць не будзе.

- А што за ўсё гэта я - вам?

- Напішаш што-небудзь... Час ад часу, раз у месяц.

- Дык я і так пішу. І ўявіце сабе: вечарам сядаю за пісьмовы стол, уклю- чаю зялёную лямпу, бяру вечнае пяро і на белым, чыстым аркушы паперы пішу зверху не раман, не паэма, а данос.

- Ды які данос! Аналітычная запіска. Настроі выкладзеш, тэндэнцыі - канцэп- туальна. Мы ж цябе не ў дробныя нейкія стукачы вярбуем.

- А падпісвацца мне ўсё ж стукачом.

- У цябе іншае імя будзе! Можаш сам выбраць.

- У мяне адно імя, мне яго ўжо выбралі.

Пачаўшыся ў ад- ным з нумароў га- сцініцы “Мінск”, цягнулася ўсё гэта ў розных месцах месяцы два. Спачатку з каньяком, пазней з гарэлкай, а пасля ўжо без нічога, на ўсім сваім. І ўсюды, і ўсім распавядаў я пра зялёную лямпу, бо яна нейкім дзіўным чынам ставалася з майго боку даволі істотным аргументам. Хоць з іх боку былі аргументы больш важкія. І прабягаў ад іх мароз па спіне, і было страшнавата, але не так, каб забыцца, да чаго цябе змушаюць.

Пікантнасць заключалася ў тым, што дваіх з маіх “распрацоўшчыкаў” я больш- менш ведаў асабіста па іх ранейшай, цывільнай службе. З аднаго боку, было гэта для мяне палёгкай, а з другога - небяспекай, бо яны нібыта гарантавалі начальству поспех. Таму ціснулі так, што мала не здавалася. А я ўсё пра зялёную лямпу...»

Іншым разам, кранаючы гэтую тэму, Някляеў дадаваў: «Разработка, как я тогда догадывался, а потом и узнал это, курировалась, что называется, на самом верху, поэтому им отступать было невозможно, а мне - некуда. Есть непреступимая грань, пограничная межа, перед которой все компромиссы у меня кончаются».

Пазней, у сярэдзіне 1990-х, адзін з тых, хто спрабаваў вербаваць Някляева, прызнаўся яму, што з-за няўдачы з яго вярбоўкай меў сур’ёзныя непрыемнасці на працы...

Калі ў 1994 г. старшынёй беларускага КДБ на нядоўгі тэрмін, усяго на год, стаў Уладзімір Ягораў, Някляеў прапанаваў калі не рассакрэціць спісы агентуры, дык хоць даць «уцечку» інфармацыі пра самых «закаранелых» стукачоў з творчага асяроддзя - каб ведалі, што напісанае сапраўды застаецца. «Неяк жа трэба ад гэтага ачышчацца, неяк пачынаць», - пераконваў паэт старшыню КДБ. Але - безвынікова, «фірма венікаў не вяжа: не выдае стукачоў ні жывых, ні мёртвых».

Праўда, копіі некаторых даносаў Някляеў усё-ткі ўбачыў. «Например, писали: сидели в гостях у Евгении Янищиц, и Некляев, произнося тост, сказал то-то и то-то про такого-то и такого-то члена ЦК КПБ, - прыгадваў пасля Някляеў.

- Или, скажем, поехали в Польшу, где Некляев с двумя паненками ходил в гости к польскому пану, не совсем дружелюбно настроенному по отношению к СССР. Однако в этих доносах было много лжи. Например, указывали, что я - русский. Я действительно русский по отцу, но в паспорте у меня записано, что белорус. Уже не говорю о том, что доносили, будто я - еврей! На эту тему было сто-о-олько доносов! Причем ссылались на то, что фамилия у моих предков по материнский линии была Магер. Так я же сам написал в поэме: “Стасі Магер роднае дзіцё...”!» Самі ж даносы былі падпісаныя «кличками, причём глупыми: начиная от Щедриных и заканчивая Борисовыми, Николаевыми и Семёновыми. Был ещё Одуванчик».

НЕСПРАВЯДЛІВАЯ ПАРТЫЯ

Калі ў Мінску (яшчэ ў савецкі час) праходзіла рэканструкцыя плошчы Перамогі, было вырашана напісаць у мемарыяльнай зале пад Вечным агнём верша- ваны рэквіем. Адпаведнае даручэнне было дадзена сакратарыяту СП, які ў сваю чаргу (бо даручэнне было ганаровае, вершы адліваліся ў бронзе) звярнуўся да патрыярхаў беларускай паэзіі. Някляеў на той час патрыярхам, вядома, не быў, але ў спаборніцтва з патрыярхамі ўступіў, вершы напісаў. І яны былі прызнаныя найлепшымі. Іх зацвердзілі на сумесным паседжанні кіраўніцтва Саюза пісьмен- нікаў і Мінскага гаркама партыі, а калі адаслалі для канчатковага рашэння ў ЦК КПБ, дык пад някляеўскімі радкамі былі пазначаныя імёны ўсіх жывых на той час народных паэтаў - і адсутнічала імя аўтара. «Ранг не тот! Не по рангу!» - як напісаў зусім пра іншае Някляеў у маленькай паэме «Грузавік».

Праз гады пра гэтую гісторыю даведаўся Васіль Быкаў. Праходзячы аднойчы праз мемарыяльную залу пад Вечным агнём на плошчы Перамогі і спыніўшыся каля ўвекавечаных у бронзе вершаў Някляева, ён заўважыў: «Не, партыя ўсё ж несправядлівая», - а пасля дастаў асадку і, хоць тая слядоў на мармуровай сцяне амаль не пакідала, падпісаў пад апошнім радком: «У. Някляеў». Схаваўшы асадку, Быкаў задаволена рэзюмаваў: «Гістарычная праўда адноўлена».

Сёння ад таго быкаўскага надпісу не засталося следу. Але па-ранейшаму адліваюць бронзай на мармуры «народна»-някляеўскія радкі:

Тут схіляем галовы мы нізка перад мужнасцю вашай, героі,

перад славаю вашай, што ўстала нязгаснай зарою на зямлі,

за якую жыццё аддалі

вы, сыны неабсяжнай Радзімы,

Беларусі сыны...

Пабрацімы,

Векапомны ваш подзвіг!

Незабыўныя вашы імёны на гэтай зямлі!

ТРАЕКТОРЫЯ ПОСПЕХУ

У 1978-1980 гг. Някляеў - старшы рэдактар галоўнай рэдакцыі літаратурна- драматычных праграмаў Беларускага тэлебачання, да таго ж - вядучы тэлечасопіса «Літаратурная Беларусь», у выпусках якога бралі ўдзел Васіль Быкаў, Алесь Адамовіч, Іван Мележ, Янка Брыль...

«Уладзімір Някляеў - адначасова напорысты, імклівы і стрымана-эмацыяна- льны, з усім арсеналам рамантыкі далёкага і блізкага - а рамантыка яшчэ мела сваіх адэптаў - з раздумліва-майстравітым скепсісам, у якім ужо адчуваўся надыходзячы час амбівалентных герояў 80-х - прыйшоў у пару. Яго заўважылі чытачы, калегі-паэты, крытыкі. Шырокая аўдыторыя. Гэтаму спрыяла і тая аб- ставіна, што ён вылучаўся яркім артыстызмам у спалучэнні з добрым густам, адчуваннем мастацкай меры. [...] Уладзімір Някляеў быў ці не самым галоўным героем тэлеэкрана Беларусі, калі весці гаворку пра літаратараў. Ён чытаў вершы, даваў інтэрв’ю, удзельнічаў у імпрэзах [...].

Траекторыя поспеху паэта Уладзіміра Някляева была амаль вертыкальнай, яго нібыта запусцілі на арбіту славы і вядомасці». Так пісала пра гэты час у жыцці паэта Ала Сямёнава, якая дзесяцігоддзем раней прысвяціла Някляеву раздзел у кнізе літаратурных эсэ, што пачынаўся наступным чынам: «“Самая трывалая аснова, над якой працуе мастак, - гэта ўспамін пра ўсё, што ён бачыў і адчуў як чалавек...” - адзначаў некалі Гюйё. Мабыць, у гэтым моц экспрэсіўнага, грамад- зянска-асабістага пісьма Уладзіміра Някляева. Ёсць у беларускага паэта вось гэтая важная выснова для таго, каб пульс часу адчуваўся ў яго вершах, не аслаблены вобразна-паняційнай анеміяй, але напоўнены паўнакроўнай эмоцыяй, жывым уражаннем. І гэта не мітуслівая тахікардыя охаў і ахаў, усплёскаў настрояў, не рэгламентаваных і не кантралюемых дысцыплінай думкі. Уладзімір Някляеў заўсёды імкнецца да грамадзянскага гучання паэзіі, выходзіць да філасофскіх абагульненняў, не губляючы адкрытай энергіі пачуцця. Адкрыта абвяшчаючы:

А вершы пішуць - як жывуць.

Як дыхаюць. Як паміраюць.

(“Мне трыццаць...”)».

Таксама і Таіса Бондар, прысвяціўшы паэзіі Някляева вялікую рэцэнзію, пісала ў той час: «Стала звыклым, што ў гаворцы пра паэта згадваюцца імёны тых, чыйму слову абавязаны ён сваім ростам, сваім рухам. Я не буду рабіць гэтага. І не таму, што ў Някляева не было, ці было мала, настаўнікаў. Былі. І нямала. Уся беларуская літаратура, уся паэзія была і ёсць зарукай з’яўлення паэта. Яго. І іншага. І новага - заўтра і ў будучым. Паэзія, пры ўсёй яе сацыяльнай сутнасці, адрасуецца да вечнай ісціны, прыцягваючы асацыятыўныя рады, назапашаныя ёю за доўгія стагоддзі свайго існавання. Жыццяздольнае ў ёй найперш тое, карані чаго - у здаровай глебе традыцыі. А слова. Паэты - усе! - абавязаны сваім ростам, сваім рухам слову народнаму, песеннаму слову народа.

Велічыня, значэнне паэта, пісьменніка вызначаецца якраз тым, колькі зачэр- пнуў, колькі змог зачэрпнуць ён з гэтай крыніцы. Узяць жа можна столькі, колькі адпушчана таленту. Адсюль і цяжкасць...

Уладзіміру Някляеву адпушчана таленту багата. І - што, мажліва, яшчэ бо- льш важна! - талент яго надзейна ўмацаваны верай. Верай паэта ў сябе. У сваё прызванне. У свой талент. [...]

Маюць рацыю тыя, хто лічыць, што сёння, як і заўсёды, “вялікая місія пісьмен- ніка - быць не столькі выразнікам грамадскай думкі, колькі яе арганізатарам”. Не тым арганізатарам, што мітусіцца, кідаецца ад аднаго да другога, рух і шум вакол сябе ствараючы, а тым, хто імкнецца зрушыць, рассунуць рубяжы духоўнага зроку, свайго і сваіх сучаснікаў.

Уладзімір Някляеў належыць да апошніх. Усім, што зрабіў і робіць у паэзіі. Сваімі радкамі, якія сведчаць пра няспыннае жыццё душы. Жаданнем наблізіцца да ісціны. Высілкам, бо кожны раз трэба пераадольваць у сабе - найперш у сабе! - інерцыю звыклага (сёй-той зацята думае: традыцыйнага):

Прызнаць віну якой не варты ты, —

Адчэпка толькі для суда людскога...

Калі душа, як за сцяной астрога,

І сочыш ты за ёй, як вартавы, —

Не абвяшчай: я вінаваты ў тым,

Што ёсць мана, што пыл яе і дым

Твар праўды захінае, як аблога.

Не словамі, а справай пачынай:

Астрог паруш - і ў сэрцы паламай

Нож асцярогі, зброю вартавога.

“Калі душа, як за сцяной астрога...” - вось найвялікшая трывога паэта. І найвялікшы яго клопат. Кожны стварае сябе сам. Кожны. І ён, паэт. Уладзімір Някляеў. Але ён - і ў жыцці, і ў слове - змагаецца не адно за сябе. Ён змагаецца за чалавека. За Чалавека ў чалавеку. Тым паэт і значны».

Вось і Алесь Бадак прыкмячаў пазней ужо не ў паэзіі Някляева - у яго асобе, мабыць, найістотную рысу: «Знаходзячыся навідавоку, ён у той жа час трымаецца наводдаль ад усіх і ўсяго. Ці - над усім. [...]

Яго іранічная ўсмешка - гэта ўсмешка чалавека, які няхай сабе далёка не першы - даўно прыйшоў да высновы, што жыццё, з усёй мітуснёй, усімі прабле- мамі, драмамі і трагедыямі, - гэта гульня, і таму ставіцца да яго трэба адпаведна.

Часам здаецца, што і свае вершы Уладзімір Някляеў піша як бы гуляючы, пакручваючы калейдаскоп з рознакаляровымі шкельцамі-словамі [...].

Яшчэ на пачатку сваёй творчасці, спасцігнуўшы адну з самых важных таямніц паэзіі - як знайсці шлях да папулярнасці, - Ул. Някляеў не згубіў гэты шлях і сёння. Ён ніколі не прыкідваўся, што піша для сябе, што ён абыякавы да таго, які рэзананс выкліча ў шырокага чытача яго кожная новая кніга, і нават у нашых сённяшніх умовах дамагаецца, здавалася б, немагчымага - чытацкага “голаду на Някляева”».

Трэба дадаць, што прыкладна ў гэты ж самы час Някляеў актыўна працуе ў песенным жанры - музыку на яго вершы пішуць вядучыя беларускія кампазітары: Уладзімір Буднік, Яўген Глебаў, Эдуард Зарыцкі, Леанід Захлеўны, Валерый Іваноў, Ігар Лучанок, Васіль Раінчык. Някляеў супрацоўнічае таксама з найвядомейшымі беларускімі ансамблямі: з «Песнярамі» (разам з калектывам Уладзіміра Мулявіна ён стварыў праграму «Вольніца»), «Сябрамі», «Чараўніцамі»; ансамбль «Верасы» дык наогул запісаў некалькі альбомаў на някляеўскія вершы. Колькі ж было напісана тых песень, Някляеў ніколі не лічыў - можа, паўтысячы, а можа, болей. «Не скажу, што ўсе яны - шэдэўры, - прызнаецца ён шчыра. - Далёка не ўсе. Здаралася, я падхалтурваў, папросту зарабляў грошы. Пісаў на замову... Для паэта гэта быў адзін са спосабаў заробку. Як, скажам, для мастака - намаляваць ці выляпіць Леніна. На выставе ў Менску той мастак - авангардыст, а недзе ў Доме культуры калгаса “Шлях да камунізму” вісіць намаляваны ім партрэт нейкага правадыра. Бо авангардызмам сям’ю не пракорміш.

У гэтым накірунку асабліва ўдарнымі тэмпамі працавалі мы з Ігарам Міхайла- вічам Лучанком. І пра медыкаў пісалі, і пра міліцыянтаў, і пра пажарнікаў - пра ўсіх. Ну, каб ніхто не крыўдаваў...»

Дарэчы, сам Ігар Лучанок скажа пра Някляева дый пра напісаную разам з ім песню «Світанак»: «Ніколі б не праспявалася, не прагучала пад нябёсамі ні гэтая песня, ні многія-многія іншыя, што ўвайшлі ў народ, сталі часцінай яго жыцця, калі б не было ў нашай сённяшняй культуры бліскучага паэта Уладзіміра Някляева. Неяк ён сказаў быў, што працуе ў жанры песні выпадкова, ды наўрад ці гэта так. Ім напісаныя выдатныя вершы і паэмы, але ў кожнай хаце спяваюць на свяце “Гуляць дык гуляць!” і выпадкова такое не здараецца. Людзей можна падмануць чым заўгодна: законамі, газетнымі артыкуламі, тэлевізійнымі праграмамі, толькі нікога не падманеш песняю. Песню або спяваюць, або не, і для таго, каб яна заспявалася, ой колькі душы і сэрца, колькі таленту трэба ўкласці ў кожны гук, у кожнае слова.

Уладзіміру Някляеву ўдавалася і ўдаецца здзяйсняць гэты цуд, талент у яго ад Бога, душа і сэрца - ад бацькоў, ад роднай зямлі [...]».

Таксама і Генадзь Бураўкін гаварыў: «Някляеў - паэт вельмі яркі і арыгінальны.

Гэта відно ў тым ліку ў ягоных песнях. Я даўно лічу, што сярод паэтаў, якія пішуць вершы для песень, нумар адзін - Уладзімір Някляеў. Я перакананы ў гэтым яшчэ з тых часоў, калі музыку на яго вершы толькі пачыналі пісаць Ігар Лучанок, Васіль Раінчык, Валерый Іваноў... На жаль, цяпер стала звычайнаю справа, калі не аб’яўляюць, хто аўтар, дый і сам часам не цікавішся гэтым - проста слухаеш песню. Дык вось многія песні, якія мяне закраналі, якія заставаліся ў маёй душы, былі напісаны якраз на вершы Уладзіміра Някляева. Той жа “Світанак” на музыку Ігара Лучанка - у ім не толькі добрая мелодыя, а і вельмі душэўны, паэтычны настрой, які быў закладзены ў вершы Някляева. І тое, што ён рабіў пасля, таксама было выдатна, з абсалютна дакладным адчуваннем патрабаванняў песеннай творчасці. Гэта было не толькі паэтычна - гэта яшчэ і гучала. І цяпер мне не абавязкова чуць у эфіры ці са сцэны, што Някляеў - аўтар той ці іншай песні, - яго вершы я ўгадваю адразу, бо ведаю яго інтанацыі. Някляеў - паэт вельмі самабытны».

«Світанак», «Гуляць дык гуляць», «Янка Купала», «На мяжы расстанняў і сустрэч», «Белае віно і чырвонае», «Лодка белая», «Раз ды разок», «Гора за гарой», «Віншавальная», «Зямля мая белакрылая», «Родны мой горад», «Вянок», «Коло­кола», «Музыка для всех», «Карнавал», «Любви прощальный бал» - гэта толькі некаторыя песні Някляева. А між тым асобныя яго «калегі», відаць, жадаючы зняважыць, называлі Някляева не інакш, як толькі «паэт-песеннік». Не здолеўшыя стварыць у паэзіі хоць бы нешта блізкае да някляеўскіх радкоў, яны ці ніколі ўсур’ёз не чыталі Някляева, ці трывіяльна зайздросцілі яму. Хоць «паэт-песеннік» Някляеў - ва ўнісон з Ігарам Лучанком і Генадзем Бураўкіным - перакананы, што для таго, каб напісаць добрую песню, таксама патрэбны талент, дый не абы які: «Заўважу, што пісаў я заўсёды на так званую “рыбу”, - распавядаў ён аднойчы, прыадчыняючы дзверы ў сваю «творчую кухню». - А што такое пісаць на “рыбу”? Гэта значыць, падбіраць словы на ўжо гатовую мелодыю, што зусім няпроста. Памятаю, як для першай сваёй песні (на музыку Эдуарда Зарыцкага) я падбіраў словы больш за тыдзень. Удзень і ўночы. Каб кожная лексічная фанема адпавядала кожнай музычнай долі, слабой ці моцнай. Усё ж павінна гучаць выразна - і зруч- на для выканаўцы. Голас павінен ляцець. Ніводная фанема не павінна прападаць, з’ядацца. Асабліва небяспечныя ў гэтым сэнсе глухія зычныя, якім проста не месца напрыканцы фразы - асабліва пры хуткім рытме. Карацей, гэта прафесія, якой не авалодаеш без таленту. Але хто сёння на тое звяртае ўвагу?.. [...]

Паўтараю: гэта вельмі складаная і сур’ёзная прафесія, якой немагчыма ава- лодаць пры адсутнасці здольнасці да яе. Таленту. Нездарма аўтары большасці найвядомых песень - таленавітыя паэты. І песенны дар - вызначальны ў іх таленце. Менавіта ён зрабіў іх знакамітымі.

У Літаратурным інстытуце я вучыўся ў семінары Льва Ашаніна. Хто чытаў ягоныя кнігі, памятае ягоныя вершы? Я памятаю, нехта яшчэ. А заспявайце: “Эх, дороги, пыль да туман.” - і падхопяць тысячы.

Ці шмат людзей чыталі вершы Адама Русака? А ягоную песню “Бывайце здаровы, жывіце багата...” спявае народ. Ды яна і лічыцца народнай.

Некаторыя мае песні (да прыкладу, “Гуляць дык гуляць”) таксама ўжо як народныя. А гэта, скажу табе, нешта ды значыць. Не толькі дурню радасць».

Да таго ж ёсць яшчэ адзін істотны момант, які Някляеў адзначыў у эсэ пра паэта і сябра Генадзя Бураўкіна: маўляў, пра песні «кажуць як пра нейкі дадатак да творчасці - ледзьве не хобі». Але, на думку Някляева, песня дадае не толькі папулярнасці і пазнавальнасці - сам аўтар разумее: «хіба толькі беларуская песня яшчэ здольная пранікнуць туды, куды не пранікае ўжо амаль нічога беларускага».

Праўда, на памежжы ХХ-ХХІ стагоддзяў перад Някляевым паўстала даволі сур’ёзная праблема: пачынаючы з 1999 г., яго імя знікае з афіцыйнага друку, а па радыё і тэлебачанні яго перастаюць называць нават як аўтара песень. Сам ён хоць стрымана, але скажа пра гэта: «В Древнем Риме, кроме остракизма, было наказание неупоминанием. Вроде, человек жил, но его никто не упоминал. Патриции собирались, он, мо­жет, и был среди них, но о нём не вспоминали. Так и я попал в это число патрициев без имени. Петь поют, но не упоминают».

ЕВА

У 1980 г. у сям’і Людмілы і Уладзіміра Някляевых нарадзілася дачка Ева. Хоць чакаўся сын. Ілля.

Някляеў прыгадваў: «...Пройдуць гады - і буду чакаць сына. Перакананы буду, што народзіцца сын. Я ўяўляў сабе нашу з ім мужчын- скую кампанію, нашы з ім мужчынскія размовы...

Нарадзілася дачка.

Доктар рагатаў: “Тут вам не стол заказаў”. І ва ўсім я вінаваціў дактароў з іх недарэчнымі жартамі.

Якія былі жарсці!

Сёння не ведаю, чым за дачку аддзячыць лёсу. Мы далі ёй імя Ева, што значыць жыццё. Шчабеча рук яе радасць ластаўчыная: “Татка мой.”»

Пакуль жонка знаходзілася ў радзільні, Някляеў штодзённа перадаваў у 22-ю палату лісты.

«Маленькая моя!

Я сам, должно быть, не знаю, как я тебя люблю, единственную мою, родную, самую славную, самую красивую, самую добрую и верную, не знаю как - только вот комок в горле, не проглотить, ни говорить не могу, ни понимать, что мне говорят, одна ты - во всём: во мне и вне меня, и ничего без тебя нет. Я буду любить тебя каждый день и всегда, сколько останется нам на этом свете, и на том, и везде, где только что-нибудь есть или будет - я буду тебя любить. Потому что ты не только любовь моя, ты вера в то, что всё это есть, всё, что называется я сам и что называется жизнью, - и светлячок, искринка этой жизни, вспыхнувшая от нас двоих - как клятва на крови. Принять на себя и перенести муки твои - ничего больше сейчас не хочу..

Боже, помоги ей, помоги моей любимой!.. Господи, не оставь.» [.]

***

«Подменили!!!

Вот, а ты говорила: не подменяют. Ой, бяда. Ну что ж теперь делать-то будем? Какой из бабы революционер? Вера Фигнер и то фигня, а не револю­ционер. А толкалась-то как! Руками, ногами, - господи! А врачиха твоя ещё: будет мальчик. Илюха, Илюха - вот тебе и здрасте.

Зато СЮРПРИЗ какой! Я аж головой крутнул, не поверил: Ух! Деваха!

Люблю сюрпризы! Люблю тебя! Ты молодчина! Будем теперь богатырей рожать!

Да здравствует деваха Стася! Или не Стася - свистит уж больно?.. Ну, поду­май, у меня в башке полный кавардак.»

***

«Солнышко моё,

я совсем привык, что у нас дочка, даже кажется странным, как мы этого ра­ньше не думали. Конечно, дочка бедовая и озорная, потому и толкалась так, а такой сын был бы попросту хулиган, ну их, с хулиганами.

Только вот как назвать - всё равно не ведаю. А?.. Может, потерпит без имени, пока из Москвы вернусь. Приду за ней в костюме, при туфлях и при медали. Не пьяный папаша, а манекен прообраза человека будущего. Пусть знает наших.

Дома мы, вроде, всё подготовили, подчистить да подстирать лишь кое-что осталось, за эти два дня Илона сделает. Если не загуляет. Она такая тюкнутая ходит, будто ты от неё родила. Хорошая девка, девки вообще хорошо, новая ещё лучше будет!

Целую тебя - и до встречи.»

«Нарэшце, падараваўшы жыццё і каханне, жанчыны дораць нам дзяцей. І мы становімся несмяротнымі, да нас прыходзіць пачуццё бясконцасці лёсу, векавеч- насці ягонага кругазвароту.

Такія падарункі могуць рабіць хіба што багіні.»

«.Направа ўзлятаюць —

Ілона і Ева —

Дзве птушкі

з галін радаслоўнага дрэва,

Направа - сілкамі пакоры і гневу —

Усё, што я ўспомніў, зірнуўшы налева

У зорную прорву,

дзе вечнасць клубіцца,

Дзе некалі сон гэты будзе мне сніцца.» [.]

Зайка моя родная,

Лапонька золотая,

Золушка моя ненаглядная, здравствуй!

Лечу сейчас из Ташкента в Москву (на Минск билетов не оказалось) и думаю, думаю, думаю о тебе и о наших девочках.

Вспомни, как всё начиналось, господи, как поехало всё на одиннадцатом авто­бусе!.. Автобус маршрутный, в него заходят и выходят из него люди, набиваются случайные попутчики, толкаются, ругаются, шумят, их жизнь перемешивается на время с нашей жизнью, но мы с тобою-то вдвоем, отдельные, мы вместе вошли и вместе выйдем на нашей остановке - по-другому я не понимаю и не хочу понимать, потому что ты для меня - судьба, половина моей жизни, ты самое прекрасное, что в этой жизни у меня было, есть и может быть.

Я люблю тебя, я никого больше не любил и не люблю, не умел и не умею. И не хочу учиться. Ты ведь знаешь, какой я ленивый.

Так хочется поцеловать тебя и девочек - боже ты мой, даже губы сохнут!..

Я целую тебя, я осыпаю тебя поцелуями, всю, как небо звёздами, - пусть будет так красиво, раз уж я побывал на Востоке. То, что я давно не говорил с тобой красиво, - неправильно, скверно, но это, поверь, не значит, что я не молился всей душой моей - на тебя и за тебя. И сейчас молюсь.

Вон ревёт самолёт, прёт 350 жизней, которые вполне могут перестать быть, -и почему-то каждому именно из-за этого страшно, а не из-за того, что любая их этих жизней может быть долгой-долгой и бессмысленной, как дымный след за самолётом. Я не знаю, что у каждого из них есть, ради чего они вцепились в подлокотники кресел с номерами на спинках, пристегнулись привязными рем­нями. Наверное, что-то есть. У меня есть ты.

В суете желаешь суетного, так уж человек устроен - во всяком случае слабый человек, - но от этого освобождаешься, когда думаешь о единственном, что в мире дороже всего, стоит над всем, когда тебе повезло это единственное, самое дорогое иметь и чувствовать. Так я о тебе сейчас думаю, так я тебя чувствую сейчас, - да и всегда, я знаю, что всегда.

Прости меня, что я редко тебе об этом говорю, прости меня, что ты права, когда восклицаешь: “Мало ли что ты там сам себе думаешь и чувствуешь!..”

Прости меня, любимая.

Я здесь много чего насмотрел, да и надумал много чего, но всё вертелось и вертится вокруг нас, будто какой-то рубеж нам предстоит перешагнуть, - и нет иного выхода, кроме как взяться за руки: я чуть впереди, а ты рядышком.

Ничего, мы с тобой всё сможем. Да и не столь уж многое нужно смочь: просто помнить, кто мы и что мы друг для друга. Даже тогда, когда на разум находит затмение.

Мне теперь светло: я слышу тебя, вижу тебя - и улыбаюсь, честное слово.

И ты улыбайся, пожалуйста. Ничего не бойся и не трусь: всё будет хорошо, потому что иначе быть не может.

До встречи».

.Ці адбыўся б паэт Уладзімір Някляеў, калі б не ягоная жонка Людміла, якая яшчэ падчас першай сустрэчы ў жніўні 1965-га ўбачыла ў 19-гадовым юнаку «нябеснага і светлага чалавека»? Той паэт Някляеў, якога мы цяпер ведаем. Сам ён нідзе і ніколі пра тое публічна не казаў і не пісаў, але мы перакананыя, што калі б не было ў ягоным жыцці жонкі Людмілы, прыгожай жанчыны з імклівай усмешкай і глыбокім голасам, пад абаяльнасць якой немагчыма не падпасці, дык лёс ягоны, як чалавечы, гэтак і творчы, быў бы іншым.

КОШКА

Людміле

Не пачую водгуку ў мальбе,

Пракрычу ў прасцяг глухі: «Ісусе!.. »

Божа мой, я плачу без цябе,

Божа мой, я без цябе смяюся.

З чым я рушыў з лёсу ў лёс наўпрост?

Для чаго? Каб у чужым заглушку

Скруха кошкай выгінала хвост,

Кіпцюрамі драпала падушку?

Каб у бок, дзе ты, напружваць зрок

Так, што ў вокнах выгінае шыбы?..

Вораг не прыдумаў бы знарок

Кары той, што сам сабе я выбраў.

Любая!.. Але паклаўся шлях

Незваротны прад любой мальбою.

Кошка ліжа кроў на кіпцюрах

Шчэрыць іклы. Дыбіць хвост трубою.

2003

ПАЦАЛУНАК БРЭЖНЕВА

У лютым 1981 г. з Някляевым адбылася гісторыя, якая, як ён сам у той час прызнаваўся, шмат на што ў яго жыцці паўплывала і праз якую, як ён пазней казаў, «не шмат знойдзецца паэтаў, якія выпіць са мной захочуць».

«Набліжаўся чарговы з’езд КПСС. Мяне выклікалі ў Маскву ў ЦК камсамола. “Ты выбраны з усіх паэтаў Савецкага Саюза, каб напісаць прывітанне з’езду ад савецкай моладзі”.

Пытацца: “Чаму - я?” - не выпадала. “Дзякуй за гонар”. Сапраўды ж: адзін з усіх.

Напісаў і паехаў у Менск. Праз месяц зноў выклікаюць. “Твае вершы зацверджаны ў ЦК КПСС. Ты выбраны з усіх, каб прачытаць з трыбуны з’езда.”

Да канца эпохі Брэжнева і яго паслядоўнікаў, абвешаных зоркамі і анекдотамі, заставалася чатыры гады. Гарбачоў ужо быў сакратаром ЦК. У грамадстве, не для ўсіх заўважны, блукаў прывід таго, што пасля назвалася перабудовай. І ў гэткі час мне чытаць на ўсю краіну: “Плыви, страна, эпохи ледокол!..” [.]

Пайшлі бясконцыя рэпетыцыі. На радыё, тэлебачанні, у Крамлёўскім Палацы з’ездаў. З усіх бакоў гэбісты, загадчыкі цэкоўскіх аддзелаў і сектараў - чалавек сто за гэта адказвала. Я ў соты раз чытаў пра ледакол эпохі - і ў соты раз думаў.

Кожнаму чалавеку дае жыццё шанец на выйгрыш. Некаму - выйграць грошы, некаму - лёс. Калі шанец такі вялікі, дык ён, звычайна, адзін. Але большасць людзей, мяркуючы, што ён не апошні, яго прапускаюць.

Мой шанец выглядаў, як лёс. І ў соты раз падумаўшы, я вырашыў яго не прапусціць: сказаць не пра тую краіну, якая плыве, а пра тую, якая патанае. Расстраляць мяне, прыкінуў, наўрад ці расстраляюць, часы ўсё ж не сталінскія. Канешне, пасадзяць, але шанец таго варты.

Ды адно - падумаць, іншае - зрабіць.

Не змог. Не здолеў.

Не знайшлося ў апошні момант сілы, мужнасці. І не толькі таму, што на крамлёўскую сцэну, якую ў тры шэрагі аточвала ахова, выпусцілі не ў прызначаны час, а гадзіны паўтары пазней, нібы нешта западозрылі. І не таму, што папярэд- зілі, каб не надта хваляваўся, чытаючы: усё адно пойдзе фанаграма, запісаная ў студыі на Шабалаўцы. Якая розніца: пачулі б мяне ці не?.. Проста не здолеў, не змог. Не хапіла мяне на гэта. Выйшаў: “Плыви, страна, эпохи ледокол!..” І вяла запляскалі ў далоні Брэжнеў, Суслаў, Гарбачоў.

Я не быў тады (і нават не мысліў, што буду) дысідэнтам, не збіраўся высту- паць (беларускі савецкі паэт) супраць савецкай улады. Мяне не задавальнялі ў ёй канкрэтныя асобы і - адпаведна - іх канкрэтныя дзеянні. Гэткай матывацыі аказалася недастаткова, каб з разлікам, запланавана здзейсніць тое, на што здо- льныя толькі людзі апантаныя. Якія ні на што не разлічваюць.

Шкадаваць пра гэта позна, а прызнацца ў гэтым - не. Хай яно і без патрэбы. Хіба толькі дзеля таго, каб праясніць адну з прычын, па якіх не склаліся ў мяне адносіны з новай беларускай уладай, з Лукашэнкам. Я не мог дапусціць, каб тое, што адбывалася са мной некалі на імперскай сцэне Савецкага Саюза, праз паўжыцця паўтарылася на местачковай сцэне. На ўзроўні фарса. Хоць і на крамлёўскай сцэне была не такая ўжо высокая трагедыя, але ўсё ж.»

В. Дзяменцьеў пісаў не без пафасу: «В Кремлёвском Дворце съездов продол­жает работу XXVI съезд партии. [.] Во время одного из заседаний к трибуне выходит худощавый, невысокого роста молодой человек с волевым, открытым лицом. Он читает свои стихи, и в убеждённости его голоса слышится твёрдая вера в единство поколений, в наследие всего самого лучшего, героического и правдивого, что завещано нам отцами. Его имя - Владимир Некляев, белорус, лауреат премии Ленинского комсомола».

Таксама і Я. Юферава, прадстаўляючы Някляева на старонках «Комсомо­льской правды» ўсесаюзнаму чытачу, падавала гэты факт як найгалоўнейшы ў яго біяграфіі: «Трибуна - рабочее место поэта. Один раз в жизни она стала пьедесталом, на котором от имени советской молодёжи он прочитал 8 звонких, как сталь, строчек делегатам XXVI съезда партии».

Гэтыя «8 звонких, как сталь, строчек» Някляеву ўспаміналі болей, чым паэму пра БАМ. Але асабліва папікалі тым, што цалаваўся з Брэжневым. «Усе графа- маны паўскоквалі: “А мы малайцы! Мы з Брэжневым не цалаваліся!” - успамі- наў Някляеў. - Невядома было, што яшчэ ім удалося ў жыцці, але вось гэта, не выступіць на з’ездзе і не пацалавацца з Брэжневым - удалося!» І дадаваў: «Это одна из... не знаю, как сформулировать... Ну, я много в чём виноват. В том числе виноват и в том, что целовался с Брежневым».

У гутарцы з філосафам Валянцінам Акудовічам Някляеў казаў: «О том, что принимал участие в создании антуража съезда, я не сожалел и не сожалею. Хотя бы потому, что там на самом малом расстоянии я увидел и почувство­вал реальную силу власти, действительно огромной, пугающе беспредельной, сталистоознобной, как североморский ракетный крейсер. Увидел, почувствовал - и ужаснулся её. За тот месяц я прожил столько, сколько иной за жизнь не проживёт».

У іншым інтэрв’ю Някляеў прызнаваў: «Наше поколение интеллигентов не­льзя рассматривать без ссылки на советское прошлое. [.] В ту пору творческая интеллигенция играла очень значимую общественную роль - поэты выступали на стадионах, печатались миллионными тиражами, нам всякий раз указывали на нашу значимость.»

І яшчэ на гэтую тэму: «Усё рабілася даволі спрытна - камсамол закідваў сеткі, яны былі вельмі густыя, і калі туды трапляў чалавек з талентам, яго вылаўлівалі і пачыналі падымаць, падымаць.»

Рысу пад гісторыяй пацалунка Някляева з Брэжневым можна, бадай, падвесці словамі вядомага пісьменніка Віктара Казько: «Някляева ўзвялі ў ранг амаль афіцыйнага паэта. Ад імя маладых літаратараў ён агучваў вітанне партыйнаму з’езду, яму пляскалі ў далоні сакратары ЦК КПСС Брэжнеў і Гарбачоў. Што гэта было? Гэта было прызнанне. І як бы мы не адносіліся да савецкага мінулага, - не беспадстаўнае. Тая ўлада ўмела распазнаваць сапраўдны талент і пустое, хаця і звонкае, мілае яе сэрцу графаманства. Умела расстаўляць фігуры па шахматнай дошцы сваёй прасторы. Але Някляеў і ў той час не быў паслухмянай фігурай, якой можна гуляцца. «Як толькі пацягне раскрыцца, расхрыстацца, так згадва- ецца запавет Канфуцыя: “Ніколі не распавядай пра сябе ні добрага, ні кепскага. У першым выпадку вам не павераць, у другім - прыўкрасяць”».

«...ТАМУ І ЦІСНУЦЬ»

У 1985-м у выдавецтве «Мастацкая літаратура» выйшла паэтычная кніга Ня­кляева «Наскрозь». Леанід Дранько-Майсюк сведчыў: «Я быў рэдактарам і добра памятаю складаны шлях згаданай кнігі да чытача - былі заўвагі і ад Дзяржаўнага камітэта па друку, і, вядома, ад цэнзурнага камітэта.

Унутрывыдавецкую рэцэнзію напісаў Міхась Стральцоў.

Пасля яму давялося напісаць яшчэ і дадатак да сваёй рэцэнзіі - гэта, каб адбіцца ад новых прыдзірак да някляеўскіх твораў.

З пункту гледжання тагачаснай ідэалогіі кніга “парушала” прызначаныя правілы, таму службоўцаў можна было зразумець.

Міхась Стральцоў іранічна пасміхаўся: “Адчулі, таму і ціснуць.”

Кнігай “Наскрозь” Уладзімір Някляеў развітваўся, сам таго не разумеючы, з Савецкім Саюзам, з уласнай савецкасцю і пасля такога неспадзяванага развітання надоўга (на адзінаццаць год!) замоўк».

Сапраўды, паўза маўчання была аж занадта вялікай - наступная кніга Някляева выйшла толькі ў 1996-м. Што ж тычыцца ўнутрывыдавецкай рэцэнзіі, дык адзін з найталенавіцейшых беларускіх паэтаў - Міхась Стральцоў - пісаў:

«РЭЦЭНЗІЯ

на рукапіс зборніка вершаў Ул. Някляева “НАСКРОЗЬ”

Здаецца, перасталі гаварыць пра падзел паэтаў на “ціхіх” лірыкаў і адпаведна. на каго? Публіцыстаў у вершах, рацыяналістаў у падыходзе да жыццёвага ма- тэрыялу, халодных эксперыментатараў у слове? І праўда - ці не здымаецца такое супрацьстаўленне самім часам, самім развіццём і паглыбленнем рознанакіраваных паэтычных тэндэнцый, тэмпераментаў - узаемапранікненнем іх?

Ул. Някляеў сярод паэтаў свайго пакалення заўсёды вызначаўся выразнай ак- тыўнасцю грамадзянскай пазіцыі, чуйнасцю да ўсяго новага ў жыцці і самой паэзіі - гэта тычылася і формы, і “тэхналогіі” верша. Часам гэта рабілася з выклікам, часам знарок (ці заўсёды знарок?) спрашчаліся жыццёвыя сувязі, часам выснова была для аўтара значней за сам “доказ” - паэтычны, вядома.

Але пачала заяўляць свае правы і сталасць. Ураўнаважанасць (не за кошт тэмпераменту), цяга да сінтэзу (узбагачэнне сродкаў), да жанравай шматмернасці (пры захаванні стылёвага адзінства).

Такі, дарэчы, Ул. Някляеў у новым зборніку “Наскрозь”.

Наскрозь - дабро і зло,

Цвікамі скрозь далонь.

Хто пойдзе на святло,

Той выйдзе

на агонь.

Хто пойдзе на імглу -

На попел прыйдзе той.

Наскрозь - дабру і злу -

Адкрыты шлях.

Не стой!

(“Наскрозь”)

Дабро і зло - у жыцці, у душах людскіх, выявы дабра і зла супярэчлівыя, як само жыццё, і мера іх - у падключанасці чалавека да гістарычнага і грамадскага вопыту народа, да лёсу чалавецтва наогул.

Мне здаюцца праграмнымі для Някляева такія вершы, як “Рэйсавы аўтобус” і “Варшава, верасень-82”. Сталыя вершы. Прынцыпова значныя не для аднаго Някляева. Вывераныя мерай асабістай адказнасці за ўсё, што дзеецца на свеце, і за ўсё, што для паэта сталася ўжо словам, ягонай справай прафесійнай. У “Варшаве”, напрыклад, знойдзена па-грамадзянску і па-чалавечы дакладная (“далікатная” пры тым) інтанацыя ў гаворцы пра рэчы балючыя і трагічныя - сведчанне паэтыч- най і грамадзянскай зноў жа сталасці аўтара. Мне, літаратару, хочацца шчыра павіншаваць калегу з гэтай удачай, важнай не толькі для яго. Для паэзіі наогул.

Сярод вершаў прынцыпова ўдалых назаву яшчэ “На памяць”, “Воблака над школай”, “Роднае”, “Жаўна”, “Пытанне”, “Адказ”.

Цікавым здаецца мне раздзел “балад”, а ў ім - “Кажух” і “ЕС 987 654 320+1 (стэнаграма аднаго эксперымента)”. Пра “Варшаву” я ўжо гаварыў.

Паэма “Гарбун” сведчыць пра здольнасць Ул. Някляева да паэтычнага дзярзання - тэма яе, няпростая сама па сабе, небяспечная магчымасцю зрываў у меладрама- тызм, чуллівасць, сентыментальную пафаснасць, вырашана аўтарам па-мастацку строга, пераканаўча. Праўда, першая палова паэмы выглядае трохі расцягнутай, што тым больш адчуваецца пры яе ўнутраным лаканізме. Але, паўтаруся, сама дзерзкасць чаго значыць!

Што можа не задавальняць у зборніку?

Вершы “Волатава гара”, “Камень-жальнік”, “Браня”, паводле жанру баладныя, хоць і не аднесеныя самім аўтарам да балад, трохі нагадваюць манеру рускага паэта Ю. Кузняцова з яго фантастычна-ірацыянальным элементам у той жа балад- най практыцы. Гэта, вядома, не азначае, што гэтыя вершы-балады Ул. Някляева пазбаўлены арыгінальнай вартасці. Проста аўтару пра гэтую пераклічку, магчыма, для яго самога і нечаканую, варта ведаць.

Не пашкодзілі б пэўныя стылістычна-сэнсавыя ўдакладненні вершам “Лістоўка” (занадта “залагарыфмавана”), “Вясна” (сама па сабе кароткая, яна магла б, здаецца, існаваць без першых двух радкоў), “Рыбалка”, “На памінках” (мера рызыкоў- насці, пра якую гаварылася ў дачыненні да “Гарбуна”, тут не зусім вытрымана, здаецца). Без верша “Гульба” пэўна можна было б і абысціся, бо ён не падтры- маны належным чынам у зборніку - ні тэматычна, ні стылістычна, у сугалоссі.

Вось, бадай, і ўсе “але”. Падаю іх не катэгарычна, а як “матэрыял” для аўтарскіх заўваг.

Ул. Някляеў у вершы “Імя” піша:

Паэт - гэта кожны, хто ўрэшце

Дакажа: народ - гэта я.

Іначай, мы маем справу са славутай формулай залежнасці грамадзянскага пафасу ад асабістай пераконанасці і ад асабістага душэўнага вопыту, якія дэкляра- ваў яшчэ Маякоўскі, калі пісаў: “Это было с бойцами или страной, или в сердце было в моём”. У нашага аўтара гэта сказана па-свойму, бо спасціжэнне гэтай найгалоўнейшай ісціны, як непазбежнае, так і непаўторна-асабістае.

Міхась Стральцоў».

«Пра “Канцэрт для паэта с аркестрам” (“Наскрозь”) Ул. Някляева

Гэта, безумоўна, паэма. Публіцыстычная, страсная, па-грамадзянску пэўная ў сваім сцвярджэнні і адмаўленні. Добра, што паэт пры гэтым вядзе гаворку і пра самое аблічча творцы, прад’яўляючы яму самому найперш высокія патрабаванні сацыяльнай этыкі. Зразумела, што аўтар спрачаецца і з мяшчанскім разумением місіі паэта. Зроблена гэта ў яго пераканаўча.

Вядома, асобныя мясціны патрабуюць удакладнення - сэнсавага і стылёвага.

Залішне расцягнутым, трохі нават нейкім надрыўным па інтанацыі здаўся мне “Уступ”. Яго, па-мойму, трэба скараціць. Ён неяк не надта пасуе да тону наступных раздзелаў, вытрыманых у зграбна-іранічнай, і, аднак жа, публіцыстычнай манеры.

Ёсць мясціны, якія варта апусціць ці выправіць і ў некаторых іншых раздзелах. Ёсць іншыя заўвагі - стылістычныя, сэнсавыя, а таксама тыя, што тычаць проста літаратурнага густу - дзе-нідзе ён здраджвае патрабавальнаму аўтару.

А наогул - паэма ўдалася, яе варта ўключыць у кнігу.

М. Стральцоў

11.02.85».

Да таго ж вядома яшчэ адна рэцэнзія Стральцова, ужо выключна літарату- разнаўчая, - «Вузельчыкі на памяць», - гаворка ў якой ішла ў тым ліку і пра аўтара кнігі «Наскрозь»: «Уладзіміра Някляева сярод паэтаў ягонага пакалення заўжды вылучала пэўна заяўленая актыўнасць грамадзянскай пазіцыі, арыентацыя на тыя жыццёвыя і паэтычныя з’явы, якія так ці інакш мелі адзнаку навізны і надзённай цікавасці. Яму не чужая была і “гучнасць” самога вобраза пры пэўнай яго рытмічнай узбуранасці і жорсткасці (акрамя рускага А. Вазнясенскага, ён меў прад сабой прыклад нашага Р. Барадуліна), і разам з тым яго прывабліваў прыклад Купалавай высокай прастаты, першаснай нейкай эмацыянальнасці, што, здавалася, прыродна ўласціва і самому беларускаму слову.

Ёсць у Някляева ў кнізе “Знак аховы” і яшчэ сёе-тое. Варта працытаваць:

Наскрозь - дабро і зло,

Цвікамі скрозь далонь.

Хто пойдзе на святло,

Той выйдзе на агонь

і г.д.

Бадай, не памылюся, калі пакажу тут на інтанацыю і вобразны ход думкі ў Ю. Кузняцова.

Наогул, сучасны паэт (нават і не пачатковец) менш за ўсё застрахаваны ад скразнякоў чужых уплываў. І часцей за ўсё ён не баіцца, нават з выклікам не баіцца падхапіць на іх “прастуду” - шчыра спадзяецца на сілу свайго паэтычнага “імунітэту”. Так і я не баюся прыцішыць творчую арыгінальнасць У. Някляева спасылкай на нечыя імёны, тым больш, што спасылка гэтая на паэтаў “няпростых” паводле фармальных і светапоглядных адзнак па-свойму павінна рабіць нават гонар нашаму паэту.

Але больш істотны для аўтара, вядома, Купала. Гэта наогул тыпова для сучас- най маладой беларускай паэзіі: самы вынаходлівы фармальны пошук і - Купала з ягонымі сакрэтамі першаснай, неадменнай, як агонь і вада, паэзіі. Тут зноў жа прысутнічае думка пра сінтэз - думка не аднаго Някляева.

Дарогу ўздымала гара,

І там, дзе дарога знікала,

Над вечнай вадою Дняпра

Стаяў нерухома Купала.

(“Ляўкі”)

Але ўсё гэта не замінае У. Някляеву, а, наадварот, можа, намагае быць самім сабой, упарта весці ў лепшых сваіх вершах уласную тэму і інтанацыю».

Разам з тым Міхась Стральцоў адзначаў, што яму «ніякім чынам не абміну- ць Някляева, умоўна кажучы, публіцыста». На яго думку, «яаэтычнае заўтра» Някляева залежыць ад таго, каб ён «зрабіў яшчэ нейкі высілак» і дапусціў «у сам верш, паэмны ці яшчэ які, у самую ягоную інтанацыю і фактуру ўсё той жа “глебы”» - «“ціхмянасць” і “гучнасць” павінны прыйсці да згоды». «Магчыма, я памыляюся, - заключаў М. Стральцоў. - Але не сказаць пра гэта не магу аўтару, якога паважаю і ў шчырасць пошуку якога веру».

Праз кароткі час лёс зноў звёў два гэтыя імя - Стральцова і Някляева: праз тры гады за кнігу «Наскрозь» аўтар быў вылучаны на атрыманне Дзяржаўнай прэміі БССР, яго кандыдатура трапіла ў спіс для тайнага галасавання падчас па- сяджэння прэзідыума СП БССР 14 студзеня 1988 г. і ў выніку была падтрымана разам з іншымі літаратарамі - Вячаславам Адамчыкам, Анатолем Вярцінскім, Мікалаем Матукоўскім і - Міхасём Стральцовым. Аднак не лёс - «адметныя сцяжыны», як пісала Л. Гарэлік у рэцэнзіі на кнігу «Наскрозь», не прывялі паэта да яшчэ адной прэміі. Але рызыкнём выказаць меркаванне, што Някляеву не было крыўдна, бо Дзяржаўную прэмію БССР імя Я. Купалы аддалі тады Міхасю Стральцову. Аддалі пасмяротна.

...Пройдзе два дзесяцігоддзі, і Някляеў сам заснуе літаратурную прэмію - для студэнтаў Еўрапейскага гуманітарнага ўніверсітэта. Прэмію імя Міхася Стральцова.

СТРАЛЬЦОЎ

«- З Міхасём Стральцовым, як і з многімі іншымі славутымі ў той час паэтамі, я пазнаёміўся ў доме творчасці “Каралішчавічы”, дзе ўсе рабілі выгляд, быццам нешта пісалі, хоць пісалі там зусім нямногія - большасць прыязджала выпіць і адпачыць. Прыехаў і Стральцоў, яго пасялілі ў адным з двух самых вялікіх пакояў, што былі на першым паверсе, - якраз у адным з тых, дзе звычайна жыў Якуб Колас. Так мы апынуліся з ім разам у тым Доме творчасці. І ў той час, як большасць, выпіваючы, плявузгала абы што, мы сядалі з ім наверсе - пад карцінай, на якой было намалявана дзесяць ці дванаццаць савецкіх пісьменнікаў (Гарэцкі, Чорны, Бядуля.), і ладзілі спаборніцтва: хто напамяць дачытае верш, які прапануе яму суразмоўнік - верш ці то Купалы, ці то Багдановіча. Шчыра кажучы, я кожнага разу думаў, што, паколькі Міхась Лявонавіч быў нападпітку, дык я лёгка яго перамагу. Але ніводнага разу мне гэта не ўдалося, таму што ў Стральцова былі ўнікальныя эрудыцыя і памяць. І да таго ж - розум, на які алкаголь ніякага ўздзеяння яшчэ не зрабіў.

Так прамінуў амаль месяц. Ужо не помню, хто з маіх сяброў прыехаў, каб забраць мяне з Каралішчавічаў, на машыне. І якраз ідзе па сцяжыне Стральцоў. Кажу яму, што еду ў Мінск, і прапаную падвезці, бо ён таксама збіраўся дахаты. “Добра, - ківае ён. - Падвязі”. “Тады, - кажу, - збірайцеся...” - і падымаюся ў свой пакой на другі паверх, каб забраць рэчы. Спускаюся ўніз - Стральцоў ужо ў машыне. Пакуль я падымаўся-спускаўся, прайшло хвіліны паўтары - ён не мог так хутка сабрацца. Сядзіць. Маўчыць. У лес глядзіць. “Задумаўся пра нешта чалавек?” - вырашыў я і, сеўшы ў машыну, стаў чакаць, пакуль ён выйдзе з задумення. Чакаю пяць, дзесяць хвілін. пятнаццаць. Нарэшце ён пытае:

- А чаго стаім?

- Вас, Міхась Лявонавіч, чакаем.

- Дык я тут.

- Але ж не сабраліся.

- Я сабраўся, - кажа Стральцоў і дастае зубную шчотку і расчоску - усё сваё, што ён насіў з сабой.

- Чакайце. - разгубіўся я. - Ну, добра, няма ў Вас адзежы, абутку, але тое, што Вы тут напісалі, дзе яно?

- А чаму ты вырашыў, што я тут нешта напісаў?

- Усе сюды прыязджаюць, каб нешта напісаць.

- Тады, - кажа, - ты не зусім зразумеў, што ў нас тут адбывалася.

- А што, - пытаю, - адбывалася?

- А тое... Я для чаго з табой начамі не спаў, вершы геніяльных паэтаў чытаў - беларускіх, рускіх, французскіх? Каб паказаць табе, што ўсё ўжо напісана - не намагайся. Вазьмі з сабой зубную шчотку, расчоску, хадзі, дыхай свежым паветрам і чытай вершы, лепшыя за якія мы з табой наўрад ці напішам.

- Калі так, - кажу, - тады паехалі.

Калі мы сустрэліся са Стральцовым у Каралішчавічах наступным разам, ён ужо моцна выпіваў, што мяне дужа непакоіла. Калі б графаман які, дык няхай бы, але графаманы звычайна не п’юць. Ім няма калі, яны нішуць, пішуць, пішуць... А тут Стральцоў... Са Сцяпанам Гаўрусёвым на пару яны адзначалі святы жыцця. Кожны дзень - свята. Абодва ж таленавітыя, чэрці... Шкада. Дык я што прыду- маў? Аднойчы зачыніў Стральцова ў пакоі на ключ, каб не “святкаваў”, а пісаў. Са сталовай прынёс паесці, а ён у фортку насустрач мне прагаўкаў. Адзін толькі раз: “Гаў!..” І тым самым усё мне пра мяне сказаў. Мяне на плямы пабіла - гэтак сорамна стала. Адамкнуў пакой і ключ на цвічок павесіў...

Пазней ён у так званы ЛТП патрапіў. Гэта была, па сутнасці, драма. Я пом- ніў пра ягонае “гаў!” і пастанавіў у лёс ягоны болей не лезці. Дасюль сябе за гэта дакараю. Ён быў старэйшы за мяне, я не быў ягоным сябрам, думаў: буду замінаць яму, ці некаму там замінаць... Пасля аказалася, што ездзіў да яго ў той ЛТП, вазіў яму нешта, найперш тытунь, бо Стральцоў зацята смаліў, адзін Леанід Дранько-Майсюк. Яшчэ Ала Сямёнава... І болей ніхто. Ніводны з тых, хто пры жыцці і па смерці называў сябе ягоным сябрам, у той найсмутны для Стральцова час да яго не зазірнуў. Кнігі пісалі - не было калі.

Між іншым, у яго была шыкоўная бібліятэка - у ёй не было нічога выпад- ковага, ніякага “смецця”. З гэтай бібліятэкі Стральцоў падараваў мне “Толковый словарь живаго великорусского языка” Даля. Увесь расцярэблены, ён і цяпер у мяне ёсць - чатыры тамы. Мы доўга сядзелі з Міхасём Лявонавічам, гартаючы гэты слоўнік, і ён паказаў мне процьму слоў, якія захаваліся на сённяшні дзень толькі ў беларускай мове, у рускай іх нямашака. Ці ёсць, але не ўжываюцца. Значыць, ці сам Даль, ці карэспандэнты ягоныя збіралі гэтыя словы на нашай, беларускай зямлі. І Стральцоў, кажучы пра гэта, дужа засмучаўся, што ў дуж­ках не пазначана ў слоўніку: “беларускае”. І прапаноўваў слоўнік перавыдаць у адпаведнасці, як ён казаў, са статусам акадэмічнага выдання. «Павінна, - казаў ён, - павінна быць у дужках: “беларускае”, “беларускае”.» Але з беларускім - у дужках і без дужак - і сёння кепскавата. Нават у Беларусі няма ў беларускага адпаведнага статусу.

Але ў Міхася Стральцова статус ёсць. І аўтарытэт. Не толькі літаратурны, але і маральны. Ён адзін з нямногіх - гэтаксама, як Караткевіч, - каго няма ў чым папракнуць. Не ў побыце, не ў тым, што выпівалі, а ў творча-чалавечым, калі можна гэтак сказаць, жыцці, якое яны пражылі бездакорна. Гэта вызначальныя постаці ў нашай літаратуры. Знакавыя».

***

Міхасю Стральцову

Восень. Сівізна ды пазалота.

Веерам раскінецца лістота.

Змеценая ветрам да акна.

Адзінота, друг мой, адзінота.

Налівай віна.

Сядзем. Памаўчым ды пагаворым.

Дзякуй Богу тут ніхто не хворы

І няма пытання: піць ці не?

Апрыёры, друг мой, апрыёры:

Ісціна ў віне.

Хораша сядзім. І п’ём са смакам.

За сцяной сусветнага барака

Вые недарэзаны сабака

У глухія, шэрыя палі.

А на шклянках - знакі задыяка,

Вершы па кутах - хоць печ палі.

Будзь.

Як той казаў:

Хай скажуць дзякуй нам, што мы пілі.

1986

І зноў з Някляева: «- У нечым знакавым сталася для мяне і пахаванне Міхася Стральцова. Менавіта ў дзень развітання з ім Генадзь Бураўкін і Рыгор Бара- дулін узялі з мяне слова, што я ўсё зраблю, каб часопіс “Крыніца”, пра стварэнне якога ўжо ўсе ведалі, не патрапіў, як яны казалі, “у чужыя рукі”. Тады даволі багата было ахвочых узначаліць новае выданне - і мне не надта хацелася лезці ў кагал... Барадулін сказаў: “Лічы, што з намі Міхась, і мы ўтрох пастанавілі: трэба!” Супраць трох не папрэш... Мы яшчэ пагаварылі, што ды як, і я згадзіўся. “Клясціся, - сказаў, - не буду, але паспрабую зрабіць так, як мы тут, над гэтай магілай, дамовіліся”. Не ўсё, канечне, удалося, але спадзяюся, што за “Крыніцу” Стральцоў на мяне не наракае. Зрэшты, спаткаемся - скажа».

РЭДАКТАР

«Новы час, новыя павевы паэт Уладзімір Някляеў адчуў і чыста эмпірычна, і, так бы мовіць, арганізацыйна. Ён у 1987 годзе становіцца ініцыятарам стварэння маладзёжнага часопіса “Крыніца” і яго галоўным рэдактарам». Але часопісы ствараюцца не за адзін дзень: восенню 1986-га Някляева выклікалі ў Маскву ў ЦК камсамола, вясной 1987-га - у ЦК КПБ да тагачаснага першага сакратара Яфрэма Сакалова, урэшце новаму часопісу далі зялёнае святло. Някляеў тлу- мачыў на старонках першага нумара «Крыніцы», чаму ён узяўся за стварэнне новага часопіса. «Калі я пытаюся ў сваёй дачкі: “Што ты любіш больш за ўсё ў све- це?” - яна адказвае: “Усё, што ў свеце ёсць”.

Шчаслівая, яна пакуль не ведае, што можна ў гэтым свеце надта моцна нешта не любіць.

Вызнаючы любоў, я не баюся нянавісці: гэта жывыя рухі душы. Раўнадушша - мёртвае. Менавіта яно ператварае пачуцці ў звычкі, а ідэі - у догмы.

Я вельмі моцна не люблю звычкі і догмы, а таксама іх носьбітаў - людзей з адубелай душой і закасцянелымі мазгамі. Таму я з моладдзю і за моладзь. Як за надзею руху. Таму, узважыўшы ўсе “за” і “супраць”, я і прыйшоў працаваць у маладзёжны часопіс».

У архівах Саюза пісьменнікаў захавалася стэнаграма абмеркавання першых нумароў «Крыніцы». Адкрываючы 22 лістапада 1988 г. тое пашыранае паседжанне праўлення СП, першы сакратар Ніл Гілевіч казаў: «Справа ў тым, што пачаў выходзіць новы часопіс, які, як той асілак, расце не па днях, а па гадзінах у сэнсе тыражу, вядомасці. Наш агульны клопат, каб гэты часопіс паставіць на службу нашай літаратуры, культуры, выхаванню моладзі. Часопіс “Крыніца” пачаў жыць. І гэтую сваю місію выконвае. І нам трэба паспрыяць, каб гэтую місію выконваў ён яшчэ лепш». З уступным словам выступіў тады галоўны рэдактар «Крыніцы»: «Задача наша простая - быць часопісам моладзі і для моладзі. Як паказала практыка, у рэспубліцы не хапае перыядычных выданняў для моладзі і спецыяльных выданняў па музыцы і спорту. Вось і даводзіцца нам, як кажуць, і скакаць, і на дудзе граць. У нас справы не такія ўжо і дрэнныя. Мы атрымалі вынікі падпіскі на наступны год. Абодва наклады павялічыліся ў тры разы. Бе- ларускамоўнага выдання было 3 тысячы, а зараз 9 тысяч, рускамоўнага - са 100 тысяч павялічылася да 300. І гэта адлюстроўвае рэальнае становішча, якое існуе. Падпісаліся людзі, якія будуць і хочуць чытаць па-беларуску, падпісаліся без прынукі».

Вось гэтае пытанне - двухмоўя «Крыніцы» - і стала падчас абмеркавання найбольш істотным. Так, Яўген Лецка казаў: «Людзі выказваюцца за тое, каб Беларусь была беларускай, а мова атрымала дзяржаўныя правы. Вось памятаю адзін ліст, дзе малады чалавек піша: “Ці ж я вінаваты, што нават ліст у рэдакцыю не магу напісаць па-беларуску?” І тут, лічу, часопіс можа аказаць дапамогу. Але ці на поўную моц ён робіць гэта? Мне здаецца, што не. Часам часопіс стварае “трасянку”. Думаю, арыентавацца патрэбна не толькі на павелічэнне тыражу, а на павелічэнне сур’ёзных падпісчыкаў, якія складаюць актыў часопіса і нашай моладзі». «.Я думаў, што знайду пацверджанне сваім спадзяванням, якія ў мяне ўзніклі, як толькі пачаў выходзіць часопіс. І што ж? - працягваў тэму Уладзімір Калеснік. - Аказваецца, на беларускай мове большасць не выпісваюць часопіс. Я думаў, што беларускамоўная падпіска будзе тысяч 30. Але калі застаецца толькі 9 тысяч, то гэта ж катастрофа. Гэта бяда. А мы задаволены. Рэдакцыі патрэбна думаць, больш арыентавацца на нацыянальнае і патрыятычнае выхаванне моладзі. Трэба даваць такія матэрыялы, якія развівалі б пачуццё нацыянальнай годнасці чалавека, развівалі б культуру, этыку». Той жа думкі быў і Барыс Сачанка: «Мне здаецца, што мы вельмі многа праігрываем, калі тая ж газета “Советская Белору­ссия” зусім нічога не друкуе па-беларуску. Патрэбна шукаць, у тым ліку і “Род­нику” даваць матэрыялы некаторыя па-беларуску». («Да вайны нават “Правда” друкавала вершы на беларускай мове», - заўважаў Максім Танк.) Аднак Анатоль Сідарэвіч парыраваў: «Падпіска на часопіс паказвае аб’ектыўную карціну, якая існуе ў нашым жыцці, і нікуды ад гэтага не дзенешся». Між тым Карлас Шэрман, адзначаючы, што «дзевяць тысяч экзэмпляраў на беларускай мове - гэта балю- ча», выказаў меркаванне, што ў наступным годзе частка чытачоў рускамоўнай «Крыніцы» будзе «выпісваць ужо беларускамоўны часопіс». Але Янка Брыль палічыў яго аптымізм беспадстаўным: «Мне гэта ўся гісторыя з рускамоўным і беларускамоўным варыянтам нагадвае тое ж самае, што са школай: спачатку трэба было закрыць школы, а потым адкрыць класы. Я ўспамінаю, як было з часопісам “Маладосць”. Спачатку нам дазволілі тыраж 20 тысяч, а падпіска была 24 тысячы, і потым давялося дадрукоўваць. Тое ж самае было б, калі б часопіс “Крыніца” выходзіў толькі на беларускай мове. [.] Вельмі цяжка зрабіць справу паўмерамі. Рэдакцыя пастаўлена ў вельмі складаныя ўмовы. Перакладаць на беларускую мову рускі матэрыял ці наадварот - вельмі складана. І трэба яшчэ дзівіцца, як у іх яшчэ хапае пораху працаваць. І я не падзяляю аптымізму К. Шэрмана, што на наступны год карціна зменіцца. Такога не будзе».

Што тычыцца далейшай гісторыі «Крыніцы», дык крытык Ала Сямёнава пі- сала: «Уладзімір Някляеў выкарыстоўвае магчымасці наноў адкрытага выдання, магчымасці часоў перабудовы, абвешчанай галоснасці. Набірае штат, на які мала хто рызыкнуў бы на тую пару, запрашае аўтараў, якіх не ўсе кідаліся друкаваць.

Сярод супрацоўнікаў часопіса - Анатоль Сідарэвіч, з яго энцыклапедычнымі ведамі і літаратурным талентам, Леанід Екель і Міхась Кацюшэнка - з іх трыва- лай адміністрацыйна-наменклатурнай загартоўкай, і - “тутэйшыя” і “нетутэйшыя” літаратары “новай хвалі”: Алесь Асташонак, Адам Глобус. Сярод аўтараў - больш прадстаўнікі прыгожага пісьменства той самай “новай хвалі”: Уладзімір Арлоў, Сяргей Дубавец, Пятро Васючэнка, Анатоль Сыс, Уладзімір Сцяпан. У кожнага - свой характар, свой гонар - зайздросная самапавага. Не Ноеў каўчэг, але, скажу вам, э-кі-паж.

На старонках часопіса з’яўляюцца і сур’ёзныя, а часам эпатуючыя артыкулы, і гарэзлівая інфармацыя, проза і паэзія, што сведчылі адначасова аб замаху і на геральдычную адзнаку “духоўнага пралетарыяту” (Б. Пастарнак), і на ролю выбраннікаў рамяства. Эгацэнтрысты і прэтэндэнты на духоўнае ратаванне нацыі, эксцэнтрыкі думкі і акрабаты формы - аўтары “Крыніцы” зрабілі яго стракатым, пазнавальным, будзіруючым, папулярным сярод пэўных колаў. Але ўсё гэта трэба было сабраць, узяць на сябе рызыку, дабіцца на ўсё дазволу, адстаяць - яшчэ была цэнзура, былі шматлікія кіруючыя і назіраючыя арганізацыі, дзе галоўнаму рэдактару Уладзіміру Някляеву даводзілася аспрэчваць, адстойваць, пераконваць. Роля для яго была новай, але ён бліскуча яе выконваў. Часопіс - той - застаўся ў летапісе беларускага друку. І - па сутнасці страціў свой першапачатковы кіру- нак праз некалькі год. Можа, не вытрымаўшы цяжару самапавагі супрацоўнікаў і аўтараў, можа, таму, што час даў шырокія творчыя, арганізцыйныя і камерцыйныя магчымасці, і многія вырашылі выкарыстаць іх незалежна ад часопіса “Крыніца”. Кожны развітваўся з той мерай разумения літаратурнага этыкету, якая была яму ўласцівая. [.]

І вось недзе на пачатку 94-га года пачалі хадзіць чуткі - “Крыніца” ўзнаўляецца ў новым выглядзе. Часопіс не пераставаў выходзіць, і перафармаваць яго, як кажуць, “на хаду”, было, мабыць, нялёгка. Але зноў - набраць штат - гэтым разам з высокім, сталым літаратурным рэнамэ, аднак з не меншай самапавагай да сябе ў кожнага, узяць столькі літаратурных сапернікаў: на гэта мала хто рызыкнуў бы. Асабліва калі згадаць кепікі-жарцікі далёка не бяскрыўднага кшталту некаторых з яго нядаўніх калег. Аднак Уладзімір Някляеў - рызыкнуў! І даў ім магчымасць ажыццяўляць свае ідэі, друкавацца, выяўляць сваю творчую асобу. Беларуская перыёдыка ведала бліскучы склад рэдакцый, новая “Крыніца” - безумоўна, явіла сабою сузор’е імёнаў: сам Уладзімір Някляеў, Алесь Разанаў, Валянцін Акудовіч, Уладзімір Арлоў, Алесь Асташонак, Леанід Дранько-Майсюк, Юрась Залоска. Пайшлі з рэдакцыі Алесь Асташонак і Юрась Залоска - з’явіўся Леанід Галубовіч.

Новая “Крыніца” іншага кірунку, але з захаваннем - больш літаратурна і эстэтычна забяспечаным - арыентацыі на новыя павевы ў беларускай літаратуры, на тыя творчыя эксперыменты ў прозе і паэзіі, калі сыходзяцца філасофскі розум

і пісьменніцкая фантазія, а часовае ўсяляк імкнецца перастварыцца ў вечнае».

Някляеў пісаў у першым нумары новай «Крыніцы»:

«Адчуванне, што літаратура сталася марнай, непатрэбнай нават самой сабе, - наўрад ці ў мяне аднаго.

Не ў аднаго мяне асцярога, што ўжо зараз літаратурныя выданні ахопліваюць спусцелую прастору. А тут яшчэ адзін часопіс, фактычна новы, бо “Крыніца” - толькі знаёмая назва, намінальны знак, які, Бог дасць, зменіцца на сутнасны.

Дзеля чаго?

Асабіста - дзеля таго, каб тое, чым жывеш, хоць вектарна супадала з тым, што робіш; каб займелася воля адольваць марнасць і пустату. Жыць, звыкаючыся з імі, немагчыма, калі літаратура - спосаб існавання.

Ён аказаўся не з найлепшых - у цьмяным часе на скамечанай прасторы. У папярэднікаў прастора існавання звузілася да страты, у наступнікаў - да безвы- ходнасці. Зноўку, як фантом, як міраж у пустэчы, паўстаюць гістарычныя мэты і задачы, але ўжо ведаеш, што гісторыя не мае мэты. Ёсць толькі гістарычны кантэкст, цьмянасці, шыфры і згадкі якога ўдакладняюцца найперш літаратурай. Так наканавана, гэткае ў нас светапачуванне, стан. Можна вагацца, добра яно ці не, але мы - вярбальная нацыя, нацыя Слова.

Не названых нас няма. Цяпер, як раней у летапісах, пазней у “Нашай Ніве” і “Узвышшы”, мусім назваць і назвацца.

Менавіта ў відавочнай незапоўненасці нішы “ўзвышэнства” - задума ўзнаўлен- ня часопіса. [.]

У падмурку задумы новай “Крыніцы” - актуалізацыя спадчыны ў повязі з сённяшнім літаратурным жыццём, без чаго тэксты беларускай літаратуры ёсць і застануцца глуханямымі, неасэнсаванымі і незасвоенымі. Раскіданае павінна сабрацца, разрозненае - прыйсці ў сістэму. Тады і ўваскрэснуць постаці. [.]

Праз тэкст і постаць - шлях у кантэкст еўрапейскай літаратуры, адначасовы з увядзеннем яе здабыткаў у свой, нацыянальны кантэкст. Гэта двуадзіны шлях, аднародны працэс, ён адбываецца як арганічная жыццядзейнасць літаратуры. Сваю частку шляху мы і паспрабуем прайсці. З тымі, каму па дарозе».

Пазней Някляеў распавядаў, навошта яму была патрэбна тая новая-старая «Крыніца»: «.Рускамоўны “Родник” мы давялі да неверагоднага накладу - паўмі- льёна асобнікаў! У нас былі камерцыйныя прадпрыемствы, мы зараблялі грошы. Пасля тыя людзі, з якімі мы пачыналі выдаваць часопіс, пайшлі на павышэнне. “Родник” быў раскручаны, і на яго інерцыі, як на добрай машыне, можна было б каціцца далей практычна без праблем. І ніхто, дарэчы, не ткнуў бы ў мяне пальцам: маўляў, а чаму ты гэта робіш?! Я мог бы прывесці жалезны аргумент: я - рускі (паколькі ў мяне бацька рускі). Але гэта быў бы “сучизм”, бо ўсё ж я - беларус. Таму й пачаў збіраць новую рэдакцыю - тую, якую ўрэшце сабраў. І сёння пра тое не шкадую. Лічу, што ў патрэбны час і ў патрэбным месцы было сабрана ўсё найлепшае, што на той момант, па маім меркаванні, мелася ў нашай літаратуры. Хоць мяне папярэджвалі: “Не цягні ў рэдакцыю тых, хто заўсёды будзе лічыць, што ў іх большы талент, чым у цябе! Ты - кіраўнік. І для працы набірай тых, хто будзе не шапкамі з табой мерацца, а падначальвацца!” Канечне, можна было б каціцца і ў адным толькі “рускім вагоне”, але. мне гэта было ўжо нецікава».

Пачынаючы з 1996 г., Някляеў быў галоўным рэдактарам не толькі «Крыніцы», але і штотыднёвіка «Літаратура і мастацтва». Да таго ж была прапанова, якая сыходзіла ад старшыні Дзяржкамдруку Уладзіміра Бельскага, узначаліць яшчэ і выдавецтва «Мастацкая літаратура». Але на гэта Някляеў ужо не згадзіўся: паводле ягоных словаў, яму і два рэдактарскія крэслы ў чатыры разы ўскладнілі жыццё - найперш праз адносіны з літаратарамі, бо шмат хто з іх палічыў, што Някляеў есць чужы хлеб, а калі дакладней, дык - іхні хлеб.

ДЗЯДЫ-88

30 кастрычніка 1988 г. тысячы мінчукоў, якія прыйшлі да Усходніх могілак, каб адзначыць Дзяды, ушанаваць памяць продкаў, былі разагнаныя міліцыяй. Гэты быў першы адкрыта выяўлены канфлікт беларускага народа і савецкай улады. У той жа дзень Уладзімір Някляеў напісаў верш «Маўклівы мітынг»:

Усё, што коціцца,

Дакоціцца да нас...

І дакацілася.

Ля могілак якраз,

Дзе сны пра вечнасць сняць

Ці спяць без сноў

З усімі Караткевіч,

Куляшоў... —

Маўклівы мітынг.

З кожным, хто прыйшоў,

З’явіліся і сталі побач продкі...

Маўклівыя стаялі цені родных,

Маўклівыя стаялі цені блізкіх

Пад крыжам злеглых. Зоркай. Абеліскам.

Ва ўсіх Хатынях спаленых. Забітых

Пад Грунвальдам. На Калыме «прышытых».

Бясследна зніклых. Хапам пахапаных.

Нікім, нідзе, ніяк не пахаваных,

Ці ў Курапатах

скінутых у роў...

Ад плоці плоць і ад крывінкі кроў -

Мы ведалі,

пра што маўчалі з імі.

Жывыя з мёртвымі.

І мёртвыя з жывымі.

І ўпершыню, маўкліва сцяўшы рот,

З натоўпу глянуў люд. Амаль народ.

Праз дваццаць гадоў Някляеў прызнаецца: «Тыя Дзяды паўплывалі на мяне і эмацыйна, і палітычна, і як заўгодна яшчэ. Таму што са мною сталася тое самае дзіва, якое сталася з большасьцю людзей. [...] Адна справа - чытаць у творах Уладзімера Караткевіча, што ёсьць народ беларускі, ёсьць гісторыя беларуская. І зусім іншая справа - увачавідкі ўбачыць: вось яна, Беларусь, прыйшла ў гэтых вось абліччах дзяўчынак, цётак і мужыкоў. Вось яно, тваё. Я тады ўпершыню неяк аб’ёмна ўбачыў рэальную Беларусь. І тэксты свае я стаў усьведамляць па- іншаму. Яны сталі шукаць нейкі адрас, пачалі шукаць, да каго прыйсьці. Я ўсё гэта і ўсіх іх - убачыў».

Дзяды-88, на думку Някляева, адна з найважнейшых палітычных падзей у беларускй гісторыі, якая, калі вынесці, па яго словах, за дужкі Вялікае Княства Літоўскае і стварэнне ў 1903 г. Беларускай сацыялістычнай грамады, факталагічна выглядае наступным чынам:

1917 г. - рэвалюцыя;

1918 г. - утварэнне Беларускай Народнай Рэспублікі;

1 студзеня 1919 г. - абвяшчэнне БССР;

жнівень 1920 г. - Варшаўская бітва палякаў з бальшавікамі;

1924 г. - першае ўзбуйненне Беларусі;

1926 г. - другое ўзбуйненне Беларусі;

1947 г. - прыняцце Беларусі ў склад краін-заснавальніц ААН;

30 кастрычніка 1988 г. - Дзяды.

«Недакумэнтальным вынікам іх [Дзядоў-88. - С. Ш.] стала ўсясьветнае разу- меньне таго, што Беларусь была, ёсьць і будзе. А дакумэнтальным вынікам стала прыняцьце Дэклярацыі аб сувэрэнітэце і стварэньне Рэспублікі Беларусь. Будзьма шчырымі: што, пракамуністычная бальшыня ў Вярхоўным Савеце спалохалася двух дзясяткаў дэпутатаў з БНФ? Не, яна спалохалася тае Беларусі, якая праявіла сябе 30 кастрычніка 1988 году».

Разам з тым Дзяды-88 сталіся прычынай і для несуцяшальных роздумаў паэта: «“Як ні горка і ні смешна, калі мы пачынаем гаварыць аб адраджэнні беларускага народа, аб патрэбе для яго нацыянальнага і палітычнага жыцця, нам задаюць пытанне: чы мы, беларусы, у сапраўдзі ёсць жывы народ, чы не маем мы намеру стварыць нейкую штучную нацыю і штучнае палітычнае ўладарства?..” - пачаў сваю кнігу пра праблемы самавызначэння беларусаў Фабіян Шантыр.

Было гэта ў 1918 годзе.

У 1998-м - праз 80 гадоў, праз цэлае жыццё! - мы чуем тое самае пытанне.

Чаму беларусы так і не здолелі давесці, што яны “ў сапраўдзі ёсць жывы народ?” Пачынаючы не ад Шантара і не ад Купалы - ад Каліноўскага? Толькі таму, што Каліноўскі быў павешаны, Шантыр расстраляны, Купала скінуты з 9-га паверха гатэлю “Масква”? Толькі праз тэрор, толькі праз знешні ціск нам так дасюль і не ўдалося здзейсніць нацыянальную мару?..

Не.

Я раптам зразумеў гэта дзесяць гадоў таму - 30 кастрычніка 1988 года, на Дзяды, убачыўшы, як побач з могілкамі, дзе ў зямлі ляжалі мёртвыя, паслаліся на гэтай жа зямлі, хто стаўшы на калені, хто сеўшы на кукішкі, жывыя. Паслаліся перад сілай, шэрай у шэрых шынялях, што насоўвалася на іх па полі, дзе яны спыніліся на мітынг. Нехта спрабаваў выпрастацца, падняцца, каб прарваць тую сілу, яе шэрыя ланцугі, але ўсе астатнія крычалі: “Сядайце! Няхай яны ідуць - сядзем перад імі! Нічога не робім! Сядай, Беларусь!”

І Беларусь села. У халодным полі пад сцюдзёным ветрам, пад колкім, што ляцеў дробным шротам, снегам...

З усяго, што адбылося тады каля Усходніх могілкаў і па дарозе на Курапаты, гэты сядзячы мітынг уразіў мяне найбольш. Уражаны, я хацеў напісаць, што нельга перамагчы на каленях, на кукішках! Але я быў разам з усімі... і напісаў не пра сядзячы мітынг, а пра маўклівы.

Мы ведалі, пра што маўчалі з імі,

Жывыя з мёртвымі і мёртвыя з жывымі.

І ўпершыню, маўклівы сцяўшы рот,

З натоўпу глянуў люд. Амаль народ.

У тым і праблема, што амаль».

ДАВЕРАНАЯ АСОБА

У 1990 г. Уладзімір Някляеў - давераная асоба кандыдата ў народныя дэпутаты СССР Алеся Адамовіча. Перад тым ён, праўда, даў згоду быць даве- ранай асобай Васіля Быкава, але так ста- лася, што Адамовіч з Быкавым яго без яго «перадзялілі».

У хуткім часе і сам Някляеў стаў канды- датам у дэпутаты Вяр- хоўнага Савета БССР.

Прычым, па ўласным прызнанні, даволі не- чакана для сябе - яго вылучылі камсамоль- цы. Адмаўляцца не выпадала, бо - лаўрэ- ат прэміі Ленінскага камсамола, на БАМ ездзіў. За ўсё ў жыцці рана ці позна даводзіцца разлічвацца. Камсамольцы ж у дадатак папрасілі, каб на сходзе, на якім вылучаўся Някляеў, прадставіў яго Васіль Быкаў. І Быкаў «прый- шоў на сход, - прыгадвае Някляеў, - расхваліў мяне і пайшоў.

Выступіў так, што ўзнікла паўза - і нехта ўскочыў: “Някляеву пісаць трэба, а не на палітыку час марнаваць!..”

І мяне не вылучылі, прагаласавалі супраць. Усё наогул магло добра скончыцца, але апамяталіся: “Чакайце, мы ж тады без кандыдата застанемся!..” - і аднага- лосна перагаласавалі».

Далей пайшло, як і прадбачыў Быкаў: Някляева паклікалі ў гаркам партыі, дзе тагачасны сакратар па ідэалогіі Пётр Краўчанка прапанаваў акругу, па якой ад Беларускага народнага фронту абіраўся Міхась Ткачоў. Чалавек, якога Някляеў паважаў і таму рэгістравацца па яго акрузе адмовіўся і «выбраў акругу пад нумарам 13, дзе ад БНФ абіраўся Алесь Емяльянаў, які рабіў палітычную кар’еру на публічным прызнанні ў тым, што быў стукачом».

Дэпутатам Вярхоўнага Савета Някляеў не стаў, бо, не адчуваючы ў той час памкненяў да палітыкі і не маючы палітычных амбіцый, ніякіх старанняў для таго, каб стаць дэпутатам, не прыклаў: пасля першай жа сустрэчы з выбаршчыкамі з’ехаў з Мінску ў дом творчасці пісаць вершы.

У ЧАС МАЎЧАННЯ. «ПРОШЧА»

«...На перападзе 80-90-х гадоў, пазначаных агульным грамадска-палітычным і культурным крызісам, творчая актыўнасць Уладзіміра Някляева перапыняецца даволі працяглай паўзай: не выдаюцца ягоныя кнігі, рэдка з’яўляюцца публікацыі ў перыядычным друку. “Ператрываць гэты боль, перамаўчаць гэты час”, - так патлумачыць прычыну паўзы сам паэт». І пасля ўдакладніць: «Вы разве скучаете без моих стихов, вам чего-то без них не хватает? Полагаю, что нет. И никто не скучает, всем всего хватает. Почти десять лет все истошно, надрывно о чём-то кричат - и никто никого не слышит. Люди оглохли от собственного крика, оглушили время, пространство. В эту “чёрную дыру” бессмысленно вбрасывать стихи, они погибнут, как новорождённые в пустыне. Жалко».

Разам з тым Л. Турбіна адзначала, што хоць «час гэты ў творчай біяграфіі паэта вонкава сапраўды выглядае, як час маўчання, але толькі вонкава, бо ўнутра- на, нібы прыхаваная ад таго, каб не сурочылі, выспявае кніга вершаў і паэмаў “Прошча”. Кніга ў нечым пацвердзіла адно з даўніх дапушчэнняў Уладзіміра Някляева пра тое, “што чуць і бачыць - значыць быць маўклівым”. У “Прошчы” значна паўней, глыбей, чым у любым ранейшым зборніку, пачута нячутнага і ўбачана нябачнага, а тым самым спраўджана ці не асноўнае прадвызначэнне паэзіі. У паўзе, як аказалася пасля з’яўлення “Прошчы”, іншым разам значна больш сэнсу, чым у таропка прамоўленым слове».

Увогуле, на думку крытыка, «жанр паэмы, бадай, найбольш арганічны для Уладзіміра Някляева, найбольш адпаведны прыродзе ягонага таленту. Гэта тая дыстанцыя, на якой паэт найглыбей дыхае, лепш за ўсё сябе пачувае, і паэмы ягоныя без аніякага перабольшання можна аднесці да найзначных здабыткаў сучаснай літаратуры. Яны ж перш за ўсё дазваляюць вызначыць “Прошчу” як кнігу, што выводзіць нас з шэрагу лінейных будняў, узносіць у тую касмічную прастору духу, дзе паўстаюць апошнія пытанні нашага існавання на гэтым свеце, і не толькі на гэтым...»

У сваю чаргу Любоў Гарэлік адзначала: «Безумоўна, “Прошча” - лепшая з кніг паэта, але, на жаль, да гэтага часу як след не прачытаная крытыкамі, а між тым ёй належыць значнае месца ў літаратурным працэсе. Вострай надзённай праблематыкай, суперажываннем чужога болю, як уласнага, багатай вобразнай сімволікай, згушчанай метафарычнасцю, дыялектыкай мыслення, заснаванай на бінарных апазіцыях, “Прошча” У. Някляева засведчыла блізкасць да паэзіі фран- цузскіх рамантыкаў і сімвалістаў - Ш. Бадлера, П. Верлена, С. Малармэ». А Алесь Карлюкевіч, заўважаючы, што ў кнізе «Прошча» «ёсць нешта гранічнае з самавычарпальнасцю, што для паэзіі небяспечна», праводзіў зусім іншыя паралелі: «У паэтычнай асобе аўтара “Прошчы” здзейснілася дзіўнае спалучэнне. Калі гаварыць фігурамі знакавымі, то, як мне асабіста падаецца, сышліся на адной сцежцы і не збіраюцца разыходзіцца Купала і Колас. І справа, справа параўнання зусім не ў тым, што хочацца прымераць на Някляева кашулю, сатканую з Купалавай рамантычнасці, шляхетнасці і Коласавай жыццёвай практычнасці, стрыманасці. Мы ж гаворым пра паэзію, а не толькі, а мо нават і зусім не пра жыццё. І наўрад ці трэба даказваць, што Купала і Колас абодва - паэты. Няк- ляеў - таксама. Ён - наступнік, традыцыяналіст і разам з тым наватар [...]». І ў завяршэнне А. Карлюкевіч пісаў пра тое, што «так і карціць надаць Уладзіміру Някляеву прыгожае мастацкае (не палітычнае!) азначэнне: еўрапейскага ўзроўню паэт, альбо - усеславянскі паэт».

Па вызначэнні ж Міхася Скоблы, «Прошча» - адна з найлепшых паэтычных кніг не толькі самога Някляева, а наогул мінулага стагоддзя. І, безумоўна, меў рацыю Леанід Дранько-Майсюк, калі пісаў, што ў «Прошчы» «мы ўбачылі іншага Някляева - нацыянальнага паэта».

Сам жа Някляеў прызнаўся ў «нулявыя» гады: «Апроч кахання, сям’і, сяброў, Бог даў яшчэ і занятак, які па мне. Літаратуру. Паэзію. Хоць доўгі час, даволі жорстка сябе ацэньваючы і самому сабе не давяраючы (“Нібыта ўвайшоў без білета Туды, дзе спытаюць білет...”), я і Богу не давяраў. А раптам Ён памыліўся?.. І толькі пасля трэцяй ці чацвёртай кнігі, ці нават пасля пятай, пасля “Прошчы”, я падумаў, што, можа быць, і не сталася памылкі на нябёсах. А калі сталася, дык невялікая».

«САМЫ ФАРТОВЫ»

23 красавіка 1998 г. адбыўся XII з’езд СП Беларусі. Ён праходзіў у Доме літаратара, які належаў ужо не літаратарам - гаспадарчаму ведамству прэзідэнта. Пры вылучэнні на пасаду старшыні праўлення СП восем чалавек свае канды- датуры знялі, застаўся адзін Някляеў, які і быў абраны на безальтэрнатыўнай аснове большасцю галасоў.

Напярэдадні з’езда сябры-пісьменнікі Аляксей Дудараў, Генадзь Бураўкін і Сяргей Законнікаў пераконвалі яго, што на дадзеным гістарычным этапе на чале СП патрэбен толькі ён - Някляеў. Сам жа ён пісаў перад гэтым: «Аднак, калі ўжо з’езд пазначаны фартовай лічбай 12, то пафарціць павінна ўсім: і тым, каго абяруць, і тым, каго не. Невядома, праўда, каму болей». І далей прадбачліва заўважаў: «Наперадзе чакае з’езд № 13, чортаў тузін, і хто яго ведае, што там станецца з самым фартовым».

Ужо пасля з’езда новаабраны старшыня казаў: «Многие могли бы сегодня воз­главить СП, но лишь на уровне представительском. Все восемь человек - люди серьёзные, творчески одарённые, с опытом. Но, видно, задумались: собственно говоря, а что же дальше делать? Союз писателей не может не стоять на прежних позициях: национальная независимость, приоритет белорусского языка - другого никто и не ожидает. А дальше что? Продолжать декларировать или начать под- кладывать под слова нечто конкретное? Для этого нужна и определённая гибкость, и согласие чем-то поступиться, если вообще не наступить на горло собственной песне. Пойти на такое сегодня не значит облегчить собственную жизнь: за ра­бочим столом будешь сидеть с одними мыслями, а приходя в кабинет власти, вынужден лавировать, притираться, хитрить. Для творческого человека - это не самая лучшая ситуация». Пры гэтым Някляеў заўважаў: «Вот кем бы мне не хотелось быть, так это политиком, хотя и понимаю, что сейчас избежать этого будет очень сложно». І ўжо значна пазней, калі яго кіраванне СП застанецца ў мінулым: «Понимая, что на самом деле происходит, я предпринял попытку до­говориться с властью. Смысл попытки заключался в том, что литература готова поступиться частью своего суверенитета в обмен на нейтралитет. Попытка была изначально ошибочной, потому что литература изначально суверенна. Я имею в виду литературу, а не всяческих тех и этих, которые в ней подвизаются».

Між іншым, некаторыя з «тых і гэтых», якія ў літаратуры «подвизаются», звярнуліся да новага кіраўніка СП з прапановай... данасіцельства. «Эти люди, может, как никто понимают, что жизнь - это борьба всех против всех. И лучшее оружие в борьбе со всеми - это информация. И чем больше у тебя информации, тем ты сильнее. Причём каждый из стукачей, очевидно, думает, что коль человек стал начальником, то это место для него дороже всего. Вот и приходят: “Я знаю, что такой-то и такой-то встречался с тем-то и тем-то, а тот был в Совмине и о тебе произошёл следующий разговор.” Правда, я в услугах подобного рода не нуждался», - рэзюмуе Някляеў.

Вядома, не ўсім новаабраны старшыня прыйшоўся даспадобы. Але дзіўна было не гэта, а тое, як яно выяўлялася: спачатку садралі шыльду над уваходам у рэдакцыю «Крыніцы», пасля - шыльду «ЛіМа», затым - шыльду з дзвярэй някляеўскага кабінета ў СП (тут ужо было вядома, што зрабіў гэта адзін народны паэт). Такім чынам, Някляеў стаў, мусібыць, чэмпіёнам СП па садраных шыльдах. А можа, не толькі СП. Пасля ж «пачалі ўзломваць замкі, біць сантэхніку, нават сабачыць на ганку».

Зразумела, гэта не дадавала імпэту ў працы, якая аказалася больш чым няпростай. Някляеў стаў на чале Саюза пісьменнікаў «без аніякіх папярэдніх дамоўленасцяў з уладай, маючы свой план выпраўлення сітуацыі, у якой аказаліся пісьменнікі. Палягаў ён на тым, каб не толькі вярнуць пісьменніцкую маёмасць, а стварыць на яе падмурку камерцыйныя структуры і пазбавіцца татальнай залеж- насці ад дзяржавы, займець хоць нейкую свабоду. А свабода, калі ўбаку пакінуць балбатню пра яе, гэта эканамічная самастойнасць».

Зыходзячы з акрэсленай задачы, старшыня Саюза пісьменнікаў пачаў гульню з уладай (забягаючы наперад, можна сказаць, што ўрэшце яна, гэтая гульня, не танна яму абыйшлася).

«№ 133/1 8 ліпеня 1998 г.

ГЛАВЕ АДМІНІСТРАЦЫІ ПРЭЗІДЭНТА РЭСПУБЛІКІ БЕЛАРУСЬ МЯСНІКОВІЧУ М. У.

Паважаны Міхаіл Уладзіміравіч!

Як Вы, напэўна, ведаеце, нядаўні XII з’езд Саюза пісьменнікаў заклаў трывалую аснову для кансалідацыі пісьменніцкай арганізацыі і актывізацыі творчай дзейнасці майстроў пяра і літаратурнай моладзі, скіраваўшы іх на больш глы- бокае асэнсаванне і мастацкае адлюстраванне гістарычнага і сённяшняга жыцця народа і краіны.

Апроч творчых пытанняў, Саюз пісьменнікаў, як і любая іншая ўстанова, мае ар- ганізацыйныя, фінансава-гаспадарчыя праблемы, якімі павінна займацца кіраўніцтва пісьменніцкай арганізацыі і ў вырашэнні якіх мы просім Вас аказаць дапамогу:

1. Устанавіць, што дні нараджэння Янкі Купалы (7 ліпеня), Якуба Коласа (3 лістапада) і Максіма Багдановіча (9 снежня) - знакавых велічынь беларускай нацыянальнай культуры - з’яўляюцца знамянальнымі датамі і адзначаюцца на дзяржаўным узроўні; закласці ў бюджэт і накіроўваць праз Міністэрства культуры сродкі, неабходныя для правядзення мерапрыемстваў, звязаных з названымі датамі.

2. Узнавіць пры Саюзе пісьменнікаў дзейнасць бюро прапаганды беларускай літаратуры і метадычнага кабінета, увёўшы ў штат СБП адзінкі дырэктара бюро прапаганды, намесніка дырэктара і метадыста-арганізатара, загадчыка метадычнага кабінета і метадыста, забяспечыўшы гэтыя адзінкі дадатковым фондам зарплаты.

3. Перадаць ва ўласнасць Саюза пісьменнікаў будынак па вул. Фрунзе, 5, ці пры немагчымасці гэтага - выдзяліць у карыстанне СБП трэці паверх, кабінет старшыні Саюза пісьменнікаў на другім паверсе, бібліятэку, а таксама для гаспадар- чых патрэб падвальнае памяшканне і гараж з пагашэннем арэнды і камунальных паслуг за кошт бюджэтных сродкаў.

4. Надаць будынку па вул. Фрунзе, 5 ранейшы статус Дома літаратара, пера- вёўшы адзінку начальніка корпуса ў штатную адзінку дырэктара Дома літаратара.

5. Устанавіць, што ўсе творчыя і арганізацыйныя мерапрыемствы Саюза пі- сьменнікаў праводзяцца ў Доме літаратара прыярытэтна і без аплаты за арэнду памяшканняў, неабходных для іх правядзення.

6. Перадаць ва ўласнасць Літаратурнага фонда Саюза пісьменнікаў будынак па вул. Румянцава, 4 для ўзнаўлення дзейнасці паліклінікі і супольнага карыстання ёю членаў усіх творчых саюзаў.

7. Хадайнічаць перад Мінскім гарвыканкамам аб выдзяленні за кошт дзяр- жаўнага фінансавання штогод двух-трох кватэр для паляпшэння жыллёвых умоў членаў Саюза і супрацоўнікаў літаратурна-мастацкіх выданняў, заснавальнікамі якіх з’яўляецца Саюз пісьменнікаў.

8. Даручыць Дзяржкамдруку распрацаваць і ўнесці ў Савет міністраў Па- станову аб адлічэнні Беларускаму літаратурнаму фонду 5% ад ганарару па ўсіх выдавецтвах і 1,5% ад прыбытку па ўсіх друкарнях - на выданне беларускамоўнай літаратуры і матэрыяльную падтрымку літаратараў, на медыцынскую дапамогу, дапамогу па старасці і г. д.

9. Даручыць Дзяржкамдруку стварыць пісьменніцкае выдавецтва “Літара- турны фонд” шляхам выдачы ліцэнзіі на выдавецкую дзейнасць Беларускаму літаратурнаму фонду, забяспечваць выдавецтва дзяржзаказамі, прыбытак ад якіх скарыстоўваць на выданне твораў сучаснай беларускай літаратуры.

10. Хадайнічаць перад Саветам міністраў Рэспублікі Беларусь аб падатковых льготах на фінансава-гаспадарчую дзейнасць Беларускага літаратурнага фонда.

11. Хадайнічаць перад Міністэрствам фінансаў Рэспублікі Беларусь аб вы- дзяленні грашовай дапамогі альбо беспрацэнтнай пазыкі ў суме 7,3 млрд. рублёў для капітальнага рамонту і ўзнаўлення круглагадовай работы пісьменніцкага Дома творчасці “Іслач”.

Старшыня Саюза пісьменнікаў Уладзімір Някляеў».

Праўда, ужо тады ён разумеў, што без кантактаў з віцэ-прэм’ерам Уладзімірам Замяталіным, які курыраваў пытанні культуры, не абыйдзецца. І якраз у гэтым палягала вялікая праблема: «С Владимиром Петровичем можно разговаривать и на том языке, которым владеет он, и на том, которым владеешь ты. Только в результате всё равно будет так, как положено быть в его понимании, независимо от самого разговора». Аднак ні Някляеў, ні хтосьці іншы, мусібыць, не прад- бачыў, чым абернецца ўрэшце супрацьстаянне старшыні Саюза пісьменнікаў і намесніка старшыні ўрада...

Пазбегнуць уцягвання ў палітыку Някляеву не ўдалося, сам ён гаварыў: «Мне пришлось на собственном опыте убедиться, что означает включение национальной культуры, национального языка в сферу антинациональной по сути политики. Я никогда не думал, что у нас дойдёт до таго, что само пользование белорусским языком уже будет означать твою принадлежность к оппозиции. И я, может быть, чересчур самонадеянно решил, что вот таким крепким ребятам, как, скажем, тот же Гончар, не удалось повлиять на власть, а у меня получится». І іншым разам: «Амаль усё, за што я ні браўся, мне тады ўдавалася, і гэта давала адчуванне ўпэў- ненасці і сілы. А з такім адчуваннем часта ўдаецца зрабіць нават большае ад таго, на што ты здольны. І мне падалося, што я, мы, калі ўсе згуртуемся і будзем біць у адно, здольныя выправіць сітуацыю». Так Някляеў напіша ўжо ў эміграцыі, бо ў хуткім часе будзе змушаны з’ехаць з Беларусі. Тады ж прызнаецца: «Вдруг к горлу подошло - всё, хватит, больше не могу...»

Раней за Някляева з краіны з’ехаў Васіль Быкаў, які ў інтэрв’ю перад ад’ездам сказаў, што ў тым складаным становішчы, у якім апынуўся Саюз пісьменнікаў, яго старшыня «ничего и не намерен менять. По крайней мере, это не следует из его заявлений. Его целиком устраивает данная ситуация. [...] Он встречается с полковником Заметалиным, с другими идеологами режима. Он - любимый писатель президента. И этим всё сказано.»

Калі б такое сказаў нехта іншы, але тое сказаў Васіль Быкаў. Гэтае ягонае «любимый писатель президента» магло развесці Някляева з Быкавым на ўсё жыццё. Але - не развяло.

БЫКАЎ

«Я не быў з Васілём Уладзіміравічам у блізкім сяброўстве, - напіша Някляеў ва ўспамінах. - Гэтага не магло стацца ні праз розніцу ў гадах, хоць з часам яна сцягвалася, меншылася, ні праз рознасць характараў. Нават не столькі характа- раў, колькі светаадчуванняў. У аснове майго - змяшанасць колераў, паўтоны. Іх недавыказанасць, неадназначнасць... У тым, як жыў і пісаў Быкаў, чыстыя фарбы. Іх кантрасты. Сябар - вораг, герой - баязлівец, праўда - мана. Паміж гэтымі палярнасцямі, як між полюсамі магніту, і наструніліся лініі ягонага лёсу. Быць побач з Быкавым у такім сілавым полі было няпроста. [...]

Нашы адносіны вызначала, бадай, узаемная зацікаўленасць. Прастора, якая падзяляла нас, то сціскалася, то пашыралася, але не рвалася. Як для мяне жыццё ягонае не было староннім, так і яму было не абыякава, што я пішу, што раблю, як жыву. Гэта я і сам адчуваў, і ён даваў мне пра тое знаць.

Можна згадаць, як ён даваў знаць пра тое неспадзяваным клопатам, спагадай, словамі і жэстамі падтрымкі. Але ўсё яно - звычайнае, што водзіцца паміж нар- мальнымі людзьмі. З чаго нічога не вынікае. Ну, быццам бы.»

Калі напярэдадні чэрвеня 1998 г. Быкаў зазбіраўся ў Хельсінкі, Някляеў патэлефанаваў яму, хоць, па ўласным прызнанні, не надта таго хацеў, але быў вымушаны, у тым ліку і таму, што быў старшынёй СП. Праўда, перад тым Ка- наплёў (тагачасны намеснік старшыні так званага парламента, але што важней -паплечнік і сябар Лукашэнкі) папрасіў Някляева, каб той не дапусціў ад’езду Быкава за мяжу і давёў яму, што ўлада зробіць для яго абсалютна ўсё. Але пры адной умове - Быкаў павінен сустрэцца з Лукашэнкам. Някляеў сказаў Канаплёву, што Быкаў сустрэчы шукаць не стане. «А вось калі б Лукашэнка адкрыта сам яго запрасіў, карона б не звалілася - і выйшла б зусім іншае. Калі б нават Быкаў адмовіўся... Тады можна было б публічна развесці рукамі: народны прэзідэнт, не зважаючы на палітыку, паклапаціўся пра народнага пісьменніка, хацеў як най- лепш, а той, заядлы, заўпарціўся, дык што ж. Тады ў Лукашэнкі і па-чалавечы, і палітычна адны плюсы, ніякіх мінусаў».

Быкаў быў па- трэбны Някляеву не менш, чым Лу кашэнку, «бо з ім вага Саюза пісьмен нікаў - адна, без яго -іншая». Перад СП стаялі сур’ёзныя праблемы, Быкаў аўтарытэтам сваім мог дапамагчы іх вырашыць - адсюль і ўсе гэтыя хітрыкі. І хоць карона з Лукашэнкі зваліцца не магла, бо ў 1998-м прырасла ўжо намёртва, сам ён Быкаву не патэлефанаваў, сустрэцца не прапанаваў.

І Быкаў з’ехаў. Але ў інтэрв’ю перад ад’ездам сказаў тое, што сказаў, і што рэзанула Някляева па жывому.

«...Гэта адразу стала публічнай праўдай. Каб нехта іншы сказаў, дык мала хто і што кажа... А калі сказаў Быкаў, значыць, праўда. Феномен Быкава - найперш феномен праўды. У гэтым з ім ніхто не можа раўняцца, грамадства нікому не верыла так, як яму. І мне таксама прыйшлося паверыць. У тое паверыць, што за гэтым. Што менавіта так, а не інакш, выглядае ўсё, што я раблю, у вачах людзей, якіх паважаю. Дык нашто яно мне?.. І ўсё я зламаў, перайначыў. Не выключна, канечне, з-за быкаўскага інтэрв’ю, - і ўсё ж...»

Пра тое, наколькі балюча гукнуліся ў Някляеве гэтыя некалькі быкаўскіх слоў, сведчаць неаднаразовыя згадкі пра іх...

«Опять же к слову - об укусах и ошалевшей судьбе. Меня ведь не Лукашенко первым куснул, а Быков. Вроде как за то, что Лукашенко меня ласкал - и я не противился ласкам. Вроде как проститутка за валютку... И я у него, у Быкова, в Берлине с ним встретившись - Сергей Законников тому свиде­тель, - спросил: “Что ж это вы, Василь Владимирович?.. Кусать коня, который с вашим - в одной упряжке? Как будто вы слепень...” А Быков, мудрый шмель, пробубнил - ответил этак, бубня, что потому и куснул. Для меня куснул коня. Чтобы тот понёс, а то застоялся в яслях... “Каб лёс панёс...”

Я тогда ни хрена не понял, разобиженный. На Быкова, на всех... И только потом стал понимать с трудом, что и Быков, и все - ни при чём. Это Бог судьбу мою куснул. И спасибо, что жалом мудрого шмеля. Потому что слепни, мухи кусали - я и не замечал.

Дзякуй, Васіль Уладзіміравіч... Я жывому Вам гэта сказаць паспеў і зараз тое самае кажу... За гэта дзякуй - і за ўсё паклон... Нябесная ў нас апошняя размова прадыхнулася. Такой у мяне ніколі і ні з кім не было...»

2004 г.: «Калі Быкаў прыкладваў, дык з размаху, не цацкаўся. Не толькі мяне - каго заўгодна. І мне не даводзілася чуць, каб ён пасля пакаяўся ў гэтым ці хоць бы пашкадаваў. Ва ўсялякім выпадку, знешне яно ніяк не выяўлялася... Характар».

«Я цяпер глыбока шкадую, што яго няма. Гэта не ў залежнасці ад таго, ці ба- чыўся б я з ім, ці не - проста вельмі шкада, што няма. Яно так заўсёды: пакуль чалавек жывы, не разумеет, што ён значыць для цябе. Не разумеет, пакуль не згубіш. Аднак у выпадку з Быкавым я ўсё разумеў і менавіта з гэтай прычыны пайшоў на тое, каб наладзіць нашы адносіны. Бо можна было б пайсці і па іншым шляху - усё адсекчы. І трэба аддаць належнае Быкаву: ён трохі патаптаўся-па- таптаўся - бо яму таксама трэба было неяк выйсці з гэтай даволі некамфортнай сітуацыі - і выйшаў, зрабіўшы паўзу. Гэта быў, відаць, самы дакладны ход, які можна было зрабіць. Цяпер я разумею, чаму ён не згадзіўся на размову са мной у Берліне, - ён бачыў, як гэта яшчэ вельмі моцна непакоіць мяне... Галоўная заслуга яго - і ў нечым мая, - што мы разабраліся, як нармальныя людзі, бо абодва разумелі, што знаходзімся па адзін бок. Не скажу, што Быкаў такі ўжо вялікі ўрок мне даў - нічога б не “преподалось”, калі б я ўнутрана не быў гатовы да таго. У нашых адносінах пасля ягонага інтэрв’ю намеціўся разрыў, аднак тое, як мы іх выраўнівалі і выводзілі з крызісу, мне дасюль здаецца прыстойным. Гэта была сапраўдная мужчынская спроба разабрацца ў тым, што ж паміж намі сталася».

Праўда, тады, у 1998-м, усё выглядала іначай. Някляеў прыгадваў: «Калі Быкаў хацеў, каб мне лепей было, дык у нейкім сэнсе зрабіць яму гэта ўдалося. Як толькі надрукавалася інтэрв’ю, у якім ён выцяў мяне бізуном, так з Лукашэнкі адразу пасыпаліся пернікі. Вырашаліся праблемы, якія здаваліся невырашальнымі, і ўрэшце дайшло да таго, што ў гаспадарчым упраўленні справамі прэзідэнта са мной самі загаварылі пра вяртанне пісьменнікам аднятай у іх маёмасці. [...] Праз Міністэрства аховы здароўя абяцалі адрамантаваць і Дом творчасці пісьменнікаў, часткова пераабсталяваўшы яго пад санаторый, і шмат чаго яшчэ было наабяцана...

Я спытаўся ў Канаплёва, з чаго раптам так са мною зацацкаліся, і ён перадаў словы Лукашэнкі, сказаныя на нейкай іх нарадзе ў вузкім коле: “Быкава мы згубілі, але Някляева не можам і не павінны згубіць”.

Выходзіла так: калі я чужы для Быкава, значыць, свой для іх».

І «сваім» зрабіць Някляева спрабавала не толькі ўлада. Вядомы расійскі пі- сьменнік Валянцін Распуцін, калі пісаў пра Быкава, «вдоволь нахороводившегося с теми, кто сеял семена раздора между нашими народами», тут жа, пасля гэтых і іншых зневажальных слоў на адрас Васіля Быкава, дысанансам называў «самого известного сейчас в Беларуси поэта» Уладзіміра Някляева, у якого, на думку Распуціна, хоць таксама было «недоверие к москалям» («и он не промолчал о нём»), «но был с нами и на первой встрече, и на литературном вечере в минском университете, и на заключительной встрече, когда подписывалось соглашение между русскими и белорусскими писателями, участвовал в разработке этого соглашения». І далей Распуцін авансам уключаў Някляева ў свой лагер - у той самы лагер, дзе Быкава не было і быць не магло: «Как, любя Некляева-поэта, не отнестись с уважением к его сомнениям, которые за несколько дней, конечно же, не могли исчезнуть, но не помешали ему понять, насколько важны сейчас эти объединительные усилия».

Відавочна, што Някляева разводзілі з Быкавым. Прычым, не менш за ўладу завіхаліся пісьменнікі.

Гэты эпізод ва ўзаемаадносінах Някляева і Быкава ў нечым нагадвае выпадак у адносінах Быкава і Салжаніцына, калі раптам аказалася, што Быкаў «падпісаў» у 1973 г. ліст супраць Аляксандра Салжаніцына і Андрэя Сахарава, які насамрэч не падпісваў. Быкава ў гэтым хто толькі не вінаваціў як пры жыцці, так і па смерці. І Някляеў, нягледзячы на складаныя адносіны з Быкавым, напісаў дзеля светлай памяці ягонай ліст Салжаніцыну:

«Уважаемый Александр Исаевич!

Летом этого года исполняется 80 лет со дня рождения Василя Быкова. В его безупречной биографии имеется единственный будто бы сомнительный эпизод, который используется людьми, уничижающими Быкова. Это его (якобы) подпись под письмом известных деятелей культуры, осуждающих деятельность Сахарова и Солженицына.

Василь Быков написал незадолго до смерти книгу воспоминаний “Долгая дорога домой”. Вот что он пишет:

«В Могилёве проходили выступления и встречи с участием большой группы писателей. Поехали на головное могилёвское предприятие - капролактамовый комбинат. Зашли в кабинет директора, где тот, как обычно, начал рассказывать об успехах предприятия. В середине рассказа распахивается дверь, и элегантно одетый мужчина спрашивает: “Кто здесь Быков? Срочно вызывает Минск”. Я даже испугался - не случилось ли чего дома. Оказалось, надо ехать в обком к прямому проводу.

В пустом кабинете первого. дали трубку, в которой я узнал голос одного тог­дашнего белорусского цэковца. Он тихо и вежливо сообщил, что в ЦК КПСС есть письмо известных деятелей культуры, которые решительно осуждают подрывную деятельность Сахарова и Солженицына. От Беларуси то письмо подписал Мележ, нужно, чтобы была и подпись Быкова. Я сказал, что письма не читал, поэтому подписывать его не могу. Он ответил, что это моё дело, но он должен предупре­дить о возможных последствиях. Положив трубку, я вышел из кабинета.

К отелю добирался сам. Когда приехал, едва ли не все мои коллеги сидели перед телевизором, смотрели программу “Время”. Дикторша как раз читала то самое письмо из “Правды”, где группа советских писателей осуждала Сахарова и Солженицына. С особенной интонацией назвала подписантов, в том числе и моё имя. Мои коллеги оживились.»

Случившееся потрясло Василия Владимировича, он поехал добиваться правды в Москву. Ничего там, разумеется, не добился. Вот чем, как он пишет дальше, всё закончилось:

“Прежде всего необходимо было объясниться с Александром Исаевичем. Начал звонить по знакомым, кто-то дал телефон Растроповича, где какое-то время жил Солженицын. Но телефон тот не отвечал, как и московский телефон будущей жены Солженицына. Один из общих знакомых сказал, что Александр Исаевич съехал. Должно быть, за границу. Здесь его не найти.

Я написал письмо в ЦК. Но ни в один из подъездов на Старой площади меня не впустили. Пришлось отнести письмо на почту, отправить заказным. Ответа на него я не получил никогда”.

Из разговоров с Василием Владимировичем я знаю, как провокация с подписью под письмом против Вас мучила его. В предположении, что Вы могли поверить, будто письмо он действительно подписал.

К 80-летию Василя Быкова среди всего прочего готовится к изданию книга воспоминаний о нём. Мне известно, что встречались Вы с ним лишь однажды. Тем не менее, надеюсь, сочтёте возможным хотя бы коротко о нём высказаться, что расставило бы всё на свои места.

С глубочайшим уважением и самыми добрыми пожеланиями, -

Владимир Некляев.

07.01.2004

Финляндия, Хельсинки».

.Толькі з цягам часу Някляеў даведаўся, што ў тым інтэрв’ю Быкаў сказаў яшчэ вось што: «Так что, думаю, карьера ему обеспечена, если он будет верно служить, то получит звания и народного писателя, и лауреата Госпремии». Аднак гэты сказ ён на наступны дзень выкрасліў - выкрасліў з ужо звярстанай паласы. Мусібыць, кар’ера Някляева ва ўладзе ўсё ж не здалася яму забяспечанай.

ЗАМЯТАЛІН

Выступаючы 11 чэрвеня 1998 г. на парламенцкіх слуханнях па праблемах нацыянальнай культуры, Някляеў казаў:

«Паслухаўшы выступленні дэпутатаў, прачытаўшы падрыхтаваныя дакументы і заканадаўчыя праекты, я адчуў непадробную заклапочанасць сённяшнім станам нацыянальнай культуры, убачыў агульнае разумение ўсёй глыбіні праблемы і жаданне карэнным чынам выправіць сітуацыю. І ўжо адной гэтай акалічнасцю я быў бы ўзрадаваны і ўсцешаны, калі б не задаўся прагматычным пытаннем: хто і як канкрэтна - там, на месцах, дзе йдзе рэальнае жыццё - будзе прымаць даку­менты да дзеяння і законапраекты ажыццяўляць? Хто і як канкрэтна - пры ўсіх спрыяльных умовах за выключэннем адной: палітычнай волі, адчувальна скіраванай на тое, каб Беларусь была Беларуссю. Хай у саюзе дзвюх, хай у кагорце чатырох, няхай у садружнасці, няхай ва ўсім аб’яднаным белым свеце, але - Беларуссю.

Словы мае зацікаўленымі асобамі могуць быць спешна аднесены выключна ў адрас прэзідэнта Беларусі. Але прашу зацікаўленых асоб, калі яны тут прысутніча- юць, не надта спяшацца ў гэтым старацца. Якраз прэзідэнт па ўзважаным разуменні аб’ектыўна з’яўляецца зараз адзіным гарантам нашай незалежнасці - і гэта здымае ў адносінах да яго ўсе другасныя, хай сабе нават істотныя прэтэнзіі. Ніякіх іншых гарантый незалежнасці - ні эканамічных, ні палітычных, ні сілавых - сёння ў нас не існуе. Так склалася, гэта гістарычная рэальнасць, з якой любому і кожнаму, у тым ліку апазіцыі, незалежна ад асабістых памкненняў і амбіцый, нельга не лічыцца. Гэтаксама, як нельга не лічыцца з тымі абставінамі, у якіх вымушаны дзейнічаць прэзідэнт, не лічыцца з тымі стасункамі, якія склаліся з іншымі краінамі і найперш з Расіяй, з той палітычнай інтрыгай, механізм якой закручаны і якая проста па- вінна быць даведзена да нейкага выніку, да лагічнага завяршэння. Патрабаваць ад прэзідэнта, ад дзеючай асобы вялікай палітыкі паводзін удзельніка палітыкі малой, асцерагаць яго, прапаноўваць не самому здаваць палітычную карту, а чакаць, якую здадуць яму, - гэта па меншай меры наіўна. Ёсць шляхі, на якіх нельга спыніцца, пакуль іх не пройдзеш. Нельга таксама не разумець таго, што прэзідэнт так, як ніхто з нас, звязаны ўмовамі гульні, таму ў кожным выпадку ён павінны суадносіць са знешнепалітычнай сітуацыяй свае дзеянні і выказванні ў палітыцы ўнутранай - у тым ліку ў сферы культурнай, моўнай, нацыянальнай, адносячы рашэнні на потым, надалей. Але хто і што не дазваляе сёння, зараз актыўна дзейнічаць у гэтым накірунку астатнім галінам улады? Што замінае рабіць гэта, напрыклад, Савету міністраў? Хіба толькі тое, што так тонка курыруе ўсю нацыянальную культуру, на жаль, адсутны тут зараз віцэ-прэм’ер, пад якога нават не падкапаешся з тым, што ён і культуру гэтую, і прадстаўнікоў яе не надта паважае, нават на дух не выносіць, як і наогул усё сапраўды беларускае. Такая супярэчнасць службовых абавязкаў і рэальных дзеянняў Уладзіміра Пятровіча Замяталіна не падаецца мне карэктнай, і не толькі мне аднаму, пад чым можа падпісацца дастатковая колькасць творчай інтэлігенцыі, якую яшчэ не ўсю Уладзімір Пятровіч паспеў перасварыць паміж сабою сваімі нястомнымі пошукамі верных і няверных, надзейных і ненадзейных. На жаль, да голасу нацыянальнай інтэлігенцыі наша высокае чынавенства не надта прыслухоўваецца, таму за лепшае было б для выпраўлення становішча каму-небудзь з найшаноўных членаў ніжняй ці верхняй палаты парламента, ягоных кіраўнікоў узяць ды па-беларуску памяркоўна, як бацька, сказаць:

- Уладзімір Пятровіч, ну добра, не падабаецца вам усё беларускае, не жадаеце вы лічыцца беларусам - гэта ваша права згодна з Дэкларацыяй правоў чалавека і нашай Канстытуцыяй. Але ж па службовых абавязках, калі не “поспособствуйте”, дык хоць не замінайце пачувацца беларусамі тым, хто хоча імі быць, гэта значыць, таму самаму народу, дзеля якога і напісана беларуская Канстытуцыя, якім абраны і беларускі прэзідэнт, і беларускі парламент, і прызначаны беларускі ўрад, членам якога вы з’яўляецеся, і ўжо па адной гэтай прычыне аба- вязаны Беларусі і яе народу верай і праўдай служыць [...].

Шаноўны сход, паважаныя дэпутаты і ўсе прысутныя!

Агульныя праблемы айчын- най культуры найчасцей звяз- ваюцца апошнім часам са станам беларускай мовы — і гэта заканамерна, таму што мова ёсць падмурак усяго нашага светлага храма духоў- насці. Не вытрымае падмурак выбуху тых мін, якія пад яго ўжо закладзены, — і няма нашага храма, і мы не народ, а насельніцтва.

Пры нейкіх іншых абставі- нах я мог бы вам распавесці, што мова — гэта не адно тое, што я сказаў, а вы пачулі, што функцыя яе значна глыбейшая, што яна абумоўлівае нацыянальны характар, спосаб мыслення, побыту, што менавіта праз яе беларусы і ёсць беларусы, — але, вядома, не тут і не зараз кранаць гэтыя найскладаныя аспекты быцця і сутнасці мовы. Яна існуе стагоддзі, на ёй напісана духоўная і свецкая літаратура сусветнай значнасці, з ёй не звалодала, не здолела знішчыць яе ні паланізацыя з захаду, ні русіфікацыя з усходу — яна выстаяла, выняньчыла сваіх вялікіх і малых дзяцей, і ёй немагчыма здрадзіць, як немагчыма здрадзіць маці. І выстаяла яна зусім не таму, што заўсёды знаходзіліся асобныя змагары за яе, сярод якіх — асабліва ў найноўшыя часы — было нямала і такіх, якія проста скарыстоўвалі яе ў сваіх карыслівых мэтах. А выстаяла яна таму, што яе зберагаў і ахоўваў народ. Увесь. Цалкам. Народ, дзякуй Богу, жыве і зараз, і будзе жыць вякі, і з гэтага, здавалася б, можна зрабіць выснову, што праблема заха- вання мовы штучна перабольшаная ўсялякімі пісьменнікамі і іншымі ворагамі ідэі поўнага зліцця ўсіх народаў і моў. Але гэта не так, якраз зараз небяспека для мовы ёсць і, як мне бачыцца, па двух асноўных прычынах. На нашых продкаў у мінулых стагоддзях татальна не ўздзейнічалі сродкі масавай інфармацыі, тым больш не на роднай мове. Нашы продкі ў мінулых стагоддзях ведаць не ведалі, што такое агульная сярэдняя адукацыя. Гэта заваёва цывілізацыі, але, як і ўсялякая іншая заваёва, яна нясе ў сабе элементы паразы. Ад іх нам і неабходна засцерагчыся, пакуль не позна, і калі ёсць у нас на гэта воля. Менавіта ў названых мной грамадскіх інстытутах — і ў першую чаргу ў школе — вырашаецца тое, ці будзе наш далейшы лёс беларускім.

Шаноўная грамада, паважаныя дэпутаты, дарагія вы мае беларускія людзі, усё сказанае мной нібыта ўсім вядома, і мне самому ніякавата, што я паўтараюся ў аксіёмах, але чаму я ўсё-ткі кажу менавіта пра гэта, а не пра іншае? А толькі таму, што мне, як і кожнаму з вас і любому іншаму чалавеку, дадзена адно жыццё і хочацца дастойна яго спраўдзіць. Я не залічваю сябе ні ў геніі, ні ў прарокі, не прымяраюся да пастаментаў, не мая заслуга ў тым, што дадзены мне Богам нейкі талент, і я заўсёды ўсведамляў і ўсведамляю, што дадзены ён мне толькі для таго, каб за яго перад Богам адпрацаваць. І калі ўдзень ці ўночы здарыцца, напішацца на прыстойным узроўні верш, паэма, кніга, і душа твая захлынецца тым ні з чым непараўнальным пачуццём еднасці з нябёсамі, што дае толькі творчасць, раптам цемрай за акном паўстае пытанне: а хто гэта ўсё, напісанае па-беларуску, сёння ці заўтра будзе чытаць? І зірнеш з гэтым пытаннем у цемру, што не дае адказу, і развядзеш рукамі. Не дай нам Бог усім разам дажыць да такіх часоў, калі на пытанне: “А дзе ж мы, беларусы? А дзе наша мова? А дзе наша культура? А дзе наша спадчына і ў чым наша будучыня?” — мы толькі развядзём рукамі.

Спадзяюся на тое і перакананы ў тым, што такога не станецца, бо не можа стацца. Усе разам мы не дазволім давесці сябе да гэткага сораму перад Боскім светам. За нас гэтага не зробіць ніхто».

Ужо праз год Някляеў выказаўся больш жорстка: «Исходя из личного опыта, смею утверждать, что в изощрённых формах и методах аппаратной борьбы и за­кулисной возни, в обустройстве хитроумных провокаций Владимиру Петровичу Заметалину нет равных. Причём, имея за плечами определённую высшую школу, он почти нигде не оставляет следов, не делает черновую работу собственными руками — для этого всегда находятся подручные.

В подконтрольной Владимиру Петровичу прессе (опять же подконтрольной закулисно, потому что формально — какое отношение может иметь вице-премьер правительства страны, скажем, к той же газете “Славянский набат”, учреждённой и издаваемой государственным предприятием “Комаровский рынок”?) серийно стали появляться публикации, сочинители которых без церемоний изголялись над Союзом писателей, порочили ведущих наших литераторов и прежде всего членов международного “масонского” ПЭН-клуба, “ЛіМ”, “Крыніцу”, обобщаю­щий идеологический компромат на которую появился за подписью В. Севрука (знающего своё дело идейного борца) на страницах “Народной газеты”. [...]

Первый успех был достигнут, когда на основе заметалинского идеологического компромата президент Беларуси во время встречи с представителями творческой интеллигенции 29 декабря 1997 года вдруг крайне резко высказался по поводу редакционной политики газеты “Літаратура i мастацтва” [,..]».

У выніку бюджэтнае фінансаванне «ЛіМа» спынялася, што магло прывесці да закрыцця газеты. Але гэтага ўсё ж не адбылося, і Замяталін, вядома, застаўся незадаволеным. Незадаволенасць яго вырасла яшчэ больш, калі стала вядома пра сустрэчу Лукашэнкі з Радай Саюза пісьменнікаў.

ГІСТАРЫЧНАЯ РАДА

Тую сустрэчу Уладзімір Някляеў рыхтаваў разам з намеснікам кіраўніка лукашэнкаўскай адміністрацыі Іванам Пашкевічам — яму здавалася, што з Лукашэнкам усё ж можна дамовіцца і вярнуць пісьменнікам адабраную маёмасць: Дом літаратара і паліклініку. Да таго ж, меркаваў Някляеў, праз сустрэчу можна было паспрабаваць «прынцыпова змяніць стаўленне ўлады да беларускага ў Беларусі», бо тады яму яшчэ думалася, што Лукашэнка «таксама спрабуе нешта ў сабе зыначыць, змяніць».

Аднак Замяталін, як прыгадваў Уладзімір Някляеў, «проти­вился этой встрече, как только мог, из-за него она даже была отложена на неделю — и, как оказалось, не зря. За отпущенные сроки на председателя вражеского Союза писателей, главного редактора не только вражеской газеты “ЛіМ”, но и вражеского журнала “Крыніца” было отшлифовано новое досье и утром нака­нуне встречи экстренно передано президенту для ознакомления.

Ознакомленный президент предстал перед писателями насупленным и начал встречу в наступательных, агрессивных тонах. Переданную ему папку раскры­вать и оглашать он не стал, но всё же от того, чтобы, выразительно приподняв её над столом, не сослаться на неё, не удержался: “А у нас Некляев, самый ярый оппозиционер и националист, возглавляет Раду единого писательского Союза. Я, конечно, в кавычки эти слова беру”. И жёстко прошёлся по журналу “Крыніца”, где “пропагандируется творчество фашистских пособников”.

Об отнятой писательской собственности однозначно было сказано сразу после моего протокольного вступительного слова - и ответ опять исходил словно бы из говорящей заметалинской папки: “Как бы вы поступили на моём месте, если бы вам на стол клали сводку - президента ведь информируют по всем вопросам - периодические сходки в Доме литератора, оппозиция одна, оппозиция другая, оппозиция третья”. [...]

Мина, подложенная в папке Владимира Заметалина под встречу писателей с президентом, сработала. На прощание президент, человек, как известно, не без своеобразного юмора, дал откровенно прозрачное напутствие: “По результатам сегодняшней встречи необходимо принять конкретные решения. Пусть антиподы Владимир Некляев и Владимир Заметалин сядут и выработают их”». Са стэнаграмы сустрэчы рады Саюза пісьменнікаў з Лукашэнкам:

«В. П. Некляев: [...] Спадзяюся, Аляксандр Рыгоравіч, што няма патрэбы пераконваць ні Вас, ні сябе, ні ўсіх тут прысутных у першынстве літаратуры сярод іншых мастацтваў, распавядаць пра яе значнасць у духоўным жыцці і развіцці чалавецтва, нацыі, кожнай асобнай чалавечай душы. Напачатку было Слова, сказана ў Святым Пісанні, напачатку застаецца яно і сёння пры ўсіх тэхналагічных дасягненнях цывілізацыі. А што тычыцца славянскіх краін, прынамсі Беларусі, дык тут роля слова і літаратуры наогул выключная. І зусім невыпадкова тое, што менавіта тут, у нас, з’явіліся першыя ўсходнеславянскія друкары-асветнікі, з’явілася напісаная пераважна беларускім словам “Слова пра паход Ігаравы”, з’явілася напісаная па-беларуску ці не найлепшая еўрапейская канстытуцыя і многае іншае, што з’яўляецца агульначалавечым духоўным здабыткам і нашым нацыянальным гонарам. [...]

Для мастака, які арганічна пачувае сябе, працуючы ў аўры нацыянальный культуры, ніякі агульны адказ пра далейшы лёс не мае ніякага сэнсу, зместу без адказаў пра лёс нацыянальнай мовы, ідэі, свядомасці, наогул беларушчыны. Можна колькі заўгодна разважаць пра перавагі адной мовы над другой, нечай культуры над іншай, але па-за тэкстам роднай мовы, па-за тэкстам айчыннай культуры нацыянальны мастак пазбаўляецца сваёй сутнасці. Змірыцца з гэтым ён не тое што можа ці не можа, хоча ці не хоча, а проста няздольны. Менавіта з адчування магчымай страты сваёй сутнасці, сэнсу свайго існавання і нацыянальнага быцця і вынікае непрыманне нацыянальнай інтэлігенцыяй дазіровак беларускага на Беларусі, скіраваных да таго ж на змяншэнне. [...]

Толькі што мы ўсё-такі, Аляксандр Рыгоравіч, у краіне нашай збіраемся рабіць? Пачынаем будаваць Беларусь у Беларусі, ці нечага чакаць? Калі чакаць, дык ніхто нікому не кажа, а таму і ніхто і не ведае, колькі і чаго. Калі будаваць, дык на якім падмурку, каб будынак не абрынуўся і ўсе нашыя намаганні не пайшлі пылам? Што нам ствараць? Сацыяльную, грамадзянскую дзяржаву ў гэты час, калі ў многіх грамадзян, якія дзяржаву гэтую складаюць, не заўсёды хапае сродкаў для існавання? У такіх умовах усе гаворкі пра наднацыянальную дзяржаўную ўладкаванасць - гэта ці няўцямныя для людзей гукі эфіру, ці факультатыўныя фантазіі выпускнікоў былых палітычных акадэмій.

Мне вельмі шкада, што між дзяржаўнай уладай і Саюзам пісьменнікаў склаліся былі, прычым амаль на роўным месцы, такія няроўныя адносіны. Нам хацелася б, безумоўна, вярнуць Дому літаратара статус-кво, вырашыць іншыя матэрыяльныя пытанні. Калі б такі жэст у наш бок быў зроблены, гэта было б літаратурнай грамадскасцю належна ацэнена. Тут жа, Аляксандр Рыгоравіч, не толькі матэрыяльныя, значна большыя маральныя страты. Раз пісьменнікаў пагналі з іх уласнага Дома ў сталіцы, дык гэта калі не прамая каманда, дык ускосная гнаць іх адусюль. І пагналі са школ, з інстытутаў, дзе ўскосна, дзе прама. Нібыта пісьменнікаў тых у нас як гразі ў Казані.

Заўсёды на дзень нараджэння Янкі Купалы каля помніка яму, вось тут, недалёка, у ягоным скверыку, праводзіліся паэтычныя чытанні. Гэта не мітынг, не шэсце - гэта культурная традыцыя, на якую не трэба было ніколі аніякага афіцыйнага дазволу. Цяпер ідзі за дазволам. Дазваляюць. Але нашто дазваляць тое, што не забаронена? Ці не гэта адна з прычын, праз якую здаровая беларушчына выглядае ў нас апазіцыйнай? А што канкрэтна робяць, каб было інакш, па-людску, каб беларускае працавала на дзяржаву, структуры выканаўчай улады, як садзейнічае нармалізацыі беларускага жыцця найвышэйшая выканаўчая ўстанова Савет міністраў, адказнае за гэта ягонае кіраўніцтва? Пакуль адказу няма. [...]

Тое, што я казаў і кажу, - гэта, безумоўна, праўда з аднаго боку. А ў чалавечым нашым жыцці як не бывае адной праўды, так не бывае і адной віны. Шмат у чым пісьменнікі вінаваты і самі. Нехта з іх, не звалодаўшы з эмоцыямі і паступіўшыся прызваннем, перакінуўся ў палітыканства, у голую палітыку. Нехта псіхалагічна не вытрымаў напружання часу, не рабіў нічога [...]. Але тыя, для каго літаратура не сродак, а спосаб жыцця, хто іншага занятку сабе не ўяўляе, як пісалі, так пішуць і будуць пісаць. [...]

Тыя, каму Бог даў адчуванне беларускага слова, як адчуванне лёсу, пісалі, пішуць і будуць пісаць. Толькі б ведаць яшчэ, што недарэмна, разумець, для каго і для чаго, ясна бачыць будучыню Беларусі.

А.Г. Лукашенко: Владимира Некляева я знаю давно. Может быть, он несколько эмоционально, - я очень внимательно слушал его, - но сказал то, что хотел сказать. Такая “запевка” обнадёживает, разговор будет честным и откровенным. [...] Когда я узнал, что Владимира Некляева избрали председателем союза, я по­радовался, что избрали такого энергичного белорусского писателя, у которого на “Волзе амаль што палова радні”, что, кстати, для меня открытие.

Владимир Некляев сказал о том, что в сложившихся взаимоотношениях власти и писателей во многом виноваты сами писатели. Скажу больше: всё, что он перечислил, - это только вина писателей. Вы меня упрекаете, что я, мол, не поменял взглядов, не ушёл вперёд. Может, мне не нравится позиция Бородулина, Буравкина, Гилевича, но я спокойно воспринимаю их, сравниваю их позиции с теми, которые они занимали вчера, и некоторые вещи не могу понять. Можете на меня обижаться, уважаемые друзья, но я действительно, в отличие от некоторых, перемениться не успел. Вы меня в школе учили одному, в мои депутатские годы советовали другое. [...] Постараюсь понять и вашу нынешнюю позицию, может быть, в чём-то поменяю и свою. [...]

Анализирую: ну в чём я неправ? Кому-то отказал в помощи? Нет. Кому-то сказал: подавляй их? Нет. Даже тех, среди вашего брата, которые писали: “Убей президента!” Когда меня толкали к судебным разборкам с этими авторами, я сказал: да бросьте вы, 99% писателей - умные люди, поймут, что это бред. Я терпеливо, может, даже не по возрасту терпеливо, да ещё при моём открытом и резком характере, внимательно наблюдал, молчал, терпел, когда некоторые из вас митинговали на улицах в нарушение всех законов и правил и выступали против президента и власти. Когда у меня за спиной размахивали негосударственными знамёнами и кричали “Лукашэнку далоў”, а на ваш призыв “Жыве Беларусь!” я тоже говорил: “Жыве і будзе жыць!” [...]

Вы сказали, Владимир, что к вам представители власти настороженно от­носятся. А Вы проанализируйте действия отдельных писателей, которые под антипрезидентским флагом приезжают или приходят в молодёжные коллективы. Знаете, не только я, народ устал от этой травли. А я как глава государства не могу позволить, чтобы ещё и молодёжь была вовлечена в эту травлю. А как всё на этих митингах начинается: с двух предложений на роднай матчынай мове, а потым пайшлі-паехалі и “про державу”, и “про Лукашенко”.

Конечно, вы сами насторожили людей. Я никогда не давал указаний “не пускайте их”, такого не было. Вы сами против себя настроили. Поэтому постарайтесь причину найти прежде всего в себе.

И я, конечно, в чём-то виноват. Когда столько проблем, да ещё если их подбрасывают со стороны, - бывают и ошибки. Только если ничего не делаешь, ошибок не допускаешь. Я считаю так: у нас такие писатели, каких мы заслужили, каких мы вырастили. Государство, народ вырастили.

Несколько слов о Доме литератора. Как бы вы поступили на моём месте, если бы вам на стол клали сводку - президента ведь информируют по всем вопросам - периодические сходки в Доме литераторов, оппозиция одна, оппозиция другая, оппозиция третья. Ну, ладно, оппозиции ведь тоже где-то собираться надо. Но о чём идёт разговор? Не о нормальной, конструктивной критике власти, а о создании “отрядов самообороны”. Потом эти спекуляции с собственностью! Союз писателей финансируется из бюджета по всем статьям расходов, в том числе и на содержание здания. Значит, данное здание должно находиться в собственности государства. А вы пользуйтесь им, пожалуйста, без всяких ограничений, только без права продажи. [...]

Как видите, нет цели отобрать у вас здание [...].

А что касается “Купалаўскіх чытанняў”, о которых Вы говорите: хотелось бы, чтобы эти мероприятия проводились не под митинговыми лозунгами, не каким- то авралом, не по заявкам политических партий. [...]

Да, за писателей идёт борьба. Оппозиция хочет “ездить” на писателях. Оп­позиция хочет держать у себя писателей как какой-то штык. Конечно, глава государства тоже хочет поддерживать с писателями хорошие отношения. Но я никогда не стану сомнительными способами сражаться за вас. [...]

Что касается белорусского языка. Я постоянно контролирую вступительные экзамены [...]. Поразительная вещь. Если в восточных областях два года тому назад почти 90 процентов поступающих писали на русском языке сочинение, изложение и диктант, то в этом году 70 процентов сочинений, изложений, дик­тантов писали - это же свободный выбор - именно на белорусском языке. Это не показатель? Это же мы белорусскую элиту растим! [...]

А к чему привела беготня вокруг парламента пять лет тому назад с призывом “давай-давай, Гилевич”? Мы его везде поддерживали. И я его поддерживал. В очень хороших были отношениях. Но куда мы пришли? Мы нацию чуть не раскололи по языковому принципу. Кому это нужно было? В конце концов, какие могут быть споры по языку? Вы все демократы здесь сидите. Мы самым демократичным образом спросили у людей, как быть? И 90 с лишним процентов высказались на сей счёт. И я как глава государства обязан придерживаться этого волеизъявления [...].

А вот вопрос “што мы будзем рабіць у сваёй краіне?” и “куды ісці?” - это вопрос принципиальный. И я сожалею, если мимо вас прошли эти рассуждения. [...] Што тычыцца нацыянальнай ідэі, пра якую ты, Уладзімір, казаў учора на тэлебачанні, - выкажу сваё меркаванне. Как было бы хорошо и просто сегод­ня выйти и сказать: “Жыве Беларусь!” Суверенная, незалежная и так далее. И всё, ура! Но пойдёт ли народ за этой идеей? Не пойдёт. Испохабили хорошую и добрую идею. Сегодня стоит вопрос, как к этой идее вернуться, чтобы она, выражаясь старым языком, овладела массами? Как это сделать? Мы уже подступались к этому вопросу несколько раз. Это очень больной вопрос для меня как главы государства. И я понял: наше общество не готово сегодня воспринять существующую национальную идею как флаг, который можно развернуть. А мы не готовы сегодня предложить такую идею, которая бы овладела обществом.

Мы трижды к этому подступались, мы учёных привлекали, работников культуры, разумных людей, и не только тех, которые, как ты говоришь, “возле власти болтаются”, а людей, которые и подальше от власти. И мы ничего не выработали. Всё, что мне было положено на стол, это уже затёрто, “замызгана”, как писатели говорят. Вот в чём проблема. И я был бы рад, если бы мне сегодня Союз писателей взял да и предложил концепцию идеи, которая действительно была бы воспринята народом».

Між тым падчас гэтай сустрэчы Лукашэнка закрануў таксама пазіцыю «ЛіМа», у выніку чаго Някляеў, галоўны яго рэдактар, уступіў у спрэчку з Лукашэнкам, аднак у надрукаванай пасля стэнаграме гэты эпізод адсутнічае:

«А. Г. Лукашенко: Я особенно не давил эти годы. Но сегодня хочу сказать: государство будет поддерживать те средства массовой информации, которые будут проводить государственную политику. Я опять же не хочу к личностям привязывать эту проблему. Но если “ЛіМ” не может до сих пор определиться, как ему дальше жить, что писать, как реагировать на ситуацию в нашем государстве, заносит его куда-то в ту сторону, ну и пускай заносит. У нас оппозиционных жур­налов много. Есть не оппозиционные, а такие, знаете, ни шатко ни валко, кто-то из-за угла хочет посмотреть. Я не только о “ЛіМе” говорю, но и ему подобных. “ЛіМ”, по-моему, мы дотируем, да? Ну так уже определитесь там где-нибудь с “Народной волей” или ещё там с какой газетой и - сотрудничайте. А мы будем поддерживать тех, кто поддерживает государство. [...]

В. П. Некляев: Нядаўна прыязджалі рускія пісьменнікі. [...] Я нагадаў Распуціну Валянціну адну размову, якая адбылась у нас з ім 22 гады таму, у 1975 годзе. У канцы размовы ён мне сказаў вось што: “Добрыя вы ўсе хлопцы - беларусы, толькі ў вас адно ёсць, каб кінулі вы гэту дурноту са сваёй уласнай нейкай мовай асабістай, са сваёй нацыяй, народам сваім і сказалі ўрэшце рэшт, што гэта дыялект рускай мовы, што гэта заходняе племя рускае, і ўсё было б у нас нармальна”. Зараз я ў яго спытаў: “Валянцін Рыгоравіч, ты помніш тую размову, якая адбылася ў нас даўным даўно?” Ён кажа: “Гэтую размову я помню”. Я пытаю: “Ты думаеш так, як думаў?” - “Не, я так не думаю, я, слава Богу, паразумнеў”. Дык вось Распуцін, іркуцкі пісьменнік, слава Богу, паразумнеў, Аляксандр Рыгоравіч. А ў нас, на жаль, засталося вельмі шмат люду, які да гэтай пары, на жаль, так і думае. Не паразумнелі. І гэта адзіная пазіцыя, якая мяне даводзіць да вар’яцтва. Людзі, якія тут - ну, Распуцін тут толькі пакаштаваў гарэлкі і хлеба нашага, - а яны тут ядуць і п’юць - і вось мы - не народ, мы - не нацыя, мы - не мова. І гэта адзіная пазіцыя, супроць якой паўстае “ЛіМ” на сённяшні дзень, гэта адзінае, праз што “ЛіМ” мае дачыненне да палітыкі. [...]

Дык вось, Аляксандр Рыгоравіч, я бачу, што ёсць шмат пытанняў, якія да вас даносяцца аднабакова. Вось вы. антыдзяржаўная газета. Вось сядзіць Іван Пятровіч Шамякін, ён, можа, не лічыць, што гэта антыдзяржаўная газета. І яшчэ, я думаю, шмат людзей, якія...

A.Г. Лукашенко: Але “ЛіМ” - гэта дзяржаўная газета?

B.П. Некляев: Ну, так выходзіць.

A.Г. Лукашенко: Нет, ну выходит. Неужели не знает Некляев, что он пишет в “ЛіМе”? Я хорошо владею ситуацией.

B.П. Некляев: У “ЛіМе” цэлы год патрачаны на тое, каб ураўнаважыць якраз сітуацыю.

A.Г. Лукашенко: Владимир, как раз я не хочу на Вас это повесить, потому что в “ЛіМе” были похлеще хлопцы.

B.П. Некляев: [...] Калі некага з вашых памочнікаў не задавальняе тое, што я - галоўны рэдактар, надта ўжо не задавальняе, калі ласка, я магу напісаць заяву, бо там не такі ўжо тоўсты хлеб і тлустае масла. [...]

А. Г. Лукашенко: Я хочу, Владимир, в связи с этим сказать следующее. Спасибо за откровенность такую. Я абсолютно не хочу так реагировать на Вашу точку зрения. Вы имеете право её иметь, и слава Богу, что большое наше завоевание - говорить в любое время, а точнее, сказать то, что ты думаешь, там, где надо. Это большое дело. И никто не вправе отнять у человека это право. Это одно из завоеваний нашего времени. Пожалуй, самое главное. Поэтому я считаюсь с Вашей точкой зрения».

Ужо пазней Някляеў распавядаў, з чым насамрэч, дзеля якой мэты ішоў на тую сустрэчу: «Я пришёл к Лукашенко с Радой СП. Под эту встречу мне реально обещали материальную поддержку (председатель союза должен об этом думать), возвращение имущества - Дома литератора и поликлиники и как следующий шаг - если не устранение Заметалина, то гарантия, что того отодвинут в иную сферу - в комитет по религиям, например. Но этого не случилось. А случилось то, что ничего не достигнув, попал в одну компанию со всеми этими. И тут уже началось давление с другой стороны. Я оказался ни там, ни там! Назад не было пути, все меня уже считали соратником президента. [...] .я тогда полагал, что всё дело не в Лукашенко, а в Заметалине. Я думал, что именно его влиянием объясняется вся та вражеская политика, которая проводится в отношении национальной культуры. И решил, что смогу тов. Заметалина от тов. Лукашенко отодвинуть. [...] .это не было бы глупостью, соблюдайся договорённости с другими людьми, которые мне если не поклялись, то, во всяком случае, дали твёрдое слово, что в этом деле будут вместе со мной. [.] Но когда дело дошло до дела (а они знали гораздо больше, чем знал на то время я), страх для них оказался сильнее исповедуемых принципов. [.] .в решающий момент я остался один. А для общественного мнения меня уже приблизили к властным структурам или даже приняли в них. И это казалось всем настолько очевидным, что никто не удивлялся даже, когда мне предлагали эфир для заявления о своей лояльности открыто».

Што ж тычыцца вынікаў сустрэчы Рады СП з Лукашэнкам, дык пра маёмасць саюза можна было забыцца. Хоць станоўчыя вынікі ўсё ж былі - Някляеў прыгадваў, што пасля той сустрэчы ўзаемаадносіны пісьменніцкай арганізацыі і ўлады паўсюль пачалі падавацца ледзь не сяброўскімі: «Мы быццам бы ва ўсім з уладай паразумеліся, па ўсіх пытаннях дамовіліся - і зараз разам, з вершамі і песнямі павядзём народ да чаргавой светлай будучыні. Рабілася гэта мэтанакіравана, іншым разам хітра, а часцяком і напралом. Напрыклад, у надрукаванай стэнаграме згаданай сустрэчы было ці выпраўлена, ці выкраслена амаль усё, што тычылася праблем незалежнасці, самасвядомасці, самаразвіцця, наогул нацыянальный ідэі як асновы для станаўлення беларускай дзяржаўнасці. Аднак менавіта з гэтым пісьменнікі пайшлі на сустрэчу.»

Рэальным жа вынікам той сустрэчы быў наступны шматабяцальны дакумент:

«ПРАТАКОЛ

даручэнняў Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь Лукашэнкі А. Р, дадзеных на сустрэчы з членамі Рады Саюза беларускіх пісьменнікаў 5 жніўня 1998 г.

У мэтах далейшага развіцця нацыянальнай літаратуры і аказання дзяржаўнай падтрымкі творчай працы беларускіх пісьменнікаў даручыць:

1. Дзяржаўнаму камітэту па друку сумесна з Міністэрствам культуры, Саюзам беларускіх пісьменнікаў распрацаваць і ўнесці ў Савет міністраў Рэспублікі Беларусь да 1 снежня 1998 г. комплексную праграму па стварэнню ўсіх неабходных умоў для захавання і развіцця нацыянальнага кнігавыдання і кнігараспаўсюджвання.

2. Аблвыканкамам, Мінскаму гарвыканкаму сумесна з Міністэрствам культуры, Міністэрствам адукацыі, Міністэрствам фінансаў прыняць меры па больш поўнаму камплектаванню дзяржаўных і школьных бібліятэк як кнігамі беларускіх пісьменнікаў, так і перыядычнымі беларускамоўнымі выданнямі, якія прапагандуюць агульнанацыянальную палітыку і патрабаванні нацыянальна- дзяржаўнага курсу, прадугледжваючы выдзяленне мэтавых сродкаў на камплектаванне бібліятэк.

3. Саюзу беларускіх пісьменнікаў разам з Міністэрствам культуры, Дзяржаўным камітэтам па друку, творчымі саюзамі рэспублікі да 1 студзеня 1999 г. распра­цаваць праграму правядзення рэспубліканскіх грамадска значных літаратурных мерапрыемстваў і свят, уключаючы семінары маладых літаратараў, дні нараджэння выдатных беларускіх песняроў Я. Купалы, Я. Коласа, М. Багдановіча і іншых, з выдзяленнем на гэтыя мэты дадатковых сродкаў з дзяржаўнага бюджэту.

4. Мінскаму гарвыканкаму ў 1999 годзе прыняць рашэнне аб прысваенні адной з вуліц г. Мінска імя Максіма Танка.

5. Міністэрству адукацыі пры распрацоўцы школьных праграм на беларускай літаратуры штогод абмяркоўваць з Радай Саюза беларускіх пісьменнікаў школьныя праграмы і дапаўняць іх творамі сучасных беларускіх пісьменнікаў.

6. Дзяржаўнаму камітэту па друку, Міністэрству культуры разам з Саюзам беларускіх пісьменнікаў, Камітэтам па аўтарскіх і сумежных правах пры Міністэр- стве юстыцыі па ўзгадненню з Міністэрствам фінансаў разгледзець пытанне аб павелічэнні мінімальных ставак аўтарскага ўзнагароджання за стварэнне і выданне твораў літаратуры і мастацтва і да 1 студзеня 1999 г. унесці прапановы ў Савет міністраў Рэспублікі Беларусь.

7. Дзяржаўнаму камітэту па друку:

выдаць у 1999 годзе двухтомнік выбраных твораў народнага паэта Беларусі Максіма Танка;

да 1 студзеня 1999 г. разгледзець пытанне аб адлічэннях Беларускаму літара- турнаму фонду ад аўтарскага ганарару за стварэнне і выданне твораў літаратуры і мастацтва для аказання матэрыяльнай падтрымкі літаратараў, медыцынскай дапамогі, дапамогі па старасці і пры неабходнасці ўнесці прапановы ў Савет міністраў Рэспублікі Беларусь;

ва ўстаноўленым парадку выдаць ліцэнзію на выдавецкую дзейнасці Беларус­каму літаратурнаму фонду і забяспечыць яго дзяржзаказамі на выданне асобных падручнікаў і хрэстаматый па беларускай літаратуры.

8. Савету міністраў Рэспублікі Беларусь у 1998 годзе вырашыць пытанне аб выдзяленні 9,3 млрд. рублёў на капітальны рамонт і ўзнаўленне круглагадовай дзейнасці пісьменніцкага Дома творчасці “Іслач”.

9. Кіраўніцтву справамі прэзідэнта Рэспублікі Беларусь забяспечыць раз- мяшчэнне структурных падраздзяленняў Саюза беларускіх пісьменнікаў у будынку па вул. Фрунзе, 5 пад поўную патрэбнасць з пагашэннем арэнды і камунальных паслуг ва ўстаноўленым парадку за кошт бюджэтных сродкаў.

10. Нацыянальнай дзяржаўнай тэлерадыёкампаніі сумесна з Дзяржаўным камітэтам па друку, Саюзам беларускіх пісьменнікаў распрацаваць і зацвердзіць план мерапрыемстваў па прапагандзе лепшых твораў нацыянальнай літаратуры і іх аўтараў як у рэспубліцы, так і за яе межамі.

11. Кантроль за выкананнем даручэнняў гэтага пратакола ўскласці на Савет міністраў Рэспублікі Беларусь (Замяталін У. П.) і Адміністрацыю Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь (Пашкевіч І. І.).

Прэзідэнт Рэспублікі Беларусь А. Лукашэнка».

У хуткім часе і сам Уладзімір Някляеў, спасылаючыся на гэтую сустрэчу з Лукашэнкам, звяртаўся з афіцыйным лістом да старшыні Нацыянальнай дзяржаўнай тэлерадыёкампаніі Грыгорыя Кісяля, дзе, у прыватнасці, указваў на тое, што «беларуская літаратура практычна знікае з тэлеэфіру. [.] Не застаецца ніводнай перадачы, якая прапагандавала б творчасць пісьменнікаў [.]. Не асвятляецца дзейнасць прафесійнага пісьменніцкага саюза, на экране не бачаць вядомых літаратараў, пісьменнікаў сярэдняга пакалення, маладых творцаў». Акцэнтуючы ўвагу на тым, што СБП «гатовы прапанаваць шэраг тэм, серыйных перадач, тэлечасопісаў, сюжэтаў», Някляеў заключаў: «.мы гатовы да самага плённага супрацоўніцтва з беларускім тэлебачаннем і радыё ў справе прапаганды лепшых дасягненняў айчыннай літаратуры»

Што тычыцца асабістых узаемаадносінаў Уладзіміра Някляева з прадстаўнікамі ўлады, дык з кімсьці, можа, яны й маглі палепшыцца, але толькі не з Замяталіным, які ў хуткім часе даў падначаленаму яму старшыні Дзяржкамдруку М. Падгайнаму даручэнне: «Крыніцу» ў спіс перыядычных выданняў, якія маюць датацыю з бюджэту, не ўключаць. Хмары навіслі і над самім Някляевым: кантракт з ім як з галоўным рэдактарам скасоўваўся. «Коллектив почти на три месяца оставили без зарплаты вроде бы только из-за “многостаночника” Некляева, который не желает освобождать редакторское кресло. Вот пусть он уйдёт - и всё у вас станет хорошо: и редактор будет тот, которого захотите, и деньги, и бумага, и печатать вы на ней сможете всё, что пожелаете. Редакция - живые люди, поверили в эту заметалинскую сказку, потому что всё в ней вроде бы складно, да ещё обещано то, чего хочется». Але Някляеў - які перад тым пакінуў пасаду галоўнага рэдактара «ЛіМа» - аддаваць «Крыніцу» на расправу Замяталіну не пажадаў.

Адказваючы пазней на пытанне пра пасады галоўнага рэдактара ў «ЛіМе» і «Крыніцы», Някляеў скажа: «Дальбог, гэтыя пасады мяне ніколі не грэлі, можа апроч пасады галоўнага рэдактара “Крыніцы”. Вось мы рабілі такі часопіс - сабраліся людзі, якія хацелі працаваць разам і рабілі тое, што яны ўмелі рабіць лепш за ўсё. Гэта не так часта здараецца - гэта проста шчаслівы выпадак».

«БЛІЗ ЦАРА...»

Між тым што-нішто з прагнозаў Васіля Быкава пачало збывацца: някляеўская «Прошча», якая выйшла ў 1996-м, напрыканцы 1998-га была ўганаравана Дзяржаўнай прэміяй. Разам з прадстаўленнем Камітэта па прэміях Лукашэнку нібыта было пададзена заключэнне, паводле якога Някляеў, атрымліваючы прэмію, быццам скарыстоўвае службовае становішча, але Лукашэнка тое заключэнне адкінуў як падкоп і данос ворагаў.

Праўладны публіцыст Яўген Росцікаў, прыгадваючы сустрэчу Рады СП з Лукашэнкам, пісаў пра гэтую прэмію Някляеву: «И они своего добились. Как уже не раз случалось в нашей истории - именно побеждённые продиктовали свои условия победителям. С президентом был заключён некий “протокол”, по которому потекли из бюджета многомиллиардные суммы на поддержку ничтожнейших писательских изданий, повалили гранты и госпремии, которые президент, вопреки комитету по премиям, стал назначать своим указом. И первым таким указом он распорядился выдать госпремию председателю этой писательской Рады, поэту- песеннику Владимиру Некляеву».

Сам жа лаўрэат гаварыў:

«- Калі атрымліваў Дзяржпрэмію, разумеў, што гэта не проста прэмія - аўматычна я прымаў іх правілы гульні. Аднак я ўключыўся ў гэтую гульню з разлікам выйграць. Гэта былі наіўныя ўяўленні, бо калі прэмію далі, а ты яе ўзяў, значыць, яшчэ адна гірка лягла на іх шалі. Я, вядома, загуляўся, хоць цудоўна разумеў, што хай гэта і аперэтачная дзяржава, аднак усё ж гэта рэальная ўлада з турмамі, мянтамі, КДБ. У самым пачатку майго ўзаемадзеяння з Лукашэнкам ён пластылінава паддаўся, зрабіў выгляд, што нешта кумекае ў тым, пра што яму гавару. А гаварыў я пра многае - пачынаючы з нацыянальнай ідэі. Гэта была, безумоўна, памылка, якую сёння трэба прызнаць. Бо калі няма пазітыўнага выніку, значыць, памылка.

- Гаварыілі з Лукашэнкам пра нацыіянальную ідэю? І што ён у адказ?

- Вядома, я не гаварыў так прама, што, маўляў, давай падымем сцяг нацыяльнай ідэі, - гаварыў пра тое, што, уласна кажучы, з’яўляецца стрыжнем краіны, народа. Гэта ж не хлеб і не трактары - гэта той прадукт, які не бачны, які вырабляецца духоўна і найбольш каціруемы. Гэта перш за ўсё мастацтва, якое з’яўляецца духоўным жыццём любой нацыі. І найвялікшыя дывідэнды атрымлівае тая краіна, якая ўсяляк дапамагае развіццю мастацтва. І хай у яго гэтыя замарочкі з мовай, якія я ўжо быў не ў стане пераламіць, але ёсць жа проста культурны складнік...

- Якія замарочкі з мовай?

- Ну, вось што беларуская мова яму ну ніяк - хоць застрэль яго! - яна ўсё роўна адамрэ.

- Ён так гаварыў?

- Ну, а як, калі чалавек заяўляе, што ёсць толькі кітайская і руская мовы? А ўсе гэтыя скобелевы толькі ўводзілі яму ў вушы, што замарочкі з беларускай мовай - дарэмная трата высілкаў. Спачатку ён неяк рухаўся да таго, але, як паказала практыка, відаць, толькі рабіў выгляд, што рухаўся ў бок таго, пра што я яму гаварыў, таму што ў выніку ўсё аказалася бессэнсоўна, усё было перамелена ў труху. Аднак і Замяталін рухнуў, і Скобелеў, у якога яшчэ пры Замяталіне адабралі мандат, таму ў яго не стала доступу нават у адміністрацыю...

- Які мандат?

- Пропуск, які дазваляў у любы час прыходзіць не да Лукашэнкі, але ў яго адміністрацыю.

- У Вас таксама быў такі пропуск?

- Недзе на працягу паўгода».

«Но - они меня тянули к себе. Я им был нужен. Я стал замечать - обоймы пошли. С теми, с кем я, извините, рядом в туалете не буду, с ними меня печатают. Уже адсорбируют, - рэзюмаваў Някляеў іншым разам. - Я понимал, для чего это делаю - для каких-то общих задач развития литературы, культуры, а тут замечать стал, что если сделаю ещё один шаг. В общем, остался один шаг. Там нет такого, что ты можешь возле них танцевать. Или ты с ними, или нет. Но они вынуждали с ними быть. Мыслили примерно так: надавали тебе всего, что ж ты ещё хочешь?»

Пра блізкасць Някляева да ўлады ў тыя часы не казаў, бадай, толькі гультай. Казалі і пра тое, што Някляеў у адной лазні з прэзідэнтам парыцца, і пра тое, што разам з Лукашэнкам на адным самалёце ў Расію лятае. І калі наконт лазні пляткары ўсё ж наблыталі (пасля Някляеў пісаў, што сапраўды хадзіў у лазню разам з прэзідэнтам, але не з тым, якога ўсе мелі на ўвазе, - той «прэзідэнт» быў бізнесоўцам, у мінулым - баксёрам цяжкой вагі; «прэзідэнтам» клуба аматараў лёгкай пары яго абралі Някляеў з сябрамі, бо шточацвер хадзілі разам з ім у лазню), дык пра самалёт было праўдай. Зрэшты, са Смаленску, дзе ў снежні 1998-га святкаваўся 80-гадовы юбілей БССР, на які і паляцелі тады паэт з прэзідэнтам, вяртаўся паэт усё ж адзін і - не самалётам.

«Псіхалагічна я ўжо дайшоў быў да мяжы трывання - і тая паездка стала для мяне калі не вырашальнай, дык блізкай да таго, - засведчыць ён. - На ўрачыстым сходзе Лукашэнка прамаўляў, як звычайна, доўга і пра тое самае. Еднасць, адзінства. Пасля тое ж, прачнуўшыся на сцэне, пражаваў спікер расійскай Думы Селязнёў. Але ўсіх пераплюнуў мітрапаліт Смаленскі і Калінінградскі Кірыл. Абвясціў, узняўшы рукі і ўзвёўшы вочы да неба, што ён адукаваны чалавек, і калі ёсць яшчэ ў залі адукаваныя людзі, дык разам з ім яны ведаюць: не было і няма ніякіх украінскіх і беларускіх народаў і моў, а было і будзе адзінае рускае дрэва, на якім усё украінскае і беларускае - штучна прышчэпленыя, калі не здзічэлыя, парасткі. Якія засохнуць, з якіх лістота ападзе, і зашуміць дрэва адным народам на адзінай мове, як задумаў Бог...

Зала ўскочыла пляскаць, і ўстаў пляскаць на сцэне прэзідэнт Беларусі. Якой не было і няма. [.]

Сумёты, якія ў лавіну зрываюцца, паступова нарастаюць - і не сцвярджаю, што ўсё вырашылася імгненна, у той момант. Калі глядзеў наўкол: дзе я і з кім? І дзеля чаго?.. Нібы раней не бачыў, не разумеў. Але знаходзіліся апраўданні. А тут захліснула, як горла пятлёй, і не прадыхнуць апраўданнямі.

Не было для чаго мне тут быць.

Назад з Лукашэнкам на самалёце ягоным я не паляцеў. Пайшоў на вакзал, купіў білет на цягнік. Ехаў, колы тахкалі: так - не так, так - не так.

Галава адміністрацыі Міхаіл Мясніковіч пасля дапытваў: як гэта - не сесці ў прэзідэнцкі самалёт?..»

Іншым разам Някляеў скажа: «І калі ён [мітрапаліт Кірыл. - С. Ш..] гэтую дурату прагаварыў, падымаецца прэзыдэнт Беларусі і пачынае пляскаць у далоні. Чалавеку, які сказаў, што Беларусі - нямашака! Калі нямашака Беларусі, то скуль ты ўзяўся, беларускі прэзыдэнт?! Чаму ты стаіш і пляскаеш? Тут ужо сьвядомасьць не ўключаецца, гэта нешта інфэрнальнае, надсьвядомаснае, і з гэтым немагчыма справіцца. І якраз пасьля гэтага я на прэзыдэнцкі самалёт ужо ня сеў. У які самалёт сядаць, куды ляцець, у якую Беларусь - якой няма?! Дадому вярнуўся на цягніку».

Хоць дзеля справядлівасці трэба яшчэ вярнуцца ў 1996 г., калі Някляеву споўнілася 50 гадоў, з чым і павіншаваў яго тады Лукашэнка:

Беларускаму паэту Някляеву У. П.

Шаноўны Уладзімір Пракопавіч!

Віншую Вас, вядомага беларускага паэта, з 50-годдзем з дня нараджэння.

Як прызнаны творца нацыянальнай паэзіі Вы шчодра аддаеце свой талент беларускаму народу, сілай мастацкага слова выхоўваеце ў падрастаючым пакаленні любоў і пашану да нашай Айчыны.

Жадаю Вам моцнага здароўя і творчага плёну. Няхай Ваша паэтычная зорка і надалей ярка гарыць на небасхіле беларускага мастацтва.

А. Лукашэнка

9 ліпеня 1996 г.

У гэтым віншаванні ў любой цывілізаванай краіне не было б нічога дзіўнага, але толькі не ў Беларусі, бо і тады, і пасля Лукашэнка віншаваў з юбілеем пераважна расійскіх балерын, актрыс ды акцёраў, у сваёй жа краіне калі некага й віншаваў, дык зрэдчас і - палітычна-выбіральна. Так, да прыкладу, Янку Брыля, Васіля Быкава, Рыгора Барадуліна - між іншым, старэйшых за Някляева і да таго ж народных пісьменнікаў Беларусі - не павіншаваў ані разу, а Някляева - калі ласка. А гэта таксама пра многае казала. Хоць, дарэчы, дасюль дакладна невядома, ці чытаў калі-небудзь Лукашэнка «признанного творца национальной поэзии». Усім расказваў, што чытаў, але падчас прыгаданай сустрэчы з Радай СП прызнаўся, што сучаснай літаратуры не ведае.

«Так, былі “добрыя адносіны з уладамі”. Ледзь ня званьне прыдворнага паэта. Што ўжывалася з багемнасьцю, са статусам, у якім заўсёды існавалі паэты пры двары, - ці то блазна, ці то штатнага блюзьнера, патэнцыйна небясьпечнага. Трохі свой сярод чужых, трохі чужы сярод сваіх.»

Між тым дзеля ўсё той жа справядлівасці трэба таксама прыгадаць, што менавіта ў рэдагуемай Някляевым «Крыніцы» друкаваўся Зянон Пазьняк, які, асцерагаючыся фізічнага знішчэння, вымушаны быў у 1996 г. бегчы за мяжу, адкуль цяпер пісаў:

Вячэрнія промні

на жоўтай траве,

Як і на Бацькаўшчыне.

Але гэта не Бацькаўшчына.

2.09.1996. Нью-Ёрк

Гэта са старонак «Крыніцы» гаварыла пісьменніца Алена Васілевіч: «Прэзідэнт Украіны Кучма ў Канадзе - пры афіцыйным пратаколе, - пакуль не забяспечылі яму перакладчыка з яго роднае - украінскае! - мовы, на ч у ж о й мове не сказаў ні слова! Гонар нацыі.

У Беларусі - пасля п р э з і д э н ц к а г а рэферэндуму - жыхарства рэспублікі атрымала з а к о н н ы (?!) дазвол адмовіцца ад беларускае мовы. Мовы н а ц ы і!

І прэзідэнт рэспублікі і дагэтуль нават не здольны ўразумець, як ён перад усім цывілізаваным светам с а м с я б е. в ы с е к!

.Пра якую перспектыву можна весці гаворку пры такім лікбезаўскім узроўні дзяржаўнага “мыслення”?»

І гэта зноў жа тут, у някляеўскай «Крыніцы», была прыдуманая рубрыка «Калі б я быў прэзідэнтам», у якой друкаваліся занадта ўжо свабодалюбівыя аўтары. Так, да прыкладу, дзядзька Васіль з хутара Ясенец заяўляў, што калі б быў прэзідэнтам (праўда, толькі Алімпійскага камітэта), дык загадаў бы: «Сканфіскаваць усе каталіцкія саборы і касцёлы (фарныя і няфарныя, катэдральныя і некатэдральныя), капліцы і бажніцы, могілкі і капішчы і аддаць іх у арэнду тым жа каталікам, - хай плацяць, калі правільна хрысціцца не навучыліся [.].

Тое самае - з пратэстантамі: хай сабе пратэстуюць, але ж не за так, не бясплатна [.].

Тое самае з басурманамі, з юдэямі: гэтым увогуле храмы не патрэбныя [.].

Праваслаўных не чапаць - яны права славяць, і вышэйшае нябеснае, і найвышэйшае - маё прэзідэнцкае [.]».

У сваю чаргу Вольга Куртаніч пісала: «Быць прэзідэнтам - не хвароба, не стан душы, а простае вызначэнне, якое дае права на маналагічнасць быцця. Усё, што знаходзіцца за мяжой: я прэзідэнт - фікцыя, але ж і фікцыя павінна існаваць у атмасферы сімпатыі. А ўбіцца ў ласку неабходна хаця б з таго, каб падначаленыя грамадзяне не ўведалі ісціны, згодна з якой “галоўнай небяспекай для чалавецтва з’яўляецца не садыст, не забойца, а нармальны чалавек, надзелены незвычайнай уладай” (паводле Э. Фрома). Але ж надзеленым незвычайнай уладай цяжка захоўваць маральнае і псіхічнае здароўе. І калі б у краіне, дзе дагэтуль не існавала інстытута прэзідэнцтва, мне дасталася гэтая пасада (гэтая роля), жадаючы захаваць яе за сабой да скону жыцця, я б стала прэзідэнтам-дыктатарам.

А таму:

палічыла за неабходнасць праявіць унутраны, дагэтуль прыхаваны, садызм, каб пазбавіць масы народу праяваў прыналежнасці да мне падобнага (хіба прэзідэнт і народ павінны мець нешта агульнае?); і калі не ў маёй уладзе зрабіць нас цалкам адрознымі, а гэта значыць: я - жывая, яны - нежывыя, дык праз свае магчымасці максімальна набліжаюся да гэтай мэты: я - жывая, яны - не свабодныя, як бы і не жывыя. [.]

напачатку майго кіравання мне давядзецца сутыкацца з цяжкасцямі: устаўлёваць кантроль дзяржавы над сродкамі масавай інфармацыі. Але імідж Таго, Хто Збіраецца (назаўжды) Кіраваць Масамі, - вымагае рашучых дзеянняў: я, сціплая, у эфіры; я, адкрытая і чэсная, - на экране; я, усё яшчэ сціплая, але рашучая, размаўляю. размаўляю. гутару, покуль не надыдзе эпоха безудзельнага маналога; я, навучаная слоўніку дыктатараў, моцная і заўжды правая! Апазіцыі ў сродках масавай інфармацыі больш не назіраецца. [.]».

А калі б прэзідэнтам быў Яўген Гучок, ён, калі б «атрымаў жыццё па-за шлюбам сваёй маці - бакуном», «знайшоў бы свайго бацьку, прымірыў бы іх з маці і зрабіў бы іх палымянымі патрыётамі Беларусі». А калі б быў лысаваты, «ніколі не начэсваў бы валасоў на плех. Я проста хадзіў бы лысаваты, як, скажам, Сакрат ці Цэзар, і не хаваў бы сваёй прыроднай мясціны. Адным словам, і тут бы не хлусіў».

...Між іншым, пазнаёміўся Някляеў з Лукашэнкам яшчэ тады, калі не тэлебачанне ехала да яго, прэзідэнта, а сам ён шукаў магчымасці, каб толькі яго запрасілі на тое тэлебачанне:

«З Аляксандрам Лукашэнкам (старшынём саўгасу) і Зянонам Пазьняком (навукоўцам) я пазнаёміўся ў розны час, але ў адным месцы: на студыі тэлебачаньня, - прыгадваў Някляеў. - З Пазьняком - на праграме пра захаваньне старога Менску (пры будаўніцтве мэтро), з Лукашэнкам - на праграме пра вынікі Чарнобылю. [.]

У праграме з удзелам Пазьняка бралі ўдзел людзі казённыя (з гарвыканкаму, Саўміну), якія, як ні намагаўся я выправіць сытуацыю, Пазьняку амаль нічога не далі сказаць. І ён, адсунуўшы мікрафон, замаўчаў дэманстратыўна...

У праграме з удзелам Лукашэнкі таксама бралі ўдзел казённыя людзі (з Саўміну, з Акадэміі навук), якім, як ні намагаўся я выправіць сытуацыю, Лукашэнка амаль нічога ня даў сказаць. Захапіўшы мікрафон, ён гаварыў і гаварыў несупынна...

Пасьля праграмы пра вынікі Чарнобылю старшыня Дзяржтэлерадыё Генадзь Бураўкін сказаў мне: “Глядзі, каб гэтага (ненарматыўная лексыка) ані ў якай праграме болей не было, ён усё тэлебачаньне замудазвоніць.”

Неяк я напомніў пра тое Бураўкіну - ён запярэчыў: “Нешта ты блытаеш, не казаў я такога”.

Магчыма, блытаю: ня ён казаў. Але ж нехта казаў. І не магу ўспомніць: хто гэта ўжо тады быў такі прадбачлівы?»

Праз дзесяцігоддзе Някляеў паспрабаваў пераасэнсаваць тыя падзеі, удзельнікам якіх ён некалі быў, і, прыводзячы меркаванне Генадзя Бураўкіна, што ён, Някляеў, усё правільна рабіў, «спрабуючы некалі Лукашэнку на наш бок перацягнуць. Удала ці няўдала рабіў - гэта іншая справа, але правільна. Шкада, што не давёў усё да нейкага лагічнага канца», цяпер пісаў: «Думкі такія з’явіліся ў галаве Генадзя Мікалаевіча пасля таго, як Вітаўт Кіпель давёў яму, што зацятая канфрантацыя з уладай - не самае лепшае, а самае горшае з таго, што мы, літаратары, маглі зрабіць і зрабілі на шкоду Беларусі і беларушчыне. Васіль Быкаў, ён, я. Тую ж самую памылку дапусціў перад намі Зянон Пазняк, і гэта стала нібыта ўзорным стылем паводзін апазіцыі, а насамрэч - рамантычнай дуратой. Сапраўдная палітыка - гэта перш за ўсё гнуткая сістэма дамоўленасцяў і кампрамісаў».

І адказваючы неяк на пытанне: «Ці не сорамна Вам за тое, што калісьці стаялі побач з Лукашэнкам і дапамагалі яму сваім аўтарытэтам?», Някляеў парыруе: «Калі я ў нечым і дапамагаў яму, дык хіба ў тым, каб ён стаў беларусам. Не надта, праўда, здолеў дапамагчы. Але я быў на той час, бадай, адзіным літаратарам, якога насамрэч ва ўладзе слухалі, і які мог рэальна на нешта ўплываць. Прынамсі, на прыняцце рашэнняў паводле парламенцкіх слуханняў па пытаннях нацыянальнай мовы і культуры, спыненне выкладання гісторыі Беларусі па-руску, напісанне беларускай прамовы Лукашэнкі (на жаль, першай і адзінай) у дзень незалежнасці».

«Спачатку Лукашэнка хацеў зрабіць сваім пісьменнікам лейтэнанта Быкава, пасля любімым пісьменнікам, як аднойчы сказаў лейтэнант Быкаў, спрабаваў зрабіць радавога Някляева. Займеў урэшце генерала Чаргінца.

Што ж, усё, як мае быць. Па рангу».

...Напрыканцы 2000-х гг. Някляеў распачне (дый так і не завершыць) працу над фантасмагарычнай аповесцю, адным з дзеючых персанажаў якой будзе прэзідэнт Алесь Лукашэнка. І хоць, друкуючы ў «Нашай Ніве» фрагмент з новага твора, Някляеў папярэджваў: «Заўвага: прыдуманыя аўтарам імёны пэрсанажаў аповесьці могуць выпадкова супадаць з імёнамі рэальных людзей», але прататыпічнасць была відавочная:

«Пазьняк біўся за тое, каб не было на версе ўлады чалавека, якога раздражняе ў Беларусі беларускае, на што і рабіў ён акцэнт на мінулых прэзыдэнцкіх выбарах - і зрабіў памылку. Чым больш распавядаў ён пра антынацыянальнае ў заядлым лідэры нацдэмаў, даводзіў, што той ня можа быць беларускім прэзыдэнтам, тым больш гэта выклікала цікавасьці да ягонага суперніка, дадавала яму папулярнасьці. Асабліва пасьля таго, як Лукашэнка на Буйніцкім полі пад Магілёвам, у літаральным сэнсе ў чыстым полі пад чыстым небам склікаў сход нацдэмаў, і людзей на тым полі было, як травы, і Пазьняк ганаравовым госьцем на партыйны зьезд зьявіўся, бо ня мог адмовіцца ад запрашэньня, інакш Лукашэнка не прамінуў бы зьвінаваціць яго ў непавазе да партыі, якая здабыла для Беларусі волю і незалежнасьць, і яны ўдвух, два кандыдаты ў прэзыдэнты, селі ў чыстым полі за стол, засланы бел-чырвона-белым, як сьцяг, абрусам, на якім чамусьці ляжала лапата, і подлы Лукашэнка ўстаў і нечакана спытаў ва ўсіх, ці даваць Пазьняку слова, калі, па- першае, усе неаднойчы чулі, што сьпікер Сойму пра яго, старшыню нацыянал- дэмакратычнай партыі, распавядае, а, па-другое, словы - пустое, калі няма за імі дзеяньняў, учынкаў. і тут Лукашэнка ветліва папрасіў ганаровага госьця падняцца, і двое бамбізаў, падобных на далакопаў, аднесьлі стол, які, аказалася, стаяў на дошках, што накрывалі яміну, магілу. і над той магілай Лукашэнка пачаў клясьціся ў любові да крэўнай зямлі, у сьвятой вернасьці Беларусі і яе народу, а калі, маўляў, хоць слова з таго, што выдумляе пра яго Пазьняк, праўда, дык ён, Алесь Лукашэнка, гатовы есьці зямлю!.. і вось, калі ласка, лапата, бо такога злыдня, якім Пазьняк яго малюе, такога ворага Беларусі жывым пакідаць нельга, ён бы ні за што не пакінуў!.. і, ткнуўшы ў рукі Пазьняку лапату, Лукашэнка скочыў у магілу, лёг там, тэлекамэра паказвала на ўсю краіну, як ён глядзеў, нібы замучаны сьвяты, у васільковыя беларускія нябёсы, а Пазьняк стаяў над ім з лапатай, вар’яцеючы, ня ведаючы, што рабіць: ня скідваць жа яму, хрысьціяніну, магільную зямлю на жывога чалавека.

“Твая праблема ў тым, - кінуўшы лапату, казаў ён самому сабе, - што ты археоляг: умееш толькі раскопваць, а закопваць - не”. Але колькі разоў потым ён - дый ня ён адзін - пашкадаваў, што не закапаў!.. І колькі разоў пасьля той жа Лукашэнка пытаўся зьедліва: “Шкадуеш, што не закапаў?.. Шкадуеш! Толькі позна, позна.”

А ўсяго ж гэтага магло ня быць. Хоць ці мала чаго магло ня быць, а яно ёсьць».

Узгадваючы праз чатыры гады незавершаную аповесць і прыведзены вышэй эпізод, Някляеў занатуе: «Эпізод прыдумаўся, але ён нібыта з іншага тэксту, не з той аповесці, якую хацеў напісаць, і цяпер не ведаю ні таго, што рабіць з гэтым эпізодам, ні таго, што рабіць з той аповесцю...

Хіба ўзяць у Пазняка лапату і закапаць?»

СВОЙ СЯРОД ЧУЖЫХ

27 студзеня 1999 г. Рада Саюза беларускіх пісьменнікаў прыняла Заяву адносна падпісаных у Маскве 25 снежня 1998 г. дакументаў аб аб’яднанні Беларусі і Расіі:

«Разглядаем гэты акт як рэальную пагрозу дзяржаўнай незалежнасці Рэспублікі Беларусь. Стварэнне адзінай расійска- беларускай дзяржавы будзе значыць на практыцы далучэнне Беларусі да Расіі.

Змяненне дзяржаўнага статуса Рэспублікі Беларусь з’яў- ляецца нічым іншым, як ігнараваннем яе нацыянальных інтарэсаў, і не можа лічыцца легітымным, бо супярэчыць Канстытуцыі Рэспублікі Беларусь. Будучыню нашай Бацькаўшчыны мы бачым у незалежнай, дэмакратычнай, нейтральнай і бяз’ядзернай Беларусі. Толькі ў такой дзяржаве беларускі народ атрымае магчымасць годнага жыцця. Як сказаў яшчэ 80 гадоў таму Янка Купала: “Толькіадна поўная дзяржаўная незалежнасць можа даць і праўдзівую свабоду, і багатае існаванне, і добрую славу нашаму народу”».

Ужо 9 лютага падчас рэспубліканскай нарады з удзелам прэзідэнцкай вертыкалі Лукашэнка гаварыў: «Ну что это за отношение у некоторой даже интеллигенции, у этой “рады” пісьменнікаў? Слушайте, начался диалог, при­шли к президенту, получили поддержку. Я никогда никого не покупал. Что попросили, о том решили. В “раде” 53 человека. А всего около 500 членов в Союзе писателей. Собрались 27 человек, если не ошибаюсь, втихую приняли резолюцию накануне Нового года. Побежали на этот “дэмакратычны” бандыцкі сход, зачитали резолюцию. Русофобскую, антироссийскую и так далее. Для чего?..

О каком суверенитете, о какой независимости мы здесь говорим? Надо же быть разумными людьми! Если к нам нормально относятся при всех издержках - они были и будут, там много людей разных, - так давайте и мы по-человечески будем с ними сотрудничать. А если “рада” пісьменнікаў хоча быць незалежнай -с завтрашнего дня, Владимир Петрович, сделайте ее незалежнай! Вот и всё! (Аплодисменты.)

Не тот президент - пусть выбирают себе другого. Плохо, конечно, что руководитель “рады” получает из рук президента Государственную премию, Владимир Петрович, Сергей Степанович, после того, как была принята эта заява. Мы ещё разберёмся с этим вопросом».

Някляеў пісаў пасля: «Заявление было принято 27 января, опубликовано 29 января, а президент крайне раздражён 27-ю писателями (их было на самом деле 30, но поданное президенту число - это минимальный кворум, что важно), которые собрались и “в т и х у ю приняли резолюцию накануне Нового года”. По какому же календарю, в котором Новый год опять наступает через месяц после Нового года, живём мы в Беларуси отдельно от всего мира, какое такое у нас летосчисление? В данном случае - всё то же заметалинское. В очередной своей информации президенту о том, какой я есть заклятый враг, он белорусский месяц с т у д з е н ь преобразует в русский д е к а б р ь! Плоховато знает язык Владимир Петрович? Но ведь он - куратор всех белорусских школ и институтов, в том числе Інстытута мовазнаўства. [...]

Дело тут, разумеется, не в языке, а в учёном-языковеде, который хронологически представил президенту ход событий так, будто бы я 27 декабря (именно я, потому что в понимании президента я начальник над писателями и должен отвечать за порядок в их рядах) подписал Заявление, спрятал его на месяц под сукно, получил за это время Государственную премию и только тогда, заграбастав всё, что мог, опубликовал Заявление и побежал с ним на “бандыцкі сход”, то есть на проходящий тогда в Минске Конгресс демократических сил. От такого продуманного вероломства можно было взбелениться человеку и с менее импульсивным характером, чем у А. Лукашенко...»

У выніку ад Някляева запатрабавалі рытуальнага адрачэння ад падпісанай ім заявы. Калі ён не згадзіўся, прапанавалі больш «мяккі» варыянт: інфармацыі з СП пра тое, быццам Рада збіралася без кворума і таму яе рашэнні не маюць юрыдычнай моцы. «Президент мог и ошибиться на одного человека», - «падказалі» Някляеву. А калі і на гэтую прапанову ён даў адмоўны адказ, была арганізаваная іншая, сустрэчная заява беларускіх пісьменнікаў, якая не толькі асуджала Заяву рады Саюза СП, але і выказвала абурэнне кіраўніцтвам саюза:

«Рада, принимая такое ответственное заявление от имени всей писательской организации, даже не посчитала необходимым посоветоваться с теми, кто её избрал. И уж совсем возмущает позиция руководителей рады - Некляева, Гальперовича, Ипатовой. Теперь они в многочисленных интервью пытаются оправдаться, делают вид, будто ничего особенного не произошло. Но ведь разве не видна беспринципная позиция авторов заявления, поставивших под сомнение волю белорусского народа, твёрдо высказанную на референдумах? [...]

Заявление рады ведёт к расколу писательской среды и объективно содействует тем, кто стремится любой ценой дестабилизировать обстановку в республике и ставит целью не допустить единения Беларуси и России.

Всё это даёт нам основания выразить категорическое несогласие с заявлением рады и отмежеваться от её политиканской сущности».

Пад заявай значыліся імёны І. Шамякіна, І. Навуменкі, А. Аўруціна, А. Бажко, Т. Бондар, В. Дашкевіча, А. Дзялендзіка, Г. Марчука, М. Мятліцкага, Г. Пашкова, А. Савіцкага, Э. Скобелева, А. Сульянава, М. Чаргінца, Г. Чарказяна і іншых - усяго 63 прозвішчы. Праўда, «сразу после публикации “Заявы беларускіх пісьменнікаў” часть писателей отмежевалась от неё. Одни мотивировали это тем, что опубликован совсем не тот текст, который они подписывали, а другие, как оказалось, и сам текст, и свои фамилии под ним впервые увидели только в газетах:

«Я са здзіўленнем убачыў сваё прозвішча пад заявай беларускіх пісьменнікаў “Шляхам адзінства”, якую прачытаў 10 красавіка ў газеце “Беларуская ніва”. Я не падпісваў гэтую заяву і хачу, каб мне паказалі рукапіс тэксту, які я ніколі не бачыў, і мой подпіс, якога я ніколі не ставіў пад такім тэкстам (Б. Беляжэнка)».

«Организаторам “заявы на заяву” крайне важно было изобразить массовость возмущения и осуждения, поэтому они не остановились перед ответственностью за такую мелочь, как подделка и фальсификация. Да и перед кем им отвечать -перед каким-то пісьменнікам Б. Беляжэнка? Перебьётся. А дело сделано».

ЧУЖЫ СЯРОД СВАІХ

Аднак палітычнага кампрамата было недастаткова - патрэбен быў кампрамат крымінальны. «Ну, а какое у нас обычно следует наказание? Открыто по политическим мотивам у нас ещё не сажают. Начинаются финансовые проверки, надо человека подвести под статью, дабы показать всем, что бунтует не человек, у которого есть свои взгляды, а уголовник». «Для этого надо было за что-то зацепиться - и на редакцию “Крыніцы”, которой отродясь не интересовались никакие проверяющие или карающие органы, вдруг в одночасье нагрянули все: и контрольно-ревизионный отдел Госкомпечати (две проверки одна за другой), и ОБЭП (отдел по борьбе с экономической преступностью, бывший ОБХСС), и Комитет государственного контроля, и контрольно-ревизионное управление Минфина, и записалась в очередь налоговая инспекция. Словно навёрстывая упущенное, все эти серьёзные организации по локоть закатали рукава и двинулись выявлять нарушения. Когда к их сотрудникам, проверяющим “Крыніцу”, добавились коллеги, проверяющие Союз белорусских писателей, нацеленность заказа стала совершенно очевидной».

Увогуле, на думку Някляева, сітуацыя была справакавана ўсё тым жа Замяталіным: «Это была, собственно говоря, провокация, не исключаю, что с подключением КГБ. Всё было сделано грамотно: в “Крынице” была остановлена выплата зарплаты, я был отстранён от руководства журнала - именно Заметалин дал указание Госкомпечати, чтобы договор со мной как с редактором был расторгнут. Однако, борясь за себя и за своё место, он перестарался. Я, кстати, предупреждал его: “Володя, смотри не укакайся от старания, поскольку можешь довести меня до решений, мягко говоря, неординарных”. И - довёл. Впрочем, не только он. Я был готов и дальше держать этот удар спереди, если бы меня не ударили сзади. Тогда я уже решил, что бессмысленно держать удар, поскольку было непонятно, кого я теперь защищаю. Ну, самого себя - это ясно, а ещё кого?»

Што тычыцца ўдару ззаду, дык у дадзеным выпадку Някляеў меў на ўвазе дзеянні чальцоў рэдкалегіі «Крыніцы».

«- Небяспеку стварэння рэдакцыі, у якой кожны будзе лічыць сябе зоркай нумар раз, я разумеў ад пачатку. Як разумеў і тое, што толькі гэткімі, зорнымі сіламі можна здзейсніць задуманае. І энергія ў ідэю часопіса была закладзена такая, што зоркі пратрымаліся разам нават даўжэй, чым я разлічваў.

- Шкада ўсё ж, што не так доўга, як у сузор’ях. Вы б маглі дагэтуль быць разам, і часопіс мог да гэтай пары...

- Не мог! Нават зоркі ў сузор’ях, калі б яны ўмелі пісаць даносы, рассыпаліся б!.. А ў рэдакцыі былі як зоркі-паэты, так і зоркі-сексоты, зоркі-правакатары. Як адзін вядомы, так скажам, крытык, які займаўся і займаецца гэтым яшчэ з савецкіх часоў. Тады ў рэдакцыях, цяпер - у грамадскіх аб’яднаннях ды партыях. Яму б рукі не падаваць, а з ім усе абдымаюцца. [...] Як жа не падаць, калі хоць і сексот, і правакатар, але свой. Свядомы. І з такой мараллю, з такім нутром мы хочам стварыць нейкую новую Беларусь?..

Выбачай, мяне ад гэтага на вілы падымае. Увесь мой век: даносы, даносы, даносы... Яшчэ з маленства, калі на бацьку пісалі, і ён праз гэта на самым краі стаяў. І тым не менш даводзіў і даводзіў мне - і гэта была ці не ўся ягоная навука - адно і тое: “Мацуйся сябрамі! Табе не са мной жыццё жыць, а з імі”.

Перад смерцю, праўда, ён сказаў, што беларусы хоць і называюцца сябрамі, але не ўмеюць сябраваць.

- Пра даносы з “Крьтіцы”розныя чуткі ходзяць... А што там хоць за даносы былі? І куды?..

- Звычайныя. У Камітэт дзяржаўнага кантролю, у Камітэт дзяржаўнай бяспекі - ва ўсе карныя інстанцыі і ўстановы. Напрыклад, у АБЭЗ (аддзел барацьбы з эканамічнай злачыннасцю) напісалі, што я канапу ў рэдакцыі скраў. Абэзаўцы прыпёрліся: “Дзе канапа?!.” Я пытаюся: “Хлопцы, а вы пару-тройку сапраўдных эканамічных злачынцаў злавіць не хацелі б? Вы на каго вучыліся?..”

Начынка для даносаў бралася з акта рэвізіі, праведзенай Камітэтам па друку і інфармацыі па загадзе (зразумела, не пісьмовым) тагачаснага віцэ-прэм’ера беларускага ўрада Уладзіміра Замяталіна. Акт рэвізіі - дакумент ведамасны, закрыты, але яго адкрылі. І адкрылі не мне, галоўнаму рэдактару, які стараннямі таго ж Замяталіна быў адхілены ад абавязкаў, а пакінулі акт (нібы выпадкова) у рэдакцыі, каб ім скарыстаўся той жа вядомы “крытык”. Замяталін - някепскі сцэнарыст, і я не разумею, чаму ён ніяк да гэтай пары наша беларускае кіно падняць не можа.

- А мэта?.. Навошта было вас звальняць? Нават знішчаць. У імя чаго з вамі змагаліся?..

- Навошта? - яно навідавоку: жарсці чалавечыя... А ў імя чаго?.. Не так даўно я спытаўся ў аднаго з былых супрацоўнікаў, з ім па Польшчы ездзячы, менавіта пра гэта: у імя чаго?.. Ён не здолеў адказаць.

Кожны меў, ці меркаваў, што мае свае мэты. Частка рэдакцыі палічыла імі амбіцыі майго намесніка - аднаго з найлепшых беларускіх паэтаў... А як адзін з найлепшых можа трываць некага над сабой?.. Двух найлепшых не бывае - гэта я, паўтараю, ад пачатку разумеў. Але ж я прапанаваў яму, на нейкі час вярнуўшыся ў галоўныя рэдактары, выгнаць з рэдакцыі “крытыка” (якога яшчэ раней я звольніў, а намеснік мой зноў прывёў яго ў “Крыніцу”) і рабіць нашу агульную справу далей. Пры ўсіх прапанаваў, а ён не згадзіўся, бо ўжо быў разам з “крытыкам” і ўсімі, хто “падпісаўся”. Не рэальна ён падпісаўся, да такога апусціцца ён не мог, а падпісаўся, так скажам, метафарычна, метафізічна - як і вершы пісаў. Толькі для мяне ягоны метафізічны подпіс абярнуўся зусім не метафізікай... Захліснула мяне пад горла - і вось тут і вырашылася ўсё, што сталася далей... Выходзіла, што людзі, якіх я лічыў сябрамі і нават больш, чым сябрамі, бо рэдакцыя для мяне была сям’ёй, усе разам, за выключэннем Дранько-Майсюка, які дэманстратыўна з такой “сям’і” сышоў, мяне прадалі. За трыццаць міфічных срэбранікаў, якія былі паабяцаныя ім за міфічную “Крыніцу” без Някляева.

Я трымаў удары з фронту, спераду, а мне ўдарылі ў спіну... Не зразумеўшы, не захацеўшы зразумець, што праблема не ў Някляеве, які засеў некаму косткай у горле і трэба яго ці праглынуць, ці выкашляць. Не ўцяміўшы, не захацеўшы ўцяміць, што вэрхал вакол “Крыніцы” - пачатак наступу на ўсе нацыянальныя выданні.

Срэбранікаў ім не далі, часопіс яны не ўтрымалі. Праз нейкі час “Крыніцы” не стала».

Трохі раней Някляеў прыгадваў: «Проверяющие не предъявляли для своих действий никаких обоснований, одни предписания. Только представитель ОБЭПа, опечатавший один из кабинетов редакции и изъявший из него документы, обмолвился, что его ведомство так оперативно отреагировало на информацию в прессе. Оперативность невероятная: 13 мая выходит газета - 13 мая опечатывается кабинет.»

Былы галоўны рэдактар меў на ўвазе інтэрв’ю літаратурнага крытыка Анатоля Сідарэвіча штотыднёвіку «Имя».

“КРЫНІЦА”

«На недавнем съезде “Таварыства беларускай мовы”председатель Госкомпечати Михаил Подгайный был буквально прижат к стене вопросом о том, почему не выходит в свет журнал “Крыніца”. Ответ “финансирование журнала не прекращено” нисколько не проясняет ситуацию. Вот почему корреспондент “И” попыталась провести собственное расследование. Причина, о которой почему-то молчат на официальном уровне и в то же время на все лады обсуждают в среде творческой интеллигенции, нашлась.

Признаться, разобраться в хитросплетениях всего, что произошло за последние два с половиной года в редакции журнала “Крыніца”, человеку постороннему не так- то просто. Поэтому я обратилась к председателю совета трудового коллектива Анатолю Сидоревичу.

- В 1997 году была создана как одно юридическое лицо редакция газеты “ЛіМ” (приложение - журнал “Крыніца”). Главным редактором стал тогда председатель Союза писателей Владимир Некляев, един в двух лицах. Ему каким-то образом удалось сохранить печать и банковские счета прежнего “Родника” (“Крыніцы”), который издавался до 1996 года, и журнала “Крыніца”, существовавшего как юридическое лицо в 1996-97 годах. Это позволяло главному редактору Некляеву заключать договоры с самим собой. Мало того, в журнале “Крыніца” имелся отдельный штат, состоящий из самого Владимира Прокоповича, главного и ведущего бухгалтеров. Официально он получал зарплату как председатель Союза и как редактор “ЛіМа”. Но в ходе проверки, проведённой контрольно­ревизионным отделом Госкомпечати, выяснилось, что он (и два бухгалтера тоже) ещё получал зарплату как редактор “Крыніцы”. С 1 января 1999 года Некляев официально перестал возглавлять “ЛіМ” (т.е. к “Крыніце” тоже не имел уже никакого отношения), но он и главный бухгалтер Горностаева умудрились получить зарплату и за этот месяц. Кроме того, вопреки юридическим документам, в выходных данных ни в “ЛіМе”, ни в “Крыніце” не значилось, что журнал является приложением к еженедельнику.

О том, что у “Крыніцы” нет главного редактора, коллектив узнал спустя 2 месяца. Оставлять редакторский пост Владимир Некляев не хотел. И потому в протокол январского заседания Рады Союза белорусских писателей внесли пункт: будто бы Рада Союза писателей просила заключить с ним контракт как с главным редактором журнала. Между тем производство самого журнала остановилось, поскольку не было лица, имеющего право первой подписи, не было устава, редакция не была зарегистрирована во всех предусмотренных законом инстанциях и не получала финансирования. Сотрудники два месяца жили без зарплаты.

- И кто поставил их в известность обо всём происшедшем?

- Заместитель председателя Госкомпечати по экономике Галина Владимировна Волчуга на собрании сотрудников редакции в марте. Она озвучила и такие факты нарушения существующих норм учёта материальных ценностей, что коллектив находился в состоянии, близком к шоку. Звучали какие-то астрономические суммы. Задолженность по гонорарам авторам газеты “ЛіМ” составила 95000 тыс. рублей. В то же время зарплату получали люди, которые в редакции не работают. Некто Косович считался то редактором отдела культурологии, то водителем 3-го класса, то спецкорреспондентом. Наличие многих приобретённых материальных ценностей подтвердить невозможно. Потому что их попросту нет. В январе, например, были перечислены деньги за телевизоры, которые никто в редакции не видел. В декабре 1997 года якобы проводился ремонт и было положено 100 метров коврового покрытия. Оно на самом деле есть, но положено было году в 1987.

10 марта на общем собрании было принято решение о ходатайстве перед Госкомпечати о назначении исполняющим обязанности главного редактора Алеся Рязанова. Его и назначали 12 марта, но задним числом, с первого февраля. Полномочия и. о. истекали 1 мая. Вот почему 14 апреля на общем собрании, где присутствовали 16 из 19 человек, состоялось тайное голосование. 1 бюллетень признан недействительным. 12 присутствующих проголосовали за выдвижение кандидатуры Алеся Рязанова на должность главного редактора. - против. [Потым адбылося паседжанне Рады Саюза беларускіх пісьменнікаў, на якім разглядаліся ўжо дзве кандыдатуры на пасаду галоўнага рэдактара “Крыніца”. - С. Ш.]

- ...Кто выдвинул Владимира Некляева?

- Он сам. И это стало неожиданным для многих присутствующих. Голосование было открытым. За «подтверждение полномочий В. Некляева как главного редактора журнала “Крыніца” голосовали 14 человек, включая его самого, против

- 15 (два члена Рады не участвовали в голосовании) За назначение Алеся Рязанова на должность главного редактора голосовали 13 человек, против - 6, воздержались - 9 (4 члена Рады не участвовали в голосовании).

- Таким образом, Некляев набрал на один голос больше и в “открытой борьбе” победил?

- Нет, оба претендента на эту должность не набрали, как положено, большинства голосов от числа присутствующих на заседании Рады. Тем не менее за подписью Наума Гальперовича в Госкомпечати ушла бумага о том, что Союз писателей подтвердил полномочия Некляева. Совет трудового коллектива, в свою очередь, сообщил Подгайному, что выражает недоверие Некляеву как возможному главному редактору. Но уверенности в том, что к этому мнению прислушаются, нет. Ведь ни один толстый журнал в нашей стране не возглавляет человек, который в советские времена был беспартийным: Сергей Законников (“Полымя”), Алесь Жук (“Нёман”) работали в секторе печати ЦК КПБ, был коммунистом Генрих Далидович (“Маладосць”), Алесь Письменков, возглавивший “ЛіМ”, вступил в КПСС во времена перестройки. Владимир Некляев был комсомольским поэтом и лауреатом премии Ленинского комсомола. Все эти люди принадлежат к одной обойме, из которой выбивается Алесь Рязанов.

Некляев - хороший поэт. Спору нет. Рязанов - поэт великий. В истории белорусской литературы ему будут посвящены монографические разделы [...].

- Но великие поэты редко бывают талантливыми организаторами и администраторами. Это практически всегда несовместимые ипостаси...

- Однако оказалось, что “небожитель” Рязанов может руководить коллективом. При нём был разработан устав редакции, она обрела наконец статус юридического лица. Между прочим, люди получили полный заработок за январь-апрель этого года. Первые три номера журнала были отправлены в производство в Дом печати. И коллектив увидел своё будущее с новым редактором - выдающимся поэтом, который не замешан ни в каких финансовых нарушениях. Но Алесь Рязанов - слишком самостоятельная фигура. Он не принадлежит к клану. Чего не скажешь о Владимире Некляеве. Один высокопоставленный идеологический чиновник рассказал как-то мне, что когда перед назначением на должность он проходил через инстанции, у него спросили: “Как вы относитесь к творчеству Некляева?” Такой своеобразный индикатор. Одобрительный ответ сыграл свою роль в назначении этого чиновника на высокую должность».

Праз месяц Някляеў адказаў адначасова і Сідарэвічу, і Валчузе, і Замяталіну: «Четыре с половиной месяца со мной упорно не желали заключать контракт и подписывать приказ о назначении главным редактором, объясняя это нарушением аж трёх Законов, а 14 мая сразу и пожелали, и заключили, и подписали, и на Законы наплевали. Не странно? И это совершилось на следующий день после появления компромата в газете, куда (в чём “Имя”, надеюсь, признается) его принесли без никаких редакционных расследований. А направился с ним в редакцию “председатель трудового коллектива” (о чём в «Имени», конечно, не знали) после аудиенции с заместителем председателя Госкомпечати, добродетельницей “Крыніцы” Г. В. Волчуга. Как раз Г. В. Волчуга и поведала откровенно трудовому коллективу редакции о том, что исключительно из-за Некляева не финансируется журнал и нет зарплаты, зная и скрывая реальную ситуацию, о развитии которой в письме Госкомпечати на имя Заметалина под № 01-07/1154 докладывалось несколько иначе, в соответствии с договоренностями:

«Главными задачами культурологических и литературно-художественных изданий, финансируемых через Госкомпечати, являются освещение государствен­ной политики культурного строительства, процессов развития отечественных литературы, кино, театра, изобразительного искусства, пропаганда лучших образцов белорусской и мировой культуры. В этой работе есть как значительные творческие достижения (пример - газета “Культура”, удостоенная по итогам минувшего года премии “За духовное возрождение”), так и существенные недостатки. Примером последних может служить журнал “Крыніца”, работа редакции которого не отвечает требованиям, предъявляемым к литературно-художественным государственным изданиям. В связи с этим финансирование журнала в 1 квартале 1999 г. не осуществлялось, а Госкомпечатью внесены в Совет Министров Республики Беларусь (письмо № 01-07/1093 от 30.03.99 г.) предложения о перепрофилировании журнала с ориентацией его на молодёжную аудиторию...»

В этом довольно пространном послании Заметалину (с его резолюцией: “С предложениями согласиться”, из чего на всякий случай должно следовать, будто это никак не результат его прямых и жёстких указаний, которые Госкомитет по печати, прогнувшись, вынужден выдавать за свои собственные предложения) речь идёт уже не только о ненавистном журнале “Крыніца”. Намечаются пути расправы и с остальными белорусскоязычными изданиями: “Роднае слова” (к нему, например, предлагается подкрасться по уже проторенной дороге задушевных творческих связей с фашистскими пособниками), “Полымя” и другими. Заметалин на то и полковник государственного генштаба, чтобы вести тотальную войну со всем белорусским по всем направлениям. Да и не только с белорусским, а в целом со всем неугодным».

РАЗАНАЎ

Што ж да яшчэ аднаго героя гэтай гісторыі, паэта Алеся Разанава, дык у студзені 2001 г. ён таксама з’ехаў з Беларусі - у Германію, аднак напярэдадні даў інтэрв’ю, у якім казаў у тым ліку пра Някляева:

«- Я проработал вместе с Некляевым несколько лет. И в конце должен был сказать, что чем больше ем с ним соли, тем меньше знаю его и понимаю.

- Читали ли вы его интервью, появившиеся в прессе минувшей осенью?

- Прочёл то, что попалось на глаза. Надо сказать, в этом жанре он весьма преуспел. У его интервью одна замечательная особенность: он ничего не договаривает до конца.

- Вы, конечно, правы в том смысле, что Некляев не очень-то хотел рассказывать о причинах своего отъезда. Но про “Крыніцу”-то говорит...

- Но что говорит?! Будто в журнале против него был чуть ли не сговор. Должен не согласиться с этим “изгибом пространства”. Не секрет, что под крышей “Крыніцы” была образована умело скрытая структура, использовавшая имя журнала, его реквизиты и средства. Настоящая “Крыніца” оказалась ширмой и заложницей разворотливого действия. И уж если вести речь о сговоре, то возглавляемом непосредственно Владимиром Прокофьевичем. К чести сотрудников “Крыніцы”, большинство из них не приняло навязываемую им роль тусовочных друзей. Наоборот, произошла реакция отторжения.

- В результате которой...

- И произошли его “утёки” в Польшу, появилась громкая антизаметалинская статья, а на “Крыніцу” навалились и придавили к земле его штрафы.

- Вскоре и вы ушли из “Крыніцы”.

- Чтобы в экстремальной ситуации что-либо делать, нужны реальные полномочия. Один раз я уже вытаскивал “Крыніцу” - когда на полтора месяца получил полномочия исполняющего обязанности главного редактора. Во второй раз мне никто не дал даже таких полномочий, все “полномочия” Владимир Прокофьевич увёз с собой. Мы же в течение всего лета 1999 года получали от него только факсы: “Продлеваю свой отпуск на две недели. Ещё на две. На двадцать дней.” Когда ждать стало невмоготу, я предложил занять редакторское кресло другому человеку. А сам устранился. После этого и Некляев сложил с себя редакторские обязанности.»

Апынуўшыся ў замежжы, Някляеў скажа: «Зрэшты, крымінальная справа як з нічога пачалася, так нічым і скончылася, я на яе не надта зважаў. А вось на дапамогу, аказаную ўладам у гэтай “высакароднай” справе з боку сваіх, я не мог не зважаць, яна сталася для мяне, мякка кажучы, нечаканкай. Гэта цалкам супярэчыць майму разумению жыцця і чалавечых, тым больш сяброўскіх узаемаадносін.

Пра гэта Васіль Быкаў пры адной з нашых замежных сустрэч страшнавата выказаўся са свайго вопыту: «Калі ў цябе ёсць дзесяць сяброў, дык мяркуй, што дзевяць з іх цябе прададуць. А лепш думай, што ўсе дзесяць”. Я спытаў: “Дык як тады жыць, Васіль Уладзіміравіч?” І ён адказаў: “А так і жыві”».

І іншым разам: «Наогул, калі палітыкі сцвярджаюць, што ў палітыцы зусім няма сяброў, дык трэба прызнацца, што і ў літаратуры іх не намнога болей. Кожны выскоквае, як Піліп з канапель: я самы лепшы, я самы першы. Яно няхай бы і лепшы, няхай бы і першы, я асабіста нікому не даводзіў адваротнае, бо яно без толку. Але ўсё гэта найчасцей замешана на атрутнай зайздрасці, плётках, інтрыгах, - і гэтага найбольш там, дзе нават пры таленце найменш асобы, дзе пераважае драбната і местачковасць. Між іншым, спробай адмеджавацца ад гэтага хоць бы вузкім колам і было для мяне стварэнне рэдакцыі часопіса “Крыніца” - і найперш стварэнне менавіта іншай вартасці і якасці рэдакцыі, а пасля ўжо самога часопіса, які б усё адно выдаваўся - такі ці інакшы. Як аказался, мала хто ўцяміў, што я меў на ўвазе - і большасць лёгка перакупілася на звыклае. Што ж, ёсць і застанецца ў гісторыі беларускай літаратуры часопіс з крынічнаю назваю, але не спраўдзілася нешта чалавечае, тое, дзеля чаго ў маім разуменні і ствараецца літаратура. І па-сапраўднаму з усяго, чаго не стала і што распалася, мне толькі гэтага і шкада».

І яшчэ ў яго «Знаках прыпынку»:

«З ліста Ігара Шклярэўскага да Станіслава Куняева (калі яны яшчэ сябравалі):

“Прочёл рецензию Абрамыча (Барыса Слуцкага, які падтрымліваў Шклярэўскага ад самага ягонага прыезду ў Маскву). Я его люблю и уважаю, но он совершенно не понял мой мир. Природа, свобода слов и чувств, мысль во плоти, в чешуе, в росе, в порыве - для него это не мысль, ему надо рассуждение, то есть голая формула, нужны философские потуги и намёки. истинный поэт хрен ложил на все рассуждения. Я разозлился страшно и Абрамычу напишу.. он не понимает самого пронзительного - пространство и жизнь, костёр и ледяное небо.”

Прыкладна тое самае я напісаў некалі ў лісце да Разанава, але так і не адправіў ліст, парваў. Бо Куняеў, рускі нацыяналіст, хоць і балюча, перакошана, але сябраваць умее (таму і надрукаваў у “Нашем современнике” ўспаміны да юбілею Шклярэўскага “В нашей дружбе и волчьей, и нежной.”), а касмапаліт Разанаў (ніякі ён не беларускі нацыяналіст) - не. Ніяк.

А ўвогуле я пісаў і рваў лісты і да Быкава, і да Барадуліна, і да.

Напішаш, падумаеш - і парвеш.

Парванае не застаецца».

.Праз дзесяцігоддзе, калі кандыдат у прэзідэнты Уладзімір Някляеў апынецца ў следчым ізалятары КДБ і калі доўгі час пра стан яго здароўя нічога не будзе вядома, беларуская інтэлігенцыя ўзарвецца абурэннем - паўтысячы чалавек пазначаць свае прозвішчы пад лістом у яго абарону. Зробіць гэта ў тым ліку і Алесь Разанаў. А на з’ездзе Беларускага ПЭН-цэнтру, які пройдзе ў той самы час, калі ўлада адправіць Някляева пад хатні арышт, Разанаў будзе сярод тых, хто прагаласуе за тое, каб вылучыць Някляева на Нобелеўскую прэмію.

«Я стрымана адношуся да Алеся Сцяпанавіча Разанава - ён стрымана адносіцца да мяне. Прычына - у тым, што сталася ў рэдакцыі “Крыніцы” ў 1999 годзе. Магчыма, тое, што сталася, мы абодва перабольшылі: яно не павінна было стаць прычынаю ўзніклай паміж намі стрыманасці. Магчыма. Цяпер позна разбірацца. І без патрэбы, бо ўсё гэта - пыл над дарогай, які няхай праз стрыманую, але ўсё ж павагу адзін да аднаго, найперш да таго, што кожным зроблена, мы стараліся асабліва не ўздымаць. Так, мы, аддаляючыся, разышліся, але разышліся ў адным накірунку. І, калі будуць лічыць па вялікім рахунку, нам залічыцца дарога, а не пыл над ёй».

РАЗВОДКА ПА-ЗАМЯТАЛІНСКУ

На думку Някляева, усё ж не Лукашэнка быў ініцыятарам “крымінальнай гісторыі” з “Крыніцай”, ціску на Саюз пісьменнікаў. «Была класічная разводка. Прычым развялі не адно прэзідэнта і старшыню Саюза пісьменнікаў, Някляева

з Лукашэнкам: развялі з усёй беларускай уладай усю нацыянальную культуру. І тое, што маем мы сёння, прынамсі, графаманы ды ашавуркі на месцы сапраўдных літаратараў - вынік той разводкі».

У гэтай сувязі Някляеў ужо неаднойчы прыгадваў фразу Лукашэнкі, якая была сказана ім падчас сустрэчы з Радай СП: «Калі вы не будзеце ўплываць на свайго прэзідэнта, на яго будуць уплываць іншыя». Някляеў дасюль упэўнены, што Лукашэнка прамаўляў гэта толькі для двух чалавек - Някляева і Замяталіна. «Ён уцягваў нас у барацьбу, у спаборніцтва за ўплыў - і якія тут могуць быць да яго прэтэнзіі? Ніякіх, бо гэта палітыка: падзяляй - і кіруй. А ўжо зможаш ты ці не здолееш нешта выгадаць з той палітыкі - твае праблемы. Ён сваё сказаў».

Але ўплыў з боку Някляева на Лукашэнку, відаць, усё-ткі быў, таму Замяталін і пачаў яго «цэментаваць». «Прычым падаючы ўсё так, нібы цэмент замешваецца не ім і не кім-небудзь яшчэ, а Лукашэнкам, - аналізаваў праз дзесяцігоддзе сітуацыю Някляеў. - Раптам я даведваюся, што ў КДБ - запыт на мяне з Савета бяспекі.

І той, хто мне пра гэта пад вялізным сакрэтам у патайным месцы паведамляе, яшчэ й пытаецца: “А хто ў нас, як ты думаеш, Савету бяспекі распараджэнні можа даваць?..” Потым я ў старшыні Дзяржкамдруку пытаюся, чаму ў мяне праверка за праверкай, адкуль вецер? - і ён у неба паказвае... А хто ў нас на небе?..

Мне не хапіла інфармацыі. Калі б я ведаў, што “на небе” не Лукашэнка, а Замяталін, я б дзейнічаў інакш. Як да свайго ад’езду за мяжу, так і пасля яго».

Між тым Някляеў упэўнены: у дачыненні і да беларускай літаратуры, і асабіста да яго Замяталін паводзіў сябе менавіта так, а не інакш абсалютна не выпадкова: «Как-то в одной из наших “приятельских” бесед, в которой Владимир Петрович Заметалин, как и во всём остальном, никогда не сознается, я спросил у него:

- Неужели вы действительно считаете существование Беларуси исключительно исторической ошибкой большевиков, а свою историческую миссию видите в том, чтобы эту ошибку исправить?

И Владимир Петрович Заметалин, поскольку президентом мы ещё не были названы антиподами, а оба были в безопасности и наедине, без паузы мне ответил:

- Да».

ДЫСІДЭНТ

Карлас Шэрман, у той час 1-ы віцэ-прэзідэнт Беларускага ПЭН-цэнтра, прыгадваў: «Улетку 1999 году да мяне ў ПЭН- цэнтар завітаў рэдкі госьць - Уладзімер Някляеў (калі бачу яго, прыгадваю крыху ўсьмешлівую мянушку, якую надала яму незабыўная Жэня Янішчыц, - Вальдэмар). [...]

Апошнім часам я бачыў Някляева выключна па тэлевізіі, - ён удзельнічаў у адрозных фэстывалях і базарах эстраднае песьні, якія фінансаваліся дзяржавай ды падаваліся як найвышэйшыя ды адзіна вартыя праявы культуры [...].

Адразу я ўважыў, што Някляева нібыта падмянілі, бо таленавіты паэт і аматар вясёлых прыгодаў быў засмучаны, быццам бы на душы лёг непамерны цяжар. Ён спытаў, ці можа пагаманіць са мною канфідэнцыйна [...]. Упершыню ў жыцьці ён прыйшоў параіцца, і гэта было крыху дзіўна, бо даверлівыя адносіны ён падтрымліваў пераважна ў сваім, тагачасным коле.Аднак я ўважліва слухаў яго і пачуў першую вэрсію (бо потым нечакана ўзьніклі іншыя) пра тое, што пад тыя дні здарылася зь ім. На яго, маўляў, наўмысна наслалі правяральшчыкаў, і яны мелі за мэту найменш пасадзіць, а пэўныя асобы маглі нават “заказаць” яго [...].

Мо памылкова, але мне падалося, што Някляеў крыху перабольшваў. Навошта забіваць, калі нямашака ні сапраўднае патрэбы, ні рэальнай матывацыі? [...].

Знішчыць сучаснага паэта - задача вельмі простая: яна дасягаецца забаронаю на публічнасьць, калі чалавек ёсьць, а нібыта яго няма. Гэта - бальшавіцкі вопыт. Апрача таго, наіўна было думаць, што нядобры палкоўнік не выконваў загады найвышэйшых асобаў.

Таксама нельга было ня ведаць, што на кожнага чалавека з бліжняга дый ня надта блізкага кола вяліся дасье і пошук кампрамату на ўсялякі выпадак, і гэта ўжо тады сталася агульнавядомым і нават было агучана афіцыйна. Іншая справа, ці трэба ўваходзіць у заганае кола, зь якога проста так ня выйсьці, і адтуль трэба весьці адлік часу бедам, і вінаваціць мусіш сябе, бо паэту наканавана толькі паэтава, а намэнклятурныя гульні гуляюцца выключна ў адныя вароты.

Упэўніцца ў слушнасьці ягоных меркаваньняў і аргумэнтаў было ня толькі абсалютна немажліва, але і наагул бязглузда, бессэнсоўна. Я давёў яму, што калі справы насамрэч складваліся такім чынам, рэальна ацэніўшы абставіны, дык трэба хоць на час з’ехаць з краіны, пабыць недзе ды паглядзець, як будуць разьвівацца падзеі, але я настойваў на тым, што ён папярэдне мусіў даведацца, ці сапраўды надумалі пазбавіцца ад яго, альбо гэта шараговы блеф.

Паэт паведаміў, што надта высокі прыяцель пацьвердзіў інфармацыю, і ён яму цалкам давярае».

6 чэрвеня 1999 г. Някляеў выехаў за мяжу. 8 чэрвеня ў газеце «Народная воля» з’явіўся ягоны, згаданы вышэй, артыкул «Антиподы и эфиопы» - пра ролю віцэ- прэм’ера Замяталіна ў лёсе СБП, рэдакцый беларускіх выданняў і ў асабістым лёсе аўтара артыкула. Газета «Свободные новости» пісала ў гэтай сувязі:

«Публичные откровения становятся излюбленным приёмом отечественных светил от политики, литературы, бизнеса и пр. Критическая масса накопленных обид приводит к закономерному результату: не доверяя в индивидуальном по­рядке практически никому, люди апеллируют к общественному мнению. Газетные страницы негосударственных изданий постепенно превращаются в единственный полигон для выражения крайней формы протеста. [...]

Послание вице-премьеру Заметалину, курирующему вопросы культуры, [...] зрело достаточно долго, - если судить по глубине исторического экскурса. Сам факт касания непотопляемого идеолога свидетельствует о том, что планка идеологического терпения оказалась неберущейся даже для видавшего виды комсомольского пропагандиста и склонного к компромиссам поэта-песенника.

По сути, до этого лаврами нарушителей официального спокойствия заочно были “награждены” Быков, Бородулин да Гилевич. Намедни список нелояльных по отношению к власти пополнил и сам председатель в массе своей однородного объединения. То, что тестирование на профпригодность может оказаться архисложным, можно не сомневаться. Равно как и то, что отношения с Центром испорчены всерьёз и надолго. Каплей, переполнившей чашу терпения, оказалась встреча президента с творческой интеллигенцией.

Официальные СМИ подали событие как акт полного соития на творческой ниве. Демтечения обозвали интеллигентов коллаборационистами и фактически продажными элементами, Некляев не согласился ни с теми, ни с другими, что и нашло своё отражение в последнем адресном послании на имя человека, который, по мнению Некляева, на дух не переносит всё белорусское. Но, как правило, оправдания воспринимаются с трудом, и положение шефа белорусских литераторов так и осталось в положении “меж двух огней”. Сразу же после публикации скандально-обличительной статьи в среде разномастной интеллигенции пошёл гулять слух о якобы уже решённом вопросе эмиграции Владимира Некляева за пределы страны, в частности, в США. Причина не конкретизировалась, но мотивы как бы и без того лежали на поверхности. Подтвердить или опровергнуть народные домыслы оказалось непросто, поскольку Владимир Прокопович воспользовался правом на законный отдых и покинул пределы Минска».

Някляеў выехаў з Беларусі 6 чэрвеня. 17 чэрвеня, знаходзячыся ў Варшаве, ён нібыта прыняў рашэнне ў Беларусь не вяртацца: «Я не мог себе позволить попасть в полное дерьмо. А я уже был близок к этому, и выхода не было. Не мог я себе представить, что окажусь в этой компашке и стану зарабатывать деньги, как мне предлагали, власть буду иметь такую, при которой, как мне говорили, “эти сраные националисты жопу тебе лизать будут, на брюхе приползут!” Цитирую дословно, поверьте. Мне говорили: “Вот тебе власть, бери! У тебя же батька русский, чего ты вообще связался с этими белорусами, одумайся!”» «Я понял: надо принимать кардинальное решение, - тлумачыў Някляеў іншым разам. - Никакие полуходы и мелкие хитрости не помогут. Или ты рвёшь, или не рвёшь. Не рвать. Это с моим характером означало в какой-нибудь день намылить верёвку».

Пра гэтае яго рашэнне ведала толькі жонка; спачатку, як кажа Някляеў, была супраць, а пасля, дазнаўшыся пра ўсе акалічнасці, пагадзілася. Прэса ж пра нечаканы ад’езд старшыні СБП паведамляла па-рознаму:

«Белорусская деловая газета»: «“Диалог с Лукашенко невозможен”, - так выразился в приватной беседе с журналистами Владимир Прокопович, имея в виду взаимоотношение власти и национальной интеллигенции. Некляев также заявил, что источник из Администрации президента сообщил ему, что в отношении его в ближайшее время будет предпринята акция “просвещения в наручниках”. Судя по всему, не желая становиться очередным узником режима, поэт предпочёл свободу на Западе.

В последнее время на главу писательской организации оказывалось давление, связанное с его принципиальной позицией по проблемам возрождения белорусской культуры. Несколько месяцев назад у Некляева случился инсульт. [...]

До сих пор белорусскими невозвращенцами по политическим мотивам были только политики и бизнесмены, имевшие весомые основания находиться вдали от Родины, пока у власти там находится Александр Лукашенко. Все они в разной степени имели в глазах президента стойкую репутацию оппозиционеров. Одна­ко Владимир Некляев - совершенно иная фигура. Поэт, всегда остававшийся успешным и в советский период, и после обретения Беларусью независимости, сознательно сторонился политики и умел ладить, казалось, с любой властью. Свидетельство чему - премия Ленинского комсомола и недавно полученная Государственная премия Беларуси. Трудно было придумать более лояльного для нынешнего режима руководителя писательской организации, который бы при этом обладал несомненным талантом и авторитетом среди коллег по цеху. И вот теперь он оказался в стане открытых противников режима. [...]

Владимир Некляев стал первым деятелем белорусской культуры, решившим эмигрировать по политическим мотивам. Отъезд патриарха белорусской литера­туры Василя Быкова год назад в Финляндию не был формально политической акцией, поскольку Василь Владимирович официально выехал из Беларуси по приглашению ПЕН-центра Финляндии отдохнуть и поработать.

Показательно, что в качестве основного противника деятелей белорусской куль­туры уже не в первый раз выступает г-н Заметалин. Проводимая не без его участия политика национального нигилизма приводит к нарастанию противостояния между интеллигенцией и властью. Достаточно вспомнить характеристику, данную вице­премьеру на съезде Союза белорусских писателей Геннадием Буравкиным: “Для него это - очередное место службы, а нам здесь жить”. Отъезд сверхлояльного и сверхосторожного Некляева, призванного в своё время коллегами по Союзу к власти во многом благодаря его внутренней склонности к компромиссам, демонстрирует очевидное: там, где служит Заметалин, интеллигентам жить становится всё труднее.

Впрочем, президенту всё равно. Писателей много, Заметалин - один».

«Навіны»: «Уладзімір Някляеў выехаў у Варшаву для ўдзелу ў міжнародным семінары ПЭН-клуба. Паводле ягоных словаў, на мінулым тыдні па-сяброўску настроены да яго чалавек з прэзідэнцкай адміністрацыі паведаміў, што супраць яго рыхтуецца правакацыя, якая можа закончыцца ўзяццем пад варту. Гэты чалавек, у прыватнасці, удакладніў, што Някляева “маглі падаць як горкага п’яніцу, які не ведае, што робіць”, альбо навесіць на яго фінансавыя абвінавачванні. [...]

Аднак, па словах Някляева, не гэта стала галоўным штуршком для яго рашэння аб невяртанні на радзіму. У гутарцы з журналістамі 20 чэрвеня ён сказаў, што пасля пяці гадоў ілюзіяў адносна сённяшняй улады ён, нарэшце, зразумеў: дыялог з прэзідэнтам Аляксандрам Лукашэнкам немагчымы. Паводле ягоных словаў, прэзідэнцкае атачэнне складаюць людзі, для якіх абсалютна абыякавы лёс беларускай мовы, культуры, літаратуры».

«Имя»: «Пока похоже на то, что в современной белорусской литературе возникает совершенно новый жанр - жанр эмиграционного творчества эпохи торжествующего рыночного социализма. Родоначальником жанра стал Владимир Некляев - первый в истории не только СНГ, но и СССР руководитель творче­ского союза, ставший невозвращенцем. [...]

Вот почему можно легко предвидеть, что официальной версией побега Влади­мира Некляева оглашающие властные структуры СМИ двинут результат финан­совой проверки редакции журнала “Крыніца”. Возразить против этого вроде бы и нечего: проверка указала на целый букет нарушений, следствием чего должны были стать сразу несколько статей Уголовного кодекса. Но на самом деле эти “злоупотребления властью” главного редактора - не причина, а только следствие. Ибо причиной является острая непризянь полковника [Ул. Замяталіна. - С. Ш.] ко всему белорусскому и к поэту Некляеву, как к одной из весьма весомых и существенных составляющих национальной культуры, как к одному из ярких её лидеров.

Только вряд ли об этом будут рассуждать на официальном уровне. Все будут повторять: Некляев проворовался. Но говорить так - значит говорить полуправду. Поскольку все знают, что такое сегодня проверяющие службы и как они работают. И совершенно не случайно тотальной проверке подверглась редакция именно “Крыніцы” - журнала, на который уже неоднократно “наезжали” по поводу того, что на его страницах печатают “не то” и “не про тех”. И если перед проверяющими была поставлена цель найти упущения прежде всего в финансовой деятельности, значит, такие упущения должны были обнаружиться. Что и случилось.

При этом операция была проведена действительно тонко. Оказалось, что против главного редактора - нарушителя трудовой и финансовой деятельности - восстало большинство сотрудников редакции. Всё вроде бы правильно: злоупотребления властью не должны оставаться без внимания. Но компромат был брошен в точно рассчитанное время, и, таким образом, внешне именно редакция взбунтовалась против главного, тем самым, не зная наверняка всего (а мы все и сейчас всего не знаем!), оказав помощь полковнику в погонах вице-премьера.

В ответ на всё это могу сказать одно: если бы такая проверка пришла с таким заданием в редакцию любого другого журнала, итог наверняка был бы точно таким же. Главное ведь для сегодняшней власти - цель. Пути её достижения не имеют значения.

Вот почему в основе всего случившегося следует видеть прежде всего продолжение линии части президентского окружения на подавление любых проявлений национального самосознания, а причину эмиграции Владимира Некляева - не в финансовых злоупотреблениях, а в том, что быть поэтом в этой стране становится всё труднее. Легче быть пиитом, воспевающим власть. [...]

Можно припомнить ещё и заявление группы белорусских писателей против союза с Россией, и резкое неприятие большинством писателей попыток объе­динения нашего Союза с одним из российских, известным своим стремлением к великодержавности. И в такой ситуации Владимиру Некляеву действительно приходилось лавировать, и он наверняка всякий раз пытался найти золотую середину, чтобы и Союз писателей сохранить, и не потерять уважение тех дейст­вительно авторитетных коллег по цеху, которые благословили его на председа­тельское кресло.

Да не так просто это оказалось. Не выдержал, высказал в прессе всё, что он думает. И был вынужден бежать. Не от Уголовного кодекса - за это в другой ситуации и при иной власти он наверянка смог бы ответить. Бежал от тех, кто готов убить его морально. А это иногда пострашнее смерти физической бывает. Особенно - для поэта».

«Наша Ніва»: «Уладзімер Някляеў не вярнуўся ў Беларусь. Апошнія надзеі “дзяржаўнай” інтэлігенцыі на перавыхаваньне прэзыдэнта разьвейваюцца. Улада застаецца пры сваім імкненьні выправіць “гістарычную памылку бальшавікоў” і ліквідаваць беларускае пытаньне. Дзяржаўная інтэлігенцыя застаецца перад выбарам: устаць разам з усім народам ці працягваць удаваць вялікую хітрасьць, трымаючы хвігу ў кішэні.

Эміграцыя Някляева, дэкляраваны крах спробаў недалучанага чалавека “цярпець уладу моўчкі”, можа стаць вялікай справай для Беларусі, для дасягненьня нацыянальнага адзінства. Гэта знакавы ўчынак [...]. Выходзіць, ніякі чалавек ня можа больш трываць. Лепш ужо няволя, лепш эміграцыя, чым маўчаньне.

Саюзу пісьменьнікаў Някляеў дае адзіны шанец ператварыцца з савецкага бюракратычнага фантому, зь якім ужо даўно ніхто ня лічыцца і якога ніхто не заўважае, у нешта сапраўднае, з прынцыпамі і пазыцыяй. [...]

Валянцін Акудовіч, сябар рэдакцыі “Крыніцы”, пацьвярджае: “Някляеў, як ніхто, умее трымаць паўзу”. Карэспандэнт “Белорусской газеты” Сямён Букчын абураецца ў слухаўку: “Нічога ня ведаю. Я вам не літсакратар Някляева, я не затым у Варшаве”. Віктар Шніп, які працаваў адказным сакратаром “ЛіМу” і за Някляева, усьміхаецца ў вусы: “Някляеў паехаў па Нобэлеўскую прэмію. Шымборская не атрымала, польская паэтка не атрымала ж гэтую прэмію”.

“У беларускай літаратуры была адна энігма - Максім Танк. Мас-мэдыя за тыдзень зьляпілі другую.

Згадваюцца даўнія кадры з БТ: калі Лукашэнка ўрачыста адкрываў Тэатар эстрады, ён абыходзіў прысутную “творчую інтэлігенцыю”, вітаючы і ціснучы рукі. Падышоў і да Някляева. Той застаўся стаяць рукі ў кішэнях. Лукашэнку скрывіла».

«Свободные новости»: «Можно ли обвинять Некляева в том, что свободу он поставил выше ореола мученика? Пугает, пожалуй, то, что политический исход из Беларуси становится приметой времени. Вчерашний лауреат госпремии стал первым “культурным перебежчиком”, попросившим убежища на Западе. И сие при том, что до этого Некляев сознательно избегал политических баталий и слыл едва ли не олицетворением лояльности по отношению к власти. [...]

Коллеги по цеху поступок Некляева восприняли неоднозначно.

Анатолий Козлович [...] констатирует:

- Некляев поставил себя в ситуацию, из которой было два выхода: или сотрудничать с режимом, или бежать. Люди творческой профессии - писатели, журналисты, художники, - прежде чем идти даже на минимальный контакт с властью, должны крепко обдумать своё решение. Когда Некляева избирали пред­седателем союза, все завуалированно - не прямо - говорили о том, что это чело­век “гнуткі”, контактный, лояльный, способный обеспечить хорошие отношения Союза с Лукашенко, власти с интеллигенцией. Однако сами серьёзные люди от “хлебного места” отказались категорически. [...]

Геннадий Буравкин, фактически уговоривший литературную братию поддер­жать кандидатуру Некляева, [...] предполагает, что заявление Некляева является эмоциональным взрывом, поскольку никогда подобная вероятность ранее не обсуждалась. “Я люблю Володю как человека, поэта”. И не исключено, что ход делу “об эмиграции” дают не друзья, а враги. Таково приватное мнение Геннадия Буравкина».

«Рэгіянальная газета»: «Смаргонь у лёгкім здранцвенні. Ураджэнец Крэва, “галоўны пісьменнік” краіны Уладзімір Някляеў заявіў у Варшаве, што вырашыў застацца ў Польшчы. Мы звязаліся па тэлефоне з першым беларускім эмігрантам, які атрымаў пасля 1996 года палітычнае прыстанішча ў Польшчы, Янкам Чурыловічам, журналістам і сёлетнім студэнтам-выпускніком факультэта эканомікі Варшаўскага ўніверсітэта.

Янка Чурыловіч пацвердзіў інфармацыю аб Някляеве [...]: - Гэта так. Новае тут тое, што Някляеў ніколі, па вялікім рахунку, не прыналежаў да апазіцыі. Польскія ўлады стаяць перад праблемай, ці даваць прыстанішча не толькі прадстаўнікам апазіцыі, але і людзям больш талерантным да афіцыйных уладаў.

- У першапачатковай інфармацыі не гаварылася прама аб тым, што Някляеў просіць прытулыку. Кажуць толькі пра нежаданне вяртацца ў Беларусь.

- А як не вяртацца? У такім разе можа наступіць экстрадыцыя. У Польшчы нельга жыць без дазволу на працу, па беларускіх паперах...»

«Trybuna»: «Уладзімір Някляеў тры тыдні таму ўцёк з Беларусі ў Польшчу. Да сённяшняга дня знаходзіцца ў нашай краіне, чакаючы дапамогі польскай улады. Гэта чарговая асоба, якая хаваецца за мяжой ад помсты Лукашэнкі.

Някляеў не з’яўляецца шараговай асобай - гэта вядомы беларускі паэт, які спачатку года кіруе Саюзам беларускіх пісьменнікаў. Доўгі час ён спрабаваў паяднаць інтарэсы культуры і незалежнасці сваёй краіны з палітыкай мясцовага рэжыму. У апазіцыі ён не ўдзельнічаў, нават пазбягаў палітыкі. Але ўрэшце трыванне скончылася. [...]

Не жадаючы быць чарговым вязнем беларускага прэзідэнта, ён вырашыў шукаць паратунку за мяжой».

«Ніва»: «Да гэтага часу Уладзімір Някляеў быў ці не адзіным беларускім паэтам, вершы якога вядомыя сваёй літаратурнай вартасцю, які спрабаваў паразумецца з існуючай на Беларусі ўладай. Ён удзельнічаў у рознага кшталту афіцыйных культурных мерапрыемствах, выступаў у прэзідэнцкім “парламенце”. Абранне Някляева старшынёй пісьменніцкай арганізацыі ў не апошнюю чаргу было звязана са спадзяваннямі літаратараў на тое, што ён знойдзе кампраміс з рэжымам і не дапусціць да знішчэння Саюза пісьменнікаў.

За “гульні” з уладамі, якія мэтанакіравана знішчаюць у Беларусі ўсё беларускае, да Някляева з падазронасцю адносіліся некаторыя прадстаўнікі нацыянальнай апазіцыі. Аднак, як высветлілася, старшыня Саюза пісьменнікаў апынуўся паміж двума агнямі. [...]

Відаць, урэшце Някляеў не вытрымаў. [...] .старшыня Саюза пісьменнікаў вырашыў стаць палітычным эмігрантам».

Выказаў сваё меркаванне і Рыгор Барадулін: «В этом деле много загадок. Я знаю Некляева как человека, преданного Беларуси и любящего ее. Это талант­ливый человек. Но он стал играть с властью. А с его лирическим характером играть с властью очень опасно. И если уж Некляев уехал, надо задуматься над тем, что ситуация абсолютно неблагоприятная и непредсказуемая для творческой интеллигенции. От власти надо держатся подальше, как и от огня. И прав был Мандельштам, когда говорил, что власть омерзительна, как руки брадобрея...»

Святлана Алексіевіч называла невяртанне Някляева трагедыяй: «Многие се­годня достаточно жёстко говорят о том, как Володя в последние годы вёл себя, что он делал. Конечно, говорить об этом можно много. Но главное, что следует признать, - за свои ошибки приходится дорого платить. И особенно интеллигенту. К сожалению, так уж сложилось в нашей истории, культуре, что надо быть не только поэтом или писателем, но и ещё кем-то.

Но, с другой стороны, я считаю это мужественным поступком. Потому что когда я вижу по телевизору, как седовласые мужи из Совмина, понурившись, смотрят вниз в то время, когда на них кричат, я думаю о том, что ни у кого из них не хватает мужества не позволить так с собой обращаться. А Некляев совершил как раз мужественный поступок. Это и поступок и вызов одновременно. Я увидела хотя бы одного мужчину, который в ситуации унижения повёл себя по-мужски».

У сваю чаргу Адам Глобус пісаў: «У яго жыцьці наступіў крызыс. Той Някляеў, якога я ведаў, быў чалавек экстэр’ерны, эстрадны, пасадны. Ён заўсёды быў навідавоку. Гэта чалавек, які мог чытаць вершы на стадыёне або выступаць на зьезьдзе камуністаў. Яго заўсёды цікавіла зьнешняя праява мастацтва. І разам з тым гэты чалавек валодаў вялікай здатнасьцю дамаўляцца з усімі. Цяпер, мусіць, гэта першы выпадак, калі ён не дамовіўся з уладамі.

На маю думку, чалавек такога складу здольны да суіцыдальных жэстаў. Ён захварэў. А як не захварэць, калі цябе прадалі, прычым прадалі ня тыя людзі, што лічыліся ворагамі, а людзі, калегі, зь якімі ты прапрацаваў усе лепшыя гады. Яны не зразумелі, што часопіс “Крыніца”, і тая старая, і новая - гэта вяршыня творчасьці Някляева, ягоная вялікая заслуга. Тыя, хто хацеў выгнаць Някляева з “Крыніцы”, пралічыліся. Някляеў зробіць - у Польшчы, у Парыжы, дзе заўгодна, - новую, будучую “Крыніцу”, нармальны літаратурна-мастацкі часопіс. Я ўпэўнены, што ён зробіць такі часопіс. Гэта адзінае, што можа вывесьці яго і з дэпрэсіі, і зь няяснага палітычнага стану. Тым больш што за межамі Беларусі жыве дастаткова творчых асобаў, якія маглі б удзельнічаць у такім часопісе - Быкаў, Дубавец, Мінкін, Шупа, Максімюк, Лукашук, Сокалаў-Воюш, амэрыканская й ангельская эміграцыя. Някляеў - таленавіты арганізіатар. [...]

Ніводзін з тых людзей, што прэтэндавалі і прэтэндуюць на пасаду галоўнага рэдактара “Крыніцы”, ня маюць маральнага права так рабіць ды й ніводзін зь іх проста ня здатны рабіць часопіс. Яны могуць стварыць добры верш, напісаць добры артыкул, зрабіць добры пераклад, але кіраваць працэсам ні адзін зь іх ня здатны.

Жэст Някляева - гэта жэст не палітыка, а чалавека і паэта».

Драматург Аляксей Дудараў, які ў чэрвені 1999 г. катэгарычна заяўляў: «Некляев - мой друг, моим другом он был вчера, является им сейчас, другом будет и завтра. Что бы с ним не случилось», нават і праз год пасля яго ад’езду прызнаваўся, што быў здзіўлены ўчынкам сябра: «Но если поэты уезжают из Дат­ского королевства, значит, в королевстве не всё в порядке. И плохо, если власти не прислушиваются к тому, что говорят творческие люди. Дело вовсе не в том, чтобы власти сразу бросались исполнять то, что мы посоветуем. А в том, что к нам просто следует прислушиваться. У творческих людей ведь хорошо развита интуиция.» І дадаваў: «Но ему не позавидуешь! Я ведь хорошо знаю его - мы были друзьями многие годы. Причём он остаётся моим другом и сейчас - я никогда не откажусь от него. И поэтому кто-кто, а я-то знаю, каково теперь его душе!»

Заставалася ў разгубленасці і Вольга Іпатава, якая была намесніцай Някляева ў СБП: «Пакуль, да 6 ліпеня, афіцыйна ён знаходзіцца ў адпачынку. [...] Ён і ў адпачынак сышоў неяк раптоўна [...]. Хаця, з другога боку, чалавека, які перанёс інсульт, можна зразумець».

Калегі Някляева па СБП сапраўды не разумелі яго. Невыпадкова занатаваў у хуткім часе Карлас Шэрман: «Ужо тады знаўцы нашага жыцьця сумняваліся ў палітычных чыньніках уцёкаў Някляева, ім нават не падабалася, што часьцяком за ім цягнуўся гарэлачны шлейф, хоць розум заставаўся сьветлым, а ўчэпістыя вочы выдавалі слыннага аматара жаночых сэрцаў, але я даводзіў ім, што паэтавы паводзіны здольныя мець больш вольны, трошкі багемны антураж, ды насамрэч немажліва гэтак ставіцца да яго, ня ведаючы падводных плыняў і абставінаў, якія змусілі чалавека ўцячы [...].

Трэба прызнацца, мне не ўдалося разьвеяць мроіва сумневаў нават сярод пісьменьнікаў, якія заўжды паважалі яго, і іхная пазіцыя грунтавалася на тым, што ён ня стаўся ахвярай сапраўдных перасьледаў, а становішча мела іншыя, зусім пазалітаратурныя карані. Гэтак, дарэчы, меркаваў і Васіль Быкаў, які аднойчы цьвёрда выказаў яму гэта пры сустрэчы ў ПЭН-цэнтры.

Хіба што двое паэтаў, што і раней сябравалі зь ім, падтрымлівалі яго без ваганьняў і гаварылі мне асабіста, што па мажлівасьці трэба неяк дапамагчы яму, і гэта былі шаноўныя Генадзь Бураўкін і Сяргей Законьнікаў. [...]

...У вачох грамадзтва ён сам - раней - улез у лайно, и цяперака доўга застанецца трошкі штучнаватым лібералам, бо хто паверыць, што ён стаўся відушчым, якраз калі страціў апору ва ўладных структурах? Вядома, услых пра гэта ня скажуць, але ўсё адно падумаюць».

У сваю чаргу намеснік старшыні Палаты прадстаўнікоў Уладзімір Канаплёў абвінавачваў ужо журналістаў - за тое, што яны быццам раздзьмулі з мухі слана: «То, что я сейчас скажу, некоторые ваши коллеги квалифицировали, как “жареный” факт. Хотя они-то и постарались с огоньком. Впрочем, ничего удивительного - профессия такая. Как это говорится: делать из мухи слона и торговать слоновой костью? Я имею в виду историю с поэтом, председателем Союза белорусских писателей Владимиром Некляевым. Чего только ни накрутили: и поиск “политического убежища”, и некая “особая политическая позиция”! Некоторые любители сенсации от азарта просто руки потирали. А ведь всё не так просто: человек заболел. Причём довольно тяжело. Выехал на лечение. Поскольку он фигура немалого масштаба, то имеет свой взгляд на всё происходящее. К тому же не привык пользоваться эвфемизмами. Вот и стали его обыгрывать комментаторы.

На днях разговаривал с ним по телефону и в очередной раз услышал подтверждение - как только он поправит здоровье физически и духовно (а это произойдёт в течение месяца), Владимир Прокопович вернётся домой. Ему предстоит ещё один курс лечения в Минске. Что же касается шумихи вокруг его имени, к которой он сам не имеет отношения, то выскажу своё мнение.

Хочу ещё раз подчеркнуть для особо ретивых с обеих сторон: Владимир Некляев никогда не искал политического убежища. Некляев же - не политик, он человек творческий, лирик, поэт. Полагаю, в некоторых циничных вопросах ему порой разобраться было непросто. Думаю, не без помощи коллег был создана и запущена ситуация по журналу “Крыніца”. К сожалению, не на высоте оказались и некоторые начальники, которые не разобрались в обстановке, а начали привычно рубить. Есть у нас ещё и бездушие, и формализм. Поэтому мне понятны мотивы, по которым Владимир Прокопович решил разобраться в некоторых возникших проблемах сам, без посторонней помощи - и лукавых друзей, и откровенных недоброжелателей, и подстрекателей. В итоге выяснилось, что вся эта история не стоит ломаного гроша. И те, кто хотел бы получить свои дивиденды, просчитались.

А вообще, тема отношений “власть и интеллигенция” во все времена и во всех странах - это очень деликтная сфера. Интеллигенция, в основном творческая, это тонкий камертон, она обострённо чувствует ситуацию, всегда готова оппонировать власти, если видит несправедливость, коньюктуру и т. д. И это нужно понимать правильно! Вспомните, как терпеливо, последовательно и продуманно ведёт диалог с интеллигенцией президент. Но, к сожалению, есть и обратные примеры. С одной стороны, оппозиционные политики толкают творцов на конфликт с властью, с другой - некоторые чиновники, в том числе высокопоставленные, ведут себя как слон в посудной лавке. Они не принимают национальную интеллигенцию, не прислушиваются к ней, не желают сознавать, что, проживая в Беларуси, нельзя быть нигилистом по отношению к нашей культуре и её творцам. История с Некляевым в этом смысле подтверждает, что в этом вопросе необходимо наводить порядок в духе требований президента: системно, тонко, но принципиально».

Акцэнтацыю на хваробу Някляева рабіў і старшыня Дзяржкамітэта па друку Міхаіл Падгайны: «Валодзя вельмі дрэнна сябе адчувае і таму лечыцца ў Варшаве. У мінулы аўторак ён мне тэлефанаваў, і я яму сказаў: “Валодзя, лячыся і не думай ні аб чым, акрамя свайго здароўя”. Так, сапраўды, нашае ведамства праводзіла ў рэдакцыі часопіса “Крыніца”, якім кіраваў Някляеў, планавую штоквартальную рэвізію, і былі выяўленыя некаторыя парушэнні ў фінансавай дзейнасці. Кшталту неапрыходаваных матэрыялаў, недахопаў бухгалтэрыі, няправільнае налічэнне ганарараў. Дык такія ж парушэнні ёсць і ў іншых рэдакцыях, і нікога за гэта ў турму не саджаюць - выносім вымовы, і рэдактары выпраўляюць недахопы. Зразумейце, Някляеў паэт, а не гаспадарнік, і нельга патрабаваць ад яго ідэальнага гаспадарання. Хутчэй за ўсё, Някляеў зараз знаходзіцца ў вельмі ўзрушаным эмацыйным стане, што ўласціва для чалавека такой цяжкай хваробы, як у яго. Таму я вельмі хачу, каб ён мне патэлефанаваў, і мы б вырашылі ўсе пытанні. Мы сябруем з Валодзем ужо больш за 20 гадоў, і я хачу яму сказаць, каб ён хутчэй папраўляўся, перастаў маяцца дур’ю і прыязджаў на радзіму».

Але ўсё ж не дурасцю маяўся Някляеў - яго ўчынак не выглядае такім ужо дзіўным і незразумелым, калі не вырываць яго з гістарычнага кантэксту, а прыгадаць гэты самы кантэкст.

30 сакавіка 1999 года быў арыштаваны былы прэм’ер-міністр беларускага ўраду Міхаіл Чыгір, які вылучыў сябе кандыдатам у прэзідэнты на альтэрнатыўных прэзідэнцкіх выбарах, што павінны былі адбыцца ў маі.

6 красавіка 1999 г., роўна за два месяцы да эміграцыі Някляева, калі ён з інсультам ляжаў у шпіталі, нечакана ад інсульту памёр кіраўнік створанага апазіцыяй ценявога ўраду Генадзь Карпенка. Гэты чалавек выглядаў волатам, і мала хто верыў, што памёр ён сваёй смерцю.

7 мая бясследна знік былы міністр унутраных спраў Юрый Захаранка, які не толькі падтрымаў ідэю альтэрнатыўных прэзідэнцкіх выбараў і ўвайшоў у каманду экс-прэм’ер-міністра Міхаіла Чыгіра, але і стварыў Саюз афіцэраў.

У тым жа месяцы былы віцэ-прэм’ер Віктар Ганчар пачаў альтэрнатыўную кампанію па выбарах прэзідэнта, па завяршэнні якой абвясціў пра заканчэнне тэрміну легітымнага кіравання Лукашэнкі. У верасні Віктар Ганчар і ягоны сябра бізнэсовец Анатоль Красоўскі таксама бясследна зніклі.

Да таго ж у красавіку таямніча знікла з-пад хатняга арышта экс-старшыня Нацыянальнага банка Тамара Віннікава, якую ўлада быццам бы рыхтавалася судзіць па абвінавачванні ў фінансавых злачынаствах...

З усімі гэтымі людзьмі Уладзімір Някляеў быў звязаны асабістымі адносінамі. З кімсьці менш, з кімсьці больш блізікімі (як з Генадзем Карпенкам, які быў ягоным сябрам). Усе гэтыя падзеі адбываліся адна за адной у тым самым 1999-м - адным з самых трагічных у найноўшай гісторыі Беларусі. З пункту гледжання такой рэтраспекцыі ці магла існаваць рэальная пагроза свабодзе Някляева? Свядома ці падсвядома, але ён, думаецца, не мог не браць у разлік тое, што свабода і жыццё чалавека для цяперашняй улады ў Беларусі наўрад ці чаго вартыя.

Тым часам у Варшаву накіраваўся міністр замежных спраў Урал Латыпаў, а затым і галоўны рэдактар прэзідэнцкай газеты «Советская Белоруссия» Павел Якубовіч, былы паплечнік Някляева па часопісу «Крыніца». Абодва ехалі па даручэнні Лукашэнкі з прапановай да “блуднага сына” вярнуцца дамоў. Везлі гарантыі бяспекі. Абяцанні перагляду палітыкі ў сферы культуры. Але вярнуліся - без Някляева. Сам ён пасля скажа: «З палітыкай у мяне выйшла, як з нялюбай, але страснай жанчынай: чым мацней я ад яе адпіхваўся, тым мацней яна мяне абдымала.»

ПАННА ВАРШАВА

24 чэрвеня Някляеў даў вялікае інтэрв’ю Сямёну Букчыну, падчас якога распавёў, што на працягу апошніх чатырох месяцаў яго запалохвалі: «мол, погоди, ещё немного - и тебя накроют». «Наконец, перед моим отпуском очередные проверяющие обнаружили, что в редакции на двери специальной комнаты, где хранились документы, сорвана пломба, а бумаги исчезли, - казаў Някляеў. - Встал вопрос: кому нужно было похищать уже отработанные, скопированные и вошедшие в материалы проверки документы? Я поинтересовался у компетентных людей по поводу того, что бы это могло означать. Мне сказали: вот тебя-то сейчас и обвинят в хищении этих документов. Соответственно, могут теперь обвинить и в каких угодно злоупотреблениях. Такая модель, оказывается, уже давно отрабо­тана на практике. Это случилось около месяца назад. Нет, о бегстве из Беларуси я вообще не думал. И когда уезжал в Польшу, не думал об эмиграции».

Ён не збіраўся пакідаць Беларусь - паехаў у Варшаву проста дзеля таго, каб, апынуўшыся ў бяспечным месцы, усё абдумаць. «.Было трудно поверить в то, что мне грозит арест, - тлумачыў Някляеў. - В Минске я был в таком состоя­нии, что уже не мог реально оценивать происходящее. Я человек не политиче­ской биографии и свыкнуться с мыслью, что политика ворвалась в мою жизнь и переломила её, мне до сих пор невероятно сложно. Осознание того, что это всё-таки случилось, пришло здесь, в Варшаве, когда я получил подтверждение информации, что мой арест предопределен».

Такую інфармацыю ён атрымаў праз тыдзень пасля таго, як апынуўся ў Варшаве. І хоць спачатку не збіраўся станавіцца палітуцекачом (расійскае агенцтва ІТАР- ТАСС паспяшалася распаўсюдзіць інфармацыю пра тое, нібыта Някляеў папрасіў у Польшчы палітычнага прытулку), аднак ужо напрыканцы чэрвеня канстатаваў: «Сейчас это неизбежно. [...] Нет, торги уже кончились, я сейчас плачу по соб­ственным счетам. Разлукой с родными, с друзьями... Плачу за приближённость к власти, за иллюзии или за что-то другое, как бы оно ни называлось... Дорогой всевозможных компромиссов - больших, малых - я подошёл к тому нравствен­ному рубежу, переступить который невозможно».

Тым часам штотыднёвік «Имя» пісаў: «До сих пор непонятно, стал ли политэмигрантом председатель Союза писателей Владимир Некляев, заявив ещё в середине июня в Варшаве о своём намерении не возвращаться... [...]

Приказом за собственной подписью председатель Союза писателей Некляев позволил самому себе в связи с плохим состоянием здоровья продлить срок отпуска, но уже за свой счёт, до 6 августа. [...]

...среди литераторов настойчиво ходят слухи о том, что месяц за свой счёт понадобился Владимиру Прокоповичу как раз для того, чтобы сторговаться с Владимиром Петровичем. Якобы, если полковник пообещает, что по финансовым нарушениям в “Крыніце” не будет возбуждено уголовное дело, поэт вернётся на Родину».

Але паэт не вяртаўся на Радзіму яшчэ доўгі час. Першыя тры варшаўскія месяцы ён жыў у студэнцкіх сяброў, у аднапакаёвай кватэры: сябры, іх сын, сабака і кот, Някляеў - шосты. У кішэні - семдзесят даляраў. Пазней дапамаглі палякі: спачатку рэдактар «Gazety Wyborczaj» Адам Міхнік уладкаваў беларускага палітуцекача ў рэдакцыйную кватэру, затым сацыял-дэмакраты знялі для яго нумар у гатэлі.

У гэты ж час Някляеў зноў апынуўся ў эпіцэнтры палітычнага скандала - «Народная воля» пісала: «Политические страсти вокруг имени Владимира Некля­ева начинают разгораться и в Польше. В номере за 26 июля газета “Trybuna”, выражающая политику левых сил, обвинила стоящую на правом политическом фланге “Gazeta Wyborcza” и её главного редактора Адама Михника в информа­ционной блокаде в отношении Некляева. Эту якобы блокаду со стороны правых “Trybuna” связывает с тем, что на пресс-конференции в Сейме Некляева пред­ставлял депутат Тадеуш Ивиньский, известный левый политический деятель [...]. “Gazeta Wyborcza”, трижды представлявшая белорусского поэта, не заставила себя долго ждать и уже на следующий день назвала эти обвинения “трижды враньём”. Она инкриминировала левым использование имени Некляева в целях межпартийной борьбы и прозрачно посоветовала поэту держаться в стороне от, как выразилась газета, левого “политического гетто”.

Владимир Некляев отказался комментировать эту полемику, заявив, что он никем не был политически заангажирован в Беларуси, а тем более - это не допустимо для него в Польше. “Моя партия - Беларусь”, - сказал Владимир Некляев. Тем не менее объективно он оказался в точке пересечения интересов двух главных политических сил. [...] Естественно, что Некляев, не примкнувший здесь ни к одному лагерю и публично демонстрирующий самостоятельность, представляет интерес для обеих сторон, чего они в пылу борьбы и не стали скрывать. Для Некляева, таким образом, возникает очевидная опасность оказаться между молотом и наковальней. [...]

В сложившихся обстоятельствах логичным выглядело бы взаимодействие Некляева с лидерами белорусской политической оппозиции, с белорусской диаспорой, но он пока этого или не делает, или такие контакты не афиширует. Похоже на то, что трудный путь “одного в поле” избрал для себя поэт. Для поэта это очень эффектно, но для политика в перспективе достаточно опасно».

Аднак для Някляева было страшна не толькі тое, што ён згубіў практычна ўсё, дзеля чаго жыў і працаваў мінулыя паўстагоддзя: сям’ю, сяброў, працу, славу, урэшце рэшт грамадскі статус, - «найстрашнейшае, што на тым попеле і на тых руінах нібыта не стала самога мяне, - напіша ён. - Вось толькі што быў Уладзімір Някляеў - і няма яго. Таму што не стала імені, на якое спачатку ты працуеш, а пасля яно працуе на цябе. Яно было, але засталося на Усходзе. На Захадзе яно нічога і нікому не казала.

Усё пачыналася з нуля.

Я быў ашаломлены. Гэта была драма, якая працягвалася каля года, пакуль я выбіраўся з-пад руін і попелу».

І іншым разам: «У першыя дні майго жыцця ў Варшаве раптам апанаваў мяне адчай. Я страціў разумение ўсіх прычын, па якіх апынуўся за мяжой, якія, здавалася, дарэшты разумеў ад’язджаючы - і не было сіл на тое, каб паспрабаваць зноўку ўцяміць: як яно ўсё так сталася?.. Я не жадаў ні чуць нікога, ні бачыць, не хацеў ведаць ні таго, што пра мяне кажуць, ні казаць нешта, што пра іншых ведаў.

Цяпер, па часе, я разумею, што псіхалагічны стан быў абумоўлены фізічным пачуваннем, тым, што я не ачомаўся ад інсульту, але тады душа, нутро маё знемагала - і пры чым тут інсультныя мазгі?..

Я не ведаў, куды сябе падзець. Мяне прадалі тыя, каго любіў. Значыць, трэба іх і ўсё з імі звязанае адкінуць, адпрэчыць. Забыць. Як не маё, як чужое.

У адпакаёўцы маіх даўніх, яшчэ студэнцкіх сяброў, дзе мясціліся мы ўшасцёх з коткай і сабакам, не было ніякіх беларускіх кніг, апроч маёй кнігі “Выбранае”, некалі сябрам маім надпісанай, і я пачаў перачытваць самога сябе і ўпершыню прачытаў сябе самога як некага іншага, чужога, і шпульнуў кнігу ў акно. Праз пяць хвілін мне здалося гэтага мала, я выйшаў на вуліцу, дзе каля дзіцячага шпіталя два мужыкі калупаліся ў зямлі, папрасіў у іх лапату, знайшоў метраў за трыста закінуты двор, выкапаў яму і пахаваў кнігу, прытаптаўшы зямлю... Так яна там, мусібыць, і ляжыць - непадалёк ад беларускай амбасады.

Мне захацелася пахаваць мінулае - гэтак я ў ім усё ўзненавідзеў!..

Нічога і нікога пахаваць я не здолеў. Усё і ўсе ўва мне. Як тая, якую не пе- рапісаць, закапаная кніга».

Але нягледзячы на цяжкія абставіны, Някляеў заўважаў: «Эміграцыя - без магчымасці вяртання дамоў - была выключана для мяне ад самага пачатку».

І трохі раней: «Тым не менш, назаўсёды з Беларусі, са свайго дому, я нікуды і ніколі не з’язджаў. Я з Нальшы, са Смаргоншчыны, з Крэва - і тут мае крэўныя... Нават ніякавата казаць банальныя словы пра родныя магілы. Да іх я некалі назаўсёды й вярнуся».

Па першым часе жыцця ў замежжы яго запрашаюць выступаць у Германіі, Англіі, Швецыі - «говорить речи про это всё - диктатуру, режим. А мне это всё было поперёк, - распавядаў Някляеў. - Это только кажется, что на Западе интересуются тем, как мы тут в Беларуси живём. На самом деле там живут своей жизнью и всё им по барабану. Просто интересно посмотреть, как на обезьяну, на этого белоруса, который может существовать в таких условиях. Я почувствовал, что говорю, надрываюсь, ведь действительно это болезненно воспринимаю, а они слушают и ничего не понимают. Для них, для большинства - это шоу. Конечно, есть те, кого Беларусь действительно интересует, но это, по большей части, люди, которые за свой интерес получают деньги. Представители фондов, организаций. И где-то через год я сказал: извините, но больше этим заниматься не хочу. Грант дали писателю?. Так вот, я - писатель, и буду заниматься непосредственно своим делом. Буду писать. И меня отпустили».

Праўда, яшчэ 20 ліпеня ён выступіў у польскім Сейме з наступнай заявай:

«20 июля 1999 года в соответствии с Конституцией Республики Беларусь заканчивается срок полномочий президента Беларуси А. Лукашенко. Внесённые в Конституцию по результатам непризнанного международным демократическим сообществом антибелорусского референдума 1996 года изменения, продляющие президентские полномочия на два года, не имели и не имеют никаких причин, которые можно было бы объяснить национальными интересами страны. Из этого следует, что изменения в Конституцию внесены волей А. Лукашенко, инициатора референдума, исключительно в личных, корыстных целях.

Демократия - не универсальная модель государственного устройства, но для Беларуси, со времён Великого Княжества Литовского европейской страны, она наиболее органична и оптимальна. Поэтому демократическому сообществу, в том числе России и прежде всего демократической России, следовало бы без колеба­ний не только высказать, но и действительно обозначить неприятие диктаторских тенденций в Беларуси, оказать реальную поддержку её демократическим силам. Подписывать какие бы то ни было политические соглашения с нелегитимной властью цивилизованным странам просто не к лицу.

А. Лукашенко использовал демократию, традиции которой были возобновлены в Беларуси движением национального Возрождения, для установления режима личной власти. Режим личной власти он использует для установления диктатуры. С 21 июля 1999 года есть все правовые основания для того, чтобы утверждать, что в Беларуси существует диктатура и властвует диктатор - нелегитимный президент.

Национальная особенность варианта белорусской диктатуры в том, что она не осознаёт себя диктатурой, недоумённо разводит руками перед всем миром: ну где вы здесь диктатуру видите? Президент А. Лукашенко демонстрирует при этом величайшую способность политика: быть предельно неискренним и не осозна­вать этого. В том как раз и заключается особенная опасность его политического таланта и установленного им режима.

Пять лет назад А. Лукашенко был избран президентом Республики Беларусь действительно демократическим путём. Но народ голосовал за демократию, а не за диктатуру. Народ отказывался от тоталитаризма, отвергал несвободу, избирал президента независимой страны. Сегодня эта страна на грани потери суверени­тета, которым президент постыдно торгует. Независимость он готов принести в жертву власти и расправиться со всеми, кто в этом ему противостоит. Именно поэтому я и вынужден был временно покинуть Беларусь.

“Пусть найдёт в себе мужество вернуться, у него в Беларуси нет проблем”, - передали мне слова президента. Это не так, в Беларуси есть проблема общая для всех. Эта проблема - диктатура. Это Александр Лукашенко должен найти в себе мужество признать реалии, снять с себя президентские полномочия, пере­дать парламенту власть, которая ему больше не принадлежит, исполнить закон, Конституцию, на которой присягал он верой и правдой служить Беларуси.

У меня нет запасной Родины, я был и остаюсь гражданином своей страны, во всём готовым разделить её судьбу, кроме несвободы».

У Варшаве Някляеў спрабаваў стварыць Інстытут Беларусі ў Польшчы - па аналогіі з Інстытутам Польшчы ў Беларусі, але з іншымі задачамі - падмурак задумы быў палітычны. Палякі ўсяляк у тым садзейнічалі, але да «моманту казытлівага пытання пра сродкі. “Пане Владэку, скуль у бедным польскім паньстве грошы?.. Проша пана да амерыканцаў”».

Да таго ж не абышлося без «рэкамендацыі» Васіля Быкава, якому палякі патэлефанавалі ў Хельсінкі, і Васіль Уладзіміравіч сказаў, нібы Някляеў мае ў Польшчы нейкія прыватная інтарэсы, таму і з’ехаў з Беларусі. «Супакоіўшыся, разважыў: што і як у Фінляндыі мог ведаць Быкаў пра мае прыватная інтарэсы ў Польшчы? - задаваўся пытаннем Някляеў. - Калі б нават яны былі... Выходзіла, што, як раней нас рупліва разводзілі, так стараюцца і цяпер. Ці дома, ці тут. Бо калі палякі - хто горача, хто прахалодней - мне ўсё ж дапамагалі, дык беларусы ў большасці сваёй заміналі. Асцерагаючыся, каб не заняў чыю-небудзь нішу, накапаную норку». Сам ён, каб нешта высветліць, Быкаву не патэлефанаваў, але, не стрываўшы, выклаў усё блізкаму быкаўскаму сябру - рускаму крытыку Валянціну Аскоцкаму, які ў гэты час завітаў у Варшаву. Той паабяцаў паведаміць пра ўсё Быкаву і сваё слова стрымаў, надрукаваўшы ў маскоўскай газеце «Литературные вести», якую ён рэдагаваў, не толькі заяву Някляева, але і ягоны каментар да яе:

«Последнее время мне часто задают один и тот же вопрос: зачем тебе, поэту, понадобилось осложнять себе жизнь, выступать с политическим заявлением, ставящим под сомнение легитимность президента Беларуси? Только по одной причине: я не мог и не могу признать результаты референдума, продлившего президентские полномочия А. Лукашенко. Этим референдумом одновременно отменена национальная символика - флаг и герб, а национальный язык поставлен ещё в более сложные условия выживания, чем это было в советское время. Такой активной политики русификации, подготавливающей “объединительную почву”, в нынешнем веке Беларусь не знала. И прискорбно, что такая политика благосклонно поддерживается частью российской интеллигенции, в том числе литераторами. Во всяком случае, их “творческие десанты” в Беларусь существенно этому способствуют.

Участник одного из них, уважаемый мною автор “Прощания с Матёрой”, заявил, например, что увидел в Беларуси не политику русификации, а стихию русинизации: всё, мол, не сверху направляется, а идёт снизу, от народа. Полноте, Валентин Григорьевич! Где и когда это было видано, чтобы народ по своей воле переводил себя в другой язык, в иную веру или культуру? Такое может при­видеться, если только не считать народ народом, а язык языком. И что это за мессианство новейшее в конце ХХ столетия в центре Европы? Простите уж, но если вам, русскому писателю, невыносимо было расставаться с одной Матёрой, то каково же мне, белорусскому поэту, расставаться со всей Беларусью?.. Не­возможно представить, будто вы не понимаете того, что русификация Беларусь затопит? Стало быть, она нужна вам лишь как территория. Вода схлынет, всё сметёт - а земля останется?

Я люблю Россию не меньше, чем Беларусь, могилы моих предков на берегу Волги, под искусственными разливами которой также скрылась не одна Матёра. И ни я, ни любой другой белорусский литератор в здравом уме не скажет вам, что он против России. Это нам приписывают те, кто против Беларуси. И не против я союза с Россией, а против его объединительного либретто, написанно­го по мотивам политической конъюнктуры. Ну какой ещё вариант, какое ещё условие, кроме отказа от независимости, могут быть предложены Беларуси, если речь идёт о едином государстве? Никакого другого - это очевидно. [...] .одна страна-сторона готова сдать свою независимость, а другая страна-сторона, что выглядит не краше, готова эту сдачу принять. Если не позор, то что это такое? Чтобы не участвовать в нём и даже не быть ему свидетелем, я и уехал - мне за такую цену не нужно ни дружбы, ни братства, ни единства».

Гэты нумар газеты Аскоцкі ў кастрычніку даслаў Быкаву, праўда, у суправаджальным лісце пісаў: «Дошёл слух, что Некляев уже помирился с пре­зидентом и вернулся на Родину. Если так, то его заявления имеют чисто исто­рический характер. Тем более: пусть останется как память о зигзагах судьбы.» Але гэта зноў жа былі чуткі, насамрэч Някляеў не мірыўся з Лукашэнкам і не вяртаўся на Радзіму.

Палітыкай у Польшчы ён больш не займаўся. Зноў стаў пісаць - недзе пад гэты час узніклі першыя радкі паэмы “Паланэз”, якімі ён развітваўся (“Бывай, Яблонская, бывай!..”) не толькі са сваёй лірычнай гераіняй. «Два шляхі маю - мастацтва і вера. Чалавек не закон, не падлягае перагляду. Я б хацеў зьмяніць сябе. Я ўсё жыцьцё сабой незадаволены».

Што ж тычыцца Інстытута Беларусі, дык ён усё-ткі будзе створаны, але пад назвай «Беларускі дом» і - толькі праз дзесяць гадоў. Створаны ў самой Беларусі.

ПАЛКОЎНІК ПЯТРОВІЧ

У чэрвені 1999-га Някляеў піша здзеклівую песенку «Пол­ковник Петрович», якую адразу друкуе газета «Имя».

По роскошной Варшаве гуляю

В тополином июньском снегу.

Заметаю тебя, заметаю

И никак замести не могу

Припев:

Руки в брюки, кепчонку на брови,

Сигаретка дымит на губе...

До свиданья, полковник Петрович,

Поцелуй за меня КГБ.

С панной Анной мазурку танцую,

С ней купаюсь в любви и вине,

Только что мне её поцелуи! —

Если друг мой тоскует по мне.

Припев.

Как прекрасна свободная Польша,

Разорвавшая лагерный круг!..

Мы с тобой не увидимся больше,

Если даже и встретимся вдруг.

“Герой” песенкі, як пазней напіша яе аўтар, патэлефанаваў яму — і з гэтага часу Някляеў урыўкамі, даволі дазіравана стаў распавядаць пра тое, што ж начасмрэч адбывалася ў Беларусі і Польшчы пасля таго, як ён абвесціў, што вяртацца з замежжа пакуль не збіраецца.

«Пры вонкавым алімпійскім спакоі рэальна ўлада паставілася да сітуацыі нервова і зусім сур’ёзна. Нават больш нервова і больш сур’ёзна, чым я меркаваў. Былі ў мяне і сустрэчы з яе прадстаўнікамі, і тэлефонныя перамовы з імі, але паколькі кожны раз ставіліся ўмовы канфідэнцыяльнасці, і я даваў на тое згоду, дык няхай так яно і застанецца. Хіба што Урал Латыпаў, з якім мы таксама сустракаліся ў Варшаве, не ставіў ніякіх умоў і не рабіў з нашай сустрэчы таямніцы, гледзячы на гэта, мусіць, прасцей за іншых — як на частку сваёй работы.

Сутнасць усіх размоў зводзілася ў агульных рысах да майго вяртання і да магчымых у такім выпадку ўзаемных кампрамісаў. Мяне пераконвалі, што вось-вось адбудзецца значная карэкцыя ў знешняй палітыцы, ураўнаважанне яе ў накірунках на Усход і Захад, і ўжо ўсё падрыхтавана да змен у палітыцы ўнутранай — са зменай на ключавых пасадах людзей, якія за яе адказваюць. Даводзілі гэта ўсё ў адзін голас, і я ўжо гатовы быў даць таму веры, бо паверыць хацелася. Уладзімір Канаплёў ні слова не выдумаў, калі сказаў у сваім інтэрв’ю “Советской Белоруссии”, што я далечваюся і вяртаюся. Але ж нічога тым часам не адбывалася і не змянялася. [...]

Ад пачатку ўсіх цікавіла місія Паўла Якубовіча [...].

Ён раскінуў карты ў нечаканы для мяне расклад — і па тым раскладзе я гарантавана і шмат у чым выйграваў, але гэта была не мая гульня. Дый нагуляўся я ў падобныя гульні з вялікім пераборам. І Павел Якубовіч, як мне здалося, без асаблівай крыўды за дарэмныя свае высілкі тое зразумеў. Можна колькі заўгодна падазраваць яго ў тым, што ён тут нешта і для сябе выгадаў, але гэта быў адкрыты рух насустрач, а не ўдар у спіну. Тое самае магу сказаць і пра Уладзіміра Канаплёва.

Справабавалі мне дапамагчы і яшчэ колькі чалавек з самых сур’ёзных дзяржаўных структур, з якімі раней я быў ледзь знаёмы, ці нават яны былі толькі знаёмымі маіх знаёмых. Так што не ўсё кепска з людзьмі на нашай Бацькаўшчыне. Нават за грошы і прывілеі не ўсім падабаецца абыякава назіраць, як знішчаецца Беларусь».

Праз дзесяцігоддзе ў адным з інтэрв’ю Някляеў прывядзе нават вытрымкі з тэлефоннай размовы з Замяталіным, які, згодна іранічнай заўвагі Някляева, узначаліў штаб па яго вяртанні і неаднойчы тэлефанаваў яму ў Варшаву, бо Лукашэнка даў прамое ўказанне: зрабіў памылку — выпраўляй! Тры мікракасеты з запісам тэлефонных размоў з Ул. Замяталіным, У. Латыпавым, Ул. Канаплёвым і М. Падгайным Някляеў знайшоў у сваёй паштовай скрыні... як падарунак да дня народзінаў.

«В. Заметалин: Владимир, мы тебя ждём по окончании отпуска, ждём в на­шей стране, ждём, собственно, гражданина нашей страны, не видим совершенно повода и причин, чтобы Владимир Прокопович Некляев сделал те шаги, которые не соответствуют... [Далей неразб.]

В. Некляев: Ну, и под что, Владимир Петрович, ждём-с? Пад краты, як кажуць беларусы? Под компромат с доносами, который увидел я на твоём столе и ты его на моих глазах картинно порвал, а у президента оказался другой...

В. З.: Погоди, Владимир, какой другой? Ты видел его у президента?

В. Н.: Нет. Как я мог его там видеть?

В. З.: Тогда о чём мы говорим?.. Я порвал то, что ты видел.

В. Н.: Да... И начал рвать меня с корешком...

В. З.: Владимир, кто-то тебя дезинформировал. В этом направлении нет и вообще не может быть разговора.

В. Н.: В этом направлении есть разговор.

В. З.: Поверь мне, нет. Давай доверять друг другу.

В. Н.: Тогда есть разговор в параллельном направлении... Вот ты мне объясни: допустим, Подгайный, то есть Госкомитет печати, всё по своей инициативе делал...

В. З.: Не допустим, а так оно и было.

В. Н.: Хорошо, но не распространяется ведь власть Подгайного на то, чтобы напустить на меня и Комитет госконтроля, и ОБЭП, и КРУ Минфина — это ведь уже совсем другие дела. И так копали, будто я, не знаю, нефтью торгую, валюту печатаю. А потом ещё и документы украли, чтобы кто-то подумал, будто что-то в них всё же нашлось.

В. З.: Про документы я впервые в твоей статье прочитал, даже не понял, что за документы?.. Что же касается Комитета государственного контроля, то Подгайный действительно не имеет таких полномочий, равно как и я. Эта организация напрямую подчиняется главе государства..»

Аднак наўрад ці ў падмурку такіх рашэнняў, як няхай часовая, але ўсё ж (калі рэчы называць сваімі імёнамі) палітычная эміграцыя, палягае нейкая адна прычына, звычайна гэта шэраг прычын. Вось яшчэ адна, можа быць, найбалючая, пра якую Някляеў сказаў толькі аднойчы — з відавочным унутраным напружаннем. «Калі той жа міністр замежных спраў Урал Латыпаў, з якім былі мы ў прыязных, амаль сяброўскіх адносінах, угаворваў мяне вярнуцца і пытаў: “Ты што: не верыш гарантыям прэзідэнта? Ці ты мне не верыш?..” — я ківаў, як балванчык кітайскі, на ягоныя словы галавой і не мог растлумачыць, не мог сказаць яму ўсё, як ёсць: “Урал, ды не мучайся ты, веру, але... Але як мне быць з “сябрамі” маімі?.. Як да іх вярнуцца?.. Як з імі размаўляць?.. Як іх слухаць?.. Як рукі паціскаць?.. Як гля- дзець вочы ў вочы?..” Я перад ад’ездам у Варшаву ўсе іхнія кніжкі і падарункі за ўсе гады з хаты павыкідваў! Я бачыць іх не мог, мяне трэсла, калі я думаў, што выпадкова магу з імі на вуліцы спаткацца. Я нібы захварэў на нейкую хваробу псіхічную. І не хлапчук ужо быў, на свеце пажыў, а так прабіла. Наскрозь. І ўсё круціўся і круціўся ў мазгах, быццам іх заела, адзін і той жа эпізод. [...] Калі мяне ўрэшце так прабіла, што я ў шпіталь патрапіў, адзін з маіх “сяброў” — не буду ўжо казаць хто — прыйшоў мяне нібыта праведаць, а насамрэч прынёс паперу падпісаць... Хоць бы з дзяжурным апельсінам ці яблыкам з’явіўся, дык не — з паперай. [...] З лістом у гараж, каб рэдакцыйную машыну выпусцілі! Я рухацца не магу, а ім пакатацца закарцела. І ён бярэ маю руку, якая не рухаецца, і так падсоўвае яе сваёй рукой, падсоўвае, а я падпісваю, падпісваю — катайцеся...

Вось праз што я з’ехаў — і вось да чаго не мог вярнуцца».

Зрэшты, нават гэта была не апошняя прычына, па якой у чэрвені 1999-га Някляеў пакінуў Беларусь.

ПАЛАНЭЗ

«Тут я был главный редактор газеты, главный редактор журнала, из меня сделали некоего общественного деятеля, который должен был участвовать во всём. В таком положении, как я, не был никто: я стоял на митинге БНФ, а потом шёл в администрацию президента, где собирали всех главных редакторов и учили, как бороться с БНФом. С ума уже стал сходить от этого, — рэзюмаваў Някляеў праз дзесяцігоддзе. — И вдруг такой подарок! Да пошли вы к чёрту, сказал я и засел за письменный стол. И перестал мучаться. Если бы не было этого, не было бы и последних книг — я бы просто не успел их написать».

У паэме «Паланэз», завершанай вясной 2000 года перад ад’ездам з Варшавы ў Хельсінкі, ён агучвае яшчэ адну і, мабыць, найгалоўнейшую прычыну развітання з Радзімай. Сустрэўшыся з Быкавым у чэрвені 2001-га ў Фінляндыі, ён назаве яе.

«Пайшлі прагуляцца па Тампэрэ. Горад паміж двума велізарнымі азёрамі, рака, стары млын — прыгожа... І пасярод гэтай замежнай прыгажосці Васіль Уладзіміравіч, нібы ў працяг дыскусіі пра эміграцыю, спытаўся, якая ўсё ж з усіх прычын, па якіх з’ехаў я за мяжу, была настолькі важкай, што змусіла да такога кроку? “Тут жа ў нечым, — сказаў ён, — адчай...” [...]

Мы стаялі на мосце, вада шумела пад намі... І ў шум вады я стаў расказваць, як яно было, і як паасобку ўсё выглядала драбязой, а, склаўшыся ў адно, сталася прычынай. І я назваў яе ў паэме “Паланэз”, напісанай у Варшаве. Лірычная гераіня паэмы не разумее, чаму лірычны герой пакінуў радзіму, дапытваецца: “Скажы, скажы, дзеля чаго зрабіў ты гэта?..” — і той адказвае: “Найперш, каб зратаваць паэта”. Для мяне гэта і прычына больш чым дастатковая, і адказ вычарпальны, да якога нічога не трэба прыплятаць. Ды тое для мяне, а для астатніх?.. “Вось для вас, — я спытаў, — гэтага дастаткова?» — і ён, гледзячы ў ваду, кіўнуў...»

Праз паўзу Быкаў папрасіў Някляева прачытаць што-небудзь з паэмы. Гэта быў адзіны выпадак у яго жыцці, калі ён чытаў Быкаву — яму аднаму — сваю паэзію. У Тампэрэ, пад шум вады.

— Я не баюся пустаты.

— Таму і край свой кінуў ты,

І зараз тут і там чужы

Сабе і ўсім... Скажы, скажы,

Дзеля чаго зрабіў ты гэта?..

— Найперш, каб зратаваць паэта.

— Якога?

— Можа, не благога.

Я забывацца стаў, якога.

Ён у апошнія гады

Адчуў, што ўжо не малады,

Што ўсё спазнаў каханне... славу..

Надзеў хамут, упрогся ў справу —

І паміраць пачаў...

— Тады

Прыдумаў сам сабе забаву?

— Лічы, што так. Яшчэ з ваўкамі

Не захацеў па-воўчы выць,

Хоць быў абкладзены сцяжкамі...

На развітанне Быкаў падорыць дзве свае кнігі — у адной напіша: «Аднаму з “пахаджанаў”. Паэту Беларусі — Ул. Някляеву з пажаданьнем шчасьця», у другой: «Міламу “пакутніку” ў экзылі Валодзю Някляеву з найлепшымі пажаданьнямі».

«АГЕНТ ОО7»

Някляеў яшчэ не з’ехаў з Беларусі, а газета «Славянский набат» ужо запісала яго разам з Васілём Быкавым, Рыгорам Барадуліным, Генадзем Бураўкіным, Святланай Алексіевіч, Уладзімірам Арловым ды іншымі сябрамі Беларускага ПЭН- цэнтра ў масонскія спісы, у якіх Някляеў значыўся пад нумарам 007. «ПЕН-клуб — международная организация по защите прав писателей и журналистов. Вывеска для простаков, — так пачынаўся той «выкрывальніцкі» цыкл В. Дашкевіча, які славянафобскі «Славянский набат» (выданне Камароўскага кірмашу існавала тры гады) не стаміўся друкаваць на працягу больш года. — На самом деле — легальный масонский предбанник. Кузница кадров для многочисленных просионистских контор, призванных взламывать чужие традиционные культуры и национально ориентированные государства». І ўжо пра Някляева: «На очереди не менее звонкий политический попрыгунчик — Владимир Некляев (007). По членскому билету ПЕН-клуба почти Джеймс Бонд. Руководит “Володечка” нынешним Союзом писателей Беларуси, является редактором двух изданий, дотируемых государством. В руководимом им журнале “Крыніца” помещены такие знаменательные строки Е. Гучка: “.в список почётных граждан Беларуси среди живых и уже оставивших эту жизнь я предложил бы внести имена таких прекрасных людей, как Михаил Кукабака, Владимир Буковский (кстати, оба пен-клубовца. — В. Д.), Валерия Новодворская. В моём рабочем кабинете висели бы изображения Иисуса Христа, Франциска Скорины, Кастуся Калиновского и Джохара Дудаева. Лично бы я довёл до логического завершения вопрос о Нобелевском лауреатстве Василя Быкова. Я не вызвал бы в качестве авторитетов себе на помощь ни Гитлера, ни Сталина, ни Машерова, ни живых коммуно-фашистских паханов и шпаны.”

Чувствуете, какая “крынічыка” фантанирует? І далей пра тое, што «.“Воло­дечка” тиснул в редактируемой им газете “Літаратура і мастацтва” очередные излияния М. Седнёва — бывшего гитлеровского прислужника: “.сёння беларуская літаратура ў загоне, у занядбанні, пад пагрозай поўнага заняпаду.”» Ды яшчэ пра тое, што Някляеў быццам «.предложил свои услуги в разработке государ­ственной идеологии самому Президенту Беларуси. Легко представить, как и чем будет пахнуть эта идеология».

Прыводзячы ж у другі раз нататкі Уладзіміра Бандарэнкі са з’езда СБП, якія былі надрукаваны ў расійскай газеце «Завтра» і перадрукаваны «Славянским набатом» (Бандарэнка пісаў: «К власти в белорусских творческих союзах приходит новое поколение — те, кому от сорока до пятидесяти. Во главе Союза театральных деятелей — драматург Алексей Дударев, во главе писательского Союза — его друг Владимир Некляев. Они готовы сотрудничать с Россией. [.] Оба они — национальные белорусские писатели, но не похожие на угромю-бездарных ксенофобов»), Дашкевіч «умилялся»: «Радость-то какая! Два отъявленных пен-клубовца (номера удостовере­ний 015 и 007) “готовы сотрудничать с Россией”. Да они ведь давно сотрудничают с Россией евтушенок, оскоцких, ришиных, черниченок.» Вось так звонка і, на думку Дашкевіча, па-выкрывальніцку. І быццам з выкарыстаннем фактаў (па меркаванні зноў жа аўтара), якія Някляева кампраметуюць.

Калі ж Някляеў вырашыў стаць «политневозвращенцем», расійская газета «Завтра» вуснамі свайго прапагандыста Я. Росцікава палівала гразёй не толькі яго, але і Васіля Быкава, і Зянона Пазьняка: «.бегство испечённого самим Лукашенко лауреата Госпремии поэта-песенника, а по совместительству председателя правле­ния Союза белорусских писателей Владимира Некляева было хотя и шкурным, но обставлено по всем канонам широко практикуемого в Беларуси “исчезновения”. Сначала появилось сообщение, что пропал. Затем — что объявился в Варшаве, т. е., конечно же, едва спасся бегством от “режима”. Перед этим Некляеву тоже позвонил некий “дружески настроенный человек с президентской администрации, который сообщил, что против него готовится полномасштабная провокация, которая может закончиться взятием под стражу”. Как говорится, что председатель белорусских писателей, что активистка-домохозяйка пресс-секретаря БНФ разнообразием аргументов, оправдывающих своё “исчезновение”, публику не баловали. Тем не менее, деятели, отирающиеся вокруг президента и его администрации, попытались объяснить это уже типично белорусское “исчезновение” “тяжкой” болезнью поэта, а один из них, особо приближённый к президенту (по крайней мере, сам так утверждает), помчался в Варшаву, чтобы уговорить “этот призрак” вернуться. Не остались в стороне от этого тухленького дельца и белорусские парламентарии. А зампред Национального собрания РБ Владимир Коноплёв — особа, безусловно, приближённая к Лукашенко — констатировав, что “есть у нас ещё и бездушие, и формализм”, обвинил в “исчезновении” песенника ни много ни мало, как и “лукавых друзей”, и откровенных недоброжелателей, и “подстрекателей”, и пообещал, что тот “поправит здоровье физически и духовно (а это произойдёт в течении месяца) и вернётся домой”. Но Некляев не вернулся ни через месяц, ни через два, вылив за это время на своих защитников, покровителей, друзей и президента не один ушат вонючей грязи. Он знал, для чего исчезал. Потому, оказавшись в Варшаве, белорусский песенник, в своё время певший осанну со сцены какого-то очередного съезда КПСС этой партии и её “ленинскому Политбюро”, не забывший на первом этапе воспеть и Лукашенко, прямиком направился к президенту польского ПЕН- центра Яцеку Бохиньскому. Сообщив последнему о своём “прозрении” в отношении существующей в Беларуси власти, предложил поселить его на какой-нибудь вилле под Варшавой, естественно, взяв при этом на пожизненное государственное кормление. Ошалевшие от такой наглости “пеновцы” дали понять беглому иностранцу, что времена безоглядного меценатства для такого рода песенников у них уже прошли. А “идеологической боец”, в третий, а точнее, пятый или шестой раз меняющий свою окраску и убеждения, тем более не в цене. К тому же поляки выяснили, что покинуть “любимую батьковщину” Некляева заставили не какие-то мифические происки лукашистов, а тривиальная проверка финансово-хозяйственной деятельности журнала, которым тот руководил, и обнаруженное в процессе этого исчезновение полутора миллиардов рублей, якобы пошедших на мелованную бумагу и другие материальные ценности, которые в редакцию не поступали, а также за услуги и работы, которые никогда не выполнялись.

Этот букет нарушений действительно подпадал под несколько статей уголовного кодекса. Но вряд ли песенника начали бы за “такой пустяк” судить. Как уже повелось у этой публики, вскрытым уголовным преступлениям тут же постарались бы придать национальную окраску. И действительно, во всём оказался виноват небезызвестный в республике вице-премьер (кстати, курирующий издательское дело), “который испытывает неприязнь ко всему белорусскому и, в частности, к поэту Некляеву”.

Вот для этого таким людям и нужна национальная независимость. Потому что национальный воришка — это уже не расхититель народной собственности, а чуть ли не национальный благодетель.

И хотя поляки в таких делах тоже не очень щепетильны, в данном случае они решили держаться от них подальше. Исхлопотав в фонде помощи беженцам для беглого песенника две тысячи долларов, они на руки ему их не выдали. Открыв банковский счёт на его имя, жёстко предупредили этого белорусского призрака, чтоб в одночасье эти денежки не тратил, потому что больше ни под каким соусом не получит!

Не отхватив желанных владений и грантов в Варшаве, Некляев сообщил корреспонденту польской “Трибуны”, что намерен податься в Хельсинки, на содержание тамошнего ПЕН-клуба — может, тот будет щедрее. “Но ведь там ж Василь Быков!” — воскликнул ошарашенный газетчик. (Быков тогда действительно ещё отирался в Финляндии.) Поэт-песенник, то бишь председатель белорусских писателей, успокоил непонятливого польского чудака: Быков, мол, слишком засиделся за границей, пусть возвращается в Минск и освободит ему хлебосольное место».

НА БЕРАГ ФІНСКАГА ФІЁРДУ

Някляеў сапраўды збіраўся ў Хельсінкі, але зусім не такімі былі зборы, якімі апісваў іх праўладны прапагандыст. Паэт пераехаў у Хельсінкі ў красавіку 2000-га па запрашэнні Фінскага ПЭН-цэнтра ў рамках міжнароднай праграмы «Пісьменнік у выгнанні» (між іншым, шэсцьдзесят год таму, у 1939-м, даўшы прытулак Бертольту Брэхту, Хельсінкі выратаваў яго такім чынам ад Гітлера). Фінскі ПЭН-цэнтр запрасіў Някляева якраз па рэкамендацыі Васіля Быкава, які перабіраўся ў Нямеччыну і ў якога, як сцвярджаў праўладны прапагандыст, Някляеў адабраў «хлебосольное место». Вось што прыгадваў у гэтай сувязі Карлас Шэрман, які быў у той час «правай рукой» Быкава ў Беларускім ПЭНе: «.Да мяне падышоў таленавіты фінскі паэт Юка Малінен (Jukka Malinen), які скантактаваўся зь Някляевым вельмі добра, мо таму, што яны былі крыху падобнымі ў сваіх паэтычна-багемных густах, і нагадаў, што хутка, пры канцы году сканчваецца тэрмін знаходжаньня Васіля Быкава ў Гэльсінкі, але кватэру яны мяркуюць пакінуць за беларусамі. Ва ўсялякім выпадку, пакуль, таму ён прапанаваў выдзеліць яе Някляеву.

Сапраўды, у нас тады не было іншых кандыдатаў, якім тэрмінова быў бы патрэбны прытулак, а пераезд Васіля Быкава ў іншую краіну ўжо рыхтаваўся».

Спачатку Някляеў нават жыў у той жа кватэры, што й Быкаў. У спадчыну ад былога гаспадара яму дастаўся старэнькі кампутар, да якога быў прыкладзены прывітальны ліст Васіля Уладзіміравіча з невялічкай інструкцыяй, як «у нязнаным свеце абжывацца»:

«Валодзя, з прыездам!

Спадзяюся, у дарозе было ўсё добра, а тут будзе і лепш.

Усе патрэбы забяспечыць ПЭН — Юка Малінен, ён тут наш добры геній. Апроч таго, можна зьвярнуцца да Лапаткі (тэлефон якога 41100464). Званіць у Менск: 999375172+. Але трэба памятаць, што дужа дорага.

Універсам у раёне метро. Гэта 1 км.

Яшчэ я тут што-колечы пакінуў на верхняй паліцы — забяру ўлетку.

Калі Бог дасьць, прыеду на Кангрэс у канцы ліпеня.

Ну дык — з Богам!

Тут будзе добра.

З прывітаньнем В. Быкаў.

31 сьнеж[ня] 999 г.

(Твой тэлефон 3412312.)

P. S. Беражыце ключ. Ён — адзін.

Кампутар належыць Я. Лапатку».

Тым часам у беларускім друку з’явіліся паведамленні, што «на внеочередном заседании коллегии Комитета государственного контроля было заявлено о том, что нарушения, выявленные КГК в ходе проверки государственных изданий — еженедельника “Літаратура і мастацтва” и журнала “Крыніца” [.] — настолько серьёзны, что о них проинформирован Александр Лукашенко».

Каментуючы гэтую інфармацыю, Някляеў задаваўся іранічна-рытарычным пытаннем: «Если бы председатель СБП не отлынивал от исполнения высоких государственных поручений, а творчески работал над собой в нужном направ­лении, а именно: а) верой и правдой служил и был лично предан; б) воспевал и личным примером побуждал к воспеванию других; в) “окучивал” порученный интеграционный участок и т. д., и т. п., то разве можно было бы отыскать в природе такие финансово-хозяйственные нарушения, за которые такого председателя СБП можно было бы прекратить использовать по назначению и пригласить в тюрьму? Другие убивают, служат — и ничего.»

Па словах Някляева, калі ён яшчэ быў у Мінску, усе парушэнні былі выяўлены шматлікімі камісіямі і праверкамі, тым не менш яму «не было предъявлено ничего такого, что предусматривало бы наказание, выходящее за рамки положенных в таких случаях административных взысканий». Не знайшлося нічога падобнага і за год жыцця Някляева ў Польшчы («Наоборот, то, что за мной нет никаких уголовно наказуемых правонарушений, было подтверждено и в заявлениях официальных лиц, опубликованных в государственных СМИ, и в письме рес­публиканской прокуратуры, составленной в ответ на запрос СБП»). Аднак усё змянілася, як толькі стала вядома, што Някляеў збіраецца далей на Захад. «О том, что положение дел может перемениться, — распавядаў ён, — меня уже без задушевных интонаций предупредили 24 апреля после моего выступления на митинге у белорусского посольства в Варшаве и полученной оттуда информации о моих скорых сборах в Финляндию: “Или пусть в 2—3 дня возвращается в Минск, или пусть пеняет на себя”. Это может означать что угодно. В том числе и то, что кто-то на пути моего возвращения в Беларусь решил поставить шлагбаум. [.] Что ж, если положение дел действительно переменилось и мне придётся пенять на самого себя, то я готов нести полную ответственность за все свои действия. Но перед законом, а не перед людьми, которые сами себя вместо него поставили. Поэтому он для них даже не дышло».

Някляеў усё ж прыедзе ў Мінск, але толькі ў кастрычніку і з нагоды пераафармлення пашпарта — каб назаўсёды не застацца ў эмігрантах. Тады ж стала вядома, што крымінальная справа, якая была ўзбуджана па выніках праверкі Камітэтам дзяржкантролю, закрыта ў сувязі з непацвярджэннем дадзеных рэвізіі. Тым не менш Някляеў вярнуўся ў Хельсінкі — там ён распачаў працу над раманам і там жа хацеў гэтую працу завяршыць. І пісаў Някляеў адтуль, з фінскага замежжа: «Эміграцыя — гэта як. Ну, як рэпетыцыя смерці. Ці, мякчэй сказаць, небыцця. Кожны з нас хоць аднойчы па-дзіцячы здзіўляўся нібыта няправільнасці свету, нібыта ягонай несправядлівасці: некалі, маўляў, і сонца будзе свяціць, як свяціла, і вецер шумець, як шумеў, а цябе ва ўсім гэтым не стане. Як гэта так?.. А вось так. Спачатку пра цябе будуць помніць сто чалавек, потым пяцьдзесят, пасля пяць, а ўрэшце. Пра гэта думаеш павольна, спакойна, працягла — і гэта проза.

У замежжы ты не проста адзін, ты болей, чым адзін. Болей настолькі, наколькі цябе меней без усяго пакінутага. З гэткім адчуваннем, калі штодзень нічога не рабіць, не працаваць, не пісаць, дык звар’яцееш. Зірнеш на гадзіннік: адзіннацаць; і з усяго ў галаву чамусьці ўзбрыдзе адно: самы час павесіцца. Стрэлкі так тырчаць, як шыбеніца, ці што. Але такое ўзбрыдае толькі тады, калі не ідзе ніякі тэкст, сядзіш пусты над пустой паперчынай. Вершы пісаць штодня, з раніцы да ночы як не ўмеў я, так і не навучыўся. Чакаць, як раней, пакуль яны здарацца, не выпадае, бо халера іх ведае, калі яны здарацца, а на гадзінніку ўжо адзіннаццаць. Таму зноў жа — проза. За яе возьмешся — дык хоць да стомы спіной паўпіраешся, хвасцец намуляеш. Пасля спіна з хвастцом баляць, грэеш іх, лечыш — маеш занятак. Каб выпрастацца і зноўку ўмайстравацца за пісьмовым сталом.»

За гэты час ён у сваёй далечыні шмат адкрыццяў для самога сябе зрабіў, адно з іх: «Толькі там, за мяжой, я па-сапраўднаму зразумеў, як я люблю маю Беларусь. Мне кожную ноч сняцца лясы, рэкі, азёры. І неба! Так, неба ў нас асаблівае, роднае, роднае! Мне хочацца стаць на калені перад усёй маёй старонкай, прыціснуцца тварам да кожнай яе бярозкі, пацалаваць кожны камень на яе шматпакутнай зямлі.»

Верабейка

На рабіне золак стыне.

«Верабейка, як жывеш?

Што ты робіш на рабіне,

Як рабіны не дзяўбеш?»

Верабейку на мякіне,

Чык-чырык, не правядзеш:

«Што ты робіш на чужыне,

Як жывеш і сэрца рвеш?

Як няма на ёй нічога,

Да чаго душой прывык?..»

Верабейка, птушка Бога,

скок ды скок, чырык-чырык.

1999

«У свой час гэты верш, напісаны пасьля ад’езду паэта, уразіў літаратурную грамадскасьць — тут зьнікла поза, тут гучэла бяда. І ад таго, што гэта было сказана такімі гранічна простымі, амаль дзіцячымі, словамі, верылася ў настальгію. Ня тую, на якую часта паэтычна спасылаюцца, але спакойна з ёю жывуць на чужыне, а тую, якая змушала продкаў паміраць».

САМАЯ ВЯЛІКАЯ НЕЧАКАНКА

Варта зазначыць, што «эміграцыйны» перыяд у плане творчасці будзе для Някляева дзіўна спрыяльным: дастаткова сказаць, што менавіта ў замежжы Някляевым была напісана кніга «Так», у якую, апроч вершаў, увайшлі паэмы «Паланэз» і «Ложак для пчалы», якія Леанід Дранько-Майсюк назаве геніяльнымі. «Не ведаю, ці бывае ён — чытацкі шок, але я перажыў нешта блізкае да таго, прачытаўшы гэтыя паэмы яшчэ ў рукапісе, — выкажа ён сваё захапленне. — Такой паэтычнай сілы, авантурнай сюжэтнасці, дзівоснай слоўнай пластыкі, складанай апавядальнасці, выразнасці кожнага асобнага радка і кожнай страфы, глыбокай бачнасці псіхалагічных малюнкаў; урэшце — такога неверагоднага спалучэння беларускага духу з польскім і фінскім духам — наша паэзія яшчэ не ведала!» На думку рэцэнзента, «творы гэтыя для нашай літаратуры маюць асаблівае значэнне: калі беларуская паэзія ХХ стагоддзя пачыналася з паэмаў “Курган” і “Новая зямля”, то ў ХХІ стагоддзі яна пачалася з някляеўскіх шэдэўраў — “Паланэз” і “Ложак для пчалы”».

Таксама і Валянцін Акудовіч адзначыць, што Някляеў для яго «прежде всего тот, кто разрушил один из самых устойчивых литературных стереотипов, что лучшие стихи поэтами пишутся в молодости». Па меркаванні В. Акудовіча, «Ложак для пчалы» — «лучшее из всего, что он когда-либо написал, и одна из лучших во всей белорусской литературе. Если не самая лучшая».

У сваю чаргу Аляксандр Фядута, рэцэнзуючы кнігу «Так», здаецца, не без іроніі, але цалкам слушна заўважаў: «Беларуская літаратура павінна быць удзячная Уладзімеру Замяталіну. Дзякуючы яму яна набыла, здавалася б, ужо страчанага паэта. [.]

“Так” — несумненна, найлепшае з напісанага Някляевым. Менавіта таму, што там, у Варшаве і Хельсынкі, ён нарэшце адчуў сябе адзінокім, нікому не патрэбным. Ён пазбавіўся звычных суразмоўніцаў і звыклых сабутэльнікаў. [.]

Адзіны суразмоўнік, які застаўся паэту, — Бог».

Трэба дадаць, што, падсумоўваючы, А. Фядута не пацураўся сумніўна- правакацыйных эпітэтатаў, калі апеляваў да някляеўскай палітбіяграфіі: «І ты сам разумеет: усё, старую, ганебную старонку перагарнулі. Ты апраўдаўся за ўсё сваё паскуднае жыцьцё. Нашчадкі будуць бачыць цяпер у табе не жопаліза-ляўрэата, не вяльможнага функцыянэра, які аддана чытае тосты на задушэўных вечарынках у віцэ-сьпікера, а сапраўднага, моцнага, па-мужчынску дужага беларускага паэта, прах якога ня сорамна будзе з часам унесьці ў нацыянальны Пантэон».

Да абсалютна заканамернай высновы прыйшла і Людміла Рублеўская: «У паэзіі, асабліва паэмах Уладзіміра Някляева шлях часта вядзе героя да зьяднаньня з каханай жанчынай. Але гэта ня проста канкрэтная жанчына, лірычная гераіня... У жаночых вобразах можна ўгледзець мора алюзіяў — гэта і Радзіма, і Аніма, жаночы архетып асабістага міфу, які належыць асэнсаваць і прыняць. Вобразы плыткія і глыбокія, як мора. Хаця ў кожнай паэме ўгледжваецца канкрэтны сюжэт, як і належыць у міфе. [.] Праз тыя ж вобразы-архетыпы гераіняў Уладзімір Някляеў зьядноўвае беларускую культуру і сусьветную. Гэта таксама адзін з пастулатаў нашага адраджэньня — увядзеньне айчыннай культуры, якую працягваюць прыпальваць кляйном “мужыцкая”, “правінцыйная”, у сусьветны культурніцкі кантэкст на роўных».

А Рыгор Барадулін пісаў: «Мне пашчасьціла быць адным зь першых чытачоў рукапісу новага, ня ў сэнсе чарговага, а ў сэнсе наватарскага зборніка з лаканічным загалоўкам “Так”. Гэта выдых і сьцьвярджаньне, гэта й падахвочваньне свайго роздуму на парозе ўзроставай сталасьці». І пазней дадаваў: «1999 год, перадапошні год стагоддзя, свой год выгнання ў Польшчы, Уладзімір Някляеў навечна пазначыў паэмай “Паланэз”.

Бывай, Яблонская, бывай!

Прабегла восень па фальварку —

І графіка такая ў паркуй

Хоць парк у раму забірай...

Якая інтанацыя! Вобраз, жывапіс, гукапіс!.. Фантастычная паэма пра каханне. Пра лёс і шлях.

Свае гады выгнання ў Фінляндыі Уладзімір Някляеў скараціў паэмай “Ложак для пчалы”. Мяркую, ствараючы яе, ён не заўважаў часу.

Чуваць, як адрастае барада, —

Так ціха тут.

У возеры, бы ў сподку

Як вока, поўным, круглая вада

Уздрыгвае, калі штурхаю лодку

Ад берага.

Слізгаюць па вадзе

І расхінаюць возера дзве хвалі...

Дзве хвалі. два жыцці.

Адно нідзе...

Дзе яно — тое жыццё нідзе? На чужыне? Не, на радзіме.

Што ж адбылося? Як яно так сталася?..

Пытанні патрабуюць адказаў — і Паэт называе кнігу, напісаную ў выгнанні: “Так”.

У паэзіі майстра і роздум, і смутак, і шкадаванне. Усё, што ў свеце можа быць.

І яшчэ тое, як у “Ложку для пчалы”, чаго быць не можа.

Глыбінна рэч. Эпас. Хваля за хваляй — быццам акіян дыхае. І выплёхвае на бераг схаваныя ў глыбінях скарбы.

У жанры паэмы Някляеў унікальны».

Сам жа Някляеў здзівіў яшчэ раз, калі падчас гутаркі з Міхасём Скоблам прызнаўся, што з’яўленне кнігі «Так» сталася для яго самога «самай вялікай нячаканкай» за апошнія гады: «Бо ў свой час, напісаўшы кнігу “Прошча”, я вырашыў разьвітацца з паэзіяй, са справай маладой і энэргічнай. Ужо нібыта не па ўзросьце — бадацца з маладзейшымі, з тымі, у каго нашмат больш гэтай энэргетыкі. Але вось чалавек нявольны ў самім сабе. І калі я ўбачыў, што напісалася кніга “Так”, я зьдзівіўся й самому сабе, і таму, што сталася».

АДСТАЎКА

Тут жа, у замежжы, Някляеў напіша вершаваную драму «Армагедон», а таксама будзе актыўна працаваць у празаічным жанры: напіша раман «Лабух», аповесці «Мірон ды Мірон», «Няхай жыве 1 мая!», «Прага», «Вяртанне Веры», апавяданні «Бомба», «Кот Клаўдзіі Львоўны», «Хайбах», «Фанцік». Праўда, «Кот Клаўдзіі Львоўны» ледзьве не прынясе аўтару новыя непрыемнасці: размешчанае ў 2001 г. на сайце «Белорусской деловой газеты», апавяданне не засталося незаўважаным усё тым жа Замяталіным, які выправіўся з ім да Лукашэнкі — маўляў, што будзем з паэтам рабіць? Не маючы магчымасці пазбавіць Някляева літаратурнага таленту, улада вырашыла пазбавіць яго хоць бы літаратурнай легітымнасці. Разлік быў просты: калі Някляеў не будзе старшынёй СБП, дык і Захаду будзе не патрэбны, і таму вымушаны будзе вярнуцца. У літаратурным асяроддзі казалі, што менавіта для вырашэння гэтай задачы ўзнікла прапанова правесці ў маі 2001 г. нечарговы з’езд СБП — пазбавіць Някляева кіруючай пасады. Па тым, як тэрмінова рыхтаваўся з’езд, гэта было падобна на праўду. Але ж і сам старшыня саюза лічыў, што «змена лідэра была неабходная», бо, па-першае, «да канца вычарпаў свой унутраны рэсурс»; па-другое, «трэба своечасова пакідаць сцэну, пакуль табе яшчэ не сталі “свістаць”». «Дык вось мне ўжо сталі “свістаць” — праўда, пакуль што толькі начальства, — скажа Някляеў. — Але я не хачу, каб няміласць, якая звалілася на маю галаву, распаўсюдзілася на ўвесь Саюз пісьменнікаў».

Ехаць на з’езд Васіль Быкаў Някляеву не раіў, але для старшыні СБП вызначальнымі былі дзве прычыны: ён лічыў, што прысутнічаць на з’ездзе маральна абавязаны (тлумачыў: «Я избран съездом и несу перед ним ответственность. Поэтому обязан на нём быть»); па-другое, з’езд склікаўся напярэдадні прэзідэнцкіх выбараў, а значыць, літаратарам трэба было адносна іх выказацца. «Писатели, как бы и кто бы их не шельмовал, были и остаются моральнообразующей силой общества, — гаварыў Някляеў. — Во всяком случае, мне хотелось бы, чтобы так было. Поэтому как раз перед президентскими выборами, определяющими будущее страны, моральный и, если угодно, гражданский долг писателей — ясно высказать свою позицию».

Ужо на перадз’ездаўскім паседжанні Рады СБП ён прапанаваў праект заявы, якая складалася з двух пунктаў: «у пункце першым з’езд заяўляў, што Аляксандр Лукашэнка, які незаконна ўтрымлівае ўладу ў Беларусі з ліпеня 1999 года, не мае права вылучацца кандыдатам у прэзідэнты Рэспублікі Беларусь. У пункце другім кандыдатам у прэзідэты Рэспублікі Беларусь называўся Зянон Пазняк». Аднак някляеўскі праект заявы не абмяркоўвалі ні Рада, ні з’езд — яго нават не паставілі на галасаванне. Відаць, Някляеў сапраўды мог не прыязджаць. Як і раіў яму Быкаў.

«О Некляеве все как-то забыли. Не включили даже в предварительный состав Рады. Кто-то внёс его кандидатуру уже потом, но в результате голосования в Раду он так и не попал. Под конец мероприятия Некляев передал в президиум текст заявления политического свойства [.]. Заявление не замечали очень долго, зато озвучили альтернативный документ гораздо более мягкий — его приняли в целом и тут же. Тогда Владимир Прокофьевич напомнил о себе. Наум Гальперович так и не рискнул зачитать некляевскую крамолу, предложив ему сделать это самому. Некляев это сделал. Часть зала зааплодировала, часть стала возмущаться. Но голосовать о принятии документа так и не стали. Демчук заметно понервни­чал, а затем сказал, что на слух тут ничего не поймёшь, поэтому и обсуждать не стоит. Так и замяли. А из зала кто-то выкрикнул: “Союз писателей только что договорился с державой, а через эту заяву нам только ганьба!”

На том и порешили.»

Марына Беляцкая тады ж заўважыла на старонках «Свободных новостей»: «Странно, что писатели претендуют на знание жизни, причём знание, которое подают публично, а на деле не могут разобраться в людях, которые их окружают. Это касается и Некляева, и его оппонентов. Последние фактически часть своей жизни, связанную со своим лидером, которого сами и послали в коридоры власти, вычеркнули абсолютно не сумняшеся».

Адразу пасля з’езда Някляеў з’ехаў, бо знаходзіцца тут ужо не мела сэнсу. Сваё 55-годдзе ён сустрэў на чужыне.

55

«Заўтра, не, сёння, бо ўжо апоўначы, мне 55. Пяцьдзясят пяць чаго? Жыццяў, скананняў? Усяго. [.]

Нічога ўжо так не будзе, як было. І дзякуй Богу.

Дзякуй Богу, што даў нарадзіцца. Дажыць да 55. Спазнаць. А хацеў жа памерці маладым. Даруй, Божа.

Не Ты вінаваты, што жыццё стамляе. Вінаваты той, хто стамляецца. “Я не стаміўся, — кажу я сам сабе, — не стаміўся”. І нават веру, што не супакойваю сябе, не ўгаворваю.

За паўвекам пачаўшы жыць з нуля, вучуся не думаць пра будучыню. Ва ўсялякім разе, як думаў дасюль. Думаю: дасць Бог дзень.

Будучыня — люстэрка. Мінулае. Яго хопіць па скон.

Вучуся, гледзячы ў люстэрка, не злавацца, не скардзіцца, не крыўдаваць. Трываць. І вялікая навука наперадзе. Калі Бог дасць.

Не прашу ў Бога нічога, дзякуй Богу за ўсё.

Дзякую за Маці, за Бацьку, якіх любіў, якіх пахаваў. Па-людску ўсё, па-боску.

За каханне дзякую, за каханых. За сям’ю, за дзяцей. Як доўга ведалася, што гэта не трэба, замінае!.. Але Бог ведае болей.

Дзякую за Анёла, які ахоўваў мяне і ратаваў, ахоўвае і ратуе.

Не ўсё ад Яго аднаго, волі Ягонай залежала, маё залежала ад мяне. Нешта магло быць лепш, вышэй, але няма на што і няма на каго наракаць. Хіба толькі на самога сябе — там, дзе самога сябе не хапіла. Толькі дзе гэта, дзе? — калі ўжо ёсць разумение, што і гэткія нараканні — марнае і пустое. Так жыў, такім быў. Не мог быць інакшым. А што шкада, дык што ж. Часам можна дазволіць сабе такую слабасць, гэта не грэх. Прынамсі не вялікі.

Амаль літаратурны грэх.

Дзякую Богу за літаратуру. Прабачаюся, што гнявіў Яго, жадаючы, прагнучы большага, чым Ён даў. Я больш не ўзяў, чым Бог не даў. Не ўзяў лянотай, слабасцю, спакусамі — сваё не ўзяў, што ад мяне залежала. І цяпер наракаць, шкадаваць?.. Калі і ў спакусах жыў — і ў якіх спакусах! — і дзякую Богу яшчэ і за гэта.

Дзякую і за тое, што павёў мяне Бог па свеце, вырваўшы са спакус. Карані засталіся, цяжка, але — шлях. Да самых каранёў, да крэўскіх могілкаў.

9.072001, Фінляндыя, Хельсінкі».

Fueled by Johannes Gensfleisch zur Laden zum Gutenberg