«Рома едзе. Кніга 2»

Рэдактар – Danila Berencef

Дызайн – Кася Сырамалот

Вёрстка – Іван Свешнікаў

Карэктура – Алена Талапіла

© Рома Свечнікаў

© 34mag.net

5:40 раніцы. Я праспаў аўтобус. Хутка, аўтаматычна нацягваю адзіныя свае шорты і, нават не ўмываючыся, вывальваюся ў горад. Бягом – уверх па вуліцы, уздоўж фантанчыкаў, якія ўвільгатняюць газон, – на Ўілшар, у надзеі ўскочыць у аўтобус да адпраўлення. Здалёк бачу, што на прыпынку ўжо тусуецца Габрыель – повар-мексіканец, з якім мы штораніцы разам чакаем наш 720-ты. Ён падымае вялікі палец угору, я выдыхаю і пераходжу на крок. Паспеў.

Я ў Лос-Анджэлесе, працую грузчыкам у рускай мувінг-кампаніі. Мы пакуем мэблю, перавозім яе са старога дома ў новы і расстаўляем па кутах. За пару месяцаў я так прапампаваўся ў гэтай справе, што з заплюшчанымі вачыма магу разабраць на дэталі і запакаваць практычна любы прадмет амерыканскага інтэр’ера.

Сёння я працую з Артам, пузатым мексіканцам, і Лі, двухметровым чорным мужыком. Як толькі мы сядаем у працоўны грузавік, хлопцы перш-наперш распальваюць дабротны касяк марыхуаны. Мы выкочваемся на хайўэй і наступную гадзіну цягнемся ў трафіку да дома кліента.

На прыступках нас сустракае нягеглы хлопец гадоў дваццаці шасці. З таго, як ён адказвае на нашыя звычайныя разведпытанні, мы разумеем, што пераязджае ён нячаста – такіх мы адразу бяром у абарот. Яго кватэру, калі працаваць добрасумленна, можна адбамбіць гадзіны за тры, але можна і за шэсць. Мы ніколі не перавозім мэблю «голай», для пачатку мы яе як след пакуем. У нейкай ступені гэта робіцца для таго, каб нічога не падрапаць, але насамрэч – каб пацягнуць час. Акрамя таго, калі мы з сур’ёзнымі тварамі захутваем шафу ў тры шубы, гэта выглядае вельмі прафесійна, і кліенту здаецца, што ён не пралічыўся, калі згадзіўся на самы дарагі мувінг ва ўсёй Каліфорніі.