Przełożyła: KRYSTYNA BOGLAR
ROZDZIAŁ 1. DZIWNY KLIENTJupiter Jones nudził się jak mops. Czekał w Kwaterze Głównej na Boba Andrewsa i z tej piekielnej nudy niedzielnego popołudnia skrobał łyżką o dno kubka, który jeszcze dziesięć minut temu był pełen lodów cynamonowych.
– Wywiercisz dziurę! – warknął Pete Crenshaw, odkładając na bok hantle. Jego muskularne ciało połyskiwało warstewką oliwki kosmetycznej. Jak większość sportowców dbał o skórę. – I powiem ci coś jeszcze…
– Co? – Łyżka zawisła w powietrzu.
– Zżerasz już drugi kubek lodów.
Jupiter poczuł się urażony.
– To nie jest dawka śmiertelna! Gdzie ten Bob?
– Nie mam pojęcia. Kiedy telefonował, żądając spotkania, był niezwykle tajemniczy. O, jest! A raczej… są!
Jupiter z żalem porzucił plastikowy kubek. Nic a nic nie dało się więcej wylizać.
– Jak to: są?
– Słyszę podwójne kroki.
Drzwi Kwatery Głównej otwarły się, wpuszczając światło słoneczne, cztery muchy, Boba i nieznajomego mężczyznę z tak gęstym zarostem, że nie było widać rysów twarzy.
– Nasz nowy klient – oświadczył rozpromieniony Bob, prowadząc gościa do jedynego nieuszkodzonego fotela.
– Bardzo mi miło – mruknął Jupiter Jones, wrzucając kubek do skrzynki na odpadki. – Jak się pan nazywa?
Nieznajomy przesunął dłonią po twarzy ukrytej w gęstwinie zarostu.
– Problem w tym, że… nie wiem!
Bob radośnie klepnął Pete’a w ramię.
– I o to chodzi, panowie detektywi. Mortimer nie wie, ani kim jest, ani jak się nazywa. Nie wie nawet, skąd pochodzi.
– Mortimer? – Pete wycierał się szorstkim ręcznikiem, tu i ówdzie poplamionym oliwką. – Więc choć tyle wiadomo, że ma na imię Mortimer. A może to nazwisko?
Bob usiadł przy komputerze.
– Nie tędy droga, Pete. To ja nazwałem pana “NN” Mortimerem. Jakoś musiałem się do niego zwracać. Przypomniałem sobie, że pierwowzór myszki Miki nazywał się Mortimer. Tak sobie wymyślił Walt Disney. Myszka miała być początkowo… myszkiem. No… rodzajem męskim. Właśnie Mortimerem.
– Aha – wymruczał Jupiter Jones, czując zbliżającą się nieuchronnie czkawkę, skutek obżarstwa. – Co możemy… upp… dla pana zrobić?
Комментарии к книге «Gadający Grobowiec», Альфред Хичкок
Всего 0 комментариев