«Pamiętnik Pisany Miłością»

James Patterson Pamiętnik Pisany Miłością

Katie

Katie Wilkinson brała ciepłą kąpiel w trochę dziwacznej, lecz pięknej staroświeckiej, porcelanowej wannie w nowojorskim mieszkaniu. Dzięki takim sympatycznym starociom jej mieszkanie roztaczało urok, o jakim amatorzy niegdysiejszej elegancji mogli sobie pomarzyć. Ginewra, perska kotka Katie, o wyglądzie swojskiego szarego swetra, umościła się na umywalce. Czarny labrador Merlin siedział w drzwiach prowadzących do sypialni. Pilnowali Katie, jak gdyby niepokoili się o nią.

Po zakończeniu lektury dziennika spuściła głowę i odłożyła oprawny w skórę brulion na drewniany taboret obok wanny. Przeszedł ją dreszcz. Ręce zaczęły jej się trząść, szloch wstrząsnął ciałem. Całkiem się rozkleiła, chociaż zdarzało jej się to niezwykle rzadko. Na co dzień była silna. Po czym wyszeptała słowa, które niegdyś usłyszała w kościele swojego ojca w Asheboro, w Karolinie Północnej:

– O Boże, dobry Boże, czy Ty w ogóle istniejesz?

Nigdy by nie przypuszczała, że taki niepozorny brulion może ją tak poruszyć. Oczywiście nie sam dziennik tak nią wstrząsnął i dostarczył tylu emocji.

Nie, nie chodziło wyłącznie o dziennik Suzanne dla Nicholasa.

Wyobraziła sobie Suzanne. Dosłownie zobaczyła ją oczyma duszy w przytulnym skromnym domku przy Beach Road na wyspie Martha`s Vineyard.

Następnie małego Nicholasa, rocznego szkraba, z jaśniejącymi radością błękitnymi oczami.

I wreszcie Matta.

Tatę Nicholasa.

Męża Suzanne.

Byłego kochanka Katie.

Co teraz myślała o Matcie? Czy potrafiłaby mu wybaczyć? Gubiła się we własnej ocenie. Ale przynajmniej zaczynała wreszcie rozumieć, co się stało. Dziennik podsunął jej strzępy brakującej wiedzy, lecz również ujawnił bolesne sekrety, których być może lepiej by było nie znać. Zanurzyła się głębiej w ciepłej wodzie i wróciła myślą do 19. lipca, kiedy to trafił w jej ręce ten zeszyt.

Na wspomnienie tamtego dnia znów się rozpłakała.

RANO dziewiętnastego coś pociągnęło Katie nad rzekę Hudson. Zapragnęła odbyć rejs statkiem spacerowym wokół Manhattanu. Za pierwszym razem Matt i ona mieli po prostu fantazję, żeby się nim przepłynąć, ale tak im się spodobało, że wciąż tam wracali.

Wybrała się na pierwszy rejs tego dnia. Targał nią smutek, a zarazem gniew. O Boże, sama już nie wiedziała, co czuje.

Wczesna pora nie przyciągnęła zbyt wielu turystów. Katie zajęła miejsce na górnym pokładzie i oglądała Nowy Jork z wyjątkowej perspektywy – omywających go melancholijnych nurtów.

Kilka osób, zwłaszcza mężczyzn, zwróciło uwagę na kobietę siedzącą samotnie.

Katie zazwyczaj wyróżniała się z tłumu. Była wysoka, miała metr osiemdziesiąt, a przy tym ciepłe, życzliwe niebieskie oczy. Trapiły ją kompleksy na tle wzrostu, toteż podejrzewała, że ludzie dlatego się na nią gapią. Przyjaciele zapewniali ją, że tak nie jest. Że ludzie podziwiają jej olśniewającą urodę. Katie nie podzielała tego zdania. Uważała się za całkiem zwyczajną. W głębi duszy nadal była wiejską dziewczyną z Karoliny Północnej.

Często zaplatała długie ciemne włosy, hodowane od ósmego roku życia, w warkocz. Dawniej wyglądała w nim urwisowato, teraz trafiła w wielkomiejską modę na naturalność. Chyba wreszcie dogoniła swoje czasy. Prawie się nie malowała, czasem pociągnęła tylko rzęsy tuszem i usta szminką. Dzisiaj nie była umalowana. I z całą pewnością nie wyglądała olśniewająco.

Płakała kilka godzin, oczy miała podpuchnięte. Poprzedniego dnia ukochany mężczyzna zerwał z nią nagle bez słowa wyjaśnienia. Cios spadł tak nieoczekiwanie. Wciąż nie mogła uwierzyć, że Matt od niej odszedł.

No i niech go diabli wezmą! Jak on mógł? Czyżby przez tyle miesięcy mnie okłamywał? Na to wygląda! Łajdak.

Chciała zastanowić się nad tym, co też mogło rozdzielić ją z Mattem, ale myślała tylko o wspólnie spędzonych, w przeważającej mierze pięknych, chwilach.

Z zadrą w sercu musiała przyznać, że zawsze mogła z nim porozmawiać na każdy ważny dla niej temat. Tak samo jak rozmawiała z koleżankami. Zatem co się stało? Za wszelką cenę chciała się dowiedzieć.

Był taki troskliwy, przynajmniej do tej pory. Jej urodziny wypadały w czerwcu, toteż przez cały, jak powiadał, urodzinowy miesiąc przysyłał jej dzień w dzień po jednej róży. Zawsze zdawał się dostrzegać jej nastroje – dobre, złe, a czasem okropne – i nową bluzkę czy sweterek. Łączyły ich wspólne gusty, przynajmniej tak twierdził. „Ally McBeal”, „Praktyka”, „Wyznania gejszy”. Kolacja, potem drinki w barze. Jeden za tych, co na lądzie, drugi za tych, co na morzu. Zagraniczne filmy w kinie Lincoln Plaza. Stylizowane czarno-białe fotografie, płótna olejne, które wyszukiwali razem na pchlich targach.

W niedzielę chodził z nią do kościoła, gdzie prowadziła lekcje religii dla przedszkolaków. Oboje uwielbiali niedzielne popołudnia u niej – Katie czytała „Timesa”, od deski do deski, a Matt pracował nad swoimi wierszami, które rozkładał jej na tapczanie, na podłodze, a nawet na drewnianym kuchennym stole.

Przy nim czuła spokój, cudowny i błogi, jak jeszcze nigdy przy nikim.

Katie nie potrafiła znaleźć niczego, co by ceniła sobie ponad miłość do Matta.

Chciała spędzać z nim cały czas. Może to zbyt staromodne, ale prawdziwe.

Kiedy wyjeżdżał na wyspę Martha`s Vineyard, na której mieszkał i pracował, co wieczór rozmawiali godzinami przez telefon albo przysyłali sobie zabawne listy elektroniczne. Nazywali to romansem międzymiastowym. Zawsze jednak powstrzymywał Katie przed odwiedzeniem go na Vineyard. Może powinna w tym upatrywać przestrogi.

I tak jedenaście wspaniałych miesięcy minęło jak z bicza trzasnął. Katie lada dzień spodziewała się oświadczyn. W duchu miała taką pewność. Uprzedziła już nawet mamę. Tym bardziej więc czuła się teraz upokorzona, że tak ją zawiodła intuicja. Nie mogła sobie darować, iż się tak srodze pomyliła.

Nagle uświadomiła sobie, że chlipie, a wszyscy na pokładzie jej się przyglądają.

– Przepraszam – szepnęła. Poczuła się jak idiotka. – Nic mi nie jest.

Chociaż mijało się to z prawdą.

Nigdy w życiu nie czuła się tak zraniona. Straciła jedynego mężczyznę, którego kiedykolwiek w życiu kochała. Boże, jak ona kochała Matta!

TEGO dnia Katie nie miała siły iść do pracy. Nie potrafiłaby spojrzeć w oczy kolegom z redakcji. Ani nawet obcym w autobusie. Miała serdecznie dosyć takich zaciekawionych spojrzeń jak te na statku.

Kiedy wróciła do domu po rejsie wokół Manhattanu, zastała pod drzwiami przesyłkę. W pierwszej chwili uznała, że to pewno maszynopis z redakcji. Nie mogliby, choć na dzień zostawić ją w spokoju? Raz na jakiś czas miała prawo do jednego dnia wolnego. Przecież nie oszczędzała się w pracy. Wszyscy wiedzieli, ile serca wkłada w przygotowanie książek.

Była starszym redaktorem w renomowanym wydawnictwie nowojorskim, specjalizującym się w literaturze pięknej. Uwielbiała swoją pracę. Tam właśnie poznała Matta. Rok przedtem z wielkim przekonaniem kupiła w niewielkiej agencji literackiej w Bostonie prawa na wydanie jego pierwszego tomiku poezji.

Od razu coś między nimi zaiskrzyło, i to mocno. A już po kilku tygodniach wybuchła miłość… w każdym razie dotąd Katie święcie w to wierzyła.

Kiedy teraz schyliła się po paczkę, rozpoznała charakter pisma. Nie miała najmniejszych wątpliwości, że to pismo Matta.

Omal nie upuściła przesyłki. A po chwili zapragnęła odrzucić ją jak najdalej od siebie.

Nie zrobiła tego jednak. Zawsze sobie to wyrzucała, tę samokontrolę i opanowanie. Wpatrywała się w paczkę. W końcu westchnęła głęboko i rozdarła papier. W środku znalazła mały staroświecki dziennik. Nie zrozumiała. Dopiero po chwili coś ją ścisnęło w dołku.

„Dziennik Suzanne dla Nickolasa” widniał tytuł na okładce, chociaż nie napisał go Matt.

Suzanne?

Nagle w głowie jej się zakręciło, ledwie zachowała przytomność. Matt zawsze milczał jak zaklęty na temat swojej przeszłości. Jednak pewnego wieczoru, kiedy wypili dwie butelki wina, dowiedziała się, że żona Matta miała na imię Suzanne. Ale nie chciał o niej mówić.

Jedyne nieporozumienia między nimi dotyczyły jego milczenia na temat przeszłości. Katie koniecznie chciała się dowiedzieć czegoś więcej, a wtedy Matt jeszcze bardziej się zamykał. Wcale to do niego nie pasowało. Kiedy wreszcie doszło na tym tle do kłótni, przysiągł Katie, że Suzanne nie jest już jego żoną. Ale nie chciał puścić pary z ust.

Kim był Nickolas? Dlaczego Matt przysłał jej ten dziennik?

Katie drżącymi rękami otworzyła brulion. Matt dołączył w nim list. Przeczytała.

Kochana Katie.

Nie potrafię wyrazić, co teraz czuję. Żałuję, że dopuściłem do takiej sytuacji.

Całą winę biorę na siebie. Ty jesteś wspaniała, cudowna, piękna.

Może ten dziennik wyjaśni Ci wszystko lepiej, niż ja bym potrafił.

Jeżeli masz odwagę, przeczytaj go.

Dowiesz się o mojej żonie i synu, o mnie.

Uprzedzam, że pewne fragmenty może Ci będzie trudno czytać.

Nigdy nie sądziłem, że się w Tobie zakocham, ale tak się stało.

Matt

Katie przewróciła stronę.

Dziennik

Kochany Nickolasie, moje ty książątko.

Wiele lat temu zastanawiałam się, czy kiedykolwiek zostanę matką. I przyszło mi do głowy, że warto byłoby co roku robić nagranie wideo dla moich dzieci, mówić im, o czym myślę, jak bardzo je kocham, czym się martwię, z czego śmieję lub dlaczego płaczę.

Bardzo ceniłabym sobie takie taśmy, gdyby moi rodzice rok w rok mówili mi, kim są, co czują wobec mnie, co myślą o świecie.

Niestety, wyszło tak, że nie wiem nawet dobrze, kim byli.

Dlatego postanowiłam robić dla ciebie co roku takie nagranie, ale mam jeszcze jeden pomysł. Będę prowadziła ten pamiętnik, syneczku, i obiecuję wszystko w nim wiernie opisywać.

Kiedy piszę te słowa, masz dwa tygodnie. Chciałabym ci opowiedzieć o czymś, co się zdarzyło przed twoim urodzeniem. Zacznę więc nie od początku, a jeszcze wcześniej.

Piszę tylko dla ciebie, Nick.

Oto jak wygląda historia Nickolasa, Suzanne i Matta.

ZACZNĘ od pewnego ciepłego wiosennego wieczoru w Bostonie.

Pracowałam wtedy w Szpitalu Publicznym Massachusetts. Od ośmiu lat byłam lekarką. Czasem wprost uwielbiałam swoją pracę – zwłaszcza, kiedy pacjenci na moich oczach wracali do zdrowia. Ale dobijała mnie biurokracja i beznadziejna niedoskonałość państwowej służby zdrowia.

Właśnie zeszłam skonana z całodobowego dyżuru. Wybrałam się na spacer ze swoim wiernym labradorem Gustawem, zdrobniale Gusem.

Może opiszę ci siebie z tamtego okresu. Miałam długie jasne włosy, metr sześćdziesiąt pięć wzrostu. Nawet jeśli nie byłam piękna, to chyba też niebrzydka. I uśmiechałam się życzliwie do większości ludzi. Nie szalałam na punkcie swojego wyglądu.

Był piątek wieczór, zapadał zmierzch, powietrze wydawało się krystalicznie czyste. Właśnie mijaliśmy łodzie w kształcie łabędzi w Parku Bostońskim. Często tamtędy chodziliśmy, zwłaszcza kiedy Michael, mój chłopak, pracował, tak jak owego wieczoru.

Gus zerwał się ze smyczy, żeby pogonić za kaczką. Skoczyłam za nim. Wtem przeszył mnie nieopisany ból. Tak silny, że upadłam na ziemię. Zupełnie jakby mnie ktoś dźgał nożem w rękę, w plecy, w szczękę. Jęknęłam. Nie wiedziałam, co się ze mną dzieje, ale coś mi mówiło, że to serce.

Chciałam wołać o pomoc, nie mogłam jednak wydobyć z siebie nawet słowa. Drzewa w parku wirowały nade mną jak karuzela. Obstąpili mnie zatroskani gapie.

Serce? Boże, przecież mam dopiero trzydzieści pięć lat.

– Wezwijcie karetkę! – zawołał ktoś. – To coś poważnego. Ona chyba umiera.

Nie! Chciałam krzyknąć. To niemożliwe.

Oddech miałam coraz płytszy, zapadałam w ciemność, w pustkę. O Boże, myślałam. Suzanne, żyj, oddychaj, nie odchodź.

Musiałam stracić przytomność na dobrych kilka minut. Kiedy się ocknęłam, niesiono mnie do karetki. Łzy płynęły mi po twarzy. Ociekałam potem.

Kobieta w białym fartuchu powtarzała:

– Proszę się nie przejmować. Wszystko będzie dobrze.

Ale wiedziałam, że dzieje się coś złego.

Zebrałam w sobie resztki sił, spojrzałam na nią błagalnie i rwącym głosem szepnęłam:

– Nie dajcie mi umrzeć.

Jeszcze tylko pamiętam, jak wkładano mi maskę tlenową na twarz. Potem ogarnęła mnie śmiertelna słabość.

NAZAJUTRZ przeszłam operację wszczepienia bajpasów w Szpitalu Publicznym Massachussetts. Dostałam zwolnienie z pracy na dwa miesiące. W ciągu okresu rekonwalescencji miałam okazję przemyśleć niejedno. Może po raz pierwszy w życiu trafiło mi się tyle wolnego czasu.

Zastanowiłam się nad swoim zabieganym życiem w Bostonie, nad dyżurami, nadgodzinami, podwójnymi zmianami. Przypomniałam sobie, jak się czułam przed tym nieszczęsnym atakiem. Zrozumiałam, jak dalece odsuwam od siebie prawdę. Przecież w mojej rodzinie od pokoleń chorowano na serce, a mimo to nie zachowałem należytej ostrożności.

Kiedy wracałam do zdrowia, koleżanka opowiedziała mi przypowieść o pięciu piłkach. Zawsze o niej pamiętaj, Nick. Wiele ci może dać.

Posłuchaj.

Wyobraź sobie, że życie polega na żonglowaniu pięcioma piłkami. Ich nazwy to praca, rodzina, zdrowie, przyjaciele i prawość. Wszystkie udaje ci się utrzymywać w powietrzu. Ale pewnego dnia wreszcie do ciebie dociera, że praca jest gumową piłką. Jeżeli ja upuścisz, odbije się i wróci. Pozostałe cztery piłki – rodzina, zdrowie, przyjaciele, uczciwość – to szklane kule. Jeśli się którąś upuści, może się obić, wyszczerbić lub nawet roztrzaskać. Kiedy pojmiesz naukę o pięciu piłkach, wkroczysz na drogę budowania równowagi w życiu.

Nick, ja wreszcie pojęłam.

Nickusiu.

Jak się zorientowałeś, piszę o czasach przed poznaniem twojego taty, czyli Matta.

Opowiem ci o doktorze Michaelu Bernsteinie.

Poznałam go w 1996 roku na weselu Johna Kennedy`ego juniora i Carolyn Bessette na Cumberland Island w stanie Georgia. Przyznaję, że do tamtej pory życie nam obojgu układało się jak po różach. Moi rodzice wprawdzie zginęli, kiedy miałam dwa lata, ale na szczęście wychowali mnie kochający dziadkowie w Cornwall, w stanie Nowy Jork. Stamtąd wyjechałam na studia do Lawrenceville Academy w New Jersey, a potem na Uniwersytet Duke`a, a wreszcie trafiłam na Wydział Medyczny Uniwersytetu Harvarda.

Trudno było o lepsze wykształcenie, tyle że po drodze zabrakło lekcji o pięciu piłkach.

Michael również studiował medycynę w Harvardzie, ale poznaliśmy się dopiero na weselu Kennedy`ego. Byłam gościem Carolyn. Michael należał do świty Johna. Wesele przebiegało w magicznej atmosferze, niosło mnóstwo nadziei i obietnic. Może właśnie ten magiczny nastrój zbliżył mnie z Michaelem.

Nastąpiły cztery lata dość skomplikowanego związku. W pewnej mierze pociągała nas ku sobie atrakcyjność fizyczna. Michael był wysokim, czarującym mężczyzną o zaraźliwym uśmiechu. Mieliśmy dużo wspólnych zainteresowań. Oboje też byliśmy pracoholikami.

Wierz mi jednak, Nickolasie, że to jeszcze nie miłość.

Mniej więcej miesiąc po zawale serca obudziłam się któregoś dnia o ósmej rano. Leżałam i napawałam się panującą w mieszkaniu ciszą. W końcu wstałam, poszłam do kuchni, żeby zrobić sobie śniadanie przed wyjściem na rehabilitację.

Aż podskoczyłam, kiedy usłyszałam jakiś hałas. Zdumiał mnie widok Michaela w domu, bo zawsze wychodził przed siódmą. Siedział przy stole w naszym śniadaniowym kąciku.

– Omal mnie nie przyprawiłeś o kolejny zawał – wysapała, uważając to za niezły dowcip.

Michael wcale się nie roześmiał. Poklepał krzesło obok.

Po czym z dobrze mi znanym spokojem oznajmił, że odchodzi. Wymienił trzy powody: po pierwsze, bo nie może ze mną rozmawiać tak jak z kolegami, po drugie, ponieważ nie sądzi, bym po zawale mogła mieć dziecko, a po trzecie, w kimś się już zakochał.

Wybiegłam z kuchni, potem z domu. Tego ranka rozrywał mnie ból gorszy od zawału. Nic mi się nie układało, wszystko szło absolutnie fatalnie.

Uwielbiałam swoja pracę, ale wykonywałam ją w zbiurokratyzowanym wielkomiejskim szpitalu, co mi zupełnie nie odpowiadało.

Harowałam tak ciężko, bo nie postawiłam właściwie na nic innego. Zarabiałam sto dwadzieścia tysięcy dolarów rocznie, ale wyrzucałam je na kolacje w restauracjach, sobotnio-niedzielne wypady za miasto, niepotrzebne ciuchy.

Przez całe życie marzyłam o dzieciach, aż tu nagle ocknęłam się bez partnera życiowego, bez dziecka, bez planu.

I wiesz, co zrobiłam, malutki?

Skorzystałam z lekcji o pięciu piłkach.

Rzuciłam pracę w szpitalu w Massachussetts. Wyjechałam z Bostonu. Zerwałam z morderczym trybem życia. Przeprowadziłam się tam, gdzie zawsze czułam się szczęśliwa. Przyjechałam tu dosłownie po to, żeby podleczyć serce.

Kręciłam się dotąd w kółko jak chomik biegający po obręczy w klatce. Naciągnęłam życie do granic wytrzymałości, coś musiało puścić. Niestety, pierwsze nie wytrzymało serce.

Dokonałam ogromnej zmiany. Postanowiłam zmienić wszystko.

Nick, posłuchaj.

Przyjechałam na wyspę Martha`s Vineyard niczym zagubiona turystka, targając za sobą bagaż przeszłości, bo nie miałam jeszcze pomysłu, co z nim zrobić. Przez pierwsze miesiące napełniałam spiżarnię zdrową żywnością, wyrzucałam pisma, które przywiozłam ze sobą, aklimatyzowałam się w nowej pracy.

Od piątego do siedemnastego roku życia wszystkie wakacje spędzałam z dziadkami na Martha`s Vineyard. Uwielbiałam tam wracać. Teraz często pod wieczór chodziłam z Gusem na plażę, żeby poganiał za piłką do zachodu słońca.

Ubiegałam się o etat internisty, który przenosi się do Illinois. Zupełnie jakbyśmy się zamieniali na role. On jechał do Chicago, a ja zrywałam z miejskim życiem. Dostałam gabinet sąsiadujący z czterema innym w białym drewnianym domu w Vineyard Haven. Dom liczył sobie ponad sto lat. Na frontowym ganku stały cztery antyczne fotele na biegunach.

Określenie „lekarz wiejski” brzmiało w moich uszach cudownie, jak dzwonek na przerwę w starej wiejskiej szkole. Wywiesiłam zatem stosowną tabliczkę: SUZANNE BEDFORD – LEKARZ WIEJSKI.

W drugim miesiącu mojego pobytu na Matha`s Vineyard zjawili się pacjenci. Emily Howe, lat siedemdziesiąt, szacowna członkini Cór Rewolucji Amerykańskiej, kobieta z charakterem, przeciwna wszystkiemu, co się zdarzyło po roku 1900. Diagnoza: bronchit. Rokowania: dobre.

Dorris Lathem, dziewięćdziesiąt trzy lata, dama, która przeżyła trzech mężów, jedenaście psów i pożar domu. Końskie zdrowie. Diagnoza: staruszka. Rokowania: będzie żyła wiecznie.

To było coś dla mnie. Poczułam się jak w środku bajki oddalonej o milion mil od mojego życia w Bostonie.

Nareszcie znalazłam swój dom.

Nickolasie.

Oczywiście nie miałam pojęcia, że tu spotkam miłość swego życia. Gdybym wiedziała, natychmiast, bez wahania, rzuciłabym się w ramiona tatusia.

Kiedy przyjechałam na Martha`s Vineyard, dręczyły mnie same wątpliwości. Nie mogłam podjąć decyzji, gdzie zamieszkać. Jeździłam po wyspie w nadziei, że gdzieś usłyszę wskazówkę: „tu jest dom dla ciebie”, „rozgość się tutaj”, „już nie szukaj”.

Północną część wyspy zawsze noszę w sercu, bo spędziłam tam wiele cudownych wakacji. Rozpościerała się jak książka dla dzieci z obrazkami, przedstawiająca farmy i płoty, polne drogi i skały. Południowa część wyspy stanowiła labirynt ścieżek, klombów, latarni i przystani. Wreszcie moje serce podbił domek rybacki z przełomu wieku. Do dziś go uwielbiam. Poczułam się w nim jak u siebie.

Wymagał odremontowania, ale najważniejsze, że nadawał się na zimę. Zakochałam się w nim od pierwszego wejrzenia. Staroświeckie belki u sufitu. Cały parter przeszklony z widokiem na morze. Wrota wielkie jak w stodole, rozsuwane na obie strony, zapraszały niejako świat z zewnątrz do środka.

Wyobrażasz sobie, Nick, życie prawie jak na plaży? Uskrzydlała mnie jedna myśl, że podjęłam słuszną decyzję. Zamieszkałam więc między Vineyard Haven a Oak Bluffs. Czasem przyjmowałam pacjentów u siebie albo jeździłam do nich na wizyty domowe, ale najczęściej pracowałam w szpitalu Martha`s Vineyard albo w przychodni w Vineyard Haven. A jednocześnie odbywałam rehabilitację.

Byłam sam, nie licząc Gusa, ale nie narzekałam. Może dlatego, że sama nie wiedziałam, kogo mi naprawdę brakuje – twojego taty czy ciebie.

Nick.

Któregoś dnia zajechałam pod dom po powrocie ze szpitala Martha`s Vineyard i nie miałam pojęcia, kto też, do licha, siedzi na moim ganku. Nie mógł to być elektryk, monter telefoniczny ani fachowiec od telewizji kablowej – bo wszyscy oni odwiedzili mnie poprzedniego dnia.

Nie, to był Matt, malarz, który miał mi pomóc w pracach wykończeniowych wymagających drabiny, gniazdka albo pędzla.

Obeszliśmy dom, pokazałam mu niedomykające się okna, wypaczone podłogi, przeciek w łazience. Poza tym cały dom aż się prosił o skrobanie i malowanie.

Mimo całego uroku miał sporo drobnych usterek.

Matt okazał się nieoceniony. Zapisywał, zadawał drobiazgowe pytania, obiecał wszystko naprawić do końca tysiąclecia. Następnego. Od razu zawarliśmy porozumienie.

Wtem życie nabrało różowych barw. Miałam nową ukochaną pracę i malarza pokojowego cieszącego się dobrą renomą.

Kiedy zostałam wreszcie sama w swoim domku nad morzem, wyrzuciłam ręce do góry i zakrzyknęłam: „Hura!”

Kochany Nicku.

Pamiętasz malarza, o którym ci opowiadałam? Nazajutrz zabrał się od rana od gruntownego odświeżania domu. A wiem o tym, bo zostawił mi bukiet przepięknych polnych kwiatów – różowych, czerwonych, żółtych, fioletowych, ustawionych elegancko w słoju przed wejściem. Cudowny, miły gest, ujmująca niespodzianka.

Do kwiatów dołączył liścik:

Droga Suzanne

Światła w kuchni jeszcze się nie palą, ale oby chociaż te kwiaty rozjaśniły Ci dzień.

Może byśmy się spotkali w wybranym przez Ciebie czasie i celu.

Picasso – ostatnio raczej Twój malarz pokojowy

Osłupiałam. Odkąd Michael Bernstein mnie zostawił, unikałam wszelkich spotkań.

Usłyszałam, że mój malarz gdzieś stuka, wyszłam na ganek. Siedział w kucki na stromym, spadzistym dachu.

– Hej, Picasso! – zawołałam. – Dzięki za piękne kwiaty.

– Ależ proszę. Przypominały mi ciebie.

– Nieźle trafiłeś. To moje ulubione.

– Suzanne, nie miałabyś ochoty wyrwać się, żeby coś zjeść, albo na przejażdżkę, albo pograć w scrabble? Coś pominąłem?

Uśmiechnęłam się mimo woli.

– Teraz mam w pracy młyn z pacjentami. Muszę się w to wszystko wciągnąć. Ale dziękuję za zaproszenie.

Przyjął odmowę godnie i posłał mi uśmiech. Po czym przejechał ręką po czuprynie i dodał:

– Rozumiem. Ale chyba zdajesz sobie sprawę z tego, że jeśli się choć raz ze mną nie umówisz, to będę musiał podnieść ci cenę.

– Tego nie wiedziałam! – odkrzyknęłam.

– Tak to wygląda. Wiem, że to ohydna, niesprawiedliwa praktyka. Ale co począć? Tak jest ten świat urządzony.

Roześmiałam się i obiecałam, że poważnie to rozważę.

– A skoro o pieniądzach mowa, ile jestem ci winna za dodatkową naprawę nad garażem? – spytałam.

– Za tamto? E, nic… To drobiazg.

Wzruszyłam ramionami, uśmiechnęłam się, pomachałam mu. Jego słowa mile pogłaskały mnie po sercu, może dlatego, że właśnie tak nie kręcił się ten świat.

– Hej, dziękuję, Picasso!

– Hej, nie ma za co, Suzanne!

I znów zabrał się do dachu nad moją głową.

Kochany Nickolasie.

Przyglądam ci się, pisząc te słowa. Jesteś przeuroczy. Czasem, kiedy na ciebie patrzę, nie mogę uwierzyć, że należysz do mnie. Masz podbródek ojca, ale uśmiech z całą pewnością mój.

Nad kołyską wisi mała pozytywka. Kiedy się pociągnie za sznurek, gra „Zagwiżdż wesołą melodyjkę”. Natychmiast się wtedy śmiejesz. Chyba tatuś i ja lubimy tę melodię nie mniej niż ty.

Czasem nie mogę sobie wyobrazić ciebie w innym wieku niż teraz. Podejrzewam, że wszystkie matki chciałyby tak zatrzymać czas albo zasuszyć dzieci jak kwiaty, żeby wiecznie były doskonałe, zastygłe w nieskończoności. Czasem tuląc cię do piersi, czuję się, jak gdybym kołysała okruch nieba.

Myślę o tym, jak bardzo moja miłość rosła, kiedy byłeś jeszcze w moim brzuszku. I pokochałam cię od pierwszej chwili, kiedy cię zobaczyłam. Spojrzałeś na tatę i na mnie, a potem zrobiłeś taką minkę, jakbyś mówił: „Cześć. Już jestem!”.

Wreszcie tata i mogliśmy cię zobaczyć. Bo przez dziewięć miesięcy wyobrażaliśmy sobie tylko, jaki będziesz. Przytuliłam twoją główkę delikatnie do piersi. Trzymałam na ręku dwa i pół kilo bezbrzeżnego szczęścia.

Następnie wziął cię na ręce tata. Nie mógł uwierzyć, że patrzy na niego człowieczek, który kilka minut temu przyszedł na świat.

Synek Matta.

Nasz śliczny mały Nickolas.

Katie

„Synek Matta”

„Nasz śliczny mały Nickolas”

Katie Wilkinson odłożyła dziennik i zaczerpnęła głęboko tchu. Aż ją coś zaczęło drapać w gardle. Przeczesała palcami miękkie szare futro Ginewry, na co kotka zamruczała miło. Nie była zupełnie przygotowana na taki wstrząs. Nie była przygotowana na Suzanne. Ani na Nickolasa.

Na ten cały układ: Nickolas, Suzanne i Matt.

– Ginko, w co ja się wkopałam – poskarżyła się kotce. – Koszmar!

Wstała i zaczęła chodzić po mieszkaniu. Zawsze się nim szczyciła. Włożyła w nie sporo roboty. Wprost uwielbiała konstruować i montować własne szafki, półki na książki. Pełno tu było antyków z mahoniu, starych dywaników na ścianach, akwarelek, choćby ta przedstawiająca most Pisgah na południe od Asheboro, jej rodzinnego miasteczka leżącego w zagłębieniu między łańcuchem Pasma Błękitnego a Great Smoky Mountains w Karolinie Północnej.

Babcina serwantka stała w jej gabinecie, a ze środka wciąż dobywała się woń domowych dżemów i konfitur. Teraz stały tam ręcznie szyte książki. Katie wykonała je w Szkole Rzemiosła Artystycznego w Penland, w Karolinie Północnej.

Do dziś przyświecało jej zasłyszane tam hasło: „Ręce do pracy, serca do Boga”.

Tyle pytań cisnęło jej się do głowy, ale nie miała nikogo, kto by na nie odpowiedział. No, niezupełnie nikogo. Miała przecież dziennik.

Suzanne.

Polubiła ją. Niech to licho, polubiła Suzanne. W innych okolicznościach mogłyby się nawet zaprzyjaźnić. Suzanne miała odwagę wynieść się z Bostonu i przeprowadzić na Martha`s Vineyard. Zrealizowała swoje marzenia o pracy, o spełnieniu własnej kobiecości. Pomógł jej w tym zawał serca. Dzięki temu nauczyła się cenić każdą chwilę.

Ale co myśleć o Matcie? Co dla niego znaczyła Katie? Czyżby padła ofiarą przelotnego romansu? A może zasłużyła na szkarłatną literę, emblemat cudzołożnicy? Raptem się zawstydziła. Ojciec bez przerwy zadawał jej w młodości pytanie: „Katie, jesteś w porządku wobec Boga?”. Teraz nie miała tej pewności.

– Palant – szepnęła. – Co za gadzina! Nie o tobie mowa, Ginewro. Mam na myśli Matta! Niech go cholera!

Czyli zdradzał swoją cudowną żonę? Dlaczego nie chciał z nią rozmawiać o Suzanne? Ani o Nickolasie? Jak mogła dopuścić, żeby tak opieczętował przed nią swoją przeszłość? Widocznie nie nalegała wystarczająco skutecznie. A dlaczego? Bo nie chciała się narzucać. Bo miała taki charakter.

Ale najbardziej paraliżował ją smutek w oczach Matta, kiedy zaczynali mówić o przeszłości. No i Matt przysiągł jej, że nie jest już żonaty.

Wciąż wracało do niej wspomnienie tego strasznego wieczoru, osiemnastego lipca, kiedy Matt ją zostawił. Przygotowała wtedy elegancką kolację, wystawiła stolik z giętego żelaza na mały taras, wyjęła okazałą porcelanę Royal Crown Derby, srebra po babci. Kupiła tuzin czerwono-białych róż.

Kiedy Matt się zjawił, czekała na niego cudowna niespodzianka, zredagowany przez nią pierwszy egzemplarz jego tomiku wierszy. Przekazała mu również wiadomość, że szykują nakład w wysokości jedenastu tysięcy egzemplarzy, niezwykle dużo jak na zbiór poezji.

– Start godny pozazdroszczenia – pogratulowała. – Nie zapomnij o przyjaciołach, kiedy dotrzesz na szczyt.

Niecałą godzinę później tonęła we łzach. Trzęsła się na całym ciele, jakby spotkał ją niewyobrażalny koszmar. Ledwie Matt przekroczył próg, już wiedziała, że coś jest nie tak. Wyczytała to z jego oczu. Wreszcie wyrzucił z siebie:

– Katie, muszę zerwać nasz związek. Nie mogę się z tobą spotykać. Przestanę w ogóle przyjeżdżać do Nowego Jorku. Wiem, jak to okropnie brzmi. Bardzo cię przepraszam. Musiałem sam ci o tym powiedzieć. Tylko dlatego dziś tu przyszedłem.

Nie, ni miał pojęcia, jak to okropnie brzmi. Po prostu złamał jej serce. A przecież zaufała mu. Otworzyła się przed nim całkowicie. Jak nigdy przedtem.

I właśnie tego wieczora szykowała się na rozmowę. Miała mu coś ważnego do powiedzenia. Ale odebrał jej tę szansę.

Kiedy od niej wyszedł, otworzyła szufladę w starej komódce przy drzwiach prowadzących na taras. Tam schowała jeszcze jeden prezent dla Matta. Wyjątkowy prezent.

Trzymała go teraz w ręce i znów się rozdygotała. Usta jej zadrżały, zęby zaczęły dzwonić. Nie mogła się opanować. Zerwała wstążeczkę, opakowanie, otworzyła małe podłużne pudełeczko. O Boże!

Natychmiast się rozpłakała. Wstrząsnął nią ból nie do zniesienia. Tego wieczoru miała powiedzieć Mattowi tak ważną i cudowną nowinę.

W pudełeczku leżała piękna srebrna grzechotka.

Katie była w ciąży.

Dziennik

Nickolas.

Tak wygląda teraz mój rytm dnia, nie mniej regularny i kojący niż fale Atlantyku widziane z domu.

Wstaję o szóstej, wyprowadzam Gusa na długi spacer obok farmy Rowe`a. Dochodzimy do odcinka plaży za trzymetrowymi wydmami i falującymi nadmorskimi trzcinami. Nieodmiennie towarzyszy mi w tych spacerach poczucie błogiej lekkości. Chyba najbardziej dlatego, że odzyskałam swoje życie, a zarazem siebie.

Pamiętaj o pięciu piłkach, Nick. Zawsze pamiętaj o tych pięciu piłkach.

Taka myśl kołatała mi po głowie, kiedy wracałam do domu.

Zanim skręciłam na swój podjazd, minęłam dom sąsiadów. Zaraz po moim wprowadzeniu się Melanie Bone okazała mi dużo serca. Pospieszyła ze wszystkim, od przydatnych telefonów po zimną, cierpką lemoniadę. Przez nią też poznałam swojego malarza. Bo to Melanie poleciła mi Picassa.

Ona jest w moim wieku i już ma czworo dzieci. Podziwiam wszystkie kobiety, które stać na taki wyczyn. Melanie jest drobną atramentowoczarną brunetką. Ma niewiele ponad metr pięćdziesiąt wzrostu i przepiękny, ujmujący uśmiech.

Mówiłam ci, że ma same dziewczynki? W wieku od roku do czterech lat! Mówię na nie według ich wieku. „czy Dwójka śpi? – pytam. – Czy Czwórka jest na huśtawce?”.

Wtedy dziewczynki zanoszą się śmiechem. Ich zdaniem, muszę być szalona, skoro nadałam Gusowi honorowy tytuł Piątki. Gdyby ktokolwiek mnie przy tym podsłuchał, nigdy by się nie zgłosił po poradę do doktor Bedford.

Ale zgłaszają się, Nick, a ja ich leczę. I jednocześnie leczę siebie.

Mój mały mężczyzno.

Posłuchaj, Nick. Uważaj teraz pilnie, bo opowiem ci coś z pogranicza magii. Jest coś takiego, uwierz mi.

Pewnego wieczoru po męczącym dniu w gabinecie dzielna wiejska lekarka postanowiła przekąsić coś w drodze do domu. Miałam ochotę na drobny występek. I uznałam, że hamburger z frytkami doskonale zakończy mój dzień.

Bodajże chwilę po ósmej weszłam do barku „Hamburgery Harry`ego”. W pierwszej chwili go nie zauważyłam. Siedział przy oknie i pałaszował cos z nosem w książce.

W połowie hamburgera zauważyłam, że to Picasso, mój malarz.

Nie miałam z nim prawie kontaktu, odkąd zostawił mi wtedy śliczne polne kwiaty. Czasem, wychodząc do pracy, słyszałam, jak stuka na dachu albo zastawałam go przy malowaniu domu, ale najczęściej zamienialiśmy tylko kilka słów.

Wstałam, żeby zapłacić. Mogłam wyjść bez słowa, bo siedział odwrócony do mnie plecami, ale nie chciałam wypaść nieładnie, jakbym się wywyższała.

Stanęłam więc przy jego stoliku i zapytałam, co słychać. Mój widok go zaskoczył. Spytał, czy nie napiłabym się z nim kawy.

Wymówiłam się słabo, tłumacząc, że musze wracać do domu do Gusa, ale Matt już uprzątnął dla mnie miejsce, no więc się przysiadłam. Nie zwróciłam wcześniej uwagi, że ma taki miły głos. Oczy też mi się spodobały.

– Co czytasz? – spytałam, nieco speszona, może nawet wystraszona, żeby rozmowa nie utknęła w martwym punkcie.

– Dwie rzeczy. Melville`a. – Podniósł „Moby Dicka”. – A druga to „Łowienie pstrągów w Ameryce”. Żeby mieć coś w rezerwie, jeżeli gruba ryba zawiedzie.

Roześmiałam się. Picasso był bardzo inteligentny, zabawny.

– „Moby Dick”, hmmm, książka na lato czy kac moralny, bo nie zaliczyłeś w szkole lektury obowiązkowej?

– I to, i to – przyznał. – Przez całe życie zawsze coś figuruje na pierwszym miejscu listy niezałatwionych rzeczy. Książka dosłownie wlepia w ciebie gały i przygaduje: „Nie odejdę, dopóki mnie nie przeczytasz”.

Przegadaliśmy ponad godzinę, czas upłynął niepostrzeżenie. Nagle zorientowałam się, że zmrok dawno zapadł.

– Muszę wracać – powiedziałam. Rano wcześnie zaczynam.

– Ja też – odparł z uśmiechem. – Moja obecna szefowa przypomina w każdym calu poganiacza niewolników.

Roześmiałam się.

– Podobno.

Wstałam i odruchowo wyciągnęłam do niego rękę.

– Picasso – powiedziałam. – Nawet nie wiem, jak się nazywasz.

– Harrison – przedstawił się. – Matthew Harrison.

Twój ojciec.

KIEDY następnym razem zobaczyłam Matta Harrisona, siedział na moim dachu i jak szalony przybijał dachówki. Minęło kilka dni od naszego spotkania w „Hamburgerach Harry`ego”.

– Ej, Picasso! – zawołałam, teraz bardziej odprężona i wręcz uradowana na jego widok. – Napiłbyś się czegoś zimnego?

– Już schodzę. Chętnie.

Pięć minut później rzeczywiście stał na ganku, ogorzały jak polerowany miedziak.

– Jak tam na górze? – spytałam.

Roześmiał się.

– Świetnie, chociaż gorąco. Możesz nie wierzyć, ale prawie skończyłem dach.

Niech go piorun trzaśnie! A ja właśnie zaczęłam doceniać jego obecność.

– A jak tam na dole? – spytał Matt, opadając w dżinsowych szortach i rozchełstanej dżinsowej koszuli wprost na bujany fotel. Fotel odchylił się pod jego ciężarem i uderzył w kratkę.

– No, nieźle – pochwaliłam. – Dobrze, że dziś obyło się bez tragicznych nagłówków z linii frontu.

I wtedy kratka za plecami Matta załamała się i jej górna część runęła na nas. Zerwaliśmy się, zaczęliśmy oboje wciskać białą drewniana kratę na miejsce. Płatki róż i powoju obsypały nam głowy.

Roześmiałam się na widok swojego majstra. Wyglądał jak nieco dziwaczny pan młody. Nie pozostał mi dłużny.

– A ty sama nie wyglądasz jak Carmen Miranda?

Wziął młotek, gwoździe i umocował kratkę. Musiałam ja tylko przytrzymać.

Poczułam muśnięcie jego muskularnego uda, a przy wbijaniu ostatniego gwoździa niemal przywarł piersią do moich pleców i aż mnie ciarki przeszły. Co to ma znaczyć?

Nasze oczy się spotkały, błysnęło w nich coś w rodzaju głębokiego porozumienia. Cokolwiek to było, przypadło mi do gustu.

Niewiele myśląc, spytałam, czy nie zostałby na kolacji.

– Nie mam wprawdzie nic szczególnego. Wrzuciłabym po prostu befsztyki i kukurydzę na ruszt.

Zawahał się, i wtedy pomyślałam, że przecież może kogoś mieć. W końcu taki przystojny facet. Cała moja niepewność znikła, kiedy powiedział:

– Wiesz, Suzanne, tak się nieświeżo czuję. Mógłbym wziąć prysznic? Chętnie zostanę na kolacji.

No więc, Matt poszedł do łazienki, a ja do przygotowywania kolacji. I wtedy uprzytomniłam sobie, że nie mam ani befsztyków, ani kukurydzy. Na szczęście nigdy się nie dowiedział, że pobiegłam do sąsiadki po jedzenie. I że Melanie dołożyła mi jeszcze wino, świece, a nawet połowę wiśniowego placka. Dodała, że uwielbia Matta, podobnie zresztą jak wszyscy, toteż życzy mi jak najlepiej.

Po kolacji długo siedzieliśmy na ganku zagadani. Czas znów nam zleciał niepostrzeżenie. Kiedy spojrzałam na zegarek, dochodziła jedenasta. Nie mogłam uwierzyć własnym oczom.

– Jutro mam szpital! – wykrzyknęłam. – Od rana obchód.

– Chciałbym ci się zrewanżować, Suzanne – rzekł Matt. – Czy mógłbym cię zaprosić jutro na kolację?

Nie mogłam oderwać wzroku od jego oczu. Były takie przejrzyście piwne.

– Jak najbardziej. Nie mogę się doczekać! – wyrwało mi się.

Roześmiał się.

– Nie musisz już teraz czekać, droga Suzanne. Przecież jeszcze tu jestem.

– Wiem i doceniam, ale nie mogę się doczekać jutra. Dobranoc, Matt.

Pochylił się, pocałował mnie delikatnie w usta, a potem odjechał.

I tak jak zawsze w moim życiu – przynajmniej dotąd – wreszcie nadeszło upragnione jutro. Pierwszy sygnał dnia dał Gus. Codziennie rano wybiega na ganek i przynosi mi gazetę „Boston Globe”. Trudno o lepszego przyjaciela!

Tego dnia po pracy Picasso obwiózł mnie po wyspie swoim wysłużonym chevroletem. Nadal nie przestawały mnie zachwycać widoki na Martha`s Vineyard.

W końcu wylądowaliśmy wśród pięknych kolorowych skał Gay Head. Matt przypomniał mi, że harpunnik w „Moby Dicku”, Tashtego, jest Indianinem pochodzącym właśnie z Gay Head. Zupełnie nie pamiętałam.

Kilka dni później, kiedy skończył u mnie remont, znów wybraliśmy się na przejażdżkę.

Jeszcze dwa dni później pojechaliśmy aż na wyspę Chappaquiddick. Na plaży widniała mała tabliczka: NIE PRZESZKADZAĆ. TAKŻE MAŁŻOM I INNYM MIĘCZAKOM. Miłe.

Wiem, że zabrzmi to głupio albo jeszcze gorzej, ale rozpierała mnie radość tylko dlatego, że siedziałam obok Matta w samochodzie. Spojrzałam na niego i pomyślałam sobie: cóż to za mężczyzna. A przed nami przygoda. Od dawna się tak nie czułam. Bardzo mi tego brakowało.

Matt odwrócił się do mnie i spytał, o czym myślę.

– O niczym. Oglądam widoki – skłamałam.

– A jeśli zgadnę – nie dawał za wygraną – to mi potwierdzisz?

– No pewnie.

– Jeżeli zgadnę – spytał z podstępnym uśmiechem – to umówimy się znowu? Choćby jutro wieczorem?

– Dobrze, ale jeśli nie zgadniesz, to już się nigdy nie zobaczymy. Wysoka stawka.

Roześmiał się radośnie, po czym puścił do mnie oko i rąbnął prosto z mostu:

– Myślałaś o nas.

Nie mogłam nawet blefować, tylko się zarumieniłam.

– Może.

– Miałem racje! – zawołał i wyrzucił w górę ręce w triumfalnym geście. – No więc jak?

– No więc, trzymaj ręce na kierownicy.

– Na co masz ochotę jutro?

Roześmiałam się… i pomyślałam, że często się przy nim śmieję.

– Oj, nie wiem. Miałam zamiar wykąpać Gusa, bo już bardzo powinnam, kupić cos do jedzenia, może wypożyczyć film.

– Wszystko to mi odpowiada. Jeśli tylko się zgodzisz, chętnie ci potowarzyszę.

Musiałam przyznać, że bawiłam się z Mattem doskonale. Był przeciwieństwem Michaela, który wszystko robił z żelazną logiką, ani razu nie wziął wolnego dnia, pewno nigdy nie skręcił w piękną krętą drogę, urzeczony tylko i wyłącznie jej urodą.

Matt wprost przeciwnie. Interesował się dosłownie wszystkim. Był ogrodnikiem, obserwatorem ptaków, zapalonym czytelnikiem, niezłym kucharzem, koszykarzem i, oczywiście, majster-klepką.

Tego dnia czułam wprost skrzydła u ramion. Tak podziałała na mnie ta przejażdżka bez celu. Napawałam się wszystkim: nadmorskimi trzcinami, miętowobłękitnym niebem, plażą, odległym rykiem oceanu. Ale najbardziej urzekał mnie Matthew Harrison. Jego świeżo uprana flanelowa koszula w kratę, dżinsy, ogorzała śniada cera, przydługie brązowe włosy.

Urzekał tak dalece, że jak raz się nim zachłysnęłam, to już nie chciałam go wypuścić.

Och, Nick, Nick.

Przez następne dwa tygodnie widywałam go codziennie. Nie mogłam dosłownie uwierzyć. Wciąż się tylko szczypałam. I uśmiechałam się do siebie, kiedy nikogo nie było w pobliżu.

– Suzanne, jeździłaś kiedyś konno? – spytał Matt w sobotę rano. – Pytam poważnie.

– To się czuje. Kiedy byłam małym dzieckiem – odparłam z kowbojskim akcentem.

– Dobra odpowiedź, bo znów będziesz dzieckiem. A jeździłaś kiedyś niebieskim rumakiem w czerwone paski ze złotymi kopytami?

Potrząsnęłam głową.

– Nie, bo zapamiętałabym.

– Wiem, gdzie jest taki koń – powiedział. – Wiem, gdzie są ich całe tabuny.

Pojechaliśmy do Oak Bluffs, i tam oczy wyszły mi na wierzch. Pod olśniewającym sklepieniem zobaczyłam dziesiątki jaskrawo pomalowanych ogierów, stojących w jednym kręgu. Wszystkie ręcznie rzeźbione, z czerwonymi rozdętymi chrapami, czarnymi szklanymi oczami, galopowały niezmordowanie w kółko.

Matthew zawiózł mnie na Fruwające Konie, najstarszą karuzelę w kraju. Weszliśmy na platformę, która przechyliła się i zakołysała pod nogami. Dosiedliśmy idealnych rumaków.

Kiedy zabrzmiała muzyka, pochwyciłam srebrną końską grzywę, po czym wznosiłam się i opadałam na przemian. Poddałam się wirującemu urokowi karuzeli. Matt złapał mnie za rękę, nawet udało mu się skraść całusa w locie. Co za jeździec!

– Gdzieś się tak nauczył jeździć, kowboju? – zawołałam, kiedy jeździliśmy tak góra dół, kręcąc się jednocześnie w koło.

– Jeżdżę od lat – odkrzyknął wesoło. – Zacząłem brać lekcje, kiedy miałem trzy lata. Widzisz tego ogiera błękitnego jak niebo, jak bławatek?

– Owszem.

– Zrzucił mnie kilka razy. Dlatego chciałem, żebyś na początek dosiadła Aksamitkę. Jest łagodna i ma cudowną szelakową sierść.

– Przyznaję, że jest piękna. Wiesz, w dzieciństwie jeździłam tu z dziadkiem. Aż dziwne, że dopiero teraz mi się przypomniało.

Dobre wspomnienia są jak świecidełka, Nick. Każde jest wyjątkowe. Nanizujesz je, aż pewnego dnia oglądasz się za siebie i widzisz, że utworzyły długą kolorową bransoletkę.

Tego dnia zyskałam pierwsze wspomnienie do kolekcji pięknych talizmanów związanych z Matthew Harrisonem.

Katie

KATIE nie mogła zapomnieć, kiedy po raz pierwszy zobaczyła Matta Harrisona. Poznała go w swoim niewielkim, przytulnym gabinecie redakcyjnym w wydawnictwie. Od wielu dni czekała na to spotkanie. Uwielbiała jego „Pieśni malarza pokojowego”, niezwykle ujmujące wiersze na temat codziennego życia – refleksje nad uprawianiem ogrodu, malowaniem domu, grzebaniem ukochanego psa, zachwyt nad nowo narodzonym dzieckiem. Jego dobór słów nad wyraz przekonująco krystalizował życie. Wciąż nie mogła się nadziwić, że trafiła na jego utwory.

A kiedy wszedł do gabinetu, jej zdziwienie wzrosło. Przeszło w oszołomienie. Najtajniejszymi zakamarkami mózgu i całego systemu nerwowego zareagowała na stojącego przed nią mężczyznę, poetę. Poczuła, że serce jej drgnęło i pomyślała: no, no. Uważaj, uważaj.

Był od niej sporo wyższy, miał z metr osiemdziesiąt osiem. Kształtny nos, mocno zarysowany podbródek, rysy regularne jak rytm w jego wierszach. Włosy długie, brązowopłowe, lśniące. Opalenizna człowieka pracującego na świeżym powietrzu. Uśmiechnął się, miała nadzieję, że nie drwi w duchu z jej wzrostu, niezdarności ani cielęcego wyrazu twarzy.

Wieczorem zjedli kolację, potem wybrali się do klubu jazzowego – mimo zaplanowanego szkolnego wieczoru, jak Katie nazywała swoje wieczory poświęcone redagowaniu. O trzeciej nad ranem odwiózł ją do domu, stokrotnie przepraszając, pocałował cudownie w policzek, po czym odjechał taksówką.

Katie stała na schodkach przed domem. Dopiero teraz nieco się ocknęła. I zaraz zadała sobie pytanie: czy Matthew Harrison jest żonaty?

Nazajutrz rano znów zjawił się w jej gabinecie, ale już w południe oboje wyrwali się na wczesny obiad i potem nie wrócili do pracy. Pobiegli do muzeum. Okazało się, że Matt świetnie się zna na sztuce. Wciąż myślała, co to za facet. I dlaczego pozwalam sobie wobec niego na takie porywy?

A potem, dlaczego nie miałabym się tak czuć przez cały czas.

Wieczorem przyszedł na kolację do jej domu. Katie nadal dziwiła się takiemu, a nie innemu obrotowi spraw. W swoim najbliższym środowisku uchodziła za osobę oszczędzającą cnotę, zanadto romantyczną i staroświecką w sprawach seksu, ale teraz nie zdołała się oprzeć temu przystojnemu, pociągającemu malarzowi i poecie z Martha`s Vineyard.

Przy akompaniamencie wieczornego deszczu po raz pierwszy poszli do łóżka, a Matt zwrócił jej uwagę na muzykę kropli bębniących po chodniku i w konarach drzew przed domem. Owszem, było to nader nastrojowe, ale niebawem przestali słyszeć szum deszczu czy cokolwiek innego, bo tak ich ciągnęło do siebie.

W łóżku Katie czuła się z nim tak swobodnie, naturalnie i dobrze, że aż się przeraziła. Zupełnie, jakby znała go od dawna. Wiedział, jak ją tulić, gdzie dotykać, kiedy czekać, a potem wszystko w jej środku dosłownie wybuchło. Uwielbiała jego delikatne pocałunki w usta, w policzki, w szyję, w plecy, w piersi… ech, wszystko.

– Jesteś czarująca, i chyba nie wiesz o tym, prawda? – szepnął, po czym się uśmiechnął. – Masz takie delikatne ciało. I przepiękne oczy. I uwielbiam ten twój warkocz.

– Dobraliście się z moją mamą – roześmiała się Katie. Rozpuściła warkocz i długie włosy rozsypały jej się po plecach.

– Tak mi się też podoba – pochwalił Matt i puścił oko.

Kiedy nazajutrz rano od niej wyszedł, pomyślała z rozrzewnieniem, że nigdy z kimś takim nie była, że nie przeżyła dotąd takiej bliskości z drugim człowiekiem.

Już za nim tęskniła. To jakiś obłęd, po prostu śmieszne, ale naprawdę za nim tęskniła.

A kiedy jeszcze tego samego ranka dotarła do redakcji, Matt już tam na nią czekał. Serce jej zamarło.

– Wiesz, zabierzmy się jednak do pracy – poprosiła bez przekonania. – Mówię poważnie.

Nie odezwał się słowem, tylko zamknął i drzwi i całował ją, aż poczuła, że wtapia się w drewniane drzwi.

W końcu jednak odsunął się od niej, spojrzał jej głęboko w oczy i powiedział:

– Stęskniłem się zaraz po wyjściu od ciebie.

Dziennik

Mój Nickolasku.

Pamiętam wszystko, jakby to było wczoraj. Matt i ja jechaliśmy drogą do Edgartown do Vineyard Haven moim starym niebieskim dżipem. Zabraliśmy Gusa.

– Nie możesz jechać szybciej? – spytał Matt, bębniąc palcami w deskę rozdzielczą. – To ja już szybciej chodzę.

Przyznaję, że jeżdżę dość wolno i ostrożnie. Matt trafił na moją pierwszą słabość.

– Dostałam nagrodę za ostrożne prowadzenie na kursie prawa jazdy. Powiesiłam ten dyplom pod dyplomem z medycyny.

Matt roześmiał się i wzniósł oczy do nieba.

Jechaliśmy do domu jego matki. Uznał, że warto, bym ją wreszcie poznała.

Ciekawe dlaczego?

– Ooo, jest mama!

Kiedy podjechaliśmy, siedziała na dachu i naprawiała starą antenę telewizyjną. Wysiedliśmy, Matt zawołał do niej z dołu.

– Mamo, to jest Suzanne, a to Gus. Suzanne, to moja mama, Jean. Nauczyła mnie majsterkowania.

Jego mama była wysoka, szczupła, siwowłosa.

– Bardzo miło cię poznać, Suzanne! – zawołała z góry. – Rozgośćcie się na werandzie, zaraz schodzę.

Matt i ja zajęliśmy miejsca przy drewnianym stole. Gus wolał ogród przed domem. Dom przypominał starą kanciastą puszkę na sól z widokiem od północy na port. Po stronie południowej ciągnęły się łany kukurydzy i gęste lasy.

– Piękna okolica. Tu się wychowałeś? – spytałam.

– Nie. Urodziłem się w Edgartown. Ten dom mama kupiła kilka lat po śmierci taty.

– Och, tak mi przykro, Matt.

Wzruszył ramionami.

– Chyba i to nas jeszcze łączy.

– To dlaczego mi nie powiedziałeś?

Uśmiechnął się.

– Chyba nie lubię mówić o smutnych rzeczach. Teraz ty poznałaś moją słabość. Po co roztrząsać dawne smutki?

Jean wyrosła jak spod ziemi z mrożoną herbatą i tacą pełną ciasteczek z czekoladą.

– Suzanne, obiecuję, że nie będę ci robiła żadnego przesłuchania. Obie jesteśmy na to za dorosłe – rzekła, puszczając do mnie oko. – Ale Matt powiedział mi, że jesteś lekarką. Ciekawi mnie twoja praca. Bo przecież ojciec Matta też był lekarzem.

Spojrzałam na niego. Także o tym mi nie napomknął.

– Niewiele przecież pamiętam. Umarł, kiedy miałem osiem lat – usprawiedliwił się.

– Matthew jest już taki skryty. Bardzo przeżył śmierć ojca. Chyba nie chce wprawiać innych w zakłopotanie swoimi przeżyciami.

I mrugnęła do Matta, a on do niej. Bardzo mnie ujęła łącząca ich bliskość.

– Wobec tego opowiedz mi coś o sobie, Jean.

– A co chciałabyś wiedzieć?

Okazało się, że Jean jest miejscową artystką, malarką. Oprowadziła mnie po domu, pokazała prace. Naprawdę miała talent. Mogłaby sprzedawać swoje płótna w nowojorskich galeriach.

Roześmiała się na moje komplementy i powiedziała:

– Kiedyś widziałam taki rysunek. Para stoi przed obrazem Jacksona Pollocka. Pod spodem tabliczka z ceną milion dolarów. Mężczyzna zwraca się do kobiety: „Przynajmniej cena jest zrozumiała”.

Umiała podejść z poczuciem humoru do własnej pracy, zresztą do wszystkiego. Matt sporo po niej odziedziczył.

Zapadł wieczór, zostaliśmy na kolacji. Znalazł się nawet czas na obejrzenie bezcennego starego albumu z fotografiami Matta z wczesnego dzieciństwa.

Był uroczym bobasem. Miał takie same jaśniutkie włosy jak ty, Nick, i podobnie czupurną minę.

– Nie ma tu nagiej pupy na niedźwiedziej skórze? – spytałam przekornie Jean, przeglądając zdjęcia.

Roześmiała się.

– Z pewnością się znajdzie. Matt ma zgrabny tyłek. Jeżeli jeszcze nie widziałaś, to się upomnij.

Parsknęłam śmiechem. Niezła z niej była numerantka.

Około jedenastej zebraliśmy się do odjazdu. Jean uściskała mnie. I szepnęła na ucho:

– Matt nigdy mi tu nikogo nie przywiózł. Nie wiem, co o nim myślisz, ale ty musiałaś mu się bardzo spodobać. Nie skrzywdź go, proszę, Suzanne. To wrażliwy chłopak, a przy tym złote serce.

– Ej! – zawołał Matt od samochodu. – Wy dwie tam! Przestańcie!

– Za późno – odparła jego matka. – Co się stało, to się nie odstanie. Musiałam wywlec całą prawdę. Teraz Suzanne wie wystarczająco dużo, żeby porzucić cię jak kiepski nałóg.

I W ISTOCIE, co się miało stać, to się chyba stało – przynajmniej jeśli chodzi o mnie. Zakochiwałam się w Matthew Harrisonie. Nie mogłam uwierzyć, ale może już się zakochałam.

„Gorący Blaszany Dach” to zwariowany klub nocny w Edgartown. W piątek wieczorem wybrałam się tam z Mattem, żeby pojeść ostryg i posłuchać bluesa. Wtedy zresztą wszędzie bym z nim poszła.

– Zatańczysz coś wolnego? – spytał Matt, kiedy już najedliśmy się ostryg i popiliśmy zimnym piwem.

– Coś ty! Żartujesz chyba. Nikt nie tańczy. To w ogóle chyba nie jest taneczny lokal.

– Suzanne, to mój ulubiony kawałek. Mogę cię prosić do tańca?

Zareagowałam tak, jak rzadko reaguję. Zarumieniłam się.

– Proszę cię – szepnął mi Matt do ucha. – Nikt nie powie innym lekarzom w szpitalu.

– No dobrze. Ale tylko jeden taniec.

Zaczęliśmy dreptać w kółko w naszym kąciku. Wszystkie oczy zwróciły się w naszą stronę.

– Nie przeszkadza ci to? – upewnił się Matt.

– Wiesz, że nie? Wręcz rozpiera mnie radość. A co to za kawałek? Podobno twój ulubiony.

– Nie mam pojęcia. Szukałem pretekstu, żeby potrzymać cię w objęciach.

I z tymi słowy Matt przyciągnął mnie do siebie. Cóż to było za uczucie! Może zabrzmi to staromodnie, ale nie skłamię, gdy powiem, że czułam się szczęśliwa.

– Chciałbym cię o coś spytać – szepnął. – Co na razie myślisz o nas?

Pocałowałam go.

– Wszystko mi się podoba.

Uśmiechnął się.

– Mnie też.

– To dobrze.

– Mieszkałem kiedyś z dziewczyną przez trzy lata – powiedział. – Poznaliśmy się na studiach, w Brown. Ale Vineyard jej nie odpowiadało, a mnie tak.

– Ja też. Cztery lata. Z lekarzem – wyznałam.

Matt przytulił mnie i znów lekko pocałował w usta.

– Suzanne, wrócisz dziś ze mną do domu? – spytał. Chciałbym jeszcze z tobą potańczyć.

Zgodziłam się.

Puściłam oko. Matt twierdzi, że to słynne mrugnięcie Suzanne. Ha, ha. Wtedy po raz pierwszy tak mrugnęłam. Od razu mu się to spodobało.

DOM Matta był w stylu wiktoriańskim, pokryty piernikową dachówką tworzącą zarazem okap. Kratki i rośliny wiszące wyglądały jak świeżo zdjęte z wyrafinowanego tortu weselnego.

Zaprosił mnie do siebie po raz pierwszy. Raptem ogarnęła mnie trema. Zaschło mi w ustach. Nigdy nie zbliżyłam się di nikogo po odejściu Michaela, a jego akurat nie wspominałam najlepiej. Po wejściu natychmiast zauważyłam bibliotekę liczącą tysiące książek. Wodziłam oczami po półkach: Scott Fitzgerald, John Cheever, Virginia Woolf. Cała ściana wyłącznie z tomami poezji: W.H. Auden, Wallace Stevens, Sylvia Plath. Stał tam antyczny globus, stara angielska łódź płaskodenna, wielki sosnowy stół zasłany gazetami i stosami zapisanych papierów.

– Cudowny ten pokój. Mogę się rozejrzeć? – spytałam.

– Ja też go lubię. Jasne, że możesz.

Zainteresowała mnie też pierwsza strona na jednym z licznych stosów. Widniał na niej napis: „Pieśni malarza pokojowego. Wiersze – Matthew Harrison”.

Czyżby Matt był poetą? Słowem się nie zająknął. Chyba nie lubi zbytnio mówić o sobie? Jakie jeszcze tajemnice trzyma w zanadrzu?

– No dobrze, przyznam się – powiedział cicho. – Gryzmolę od czasu do czasu. Połknąłem bakcyla w wieku szesnastu lat. A od ukończenia studiów w Brown usiłuję coś z tym zrobić. Mam dyplom magistra filologii angielskiej i malarza pokojowego. Oj, wygłupiam się. Suzanne, pisałaś kiedyś?

– Nie – odparłam. – Ale zawsze chciałam prowadzić pamiętnik.

NA POŁUDNIU Francji podobno któraś noc nosi miano nocy spadających gwiazd. W tę jedną noc gwiazdy leją się dosłownie jak śmietana z dzbanka. Z nami też było podobnie. Zobaczyłam tyle gwiazd, że poczułam się jak w niebie.

– Mam pomysł – zaproponował Matt. – Przejdźmy się nad morze.

– Zauważyłam, że miewasz sporo pomysłów.

– Może odzywa się ten poeta we mnie.

Wziął stary koc, odtwarzacz CD i butelkę szampana. Ruszyliśmy krętą ścieżką przez wysokie trawy, aż znalazł spłachetek piasku, na którym dało się rozłożyć koc.

Otworzył szampana, który iskrzył się i migotał na tle atramentowej nocy. Nacisnął guzik odtwarzacza i w rozgwieżdżone niebo popłynęły dźwięki muzyki Debussy`ego.

Zatańczyliśmy znowu. Wirowaliśmy w kółko zgodnie z rytmem oceanu, wzbijając tumany piasku, zostawiając szalone ślady. Bębniłam mu palcami po plecach, po szyi. Przeczesywałam włosy.

– Nie wiedziałam, że umiesz tańczyć walca – dziwiłam się.

– Sam nie wiedziałem – odpowiadał ze śmiechem.

Wróciliśmy z plaży późno, ale nigdy nie byłam bardziej rozbudzona. Wszystko zdarzyło się tak nieoczekiwanie. Ale jeśli nie teraz, to nigdy. Jakby tysiąc lat upłynęło od mojego zawału serca na bostońskich błoniach.

Matt wziął mnie za rękę i zaprowadził do swojego pokoju. Miałam ochotę, a jednocześnie się bałam. Nie robiłam tego od dawna.

Milczeliśmy oboje. Wtem aż rozwarłam usta ze zdumienia. Przerobił całe poddasze na olbrzymią sypialnię ze świetlikami, które jakby wsysały do środka nocne niebo. Powiedział, że może z łóżka liczyć spadające gwiazdy.

– Pewnej nocy doliczyłem się szesnastu. To mój rekord.

Podszedł do mnie wolno, lecz zdecydowanie. Przyciągnął do siebie jak magnes. Czułam, jak rozpina mi guziki bluzki na plecach. Przejechał mi palcami po krzyżu, bardzo delikatnie. Zsunął bluzkę. Sfrunęła na podłogę niczym puch dmuchawca na wietrze.

Stałam tak blisko Matta i czułam się tak blisko, że ledwie oddychałam. Ogarnęła mnie jakaś lekkość, oszołomienie, magia.

Zsunął mi ręce na biodra. Następnie położył mnie na łóżku. Wpatrywałam się w niego w cieniu księżyca. Był piękny. Nie mogłam się nadziwić swojemu szczęściu.

Otulił mnie swoim ciałem jak kołdrą w chłodną noc. Nic więcej nie powiem, nic więcej nie napiszę.

Kochany Nicku.

Mam nadzieję, że kiedy dorośniesz, zdobędziesz wszystko, a zwłaszcza miłość. Jeśli dobrze trafisz, miłość da ci tyle radości, ile nie da absolutnie nic innego. Wierz mi, bo sama jestem zakochana, mówię z własnego doświadczenia.

My to zawsze coś dużo więcej niż ja.

Nigdy nie słuchaj nikogo, kto by ci wmawiał, że jest inaczej. I nigdy, przenigdy, Nick, nie stań się cynikiem!

Patrzę na twoje małe rączki. Liczę palce nóg i przesuwam niczym koraliki w liczydle. Całuję cię w brzuszek, aż zanosisz się śmiechem. Taki jesteś niewinny. I taki bądź, kiedy przyjdzie czas na miłość.

Nie mogę się na ciebie napatrzeć. Masz zgrabny nosek i usta. Niezrównane oczy i uśmiech. Już widzę, jak kształtuje ci się charakter. O czym teraz myślisz? O zabawce nad głową? O pozytywce? Tata twierdzi, że pewnie myślisz o dziewczynach, narzędziach i szybkich samochodach. „Wierz mi, Suzanne, to prawdziwy facet.”

Ma rację, i to pewnie naturalne. Ale wiesz, co najbardziej lubisz? Misie. Tak rozkosznie bawisz się zawsze misiami.

Tym, czego tata i ja najbardziej pragniemy dla ciebie, jest miłość, to, żeby cię zawsze otaczała. Miłość to dar. Jeżeli zdołam, postaram się ciebie nauczyć, jak ją sobie zaskarbić. Bo życie bez miłości, to życie bez łaski, która jest w życiu najważniejsza.

My to coś dużo więcej niż ja.

Jeśli chcesz dowodu, spójrz na nas.

– SUZANNE, co się z tobą dzieje? Mów mi natychmiast – poprosiła moja przyjaciółka, Melanie Bone. – Należą mi się najświeższe wieści.

Miała rację. Nie mówiłam jej o przebiegu związku z Mattem, ale mógł to wyczytać z mojej twarzy. Szłyśmy plażą w pobliżu naszych domów, dzieci z Gusem biegły przed nami.

– Bystra jesteś – pochwaliłam ją. – I wścibska.

– Tyle sama wiem, a teraz powiedz mi to, czego nie wiem. No, proszę. Zaczynaj.

Nie mogłam się dłużej opierać.

– Mel, zakochałam się. Zakochałam się do szaleństwa w Matcie Harrisonie.

Melanie aż zapiszczała i podskoczyła kilka razy na piasku. Taka z niej fajna babka, a przy tym wspaniała przyjaciółka.

– To cudownie, Suzanne! Wiedziałam, że jest świetnym malarzem, ale nie wiedziałam o pozostałych talentach.

– Wiedziałaś, że jest poetą? I to bardzo dobrym.

– Nie. Chyba żartujesz – zdziwiła się.

– I świetnym tancerzem.

– To mnie akurat nie dziwi. Tak zwinnie chodzi po dachach. No wiec, jak to się stało? Jak doszło od bielenia twojego domu do waszej miłości?

Roześmiałam się jak podlotek.

– Pewnego wieczoru pogadaliśmy sobie trochę dłużej w barku z hamburgerami.

Melanie uniosła brwi.

– No dobrze, pogadaliście sobie w barku z hamburgerami…

– Posłuchaj, Mel; z Mattem mogę rozmawiać dosłownie o wszystkim. Z nikim wcześniej się tak nie czułam. Jest żarliwy, intrygujący. A przy tym skromny. Chyba nawet za bardzo.

Wtem Melanie chwyciła mnie wpół.

– Suzanne, to jest to! Ja to czuję. Wspaniale. Moje gratulacje. Wpadłaś po uszy.

Roześmiałyśmy się jak para szalonych piętnastolatek i zawróciłyśmy. Potem gadałyśmy u niej w domu non stop o wszystkim, od pierwszych randek po pierwsze ciąże. Melanie wyznała, że rozważa piąte dziecko, co zwaliło mnie z nóg.

Nickolas, ja też wtedy snułam marzenia o dziecku. Wiedziałam, że z powodu zawału byłaby to ciąża wysokiego ryzyka, ale nie przejmowałabym się tym. Może po prostu wierzyłam, że któregoś dnia musisz się zjawić. Miałam łut nadziei. Albo przeczuwałam, co musi przynieść miłość dwojga ludzi.

Ciebie – przyniosła ciebie.

NICKOLAS, złe rzeczy też się zdarzają. Czasem nie wiadomo zupełnie dlaczego.

Zza zakrętu wypadła czerwona półciężarówka, jechała prawie setką, ale wszystko rozegrało się jak na zwolnionym filmie. Gus przebiegał przez ulicę w kierunku plaży, gdzie lubił ganiać z falami i szczekać na mewy. Źle wyliczył.

Wszystko odbyło się na moich oczach. Otworzyłam usta, żeby krzyknąć, go ostrzec, ale chyba i tak już było za późno.

Półciężarówka wyprysnęła zza ślepego zakrętu jak maźnięcie. Niemal czułam smród palonych gum. I widziałam, jak lewy przedni zderzak rąbnął Gusa. Zabrakło sekundy, a umknąłby spod tego bezlitosnego żelastwa. Gdyby kierowca jechał dziesięć kilometrów na godzinę wolniej zdążyłby Gusa wyminąć.

– Niee! – zawyłam.

Już było po wszystkim. Gus leżał jak stłamszona szmata na poboczu. Rozdzierający widok. A kilka sekund wcześniej tak beztrosko biegał.

Półciężarówka zatrzymała się, wysiadło dwóch niedogolonych mężczyzn po dwadzieścia kilka lat.

– O rany, przepraszam. Nie zauważyłem go – wybąknął kierowca.

Nie miałam czasu myśleć, kłócić się, krzyczeć. Chciałam tylko zorganizować pomoc.

Rzuciłam kierowcy moje kluczyki.

– Z tyłu mojego dżipa – krzyknęłam, podnosząc ostrożnie Gusa.

Był ciężki, bezwładny, ale wciąż oddychał, wciąż był Gusem.

Położyłam go z tyłu dżipa. Jego kochane, znajome oczy teraz patrzyły na mnie jak zza mgły. Skamlał żałośnie.

– – Gus, nie umieraj – błagałam szeptem. – Trzymaj się, chłopcze – mówiłam przez zęby, wyjeżdżając z podjazdu. – Nie odchodź.

Zadzwoniłam z komórki do Matta, spotkaliśmy się u weterynarza. Doktor Pugatch natychmiast przyjęła Gusa.

– Ciężarówka jechała za szybko – pożaliłam się Mattowi. Wszystko stanęło mi przed oczami, widziałam najdrobniejsze szczegóły.

Matt wpadł w jeszcze większy gniew niż ja.

– To ten cholerny zakręt. Zawsze się martwię, kiedy z niego wyjeżdżasz. Muszę zrobić ci nowy podjazd z drugiej strony domu. Żebyś przy wyjeździe widziała szosę.

– To jest takie straszne. Gus był przy mnie, kiedy… – urwałam.

Jeszcze nie powiedziałam Mattowi o zawale. Gus wiedział, a Matt nie. Będę musiała mu wkrótce powiedzieć.

– Cii, Suzanne, już dobrze. Wszystko będzie dobrze.

Matt trzymał mnie w ramionach. Wtuliłam twarz w jego pierś i tak zastygłam.

Po dwóch godzinach pani weterynarz wyszła. Minęła dosłownie wieczność, zanim wykrztusiła słowo. Zrozumiałam, jak czują się moi pacjenci, kiedy brak mi słów.

– Suzanne, Matt… – odezwała się wreszcie. – Tak mi przykro. Gus nie przeżył.

Rozszlochałam się nieopanowanie. Gus był zawsze ze mną, dla mnie. Był mi wiernym towarzyszem, współlokatorem, powiernikiem. Przeżyliśmy razem czternaście lat.

Nickolas, złe rzeczy czasem się zdarzają. Zawsze o tym pamiętaj, ale pamiętaj też, że trzeba iść naprzód. Trzeba podnieść głowę, zapatrzyć się w coś pięknego i brnąć, do diabła, naprzód.

Nickolas.

Nazajutrz przyszedł do mnie niespodziewanie list.

Stałam na końcu podjazdu przed wysłużoną skrzynką pocztową, z której obłaziła biała farba. Otworzyłam delikatnie kopertę, wyjęłam list i trzymałam mocno, żeby nie wyrwał mi go wiatr znad oceanu. Nick, zamiast przytaczać go niedokładnie, po prostu go tu wkleję.

Droga Suzanne

Jesteś jak łuna goździków

w ciemnym pokoju.

Albo niespodziewany zapach sośniny

z dala od Maine.

Jesteś walentynką,

wystrzępioną, ukochaną, czytaną dziesiątki razy.

Jesteś słodyczką,

cynamonem

i wonnymi przyprawami z Indii,

które zginęły ze statku

należącego niegdyś do Marco Polo.

Jesteś zasuszoną różą,

pierścionkiem z perłą

i czerwoną buteleczką perfum

znalezioną nad Nilem.

Jesteś prastarą duszą ze starożytnego miasta,

sprzed tysiąca lat, sprzed wieków, sprzed tysiącleci.

Przybyłaś aż stamtąd,

żebym mógł cię pokochać.

I kocham.

Matt

Co mogłabym powiedzieć, Nickolasie, czego twój kochany, cudowny tata nie potrafi ująć lepiej? Jest tak znakomitym pisarzem, a nawet nie wiem, czy jest tego świadom.

Tak bardzo go kocham.

Nick, mój chłopcze.

Nazajutrz rano, około siódmej, zadzwoniłam do Matta. Wstałam po czwartej. Przepowiadałam sobie w głowie, co i jak mu powiem.

Nie było to łatwe. Coś mnie paraliżowało.

– Cześć, Matt. Mówi Suzanne. Mam nadzieję, że nie dzwonię za wcześnie? Wpadłbyś wieczorem?

Na więcej nie umiałam się zdobyć.

– Jasne. Właśnie miałem do ciebie dzwonić.

Przyjechał trochę po siódmej. Miał na sobie żółtą koszulę w kratę i granatowe spodnie, jak na niego dość eleganckie.

– Chciałabyś pójść na plażę, Suzanne? Obejrzeć ze mną zachód słońca?

Jakby mi czytał w myślach. Właśnie to chciałam zaproponować.

Kiedy tylko przemierzyliśmy uliczkę i nasze bose stopy dotknęły piasku, zapytałam:

– Możemy porozmawiać? Bo mam ci coś do powiedzenia.

Uśmiechnął się.

– Jasne, mów. Zawsze podobało mi się brzmienie twojego głosu.

Biedny Matt. Podejrzewałam, że nie spodoba mu się brzmienie tego, co mam mu do zakomunikowania.

– Od dawna zbierałam się, żeby ci to powiedzieć. I wciąż odkładałam. Teraz też zresztą nie wiem, od czego zacząć.

Wziął mnie za rękę, rozbujał delikatnie w rytm naszych kroków.

– Już zaczęłaś. Mów, proszę, Suzanne.

Ścisnęłam mu mocniej rękę.

– Oj, no dobrze. Matt, tuż zanim przyjechałam na Vineyard…

– Przeszłaś zawał serca – dokończył bardzo ciepło. – Omal nie umarłaś w parku miejskim, ale, chwała Bogu, nie umarłaś. A teraz jesteśmy razem i nikt nie jest szczęśliwszy od nas. W każdym razie ode mnie. Trzymam cię za rękę i patrzę w twoje piękne niebieskie oczy.

Stanęłam w pół kroku, spojrzałam na Matta z niedowierzaniem. Zachodzące słońce wisiało tuż nad jego ramieniem.

– Skąd wiesz? – wykrztusiłam.

– Słyszałem, jeszcze zanim podjąłem u ciebie pracę. To mała wyspa, Suzanne. Prawie się spodziewałem jakiejś babinki popychającej balkonik.

– Żebyś wiedział, że w Bostonie przez kilka dni używałam balkonika. Przeszłam operację. Skoro wiedziałeś, to dlaczego nie zająknąłeś się słowem?

– Nie uważałem, by to do mnie należało. Wiedziałem, że sama mi powiesz, jak do tego dojrzejesz. Przez ostanie kilka tygodni dużo myślałem nad tym, co cię w życiu spotkało. Nawet doszedłem do pewnego wniosku. Chcesz go usłyszeć?

Wzięłam Matta pod rękę.

– Jasne.

– Zawsze o tym myślę, kiedy jesteśmy razem. Co za szczęście, że Suzanne nie umarła w Bostonie, bo nie bylibyśmy teraz razem. A możemy podziwiać zachód słońca. Albo czy to nie szczęście, że siedzimy na werandzie i gramy w kierki lub słuchamy Mozarta? Wciąż myślę, jaka ta chwila jest niesamowita tylko dlatego, że tu jesteś, Suzanne.

Rozpłakałam się, a Matt wziął mnie w ramiona. Staliśmy tak przytuleni dłuższą chwilę, pośród pustej plaży, a ja marzyłam, żeby to trwało wiecznie.

– Suzanne? – szepnął, aż poczułam jego ciepły oddech na szyi.

– Jestem – odszepnęłam. – Nigdzie się nie wybieram.

– To dobrze. Bo chcę, żebyś zawsze tu była. Uwielbiam trzymać cię w ramionach. I też chciałbym ci coś powiedzieć. Bardzo cię kocham. Wszystko w tobie cenię. Tęsknię za tobą, kiedy się rozstajemy nawet na kilka godzin. Od dawna cię szukałem, tyle że nie zdawałem sobie z tego sprawy. Suzanne, wyjdziesz za mnie?

Dałam krok do tyłu i spojrzałam w oczy temu skarbowi, który w końcu znalazłam, albo może to on znalazł mnie? Wciąż się uśmiechałam, a w środku czułam niewyobrażalne ciepło.

– Kocham cię, Matt. Też cię tak długo szukałam. Tak, wyjdę za ciebie.

Katie

KATIE znowu zamknęła dziennik.

Tym razem prawie go zatrzasnęła. Ileż cierpienia sprawiała jej lektura tych kart. Mogła czytać tylko po kilka stron naraz. Matt uprzedził ją o tym w liście. „Pewne fragmenty może Ci będzie trudno czytać”. Ech, delikatnie to ujął.

Dziennik wciąż ją zaskakiwał. Teraz wzbudził w niej zazdrość o Suzanne. Poczuła się jak idiotka, jak osoba małostkowa. A może to szalejące hormony? Albo normalna reakcja na to coś nienormalnego, co wydarzyło się ostatnio w jej życiu.

Zamknęła oczy i poczuła się niewiarygodnie samotna. Chciała koniecznie porozmawiać z kimś poza Ginewrą i Merlinem. Jak na ironię, ktoś, z kim najchętniej porozmawiałaby, bawił właśnie na Martha`s Vineyard. Ale chociaż serce jej się wyrywało, za nic by nie zadzwoniła.

Powiodła wzrokiem po zbudowanych przez siebie regałach. Jej mieszkanie przypominało niewielką księgarenkę. „Wiek niewinności”, „Piękna Toskania”, „Harry Potter i Czara Ognia”. Czytała zachłannie od siódmego albo ósmego roku życia.

Znów zrobiło jej się trochę niedobrze. I owionął ją chłód. Otuliła się kocem, położyła na sofie w salonie. Nie mogła przestać myśleć o dziecku rosnącym w jej łonie.

– Wszystko będzie dobrze, moje maleństwo – szepnęła. – A w każdym razie mam nadzieję.

Katie pamiętała noc, w którą zaszła w ciążę. Nawet coś ją takiego wtedy tknęło, ale odrzuciła tę myśl. Nigdy dotąd jakoś nie zachodziłam. Cykle miała bardzo regularne.

Tej nocy z Mattem Katie przeżyła coś wyjątkowego. Jak gdyby pękła jakaś tama. Inaczej ją tulił, inaczej na nią patrzył lśniącymi piwnymi oczami. Jak gdyby dojrzał, żeby opowiedzieć jej o rzeczach, o których nie chciał mówić przedtem.

Czy tego się właśnie przestraszył?

A wszystko zaczęło się tak zwyczajnie. Splótł palce jednej ręki z jej palcami. Drugą rękę wsunął jej pod plecy i spojrzał w oczy. Potem zetknęły się ich nogi, a potem ciała przywarły do siebie. Nie odrywali od siebie wzroku, nieomal stali się jednością jak nigdy przedtem.

W jego oczach wyczytała przesłanie: Kocham cię, Katie.

Podłożył jej pod plecy swe silne ramiona, a ona oplotła go długimi nogami. Wiedziała, że nie zapomni tych obrazów ani uniesień.

Wsparty na łokciach i kolanach, bynajmniej jej sobą nie przytłaczał. Był wysportowany, zwinny, hojny, władczy. Wciąż powtarzał jej imię: „Katie, najdroższa Katie”.

Czuła, że przeżywa coś najważniejszego. Matt zestroił się z nią bez reszty, a ona nigdy wcześniej nie przeżyła takiej miłości. Kochała go, uwielbiała, toteż wciągnęła go głęboko w siebie, gdzie zrobili dziecko.

KATIE wiedziała, co powinna uczynić nazajutrz rano. Wstała o siódmej, ale było jeszcze za wcześnie. Zadzwoniła do domu na Asheboro, gdzie życie zawsze wydawało się prostsze. I pełne dobroci. Znacznie bardziej przepełnione dobrocią.

– Witaj, Katie. – Mama odebrała po trzecim dzwonku. – Ależ z ciebie dzisiaj ranny ptaszek. I co tam, kochanie?

Więc już i do centrali w Asheboro dotarła funkcja identyfikacji dzwoniącego. Świat się zmienia, nie ma co. Choć w sumie nie wiadomo, czy na lepsze.

– Cześć, mamo. Co u was nowego?

– Lepiej się dziś czujesz? – zapytała z troską mama.

Od początku wiedziała wszystko o Matcie, toteż lubiła telefony Katie z opowieściami o nim. Zwłaszcza kiedy córka napomknęła o planowanym ślubie. A teraz chłopak ją zostawił i przyprawił o cierpienie. Nie zasłużyła na to. Mama próbowała ściągnąć ją do siebie, ale Katie odmówiła. Nabrała hardości wielkomiejskiej dziewczyny. Chociaż mama wiedziała swoje.

– Może trochę. Chociaż, wiesz… nadal jestem w rozsypce. W ogóle jestem beznadziejna. A tak się zaklinałam, że nie będę nigdy cierpiała przez faceta, i co?

Opowiedziała mamie o dzienniku, który zaczęła czytać. O lekcji pięciu piłek. O codziennym dniu Suzanne na Martha`s Vineyard.

– I wiesz, mamo, co najdziwniejsze? Że polubiłam Suzanne. Taka ze mnie ofiara losu. Powinnam ją znienawidzić, ale nie potrafię.

– Nic dziwnego. Ten durny Matt ma przynajmniej dobry gust do kobiet – skomentowała mama.

Powiedz jej, pomyślała Katie. Powiedz jej wszystko. Zrozumie. Mama zrozumie. Ale nie mogła się przełamać. Nie chciała ranić rodziców. Za dużo dla niej znaczyli. Czuła, jak wzbiera w niej żółć.

Rozmawiała z mamą blisko godzinę, po czym słuchawkę wziął tata. Katie łączyła z nim prawie taka sama bliskość jak z mamą. Był pastorem, bardzo lubianym w okolicy. Tylko raz się rozgniewał na Katie, kiedy przeprowadzała się do Nowego Jorku.

Bo jej rodzice tacy byli. Dobrzy. O sobie zresztą też tak myślała.

No więc, dlaczego Matt ją zostawił? Czego miała się dowiedzieć z tego dziennika, co pomoże jej zrozumieć? Że Matt ma cudowną żonę i kochanego synka, których zdradził dla niej? Bo wdał się w romans z dziewczyną z Nowego Jorku? Że po raz pierwszy w tym przykładnym małżeństwie zdecydował się na skok w bok? Niech go cholera.

Kiedy przestała rozmawiać z tatą, skuliła się na kanapie z Ginewrą i Merlinem, wyjrzała przez okno na Hudson. Uwielbiała tę rzekę, jej zmieniające się codziennie oblicze.

– I co ja mam robić? – spytała szeptem Ginewrę i Merlina. Oczy nabiegły jej łzami, pociekły po policzkach.

Znów sięgnęła po telefon. Siedziała, stukając nerwowo paznokciem w słuchawkę. Musiała zdobyć się na nie lada odwagę, jednak w końcu wybrała numer.

Jeszcze w ostatniej chwili chciała odłożyć, ale odczekała kilka dzwonków. Wreszcie połączyła się z automatyczną sekretarką.

Dech jej zaparło, kiedy usłyszała w słuchawce jego głos.

„Tu Matt. Twoja wiadomość jest dla mnie ważna. Zostaw ją, proszę, po usłyszeniu sygnału. Dziękuję”.

Zostawiła. Z nadzieją, że naprawdę okaże się ważna dla Matta.

– Czytam dziennik – powiedziała. I nic więcej.

Dziennik

NICK, zapraszam cię na nasz ślub. Chciałabym, żebyś poznał ze szczegółami dzień, w którym twoi rodzice przysięgli sobie miłość.

Prószył śnieg. W czystym, rześkim grudniowym powietrzu dzwoniły dzwonki, kiedy dziesiątki oszronionych gości przekraczało próg kościoła Gay Head, który jest zarazem najstarszym indiańskim zborem baptystów w kraju. I jednym z najpiękniejszych.

Istnieje tylko jedno słowo na podsumowanie naszego ślubu – radość. Matt i ja przeżyliśmy zawrót głowy. Zupełnie jakbyśmy fruwali wśród aniołów wyrzeźbionych w czterech rogach sufitu kaplicy.

W białej sukni na wzór antycznej tuniki, naszywanej lśniącymi perłami, naprawdę czułam się jak anielica. Moja babcia przyjechała na Martha`s Vineyard po raz pierwszy od piętnastu lat tylko po to, żeby poprowadzić mnie główną nawą do ołtarza. Wszystkie moje koleżanki lekarki pofatygowały się w środku zimy z Bostonu. Przyjechali nawet niektórzy pacjenci. Kościół Gay Head udostępniał swoje progi obrządkom innych wyznań chrześcijańskich. Pewno domyślasz się, Nick, że prawie wszyscy mieszkańcy wyspy to przyjaciele Matta.

On sam prezentował się niezwykle atrakcyjnie w szykownym czarnym smokingu, włosy miał przystrzyżone, chociaż nie tak znowu krótko, oczy błyszczące, uśmiech bardziej promienny niż zwykle.

Wyobrażasz sobie, Nick, taki widok w śniegu prószącym lekko znad oceanu? Coś cudownego.

– Też jesteś taka szczęśliwa? – spytał mnie szeptem Matt przed ołtarzem. – Ślicznie wyglądasz.

Oblałam się rumieńcem. Spojrzałam Mattowi prosto w oczy i poczułam bezbrzeżnie oddanie. Wiedziałam, że to słuszny krok.

– Nigdy w życiu nie czułam się szczęśliwsza – powiedziałam.

Złożyliśmy przysięgę 31 grudnia, tuż przed nadejściem Nowego Roku. Było coś niemal magicznego w tych zaślubinach w sylwestra. Jak gdyby cały świat świętował razem z nami.

Matt i ja złożyliśmy sobie przysięgę, a wszyscy zebrani w kościele zawołali:

– Matt i Suzanne, szczęśliwego Nowego Roku!

Z dziesiątków atłasowych saszetek zawieszonych u sufitu sypnął srebrzystobiały puch. Wtem Matt i ja znaleźliśmy się w śnieżycy aniołów, obłoków i gołębi. Pocałowaliśmy się, mocno w siebie wtuleni i tacy szczęśliwi.

– Pani Harrison, jak się pani czuje chwilę po ślubie? – zapytał.

Spodobało mi się to „pani Harrison”, zwłaszcza że zwrócił się tak do mnie po raz pierwszy.

– Gdybym wiedziała, jakie to cudowne uczucie, już dwadzieścia lat temu nalegałabym na nasz ślub – szepnęłam.

Matt się uśmiechnął.

– Co ty wygadujesz? Przecież się nie znaliśmy.

– Och, Matt – sprzeciwiłam się. – Musieliśmy się znać przez całe życie.

Wciąż mi kołatały w głowie słowa wypowiedziane przez Matta owego wieczoru, kiedy mi się oświadczył na plaży przed moim domem. „Czy to nie szczęście, że Suzanne nie umarła w Bostonie i że możemy dzisiaj być razem”. Niewiarygodne szczęście! Aż mnie przeszedł dreszcz, kiedy stałam tam z Mattem w nasz ślubny wieczór.

Oto jak się czułam, Nick. A teraz nie posiadam się z radości, że mogłam ci choć w ten sposób tamtą chwilę przybliżyć.

Nickolasie, słuchaj dalej.

W Nowy Rok wyjechałam z Mattem w szaloną trzytygodniową podróż poślubną.

Pierwsze dwa tygodnie spędziliśmy na Lanai na Hawajach. To cudowne miejsce, tylko dwa hotele na całej wyspie. Wkrótce się przekonałam, że kocham Matta jeszcze bardziej niż przed oświadczynami. W ogóle nie chcieliśmy stamtąd wyjeżdżać. On mógłby tam malować domy i kończyć pierwszy tomik poezji. Ja podjęłabym pracę lekarza.

Trzeci tydzień spędziliśmy w domu na Vineyard, ale z nikim się nie widywaliśmy. Napawaliśmy się radością, że będziemy razem do końca życia.

Nick, posłuchaj, co zrobił twój tata, a czego nigdy nie zapomnę. Codziennie, przez calutki miesiąc miodowy, budził mnie prezentem. Czasem dostawałam coś malutkiego, jakiś drobiazg, czasem coś zabawnego, a czasem ekstrawagancki podarek, ale wszystkie pochodziły wprost z serca.

Prawda, że to szczęście?

NIGDY tej chwili nie zapomnę. Siódmego lutego zrobiło mi się niedobrze. Niestety, Matt wyjechał już do pracy i byłam w domu sama. Usiadłam na brzegu wanny. Czułam się, jakby uchodziło ze mnie życie.

Na karku wystąpiły mi krople potu. Po raz pierwszy od roku uznałam, że powinnam wezwać lekarza. Dziwne, ale zapragnęłam usłyszeć czyjeś zdanie. Zawsze stawiałam sobie diagnozy sama.

Czułam się tak fatalnie, że chciałam się kogoś poradzić. „Hej, i co o tym myślisz?”. Zamiast tego spryskałam sobie twarz zimną wodą i orzekłam, że pewnie przyplątała się grypa. Zażyłam coś na żołądek, ubrałam się, pojechałam do pracy. W południe czułam się znacznie lepiej, a przy kolacji w ogóle nie pamiętałam tego epizodu.

Dopiero nazajutrz rano znów siedziałam na brzegu wanny – oklapła, zmęczona, nękana mdłościami.

I wtedy zrozumiałam.

Zadzwoniłam do Matta na komórkę. Zdziwił się, że dzwonię, bo ledwo co wyjechał z domu.

– Nic ci nie jest, Suzanne? Wszystko w porządku?

– Tak… myślę, że jest wspaniale – uspokoiłam go. – Ale chciałabym, żebyś zaraz wrócił do domu. A po drodze wstąp do apteki po test ciążowy. Chcę się upewnić, Matt, bo chyba jesteśmy w ciąży.

Nickolasie.

Rosłeś we mnie jak ziarenko zboża. Radość przepełniła nasze serca.

Po ślubie Matt wprowadził się do mnie. To był jego pomysł. Powiedział, że najlepiej będzie wynająć jego dom, bo ja dorobiłam się stałych pacjentów i mieszkam w idealnej odległości od szpitala.

Uznaliśmy, że urządzimy ci gniazdko w słonecznym pokoju. Wydawało nam się, że polubisz poranne światło wlewające się przez okna. Tatuś i ja zaczęliśmy go przerabiać na pokoik dziecinny.

Na tapetach widniały ilustracje do opowieści Mamy Gąski, twoich pierwszych książeczek. Na ścianie kolorowe narzuty nad twoim łóżeczkiem, łóżeczkiem taty z dzieciństwa. Babcia Jean przechowała je przez tyle lat dla ciebie, serduszko.

Z regałów dosłownie wysypywały się kolorowe pluszaki i piłki do wszystkich możliwych dyscyplin sportowych.

Tatuś wystrugał dębowego konia na biegunach, pyszniącego się purpurowo-złotą grzywą. Zrobił ci też zabawkę nad łóżeczko w księżyce i gwiazdki. I pozytywkę nad głowę.

Za każdym pociągnięciem sznurka grała: „Zagwiżdż wesołą melodyjkę”. Zawsze kiedy ja słyszę, myślę o tobie.

Nie mogliśmy się ciebie doczekać.

Nick.

Matt znów oszalał. Kiedy wróciłam dziś z pracy, na stole kuchennym czekał na mnie prezent. Złoty papier w serduszka, obwiązany niebieską wstążką, ukrywał zawartość.

Potrząsnęłam, spod wstążki wypadł bilecik.

„Suze, pracuję dziś do późna, ale jak zawsze o Tobie myślę. Otwórz, kiedy wrócisz i odrobiną wypoczniesz. Będę o dziesiątej, Matt”.

Otworzyłam, uniosłam wieczko. W środku był medalion w kształcie serca z szafirem, na srebrnym łańcuszku. Nacisnęłam zameczek, serce otworzyło się, odsłaniając wygrawerowany napis: NICKOLAS, SUZANNE I MATT – NA ZAWSZE RAZEM.

Kochany Nicku.

Jakiś czas temu była modna powieść „Co się zdarzyło w Madison County”. Niosła przesłanie, że miłość może trwać tylko krótki czas. Szczęście bohaterów tej książki, Roberta i Franceski, trwało jedynie kilka dni. Nick, proszę cię, nie wierz w to. Miłość dwojga ludzi może trwać długo, jeżeli nie koncentrują się na sobie i każde jest gotowe dać drugiemu coś z siebie.

Ja byłam gotowa i Matt podobnie.

Twój ojciec mnie po prostu rozpieszcza. Choćby dzisiaj…

Kiedy zeszłam rano na dół w luźnej różowej piżamie, w domu zaroiło się od krewnych i przyjaciół.

Zupełnie zapomniałam, że mam urodziny. Trzydzieste szóste.

Ale Matt nie zapomniał. Zrobił mi niespodziankę, zapraszając gości na urodzinowe śniadanie. Naprawdę mnie zaskoczył.

– Och, Matt – zwróciłam się do niego ze śmiechem, zażenowana, kuląc się w wymiętej piżamie. – Chyba cię zamorduję.

Przebiliśmy się przez tłum gości tłoczących się w kuchni, uraczył mnie szklanką soku pomarańczowego i z głupia frant uśmiechem.

– Wszystkich biorę za świadków. Sami słyszeliście – obwieścił. – Niby wygląda niewinnie i uroczo, ale to urodzona morderczyni. Wszystkiego najlepszego, Suzanne.

Babcia Jean wręczyła mi prezent, domagając się, żebym natychmiast otworzyła. W środku był piękny niebieski jedwabny szlafrok, który zaraz narzuciłam, by schować zapyziałą flanelę. Uściskałam Jean za ten trafiony prezent.

– Jedzenie czeka na stole. Chyba niezłe, a co najważniejsze, gotowe! – zawołał Matt i wszyscy ruszyli do stołu kuszącego jajkami, wędlinami, słodkimi bułeczkami, babka domowej roboty Jean i gorącą kawą.

Po sutym śniadaniu, zakończonym oczywiście tortem, goście zostawili nas samych. Matt i ja padliśmy na wielką, wygodna kanapę w salonie.

– I jak, Suzie? Ot, kolejne urodziny?

Musiałam się uśmiechnąć.

– Wiesz, że większość ludzi boi się urodzin? Żeby nikt nie widział, jak się starzeją. Ja się czuje dokładnie odwrotnie. Każdy kolejny dzień przyjmuję jak niesamowity dar. Że mogę tu być, zwłaszcza z tobą. Dziękuję ci za przyjęcie. Kocham cię.

Matt zareagował prawidłowo. Nachylił się i pocałował mnie czule w usta. A następnie zaniósł na górę do sypialni, gdzie spędziliśmy resztę urodzinowego poranka i, przyznam od razu, większość popołudnia.

Kochany Nicku.

Wciąż jestem rozdygotana, gdy sobie przypomnę wydarzenie sprzed kilku tygodni.

O jedenastej rano przywieziono na ostry dyżur miejscowego robotnika. Spadł z drabiny z wysokości pięciu metrów i doznał urazu głowy.

Młody człowiek, trzydzieści lat, nazywa się John Macdowell, ma żonę i czworo dzieci. Tomografia komputerowa wykazała krwiak nadtwardówkowy. Natychmiast trzeba było usunąć ucisk na mózg.

Blisko trzy godziny walczyliśmy o zażegnanie kryzysu. Omal nie zszedł. Akcja serca się zatrzymała. Wreszcie udało się go uratować. Miałam chęć ucałować go za to, że przeżył.

Przyjechała jego żona z dziećmi. Była sparaliżowana strachem. Gdy tylko próbowała coś powiedzieć, wybuchała płaczem. Miała na imię Meg, trzymała w ręku niemowlę. Mimo młodego wieku wyglądała, jakby dźwigała na barkach cały świat.

– – Dziękuję, pani doktor – powiedziała żarliwie. – Tak bardzo Johna kochamy. To złoty człowiek.

– – Wiem. Poznałam po trosce, jaką mu tu wszyscy okazywali. Cała brygada przyszła do mnie na ostry dyżur. Zatrzymamy go w klinice przez kilka dni. Przy wypisie dam pani dokładne zalecenia, co robić w domu. W tej chwili jego stan nie budzi obaw. Proszę do niego wejść, chętnie przypilnuję dzieci.

Pani Macdowell podała mi niemowlaka. Chłopczyk był malutki, miał co najwyżej dwa do trzech miesięcy.

– – Naprawdę chce pani to zrobić, pani doktor? Nie szkoda pani czasu? – spytała.

– – Dla pani absolutnie nie.

Siedziałam tam z tym chłopczykiem na ręku i myślałam o dziecku rosnącym we mnie.

Już wiedziałam, że jestem niezłą lekarką. Ale dopiero kiedy wzięłam w objęcia malutkiego Macdowella, zrozumiałam, że będę też dobrą matką.

Nie, Nick, wiedziałam, że będę fantastyczną matką.

– – CO TO było? – spytałam. – Matt, kochanie?

Mówiłam z trudem.

– Matt… coś się dzieje. Trochę mnie tam… boli. Auuu. A właściwie to bardzo mnie boli.

Upuściłam widelec na podłogę w tawernie „Pod Czarnym Psem”, gdzie jedliśmy kolację. Ból był przedwczesny. Przecież jeszcze kilka tygodni do wyznaczonego terminu porodu.

Matt zareagował natychmiast. Był na to lepiej przygotowany niż ja. Rzucił gotówkę na stolik, wyprowadził mnie z „Czarnego Psa”.

Podejrzewałam, co to może być. Skurcze Braxtona i Hicksa. To jeszcze nie są skurcze porodowe. Czasem takie bóle zdarzają się kobietom nawet w pierwszym trymestrze, ale już w trzecim nietrudno je pomylić z porodowymi. Mnie jednak ból dźgał powyżej macicy, promieniował aż pod lewe płuco. Zupełnie jakby ktoś mnie kłuł ostrym nożem.

Dotarliśmy jakoś do dżipa, pojechaliśmy do szpitala.

– Z pewnością to drobiazg – pocieszałam się. – Dziecko fika koziołki na znak, że jest całe i zdrowe.

– To świetnie – podchwycił Matt, ale nie zdejmował nogi z gazu.

Co tydzień miałam wizyty kontrolne ze względu na ciążę wysokiego ryzyka. Dotąd jednak wszystko szło jak po maśle. Gdyby wyniknął jakiś kłopot, pierwsza bym go rozpoznała. Przecież jako lekarka miałam do tego przygotowanie.

Ale myliłam się. Przeoczyłam coś.

Posłuchaj, jak omal oboje nie postradaliśmy życia.

Nickolas.

Mieliśmy najlepszą lekarkę na Martha`s Vineyard, a zarazem jedną z najlepszych w całej Nowej Anglii. Doktor Constance Cotter zjawiła się w szpitalu niecałe dziesięć minut po moim przyjeździe.

Chociaż poczułam się już dobrze, Connie siedziała przy mnie przez dwie godziny. Widziałam troskę w jej oczach. Martwiła się o moje serce. Czy wytrzymam? Martwiła się też o ciebie, Nick.

– Zagrożenie nie minęło – powiedziała w końcu, oszczędzając mi złudzeń. – Suzanne, masz tak wysokie ciśnienie, że rozważam nawet wywołanie porodu zaraz. Wiem, ze to jeszcze nie czas, ale zmartwiłaś mnie. Na pewno zostawię cię tu na noc. I tyle nocy, ile będzie trzeba.

Wytrzeszczyłam oczy na Connie z miną „chyba żartujesz?”. Przecież jestem lekarką. Mieszkam niedaleko szpitala. W razie potrzeby przyjechałabym natychmiast.

– Wybij to sobie z głowy, Suzanne. Zostajesz. Załatw wpis, a ja przed wyjściem jeszcze do ciebie zajrzę. I bez dyskusji.

Godzinę później Matt i ja siedzieliśmy w mojej sali, czekając na powrót Connie. Mówiłam mu, co wiem na temat stanu przedrzucawkowego. Prosił, żebym to powtórzyła ze szczegółami zrozumiałymi dla laika. Kiedy mu wyjaśniłam, gwałtownie zmienił pozycję, jakby nagle zrobiło mu się niewygodnie na krześle.

Wreszcie weszła Connie. Znów zbadała mi ciśnienie.

– Suzanne – powiedziała zmartwionym głosem. – Ciśnienie znowu podskoczyło. Jeżeli nie opadnie w ciągu najbliższych godzin, wywołuję akcję porodową.

Nigdy nie widziałam Matta tak zdenerwowanego.

– Suzanne, zostanę tu z tobą na noc.

– Nie wygłupiaj się – poprosiłam.

Ale Connie spojrzała na mnie i profesjonalnym tonem, zarezerwowanym wyłącznie dla pacjentów, poparła go w całej rozciągłości.

– Uważam, że to świetny pomysł. Matt powinien z tobą zostać.

Przed pójściem na noc do domu przyszła jeszcze raz sprawdzić mi ciśnienie. Wypatrywałam w jej twarzy oznak niepokoju. Co ona ma w oczach? Nie bardzo mogłam wyczytać.

I wtedy Connie powiedziała sama:

– Suzanne, odczyt pracy serca dziecka nie jest silny. Musimy odebrać je zaraz. – Chwyciła mocno moją rękę. – Nie mam zamiaru narażać ani ciebie, ani dziecka. Robimy cesarkę.

Łzy napłynęły mi do oczu. Skinęłam głową.

– Ufam ci, Connie.

Wtedy wszystko potoczyło się błyskawicznie.

Connie założyła mi wenflon, podała siarczan magnezowy, natychmiast zrobiło mi się niedobrze. I dostałam oślepiającego bólu głowy.

Dopiero wtedy powiedziała mi co się dzieje. Miałam opuchniętą wątrobę. Liczba płytek krwi drastycznie spadła, a ciśnienie skoczyło 190 na 130. co gorsza, Nick, twoje tętno słabło.

– Suzanne, nic ci nie będzie – powtarzała. Jej głos dochodził niczym echo z odległego kanionu.

– A co z dzieckiem? – szepnęłam spierzchniętymi wargami.

Czekałam na odpowiedź: „Jemu też nic nie będzie”.

Ale nie doczekałam się. Znów łzy nabiegły mi do oczu.

Przewieziono mnie na salę operacyjną, gdzie nie tylko można było przyjąć poród, lecz również przetoczyć osiem jednostek krwi. Liczba płytek znów opadłą. Wiedziałam, co się święci. Gdyby zaczął się krwotok wewnętrzny, umarłabym.

Kiedy robiono mi znieczulenie międzyoponowe, zobaczyłam, że obok anestezjologa stoi doktor Leon, mój kardiolog. Po co go tu sprowadzono? Nie róbcie mi tego. Proszę was, błagam. Włożono mi maskę tlenową na twarz. Próbowałam się opierać.

Connie podniosła głos.

– Nie, Suzanne. Przyjmij tlen.

Wydawało mi się, że płonę. Nie wiedziałam, że moje nerki odmawiają pracy, liczba płytek krwi spadła, a ciśnienie podskoczyło do zatrważającego poziomu 200 na 115. nie wiedziałam, że dostaję steroidy dla poprawy pracy płuc dziecka i zwiększenia jego szans na przeżycie.

Następne minuty pamiętam jak za mgłą. Widziałam zbliżający się retraktor. I zatroskany wzrok Connie.

Słyszałam cicho rzucane polecenia, zimny, nieczuły pisk maszyny i bezradne słowa pocieszenia z ust Matta. Słyszałam głośne zasysanie, kiedy wypompowywano ze mnie wody płodowe i krew.

A potem odrętwienie, odurzenie i przedziwne uczucie, jak gdybym była gdzie indziej, a właściwie nigdzie.

Z tego nierealnego uczucia wkraczania w inny świat wyrwał mnie krzyk. Wyraźny i silny. Ogłosiłeś swoje przybycie jak wojownik.

Rozpłakałam się, Matt i Connie też. Byłeś takim okruszkiem, ważyłeś tylko dwa kilo sześćdziesiąt. Ale byłeś silny i czujny. Szczególnie zważywszy na stres, który przeszedłeś.

Spojrzałeś wprost na tatusia i na mnie. Nigdy nie zapomnę twojej malutkiej twarzy widzianej pierwszy raz.

Dali mi cię chwilkę potrzymać, po czym szybko zabrali na oddział intensywnej opieki. Zdążyłam spojrzeć na twoje zmrużone oczka, które tak próbowałeś utrzymać otwarte i szepnęła ci wtedy po raz pierwszy: „Kocham cię”.

Nickolas wojownik!

Katie

Tego wieczoru znowu strach i strapienie ogarnęły Katie. Przeczytała jeszcze kilka stron dziennika, po czym wmusiła w siebie makaron z sosem primavera i popiła herbatą. Wszystko kręciło się za szybko. Nie tylko w jej głowie, lecz również w obolałym, nabrzmiewającym pomału łonie.

Urodził się mały chłopiec. Nickolas wojownik.

A w niej rosło kolejne dziecko.

Katie musiała przemyśleć sytuację, rozważyć wszystkie możliwości i zachować roztropność. Jakie ewentualnie dopuszczała?

Matt przez tyle miesięcy zdradzał Suzanne?

Matt zdradzał żonę, a Katie być może nie była pierwsza?

Matt zostawił Suzanne i Nickolasa, a teraz był już po rozwodzie?

Suzanne umarła, bo serce w końcu nie wytrzymało?

Suzanne żyje, ale jest bardzo chora?

Gdzie teraz jest Suzanne? Może powinna spróbować ją odszukać na Martha`s Vineyard i zadzwonić? Ale nie była pewna, czy to dobry pomysł.

Spróbowała się temu przyjrzeć. Co ma do stracenia? Musiałaby co najwyżej przełknąć dumę. A Suzanne? Czy to możliwe, że nie ma pojęcia o zdradzie Matta? Oczywiście, wszystko było możliwe.

Nie mogła się z tym pogodzić. Kochała tego mężczyznę, ufała mu, wydawało jej się, że w pełni ją rozumie, a raptem ja zostawił.

Przypomniała sobie pewną sytuację z Mattem, która nie dawała jej spokoju. Którejś nocy Matt obudził się przy niej i płakał. Długo go wtedy tuliła i głaskała po policzku. W końcu zapewnił ją szeptem:

– Katie, bardzo się staram, żeby wszystko zostawić za sobą. I musi mi się udać.

Katie zaczęła bić się pięścią w udo. Serce waliło jej jak oszalałe. Piersi bolały.

Zerwała się z kanapy, pobiegła do łazienki i zwróciła cały zjedzony właśnie makaron.

Nieco później weszła do kuchni i dolała sobie herbaty. Siedziała z Ginewrą, wpatrzona w cztery ściany. Sama powiesiła szafki. Miała własną skrzynkę z narzędziami i szczyciła się tym, że nigdy nie musi nikogo wzywać do żadnych napraw. Skoro jesteś taka mądra, pomyślała, to napraw własne serce!

W końcu sięgnęła po telefon. Nerwowo wystukała numer. Usłyszała, jak mama odbiera.

– Cześć, mamo, to ja – powiedziała znacznie ciszej, niż zamierzała.

– Katie, co ci jest, kochanie? Może jednak powinnaś przyjechać na kilka dni do domu? Na pewno wszystkim nam by to świetnie zrobiło.

Tak gryzła się tym, co miała im obwieścić.

– Mogłabyś poprosić tatę, żeby też wziął słuchawkę? – spytała.

– Jestem, Katie – włączył się ojciec. Odebrałem w gabinecie. Podniosłem, kiedy zadzwonił telefon. Co u ciebie?

Westchnęła głośno.

– No więc… jestem w ciąży.

I wtedy wszyscy troje rozpłakali się przy telefonach, bo tacy byli.

Ale mama i tata od razu zaczęli ją pocieszać.

– W porządku, Katie. Kochamy cię. Jesteśmy z tobą. Rozumiemy.

Bo tacy byli.

Dziennik

Nickolasie.

Wcześnie zacząłeś przesypiać noce. Może ni codziennie, ale często. Już od trzeciego tygodnia życia. Wszystkie matki mi zazdrościły!

Rośniesz jak na drożdżach i budzisz się głodny jak wilk. A jak jesz? Pałaszujesz wszystko – i cmoktasz pierś do syta, i dudnisz mieszankę z butelki.

Podczas pierwszej wizyty u pediatry lekarka nie mogła się nadziwić, że już skupiasz wzrok na rozłożonych zabawkach. To nie lada wyczyn jak na dwutygodniowego szkraba. Nickolas wojownik!

Ochrzciliśmy cię w kościele Świętej Marii Magdaleny. Był piękny dzień. Miałeś na sobie szatkę z moich chrzcin, ręcznie szytą. Wyglądałeś przeuroczo.

Wielebny Dwyer omal się w tobie nie zakochał. Przez całą ceremonię wciąż sięgałeś po modlitewnik i dotykałeś jego ręki. Wpatrywałeś się w niego z uwagą.

Pod koniec uroczystości, w którą tak się zaangażowałeś, pastor Dwyer zwrócił się do ciebie:

– Nie wiem, kim zostaniesz, jak dorośniesz, Nickolasie. W gruncie rzeczy uważam, że już jesteś dorosły.

Nickolasie, mój synku.

Dziś wróciłam do pracy. I już za tobą tęsknię. Albo inaczej: czuje się bez ciebie samotna.

Myśląc o tobie, między jednym pacjentem a drugim, napisałam wierszyk.

Mój Nikielek, bezcenny mój pieniążek,

Ukochany mój książę rymowanych książek.

Uwielbiam wszystkie twoje śmieszki

I okrągłe oczka niczym dwa orzeszki!

Chyba mogłabym wymyślić dziesiątki rymowanek o tobie. Same mi się pchają do głowy, kiedy zrobisz coś śmiesznego albo się uśmiechniesz, albo po prostu spisz. Najwyraźniej przynosisz mi natchnienie. Oo, choćby teraz!

Cudny Niczku, kochany mój kruszynku,

Kochamy cię oboje, mój malutki synku.

Kocham twoje paluszki, kolanka i nosek,

I wszystko, na czym tylko całusa wyproszę.

Całuję na okrągło, a co potem?

Resztę całusów dowożę samolotem.

No dobrze, mały mężczyzno, musze już iść. Następna pacjentka czeka. Gdyby wiedziała, co robię za zamkniętymi drzwiami gabinetu, chyba uciekłaby do darmowej przychodni w Edgartown.

Nick, to znowu ja.

W nocy obudził mnie twój płacz. Wstałam, żeby zobaczyć, co się stało. Podniosłeś na mnie smutne oczka.

Sprawdziłam, czy masz sucho, ale miałeś. Potem, czy nie jesteś głodny, ale nie byłeś.

Wyjęłam cię z łóżeczka i usiadłam z tobą na bujanym fotelu. Kołysaliśmy się tak razem. Po pewnym czasie oczy zaczęły ci się kleić, a łzy rozpłynęły się w słodkich snach. Położyłam cię znów do łóżeczka i patrzyłam, jak unosi się i opada twój mały brzuszek.

Chyba po prostu zapragnąłeś towarzystwa.

– Suzie, co robisz? – zapytał szeptem Matt. Nie słyszałam, kiedy wszedł do pokoju. Tatuś czasem skrada się jak kot.

– Nick się obudził.

Matt zajrzał do łóżeczka, zobaczył twoją rączkę przyłożoną do buzi niczym kółko do ząbkowania.

– Jaki on śliczny – szepnął. – Prześliczny.

Spojrzałam znów na ciebie. Wprost nie mogłam się napatrzeć.

Matt objął mnie w pasie.

– Zatańczy pani ze mną, pani Harrison?

Nie zwracał się tak do mnie od dnia ślubu. Serce zatrzepotało mi jak wróbel w kałuży.

– Chyba grają naszą melodię.

I w takt wysokich mechanicznych dźwięków twojej pozytywki tańczyłam tamtej nocy z Mattem dokoła twojego pokoju. Tylko migały mi przed oczami twoje pluszaki, koń na biegunach, gwiazdy i księżyc domowej roboty, falujące nad twoim łóżkiem. Tańczyliśmy też wolno i romantycznie w przyćmionym świetle twojego maleńkiego kokonu.

A kiedy muzyka ucichła, Matt pocałował mnie i rzekł:

– Dziękuję ci, Suzanne, za tę noc, za taniec, a nade wszystko za naszego synka. Cały mój świat mieści się w tym pokoju. Gdybym już nigdy niczego nie zdobył, i tak miałbym wszystko.

Po czym – czary-mary – jak gdyby pozytywka odpoczęła tylko na chwilę, znów zabrzmiał słodki refren.

Nick.

Kiedy pojechałam do pracy, przyszła się tobą zająć Melanie Bone. Swoje dzieci wysłała z mamą na tydzień do Maine, mogła więc pozwolić odpocząć babci Jean. Dziwnie się czuję, opuszczając cię na tak długo. Bez przerwy zastanawiam się, co właśnie robisz.

Ostatnio czułam się tak zmęczona, jak wówczas, kiedy zaharowywałam się w Szpitalu Bostońskim w Massachusetts. Może znów za dużo wzięłam na swoje barki. Praca i małe dziecko naprawdę dają w kość. Mój szacunek do matek jeszcze wzrósł, choć i przedtem nie był mały.

Dziś w szpitalu wydarzyło się coś, co przypominało mi twój poród.

Przywieziono czterdziestojednoletnią kobietę z Nowego Jorku, która akurat bawi tutaj na wakacjach. Była w siódmym miesiącu, poczuła się nie najlepiej. Kiedy zaczęła krwawić, na izbie przyjęć rozpętało się prawdziwe piekło. W końcu straciła dziecko, a ja próbowałam ja pocieszyć.

Pewno się zastanawiasz, dlaczego to piszę. Bo uświadomiłam sobie, że wszyscy jesteśmy naznaczeni kruchością. Że życie przypomina chodzenie po linie. Wystarczy jeden fałszywy krok i człowiek spada. Dzisiaj na widok tej kobiety przypomniałam sobie, jakie mieliśmy szczęście, że przeżyłam.

Och, Nick, czasem chciałabym cię ukryć jak jakąś cenną schedę. Ale czym byłoby życie, gdybyś nie przeżył go sam?

Przypomina mi się powiedzonko mojej babci: „Jeden dzień dzisiejszy wart dwóch jutrzejszych”.

Drogi Chwacie.

Zaczynasz sam trzymać butelkę. Nikt w to nie wierzy. Żeby niemowlak w wieku dwóch miesięcy sam się żywił. Każdy twój nowy krok w rozwoju przyjmuje jako dar dla tatusia i dla mnie.

Czasem mi coś odbija. Wtedy ulegam snobistycznej wizji rodzinnych samochodów, dobrych dzielnic i wypastowanych bucików dziecięcych. No więc, musiałam zaprowadzić cię do fotografa.

Każda mama musi się na to raz w życiu skusić.

Dzisiaj jest wymarzony dzień. Tata pojechał do Nowego Jorku, bo komuś spodobały się jego wiersze. Wprawdzie nie robi sobie zbytnich nadziei, ale to wspaniała wiadomość. Zostaliśmy więc w domu sami. Wystroiłam cię w sprane ogrodniczki dżinsowe (wyglądasz w nich super), ciężkie buciory (identyczne jak taty) i czapkę baseballówkę (z wygiętym daszkiem).

Kiedy zajechaliśmy do studia fotograficznego „Jak w kinie”, patrzyłeś na mnie, jakbyś chciał zapytać: czy to aby nie pomyłka?

Może i tak.

Fotograf miał pięćdziesiąt lat i ani krztyny podejścia do dzieci. Dobre chęci owszem, tylko zero profesjonalizmu w tym względzie. Chyba mógłby się specjalizować w martwych naturach, bo próbował cię ożywić kompozycją warzyw i owoców.

Jedno jest pewne. Teraz mamy unikalny zestaw zdjęć. Na pierwszym przybrałeś zdziwioną minę, która szybko przerodziła się w cokolwiek zdenerwowaną. Potem wkroczyłeś w fazę rozdrażnienia, które wreszcie dało nieprzejednane zacięcie.

Przepraszam, synku. Obiecuję, że nigdy nie pokażę tych zdjęć twoim dziewczynom ani starym kumplom, ani babci Jean. Do wieczora pewno rozwiesiłaby je we wszystkich witrynach na Vineyard.

Nick.

Na dworze trochę się ochłodziło, ale dobrze cię opatuliłam, spakowaliśmy kosz piknikowy i wybraliśmy się na plażę Bend przy Road Beach, żeby świętować trzydzieste siódme urodziny taty. Budowaliśmy zamki i anioły z piasku, a potem wypisałam twoje imię, ale przypłynęła fala i je spłukała.

Nie mogłam się napatrzeć, jak bawisz się z tatą. Jesteście jak dwie krople wody. Obaj weseli, pełni uroku, dobrze zbudowani, uczta dla oka.

Kiedy wróciliście na koc po bojach z piaskowymi żyjątkami i przyjaznymi jeżowcami, Matt wyciągnął z kieszeni list i mi go wręczył.

– Wydawca w Nowym Jorku na razie odrzucił mój tomik… ale dostałem nagrodę pocieszenia.

Wysłał swój wiersz do pisma „Atlantic Monthly”, i tam go przyjęli. Nawet mi o tym nie powiedział.

Matt rozłożył kartkę papieru. To wiersz. Aż mi oczy mgłą zaszły, kiedy zobaczyłam tytuł: „Nickolas i Suzanne”.

Okazało się, że tata spisywał wszystko, co do ciebie mówiłam i śpiewałam, podsłuchiwał moje wierszyki i rymowanki. Dlatego upiera się, że to w równej mierze mój wiersz. Przeczytał nam fragment na głos, przekrzykując łoskot fal.

Nickolas i Suzanne

Przy kim wierzchołki drzew mają niebo za nic?

Kto przyciąga do domu okręty z zagranic,

I skręca zwykłą słomę w czyste, żywe złoto,

Kto miłości udziela w krąg z taką ochotą…

Kto przegania deszcz z chmur na boczne flanki,

I księżycowi śpiewa czułe kołysanki?

Kto też spełniać życzenia z głębi studni umie

I słyszy całe pieśni w morskich muszli szumie…

Kto ma dar pomnażania wszystkiego dookoła,

Czego się tylko dotknie, o co kto zawoła?

Kto klejnoty radości sypie w moje dłonie?

Za to dziękuję Synkowi i Żonie.

Tata powiedział, że nigdy nie miał tak wspaniałych urodzin.

Nickolasie.

Stało się coś nieoczekiwanego. Niestety, chyba niezbyt dobrego.

Znów nadszedł czas na twoje znienawidzone kolejne szczepienie. Twoja lekarka z Vineyard była na urlopie, dlatego zdecydowałam się zajrzeć do zaprzyjaźnionego lekarza w Bostonie. I przy okazji zrobić sobie badania okresowe.

Dotarliśmy promem do Woods Hole, o dziewiątej rano już byliśmy na drodze numer 3. to była nasza pierwsza wspólna wyprawa z wyspy. Podróż Nickolasa do wielkiego miasta!

Miałeś pierwszy numerek. Inne dzieci płakały i wierciły się, a tyś siedział cichutko jak myszka, rozglądałeś się tylko w nowym miejscu.

– Nickolas Harrison – wywołała cię recepcjonistka. Dziwnie zabrzmiało twoje imię i nazwisko, tak oficjalnie ogłoszone przez obcą osobę. Niemal się spodziewałam, że odpowiesz: „Obecny”.

Miło zobaczyć mojego dawnego kolegę, Dana Andersona.

– Promieniejesz szczęściem, Suzanne – rzekł z uznaniem, kiedy już cię zmierzył, zważył i opukał, Nick. – Doskonale ci zrobił wyjazd z miasta. No i dorobiłaś się nie lada zawodnika.

Nie posiadałam się z dumy.

– To najwspanialszy malec na świecie.

Oddał mi ciebie.

– – Bardzo się cieszę, że znów cię zobaczyłem, mamo Bedford. A twój syn jest okazem zdrowia.

Tak jakbym sama nie wiedziała!

TERAZ nadeszła moja kolej.

Siedziałam już ubrana na brzegu kozetki do badań i czekałam na powrót Phila Bermana, mojego lekarza. Phil kiedyś prowadził mnie w Bostonie, a teraz pozostawał w kontakcie ze specjalistą na Martha`s Vineyard.

Badanie trwało nieco dłużej niż zwykle. Pilnowała cię pielęgniarka, a ja marzyłam już, żeby cię porwać w objęcia i jak najprędzej wrócić na Vineyard. Wtedy wszedł Phil i zaprosił mnie do gabinetu.

– Twój test wysiłkowy nie wypadł najlepiej, Suzanne. Zauważyłem drobne nieregularności w EKG. Pozwoliłem sobie zajrzeć do doktor Davis. Wiem, że Gail była tu twoim kardiologiem, kiedy się u nas leczyłaś. Jakoś cię jeszcze dzisiaj wciśnie.

– Chwileczkę, Phil – sprzeciwiłam się. Nie posiadałam się ze zdziwienia. Musiała zajść jakaś pomyłka. Czułam się dobrze, wręcz świetnie. Nigdy w życiu nie czułam się lepiej. – Jesteś pewien?

– – Znam twoją przeszłość, toteż popełniłbym błąd, gdybym nie poprosiła Gail Davis o konsultację. To nie potrwa długo. Z największą przyjemnością zajmiemy się Nickolasem.

Czułam dosłownie déjà vu, kiedy podążałam do gabinetu Gail Davis. O Boże, nie pozwól, żeby to się powtórzyło. Nie teraz, kiedy wszystko zaczęło mi się układać.

Weszłam do poczekalni jak w złym śnie. Nie mogłam zebrać myśli. Podeszła pielęgniarka.

– Pani Suzanne, proszę za mną.

Poszłam za nią jak na ścięcie.

TRZYMALI mnie tam blisko dwie godziny. Zrobili chyba wszystkie możliwe badania kardiologiczne. Martwiłam się o ciebie, chociaż wiedziałam, że jesteś pod dobra opieką w gabinecie doktora Bermana.

Już po wszystkim weszła Gail Davis. Miała smętną minę, jak to ona. Ale miewa taka nawet na przyjęciach, bo spotykałam ją też w sytuacjach towarzyskich.

– Nie denerwuj się, Suzanne, do kolejnego zawału nie doszło. Ale wykryłam osłabienie dwóch zastawek. Najprawdopodobniej spowodowane ciążą. Z powodu uszkodzenia zastawek serce ma kłopoty z przepompowywaniem krwi. To wielkie szczęście, że ostrzeżenie przyszło w porę.

– Jakoś nie czuję tego wielkiego szczęścia – westchnęłam.

– Większość ludzi nie dostaje takiego ostrzeżenia, dlatego nie ma okazji podreperować tego, co się lada moment zepsuje. Po powrocie na Martha`s Vineyard zrobimy kolejne badania, a potem porozmawiamy o dalszych możliwościach. Może trzeba będzie wymienić zastawki.

Teraz istotnie z trudem chwytałam oddech. Byle się tylko nie rozpłakać przy Gail.

– Jakie to dziwne – jęknęłam. – Wszystko idzie jak po maśle, i nagle… łup!… spada cios. Ohydny cios zza węgła, którego się człowiek nie spodziewał.

Gail nie skomentowała. Objęła mnie tylko delikatnie.

Nickusiu.

Przyglądałam ci się we wstecznym lusterku w drodze do domu. Jak majtasz nóżkami, jak wyciągasz do mnie rączki. I rozmawiałam z tobą, Nick, naprawdę rozmawiałam.

– Moje życie jest ściśle związane z twoim. Nie wierzę, żeby coś złego mogło mi się teraz przydarzyć. Chociaż przypuszczam, że to tylko fałszywe poczucie bezpieczeństwa, jakie daje miłość.

Zastanowiłam się przez chwilę. To, że zakochałam się w Matcie, i potem gwałtowny rozwój naszej miłości dały mi zwodnicze poczucie bezpieczeństwa. Jakim cudem mogło nam cokolwiek zagrozić?

Raptem łzy, wstrzymywane w gabinecie doktor Davis, wezbrały mi w oczach. Jednak otarłam je zdecydowanym ruchem.

– Umówmy się, syneczku, dobrze? Każdy twój śmiech oznacza jeszcze jeden wspólny rok. Już nam zapewniłeś ponad tuzin lat razem, bo co najmniej tyle razy się uśmiechnąłeś. Tak licząc, ja dożyję stu trzydziestu sześciu, a ty dziarskich osiemdziesięciu dwóch.

Wtedy uśmiechnąłeś się do mnie jak nigdy wcześniej. Roześmiałam się i szepnęłam:

– Nickolas, Suzanne i Matt… na zawsze razem.

To moja modlitwa.

Nickolasie

Minął już pierwszy trudny miesiąc, odkąd nadeszły wyniki z Bostonu. Matt zabrał cię na przejażdżkę dżipem, siedzę sama w kuchni.

Orzeczenia wszystkich lekarzy są zgodne. Mam chorobę zastawek, na szczęście uleczalną. Nawet nie mówią jeszcze o wymianie. Na razie zastosują naświetlania. Dostałam jednak ostrzeżenie – życie nie trwa wiecznie. Napawaj się każdą chwilą.

Wdycham w nozdrza poranne powietrze, które przynosi woń trzcin z mokradeł. Oczy mam zamknięte, morska bryza porusza dzwoneczkami wiszącymi za oknem. Taka dzwonkowa muzyka.

– Ależ ja mam szczęście – mówię w końcu na głos. – Że siedzę tu i patrzę na ten piękny dzień…

Że mieszkam na Martha`s Vineyard tak blisko oceanu, dosłownie rzut kamieniem od fal…

Że jestem lekarką i kocham swoją pracę…

Że cudem trafiłam na Matthew Harrisona i że zakochaliśmy się w sobie do szaleństwa…

Że mamy synka, który uśmiecha się najpiękniej na świecie, ma też cudowne usposobienie i rozkoszny zapach małego dziecka.

Jakie to szczęście, Nick, prawda?

W każdym razie ja tak uważam.

ROŚNIESZ jak na drożdżach, to wspaniale móc się temu przyglądać. Rozkoszujemy się każdą chwilą. Mam nadzieję, że inni rodzice też dbają, żeby tego nie przegapić.

Uwielbiasz jeździć ze mną na rowerze. Masz własny kask drużyny hokejowej Boston Bruins i specjalne krzesełko z tyłu mojego roweru. Przywiązuję co do niego bidon, i ruszamy w drogę.

Kask ukrywa burzę twoich jasnych loczków. Wiem, że jeśli je obetnę, to już na zawsze. Z niemowlaka zmienisz się bezpowrotnie w małego chłopca.

Uwielbiam obserwować, jak rośniesz, chociaż nie podoba mi się to, że czas tak pędzi. Chciałabym zatrzymać każdą chwilę, każdy twój uśmiech, przytulenie i pocałunek. Chyba uwielbiam być potrzebna, a zarazem czuję potrzebę dawania miłości.

Chciałabym przeżyć to wszystko jeszcze raz. Żeby powtórzyła się każda chwila od twojego urodzenia. Mówiłam ci, że będę wspaniałą mamą.

OSTATNIO doświadczam pełni każdego dnia.

Codziennie rano Matt odwraca się do mnie, zanim wstaniemy. Całuje mnie, a potem szepcze mi do ucha:

– Suzanne, mamy kolejny dzień. Wstańmy, żeby zobaczyć naszego synka.

Dzisiaj czułam się trochę dziwnie. Nie byłam pewna dlaczego, ale intuicja podpowiedziała mi, że cos się dzieje.

Tatuś wyszedł do pracy, nakarmiłam cię, ubrałam się. Wciąż nie czułam się najlepiej. Miałam zawroty głowy, ogarnęło mnie zmęczenie większe niż zwykle.

Czułam, że muszę się położyć.

Utuliłam cię w łóżeczku i musiałam zasnąć. Bo kiedy znów otworzyłam oczy, dochodziło południe. Przeleciało mi pół dnia.

Wtedy uznałam, że muszę sprawdzić, co mi jest.

A teraz już wiem.

Nickolasie

Kiedy tata położył cię dziś spać, usiedliśmy na werandzie i patrzyliśmy na zachód słońca w pomarańczowo-czerwonej łunie. Matt głaskał mnie po rękach i nogach, co uwielbiam jak prawie nic na świecie.

Ostatnio bardzo ekscytują go sprawy związane z jego poezją. Największym marzeniem taty jest wydanie zbiorku, bo nagle jego wiersze zaczęły budzić zainteresowanie. Lubię to podniecenie w jego głosie, pozwalam mu puszczać wodze fantazji.

– Matthew, coś się dzisiaj stało – szepnęłam, kiedy opowiedział mi już o swoim dniu.

Odwrócił się do mnie. W jego oczach błysnął przestrach.

– Oj, przepraszam – uspokoiłam go. – Stało się coś dobrego.

Czułam, jak odpręża się w moich objęciach.

– Co takiego? Mów.

– No więc, w środy nie pracuję, chyba że dostanę pilne wezwanie. Ale nie dostałam, wobec czego zostałam w domu z Nickiem.

Matt położył mi głowę na kolanach, a ja głaskałam go po jego gęstych włosach.

– Fantastycznie to brzmi. Może ja też zacznę brać w środy wolne – zażartował.

– Mam szczęście, że mogę całe środy spędzać z Nickiem, prawda?

Pocałowaliśmy się. Nie wiem, jak długo będzie trwał nasz miodowy miesiąc, ale nie mogę się nim nacieszyć. Nie mogłabym sobie wymarzyć lepszego przyjaciela niż Matthew. Każda kobieta znalazłaby przy nim szczęście. I gdyby kiedyś do tego doszło – że musiałbyś mieć inną mamusię – z pewnością Matt dokonałby właściwego wyboru.

– No i co? – spytał. – Spędziłaś cudowny dzień z Nickiem?

Spojrzałam Mattowi głęboko w oczy.

– Jestem w ciąży – powiedziałam.

I wtedy Matt zachował się tak, jak powinien. Pocałował mnie.

– Kocham cię – szepnął. – Musimy bardzo uważać, Suzanne.

– Dobrze – odparłam. – Będę uważała.

Nickolas.

Nie wiem czemu, ale życie lubi komplikować nam plany. Wybrałam się do swojego kardiologa na Vineyard, powiedziałam mu o ciąży, przeszłam kilka badań. Po czym, zgodnie z jego zaleceniem, pojechałam znów do Bostonu do doktor Davis.

Nie wspominałam o tej wizycie Mattowi, żeby go nie martwić. Poszłam więc do pracy na kilka godzin, a po południu pojechałam do Bostonu. Obiecałam sobie, że porozmawiam z nim po powrocie do domu.

Kiedy około siódmej wieczorem zajechałam pod dom, na ganku paliło się światło. Spóźniłam się. Matt już wrócił. Zwolnił babcię Jean, która zajmowała się Nickiem.

Czułam cudowny zapach domowego jedzenia – woń kurczaka i ziemniaków z sosem rozchodziła się po całym wnętrzu. Matt przygotowywał kolację.

– Gdzie jest Nick? – spytałam, wchodząc do kuchni.

– Położyłem go spać. Był zmęczony. Późno wracasz, skarbie. Uważasz na siebie?

– Tak – potwierdziłam i pocałowałam go. – Rano miałam tylko kilka wizyt. Potem pojechałam do Bostonu do doktor Davis.

Matt przestał mieszać. Spojrzał na mnie bez słowa. Miał tak urażoną minę, że nie mogłam tego znieść.

– Powinnam cię była uprzedzić, ale chciałam oszczędzić ci zmartwień. Wiedziałam, że zechcesz ze mną pojechać.

Plątałam się w wyjaśnieniach, dlaczego tak postąpiłam.

– I co powiedziała doktor Davis?

– Powiadomiłam ją o dziecku. I wiesz? Dość się zdenerwowała. Nie przyjęła tego najlepiej.

Następne słowa uwięzły mi w gardle. Nie mogłam mówić. Łzy napłynęły mi do oczu, zaczęłam dygotać.

– Gail uważa, że kolejna ciąża niesie nadmierne ryzyko dla mnie. Twierdzi, że nie powinnam mieć tego dziecka.

Oczy Matta też nabiegły łzami. Ale opanował się i odezwał, przerywając narosłe między nami milczenie.

– Suzanne, zgadzam się z nią. Nie przeżyłbym, gdybym cię stracił.

Rozpłakałam się, zaczęłam szlochać, trzęsąc się niemiłosiernie.

– Matt, nie rezygnuj tak prędko z tego dziecka.

Spojrzałam na niego, czekałam na słowa otuchy. Ale milczał jak zaklęty.

– Przepraszam, Suzanne – wybąkał w końcu.

Nagle zapragnęłam odetchnąć świeżym powietrzem. Wybiegłam z domu. Puściłam się przez wysokie trawy, wpadłam na plażę. Roztrzęsiona, zdyszana, zmęczona. W uszach cos mi dudniło. I to wcale nie był huk oceanu.

Rzuciłam się na piasek i zapłakałam. Czułam przejmujący smutek z powodu tego maleństwa we mnie. Po chwili uświadomiłam sobie, że ty i Matt czekacie na mój powrót do domu. A ja? Czyżbym zachowywała się samolubnie, głupio, niedorzecznie? Przecież jestem lekarką. Znałam zagrożenia.

Ale to dziecko było dla mnie bezcennym, nieoczekiwanym darem. Nie mogłam tak łatwo z niego zrezygnować. Objęłam ramionami kolana i kołysałam się dosłownie wieki. Rozmawiałam z dzieckiem rosnącym we mnie. Po czym spojrzałam w niebo na pełnię księżyca. Czas było wracać.

Kiedy przyszłam skonana z plaży, Matt czekał na mnie w kuchni. Znów się rozpłakałam.

I zachowałam się przedziwnie, nawet nie mam pojęcia, dlaczego. Zastukałam do drzwi, po czym uklękłam na pierwszym schodku. Może odezwało się zmęczenie po długim ciężkim dniu. A może cos innego, nie wiem do dziś.

– Wybacz, że tak wybiegłam – poprosiłam, kiedy Matt otworzył mi drzwi siatki. – Powinnam była zostać i omówić to z tobą.

– Widocznie było ci to potrzebne – powiedział szeptem i delikatnie mnie pogłaskał. – tu nie ma nic do wybaczania.

Podniósł mnie, objął czule. Poczułam niewymowną ulgę, a zaraz potem rozlało się po mnie ciepło płynące od niego.

– Czy to takie straszne, że chcę zachować własne dziecko?

– Nie, Suzanne. Nie ma w tym nic strasznego. Tylko nie zniósłbym, gdybym miał stracić ciebie. Chybabym tego nie przeżył. Tak bardzo cię kocham. Ciebie i Nicka.

Och, Nick.

Naucz się, kochanie, że życie bywa czasem bezlitosne. Właśnie wróciłam po kilku godzinach przyjęć w gabinecie. Nic szczególnego. Czułam się jak skowronek.

Wróciłam do domu, żeby się zdrzemnąć przed kolejną wizytą po południu. Tyś wyjechał do babci na cały tydzień. Matt do pracy w East Chop.

Chciałam zadbać o siebie i uciąć sobie drzemkę dla zdrowia. Nazajutrz wybierałam się do Connie na wizytę kontrolną… w sprawie dziecka.

Raptem zakręciło mi się w głowie i upadłam na łóżko. Serce zaczęło mi walić. Dziwne. Czułam, że zbliża się ból głowy.

Spokojnie, powiedziałam do siebie. Poleż sobie, odpocznij.

Wystarczy ci godzina, chwila przerwy, od razu lepiej się poczujesz.

Tylko zaśnij, zaśnij, zaśnij…

– SUZANNE, co się stało? – Słysząc czuły szept Matta, przewróciłam się na łóżku na drugi bok. Nadal nie czułam się najlepiej. Zobaczyłam troskę w jego oczach. – Suzanne? Kochanie, możesz mówić?

– Jutro jadę do Connie – wykrztusiłam wreszcie. Musiałam naprawdę zebrać siły, żeby powiedzieć tych kilka słów.

– Zaraz jedziemy do Connie – sprzeciwił się Matt.

Kiedy przyjechaliśmy do gabinetu Connie, ledwie rzuciła na mnie okiem, powiedziała:

– Bez urazy, Suzanne, ale nie wyglądasz najlepiej.

Zmierzyła mi ciśnienie, pobrała krew i mocz do analizy. Zrobiła EKG. Wszystkie badania przechodziłam jak we mgle.

Po badaniach Connie usiadła z Mattem i ze mną. Nie miała najweselszej miny.

– Ciśnienie ci podskoczyło, ale w ciągu doby możemy je uregulować. Już ja tego dopilnuje. Niby wszystko wydaje się stabilne, ale nie podoba mi się twój wygląd. Najchętniej zatrzymałabym cię w klinice. Podzielam zdanie doktor Davis na temat aborcji. To twoja decyzja, ale podejmujesz spore ryzyko.

– Connie – rzekłam tak jakoś błagalnie. – Poza tym, że nie złożyłam broni w sprawie pracy, naprawdę bardzo dbam o siebie. Bardzo uważam.

– W takim razie rzuć pracę – poradziła bez namysłu. – Ja nie żartuję. Jeżeli obiecasz, że do końca przeleżysz w domu, masz pewne szanse. W przeciwnym razie kładę cię do szpitala.

Wiedziałam, że z Connie nie ma żartów.

– Wobec tego wracam do domu – wybąkałam. – Nie rezygnuję z tego dziecka.

Kochany Nickolasie.

Tak mi przykro, skarbie. Minął miesiąc, a tyś mnie tak absorbował. Poza tym szybko się męczę i nie bardzo mam kiedy pisać. Spróbuje ci to wynagrodzić.

W jedenastym miesiącu życia twoje ulubione słowa to „tata”, „mama”, „bach”, „woda”, „auto” (ata) i chyba najulubieńsze „światło”. Wymawiasz je „jato”. Jesteś teraz jak nakręcana zabawka. Działasz do wyczerpania energii.

Właśnie śpiewałam ci rap „Bądź grzecznym chłopczykiem”, kiedy zadzwonił telefon. Pielęgniarka Connie Cotter połączyła mnie z jej gabinetem. Wydawało mi się, że czekam wieczność. W końcu Connie podeszła.

– Suzanne?

– No, jestem, Connie. Odpoczywam w domu.

– Posłuchaj, wróciły twoje ostatnie wyniki badań.

Ech, jak ja znałam to zawieszenie głosu lekarza.

– I… nie jestem zadowolona. Balansujesz na krawędzi przepaści. Chciałabym, żebyś się natychmiast zgłosiła do szpitala. Jak szybko możesz tu przyjechać?

Te słowa zadudniły mi w głowie, zebrałam myśli. Musiałam usiąść.

– Nie wiem, Connie. Siedzę sama z Nickiem. Matt jest w pracy.

– Nie ma gadania, Suzanne. Jesteś zagrożona, kotku. Zadzwonię do Jean, jeżeli sama tego nie zrobisz.

– Och, zadzwonię. Poczekaj.

Odłożyłam słuchawkę, a tyś mnie trzymał za rękę jak dzielny mały żołnierz. Wiedziałeś, co robić. Pewno nauczyłeś się tego od taty.

Pamiętam, że włożyłam cię do łóżeczka, pociągnęłam sznurek pozytywki.

Pamiętam, że zapaliłam nocną lampkę i zaciągnęłam zasłony.

Pamiętam, że schodziłam na dół, by zadzwonić do babci Jean i do Matta.

A dalej już nie pamiętam.

MATT znalazł mnie leżącą jak szmaciana lalka u podnóża schodów. Miałam głębokie rozcięcie nosa. Zadzwonił po babcię Jean i zawiózł mnie pędem na ostry dyżur.

Stamtąd trafiłam na oddział intensywnej terapii. Kiedy się obudziłam, wokół odbywała się jakaś nerwowa krzątanina.

Zawołałam Matta. W jednej chwili zjawił się przy mnie razem z Connie.

– Suzanne, upadłaś – odezwał się pierwszy. – Zemdlałaś w domu.

– Z dzieckiem wszystko dobrze Connie?

– Suzanne, słyszymy tętno, ale masz niebotycznie wysokie ciśnienie, poziom białka wariuje, i…

– I co? – spytałam.

– Masz zatrucie ciążowe. Dlatego zemdlałaś.

Wiedziałam oczywiście, co to znaczy. Moja krew zatruwała dziecko i mnie. Nigdy nie słyszałam, żeby komuś się to zdarzyło w tak wczesnej fazie ciąży, ale Connie nie mogła się przecież mylić. Niemal czułam, jak wzbiera we mnie tą zatruta krew, jakby zaraz miała przerwać tamę.

I wtedy usłyszałam, jak wypraszają Matta z pokoju, a wpada ekipa lekarzy. Poczułam maskę tlenową wkładaną na nos i usta.

Wiedziałam, co się ze mną dzieje. Ujmując to w sposób zrozumiały dla laika:

Nerki przestały pracować.

Ciśnienie tętnicze spadało.

Wątroba, która strzeże przed każdą trucizną, ledwie działała.

Ogarniały mnie drgawki.

Przez kroplówkę podawano mi płyny i leki, żeby powstrzymać rzucawkę, ale zaczęłam krwawić. Bardzo się bałam. Leciałam w ciemny tunel. Czarne ściany zacieśniały się, wyciskały ze mnie ostatnie tchnienie.

Umierałam.

MATT czuwa przy moim łóżku dzień i noc. To najlepszy mąż, najlepszy przyjaciel, jakiego można sobie wyobrazić.

Connie zagląda bez przerwy, po kilka razy dziennie. Nie podejrzewałam, że jest aż tak oddaną lekarką, aż tak dobrą przyjaciółką.

Słyszę ją i słyszę twojego tatę. Tyle że nie mogę odpowiedzieć. Nie wiem, dlaczego.

Z ich rozmowy wnoszę, że straciłam dziecko. Gdybym mogła płakać, płakałabym bez końca. Gdybym mogła krzyczeć, uderzyłabym w krzyk. Ale nie mogę, więc obchodzę żałobę w głuchej ciszy.

Babcia Jean też mnie tu odwiedza. Podobnie jak moi przyjaciele z okolic Vineyard. Melanie Bone wpada codziennie.

Dobiegają mnie strzępy rozmów wokół

– Jeśli nie masz nic przeciwko temu, przyprowadzę dziś po południ Nicka – powiada tata do Connie. – Bo tęskni za mamą. Chyba to ważne, żeby ją zobaczył. – Po czym dodaje: – Choćby to miał być ostatni raz. Chyba powinienem zadzwonić do pastora Dwyera.

Matt przyprowadza cię na moją salę. Och, Nickolasie, siedzicie z tatą przy moim łóżku, opowiadacie mi historyjki, żegnacie się. Słyszę, jak Mattowi głos się załamuje, martwię się o niego.

Sama trwam przy życiu. A w każdym razie tak mi się zdaje.

Bo inaczej jak mogłabym słyszeć twój śmiech, Nick? Albo twoje wołanie: „Mamo!”, przez czarną dziurę snu?

A słyszę.

Twój słodki głosik przedziera się przez tę czarną czeluść, w której tkwię uwięziona. Zupełnie jakbyście wołali mnie z tatą z dziwnego snu, a wasze głosy prowadziły mnie niczym światło latarni morskiej.

Zbieram wszystkie siły, idę za dźwiękiem waszych głosów, coraz wyżej i wyżej.

Jeszcze raz muszę zobaczyć ciebie i tatusia.

Czuję, jak czarny tunel zamyka się za mną, może znalazłam wyjście z tej samotni. Wszystko się rozjaśnia. Rozpraszają się ciemności wokół, widzę promienie ciepła, swojskie przyjazne światło Martha`s Vineyard.

I wtedy staje się coś nieoczekiwanego.

Otwieram oczy.

– Witaj, Suzanne – szepcze Matt. – Chwała Bogu, że wreszcie do nas wróciłaś.

Katie

Mogła strawić tylko po kilka stron dziennika naraz. Matt uprzedził ją w liście: Pewne fragmenty może Ci będzie trudno czytać”. Trudno czytać? Chwilami czuła, że ta lektura po prostu ją obezwładnia.

Coraz częściej dziennik szarpał jej nerwy. I wciąż nie wiedziała, co począć z własnym życiem. Nie skończyła z Mattem, podobnie jak nie skończyła z Suzanne i Nickolasem.

Zastanawiała się nad czymś, co przeczytała na tych kartach wcześniej: nad lekcją o pięciu piłkach – praca, rodzina, zdrowie, przyjaciele, uczciwość.

Praca jest gumową piłką, prawda?

Suzanne sama do tego doszła i wtedy w jej życiu nagle zapanowały spokój i harmonia. Uciekła od pracy, stresu, naporu, terminów, tłumów, nerwów w korkach, uszarpania codziennością. Zanurzenie się w cudzym życiu pozwoliło Katie przewartościować rzeczy, które sama robiła mechanicznie przez ostatnie dziewięć lat. Dostała pracę jako dwudziestodwulatka, przedtem dyplom z wyróżnieniem na Uniwersytecie Północnej Karoliny w Chapel Hill. Dwa lata z rzędu odbywała wakacyjną praktykę w wydawnictwie Algonquin Press w Chapel Hill, co otworzyło przed nią prestiżowe drzwi na Manhattanie. Zamieszkała więc w Nowym Jorku pełna jak najlepszych chęci, choć czuła, że to nie do końca jej miejsce.

Teraz zrozumiała dlaczego. Od dłuższego czasu w jej życiu brakowało równowagi. Zarywała noce, ślęcząc nad maszynopisami, które usiłowała doprowadzić do perfekcji. Dobrze wynagradzana i satysfakcjonująca praca, w porządku, ale praca jest przecież gumową piłką, prawda?

Natomiast rodzina, zdrowie, przyjaciele i prawość to bezcenne szklane kule.

No i dziecko rosnące w jej łonie też było taką szklaną kulą.

NAZAJUTRZ rano siedziała w żółtej taksówce z dwiema przyjaciółkami, Susan Kingsolver i Laurie Raleigh. Jechała do swojego ginekologa, doktora Alberta K. Sassoona.

Susan i Laurie towarzyszyły jej dla moralnego wsparcia. Wiedziały o ciąży Katie i uparły się by z nią pojechać. Teraz trzymały ją za ręce.

– Dobrze się czujesz, kochanie? – zapytała Susan.

Była nauczycielką w szkole podstawowej na Dolnym Wschodnim Manhattanie. Pewnego lata poznały się na terenach rekreacyjnych Hamptons i bardzo zaprzyjaźniły.

– Doskonale. Po prostu nie mogę w to wszystko uwierzyć. I nie mogę uwierzyć, że zaraz znajdę się przed Sassoonem.

Kiedy wysiadła, zdała sobie sprawę, iż gapi się tępo na dobrze znane witryny sklepów. Co ona powie doktorowi Sassoonowi? Kiedy była u Alberta na początku roku, tak się cieszył, że kogoś znalazła… A teraz taki numer?

Wszystko docierało do niej jak z oddali, chociaż Susan i Laurie trajkotały serdecznie, żeby podtrzymać ją na duchu. Naprawdę bardzo jej pomagały.

– Cokolwiek postanowisz – szepnęła Laurie, kiedy wezwano Katie do gabinetu – wyjdzie na dobre. Bo ty jesteś dobra.

Cokolwiek postanowi?

Nie wierzyła, że to się dzieje naprawdę.

Albert Sassoon przyjął ją z uśmiechem. Katie od razu pomyślała o serdeczności Suzanne Harrison wobec jej pacjentów.

– A zatem… – powiedział lekarz, kiedy Katie wkładała nogi w strzemiona.

– A zatem, taka byłam zakochana, że zapomniałam o zabezpieczeniu. I wpadłam – rzekła z trudem i roześmiała się niepewnie.

Ale po chwili śmiech przeszedł w płacz. Albert delikatnie przytulił jej głowę do piersi.

– Już dobrze, Katie, już dobrze. Już dobrze.

– Chyba wiem, co zrobię – mówiła Katie ze szlochem. – Chyba… chyba… zatrzymam… dziecko.

– Gratuluję decyzji – powiedział doktor Sassoon i poklepał ją delikatnie po plecach. – Będziesz wspaniałą matką.

Dziennik

Hej, Nickolas.

Dzisiaj wróciłam ze szpitala. Co za rozkosz być znów w domu. Zresztą, gdziekolwiek. Uwielbiam nasz domek na Beach Road. Bardziej niż kiedykolwiek. Doceniam każdy jego zakamarek, każdy zakątek.

Matt przygotował w pokoju słonecznym drugie śniadanie. Nakrył stół obrusem w czerwono-białą kratę. Podał sałatkę nicejską, chleb z dwunastu ziaren, herbatę słoneczną. Prawdziwa uczta. Potem trzymał mnie za rękę, a ja ciebie.

Nickolas, Suzanne i Matt. Szczęście jest takie proste.

Nick, mój urwisie.

Każda chwila z tobą to dla mnie istny cud i wielkie szczęście.

Wczoraj po raz pierwszy zabrałam cię nad Atlantyk. Był pierwszy lipca. Oszalałeś z radości.

Woda była piękna, fale niewielkie. W sam raz dla ciebie. Jeszcze lepsza okazała się plaża, twoja prywatna piaskownica.

Po powrocie do domu pokazałam ci zdjęcie naszej dwuletniej sąsiadeczki Bailey Mae Bone. Uśmiechnąłeś się, a potem wydąłeś usta. Ech, już czuję, jaki będzie z ciebie podrywacz.

Jako facet masz niezły gust. Uwielbiasz patrzeć na piękne rzeczy – drzewa, ocean, źródła światła.

Lubisz też brzdąkać na klawiszach fortepianu, co niepomiernie mnie cieszy. I uwielbiasz sprzątać. Jeździsz po domu dziecinnym odkurzaczem i ścierasz plamy papierowymi ręcznikami. Może jak podrośniesz, będziesz mnie czasem wyręczał.

Tyle mi sprawiasz radości.

Przytulam do serca każdy twój uśmieszek, każdy przejmujący płacz.

– OBUDŹ się, ślicznotko. Dzisiaj kocham cię jeszcze bardziej niż wczoraj.

Matt budzi mnie codziennie tak samo od powrotu ze szpitala. Nawet jeszcze zanim się dobudzę, głaszcze mnie po sercu ten jego kojący głos i te słowa.

Mijały tygodnie, wracałam do zdrowia. Zaczęłam wychodzić na długie spacery po plaży. Zaczęłam nawet przyjmować czasem pacjentów. I gimnastykowałam się więcej niż kiedykolwiek w życiu.

Minęło jeszcze kilka tygodni, siły mi wróciły. Naprawdę byłam dumna.

Pewnego ranka Matt obudził mnie, stojąc z tobą na ręku przy moim łóżku. Obaj się uśmiechaliście. Zwietrzyłam spisek.

– Obudź się, śliczna. Kocham cię. I oznajmiam uroczyście, że właśnie zaczął się trzydniowy weekend rodziny Harrisonów! Wstawaj, bo już jesteśmy spóźnieni.

– Co takiego? – spytałam, wyglądając przez okno sypialni. Na dworze było jeszcze ciemno.

Zrobiłeś taką minę, jakby twój tata do reszty zwariował.

– Poczekaj tu, łobuziaku – zakomenderował Matt, kładąc cię na łóżku, obok mnie. – A ty pakuj się. Wyjeżdżamy. Zamówiłem weekend w „Zajeździe Hob Knob” w Edgartown. Królewskie łoża, wiejskie śniadanie, po południu podwieczorek. Nie będziesz musiała kiwnąć palcem, nie mówiąc o zmywaniu czy odbieraniu telefonów. Czy ci to odpowiada?

Bardzo odpowiadało. O czymś takim marzyłam.

TO JEST opowieść miłosna, Nickolasie. O tobie, o mnie i o tatusiu. O tym, jak może być cudownie, jeśli trafi się na właściwą osobę. O tym, jak trzeba się cieszyć każdą chwilą z tą najbliższą istotą. Każdym ułamkiem sekundy.

Nasza trzydniowa przygoda rozpoczęła się na karuzeli Fruwające Konie, gdzie dosiedliśmy zaczarowanych rumaków i jeździliśmy po wzgórzach Oak Bluffs jak za dawnych czasów. Naprawdę jedno wielkie szaleństwo!

Odwiedziliśmy plaże, na których tak dawno nie byliśmy. Przeszliśmy się, trzymając się za ręce po Lobsterville w Quansoo i po mojej ulubionej Bend przy Road Beach.

Przyjechaliśmy się powozem na farmie Scrubby Neck, gdzie karmiłeś konie, a tak się przy tym zanosiłeś śmiechem, że bałam się, czy nie dostaniesz czkawki. Promieniałeś ze szczęścia pod grzywami wspaniałych belgijskich olbrzymów.

Jedliśmy w przeuroczych restauracjach. W „Czerwonym Kocie”, w barku „Słodkie Życie”, w „L`Etoile”. Wyglądałeś jak całkiem duży chłopiec, kiedy tak siedziałeś między nami na wysokim krzesełku i uśmiechałeś się w blasku świec.

Niedaleko znajdował się sklepik rzemiosł artystycznych Splatter. Zrobiliśmy tam sobie filiżanki i spodki. Pomalowałeś, Nikielku, własny talerz, zdobiąc go jaskrawymi, niebieskimi i żółtymi, bohomazami, które miały wyobrażać mnie, tatę i ciebie.

I wtedy nadszedł czas wracać do domu.

Nick.

Pamiętasz jeszcze?

Za ostatnim zakrętem do naszego domu zobaczyłam jakieś samochody zaparkowane niedbale na poboczu Beach Road. Dalej stało jeszcze kilka innych wozów i ciężarówek, ale, o dziwo, nie widziałam podjazdu.

Na jego miejscu wznosiła się nowa przybudówka, a dopiero po drugiej stronie dostrzegłam podjazd.

– Co to ma być? – spytałam, w lekkim szoku.

– Suzanne, to tylko taka mała przybudówka. Skromne początki. Masz nowy gabinet przy domu. Żebyś nie musiała jeździć do pracy.

Na trawniku zebrały się dziesiątki naszych przyjaciół i kolegów Matta z pracy. Kiedy wysiedliśmy z samochodu, przywitali nas burzliwymi oklaskami.

– Suzanne! Matt! – wykrzykiwali.

Po prostu mowę mi odebrało. Przez te trzy dni współpracownicy i koledzy Matta musieli się uwijać dzień i noc, żeby dokonać czegoś takiego.

– Jeszcze została mi elektryczność i hydraulika – wyjaśnił przepraszająco Matt.

– Och, tak mnie rozpieszczasz – powiedziałam zawstydzona, tuląc go mocno.

– O nie – szepnął. – To nawet nie dosyć, Suzanne. Tak się cieszę, że mam cię z powrotem.

Nickolasku, mój kochany Nickolasku.

Wszystko znów najwyraźniej zmierza w dobrym kierunku. Czas pędzi jak szalony. Jutro skończysz roczek! Sporo, prawda?

Co tu dodać poza tym, że uważam to za dar od Boga? Mogę patrzeć, jak rośniesz, jak wyrasta ci pierwszy ząbek, jak stawiasz pierwszy krok, wypowiadasz pierwsze zdanie, rozwijasz dzień po dniu.

Dziś rano bawiłeś się wielkimi gumiakami taty, które trzyma na dnie szafy. Wyszedłeś w nich. Zacząłeś się śmiać. Wtedy ja też się roześmiałam, wszedł tata, on również zaczął się śmiać.

Nickolas, Suzanne i Matt! Co za trio.

Jutro będziemy obchodzić twoje pierwsze urodziny. Wszystkie prezenty już dla ciebie wybrałam. Jednym z nich są nasze zdjęcia z wakacji. Wybrałam najlepsze i dałam do oprawienia. Nie powiem, które najbardziej mi się podobają, to niespodzianka.

Ale wyjawię ci, że będą w srebrnych ramkach z wygrawerowanymi księżycami, gwiazdkami i aniołkami. Żeby ci się spodobały.

Och, Nickolas.

Jest już późno, tata i ja dostaliśmy małpiego rozumu. Minęła północ, czyli właściwie już są twoje urodziny.

Nie mogliśmy się powstrzymać, dlatego zakradliśmy się do twojego pokoju i przyglądaliśmy ci się chwilę. Trzymaliśmy się za ręce i przesyłaliśmy całuski. Ty też tak umiesz, bo jesteś bystry.

Tata przyniósł jeden z twoich prezentów, jaskrawoczerwony kabriolet corvette. Położył ci go ostrożnie w nogach łóżka. Ależ ty i twój tata macie bzika na punkcie samochodów. Faceci chyba żyją dla aut, tak fascynuje ich pęd.

Matthew i ja przytuliliśmy się do siebie, patrząc, jak śpisz. To dla mnie jeden z najcudowniejszych widoków na świecie. Sam też tego nie przegap! Przyglądaj się, jak śpi twoje dziecko.

Potem w tym wesołym nastroju pociągnęłam za sznurek twojej pozytywki. Zagrała pięknie „Zagwiżdż wesołą melodyjkę”.

Matt i ja kołysaliśmy się w takt muzyki. Najchętniej spędzilibyśmy tak przy tobie całą noc. Obejmując, się, przyglądając ci się pogrążonemu we śnie, tańcząc w takt dźwięków twojej pozytywki.

– Ależ mamy szczęście – szepnęłam do Matta. – Prawda, że nie istnieje w życiu nic lepszego?

– Prawda, Suzanne. To takie proste, ale masz rację.

Wreszcie poszliśmy do łóżka i tam przeżyliśmy drugie w kolejności szczęście. Kiedy Matt już zasnął, wstałam i napisałam ci króciutki liścik: „Kocham Cię, maleńki. Do zobaczenia rano. Nie mogę się doczekać.”

Matthew

Witaj, najdroższy Nickolasie, tu Tata.

Pisałem ci, jak bardzo cię kocham? Jakim jesteś dla mnie bezcennym skarbem? No to piszę. Jesteś najlepszym, najcudowniejszym synkiem, jakiego można sobie wyobrazić. Tak bardzo cię kocham.

Wczoraj rano coś się stało. Dlatego piszę do ciebie zamiast mamusi. Muszę to napisać. Jeszcze nie wiem jak, wiem jedno, że muszę to z siebie wyrzucić. Muszę z tobą porozmawiać.

Ojcowie powinni więcej rozmawiać z synami. Wielu z nas boi się okazywać uczucia, ale chciałbym, żeby między nami było inaczej. Żebym zawsze mógł ci powiedzieć, co czuję.

Choćby tak jak teraz.

Tyle że to takie trudne, Nick.

Nigdy w życiu nie miałem trudniejszego zadania.

Mama jechała do sklepu po prezent urodzinowy dla ciebie, piękne zdjęcia w oprawkach. Tak bardzo się cieszyła. Ślicznie wyglądała, opalona po spacerach na plaży. Do tej pory widzę, jak wychodzi i nie mogę usunąć tego obrazu spod powiek.

Pięknie się uśmiechała. Miała na sobie żółty sweterek i białą bluzkę. Jej jasne loki powiewały w rytm kroków. Nuciła pod nosem twoja piosenkę: „Zagwiżdż wesołą melodyjkę”.

Powinienem był ją ucałować, uściskać na pożegnanie. A ja tylko zawołałem za nią: „Kocham cię” – i posłałem jej całusa.

Wciąż widzę, jak odsyła mi całusa samymi wargami. Widzę, jak się ogląda, jak puszcza do mnie oko, słynne perskie oko Suzanne.

Och, Nick, Nick. Jak ci to napisać?

Syneczku, mama dostała zawału serca w drodze do miasta. To jej serce, tak wielkie, tak wyjątkowe, nie wytrzymało dłużej.

Jeszcze nie pogodziłem się z tą wiadomością, jeszcze do mnie nie dotarła. Powiedziano mi, że straciła przytomność, zanim uderzyła w barierkę na Old Pond Bridge Road. Jej dżip wpadł do wody, wylądował na boku.

Doktor Cotter twierdzi, że umarła natychmiast w wyniku rozległego zawału, ale kto może znać przebieg ostatnich sekund? Mam nadzieję, że nie cierpiała. Aż mnie poraża taka myśl.

Kiedy widziałem ją po raz ostatni, była szczęśliwa. Pięknie wyglądała. O Boże. Żeby tak móc ją jeszcze raz zobaczyć. Chyba to nie jest aż tak wygórowane, aż tak niedorzeczne pragnienie?

Bardzo kochałem Suzanne. Była najbardziej szczodrą osobą, jaką znałem, pełną serca i zrozumienia dla innych. Może najbardziej uwielbiałem w niej umiejętność słuchania. I była taka wesoła. Teraz też pewno obróciłaby wszystko w dowcip. Może zresztą to robi. Uśmiechasz się, Suzanne? Chciałbym myśleć, że tak. Tak sobie ciebie wyobrażam.

Dzisiaj pojechałem na cmentarz Abel’s Hill, żeby wybrać specjalne miejsce dla mamy. Miała zaledwie trzydzieści siedem lat. Co za marnotrawstwo. Chwilami ogarnia mnie taki gniew, że najchętniej roztrzaskałbym jakieś szkło.

Teraz jest wieczór. Siedzę w twoim pokoju i patrzę, jak twoja śmieszna lampka z klaunem rzuca w półmroku wesołe cienie na ściany. Dębowy koń na biegunach, którego ci zrobiłem, przypomina mi karuzelę Fruwające Konie. Pamiętasz naszą wspólną eskapadę, kiedy jeździliśmy na tych kolorowych koniach? Nickolas, Suzanne i Matt.

Siedziałeś przede mną i z przejęciem głaskałeś prawdziwą końską grzywę. Widzę mamusię jadącą przed nami na Aksamitce. Odwraca się i puszcza do nas to swoje słynne perskie oko.

Och, Nick, gdybym mógł wrócić w czasie do zeszłego tygodnia, zeszłego miesiąca, zeszłego roku. Nie wyobrażam sobie jutra.

Szkoda, że to nie jest szczęśliwe zakończenie.

Szkoda, że nie mogę powtórzyć bodaj tylko raz – prawda, jakie to szczęście?

Kochany, najdroższy Nicku.

Wciąż jeden obraz Suzanne wraca do mnie w myślach. Pokazuje, co było w niej cudownego i wyjątkowego.

Jest wieczór. Mama klęczy na frontowym ganku. Prosi mnie o wybaczenie, chociaż nie ma czego wybaczać. Tego dnia dostała smutną wiadomość, ale myśli tylko o tym, że mogła mnie skrzywdzić. Zawsze najpierw myślała o innych, ale zwłaszcza o nas dwóch. Rozpuściła nas, Nickolasie.

Dzisiaj z zadumy i melancholii wyrwał mnie nieoczekiwany telefon.

Do mamy.

Po raz pierwszy przeszły mi przez gardło te straszne słowa: „Suzanne odeszła”.

W słuchawce długie milczenie, po czym nerwowe słowa współczucia. Dzwonił właściciel sklepu z ramami Chilmark. Mama nie zdążyła tam dotrzeć, a zdjęcia w ramkach wciąż czekały na odbiór. Powiedziałem właścicielowi, że po nie podjadę.

Nigdy nie umiałem płakać, a teraz płaczę bez przerwy. Wciąż mi się zdaje, że łzy powinny się wyczerpać, ale płyną nieprzerwanie. Dawniej uważałem płacz za niemęski, teraz już wiem, że tak nie jest.

Snuję się bez celu po domu, rozpaczliwie usiłuję znaleźć miejsce, w którym znajdę spokój. Zawsze trafiam w końcu do twojej sypialni, siedzę w tym samym bujanym fotelu, w którym tak często siadywała mama, kiedy rozmawiała z tobą albo ci czytała.

Teraz też tu siedzę i wpatruję się w zdjęcia, które dziś odebrałem w Chilmark.

Jest śliczny dzień, wszyscy siedzimy na karuzeli Fruwające Konie. Ty między nami, mamusia obejmuje cię, a nogi trzyma na moich kolanach. Całujesz mamę, ja łaskoczę ciebie, wszyscy się śmiejemy.

Nickolas, Suzanne i Matt, na zawsze razem.

CZAS opowiedzieć ci pewną historię, Nicku. Chyba najsmutniejszą, jaką słyszałem w życiu, a na pewno najsmutniejszą, jaką kiedykolwiek opowiadałem.

Aż mi trudno oddychać spokojnie. Trzęsę się jak liść. Dostałem gęsiej skórki.

Wiele lat temu, kiedy miałem osiem lat, umarł nagle mój tata. Był w pracy. Nikt się tego nie spodziewał, nawet się nie pożegnaliśmy. Jego śmierć ścigała mnie potem latami. Tak bardzo się bałem kogoś podobnie stracić. Chyba dlatego nie ożeniłem się wcześniej. Aż do czasu poznania Suzanne. Bałem się, Nick. Twój duży, silny tata bardzo się bał, żeby nie stracić ukochanej osoby. Nigdy nie zwierzyłem się z tej tajemnicy przed nikim, dopóki nie poznałem twojej mamy. A teraz mówię to tobie.

Pociągnąłem za sznurek pozytywki i zagrała „Zagwiżdż wesołą melodyjkę”. Uwielbiam ją, Nick. Płaczę przy niej, ale to nieważne. Uwielbiam twoją melodyjkę, wciąż chcę jej słuchać od nowa.

Sięgam do twojego łóżeczka, dotykam twojego policzka.

Tarmoszę twoje jasne włoski, zawsze takie miękkie i pachnące.

Pocieram nosem twój nosek w eskimoskim pocałunku. I jeszcze raz, jak cudownie się śmiejesz. Wierz mi, że taki jeden twój uśmiech wart jest dla mnie tyle, co cały świat.

Podaję ci palce wskazujące, a ty je ściskasz z całej siły. Aleś ty silny, chłopcze.

„Zagwiżdż wesołą melodyjkę” wciąż rozbrzmiewa.

Mój kochany chłopczyku, kochany synku.

Muzyka gra, ale ciebie nie ma w łóżeczku.

Pamiętam mamę, jak wychodziła tamtego ranka. Zawołałem „Kocham cię”, posłała mi całusa. Po czym zmarszczyła nos jak to ona. Na pewno znasz tę jej minę. Po czym puściła perskie oko, do teraz potrafię je przywołać. Widzę Suzanne.

Ręce miała zajęte, bo trzymała ciebie. Chciała, żebyś pierwszy zobaczył nasze zdjęcia w ramkach w urodzinowy ranek.

Wyniosła cię i ostrożnie przypasała do fotelika w samochodzie. Siedziałeś w dżipie z mamą, kiedy rozbiła się na Old Pond Bridge Road. Byliście razem.

Ja też powinienem był z wami jechać, Nickolasie. Nie powinienem był puszczać was samych. Może na coś bym się przydał, może bym was jakimś cudem uratował. Przynajmniej miałbym szansę, tyle by to dla mnie znaczyło.

Kochany synku, mój niewinny okruszku, mój na zawsze maleńki synku. Tak za tobą tęsknię i tak mnie to teraz gryzie, że nigdy nie usłyszysz, jak tatuś cię kocha. Tak bardzo mi ciebie brak.

Ale czy to nie cudowne, że miałem cię i kochałem przez cały rok, zanim Pan Bóg zabrał cię na zawsze?

Jakie to szczęście, że mogłem cię poznać, mój okruszku, kochany, najukochańszy synku.

Katie

Katie powoli podniosła oczy, spojrzała na sufit w łazience, po czym je zamknęła. Z gardła wyrwał jej się cichy jęk. Łzy spod powiek ciekły i potoczyły się po policzkach. Pierś jej zafalowała, a ból dźgnął ją w płuca niczym rozpalony pogrzebacz. O Boże, jak mogłeś do czegoś takiego dopuścić?

W końcu otworzyła oczy. Ledwo cokolwiek widziała przez łzy. Na ostatniej stronie znalazła kopertę przyklejona taśmą do dziennika.

Widniało na niej jedno słowo: „Katie”.

Otarła łzy obiema rękami. Zaczerpnęła głęboko tchu. Jeszcze raz. Otworzyła czystą zwykłą kopertę zaadresowaną do siebie. W środku list napisany odręcznie przez Matta. Ręce jej drżały. I znów puściły łzy.

Katie, najdroższa Katie.

Teraz rozumiesz, czego nie potrafiłem Ci przez tyle miesięcy powiedzieć.

Znasz moją tajemnicę. Chciałem Ci ją wyznać niemal pierwszego dnia.

Chociaż tak długo obchodziłem żałobę, nie znalazłem pociechy.

Dlatego ukrywałem przed Tobą swoja przeszłość. Właśnie przed Tobą.

Zacytuję ci wiersz o miejscowych kutrach rybackich i ich załogach wyryty w kontuarze

baru w „Tawernie Portowej” na Vineyard.

„Gdy wytęsknione łodzie

Wracają puste lub toną w głębi hen,

To oczy tracą najpierw – łzy, a potem sen”.

Zobaczyłem te słowa pewnego wieczoru w „Tawernie”, kiedy już nie mogłem ani

płakać, ani spać, i omal mnie nie zdruzgotała zawarta w nich okrutna prawda.

Matt

To było wszystko, co napisał, ale Katie nie mogło wystarczyć.

Musiała odszukać Matta.

ZAWSZE była typem wojowniczki. Swego czasu przezwyciężyła wszelkie obawy i przyjechała do Nowego Jorku. Zawsze znajdowała odwagę do realizacji swoich zamiarów.

Nazajutrz z samego rana poleciała do Bostonu. Z lotniska Logan specjalnym samochodem dojechała do portu Żeglugi Śródlądowej w Woods Hole. Kupiła bilet, wsiadła na dwupokładowy prom na Martha`s Vineyard.

Musiała porozmawiać z Mattem. Nie mogła go zostawić bez informacji. Matt musi się dowiedzieć o dziecku.

Przez całe trzy kwadranse na pokładzie myślała o Suzanne i o jej przyjeździe na wyspę. I przypomniały jej się ostatnie słowa Suzanne do Nickolasa: „Kocham cię, maleńki. Do zobaczenia rano. Nie mogę się doczekać”.

Zdała sobie sprawę, że tym razem wbrew rutynie nie wzięła w podróż maszynopisu do czytania. Ale praca to przecież gumowa piłka.

Matt natomiast jest szklaną kulą. Został draśnięty, naznaczony, boleśnie pokiereszowany, jednak być może nie rozbity. A może tak.

Nie dowie się, dopóki go nie odnajdzie.

Kiedy prom zbliżał się do wybrzeży Martha`s Vineyard, Katie nie mogła oderwać oczu od starej przystani Oak Bluffs. Stał tam szary drewniany piętrowy budynek, szalowany drewnem, który wyglądał, jakby miał ze sto lat. Z jednej strony ciągnęła się plaża, z drugiej niewielkie miasteczko Oak Bluffs.

Powiodła wzrokiem w poszukiwaniu Matta. Nigdzie go nie było. Ale przecież nie mógł czekać na nią. Nie wiedział, że przyjedzie. Zresztą gdyby wiedział, mógłby nie przyjść.

Kiedy ruszyła w stronę postoju taksówek, zobaczyła „Tawernę Portową”. Serce jej drgnęło. Czyżby to jakiś znak? Zamiast szukać taksówki, skierowała kroki do baru.

Tam właśnie Matt przeczytał wersy wyryte na kontuarze, które przepisał jej w liście wklejonym do dziennika.

W środku panował półmrok, dym wisiał w powietrzu, ale dało się wytrzymać. Ze starej szafy grającej, tkniętego zębem czasu wellingtona, dobiegały dźwięki piosenki Bruce`a Springsteena. Przy barze stało kilkunastu gości, pozostali siedzieli w wysłużonych drewnianych ławach. Większość podniosła na nią wzrok. Katie wiedziała, że ma włosy w nieładzie, że źle wygląda, że to nie jej dzień.

– Przychodzę w dobrych zamiarach – odezwała się z uśmiechem.

Miała jednak straszną tremę. Zdecydowała się przyjechać na Martha`s Vineyard już o trzeciej nad ranem. Bo musiała się jeszcze raz zobaczyć z Mattem. Tak bardzo pragnęła znaleźć się w jego objęciach, uścisnąć go, nawet gdyby tylko na tym miało się skończyć. Potrzebowała jego ramion.

Powiodła wzrokiem po twarzach jakby wprost z „Gniewu oceanu”. Serce jej załopotało. Matta nie było. Chwała Bogu, że nie przesiaduje tu przez cały czas.

Poszła odszukać wiersz wyryty na kontuarze. Chwilę jej to zabrało. Wreszcie znalazła go w drugim końcu baru, obok tarczy do strzałek i automatu telefonicznego. Przeczytała jeszcze raz.

„Gdy wytęsknione łodzie

Wracają puste lub toną w głębi hen,

To oczy tracą najpierw – łzy, a potem sen”.

– Mógłbym w czymś pani pomóc? Czy panią interesuje tylko poezja?

Podniosła wzrok na dźwięk męskiego głosu. Zobaczyła barmana, dobrze po trzydziestce, ruda broda, szorstka przystojność. Może też były marynarz we własnej osobie.

– Szukam znajomego. Chyba tutaj zagląda – wybąkała.

– No, to ma dobry gust do knajp. A nosi jakieś nazwisko?

Usiłowała zapanować nad drżeniem w głosie.

– Matt Harrison.

Barman pokiwał głową, zmrużył ciemnobrązowe oczy.

– – Matt wpada tu czasem na obiad. Maluje domy na wyspie. To pani znajomy?

– Pisze również książki – dodała Katie, jakby na swoją obronę. – Wiersze.

Barman wzruszył ramionami i nadal przyglądał jej się dość podejrzliwie.

– Ja tam nic nie wiem. Zresztą nie ma go tu dzisiaj. Jak pani sama widzi. – W końcu rudy brodacz uśmiechnął się do niej. – To co pani podać? Patrząc na panią, obstawiałbym dietetyczną colę.

– Nie, dziękuję. Mam jego adres. Nie wie pan przypadkiem, jak tam dotrzeć? Jestem jego znajomą, redaktorką.

Barman zastanowił się chwilę, po czym wydarł kartkę z bloczka zamówień.

– Przyjechała pani samochodem? – zapytał, spisując wskazówki.

– Chyba wezmę taksówkę.

– No, to taryfiarz będzie wiedział – uciął barman. – Wszyscy tu znają Matta Harrisona.

KATIE wsiadła do toczonej rdzą niebieskiej taksówki na przystani portowej. Nagle ogarnęło ją zmęczenie. Zwróciła się do kierowcy:

– Poproszę na cmentarz Abel`s Hill. Zna go pan?

Taksówkarz ruszył bez słowa. Domyśliła się, że zna wyspę jak własną kieszeń. Z całą pewnością nie chciała go urazić.

Cmentarz znajdował się dwadzieścia minut dogi od przystani, malowniczy zakątek, stary i zabytkowy, podobnie jak wszystkie domy mijane po drodze.

– Nie zabawię długo – powiedziała taksówkarzowi, wysiadając z tylnego siedzenia. – Proszę poczekać.

– Zaczekam, ale z włączonym taksometrem.

– Oczywiście, rozumiem – zgodziła się. – Jestem z Nowego Jorku. Przywykłam.

Taksówka czekała, a ona wolno i z namaszczeniem przechadzała się wzdłuż rzędów grobów na Abel`s Hill, sprawdzając wszystkie nagrobki, szczególnie te nowsze.

Aż ją coś ściskało w środku. Szukając tego grobu, czuła się niemal jak intruz.

Wreszcie znalazła. Zobaczyła litery wyryte na kamiennej płycie na zboczu wzgórza: SUZANNE BEDFORD HARRISON.

Znów serce jej się ścisnęło, poczuła zawrót głowy. Pochyliła się, przyklękła.

– Musiałam tu przyjść, Suzanne – szepnęła. – Jestem Katie Wilkinson. Czuję się, jakbym cię dobrze znała.

Przebiegła wzrokiem napis: LEKARZ WIEJSKI, UKOCHANA ŻONA MATTHEW, NAJLEPSZA MATKA NICKOLASA.

Wzruszona odmówiła modlitwę, którą nauczył ją ojciec, kiedy miała kilka lat.

Podeszła do mniejszego nagrobka obok. Aż jej dech zaparło.

NICKOLAS HARRISON, NIEODŻAŁOWANY CHŁOPIEC, NAJUKOCHAŃSZY SYN SUZANNE I MATTHEW.

– Witaj, kochanie. Witaj, Nickolasie. Jestem Katie.

I rozszlochała się bez pamięci. Całe jej ciało rozkołysało się jak wierzba płacząca podczas wichury. Tak opłakiwała biednego małego Nickolasa. Nie mogła ogarnąć rozumem, jak Matt mógł przeżyć coś takiego.

Wyobraziła go sobie w pokoju dziecinnym, jak puszcza w kółko melodię z pozytywki, usiłując przypomnieć sobie chwile przeżyte z synkiem, usiłując przywołać na powrót Nickolasa. Na obu grobach rosły kwiaty – stokrotki i mieczyki. Ktoś tu niedawno był, może nawet dzisiaj. I wtedy jej uwagę przykuło co innego, data wyryta na obu nagrobkach.

18 LIPCA 1999

Mróz przeszedł ją po krzyżu. Dwa lata później, dokładnie 18 lipca, zaplanowała dla Matta przyjęcie u siebie na tarasie w Nowym Jorku, tego wieczoru, kiedy wręczyła mu pierwszy egzemplarz zbiorku jego wierszy. Nic dziwnego, że uciekł. Gdzie on teraz się podziewa?

Katie musiała go zobaczyć, choćby tylko jeszcze raz.

DWADZIEŚCIA minut później rozklekotana taksówka dotelepała się z cmentarza do starego domku rybackiego, w którym Katie rozpoznała natychmiast dom Suzanne.

Teraz był pomalowany na biało. Drzwi przypominające wrota do stodoły i obramowania były szare. Od frontu ogród pełen hortensji, azalii i lilii.

Od razu pojęła, dlaczego Suzanne tak go kochała. Bo to był prawdziwy dom.

Wychyliła się z taksówki. Bryza znad oceanu rozwiewała jej włosy. Muskała delikatnie po twarzy i po nagich nogach. Serce znów zaczęło walić jak oszalałe.

– Mam poczekać? – zapytał taksówkarz.

Katie zagryzła górną wargę. Spojrzała na zegarek. 15.28.

– Nie, dziękuję. Tym razem może potrwać dłużej.

Zapłaciła, wysiadła.

Serce podchodziło jej do gardła, kiedy stąpała żwirową ścieżką w stronę domu. Nigdzie nie widziała Matta. Ani samochodu. Może za domem.

Zapukała, poczekała, przestępując nerwowo z nogi na nogę, chwyciła za starą drewnianą kołatkę.

Nikt jednak nie otworzył.

Ani śladu żywej duszy. Postanowiła zaczekać na Matta. Niemal wyobrażała go sobie nadchodzącego: stare dżinsy, koszula khaki, buciory, promienny uśmiech.

Czy Matt uśmiechnąłby się na jej widok? Musiała z nim porozmawiać, coś z siebie wyrzucić. Teraz przyszła jej kolej. Na tyle przynajmniej zasłużyła. Chciała się z nim podzielić swoją tajemnicą.

Czekała tak w nieskończoność. Wreszcie usiadła na trawniku, masując sobie brzuch, wsłuchana w szum fal. Potem przeszła na drugą stronę Beach Road, tam gdzie czerwona ciężarówka potrąciła ongiś wiernego psa Suzanne, Gusa.

Usiadła na plaży, gdzie Matt i Suzanne tańczyli niegdyś w świetle księżyca. Miała ich przed oczyma. Ale po chwili wyobraziła sobie, że sama znów tańczy z Mattem.

Nie tańczył najlepiej, ale uwielbiała czuć na sobie jego silne ramiona. Niechętnie się do tego przyznawała, ale tak było. I zawsze będzie.

Doszła do wniosku, że rozwiązała dręczącą ją zagadkę. Matt nie mógł przeboleć Suzanne i Nickolasa, nie mógł się otrząsnąć z żałoby. Pewnie sądzi, że nigdy nie zdoła. Albo poraża go myśl, że znów mógłby kogoś stracić.

Nie sposób go za to winić. Katie po przeczytaniu dziennika zrozumiała, co przeszedł. Co gorsza, właśnie teraz pokochała Matta bardziej niż kiedykolwiek.

Gdy podniosła głowę, zobaczyła drobną brunetkę w jasnoniebieskiej sukience, idącą w jej stronę ulicą.

Katie zaczepiła ją.

– Domyślam się, że pani Melanie Bone, prawda?

Melanie uśmiechnęła się ciepło, serdecznie.

– A pani to na pewno Katie, redaktorka Matthew z Nowego Jorku. Opowiadał mi o pani. Że jest pani smukła, piękna i zwykle nosi włosy zaplecione w warkocz.

Katie najchętniej pociągnęłaby Melanie za język, co jeszcze Matt jej opowiadał, ale nie potrafiła.

– Wie pani, gdzie on teraz jest? – spytała tylko bezradnie.

Melanie skrzywiła się, potrząsnęła głową.

– Przykro mi, Katie. Nie ma go tu i nie wiem, gdzie może być. Wszyscy się o niego martwimy. Miałam nadzieję, że jest teraz z panią w Nowym Jorku.

– Nie – zaprzeczyła Katie. – Też go nie widziałam.

Późnym popołudniem Melanie podrzuciła Katie na przystań promową Oak Bluffs. Córeczki Mel jechały z tyłu wielkiego kombi. Były nie mniej urocze od matki. Od razu nawiązała się nić przyjaźni.

– Nie rezygnuj z Matta – poradziła Melanie, kiedy Katie już wchodziła na prom. – To wartościowy chłopak. Nikt nie przeżył tyle, co on. Ale on się otrząśnie. To naprawdę chłopak o gołębim sercu. I kocha cię.

Katie pokiwała głową, pomachała Melanie i dziewczynkom. Po czym opuściła wyspę Martha`s Vineyard tak jak przyjechała – sama.

MINĄŁ kolejny tydzień. Katie rzuciła się z zapamiętaniem w wir pracy, ale rozważała też powrót do domu, do Karoliny Północnej. Mogłaby tam urodzić dziecko, w otoczeniu kochających ludzi.

Tego ranka w poniedziałek, niedługo po przyjściu do pracy, usłyszała, że ktoś ją woła.

Właśnie przelała herbatę z niebieskiego papierowego kubka do zabytkowej porcelanowej filiżanki, którą trzymała na biurku. Od rana czuła się nie najgorzej. A może po prostu przyzwyczaiła się do swojego stanu?

– Katie! Chodź szybko!

Trochę się zdenerwowała.

– Co takiego? Przecież idę. Nie poganiaj mnie tak.

Jej asystentka, Mary Jordan, stała przy przeszklonej ścianie wychodzącej na Wschodnią Pięćdziesiątą Trzecią Ulicę. Machała na Katie.

– Chodź tutaj!

Zaintrygowana, podeszła do okna, wyjrzała. I aż oblała się gorącą herbatą, omal nie wypuściła z rąk pamiątkowej filiżanki. Mary zgrabnie zdążyła ją złapać.

Ale Katie jak zahipnotyzowana minęła Mary, ruszyła korytarzem w stronę windy. Nogi miała jak z waty, w głowie jej się kręciło. Odgarniała nerwowo włosy z twarzy. Nie wiedziała, co zrobić z rękami.

Minęła właściciela wydawnictwa, który właśnie wjechał na piętro.

– Katie, musimy porozmawiać…

Ale ona machnęła ręką i pokręciła głową.

– Zaraz wracam, Larry – rzuciła w locie i wybiegła do windy, która ruszyła na dół.

Siedziba wydawnictwa mieściła się na najwyższej kondygnacji.

Powinnam wziąć się w garść, pomyślała. Ale nie było już na to czasu.

Winda wjeżdżała na parter, nie zatrzymując się po drodze.

Katie stanęła w holu, przywołała wewnętrzny spokój. Udało jej się uporządkować myśli. Raptem wszystko wydało się takie jasne i proste.

Pomyślała o Suzanne, o Nickolasie, o Matcie.

O lekcji pięciu piłek.

Wyszła na ulicę. Ciepłe promienie słońca ograły jej twarz.

Boże, daj mi siłę, żebym zdołała sprostać temu, co mnie czeka.

Zobaczyła Matta na Pięćdziesiątej Trzeciej Ulicy.

KLĘCZAŁ na chodniku, kilka metrów od Katie, przed jej budynkiem. Miał pochyloną głowę. Znalazł sobie miejsce na uboczu, w którym nie przeszkadzał przechodniom zbytnio. Nie mogła oderwać od niego oczu.

Oczywiście ściągał na siebie wzrok gapiów. Kto by przepuścił taką gratkę? Szukanie sensacji ulicznych urosło w Nowym Jorku do rangi sztuki.

Wyglądał wspaniale – opalony, szczupły, włosy nieco dłuższe niż zwykle, dżinsy, czysta, choć znoszona, mechata koszula. Zrozumiała, że nadal go kocha.

Klęczał przed jej budynkiem. Właściwie przed nią.

Tak jak Suzanne klęczała niegdyś na ganku, żeby prosić o wybaczenie, chociaż nie było nic do wybaczania.

Katie wydało się, że wie, co robić. Zdała się na intuicję, poszła za głosem serca.

Zaczerpnęła tchu, po czym uklękła naprzeciwko Matta, niemal go dotykając kolanami. Serce waliło jej jak oszalałe.

Na chodniku zrobił się mały zator. Z ust przechodniów zaczęły padać niemiłe uwagi na temat utraty cennych sekund w drodze do pracy, czy dokąd tam kto pędził rano.

Matt wyciągnął rękę. Katie zawahała się, po czym podała mu swoje długie, szczupłe dłonie.

Ależ stęskniła się za jego dotykiem. Boże, jak bardzo się stęskniła. Stęskniła za niejednym, ale chyba najbardziej za spokojem u boku Matta.

I teraz też, o dziwo, ogarnął ją nagły spokój. Co to znaczy? Co teraz? Po co on tu przyszedł? Żeby przeprosić, żeby jej wytłumaczyć? Ale co?

W końcu Matt podniósł głowę i spojrzał na nią. Stęskniła się też za jego piwnymi, przejrzystymi oczami, bardziej niż sądziła. Za silnymi kośćmi policzkowymi, bruzdami na czole, pięknie zarysowanymi wargami.

A kiedy się odezwał… Boże, jakżeż jej brakowało tego głosu.

– Uwielbiam patrzeć w twoje oczy, Katie, bo bije z nich taka uczciwość. Uwielbiam twoje przeciąganie zgłosek. Doceniam twoją wyjątkowość. Uwielbiam z tobą być. Nigdy mi się nie nudzisz. Od początku napawam się każdą spędzoną z tobą chwilą. Jesteś wspaniałą redaktorką. Masz nie gorszą smykałkę do stolarki. Mimo wysokiego wzrostu jesteś olśniewająca.

Katie się uśmiechnęła. Cos podobnego! Oboje klęczeli w sercu miasta. Na pewno nikt nie rozumiał, o co w tym wszystkim chodzi. Zresztą i oni chyba nie do końca rozumieli.

– Witaj, przybyszu – odezwała się wreszcie. – Szukałam cię. Byłam na Vineyard. W końcu tam dotarłam.

Teraz Matt się uśmiechnął.

– Tak. Słyszałem. Od Melanie i dzieci. Wszyscy zgodnie uznali, że jesteś olśniewająca.

– I co jeszcze? – spytała Katie.

Chciała wyciągnąć od niego jak najwięcej. Boże, tak się ucieszyła na jego widok. Nigdy nie przypuszczała, że widok Matta sprawi jej aż tyle radości.

– Co jeszcze? Klęczę przed tobą, bo chciałbym cały ci się oddać, Katie. Teraz mam pewność. Wreszcie jestem gotów. Jeżeli mnie zechcesz, jestem twój. Chciałbym być z tobą. Chciałbym mieć z tobą dzieci. Kocham cię. Już nigdy nie opuszczę. Obiecuję, Katie. Obiecuję całym sercem.

I w końcu się pocałowali.

W PAŹDZIERNIKU na cudownym wybrzeżu Karoliny Północnej Katie Wilkinson i Matt Harrison wzięli ślub w kaplicy Kitty Hawk.

Ich rodziny od początku znalazły wspólny język. Z Nowego Jorku zjechali się przyjaciele Katie, którzy potem spędzili jeszcze kilka dni nad oceanem i spiekli się oczywiście na raka. Jej znajomi z Karoliny Północnej, rzecz jasna, kryli się w cieniu werand i drzew. Obie grupy osiągnęły pełne porozumienie co do drinków z miętą.

Po szczupłej Katie niewiele było widać. Zaledwie kilkoro gości wiedziało, że spodziewa się dziecka. Matt na wieść o jej ciąży przytulił ją, wycałował i powiedział, że jest najszczęśliwszym mężczyzną pod słońcem.

– A ja najszczęśliwszą kobietą – szepnęła Katie. – Czyli jest nas troje.

Ślub i wesele odbyły się bez szumnych ceremonii, ale w atmosferze piękna wynikającego z prostoty, pod bezchmurnym niebem, przy temperaturze dwudziestu kilku stopni. Katie wyglądała jak biały anioł ze skrzydłami. Wysoka. Olśniewająca. Zaślubiny od początku do końca bezpretensjonalne. Stoły ozdobiono fotografiami rodzinnymi. Druhny niosły bladoróżowe hortensje.

Kiedy młodzi składali sobie nawzajem przyrzeczenia, Katie przemknęło przez myśl: rodzina, zdrowie, przyjaciele, uczciwość, cenne szklane kule.

Teraz w pełni to zrozumiała.

I tak miała zamiar przeżyć do końca życie, z Mattem i ich wspólnym dzieckiem.

Prawda, jakie to szczęście?

***

Оглавление

Katie

Dziennik

Katie

Dziennik

Katie

Dziennik

Katie

Dziennik

Katie

Dziennik

Katie

Dziennik

Matthew

Katie

Реклама на сайте