«Bez Skrupułów»

Tytuł oryginału: Dealbreaker

Z angielskiego przełożył Andrzej Grabowski

Książkę tę, jak wszystko, co robię,

dedykuję Anne

Autor pragnie podziękować dr med. Sunandanowi B. Singhowi, naczelnemu patologowi hrabstwa Bergen w stanie New Jersey, Bobowi Richterowi, Richowi Henshawowi, Richardowi Curtisowi, Jacobowi Hoye’owi, Shawnowi Coyne’owi i, oczywiście, Dave’owi Boltowi.

Otto Burke, czarodziej perswazji, podniósł poziom gry jeszcze wyżej.

– No nie, Myron – powtórzył z zapałem neofity – jestem pewien, że dojdziemy do porozumienia. Ty trochę ustąpisz. Ja trochę ustąpię. Tytani są drużyną. Dlatego chciałbym, żebyśmy w szerszym sensie działali drużynowo. Włącznie z tobą. Bądźmy drużyną, Myron. Co ty na to?

Myron Bolitar złożył dłonie koniuszkami palców. Przeczytał gdzieś, że w ten sposób wygląda się rozważnie. Czuł się głupio.

– Niczego bardziej nie pragnę – zapewnił, po raz n-ty odbijając nieskuteczny wolej przeciwnika. – Wierz mi. Jednak więcej ustąpić nie możemy. Twoja kolej.

Otto skinął głową tak żywo, jakby właśnie usłyszał filozoficzny paradoks, bijący na łeb riposty Sokratesa.

– Co ty na to, Larry? – spytał z przylepionym uśmiechem kapitana drużyny.

Larry Hanson wszedł w rolę mocnym uderzeniem w stół pięścią owłosioną jak pustynny szczur.

– Chrzanić go! – zawołał, udając, że kipi z wściekłości. – Słyszysz, Bolitar? Rozumiesz, co mówię? Idź do diabła!

– Idź do diabła – powtórzył Myron. – Zrozumiałem.

– Cwaniak z ciebie! Co?! Myron przyjrzał się mu.

– Masz na zębach mak – powiedział.

– Mądrala się znalazł!

– Jesteś piękny, gdy się gniewasz. Rozjaśnia ci się twarz. Larry’emu Hansonowi powiększyły się oczy. Spojrzał na szefa i znów na Myrona.

– Wyżej srasz, niż dupę masz, Bolitar! – warknął. – Dobrze o tym wiesz.

A to dzięki nieoczekiwanej gratce w osobie rozgrywającego Christiana „Asa” Steele’a, dwukrotnego zdobywcy Nagrody Heismana dla najlepszego gracza ligi międzyuczelnianej, trzykrotnego zwycięzcy dorocznych ankiet agencji AP i UPI, czterokrotnego akademickiego mistrza Stanów, w dodatku chłopaka jak z najskrytszych marzeń każdego menedżera – przystojnego, umiejącego się wysłowić, grzecznego studenta, i na dokładkę (to ważne!) białego.

I najlepsze ze wszystkiego, że jego menedżerem był on, Myron Bolitar!