«Seven Up»

Janet Evanovich Seven Up

Tłumacz: JAN KABAT

PROLOG

Przez większą część dzieciństwa moje aspiracje zawodowe były dość proste – chciałam zostać międzygalaktyczną księżniczką. Nie chodziło mi o sprawowanie rządów nad hordami kosmitów, ale o kask, seksowne buty i superbroń.

Jak to w życiu bywa, historia z księżniczką nie wypaliła, poszłam więc do college'u, a po jego ukończeniu zaczęłam pracować jako dostawca bielizny damskiej do sieci sklepów. To też nie wypaliło, zmusiłam więc szantażem swojego kuzyna, by dał mi posadę łowczyni nagród. Zabawne, jak los potrafi płatać figle. Nigdy nie załatwiłam sobie kasku ani seksownych butów, ale w końcu mam coś w rodzaju superbroni. No dobra, to tylko mała trzydziestka ósemka, którą trzymam w słoiku na pierniki, ale mimo wszystko to spluwa, no nie?

W dawnych czasach, kiedy jeszcze starałam się o robotę księżniczki, miewałam scysje ze złym chłopakiem z sąsiedztwa. Był dwa lata starszy ode mnie. Nazywał się Joe Morelli. I stanowił problem.

Wciąż zdarzają mi się te scysje z Morellim. I wciąż stanowi on problem… ale teraz to problem z rodzaju tych, jakie kobiety lubią. Morelli jest gliniarzem i ma broń większą od mojej, no i nie trzyma jej w słoiku na pierniki.

Oświadczył mi się kilka tygodni temu podczas ataku libido. Rozpiął mi dżinsy, wsunął palec za pasek i przyciągnął mnie do siebie.

– Co się tyczy tej propozycji, cukiereczku…

– O jakiej propozycji mówimy?

– O propozycji małżeństwa.

– Czy mówisz poważnie?

– Jestem człowiekiem zdesperowanym.

To nie ulegało wątpliwości.

Po prawdzie i ja byłam zdesperowana. Zaczynały mnie nachodzić romantyczne myśli na temat mojej elektrycznej szczoteczki do zębów. Problem w tym, że nie wiedziałam, czy naprawdę jestem gotowa do małżeństwa. Małżeństwo to nie przelewki. Trzeba korzystać z tej samej łazienki. A fantazje? Przypuśćmy, że odezwie się we mnie międzygalaktyczna księżniczka i że będę musiała wyruszyć w jakiejś misji?

Morelli pokręcił głową.

– Znów się zastanawiasz.

– Jest nad czym.

– Pozwól, że wskażę ci plusy… tort weselny, seks oralny no i moja karta kredytowa.

– Najbardziej podoba mi się ten tort weselny.

– Reszta też ci się spodoba – zapewnił Morelli.

– Potrzebuję czasu do namysłu.

– Pewnie – zgodził się. – Myśl, ile chcesz. A może pomyślimy na górze w sypialni?

Jego palec wciąż tkwił za paskiem moich spodni, a niżej robiło mi się coraz cieplej. Uniosłam odruchowo wzrok.

Morelli uśmiechnął się i przyciągnął mnie jeszcze bliżej.

– Myślisz o torcie weselnym?

– Nie – odparłam. – Ani o karcie kredytowej.

ROZDZIAŁ 1

Wiedziałam, że szykuje się coś złego, kiedy Vinnie wezwał mnie do swojego gabinetu. Vinnie to mój szef i kuzyn. Przeczytałam kiedyś na drzwiach ubikacji, że Vinnie pieprzy się jak fretka. Nie jestem pewna, co to znaczy, ale stwierdzenie to nie wydaje się pozbawione sensu, gdyż Vinnie faktycznie wygląda jak fretka. Rubinowy pierścień, który nosi na małym palcu, przypomina mi trofeum wygrane na odpuście. Miał na sobie czarną koszulę i krawat w takim samym kolorze, rzednące czarne włosy zaczesane były do tyłu, w stylu bossa pokątnego kasyna, wyraz twarzy świadczył o skrajnym niezadowoleniu.

Popatrzyłam na niego, starając się nie krzywić twarzy.

– O co chodzi?

– Mam dla ciebie robotę – odparł Vinnie. – Chcę, żebyś znalazła tego szczura Eddiego DeChoocha i przywlokła tu jego kościstą dupę. Złapali go, jak przemycał z Wirginii ciężarówkę trefnych papierosów. Nie stawił się w sądzie.

Wzniosłam oczy tak wysoko, że mogłam niemal zobaczyć czubek własnej głowy.

– Nie biorę się do Eddiego. Jest stary, zabija ludzi i chodzi z moją babką.

– Teraz rzadko zabija – uspokoił mnie Vinnie. – Ma kataraktę. Jak ostatnim razem chciał kogoś zastrzelić, wpakował cały magazynek w deskę do prasowania.

Vinnie prowadzi interes z kaucjami w Trenton w stanie New Jersey. Vincent Plum – Kaucje i Poręczenia. Kiedy ktoś jest oskarżony o jakieś przestępstwo, Vinnie wpłaca do sądu zastaw, sąd zwalnia oskarżonego do czasu rozprawy, a Vinnie się modli, by oskarżony pojawił się w sądzie. Jeśli oskarżony postanawia wyrzec się przyjemności, jaką daje randka z wymiarem sprawiedliwości, Vinnie traci forsę, chyba że odszukam delikwenta i sprowadzę go przed oblicze Temidy. Nazywam się Stephanie Plum i jestem agentką, która poszukuje osób zwolnionych za kaucją sądową… albo, krócej, łowczynią nagród. Wzięłam tę robotę w kiepskich czasach i nawet fakt, że ukończyłam college z lokatą w pierwszych dziewięćdziesięciu ośmiu procentach swojej klasy, mógł mi zapewnić lepszy start w życiu. Gospodarka od tej pory znacznie się poprawiła i właściwie nie ma żadnego powodu, bym dalej tropiła niegrzecznych facetów, pomijając dwie istotne przyczyny – irytuje to moją matkę no i nie muszę wkładać do pracy rajstop.

– Zleciłbym to Komandosowi, ale nie ma go w kraju – wyjaśnił Vinnie. – Pozostajesz więc ty.

Komandos to ktoś w rodzaju najemnika, pracujący czasem jako łowca nagród. Jest bardzo dobry… we wszystkim. I groźny jak diabli.

– Co Komandos robi poza krajem? I co przez to rozumiesz, że nie ma go w kraju? Gdzie jest? Azja? Ameryka Południowa? Miami?

– Wykonuje dla mnie robotę w Portoryko – odparł Vinnie i podsunął mi plastikową teczkę. – Dokumenty DeChoocha i twoje upoważnienie. Jest dla mnie wart pięćdziesiąt tysięcy… pięć dla ciebie. Jedź do niego do domu i dowiedz się, dlaczego nie stawił się wczoraj na przesłuchaniu. Connie dzwoniła, ale nikt nie odpowiadał. Chryste, może leży martwy na podłodze w kuchni. Chodzenie z twoją babką to śmierć dla każdego.

Biuro Vinniego znajduje się przy Hamilton, co na pierwszy rzut oka nie wydaje się dobrą lokalizacją na tego typu interes. Większość takich instytucji jest zlokalizowana naprzeciwko więzienia. Różnica w przypadku Vinniego polega na tym, że ludzie, za których wpłaca kaucje, to głównie krewni albo sąsiedzi, mieszkają więc niedaleko Hamilton, w samym Burg. Wychowałam się w Burg, moi rodzice wciąż tam mieszkają. To bardzo bezpieczna okolica, jako że przestępcy zawsze dokładają starań, by popełniać zbrodnie gdzie indziej. No dobra, Jimmy Curtains wyprowadził kiedyś Garibaldiego Dwa Paluchy z domu i wywiózł na wysypisko śmieci… ale w końcu łomot odbył się poza granicami Burg. A faceci, których znaleziono zakopanych w piwnicy sklepu ze słodyczami przy Ferris Street, też byli zamiejscowi, więc nie wliczają się do statystyki.

Connie Rossoli podniosła wzrok, kiedy wyszłam z gabinetu Vinniego. Connie to szefowa biura. Connie pilnuje interesu, kiedy Vinnie ściga drani albo cudzołoży ze zwierzętami futerkowymi.

Connie miała włosy zaczesane na wysokość trzykrotnie przekraczającą rozmiary jej głowy, różowy sweterek opinał cycuszki, które mogłyby należeć do znacznie większej kobiety, a krótka czarna spódniczka z dzianiny pasowałaby do znacznie mniejszej.

Connie pracuje u Vinniego od samego początku. Wytrzymała tak długo, bo niczego nie toleruje, a w szczególnie kiepskich chwilach korzysta z zasobów finansowych biura.

Na jej twarzy pojawił się grymas, kiedy dostrzegła w mojej dłoni teczkę z dokumentami.

– Nie wybierasz się chyba do Eddiego DeChoocha, co?

– Mam nadzieję, że nie żyje.

Lula leżała rozwalona na kanapie ze sztucznej skóry, która służyła za więzienny kojec dla naszych interesantów i ich nieszczęsnych krewniaków. Lula i kanapa odznaczały się niemal identycznym odcieniem brązu, z tym tylko, że włosy Luli były tego dnia wiśniowoczerwone.

Zawsze kiedy stoję obok Luli, czuję się jak osoba chora na anemię. Jestem Amerykanką włosko-węgierskiego pochodzenia w trzecim pokoleniu. Po matce odziedziczyłam bladą karnację, niebieskie oczy i dobrą przemianę materii, dzięki której mogę zjeść cały tort urodzinowy i mimo to – prawie zawsze – jestem w stanie zapiąć guzik przy moich lewisach. Przodkom ojca zawdzięczam niesforną grzywę kasztanowych włosów i nadmierną skłonność do gestykulacji, typową dla Włochów. Przy sprzyjającym dniu, kilogramie tuszu do rzęs i dziesięciocentymetrowych obcasach mogę zwrócić na siebie uwagę. Obok Luli wydaję się cienka jak tapeta.

– Chętnie bym ci pomogła zawlec jego tyłek do więzienia – oświadczyła Lula. – Przydałaby ci się taka duża kobieta jak ja. Ale nie znoszę, kiedy oni są martwi. Trupy napędzają mi pietra.

– Właściwie to nie wiem, czy on nie żyje – zastrzegłam się.

– Mnie to wystarczy – orzekła Lula. – Możesz mnie włączyć do akcji. Jeśli żyje, to skopię mu tyłek, a jeśli jest martwy… nie wchodzę w to.

Lula jest mocna w gębie, ale prawda wygląda tak, że kopanie po tyłku kiepsko nam wychodzi. Lula była dziwką w poprzednim życiu, a teraz odwala dla Vinniego papierkową robotę. Kurewstwo wychodziło jej tak jak papierkowa robota… a w tym ostatnim nie jest za dobra.

– Może włożymy kamizelki kuloodporne – zaproponowałam.

Lula wyjęła z dolnej szuflady biurka torebkę.

– Wkładaj, jak chcesz, ale ja nie noszę żadnych kamizelek. Nie ma tu dostatecznie dużej, poza tym zepsułaby mój image.

Byłam w dżinsach i T-shircie i nie miałam co sobie popsuć, poszłam wiec po kamizelkę do pokoiku na zapleczu.

– Czekaj – zatrzymała mnie Lula, kiedy stanęłyśmy na chodniku. – Co to jest?

– Kupiłam sobie nowy wóz.

– Niech mnie, dziewczyno, dobra robota. Ekstrawózek.

Była to czarna honda CR-V, a spłaty kredytu mnie dobijały. Musiałam wybierać między jedzeniem i super-wyglądem. Zwyciężył superwygląd. Cholera, wszystko ma swoją cenę, no nie?

– Dokąd jedziemy? – spytała Lula, sadowiąc się obok. – Gdzie mieszka ten laluś?

– W Burg. Trzy przecznice za domem moich rodziców.

– Naprawdę chodzi z twoją babką?

– Wpadła na niego w domu pogrzebowym Stivy dwa tygodnie temu, a potem poszli razem na pizzę.

– Myślisz, że zabawili się brzydko?

O mało nie wjechałam na chodnik.

– Nie! Fuj!

– Tak tylko pytałam – tłumaczyła się Lula.

DeChooch mieszka w małym bliźniaku z cegły. Ponad-siedemdziesięcioletnia Angela Marguchi i jej ponad dziewięćdziesięcioletnia matka zajmują jedną część domu, a DeChooch drugą. Zaparkowałam pod połówką DeChoocha i razem z Lulą podeszłyśmy do drzwi. Ja miałam na sobie kamizelkę kuloodporną, a ona obcisły top z nadrukiem zwierzaka i żółte obcisłe spodnie. Lula to duża kobieta, która lubi testować wytrzymałość lycry.

– Idź pierwsza i sprawdź, czy żyje – zaproponowała. – Jeśli się okaże, że nie jest martwy, daj mi znać, a ja skopię mu tyłek.

– No tak, pewnie.

– Oho – wysunęła dolną wargę – myślisz, że nie dałabym rady skopać mu tyłka?

– Może staniesz z boku? – podsunęłam. – Tak na wszelki wypadek.

– Dobry pomysł – pochwaliła i odsunęła się. – Nie boję się ani nic takiego, ale nie chcę zachlapać sobie krwią bluzki.

Nacisnęłam dzwonek i czekałam, aż ktoś się pojawi. Potem zadzwoniłam jeszcze raz.

– Panie DeChooch! – wrzasnęłam.

Angela Marguchi wyjrzała ze swojego mieszkania. Była o jakieś piętnaście centymetrów niższa ode mnie, miała siwe włosy i ptasią twarz, papierosa między cienkimi wargami, oczy przymrużone od dymu i wieku.

– Co to za hałasy?

– Szukam Eddiego.

Przyjrzała mi się dokładniej i kiedy mnie poznała, jej oblicze pojaśniało.

– Stephanie Plum. Boże, całe wieki. Słyszałam, żeś zaszła w ciążę z tym gliniarzem, Joem Morellim.

– Wredna plotka.

– Co z DeChoochem? – spytała Lula. – Jest u siebie?

– Siedzi w domu – odparła Angela. – Nigdzie już nie wychodzi. Depresja. Nie gada ani nie robi nic innego.

– Nie otwiera.

– Na telefony też nie reaguje. Możecie wejść. Nie zamyka się. Powiada, że czeka na kogoś, kto go zastrzeli i uwolni od nieszczęścia.

– No, to nie my – zastrzegła się Lula. – Choć oczywiście, jeśli jest gotów za to zapłacić, to mogłabym poszukać kogoś…

Otworzyłam ostrożnie drzwi od mieszkania Eddiego i weszłam do przedpokoju.

– Panie DeChooch…

– Odejdź.

Głos dobiegł z salonu po prawej stronie. Rolety były spuszczone i w pokoju panowała ciemność. Wytężyłam wzrok.

– Jestem Stephanie Plum, panie DeChooch. Nie stawił się pan w sądzie i Vinnie martwi się o pana.

– Nie idę do sądu – oświadczył DeChooch. – Nigdzie nie idę.

Weszłam głębiej do pokoju i zobaczyłam go siedzącego w fotelu. Był chudym małym gościem o jasnych potarganych włosach. Miał na sobie podkoszulek, szorty, czarne skarpetki i czarne buty.

– Po co pan siedzi w butach? – spytała Lula.

DeChooch spuścił wzrok.

– Marznę w stopy.

– Może się pan ubierze? Zabierzemy pana do sądu – zaproponowałam.

– Ma pani kłopoty ze słuchem? Powiedziałem, że nigdzie nie idę. Spójrzcie na mnie. Cierpię na depresję.

– Może dlatego, że nie ma pan na sobie gad – skomentowała Lula. – Jeśli o mnie chodzi, to czułabym się znacznie lepiej, gdybym nie musiała się martwić, że wylezie panu z szortów ten pański staruszek.

– Nic nie wiecie – oświadczył DeChooch. – Nie macie pojęcia, jak to jest, kiedy człowiek osiąga starczy wiek i nie umie już niczego porządnie zrobić.

– Pewnie, nie mam pojęcia – przyznała Lula.

Ja i Lula wiedziałyśmy tylko, jak to jest, kiedy człowiek jest młody i nie umie niczego porządnie zrobić. Lula i ja nigdy niczego nie robiłyśmy porządnie.

– A co pani ma na sobie? – spytał mnie DeChooch. – Chryste, kamizelkę kuloodporną? To dla mnie kurewsko obraźliwe. To tak jakby powiedzieć, że nie jestem dość cwany, żeby strzelić pani w łeb.

– Pomyślała sobie po prostu, że jak pan rozwalił tę deskę do prasowania, to nie zawadzi się zabezpieczyć – wyjaśniła Lula.

– Deska do prasowania! Tylko o tym słyszę. Człowiek popełnia jeden mały błąd i nikt nie gada o niczym innym. – Machnął lekceważąco ręką. – Do diabła, kogo chcę oszukać? Moja gwiazda już dawno zgasła. Wiecie, za co mnie aresztowali? Za przemyt papierosów z Wirginii. Nie potrafię już nawet przemycać papierosów. Jestem frajer. Pieprzony frajer. Sam się powinienem zastrzelić.

– Może miał pan tylko pecha – pocieszała go Lula. – Założę się, że jak następnym razem będzie pan coś przemycał, to wszystko się uda.

– Mam schrzanioną prostatę – wyjaśnił DeChooch. – Musiałem zatrzymać wóz, żeby się odlać. Wtedy mnie złapali… na postoju.

– To niezbyt fair – przyznała Lula.

– Życie nie jest fair. W życiu nic nie jest fair. Od urodzenia harowałem i gówno. A teraz jestem stary i co się dzieje? Aresztują mnie, jak się odlewam. To cholernie krępujące.

Dom nie odznaczał się żadnym konkretnym stylem. Eddie meblował go pewnie przez lata tym, co wpadło mu w ręce. Nie dostrzegłam śladów pani DeChooch. Umarła przed laty. O ile mogłam się zorientować, nigdy nie dorobili się małych DeChoochów.

– Może powinien się pan ubrać – powiedziałam.- Naprawdę musimy pojechać do miasta.

– Dlaczego nie – zgodził się DeChooch. – Co za różnica, gdzie siedzę. Mogę w mieście, tak jak i tutaj. – Wstał, westchnął z rezygnacją i poczłapał przygarbiony w stronę schodów. Odwrócił się i popatrzył na nas. – Dajcie mi minutę.

Dom przypominał pod wieloma względami lokum moich rodziców. Z przodu salon, pośrodku jadalnia, kuchnia wychodząca na wąskie podwórko. Na górze pewnie trzy małe sypialnie i łazienka.

Siedziałyśmy z Lula w ciszy i ciemności, nasłuchując DeChoocha, który chodził nad nami po swojej sypialni.

– Powinien przemycać prozac zamiast papierosów -zauważyła Lula. – Mógłby sobie łyknąć kilka tabletek.

– Powinien przede wszystkim wyleczyć sobie oczy – powiedziałam. – Mojej ciotce Rose zoperowali kataraktę i teraz znów dobrze widzi.

– Pewnie, jakby mu poprawili wzrok, to mógłby zabić więcej ludzi. Założę się, że coś takiego podniosłoby go na duchu. No dobra, może rzeczywiście nie powinien operować sobie oczu.

Lula spojrzała w kierunku schodów.

– Co on tam robi? Ile czasu trzeba, żeby włożyć spodnie?

– Może nie potrafi ich znaleźć.

– Myślisz, że jest aż tak ślepy?

Wzruszyłam ramionami.

– Tak po prawdzie to już go nie słychać – zauważyła Lula. – Może zasnął. Starzy ludzie dużo śpią.

Podeszłam do schodów.

– Panie DeChooch? Wszystko w porządku? – zawołałam.

Cisza.

Zawołałam ponownie.

– O rany – jęknęła Lula.

Wbiegłam po schodach, pokonując po dwa stopnie naraz. Drzwi były zamknięte, więc zastukałam mocno.

– Panie DeChooch?

Znów cisza. Otworzyłam drzwi i zajrzałam do środka. Pusto. Podobnie jak w łazience i dwóch pozostałych pokojach. Ani śladu DeChoocha.

Cholera.

– Co się dzieje? – zawołała z dołu Lula.

– Nie ma go tutaj.

– Jezu, nie mów.

Przeszukałyśmy dom. Sprawdziłyśmy pod łóżkami i w szafach. W piwnicy i garażu. Szafy DeChoocha były pełne ubrań. Szczoteczka do zębów wciąż znajdowała się w łazience. Samochód drzemał sobie w garażu.

– To niesamowite – oświadczyła Lula. – Jakim cudem nam się wymknął? Siedziałyśmy przecież w pokoju frontowym. Nie mógł przejść niezauważony.

Stałyśmy po chwili na podwórzu. Skierowałam wzrok na piętro. Okno łazienki znajdowało się bezpośrednio nad płaskim dachem, który zakrywał drzwi prowadzące z kuchni na podwórze. Zupełnie jak w domu moich rodziców. Kiedy chodziłam do szkoły, wymykałam się wieczorami przez identyczne okno, żeby spotkać się z przyjaciółmi. Moja siostra Valerie, ideał córki, nigdy nie robiła takich rzeczy.

– Mógł wyjść przez okno – powiedziałam. – Nie musiał nawet skakać, bo śmietniki są przysunięte do ściany.

– Facet z jajami. Udaje starego i słabego, odstawia depresję, a jak tylko się odwracamy, daje nogę przez okno. Mówię ci, nikomu już nie można ufać.

– Załatwił nas.

– Cholerny spryciarz.

Weszłam do domu, przeszukałam kuchnię i bez wielkiego wysiłku znalazłam komplet kluczy. Dopasowałam jeden do drzwi wejściowych. Doskonale. Zamknęłam dom i schowałam klucze do kieszeni. Z doświadczenia wiedziałam, że prędzej czy później każdy wraca do domu. A kiedy DeChooch wróci, zastanie dom zamknięty na głucho.

Zapukałam do drzwi Angeli i spytałam, czy przypadkiem nie ukrywa u siebie Eddiego DeChoocha. Zarzekała się, że nie widziała go cały dzień, zostawiłam jej więc swoją wizytówkę i pouczyłam, że ma do mnie zadzwonić, gdyby się pojawił.

Wsiadłyśmy z Lula do hondy, uruchomiłam silnik i nagle przed oczami stanął mi obraz kluczy DeChoocha. Klucze od domu, kluczyki od samochodu… i trzeci klucz. Wyciągnęłam je z kieszeni i przyjrzałam im się dokładnie.

– Jak myślisz, do czego jest ten trzeci klucz? – spytałam Lulę.

– Wygląda jak taki od kłódek przy szafkach albo szopach.

– A widziałaś tam jakąś szopę?

– Nie wiem. Chyba nie patrzyłam. Myślisz, że schował się w szopie razem z kosiarką i środkiem na chwasty?

Wyłączyłam silnik, wysiadłyśmy z wozu i wróciłyśmy na podwórze.

– Nie widzę tu żadnej szopy – oświadczyła Lula. -Tylko dwa śmietniki i garaż.

Po raz drugi zajrzałyśmy do ciemnego garażu.

– Niczego tu nie ma z wyjątkiem samochodu – zauważyła.

Obeszłyśmy garaż i na jego tyłach znalazłyśmy szopę.

– No tak, ale jest zamknięta – powiedziała Lula. – Musiałby być Houdinim, żeby się tam dostać, a potem zamknąć drzwi od zewnątrz. Czujesz, jak tu cuchnie?

Wsunęłam klucz do kłódki.

– Poczekaj – powstrzymała mnie Lula. – Jestem za tym, żeby tej szopy nie otwierać. Nie chcę wiedzieć, co tak cuchnie.

Pociągnęłam za klamkę, drzwi szopy otworzyły się na oścież i po chwili spoglądała na nas Loretta Ricci – rozwarte usta, niewidzące oczy, pięć dziur po kulach w klatce piersiowej. Siedziała na ziemi wsparta plecami o ścianę z blachy falistej, włosy miała białe od wapna, które nie mogło powstrzymać spustoszenia, jakie niesie ze sobą śmierć.

– Cholera, to nie deska do prasowania – zauważyła Lula.

Zatrzasnęłam drzwi, umieściłam kłódkę na swoim miejscu i odsunęłam się na bezpieczną odległość od szopy. Powiedziałam sobie, że nie będę rzygać, i wzięłam kilka głębokich oddechów.

– Miałaś rację – oświadczyłam. – Niepotrzebnie otwierałam tę szopę.

– Nigdy mnie nie słuchasz. Zobacz, w co się wpakowałyśmy. Wszystko przez twoje wścibstwo. I na tym nie koniec, bo wiem, co będzie dalej. Wezwiesz policję i cały dzień z głowy. Gdybyś miała choć odrobinę zdrowego rozsądku, tobyś udawała, że nic nie widziałaś, a potem byśmy sobie fundnęły colę z frytkami. Naprawdę mam ochotę na colę i frytki.

Dałam jej kluczyki od mojego wozu.

– Kup sobie coś do żarcia, ale wróć za pół godziny. Jeśli mnie wyrolujesz, to przysięgam, że wyślę za tobą policję.

– Rany, to niesprawiedliwe. Kiedy cię wyrolowałam?

– Robisz to cały czas.

– Hm – mruknęła Lula.

Wyjęłam telefon komórkowy i zadzwoniłam na policję. Po kilku minutach usłyszałam, jak pod dom zajeżdża radiowóz. Był to Carl Costanza i jego partner. Wielki Pies.

– Jak tylko dostaliśmy zgłoszenie, od razu wiedziałem, że to ty – oświadczył Carl. – Ostatni raz znalazłaś trupa prawie miesiąc temu. Czułem, że już długo nie wytrzymasz.

– Nie przesadzaj!

– Hej – wtrącił się Wielki Pies. – Masz na sobie kamizelkę z kelvaru?

– I w dodatku nową – zauważył Costanza. – Ani jednej dziury po kuli.

Gliniarze z Trenton to prawdziwi fachowcy, ale ich budżet to nie Beverly Hills. Jeśli ktoś pracuje w policji, to ma cichą nadzieję, że dostanie kamizelkę kuloodporną na Gwiazdkę, bo takie rzeczy nabywa się za różne dotacje i subwencje. Nie dają czegoś takiego razem z odznaką.

Wcześniej zdjęłam z kółka klucz od domu DeChoocha i schowałam do kieszeni. Dwa pozostałe wręczyłam teraz Costanzy.

– Loretta Ricci jest w szopie i nie wygląda za dobrze.

Znałam Lorettę z widzenia, ale nic więcej. Mieszkała w Burg i była wdową. Dałabym jej jakieś sześćdziesiąt pięć lat. Widywałam ją czasem w sklepie mięsnym Giovichinniego, jak kupowała coś na lunch.

Vinnie nachylił się w swoim fotelu i spojrzał na nas spod zmrużonych powiek.

– Co to znaczy, że straciłyście DeChoocha?

– To nie była nasza wina – tłumaczyła Lula. – Wymknął się.

– No tak – zauważył Vinnie. – Mogłem się spodziewać, że nie dacie rady złapać kogoś, kto umie się wymknąć.

– Hm – mruknęła Lula. – Pieprz się.

– Mogę się założyć, że jest w swoim klubie dzielnicowym – powiedział Vinnie.

Kiedyś było mnóstwo prężnych klubów w Burg. Były prężne, bo grało się tam w numerki. A potem pojawiła się konkurencja legalnego hazardu w Jersey i miejscowy przemysł rozrywkowy znalazł się w dołku. Pozostało tylko kilka klubów dzielnicowych w Burg, a ich członkowie spędzali czas na lekturze pism dla emerytów i dyskusji o zaletach rozruszników serc.

– Nie wydaje mi się, by DeChooch był teraz w swoim klubie – powiedziałam. – Znaleźliśmy martwą Lorettę Ricci w jego szopie na narzędzia, więc sądzę, że DeChooch jest już w drodze do Rio.

Z braku czegoś lepszego do roboty pojechałam do siebie. Niebo zaciągnęło się chmurami i wkrótce zaczął padać lekki deszczyk. Było późne popołudnie, a ja czułam się nieco zdegustowana historią z Loretta Ricci. Postawiłam wóz na parkingu, szłam przez podwójne szklane drzwi, prowadzące do małego holu, i wjechałam na piętro. Weszłam do mieszkania i od razu ruszyłam w stronę migającego światełka na mojej sekretarce.

Pierwsza wiadomość była od Morellego. “Zadzwoń do mnie". Nie brzmiało to zbyt przyjaźnie.

Druga pochodziła od mojego przyjaciela, Księżyca. “Hej, mała. Tu Księżyc". I nic więcej. Żadnej informacji.

Trzecia wiadomość była od mojej matki. “Dlaczego ja? – pytała. – Dlaczego to moja córka musi znajdować zwłoki? Gdzie popełniłam błąd? Córka Emily Beeber nigdy nie znajduje zwłok. Córka Joannę Malinoski nigdy nie znajduje zwłok. Dlaczego ja?".

Wieści rozchodzą się po Burg szybko.

Czwarta i ostatnia wiadomość też była od matki. “Szykuję na kolację kurczaka, na deser będzie ciasto ananasowe. Postawię dodatkowy talerz, na wypadek gdybyś nie miała nic do roboty".

Matka zagrała nieczysto z tym ciastem.

Chomik Rex spał w swojej puszce po zupie, jego klatka stała na blacie szafki kuchennej. Postukałam w ściankę klatki i zawołałam “cześć", ale nawet nie drgnął. Odpoczywał po ciężkiej nocy, spędzonej na dreptaniu w swoim diabelskim młynie.

Zastanawiałam się, czy nie oddzwonić do Morellego, ale dałam sobie spokój. Ostatnim razem, kiedy z nim rozmawiałam, skończyło się na wrzaskach. Po spędzeniu popołudnia z panią Ricci nie miałam siły drzeć się na Morellego.

Poczłapałam do sypialni i opadłam na łóżko, żeby spokojnie pomyśleć. Myślenie często przypomina drzemkę, choć cel jest odmienny. Byłam właśnie zanurzona głęboko w rozważaniach, kiedy zadzwonił telefon. Nim wydobyłam się z transu myślowego, po drugiej stronie linii telefonicznej nie było już nikogo, tylko jeszcze jedna wiadomość od Księżyca.

,Jak rany" – powiedział. To wszystko. Ani słowa więcej.

Księżyc jest znany z tego, że eksperymentuje z farmaceutykami, i przez większość życia zachowywał się bezsensownie. Najlepiej go zignorować.

Wsunęłam głowę do lodówki i znalazłam słoik oliwek, trochę zbrązowiałej, oślizgłej sałaty i pomarańczę z niebieskawym nalotem. Butelkę piwa. I ani okruszka ciasta.

Ciasto ananasowe znajdowało się kilka kilometrów dalej, w domu moich rodziców. Sprawdziłam pasek przy lewisach. Brak zapasu. Prawdopodobnie nie potrzebowałam ciasta.

Wypiłam piwo i zjadłam kilka oliwek. Niezłe, ale to nie ciasto. Westchnęłam z rezygnacją. Zamierzałam ulec. Pragnęłam ciasta.

Matka i babka stały w drzwiach, kiedy podjechałam do krawężnika. Babcia Mazurowa wprowadziła się do rodziców, kiedy dziadek Mazur wybrał się z wiaderkiem monet ćwierć dolarowych do jednorękiego bandyty w niebie. W zeszłym miesiącu babka zdała wreszcie egzamin na prawo jazdy i kupiła sobie czerwoną corvettę. Potrzebowała dokładnie pięciu dni, by stracić uprawnienia z powodu nagminnego przekraczania dozwolonej prędkości.

– Kurczak na stole – oświadczyła matka. – Mieliśmy właśnie siadać.

– Masz szczęście, że obiad się opóźnił – zauważyła babka. – Telefony się urywały. Historia z Lorettą Ricci to sensacja. – Zajęła miejsce przy stole i strzepnęła serwetkę. – Choć nie byłam specjalnie zaskoczona. Już dawno powiedziałam sobie, że Lorettą prosi się o kłopoty. Paliła się do romansu, słowo daję. Dostała szału po śmierci Dominica. Taki z niej numer.

Ojciec siedział u szczytu stołu i wyglądał tak, jakby chciał się zastrzelić.

– Skakała od jednego chłopa do drugiego na spotkaniach emerytów – ciągnęła babka. – I słyszałam, że była naprawdę napalona.

Mięso stawiano najpierw przed moim ojcem, wziął więc pierwszy kawałek. Matka, jak sądzę, wykoncypowała sobie, że jeśli ojciec zabierze się od razu do jedzenia, to nie będzie miał już takiej ochoty rzucić się na babkę i udusić jej.

– Jak kurczak? – dopytywała się matka. – Nie za suchy?

Ależ skąd, zapewniali wszyscy, kurczak nie jest suchy. Kurczak jest w sam raz.

– Oglądałam w zeszłym tygodniu program telewizyjny o pewnej kobiecie – zaczęła babka. – Ta kobieta była całkiem zwariowana i okazało się, że jeden z mężczyzn, z którym flirtowała, to kosmita. I ten kosmita zabrał tę kobietę do swojego statku kosmicznego i robił z nią, co chciał.

Ojciec pochylił się nad talerzem i wymamrotał coś niezrozumiale, uchwyciłam tylko słowa “stary, zwariowany nietoperz".

– A co z Lorettą i Eddiem DeChoochem? – spytałam. – Myślisz, że się widywali?

– Nic o tym nie wiem – odparła babka. – O ile mogłam się zorientować, Loretta lubiła gorących chłopaków, a Eddie DeChooch nie dawał rady podnieść malucha. Poszłam z nim kilka razy i ten jego ptaszek był martwy jak trup. Obojętne, czego bym próbowała, nic się nie działo.

Ojciec spojrzał na babkę i kawałek mięsa wypadł mu z ust.

Matka siedziała po drugiej stronie stołu czerwona jak burak. Wciągnęła głośno powietrze i przeżegnała się.

– Jezu Chryste.

Bawiłam się widelcem.

– Jeśli teraz wyjdę, to pewnie nie dostanę ciasta ananasowego? – spytałam.

– Do końca życia – odparła matka.

– No więc jak wyglądała? – chciała koniecznie wiedzieć babka. – W co była ubrana? Jaką miała fryzurę? Doris Szuch mi mówiła, że widziała Lorettę wczoraj po południu w sklepie spożywczym, więc nie mogła być jeszcze tak całkiem nadgniła i zarobaczona.

Ojciec sięgnął po nóż do mięsa, ale matka powstrzymała go stalowym spojrzeniem, które mówiło: nawet o tym nie myśl.

Ojciec pracował na poczcie, teraz jest na emeryturze. Jeździ jako taksówkarz na pół etatu, kupuje tylko amerykańskie samochody i wypala za garażem cygara, kiedy matki nie ma w domu. Nie sądzę, by naprawdę mógł pchnąć babkę nożem do mięsa… choć gdyby udławiła się kością od kurczaka, to nie wiem, czy byłby z tego powodu bardzo nieszczęśliwy.

– Szukam Eddiego DeChoocha – poinformowałam babkę. – Nie stawił się w sądzie. Jak myślisz, gdzie może się ukrywać?

– Przyjaźni się z Ziggym Garyeyem i Bennym Collucim. Jest jeszcze jego siostrzeniec, Ronald.

– Sądzisz, że wyjedzie z kraju?

– Dlatego że przedziurawił Lorettę? Chyba nie. Wcześniej też był oskarżany o morderstwa, a nie wyjechał. Nic mi przynajmniej o tym nie wiadomo.

– Nienawidzę tego – wtrąciła się do rozmowy matka. – Nienawidzę, kiedy moja córka ściga morderców. Dlaczego, na Boga, Vinnie akurat tobie to zlecił? – Spojrzała gniewnie na ojca. – Frank, on jest z twojej rodziny. Musisz z nim pomówić. I dlaczego, Stephanie, nie możesz bardziej przypominać swojej siostry? – zwróciła się do mnie matka. – Jest szczęśliwa w małżeństwie i ma dwoje ślicznych dzieci. Nie ugania się za mordercami i nie znajduje zwłok.

– Stephanie jest prawie szczęśliwa w małżeństwie – zauważyła babka. – Zaręczyła się w zeszłym miesiącu.

– Widzisz pierścionek na jej palcu? – spytała matka.

Wszyscy spojrzeli na mój goły palec.

– Nie chcę o tym mówić – oświadczyłam.

– Myślę, że Stephanie ciągnie do kogoś innego – wyjaśniła babka. – Sądzę, że robi słodkie oczy do tego drugiego gościa, tego Komandosa.

Ojciec zastygł z widelcem wbitym w górę ziemniaków.

– Łowcy nagród? Czarnego faceta?

Mój ojciec był dość zacofany, jeśli chodzi o powszechną równość. Nie ozdabiał co prawda murów kościelnych swastykami ani też nie dyskryminował mniejszości narodowych, ale po prostu, pomijając matkę, jeśli ktoś nie był Włochem, to – według ojca – czegoś mu brakowało.

– To Amerykanin kubańskiego pochodzenia – wyjaśniłam.

Matka przeżegnała się powtórnie.

ROZDZIAŁ 2

Było ciemno, kiedy wychodziłam od rodziców. Nie spodziewałam się, że Eddie DeChooch będzie u siebie, ale na wszelki wypadek przejechałam obok jego domu. Po stronie Marguchich paliło się światło. Po stronie DeChoocha nie było śladu życia. Dostrzegłam żółtą policyjną taśmę, która wciąż odgradzała podwórze.

Chciałam zadać kilka pytań pani Marguchi, ale to musiało poczekać. Nie chciałam niepokoić jej tego wieczoru. I tak miała ciężki dzień. Postanowiłam złapać ją nazajutrz, a po drodze wpaść do biura i zdobyć adres Garveya i Colucciego.

Dojechałam do następnej przecznicy i ruszyłam w stronę Hamilton Avenue. Mój blok znajduje się kilka kilometrów za Burg. To masywny, trzykondygnacyjny kloc z cegieł i zaprawy, zbudowany w latach siedemdziesiątych, kiedy to przywiązywano wagę do oszczędności. Jest pozbawiony wygód, ale ma przyzwoitego dozorcę, który zrobi wszystko za sześciopak piwa, i windę, która prawie zawsze funkcjonuje. Czynsze też ustalono rozsądne.

Postawiłam wóz na parkingu i spojrzałam w okna swojego mieszkania. Paliło się światło. Ktoś był u mnie, i to nie byłam ja. Pewnie Morelli. Miał klucz. Poczułam przypływ podniecenia na myśl, że go zobaczę, ale zaraz potem nieprzyjemne łaskotanie w dołku. Znaliśmy się od małego i nasze wspólne życie nigdy nie przedstawiało się różowo.

Ruszyłam po schodach, starając się odgadnąć własne uczucia, w końcu doszłam do wniosku, że jestem względnie zadowolona. Prawdę mówiąc, jesteśmy przekonani, że się kochamy. Nie mamy tylko pewności, czy dalibyśmy radę spędzić resztę życia razem. Nie palę się zbytnio, żeby poślubić gliniarza. Morelli nie chce ożenić się z łowczynią nagród. No i pozostaje jeszcze problem Komandosa.

Otworzyłam drzwi mieszkania i zobaczyłam na kanapie dwóch starych facetów, którzy oglądali mecz w telewizji. Ani śladu Morellego. Obaj wstali i uśmiechnęli się, kiedy weszłam do środka.

– Jesteś zapewne Stephanie Plum – powiedział jeden z nich. – Pozwolisz, że dokonam prezentacji. Nazywam się Benny Colluci, a to mój przyjaciel i kolega po fachu, Ziggy Garvey.

– Jak dostaliście się do mieszkania?

– Drzwi były otwarte.

– Nieprawda.

Mężczyzna uśmiechnął się szerzej.

– To Ziggy. On grzebał przy zamku.

Ziggy wyraźnie się rozpromienił, przebierając przy tym palcami.

– Stary bałwan ze mnie, ale paluszki wciąż mam sprawne.

– Nie lubię, jak ludzie włamują mi się do mieszkania.

Benny przytaknął z powagą.

– Rozumiem, ale uznaliśmy, że w tym wypadku to konieczne. Mamy bardzo ważną sprawę.

– I pilną – dodał Ziggy. – Niezwykle pilną.

Popatrzyli na siebie i skinęli głowami. Rzeczywiście, sprawa była pilna.

– Poza tym – ciągnął Ziggy – masz bardzo wścibskich sąsiadów. Czekaliśmy na korytarzu, ale jakaś pani wciąż otwierała drzwi i patrzyła na nas. Robiło nam się nieswojo.

– Była nami chyba zainteresowana, jeśli wiesz, o co mi chodzi. A my nie bawimy się w te klocki. Jesteśmy żonatymi ludźmi.

– Może gdybyśmy byli młodsi – zauważył Ziggy z uśmiechem.

– Więc co to za pilna sprawa?

– Ziggy i ja jesteśmy przypadkowo dobrymi kumplami Eddiego DeChoocha – wyjaśnił Benny. – Znamy się od wieków. Martwi nas to jego nagłe zniknięcie. Boimy się, że Eddie może mieć kłopoty.

– Dlatego, że zabił Lorettę Ricci?

– Nie w tym rzecz. Ludzie zawsze oskarżali Eddiego o zabijanie ludzi.

Ziggy nachylił się do mnie.

– Wszystko to bujdy – oświadczył konspiracyjnym szeptem.

No jasne.

– Martwimy się, bo może Eddie nie myśli prawidłowo – wyznał Benny. – Cierpiał ostatnio na depresję. Odwiedzaliśmy go, a on nie chciał z nami gadać. Nigdy się tak nie zachowywał.

– To nienormalne – dorzucił Ziggy.

– Tak czy owak, wiemy, że go szukasz, a nie chcemy, żeby coś mu się stało, rozumiesz?

– Nie chcecie, żebym go zastrzeliła.

– Zgadza się.

– Prawie nigdy nie strzelam do ludzi.

– Czasem się zdarza i niech ręka boska broni, żeby trafiło na naszego kumpla – powiedział Benny. – Zrobimy wszystko, aby to nie był Chooch.

– Hej, jeśli oberwie, to nie z mojej broni.

– I jeszcze jedno – dodał Benny. – Próbujemy znaleźć Eddiego, żeby mu pomóc.

Ziggy przytaknął.

– Może powinien pójść do lekarza. Niewykluczone, że potrzebuje psychiatry. Więc wykombinowaliśmy sobie, że popracujemy razem, skoro też go szukasz.

– Pewnie – zgodziłam się. – Jak go znajdę, dam wam znać.

Ale najpierw zawlokę go do sądu i wsadzę za kratki.

– Zastanawialiśmy się też, czy wpadłaś już na jakiś trop.

– Nie. Na żaden.

– Jezu, mieliśmy nadzieję, że coś wiesz. Słyszeliśmy, że jesteś niezła.

– Prawdę mówiąc, nie jestem znów taka dobra… mam po prostu szczęście.

Kolejna wymiana spojrzeń.

– No, a jak myślisz, w tym wypadku też ci dopisze? -spytał Benny.

Trudno na nie liczyć, kiedy właśnie pozwoliłam zwiać emerytowanemu obywatelowi w depresji, znalazłam w jego szopie martwą kobietę i przeżyłam obiad z rodzicami.

– Trochę za wcześnie, żeby cokolwiek powiedzieć.

Z korytarza dobiegły hałasy, drzwi się otworzyły i do mieszkania wkroczył Księżyc. Ubrany był od stóp do głów w elastyczny liliowy kombinezon z wielką srebrną literą K na piersi.

– Hej – powitał mnie. – Próbowałem się dodzwonić, ale nie było cię w domu. Chciałem ci pokazać mój nowy kostium.

– Rany – skomentował Benny. – Wygląda jak cholerny pedzio.

– Jestem Superbohater, facet – sprostował Księżyc.

– Chyba superpedzio. Paradujesz w tym cały dzień?

– Skądże, facet. To mój sekretny kombinezon. Normalnie zakładam go tylko wtedy, kiedy dokonuję super-czynów, ale chciałem, żeby ta facetka zobaczyła mnie w całej krasie, więc przebrałem się na korytarzu.

– Umiesz latać jak Superman? – spytał Benny.

– Nie, ale umiem latać w wyobraźni, facet. Szybować.

– O rany – skomentował Benny.

Ziggy spojrzał na zegarek.

– Musimy spadać. Jak dowiesz się czegoś o Eddiem, to dasz znać, dobra?

– Pewnie.

Może.

Patrzyłam, jak wychodzą. Przypominali Flipa i Flapa. Benny miał dwadzieścia pięć kilo nadwagi, podbródek wylewał mu się na kołnierz. A Ziggy wyglądał niczym zewłok indyka. Zakładałam, że mieszkają w Burg i należą do klubu Choocha, ale nie mogłam być pewna. Podejrzewałam też, że to dawni klienci Vincenta Pluma, ponieważ nie uznali za konieczne podać mi swoich telefonów.

– No i co myślisz o moim kostiumie? – spytał Księżyc, kiedy Benny i Ziggy wyszli. – Znaleźliśmy z Dougiem całe pudło tego. To chyba dla pływaków, biegaczy czy kogo innego. Dougie i ja nie znamy żadnych pływaków, więc pomyśleliśmy sobie, że zrobimy z tego superkombinezony. Rozumiesz, można to nosić jako bieliznę, a jak trzeba zamienić się w Superbohatera, wystarczy tylko zdjąć ubranie. Problem w tym, że nie mamy żadnych czapek. Pewnie dlatego ten stary facet nie zorientował się, że jestem Superbohater. Ani jednej czapki.

– Tak naprawdę to nie myślisz, że jesteś Superbohater, co?

– To znaczy w normalnym życiu?

– Tak.

Księżyc sprawiał wrażenie zaskoczonego.

– Superbohaterowie to fikcja. Nikt ci nigdy nie mówił?

– Tak tylko sprawdzałam.

Chodziłam do szkoły z Walterem Dunphym, ksywa Księżyc, i Dougiem Kruperem, ksywa Diler.

Księżyc mieszka z dwoma innymi gośćmi w wąskim szeregowcu przy Grant Street. Razem tworzą legion lewusów. Wszystko to ćpuny i nieudacznicy, zamieniają bezustannie jedną nędzną robotę na inną i żyją z dnia na dzień. Są spokojni, nieszkodliwi i bez trudu adaptują się do warunków. Nie powiem, żebym się specjalnie przyjaźniła z Księżycem. Jesteśmy po prostu w kontakcie i gdy nasze ścieżki się krzyżują, ten gość wzbudza we mnie macierzyńskie uczucia. Przypomina nierozgarniętego dachowca, który zjawia się czasem złakniony miski strawy.

Dougie mieszka w tym samym szeregowcu. W szkole nosił niezgrabną koszulę, zapinaną pod szyję, podczas gdy wszystkie inne dzieciaki nosiły T-shirty. Dougie nie miał wielkich osiągnięć w nauce, nie uprawiał sportów, nie grał na żadnym instrumencie i nie miał superwozu. Jedynym jego osiągnięciem była umiejętność wciągania przez słomkę galaretki do nosa.

Po maturze rozniosło się, że Dougie wyjechał do Arkansas i umarł. Nagle, kilka miesięcy temu, wypłynął w Burg, cały i zdrowy. A w zeszłym miesiącu przyłapano go na paserstwie, sprzedawał skradzione ze swojego domu rzeczy. Podczas aresztowania jego paserstwo uznano bardziej za działalność na rzecz społeczności niż przestępstwo, gdyż Dougie stanowił źródło tanich środków uspokajających i po raz pierwszy w historii Burg emeryci stali się jego regularnymi klientami.

– Myślałam, że Dougie skończył z paserstwem – powiedziałam.

– Kobieto, myśmy naprawdę znaleźli te kostiumy. Leżały w pudle na strychu. Porządkowaliśmy dom i natknęliśmy się na nie przypadkiem.

Nie wątpiłam, że można mu wierzyć.

– No więc co myślisz? – spytał. – Ekstra, no nie?

Kostium był zrobiony z cienkiej lycry i opinał jego chudą sylwetkę bez jednej zmarszczki… nie wyłączając niższych partii ciała. Nie pozostawało wiele miejsca dla wyobraźni. Gdyby ten strój leżał tak na Komandosie, nie narzekałabym, ale ubrany w kombinezon Księżyc nie stanowił pociągającego widoku.

– Kostium jest niesamowity.

– Od kiedy Dougie i ja mamy te superwdzianka, postanowiliśmy zostać pogromcami przestępców… jak Batman.

Wydawało się to miłą odmianą. Księżyc i Dougie byli zazwyczaj kapitanem Kirkiem i Spockiem.

Księżyc ściągnął z głowy kaptur od kostiumu i rozpuścił długie kasztanowe włosy.

– Chcieliśmy zacząć walkę z przestępczością już dzisiaj, problem w tym, że Dougie zniknął.

– Zniknął? Co to znaczy… zniknął?

– Normalnie, facetka. Zadzwonił do mnie we czwartek i powiedział, że ma robotę, ale że muszę wpaść wieczorem i pooglądać wrestling. Dougie ma duży telewizor. Niesamowite wydarzenie. Zawodnicy najwyższej klasy. The Rock, Stone Cold i Triple H. W każdym razie Dougie się nie pojawił. Nigdy by nie przegapił wrestlingu, chyba że stałoby się coś strasznego. Nosi przy sobie ze cztery pagery i żaden nie odpowiada. Nie wiem, co myśleć.

– Szukałeś go? Może był u jakiejś przyjaciółki?

– Mówię ci, to do niego niepodobne, odpuścić sobie wrestling. Nikt nie odpuszcza sobie takich zawodów – upierał się Księżyc. – Cały aż chodził. Myślę, że stało się coś złego.

– Na przykład?

– Nie wiem. Mam złe przeczucie.

Oboje odetchnęliśmy gwałtownie, gdy zadzwonił telefon. Jakby nasze podejrzenia mogły urzeczywistnić klęskę.

– Jest tutaj – odezwała się po drugiej stronie linii babka.

– Kto? Kto tam jest?

– Eddie DeChooch! Mabel przyjechała po mnie po twoim wyjściu, żebyśmy mogły okazać szacunek nieboszczykowi. Wiesz, Anthony Varga. Jest wystawiony u Stivy, a Stiva odwalił kawał dobrej roboty. Nie wiem, jak on tego dokonuje. Anthony Varga nie wyglądał tak dobrze przez ostatnie dwadzieścia pięć lat. Powinien był chodzić do Stivy za życia. W każdym razie wciąż tu jesteśmy, a Eddie właśnie się zjawił.

– Zaraz tam będę.

Nieważne, czy człowiek cierpi na depresję, czy też jest poszukiwany za morderstwo, w Burg należy przede wszystkim okazać szacunek zmarłemu.

Chwyciłam torbę leżącą na szafce kuchennej i wypchnęłam Księżyca za drzwi.

– Muszę lecieć. Wykonam kilka telefonów i skontaktuję się z tobą. Ty wracaj do domu, może Dougie się pojawi.

– Do którego domu mam iść? Do Dougiego czy do siebie?

– Do siebie. I zajrzyj czasem do Dougiego.

Fakt, że Księżyc martwił się o Dougiego, trochę mnie niepokoił, ale zbytnio się nie przejmowałam. Byli przyjaciółmi, ale i narwańcami. Z drugiej strony Dougie darował sobie wrestling, a Księżyc miał rację… nikt nie daruje sobie wrestlingu. W każdym razie nikt w Jersey.

Popędziłam korytarzem i zbiegłam ze schodów. Pomknęłam przez hol na dole i wypadłam na dwór, prosto do samochodu. Dom pogrzebowy Stivy znajdował się trzy kilometry dalej, przy Hamilton Avenue. Dokonałam w myślach szybkiego przeglądu uzbrojenia. Miotacz pieprzu i kajdanki w torebce. Paralizator pewnie też, choć mógł być rozładowany. Trzydziestka ósemka spoczywała w słoiku na pierniki. Miałam jeszcze pilnik do paznokci, na wypadek gdyby doszło do starcia wręcz.

Dom pogrzebowy Stivy mieści się w białym budynku, który stanowił niegdyś prywatną rezydencję. Na potrzeby interesu dobudowano garaże i sale dla nieboszczyków. Jest tam też mały parking. Okna okalają czarne okiennice, a szeroki ganek jest wyłożony zielonym dywanem.

Postawiłam wóz na parkingu i ruszyłam do wejścia. Na ganku stała grupka mężczyzn, palili i wymieniali uwagi. Przedstawiciele klasy pracującej, ubrani w skromne garnitury. Lata odcisnęły piętno na ich brzuchach i linii włosów. Przecisnęłam się do przedsionka. Anthony Varga leżał w sali spoczynku numer jeden. W sali numer dwa leżała Caroline Borchek. Babcia Mazurowa chowała się za sztucznym fikusem w holu.

– Jest z Anthonym – poinformowała mnie babka. – Rozmawia z wdową. Pewnie ocenia jej wymiary, szukając następnej kobiety, którą zastrzeli i wepchnie do szopy.

W sali, gdzie leżał Varga, było około dwudziestu osób. Większość siedziała. Kilka stało przy trumnie. Wśród nich Eddie DeChooch. Mogłam tam podejść, przysunąć się do niego niepostrzeżenie z boku i założyć mu kajdanki. Tak byłoby najprościej. Niestety, tym samym urządziłabym scenę i zakłóciła spokój żałobników. Co gorsza, pani Varga zadzwoniłaby do mojej matki i zrelacjonowała ten gorszący incydent. Mogłam też podejść do Eddiego i poprosić, żeby wyszedł ze mną na zewnątrz. Albo zaczekać przed budynkiem i przydybać go na parkingu czy schodach.

– Co teraz? – spytała babka. – Wkraczamy do akcji i łapiemy go, czy jak?

Posłyszałam, jak ktoś za moimi plecami głośno wciąga powietrze. Była to siostra Loretty Ricci, Madeline. Właśnie przyszła i dostrzegła DeChoocha.

– Morderca! – wrzasnęła na niego. – Zamordowałeś moją siostrę!

DeChooch zrobił się biały na twarzy i zatoczył do tyłu, tracąc równowagę i wpadając na panią Varga. Oboje, DeChooch i pani Varga, chwycili się trumny, która przechyliła się niebezpiecznie na przykrytym kirem wózku, po czym rozległo się zbiorowe westchnienie, gdy Anthony Varga zsunął się na jedną stronę, waląc głową o jedwabne obicie.

Madeline wsunęła dłoń do torebki, ktoś krzyknął, że wyciągnie broń, i wszystkich ogarnęła panika. Niektórzy przypadli płasko do podłogi, inni zaczęli przeciskać się do wyjścia.

Pomocnik Stivy, Harold Barrone, skoczył na Madeline i podbił jej kolana, rzucając ją na mnie i babkę. Runęliśmy wszyscy w bezładną plątaninę kończyn.

– Nie strzelaj! – wrzasnął Harold. – Opanuj się!

– Chciałam tylko wyciągnąć chusteczkę, ty idioto – wyjaśniła Madeline. – Zleź ze mnie.

– Tak, i zleź też ze mnie – dodała babka. – Jestem stara. Kości mogą mi trzasnąć jak zapałki.

Dźwignęłam się z podłogi i rozejrzałam wokół. Ani śladu DeChoocha. Wybiegłam na ganek, gdzie stali mężczyźni.

– Widział ktoś Eddiego DeChoocha?

– Owszem – odparł jeden z nich. – Właśnie wyszedł.

– W którą stronę się udał?

– Na parking.

Zbiegłam po schodach i dotarłam na parking akurat w chwili, gdy DeChooch odjeżdżał swoim białym cadillakiem. Rzuciłam kilka brzydkich słów dla uspokojenia nerwów i ruszyłam za nim. Wyprzedzał mnie o jedną przecznicę, przekraczając środkową linię i nie zwracając uwagi na światła. Skręcił w stronę Burg i zaczęłam się zastanawiać, czy jedzie do domu. Podążyłam za nim wzdłuż Roebling Avenue, mijając ulicę, która prowadziła do jego domu. Nie było widać innych samochodów. Musiał mnie dostrzec. Nie był tak ślepy, by nie zauważyć świateł w lusterku wstecznym.

Dalej kluczył po ulicach Burg, skręcając w Washington i Liberty, a potem wracając wzdłuż Division. Zaczęłam sobie wyobrażać, że będę za nim jechać, dopóki w którymś wozie nie skończy się benzyna. A potem co? Nie miałam broni ani kamizelki kuloodpornej. Ani wsparcia. Musiałabym polegać wyłącznie na własnej sile perswazji.

DeChooch zatrzymał się na rogu Division i Emory, a ja stanęłam jakieś sześć metrów za nim. Nie było w tym miejscu latami, ale samochód Eddiego oświetlały moje reflektory. DeChooch otworzył drzwi, wysiadł na zgiętych kolanach i przycupnął na ziemi. Patrzył na mnie przez chwilę, przysłaniając oczy dłonią. Potem, jak gdyby nic, podniósł dłoń i wypalił do mnie trzy razy. Trzask, trzask, trzask. Dwa pociski uderzyły w asfalt obok mojego wozu, a trzeci odbił się od przedniego zderzaka.

Chryste Panie. Krach perswazji. Wrzuciłam wsteczny i wdepnęłam pedał gazu do dechy. Skręciłam z piskiem opon w Morris Street, zahamowałam, wrzuciłam jedynkę i popędziłam jak rakieta poza granice Burg.

Przestałam się trząść dopiero wtedy, gdy dotarłam na swój parking. Upewniłam się też, że nie zmoczyłam spodni, więc, biorąc pod uwagę okoliczności, byłam z siebie raczej dumna. Na zderzaku widniała paskudna rysa. Mogło być gorzej, powiedziałam sobie. Mogłam mieć rysę na głowie. Starałam się traktować Eddiego wyrozumiale, bo był stary i cierpiał na depresję, ale prawdę mówiąc, zaczynałam odczuwać wobec niego niechęć.

Ubranie Księżyca wciąż leżało na korytarzu; więc kiedy wysiadłam z windy, po drodze zabrałam je do mieszkania. Przystanęłam pod drzwiami i nasłuchiwałam przez chwilę. Telewizor był włączony. Nadawali chyba boks. Byłam prawie pewna, że wyłączyłam pudło. Oparłam czoło o drzwi. Co teraz?

Wciąż stałam z czołem przyciśniętym do drzwi, kiedy nagle się otworzyły i ze środka wyszczerzył do mnie zęby Morelli.

– Jeden z tych dni, hę?

Rozejrzałam się po mieszkaniu.

– Jesteś sam?

– A kogo się jeszcze spodziewałaś?

– Batmana, ducha z Opowieści wigilijnej i Kuby Rozpruwacza. – Rzuciłam ubranie Księżyca na podłogę w przedpokoju. – Jestem trochę spietrana. Przeżyłam właśnie strzelaninę z DeChoochem. Tyle że to on miał spluwę.

Zaczęłam relacjonować Morellemu barwne szczegóły i gdy doszłam do moczenia spodni, zadzwonił telefon.

– Wszystko w porządku? – dopytywała się matka. – Właśnie zjawiła się twoja babka i powiedziała, że ruszyłaś w pościg za Eddiem.

– Nic mi nie jest, ale go zgubiłam.

– Myra Szilagy mówiła mi, że są wolne miejsca w fabryce guzików. Oferują dobre warunki. Mogłabyś pracować przy taśmie. Albo nawet w biurze.

Zanim skończyłam rozmawiać, Morelli rozłożył się już na kanapie i znów skupił uwagę na boksie. Wyglądał nieźle. Czarny T-shirt, kremowy sweter i dżinsy. Szczupły, umięśniony i po śródziemnomorsku śniady. Był dobrym gliniarzem. Wystarczyło jedno jego spojrzenie, by zaczęły mnie łaskotać sutki. I kibicował drużynie New York Rangers. To czyniło go niemal doskonałym… jeśli pominąć fach gliniarza.

Obok siedział Bob. Bob to skrzyżowanie golden retrievera z Chewbaccą z Gwiezdnych wojen. Początkowo miał mieszkać u mnie, ale potem doszedł do wniosku, że woli mieszkanie Morellego. Męska przyjaźń, jak sądzę. Nie gniewam się, ponieważ Bob zżera wszystko. Pozostawiony sam sobie, zdołałby zredukować dom do kilku gwoździ i resztek glazury. A ponieważ często pochłania ogromne ilości żarcia typu meble, buty i rośliny, wydala też góry psiego gówna.

Bob uśmiechnął się i zamerdał do mnie ogonem, a potem znów zajął się telewizją.

– Zakładam; że znasz gościa, który zdjął ubranie pod twoimi drzwiami – odezwał się Morelli.

– To Księżyc. Chciał mi pokazać swoją bieliznę.

– Rozumiem. Całkiem jasne.

– Powiedział, że Dougie zaginął. Wyszedł wczoraj rano i nie wrócił.

Morelli z wysiłkiem oderwał się od boksu.

– Czy Dougie nie czeka na rozprawę?

– Owszem, ale Księżyc nie wierzy, by Dougie zwiał. Uważa, że coś się stało.

– Mózg Księżyca wygląda pewnie jak jajecznica. Nie przywiązywałbym większej wagi do tego, co myśli.

Wręczyłam Morellemu telefon.

– Może byś zadzwonił tu i ówdzie. No wiesz, sprawdził w szpitalach i tak dalej.

I w kostnicy. Jako gliniarz miał większe możliwości ode mnie.

Kwadrans później Morelli doszedł do końca listy. Nikt odpowiadający rysopisowi Dougiego nie trafił do szpitala Świętego Franciszka, Helen Fuld czy kostnicy. Zadzwoniłam do Księżyca i przekazałam mu nasze ustalenia.

– Hej, człowieku, robi się naprawdę groźnie – skomentował. – Nie tylko Dougie zniknął. Moich łachów też nie ma.

– Nie martw się o ubranie. Zabezpieczyłam je.

– Rany, jesteś w porządku – odetchnął z ulgą. – Naprawdę w porządku.

Przewróciłam w myślach oczami i odłożyłam słuchawkę.

Morelli poklepał kanapę obok siebie.

– Usiądź. Pogadamy o Eddiem DeChoochu.

– A co z nim?

– To nie jest miły gość.

Z moich ust dobyło się niezamierzone westchnienie.

Morelli je zignorował.

– Costanza mówił, że wybrałaś się do Eddiego na rozmowę, zanim zwiał.

– DeChooch jest w depresji.

– Podejrzewam, że nie wspomniał o Loretcie Ricci?

– Nie, ani słowem. Sama ją znalazłam.

– Sprawę prowadzi Tom Beli. Natknąłem się na niego po robocie, a on powiedział, że Ricci była już martwa, kiedy do niej strzelano.

– Co?!

– Będzie coś wiadomo dopiero po sekcji zwłok.

– Dlaczego ktoś miałby strzelać do trupa?

Morelli uniósł tylko dłonie.

Wspaniale.

– Masz coś jeszcze?

Morelli popatrzył znacząco i uśmiechnął się.

– Prócz tego – uściśliłam.

Spałam i w tym śnie dusiłam się. Na mojej piersi spoczywał straszny ciężar i nie mogłam oddychać. Zazwyczaj nie miewam snów, w których się duszę. Miewam sny o windach wystrzelających przez dach budynku, a w tych windach to właśnie ja jestem uwięziona. Miewam sny o bykach, które pędzą za mną po ulicach miasta. Miewam też sny, w których zapominam się ubrać i idę naga do centrum handlowego. Ale nigdy mi się nie śniło, że się duszę. Aż do teraz. Ocknęłam się z trudem i otworzyłam oczy. Obok spał Bob, swoją wielką psią głowę i przednie łapy złożył na mojej piersi. Reszta łóżka była pusta. Morelli zniknął. Wyszedł na palcach z pierwszym brzaskiem i zostawił mi Boba.

– No dobra, olbrzymie – powiedziałam. – Jak ze mnie zleziesz, to cię nakarmię.

Bob może nie rozumieć wszystkich słów, ale ma wyczulony słuch, kiedy rzecz dotyczy jedzenia. Postawił uszy, błysnął oczami i w sekundę zeskoczył z łóżka, tańcząc wokół z rozpromienioną mordą.

Wysypałam gar psich herbatników i zaczęłam na próżno szukać ludzkiego jedzenia. Ani śladu tart, precli, placka z jagodami. Matka zawsze odsyła mnie do domu z torbą wiktuałów, ale kiedy wychodziłam od rodziców, głowę miałam zajętą Lorettą Ricci i zapomniałam o prowiancie, który leżał przygotowany na szafce kuchennej.

– Spójrz na mnie – zwróciłam się do Boba. – Jestem domową niezgułą.

Bob posłał mi spojrzenie, które mówiło: hej, panienko, nakarmiłaś mnie, więc o co chodzi?

Wskoczyłam w lewisy i buty, zarzuciłam na koszulę nocną kurtkę dżinsową i przypięłam Boba do jego smyczy. Następnie pognałam stwora do wozu, by zawieźć go pod dom mojej śmiertelnej nieprzyjaciółki, Joyce Barnhardt, żeby tam narobił. Dzięki temu nie musiałam sprzątać odchodów, czułam się więc niczym zwyciężczyni. Przed laty przyłapałam Joyce, jak pieprzyła mojego męża – obecnie eksmęża – na moim własnym stole w jadalni, dlatego od czasu do czasu lubię odpłacić jej pięknym za nadobne.

Joyce mieszka pięćset metrów dalej, ale dla mnie to dystans zabójczy. Joyce dostała przyzwoitą odprawę od swoich eksmałżonków. Prawdę mówiąc, małżonek numer trzy tak bardzo pragnął wyrzucić Joyce ze swego życia, że zostawił jej cały dom, i to za bezcen. To duży budynek, położony na niewielkiej działce w okolicy zamieszkanej przez przedstawicieli wolnych zawodów. Jest z czerwonej cegły i ma fantazyjne białe kolumny, wspierające daszek nad frontowymi drzwiami. Coś jak połączenie Partenonu z budą. W okolicy obowiązują ścisłe przepisy dotyczące sprzątania po swoich ulubieńcach, więc razem z Bobem odwiedzamy Joyce tylko pod osłoną ciemności. Albo – jak w tym wypadku – wcześnie rano, nim ulica zdąży się przebudzić.

Zaparkowałam w pewnej odległości od domu Joyce. Podkradliśmy się z Bobem na frontowe podwórze. Bob załatwił swoją sprawę, po czym czmychnęliśmy z powrotem do wozu i ruszyliśmy do McDonalda. Żaden dobry uczynek nie powinien obyć się bez nagrody. Ja zamówiłam sobie hamburgera i kawę. Bob hamburgera i waniliowego shake'a.

Byliśmy wyczerpani po tej ciężkiej pracy, wróciliśmy więc do domu. Bob uciął sobie drzemkę, a ja wzięłam prysznic. Potem wycisnęłam żel na włosy i wtarłam go, zrobiło mi się więc mnóstwo loków. Następnie przyszedł czas na tusz do rzęs, a toaletę zwieńczył błyszczyk do warg. Mogłam tego dnia niczego nie osiągnąć, ale wyglądałam cholernie dobrze.

Pół godziny później pożeglowałam wraz z Bobem w stronę biura Vinniego, gotowa do pracy.

– Oho, Bob włącza się do akcji – zauważyła Lula i podrapała go po głowie. – Hej, Bob, co słychać?

– Wciąż szukamy Eddiego DeChoocha – wyjaśniłam. – Ktoś wie, gdzie mieszka jego kuzyn Ronald? Connie spisała na kartce kilka adresów i wręczyła mi.

– Ronald ma dom przy Cherry Street, ale o tej porze prędzej znajdziesz go w pracy. Prowadzi firmę, roboty asfaltowe, Ace Pavers, przy Front Street. To niedaleko rzeki.

Schowałam kartkę do kieszeni, nachyliłam się do Connie i zniżyłam głos.

– Mówią coś na mieście o Dougiem Kruperze?

– Co na przykład? – zainteresowała się Connie.

– Że zniknął.

Drzwi do gabinetu Vinniego otworzyły się z impetem i szef wysunął na zewnątrz głowę.

– Co to znaczy: zniknął?

Popatrzyłam na niego.

– Jakim cudem usłyszałeś? Mówiłam szeptem, a drzwi były zamknięte.

– Mam uszy w dupie – wyjaśnił Vinnie. – Słyszę wszystko.

Connie przesunęła palcami wzdłuż krawędzi biurka.

– Niech cię szlag – powiedziała. – Znów podłożyłeś pluskwę.

Opróżniła kubek z długopisami i ołówkami, przetrząsnęła szuflady, wysypała na blat zawartość torebki.

– Gdzie to jest, ty mały robaku?

– Nie ma żadnej pluskwy – odparł Vinnie. – Mówię ci, że mam uszy. Mam radar.

Connie znalazła pluskwę przytwierdzoną do spodu swojego telefonu. Oderwała ją i zgniotła kolbą pistoletu. Potem schowała broń z powrotem do torebki, a pluskwę wrzuciła do kosza na śmieci.

– Hej, to była własność firmy! – zawołał Vinnie.

– Co z Dougiem? – spytała Lula. – Nie miał się przypadkiem stawić na rozprawę?

– Księżyc powiedział, że zamierzali oglądać razem wrestling na dużym telewizorze Dougiego, a Dougie się nie pokazał. Sądzi, że stało mu się coś złego.

– Ja bym nie przegapiła okazji, żeby obejrzeć sobie na dużym ekranie tych facetów w obcisłych gatkach – wyznała Lula.

Ja i Connie przyznałyśmy jej rację. Dziewczyna musiałaby być szalona, żeby darować sobie widok tych mięśniaków na wielkim telewizorze.

– Nic nie słyszałam – powiedziała Connie. – Ale rozpytam się.

Drzwi biura otworzyły się z hukiem i do środka wtargnęła jak burza Joyce Barnhardt. Rude włosy były rozczochrane do granic możliwości. Miała na sobie spodnie typu wojskowego i koszulę, spodnie opinały ciasno tyłek, a koszula była rozpięta aż do mostka, odsłaniając znaczną część rowka między piersiami i czarny stanik. Na plecach widniał biały napis AGENT SĄDOWY. Oczy miała podmalowane, a rzęsy pokrywała gruba warstwa tuszu.

Bob schował się pod biurko Connie, Vinnie zaś dał nura do gabinetu i zamknął drzwi na klucz. Jakiś czas temu, po konsultacji ze swoim fiutem, Vinnie zgodził się przyjąć Joyce do firmy. Pan Palant wciąż cieszył się z tej decyzji, ale reszta Vinniego nie wiedziała, co począć z Joyce.

– Vinnie, ty obwisły kutasie, widziałam, jak zwiałeś do gabinetu. Wyłaź stamtąd! – wrzasnęła Joyce.

– Miło cię widzieć w tak doskonałym nastroju – zwróciła się do niej Lula.

– Jakiś pies znów narobił na mój trawnik. Drugi raz w tym tygodniu.

– Trudno się dziwić, skoro umawiasz się na randki z mieszkańcami schroniska – skomentowała Lula.

– Nie prowokuj mnie, tłuściochu.

Lula zmrużyła oczy.

– Kogo nazywasz tłuściochem? Powiedz to jeszcze raz, a przestawię ci twarz.

– Tłuścioch, tłusta dupa, słonina, grubas…

Lula rzuciła się na Joyce i obie runęły na podłogę, drapiąc się nawzajem. Bob twardo tkwił pod biurkiem. Vinnie krył się w swoim gabinecie. Connie natomiast podeszła, spokojnie czekając na odpowiednią chwilę, i w pewnym momencie przystawiła paralizator elektryczny do tyłka Joyce. Ta wydała urywany pisk i zwiotczała.

– Po raz pierwszy użyłam czegoś takiego – wyznała Connie. – Niezła zabawa.

Bob wyczołgał się spod biurka, by rzucić okiem na Joyce.

– Jak długo zajmujesz się Bobem? – spytała Lula, dźwigając się z podłogi.

– Spędził u mnie noc.

– Myślisz, że to był rozmiar Boba na trawniku Joyce?

– Wszystko możliwe.

– W jakim zakresie? Dziesięć procent? Pięćdziesiąt?

Popatrzyłyśmy na Joyce. Zaczęła dawać oznaki życia, więc Connie znów ją poczęstowała paralizatorem.

– Rzecz w tym, że nie lubię używać łopatki i szufelki – wyjaśniłam.

– Ha, wiedziałam! – parsknęła śmiechem Lula.

Connie dała Bobowi pączka z pudełka na biurku.

– Dobry chłopak!

ROZDZIAŁ 3

– Skoro Bob to taki dobry chłopak, a ja jestem w tak dobrym nastroju, to pomogę ci szukać Eddiego DeChoocha – oświadczyła Lula.

Włosy sterczały jej na głowie, rezultat walki z Joyce, miała też oderwany guzik od koszuli. W jej towarzystwie czułam się bezpiecznie, ponieważ wyglądała na absolutnie szurniętą i groźną.

Joyce wciąż leżała na podłodze, ale zdążyła już otworzyć jedno oko, poruszała też palcami. Uznałyśmy, że trzeba się oddalić, zanim otworzy drugie.

– No i co myślisz? – spytała Lula, gdy siedzieliśmy wszyscy w samochodzie, jadąc w stronę Front Street. – Naprawdę jestem gruba?

Lula nie wyglądała jak ktoś obrośnięty tłuszczem. Wyglądała po prostu solidnie. Jak kiełbasa. Jak kawał kiełbasy.

– No, niezupełnie gruba – sprostowałam. – Już prędzej duża.

– Nie mam ani śladu cellulitisu.

Była to prawda. Kiełbasa nie ma cellulitisu.

Ruszyłam wzdłuż Hamilton na zachód, kierując się ku rzece i Front Street. Lula siedziała jako obstawa z przodu, Bob zaś z tyłu, z łbem wystawionym za okno. Mrużył oczy, uszy powiewały mu w strumieniu powietrza. Świeciło słońce, temperatura była niemal wiosenna. Gdyby nie Loretta Ricci, dałabym sobie spokój z poszukiwaniami Eddiego DeChoocha i ruszyła nad morze. Konieczność uregulowania kolejnej raty za hondę dała mi jednak odpowiedni bodziec, by skierować maskę wozu ku Ace Payers.

Firmę nietrudno było znaleźć. Zajmowała niewielkie biuro. Za to garaż przedstawiał się imponująco. Tuż obok, na parkingu odgrodzonym siatką; przycupnął olbrzymi walec wraz z inną, brudną od smoły maszynerią.

Postawiłam wóz na ulicy, zamknęłam Boba w środku, po czym w towarzystwie Luli wkroczyłam do biura. Spodziewałam się zastać tam szefa, a tymczasem zobaczyłam Ronalda DeChoocha grającego w karty z trzema innymi facetami. Mieli wszyscy po czterdziestce i byli ubrani w zwykłe spodnie i koszule polo z trzema guzikami pod szyją. Nie wyglądali jak szczebel kierowniczy, ale nie przypominali też robotników. Raczej mądrali na HBO. Brawo dla TV, bo teraz mieszkańcy New Jersey wiedzieli już, jak się ubierać.

Grali w karty na chwiejnym stoliku i siedzieli na metalowych składanych krzesłach. Na blacie leżał stos banknotów i nikt nie wydawał się zadowolony z naszego widoku.

DeChooch przypominał młodszą, wyższą wersję wuja z dodatkiem równo rozłożonych trzydziestu kilogramów. Położył karty na stole wierzchem do dołu i wstał.

– Mogę w czymś pomóc, szanowne panie?

Przedstawiłam się i wyjaśniłam, że szukam Eddiego.

Wszyscy przy stole uśmiechnęli się.

– Ten DeChooch to gość – zauważył z uznaniem jeden z mężczyzn. – Słyszałem, że zostawił was w salonie, a sam wyskoczył przez okno w sypialni.

Uwaga ta wywołała falę śmiechu.

– Gdybyście znały Choocha, to miałybyście baczenie na okna – powiedział Ronald. – W swoim czasie bardzo często wyskakiwał przez okna. Raz dał się zaskoczyć w sypialni Florence Selzer. Jej mąż, Joey Szmata, wrócił do domu i zobaczył go w oknie. Strzelił mu w… jak to się nazywa, wielkie dupsko?

Duży facet z ogromnym brzuchem odchylił się na krześle.

– Joey potem zniknął.

– Ach tak? – zainteresowała się Lula. – A co się z nim stało?

Facet podniósł dłonie.

– Nikt nie wie – powiedział. – Jeden z tych niewyjaśnionych przypadków.

Słusznie. Drugi Jimmy Hoffa.

– No dobra, widział któryś z was DeChoocha? Albo wie, gdzie można by go znaleźć?

– Niech pani spróbuje w jego klubie dzielnicowym – podsunął Ronald.

Wszyscy doskonale wiedzieliśmy, że nie poszedłby do swojego klubu. Położyłam wizytówkę na stole.

– Na wypadek, gdyby coś wam przyszło do głowy.

Ronald uśmiechnął się.

– Już mi coś przyszło.

Hm.

– Ten Ronald jest obleśny – zauważyła Lula, kiedy wsiadłyśmy do wozu. – Patrzył na ciebie jak na smaczny kąsek.

Wstrząsnęłam się odruchowo i ruszyłam. Może matka i Morelli mieli rację. Może powinnam poszukać sobie innej roboty. A może nie powinnam szukać żadnej roboty. Może powinnam wyjść za Morellego i być gospodynią domową jak moja doskonała siostra Valerie. Mogłabym mieć dwójkę dzieciaków i spędzać dni na mazaniu kredkami w kolorowankach i czytaniu historii o koparkach i małych misiach.

– Mogłoby to być zabawne – wyznałam Luli. – Lubię koparki.

– Pewnie, że lubisz – zauważyła Lula. – O czym ty, do cholery, gadasz?

– O książeczkach dla dzieci. Pamiętasz taką o koparce?

– Nie miałam książeczek, kiedy byłam mała. A nawet gdybym miała jakąś, to na pewno nie o koparce… tylko o sprzęcie do szprycowania.

Przecięłam Broad Street i skierowałam się z powrotem do Burg. Chciałam pogadać z Angelą Marguchi i być może rozejrzeć się po domu Eddiego. Zazwyczaj mogłam liczyć na pomoc przyjaciół i krewnych zbiega. Podejrzewałam jednak, że w przypadku Eddiego to nie wypali. Jego przyjaciele i krewni nie mieli mentalności donosicieli.

Zaparkowałam przed drzwiami Angeli i powiedziałam Bobowi, że nie będzie mnie tylko minutkę. Ledwie pokonałyśmy z Lula połowę drogi, kiedy zaczął szczekać. Nie lubił, gdy zostawiało się go samego. Wiedział też, że łgałam z tą minutką.

– Rany, Bob to potrafi zaszczekać – zauważyła Lula. – Przyprawia mnie o ból głowy. Zza drzwi wyjrzała Angela.

– Kto tak hałasuje?

– To Bob – wyjaśniła Lula. – Nie lubi, jak się go zostawia w wozie.

Twarz Angeli pojaśniała.

– Pies! Jaki uroczy. Kocham psy.

Lula otworzyła drzwi samochodu i Bob wyskoczył na chodnik. Popędził do Angeli, wspiął się łapami na jej pierś i rzucił ją na tyłek.

– Nic pani sobie nie połamała? – dopytywała się Lula, pomagając Angeli wstać.

– Chyba nie – odparła Angela. – Mam rozrusznik serca, a także biodra i kolana z nierdzewnej stali i teflonu. Muszę tylko uważać na pioruny i pilnować, żeby nikt mnie nie wepchnął do mikrofalówki.

Obraz Angeli wpychanej do mikrofalówki przywiódł mi na myśl Jasia i Małgosię, którym groził podobny los. I sceptycyzm, z jakim należy traktować okruszki chleba i inne tropy. A to z kolei prowadziło do przygnębiającego wniosku, że byłam w jeszcze gorszym położeniu niż Jaś i Małgosia, gdyż Eddie DeChooch nie pozostawił po sobie nawet okruszków chleba.

– Przypuszczam, że nie widziała pani Eddiego – zwróciłam się do Angeli. – Nie wrócił do domu, prawda? Ani nie zadzwonił z prośbą, by zaopiekowała się pani kwiatkami?

– Nie, nie odezwał się. Chyba zresztą jedyny w całym Burg. Mój telefon dzwonił bezustannie. Wszyscy pytali o biedną Lorettę.

– Ludzie często odwiedzali Eddiego?

– Miał kilku przyjaciół. Ziggy'ego Garveya i Benny'ego Colluciego. I paru innych.

– Kogoś, kto jeździł białym cadillakiem?

– Eddie jeździł białym cadillakiem. Jego wóz jest w warsztacie i Eddie pożyczył tego cadillaca od kogoś. Nie wiem od kogo. Parkował w alejce za garażem.

– Loretta Ricci często go odwiedzała?

– O ile wiem, to był pierwszy raz. Loretta dostarczała społecznie posiłki emerytom. Widziałam, jak w porze kolacji wchodziła do niego z pakunkiem. Ktoś jej chyba powiedział, że Eddie ma depresję i nie odżywia się prawidłowo. Albo może sam Eddie się zgłosił. Choć trudno mi uwierzyć, by rzeczywiście coś takiego zrobił.

– Widziała pani, jak Loretta wychodzi?

– Tak dokładnie to nie, ale zauważyłam, że samochodu nie ma. Musiała być u Eddiego z jakąś godzinę.

– A strzały? – spytała Lula. – Słyszała pani, jak ją rąbnęli? Jak krzyczała?

– Nie słyszałam żadnych krzyków – odparła Angela. – Mama jest głucha jak pień. Kiedy włączy telewizor, nic w ogóle nie słychać. A jest włączony od szóstej rano do jedenastej wieczorem. Może trochę ciasta kakaowego?

Podziękowałam Angeli za poczęstunek i powiedziałam, że wraz z Lula i Bobem mamy jeszcze dużo roboty.

Wyszliśmy wszyscy z domu Marguchich i zajrzeliśmy po sąsiedzku do DeChoocha. Jego połówka była oczywiście niedostępna, całość ogradzała taśma policyjna, śledztwo toczyło się nadal. Mieszkania ani szopy nie pilnował żaden policjant, doszłam więc do wniosku, że zdrowo się wczoraj napracowali, by zebrać wszystkie materiały.

– Pewnie nie wolno tam wchodzić, skoro jest jeszcze taśma – zauważyła Lula.

– Policji by się to nie spodobało – musiałam przyznać.

– Oczywiście, byłyśmy tam wczoraj. Pewnie wszędzie są odciski naszych palców.

– Myślisz, że nic by nie szkodziło, gdybyśmy weszły dzisiaj?

– No, nie zaszkodziłoby, pod warunkiem, że nikt by się nie dowiedział – zauważyła Lula.

– I mam klucz, więc to właściwie nie będzie włamanie. Problem w tym, że właściwie ukradłam ten klucz. Jako agentka sądowa mogę wejść do domu zbiega, jeśli mam powody podejrzewać, że tam przebywa. A gdyby zaszła potrzeba, jestem pewna, że potrafiłabym wykombinować dobry powód. Może i brakuje mi umiejętności rasowego łowcy nagród, ale łgać to ja potrafię.

– Może powinnaś sprawdzić, czy to rzeczywiście klucz od domu Eddiego – poradziła Lula. – No wiesz, przetestować go.

Wsunęłam klucz w zamek i drzwi się otworzyły.

– Cholera – sapnęła Lula. – Tylko popatrz. Otworzyły się.

Przekradłyśmy się do ciemnego przedpokoju i zamknęłyśmy się od środka.

– Zostań na czujce – powiedziałam do Luli. – Nie chcę, żeby mnie zaskoczyła policja albo Eddie.

– Możesz być spokojna – zapewniła Lula. – Stanie na czujce to moja druga natura.

Zaczęłam od kuchni, zaglądając do szafek i szuflad i grzebiąc w papierach leżących na wierzchu. Odstawiałam Jasia i Małgosię, czyli szukałam okruszków chleba, które naprowadziłyby mnie na właściwy trop. Miałam nadzieję znaleźć jakiś numer telefonu nabazgrany na papierowej chusteczce albo mapę z wielką pomarańczową strzałką, wskazującą lokalny motel. Wszędzie jednak widziałam tylko tradycyjne wyposażenie kuchni. Eddie miał tu noże, widelce, talerze i miseczki, które kupowała pani DeChooch i używała przez czas trwania ich małżeństwa. Nie było brudnych naczyń na blacie. Wszystko pochowano starannie do szafek. Niewiele jedzenia w lodówce, ale więcej niż u mnie. Mały karton mleka, trochę krojonej piersi indyczej ze sklepu Giovichinniego, kostka masła, przyprawy.

Spenetrowałam małą bieliźniarkę na dole, jadalnię i salon. Zajrzałam do szafy na płaszcze i przeszukałam kieszenie, podczas gdy Lula obserwowała ulicę przez szczelinę między zasłonami.

Wspięłam się na schody i spenetrowałam sypialnie, wciąż mając nadzieję znaleźć okruszek chleba. Łóżka były starannie pościelone. W głównej sypialni na stoliku nocnym leżał magazyn z krzyżówkami. Ani jednego okruszka. Przeszłam do łazienki. Czysta umywalka. Czysta wanna. Apteczka wypełniona po brzegi aspiryną, środkami przeciwko nadkwasotę, tabletkami nasennymi, cukierkami na kaszel, płynem do czyszczenia sztucznej szczęki, maścią na hemoroidy.

Okno nad wanną było otwarte. Wspięłam się na jej brzeg i wyjrzałam. Ucieczka DeChoocha nie budziła już zdumienia. Zeskoczyłam na podłogę i wyszłam z łazienki. Stanęłam na korytarzu i zaczęłam rozmyślać o Loretcie Ricci. Nie było po niej w tym domu nawet śladu. Plam krwi. Oznak jakiejkolwiek walki. Wnętrze wyglądało niezwykle czysto i schludnie. Wczoraj, gdy szukałam DeChoocha, też to zauważyłam.

Żadnych notatek na bloczku przy telefonie. Ani reklamówek z restauracji, rozrzuconych na blacie szafki. Ani skarpet na podłodze. Ani bielizny w koszu. Zresztą co ja wiem? Może cierpiący na depresję starzy ludzie stają się obsesyjnie schludni. A może DeChooch spędził całą noc na zeskrobywaniu krwi z podłogi, a potem zrobił pranie. Rezultat – ani jednego okruszka.

Wróciłam do salonu i z trudem powstrzymałam się od grymasu zniechęcenia. Pozostało jeszcze jedno miejsce do sprawdzenia. Piwnica. Fuj. Piwnice w takich domach jak ten są zawsze ciemne i nieprzyjemne – hałaśliwe piece c.o. i pokryte pajęczynami belki stropowe.

– Chyba powinnam zajrzeć teraz do piwnicy – poinformowałam Lulę.

– Okay – zgodziła się. – Teren nadal czysty.

Otworzyłam drzwi od piwnicy i zapaliłam latarkę. Porysowane schody z drewna, szara cementowa podłoga, oblepione pajęczynami belki stropowe i niesamowite, typowe dla piwnicy odgłosy. Tak jak się spodziewałam.

– Coś nie tak? – spytała Lula.

– Jest nieprzyjemnie.

– Uhm.

– Nie chcę tam schodzić.

– To tylko piwnica – zauważyła Lula.

– A może ty tam zejdziesz?

– Nic z tego. Nienawidzę piwnic. Są nieprzyjemne.

– Masz broń?

– A jak myślisz?

Wzięłam spluwę Luli i ruszyłam ostrożnie schodami w dół. Nie wiem, co zamierzałam zrobić za pomocą tej broni. Może zastrzelić pająka.

W piwnicy stały pralka i suszarka. Była tam też tablica z narzędziami… śrubokręty, klucze, młotki. Warsztat z przytwierdzonym na stałe imadłem. Narzędzia nie nosiły śladów użycia. W kącie dostrzegłam stos kartonowych pudeł. Były zamknięte, ale niezapieczętowane. Taśma, którą zostały sklejone, leżała na podłodze. Zajrzałam do kilku. Ozdoby choinkowe, trochę książek, talerze i półmiski. Ani śladu okruchów chleba.

Wróciłam na górę i zamknęłam drzwi. Lula wciąż wyglądała przez okno.

– Oho! – zawołała.

– Co “oho"? – spytałam. Nienawidzę tego okrzyku.

– Właśnie zajechał radiowóz.

– W mordę!

Chwyciłam smycz Boba i Lulę, po czym ruszyłam biegiem do tylnych drzwi. Wyskoczyliśmy z domu i przekradliśmy się na małą werandę, która służyła jako tylny ganek Angeli. Lula otworzyła z impetem drzwi i wszyscy wskoczyliśmy do środka.

Angela siedziała z matką przy małym kuchennym stole, racząc się kawą i ciastem.

– Na pomoc! Policja! – wrzasnęła matka Angeli, kiedy wpadliśmy do domu.

– To Stephanie! – krzyknęła do matki Angela. – Pamiętasz Stephanie?

– Kogo?

– Stephanie!

– Czego chce?

– Zmieniłyśmy zdanie co do ciasta – wyjaśniłam, odsuwając krzesło i siadając.

– Co? – wrzasnęła matka Angeli. – Co?

– Ciasto! – odkrzyknęła Angela matce. – Chcą trochę ciasta.

– Daj im, na litość boską, zanim nas zastrzelą.

Lula i ja spojrzałyśmy na broń w mojej dłoni.

– Może lepiej to schowasz – zauważyła Lula. – Po co starsza dama ma sobie zapaskudzić majtki?

Oddałam broń Luli i wzięłam kawałek ciasta.

– Proszę się nie bać! – wrzasnęłam. – To tylko straszak.

– Wygląda jak prawdziwy! – odwrzasnęła matka Angeli. – Zupełnie jak czternastostrzałowy glock, kaliber czterdzieści. Można wywalić nim porządną dziurę w ludzkiej głowie. Sama taki nosiłam, ale przerzuciłam się na strzelbę, kiedy wzrok mi się pogorszył.

Do tylnych drzwi zapukał Carl Costanza i wszystkie podskoczyłyśmy jak na zawołanie.

– Objeżdżaliśmy rejon i zobaczyliśmy twój wóz – wyjaśnił Costanza, częstując się kawałkiem ciasta, które trzymałam w dłoni. – Chcieliśmy się upewnić, że nie robisz nic nielegalnego… nie wkraczasz chociażby na miejsce przestępstwa.

– Kto, ja?

Costanza uśmiechnął się i wyszedł z moim ciastem w ręku.

Skupiłyśmy uwagę na stole, gdzie pozostał teraz pusty talerz.

– Na litość boską – zdumiała się Angela. – Przecież było na nim całe ciasto. Gdzie się, u licha, podziało?

Wymieniłyśmy z Lula szybkie spojrzenie. Bob miał kawałek lukru na pysku.

– Musimy już iść – powiedziałam, ciągnąc psa w stronę drzwi. – Dajcie mi znać, jak Eddie się odezwie.

– Niewiele udało nam się wskórać – zauważyła Lula już w samochodzie. – Nic się nie dowiedziałyśmy o Eddiem DeChoochu.

– Kupuje krojoną pierś indyczą u Giovichinniego – zauważyłam.

– I co z tego? Mamy zarzucić haczyk na indycze cycki?

– Nie. Rzecz w tym, że ten gość spędził całe życie w Burg i nigdzie indziej się nie wybiera. Jest gdzieś tutaj, krążąc białym cadillakiem. Chyba go znajdę.

Byłoby łatwiej, gdybym miała numer rejestracyjny. Kazałam swojej przyjaciółce Normie sprawdzić w wydziale komunikacji, ale było za dużo białych cadillaców do sprawdzenia.

Podrzuciłam Lulę do biura, a sama wyruszyłam na poszukiwanie Księżyca. Księżyc i Dougie spędzali większość czasu na oglądaniu telewizji i zjadaniu chipsów serowych, żyjąc ze sprzedaży zdobytych niby to legalnie produktów. Wkrótce, jak podejrzewałam, ich zapasy rozpłyną się w dymie marihuany i Księżyc wraz z Dougiem będą musieli zadowolić się nieco mniejszym luksusem.

Zaparkowałam przed domem Księżyca, po czym wraz z Bobem weszłam na schody i zapukałam do drzwi. Otworzył mi Huey Kosa i uśmiechnął się. Huey Kosa i Zero Bartha to współlokatorzy Księżyca. Mili goście, ale, podobnie jak Księżyc, nie z tej ziemi.

– Cześć, facetka – powitał mnie Huey.

– Szukam Księżyca.

– Jest u Dougiego. Zamierzał zrobić pranie, a Dougster ma pralkę. Dougster ma wszystko.

Podjechałam kawałek do domu Dougiego i zaparkowałam. Mogłam pokonać ten dystans na piechotę, ale to nie byłoby w stylu Jersey.

– Cześć, facetka – przywitał mnie Księżyc, kiedy zastukałam do drzwi Dougiego. – Miło was widzieć, ciebie i Boba. Mi casa su casa. No, właściwie to casa Dougiego, ale nie wiem, jak to powiedzieć.

Miał na sobie kolejny superkombinezon. Tym razem zielony i bez litery K wyszytej na piersi. Wyglądał jak marynata, a nie jak Księżyc.

– Ratujesz świat? – spytałam.

– Nie. Robię pranie.

– Miałeś wiadomości od Dougiego?

– Nic, facetka. Cisza.

Drzwi wejściowe otwierały się wprost na skromnie urządzony salon – kanapa, krzesło, pojedyncza lampa stojąca i wielki telewizor. Z ekranu wielkiego telewizora spoglądał Humphrey Bogart.

– Retrospektywa – wyjaśnił Księżyc. – Puszczają klasykę. Czyste złoto.

– Więc Dougie nigdy przedtem tak nie znikał? – spytałam, rozglądając się po pokoju.

– Jak długo go znam, to nie.

– Czy Dougie ma dziewczynę?

Na twarzy Księżyca pojawił się wyraz absolutnej tępoty. Jakby pytanie przekraczało jego możliwości.

– Dziewczyna – powiedział w końcu. – Rany, nigdy mi to nie przyszło na myśl. Dougie z dziewczyną. Nigdy go nie widziałem z dziewczyną.

– A chłopak?

– Też chyba nie. Myślę, że Dougster jest… uhm, samowystarczalny.

– Dobra, spróbujmy z innej strony. Dokąd Dougie poszedł, kiedy zniknął?

– Nie powiedział.

– Wziął wóz?

– Tak. Batmobila.

– A jak dokładnie wygląda ten Batmobil?

– Jak czarna corvetta. Rozglądałem się po okolicy, ale nigdzie jej nie widziałem.

– Powinieneś chyba zgłosić to na policję.

– Nie ma mowy! Dougster będzie ugotowany z kaucją.

Coś było nie tak. Księżyc wyglądał na zdenerwowanego, a to zdarzało mu się bardzo rzadko. Księżyc stanowi zwykle wcielenie spokoju.

– Wyczuwam tu jakiś haczyk – powiedziałam. – Czego mi nie mówisz?

– Hej, niczego, facetka. Przysięgam.

Powiecie, że jestem stuknięta, ale lubię Dougiego. Może to i ćpun, i oszust, ale z tych dobrych. I teraz zniknął, a ja miałam złe przeczucia.

– A rodzina? Rozmawiałeś z kimś? – spytałam.

– Nie, facetka, wszyscy są gdzieś w Arkansas. Dougster rzadko o nich gadał.

– Czy Dougie ma książkę telefoniczną?

– Nigdy nie widziałem. Jak już, to u siebie w pokoju.

– Zostań tu z Bobem i dopilnuj, żeby niczego nie zżarł. Rozejrzę się po pokoju Dougiego.

Na górze znajdowały się trzy małe sypialnie. Byłam już w tym domu, wiedziałam więc, która jest Dougiego. Wiedziałam też, czego się spodziewać, jeśli chodzi o wystrój wnętrza. Dougie nie tracił czasu na drobiazgi. Podłoga w pokoju była zasłana ubraniami, łóżko niepościelone, komoda zaśmiecona skrawkami papieru, modelem statku kosmicznego Enterprise, magazynami pełnymi panienek, talerzami z zaschniętym jedzeniem i kubkami.

Przy łóżku stał aparat, ale nie znalazłam książki telefonicznej. Na podłodze leżała żółta kartka, wyrwana z bloczku, na niej nabazgrane nazwiska i numery, niektóre pokryte plamami po kawie. Dokonałam pośpiesznego przeglądu treści i znalazłam kilku Kruperów, wszyscy z Arkansas, żaden z Jersey. Przerzuciłam śmieci na komodzie i dla spokoju sumienia zajrzałam do szafy.

Żadnych wskazówek.

Nie miałam powodu zaglądać do pozostałych sypialni, ale jestem z natury wścibska. Druga, skromnie urządzona, wyglądała na pokój gościnny. Domyślałam się, że nocował tu czasem Księżyc. Trzecia natomiast zagracona była pod sufit trefnym towarem. Pudła z testerami, telefonami, budzikami, stosy T-shirtów i Bóg wie czego jeszcze. Dougie znów działał.

– Księżyc – zawołałam! – Chodź tu! Natychmiast!

– No, no – zauważył z podziwem, kiedy zobaczył mnie na progu trzeciej sypialni. – A skąd się to wszystko wzięło?

– Myślałam, że Dougie dał sobie spokój z interesem.

– Nie mógł się powstrzymać, facetka. Przysięgam, że próbował, ale ma to we krwi, rozumiesz? Jakby się z tym urodził.

Teraz już rozumiałam, skąd ta nerwowość Księżyca. Dougie znów zadawał się ze złymi ludźmi. Źli ludzie są w porządku, kiedy wszystko idzie okay. Ale stają się powodem do zmartwień, kiedy znika najlepszy przyjaciel.

– Wiesz, skąd wzięły się te pudła? Wiesz, z kim pracował Dougie?

– Jestem zielony. Odebrał telefon, a zaraz potem pojawiła się pod domem ciężarówka z tym całym towarem. Nie przyglądałem się specjalnie. To byli Rocky i Bullwinkle, a wiesz, jak trudno odczepić się od starego Rocky'ego.

– Dougie był im winien forsę? Coś poszło nie tak z tym interesem?

– Nie wyglądało na to. Na pierwszy rzut oka był raczej zadowolony. Tylko nie z tych tosterów. Hej, chcesz toster?

– Ile?

– Dziesięć dolców.

– Sprzedane.

Zrobiłam krótki postój pod sklepem Giovichinniego, żeby nabyć podstawowe artykuły spożywcze, a potem popędziliśmy z Bobem do domu na lunch. Kiedy wysiadałam z wozu, miałam pod pachą toster, a w drugiej ręce torbę z zakupami.

Nagle, znikąd, zmaterializowali się Benny i Ziggy.

– Pomogę ci – zaofiarował się Ziggy. – Taka dama nie powinna sama dźwigać torby.

– A to co? Toster – zauważył Benny, wyjmując mi spod pachy pudełko. – I to niezły. Ma szerokie otwory, można przypiec nawet bułeczki.

– Dam radę – powiedziałam, ale już trzymali torbę i toster, zmierzając w stronę drzwi wejściowych.

– Pomyśleliśmy sobie, że wpadniemy i sprawdzimy, jak sprawy stoją – wyjaśnił Benny, ściągając windę. – Dopisało ci szczęście z Eddiem?

– Widziałam go u Stivy, ale dał nogę.

– Tak, słyszeliśmy. To wstyd.

Otworzyłam drzwi, a oni oddali mi pakunki i zajrzeli do mieszkania.

– Nie chowasz tu Eddiego, prawda? – upewnił się Ziggy.

– Nie!

Ziggy wzruszył ramionami.

– Zawsze warto spytać.

– Jak nie spytasz, to się nie dowiesz – zauważył Benny.

I zniknęli.

– Nie trzeba przechodzić testu na inteligencję, żeby dostać się do mafii – poinformowałam Boba.

Włączyłam swój nowy toster i wsunęłam do niego dwie kromki chleba. Zrobiłam dla Boba lekko przypieczoną grzankę z masłem orzechowym, dla siebie dobrze przypieczoną grzankę z masłem orzechowym, po czym zasiedliśmy do posiłku, rozkoszując się chwilą.

– Przypuszczam, że to żadna filozofia być gospodynią domową – powiedziałam do Boba. – Dopóki ma się masło orzechowe i chleb.

Zadzwoniłam do Normy w wydziale komunikacji i zapisałam numer wozu Dougiego. Potem zadzwoniłam do Morellego, żeby się dowiedzieć, czy dowiedział się czegokolwiek o czymkolwiek.

– Raport z sekcji Loretty Ricci jeszcze nie nadszedł – poinformował mnie. – Nikt nie przydybał DeChoocha, o Kruperze też nic nie wiadomo. Twój ruch, cukiereczku.

Wspaniale.

– Więc myślę, że zobaczę cię wieczorem – powiedział. – Wpadnę po ciebie i Boba o wpół do szóstej.

– Dobra. Jakaś szczególna okazja?

Telefoniczna cisza.

– Myślałem, że jesteśmy zaproszeni do twoich rodziców na kolację.

– O kurczę! Cholera. W mordę.

– Zapomniałaś, co?

– Byłam u nich ledwie wczoraj.

– Czy to znaczy, że nie musimy iść?

– Gdyby to było takie proste!

– Przyjadę o wpół do szóstej – oświadczył Morelli i odłożył słuchawkę.

Lubię swoich rodziców. Naprawdę. Tyle że doprowadzają mnie do szału. Przede wszystkim jest moja doskonała siostra Valerie i jej dwójka doskonałych dzieci. Mieszkają na szczęście w Los Angeles, więc ich doskonałość jest nieco złagodzona dzięki odległości. Na drugim miejscu plasuje się mój nieokreślony status cywilny, który matka uważa za swój obowiązek skonkretyzować. Nie wspomnę już o swojej pracy, ubraniu, nawykach żywieniowych, uczęszczaniu do kościoła, a raczej nieuczęszczaniu.

– Okay, Bob, pora wrócić do pracy – powiedziałam. – Ruszajmy.

Pomyślałam sobie, że spędzę popołudnie na szukaniu samochodów. Musiałam znaleźć białego cadillaca i Batmobila. Zacznę od Burg, postanowiłam, a potem będę stopniowo rozszerzać teren penetracji. Sporządziłam też w pamięci listę restauracji i jadłodajni świadczących usługi emerytom z uwzględnieniem rannych ptaszków. Jadłodajnie chciałam zostawić sobie na koniec, a najpierw zająć się białym cadillakiem.

Wrzuciłam do klatki Reksa kawałek chleba i powiedziałam mu, że wrócę przed piątą. Trzymałam już w dłoni smycz Boba i miałam wyruszać, kiedy rozległo się pukanie do drzwi. Chłopak z kwiaciarni.

– Wszystkiego najlepszego w dniu urodzin – powiedział, wręczył mi bukiet kwiatów i zniknął.

Było to trochę dziwne, ponieważ mam urodziny w październiku, a był dopiero kwiecień. Postawiłam bukiet na szafce kuchennej i przeczytałam dołączoną kartkę. “Na górze róża, na dole fiołek, z twego powodu stanął mi jak kołek". Podpisano “Ronald DeChooch". Nie dość że mnie wystraszył śmiertelnie w domu pogrzebowym, to jeszcze na dodatek przysłał mi kwiaty.

ROZDZIAŁ 4

– Fuj, paskudztwo!

Chwyciłam kwiaty i próbowałam je wyrzucić, ale nie mogłam się do tego zmusić. Wywalenie nawet zdechłych kwiatów sprawia mi trudność, a co dopiero świeżych, pełnych nadziei i ładnych. Cisnęłam kartkę na podłogę i zaczęłam po niej skakać. Wreszcie podarłam ją na strzępy i wyrzuciłam do śmieci. Kwiaty wciąż stały na szafce, radosne i kolorowe, ale przyprawiały mnie o dreszcz. Podniosłam wazon i umieściłam go ostrożnie w korytarzu, potem wskoczyłam z powrotem do mieszkania i zamknęłam drzwi. Stałam tam przez kilka uderzeń serca, by zorientować się w swoim nastroju.

– Dobra, mogę z tym żyć – powiedziałam do Boba.

Bob, jak się zdaje, nie miał na ten temat zdania. Ściągnęłam z wieszaka kurtkę, po czym wraz z Bobem minęliśmy pędem kwiaty i zbiegliśmy po schodach do wozu.

Po półgodzinie jazdy doszłam do wniosku, że szukanie cadillaca to zwariowany pomysł. Zaparkowałam przy Roebling i zadzwoniłam z komórki do Connie.

– Masz jakiekolwiek wiadomości o czymkolwiek? – spytałam. Connie była spokrewniona z połową przestępców w Jersey.

– Dodie Carmine dostała robotę striptizerki.

Niezła informacja, ale nie o to mi chodziło.

– Coś jeszcze?

– Nie ty jedna szukasz DeChoocha. Miałam telefon od wujka Bingo, pytał, czy czegoś się dowiedzieliśmy. Potem rozmawiałam z ciotką Flo, a ona powiedziała, że coś poszło nie tak jak trzeba w Richmond, kiedy DeChooch pojechał tam po fajki. Nie wiedziała nic więcej.

– W protokole aresztowania jest napisane, że był sam, kiedy go zgarnęli. Trudno uwierzyć, że nie miał wspólnika.

– Z tego, co wiem, działał na własną rękę. Załatwił interes, wynajął ciężarówkę i pojechał do Richmond.

– Stary, ślepy facet jedzie do Richmond, żeby przemycić trochę fajek?

– Dziwne, fakt.

W radiu wył zespół Metallica. Bob siedział obok jako obstawa, rozkoszując się solo na perkusji. Burg załatwiał ciemne interesy za zamkniętymi drzwiami. A mnie naszła nagle niepokojąca myśl.

– DeChoocha aresztowali w drodze stąd do Nowego Jorku?

– Tak, na postoju w Edison.

– Myślisz, że mógł zostawić trochę papierosów w Burg?

Chwila ciszy.

– Chodzi ci o Dougiego Krupera – domyśliła się Connie.

Rozłączyłam się, wrzuciłam bieg i pognałam do domu Dougiego. Nie zawracałam sobie głowy pukaniem. Wkroczyliśmy z Bobem do środka.

– Hej! – zawołał Księżyc, wychodząc niespiesznie z kuchni. W jednej ręce trzymał łyżeczkę, w drugiej puszkę. – Właśnie jem lunch. Chcesz trochę? Mam więcej. W sklepie sprzedawali dwie w cenie jednej. Bez etykiety.

Byłam już w połowie schodów.

– Nie, dzięki. Chcę jeszcze raz rzucić okiem na towar Dougiego. Ma u siebie coś prócz tej jednej dostawy?

– Tak, jakiś starszy gość zostawił kilka pudeł parę dni temu. Nic specjalnego. Zwykłe kartony.

– Wiesz, co w nich jest?

– Pierwszorzędne fajki. Chcesz trochę?

Przejrzałam towar w trzeciej sypialni i znalazłam kartony z papierosami. Cholera.

– To nic dobrego – powiedziałam do Księżyca.

– Wiem. Zabijają. Lepsza jest marycha.

– Superbohaterowie nie zażywają marychy.

– Akurat!

– To prawda. Nie możesz być Superbohaterem, jeśli bierzesz narkotyki.

– Zaraz powiesz, że nie piją nawet piwa.

Załatwił mnie.

– O piwie to nie wiem.

– Rany.

Próbowałam wyobrazić sobie Księżyca, kiedy nie jest na haju, ale nie byłam w stanie. Zacząłby nagle nosić garnitur z kamizelką? Został republikaninem?

– Musisz się pozbyć tego towaru – nakazałam.

– To znaczy sprzedać go?

– Nie. Pozbyć się. Jeśli zjawi się tu policja, oskarżą cię o posiadanie skradzionego towaru.

– Policja przesiaduje tu cały czas, facetka. To najlepsi klienci Dougiego.

– Chodzi mi o to, że jak przyjdą służbowo. Na przykład w związku ze zniknięciem Dougiego.

– Oooo – skapował Księżyc.

Bob wpatrywał się z uwagą w puszkę, którą facet wciąż trzymał. Jej zawartość bardzo przypominała psie żarcie. Oczywiście, jak się ma psa Boba, to wszystko podchodzi pod psie żarcie. Wypchnęłam go za drzwi i wszyscy zeszliśmy na dół.

– Muszę wykonać kilka telefonów – poinformowałam Księżyca. – Dam ci znać, jak coś się wyklaruje.

– Dobra, a co ze mną? – spytał. – Co mam robić? Wypadałoby, żebym… pomógł.

– Pozbądź się towaru z trzeciej sypialni.

Kwiaty wciąż stały na korytarzu, kiedy wyszliśmy z Bobem z windy. Bob je powąchał i zżarł różę. Zaciągnęłam go do mieszkania i od razu sprawdziłam wiadomości na sekretarce. Obie były od Ronalda. “Mam nadzieję, że spodobały ci się kwiaty – to była ta pierwsza – kosztowały mnie dwa dolce". Druga sprowadzała się do sugestii, że powinniśmy się spotkać, gdyż wydaje mu się, że coś między nami jest.

Potem cisza.

Zrobiłam sobie jeszcze jedną grzankę z masłem orzechowym, żeby zapomnieć o Ronaldzie. Potem drugą dla Boba. Zaniosłam telefon do jadami i obdzwoniłam wszystkich Kruperów z kartki znalezionej u Dougiego. Mówiłam za każdym razem, że jestem jego przyjaciółką i że go szukam. Kiedy mi podawali jego adres w Burg, wyrażałam zdziwienie, że wrócił do Jersey. Nie było potrzeby niepokoić jego krewnych.

– Zyskaliśmy wielkie zero z tymi telefonami – poinformowałam Boba. – Co teraz?

Mogłam wziąć zdjęcie Dougiego i popytać w okolicy, ale szansa, że ktoś go pamięta, była raczej minimalna. Nawet stojąc przed nim, z trudem go sobie przypominałam. Zadzwoniłam do informacji bankowej i dowiedziałam się, że Dougie posiada kartę Master. Tak wyglądała jego przeszłość kredytowa. No dobra, powiedziałam sobie, wkraczam na nieznany teren. Wyeliminowałam przyjaciół, krewnych, konta bankowe. Czyli to, co stanowi mój główny arsenał. Co gorsza, robiło mi się nieprzyjemnie w żołądku. Złe przeczucie. Naprawdę nie chciałam, by Dougie był martwy, ale nie dysponowałam żadnym dowodem na to, że jeszcze żyje.

To głupie, przekonywałam się w duchu. Dougie jest narwany. Bóg jeden wie, czym się w tej chwili zajmuje. Może wybrał się w na pielgrzymkę do Graceland. Albo gra w blackjacka w Atlantic City. Albo traci dziewictwo z kasjerką z nocnej zmiany w supermarkecie.

A może to nieprzyjemne uczucie w żołądku to po prostu głód. Jasne! Dobrze, że kupiłam u Giovichinniego pierniki. Wyjęłam je i dałam Bobowi takiego z kokosem, sama zjadłam resztę.

– No i jak? – spytałam go. – Lepiej się czujesz?

Ja czułam się znacznie lepiej. Słodycze zawsze poprawiają mi nastrój. Prawdę mówiąc, czułam się tak dobrze, że postanowiłam znów poszukać Eddiego. Tym razem gdzie indziej. Tym razem zamierzałam obejść okolice Ronalda. Dodatkową zachętę stanowił fakt, że Ronalda nie było w domu.

Ruszyłam z Bobem przez miasto w stronę Cherry Street. To część willowego zakątka na północno-zachodnim krańcu Trenton. Okolica bliźniaczych domków na małych działkach, trochę przypominająca Burg. Było późne popołudnie. Lekcje w szkole dobiegły końca. W salonach i kuchniach grały telewizory. Bulgotało w garnkach.

Przekradłam się obok domu Ronalda, szukając białego cadillaca i Eddiego. Lokum Ronalda stanowił pojedynczy dom o fasadzie z czerwonej cegły. Nie tak pretensjonalny jak kolumnada Joyce, ale i pozbawiony szczególnego gustu. Drzwi do garażu były zamknięte. Na podjeździe stał minivan. Małe podwórze od frontu było starannie utrzymane, centralny punkt stanowiła wysoka na metr, niebiesko-biała figurka Matki Boskiej. Wyglądała na skupioną i spokojną w swojej gipsowej kapliczce. Czego nie mogłam powiedzieć o sobie, siedzącej w hondzie z włókna szklanego.

Krążyliśmy z Bobem po uliczce, obserwując podjazdy i wypatrując ciemnych sylwetek, które poruszały się za firankami. Dwa razy objechaliśmy Cherry Street, a potem zaczęliśmy systematycznie penetrować resztę okolicy. Widzieliśmy mnóstwo dużych starych samochodów, ale ani jednego dużego starego cadillaca. Nie dostrzegliśmy też nigdzie Eddiego DeChoocha.

– Należy wszystko sprawdzić – tłumaczyłam Bobowi, starając się usprawiedliwić tę fatygę.

Bob posłał mi spojrzenie, które mówiło… nieważne co. Wystawił łeb za okno, wypatrując miniaturowych pudliczek.

Skręciłam w Olden Avenue i skierowałam się w stronę domu. Miałam właśnie przejechać Greenwood, kiedy przemknął obok mnie Eddie DeChooch w białym cadillacu, zmierzając w przeciwnym kierunku,

Zrobiłam nawrót na środku skrzyżowania. Zbliżała się godzina szczytu i na ulicy było sporo samochodów. Z tuzin kierowców wcisnęło klaksony i pokazało mi coś na migi. Zdołałam włączyć się w strumień wozów i próbowałam nie tracić Eddiego z pola widzenia. Zobaczyłam, jak skręca w State Street, kierując się ku centrum. Nim zdążyłam pójść w jego ślady, zniknął.

Wróciłam do domu dziesięć minut przed Joem.

– Co to za kwiaty na korytarzu? – spytał.

– Ronald DeChooch mi je przysłał. I nie mam ochoty o tym rozmawiać.

Morelli przyglądał mi się przez chwilę.

– Mam go zastrzelić?

– Prześladuje go myśl, że przyciągamy się nawzajem.

– Wielu z nas prześladuje to złudzenie.

Bob przygalopował do Morellego i zaczął się o niego ocierać, by zwrócić na siebie uwagę. Morelli uściskał go i potarmosił. Szczęśliwy pies.

– Widziałam dzisiaj Eddiego DeChoocha – oznajmiłam.

– I?

– I znów go zgubiłam.

Morelli uśmiechnął się.

– Słynna łowczyni nagród gubi starego gościa… dwukrotnie. – Zredukował dzielącą nas przestrzeń i otoczył mnie ramionami. – Potrzebujesz pociechy?

– Co masz na myśli?

– A ile mamy czasu?

Westchnęłam.

– Za mało.

Niech ręka boska broni, żebyśmy mieli się spóźnić na kolację choć o pięć minut. Spaghetti by się rozgotowało. Pieczeń byłaby za sucha. I to wszystko byłaby oczywiście moja wina. Zmarnowałabym ucztę. Znowu. Co gorsza, moja doskonała siostra Valerie nigdy nie zmarnowała uczty. Moja siostra Valerie miała dość rozumu, by zamieszkać tysiące kilometrów dalej. Na tym polegała jej doskonałość.

Matka otworzyła nam drzwi i Bob wtargnął do środka, trzepocząc uszami i błyskając ślepiami.

– Czyż nie jest uroczy? – zachwyciła się babka. – Czyż nie jest cudowny?

– Postaw ciasto na lodówce – doradziła matka. – Gdzie jest pieczeń? Nie dopuszczajcie go do mięsa.

Ojciec siedział już przy stole, nie spuszczając wołowiny z oka i rezerwując sobie smakowity kawałek z samego końca.

– No i jak przygotowania do wesela? – spytała babka, kiedy wszyscy zajęliśmy miejsca i zaczęliśmy dźgać mięso widelcami. – Byłam właśnie w salonie piękności i dziewczyny chciały koniecznie dowiedzieć się o datę. I czy wynajęliśmy salę. Marilyn Biaggi starała się o remizę na wesele dla swojej córki. Musiała czekać do końca roku.

Matka zerknęła na mój palec. Ani śladu pierścionka. Jak wczoraj. Zacisnęła wargi i zaczęła krajać mięso na drobne kawałki.

– Zastanawiamy się nad datą – oznajmiłam. – Ale niczego jeszcze nie ustaliliśmy.

Kłamczucha, kłamczucha. Nigdy nie rozmawialiśmy o dacie. Unikaliśmy rozmów o dacie jak zarazy.

Morelli otoczył mnie ramieniem.

– Steph zaproponowała, żebyśmy dali sobie spokój z weselem i zaczęli żyć razem, ale nie wiem, czy to dobry pomysł.

Morelli też potrafi łgać, a czasem ma paskudne poczucie humoru.

Matka wciągnęła z sykiem powietrze i tak mocno dźgnęła kawałek mięsa, że jej widelec zazgrzytał o talerz.

– Słyszę zewsząd, że to nowoczesne podejście – zauważyła baka. – Osobiście nie widzę w tym nic złego. Gdybym chciała żyć na kocią łapę z jakimś mężczyzną, to bym to po prostu zrobiła. Jakie w końcu znaczenie ma świstek papieru? Szczerze mówiąc, poszłabym na ten układ z Eddiem DeChoochem, ale jego penis nie funkcjonuje.

– Jezu Chryste – mruknął ojciec.

– Co nie znaczy, że w mężczyźnie interesuje mnie wyłącznie jego penis – dodała babka. – Chodzi o to, że Eddie i ja pociągaliśmy się tylko fizycznie. Kiedy dochodziło do rozmowy, niewiele mieliśmy sobie do powiedzenia.

Matka zaczęła wykonywać ruchy, jakby chciała przebić sobie nożem pierś.

– Zabijcie mnie – oświadczyła. – Tak będzie prościej.

– To menopauza – szepnęła babka do mnie i Joego.

– To nie menopauza! – wrzasnęła matka. – To ty! To ty doprowadzasz mnie do szału! – Wycelowała palec w ojca. – I ty też mnie doprowadzasz do szału! I ty też – oświadczyła, spoglądając na mnie złym wzrokiem. – Doprowadzasz mnie do szału. Choć raz chciałabym zjeść kolację, nie słuchając o genitaliach, kosmitach i strzelaniu. I chcę widzieć przy tym stole wnuki. Chcę widzieć je w przyszłym roku, i to z prawego łoża. Myślisz, że jestem wieczna? Niedługo umrę i wtedy będzie ci bardzo przykro.

Wszyscy siedzieli jak sparaliżowani, w dodatku z opuszczonymi szczękami. Nikt się nie odezwał słowem przez następne sześćdziesiąt sekund.

– Pobieramy się w sierpniu – wypaliłam. – W trzecim tygodniu sierpnia. Chcieliśmy zrobić wam niespodziankę.

Twarz matki pojaśniała.

– Naprawdę? Trzeci tydzień sierpnia?

Nie. Było to absolutne zmyślenie. Nie wiem, skąd się wzięło. Po prostu samo wyskoczyło mi z ust. Prawda wygląda tak, że zaręczyliśmy się jakby przypadkiem. Stało się to w chwili, gdy nie bardzo wiedzieliśmy, czy chcemy spędzić razem życie, czy też zapewnić sobie regularny seks. A ponieważ popęd Morellego przekracza wielokrotnie moje potrzeby w tym względzie, to on znacznie częściej wypowiada się pozytywnie o małżeństwie. Najbliższe

prawdy, jak przypuszczam, jest to, że zaręczyliśmy się właśnie dlatego, by się zaręczyć. Tak jest wygodnie, bo pozwala nam to unikać poważnej dyskusji na temat związku. Poważne dyskusje zawsze prowadzą do wrzasków i trzaskania drzwiami.

– Oglądałaś już suknie ślubne? – spytała babka z ożywieniem. – Do sierpnia pozostało niewiele czasu. Potrzebujesz sukni. Nie mówiąc już o kwiatach i weselu. Musisz też zarezerwować sobie termin w kościele. Dowiadywałaś się o kościół? – Babka zerwała się z miejsca. – Muszę zadzwonić do Betty Szajack i Majone Swit i przekazać im nowiny.

– Nie, zaczekaj! – powstrzymałam ją. – To jeszcze nieoficjalne.

– Co to znaczy… nieoficjalne? – zaniepokoiła się matka.

– Niewielu ludzi jeszcze wie.

Jak na przykład Joe.

– A co z babcią Joego? – zainteresowała się babka. -Wie? Nie chciałabym wchodzić jej w paradę. Potrafi rzucić urok.

– Nikt nie potrafi rzucać uroku – zauważyła matka. – Nie ma czegoś takiego jak urok.

Zauważyłam, że powstrzymała się w ostatniej chwili, by nie uczynić znaku krzyża.

– Nie chcę dużego wesela z suknią i wszystkimi bajerami – dodałam. – Chcę tylko urządzić skromne przyjęcie z grillem.

Nie mogłam uwierzyć własnym słowom. Nie dość że ogłosiłam datę ślubu, to jeszcze wszystko miałam zaplanowane. Grill! Jezu! Odnosiłam wrażenie, że nie panuję nad własnymi ustami. Spojrzałam na Joego i poprosiłam bezgłośnie: Pomocy!

Joe otoczył mnie ramieniem i uśmiechnął się. Jego milczące przesłanie brzmiało: Kotku, poradź sobie sama.

– No cóż, bardzo bym się cieszyła, widząc cię w szczęśliwym związku – wyznała matka. – Obie moje dziewczynki… szczęśliwe małżonki.

– A propos – wtrąciła babka. – Valerie dzwoniła wczoraj wieczorem, jak byłaś w sklepie. Mówiła coś o podróży, ale nie mogłam zrozumieć, o co jej chodzi, bo w tle słychać było jakieś wrzaski.

– Kto wrzeszczał?

– To był chyba telewizor. Valerie i Steven nigdy nie wrzeszczą. A dziewczynki to takie grzeczne panienki.

O mało się nie udławiłam.

– Chciała, żebym oddzwoniła? – spytała matka.

– Nie powiedziała. Coś nam przerwało.

Babka wyprostowała się na swoim krześle. Miała dobry widok na ulicę i coś przykuło jej uwagę.

– Przed domem zatrzymała się taksówka – oświadczyła.

Wszyscy jak jeden mąż wykręcili szyje. Taksówka zajeżdżająca pod dom to w Burg wielka atrakcja.

– O Boże! – zawołała babka. – Mogłabym przysiąc, że to Valerie wysiada z wozu.

Wszyscy zerwaliśmy się z miejsc i pobiegliśmy do drzwi, a moja siostra i jej dzieci wpadły do domu.

Valerie jest o dwa lata ode mnie starsza i o dwa centymetry niższa. Obie mamy kręcone kasztanowe włosy, ale Valerie ufarbowała je na blond i obcięła krótko, zupełnie jak Meg Ryan. Przypuszczam, że tak właśnie robi się z włosami w Kalifornii.

Za naszych dziecinnych lat Valerie to był budyń waniliowy, dobre stopnie i nieskazitelnie białe tenisówki. A ja – ciasto z zakalcem, praca domowa, którą zeżarł pies, i podrapane kolana.

Valerie wyszła za mąż bezpośrednio po ukończeniu college'u i od razu zaszła w ciążę. Prawdę mówiąc, zazdroszczę jej. Ja wyszłam za mąż i od razu się rozwiodłam. Oczywiście, trzeba pamiętać, że poślubiłam bawidamka idiotę, a ona całkiem miłego faceta. Valerie nie mogła wyjść za kogoś innego niż mężczyzna idealny.

Moje siostrzenice wyglądają jak Valerie przed transformacją w Meg Ryan. Kręcone kasztanowe włosy, duże piwne oczy, karnacja o nieco bardziej włoskim odcieniu niż moja. Niewiele węgierskości przedostało się do genotypu mojej siostry. A jeszcze mniej udzieliło się jej córkom, Angie i Mary Alice. Angie ma dziewięć lat i zbliża się do czterdziestki. Mary Alice zaś uważa, że jest koniem.

Moja matka, zarumieniona, ze łzami w oczach, hormonalnie pobudzona, obejmowała dzieci i całowała Valerie.

– Nie wierzę – powtarzała. – Nie wierzę! Taka niespodzianka. Nie miałam pojęcia, że przyjeżdżacie.

– Dzwoniłam – powiedziała zdziwiona Valerie. – Babcia ci nie powtórzyła?

– Nie słyszałam dokładnie, co mówiłaś – tłumaczyła babka. – Był u ciebie straszny hałas, a potem nas rozłączyło.

– No cóż, tak czy owak, jestem – oświadczyła Valerie.

– Akurat na kolację – ucieszyła się matka. – Mam ładny kawałek pieczeni i ciasto na deser.

Przez chwilę byliśmy zajęci dostawianiem krzeseł, talerzy i szklanek. Potem wszyscy usiedliśmy i zaczęliśmy sobie podawać mięso, ziemniaki i zieloną fasolkę. Kolacja natychmiast osiągnęła status przyjęcia, a dom wypełniła atmosfera święta.

– Jak długo zostaniecie? – spytała matka.

– Dopóki nie zaoszczędzę dość pieniędzy, żeby kupić dom – odparła Valerie.

Twarz ojca pokryła się trupią bladością.

Matka nie kryła rozradowania.

– Przeprowadzacie się z powrotem do New Jersey?

Valerie wybrała z namysłem chudy kawałek pieczeni.

– Uznaliśmy, że tak będzie najrozsądniej.

– Steve będzie mógł się przenieść? – spytała matka.

– Steve nie przyjeżdża – wyjaśniła Valerie, usuwając z chirurgiczną precyzją skrawek tłuszczu ze swego mięsa. – Rzucił mnie.

Święto, święto i po święcie.

Morelli jedyny przy stole nie wypuścił widelca z dłoni. Zerknęłam na niego i doszłam do wniosku, że z trudem panuje nad uśmiechem.

– A to ci numer – skomentowała babka.

– Rzucił cię – powtórzyła matka. – Co to znaczy, rzucił cię? Ty i Steve jesteście idealną parą.

– Też tak myślałam. Nie wiem, co poszło nie tak. Wydawało mi się, że wszystko układa się między nami doskonale, i nagle puf! Zniknął.

– Puf? – upewniła się babka.

– Tak po prostu – odparła Valerie. – Puf.

Zagryzła dolną wargę, żeby ukryć jej drżenie. Matkę, ojca, babkę i mnie ogarnęła na ten widok panika. Nie zdarzało nam się tak jawnie okazywać uczuć. Ulegaliśmy złości i sarkazmowi. Wszystko poza złością i sarkazmem stanowiło dla nas dziewiczy ląd. A już na pewno nie wiedzieliśmy, jak mamy rozumieć zachowanie Valerie. Valerie to królowa lodu. Nie wspominając o tym, że życie Valerie zawsze było doskonałe. Taka rzecz po prostu nie mogła jej się przytrafić.

W zaczerwienionych oczach mojej siostry błysnęły łzy.

– Możesz podać mi sos? – zwróciła się do babki.

Matka zerwała się z krzesła.

– Przyniosę ci ciepły z kuchni.

Drzwi zamknęły się za matką. Rozległ się wrzask i odgłos talerza uderzającego w ścianę. Odruchowo poszukałam wzrokiem Boba, ale Bob spał sobie pod stołem. Drzwi kuchni otworzyły się na oścież i do pokoju weszła spokojnym krokiem matka z sosjerką w dłoni.

– Jestem przekonana, że to chwilowe – oświadczyła. – Steve na pewno odzyska rozum.

– Myślałam, ze jesteśmy dobrym małżeństwem. Smacznie gotowałam. W domu było zawsze czysto. Ćwiczyłam na siłowni, żeby ładnie wyglądać. Obcięłam nawet włosy a la Meg Ryan. Nie rozumiem, co się stało.

Valerie zawsze była elokwentnym członkiem rodziny. Nieodmiennie opanowana. Przyjaciele nazywali ją świętą Valerie, ponieważ wyglądała tak niewinnie i łagodnie… jak figurka Matki Boskiej Ronalda DeChoocha. I oto nagle świat zaczął się wokół niej walić i Valerie nie była już taka łagodna, ale i nie oszalała z gniewu. Robiła wrażenie smutnej i zagubionej.

Wydawało mi się to trochę dziwne, bo kiedy moje małżeństwo się rozpadało, słychać było w promieniu pięciu kilometrów, jak wrzeszczę. A kiedy poszliśmy z Dickiem do sądu, to mi potem opowiadano, że w pewnym momencie moja głowa zaczęła obracać się na karku jak u tej dziewczynki z Egzorcysty. Dickie i ja nie mieliśmy specjalnie udanego małżeństwa, ale odbiliśmy to sobie na rozwodzie.

Uległam czarowi chwili i posłałam Morellemu wymowne spojrzenie – mężczyźni to dranie. Oczy mu pociemniały, a w kąciku ust błąkał się prawie niedostrzegalny uśmiech. Musnął mnie końcem palca po karku, a ja poczułam, jak fala gorąca spływa mi z żołądka wprost do… hm, jak by to określić?

– Jezu – jęknęłam.

Joe uśmiechnął się szerzej.

– Przynajmniej finansowo wyjdziesz na swoje – zwróciłam się do siostry. – Zgodnie z prawem kalifornijskim dostaje się chyba połowę wszystkiego, prawda?

– Połowa niczego to nic – odparła Valerie. – Hipoteka domu przekracza jego wartość. A konto jest puste, bo Steve przelewał nasze pieniądze na Kajmany. To taki dobry biznesmen. Wszyscy tak mówią. To właśnie mnie w nim pociągało.

Westchnęła głęboko i pokroiła mięso na talerzu Angie. Potem pokroiła mięso Mary Alice.

– A dzieci? – spytałam. – Co z alimentami?

– Wydaje mi się, że powinien pomagać dziewczynkom, przynajmniej teoretycznie, ale Steve zniknął. Jest chyba na Kajmanach z naszymi pieniędzmi.

– To okropne!

– Prawdę mówiąc, uciekł z naszą opiekunką do dzieci.

Wszyscy sapnęliśmy z wrażenia.

– W zeszłym miesiącu skończyła osiemnaście lat – wyjaśniła Valerie. – Dałam jej na urodziny przytulankę.

Mary Alice zarżała.

– Chcę siana. Konie nie jedzą mięsa. Konie muszą jeść siano.

– Jakie to urocze – zachwyciła się babka. – Mary Alice wciąż uważa, że jest koniem.

– Jestem koniem mężczyzną – sprecyzowała Mary Alice.

– Nie bądź koniem mężczyzną, kochanie – wtrąciła Valerie. – Mężczyźni to hołota.

– Niektórzy są w porządku – zauważyła babka.

– Wszyscy mężczyźni to hołota – upierała się Valerie. – Z wyjątkiem dziadka, oczywiście.

Joego z hołoty nie wykluczono.

– Konie mężczyźni potrafią galopować szybciej niż konie kobiety – oświadczyła Mary Alice i cisnęła w siostrę łyżkę tłuczonych ziemniaków. Pocisk przeleciał obok Angie i wylądował na podłodze. Bob wyczołgał się spod stołu i zżarł ziemniaki.

Valerie zmarszczyła brwi.

– To niegrzeczne rzucać ziemniakami.

– Owszem – potwierdziła babka. – Małe damy nie rzucają ziemniakami w swoje siostry.

– Nie jestem małą damą. De razy mam ci powtarzać? Jestem koniem! – oznajmiła ze złością Mary Alice i cisnęła w babkę garścią puree.

Babka zmrużyła oczy i zaatakowała zieloną fasolką, która odbiła się od głowy Mary Alice.

– Babcia uderzyła mnie fasolką! – wrzasnęła Mary Alice. – Uderzyła mnie fasolką! Powiedzcie jej, żeby nie rzucała we mnie fasolką!

I tyle na temat idealnych panienek.

Bob natychmiast pożarł fasolkę.

– Przestańcie karmić psa – nakazał ojciec.

– Nie gniewacie się chyba, że tak niespodziewanie przyjechałam – powiedziała Valerie. – Wyprowadzę się zaraz, gdy znajdę sobie jakąś pracę.

– Mamy tylko jedną łazienkę – uprzedził ojciec. – Rano idę od razu do łazienki. Siódma to moja pora.

– Wspaniale, że zostaniesz u nas z dziewczynkami – wyznała matka. – Możesz pomóc przy ślubie Stephanie. Ustalili właśnie z Joem datę.

Valerie zakrztusiła się.

– Gratulacje.

– Ceremonia ślubna szczepu Tuzi trwa siedem dni i kończy się rytualnym przebiciem błony dziewiczej – odezwała się Angie. – Potem panna młoda przenosi się do rodziny męża.

– Widziałam w telewizji program o kosmitach – wtrąciła babka. – Okazało się, że nie mają błon dziewiczych. Nie mają w ogóle niczego poniżej pasa.

– Czy konie mają błony dziewicze? – chciała wiedzieć Mary Alice.

– Nie konie mężczyźni – wyjaśniła babka.

– To naprawdę miłe, że zamierzacie się pobrać – powiedziała Valerie. A potem wybuchnęła płaczem. Nie było to łkanie. Valerie ryczała na całego, zachłystując się powietrzem i wyrzucając z siebie rozpacz.

Dwie małe damy też zaczęły płakać, rozdziawiając się przy tym szeroko, jak potrafią tylko dzieci. Po chwili płakała też moja matka, smarkając w chusteczkę. A Bob zaczął wyć. Auuuu! Auuuu!

– Nigdy więcej nie wyjdę za mąż – oświadczyła wstrząsana płaczem Valerie. – Małżeństwo to robota diabła. Mężczyźni to antychryści. Zostanę lesbijką.

– Jak to się robi? – spytała babka. – Zawsze chciałam wiedzieć. Trzeba zakładać sobie sztuczny penis? Widziałam raz program w telewizji, gdzie kobiety nosiły coś takiego, to było zrobione z czarnej skóry i miało kształt wielkiego…

– Zabijcie mnie – powiedziała matka. – Po prostu mnie zabijcie. Chcę umrzeć.

Moja siostra i Bob zaczęli ryczeć i wyć od nowa. Mary Alice rżała z całych sił. Angie zakryła sobie uszy, żeby nie słyszeć, i zaczęła śpiewać: la, la, la, la.

Ojciec opróżnił do czysta swój talerz i rozejrzał się. Gdzie moja kawa? Gdzie moje ciasto?

– Jesteś mi winna za to duży rewanż – usłyszałam szept Morellego. – To noc szalonego seksu.

– Zaczyna mnie łapać migrena – oświadczyła babka. – Nie mogę znieść tego rejwachu. Niech ktoś coś zrobi. Włączcie telewizor. Podajcie whisky. Zróbcie coś!

Wstałam z krzesła, poszłam do kuchni i przyniosłam ciasto. Z chwilą gdy znalazło się na stole, ustał wszelki płacz. Jeśli do czegokolwiek przywiązujemy w tej rodzinie wagę… to jest to deser.

Wracaliśmy do domu w milczeniu – ja, Morelli i Bob. Nikt nie wiedział, co powiedzieć. Morelli zajechał na parking, zgasił silnik i odwrócił się do mnie.

– Sierpień? – spytał. Jego głos przybrał wyższą niż zwykle nutę, jakby wyrażając niedowierzanie. – Chcesz, żebyśmy się pobrali w sierpniu?

– Wyrwało mi się! To przez matkę i jej umieranie.

– Przy twojej rodzinie moja wygląda jak stado naiwnych owieczek.

– Żartujesz? Twoja babka jest obłąkana. Przenika ludzi wzrokiem.

– To włoska sztuczka.

– To obłęd.

Jakiś samochód skręcił na parking, zatrzymał się gwałtownie, drzwi się otworzyły i na chodnik wypadł Księżyc. Wysiedliśmy w tym samym momencie. Kiedy do niego podeszliśmy, dźwignął się do pozycji siedzącej. Trzymał się za głowę, spomiędzy palców kapała mu krew.

– Hej, facetka! – zawołał. – Chyba mnie postrzelili. Oglądałem telewizję i usłyszałem jakiś hałas, więc się odwróciłem i zobaczyłem tę niesamowitą twarz za oknem. To była okropna stara kobieta, miała okropne oczy. Było ciemno, ale widziałem ją przez szybę. Zaraz potem wyciągnęła spluwę i strzeliła do mnie. Rozwaliła okno Dougiego i wszystko. Prawo powinno tego zabraniać, facetka.

Księżyc mieszkał dwie przecznice od szpitala, ale minął go i przyjechał do mnie. Dlaczego ja? – zadawałam sobie pytanie. A potem zorientowałam się, że gadam jak moja matka, więc trzepnęłam się w myślach po głowie.

Wpakowaliśmy Księżyca z powrotem do jego wozu. Joe zawiózł go do szpitala, ja jechałam za nimi półciężarówką Joego. Dwie godziny później medyczne i policyjne formalności były załatwione, a Księżyc miał na czole wielki bandaż. Kula drasnęła go nad okiem i odbiła się rykoszetem od ściany w pokoju.

Staliśmy w mieszkaniu Dougiego i badaliśmy dziurę w szybie.

– Powinienem był włożyć superkostium – oświadczył Księżyc. – To by ich zaskoczyło, facetka.

Popatrzyliśmy na siebie z Joem. Zaskoczyło. Tak, pewnie.

– Myślisz, że będzie tu bezpieczny? – spytałam.

– Trudno powiedzieć, co jest dla niego bezpieczne – odparł Joe.

– Amen – spuentował Księżyc. – Bezpieczeństwo unosi się na skrzydłach motyla.

– Nie wiem, do cholery, co to znaczy – przyznał Joe.

– To znaczy, że bezpieczeństwo jest ulotne, facet – wyjaśnił Księżyc.

Joe odciągnął mnie na bok.

– Może powinniśmy posłać go na odwyk.

– Słyszałem to, facet. Kiepski pomysł. Ci ludzie na odwyku są walnięci. Istny dołek. Wszystko ćpuny.

– Jezu, nie chcielibyśmy zamykać cię z bandą ćpunów – przyznał Joe.

Księżyc przytaknął.

– Absolutnie, człowieku.

– Mógłby chyba zostać u mnie kilka dni – powiedziałam i w tej samej chwili tego pożałowałam. Nie miałam pojęcia, co się ze mną tego dnia dzieje. Jakby usta nie miały połączenia z mózgiem.

– Rany, zrobisz to dla Księżyca? To jest coś – przyznał Księżyc i objął mnie serdecznie. – Nie będziesz żałować. Ekstrasublokator ze mnie.

Joe nie wyglądał na równie szczęśliwego jak Księżyc. Miał plany na ten wieczór. Ta uwaga przy stole, że jestem mu winna superseks! Niewykluczone, że się ze mną tylko drażnił. Ale może i nie. Z mężczyznami nigdy nie wiadomo. Może najlepiej było przyjąć pod swój dach Księżyca. Spojrzałam na Joego i wzruszyłam ramionami, co miało oznaczać: Hej, co dziewczyna ma zrobić?

– Dobra – zgodził się Joe. – Zamykamy dom i zjeżdżamy. Ty bierzesz Księżyca, ja Boba.

Stanęliśmy na korytarzu przed moimi drzwiami. Księżyc trzymał niewielką torbę, podejrzewałam, że ma tam ubranie na zmianę i zapas różnorodnych narkotyków.

– W porządku, wyjaśnijmy sobie jedną rzecz – uprzedziłam. – Jesteś u mnie mile widziany, ale nie ma mowy o narkotykach.

– Super – powiedział.

– Masz jakieś prochy w torbie?

– Hej, a niby jak wyglądam?

– Jak facet od marihuany.

– No tak, ale to dlatego, że mnie znasz.

– Wysyp wszystko z torby na podłogę.

Księżyc opróżnił torbę. Schowałam do niej z powrotem jego ubranie, a resztę skonfiskowałam. Fifki, bibułkę i cały asortyment zakazanych środków. Potem weszliśmy do mieszkania. Zawartość plastikowych torebek wylądowała w klozecie, sprzęt w koszu na śmieci.

– Żadnych narkotyków, dopóki tu mieszkasz – oznajmiłam.

– Hej, to ekstra – powiedział Księżyc. – Księżyc tak naprawdę nie potrzebuje prochów. Księżyc to użytkownik rekreacyjny.

Aha.

Dałam mu poduszkę i kołdrę, a sama poszłam do łóżka. O czwartej rano zbudził mnie telewizor grający w salonie. Poczłapałam tam w T-shircie i flanelowych bokserkach i popatrzyłam zmrużonymi oczami na Księżyca.

– Co się dzieje? Nie możesz spać?

– Zwykle śpię jak kamień. Ale nie znam otoczenia. Chyba za dużo tutaj wszystkiego. Czuję się kiepsko. Wiesz, o czym mówię? Niespokojny tu jestem.

– Tak. Coś mi się widzi, że potrzebujesz skręta.

– W celach zdrowotnych. W Kalifornii można dostać trawkę na receptę.

– Zapomnij o tym.

Wróciłam do sypialni, zamknęłam drzwi na klucz i przykryłam głowę poduszką.

Kiedy wstałam, była siódma, a Księżyc spał na podłodze. W telewizji leciały sobotnie kreskówki. Włączyłam ekspres do kawy, dałam Reksowi świeżej wody i trochę karmy, a potem wsadziłam do mojego nowego testera kronikę chleba. Kawowy aromat postawił Księżyca na nogi.

– Cześć – powiedział. – Co na śniadanie?

– Tost i kawa.

– Twoja babka zrobiłaby mi naleśniki.

– Mojej babki tu nie ma.

– Próbujesz uprzykrzyć mi życie, człowieku. Sama pewnie wzięłaś pączki, a dla mnie zostały tosty. Mówię o swoich prawach. – Nie wydzierał się co prawda, ale nie mówił też cicho. – Jestem istotą ludzką i mam swoje prawa.

– O jakich prawach mówisz? O prawie do naleśników? O prawie do pączków?

– Nie pamiętam.

Jezu.

Opadł na kanapę.

– To mieszkanie jest przygnębiające. Działa mi na nerwy. Jak ty tu możesz wytrzymać?

– Chcesz kawy czy czegoś innego?

– Tak! Chcę kawy, i to zaraz. – Jego głos wzniósł się o oktawę. Księżyc zdecydowanie wrzeszczał. – Nie będę czekał bez końca na kawę!

Postawiłam z hukiem kubek na szafce, nalałam kawy i przysunęłam mu. Potem zadzwoniłam do Morellego.

– Potrzebuję prochów – oznajmiłam. – Musisz mi dostarczyć prochów.

– Chodzi o antybiotyki?

– Nie. Chodzi o marihuanę. Wywaliłam wczoraj wszystkie jego prochy do ubikacji i teraz go nienawidzę. Kompletnie mu odbiło.

– Myślałem, że mamy go otrzeźwić.

– Nie warto. Wolę go, jak jest na haju.

– Nie ruszaj się stamtąd – powiedział tylko Morelli i odłożył słuchawkę.

– To lipna kawa, facetka – oświadczył Księżyc. – Potrzebuję brazylijskiej.

– Świetnie! Chodźmy po brazylijską.

Chwyciłam torbę i klucze i wypchnęłam Księżyca za drzwi.

– Hej, człowieku, muszę włożyć buty.

Przewróciłam oczami i westchnęłam głośno, podczas gdy Księżyc wskoczył z powrotem do mieszkania po buty. Wspaniale. Nie byłam na głodzie, a też mi odbiło. Jak przed okresem.

ROZDZIAŁ 5

Przesiadywanie w kawiarni i popijanie brazylijskiej kawy nie było przewidziane w moim porannym rozkładzie dnia, wybrałam więc McDonalda, który oferował kawę brazylijską o smaku waniliowym i, co istotne, naleśniki. Nie miały może rozmiarów placków, jakie smażyła babka, ale nie były źle, a ich zdobycie nie nastręczało szczególnych trudności.

Niebo zaciągnęło się chmurami, zapowiadając deszcz. Żadna niespodzianka. Deszcz to w Jersey rzecz obowiązkowa. Uporczywa szara mżawka, która sprawia, że mamy najgorsze w kraju fryzury i mentalność leniuchów wysiadujących godzinami przed telewizorem. W szkole uczyli nas, że jak w kwietniu burze – to w maju piękne róże. Ulewy powodują także gigantyczne karambole na trasie wyjazdowej z miasta i spuchnięte, zasmarkane zatoki nosowe. Skutkiem tego mamy często powód, by kupować nowe wozy, i jesteśmy, jak Ameryka długa i szeroka, znani z charakterystycznej, nosowej odmiany angielskiego.

– Jak twoja głowa? – spytałam Księżyca w drodze powrotnej.

– Pełna dobrej kawy. Moja głowa jest błoga, facetka.

– Nie, nie, chodziło mi o twoje szwy.

Księżyc pomacał się po opatrunku.

– W porządku.

Siedział przez chwilę z lekko rozchylonymi ustami i wzrokiem wbitym w najgłębsze zakamarki swego umysłu, aż wreszcie błysnęło mu jakieś światełko.

– Ach tak – przypomniał sobie. – Postrzeliła mnie jakaś okropna starsza pani.

To właśnie dobra strona zażywania przez całe życie trawki… nie ma problemów z pamięcią. Coś strasznego cię spotyka, a w dziesięć minut później nie możesz sobie za cholerę nic przypomnieć.

Jest też oczywiście i zła strona, bo kiedy spada na człowieka nieszczęście, na przykład gubi się gdzieś jego przyjaciel, to zachodzi prawdopodobieństwo, że istotne wydarzenia i informacje zaginą we mgle spowijającej umysł. I że twarz w oknie była owocem halucynacji, podczas gdy tak naprawdę strzał oddano z przejeżdżającego samochodu.

W przypadku Księżyca prawdopodobieństwo oznaczało niemal pewność.

Przejechałam obok domu Dougiego, by się upewnić, że nie strawił go ogień, kiedy spaliśmy u mnie.

– Wszystko wygląda okay – zauważyłam.

– Wygląda pusto – skomentował Księżyc.

Kiedy wróciliśmy do mnie, w kuchni siedzieli Ziggy i Benny. Obaj raczyli się kawą i tostami.

– Mamy nadzieję, że się nie gniewasz – powiedział Ziggy. – Byliśmy ciekawi, jak spisuje się twój nowy toster.

Benny pokazał swoją kromkę.

– Doskonały tost. Zobacz tylko, jak się równo przypiekł. Ani śladu spalenizny na krawędziach. I jaki chrupki.

– Powinnaś kupić trochę galaretki – zauważył Ziggy. – Galaretka truskawkowa byłaby do tego tosta w sam raz.

– Znów się włamaliście do mojego mieszkania! Nie znoszę, jak to robicie.

– Nie było cię w domu – wyjaśnił Ziggy. – Nie chcieliśmy, żeby wyglądało, jakby pod twoimi drzwiami kręcili się faceci w wiadomym celu.

– Tak, nie chcieliśmy psuć ci dobrej opinii – dorzucił Benny. – Nigdy nie uważaliśmy, że należysz do takich dziewczyn. Choć krążyły przez lata plotki o tobie i Joem Morellim. Powinnaś na niego uważać. Ma bardzo złą reputację.

– Hej, popatrz tylko! – zawołał zdziwiony Ziggy. – Ten mały pedzio. Gdzie się podział twój uniform, dzieciaku?

– No właśnie, i skąd ten opatrunek? Potknąłeś się na wysokich obcasach? – spytał Benny.

Ziggy i Benny trącili się łokciami i wybuchnęli śmiechem… jakby chodziło o jakiś im tylko znany dowcip.

Nagle wpadło mi coś do głowy.

– Słuchajcie, chłopaki, nie wiecie przypadkiem, skąd ta rana na jego głowie?

– Ja nie wiem – zastrzegł się Benny. – Wiesz coś o tym, Ziggy?

– Nic nie wiem – zapewnił Ziggy.

Oparłam się o blat szafki i skrzyżowałam ramiona.

– To co tu robicie?

– Pomyśleliśmy, że warto zajrzeć – odparł Ziggy. – Minęło już trochę czasu, jak ostatnio rozmawialiśmy, więc ciekawiło nas, czy urodziło się coś nowego.

– Upłynęła niecała doba – zauważyłam.

– No tak, właśnie mówię… trochę czasu.

– Nic się nie urodziło.

– Rany, to niedobrze – westchnął Benny. – Wszyscy cię chwalą. Wiązaliśmy z tobą duże nadzieje.

Ziggy dopił kawę, opłukał kubek w zlewie i postawił go na suszarce.

– Musimy już lecieć.

– Świnie – powiedział Księżyc.

Ziggy i Benny zatrzymali się przy drzwiach.

– Nieładnie tak mówić – zauważył Ziggy. – Machniemy na to ręką, bo jesteś przyjacielem panny Plum.

Popatrzył na kumpla, jakby szukał u niego wsparcia.

– Racja – przyznał Benny. – Machniemy na to ręką, ale powinieneś zwracać uwagę na maniery. To nieładnie tak mówić do starszych dżentelmenów.

– Nazwaliście mnie pedziem! – wrzasnął Księżyc.

Ziggy i Benny spojrzeli na siebie zdumieni.

– Tak? – zdziwił się Ziggy. – I co z tego?

– Następnym razem nie krępujcie się i zaczekajcie na korytarzu – uprzedziłam. Zamknęłam za nimi drzwi i zwróciłam się do Księżyca: – Chcę, żebyś się dobrze zastanowił. Przychodzi ci do głowy jakikolwiek powód, dla którego ktoś miałby do ciebie strzelać? Jesteś pewien, że widziałeś twarz kobiety w oknie?

– Nie wiem, człowieku. Mam kłopoty z myśleniem. Mój umysł jest jakby zajęty.

– Były jakieś dziwne telefony?

– Jeden, ale nie taki znów dziwny. Zadzwoniła kobieta, kiedy byłem u Dougiego. Powiedziała, że mam coś, co nie jest moje. Byłem trochę przymulony.

– Mówiła coś jeszcze?

– Nie. Spytałem, czy chce toster albo superkieckę, ale odłożyła słuchawkę.

– Tylko to zostało z całego towaru? A co się stało z papierosami?

– Pozbyłem się fajek. Znam jednego nałogowca…

Odnosiło się wrażenie, że Księżyc utknął w jakiejś pętli czasowej. Pamiętałam go z czasów szkolnych, wyglądał dokładnie tak samo. Długie kasztanowe włosy, rozdzielone pośrodku głowy i związane z tyłu w kucyk. Blada skóra, szczupła sylwetka, średni wzrost. Księżyc miał na sobie hawajską koszulę i dżinsy, dostarczone pewnie do domu Dougiego pod osłoną nocy. Prześlizgnął się przez szkołę w mgiełce miłej nieświadomości, wywołanej trawką, gadając jak najęty i chichocząc w stołówce, a potem odsypiając na lekcjach angielskiego. A teraz… znów prześlizgiwał się przez życie. Żadnej pracy, żadnej odpowiedzialności. Kiedy się nad tym zastanawiałam, nie wydawało się to takie złe.

Connie pracowała zwykle w sobotnie ranki. Zadzwoniłam do biura i czekałam, aż skończy rozmawiać z drugiego aparatu.

– To była moja ciotka Flo – wyjaśniła. – Pamiętasz, jak ci mówiłam, że w Richmond pojawiły się jakieś kłopoty, kiedy był tam DeChooch? Ona uważa, że ma to związek z kupnem farmy przez Louiego D.

– Louie D. to biznesmen, zgadza się?

– I to na dużą skalę. Albo przynajmniej był. Zmarł na atak serca, kiedy DeChooch odbierał towar.

– Może to jakaś kula spowodowała ten atak?

– Nie sądzę. Gdyby Louiego D. stuknęli, słyszelibyśmy o tym. Takie wiadomości szybko się rozchodzą. Zwłaszcza że jego siostra tu mieszka.

– Kto jest jego siostrą? Znam ją?

– To Estelle Colucci. Żona Benny'ego.

Jasny gwint.

– Świat jest mały.

Odłożyłam słuchawkę i w tym momencie zadzwoniła matka.

– Musimy wybrać ci suknię ślubną – oświadczyła.

– Nie chcę sukni ślubnej.

– Powinnaś chociaż obejrzeć.

– Dobrze, obejrzę.

Nie.

– Kiedy? – spytała matka.

– Nie wiem. Jestem w tej chwili zajęta. Pracuję.

– Dziś sobota – zauważyła matka. – Kto pracuje w sobotę? Potrzebujesz więcej relaksu. Zaraz przyjedziemy do ciebie z babką.

– Nie! – krzyknęłam.

Za późno. Wyłączyła się.

– Musimy się wynosić – powiedziałam Księżycowi. – Sytuacja alarmowa. Wychodzimy.

– Alarmowa? Co, znów będą do mnie strzelać?

Posprzątałam z szafki brudne naczynia i wsadziłam je do zmywarki. Potem chwyciłam kołdrę i poduszkę Księżyca i pobiegłam do sypialni. Matka mieszkała ze mną jakiś czas i byłam pewna, że wciąż ma klucz do mojego mieszkania. Niech ręka boska broni, żeby weszła i zastała pobojowisko. Łóżko było niepościelone, ale nie chciałam tracić czasu. Pozbierałam rozrzucone rzeczy i ręczniki i wszystko wrzuciłam do kosza na brudną bieliznę. Przemknęłam przez salon, z powrotem do kuchni, złapałam torbę i kurtkę, na koniec wrzasnęłam na Księżyca, żeby ruszył tyłek.

Spotkaliśmy matkę z babką na dole w holu.

Cholera!

– Nie musiałaś czekać na nas w holu – powiedziała matka. – Weszłybyśmy na górę.

– Nie czekam na was – wyjaśniłam. – Wychodzę. Przepraszam, ale mam robotę.

– Jaką? – chciała koniecznie wiedzieć babka. – Ścigasz jakiegoś obłąkanego zabójcę?

– Szukam Eddiego DeChoocha.

– Niewiele się pomyliłam – oświadczyła babka.

– Możesz znaleźć Eddiego kiedy indziej – zdecydowała matka. – Umówiłam ci wizytę w sklepie Tiny z sukniami ślubnymi.

– Tak, i lepiej żebyś się zdecydowała szybko – dodała babka. – Jest tylko jedna suknia, w ostatniej chwili ktoś odwołał ślub. Poza tym potrzebna nam była wymówka, żeby wyjść z domu. Nie mogłyśmy już znieść galopowania i rżenia.

– Nie chcę sukni ślubnej – oznajmiłam zdecydowanie. – Chcę skromnego wesela.

Albo żadnego.

– Owszem, ale nie zawadzi obejrzeć sukni – upierała się matka,

– Sklep Tiny to super rzecz – odezwał się Księżyc.

Matka zwróciła się w jego stronę.

– Czy to nie Walter Dunphy? Mój Boże, nie widziałam cię od wieków.

– Super! – przywitał się z matką. A potem wymienił z babką Mazurową skomplikowany uścisk dłoni, którego elementów nigdy nie udałoby mi się spamiętać.

– Lepiej się pośpieszmy – ponagliła babka. – Nie możemy się spóźnić.

– Nie chcę sukni ślubnej!

– Tylko obejrzymy – uspokajała mnie matka. – To zajmie pół godzinki, a potem będziesz mogła zająć się swoimi sprawami.

– Świetnie! Pół godziny. Ani minuty dłużej. I tylko oglądamy.

Sklep Tiny znajduje się w samym sercu Burg, w bliźniaku z czerwonej cegły. Tina zajmuje małe mieszkanie na piętrze, a interes prowadzi w dolnej części domu. Druga połówka bliźniaka to nieruchomość na wynajem, też stanowiąca własność Tiny. Tina jest powszechnie znana jako wyjątkowo wredna właścicielka domu i najemcy prawie zawsze wyprowadzają się wraz z wygaśnięciem umowy. Ale ponieważ nieruchomości na wynajem są w Burg równie rzadkie jak kości dinozaurów, Tina nigdy nie ma problemu ze znalezieniem pechowych ofiar.

– Pasuje idealnie – oświadczyła Tina, cofając się o krok i mierząc mnie fachowym okiem. – Jest doskonała. Olśniewająca.

Byłam spowita w atłasową suknię do samej ziemi. Górę dopasowano za pomocą szpilek, dekolt odsłaniał odrobinę piersi, a kloszowa spódnica miała metrowej długości tren.

– Jest cudowna – zawyrokowała matka.

– Jak będę następnym razem wychodziła za mąż, to sprawię sobie taką właśnie suknię – wyznała babka. – Albo pojadę do Vegas i wezmę ślub w jednej z tych kaplic Elvisa.

– Facetka, zrób to – doradził Księżyc.

Obróciłam się nieznacznie, by lepiej widzieć swoje odbicie w potrójnym lustrze.

– Nie sądzicie, że jest zbyt… biała?

– Ależ skąd – uspokoiła mnie Tina. – Jest kremowa. To inny kolor niż biel.

Naprawdę dobrze wyglądałam w tej sukni. Jak Scariett O'Hara przygotowująca się do wielkiego przyjęcia weselnego w Tarze. Poruszyłam się nieznacznie, jakbym chciała zatańczyć.

– Podskocz, zobaczymy, czy dasz radę odstawić włoski taniec – zaproponowała babka.

– Jest ładna, ale nie chcę sukni – powiedziałam.

– Mogę taką zamówić bez żadnych zobowiązań – oświadczyła Tina.

– Bez zobowiązań – ucieszyła się babka. – Nie możesz odmówić.

– Skoro bez zobowiązań… – dodała matka.

Potrzebowałam czekolady. Mnóstwa czekolady.

– Jezu – spojrzałam na zegarek. – Jak późno. Muszę lecieć.

– Super – ucieszył się Księżyc. – Zaczniemy teraz zwalczać przestępców?

Pomyślałem sobie, że przydałby mi się pas wielozadaniowy do mojego kostiumu. Mógłbym umieścić przy nim cały mój sprzęt.

– O jakim sprzęcie mówisz?

– Nie wiem jeszcze dokładnie, ale na przykład skarpety antygrawitacyjne, żebym mógł chodzić po ścianach budynków. I sprej, który uczyniłby mnie niewidzialnym.

– Jesteś pewien, że wszystko z tobą w porządku? Nie boli cię? Nie masz zawrotów głowy?

– Nie, czuję się świetnie. Może jestem trochę głodny.

Padał lekki deszczyk, kiedy wyszliśmy ze sklepu Tiny.

– Totalne przeżycie – zawyrokował Księżyc. – Czułem się jak pan młody.

Co do mnie, nie byłam pewna swych uczuć. Wcieliłam się na chwilę w pannę młodą i stwierdziłam, że prezentuję się całkiem nieźle. Nie chciało mi się wierzyć, że dałam się matce namówić na te przymiarkę. Co sobie myślałam? Stuknęłam się w czoło dłonią i jęknęłam.

– Super – skomentował Księżyc.

Mniejsza z tym. Przekręciłam kluczyk w stacyjce i wsunęłam kompakt do odtwarzacza. Nie chciałam myśleć o weselnym fiasku, a nie ma to jak dobry metal, by oczyścić umysł z wszelkiej głębszej myśli. Skierowałam wóz w stronę domu Księżyca i nim dotarliśmy do Roebling, oboje kiwaliśmy w najlepsze głowami.

Byliśmy tak zajęci muzyczną gestykulacją i niszczeniem naszych fryzur, że prawie przegapiłam białego cadillaca. Stał przed domem ojca Carollego, obok kościoła. Ojciec Carolli jest stary jak świat i mieszka w Burg, odkąd pamiętam. Nie było więc nic dziwnego w tym, że się przyjaźnili i że deChooch przyjechał do niego po poradę.

Pomodliłam się krótko, by DeChooch był teraz w tym domu. Mogłabym go przydybać. Kościół to co innego. Sanktuarium. Gdyby matka się dowiedziała, że naruszyłam jego spokój, miałabym przechlapane.

Podeszłam do drzwi Carollego i zapukałam. Żadnej odpowiedzi.

Księżyc przedarł się przez zarośla i zajrzał w okno.

– Nikogo nie widać, facetka.

Oboje skupiliśmy uwagę na kościele. Niech to szlag. DeChooch pewnie się spowiadał. Wybacz mi, ojcze, bo załatwiłem Lorettę Ricci.

– Dobra, spróbujmy w kościele – powiedziałam.

– Może powinienem wrócić do domu i włożyć super-kostium.

– Nie wiem, czy jest odpowiedni do kościoła.

– Nie dość elegancki?

Otworzyłam drzwi i zajrzałam do ciemnego wnętrza. W słoneczne dni kościół jarzył się światłem wpadającym przez witraże. W niepogodę wydawał się ponury i pozbawiony życia. W tej chwili ogrzewał go jedynie blask kilku świec wotywnych, które płonęły przy ołtarzu Maryi Dziewicy.

Kościół sprawiał wrażenie pustego. Z konfesjonałów nie dobiegało mamrotanie. Nikt nie modlił się w ławkach. Płonęły tylko świece i czuć było woń kadzidła.

Już miałam skierować się do wyjścia, gdy usłyszałam czyjś chichot. Dobiegał z okolic ołtarza.

– Halo! – zawołałam. – Jest tu kto?

– Tylko my, kurczaczki.

Jakby głos DeChoocha.

Ruszyliśmy ostrożnie główną nawą i zajrzeliśmy za ołtarz. DeChooch i ojciec Carolli siedzieli na podłodze, tyłem do ołtarza, racząc się butelką czerwonego wina. Druga butelka, opróżniona, leżała obok.

Księżyc obdarzył ich znakiem pokoju.

– Super.

Ojciec Carolli zrewanżował się tym samym gestem i powtórzył mantrę:

– Super.

– Czego chcecie? – spytał DeChooch. – Nie widzicie, że jestem w kościele?

– Pijesz!

– To w celach leczniczych. Mam depresję,

– Musisz udać się ze mną do sądu, żeby znów wyznaczyli kaucję – oświadczyłam.

DeChooch pociągnął zdrowo z butelki i otarł usta wierzchem dłoni.

– Jestem w kościele. Nie możesz mnie aresztować w kościele. Bóg się wkurzy. A ty spłoniesz w piekle.

– To prawda – dodał Carolli.

Księżyc uśmiechnął się.

– Ci goście są zalani w trupa,

Pogrzebałam w torebce i wyciągnęłam kajdanki.

– Rany, bransoletki – zauważył DeChooch. – Ale się boję.

Skułam mu lewą dłoń i chciałam chwycić prawą. DeChooch wyjął z kieszeni płaszcza dziewiątkę, nakazał Carollemu złapać za wolne kółko i wypalił w łańcuszek. Obaj i mężczyźni wrzasnęli, kiedy kula rozerwała łańcuch, a siła uderzenia wstrząsnęła ich chudymi ramionami.

– Hej, te kajdanki kosztowały sześćdziesiąt dolarów – powiedziałam.

DeChooch zmrużył oczy i wlepił wzrok w Księżyca.

– Znam cię?

– Jestem Księżyc, facet. Widziałeś mnie u Dougiego. – Księżyc uniósł dłoń i złączył dwa palce. – To ja i Dougie. Stanowimy jeden zespół.

– Wiedziałem, że to ty! – zawołał DeChooch. – Nienawidzę ciebie i tego twojego kumpla złodzieja. Mogłem się i domyślić, że Kruper nie odstawił tego numeru sam.

– Super – powiedział tylko Księżyc.

DeChooch zniżył broń i wycelował w Księżyca.

– Myślisz, że jesteś cwany, co? Myślisz, że możesz wykołować starego człowieka? Wyciągnąć więcej forsy… to ci chodzi po łepetynie?

Księżyc postukał się po głowie kłykciami.

– Nie ma tu złych zamiarów.

– Chcę tego, i to już – powiedział DeChooch.

– Z radością ubiję z tobą interes – oświadczył Księżyc. – A o co chodzi? O testery czy superkostium?

– Dupek – skomentował DeChooch. I oddał strzał, który był wymierzony w kolano Księżyca, ale chybił o jakieś piętnaście centymetrów. Kula wbiła się z wizgiem w posadzkę.

– Jezu! – zawołał Carolli, zakrywając sobie uszy. – Ogłuchnę od tego. Schowaj broń.

– Schowam, jak zmuszę go do gadania – oświadczył zdecydowanym tonem DeChooch. Znów opuścił spluwę, a Księżyc zaczął uciekać truchtem wzdłuż nawy.

W myślach zdobyłam się na czyn bohaterski, wytrącając broń z dłoni DeChoocha. W rzeczywistości stałam jak sparaliżowana. Niech tylko ktoś zamacha mi przed nosem spluwą, a moje ciało zamienia się w watę.

DeChooch oddał jeszcze jeden strzał, na szczęście chybiony. Pocisk wyrwał kawał gruzu z chrzcielnicy.

Carolli trzepnął DeChoocha po głowie.

– Skończ z tym!

DeChooch zatoczył się do przodu, broń wypaliła i wyrwała dziurę w obrazie przedstawiającym Ukrzyżowanie.

Otworzyliśmy z wrażenia usta. I przeżegnaliśmy się jak na zawołanie.

– Niech cię szlag – zaklął Carolli. – Postrzeliłeś Jezusa. To cię będzie kosztowało mnóstwo zdrowasiek.

– To był wypadek – tłumaczył się DeChooch. Spojrzał spod zmrużonych powiek na malowidło. – Gdzie go trafiłem?

– W kolano.

– Dzięki Bogu – odetchnął z ulgą DeChooch. – Przynajmniej nie oberwał śmiertelnie.

– Wracając do twojej wizyty w sądzie – przypomniałam – uczyniłbyś mi wielką łaskę, gdybyś zechciał udać się ze mną na policję i załatwić sprawę.

– Rany, ale jesteś upierdliwa – oświadczył DeChooch. – Ile razy mam ci powtarzać… zapomnij o tym. Cierpię na depresję. Nie zamierzam siedzieć w więzieniu. Byłaś kiedyś w więzieniu?

– Niezupełnie.

– No to uwierz mi na słowo, to nie jest miejsce dla człowieka w depresji. Mam poza tym coś do załatwienia.

Przeglądałam zawartość torebki. Powinien w niej gdzieś być rozpylacz pieprzu. I prawdopodobnie paralizator,

– Nie mówiąc już o tym, że szukają mnie pewni ludzie, którzy są znacznie groźniejsi od ciebie – dodał DeChooch. – Łatwo by mnie w więzieniu znaleźli.

– Jestem groźna!

– Panienko, jesteś amatorką – orzekł lekceważąco DeChooch.

Wyciągnęłam z torby lakier do włosów w spreju, ale nie mogłam znaleźć pojemnika z pieprzem. Brak właściwej organizacji. Powinnam pewnie schować rozpylacz i paralizator do wewnętrznej kieszonki, ale wówczas musiałabym znaleźć inne miejsce na gumę do żucia i pastylki miętowe.

– Idę – oświadczył zdecydowanie DeChooch. – Nie życzę sobie, żebyś lazła za mną, bo cię zastrzelę.

– Tylko jedno pytanie. Czego chciałeś od Księżyca?

– To sprawa między nami.

DeChooch wyszedł bocznymi drzwiami, a ja i Carolli patrzyliśmy w ślad za nim.

– Pozwoliłeś właśnie odejść mordercy – zwróciłam się do Carollego. – Siedziałeś tu i piłeś z mordercą.

– Skąd. DeChooch to żaden morderca. Znamy się od lat. Ma dobre serce.

– Próbował zastrzelić Księżyca.

– Poniosło go. Taki jest, od kiedy miał wylew.

– Miał wylew?

– Nieduży. Właściwie nic specjalnego. Ja miałem gorsze.

Jezu Chryste.

Dogoniłam Księżyca tuż przed jego domem. Podążał żwawo przed siebie, idąc i biegnąc na przemian, zerkał przy tym przez ramię. Przypominał księżycową wersję królika wiejącego przed ogarami. Nim zdążyłam zaparkować, wszedł do domu, zlokalizował niedopałek skręta i zaczął przypalać.

– Ludzie do ciebie strzelają – powiedziałam. – Nie powinieneś palić marihuany. Robisz się przez to głupi, a musisz być mądry.

– Fakt – zauważył, wypuszczając kłąb dymu.

Wyciągnęłam go z domu i zaprowadziłam do Dougiego. A więc pojawiło się coś nowego. DeChooch szukał czegoś i sądził, że Dougie to ma. A teraz w dodatku uważał, że ma to Księżyc.

– O czym mówił DeChooch? – spytałam Księżyca. – Czego szuka?

– Nie wiem, człowieku, ale to nie toster.

Staliśmy w salonie Dougiego. Dougie nie jest najschludniejszym człowiekiem na świecie, w pokoju jednak panował nieopisany bałagan. Poduszki na kanapie były porozwalane, a drzwi od szafy otwarte na oścież. Wsunęłam głowę do kuchni i zobaczyłam taki sam rozgardiasz. Pootwierane szafki, wysunięte szuflady. Drzwi do piwnicy i małej spiżami też były otwarte. Nie przypominałam sobie, by tak to wyglądało zeszłej nocy.

Postawiłam torbę na blacie szafki i przerzuciłam jej zawartość, znajdując wreszcie rozpylacz z pieprzem i paralizator.

– Ktoś tu był – powiedziałam.

– Tak, to się często zdarza – wyjaśnił Księżyc.

Spojrzałam na niego.

– Często?

– Trzeci raz w tym tygodniu. Tak sobie myślę, że ktoś szuka naszego towaru. No i ten stary gość. Co się z nim dzieje? Gadał z Dougiem po przyjacielsku, przyszedł do domu drugi raz i w ogóle. A teraz wrzeszczy na mnie. To wkurzające, facetka.

Stałam w kuchni z rozdziawionymi ustami i wybałuszonymi oczami przez kilka dobrych chwil.

– Zaraz, zaraz, chcesz powiedzieć, że DeChooch przyszedł jeszcze raz po tej dostawie fajek?

– Tak. Tyle że nie wiedziałem wtedy, że to DeChooch. Nie miałem pojęcia, jak się nazywa. Mówiliśmy na niego z Dougiem “stary gość". Byłem tu, jak podrzucił fajki. Dougie mnie zawołał, żebym pomógł przy rozładunku ciężarówki. A dwa dni później znów przyszedł. Ten drugi raz go nie widziałem. Wiem, że był, bo Dougie mi powiedział. – Księżyc zaciągnął się po raz ostatni. – Rany, ale zbieg okoliczności. Kto by pomyślał, że szukasz akurat tego starego gościa.

Coś mi przyszło nagle do głowy.

– Sprawdzę resztę domu. Ty tu zostań. Jak usłyszysz, że wrzeszczę, wezwij policję.

Odstawiałam bohaterkę czy co? Prawdę mówiąc, byłam pewna, że w domu nie ma nikogo. Padało od ponad godziny, może nawet dłużej, a na podłodze nie było mokrych śladów po butach. Już bardziej prawdopodobne, że dom przeszukano zeszłej nocy, po naszym wyjściu.

Zapaliłam światło na piwnicznych schodach i zaczęłam schodzić na dół. Dom był niewielki, piwnica też, nie musiałam się do niej zapuszczać, by stwierdzić, że została dokładnie przeszukana i że nikogo w niej nie ma. Potem sprawdziłam na piętrze, z tym samym skutkiem. Pudła w piwnicy i sypialni na górze porozrywano, a zawartość wysypano na podłogę.

Najwyraźniej Księżyc nie miał pojęcia, czego szukał DeChooch. Nie był na tyle sprytny, by coś kręcić.

– Brakuje czegoś? – spytałam. – Czy Dougie po tych rewizjach zauważył, że coś zniknęło?

– Wołowina.

– Słucham?

– Klnę się na Boga. W zamrażarce było mięso i ktoś je zabrał. Mały kawałek. Trochę ponad kilo. Reszta wołowiny, którą Dougie przypadkiem znalazł. No wiesz… spadła z jakiejś ciężarówki. Tylko tyle z niej zostało. Schowaliśmy ją na specjalną okazję, jakby przyszła nam ochota coś usmażyć.

Wróciłam do kuchni i zajrzałam do zamrażarki i lodówki. W pierwszej lody i pizza. W drugiej cola i niedojedzona pizza.

– Prawdziwa kaszana – wyznał Księżyc. – Bez Dougiego w domu jest kiepsko.

Nie chciałam tego przyznać, ale potrzebowałam pomocy w sprawie DeChoocha. Podejrzewałam, że to on ma klucz do zagadki Dougiego, a cały czas mi się wymykał.

Connie szykowała się do zamknięcia biura, kiedy zjawiliśmy się z Księżycem.

– Dobrze, że jesteś – powiedziała. – Mam dla ciebie delikwentkę. Roseanne Kreiner. Bizneswoman kurewskiego interesu. Ma biuro na rogu Stark i Dwunastej. Oskarżona o skopanie jednego ze swych klientów. Nie chciał zapłacić za świadczone usługi. Nietrudno ją będzie chyba znaleźć. Wolała pracować zamiast iść do sądu.

Wzięłam od Connie dokumenty i wsadziłam do torby.

– Miałaś jakieś sygnały od Komandosa?

– Dostarczył dziś rano swojego człowieka.

Hura. Komandos wrócił. Mogłabym namówić go do pomocy. Zadzwoniłam na jego numer domowy, ale nie było odpowiedzi. Zostawiłam wiadomość i spróbowałam szczęścia z pagerem. W chwilę później odezwała się moja komórka, a w żołądku poczułam falę gorąca. Komandos.

– Cześć – powiedział.

– Potrzebuję pomocy. Chodzi o jednego zbiega.

– Jaki problem?

– Jest stary, a ja wyjdę na frajerkę, jeśli go zastrzelę.

Usłyszałam w słuchawce jego śmiech.

– Co nawywijał?

– Wszystko. To Eddie DeChooch.

– Chcesz, żebym z nim pogadał?

– Nie. Chcę, żebyś podsunął mi jakiś pomysł, jak go sprowadzić, nie zabijając jednocześnie. Obawiam się, że jak potraktuję faceta paralizatorem, to wyciągnie kopyta.

– Załatw go z Lula. Weźcie go w kleszcze i zaobrączkujcie.

– Już próbowałam.

– Zwiał tobie i Luli? Dziecinko, on ma chyba osiemdziesiątkę. Nie widzi. Nie słyszy. Potrzebuje półtorej godziny, żeby opróżnić pęcherz.

– Sytuacja była skomplikowana.

– Następnym razem spróbuj strzelić mu w stopę – poradził Komandos. – To zwykle skutkuje.

Po czym się rozłączył.

Wspaniale.

W drugiej kolejności zadzwoniłam do Morellego.

– Mam dla ciebie informacje – powiedział. – Wpadłem na Costanzę, kiedy wyszedłem po gazetę. Powiedział, że dostali raport z sekcji zwłok Loretty Ricci. Zmarła na atak serca.

– A potem została postrzelona?

– Owszem, cukiereczku.

Dziwne.

– Wiem, że masz wolne, ale tak się zastanawiałam, czy nie wyświadczyłbyś mi przysługi – powiedziałam.

– O rany.

– Miałam nadzieję, że popilnujesz Księżyca. Tkwi po uszy w sprawie DeChoocha i nie wiem, czy bezpiecznie zostawiać go samego w moim mieszkaniu.

– Szykujemy się z Bobem do oglądania meczu. Planujemy to od tygodnia.

– Księżyc może obejrzeć mecz z wami. Podrzucę go.

Jestem pojętną uczennicą. Zanim Morelli zdążył zaprotestować, przerwałam połączenie.

Roseanne Kreiner stała na rogu w strugach deszczu, przemoczona do suchej nitki i wkurzona. Gdybym była facetem, nie pozwoliłabym jej się zbliżyć do mojego wacka bliżej niż na dziesięć metrów. Miała na nogach buty na wysokim obcasie, a na sobie czarny plastikowy worek, jakim wykłada się kosz na śmieci. Trudno powiedzieć, czy było coś jeszcze pod workiem. Może nic. Spacerowała po chodniku, machając na przejeżdżające samochody, a kiedy się nie zatrzymywały, pokazywała kierowcom wyprostowany palec. Według dokumentów, miała pięćdziesiąt dwa lata.

Podjechałam do krawężnika i spuściłam szybę.

– Obsługujesz kobiety?

– Kotku, obsługuję świnie, krowy, kaczki i kobiety. Twoja forsa, mój czas. Dwadzieścia za palcówkę. Wchodzisz na nadgodziny, jak chcesz cały dzień.

Pokazałam jej dwudziestaka, a ona wsiadła do wozu. Zablokowałam drzwi od środka i ruszyłam w stronę posterunku.

– Wystarczy skręcić w pierwszą przecznicę – powiedziała.

– Mam papier na ciebie.

– O cholera. Jesteś gliną? Powiedz, że nie jesteś.

– Nie jestem gliną. Jestem agentką sądową. Nie stawiłaś się na rozprawie i trzeba wyznaczyć nową datę.

– Mogę zatrzymać dwudziestkę?

– Tak, możesz.

– Masz ochotę na numerek?

– Nie!

– Jezu, nie musisz tak krzyczeć. Nie chciałam tylko, żebyś czuła się pokrzywdzona. Daję ludziom to, za co płacą.

– Co z facetem, któremu dołożyłaś?

– Próbował mnie wyrolować. Myślisz, że stoję na tym rogu dla zdrowia? Muszę płacić czynsz za matkę. Zarwę jeden miesiąc i zwali mi się na głowę.

– Byłoby tak źle?

– Wolałabym pieprzyć się z nosorożcem.

Stanęłam na parkingu policyjnym i sięgnęłam po kajdanki, żeby ją zakuć. Zaczęła machać rękami.

– Nie skujesz mnie – powiedziała twardo. – Nie ma mowy.

I nagle jakoś tak się stało, że podczas tej gestykulacji i szarpaninie odblokowały się drzwi i Roseanne wyskoczyła z wozu, po czym ruszyła biegiem ulicą. Miała nade mną przewagę, ale była w szpilkach, a ja w adidasach. Dogoniłam ją przy drugiej przecznicy. Żadna z nas nie miała kondycji. Dyszała ze świstem, ja natomiast czułam się tak, jakbym wciągała w płuca ogień. Zatrzasnęłam kajdanki na jej rękach, a wtedy usiadła na ziemi.

– Żadnego siedzenia – uprzedziłam.

– Guzik mnie to obchodzi. Nigdzie nie idę.

Zostawiłam torbę w wozie, który wydawał się teraz bardzo daleko. Gdybym tam pobiegła po komórkę, nie zastałabym Roseanne po powrocie. Siedziała naburmuszona, ja stałam wkurzona.

Bywają dni, kiedy nie opłaca się wstawać z łóżka. Miałam wielką ochotę dać jej porządnego kopa w nerkę, ale pewnie zostałby siniak, a wtedy mogłaby skarżyć Vinniego o brutalne traktowanie. Vinnie bardzo tego nie lubił.

Padało coraz mocniej, obie byłyśmy przemoczone do suchej nitki. Włosy przykleiły mi się do twarzy, dżinsy przesiąkły wodą. Obie zdecydowałyśmy się na impas. Impas skończył się, gdy podjechał Eddie Gazarra w drodze na lunch. Eddie to gliniarz z Trenton, ożeniony z moją kuzynką, Shirley Jęczybułą.

Eddie spuścił szybę, pokiwał głową i cmoknął kilka razy.

– Trudna sytuacja z aresztantem – wyjaśniłam.

Eddie uśmiechnął się szeroko.

– Bez dwóch zdań.

– Nie pomógłbyś mi wsadzić jej do swojego wozu?

– Pada! Zmoknę.

Zmrużyłam oczy.

– To będzie cię kosztowało – powiedział.

– Nie będę pilnować twoich dzieciaków – uprzedziłam. Były fajne, ale ostatnim razem zasnęłam, a one skróciły mi włosy o pięć centymetrów.

Znowu cmoknął.

– Hej, Roseanne – zawołał. – Chcesz się przejechać?

Roseanne wstała i popatrzyła na niego. Widać było, że się zastanawia.

– Jeśli wsiądziesz do wozu, Stephanie da ci dziesięć dolców.

– Nie, nie dam! – krzyknęłam. – Dałam jej już dwadzieścia.

– A dostałaś za to numerek? – spytał Gazarra.

– Nie!

Znowu cmoknął.

– No dobra, i co będzie? – spytała Roseanne.

Odgarnęłam włosy z twarzy.

– Będzie kop w nery, jeśli nie posadzisz swojego tyłka w tym wozie.

W razie kłopotów… ucieknij się do czczej groźby.

ROZDZIAŁ 6

Postawiłam samochód na parkingu i powlokłam się do swojego mieszkania, zostawiając za sobą kałuże wody. Benny i Ziggy czekali na mnie w holu.

– Przynieśliśmy ci dżem truskawkowy – poinformował Benny. – I to dobry.

Wzięłam dżem i otworzyłam drzwi.

– O co chodzi?

– Słyszeliśmy, że przyłapałaś Choocha, jak chlał z ojcem Carollim.

Uśmiechali się, wyraźnie zadowoleni.

– Numer z tego Choocha – odezwał się Ziggy. – Naprawdę postrzelił Jezusa?

Uśmiechnęłam się tak jak oni. Chooch to rzeczywiście był numer.

– Wieści rozchodzą się szybko – zauważyłam.

– Jesteśmy zainteresowani sprawą – wyjaśnił Ziggy. – Tak czy owak, chcemy mieć informacje z pierwszej ręki. Jak Chooch wyglądał? Był w porządku? Nie robił wrażenia, no wiesz, stukniętego?

– Strzelił kilka razy do Księżyca, ale chybił. Carolli powiedział, że Chooch zrobił się porywczy po tym wylewie.

– Ze słuchem też u niego kiepsko – dorzucił Benny.

Wymienili przy tej uwadze spojrzenia. Bez uśmiechów.

Z moich dżinsów spływała woda, tworząc kałużę na kuchennej podłodze. Ziggy i Benny stali w bezpiecznej odległości.

– A gdzie ten mały popapraniec? – zainteresował się Benny. – Nie kręci się już koło ciebie?

– Miał coś do roboty.

Ściągnęłam z siebie ubranie, gdy tylko Benny i Ziggy wyszli. Rex biegał w swoim diabelskim młynie, zatrzymując się od czasu do czasu, by na mnie popatrzeć. Wyraźnie nie pojmował zjawiska deszczu. Czasem siedział pod swoim dozownikiem, a woda kapała mu na głowę, ale generalnie jego doświadczenia związane z pogodą były dość ograniczone.

Wsunęłam się w czysty T-shirt i dżinsy, a potem osuszyłam włosy. Kiedy skończyłam, miałam na sobie mnóstwo ciała, ale ani śladu figury, więc dla zmylenia postronnego obserwatora podmalowałam na niebiesko oczy.

Właśnie wciągałam buty, kiedy zadzwonił telefon.

– Jedzie do ciebie twoja siostra – poinformowała mnie matka. – Musi z kimś pogadać.

Valerie rzeczywiście musiała być zdesperowana, jeśli zdecydowała się rozmawiać akurat ze mną. Zbyt wiele zasadniczych różnic osobowościowych. A gdy przeprowadziła się do Kalifornii, dystans między nami jeszcze się powiększył.

Zabawne, jak w życiu się układa. Wszyscy myśleliśmy, że małżeństwo Valerie jest idealne.

Telefon zadzwonił ponownie. Był to Morelli.

– On sobie nuci – powiedział. – Kiedy po niego przyjedziesz?

– Nuci?

– Bob i ja próbujemy oglądać mecz, ale ten cholerny śpiewak nie ma zamiaru przestać.

– Może jest zdenerwowany.

– Akurat. Powinien być zdenerwowany, a za cholerę nie jest. Jeśli nie przestanie nucić, uduszę go.

– Spróbuj go nakarmić – poradziłam i odłożyłam słuchawkę. – Chciałabym wiedzieć, czego oni wszyscy szukają – zwróciłam się do Reksa. – Jestem pewna, że ma to związek ze zniknięciem Dougiego.

Rozległo się pukanie i do środka wpadła moja siostra, prezentując ożywienie w stylu Doris Day i Meg Ryan. Pasuje to pewnie do Kalifornii, ale my w Jersey nie mamy zwyczaju się ożywiać.

– Jesteś wyjątkowo poruszona – zauważyłam. – Nie przypominam sobie, żebyś się tak zachowywała.

– Nie jestem poruszona… jestem radosna. Już w ogóle nie płaczę, nigdy nie będę płakać. Nikt nie lubi beksy. Zamierzam żyć dalej i być szczęśliwa. Tak cholernie szczęśliwa, że nawet Jim Carrey będzie wyglądał przy mnie jak ostatni smutas.

Rany.

– I wiesz, dlaczego potrafię być szczęśliwa? Potrafię być szczęśliwa, bo się łatwo adaptuję.

Chwała Bogu, że Valerie wróciła do Jersey. Zajmiemy się tym.

– A więc to jest twoje mieszkanie – powiedziała, rozglądając się wokół. – Nigdy tu nie byłam.

Ja też się rozejrzałam i nie byłam specjalnie zachwycona tym, co zobaczyłam. Mam mnóstwo pomysłów co do wystroju wnętrza, ale jakoś nigdy nie mogę się zdecydować na szklane świeczniki czy mosiężną misę na owoce. Moje okna mają zwykłe rolety i zasłony. Meble są stosunkowo nowe, ale nic poza tym. Mieszkam w sztampie, w niedrogim mieszkaniu z lat siedemdziesiątych, który wygląda dokładnie jak sztampa albo niedrogie mieszkanie z lat siedemdziesiątych. Osoba o wyrobionym smaku zemdlałaby na widok mojego lokum.

– Jezu, naprawdę mi przykro z powodu Steve'a – wyznałam. – Nie wiedziałam, że mieliście problemy.

Valerie opadła na kanapę.

– Ja też nie wiedziałam. Zaskoczył mnie. Wróciłam pewnego dnia z siłowni i stwierdziłam, że zniknęły jego ubrania. Potem znalazłam kartkę na szafce kuchennej. Pisał, że czuje się jak w więzieniu i że musi odejść. A nazajutrz dostałam z banku zawiadomienie o zajęciu domu.

– O rany.

– Myślę, że może dobrze się stało. No wiesz, otwierają się przede mną nowe możliwości, szansę na nowe doświadczenia. Muszę na przykład załatwić sobie pracę.

– Masz już jakiś pomysł?

– Chcę być łowczynią nagród.

Zatkało mnie. Valerie. Łowczyni nagród.

– Mówiłaś mamie?

– Nie. Uważasz, że powinnam?

– Wykluczone!

– Najważniejsze w tym zawodzie jest to, że człowiek sam sobie ustala godziny pracy, prawda? Mogłabym siedzieć w domu, kiedy dziewczynki wracałyby ze szkoły. No i łowcy nagród są twardzi, a ja chcę, żeby nowa Valerie taka właśnie była… pełna radości, ale twarda.

Valerie miała na sobie czerwony sweterek od Talbota, szyte na miarę dżinsy, które wyprasowała, i pantofle ze skóry węża.

Lekka przesada z tą twardością.

– No, nie wiem, czy jesteś typem łowczym nagród – powiedziałam z wahaniem.

– Oczywiście, że jestem – zapewniła entuzjastycznie. – Muszę tylko nabrać odpowiedniego nastawienia.

Wyprostowała się na kanapie i zaczęła nucić beztrosko. Dobrze, że moja broń była w kuchni, bo miałam ochotę ją zastrzelić. Trudno było znieść tę pełnię radości.

– Babcia mówiła, że pracujesz nad poważną sprawą, więc pomyślałam, że mogłabym pomóc – wyznała Valerie.

– No, nie wiem… ten facet to zabójca.

– Ale jest stary, prawda?

– Tak. To stary zabójca.

– Wydaje mi się, że to coś w sam raz dla mnie – oświadczyła, zeskakując z kanapy. – Chodźmy go dorwać.

– Nie bardzo wiem, gdzie go szukać – wyznałam.

– Karmi pewnie kaczki nad jeziorem. To właśnie robią starzy ludzie. W nocy oglądają telewizję, a za dnia karmią kaczki.

– Pada. Wątpię, czy karmi kaczki w czasie deszczu.

Valerie zerknęła przez okno.

– Słuszna uwaga.

Rozległo się natarczywe pukanie do drzwi, a po chwili ktoś szarpnął za klamkę, jakby chcąc sprawdzić, czy są zamknięte.

Morelli, pomyślałam. Przywiózł Księżyca.

Otworzyłam drzwi i do przedpokoju wkroczył Eddie DeChooch. Trzymał w ręku broń i wyglądał poważnie.

– Gdzie on jest? – spytał. – Wiem, że mieszka z tobą. Gdzie ten szczur?

– Mówisz o Księżycu?

– Mówię o tym nędznym gnojku, który próbuje mnie wykantować. Ma coś, co należy do mnie, a ja chcę to dostać z powrotem.

– Skąd wiesz, że Księżyc to ma?

DeChooch ominął mnie i zajrzał do sypialni, a potem do łazienki.

– Jego kumpel tego nie ma. Ja też tego nie mam. Pozostaje tylko ten baran. – DeChooch otworzył szafę i z hukiem zamknął. – Gdzie on jest? Wiem, że gdzieś go schowałaś.

Wzruszyłam ramionami.

– Powiedział, że ma coś do załatwienia, i tyle go widziałam.

Przystawił Valerie spluwę do głowy.

– Co to za piękność?

– Moja siostra Valerie.

– Może powinienem ją zastrzelić.

Valerie spojrzała kątem oka na broń.

– Jest prawdziwa?

DeChooch przesunął spluwę o kilka centymetrów w prawo i oddał strzał. Kula minęła o milimetr mój telewizor i utkwiła w ścianie.

Valerie zrobiła się blada jak trup i wydała pisk.

– Jezu, zupełnie jak mysz – skomentował DeChooch.

– Co mam zrobić ze ścianą? – spytałam go. – Zrobiłeś wielką dziurę.

– Możesz ją pokazać swojemu przyjacielowi i powiedzieć mu, że tak będzie wyglądała jego głowa, jeśli się nie poprawi.

– Może pomogłabym ci odzyskać tę rzecz, gdybyś mi powiedział, co to jest.

DeChooch wycofał się w stronę drzwi, trzymając nas na muszce.

– Nie idźcie za mną – uprzedził. – Bo was zastrzelę.

Pod Valerie ugięły się kolana i usiadła ciężko na podłodze.

Odczekałam kilka chwil, zanim ruszyłam do drzwi i wyjrzałam na korytarz. Byłam pewna, że nie żartował z tym strzelaniem. Sprawdziłam na korytarzu, ale nigdzie nie było go widać. Zamknęłam drzwi na zamek i pobiegłam do okna. Moje mieszkanie znajduje się na tyłach budynku, a okna wychodzą na parking. Rozciąga się z nich niezbyt porywający widok, ale z drugiej strony można w razie czego dostrzec zwariowanego starucha, który właśnie ucieka.

Patrzyłam, jak DeChooch wychodzi z budynku i odjeżdża białym cadillakiem. Szukała go policja, ja go szukałam, a on jeździł sobie po mieście białym cadillakiem. Nie przypominał przestępcy, który ucieka przed sprawiedliwością. Więc dlaczego nie potrafiliśmy go złapać? W moim przypadku odpowiedź nasuwała się sama. Byłam niekompetentna.

Valerie wciąż siedziała na podłodze i wciąż wyglądała jak trup.

– Może zechcesz przemyśleć wybór zawodu – podsunęłam jej. Pewnie i ja powinnam to przemyśleć.

Valerie wróciła do rodziców, żeby zażyć valium, a ja zadzwoniłam do Komandosa.

– Chcę zrezygnować ze sprawy – oświadczyłam. – I chcę ją ci oddać.

– Zwykle tego nie robisz – zauważył Komandos. – W czym problem?

– DeChooch robi ze mnie idiotkę.

– I?

– Zaginął Dougie Kruper i sądzę, że ma to jakiś związek z DeChoochem. Martwię się, że narażam Dougiego, ponieważ bezustannie chrzanię sprawę z DeChoochem.

– Dougie Kruper został prawdopodobnie porwany przez kosmitów.

– No więc bierzesz tę sprawę?

– Nie chcę jej.

– Doskonale. Do diabła z tobą.

Odłożyłam słuchawkę i wywaliłam na telefon język. Chwyciłam torebkę, kurtkę nieprzemakalną, po czym wyszłam z mieszkania i zbiegłam ze schodów.

W holu była pani DeGuzman. Pani DeGuzman pochodzi z Filipin i nie zna słowa po angielsku.

– To poniżające – zwróciłam się do niej.

Pani DeGuzman uśmiechnęła się i przekrzywiła głowę jak jeden z tych psów, które ludzie stawiają na tylnej półce samochodu.

Wsiadłam do hondy i rozmyślałam przez chwilę… Gotuj się na śmierć, DeChooch, koniec tych żartów, to wojna. Ale potem doszłam do wniosku, że nie mam pojęcia, jak znaleźć DeChoocha, wybrałam się więc do centrum handlowego.

Dochodziła piąta, kiedy wróciłam do domu. Otworzyłam drzwi i stłumiłam krzyk strachu. W salonie był jakiś mężczyzna. Przyjrzałam się dokładniej i uświadomiłam sobie, że to Komandos. Siedział zrelaksowany w fotelu i przyglądał mi się z rozmysłem.

– Rzuciłaś słuchawkę – powiedział. – Nigdy więcej nie rzucaj słuchawki.

Głos miał spokojny, ale jak zwykle wyczuwało się w nim rozkazujący ton. Miał na sobie czarne spodnie, cienki czarny sweter z długimi rękawami, które podciągnął do łokci, i drogie czarne mokasyny. Włosy były krótko obcięte. Zwykle widziałam go w stroju antyterrorystów i z długimi włosami, dlatego nie od razu go rozpoznałam. W tym właśnie rzecz.

– Występujesz w przebraniu? – spytałam.

Patrzył na mnie przez chwilę w milczeniu.

– Co masz w tej torbie? – zainteresował się.

– Buty.

Uśmiechnął się.

– Kobieta nigdy nie ma za wiele butów – zauważył.

– Co tu robisz?

– Pomyślałem sobie, że moglibyśmy ubić interes. Jak bardzo chcesz dorwać DeChoocha?

O rany.

– A co masz na myśli?

– Znajdujesz DeChoocha. Jeśli będzie ci potrzebna pomoc, dzwonisz po mnie. Jeśli uda mi się go przydybać, spędzasz ze mną noc.

Serce we mnie zamarło. Prowadziliśmy już oboje od jakiegoś czasu tę grę, ale nigdy dotąd sprawa nie została postawiona tak jasno.

– Jestem jakby zaręczona z Morellim – zauważyłam.

Komandos nie przestawał się uśmiechać.

Cholera.

Dobiegł nas odgłos klucza wsuwanego do zamka i po chwili drzwi otworzyły się na oścież. Do środka wkroczył Morelli i obaj z Komandosem skinęli sobie głowami.

– Mecz się skończył? – spytałam.

Morelli posłał mi spojrzenie, w którym czaiła się śmierć.

– Mecz się skończył i niańczenie też. Nie chcę więcej widzieć tego faceta.

– A gdzie on jest?

Morelli odwrócił się i rozejrzał. Ani śladu Księżyca.

– Chryste – rzucił i skoczył z powrotem na korytarz, po czym przywlókł Księżyca do mieszkania za kołnierz kurtki… niczym kocica swą pomyloną latorośl.

– Super – oświadczył Księżyc.

Komandos wstał i wręczył mi kartkę z nazwiskiem i adresem.

– Właściciel białego cadillaca – wyjaśnił.

Potem włożył czarną skórzaną kurtkę i wyszedł. Pan Towarzyski, jednym słowem.

Morelli posadził Księżyca na fotelu przed telewizorem, wycelował w niego palec i zakazał mu się ruszać.

Uniosłam zdziwiona brwi.

– Skutkuje w przypadku Boba – wyjaśnił. Potem włączył telewizor i skierował mnie do sypialni. – Musimy pogadać.

Był czas, kiedy perspektywa przebywania z Morellim w sypialni przerażała mnie jak diabli. Teraz doprowadza zazwyczaj moje sutki do stanu obrzmienia.

– O co chodzi? – spytałam, zamykając drzwi.

– Księżyc mówi, że wybrałaś dzisiaj suknię ślubną.

Zamknęłam oczy i rzuciłam się na łóżko.

– Tak! Pozwoliłam się w to wciągnąć – jęknęłam. – Nagle zjawiła się matka z babką, a już po chwili przymierzałam suknie u Tiny.

– Powiedziałabyś mi, gdyby miało dojść do ślubu, prawda? Innymi słowy, nie pojawiłabyś się pewnego dnia na moim progu w sukni z informacją, że za godzinę mamy być w kościele?

Usiadłam i spojrzałam na niego spod zmrużonych powiek.

– Nie ma powodu się unosić.

– Mężczyźni się nie unoszą – sprostował. – Mężczyźni się wkurzają. To kobiety się unoszą.

Zerwałam się z łóżka.

– To typowe dla ciebie… takie seksistowskie uwagi!

– Rozchmurz się – poradził Morelli. – Jestem Włochem. Mam we krwi seksistowskie uwagi.

– Nie akceptuję tego.

– Cukiereczku, lepiej to zaakceptuj, zanim twoja matka dostanie rachunek za tę suknię.

– Co chcesz zrobić? Naprawdę zamierzasz wziąć ślub?

– Pewnie. Pobierzmy się od razu. – Sięgnął za siebie i zamknął na klucz drzwi od sypialni. – Zdejmij ubranie.

– Co?

Morelli pchnął mnie i pochylił się nade mną.

– Poczekaj chwilę! – powstrzymałam go. – Nie mogę tego robić, kiedy Księżyc siedzi w pokoju obok!

– Księżyc ogląda telewizję.

Jego dłoń objęła moją kość łonową, po chwili Morelli zrobił jakąś sztuczkę palcem wskazującym, a mnie z miejsca oczy zaszły mgłą i z kącika ust popłynęła strużka śliny.

– Drzwi zamknięte, prawda?

– Zgadza się – potwierdził Morelli, który zdążył już ściągnąć mi majtki do kolan.

– Może powinieneś sprawdzić?

– Co sprawdzić?

– Księżyca. Czy nie podsłuchuje pod drzwiami.

– Nie obchodzi mnie, czy podsłuchuje.

– A mnie obchodzi.

Morelli westchnął i stoczył się ze mnie.

– Szkoda, że nie zakochałem się w Joyce Barnhardt. Ta zaprosiłaby Księżyca do sypialni, żeby patrzył.

Uchylił odrobinę drzwi i zajrzał do pokoju. Potem uchylił je jeszcze bardziej.

– O cholera! – zawołał.

Zerwałam się na równe nogi, podciągając przy tym majtki.

– O co chodzi? Co jest?

Morelli wyszedł już z sypialni i chodził po mieszkaniu, otwierając i zamykając po kolei drzwi.

– Księżyc zniknął.

– Jakim cudem?

Morelli zatrzymał się i spojrzał mi w oczy.

– A obchodzi nas to?

– Tak!

– Byliśmy w sypialni tylko kilka minut – westchnął. – Nie mógł daleko odejść. Poszukam go.

Podeszłam do okna i wyjrzałam na parking. Odjeżdżał akurat jakiś samochód. Trudno było zobaczyć cokolwiek w tym deszczu, ale miałam wrażenie, że to Ziggy i Benny. Ciemny wóz, amerykańskiej produkcji i średniej wielkości. Wypadłam na korytarz, zbiegłam po schodach i dogoniłam Morellego przy drzwiach. Wyszliśmy na parking i rozejrzeliśmy się wokół. Ani śladu Księżyca. I ciemnego sedana.

– Możliwe, że odjechał z Ziggym i Bennym – powiedziałam. – Chyba powinniśmy zajrzeć do ich klubu.

Nie potrafiłam sobie wyobrazić, dokąd mogliby go zabrać. Nie sądziłam, by chcieli wieźć go do siebie do domu.

– Ziggy, Benny i DeChooch są w Domino przy Mulberry Street – wyjaśnił Morelli, skręcając w Hamilton. – Dlaczego uważasz, że Księżyc jest akurat z nimi?

– Widziałam chyba, jak ich wóz wyjeżdża z parkingu. Podejrzewam też, że Dougie, DeChooch, Benny i Ziggy są zamieszani w coś, co zaczęło się od tego interesu z papierosami.

Podążyliśmy przez Burg do Mułberry i oczywiście przed klubem stał ciemnoniebieski sedan. Wysiadłam i dotknęłam maski. Ciepła.

– Jak chcesz to rozegrać? – spytał Morelli. – Mam czekać w swoim wozie? Czy wolisz, żebym cię wprowadził?

– To, że jestem kobietą wyzwoloną, nie oznacza, że jestem głupia. Wprowadź mnie.

Morelli zapukał do drzwi i po chwili otworzył je jakiś starszy człowiek, który jednak nie zdjął łańcucha.

– Chciałbym pomówić z Bennym – wyjaśnił Morelli.

– Benny jest zajęty.

– Powiedz mu, że jestem Joe Morelli.

– Wciąż będzie zajęty.

– Powiedz mu, że jak zaraz nie podejdzie do drzwi, to podpalę mu samochód.

Stary gość zniknął i wrócił po niespełna minucie.

– Benny mówi, że jak podpalisz mu wóz, to będzie musiał cię zabić. I napuści na ciebie twoją własną babkę.

– Powiedz Benny'emu, żeby lepiej nie trzymał tam Waltera Dunphy'ego, bo Walter jest pod specjalną opieką mojej babki. Niech tylko coś mu się stanie, a moja babka przeniknie Benny'ego okiem.

Dwie minuty później drzwi otworzyły się po raz trzeci i na zewnątrz został wypchnięty Księżyc.

– W dechę – zwróciłam się do Morellego. – Jestem pod wrażeniem.

– Super – powiedział Morelli.

Wsadziliśmy Księżyca do półciężarówki i odwieźliśmy z powrotem do mnie. W połowie drogi dostał ataku śmiechu. Wiedzieliśmy, jakiej przynęty użył Benny.

– Ale szczęście – oświadczył Księżyc, uśmiechnięty i jednocześnie zdumiony. – Wyszedłem na minutkę, żeby poszukać jakiegoś towaru, a na parkingu już czekali na mnie ci dwaj goście. I teraz mnie lubią.

Jak daleko sięgam pamięcią, matka i babka chodziły w niedzielę rano do kościoła. W drodze powrotnej wstępowały do piekarni i kupowały pączki z dżemem dla mojego ojca, grzesznika. Gdybyśmy razem z Księżycem zgrali to odpowiednio w czasie, to zjawilibyśmy się jakąś minutę po pączkach. Matka będzie szczęśliwa, bo ją odwiedzę. Księżyc będzie szczęśliwy, bo dostanie pączka. A ja będę szczęśliwa, bo babka przekaże najświeższe plotki dotyczące wszystkiego i wszystkich, w tym i Eddiego DeChoocha.

– Wielkie nowiny – powitała mnie babka, kiedy tylko stanęłam w drzwiach. – Wczoraj Stiva zabrał się do Loretty Ricci i wystawi ją po raz pierwszy dziś o siódmej wieczorem. Trumna będzie co prawda zamknięta, ale i tak jest to warte zachodu. Może zjawi się nawet Eddie. Włożę nową czerwoną sukienkę. Będzie dziś tłok. Wszyscy przyjdą.

Angie i Mary siedziały w salonie przed telewizorem, który grał tak głośno, że brzęczały szyby w oknach. Ojciec też był w salonie, usadowiony w swym ulubionym fotelu. Czytał gazetę, a kostki u dłoni miał zbielałe z wysiłku.

– Twoja siostra leży w łóżku z migreną – wyjaśniła babka. – Przypuszczam, że to radosne nastawienie kosztowało ją odrobinę za dużo. A twoja matka robi gołąbki. W kuchni są pączki, ale jeśli ci to nie odpowiada, to mam na górze butelkę. Tutaj to istny koszmar.

Księżyc wziął sobie pączka i podryfował do salonu oglądać w towarzystwie dzieci telewizję. Ja poczęstowałam się kawą i usiadłam przy stole z pączkiem w ręce. Babka zajęła miejsce naprzeciwko.

– No i jak tam dzisiaj?

– Mam trop w sprawie Eddiego. Jeździ po mieście białym cadillakiem i właśnie zdobyłam nazwisko właściciela. Mary Maggie Mason. – Wyjęłam z kieszeni kartkę i popatrzyłam na nią. – Dlaczego brzmi tak znajomo?

– Wszyscy znają Mary Maggie Mason – powiedziała babka. – To gwiazda.

– Nigdy o niej nie słyszałam – wyznała matka.

– Bo nigdzie nie chodzisz – zauważyła z wyrzutem babka. – Mary Maggie to jedna z tych zapaśniczek, które tarzają się w błocie w Jaskini Węża. Jest najlepsza.

Matka podniosła wzrok znad garnka z pieczenia, ryżu i pomidorów.

– Skąd to wszystko wiesz?

– Chodzimy tam czasem z Elaine Barkolowski po bingo. We czwartki walczą mężczyźni, mają tylko małe woreczki na genitaliach. Nie są tak dobrzy jak Superman, ale też nieźle wyglądają.

– To wstrętne – oświadczyła matka.

– Owszem – przyznała babka. – Biorą pięć dolarów za wejście, ale warto tyle dać.

– Muszę wracać do pracy – wyjaśniłam matce. – Nie pogniewasz się, jeśli zostawię tu na chwilę Księżyca?

– Nie bierze już narkotyków?

– Nie. Jest czysty. – Od całych dwunastu godzin. – Może jednak schowasz klej i syrop na kaszel… tak na wszelki wypadek.

Na kartce, którą dostałam od Komandosa, widniał adres luksusowego budynku mieszkalnego z widokiem na rzekę. Przejechałam się po podziemnym parkingu, sprawdzając samochody. Nie było białego cadillaca, za to dostrzegłam srebrne porsche z rejestracją MMM-YUM.

Zaparkowałam na miejscu dla gości i wjechałam windą na siódme piętro. Miałam na sobie dżinsy, wysokie buty i czarną skórzaną kurtkę, zarzuconą na czarną koszulę z dzianiny, i nie czułam się odpowiednio ubrana jak na ten budynek. Tu wszystko prosiło się o popielaty jedwab, wysokie obcasy i opaloną, wylaserowaną do perfekcji skórę.

Mary Maggie Mason otworzyła po drugim pukaniu. Była w dresie, a kasztanowe włosy miała związane w koński ogon.

– Tak? – spytała, spoglądając na mnie zza okularów w plastikowej oprawce, z książką Nory Roberts w dłoni. Mary Maggie, zapaśniczka błotna, czytała romanse. Prawdę mówiąc, z tego, co zobaczyłam za jej plecami. Mary Maggie czytała wszystko. Książki były dosłownie wszędzie.

Wręczyłam jej wizytówkę i przedstawiłam się.

– Szukam Eddiego DeChoocha – powiedziałam. – Zwróciło moją uwagę, że jeździ po mieście pani wozem.

– Białym cadillakiem? Tak. Eddie potrzebował samochodu, a ja nigdy nie jeżdżę cadillakiem. Odziedziczyłam go po wujku Tedzie. Powinnam pewnie sprzedać ten wóz, ale żal mi go.

– Jak dobrze zna pani Eddiego?

– To jeden z właścicieli Jaskini Węża. Eddie, Pinwheel Soba i Dave Vincent. Dlaczego szuka pani Eddiego? Chyba nie chce go pani aresztować? To taki miły staruszek.

– Nie stawił się w sądzie i trzeba wyznaczyć nową datę rozprawy. Wie pani, gdzie mogę go znaleźć?

– Przykro mi. Wpadł tutaj w zeszłym tygodniu. Nie pamiętam, co to był za dzień. Jego wóz to prawdziwy gruchot. Więc często pożyczam mu cadillaca. Lubi nim jeździć, bo jest duży i biały. Łatwo znaleźć go w nocy na parkingu. Eddie kiepsko widzi.

Nie mój interes, ale ja nie pożyczałabym samochodu ślepemu facetowi.

– Widzę, że dużo pani czyta.

– Uwielbiam książki. Kiedy wycofam się z zapasów, otworzę sklep z kryminałami.

– Można się utrzymać ze sprzedaży kryminałów?

– Nie. Nie można. To przykrywka dla lewego totalizatora.

Stałyśmy w przedpokoju, rozglądałam się więc w miarę możności, szukając dowodów na obecność DeChoocha u Mary Maggie.

– Wspaniały budynek – zauważyłam. – Nie miałam pojęcia, że na zapasach można tyle zarobić.

– Nic nie można zarobić. Utrzymuję się z reklam. I mam dwóch poważnych sponsorów. – Spojrzała na zegarek. – Rany, ale późno. Muszę lecieć. Za pół godziny mam być na siłowni.

Wyjechałam z podziemnego parkingu i zatrzymałam się w bocznej uliczce, żeby wykonać kilka telefonów. Najpierw na komórkę Komandosa.

– Hej – usłyszałam.

– Wiesz, że DeChooch ma jedną trzecią udziałów w Jaskini Węża?

– Owszem, wygrał je dwa lata temu w kości. Myślałem, że wiesz.

– Nie wiedziałam!

Cisza.

– Co jeszcze wiesz, czego ja nie wiem? – spytałam.

– A ile mamy czasu?

Przerwałam połączenie i zadzwoniłam do babki.

– Chcę, żebyś sprawdziła dwa nazwiska w książce telefonicznej – powiedziałam. – Muszę wiedzieć, gdzie mieszkają Pinwheel Soba i Dave Vincent.

Słuchałam przez chwilę, jak szeleści kartkami, w końcu wzięła słuchawkę do ręki.

– Nie ma ich w książce.

Cholera. Morelli mógłby zdobyć dla mnie adresy, ale na pewno by nie chciał, żebym zadawała się z właścicielami Jaskini Węża. Morelli udzieliłby mi lekcji na temat ostrożności, co skończyłoby się pyskówką, a potem musiałabym zjeść mnóstwo ciasta, żeby się uspokoić.

Wzięłam głęboki oddech i znów wykręciłam numer Komandosa.

– Potrzebuję adresów – powiedziałam.

– Niech zgadnę. Chodzi o Pinwheela Sobę i Dave'a Vincenta. Pinwheel jest w Miami. Przeprowadził się w zeszłym roku. Otworzył klub w South Beach. Vincent mieszka w Princeton. Jak wieść niesie, nie lubią się z DeChoochem.

Dał mi adres Vincenta i rozłączył się. Dostrzegłam kątem oka srebrny błysk i zobaczyłam, jak Mary Maggie znika za zakrętem w swoim porsche. Ruszyłam za nią. Właściwie jej nie śledziłam, po prostu starałam się mieć ją w polu widzenia. Obie jechałyśmy w tym samym kierunku. Na północ. Trzymałam się cały czas za nią i przyszło mi w pewnym momencie do głowy, że ma dość daleko do siłowni. Minęłam zjazd w stronę mojego domu i podążyłam za nią przez centrum w stronę północnego Trenton. Gdyby była bardziej czujna, dostrzegłaby mnie. Trudno jednemu kierowcy prowadzić dyskretną obserwację. Na szczęście Mary Maggie nie spodziewała się ogona.

Zostałam w tyle, kiedy skręciła w Cherry Street. Zaparkowałam przy pierwszej przecznicy za domem Ronalda, a potem patrzyłam, jak Mary Maggie wysiada z wozu, podchodzi do drzwi i naciska dzwonek. Drzwi się otworzyły i Mary Maggie weszła do środka. Dziesięć minut później drzwi znów się otworzyły i Mary Maggie Mason wyszła z domu. Stała jeszcze przez minutę czy dwie na schodach i rozmawiała z Ronaldem. Potem wsiadła do samochodu i odjechała. Tym razem do siłowni. Patrzyłam, jak parkuje i wchodzi do budynku, a po chwili ruszyłam przed siebie.

Skierowałam się do Princeton, wyjęłam mapę i zlokalizowałam dom Vincenta. Princeton nie jest właściwie częścią New Jersey. To niewielka wysepka zamożności i intelektualnego wyrafinowania, dryfująca po morzu Megalopolis. To miasto prawości, wyrzucone przez fale na ląd pełen centrów handlowych. Włosy są tu krótsze, obcasy niższe, zachowanie poważniejsze.

Vincent był właścicielem dużego żółto-białego domu w stylu kolonialnym, zajmującego pół akrową działkę na obrzeżach miasta. Obok stał garaż na dwa wozy. Na podjeździe nie dostrzegłam samochodów. Ani flagi na maszcie, świadczącej o obecności Eddiego DeChoocha w tej rezydencji. Zaparkowałam po drugiej stronie ulicy, jeden dom dalej, i zaczęłam obserwację. Nuda. Nic się nie działo. Nie przejeżdżały w pobliżu żadne samochody. Na chodniku nie bawiły się dzieci. Z okna na piętrze nie dobiegało wycie metalu. Prawdziwy bastion powagi i kindersztuby. I odrobinę onieśmielający. Fakt, że został zakupiony z zysków Jaskini Węża, nie mógł stłumić aury snobizmu, jaki towarzyszy bogactwu. Podejrzewałam, że Dave Vincent nie będzie zadowolony, gdy niedzielny spokój naruszy mu łowczyni nagród poszukująca Eddiego DeChoocha. Mogłam się mylić, ale podejrzewałam też, że pani Vincent nie chciałaby narażać na szwank swej pozycji towarzyskiej, zadając się z osobnikiem pokroju DeChoocha.

Po godzinie mojej bezskutecznej obserwacji nadjechał powoli radiowóz policyjny i zatrzymał się za mną. Wspaniale. Zamierzali mnie wykopać z tej okolicy. Gdyby ktoś przyłapał mnie przed swoim domem w Burg, wysłałby psa, żeby mi naszczał na koło. Jedyną reakcją byłaby wiązanka wulgarnych nieuprzejmości i wrzask, bym wynosiła się do diabła. W Princeton za to przysyłają nieskazitelnego i grzecznego stróża prawa, by wywiedział się, co i jak. Potęga klasowości.

Podejrzewałam, że nic nie zyskam, wywierając presję na funkcjonariuszu doskonałym, wysiadłam więc z wozu i zbliżyłam się do niego, kiedy sprawdzał moją tablicę rejestracyjną. Dałam mu wizytówkę i dokumenty uprawniające mnie do zatrzymania Eddiego DeChoocha. Wyjaśniłam też standardowo, dlaczego prowadzę obserwację.

Z kolei on wyjaśnił, że przyzwoici ludzie w tej okolicy nie przywykli do tego, by ich obserwować, i że będzie lepiej, jeśli wykażę więcej dyskrecji. Pewnie, powiedziałam. I odjechałam. Jeśli policjant jest twoim przyjacielem, to jest to najlepszy przyjaciel, jakiego kiedykolwiek miałeś. Z drugiej strony, jeśli nie jesteś z policjantem w dobrych stosunkach, to najrozsądniej go nie denerwować.

Obserwacja domu Vincenta i tak by mi nic nie dała. Jeśli chciałam z nim pogadać, to najlepiej dorwać go w pracy. Poza tym nie zawadzi rzucić okiem na Jaskinię Węża. I po raz drugi spróbować szczęścia z Mary Maggie Mason. Wydawała się dość miłą osobą, ale rzecz bez wątpienia nie ograniczała się tylko do tego.

Ruszyłam trasą numer jeden na południe, ale nagle postanowiłam jeszcze raz zajrzeć do podziemnego garażu Mary Maggie.

ROZDZIAŁ 7

Wjechałam do garażu i zaczęłam krążyć, rozglądając się za białym cadillakiem. Spenetrowałam każdy zakątek, ale nie miałam szczęścia. I dzięki Bogu, bo nie wiedziałabym, co robić, gdybym znalazła Choocha. Nie czułam się na siłach przydybać go w pojedynkę. A myśl o propozycji Komandosa przyprawiła mnie o natychmiastowy orgazm, po którym jednak nastąpił atak paniki.

Innymi słowy, co by się stało, gdybym spędziła z Komandosem noc? Co potem? Przypuśćmy, że byłby tak niesamowity, że dałabym sobie raz na zawsze spokój z innymi mężczyznami. Przypuśćmy, że okazałby się lepszy w łóżku od Joego. Co nie znaczy, by Joe był kiepski. Chodziło o to, że Joe jest śmiertelnikiem. W przypadku Komandosa nie miałam już takiej pewności.

A moja przyszłość? Czy zamierzałam wyjść za Komandosa? Nie. Komandos nie nadawał się do małżeństwa. Do diabła, Joe nie był pod tym względem wiele lepszy.

Istniała też druga strona całej sprawy. Przypuśćmy, że nie spełniłabym jego oczekiwań. Zacisnęłam odruchowo powieki. Rany! To byłoby okropne. Nie do zniesienia.

A przypuśćmy, że on nie spełniłby moich oczekiwań! Fantazja runęłaby w gruzy. Co wtedy? Pozostałaby mi samotna zabawa pod prysznicem.

Potrząsnęłam głową, żeby rozjaśnić myśli. Nie chciałam rozważać spędzenia nocy z Komandosem. Było to zbyt skomplikowane.

Nadeszła pora kolacji, kiedy wróciłam do rodziców. Valerie wstała już z łóżka i siedziała przy stole w ciemnych okularach. Angie i Księżyc jedli sandwicze z masłem orzechowym, oglądając telewizję. Mary Alice galopowała po domu, waląc kopytami w dywan i rżąc. Babka wystroiła się na wizytę w domu pogrzebowym. Ojciec pochylał głowę nad pieczenia. Matka zaś siedziała u szczytu stołu, osiągnąwszy stan najwyższego podniecenia. Twarz czerwona, włosy przyklejone do czoła, rozbiegane oczka, które rzucały niespokojne spojrzenia po pokoju, prowokując wszystkich do stwierdzenia, że przechodzi właśnie menopauzę.

Babka zignorowała moją matkę i przysunęła mi mus jabłkowy.

– Miałam nadzieję, że się pokażesz na kolacji. Mogłabyś mnie podwieźć.

– Pewnie – powiedziałam. – I tak się tam wybierałam.

Matka obrzuciła mnie bolesnym spojrzeniem.

– O co chodzi? – spytałam.

– O nic.

– O co chodzi?

– O twoje ubranie. Jedziesz na wystawienie zwłok Ricci tak ubrana, a ja przez tydzień będę odbierać telefony od ludzi. Co mam im powiedzieć? Pomyślą, że nie stać cię na porządne rzeczy.

Popatrzyłam na swoje dżinsy i buty. Mnie wydawały się porządne, ale nie zamierzałam spierać się z kobietą w okresie menopauzy.

– Mam coś, co możesz włożyć – oświadczyła Valerie. – Prawdę mówiąc, jadę z wami. Będzie fajnie! Czy Stiva wciąż podaje pierniczki?

W szpitalu zamienili chyba dzieci. Nie mogę mieć siostry, która uważa, że domy pogrzebowe to miejsce rozrywki.

Valerie zerwała się z krzesła i pociągnęła mnie na schody.

– Wiem, co ci będzie doskonale pasowało!

Nie ma nic gorszego niż noszenie czyichś ubrań. No, może plaga głodu albo epidemia tyfusu, ale poza tym pożyczanie ciuchów nigdy nie jest frajdą. Valerie jest ode mnie niższa o dwa centymetry i waży ponad dwa kilo mniej. Rozmiar butów mamy identyczny, a nasze upodobania odzieżowe dzielą lata świetlne. Paradowanie po domu pogrzebowym w ciuchach Valerie to jak Halloween w piekle.

Valerie wyjęła z szafy spódniczkę.

– Tram-ta-dam! – zaśpiewała. – Czyż nie jest wspaniała? Idealna. I mam do niej równie idealną górę. I idealne buty. Wszystko odpowiednio skoordynowane.

Valerie całe życie była skoordynowana. Buty i torebki zawsze do siebie pasowały. Bluzki i spódnice też. Poza tym Valerie może nosić szal, nie wyglądając przy tym jak idiotka.

Pięć minut później ubrała mnie od stóp do głów. Fioletowo-zielona spódniczka miała wzorek w różowe i żółte lilie. Materiał był przezroczysty, wszystko do pół łydki. Spódnica wyglądała pewnie doskonale na mojej siostrze w Los Angeles, ale ja czułam się jak zasłona prysznicowa z lat siedemdziesiątych. Górę stanowiła elastyczna bluzka z białej bawełny, z zapinanymi mankietami i z koronką pod szyją. Do tego różowe sandałki na siedmiocentymetrowym obcasie.

Nigdy w życiu nie przyszło mi do głowy, by włożyć różowe sandałki.

Popatrzyłam na siebie w wysokim lustrze, usiłując się nie skrzywić.

– Spójrz tylko – powiedziała babka, kiedy dotarliśmy do Stivy. – Ale tłok. Trzeba było przyjechać wcześniej. Wszystkie miejsca z przodu są już pewnie zajęte.

Stałyśmy w holu, z trudem przepychając się przez tłum żałobników, którzy przewalali się szeroką strugą przez sale domu pogrzebowego. Była dokładnie siódma i gdybyśmy zjawiły się odrobinę później, musiałybyśmy ustawić się w kolejce na zewnątrz, niczym fani na koncercie rockowym.

– Nie mogę oddychać – odezwała się Valerie. – Zgniotą mnie jak robaka. Moje dziewczynki zostaną, sierotami.

– Musisz deptać ludziom po stopach i kopać ich od tyłu w nogi – doradziła babka. – Wtedy będą się odsuwać.

Benny i Ziggy stali w drzwiach do sali numer jeden. Jeśli w środku był Eddie, to go mieli. Tom Beli, prowadzący śledztwo w sprawie Loretty Ricci, też tu był. Plus połowa mieszkańców Burg.

Poczułam dłoń zaciskającą się na moim pośladku. Odwróciłam się na pięcie i stanęłam oko w oko z Ronaldem DeChoochem, który uśmiechał się lubieżnie.

– Hej, kurczaczku – powiedział. – Podoba mi się ta zwiewna spódniczka. Założę się, że nie masz na sobie majtek.

– Posłuchaj, ty gnojku bez fiuta – warknęłam. – Jeszcze raz złapiesz mnie za tyłek, a każę komuś cię zastrzelić.

– Odważna – powiedział z uznaniem Ronald. – To mi się podoba.

Tymczasem Valerie gdzieś zniknęła, porwana przez napierający tłum, babka zaś posuwała się uparcie w stronę trumny. Sytuacja niebezpieczna, gdyż wieka zamkniętych trumien, jak powszechnie wiadomo, otwierają się tajemniczo w obecności mojej babki. Najlepiej trzymać się blisko niej i obserwować, czy nie wyciąga pilnika do paznokci, by pomajstrować przy zamku.

Constantine Stiva, ulubiony przedsiębiorca pogrzebowy w Burg, dostrzegł babkę i natychmiast ruszył, wyprzedzając ją w wyścigu do trumny.

– Edna! – zawołał, kiwając głową i uśmiechając się swym pełnym zrozumienia uśmiechem przedsiębiorcy pogrzebowego. – Miło cię znów widzieć.

Raz w tygodniu babka powodowała spore zamieszanie w jego salonie, ale Stiva nie zamierzał zrażać przyszłej klientki, która jako osoba doświadczona nie spuszczała oka z luksusowej, ręcznie rzeźbionej mahoniowej skrzyni wiecznego spoczynku.

– Chciałam tylko okazać szacunek – wyjaśniła babka. – Loretta była moją koleżanką.

Stiva wcisnął się między babkę a Lorettę.

– Oczywiście – powiedział. – To miłe z twojej strony.

– Widzę, że to uroczystość z zamkniętą trumną – zauważyła nie bez żalu babka.

– Prośba rodziny – wyjaśnił Stiva głosem gładkim jak lukier, z dobrodusznym wyrazem twarzy.

– Chyba słusznie, zważywszy, że została zastrzelona i wszystko jej wykroili podczas sekcji zwłok.

Stiva wzdrygnął się nerwowo.

– To wstyd, że musieli robić sekcję – ciągnęła babka. – Loretta została postrzelona w pierś i mogła sobie spokojnie leżeć w otwartej trumnie. Choć myślę, że jak robią sekcję, to wyciągają mózg i potem trudno ułożyć nieboszczykowi włosy.

Troje stojących obok ludzi wciągnęło głośno powietrze i oddaliło się czym prędzej w stronę wyjścia.

– Więc jak wyglądała? – indagowała babka Stivę. – Dałbyś radę ją wyszykować, gdyby nie te trudności z mózgiem?

Stiva ujął babkę za łokieć.

– A może wyjdziemy do holu? Nie ma tam tłoku, można też poczęstować się piernikami.

– Dobry pomysł – pochwaliła babka. – Czuję nawet ochotę na coś słodkiego. I tak nie ma tu co oglądać.

Podążyłam za nimi i przystanęłam po drodze, żeby pogadać z Ziggym i Bennym.

– Nie zjawi się tutaj – powiedziałam. – Nie jest aż tak stuknięty.

Ziggy i Benny wzruszyli zgodnie ramionami.

– Tak na wszelki wypadek – tłumaczył się Ziggy.

– Co to była dzisiaj za historia z Księżycem? – spytałam.

– Chciał zobaczyć klub – odparł Ziggy. – Wyszedł z twojego mieszkania zaczerpnąć świeżego powietrza, zaczęliśmy gadać i tak się potoczyło.

– Owszem, nie chcieliśmy porywać tego małego gościa – dorzucił tonem wyjaśnienia Benny. – I nie chcemy, żeby stara pani Morelli przeniknęła nas okiem. Nie wierzymy w te zwariowane zabobony, ale po co ryzykować.

– Słyszeliśmy, że przeniknęła okiem Carmine Scallariego i potem nie mógł… hm, funkcjonować jak trzeba – zauważył Ziggy.

– Powiadają, że próbował nawet tego nowego leku i nic – dodał Benny.

Benny i Ziggy wzdrygnęli się bezwiednie. Nie chcieli znaleźć się w takiej samej sytuacji jak Carmine Scallari.

Zerknęłam ponad ich ramieniem w stronę holu i dostrzegłam Morellego. Stał z boku, pod ścianą, obserwując tłum. Był w dżinsach, czarnych adidasach i czarnym T-shircie pod sportową kurtką. Sprawiał wrażenie szczupłego i niebezpiecznego jak drapieżnik. Podchodzili do niego mężczyźni, żeby zamienić słowo, potem szli dalej. Kobiety obserwowały go z oddalenia, zastanawiając się pewnie, czy jest naprawdę taki niebezpieczny, na jakiego wygląda, czy zasługuje na swą złą reputację.

Uchwycił moje spojrzenie i pokiwał na mnie palcem, wykonując uniwersalny gest przywołania. Otoczył mnie władczo ramieniem, kiedy się do niego zbliżyłam, i pocałował w szyję, tuż przy uchu.

– Gdzie Księżyc? – spytał.

– Ogląda telewizję z dzieciakami Valerie. Masz nadzieję złapać tu Eddiego?

– Nie. Mam nadzieję złapać ciebie. Myślę, że powinnaś zostawić Księżyca na noc u swoich rodziców i pojechać do mnie.

– Kusząca propozycja, ale jestem z babką i Valerie.

– Dopiero przyszedłem – wyjaśnił. – Udało się babce podnieść wieko trumny?

– Stiva jej przeszkodził.

Morelli przesunął palcem po koronkowym wykończeniu mojej bluzki.

– Podoba mi się.

– A spódnica?

– Spódnica wygląda jak zasłona prysznicowa. Ale podniecająca. Kiedy patrzę na nią, to się zastanawiam, czy masz pod spodem bieliznę.

O Boże.

– To samo powiedział mi przed chwilą Ronald DeChooch.

Morelli rozejrzał się wokół.

– Nie widziałem go. Nie miałem pojęcia, że on i Loretta Ricci obracali się w tych samych kręgach.

– Może Ronald jest tu z tego samego powodu, co Ziggy, Benny i Tom Beli.

Podeszła do nas pani Dugan. Cała w uśmiechach.

– Gratulacje – powiedziała. – Słyszałam o ślubie. Tak się cieszę. Macie szczęście z tą salą. Twoja babka musiała szepnąć słówko tu i tam.

Sala? Spojrzałam na Morellego i skrzywiłam się, a on w milczeniu pokręcił głową.

– Przepraszam – zwróciłam się do pani Dugan. – Muszę znaleźć babcię Mazurową.

Spuściłam głowę i ruszyłam przez dum w stronę babki.

– Pani Dugan powiedziała mi, że wynajęliśmy salę na przyjęcie weselne – wyszeptałam scenicznym szeptem. – Czy to prawda?

– Lucilla Stiller zarezerwowała ją na pięćdziesiątą rocznicę ślubu rodziców, ale jej matka zmarła zeszłej nocy. Jak tylko się dowiedzieliśmy, chapnęliśmy tę salę. Taka gratka nie trafia się co dzień!

– Nie chcę przyjęcia w takiej sali.

– Każdy chce mieć tam przyjęcie – oświadczyła babka. – To najlepsze miejsce w całym Burg.

– Nie chcę dużego wesela. Chcę je wyprawić na podwórzu za domem.

Albo w ogóle. Nie jestem nawet pewna, czy wychodzę za mąż!

– A jak będzie padać? Gdzie pomieścimy tych wszystkich ludzi?

– Nie chcę żadnych tłumów.

– Tylko ze strony Joego będzie setka – zauważyła babka.

Joe stał za mną.

– Mam atak paniki – poinformowałam go. – Nie mogę oddychać. Puchnie mi język. Zaraz zacznę się krztusić.

– Może to i lepiej – uspokoił mnie.

Spojrzałam na zegarek. Wystawienie zwłok trwało już półtorej godziny. Wyjdę, a zaraz przywędruje Eddie. Takie już moje szczęście.

– Potrzebuję powietrza – powiedziałam. – Wychodzę na kilka minut.

– Nie z wszystkimi jeszcze rozmawiałam – uprzedziła mnie babka. – Spotkamy się później.

Joe wyszedł ze mną i stanęliśmy na ganku, wciągając w płuca uliczne powietrze, szczęśliwi, że nie czujemy już woni goździków. Spaliny przejeżdżających samochodów sprawiały nam niewysłowioną radość. Paliły się latarnie, na ulicy panował spory ruch. Zza naszych pleców dobiegały wesołe odgłosy domu pogrzebowego. Nie była to co prawda muzyka rockowa, ale przynajmniej ożywione rozmowy i śmiech. Usiedliśmy na schodku i obserwowaliśmy w przyjacielskim milczeniu sznur samochodów. Siedzieliśmy tak sobie, zrelaksowani, gdy nagle minął nas biały cadillac.

– To był Eddie DeChooch? – spytałam Joego.

– Tak mi się wydaje – odparł.

Żadne z nas się nie poruszyło. Niewiele mogliśmy zdziałać. Nasze wozy stały dwie przecznice dalej.

– Powinniśmy coś zrobić, żeby go zatrzymać – powiedziałam.

– Co masz na myśli?

– No, jest już za późno, ale powinieneś strzelić mu w oponę.

– Trzeba będzie o tym pamiętać następnym razem.

Pięć minut później wciąż siedzieliśmy, a DeChooch znów przejechał.

– Jezu – zdziwił się Joe. – Co jest z tym facetem?

– Może szuka miejsca?

Morelli zerwał się na równe nogi.

– Idę po samochód. Wejdź do środka i powiedz Tomowi.

Morelli oddalił się, a ja poszłam po Bella. Na schodach minęłam się z Myronem Bimbaumem. Moment. Myron Bimbaum wychodził. Miał zwolnić miejsce na parkingu, a DeChooch tego właśnie szukał. Znając Myrona Bimbauma, mogłam się założyć, że zaparkował w pobliżu. Musiałam tylko przytrzymać jego miejsce, dopóki nie zjawi się DeChooch. DeChooch zaparkuje, a ja go złapię. Do licha, ale ze mnie spryciara.

Ruszyłam za Bimbaumem i tak jak się spodziewałam, zaparkował na rogu, trzy samochody od domu pogrzebowego, zgrabnie wciśnięty między toyotę, a terenowego forda. Odczekałam, aż odjedzie, a potem wskoczyłam na puste miejsce i zaczęłam odganiać kierowców. Eddie DeChooch ledwie widział poza zderzak swego wozu, nie musiałam więc się martwić, że mnie zauważy z takiej odległości. Zamierzałam pilnować miejsca, a potem schować się za forda, gdy tylko pojawi się biały cadillac.

Rozległ się stukot obcasów na chodniku i gdy się odwróciłam, ujrzałam nadchodzącą Valerie.

– Co się dzieje? – spytała. – Rezerwujesz miejsce dla kogoś? Mam ci pomóc?

Tuż obok zatrzymała się jakaś starsza pani w dziesięcioletnim oldsmobile'u i wrzuciła prawy kierunkowskaz.

– Przykro mi – powiedziałam, machając na nią, by odjechała. – To miejsce jest zajęte.

Starsza pani odpowiedziała gestem, którym nakazywała mi usunąć się z drogi.

Pokręciłam przecząco głową.

– To miejsce jest zajęte.

Valerie stała u mego boku, wymachując ramionami i wskazując parking. Wyglądała jak ci faceci, którzy kierują samoloty na pas startowy. Była ubrana prawie tak samo jak ja, z drobną różnicą w kolorystyce. Jej pantofle były lawendowe.

Starsza pani zatrąbiła na mnie i zaczęła podjeżdżać. Valerie odskoczyła, ale ja wsparłam dłonie na biodrach i stałam nieruchomo z groźnym wzrokiem.

Na miejscu pasażera siedziała druga starsza pani. Opuściła szybę i wystawiła głowę.

– To nasze miejsce – powiedziała z naciskiem.

– To akcja policyjna – odrzekłam. – Musicie zaparkować gdzie indziej.

– Jest pani funkcjonariuszem policji?

– Jestem agentką sądową.

– Zgadza się – potwierdziła Valerie. – To moja siostra. Jest agentką sądową.

– To coś innego niż policja – zauważyła kobieta.

– Policja już jedzie – zapewniłam.

– Myślę, że jest pani wielką kłamczuchą. Trzyma pani to miejsce dla swojego chłopaka. Nikt na służbie nie ubiera się tak jak pani.

Oldsmobile zdołał już zająć jedną trzecią przestrzeni między dwoma wozami, zagradzając tyłem pół ulicy. Uchwyciłam kątem oka błysk bieli i zanim zdążyłam zareagować, DeChooch walnął w oldsmobile'a. Ten skoczył do przodu i walnął w tył forda, omijając mnie o centymetr. Cadillac odbił się od lewego boku oldsmobile'a, a ja dostrzegłam, jak DeChooch próbuje odzyskać kontrolę nad wozem. Odwrócił się i spojrzał wprost na mnie, przez chwilę byliśmy jakby zawieszeni w czasie, a potem zwiał.

Cholera!

Obie panie zdołały jakoś otworzyć drzwi swego samochodu i wygramolić się na zewnątrz.

– Spójrz na mój wóz! To ruina! – krzyknęła ta, która prowadziła, po czym odwróciła się do mnie jak na sprężynie. – To pani wina. Pani to zrobiła. Nienawidzę pani.

I walnęła mnie w ramię torebką.

– Au, to boli – powiedziałam.

Była o kilka centymetrów niższa, ale miała nade mną przewagę paru kilogramów. Włosy obcięte krótko, trwała prosto od fryzjera. Wiek chyba po sześćdziesiątce. Usta wymalowane jasnoczerwoną szminką, brwi pociągnięte brązową kredką, a policzki pokryte plamami różu. Zdecydowanie nie pochodziła z Burg. Prawdopodobnie z Hamilton Township.

– Szkoda, że pani nie rozjechałam – oświadczyła.

Jeszcze raz przyłożyła mi torebką, ale tym razem chwyciłam za rzemyk i wyszarpnęłam ją z jej dłoni.

Usłyszałam za plecami, jak Valerie wydaje cichy okrzyk zdumienia.

– Moja torebka! – darła się kobieta. – Złodziejka! Na pomoc! Zabrała mi torebkę!

Wokół nas zaczął się zbierać tłum. Kierowcy i żałobnicy. Starsza pani złapała jednego z bliżej stojących mężczyzn.

– Ona kradnie mi torebkę. Spowodowała wypadek, a teraz kradnie mi torebkę. Wezwij policję.

Z tłumu wyskoczyła babka.

– Co się dzieje? Dopiero przyszłam. O co ta awantura?

– Ukradła mi torebkę – wyjaśniła kobieta.

– Nie ukradłam – odparłam.

– Tak.

– Nie!

– Owszem, ukradła – powtórzyła z uporem kobieta i pchnęła mnie w ramię.

– Łapy z daleka od mojej wnuczki – ostrzegła babka.

– Tak. I mojej siostry – dorzuciła Valerie.

– Pilnujcie własnego interesu! – wrzasnęła kobieta na babkę i Valerie, po czym pchnęła babkę, babka zrewanżowała jej się tym samym i już po chwili obie tłukły się w najlepsze, Valerie zaś stała z boku, drąc się wniebogłosy.

Chciałam je powstrzymać i w tym chaosie młócących niczym cepy rąk i wrzaskliwych gróźb dostałam od kogoś w nos. Przed oczami zamigotały mi gwiazdy i osunęłam się na kolana. Babka i starsza pani zaprzestały walki, po czym zaoferowały mi chusteczki i dobre rady, jak zatamować krew, która kapała mi z nosa.

– Niech ktoś wezwie pogotowie! – darła się Valerie. – Zadzwońcie pod 911. Sprowadźcie lekarza. Sprowadźcie przedsiębiorcę pogrzebowego.

Zjawił się Morelli i pomógł mi wstać.

– Myślę, że możemy skreślić boks z listy profesji alternatywnych.

– Ta pani zaczęła.

– Sądząc po wyglądzie twojego nosa, powiedziałbym, że również skończyła.

– Przypadkowy cios.

– DeChooch minął mnie, jadąc w przeciwnym kierunku. Grzał chyba setką – wyjaśnił Morelli. – Nie zdążyłem wykręcić.

– Czyli w moim życiu wszystko po staremu.

Kiedy przestałam krwawić z nosa, Morelli zapakował babkę, Valerie i mnie do hondy i ruszył za nami do moich rodziców. Gdy tylko dojechaliśmy, pomachał nam na pożegnanie i dał nogę. Nie chciał być w pobliżu, kiedy zobaczy nas matka. Zakrwawiłam spódnicę i bluzkę od Valerie. Spódnica była w jednym miejscu rozdarta. Miałam podrapane i rozkrwawione kolano. I zaczęła mi się robić śliwa pod okiem. Babka znajdowała się w podobnym stanie, tyle że nie miała podbitego oka i rozdartej spódnicy. Zrobiło jej się coś z włosami, które stały jak u Dona Kinga.

Ponieważ wieści rozchodzą się w Burg z prędkością światła, matka zdążyła do naszego powrotu odebrać sześć telefonów informujących o zajściu i znała każdy szczegół rozróby. Przeżegnała się, kiedy weszłyśmy do domu, i natychmiast pobiegła po lód na moje oko.

– To tylko tak groźnie wygląda – uspokajała matkę Valerie. – Policja wszystko wyjaśniła. A ci z pogotowia powiedzieli, że Stephanie nie ma chyba złamanego nosa. Zresztą i tak niewiele można poradzić na złamany nos, prawda? Najwyżej założyć opatrunek. – Wzięła od matki worek z lodem i przyłożyła go do własnej głowy. – Jest w tym domu jakiś alkohol?

Przyczłapał Księżyc, odrywając się na chwilę od telewizji.

– Co jest, facetka? – spytał.

– Mała sprzeczka o miejsce na parkingu.

Skinął głową ze zrozumieniem.

– Rzecz w tym, żeby czekać na swoją kolej, no nie? – zauważył i wrócił do oglądania telewizji.

– Nie zostawisz go tutaj, prawda? – dopytywała się z niepokojem matka. – Nie zamieszka ze mną pod jednym dachem, co?

– Myślisz, że to możliwe? – spytałam pełna nadziei.

– Nie!

– To go chyba nie zostawię.

Angie odwróciła się od telewizora.

– To prawda, że pobiła cię starsza kobieta?

– To był wypadek – wyjaśniłam.

– Kiedy człowiek zostaje uderzony w głowę, cios doprowadza do obrzmienia mózgu. Zabija to komórki, które nie mogą się zregenerować.

– Nie za późno na telewizję?

– Nie muszę iść do łóżka, bo nie mam jutro szkoły – odparła Angie. – Nie zostałyśmy jeszcze zarejestrowane w tutejszym systemie edukacyjnym. Zresztą zawsze chodzimy późno spać. Mój ojciec miewał często kolacje w interesach. Wolno nam było na niego czekać.

– Tyle że teraz odszedł – dodała tonem wyjaśnienia Mary Alice. – Zostawił nas, żeby sypiać z naszą opiekunką. Widziałam raz, jak się całowali, i tata miał w kieszeni widelec, i ten widelec sterczał przez spodnie.

– Z widelcami tak czasem bywa – zauważyła babka.

Pozbierałam rzeczy swoje i Księżyca i ruszyłam do domu. Gdybym była w lepszej formie, podjechałabym do Jaskini Węża, ale musiałam z tym poczekać do następnego dnia.

– Więc powiedz mi jeszcze raz, dlaczego wszyscy szukają Eddiego DeChoocha? – spytał Księżyc.

– Szukam go, bo nie stawił się w sądzie. A policja go szuka, bo może być zamieszany w morderstwo.

– I myśli, że mam coś, co jest jego.

– Tak.

Obserwowałam go ukradkiem, prowadząc samochód, i zastanawiałam się, czy coś popuściło w jego głowie, czy wypłynie na powierzchnię jakaś ważna informacja.

– No więc jak myślisz? – spytał w końcu. – Czy Samantha z Czarownic potrafi robić te wszystkie sztuczki, jak nie rusza nosem?

– Nie – odrzekłam. – Sądzę, że musi ruszać nosem.

Księżyc zastanawiał się przez chwilę głęboko.

– Ja też tak sądzę.

Był poniedziałkowy ranek, a ja czułam się tak, jakby przejechała mnie ciężarówka. Na kolanie zrobił się strup, bolał mnie nos. Zwlokłam się z łóżka i pokuśtykałam do łazienki. Jezu! Miałam podbite oczy. Jedno bardziej od drugiego. Wlazłam pod prysznic i stałam pod nim może ze dwie godziny. Kiedy wygramoliłam się z kabiny, z nosem było lepiej, ale oko wyglądało gorzej. Spóźniona myśl. Dwie godziny pod prysznicem to nie najlepszy pomysł, kiedy człowiek ma świeżo podbite oko.

Wysuszyłam włosy i związałam je w koński ogon. Włożyłam tradycyjny strój – dżinsy i elastyczny T-shirt i udałam się do kuchni w poszukiwaniu śniadania. Od kiedy zjawiła się Valerie, matka była zbyt rozkojarzona, by odsyłać mnie do domu z nieśmiertelną torbą jedzenia, nie znalazłam więc w lodówce ciasta ananasowego. Nalałam sobie szklankę soku pomarańczowego i wrzuciłam do tostera kromkę chleba. W mieszkaniu panowała cisza. Było spokojnie. Miło. Zbyt miło. Zbyt spokojnie. Wyszłam z kuchni i rozejrzałam się. Wyglądało na to, że wszystko jest w porządku. Wszystko z wyjątkiem zmiętoszonej kołdry i poduszki na kanapie.

Cholera! Nie było Księżyca. Do diabła, do diabła, do diabła.

Pobiegłam do drzwi. Były zamknięte. Łańcuch wisiał luźno. Otworzyłam je i wyjrzałam. Żywej duszy na korytarzu. Zerknęłam przez okno w salonie i spenetrowałam parking. Ani śladu Księżyca. Ani śladu podejrzanych typów czy samochodów. Zadzwoniłam pod domowy numer Księżyca. Nikt nie podniósł słuchawki. Nabazgrałam na kartce, że niedługo wrócę i żeby na mnie poczekał. Może czekać na korytarzu albo włamać się do mieszkania. I tak wszyscy się do mnie włamują. Przykleiłam kartkę do drzwi wejściowych i ruszyłam w drogę.

Pierwszym przystankiem na trasie był dom Księżyca. W środku dwaj współlokatorzy. Księżyc nieobecny. Drugi przystanek, dom Dougiego. Tu też nic. Przejechałam obok klubu, domu Ziggy'ego i Benny'ego. Wróciłam do siebie. Ani śladu Księżyca. Zadzwoniłam do Morellego.

– Zniknął – powiedziałam. – Nie było go już, kiedy wstałam.

– Sprawa poważna?

– Owszem, poważna.

– Będę trzymał rękę na pulsie.

– Nie było żadnych, hm…

– Ciał wyrzuconych przez morze? Zwłok w kontenerach? Obciętych członków w skrzynce pocztowej? Nie. Nic się nie działo. Nic z tych rzeczy.

Odłożyłam słuchawkę i zadzwoniłam do Komandosa.

– Pomocy – zaczęłam bez zbędnych wstępów.

– Słyszałem, że oberwałaś wczoraj wieczorem od jakiejś starszej damy – powiedział Komandos. – Trzeba udzielić ci kilku lekcji samoobrony, dziecinko. Wizerunek człowieka cierpi, jak się dostaje od staruszki.

– Mam większe zmartwienia. Niańczyłam Księżyca, a on zniknął.

– Może zwyczajnie sobie poszedł.

– Może nie.

– Jeździ samochodem?

– Jego wóz stoi na moim parkingu.

Komandos milczał przez chwilę.

– Rozpytam się i dam ci znać. Zadzwoniłam do matki.

– Widziałaś przypadkiem Księżyca? – spytałam.

– Co? – wrzasnęła. – Co powiedziałaś?

Słyszałam w tle, jak Angie i Mary Alice biegają po domu. Darły się na siebie i chyba waliły w garnki.

– Co się tam dzieje? – krzyknęłam w słuchawkę.

– Twoja siostra poszła na spotkanie w sprawie pracy, a dziewczynki urządziły sobie paradę.

– Przypomina to bardziej trzecią wojnę światową. Pojawił się rano Księżyc?

– Nie widziałam go od zeszłego wieczoru. Jest trochę dziwny, nie sądzisz? Na pewno nie zażywa narkotyków?

Zostawiłam na drzwiach kartkę dla Księżyca i pojechałam do biura. Lula siedziała z Connie na jej biurku, obie obserwowały drzwi prowadzące do prywatnej jaskini Vinniego.

Connie skinęła na mnie, żebym była cicho.

– Joyce tam jest – wyjaśniła szeptem. – Siedzą już tak dziesięć minut.

– Szkoda, że nie byłaś od samego początku, kiedy Vinnie wydawał odgłosy jak krowa. Joyce chyba go doiła – poinformowała Lula.

Zza drzwi dobiegły ciche jęki i postękiwania. Nagle wszystko ucichło, a Lula i Connie nachyliły się wyczekująco.

– To mój ulubiony moment – wyznała Lula. – Teraz zaczynają się klapsy, a Joyce szczeka jak pies.

Nachyliłam się razem z nimi, nasłuchując klapsów i nie mogąc się doczekać, kiedy Joyce zacznie szczekać jak pies. Czułam się nieco zakłopotana, ale jakaś siła trzymała mnie w miejscu.

Ktoś pociągnął mnie za koński ogon. Komandos. Podszedł od tyłu i chwycił za włosy.

– Cieszę się, że tak intensywnie szukasz Księżyca.

– Cicho sza. Chcę usłyszeć, jak Joyce szczeka. Przyciągnął mnie do siebie, a ja poczułam, jak przenika mnie powoli ciepło jego ciała.

– Nie wiem, czy warto na to czekać, dziecinko.

Rozległy się klapsy, potem pisk, wreszcie zapadła cisza.

– No, była niezła zabawa – oświadczyła Lula. – Ale za przyjemność trzeba zapłacić. Joyce wchodzi tam tylko wtedy, kiedy czegoś chce. A jest w tej chwili tylko jedna sprawa do wzięcia.

Spojrzałam na Connie.

– Eddie DeChooch? Vinnie chyba nie przekazałby Eddiego Joyce, co?

– Zwykle upada tak nisko, kiedy odchodzi zabawa w konie – zapewniła.

– Racja, koński seks to coś ekstra – dodała Lula.

Drzwi od gabinetu otworzyły się gwałtownie i ze środka wypadła Joyce.

– Potrzebuję dokumentów w sprawie DeChoocha – oświadczyła bez ogródek.

Ruszyłam na nią, ale Komandos wciąż trzymał mnie za włosy, więc nie zdołałam się do niej zbytnio zbliżyć.

– Vinnie! – wrzasnęłam. – Chodź tutaj.

Drzwi prowadzące do wewnętrznego pokoju za gabinetem zatrzasnęły się z hukiem i rozległ się zgrzyt zamka.

Lula i Connie popatrzyły ze złością na Joyce.

– Zebranie dokumentów trochę potrwa – uprzedziła Connie. – Może nawet kilka dni.

– Nie ma sprawy, jeszcze tu wrócę – zapewniła Joyce i spojrzała na mnie. – Ładne oko. Bardzo atrakcyjne.

Zamierzałam odstawić następny numer z Bobem na jej trawniku. Może nawet zdołałabym przekraść się do środka domu i zapaskudzić łóżko.

Komandos puścił moje włosy, ale wciąż trzymał mi dłoń na szyi. Starałam się zachować spokój, ale ten cielesny kontakt odczuwałam nawet między palcami u stóp.

– Żaden z moich informatorów nie widział nikogo odpowiadającego rysopisowi Księżyca – powiedział Komandos. – Myślę, że warto by przedyskutować sprawę z Dave'em Vincentem.

Lula i Connie popatrzyły na mnie.

– Co się stało z Księżycem?

– Zniknął – odparłam. – Jak Dougie.

ROZDZIAŁ 8

Komandos prowadził czarnego mercedesa, który wyglądał tak nieskazitelnie, jakby przed chwilą wyjechał z salonu sprzedaży. Samochody Komandosa zawsze były czarne, zawsze nowe i zawsze niejasnego pochodzenia. Do osłony przeciwsłonecznej doczepił pager i komórkę, a pod deską rozdzielczą trzymał skaner policyjny. Wiedziałam też z doświadczenia, że ma gdzieś ukrytą strzelbę z odpiłowaną lufą i broń wielkokalibrową, a przy pasku pistolet automatyczny. Komandos jest jednym z nielicznych cywili w Trenton, którzy mają prawo trzymać broń w ukryciu. Jest właścicielem biurowców w Bostonie, ma na Florydzie córkę z nieudanego małżeństwa, pracował na całym świecie jako najemnik i wyznaje kodeks etyczny nie do końca zgodny z naszym systemem prawnym. Nie mam pojęcia, kim, do diabła, jest… ale lubię go.

Jaskinia Węża była akurat nieczynna, ale na przyległym parkingu stało kilka wozów, a drzwi były uchylone. Komandos postawił mercedesa obok czarnego bmw i weszliśmy do środka. Ekipa sprzątająca polerowała bar i myła podłogę. Z boku stali trzej muskularni faceci o zdecydowanym wyglądzie, popijając kawę i rozmawiając. Przypuszczałam, że to zapaśnicy, którzy omawiają właśnie swój występ. Zrozumiałam też, dlaczego babka urywała się czasem z bingo, żeby przyjść do Jaskini Węża. Perspektywa, że któremuś z kawiarzy podrą się majteczki w trakcie błotnych zapasów, była kusząca. Uważam co prawda, że nadzy mężczyźni prezentują się dość dziwnie z tymi swoimi woreczkami i ptaszkiem dyndającym swobodnie. No, ale pozostaje kwestia ciekawości. To tak jak z wypadkiem samochodowym na ulicy, coś ci każe patrzeć, choć wiesz, że będziesz przerażony.

Przy stoliku siedziało dwóch mężczyzn, którzy przeglądali chyba wykaz kosztów. Mieli po pięćdziesiątce, odznaczali się zdrowym wyglądem i byli ubrani w spodnie i cienkie swetry. Podnieśli wzrok, kiedy weszliśmy. Jeden z nich poznał Komandosa.

– Dave Vincent i jego księgowy – wyjaśnił Komandos. – Vincent to ten w brązowym swetrze. Ten, który kiwnął mi głową.

Typowa atmosfera przybytku rozrywki w Princeton.

Vincent wstał i podszedł do nas. Uśmiechnął się, kiedy zobaczył moje oko z bliska.

– Ty jesteś pewnie Stephanie Plum.

– Powinnam ją załatwić – powiedziałam tonem wyjaśnienia. – Zaskoczyła mnie. To był wypadek.

– Szukamy Eddiego DeChoocha – zwrócił się Komandos do Vincenta.

– Wszyscy szukają DeChoocha – zauważył Vincent. -Ten facet jest stuknięty.

– Przyszło nam do głowy, że być może kontaktuje się ze swoimi wspólnikami.

Dave Vincent wzruszył ramionami.

– Nie widziałem go.

– Jeździ wozem Mary Maggie.

Vincent okazał odrobinę zniecierpliwienia.

– Nie wtrącam się w życie prywatne moich pracowników. Skoro Mary Maggie chce pożyczać Eddiemu samochód, to jej sprawa.

– Jeśli go ukrywa, to staje się to moją sprawą – odparł Komandos.

Odwróciliśmy się i wyszliśmy.

– Poszło chyba dobrze – zauważyłam, kiedy wsiedliśmy do wozu.

Komandos uśmiechnął się szeroko.

– Zobaczymy.

– Co teraz?

– Benny i Ziggy. Na pewno są w klubie.

– O Jezu – jęknął Benny, kiedy stanął w drzwiach. – No i co?

Ziggy trzymał się tuż za nim.

– Nie zrobiliśmy tego.

– To znaczy czego? – spytałam.

– Niczego – odparł Ziggy. – Niczego nie zrobiliśmy.

Wymieniłam z Komandosem spojrzenie.

– Gdzie on jest? – spytałam Ziggy'ego.

– Kto gdzie jest?

– Księżyc.

– Pytasz dla jaj?

– Nie – powiedziałam. – Pytam poważnie. Księżyc zaginął.

Patrzyliśmy na nich w milczeniu.

– Bzdura – powiedział w końcu Ziggy.

Rozstaliśmy się z Ziggym i Bennym, wiedząc dokładnie tyle samo, ile wiedzieliśmy wcześniej. Czyli nie wiedzieliśmy nic. Nie wspominając już o tym, że miałam wrażenie, jakbym uczestniczyła w klasycznym skeczu Abbotta i Costello.

– Poszło nam równie dobrze jak rozmowa z Vincentem – powiedziałam do Komandosa.

Moje słowa znów wywołały jego uśmiech.

– Wsiadaj do wozu. Odwiedzimy teraz Mary Maggie.

Zasalutowałam i wsiadłam do mercedesa. Nie byłam przekonana, że cokolwiek wskóramy, ale to miło spędzić dzień, jeżdżąc po mieście z Komandosem. Jazda z Komandosem uwalnia mnie od odpowiedzialności. Byłam bez wątpienia podwładną. I to chronioną. Nikt nie ośmieliłby się strzelać do mnie, kiedy byłam z Komandosem. A nawet gdyby ktoś strzelił, to jestem pewna, że bym nie zginęła. Podjechaliśmy w milczeniu pod dom Mary Maggie, zaparkowaliśmy w garażu w drugim rzędzie za jej wozem i dotarliśmy windą na siódme piętro.

Mary Maggie otworzyła po drugim pukaniu. Zatkało ją, kiedy nas zobaczyła, i cofnęła się o krok. W normalnej sytuacji taka reakcja mogła być oznaką strachu albo winy. Ale w tym wypadku była to typowa reakcja kobiety, która staje twarzą w twarz z Komandosem. Muszę jednak przyznać Mary, że nie oblała się rumieńcem i nie zaczęła się jąkać. Oderwała spojrzenie od Komandosa i skupiła uwagę na mojej osobie.

– Znowu ty – powiedziała.

Pogroziłam jej paluszkiem.

– Co się stało z twoim okiem? – spytała.

– Mała sprzeczka o miejsce postojowe.

– Wygląda, że przegrałaś.

– Pozory mylą – odparłam. Niekoniecznie w tym wypadku… ale czasem.

– DeChooch jeździł po mieście wczoraj wieczorem – wyjaśnił Komandos. – Myśleliśmy, że może go widziałaś.

– Nie.

– Jeździł twoim wozem i spowodował wypadek. Potem zwiał.

Można się było zorientować po jej minie, że słyszy o wypadku po raz pierwszy.

– To przez ten jego wzrok. Nie powinien jeździć w nocy.

Pewnie. Nie wspominając już o jego mózgu, co też dyskwalifikowało go jako kierowcę. Ten facet to kompletny świr.

– Ktoś został ranny? – spytała Mary Maggie.

Komandos pokręcił głową przecząco.

– Zadzwonisz do nas, jak go zobaczysz, dobrze? – poprosiłam.

– Pewnie – odparła.

Już w windzie powiedziałam:

– Nie zadzwoni.

Komandos popatrzył tylko na mnie.

– Co? – spytałam.

– Cierpliwości.

Drzwi windy otworzyły się na podziemny garaż i wysiedliśmy.

– Cierpliwości? Księżyc i Dougie zaginęli, a ja mam Joyce Barnhardt na karku. Jeździmy w kółko i gadamy z ludźmi, ale niczego się nie dowiadujemy i nic się nie dzieje. Nikt nawet nie wygląda na specjalnie zmartwionego.

– Informujemy ludzi. Stosujemy nacisk. Stosujesz nacisk we właściwym miejscu i osiągasz pożądany efekt.

– Hm – mruknęłam tylko, wciąż przekonana, że niewiele osiągnęliśmy.

Komandos otworzył wóz, który miał centralny zamek.

– Nie podoba mi się to twoje “hm".

– To gadanie o nacisku wydaje mi się trochę… niejasne.

Byliśmy sami w kiepsko oświetlonym garażu. Tylko Komandos, ja, dwa poziomy i beton. Idealna sceneria dla morderstwa na zlecenie albo ataku oszalałego gwałciciela.

– Niejasne – powtórzył Komandos.

Chwycił mnie za klapy kurtki, przyciągnął do siebie i pocałował. Jego język dotknął mojego i poczułam przypływ podniecenia zaledwie milimetr poniżej orgazmu. Komandos wsunął mi dłonie pod marynarkę i objął mnie w pasie. Przylegał do mnie mocno. Nagle wszystko straciło znaczenie z wyjątkiem rozkoszy, do jakiej miał mnie doprowadzić. Pragnęłam go. Teraz. Do diabła z Eddiem DeChoochem. Któregoś dnia wjedzie w filar mostu i będzie po wszystkim.

Dobrze, ale co ze ślubem? – odezwał się z głębi mego mózgu jakiś cichy głos.

Zamknij się, nakazałam mu. Później będę się tym martwić.

A co z nogami? – spytał głos. – Ogoliłaś nogi dziś rano?

Szlag by trafił, ledwie oddychałam z dzikiego pragnienia, a miałam się martwić o włosy na nogach? Gdzie sprawiedliwość na tym świecie? Dlaczego to zawsze kobieta ma się martwić o cholerne włosy?

– Obudź się – powiedział Komandos.

– Jeśli zrobimy to teraz, to czy potraktujesz to jako zaliczkę za złapanie DeChoocha?

– Nie zrobimy tego teraz.

– Dlaczego nie?

– Jesteśmy w podziemnym garażu. A zanim cię stąd wyprowadzę, zmienisz zdanie.

Zmrużyłam oczy.

– Więc o co tu chodzi?

– Chodzi o to, że można złamać system obronny danej osoby, jeśli zastosuje się odpowiedni nacisk.

– Chcesz mi powiedzieć, że to był tylko taki pokaz? Doprowadziłeś mnie do tego… tego stanu, żeby udowodnić swoją teorię?

Wciąż trzymał dłonie na mojej talii, tuląc mnie do siebie.

– Jak poważny jest ten stan? – spytał.

Gdyby był choć odrobinę poważniejszy, uległabym samoistnemu zapłonowi.

– Nie aż tak poważny – zapewniłam go.

– Kłamczucha.

– A jak poważny jest twój stan?

– Zastraszająco poważny.

– Komplikujesz mi życie.

Otworzył drzwi samochodu.

– Wsiadaj. Następny na liście jest Ronald DeChooch.

Pomieszczenie frontowe w siedzibie firmy było puste, kiedy weszliśmy tam z Komandosem. Jakiś młody facet wyjrzał zza węgła i spytał, czego chcemy. Powiedzieliśmy, że chcemy rozmawiać z Ronaldem. Pół minuty później z głębi budynku nadszedł Ronald.

– Słyszałem, że jakaś starsza dama podbiła ci oko, ale nie wiedziałem, że poszło jej tak dobrze – zwrócił się do mnie. – Pierwszorzędna śliwa.

– Widziałeś ostatnio stryja? – spytał go Komandos.

– Nie, ale słyszałem, że uczestniczył w wypadku przed domem pogrzebowym. Nie powinien jeździć po nocy.

– Samochód, który prowadził, należał do Mary Maggie Mason – powiedziałam. – Znasz ją?

– Spotkałem ją parę razy. – Popatrzył na Komandosa. – Też pracujesz nad tą sprawą?

Komandos skinął nieznacznie głową.

– Dobrze wiedzieć – zauważył Ronald.

Kiedy wyszliśmy na ulicę, spytałam:

– Nie mylę się? Ten hemoroid uznał, że skoro ty jesteś na pokładzie, sprawa wygląda inaczej? I że zacznie naprawdę szukać stryja?

– Rozejrzyjmy się po domu Dougiego – powiedział tylko Komandos.

Dom Dougiego nie zmienił się od czasu, gdy byłam tu ostatnim razem. Nie dostrzegłam śladów kolejnej rewizji. Ani obecności gospodarza albo Księżyca. Chodziliśmy z Komandosem od pokoju do pokoju. Poinformowałam go o wynikach moich poprzednich poszukiwań i zniknięciu mięsa.

– Myślisz, że ta wołowina to coś ważnego? – spytałam.

– Jedna z tajemnic życia – odparł.

Obeszliśmy dom i zajrzeliśmy do garażu. Mały jazgotliwy piesek z sąsiedztwa opuścił swój posterunek na ganku państwa Belski i zaczął nas obskakiwać, ujadając i szarpiąc za nogawki spodni.

– Myślisz, że ktoś by zauważył, gdybym go zastrzelił? – spytał Komandos.

– Myślę, że pani Belski rzuciłaby się na ciebie z tasakiem do mięsa.

– Rozmawiałaś z panią Belski o ludziach, którzy przeszukiwali dom?

Uderzyłam się dłonią w czoło. Dlaczego o tym nie pomyślałam?

– Nie – przyznałam uczciwie.

Państwo Belski mieszkają w swoim szeregowcu od zawsze. Są teraz po sześćdziesiątce. Pracowici i twardzi Polacy. Pan Belski jest na emeryturze, pani Belski wychowała siódemkę dzieci. A teraz mają Dougiego za sąsiada. Ktoś inny wszcząłby z nim wojnę, ale oni zaakceptowali swój los i zdecydowali się na pokojowe współżycie.

Tylne drzwi ich domu otworzyły się i pani Belski wysunęła głowę na zewnątrz.

– Spotty wam dokucza?

– Nie – uspokoiłam ją. – Spotty jest w porządku.

– Denerwuje się, kiedy widzi obcych – wyjaśniła pani Belski, ruszając przez podwórze, by złapać Spotty'ego.

– Rozumiem zatem, że do domu Dougiego zaglądają jacyś obcy?

– Zawsze tam siedzą. Byliście, jak wyprawiał to przyjęcie w stylu Star Trek? – Pokiwała głową. – Koszmar.

– A ostatnio? W ciągu minionych dwóch dni?

Pani Belski podniosła psa i przytuliła go do piersi.

– Nic takiego się nie działo.

Wyjaśniłam jej, że ktoś włamał się do domu Dougiego.

– Nie! Jakie to okropne. – Obrzuciła niespokojnym wzrokiem drzwi sąsiedniego domu. – Dougie i jego przyjaciel Walter szaleją czasem trochę, ale w głębi serca to sympatyczni młodzi ludzie. Są zawsze mili dla Spotty'ego.

– Widziała pani kogoś podejrzanego, kręcącego się po domu?

– Były dwie kobiety – odparła pani Bełski. – Jedna w moim wieku. Może trochę starsza. Po sześćdziesiątce. Druga o kilka lat młodsza. Wracałam właśnie ze spaceru ze Spottym, kiedy zaparkowały pod domem Dougiego i weszły do środka. Miały klucz. Myślałam, że to krewne. Przypuszcza pani, że to były złodziejki?

– Pamięta pani samochód?

– Niezupełnie. Wszystkie samochody wydają mi się takie same.

– Czy to był biały cadillac? Czy wóz sportowy?

– Nie, żaden z takich. Zapamiętałabym białego cadillaca albo jakiś supersportowy wóz.

– Ktoś jeszcze?

– Przychodził jakiś starszy mężczyzna. Chudy. Po siedemdziesiątce. Jak teraz o tym myślę, to wydaje mi się, że może jeździł białym cadillakiem. Dougiego odwiedza mnóstwo ludzi. Nie zawsze się przyglądam. Nie zauważyłam nikogo podejrzanego, prócz tych kobiet, które miały klucz. Pamiętam je, bo jedna spojrzała na mnie i miała takie dziwne oczy. Trochę straszne. Złe i dzikie.

Podziękowałam pani Belski i dałam jej moją wizytówkę. Kiedy już siedziałam z Komandosem w samochodzie, zaczęłam myśleć o twarzy, którą Księżyc widział w oknie, kiedy został postrzelony. Nie był w stanie jej zidentyfikować czy choćby podać jakichś szczegółów… z wyjątkiem przerażających oczu. A teraz pani Belski mówiła mi o kobiecie po sześćdziesiątce o przerażających oczach. I ta kobieta, która zadzwoniła do Księżyca i oskarżyła go o posiadanie czegoś, co należało do niej. Może była to ta kobieta z kluczem? I jak go zdobyła? Dostała od Dougiego?

– Co teraz? – spytałam Komandosa.

– Teraz zaczekamy.

– Nie lubię czekać. Mam inny pomysł. Co byś powiedział, gdybym odegrała rolę przynęty? Gdybym zadzwoniła do Mary Maggie i powiedziała, że mam tę rzecz i chcę ją przehandlować za Księżyca? A potem poprosiła, żeby przekazała ją Eddiemu DeChoochowi?

– Myślisz, że Mary Maggie to kontakt?

– To strzał na ślepo.

Komandos odwiózł mnie do domu, a w pół godziny później zadzwonił Morelli.

– Czym masz być? – wrzasnął.

– Przynętą.

– Jezu.

– To dobry pomysł – powiedziałam. – Chcemy, by ludzie myśleli, że mam to, czego szukają…

– Chcemy? My?

– Komandos i ja.

– Komandos.

Ujrzałam w wyobraźni, jak Morelli zgrzyta zębami.

– Nie chcę, żebyś współdziałała z Komandosem – powiedział.

– To moja praca. Jesteśmy łowcami nagród.

– I nie chcę, żebyś wykonywała tę pracę.

– Wiesz co? Mnie też nie bawi, że jesteś gliną.

– Moja robota jest przynajmniej legalna – zauważył.

– Moja jest tak samo legalna jak twoja.

– Nie wtedy, gdy pracujesz z Komandosem – upierał się Morelli. – To wariat. I nie podoba mi się, jak na ciebie patrzy.

– A jak na mnie patrzy?

– Tak samo jak ja.

Czułam, jak zaczyna mnie męczyć hiperwentylacja. Oddychaj powoli, nakazałam sobie. Nie panikuj. Odłożyłam słuchawkę, pozbywając się Morellego, zrobiłam sobie kanapkę z masłem orzechowym i oliwkami, po czym zadzwoniłam do siostry.

– Martwi mnie ta historia z małżeństwem – wyznałam. – Jeśli ty nie wytrwałaś, to jakie ja mam szansę?

– Mężczyźni nie rozumują jak należy – powiedziała. – Robiłam wszystko, co powinnam robić, i też było źle. Jak to możliwe?

– Wciąż go kochasz?

– Nie wydaje mi się. Teraz chciałabym go walnąć w gębę.

– Dobra. Muszę kończyć – rzuciłam i odłożyłam słuchawkę.

Przejrzałam następnie książkę telefoniczną, ale nie znalazłam numeru Mary Maggie Mason. Nie zdziwiłam się specjalnie. Zadzwoniłam do Connie i poprosiłam, żeby zdobyła dla mnie ten numer. Connie miała dostęp do zastrzeżonych numerów.

– Skoro zadzwoniłaś, to mam dla ciebie szybką sprawę – poinformowała mnie. – Melvin Baylor. Nie stawił się dziś rano w sądzie.

Melvin Baylor mieszka dwie przecznice za moimi rodzicami. To nieskazitelnie miły czterdziestoletni facet, który został w trakcie ugody rozwodowej ogołocony do bielizny. Jakby tego było mało, eksmałżonka ogłosiła zaręczyny z bezrobotnym gościem z sąsiedztwa.

W zeszłym tygodniu była żona i bezrobotny wzięli ślub. Sąsiad wciąż nie ma pracy, ale jeździ teraz nowym bmw i ogląda ulubione teleturnieje na wielkim telewizorze. Melvin tymczasem zajmuje jednopokojowe mieszkanie nad warsztatem samochodowym Virgila Seliga i jeździ dziesięcioletnim chevroletem. W dniu wesela Melvin spożył tradycyjny obiad, składający się z zimnej owsianki i mleka, po czym ruszył swym pierdzącym chevroletem do baru Caseya. Będąc abstynentem, urżnął się na amen dwoma martini. Wsiadł następnie do swojego wraka i po raz pierwszy w życiu pokazał lwi pazur, rujnując przyjęcie weselne swojej byłej przez opróżnienie pęcherza na tort w obecności dwustu ludzi. Spotkało się to z głośnym aplauzem wszystkich obecnych na sali.

Matka panny młodej, która zapłaciła za trzypiętrowy tort osiemdziesiąt pięć dolarów, kazała aresztować Melvina za obnażenie się, nieprzyzwoite zachowanie, wkroczenie na prywatny teren i zniszczenie cudzej własności.

– Zaraz tam będę – powiedziałam. – Przygotuj papiery. Wezmę przy okazji numer Mason.

Chwyciłam torebkę i krzyknęłam do Reksa, że niedługo wracam. Ruszyłam korytarzem, zbiegłam ze schodów i wpadłam w holu na Joyce.

– Słyszałam od ludzi, że cały ranek jeździłaś i pytałaś o DeChoocha – powiedziała. – DeChooch jest teraz mój. Więc się wyłącz.

– Pewnie.

– I chcę dokumenty.

– Zgubiłam.

– Suka – rzuciła nienawistnie Joyce.

– Gówniara.

– Grubas.

– Paskuda.

Joyce obróciła się na pięcie i wypadła z budynku. Życzyłam jej na odchodnym liszaja.

W biurze panował spokój, kiedy tam dotarłam. Lula spała na kanapie. Connie miała już numer telefonu Mary Maggie i pozwolenie zatrzymania Melvina.

– Nikt nie odbiera u niego w domu – wyjaśniła Connie. – Zadzwonił do pracy, że jest chory. Siedzi pewnie pod łóżkiem i ma nadzieję, że to tylko zły sen.

Schowałam dokumenty do torby i zadzwoniłam z telefonu Connie do Mary Maggie.

– Jestem gotowa dobić targu z Eddiem – oświadczyłam, kiedy Mason podniosła słuchawkę. – Kłopot w tym, że nie wiem, jak się z nim skontaktować. Przyszło mi do głowy, że skoro jeździ twoim wozem, to może zechce zadzwonić… powiedzieć na przykład, że z samochodem wszystko w porządku.

– Co to za interes?

– Mam coś, czego Eddie szuka, i chcę to wymienić na Księżyca.

– Księżyca?

– Eddie zrozumie.

– Okay – powiedziała Mason. – Jak zadzwoni, to mu przekażę, ale nie ma gwarancji, że się odezwie.

– Jasne. Mówię tak na wszelki wypadek, gdyby się zgłosił.

Lula otworzyła jedno oko.

– Oho, znów małe kłamstewka?

– Jestem przynętą – wyjaśniłam.

– Bez jaj.

– Czego szuka DeChooch? – chciała wiedzieć Connie.

– Nie wiem – odparłam. – Na tym między innymi polega problem.

Ludzie zwykle wyprowadzają się z Burg, kiedy się rozwodzą. Melvin stanowił jeden z wyjątków. Myślę, że był zbyt wyczerpany i przybity, żeby szukać sobie jakiegokolwiek miejsca.

Zaparkowałam przed domem Seliga i poszłam na tyły, pod garaż. Była to rudera na dwa wozy, a nad nią wznosiła się rudera dla jednego człowieka. Wspięłam się na schody i zapukałam. Cisza. Zapukałam mocniej, przyłożyłam ucho do pokancerowanego drewna i zaczęłam nasłuchiwać. Ktoś się w środku poruszył.

– Hej, Melvin! – krzyknęłam. – Otwórz.

– Odejdź – powiedział przez drzwi. – Nie czuję się dobrze. Odejdź.

– Tu Stephanie Plum – wyjaśniłam. – Muszę z tobą pogadać.

Drzwi się otworzyły i z mieszkania wyjrzał Melvin. Włosy miał w nieładzie, oczy podkrążone.

– Miałeś pojawić się dziś rano w sądzie – przypomniałam mu.

– Nie mogłem pójść. Źle się czuję.

– Trzeba było zadzwonić do Vinniego.

– Ojej. Nie pomyślałem o tym.

Pociągnęłam nosem.

– Piłeś.

Zaczął kołysać się na piętach, a twarz ożywił mu głupawy uśmiech.

– Nie.

– Cuchniesz jak diabli.

– Wiśniówka. Ktoś mi dał na Gwiazdkę.

O rany. Nie mogłam zaprowadzić go w takim stanie do sądu.

– Posłuchaj, Melvin, musisz wytrzeźwieć.

– Wszystko ze mną w porządku. Tyle że nie czuję stóp. – Spojrzał w dół. – A jeszcze minutę temu czułem.

Wyprowadziłam go z mieszkania, zamknęłam drzwi i ruszyłam przodem po rozchwianych schodach, żeby nie zwalił się i nie skręcił sobie karku. Następnie wcisnęłam go do mojej hondy i przypięłam pasami. Zawisł podtrzymywany za ramię, usta miał otwarte, oczy szkliste. Zawiozłam go do moich rodziców i wprowadziłam do środka, częściowo wlokąc.

– Mamy towarzystwo, jak miło – oświadczyła babcia Mazurowa, pomagając mi zaciągnąć Melvina do kuchni.

Matka prasowała i nuciła coś absolutnie pozbawionego melodii.

– Nigdy nie słyszałam, żeby tak śpiewała – zauważyłam.

– Trwa to już cały dzień – wyjaśniła babka. – Zaczynam się martwić. W dodatku prasuje od godziny tę samą koszulę.

Posadziłam Melvina przy stole, dałam mu trochę kawy i zrobiłam kanapkę.

– Mamo? – spytałam. – Wszystko w porządku?

– Tak, oczywiście. Prasuję, kochanie.

Melvin przewrócił oczami w stronę babki.

– Wiesz, co zrobiłem? Oddałem urrrynę na tort weselny mojej byłej. Obsikałem cały lukier. Na oczach wszystkich.

– Mogło być gorzej – zauważyła babka. – Mogłeś zrobić kupę na parkiet.

– Wiesz, co się dzieje, jak się sika na lukier? Niszczy się. Cały zaczyna ściekać.

– A co z figurkami pana i panny młodej na samej górze? – zainteresowała się baka. – Też je obsikałeś?

Melvin pokręcił głową.

– Nie sięgnąłem. Załatwiłem tylko dolną warstwę. – Położył głowę na stole. – Nie mogę uwierzyć, że tak się ośmieszyłem.

– Może gdybyś poćwiczył, wówczas następnym razem dosięgnąłbyś samego szczytu – pocieszyła go babka.

– Nigdy nie pójdę na żadne wesele – oświadczył Melvin. – Wolałbym umrzeć. Może powinienem się zabić.

Do kuchni weszła Valerie, niosąc kosz z brudną bielizną.

– Co się dzieje? – spytała.

– Nasikałem na tort – odparł Melvin. – Byłem zalany w trupa.

A potem zasnął z twarzą w kanapce.

– Nie mogę aresztować go w takim stanie – oświadczyłam.

– Niech się prześpi na kanapie – zaproponowała matka, odstawiając żelazko. – Niech każdy chwyci za inną część ciała i jakoś go zaniesiemy.

Ziggy i Benny czekali na parkingu, kiedy dotarłam do domu.

– Słyszeliśmy, że chcesz dobić targu – poinformował mnie Ziggy.

– Zgadza się. Macie Księżyca?

– Niezupełnie.

– No to nici z interesu.

– Przeszukaliśmy twoje mieszkanie i nie znaleźliśmy tego – wyznał Ziggy.

– Bo jest gdzie indziej – odparłam.

– Gdzie?

– Nie powiem, dopóki nie zobaczę Księżyca.

– Moglibyśmy poważnie cię uszkodzić – ostrzegł Ziggy. – Zmusić cię do mówienia.

– Mojej przyszłej teściowej bardzo by się to nie spodobało.

– Wiesz, co myślę? Że kłamiesz. Że wcale tego nie masz.

Wzruszyłam ramionami i ruszyłam w stronę drzwi wejściowych.

– Dajcie znać, jak odszukacie Księżyca, a zrobimy interes.

Od kiedy wykonuję tę pracę, włamują się do mnie ludzie. Kupuję najlepsze zamki i nie pomaga. Każdy sobie wchodzi. A najgorsze jest to, że zaczynam się do tego przyzwyczajać.

Benny i Ziggy nie tylko pozostawili wszystko tak, jak zastali… nawet poprawili ogólny wygląd. Pozmywali naczynia i wytarli szafki. Kuchnia prezentowała się wyjątkowo schludnie.

Zadzwonił telefon. Był to Eddie DeChooch.

– Rozumiem, że to masz.

– Tak.

– W dobrym stanie?

– Tak.

– Przyślę kogoś, żeby to odebrał.

– Zaczekaj. Powoli. Co z Księżycem? Interes polega na tym, że jestem gotowa wymienić to na Księżyca.

DeChooch parsknął pogardliwie.

– Księżyc. Nie rozumiem, dlaczego cię w ogóle obchodzi ten frajer. Księżyc nie ma nic do tego interesu. Dam ci forsę.

– Nie chcę forsy.

– Każdy chce. A gdybym cię porwał i zmusił torturami, żebyś to oddała? Co ty na to?

– Moja przyszła teściowa przeniknie cię okiem.

– Stara pani Morelli to wariatka. Nie wierzę w te bzdury.

DeChooch odłożył słuchawkę.

Mój plan z przynętą zaczynał przynosić efekty, ale jeśli chodzi o Księżyca, nie robiłam żadnych postępów. W gardle utkwiła mi wielka gula smutku. Bałam się. Nikt jakoś nie miał ochoty go przehandlować. Nie chciałam, by Księżyc albo Dougie byli martwi. Co gorsza, nie chciałam być jak Valerie, czyli siedzieć przy stole i zanosić się bezgłośnym płaczem z otwartą gębą.

– Cholera! – wrzasnęłam. – Cholera, cholera, cholera!

Rex wylazł ze swej puszki i spojrzał na mnie, poruszając wąsami. Odłamałam kawałek tarty truskawkowej i dałam mu. Wsunął kąsek do policzka i wrócił do puszki. Chomik nieskomplikowanych przyjemności.

Zadzwoniłam do Morellego i zaprosiłam go na kolację.

– Tyle że musisz ją przynieść – uprzedziłam go.

– Smażony kurczak? Klopsy? Chińszczyzna?

– Chińszczyzna.

Pobiegłam do łazienki, wzięłam prysznic, ogoliłam nogi, by zawczasu uciszyć ten głupi głos, i umyłam włosy szamponem, który pachnie jak przyprawa korzenna. Grzebałam potem w szufladzie z bielizną, aż znalazłam majteczki bikini z czarnej koronki i odpowiedni stanik. Na to włożyłam tradycyjny strój, złożony z T-shirtu i dżinsów, i trochę się podmalowałam. Jeśli mieli mnie porwać i torturować, to wpierw chciałam się trochę zabawić.

Bob i Morelli zjawili się, kiedy wciągałam skarpety.

– Mam sajgonki, poza tym coś warzywnego, coś krewetkowego, coś wieprzowego, coś ryżowego i coś, co trafiło do mojej torby przypadkiem – oświadczył Morelli. – I piwo.

Postawiliśmy wszystko na stoliku do kawy i włączyliśmy telewizję. Morelli rzucił Bobowi sajgonkę. Bob chwycił ją w powietrzu i połknął za jednym zamachem.

– Rozmawiałem z Bobem, zgodził się być moim drużbą – powiedział Morelli.

– A więc szykuje się wesele?

– Myślałem, że kupiłaś suknię ślubną.

Wzięłam trochę czegoś krewetkowego.

– Sprawa chwilowo zawieszona.

– W czym problem?

– Nie chcę wielkiego przyjęcia. To głupie. Ale matka i babka ciągną mnie do tego na siłę. Nagle przymierzam suknię. W chwilę potem mamy zarezerwowaną salę. Jakby ktoś wysysał mi mózg z głowy.

– Może powinniśmy się po prostu pobrać?

– Kiedy?

– Dziś nie. Grają Rangersi. Jutro? We środę?

– Mówisz poważnie?

– Tak. Chcesz zjeść ostatnią sajgonkę?

Serce stanęło mi w piersi. Po chwili znów ruszyło, ale nieregularnie. Małżeństwo. Cholera! Byłam podniecona, prawda? Dlatego się czułam, jakbym miała za chwilę zwymiotować. To było podniecenie.

– Nie musimy robić badań krwi, spisywać intercyzy i tak dalej?

Morelli skupił uwagę na moim T-shircie.

– Ładny.

– Chodzi ci o podkoszulek?

Przesunął palcami po koronkowej krawędzi mojego biustonosza.

– O to też – odparł i wsunął dłonie pod bawełniany materiał i nagle koszulka znalazła się na mojej głowie, a po chwili w kącie pokoju. – Może pokażesz mi swoje skarby. Przekonasz mnie, że jesteś warta ożenku.

Uniosłam brew.

– A może to ty powinieneś przekonywać.

Morelli rozpiął mi dżinsy.

– Dziecinko, nim noc się skończy, będziesz mnie błagała, bym cię poślubił.

Wiedziałam z doświadczenia, że to prawda. Morelli umiał sprawić, by dziewczyna budziła się rano z uśmiechem na ustach. Mogłam mieć nazajutrz kłopoty z chodzeniem, ale uśmiech przychodziłby mi łatwo.

ROZDZIAŁ 9

Pager Morellego odezwał się o wpół do szóstej rano. Morelli spojrzał na wyświetlacz i westchnął.

– Informator.

Wpatrywałam się w ciemność, kiedy krążył po pokoju.

– Musisz iść?

– Nie, muszę tylko zadzwonić.

Poszedł do salonu. Przez chwilę panowała cisza. Po chwili znów stanął w drzwiach sypialni.

– Wstałaś w środku nocy i posprzątałaś jedzenie?

– Nie.

– Na stoliku nic nie ma.

Bob.

Zwlokłam się z łóżka, wsunęłam ręce w rękawy szlafroka i poczłapałam do salonu obejrzeć zniszczenia.

– Znalazłem tylko małe uchwyty z drutu – powiedział Morelli. – Wygląda na to, że Bob zżarł jedzenie razem z kartonami.

Bob dreptał niespokojnie przy drzwiach. Rozdymało mu żołądek, z pyska kapała ślina. Wspaniale.

– Ty sobie dzwoń, a ja wyprowadzę Boba – zwróciłam się do Morellego.

Pobiegłam do sypialni, wciągnęłam dżinsy i bluzę od dresu, na koniec włożyłam buty. Zapięłam Bobowi smycz i chwyciłam kluczyki od wozu.

– Kluczyki? – zdziwił się Morelli.

– Na wypadek, gdybym potrzebowała pączka.

Akurat. Bob szykował się do wielkiej chińskiej kupy. I to na trawniku Joyce. Może nawet udałoby mi się sprowokować go do rzyganki.

Skorzystaliśmy z windy, bo nie chciałam, żeby Bob ruszał się więcej, niż to konieczne. Popędziliśmy do samochodu i wystartowaliśmy z parkingu. Bob przycisnął nos do szyby. Jego żołądek pęczniał i w każdej chwili groził eksplozją. Wcisnęłam gaz niemal do dechy.

– Wytrzymaj jeszcze, olbrzymie. Jesteśmy prawie na miejscu. Już niedługo.

Zahamowałam z piskiem opon przed domem Joyce. Podbiegłam do drzwi dla pasażera, otworzyłam je i Bob wyskoczył jak szalony. Pognał na trawnik, kucnął i zwalił kupę, która na pierwszy rzut oka musiała ważyć dwa razy tyle co on. Odczekał chwilę, po czym wyrzygał mieszankę złożoną z resztek tekturowych pudełek i czegoś z krewetek.

– Grzeczny chłopiec! – wyszeptałam.

Bob otrząsnął się i pognał do wozu. Zamknęłam za nim drzwi, wskoczyłam za kierownicę i dałam nogę, zanim dotarł do nas smród. Kolejna dobrze wykonana robota.

Morelli stał przy ekspresie do kawy, kiedy wróciłam.

– A gdzie pączki? – spytał.

– Zapomniałam.

– Nie przypominam sobie, żebyś kiedykolwiek zapomniała o pączkach.

– Miałam co innego na głowie.

– Małżeństwo na przykład?

– To też.

Morelli nalał dwa kubki kawy i dał mi jeden.

– Zauważyłaś, że w nocy małżeństwo wydaje się rzeczą o wiele pilniejszą niż rano?

– To znaczy, że nie chcesz się już żenić?

Morelli oparł się o szafkę i łyknął kawy.

– Nie wykręcisz się tak łatwo.

– Jest mnóstwo rzeczy, o których jeszcze nie rozmawialiśmy.

– Na przykład?

– Dzieci. Przypuśćmy, że będziemy mieli dzieci i okaże się, że ich nie lubimy?

– Jeśli jesteśmy w stanie lubić Boba, to znaczy, że możemy lubić wszystko – odparł Morelli.

Bob siedział w salonie i zlizywał kłaki z dywanu.

Eddie DeChooch zadzwonił w dziesięć minut po wyjściu Morellego i Boba, którzy udali się do pracy.

– No i jak będzie? – spytał. – Chcesz zrobić interes?

– Chcę mieć Księżyca.

– Ile razy mam ci powtarzać, że go nie mam. I nie wiem, gdzie jest. Nikt ze znajomych też go nie ma. Może wystraszył się i zwiał.

Nie wiedziałam, co powiedzieć, gdyż było to możliwe.

– Trzymasz to w niskiej temperaturze, prawda? – spytał DeChooch. – Musi być w dobrym stanie. Odpowiadam za to własnym tyłkiem.

– Tak, tak, jest zimne jak trzeba. Nie uwierzysz, jak świetnie się prezentuje. Znajdź tylko Księżyca, a sam się przekonasz.

I odłożyłam słuchawkę. Potem zadzwoniłam do Connie, ale nie było jej jeszcze w biurze. Zostawiłam wiadomość, żeby oddzwoniła, i wzięłam prysznic. Stojąc pod strugami wody, dokonałam bilansu życia. Ścigałam cierpiącego na depresję emeryta, który robił ze mnie kompletnego osła. Dwaj moi przyjaciele zaginęli bez śladu. Wyglądałam tak, jakbym stoczyła właśnie rundkę z George'em Foremanem. Miałam suknię ślubną, której nie chciałam nosić, i wynajętą salę, z której nie chciałam korzystać. Morelli chciał się ze mną ożenić A Komandos chciał… do diabła, nie zamierzałam zastanawiać się nad tym, co Komandos chciał ze mną robić. Ach tak, był jeszcze Melvin Baylor, który, o ile się orientowałam, wciąż leżał u moich rodziców na kanapie.

Wyszłam spod prysznica, ubrałam się, włożyłam minimum wysiłku we fryzurę i odebrałam telefon od Connie.

– Dowiedziałaś się czegoś jeszcze od ciotki Flo i wuja Bingo? – spytałam. – Muszę wiedzieć, co poszło nie tak w Richmond. I muszę wiedzieć, czego wszyscy szukają. Trzeba to przechowywać w niskiej temperaturze. Może jakieś farmaceutyki.

– Skąd wiesz, że trzeba to trzymać w niskiej temperaturze?

– Od DeChoocha.

– Rozmawiałaś z DeChoochem?

– Dzwonił do mnie.

Czasem nie mogę uwierzyć we własne życie. Mam zbiega, który do mnie dzwoni. Dziwne, co?

– Zobaczę, co się da zrobić – obiecała Connie.

Zadzwoniłam do babki.

– Potrzebuję informacji na temat Eddiego DeChoocha – wyjaśniłam. – Przyszło mi do głowy, że mogłabyś się rozpytać.

– Co chcesz wiedzieć?

– Miał jakieś kłopoty w Richmond i teraz czegoś szuka. Chcę wiedzieć, co to jest.

– Zdaj się na mnie!

– Melyin Baylor wciąż tam jest?

– Nie, poszedł do domu.

Pożegnałam się z babką i usłyszałam pukanie do drzwi. Uchyliłam je ostrożnie i wyjrzałam. To była Valerie. Miała na sobie szytą na miarę czarną marynarkę, spodnie, białą wykrochmaloną koszulę i męski krawat w czerwono-czarne pasy. Za uszami kosmyki włosów w stylu Meg Ryan.

– Nowy image – zauważyłam. – Co to za okazja?

– Mój pierwszy dzień jako lesbijki.

– No tak, pewnie.

– Mówię poważnie. Powiedziałam sobie: dlaczego nie? Zaczynam wszystko od nowa. Doszłam do wniosku, że trzeba skoczyć głową naprzód. Chcę dostać pracę. I mieć dziewczynę. Nie ma sensu siedzieć w domu i użalać się nad sobą.

– A już ci nie wierzyłam. Miałaś jakieś… no, doświadczenia lesbijskie?

– Nie, ale myślisz, że może być ciężko?

– Nie wiem, czyby mi się to spodobało – wyznałam. – Jestem przyzwyczajona do mojego statusu czarnej owcy w rodzinie. Taka historia mogłaby zmienić moją pozycję.

– Nie bądź śmieszna – zaprotestowała Valerie. – Nikogo nie będzie obchodziło, że jestem lesbijką.

Valerie siedziała w Kalifornii o wiele za długo.

– Tak czy owak, mam spotkanie w sprawie pracy – dodała. – Dobrze wyglądam? Chcę być szczera co do mojej nowej orientacji seksualnej, ale nie chcę być też przesadnie męska.

– Nie chcesz wyglądać jak typowa lesba?

– Właśnie. Chcę wyglądać jak lesbijka na poziomie.

Mając ograniczone doświadczenia w tym względzie, nie byłam pewna, jak wygląda lesbijka na poziomie. Lesbijki znam głównie z telewizji.

– Mam kłopoty z butami – wyznała. – Z butami zawsze są trudności.

Miała na nogach delikatne czarne sandałki na niskim obcasie. Paznokcie u stóp pomalowała na jaskrawoczerwony kolor.

– Zależy chyba od tego, czy chcesz nosić męskie, czy damskie buty – odparłam. – Jesteś lesbijką dziewczęcą czy lesbijką chłopięcą?

– To są dwa rodzaje lesbijek?

– Nie wiem. Nie zbadałaś tej kwestii?

– Nie. Myślałam, że lesbijki to uniseks.

Jeśli Valerie miała kłopoty z orientacją lesbijską w ubraniu, to nie byłam w stanie wyobrazić sobie, co się stanie, jak je zdejmie.

– Staram się o posadę w centrum handlowym – wyjaśniła. – A potem mam drugie spotkanie, w śródmieściu. Wiesz, zastanawiałam się, czy nie mogłybyśmy zamienić się wozami. Chcę zrobić dobre wrażenie.

– A czym jeździsz?

– Buickiem 53 wujka Sandora.

– Muskularny wóz – pochwaliłam. – Bardzo lesbijski. O wiele lepszy niż moja honda.

– Nie pomyślałam o tym.

Czułam wyrzuty sumienia, bo tak po prawdzie to nie wiedziałam, czy buick 53 jest faworyzowany przez lesbijki. Nie chciałam się po prostu zamieniać. Nienawidzę buicka53.

Pomachałam jej na pożegnanie i życzyłam szczęścia, gdy oddalała się z wielką, klasą. Rex wylazł ze swojej puszki i popatrzył na mnie. Albo uważał, że jestem bardzo sprytna, albo że jestem wyrodną siostrą. Trudno rozgryźć chomiki. Dlatego ludzie tak chętnie je hodują.

Zarzuciłam na ramię czarną skórzaną torbę, złapałam kurtkę dżinsową i zamknęłam drzwi. Czas spróbować szczęścia z Melvinem Baylorem. Poczułam drgnienie niepokoju. Zrobiłam się przez Eddiego nerwowa. Nie podobało mi się, że tak łatwo sięga po broń i bez zastanowienia strzela do ludzi. A to, że zaliczałam się do grona ewentualnych ofiar, nie podobało mi się jeszcze bardziej.

Zbiegłam chyłkiem po schodach i przemknęłam przez hol. Zanim wyszłam, spenetrowałam przez oszklone drzwi parking. Nie dostrzegłam DeChoocha.

Z windy wyszedł pan Morgenstern.

– Cześć, mała – przywitał się. – O rany. Wyglądasz, jakbyś wpadła na drzwi.

– Taki zawód – wyjaśniłam.

Pan Morgenstern jest bardzo stary. Ma prawdopodobnie dwieście lat.

– Widziałem wczoraj twojego młodego przyjaciela, jak wychodził. Jest trochę szurnięty, ale podróżuje z klasą. Musisz lubić mężczyzn, którzy podróżują z klasą – zauważył.

– Jakiego przyjaciela?

– No, tego gościa. Księżyca. Tego, który nosi strój Supermana i ma długie kasztanowe włosy.

Serce zabiło mi żywiej. Nie przyszło mi do głowy, że któryś z moich sąsiadów może mieć jakieś informacje o Księżycu.

– Kiedy pan go widział? O której?

– Wcześnie rano. Piekarnię otwierają o szóstej, zdążyłem obrócić tam i z powrotem, więc musiałem go widzieć około siódmej. Minęliśmy się w drzwiach. Był z jakąś damą, oboje wsiedli do wielkiej czarnej limuzyny. Nigdy nie jechałem limuzyną. To musi być przeżycie.

– Powiedział coś?

– Powiedział… “super".

– Dobrze wyglądał? Był zmartwiony?

– Nie. Wyglądał normalnie. Wiesz, jakby miał nie po kolei.

– A kobieta?

– Przystojna. Krótkie, chyba kasztanowe włosy. Młoda.

– Jak młoda?

– Około sześćdziesiątki, tak mniej więcej.

– Przypuszczam, że limuzyna nie miała żadnego napisu? Na przykład nazwy firmy wynajmującej wozy?

– Nie przypominam sobie. Po prostu duża czarna limuzyna.

Odwróciłam się na pięcie, pobiegłam na górę i zaczęłam obdzwaniać firmy zajmujące się wynajmem limuzyn. Zabrało mi to pół godziny. Tylko dwie wysłały wczoraj swoje wozy tak wcześnie rano. Oba kursy na lotnisko. Żaden nie był zamówiony przez kobietę.

Znowu ściana.

Podjechałam do mieszkania Melvina i zapukałam do drzwi. Otworzył z torebką mrożonej kukurydzy na głowie.

– Umieram – oświadczył. – Rozsadza mi głowę. Oczy płoną ogniem.

Wyglądał okropnie. Gorzej niż wczoraj; krótko mówiąc, nie próżnował.

– Wrócę później – powiedziałam mu. – Nie pij więcej, dobra?

Po pięciu minutach byłam w biurze.

– Tylko popatrz – przywitała mnie Lula. – Oczy masz jakby czarne i zielone. Dobry znak.

– Joyce już była?

– Przyszła jakieś piętnaście minut temu – wyjaśniła Connie. – Zachowywała się jak stuknięta, gadała coś o potrawce z krewetek.

– Kompletnie jej odbiło – dodała Lula. – Nie można było nic zrozumieć. Nigdy nie widziałam, żeby tak się wściekała. Pewnie nic nie wiesz o tych krewetkach?

– Nie, nic nie wiem.

– A Bob? Wie coś o chińskiej potrawce?

– Bob czuje się znakomicie. Miał rano dolegliwości żołądkowe, ale teraz jest w świetnej formie.

Connie i Lula przybiły piątkę.

– Wiedziałam! – zawołała Lula.

– Muszę objechać kilka adresów – powiedziałam. – Ma ktoś ochotę mi towarzyszyć?

– Oho – rzuciła znacząco Lula. – Potrzebujesz towarzystwa tylko wtedy, jak ktoś ma cię dorwać.

– Eddie DeChooch może mnie szukać.

Inni też pewnie mnie ścigali, ale DeChooch wydawał się najbardziej stuknięty i najprędzej by mnie zastrzelił. Co prawda starsza pani o budzących grozę oczach nie pozostawała daleko w tyle.

– Chyba damy sobie radę z DeChoochem – oświadczyła Lula, wyciągając z dolnej szuflady biurka swoją torebkę. – To tylko mały, przygnębiony staruszek.

Z bronią.

Najpierw odwiedziłyśmy współlokatorów Księżyca.

– Księżyc w domu? – spytałam.

– Nie. Nie widzieliśmy go. Może jest u Dougiego. Ciągle tam przesiaduje.

Następnie poszłyśmy do Dougiego. Wzięłam jego klucze, kiedy postrzelili Księżyca, i nigdy ich nie oddałam. Otworzyłam drzwi i razem z Lula przeszłyśmy się po mieszkaniu. Nie zauważyłam nic podejrzanego. Poszłam do kuchni i zajrzałam do lodówki.

– Po co? – zainteresowała się Lula.

– Tak tylko sprawdzam.

Potem pojechałyśmy do domu Eddiego DeChoocha. Taśmy policyjnej już nie było i dom wyglądał na opuszczony. Zaparkowałam, a potem przeszłyśmy się po mieszkaniu. Tu też nie dostrzegłam nic podejrzanego. Dla spokoju sumienia zajrzałam do zamrażarki. Znalazłam wołowinę.

– Widzę, że mięso cię rajcuje – zauważyła Lula.

– Dougiemu ukradli z lodówki właśnie wołowinę.

– Aha.

– Może to ta sama.

– Czy dobrze rozumiem? Sądzisz, że Eddie DeChooch włamał się do domu Dougiego i ukradł mięso?

Teraz, kiedy ktoś powiedział to głośno, wydało się to całkiem głupie.

– Mogło się zdarzyć – powiedziałam tylko.

Minęłyśmy klub i kościół, zahaczyłyśmy o parking Mary Maggie, podjechałyśmy do firmy Ronalda DeChoocha i wylądowałyśmy pod jego domem w północnym Trenton. Podczas naszych wędrówek udało nam się zwiedzić większą część Trenton i cały Burg.

– Wystarczy jak dla mnie – oświadczyła Lula. – Potrzebuję pieczonego kurczaka. Cała porcja, przyprawiona na ostro i supertłusta. Do tego sałatka i jeden z tych shake'ów, które są tak gęste, że trzeba wessać własne flaki, żeby coś przeleciało przez słomkę.

Smażalnia kurczaków znajduje się dwie przecznice za biurem. Z parkingu wyrasta wielki słup z nabitym kurczakiem, który się obraca, a lokal serwuje doskonałe dania z drobiu. Zamówiłyśmy z Lula megakubełek i usiadłyśmy przy stoliku.

– Po kolei – zaczęła Lula. – Eddie DeChooch jedzie do Richmond i bierze trochę papierosów. W tym samym czasie Louie D. kupuje farmę i coś się chrzani. Nie wiemy co.

Wybrałam sobie kawałek kurczaka i przytaknęłam.

– Chooch wraca do Trenton z papierosami, podrzuca trochę Dougiemu i zostaje aresztowany podczas próby przetransportowania reszty fajek do Nowego Jorku.

Znów przytaknęłam.

– Potem historia z martwą Lorettą, a Chooch wieje, kiedy chcemy go zatrzymać.

– Tak. A potem znika Dougie. Benny i Ziggy szukają DeChoocha. Chooch szuka czegoś. Znów nie wiemy czego. I ktoś kradnie wołowinę Dougiego.

– A teraz jeszcze ginie Księżyc – dodała Lula. – Chooch myślał, że to coś ma Księżyc. Ty z kolei powiedziałaś Choochowi, że masz to coś. A Chooch zaproponował d pieniądze, ale nie Księżyca.

– Tak.

– To największa kupa bredni, jaką w życiu słyszałam – zawyrokowała Lula, wgryzając się w kurze udko. Nagle przestała mówić i żuć, tylko otworzyła szeroko oczy. Wydała nieartykułowany dźwięk, po czym zaczęła machać rękami i chwytać się za gardło.

– Dobrze się czujesz? – spytałam.

Jeszcze rozpaczliwiej chwyciła się za gardło.

– Walnij ją w plecy – doradził ktoś przy sąsiednim stoliku.

– To nic nie da – powiedział ktoś inny. – Trzeba ją podnieść.

Podbiegłam do Luli od tyłu i próbowałam objąć ją ramionami i podnieść, ale nie byłam w stanie. Zza kontuaru wynurzył się jakiś potężny gość, chwycił Lulę od tyłu jak niedźwiedź i ścisnął.

– Pfif – wyrwało się Luli z gardła, po czym wyleciał z niego kawałek kurczaka i trafił w głowę dzieciaka siedzącego dwa stoliki dalej.

– Powinnaś trochę schudnąć – powiedziałam.

– Rzecz w tym, że mam duże kości – tłumaczyła Lula. Wszystko wróciło do normy i Lula pociągnęła przez słomkę shake'a.

– Coś mi przyszło do głowy, kiedy umierałam – wyznała po chwili. – Już wiem, co teraz musisz zrobić. Powiedz DeChoochowi, że zdecydowałaś się ubić interes za pieniądze. A jak przyjedzie po tę rzecz, to go złapiemy. I zmusimy do mówienia.

– Jak dotąd, nie bardzo nam wychodziło to łapanie.

– Owszem, ale co masz do stracenia? I tak nic nie dostanie.

Prawda.

– Powinnaś zadzwonić do Mary Maggie, tej zapaśniczki błotnej, i powiedzieć jej, że się zgadzamy na forsę – doradziła Lula.

Znalazłam komórkę i wystukałam numer Mary, ale nie odebrała. Zostawiłam jej wiadomość, żeby oddzwoniła. Chowałam właśnie telefon do torebki, kiedy do lokalu wpadła Joyce.

– Zobaczyłam twój wóz na parkingu – powiedziała. – Myślisz, że znajdziesz tu DeChoocha? Jak żre kurczaka?

– Właśnie wyszedł – wyjaśniła Lula. – Mogłyśmy go przyskrzynić, ale to byłoby za łatwe. Lubimy wyzwania.

– Akurat. Wyzwania – zauważyła pogardliwie Joyce. – Jesteście frajerki. Grubas i paskuda. Żałosny widok.

– Ale przynajmniej nie mamy problemów z krewetkami – zareplikowała Lula.

Joyce zamilkła na moment, nie wiedząc, czy Lula miała coś wspólnego z tamtym tchórzliwym aktem, czy tylko ją prowokowała. Po chwili zaćwierkał jej pager. Spojrzała na odczyt i jej wargi znów wykrzywiły się w uśmiechu.

– Muszę lecieć. Dostałam namiary na DeChoocha. To wstyd, że wy, dwie idiotki, nie macie nic lepszego do roboty, niż siedzieć tutaj i napychać się. Ale sądząc po waszym wyglądzie, to właśnie wychodzi wam najlepiej.

– A sądząc po twoim, najlepiej ci wychodzi aportowanie kijków i wycie do księżyca – odparowała Lula.

– Pieprz się – rzuciła Joyce i odpłynęła do swojego wozu.

– Spodziewałam się czegoś oryginalniejszego – przyznała Lula. – Joyce jest dziś chyba bez formy.

– Wiesz, co powinnyśmy zrobić? Pojechać za nią.

Lula już zbierała resztki jedzenia.

– Czytasz w moich myślach.

Gdy tylko Joyce wyjechała z parkingu, wybiegłyśmy z knajpy i wskoczyłyśmy do hondy. Lula postawiła sobie na kolanach kubełek z kurczakiem, kubki z napojami wsunęłyśmy w uchwyty na puszki i ruszyłyśmy.

– Założę się, że kawał z niej kłamczuchy – snuła domysły Lula. – Nie ma żadnych namiarów. Jedzie pewnie do jakiegoś sklepu.

Trzymałam się dwa samochody za nią, żeby mnie nie zauważyła. Nie odrywałyśmy wzroku od tylnego zderzaka terenówki Joyce. Przez szybę widać było dwie głowy. Najwidoczniej miała obstawę.

– Nie jedzie do sklepu – powiedziałam. – Zmierza w przeciwnym kierunku. Chyba do centrum.

Dziesięć minut później zaczęłam mieć złe przeczucia co do celu jej podróży.

– Wiem, gdzie jedzie – zdradziłam Luli. – Do Mary Maggie Mason. Ktoś jej powiedział o białym cadillacu.

Podążyłam za Joyce do podziemnego parkingu, zachowując odpowiedni dystans. Stanęłam dwa rzędy dalej i zaczęłyśmy ją uważnie obserwować.

– Oho, idzie. Ona i jej przydupas. Chcą gadać z Mary Maggie.

Cholera. Znam Joyce aż za dobrze. Widziałam ją w działaniu. Wkracza do akcji jak czołg, wyciąga spluwę i terroryzuje delikwenta. Takie zachowanie szkodzi naszemu wizerunkowi zawodowemu. Co gorsza, przynosi czasem pożądane rezultaty. Jeśli Eddie DeChooch krył się pod łóżkiem Mary Maggie, to wiedziałam, że Joyce go znajdzie.

Nie poznałam z tej odległości jej partnera. Oboje byli ubrani w czarne spodnie i T-shirty z żółtym napisem AGENT SĄDOWY na plecach.

– Rany, mają uniformy – zauważyła ze zdumieniem Lula. – Dlaczego my nie mamy?

– Bo nie chcemy wyglądać jak dwie kretynki.

– Fakt. Pomyślałam sobie to samo.

Wyskoczyłam z wozu i krzyknęłam do Joyce:

– Hej, Joyce, zaczekaj, chcę z tobą pomówić! Joyce obróciła się zdziwiona. Oczy jej się zwęziły, kiedy mnie zobaczyła, i powiedziała coś do swojego partnera. Nie usłyszałam słów. Joyce wcisnęła guzik od windy. Drzwi się otworzyły i oboje zniknęli w jej wnętrzu. Dobiegłyśmy z Lula o kilka sekund za późno. Nacisnęłam guzik i zaczęłyśmy czekać. Upływały minuty.

– Wiesz, co myślę? – powiedziała Lula. – Że ta winda już się nie pojawi. Joyce ją przyblokowała.

Ruszyłyśmy schodami, najpierw szybko, potem coraz wolniej.

– Mam coś z nogami – oświadczyła Lula na piątym piętrze. – Są jak z gumy. Odmawiają mi posłuszeństwa.

– Zasuwaj.

– Łatwo ci mówić. Ty masz do dźwigania tylko ten chudy tyłek. A zobacz, co ja muszę taszczyć.

Wcale nie było mi łatwo mówić. Oblewałam się potem i ledwie oddychałam.

– Musimy odzyskać formę – oświadczyłam. – Powinnyśmy chodzić na siłownię czy coś w tym rodzaju.

– Prędzej się podpalę.

Co do mnie mogłam przyrzec dokładnie to samo. Po chwili wyczołgałyśmy się z klatki schodowej na korytarz siódmego piętra. Drzwi mieszkania Mary Maggie były otwarte, a jego właścicielka i Joyce wrzeszczały na siebie.

– Jeśli nie wyniesiecie się stąd w tej sekundzie, wzywam policję! – krzyczała Mary Maggie.

– Ja jestem policją! – darła się Joyce.

– Ach tak? Gdzie odznaka?

– Mam ją na szyi.

– Jest lipna. Kupiłaś ją na pchlim targu. Doniosę na ciebie. Zadzwonię na policję i powiem, że udajesz gliniarza.

– Nikogo nie udaję – sprostowała Joyce. – Ani razu nie powiedziałam, że jestem z policji w Trenton. Ale tak się składa, że jestem z policji sądowej.

– Tak się składa, że jesteś z kretyńskiej policji – zauważyła Lula, dysząc chrapliwie.

Teraz, stojąc bliżej, rozpoznałam osobę towarzyszącą Joyce. To Janice Molinar. Chodziłam z nią do szkoły. Była w porządku. Zastanawiałam się, dlaczego, u licha, pracuje z Joyce.

– Cześć, Stephanie – przywitała się. – Kopę lat.

– Ostatni raz widziałam cię na wieczorze panieńskim u Loretty Beeber.

– Jak leci? – spytała.

– Całkiem dobrze. A u ciebie?

– Całkiem dobrze. Dzieciaki są w szkole, więc pomyślałam sobie, że spróbuję popracować na pół etatu.

– Jak długo jesteś z Joyce?

– Jakieś dwie godziny – odparła. – To moja pierwsza robota.

Joyce miała przytroczoną do boku broń krótką, w dodatku opierała o kolbę dłoń.

– Co tu robisz. Plum? Łazisz za mną, żeby zobaczyć, jak się działa?

– Dosyć tego – powiedziała Mary Maggie. – Wynoście się wszystkie! Już!

Joyce pchnęła Lulę.

– Słyszałaś. Spadaj.

– Hej! – zawołała Lula, waląc Joyce w ramię. – Do kogo mówisz?

– Do ciebie, góro słoniny – odparła Joyce.

– Wolę górę słoniny niż rzygowiny z chińszczyzny i psie gówno – zareplikowała Lula. Joyce aż sapnęła.

– Skąd wiesz? Nie podałam ci szczegółów. – Nagle jej oczy zrobiły się wielkie. – To ty! To twoja robota!

Joyce, prócz broni przy biodrze, miała też pas wielozadaniowy z kajdankami, sprejem pieprzowym, paralizatorem i pałką. Wyjęła teraz paralizator i odbezpieczyła.

– Zapłacisz mi za to – warknęła. – Usmażę cię. A skończę dopiero wtedy, jak się wyczerpie bateria, a ty zmienisz się w kałużę płynnego tłuszczu.

Lula spojrzała na swoje dłonie. W żadnej nie miała torebki. Ja też nie, zostawiłyśmy je w samochodzie. Pomacała się po kieszeniach. Żadnej broni.

– Oho – jęknęła.

Joyce rzuciła się w jej stronę. Lula wrzasnęła, obróciła się błyskawicznie i pognała w stronę schodów. Joyce ruszyła za nią. A my, pozostałe, pobiegłyśmy za Lula i Joyce. Ja pierwsza, potem Mary Maggie, na końcu Janice. Luli może kiepsko szła wspinaczka po schodach, ale kiedy już przy zbieganiu nabrała odpowiedniego rozpędu, była nie do złapania. Zamieniała się w pociąg towarowy, gnający z maksymalną szybkością.

Lula dotarła do poziomu garażu i przeleciała jak burza przez drzwi. Była już w połowie drogi do samochodu, kiedy Joyce ją dopadła i wyciągnęła ramię, częstując biedaczkę ładunkiem elektrycznym. Lula stanęła jak wryta, chwiała się przez ułamek sekundy, po czym runęła na ziemię niczym worek cementu. Joyce znów wyciągnęła rękę, by porazić Lulę, ale skoczyłam na nią od tyłu. Paralizator wypadł jej z dłoni i obie runęłyśmy na podłogę. W tym właśnie momencie do garażu wjechał Eddie DeChooch w białym cadillacu Mary Maggie. Janice dostrzegła go pierwsza.

– Hej, czy to nie ten stary facet w białym cadillacu? -spytała.

Ja i Joyce uniosłyśmy jednocześnie głowy. DeChooch jechał powolutku, szukając wolnego miejsca.

– Uciekaj! – wrzasnęła Mary Maggie. – Zjeżdżaj z garażu!

Joyce zerwała się na równe nogi i ruszyła biegiem w stronę DeChoocha.

– Złap go! – krzyknęła do Janice. – Nie pozwól mu wyjechać z garażu!

– Złapać go? – spytała zdumiona Janice, stając obok Luli. – Czy ona zwariowała? Jak mam go złapać?

– Tylko żeby nic się nie stało z samochodem! – krzyknęła do nas Mary Maggie. – To wóz wuja Teda.

Lula chodziła na czworakach i śliniła się.

– Co? – pytała. – Kto?

Pomogłyśmy jej z Janice wstać. Mary Maggie wciąż krzyczała do DeChoocha, a DeChooch wciąż jej nie widział. Zostawiłam Lulę pod opieką Janice i pobiegłam do hondy. Uruchomiłam silnik i ruszyłam za DeChoochem. Nie miałam pojęcia, jak zamierzam go zatrzymać, ale wydawało się to możliwe.

Joyce wskoczyła z wyciągniętą bronią przed maskę cadillaca i wrzasnęła na DeChoocha, żeby się zatrzymał. DeChooch dodał gazu i walił bez opamiętania do przodu. Joyce odskoczyła i oddała strzał. Nie trafiła co prawda Eddiego, ale rozwaliła mu boczną szybę.

DeChooch skręcił w lewo, w uliczkę między zaparkowanymi wozami. Jechałam za nim, biorąc zakręty na dwóch kołach, on zaś pędził przed siebie w ślepej panice. Zrobiliśmy całe kółko, DeChooch nie był w stanie znaleźć wyjazdu.

Mary Maggie wciąż wrzeszczała. Lula zdołała już się podnieść i machała teraz rękami.

– Zaczekaj na mnie! – krzyknęła. Wydawało się, że chce pobiec, nie wie tylko, w którą stronę.

Przejeżdżałam obok niej przy następnym okrążeniu i Lula wskoczyła do wozu. Nagle tylne drzwi otworzyły się gwałtownie i na siedzenie wpakowała się Janice.

Joyce już wcześniej pobiegła po swój wóz i zdążyła zablokować częściowo wyjazd. Stała teraz przy otwartych drzwiach z wycelowaną bronią.

DeChooch znalazł wreszcie właściwy skręt i kierował się do wyjazdu. Pędził wprost na Joyce. Oddała strzał, całkowicie chybiony, i rzuciła się w bok, podczas gdy DeChooch przejechał z wyciem silnika obok jej wozu, wyrywając z zawiasów drzwi, które wyleciały wysoko w górę.

Przemknęłam przez bramę wyjazdową tuż za DeChoochem. Prawy błotnik cadiallaca doznał pewnych uszkodzeń, ale to najwyraźniej nie martwiło Choocha. Skręcił w Spring Street, ja tuż za nim. Podążył w stronę Broad i nagle stanęliśmy w korku.

– Mamy go! – wrzasnęła Lula. – Wszyscy z wozu!

Lula, Janice i ja wyskoczyłyśmy z samochodu i ruszyłyśmy biegiem do cadillaca, by chwytać Eddiego. Ten wrzucił wsteczny bieg i walnął w hondę, wpychając ją w samochód stojący jakiś metr za nią. Obrócił maksymalnie kierownicą i wydostał się z pułapki, zahaczając przy tym o zderzak samochodu stojącego przed nim. Lula przez cały czas wrzeszczała na niego:

– Mamy to! I chcemy pieniędzy! Rozumiesz? Chcemy pieniędzy!

DeChooch nie patrzył na nas, jakby nic do niego nie docierało. Wykręcił na środku ulicy i zwiał w przeciwną stronę, aż się kurzyło. Patrzyłyśmy w ślad za nim, a potem nasza uwaga skupiła się na hondzie. Była sprasowana jak akordeon.

– No, teraz to się naprawdę wkurzyłam – powiedziała Lula. – Rozlał mi się shake, a tyle forsy za niego zapłaciłam.

– Czy dobrze zrozumiałem? – upewnił się Vinnie. – Mówicie, że DeChooch rozwalił wam samochód i złamał nogę Joyce Barnhardt?

– Właściwie to drzwi wozu połamały jej nogę – sprostowałam. – Oderwały się, poleciały w górę i spadły jej prosto na kulas.

– Mieli właśnie odholować hondę, kiedy minęła nas karetka. W środku leżała Joyce z nogą na wyciągu – wyjaśniła Lula.

– Więc gdzie jest teraz DeChooch? – chciał wiedzieć Vinnie.

– Nie znamy właściwie odpowiedzi na to pytanie – przyznała Lula. – Biorąc zaś pod uwagę fakt, że nie dysponujemy środkiem transportu, nie mamy też możliwości dowiedzieć się tego.

– A twój wóz? – spytał Vinnie Lulę.

– W warsztacie. Trzeba naprawić kilka rzeczy, potem będą go lakierować. Odbiorę go dopiero w przyszłym tygodniu.

– A co z buickiem? – zwrócił się do mnie. – Zawsze jeździsz buickiem, jak masz problemy z samochodami.

– Buickiem jeździ moja siostra – wyjaśniłam.

ROZDZIAŁ 10

– Mam motocykl, mogę wam pożyczyć – zaproponował Vinnie. – Wziąłem go jako zastaw. Facet nie miał pieniędzy, więc dał mi motor. I tak już mam kupę rupieci w garażu. Motor nie wejdzie.

Ludzie opróżniali domy, żeby spłacić kaucje. Vinnie brał wieże stereo, telewizory, futra z norek, oprogramowania komputerowe i sprzęt gimnastyczny. Kiedy poręczył za madame Zaretzky, wziął w zastaw jej bat i tresowanego psa.

W normalnej sytuacji ucieszyłabym się z tego motoru. Dostałam kilka lat temu prawo jazdy na motocykl, chodziłam wtedy z facetem, który był właścicielem sklepu z motorami. Przyglądałam się czasem supermaszynom, ale nigdy nie miałam dość pieniędzy, żeby sprawić sobie taką. Zresztą motor to nie najlepszy pojazd dla łowcy nagród.

– Nie chcę motocykla – oświadczyłam. – Co mam z nim robić? Nie mogę dostarczyć zbiega na motorze.

– Pewnie. A co ze mną? – spytała Lula. – Jak mam z taką figurą usiąść na motorze? No i włosy! Musiałabym nałożyć kask, a to by mi zepsuło fryzurę.

– Tak albo nie – oświadczył twardo Vinnie.

Westchnęłam ciężko i przewróciłam oczami.

– Masz do niego kaski?

– Wszystko jest w magazynku. Ruszyłyśmy się z Lula, żeby obejrzeć motor.

– Zaraz nam zrzedną miny – narzekała Lula, otwierając drzwi magazynku. – Zaraz… chwila, spójrz tylko. Ja pieprzę. To nie jakiś gówniany motor. To bestia.

Stała przed nami maszyna marki Harley Davidson FXDL Dyna Low Ryder. Czarna. Lula miała rację. To nie był jakiś gówniany motor. To był erotyczny sen z wytryskiem.

– Wiesz, jak się na tym jeździ? – spytała Lula.

Uśmiechnęłam się szeroko.

– O tak – powiedziałam. – O tak.

Włożyłyśmy kaski i wsiadłyśmy na motor. Włożyłam kluczyk do stacyjki, kopnęłam rozrusznik i harley zamruczał pod nami.

– Startujemy, Houston! – zawołałam. A potem doznałam małego orgazmu.

Przejechałam się kilka razy wzdłuż alejki za biurem Vinniego, żeby wyczuć maszynę, po czym ruszyłam w stronę domu Mary Maggie. Chciałam z nią pogadać. Może się uda.

– Nie wygląda na to, żeby była w domu – zauważyła Lula, kiedy zrobiłyśmy rundkę po garażu. – Nie widzę jej wozu.

Nie byłam zdziwiona. Oglądała pewnie gdzieś szkody, jakich doznał cadillac.

– Bawi się dziś wieczorem w zapasy – poinformowałam Lulę. – Wtedy z nią pogadamy.

Obejrzałam samochody, kiedy zajechałam na parking pod domem. Nie było wśród nich białego cadillaca ani czarnej limuzyny, ani wozu Ziggy'ego i Benny'ego, ani porsche pani MMM, ani luksusowych maszyn i prawdopodobnie kradzionego mercedesa Komandosa. Tylko pół-ciężarówka Joego.

Joe siedział rozwalony na kanapie z puszką piwa w dłoni i oglądał telewizję, kiedy weszłam.

– Słyszałem, że rozwaliłaś samochód – powiedział na przywitanie.

– Tak, ale nic mi się nie stało.

– To też słyszałem.

– DeChooch to wariat. Strzela do ludzi. Rozjeżdża ich swoim wozem. Co się z nim dzieje? To nie jest normalne zachowanie… nawet jak na starego gangstera. Owszem, ma depresję, ale…

Poszłam do kuchni i dałam Reksowi kawałek krakersa, który został mi z obiadu. Morelli przywlókł się za mną.

– Jak dotarłaś do domu?

– Vinnie pożyczył mi motor.

– Motor? Jaki motor?

– Harleya. Dyna Low Ryder.

Oczy i usta wykrzywił mu uśmiech.

– Jeździsz na takiej maszynie?

– Tak. I miałam już na niej doznanie erotyczne.

– Indywidualne?

– Owszem.

Morelli parsknął śmiechem i ruszył w moją stronę, przyciskając mnie do szafki. Jego dłonie błądziły po moich żebrach, usta ocierały się o ucho i szyję.

– Założę się, że jestem lepszy od motocykla.

Słońce już zaszło i w mojej sypialni panował mrok. Morelli spał obok. Nawet podczas snu emanował stłumioną energią. Ciało miał szczupłe i mocne. Usta miękkie i zmysłowe. Rysy twarzy nabrały z wiekiem ostrości. Oczy spoglądały czujnie. Wdział dużo jako policjant. Może za dużo.

Zerknęłam na budzik. Ósma. Ósma! O rany, musiałam się zdrzemnąć. W jednej chwili się kochaliśmy, a zaraz potem wybiła ósma! Potrząsnęłam nim.

– Już ósma! – powiedziałam.

– Mhm.

– Bob! Gdzie jest Bob?

Morelli wyskoczył z łóżka.

– Cholera! Przyjechałem tu prosto z pracy. Bob nie dostał kolacji!

Pomyśleliśmy jednocześnie, że Bob musiał do tej pory zeżreć wszystko… kanapę, telewizor, deskorolki.

– Ubieraj się – nakazał Morelli. – Nakarmimy Boba i pojedziemy na pizzę. A potem będziesz mogła się przespać.

– Nie da rady. Mam robotę wieczorem. Nie udało nam się pogadać z Mary Maggie, więc wybieram się z Lulą do Jaskini Węża. Występ jest o dziesiątej.

– Nie mam czasu się kłócić – powiedział Morelli. – Bob pewnie już przegryzł ścianę Przyjedź, jak załatwisz sprawę z Mary.

Złapał mnie, pocałował i wybiegł.

– Okay – rzuciłam, ale Morelli już zniknął.

Nie bardzo wiedziałam, jak należy się ubrać do Jaskini, ale ostra fryzura wydała mi się dobrym pomysłem, więc zastosowałam wałki. Podwyższyło mnie to z metra sześćdziesięciu pięciu do metra siedemdziesięciu. Pokryłam się warstwą makijażu, włożyłam krótką czarną spódniczkę z elastycznego materiału, pantofle na dziesięciocentymetrowych obcasach i poczułam się bardzo wystrzałowo. Chwyciłam skórzaną kurtkę i wzięłam kluczyki od samochodu, leżące na szafce kuchennej. Chwila. To nie kluczyki od wozu. To kluczyki od motoru. Niech to szlag! Nie zmieszczę fryzury pod kaskiem.

Nie panikuj, powiedziałam sobie. Pomyśl przez minutę. Gdzie można zdobyć samochód? Valerie. Valerie ma buicka. Zadzwonię do niej i powiem, że wybieram się do lokalu, gdzie paradują półnagie dziewczęta. Czyli to, co chcą oglądać lesbijki, no nie?

Dziesięć minut później Valerie podjechała na parking. Wciąż miała włosy zaczesane za uszy i była całkowicie pozbawiona makijażu z wyjątkiem krwiście czerwonej szminki. Włożyła czarne dziurkowane męskie mokasyny, popielaty garnitur w paski i białą koszulę, którą rozpięła pod szyją. Zwalczyłam pokusę, by sprawdzić, czy spod koszuli wychodzą jej włosy na piersiach.

– Jak ci dziś poszło? – spytałam.

– Mam nowe buty! Spójrz. Czyż nie są świetne? Myślę, że to idealne lesbijskie obuwie.

Trzeba oddać Valerie sprawiedliwość. Nigdy nie robiła niczego połowicznie.

– Chodziło mi o pracę.

– Z pracą nie wyszło. Można było się tego spodziewać. Pierwsze koty za płoty… – Usadowiła się za kierownicą i zdołała jakoś zmusić buicka, żeby skręcił na rogu. – Ale udało mi się zapisać dziewczynki do szkoły. To chyba coś.

Lula czekała na chodniku, kiedy podjechałyśmy pod jej dom.

– To moja siostra Valerie – wyjaśniłam Luli. – Jedzie z nami, bo ma samochód.

– Wygląda, jakby kupowała ubrania w dziale męskim.

– Próba generalna – wyjaśniłam.

– Mniejsza z tym – machnęła ręką Lula.

Parking pod Jaskinią był zatłoczony, stanęłyśmy więc kilometr dalej. Nim dotarłyśmy do drzwi, straciłam czucie w nogach i doszłam do wniosku, że bycie lesbijką ma swoje dobre strony. Buty Valerie wyglądały ładnie i były chyba wygodne.

Dostałyśmy stolik w tylnej części sali i zamówiłyśmy drinki.

– Jak zamierzasz pogadać z Mary Maggie? – dopytywała się Lula. – Nic stąd nie widać.

– Sprawdziłam lokal już wcześniej. Są tylko dwa wyjścia, więc kiedy Mary Maggie odstawi ten swój numer w błocie, każda z nas stanie przy swoich drzwiach. Złapiemy ją, jak będzie wychodziła.

– Niezły plan – pochwaliła Lula, wychylając swojego drinka i zamawiając następnego.

Dostrzegłam kilka kobiet z partnerami, ale salę w większości zapełniali mężczyźni. Wyglądali poważnie i mieli nadzieję, że podczas zapasów zawodniczkom popękają stringi, co jest, jak przypuszczam, ekwiwalentem udanego zagrania w futbolu.

Oczy Valerie były szeroko otwarte. Nie wiedziałam, czy wyrażają podniecenie, czy histerię.

– Jesteś pewna, że spotkam tu lesbijki? – spytała, przekrzykując wrzawę.

Rozejrzałyśmy się z Lula. Ani śladu lesbijek. W każdym razie nikogo, kto wyglądałby jak Valerie.

– Nigdy nie wiadomo, kiedy lesbijki się pojawiają – pocieszała ją Lula. – Powinnaś chyba zamówić jeszcze jednego drinka. Wyglądasz trochę blado.

Posłałam karteczkę Mary Maggie, kiedy zjawił się kelner z kolejnym zamówieniem. Podałam jej numer stolika i napisałam, że mam wiadomość dla Eddiego DeChoocha.

Pół godziny później wciąż nie miałam odpowiedzi od Mary Maggie. Lula wychyliła cztery koktajle i wyglądała na absolutnie trzeźwą, Valerie zaś wypiła dwa kieliszki białego francuskiego wina i sprawiała wrażenie bardzo zadowolonej.

Kobiety na ringu wrzeszczały na siebie. Od czasu do czasu w bryi lądował jakiś pechowy pijak i ślizgał się, dopóki nie połknął litra błotnistej mazi i nie został wyrzucony przez wykidajłę. Zawodniczki ciągnęły się za włosy, okładały i jeździły po mokrej macie. Przypuszczam, że błoto jest śliskie. Do tej chwili nikomu nie ściągnęli stringów, ale widać było mnóstwo wysmarowanych mazią nagich piersi, rozsadzonych do granic możliwości silikonem. Biorąc wszystko pod uwagę, cała ta zabawa nie wyglądała porywająco i byłam zadowolona, że wykonuję zawód, gdzie ludzie strzelają do mnie. Lepsze to niż taplanie się półnago w błocie.

Zapowiedziano występ Mary Maggie i po chwili ukazała się sama Mary Maggie w srebrnym bikini. Zaczęłam dostrzegać pewną prawidłowość. Srebrne porsche, srebrne bikini. Rozległ się głośny aplauz. Mary Maggie jest sławna. Potem ukazała się druga kobieta. Miała przydomek Zwierzak i muszę przyznać, że czarno widziałam los Mary Maggie. Oczy Zwierzaka płonęły ogniem i choć trudno było dostrzec cokolwiek z tej odległości, mogłabym przysiąc, że ma węże we włosach.

Prezenter uderzył w gong i obie kobiety zaczęły się okrążać, w końcu skoczyły na siebie. Przez chwilę żadna nie mogła zdobyć przewagi, potem Mary Maggie pośliznęła się, a Zwierzak skoczyła na nią. Widownia zerwała się z miejsc, nie wyłączając Luli, Valerie i mnie. Wszyscy wrzeszczeliśmy, by Mary Maggie wypruła Zwierzakowi flaki. Oczywiście Mary Maggie miała za dużo klasy, by wypruć Zwierzakowi flaki, tarzały się więc przez kilka minut w błocie, a potem zaczęły prowokować widownię, chcąc dostać swojego nieszczęsnego pijaka.

– Ty! – zawołała Mary Maggie, wskazując w moim kierunku.

Rozejrzałam się wokół, mając nadzieję, że zobaczę gdzieś napalonego seksualnie faceta, wymachującego dwudziestakiem.

Mary Maggie wzięła do ręki mikrofon.

– Mamy tu dziś gościa specjalnego. Łowczynię nagród. Znaną też jako Pogromczyni Cadillaców. Albo Upierdliwiec.

O rany.

– Chcesz ze mną rozmawiać, wielka agentko? – spytała Mary Maggie. – Stawaj do walki.

– Może później! – zawołałam, rozmyślając o tym, że sceniczna osobowość Mary Maggie nijak się nie ma do zagorzałej czytelniczki książek, którą poznałam wcześniej. -Pogadamy po pokazie. Nie chcę zabierać ci teraz cennego czasu.

Nagle zostałam dźwignięta do góry przez dwóch wielkich facetów. Po chwili nieśli mnie razem z krzesłem w stronę ringu, trzymając wysoko nad ziemią.

– Na pomoc! – darłam się. – Pomocy!

Znalazłam się nad ringiem. Mary Maggie zakrzywiła palec i przywołała mnie bezgłośnie gestem starym jak świat. Zwierzak w tym momencie zawarczała i obróciła wściekle głową. Krzesło się przechyliło, a ja runęłam bezwładnie w błoto. Zwierzak podniosła mnie za włosy.

– Odpręż się – powiedziała. – To nie będzie bolało.

Po czym zerwała ze mnie bluzkę. Dzięki Bogu, że miałam na sobie koronkowy stanik z kolekcji Victoria's Secret. W chwilę później wszystkie runęłyśmy w błoto, tworząc jedną rozwrzeszczaną masę. Mary Maggie, Zwierzak i ja. A potem na ring wskoczyła Lula.

– Hej! – zawołała. – Przyszłyśmy pogadać, a ty niszczysz ubranie mojej przyjaciółki. Dostaniesz rachunek z pralni.

– Tak? Dolicz i to – powiedziała Zwierzak i zbiła Lulę z nóg, a ta walnęła tyłkiem w błoto.

– Teraz mnie wkurzyłaś – oświadczyła Lula. – Próbowałam wszystko wyjaśnić, ale teraz mnie wkurzyłaś.

Zdołałam się dźwignąć, podczas gdy Lula toczyła pojedynek ze Zwierzakiem. Ocierałam właśnie oczy z błota, kiedy powaliła mnie jednym skokiem Mary Maggie, na powrót wciskając mi twarz w gęstą maź.

– Ratunku! – krzyknęłam. – Ratunku!

– Odczep się od mojej chuderlawej kumpelki! – zawołała Lula i chwyciła Mary Maggie za włosy, po czym wyrzuciła ją za ring jak szmacianą lalkę. Łup! Prosto na stolik w sąsiedztwie ringu.

Z zaplecza przybiegły jeszcze dwie zapaśniczki i wskoczyły na matę. Lula jedną od razu wywaliła poza pole walki, a na drugiej usiadła. Zwierzak odbiła się od lin ringu i skoczyła na Lulę, ta wydała mrożący krew w żyłach okrzyk i runęła wraz z przeciwniczką w błoto.

Mary Maggie była już z powrotem na ringu. Druga zapaśniczka też. Dołączył do nich jakiś pijany facet. Teraz było nas siedmioro, tarzających się w błocie i sczepionych ze sobą nawzajem. Łapałam się wszystkiego, co tylko mogłam uchwycić, starając się uniknąć kąpieli błotnej, i jakimś cudem dorwałam stringi Zwierzaka. Wtedy cała publiczność zaczęła wyć i wiwatować, a ochrona wskoczyła na ring i nas rozdzieliła.

– Hej, straciłam but! – zawołała Lula, wciąż kołysząc się bojowo. – Niech ktoś go znajdzie, bo nigdy więcej tu nie przyjdę.

Prezenter ujął ją pod ramię.

– Proszę się nie martwić. Zajmiemy się tym. Tędy proszę.

I zanim zdążyłyśmy się zorientować, o co chodzi, byłyśmy na ulicy. Lula bez buta, ja bez bluzki. Drzwi otworzyły się ponownie i na dwór wyleciała Valerie, a razem z nią nasze kurtki i torebki.

– Dziwna rzecz z tym Zwierzakiem – oświadczyła Valerie. – Kiedy zerwałaś jej majtki, była u dołu całkiem łysa!

Valerie podwiozła mnie do domu Morellego i pomachała mi na pożegnanie.

Morelli otworzył drzwi i zauważył rzecz oczywistą:

– Jesteś cała w błocie.

– Nie do końca wyszło tak, jak zaplanowałam.

– Podoba mi się ten bezkoszulowy styl. Mógłbym się przyzwyczaić.

Rozebrałam się w przedpokoju i Morelli zabrał moje rzeczy prosto do pralki. Wciąż stałam w tym samym miejscu, kiedy wrócił. Miałam na sobie tylko buty na wysokim obcasie i błoto.

– Chciałabym wziąć prysznic – powiedziałam. – Ale jeśli się boisz, że zapaskudzę błotem schody na piętro, to możesz chlusnąć na mnie wiadrem wody za domem.

– Wiem, że to prawdopodobnie chore, ale mi staje – wyznał Morelli.

Morelli mieszka w szeregowcu przy Slater, o rzut kamieniem od Burg. Odziedziczył dom po ciotce Rosę i zrobił z niego przytulną siedzibę. Patrzcie tylko, świat jest jednak pełen tajemnic. Dom Joego pod wieloma względami przypomina dom moich rodziców, jest wąski i ubogi w luksusy, ale wypełniają go kojące zapachy i wspomnienia. W przypadku Morellego była to woń odgrzewanej pizzy i świeżej farby. Morelli pracował systematycznie nad oknami.

Siedzieliśmy przy kuchennym stole… ja, Morelli i Bob. Morelli jadł słodką bułkę z rodzynkami i cynamonem, popijając kawą. A ja i Bob jedliśmy wszystko inne z lodówki. Nie ma to jak porządne śniadanie po nocy spędzonej na błotnych zapasach.

Miałam na sobie jeden z T-shirtów Joego, górę i dół od dresu i byłam bosa. Moje buty wciąż się suszyły i przeczuwałam, że wylądują na śmietniku.

Morelli włożył swoje cywilne ciuchy gliniarza.

– Nie rozumiem – powiedziałam. – Ten facet jeździ po mieście w białym cadillacu, a policja go nie aresztuje. Dlaczego?

– Pewnie nie jeździ tak często. Był kilkakrotnie widziany, ale ani razu przez kogoś, kto mógłby go ścigać. Raz był to Mickey Greene na motocyklu, odbywał akurat patrol. Raz załoga radiowozu, który utknął w korku. Poza tym to nie sprawa priorytetowa, nikt nie zajmuje się wyłącznie DeChoochem.

– Jest mordercą. To nie wystarczy?

– Nie jest właściwie poszukiwany za morderstwo. Loretta Ricci zmarła na atak serca. W tej chwili chcemy go tylko przesłuchać.

– Myślę, że ukradł wołowinę z zamrażarki Dougiego.

– O, to inna sprawa. To faktycznie poważne przestępstwo.

– Nie uważasz, że kradzież mięsa jest trochę dziwna?

– Gdybyś była gliniarzem tak długo jak ja, to nic nie wydawałoby ci się dziwne.

Morelli dopił kawę, opłukał filiżankę i wstawił ją do zmywarki.

– Muszę iść – powiedział. – Chcesz zostać?

– Nie. Wracam do siebie. Mam mnóstwo rzeczy do zrobienia, muszę spotkać się z ludźmi. Przydałaby mi się też para butów.

Morelli podrzucił mnie pod drzwi mojego domu. Weszłam do środka na bosaka, ubrana w rzeczy Morellego, swoje niosąc w ręku. W holu spotkałam pana Morgensterna.

– Musiałaś mieć niezłą noc – zauważył. – Dam ci dziesięć dolarów, jak mi zdradzisz szczegóły.

– Nic z tego. Jest pan za młody.

– A dwadzieścia? Tyle że będziesz musiała poczekać do pierwszego, jak dostanę emeryturę.

Dziesięć minut później stałam w drzwiach, ubrana do wyjścia. Chciałam dotrzeć do Melvina Baylora, zanim pójdzie do pracy. Na cześć harleya włożyłam wysokie buty, dżinsy, T-shirt i moją szkocką kurtkę ze skóry. Wyjechałam, rycząc, z parkingu i przyłapałam Melvina, jak próbował dostać się do swojego samochodu. Zamek przyrdzewiał i Melvin miał kłopoty z przekręceniem kluczyka. Po co w ogóle zamykał samochód, nie bardzo pojmowałam. I tak nikt nie zechciałby go ukraść. Baylor miał na sobie garnitur z krawatem i, pomijając podkrążone oczy, wyglądał znacznie lepiej.

– Przykro mi, że zawracam ci głowę, ale musimy stawić się w sądzie i ustalić nową datę rozprawy – powiedziałam.

– A praca? Muszę pojechać do pracy.

Melvin Baylor był bardzo miłym facetem. Jak zdobył się na to, by obsikać tort, pozostawało głęboką tajemnicą.

– Pojedziesz później. Zadzwonię do Vinniego i umówię się z nim w sądzie. Miejmy nadzieję, że to nie potrwa długo.

– Nie mogę otworzyć samochodu.

– No to masz szczęście, bo wsiądziesz na mój motocykl.

– Nienawidzę tego wozu – wyznał Melvin. Cofnął się o krok i kopnął drzwi, z których odpadł wielki kawał zardzewiałego metalu. Właściciel chwycił lusterko boczne, wyrwał i rzucił na ziemię, potem kopnął je, aż poleciało przez całą ulicę. – Pieprzony wóz.

– W porządku – powiedziałam. – Ale może już pojedziemy.

– Nie skończyłem jeszcze – odparł, próbując otworzyć bagażnik, również bez powodzenia. – Kurwa!

Wspiął się na zderzak, potem na bagażnik, po którym zaczął skakać. Wspiął się na dach i też zaczął skakać.

– Melvin, tracisz panowanie nad sobą – ostrzegłam go.

– Nienawidzę swojego życia. Nienawidzę tego wozu. Nienawidzę tego garnituru.

Zeskoczył, a właściwie spadł z wozu, i ponownie spróbował otworzyć bagażnik. Tym razem mu się udało, Pogrzebał wśród jego zawartości i wyciągnął kij do baseballu.

– Aha! – zawołał. O rany.

Melvin wziął zamach i walnął w samochód. Walił raz za razem, oblewając się potem. Rozbił boczną szybę, której kawałki pofrunęły w górę. Odstąpił od dzieła zniszczenia i popatrzył na rękę. Widniała w niej wielka rana. Krew była wszędzie.

Cholera. Zeskoczyłam z motocykla i posadziłam Melvina na krawężniku. Wszystkie gospodynie z okolicy wyległy na ulicę, by obejrzeć ten show.

– Potrzebuję ręcznika – powiedziałam, a potem zadzwoniłam do Valerie i poprosiłam, żeby sprowadziła buicka pod dom Melvina.

Valerie zjawiła się po kilku minutach. Melvin miał dłoń zawiązaną ręcznikiem, ale jego garnitur i buty były poplamione krwią. Valerie wysiadła z wozu, rzuciła okiem na Melvina i przewróciła się. Trach. Na trawnik Seliga, tak jak stała. Zostawiłam tam siostrę w pozycji leżącej i zawiozłam Melvina na pogotowie, po czym wróciłam pod dom Seliga. Nie miałam czasu siedzieć i czekać, aż pozszywają Melvina. Jeśli nie znalazł się w szoku z powodu upływu krwi, to minęłyby ze cztery godziny, zanim jakiś lekarz by się nim zajął.

Valerie stała przy krawężniku, wyraźnie zagubiona.

– Nie wiedziałam, co zrobić – wyznała. – Nie umiem prowadzić motocykla.

– Nie ma sprawy. Możesz zabrać buicka z powrotem.

– Co z Melvinem?

– Atak szału. Nic mu nie będzie.

Następnym punktem na mojej liście była wizyta w biurze. Myślałam, że ubrałam się jak trzeba, ale przy Luli wyglądałam na amatorkę. Miała buty ze sklepu firmowego Harleya, skórzane spodnie, skórzaną kamizelkę i kluczyki na łańcuszku przytroczonym do paska. A na głowie -skórzaną przepaskę z frędzlem długości ramienia i emblematem Harleya z tyłu.

– Na wypadek gdyby trzeba było jechać motorem – wyjaśniła.

Superdziewczyna ubrana w czarny strój ze skóry powoduje zamieszanie na autostradzie. Robią się kilometrowe korki, gdyż kierowcy bezustannie się oglądają.

– Lepiej usiądź, bo mam informacje o DeChoochu – poradziła Connie.

Popatrzyłam na Lulę.

– Wesz o tym?

Na twarzy Luli pojawił się uśmiech.

– Owszem, Connie mi powiedziała, jak tylko przyszłam rano. Ma rację, lepiej usiądź.

– Wiedzą o tym tylko ludzie z rodziny – uprzedziła Connie. – Rzecz jest trzymana w tajemnicy, więc zachowaj to dla siebie.

– O jakiej rodzinie mówimy?

– O “tej" rodzinie.

– Załapałam.

– No więc posłuchaj…

Lula już chichotała, nie mogąc się opanować.

– Przepraszam, ale to niesamowite – tłumaczyła się. – Poczekaj, sama spadniesz z krzesła, jak to usłyszysz.

– Eddie DeChooch ustawia interes na kontrabandę papierosów – zaczęła Connie. – Wykombinował sobie, iż to mała sprawa i że sam sobie poradzi. Wynajmuje więc ciężarówkę i jedzie do Richmond po kartony z fajkami. Kiedy tam przebywa, Louie D. dostaje akurat ataku serca. Jak zapewne wiesz, Louie D. pochodzi z Jersey. Spędził tu całe życie, a kilka lat temu przeniósł się do Richmond, żeby pokierować jakimiś operacjami finansowymi. Więc kiedy Louie D. wyciąga kopyta, DeChooch chwyta za słuchawkę i od razu powiadamia rodzinę w Jersey. A pierwsza osoba, do której dzwoni, to oczywiście Anthony Thumbs. – Connie przerwała i nachylając się, spytała przyciszonym głosem: – Wiesz, o kogo chodzi, kiedy mówię Anthony Thumbs?

Przytaknęłam. Anthony Thumbs kontroluje Trenton. Co, jak sądzę, jest wątpliwym zaszczytem, gdyż Trenton nie stanowi centrum mafijnej aktywności. Naprawdę Anthony nazywa się Thumbelli, ale wszyscy nazywają go Anthony Thumbs. Ponieważ Thumbelli to we Włoszech dość rzadkie nazwisko, przypuszczam, że zostało powołane do życia na Ellis Island. Podobnie było z moim pradziadkiem, który z Plumerriego stał się Plumem za sprawą jakiegoś przemęczonego urzędnika imigracyjnego.

– Anthony Thumbs nigdy specjalnie nie przepadał za Louiem D. – ciągnęła Connie – ale Louie D. jest w jakiś niejasny sposób związany z rodziną, a jej siedziba to Trenton. Więc Anthony Thumbs postępuje słusznie jako głowa rodziny i mówi DeChoochowi, żeby sprowadził Louiego D. do Jersey na pogrzeb. Tyle że Anthony Thumbs, który nie uchodzi za najbardziej elokwentnego faceta na świecie, powiada do DeChoocha, który nie słyszy za cholerę: “Przywieź mi jego stare truchło". Cytuję słowo w słowo. Anthony Thumbs mówi do Eddiego DeChoocha: “Przywieź mi jego stare truchło". DeChooch wie, że między Louiem D. a Anthonym Thumbsem nigdy nie było wielkiej miłości, i kombinuje sobie, że chodzi tu o jakąś wendetę i że Anthony Thumbs powiedział:

“Przywieź mi jego serducho".

Otworzyłam usta ze zdumienia.

– Co?

Connie uśmiechała się szeroko, a Luli po policzkach spływały łzy śmiechu.

– Kapitalne – powiedziała Lula. – To po prostu kapitalne.

– Przysięgam na Boga – zapewniła Connie. – DeChooch sądził, że Anthony Thumbs chce mieć serce Louiego D. Więc DeChooch włamuje się nocą do domu pogrzebowego, rozcina z wprawą ciało nieboszczyka i usuwa mu serce. Musiał z pewnością połamać przy okazji kilka żeber. Właściciel domu pogrzebowego powiedział… – Connie urwała na chwilę, by się opanować -…powiedział, że nigdy jeszcze nie widział równie fachowej roboty.

Lula i Connie tak się zarykiwały ze śmiechu, że musiały przytrzymać się biurka, by nie upaść na podłogę.

Zasłoniłam sobie usta dłonią, nie wiedząc, czy mam się śmiać, czy też puścić pawia.

Connie wysmarkała nos i otarła łzy chusteczką higieniczną.

– Dobra, więc DeChooch wsadza serce do przenośnej lodówki i zawozi razem z papierosami do Trenton. Zjawia się z pojemnikiem u Anthony'ego Thumbsa, dumny jak paw, i oświadcza mu, że ma serce Louiego D. Anthony dostaje oczywiście szału i mówi DeChoochowi, by zawiózł pieprzone serce z powrotem do Richmond i kazał przedsiębiorcy pogrzebowemu wsadzić je w zewłok zmarłego. Wszyscy składają ślub milczenia, bo nie chodzi tylko o to, że sprawa jest delikatna, ale rzecz dotyczy stosunków między dwiema rodzinami, które nigdy nie darzyły się specjalną sympatią, nawet w najlepszych czasach. W dodatku żona Louiego D., kobieta bardzo religijna, wścieka się nie na żarty, bo doszło do zbezczeszczenia zwłok męża. Sophia DeStephano, jako strażniczka nieśmiertelnej duszy Louiego, chce, by pochowano go w całości. I stawia DeChoochowi ultimatum, albo wsadzi serce z powrotem do ciała, albo zamieni się za jej sprawą w hamburger.

– Hamburger?

– Louie miał między innymi przetwórnię mięsa.

Wzdrygnęłam się odruchowo.

– I tu pojawia się problem. DeChooch jakimś cudem gubi serce.

To wszystko wydawało się tak dziwaczne, że nie byłam wcale pewna, czy Connie mówi prawdę, czy też wymyśliły to z Lulą jako żart.

– Zgubił serce – powiedziałam w zamyśleniu. – Jak mógł zgubić serce?

Connie podniosła bezradnie ręce, jakby sama nie mogła w to uwierzyć.

– Wiem to wszystko od cioci Flo, nic więcej nie umiała mi powiedzieć.

– Nic dziwnego, że DeChooch ma depresję.

– Pieprzona sprawa – skomentowała Lula.

– Co ma z tym wspólnego Loretta Ricci?

Connie znów rozłożyła bezradnie ręce.

– Nie wiem.

– A Księżyc i Dougie?

– Tego też nie wiem.

– Więc DeChooch szuka serca Louiego D.

Connie wciąż się uśmiechała. Naprawdę jej się to podobało.

– Na to wygląda. Zastanawiałam się przez chwilę.

– W którymś momencie DeChooch doszedł do wniosku, że to Dougie ma serce – powiedziałam. – Potem uznał, że ma je Księżyc.

– Tak – odezwała się Lula. – A teraz myśli, że ty je masz.

Przed oczami zatańczyły mi czarne kropki, a w głowie odezwały się dzwony.

– Oho, coś nietęgo wyglądasz – zauważyła Lula. Wsunęłam dłonie między kolana i próbowałam odetchnąć głęboko.

– Myśli, że mam serce Louiego D.! – zawołałam. – Myśli, że chodzę po mieście z sercem. Mój Boże, co za człowiek może się szwendać po mieście z sercem martwego faceta? Myślałam, że chodzi o narkotyki. Że mam przehandlować jakąś kokę za Księżyca. Jak, u licha, powinnam dokonać wymiany serca?

– Nie warto się chyba tym martwić, skoro DeChooch nie ma ani Księżyca, ani Dougiego.

Opowiedziałam im o limuzynie i Księżycu.

– Wszystko się zgadza – oświadczyła Lula. – Jakaś stara dama porwała Księżyca. Może to żona Louiego D. próbuje odzyskać serce męża.

– Módl się, żeby to nie była ona – ostrzegła Connie. – Przy niej babka Morellego wygląda na całkiem normalną osobę. Sophia uznała kiedyś podobno, że sąsiadka jej nie szanuje. Następnego dnia znaleźli kobietę martwą, w dodatku z wyciętym językiem.

– Kazała mężowi zabić tę biedaczkę?

– Nie – odparła Connie. – Louiego nie było wtedy w domu. Wyjechał w interesach.

– Rany boskie.

– Tak czy siak, to chyba nie Sophia, bo jak słyszę, siedzi zamknięta w domu od śmierci małżonka i tylko pali świeczki, modli się i przeklina DeChoocha. – Connie zastanawiała się przez chwilę. – Wiesz, kto jeszcze mógł porwać Księżyca? Siostra Louiego D., Estelle Colucci.

Nie miałaby żadnych kłopotów z porwaniem Księżyca. Wystarczy mu zaoferować skręta, a pójdzie za tobą na koniec świata.

– Może przejedziemy się do Estelle Colucci? – podsunęłam Luli.

– Jestem gotowa – oświadczyła.

Benny i Estelle Colucci mieszkają w zadbanym bliźniaku w Burg. Bogiem a prawdą, wszystkie domy w Burg są zadbane. To warunek przetrwania. Upodobania dotyczące wystroju mogą się różnić, ale niech ręka boska broni, żeby okna były brudne.

Zaparkowałam motocykl przed domem, podeszłam do drzwi i zapukałam. Cisza. Lula wcisnęła się w krzaki pod oknami frontowymi i zajrzała do środka.

– Nikogo nie widać – powiedziała. – Światło zgaszone. Telewizory nie grają.

W następnej kolejności sprawdziłyśmy w klubie. Tu też nie było Benny'ego. Podjechałam dwie przecznice do Hamilton i rozpoznałam jego wóz na skrzyżowaniu z Grand. Stał przed barem kanapkowym Tip-Top. Zajrzałyśmy przez szybę do środka. Benny i Ziggy raczyli się właśnie późnym śniadaniem.

Tip-Top to wąska, wciśnięta między budynki knajpka, która serwuje domowe jedzenie za rozsądną cenę. Zielono-czarne linoleum na podłodze jest popękane, lampy pod sufitem przyciemnione od tłuszczu, siedzenia ze skaju w boksach połatane taśmą klejącą. Mickey Spritz służył w wojsku jako kucharz podczas konfliktu koreańskiego. Otworzył Tip-Top przed trzydziestu laty, kiedy go zdemobilizowano, i od tej pory niczego w lokalu nie zmienił. Ani podłogi, ani menu, ani siedzeń. Gotują wszystko sami razem z żoną. Pookie Potter, nieco opóźniony w rozwoju osobnik, sprząta ze stolików i zmywa.

Benny i Ziggy koncentrowali się właśnie na spożywaniu jajek, kiedy do nich podeszłyśmy.

– Jezu – powiedział Benny, podnosząc wzrok znad talerza i gapiąc się na Lulę w skórzanym rynsztunku. – Skąd ty wytrzaskujesz tych ludzi?

– Wstąpiłyśmy do ciebie po drodze – wyjaśniłam. – Ale nikogo nie było w domu.

– Nic dziwnego. Przecież jestem tutaj.

– A Estelle? Jej też nie było.

– Mieliśmy śmierć w rodzinie – odparł Benny. – Estelle wyjechała na parę dni.

– Przypuszczam, że chodzi d o Louiego D. – powiedziałam. – I o tę aferę. Obaj nadstawili uszu.

– Wiesz o aferze? – spytał Benny.

– Wiem o sercu.

– Jezu Chryste – jęknął Benny. – Myślałem, że blefujesz.

– Gdzie jest Księżyc?

– Mówię ci, że nie wiem, gdzie on jest, ale moja żona doprowadza mnie do szału z tym sercem. Musisz mi je oddać. O niczym innym nie słyszę… tylko o tym sercu. Mam już tego dosyć.

– Benny nie czuje się najlepiej – pośpieszył z wyjaśnieniami Ziggy. – Ma dolegliwości. Powinnaś oddać mu serce, żeby miał wreszcie spokój. Tak należy postąpić.

– Pomyśl też o Louiem D., który leży tam bez serca – dodał Benny. – To niezbyt miłe. Człowiek powinien mieć serce, jak go składają do ziemi.

– Kiedy Estelle wyjechała do Richmond?

– W poniedziałek.

– Tego akurat dnia zaginął Księżyc – zauważyłam.

Benny wychylił się do przodu.

– Co chcesz przez to powiedzieć?

– Że to Estelle porwała Księżyca.

Benny i Ziggy popatrzyli po sobie. Widocznie nie rozważali tej możliwości.

– Estelle nie robi takich rzeczy – powiedział w końcu Benny.

– Jak pojechała do Richmond? Wzięła limuzynę?

– Nie. Pojechała swoim wozem. W Richmond odwiedziła żonę Louiego D. Sophię, a potem pojechała do Norfolk. Mieszka tam nasza córka.

– Masz przypadkiem zdjęcie żony?

Benny wyciągnął portfel i pokazał mi zdjęcie Estelle. Nie wyglądała na obłąkaną. I nie miała kasztanowych włosów. Była miłą kobietą o krągłej twarzy i krótkich popielatych włosach.

– No dobra, mam serce, a twoje zadanie dowiedzieć się, kto ma Księżyca – oświadczyłam Benny'emu. Po czym wyszłyśmy z lokalu.

– Jasny gwint – rzuciła z podziwem Lula, kiedy wsiadłyśmy na motor. – Byłaś niesamowita. Przysięgłabym, że wiesz, co robisz. Jakbyś naprawdę miała to serce.

Wróciłyśmy do biura i w tym momencie odezwała się moja komórka.

– Jest z tobą babka? – chciała wiedzieć matka. – Poszła dziś rano do piekarni i do tej pory nie wróciła.

– Nie widziałam jej.

– Ojciec poszedł jej szukać, ale nie mógł znaleźć. Obdzwoniłam wszystkie przyjaciółki babki. Nie ma jej już kilka godzin.

– Ile dokładnie?

– Nie wiem. Kilka. To do niej niepodobne. Zawsze wraca z piekarni prosto do domu.

– Dobra, poszukam babki – obiecałam. – Zadzwoń, jak tylko się pokaże.

Rozłączyłam się, a mój telefon natychmiast zadzwonił. To był Eddie DeChooch.

– Masz jeszcze to serce? – spytał.

– Tak.

– Mam coś na wymianę.

Poczułam nieprzyjemny ucisk w żołądku.

– Księżyca?

– Zgaduj dalej.

W słuchawce rozległy się jakieś szmery i usłyszałam głos babki.

– Co to za historia z tym sercem? – chciała wiedzieć.

– To nieco skomplikowane. Nic ci nie jest?

– Trochę mi dokucza reumatyzm w kolanie.

– Nie o to chodzi. Czy DeChooch dobrze de traktuje?

Usłyszałam, jak DeChooch instruuje babkę:

– Powiedz jej, że zostałaś uprowadzona. Powiedz, że odstrzelę ci głowę, jak nie odda mi serca.

– Nie powiem jej tego – odparła babka. – Jak by to wyglądało? I żadnych innych numerów. Zostałam uprowadzona, ale to nie znaczy, że jestem łatwa. Nie mam ochoty niczego z tobą robić, dopóki się nie zabezpieczysz. Nie będę ryzykowała jakiejś choroby.

DeChooch wziął słuchawkę.

– Sprawa wygląda tak. Pojedziesz ze swoją komórką i sercem Louiego D. do centrum handlowego Ouaker Bridge, a ja zadzwonię do ciebie o siódmej. I żadnej policji, bo twoja babcia straci życie.

ROZDZIAŁ 11

– O co chodziło? – spytała Lula.

– DeChooch ma babcię Mazurową. Chce ją wymienić na serce. Mam je zabrać do Quaker Bridge, a on zadzwoni do mnie o siódmej i przekaże dalsze instrukcje. Powiedział, że ją zabije, jeśli powiadomię policję.

– Porywacze zawsze tak mówią – uspokoiła mnie Lula. – Mają to w podręczniku kidnapingu.

– Co zamierzasz? – chciała wiedzieć Connie. – Domyślasz się, kto może mieć serce?

– Zaraz, zaraz – wtrąciła Lula. – Louie D. nie ma na sercu wypisanego imienia. Może byśmy skombinowały inne serce? Skąd Eddie DeChooch ma wiedzieć, czy to serce Louiego D.? Założę się, że mogłybyśmy dać mu serce krowy, a on by się nie zorientował. Musimy tylko iść do rzeźnika i powiedzieć, że potrzebne nam krowie serce. Ale nie do rzeźnika z Burg, bo mogłoby się to roznieść. Musimy iść do innego. Znam dwóch na Stark Street. Albo spróbujemy w Price Chopper. Mają tam przyzwoity dział mięsny. Dziwię się, że DeChooch sam na to nie wpadł. Nikt nie widział serca Louiego D. prócz samego DeChoocha. A on nie widzi za cholerę. To pewnie Eddie ukradł tę wołowinę z lodówki Dougiego, bo myślał, że to serce.

– Ale bystrzak z ciebie – zauważyła z podziwem Connie. – Mogłoby się udać.

Podniosłam głowę, którą dotąd trzymałam między kolanami.

– To straszne!

– Tak, świetna rzecz – przyznała Lula i spojrzała na zegar wiszący na ścianie. – Czas na lunch. Zafundujmy sobie hamburgera, a potem załatwimy serce.

Zadzwoniłam z telefonu Connie do matki.

– Nie martw się o babkę – uspokoiłam ją. – Wiem, gdzie jest, przywiozę ją wieczorem.

Odłożyłam słuchawkę, zanim matka zdążyła o cokolwiek spytać.

Po lunchu pojechałyśmy do Price Chopper.

– Potrzebujemy serca – wyjaśniła rzeźnikowi Lula. – I musi być w dobrym stanie.

– Przykro mi, ale nie mamy żadnych serc – poinformował. – Może interesują panie inne organy? Na przykład wątroba. Mamy bardzo ładne wątroby cielęce.

– Musi być serce – oświadczyła twardo Lula. – Wie pan, gdzie możemy je zdobyć?

– Cóż, wszystkie idą do fabryki psiego żarcia w Arkansas.

– Nie mamy czasu jechać do Arkansas – powiedziała Lula. – Mimo wszystko dzięki.

Po drodze kupiłyśmy małą przenośną lodówkę w kolorze biało-czerwonym.

– Doskonała – oceniła Lula. – Teraz tylko potrzebujemy serca.

– Myślisz, że na Stark Street będziemy mieć więcej szczęścia?

– Znam kilku tamtejszych rzeźników, którzy sprzedają towar nie zawsze wiadomego pochodzenia – odparła. – Jeśli nie mają serca, to je zdobędą, i o nic nie trzeba pytać.

W porównaniu ze Stark Street Bośnia wygląda jak miły kurort. Lula tam pracowała, kiedy była dziwką. To długa ulica, pełna zdołowanych firm, zdołowanych domów i zdołowanych ludzi.

Jechałyśmy tam prawie pół godziny, przebijając się przez centrum miasta, podbudowane wrażeniem, jakie robi nasza maszyna.

Był słoneczny kwietniowy dzień, ale Stark Street wyglądała szaro. Po ulicy fruwały stronice gazet, zbierając się przy krawężnikach i pod cementowymi schodami ponurych szeregowców. Frontony domów zdobiły slogany gangów. Niektóre budynki były spalone i wypatroszone, okna zabite deskami. Między szeregowcami przycupnęły małe firmy. Bar, warsztat samochodowy, sklep gospodarstwa domowego, sklep mięsny Omara.

– To tutaj – oświadczyła Lula. – Sklep mięsny Omara. Jeśli serc używają do produkcji psiego żarcia, to Omar je sprzedaje na zupę. Musimy się tylko upewnić, że serce nie będzie bić, jak je dostaniemy.

– Bezpiecznie zaparkować motocykl przy krawężniku?

– Nigdy w życiu. Postaw maszynę przy samej szybie, żebyśmy ją miały na oku.

Za ladą stał wielki Murzyn. Włosy miał ostrzyżone krótko i przyprószone siwizną. Biały fartuch rzeźniczy był poplamiony krwią. Na szyi mężczyzna nosił gruby złoty łańcuch, w uchu brylantowy kolczyk. Uśmiechnął się szeroko na nasz widok.

– Lula! Świetnie wyglądasz. Nie widziałem cię, od kiedy przestałaś robić na ulicy. Ekstra skóra.

– To Omar – przedstawiła go Lula. – Jest bogaty jak Bili Gates. Prowadzi sklep rzeźniczy, bo lubi pakować rękę w kurze tyłki.

Omar odchylił głowę i wybuchnął śmiechem. Przypominało to ryk harleya pędzącego po Stark Street.

– Co mogę dla was zrobić? – spytał.

– Potrzebujemy serca.

Omar nawet nie mrugnął. Dostawał pewnie takie zamówienia codziennie.

– Jasne. Jakie chcecie? Do czego wam potrzebne? Do zupy? Na smażenie?

– Ludzkiego pewnie nie masz, co?

– Nie dzisiaj. Tylko na specjalne zamówienie.

– A jakie jest do niego najbardziej podobne?

– Świńskie. Trudno odróżnić.

– Dobra, weźmiemy je.

Omar podszedł do dużego pojemnika z organami i zaczął w nim grzebać. W końcu wyjął coś i położył w papierze woskowanym na wadze.

– No i jak?

Lula i ja przyjrzałyśmy się bliżej.

– Nie znam się za bardzo na sercach – wyznała Lula. – Może nam doradzisz. Szukamy takiego, które pasowałoby do świni ważącej ponad sto kilo, świeżo po ataku serca.

– Ile lat ma ta świnia?

– Sześćdziesiąt kilka, może siedemdziesiąt.

– To bardzo stara świnia – zauważył Omar. Znów podszedł do pojemnika i wyjął drugie serce. – Leży już od jakiegoś czasu. Nie wiem, czy ta świnia miała atak serca, ale organ nie wygląda za dobrze. – Dźgnął serce palcem. – Niczego mu nie brakuje, jest całe, wygląda po prostu, jakby było nieco przestarzałe, rozumiecie, co mam na myśli?

– Ile kosztuje? – spytała Lula.

– Macie szczęście. Przecena. Dostaniecie je za pół darmo.

Wymieniłyśmy z Lula spojrzenia.

– W porządku, bierzemy – zdecydowałam.

Omar wychylił się za ladę i popatrzył na pojemnik w dłoni Luli.

– Zapakować czy włożycie je do lodu?

W drodze powrotnej do biura zatrzymałam się na światłach, a obok stanął jakiś gość na harleyu.

– Ładny motor – powiedział. – Co macie w tej lodówce?

– Świńskie serce – odparła Lula. Światła się zmieniły i oboje ruszyliśmy. Pięć minut później byłyśmy w biurze i pokazałyśmy serce Connie.

– Rany, wygląda jak prawdziwe – zauważyła z podziwem.

Spojrzałyśmy na nią, unosząc brwi.

– Tak naprawdę to nie wiem – tłumaczyła się Connie.

– Będzie dobrze – zawyrokowała Lula. – Teraz tylko trzeba wymienić je za babcię.

Poczułam w żołądku macki strachu. Nerwowe łaskotanie, które pozbawiło mnie tchu. Nie chciałam, by coś złego spotkało babkę.

Valerie i ja. ciągle darłyśmy koty, kiedy byłyśmy małe. Zawsze wpadałam na jakiś szalony pomysł, a ona zawsze donosiła na mnie matce. Stephanie wlazła na dach garażu i próbuje fruwać, wrzeszczała do matki, biegnąc w stronę kuchni. Albo Stephanie próbuje sikać na stojąco jak chłopak. Kiedy już matka na mnie nakrzyczała i nikt nie widział, waliłam siostrę w głowę. Łup! I zaczynałyśmy się bić. Potem matka znów na mnie krzyczała. A ja uciekałam z domu. Zawsze biegłam do babci Mazurowej. Babcia Mazurowa nigdy nie prawiła mi kazań. Teraz wiem dlaczego. W głębi serca babka była jeszcze bardziej stuknięta niż ja. Przyjmowała mnie pod swój dach bez słowa reprymendy. Zanosiła do salonu cztery krzesła, ustawiała w kwadrat i zarzucała na nie prześcieradło. Potem dawała mi poduszkę i książki do czytania i posyłała mnie do tego prowizorycznego namiotu. Po kilku minutach pod prześcieradło wsuwał się talerz z piernikami albo kanapka. Po południu, zanim dziadek zdążył wrócić z pracy, matka zabierała mnie do domu i znów wszystko było w porządku.

A teraz babka siedziała z obłąkanym Eddiem DeChoochem. A ja miałam o siódmej wymienić ją na świńskie serce.

– Hm! – mruknęłam w zamyśleniu.

Lula i Connie popatrzyły na mnie.

– Myślę głośno – powiedziałam. – Może powinnam zadzwonić do Joego albo Komandosa i poprosić o wsparcie.

– Joe to policjant – przypomniała Lula. – A DeChooch powiedział: Żadnej policji.

– DeChooch nie będzie wiedział, że Joe jest ze mną.

– Myślisz, że Morelli przystanie na twój plan?

W tym problem. Musiałabym powiedzieć Joemu, że wymieniam babkę na świńskie serce. Gdybym ujawniła to po fakcie, kiedy wszystko poszłoby jak należy, to inna sprawa. W tej chwili wyglądało to tak, jakbym próbowała sfrunąć z garażu.

– Może obmyśliłby lepszy plan – zastanawiałam się.

– DeChooch chce tylko jednego – zauważyła Lula. – A ty masz to w tym pojemniku.

– Mam w pojemniku świńskie serce! – zawołałam.

– No cóż, z technicznego punktu widzenia to prawda – zgodziła się Lula.

Komandos bardziej by się pewnie nadawał. Pasował do beznadziejnych przypadków tego świata… jak Lula, babka i ja.

Jego komórka milczała, spróbowałam więc z pagerem i po niespełna minucie oddzwonił.

– Nowy problem z DeChoochem – wyjaśniłam. – Uprowadził moją babkę.

– Od dawna byli sobie przeznaczeni – zauważył Komandos.

– Mówię poważnie! Ogłosiłam wszem i wobec, że mam to, czego szuka DeChooch. A ponieważ nie ma Księżyca, porwał babkę, żeby mieć kogoś na handel. Wymiana odbędzie się o siódmej.

– Co zamierzasz mu dać?

– Świńskie serce.

– Uczciwa wymiana – powiedział Komandos.

– To długa historia.

– Co mogę dla ciebie zrobić?

– Przydałoby mi się wsparcie, gdyby coś poszło nie tak.

Potem zdradziłam mu szczegóły planu.

– Niech Vinnie założy ci nadajnik – powiedział. – Wstąpię po południu do biura i wezmę odbiornik. Włącz nadajnik o szóstej trzydzieści.

– Cena pozostaje niezmieniona?

– Zrobię to gratis.

Po założeniu nadajnika postanowiłyśmy z Lula pojechać do centrum handlowego. Lula potrzebowała butów, a ja chciałam na chwilę zapomnieć o babce.

Quaker Bridge to dwupiętrowy budynek przy trasie numer jeden, między Trenton a Princeton. Mieści typowe dla centrum handlowego butiki i dwa większe sklepy na obu końcach. Pośrodku znajduje się dom towarowy Macy's. Postawiłam motocykl pod domem towarowym, bo była akurat wyprzedaż obuwia.

– Popatrz tylko – powiedziała Lula, kiedy weszłyśmy do środka. – Nikt prócz nas nie ma przenośnej lodówki.

Trzymałam pojemnik jak coś niezwykle cennego, przyciskając go obiema rękami do piersi. Lula wciąż paradowała w skórzanym rynsztunku. Ja miałam wysokie buty, dżinsy, podbite oko i przenośną lodówkę. Ludzie wpadali na gabloty z towarem i manekiny, gapiąc się na nas.

Pierwsza zasada łowcy nagród… nie rzucać się w oczy.

Kiedy odezwała się moja komórka, omal nie upuściłam pojemnika. To był Komandos.

– Co ty, u diabła, wyprawiasz? Tak się rzucasz w oczy, że łazi za tobą bezustannie ochroniarz. Myśli pewnie, że masz bombę w pojemniku.

– Jestem trochę zdenerwowana.

– Nic dziwnego!

I rozłączył się.

– Posłuchaj – zwróciłam się do Luli. – Może zafundujemy sobie po kawałku pizzy i trochę ochłoniemy przed akcją?

– Dobry pomysł. I tak nie podobają mi się żadne buty. O wpół do siódmej opróżniłam pojemnik z roztopionego lodu i poprosiłam chłopaka w pizzerii o świeży. Dał mi pełen kubek.

– Potrzebuję do lodówki – wyjaśniłam. – Muszę mieć więcej.

Popatrzył na pojemnik.

– Obawiam się, że nie wolno mi dać pani więcej.

– Jak pan nie da nam lodu, nasze serce szlag trafi – oświadczyła Lula. – Musimy utrzymywać je w niskiej temperaturze.

Chłopak znów spojrzał na pojemnik.

– Wasze serce?

Lula zdjęła pokrywę i pokazała mu serce.

– Ja pieprzę – powiedział. – Bierzcie lodu, ile chcecie.

Napełniłyśmy pojemnik do połowy, by serce wyglądało ładnie i świeżo na swym nowym lodowym łożu. Potem poszłam do damskiej toalety i włączyłam nadajnik.

– Próba – powiedziałam. – Słyszysz mnie?

W sekundę później odezwała się moja komórka.

– Słyszę cię – odpowiedział Komandos. – Słyszę też kobietę w kabinie obok.

Zostawiłam Lulę w pizzerii i poszłam pod dom towarowy. Usiadłam na ławeczce z pojemnikiem na kolanach i komórką w kieszeni kurtki, tak żebym mogła bez trudu po nią sięgnąć.

Dokładnie o siódmej usłyszałam jej sygnał.

– Jesteś gotowa na instrukcje? – spytał DeChooch.

– Gotowa.

– Podjedź do pierwszego wiaduktu w kierunku południowym przy trasie numer jeden…

W tym momencie poklepał mnie po ramieniu ochroniarz.

– Przepraszam panią, ale muszę poprosić o ujawnienie zawartości tego pojemnika – powiedział.

– Kto tam jest? – dopytywał się DeChooch. – Kto to jest?

– Nikt – odparłam. – Przekazuj instrukcje.

– Proszę odsunąć się od pojemnika – nakazał ochroniarz. – Natychmiast.

Dostrzegłam kątem oka, że nadchodzi jego kolega.

– Posłuchaj – zwróciłam się do DeChoocha. – Mam tu mały problem. Możesz zadzwonić za dziesięć minut?

– Nie podoba mi się to – rzucił DeChooch. – Koniec. Po sprawie.

– Nie! Zaczekaj!

Rozłączył się.

Cholera.

– Co z wami? – spytałam ochroniarza. – Nie widział pan, że rozmawiam przez telefon? To takie ważne, że nie mogło poczekać dwie sekundy? Czego was uczą na kursach ochrony?

Zdążył już wyciągnąć broń.

– Proszę odsunąć się od pojemnika.

Wiedziałam, iż gdzieś z ukrycia obserwuje nas Komandos i że prawdopodobnie dławi się ze śmiechu. Postawiłam lodówkę na ławce i odsunęłam się.

– A teraz proszę wyciągnąć prawą rękę i zdjąć wieko, żebym mógł zajrzeć do środka – powiedział ochroniarz. Zrobiłam, co kazał. Nachylił się i zajrzał do pojemnika.

– Co to, u diabła, jest?

– Serce. Jakiś problem? To niezgodne z prawem zabierać serce do centrum handlowego?

Stali przy mnie już dwaj ochroniarze. Wymienili spojrzenia. Podręcznik zawodu ochroniarskiego nie przewidywał takiej sytuacji.

– Przepraszam, że panią niepokoiliśmy – tłumaczył się strażnik. – Ale ten pojemnik wyglądał podejrzanie.

– Baran – warknęłam, po czym zatrzasnęłam wieko, chwyciłam lodówkę i wpadłam do pizzerii.

– Oho – przywitała mnie Lula. – Jakim cudem masz jeszcze pojemnik? Miałaś dostać babkę.

– Spieprzyło się.

Komandos czekał przy moim harleyu.

– Jeśli kiedykolwiek trzeba będzie dać za mnie okup, to zrób mi tę przyjemność i nie załatwiaj tego osobiście – powiedział. Potem sięgnął pod moją koszulę i wyłączył nadajnik. – Nie martw się. Oddzwoni. Jak mógłby zrezygnować ze świńskiego serca? – Zajrzał do pojemnika. – To naprawdę świńskie serce.

– To ma być serce Louiego D. – wyjaśniłam. – DeChooch usunął je przez omyłkę. A potem jakoś je zgubił w drodze powrotnej do Richmond.

– A ty próbowałaś mu wcisnąć serce świni – powiedział Komandos.

– Było mało czasu – wyjaśniła Lula. – Chciałyśmy załatwić prawdziwe, ale było tylko na specjalne zamówienie.

– Niezły motor – pochwalił Komandos. – Pasuje do ciebie.

Potem wsiadł do samochodu i odjechał.

Lula zaczęła się wachlować.

– Ten mężczyzna jest taki gorący.

Wróciłam do domu i zadzwoniłam do matki.

– Chodzi o babkę – powiedziałam. – Spędzi noc u zaprzyjaźnionej osoby.

– Dlaczego nie zadzwoniła do mnie?

– Chyba uznała, że wystarczy pomówić ze mną.

– Bardzo dziwne. To mężczyzna?

– Tak.

Usłyszałam trzask tłukącego się talerza, a potem matka odłożyła słuchawkę.

Pojemnik stał na blacie szafki kuchennej. Zajrzałam do środka i nie byłam zadowolona z tego, co ukazało się moim oczom. Lód się topił, a serce nie wyglądało za dobrze. Mogłam zrobić tylko jedną rzecz. Zamrozić to cholerstwo. Wyjęłam bardzo ostrożnie serce i przełożyłam do torebki śniadaniowej. Zakrztusiłam się kilka razy, ale nie puściłam pawia, więc byłam bardzo z siebie zadowolona. Potem wsadziłam pakunek do zamrażarki.

Na sekretarce były dwie wiadomości od Joego. Obie brzmiały jednakowo: “Zadzwoń do mnie".

Nie miałam na to wielkiej ochoty. Wiedziałam, że będzie zadawał pytania, na które nie chciałam odpowiadać. Zwłaszcza że interes z sercem zakończył się całkowitą klapą. Jakiś irytujący glos w mojej głowie szeptał bezustannie: Gdyby zaangażowała się w to policja, mogłoby pójść lepiej.

A babka? Wciąż była z Eddiem DeChoochem. Stukniętym, zdesperowanym Eddiem DeChoochem.

Cholera. Wykręciłam numer Joego.

– Musisz mi pomóc – powiedziałam. – Ale nie możesz być gliną.

– Zechcesz to powtórzyć?

– Chcę ci coś powiedzieć, ale musisz obiecać, że zostanie to między nami, a policja się nie dowie.

– Nie mogę tego zrobić.

– Musisz.

– O co chodzi?

– Eddie DeChooch porwał babkę.

– Bez obrazy, ale będzie miał szczęście, jak przeżyje.

– Potrzeba mi towarzystwa. Możesz zostać na noc?

Pół godziny później zjawili się Joe i Bob. Bob spenetrował całe mieszkanie, wąchając siedziska krzeseł, zaglądając do kosza na śmieci, wreszcie drapiąc drzwi lodówki.

– Jest na diecie – wyjaśnił Morelli. – Był dziś na szczepieniu i weterynarz powiedział, że jest za gruby.

Potem Morelli włączył telewizor i znalazł kanał, gdzie grali Rangersi.

– Chcesz mi o tym opowiedzieć? – spytał.

Wybuchnęłam płaczem.

– On ma babkę, a ja to schrzaniłam. I teraz się boję. Nie odezwał się. Co będzie, jeśli ją zabił?

Łkałam bez opamiętania. Nie mogłam przestać. Zanosiłam się głupim, rozpaczliwym szlochem, aż zaczęło mi lecieć z nosa, a twarz spuchła i poczerwieniała.

Morelli otoczył mnie ramionami.

– Jak to schrzaniłaś?

– Miałam serce w pojemniku i strażnik mnie zatrzymał, a potem DeChooch się wyłączył.

– Serce?

Pokazałam palcem kuchnię.

– Jest w zamrażarce.

Morelli puścił mnie i podszedł do lodówki. Usłyszałam, jak otwiera drzwi. Upłynęła chwili ciszy.

– Masz rację – powiedział. – W zamrażarce jest serce.

Potem drzwi lodówki zamknęły się cicho.

– To świńskie serce – wyjaśniłam.

– Cóż za ulga.

Opowiedziałam mu wszystko.

Problem z Morellim polega na tym, że trudno go rozgryźć. Najpierw był cwanym dzieciakiem, potem stukniętym nastolatkiem. Przypuszczam, że zgodnie z tradycją. Mężczyźni z rodu Morellich znani są z trudnego charakteru. Ale potem, gdzieś około dwudziestki, Morelli zaczął się wyłamywać z tego schematu. I teraz trudno powiedzieć, kiedy zaczyna się nowy Morelli, a kończy dawny.

Podejrzewałam, że ten nowy uzna pomysł z wciskaniem świńskiego serca Eddiemu DeChoochowi za coś kretyńskiego. Co więcej, podejrzewałam, że cała ta historia rozbudzi tylko jego obawy co do ożenku z absolutną idiotką.

– Sprytnie zagrałaś z tym świńskim sercem – pochwalił Morelli.

O mało nie spadłam z kanapy.

– Gdybyś zadzwoniła do mnie, a nie do Komandosa, mógłbym zabezpieczyć teren.

– Teraz to wiem – kiwnęłam głową. – Nie chciałam zrobić niczego, co mogłoby spłoszyć DeChoocha.

Oboje podskoczyliśmy, gdy zadzwonił telefon.

– Daję ci jeszcze jedną szansę – powiedział DeChooch. – Spieprzysz ją i twojej babki nie ma.

– Nic jej nie jest?

– Doprowadza mnie do szału.

– Chcę z nią pogadać.

– Pogadasz, jak dostarczysz serce. A oto nowy plan. Weź serce i swoją komórkę do baru w Hamilton Town-ship.

– Do Srebrnego Dolara?

– Tak. Zadzwonię jutro o siódmej wieczorem.

– Dlaczego nie możemy dokonać wymiany wcześniej?

– Wierz mi, zrobiłbym to z chęcią, ale nie da rady. Serce w porządku?

– Trzymam je w lodzie.

– W jak dużej ilości lodu?

– Jest zamrożone.

– Tak sobie pomyślałem, że to będzie konieczne. Uważaj, żebyś nie oderwała nawet kawałeczka. Wycinałem je naprawdę ostrożnie. Nie wolno go uszkodzić.

Rozłączył się, a ja poczułam mdłości.

– Fuj.

Morelli objął mnie.

– Nie martw się o swoją babkę. Jest jak ten buick 53. Przerażająco niezniszczalna. Może nawet nieśmiertelna.

Pokręciłam głową.

– To starsza pani.

– Czułbym się znacznie lepiej, gdybym mógł w to uwierzyć – wyznał. – Ale myślę, że mamy tu do czynienia z generacją samochodów i kobiet, które przeczą nauce i logice.

– Masz na myśli swoją własną babkę.

– Nigdy tego nikomu nie powiedziałem, ale czasem się martwię, że ona naprawdę potrafi przenikać ludzi okiem. Czasem przyprawia mnie o śmiertelny strach.

Wybuchnęłam śmiechem. Naprawdę nie mogłam się powstrzymać. Morelli zawsze lekko traktował groźby i przepowiednie swej babki.

Obejrzeliśmy Rangersów, wyprowadziliśmy Boba i wpełzliśmy do łóżka.

Trach. Szur, szur. Trach.

Popatrzyliśmy po sobie. To Bob buszował, zrzucając z szafki talerze i szukając resztek jedzenia.

– Jest głodny – zauważył Morelli. – Może trzeba by go zamknąć z nami w sypialni, żeby nie zżarł krzesła.

Morelli wstał z łóżka i po chwili wrócił z Bobem. Zamknął drzwi na klucz i wskoczył z powrotem do łóżka. Bob wskoczył razem z nim, okręcił się wokół własnej osi pięć czy sześć razy, podrapał pazurami kołdrę i poobracał się jeszcze trochę, wyraźnie zbity z tropu.

– Cwaniak z niego – powiedziałam. – W sensie prehistorycznym.

Bob wykonał jeszcze kilka obrotów, a następnie wpakował się klinem między mnie a Morellego. Złożył swój wielki łeb na rogu poduszki Joego, westchnął z zadowoleniem i natychmiast zasnął.

– Musisz załatwić sobie większe łóżko – zauważył Morelli.

Nie musiałabym też martwić się zbytnio o antykoncepcję.

Morelli zlazł z łóżka o bladym świcie.

Otworzyłam oko.

– Co robisz? Ledwie świta.

– Nie mogę spać. Bob się rozpycha. Przyrzekłem poza tym weterynarzowi, że zmuszę go do wysiłku, idziemy więc pobiegać.

– To miłe.

– Wstawaj.

– Nie ma mowy.

– To ty mi załatwiłaś tego psa. I teraz ruszysz tyłek z łóżka i pobiegasz z nami.

– Nie zrobiłabym tego, nawet gdyby zajęło się ogniem.

Morelli złapał mnie za kostkę i ściągnął z łóżka.

– Nie zmuszaj mnie do brutalności – ostrzegł.

Staliśmy oboje, patrząc na Boba. Tylko on został jeszcze w łóżku. Wciąż trzymał łeb na poduszce, ale nie wyglądał na zadowolonego. To nie był ranny ptaszek. Ani typ atlety.

– Wstawaj – nakazał Morelli.

Bob zacisnął powieki, udając głęboki sen. Morelli spróbował wyciągnąć Boba z łóżka i Bob zawarczał głucho. Widać było, że nie żartuje.

– Cholera – zaklął Morelli. – Jak mam sobie z nim poradzić? Jak mam go zmusić, żeby narżnął o tej porze na trawnik Joyce?

– Wiedziałeś o tym?

– Gordon Skyer mieszka naprzeciwko. Grywam z nim w squasha.

– Ja przekupuję Boba żarciem. Morelli poszedł do kuchni i wrócił z torebką marchewki.

– Zobacz, co znalazłem – powiedział. – Masz w lodówce zdrową żywność. Jestem pod wrażeniem.

Nie chciałam psuć mu dobrego nastroju, ale marchewki były dla Reksa. Osobiście lubię marchewki tylko wtedy, kiedy są przysmażone w cieście naleśnikowym albo stanowią składnik ciasta z mnóstwem kremu.

Morelli podsunął marchewkę Bobowi, a Bob spojrzał na niego, jakby chciał powiedzieć: Chyba żartujesz.

Zrobiło mi się żal Joego.

– No dobra, ubierzmy się i zacznijmy przestawiać garnki w kuchni – zaproponowałam. – Bob się nie oprze.

Pięć minut później byliśmy gotowi do wyjścia, a Bob miał na szyi obrożę z przypiętą smyczą.

– Zaczekaj – powiedziałam. – Nie możemy wyjść i zostawić serca na pastwę losu. Ludzie regularnie się do mnie włamują.

– Jacy ludzie?

– Przede wszystkim Benny i Ziggy.

– Ludzie nie mogą ot, tak sobie, wchodzić do twojego mieszkania. To niezgodne z prawem. To włamanie i naruszenie terenu prywatnego.

– Nic wielkiego – uspokoiłam go. – Na początku człowiek jest trochę zaskoczony, ale potem się przyzwyczaja. A serce zostawimy u pana Morgensterna. To ranny ptaszek.

Wyjęłam serce z lodówki i poszliśmy do pana Morgensterna.

– Moja zamrażarka coś szwankuje – poinformowałam go. – Nie chcę, żeby się rozmroziło. Może pan to przechować do obiadu?

– Pewnie – odparł. – Wygląda jak serce.

– Nowa dieta. Raz na tydzień trzeba zjeść całe serce.

– Coś podobnego. Może też powinienem tak robić. Ostatnio czułem się nieco ociężały.

Morelli czekał już na parkingu. Biegał w miejscu. Bob zaś miał zadowoloną minę i cieszył się, że jest na świeżym powietrzu.

– Ma pusty brzuch? – spytałam.

– Dopilnowałem tego.

Morelli i Bob ruszyli żwawo do przodu, a ja powlokłam się za nimi. Mogę przejść pięć kilometrów w szpilkach i zamęczyć Morellego na śmierć podczas zakupów, ale nie biegam wyczynowo. Może gdyby chodziło o sprint do sklepu, gdzie wyprzedają torebki damskie…

Powoli zostawałam w tyle. Kiedy Morelli i Bob zniknęli za rogiem, udałam się do piekarni Ferraro. Kupiłam sobie ciastko zbożowe z migdałami i ruszyłam leniwym krokiem w stronę domu, jedząc po drodze. Byłam już prawie na parkingu, kiedy zobaczyłam Joego i Boba, jak cwałują wzdłuż St. James. Natychmiast zaczęłam biec i ciężko dyszeć.

– Gdzie się podziewaliście, chłopaki? – spytałam. – Zgubiłam was.

Morelli pokiwał z obrzydzeniem głową.

– Jakie to smutne. Masz cukier puder na koszuli.

– Musiał spaść z nieba.

– Żałosne – oświadczył Morelli.

W holu natknęliśmy się na Ziggy'ego i Benny'ego.

– Widzę, że uprawiacie jogging – zauważył Ziggy. – To bardzo zdrowe. Wszyscy ludzie powinni to robić.

Morelli położył dłoń na piersi Ziggy'ego, by go zatrzymać.

– Co tu robicie?

– Przyszliśmy zobaczyć się z panną Plum, ale nie zastaliśmy jej.

– Stoi teraz przed wami. Chcecie z nią pogadać?

– Pewnie – odparł Ziggy. – Smakował ci dżem?

– Jest doskonały. Dzięki.

– Nie włamaliście się przed chwilą do jej mieszkania, prawda? – upewnił się Morelli.

– Nigdy byśmy czegoś takiego nie zrobili – oświadczył uroczyście Benny. – Mamy dla niej zbyt wiele szacunku. Prawda, Ziggy?

– Tak, zgadza się – potwierdził Ziggy. – Ale moglibyśmy, gdybyśmy tylko chcieli. Dłonie mam nadal sprawne.

– Miałeś okazję rozmawiać z żoną? – spytałam Benny'ego. – Jest w Richmond?

– Rozmawiałem z nią wczoraj wieczorem. Jest teraz w Norfolk. Powiedziała, że wszystko się dobrze układa. Rozumiesz, że cała ta historia jest bardzo kłopotliwa dla wszystkich zainteresowanych.

– Prawdziwa tragedia. Jeszcze jakieś nowiny z Richmond?

– Niestety, nie.

Benny i Ziggy podreptali do windy, a ja i Morelli ruszyliśmy za Bobem do mojej kuchni.

– Byli tu, co? – domyślił się Morelli.

– Tak. Szukali serca. Żona Benny'ego robi mu z życia piekło.

Morelli odmierzył porcję żarcia dla Boba. Bob ją pochłonął i poprosił wzrokiem o więcej.

– Przykro mi, kolego – rozłożył ręce Morelli. – Tak to jest, kiedy się tyje.

Wciągnęłam brzuch, odczuwając wstyd z powodu ciastka. W porównaniu z Morellim byłam krową. Morelli miał mięśnie brzucha jak deska. Morelli mógł robić pompki. Mnóstwo pompek. W wyobraźni też mogłam robić pompki. W rzeczywistości pompki plasowały się tuż za rozkoszą joggingu.

ROZDZIAŁ 12

Eddie DeChooch ukrył gdzieś babkę. Prawdopodobnie nie w Burg, bo do tej pory już bym coś wiedziała. Gdzieś w Trenton. Oba połączenia na moją komórkę były lokalne.

Joe obiecał, że nie sporządzi formalnego raportu, ale wiedziałam, że będzie działał po cichu. Popyta, gdzie trzeba, i poprosi kolegów, żeby intensywniej zaczęli rozglądać się za DeChoochem. Connie, Vinnie i Lula też uruchomili swoje kontakty. Nie obiecywałam sobie po tym zbyt wiele. Eddie DeChooch działał w pojedynkę. Mógł czasem odwiedzić ojca Carollego czy wziąć udział w jakiejś stypie, ale tutaj działał sam. Byłam przekonana, że nikt nie zna jego kryjówki. Może prócz Mary Maggie. Z jakiegoś powodu, dwa dni wcześniej, DeChooch przyjechał do niej.

Zabrałam Lulę z biura i podjechałyśmy pod luksusowy budynek Mary Maggie. Był późny ranek, na ulicach ruch niewielki. W górze zbierały się chmury. Po południu spodziewano się deszczu. Nikt w Jersey nie zawracał tym sobie głowy. Był czwartek. Niech leje. W Jersey interesuje nas tylko pogoda w weekendy.

Mój Low Ryder wtoczył się z głuchym pomrukiem do podziemnego garażu, od cementowego sklepienia i podłoża odbijały się wibracje silnika. Nie zauważyłyśmy nigdzie białego cadillaca, ale srebrne porsche MMM stało na swoim zwykłym miejscu. Postawiłam harleya dwa rzędy dalej.

Popatrzyłyśmy po sobie. Nie miałyśmy wielkiej ochoty wchodzić na górę.

– Dziwnie się czuję przed tą rozmową – powiedziałam. – Ta historia z zapasami w błocie nie była dla mnie chwilą wielkiej chwały.

– To jej wina. Ona zaczęła pierwsza.

– Poszłoby mi lepiej, gdyby mnie nie zaskoczyła – tłumaczyłam się.

– Tak – przyznała Lula. – Widać to było po tym, jak wzywałaś pomocy, drąc się wniebogłosy. Mam nadzieję, że nie zechce mnie skarżyć za jakieś kontuzje.

Stanęłyśmy pod drzwiami Mary Maggie, nie odzywając się nawet słowem. Wzięłam głęboki oddech i nacisnęłam dzwonek. Kiedy Mary Maggie nas ujrzała, od razu chciała zatrzasnąć drzwi. Druga zasada łowcy nagród – jeśli drzwi się otwierają, wsuń stopę za próg.

– I co dalej? – spytała, próbując pozbyć się mojego buta.

– Chcę pogadać.

– Już ze mną gadałaś.

– Muszę pogadać jeszcze raz. Eddie DeChooch porwał mi babkę.

Mary Maggie przestała walczyć z moją stopą i popatrzyła na mnie.

– Mówisz poważnie?

– Mam coś, na czym mu zależy. A teraz on ma coś, na czym zależy mnie.

– Nie wiem, co powiedzieć. Przykro mi.

– Miałam nadzieję, że pomożesz mi ją znaleźć.

Mary Maggie otworzyła szerzej drzwi i obie z Lula weszłyśmy do środka. Nie podejrzewałam, że znajdę babkę wepchniętą do szafy, ale mimo wszystko się rozejrzałam. Mieszkanie było ładne, choć niezbyt duże. Salon, jadalnia i kuchnia połączone ze sobą. Jedna sypialnia. Łazienka i ubikacja. Wszystko urządzone za smakiem na sposób klasyczny. Miękkie barwy. Szarości i beże. No i oczywiście wszędzie książki.

– Naprawdę nie wiem, gdzie on jest – powiedziała Mary Maggie. – Poprosił o pożyczenie samochodu. Wcześniej też tak robił. Kiedy właściciel klubu chce coś pożyczyć, trudno odmówić. Nie zapominajcie, że to starszy człowiek. Po waszej wizycie pojechałam do jego bratanka i powiedziałam, że chcę wóz z powrotem. Eddie go przywiózł, kiedy zaczaiłyście się na niego w garażu. Od tej pory się z nim nie widziałam.

Zła wiadomość to ta, że jej wierzyłam. A dobra, że Ronald DeChooch kontaktował się ze swoim stryjem.

– Przepraszam za ten but – zwróciła się Maggie do Luli. – Szukaliśmy go, ale się nie znalazł.

– Hm – mruknęła tylko Lula. Zeszłyśmy w milczeniu do garażu.

– Co o tym myślisz? – spytała Lula.

– Myślę, że trzeba odwiedzić Ronalda DeChoocha.

Odpaliłam maszynę. Lula wspięła się na siodełko, po czym pomknęłyśmy przez garaż niby anioły zemsty i ruszyłyśmy w stronę firmy Ronalda.

– Szczęściary z nas, że mamy dobrą robotę – oświadczyła Lula, kiedy podjechałyśmy pod biuro DeChoocha. – Pomyśl tylko, mogłyśmy wylądować w takim miejscu, wąchać cały dzień smołę i łazić w butach z czarnymi plackami na podeszwach.

Zeszłam z motoru i zdjęłam kask. W powietrzu unosiła się ciężka woń asfaltu, a za zamkniętą bramą stały sczerniałe walce i smolarki, od których biło gorąco. Nigdzie nie dostrzegłam ludzi, nie ulegało jednak wątpliwości, że sprzęt wrócił właśnie z roboty.

– Będziemy działać profesjonalnie, ale stanowczo – uprzedziłam Lulę.

– Chcesz powiedzieć, że nie damy sobie wcisnąć żadnego kitu przez tego połamańca Ronalda.

– Widzę, że znów oglądałaś wrestling – zauważyłam.

– Nagrałam to sobie na wideo, żeby oglądać chłopaków – przyznała Lula.

Zebrałyśmy się w sobie, po czym wkroczyłyśmy dziarskim krokiem do środka, i to bez pukania. Niestraszna nam banda palantów grających w karty. Zamierzałyśmy usłyszeć odpowiedzi na nasze pytania. I wzbudzić szacunek.

Pokonałyśmy szybkim krokiem niewielki hol i, znów bez pukania, weszłyśmy do pomieszczenia w głębi, otwierając na oścież drzwi – i stanęłyśmy twarzą w twarz z Ronaldem DeChoochem, który bawił się właśnie we wsadzanego z personelem biurowym. Prawdę powiedziawszy, trudno było mówić o spotkaniu twarzą w twarz, gdyż DeChooch stał odwrócony do nas plecami. A dokładniej wypinał na nas swój wielki owłosiony tyłek, ponieważ załatwiał biedną kobietę w psim stylu. Spodnie miał spuszczone do kostek, a kobieta pochylała się nad stołem karcianym, trzymając się go z całej siły.

Zapadło straszliwe milczenie, a potem Lula wybuchnęła śmiechem.

– Powinieneś pomyśleć o depilacji tyłka – doradziła. – Masz paskudną dupę.

– Chryste – jęknął DeChooch, podciągając spodnie. – Człowiek nie może się integrować nawet we własnym biurze.

Kobieta podskoczyła i opuściła spódnicę, próbując schować cycki do stanika, w końcu umknęła z majtkami w dłoni, śmiertelnie zakłopotana. Miałam nadzieję, że została odpowiednio wynagrodzona.

– O co chodzi? – spytał wściekle DeChooch. – Macie jakąś konkretną sprawę czy przyszłyście sobie popatrzeć?

– Twój stryj porwał moją babkę.

– Co?

– Uprowadził ją wczoraj wieczorem i chce wymienić za serce.

Zdumienie widoczne w jego oczach wyraźnie się pogłębiło.

– Wiecie o sercu?

Wymieniłam z Lula spojrzenie.

– Ja…hm, mam serce – wyjaśniłam.

– Jezu Chryste. Jak je zdobyłaś?

– A co to ma za znaczenie? – spytała Lula.

– Właśnie – powiedziałam. – Ważne, żeby załatwić wszystko jak należy. Po pierwsze, chcę widzieć babkę w domu. A potem Księżyca i Dougiego.

– Z babką mogę coś poradzić – przyznał Ronald. – Nie wiem, gdzie stryj się ukrywa, ale czasem z nim rozmawiam. Ma komórkę. Dwaj pozostali to inna sprawa. Nic o nich nie wiem. O ile się orientuję, nikt o nich nic nie wie.

– Eddie ma dzwonić do mnie dziś wieczorem o siódmej. Lepiej, żeby wszystko poszło jak należy. Dam mu serce, a on odda mi babkę. Jeśli stanie się jej coś złego albo nie dojdzie do wymiany, to będzie naprawdę niedobrze.

– Rozumiem.

Wyszłyśmy z Lula, zamknęłyśmy za sobą drzwi, wsiadłyśmy na motor i odjechałyśmy. Dwie przecznice dalej musiałam się zatrzymać, bo tak ryczałyśmy ze śmiechu, że omal nie pospadałyśmy z siodełka.

– Ale numer – oświadczyła Lula. – Jeśli chcesz, żeby mężczyzna cię słuchał, przyłap go ze spuszczonymi gaciami.

– Nigdy jeszcze nikogo nie widziałam przy tym – wyznałam. Czułam, jak pod maską śmiechu płonie mi twarz. – Nigdy nawet nie patrzyłam w lustro.

– Nie ma po co – wyjaśniła Lula. – To mężczyźni uwielbiają patrzeć w lustro. Gapią się na siebie i widzą Supermana albo Szalonego Konia. Kobiety gapią się na siebie i dochodzą do wniosku, że trzeba odnowić kartę wstępu do siłowni.

Próbowałam odzyskać panowanie nad sobą, kiedy na moją komórkę zadzwoniła matka.

– Nie rozumiem, co się dzieje – powiedziała. – Gdzie twoja babka? Dlaczego jeszcze nie wróciła do domu?

– Wróci dzisiaj wieczorem.

– To samo mówiłaś wczoraj. Co to za mężczyzna, z którym jest? To mi się nie podoba ani trochę. Co ludzie powiedzą?

– Nie martw się, babcia jest bardzo dyskretna. Ona po prostu musiała to zrobić. – Nie bardzo wiedziałam, co jeszcze powiedzieć, zaczęłam więc naśladować trzaski i szumy. – Oho, coś przerywa, muszę kończyć.

Lula cały czas patrzyła mi przez ramię.

– Słuchaj, z parkingu przy firmie wyjechał właśnie duży czarny samochód – powiedziała. – I z budynku wyszli trzej mężczyźni. Mogłabym przysiąc, że pokazują nas palcem.

Spojrzałam, żeby zobaczyć, co się dzieje. Nie mogłam z tej odległości dostrzec szczegółów, ale jeden z mężczyzn rzeczywiście pokazywał na nas. Wszyscy wsiedli do wozu i ruszyli w naszą stronę.

– Może Ronald zapomniał nam coś powiedzieć – pocieszała się Lula.

Poczułam dziwny ucisk w piersi.

– Równie dobrze mógł do mnie zadzwonić.

– Wiesz, może nie powinnaś mu mówić, że masz to serce.

Cholera.

Wskoczyłyśmy na motor, ale wóz był tylko przecznicę dalej i zbliżał się coraz szybciej.

– Trzymaj się! – wrzasnęłam.

I wystrzeliłam do przodu. Przyśpieszałam aż do zakrętu i wzięłam go szerokim łukiem. Było to ryzykowne, nie jestem aż taką mistrzynią harleya.

– Hej! – wrzasnęła mi Lula w ucho. – Siedzą ci na tyłku.

Dostrzegłam kątem oka, że z boku pojawia się samochód. Jechaliśmy dwupasmówką, a od Broad dzieliły nas dwa skrzyżowania. Boczne ulice świeciły pustką, ale na Broad o tej porze dnia musiał panować spory ruch. Gdybym zdołała tam dotrzeć, może udałoby mi się ich zgubić. Czarny wóz mnie wyprzedził, oddalił się trochę, a potem stanął w poprzek ulicy, blokując przejazd. Drzwi lincolna otworzyły się, ze środka wyskoczyli czterej mężczyźni, a ja zahamowałam gwałtownie. Poczułam, jak Lula opiera mi rękę na barku, i dostrzegłam kątem oka kształt jej glocka.

Wszystko nagle znieruchomiało.

W końcu jeden z mężczyzn wysunął się do przodu.

– Ronnie powiedział, żebym dał ci jego wizytówkę, na wypadek, gdybyś chciała się z nim skontaktować. Jest tam numer jego komórki.

– Dzięki – wzięłam od niego wizytówkę. – To bardzo mądrze z jego strony, że o tym pomyślał.

– Tak. To bystry gość.

Potem wcisnęli się wszyscy do samochodu i odjechali.

Lula zabezpieczyła pistolet.

– Chyba sfajdałam się w gacie – oświadczyła.

Kiedy wróciłyśmy do biura, był tam już Komandos.

– Dziś o siódmej – poinformowałam go. – W Srebrnym Dolarze. Morelli wie, ale obiecał, że policja się nie włączy.

Komandos przyglądał mi się dłuższą chwilę.

– Mnie też tam potrzebujesz?

– Nie zawadziłoby.

Podniósł się z miejsca.

– Załóż nadajnik. Włącz go o szóstej trzydzieści.

– A ja? – spytała Lula. – Czy ktoś mnie zaprasza?

– Jedziesz jako obstawa – odparłam. – Ktoś musi trzymać pojemnik.

Srebrny Dolar znajduje się w Hamilton Township, blisko Burg, a jeszcze bliżej mojego mieszkania. Jest otwarty całą dobę, a odczytanie jego menu zabrałoby dwanaście godzin. Możesz tam dostać śniadanie o każdej porze dnia i ładny kawałek grillowanego sera o drugiej nad ranem. Lokal jest otoczony zewsząd brzydotą, dzięki której Jersey prezentuje się tak okazale. Sklepiki, oddziały banków, magazyny sklepów spożywczych, wypożyczalnie wideo, centra handlowe i pralnie. Do tego neony i światła uliczne jak okiem sięgnąć.

Dotarłam tam z Lula o szóstej trzydzieści z zamrożonym sercem, które obijało się o pojemnik, i nadajnikiem, który mnie drapał pod flanelową koszulą. Usiadłyśmy w boksie, zamówiłyśmy hamburgery z frytkami i zaczęłyśmy obserwować przez okno ruch uliczny.

Sprawdziłam nadajnik i otrzymałam od Komandosa telefoniczną wiadomość, że wszystko gra. Był gdzieś… tam. Obserwował lokal. Absolutnie niewidoczny. Joe też był na miejscu. Prawdopodobnie porozumiewali się ze sobą. Wiedziałam, że w przeszłości zdarzało im się pracować razem. Istniały zasady, które mężczyźni tacy jak Joe i Komandos wyznawali, by działać po swojemu. Zasady dla mnie niezrozumiałe. Zasady, które pozwalały dwóm osobnikom płci męskiej koegzystować dla powszechnego dobra.

Lokal wciąż był zapełniony ludźmi z drugiej zmiany. Pierwsza zmiana to byli emeryci, którzy przychodzili tu wczesną porą na specjalność dnia. Przed siódmą zaczynało się przerzedzać. To nie był Manhattan, gdzie ludzie zgodnie z modą jadają o późnej porze. Trenton ciężko pracuje i większość jego mieszkańców śpi już przed dziesiątą.

Moja komórka odezwała się o siódmej. Serce zabiło mi żywiej, gdy usłyszałam głos Eddiego DeChoocha.

– Masz serce? – spytał.

– Tak. Jest obok, w lodówce. Jak babka? Chcę z nią pogadać.

Rozległo się jakieś szuranie i mamrotanie, po czym w słuchawce odezwała się babcia.

– Siemanko – rzuciła.

– Nic ci nie jest?

– Czuję się super.

Coś za bardzo była wesoła.

– Piłaś?

– Razem z Eddiem wychyliliśmy dwa koktajle przed obiadem, ale nie martw się… jestem trzeźwa jak świnia.

Lula siedziała naprzeciwko, cały czas się uśmiechając i kiwając głową. Wiedziałam, że Komandos robi to samo.

Słuchawkę przejął Eddie.

– Gotowa na instrukcje?

– Tak.

– Wiesz, jak dojechać do Nottinhgam Way?

– Tak.

– Dobra. Stamtąd dojedziesz do Mułberry Street i skręcisz w Cherry.

– Chwileczkę. Ronald, twój bratanek, mieszka przy Cherry.

– Zgadza się. Zawieziesz mu serce. A on dopilnuje, żeby wróciło do Richmond.

Cholera. Miałam odzyskać babkę, ale nie Eddiego DeChoocha. Miałam nadzieję, że Joe i Komandos zgarną go w miejscu wymiany.

– A co z babką? – spytałam.

– Jak tylko dostanę wiadomość od Ronalda, uwolnię babkę.

Wsunęłam komórkę do kieszeni kurtki i przekazałam szczegóły Luli i Komandosowi.

– Jak na starego dziada, jest całkiem cwany – przyznała Lula. – Niezły plan.

Zdążyłam już zapłacić za jedzenie, więc rzuciłam tylko napiwek na stół, po czym wyszłyśmy z lokalu. Czamo-zielona otoczka wokół moich oczu zaczęła powoli żółknąć, ale i tak skryłam je pod ciemnymi okularami. Lula nie była już ubrana w skórę. Miała na sobie wysokie buty, dżinsy i T-shirt z mnóstwem wymalowanych krów i reklamą lodów. Innymi słowy, byłyśmy parą normalnych kobiet, które wybrały się wieczorem na hamburgera. Nawet lodówka wydawała się niegroźna. Nie było powodu podejrzewać, że skrywa serce, które stanowi okup za moją babkę.

A ci wszyscy ludzie, pochłaniający frytki i sałatkę, a na deser pudding ryżowy? Jakie mieli tajemnice? Kto mógłby przysiąc, że nie są szpiegami, bandytami czy złodziejami kosztowności? Rozejrzałam się wokół. Na dobrą sprawę nie wiadomo było nawet, czy są ludźmi.

Nie śpieszyłam się, jadąc w stronę Cherry Street. Martwiłam się o babkę i denerwowałam się myślą o przekazaniu Ronaldowi świńskiego serca. Prowadziłam więc bardzo ostrożnie. Ewentualna kraksa bardzo by skomplikowała moje wysiłki ratunkowe. Poza tym noc była ładna, w sama raz na jazdę harleyem. Nie padał deszcz, w powietrzu nie fruwały robale, z tyłu siedziała Lula, ściskając mocno lodówkę.

W domu Ronalda paliło się na ganku światło. Przypuszczałam, że facet czeka na mnie. I żywiłam nadzieję, że ma dość miejsca w zamrażarce na jeszcze jeden organ. Zostawiłam Lulę na motorze z glockiem w dłoni, a sama podeszłam z pojemnikiem pod drzwi i nacisnęłam dzwonek.

Ronald otworzył, popatrzył na mnie, potem na Lulę.

– Sypiacie też razem? – spytał.

– Nie – odparłam. – Sypiam z Morellim.

Ronaldowi trochę zrzedła mina, bo Morelli pracuje w kryminalnej, a Ronald nie jest święty.

– Zanim ci to oddam, masz zadzwonić do Eddiego i kazać mu uwolnić babkę – uprzedziłam.

– Pewnie. Wejdź.

– Zostanę tutaj. I chcę usłyszeć od babki, że wszystko jest w porządku.

Ronald wzruszył ramionami.

– Jak sobie życzysz. Pokaż serce.

Odsunęłam wieko i Ronald zajrzał do środka.

– Jezu, jest zamrożone – zauważył.

Ja też zerknęłam do pojemnika i ujrzałam kawał brązowego lodu, zawinięty w plastik.

– Tak, zaczęło wyglądać trochę nieświeżo. Nie można przetrzymywać serca bez końca, rozumiesz. Więc je zamroziłam.

– Widziałaś je, jak jeszcze nie było zamrożone, tak? I wyglądało dobrze?

– Wiesz, nie jestem ekspertem w tej dziedzinie.

Ronald zniknął i po chwili wrócił z komórką.

– Masz – wręczył mi telefon. – To twoja babka.

– Jestem w Quaker Bridge – powiedziała. – Widziałam w domu towarowym żakiet, który mi się podobał, ale muszę zaczekać na emeryturę.

Do rozmowy włączył się Eddie.

– Zostawię ją tutaj, w pizzerii. Możesz ją w każdej chwili odebrać.

Powtórzyłam jego słowa, by Komandos dobrze zrozumiał:

– Okay, zostawisz babkę w pizzerii w centrum handlowym Quaker Bridge.

– Zgadza się – potwierdził Eddie i spytał: – Co jest, masz nadajnik?

– Kto, ja? – zdumiałam się szczerze, po czym zwróciłam Ronaldowi telefon i oddałam mu pojemnik. – Na twoim miejscu schowałabym serce do zamrażarki, a na czas podróży do Richmond umieściła w lodzie.

Skinął głową.

– Zrobię tak. Nie chciałbym oddać Louiemu D. serca pełnego robactwa.

– A tak z ciekawości, to był twój pomysł, żebym przywiozła tu serce? – spytałam.

– Sama powiedziałaś, żebym wszystkiego dopilnował. Kiedy stanęłam przy motorze, wyjęłam komórkę i zadzwoniłam do Komandosa.

– Jestem w drodze – poinformował. – Jakieś dziesięć minut od Quaker Bridge. Zadzwonię, jak tylko będę ją miał.

Skinęłam głową i rozłączyłam się, nie mogąc wydobyć słowa. Bywają chwile, kiedy życie wydaje się naprawdę kurewsko przytłaczające.

Lula zajmuje maleńkie mieszkanko w części murzyńskiego getta, która – jak na getto – jest bardzo miła. Ruszyłam wzdłuż Brunswick Avenue, pokluczyłam trochę, przejechałam przez tory kolejowe i odszukałam rodzinne tereny Luli. Ulice były wąskie, domy bardzo małe. Zbudowano je pewnie dla imigrantów, którzy mieli pracować w fabrykach porcelany i hutach. Lula mieszkała między dwiema przecznicami, na pierwszym piętrze jednego z tych właśnie domów.

Moja komórka zadzwoniła w chwili, gdy zgasiłam silnik.

– Jest ze mną twoja babka, dziecinko – powiedział Komandos. – Zabieram ją do domu. Chcesz jakąś pizzę?

– Pepperoni, dużo sera.

– Dużo sera cię zabije – oświadczył Komandos i rozłączył się.

Lula zeszła z siodełka i popatrzyła na mnie.

– Dasz sobie radę? – spytała.

– Tak. Nic mi nie jest.

Nachyliła się i objęła mnie.

– Jesteś dobrym człowiekiem.

Uśmiechnęłam się, potem zamrugałam i wytarłam nos w rękaw. Lula też była dobrym człowiekiem.

– Oho – zauważyła. – Ty płaczesz?

– Nie. Chyba połknęłam po drodze robala.

Po dziesięciu minutach dotarłam do domu rodziców. Zaparkowałam pod sąsiednim i zgasiłam światła. Wykluczone, żebym weszła tam przed babką. Matka pewnie odchodzi już od zmysłów. Lepiej będzie wyjaśnić, że babka została porwana, kiedy pojawi się nareszcie we własnej osobie. Usiadłam na krawężniku i zadzwoniłam do Morellego.

– Babce nic już nie grozi – powiedziałam mu. – Jest z Komandosem. Odebrał ją z Quaker Bridge i wiezie do domu.

– Wiem. Pilnowałem cię u Ronalda. Zostałem tam, aż Komandos dał mi znać, że ma twoją babkę. Jadę teraz do domu.

Morelli poprosił mnie, żebym spędziła u niego noc, ale odmówiłam. Miałam coś do roboty. Odzyskałam babkę, lecz los Księżyca i Dougiego wciąż był niewiadomy.

Po chwili u wylotu ulicy błysnęły światła jakiegoś samochodu i przed domem rodziców zatrzymał się lśniący czarny mercedes. Komandos pomógł babce wysiąść i uśmiechnął się do mnie.

– Babka zjadła ci pizzę. Jak człowiek jest zakładnikiem, to chyba nabiera apetytu.

– Wejdziesz ze mną? – spytałam.

– Najpierw musiałabyś mnie zabić.

– Chcę z tobą pogadać. To nie potrwa długo. Poczekasz?

Nasze spojrzenia spotkały się i zapadła chwila pełnej napięcia ciszy. Oblizałam w myślach usta i zaczęłam się wachlować. Tak. Poczeka.

Ruszyłam w stronę domu, ale zatrzymał mnie. Jego dłonie wśliznęły się pod moją koszulę. Oddech utknął mi w krtani.

– Nadajnik – wyjaśnił, odrywając taśmę. Poczułam, jak jego gorące palce dotykają mojej skóry i muskają wzgórek piersi powyżej koronki stanika.

Babka stała już w drzwiach, kiedy ją dogoniłam.

– O rany, nie mogę się doczekać, kiedy wreszcie pójdę do salonu piękności i opowiem wszystkim, co mi się przytrafiło.

Ojciec podniósł wzrok znad gazety, a matka drgnęła odruchowo.

– Kogo wystawili u Stivy? – spytała babka ojca. – Nie miałam w ręku gazety przez kilka dni. Straciłam coś?

Matka zmrużyła oczy.

– Gdzie byłaś?

– Niech mnie szlag, jeśli wiem – odparła babka. – Miałam na głowie torbę, kiedy wchodziłam i wychodziłam.

– Została uprowadzona – wyjaśniłam matce.

– Co to znaczy… uprowadzona?

– Miałam akurat coś, czego potrzebował Eddie DeChooch, porwał więc babkę i przetrzymywał ją dla okupu.

– Dzięki Bogu! – zawołała z ulgą matka. – Myślałam, że zwiała z jakimś facetem.

Ojciec znów zajął się gazetą. Jeszcze jeden dzień z życia rodziny Plumów.

– Wyciągnęłaś coś od Choocha? – spytałam babkę. – Wiesz coś na temat miejsca pobytu Księżyca i Dougiego?

– Eddie nic o nich nie wie. Sam chciałby ich znaleźć. Mówi, że to Dougie wszystko zaczął. Że to on ukradł serce. Nie mogłam się co prawda zorientować, o co chodzi z tym sercem.

– I nie wiesz, gdzie cię trzymał?

– Założył mi torbę na głowę, kiedy mnie tam przywiózł i kiedy mnie stamtąd zabrał. Z początku nie uświadamiałam sobie, że mnie uprowadził. Myślałam, że chodzi mu o jakiś zboczony seks. Ale wiem, iż jeździliśmy po okolicy samochodem i że potem weszliśmy do garażu. Słyszałam, jak drzwi się zamykają i otwierają. A później poszliśmy do domu, do niższej części. Jakby z garażu prowadziło przejście bezpośrednio do piwnicy, tyle że urządzonej. Pokój z telewizorem, dwie sypialnie i mała kuchnia. I jeszcze pomieszczenie z piecem, pralką i suszarką. Nie mogłam wyjrzeć na zewnątrz, bo były tam tylko takie małe piwniczne okienka, przysłonięte z zewnątrz. – Babka ziewnęła. – No, idę do łóżka. Jestem wykończona, a jutro czeka mnie wielki dzień. Będę miała co opowiadać.

– Tylko nie mów nic o sercu – poprosiłam babkę. – Serce to tajemnica.

– Żaden kłopot, bo i tak nic nie wiem.

– Wniesiesz okarżenie?

Babka spojrzała na mnie zdumiona.

– Przeciwko Eddiemu? Skąd. Co by sobie ludzie pomyśleli!

Komandos czekał na mnie, opierając się o wóz. Był ubrany na czarno. Czarne spodnie, drogie na pierwszy rzut oka buty, czarny T-shirt, czarna kurtka z kaszmiru, którą włożył nie dla ochrony przed zimnem, tylko żeby zakryć broń. Nie robiło mi to specjalnej różnicy. I tak była elegancka.

– Ronald zawiezie pewnie jutro serce do Richmond – powiedziałam. – I odkryją, że to nie serce Louiego D, obawiam się.

– I?

– I powiadomią nas o tym, robiąc coś strasznego Księżycowi i Dougiemu.

– I?

– I myślę, że obaj są w Richmond. Przypuszczam, że żona i siostra Louiego D. działają po cichu razem. I podejrzewam, że to one przetrzymują Księżyca i Dougiego.

– I chciałabyś ich uratować?

– Tak.

Komandos uśmiechnął się.

– Może być niezła zabawa.

Komandos ma dziwne poczucie humoru.

– Dostałam adres Louiego D. od Connie. Jego żona siedzi pewnie zamknięta w domu od śmierci męża. Siostra Louiego D., Estelle Colluci, też tam jest. Wyjechała do Richmond w dniu, kiedy zniknął Księżyc. Myślę, że te kobiety zdołały jakoś uprowadzić Księżyca i wywieźć go do Richmond. I założę się, że Dougie również tam jest. Może Estelle i Sophia miały już serdecznie dosyć poronionych wysiłków Ziggy'ego i Benny'ego i wzięły sprawy w swoje ręce.

Niestety, od tego momentu moja teoria zaczynała rozpływać się w mgle domysłów. Między innymi dlatego, że Estelle Colluci nie pasuje do opisu kobiety o obłąkanych oczach. Co więcej, nie pasuje nawet do opisu kobiety w limuzynie.

– Chcesz zajrzeć najpierw do domu? – spytał Komandos. – Czy od razu jechać?

Spojrzałam na motor. Musiałam gdzieś go przechować. Wolałam nie mówić matce, że jadę z Komandosem do Richmond. I nie czułabym się spokojna, zostawiając maszynę na moim parkingu. Emeryci mieszkający po sąsiedzku zwykle najeżdżają wszystko, co jest mniejsze od cadillaca. I za żadne skarby nie chciałam zostawiać harleya u Morellego. Morelli upierałby się, że też pojedzie do Richmond. Był równie kompetentny przy tego typu operacjach jak Komandos. Prawdę mówiąc, mógł się nawet bardziej nadawać, ponieważ nie był tak stuknięty. Problem w tym, że nie była to operacja policyjna, tylko coś w sam raz dla łowców nagród.

– Muszę coś zrobić z motorem – wyjaśniłam Komandosowi. – Nie chcę go tu zostawiać.

– Nie martw się o to. Powiem Czołgowi, żeby się nim zajął do naszego powrotu.

– Będzie potrzebował kluczyków.

Komandos popatrzył na mnie jak na ciemniaczkę.

– Słusznie – przyznałam. – Co też mi przyszło do głowy? Czołg nie potrzebował kluczyków. Czołg należał do wesołej kompanii Komandosa, a chłopcy z wesołej kompanii mieli palce sprawniejsze niż Ziggy.

Wyjechaliśmy z Burg i skierowaliśmy się na południe, zjeżdżając na autostradę w Bordentown. Kilka minut później zaczęło padać, z początku była to tylko drobniutka mżawka, która jednak nasilała się z każdym kilometrem. Mercedes mknął z cichym szumem wstęgą szosy. Otoczyła nas zewsząd noc, ciemność rozpraszały tylko światełka na desce rozdzielczej wozu.

Przytulność w połączeniu z technologią kabiny odrzutowca. Komandos włączył kompakt i wnętrze wozu wypełniły dźwięki muzyki klasycznej. Symfonia. Nic rewelacyjnego, ale przyjemna. Obliczałam, że podróż potrwa z pięć godzin. Komandos nie nadawał się do pogawędki o niczym. Szczegóły swego życia i myśli zachowywał dla siebie. Więc rozłożyłam sobie siedzenie i zamknęłam oczy.

– Jeśli się zmęczysz i zechcesz, żebym poprowadziła, to daj mi znać – powiedziałam.

Ułożyłam się wygodnie i zaczęłam rozmyślać o Komandosie. Kiedy się poznaliśmy, był typowym mięśniakiem z ulicy. Mówił i chodził jak mieszkańcy hiszpańskiego getta, ubrany w wojskową połówkę. A teraz, ni stąd, ni zowąd, miał na sobie kaszmir, słuchał muzyki klasycznej, wyrażał się bardziej jak absolwent prawa z Harvardu niż Coolio.

– Nie masz przypadkiem brata bliźniaka? – spytałam.

– Nie – odparł cicho. – Istnieje tylko jeden ja.

ROZDZIAŁ 13

Obudziłam się, gdy samochód przestał jechać. Nie padało już, ale było bardzo ciemno. Spojrzałam na zegar elektroniczny mercedesa. Prawie trzecia. Ekran z systemem nawigacyjnym był włączony, ale pusty. Komandos obserwował z uwagą duży dom z cegły w stylu kolonialnym po drugiej stronie ulicy.

– Tu mieszkał Louie D.? – spytałam.

Komandos w milczeniu skinął głową.

Był to duży dom na małej działce. Sąsiednie wyglądały podobnie. Wszystkie stosunkowo nowe. Nie rosły obok dojrzałe drzewa czy krzewy. Za dwadzieścia lat byłoby tu pięknie. Teraz okolica sprawiała wrażenie zbyt nowej, zbyt nagiej. W oknach domu nie paliło się światło. Przy krawężniku nie parkowały wozy. Tutaj samochody trzymało się w garażach albo na podjazdach.

– Zostań – nakazał Komandos. – Rozejrzę się.

Patrzyłam, jak przechodzi przez ulicę i znika w cieniu domu. Opuściłam szybę i zaczęłam wytężać słuch, ale nic do mnie nie dotarło. Komandos służył niegdyś w siłach specjalnych i nie stracił swych umiejętności. Porusza się jak wielki niebezpieczny kot. Ja z kolei poruszam się jak bawół wodny. Z tego zapewne powodu musiałam czekać w wozie.

Pojawił się z drugiego końca domu i ruszył pewnym krokiem w stronę mercedesa. Po chwili wśliznął się za kierownicę i przekręcił kluczyk w stacyjce.

– Dom jest zamknięty na głucho – poinformował mnie. – Alarm włączony, okna zasłonięte. Niewiele można zobaczyć. Gdybym znał ten dom i mieszkańców, wszedłbym do środka i rozejrzał się. Ale wolę tego nie robić, nie wiem, ile osób tam w tej chwili przebywa. -Odjechał spod krawężnika i ruszył w dół ulicy. – Jesteśmy piętnaście minut drogi od dzielnicy handlowej. Komputer mówi mi, że jest tam duże centrum, fast foody i motel. Czołg zarezerwował dla nas pokoje. Będziesz mogła przespać się kilka godzin i odświeżyć. Proponuję, żebyśmy o dziewiątej zapukali do drzwi pani D. i wśliznęli się przy okazji do jej domu.

– Pasuje.

Czołg zarezerwował nam pokoje w typowym dwukondygnacyjnym motelu, niezbyt luksusowym, ale w miarę przyzwoitym. Na piętrze. Komandos otworzył drzwi do mojego pokoju i zapalił światło, potem rozejrzał się uważnie. Nic podejrzanego. Po kątach nie kryli się seryjni gwałciciele.

– Przyjdę po ciebie o wpół do dziewiątej – oznajmił. – Zjemy śniadanie i przywitamy się z damami.

– Będę gotowa.

Przyciągnął mnie do siebie, przysunął usta do moich ust i pocałował. Niespiesznie i głęboko. Przyciskał mocne dłonie do moich pleców. Chwyciłam go za koszulę i przytuliłam się. I poczułam, jak jego ciało reaguje.

Nagle ujrzałam w wyobraźni siebie w sukni ślubnej.

– Cholera! – powiedziałam.

– Kobiety reagują zazwyczaj inaczej, kiedy je całuję -zauważył.

– No dobra, nie będę cię oszukiwać. Naprawdę chciałabym się z tobą przespać, ale ta głupia suknia ślubna… Przesunął ustami od mojej brody aż do ucha.

– Mogę sprawić, że zapomnisz o sukni.

– Owszem, możesz. Ale wyniknęłyby z tego naprawdę straszne problemy.

– Masz dylemat natury moralnej.

– Tak.

Znów mnie pocałował. Tym razem delikatnie. Odsunął się, a w kącikach jego ust dostrzegłam nieznaczny i pozbawiony wesołości uśmiech.

– Nie chcę wywierać na ciebie nacisku ani walczyć z twoimi wątpliwościami, ale lepiej, żebyś sama zdołała przydybać Eddiego DeChoocha, bo jeśli będę musiał ci w tym pomóc, to przyjdę odebrać zapłatę.

I wyszedł. Zamknął za sobą drzwi i po chwili usłyszałam, jak oddala się do swojego pokoju.

Jezu.

Wyciągnęłam się na łóżku – w ubraniu, przy zapalonym świetle, z szeroko otwartymi oczami. Kiedy serce przestało mi walić w piersi, a sutki zaczęły się odprężać, wstałam i spryskałam sobie twarz wodą. Potem nastawiłam budzik na ósmą. Hura, cztery godziny snu. Zgasiłam światło i wpełzłam do łóżka. Nie mogłam zasnąć. Miałam za dużo rzeczy na sobie. Wstałam, rozebrałam się do majtek i wlazłam do łóżka z powrotem. Nic z tego, tak też nie mogłam zasnąć. Tym razem miałam za mało rzeczy na sobie. Włożyłam z powrotem koszulę, wsunęłam się pod kołdrę i natychmiast odpłynęłam w krainę snu.

Kiedy Komandos zapukał o wpół do dziewiątej do moich drzwi, byłam gotowa. Wzięłam już prysznic i ułożyłam sobie włosy najlepiej, jak umiałam, bez pomocy żelu. Noszę mnóstwo rzeczy w torbie, ale o żelu nie pomyślałam.

Komandos zamówił sobie na śniadanie kawę, ciastko owocowe i bułkę z pełnoziarnistej mąki. Ja wzięłam czekoladowego shake'a, muffina i frytki. Dostałam też zabawkę Disneya.

W Richmond było cieplej niż w Jersey. Kwitły niektóre krzewy i wczesne azalie. Niebo było czyste i nabierało z wolna błękitnego koloru. Dobry dzień, by sterroryzować dwie starsze damy.

Na głównych drogach panował spory ruch, ale uspokoiło się, gdy tylko wjechaliśmy w okolice domu Louiego D. Autobusy szkolne już zniknęły, a dorośli mieszkańcy udali się na zajęcia jogi, do luksusowych sklepów spożywczych, klubów tenisowych, siłowni i pracy. Otoczenie tchnęło tego ranka atmosferą powszedniej krzątaniny. Z wyjątkiem domu Louiego D. Dom Louiego D. wyglądał dokładnie tak samo jak o drugiej w nocy. Ciemny i pozbawiony życia.

Komandos zadzwonił do Czołga i dowiedział się, że Ronald wyszedł od siebie o ósmej z pojemnikiem. Czołg jechał za nim aż do Whitehorse, a kiedy upewnił się, że Ronald ruszył w stronę Richmond, zawrócił.

– I co myślisz o tym domu? – spytał Komandos.

– Myślę, że skrywa tajemnicę – odparłam,

Wysiedliśmy z samochodu i podeszliśmy do drzwi. Komandos nacisnął dzwonek. Po chwili otworzyła nam kobieta po sześćdziesiątce. Miała krótko obcięte kasztanowe włosy, okalające pociągłą, szczupłą twarz, w której najbardziej uderzały gęste czarne brwi. Była ubrana na czarno. Czarna szmizjerka na drobnej, kruchej sylwetce, czarny, rozpinany sweter, czarne pantofle i czarne pończochy.

Żadnego makijażu czy biżuterii z wyjątkiem prostego srebrnego krzyżyka na szyi. Oczy w ciemnych obwódkach i pozbawione blasku, jakby nie spała od bardzo dawna.

– Tak? – spytała beznamiętnie. Na małych, bezbarwnych ustach nie pojawił się cień uśmiechu.

– Szukam Estelle Colluci – wyjaśniłam.

– Estelle tu nie ma.

– Jej mąż powiedział, że tutaj przyjedzie,

– Jej mąż się mylił.

Komandos postąpił naprzód, a kobieta zagrodziła mu i drogę.

– Pani się nazywa DeStefano? – spytał.

– Jestem Christina Gallone. Sophia DeStefano to moja siostra.

– Musimy pomówić z panią DeStefano – oświadczył Komandos.

– Nie przyjmuje wizyt.

Komandos wepchnął kobietę do pokoju.

– Myślę, że przyjmuje – powiedział.

– Nie! – zawołała Christina, ciągnąc go za ubranie. – Ona się źle czuje. Musicie odejść!

Z kuchni wyszła druga kobieta. Była starsza od Christiny, ale podobna do niej. Miała na sobie taką samą czarną suknię, czarne buty i prosty srebrny krzyżyk. Była nieco wyższa, krótkie kasztanowe włosy przyprószała siwizna. Twarz wydawała się żywsza niż u siostry, ale oczy były dziwnie puste, jakby pochłaniały światło, ale nie promieniowały blaskiem. W pierwszej chwili pomyślałam, że jest pod wpływem jakichś leków. Potem przyszło mi do głowy, że musi być obłąkana. I nie wątpiłam, że mam przed sobą kobietę o szalonych oczach, która strzelała do Księżyca.

– O co chodzi? – spytała.

– Pani DeStefano? – zwrócił się do niej Komandos.

– Tak.

– Chcielibyśmy pomówić z panią o zniknięciu dwóch młodych mężczyzn.

Siostry popatrzyły po sobie, a mnie przeniknął dreszcz. Po mojej lewej ręce znajdował się salon. Był ciemny i odpychający, umeblowany bez polotu lśniącymi mahoniowymi stołami i krzesłami z ciężkim brokatowym obiciem. Zaciągnięte zasłony nie przepuszczały nawet odrobiny światła. Po prawej znajdował się niewielki gabinet, drzwi były częściowo uchylone, dostrzegłam zawalone papierami biurko. Zasłony, tak jak w salonie, były zaciągnięte.

– Co chcielibyście wiedzieć? – spytała Sophia.

– Nazywają się Walter Dunphy i Douglas Kruper, a chcemy wiedzieć, czy ich widziałyście.

– Nie znam żadnego z nich.

– Douglas Kruper nie pojawił się w sądzie – wyjaśnił Komandos. – Mamy powody podejrzewać, że przebywa w tym domu, a jako pracownicy biura Vincenta Pluma jesteśmy upoważnieni do przeprowadzenia rewizji.

– Nic z tego. Odejdziecie natychmiast albo wzywam policję.

– Jeśli woli pani, by podczas rewizji była obecna policja, to bezwarunkowo proszę dzwonić.

I znów wymiana spojrzeń między siostrami.

– Nie podoba mi się to najście – oświadczyła Sophia. – To brak szacunku.

Oho, pomyślałam. Przypomniała mi się jej nieszczęsna sąsiadka nieboszczka.

Komandos przesunął się w bok i otworzył szafę na płaszcze. W dłoni, przy boku, trzymał broń.

– Proszę przestać – powiedziała Sophia. – Nie macie prawa przeszukiwać tego domu. Wiecie, kim jestem? Zdajecie sobie sprawę, że jestem wdową po Louie DeStefano?

Komandos otworzył następne drzwi. Pralnia.

– Żądam, byście natychmiast przestali albo poniesiecie poważne konsekwencje.

Komandos otworzył drzwi prowadzące do gabinetu i zapalił światło, ani na chwilę nie spuszczając kobiet z oka.

Idąc za przykładem Komandosa, przeszłam przez salon i jadalnię, zapalając po drodze światła. Potem przeszłam przez kuchnię. W holu, naprzeciwko, zobaczyłam zamknięte drzwi. Spiżarnia albo piwnica. Nie chciałam tam zaglądać. Nie miałam broni. A nawet gdybym miała, to i tak nie potrafiłam się nią zbyt dobrze posługiwać.

Sophia wpadła nagle za mną do kuchni.

– Wynocha stąd! – wrzasnęła, chwytając mnie za nadgarstek i ciągnąc. – Wyjdź z mojej kuchni!

Wyrwałam się jej, a ona, ruchem niemal wężowym, sięgnęła do szuflady i wyciągnęła z niej pistolet. Obróciła się, wycelowała i oddała strzał do Komandosa. A potem skierowała broń na mnie.

Bez chwili zastanowienia, działając pod wpływem ślepego strachu, rzuciłam się na nią i zwaliłam ją na podłogę. Broń poleciała na bok, skoczyłam za nią. Komandos mnie uprzedził. Podniósł ją najspokojniej w świecie i schował do kieszeni.

Wstałam, nie bardzo wiedząc, co robić dalej. Rękaw kaszmirowej marynarki Komandosa był przesiąknięty krwią.

– Mam wezwać pomoc? – spytałam go.

Zsunął ostrożnie marynarkę i obejrzał ramię.

– Nic groźnego, daj mi tylko ręcznik – powiedział i wyciągnął zza paska kajdanki. – Skuj je ze sobą.

– Nie dotykaj mnie – ostrzegła Sophia. – Bo cię zabiję. Wydrapię ci oczy.

Zapięłam bransoletkę na dłoni Christiny i pociągnęłam ją w stronę siostry.

– Wyciągnij rękę – nakazałam.

– Nigdy – powiedziała i napluła na mnie.

Komandos przysunął się bliżej.

– Wyciągnij rękę albo zastrzelę twoją siostrę.

– Słyszysz mnie, Louie? – zawołała Sophia, spoglądając w górę, przypuszczalnie poza sufit. – Widzisz, co się dzieje? Widzisz tę hańbę? Jezu Chryste, Jezu Chryste.

– Gdzie oni są? – spytał Komandos. – Gdzie ci dwaj mężczyźni?

– Należą do mnie – powiedziała twardo Sophia. – Nie oddam ich. Dopóki nie dostanę tego, czego chcę. Ten kretyn DeChooch najął tego swojego pasera, żeby przywiózł serce z powrotem do Richmond. Był zbyt leniwy, za bardzo się wstydził, żeby zrobić to osobiście. I wiecie, co ten mały gnojek mi przywiózł? Pusty pojemnik. Myślał, że ujdzie mu to na sucho. Jemu i jego kumplowi.

– Gdzie oni są? – powtórzył pytanie Komandos.

– Są tam, gdzie ich miejsce. W piekle. I zostaną tam, dopóki mi nie powiedzą, co zrobili z sercem. Chcę wiedzieć, kto je ma.

– Ronald DeChooch – wyjaśniłam. – Jedzie tutaj.

Sophia zmrużyła oczy.

– Ronald DeChooch – powiedziała z pogardą i splunęła na podłogę. – Oto co myślę o Ronaldzie DeChoochu. Uwierzę, że ma serce Louiego, kiedy je zobaczę.

Najwidoczniej nie znała całej historii z moim udziałem.

– Puśćcie moją siostrę – błagała Christina. – Widzicie przecież, że nie czuje się dobrze.

– Masz przy sobie kajdanki? – spytał Komandos. Pogrzebałam w torbie i wyciągnęłam bransoletki.

– Przykuj obie do lodówki – nakazał. – I poszukaj zestawu pierwszej pomocy.

Mieliśmy już osobiste doświadczenia z ranami postrzałowymi, wiedzieliśmy więc, co należy robić. Na górze w łazience znalazłam wszystko, czego było mi trzeba, a potem zrobiłam Komandosowi opatrunek jałowy i nałożyłam plaster.

Komandos próbował się dostać do zamkniętego pomieszczenia naprzeciwko kuchni.

– Gdzie jest klucz? – spytał.

– Zgnij w piekle – powiedziała tylko Sophia, mrużąc swe gadzie oczy.

Komandos kopnął drzwi, które otworzyły się z łoskotem. Zobaczyliśmy niewielki podest i schody prowadzące do piwnicy. Panowała w niej nieprzenikniona ciemność. Komandos zapalił światło i zszedł na dół z wyciągniętą bronią. Była to niewykończona piwnica, pełna klasycznego asortymentu pudeł, narzędzi i przedmiotów zbyt dobrych, by je wyrzucić na śmietnik, ale jednocześnie niezbyt przydatnych. Stały tam też meble ogrodowe, przykryte starymi prześcieradłami. W jednym kącie znajdował się piec c.o. i podgrzewacz wody. W drugim pralnia. Trzeci natomiast zabudowany był aż do sufitu blokami betonowymi, które tworzyły małe pomieszczenie, jakieś dwa metry na dwa. Stalowe drzwi były zamknięte na kłódkę.

Popatrzyłam na Komandosa.

– Schron? Warzywniak? Spiżarka?

– Piekło – odparł Komandos, nakazując gestem, bym się odsunęła, i dwoma strzałami rozwalił kłódkę.

Otworzyliśmy drzwi, ale odór strachu i ekskrementów kazał nam się od razu cofnąć. Małe pomieszczenie było nieoświetlone, dostrzegliśmy jednak blask oczu w przeciwległym kącie. Księżyc i Dougie siedzieli razem, skuleni. Byli nadzy i brudni, włosy mieli zakurzone, ręce pokrywały otwarte rany. Przykuto ich do metalowego stołu, przytwierdzonego na stałe do ściany. Na podłodze walały się puste butelki po wodzie i opakowania po chlebie,

– Super – powiedział Księżyc.

Poczułam, jak uginają się pode mną nogi, i osunęłam się na jedno kolano. Komandos ujął mnie pod pachy i podniósł.

– Nie teraz – powiedział. – Ściągnij prześcieradła z tych mebli.

Usłyszałam dwa kolejne strzały. To Komandos uwalniał więźniów z łańcuchów.

Księżyc był w znacznie lepszej formie od Dougiego, który przebywał w tym pomieszczeniu dłużej. Stracił na wadze, a jego ramiona nosiły ślady oparzeń.

– Myślałem, że tu umrę – wyznał.

Wymieniliśmy z Komandosem spojrzenia. Gdybyśmy nie interweniowali, tym by się to pewnie skończyło. Sophia, po uprowadzeniu i torturach, nigdy by ich nie wypuściła.

Okryliśmy obu prześcieradłami i zaprowadziliśmy na górę. Kiedy weszłam do kuchni, by wezwać policję, nie mogłam uwierzyć własnym oczom. Z lodówki zwisała para kajdanek. Drzwi były wymazane krwią. Kobiety zniknęły.

Za moimi plecami stanął Komandos.

– Pewnie odgryzła sobie rękę – zauważył.

Wykręciłam 911 i po dziesięciu minutach pod dom zajechał radiowóz. Za nim pojawił się drugi, a także karetka.

Nie udało nam się wyjechać z Richmond aż do wieczora. Księżyc i Dougie zostali wpierw nawodnieni i dostali antybiotyki. Komandosowi zaszyto ranę i założono opatrunek. Spędziliśmy mnóstwo czasu na rozmowach z policją. Trudno było wyjaśnić niektóre aspekty całej historii. Nie wspomnieliśmy o transporcie świńskiego serca z Trenton. Nie zawracaliśmy też nikomu głowy porwaniem babki.

Komandos dał mi kluczyki od mercedesa, kiedy opuściliśmy szpital.

– Uważaj na drodze – doradził. – Lepiej, żeby policja nie interesowała się zbytnio tym samochodem.

Dougie i Księżyc, w czystych dresach i tenisówkach, usadowili się na tylnym siedzeniu, szczęśliwi z powodu uwolnienia. Droga powrotna upłynęła w spokoju. Obaj momentalnie zasnęli. Komandos pogrążył się w swoim świecie. Gdybym była bardziej wypoczęta, wykorzystałabym dogodną chwilę, by przemyśleć swoje życie. Musiałam jednak skoncentrować się na drodze.

Kiedy otwierałam drzwi do mieszkania, byłam niemal pewna, że zastanę w środku Ziggy'ego i Benny'ego. Zastałam tylko ciszę. Błogosławioną ciszę. Zamknęłam drzwi na klucz i opadłam na kanapę.

Obudziłam się trzy godziny później i poczłapałam do kuchni. Wrzuciłam do klatki Reksa kawałek krakersa i winogrono i przeprosiłam go. Byłam nie tylko ździrą, która pała żądzą do dwóch mężczyzn jednocześnie, ale i wyrodną matką chomika.

Moja sekretarka mrugała wściekle. Większość wiadomości pochodziła od matki. Dwie były od Morellego. Jedna od obsługi sklepu Tiny – suknia gotowa. Wiadomość od Komandosa, że Czołg pozostawił harleya na moim parkingu plus przypomnienie, bym uważała. Sophia i Christina wciąż się ukrywały.

Ostatnia wiadomość była od Vinniego. “Gratulacje na okoliczność uwolnienia babki. Właśnie się dowiedziałem, że masz także Księżyca i Dougiego. A wiesz, kogo brakuje? Eddiego DeChoocha. Pamiętasz go jeszcze? To ten gość, którego miałaś mi przyprowadzić. Ten sam, który pośle mnie z torbami, jeśli nie zaciągniesz jego zramolałej dupy do pierdla. Jest stary jak świat. Ślepy. Nie słyszy. A ty nie potrafisz go złapać. Na czym polega problem?".

Cholera. Eddie DeChooch. Tak naprawdę, to o nim zapomniałam. Siedział w jakimś domu. A ten dom miał garaż, z którego wchodziło się do piwnicy. Z opisu babki wynikało, że był bardzo duży. Nie znalazłabym podobnego w Burg. Ani w okolicy Ronalda. Co mi pozostawało? Nic. Nie miałam pojęcia, jak odszukać Eddiego DeChoocha. Prawdę powiedziawszy, nie miałam na to nawet ochoty.

Była czwarta rano, a ja ledwo trzymałam się na nogach. Wyłączyłam sygnał przy telefonie, powlokłam się do sypialni, wpełzłam pod kołdrę i nie obudziłam się do drugiej po południu.

Zdążyłam już włożyć kasetę do magnetowidu i usadowić się z miską popcornu na kolanach, kiedy zabrzęczał mój pager.

– Gdzie się podziewasz? – spytał Vinnie. – Dzwonię i nikt się nie odzywa.

– Wyłączyłam sygnał w telefonie. Chcę mieć wolny dzień.

– Twój wolny dzień właśnie się skończył. Podsłuchałem przed chwilą rozmowę na policyjnej linii. Pociąg towarowy z Philly staranował białego cadillaca na przejeździe przy Deeter Street. Kilka minut temu. Wygląda na to, że z wozu nic nie zostało. Masz tam natychmiast pojechać. Przy odrobinie szczęścia uda ci się zidentyfikować resztki, jakie pozostały z tego, co było kiedyś DeChoochem.

Spojrzałam na zegar w kuchni. Prawie siódma. Zaledwie przed dwudziestoma czterema godzinami byłam w Richmond, szykując się do drogi powrotnej. To przypominało zły sen. Niewiarygodne.

Chwyciłam torebkę i kluczyki od motoru, a resztę kanapki wepchnęłam do ust. Co prawda DeChooch nie należał do moich ulubieńców, ale nie marzyłam o tym, by przejechał go pociąg. Z drugiej strony, bardzo by mi to ułatwiło życie. Przewróciłam oczami, idąc przez hol. Powinnam trafić do piekła za takie myśli.

Dotarłam na Deeter Street po dwudziestu minutach. Okolica była zablokowana przez wozy policyjne i samochody ratownictwa technicznego. Zaparkowałam trzy przecznice dalej i resztę drogi pokonałam na piechotę. Kiedy się zbliżyłam, miejsce katastrofy odgradzano właśnie taśmą policyjną. Chodziło raczej o powstrzymanie gapiów niż zabezpieczenie samego terenu. Szukałam w tłumie znajomych twarzy, by przedostać się za taśmę. Dostrzegłam Joego Juniaka i Carla Costanzę w otoczeniu kilku mundurowych. Otrzymali wezwanie i stali teraz blisko wraku, potrząsając głowami.

Przepchnęłam się do nich, starając się nie patrzeć zbyt uważnie na szczątki wozu ani na porozrzucane członki.

– Hej! – zawołał Car! na mój widok. – Spodziewałem się, że przyjedziesz. To biały cadillac. W każdym razie to był biały cadillac.

– Zidentyfikowany?

– Nie. Tablic nie widać.

– Jest ktoś w środku?

– Trudno powiedzieć. Wóz ma teraz wysokość mniej więcej pięćdziesięciu centymetrów. Przewróciło go i sprasowało. Strażacy przygotowują wykrywacz ciał na podczerwień.

Wzdrygnęłam się odruchowo.

– Jezu.

– Tak, wiem. Przyjechałem na miejsce drugi. Rzuciłem okiem na cadillaca i ścisnęło mi jaja.

Z miejsca, w którym stałam, niewiele mogłam zobaczyć. Teraz, kiedy orientowałam się w rozmiarach zniszczenia, nie przeszkadzało mi to specjalnie. Wóz został uderzony przez pociąg towarowy, który na pierwszy rzut oka nie poniósł żadnego szwanku. O ile mogłam się zorientować, nawet się nie wykoleił.

– Wezwał ktoś Mary Maggie Mason? – spytałam. – Jeśli wóz prowadził Eddie DeChooch, to ona jest właścicielką cadillaca.

– Wątpię, czy ktoś ją powiadomił – odparł Juniak. – Nikt nie zdążył jeszcze o tym pomyśleć.

Miałam gdzieś adres i numer telefonu Mary Maggie. Zaczęłam przerzucać drobne, papierki po gumie, pilnik do paznokci, pastylki miętowe i inne śmieci, które zbierają się na dnie mojej torby, i w końcu znalazłam to, czego szukałam.

Mary Maggie odebrała po drugim sygnale.

– Mówi Stephanie Plum – powiedziałam. – Dostałaś już swój samochód?

– Nie.

– Doszło do zderzenia pociągu z białym cadillakiem. Pomyślałam, że może przyjechałabyś tu i spróbowała zidentyfikować ten wóz.

– Ktoś został ranny?

– Za wcześnie, żeby cokolwiek powiedzieć. Dopiero oglądają wrak.

Podałam jej lokalizację i powiedziałam, że będę czekać.

– Słyszałem, że ty i Mary Maggie jesteście kumpelkami – wyznał Costanza. – Tarzacie się razem w błocie.

– Owszem. Myślę o zmianie zawodu.

– Lepiej się zastanów. Obiło mi się o uszy, że Jaskinię Węża mają zamknąć.

– Niemożliwe. Był komplet widzów.

– Taki lokal robi forsę na wódzie, a ludzie nie piją tyle, ile trzeba. Przychodzą i kupują minimalną ilość. Wiedzą, że jak przeholują, to mogą stracić prawo jazdy. Dlatego Pinwheel Soba wycofał się z interesu. Otworzył budę w South Beach, gdzie ma zapewnioną frekwencję. Dave Vincent się nie przejmuje. Nigdy nie traktował tego poważnie. Robi pieniądze na towarze, o którym lepiej nie wiedzieć.

– Więc Eddie DeChooch nie zarabia na swojej inwestycji?

– Nie wiem. Ci faceci zgarniają śmietankę, ale podejrzewam, że DeChooch niewiele z tego ma.

Sprawę Loretty Ricci prowadził Tom Beli i wyglądało, że tę też będzie nadzorował. Był jednym z kilku funkcjonariuszy po cywilnemu, którzy kręcili się wokół samochodu i pociągu. Odwrócił się i podszedł do nas.

– Jest ktoś w samochodzie? – spytałam.

– Trudno powiedzieć. Silnik lokomotywy jest tak rozgrzany, że zakłóca czujnik ciepła. Musimy poczekać, aż przestygnie, albo ściągnąć wrak z torów i go rozciąć. A to może trochę potrwać. Część wozu utkwiła pod lokomotywą. Czekamy na sprzęt. Wiemy tylko jedno, w samochodzie nie ma nikogo żywego. Uprzedzę twoje pytanie – nie byliśmy w stanie odczytać tablic rejestracyjnych, nie mamy więc pojęcia, czy to wóz, którym jechał DeChooch.

Jak się jest dziewczyną Morellego, to ma się pewne przywileje. Człowiek doświadcza różnych uprzejmości, na przykład odpowiedzi na pytania.

Przejazd kolejowy przy Deeter Street jest wyposażony w sygnały ostrzegawcze i szlabany. Staliśmy spory kawałek dalej, bo lokomotywa pchała przed sobą samochód. Pociąg był długi, jego koniec znajdował się gdzieś poza Deeter Street. Widziałam z tego miejsca, że szlabany wciąż są opuszczone. Przyszło mi do głowy, że to niemożliwe, by wadliwie funkcjonowały i zamknęły się dopiero po katastrofie. Przypuszczałam, że kierowca zatrzymał samochód na torach celowo i czekał na nadjeżdżający pociąg.

Dostrzegłam po drugiej stronie ulicy Mary Maggie i pomachałam do niej. Przepchnęła się przez tłum ciekawskich i stanęła obok. Spojrzała pierwszy raz na samochód i zbladła jak ściana.

– O mój Boże – wyjąkała, otwierając szeroko oczy. Na jej twarzy malował się nieudawany szok.

Przedstawiłam Mary Maggie Tomowi i wyjaśniłam, że być może jest właścicielką cadillaca.

– Jeśli podejdziemy bliżej, to zdoła pani rozpoznać wóz?

– Jest ktoś w środku?

– Nie wiemy. Nikogo nie widać. Możliwe, że samochód jest pusty. Po prostu nie wiemy.

– Będę wymiotować – oznajmiła Mary Maggie.

Nastąpiła ogólna mobilizacja. Woda, kapsułki z amoniakiem, papierowa torebka. Nie mam pojęcia, skąd się to wszystko nagle wzięło. Gliniarze potrafią działać naprawdę szybko, kiedy mają do czynienia z zapaśniczką błotną, która cierpi na mdłości.

Kiedy już Mary Maggie przestała się pocić i odzyskała trochę kolorów. Beli podprowadził ją do wraku cadillaca. Ja i Costanza trzymaliśmy się o kilka kroków z tyłu. Nie miałam wielkiej ochoty oglądać tej masakry, nie chciałam też jednak niczego przegapić.

Zatrzymaliśmy się wszyscy jakieś trzy metry od wraku. Silnik lokomotywy nie pracował, ale jak mówił Beli, rzeczywiście promieniował straszliwym gorącem. Stalowe cielsko, budzące grozę nawet w chwili spoczynku.

Mary Maggie wpatrywała się przez chwilę w resztki cadillaca, a potem zachwiała się.

– To mój samochód – powiedziała. – Tak myślę.

– Po czym pani poznaje? – spytał Beli.

– Widzę kawałek tapicerki. Mój wujek kazał obić siedzenia na niebiesko. To nie była tapicerka fabryczna.

– Coś jeszcze?

Mary Maggie pokręciła głową przecząco.

– Chyba nie. Niewiele tu już widać.

Cofnęliśmy się, stając w małej grupce. Podjechały wozy z ciężkim sprzętem i zaczęto wydobywać cadillaca spod lokomotywy. Trzeba było użyć palników acetylenowych, by odłączyć samochód od pociągu. Zrobiło się ciemno i zainstalowano przenośne reflektory, by oświetlić miejsce, które teraz przypominało scenerię jakiegoś niesamowitego filmu.

Poczułam, jak ktoś ciągnie mnie za rękaw. Odwróciłam się i zobaczyłam babkę, która wspinała się na palce, by lepiej zobaczyć miejsce katastrofy. Była z nią Mabel Prichet.

– Widziałaś kiedyś coś takiego? – spytała. – Słyszałam w radiu, że pociąg uderzył w białego cadillaca, i od razu kazałam Mabel zawieźć się tutaj. To samochód DeChoocha?

– Nie wiemy na pewno, ale to niewykluczone.

Przedstawiłam babkę Mary Maggie.

– To dla mnie prawdziwa przyjemność – wyznała babka. – Jestem wielbicielką wrestlingu. – Znów spojrzała na wrak cadillaca. – Szkoda, gdyby tam siedział. Był taki milutki. – Babka nachyliła się ku Mary Maggie. – Wie pani, że zostałam uprowadzona? Miałam torbę na głowie i w ogóle.

– To musiało być straszne – zauważyła Mary Maggie.

– No, z początku myślałam, że Chooch chce spróbować ze mną jakiegoś zboczonego numeru. Ma problemy z penisem, rozumie pani. Ani drgnie. Leży jak trup. Ale potem się okazało, że to porwanie. Niezwykłe, prawda? Najpierw jeździliśmy w kółko. W końcu usłyszałam, jak wjeżdżamy do garażu z automatycznymi drzwiami. A garaż przylegał do takiej specjalnie urządzonej piwnicy z dwiema sypialniami i pokojem telewizyjnym. Stały tam krzesła w cętki.

– Znam ten dom – powiedziała Mary Maggie. – Byłam tam kiedyś na przyjęciu. Na dole jest też niewielka kuchnia, prawda? A łazienkę wyłożono tapetą z ptakami tropikalnymi.

– Zgadza się – potwierdziła babka. – Wszędzie tam były motywy afrykańskie. Chooch powiedział, że Elvis też miał taki pokój jak dżungla.

Nie mogłam uwierzyć własnym uszom. Mary Maggie znała kryjówkę DeChoocha! Co było już pewnie bez znaczenia.

– Do kogo należy ten dom? – spytałam.

– Do Pinwheela Soby.

– Myślałam, że przeniósł się na Florydę.

– Tak, ale zatrzymał dom. Ma tu krewnych, więc część roku spędza na Florydzie, a resztę w Trenton.

Rozległ się zgrzyt metalu i cadillac oderwał się od pociągu. Patrzyliśmy przez kilka pełnych napięcia minut, jak odcinano dach samochodu. Tom Beli stanął bliżej wraka. Po chwili odwrócił się, popatrzył na mnie i wymówił bezgłośnie: “Pusty".

– Nie ma go tutaj – powiedziałam.

Wszyscy odetchnęliśmy z ulgą. Nie bardzo wiedziałam dlaczego. Eddie DeChooch nie był w końcu jakimś wspaniałym człowiekiem. Ale pewnie nikt nie zasługuje na to, by pociąg robił z niego pizzę.

Zadzwoniłam do Morellego, kiedy tylko znalazłam się w mieszkaniu.

– Słyszałeś o DeChoochu?

– Tak, Tom Beli już mi mówił.

– To naprawdę dziwne. Myślę, że DeChooch zostawił po prostu samochód na torach, żeby najechał go pociąg.

– Tom też tak uważa.

– Dlaczego DeChooch miałby to zrobić?

– Może jest stuknięty?

Nie sądziłam, by DeChooch był stuknięty. Chcecie zobaczyć kogoś, kto jest stuknięty? To spójrzcie na Sophię. DeChooch miał problemy, fizyczne i emocjonalne. Jego życie waliło się w gruzy, tracił nad nim kontrolę. Nie wypaliło kilka rzeczy i on próbował to naprawić, a sytuacja się tylko pogarszała. Zaczynałam już wszystko rozumieć, z wyjątkiem Loretty Ricci i cadillaca na torach.

– Ale są i dobre wiadomości – powiedziałam. – Pojawiła się babka i zaczęła opowiadać Mary Maggie o porwaniu. Opisała dom, gdzie trzymał ją DeChooch. A Mary Maggie oświadczyła, że to przypomina dom Pinwheela Soby.

– Sobą mieszkał w Ewing, przy Olden Avenue. Mamy go w kartotece.

– To by się zgadzało. Widziałam DeChoocha w tamtej okolicy. Zawsze mi się wydawało, że jedzie do Ronalda, ale może jechał do Soby. Podasz mi adres?

– Nie.

– Co znaczy “nie"?

– Nie chcę, żebyś się tam kręciła. DeChooch jest niezrównoważony.

– To moja praca.

– Nie wyjeżdżaj znów ze swoją pracą.

– Nie uważałeś, żeby była taka zła, kiedy zaczęliśmy ze tobą chodzić.

– To było co innego. Nikt nie wspominał, że masz być matką moich dzieci.

– Nie wiem, czy w ogóle chcę je mieć.

– Chryste – jęknął Morelli. – Nigdy nie mów tego mojej matce czy babce. Każą cię zamordować.

– Naprawdę nie chcesz podać mi adresu?

– Nie.

– Sama się dowiem.

– Doskonale – powiedział Morelli. – Nie zamierzam przykładać do tego ręki.

– Powiesz Tomowi Bellowi, prawda?

– Tak. Zostaw to policji.

– W takim razie wojna – oświadczyłam.

– O Chryste – usłyszałam. – Znowu wojna.

ROZDZIAŁ 14

Odłożyłam słuchawkę i wzięłam adres od Mary Maggie. Teraz pojawił się problem. Nie bardzo miałam z kim jechać. Był piątkowy wieczór i Lula wybrała się pewnie na randkę. Komandos by się zgodził, ale nie chciałam go angażować zaraz po tym, jak został postrzelony. Nie zapominałam też o cenie za usługę. Na myśl o tym dostawałam palpitacji serca. Kiedy byłam blisko niego i chemia organizmu zaczynała działać, pragnęłam go cholernie. Kiedy dzieliła nas odległość, perspektywa spędzenia z nim nocy przerażała mnie śmiertelnie.

Gdybym zaczekała do jutra, policja by mnie wyprzedziła. Pozostała mi jeszcze jedna osoba, ale na myśl o współpracy z nią oblewałam się zimnym potem. Tą osobą był Vinnie. Kiedy otworzył biuro, osobiście dokonywał zatrzymywań. Gdy interes się rozrósł, zaangażował personel, a sam posadził tyłek za biurkiem. Złapie jeszcze kogoś od czasu do czasu, ale nie przepada za tym. Vinnie to dobry specjalista od kaucji, ale nie najuczciwszy łowca nagród.

Spojrzałam na zegar. Musiałam szybko podjąć decyzję. Nie chciałam z tym zwlekać, bo potem musiałabym wyciągać Vinniego z łóżka.

Wzięłam głęboki oddech i wykręciłam jego numer.

– Wpadłam na trop DeChoocha – oznajmiłam. – Chcę to sprawdzić, ale nie mam partnera.

– Przyjedź do biura za pół godziny.

Zaparkowałam harleya na zapleczu, obok granatowego cadillaca Vinniego. Tylne drzwi były otwarte, w środku paliło się światło.

Vinnie zapinał właśnie na nodze kaburę z bronią, kiedy wkroczyłam do biura. Miał na sobie obowiązkowy czarny strój, do tego kamizelkę kuloodporną. Ja natomiast włożyłam dżinsy, ciemnoliwkowy T-shirt i flanelową koszulę, rozpiętą z przodu. Broń zostawiłam w domu, w słoiku na pierniki. Miałam nadzieję, że Vinnie nie spyta o nią. Nienawidzę broni.

Rzucił mi kamizelkę, którą włożyłam.

– Słowo daję, nie rozumiem, jak ci się udaje kogokolwiek aresztować – powiedział, patrząc na mnie.

– Szczęście – wyjaśniłam.

Wręczyłam mu kartkę z adresem i poszłam za nim do jego wozu. Nigdy wcześniej nie pracowałam z Vinniem i teraz czułam się dziwnie. Nasze stosunki zawsze były nacechowane wzajemną niechęcią. Za dużo o sobie wiemy, by być przyjaciółmi. Co więcej, oboje bylibyśmy gotowi posłużyć się tą wiedzą w perfidny sposób, gdyby zaszła taka potrzeba. Okay, może nie jestem aż tak perfidna. Ale stać mnie na skuteczną groźbę. Może to samo dotyczy Vinniego.

Dom Soby stał w okolicy, którą powołano do życia prawdopodobnie w latach siedemdziesiątych. Posesje były duże, a drzewa dojrzałe. Budynki miały tradycyjny wygląd, garaże na dwa wozy i ogrodzone podwórza na tyłach, gdzie mogły bawić się bezpiecznie dzieci i psy. Prawie wszędzie paliły się światła. Ujrzałam w wyobraźni dorosłych, którzy śpią przed telewizorami, i dzieci, które odrabiają w swoich pokojach lekcje albo surfują po Internecie.

Vinnie zatrzymał się po drugiej stronie ulicy.

– Jesteś pewna, że to tutaj? – spytał.

– Mary Maggie powiedziała, że była tu na przyjęciu i że wystrój wnętrza pasuje do opisu babki.

– Jezu, zamierzam włamać się do domu, wierząc na słowo zapaśniczce błotnej. I to nie byle jakiego domu. Domu Pinwheela Soby.

Podjechał kawałek dalej i zaparkował. Wysiedliśmy i ruszyliśmy w stronę domu. Staliśmy przez chwilę na chodniku, obserwując sąsiednie budynki i nasłuchując, czy ktoś nie nadchodzi.

– Małe okienka na dole mają czarne okiennice – powiedziałam. – Są one zainstalowane na zewnątrz i zamknięte, tak jak opisała babka.

– No dobra, wchodzimy, a możliwości są dwie. Pierwsza – to niewłaściwy dom, czyli czekają nas poważne kłopoty, bo wystraszymy jakąś Bogu ducha winną rodzinę. Druga – to dom właściwy, czyli zacznie do nas strzelać DeChooch.

– Świetnie, że zapoznałeś mnie z listą ewentualności. Czuję się teraz znacznie lepiej.

– Masz jakiś plan? – chciał wiedzieć Vinnie.

– Owszem. Zadzwoń do drzwi i sprawdź, czy ktoś jest w domu. Ja tu zaczekam i będę ci zapewniała wsparcie.

– Mam lepszy pomysł. Pochyl się do mojego rozporka, to ci pokażę swój plan.

– Nigdzie nie pali się światło – zauważyłam. – Nie sądzę, by ktokolwiek był w domu.

– Może śpią.

– Może nie żyją.

– Nie byłoby źle – powiedział Vinnie. – Martwi ludzie nie strzelają do żywych. Ruszyłam przez trawnik.

– Sprawdźmy, czy nie pali się z tyłu.

– Przypomnij mi, żebym więcej nie wpłacał kaucji za starszych gości. Nie można na nich polegać. Nie rozumują normalnie. Zapominają łyknąć pigułki i zaraz chowają do szopy sztywniaków i porywają wiekowe damy.

– Z tyłu też się nie pali – oznajmiłam. – Co dalej? Potrafisz się włamywać?

Vinnie wyciągnął z kieszeni dwie pary gumowych rękawiczek i oboje je włożyliśmy.

– Mam trochę doświadczenia – oznajmił, po czym podszedł do tylnych drzwi i nacisnął klamkę. Zamknięte. Odwrócił się i popatrzył na mnie z uśmiechem. – Małe piwo.

– Dasz sobie radę z zamkiem?

– Nie, włożę rękę w dziurę po szybie.

Przysunęłam się do niego. Brakowało jednej szybki w drzwiach.

– DeChooch chyba zgubił klucze – domyślił się Vinnie. Akurat. Jakby je kiedykolwiek miał. Że też wpadł na to, by wykorzystać pusty dom Soby.

Vinnie nacisnął klamkę od środka i otworzył drzwi.

– Chwila prawdy – wyszeptał.

Trzymałam w dłoni latarkę, a serce biło mi nieco szybciej niż zwykle. Nie był to może dziki pęd, ale z pewnością szybki trucht.

Spenetrowaliśmy pośpiesznie parter i doszliśmy do wniosku, że DeChooch tutaj nie przebywał. Kuchnia nie nosiła śladów użytkowania. Lodówka była wyłączona i otwarta. W sypialniach, salonie i jadalni panował nieskazitelny porządek, każda poduszka leżała na swoim miejscu, na stole stały wazony w oczekiwaniu kwiatów. Pinwheel Sobą nieźle sobie mieszkał.

Dzięki zewnętrznym okiennicom i ciężkim zasłonom w środku mogliśmy zapalić w piwnicy światło. Było tu tak, jak opisały to babka i Mary Maggie. Kraina Tarzana. Meble z obiciami w kocie cętki i paski zebry. I jakby dla zmylenia, tapeta na ścianach z wizerunkami ptaków, które można spotkać tylko w Ameryce Południowej albo Środkowej.

Lodówka była wyłączona i zamknięta, ale wciąż zimna w środku. Szafy puste. Podobnie jak szuflady. Gąbka na suszarce pod zlewem lekko wilgotna.

– Minęliśmy się z nim – powiedział Vinnie. – Właśnie wyszedł i widzi mi się, że już tu nie wróci.

Zgasiliśmy światło i już zbieraliśmy się do wyjścia, kiedy rozległ się szum automatycznych drzwi od garażu. Znajdowaliśmy się w wykończonej części piwnicy. Od garażu oddzielał nas tylko niewielki hol, przedpokój i schody. Drzwi prowadzące do garażu były zamknięte. Przy progu pojawiła się smuga światła.

– O cholera! – szepnął Vinnie.

Drzwi się otworzyły i ukazał się w nich DeChooch. Zszedł do przedpokoju i zapalił światło u podnóża schodów, po czym spojrzał prosto na nas. Staliśmy wszyscy nieruchomo niczym samy w blasku samochodowych reflektorów. Minęło kilka sekunda nim Eddie zgasił światło i wbiegł na schody. Myślałam, że ruszy w stronę drzwi wejściowych na parterze, ale minął je i wpadł do kuchni, osiągając dobry czas jak na takiego staruszka.

Rzuciliśmy się za nim, wpadając na siebie w ciemności. Dotarliśmy na szczyt schodów i w tym momencie ujrzałam błysk ognia i łup – DeChooch strzelił do nas na ślepo. Wrzasnęłam i rzuciłam się na podłogę, szukając kryjówki.

– Agenci sądowi! – ryknął Vinnie. – Rzuć broń, DeChooch, ty stary, dumy pierdzielu!

DeChooch odpowiedział następnym strzałem. Usłyszałam, jak coś się roztrzaskuje, a Vinnie klnie. W sekundę później otworzył ogień.

Siedziałam za kanapą, zakrywając rękami głowę. Vinnie i DeChooch walili do siebie w ciemności, jakby mieli zawiązane oczy. Vinnie był uzbrojony w cztemastostrzałowego glocka. Nie wiedziałam, czym dysponuje DeChooch, ale przypominało to broń maszynową. Nagle zapadła cisza i usłyszałam, jak pusty magazynek Vinniego uderza o podłogę, a na jego miejsce wsuwa się nowy. Tak mi się przynajmniej wydawało, że to Vinnie. Trudno było coś powiedzieć, ponieważ kuliłam się tchórzliwie za kanapą.

Cisza wydawała się jeszcze bardziej ogłuszająca od huku strzałów. Wysunęłam głowę i wlepiłam wzrok w smolistą ciemność.

– Halo?

– Straciłem DeChoocha – wyszeptał Vinnie.

– Może go zabiłeś?

– Poczekaj chwilę. Co to za hałas?

Automatyczne drzwi garażu.

– Kurwa! – wrzasnął Vinnie. Ruszył w stronę drzwi wejściowych, potknął się i walnął tyłkiem o podłogę. Zerwał się na równe nogi, otworzył gwałtownie drzwi i wycelował.

Usłyszałam pisk opon i zobaczyłam, jak Vinnie zatrzaskuje drzwi.

– Cholera, gówno, w mordę, kurwa! – rzucił tylko, kręcąc się po przedpokoju. – Nie mogę uwierzyć, że zwiał! Minął mnie, jak ładowałem spluwę. Kurwa, kurwa, kurwa!

Rzucał kurwami z taką zawziętością, że o mało nie pękła mu tętnica na skroni. Po chwili zapalił światło i zaczęliśmy się rozglądać. Lampy były stłuczone, ściany i sufit podziurawione, obicia porozrywane kulami.

– Ja pieprzę! – rzucił z podziwem Vinnie. – Wygląda jak strefa działań wojennych. W dali zawyły syreny. Policja.

– Zmywam się stąd – oświadczył Vinnie.

– Nie wiem, czy to dobry pomysł uciekać przed policją.

– Nie uciekam przed policją – wyjaśnił Vinnie, skacząc w stronę tylnego wyjścia. – Uciekam przed Pinwheelem Sobą. Myślę, że najlepiej nie mówić nikomu o naszej wizycie.

Słuszna uwaga.

Przemknęliśmy przez najciemniejszą część podwórza, a potem przez posesję za domem Soby. Na gankach zapalały się światła, szczekały psy. Biegliśmy między krzewami, dysząc ciężko. Kiedy od samochodu dzieliło nas tylko jedno podwórze, wynurzyliśmy się z cienia i spacerkiem pokonaliśmy resztę drogi. Całe zamieszanie skupiło się przed domem Soby.

– Dlatego nie należy nigdy parkować przed domem delikwenta – skomentował Vinnie.

Godne zapamiętania.

Wsiedliśmy do wozu, Vinnie bez pośpiechu przekręcił kluczyk w stacyjce, po czym odjechaliśmy jak dwoje szanowanych i odpowiedzialnych obywateli. Dotarliśmy do skrzyżowania i Vinnie spojrzał w dół.

– Jezu, stanął mi – powiedział.

Spomiędzy zasłon w mojej sypialni wyglądało słońce, a ja zastanawiałam się właśnie, czy nie wstać z łóżka, kiedy ktoś zapukał do drzwi. Szukałam ubrania przez jakąś minutę i w tym czasie pukanie zmieniło się we wrzask.

– Hej, Steph, jesteś tam? Tu Księżyc i Dougie.

Otworzyłam im drzwi, a oni od razu zaczęli mi przypominać Boba, szczęśliwego i pełnego radosnej energii.

– Przynieśliśmy ci pączki – poinformował Dougie, wręczając mi dużą białą torbę. – I mamy ci coś do powiedzenia.

– Tak – potwierdził Księżyc. – Poczekaj tylko, aż usłyszysz. To niesamowite. Gadaliśmy o tym z Dougiem. I wykombinowaliśmy, co się stało z sercem.

Postawiłam torbę z pączkami na szafce i wszyscy się poczęstowaliśmy.

– To był pies – wyjaśnił Księżyc. – Pies pani Belski, Spotty, zjadł serce Louiego D.

Zastygłam z pączkiem w dłoni.

– Rozumiesz, DeChooch dogadał się z Dougsterem, który miał zawieźć serce do Richmond – mówił dalej Księżyc. – Ale DeChooch nie powiedział Dougsterowi nic prócz tego, że pojemnik trzeba dostarczyć do pani D. No więc Dougster postawił pojemnik na przednim siedzeniu Batmobila, bo chciał wyruszyć z samego rana. Problem w tym, że Huey i ja potrzebowaliśmy wozu na wieczór, a że ten ma tylko dwa fotele, postawiłem pojemnik na tylnym ganku.

Dougie uśmiechał się od ucha do ucha.

– To kapitalne – powiedział tylko.

– Tak czy owak, odstawiliśmy wóz nad ranem, bo Huey musiał iść do roboty. Podrzuciłem go, a potem zaparkowałem na podwórzu Dougiego i właśnie wtedy zobaczyłem, że pojemnik jest przewrócony, a Spotty coś zżera. Niewiele się nad tym zastanawiałem, bo Spotty zawsze grzebie w śmietniku. No więc wsadziłem pojemnik z powrotem do wozu i poszedłem do domu pooglądać sobie telewizję. Fajny film leciał.

– A ja zawiozłem pusty pojemnik do Richmond – dokończył Dougie.

– Spotty zżarł serce Louiego D. – powtórzyłam.

– Właśnie – zauważył Księżyc, który skończył pączka i otarł dłonie o koszulę. – No, musimy lecieć. Mamy robotę.

– Dzięki za pączki.

– Żaden problem.

Stałam potem przez dziesięć minut w kuchni, próbując przetrawić tę nową informację i zastanawiając się, jakie ma ona znaczenie w wielkim porządku wszechrzeczy. Czy to właśnie się dzieje, kiedy twój los dobiega końca? Pies zżera ci serce? Nie mogłam dojść do żadnych konkluzji, więc postanowiłam wziąć prysznic i sprawdzić, czy to pomoże.

Zamknęłam drzwi i powlokłam się do łazienki. Zdołałam jednak dotrzeć tylko do salonu, kiedy znów zapukano, a zanim zdążyłam otworzyć, drzwi rozwarły się z impetem, który wyrwał łańcuch. Rozległo się przekleństwo -z ust Morellego, jak poznałam.

– Dzień dobry – powiedziałam, patrząc na łańcuch, który kołysał się bezużytecznie.

– Nie jest w żadnym wypadku dobry – oświadczył Morelli. Oczy miał pociemniałe i zmrużone, usta zaciśnięte. – To nie ty pojechałaś zeszłej nocy do domu Soby, prawda?

– Nie – odparłam, kręcąc głową. – To nie ja.

– Dobrze. Tak myślałem… bo jakiś idiota wlazł tam i zdemolował mieszkanie. Urządził sobie cholerną kanonadę. Prawdę mówiąc, podejrzewa się, że było nawet dwóch ludzi, którzy odwalili strzelaninę stulecia. I wiem, że nie byłabyś tak kurewsko głupia.

– Dobrze to ująłeś.

– Jezu Chryste, Stephanie! – wrzasnął. – Coś ty sobie myślała? Co, do cholery, się tam wydarzyło?

– To nie byłam ja, pamiętasz?

– Ach tak, zapomniałem. Co w takim razie ktoś inny robił w domu Soby, jak myślisz?

– Przypuszczam, że szukał DeChoocha. I może go znalazł i wywiązała się strzelanina.

– I DeChooch zwiał?

– Tak zakładam.

– Dobrze, że nie znaleziono innych odcisków palców niż DeChoocha, bo w przeciwnym razie ten ktoś, kto był na tyle głupi, żeby strzelać w domu Soby, miałby do czynienia nie tylko z policją, ale i z Sobą.

Zaczęło mnie wkurzać, że Morelli tak się na mnie wydziera.

– Rzeczywiście, dobrze – zauważyłam grosem sugerującym syndrom napięcia przedmiesiączkowego. – Coś jeszcze?

– Tak, coś jeszcze. Wpadłem na dole na Dougiego i Księżyca. Powiedzieli mi, że ty i Komandos uratowaliście ich.

– Więc?

– W Richmond.

– Więc?

– I Komandosa postrzelili?

– Draśnięcie.

Morelli zacisnął wargi.

– Jezu.

– Bałam się, że sprawa ze świńskim sercem wyjdzie na jaw i że Dougie i Księżyc zapłacą za to.

– Godne pochwały, ale nie czuję się przez to wcale lepiej. Chryste, dostaję wrzodów. Przez ciebie wypijam butelki maloksu. Nienawidzę tego. Zastanawiam się codziennie, w co znów wdepnęłaś i kto do ciebie strzela.

– To czysta hipokryzja. Sam jesteś gliną.

– Nikt do mnie nigdy nie strzela. Grozi mi to tylko wtedy, kiedy jestem z tobą.

– Jaka jest konkluzja?

– Konkluzja jest taka, że musisz wybrać między mną a pracą.

– Wiesz co, nie spędzę reszty życia z kimś, kto stawia mi ultimatum.

– Doskonale.

– Doskonale.

I wyszedł, trzaskając drzwiami. Lubię myśleć o sobie jako o osobie bardzo zrównoważonej, ale tego było dla mnie za wiele. Płakałam, aż wypłakałam się do szczętu, a potem zjadłam trzy pączki i wzięłam prysznic. Wytarłam się, ale nadal było mi źle, więc postanowiłam ufarbować się na blondynkę. Zmiana to dobra rzecz, no nie?

– Chcę, żeby były koloru blond – oświadczyłam panu Arnoldowi. – Platynowa blondynka. Chcę wyglądać jak Marilyn.

– Kochanie, z twoimi włosami nie będziesz wyglądać jak Marilyn – sprowadził mnie na ziemię pan Arnold. – Będziesz wyglądać jak Art Garfunkel.

– Niech pan farbuje.

Natknęłam się w holu na pana Morgensterna.

– Fiu! – gwizdnął. – Wyglądasz jak ta gwiazda piosenki… jak ona się nazywa?

– Garfunkel?

– Nie. Ta z piersiami jak rożki lodowe.

– Madonna.

– Właśnie. Wypisz wymaluj.

Weszłam do mieszkania, po czym skierowałam się od razu do łazienki i spojrzałam w lustro. Włosy mi się podobały. Były inne. Miały w sobie klasę o posmaku nieco kurewskim.

Na szafce kuchennej leżał stos korespondencji, którą dotąd uparcie ignorowałam. Wyjęłam z lodówki piwo, by oblać nową fryzurę, i przejrzałam pocztę. Rachunki, rachunki, rachunki. Przewertowałam wydruki z konta. Za mało pieniędzy. Musiałam schwytać DeChoocha.

Domyślałam się, że DeChooch też ma problemy finansowe. Koniec z hazardem. Fiasko numeru z papierosami. Małe albo żadne pieniądze z Jaskini Węża. A teraz jeszcze brak samochodu i dachu nad głową. Poprawka, brak cadillaca. Czymś przecież odjechał. Nie wiedziałam dokładnie czym.

Na mojej sekretarce były cztery wiadomości. Nie sprawdziłam ich, bo bałam się, że są od Joego. Podejrzewałam, że żadne z nas nie było przygotowane do małżeństwa. I zamiast zmierzyć się z tym problemem, robiliśmy wszystko, by zniszczyć nasz związek. Nie rozmawialiśmy o ważnych sprawach, takich jak dzieci czy praca. Każde z nas zajmowało stanowisko i zaczynało wrzeszczeć.

Może to nie pora na małżeństwo. Nie zamierzam być do końca życia łowczynią nagród, ale z pewnością nie marzy mi się w tej chwili rola kury domowej. A już na pewno nie chcę wychodzić za mąż za kogoś, kto stawia mi warunki.

No i może Joe nie bardzo wie, czego właściwie oczekuje od żony. Wychował się w tradycyjnym włoskim domu z niepracującą matką i dominującym ojcem. Jeśli potrzebuje żony, która pasuje do tego modelu, to ja nie jestem dla niego. Niewykluczone, że któregoś dnia zostanę matką, która siedzi w domu, ale zawsze będę próbowała pofrunąć z dachu. Taka już jestem.

No to pokażmy trochę ikry, Blondie, powiedziałam sobie. Oto nowa i lepsza Stephanie. Sprawdź te wiadomości na sekretarce. Bądź nieustraszona.

Odtworzyłam pierwszą w kolejności. Matka. “Stephanie? To ja. Mam pieczeń na kolację, a na deser ciastka. Z posypką. Dziewczynki lubią ciastka".

Druga była od obsługi sklepu. Przypomnienie, że suknia jest do odebrania.

Trzecia od Komandosa – najświeższe informacje o Sophii i Christinie. Christina zgłosiła się do szpitala z doszczętnie połamaną ręką. Siostra pogruchotała ją tłuczkiem do mięsa, żeby uwolnić się z kajdanek. Nie mogąc znieść bólu, Christina oddała się w ręce policji, ale Sophia nadal pozostawała na wolności.

Czwarta wiadomość pochodziła od Vinniego. Wycofano zarzuty przeciwko Melvinowi Baylorowi, który kupił sobie bilet do Arizony. Najwidoczniej eksmałżonka była świadkiem jego wściekłego ataku na samochód i wystraszyła się nie na żarty. Skoro był zdolny zrobić coś takiego z własnym wozem, to nie wiadomo, na co go jeszcze stać. Czasem wariactwo to dobra rzecz.

Koniec wiadomości. Żadnej od Morellego. Zabawne, jak funkcjonuje umysł kobiecy. Teraz byłam przygnębiona, że nie zadzwonił.

Powiedziałam matce, że przyjadę na kolację. A potem poinformowałam Tinę, że nie biorę sukni. Odłożyłam słuchawkę i poczułam się o dziesięć kilo lżejsza. Księżyc i Dougie byli cali i zdrowi. Babka była cała i zdrowa. Ja zaś byłam blondynką i nie miałam sukni ślubnej. Pomijając moje problemy z Morellim, życie nie mogło wyglądać lepiej.

Ucięłam sobie krótką drzemkę przed wizytą u rodziców. Kiedy się zbudziłam, moje włosy wyprawiały dziwne rzeczy, wzięłam więc prysznic. Po umyciu i wysuszeniu głowy wyglądałam jak Art Garfunkel. Nawet gorzej. Jakby moje włosy właśnie eksplodowały.

– Guzik mnie to obchodzi – powiedziałam do swojego odbicia w lustrze. – Jestem nową i lepszą Stephanie.

Było to oczywiście kłamstwo. Dziewczęta z Jersey to jednak obchodziło.

Włożyłam nowe czarne dżinsy, czarne buty i krótki czerwony sweter. Weszłam do salonu i zastałam Ziggyego i Benny'ego siedzących na kanapie.

– Usłyszeliśmy prysznic, więc nie chcieliśmy ci przeszkadzać – wyjaśnił Benny.

– Tak – potwierdził jego słowa Ziggy. – I powinnaś naprawić sobie łańcuch. Bóg jeden wie, kto może do ciebie wejść.

– Wróciliśmy właśnie z pogrzebu Louiego D. i dowiedzieliśmy się, jak znalazłaś tego małego facecika i jego przyjaciela. To paskudne, co zrobiła Sophia.

– Nawet jak Louie żył, była szalona – dodał Ziggy. – Strach było się do niej obrócić plecami. Ma nie po kolei w głowie.

– I przekaż Komandosowi nasze najlepsze życzenia. Mamy nadzieję, że z jego ramieniem wszystko w porządku.

– Louie D. został pochowany z sercem?

– Ronald zawiózł je prosto do kostnicy i tam je włożyli na miejsce i elegancko zaszyli. A potem Ronald przyjechał z karawanem do Trenton na pogrzeb.

– Sophii nie było?

– Przysłała kwiaty, ale nie pojawiła się na cmentarzu. – Ziggy pokiwał głową. – Było mnóstwo policji. Trudno mówić o prywatności.

– Przypuszczam, że wciąż szukasz Choocha – powiedział Benny. – Powinnaś na niego uważać. Jest trochę… – Benny postukał się znacząco w czoło. – Choć nie tak jak Sophia. Chooch w głębi serca jest okay.

– To ten wylew i stres – wyjaśnił Ziggy. – A ze stresem nie ma żartów. Jeśli będziesz potrzebowała pomocy, zadzwoń. Może da się coś zrobić.

Benny skinął głową. Powinnam zadzwonić.

– Ładne włosy – pochwalił Ziggy. – Masz trwałą, co?

Wstali i Benny wręczył mi pudełko.

– Mam dla ciebie trochę kruchych ciasteczek z orzeszkami. Estelle przywiozła je z Virginii.

– Tu takich nie dostaniesz – zapewnił mnie Ziggy.

Podziękowałam za ciasteczka i zamknęłam za nimi drzwi. Potem dałam im pięć minut na opuszczenie budynku, chwyciłam czarną skórzaną kurtkę i wyszłam.

Matka spojrzała ponad moim ramieniem, kiedy mi otworzyła drzwi.

– Gdzie Joe? Gdzie twój samochód?

– Zamieniłam samochód na motor.

– Ten przy krawężniku?

Przytaknęłam.

– Wygląda jak maszyna aniołów piekieł.

– To harley.

Dopiero wtedy zauważyła. Włosy. Jej oczy zrobiły się okrągłe, szczęka opadła.

– Twoje włosy – wyszeptała.

– Pomyślałam, że spróbuję czegoś nowego.

– Mój Boże, wyglądasz jak ta gwiazda…

– Madonna?

– Art Garfunkel.

Kask, kurtkę i torebkę zostawiłam w przedpokoju i zajęłam miejsce przy stole.

– W samą porę – oświadczyła babka. – Niech mnie szlag! Spójrz na siebie. Wyglądasz jak ta gwiazda…

– Wiem – warknęłam. – Wiem.

– Gdzie Joseph? – spytała matka. – Zawsze przychodzi w sobotę.

– Jak by to powiedzieć… w pewnym sensie zerwaliśmy.

Wszyscy przestali jeść z wyjątkiem ojca. Ojciec wykorzystał sytuację i nałożył sobie więcej ziemniaków.

– To niemożliwe – zaprotestowała matka. – Masz zamówioną suknię.

– Zrezygnowałam z niej.

– Joseph wie o tym?

– Owszem.

Starałam się mówić od niechcenia, grzebiąc jednocześnie w swoim talerzu i prosząc siostrę o przysunięcie fasolki. Dam radę, myślałam. Jestem blondynką. Mogę wszystko.

– To przez te włosy, prawda? – spytała matka. – Odwołał ślub z powodu włosów?

– To ja odwołałam ślub. I nie chcę o tym mówić.

Rozległ się dzwonek u drzwi i Valerie podskoczyła.

– To do mnie. Mam randkę.

– Randka! – wykrzyknęła matka. – To wspaniale. Jesteś tu od tak niedawna, a już masz randkę.

Złapałam się w myślach za głowę. Moja siostra jest po prostu durna. Tak się dzieje, kiedy ktoś wyrasta na przyzwoitą dziewczynę. Nigdy nie nauczy się doceniać potęgi kłamstwa i oszustwa. Ja nigdy nie zapraszałam swoich sympatii do domu. Trzeba się umawiać w centrum handlowym, by ocalić rodziców przed wylewem, jaki może wywołać widok tatuaży i kolczyka w języku. Albo, jak w tym przypadku, lesbijki.

– To Janeane – przedstawiła Valerie niską ciemnowłosą kobietę. – Poznałam ją, jak poszłam rozmawiać do banku w sprawie pracy. Nie dostałam roboty, ale Janeane zaprosiła mnie na kawę.

– To kobieta – zauważyła matka.

– Tak, jesteśmy lesbijkami – wyjaśniła Valerie.

Matka zemdlała. Trach – i już po chwili leżała płasko na podłodze.

Wszyscy zerwali się z miejsc i podbiegli do matki. Otworzyła oczy, ale przez dobre pół minuty nie poruszyła nawet jednym mięśniem. Nagle wrzasnęła:

– Lesbijka! Matko Boska. Frank, twoja córka jest lesbijką!

Ojciec spojrzał zezem na Valerie.

– Nie nosisz przypadkiem mojego krawata?

– Masz tupet – oświadczyła matka, wciąż leżąc płasko na podłodze. – Przez te wszystkie lata, kiedy byłaś normalna i miałaś męża, mieszkałaś sobie w Kalifornu. A teraz, kiedy się tu sprowadziłaś, zostałaś lesbijką. Nie wystarczy, że twoja siostra strzela do ludzi? Co to za rodzina?

– Rzadko do kogoś strzelam – wtrąciłam.

– Bycie lesbijką ma na pewno swoje plusy – zauważyła babka. – Jeśli człowiek poślubia lesbijkę, to nie trzeba się nigdy martwić, że ktoś zostawi w ubikacji podniesioną deskę klozetową.

Ujęłam matkę pod ramię, Valerie pod drugie i wspólnymi siłami dźwignęłyśmy ją z podłogi.

– No i już – oświadczyła Valerie, cała w skowronkach. – Lepiej się czujesz?

– Lepiej? – rzuciła wściekle matka. – Lepiej?

– No, zmykamy – oświadczyła Valerie, wycofując się do przedpokoju. – Nie czekajcie na mnie, mam klucze.

Matka przeprosiła nas, poszła do kuchni i roztrzaskała następny talerz.

– Nie wiedziałam, że tłucze talerze – powiedziałam do babki.

– Zamierzam pochować wszystkie noże, tak na wszelki wypadek – odparła babka.

Poszłam do kuchni i pomogłam matce zbierać kawałki porcelany.

– Wyśliznął mi się z ręki – tłumaczyła.

– Tak myślałam.

Człowiekowi wydaje się, że nic się w domu rodziców nie zmienia. Kuchnia jest taka sama jak za moich dziecinnych lat. Odmalowało się tylko ściany i wymieniło zasłony. W zeszłym roku położono nowe linoleum. Kiedy urządzeń nie da się już naprawić, wyrzuca się je na śmietnik. I na tym kończą się wszelkie innowacje. Matka piecze ziemniaki w tej samej brytfance od trzydziestu pięciu lat. Zapachy też się nie zmieniają. Kapusta, mus jabłkowy, pudding czekoladowy, pieczeń jagnięca. I zwyczaje pozostają niezmienne. Zasiadanie przy niewielkim stole do posiłku.

W kuchni, pod uważnym okiem matki, odrabiałyśmy z Valerie lekcje. Wyobraziłam sobie, że teraz z kolei Angie i Mary Alice dotrzymują jej towarzystwa.

Trudno czuć się dorosłą, kiedy nic się nie zmienia w kuchni twojej matki. Jakby czas stanął w miejscu. Wchodzisz tam i mówisz, że chcesz kanapkę.

– Zdarza ci się, że jesteś zmęczona życiem? – spytałam matkę. – Są chwile, kiedy masz ochotę zrobić coś zupełnie nowego?

– Wsiąść na przykład do samochodu i jechać tak długo, aż ujrzę Pacyfik? Rozwalić tę kuchnię? Rozwieść się z twoim ojcem i poślubić Toma Jonesa? Nie, nigdy o niczym takim nie myślę.

Zdjęła pokrywkę z blachy i spojrzała na babeczki. Połowa czekoladowych z białym lukrem i połowa żółtych z czekoladowym lukrem. Wielobarwna posypka na wierzchu. Mruknęła coś, co brzmiało jak “pierdolone babeczki".

– Co? – spytałam. – Nie słyszałam dokładnie.

– Nic nie mówiłam. Idź do pokoju i usiądź przy stole.

Zrobiłam, jak kazała.

– Miałam nadzieję, że podwieziesz mnie do domu pogrzebowego – wyznała mi babka. – Wystawiają Rusty'ego Kuharcheka. Chodziłam z nim do szkoły. Zapowiada się naprawdę ciekawie.

Nie miałam na dobrą sprawę nic innego do roboty.

– Pewnie – zgodziłam się. – Ale musisz włożyć spodnie. Mam harleya.

– Harleya? Od kiedy? – chciała koniecznie wiedzieć babka.

– Były kłopoty z moim wozem, więc Vinnie pożyczył mi motocykl.

– Nie wsadzisz babki na motor – oświadczyła zdecydowanie matka. – Bo spadnie i się zabije.

Ojciec bardzo rozsądnie nie zabrał głosu.

– Nic jej się nie stanie – uspokoiłam matkę. – Mam dodatkowy kask.

– Bierzesz to na siebie – uprzedziła matka. – Jeśli coś jej się stanie, ty będziesz ją odwiedzać na oddziale rehabilitacyjnym.

– Może i ja załatwię sobie motor? – rzuciła niespodziewanie babka. – Jak zabierają ci prawo jazdy, to zakaz obejmuje też motocykle?

– Tak! – krzyknęliśmy zgodnym chórem. Nikt nie chciał widzieć babki z powrotem na drodze.

Mary Alice jadła kolację, pochylając się nisko nad talerzem, bo konie nie mają rąk. Uniosła twarz wymazaną tłuczonymi ziemniakami i sosem.

– Co to jest lesbijka? – spytała.

Wszyscy zamarliśmy.

– Kiedy dziewczęta mają dziewczęta zamiast chłopaków – wyjaśniła babka.

Angie sięgnęła po mleko.

– Uważa się, że homoseksualizm jest rezultatem posiadania nieprawidłowego chromosomu – wyjaśniła.

– Miałam to właśnie powiedzieć – rzuciła pośpiesznie babka.

– A konie? – spytała Mary Alice. – Czy są konie lesbijki? Popatrzyliśmy po sobie. Dosłownie nas zatkało.

Podniosłam się z miejsca.

– Kto chce babeczkę?

ROZDZIAŁ 15

Babka wybiera się zazwyczaj do domu pogrzebowego odpicowana. Lubi na tę okazję wkładać czarne błyszczące pantofle i zwiewne spódnice, na wypadek gdyby pokazał się jakiś przystojny mięśniak. Z powodu harleya musiała tego wieczoru pójść na ustępstwa i ubrać się w spodnie i tenisówki.

– Potrzebuję motocyklowych ciuchów – oświadczyła. – Dostałam dziś emeryturę i jutro z samego rana idę na zakupy.

Usiadłam na motorze, a ojciec pomógł babce usadowić się z tyłu. Przekręciłam kluczyk, przygazowałam i przez rurę wydechową przebiegły wibracje.

– Gotowa? – krzyknęłam do babki.

– Gotowa! – odkrzyknęła.

Ruszyłam wzdłuż Roosevelt Street w stronę Hamilton Avenue i po niedługim czasie byłyśmy już pod domem pogrzebowym Stivy.

Pomogłam babce zejść z siodełka i zdjąć kask. Odsunęła się od motoru i poprawiła ubranie.

– Już rozumiem, dlaczego ludzie lubią te maszyny – oświadczyła. – Potrafią człowieka pobudzić od dołu, jeśli wiesz, o co mi chodzi.

Rusty Kuharchek leżał w sali numer trzy, co dowodziło, że rodzina poskąpiła na trumnę. W sali numer jeden spoczywały ofiary wyjątkowo przerażających zgonów i nabywcy luksusowych, ręcznie rzeźbionych w mahoniu łodzi wiecznego spoczynku.

Zostawiłam babkę w towarzystwie Rusty'ego i powiedziałam jej, że wrócę za godzinę i że spotkamy się przy stoliku z wypiekami.

Noc była ładna, więc postanowiłam się przejść. Ruszyłam wzdłuż Hamilton i po chwili znalazłam się w Burg. Nie było jeszcze całkiem ciemno. Ale za miesiąc, o tej samej porze, ludzie siedzieliby już na gankach. Mówiłam sobie, że to przechadzka dla relaksu, może przemyślenia pewnych spraw. Niedługo jednak znalazłam się przed domem Eddiego DeChoocha i wcale nie czułam się zrelaksowana. Raczej wkurzona, że nie udało mi się – jak dotąd – wykonać roboty.

Połówka bliźniaka należąca do DeChoocha wyglądała na całkowicie opuszczoną. Od strony części należącej do pani Marguchi dobiegały ogłuszające dźwięki teleturnieju. Podeszłam do jej drzwi i zapukałam.

– Co za miła niespodzianka! – zawołała na mój widok. – Właśnie się zastanawiałam, jak ci idzie z DeChoochem.

– Wciąż jest na wolności – wyjaśniłam.

Angela cmoknęła głośno.

– Kawał spryciarza z niego.

– Widziała go pani? Słyszała coś przez ścianę?

– Jakby zniknął z powierzchni ziemi. Nawet telefon nie dzwonił.

– Może się trochę rozejrzę.

Obeszłam posesję, zaglądając do garażu i szopy. Miałam przy sobie klucz od domu Choocha, więc otworzyłam drzwi. Nie dostrzegłam jakiegokolwiek śladu świadczącego o tym, że był tu ostatnio. Na szafce kuchennej leżał stos zaległej korespondencji.

Znów zapukałam do drzwi Angeli.

– Odbiera pani pocztę DeChoocha?

– Tak. Zanoszę ją do niego codziennie, przy okazji sprawdzam, czy wszystko tam w porządku. Nie wiem, co więcej mogłabym zrobić. Myślałam, że może Ronald przyjedzie odebrać listy, ale się nie pokazał.

Kiedy wróciłam do Stivy, babka stała przy stole ze słodyczami i rozmawiała z Księżycem i Dougiem.

– Super – przywitał mnie Księżyc.

– Przyszliście, żeby się z kimś spotkać? – spytałam.

– Pudło. Przyszliśmy, żeby spróbować wypieków.

– Godzina tak szybko zleciała – zauważyła z żalem babka. – Jest mnóstwo ludzi, z którymi nie zdążyłam jeszcze pogadać. Śpieszysz się do domu?

– My możemy panią odwieźć – zaproponował Dougie. – Nigdy nie wychodzimy przed dziewiątą, bo właśnie wtedy Sriva wykłada pierniki z nadzieniem czekoladowym.

Miałam trudny orzech do zgryzienia. Nie chciałam zostać, ale nie wiedziałam, czy mogę powierzyć babkę Dougiemu i Księżycowi.

Wzięłam Dougiego na stronę.

– Nie chcę, by ktokolwiek palił trawkę.

– Żadnej trawki – obiecał Dougie.

– I nie chcę, żeby babka wylądowała w jakimś barze ze striptizem.

– Żadnego striptizu.

– I żeby nie wplątała się w jakieś porwanie.

– Hej, jestem człowiekiem odrodzonym – uspokoił mnie Dougie.

– Dobra – zgodziłam się. – Liczę na ciebie.

O dziesiątej zadzwoniła matka.

– Gdzie się podziewa twoja babka? – spytała. – I dlaczego z nią nie jesteś?

– Miała wrócić z przyjaciółmi.

– Z jakimi przyjaciółmi? Znów ją zgubiłaś?

Cholera.

– Oddzwonię – powiedziałam do matki. Ledwie odłożyłam słuchawkę, kiedy telefon znów się odezwał. To była babka.

– Mam go! – zawołała.

– Kogo?

– Eddiego DeChoocha. Jak siedziałam u Stivy, doznałam olśnienia. Wiem, gdzie dziś wieczorem można go znaleźć.

– Gdzie?

– W domu. Wszyscy w Burg dostają emeryturę tego samego dnia i dziś właśnie jest ten dzień. Pomyślałam więc sobie, że na pewno zaczeka do zmroku i wtedy podjedzie do domu, żeby zgarnąć czek. I oczywiście tak zrobił.

– Gdzie jest teraz?

– Sprawa się trochę skomplikowała. Wszedł do siebie i kiedy próbowaliśmy go aresztować, wyciągnął broń. Dostaliśmy pietra i daliśmy nogę. Tylko Księżyc nie dość szybko wiał i Eddie ma go teraz.

Schyliłam głowę i uderzyłam czołem o szafkę kuchenną. Pomyślałam, że to pomoże. Łup, łup, łup – tłukłam czaszką o drzwiczki.

– Zadzwoniliście na policję? – spytałam.

– Nie wiedzieliśmy, czy to dobry pomysł, bo Księżyc mógł mieć przy sobie jakiś towar. Dougie mówił coś o paczce w jego bucie.

Wspaniale.

– Zaraz tam będę – powiedziałam. – Niczego nie róbcie, dopóki nie przyjadę.

Chwyciłam torebkę, wypadłam na korytarz, zbiegłam po schodach, wyskoczyłam z budynku i dosiadłam harleya. Po chwili hamowałam z poślizgiem na podjeździe domu Angeli Marguchi, rozglądając się za babką. Zobaczyłam ją razem z Dougiem, kryli się za samochodem po. drugiej stronie ulicy. Mieli na sobie superuniformy, a wokół szyi zawiązane ręczniki kąpielowe, niczym peleryny.

– Niezły pomysł z tymi ręcznikami – zauważyłam.

– Jesteśmy pogromcami przestępców – oświadczyła babka.

– Wciąż tam są? – spytałam.

– Tak. Rozmawiałam z Choochem przez komórkę Dougiego – wyjaśniła babka. – Powiedział, że wypuści Księżyca, jeśli załatwimy mu helikopter, a potem samolot z Newark do Ameryki Południowej. Jest chyba pijany.

Wystukałam jego numer na swojej komórce.

– Chcę z tobą pogadać – oświadczyłam.

– Nic z tego. Dopiero jak dostanę helikopter.

– Nie dostaniesz helikoptera, mając takiego zakładnika jak Księżyc. Nikogo nie obchodzi, czy go zastrzelisz. Jeśli go puścisz, przyjdę i zajmę jego miejsce. Z takim zakładnikiem jak ja prędzej dostaniesz helikopter.

– Może być – zgodził się DeChooch. – Brzmi sensownie.

Jakby cokolwiek w tej sprawie brzmiało sensownie. Pojawił się Księżyc w superuniformie i pelerynie z ręcznika. DeChooch trzymał przy jego głowie pistolet, dopóki nie wkroczyłam na ganek.

– To wkurzające – powiedział Księżyc. – Jak to wygląda, żeby superbohatera, pogromcę przestępców, zdybał taki stary facet. – Popatrzył na DeChoocha. – Nie bierz tego do siebie osobiście, człowieku.

– Zawieź babkę do domu – zwróciłam się do niego. – Matka się o nią martwi.

– To znaczy teraz?

– Tak. Teraz.

Babka wciąż stała po drugiej stronie ulicy, a ja nie chciałam krzyczeć, więc zadzwoniłam do niej na komórkę.

– Sama załatwię to z Eddiem – wyjaśniłam. – Ty z Księżycem i Dougiem wracaj do domu.

– Nie podoba mi się ten pomysł – powiedziała. – Myślę, że powinnam zostać.

– Dzięki, ale będzie łatwiej, jak zrobię to sama.

– Mam zadzwonić na policję?

Spojrzałam na DeChoocha. Nie wyglądał na stukniętego czy rozgniewanego. Raczej na zmęczonego. Gdyby pojawiła się policja, mógłby poczuć się zagrożony i zrobić coś głupiego, na przykład zastrzelić mnie. Gdyby udało mi się pogadać z nim przez chwilę, może zdołałabym go przekonać, żeby dał sobie spokój.

– Wykluczone – poinformowałam babkę. Rozłączyłam się, a potem pozostaliśmy na ganku, dopóki babka. Księżyc i Dougie nie odjechali.

– Wezwie policję? – spytał DeChooch.

– Nie.

– Myślisz, że sama dasz radę mnie zatrzymać?

– Nie chcę, by ktokolwiek oberwał. Nie wyłączając mnie. – Weszłam za nim do domu. – Nie wierzysz w ten helikopter, co?

Machnął lekceważąco ręką i poczłapał do kuchni.

– Powiedziałem to, żeby zrobić wrażenie na Ednie. Musiałem coś powiedzieć. Myśli, że ze mnie wielki uciekinier. – Otworzył lodówkę. – Nic do jedzenia. Jak moja żona żyła, zawsze było w domu coś do żarcia.

Napełniłam ekspres wodą i nasypałam do filtra kawy. Pogrzebałam w szafkach i znalazłam pudełko ciastek. Wyłożyłam kilka na talerz i usiadłam przy stole kuchennym z Eddiem DeChoochem.

– Wyglądasz na zmęczonego – zauważyłam.

Skinął głową.

– Nie miałem gdzie spać zeszłej nocy. Chciałem właśnie zabrać z domu czek z emeryturą i wynająć sobie pokój w hotelu, ale zjawiła się Edna z tymi dwoma klaunami. Nic mi nigdy nie wychodzi. – Wziął ciastko z talerza. – Nie umiem się nawet zabić. Pieprzona prostata. Wjechałem cadillakiem na tory. Siedzę tam i czekam na śmierć, i co się dzieje? Muszę się odlać. Więc wysiadam z wozu i idę w krzaki, żeby się wysikać, a wtedy nadjeżdża pociąg. Jakie jest prawdopodobieństwo takiego przypadku? A potem nie wiedziałem już, co robić, i prysnąłem. Zwiałem jak pieprzony tchórz.

– To była straszna kraksa.

– Wiem, widziałem. Jezu, ten pociąg musiał pchać cadillaca chyba z pół kilometra.

– Skąd wziąłeś nowy samochód?

– Podprowadziłem.

– Jednak coś potrafisz.

– Tylko palce mam jeszcze sprawne. Nie widzę. Nie słyszę. Nie mogę sikać.

– Da się to wyleczyć.

Zaczął się bawić ciastkiem.

– Nie wszystko.

– Babka mi mówiła.

Spojrzał na mnie zdumiony.

– Mówiła ci? Rany Boga. Chryste. Wierz mi, baby to cholerne plotkary.

Nalałam dwie filiżanki kawy i jedną podałam Eddiemu.

– Byłeś z tym u lekarza?

– Nie mam zamiaru gadać z żadnym lekarzem. Nim się człowiek zorientuje, proponują mu jeden z tych implantów. Nie chcę żadnego cholernego implantu. – Pokręcił głową. – Nie mogę uwierzyć, że gadam z tobą o takich rzeczach. Dlaczego to robię?

Uśmiechnęłam się do niego.

– Bo dobrze się ze mną rozmawia. – Nie mówiąc już o tym, że jego oddech zajeżdżał promilami. DeChooch zdrowo popijał. – Jak już tak sobie siedzimy, to może byś opowiedział mi o Loretcie Ricci?

– Rany, ta była napalona. Przyszła z darmowym obiadem i zaczęła się do mnie dostawiać. Mówiłem jej, że do niczego się już nie nadaję, ale nie chciała słuchać. Powiedziała, że potrafi każdego doprowadzić do… no wiesz, żeby mu wyszło. Więc pomyślałem sobie, niech tam, co mam w końcu do stracenia, no nie? A ona z miejsca rzuca się na mnie i osiąga nawet niezłe rezultaty. I gdy już jestem pewien, że nam wyjdzie, wali się jak kłoda i umiera. Chyba dostała ataku serca od tej roboty. Próbowałem ją ratować, ale była martwa jak głaz. Tak się wkurzyłem, że strzeliłem do niej.

– Mogłeś wyładować gniew inaczej. Są różne techniki – zauważyłam.

– Tak, ludzie mi to mówią.

– Nigdzie nie było krwi. Ani dziur po kulach.

– A czy wyglądam jak amator? – Skrzywił twarz, po policzku spłynęła mu łza. – Mam naprawdę depresję.

– Powiem ci coś, co cię rozbawi.

Popatrzył na mnie z niedowierzaniem.

– Wiesz o sercu? – spytałam.

– Tak.

– Nie było jego.

– Nabijasz się ze mnie?

– Przysięgam na Boga.

– To czyje było?

– Świni. Kupiłam je u rzeźnika.

DeChooch uśmiechnął się.

– Wsadzili Louiemu D. świńskie serce i pochowali go?

Skinęłam głową. Eddie zaczął chichotać.

– Więc gdzie jest prawdziwe serce? – spytał.

– Pies je zżarł.

DeChooch wybuchnął śmiechem. Śmiał się tak długo, że dostał w końcu ataku kaszlu. Kiedy się uspokoił, spojrzał w dół.

– Jezu, mam erekcję.

Mężczyźni doznają erekcji w najdziwniejszych momentach.

– Spójrz na to – powiedział. – Spójrz na to! Ale okaz. Twardy jak skała.

Spojrzałam. Całkiem przyzwoita erekcja.

– Kto by pomyślał. – Pokiwałam głową. – Coś takiego.

DeChooch promieniał.

– Nie jestem chyba jeszcze taki stary.

Szedł do więzienia. Niedowidział. Niedosłyszał. Nie umiał się wysiusiać w czasie krótszym niż piętnaście minut. Ale miał erekcję i wszystkie pozostałe problemy przestały się liczyć. W następnym wcieleniu będę mężczyzną. Wiadomo, co jest najważniejsze, a życie wydaje się takie proste. Mój wzrok przyciągnęła lodówka DeChoocha.

– Czy to nie ty przypadkiem zabrałeś wołowinę z zamrażarki Dougiego?

– Tak. Z początku myślałem, że to serce. Mięso było zawinięte w celofan, a w kuchni nie paliło się światło. Ale potem przyszło mi do głowy, iż jest za duże, i jak się przyjrzałem, to zobaczyłem, że to wołowina. Wykombinowałem sobie, że i tak nie będą się przejmowali i że dobrze byłoby ją zjeść. Tyle że nigdy nie zdążyłem jej upiec.

– Naprawdę przykro mi poruszyć ten temat, ale muszę cię zabrać na policję – oświadczyłam mu z żalem.

– Nie da rady. – Pokręcił głową. – Pomyśl, jak by to wyglądało… Eddie DeChooch złapany przez dziewczynę.

– Zdarza się.

– Nie w moim zawodzie. Spaliłbym się ze wstydu. Byłbym okryty hańbą. Jestem mężczyzną. Muszę być aresztowany przez kogoś twardego. Jak Komandos na przykład.

– Nie, Komandos odpada. Jest w tej chwili nieuchwytny. Kłopoty ze zdrowiem.

– Ale chcę jego. Chcę Komandosa. Nie idę, jeśli nie przyjdzie po mnie Komandos.

– Wolałam cię przed erekcją.

DeChooch uśmiechnął się.

– Tak, znów jestem w siodle, mała.

– A może sam się zgłosisz?

– Faceci tacy jak ja nie zgłaszają się sami. Może młodzi to robią. Ale moje pokolenie ma swoje zasady. Mamy kodeks. – Przed nim, na stole, leżała jego broń. Wziął ją do ręki i wprowadził nabój do komory. – Chcesz ponosić winę za moje samobójstwo?

O Chryste.

W salonie paliła się tylko lampa stojąca, światło było też zapalone w kuchni. Reszta domu tonęła w mroku. DeChooch siedział plecami do ciemnej jadalni. Niczym duch z przerażających snów, z cichym szelestem sukni, w drzwiach ukazała się Sophia. Stała przez moment bez ruchu, kołysząc się lekko. Przez chwilę myślałam, że to naprawdę zjawa, produkt mojej wybujałej wyobraźni. Na wysokości bioder trzymała broń. Spojrzała wprost na mnie, wycelowała i strzeliła, zanim zdążyłam w jakikolwiek sposób zareagować. Trach!

Pistolet wyleciał Eddiemu z dłoni, a z jego głowy trysnęła krew. Zwalił się bezwładnie na podłogę.

Ktoś krzyknął. Chyba ja.

Sophia zaśmiała się cicho, jej źrenice skurczyły się do rozmiarów kropek.

– Zaskoczyłam was, co? Patrzyłam przez okno. Ty i Chooch przy stole, nad ciastkami.

Milczałam. Bałam się, że jak otworzę usta, to zacznę się jąkać, ślinić albo wydawać z siebie jakieś niezrozumiałe dźwięki.

– Chowają dziś Louiego – powiedziała Sophia. – Nie mogłam przez ciebie stanąć nad jego grobem. Zniszczyłaś wszystko. Ty i Chooch. On to wszystko zaczął i on za to zapłaci. Nie mogłam się nim zająć, dopóki nie odzyskałam serca, ale teraz jego czas nadszedł. Oko za oko. – Roześmiała się cicho. – A ty mi pomożesz. Jak dobrze się spiszesz, to może cię puszczę. Chciałabyś?

Wydaje mi się, że skinęłam głową, ale nie jestem pewna. Nigdy nie pozwoliłaby mi odejść. Obie o tym wiedziałyśmy.

– Oko za oko – powtórzyła. – Tak powiedział Bóg.

Poczułam mdłości. Sophia uśmiechnęła się.

– Widzę po twojej twarzy, że już wiesz, co należy zrobić. Bezwzględnie. Jeśli tego nie uczynimy, będziemy na wieki przeklęte, na wieki okryte hańbą.

– Potrzebujesz lekarza – wyszeptałam. – Przeżywasz stres. Nie jesteś w stanie rozumować prawidłowo.

– Co ty o tym wiesz? Rozmawiasz z Bogiem? Kierujesz się jego słowami?

Gapiłam się na nią i czułam łomotanie pulsu w szyi i skroniach.

– Rozmawiam z Bogiem – ciągnęła. – Robię to, co mi nakazuje. Jestem jego narzędziem.

– No, zgoda, ale Bóg to porządny gość – próbowałam tłumaczyć. – Nie chce, byś robiła złe rzeczy.

– Robię to, co słuszne – zapewniła mnie Sophia. -Wypleniam zło u jego źródła. Mam duszę anioła zemsty.

– Skąd wiesz?

– Bóg mi powiedział.

Nagle do głowy przyszła mi straszliwa myśl.

– Louie wiedział, że rozmawiasz z Bogiem? Że jesteś jego narzędziem?

Sophia zastygła.

– To pomieszczenie w piwnicy… cementowa cela, gdzie trzymałaś Księżyca i Dougiego. Czy Louie cię tam zamykał?

Broń drżała jej w dłoni, oczy płonęły blaskiem.

– Niełatwo być wiernym. Niełatwo być męczennikiem. I świętym. Próbujesz mnie zagadać, ale to na nic. Wiem, co należy zrobić. I ty mi w tym pomożesz. Klęknij i rozepnij mu koszulę.

– Nigdy!

– Zrobisz to. Zrobisz to zaraz albo cię postrzelę. Najpierw w jedną stopę, a potem w drugą. A potem w kolano. Będę strzelać tak długo, aż zrobisz to, co ci każę. Albo cię zabiję.

Wycelowała do mnie, a ja wiedziałam, że mówi prawdę. Pociągnęłaby za spust bez wahania. I strzelałaby, dopóki nie wykończyłaby mnie na dobre. Stałam, opierając się o stół. Po chwili podeszłam na drewnianych nogach do leżącego DeChoocha i uklękłam przy nim.

– No dalej – ponaglała. – Rozepnij mu koszulę.

Położyłam mu dłoń na piersi i poczułam ciepło ciała i płytki oddech.

– On jeszcze żyje! – zawołałam.

– To nawet lepiej – oświadczyła spokojnie Sophia.

Wzdrygnęłam się odruchowo i zaczęłam rozpinać mu koszulę. Guzik za guzikiem. Powoli. Starałam się zyskać na czasie. Palce miałam jak z drewna, pozbawione czucia. Nie byłam do tego zdolna.

Kiedy w końcu rozpięłam koszulę, Sophia sięgnęła za siebie i wyciągnęła z drewnianego stojaka na szafce kuchennej nóż do mięsa. Potem rzuciła go na podłogę obok DeChoocha.

– Rozetnij mu podkoszulek.

Wzięłam nóż do ręki, czując jego ciężar. Gdyby to wszystko działo się w telewizji, jednym błyskawicznym ruchem zatopiłabym ostrze w ciele Sophii. Ale to była rzeczywistość, a ja nie miałam pojęcia, jak rzucać nożem albo poruszać się dostatecznie szybko, by uniknąć kuli.

Przyłożyłam nóż do białego materiału. W moim umyśle panował chaos. Drżały mi dłonie, na skórze głowy i pod pachami czułam ukłucia potu. Przebiłam w jednym miejscu podkoszulek i pociągnęłam ostrze do dołu, odsłaniając guzowatą pierś DeChoocha. We własnej piersi czułam gorąco i bolesny ucisk.

– A teraz wytnij mu serce – nakazała Sophia głosem spokojnym i opanowanym.

Popatrzyłam na nią. Twarz miała błogą… z wyjątkiem przerażających oczu. Była absolutnie przekonana, że postępuje słusznie. Nawet teraz, kiedy klęczałam nad DeChoochem, słyszała pewnie w swej głowie głosy dodające jej odwagi.

Coś skapnęło na odsłoniętą pierś DeChoocha. Albo się śliniłam, albo leciało mi z nosa. Byłam zbyt przerażona, by się zorientować.

– Nie wiem, jak to zrobić – powiedziałam. – Nie wiem, jak mam dostać się do serca.

– Dasz radę.

– Nie mogę.

– Zrobisz to!

Pokręciłam głową przecząco.

– Chcesz się pomodlić, zanim umrzesz? – spytała.

– Ta cela w piwnicy… często cię tam zamykał? Modliłaś się wtedy?

Spokój nagle ją opuścił.

– Mówił, że to ja jestem obłąkana, ale to on był obłąkany. Nie miał wiary. Nie przemawiał do niego Bóg.

– Nie powinien zamykać cię w tym pomieszczeniu -zauważyłam, czując przypływ gniewu na człowieka, który zmuszał swoją chorą na schizofrenię żonę do przebywania w cementowej celi, zamiast posłać ją do lekarza.

– Już czas – oświadczyła Sophia, kierując broń w moją stronę.

Zerknęłam na DeChoocha, zastanawiając się, czy byłabym w stanie go zabić, by ocalić samą siebie. Jak silny był mój instynkt przetrwania? Popatrzyłam na drzwi od piwnicy.

– Mam pomysł – powiedziałam szybko. – DeChooch trzyma w piwnicy różne narzędzia. Może udałoby mi się przebić żebra, gdybym miała piłę mechaniczną.

– Bzdura.

Zerwałam się z kolan.

– Nie. Tego właśnie potrzebuję. Widziałam to w telewizji. W programie medycznym. Zaraz wracam.

– Zaczekaj!

Byłam już przy drzwiach do piwnicy.

– To potrwa tylko minutę! – zawołałam, zapalając światło na schodach i stawiając nogę na pierwszym stopniu.

Podążała kilka kroków za mną z bronią gotową do Strzału.

– Nie tak szybko – uprzedziła. – Schodzę razem z tobą. Ruszyłyśmy ostrożnie, by się nie potknąć. Podeszłam do warsztatu i wzięłam przenośną piłę mechaniczną. Kobiety pragną dzieci. Mężczyźni pragną narzędzi.

– Z powrotem na górę – rzuciła. Czuła się niepewnie w piwnicy i widać było, że chce jak najszybciej opuścić to miejsce.

Wchodziłam po schodach powoli, stawiając z rozmysłem stopy. Wiedziałam, jak nerwowo za mną podąża. Czułam lufę broni na plecach. Sophia była zbyt blisko. Ryzykowała, gdyż pragnęła wydostać się z piwnicy. Dotarłam na samą górę i obróciłam się błyskawicznie, waląc ją piłą w pierś.

Wydała cichy krzyk, strzelając przy tym na ślepo, po czym runęła schodami w dół. Nie czekałam, co będzie dalej, tylko wskoczyłam do kuchni, zatrzasnęłam drzwi i zamknęłam je na klucz, a potem wybiegłam z domu. Przez drzwi wejściowe, które zapomniałam zamknąć, kiedy weszłam za DeChoochem do domu.

Po chwili dobijałam się do Angeli Marguchi, wrzeszcząc, by otwierała. Kiedy stanęła na progu, omal jej nie przewróciłam.

– Niech pani zablokuje drzwi! – zawołałam. – Niech pani pozamyka wszystkie drzwi i przyniesie mi strzelbę matki.

Potem pobiegłam do telefonu i wykręciłam 911.

Policja nadjechała, zanim zdołałam się na tyle opanować, by wrócić do domu DeChoocha. Nie było sensu tam iść, skoro tak mi się trzęsły ręce, że nie mogłam utrzymać broni.

Dwaj mundurowi wkroczyli do mieszkania Eddiego i po kilku minutach dali znak sanitariuszom, że można wejść. Sophia wciąż leżała w piwnicy. Złamała sobie biodro i miała pewnie pęknięte żebra. Dostrzegłam w tym przerażającą ironię.

Ruszyłam w ślad za personelem karetki i stanęłam w progu kuchni jak wryta. DeChooch zniknął z podłogi.

Billy Kwiatkowski był pierwszym policjantem, który wszedł do domu.

– Gdzie jest DeChooch? – spytałam go. – Zostawiłam go na podłodze obok stołu.

– W kuchni nikogo nie było, jak tu wszedłem – odparł.

Oboje popatrzyliśmy na krwawy ślad, który ciągnął się aż do tylnych drzwi. Kwiatkowski zapalił latarkę i wyszedł na podwórze. Po chwili wrócił.

– Jest ciemno i nie widać śladu w trawie, ale jest trochę krwi w alejce za garażem. Wygląda mi na to, że miał tam samochód i odjechał.

Niewiarygodne. Kurewsko niewiarygodne. Ten człowiek był jak karaluch… wystarczyło tylko zapalić światło, a od razu znikał.

Złożyłam zeznanie i wymknęłam się. Nie dawała mi spokoju myśl o babce. Chciałam się upewnić, czy siedzi bezpiecznie w domu. I ja chciałam posiedzieć u matki w kuchni. Ale nade wszystko miałam ochotę na babeczkę.

Kiedy podjechałam pod dom rodziców, w środku paliły się światła. Wszyscy siedzieli w pokoju frontowym, oglądając wiadomości. I jeśli dobrze znałam swoją rodzinę, to czekali na powrót Valerie.

Babka zerwała się z kanapy, kiedy weszłam do pokoju.

– Złapałaś go? Złapałaś DeChoocha?

Pokręciłam głową.

– Zwiał.

Nie miałam ochoty na drobiazgowe wyjaśnienia.

– To cwaniak – skomentowała babka, siadając z powrotem na kanapie.

Poszłam do kuchni wziąć sobie babeczkę. Usłyszałam, jak otwierają się drzwi wejściowe, i po chwili do kuchni wkroczyła zmordowana Valerie i zwaliła się na krzesłoprzy stole. Miała włosy zaczesane za uszy i odrobinę sterczące na czubku głowy. Coś jakby połączenie lesbijskiej mistyfikatorki i Elvisa.

Postawiłam przed nią talerz z babeczkami i usiadłam.

– No i co? Jak tam twoja randka?

– To była klęska. Nie jest w moim typie.

– A jaki jest twój typ?

– Najwidoczniej nie jest to kobieta. – Zdjęła papierek z czekoladowej babeczki. – Janeane pocałowała mnie i nic się nie stało. Potem jeszcze raz i była przy tym… namiętna.

– Jak namiętna?

Valerie oblała się czerwienią.

– Kochała się ze mną po francusku!

– I?

– Dziwne. To było naprawdę dziwne.

– Więc nie jesteś lesbijką?

– Tak przypuszczam.

– No cóż, musiałaś spróbować. Jak nie zaryzykujesz, to nie pojedziesz – pocieszałam ją.

– Myślałam, że to sprawa nabyta. Wiesz, jak ze szparagami, kiedy byłyśmy małe. Nienawidziłam ich wtedy, a teraz uwielbiam.

– Może powinnaś próbować trochę dłużej. Szparagi polubiłaś po dwudziestu latach.

Valerie zastanawiała się nad tym, skubiąc ciastko.

Do kuchni weszła babka.

– Co słychać? Straciłam coś ciekawego?

– Jemy babeczki – wyjaśniłam.

Babka wzięła sobie jedną i usiadła z nami.

– Jechałaś już motorem Stephanie? – zwróciła się do Valerie. – Ja jechałam dziś wieczorem i doznałam mrowienia w narządach płciowych.

Valerie o mało się nie udławiła.

– Może zechcesz dać sobie spokój ze skłonnościami lesbijskimi i kupisz harleya – podsunęłam siostrze.

Do kuchni weszła matka. Spojrzała na talerz z babeczkami i westchnęła.

– Miały być dla dziewczynek.

– My jesteśmy dziewczynki – powiedziała babka.

Matka usiadła przy stole i wzięła sobie babeczkę. Wybrała waniliową z kolorową posypką. Patrzyłyśmy w osłupieniu. Moja matka nigdy nie zjadła doskonałej babeczki z posypką. Moja matka zjadała zawsze nadgryzione połówki i sztuki z nieudaną polewą lukrową. Zjadała połamane pierniki i naleśniki przypalone na krawędziach.

– O rany, zjadłaś nienaruszoną babeczkę – zauważyłam.

– Zasługuję na to – odparła matka.

– Założę się, że znów oglądałaś program Oprah Winfrey – wtrąciła babka. – Zawsze wiem, kiedy go oglądasz.

Matka bawiła się papierkiem od babeczki.

– Jest coś jeszcze…

Przestałyśmy jeść i wlepiłyśmy w nią wzrok.

– Wracam do szkoły – wyjaśniła. – Złożyłam podanie do Trenton i właśnie dostałam odpowiedź, że mnie przyjęli. Będę się uczyć na kursach wieczorowych.

Wyrwało mi się westchnienie ulgi. Już się bałam, że chce sobie przekłuć język albo zrobić tatuaż. Albo że zamierza uciec z domu i wstąpić do wędrownego cyrku.

– To wspaniale! – zawołałam. – Jaki program wybrałaś?

– Na razie ogólny – powiedziała. – Ale któregoś dnia chcę zostać pielęgniarką. Zawsze uważałam, że byłabym dobrą pielęgniarką.

Była prawie dwunasta w nocy, kiedy dotarłam do mieszkania. Adrenalina już opadła, pojawiło się wyczerpanie. Napchana babeczkami i opita mlekiem, chciałam jak najszybciej wskoczyć do łóżka i spać przez tydzień. Wsiadłam do windy i gdy postawiłam nogę na swoim piętrze, zamarłam jak kamienny posąg, nie wierząc własnym oczom. Na korytarzu, pod moimi drzwiami, siedział Eddie DeChooch. Na głowie miał ręcznik przewiązany paskiem od spodni, klamra była zapięta fantazyjnie na skroni. Spojrzał, kiedy ruszyłam w jego stronę, ale nie podniósł się, nie uśmiechnął ani nie przywitał. Siedział tylko i patrzył na mnie.

– Musi cię chyba porządnie boleć głowa – zauważyłam.

– Przydałaby mi się aspiryna.

– Dlaczego nie wszedłeś po prostu do środka? Wszyscy tak robią.

– Brak narzędzi. Potrzeba sprzętu, żeby otworzyć odrzwi.

Dźwignęłam go na nogi i pomogłam mu wejść do mieszkania. Potem posadziłam go na fotelu i wyciągnęłam opróżnioną do połowy butelkę whisky, którą babka zostawiła schowaną w szafie, kiedy nocowała u mnie.

DeChooch łyknął trzy naparstki i nabrał trochę kolorów.

– Chryste, już myślałem, że mnie wypatroszysz jak gęś na niedzielny obiad – wyznał.

– Niewiele brakowało. Kiedy się ocknąłeś?

– Kiedy zaczęłaś gadać o żebrach. Jezu. Jak sobie to przypomnę, to jaja mi się kurczą ze strachu. – Znów łyknął z butelki. – Zwiałem, jak tylko zeszłyście po schodach do piwnicy.

Nie mogłam powstrzymać się od uśmiechu. Przemknęłam przez kuchnię tak szybko, że nie zauważyłam nawet nieobecności Eddiego.

– I co teraz? Opadł na fotel.

– Jeździłem jakiś czas w kółko. Chciałem zwiać, ale bolała mnie głowa. Baba odstrzeliła mi pół ucha. I jestem zmordowany. Jezu, jeszcze jak. Ale wiesz co? Nie czuję już depresji. Więc pomyślałem sobie, do cholery, zobaczę, co może dla mnie zrobić mój adwokat.

– Chcesz, żebym cię zabrała na policję.

DeChooch otworzył oczy.

– Skąd! Chcę, żeby zrobił to Komandos. Nie wiem i tylko, jak się z nim skontaktować.

– Po tym wszystkim, co przeszłam, należy mi się chyba satysfakcja z twojego aresztowania.

– A co ja przeszedłem? Spójrz na mnie, mam tylko pół ucha!

Westchnęłam głośno i zadzwoniłam do Komandosa.

– Potrzebuję pomocy – oświadczyłam na wstępie. – Ale to trochę dziwne.

– Jak zwykle.

– Jestem tu z Eddiem DeChoochem, a on nie chce być zatrzymany przez dziewczynę.

Usłyszałam, jak Komandos śmieje się cicho.

– To nic zabawnego – zauważyłam.

– Wręcz przeciwnie.

– Pomożesz mi czy nie?

– Gdzie jesteś?

– U siebie.

Nie była to pomoc, jakiej wcześniej oczekiwałam, i wydawało mi się, że nie spełnia warunków naszej umowy. Z drugiej jednak strony, z Komandosem nigdy nie wiadomo. Jeśli o to chodzi, nie byłam w ogóle pewna, czy mówił poważnie o swojej cenie za usługę.

Dwadzieścia minut później stał w moich drzwiach. Był ubrany w czarny kombinezon i miał założony pas ze sprzętem. Bóg jeden wie, od jakiej roboty go odciągnęłam. Popatrzył na mnie i uśmiechnął się szeroko.

– Blondynka?

– Chwilowy impuls. Wiesz, jak to jest.

– Inne niespodzianki?

– Nic, o czym chciałabym ci mówić w tej chwili. Wszedł do mieszkania i spojrzał na Eddiego, unosząc brwi.

– Ja tego nie zrobiłam – powiedziałam.

– Coś poważnego?

– Przeżyję – odparł DeChooch. – Tylko boli jak cholera.

– Sophia się pojawiła i odstrzeliła mu ucho – wyjaśniłam.

– A gdzie jest teraz?

– W areszcie.

Komandos chwycił DeChoocha pod pachy i podniósł go z fotela.

– Na dole czeka Czołg w terenówce. Zawieziemy DeChoocha na pogotowie, zatrzymają go na noc. Będzie mu lepiej niż w więzieniu. Potrafią go tam przypilnować.

DeChooch wiedział, dlaczego chce być zatrzymany przez Komandosa. Komandos umiał załatwiać rzeczy niemożliwe.

Zamknęłam za nimi drzwi i zabezpieczyłam je starannie. Włączyłam telewizję i zaczęłam skakać po kanałach. Nie natrafiłam na zapasy ani hokeja. Ani na ciekawy film. Pięćdziesiąt osiem programów, a nie ma co oglądać.

Przychodziło mi do głowy mnóstwo rzeczy, ale nie chciałam myśleć o żadnej z nich. Krążyłam po mieszkaniu, poirytowana i jednocześnie zadowolona, że Morelli się nie odezwał.

Nie pozostało mi już nic do roboty. Znalazłam wszystkich. Nie czekały na mnie żadne sprawy. W poniedziałek miałam zgłosić się do Vinniego po honorarium za DeChoocha, które mogłam przeznaczyć na opłaty za kolejny miesiąc. Moja honda stała w warsztacie. Nie dostałam jeszcze rachunku. Przy odrobinie szczęścia ubezpieczenie pokryłoby szkodę.

Wzięłam długi prysznic, a potem zastanawiałam się, kim jest ta blondynka w lustrze. To nie ja, pomyślałam. Pójdę pewnie w przyszłym tygodniu do centrum handlowego i przefarbuję włosy na dawny kolor. Jedna blondynka w rodzinie wystarczy.

Powietrze wpadające przez okno w sypialni pachniało latem, więc postanowiłam włożyć do łóżka majteczki i T-shirt. Żadnych koszul nocnych aż do listopada. Wciągnęłam przez głowę białą koszulkę i wsunęłam się pod kołdrę. Zgasiłam światło i leżałam długi czas w ciemności, odczuwając samotność.

W moim życiu byli dwaj mężczyźni i nie wiedziałam, co mam o nich myśleć. Dziwne, jak układają się sprawy. Morelli pojawiał się i znikał od czasu, gdy ukończyłam sześć lat. Jest jak kometa, która raz na dekadę wkracza w obszar mojej grawitacji, okrąża mnie wściekle, a potem wystrzela z powrotem w przestrzeń. Nasze potrzeby, jak się zdaje, nigdy ze sobą nie współgrały.

Komandos to w moim życiu ktoś nowy. Jest wielką niewiadomą, zaczynał jako opiekun i zmieniał się z wolna… w kogo? Trudno ocenić, czego dokładnie ode mnie chce. Albo czego ja chcę od niego. Satysfakcji seksualnej. Poza tym nie jestem pewna. Drgnęłam bezwiednie na myśl o seksualnym spotkaniu z Komandosem. Wiedziałam o nim tak mało, że byłoby to jak akt miłosny z opaską na oczach… czyste doznanie i fizyczna eksploracja. I zaufanie. Komandos miał w sobie coś, co nie pozwalało w nie wątpić.

Niebieskie cyferki na moim elektronicznym zegarze migotały w ciemności pokoju. Była pierwsza. Nie mogłam spać. W wyobraźni ujrzałam postać Sophii. Zamknęłam oczy i zmusiłam ją do odejścia. Minęło kilka następnych bezsennych minut. Niebieskie cyferki pokazały pierwszą trzydzieści.

I wtedy usłyszałam w ciszy mieszkania odległy klik mojego zamka. I cichy szmer zerwanego łańcucha, który ocierał się o drewno drzwi. Serce stanęło mi w piersi. Kiedy ruszyło na nowo, zaczęło z taką siłą uderzać o moje żebra, że rozmazał mi się wzrok. Ktoś był w moim mieszkaniu.

Lekkie kroki. Ten ktoś nie był specjalnie ostrożny. Nie zatrzymywał się co chwila, by nasłuchiwać albo rozglądać się w ciemnościach. Próbowałam zapanować nad oddechem, uspokoić serce. Podejrzewałam, że tożsamość intruza jest mi znana, ale niewiele to pomogło. Byłam przerażona.

Stanął w drzwiach sypialni i zapukał cicho we framugę.

– Nie śpisz?

– Teraz już nie śpię. O mało nie umarłam ze strachu.

To był Komandos.

– Chcę cię widzieć – powiedział. – Masz lampkę nocną?

– W łazience.

Przyniósł lampkę z łazienki i włączył do kontaktu w sypialni. Nie dawała zbyt dużo światła, ale dość, bym mogła widzieć go dokładnie.

– A więc – zaczęłam, wyłamując sobie w myślach palce. – Co słychać? Z DeChoochem wszystko w porządku?

Komandos rozpiął pas i rzucił go na podłogę.

– Z DeChoochem w porządku, ale my mamy rachunki do wyrównania.

Оглавление

PROLOG

ROZDZIAŁ 1

ROZDZIAŁ 2

ROZDZIAŁ 3

ROZDZIAŁ 4

ROZDZIAŁ 5

ROZDZIAŁ 6

ROZDZIAŁ 7

ROZDZIAŁ 8

ROZDZIAŁ 9

ROZDZIAŁ 10

ROZDZIAŁ 11

ROZDZIAŁ 12

ROZDZIAŁ 13

ROZDZIAŁ 14

ROZDZIAŁ 15

Реклама на сайте