«Powiem wam, jak zginął»

Joe Alex Powiem wam, jak zginął

Klitajmestra

Oto jestem. Zadany cios i czyn spełniony.Otwarcie i bez lęku powiem wam, jak zginął.Otuliłam go płótna płachtą, mocno tkaną, jak siecią.Nie mógł uciec ani się uchylić przed ciosem.Uderzyłam raz po raz, dwukrotnie,a on krzyknął dwa razy i upadł nieżywy.A gdy leżał, zadałam trzeci cios: ofiarny,w podzięce Zeusowi, władcy państwa zmarłych…Tak oto padł i zginął. Wówczas dusza jegoustami wytrysnęła razem z krwi strumieniemtak silnym, że mnie całą skropił jak deszcz czarny.I wstrząsnęła mną rozkosz jak ziemią po deszczu,gdy czuje nabrzmiewanie kiełkujących nasion.

AJSCHYLOS Oresteja

I. Przed uniesieniem kurtyny

Tego dnia Joe Alex skończył trzydzieści pięć lat, ale nie powiedział o tym nikomu i nawet niemal o tym zapomniał. Rano, kiedy spojrzał na kalendarz, przypomniały mu się dni dzieciństwa, tort, w którym co roku przybywała jedna nowa świeczka, twarze rodziców, zatarte kształty prezentów; a potem przyszło nagłe, ostre wspomnienie dnia, kiedy lecąc nad chmurami ku płonącemu w dole miastu niemieckiemu, zobaczył pod słońce cień myśliwca z krzyżami na skrzydłach i pomyślał, że dziś ma urodziny i za chwilę może zginąć, dokładnie w rocznicę dnia, w którym przyszedł na świat. Ale to było przed laty. Od dawna unikał myśli o wszystkich osobistych świętach. Był sam na świecie i nic nie wskazywało na to, żeby ten stan rzeczy miał się kiedykolwiek zmienić. Tym bardziej dziś.