«Чорны пісталет»

Чорны пісталет (fb2) - Чорны пісталет 401K скачать: (fb2) - (epub) - (mobi) - Змитер Бартосик

Зьміцер Бартосік

ЧОРНЫ ПІСТАЛЕТ

Апавяданьні з уласнага жыцьця

Чорны пісталет

Спытайся ў мяне колькi гадоў таму, што ёсьць антыподам свабоды, я б, не задумваючыся, адказаў — турма. Прычым наколькi цьмяна я ўяўляў сабе турму, нагэтулькi ж расплывiста адчуваў i зону ўласнае свабоды. З тае няўцямнасьці і выйшла мая першая гісторыя, што магла абярнуцца трагедыяй, а скончылася ўсяго толькі анэкдотам, прыкрай зімоваю показкай...

Ну, хто з хлапцоў у нашым дзяцiнстве ня марыў пра пiсталет, каб «пастраляць у фашыстаў»? Мая мара разьвiталася са мною не без вастрынi, даўшы мне ў рукi нямецкi «газавiк», а на ролю «фашыстаў» прызначыўшы нарад патрульнай службы мунiцыпальнай мiлiцыi гораду Волагды. Я нават не заўважыў, як маё дзяцінства замкнулася зусім рэальнымi кайданкамi на запясьцях.

«Я, Бартосик Дмитрий Валерьевич, гражданин Республики Беларусь, возвращался в районе двух часов ночи с театрального фестиваля «Голоса истории». На улице Зосимовской дорогу мне перебежала кошка. Из чистого любопытства я произвел по животному выстрел из газового пистолета, который приобрел в Литовской республике месяц назад. До этого мне стрелять не приходилось, поэтому сила звука мне известна не была. После выстрела я услышал окрики за спиной и увидел бегущих в мою сторону людей в форме. Которых я принял в темноте за солдат срочной службы. Испугавшись хулиганских действий в отношении меня с их стороны, я подпустил их ближе и произвел еще четыре выстрела по ним. После чего обнаружил на нападавших милицейскую форму. В совершении содеянного искренне раскаиваюсь»

— Што, герой, напісаў? Ну, ідзі расслабляйся.

Зь вясёлага тону сьледчага я зразумеў, што гэтая справа яму да лямпачкi, а значыць ёсьць надзея на хуткi канец майго тэатральнага падарожжа ў Волагду, смутныя абрыўкi якога з болем усплывалi ў адфутболенай учора галаве. Але па меры абуджэньня памяці я ўсё больш выразна ўсьведамляў, што будзе кепска. І лепш было б не дамалёўваць рысы гэтага "кепска". Памяталася дастаткова. І што кошка была шэрая. І што адстрэльваўся прыгожа, як Джэймс Бонд. І як прыбярог апошні патрон, каб стрэліць ва ўпор. Помнiцца, адзiн схапiўся за твар. Значыцца, на жаль, я ўсё ж патрапiў яму ў вочы. I калi мяне запiхвалi ў варанок, у некаторых вокнах на начной вулiцы запалiлася сьвятло. Сонныя валагжане, дзякуючы мне, яшчэ раз праклялi рэалii новай Расеi. Расслабiцца, словам, ня надта ўдавалася. Не дапамагалi й жарты сукамэрнiкаў.

— Малайчына, беларус. Даўно нашых казлоў ніхто так не ганяў.

— Беларусы — хлопцы ня промах. Успомні армію, сяржантаў — беларусы, кабардзіны — адзін хер.

Лепш бы яны памаўчалi. Ад iхных падбадзёрваньняў Беларусь здавалася яшчэ больш далёкаю ды мiстычнаю. Шмат бы я аддаў тады, каб раптам апынуцца ў самым загiблым беларускiм калгасе на любы тэрмiн палявых работ.

Мяне пабудзiлi ўначы. У дзяжурцы чакаў бацька. Сонны сяржанцiк справіў падпiску аб нявыезьдзе. Я баяўся бацькавага гневу. Але, на дзiва, ён паставiўся да ўсяго, што адбылося, бязь лiшнiх псiхаў i, як па нотах, разыграў маё вызваленьне. Па дарозе на вакзал ён кармiў мяне мною ж заваранай кашаю. Займацца гэтым анэкдотам тут жаданьня нi ў кога асаблiвага няма. Але, на няшчасьце, сяржант, якому я пусьцiў скупую мiлiцэйскую сьлязу, аказаўся занадта крыўдлiвым. I ў дадатак — родам з гараду Грознага. Пакуль я прывыкаў да нараў, сяржант прызначыў тату сустрэчу ў гарадзкім парку. Прыйшоў тата, і замест міліцыянта пабачыў двух прыгожых вусатых каўказцаў. "Мы таксама з Грознага, атэц. Мы разумеем тваё гора, атэц. Мы паможам вярнуць табе сына, атэц". Адным словам, за сваю непадачу заявы ў пракуратуру наконт пашкоджанага здароўя пры выкананьнi службовага доўгу сяржант празь землякоў запрасiў круглую зялёную суму. Калi бацька прынес пакет, чачэны павялiчылi кошт маёй свабоды ўдвая. Слушна зазначыўшы, што "першая сума не зусім адэкватная бацькоўскаму гору", але забыўшыся на мудрую расейскую прымаўку пра сквапнага фраера. Прызначыўшы iм спатканьне на наступны дзень, бацька прыхапiў з сабой сябрука i сярод ночы з удавана радасным тварам завалiўся ў РАУС, дзе даверлiвы дзяжурны на слова паверыў, што «ўсё замята». Узяўшы падпіску аб нявыезьдзе, я праз пару гадзiнаў ужо быў у цягнiку мiлага сэрцу заходняга накiрунку, нiбы той калабок, пакiнуўшы ні з чым і гасьцінных валагжанаў, і іхных каўкаскіх гасьцей.

— Ну, давай, сынок, валi ў сваю Лiтву i носу адтуль не паказвай. Паводзь сябе добра i маму не турбуй, — разам з шчыраю поўхаю атрымаў я бацькоўскi наказ. Якi праз паўгады бяздумна парушыў, паддаўшыся жаданьню адсьвяткаваць Новы год у Беларусi. Варта мне было прыехаць зь Вільні ў Гомель, як лiтоўцы, нiбы шчоўкнуўшы пасткай, увялi вiзавы рэжым. I я набраў нумар Аддзела Вiзаў i Рэгiстрацыяў...

Усё, што адбывалася на тыя Каляды, я ўспрымаў надзiва спакойна. Увечары мусіў быць рэстаран зь дзяўчатамі. А пасьля Новы год. А ў новым годзе была Вільня, "Наша Ніва", новыя сябры й радасныя пляны. І раптам — гэтыя двое ў цывiльным па баках, трэцi сьпераду. Кабінэт начальніка Угро. Тэлеграма зь цікавай фразаю: "... в случае задержания конвой выезжает незамедлительно". Пераапрананьне ў прасьцейшую адзёжку ды адрываньне фiльтраў ад цыгарэт. Цесны варанок i лянiвая размова канваiраў пра надыходнае сьвята... Рыданьнi мацi вярнулi мяне да рэальнасьцi. Да паступовага разуменьня таго, што ня будзе ў мяне вясёлых Калядаў. А вось год атрымаецца сапраўды Новы.

У камэры нас было чацьвёра. Мiлы хлопчык-кампутаршчык, якi адмыслова пакiнуў фортку свайго офiсу адчыненай, пасьля чаго ў офiсе засталася толькi гэтая самая фортка. Хлопчыка ўзялi ў момант, калi той у чаканьнi нявесты сэрвiраваў сьвяточны стол. У камэру яго даставілі ў строі жаніха. У белай кашулі й чорных нагавіцах. Другога, блатара-пачаткоўца i сына вайсковых расейцаў, выцягнулi з п'яной бойкi ля вiннай крамы, калi той яшчэ не пасьпеў нiкому страсянуць мазгоў. У яго была прабітая галава, і ён гэтым вельмі ганарыўся. Усё дэманстраваў сваю дзірку ў чэрапе, залепленую нейкай адмысловаю пласьцінаю. Трэцi быў саракагадовы, прыгожы чалавек з выцягнутым арыстакратычным тварам i вельмi разумным позiркам. Усё ў iм — пастава, тэмбар, манера гаварыць зь невялiкiмi паўзамi, — незвычайна супакойвала. Нават імя ягонае, Анатоль, дадавала яму шляхетнасьці. Ня кажучы пра кругагляд. Ад Вітаўта да Мулявіна. Я хутчэй уявiў бы яго за пiсьмовым сталом, чым... у якасьцi рэцыдывiста зь пяцьцю тэрмiнамi за плячыма й адным загубленым жыцьцём на душы, якi лiтаральна некалькi дзён таму грабануў у горадзе Мазыры прыватную краму й нажом паранiў мiлiцыянта.

Як добра, што я нiкога зь iх ня ведаў па той бок турэмнага муру. I як файна, што менавiта яны сталi маiмi сукамэрнiкамi ў той сьвяточны пераднавагоднi тыдзень. Мiлыя людзi ў чатырох сьценах, якім не было чаго дзялiць, акрамя цыгарэтных зацяжак ды ўспамiнаў. Страчаная свабода была для ўсiх ня больш, чым нагодаю распавесьцi нешта цiкавае. А апавядальнiкамi яны былi выдатнымi.

Так за вясёлымi размовамi мы й сустрэлi сьвятло апошняга перадсьвяточнага дня. Менавiта сьвятло, бо ўбачыць неба з таго вакна было немагчыма. Але я быў упэўнены, што там цудоўнае зiмовае надвор'е, як на калядных паштоўках. У той дзень я па-сапраўднаму спалохаўся распаўсюджанай прыкметы — як ты новы год сустрэнеш, так яго й правядзеш. І з кожнай гадзінай набліжэньня Новага году ўва мне расла балючая зайздрасьць да кожнага з маіх сукамэрнікаў. Якія здаваліся мне абранцамі фартуны. Бо яны, у адрозьненьне ад мяне, ведалі, што іх чакае заўтра. Старэйшаму з нас пабачыць колер неба сьвяцiла, у лепшым выпадку, у першыя гады будучага тысячагодзьдзя. Што яго нiяк не засмучала. Ён ужо ведаў зону, у якую яго накiруюць, i зь якой ён адлучыўся на нейкiя паўгады. Ён ужо думкамi быў там, прадчуваючы цёплую сустрэчу за чыфiрам са старымi сябрамi. Урэшце, на зоне засталася ягоная галубятня, якую трэба было б адрамантаваць. Высьветлiлася, што ён любiў птушак нашмат больш за людзей. Хлопчык-кампутаршчык небеспадстаўна спадзяваўся на ўмоўны тэрмiн. Бо ён жа першы раз, і мама паплача ў судзе, і нявеста ўмольна зірне на пракурора. Толькі што добрую характарыстыку на былой працы наўрад ці дадуць. А жывапiсны «граза раёну» i так ведаў, што яго, хутчэй за ўсё, апраўдаюць. Мяне ж не чакалi нi тэрмiн, нi добры адвакат, нi сьледчы. Валагодзкi канвой — вось адзiнае, што я ведаў пра свой блiжэйшы навагоднi лёс. Пра шлях на радзіму, сустрэчу са старымі знаёмымі ды валагодзкі цэнтрал, у параўнаньні зь якім менская Валадарка здаецца Палацам сьнягурачкі, лепш было зусім ня думаць. Як і пра папярэдняе жыцьцё. Зь Беларусяй, Вільняю й "Нашай Нівай". Супакоiў мяне сiвы забойца: «Ты не хвалюйся. Першую ходку зробіш, а там — як па масьле».

Адмераўшы на вока апошнiя iмгненьнi сыходнага году, мы зрабiлi з хлеба нешта, што нагадвала фужэры, ды, пажадаўшы адзiн адному пераменаў да лепшага, распачалi сваю сьвяточную вячэру. Але не пасьпеў я дажаваць свой мякiш, як дзьверы камэры расчынiлiся й мяне паклiкалi «з рэчамi».

На гадзiньнiку ў дзяжурцы было бяз чвэрцi дванаццаць."Відзіш, сколька ўрэмя? Каб пасьля не гаварыў, што цібя адпусьцілі ў старым годзе". Я нават не адразу паверыў словам турэмшчыка. Настолькі пранікся сваёй страшнай казкай. Якая скончылася так сваечасова й так будзённа. Новы год я сустрэў у мiлiцэйскiм варанку, што вёз мяне з турэмнай ускраiны ў цэнтар гораду, дзе даўно ўжо iшло гульбiшча. Сьнегу не было, стаяла мярзотная адлiга. Але горад гудзеў, піў і рагатаў. Я ішоў празь сьвяточны натоўп і быў самым шчасьлівым чалавекам у гэтую навагоднюю ноч. Бо ў падарунак атрымаў не свабоду нават, а сваё ранейшае жыцьцё...

Як высьветлiлася пазьней, беларуская пракуратура вырашыла не выдаваць расейскiм калегам свайго грамадзянiна. I праз суткi я стаяў у кабiнэце пракурора Гомельскай вобласьцi як шкадлiвы падшыванец. Пракурор падвёў мяне да мапы Рэспублiкi Беларусі, што вiсела пад гiпсавай «Пагоняю», i сказаў: «Вось, сынок, межы нашай рэспублiкi. Тут i гуляй сабе. Толькi страляць ня трэба. А вось тут, — ён паказаў на Расею, — твая родзіна, дзе табе лепш пакуль не паказвацца. Зразумеў?» Я зразумеў. Зона маёй свабоды пашырылася да межаў краiны, i тая граніца за сорак кiлямэтраў на ўсход раптам перастала быць празрыстаю. Так я ўпершыню амаль фiзычна адчуў межы сваёй краiны, i свабода, абмежаваная такiм чынам, падалася мне надта ж прывабнаю для жыцьця. На радзіме я па-ранейшаму заставаўся ў вышуку. Радзіма ўсё яшчэ магла пераламаць мой лёс аб калена. Калі б не "папяровы", "штучны", "несур'ёзны" ці які там яшчэ сувэрэнітэт маёй невялікай нерадзімы. Было над чым задумацца. Тэлеграму аб закрыцьцi справы я атрымаў у тым самым годзе. Але дзеля чаго ўсё гэта было? Ці зрабіў я выснову? Ня ведаю. Бо й да гэтае пары мяне наведваюць мары пра чорны пісталет.

Верасень 1998

Чаравікі забойцы

Iншым часам мяне палохаюць рэчы, якiя быццам бы цалкам выпадкова трапляюць да мяне. Вось i зараз, зьбіраўся на журналiсцкую канфэрэнцыю ў Ялту і аж перасмыкнуўся ад прозьвiшча, якое прачытаў на падэшве сваiх чаравiкаў. Рэч у тым, што перад Ялтаю я вырашыў заехаць на дзень у Гомель, адведаць матулю, i тая, пашкадаваўшы маiх ног у цяжкiм восеньскiм абутку, вырашыла аблегчыць мне крымскую хаду, пазычыўшы лёгкiя гострамысыя чаравiкi ў касьцюмерным цэху мясцовага тэатру. На падэшве стаяла «В.Пятроў».

А пару месяцаў да таго артыст В.Пятроў, напiўшыся, забiў свайго роднага сына. І на гэтым дурная бэлетрыстыка ня скончылася. Сына звалi Максiмам i ён быў на два гады маладзейшы за мяне. Я падзялiўся гэтай інфармацыяй са сваiм спадарожнiкам, вядомым беларускiм паэтам, вялiкiм аматарам жыцьця й буйных жанчын. «Ну й ня дзiўна, — жыцьцярадасна адрэагаваў той, — рэчы забойцы заўсёды шукаюць новага гаспадара». «I часам знаходзяць», — дадаў ён пасьля паўзы. Зь якою б лёгкасьцю я зноў апрануў свой восеньскi «Белвест»! Але цягнiк ужо кацiўся па ўкраiнскай зямлi.

Чаравiчкi мiлага камэдыянта, весельчака й сыназабойцы дзядзi Васi прыйшлося абуваць у Сымфэропалi. Але зацыклiвацца на сумнай ноце, цi, яшчэ горш, шукаць у тым нейкай прыкметы не хацелася. Нездарма ж у маёй кайстры ляжалі кнiжка «Вянок» i бутэлька гомельскай гарэлкi «Стары млын».

Заўсёды перад сустрэчай з морам я настройваю сябе, каб не зьдзiўляцца. I кожнага разу не атрымлiваецца. Быццам пасьля доўгiх дзён у чатырох сьценах перад табою раптам распахнулi дзьверы. Вось i цяпер, пераехаўшы Крымскi хрыбет, я цалкам аддаўся сузiраньню грандыёзнага краявiду.

Журналiсцкi сэмiнар праходзiў у адным з санаторыяў, пабудаваных за сталiнскiм часам, куды нас i засялiлi. Я зь нейкiм несамавiтым зларадзтвам прайшоўся па чырвонакiлiмавых калiдорах, у якiх, здавалася, нават пахi засталiся з часоў, калi тут адпачывала начальства сярэдняга саюзнага зьвяна. I шырокаваконныя бiльярдныя, i барэльефныя сьцены, i ўвесь астатнi ампiр пад кiпарысамi будаваўся ну нiяк не дзеля «сумнеўных сэмiнараў на грошы заакiянскiх гаспадароў». Усё тут патыхала далёкай, няспраўджанай марай дзяцiнства — «зьезьдзiць у Артэк».

Вось i збылася мара. А радасьцi няма. Затое было дзiўнаватае адчуваньне сваёй далучанасьцi да незнаёмага места, дзякуючы чалавеку, нават голас якога ўявiць немагчыма. «Ну хiба мы гэтага не заслужылi!» — паклiкаў мяне мой спадарожнiк у наш нумар з вэрандаю й вiдам на мора — такiм, як на вiннай этыкетцы пяцiдзясятых гадоў. Я з радасьцяй скiнуў праклятыя чаравiкi i якi ўжо раз пракляў адсутнасьць фотаапарату. Паэт выйшаў на вэранду. Аднак прыгажосьць iмгненьня была не ў насычанасьцi фарбаў — сiняе мора плаўна пераходзiла ў залацiстае неба, грамада зялёных гор зь пiкамi кiпарысаў i белыя балясiны сталiнскай вэранды — а ў тым, наколькi ўсяму гэтаму паштовачнаму краявiду адпавядаў чалавек на вэрандзе. Шырокi плашч, шыракаполы капялюш, ядвабнае кашнэ, шырокi, яркi гальштук, а галоўнае сам твар чалавека — усё адпавядала экзатычнаму навакольлю. Не хапала толькi сьпеваў грамафоннага Лешчанкi. Ня ведаю, як наконт рэчаў, а тое, што мiнулыя часы працягваюць шукаць сваiх згубленых сучасьнiкаў, у гэтым я, бадай, пераканаўся. I добра, калi можна падмануць час. У такiх апартамэнтах паэты звычайна стралялiся й выкiдвалiся за парэнчы. Але не памiралi ад сухотаў. «Ну што ўтаропiўся? Хадзем да мора?» — перарваў ён маю плынь сьведамасьцi.

Перад ад'ездам сюды я наўмысна ня стаў выпытваць у дасьведчаных менскiх лiтаратуразнаўцаў, як там хутчэй прайсьцi на магiлу, i дзе той апошнi дом. Адзiнае, куды я пасьпеў зазiрнуць, гэта даўняе эсэ Мiхася Стральцова, зь якога даведаўся, што вясною 1917-га малады чалавек зьняў пакой на другiм паверсе дому нумар 8 на Мiкалаеўскай вулiцы.

З гэтай адзiнаю зьвесткаю мы з таварышам i рушылi на пошукi Максiмавых сьлядоў. Горад мне не спадабаўся адразу. Пыльны й правiнцыйны, ён адкрыта рыхтаваўся да сваёй зiмовай сьпячкi. I мы са сваiм дзiўнаватым пытаньнем «А дзе тут у вас да 17-га году была вулiца Мiкалаеўская?» выглядалi зусiм экзатычна. Праўда, некалькi гадзiнаў пошуку нас вывелi на вулiцу Багдановiча, дзе мы накiравалiся ў мастацкую школу — з апошнiм спадзевам на культурную ўстанову. «О, так вы из Белоруссии. А я сама из Мозыря, — прывiтала нас дырэктарка. — Дом нашего писателя, кстати, хорошего, в двух шагах отсюда. А могила... Кажется, на Старом Ливадийском между Чеховым и Бирюковым».

Мы ўзьнялiся на другi паверх стыльнага дамка са сьцiплай мэмарыяльнаю дошкаю. Казённы iнтэр'ер рамонтнай управы й стук друкаркi не пакiдалi месца фантазiяваньню. Сiняй бухты з вокнаў, на жаль, таксама не было бачна. «Слухай, а хiба Чэхаў пахаваны не на Сахалiне?» «А хто такi Бiрукоў?» «Напэўна, писатель хороший».

«А хто такi Багдановiч?» — спачувальна запыталася ў нас наша крымска-татарская каляжанка, калi мы з прыяцелем, змораныя марнымi пошукамi на адхонах закiнутых i страшных могiлак, дабралiся ў свой санаторый. «Гэта вельмi прыгожы малады чалавек. Ён некалi жыў на Волзе, вывучыў па кнiгах беларускую мову й стаў першым паэтам нацыi. Ён загiнуў у Ялце, не пакiнуўшы пасьля сябе анi сына, анi дрэва. Толькi адну кнiгу, лепшай за якую ў нашай паэзii ўжо ня будзе нiколi». Сказаў i сам зьдзiвiўся прастаце адказу.

«Дай Бог, каб цябе так некалi шукалi», — падбадзёрваў я таварыша. «Як там чаравiчкi, ня цiснуць?» — данеслася ў адказ. Абыйшоўшы, напэўна, усе могiлкi, якiя ёсьць у Ялце, мы, выматаныя ўшчэнт хадою па гарах i спусках, прыселi на нейкi грудок. «Тут ты маеш рацыю. У такiх чаравiчках толькi па могiлках шпацыраваць». «А мо яны нас i выведуць, як боты-хуткаходы». Але сцэнiчныя дзядзiвасiны туфлi, не прызначаныя для ялцiнскiх ляндшафтаў, так намулялi ногi, што я ўжо пачаў заводзiцца на Максiма, быццам той сам абраў сабе месца скону.

Магiла ўзьнiкла абсалютна нечакана, нiбы ўзнагарода за высiлкi. I больш душэўнай магiлы я напэўна ў жыцьцi яшчэ ня бачыў. Не патрэбны чорны мармур, ня трэба мудрагелiстых архiтэктурных знакаў журбы. Звычайны бэтонны абэлiск дваццатых гадоў пад кiпарысам, па-дзiцячы прымiтыўна размаляваны сiнiмi кветкамi — што можа быць прыгажэй для паэта?

Томiк вершаў застаўся неразгорнутым, бутэлька гарэлкi — неадкаркаванаю. Нафантазiяваная сустрэча з магiлай кумiра, з налiтай шклянкай i дэклямацыяй падалася фальшывым рытуалам. Бо я не рызыкну назваць яго кумiрам. Але сыходзiць з магiлы не хацелася. Можна было сядзець гадзiну, дзьве, спрабуючы ўявiць яшчэ нiкому невядомага, жывога маладога чалавека, якi на Яраслаўскiм вакзале чакае цягнiка ў Беларусь. Мы сядзелi моўчкi хвiлiн дзесяць. Але ад гэтага маўчаньня мне стала неверагодна самотна. Нас было трое. I цi ня быў я тут лiшнiм? Памiж двума паэтамi, адзiн зь якiх ужо нiчога не напiша, а другi яшчэ ня ведае, дзе скончыць свой шлях. Але гэта нiяк не адаб'ецца на маёй любовi цытаваць абодвух. Я ўзьняўся й пайшоў да выйсьця першы.

Крымскiя калегi па нашым вяртаньнi на сэмiнар запаважалi ў нашых сьцiплых асобах усю беларускую нацыю. «Белорусы — ребята сурьёзные. Они как на курорты приезжают, сразу на кладбище идут», — жартаваў адзiн. А сапраўды, мы ж на курорце. Трэба ж насалоджвацца момантам. I мы пайшлi насалоджвацца. Пад гукi таннага танго пiць на ўзьбярэжжы крымскае вiно, заляцацца да тутэйшых прыгажуняў i дзiвiцца на начны прыбой. Паэт нарэшце знайшоў сваю нiмфу, пышнацелую татарку — «мiс 47-мы год». Як ён паясьнiў: «Пара вырашаць крымска-татарскае пытаньне».

Мы завалiлiся ў нейкi дансынг, дзе я амаль па-бацькоўску падставiў сваю камiзэльку пад сьлёзы нейкай пакiнутай каханкам юнай беларускi, якая, вядома ж, ня ведала нiводнага беларускага паэта, а прыяцель у капелюшы й кашнэ кiношнага злодзея павёў сваю крымскую шахерэзаду ў тэхнатанец. Назiраючы за тым танцам, я каторы раз уразiўся адсутнасьцi ў сябры ўсялякiх комплексаў. Закрый вушы, i можна было ўявiць што грае Рыо-Рыта. Вядома, яны былi самай цудоўнай парай гэтага вечара. Але я танчыць ня мог. Праклятыя чаравiкi нацёрлi мне ногi. Ды й да мора на трэцiя суткi прызвычайваесься, як да неба. А горы не здаюцца больш прыгожымi за нашыя бульбяныя палi. Я нават убачыў на ўзьбярэжжы даму з сабачкам — яркую бляндынку ў джынсах са здаравенным вадалазам на ланцугу. Знаёмiцца не хацелася. З памiраючага курорту ўжо цягнула туды, дзе жыцьцё. I дзе я нарэшце скiну свае чаравiкi забойцы.

Пяць хвілін у чорнай вадзе

Хто гэта прыдумаў, што злачынцу абавязкова паiнна цягнуць на месца злачынства? Мяне чамусьцi зусiм ня цягне. Можа, таму, што злачынства зусiм i не было? Але як тады растлумачыць, навошта я апынуўся ў той момант у тым месцы? На маляўнiчым беразе невялiкае расейскае ракi, дзе золкім ранкам можна было ўбачыць, як пасьвяцца конi на тле дзясятка цэркваў, што сваiмi купаламi й званiцамi адбiвалiся ў роўнай вадзе. Лепшага месца для вайсковай службы я сабе й не жадаў. Абкружаны тым непарушаным хараством, я мог дазволiць сабе забыцца на дзьве лiтары на маiх пагонах. Я быў проста расейскiм салдатам невядомага стагодзьдзя на сваёй спрадвечнай расейскай зямлi i шчасьлiва шпацыраваў падчас самаволак па пантонным мосьце цераз раку. Толькi тады я не задумваўся, што жыцьцё можа нагадаць пра сябе маланкава жорстка, i прыгожыя дэкарацыi краявiду зробяцца такiмi намацвальнымi й адчувальнымi, што ўспамiнаў хопiць на ўсё астатняе жыцьцё.

М-м-да... Пэйзаж тады быў менш прэтэнцыёзны. Роўна дзесяць гадоў таму. Цi не зашмат супадзеньняў у маiм жыцьцi? Як у фальшывай дэтэктыўнай камэдыi. Вось толькi сьмеху не атрымлiваецца. Тады, здаецца, таксама выпаў першы сьнег, у глыбiннай Расеi заўжды чаканы зь незвычайнаю радасьцю. I сядзець у такi дзень за батальённым плотам мне ўяўлялася недаравальным iдыятызмам. Тым больш, нагода для самаволкi была больш чым шляхетная. У шпiталi сумаваў мой прыяцель па прызыву. Калi пачало зьмяркацца, я пераскочыў цераз плот.

Шпiталь знаходзiўся акурат на маiм улюбёным маршруце. Праз раку. Дзьвюх дзявах, што стаялi, абапершыся на парэнчы, я заўважыў адразу. Больш на мосьцiку нiкога не было. Тыя паклiкалi мяне да сябе. У прадчуваньнi лёгкага знаёмства я запусьцiў руку ў кiшэню шыняля, гатовы паднесьцi дамам агеньчык запальнiчкi, як пачатак размовы. Але агонь не спатрэбiўся. У чорнай вадзе я заўважыў трэцюю маладзiцу. Якая на сьпiне, нiбы ў бязважкасьцi, павольна адплывала ад моста разам зь цiхаю плыньню. Тое, што выбару далейшага шляху ў мяне не было, я ўсьвядомiў нават не безь дзiцячай радасьцi. Шынэль, кiцель i боты хутка апынулiся на мокрых дошках. А сам я, памарудзiўшы з сэкунду, «салдацiкам» бултыхнуўся ў чарнату.

Цi не пераастудзiўся я ў той вадзе на ўсё сваё астатняе жыцьцё? Цi не з таго купаньня жанчыны, ад якiх найбольш жадаеш цеплынi, стрымлiваюць i скоўваюць мяне папераджальнымi марознымi позiркамi? Ды ну, глупства. Пошлая мiстыка для кепскiх трылераў. А жыцьцю яшчэ цягнуцца ой як доўга. Майму жыцьцю. Сапраўдны смак якога я яшчэ не пасьпеў паспытаць, калi кiдаўся на ратунак цнатлiўцам-летуценьнiкам. А на бераг выпаўзаў грэшнiкам.

Як казалi мне пасьля, з моманту майго скачка да вяртаньня на бераг прайшло ня болей за пяць хвiлiн. Можа быць, але пацьвярджаю — калi жыцьцё ў самым наўпроставым сэнсе знаходзiцца цалкам i толькi ў тваiх уласных руках, час адлiчваецца не сэкундамi, а колькасьцю тваiх уздыхаў. I ня жыць мне захацелася тады доўга й вечна, а лiшнi раз дыхнуць, адчуць цьвердзь пад нагамi. I не ад холаду прабiрала жудасьць, а ад таго, што я не пасьпею высунуць для ўздыху галаву з-пад вады, а вочы, яшчэ жывыя, нiчога, акрамя цемры, i ня ўбачаць.

Пасьля я шмат разоў пракручваў тыя пяць хвiлiнаў у памяцi, намагаючыся здабыць сабе iндульгенцыю. Прыгадваючы кожны мiг, якi б сьведчыў на карысьць таго, што я сапраўды зрабiў усё, што мог. Памятаю — спачатку вада мне не падалася сьмяротна халоднаю. Але гэты падман скончыўся якраз тады, калi я даплыў да яе. Яна, канечне ж, была прыгожаю. Не смазьлiваю, не сымпатычнаю, а самаю сапраўднаю прыгажуняю. Менавiта за такiмi й кiдаюцца, як кажуць, з галавою ў вiр. Я быццам бы нават пасьпеў цынiчна ўсьцешыцца, што ратую менавiта яе. Пакуль яна не паспрабавала слаба зачапiцца за маю руку.

Але гэта было адзiнае, на што дзяўчына была яшчэ здольная. Далей яна не выяўляла нiякай волi да жыцьця. Можа, адключылася ад холаду? Узяўшы яе за каўнер курткi, я нейкi мэтар здолеў праплысьцi зь ёю да берагу. Але пасьля яна зьнiкала пад вадою. Ад страху, што яна захлынецца, я стаў уздымаць яе галаву над вадою, сам парынаючы з галавою. Акунуўшыся так яшчэ разы тры, i адолеўшы яшчэ пару мэтраў да нябачнага ў цемры берагу, я спыніўся. Чаго ў тым было болей — прагi жыць цi сполаху перад жыцьцём, ва ўсёй ягонай вастрынi й плоцi — ня памятаю. Але сам момант, калi я расьцiснуў пальцы выратаваўчай рукi ды ўзмахнуў ёю, каб як хутчэй да берагу... Сам момант я памятаю выдатна.

Праз гадзiну пасьля здарэньня, седзячы ў цяпле сярод сяброўскiх суцяшэньняў i тупа адыходзячыся гарэлкай, я намагаўся йзноў ды йзноў пракручваць тыя апошнiя для яе пяць хвiлiн, i нiбыта ўпэўнiваўся, што, ірваніся я яшчэ разок, зьбяры апошнiя сiлы, i мы б дыхалi разам. Тады я, бадай, ня цяміў, што сапраўды зрабiў усё. Усё, чаго хацелася. Бо не жыцьцё ратаваць я палез у ваду, а сябе дэманстраваць невядома каму. Таму й адштурхнуў яе ад сябе амаль са злосьцю пры першай западозранай магчымасьцi застацца зь ёю ў гэтым непраглядзьдзi. Вось толькi чаканы бераг аказаўся да крыўднага блiзка. Я быў памкнуўся назад у цемру. Але яе цела ўжо назаўжды накрыла вада.

Колькi я зрабiў за гэтыя дзесяць гадоў роўных i глыбокiх уздыхаў, вядома ня мне. Але ж у той момант на мосьце мог апынуцца зусiм ня я. I можа быць дзяўчына засталася б жывою. Ды лёс вырашыў не на яе карысьць.

Няўжо на маю? Адказ на гэтае пытаньне яшчэ чакае мяне наперадзе.

Банальная п'еса для заштатнага тэатру

Мы зь iм раўналеткi з розьнiцаю ў адзiн дзень. Нават цёзкi. Нашыя бацькi, старыя сябры са студэнцтва, яшчэ да нашых зьяўленьняў на сьвет Божы дамовiлiся назваць нас Мiцямi. Але сябрамi мы так i ня сталi. Ён нарадзiўся карэнным масквiчом, што было для мяне прадметам зайздрасьцi. Але шкадаваў я, далiбог, не сталiцы з Крамлём i мэтро, а менавiта гэтай самай ягонай карэннасьцi. Сымбалем якой i была для мяне ягоная маскоўская кватэра. Абсалютна непадобная на тыя кватэры, дзе мне даводзiлася бываць дагэтуль i пасьля. У якой уся мэбля была зробленая гаспадаром дому. Ад кухоннага зэдлiка да разнога пiсьмовага стала. Такой колькасьцi кнiг, як там, я ня бачыў пасьля нi ў адным, адведаным мною доме. Можа, толькi на кухні не было кнiжных стэлажоў. Шмат таямнiцаў я адкрыў у тым доме. I па меры майго вырастаньня тая кватэра ў маiм успрыманьнi не зьмяншалася нi на цалю.

Ня дзiўна, што наведваючы Маскву спачатку з бацькамi, а пасьля самастойна, я заўжды з радасьцю сьпяшаўся на Гагарынскi пляц. У кватэру, дзе ў дзьвярах можна сутыкнуцца зь якой-небудзь тэлезнакамiтасьцю, дзе госьцю дазволена палiць хоць у ложку, дзе няма забароненых тэмаў для размовы i ёсьць маса тады яшчэ забароненых выданьняў. Менавiта ў тым доме я ўпершыню пакаштаваў чырвоную iкру, разьвесялiўшы дарослую кампанiю выказваньнем, што «не люблю я журавіны». Тамсама я ўпершыню пачуў запiсы Галiча. «Адзiн дзень Iвана Дзянiсавiча» я прачытаў таксама там. Уражаньне дапоўнiлася фактам, што сам пiсьменьнiк некалi пад наглядам будаваў гэты дом. А можа i гэтую кватэру. Дарэчы, праваслаўныя абразы я ўпершыню ўбачыў таксама там. Сваiм наiўным пытаньнем: «Дзеля чаго дзядзю Алегу гэтыя багi», я выклiкаў нежартоўную спрэчку памiж старымi сябрамi. «Ты рускага чалавека выхоўваеш цi бусурманiна якога? — крычаў дзядзя Алег на бацьку. — Калi ня ты, дык я сам яго у Загорск зважу».

Мы паступова сталелi. У Маскве пасьля няўдалай вучобы ў тэатральным я больш не зьяўляўся. Ад бацькi да мяне даходзiлi толькi кароткiя зьвесткi пра посьпехi майго маскоўскага цёзкi. Мiцька без праблемаў паступiў у МГУ. Мiцька працуе на нейкiх раскопках у Валааме. Мiцьку прапаноўваюць працу ў маскоўскiм фiлiяле нейкай заакiянскай юрыдычнай фiрмы. Мiцька купiў новую «Вольва»...

Я ня быў у Маскве амаль дзесяць гадоў. І вось з пляшкай беларускай гарэлкi без папярэджаньня паехаў на Гагарынскi пляц.

Дзьверы расчынiлiся. У цемры я не адразу заўважыў, як пастарэў гаспадар майго маскоўскага прыстанку. Пасьля абдымкаў я нарэшце разгледзеў, наколькi зьмянiлася сама кватэра. Дакладней, ад яе не засталося нiчога. Там, дзе некалi ўзвышалiся стэлажы з кнiгамi, былi адно толькi пустыя сьцены, аклееныя шарымi шпалерамi. Дыхтоўна й прыгожа зробленыя рукамi гаспадара фатэлi, камоды й сэкрэтэры часткова замянiла навюткая iншаземная мэбля. Блiскучы фiгурны паркет, матавае сьвятло мудрагелiстых жырандоляў — усё навокал стварала ўражаньне вельмi дарагога гатэльнага нумару. На мой няўцямны позiрк гаспадар толькi махнуў рукою.

Седзячы на незнаёмай блiскучай кухні ды ўплятаючы яечню, я слухаў сумны расповед некалi жыцьцярадаснага маскоўскага чалавека. Сёньня хворага, самотнага ўдаўца, якога некалькi месяцаў таму кiнуў любiмы сын. Мяне не пакiдала такое адчуваньне, быццам я прысутнiчаю пры пастаноўцы бяздарнай, банальнай п'есы, адмыслова напiсанай для заштатнага тэатрыка. Настолькi другасным выглядаў сюжэт гэтага новага «Вiшнёвага саду».

Неўзабаве пасьля сьмерцi жонкi яго падкошвае iнфаркт. Пакуль ён ляжыць у шпiталi, ягоны сын — абавязкова новы рускi — цынiчна падшуквае для таты месьцейка ў Доме састарэлых. I наводзiць у доме свой наварускi парадак. У доме руйнуецца ўсё ад старой мэблi да масьнiчынаў, усё выкiдаецца на сьметнiк. Старыя фалiянты на шматкi рве вецер пераменаў, спадчынныя фатэлi гнiюць пад брудным дажджом. Абразы здаюцца ў антыкварыят. За тыдзень у некалi абжылым доме робiцца супэрсучасны й безгустоўны рамонт за 50.000 даляраў. Былога гаспадара па вяртаньнi дахаты ледзь не хапае паўторны iнфаркт. З сынам адбываецца размова з рэплiкамi кшталту: «Навошта я цябе хрысьцiў?», «Ты забыўся, як мы начавалi ў доме Ясенiна?» i гэтак далей. Сын сыходзiць, бразнуўшы браняванымi дзьвярыма. Хворы бацька застаецца ў харомах для Майкла Карлеонэ, з жабрацкай пэнсiяй. Якую напалам дзелiць са старым катом. Попел танных папярос падае ў лазенцы на мармуровую падлогу з падагрэвам. Заслона.

«Няўжо ўсё, што я ўкладаў у яго з маленства, дарэмна?» — пытаўся ў мяне гаспадар. Ды што я мог адказаць? На жаль цi на шчасьце, але ў банальных расейскiх п'есаў не бывае шчасьлiвага канца. I канец гэтай гiсторыi ўжо майгачыць недзе наперадзе.

Сякера невядомага салдата

У адной роце ў Расеі разам са мною служылi два беларусы, два землякi. Памiж iмi была вялiкая розьнiца ў гадах — аднаму 19, другому 28. За плячыма першага быў толькi няскончаны тэхнiкум. У другога — бурлiвае жыцьцё, што пакiнула на ягоным целе красамоўныя шнары i татуiроўкі. Прозьвiшча старэйшага запомнiць было няцяжка. Яго звалi Немец.

Паколькi ў войска Немца забралi з калёніі і пад самы ўзроставы лiмiт, дык увесь свой эмацыйны запал ён абрынуў на галовы й душы аднапалчанаў. Ня дзiва, што на працягу ўсяго свайго новага двухгадовага тэрмiну ён стаў аб'ектам нянавiсьцi для ўсiх — ад навабранца да «дзембеля». Але асаблiвай увагай Немец адорваў свайго земляка. Не даваў яму праходу анi на аб'екце, анi ў казарме. Абразы, жорсткiя поўхі ды iншыя «нестатутныя дачыненьні» сыпалiся на галаву беднага «зёмы» i ўдзень, i ўначы. Той маўчаў. І гэта працягвалася датуль, пакуль аднойчы ранкам Немца не знайшлi за будаўнiчым вагончыкам з праламаным чэрапам. Скарыстаная на тое сякера ляжала побач.

Наш атрад уздыхнуў з палёгкай. А слава героя, дзякуючы гэтаму ўчынку, пайшла на ўсю вайсковую акругу. Усё было разьлiчана ім да дробязяў — маршрут Немца з абеду, непрагляднае зь iншых кропак месца памiж вагонамi. Нават час забойства.

Немцу заставалася служыць некалькi тыдняў. Таму, чыё прозьвiшча назаўжды сьцерлася з маёй памяцi, — паўгода. Ён зрабiў тое, аб чым нам усiм толькi марылася. Таму ўсе шчыра жадалi яму нiколi ня быць злоўленым.

А злавілі яго праз тры месяцы. Суд прызначыў шэсьць гадоў агульнага рэжыму. Пэўна, Бог быў на ягоным баку. Немец выжыў. Ён мог міргаць вачыма, мыкаць i прымаць ежу з матчынай рукi...

Адзiнае, што для мяне засталося няясным — цi зьдзейсьнiў бы герой задуманае, калi б Немец быў узбэкам цi грузiнам? Цi дасягнула б нянавiсьць таго накалу, якi безразважна ўзьняў руку на крыўдзiцеля-адзiнакрэўнiка? Ня ведаю. Магчыма, аднаго чакала б цяпер кар'ера бандыта. Другi ж насiў бы сваю злосьць па сёньняшнi дзень.

Да нашага сыходу

Нeяк мы зь сябрам апынулiся ў вёсцы. Дакладней, у санаторыi пад Менскам, дзе праходзiў сэмiнар для журналiсцкай брацii. Парою вельмi дарэчы апынуцца зiмою па-за межамi гораду, дзе такая чаканая млявасьць перапыняецца адно пяцiразовым харчаваньнем, масажам-саўнай, кактэйлем-бiльярдам i, вядома, гарачымi дыспутамi наконт далейшага лёсу нашай шматпакутнай Бацькаўшчыны. У вёску я, у адрозьненьне ад сябра, не выходзiў. Той жа апранаў свой шыкоўны, у Варшаве набыты строй, у якiм на бруднай вясковай вулiцы больш паходзiў на чыкагскага гангстэра, i iшоў у паход, як ён казаў, па жывыя сюжэты. Парушаючы мясцовую летаргiю сваёй выкшталцонай беларускай мовай.

Аднойчы яму закарцела, каб я склаў кампанiю. Ды не абы куды, а на вясковыя могiлкi. «Ну ўжо там якiя табе жывыя сюжэты?» — упарцiўся я. «Хачу знайсьцi беларускiя магiлы». Пачуўшы такi годны адказ, я не на жарт заiнтрыгаваўся. Нават амаль не паспрачаўся. Маўляў, блiжэйшая беларуская магiла — на Вайсковых кладах у сталiцы. Але ўпэўнiцца ва ўласнай праваце на свае вочы я адмовiць сабе ня мог i пайшоў разам зь iм. Хоць, кажучы шчыра, як жа мне хацелася памылiцца! Я цалкам быў на ягоным баку. I ня менш за яго хацеў на самых звычайных беларускiх могiлках убачыць беларускамоўную магiлу не народнага паэта, ня сябра Саюзу мастакоў, а надмагiльле, зь якога можна было б зразумець, што пад iм пакоiцца ўсяго толькi Беларус.

Могiлкi былi немалыя. Зусiм старыя, замшэлыя драўляныя крыжы, можа, стогадовай даўнiны суседзiлi з праржавелымi крыжамi нашага часу, зробленымi са звычайных, звараных памiж сабой вадаправодных трубаў. Па мне, чым такi сымбаль, дык лепш казённы жаўнерскi абэлiск. Уразiла мноства дзiцячых магiлаў. Ля адной я нават расхваляваўся. Хлопчык Валодзя нарадзiўся са мною ў адзiн месяц i год. Дата сьмерцi — 71-ы год. Якраз той год, да якога сягае мая ўласная памяць. З выцьвiлага мэдальёну на мяне глядзеў занадта сур'ёзны для трохгадовага чалавека твар. Адчуваньня радасьцi жыцьця ад тых лiчбаў i таго погляду ў мяне не паболела.

Траплялiся й багатыя магiлы, з гранiтнымi помнiкамi ды агароджамi зь нержавейкi. Але ўсе пахаваньнi аб'ядноўвала (цi ўраўноўвала) расейская мова. Часам настолькi пачварна вершаваная ў эпiтафiях, што нават мяне крыўда брала за невядомага нябожчыка. Пакуль я палiў ля помнiка 23-гадовай вельмi прывабнай дзяўчыны Iрыны, што памерла (цi загiнула?) летась у векапомны дзень 3 лiпеня, спакой могiлак быў парушаны празь меру жывым крыкам майго сябра, якi гукаў мяне.

Ён знайшоў першую беларускую магiлу. Але, што ўразiла мяне асаблiва — можа й сапраўды першую нашую магiлу з тых, што захавалiся. Надпiс на ўрослым у зямлю, магчыма, за сто гадоў камянi расейскiмi лiтарамi але зь беларускiм аканьнем паведамляў, што тут спачывае «Раба божая Татяна Ляхава». «Татяна» было напiсана, можа й несьвядома, але бязь мяккага знаку. Нашыя пошукi яе нашчадкаў актывiзавалiся i былi ўвянчаныя. Наступныя дзьве магiлы былi ўжо сьвядома беларускiя. Ахайныя абэлiскi Iвана ды Эмiлii Ляхаў. З чыёй iнiцыятывы? Дзяцей цi самога Iвана Паўлавiча, прыгожага савецкага афiцэра са здымку? Ды цi так гэта важна, калi двум падарожнiкам па гэткiх халодных мясьцiнах стала значна цяплей.

Але беларускiя магілы на гэтым не сканчалiся. Калi мы, задаволеныя, зьбiралiся сыходзiць, нам трапiлася яшчэ адна такая. Ладны драўляны крыж, пафарбаваны сiняю фарбаю, за грунтоўнай агароджаю, на якiм нажом былi няроўна надрапаныя беларускiя словы «пагiб ад фашыскай рукi 1944 Пражыў 47. Кухарчык К.М.» Тут ужо быў сюжэт. Жывы й па сёньня.

Як мала, аказваецца, нам трэба, каб не пачувацца самотнымi ў сваёй мове — знайсьцi да сваiх жывых душаў пару роднасных душаў зусiм невядомых, даўно зьнiклых з гэтага сьвету людзей. Я ня веру ў адвечнае жыцьцё чалавечае душы. Там, куды зьнiкаюць нашыя душы, ня можа быць моваў. Але драма i моц гэтае краiны ў тым, што нават душы, якiя былi ёй адданыя, не зьнiкаюць зь яе жыцьця назаўжды. Сваiмi магiламi яны яшчэ доўга будуць удзельнiчаць у ратаваньнi зямлi, за якую i ў якую леглi. Да нашага сыходу.

Карацейшы шлях

Бардаўскі фэст за калючым дротам

Я шмат што памятаю з маленства. Ад найвялiкшых радасьцяў да найсьмяротнейшых крыўдаў. Нават да сёньня памяць захоўвае зайздрасьць да суседзкага сына, што меў цацку, якою я так i не завалодаў нiколi. Гэта глёбус. Фiзычны глёбус з адзiнай нефiзычнай адзнакай — тлустай, чырвонай паласой, што йшла па зялёна-блакiтным полi, як бы даючы зразумець што хоць Зямля й адна, але гэта не зусiм так. Iх дзьве — наша й iхная. Па адзiн бок чырвонай стужкi Крэмль, кракадзiл Гена ды "красный день календаря". Па другi — незразумелыя "нярускiя" словы, голыя цёткi ды галодныя раўналеткi. Я быў шчасьлiвы, што знаходжуся па гэты бок зямлi. Але, нягледзячы на тое, што цётак мне тады не хацелася, а незразумелыя словы выклiкалi гідлівасьць (як, зрэшты, i цяпер), для поўнага шчасьця гэтай сваёй зямлi не хапала. Хаця б з-за немагчымасьцi чым-небудзь падзялiцца з раўналеткамi. I чым болей павялiчваўся мой рост, тым меней мне хацелася "паглядзець Маскву".

Але зь цягам часу чырвоныя днi пачарнелi, Крэмль сам апынуўся за мяжой, а кракадзiл Гена загаварыў "нярускiмi" словамi.

Сябры пачалi сноўдаць за зьнiклую з глёбуса рысу, якая для мяне так i заставалася непераадольным бар'ерам. Аднаму, якi правёў месяц у Лёндане, я спачуваў з нагоды ягоных растрат у самым дарагiм горадзе Эўропы. Другога, якi спазьнiўся на парыскi цягнiк, суцяшаў: "Не бядуй, братка. На транзытным дабярэсься". А сам чакаў пашпарту, каб i мне нарэшце пазайздросьцiлi. Стомленаму бадзягу, якi толькi што вярнуўся з Парыжу зь перапоўненай мэлёдыямi галавой i трыма франкамi ў кiшэнi.

Пасьля доўгiх месяцаў чаканьня, я, нарэшце, атрымаў той чароўны дакумэнт. Ужо "па справе" адшукаў "Атлас мира" i завалiўся зь iм на канапу, гартаючы старонкi, нiбы ў рэстарацыйным мэню. Словы, што раней стаялi ў адным шэрагу з назвамi плянэт, цяпер абазначалі нешта дасягальнае. Парыж... Гватэмала... Паланга...

Ужо на другi дзень майго паўнавартаснага грамадзянства я атрымаў адпаведны сюрпрыз. Запрашэньне на "далёкую Беласточчыну" для ўдзелу ў бардаўскiм фэсьце.

Ведаў я аднаго алкаша-кнiжнiка, якi любiў сам сабе рабiць сюрпрызы. Як толькi здаралiся грошы, частку iх ён акуратна прапiваў, а рэшту купюраў рассоўваў па тамах сваёй велiзарнай бiблiятэкi. I, вядома, адразу забываўся пра iх. Але гарэлачны запой мяняўся на чытацкi i, о радасьць, на самым цiкавым месцы вывальвалася нечаканая "пяцёрка". Жыцьцё, такiм чынам, складалася з пэрыядычных маленькiх радасьцяў.

Нешта падобнае атрымалася i ў мяне. Адаслаўшы на фэст пару тэкстаў, я й забыўся пра гэта. Колькi ж яшчэ неспадзяванак чакае мяне! Сам сабе зайздрошчу й баюся адначасова. Баюся замест сюрпрызу знайсьцi здэвальваваную часам, нiкому не патрэбную паперку.

... Адтуль прыходзiлi цывiльнай палiграфii выданьнi. Даляталi зьвесткi пра тамтэйшыя беларускiя лiцэi. Захоўвалiся ў памяцi рэпартажы з "Басовiшчаў". Уяўлялася гэткая добраладная беларускамоўная краiна, дзе пра "чужынскi прыгнёт" нагадваюць толькi шыльды ды грошы з арламi.

Кампанiя сабралася невялiкая. З патрыярхаў беларускай бардаўскай песьнi былi Алесь Камоцкi й Вiктар Шалкевiч. Маладую зьмену прадстаўлялi Iгар Мухiн з Магiлёва, знаёмы мне па мэлядычных песьнях на вершы Багушэвiча, Лана Медзiч, сталiчная лiрычная бардэса, ну й я.

Пад акорды й тосты неўпрыкмет праляцела Беларусь. У цемры паказалiся агнi да нядаўняга часу мiстычных варот дзяржавы. Спадарожнiкi пачалi даставаць пашпарты, на зайздрасьць мне заплямленыя вiзамi й памежнымi штампамi.

Мяжа сапраўды нагадвае лягерную браму. Драты, вайсковыя фуражкi, вышкi. Перад намi шманалi смаленцаў. Няшчасных пастроiлi ледзь не па росту, уздоўж аўтобуса з рэчамi ў руках. Для поўнага кiна не хапала сабачага брэху й камандаў па-нямецку. Наш пяцiдзесяцiмясцовы карабель зь дзясяткам нецьвярозых пасажыраў з гiтарамi троху зьбянтэжыў панурага вартавога, але адказ быў: "Вы свабодны". Гэта значыць — "на свабоду з чыстым сумленьнем".

Я шмат разоў уяўляў гэты момант i заўсёды пад гiмнавыя гукi пяючай ад радасьцi душы. Ну вось. Якую ўжо хвiлю качуся па "далёкiм замежжы". Пульс у норме. Спадарожнiкi засынаюць. За вокнамi ноч, нецiкавая й пахмурная, як, напэўна, паўсюль на гэтай зямлi, незалежна ад межаў.

Вось толькi дзень iншы. У маленькiм гарадку, у параўнаньнi зь якiм Баранавiчы з Барысавам выглядаюць монстрамi ўрбанiзацыi, пры сьвятле дня лепш бачнае нашае ўбоства.

Ратуша. Усяго нiчога, але яна робiць гэтае места горадам па сутнасьцi, незалежна ад статусу й колькасьцi вясковых уцекачоў. Тое, што вулiцы будуць чысьцейшыя ды крамы цывiльнейшыя, я здагадваўся. Дамы менш аднатыпныя й шэрыя, i таму здаюцца больш абжытымi. Перад iмi газончыкi-кветнiкi, дзе-нiдзе скульптуркi нейкiх калядных гномаў. Гэта ў маiм мiкрараёне газоны патроху ператвараюцца ў бульбяныя плянтацыi.

Штосьцi затрымала мяне каля праваслаўнай царквы. Здаецца, i крыжы тыя самыя, i моляцца па-расейску, а штосьцi ўсё ж ня так. Нарэшце, зразумеў. Не хапае бязладзьдзя ў царкоўным пэйзажы, цi то калюжыны з адбiткам купалоў, цi то нейкай трубы на заднiм пляне. Таго, адным словам, з чым не спалучаюцца ў маiм уяўленьнi каталiцкiя храмы. Нарэшце, гармонiю аднавiў неапахмелены патрыярх бардаўскай песьнi Камоцкi. Свой сумны позiрк ён пераводзiў са сьцiплай царквы на нейкi бэтонна-мадэрновы палац побач зь ёю.

— Во, глядзi. Тут жыве Бог, а тут — служка Божы. I я баюся сказаць, хто зь iх жыве лепш.

Я блукаў па маленькiм гарадку, дзе адзiнай адзнакай беларускасьцi былi афiшы "Бардаўскай песьнi", i не знаходзiў адказу на пытаньне, цi адзiны народ жыве па розныя бакi мяжы. Напэўна, так. Няцяжка ўявiць сабе ўбогi райцэнтар Бельскага раёну Беластоцкай вобласьцi, не правядзi Iосiф той фатальнай рысы.

Пясьняр Мухiн нiяк не хацеў разьвiтвацца зь мiтам пра беларускi "востраў Крым" i праводзiў своеасаблiвы экспэрымэнт. Пытаўся ў мiнакоў усялякаю лухту — цi то пра дакладны час, альбо цi туды ён iдзе. I з надзеяю ў вачох чакаў адказаў па-беларуску. Яму прыязна адказвалi, але па-польску, чым усё больш даводзiлi яго да адчаю. Нарэшце, нейкая сталага веку кабета растлумачыла на ламанай расейскай мове, як прайсьцi да рынку. Хвiлiну пясьняр глядзеў ёй у сьлед з удзячнасьцю й пяшчотай, паўтараючы: "Беларуска. Вось яна, сапраўдная беларуска".

Быў у мяне лёгкi сумнеў наконт таго, што немалая заля ДК будзе цалкам запоўненая. Надвор'е гнюснае, асаблiвай рэклямы не зрабілі. Але абодва вечары былi шумныя аншлягi. Адкуль такi ажыятаж? Дзiўная цяга да мовы, якую пакуль што можна пачуць хiба толькi ў песьнях? Цi можа, няма куды яшчэ падацца. Але па ажыўленай залi такога ня скажаш. Усе доўгiя тры гадзiны канцэрту яна ўсiх выканаўцаў адорвала авацыямi.

Я ня тонкi крытык. Усе песьнi я падзяляю на тыя, што мне самому карцiць сьпяваць i астатнiя — кепскiя, добрыя й, нават, генiяльныя. Выканаўцы зьмянялi адзiн аднога, а жаданьня "перапiсаць словы" у мяне не ўзьнiкала. Да зьяўленьня на падмостках добра знаёмага маэстра Шалкевiча, рэпэртуар якога я амаль цалкам гатовы "скрасьцi". Няма для мяне большага задавальненьня, чым свабода паакторстваваць у песьнi, свабода, якую ў беларускай мове даюць на гэты час толькi песьнi Шалкевiча, поўныя гумару й густу. Пасьля фэсту ягоны канцэрт працягваўся на кватэры, куды занесла й мяне. З прычыны неаднаразовых узьлiваньняў памяць працавала фатаграфiчна.

Памятаю "Мэрсэдэс", зь якога прагучала "Сядайце, калi ласка". Затым нейкая ўскраiна, сьветлая кватэра без шпалераў, прыемныя маладыя людзi, прыгожыя жанчыны бязь ценю праблем на тварах, мастак Тарасэвiч у нейкай бронекамiзэльцы, спагецi, гарэлка, кава, польскi акцэнт i пяяньне гарадзенскага барда.

Памятаецца, на нейкiм мiтынгу адзiн iмпэтны прамоўца на ўсё горла крычаў: "У нас ёсьць БУДУЧЫНЯ!!!" Крычаў у такiм запале, быццам хацеў некага запалохаць той будучыняй, цi пераканаць у гэтым слухачоў. Мяне не пераканаў. Яна для мяне становiцца нечым асязальным i радасным менавiта ў такой кампанii, дзе твой сусед па бутэльцы (не гiсторык, не фiлёлаг, а ўсяго толькi прадпрыймальнiк) без натугi гаворыць па-беларуску, i не пра лёс бацькаўшчыны, ахоць бы пра тых красуняў, што насупраць.

... Калi зьявiлася на даляглядзе бэтонная сьцяна гарадзенскай ускраiны, мне стала балюча шкада гэтай зямлi, невядома яшчэ колькi часу прысуджанай гiбець з волi Госпада й па вiне сваiх абiтальнiкаў. Iх, гэта значыць нас, шкадаваць ужо непрыстойна. Як непрыстойна шукаць апраўданьнi ўласнай бязьдзейнасьцi, цi то ў мiнуўшчыне, цi то ў будучынi.

Туга па горадзе NN

Ня ведаю, чаму мяне цягне туды так раптам. Расейскай мовы мне й тут хапае. Ня кажучы пра iхную папсу ў нашым этэры. Не гаворачы пра ўсялякiя iнтэграцыi з iнаўгурацыямi. Але ўтрымаць сябе ўжо не магу. I хай аўто маё тройчы ўкраiнскае. Хай дарогi наперадзе сугуба расейскiя. Ды на адвечнае расейскае пытаньне: куды ж дакоцiцца маё кола, — я ведаю цьвёрды адказ. Да Нiжняга Ноўгарада.

Трохi было падзабытыя расейскiя маштабы пачалi нагадваць пра сябе ледзь не па праезьдзе мяжы. Усё радзей траплялiся вескi, ды й тыя выглядалi ня надта жыва. Асаблiва вылучалiся дамы барачнага кшталту (гэта ў вёсцы!) дзе-нiдзе на тле "барочных" сядзiбаў "новых расейцаў". Усё далей адсоўваўся далягляд, саступаючы законнае месца расейскiм прасторам. Усё больш адчувальнаю станавiлася туга, незразумелая мне самому.

Да Масквы пад'яжджаў ужо ў цемры. Дакладней, да Масквы заставалася яшчэ кiлямэтраў сто. Таму ўласна цемры на шашы не было. А было адчуваньне хуткага наблiжэньня да супэрмэгаполiса, што мацнела з праездам яшчэ аднаго мiлiцэйскага паста, яшчэ аднаго асьветленага скрыжаваньня, яшчэ аднога горада-спадарожнiка. I так на працягу цэлай сотнi, адлегласьцi, што дома здавалася мне даволi значнаю. Зрэшты, чым павiнен быць уезд у сталiцу, як не цырымонiяй.

Пад такi дарэчны крык Высоцкага з дынамiкаў я ўляцеў (цi ўлiп) у бясконцы й шумны паток стоп-агнёў, рэклямных экранаў ды асьветленых вiтрынаў. Зь першага свайго скрыжаваньня гэты горад цалкам апраўдваў тыя мiлi чаканьня чагосьцi незвычайнага. Iмкнучыся ехаць як мага павальней, я ўсё адно не пасьпяваў разглядаць мадэрновыя плады знакамiтага маскоўскага будаўнiчага буму ды адзначаць зьмены ў горадзе, якi, як сам лiчыў, знаў калiсьцi ад i да.

Я столькi чуў пра неабходнасьць цi наадварот будаўнiцтва Храма Хрыста Збаўцы. А пабачыўшы, нават не згадаў тыя такiя доўгiя ды аргумэнтаваныя дыскусii. З-за рога змрочнага "Дома на набережной" выплыў, каб асьляпiць i зьбянтэжыць, агромнiсты да немагчымага i залаты да вар'яцтва купал. Чатыры гiганцкiя краны па баках ня толькi не дадавалi збудаваньню незавершанасьцi, а яшчэ больш падкрэсьлiвылi ягоныя фантастычныя памеры...

Якая гэта радасьць — вырвацца з маскоўскага транспартнага пекла на Ўладзiмiрскi тракт. Якi са сваiмi адвечнымi калдобамi ды "пiзанскiмi" званiцамi адразу падасца раем. А маладая, самай пякучай прыгажосьцi цыганка адной усьмешкай ператворыць ЗАЗ у Mersedes. А шыльдачка "До Челябинска" ў руках аўтастопшчыкаў прымусiць рэшту адлегласьцi зрабiцца проста сьмешнаю.

Я шматкроць уяўляў свой трыюмфальны ўезд у гэты горад на сваiм "сымбалi посьпеху". Але што сапраўдным тым сымбалем будзе гэты горад — нiякiм чынам нi сьнiў, нi бачыў. Шырокая рака сьвежага асфальту зьмянiла ўжо абрыдлую двухрадку. Пералiўшыся ў гарадзкую вулiцу, яна не прыдбала нiводнай ямiны. I чаго я зусiм ужо не чакаў, вулiца была чыстаю. Нават на тратуарах кудысьцi падзелася сьмецьце. Так, горад стаў адкрыты для iншаземцаў. Сталiчныя амбiцыi граюць на ўсю моц. Зноў жа — Кiрмаш. Але хто ж гэта прыбраў з вулiцаў роднага раёну зь мiлагучнаю назваю Канавіна стогадовы бруд?.. Пасьля гэтага адкрыцьця чаму яшчэ мне тут зьдзiўляцца?

Навошта я сюды прыехаў? Што так цягнула мяне сюды? Чаго я хацеў тут знайсьцi? Настальгiя?

Я набыў пачак "Беламору" i ўрачыста выйшаў у свой горад у пошуках гэтага салодкага пачуцьця. Я так марыў прысесьцi на тым услончыку, дзе не сядзеў дзесяць гадоў i, насьвiстваючы нейкую падзабытую вiзбараўскую песьню, завалачыся папяросным дымам успамiнаў. Уявiць, што не было ў мяне дзесяцi гадоў. А разам зь iмi й Беларусi, i Вiльнi, i яшчэ шмат чаго не было. Быццам гэта дадало б мне чаго-небудзь элiксырна-прадуктыўнага.

Паблукаўшы паўдня ды выпалiўшы паўпачака, я так нiчога цiкавага й не адчуў. Хiба толькi лёгкае замутненьне ад расстраляных папярос. Заставалася толькi пасумаваць аб дарэмна пакiнутай бацькаўшчыне. Цi пайсьцi па перайменаваных вулiцах не майго гораду ў пошуках адкрыцьцяў.

Далёка iсьцi не давялося. Паўсюль, дзе толькi магчыма затрымацца воку, красавалiся ўдала зробленыя каляровыя фотакраявiды Нiжняга з тэкстамi-лёзунгамi. Надпiсы "Это наш с тобою город", "Твой город — твоя жизнь" цi проста ўнушальным шрыфтам "Нижний Новгород" стваралi гораду своеасаблiвы культ i трохi растлумачылi мне паходжаньне ягонай такой нязвыклай чысьцiнi. (Вось чаго, дарэчы, не хапае чысьцiнi нашай мовы, дык гэта культу.) Чысьцiня была нават вакол будаўнiчых пляцовак i рэстаўраваных, зацягнутых нейкаю камуфляжнаю тканiнаю фасадаў. Над кожным будынкам, што раней слаба нагадваў царкву, уздымалiся купалы. Кожнае вольнае раней месца забудоўвалася цi кавярняю, цi прыватным палацам. Таксама ўзрадавала невялiкая, адносна памераў гораду, колькасьць аўтамабiляў. Квасны патрыятызм нарэшце саступiў мейсца патрыятызму аўтамабiльнаму. 5-ці дзьверныя "Нивы" з посьпехам канкуруюць тут са сваiмi аналягамi. Чаго ня скажаш пра радыётэхнiку. Я не сустрэў нiводнай кватэры, дзе ня быў бы заменены стары "Рекорд" з "Чайкаю" на Sharp з Panasonic'ам, з прычыны таннасьцi апошнiх. Kodak таксама ўвайшоў амаль у кожны расейскi дом, зрабiўшы расейскае жыцьцё больш маляўнiчым. Што прыемна адзначыць яшчэ, дык гэта той факт, што ў разьлiках як гатоўкай так i "в уме" расейцы ўжо не карыстаюцца "ўмоўнымi адзiнкамi". Толькi рублямi. Хоць з апошнiмi справы складаюцца ў кожнага па-рознаму.

Што тут кiруе самы малады й дэмакратычны губэрнатар, я чуў. I што Масква тут нiколi не была ўказам, таксама ведаў. Але што да гэтага, цi ад гэтага простаму расейскаму чалавеку?

Напрыклад, маiм сваякам.

Братан Вовачка, дабрэйшай душы чалавек, атрымаўшы ў п'яной бойцы траўму галавы, пакiнуў службу машынiста й працуе сьлесарам у дэпо. Месяцовага заробку яму хапае каб ня быць у крыўдзе на жыцьцё й кармiць сям'ю. Сястрычку Машаньку, дзяўчыну са зьнешнасьцю Чырвонага Каптурка, хвалюе раздор з жанiхом. Жанiх цiкавы ўжо тым, што, будучы сынам блатнога й багатага папы, абраў завод, як першы доказ сваёй жыцьцяздольнасьцi.

Дарэчы, тых блатных ды "новых" настолькi шмат тут разьвялося, што ледзь ня кожны мае ў сваяках, сябрах цi, прынамсi, суседзях па пад'езьдзе ўласнага бiзнэсмэна цi бандыта. Што, зрэшты, i робiць iх героямi шматлiкiх анэкдотаў. Безьлiч якiх нараспавядаў мой сямнаццацiгадовы кузэн Алёша. Паўнаўладны прадстаўнiк новага пакаленьня. У параўнаньнi зь якiм мая генэрацыя дзесяцiгадовай даўнiны сёньня выглядала б племем туземцаў. Складаньне кампутарных праграмаў, хуткае чытаньне ангельскiх тэкстаў ды вольнае карыстаньне жывымi пладамi сэксуальнай рэвалюцыi, — справы для iх натуральныя, як само жыцьцё. Якое не пасьпела яшчэ нiчым азмрочыцца. Адзiнае, што нас лучыць, гэта, на маё зьдзiўленьне, песьнi. Старыя турысцкiя песьнi Вiзбара й Кукiна, якiя яны сьпяваюць у вандроўках за палярнае кола. Пра Чачэнiю (а тым больш, пра Беларусь) iм думаць ня хочацца — iх прызыў яшчэ не надышоў. Пра Чачэнiю я пачуў толькi ад майго шасьцiгадовага пляменьнiка Сашы, якi працiўнiкаў кампутарных гульняў называе чачэнамi. Але ягонага прызыву, дасьць бог, можа й ня будзе ўвогуле...

Шпацыруючы па Вялікай Пакроўскай у пошуках хоць якой-небудзь прыстойнай друкаванай прадукцыi мясцовай вытворчасьцi, я натрапiў на падручнiк геаграфii для старэйшых клясаў. Дзе знайшоў "нашу зялёную рэспублiку" ў разьдзеле "Зарубежная Европа". Якi не зьбiраюцца нi адмяняць, нi перапiсваць. I куды мяне цягне зноў, як i дзесяць гадоў таму...

Залатаная кiшэня

У гэтага гораду заўсёды былi сталiчныя амбiцыi. Пачынаючы з 1221 году, калi ён быў заснаваны ўладзiмера-суздальскiм князем Юрыем як супрацьвага Маскве. Амбiцыi, зрэшты, не перашкодзiлi Нiжняму стаць выратавальнiкам Маскоўскага княства ў 1612-м. Пасьля той вайны ля муроў Макар'еўскага манастыра, што нiжэй па Волзе, актывiзаваўся адзiн з галоўных расейскiх кiрмашоў. У 1817-м кiрмаш пераводзiца ў Нiжнi. З таго часу, назапашваючы капiтал, гандлюючы з Эўропай ды Азiяй, дыктуючы кошты на шмат якiя тавары, нiжагародзкае купецтва робiць свой горад гандлёвай сталiцай Iмпэрыi. Таму пытаньня, дзе праводзiць у 1896-м годзе "Всероссийскую промышленно-художественную выставку", своеасаблiвую дэманстрацыю дасягненьняў прамысловасьцi пачатку расейскага капiталiзму, — такога пытаньня не ўзьнiкала.

Мяне не зьдзiўляе, чаму нiжагародцы, у бальшынi сваёй, зусiм не настальгуюць па СССР. Забытыя да часу амбiцыi "трэцяй сталiцы" з адыходам за мяжу Кiева й Менску знайшлi сабе нарэшце выйсьце. У адкрыцьцi гарадзкой брамы для iншаземных турыстаў i капiталаў, у вяртаньнi вулiцам iх сапраўдных назваў (як прыемна гэта рабiць расейцам), у прыбраньнi з тых вулiцаў бруду "горкаўскага" пэрыяду, у абраньнi сваiм кiраўнiком маладога-прыгожага, а галоўнае — адкрыта пракапiталiстычнага губэрнатара. I вядома, у адраджэньнi знакамiтага кiрмашу.

Неяк пабачыўшы фатаздымкi выставы, якая праходзiла тут сто гадоў таму, я, разам з захапленьнем ад хараства ды маштабу таго комплексу, якi сваiмi сажалкамi, фантанамi ды палацамi-павiльёнамi больш нагадваў iмпэратарскую рэзыдэнцыю, адчуў i лёгкую зьбянтэжанасьць — няўжо гэта ўсё было ў маiм загажаным раёне? Ад усёй той прыгажосьцi не засталося ня тое што сьледу, а й намёку. Таму вестку аб правядзеньнi юбiлейнай выставы я ўспрыняў зь вялiкаю доляй скепсысу. Калi ж пабачыў, як будуюцца звычайныя павiльёны на тле раскошнага Галоўнага Кiрмашнага Дому, дык зразумеў, што вяртаць былое тут i не зьбiралiся.

Атрымаць акрэдытацыю на кiрмашы аказалася справай лягчэйшаю, чым я меркаваў. Магiчнае словазлучэньне "Наша Нiва" адчыняла перад мною любыя дзьверы й запальвала ўсьмешкi на тварах перад журналiстам з "братняй краіны". Можа ўпершыню я не задаваў "лiшнiх пытаньняў". Усю iнфармацыю пра выставу й кiрмаш за нейкiя паўгадзiны з задавальненьнем дала "нашей замечательной газете" прэс-сакратар кiрмашу Iрына Марычава. На 25-цi тысячах квадратных мэтраў выставачных плошчаў 64 рэгiёны Расеi й 22 краiны-экспартэры разьмесьцяць тое, "чым багатыя". Але галоўнае, як я зразумеў, ня ў гэтым. Нiбы застрахаваўшыся ад бесталковасьцi задумы, урад перад пачаткам кiрмашу правёў адкрыты конкурс iнвэстыцыйных праектаў, пераможцы якога атрымалi сродкi з фэдэральнага бюджэту на iх рэалiзацыю.

Зьзяючы агнямi, чатырохпалубнiк "Феликс Дзержинский", дзе была прызначана прэзэнтацыя Прэс-клюбу, абяцаў вясёлую ночку зь цiкавымi знаёмствамi пад ненавязьлiвую палiтычную балбатню, з магчымым флiртам зь якой-небудзь каляжанкай пад перазвон келiхаў ды танцамi на начной палубе пад цыганскi ансамбаль, як сто гадоў таму. Але на маё расчараваньне нiчога такога не было. Прэс-клюб уяўляў сабою ня надта багатую на стравы рэстарацыю з адпаведнаю шоў-праграмай, дзе iнтэрмэдыi савецкiх часоў зьмянялiся аглушальнымi акордамi электрычнай гiтары. Пад якую ня тое што пагаманiць, а падарыць камплiмэнт адной з студэнтак мясцовага журфаку было праблематычна. Зрэшты, яны яго ня вельмi й чакалi ад госьця зь Беларусi. Краiны, на назву якой так жыва рэагуюць у Польшчы й якая ня выклiкала ў маiх суседак па столiку нiякiх брацкiх эмоцыяў. Я зусiм не чакаў ад iх кiданьняў мне на шыю й гарачых пацалункаў, але й падзеi нашай мiнулай вясны былi для iх такiя ж далёкiя, як i сама Беларусь. Таму, адчуўшы сярод гэтай роднамоўнай публiкi самую халодную самоту, я не шкадаваў, што прыйшоў сюды. Нiбы яшчэ раз атрымаў доказ таго, што нашае брацтва будзе настолькi ж шчырае, наколькi шчырыя будуць лабызаньнi, аўгусьцейша дазволеныя нашаму прэзыдэнту.

Дзень адкрыцьця выставы выдаўся сьпякотным паводле ўсiх парамэтраў. Цэльсiяў пад трыццаць, машынаў на пад'ездах да кiрмашу пад тысячу, людзей навокал пад мiльён. Я адно пасьпяваў дэманстраваць свой бэдж мiлiцэйскiм пастам, працiскаючыся памiж Волгамi ды Мэрсамi да Галоўнага Кiрмашовага Дому. Дзе натоўп бурна вiтаў групу, якая ўзыходзiла на памост i зь якой i за мiлю бязь цяжкасьцяў можна было вылучыць постацi Чарнамырдзiна й Нямцова. Вiктар Сьцяпанавiч з натхненьнем, на якое толькi быў здольны, прачытаў занадта мастацкi для яго тэкст, дзе "Расея ўляцела ў ХХ стагодзьдзе на паравозе, а вылятае..." "На бомбардировщике", — зымправiзаваў калега з ИТАР-ТАСС, што стаяў побач. Нямцоў чытаў яўна свой тэкст, у якiм Нiжняму адводзiлася роля галоўнага гандлёвага цэнтру краiны. Калi губэрнатар дайшоў да пахвальбы тэрмiнамi, у якiя быў узьведзены выставачны комплекс, зноў абудзiўся iтартасавец. "Борь, ты же рыбок обещал в фонтан запустить. Где рыбки ёптать?" "На обед Черномырдину пошли", — адказаў яму хтосьцi.

Напэўна, перасядзеўшы ва ўсiх новых мадэлях ГАЗа, перамераўшы пiцерскiя пiнжакi й надзiвiўшыся на якуцкае золата, я павiнен быў захапiцца ды раззайздросьцiцца. Але, прыняўшы ўсё гэтае багацьце, як адпаведнае вялiзнай краiне, я пазайздросьцiў расейцам у iншым месцы. Назiраючы на прэзэнтацыi спадарожнiкавага НТВ за двума Чарнамырдзiнамi: лялечным, якi казаў сьмешныя глупствы, ды сапраўдным, якi залiваўся магутным рогатам. Разам з зайздрасьцю я яшчэ раз адчуў сваю гасьцявую прысутнасьць на чужым сьвяце.

Паблукаўшы яшчэ трохi, я знайшоў i нашых. Краiна, у якой любiмая тэма для кiраўнiчай балбатнi й апраўданьняў — iнтэграцыя з Расеяй, была прадстаўленая адным сьцiплым стэндам магiлёўскага швачнага аб'яднаньня МОГОТЭКС, якое даўно i з посьпехам абшывае Газпрам i расейскае войска. Больш Беларусь нiчым у "Будучыні Расеі" не адзначылася. У адрозьненьне ад сваiх суседак Латвii ды Ўкраiны, якiя занялi вялiзныя экспазыцыйныя плошчы, бо паверылi ў сур'ёзнасьць расейскай задумы.

Напрыканцы вечара ўсе чакалi губэрнатарскага прыёму. "Гэта п'янка пад Борыны тосты", — растлумачыў мне ўсё той жа тасаўскi гумарыст. Але ён памылiўся. П'янка была безь Нямцова. Той не вярнуўся з праводзiнаў прэм'ера.

Вялiзная Гербавая заля, дзе сталы ламiлiся "яствами" ад Сьмiрноффа, гаманiла пяцiстамi галасамi. Усё нагадвала здымкi масавай сцэны для фiльма пра канец Iмпэрыi — жываты новых буржуа, футры iхных дамаў, бародкi балбатлiвага чынавенства, шустрыя афiцыянты. Не хапала толькi бальшавiка, якi б стрэлам у столь прымусiў выслухаць ягоны тост. Але тое кiно, хочацца верыць, скончылася назаўсёды.

Падсiлкаваўшыся, я выйшаў на кiрмашовы пляц. У зорным небе давалi фэервэрк. Рознакаляровыя бутоны агнёў выклiкалi гучныя выбухi захапленьня ў паспалiтага люду за лiтаю агароджаю, па гэты бок якой некалькi "дам и господ", уладкаваўшыся ў фатэлях, млява пляскалi ў ладкi, як на нудным канцэрце. Я падаўся да народу. Мiлiцэйскi падпалкоўнiк пры парадзе з годнасьцю швэйцара расчынiў мне браму. Ля якой я нарэшце заўважыў тое, што прымусiла мяне пашкадаваць пра адсутнасьць фотаапарату. Памiж францускiм i латыскiм сьцягамi калыхалася чырвонае палотнiшча з вузенькай зялёнай пасачкай наверсе (!). Ля дрэўка акуратнымi ромбiкамi былi нашытыя белыя шнурочкi. Я з задавальненьнем дараваў расейцам iхную зыбыўлiвасьць на сымбалi савецкага пэрыяду. Па выхадзе ж, сярод сьцягоў аздабленьня самых неверагодных колераў ды iх спалучэньняў, заўважыў i вялiзны бел-чырвона-белы. Мройная Беларусь была ў шэрагах няiсных фантастычных краiнаў. Цiкава, цi хто-небудзь яшчэ акрамя мяне заўважыў яе тут?

Карацейшы шлях

Зьбiраючыся ў Расею, я, шчыра прызнацца, больш за ўсё баяўся таго моманту, калi трэба будзе разьвiтвацца. Ня толькi з роднымi цi зь любiмым горадам, а, як мне думалася, зь нечым большым, што дзясяткамi каленаў зьвязвае мяне з гэтай краiнай. Але нiяк не чакаў, што гэтага моманту ня будзе ўвогуле. Нават перад сабой няёмка стала, што ўжо на трэцi дзень пасьля усiх сардэчных вiзытаў ды наведаньняў сэнтымэнтальных месцаў будзе iдыёцкае адчуваньне санаторнага адпачыньнiка, якому няма куды падацца, што нават на кiрмашы, дзе трэба было б зьдзiўляцца iхнаму капiталiстычнаму поступу цi прынамсi радавацца за братоў, жаданьне хутчэй зьбегчы ў адваротны шлях апануе зь яшчэ большай моцай. Каб хоць неяк уцiхамiрыць беса здрады радзiме, я кiнуўся па цэрквах.

У чым расейцы дасягнулi вiдавочнага посьпеху, дык гэта ў адраджэньнi сваiх сьвятыняў. Ля былога плянэтарыя ўжо ня стрэнеш пралетарыя. Некалi закалочаныя i зарослыя павуцiньнем манастыры нанова абжываюцца манахамi, якiя невядома адкуль узялiся. Абышоўшы зь дзясятак храмаў, я ня стаў большым вернiкам, але ясна адчуў адрознасьць нашых цэркваў, пры ўсёй iх адзiнай падначаленасьцi аднаму патрыярхату. Расейскiм сьвятарам няма патрэбы хітраваць, даказваючы сваю прыхiльнасьць да нацыянальнага адраджэньня. I з каталiкамi ды пратэстантамi няма iм чаго дзялiць. Тут яны не канкурэнты, а хутчэй калегi. Можа таму i на тварах вернiкаў менш той апантанасьцi праваслаўнага атэiста, а больш унутранай засяроджанасьцi, якая робiць маладую кабету са сьвечкай падобнаю да бабулькi, што ўкленчыла перад змрочнай iконай. Тут добра адпяваць нябожчыкаў i малiцца, зьбiраючыся на вайну, таму мне, не пасьпею зайсьцi пад суворыя лiкi сьвятых, праз хвiлю хочацца бегчы на сьвежае паветра i сьвятло, а яшчэ лепш, вырвацца на шлях дадому.

Ёсьць у расейцаў прымаўка, што шлях дадому заўсёды карацейшы. Я напоўнiцу пераканаўся ў яе праўдзiвасьцi, зь нецярплiвасьцю пакiдаючы за сабой кiлямэтровыя слупы маскоўскай шашы.

У Багалюбаве зрабiў прыстанак, каб нарэшце ўбачыць на свае вочы самы гарманiчны храм Расеi — Пакрава на Нярлі. Можа, упершыню я перажагнаўся без тэатральшчыны, калi заўважыў ягоны адзiны купал бяз граму сусальнага золата на тле бярэзьнiку i неба. Неба, пад якiм любая малiтва ў радасьць. Тым больш на добры шлях.

У Суздалi, былой сталiцы свайго княства, я хацеў пабачыць казку, а трапiў у мёртвы горад-музэй, дзе ў паўсотнi храмаў няма каму малiцца, дзе перакошаныя крыжы на цыбулiнах нагадваюць кiнутыя дэкарацыi даўно адзьнятага кiна. Дзе i сярод белага дня мне стала няёмка за бразгатаньне свайго "Запарожца", якi парушыў музэйную цiшыню. Нават славутай суздальскай медавухi i тое не пакаштаваў. "А у нас "иностранцы", — з савецкiм гонарам, ня гледзячы на мяне, працадзiў рэстаранны швэйцар. Дык чаго тут яшчэ рабiць? Толькi i ехаць у "иную страну".

На маскоўскай кальцавой дарозе, сярод пылу ды скрыгату, на забiтых пад завязку ўсiх васьмi палосах я яшчэ раз упэўнiўся, што сталiцам больш пасуе да твару ноч. Яна ўсё ператварае ў жывую паштоўку — умела падсьвечаныя гатэлi, у якiх хочацца спынiцца, агнi рэстарацыяў, у якiя цягне пакуцiць, ды залiтыя рэклямай праспэкты, па якiх ня стомiсься шпацыраваць. Дзень прыраўноўвае сталiцу да правiнцыi, якую нiколi ня шкода пакiнуць, калi, натуральна, пашэнцiць цэлым i здаровым саскочыць з чортавага кола МКАД.

Калi ведаеш, што за Масквой, акрамя заштатнага гораду Рослаўля i паўмёртвых вёсак, нiчога цiкавага не чакае на працягу паўтысячы кiлямэтраў, жаданьне хутчэй iх праглынуць прымушае выцiскаць з "Запарожца" ўсё, на што ён здатны. (Хiба назвы рэчак, якiя больш нагадваюць лягерныя клiкухi, зьвяртаюць на сябе ўвагу: Шаня, Узверь, Пыря.) Я ня думаў, што на гэтай глухой трасе могуць сустракацца iнспэктары, а пры сустрэчы зь iмi яшчэ раз адчуў прысутнасьць Бога, паколькi расейскiх грошай, адкладзеных на бэнзын, хапiла толькi на штраф, а бэнзыну — роўна, каб дацягнуць да першай белкалёнкi.

Сумную карцiну ўяўляе зь сябе расейскi пост на мяжы. Вялiкая краiна пабудавала сабе вялiкi пераходны пункт з усiмi яго жалезабэтоннымi атрыбутамi, а маленькая "противная" суседка так i ня дала iм пакарыстацца i гуляе па памяшканьнях расейскай мытнi беларускi вецер i дым ад гарэлых тарфянiкаў. Цi то ад таго дыму, якiм завалакло дарогу, а хутчэй ад жаданьня пачуцца цывiлiзаваным грамадзянiнам, мне хацелася не парушаць правiлаў па праезьдзе мяжы нi на грам. З выкананьнем самых недарэчных абмежаваньняў. I хай я прадчуваю тое хамства, якое пальецца на мяне з заўтрашняга этэру, тут мне ўсё ж дыхаецца вальготней, нягледзячы на "дым отечества", якi зусiм не салодкi.

Магіла з тваім прозьвішчам

Нарэшце пiльны беларускi мытнiк скончыў свой нiкчэмны занятак i даў дазвол пакiнуць межы СНГ. Сябра-лiтовец, якi вёў аўта, з палёгкай уздыхнуў:

— Ведаеш, зь якога боку нi ўяжджаю ў Лiтву, адразу зьяўляецца пачуцьцё пэўнасьцi, спакою, роднага дому.

Я адрэагаваў iмгненна:

— Што, i калi пастоў тут не было, таксама родную зямельку сьлязьмi акрапляў?

Ён маўчаў, i я зразумеў, што ён "надзьмуўся". А я прыкусiў свой неўтаймоўны язык i пазайздосьцiў прыяцелю самай чорнаю зайздрасьцю: "Глядзi ты, летувiс! Родным домам яму, блiн, запахла. Не пасьпелi кардон пераехаць..."

Мiж тым, прыходзiлася прызнаць, што пачуцьцё Радзiмы цi сустрэчы з Радзiмай мне незнаёмае.

Ёсьць, ясная рэч, гарады, якiя мне заўсёды будуць сваiмi, а ў тых гарадох ёсьць дамы, дзе, я спадзяюся, заўсёды буду сваiм. Але тут было iншае.

Я ня памятаю за сабой сэнтымэнтаў пры наблiжэньнi да аршанскага вакзалу. Можа, не з таго боку ехаў? Ды не, ня ў тым справа. Я, чый адрас быў калi ня дом i ня вулiца, дык Савецкi Саюз дакладна, нiколi не задаваўся пытаньнем: што для мяне Радзiма?

Самы просты адказ — месца, дзе ты зьявiўся на сьвет. Напэўна, някепска нарадзiцца ў Вiльнi цi Наваградку, дзе сама глеба зь першых крокаў па ёй дае зразумець, што ты ня першы ступiў на яе, i прывучвае хадзiць асьцярожна, з разуменьнем, што — не апошнi. Мне, на жаль, тут не пашанцавала. Назва "Рыбiнск" гучыць для мяне не радней за "Урупiнск". Пазбавiў мяне лёс i першых упэўненых крокаў па сваёй зямлi i "заветной скамьи у ворот".

Можа, гэта народ? Вось толькi якi? Той, што ад Берасьця i да...? Той, што заўсёды мае рацыю й адзiнае, на што здольны — абраць сабе й мне прэзыдэнта ў надзеi, што той — верне!.. Што верне — невядома, але верне. Я шчыра спачуваю тым, каму ўсё цяжэй называць Петрадварэц i Байканур "нашей гордостью". Нiчога годнага ўзамен яны не знайшлi й сваю страту намагаюцца кампэнсаваць, хварэючы "за наш футбол". Хвароба цяжкая, але не заразная.

Нацыя таксама не мая Радзiма. Мяне цяжка вывесьцi з раўнавагi размовамi пра расейскае "дзiкунства", але й Гамсахурдзiя — ня мой чалавек.

А можа, мая Радзiма засталася ў днi, дакладней, часе нараджэньня. Зь якiм бы хваляваньнем я зьлётаў на тую Радзiму!.. Дзе яшчэ iснуе адкрыты й дабразычлiвы горад Масква, якi сьпявае Акуджаву й чакае "новага" Высоцкага, адкуль яшчэ не паехалi Галiч i Салжанiцын, i дзе, як у песьнi, "все еще живы".

Але адзiнае, што ў маiх сiлах — набыць сабе старую "Волгу" — сымбаль хрушчоўскага прагрэсу — i круцiць у салёне так любiмую тады францускую эстраду. Цi апынуцца ў адным з гарадоў дзяцiнства — у Варонежы, напрыклад, дзе бацькi пакiдалi мяне на лета, таму я не магу ўявiць яго засьнежаным i задубелым.

Я прыехаў сюды на хаўтуры бабулi.

Якое дзiўнае, гiстарычнае жыцьцё! Дзяцiнства ў нябеднай сям'i, грамадзянская вайна, падчас якой яны ратавалi ад "белых" адвечна скрайнiх у Расеi жыдоў. Затым шлюб з чырвоным камандзерам i жыцьцё ў Крамлi. Сузiраньне ранiшнiх шпацыраў "жывога бога" i мярзотны страх пры вiтаньнi з жонкамi рэпрэсаваных афiцэраў. Вайна. Эвакуацыя. I нарэшце, сустрэча з адэскiм лахамiднiкам, як яна яго называла, Анатолем Бартосiкам, маiм дзедам, якi ў такi неамурны час адбiў у баявога генэрала жонку. Мая дзiцячая памяць захавала прыгожы твар чалавека, "адэсiта" паводле нацыянальнасьцi. Такiх пазнаюць без зазiраньня ў пашпарт.

Перад сьмерцю бабуля пераглядала свой лёс, адбiты ў мностве старых здымкаў, i ставiла пад iмi нашы iмёны, разьвiтваючыся з намi назаўсёды. Яна так i ня ўбачыла мяне "пуцёвым" чалавекам...

Мы йшлi па горадзе, якi сваёй сталiнскай манумэнтальнасьцю так нагадвае Менск. Мы йшлi маiмi дзiцячымi вулiцамi паўз сквэры, дзе так добра гуляецца ў вайну, праз двары, у якiх так дарэчы гучаў бы Бэрнэс. Мы йшлi па савецкiх вулiцах, па якiх хораша шпацыраваць кампанiяй, дзе гукi тваiх струнаў нiкому не замiнаюць, дзе вiно выключна "з гарла", а размовы выключна пра былое. Не, у Менску так не гуляецца. Той "не потерпит" бруду памiж сваiмi фасадамi.

Дзiўна, я йшоў не гаспадаром, якi вярнуўся нарэшце, а ўсяго толькi госьцем. Хай чаканым i жаданым, але ўсяго толькi госьцем. Празь некалькi дзён мяне апануе сьверб — шукаць беларускiя радыёхвалi i хоць нейкiя весткi адтуль. Адкуль? З маёй... краiны.

Так мы становiмся рознымi. Хоць размаўляем (пакуль што?) на адной мове, але размовы iншыя, праблемы iнакшыя. Расейцы выбралi "пэпсi" i цяпер зарабляюць, каб спатолiць смагу, не жадаючы дзялiцца з тымi, хто выбраў iхны рубель. Ня час рабiць прагнозы, дзе будзе лепей. Добра ўжо тое, што мы самi вырашаем, што для нас гэтае "лепей". А таму не чапайце "нашага правасхадзiцельства".

Надмагiльныя помнiкi з маiм прозьвiшчам. Нiколi ня бачыў, i вось нарэшце...

Якое глупства, што пра сьмерць лепш ня думаць. Што за зьнявага такой велiчнай i мудрай зьявы? Пра сьмерць думаць варта. Гэтыя думкi цьвярозяць i ўздымаюць цану жыцьця. I не пазбаўляюць, а яшчэ больш надзяляюць яго сэнсам. Час, канец якога адчуваецца фiзычна, пачынае ўсё больш пражывацца, а не мiнаць.

Дык вось, значыць, як гэта будзе выглядаць! Цiкава толькi, дзе? Ну, вядома ж, хацелася б на Радзiме. Але на якой такой Радзiме? На той зямлi, дзе не нарадзiўся нi геаграфiчна, нi часава, нi нацыянальна? На той, дзе продкi як з польскага бацькавага, так i з расейскага матчынага боку, магчыма, лiлi сваю кроў, а можа й клалi галовы зусiм не з абарончымi мэтамi? На той, якую не выбiраюць? Якая сама цябе выбера й народзiць у табе надзею на ўласную патрэбнасьць ёй.

А ўсё ж прыемнае слова "Захад". Як прыемна й тое, што яно нейкiм чынам стасуецца з нашаю мэтай. Мы на ўсiх хуткасьцях iмчым у Беларусь. У тым баку, як сымбаль, — чыстае неба.

На мяжы чарга. Некалi таксама няўтульна й дзiка выглядаў беларуска-лiтоўскi кардон. "Амэрыканiсты" расейскi мытнiк ну нiяк ня можа хоць чым-небудзь не адзначыцца ў нашай памяцi.

— Белорусы? И без наркотиков?

— И даже без оружия, начальник. Удивительно, не правда ли?

Ну ўсё! Нарэшце! Нейкая лёгкасьць, ад якой цягне рабiць глупствы цi жартаваць, няхай i няўдала. Тут зразумеюць. Тут яно самае. Сэрца, незалежны ад нас баромэтар, выдае хваляваньне, i я ў разьлiку зь лiтоўцам. Ну вось i Белiца пайшла.

Ды што такое?! Суботнi вечар. Цудоўнае надвор'е. I пустата. Яна асаблiва адчуваецца пасьля вiрлiвых i агнiстых вулiц Варонежу. Менавiта такую карцiнку я i ўяўляў сабе ў фатальным для гэтага краю красавiку 1986 году, будучы далёка ад гэтага месца. Н-н-да. Месца для скананьня, сапраўды — што трэба. Але нiчога. Ажывiм.

Галоўнае — мы дома.

Бясконцая гара

Памятаю, нехта казаў, што ўсё самае значнае й цiкавае звычайна канцэнтруецца ў сталiцах. Напэўна, той нехта быў не беларус. Бо беларус, нават самы савецкi, ведае, што госьця свайго цi то з Арбату, цi то з Манмартру трэба везьцi ў Мiр, Нясьвiж цi Белавескую пушчу. Адным словам, далей ад Менскай кальцавой дарогi. Туды, дзе яшчэ нешта захавалася. I мне таксама з надыходам лета карціць часьцей прарываць тое кола.

А куды накiравацца вандроўнiку, як не на самую высокую кропку краiны. У Беларусi гэта Сьвятая гара. Зь лiтаратуры я даведаўся, што вышыня яе 345 мэтраў над узроўнем мора. Што ў 1958-м яе перайменавалi ў гару Дзяржынскую. I што ўвогуле знайсьцi яе даволi няпроста, нягледзячы на тое, што знаходзiцца яна ўсяго за 30 кiлямэтраў ад сталiцы. Сябры яшчэ болей напусьцiлi туману. Ад адных я чуў, што гэта амаль беларускi Эвэрэст, вяршыня якога патанае ў шэрым крывiцкiм небе. Iншыя ж казалi, што вышэйшая кропка не абавязкова павiнна мець выразныя схiлы й крутыя ўздымы. Але ўсё гэта толькi распальвала маю цiкавасьць.

Была i яшчэ адна абставiна не без iнтрыгi, пра якую даведнiкi маўчалi. Памiж Балтыйскiм i Чорным морам ёсьць толькi адна кропка, адкуль яны абодва могуць быць патэнцыйна бачныя — гара Сьвятая.

I я яе ўбачыў. Праўда, ня так хутка, як думалася. Гара гуляла са мною ў хованкi. Нягледзячы на тое, што я быў узброены мапаю й дакладна даехаў да месца. Я стаяў пасярод панылага й бязьлюднага краявiду вёскi Скiрмунтава й мала што разумеў. Праваруч ад мяне быў калгасны ток, а леваруч — альбо разваленая, альбо недабудаваная МТС. Неўзабаве з машына-трактарнае станцыi паказалiся людзi — два пахмурныя калгасьнiкi. У якiх я й запытаўся аб славутасьцi iхнай мясьцiнкi. Пару хвiлiнаў калгасьнiкi дзiвiлiся: "Дык Вы аж з самога Менску прыехалi?" Нарэшце да iх дайшло, навошта мяне занесла сюды "аж з самога Менску". "А, дык Вам гара тая трэба? Ды вунь яна, за плотам", — махнулi ў бок МТС калгасьнiкi ды пашыбавалi па сваiх калгасных справах.

Перабраўшыся цераз плот, я ўбачыў даволi алегарычную карцiну. Пасярод двара, заваленага праржавелымi трактарнымi карданамi ды згнiлымi шынамi камбайнаў, узвышаўся пагорачак зь пясочку вышынёй з чалавечы рост. На пагорачак быў зацягнуты гранiтны камень, надпiс на якiм абвяшчаў, што гэта й ёсьць "Гара Дзяржынская. Найвышэйшая кропка Беларусi". Гэткая "магiла невядомага калгасьнiка", палеглага ў бiтве за ўраджай. Я залез на вяршыню, стаў на камень, азiрнуўся навокал... I ўсё зразумеў. Надпiс на каменi хлусiў толькi часткова. Пада мною сапраўды была гара Дзяржынская. Толькi лiчба хлусiла. Гару Дзяржынскую насыпалi пад свой рост i маштаб тыя, хто не знайшоў, ды нiколi й не шукаў гары Сьвятой. Якая нарэшце адкрылася. Цiкава, я ледзь не гадзiну калясiў па яе спакойных схiлах. Яе паўночны, балтыйскi бок быў накрыты шчыльным непраглядным лесам. Затое з паўднёвага, чарнаморскага, мне адкрываўся можа самы бясконцы далягляд з бачаных мною ў жыцьцi. Чым не беларускi цэнтар сусьвету? Месца для храма цi статуi Збавiцеля... Прастаяўшы над беларускiм бяздоньнем колькi хвiлiн, я лёгка саскочыў зь пясочнай дзяржынскай гары на беларускую зямлю. Наўрадцi я буду стаяць на ёй больш цьвёрда пасьля гэтага паломнiцтва. Але, зрэшты, хто ведае. Калi верыць старым назвам. Цiкава яшчэ тое, што, вяртаючыся ў сталiцу, я так i не заўважыў, дзе тая гара сканчаецца.

Драўляны беларускi ровар

Вельмi люблю езьдзiць са сваiмi канцэртамi ў беларускую правiнцыю. Заўсёды прыемна апынуцца там, дзе цябе любяць i чакаюць. Дзе табе гарантаваныя толькi прыязныя ўсьмешкi, шмат выпiўкi i ўтульны начлег. Дзе можна, так бы мовiць, «вкусить плода» сваёй сталiчнасьцi. Каб пасьля, па вяртаньнi ў сталiцу, лiшнi раз пераканацца, што застануцца ўсьмешкi, размовы, нейкiя цiкавосткi. Не застанецца толькi маёй «сталiчнасьцi».

Ня ведаю, як праводзяць кiяўлянаў у якi-небудзь Чарнiгаў, цi масквiчоў у Волагду, а менчукi мяне праводзiлi ноткамi лёгкай, ненаiгранай зайздрасьцi ў голасе: «Ты едзеш у Пiнск?!» Скажы я, што еду ў Варшаву цi Маскву, такога пiэтэту б не было. Побач зь Пiнскам, як нагода для зайздрасьцi, мог стаць бадай толькi Парыж. Але гэта мог быць i Жлобiн, i Лепель. Так аддана любяць жыхары беларускай сталiцы сваю правiнцыю, з ноткамi эмiгранцкай настальгii. Цi таму, што самi не адчуваюць сябе дастаткова ўпэўнена ў першым пакаленьнi менчукоў, цi таму, што адчуваюць несапраўднасьць гэтага падзелу. Сталiца — гэта там, дзе ГУМ, БТ i Вялiкi тэатар, а правiнцыя... Як я зразумеў, гэта там, дзе ты можаш набыць неабходную рэч.

За некалькi дзён да запрашэньня прыехаць пасьпяваць у сталiцу Палесься ў мяне сапсавалася электрабрытва. I ў дзень ад'езду я бегаў па ГУМах i ЦУМах у марных пошуках знайсьцi свой улюбёны танны «Харкiв». Але мая густая тыднёвая шчэць ня стала перашкодаю для той хвалi любовi, што абрынулася на мяне, як толькi я сышоў на пiнскi пэрон.

Пасьля менскага дажджу са сьнегам наколькi дзiўна ўбачыць ранiцою зялёную траву. Стары Францiшканскi кляштар, несавецкiя будынкi старасьвецкiх вулiцаў i прыгожая узьбярэжная ракi Пiны пададуцца адно толькi вельмi дарэчным тлом для першай сёлетняй зелянiны. I якiм жа далёкiм раптам здасца Менск. З гэтай сталiцы Заходняга Палесься, усходнеэўрапейскага матаболу й ненароджанага «Каралеўства Етвызь». Дарэчы, нi ў водным горадзе Беларусi расейская мова не гучала для мяне больш недарэчна, чымся ў Пiнску. Можа быць, самым несавецкiм горадзе РБ. Гэтым разам, напрыклад, я даведаўся, што тут няма цэнтральнага ўнiвэрмагу. Абавязковага шэрага паралелепiпэду з шыльдай «Универмаг «Пинск». Замест яго ёсьць безьлiч невялiкiх крамак, у адной зь якiх я без праблемаў купiў сваю брытву.

Усё часьцей заўважаю на сваiх выступах маладыя твары. Гэтым разам амаль не было «пiнскай шляхты» БНФ. Аўдыторыя складалася з паўсотнi чалавек, пераважна 15-17 гадоў. Якiя не размаўляюць па-беларуску. Але ўжо пасьпелi адчуць цiкавасьць да гэтае «сталiчнае» мовы й таго, абавязкова андэграўнднага, дзёрзкага, цi проста забаўнага, што на ёй павiнна рабiцца. Нясьцiпла спадзяюся, што я iх не расчараваў. Яны зарганiзавалiся ў маладзёвую арганiзацыю «Мроя», каб разам пiць пiва, сьпяваць рок-н-рол, любiць Беларусь i адзiн аднаго, ну й яшчэ запрашаць сталiчных бардаў. А галоўнае, ня быць як усе.

Ня ведаю, якiх памераў павiнен быць аптымальны горад для паўнавартаснага чалавечага жыцьця. Напэўна з 130-цю тысячамi насельнiцтва й 900-гадовай гiсторыяй. Гэтага дастаткова, каб быць заўважным на тле езуiцкага калегiюму, дзе я сядзеў, папiваючы мясцовае пiва зь пiнскiм «белым легiянэрам» Лёшам. Лёшу да глыбiнi душы хвалюе тое, што мясцовыя ўлады не даюць нi газэту незалежную зарэгiстраваць, а ўжо мiтынг сабраць, як у Менску, — пра гэта ўвогуле можна толькi марыць. Лёша, працуючы ў Гэльсынскiм камiтэце, паезьдзiў па Эўропах, пасьля чаго Пiнск стаў для яго выглядаць нашмат горш за Брусэль. Але я ня надта разумеў Лёшу. На халеру яму той мiтынг, калi ён адным сваiм брусэльскiм выглядам нiяк не саступае пiнскаму калегiюму. Да нас падыйшоў няпэўнага ўзросту чалавек зь няголеным азызлым тварам алькаголiка, з патухлымi вачыма бамжа й апрануты ў даўно працёртую фiрмовую джынсу. На нагах чалавека былi дарагiя пантофлi й бездакорна беласьнежныя шкарпэткi. Мы парукалiся. Гэта быў Сярожа. Яму трэ былi нашыя бутэлькi. Яшчэ да ўсялякай перастройкi Сярожа першы зь пiнскай моладзi адкрыў Амэрыку, зьезьдзiўшы да сваякоў, панапрывозiўшы кружэлак i джынсаў i стаўшы галоўным героем дзявочых мараў. Пасьля чаго Сярожа цалкам слушна вырашыў сьпiвацца. А чым яшчэ можна займацца першаадкрывальнiку пасьля адкрыцьця? У Менску, на жаль, амаль няма шанцаў стаць пiянэрам, каб прыгожа сьпiвацца ў белых шкарпэтках.

Асабiста я зрабiў у Пiнску вялiкае адкрыцьцё, што ровар прыдумалi беларусы. А як iнакш, калi я яго на ўласныя вочы бачыў у будынку калегiюму, дзе месьцiцца мясцовы музэй. Я неяк меркаваў, што пабачу тут шчасьлiвы шлях пiнчукоў ад забойства маманта да выбараў прэзыдэнта, а падзiвiўся на ровар, якi нiдзе й нiколi не пабачу дакладна. Генiяльна задуманая й дасканала выкананая з дрэва машына. Нямецкiя храмаваныя аналягi пачатку стагодзьдзя й блiзка не стаяць з творам тэхнiчнага мастацтва беларусаў, цёплую эстэтыку якога нават мэталiчны цэп не псуе. Але беларусы, на жаль, даўно не сядалi на свой ровар. А iнакш памяталi б некалькi асаблiвасьцяў нацыянальнай язды. Дарога нiколi не бывае гладкай i амаль немагчыма збочыць.

«Я цябе люблю» па-чуваску

Пра Цюмень я ведаў толькi з Высоцкага: нафтавыя вышкi, вечна п'яныя сiбiракi ды паўночнае зьзяньне. Між тым, гэты горад ляжыць на шыраце Рыгi. Курорт, па-нашаму.

Пахмурнай ранiчкай наш вандроўны тэатрык на мiкрааўтобусе рушыў на Расею. Наперадзе была астранамiчная лiчба — тры тысячы кiлямэтраў. Я нават адмерыў iх у адваротным кiрунку. Атрымалася Барсэлёна. Але яе, радзiмую, ужо ёсьць каму беларусізаваць.

Першую пляшку вызвалiлi яшчэ да мяжы. Калi суворы беларус не бяз зайздрасьцi буркнуў: «Што, п'яце?», дык ягоны расейскi калега вельмi ласкава прамовiў: «Главное, ребят, закусывайте». А што ж яшчэ можна рабiць на шляху ў тры гадзiнавыя паясы? Толькi закусваць. «Глядзi, нават, трацiл не шукалi». «У Расеi зараз у модзе гексаген». «Э, мужыкi, знайшлi чым жартаваць».

...Прачнуўся я, калi наш карабель стаяў на прыколе. Падарожнiкi цiха спалi. Мяне ж пацягнула ў адкрыты космас. Ад навiслай над галавою галяктыкi стала крыху не па сабе. Над Расеяю абсалютна iншае неба! Беларускае неба — хатняе, нiбы намаляванае местачковым мастаком. А тут, пасярод чорнай пустой дарогi, неба халоднае i нядобрае. Напэўна, кожная краiна адбiваецца ў сваiм небе па-свойму.

Я азірнуўся вакол. Рэдкi гнiлы бярэзьнiк абапал шашы, драўляны барак зь няроўным надпiсам «КАФЭ», перакошаная прыбіральня... Унутраны выгляд «кавярні» нiчым не саступаў вонкаваму. Адзiн куток памяшканьня займала iмправiзаваная барная стойка з дошак. У дальнiм куце — звалка паламаных крэслаў ды сталоў. Кожны стол упрыгожвала бутэлька з-пад гарэлкi. У бутэльцы — нейкае чырвонае рэчыва, падобнае на рыбацкага матыля. I пустата. Я ўжо зьбiраўся пакiнуць гэты сумны прытулак, але за стойкай узьнiк загадкавы ўсходнi чалавек: «Кюшат будэм? Піт будэм?» «Дзе я?» «Дэсят кэмэ да Ныжнэва Новгарада», — не зьдзiвiўся майму пытаньню бармэн. «А гэта што?» — я паказаў на бутэльку. «Уксус, пэрэц. Какой шяшлык бэз уксус?» Прыправа — два ў адным — дайшло да мяне.

Ёсьць адно трапнае вызначэньне Расеi. «Расея — гэта такая мале-е-енечкая краiнка. Амаль як Швэйцарыя цi нейкi там Люксэмбург. Але якая ў вынiку справядлiвых i вызвольных войнаў заняла тэрыторыю, роўную адной шостай зямной сушы». Я гэта згадаў за Нiжнiм. Калi пачалася краiна велiканаў. Шаша вiлася ў нiзiну й вынырвала на ўзгорак празь дзясяткi кiлямэтраў. З аднаго боку панарамнага далягляду праглядалася абалона Волгi, другi хаваўся ад вачэй у далёкай смузе пралiўных дажджоў, што ішлі, магчыма, у якой Мардовii. «А кажуць — адступаць няма куды», — заўважыў калега.

Варта праехаць першую тысячу кiлямэтраў, i надыходзiць «другое дыханьне». 500 км — гэта недзе побач, 100 — зусiм рукой падаць, ну а 38 — гэта ўвогуле «злазь, прыехалi». I ўжо нават бяскрайнi краявiд за лабавым шклом не цiкавiць. Але раптам звычайная дарога зьмяняецца на шырачэзную аўтастраду. Шлягбаўм, чырвона-зялёныя сьцягi, назвы на дзьвюх мовах. Пачынаецца Казанскае царства Шаймiева, Рэспублiка Татарстан. Са сваiмi парадкамi. За дарогу плацi, за карыстаньне мостам праз Волгу таксама плацi. Ад Казанi да Наберажных Чаўноў, здаецца, за кожным хмызом — татарскі мiлiцыянт з радарам. Мы толькi абагналi «жыгуля» ў зоне «абгон забаронены», як умомант былi прыцiснутыя цывiльным аўто зь мянтамi. Плацi. Сур'ёзная краiна Татарыя.

Да Цюменi пад'яжджалi каля паўночы. Горад уразіў колькасьцю сьветлавой рэклямы. Працавалi начныя клюбы, рэстарацыi й бары. Шматлiкiя начныя крамы вабілі сваiмi нябеднымi вiтрынамi. Акрамя выбару кiлбасаў ды рыбы, было не зьлічыць гатункаў пiва й гарэлкі. Але яшчэ больш зьдзiвiла немагчымасьць чаго-небудзь пакаштаваць без расейскага рубля ў кiшэнi. Даляр, нават пасьля дэфолту, ня стаў тут завочнай нацвалютай, як у нас. Але пры сьвятле дня «начная Цюмень» паблякла.

Уявiце сябе велiканам. Вазьмiце некалькi дзясяткаў счарнелых старых купецкiх двухпавярховікаў чырвонай цэглы, колькi шэдэўраў правiнцыйнага сталiнскага ампiру, сотню-другую бэтонных брэжнеўскiх скрыняў ды яшчэ пару-тройку наварускiх хмарачосаў. I з усяго размаху, нiбы косьцi, кiньце гэта ў гразь. Каб аж пырснула. У вас атрымаецца першы горад, заснаваны расейцамi ў Сiбiры — Цюмень.

Менавiта такою я ўбачыў яе з кола агляду ранiцай наступнага дня. Вулiца вывела мяне ў сумны парк культуры й адпачынку. Людзей было няшмат. Памiж голых таполяў ды застылых карусэляў, сярод гэтай мёртвай iдылii круцiўся абавязковы атрыбут любога ЦПКИО — «чортава кола». Абсалютна пустое й бесталковае.

Колькi сябе памятаю, гэты атракцыён быў маёю любiмай забавай. Але тут упершыню ў жыцьцi стала страшна. Прычым страх нарастаў па меры наблiжэньня рыпучай калыскi да вышэйшай кропкi, дзе я з усёй шчырасьцю адчуў сваю самоту. За тры тысячы кiлямэтраў ад дому, адзiн па-над страшным чужым горадам. Алкашы на зямлi перарвалi сваю справу і, задраўшы галовы, зь цiкавасьцю глядзелi на нерухомага чалавека наверсе, якi моцна сьцiснуў парэнчы.

... Перад пачаткам спэктаклю вырашылi даць слова й мне, беларускаму барду. «Ну, Вы нам споёте Визбора или Окуджаву?» — крадком пытаўся дырэктар Цюменскага тэатру. «Пардон. Яны ж не пісалі па-беларуску». «А что Вы будете петь? Не очень политическое? У нас же, знаете, выборы на носу». Тое, што беларускага непадкантрольнага слова баяцца нават у Цюменi, было для мяне адкрыцьцём. Сьпяваў я «Запяi мне песьню». Перад гэтым сказаўшы, што аўтарка верша аддала братняй Сiбiры немалую частку свайго жыцьця. Публiка сустрэла вестку прыязнымi ўсьмешкамi. Пасьля мне нехта з нашых сказаў: «Дзякуй, што ты ня ляпнуў, што Генiюш сядзела ў братняй Цюменi».

Акторы баялiся, што «Камэдыю» не зразумеюць. Але апасеньнi былi дарэмнымi. Запомнiлiся некаторыя рэплiкi ў антракце. «Ни хера не понял. Но как смешно!» «Володя, ты же служил под Житомиром. Садись к нам переводчиком». «Но с евреями могли бы и поосторожней. Какие ж они жиды?»

На наступны пасьля спэктаклю дзень беларускую трупу запрасiлi зь вiзытам у консульства РБ. Ёсьць, аказваецца, i такое. Халодная, афiцыйная, няўтульная ўстанова. Ня грэла нават гарбата, якой нас частавалi. Прысутнiчаў мясцовы беларускi бамонд. Бiзнэсмэн, генэрал, чыноўнiк абласной адмiнiстрацыi ды iншыя дзецi беларускай зямлi. Лiшнi раз пераканаўся, наколькi нецiкавыя, тупыя ды закамплексаваныя беларускiя мужыкi. На тле беларускiх жанчын. Вясёлых, разьняволеных i, як правiла, прыгожых. Пакуль мы пiлi гарбату, генэрал, бiзнэсмэн i чыноўнiк па чарзе няўпэўнена зачытвалi нам свае даклады пра непазьбежнасьць «нашего объединения». Яны, са стараньнем самадзейных актораў, чыталi свае паперкi з «удзельнаю доляю Беларусi ў эканомiцы Цюменi».

Нашу думку публiка пачуць, вiдаць, баялася. А ў напiсанае наўрад цi верыла. Жанчыны ў гэты час падлiвалi гарбаткi, наразалi тарты й казалi «калi ласачка». Я не ўстрымаўся, каб нагадаць прысутным пра незайздросны лёс аднаго сiбiрскага беларуса, на чые грошы адноўлены крыж Эўфрасiньнi Полацкай i якi сёньня вымушаны «каратаць час на радзіме». «Мы с бандитами и фашистами дел не имеем», — быў адказ аднаго зь землякоў.

Цяжкай ранiцай я ўключыў тэлевiзар. Трансьлявалася праблемная перадача мясцовага тэлебачаньня. Гарачая спрэчка iшла пра неадпаведнасьць горада Ханты-Мансiйска статусу сталiцы. У Цюменскую вобласьць, якая займае плошчу з паў-Эўропы, уваходзяць дзьве аўтаномныя акругi. Ханты-Мансiйская ды Ямала-Нянецкая. I ханты-мансiйскi горад Сургут захацеў сам стаць сталiцаю. Маўляў, у нас i грошы, i дарогi, i будаўнiцтва. А што ў тым Ханты-Мансiйску, акрамя прыгожай назвы? Маленькi ды вельмi горды Ханты-Мансiйск апэляваў да гiстарычнай справядлiвасьцi ды ўвогуле быў гатовы ўзьняць пытаньне аб наданьнi акрузе статусу суб'екта фэдэрацыi. Я ўсёй душой быў на ханты-мансiйскiм баку. Пасьля зiрнуў на мапу. Да Сургута было каля тысячы кiлямэтраў, да сталiчнага ж Ханты-Мансiйска яшчэ з палову таго...

Дарога назад заўжды здаецца карацейшаю. Нават калi наперадзе некалькi тысячаў кэмэ, а сiлаў ужо няма нi пiць, нi спаць, нi заляцацца. Думка iмкнецца да Беларусi, якая быццам бы прагне дапасьці да гэтых бяскрайнiх стэпаў Башкартастану, што цягнуцца за вокнамi.

Нiколi ня чуў ад знаёмых расейцаў выразу «наш Гомель», цi «а какая разница между Россией и Белоруссией». Мае знаёмыя расейцы гатовыя ўспрыняць любую розьнiцу памiж намi. Затое колькi я чуў ад беларусаў пра «нашых парней на Каўказе», цi пра тое, што «Ельцына нада мяняць». Ну што ж, калi так хочацца адчуць розьнiцу памiж «нашымi народамi», i калi гэта хоць чаму-небудзь навучыць, я — за аб'яднаньне. Ужо тое, што непераможны ў бойках зь непаўналетнiмi хлапцамі менскi амон стане поплеч са сваiмi хабараўскiмi калегамi пад Аргунам, ня можа ня радаваць.

Ад сьветлых думак мяне адарвалi сябры. Аўтобус спынiўся ля дзьвюх дзяўчынак, што галасавалі на чуваскай трасе. Адной з выгляду гадкоў чатырнаццаць, другой — шаснаццаць з нацяжкай.

«Вам куды?» «А мы работаем». «У якім сэнсе?» «Минет — 50 рублей».

«Халява, мужыкi, трохi меней за два даляры!»

«А як будзе па-чуваску: я цябе люблю?» — запытаўся я ў малодшай. Тая адказала. «Вось і любіце сваю радзіму», — далi мы параду й паехалi далей. Разважаючы, цi магчыма такое ў нас, куды яшчэ не дабраўся дух чыстагану.

Усiм знаёмае пачуцьцё рэзкага пераходу з халоднай вулiцы ў цёплую хату. Прыкладна такое ахапiла й нас пасьля пераезду мяжы. Надта ж дзiўна пасьля таго, што адмахалi за гэтыя днi, глядзеўся паказальнiк «Брэст 603». Уся наша краiна ўкладвалася ў некалькi гадзiнаў шляху. Але, зь iншага боку, у Беларусi кожны кiлямэтар на рахунку. Iх можна проста каштаваць. Траса набывае цывiлiзаваны выгляд, няма нi гразюкі, нi малалетнiх блядзей. Навокал суцэльная пастараль. Ляскi, маляўнiчыя вёсачкi...

Першае, што заўважаеш i чаму радуесься па прыезьдзе ў Менск, — тут можна сьмела хадзiць па зямлi. Не баючыся выпэцкацца ў бруд цi запырскаць брудам мiнака. Можна з усяе сiлы таптаць чысты асфальт, адчуваючы ад гэтага занятку невыказны кайф. I гэта нямала.

Адзiнае, пра што шкадую, — не запiсаў, як па-чуваску будзе «я цябе люблю».

Біточкі па-беларуску

Едучы нядаўна з адным шанаваным мною пiсьменьнiкам, чые творы ўжо колькi гадоў уключаныя ў школьныя праграмы, у правiнцыйны заходнебеларускi горад, куды нас запрасiла на творчыя сустрэчы мясцовае Таварыства Беларускай Мовы, я ўсю дарогу адчуваў нейкую невытлумачальную тугу. Хутчэй за ўсё, гэта была туга ад перадвызначанасьцi падарожжа. Цi ад таго, якiм я яго сам сабе намаляваў. Сумны бэтонны краявiд за брудным вакном раённага гатэлю, крыху бажавольныя актывiсты ТБМ, тоўстыя, залатазубыя настаўнiцы роднай мовы ды iхныя прыдуркаватыя выхавальнiкi. Клясычнае беларускае надвор'е з дажджом па-над раскiслымi разорамi толькi спрыяла маiм жыцьцянярадасным фантазiям.

Аўтастанцыя выглядала такой самай, якой я яе й уяўляў. З засьмечаным пэронам, зь некалькiмi iржавымi камэрцыйнымi шапiкамi ды дрэнным рэпрадуктарам, якi пiсклявым галаском аб'явiў наш прыезд. «Як тут можна жыць?» — запытаўся я ў пiсьменьнiка. «Мяне больш цiкавiць, чаму нас не сустрэлi», — адказаў ён.

Раптам на пляцоўку выплыла чырвоная й блiскучая, нiбы толькi з канвэеру, AUDI-цыгара, з адчыненага вакна якой на ўсю ваколiцу неслася «вiтам, панове, я Казiк Пэсэцкi». Затым з аўтамабiля паказаўся й сам герой песьнi. Высачэзны бляндын у пiжонскiм скураным палiто. З-пад неверагоднай велiчынi капелюша вiжавалi шэрыя, прыгожыя вочы. Раптам незнаёмец накiраваўся да нас. «Я Казiмiр, бухгальтар раённага ТБМ. Ну як там у Менску?» — працягваючы татуiраваную руку, ды выпускаючы струю дарагога тытунёвага дыму, запытаўся ён, мiжвольна гледзячы на нас зьверху ўнiз.

У аўто сядзеў яшчэ адзiн чалавек. Саракагадовы пан з акуратна зачасанымi чорнымi валасамi. Пах моцнай парфумы надзвычай пасаваў ягонаму дыхтоўнаму гарнiтуру з круглым значком ТБМ на штрыфэлi. «Знаёмцеся, гэта наш бос. Старшыня раённай рады», — прадставiў нам свайго калегу бляндын, калi мы патанулi ва ўтульнасьцi нямецкага салёну. «Спачатку едзем у гатэль. Затым сустрэча з актывам, а заўтра праедземся па школках», — паiнфармаваў бос. «I Захад нам дапаможа», — чамусьцi згадалася мне.

Бухгальтар раённага ТБМ узмацнiў гук i рвануў машыну зь месца. Далей я толькi пасьпяваў схоплiваць карцiнкi раённага жыцьця, што замiльгалi ў рок-н-рольным рытме.

Сьвежапафарбаваны баракальны касьцёл; бронзавы першадрукар, падобны на крыжаноснага рыцара, якi замест мяча абапёрся на фалiянт з мудрым надпiсам «Бярыце i чытайце»; забiтая выключна маладой публiкай заля бiблiятэкi; апазыцыйная мясцовая газэта з праграмным артыкулам Пазьняка; i яшчэ вельмi разумныя вочы дзяцей у вясковай школе.

Трохi аддыхаўшыся ў гатэлi, я нарэшце заўважыў, што вокны нумару выходзiлi на сярэднявечны замак часоў Вялiкай Лiтвы. Маленькiя хаткi тутэйшых жыхароў нахабна падступалiся да самых сьценаў помнiка даўнiны. Тым самым надаючы замку выгляд вельмi вялiкага, пакiнутага дому. Гаспадары якога абавязкова вернуцца. Ды я iх, зрэшты, ужо бачыў.

Даўно заўважыў — людзi, для якiх беларуская мова ёсьць толькi прафэсiйным абавязкам цi гiстарычным помнiкам, нехаця пачынаюць гаварыць штампамi кепскiх гiстарычных п'есаў. «Да нас прыехаў наш цудоўны пiсьменьнiк, чые творы назаўжды ўваходзяць у скарбонку духоўнай культуры нашай зямелькi. Павiтаем, дзецi, жывога клясыка». Колькi разоў я гэта чуў, столькi ж i не шкадаваў аб скарачэньнi беларускамоўнага навучаньня. Але нi ў кога гэтая мова не гучыць больш пераканаўча й жыва, чым у дзяцей, якiя ўвогуле гавораць некалькi гадоў свайго жыцьця. ТБМаўскi бос, а па-сумяшчальнiцтву яшчэ й завадзкi сьлесар, павёў нас да сябе ў iнтэрнат у госьцi. У адным з пакояў гулялiся iнтэрнатаўскiя дзецi. Дзясяткi тры чалавек займалiся тым, чым i павiнны займацца людзi, якiм ад пяцi да дзесяцi гадоў — хадзiлi на галаве. Але пакой зьвiнеў, рагатаў i енчыў нашаю моваю. «Ды так, зарганiзаваў нешта накшталт дзiцячага клюбу. Бацькi ж ня супраць. Дакладней, сюды iмкнуцца прыстроiць сваiх чадаў жыхары суседнiх iнтэрнатаў», — патлумачыў карцiну бос.

Седзячы перад ад'ездам у няўтульным савецкiм рэстаране, уся выгода якога заключалася ў замкавай вежы ў вакне, я цi не ўпершыню за мiнулыя суткi ўлавiў чужую гаворку. Цераз столiк ад нас размаўлялi памiж сабою сiвы сьвецкi леў нобэлеўскага выгляду з кiлiшкам каньяку ў руцэ й трыццацiгадовы маладзён, падобны на зорку апэрэты. Размаўлялi па-француску. Бухгальтар ТБМ патлумачыў: «Гэты стары — сапраўдны француз. Ды яшчэ й марксiст у дадатак. Зьбег аднекуль з Брэтонi ў 60-х, каб самому будаваць камунiзм. Да гэтай пары ўсё будуе». «Ты лепш ў яго запытайся, як тут можна жыць», — параiў мне пiсьменьнiк. Але седзячы ў захалусным рэстаране ды жуючы бiточкi па-беларуску пад шансонны дыялёг, гледзячы на вальтэраўскую галаву на тле замкавай вежы, мне, можа, упершыню не захацелася ў Парыж.

4000 км па ідэальнай БССР

Перад выбарамі прэзыдэнта і адразу пасьля іх мы з Уладзімерам Арловым аб'езьдзілі з выступамі і канцэртамі ўсю Беларусь.

Як здорава, што аднойчы я авалодаў беларускай граматай ды вывучыў колькі гітарных акордаў! Дзякуючы гэтым дзьвюм рэчам пачуваесься сваім чалавекам на сваёй зямлі. Варта толькі завесьці рухавік, вырвацца за менскую кальцавую. У любым кірунку. Напрыклад, на Маладэчна.

Мяне заўжды зьдзіўляла Маладэчна. Пасьля менскіх вуліц ваўпшасавых ды мясьніковых маладэчанскія шыльды ўзьдзейнічаюць на псыхіку значна больш за сталічныя графіці. Вялікі Гасьцінец, Віленская, Лібава-Роменская. Чаму менавіта Маладэчну ўдалося ў той невялічкі пэрыяд незалежнасьці пад "Пагоняй" зрабіць тое, пра што менчукі мараць і сёньня? "Прабачце, але сабралася так мала людзей", — перапрашалі нас арганізатары. Лета, сьпёка, на плошчы віруе чэскі люна-парк. А ў залі тэхнікуму — пара сотняў маладзёнаў. Можа, для Маладэчна гэта й мала.

Вельмі зьдзівіла Вялейка. Там пад нашую "крамольную" імпрэзу ўлады далі гарадзкі Палац культуры. Добрае сьвятло на сцэне, добры гук у мікрафонах, ізноў жа амаль поўная заля моладзі. Якую ня трэба агітаваць за беларушчыну. Пасьля такіх выступаў пра што зусім ня хочацца размаўляць, дык гэта пра лёс мовы. Які можа быць лёс у мовы, якую паўсюль разумеюць?

Хаця ў Шаркоўшчыне нас не разумелі. "Як праехаць да першай школы?" Дзьве дзяўчынкі старэйшага школьнага веку глядзяць на цябе, нібы на іншаплянэтніка. "Дзе тут у вас пошта?" — і цябе ўжо не разумее саракагадовы мужык. — "Нету ў нас такой". Быццам заехаў у які расейскі Таржок. Але ў Таржку, няйначай, зразумелі б хутчэй. "Дзеці, — ласкава загаварыў Арлоў, — а дзе ў вас Паўночны завулак?" — "А па-рускі гавары", — адказаў самы бойкі дзіцёнак. — "А тут што, Расея?" — завёўся Ўладзімер. — "Тут Беларусь", — прагучаў па-піянэрску горды адказ. — "Дык чаму ж вы, засранцы, па-беларуску не разумееце? Гнаць вас трэба адсюль". Я націснуў пэдаль газу, шчыра баючыся, што пісьменьнік пагоніць вісусаў зь Беларусі зараз жа.

Але ня варта адчайвацца нідзе. Нават з такімі складанымі словамі, як "першы", "паўночны" й "пошта", нас урэшце зразумелі і нам дапамаглі.

Кідаецца ў вочы, якой выразнай за апошнія гады стала мяжа паміж нашымі Захадам і Ўсходам. Усход быццам вымірае. За Магілёвам можна паўсотні кілямэтраў не сустрэць ніводнай машыны.

Пра ўсходнебеларускі сэрвіс — асобна. Унівэрсытэцкі горад Горкі, другая гадзіна ночы, гатэль "Проня" на цэнтральным пляцы. Нават не гатэль, а матэль, як напісана велічэзнымі літарамі па-над шасьціпавярховым "хмарачосам". Напэўна, нейкаму мясцоваму начальніку вельмі спадабалася слова "матэль", а сэнс яму растлумачыць не наважыліся. Бо ніякага пад'езду для транспарту ў гэтым матэлі няма. А найбліжэйшая стаянка, як патлумачыла кансьержка, — каля рэстарану "Парнас". Аднак на гэтым радасьць спазнаньня жыцьця не сканчаецца. Толькі ў гатэлі-матэлі "Проня" я бачыў такія пакоі. Справа не ў дабітай мэблі і не ў завараных на вякі трубах колішняга душу. У пакоі адсутнічаюць вокны. Пад стольлю ёсьць толькі вузенькая, сантымэтраў трыццаць, фортка-байніца. Архітэктар, відаць, быў аўганец. Звонку пры сьвятле дня "Проня" выглядае яшчэ больш пагрозьліва.

У матэльнай кавярні кухарка сказала нам, што паесьці мы ня можам, бо "афіцыянтка кудысьці пайшла". "Але ж мы госьці вашага гораду, і мы можам падаць сабе ежу самі". Ці то паварыху расчуліла родная мова, ці тое, што мы госьці гораду, але яна прынесла ежу. Што праўда, бяз хлеба, бо ключ ад хлебніцы афіцыянтка чамусьці носіць з сабою. Арлоў кажа, што спыняўся ў гэтай "Проні" яшчэ пяць гадоў таму. Тады тут працаваў душ, а ў кавярні нават было мэню. Кепска ня тое, што Беларусь дзічэе, а тое, што да гэтага можна прызвычаіцца. Як да нормы.

Іншае паветра на Браслаўшчыне. Памяшканьне для сустрэчы — утульную ўрачыстую залю насупраць касьцёлу — нам далі каталікі. Падчас выступу паступова расло фантастычнае адчуваньне: а мо той панылай савецкай рэспублікі, у якой даводзіцца жыць, зусім не існуе? Людзей набралася больш за сотню. Усё тыя маладыя прыгожыя твары, сярод якіх недарэчна гучыць слова "прапаганда". Хутчэй — раскоша чалавечых дачыненьняў, як сказаў Арлоў. Гэтую раскошу я яшчэ не аднойчы згадаю ў хвіліны менскае хандры.

Потым дырэктар мясцовага музэю запрасіў нас у госьці. Пакуль у ягоным доме накрывалі стол, апеку над намі ўзяла прыгожая жонка галоўнага егера "Браслаўскіх азёраў". Спрытна кіруючы маленькім чырвоным пэжо, яна везла нас глядзець зьверагадавальнік, распавядаючы пра тое, як яе сужэнец не пераходзіў на "обшчэдаступный язык" нават перад вядомым сьцягазьнішчальнікам Іванам Ціцянковым — калі той панаваў на Браслаўшчыне. Можна пры любой уладзе заставацца беларускім чалавекам, самім сабою. Для гэтага ня трэба гераізму. Адно крыху павагі да сябе й да тых, хто цябе нарадзіў.

Пасьля была шыкоўная вячэра. Адзіным небеларускамоўным чалавекам у нашай кампаніі быў нямецкі хлопец Зыгфрыд, бойфрэнд дачкі гаспадароў. Гэта надавала кампаніі асаблівы шарм і было выдатнай мажлівасьцю выпіць за спрадвечнае сяброўства беларускага й нямецкага народаў.

"Вось што ты можаш сказаць пра сваё месцазнаходжаньне, гледзячы на гэтую вітрыну? — запытаў у мяне Ўладзімер каля мазырскага газэтнага шапіка. — Ну? Расея?" "Хоть похоже на Россию, только всё же не Россия", — адказаў я словамі Гарадніцкага. — Бо ў Расеі не прадаецца газэта "Навінкі", дый "Звязда" таксама. Гэта хутчэй БССР". Толькі вельмі багатая БССР. Хіба сьнілася той БССР такая колькасьць кілбасаў і такая цана на гарэлку? Можна нават сказаць, што ў нас ідэальная БССР. Шпацыруючы па Мазыры, мы ўбачылі помнік кучараваму чалавеку з бакенбардамі й натхнёна ўзьнятаю рукою. "Гатовы паспрачацца, што гэта Пушкін". — "Ну а хто ж ня ведае, што ў Мазыры нарадзіўся й жыў Пушкін", — ня стаў спрачацца калега. Але галоўная каштоўнасьць помніка была ня ў выкручанай руцэ, а ў фанэрным пастамэнце. Напэўна, на граніт не хапіла грошай, і пастамэнт абабілі фанэраю, пафарбаванай у гідкі карычневы колер. Відовішча фантастычнае. Гледзячы на жалезнага Пушкіна на фанэры, мы вырашылі, як нашы прыйдуць да ўлады, паставіць сюды Дубаўца. Гэтую думку вырашылі адзначыць у кавярні "Встреча". "У вас ёсьць кава?" — задаў я цётцы сакральнае беларускае пытаньне. "Кофе есьць, а кавы нету", — адказала ганарлівая мазыранка. І дадала, што яна "трыццаць лет жывёт у Мозыре, сама пріехала із Расіі, і нікагда не слышала ні пра какую каву". — "З Чачні ўцяклі?" — пацікавіўся я. Хоць, зрэшты, рацыі ня меў. Калі за трыццаць гадоў цётцы мясцовыя людзі не растлумачылі сэнсу слова "кава", якое маю права я, далёкі госьць, асуджаць яе? Затое мы ўбачылі ў Мазыры беларускамоўную шыльду. Ды яшчэ якую! "Клюб "Летуценьнік". Сапраўды, чым яшчэ займацца беларусу ў БССР, як не летуцець. Але ня гэта ўразіла. Калі з-за пахілых хацінаў расхрыстанай і раздаўбанай вуліцы Гогаля паволі выплывае барочны фасад касьцёлу цыстэрцыянак, любы падарожнік зразумее, што ён сапраўды не ў Расеі. А ўвечары нас у гэтым пераканалі трыста студэнтаў Мазырскага ўнівэрсытэту, чый прыём быў найлепшым доказам таго, што жыць нашаму бээсэсэру засталося вельмі нядоўга.

Сканчалася нашая гастроль у Бярозе. Гарадку, чыя адзіная адметнасьць — кляштар картэзіянаў — паволі расьцягваецца суседзямі-дачнікамі "на цэглу". "Якія ў нас людцы. Руплівыя, гаспадарлівыя, — зазначыў Арлоў, — нічога ў іх не прападзе". У астатнім Бяроза такая ж "нармальная", "чалавечаская", і "памятнік Леніну есьць". Нягледзячы на кепскае надвор'е, на сустрэчу ў школе сабралася даволі шмат дзяцей. Дзяцей разумных, беларускамоўных, цікаўных. Як нам патлумачылі настаўнікі, на сустрэчы ў асноўным тыя, хто пайшоў калісьці ў беларускамоўныя клясы, якіх у Бярозе ўжо не набіраюць.

Начавалі ў бярозаўскім гатэлі — двухпавярховым помніку архітэктуры сярэдзіны мінулага стагодзьдзя. Мэбля, фіранкі й адзіны туалет з умывальнікам. Цётка-ключніца паведаміла, што нумароў на аднаго чалавека тут ніколі не было, але затое цёпла. "Усе нумары для закаханых", — падсумаваў я. Адсутнасьць тэлевізара ў такім антуражы не бянтэжыць. Наадварот, ён толькі б замінаў пранікацца атмасфэраю прамінулых сталінскіх часін. Па вячэру выбраліся ў рэстарацыю, дзе, зразумела, не было вольных столікаў. Нашы людзі могуць ня толькі гераічна працаваць, але ня менш гераічна адпачываць. Прычым невядома, што ў іх лепш атрымліваецца. Як толькі ўбачу чырванатварых потных тоўстых нашых цётак у іхным рытуальным рэстаранным танцы, дык адразу цягне мяне пагаварыць пра спадчыну ВКЛ, спрадвечную беларускую эўрапейскасьць ды фантастычную нашую будучыню. Цывілізацыю ў Бярозе рэпрэзэнтуе начная крама, дзе мы купілі віна й чэбурэкаў. І падчас выпрабаваньня сваіх страўнікаў гэтымі экстрэмальнымі чэбурэкамі, разагрэтымі на гатэльнай батарэі, я казаў Уладзімеру: "Уяві, пройдзе яшчэ гадоў сто. І ў гэтым самым нумары, дзе, можа быць, зьявіцца тэлевізар, будуць сядзець два рупліўцы роднай мовы, што прыехалі са сталіцы на творчую сустрэчу зь дзеткамі. І будуць марыць пра яшчэ лепшую Беларусь". — "Павінен зазначыць, — адгукнуўся Арлоў, — што гэта вельмі аптымістычная карцінка. Прынамсі, праз сто гадоў нас будзе каму разумець".

І нарэшце, самае прыкрае. У Сьветлагорску мы павінны былі выступаць у залі гарадзкога ДК, але ў апошні момант атрымалі адмову. Арганізацыю сустрэчы ўзяў на сябе Сьветлагорскі гуманітарны ліцэй. І гэта дало мясцовым уладам зачэпку, каб зачыніць яго. Застанецца на новы тэрмін Лукашэнка, не прападзе й апазыцыя, а вось што будзе са Сьветлагорскім ліцэем? І што лепш? Калі б мы ўсё ж выступілі ў тым ліцэі? Ці захаваны ліцэй, у якім нам нельга выступаць?

Вядома ж, немагчыма распавесьці пра ўсе ўражаньні ад трох тысячаў кілямэтраў па Беларусі. Пра Ветку, дзе ў музэі старавераў пасьля рамонту чамусьці прыбралі шыкоўныя парэнчы. Пра рэчыцкага беларуса грузінскага паходжаньня Зураба й ягоныя неверагодныя тосты...

Вынікам вандровак сталася ўпэўненасьць, што Беларусь мае цудоўныя пэрспэктывы. Неістотна, што тут многае трэба пачынаць з нуля. Галоўнае, што ёсьць з кім.

«Пайшла ты, любая, пад гоман жоўтых сосен...»

Упершыню я пачуў гэтую песьню ў летняй мітусьлівай Маскве, на Трыюмфальнай плошчы, колішняй Маякоўскага. Я вяртаўся дадому з войска. Яшчэ не ў Беларусь вяртаўся, а толькі ў Гомель. І ў чаканьні цягніка цэлы дзень бадзяўся па расейскай сталіцы — бяз справы й пэўнай мэты, абы куды ісьці. І тут сярод тлуму й сквару Садовага кольца, зь нечага прыпаркаванага аўто зайгралі «Песьняры». Музыка настолькі кантраставала з шалёным рытмам гораду, што я міжволі спыніўся. Стаяў, курыў і слухаў да канца песьню пра няспраўджанае каханьне да нейкай смуглявай Алесі. Штосьці ў маім разьняволеным дэмбэльскім настроі на міг зьмянілася. Гэта ня быў гонар за Беларусь ці яшчэ якое патрыятычнае пачуцьцё. Я ехаў дадому і беларускую песьню на сваім шляху прыняў хіба што як добры знак. Яе шчымлівая мэлёдыя яшчэ доўга не выходзіла з галавы.

Празь некалькі гадоў, самастойна наганяючы школьны курс беларускай літаратуры, я разгарнуў кніжку Куляшова. На першай старонцы мяне чакаў прыемны сюрпрыз — верш «Бывай». Але знаёмыя словы ўжо не ўспрымаліся без мэлёдыі. Я ўзяў гітару й паспрабаваў прасьпяваць. І тут мяне чакала новая неспадзяванка. Верш быў даўжэйшы за песьню на цэлыя тры страфы, але сьпяваць менавіта верш было нашмат цікавей. Песьня без выразнага рэфрэну набывала рамансавы драматызм. Вось гэтыя прапушчаныя строфы:

Ці помніш першае нясьмелае прызнаньне?..

Над намі жаўранкам зьвінеў і плакаў май.

Назаўтра золкае туманнае сьвітаньне,

Суровы позірк твой і мой нямы адчай.

Пайшла за ціхія далёкія прасторы

Сьвітальнай зоркай ты, што гасьне ў сіняве.

Душы пакрыўджанай гарачыя дакоры

Сьлязой халоднаю застылі на траве.

Бывай, абуджаная ў сэрцы, дарагая.

Твой сьветлы вобраз панясу я па жыцьці.

На ўсходзе дня майго заранка дагарае,

Каб позна ўвечары на Захадзе ўзысьці.

Тое, што чалавеку, які так вытанчана й геніяльна разьвітаўся са сваім першым каханьнем, было 14 гадоў, мяне не бянтэжыла.

Пазьней я даведаўся рэальную гісторыю гэтага каханьня. Гісторыю, што сама па сабе — гатовы кінасцэнар.

Малады чалавек, страціўшы ўсе надзеі на ўзаемнасьць, праводзіць сваю каханую з роднае беларускае вёскі ў далёкі Ленінград на вучобу. Тая, з усьмешкай прымаючы ягоныя хлапечыя заляцаньні, дазваляе хлопчыку правесьці сябе да станцыі. Яе вабіць незнаёмы, вялікі сьвет. Дзе жыцьцё ярчэйшае й цікавейшыя людзі. Далей ад гэтай вясковай глушэчы. Хлапец адчувае, што бачыць сваё каханьне, можа, апошні раз у жыцьці. Ён піша верш.

Дарогі герояў разыходзяцца ўсё далей, і надзея на сустрэчу ўсё меншая. Яна вучыцца на пэдагога ў Піцеры. Ён едзе ў сталіцу Савецкай Беларусі, дзе зь першых крокаў заяўляе сябе таленавітым паэтам. Лёс ня скупіцца на выпрабаваньні, але аберагае героя ад самага страшнага. У трыццатыя ён страчвае двух самых блізкіх сяброў. Пасьля арышту першага зь іх ён тыдзень не ўстае з ложку. Ён бясьсільны што-колечы зьмяніць і чакае самага страшнага. Але лёс літасьцівы да яго. Жыцьцё працягваецца. Наш герой жэніцца, нараджаюцца дзеці. І тут прыходзіць вестка зь мінулага. Ліст ад той, што калісьці нібыта адпрэчыла яго. У ягонай каханай арыштаваны муж... Але герой дапамагчы ня можа нічым.

Далей — вайна, фронт. І героям зноў наканавана выжыць. Каб сустрэцца на пачатку пяцідзясятых гадоў у родных мясьцінах. Яны дамаўляюцца спаткацца на пошце. Немаладая настаўніца расейскай літаратуры прыходзіць раней. Машына ўлаўраванага паэта і сталінскага ляўрэата крыху прыпазьняецца. Чалавек у добрым гарнітуры выходзіць на пыльную вясковую вуліцу, бачыць праз вакно, не даходзячы да дзьвярэй пошты, тую, на каго чвэрць стагодьдзя таму маліўся, і зьбянтэжана вяртаецца ў сваё аўто. Кульмінацыя. Час не пашкадаваў ягонага каханьня. І ён не гатовы быў сустрэцца зь немаладой, пазбаўленай колішняй прыгажосьці, кабетаю. Адваротную дарогу да сталіцы Савецкай Беларусі герой намагаецца трымаць сябе ў руках. Але сьлёзы ўвесь час просяцца вонкі. Болей спробаў сустрэцца — зь ягонага боку — ня будзе. Яны абмяняюцца яшчэ некалькімі лістамі. Напрыканцы жыцьця ён насьпявае свой колішні юначы верш знаёмаму кампазытару. Той удасканаліць мэлёдыю. І народзіцца песьня. А праз кароткі час наш герой пойдзе з гэтага жыцьця, ушанаваны ўладаю ды расьпісаны ў школьных падручніках. Настаўніца на шмат гадоў перажыве свайго паэта. Узгадваючы тыя далёкія праводзіны ў вялікі сьвет кожнага разу, калі ў радыё пускаюць найпапулярнейшую песьню «па заяўках слухачоў».

…Я ехаў у Саматэвічы. На радзіму не аўтара «Сьцяга брыгады» і «Хамуціюса», і не перакладчыка «Яўгенія Анегіна». Я ехаў на радзіму чатырнаццацігадовага аўтара маёй любімай песьні. Ад ягонай дачкі Валянціны я ведаў, што Саматэвічы — забруджаная радыяцыяй і ўжо адселеная вёска. Я ведаў, што той старой, двухсотгадовай хаты, колішняй карчмы, дзе жылі Куляшовы, няма. Хоць новая і складзена з тых самых бёрнаў. Я ведаў, што магу яе не знайсьці, а падказаць ня будзе каму. Але ўсё гэта толькі падахвочвала маю цікавасьць.

За Магілёвам паток аўтамабіляў заўважна радзее. Гэта самы непапулярны, а, можа, і самы бедны беларускі рэгіён. Турыстамі сюды ня едуць. А павярнуўшы за Чэрыкавам на Касьцюковічы, простая дагэтуль траса пачынае кружляць, нібы рака. Хваёвыя лясы памалу зьмяняюцца ліставымі, у якіх ужо амаль не засталося лістоты. І першая вёска безь людзей дае зразумець, што вы ўехалі ў адселеную зону. Спачатку бязьлюдны краявід з чорнымі, нежывымі вокнамі й адсутнасьцю зеляніны нараджае жаданьне як мага хутчэй праехаць праклятае месца. Асаблівы сум наганяюць гаспадарчыя пабудовы. Іржавыя ваданапорныя вежы, кароўнікі бяз дахаў ды павыбіваныя шыбы савецкіх кантор... Міжволі ўзьнікаюць асацыяцыі са «Сталкерам» Таркоўскага. Я толькі паддаю газу, і за чарговым крутым паваротам чарговай пустой вёскі ледзь не наяжджаю на нейкага маладога чалавека студэнцкага выгляду. Той сядзіць на ўзбочыне дарогі, адзін на бязьлюднай вуліцы, і нешта піша ў нататнік. Прычым так засяроджана, быццам у сябе дома. А можа ён і быў у сябе дома. Хто ведае... Спыняцца я ня стаў. Да маёй мэты заставалася зусім няшмат.

Перад самымі Саматэвічамі — міліцэйскі пост. Але прозьвішча аўтара любімай песьні тут прагучала, як пароль. Я сьцішыў хуткасьць і вельмі асьцярожна ўехаў у вёску. Вёска аказалася немалым мястэчкам. Тут нават заблукаць было няцяжка. Некалькі доўгіх вуліц злучаліся невялікімі й крывымі завулкамі. Быў надвячорак. Цёплае восеньскае неба зацягвалі хмары. Я думаў пра страх, але ніякага страху не адчуваў. Наперадзе была прыгажосьць. Прыгажосьць запусьценьня. Прыгажосьць ува ўсім, што я бачыў вакол сябе. У зарослым мохам і патрэсканым ад часу старым асфальце пасярэдзіне вуліцы, якой, здавалася, і канца няма. У сям-там расчыненых дзьвярах хатаў. У закінутых студнях, зь якіх даўно ўжо ніхто ня піў вады. Як, мусіць, незвычайна павінны пачувацца сапраўдныя ўраджэнцы гэткіх адселеных вёсак, прыяжджаючы на свае котлішчы... Нясьпешна шпацыруючы па знаёмых зь дзяцінства задворках... Заходзячы ў пустыя дамы сваіх сяброў дзяцінства, зазіраючы ў цёмныя вокны сваіх першых школьных каханьняў, напаўняючы маўклівы краявід даўно адгучалымі галасамі... Гэта павінна быць фантастычнае пачуцьцё. Блізкае да адчуваньня вечнасьці зямнога жыцьця. Падоранага менавіта табе.

Месца куляшоўскага дому я знайшоў дзякуючы старой кабеце, што выйшла мне насустрач з аднаго дому. Сьледам за кабетай выбег маладзён з голенай галавой і сіняю ад татуіровак кісьцю рукі. Пачаставаўшыся ў мяне парай цыгарэтаў, ён зьнік гэтаксама хутка, як і зьявіўся.

Той, дзякуючы каму я прыехаў сюды, нарадзіўся ў самым прыгожым саматэвіцкім кутку. Дом стаіць па-над невялікай лясной рэчкай Чарнавуткай. Каля самай дарогі, што вядзе з Касьцюковічаў на Красную Гару. Лепшага месца для карчмы нельга й прыдумаць. А на супрацьлеглым баку вуліцы — лес, у зарасьцях якога губляецца рака. З гармоніяй малюнку трохі кантрастуе цяжкі бэтонны мост, пабудаваны за саветамі. Праз зарослы хмызьняком двор я ўвайшоў у хату. Ад людзей, што некалі жылі тут, сьлядоў засталося няшмат. Разламаны жалезны ложак, даўно астылая печка, на сьцяне — выразаная з часопіса рэпрадукцыя карціны «Калюмб адкрывае Амэрыку», лісток календара за травень 87-га году.

…Зьяжджаць не хацелася. Я вырашыў паезьдзіць па гэтых беларускіх Пампэях. Першае выпрабаваньне чакала мяне ў выглядзе драўлянага маста праз Чарнавутку ў іншым баку мястэчка. Рызыка зваліцца з машынаю ў ваду ў такім дзіўным месцы дадала неабходнай вастрыні. Я пераляцеў цераз масток і апынуўся перад палацам колішніх гаспадароў мястэчка, князёў Галынскіх. Пасьля ў сядзібе Галынскіх зрабілі местачковую школу. Але сядзіба ня так уразіла, як саматэвіцкая царква. Як на мястэчка, дык проста агромністая.

У нядзейных і паўразбураных храмах ёсьць нешта, чаго пазбаўленыя храмы дагледжаныя й адрэстаўраваныя. Нейкая велічная нязломнасьць, выклік бязьлітаснаму часу. У пахіленых, але ня зваленых бурамі крыжах. У неабтынкаваных, пачарнелых вежах. У паедзеных іржою купалах. І абліччы сьвятых у такіх храмах глядзяць на цябе з ацалелых фрэсак больш жыва й сувора. У такіх храмах не патрэбныя сьвятары. Я стаяў пасярэдзіне гэтай грамады й глядзеў на неба скрозь збураны галоўны купал. Пакуль неба не пачало імкліва цямнець.

Дарога дадому не падался доўгай. Доўгім тут падалося жыцьцё, якое наперадзе.

Нагода для паездкі ў Гомель

Тралейбус на край сьвету

У тыя далёкiя часы, калi не было "вiдзiкаў" i кампутараў, калi чытаньне кнiг сярод "пацанвы" не лiчылi прэрагатываю "прафэсараў", калi Парыж i Лёндан былi не блiжэй за Марс, а Ханты-Мансiйск — "вунь за тым узгоркам", — у тыя цудоўныя часы мы зь сябрам любiлi гуляць у гарады. Дзеля гэтага нам хапала ўсяго некалькiх назваў. Тых местаў, якiя мы ведалi з кнiг i сто разоў бачаных фiльмаў. Мы траплялi туды, не пакiдаючы свайго гораду. Ён ахвотна дазваляў нашай фантазii рабiць зь iм што заўгодна. Трэба было толькi вырвацца з сумнага раёну "Сяльмаш" у "горад", а ўжо там...

Нас чакаў Лёндан, прадстаўлены 31-м домам на праспэкце Ленiна. Чаму менавiта iм — наўрад цi адкажу цяпер. Напэўна, зарослы дворык, зацiснуты стогадовымi (г. зн. даваеннымi) мурамi дазваляў нам зьвярнуцца адзiн да аднаго ня йнакш як "Мiстэр Холмс". Iншы раз наш лёнданскi краявiд упрыгожваў "страшны чалавек". Гэта быў амаль незаўважны дзядок, з адвечным выразам вiны на твары й бяльмом на воку. З-за гэтага бяльма мы прыпiсалi яму ўсе магчымыя забойствы, i калi яго "змрочая постаць" уладкоўвалася на ўслончыку, гульня набывала смак рызыкi. Мы падсядалi да "забойцы" з двух бакоў i чыталi нэкралёгi ў апошняй "Times" ("Гомельскай праўдзе"), позiркам даючы зразумець небараку, што нас зь iм яднае адна "страшная тайна".

Цi ён вырашыў, што мы падганяем яго ў магiлу, цi што iншае, але аднойчы ён ледзь не прыпадобiў мяне да сябе...

Наступным нашым прыпынкам быў Нью-Ёрк. Ён клiкаў праз вулiцу прынаднымi агнямi на ўсiх 12-цi паверхах галоўнага цьвiка турыстычных паштовак, — адзiнага на той час "хмарачоса". Пераходзячы праз праспэкт, мы адначасова пераходзiлi на "ангельскую", забаўляючы як сябе, так i мiнакоў.

"Джон, дуюфуюхэвiмэн?" Што значыла: цi не пара нам заняцца гэтым банкам? "Кэнмiдуюестэдэй, Майкл" (Абавязкова, але пасьля Вялiкадня).

Не забывалiся мы й на Парыж: "Эйфэлева" вежа гомельскага тэлецэнтру была бачная адусюль. Гэтак працягвалася, пакуль у горадзе не зьявiўся тралейбус з Адэсы.

Звычайны 10-ты нумар зь незвычайным кiроўцам, якi з свае працы рабiў эстрадны нумар. Барытонам таннага канфэрансье з робленым адэскiм акцэнтам гэты блазан аб'яўляў прыпынкi, не забываючыся на блiжэйшыя цiкавосткi — цi то тэатар, цi пiўны бар. Ён пасьпяваў камэнтаваць "дарррёгу", абсыпаючы эпiтэтамi тых, хто насьмелiўся абагнаць ягоны фрэгат, i распавесьцi апошнi анэкдот. Зразумела, нiякiх сварак у салёне не ўзьнiкала, i мы сталi яго пастаяннымi клiентамi.

Сярод абiтальнiкаў тралейбуса мы знаходзiлi для сваiх сочак i камэнтароў "кадраў" — ад сучаснага нэандэртальца да пераапранутага Папы Рымскага. Стомлены сяльмашавец з шыкоўнымi бакенбардамi час ад часу падазрона азiраўся на прыдуркаў, якiя ледзь стрымвалi сьмех, i не ўяўляў, колькi лiтраў блакiтнай крывi ён штовечар разбаўляе "Агдамам".

Але сапраўднай здабычаю для юных хулiганаў былi ня менш юныя пасажыркi. Выбраўшы "што прыгажэй", сябра зь невымоўнаю тугою ў вачах пачынаў ёй на вушка замагiльным голасам дэклямаваць: "Я вас любил. Любовь ещё быть может..." Ужо пасьля першага радка прыгажуня мяняла колер твару. З абурэньнем пазiраючы ў белыя вочы "зомбi", якi "любил так искренно, так нежно", яна вылятала з вар'яцкага тралейбуса, думаю, без усякага жаданьня "любимой быть другим". Другi, дарэчы, не насьмелiўся б на такi подзьвiг.

Я аддаваў перавагу сталым вясковым кабетам з адвечнымi, як цяжкая доля, кайстрамi ў руках. Стаўшы каля цёткi, мы распачыналi прыкладна такi дыялёг: "Даўно адкiнуўся?" "Ужо месяц". "А Клык усё кантуецца?" Я ўсё больш выразна пялiўся на кайстру. Сябра ўсё хутчэй пераводзiў гаворку на "новые дела". А кабета ўсё блiжэй пасоўвалася да выхаду. З дынамiкаў тым часам неслася: "Уступайте места нашым дорррёгим и любимым женщщинам". I за гэта ўсе "женщщины" тралейбуса былi гатовыя ехаць хоць на край сьвету, чым, уласна кажучы, i быў тады "Сяльмаш". Пасьля "наш сябра" кiроўца кудысьцi зьнiк. Хадзiлi чуткi, што яго звольнiлi за празьмерную балбатлiвасьць, але хутка й яны растварылiся ў больш звыклай тралейбуснай лаянцы...

Аднойчы я вырашыў, што з горадам, дзе ўсё было ўпершыню, трэба разьвiтвацца назаўсёды, як разьвiтваюцца зь першым "дарослым" гарнiтурам. Памяняўшы тралейбус на цягнiк, я ўбачыў "адваротны бок" Зямлi. Чысты выпадак закiнуў мяне ў горад, якi мы не шукалi на гомельскiх вулках. Не таму, што цяжка было знайсьцi, а таму што яго не йснавала для нас, як i шмат чаго iншага...

Я вярнуўся ў горад дзяцiнства й заўважыў, што "гарнiтур" яшчэ "ў самы раз". А прыдуманую мною гульню я працягваю адзiн, спадзеючыся адшукаць цi ўбачыць усьмешку беларускага места на "статутным" твары "возрождённого города".

Нагода для паездкi ў Гомель

Як гэта ўсё ж файна — мець у сваiм жыцьцi горад дзяцiнства! Пры згадцы пра якi цябе наведваюць толькi сьветлыя ўспамiны. Дзе шмат якiя прыемныя рэчы ты пакаштаваў упершыню. А таму на ўсё жыцьцё захаваў iлюзiю таго, што сьвята паўтараецца толькi там. I пры кожнай зручнай нагодзе адкладаць усе справы ўбок i несьцiся на вакзал. Як у старой савецкай песьні — браць «да дзяцiнства пляцкартны бiлет». I на пытаньне знаёмых: «Навошта ў Гомель?» — адмахвацца кароткiм «трэба ехаць».

Трэба ехаць. Каб зь неверагоднымi высiлкамi вырваць гэтую пляцкарту, быццам на Каляды ўсе едуць у Гомель. Каб сустрэць у вагоне знаёмую гомельскую акторку, зь якою ў свой час мог бы быць ня толькi брудэршафт. Каб перарваўшы мiлую балбатню пра тое, як файна жыць у Менску, прыпасьцi да вагоннага вакна, за якiм бачны твой былы дом. I ўбачыць у пануючай над местам вежы фабрыкi «8 сакавiка», абсыпанай сьвяточнымi вагеньчыкамi, Эмпайр-стэйт-бiлдынг. Каб радавацца аднаму факту, што цягнiк прыйшоў крыху раней i можна, нiкуды не сьпяшаючыся, выпiць лепшага ў сьвеце рэчыцкага пiва на прывакзальным пляцы. Каб з кайфам першаадкрывальнiка прайсьцiся знаёмымі вулiцамі, узгадаўшы далёкую звычку крочыць цераз адну плiтку старога тратуару. I не баяцца выглядаць сьмешным у вачах людзей, тупаючы дзiцячым крокам. Каб захапляцца кожнай зьмене ў гарадзкiм асяродзьдзi за той час, пакуль цябе тут не было.

Радавацца таму, што будынак старой гiмназii адмыўся нарэшце ад жоўтай савецкай фарбы i сваiм прыродным чырвона-цагляным выглядам вярнуў сабе шляхетнасьць. Што народная назва папулярнай забягалаўкi «Тры ступені» паўстала сур'ёзнымi лiтарамi на фасадзе ўжо рэстарану з пальмамi. Што наноў пакладзеная глiняная дахоўка на дахах стогадовага веку дамоў пасуе ня толькi Вiльнi. Што нарэшце дабудаваны касьцёл, дзе на сьвяточнай службе шмат маладога народу. Трэба ехаць, каб, блукаючы вулiцамi юнацтва, яшчэ раз пераканацца, што Гомель — гэта ня толькi парк.

Трэба ехаць, каб звалiцца без папярэджаньня нечаканым госьцем на галаву старому сябру. У якога заўжды знойдзецца час для расьпiцьця жудаснага гомельскага «сучка», гарэлкi з паэтычнай назвай «Стары млын» у кавярнi «Ў Лявона», што на Савецкай. I толькi дзеля майго прыезду завядзецца аўтамабiль «Запарожац». I паплывуць рознакаляровыя вулiцы, i нейкiм цудам вылезе старая сямiструнная гiтара, i будзе стол, i зьявiцца тая, якой ты ў свой час так шмат i прыгожа хлусiў, i пойдуць тосты за новае тысячагодзьдзе, «адчыняць якое выпаў гонар менавiта нам» i дзе нас чакае толькi радасьць, i, як заўжды, я буду больш сьпяваць, чым закусваць.

Трэба ехаць. Каб на ранiцу быць разбуджаным праваднiком у СВ. I марна спрабаваць узнавiць у памяцi мiнулы Сьвяты вечар у сьвятым месьце. I хвiлiну-другую спалохана глядзець у праваднiччыны вочы. Маўляў, куды мы едзем?

«Уставайце, пасажыр. Ужо Менск». I зразумець, што сьвята ад гэтага факту не сканчаецца. Нават напiсаная ўбогаю фарбай на кафлянай сьцяне пахмельнага сталiчнага гастраному фраза «З Новым 2000 годам!» ня здолее зьбiць сьвяточны настрой.

Як файна мець на мапе горад, дзе заўжды ёсьць месца для сьвята! I як важна своечасова адтуль зьбегчы.

Нешчасьлівы білет

Злавiў сябе на думцы, што ўсё часьцей баюся задаваць аднаклясьнiкам самыя простыя пытаньнi. Справы ў iх звычайна iдуць усё горш i безнадзейна, жонкi становяцца ўсё больш нэрвовымi, а дзецi — незразумелымi. А галоўная бяда — сыходзiць маладосьць. Адна радасьць — ёсьць з кiм выпiць. Але пра што лепш зусiм не пытацца, дык гэта пра агульных знаёмых. Тут ужо магчымыя самыя сумныя сюжэты. Хтосьцi загiнуў на фасадах, хтосьцi назаўсёды згубiўся ў расейскiх даляглядах, кагосьцi загубiла гарэлка праклятая. Усё радзей i радзей пачуеш нешта вясёлае.

Апошняя вестка, што дакацiлася, зьбянтэжыла канчаткова. Па-сёньняшняму банальная, але нейкiм чынам датычная мяне. На паўночнай расейскай шахце загiнулi людзi. Абыдзенны газэтны загаловак, у дэтэктыўных газэтах ёсьць сюжэты нашмат цiкавейшыя. Але калi аднаго з палеглых ты ведаў зь дзяцiнства, нават больш за тое — лiчылiся да пэўнага моманту сябрамi, дык, калi й ня будзеш шукаць долi сваёй вiны, дык мiжволi памянеш.

Памятаю, як ён упершыню зьявiўся ў клясе. Насьцярожаны новым, гарадзкiм асяродзьдзем. Сам ён разам з бацькамi пераехаў у Гомель з палескае вёскi. Памятаю, як нас расьсьмяшыла ягонае «шэсьцьдзесят шэсьць», калi ён называў нумар сваёй кватэры, i як яго паправiла вучыцелька. Памятаю, як пасьля я зь яшчэ адным прыяцелем расейцам узялi яго пад своеасаблiвую лiнгвiстычную апеку. Дапамагаючы ламаць i выкрыўляць ягоную грубую, простую гаворку пад нашыя лякалы. Памятаю, як мяне заўжды дзiвiў iнтэр'ер ягонае трохпакаёвае кватэры, якi абмяжоўваўся тэлевiзарам на падлозе ды параю ложкаў з бруднаю бялiзнаю. Яшчэ я зайздросьцiў колькасьцi рублёў у ягонай кiшэнi, якiя ён высмоктваў з мацi. Памятаю, што мы даволi моцна сьсябравалiся і, вядома, як i ўсе гомельскiя хлапцы, плянавалi разам паступаць у рыскую альбо калiнiнградзкую мараходку. Але сяброўства скончылася назаўжды яшчэ ў школе. I нагоду таго разрыву я ўжо не забуду, бадай, да сьмерцi.

Мы ўтрох шпацыравалi па веснавым Гомелi. Расквiталi каштаны й сьпявалi вераб'i. Адзiн з нас прапанаваў згуляць у лятарэю «Спрынт» ды падзялiць выйгрыш на трох. Пагадзiлiся ўсе, але грошы, як заўжды, былi толькi ў яго. Купiлi тры бiлеты. Мой i таго, хто прапанаваў гульню, былi пустымi. Ягоны быў з «Жыгулямі». Памятаю, ягоная рэакцыя не вылучалася эмацыйнасьцю. Бiлет з васьмю тысячамi рублёў быў пакладзены ў кiшэню з той нядбайнасьцю, быццам гэта быў квiток у гомельскi цырк. Мы з тым, што прапанаваў гульню, хвiлiны тры глядзелi на прыяцеля, з кожным новым iмгненьнем усё больш адчуваючы тую прорву, што расла памiж намi. Мы з тым, хто ўсё гэта заварыў, так i засталiся саплiвымi старшаклясьнiкамi з грывеньнiкам на марожанае. А перад намi быў гаспадар новенькага аўто, цi чамаданчыка, поўнага чырвонцаў, — гэта ўжо вырашаць было яму. Як бы нам, няўдачнiкам, лёгка дыхалася, калi б ня гэтая дурацкая дамова падзялiць усё па-сяброўску...

Хвiлiну маўчаньня перабiў наш наваяўлены мiлiянэр. Адным дарэчным словам, якое мяне працягвае заварожваць да сёньня. Ён сказаў: «Гуляем».

Стаяла вясна 84-га году. Апошняга разгульнага году вялiкае п'яное краiны. Якая на цьвярозую галаву проста ня здолела iснаваць. А тады! Тады любы падлетак мог узяць сабе на Дзень пiянэра цi бутэльку «Белага» за 95 капеек, цi нават «Агдаму» за рубшэсьдзесят. Яшчэ нiхто ня ведаў сапраўднага сэнсу слова «траўка». Нам хапала той, што расла на маляўнiчых сожскiх адкосах. I кайфу таксама хапала. Самы багаты выбар быў у вiна-гарэлачных крамах. Асабiста я вельмi любiў разглядаць тыя вiтрыны, марачы аб часе, калi нарэшце змагу ўсё гэта пакаштаваць. I тут такая падзея.

Смутна згадваецца геаграфiя таго першага сур'ёзнага алкагольнага падарожжа. Пачалi, здаецца, з кубiнскага рому, а пасьля праз «Карабах» выйшлi на чэскi лiкёр i скончылi свой цудоўны вечар роднай «Белай вежаю». Усё гэта пiлося адразу на вулiцах, дзе нас нiхто й ня думаў затрымлiваць. Помнiцца, як мы заляцалiся да ўдвая старэйшых за нас кабет, як я чцiў памяць герояў, палеглых за маё сёньняшняе шчасьце, укленчыўшы перад вечным агнём, як пасьля хацеў заснуць вечным сном пад сеньню дрэваў румянцаўскага парку. Алкаголь весялiў i загаворваў тую малюсенькую крыўдачку-язвачку — «Ну чаму пашанцавала гэтаму гаўнюку?» За што я й палюбiў на ўсё жыцьцё гэтую радасную справу. Пра бiлет у той вечар не было сказана нi слова. Здаецца, ён нешта казаў пра Амэрыку.

Наш удачлiвы сябра нечакана зьнiк з нашага далягляду. А мы яго й не шукалi. Толькi недзе праз год у абласной газэце пра яго зьявiўся дурацкi артыкул пад назваю «Колькi вяровачцы ні вiцца». Як высьветлiлася, словы пра Амэрыку былi сказаныя ў свой час нездарма. За няпоўны год наш, як нам здавалася, недалёкi прыяцель свае восем тысяч ператварыў у дваццаць. Пры гэтым маючы справу выключна зь дзяржаваю. На чым i пагарэў. Ён лётаў у горад Львоў, дзе ў тамтэйшых камiсiёнках закупляў электронныя гадзiньнiкi, што ўваходзiлi тады ў моду. Пасьля чаго здаваў iх у камiсiёнкi гомельскiя. I ўсё. Але на самым узьлёце ягонага гешэфту ў краiне пачалася барацьба са спэкуляцыяй. Яму далi тры гады «хiмii» з канфiскацыяй маёмасьцi.

Я зайшоў у тую краму, зь якой 15 гадоў таму пачалася гэтая гiсторыя. Узяў нейкую пладова-ядавiтую дрэнь ды некалькiмi глыткамi памянуў таго, каму ўжо ня трэба было зайздросьцiць. Як жа ён урэшце прайграў, ня выканаўшы той, на першы погляд, несур'ёзнае дамовы. Адзiн з герояў гэтае гiсторыi, той, якi яе й заварыў, жыве цяпер у Амэрыцы. Другi пiша песенькi на той мове, якую ўжывую ўпершыню пачуў менавiта ад трэцяга ўдзельнiка. Якога ўжо няма на гэтым сьвеце. Чыё цела назаўсёды завалена чужою, халоднай зямлёй. Цi не абакралi мы нашага таварыша? Незаўважна для яго прысвоiўшы сабе ягоную мару ды ягоную мову? Цi, можа, уся справа ў фартуне, якая ўсьмiхаецца толькi аднойчы й давярацца той усьмешцы небясьпечна для жыцьця.

Сiняя царква

У дзяцiнстве многiя хлопцы партовага гораду Гомеля марылi выключна пра марскую кар'еру. Ня быў выняткам i я. Гэтаму спрыяла ня толькi прыгожая рака, але й наяўнасьць у горадзе над Сожам Клюбу юных маракоў i рачнiкоў, дзе зiмою мы вучылiся вязаць вузлы й махаць сьцяжкамi, увесну налягалi на цяжкiя вёслы ялаў ды красавалiся адпрасаванымi гюйсамi ў Румянцаўскiм парку, а ўлетку выпраўлялiся ў падарожжы на клюбных цеплаходах. Ва ўсiх курсантаў была запаветная мара — патрапiць на «Тайфун», якi спускаўся па Дняпры аж да самага Херсону. Але з далёкай выцечкай мне так i не пашанцавала, бо разьмеркавалi на ўбогi цiхаходны «Цiмур», канцавою мэтай якога быў нiкому невядомы Чарнобыль. Як жа мяне тады зьядала крыўда! I на клюб, i на тых шчасьлiўцаў, што ўбачаць начныя агнi Кiева й Днепрагэсу. Пакуль я на развалюсе «Цiмуры» буду гiбець у нейкiм там Чарнобылi.

Але калi табе дванаццаць i постацi бацькоў паволi аддаляюцца, каб зьнiкнуць за лукавiнаю ракi, тады любая прыстань наперадзе здаецца Кейптаўнам. Сьпяваючы пiянэрска-пiрацкiя песьнi, драючы палубу, стоячы на вахтах, мы ўвесь час марылi толькi пра Чарнобыль. Дзе абавязкова павiнна быць ня так, як паўсюль. Дзе мы нарэшце кiнем якар i, як сапраўдныя марскiя ваўкі, ленаватаю хадою сыйдзем у незнаёмы, амаль замежны, горад. Каб замалявацца загарам перад дзяўчынкамi, растрацiць шчодра дадзеныя бацькамi на цукеркi рублi альбо пабiцца з чарнобыльцамi.

Сваёй мэты мы дасягнулi на пяты дзень паходу. Соннае ды ўтульнае мястэчка сустрэла нас сiняй царквою на беразе, усьмешкамi месьцiчаў ды неверагодным для нас дзiвам — абрыкосавымi дрэвамi, што расьлi ўздоўж вулiц, як у нас таполi. Пакуль нашыя капiтаны п'янствавалi ў мясцовым кабаку, мы бадзялiся па мястэчку, аб'ядаючыся тымi абрыкосамi і, згодна з указаньнем старэйшых, бокам абыходзілі царкву. Але раптам нас аклiкнуў поп. Мы крыху спалохана падышлi да яго. У апранутага ў рызу мажнога барадатага чалавека аказалiся вясёлыя, жывыя вочы. Распытаўшы, адкуль такiя марачкi, ды пажадаўшы шчасьлiвага плаваньня, ён кожнага перахрысьцiў. Самы нахабны з нас гучна запытаў: «А праўда, што Бога няма?» Але адказу папа я не магу згадаць i да сёньня. Памятаю толькi, як сьвятар праводзiў нас поглядам i як мы пасьля накiнулiся на нахабнiка з асуджэньнем. «Падумаеш, што Бога няма, чалавека ж нельга крыўдзiць». Так у Чарнобылi я быў упершыню ў жыцьцi перахрышчаны сьвятаром, але нiякай увагi таму факту тады не надаў. Неўзабаве мы аддалi канцы й скiравалi на горад Прыпяць. Але сучасны горад нiчым не зьдзiвiў. На зваротным шляху мне выпала вахта. Зноў праплываючы Чарнобыль, сiнюю царкву я сустрэў як нешта вельмi блiзкае i глядзеў на яе, пакуль званiца канчаткова ня зьнiкла з вачэй.

Празь пяць гадоў пасьля той вандроўкi пра невялiкае мястэчка Чарнобыль даведаецца ўвесь сьвет. Для сьвету гэтае слова стане сынонiмам апакалiпсiсу. Для мяне ж яно назаўжды будзе асацыявацца з той бязьмежнай свабодай, якую адчувае птушаня, упершыню пакiдаючы бацькоўскае гняздо. З чаканьнем нечага невядомага, але абавязкова толькi добрага. I зь сiняй царквою, дзе я быў хрышчаны ня згодна з абрадам, а на шчасьлiвы шлях.

Пахне вясна

Нiяк не магу забыцца на сваю першую сустрэчу зь беларускiм нацыянальным сьцягам. Гэта было ў верасьнi 91-га. Шпацыруючы зь сяброўкаю ў Румянцаўскiм парку, мы, набыўшы па пляшцы «Рэчыцкага» пiва, выйшлi на ўзьбярэжную. Яшчэ цёплае восеньскае сонца паволi асядала на супрацьлеглы, амаль некрануты цывiлiзацыяй, бераг Сожа. Дрэвы ў золаце, на небе нi аблачынкi, вада ў рацэ гладкая, бы ў сподку. Адным словам, куды нi зiрнi — паўсюль гатовы здымак для каляровага турысцкага праспэкту. Я толькi пачынаў захворваць на беларушчыну, таму ўзьнёсла й безупынна дзялiўся зь сяброўкаю радасьцю сваiх уцёкаў ад Расеi-мацi, i плянамi будаўнiцтва новай дзяржавы. Але тая не падзяляла майго настрою. «Ты не ўяўляеш, — казала яна, — як я не хачу, каб Беларусь была асобнай дзяржаваю». Я глядзеў на гэтую беларуску, як на закончаную дурнiцу. А яна тым часам працягвала: «Што для цябе, чужынца, гэтая зямля? Палiгон для ўвасабленьня ўласных амбiцыяў. Памроiў ды зьехаў. А я не хачу жыць ва ўбогай краiне».

Раптам, з-за павароту на рацэ, нiбы фантом, зьявiўся цеплаход. На карме трапятаўся невялiчкi бел-чырвона-белы сьцяжок. Капiтан, напэўна, быў нацыяналiстам. Тады яшчэ над былымi райкамамi вiселi палотнiшчы БССР. На тле вады й восеньскага лесу нашыя колеры глядзелiся асаблiва ўрачыста. Нацыяналiстычнае судна немiтусьлiва й спакойна, як маўклiвы неабвержны аргумэнт, наблiжалася да нас. Мы абое моўчкi назiралi ягоны шлях. «Што, прыгожа?» — запытаўся я. «Так. Сапраўды прыгожа». «А ты кажаш: «убогая». Ня пройдзе й пяцi гадоў, i мы не пазнаем яе. Закопчаны сухагруз стане шыкоўным прагулачным ляйнэрам, на якiм ты будзеш прагульваць свае шматлiкiя талеры. «Ну а ты, вядома, будзеш капiтанам. Ня менш». «Я згодны й на пасаду кандуктара».

Празь пяць гадоў краiну было й сапраўды не пазнаць. Тая ж, каму я абяцаў прагулянку на ляйнэры, не дачакаўшыся, зьехала ў зусiм няўбогую краiну пад назвай USA. I дзякуй Богу, што зьехала. Не люблю прайграваць спрэчкi жанчынам.

Ня так даўно, шпацыруючы на адзiноце па тым самым паркавым маршруце, я затрымаўся пакурыць на пешаходным мосьце праз Сож. Нягледзячы на веснавы дзень, мне было сумна. I раптам убачыў на вадзе, здаецца, тое ж самае судна. Нiбы карабель-прывiд, яно ўсё так жа нясьпешна i ўпэўнена, як i сем гадоў таму, кiравала на поўдзень. На карме, я не паверыў вачам, скрозь смугу ўгадвалiся нязьменныя колеры сьцяжка. Што за насланьнё? Толькi праз хвiлiну да мяне дайшло, адкуль такая адчайная матроская беларускасьць. Судны Беларускага рачнога параходзтва заўжды хадзiлi пад бел-чырвона-белымi кармавымi гюйсамi! Дзiўна, але разгадка мяне зусiм не расчаравала. Карабель даўно зьнiк з вачэй, а я ўсё стаяў, палiў цыгарэты адну за адной, i проста зараджаўся ўпэўненасьцю, што спрэчка не прайграная. I якога разу злавiў сябе на думцы, што менавiта ў гэтай краiне, як нiдзе, добра дыхаецца вясною.

Гомель бязь Ленiна

Наш горад застаўся бяз помнiкаў правадыру. На галоўнай плошчы яго iмя ўжо няма ягонай шэрай масыўнай постацi, што служыла каму аб'ектам для паднясеньня ландышаў, каму указальнiкам уваходу ў абласны тэатар. Калi замест яе я, нарэшце, заўважыў двухмэтровы бэтонны абгрызак, дык адчуў не наiўную радасьць, маўляў, — даўно пара. I не фiлязофскае шкадаваньне па яшчэ адной перагорнутай iлюстрацыi жыцьця. А зьдзiўленьне адсутнасьцю ўсялякай рэакцыi ў горадзе на гэтае зьнiкненьне. Хай сабе й часовае (а дакладней, своечасовае — не пасьпеў нiкога прыцiснуць). Хай яго перавараць, перакляпаюць ды заўтра назад паставяць. Але сёньня ж яго няма. Як няма заклапочаных хадою рэстаўрацыi вэтэранаў зь лiстамi ў "Гомельскай праўдзе". Цi прыколаў на тэму камандора ў газэце "Джэм". Адно мамы тлумачаць сваiм цiкаўным стварэньням што "дзедушка Ленiн пайшоў пагуляць".

Памятаю, колькi было шуму, калi пагуляць пайшоў першы Лукiч, якi правадырыў каля ўнiвэрсытэту. Пайшла, дакладней, толькi верхняя частка. Штаны на пастамэнце стаялi яшчэ з тыдзень. Але й iх прыйшлося прыбраць разам зь нераскрытаю справай пра акт вандалiзму.

Больш моцным арэшкам для мясцовых антыленiнцаў аказаўся другi помнiк, што цiхенька стаяў на нiкому, акрамя яе жыхароў, незаўважнай вулiцы Астроўскага. Калi жыхары аднойчы прачнулiся, дык убачылi сапраўды жудаснае вiдовiшча. На пастамэнце стаяў бязрукi манэкен. Вiдаць, адолеўшы толькi адну руку, былыя пiянэры ўвайшлi ў такi раж, што не ўстрымалiся, каб не замардаваць колiшняга духоўнага настаўнiка. Не магу без усьмешкi ўявiць, як адбывалася начная дзея. Зь якiм энтузiязмам, потам i ўрэшце сьвiрэпым бясьсiльлем перад першымi пеўнямi. Але мэта начнога суботнiка была дасягнута — уладзе нiчога не засталося, як прыбраць прывiда. Гэты выпадак амаль ня выклiкаў нi абурэньня, нi захапленьня, стаўшы нiбы рэпэтыцыяй сёньняшняга зацiшша. Ды i чаго шумець? Хiба ён можа не вярнуцца?

Пакiдайце ж акцэнт ваш

Адзiн мой знаёмы паэт вельмi радуецца нязводнаму беларускаму акцэнту. Нават прыдумаў гэтаму «ўбоству» навуковую назву — «фанэтычная трываласьць». На ягоную думку беларускае «дзеканьне» ды «шчэканьне» сьведчаць пра жывучасьць нашае генэтычнае прыроды.

Едучы аднаго разу цягнiком у Гомель, я зь нязьведаным датуль нецярпеньнем чакаў канца падарожжа. Маiмi суседзямi ў вагоне былi нiжэйшыя чыны амону. Усяго чалавек 10, але ўражаньне ўзьнiкала, быццам акупавалi яны ўвесь вагон. Менавiта акупавалi, бо адрозьнiвалi iх ад астатнiх пасажыраў ня толькi блакiтны камуфляж, неардынарны рост, павышаныя дэцыбэлы i празьмерная насычанасьць гаворкi расейскiм матам, але, перш за ўсё, выразны беларускi акцэнт. Якi выдаваў у мушкецёрах прэзыдэнта гадаванцаў правiнцыi. Такая нязвыклая канцэнтрацыя «блакiтных мундзiраў» на абмежаванай прасторы яўна прыгнечвала «адданы ім народ». Размовы сьцiшылiся, позiркi схавалiся за газэтнымi бачынамi, а па вагоне разносiлiся немiлагучныя рэплiкi амонаўскай разборкi на тэму «хто ў нашым узводзе стукач», што ўрэшце скончылася невялiчкай бойкай у тамбуры. Сярод цывiльнай публiкi ахвочых выйсьцi на перакур рэзка паменела.

Усё гэта нагадвала кепскае савецкае кiно пра фашыстаў, дзе немцы маглi несьцi любую лухту, але з абавязковым акцэнтам. «Матка, яйка, партызанэн». Я таксама прыкусiў свой беларускi язык, закрыўшыся выйгрышным вобразам «белага разьведчыка». Нарэшце ў Бабруйску ў вагон падсеў яшчэ адзiн пасажыр, саракагадовы прыгожы абхазец, якi, мне здаецца, успрыняў беларускiх гасконцаў за традыцыйных нашых «бедных салдацiкаў». Ад радасьцi вяртаньня на радзiму, цi, можа, ад шчырасьцi каўкаскае душы, абхазец вырашыў напаiць «лiц славянскай нацыянальнасьцi». На фоне ягоных расповедаў пра вайну, пра горскiя звычаi й нават пра абхаскую лiтаратуру мае плямiстыя землякi са сваiмi пытаньнямi пра каўкаскiх «жэншчын» выглядалi поўнымi дзiкунамi. Нiводнага мату не сарвалася зь языка сапраўднага ваякi, а ў некаторых момантах вылаяцца яму ўсё ж хацелася. Але ён мог дазволiць сабе глядзець на сабраную за сваiм шчодрым сталом зграю трохi звысоку, нягледзячы на свой невялiчкi расток. Беларускi ж акцэнт стаў яшчэ больш невыносны ў спалучэньнi з акцэнтам каўкаскiм. «Чаму так?» — думаў я. Ня ў словах жа справа. Але як важка гучаць вымаўленыя каўказцам словы — вайна, брат, кров, пасьля «стукача», «жэншчын», «трахнуць». Нарэшце байцы нябачнае вайны вывалiлiся ў Жлобiне, чым вельмi ўсьцешылi ўсiх, асаблiва праваднiцу, якая ўвесь час была заклапочаная — якую яшчэ мiлiцыю клiкаць, калi б тая разборка ў тамбуры прыняла больш сур'ёзныя памеры. «Адкуль яны набiраюць такiх кiбаргаў?» — асьцярожна запытаўся ў мяне мой маўклiвы сусед.

Я зразумеў сваю рэакцыю на родны акцэнт. У адрозьненьне ад каўкаскага, цi якога iншага, наш акцэнт больш гаворыць пра моўную мёртвасьць чым пра жыцьцё. У iм няма абаяльнасьцi iншаземства. Нiхто б не зьдзiвiўся, перайдзi абхазец на мову продкаў. Гэтым ён i адрозьнiваецца ад сваiх спадарожнiкаў. Беларускую мову зь iхных вуснаў пры ўсёй маёй фантазii ўявiць не магу. Але затое мой слых цешыць любы чужынскi акцэнт у беларускай мове, як факт мiжнароднага прызнаньня. Вымаўленае расейцам «чяму» цi палякам «калi ўаска» адразу мяняюць адносiны да суразмоўцы ў цяплейшы бок. Вось толькi не магу ўзгадаць, як гучыць мая мова з вуснаў немца або француза. Як не магу зразумець таксама дыпляматаў з братняга Захаду — чаму яны не адкрылi гэткi маленькi дыпляматычны трук. Адное толькi «спадар прэзыдэнт» гучала б не слабей за любую ноту. Але гэта iх праблемы.

Дзень мовы

Калi б ня тая сустрэча, я б, можа, i не згадаў, што 2-га сьнежня ў нас ня просты дзень, а Дзень без чужога слова. Тым больш, што правесьцi яго я павiнен быў у самых неспрыяльных умовах. А менавiта ў засьнежаным Віцебску, куды мяне запрасiлi з канцэртам.

Зьняўшы нумар зь вiдам на мясцовую мэрыю, я накiраваўся ў рэстарацыю, каб падсiлкаваца ды разам з тым нагадаць тутэйшым афiцыянткам пра сёньняшнюю наяўнасьць у iхным гасьцiнным горадзе хаця б аднаго аматара чыста беларускiх страваў i гукаў.

Цэнтравы кабак абласнога цэнтру толькi зачынаў свой "гудзёж". Нядбайна размаляваны папяровы плякат паведамляў, што рэстарану споўнiлася 25. Цыгарэтны дым яшчэ не пасьпеў ператварыцца ў сiнi туман, пра якi лянiва сьпявалi музыкi, яшчэ магчыма было адшукаць столiк з чыстым абрусам, яшчэ захоўвалася надзея на спакойную вячэру без душэўных знаёмстваў i пытаньняў — цi бываў я за Ўралам. Хуценька замовiўшы нешта, я са злоснай цiкавасьцю пачаў разглядаць публiку. Тыповы набор пэрсанажаў часопiса "Вожык" за 73 год. Кнырападобныя заўмагi-кавалеры падлiвалi водачку сваiм мадамам, таксама якiм-небудзь таваразнаўкам. Каб пасьля, натрэскаўшыся эскалёпаў, трэсьцi потнымi целясамi пад завываньнi чырвонамордага, валасатага салiста, якi вiдавочна забыўся надзець клёшы й чырвоную кашулю. Гэта ў iх называецца — весела правадзiць урэмя. Не разумею — як iх дасюль ня выверне ад гэтага вясельля, якое за дваццаць пяць гадоў не зьмянiла анi мэню страваў, анi iнтэр'еру сьценаў, хiба толькi крыху абнавiўся рэпэртуар ВIА.

Пачытаць газэту не атрымалася. Я выразна адчуваў нечы погляд. Праз два столiкi ад мяне сядзеў мой колiшнi камузвода. Нiчога не заставалася, як, выдаўшы на твары ўсьмешку радасьцi й намагаючыся згадаць ягонае iмя, запрасiць яго шырокiм жэстам за свой столiк. З горыччу разумеючы, што ста грамамi сустрэча баявых сяброў не завершыцца. Рэстаранны ансамбаль, нiбы на заказ, зацягнуў "Здравствуй, чужая мiлая".

Маёй моўнай арыентацыi сяржант зьдзiвiўся не адразу. Толькi пасьля чаркi "за сустрэчу". Ён удумлiва таропiўся, пакуль ня выбухнуў: "Ну, Мiцька, ты даеш. Як, бляха, па Беларускiм тэлябачаньнi. Толькi яшчэ больш непанятна. I многа там у Мінску вас такiх?" "Толькi лепшыя людзi раёну". "Ага, каб усiм на зло". "А, можа, на дабро?" "А, можа, на дабро. Давай, Мiця, за дабро". I перакулiў кiлiшак. А мяне, чамусьцi, усё больш прабiраў сорам за тое, што я не магу прыгадаць, як жа ягонае iмя. Зрэшты, я ўсё больш быў рады гэтай сустрэчы. Якая выразна дала мне адчуць прамiнулыя з часоў савецкага войска дзесяць гадоў.

Пад ягоныя скаргi на хрэновую долю, я быццам упершыню ўсьвядомiў, што мы былi прызваныя з адной зямлi. I амаль апошнiя, каго пасьпела загрэбсьцi савецкае войска. Яшчэ да нашага вяртаньня ў Беларусь, краiна, якой мы прысягалi на вернасьць, пачала iмклiва развальвацца. Першымi, не чакаючы дзембеля, на радзiму йрванулi прыбалты. Мы зайздросьцiлi iм, некаторыя зларадна прадракалi ўцекачам наручнiкi й дысбаты. Але чаму нiкому з нас у галаву не прыходзiла думка, што й нам ёсьць куды вяртацца. Прычым не ўцекачамi, а чаканымi дзецьмi. Недарэчна адарванымi на два гады дзеля будаўнiцтва валагодзкага КаГэБэ.

"Шчас я закажу гэтым салаўям чыво-небудзь беларускага. Спецыальна для цiбя". Я глядзеў на крыху пастарэлае за дзесяць гадоў аблiчча свайго былога ўзводнага й нiяк ня мог уявiць яго нiкiм iншым, як толькi савецкiм сяржантам. Чалавекам з ужо такога, здавалася, далёкага мiнулага, што мiжволi ўзьнiкала ўражаньне, быццам гэта ня я гасьцяваў у ягоным горадзе, а ён прыехаў да мяне ў Беларусь. Праз хвiлiну з эстрады прагучала: "А теперь для нашего гостя из солнечного Гомеля звучит песня "Молодость моя — Белоруссия". Задаволены сваiм жэстам сяржант разьлiў па трэцяй i апошняй. "Ну, давай, за Беларусь нашу радную". Выпiлi якраз пад непрыстойнае енчаньне чырвонамордага салiста пра тое, што "в каждой нашей семье с нами малые дети Хатыни".

Далей ён заўважыў нейкую сваю знаёмую й наша разнамоўная, нацягнутая гутарка шчасьлiва скончылася. "Пака, Мiцяй". "Бывай... сяржант". Я пакiдаў кабак у той час, калi "красивая жизнь" тут толькi пачыналася. I ў каторы ўжо раз парадваўся сваёй чужасьцi на гэтым балi. Нясьцерпна хацелася сьвежага паветра знаёмых вулiц. Дзе ў кожнай маладой постацi я даўно й небеспадстаўна бачу патэнцыйнага аднамоўнага суразмоўцу. I ня толькi ў гэты дзень.

Шклянка гарбаты

Ня здолеўшы вытрымаць свой моўны пост месячнай даўнiны, бо знаходзiўся тады сярод сваiх лiтоўскiх сяброў, я наважыўся адкласьцi яго да вяртаньня дадому. I сваё ўзыходжаньне на борт вагона Беларускай Чыгункi, як на родны бераг, я вырашыў адзначыць ветлiвым замаўленьнем шклянкi гарбаты. Мяне ня столькi зьбянтэжыла тое, што маладая праваднiца мяне не зразумела, колькi яе рэакцыя на саму наяўнасьць беларускiх гукаў у роце маладога пана ў капелюшы. Парушыўшы пост, я паўтарыў сваю замову па-ангельску, але гэта яшчэ больш раззадорыла дзяўчыну. Нахабна i з усьмешкаю гледзячы ў мае вочы, яна пераможна сказала фразу, што пасьпела ўжо мне парадкам надакучыць за тыя гады, што я пражыў у сувэрэннай Беларусi. «Говорите нормально». Колькi разоў мне прыходзiлася «заговаривать нормально», я ня памятаю. Пра ўсё, што зьвязана з уласным прынiжэньнем, стараесься хутчэй забыцца. «Ты еще транспорант разверни». Гэтым яна мяне завяла. Гарбаты ды яшчэ з цукрам захацелася мацней. Варыянтаў было няшмат. Альбо наладзiць экскурс у багацьцi роднае мовы, альбо знайсьцi перакладчыка. Я выбраў другое. Накiраваўшыся да начальнiка цягнiка.

Я знайшоў яго праз тры вагоны. Сярод эСВэшных выгодаў вальяжна аблёгся малады клясычны жыд. Масыўны, чарнавокi кабальера з бакенбардамi.

— Дзень добры, я журналiст зь Лiтвы, вельмi люблю вашую краiну, — пачаў я, падключыўшы «нярускi» акцэнт ды выняўшы сваю акрэдытацыйную картку. Пульхная, лянiвая рука запрапанавала прысесьцi. «Вось, паспрачаўся зь сябрамi на энную суму, што ў вашай краiне буду размаўляць толькi па-беларуску i абыйдуся без праблем. Ды не пасьпеў сесьцi ў цягнiк, як пачалiся праблемы». Густое брыво начальнiка цягнiка зацiкаўлена прыўзьнялося. Пасьля майго кароткага аповеду ён асабiста захацеў выступiць у ролi перакладчыка i ўзьняўся з канапы. Iдучы праз тры вагоны, ён, вiдаць, яшчэ больш прасякнуўся маёй моўнай праблематыкай.

Далей я толькi стаяў i насалоджваўся якасьцю перакладу, якi гэты жыдоўскi чалавек наладзiў, як высьветлiлася, для тыповай расейкi. I з экскурсам у закон аб мовах, i з камэнтарамi пра гонар Беларускай чыгункi, ды iншымi «вачыма зарубежных гасьцей». Паабяцаўшы ёй працягнуць урок пасля рэйсу, начальнiк выпалiў вядомую кiношную фразу: «Гарбаты гэтаму чалавеку. Я сказаў, гарбаты». Цiкава, што гэтая гарбата была адзiнаю, хто прадстаўляў у канфлiкце ўласна беларускi этнiчны бок.

Быў не другi дзень месяца. Але патрапiўшы ў чалавечы вiр менскага вакзалу, я слыхам абсалютна мiжволi ўлаўлiваў фразы, на якiя хацелася абарочвацца. «Мiхась, пачакай», — некаму крыкнуў хлопец з гiтараю. «Цi няма «Беларускай дзелавой?» — запытаўся ў кiяскёркi прэзэнтабэльны чалавек у залатых акулярах. «Чуеш, я ўжо на вакзале!» — крычыць некаму дзяўчына ў тэлефонную слухаўку. Адно шкада, што ня мне.

Можа, сапраўды, ня я адзiн адкрыў сакрэт, што нiякi гэта ня Дзень мовы, а дзень барацьбы з хамствам. Наколькi нечаканы паводле сцэнара, настолькi ж вясёлы паводле вынiкаў. З хамствам, зь якiм, як i з курэньнем, змагацца раз на месяц бескарысна. А самае галоўнае, нецiкава.

Незаўважаны юбiлей

14 чэрвеня 1916 году ў Гомелi выйшаў чарговы нумар газэты "Гомельская копейка". Як высьветлiлася, выйшаў, каб захавацца ў адзiным асобнiку, якi дайшоў да нашых дзён. Каб трапiць мне ў рукi 14 чэрвеня 1996-га i стаць, можа, адзiным адказам на маё даўняе пытаньне: а цi былi тут горад i гараджане?

Гэтай сьпякотнай парою, калi амаль усе сёньняшнiя месьцічы вырошчваюць бульбу на бацькоўскiх палетках, сумневы мацнеюць. Маўляў, засялi сюды, у другi паводле насельнiцтва беларускi горад, яшчэ паўмiльёна, — яны заўтра ж выправяцца да свайго ўлюбёнага гобi, пра сваё гарадзкое iснаваньне нагадваючы толькi перагарам ды перабрэхам рэдкiмi пахмурнымi дзянькамi.

Я набыў сабе пiва ды прысеў у сквэры каля пляца Перамогi, каб пагуляць з самiм сабою ў гульню — уявiць, што нумар "Копейки" сьвежы, i вырашыць адвечнае пытаньне гультая: "Куды падзець сябе?"

Я разгубiўся, не пазнаўшы свой горад, якi паўстаў раптам такi незнаёмы i такi жывы. Зь цяжкасьцю здагадваючыся, дзе ж усё гэта магло разьмяшчацца, я пагрузiўся у чытаньне стракатай гарадзкой афiшы.

У Максiмаўскiм парку ў кiнатэатры даюць "захватывающую жизненную драму "На костре страсти", а "сверх программы: гастроли фантастическаго балета Елены Чекетти и повсемъстн. любимца русско-еврейск. юмориста г. Подлубнаго". А можа, накiравацца ў тэатар на сквэры, дзе "малороссы" граюць апэрэтку "Страшна росплата"? А можа, адразу — у рэстарацыю "Савой", дзе грае iтальянскi струнны канцэртны аркестар пад кiраўнiцтвам Леонi Палiнi пры ўдзеле iнтэрнацыянальных сьпявачак i дуэтыстак M-lle Алдроўндзi й M-lle Дружынiнай, i дзе маецца бiльярд, а сьвежая правiзiя атрымлiваеца са сталiчных гарадоў? А яшчэ ёсьць тэатар "Рэнэсанс" з трупай лiлiпутаў "БI-БА-БО", а яшчэ тэатар-кабарэ "МУЛЕН-РУЖ", а яшчэ Iнтымны тэатар. I куды нi пойдзеш — усё "грандиозно", i каго нi пабачыш — усе "повсеместно известны". Заштатны, павятовы гарадок жыве "на ўсю катушку". I быццам няма вайны, пераможныя весткi зь якой запоўнiлi другую паласу газэты. Яны настолькi пазнавальныя, што гульня губляе забаўляльнасьць. Каўкаскi фронт адноўлены, i ўжо патыхае Заходнiм. "Вчера утромъ съвернъе Барановичей летчики подпоручикъ Квасковъ и унтеръ офицеръ погибли смертью героевъ". Чамусьцi не знайшлося месца для iмя героя нiжэйшага рангам...

На трэцяй паласе — зусiм "цёпла". Барацьба за "трезвость", разгляд гарадзкой управай пытаньня аб увядзеньнi карткавай сыстэмы "на предметы питанiя", скаргi на бруднае паветра жыхароў Кагальнага рову i рабаўнiцтва на суму 400 рублёў з кватэры нейкага Гейлiкмана. На паўпаласы — надта праблемны артыкул заклапочанага рэдактара-выдаўца Мiляева аб недастатковым "насаждении культуры" ў павеце. "А въдь кому-кому, а деревнъ, особенно бълорусской, необходимо прiйти на помощь въ этомъ отношенiи"...

Гульня раптам згубiла сэнс. Стала нецiкава. Не таму, што мне ня хочацца ў несапраўдны "МУЛЕН-РУЖ". Вельмi хочацца. Але ж я ведаю, што будзе ў наступных нумарах. I ня важна, заўважаць цi не гомельцы 7-га студзеня 1919 году ў газэце "ПОЛЪСЬЕ" сярод "баляў-маскарадаў" i "электрических ёлок" невялiчкую абвестачку пра тое, што ўлада ў горадзе пераходзiць да Рэўкому. Пасьля чаго падпiсчыкi ўжо нiколi не дачакаюцца сьвежай "капеечкi". А Гомелю надоўга расхочацца быць падобным да Парыжа...

"Гомельскую копъйку" адрадзiць ня ўдасца. У адрозьненьне ад "Нашай Нiвы". Новы горад так i "не обкультурил" новых сваiх насельнiкаў. I не пакiнуў iм нават намёку на тое месца, дзе некалi быў Максiмаўскi парк i "Савой". Але ж яно, месца, занадта шыкоўнае, каб быць надоўга пакiнутым у сёньняшнiм мёртвым спакоi.

Нота "ме"

У кожнага гораду, мне так здаецца, ёсьць свая каронная пара, свой матыў. Я маю на ўвазе месяц, час сутак i нават стан неба, пры якiх горад найбольш дакладна альбо выйгрышна паўстае перад тымi, хто жадае калi ня жыць i памерцi тут, дык прынамсi пакiнуць горад у сваёй памяцi. У маёй асабiстай калекцыi застануцца загульны студзеньскi вечар Масквы, прывiдная шарая гадзiна верасьнёўскае Вiльнi, няўтульная кастрычнiцкая ноч Петраграда ды п'янкi захад кастрычнiцкага сонца ў Адэсе. I мне здаецца, я дакладна падгадаў свае зьяўленьнi ў дадзеных месцах i часе, каб ужо нiколi не вяртацца ў тыя гарады. А калi й вяртацца, дык усё ў тыя ж дакладныя часы. Вызначаныя ня мной, а ўсё тымi паэтамi сваiх кварталаў, каб i я адчуў сябе масквiчом, пiцерцам цi адэсiтам. Чые радкi й мэлёдыi ўжо даўно намалявалi майму ўяўленьню i «Москву златоглавую, звон колоколов», i «закутанный в дожди и холод фасад Петровского дворца», i «фонари, что за Пересыпью светятся», i, вядома, «паветра, напоенае цiхiм гусьцеючым мрокам».

Ужо якi месяц я жыву ў горадзе Менску. Але назваць сябе менчуком мне не паварочваецца язык. Называцца ж мiнчанiнам не паварочваецца нутро. Я не без хваляваньня толькi зараз пачынаю ўваходзiць у горад, якi нанова, каторы ўжо раз засяляецца менчукамi — пэрсанажамi новае беларускае лiтаратуры — Глёбуса, Дынько, Севярынца. Жывымi жыхарамi сваёй сталiцы, не абавязкова героямi вулiчных баталiяў, але цалкам пазбаўленымі якiх бы там нi было прыкметаў савецкасьцi. Iхная прысутнасьць ня толькi на старонках новае лiтаратуры, але ў рэальным жыцьцi ўсё больш заўважная. Пра што i на якой мове яны б нi гаварылi, я ведаю што слова «мiнск» у iхных размовах не прамiльгне. I справа тут ня ў выбары на карысьць моднай лiтары, а ў выбары свайго места й ладу жыцьця. Не жывецца iм у Мiнску, i я разумею чаму.

Горад Мiнск усё болей становiцца прыдуманым i несапраўдным. Вялiзным але ня надта цiкавым музэем побыту савецкага чалавека ў пэрыяд пiку ягонага разьвiцьця з жывымi, але ад гэтага ня больш цiкавымi, экспанатамi, сваiмi жыхарамi — мiнчанамi ды iхнымi достопримечательностями. Усяго, ад чаго цягне апрануць белую кашулю ды, мармычучы сабе пад нос «все стало вокруг голубым и зелёным» цi «цвети мой Минск под небом журавлиным» (адзiным, што мне прыгадваецца пра мiнск) флянiраваць ад Домiка I зьезду да помнiка Марату Казею. Але падман будзе цягнуцца нядоўга. Па тых маршрутах любiмыя героi не хадзiлi й наўрад цi пройдуць. А ў домiк той я сам нядаўна зайшоў, i мне там спадабалася. Утульны менскi дамок, дзе сабралiся мiлыя жыдоўскiя людзi пагаманiць пра палiтыку, i якiя ўявiць не маглi, якiя краявiды паўстануць за вокнамi праз колькi гадоў пасьля iхных пасядзелак за гарбатаю. Ды ўсё роўна ў горадзе, якi на ўсiх мапах пазначаны як «Мiнск», нават ля манумэнта Перамогі, гэтага сымбаля сталiцы БССР, паветра ўсё адно застаецца менскiм. Насычанае воляю й жаданьнем жыць ствараючы. Калi-небудзь гэтае паветра набудзе моц шквальнага ветру й зьнясе бэтон вулiцы, што сёньня мае нахабства звацца Нямiгаю, адновiць Верхнi горад i замчышча, i на колiшнiх мiнскiх вулiцах паставiць iншыя помнiкi. Цi будзе каму тады лiць сьлёзы па зьнiклым Мiнску? Не ўяўляю.

Сёньня ў горадзе Менску выходзяць ажно дзьве газэты («Наша Нiва» й «Навiнкi»), пiшуцца наiўныя вершы й высокаклясныя эсэ, сьпяваюцца мацерныя прыпеўкi й рокавыя баляды, а галоўнае будуюцца самыя фантастычныя пляны на будучыню. У Мiнску адбываецца ўсё астатняе — прэм'еры, матчы, гастролi, сэлектарныя нарады ды McDonald's'ы. I я бязь лiшнiх развагаў гатовы ахвяраваць гэтым усiм астатнiм дзеля таго, каб пакiнуць сабе шанец калi-небудзь далучыцца да кагорты менчукоў. У Менску сёньня цiкавей i цяплей, ня кажучы ўжо пра заўтра. Таму мне няма патрэбы мяняць час i месца свайго быцьця. У пошуках чыста менскага матыву.

Сапраўдная кроў

Сыйшоўшы ўвечары 7 сакавiка на станцыю мэтро «Акадэмiя навук», я быў уражаны карцiнаю, што адкрылася мне пад зямлёю. Карцiнаю, што вельмi ж нагадвала провады на фронт. А дзе яшчэ я мог бачыць столькi заплаканых дзявочых вачэй i падкрэсьлена суворых твараў iх кавалераў. Дзяўчынкам яўна падабаўся працэс сьлёзапралiваньня. Як i iхныя хлопчыкi атрымлiвалi неапiсальнае задавальненьне ад нагоды задэманстраваць мужнасьць. Скiвiцы пацяжэлi, вочы пастальнелi, рукi на дрыготкiх дзявочых плячах налiлiся цеплынёй. Вось-вось падыйдзе цягнiк, i яны разьвiтаюцца навякi. Цягнiк падыйшоў. Усе селi i паехалi. I едучы сярод гэтых сьлёзаў, эмоцыяў i жарсьцяў я так i ня мог уцямiць — што зь iмi з усiмi такое адбылося. Пакуль нечы голас не прамовiў: «Очань трогацельнае кiно. Пачцi как «Белы Бiм Чорнае вуха». Да мяне нарэшце дайшло. У кiнатэатры «Кастрычнік» адбылася доўгачаканая прэм'ера «Тытанiка».

Напэўна, няма чалавека (а ўжо пасьля апошняй прэм'еры ня будзе дакладна), якi б ня ведаў, што гэта быў за карабель, да якiх берагоў iшоў i колькi чалавек затанула. I колькi яшчэ будзе пралiта дзявочых сьлёз! Нягледзячы на тое, што, як высьветлiлася, сусьветны акiян ведаў i большыя трагедыi. I людзi гiнулi ня толькi ў нэўтральных водах... Але якi прыгожы мiт. Думаю, Камэрон не апошнi, хто зьвяртаецца да яго. I справа тут не ў грашах. Людзi любяць страшныя, прыгожа расказаныя казкi, дзе бутафорская кроў выклiкае прыемныя сьлёзы. I на танных эмоцыях захоўваецца памяць пра прыгожую, чужую бяду. Але...

У маёй краiне яшчэ ёсьць людзi, якiя ня ведаюць, што адбылося 25 сакавiка праз чатыры гады пасьля трагедыi «Тытанiка». I што самому цiкава, гэты факт не выклiкае ўва мне канвульсiяў бясьсiльля. Нават напярэдаднi 80-х угодкаў нашай галоўнай даты. Памятаю, як мяне заводзiла абыякавасьць маiх сяброў напярэдаднi 75-х угодкаў БНР. Аб якой казалi газэты, плякаты, нават тралейбусы тады былi размаляваныя ў гонар Сьвята. Але сьвята тады ў мяне не было. Таму сёньня ў мяне няма жаданьня абгрунтавана даказваць велiчыню той далёкай падзеi тым, каго гэта не абыходзiць. Мне ёсьць з кiм гэты дзень не, не адсьвяткаваць, толькi адзначыць.

«Непрыгожая машына нiколi ня ўздымецца ў паветра», — казаў авiяканструктар Рабэрта Барцiнi. 25 сакавiка — занадта прыгожая лiчба, каб зацерцiся ў самай няцьвёрдай памяцi. «25». У дзень, пазначаны такой запамiнальнаю лiчбаю, добра падводзiць рахункi й ставiць кропкi над "i". Зрэшты, яны ў 18-м годзе былi расстаўленыя. I кроў пралiвалася сапраўдная. I не вiна тых, хто паставiў на гэтую лiчбу сваё жыцьцё, што нехта не заўважыў велiчыню стаўкi. Гульня працягваецца. Можа, нават, толькi пачынаецца. 80 — лiчба небясьпечная для людзей. Для ненароджаных мiтаў — гэта пытальнiк усiм тым, хто ўздыме кiлiшак з воклiчам «Жыве!»

Добра прачнуцца 25-га й пабачыць над краiнаю вясёлае надвор'е. I не хадзiць нi на якiя мiтынгi. Пашпацыраваць па горадзе, зазiраючы ў вочы мiнакоў у небеспадстаўнай надзеi натрапiць на погляд "ва ўнiсон". Сустрэць сябра, у якога ўсё нармальна. Прапусьцiць зь iм па кiлiшку за жыцьцё. Пасьля запрасiць сяброўку на «Тытанiк». I, надзiвiўшыся кiношнай сьмерцi, супакоiўшы паненку, патэлефанаваўшы мацi, працягваць жыць.

Пяць хвiлiн на Захараўскай

«А ты памятаеш, з чаго пачалася твая беларушчына?» — неяк запытаўся я ў прыяцеля-лiтаратара бяз дай прычыны. «Не зразумеў пытаньня», — адказаў той. «Ну вось, напрыклад, цi памятаеш ты першую сваю беларускую кнiжку, цi першую песьню. Толькi не кажы, што табе яе сьпявала мацi». «Ну, так адразу й не ўзгадаеш». «А я, уявi сабе, памятаю сваю першую кнiжку!» «I што ж гэта было?» «У лабiрынце вулiц» Дамашэвiча». Прыяцель доўга ўзiраўся ў мяне, пакуль ня вымавiў: «А хто гэта?» «Пiсьменьнiк!» — адказаў я. «I што, табе спадабалася?» — недаверлiва запытаўся ён. «Прынамсi запала ў памяць. А iнакш як бы я ўзгадаў прозьвiшча аўтара?» «Ды колькi iх там было за сто гадоў!» — нiбы сьнежкаю запусьцiў у мяне прыяцель цэлым стагодзьдзем, але размову падхапiў:

— А сапраўды, як падумаць, iх было ня так i шмат, чые iмёны й радкi мы будзем згадваць у трэцiм тысячагодзьдзi. Але самы жах, калi прыкiнуць, што ўся iх страсьць, энэргiя i жыцьцi пайшлi на тое, каб адбiцца ў назовах ускраiнных вулiц, паўстаць параграфамi неабавязковага школьнага прадмету ды быць узгаданымi двума ўдзячнымi нашчадкамi ў нейкай забягалаўцы. А тым, што за суседнiм столiкам, i бязь iхных цытатаў някепска п'ецца.

I тут я зь iм пагадзiцца ня мог. «П'ецца iм, уявi сабе, вельмi кепска. I чым далей, тым больш безнадзейна».

Праз вакно закусачнай сьвяцiлiся нэонам тры дзявяткi нарэшце насталага году. Нiбы спакусьлiвыя лiчбы, што выпалi на табло «аднарукага бандыта». Вось толькi хто возьме гэты чынш?

Мы, ужо колькi гадоў як ня генii, але яшчэ й не «бескрыдлатыя паэты», скончылi размову тым, што лiчбы сьвецяць выключна нам, i выйшлi на вулiцу. Сканчаўся ўсяго толькi трэцi дзень перадапошняга году другога тысячагодзьдзя. I гэты мiзэрны факт ня мог не напаўняць нашыя зьлёгку захмялелыя мазгi ўпэўненасьцю, што ўжо менавiта нас там будзе каму ўзгадаць. Раптам, зiрнуўшы на супрацьлеглы дом, я зрабiў маленькае адкрыцьцё. Мяне й раней зьдзiўляў прыгожы фасад будынка канца мiнулага стагодзьдзя, недарэчна зацiснуты дваром гасьцiнiцы «Мiнск». I толькi зараз нарэшце да мяне дайшло, што я стаю на самай сапраўднай Захараўскай вулiцы. I гатэльны двор — гэта яе былая праезная частка. Далiбог, толькi фантастычны горад Менск i здольны падносiць такiя сюрпрызы. Мэтамарфоза была настолькi нечаканаю, што я ня здолеў адмовiць сабе ў задавальненьнi пастаяць на Захараўскай хоць колькi хвiлiн. Не заўважаючы нi фасадаў Сталiнскага праспэкту, нi тых шчасьлiвых трох дзявятак.

Яшчэ нават у плянах не нарадзiлася «Наша Нiва», яшчэ не напiсаныя «Пагоня» i «Дзьве душы», яшчэ няма бел-чырвона-белага сьцяга. «Ах, да. Некий господин из Вильно, как его там, простите, Бурачок, что-то такое выдал на местном наречии». Шаноўная публiка яшчэ не здагадваецца, у якой краiне яна насамрэч жыве. Але паветра гэтае краiны ўжо напаўняецца спрадвечным зьместам. I вельмi хутка знойдуцца тыя, хто, ап'янёны грандыёзнасьцю задумы, будзе гатовы ахвяраваць ёй ня толькi iмёны, а ўласныя жыцьцi. Быць першымi — як гэта пераможна гучыць! Тым больш, што хутка пачнецца новы век.

«Чаго гэта ты застыў як слуп?» — глядзеў на мяне прыяцель, зьбянтэжаны маёй прастрацыяй. «Ды так, нiчога. Нахлынулi ўспамiны... Што, баiсься ў новую эру iсьцi? А ты ня бойся, я ўнукам раскажу, якi ты быў таленавiты». Сказаў яму я i сыйшоў з Захараўскай на Валадарскага.

Немец

Калiсьцi ў сваiм пiянэрскiм дзяцiнстве мы любiлi гуляць у немцаў i рускiх. Колькi сябе памятаю, мне заўсёды хацелася быць немцам. Рускiм я ўжо быў. Таму, яшчэ й гуляць у яго падавалася ня надта цiкавым. Не спакушала нават гарантаваная перамога. Наадварот, роля невядомага заваёўнiка-чужынца вабiла незвычайна. I, не асаблiва разумеючы сэнсу словаў, я па-геройску выкрыкваў "Хай Гiтлер", падкошаны ўяўнай куляю. З тае пары "немец" стаў для мяне сынонiмам пагрозы й моцы. Пакуль я ня ўбачыў аднаго з нашчадкаў няспраўджаных гаспадароў Эўропы.

Напачатку дзевяностых да маёй знаёмай мусiў завiтаць яе дзелавы партнэр зь Нямеччыны. Яна папрасiла, каб я сустрэў яго на вакзале. На менскi пэрон няўпэўненай хадою сыйшоў зусiм ня зьверскага выгляду пузаценькi чалавечак зь перапалоханым тварам. У маiм лексыконе не знайшлося нiводнага слова, вядомага нам абодвум. Акрамя, можа, кiношнага "хандэхох". Чым я яго й прывiтаў. Але немец не ацанiў майго бяскрыўднага жарту. Адно з вымучанай усьмешкай азiрнуўся па бакох. Прабiраючыся за мною ў мярзотнай лiстападаўскай гразюцы ўздоўж руiнаў старога вакзалу, адкуль выбег перапалоханы пацук, паўз убогiя жалезныя шапiкi зь беляшамi, цi ня з тых пацукоў зробленымi, скрозь мiлыя, заўжды гасьцiнныя твары нашага бамжатнiку, мой арыец раптам разгаварыўся. Прычым дзьве фразы паўтаралiся асаблiва часта, каб я iх мог запомнiць. "Das ist Ihre Schuld", i "Das alles haben wir gemacht". "Ага, — думаў я, — у цiхiм гандляры нарэшце прачынаецца волат-крыжак". Я паглядзеў на яго з павагаю. Ён нарэшце прыняў для мяне нармальны, згодны з маiмi стэрэатыпамi, выгляд. А то якi ж немец ня марыць вярнуцца ў бацькоўскiя акопы!

Я папрасiў сваю знаёмую перакласьцi тыя ваяўнiчыя фразы, якiя немец, як апантаны, працягваў гаварыць. I высьветлiлася, што мой заваёўнiк тлумачыў мне ўсю дарогу наступнае: "Гэта нашая вiна" i "Гэта ўсё зрабiлi мы". Ён ад самага цягнiка першаму сустрэчанаму беларусу, гэта значыць мне, прыносiў прабачэньнi за ўсё, што нарабiлi тут ягоныя дзяды, i за разбомблены вакзал у прыватнасьцi. Такога павароту ў сюжэце я не чакаў. Мы з сяброўкаю як маглi супакойвалi нашага заходняга госьця, тлумачыўшы яму, што стогадовы вакзал не загiнуў пад нямецкай авiябомбай, што страшныя людзi на плошчы ня ёсьць сьледзтвам згвалтаваньня эсэсаўцамi славянскiх жанчынаў, i што бруд на вулiцах пакiнулi ня боты жаўнераў Вэрмахту. Але ён нам верыў не да канца.

Мы пасьля наладзiлi яму азнаямляльную эксурсiю па сталiцы. Па зруйнаванай Нямiзе, па скалечаным Верхнiм горадзе, па тых кварталах, што пакорлiва й сумна чакалi свайго зьнiшчэньня, i сквэрах, пераробленых са шматлiкiх могiлак. Пры гэтым мы паўтаралi яму: "Das alles haben wir gemacht" — "Гэта ўсё зрабiлi мы". Але дзеля чаго ўсё гэта, ён зразумець ня змог. "Можа, дзеля таго, каб за нас каялiся нашыя дзецi", — прыдумаў я апраўданьне гэтай вайне.

А дзецi гулялi ў вайну. На аскепках Замкавай вулiцы добра гуляць у гэтую гульню. "Яны гуляюць у немацаў?" — запытаўся госьць. "На шчасьце, не. Але, на жаль, i не ў беларусаў".

Суцяшала адно — усе хацелi быць пераможцамi.

Матор-шоў

Сымбалічна, што на 1 Траўня значная частка менскай публікі пасунулася ня ў цэнтар гораду выпіваць за працоўную салідарнасьць пад гукі вайсковых аркестраў ды танныя беляшы, а паехала на "Матор-шоў" — выставу, якую цэлы тыдзень рэклямавалі, нібы канец сьвету. І пабыць на якой азначала ўбачыць нешта такое, чаго на гэтым сьвеце яшчэ не бывала. Ніколі не захапляўся тэхнікай, але рэклямны кручок праглынуў. Уліўся ў натоўп, які валіў у спорткомплекс "Уручча" глядзець і зьдзіўляцца.

За 10 гадоў незалежнасьці, што ні кажыце, а Беларусь зьдзейсьніла сваю галоўную мару. Не, я не пра ўласную цьвёрдую валюту, не пра культурны прарыў, не пра пачуцьцё годнасьці, народжанае ў душы беларускамоўным зваротам да цябе іншаземнага турыста. Нават не пра сваю справу ці свой дом. Узгадайце, каму больш за ўсіх зайздросьцілі яшчэ дзясятак гадоў таму? Уладальніку аўтамабіля. Прычым, няважна якога. Сам факт наяўнасьці чатырох колаў праводзіў мяжу паміж багацьцем і бяднотай. Так што ў першамай новага стагодзьдзя нашых людзей можна ад душы павіншаваць з касьмічным скачком дабрабыту. Сымбалем якога мне ўяўляецца патрыманы "Фальксваген" з чырвона-зялёнай налепкаю зь непісьменным "BY".

Ходзячы па залі ў лянівым натоўпе, я з усяе моцы хацеў уразіцца. Але штосьці безвынікова. Новыя мадэлі эўрапейскіх канцэрнаў-лідэраў, эканамічна-эстэтычны дызайн якіх вылічваўся разумнымі кампутарамі, адно што не раздражнялі вока сваімі цацачнымі закругленьнямі, мыльнічнымі формамі й падабенствам адна да адной. Нашы мадэлькі, што стаялі каля машынаў, значна выйгравалі ў відовішчнасьці ды разнастайнасьці.

Цікава, а ці можна прыдумаць такую кампутарную праграму, каб нарэшце завялася й паехала наша мара. Тых, хто горда азваўся на пачатку незалежнасьці беларускімі нацыяналістамі. Не пра ўласнае аўто марылася. І не пра дзяльбу заходніх грантаў. І ўжо ні ў якім разе не пра расейскамоўныя графіці. Ці можа такая праграма даўно прадуманая й запушчаная, а я ўсё ніяк не прасякнуся яе тэхнічнымі якасьцямі? Усё ж адна мара збылася. Мара пра філіжанку кавы. Яе, родную, ужо цяпер можна замаўляць, не баючыся быць незразуметым.

Выстава між тым віравала. Дзяцей пускалі пакруціць руль. Бацькі здымаліся на тле бліскучых цацак. Кампанія курсантаў Вайсковай акадэміі разьляглася ў салёне кабрыялету "Шэўрале" 1963 г. выпуску. А я тым часам упершыню ў жыцьці пабачыў "Фэрары". Нават у нерухомым стане гэтая канструкцыя захоўвала энэргію шалёнай хуткасьці. Я абышоў яе з усіх бакоў, нібы пісягі вялікага мастака, смакуючы яе лініі ды выгіны. Зробленыя не кампутарамі з патрабаваньняў эканамічнасьці. А людзьмі, для якіх не існуе абмежаваньняў у хуткасьці й часе. Чырвона-зялёная налепка "BY" на гэтым, не, ня кодабе — фюзэляжы, глядзелася б як абраза ці жарт. Цяжка было ўявіць сабе гэтага чырвонага зьвера на банальнай менскай вуліцы. Яшчэ цяжэй было намаляваць таго кіроўцу, які б сядзеў за рулём, годны такога аўтамабіля. Якой блакітнай крыві, якой шляхетнай паставы й зь якім арыстакратычным позіркам павінен быць яе гаспадар. Ну, хіба што Бонд. Джэймс Бонд.

Зачараваны геніем аўтамабілебудаваньня, я не адразу заўважыў прыгажуню, прыстаўленую да "Фэрары". Прыгажуню з самымі даўгімі нагамі, з самымі вялікімі вачыма, з самай недасягальнаю ўсьмешкай. Нядаўняя менская школьніца была проста наэлектрызаваная гонарам за сваё пачэснае месца.

"І колькі каштуе гэты аўтамабіль?" Яна нават не паглядзела ў мой беларускамоўны бок.

"150 000 долларав". — "І што? Ужо купілі, ці ў мяне ёсьць яшчэ шанец?" Нават ценю ўсьмешкі на смазьлівенькім тварыку: "Нет. Ана ешчё не продана". — "Дзякуй Вам. Не ўяўляеце, як Вы мяне суцешылі". Я казаў гэта з усёй сур'ёзнасьцю, на якую толькі быў здольны. І яна ўзнагародзіла-ткі мяне позіркам. "А Вы што, милианер?" — "Я люблю рух. Беларускі рух", — амаль працытаваў я выслоўе "мільянэра" Глёбуса. І тут, у гэтае імгненьне адбылося тое, да чаго я ня быў падрыхтаваны. Яна не сказала больш нічога. Але яна паверыла ў тое, што я, менавіта я магу набыць монстра. Я выразна прачытаў гэта ў яе позірку.

Пакідаючы выставу, я заўважыў адну дэталь. У адрозьненьне ад прагных вачэй новых наведнікаў, вочы тых, хто сыходзіў, былі крыху разгубленыя. Ня думаю, што яны былі расчараваныя ўбачаным. "Куда ехаць-та?" Вось дзе новая беларуская праблема.

Сядаючы ў свой стары "Фальксваген" з "Пагоняю" на кодабе, я зусім не пакутаваў ад думкі, што ў мяне ніколі ня будзе "Фэрары". У жыцьці шмат чаго ня будзе. Усяго не пералічыш. Куды страшней увогуле пазбавіцца мараў. Ці зьвезьці іх да ўвасобленых у мэтале ці камені нетрывалых рэчаў.

Ах, як мне марылася пра сваю абранасьць і выключнасьць дзясятак гадоў таму! Ах, як верылася ў сваю не прыроджаную, а нованароджаную арыстакратычнасьць. А маё "заўтра" было настолькі да маіх мараў і высакародных плянаў спрыяльным, што нават ня верылася самому. Ня кажучы пра тых, хто апынаўся побач са мной — тых беларускіх людзей, якія былі абазваныя кімсьці несьвядомымі. І на якіх я, не адчуўшы захапленьня ад сваёй беларускай сьвядомасьці (чытай — шляхетнасьці) звычайна глядзеў паверх галоваў. А трэ было ў вочы.

Перадапошнi парад

Што кара блiзiцца, што яе даўно ўжо нельга адвесьцi, у гэтым, я думаю, нi ў кога больш няма нiякага сумневу...

...коцiцца хваля бальшавiцкага наступленьня, яна перахлiснула Вiцебск i пагражае Менску, беларускай сталiцы, пасьля падзеньня якой, як перадае наша «бюро чутак», на Ўсходзе мы таксама не ўтрымаемся.

Томас Ман, «Доктар Фаўстус».

Менш за ўсё 3 лiпеня мне хацелася выходзiць на вулiцу. Ну, што я туды папруся, — думалася мне. На халеру я буду псаваць людзям настрой сваiм цяжкiм поглядам на ўсё iхнае баляваньне. У iх сьвята. Iм сёньня дазволяць бадзяцца па ўсёй галоўнай вулiцы, ад броўкi да броўкi. На ўсiх кутах дзеля iхных вачэй і вушэй будуць танчыць народныя калектывы ды сьпяваць iх любiмыя песьнi зоркi раённых ДК. Дзеля iхных глотак будзе ракою лiцца пiва з гарэлкаю ды смажыцца мяса. Дзеля iхных вачэй неба ўвечары будзе расквечанае агнямi фэервэркаў. Яны гэта ўсё заслужылi. Сваёю вераю ды працаю на сваё пахмельле. Ты — не. Ты лiчыш гэты рэжым акупацыйным. Гэтую дату — днём, калi 54 гады таму ў горад увайшлi чужыя танкi, каб зруйнаваць яго й перайначыць пад свае парады. Табе не даспадобы iх песьнi й сьцягi. Што табе рабiць сярод iх? Але адседзецца ў хаце за чытаньнем любiмага Томаса Мана ў мяне ня выйшла. Сьвята лезла скрозь муры й шыбы ўзмоцненымi да дурноты звонкiмi гукамi дзявочых галаскоў — «Я люблю цібя Дзiма, што мне так неабхадзiма». Пад такiя заклiкi, далiбог, нiяк не пераварваюцца Манавы прароцтвы падзеньня Нямеччыны. Ды й чаму б чужому сьвяту раптам не абярнуцца маiм, дзякуючы якой рамантычнай сустрэчы?.. Я раптам прыгадаў аднаго няўдалага Дона Жуана.

Неяк мне давялося выслухаць безьлiч камплiмэнтаў на адрас Беларусi й беларусак ад аднаго маскоўскага кiроўцы-перагоншчыка. Ён прыехаў сюды, каб забраць набыты ягонымi гаспадарамi МАЗ. Па атрыманьнi машыны маскоўскаму госьцю захацелася разьняволiцца. Пакаштаваць беларускага каханьня. Час быў самы прыдатны — 23 гадзiны, i масквiч, узяўшы таксоўку, паехаў па Менску, прадчуваючы незабыўную беларускую ноч у абдымках адной з прыгажуняў, ад колькасьцi якiх на менскiх вулiцах расейская галава пайшла кругам. Запрашэньне да раману ў расейца не адзначалася вытанчанасьцю. Спыняючы таксоўку, ён высоўваў галаву й крычаў сваёй абраньнiцы ледзь не на ўсю вулiцу адну толькi фразу: «Эй, трахацца пайдзём!» Няцяжка было адгадаць рэакцыю «непрадзьвiнутых» менскiх дзяўчатак на такую стыльную маскоўскую прэлюдыю. Паматаўшыся бяз вынiку па вулiцах чужой сталiцы ды пакiнуўшы менскаму таксi суму, за якую можна было б спакусiць, бадай, Шахерэзаду, зьбянтэжаны масквiч накiраваўся на сваю стаянку. «Але што яны ўсе робяць на вулiцы?» — запытаў ён у таксiста на разьвiтаньне. «Гуляюць», — адказаў той. «I ўсё? — разгубiўся маскоўскi госьць, — а першай гадзiне ночы?! Загадкавая, блiн, краiна».

Гэтую фразу — загадкавая краiна — масквiч будзе паўтараць да самага ад'езду. «Вы не разумееце, у якой чыстай краiне вы жывяце. У вас жа школьнiцы газоны граблямi капаюць. На свае вочы бачыў. I якiя школьнiцы! Кожная — гатовая фотамадэль. Нашы ж двоечнiцы, здаецца, усе даўно на трасах па чырвонцу аддаюцца. А граблi й за сотню ў рукi ня возьмуць. Якi тут, на хер, край балот. Рай некранутых Еваў. А вы й не заўважаеце». Ён пакiнуў Беларусь зь няўцямнай усьмешкаю на твары, так i не паспытаўшы беларускага каханьня. Павез у свой дзесяцiдаляравы рай сьветлыя ўражаньнi ад загадкавай краiны. Разгадкi пакiнуўшы мне.

У гэтыя днi прыгожых жанчын на менскiх вулiцах было шмат, як нiколi. На любы густ i запыт. Выпускнiцы, дзевачкi-трасьцiначкi ў клёшах i на цяжкiх, а-ля хунта, падэшвах; навучэнкi ПТВ, iнтрыгуючыя караценькiмi спаднiцамi ды лайкравымi панчохамi; нашыя нязломныя бiзнэс-лэдзi ў кофтачках i пiнжаках ад мсье Дынама; маладзяшчыеся перакiсьсю вадароду ды чаравiчкамi-шпiлькамi каралевы плянавых аддзелаў, бухгальтэрыяў ды iншых адмiнiстрацыяў. Беларусаў можна зразумець. Навошта напружвацца, жывучы ў гатовым раi? Гэта быў сапраўды грандыёзны парад. О, калi б я злавiў у Сьвiслачы залатую рыбку, мне б не спатрэбiлася дакучаць жывёлiнцы трыма жаданьнямi. Мне б хапiла й аднаго. На ўсё б жыцьцё, бадай, хапiла. Ды замест рыбкi да мяне з глыбiнь шашлычнае чаргi падплыў знаёмы беларускi нацыяналiст. Каб засьведчыць мне, старанна пражоўваючы мясцо, сваё незадавальненьне «лукашысцкiм» сьвятам. Божа, падумаў я з жахам, няўжо ж да канца маiх дзён я буду прыцягваць увагу адно нацыянальна заклапочаных сяброў БНФ? Не карай, Стваральнiк!

Пасьля порцыi пiва з гарэлкай мая хада значна пашпарчэла ў пошуках зусiм не жаночых вабнотаў. Але, патрапiўшы да запаветных дзьвярэй зь лiтарай «М», я быў зноўку зьбянтэжаны колькасьцю стройных ног, пяшчотных шыяў ды iгрывых вачэй. На iмгненьне здалося, што ў парыве страсьцi я пераблытаў дзьверы. Ля кожнай кабiнкi ўтварылася вясёлая дзявочая чарга. Засяродзiўшы ўвагу на пiсуары ды слухаючы бесклапотнае шчабятаньне за сьпiнаю, я адчуў сябе сiбiрскiм селянiнам у Эўропах, дзiкiм занзiбарцам у чэраве заходняй цывiлiзацыi.

Вось куды было б цiкава запрасiць таго маскоўскага пiжона. Маўляў, у вас у Маскве зь дзяўчынкаю ў туалеце не пазнаёмiсься. А ў нас — хоць спатканьнi прызначай. Калiсьцi, дарэчы, мне вельмi хацелася выглядаць сапраўдным iншаземцам у вачах менавiта расейцаў. Для беларусаў, думалася, толькi Расея можа служыць лепшым i агромнiстым люстрам нашай эўрапейскасьцi. А перад кiм жа яшчэ казыраць рэшткамi готыкi ды барока, гiстарычнай спадчынай Вялiкае Лiтвы й Рэчы Паспалiтай, урэшце, шляхетнымi дамкамi, заходнiмi аўтамабiлямi ды добрымi, зноў жа, у параўнаньнi з расейскiмi, дарогамi. Але большасьць маiх суайчыньнiкаў захацела цi то растварыцца ў гэтым люстры, цi то схавацца за iм. Толькi атрымалася наадварот. Для расейца я стаў iншаземцам. Ды радасьцi ад гэтага не паболела. У ягоных вачах я, напэўна, выглядаю адданым вырабляльнiкам танных МАЗаў, якога можна па-сваяцку паляпаць па плячы, маўляў, «харошая рэспублiка, бедна, но чыста» i кiраваць у сапраўдную Расею, «бязь месных страннасьцей». Для эўрапейца ж я так i ня стаў сваiм. Але эўрапеец, нарэшце, заўважыў мяне дзякуючы чырвонай пляме не майго сьцяга.

Мiж тым, разгуляева на галоўнай нашай вулiцы набiрала абароты. Адчуваньне было такое, што гульбiшча iдзе «за канец сьвету». Пiлося й пажыралася ўсё, што прадавалася, але неяк без натхненьня. Савецкая Беларусь гуляла незразумелы сьвету баль. Нарэшце, далi доўгачаканы салют, што ненадоўга прымусiла публiку прыўзьняць галовы. Самi сабою на памяць прыходзiлi кадры з «Тытанiка», дзе таксама народ забаўлялi яркай стралянiнаю. Не без захапленьня майстэрствам пiратэхнiкаў назiраючы за агнямi, што прыгожа пераўтваралiся то ў чырвоныя зоркi, то ў чырвона-зялёныя кругi, мне менш за ўсё хацелася прыкiдваць — колькi яшчэ нас чакае пераможных чырвоных салютаў. Пяць цi, можа, трынаццаць. Канец гэтай азлобленай на ўвесь сьвет дзяржаўкi будзе мала адрозьнiвацца ад канца вялiкага судна.

Памятаю, зь якою крыўдаю распавядаў мой сябра-бiзнэсовец пра тэлефонны званок з далёкае Эстонii. Эстонскi фiрмач, зацiкаўлены ва ўсё тых жа МАЗах, удосталь даў волю свайму досьцiпу з нагоды «такой чудеснай рэспублiкi, на каторую весь мiр смотрыт с надзеждай». «Включайте факс», — адказаў сябра. «О, в вашей рэспублiке дажэ факс есть!» — данеслася зь безь пяцi хвiлiнаў Эўропы. Але сябра дарэмна крыўдаваў на свайго балтыйскага калегу. Нас павiнны нелюбiць. Можа, хоць гэта паслужыць нагодаю для зацiкаўленьня самiмi сабой.

Вось за гэтымi сьветлымi думкамi я i ўбачыў тую, каго шукаў. Я ўбачыў пад ненатуральна белаю чолкаю неверагодна сiнiя вочы, ад погляду якiх не была страшнаю думка, што жысьць прайшла дарэмна, i ня вернеш. Я ўбачыў вусны, якiя яшчэ не згубiлi дзiцячай пульхнасьцi, але ўжо навучылiся складацца ў цынiчную ўсьмешку. Толькi пасьля я зьвярнуў увагу на яе ногi, ад сузiраньня якiх думка пра мiнулае жыцьцё губляла надрыў таннага рамансу. Такiх ног я й насамрэч яшчэ не цалаваў. Адным словам, я ўбачыў курву, прафуру, самадайку, лахудру, цi як там яшчэ яе пасьпелi нарачы тыя, каму валоданьне ёю падалося занадта дарагiм. Я ўбачыў тую, наблiжэньне да якой хоць на крок пагражала няўцямнай небясьпекаю. Тую, што, нават калi яна была самою цнотаю, адным паваротам шыi абуджала згадкi аб раi. Дзе яе першым i галоўным абавязкам было Даць. Цана, некалi заплочаная першаадкрывальнiкам Адамам, вядомая. Я, у адрозьненьне ад яго, быў у нашмат менш спрыяльных абставiнах. Гiтары пад рукой не было, у кiшэнi — пошлая зялёная дваццатка. Каб чытаць ёй беларускiя вершы ў такi сьвяточны дзень, я не настолькi многа прыняў. Ня мог жа я зь ёй абысьцiся так, як абышоўся адзiн менскi актор з прастытуткаю ў беластоцкiм гатэлi. На прапанову каханьня менчук адказаў згодаю, але з умоваю «Як я хачу». «Ого! — заiнтрыгавалася панi, — як жа пан хоча?» «У доўг», — быў адказ гордага беларуса.

Я абраў самы дурацкi варыянт з усiх магчымых. Пасьля апошняга сьвяточнага стрэлу я маўклiвым ценем, гэткiм бязмоўным рыцарам паплёўся ўсьлед за ёю ў надзеi, годнай пiянэра, да яе пад'езду знайсьцi тыя словы, ад якiх яна растане i ў якiя паверыць назаўжды. Мой маршрут скончыўся ля гатэлю «Плянэта», дзе яна, вядома ж, не жыла.

Як нам не варочаецца язык гаварыць i думаць аб радзiме, ня дай бог, не высокiмi словамi. А радзiма тым часам, стамiўшыся чакаць нашых даўгоў, сама шукае сабе адэкватнае цаны. Калi радзiма — гэта тое, што здольнае радзiць. А ня толькi даваць. I калi-небудзь яна адкрыецца сьвету. Адкрыецца ня дранiкамi, ня МАЗамi i ня танкамi. А сьвет адкрые для сябе новы славянскi Тайлянд. Ня можа тое, што каштуе дорага, доўга заставацца без належнай увагi. Беларусы са сваiм «толькi б не было вайны», як заўжды, зразумеюць гэта занадта позна. Нямецкi пiсьменьнiк, што прадракаў i нават жадаў пад бамбардоўкамi савецкiх танкаў краху сваёй краiны, на шчасьце, памылiўся. I шанец вярнуцца на ўсходнiя рубяжы выглядае вельмi спакусьлiва. Гэта будзе новая вайна, у якой кроў не пралiваецца, а наадварот — выцiскае аджылую. Але цi ня ў новай, вольнай донарскай крывi выратаваньне нашага раю?

Тры новыя помнікі

У горадзе амаль адначасова зьявiлiся тры помнiкi. Загадкавы, анэкдатычны й трагiчны.

Помнiк самому сабе

Неяк апоўначы, калі я праходзіў вулiцай Ленiнградзкай, маю ўвагу прыцягнула пара мужыкоў, што стаялi насупраць былой жандармэрыi. Адзiн жаласьлiва нешта даводзiў другому. Да маiх вушэй даляцела: «Братан, я тожа вараваў». Але спынiцца на пачцiвай адлегласьцi мяне прымусiў той, што ня «тожа». Рост гэтага калоса, які, прыгнуўшыся, слухаў свайго суразмоўцу, быў крыху большы за два мэтры. Я асьцярожненька збочыў на iншую вулiцу.

Наступнаю ранiцаю я ўбачыў загадкавага Гулiвэра зноў. Гэта была ўсяго толькi бронзавая статуя. Цiкаўная публiка абкружыла яе шчыльным колам. Дыскусія разгарэлася на тэму — каму i дзеля чаго паставiлi помнiк. Гiпотэза юбiлейнага Пушкiна разьбiлася аб джынсавы прыкiд i адсутнасьць бакенбардаў. Нехта выказаўся за варыянт «Рабочага чалавека з працягнутай рукой» — фiгура стаяла на каналiзацыйным люку. Нарэшце, адзiн разумнiк прыкурыў папяросу ды ўставiў яе памiж бронзавых пальцаў. Такi творчы падыход публiцы спадабаўся. У дзясьнiцу пачалi ўстаўляць купюры, абрыўкi газэтаў ды сарваныя кветкi. А я ўсё нiяк ня мог узгадаць — дзе я ўжо бачыў гэты нахабны й вясёлы твар? Адна мая знаёмая кiнематаграфiстка паведала гiсторыю прататыпа.

Жыў у Менску чалавек зь цёмным мiнулым i сьветлаю мараю пра вечную славу. Адзiная ў горадзе апошняя мадэль «Фэрары» ды Мiс Менск у якасьцi жонкi маглі прынесьці часовую радасьць, але ня славу. I чалавек рашыўся на экстрэмальны крок — у гэтай краiне на свае грошы зьняць кiно паводле свайго сцэнару ды з сабою ў галоўнай ролi. I, што самае неверагоднае, зьняў i нават, кажуць, нешта зарабiў. Скульптура кiнагероя, выкананая Уладзімерам Жбанавым (аўтарам даўганогай «мянчанкі» зь Міхайлаўскага сквэру), павiнна была ўпрыгожыць адну з прысадаў ля кiнастудыi «Беларусьфiльм». Шукальнiк славы, а звалі яго Ўладзімер Галынскі, загiнуў гэтаксама загадкава, як i жыў. Ягонае цела знайшлi на трэцiя суткi пасьля сьмерцi — ад перабору наркотыкаў. Ён якраз зьбiраўся везьцi сваю карцiну па лягерах i турмах краiны са шляхетнай мэтаю бясплатнага паказу. Так ці інакш, а галоўнага чалавек дамогся. Лета пяройдзе ў восень, а восень у зiму. Зьменяцца рэжымы й моды. А бронзавы чалавек зь вясёлым тварам у кепцы набакiр будзе нязьменна стаяць на вулiцы. Палохаючы начных мiнакоў, а дзённых — жэстам запрашаючы да размовы. I ахвотных паразмаўляць зь ім не паменее нiколi.

Тут быў Пушкiн

— А вось, Леанiд Iльлiч, наш новы помнiк Пушкiну Аляксандру Сяргеевiчу.

— А, знаю-знаю. Гэта той, якi «Му-му» напiсаў.

— Ох i жартаўнiк Вы, Леанiд Iльлiч. «Му-му» ж Тургенеў напiсаў.

— Г-мм. Тады якога хрэна помнiк Пушкiну паставiлi?

Я згадаў гэты сiвы анэкдот ля новага помнiка расейскаму клясыку, што, як пiшуць цэнтральныя газэты, «прысеў адпачыць на маляўнiчым беразе Сьвiслачы». Хоць, на мой погляд, Пушкiн прысеў адпачыць ля гатэлю «Беларусь». Мастак Юры Арэхаў намагаўся выявiць хвiлiну паэтавага натхненьня. Атрымалася забаўна. Зачаравана пазiраючы на новую арэну Палацу спорту, чалавек у старадаўнiм сурдуце застыў у такой позе, што мiжволi ўзьнiкала жаданьне дапамагчы яму ўладкавацца ямчэй. Пацешыла і публiка, што сабралася вакол Пушкiна. Збольшага дзядулi й бабулi, якiм вельмi пасуе азначэньне «русский интеллигент в первом поколении». У адной бабулi, што задуменна пазiрала на скульптуру, я асьцярожна запытаўся, цi падабаецца ёй гэты помнiк. У адказ спадарыня ўсхвалявана сказала: «А помните вот это?.. Зима. Крестьянин торжествуя...» Ну, не перабiваць жа было яе цудоўнае iмгненьне iншаю цытатай. А помніце: «... мы получим Варшавскую губернию, что следовало осуществить уже 33 года тому назад. Из всех поляков меня интересует один Мицкевич». Альбо гэта: «Для нас мятеж Польши есть дело семейственное, старинная, наследственная распря...» Выратаваў мяне нейкi жвавы дзядок, падобны на футбольнага трэнэра ў адстаўцы. Ён выскачыў да падножжа й зычным голасам са стараньнем тэатральнага абiтурыента задэклямаваў: «Война! Подняты наконец, Шумят знамёна бранной чести!» Пасьля чаго прачытаў кароткую лекцыю на тэму адвечнага адзiнства народаў, якое сымбалiзуе Пушкiн. Бронзавы госьць па-ранейшаму зацята вывучаў хакейную пляцоўку. Пасьля дзядка адцясьнiла вясельная працэсiя. «На фоне Пушкина снималося семейство». Я ў гэтым нiчога кепскага не знаходжу. Як i ў тым, што калi-нікалi «русские интеллигенты» зьбяруцца між казiно й «Мосбізнэсбанкам», каб пачытаць адзiн аднаму любiмыя зь дзяцiнства радкi свайго паэта. Урэшце, iх застаецца ня так i многа. I калi гадоў празь дзьвесьце нейкi хлопчык запытае ў мацi: «Хто гэты дзядзька на ўслончыку?» — я не зьдзiўлюся адказу матулi. «Гэта, сынок, паэт Пушкiн. Здаецца, ён жыў у гэтым гатэлi пару стагодзьдзяў таму»...

Кветкi на памяць

Апошнюю нядзелю вясны я пачаў з чытаньня гараскопу ў бясплатнай газэце «Ва-Банкъ». На 30 траўня прагноз быў наступны: «Магчымыя значныя й нават разбуральныя пераўтварэньнi ў жыцьцi, якiх цяжка пазьбегнуць, бо яны лёсавызначальныя. Трэба захоўваць асьцярожнасьць у месцах скапленьня людзей...» Нядзеля выдалася сьпякотнаю, таму запрашэньне ад прыяцеля правесьцi дзянёк у Лошыцкiм парку, дзе адбудзецца турнiр рыцарскiх клюбаў, я прыняў з радасьцю. Масавага скапленьня ў Лошыцы не назiралася. Белмоўныя сямейныя пары зь дзецьмi ды жыхары ваколiцаў прыйшлi паглядзець на рэдкае вiдовiшча. На тле белай сядзiбы чатыры прыгажунi ў шляхецкiх строях гарцавалi на прыгожых скакунах. Некалькi дзясяткаў маладых людзей у самаробных рыцарскiх дасьпехах з суворымi тварамi рыхтавалiся да бойкi. На тле гэтай маскараднай мешанiны з джынсы, кальчуг i крыжовых плашчоў нацыянальны сьцяг над шатром глядзеўся вельмi сур'ёзна. Сам турнiр выйшаў даволi камічны. Асаблiва запомнiўся момант, калi з аднаго рыцара ад удару зьляцеў шалом, i той, схапiўшыся за вуха, пабег зь месца бiтвы. «Куды ж ты, доблесны рыцар?» — пад сьмех публiкi крычаў апрануты ў чорнае цырымонiямайстар. Я злавiў сябе на думцы, як лёгка разважаць на тэмы жыцьця й сьмерцi, назiраючы за бяскроўнымi двубоямi. Але галоўным адбiткам дня стаў не турнiр у Лошыцы.

Увечары, прабiраючыся праз малады натоўп ля «Макдональдзу» ў цэнтры гораду, я заўважыў адну пару. Настолькi арганiчную, што ня здолеў адмовiць сабе ў задавальненьнi палюбавацца. Ён — высокi даўгавалосы бляндын з тварам тэўтонскага магiстра, у падкаваных ботах i скураной куртцы мэталiста, што зьзяла кальчугаю шматлiкiх заклёпак. Яна — незвычайна крохкая панна ў лёгкай, даўгой сукенцы, з вачыма, поўнымi захапленьня сваiм рыцарам. На рагу рыцар набыў сваёй паненцы шыкоўную, доўгую ружу. Нават цень зайздрасьцi не крануў мае душы, калi я праводзiў iх поглядам. Абняўшыся, яны йшлi ў бок станцыі мэтро «Нямiга». Было пад восьмую.

Назаўтра я даведаўся, што гараскопам верыць варта i што аддаць жыцьцё ў росквiце жаданьняў можна і не на полi бою, і не ў iмя вялiкай мэты, нават ня ў рукi забойцы. Тады дзеля чаго?.. Яшчэ доўга менчукi будуць скаланацца пры словах «наступная станцыя «Нямiга». Яшчэ доўга ў пераходзе будзе панаваць ціша, а мы — задавацца бессэнсоўным пытаньнем, цi магчыма было гэта абмiнуць. Бог вярнуў Нямiзе яе спракавечны трагiчны сэнс. Кажуць, што гэты помнiк часовы. Ня думаю. Каваныя кветкi ня вянуць. У адрозьненьне ад чалавечай памяцi.

Дзядзя Вітаўт кушае

"Саракагадовы актор маленькага правінцыйнага тэатрыку ўсё жыцьцё хацеў сыграць Гамлета. А граў толькі Зайчыка ў дзіцячым спэктаклі. Ужо скроні пасівелі, а ён замест плашча ды шпагі ўсё чапляў заячыя вушкі й пушысты хвосьцік. Скакаў пад елачкай, а пасьля заліваў крыўду на лёс у буфэце. Гэтак раз быў выскачыў падчас спэктаклю па чарговыя сто грамаў. У гэты час маці цягнула праз фае маленькага хлопчыка — спазьніліся на спэктакль. А хлопчык паказвае на актора й радасна крычыць маці: "Мама, мама! Глядзі, дзядзя Зайчык кушае!" Падумаў актор, паглядзеў у кілішак і сумна сказаў: "Ну, вось і слава прыйшла..."

Гэтай мілай показкай я пачаставаў двух актораў у службовым буфэце Купалаўскага тэатру, які днямі адкрыўся для публікі. Тыя нават не пасьміхнуліся, адно абдалі мяне халоднымі позіркамі. Пэўна, я закрануў нешта балючае.

Аднак калі маеце жаданьне выпіць у кампаніі Ягайлы й Жыгімонта Аўгуста — сьмела адчыняйце дзьверы службовага ўваходу Купалаўскага тэатру й адразу направа. Бар недарагі, навокал знаёмыя твары, атмасфэра адпаведная. Як і мова зносінаў.

Памятаю імпрэзу ў кінатэатры "Зьмена", прысьвечаную памяці народнай арысткі Беларусі Стэфаніі Станюты. Сабраліся тыя, для каго Купалаўскі тэатар і Станюта — гэта сьвятое. Нашыя мілыя кабеткі, мала не Станюціны аднагодкі, заўсёднікі палітычных акцыяў і тэатральных прэм'ераў. Пасьля цёплых прамоваў на адрас спадарыні Стэфаніі дэманстравалася дакумэнтальная стужка пра яе. Творчы партрэт акторкі й чалавека. Са здымкамі рэпэтыцыяў, хатняга побыту й закуліснага жыцьця. І з кожнай хвілінаю на тварах прысутных адбівалася ўсё большае расчараваньне, нават зьбянтэжанасьць. Скончылася імпрэза вялымі воплескамі й роспачным маўчаньнем, зь якім гледачы выходзілі з залі. Тое, што народная акторка Беларусі па-за сцэнай не прамовіла ані слова па-беларуску, было для ейных прыхільнікаў сапраўдным адкрыцьцём.

Седзячы з прыяцелем у купалаўскім буфэце, дзе па-беларуску размаўлялі толькі мы, я намагаўся апраўдаць сваіх улюбёных актораў, з кожным новым словам адчуваючы ідыятызм сытуацыі. Бо ў чым яны зусім ня маюць патрэбы, дык гэта ў маіх апраўдваньнях. "Ты ўяві, што б падумаў Купала, каб трапіў у гэты бардак? — пытаў у мяне прыяцель. — І як увогуле можна ставіцца да іхнай працы й да іх саміх сур'ёзна, чуючы іхныя "еще по рюмочке"?" — "Ты калі-небудзь бачыў, каб цыркавы акрабат, выходзячы з цырку, ішоў дадому на руках? — не здаваўся я. — Ці каб опэрны сьпявак працягваў свае сьпевы, стоячы на тралейбусным прыпынку? І хто цябе просіць сур'ёзна ставіцца да людзей, якія размаўляюць чужымі словамі?"

Я не пераканаў сябрука. "Моўныя трансвэстыты" — такім эпітэтам ён узнагародзіў купалаўскіх актораў. Што ж да самога Купалы... Я лічу, што публіцы няма чаго рабіць за кулісамі. Для яе тэатар павінен пачынацца зь вешака, працягвацца ў глядзельнай залі й сканчацца дзе заўгодна, пакуль жывуць уражаньні ад спэктаклю. Чым кіраваўся Купалаўскі тэатар, адкрыўшы для публікі дзьверы службовага ўваходу, я зразумець не магу. Можа, гэта зроблена адмыслова для тых людзей, для якіх беларуская мова ня ёсьць "моваю мастацтва" ці "рабочаю вопраткай"? А ўсяго толькі моваю зносінаў? Ня думаю, што дзякуючы нам "дзядзі Зайчыкі" ператворацца ў Вітаўтаў. Але, прынамсі, Купалу будзе да каго падсесьці... Адным словам, будзеце ў цэнтры — не абмінайце Купалаўскага тэатру. "Дзядзя Вітаўт кушае!" Хай адчуе смак славы...

«Лукашэнка памёр»

Ах, якую цудоўную ноч мы правялi з адным беларускiм акторам у адным менскiм стрыптыз-бары! Дзе менскiя прыгажунi зь целамi, нiбы вырашчанымi ў iнкубатары, колькi гадзiнаў спакушалi нас сваiмi нясьцiплымi танцамi. Дзе падобныя да сьцюардэсаў афiцыянткi называлi нас гаспадамi й грацыёзна падносiлi халодны «Бэйкер», каб мы сваечасова ахалоджвалiся ад сьпякотнага вiдовiшча. Дзе мы не шкадавалi грашовай масы, шчодра напаўняючы станiкi й майткі ўсiх гэтых Клеа й Мэры роднымi купюрамi, тлумачачы, што мы — беларускiя патрыёты. Дзе нiшто, аркамя дэбiльных выкрыкаў бандзюганаў за суседнiм столiкам, не выдавала сёньняшнюю РБ. Дзе мы на якi час забылiся пра панылую савецкую рэальнасьць за сьценамi й адчулi сябе ледзь не кiношнымi амэрыканскiмi агентамi, што заслужылi свой адвязны адпачынак пасьля цяжкай працы ў СССР.

Але за вокнамi пачынаўся новы шэры дзень, у залi запалiлi сьвятло, апранутыя танцоркi з экзатычных дзiваў ператварылiся ва ўсяго толькi сымпатычных паненак. Мы з прыяцелем выйшлi на шэры пустынны праспэкт. Мэтро яшчэ не працавала, а ў нашых запасах знайшлася бутэлька «Менскага бровару». Усеўшыся на бардзюр, мы пiлi кепскае пiва, пакрысе адаптуючыcя да краявiду.

Першымi, як мы зразумелi, у нашым горадзе прачынаюцца бамжы. Раней за дворнiкаў. Дзьве старыя абдрапаныя алькагалiчкi асьцярожна перасоўвалiся ў наш бок. Пасьля начнога шоў iхныя ранiшнiя постацi глядзелiся па-асаблiваму вычварна. Мы, не згаворваючыся, вырашылi не даваць гэтым жаўручкам «нi пойла, нi тары». Але далейшага прадбачыць нiяк не маглi.

Тая, што маладзейшая ды папрыгажэйшая, наблiзiлася да нас i сказала адну толькi фразу. З двух словаў. Сказала так, нiбы жадала падзялiцца глыбокай асабiстай радасьцю зь першымi сустрэчнымi. Сказала так, што недапiтая бутэлька iмгненна перайшла ў яе брудныя рукi. Сказала так, што нашыя затарможаныя мазгi на пару сэкундаў далi пачутаму веры.

«Лукашэнка памёр».

На трэцяй сэкундзе да нас дайшло, што нас падманулi. Што хiтрая бамжыха дакладна разьлiчыла, чым можна «ўзяць» двух беларускамоўных пахмельнiкаў. Але ж асабіста ў мяне радасьцi якраз i не было. Той радасьці, зь якой, здавалася, сустрэну гэтую вестку. I смутку не было таксама. Была кароткая асалода ад моманту такога гарманiчнага пераходу казкi ў рэальнасьць, ночы ў дзень. З новымi надзеямi, з новымi праблемамi, з новымi жанчынамi.

Кальварыя

Ідучы днямі паўз Кальварыю з нацыянальнай беларускай хваробай мэлянхоліяй у душы, і з дамаю пад ручку, я ня мог здрадзіць сваёй звычцы — зайсьці. Што праўда, ідэя завітаць на могілкі ня выклікала ў маёй спадарожніцы ніякага энтузіязму. У сваю чаргу, мяне зусім не зьдзівіла, што юная лэдзі, народжаная ў сталіцы, ніколі не была на самым старым сталічным нэкропалі. "А што там можна рабіць?" Тым больш цяпер. Але імклівы наступ шарае гадзіны, абрыс касьцёла за векавымі дрэвамі ды павольны калядны сьнегапад пераконвалі мяне, што зайсьці туды трэба менавіта зараз. Паненцы я сказаў, што яна ўбачыць нешта незвычайнае. І сапраўды, праз пару крокаў убачылі. У прысадах, што вядуць да брамы, стаяў прыстойна апрануты, цьвярозы з выгляду мужчына ў дублёнцы, з "дыпляматам". І засяроджана спраўляў сваю малую патрэбу. Мая спадарожніца цярпліва пайшла за мною на Галгофу.

Усякі раз, калі заходжу за могілкавую браму, перастаю адчуваць свой узрост. Вось толькі арытметыка адыманьня гадоў нараджэньня ад гадоў сьмерці ўжо ня так абнадзейвае, як у дзяцінстве. Ня кажучы ўжо пра прозьвішчы на надмагільлях — старых, шляхецкіх помніках з дарагога граніту й мармуру, на якія даўно ўжо не ўскладаюцца кветкі. Ваньковічы, Луцкевічы, Міцкевічы, Манюшкі, Чачоты... Савецкая эпоха не рашылася чапаць гэтыя магілы, і дзякуй Богу. Яны стаяць, нібы доказы таго, што тут была іншая Беларусь. Не падобная на тую, што ляскае тралейбусамі з-за дрэваў. Cтарыя арыстакратычныя могілкі — гэта найлепшае месца для восеньскае дэпрэсіі. Я магу доўга блукаць па кальварыйскіх прысадах, чытаючы гэтыя прозьвішчы. З адчуваньнем прысутнасьці на руінах рымскага Форуму. На аскепках прыгожай і велічнай краіны, якая, на жаль, не пакінула нам нашчадкаў. Але падаравала кволую надзею. Зь цяжкасьцю разьбіраючы ў прыцемках лацінскія літары эпітафіяў, я падумаў, а ці не занадта ідэалізуем мы той час, калі ў нас была арыстакратыя? І ці не занадта недаацэньваем часы ўласнага жыцьця перад тымі, якія настануць за нашымі магіламі?.. Як бы там ні было, сузіраньне гэтых датаў пазамінулага стагодзьдзя — добрыя лекі ад любой дэпрэсіі.

"Ну што, натхніўся, пісьменьнік? Можа, пойдзем?" — нэрвавалася мая лэдзі... Свае блуканьні па Кальварыі я звычайна сканчаю ля помніка беларускага паэта. Бо лічу ягоную магілу галоўнаю для сябе. Бяз гэтай магілы Кальварыя ня мела б таго сэнсу. Сьціплая пліта зь беларускімі літарамі ля касьцёла грае большую ролю ў менскай сталічнасьці за ўвесь мільён сёньняшніх жыхароў. Бо, магчыма, менскі шляхціц Ян Неслухоўскі стаў першым, хто жыве тут "не як усе".

Дайшоўшы да сваёй мэты, я аслупянеў ад сымбалічнасьці карціны. Магіла Лучыны зьнікла. Сьнег пакрыў і грудок, і пліту. Ані знаку. "Тут пад сьнегам магіла", — патлумачыў я дзяўчыне. "Твайго сябра?" — пасьміхнулася яна. "Калегі, — адказваў я, прабіраючыся па калена ў сьнезе да схаванай пліты. — Ён быў чыгуначным чыноўнікам з амбіцыямі літаратара. Друкаваў свае польскія вершы ў Варшаве. Але ня мог не пісаць на мове ўласнага народу. Ці думаў ён пра літаратурную кар'еру, пішучы беларускія вершы? Наўрад ці. — Я сунуў руку пад сьнег і намацаў граніт Лучынавай пліты. — Але застаўся, як беларускі паэт Янка Лучына". "І даўно ён памёр?" — удала цікавасьць спадарожніца? "Ды не, — няўпэўнена адказаў я, — напрыканцы пазамінулага стагодзьдзя". І тут яе прарвала. "Ды вы ж усе нейкія нэкрафілы. Носіцеся з вашай мёртвай моваю. Газэткі выдаяце, якіх ніхто не чытае. Вершыкі пішаце, якія толькі на могілках і дэклямаваць. Ды паглядзі на сябе. Сам стаіш, як манумэнт. Зрэшты, хоць жыві тут. А я пайшла".

І пайшла. І дзякуй Богу, што пайшла. Ну не тлумачыць жа было гэтай дурніцы, што цяга да магілаў блізкіх табе людзей ня ёсьць нэкрафіліяй. Хутчэй наадварот — жывою патрэбаю жывых людзей. Патрэбаю душы, а ня цела. Хоць, насамрэч мне было крыху крыўдна. Усё ж могілкі не плянаваліся канцавым пунктам майго маршруту з гэтаю паняй. Яе фігурку хутка схавалі кальварыйскія клёны. Якія не захінаюць агнёў блізкага мікрараёну. Яна пайшла туды, дзе ідзе працэс. Дзе назапашваюцца баксы й "зайцы", купляюцца дублёнкі й відзікі, п'юцца "Крыжачкі" і "Сьмірновы", слухаюцца Пугачовы й абмяркоўваюцца Пуціны з Прымаковымі, чытаюцца "талстушкі" й глядзяцца "Панарамы", упрыгожваюцца елкі й пішуцца навагоднія паштоўкі. З пажаданьнямі "новага шчасьця". Там, за крыжамі ідзе нармальны фізіялягічны працэс. І ці шмат бяды ў тым, што там, дзе "усе як усе", не чытаюцца беларускія вершы? Бяды няма ніякай, калі ня блытаць фізіялёгію з духам. Сыходзячы, я азірнуўся на Лучынаву магілу. Цяпер яна была пазначаная маімі сьлядамі.

Падрыхтаванае на падставе: Зьміцер Бартосік, Чорны пісталет. Апавяданьні з уласнага жыцьця, — Менск: Вострая Брама, 2002.

Паэт, бард Зьміцер Бартосік, выдаючы сваю першую кнігу зьдзівіў і ўразіў чытача. Можна было б спадзявацца, што першае выданьне Бартосікавай творчасьці будзе верашаваным, а тут – неспадзеўка – проза. Апавяданьні з уласнага жыцьця. А і тытул які – “Чорны пісталет”. Пакуль не прачытаеш, ваабражэнне малюе нейкія стэрыатыпныя абразкі – Штырліц, Джэймс Бонд, дэтэктыў, пошукі скарбаў, вайна ў канцы канцоў. А тут - тут проста жыцьцё. Звычайнае і незвычайнае адначасова. Сьмешныя і сумныя сытуацыі. Але, што цэнна, без ніякіх павучэньняў, без акадэмічна-маралізатарскіх высноваў, без падтэксту, маўляў, не рабіце так, як рабіў я, ды не здарыцца з вамі тая прыкрасьць, што са мной здарылася. Без гераізаваньня сябе самога, - гляньце, які я выдатны, які разумны, цудоўны, які надчалавек. Нічога такога ў гэтых апавяданьнях няма. Усё проста і звычайна – апавяданьні з уласнага жыцьця.

Copyright © 2015 by Kamunikat.org - ePub

Fueled by Johannes Gensfleisch zur Laden zum Gutenberg