«Эглея»

Данііл ЖУГЖДА

ЭГЛЕЯ

Апавяданне

— Ведаеш, сёння Ён быў значна халаднейшы, чым звычайна. Я ажно спужалася — можа, з Ім што-небудзь здарылася?.. Але што з Ім можа здарыцца?! — сама з сябе ўсміхнулася Эглея. — Дарэчы, Ён мог бы болей часу праводзіць з намі. Ён жа можа! Час для Яго нічога не варты. Ён жа можа?

Я без Яго сумую.

Марана, як заўжды, нічога не адказала. Падышла да маці, абняла яе і пацалавала ў лоб.

***

— Марана, ці не ў дзверы гэта стукаюць?

Дзяўчына паціснула плячыма, але калі зноў пачуўся

грукат, падскочыла і пабегла адчыняць.

Эглея ўстала з крэсла і, стоячы, пачала прыслухоўвацца да гукаў у калідоры.

— Прывітанне, — пачуўся мужчынскі голас, — а ці ёсць хто дома?

У пакой увайшоў мужчына з карымі вачыма.

— Добры дзень, гаспадыня. Маё імя Глеб. Я падарожны. Дзякуй Богу, натрапіў на вашу хату, бо інакш стаўся б гэтай ноччу ахвярай ваўкоў.

— На працягу трох дзён вакол няма ніводнай жывой душы. Ні ваўкоў, ні птушак, — суха прамовіла Эглея.

— Ды няўжо гаспадыня адмовіць мне сярод ночы ў сухім куточку?

Нейкі час Эглея стаяла моўчкі, уважліва разглядаючы госця. Потым звярнулася да дачкі:

— Марана, зрабі гарбату.

***

Увесь час, пакуль Глеб наталяў першы голад, Эглея ўважліва сачыла за госцем. Гэтак жа ўважліва назірала за Глебам і Марана. Пад цяжарам іхніх поглядаў ежа застравала комам у горле. Але, заліўшы той ком настоем, госць стаў значна лепш сябе пачуваць.

— Як так сталася, што ты заблудзіў сюды? — крыху адсунуўшыся ад стала, спытала Эглея.

— У жыцці рознае здараецца. Часам лёс так матляе, што не ведаеш, дзе апынешся заўтра, — віхлянуў Глеб.

Гэтак гаворачы, ён падняў вочы на Эглею. Марана, непакоячыся, імкнулася бліжэй падсесці да маці.

— Добрая ваша настойка! — сказаў Глеб, асушыўшы яшчэ адну шклянку. — А вы так і жывяце, адны ў лесе? — зрабіўшыся смялейшым ад настою, падарожны разглядаў Эглею.

— Мы не адны. Муж. увесь час на працы і прыходзіць раз у тры дні.

Погляд Глеба з прыгожага твару Эглеі паступова апусціўся па шыі ўніз і потым, затрымаўшыся на плячах, спрабуючы прабіцца праз адзежу, слізгануў па грудзях.

Эглея адчувала гэты погляд ды не ўхілялася ад яго. Жанчына ўстала з-за стала і падышла да шафы, дазваляючы Глебу разгледзець яе цалкам. Позірк мужчыны апусціўся па стройным стане, зрабіў прыпынак на сцёгнах, пасля чаго доўга слізгаў уверх-уніз па спадніцы, што прыкрывала прыгожыя ногі.

Эглея ўзяла з паліцы цукерніцу, поўную цукерак, зноў падышла да стала, паставіла яе і звярнулася да Мараны:

— Дачушка, схадзі пагуляй. Сёння маляўнічая ноч.

Вочы дачкі акругліліся ад здзіўлення. Марана адмоўна заматляла галавой.

— Марана!..

Вочы дзяўчыны поўніліся крыўдай. Яна зрабіла некалькі крокаў назад, чакаючы, што маці ўсё ж такі дазволіць ёй застацца, а не прагоніць яе. Але потым проста развярнулася і выбегла з хаты.

***

Глеб аніяк не мог заснуць. Хмельны настой выветрыўся, вярнуўшы пачуццё няёмкасці ды непакою. Эглея таксама не спала — ён гэта адчуваў.

— Дзіўная ў цябе дачка. З ёю нічога не здарыцца? Адна ўночы, пасярод лесу.

— З ёю? А што з ёю можа здарыцца? Яна пайшла ў бацьку. Парода ў яе такая.

Цішыня. Яму больш не было чаго сказаць, а спаць не маглося. А яна прывыкла

да цішыні. Глеб перавярнуўся на другі бок.

— Хвалюешся, што хутка вернецца муж? — зноў усмешка. — А ты ведаеш, хто Ён? Ён — Смерць.

Глеб зацікавіўся.

— ...Ён прыходзіць раз у тры дні, але час тут бяжыць па-рознаму. Ён прыходзіць, і я саграю Яго сваім цяплом, бо без таго цяпла Ён не зможа выконваць сваю працу. Я Яму аддаю крыху сваёй чалавечнасці, каб людзі не вельмі пакутавалі ў свой апошні час. Гэта вельмі далікатная справа.

Ён не чалавек, таму спрабуе ўвесь час вучыцца, каб быць падобным да людзей. Таму Ён узяў мяне за жонку. Ён звычайна вяртаецца такім халодным, а я Яго саграю.

Глеб устаў з ложка і пачаў пры святле поўні, якая роўна свяціла праз акно, шукаць сваю адзежу.

— ...А Марана і на самай справе незвычайная. Яны ўсе такія. Яго дзеці.

***

Дзверы захлопнуліся за Глебам. Эглея змоўкла. Але праз хвіліну зноў пачала:

— .Яны такія ж, як і Ён, толькі смяротныя. Незвычайныя дзеці. Дзеці Смерці. Смерць у іх крыві. І яны пакутуюць праз гэта.

А яна маўчыць не таму, што нямая. Яна маўчыць таму, што яна дачка Смерці. Першае яе слова ўголас заб’е ўсё жывое на зямлі. Таму яна і маўчыць.

Марана. Мая Мараначка.

Ты любіш кветкі, але яны адразу вянуць, як ты возьмеш іх у рукі. Ты прыходзіш з лесу заўсёды ў вянку з сухіх кветак. І маўчыш. Усміхаешся і маўчыш. Я ведаю, у цябе вельмі прыгожы голас. Ён прагне размовы, смеху, спеваў. Але ты будзеш маўчаць да самае смерці. Маўчаць і ўсміхацца. Да Смерці.

Тваё шчасце, што ты смяротная. Смерць — гэта тваё самае найвялікшае багацце Марана. Тваё збаўленне ад пакут, твой адпачынак.

***

Смерць. Мая мроя. Супакой. Ты так блізка. Але.

Але я сама абрала такі лёс. Згадзілася быць бясконца маладой. Бясконца нешчаслівай. Калі б я толькі ведала, што будзе так невыносна, так немагчыма жыць. Жыць без мілосці і кахання, бо Ён кахаць не здольны. Ён спрабуе, але не здольны. Яму належыць іншае, супрацьлеглае каханню. Але і сваю справу Ён не можа выконваць без кахання, майго кахання. Яно неабходна Яму. Я зараджаю Яго цяплом, каб Ён добра выконваў свой абавязак. Ён пераймае маю чуллівасць, каб як мага далікатней прымаць чужое жыццё.

Я — ферма дабрыні і пяшчоты. Генератар цеплыні. Працуючы завод чалавечнасці. Я вырабляю сыравіну, паліва, каб дзейнічалі механізмы жыццязвароту. Я жыву, нараджаю Яму дзяцей, каб стварыць ілюзію ўтульнасці; бачу, як нашыя дзеці вырастаюць, сталеюць, старэюць і паміраюць; і ўвесь час працую, каб забяспечыць Яго неабходным цяплом.

Што мне рабіць? Як мне пазбавіцца такой жорсткай долі? Долі, што абрала сама.

...Нягледзячы на яго моц і ўладу, Ён вымушаны падпарадкоўвацца ўсталяваным правілам. Ён — увасабленне канона і пунктуальнасці. Але часам мне здаецца, што Ён сам пакутуе, не могучы пазбавіцца гэтых правіл.

Муж. Ты таксама ахвяра спрадвечных абставін. Твае рухі і дзеяні механічныя і аўтаматычныя, натрэніраваныя кароткімі стагоддзямі. Марыянетка, як усе мы.

Ведаеш, я ўсё роўна Цябе кахаю. Па-ранейшаму. Ты такі ж, як пры першай нашай сустрэчы: хударлявы, смешны, наіўны, загадкавы, усемагутны, непараўнальны.

Я адчуваю чалавечнасць. Твае скупыя словы спрабуюць здавацца лагоднымі, Твае халодныя рукі спрабуюць быць пяшчотнымі. Гэтыя спробы не звязаны з тваёй прафесіяй. Спробы, няўдалыя намаганні ідуць ад Твайго неіснуючага сэрца. Але правілы.

Ён адмовіцца. Тады як?..

***

Увайшла Марана. У вянку з сухіх кветак. Спынілася і запытальна ўзіралася вачыма ў маці.

— Маранка, хадзі да мяне!

Эглея працягнула рукі. Дзяўчына нерашуча памарудзіла, а потым пабегла ў абдымкі да матулі.

Жанчына адклала вянок убок і пачала адной рукою гладзіць чорныя валасы дачкі.

— Скажы, Марана, ты мяне любіш?

Марана ўсміхнулася, абняла маці і паспрабавала пацалаваць у лоб, але тая адсунулася.

— Не, не так.

Дзяўчына тады, што было моцы, прыціснулася да Эглеі, паклаўшы галаву ёй на грудзі.

— Скажы, што ты мяне любіш!

Марана незразумела паглядзела на маці.

— Ты ж мяне любіш? — скажы гэта!

Дзяўчына пачала адыходзіць, але Эглея схапіла яе за руку і зноў прыцягнула да сябе.

— Гэта ж так проста: «Матуля, я цябе люблю!»

Дачка адмоўна хітнула галавой.

— Скажы гэта!

Марана паспрабавала вырвацца, але маці моцна яе трымала. Дзяўчына апусціла вочы.

— Скажы! Я жадаю гэта пачуць!

Эглея падняла галаву Мараны, каб тая глядзела ёй у вочы.

— Досыць маўчаць! Скажы! Чуеш, скажы!

Жанчына патрэсла дачку за плечы, але тое не дапамагло. Марана, каб не глядзець на раз’юшаны твар маці, заплюшчыла вочы.

— Няўжо ты не любіш сваю маці? Адкажы!

Дзяўчына ўся сцялася. Тады Эглея ўдарыла дачку далонню па твары.

— Скажы! Я хачу гэта пачуць! Ты павінна гэта сказаць!

Эглея лютавала. Яна біла сваю дачку, а тая толькі ледзь мармытала, стрымліваючы голас. Урэшце Марана здолела вырвацца. Дзяўчына ўпала на падлогу. Яна ўся дрыжала, расчырванелы твар палымнеў, з вачэй ліліся буйныя слёзы.

— Ты павінна гэта сказаць. Ты ж мая дачка.

Марана падхапілася і кінулася з хаты. У дзвярах яна сутыкнулася з Бацькам. Яны нейкі час глядзелі ў вочы адзін аднаму, пасля чаго Марана выбегла на падворак.

***

Ён перавёў позірк на Эглею. Яна ўжо даўно навучылася вытрымліваць гэты халодны і пранізлівы погляд. Цішыня.

— .Прывітанне, Мілы!

— Прывітанне, любая.

Ён пачаў распранацца. Паставіў торбу, павесіў плашч, зняў боты, нацягнуў тапкі, узяў торбу і пайшоў у пакой.

Эглея ўстала з крэсла. Праз некалькі хвілін Ён вярнуўся. Прыхапіў шчотку і пачаў чысціць боты.

Эглея назірала за Яго механічнай працай. Звычайна яна ў гэты час ставіла ежу і чакала Яго за сталом. Ён зноў паглядзеў на яе.

— Так, любая.

— Ведаеш, я ўночы была з іншым мужчынам.

Ён апусціў вочы і вярнуўся да чысткі ботаў.

— Ты чуў, што я сказала?

Ён пачаў драіць другі бот. Не паварочваючы галавы ціха адказаў:

— Яго дзіця народзіцца нежывым.

Ногі Эглеі падкасіліся. Каб не ўпасці, жанчына схапілася за крэсла.

— Але ж гэта і маё дзіця!

— Тваё дзіця — гэта Марана.

— Не, гэта Твая дачка. Ад мяне ёй анічога не дасталося.

— У яе твае блакітныя вочы.

— Хіба ж у маіх вачах ёсць такая бясконцая глыбіня? Не. Гэта Твае вочы. Шэрыя вочы, якія змянілі колер на блакітны.

Ён паставіў бот, устаў і пайшоў на кухню гатаваць сабе ежу.

***

Ён сядзеў за сталом і еў. Правілы этыкету былі Ім механічна даведзены да дасканаласці. Эглея села насупраць. Жанчына глядзела на Яго, амаль што пераняўшы Ягоны халодны позірк.

— А ці смачна Табе?

— Так.

— Ты навучыўся адрозніваць смак?

Ён крыху памарудзіў, пасля адклаў прыборы і звярнуўся да жонкі:

— Я цябе слухаю.

— Вызвалі мяне!

— Зрабі, калі ласка, гарбату.

Эглея ўстала з-за стала і пайшла на кухню.Вярнулася. Паставіла гарбату на стол. Села насупраць.

— Вызвалі мяне!

Ён механічна падзьмуў на гарачую гарбату і пачаў маленькімі глыткамі піць.

— Ты абяцаў мне бясконцую маладосць. Гэта так. Гэта як кубак з гарбатай. Але твой з гарбатай, а мой — пусты. Ты не можаш нічым яго напоўніць: ні каханнем, ні іншымі пачуццямі. Я аддаю Табе сваю цеплыню і нічога не атрымліваю ўзамен. Вызвалі мяне!

— Я не магу. Гэта скасуе ўсталяваны парадак. Мне патрэбна цеплыня.

— Патрэбна? Парадак? А як жа я? Мне таксама патрэбны некаторыя рэчы.

— А як жа тыя людзі, якім неабходна ў апошні час хоць крышачку твайго цяпла? Яны не павінны пакутаваць...

— Што такое іх хвіліны ў параўнанні з маёй бясконцасцю? Я. я пакутую. Я пакутую не менш за іх. Хто сагрэе мяне?

— Не прасі. Нельга. Тым больш, ты павінна вынасіць гэтае дзіця.

— Дзіця? Яно ж народзіцца мёртвае!

Ён апусціў погляд.

— Кожнаму свой час. Падумай пра Марану.

— Ты хочаш, каб я пабачыла смерць дачкі? Ведаеш, як страшна не пачуць голас немаўляці пры нараджэнні?! Марана маўчала. Гэта было жудасна! Я не вытрымаю больш.

— А што рабіць Мне...

— На свеце шмат дзяўчат.

— Так. Але каму Я патрэбны такі. халодны.

Ён зноў падняў на яе вочы і паспрабаваў усміхнуцца.

— Ты жартуеш? Жартуеш. Мая прысутнасць не мінула дарма. Хутка ты ўжо будзеш зусім як чалавек.

— Я не магу.

— Ты навучыўся жартаваць. Больш-менш. Вось Табе яшчэ адзін занятак па чалавечнасці: трэба ўмець ахвяраваць. Ахвяраваць часам, ахвяраваць правіламі — усім. Ахвяраваць дзеля блізкіх табе людзей. Дзеля тых, хто таксама ахвяруе ўсім дзеля цябе.

— Я не здольны. Ты ведаеш. Ахвяруй ты. дзеля людзей. ахвяруй дзеля Мяне.

— Хіба ж у мяне ёсць выбар?..

Яны сядзелі моўчкі. Ён глядзеў на яе, яна на Яго. Моўчкі.

Адчыніліся дзверы. Увайшла Марана. Ён зірнуў на дачку. Вочы ў вочы. Яны размаўлялі. Моўчкі. Праз вочы.

Марана падышла да маці. Абняла яе. Пацалавала ў лоб. Схілілася над вухам і ледзь чутна прашаптала:

— Я ЛЮБЛЮ ЦЯБЕ, МАТУЛЯ!

***

— Добры дзень, Эглея.

— Вы ведаеце маё імя?

— Я шмат чаго ведаю.

— Маеце нейкую справу да мяне?

— Так. Хочаш быць бясконца маладой?