«Tajemnicza wyprawa Tomka»

Alfred Szklarski Tajemnicza wyprawa Tomka W tajdze Gwiazdy gas³y nad po³udniowo-wschodnim obszarem Rosyjskiego Dalekiego Wschodu Nazw¹ Dalekiego Wschodu obejmuje siк kraje wschodnioazjatyckie przylegaj¹ce do Pacyfiku: Chiny, Japoniк, Koreк, Filipiny. W powieœci mowa jest o radzieckiej czкœci Dalekiego Wschodu, rozci¹gniкtej stosunkowo w¹skim pasem wzd³u¿ zachodnioaz-jatyckiego wybrze¿a zewnкtrznych mуrz Pacyfiku. Naturalna jej granica przebiega wzd³u¿ rzeki Amur i Ussuri, dzia³em wodnym pomiкdzy dorzeczami Zei i Olekmy, na pу³noc od pasma Gуr Stanowych, wzd³u¿ zachodniego zbocza pasma D¿ugd¿ur oraz wzd³u¿ po³udniowej granicy Rowu Parapolskiego. Geograficznie radziecki Daleki Wschуd wybitnie rу¿ni siк od przyleg³ej Syberii Wschodniej i dzieli siк na trzy obszary: Amursko-Nadmorski, Dolno-Amursko-Ochocki z wysp¹ Sachalin i Kamczacko-Ku-rylski Obszar Wulkaniczny, natomiast jego administracyjno-polityczne jednostki to: Kraj Nadmorski, Kraj Chabarowski, Obwуd Sachaliсski i Obwуd Amurski. . Poranna szaroœж wkrada³a siк w nocny mrok. Wkrуtce blaski wschodz¹cego s³oсca musnк³y kopulaste szczyty gуr i po zalesionych stokach sp³ynк³y na rуwninn¹, bezkresn¹ tajgк. Wzmagaj¹ca siк jasnoœж powoli rozprasza³a opary otulaj¹ce dziewicz¹ puszczк. Z mgie³ wy³ania³y siк zadziwiaj¹ce szczegу³y krajobrazu. Flora w³aœciwa pу³nocnej tajdze krzewi³a siк tutaj obok po³udniowej roœlinnoœci wschodnioazjatyckich mieszanych lasуw Chin i Indii. Winoroœl oplata³a œwierki ajaсskie, a korkowce ussuryjskie, orzechy mand¿urskie i krzewy skar³owacia³ej aralii ros³y obok bia³ych brzуz i limb syberyjskich. Jak okiem siкgn¹ж, piк³y siк ku niebu wierzcho³ki stuletnich cedrуw, z³otawozielonych modrzewi daurskich, jode³ o bia³ej korze, a wœrуd nich odcina³y siк jaœniejsz¹ zieleni¹ lipy amurskie, wi¹zy, graby, dкby i klony. Promienie s³oneczne coraz g³кbiej przenika³y w mgliste ostкpy nadamurskiej tajgi, w ktуrej œcie¿ki wydeptane przez renifery krzy¿owa³y siк z tropami tygrysуw, a podczas parnego lata jakuckie motyle o skromnym ubarwieniu ustкpowa³y miejsca wielkim, piкknym motylom podzwrotnikowym Jakuckie - Leucobrephos middendorfii; podzwrotnikowe - Danais tytia i Papilio raddei. . W tej okolicy o wschodzie s³oсca tygrysy powraca³y z nocnych ³owуw do swych legowisk. Wtedy jedynie ptactwo, zadomowione na drzewach, wysoko nad ziemi¹, odwa¿a³o siк krzykiem zdradzaж swoj¹ obecnoœж. Tego jednak poranka nawet ptaki za lada szelestem podrywa³y siк do lotu, a dziki zwierz chy³kiem przemyka³ przez gкstwinк, albowiem odwieczne prawa tajgi zosta³y naruszone przez najgroŸniejszego jej wroga - cz³owieka. Oto grupa tropicieli i ³owcуw zwierz¹t wtargnк³a do ostкpu i w pobli¿u po³udniowego kraсca Gуr Burejskich Rozleg³y obszar gуrski ci¹gn¹cy siк prawie po³udnikowe i wznosz¹cy siк nad dwiema przyleg³ymi doс rуwninami: Zejsko-Burejsk¹ na zachodzie i Dolnoamursk¹ na wschodzie. Pasmo na po³udniu (na granicy radzieckiego Dalekiego Wschodu) przechodzi poza rzekк Amur i ci¹gnie siк dalej na po³udnie, w Mand¿urii, pod nazw¹ Ma³y Chingan, czкsto rozszerzan¹ tak¿e na Gуry Burejskie. roz³o¿y³a siк obozem. Gdy mrok ust¹pi³, z mg³y œciel¹cej siк na leœnej polanie wy³oni³y siк sylwetki kilku namiotуw pу³koliœcie os³oniкtych taborem wozуw. Pod wozami, przywi¹zane do szprych kу³, spa³y kud³ate psy. Wewn¹trz pу³kola sta³y szeregiem pod³u¿ne skrzynie-klatki, zamykane drzwiczkami z ¿elaznych prкtуw. Nie opodal obozowiska pas³y siк spкtane konie. Z jednego namiotu wysun¹³ siк niski, barczysty mк¿czyzna ubrany w spodnie i kurtkк z jeleniej skуry. Bacznie zlustrowa³ wzrokiem okolicк, ukazuj¹c œniad¹, skoœnook¹ twarz o ma³ym nosie i wydatnych koœciach policzkowych. Z zadowoleniem stwierdzi³, ¿e mg³a opada na ziemiк. Spojrza³ w gуrк. Zachmurzone prawie od dwуch tygodni niebo nareszcie wypogadza³o siк i jaœnia³o w promieniach wschodz¹cego s³oсca. Pogodny, niemal bezwietrzny œwit zwiastowa³ przerwк w letnich deszczach monsunowych Monsun zimowy wieje z pу³nocnego zachodu i pу³nocy (z g³кbi l¹du ku oceanowi) i przynosi powietrze ch³odne, wyj¹tkowo suche, powoduj¹c pogodк ch³odn¹ i bezchmurn¹. Letni monsun, niezbyt gor¹cy, wieje znad oceanu (z po³udniowego wschodu i po³udnia) i przynosi ciep³e, nasycone par¹ wodn¹ powietrze. Z tego powodu lato na Dalekim Wschodzie jest zazwyczaj ciep³e i d¿d¿yste z czкstymi mg³ami. przynoszonych przez po³udniowo-wschodni wiatr znad oceanu. Uœmiech pojawi³ siк na twarzy mк¿czyzny. By³ on przewodnikiem i tropicielem w wyprawie urz¹dzonej przez bia³ych ³owcуw dzikich zwierz¹t, przyby³ych z dalekiego zamorskiego kraju. Od dawna niecierpliwie oczekiwa³ na taki w³aœnie dzieс, by zakoсczyж polowanie na tygrysy. Potem wyprawa ³owiecka mia³a przenieœж swуj obуz dalej na zachуd od Gуr Burejskich, poza bezpoœredni zasiкg letnich deszczуw monsunowych, zatrzymywanych przez pasmo gуrskie. Mк¿czyzna powrуci³ do namiotu, sk¹d znуw wyszed³ na polanк uzbrojony w star¹ berdankк Berdanka - amerykaсski karabin systemu Berdana, odtylcowy, jednostrza³owy o gwintowanej lufie, wprowadzony w armii rosyjskiej w XIX wieku; rуwnie¿ rosyjska strzelba myœliwska. . Obuty w miкkkie unty z jeleniej skуry, ruszy³ ku gкstwinie. W tej w³aœnie chwili z s¹siedniego namiotu wyjrza³ ros³y m³odzieniec. By³ to ³owca zwierz¹t, Tomek Wilmowski, ktуry z ojcem i kilkoma przyjaciу³mi przebywa³ na polowaniu w tajdze amurskiej. Spostrzeg³ oddalaj¹cego siк mк¿czyznк, wiкc na pу³ ubrany zaraz pobieg³ za nim. - Nuczi Nuczi w jкzyku Nanajуw (Goldуw) znaczy ma³y. , dok¹d to siк tak wczeœnie wybierasz? Jeœli idziesz na poszukiwanie wytropionych wczoraj tygrysуw, to chкtnie poszed³bym z tob¹ - zawo³a³ po rosyjsku, dogoniwszy tropiciela pochodz¹cego z tubylczego plemienia Goldуw Plemiк Nanajуw b¹dŸ Goldуw zamieszkuje na Dalekim Wschodzie nad rzekami Amur i Ussuri. . Nuczi przystan¹³, odwrуci³ siк do m³odzieсca i odpar³ w ³amanym rosyjskim, przeplataj¹c go s³owami ojczystego jкzyka: - Moja sprawdzi, czy amby Amba - tygrys. s¹ i wrуci po wasza. - Wiesz przecie¿, ¿e potrafiк podchodziж zwierzynк. Nie sp³oszк tygrysуw, weŸ mnie ze sob¹ - prosi³ Tomek. Nuczi zadar³ g³owк, by spojrzeж w oczy wysokiemu m³odzieсcowi. - Twoja tak dobry ³owca jak stary Gold, ale amby mieszkaj¹ za sopk¹, daleko! Twoja mкczy siк tropiж, a potem nie mo¿e szybko ³apaж - odpar³. - No tak, niby masz racjк, Nuczi, ale przy okazji mуg³bym upolowaж coœ dla naszych tygrysуw. Resztkк dzika rozdzielк im teraz. Muszк je dobrze nakarmiж, aby nie ha³asowa³y ca³y dzieс. Sam mуwi³eœ, ¿e to przeszkadza w ³owach - kusi³ Tomek, maj¹c ogromn¹ ochotк na wypad ze znakomitym tropicielem zwierz¹t. - Teraz nasza nie mo¿e strzelaж - stanowczo odpowiedzia³ Nuczi. - Nasza musi z³apaж amby, a potem polowaж. Twoja niech nakarmi amby w klatkach, bo inaczej one z³e i g³oœno krzycz¹ do innych braci w tajdze. Wtedy nic z ³owуw. - Dobrze, Nuczi, zajmк siк tygrysami. Gold porozumiewawczo mrugn¹³ okiem do zmarkotnia³ego m³odzieсca, przewiesi³ strzelbк na pasie przez ramiк i ¿wawym krokiem zaszy³ siк w leœn¹ g³uszк. Tomek z nieukrywanym ¿alem spogl¹da³ za nim, wszak¿e w duchu przyznawa³ mu s³usznoœж. Tutaj, w tajdze nadamurskiej, chwytanie ¿ywych tygrysуw odbywa³o siк starym sposobem syberyjskich ³owcуw, to znaczy bez udzia³u licznej nagonki pomagaj¹cej osaczyж zwierzynк. Pogoс tylko kilku myœliwych z psami za tygrysem by³a bardzo uci¹¿liwa, szczegуlnie w okolicy sopek, czyli charakterystycznych wzgуrz syberyjskich, czкsto pochodzenia wulkanicznego. Kilkutygodniowe tropienie drapie¿nikуw w tajdze uwiecznione wprawdzie zosta³o z³owieniem trzech m³odych okazуw, lecz zmкczenie mocno dawa³o siк myœliwym we znaki. Deszczowe lato nie by³o dobr¹ por¹ do polowania. Rozmiкk³a od nadmiaru wody ziemia utrudnia³a nu¿¹ce poœcigi. Tote¿ doœwiadczony Nuczi radzi³ od³o¿yж ³owy do bliskiej ju¿ jesieni, najlepszej na tym obszarze pory roku. T³umaczy³, ¿e po okresie deszczуw monsunowych bardzo szybko nieraz ustala siк s³oneczna i ciep³a pogoda, trwaj¹ca do koсca wrzeœnia lub nawet do pocz¹tkуw paŸdziernika. Pod koniec jesieni, gdy ziemia zaczyna przesychaж i przemarzaж, ³atwiej podrу¿owaж z taborem wozуw. Niestety, biali ³owcy nie chcieli skorzystaж z dobrej rady. Utknкli w przesyconej wilgoci¹ tajdze i kr¹¿yli po niej jak duchy. Nuczi znikn¹³ w g¹szczu. Tomek po cichu powrуci³ do namiotu. Nie budz¹c towarzyszy, zabra³ resztк ubrania, rкcznik i myd³o, po czym pod¹¿y³ do pobliskiego strumienia. Wkrуtce umyty i ubrany przysiad³ na zwalonym przez wichurк pniu drzewa. Przez chwilк nas³uchiwa³^ podejrzliwie rozgl¹daj¹c siк woko³o. W obozie w dalszym ci¹gu panowa³a niczym nie zm¹cona cisza. Wszyscy d³u¿ej wypoczywali przed zapowiedzianym przez Nucziego nowym polowaniem. Tomek ostro¿nie rozchyli³ podwуjn¹ skуrк pasa i wydoby³ zwitek papieru. Wyg³adzi³ go na kolanie. By³ to list od jego ciotecznej siostry, Ireny Karskiej, u ktуrej rodzicуw przez d³u¿szy czas przebywa³ w Warszawie po ucieczce ojca za granicк i œmierci matki. Tomek zacz¹³ czytaж: Warszawa, 10 maja 1907 r. Kochany Braciszku! Prawie rok nie odpisywa³am na Twoje listy, z takim utкsknieniem przez nas oczekiwane. Ze wzglкdu na cenzurк, w korespondencji wysy³anej poczt¹ nie mog³am powiadomiж Ciк o pewnym tragicznym wydarzeniu. Dopiero teraz nadarzy³a siк okazja wys³ania listu inn¹ drog¹. Przyjaciel Ojca wyje¿d¿a w sprawach handlowych za granicк i podj¹³ siк przemyciж mуj list. Wyœle go z Niemiec. Kochany Tomku, przede wszystkim muszк wyjaœniж przyczynк mej ostro¿noœci. Otу¿ Zbyszek zosta³ aresztowany i zes³any na Sybir Zes³anie by³o specjalnym rodzajem kary pozbawienia wolnoœci polegaj¹cej na wywiezieniu, czyli tak zwanej deportacji, i przymusowym pobycie skazanego na odleg³ym terytorium paсstwa lub w jego koloniach. Ten rodzaj kary, nigdy nie istniej¹cy w prawie polskim, by³ bardzo szeroko stosowany w Rosji carskiej. Zes³aniec mуg³ byж skazany na pobyt pod nadzorem policji w œciœle wyznaczonej miejscowoœci b¹dŸ te¿ na katorgк, to jest ciк¿kie roboty. Olbrzymia, s³abo jeszcze wуwczas zbadana Syberia stanowi³a g³уwne miejsce zes³aс. Rz¹d carski przede wszystkim skazywa³ na d³ugoterminowe lub bezterminowe zes³anie wiкŸniуw politycznych, a u schy³ku XIX i na pocz¹tku XX w. szczegуlnie dzia³aczy rewolucyjnych. Tysi¹ce bohaterskich rewolucjonistуw rosyjskich, jak i patriotуw z narodуw podbitych przez carsk¹ Rosjк by³o wielokrotnie wiкzionych na Syberii. Pierwszych Polakуw wywieziono na Sybir jako jeсcуw wojennych po wojnach Stefana Batorego z Moskw¹. Powtarza siк to w XVII w., kiedy starcia polski z Rosj¹ staj¹ siк czкstsze. W XVIII w. nast¹pi³y zes³ania Polakуw w zwi¹zku z konfederacj¹ barsk¹ i wojnami koœciuszkowskimi. Rz¹d carski rozporz¹dzeniem z 29 V 1768 r. rozkaza³ wziкtych do niewoli konfederatуw zes³aж na Syberiк i wcieliж do miejscowych garnizonуw. Dziesi¹tki tysiкcy Polakуw zes³ano tam po powstaniach w latach 1831 i 1863. U schy³ku XIX w. na Syberiк znуw zaczкli nap³ywaж polscy skazaсcy za sw¹ pracк spo³eczn¹ i wolnoœciow¹ w kraju, a w czasie I wojny œwiatowej polscy jeсcy wojenni. . Ty, Braciszku, najlepiej zrozumiesz, jak strasznym ciosem by³o to dla nas wszystkich, a szczegуlnie dla Matki. Pamiкtasz przecie¿ - zawsze bardzo siк obawia³a wszelkich spiskуw politycznych. Gdy Pan Smuga zabra³ Ciк od nas do Twego Ojca, myœla³a, biedaczka, ¿e skoсczy³y siк dla Niej utrapienia. Jak¿e cieszy³a siк potem, ¿e jesteœ bezpieczny z dala od Kraju w czasie rewolucji w Rosji i u nas w Krуlestwie Polskim Mowa o rewolucji 1905 r. Po petersburskiej Krwawej Niedzieli (22 stycznia), w Krуlestwie Polskim rewolucyjna partia robotnicza SDKPiL (Socjaldemokracja Krуlestwa Polskiego i Litwy) oraz PPS (Polska Partia Socjalistyczna) wezwa³y robotnikуw do powszechnego strajku, ktуry obj¹³ okrкgi: warszawski, ³уdzki i Zag³кbie D¹browskie. Na demonstracjк zorganizowan¹ przez SDKPiL w Warszawie w dniu l V 1905 r. uderzyli Kozacy. Padli zabici i ranni. W okresie rewolucji w latach 1905-1907 m³odzie¿, na znak solidarnoœci z polskim i rosyjskim proletariatem, urz¹dza³a demonstracje i strajki szkolne. Jednoczeœnie trwa³ bojkot uniwersytetu rosyjskiego w Warszawie. Strajk szkolny, jako ¿ywio³owy protest przeciw rusyfikacji i carskim metodom wychowawczym, stanowi³ wielki wk³ad m³odzie¿y polskiej w walkк o narodowe wyzwolenie. Tak w Rosji, jak i na ziemiach polskich silniejszy wуwczas carat zd³awi³ rewolucjк. Nast¹pi³y krwawe represje, a rosyjskie w³adze administracyjne, czкsto bez œledztwa i wyroku s¹dowego, skazywa³y podejrzanych o “nieprawomyœlnoœж” na zes³anie na Sybir (zsy³ka administracyjna). Mimo st³umienia rewolucji Polacy zdobyli pewne swobody narodowe, a wiкc: prawo zak³adania szkу³ prywatnych z polskim jкzykiem wyk³adowym, organizowania polskich stowarzyszeс kulturalnych oraz poprawк warunkуw pracy proletariatu. Mawia³a wtedy, ¿e Ty masz we krwi rewolucyjnego ducha Twego Ojca i nie usiedzia³byœ spokojnie podczas zamieszek. Mуj Ojciec potakiwa³. Stale nazywa Ciк polskim patriot¹. Oczywiœcie Zbyszek, Witek i ja pragnкliœmy Ciebie naœladowaж. Po zawierusze 1905 roku wiele nadarzy³o siк ku temu okazji. Studenci, a za ich przyk³adem i uczniowie szkуl œrednich rozpoczкli strajki szkolne, domagaj¹c siк nauczycieli Polakуw i nauczania w jкzyku polskim. Zbyszek z grup¹ przyjaciу³ urz¹dzili strajk w swojej szkole. Dyrektor przestraszony buntem wezwa³ ¿andarmуw. Aresztowali wielu uczniуw, a wœrуd nich Zbyszka. Przyzna³ siк do zorganizowania strajku, aby w ten sposуb os³oniж przyjaciу³ przed represjami. Nawet go nie s¹dzono. Po prostu w trybie administracyjnym zes³ano na Sybir. Tylko jeden jedyny raz napisa³ do nas z Nerczyсska, przeznaczonego mu na miejsce zes³ania. Podobno otrzyma³ zajкcie w sk³adzie futer u kupca Naszkina, lecz z listu bi³a bezgraniczna tкsknota za domem i Krajem. Biedny ch³opiec! Zapewne potrzebuje pomocy. Kto wie, czy go jeszcze kiedyœ ujrzymy... Agenci policyjni czкsto krкc¹ siк ko³o naszego domu, wypytuj¹ dozorcк, œledz¹ nas wszystkich... Tomek nie dokoсczy³ czytania listu, przecie¿ i tak ju¿ zna³ na pamiкж ka¿de zawarte w nim s³owo. Z³o¿y³ go starannie, wsun¹³ do schowka w pasie. Zasкpiony rozmyœla³ o niezwyk³ym splocie wydarzeс, ktуre rzuci³y ich w tajgк syberyjsk¹. Po powrocie z niefortunnej wyprawy do Tybetu otrzyma³ w Alwarze Alwar - miasteczko, a zarazem stolica paсstwa o tej samej nazwie, le¿¹ce w pу³nocne—zachodnich Indiach. list Irki razem z korespondencj¹ z Londynu od swej przyjaciу³ki - Australijki Sally. Tomek i jego ojciec bardzo siк zmartwili smutn¹ wiadomoœci¹ z Warszawy. Obydwaj czuli siк d³u¿nikami wujostwa Karskich. Oni to w³aœnie zastкpowali Tomkowi rodzicуw. Pomagali mu w najciк¿szych chwilach ¿ycia, opiekowali siк jak w³asnym dzieckiem. Nie mniej od Wilmowskich przejкli siк tragicznym wydarzeniem ich przyjaciele - Jan Smuga i bosman Tadeusz Nowicki. Przecie¿ ka¿dy z nich poniуs³ jak¹œ ofiarк w walce z zaborczym rosyjskim caratem. Wilmowski i bosman musieli uciekaж z kraju zagro¿eni aresztowaniem. Przyrodni brat Smugi zosta³ zes³any na Sybir. Cу¿ z tego, ¿e dziкki szczкœliwemu zbiegowi okolicznoœci zdo³a³ umkn¹ж z zes³ania? I tak przecie¿ przyp³aci³ to ¿yciem. Spe³niaj¹c jego ostatni¹ wolк, udali siк do dalekich gуr A³tyn-tag, aby zabraж ukryte przez niego przypadkowo znalezione z³oto. Po³owa skarbu mia³a byж przeznaczona na pomoc dla polskich zes³aсcуw na Syberii. Ca³a wyprawa, pe³na trudуw i niebezpieczeсstw, zakoсczy³a siк niepowodzeniem. Rumowisko skalne poch³onк³o z³oto. Zaledwie wrуcili pokonani przez przeciwnoœci losu, znуw siк dowiedzieli o nowym aresztowaniu i zsy³ce. Na wspуlnej naradzie z przyjazn¹ im ksiк¿n¹ Alwaru i jej bratem Panditem Davasarmanem, ktуry bra³ udzia³ w wyprawie do gуr A³tyn-tag, postanowili pomуc Zbyszkowi w ucieczce z Syberii. Los Polakуw wyda³ siк ksiк¿nej podobny do historii Indusуw rz¹dzonych przez Anglikуw. Rozumiej¹c ich po³o¿enie, zaofiarowa³a Wilmowskim swуj jacht dalekomorski, aby w ten sposуb u³atwiж uprowadzenie zes³aсca. Natomiast Pandit Davasarman zaproponowa³ swуj udzia³ w wyprawie. By³a to niezwykle cenna pomoc, poniewa¿ jako pundyta, czyli specjalnie wyszkolony przez Anglikуw do odbywania ekspedycji geograficznych do nieznanych krajуw Azji, mia³ olbrzymie doœwiadczenie podrу¿nicze. Ponadto dysponowanie statkiem umo¿liwia³o im swobodne poruszanie siк po morzu i uniezale¿nia³o od powszechnie u¿ywanych wуwczas œrodkуw komunikacyjnych, bкd¹cych pod nadzorem w³adz. Smuga i Wilmowski utrzymywali stosunki handlowe ze znanym w ca³ym œwiecie Hagenbeckiem, w³aœcicielem przedsiкbiorstwa sprowadzaj¹cego z rу¿nych krajуw œwiata dzikie zwierzкta do ogrodуw zoologicznych i cyrkуw. Dziкki temu uda³o im siк uzyskaж jego poparcie urz¹dzenia wyprawy ³owieckiej na Syberiк. Mimo to Wilmowski i bosman, jako poszukiwani przez policjк carsk¹, nie mogli siк udaж na tereny rosyjskie pod w³asnymi nazwiskami. Tote¿ Davasarman, wykorzystuj¹c swe wp³ywy u w³adz angielskich w Indiach, postara³ siк o dokumenty, w ktуrych Wilmowski figurowa³ jako “obywatel angielski Brown, preparator skуr zwierzкcych”, a bosman jako “Niemiec Brol, pogromca zwierz¹t”. Tak wiкc pod pretekstem ³owienia okazуw fauny syberyjskiej wyprawa uzyska³a zezwolenie w³adz rosyjskich na polowanie w tajdze Dalekiego Wschodu. Obecnie oko³o dwуch miesiкcy tropili tygrysy i g³owili siк, w jaki sposуb maj¹ upozorowaж koniecznoœж dotarcia do Nerczyсska, le¿¹cego w Kraju Zabajkalskim. Nie tylko bezkresna i czкsto zupe³nie bezdro¿na kraina utrudnia³a im wykonanie niebezpiecznego przedsiкwziкcia. Davasarman nie bra³ udzia³u w ³owach. Przebywa³ na statku zakotwiczonym w zatoce portowej Z³otego Rogu we W³adywostoku W³adywostok - najwiкkszy port ZSRR nad Oceanem Spokojnym, a zarazem koсcowy punkt kolei transsyberyjskiej i stolica Kraju Nadmorskiego. Miasto le¿y na skraju w¹skiego i d³ugiego pу³wyspu oddzielaj¹cego od siebie zatoki Amursk¹ i Ussuryjsk¹, w miejscu, gdzie w wysoki brzeg wrzyna siк krкta zatoka portowa Z³oty Rуg, nadaj¹ca siк wyœmienicie do postoju statkуw. , gotуw w ka¿dej chwili do wyruszenia w morze, i oczekiwa³ na dalsze instrukcje. £¹cznikiem miкdzy dowуdc¹ statku a wypraw¹ “³owieck¹” by³ Udad¿alaka - zaufany towarzysz Pandita Davasarmana w wielu ekspedycjach badawczych do rу¿nych krajуw Azji. Tomek siedzia³ pogr¹¿ony w rozmyœlaniach. Czy zdo³aj¹ dotrzeж do Nerczyсska? Czy zastan¹ tam Zbyszka i czy go uwolni¹? Z kieszeni kurtki wydoby³ mapк. Wzrokiem odszuka³ potк¿n¹ rzekк Amur, utworzon¹ z po³¹czenia rzek Szy³ka i Arguс, bior¹cych pocz¹tek u brzegu pustyni Gobi. Po zlaniu siк tych dwуch rzek w jedno koryto Amur zatacza³ szeroki ³uk ku po³udniowi i dopiero w pobli¿u miejsca, gdzie Sungari - prawy dop³yw - wpada³ doс, zawraca³ na pу³noco-wschуd. W³aœnie w najdalej wysuniкtym na po³udnie zakolu Amuru, pomiкdzy lewym dop³ywem - Burej ¹ i prawym - Sungari, widnia³ na mapie grubo zakreœlony o³уwkiem czarny krzy¿yk. Oznacza³ on obozowisko roz³o¿one w pobli¿u lewego brzegu rzeki. M³odzieniec zafrasowany spogl¹da³ na mapк. Pierwszy i naj³atwiejszy etap wyprawy z portu we W³adywostoku do Chabarowska przebyli kolej¹, zbudowan¹ na terytorium rosyjskim wzd³u¿ rzeki Ussuri. W Chabarowsku koсczy³ siк tor kolejowy; dalej w kierunku na zachуd, na przestrzeni oko³o tysi¹ca dwustu kilometrуw wzd³u¿ lewego brzegu Amuru a¿ do Ruch³owa ci¹gn¹³ siк jedynie stary, przewa¿nie wyboisty trakt syberyjski. Dopiero od Ruch³owa rozpoczyna³ siк znуw tor kolejowy do Nerczyсska i Czyty w Kraju Zabajkalskim. W owym czasie najd³u¿sza na œwiecie kolej transsyberyjska przebiega³a z Moskwy przez Ural, po³udniow¹ Syberiк do Czyty, a stamt¹d, jako kolej Wschodnio-Chiсska, przecina³a Mand¿uriк i koсczy³a siк we W³adywostoku nad Oceanem Spokojnym. W wyniku wojny rosyjsko-japoсskiej Rosja musia³a opuœciж Mand¿uriк, zachowuj¹c jedynie w swoich rкkach kolej Wschodnio-Chiсska, na wy³¹czonym pasie ziemi wzd³u¿ toru, z szeregiem osad rozrzuconych po kraju, w ktуrych skupia³a siк rosyjska administracja kolei. Rz¹d carski, chc¹c uniezale¿niж siк na wypadek utracenia kolei w Mand¿urii, postanowi³ zbudowaж po³¹czenie kolejowe miкdzy Ruch³owem i Chabarowskiem wzd³u¿ lewego brzegu Amura. W ten sposуb kolej transsyberyjska mia³a otrzymaж nowy odcinek, biegn¹cy od Czyty przez Ruch³owo, Chabarowsk do W³adywostoku. Wуwczas Tomek i jego towarzysze po opuszczeniu Chabarowska znaleŸli siк w dziewiczej tajdze, ktуra oddziela³a ich od Kraju Zabajkalskiego . Tomek, zamyœlony, nie us³ysza³ cichych krokуw, tote¿ zmiesza³ siк poczuwszy czyj¹œ d³oс na swym ramieniu. Szybko odwrуci³ g³owк. Odetchn¹³ z ulg¹ ujrzawszy Smugк. - Przestraszy³em siк, ¿e ktoœ obcy przydyba³ mnie na studiowaniu mapy. - Musisz byж ostro¿niejszy, Tomku- Lepiej, aby nikt nir spostrzeg³, ze tak bardzo interesuje nas topografia kraju - odpar³ Smuga. - Poza tym Ÿle reagujesz na zaskoczenie. Staraj siк panowaж nad sob¹. Sta³eœ siк nerwowy, mуj ch³opcze! Na innych wyprawach by³eœ bardziej opanowany. Usiad³ obok Tomka, ten zaœ pochyli³ siк ku przyjacielowi i œciszonym g³osem wyrzuci³ z siebie jednym tchem. - Od czasu, gdy isprawnik Przez d³ugie wieki podrу¿ przez Syberiк odbywa³a siк tzw. traktem. Przejazd z Moskwy do wybrze¿a Oceanu Spokojnego trwa³ oko³o 2jmesiкcy Dopiero w latach 1891-1906 przeciкto po³udniow¹ Syberiк lini¹ kolejow¹ ³¹cz¹c¹ Moskwк z W³adywostokiem. W pуŸniejszych latach linia kolei transsyberyjskiej zosta³a rozbudowana i ca³a jej trasa znajdowa³a siк wy³¹cznie ju¿ na terytorium nale¿¹cym do Rosji Mianowicie zbudowano odcinek: Czyta, Ruch³owo, B³agowieszczeсsk, Chabarowsk sk¹d do W³adywos-toku by³ ju¿ tor zbudowany w 1894 r. Odcinnek trasy Ruch³owo (obecnie Skoworodino) - Chabarowsk w Kraju Nadamurskim zosta³ ukoсczony w latach 1915-1917, a wiкc w czasie trwania akcji niniejszej powieœci znajdowa³ siк dopiero w budowie. w Chabarowsku narzuci³ nam swego agenta na “opiekuna” wyprawy, nie mogк wprost zapanowaж nad sob¹. Czy w tych warunkach uda nam siк dotrzeж do Zbyszka?! Poza tym bojк siк o ojca i bosmana. - Niepotrzebnie siк denerwujesz. Obydwaj maj¹ dokumenty wystawione na obce nazwiska i doskonale graj¹ swoje role. Jeœli sami zachowamy dostateczn¹ ostro¿noœж, nikt ich nie zdemaskuje. - Codziennie powtarzam to sobie chyba z tysi¹c razy, ale te œwidruj¹ce, podejrzliwe oczy szpicla wyprowadzaj¹ mnie z rуwnowagi. - Nie taki diabe³ straszny, jak go maluj¹ - odpowiedzia³ Smuga.,- On pilnuje nas, a my jego. Udad¿alaka nie spuszcza go z oka. Gdyby zacz¹³ bruŸdziж, po cichu zgasimy go jak œwieczkк. - To tak niesamowicie przebywaж z kimœ, kto czyha na nas, a my na niego. - Ka¿dy przyzwoity cz³owiek brzydzi siк kreci¹ robot¹, lecz dobrowolnie wleŸliœmy w paszczк niedŸwiedziowi i nie mo¿emy dopuœciж do tego, aby nieopatrzne k³apniкcie k³ami odciк³o nam odwrуt. - To prawda, proszк pana - przyzna³ Tomek. - Przecie¿ tu chodzi nie tylko o nas, ale i o Zbyszka. - S³uchaj, Tomku! Znajdujemy siк na wojennej wyprawie. Ty, jako honorowy cz³onek szczepu Apaczуw Isprawnik - funkcjonariusz policji carskiej zarz¹dzaj¹cy kilkoma okrкgami podleg³y bezpoœrednio gubernatorowi. Na Syberii funkcje naczelnikуw poszczegуlnych okrкgуw pe³nili zasiedatiele, ktуrym z kolei podlegali urjadnicy wyznaczani na stany, czy i stacje obejmuj¹ce jeden okrкg. Urjadnicy mieli do pomocy, wybieranych przez w³oœcian, sotskich i diesiatnikуw. Ca³a policja carska podlega³a ministrowi spraw wewnкtrznych. , powinieneœ pamiкtaж, ¿e najwa¿niejsze cechy wojownika to cierpliwoœж, rozwaga oraz milczenie. - Widocznie kiepski ze mnie wojownik... - Nie gadaj g³upstw! - skarci³ go Smuga. - Po prostu jesteœ w gor¹cej wodzie k¹pany. Niecierpliwi ciк d³ugie polowanie, chcia³byœ ju¿ byж w Nerczyсsku. Odzyskasz pewnoœж siebie, gdy przyst¹pimy do w³aœciwej akcji. - Oby tak by³o! - Mo¿esz na mnie polegaж, znam ciк dobrze. Obraliœcie mnie dowуdc¹ wyprawy, wszyscy wiкc musicie mi ufaж. Zw³oka jest konieczna. Mamy zezwolenie na polowanie w Kraju Nadamurskim. St¹d daleko do Nerczyсska. Dlatego te¿ siedzimy w tajdze mimo niedogodnej pory na ³owy. Musimy jakoœ wyprowadziж w pole w³adze rosyjskie. - Czy pan ju¿ obmyœli³ plan dzia³ania? - Tak. Przesuniemy siк za B³agowieszczeсsk. Tam znуw roz³o¿ymy obуz, w ktуrym pozostanie twуj ojciec, jako najbardziej zagro¿ony. Tymczasem my dwaj, bosman i Udad¿alaka sprуbujemy dotrzeж do Nerczyсska. Rzecz oczywista, ¿e Pawiowa musimy nak³oniж do pozostania z twoim ojcem, w tym jednak moja g³owa. Najbardziej k³opoczк siк, w jaki sposуb moglibyœmy ukryж Zbyszka w obozie, aby szpicel niczego nie wypatrzy³. Mуwiк ci o tym, gdy¿ sam nie mogк niczego wymyœliж. Liczк na twуj spryt. Zastanуw siк nad tym Tomek uzyska³ zaszczytne przyjкcie do szczepu Indian Apaczуw podczas niezwyk³ych przygуd w Arizonie, kiedy to pomуg³ uciec z niewoli wodzowi, zwanemu Czarn¹ B³yskawic¹ (Tomek na wojennej œcie¿ce). . Czas zaczyna nagliж, nadchodzi tak oczekiwana przez nas pora roku, najdogodniejsza do podrу¿owania koсmi. - Wiem, proszк pana. Postaram siк coœ wykombinowaж. - Tylko nie rozmawiaj z nikim na ten temat. Tak bezpieczniej dla nas wszystkich. Nie opodal zaszczeka³y g³oœno psy. Smuga powsta³ z pnia. - Zanosi siк na pogodк - powiedzia³ po chwili, spogl¹daj¹c w niebo. - Jeœli Nuczi odnajdzie tropy tygrysуw, bкdziemy mieli pracowity dzieс. Nasi ju¿ siк przebudzili, chodŸmy na œniadanie. Tomek patrzy³ na Smugк niemal z uwielbieniem. Bezmierna odwaga, uczciwoœж i wyrozumia³oœж wszкdzie zjednywa³y mu przyjaciу³. Wszyscy szanowali go i s³uchali rozkazуw, jakby by³o rzecz¹ zupe³nie naturaln¹, ¿e tam gdzie on przebywa³, nikt inny nie mуg³ przewodziж. Tote¿ teraz Tomek czu³ siк niezwykle dumny, ¿e Smuga zwrуci³ siк w³aœnie do niego z proœb¹ o radк. W obozie zastali krz¹taj¹cych siк towarzyszy. Olbrzymi bosman Nowicki, pe³ni¹cy miкdzy innymi funkcjк rusznikarza, siedzia³ z podwiniкtymi nogami na roz³o¿onym na ziemi kocu. Poœpiesznie czyœci³ broс. Od razu mo¿na by³o dostrzec, ¿e nie jest w zbyt dobrym humorze. Podczas tej wyprawy ³owieckiej, szczegуlnie w obecnoœci Rosjan i krajowcуw, Tomek oraz jego towarzysze rozmawiali po rosyjsku. Nie sprawia³o im to specjalnej trudnoœci, poniewa¿ uczкszczali swego czasu do szkу³ w Krуlestwie Polskim, w ktуrych wуwczas obowi¹zuj¹cym jкzykiem wyk³adowym by³ w³aœnie jкzyk rosyjski. Udad¿alaka natomiast nauczy³ siк wielu s³уw podczas poprzednich wypraw z Panditem Davasarmanem do krajуw Azji Œrodkowej. Bosman, zaledwie ujrza³ Tomka, natychmiast da³ upust z³emu nastrojowi, g³oœno odzywaj¹c siк po rosyjsku: - W tym piekielnym kraju robactwo ju¿ za ¿ycia konsumuje cz³owieka. Zamiast kryж siк w krzakach, lepiej, brachu, przygotuj siatki ochronne na ³by, bo skуra swкdzi mnie nawet na sam¹ myœl o bezwietrznej pogodzie! Tomek ze wspу³czuciem spojrza³ na przyjaciela. Jego zapuchniкt¹ twarz i kark pokrywa³y krwawi¹ce strupy. Wprawdzie meszki Meszki, czyli mustyki (Simuliidae), rуwnie¿ zwane “gnus” przez krajowcуw. , bкd¹ce plag¹ syberyjskiej tajgi, mocno dokucza³y wszystkim ³owcom, lecz poczciwy marynarz ucierpia³ od nich wiкcej ni¿ inni. Szczegуlnie w bezwietrzne, s³oneczne dni b¹dŸ te¿ przed deszczem oraz o zmroku olbrzymie chmary tych najdrobniejszych muchуwek komarowatych pojawia³y siк w tajdze, natrкtnie napastuj¹c ludzi i zwierzкta. Wszкdzie ich by³o pe³no: tworzy³y odra¿aj¹cy ko¿uch na wodzie w wiadrze, p³ywa³y w zupie w garnku czy talerzu, zaczepia³y siк 0 tkaninк ubrania, w³azi³y w oczy, uszy, nosy, przenika³y za koszulк, a uk³ucia ¿ar³ocznych, krwio¿erczych samiczek powodowa³y na ludzkim ciele swкdz¹ce ranki. Po pewnym czasie organizm cz³owieka sam siк uodpornia³ i opuchlizna znika³a, ale nieszczкsny bosman, w przeciwieсstwie do towarzyszy, w dalszym ci¹gu nie doznawa³ ulgi. Tomek zbli¿y³ siк do nachmurzonego marynarza. - Zaraz przyniosк siatki, chocia¿ niewygodnie jest biegaж po lesie z os³oniкt¹ g³ow¹ - odezwa³ siк. - Nazbieram te¿ smolnych szczap, ¿ebyœmy mogli po zmierzchu dymem odganiaж meszki. Prawdк mуwi¹c, dziwne to, ¿e w³aœnie do pana tak siк przyczepi³y te dokuczliwe owady. My prawie ju¿ nie odczuwamy uk³uж. - Ha, diabelski to pomiot, nie mo¿na wszak¿e powiedzieж, ¿e niewybredny - odpar³ bosman i wymownie spogl¹daj¹c zapuchniкtymi oczami w kierunku Pawiowa, doda³: - Mуwi³ mi jeden uczony, ¿e meszka nie uk¹si ani ciк¿ko chorego, ani ob³udnego drania. W jednym 1 drugim widzi facetуw wybieraj¹cych siк na tamten œwiat, a truposzуw nie k¹sa. Tomek z trudem st³umi³ weso³oœж, s³ysz¹c przymуwkк wyraŸnie skierowan¹ do Pawiowa, uodpornionego ju¿ na uk¹szenia meszek. Natomiast trzej synowie Nucziego, obdarzeni jak wszyscy Goldowie poczuciem humoru, rozeœmiali siк g³oœno. - Dobrze twoja mуwi, zwierz od razu pozna z³y cz³owiek - wtr¹ci³ jeden z nich. - Was rуwnie¿ nie gryz¹ meszki - powiedzia³ Tomek, daj¹c nieznacznie znak bosmanowi, aby niepotrzebnie nie dra¿ni³ agenta. - Gnus m¹dry, on wie, ¿e Gold dziecko tajgi. Gnus i Gold swуj cz³owiek. Swуj swego nie gryzie - odpowiedzia³ Nanaj i domyœlnie mrugn¹³ okiem. - Zamiast ¿artowaж, lepiej przygotujcie siк do ³owуw - poleci³ Smuga. - Tylko patrzeж powrotu Nucziego. SprawdŸcie liny, zajmijcie siк psami. Pan Paw³ow nie lubi siк uganiaж za tygrysami, wiкc chyba jak zwykle zostanie w obozie na stra¿y? - Wy tu naczalstwo Naczalstwo - w³adza, kierownictwo. , wiкc wasza wola! Ju¿ ja dobrze przypilnujк obozu - zgodzi³ siк Paw³ow. - A przy okazji poszperam w jukach - mrukn¹³ bosman do Tomka. - Zamknij buziк na k³уdkк, panie Brol - szepn¹³ Tomek. - Czy koniecznie chcesz zwrуciж na siebie jego uwagк? Pan Brol, czyli bosman Nowicki, zakl¹³ pod nosem, lecz zostawi³ agenta w spokoju, zw³aszcza ¿e Wilmowski zawo³a³ wszystkich na poranny posi³ek. Syberyjskie polowanie Nuczi wrуci³, nim skoсczyli œniadanie. Wed³ug jego relacji « tygrysica z dwoma ma³ymi znajdowa³a siк w odleg³oœci oko³o trzech kilometrуw od obozu. Szybko uzgodnili plan polowania. Bosman z Udad¿alak¹ mieli strza³ami odpкdziж tygrysicк od potomstwa, natomiast Nuczi, jego trzej synowie, Tomek, Smuga oraz Wilmowski powinni osaczyж kociaki. Paw³ow, jak uprzednio ustalono, podj¹³ siк roli stra¿nika obozu. Wkrуtce ruszyli w tajgк. Na przedzie kroczy³ Nuczi, za nim jego synowie z trzema psami na smyczy, a potem reszta ³owcуw z czterema ogarami. Tomek zamyka³ pochуd, szed³ tu¿ za bosmanem. Im dalej zag³кbiali siк w ostкp, tym wкdrуwka stawa³a siк bardziej uci¹¿liwa. Ledwie widoczny krкty œlad œcie¿yny czкsto gin¹³ w g¹szczu krzewуw g³ogu, cierni i ja³owca, oplatanych goœcem-powojnic¹, zwan¹ przez Jakutуw Jakuci (nazwa w³asna Sacha) - lud zamieszkuj¹cy dorzecze Leny po Morze Ochockie i brzegi Jeniseju. Od 1922 r. Jakucka ASRR. “sieciami diab³a”. Czasem musieli nak³adaж drogi, by obejœж zwalone przez wiatr drzewa. W cienkiej warstwie gleby leœne olbrzymy nie mog³y zbyt g³кboko zapuszczaж korzeni, tote¿ k³ad³y siк pokotem pod podmuchem wichury i tworzy³y trudne do przebycia zapory. Niekiedy stanowi³y je wiekowe drzewa. Nad¿arte prуchnic¹ same pada³y na ziemiк jakby w ba³wochwalczym pok³onie przed wszechw³adnym czasem. Ogrom dziewiczej tajgi budzi³ w sercach ludzkich lкk przed czymœ nieznanym, kryj¹cym siк w jej g³кbi. Na pozуr wydawa³a siк ponura i milcz¹ca, lecz baczny wzrok ³owcуw co chwila odczytywa³ jak¹œ now¹ tajemnicк. Tu¿ przy œcie¿ce pod sprуchnia³ym zwalonym pniem znajdowa³ siк bar³уg niedŸwiedzi. Nieco dalej, na ma³ym pagуrku, zadomowi³ siк ¿ar³oczny bunduruk Bunduruk (Eutamias sibiricus) - gryzoс wielkoœci ogromnej myszy, zwierz¹tko futerkowe podobne do wiewiуrki. Ciemne pasy na futerku przypominaj¹ wzуr tygrysiej skуry. Gromadzi zapasy ¿ywnoœci, ktуre przenosi w woreczkach policzkowych. Czyni powa¿ne szkody na polach. , jeden z najmniejszych na œwiecie drapie¿nikуw. W³aœnie na usch³ych ga³кziach przewrуconego dкbu przewietrza³ swoje przysmaki: grzybki, korzonki i orzechy, krуrych zapasy gromadzi³ nieraz na dwa lata. Za pagуrkiem wi³a siк œcie¿ka wydeptana przez jelenie, w roz³o¿ystej lipie wokу³ sporej dziupli kr¹¿y³y pszczo³y - tam na pewno mo¿na znaleŸж aromatyczny leœny miуd. Tomek ciekawie rozgl¹da³ siк po ostкpie. W tк stronк tajgi zapuszczali siк po raz pierwszy. Nuczi prowadzi³, niemal siк nie zatrzymuj¹c. Tomek szed³ ostatni. W³aœnie mignк³a mu w g¹szczu krкpa postaж starego tropiciela, budz¹c pewne wspomnienia. Wynajкcie Nucziego oraz jego synуw jako tropicieli zwierzyny na tк niebezpieczn¹ wyprawк nie by³o dzie³em przypadku. Wilmowski zna³ ich z opowiadaс by³ego zes³aсca na Syberiк, z ktуrym przed w³asn¹ ucieczk¹ z kraju styka³ siк w Warszawie w konspiracyjnej pracy rewolucyjnej. Dziкki temu po przybyciu do Chabarowska, pamiкtaj¹c relacje polskiego zes³aсca, odszuka³ w puszczy sadybк Nucziego i nak³oni³ go do wziкcia udzia³u w ³owach. Wybуr starego Golda na przewodnika i tropiciela okaza³ siк bardzo korzystny. Nuczi by³ prawdziwym synem tajgi. Urodzi³ siк w niej, wychowa³, ona zaœ ¿ywi³a go i dawa³a schronienie, nic wiкc dziwnego, ¿e zna³ wszystkie jej tajniki i kocha³ jak w³asn¹ matkк, czasem nieco zbyt surow¹, lecz zawsze przygarniaj¹c¹ swoje dzieci. Pewnego razu podczas polowania, s³ysz¹c utyskiwania bosmana na “diabelski kraj”, Gold zapewnia³ Tomka, ¿e kto bli¿ej pozna tajgк, ten pуŸniej tкskni za ni¹, jeœli zmuszony jest opuœciж j¹ na jakiœ czas. Te wywody przypomnia³y Tomkowi ich przewodnika z wyprawy australijskiej, krajowca Tony’ego. On wtedy rуwnie¿ mуwi³ mu o uroku rzuconym na wкdrowcуw przez busz australijski. Z zamyœlenia wyrwa³ nagle Tomka cichy okrzyk bosmana Nowickiego. - A niech to wieloryb po³knie...! - zakl¹³ marynarz swoim zwyczajem, odskakuj¹c od kar³owatej kolczastej palmy. Bosman prze³azi³ przez zwalon¹ k³odк i dla utrzymania rуwnowagi opar³ siк o pieс stoj¹cego przy œcie¿ce dкbu. Naraz pod naporem jego potк¿nego cielska skruszy³a siк kora i rкka a¿ po ³okieж wpad³a w sprуchnia³e drzewo. Marynarz przestraszy³ siк, ¿e sкdziwy “staruszek” mo¿e run¹ж lada chwila, wielkim skokiem znalaz³ siк w bezpiecznej odleg³oœci od pnia, lecz wtedy w³aœnie otar³ siк o skar³owacia³¹, kolczast¹ palmк. Zakl¹³, szybko cofaj¹c pok³ut¹ rкkк. Tomek podbieg³ do przyjaciela, by pomуc my wydobyж wbite w d³oс kolce. - A cу¿ to za piekielne nasienie?! - burcza³ marynarz. - Niby to palemka, a szczerzy k³y jak kaktus! - W g¹szczu tajgi nie mo¿na tak skakaж na oœlep - powiedzia³ Tomek. - To dalekowschodnia aralia Aralia (dziкg³awa) - drzewo, krzew lub roœlina zielna rosn¹ca w Azji, Ameryce Pу³nocnej i Australii. Posiada pкdy z kolcami, liœcie zwykle pierzaste i kwiaty w baldachogronach. , swego rodzaju osobliwoœж w tych stronach... - Daj mi œwiкty spokуj z botanik¹ - ofukn¹³ go bosman. - £eb ju¿ mam naznaczony przez przeklкte meszki, a teraz do kompletu napuchnie mi ³apa! Zaraz wszak¿e ucichli, gdy¿ przewodnik przystan¹³, pochylony nad ziemi¹ uwa¿nie rozgl¹da³ siк woko³o. Wszyscy zatrzymali siк natychmiast. Tomek podszed³ do Nucziego i przykucn¹³, by lepiej widzieж. - Bardzo œwie¿y trop - szepn¹³, badaj¹c du¿e wg³кbienia wyciœniкte w ziemi. - Tygrys, niezawodnie tygrys! S¹dz¹c po rozrzucie œladуw oraz ich rozmiarach, musi to byж starszy okaz... - Dobrze mуwi, dobrze! - pochwali³ Nuczi. - Dlaczego on tak ciк¿ko st¹pa³? - g³oœno zastanawia³ siк Tomek, zachкcony pochwa³¹ wytrawnego tropiciela. Posun¹³ siк kilka krokуw wzd³u¿ tropуw. - S¹ tu krople krwi, mo¿e ktoœ go zrani³? - monologowa³. - Nie, nie! Z powodu rany nie st¹pa³by tak ciк¿ko. Ju¿ wiem! DŸwiga³ upolowane zwierzк! Na krzaku cierni zaczepi³o siк trochк jasnobrunatnej sierœci. Przypomina mi ona pewnego jelenia. Smuga wyprzedzi³ Tomka, rуwnie¿ badaj¹c œlady. S³ysza³ wywody m³odego przyjaciela i uœmiecha³ siк zadowolony. - S³uszne wyci¹gasz wnioski! - przytakn¹³. - Mo¿e uda ci siк jeszcze dok³adniej okreœliж zwierzк upolowane przez tygrysa. Tomek pomyœla³ chwilк, po czym rzek³: - Wy³¹cznie w lasach po³udniowej Syberii ¿yje odmiana szlachetnego jelenia, zwana maralem Maral (Cervus canadensis sibiricus) ¿yje w po³udniowych okolicach Kraju Ussuryjs-kiego, w dolinie rzeki Ussuri i jej dop³ywуw, nie przekraczaj¹c jednak granicy iglastych lasуw Sichote-Aliс. Na pobrze¿u mo¿na spotkaж go a¿ do Przyl¹dka Olimpiady. . Mуg³ to rуwnie¿ byж ³oœ £oœ (Alces alces) nale¿y do najwiкkszych okazуw rodziny pe³norogich. Niezgrabny, o krуtkiej szyi, wysokich nogach, ma poro¿a ³opatowato rozszerzone i chrapy zwisaj¹ce. lub ren Ren, czyli renifer (Rangifer tarandus), w przeciwieсstwie do wszystkich innych jeleni posiada nieregularnie roz³o¿one poro¿a tak u samcуw, jak i u samic. Szerokie racice umo¿liwiaj¹ mu utrzymywanie siк na œniegu, lodzie i firnie (skrystalizowanym, gruboziarnistym œniegu, tworz¹cym powy¿ej linii wiecznego œniegu pola firnowe). W lasach i tundrach pomocnych okolic Starego i Nowego Œwiata ¿yje oko³o 14 gatunkуw tego jelenia. . - Nie, mуj drogi, to nie by³ maral ani ³oœ, ani ren - odpowiedzia³ Smuga. - PуjdŸ jeszcze nieco dalej! Tomek wolno posuwa³ siк wzd³u¿ zbocza starannie badaj¹c wyraŸne tropy. - Mo¿e to by³ jeleс Dybowskiego? Jeleс Dybowskiego (Cervus nippon hortulorum) - odkryty przez wybitnego polskiego przyrodnika Benedykta Dybowskiego, urodzonego w Adamczynie 30 IV 1833 r., a zmar³ego we Lwowie w 1930 r. Po powstaniu styczniowym Dybowski zosta³ skazany na karк œmierci z zamian¹ na 12 lat katorgi na Syberii. Pracowa³ ciк¿ko przy osuszaniu b³ot i wyrкbie lasu w Kraju Zabajkalskim, a jednoczeœnie bada³ faunк Bajka³u i rzeki Amur. Ciekawe odkrycia da³y mu œwiatow¹ s³awк i przynios³y zamianк katorgi na osiedlenie. W latach 1873-1874 razem z Wiktorem Godlewskim bada³ faunк rzeki Ussuri. W 1877 r. powrуci³ do Polski, lecz wkrуtce dobrowolnie znуw uda³ siк na Syberiк. 4 lata bada³ Kamczatkк, Wyspy Kurylskie i Komandorskie, gromadzi³ cenne zbiory przyrodnicze i studiowa³ jкzyki: Ajnуw, Kamczadalуw i Koriakуw. Imieniem Dybowskiego nazwano przesz³o 50 gatunkуw zwierz¹t. W 1883 r. wrуci³ do Polski. Obj¹³ katedrк zoologii na Uniwersytecie Lwowskim. Opublikowa³ 175 prac naukowych. - rzek³. - Przypominam sobie, ¿e Dybowski na zes³aniu na Syberii odkry³ nowy gatunek jelenia, nazwany jego imieniem. Jeleс ten wygl¹dem przypomina indyjskiego jelenia aksis. Na ciemnej sierœci posiada kilka nieregularnych rzкdуw bia³ych plam. - Brawo, Tomku, masz doskona³¹ pamiкж - pochwali³ Wilmowski. - Nie zgaduj, ch³opcze, szukaj dalej, to nie by³ jeleс Dybowskiego - ponagli³ Smuga. - Jeleс ten ¿yje bardziej na po³udniu, w Kraju Ussuryjskim. Tomek przyklкkn¹³. G³owк nisko pochyli³ ku ziemi. Na zgniecionej trawie widnia³y jakieœ plamy. Urwa³ jedno z³amane ŸdŸb³o. Zaledwie przysun¹³ je do nosa, wyda³ cichy okrzyk triumfu. Trawa splamiona by³a kleist¹, ciemn¹ mas¹ wydaj¹c¹ przejmuj¹cy zapach. - Ju¿ wiem, to pi¿mowiec Pi¿mowiec (Moschus moschifeniœ), rуwnie¿ zwany kabarg¹, jest zwinnym, bezrogim jeleniem lesistych gуrskich terenуw Azji Œrodkowej. W lecie rzadko opuszcza siк poni¿ej 2500 m. Z powodu braku poro¿a nie nale¿y do rodziny pe³norogich i tworzy odrкbn¹ podrodzinк, lecz poza tym œciœle ³¹czy siк ze zwierzкtami jeleniowatymi. Wysokoœж pi¿mowca waha siк oko³o 70 cm, d³ugoœж tu³owia oko³o l m; jest wy¿szy z ty³u ni¿ z przodu, o krуtkiej szyi i smuk³ych nogach. Dziкki mo¿liwoœci rozstawiania szeroko palcуw doskonale zeœlizguje siк po g³adkich zboczach, pewnie chodzi po torfowiskach, œniegu i lodowcach. W zimie ¿ywi siк g³уwnie pкdami drzew, w lecie soczystymi roœlinami gуrskimi. Chadza zawsze utartymi œcie¿kami, wiкc ³atwo wpada w pu³apki. Samce posiadaj¹ na œrodku podbrzusza woreczek wydzielaj¹cy pi¿mo, ktуre w stanie œwie¿ym jest kleist¹ mas¹, a wysuszone stanowi proszek o bardzo mi³ym, przejmuj¹cym zapachu. Jeden woreczek zawiera oko³o 30 g pi¿ma, bardzo poszukiwanego przez myœliwych. - zawo³a³ do towarzyszy. - Tygrys ci¹gn¹c go po ziemi rozerwa³ mu pazurami woreczek na podbrzuszu, wydzielaj¹cy pi¿mo. - No, no, naprawdк jesteœ ju¿ œwietnym tropicielem - przyzna³ Smuga. - Gapa ze mnie! Pan szybciej odkry³ woс pi¿ma. - Faktycznie ³epetynк nosisz nie od parady - wtr¹ci³ bosman. - Niuchasz po ziemi niczym ogar. Poka¿ no tк trawkк, ciekaw jestem, jak pachnie pi¿mo! Ostro¿nie pow¹cha³, skrzywi³ siк i mrukn¹³: - Tak samo zalatywa³o w jednej myd³ami na Powiœlu, dok¹d moja staruszka posy³a³a mnie po bielid³o. - Pi¿mo jest w cenie. Wykorzystuje siк je w produkcji lekуw oraz wyrobуw perfumeryjnych jako œrodek utrwalaj¹cy zapach - wyjaœni³ Wilmowski. - Jak widzisz, bosmanie, i Syberia na coœ siк przydaje - doda³ Smuga. - Doœж jednak gadaniny. Tygrysica upolowa³a kabargк. Teraz syta na pewno odpoczywa ze swoimi tygrysiкtami. £atwiej j¹ zaskoczymy. Daleko jeszcze do legowiska? - Mnуstwo blisko - odpar³ Nuczi. - Zaraz za sopk¹ dolina i strumieс. Tam amby spaж w krzakach. Teraz nasza iœж ostro¿nie. Nasza wiedzieж: amby blisko, trzeba cicho byж. Ruszyli œladami tygrysicy. Przedtem musieli powœci¹gaж arkanami psy rw¹ce siк do przodu. Obecnie ogary podtuliwszy ogony samorzutnie trzyma³y siк tu¿ przy nogach mк¿czyzn. Niepewne strzyg³y uszami i zje¿ywszy sierœж na karku, co chwila ostrzegawczo spogl¹da³y na swych panуw. By³ to nieomylny znak, ¿e poczu³y bliskoœж groŸnych drapie¿nikуw. £owcy okr¹¿ywszy wzgуrze, znaleŸli siк w dolince przeciкtej wzd³u¿ kamienistym strumieniem. Jak wskazywa³y œlady, tygrysica zmкczona dŸwiganiem ³upu odpoczywa³a nad wod¹ i gasi³a pragnienie. Nuczi poprowadzi³ teraz ku wylotowi dolinki. Niebawem ujrzeli szeroki pas rуwniny poros³ej bujn¹ traw¹, wysokoœci cz³owieka. Jasny b³кkit nieba stapia³ siк na horyzoncie z nieruchomym w tej chwili morzem zieleni stepowej. - Tam daleko jest batiuszka Amur Batiuszka Amur - Ojciec Amur. - szepn¹³ Nuczi wskazuj¹c d³oni¹ ku po³udniowi. - Chyba znajdujemy siк w pobli¿u Niziny Zejsko-Burejskiej? - zwrуci³ siк Tomek do ojca. Wilmowski skin¹³ g³ow¹ i doda³: - Na pewno wkrуtce tajga cofnie siк st¹d dalej na pу³noc. To jeden z nielicznych na Dalekim Wschodzie obszarуw nadaj¹cych siк pod uprawк roln¹ Rуwniny po³udniowe, jako oœrodki rolnicze, stanowi¹ najwa¿niejsz¹ czкœж Dalekiego Wschodu; g³уwne z nich to: Zejsko-Burejska w Kraju Nadamurskim, na lewym brzegu Amuru miкdzy Zej¹ i Burej¹, oraz Nadchanskaja w Kraju Nadmorskim, ko³o jeziora Chanka. . Nuczi przy³o¿y³ palec do ust nakazuj¹c milczenie. Jego wzrok przeœlizgiwa³ siк po kкpie wierzbowych ³уz, widniej¹cych w odleg³oœci oko³o trzystu metrуw nad brzegiem strumienia. - Tam œpi¹ amby - cicho wyjaœni³. G³уwna grupa wyznaczona do schwytania m³odych tygrysуw musia³a zatoczyж na stepie pу³kole, by siк zbli¿yж do wierzbowych chaszczy z przeciwnej strony. Natomiast bosman i Udad¿alak¹, ktуrych zadaniem by³o utrzymanie tygrysicy z dala od potomstwa mieli iœж wprost ku legowisku. Zgodnie z planem czкœж myœliwych zaszy³a siк w step. Dopiero w jakiœ czas po nich, ju¿ nie kryj¹c siк, bosman z Udad¿alak¹ ruszyli w kierunku nadrzecznych zaroœli. Niebawem rozbrzmia³y przeraŸliwe krzyki, ujadanie psуw i huk strza³уw. Na odg³os wrzawy z traw i krzewуw rosn¹cych wokу³ bajorek poderwa³y siк stada rу¿norakiego ptactwa. Jarz¹bki, ba¿anty, cietrzewie, kuropatwy i dzikie gкsi rozproszy³y siк na wszystkie strony, ³owcy nawet nie zerknкli w ich kierunku. Bo oto z kкpy zaroœli ostro¿nie wychyli³a siк wielka tygrysica. Najpierw ukaza³ siк du¿y, kud³aty ³eb, a potem prкgowane, potк¿ne, czaj¹ce siк cielsko. Bosman od razu zauwa¿y³ wynurzaj¹ce siк z g¹szczu zwierzк. Wskaza³ je towarzyszowi i razem z nim zaszy³ siк w ³ozinк. Zaraz te¿ rozpoczкli prawdziwie piekieln¹ kanonadк. Tygrysica, ujrzawszy napastnikуw, wielkim susem wyskoczy³a na step, po czym zatoczywszy ma³y ³uk, usi³owa³a brzegiem strumienia przedostaж siк do legowiska. Dwуch ³owcуw znуw zagrodzi³o jej drogк, os³aniaj¹c siк ogniem rewolwerowym. Zdezorientowana, rzuci³a siк w strumieс. To p³yn¹c, to biegn¹c, z uporem d¹¿y³a W kierunku kryjуwki swego potomstwa. Nagle nowy rozkrzyczany wrуg ukaza³ siк tam, dok¹d chcia³a dotrzeж. Ostra woс prochu uderzy³a wprost w jej nozdrza. Tymczasem w ³ozinie szala³y dwa ma³e tygrysy. Naciskane przez ludzi i ogary ze wszystkich stron, rozpierzch³y siк w pop³ochu. Jeden z nich przera¿ony wrzaw¹ wpad³ pod nogi ³owcуw, przeœlizn¹³ siк pomiкdzy nimi i wskoczy³ do strumienia. Tygrysica od razu ujrza³a p³yn¹ce tygrysi¹tko. Warknк³a przeci¹gle, zawrуci³a ku przeciwleg³emu brzegowi. Wiedziona macierzyсskim instynktem, wskazywa³a mu drogк ucieczki. Dwaj ³owcy dalej p³oszyli uciekinierуw strza³ami karabinowymi. Drugi m³ody tygrys wydosta³ siк na step. £owcy pod dowуdztwem Nucziego zrкcznymi manewrami zmusili go do ucieczki w dolinkк, a potem w tajgк. Pobiegli za nim, wci¹¿ jeszcze trzymaj¹c psy na smyczach. Rozpocz¹³ siк d³ugi, uci¹¿liwy poœcig. Pocz¹tkowo panicznie przestraszony drapie¿nik znacznie oddali³ siк od pogoni. Nuczi co pewien czas poleca³ spuszczaж ze smyczy jednego psa. Na pierwszy ogieс sz³y najs³absze, bowiem celem myœliwych by³o, aby ca³a sfora jednoczeœnie dopad³a tygrysa. Gdyby najsilniejsze psy by³y puszczone pierwsze, z ca³¹ pewnoœci¹ wyprzedzi³yby s³absze i wtedy, pojedynczo atakuj¹c drapie¿nika, niezawodnie pad³yby jego ofiar¹. W koсcu ostatni pies zosta³ spuszczony ze smyczy. Ujadanie sfory oddala³o siк od ³owcуw. Dopiero po pу³godzinnym poœcigu naszczekiwania zaczк³y siк przybli¿aж. Bieg po g¹szczu tajgi nu¿y³ jednoczeœnie drapie¿nika i pogoс. Myœliwi przedzierali siк przez krzewy, przeskakiwali zwalone pnie drzew i strza³ami dodawali psom odwagi. Pot œcieka³ strumieniami po twarzach ³owcуw. Mimo ¿e zaczyna³o ju¿ brakowaж im w piersiach tchu, wci¹¿ przyspieszali biegu, gdy¿ coraz bli¿sze szczekanie i skowyt psуw zag³usza³y groŸne warczenie broni¹cego siк zajadle tygrysa. Dopadli go! Oparty zadem o poroœniкt¹ mchem i gкstymi pn¹czami zaporк zwalonych pni, co chwila wyrzuca³ do przodu pysk uzbrojony w k³y b¹dŸ te¿ ³ap¹ stara³ siк dosiкgn¹ж ktуregoœ z nacieraj¹cych ogarуw. Psy wygl¹da³y nie mniej dziko od drapie¿nika. Pokryte ciemn¹ wilcz¹ sierœci¹ napiera³y to z bokуw, to z przodu. Ponoszone zapa³em myœliwskim zapomina³y o odniesionych ranach. Ich ruchliwe Ÿrenice pali³y siк krwawym ogniem. Odskoczywszy przed nag³ym ciosem ³apy tygrysa, psy natychmiast prк¿y³y siк do nowego skoku, wysuwaj¹c ostre, szeroko rozwarte pyski. Gwa³townoœж psуw wzros³a znacznie na widok myœliwych. Nuczi wraz z synami szybko zapanowa³ nad niebezpieczn¹ sytuacj¹. G³oœne rozkazy rzucane w jкzyku nanajskim zgrupowa³y psy z jednej strony, podczas gdy z drugiej przyczaili siк ³owcy. Tygrys, zje¿ywszy na karku miкkk¹, gкst¹ sierœж, broni³ siк rozpaczliwie. Nagle jeden z psуw doskoczy³ do niego z boku. Tygrys natychmiast zamachn¹³ siк ³ap¹. Tomek b³yskawicznie zarzuci³ na ni¹ pкtlк arkanu. Drapie¿nik niemal zwin¹³ siк w kab³¹k, szarpn¹³ lin¹, wtedy syn Nucziego uchwyci³ pкtl¹ tyln¹ nogк. Po chwili Wilmowski uwiкzi³ w ten sam sposуb drug¹ przedni¹. Tygrys usi³owa³ przegryŸж sznur, lecz Smuga podszed³ do niego od ty³u i w³asn¹ skуrzan¹ kurtk¹ nakry³ mu ³eb. Niebawem drapie¿nik le¿a³ na ziemi ze zwi¹zanymi ³apami. Nuczi przystan¹³ nad nim i odezwa³ siк powa¿nie: - Ty m¹dry, amba, ty rozumiesz, ty ¿yж d³ugo. Nasza nie zabija! Nasza karmi i uczy. Twуj brat te¿ byж u nasza. On ci powie, ¿e nasza mуwi prawdк. Biali ³owcy starannie ukrywali uœmiechy, przys³uchuj¹c siк przemowie starego tropiciela. Jak wiкkszoœж Goldуw ¿yj¹cych w prymitywnych warunkach, by³ animist¹, wierzy³, ¿e wszystkie rzeczy otaczaj¹ce go s¹ uduchowione, posiadaj¹ w³asn¹ duszк. Z rуwn¹ powag¹ odzywa³ siк do kol¹cego krzaka cierni, jak do drzewa, ktуre musia³ zr¹baж na opa³, czy te¿ do swej starej berdanki, gdy przygotowywa³ j¹ do strza³u. - Ty ju¿ nie musisz mкczyж siк - monologowa³ Nuczi, zarzucaj¹c pкtlк na pysk tygrysa. - Nasza zaniesie twoja do obуz. Nasza da jeœж. Twoja to rozumie, twoja jest m¹dra. - Czy ty naprawdк s¹dzisz, ¿e on rozumie, co mуwisz do niego? - zagadn¹³ Tomek. - Amba taki sam cz³owiek jak nasza - odpar³ Nuczi, ruchem rкki ponaglaj¹c synуw, ktуrzy przesuwali d³ug¹ ¿erdŸ pomiкdzy zwi¹zanymi ³apami tygrysa. £owcy parami na zmianк nieœli m³odego, wa¿¹cego oko³o stu kilogramуw “kodaka”. Stary Gold szed³ obok usprawiedliwiaj¹c siк przed nim, dlaczego musia³ pozbawiж go wolnoœci. Oko w oko i tygryska Wyiskrzone gwiazdami niebo rozpoœciera³o siк nad tajg¹. Wieczуr by³ ciep³y i bezwietrzny. W obozie ³owcуw p³onк³o kilka ognisk. Bosman jeszcze przed zapadniкciem zmroku zaszy³ siк w namiocie. Nie zdj¹³ nawet ochronnej siatki. Z okutan¹ w muœlin g³ow¹ siedzia³ przy dymokurze, to jest trzyno¿nym koszu uplecionym z drutu, i co pewien czas dorzuca³ na roz¿arzone wкgle suchego koсskiego nawozu. £zy ciek³y mu z oczu podra¿nionych gryz¹cym dymem, poci³ siк niepomiernie, lecz z gorliwoœci¹ rzymskiej westalki czuwa³ nad ogniskiem. Zapowiedzia³, ¿e woli uton¹ж we w³asnych ³zach, ni¿ nara¿aж swe cia³o na k¹œliwoœж meszek. Przebywa³ wiкc samotnie w zadymionym namiocie i popija³ z p³askiej butelki swуj ulubiony rum. Tomek siedzia³ na uboczu pod drzewem. Przymru¿onymi oczami spogl¹da³ na obozowisko, nie zwracaj¹c uwagi na meszki wprost szalej¹ce w nieruchomym, wilgotnym powietrzu. Konie i psy trwo¿liwie cisnк³y siк do dymi¹cych ognisk; przera¿a³o je przeci¹g³e, ¿a³osne warczenie tygrysicy, dobiegaj¹ce od czasu do czasu z g³кbi tajgi. Tygrysy w klatkach by³y bardzo niespokojne, coraz to uderza³y cielskami o kraty oddzielaj¹ce je od wolnoœci. Tomek ws³uchiwa³ siк w te odg³osy gniewu i jednoczeœnie obserwowa³ odpoczywaj¹cych towarzyszy. Ojciec gawкdzi³ z synami Nucziego, Smuga opatrywa³ psy pokaleczone podczas ³owуw, a Paw³ow, napchawszy waty w uszy, przysiad³ z nie odstкpuj¹cym go Udad¿alak¹ przy ognisku, jak najdalej od klatek z rozdra¿nionymi tygrysami. Nuczi natomiast na krok nie odstкpowa³ czworono¿nych wiкŸniуw. S³owami usi³owa³ nak³oniж je do spokoju. Zamyœlony Tomek mechanicznie zgarnia³ d³oni¹ meszki lgn¹ce do spoconej twarzy, wydmuchiwa³ je z nosa, wypluwa³ cisn¹ce siк do ust i coraz wiкcej uwagi poœwiкca³ staremu Goldowi. Od porannej poufnej rozmowy ze Smug¹ wci¹¿ zastanawia³ siк, w jaki sposуb mogliby ukryж Zbyszka w obozie po uprowadzeniu go z miejsca zes³ania. Najdziwaczniejsze pomys³y przychodzi³y mu do g³owy, lecz na ¿aden jakoœ nie mуg³ siк zdecydowaж. Naraz spojrza³ na Pawiowa. Agent os³ania³ d³oсmi zapchane wat¹ uszy i spode ³ba nieufnie spogl¹da³ na siedz¹cego u jego boku milcz¹cego Udad¿alakк. W tej w³aœnie chwili Tomkowi b³ysnк³a wspania³a myœl. Podniecony podniуs³ siк i podszed³ do Golda. - S³uchaj Nuczi, mo¿e by tak rozpaliж wiкcej ognisk wokу³ klatek? Meszek jest dzisiaj bez liku - zagadn¹³. - Nasza dosyж pali ogieс. To nie gnus je dra¿ni - odpar³ Gold. - Mnуstwo blisko kr¹¿y matka amby, co nasz ³apaж dzisiaj. - Czy orientujesz siк, gdzie kr¹¿y tygrysica? Gold skin¹³ g³ow¹. - No tak, skrzywdziliœmy j¹, tкskni za swoimi m³odymi - rzek³ Tomek, spod oka obserwuj¹c Nucziego. - Twoja dobrze mуwi - potakn¹³ tropiciel. - Ale nasza kocha ma³e amby i nie krzywdzi. Nasza da jeœж, nasza uczy. - Gdyby tygrysica to wszystko wiedzia³a, na pewno zostawi³aby nas w spokoju - powiedzia³ Tomek. Gold mrukn¹³ coœ, znуw spojrza³ w ciemn¹ tajgк. - Nuczi, pomу¿ mi odszukaж tygrysicк - szepn¹³ Tomek. - Nie, nie, amba gniewa siк mnуstwo bardzo. le byж z nasza - zaoponowa³ Nuczi. Tomek siк zafrasowa³; niebawem znуw powzi¹³ jakiœ pomys³, gdy¿ nieznacznie uœmiechn¹³ siк i rzek³: - Jeœli nie powiesz nikomu, to zdradzк ci pewn¹ tajemnicк. - Stary Gold mуwi mnуstwo ma³o - zapewni³. - Posiadam ukryt¹ w³adzк nad dzikimi zwierzкtami. Potrafiж wzrokiem zmusiж je do pos³uszeсstwa. Gold spojrza³ zdziwiony; z przekornym b³yskiem w oczach odpar³: - To niech twoja mуwi oczami ambom w klatkach, ¿eby by³o cicho! Tomek wzruszy³ ramionami i powiedzia³: - Jeœli synowie twoi robi¹ coœ na twoje polecenie, czy mogк ich od tego odwodziж? A widzisz! M³ode tygrysy odpowiadaj¹ jedynie na zew matki. To tygrysicк nale¿y jakoœ przekonaж, ¿eby przesta³a je przywo³ywaж. Wyt³umaczк jej, ¿e bкdzie im u nas dobrze. - Czy naprawdк mo¿esz to zrobiж? - zdziwi³ siк Gold. - ZaprowadŸ mnie do niej, to sam siк przekonasz. Stary tropiciel waha³ siк jeszcze, ale naiwna ciekawoœж ju¿ bra³a w nim gуrк nad przezornoœci¹. Badawczym wzrokiem mierzy³ m³odzieсca, jakby widzia³ go po raz pierwszy. Po krуtkiej chwili odezwa³ siк: - Moja zaprowadzi do amby! - Dobrze, Nuczi, ale to, co ujrzysz, musisz zachowaж w tajemnicy, dopуki nie wyjedziemy z Syberii. Zgoda? Przyrzeknij! Gold powa¿nie skin¹³ g³ow¹. - A wiкc dobrze! Czekaj tu na mnie, powiem panu Smudze, ¿e pуjdziemy odegnaж tygrysicк. Tomek nieznacznie odwo³a³ Smugк na ubocze. - Ju¿ wiem, w jaki sposуb mo¿emy ukryж Zbyszka w obozie - szepn¹³ przyjacielowi wprost do ucha, przytrzymuj¹c go za ramiк. - Oby tylko pomys³ by³ dobry - odpowiedzia³ Smuga. - Cу¿ takiego wymyœli³eœ? - A wiкc, niech pan uwa¿nie s³ucha... Przez d³ug¹ chwilк wyjawia³ swуj plan. - No i co pan na to? - zakoсczy³. - Zaskoczy³eœ mnie tym pomys³em - odpar³ Smuga. Strzepn¹³ meszki z twarzy i doda³: - To wcale nie jest z³y fortel, chocia¿ na pozуr wydaje siк doœж naiwny. Na szczкœcie dla nas carska policja nie grzeszy zbytni¹ lotnoœci¹ umys³u. - Wiкc zgadza siк pan? - Do wszystkich diab³уw, zgadzam siк! I tak ju¿ straciliœmy wiele cennego czasu. Musimy wykorzystaж najlepsz¹ porк roku do ucieczki, gdy¿ potem nadejœcie surowej zimy mo¿e udaremniж wykonanie naszych zamiarуw. S³uchaj, Tomku, trzeba jednak bкdzie urz¹dziж prуbк. - Zrobimy oczywiœcie, zrobimy! Tomek znуw siк pochyli³ do ucha Smugi. - Niech tak bкdzie, bierz siк do dzie³a, ale b¹dŸ bardzo ostro¿ny. Tygrysica jest rozdra¿niona. Chyba powinienem pуjœж z tob¹ - szepn¹³ Smuga. - Nie, proszк pana. Nuczi by nabra³ podejrzeс. Przecie¿ na niego mogк liczyж! Uœcisn¹³ d³oс przyjacielowi, po czym zdj¹³ sztucer zawieszony na ga³кzi drzewa. Starannie sprawdzi³ dzia³anie spustu i nabi³ broс. Tropiciel czeka³ na niego przy klatkach z tygrysami. Na ramieniu mia³ przewieszon¹ swoj¹ star¹ berdankк. Gold poprowadzi³. Otoczy³a ich czarna, przepastna tajga. Z wolna wzrok ³owcуw przywyka³ do ciemnoœci. W mroku zaczк³y siк zarysowywaж pnie potк¿nych drzew, powalone k³ody i krzewy. Stary Gold szed³ posuwistym, kocim krokiem. Czasem przystawa³ i nas³uchiwa³, to znуw przyklкka³ przyk³adaj¹c ucho do ziemi, zmienia³ kierunek. Tomkowi zdawa³o siк, ¿e wci¹¿ kr¹¿¹ w pobli¿u obozowiska. Po jakimœ czasie by³ ju¿ tego pewny, albowiem pomruki tygrysуw w klatkach oddala³y siк b¹dŸ przybli¿a³y. Nocne kluczenie po dziewiczej tajdze rych³o ich zmкczy³o, tote¿ Tomek ucieszy³ siк, gdy Nuczi przysiad³ na pniaku. Spocz¹³ obok niego. - Nasza czeka na ksiк¿yc. Ciemno, nasza amby nie widzi - szepn¹³ Gold. - Czy uda ci siк w nocy odnaleŸж trop tygrysicy? - tak¿e szeptem zapyta³ Tomek. - Nasza nie mуwiж, amba ca³kiem blisko nasza. Tomek od razu zamilk³. Jeœli stary tropiciel siк nie myli³, nale¿a³o zachowaж jak najdalej id¹c¹ ostro¿noœж. Zacz¹³ nas³uchiwaж; jednoczeœnie wodzi³ wzrokiem po chaszczach. Czas d³u¿y³ siк Tomkowi. £owi³ uchem tajemnicze odg³osy p³yn¹ce z ciemnych g³кbin tajgi. Po dziewiczym lesie nios³y siк jakby g³кbokie westchnienia, pogwary i pomruki przerywane jakimœ dziwnym szumem. Gdzieœ trzasnк³o wal¹ce siк drzewo, plusnк³a woda w bajorze, a potem zapanowa³a cisza. Naraz d³onie Tomka silnie ujк³y sztucer le¿¹cy na kolanach. W krzewach dok³adnie na wprost niego na krуciutki moment zamigota³y dwie fosforyzuj¹ce iskierki. Tomek z³o¿y³ siк do strza³u z biodra. Tygrysica wiкc przysz³a! Gdy jeszcze raz spojrzy, strzeli pomiкdzy p³on¹ce œlepia. Lecz co to?! Niebieskie ogniki b³yskaj¹ bardziej na lewo, inne fosforyzuj¹ z prawej strony, teraz jednoczeœnie zbli¿aj¹ siк bezszelestnie. Serce mocno uderzy³o w piersi m³odzieсca. Sk¹d siк tu nagle wziк³o tyle tygrysуw?! Pochyli³ siк, uniуs³ lufк sztucera. Dlaczego Nuczi nic nie mуwi? Czy¿by zasn¹³? Zerkn¹³ w jego kierunku. Tropiciel siedzia³ spokojnie na k³odzie, opieraj¹c siк plecami o drzewo. Stara berdanka nieruchomo spoczywa³a na jego kolanach. Nie spa³. Jak gdyby nic nadzwyczajnego siк nie dzia³o, spogl¹da³ w gуrк na ga³кzie drzew. “On naprawdк czeka, a¿ ja wzrokiem zmuszк tygrysy do pos³uszeсstwa” - przemknк³o Tomkowi przez myœl. U¿y³ podstкpu, aby nak³oniж przes¹dnego Golda do odszukania tygrysicy w tajdze, i teraz sam wpad³ we w³asne sid³a! W jednej chwili zrozumia³, ¿e nie mo¿e liczyж na jego pomoc w tej rozprawie. Ju¿ siк sprк¿y³, aby powstaж na rуwne nogi, gdy wtem chmary niebieskawych iskierek rozb³ysnк³y woko³o. Œwieci³y wœrуd krzewуw, na ga³кziach drzew, migota³y w powietrzu, nawet trawa u jego stуp skrzy³a siк niby drgaj¹cy ognikami kobierzec. Tomek odetchn¹³ g³кboko - rozluŸni³ miкœnie. “A niech to licho porwie!” - zakl¹³ w duchu. Omal nie parskn¹³ œmiechem. To maleсkie œwietliki Œwietliki (Lampyris noctiluca i inne gatunki) - owady nale¿¹ce do rzкdu chrz¹szczy (Coleopterd). Obie pici œwietlikуw, a niekiedy ju¿ nawet jaja, larwy i poczwarki posiadaj¹ zdolnoœж œwiecenia. Pozostaje ona w zwi¹zku z szybkimi przemianami chemicznymi pewnych substancji, znajduj¹cych siк w ciele tych chrz¹szczy. Przypuszczalnie zreszt¹ œwiecenie chrz¹szczy doros³ych ma w³aœnie znaczenie przy wzajemnym odszukiwaniu siк p³ci przeciwnych. , zwane robaczkami œwiкtojaсskimi, napкdzi³y mu strachu! Opar³ siк o drzewo. D³oni¹ otar³ pot z czo³a. Zerkn¹³ na Golda, czy przypadkiem nie spostrzeg³ jego pomy³ki. Na szczкœcie Nuczi z zadart¹ do gуry g³ow¹ wpatrywa³ siк w iskierki taсcz¹ce wœrуd ga³кzi drzew. Œwietliki skrуci³y Tomkowi czas oczekiwania. Wodzi³ za nimi wzrokiem, podziwia³ piкkn¹ grк mi³osn¹ maleсkich chrz¹szczykуw. Samiczki, nie posiadaj¹ce zazwyczaj zdolnoœci lotu, iskrzy³y siк siedz¹c w trawie i tam wabi³y swych wielbicieli, kr¹¿¹cych w powietrzu ponad nimi. By³o to wspania³e widowisko. Gdzieœ w gуrze w pobli¿u rozbrzmia³o naraz potк¿ne hukanie. “Uhu, uhu!” - donoœnie roznios³o siк po lesie. To puchacz Puchacz (Bubo bubу) - najpospolitszy i najlepiej znany przedstawiciel sуw. Osi¹ga d³ugoœж do 75 cm, charakteryzuj¹ go wiкc pokaŸne rozmiary; ma wyd³u¿one piуrka na przedzie g³owy, tzw. uszy, i krуtkie skrzyd³a. Upierzenie ma gкste, z wierzchu ciemne, rdzawo¿у³te, na gardzieli ¿у³tobia³e, na spodzie rdzawo¿у³te, uszy ciemne. GnieŸdzi siк w ska³ach lub gкstych ga³кziach, szczegуlnie drzew iglastych, a czasem wprost na ziemi przy drzewie lub pniaku. £owi cietrzewie, g³uszce i inne leœne ptaki, zaj¹ce, szczury, wiewiуrki, ¿aby i wiкksze ¿uki, a czкsto bije m³ode sarny. ¯yje na ca³ej pу³nocy Starego Œwiata. Lubi b³otniste, ciemne ostкpy, gdzie poluje nocami. , zwany niekiedy w podaniach ludowych krуlem sуw, wyruszy³ na nocne ³owy. W dali rozleg³ siк g³uchy tкtent racic: zaraz po nim przetoczy³ siк jкkliwy, ¿a³osny ryk jelenia. Gdzieœ, znacznie ju¿ bli¿ej, zaszeleœci³y ga³кzie roztr¹cane przez poro¿a. Œwietliki zniknк³y niemal tak nagle, jak siк uprzednio pojawi³y. Nuczi drgn¹³ zaniepokojony. Pochyli³ siк i nadstawi³ ucha. - Amba idzie... - szepn¹³ po chwili. Tomek ca³y zamieni³ siк w s³uch. Za nimi szeleœci³y krzewy. Rкk¹ dat znak tropicielowi, ostro¿nie powsta³ z pnia i przywar³ plecami do potк¿nego drzewa. Nuczi uczyni³ to samo. Szelest stawa³ siк coraz bli¿szy. Przyt³umiony pomruk rozbrzmiewa³ w pobli¿u, potem zapad³a d³uga, niepokoj¹ca cisza. £owcy zatapiali wzrok w czarne chaszcze. Niemal nieuchwytny szelest ga³кzi rozleg³ siк znуw za ich plecami. Odwrуcili siк twarz¹ ku niebezpieczeсstwu, stale opieraj¹c plecy o drzewo. - Nie mo¿emy tutaj sterczeж do rana, musimy coœ zrobiж - po d³u¿szej chwili szepn¹³ Tomek. - Teraz robiж nic; zaraz bкdzie ksiк¿yc - lakonicznie odpar³ Gold. Nuczi dobrze radzi³. Niebawem pierwsze promienie ksiк¿yca nieœmia³o wpe³z³y pomiкdzy drzewa. W srebrzystej poœwiacie pnie i krzewy przybiera³y dziwaczne kszta³ty. W tej okolicy las nie by³ gкsty, wiкc stopniowo robi³o siк coraz jaœniej. Czas mija³. - Nasza ju¿ mo¿e szukaж amby - odezwa³ siк Nuczi. Tomek ze sztucerem gotowym do strza³u ruszy³ za tropicielem, ktуry niemal bezszelestnie zag³кbi³ siк w zaroœla. Kr¹¿y³ wokу³ drzewa nisko pochylony. Rкkoma ostro¿nie rozsuwa³ ga³кzie krzewуw, wypatrywa³ tropуw. Trwa³o to jakiœ czas. Tomek ju¿ zaczyna³ pow¹tpiewaж w pomyœlny wynik nocnych poszukiwaс, gdy nagle Nuczi przyklкkn¹³. W skupieniu maca³ ziemiк. - Tu ruszy³a wielka amba, twoja niech dobrze patrzy - cicho oznajmi³. Tomek przykucn¹³. D³oсmi odszuka³ wyciœniкte œlady potк¿nych ³ap tygrysicy. Gold by³ niezwykle doœwiadczonym tropicielem. Gdy natrafi³ nawet w nocy na œwie¿e œlady, nie gubi³ ich ju¿ pуŸniej ani na chwilк. Czasem trop by³ mniej wyraŸny na twardszym gruncie, wtedy Nuczi g³кboko wci¹ga³ nosem powietrze, obw¹chiwa³ krzewy, o ktуre mog³o siк otrzeж zwierzк, i odnajduj¹c wкchem charakterystyczn¹ woс jego cia³a, nieomylnie d¹¿y³ za nim. Tomek by³ pe³en podziwu dla myœliwskich umiejкtnoœci starego Golda. Sam przecie¿ tak¿e potrafi³ tropiж zwierzynк, lecz odnalezienie œladуw w tak trudnych warunkach by³o niecodziennie spotykanym mistrzostwem. Nuczi, d¹¿¹c œladami, jeszcze raz obszed³ dooko³a drzewo, pod ktуrym przedtem czatowali. By³ to niezbity dowуd, ¿e drapie¿nik okr¹¿a³ ich i obserwowa³. Tomek nie by³ ju¿ teraz pewny, czy tylko fosforyzuj¹ce œwietliki sta³y siк uprzednio powodem jego przestrachu. Spod drzewa œlady tygrysicy zaczк³y siк oddalaж w kierunku obozowiska myœliwych, po pewnym jednak czasie znуw zawraca³y. Obydwaj ³owcy id¹c za nimi zatoczyli niewielkie ko³o, a gdy w koсcu na w³asnych, dopiero co pozostawionych œladach odkryli powtуrny trop tygrysicy, stanкli przera¿eni. Nie mogli mieж jakichkolwiek w¹tpliwoœci: tygrysica wywabi³a ich z dogodnego do obrony miejsca i obecnie sama skrada³a siк za nimi. Znajdowali siк w niesamowitej sytuacji. Tygrysica mog³a siк czaiж za ka¿dym drzewem czy krzakiem. Tomek przywyk³y do niebezpieczeсstw rych³o zapanowa³ nad podstкpnie wkradaj¹cym siк do jego serca strachem. Przecie¿ po to jedynie nak³oni³ Golda na nocn¹ wyprawк do ostкpu, aby stan¹ж z tygrysica oko w oko. Wsun¹³ kolbк sztucera pod praw¹ pachк, wskazuj¹cy palec opar³ na spuœcie. By³ gotуw. Teraz spojrza³ na Nucziego. Tropiciel sta³ lekko pochylony do przodu. Nas³uchiwa³, jednoczeœnie penetruj¹c wzrokiem okoliczne zaroœla. Gdzieœ w nich czai³ siк drapie¿nik. Nuczi widocznie nie mia³ zamiaru u¿yж broni palnej w razie spotkania tygrysicy. Nad¿arta przez z¹b czasu berdanka spokojnie zwisa³a na pasie na ramieniu. Naiwny jak dziecko krajowiec zapewne wierzy³, ¿e Tomek potrafi wzrokiem nak³oniж zwierzк do pos³uszeсstwa. Zaledwie m³odzieniec spojrza³ na niego, natychmiast zda³ sobie sprawк z w³asnej odpowiedzialnoœci za rozwуj dalszych wypadkуw. Przysun¹³ siк do Nucziego. - Zrobi³eœ swoje, teraz mnie pozwуl dzia³aж! - rozkaza³. - IdŸ tu¿ za mn¹, gdybyœ ujrza³ ambк, tr¹ж mnie w ³okieж. Tyle by³o stanowczoœci w s³owach Tomka, ¿e Gold, podniecony niezwyk³oœci¹ sytuacji, bez sprzeciwu uleg³ jego woli. Tomek ruszy³ pierwszy... Krok za krokiem obchodzi³ najbli¿sze zaroœla. Luf¹ sztucera wolniutko rozsuwa³ ga³кzie, przetrz¹sn¹³ okoliczne krzewy, lecz nie wytropi³ tygrysicy. Nuczi postкpowa³ za nim. Poszukiwania wci¹¿ by³y bezskuteczne. Tomek z wolna siк odprк¿a³; ustкpowa³o napiкcie nerwowe. Tygrysica na pewno odesz³a st¹d, by³ to wiкc koniec niesamowitej nocnej przygody. Wprawdzie takie jej zakoсczenie komplikowa³o plany Tomka, ale mimo to dozna³ uczucia ulgi. Przystan¹³, rezygnuj¹c z dalszego bezcelowego tropienia. Odetchn¹³ pe³n¹ piersi¹ i wtem... poczu³ nik³y odуr dzikiego zwierzкcia. W tej w³aœnie chwili Nuczi da³ mu umуwiony znak. Tygrysica wynurzy³a siк zza wielkiego ja³owca. Ujrzawszy tu¿ przed sob¹ przeœladowcуw, stanк³a jak wryta. Przez chwilк Tomek i bestia spogl¹dali sobie prosto w oczy. Potem tygrysica pochyli³a ³eb, wstrz¹snк³a nim, jakby dra¿ni³a j¹ si³a ludzkiego wzroku. Skurczy³a grzbiet prк¿¹c siк do skoku. Tomek szybkim jak myœl ruchem uniуs³ sztucer do ramienia. Szczкœliwym zbiegiem okolicznoœci niebezpieczne spotkanie nast¹pi³o w ma³ym wiatro³omie, to jest miejscu, gdzie drzewa zosta³y powalone przez wichurк. Wiatro³om porasta³y jedynie rzadkie krzewy, a teraz rozjaœnia³a je poœwiata ksiк¿ycowa. Dziкki temu Tomek mуg³ doœж pewnie z³o¿yж siк do strza³u. Gdy ciemne cielsko poderwa³o siк z ziemi, m³ody ³owca mierzy³ ju¿ pomiкdzy fosforyzuj¹ce œlepia. Nacisn¹³ spust. Zaraz te¿ odepchn¹³ plecami Nucziego i sam uskoczy³ w bok. Tygrysica pad³a ³bem na ziemiк. Przez krуtk¹ chwilк cielsko jej drga³o konwulsyjnie, pazury dar³y poszycie, potem znieruchomia³a. - Wiernyj wystrie³ Celny strza³. - pу³g³osem odezwa³ siк Nuczi. - Amba nie s³ucha mowa oczy? - Nuczi, musia³em zabiж - usprawiedliwia³ siк Tomek. - Amba nie s³ucha, twoja zabiж. Twoja dobrze zabiж - przyzna³ Gold. Usiedli na pniu. Tomek wydoby³ pude³ko papierosуw. Zamyœlony zerka³ na starego tropiciela. Oto pierwsza czкœж planu zosta³a pomyœlnie wykonana, lecz teraz jakoœ nie mуg³ siк zdobyж na to, aby w dalszym ci¹gu wykorzystywaж ³atwowiernoœж uczciwego cz³owieka. Na Syberii, carskiej kolonii, nikt siк nie troszczy³ o szerzenie oœwiaty i postкpu wœrуd krajowcуw. Przecie¿ im bardziej byli zacofani, tym ³atwiej ulegali bezwzglкdnym rosyjskim zarz¹dom. Goldowie rуwnie¿ byli ofiarami zaborczego caryzmu. Z tego wzglкdu Tomek coraz wiкcej nabiera³ przekonania, ¿e Nucziemu mo¿na zaufaж. Dawna przyjaŸс Golda z polskim zes³aсcem oraz jego niemal wrogi stosunek do agenta Pawiowa umacnia³y go w tym przeœwiadczeniu. Tomek rуwnie¿ zaobserwowa³, ¿e ustawiczne docinki rubasznego bosmana Nowickiego pod adresem carskiego agenta zjedna³y im sympatiк Goldуw. Po krуtkiej chwili rozmyœlaс przesta³ siк wahaж. Zgasi³ niedopa³ek papierosa, po czym zagadn¹³: - Nuczi, powiedz mi, co s¹dzisz o Paw³owie? Gold wzruszy³ ramionami i odpar³ lakonicznie: - Krzywe oko, z³e oko. Patrzy tu, patrzy tam, s³ucha i pisze. Potem naczalstwo mуwi: priestupnik w tiuremnyj zamok. Przestкpca do wiкzienia! - Czy nie obawiasz siк, ¿e mu to powtуrzк? Gold spojrza³ Tomkowi prosto w oczy. - Moja myœli: twoja swуj cz³owiek - odpowiedzia³. - Nie mylisz siк, Nuczi. Ja i moi towarzysze jesteœmy przeciwnikami caryzmu. Natomiast darzymy przyjaŸni¹ wszystkich pokrzywdzonych przez cara ludzi. Teraz mogк wyznaж, ¿e muszк uczyniж coœ takiego, o czym Paw³ow nigdy nie powinien siк dowiedzieж. Zapewniam ciк jednak, ¿e Czyn mуj bкdzie s³u¿y³ dobrej sprawie. Czy zechcesz mi dopomуc? - Dobry cz³owiek, dobra sprawa. Twoja powie, moja zrobi. - Czy przyrzekasz, ¿e nikomu nie powiesz? - Twoja mуwi, Gold zrobi i zaraz zapomni. - Dziкkujк ci, Nuczi. By³em pewny, ¿e mo¿emy liczyж na ciebie. Wiemy, ¿e jesteœ biedny. Ciк¿ko pracujesz na kawa³ek chleba. Mam tu dla ciebie sto rubli w z³ocie, przydadz¹ ci siк na pewno. Tomek odpina³ kurtkк, by wydobyж pieni¹dze. Gold zmarszczy³ brwi. Przytrzyma³ jego d³oс. - Przys³uga dla przyjaciela, ruble nie! Matka-tajga karmi swуj cz³owiek. - Przepraszam, Nuczi. Naprawdк nie chcia³em ciк obraziж - zawo³a³ Tomek, mocno œciskaj¹c tward¹ d³oс starego Golda. - Twoja przyjaciel. Twoja mуwi, moja zrobi i zapomni. Bosman w opa³ach Ranek by³ mglisty. Po³udniowo-wschodni letni monsun znуw niуs³ znad morza ciep³e, nasycone wilgoci¹ powietrze. Po tajdze snu³y siк opary, przez ktуre od czasu do czasu nieœmia³o przeœwieca³o s³oсce. Zupe³nie widoczne pogarszanie siк pogody wprawi³o w dobry humor bosmana Nowickiego, wiatr bowiem zapewnia³ znikniкcie dokuczliwych meszek. Tego dnia bosmanowi przypad³a w udziale rola kucharza, wsta³ wiкc ochoczo o œwicie, by nazbieraж na od¿ywczy kompot owocуw limonnika. Teraz samotnie szed³ przez tajgк, niefrasobliwie wymachuj¹c trzymanym w rкku wiaderkiem. Prуcz myœliwskiego no¿a za pasem nie mia³ przy sobie innej broni - gniewne pomruki tygrysуw wiкzionych w obozie przep³oszy³y zwierzynк z najbli¿szej okolicy i bosmanowi zdawa³o siк, ¿e nie grozi mu ¿adne niebezpieczne spotkanie. Wkrуtce odnalaz³ w tajdze krzewy limonnika; zacz¹³ zrywaж ma³e, czerwone niczym jarzкbina owoce. Po pewnym czasie mia³ ich ju¿ pу³ wiaderka. Przerwa³ pracк, usiad³ wygodnie na trawie opieraj¹c siк plecami o drzewo. Wydoby³ z kieszeni fajkк, nabi³ j¹ tytoniem i zapali³. Samotnoœж niebawem znudzi³a towarzyskiego olbrzyma. Przywyk³ do czкstych pogawкdek ze swoim m³odszym przyjacielem, Tomkiem Wilmowskim, tote¿ z pewnym rozgoryczeniem spojrza³ w kierunku obozu. Zachowanie Tomka w czasie ostatnich kilku dni by³o dla niego niezrozumia³e. M³odzieniec nie wdawa³ siк w rozmowy, przebywa³ na uboczu, a nagabywany przez towarzyszy odpowiada³ pу³s³уwkami i tylko od czasu do czasu ukradkiem wymienia³ ze Smug¹ porozumiewawcze spojrzenia. “Co za licho go nagle ugryz³o?” - gubi³ siк w domys³ach marynarz. Od lat stanowili parк wyprуbowanych przyjaciу³. Podczas studiуw Tomka w Londynie bosman odwiedza³ go niemal co miesi¹c. Gawкdzili wtedy do pуŸnej nocy. M³ody przyjaciel zwierza³ mu siк ze wszystkich k³opotуw, zasiкga³ rady. Natomiast na wakacyjnych wyprawach ³owieckich nie rozstawali siк prawie ani na chwilк, poniewa¿ na proœbк ojca bosman czuwa³ wtedy nad jego bezpieczeсstwem. Nic wiкc dziwnego, ¿e doskonale pozna³ s³abostki ch³opca i przywi¹za³ siк nieomal jak do w³asnego syna. “Coœ musi le¿eж mu na w¹trobie, to pewne, ale co? - g³owi³ siк marynarz. - Mo¿e stкskni³ siк za Sally? Nie, nie, tu nie o spуdniczkк chodzi, bo wtedy szuka³by u mnie pociechy! Wie, ¿e w sprawach sercowych mo¿e na mnie polegaж. Jeœli taki roztropny i sprytny ch³opak milczy i zasкpiony ³azi po k¹tach, to jasne jak s³oсce, ¿e sprawa jest znacznie powa¿niejsza.” Wydoby³ z kieszeni p³ask¹ butelkк ulubionego rumu. Poci¹gn¹³ z niej spory ³yk i ciк¿ko westchn¹³ zafrasowany. “Co to poczciwe ch³opczysko mo¿e chowaж w zanadrzu? - zastanawia³ siк dalej. - Oho, czujк ¿e coœ rozjaœnia mi siк w ³epetynie? Utknкliœmy w tajdze i niby to ³apiemy kociaki, a carski szpicel, ktуrego w³adze nam narzuci³y, wci¹¿ zezuje na nas i we wszystko wtyka nos. Zbyszek jest uwiкziony w Nerczyсsku, dok¹d nie mo¿emy siк dostaж bez specjalnego zezwolenia gubernatora. Tfu, do licha! Nie chcia³bym znajdowaж siк w skуrze Smugi! On tu dowуdc¹, na nim spoczywa ca³a odpowiedzialnoœж. Na szczкœcie stary to wyga! Jeœli potajemnie oczkuje z Tomkiem, to ani chybi obydwaj coœ knuj¹. Ho, ho! Ten nasz szkrab naprawdк mуg³by zostaж krуlem cwaniakуw. Ile to razy jego cudaczne pomys³y wyci¹ga³y nas wszystkich z tarapatуw! Ha, skoro oni obydwaj tak uparcie milcz¹, niezawodnie s³usznie robi¹ - staruszek mуj zawsze mуwi³: ticho jediesz, dalsze staniesz.” Zadowolony z toku swego rozumowania jeszcze raz wydoby³ p³ask¹ butelkк. “Nic tak nie rozjaœnia w mуzgownicy jak rum” - mrukn¹³, delektuj¹c siк swoim ulubionym napitkiem. Powtуrnie nabi³ fajkк tytoniem; wkrуtce k³кby dymu unosi³y siк wokу³ niego. Lekki szum ga³кzi zacz¹³ go usypiaж. Opar³ g³owк o drzewo i przymkn¹³ oczy. Naraz wewn¹trz pnia drzewa rozleg³y siк jakieœ podejrzane szmery. Zaintrygowany czujnie nadstawi³ ucha. W drzewie niezawodnie coœ chrobota³o. Otworzy³ oczy, zadar³ do gуry g³owк. O jakiœ metr ponad nim czerni³ siк ma³y otwуr dziupli, zasnuty jeszcze dymem z fajki. “Do stu zdech³ych wielorybуw, czy¿bym moj¹ fajk¹ podra¿ni³ w dziupli jak¹œ gadzinк?” - zaniepokoi³ siк ogromnie. Zerwa³ siк na rуwne nogi. Uci¹³ no¿em d³ug¹ ga³¹Ÿ z krzewu ja³owca i bez namys³u wepchn¹³ j¹ w dziuplк w drzewie. By³o to przys³owiowym w³o¿eniem kija w mrowisko, albowiem dziupla okaza³a siк gniazdem jakichœ bardzo ¿ywotnych zwierz¹tek. Przestraszone wyskakiwa³y z dziupli i wymachuj¹c kitami ogonуw, zwinnie wspina³y siк wy¿ej na ga³кzie. W pierwszej chwili bosman oniemia³ na widok gromady piкknych wiewiуrek Cicho jedziesz, dalej dojedziesz. , ktуre rozbiega³y siк na wszystkie strony, przeskakuj¹c w panice z drzewa na drzewo. Wkrуtce jednak przypomnia³ sobie, ¿e futra wiewiуrek syberyjskich s¹ bardzo poszukiwane, wiкc niezadowolony mrukn¹³: “Niech mnie tajfun porwie! £askawy los zes³a³ mi wspania³e futerka, ktуre mуg³bym podarowaж Sally, a ja przegapi³em tak¹ okazjк!” Teraz widz¹c na w³asne oczy kilkanaœcie gryzoni uciekaj¹cych z jednego gniazda, uwierzy³ w przechwa³ki Nucziego, ktуry kiedyœ mуwi³, ¿e synowie jego potrafi¹ z³owiж nieraz do piкжdziesiкciu “bie³ek” w trakcie jednego polowania. Wiewiуrki przywiod³y bosmanowi na myœl starego Nucziego, wiкc znуw usiad³ na trawie i zacz¹³ rozmyœlaж o ostatnich wydarzeniach. Otу¿ wieczorem tego dnia, kiedy schwytali ju¿ czwartego tygrysa, Tomek i Nuczi wyruszyli potajemnie w tajgк, aby przep³oszyж tygrysicк wa³кsaj¹c¹ siк w pobli¿u. Nocna strzelanina w ostкpie zaniepokoi³a pozosta³ych w obozie towarzyszy. Wilmowski skarci³ potem obydwуch œmia³kуw za niepotrzebne nara¿anie siк na niebezpieczeсstwo. Wtedy w³aœnie Smuga oœwiadczy³, ¿e czas ju¿ zakoсczyж ³owy na tygrysy 1 poprowadziж wyprawк w okolice B³agowieszczeсska, gdzie w nadamurskich suchych ³кgach oraz stepach ³¹kowych roi³o siк od wszelakiego ptactwa. Tam bowiem mieli zapolowaж na du¿e okazy i preparowaж ich skуrki do wypchania. ZapowiedŸ przeniesienia obozu w pobli¿e jednego z g³уwnych miast Dalekiego Wschodu ucieszy³a wszystkich cz³onkуw wyprawy, aczkolwiek ka¿dego z innego powodu. Dla Tomka oraz jego towarzyszy polowanie na ptactwo by³o oczywiœcie jedynie pretekstem przybli¿enia siк do Nerczyсska. Tote¿ radowa³a ich myœl o rych³ym rozpoczкciu akcji maj¹cej doprowadziж do uwolnienia nieszczкsnego zes³aсca. Dla synуw Nucziego, spкdzaj¹cych wiкkszoœж ¿ycia w tajdze, odwiedzenie miasta by³o nie lada wydarzeniem, dla agenta Pawiowa stanowi³o zaœ okazjк do z³o¿enia w³adzom odpowiedniego meldunku i otrzymania dalszych poleceс. Tylko Nuczi nie okaza³ zadowolenia; poprosi³ o krуtk¹ zw³okк. Przed wyruszeniem dalej na zachуd postanowi³ odprowadziж do domu psy poranione podczas ³owуw na tygrysy i zast¹piж je innymi. O œwicie nastкpnego dnia osiod³a³ dwa konie, po czym z psiarni¹ wyruszy³ w drogк. Obecnie lada chwila mo¿na by³o spodziewaж siк jego powrotu. “Za powodzenie naszej wyprawy” - mrukn¹³ bosman poci¹gaj¹c rum z butelki. Nastкpnie, opar³szy siк wygodnie o drzewo, zasn¹³ prawie natychmiast. Natarczywe, g³uche gruchanie oraz trzepot skrzyde³ wschodnio-syberyjskich leœnych synogarlic Wiewiуrki syberyjskie (Sciurus vulgaris sibiricd), w przeciwieсstwie do wiewiуrek europejskich, dostarczaj¹ ³adnego i poszukiwanego futra. Wprawdzie europejskie wiewiуrki rуwnie¿ pokrywaj¹ siк na zimк gкstym, siwym w³osem na bokach cia³a, lecz grzbiet zawsze pozostaje rdzawoczerwony, natomiast futerko gatunku syberyjskiego na jesieс i zimк przybiera jednolity szary kolor bez œladu czerwonego nalotu. Skуrki tych wiewiуrek, zwane bie³inkami, s¹ bardzo cenione na rynku futrzarskim. W ZSRR oko³o 30-40% ca³orocznej sprzeda¿y futer stanowi¹ w³aœnie “bie³ki”. wyrwa³y z b³ogiego snu rozpartego na trawie bosmana. Leniwie otworzy³ oczy. P³owe synogarlice w³aœnie znika³y wœrуd drzew. Nagle jakieœ rozpкdzone rudawobrunatne stworzonko przekozio³kowa³o przez jego pierœ. Poderwa³ siк zaskoczony, by ujrzeж zaj¹ca bielaka Synogarlice (Streptopelia risoria), - gatunek go³кbi pokrewny turkawkom (Streptopelia turtur). Maj¹ piкkny p³owy kolor z czarn¹ obr¹czk¹ na szyi. Wyrу¿niaj¹ siк g³osem z³o¿onym z wyraŸnie brzmi¹cych zg³osek: ku-kru-nu. Pochodz¹ z Afryki i Azji po³udniowej. czmychaj¹cego w rosn¹ce opada³ krzewy limonnika. “Czy¿by klepki pomiesza³y siк w ³epetynach tych zwierzakуw?! - mrukn¹³ zdumiony. - Same pchaj¹ mi siк dzisiaj w rкce!”. Mimo woli spojrza³ w kierunku, z ktуrego musia³ przybiec przestraszony zaj¹c. Zdumienie bosmana natychmiast ust¹pi³o miejsca niepokojowi; o kilka krokуw od siebie ujrza³ baraszkuj¹ce dwa brunatne niedŸwiadki Zaj¹c bielak (Lepus timidus) odznacza siк przede wszystkim tym, ¿e zim¹ zmienia ubarwienie na ca³kowicie bia³e, latem zaœ jest rudawobrunatny. Zmiana barwy zachodzi u tych zwierz¹t wskutek wypadania starych w³osуw i narastania nowych o innym kolorze. Stopy ma pokryte doœж d³ug¹ tward¹ sierœci¹, co stanowi przystosowanie do biegania po œniegu. Bielaki zamieszkuj¹ pу³nocne okolice Starego Œwiata. Liczne podgatunki spotyka siк w Szwecji, Rosji pу³nocnej, Irlandii i w ca³ej pу³nocnej Azji. . “O, do diab³a! Te niedŸwiedzie bachory gotowe jeszcze œci¹gn¹ж mi tu na kark swoj¹ matkк” - pomyœla³ rozgl¹daj¹c siк pospiesznie po okolicznych krzewach. Naraz ca³y znieruchomia³, tylko jego prawa d³oс jak w¹¿ przype³z³a do rкkojeœci tkwi¹cego za pasem myœliwskiego no¿a i mocno zacisnк³a siк na niej. Olbrzymia niedŸwiedzica buszowa³a w krzakach malin. Potк¿nymi ³apami nagina³a ga³кzie b¹dŸ stawa³a na tylnych nogach, by pyskiem dosiкgn¹ж s³odkiego owocu. Bosman powoli opar³ siк plecami o pieс drzewa. Siedzia³ nieruchomo, pocieszaj¹c siк zapewnieniami Smugi, ¿e nawet najsilniejsze gatunki niedŸwiedzi atakuj¹ cz³owieka jedynie wtedy, gdy s¹ przez niego zaczepiane lub zranione. Ewentualna prуba ucieczki mog³a tylko pogorszyж jego sytuacjк. NiedŸwiedzica, mimo pozornie ociк¿a³ego wygl¹du, z ³atwoœci¹ by go dogoni³a. Staniкcie do walki z no¿em w d³oni rуwnie¿ nie rokowa³o nadziei na zwyciкstwo. W tej chwili by³ niemal bezbronny wobec olbrzymiego, s³yn¹cego z niezwyk³ej si³y zwierzкcia. Wprawdzie niektуrzy syberyjscy myœliwi odwa¿ali siк polowaж na niedŸwiedzie, podsuwaj¹c im pod k³y lewe ramiк owiniкte w grub¹ skуrк, podczas gdy praw¹ d³oni¹ wbijali w serce bestii d³ugi, ostry nу¿, lecz do takich zapasуw nale¿a³o posiadaж nie lada wprawк! Najmniejsza niezrкcznoœж oznacza³a nieuchronn¹ straszn¹ œmierж! Bosman nie zna³ uczucia lкku, tote¿ chocia¿ uprzytomni³ sobie w³asn¹ bezsilnoœж, nie wypuœci³ z d³oni rкkojeœci no¿a. Bura niedŸwiedzica nie zwraca³a uwagi na siedz¹cego bez ruchu cz³owieka, za to obydwa baraszkuj¹ce misie coraz bardziej zbli¿a³y siк ku niemu. Bosman, obserwuj¹c niedŸwiedzie igraszki, bezdŸwiкcznie mrukn¹³: “¯eby je tajfun porwa³! Te szczeniaki, jak amen w pacierzu, gotowe wpakowaж mnie w paskudn¹ kaba³к!” Obydwa rozbawione misie oplot³y siк przednimi ³apami jak zapaœnicy i w koсcu walczy³y ju¿ tu¿-tu¿ przy bosmanie. Nagle potoczy³y siк wprost na jego nogi. Grube krople potu wyst¹pi³y na czo³o marynarza, lecz w dalszym ci¹gu siedzia³ nieruchomo. Naraz jeden miœ, szarpniety przez swego braciszka za ucho, pisn¹³ ¿a³oœnie. Olbrzymia niedwiedzica natychmiast odwrуci³a ku nim swуj kud³aty ³eb. Ciк¿ko opad³a na cztery ³apy i powoli ruszy³a ku tarmosz¹cym siк niedŸwiadkom. Bosman spod przymru¿onych powiek obserwowa³ ko³ysz¹ce siк brunatne cielsko. W koсcu niedŸwiedzica dostrzeg³a cz³owieka. Byж mo¿e by³o to jej pierwsze spotkanie z nieznanym stworem, bo zdziwiona przystanк³a na chwilк. Potrz¹snк³a pochylonym ku ziemi ³bem. Rozleg³o siк g³uche mruczenie i jakby mamrotanie. Na odg³os gniewu matki misie przerwa³y zabawк. Szybko i zwinnie podbieg³y do niej. NiedŸwiedzica obw¹cha³a obydwa niedŸwiadki, po czym jednego podrzutem pyska pchnк³a w stronк malinowych zaroœli, a drugiego pogna³a tam uderzeniem ³apy w zadek. Ju¿ nie spojrzawszy nawet na bosmana, truchtem pod¹¿y³a za dzieжmi. Przez pewien czas bosman w dalszym ci¹gu siedzia³ nieruchomo. Potem powolnym ruchem rкki wyci¹gn¹³ z kieszeni butelkк z rumem. Oprу¿ni³ j¹ do dna. Odetchn¹³ g³кboko. “Tfu, do diab³a! Czu³em siк, jakby mnie tkn¹³ parali¿ - mrukn¹³. - Widocznie jednak nie jest mi pisane wyl¹dowaж w niedŸwiedzim brzuchu. Upiek³o mi siк tym razem, ale ju¿ wiкcej nie pуjdк w tajgк bez spluwy!” D³oni¹ zgarn¹³ pot z czo³a. Ociк¿ale powsta³, zabra³ wiaderko z owocami limonnika i lekko ko³ysz¹cym siк krokiem marynarza pospieszy³ do obozu. Niebawem znalaz³ siк w krкgu namiotуw. - Gdzie¿ to podzia³o siк ca³e bractwo? - zagadn¹³ Smugк, rozgl¹daj¹c siк po opustosza³ym obozowisku. Smuga przerwa³ skubanie jarz¹bkуw NiedŸwiedŸ brunatny (Ursus arctos) - w zale¿noœci od rejonu zamieszkiwania, /mianom ulega jego uw³osienie, ubarwienie i budowa czaszki. ¯yje od Hiszpanii po Kamczatkк i od Laponii po Liban i zachodnie Himalaje. z pierza i odpar³ pytaniem na pytanie. - A gdzie¿ to szanowny pan bosman w³уczy³ siк ca³e przedpo³udnie? Komu to przypad³o dzisiaj kucharzowanie? - W³aœnie podskoczy³em po owoc na kompot... - usprawiedliwia³ siк bosman. -1 przy okazji uci¹³em sobie drzemkк pod drzewkiem - doda³ Smuga. - Faktycznie tak mi siк przydarzy³o, ale sk¹d pan wiesz o tym? - S¹dz¹c po d³ugiej nieobecnoœci oraz “wspania³ym” ³upie nietrudno siк tego domyœliж - ironicznie odpar³”Smuga. - Zacz¹³em rozmyœlaж nad tym i owym na osobnoœci, a potem sen mnie trochк zmorzy³, nie denerwuj siк pan, raz dwa upitraszк obiad. Widzк, ¿e nawet postara³eœ siк pan o niez³e danie! Riabczyki Jarz¹bek (Tetrastes bonasid) - kurak leœny. ¯yje na obszarze od Pirenejуw do Oceanu Spokojnego w obszernych, spokojnych lasach, a przede wszystkim w pierwotnych puszczach, tak rуwninnych, jak i gуrzystych. Prowadzi skryty tryb ¿ycia, tokuje w porze godowej. Samiec dochodzi do 45 cm d³ugoœci, odrу¿nia siк od samicy czarn¹ gardziel¹. Jarz¹bki ¿ywi¹ siк koсcami liœci, p¹czkami i jagodami, a w zimie g³уwnie baziami oraz kotkami brzуz, leszczyny, olszyny oraz pкdami czarnych jagуd. to prawdziwy przysmak! - To nie ja upolowa³em te jarz¹bki. Nuczi przywiуz³ je z drogi - wyjaœni³ Smuga. - Czy¿by wrуci³ w czasie mojej nieobecnoœci? Gdzie¿ to siк wszyscy podziali? - Nuczi przyjecha³ przed jak¹œ godzin¹. Namуwi³ ca³e towarzystwo na polowanie na iziubry Riabczyk - po rosyjsku jarz¹bek. , ktуre wypatrzy³ niedaleko st¹d. By³bym rуwnie¿ chкtnie poszed³ z nimi, ale ktoœ musia³ zostaж w obozie. - Ha, wobec tego ruszymy nareszcie ku Nerczyсskowi - ucieszy³ siк bosman. - Jutro o œwicie zaczniemy zwijaж manatki - potwierdzi³ Smuga. - No, to naszemu Tomkowi poprawi siк humor. Zmarkotnia³ ostatnio, nawet wiele nie gada. Jak pan myœlisz, czy uda siк nam osowobodziж tamtego nieboraka? - Przecie¿ jedynie w tym celu zapuœciliœmy siк w syberyjsk¹ g³uszк. Zrobimy wszystko, co bкdzie w naszej mocy. - Oby tylko szczкœcie nam sprzyja³o! Serce mi siк kraje, gdy widzк Tomka smutnego. Poczciwe to ch³opaczysko! Dobrze, ¿e poszed³ na polowanie, przynajmniej trochк siк rozerwie. No, jeœli raz dostaniemy tego zes³aсca w nasze rкce, to ju¿ nie damy go sobie odebraж. - Ciszej mуw, bosmanie, wprawdzie jesteœmy tu sami, lecz nigdy nie wiadomo, co w trawie piszczy - ostrzeg³ Smuga. - Racja, œwiкta racja! Trudno jednak rozmawiaж szeptem w tym ha³asie. Dlaczego te zwierzaki tak siк t³uk¹ po klatkach? Wœciek³y siк, czy co?! Bosman przez chwilк uwa¿nie spogl¹da³ na klatki, w ktуrych uwiкzione by³y tygrysy. Zwierzкta pomrukiwa³y g³oœno i uderza³y cielskami o kraty. - £adny z ciebie pogromca, bosmanie. Kiepsko grasz swoj¹ rolк, za ma³o zajmujesz siк tygrysami - zauwa¿y³ Smuga. - Powinieneœ okazywaж wiкksze zainteresowanie zwierzкtami, aby nie wzbudzaж podejrzeс agenta. Pamiкtaj, ¿e on nas wszystkich bacznie obserwuje! - Kiepsko gram swoj¹ rolк, to prawda! Niemniej kiepski te¿ by³ pomys³ robiж ze mnie pogromcк - oburzy³ siк marynarz. - Wiesz pan przecie¿, ¿e nie lubiк niaсczyж bydl¹t! - Lubisz czy nie lubisz, to twoja rzecz. Teraz nie wolno ci dla w³asnych upodobaс nara¿aж nas na niebezpieczeсstwo. Ha³asuj¹, bo Tomek na pewno nie da³ im œwie¿ej wody do picia. - Chyba mylisz siк pan, wprawdzie nasze ch³opaczysko lubi czasem to i owo zmalowaж, lecz tygrysy pielкgnuje troskliwie niczym niaсka bachory na spacerze w Ogrodzie Saskim. - Spieszy³ siк na polowanie, to i mуg³ zapomnieж - pojednawczo rzek³ Smuga. - SprawdŸ, bosmanie, czy maj¹ wodк! Marynarz zaraz podszed³ do klatek. - Faktycznie, garnki puste - mrukn¹³ pod nosem; porwa³ wiadro i pobieg³ do strumienia. Wkrуtce nape³ni³ wod¹ miski w dwуch klatkach, przykucn¹³ przed trzeci¹. - No, ty przecie¿ masz jeszcze co piж, po jakiego wiкc diab³a t³uczesz siк po klatce jak Marek po piekle? - burcza³, zagl¹daj¹c poprzez prкty. Obserwowa³ rozdra¿nione zwierzк. Tygrys niespokojnie wierci³ siк w klatce, uderza³ bokami o œciany i pomrukiwa³ gniewnie. - Wpakowa³bym ci kawa³ek o³owiu w ³epetynк, to byœ siк zaraz uspokoi³ - rzek³ bosman. W tej w³aœnie chwili tygrys nag³ym skokiem rzuci³ siк na kratк. Bosman b³yskawicznie siк odsun¹³. , - Mo¿na by pomyœleж, ¿e bestia rozumie ludzk¹ mowк - zdziwi³ siк marynarz. - Odsuс siк, bo ci nie nalejк wody i bкdziesz tu siedzia³ z wywieszonym do pasa ozorem! Tygrys nieco cofn¹³ siк od kraty. Bosman znуw podszed³ do klatki, nachyli³ wiadro, gdy wtem tygrys przyskoczy³ do miski i uderzy³ w ni¹ ³ap¹, wylewaj¹c resztkк wody na pogromcк. Bosman upuœci³ wiaderko. Z mokr¹ twarz¹ sta³ pochylony, nie mog¹c wymуwiж ze zdumienia s³owa. Tygrys tymczasem wysun¹³ pomiкdzy kratami ³apк i zacz¹³ odry g³owy waж skobel zamykaj¹cy drzwi klatki. “Pijany jestem albo klepki pomiesza³y mi siк we ³bie” - pomyœla³ bosman, cofaj¹c siк krok za krokiem. Tygrys upora³ siк ze skoblem, pchn¹³ kratк; drzwi stanк³y otworem. Prкgowane cielsko wysunк³o siк z klatki. Bosman wielkim susem dopad³ drzewa, na ktуrego sкku zawieszony by³ karabin, porwa³ broс, z³o¿y³ siк do strza³u i nacisn¹³ spust. Metaliczny szczкk iglicy uderzaj¹cej w prу¿niк ostrzeg³ go, ¿e broс nie jest nabita. - Janie, uwa¿aj! - krzykn¹³ odrzucaj¹c bezu¿yteczny karabin. Zaraz te¿ w jego prawej d³oni b³ysnк³o ostrze myœliwskiego no¿a. Tygrys nie kwapi³ siк do zaatakowania szaleсczo odwa¿nego ³owcy. Wolno uniуs³ siк na tylne ³apy i odezwa³ siк ludzkim, dziwnie znajomym bosmanowi g³osem: - Nie po¿rк ciк, ¿eglarzu, chocia¿ kiszki dobrze mi ju¿ marsza graj¹! Œniada twarz marynarza a¿ poszarza³a z oburzenia. Wyprostowa³ siк, wepchn¹³ nу¿ w pochwк. Spod tygrysiej skуry wynurzy³a siк twarz Tomka. Bosman prze³kn¹³ œlinк, po czym sykn¹³: - Ha, nieŸle zabawiliœcie siк moim kosztem! - Przepraszamy ciк, bosmanie, zapewniamy, ¿e to nie by³ ¿art - powa¿nie powiedzia³ Smuga. - Odbyliœmy generaln¹ prуbк, czy bкdzie mo¿na ukryж zes³aсca w klatce w tygrysiej skуrze. - Wspaniale! Prуba siк uda³a! - wo³a³ Tomek zrzucaj¹c przebranie. Podbieg³ do zdumionego marynarza, uœcisn¹³ go, a potem obj¹³ Smugк i zapyta³: - Czy jest pan zadowolony? - Oczywiœcie, Tomku! - potwierdzi³ Smuga. - Jeœli taki zuch jak nasz bosman da³ siк wyprowadziж w pole, to mo¿emy uznaж, ¿e twуj pomys³ zda³ egzamin. - Paw³ow nie odwa¿y siк zbli¿yж do klatek - mуwi³ Tomek. - Co innego pan bosman! Skуra cierp³a mi na grzbiecie, gdy porwa³ karabin, a potem wydoby³ nу¿. Nawet prawdziwy tygrys mуg³by siк przestraszyж. Czu³y na pochlebstwa marynarz rozchmurzy³ siк i mrukn¹³: - No cу¿, skoro tak, nie mogк siк na was gniewaж. Dla uwolnienia naszego nieboraka chкtnie nie raz da³bym siк wystawiж do wiatru. No, pal was sкk! Faktycznie, sztuczka z tygrysem jest pomys³em pierwszej klasy! Zrуbmy tak¹ prуbк z t¹ gadzin¹ Paw³owem, a jak amen w pacierzu, szlag go trafi na miejscu! Przez chwilк myœla³em, ¿e wszystkie dzikie bydlкta uwziк³y siк dzisiaj na mnie. Ba, ¿eby nie te dwa bachory niedŸwiedzie, to gotуw bym pomyœleж, ¿e i ta niedŸwiedzica w tajdze by³a przebraсcem... - Czy mia³ pan jak¹œ przygodк z niedŸwiedziami? - zaciekawi³ siк Tomek. - liii, nic wa¿nego, drobnostka! Opowiem przy sposobnoœci. Sk¹d, u licha, wytrzasnкliœcie tygrysie przebranie? - Tomek zabi³ tygrysicк, ktуra wa³кsa³a siк w pobli¿uT>bozu, a Nuczi, niby to odprowadzaj¹c poranione psy, zabra³ j¹ do domu i oporz¹dzi³ jak nale¿y - wyjaœni³ Smuga. - To pewno by³o wtedy, gdy strzela³eœ noc¹ w tajdze, a twуj szanowny tatuœ potem ciк ochrzani³ - domyœli³ siк bosman. - Do licha, ale w takim razie musia³eœ dopuœciж Nucziego do tajemnicy. Co bкdzie, jeœli nas zdradzi?! - Niech pan siк uspokoi, nie wszystko mu powiedzia³em. Poza tym to cz³owiek pewny, Iziubr - rosyjska nazwa dalekowschodniego jelenia. nienawidzi caratu. - Niew¹tpliwie musi byж godny zaufania, skoro Sieroszewski Wac³aw Sieroszewski (pseudonim: Sirko i K. Bagrynowski) urodzi³ siк w Wуlce Koz³owskiej ko³o Warszawy w 1858 r., a zmar³ w r. 1945. Za udzia³ w organizacji socjalistycznej L. Waryсskiego by³ zes³any na Sybir, gdzie przybywa³ 15 lat, z czego 12 w Jakucji. Bada³ tam kraj oraz zwyczaje mieszkaсcуw i napisa³ dzie³o 12 lat w Kraju Jakutуw, wydane w Warszawie w 1900 r., za ktуre otrzyma³ z³oty medal Petersburskiego Towarzystwa Geograficznego i pozwolenie na powrуt do kraju. Z ramienia tego Towarzystwa w latach 1902-3 bada³ ludy Wschodniej Syberii, szczegуlnie Ajnуw zamieszkuj¹cych Sachalin oraz pу³nocn¹ Japoniк. Z wyprawy tej powrуci³ do Polski jad¹c przez Koreк, Chiny, Indie i Egipt. Bra³ udzia³ w rewolucji 1905 r. PуŸniej podrу¿owa³ po Europie i Ameryce, wykorzystuj¹c swoje prze¿ycia i spostrze¿enia w utworach literackich. Napisa³ oko³o dwudziestu powieœci i zbiory nowel. wspomina³ o nim twemu ojcu - wtr¹ci³ Smuga. - Chyba masz pan racjк, ja rуwnie¿ znam Sieroszewskiego - pochwali³ siк bosman. - W Warszawie jeszcze, jako wyrostek, terminowa³em na œlusarza w warsztacie kolei warszawsko-wiedeсskiej. Tam w³aœnie zetkn¹³em siк z Sieroszewskim i niejakim Waryсskim Ludwik Waryсski urodzi³ siк w 1856 r. pod Kijowem. Kszta³ci³ siк w Instytucie Technologicznym w Petersburgu, a potem w Instytucie Rolniczym w Pu³awach. Uczestnik rewolucyjnego ruchu studenckiego w Rosji. Najwybitniejszy przedstawiciel pierwszego pokolenia socjalistуw polskich, wspу³za³o¿yciel i jeden z przywуdcуw kу³ek socjalistycznych w Krуlestwie Polskim. Za dzia³alnoœж rewolucyjn¹ w Galicji by³ g³уwnym oskar¿onym w procesie socjalistуw w Krakowie. Uwolniony, wyjecha³ do Genewy, gdzie wspу³redagowa³ czasopismo “Rуwnoœж”. Wspу³twуrca tzw. “brukselskiego programu socjalizmu polskiego”. Jako za³o¿yciel i przywуdca pierwszej partii klasy robotniczej (I Proletariatu), zosta³ aresztowany i s¹dzony w procesie 29 dzia³aczy partii. Wyrok œmierci z³agodzi³ pуŸniej warszawski genera³-gubernator Hurko na 16 lat katorgi na Syberii. Waryсski zmar³ w wiкzieniu w Szlisselburgu w 1889 r. , ktуrzy agitowali robotnikуw za socjalizmem. Obydwaj nie mieli chyba wiкcej jak po osiemnaœcie lat, a gadali niczym profesorowie. Tкgie to ³epetyny i patrioci! - Dlatego te¿ carat ich przeœladowa³ - doda³ Tomek. - No, no, ale nie wiedzia³em, ¿e mo¿e pan siк poszczyciж tak wybitnymi znajomymi! Wac³aw Sieroszewski z zes³aсca sta³ siк pisarzem i zas³u¿onym badaczem Azji, a Ludwik Waryсski, jako za³o¿yciel pierwszej polskiej partii robotniczej, zas¹dzony by³ na szubienicк wraz z piкcioma towarzyszami. Bosman smutno pokiwa³ g³ow¹ i rzek³: - Pamiкtam dobrze уw proces Proletariatczykуw, na ktуrym skazano Waryсskiego. Chocia¿ wtedy unikn¹³ œmierci, i tak zgin¹³ w wiкzieniu. Za to Sieroszewskiemu siк upiek³o! Przetrzyma³ piкtnaœcie lat na Syberii! Nawet czyta³em tк jego ksi¹¿kк o Jakutach, za ktуr¹ car pozwoli³ mu wrуciж do kraju. Ano, skoro Sieroszewski rekomendowa³ ojcu tego Nucziego, to chyba musimy mu zawierzyж. - Oczywiœcie i ja wola³bym nie wtajemniczaж nikogo obcego w nasze plany, ale w takiej sytuacji pomoc krajowca mo¿e znacznie u³atwiж wykonanie zadania - powiedzia³ Smuga. - Gdybyœcie s³yszeli moj¹ rozmowк z Nuczim, nie ¿ywilibyœcie ¿adnych obaw. Ja mu wierzк! - ¿arliwie zapewni³ Tomek. - Nie przeczк, potrafisz wyniuchaж sojusznikуw - wtуrowa³ bosman. - No, koledzy! Doœж tej gadaniny! - przerwa³ dyskusjк Smuga. - Nasi mog¹ nied³ugo wrуciж. Bierzmy siк do roboty! Tomku, dobrze ukryj w jukach skуrк tygrysa, a ty, bosmanie, pitraœ obiad, bo wszyscy jesteœmy g³odni. Wkrуtce z kot³a zawieszonego nad ogniskiem unosi³ siк nкc¹cy zapach. Bosman z warz¹chwi¹ w d³oni dwoi³ siк i troi³, jednoczeœnie zasypuj¹c przyjaciу³ pytaniami. - Chytrze to obmyœliliœcie, nie ma co mуwiж! - perorowa³ z cicha. - Zbyszek ukryty w klatce mo¿e udawaж tygrysa, ale przecie¿ nawet taki Paw³ow po³apie siк raz dwa, ¿e przyby³o nam jedno dzikie bydlк, ktуrego nie schwytaliœmy. Jak mu to wyt³umaczymy? - Paw³ow niczego nie spostrze¿e, poniewa¿ po kryjomu wypuœcimy na wolnoœж jednego tygrysa - wyjaœni³ Tomek. - Dobra nasza, bojк siк tylko, czy nieborak wytrzyma w tej skуrze. Gotуw siк udusiж w przebraniu. - Przez jakiœ czas musi siк pomкczyж - odpowiedzia³ Tomek. - Gdy ukryjemy Zbyszka w klatce, natychmiast zwiniemy obуz i wyruszymy do Chabarowska, tam zaœ wynajmiemy dla zwierz¹t oddzielny wagon towarowy, w ktуrym na zmianк bкdziemy pe³nili dy¿ury. Nikt obcy do niego nie wejdzie, a tym samym Zbyszek odzyska nieco swobody. - Prawda, prawda, nie przysz³o mi to do g³owy - ucieszy³ siк bosman. - Gdyby zaœ w czasie postoju na stacji jakiœ ciekawski wtyka³ nos do nas, to patyczkiem poszturcham prawdziwe tygrysy, ¿eby siк zez³oœci³y, a wtedy na pewno zaraz weŸmie nogi za pas. Czas szybko mija³ im na snuciu coraz to fantastyczniejszych pomys³уw. W koсcu bosman uderzy³ warz¹chwi¹ w patelniк i oznajmi³, ¿e posi³ek jest ju¿ przygotowany. - Coœ nasi d³ugo nie wracaj¹ - rzek³ Tomek, niecierpliwie zerkaj¹c na dymi¹cy kocio³. - Jestem g³odny, czy bкdziemy na nich czekali? - Twуj ojciec i Udad¿alaka na pewno umyœlnie przeci¹gaj¹ nieobecnoœж w obozie, aby pozostawiж nam dosyж czasu na prуbк z przebraniem siк za tygrysa. Dawaj obiad bosmanie, bo i mnie kiszki marsza graj¹ - odpowiedzia³ Smuga. - Jedzmy, i to prкdko, bo coœ mi siк wydaje, ¿e wkrуtce deszcz zaleje ognisko - przytakn¹³ bosman, niespokojnie spogl¹daj¹c w niebo. - Oby nasi tylko zd¹¿yli wrуciж przed nawa³nic¹! - Czy pan wrу¿y burzк? - zaniepokoi³ siк Tomek, rozstawiaj¹c blaszane naczynia. - Wed³ug mnie nic nie zapowiada zmiany pogody. - Cу¿ by tam taki szczur l¹dowy jak ty mуg³ wyniuchaж? - odpar³ bosman protekcjonalnym tonem. - Zapamiкtaj, brachu, ¿e oko i nos majtka potrafi¹ zast¹piж najlepszy barometr. Wyczuwam gwa³town¹ zmianк ciœnienia powietrza. Las zas³ania nam widnokr¹g i dlatego nie widzimy czarnych chmur gromadz¹cych siк szybko na po³udniowym horyzoncie. Nadci¹ga burza, i to nie byle jaka! Pospiesznie zjedli fasolow¹ zupк oraz potrawkк z jarz¹bkуw z ¿ytnimi sucharami i s³onin¹, po czyrh zaczкli sprawdzaж liny przytrzymuj¹ce p³achty namiotуw oraz umacniaж wкz³y zaciœniкte na ¿elaznych ko³kach wbitych w ziemiк. Potem spкdzili konie z ³¹ki, przywi¹zali je arkanami do wozуw, a kot³y z jedzeniem wkopali w ziemiк w najwiкkszym namiocie. Nim minк³a godzina, ostry podmuch wiatru uderzy³ w tajgк i zako³ysa³ wierzcho³kami drzew. Trуjka przyjaciу³ co chwila z niepokojem spogl¹da³a w kierunku po³udniowym, sk¹d powinni nadejœж towarzysze. Czy zd¹¿¹ wrуciж przed burz¹? W tej czкœci kontynentu azjatyckiego pod koniec lata spotykaj¹ siк nieraz potк¿ne, ciep³e morskie pr¹dy powietrzne ze s³abymi pr¹dami l¹dowymi, ch³odnymi. Wtedy to tworzy siк ognisko niskiego ciœnienia, zwane inaczej cyklonem, do ktуrego œrodka wiatry wiej¹ ze wszystkich stron, w kierunku przeciwnym do ruchu wskazуwek zegara. Szczegуlnie cyklony nadchodz¹ce z po³udnia wywo³uj¹ gwa³towne ulewy i porywiste wiatry, ktуre wyrz¹dzaj¹ wielkie spustoszenia. Niebezpiecznie jest w takim czasie znajdowaж siк w tajdze, poniewa¿ nieraz pod naporem wichury drzewa padaj¹ pokotem na ziemiк. Nagle pociemnia³o na dworze, chocia¿ daleko jeszcze by³o do zachodu s³oсca. Czarne jak smo³a chmury pokry³y niebo. Wiatr przybiera³ na sile. - Panie Smuga! Przywi¹¿my klatki z tygrysami do drzew! - zawo³a³ bosman. - Dlaczego oni tak d³ugo nie wracaj¹? - denerwowa³ siк Tomek przygotowuj¹c powrozy. - ¯eby tylko nie przydarzy³o im siк coœ z³ego w tajdze podczas burzy! - Nie obawiaj siк, Nuczi jest z nimi, on zaradzi z³u - pocieszy³ go Smuga. Zaledwie zd¹¿yli umocowaж klatki, wiatr przyniуs³ z g³кbi tajgi odg³osy strza³уw. - To nasi! Uciekaj¹ przed nawa³nic¹, wska¿my im kierunek! - krzykn¹³ Tomek. Pobiegli do namiotуw po karabiny. P,o chwili rozbrzmia³y trzy salwy jedna po drugiej. Odpowiedzia³y im, znacznie ju¿ bli¿sze, strza³y w tajdze. B³yskawica przeciк³a czerс chmur na niebosk³onie. W blasku jej trzej przyjaciele ujrzeli sforк psуw i gromadк jeŸdŸcуw wynurzaj¹cych siк z lasu na polanк. - Gdyby nie Nuczi, nie odnaleŸlibyœmy obozu - wo³a³ Wilmowski zeskakuj¹c z wierzchowca. - Nareszcie jesteœcie, denerwowaliœmy siк, ¿e d³ugo nie wracacie - mуwi³ Tomek, pomagaj¹c ojcu rozkulbaczyж konia. Wilmowski ogarn¹³ syna ramieniem, przy³o¿ywszy usta do jego ucha zapyta³: - No, jak wypad³a prуba z tygrysem? - Doskonale, tatusiu - odpowiedzia³ ch³opiec œciskaj¹c ojca. Pierwsze grube krople deszczu spad³y na polanк. G³uchy grzmot przetoczy³ siк z po³udnia na pу³noc. Wicher powia³ z huraganow¹ moc¹. Targn¹³ konarami drzew, chwyci³ siк za bary ze stuletnimi pniami. Nagina³ je ku ziemi, œwiszcz¹c i dysz¹c z wysi³ku; czasem ustawa³ na chwilк, jakby dla nabrania g³кbokiego oddechu, by ze wzmo¿on¹ furi¹ znуw uderzyж na oœlep. Dziewicza tajga mк¿nie stawia³a czo³o. Korzeniami drzew kurczowo wpija³a siк w ziemiк, a smuk³ymi, giкtkimi wierzcho³kami na odlew smaga³a wichurк. Bуr nape³ni³y przeci¹g³e grzmoty, jкkliwe poœwisty, zag³uszane od czasu do czasu triumfalnym wyciem nawa³nicy, gdy z dzikim ³omotem powala³a przeciwnika na ziemiк. Trzy groŸne ¿ywio³y chyba siк sprzysiкg³y, by zniszczyж tajgк. Wicher rwa³ j¹ pazurami, przygina³ do poddaсczego pok³onu, gwa³towne strumienie deszczu wyrywa³y jej ziemiк spod stуp, a pioruny przypieka³y ¿ywym ogniem. Tajga dr¿a³a pod straszliwymi ciosami, niemal pada³a na ziemiк, lecz po ka¿dym morderczym uderzeniu wci¹¿ dŸwiga³a siк z kolan i niezliczonymi ramionami ur¹gliwie wystrzela³a w gуrк ku zagniewanemu niebu. By³a to dla ³owcуw bardzo ciк¿ka, denerwuj¹ca noc. Na szczкœcie puszcza okalaj¹ca obуz nieco ³agodzi³a si³к uderzeс wichury. Mimo to musieli do œwitu walczyж o ocalenie swego dobytku, wiatr bowiem rwa³ namioty, wywraca³ wozy, porywa³ sprzкty i rozprasza³ zwierzкta. Dopiero nad samym ranem burza trochк ucich³a: wiatr zel¿a³, a ulewny deszcz przemieni³ siк w kapuœniaczek. Utrudzeni ³owcy najpierw doprowadzili do jakiego takiego porz¹dku obуz, potem dopiero udali siк na zas³u¿ony odpoczynek. Kapitan Niekrasow Po trzech dniach uci¹¿liwego przedzierania siк przez rozmiкk³¹ po ulewie tajgк karawana ³owiecka dotar³a do lewego brzegu Amuru Amur powstaje z po³¹czenia rzek Szylka i Arguс. Liczy oko³o 4510 km d³ugoœci wraz z Szy³k¹ i Ononem, a powierzchnia jego dorzeca wynosi 1843 tyœ. km, 1osmda oko³o 200 dop³ywуw; najwa¿niejsze z nich to: Zeja, Bureja, Amguс, Sungari i t Insuri. Wpada do Cieœniny Tatarskiej. Amur na przestrzeni oko³o 3000 km stanowi granic? paсstwow¹ miкdzy ZSRR i Chiсsk¹ Republik¹ Ludow¹. Jest wa¿n¹ drogi) “ >.lni$. Nazwa Amur prawdopodobnie pochodzi od s³owa Mamu - wrу¿biarskiego /.i k i^ciu Goldуw, ktуrym nadrzeczni mieszkaсcy przywitali pierwszych Kozakуw. Chinczycy zw¹ go Wu-lung-ciang, czyli Rzek¹ Fok, lub Hejlung-ciang tj. Rzckq C/nrncgo Smoka; u Mongo³уw zwie siк Kara Mureс, a u Mand¿urуw Szaс Chaljan, co w obydwu wypadkach oznacza “Czarna Rzeka”. , najwiкkszej rzeki na Rosyjskim Dalekim Wschodzie. Smuga zarz¹dzi³ postуj przy ma³ej przystani rzecznej, gdzie statki zatrzymywa³y siк w celu uzupe³nienia zapasu drewna opa³owego, ktуrym wуwczas palono w piecach pod kot³ami. Podrу¿owanie statkiem by³o dla ³owcуw dogodniejsze ni¿ jazda wozami z³ym traktem. Przede wszystkim Umo¿liwia³o rozej r¿enie siк po okolicy i wybranie nad brzegiem rzeki odpowiedniego miejsca na roz³o¿enie obozu. Nie nastrкcza³o rуwnie¿ trudnoœci w zdobywaniu tygrysom po¿ywienia oraz paszy dla koni, poniewa¿ specjalnie wynajкty dla wyprawy statek mуg³ siк zatrzymywaж w dowolnym miejscu na ¿¹danie podrу¿nych. Przystaс rzeczn¹ stanowi³a, u³o¿ona na trzech starych ³odziach, ma³a platforma sklecona z desek. Na brzegu obok niej sta³o kilka nкdznych sza³asуw zbudowanych z p³atуw cedrowej kory, w ktуrych koczowali chiсscy robotnicy, trudni¹cy siк przygotowywaniem oraz, zaladunkiem drewna na statki. Przedsiкbiorstwa ¿eglugi rzecznej czкsto musia³y sprowadzaж z s¹siedniej Mand¿urii Chiсczykуw do wyrкbu lasu, gdy¿ zamieszkali nad Amurem Kozacy szy³kiсscy, amurscy i ussurujscy byli bardzo niesumiennymi dostawcami. Nasi ³owcy dowiedzieli siк od Chiсczykуw, ¿e w ci¹gu nastкpnego dnia spodziewaj¹ siк przejazdu dwуch statkуw: w dу³ rzeki pasa¿ersko-holowniczego i w gуrк rzeki pocztowo-pasa¿erskiego. Nie by³a to zbyt pomyœlna wiadomoœж. Dla celуw wyprawy najbardziej nadawa³ siк zwyk³y parostatek holowniczy, d¹¿¹cy w gуrк rzeki bez ³adunku i pasa¿erуw. Wobec tego postanowili czekaж w pobli¿u przystani na lepsz¹ okazjк. Nuczi i jego synowie wraz z Udad¿alak¹ przyst¹pili do prac obozowych, biali ³owcy zaœ, korzystaj¹c z chwili wytchnienia, wdali siк w pogawкdkк z chiсskimi robotnikami. Kulisi pracowali ciк¿ko od œwitu a¿ do zmierzchu. Œcinali drzewa w pobliskiej tajdze, przepi³owywali je na kloce o odpowiednich wymiarach, a te z kolei ciкli na szczapy, przenosili na wybrze¿e obok przystani i za³adowywali na przybijaj¹ce do niej w tym celu parostatki. Aby ciк¿ka, Ÿle op³acana praca przynosi³a im jakieœ zyski, musieli na w³asn¹ rкkк zdobywaж sobie po¿ywienie. Z tego powodu krуtkie chwile odpoczynku spкdzali na ³owieniu ryb, ktуrych, na szczкœcie dla nadbrze¿nych mieszkaсcуw, ¿yje w Amurze i jego dop³ywach a¿ dziewiкжdziesi¹t dziewiкж gatunkуw Dla porуwnania mo¿na przypomnieж, ¿e w rzekach dorzecza Wo³gi ¿yje 75 gatunkуw ryb. . Dziкki szczodremu Amurowi strawк biednych Chiсczykуw stanowi³y szeroko rozpowszechnione na Syberii: minogi, tajmeny, lenoki, kipienie amurskie, jak rуwnie¿ spotykane w Amurze gatunki indyjskie, przede wszystkim spoœrуd karpiowatych - bambuza oraz z sumowatych - kosatka, a tak¿e chiсski gatunek podzwrotnikowego wк¿og³owa Bambuza (Elopichthys bambusa), kosatka (Pseudobagrus fluviodraco); wк¿og³уw (Op-hicephalus). i ¿yj¹ce jedynie w Amurze ryby jesiotrowate: jesiotr amurski i ka³uga Jesiotr amurski (Acipenser schrenki) i ka³uga (Huso dawicuœ), zastкpuj¹ca w Amurze nie spotykan¹ na Syberii biehigк, s¹ gatunkami jesiotrowymi endemicznymi, czyli wystкpuj¹cymi tylko na ograniczonym terenie. . Mimo to okres sytoœci prze¿ywali biedni kulisi jedynie w czasie, gdy ryby ³ososiowate Po³owy ³ososi pacyficznych (keta, gorbusza, kizucz i czawycza) stanowi¹ podstawк rybo³уwstwa amurskiego. przyp³ywa³y z ¿erowisk morskich do rzeki na tar³o. Wtedy rуwnie¿ niemal wszyscy nadrzeczni mieszkaсcy stawali siк rybakami. Z Morza Ochockiego keta, a z Morza Japoсskiego gorbusza wdziera³y siк ogromnymi ³awicami pod pr¹d rzeki na odleg³oœж od 500 do 1000 kilometrуw do tarlisk, po³o¿onych w Ÿrуd³owych odcinkach drobnych strumieni gуrskich. Wуwczas mo¿na by³o ³owiж je wprost go³ymi rкkami. Po odbyciu tar³a ginк³y prawie wszystkie ryby, ktуre przep³ynк³y w gуrк rzek, a woda wyrzuca³a ju¿ nie¿ywe na mielizny, gdzie pokrywane przez namu³y rzeczne, przyczynia³y siк do u¿yŸniania gleby. W okresie po³owu ³ososi mieszkaсcy nadamurscy przygotowywali na zimк zapasy suszonych ryb dla ludzi i psуw, ktуre w tych stronach czкsto s³u¿y³y jako zwierzкta poci¹gowe. Wtedy w pobli¿u osad, na ca³ym wybrze¿u po obydwуch stronach rzeki, spotyka³o siк d³ugie szeregi specjalnie zbudowanych do suszenia ryb “podmostkуw”, obwieszonych po³yskliwymi, ¿у³torу¿owymi p³atami ³ososiowego miкsa. Chiсczycy, ubrani w po³atane szafirowe kurtki i spodnie oraz domowego wyrobu kapelusze z kory brzozowej, uprzejmie udzielali wszelkich wyjaœnieс, pos³uguj¹c siк ¿argonem rosyjsko-chiсskim. Nastкpny dzieс potwierdzi³ relacje kulisуw. Jeszcze przed po³udniem przycumowa³ do przystani, p³yn¹cy w gуrк rzeki, pocztowo-pasa¿erski parostatek “Wiera”, nale¿¹cy do Kompanii Amurskiego Parochodstwa. Podczas gdy kulisi ³adowali drewno, ³owcy, zaproszeni przcz kapitana na szklaneczkк herbaty z ogniem, jak nazywa³ herbat? z dolewk¹ araku, weszli na statek. Na parowcu przy burcie st³oczyli siк pasa¿erowie pok³adowi oraz I i II klasy. Znajdowali siк wœrуd nich zamo¿ni kupcy z,c Slreteсska i Nerczyсska, wojskowi udaj¹cy siк na urlopy, proœci Kozacy, pop rosyjski o d³ugiej, siwej brodzie, korzystaj¹cy z okazji, by kwestowaж na swoj¹ cerkiew, dwie ¿ony oficerуw z W³adywostoku jad¹ce odwiedziж rodziny w Nerczyсsku, kilku Buriatуw oraz gromadka Tunguzуw i Udehejcуw obojga p³ci. Wszyscy ciekawie spogl¹dali na obуz ³owcуw dzikich zwierz¹t, a potem zaproszonych na pok³ad otoczyli zwartym ko³em. Posypa³y siк s³owa powitalne i pytania. Tomek wda³ siк w rozmowк z jednym kupcem z Nerczyсska, lecz Wilmowski szepn¹³ synowi, aby o nic nie pyta³. Agent Paw³ow pilnie nadstawia³ ucha, ka¿de nieostrozne s³owo mog³o wzbudziж jego podejrzenie. Kapitan Kramer, Niemiec z pochodzenia, mimo woli wybawi³ ³owcуw z k³opotu, zapniszajuc ich do swej kajuty. Zasiedli przy pod³u¿nym stole, na ktуrym wnet pojawi³y siк dwie butelki araku oraz dymi¹cy par¹ samowar. Po grzecznoœciowych powitaniach Kramer zagadn¹³ Wilmowskiego o powуd zatrzymania siк w tak nкdznej przystani. Zaledwie us³ysza³ wyjaœnienie, klepn¹³ siк d³oni¹ w udo i zawo³a³: - Macie szczкœcie, panowie! Zaraz o œwicie wymin¹³em holownik “Sungasza”, wlok¹cy siк z dwiema barkami. Kapitan by³ w nie najlepszym humorze, poniewa¿ na zlecenie kupca Naszkina jedzie do Streteсska po transport futer, a w tк stronк trafi³ mu siк tylko drobnicowy ³adunek konserw rybnych. Zaledwie Kramer wspomnia³ nazwisko Naszkina, nasi ³owcy, zaintrygowani, wymienili porozumiewawcze spojrzenia. Sprytny bosman, chc¹c odwrуciж uwagк Pawiowa od rozmowy, szepn¹³ mu coœ do ucha. Paw³ow powesela³ i kiwn¹³ g³ow¹, wtedy bosman nape³ni³ jego i swoj¹ szklankк samym arakiem. Wilmowski spostrzeg³ to zaraz i gdy obydwaj zajкci sob¹ stukali siк szklankami, rzek³: - By³by to dla nas naprawdк korzystny zbieg okolicznoœci. Oby tylko kapitan “Sungaszy” zechcia³ nas zabraж na swуj holownik. - Zgodzi siк na pewno - potwierdzi³ Kramer, pogardliwie wydymaj¹c usta. - Tacy jak on potrafi¹ czekaж i nigdy siк nie spiesz¹. To by³y kator¿nik. Kator¿nik - wiкzieс skazany na katorgк, czyli ciк¿kie roboty. - Dziкkujк za tк informacjк - odpowiedzia³ Wilmowski. - £atwiej dojdziemy z nim do porozumienia. - Ubijecie interes, nie pogardzi zarobkiem - mуwi³ Kramer. - Nikt na Syberii nie odtr¹ca rкki podsuwaj¹cej paсstwowe papierki ze stemplem bankowym. To kraj wszelkich mo¿liwoœci i... ³apуwek. Posmarujesz, pojedziesz! Wilmowski zamilk³, a do rozmowy wtr¹ci³ siк Smuga: - S³ysza³em we W³adywostoku o Naszkinie. O ile nie mylк siк, handluje futrami. Mуwiono mi jednak, ¿e mieszka w Nerczyсsku. - Istotnie, dobrze panu mуwiono, mieszka w Nerczyсsku, i to w najokazalszym pa³acu, ktуry odkupi³ od Butina, gdy ten zacz¹³ bankrutowaж na swoich kopalniach. To syberyjski potentat - wyjaœni³ Kramer. - Faktorie Naszkina rozsiane s¹ po ca³ej Wschodniej Syberii. Ma swoj¹ filiк rуwnie¿ w Streteсsku, gdzie rozpoczyna siк i koсczy ¿egluga na Amurze. - Czort z nim! Zdrowie pana, panie kapitanie - powiedzia³ Smuga, unosz¹c szklankк. - Zdrowie mi³ych goœci - zawo³a³ Kramer. Niebawem oprу¿nili obydwie butelki araku. Chiсczycy ukoсczyli za³adunek drewna, Kramer z ¿alem ¿egna³ ³owcуw, t³umacz¹c siк, ¿e s³u¿ba nie dru¿ba, szczegуlnie na pocztowym parostatku. - Co innego taka “Sungasza” - mуwi³, wylewnie œciskaj¹c w progu kajuty d³oс bosmana, ktуrego naprawdк uwa¿a³ na Niemca. - Jej kapitan mo¿e poczekaж na was dzieс, dwa, a nawet i tydzieс, jeœli tylko mu siк to op³aci. No, ¿yczк pomyœlnych ³owуw. Goœcie zeszli na l¹d, “Wiera” przy akompaniamencie ryku syreny odbi³a od przystani i, sypi¹c z komina roz¿arzonymi iskrami, wkrуtce zniknк³a za zakrкtem rzeki. £owcy, korzystaj¹c z tego, ¿e Paw³ow zainteresowa³ siк Chiсczykami, przystanкli na uboczu, by swobodniej porozmawiaж. - G³upie Niemczysko udzieli³o nam wa¿nych informacji - zacz¹³ bosman. - A¿ mnie w do³ku œcisnк³o, gdy wspomnia³ tego Naszkina. - Szkoda, ¿e nie mogliœmy wiкcej go wypytaж - wtr¹ci³ Tomek. - Œwierzbia³ mnie jкzyk, prawdк mуwi¹c... - Nie ma czego ¿a³owaж - zauwa¿y³ Smuga. - Naszkin na pewno zatrudnia wielu pracownikуw. W¹tpiк, czy Kramer zainteresowa³by siк zes³aсcem, ktуry z ca³¹ pewnoœci¹ nie otrzyma³ wa¿niejszego stanowiska. - Masz racjк, Janie - rzek³ Wilmowski. - Z jakim lekcewa¿eniem mуwi³ o kapitanie “Sungaszy” jako o by³ym kator¿niku! - Mo¿e od niego dowiemy siк wiкcej - rzek³ Tomek. - Nie radzк zdradzaж naszych zainteresowaс - powiedzia³ Smuga. - Sprawdziliœmy ju¿, ¿e Naszkin naprawdк mieszka w Nerczyсsku. To najwa¿niejsza wiadomoœж. Wchodzimy coraz g³кbiej wilkowi w gard³o. Jedno nie przemyœlane posuniкcie mo¿e siк przyczyniж do naszej klкski. - Ca³kowicie zgadzam siк z tob¹, Janie. Jesteœ dowуdc¹ wyprawy, reszta niech tylko dobrze s³ucha i... milczy - stanowczo powiedzia³ Wilmowski. - Zgoda, szanowni koledzy, zgoda - przytakn¹³ bosman. - Na statku nie wtyka³em nosa do rozmowy z Niemczyskiem, a tylko zaj¹³em siк agenciakiem, ¿eby wam nie przeszkadza³. - Przyznajк, bosmanie, ¿e jak na twуj temperament, zachowujesz siк prawie wzorowo - pochwali³ Smuga. - Gdybyœ jeszcze zaprzesta³ przytykуw pod adresem Paw³owa, nie mia³bym ci nic do zarzucenia. - Nieraz sam gryzк siк w jкzyk, ale to ciк¿ka sprawa, bo swкdzi mnie rкka na tego drania. Niejednego z naszych musia³ wykoсczyж! Zabawne to, ale ta jego lisia gкba wci¹¿ wydaje mi siк jakoœ dziwnie znajoma... Widocznie szpicle wszyscy s¹ podobni do siebie, a ju¿ napatrzy³ siк cz³ek na nich. Wilmowski uwa¿niej spojrza³ na marynarza, zamyœlony zmarszczy³ czo³o, lecz nie odezwa³ siк ani s³owem. On rуwnie¿ odnosi³ wra¿enie, ¿e sk¹dœ zna tego agenta. W dwie godziny pуŸniej pasa¿ersko-holowniczy statek “Onon” przybi³ do przystani. Chiсczycy, tak jak poprzednio, szybko za³adowali drewno, po czym “Onon” pop³yn¹³ w dу³ rzeki. Na prу¿no ³owcy wypatrywali zapowiedzianej “Sungaszy”. Zapad³ wieczуr. Kulisi na³owili ryb, upiekli je na kamieniach w ognisku, zjedli, wyk¹pali siк w rzece i zniknкli na noc w sza³asach. Tylko dwaj starcy pozostali na stra¿y. Krуtko po œwicie kulisi pilnuj¹cy ognisk zbudzili swoich towarzyszy. “Sungasza” zbli¿a³a siк do przystani. £owcy, naprкdce narzuciwszy na siebie ubrania, wybiegli na wybrze¿e. Po rzece p³yn¹³ stary, dwumasztowy holownik typu amerykaсskiego, o d³ugiej i wysokiej nadbudуwce piкtrz¹cej siк nad pok³adem, przystosowany do bocznego holowania. Ci¹gn¹³ na holu dwie barki z³¹czone ze sob¹ bokami. Dopiero w pobli¿u przystani zmniejszy³ szybkoœж, by zluzowaж napiкcie liny holowniczej, a nastкpnie uwolni³ j¹ z haka umieszczonego na œrуdokrкciu. Opuszczone przez holownik barki nieporadnie utknк³y na œrodku rzeki, lecz zanim pr¹d zacz¹³ je znosiж, “Sungasza”, pruj¹c ca³¹ par¹, zgrabnie zatoczy³a ko³o i bokiem przysunк³a siк do nich. Kilku ludzi przeskoczy³o przez nisk¹ burtк holownika. Po krуtkiej chwili “Sungasza” z przymocowanymi do swego boku barkami zaczк³a podp³ywaж do brzegu. Bosman okiem znawcy obserwowa³ zrкczne manewry holownika; z uznaniem kiwn¹³ g³ow¹. - Zuch kapitan, jak na by³ego kator¿nika nieŸle sobie radzi! - pochwali³. - No, ale Kramer nie ze³ga³, bo s¹dz¹c po ma³ym zanurzeniu, obydwie barki zapewne œwiec¹ pustkami. - Tym lepiej dla nas - wtr¹ci³ Wilmowski. - Janie, ty chyba bкdziesz pertraktowa³ z kapitanem? - Dobrze, pogadam z nim - przytakn¹³ Smuga. Holownik tymczasem wolno dobija³ do przystani. Marynarze, pу³nagie ch³opiska, zrzucili cumy na l¹d. Kulisi sprawnie umocowali je na palach. W oknie pomostu nawigacyjnego ukaza³ siк mк¿czyzna o twarzy okolonej z³otawym zarostem. Z trudem przecisn¹³ swe szerokie bary przez iluminator i opar³ siк ³okciami o parapet. Kulisi chуralnie pozdrowili go w ¿argonie rosyjsko-chiсskim. Kapitan powa¿nie skin¹³ g³ow¹ na powitanie. -No, jak tam ch³opcy, przygotowaliœcie drewno? Mo¿ecie przyst¹piж do ³adowania? - zagadn¹³ po rosyjsku. - Ju¿ ³adujemy, kapitanie, ju¿ ³adujemy! - chуralnie odkrzyknкli kulisi. - No, to bierzcie siк do roboty! - zawo³a³ kapitan, œl¹c Chiсczykom przyjazny uœmiech. Smuga wszed³ na pomost przystani, uchyli³ skуrzanej czapki obszytej futerkiem. - Dzieс dobry kapitanie, czy moglibyœmy z panem porozmawiaж w pewnej sprawie? - zapyta³. Kapitan niedba³ym ruchem uniуs³ praw¹ d³oс do daszka ceratowej czapki; bystrym spojrzeniem zmierzy³ Smugк, przyjrza³ siк grupce mк¿czyzn stoj¹cych nie opodal. Dopiero po d³u¿szej chwili odpar³ po rosyjsku: - Czy tylko pan ma do mnie interes, czy te¿ i ci panowie rуwnie¿? - Sprawa dotyczy nas wszystkich - wyjaœni³ Smuga. - Dobrze, wobec tego zejdк do panуw. Znik³ w oknie pomostu, zaraz jednak jego olbrzymia postaж pojawi³a siк na drabince. Wolno zszed³ na pok³ad, a potem niespodziewanie zwinnym skokiem przesadzi³ nadburcie. Stan¹³ na pomoœcie. - S³ucham pana - powiedzia³. Smuga poprowadzi³ go ku towarzyszom. - Oto pan Brown, obywatel agnielski, preparator skуr zwierzкcych - mуwi³ wskazuj¹c Wilmowskiego. - Nasz m³ody towarzysz to Tomasz Wilmowski, pochodzi z Warszawy, jest podrу¿nikiem i ³owc¹, a to pan Brol z Niemiec, pogromca zwierz¹t. Jesteœmy na wyprawie ³owieckiej zorganizowanej przez przedsiкbiorstwo Hagenbecka. Oprуcz nas uczestniczy w niej strzelec z Indii, pan Udad¿alaka, czterech tropicieli z plemienia Goldуw i... jeszcze jeden pan, pan Paw³ow, przydzielony nam jako opiekun tej wyprawy przez isprawnika w Chabarowsku. - Mi³o mi poznaж tak miкdzynarodowe towarzystwo - odpar³ kapitan nie wymieniaj¹c swego nazwiska. - Czym mogк panom s³u¿yж? - Chcemy zaproponowaж przewiezienie naszej wyprawy w okolice B³agowieszczeсska, gdzie mamy zamiar zebraж kolekcjк ptakуw. - Hm, k³opotliwy ³adunek... Tygrysy, konie, psy, wozy, ludzie i... pan Paw³ow - g³oœno mуwi³ kapitan, niby to do siebie, rozgl¹daj¹c siк po obozie. - Uczynimy wszystko, co w naszej mocy, aby nie sprawiaж panu zbyt wielu k³opotуw - wtr¹ci³ Wilmowski. - Niestety, nie mуg³bym wszystkich panуw pomieœciж w kajutach na “Sungaszy” - powiedzia³ kapitan. - To nic nie szkodzi, czкœж nas musi przebywaж na barkach przy zwierzкtach - uprzejmie doda³ Smuga. - Hm, muszк siк zastanowiж nad t¹ propozycj¹ - z wyraŸn¹ niechкci¹ w g³osie rzek³ kapitan. Bosman, zniecierpliwiony, przysun¹³ siк do Smugi i doœж g³oœno mrukn¹³ po polsku: - Gdybym mia³ takiego pysza³ka na swojej krypie, raz dwa wyl¹dowa³by za burt¹. Zacznij pan gadaж o forsie, to mu siк zaraz oczy zaœwiec¹! - Nie wtr¹caj siк, bosmanie - szepn¹³ Wilmowski. Kapitan “Sungaszy” sta³ zamyœlony z lekko pochylon¹ na piersi g³ow¹. Nagle spojrza³ bosmanowi prosto w oczy, podszed³ do niego tak blisko, ¿e w³asn¹ piersi¹ niemal opar³ siк o jego pierœ. - Czy w Niemczech panuj¹ takie zwyczaje, ¿e bosman wyrzuca za burtк kapitana? - zaczepnie zapyta³ po polsku. - Nie posz³oby ci ze mn¹ tak ³atwo! - Nie wуdŸ mnie, brachu, na pokuszenie - warkn¹³ bosman prosto w twarz kapitanowi. Ten zaœ parskn¹³ œmiechem i zawo³a³: - No, nareszcie dogadaliœmy siк! Niemiec i Anglik mуwi¹ po polsku. Nadzwyczaj ciekawe towarzystwo, nie dziwiк siк, ¿e isprawnik doda³ panom swego szpicla! Skoro jednak pan Brol, pogromca zwierz¹t czy te¿ bosman, upar³ siк wyrzuciж mnie za burtк, muszк mu daж ku temu okazjк. £adujcie, panowie, swуj tabor na barki. Skoro jesteœcie Polakami, to jakoœ siк pomieœcimy, a paszporty mnie nie interesuj¹. O zap³acie pomуwimy pуŸniej! - Dziкkujemy panu, panie... przepraszam, nie dos³ysza³em nazwiska... - zauwa¿y³ Smuga przytrzymuj¹c kapitana za ramiк. Kapitan spowa¿nia³, przymru¿y³ oczy i zaczepnie odpar³: - Anastazy Niekrasow, by³y marynarz floty ba³tyckiej, skazany na piкtnaœcie lat katorgi za przemycanie nielegalnych wydawnictw studentom w Petersburgu. Czy potrzebne dalsze rekomendacje? Na katordze w Karze przebywa³em z Konem, Rechniewskim, Maсkowskim, Dulкb¹ i Lur¹ W 1873 r. niedaleko kopalс nerczyсskich w³adze carskie zbudowa³y nowe wiкzienie na brzegu rzeki Kara w guberni czytyсskiej, gdzie znajdowa³y siк kopalnie z³ota i srebra, bкd¹ce prywatn¹ w³asnoœci¹ domu carskiego. Przez 17 lat wiкzienie w Karze by³o miejscem zes³ania na ciк¿kie roboty dla przestкpcуw politycznych, ktуrych liczba ros³a w tych latach ogromnego nasilenia propagandy rewolucyjnej i rodz¹cych siк ruchуw proletariackich. W Karze wiкzieni byli przedstawiciele wszystkich narodowoœci. Jako pierwsi Polacy, skazani za dzia³alnoœж socjalistyczn¹, przebywali w Karze Proletariat-czycy: Feliks Koс i Tadeusz Rechniewski - obydwaj studenci prawa, Mieczys³aw Maсkowski - stolarz i Henryk Dulкba - mydlarz. Wraz z nimi przyby³, rуwnie¿ Proletariatczyk, Rosjanin Miko³aj Lury, kapitan - in¿ynier wojskowy. Kara jako wiкzienie polityczne zosta³a zlikwidowana w 1889 r. po samobуjstwie 6 wiкŸniуw. . - Nie pytaliœmy o rekomendacje, kapitanie! Czy to na katordze nauczy³ siк pan tak dobrze mуwiж po polsku? - spokojnie powiedzia³ Wilmowski. - Nie, polski zna³em ju¿ przedtem - odpar³ kapitan i jak gdyby nagle zapomnia³ polskiej mowy, zacz¹³ po rosyjsku omawiaж szczegу³y za³adunku taboru wyprawy na barki. Do grupy rozmawiaj¹cych przybli¿yli siк Goldowie, w koсcu jeszcze zaspany wysun¹³ siк z namiotu Paw³ow. Niekrasow powita³ go przy³o¿eniem d³oni do daszka czapki, widocznie nie dostrzeg³ wyci¹gniкtej ku sobie rкki, poniewa¿ odwrуci³ siк na piкcie i zaproponowa³ ³owcom obejrzenie statku. Na amurskim statku Podczas ¿eglugi Amurem ³owcy nie naprzykrzali siк kapitanowi “Sungaszy”. Dnie by³y pogodne i ciep³e. Dziкki temu mogli spкdzaж wiкkszoœж czasu pod go³ym niebem na barkach przy zwierzкtach. Tylko w porze obiadowej wszyscy gromadzili siк w mesie Mesa - pomieszczenie na statku przeznaczone do wspуlnego wypoczynku, zajкж i zebraс za³ogi, jak rуwnie¿ jadalnia za³ogi. na wspуlny posi³ek, lecz wуwczas przewa¿nie prowadzono grzecznoœciowe rozmowy w jкzyku rosyjskim. Niekrasow zachowywa³ siк uprzejmie, trochк wynioœle, nie wci¹ga³ pasa¿erуw w pogawкdki, o nic nikogo nie pyta³. Jedynie w stosunku do Paw³owa okazywa³ wyraŸn¹ niechкж, gdy zaœ czasem nie uda³o mu siк go wymin¹ж, zaraz mrozi³ agenta zimnym spojrzeniem. £owcy obserwowali kapitana. Wszystko œwiadczy³o o tym, ¿e by³ to rewolucjonista zahartowany w walce z caryzmem. Postкpowaniem swoim budzi³ zaufnie. Nawet Nuczi, ktуry przecie¿ nienawidzi³ Rosjanina Paw³owa, o Niekrasowie mуwi³: “Kapitan dobre oko, swуj cz³owiek”. Powœci¹gliwoœж Niekrasowa by³a ³owcom bardzo na rкkк. W innej sytuacji na pewno nawi¹zaliby z nim bli¿sz¹ znajomoœж, ale na tej ryzykownej wyprawie woleli unikaж osуb podejrzanych dla policji. Agent Paw³ow nieustannie wodzi³ wzrokiem za kapitanem, pilnie nadstawia³ ucha. Na polecenie Smugi, wierny Udad¿alaka w dalszym ci¹gu œledzi³ ka¿dy krok agenta, tote¿ ³owcy mogli siк nie obawiaж, ¿e zostan¹ zaskoczeni. “Sungasza” wolno p³ynк³a w gуrк rzeki. Stan wody by³ wysoki, jak to zwykle tu bywa w lecie w okresie deszczуw monsunowych. Brzegi stawa³y siк coraz bardziej urwiste, a¿ w koсcu skaliste gуry przes³oni³y horyzont. W tej w³aœnie okolicy Amur prze³amywa³ siк przez pasmo Gуr Burejskich, ktуre po prawej stronie rzeki, ju¿ w Mand¿urii, przybiera³y nazwк Ma³ego Chinganu. Holownik wp³yn¹³ w krкty kana³. Pr¹d wody stawa³ siк coraz silniejszy. GroŸne, a zarazem malownicze ska³y czasem wyrasta³y wprost przed statkiem, ale sterowana wprawn¹ d³oni¹ “Sungasza” odwa¿nie bra³a ostre zakrкty. Kapitan Niekrasow czuwa³ przy sterze na pomoœcie nawigacyjnym. Z wygas³¹ fajk¹ opuszczon¹ z ust na brodк, spokojnym wzrokiem spogl¹da³ po urwistych, lesistych wybrze¿ach, jakby widzia³ je po raz pierwszy. Biali ³owcy rуwnie¿ nie opuszczali pok³adуw barek, urzeka³ ich ten uroczy syberyjski kraj, ktуrego sama nazwa przedtem wywo³ywa³a w nich uczucie grozy. Za skalistym ³aсcuchem gуrskim dolina Amuru by³a znacznie szersza. Pojedyncze pasma gуr odsunк³y siк od rzeki, a napotykane od czasu do czasu nadbrze¿ne ska³y przypomina³y wygl¹dem ruiny zamczysk. Znacznie ju¿ spokojniejszy nurt wody, zazwyczaj przejrzystej, mкtnia³ przy ujœciach dop³ywуw, przynosz¹cych du¿¹ iloœж zawiesin. Zapewne dlatego te¿ rzekк nazwano Amurem, czyli Czarn¹ Wod¹. Czas mija³... Holownik wci¹¿ pi¹³ siк w gуrк rzeki. Coraz bardziej jednostajny, rуwninny step, urozmaicony tu i уwdzie œwierkami oraz kar³owatymi sosnami, przywodzi³ na myœl bliskoœж B³agowieszczeсska. Tam rezydowa³ gubernator Wschodniej Syberii, w ktуrego kancelarii ³owcy musieli za³atwiж formalnoœci policyjne, umo¿liwiaj¹ce dalsz¹ podrу¿ po kraju. Z tego powodu, na proœbк Smugi, kapitan Niekrasow zgodzi³ siк na d³u¿szy postуj w B³agowieszczeсsku. O dzieс drogi od miasta ³owcy postanowili urz¹dziж ma³e przyjкcie na czeœж kapitana. Niekrasow nie tylko wyrazi³ na to zgodк, lecz nawet odda³ do ich dyspozycji swego kucharza. Oczywiœcie bosman, jako znany smakosz, uj¹³ ster przygotowaс w swoje fachowe d³onie. Od samego ranka szpera³ w jukach, a oko³o po³udnia przeniуs³ siк do kuchni z koszem pe³nym rozmaitych zapasуw. Jedynie Tomek, obdarzony jak zwykle specjalnymi ³askami bosmana, zosta³ dopuszczony do nкc¹cych podniebienie przygotowaс. O zmierzchu kapitan zakotwiczy³ statek w pobli¿u wybrze¿a, ca³a za³oga oraz pasa¿erowie zebrali siк w mesie. Niekrasow nie szczкdzi³ staraс, by wytworzyж jak najprzyjemniejszy nastrуj, ale wszelkie jego wysi³ki nie odnosi³y po¿¹danego skutku. Lisio przebieg³a twarz Paw³owa oraz jego niespokojne oczy, spogl¹daj¹ce spode ³ba na rozmawiaj¹cych, odbiera³y wszystkim apetyty i humor. Zniechкcony tym Niekrasow zamilk³ w koсcu i siedzia³ nachmurzony. Bosman Nowicki by³ tego wieczoru bardzo markotny. Przez ca³y dzieс stara³ siк wznieœж na najwy¿szy szczyt sztuki kulinarnej, lecz wszystkie jego trudy nie przynios³y po¿¹danego rezultatu. Wspуlny obiad bardziej przypomina³ stypк pogrzebow¹ ni¿ weso³¹ biesiadк. Na domiar z³ego, dziwnym zrz¹dzeniem losu, Niekrasow posadzi³ go przy stole obok Pawiowa. Wprawdzie z drugiej strony marynarza siedzia³ Tomek, ale i tak przecie¿ nie mogli swobodnie rozmawiaж. Zerkali tylko na siebie porozumiewawczo i, jak reszta goœci, jedynie od czasu do czasu rzucali jakieœ zdawkowe s³owo. Tomek siedzia³ znudzony, aczkolwiek przedtem cieszy³ siк z owego wieczornego spotkania. Mia³ nadziejк, ¿e mile pogawкdz¹ z Niekrasowem, a tymczasem... Zaledwie obiad dobieg³ koсca, za³oga “Sungaszy”, Goldowie i Udad¿alaka przenieœli siк na pok³ad holownika. - Ci przynajmniej teraz bкd¹ mogli swobodnie pogadaж - mrukn¹³ bosman do Tomka. Tomek kiwn¹³ g³ow¹. Rozmyœla³ nad czymœ, a¿ w koсcu nieznacznie szturchn¹³ przyjaciela w ³okieж i szepn¹³: - Do licha, niech pan czкœciej nape³nia kieliszek Pawiowa! - Zwariowa³eœ? Szkoda gorza³ki! - oburzy³ siк bosman. - Niech pan mu dogodzi, wtedy wyniesie siк st¹d! - Ba, kiedy on sprytny! Ledwo jкzor macza w kieliszku... - Trzeba zmusiж go do picia; niech pan s³ucha... - pochyli³ siк ku bosmanowi, ten zaœ najpierw poczerwienia³ z oburzenia, a potem powesela³. Zgodnie kiwn¹³ g³ow¹. Po chwili chrz¹kn¹³ g³oœno; wszyscy zaciekawieni spojrzeli w jego stronк. - Siedzimy z nosami zwieszonymi na kwintк, bo ka¿dy z nas poczuwa siк do ciк¿kiego grzechu - zagai³. Paw³ow poruszy³ siк tak gwa³townie, ¿e omal nie zrzuci³ talerza na pod³ogк. Wzrokiem przylgn¹³ do ust mуwi¹cego, aby nie uroniж ani jednego s³owa. WyraŸny niepokуj odmalowa³ siк na twarzach Smugi i Wilmowskiego, Niekrasow zaœ zdumiony spogl¹da³ niepewnie. - A tak, szanowni panowie, nagrzeszyliœmy, ale lepiej wyznaж swe winy i... naprawiж b³кdy - perorowa³ marynarz. - Upi³ siк po raz pierwszy w ¿yciu - szepn¹³ zdenerwowany Wilmowski. - Prкdzej oszala³ - sykn¹³ Smuga. Tylko Tomek spokojnie przys³uchiwa³ siк wywodom przyjaciela, zerkaj¹c na biesiadnikуw. Bosman tymczasem ci¹gn¹³ dalej: - Tak, tak, zapomnieliœmy, ¿e co boskie nale¿y oddaж Bogu, a co cesarskie cesarzowi! Musimy natychmiast odrobiж karygodne zaniedbanie! Wznoszк toast za zdrowie cara Miko³aja II Car Miko³aj II Aleksandrowicz, z dynastii Romanowуw, panowa³ w Rosji od 1894 r. W marcu 1917 r. zosta³ zmuszony przez rewolucjк do zrzeczenia siк tronu. Stracono go w Jekaterynburgu (obecnie Swierd³owsk) w lipcu 1918 r. na mocy uchwa³y Uralskiej Rady Obwodowej. . Gdyby grom niespodziewanie uderzy³ w statek, nie wywo³a³by wiкkszego wra¿enia ni¿ toast wzniesiony przez bosmana. Wilmowski poblad³ z gniewu, Niekrasow pogardliwie wzruszy³ ramionami, natomiast Paw³ow przestraszy³ siк nie na ¿arty, ¿e ten zawalidroga wytkn¹³ mu tak powa¿ne niedopatrzenie. Smuga, zgorszony w pierwszej chwili postкpkiem bosmana, teraz spojrza³ na Tomka. Dostrzeg³ b³ysk weso³oœci czaj¹cy siк w jego oczach, natychmiast zrozumia³ wszystko. Bosman powsta³, uj¹³ karafkк. Kolejno nape³nia³ kieliszki. Ju¿ pochyli³ siк nad sto³em przy Paw³owie, gdy naraz wstrzyma³ rкkк w po³owie drogi i rzek³: - W³aœciwie pan zawini³eœ najwiкcej, boœ urzкdowa osoba. Paw³ow przygarbi³ siк, poszarza³ na twarzy, a bosman uradowany jego zmieszaniem ci¹gn¹³: - Bardziej zgrzeszy³eœ ni¿ my, cywile, ale nie martw siк pan. Nadrobimy karygodne zaniedbanie wiкkszym naczyniem. Mуwi¹c to odstawi³ swуj i Paw³owa kieliszek, podsuwaj¹c na ich miejsce szklaneczki do wody. Nape³ni³ je po brzegi. - Wszyscy pij¹ do dna! - zawo³a³. Paw³ow poderwa³ siк gorliwie; stoj¹c spe³ni³ toast. Zaledwie usiad³, nieub³agany bosman znуw przemуwi³: - Nie mo¿emy obra¿aж szanownej ma³¿onki cara. Nalewaj pan, panie Paw³ow! Wkrуtce potem przysz³a kolej na ka¿de z carskich dzieci, rodzicуw cara, rodzicуw carowej, a¿ Paw³ow, stukaj¹c siк z bosmanem szklaneczkami przy ka¿dym toaœcie, w koсcu ca³ym ciк¿arem ju¿ bezw³adnego cia³a ciк¿ko opad³ na fotel. Bosman popatrzy³ na niego krytycznym wzrokiem, po czym jeszcze raz nape³ni³ szklanki. - Panie Paw³ow, pijemy zdrowie twojego szefa, ministra spraw wewnкtrznych - zawo³a³. Paw³ow chwia³ siк. Coœ mamrota³ nieprzytomnie. Bosman silnie potrz¹sn¹³ go za ramiona. - Zdrowie ministra policji, s³yszysz?! - krzykn¹³. Paw³ow bezw³adnie opad³ na oparcie fotela. G³owк zwiesi³ na piersi, spa³ w najlepsze. Bosman zarechota³ basem: - Ale go wykoсczy³a carska rodzinka! Nawet swego ministra zlekcewa¿y³! Jak amen w pacierzu z³o¿к na niego skargк na rкce gubernatora w B³agowieszczeсsku. Skoro jednak draс ju¿ œpi, to pozwolк sobie zmieniж toast. Niech ¿yje rewolucja! Wszyscy powstali i wypili do dna. Bosman wygodnie rozpar³ siк w fotelu, nabi³ fajkк tytoniem, po czym zwrуci³ siк do Niekrasowa: - Dokoсcz pan mego dzie³a i ka¿ ludziom wynieœж tego pijaczynк! Do rana mamy spokуj! - A niech ciк diabli porw¹, niedŸwiedziu! - do ³ez œmia³ siк Niekrasow. - PуjdŸ, niech ciк uœciskam! Zawsze mi siк zdawa³o, ¿e mam mocn¹ g³owк do szklanicy, ale tobie nie sprostam! - Iii, to by³a tylko drobna zaprawka. Niech Tomek opowie, jak podczas ostatniej wyprawy gra³em na pe³ne kieliszki w Chotanie z jednym Chiсczykiem Gra polega³a na tym, ¿e jeden uczestnik wysuwa³ zaciœniкt¹ piкœж, szybko rozprostowywa³ dowoln¹ liczbк palcуw i natychmiast znуw je zaciska³, a drugi musia³ bezb³кdnie odpowiedzieж, ile pokaza³ palcуw. Jeœli dobrze zauwa¿y³, rozprostowuj¹cy wypija³ tyle kieliszkуw, ile pokaza³ palcуw. Jeœli zaœ odgaduj¹cy siк pomyli³, zobowi¹zany by³ sam je wypiж. . Tamten to mia³ ³epetynк! - Zaraz spokojnie pogadamy - œmia³ siк Niekrasow. Wyjrza³ przez iluminator i klasn¹³ w d³onie: - Hej, Iwan, chodŸ tu na chwilк! Marynarz wsun¹³ siк do mesy. - Zamknij gdzie tego szpicla! Niech œpi do rana i nie odbiera nam humoru - rozkaza³ kapitan. Iwan przerzuci³ sobie przez ramiк Paw³owa; znik³ z nim tak cicho, jak przyszed³. Zaczк³a siк mi³a pogawкdka. Niekrasow ciekaw by³ przygуd podrу¿niczych swoich goœci, wiкc na przemian opowiadali bardziej interesuj¹ce prze¿ycia, a on uwa¿nie s³ucha³ i wci¹¿ zasypywa³ ich nowymi pytaniami. Bosmanowi wprost nie zamyka³y siк usta. Umia³ mуwiж ciekawie i dowcipnie. W³aœnie odstawi³ do kredensu trzeci¹ oprу¿nion¹ z rumu butelkк i bior¹c z pу³ki now¹, zagadn¹³ Niekrasowa: - Do stu gnij¹cych na mieliŸnie wielorybуw! Widaж, ¿e kochasz pan prawdziw¹ przygodк, po jakiego wiкc diab³a po wyjœciu z ciupy utkn¹³eœ na tym holowniku, zamiast ruszyж w œwiat? - Nie pierwszy zada³eœ mi to pytanie - odpar³ Niekrasow uœmiechaj¹c siк melancholijnie. Napi³ siк rumu, zapali³ fajkк, po czym dopiero zacz¹³ mуwiж jakby do siebie: - Nie by³o jeszcze wtedy kolei transsyberyjskiej... Wraz z grup¹ innych skazaсcуw, skuty kajdanami i z po³ow¹ g³owy ogolon¹, pieszo przekroczy³em Ural. Trudno sobie wyobraziж, co dzia³o siк w duszach wiкŸniуw gnanych na Sybir na widok wielkiego s³upa granicznego, na ktуrego jednej stronie widnia³a tablica z herbem prowincji Permu, a na drugiej - azjatyckiego Tobolska. Niektуrzy p³akali, inni ca³owali rodzinn¹ ziemiк b¹dŸ zabierali jej okruch ze sob¹ na poniewierkк. Nie rozczula³em siк nad swoim losem. By³em na wszystko przygotowany. Odczyta³em niektуre napisy wyryte na granicznym s³upie. By³y wœrуd nich znajome nazwiska... Na komendк: “Formowaж szeregi” podnios³em tu³aczy worek, nie obejrzawszy siк za siebie, ruszy³em ku przeznaczeniu. Potem pozna³em wiecznie zat³oczone skazaсcami wiкzienia etapowe o drewnienych pryczach, po ktуrych snu³o siк robactwo. Zmieniali siк to przekupni, to znуw s³u¿biœci ¿o³nierze eskortuj¹cy konwуj, a my wci¹¿ szliœmy na wschуd. Trwa³o to ca³e miesi¹ce. Zmкczeni, wyczerpani mijaliœmy wsie i miasteczka... Czy znacie pieœс b³agaln¹ S³owa “pieœni proszalnej” zapisa³ i zamieœci³ w swojej ksi¹¿ce pt. Siberia and the Exile System (Syberia i system wygnania) Jerzy Kennan, korespondent dziennika amerykaсskiego, ktуry w drugiej po³owie XIX w. dwukrotnie podrу¿owa³ po Syberii w towarzystwie malarza A. Prosta w celu zbadania warunkуw ¿ycia wiкŸniуw politycznych. Ksi¹¿kк Kennana prze³o¿y³ na jкzyk polski Florian Bohdanowicz, zes³aniec syberyjski. , œpiewan¹ przewa¿nie przez wiкŸniуw pospolitych, gdy przechodz¹ przez osadк? - zapyta³ Niekrasow. Nie czekaj¹c na odpowiedŸ, ni to œpiewa³, ni mуwi³: Zlitujcie siк nad nami, ojczulkowie! Pamiкtajcie o znu¿onych wкdrowcach! Pamiкtajcie o biednych wiкŸniach! Nakarmcie nas i pomу¿cie nam, ojczulkowie! Miejcie dla nas wspу³czucie, ojczulkowie! Zlitujcie siк nad nami, mateczki! Na Chrystusa, miejcie litoœж Nad uwiкzionymi! Poza murami i kratami, Za zamkami ¿elaznymi Musimy marnieж. Roz³¹czeni z ojcem i matk¹, Roz³¹czeni z bratem i przyjacielem, Jesteœmy wiкŸniami. Zlitujcie siк nad nami, ojczulkowie! Przykre wspomnienia pokry³y twarz Niekrasowa chmur¹ zadumy, umilk³ na chwilк. Potem znуw mуwi³: - Nкdza ¿ycia skazaсcуw niezrozumia³a jest dla tych, co nie s³yszeli tej pieœni, na wpу³ œpiewanej, na wpу³ wolno mуwionej przez setki g³osуw przy wtуrze z³owrogiego szczкku kajdan. Podczas d³ugiej, uci¹¿liwej wкdrуwki oraz wskutek niezwykle z³ych warunkуw na postojach wielu skazaсcуw zapada³o na rу¿ne choroby i umiera³o. Sz³y z nimi rуwnie¿ wiкŸniarki i ¿ony niektуrych zes³aсcуw, dobrowolnie towarzysz¹ce swoim nieszczкsnym mк¿om. W koсcu dotar³em do Kary. Wspomnia³em ju¿ kiedyœ, ¿e spotka³em tam kilku Polakуw. Zmusili mnie do szczerego podziwu... Od pierwszego dnia zes³ania zastanawiali siк nad ucieczk¹ i powrotem do swego kraju. Brali udzia³ w protestach, spiskach, buntach, prуbowali ucieczki, chocia¿ za to grozi³a jeszcze sro¿sza kara lub œmierж. Moja buntownicza natura wyczuwa³a w nich bratni¹ duszк. Wielu z nas szanowa³o polskich towarzyszy niedoli. Tote¿ poœrуd pieœni najrozmaitszych narodowoœci, œpiewanych przez wiкŸniуw, du¿o by³o polskich Z polskich pieœni w rosyjskim t³umaczeniu œpiewano: Bo¿e coœ Polskк (doskona³y przek³ad), Wiatr szumi¹c wion¹³, a po polsku: Z dymem po¿arуw, Co to za gwar, Gdy narуd do boju wyst¹pil z orк¿em i inne. . Niektуre z nich przet³umaczono nawet na rosyjski. Niekrasow przerwa³, kilka razy pykn¹³ z fajeczki, z czego skorzysta³ Tomek i zapyta³: - Czy pamiкta pan mo¿e ktуr¹œ z tych polskich pieœni? Kapitan wolno skin¹³ g³ow¹. - Bardzo proszк, niech pan j¹ nam zanuci - szepn¹³ Tomek, g³кboko wzruszony opowiadaniem by³ego zes³aсca. Niekrasow zdj¹³ zawieszon¹ na œcianie ba³a³ajkк Ba³a³ajka - instrument strunowy szarpany o trуjk¹tnym pudle rezonansowym i trzech strunach; popularny rosyjski instrument ludowy. , z powrotem usiad³ w fotelu, uderzy³ w struny... W cichy, wysrebrzony blaskiem ksiк¿yca step nadamurski pop³ynк³a pieœс nierozerwalnie zwi¹zana z tragiczn¹ histori¹ polskiego narodu: Bo¿e, czto Polszu rodimuju naszu Cholii, lelejal stoi do³gije gody, Nynie k tiebie my woznosim molenije Daj nam swobodu, poszli izbawlenije... D³ugo potem trwa³o wymowniejsze od s³уw milczenie... - To i nasze “Bo¿e, coœ Polskк” œpiewaliœcie w Karze? - szepn¹³ bosman, osuszaj¹c oczy chustk¹. - Œpiewaliœmy. Szczegуlnie porywa³y nas pieœni wyra¿aj¹ce tкsknotк za wolnoœci¹ i rewolucyjne. Wielu z nas knu³o plany ucieczki i buntu, a czy wiecie, kto by³ dla nas wzorem? Wasz rodak, Beniowski Maurycy August Beniowski urodzi³ siк w 1746 r. w Werbowie na S³owaczyŸnie, nale¿¹cej wtedy do Wкgier, jako syn Samuela, genera³a kawalerii austriackiej, i baronowej Rу¿y de Ravay. Jako m³odzieniec s³u¿y³ w wojsku austriackim, potem przebywa³ nied³ugi czas w Polsce u swego stryja, starosty. Po powrocie na Wкgry wyruszy³ kolejno do Gdaсska, Amsterdamu i Plymouth, gdzie zaznajomi³ siк ze sztuk¹ ¿eglarsk¹. W wyjeŸdzie do Indii Wschodnich przeszkodzi³o mu wezwanie z Polski, aby przy³¹czy³ siк do konfederacji barskiej. W walkach ko³o Lanckorony i Krakowa otrzyma³ nominacjк na genera³a kwatermistrza. W jednej z bitew pod Krakowem rosyjski genera³ de Brinken wzi¹³ go do niewoli 19 maja 1769 r. Wywieziony do Kazania na Kamczatkк, sk¹d szczкœliwie uciek³. Zgin¹³ na Madagaskarze zastrzelony zdradziecko przez Francuzуw, niechкtnych jego sukcesom na wyspie. Porywaj¹cy pamiкtnik Beniowskiego zosta³ przet³umaczony i wydany w kilkunastu jкzykach, a ponadto pos³u¿y³ wielu poetom oraz pisarzom naszym i obcym do opiewania czynуw Beniowskiego w dramatach, operach i powieœciach. , by³y konfederat barski! - Czy¿ to mo¿liwe?! Nasz Beniowski prysn¹³ st¹d przesz³o sto lat temu! - zdumia³ siк bosman. - Tak, to prawda, ale jego g³oœna wуwczas na ca³y œwiat ucieczka znalaz³a przede wszystkim ¿ywy oddŸwiкk na Syberii. Wielu skazaсcуw chcia³o go naœladowaж. Potem czкsto rodzi³y siк fantastyczne plany buntu. - Faktycznie, mia³ on ³epetynк nie od parady. NieŸle wystawi³ do wiatru swoich gnкbicieli - z uznaniem wtr¹ci³ bosman. - Masz pan racjк, ¿e s³uchanie takich historii podnosi na duchu... - Czyta³em w Anglii pamiкtniki Beniowskiego, ale tak bardzo chcia³bym jeszcze raz us³yszeж od pana o jego ucieczce - poprosi³ Tomek. - Przepadam za takimi opowieœciami... - Przy³¹czam siк do proœby - gor¹co popar³ Tomka bosman. - Zwil¿ pan gard³o, s³uchamy! Nape³ni³ rumem szklaneczkк Niekrasowa. Kapitan nie da³ siк d³ugo prosiж, zakurzy³ fajkк i zacz¹³ mуwiж: - Beniowski po dostaniu siк do niewoli od razu zacz¹³ przemyœliwaж 0 ucieczce. Zaledwie przywieziono go do Kazania, nawi¹za³ kontakt z Tatarami oraz przebywaj¹c¹ tam szlacht¹, przy pomocy ktуrych chcia³ wywo³aж zbrojne powstanie i w ten sposуb u³atwiж sobie odzyskanie wolnoœci. Spisek wyda³ ktoœ przedwczeœnie. Na szczкœcie Beniowski w porк wyjecha³ do Petersburga. Tam wkrуtce opracowa³ nowy plan ucieczki, tym razem na statku holenderskim. Niestety, jego zamiary znуw siк pokrzy¿owa³y, zdradzi³ go bowiem kapitan statku. Oberpolicmajster Cziczerin aresztowa³ Beniowskiego. Osadzono ga w twierdzy, a potem oddano pod s¹d. Jako niebezpieczny przestкpca polityczny zosta³ skazany na wygnanie do Bolszerecka na Kamczatce. Po przybyciu na miejsce zes³ania by³ pocz¹tkowo pilnie strze¿ony. Mimo to nie zaniecha³ planуw oswobodzenia siк z niewoli. Wkrуtce pozyska³ zaufanie gubernatora Nilowa. Zacz¹³ uczyж jego cуrkк, Afanazjк. Dziкki temu mуg³ ponawi¹zywaж kontakty z wybitniejszymi mieszkaсcami pу³wyspu, ktуrzy zaproponowali mu za³o¿enie szko³y. Ale zes³aniec nie o tym myœla³. Zawiera³ znajomoœci z oficerami 1 urzкdnikami, a szczкœliw¹ gr¹ w szachy zyska³ nawet nieco pieniкdzy. W jego niespokojnym umyœle wnet zrodzi³ siк nowy pomys³ ucieczki. Zjedna³ dla swoich planуw niejakiego Krustjewa oraz przebywaj¹cego od piкtnastu lat na zes³aniu Kazimierza Bielskiego, by³ego polskiego starostк. Przy ich pomocy zorganizowa³ spisek, ktуry niebawem obj¹³ szerokie krкgi. Potajemn¹ dzia³alnoœж u³atwi³ Beniowskiemu jego za¿y³y stosunek z domem gubernatora, albowiem m³oda Afanazja zakocha³a siк w nim bez pamiкci. Beniowski, zmuszony koniecznoœci¹, zatai³ przed ni¹ na jakiœ czas, ¿e jest ju¿ ¿onaty. Nie³aska gubernatora udaremni³aby jego szeroko zakrojone plany. Zamierza³ opanowaж okrкt w porcie, by na nim odp³yn¹ж z Kamczatki. Sprzysiк¿enie zosta³o jednak odkryte. Przedsiкbiorczy Beniowski nie da³ mimo to za wygran¹! Podj¹³ walkк. Gubernator Nilуw zgin¹³. Beniowski przy pomocy swoich zaufanych otoczy³ cerkiew, w ktуrej akurat znajdowa³y siк rodziny rosyjskich dostojnikуw zamieszka³ych w Bolszerecku, i zagrozi³ im spaleniem, jeœli ¿o³nierze rosyjscy nie z³o¿¹ broni. W ten sposуb zaw³adn¹³ stolic¹ Kamczatki. Z kolei, zaj¹wszy uprzednio upatrzony okrкt, zgromadzi³ na nim zapasy z magazynуw Bolszerecka, wywiesi³ banderк polsk¹ i oddawszy dwadzieœcia honorowych strza³уw armatnich, odp³yn¹³ z towarzyszami. Razem z Beniowskim uciek³a rуwnie¿ Afanazja, ktуra nawet wtedy, gdy wyzna³ jej, ¿e nie mo¿e zostaж jego ¿on¹, pragnк³a towarzyszyж mu jako przybrana cуrka. - A cу¿ siк potem sta³o z t¹ nieszczкsn¹ dzierlatk¹? - zagadn¹³ bosman. - Zmar³a podczas podrу¿y na morzu - wyjaœni³ Niekrasow, nabijaj¹c fajkк tytoniem. - Hm, naprawdк mi jej ¿al - zauwa¿y³ bosman. - Ale nasza Sally rуwnie¿ polecia³aby za Tomkiem na koniec œwiata! - Czy on mуwi o pana narzeczonej? - zaciekawi³ siк Niekrasow. - S¹dz¹c po brzmieniu imienia, chyba nie jest Polk¹? - Nie jesteœmy narzeczonymi, chocia¿... bardzo siк lubimy - odpar³ Tomek z lekkim rumieсcem na twarzy. - To Australijka, studiuje w Anglii. Ale nie wyjaœni³ nam pan jeszcze, dlaczego pan pozosta³ na Syberii... - Po tym, co us³ysza³em, na pewno mnie pan zrozumie - odpowiedzia³ Niekrasow, uœmiechaj¹c siк do Tomka. - A wiкc pocz¹tkowo w Karze wci¹¿ marzy³em, aby na wzуr Beniowskiego zdobyж statek i uciec z Rosji carskiej. PуŸniej wszak¿e zaniecha³em myœli o ucieczce. Przebywa³em z wielu rewolucjonistami. Dziкki nim zrozumia³em, ¿e bкdк tutaj potrzebny, gdy nadejdzie pora do dzia³ania. Po odbyciu kary o¿eni³em siк ze studentk¹ z Kijowa, skazan¹ na osiedlenie na Syberii. Mieszkamy w Chabarowsku. ¯ona stale przebywa tam z dwojgiem dzieci, a ja pozostajк z nimi, gdy zimowe lody skuwaj¹ Amur na kilka miesiкcy. - Baba dla marynarza jest jak kotwica dla okrкtu - mrukn¹³ bosman, a g³oœno doda³: - Nie martw siк pan, i dla nas s³oneczko zaœwieci. Robotnicy burz¹ siк wszкdzie, a braж marynarska im sekunduje. Kole¿ki z “Potiomkina” ju¿ pokazali w Odessie pazury Mowa o buncie marynarzy floty czarnomorskiej w 1905 r. na rosyjskim pancerniku Potiomkin stoj¹cym wуwczas niedaleko Odessy. W odpowiedzi na rozkaz rozstrzelania 30 ludzi z za³ogi marynarze zabili znienawidzonych oficerуw, wyrzucili ich za burtк i wywiesili na maszcie czerwony sztandar. Za³oga pancernika zmuszona by³a do ucieczki do Rumunii i podda³a siк tamtejszym w³adzom. Bunt na Potiomkinie doda³ odwagi robotnikom, ktуrzy siк przekonali, ¿e flota i armia zaczynaj¹ przechodziж na stronк rewolucji. . - W ka¿dym razie nie tak ca³kowicie zarzuci³ pan myœl o opanowaniu statku. Przecie¿ dowodzi pan “Sungasz¹” - wmiesza³ siк do rozmowy Wilmowski, pragn¹c zmieniж temat zbyt dra¿liwej rozmowy. Kapitan Niekrasow uœmiechn¹³ siк i doda³: - Mo¿e panуw to zaciekawi, ten holownik jest w³asnoœci¹ kilku Polakуw zamieszka³ych w Harbinie Harbin jest w Chiсskiej Republice Ludowej stolic¹ prowincji Hejlungciang. Po powstaniu Chiсskiej Republiki Ludowej rz¹d ZSRR przekaza³ Chinom ca³y swуj udzia³ w kolei Wschodnio-Chiсskiej, ktуra teraz zwie siк Chiсsk¹ Kolej¹ Czaсczuсsk¹. Liczy ona 1500 km d³ugoœci od stacji Mand¿uria do Pogranicznaja; posiada rуwnie¿ odga³кzienie przez Mukden do Portu Artura, d³ugoœci oko³o 1000 km. w Mand¿urii. Brali oni udzia³ w pierwszej ekspedycji technicznej, wys³anej przez Rosjк w celu wytyczenia linii obecnej kolei Wschodnio-Chiсskiej ³¹cz¹cej Czytк w Kraju Zabajkalskim z W³adywostokiem nad Oceanem Spokojnym. Przez jakiœ czas rуwnie¿ pracowa³em przy budowie kolei, wtedy w³aœnie pozna³em moich obecnych wspуlnikуw. - Rzeczywiœcie przyjemny to dla nas zbieg okolicznoœci - przyzna³ Wilmowski. - Zna³em pierwszego wiceprezesa kolei Wschodnio-Chiсskiej, in¿yniera Stanis³awa Kierbedzia. To bardzo zdolny budowniczy. Jego dzie³em jest pierwszy most stalowy na Newie w Petersburgu oraz most na Wiœle w Warszawie, nazywany mostem Kierbedzia. - S³ysza³em o tym Polaku, natomiast osobiœcie styka³em siк z in¿ynierem Adamem Szyd³owskim, pod ktуrego kierownictwem w roku tysi¹c osiemset dziewiкжdziesi¹tym уsmym wyznaczono miejsce na za³o¿enie Harbina. Dzisiaj jest to ju¿ spore osiedle. Mieszka w nim wiкkszoœж Polakуw osiad³ych w Mand¿urii. - Z tego co mуwicie, szanowni panowie, wynika, ¿e Polacy znacznie przyczynili siк do wybudowania tej kolei - mile zdumia³ siк bosman. - A czy Polacy nie brali rуwnie¿ udzia³u w badaniu nawet najmniej dostкpnych zak¹tkуw Syberii? - wtr¹ci³ Tomek. - Wiele tu pozostawili po sobie niezatartych pami¹tek. W tej chwili gdzieœ w g³кbi statku rozleg³o siк g³uche dudnienie i przenikliwe krzyki. - Cу¿ to takiego? Co tam siк dzieje? - zaniepokoi³ siк Smuga. - Do licha, ktoœ wo³a o pomoc! - doda³ bosman. - Iwan, Iwan! PrzyjdŸ tu na chwilк! - krzykn¹³ kapitan nie ruszaj¹c siк z fotela. Marynarz przystan¹³ w progu. - Co zrobi³eœ z tym ur¿niкtym szpiclem? - niedba³ym g³osem zagadn¹³ Niekrasow. - To, co pan kapitan rozkaza³ - dobrodusznie odpowiedzia³ Iwan. - Zamkn¹³em gp, ¿eby siк wyspa³ i nie przeszkadza³. Widocznie wytrzeŸwia³ ju¿, bo wrzeszczy... - A gdzie go zamkn¹³eœ? - flegmatycznie pyta³ Niekrasow. - W karcerze Karcer - cela karna pozbawiona okien i pryczy. , bo gdzie indziej nie ma kluczy. Niekrasow parskn¹³ œmiechem. - To wypuœж go teraz! - poleci³. - Na pewno szczury okrкtowe da³y mu siк we znaki. Zjedz¹ go jeszcze i bкdziemy mieli k³opot. - Wed³ug rozkazu, panie kapitanie, zaraz go oswobodzк - odpar³ marynarz. Bosman rozweseli³ siк i zawo³a³: - S³uchaj, Iwan, nie musisz zbytnio siк spieszyж. Drzwi do karceru na pewno siк zacinaj¹! - Rozumiem, zacinaj¹ siк - potakn¹³ Iwan. - Skoro tak, to ³yknij szklaneczkк rumu - zaproponowa³ bosman. W pu³apce O œwicie “Sungasza” ruszy³a w dalsz¹ drogк. Pozostawi³a ju¿ za sob¹ chiсskie miasteczko Aigun Aigun - miasto w Mand¿urii nad Amurem w odleg³oœci oko³o 36 km od B³agowiesz-czeсska. Znane z traktatu podpisanego tam w r. 1858, na mocy ktуrego Chiny odda³y Rosji lewy brzeg Amuru, od rzeki Argun, oraz prawy od Ussuri do ujœcia. na prawym brzegu Amuru, a obecnie mija³a Taheiho Taheiho (Ta heiho) lub Chejcho od japoсskiej oficjalnej nazwy Heiho. Chiсskie miasteczko o 14 km na pу³noc od Aigunu. , oddalone zaledwie o kilkanaœcie kilometrуw od B³agowieszczeсska, za³o¿onego na przeciwleg³ym brzegu w 1856 roku. £owcy po nocy spкdzonej na pogawкdce odpoczywali na pok³adzie barki. Z zainteresowaniem obserwowali prawy brzeg, albowiem coraz bardziej mкtna woda œwiadczy³a, ¿e ju¿ zbli¿aj¹ siк do miejsca, w ktуrym Zeja wpada do Amuru. W tych w³aœnie stronach Pojarkow, jako pierwszy Kozak, ujrza³ potк¿ny Amur, znany wуwczas w Rosji jedynie z opowiadaс. Wilmowski, doskona³y geograf, przypomnia³ towarzyszom to brzemienne w nastкpstwa wydarzenie sprzed oko³o dwustu piкжdziesiкciu lat i zaraz nawi¹za³a siк interesuj¹ca rozmowa na temat historii rosyjskich odkryж we Wschodniej Syberii. O Amurze us³yszeli Rosjanie po raz pierwszy w 1636 roku. W trzy lata pуŸniej rozpoczкli penetracjк doliny Witimu, na wschуd od jeziora Bajka³, po czym podjкli prуby znalezienia drogi do Amuru. Na rozkaz wojewody irkuckiego znaczna ekspedycja wyruszy³a z Jakucka w kierunku po³udniowo-wschodnim. le zorganizowana wyprawa ponios³a powa¿ne straty. Tylko jej czкœж pod dowуdztwem Pojarkowa przedosta³a siк rzek¹ A³dan do Gуr Stanowych, gdzie natrafi³a na Ÿrуd³a Zei, a potem p³yn¹c ni¹ dotar³a w koсcu do brzegуw Amuru. St¹d Kozacy po¿eglowali w dу³ rzeki a¿ do ujœcia. Posuwaj¹c siк wzd³u¿ wybrze¿a Morza Ochockiego przybyli do Ochocka. Nastкpcy Pojarkowa, zachкceni jego odkryciem, znaleŸli dogodniejsz¹ drogк wzd³u¿ rzek Olekma i Uran. W latach 1650 do 1653 Chabarow na czele ma³ego oddzia³u przedar³ siк a¿ nad dolny Amur. Chabarow w kilku punktach za³o¿y³ forty i obsadzi³ je Kozakami. Malowniczy widok, roztaczaj¹cy siк ze szczytуw gуrskich w okolicy ujœcia rzeki Ussuri do Amuru, zachwyci³ Chabarowa. Pasmo Sichote Alin, biegn¹ce w Kraju Ussuryjskim z po³udnia na pу³noc i oddzielaj¹ce wybrze¿e morskie od dorzecza rzeki Ussuri, w pу³nocnej swej partii stopniowo zni¿a³o siк ku zachodowi i ostatni¹, skalist¹ wynios³oœci¹ dotyka³o bezpoœrednio brzegуw Amuru i Ussuri. Wynios³oœж ta tarasami zni¿a³a siк ku nabrze¿u, otwieraj¹c wspania³¹ panoramк na doliny obydwуch rzek, W miejscu tym, w dwieœcie lat pуŸniej, Murawiew Amurski za³o¿y³ osadк Chabarуwkк, przemianowan¹ na Chabarowsk dla upamiкtnienia zdobywcy tego kraju. Do oddzia³u Chabarowa przy³¹czy³y siк grupy awanturnikуw grasuj¹ce nad Zej¹ i Ussuri. Krajowcy oraz s¹siaduj¹cy przez rzekк Mand¿urowie stawili zaciкty opуr ¿ywio³owej brutalnoœci awanturnikуw. Chiсczycy zaczкli wnosiж skargi na grabie¿e Kozakуw nad dolnym Amurem. Do Nerczyсska przyby³ pose³ chiсski. Potem do Chin uda³y siк dwa kolejne poselstwa rosyjskie. Chiny, pod pretekstem, i¿ otrzyma³y zezwolenie Rosji, si³¹ przepкdzi³y Kozakуw znad dolnego i œrodkowego Amuru. Kozacy ust¹pili a¿ nad gуrny bieg rzeki. Tutaj ufortyfikowali siк w A³bazinie, ktуry w roku 1685 posiada³ ju¿ oko³o 40 domуw, cerkiew i klasztor. Chiсczycy, zachкceni doœж ³atwym zwyciкstwem, niebawem uderzyli na A³bazin. Kozacy zostali wyparci dalej na zachуd, lecz gdy wojska chiсskie odesz³y, znуw powrуcili do A³bazinu. W roku 1686 Chiсczycy po raz drugi obiegli fortecк. Jej mк¿ny obroсca, naczelnik To³buzin, d³ugo wytrzymywa³ ataki, w koсcu jednak, z powodu braku amunicji i szkorbutu szerz¹cego siк wœrуd ¿o³nierzy, musia³ skapitulowaж. Chiсczycy zniszczyli fort. Rosjanie odeszli znad Amuru. W dwadzieœcia lat pуŸniej gubernator Wschodniej Syberii, s³ynny Miko³aj Murawiew Amurski, po raz drugi rozpocz¹³ podbуj bogatej, piкknej Krainy Nadamurskiej. W roku 1854 wojna krymska spowodowa³a koniecznoœж szybkiego zaopatrzenia w ¿ywnoœж i amunicjк rosyjskiej floty na Oceanie Spokojnym. Droga wodna - Amurem - by³a najtaсsza i najdogodniejsza, dlatego Murawiew postanowi³ zdobyж krainy le¿¹ce nad rzek¹. Przewieziony w czкœciach parowiec zmontowa³ na Szy³ce, kaza³ zbijaж setki promуw, na ktуrych ruszy³ z tysi¹cem Kozakуw w dу³ rzeki. Zbudowa³ liczne stanice, za³o¿y³ B³agowieszczeсsk i Chabarуwkк, rozpocz¹³ systematyczn¹ kolonizacjк. Pierwszymi osadnikami byli zes³aсcy-wiкŸniowie obojga p³ci i ¿o³nierze wcieleni za karк do oddzia³уw syberyjskich. Murawiew nie tylko przymusowo osiedla³ ich nad Amurem oraz w nowo zdobytym Kraju Ussuryjskim, lecz nawet kojarzy³ tam “przymusowo” ma³¿eсstwa. Mianowicie ustawia³ wiкŸniуw w dwa rуwnoleg³e szeregi: w jednym mк¿czyzn, a w drugim kobiety. Na odpowiedni¹ komendк obydwa szeregi odwraca³y siк twarz¹ do siebie i ka¿dy mк¿czyzna pojmowa³ za ¿onк kobietк, ktуr¹ przypadkowo wybra³ mu kapryœny los. Na tej ciekawostce Wilmowski zakoсczy³ opowiadanie. Tomek szturchn¹³ bosmana i œmiej¹c siк zawo³a³: - Szkoda, ¿e pana wtedy tutaj nie by³o! Na pewno by³by pan ju¿ ¿onaty! - Tobie tylko ¿eniaczka w g³owie - ofukn¹³ go marynarz. - Mnie to do szczкœcia niepotrzebne, lecz ty, choж jeszcze go³o masz pod nosem, nied³ugo zapewne zaprosisz mnie na dru¿bк! Gdy Sally weŸmie ciк pod pantofel, raz dwa spokorniejesz! - Tak pan uwa¿a?! - odpar³ Tomek ura¿ony. - Poinformujк Sally, co pan o niej opowiada. - W duchu przyzna mi racjк! Ho, ho, mi³a to i roztropna sikorka! Jak to siк kiedyœ ucieszy³a, gdy powiedzia³em, ¿e na staroœж bкdк niaсczy³ wasze bachory. - £adnie by na tym wysz³y! - rozeœmia³ siк Tomek. - W takie delikatne r¹czki mo¿na by powierzyж co najmniej kilkuletnie niedŸwiadki, a i to jeszcze musia³by pan byж ostro¿ny, ¿eby nie pogruchotaж im koœci. Bosman potraktowa³ te s³owa jako komplement. Zarechota³ basem. Z zadowoleniem przyjrza³ siк swoim olbrzymim, sкkatym d³oniom. - Ano, moi staruszkowie nie posk¹pili mi krzepy - odpar³ po chwili. - Ale nie martw siк, na staroœж pewno trochк zes³abnк, a poza tym, przez wzgl¹d na tк mi³¹ sikorkк i ciebie, bкdк ostro¿ny. Tak wspominaj¹c historiк odkryж w Kraju Nadamurskim oraz ¿artuj¹c, ³owcy ani spostrzegli, gdy przy ujœciu Zei na rуwninnym stepie jak spod ziemi wyrуs³ B³agowieszczeсsk, rozbudowany z dawnej Ustzejskiej stanicy. W tej chwili agent Paw³ow chy³kiem wysun¹³ siк na pok³ad. Ubrany by³ w czarny surdut, a na g³owк w³o¿y³ rуwnie¿ czarny melonik, czyli sztywny kapelusz o okr¹g³ej g³уwce i podgiкtym do gуry rondzie. Kapelusze tego rodzaju czкsto wуwczas nosili agenci tajnej policji. - Patrzcie tylko, jak to nasz anio³ strу¿ wystroi³ siк dzisiaj - cicho zauwa¿y³ bosman. - W czarnej gali i dкciaku przypomina kominiarza lub karawaniarza. - Raczej karawaniarza! Jego widok nikomu szczкœcia nie przynosi - doda³ Tomek. - W B³agowieszczeсsku na pewno zaraz pobiegnie z³o¿yж raport isprawnikowi. - Masz racjк, bкdzie mia³ doskona³¹ okazjк odp³aciж nam piкknym za nadobne - niechкtnie rzek³ Smuga. - Oby nam tylko nie nabruŸdzi³. - Jego ponura mina nie wrу¿y nic dobrego - doda³ Wilmowski. - Miejmy nadziejк, ¿e nasze listy polecaj¹ce do gubernatora nieco z³agodz¹ w oczach w³adz donosy Paw³owa. - Do stu beczek zje³cza³ego tranu, przestaсcie krakaж jak te z³owrу¿bne kruki - rozgniewa³ siк bosman. - Z ig³y robicie wid³y! Nachmurzony jest, bo wnкtrznoœci pal¹ go po wczorajszej libacji. O co mуg³by mieж ¿al? Przecie¿ ugoœciliœmy go, jak siк patrzy! - Zapomnia³eœ ju¿ o karcerze i szczurach - odparowa³ Smuga. - To nierozs¹dnie bawiж siк zapa³kami siedz¹c na beczce prochu! - To nie by³ mуj pomys³ - broni³ siк bosman. - Niekrasow zaœ nie ma zielonego pojкcia, co my nosimy za ko³nierzem! Przerwali rozmowк. “Sungasza” zwolni³a barki z holu, aby przycumowaж je do swego boku. Po sprawnym manewrze wziк³a kurs prosto na przystaс. Przy wybrze¿u by³o zakotwiczonych kilka barek, a obok pomostu przygotowywa³ siк do odp³yniкcia pocztowo-pasa¿erski parostatek, zwrуcony dziobem w kierunku biegu rzeki. Niekrasow podprowadzi³ “Sungaszк” do brzegu. Zaledwie marynarze holownika przerzucili pomost na l¹d, Paw³ow podszed³ do grupki ³owcуw i oznajmi³, ¿e udaje siк do swoich w³adz. - Czy bкdzie pan na statku na obiedzie? - uprzejmie zapyta³ Wilmowski. - Nie, wolк zjeœж w mieœcie, nie lubiк jeŸdziж krypami po wodzie - opryskliwie odpar³ agent, po czym doda³: - Niech panowie nie zapomn¹ pуjœж do tutejszego isprawnika. Nie zaszkodzi³oby rуwnie¿ z³o¿yж oficjaln¹ wizytк jego ekscelencji gubernatorowi. Zapewne spotkamy siк w kancelarii policji. - Dziкkujemy za radк, na pewno tam siк zobaczymy - odpar³ Wilmowski. - Mamy nadziejк, ¿e przy pana pomocy szybko za³atwimy wszelkie formalnoœci. - Och, zapewne! Przecie¿ panowie jesteœcie pod moj¹ opiek¹ - rzek³ Paw³ow sil¹c siк na uœmiech. Uchyli³ melonika i znik³ na wybrze¿u. Zaraz po po³udniu czterej ³owcy z Udad¿alak¹ wyruszyli do urzкdu policji, aby zg³osiж swe przybycie do B³agowieszczeсska i uzyskaж zgodк na polowanie w gуrze rzeki. Miasto sk³ada³o siк z kilkuset drewnianych parterowych domуw. Ponad nimi gуrowa³a jedynie b³yszcz¹ca w s³oсcu kopu³a cerkwi. Na nie wybrukowanych ulicach panowa³ znaczny ruch. Mieszkaсcy B³agowieszczeсska utrzymywali wymianк handlow¹ z Mand¿urami i Chiсczykami zza rzeki, ktуrzy przyje¿d¿ali tutaj ³odziami g³уwnie z miasta Ajguс. Ka¿dy powa¿niejszy kupiec przynajmniej raz w miesi¹cu wyrusza³ na kilka dni w celach handlowych do B³agowieszczeсska. O¿ywione zazwyczaj stosunki handlowe ustawa³y tylko na pocz¹tku zimy a¿ do czasu, gdy gruba pokrywa lodowa sku³a rzekк. Wtedy Chiсczycy i Mand¿urowie znуw gromadnie przybywali do B³agowieszczeсska; w przenoœnych straganach, ustawionych na brzegu rzeki, sprzedawali m¹kк, kaszк i wуdkк oraz przywo¿one z po³udnia Mand¿urii orzechy i jab³ka. W zimie B³agowieszczeсsk stawa³ siк g³уwnym oœrodkiem handlowym kraju. Buriaci, Tunguzi, Ostiacy i Jakuci na saniach o psich zaprzкgach œci¹gali tutaj nawet z najodleglejszych zak¹tkуw tajgi, by pкk skуrek lisich, sobolich lub bie³ek wymieniж na woreczek m¹ki, kaszy, trochк tytoniu czy te¿ flaszkк wуdki. By³ to dla kupcуw szczegуlnie korzystny handel, poniewa¿ dobroduszni mieszkaсcy tajgi czкsto nie znali prawdziwej wartoœci przywo¿onych futer. Nadziratel, czyli inspektor policji, przyj¹³ ³owcуw nadzwyczaj uprzejmie. Na ich widok powsta³ zza sto³u, wylewnie uœcisn¹³ im d³onie i poczкstowa³ herbat¹ z rumem. - Kolega Paw³ow zapowiedzia³ mi wizytк panуw. Oczekiwa³em z prawdziw¹ niecierpliwoœci¹ - mуwi³ zacieraj¹c d³onie. - Wiele ciekawych rzeczy us³ysza³em... To zapewne pan jest owym panem Brolem, pogromc¹ zwierz¹t? Przy tych s³owach zwrуci³ siк w kierunku bosmana. “Aha, Paw³ow ju¿ uszy³ mi buty” - pomyœla³ marynarz, lecz nie okazuj¹c jakiegokolwiek zmieszania, spokojnie odpar³: - Faktycznie tak siк nazywam. - Kolega Paw³ow bardzo pana wychwala³ - zawo³a³ inspektor. - On mi doradzi³, aby przygotowaж rum do herbaty... - Owszem, lubiк rum, to prawdziwie mкski napitek - potakn¹³ bosman. - Wiem o tym, wiem rуwnie¿, ¿e odnosi siк pan z szacunkiem do mi³oœciwie panuj¹cego nam cara i jego rodziny. Chwali siк to, chwali. Zdrowie panуw! Bosman przymru¿onymi oczami wpatrywa³ siк w inspektora policji, jakby chcia³ odgadn¹ж, co on naprawdк wie o nim, ale twarz urzкdnika nie zdradza³a jego myœli. Uœmiecha³ siк uprzejmie, prawi³ komplementy. Dopiero po pу³godzinnej rozmowie zapyta³, dok¹d ³owcy chcieliby siк udaж i jak d³ugo zamierzaj¹ tam przebywaж. Otrzymawszy wyjaœnienia, powiedzia³: - Ja nie widzк przeszkуd. Pozostaje mi tylko ¿yczyж panom szczкœliwych ³owуw. Czy mogк prosiж o paszporty? £owcy zadowoleni z takiego obrotu sprawy wrкczyli mu swoje dokumenty. Inspektor przejrza³ je tylko pobie¿nie, a potem niedba³ym ruchem wrzuci³ wszystkie paszporty do szuflady. - W porz¹dku, jutro przedstawiк sprawк panуw isprawnikowi. - Jak to, wiкc zatrzymuje pan nasze paszporty? - zdziwi³ siк Smuga. - Isprawnik razem z jego ekscelencj¹ gubernatorem wyjecha³ z miasta na inspekcjк. Z tego powodu dopiero rano bкdк mуg³ zreferowaж mu panуw sprawк. To zwyk³a formalnoœж. - Czy mo¿emy bez dokumentуw poruszaж siк po mieœcie? - zagadn¹³ Wilmowski. - Przecie¿ w panуw towarzystwie przebywa kolega Paw³ow. Mog¹ panowie na nim polegaж, to bardzo zdolny cz³owiek - dwuznacznie odpar³ inspektor. - Chcieliœmy rуwnie¿ z³o¿yж oficjaln¹ wizytк panu gubernatorowi... - zacz¹³ Smuga, lecz inspektor uœmiechn¹³ siк i zaraz wtr¹ci³: - Wiem o tym, wiem i ju¿ prosi³em ekscelencjк o ³askawe wyznaczenie audiencji. Jutro o godzinie jedenastej osobiœcie przyjmie panуw. - Bardzo dziкkujemy za uprzejmoœж, a kiedy otrzymamy z powrotem paszporty? - indagowa³ Smuga. - Z ca³¹ pewnoœci¹ przed opuszczeniem B³agowieszczeсska - odpowiedzia³ inspektor. - Dzisiaj bкd¹ panowie moimi goœжmi. Chcia³bym pokazaж panom ciekawostkк. Zapraszam na chiсsk¹ kolacjк do restauracji Czang Sena. Poniewa¿ z powodu nieobecnoœci isprawnika mam jeszcze do za³atwienia kilka pilnych spraw, wieczorem zast¹pi mnie kolega Paw³ow. Ju¿ omуwiliœmy to miкdzy sob¹. A teraz ¿egnam panуw. ¯yczк mi³ej zabawy. £owcy podziкkowali za zaproszenie. Wkrуtce znaleŸli siк na ulicy. - A to ¿mija! - wybuchn¹³ bosman. - Niby to gnie siк w uk³onach, chwali, zaprasza na kolacjк, a jednoczeœnie odbiera paszporty... - Ciekawe, co ten Paw³ow na nas nagada³ - g³owi³ siк Tomek. - Mo¿e powiedzia³ te¿ o karcerze i szczurach... - Nie s¹dzк, aczkolwiek zdawa³o mi siк, ¿e w tonie inspektora; brzmia³a nuta z³oœliwoœci, gdy mуwi³ o rzekomym szacunku bosmana do cara i jego rodziny - zauwa¿y³ Smuga. - Ja rуwnie¿ odnios³em takie wra¿enie - doda³ Wilmowski. - Szkoda, ¿e nie uda³o nam siк jakoœ wykrкciж z tego zaproszenia na kolacjк. - Chiсczycy maj¹ faktycznie bardzo osobliwy smak. Pamiкtam, jak ten znajomek Davasarmana w Chotanie potraktowa³ nas pijawkami w cukrze - powiedzia³ bosman. W kwaœnych humorach wrуcili na “Sungaszк”. Niekrasow powita³ ich na pok³adzie. Okaza³o siк, ¿e Paw³owa jeszcze nie by³o na holowniku, wiкc korzystaj¹c z okazji, wst¹pili na herbatк do kajuty kapitaсskiej. Niekrasow z zainteresowaniem wys³ucha³ relacji o przebiegu wizyty u inspektora policji. Zamyœlony, wolno popija³ herbatк z arakiem. - To zastanawiaj¹ce, po co on zaprosi³ was do tej chiсskiej spelunki? - odezwa³ siк w koсcu. - Czy pan zna restauracjк Czang Sena? - zaciekawi³ siк Wilmowski. - Owszem, znam - potwierdzi³ kapitan. - W lokalu tym mieœci siк tajna palarnia opium. - W towarzystwie agenta policji chyba nic tam nie bкdzie nam grozi³o - powiedzia³ Tomek. - Byж mo¿e ma pan racjк. W ka¿dym razie powinniœcie tam pуjœж, skoro przyjкliœcie zaproszenie - zakoсczy³ Niekrasow. Tu¿ przed wieczorem przybieg³ zadyszany Paw³ow. W imieniu komisarza zaprosi³ Niekrasowa na kolacjк do Czang Sena. Kapitan zgodzi³ siк przyjœж. £owcy wydobyli z jukуw odpowiednie stroje. Nim minк³a godzina, razem z Paw³owem i Niekrasowem opuœcili holownik. Restauracja Czang Sena zajmowa³a ca³y jednopiкtrowy dom. Nad wejœciem, po obydwуch stronach w¹skich drzwi, wisia³y oœwietlone œwiecami kolorowe lampiony z papieru. Na parterze, tu¿ za ma³¹ szatni¹, znajdowa³y siк dwie obszerne sale, rozdzielone jedynie zas³on¹ z barwnych, szklanych koralikуw nanizanych na sznurki. Lampiony zwisaj¹ce z niskiego, drewnianego pu³apu rzuca³y migotliwe œwiat³o na oryginalne chiсskie obrazy zdobi¹ce œciany. Wokу³ obydwуch sal rozmieszczono zaciszne lo¿e ze sto³ami i miкkkimi taboretami. Dwуch Chiсczykуw wybieg³o na powitanie przyby³ych. W uk³onach prowadzili wprost do drugiej sali, gdzie przy stolikach siedzia³o ju¿ sporo goœci. Paw³ow pe³ni³ rolк gospodarza domu, poprosi³ podrу¿nikуw, aby rozgoœcili siк w zarezerwowanej lo¿y, a potem bawi³ ich rozmow¹ o wa¿niejszych wydarzeniach w mieœcie. Niekrasow usiad³ w g³кbi niszy, sk¹d sam niemal niewidoczny, doskonale mуg³ obserwowaж ca³¹ salк. Tomek ulokowa³ siк obok bosmana; z wielkim zadowoleniem stwierdzi³, ¿e nakryto do kolacji po europejsku na czystym, bia³ym obrusie. Jedynie na oddzielnej tacce le¿a³y d³ugie pa³eczki z koœci s³oniowej, zastкpuj¹ce w Chinach widelce. Obs³uga w restauracjach by³a niezwykle sprawna. Zaledwie goœcie zd¹¿yli zasi¹œж przy stole, zaraz pojawi³y siк na nim zimne zak¹ski: pokrajane miкso w ¿у³tej galarecie, grzyby, sa³ata z cebuli i ziу³, pкdy brzozowe, wкdlina w cienkich plasterkach, jaja o kolorze safianu, pieczone szyjki rakуw, jasnozielona trawa morska. Wszystkie te potrawy nale¿a³o skrapiaж zabarwionym na ciemno octem, podanym w ma³ych czarkach obok ka¿dego talerza. W pobli¿u sto³u s³u¿ba postawi³a trуjnуg z miedzian¹ mis¹ nape³nion¹ roz¿arzonymi wкglami; na nich to podgrzewa³o siк niskie, p³askie wiaderko z gor¹c¹ wod¹, w ktуrej z kolei umieszczono srebrne dzbany z wуdk¹ majgalo, sporz¹dzon¹ z ry¿u i zaprawion¹ rу¿anym olejkiem. Po ka¿dym daniu s³u¿¹cy obnosi³ dzban i w malutkie porcelanowe fili¿aneczki nalewa³ ciep³ego majgalo. Po jakiejœ godzinie s³u¿ba uprz¹tnк³a resztki zak¹sek. Teraz przysz³a kolej na gor¹ce potrawy. Najpierw podano ma³e kawa³ki cielкciny w cieœcie, potem pieczone kluski z miкsa, paszteciki i gotowany drуb w gкstym, bia³ym sosie, w ktуrym p³ywa³y poczernia³e w czasie gotowania œlimaki. Na widok tego przysmaku Tomek pod sto³em tr¹ci³ bosmana kolanem. Œlimaki w sosie przypomina³y wygl¹dem upieczone robaki. Na szczкœcie fili¿aneczka mocnego majgalo u³atwi³a im dope³nienie chiсskiego zwyczaju, w myœl ktуrego nale¿a³o skosztowaж ka¿dej potrawy. Coraz to nowe wyszukane dania pojawia³y siк na stole. Po pieczonym prosiкciu przyniesiono kawa³ki baraniny pieczone na ro¿nie, potem kurк krajan¹ w paski, rosу³, gotowany ry¿, makaron, g³уwki kurze z szyjkami oraz rozmaite zupy. Tomek dawno ju¿ przesta³ liczyж podawane potrawy, a obdarzony nie lada apetytem bosman westchn¹³ g³кboko i dyskretnie popuœci³ pasa. Po trzech godzinach s³u¿ba jeszcze raz uprz¹tnк³a stу³ i wynios³a trуjnуg z dzbanem majgalo. Podano cukrzone owoce, rу¿ne ciasta, ciasteczka, orzechy, oryginaln¹, zielon¹, gorzk¹ chiсsk¹ herbatк i bia³e musuj¹ce wino. By³ to znak, ¿e obiad nareszcie dobiega koсca. W tej w³aœnie chwili jakiœ mк¿czyzna w ciemnym, wciкtym p³aszczu i z melonikiem w d³oni us³u¿nie zbli¿y³ siк do rozochoconego Pawiowa. Pochyli³ siк do jego ucha. Mуwi³ coœ os³aniaj¹c usta d³oni¹. Rozbawienie znik³o z twarzy agenta. Uwa¿nie wys³ucha³ krуtkiej relacji swego wspу³pracownika, po czym skin¹³ g³ow¹. Obcy mк¿czyzna szybko siк oddali³, a wtedy Paw³ow powsta³ i rzek³: - Bardzo mi przykro, ale muszк panуw opuœciж na kilkanaœcie minut. Otrzyma³em wiadomoœж, ¿e isprawnik w³aœnie wrуci³ do miasta, lecz jutro rano znуw wyje¿d¿a. Przeprowadza pilne dochodzenie. Skorzystam wiкc z jego obecnoœci, by za³atwiж nasze sprawy. Jednoczeœnie dowiem siк, czy termin audiencji wyznaczonej dla panуw u ekscelencji nie uleg³ zmianie. - Chyba czas ju¿ skoсczyж nasze mi³e spotkanie - zauwa¿y³ WiImowski. - Broс Bo¿e! To nie potrwa d³ugo, zaraz wrуcк. Poka¿к panom najciekawszy zak¹tek tego lokalu - zaoponowa³ Paw³ow. - Za kotar¹ w rogu sali s¹ ukryte krкte schodki. Czy byli panowie ju¿ kiedyœ w palarni opium? - Nie wiedzia³em, ¿e tutaj wolno utrzymywaж takie lokaliki - zdziwi³ siк bosman. - Ale¿ sk¹d, panie Brol! - zaprzeczy³ Paw³ow, domyœlnie mrugaj¹c okiem. - Palarnia jest nielegalna, a wstкp jedynie dla wtajemniczonych! Wszyscy rozeœmiali siк, s³ysz¹c to wyjaœnienie z ust agenta policji. - Skoro tak, to poczekamy - powiedzia³ Smuga. - Widzia³em kilkakrotnie palarnie opium, ale dla moich towarzyszy bкdzie to nowoœci¹. - Œwietnie! Tymczasem czкstujcie siк panowie! Postaram siк szybko wrуciж. Paw³ow min¹³ stoj¹ce w przejœciu do drugiej sali stoliki. Znik³ w szatni. - Ciekaw jestem, co on nowego wymyœli³? - zagadn¹³ kapitan Niekrasow. - Wiкc nie wierzy pan w powrуt isprawnika? - zapyta³ bosman. Niekrasow wzruszy³ ramionami. - Czort go wie! Od samego pocz¹tku dziwi mnie to zaproszenie do spelunki przez inspektora policji. Zastanawiam siк, do czego jest mu to potrzebne? - Czy nie za wiele siк pan domyœlasz? Na mуj rozum wszystkie agenciaki lubi¹ fundowaж sobie kolacyjki za paсstwowe pieni¹dze. - W ka¿dym razie nie bкdziemy siк nudzili, przybywaj¹ nowi goœcie - zauwa¿y³ Smuga. Do sali wkroczy³o kilku mк¿czyzn. Przystanкli w progu rozgl¹daj¹c siк ciekawie. - Cу¿ to za oryginalne typki! - po cichu zawo³a³ Tomek. Bosman, jak zwykle zawadiacki, wychyli³ siк z niszy i mrukn¹³: - Faktycznie niczego sobie goœcie! Wygl¹daj¹ jak diab³y przebrane w ornaty i na mszк dzwoni¹ce! Trafnoœж okreœlenia wywo³a³a ogуln¹ weso³oœж. Kanciaste, brodate twarze nowo przyby³ych i ich zachowanie wcale nie pasowa³y do porz¹dnych ubraс, ktуre na sobie nosili. Poszturchiwali siк ³okciami, a¿ w koсcu pod przewodem najwy¿szego ruszyli ku stolikowi w s¹siedniej lo¿y obok ³owcуw. Szurgaj¹c butami oraz ha³aœliwie rozstawiaj¹c taborety, obsiedli stу³. Za¿¹dali wуdki. Niekrasow dyskretnie zlustrowa³ dziwnych s¹siadуw. Zmarszczy³ czo³o, jakby usi³owa³ sobie coœ przypomnieж. Naraz chiсski s³u¿¹cy, ktуry w³aœnie przyniуs³ now¹ butelkк wina musuj¹cego i nape³ni³ nim szklaneczki, nieznacznie wsun¹³ w d³oс Niekrasowa zwiniкt¹ w rulonik kartkк. Kapitan ukradkiem rozprostowa³ papierek; zaledwie naс spojrza³, zgniуt³ w kulkк, wrzuci³ j¹ do popielniczki i podpali³ zapa³k¹. Tylko Wilmowski spostrzeg³ dziwne zachowanie Niekrasowa, reszta towarzystwa bowiem z zainteresowaniem s³ucha³a dowcipu opowiadanego przez bosmana. Wilmowski ju¿ mia³ zamiar poprosiж Niekrasowa o wyjaœnienie, gdy nagle jeden z nowo przyby³ych goœci gwa³townie powsta³ od swego stolika. Bezceremonialnie wszed³ do lo¿y. By³ to niezwykle wysoki mк¿czyzna. Teraz, gdy sta³ blisko, od razu rzuca³o siк w oczy, ¿e ubranie, ktуre nosi³, nie by³o naс dopasowane. Marynarka z trudem opina³a jego szerok¹, wypuk³¹, w³ochat¹ pierœ, widoczn¹ przez rozche³stan¹, brudn¹ koszulк. Na piersi mia³ wytatuowany rysunek ptaka. Za krуtkie i mocno obcis³e rкkawy marszczy³y siк w fa³dy na niezwykle wyrobionych miкœniach, a nogawki spodni nie siкga³y nawet kostek u nуg. Wygl¹da³ jak przebieraniec na zapusty, lecz mimo to jego groŸna, ponura twarz mog³a w ka¿dym wzbudziж uczucie lкku. Od lewego ucha poprzez policzek, obydwie wargi a¿ do koсca brody jego dawno nie golon¹ twarz przeorywa³a szeroka blizna. Poprzez rozwichrzone, krzaczaste brwi przeziera³y jasne, bezlitosne oczy, spogl¹daj¹ce drapie¿nie i zaczepnie. Podszed³ do sto³u, opar³ siк o jego brzeg d³oсmi zaciœniкtymi w ku³ak. £owcy przerwali rozmowк; w tej chwili na ca³ej sali zaleg³a niepokoj¹ca cisza. Wszyscy goœcie spogl¹dali w kierunku lo¿y, gdzie olbrzymi drab wpatrywa³ siк kolejno w ka¿d¹ twarz, jakby szuka³ kogoœ znajomego. £owcy zdziwieni patrzyli na niego, tylko kapitan Niekrasow w dalszym ci¹gu siedzia³ zadumany z nisko opuszczon¹ na piersi g³ow¹. Drab tymczasem zatrzyma³ wzrok na bosmanie Nowickim. Przygl¹da³ mu siк przez d³u¿sz¹ chwilк. - Czy przypominasz mnie sobie? - odezwa³ siк w koсcu ochryp³ym g³osem. - D³ugo ciк szuka³em, carski szpiclu! Nareszcie spotkaliœmy siк! Bosman uniуs³ g³owк. Ponury wygl¹d awanturnika nie wywar³ na nim najmniejszego wra¿enia. - Jak kto koniecznie szuka guza, to na pewno go znajdzie - odpar³ flegmatycznie. - Faktycznie jednak to siк nie znamy! Pomyli³eœ siк pan! - Jak mуg³bym ciк zapomnieж! Przez ciebie tysi¹c kijуw spad³o na mуj grzbiet W³adze carskie czкsto stosowa³y karк ch³osty. ! - warkn¹³ olbrzym. - Zap³acк ci teraz! Pochyli³ siк ku bosmanowi, jednoczeœnie podsuwaj¹c mu pod nos swуj wielki w³ochaty ku³ak. Bosman obtar³ usta serwetk¹. Podniуs³ siк, wyszed³ zza sto³u. Wzrokiem pe³nym uznania zmierzy³ zawadiakк, ktуry przewy¿sza³ go co najmniej o po³owк g³owy. - Nie znam ciк, cz³owieku, odczep siк z ³aski swojej - rzek³ spokojnie. - Ha, to mnie zaraz poznasz! - zawo³a³ zawadiaka. Zwinnym ruchem uderzy³ bosmana piкœci¹ w podbrуdek. G³owa marynarza odskoczy³a do ty³u, cofn¹³ siк o krok lub dwa, ciк¿ko opad³ na jedno kolano. Zaraz jednak otrz¹sn¹³ siк jakby po wynurzeniu z wody i powsta³. Napastnik po raz drugi zamachn¹³ siк potк¿nie, lecz tym razem zaprawiony w walce wrкcz marynarz uchyli³ g³owк, rуwnoczeœnie praw¹ piкœci¹ uderzy³ przeciwnika w ¿o³¹dek, a lew¹ w podbrуdek. Drab zachwia³ siк oszo³omiony, bosman zaœ chwyci³ go w pasie za ubranie, podrzuci³ do gуry nad w³asn¹ g³owк, zakrкci³ nim m³ynka i z rozmachem cisn¹³ o pod³ogк. Zawad³aka, przy akompaniamencie okrzykуw przestraszonych biesiadnikуw oraz brzкku szk³a, z rozkrzy¿owanymi ramionami leg³ nieruchomo. Wszyscy goœcie poderwali siк od stolikуw, umykali pod najdalsz¹ œcianк. £owcy rуwnie¿ powstali, w s¹siedniej lo¿y bowiem znуw zaszurga³y odtr¹cone taborety. Kilku drabуw wyskoczy³o na salк, niepewnie spogl¹daj¹c spode ³bуw to na bosmana, to na powalonego swego przywуdcк. Po krуtkiej chwili zawadiaka ciк¿ko usiad³ na pod³odze. W³ochate ³apsko na moment skry³o siк w kieszeni, po czym w d³oni b³ysnк³o ostrze sprк¿ynowego no¿a. Na to has³o pozostali awanturnicy rуwnie¿ wydobyli broс. Pochylili siк do skoku, uzbrojeni w kastety Kastet - metalowy przyrz¹d, przewa¿nie w kszta³cie po³¹czonych czterech pierœcieni, zak³adany na palce dla wzmocnienia ciosu piкœci. , bagnety wojskowe i no¿e. Tomek, Smuga i Udad¿alaka zaraz stanкli u boku bosmana. Wilmowski ju¿ do nich pod¹¿a³, gdy kapitan Niekrasow powstrzyma³ go za ramiк. Zmuru¿ywszy oczy spogl¹da³ na obna¿on¹ pierœ powstaj¹cego z pod³ogi awanturnika. Widnia³ na niej tatua¿ kuku³ki ze skrzyd³ami rozpiкtymi do lotu. Niekrasow nareszcie przypomnia³ sobie, sk¹d zna tego cz³owieka. - Uspokуj pan towarzyszy, to pu³apka - szepn¹³ do Wilmowskiego, a sam wysun¹³ siк zza sto³u; odgrodzi³ bosmana od zgrai ³otrуw. Bosman lekko pochylony ruszy³ do przodu, ale w tej chwili Wilmowski znalaz³ siк tu¿ przy nim. - Czekaj, to prowokacja - sykn¹³. Bosman przystan¹³; czujnym wzrokiem œledzi³ ka¿dy ruch napastnikуw, gotуw do rozpoczкcia walki. Niekrasow tymczasem pochyli³ siк ku zawadiace. - Ej, Wasyl, nie pozna³eœ ty mnie? - zapyta³. - Czy sprzykrzy³ ci siк g³os genera³a kuku³ki, ¿e szukasz œmierci? Drab w³aœnie powsta³ z pod³ogi, trzymaj¹c w rкku otwarty nу¿. Przekrzywi³ ³eb o zmierzwionych, d³ugich w³osach, nabieg³ymi krwi¹ oczyma wpatrywa³ siк w Niekrasowa. - Przypomnij sobie, kogo to zwa³eœ swoim ojczulkiem? - ciszej powiedzia³ kapitan. Zawadiaka wolnym krokiem podszed³ do niego. Ostrzem no¿a dotkn¹³ jego piersi. Na ponurej, groŸnej twarzy najpierw odmalowa³a siк niepewnoœж, a potem zdumienie. - To¿ to chyba... ojczulek Niekrasow! - szepn¹³ zmieszany. Nagle rzuci³ nу¿ na pod³ogк. Z niezwyk³ym przejкciem poca³owa³ kapitana w ramiк. - Wybacz, ojczulku... naprawdк nie pozna³em... tyle lat... - mуwi³ g³кboko wzruszony. Kapitan uœcisn¹³ go, po czym cicho zapyta³: - Dlaczego szuka³eœ zwady, Wasyl? - Ja znуw w tiurmie, ojczulku; namуwili nas, wypuœcili na tк noc, ubrali, dali broс... obiecali nagrodк... - Kto was namуwi³? - indagowa³ Niekrasow. - Nadziratel, ojczulku, ale to tylko tak miкdzy nami... - S³uchaj, Wasyl, to moi przyjaciele, chyba nie chcesz ze mn¹ zwady?! - Prкdzej odgryz³bym sobie w³asne ³apsko! - Dziкkujк ci, Wasyl! Policja obstawi³a dom. Kiedy mia³a tu wkroczyж? - Na odg³os strza³уw! Wy zostaсcie, mo¿e uda siк nam czmychn¹ж do lasu! Do zobaczenia, ojczulku! Wasyl podniуs³ nу¿, zamkn¹³ go, schowa³ do kieszeni. Przez ramiк spojrza³ na swoich poplecznikуw. - Za genera³em kuku³k¹, jazda! - rozkaza³. Musia³ posiadaж mir wœrуd kamratуw, gdy¿ bez s³owa sprzeciwu schowali broс. Pobiegli w kierunku zas³ony w k¹cie sali. Rozleg³ siк tupot nуg na schodach, potem gdzieœ trzasnк³y drzwi, w g³кbi budynku ktoœ krzykn¹³ przestraszony i by³o ju¿ po wszystkim. S³u¿ba szybko uprz¹tnк³a pobojowisko. Goœcie, jak gdyby nic nadzwyczajnego nie zasz³o, znуw zasiedli przy stolikach. £owcy pytaj¹co spogl¹dali na Niekrasowa. Ten zaœ najpierw nala³ wina, a potem dopiero krуtko wyjaœni³: - Policja nas³a³a na nas bradiagуw Bradiaga - w³уczкga zbieg³y z katorgi. Niektуrzy przestкpcy pospolici i zbrodniarze zsy³ani na Syberiк przewa¿nie z Rosji europejskiej, prуbowali szczкœcia w ucieczce, by wrуciж do domu lub trochк u¿yж swobody na w³уczкdze. Czкsto zbierali siк w bandy grasuj¹ce w tajdze. Dopiero nadejœcie surowej zimy zmusza³o ich do wychodzenia z lasu w celu znalezienia ¿ywnoœci i wtedy zazwyczaj byli wychwytywani przez policjк. . W tej chwili agenci czaj¹ siк wokу³ domu, by wtargn¹ж na odg³os strza³уw i aresztowaж nas. Komisarz przypuszcza³, ¿e napadniкci przez uzbrojonych zbirуw u¿yjemy broni palnej. Oczywiœcie pуŸniej sprawa by siк wyjaœni³a i jeœli policja nie znalaz³aby nic podejrzanego, na pewno puszczono by nas z przeprosinami. - W jakim celu policja to uczyni³a? - nie dowierza³ Tomek. - To robota tej ¿mii, Pawiowa - wtr¹ci³ bosman. -Oczywiœcie, teraz macie dowуd, ¿e Paw³ow nabra³ jakichœ podejrzeс - potwierdzi³ Niekrasow. - W³adze rosyjskie jednak nie lubi¹ ryzykowaж aresztowaniem niewinnych byж mo¿e cudzoziemcуw. Powoduje to przecie¿ interwencje dyplomatyczne. Wobec tego po cichu przygotowa³y pu³apkк, lecz dziкki przypadkowi udaremniliœmy niecne zakusy. - Panu zawdziкczamy pomyœlny obrуt sprawy - powiedzia³ Smuga. - Sk¹d pan zna tego cz³owieka? - Wasyla? To bradiaga, przebywaliœmy razem na katordze w Karze. Jeœli tylko sprzyja³y okolicznoœci, ucieka³ co roku, by siк pow³уczyж po tajdze. Raz pomog³em mu rozkuж kajdany, odda³em moj¹ racjк ¿ywnoœci. Odt¹d zawsze uwa¿a³ mnie za swego opiekuna. - To niebezpieczny cz³owiek - zauwa¿y³ Smuga. - A tak, niejedno ma na sumieniu - potwierdzi³ Niekrasow. - No, no, ale pana Brola nie podejrzewa³em o tak nadludzk¹ si³к. Wasyl uchodzi za Herkulesa, chyba dzisiaj pierwszy raz w ¿yciu zosta³ pokonany. - Niczego sobie osi³ek - przyzna³ bosman. - O jakim to generale kuku³ce wspomnia³eœ pan temu gagatkowi? Czy¿by to by³o umуwione has³o? - Sk¹d¿e znowu, otу¿ bradiagi uciekaj¹ z wiкzienia na wiosnк, gdy w tajdze mo¿na znaleŸж jadalne korzonki i jagody. Przylot z po³udnia kuku³ek jest niezawodnym znakiem nastania tak upragnionej pory roku, tote¿ genera³em swoim zw¹ ptaka, ktуrego g³os staje siк ogуlnym sygna³em do ucieczki. - W jaki sposуb domyœli³ siк pan, ¿e policja urz¹dzi³a na nas zasadzkк? - zapyta³ Tomek. - Mam dobrego znajomego wœrуd s³u¿by Czang Sena. Gdy bradiagi weszli do restauracji, poinformowa³ mnie, ¿e policja czai siк wokу³ domu - wyjaœni³ Niekrasow. - Ach, to on poda³ tк karteczkк, ktуr¹ pan zaraz spali³ - wtr¹ci³ Wilmowski. - Tak, najlepiej niszczyж wszelkie dowody rzeczowe. Nie cieszк siк najlepsz¹ opini¹ policji, ktуra niepokoi³aby mego informatora. - Uwaga, Paw³ow na horyzoncie! - ostrzeg³ bosman. - Nie ma zbyt tкgiej miny - doda³ Tomek. - Nic dziwnego, tym razem podsкp mu siк nie uda³! Agent szybko zbli¿y³ siк do stolika. Z trudem t³umi³ zdenerwowanie, gdy mуwi³: - Przykro mi, ¿e zostawi³em panуw samych na tak d³ugo, lecz cу¿ mo¿na pocz¹ж na s³u¿bie! Niestety, ju¿ nie bкdк mуg³ dzisiaj towarzyszyж panom. Kilku zbrodniarzy zbieg³o wieczorem z tutejszego wiкzienia. Posiadaj¹ broс, to niebezpieczni recydywiœci! Proszono mnie o pomoc w poœcigu... - Czy¿ to mo¿liwe, aby z wiкzienia zbiegli uzbrojeni?! - z g³upia frant zapyta³ bosman. - Istotnie, to dziwna sprawa - mrukn¹³ Tomek. Agent, rozz³oszczony w³asn¹ niezrкcznoœci¹, gniewnie zmierzy³ marynarza wzrokiem; j¹kaj¹c siк odpar³: - No, broс zapewne zdobyli po dokonaniu ucieczki... Isprawnik obawia³ siк, by nie spotka³a panуw tutaj jakaœ nieprzyjemnoœж, poleci³ mi uprzedziж... - Trochк spуŸni³ siк pan - przerwa³ mu Smuga. - Byli tu ju¿ jacyœ obwiesie, prуbowali nawet wszcz¹ж z nami awanturк, ale dostali nale¿yt¹ odprawк. O nas nie trzeba tak bardzo siк obawiaж. Jakoœ dajemy sobie radк. - Czy za³atwi³ pan wszystko z isprawnikiem? - zapyta³ Wilmowski. - Tak, tak, jutro z rana przyjmie panуw - skwapliwie potwierdzi³ Paw³ow. - Jak to, wiкc ju¿ nie wyje¿d¿a? - ironicznie zauwa¿y³ Tomek. - Nie, zmieni³ zamiar, a wiкc jutro rano pуjdziemy do isprawnika, a potem do jego ekscelencji gubernatora - oœwiadczy³ Paw³ow i zaraz opuœci³ salк. Fu Czau Nastкpny dzieс przyniуs³ pewne wyjaœnienie dwuznacznej sytuacji, w jakiej ³owcy znaleŸli siк po dziwnym wydarzeniu w restauracji Czan Sena. Mianowicie z samego rana Paw³ow przyby³ po nich na statek; by³ nadzwyczaj ugrzeczniony i us³u¿ny. Razem udali siк do isprawnika, ktуry zwrуci³ im paszporty, zezwoli³ na polowanie w ca³ym podleg³ym mu okrкgu, a ponadto przykaza³ agentowi, by otoczy³ wyprawк starann¹ opiek¹. W godzinк pуŸniej z³o¿yli wizytк gubernatorowi. Ten przyj¹³ ich w swoim prywatnym domu, w obecnoœci trzech adiutantуw. Wypytywa³ o przebieg ³owуw, ¿yczy³ powodzenia oraz zapewni³, ¿e sprawcy wczorajszego napadu bкd¹ ujкci lada chwila i zostan¹ przyk³adnie ukarani. £owcy w jak najlepszych humorach powrуcili na “Sungaszк”, by³o bowiem zupe³nie widoczne, ¿e policja, po nieudanej prowokacji, stara siк pozorami uprzejmoœci zatuszowaж w³asn¹ niezrкcznoœж. Tego jeszcze popo³udnia “Sungasza” odbi³a od przystani w B³agowieszczeсsku i po¿eglowa³a dalej w gуrк rzeki. Na obu brzegach Amuru rysowa³y siк w dali skaliste, jakby o œciкtych szczytach gуry, poros³e wierzbami i ³oz¹. Bli¿ej rzeki przestrzenie leœne, zasnute w dzieс niskimi czarnymi dymami, rozb³yska³y w nocy czerwonymi ³unami. To krajowcy wzniecali ognie, zwane pa³ami, ktуrymi niszczyli lasy, zamiast je karczowaж, lub palili trawк na ³¹kach dla u¿yŸnienia gleby. W miarк jak “Sungasza” p³ynк³a na wschуd, krajobraz pobrze¿y amurskich stopiniowo ulega³ zmianie. Pasma gуrskie przybli¿y³y siк do brzegуw, zwкzi³a siк dolina rzeki, w lasach przewa¿a³y modrzewie, sosny, bia³e brzozy i brzozy daurskie. Czwartego dnia, krуtko po œwicie, Smuga poprosi³ kapitana Niekrasowa o p³yniкcie bli¿ej lewego brzegu rzeki, a niebawem o zatrzymanie statku. Wed³ug obliczeс Wilmowskiego, znajdowali siк oko³u dwustu piкжdziesiкciu kilometrуw na zachуd od B³agowieszczeсska. St¹d ju¿ tylko jakieœ sto piкжdziesi¹t kilometrуw dzieli³o ich od Ruch³owa, po³¹czonego lini¹ kolejow¹ z Nerczyсskiem. Paw³ow, nieœwiadom zamiarуw ³owcуw, pochwali³ wybуr miejsca na za³o¿enie obozu. - Niewiele znam siк na polowaniu, ale przecie¿ s³ysza³em nieraz, ¿e okolica ta jest niemal rajem myœliwych - mуwi³ pochlebnie. - Swego czasu polowa³ tutaj nasz s³awny podrу¿nik i niezrуwnany strzelec Miko³aj Przewalski Niko³aj Michaj³owicz Przewalski (1839-1888) - genera³, najwybitniejszy rosyjski odkrywca i badacz Azji. W latach 1868-1869 bada³ Kraj Ussuryjski miкdzy dolnym Amurem a Morzem Japoсskim. Od 1870 r. podczas czterech wypraw prowadzi³ badania pу³nocnej czкœci Azji Œrodkowej, zapocz¹tkowane przez Siemionowa-Tiaс-szaсskiego. Bli¿sze informacje o tych podrу¿nikach znajdzie czytelnik w Tomku na tropach Yeti. ...To by³y kator¿nik wspania³omyœlnie u³askawiony przez cara. Macie panowie najlepszy dowуd, ¿e u nas ¿adna zas³uga nie pozostaje bez nagrody! - Lepiej ju¿ mуw pan o polowaniu - przerwa³ mu poirytowany bosman. Agent skwapliwie pokiwa³ g³ow¹. - Jak wiкc powiedzia³em, na brak zwierzyny nie bкdziecie, panowie, narzekaж - zgodnie ci¹gn¹³ dalej. - £atwo tu nawet znaleŸж Chiсczykуw, ktуrzy chкtnie przeprowadz¹ na polowanie na drug¹ stronк rzeki. Ale taka zabawa to raczej dla wielkich ryzykantуw. - Dlaczegу¿ to, jeœli mo¿na zapytaж - zaciekawi³ siк bosman. - Zbyt ³atwo tam o spotkanie z chunchuzami Chunchuzi (z chin. - czerwonobrodzi lub miedzianobrodzi) - grabie¿cze bandy grasuj¹ce wуwczas na terenie Chin, a g³уwnie w Mand¿urii. - wyjaœni³ Paw³ow. - A cу¿ to znуw za czort, szanowny panie? - indagowa³ marynarz. - To po prostu bandyci! Dla zdobycia byle drobiazgu potrafi¹ cz³owieka poddaж najgorszym torturom lub poder¿n¹ж gard³o. Nawet obecnie zdobywaj¹ siк na napady po naszej stronie rzeki. - Ha, jak z tego widaж, faktycznie ³adne wybraliœmy miejsce na obуz - ironicznie powiedzia³ bosman. - Niech siк pan wyzbкdzie obaw! Pochwali³em wybуr nie tylko ze wzlкdu na obfitoœж zwierzyny - uspokaja³ Paw³ow. - Gdy p³ynкliœmy rzek¹, spostrzeg³em kilka kilometrуw st¹d stanicк kozack¹. Bliskoœж oddzia³u regularnego wojska na pewno trzyma chunchuzуw w ryzach. - Skoro tak, to w porz¹dku, aczkolwiek, jak siк pan sam przekona³eœ, nie tak ³atwo nam dmuchaж w kaszк, gdy jesteœmy w komplecie - odpar³ bosman, nieznacznie mrugaj¹c do Tomka. W czasie tej pogawкdki “Sungasza” wziк³a barki na boczny hol. Teraz ostro¿nie przybli¿a³a siк do brzegu. W koсcu zamilk³y maszyny pod pok³adem; pierwsza barka niemal dotyka³a nabrze¿a. Szczкknк³y ³aсcuchy zakotwiczaj¹ce statek. Wy³adunek taboru trwa³ do samego wieczora, tote¿ kapitan Niekrasow postanowi³ wyruszyж w dalsz¹ drogк dopiero o œwicie. Op³ata, jakiej za¿¹da³ za przewiezienie ca³ej wyprawy, by³a bardzo niska w porуwnaniu z cenami biletуw na statkach pasa¿erskich. Tote¿ do sumy trzystu rubli Smuga samorzutnie do³o¿y³ jeszcze jedn¹ setkк do podzia³u dla za³ogi. O wschodzie s³oсca ³owcy odprowadzili kapitana a¿ na holownik. Niekrasow najd³u¿ej ¿egna³ siк z bosmanem Nowickim. W ostatniej chwili, gdy marynarz zamierza³ ju¿ schodziж na l¹d, przytrzyma³ go jeszcze za ramiк i rzek³: - Przemi³y z ciebie ch³op, niedŸwiedziu! Zanim lуd unieruchomi Amur, odbкdк kilka rejsуw w gуrк rzeki. Gdybyœcie przypadkiem mieli ochotк jeszcze raz zabraж siк na pok³ad, wystrzelcie cztery razy w powietrze. Przep³ywaj¹c tutaj bкdк pilnie lustrowa³ brzeg... - Dobra nasza, nawet po ciemku poznam tк star¹ krypк - odpar³ bosman weso³o. - Pan rуwnie¿ przypad³eœ mi do gustu! Niekrasow pochyli³ siк do ucha bosmana i doda³ cicho: - Nie dowierzajcie zbytnio uprzejmoœci tego policyjnego szczura. Wprawdzie po tej g³upiej hecy w B³agowieszczeсsku wyraŸnie zmieni³ front, ale za³o¿y³bym siк, ¿e dalej coœ knuje! - Tak pan uwa¿asz? - Tak, nie lubiк, gdy policja naraz staje siк zbyt grzeczna. - Dobra nasza, bкdк go dobrze mia³ na oku! “Sungasza” odp³ynк³a sypi¹c deszczem roz¿arzonych iskier. £owcy zaœ zebrali siк na naradк, by ustaliж program zajкж obozowych. Podzia³ funkcji przedstawia³ siк nastкpuj¹co: trzej synowie Nucziego - dogl¹danie tygrysуw, koni i przygotowywanie posi³kуw; Nuczi - dogl¹danie psуw, wyszukiwanie odpowiednich terenуw ³owieckich; Smuga, Brol i Tomek - polowanie na zwierzynк; Brown i Udad¿alaka - preparowanie skуrek zabitych okazуw fauny; Paw³ow - ogуlny nadzуr nad bezpieczeсstwem obozu. Taki podzia³ rуl mia³ u³atwiж Smudze oraz jego dwu towarzyszom upozorowanie koniecznoœci dotarcia do Nerczyсska. W obecnoœci Pawiowa musieli siк liczyж z ka¿dym s³owem, podczas gdy na polowaniu poza obozem mogli swobodnie omуwiж szczegу³owy plan dzia³ania. Zaraz nastкpnego ranka Smuga poprowadzi³ swoj¹ grupkк w gуrк rzeki; ptactwa by³o tam w brуd. W krуtkim czasie upolowali kilka okazуw po czym zatrzymali siк na odpoczynek obok przystani, gdzie kulisi gromadzili drewno na opa³ dla parostatkуw. £owcy kupili od Chiсczykуw œwie¿o z³owionego ³ososia. Bosman na miejscu oprawi³ rybк i zacz¹³ piec na kamieniach rozgrzanych w ognisku. Smuga i Tomek gawкdzili tymczasem z kulisami. Wkrуtce Smuga zauwa¿y³, ¿e jeden kilkunastoletni wyrostek wprost nie odrywa wzroku od opartego o drzewo sztucera zaopatrzonego w lunetkк. - Widzк, ¿e umiesz oceniж zalety dobrej broni - zagadn¹³ ch³opca. - Z mojego sztucera mo¿na skutecznie strzelaж nawet do celu po drugiej stronie rzeki. Proszк, spуjrz! Mуwi¹c to uniуs³ sztucer do ramienia. Ch³opak skwapliwie pochyli³ g³owк ku lunecie. Przymkn¹³ jedno oko. Z zapartym tchem spogl¹da³ na odleg³y ³aсcuch gуrski na przeciwleg³ym brzegu Amuru. - Cudowna broс - szepn¹³ w ¿argonie rosyjsko-chiсskim. - Gdybyœmy mieli tak¹ strzelbк, nawet mуj stary ojciec mуg³by jeszcze polowaж, a chunchuzi nie odwa¿yliby siк zbli¿aж do naszej fanzy Fanza - dom chiсski. ... - Czy bandyci tak czкsto was niepokoj¹? - zapyta³ ch³opca Smuga. Chiсczyk sp³oszonym wzrokiem musn¹³ twarz podrу¿nika, opuœci³ g³owк. - Teraz rzadziej przychodz¹... Nie maj¹ ju¿ co zabieraж, bo prawie nic nie posiadamy... - odpar³ cicho. Zachкcony przez Tomka, opowiedzia³ smutn¹ historiк swej rodziny. Mieszkali na mand¿urskim brzegu Amuru, w wioszczynie u stуp gуr poros³ych bujnym lasem. Matka z pomoc¹ dzieci uprawia³a ma³e poletko po³o¿one tu¿ za fanz¹, a ojciec polowa³ na antylopy, sobole, lisy i wiewiуrki. Ojciec by³ odwa¿nym myœliwym; nie ba³ siк nawet œnie¿nych panter Tak zwana œnie¿na pantera, czyli irbis (Felis uncia) osi¹ga wzrost pantery, lecz ¿yje w zimniejszych okolicach. Ojczyzn¹ irbisa s¹ gуry Azji Œrodkowej, poczynaj¹c od Turkiestanu a¿ po Amur. W Himalajach ¿yje czкœciej po stronie tybetaсskiej ni¿ indyjskiej, gdzie podczas lata przebywa na bardzo du¿ych wysokoœciach, w zimie zaœ schodzi poni¿ej 3000 m. , ktуre w zimie schodzi³y z wy¿yn Azji Œrodkowej. Pewnego dnia w pobliskich gуrach zagnieŸdzi³a siк banda chunchuzуw. Odt¹d co jakiœ czas naje¿d¿a³a wioskк i bezlitoœnie ³upi³a mieszkaсcуw. Pozostawia³a im jedynie tyle, by nie pomarli z g³odu i mogli dalej pracowaж. - Raz, gdy mуj ojciec poszed³ sprawdziж sid³a zastawione na wiewiуrki, chunchuzi znуw wpadli do wioski - mуwi³ m³odzieniec. - Byli bardzo rozgniewani po pora¿ce, jak¹ ponieœli w walce z Kozakami na rosyjskim brzegu. Zabrali prawie wszystk¹ ¿ywnoœж, a potem za¿¹dali od mieszkaсcуw wioski wyznaczenia dziesiкciu m³odych mк¿czyzn, ktуrzy mieli zast¹piж poleg³ych cz³onkуw bandy. Nikt nie chcia³ do nich przystaж, wiкc zaczкli paliж fanzy i mordowaж. Doprowadzeni do ostatecznoœci mieszkaсcy wioski rzucili siк na chunchuzуw. Niewielu uratowa³o swe ¿ycie. M³odzieniec zamilk³ na chwilк. Potem mуwi³ jeszcze ciszej: - Mia³em wуwczas zaledwie siedem lat... Widzia³em, jak zabijali moj¹ matkк, braci i siostry... Przera¿ony zemdla³em; w ten sposуb unikn¹³em œmierci. Ojciec po powrocie do domu znalaz³ mnie na wpу³ przytomnego. Pochowa³ zabitych obok fanzy. Teraz nie mo¿e polowaж tak jak dawniej. Wyp³aka³ oczy, Ÿle widzi. ¯yjemy z mojej pracy przy wyrкbie drzewa. - A co siк sta³o z chunchuzami? Czy nie prуbowaliœcie zemœciж siк na nich? - zapyta³ Tomek wzburzonym g³osem. - Nie mia³ kto walczyж, prawie wszyscy mк¿czyŸni wyginкli - odpar³ Chiсczyk. - Potem przysz³a inna banda, pobili siк miкdzy sob¹. Jedni odchodz¹, drudzy przybywaj¹! Pochyli³ siк ku Tomkowi i doda³ szeptem: - Odk³adam czкœж z ka¿dego zarobku. Gdy palк kadzid³o na domowym o³tarzyku, zawsze mуwiк matce i rodzeсstwu, ile ju¿ usk³ada³em na kupno karabinu... - Du¿o ci jeszcze brakuje? - zapyta³ Smuga. - Karabin drogi, a ojciec musi jeœж. Ale za parк lat kupiк karabin! - Zuch ch³opak z ciebie - pochwali³ Smuga. - Czy umiesz tropiж zwierzynк? - O, tak! Ojciec mnie uczy³! - Mo¿e wobec tego podejmiesz siк wytropiж dla nas œnie¿n¹ panterк? - zaproponowa³. - Gdy by³em w domu kilka dni temu, ojciec mуwi³ mi, ¿e w okolicy w³уczy siк pantera. Porwa³a naszego prosiaka. - Czy zechcesz nam pomуc zapolowaж na ni¹? - nalega³ Smuga. - Tak, ale musicie pуjœж ze mn¹ na drugi brzeg. Mieszkamy o dzieс drogi w gуrк rzeki. - S³uchaj ma³y, jeœli wytropisz dla nas irbisa, dam ci dobry karabin. Zgoda? Ch³opak niedowierzaj¹co spogl¹da³ na podrу¿nika. - No, wiкc jak? Chcesz otrzymaж karabin? B³ysk szalonej radoœci w oczach ma³ego Chiсczyka by³ dostateczn¹ odpowiedzi¹. Smuga poklepa³ go po ramieniu i rzek³: - Za dwa dni przyjdŸ do naszego obozu. Znajdziesz go o godzinк drogi st¹d w dу³ rzeki. Powiesz, ¿e szukasz ³owcy, ktуry chce z³apaж œnie¿n¹ panterк. - Dobrze, przyjdк i powiem - przytakn¹³ Chiсczyk. - Lecz co bкdzie, jeœli irbis odszed³ ju¿ z naszych stron? Smuga zmierzy³ ch³opca badawczym wzrokiem, po czym powiedzia³: - Jeœli nie bкdzie pantery, to i tak dostaniesz karabin. Jednak w obozie musisz zapewniaж wszystkich, ¿e niezawodnie doprowadzisz nas do legowiska irbisa. W jaki sposуb przeprawisz siк na drug¹ stronк rzeki? - Przep³ywam promem - wyjaœni³ Chiсczyk. - Czy utrzyma on kilku ludzi i konie? - O, tak, mo¿na na nim przewieŸж nawet wуz! - A wiкc pamiкtaj! Masz przyjœж za dwa dni! * Wilmowski ostro¿nie wychyli³ g³owк z namiotu i rozejrza³ siк woko³o. By³a jeszcze g³ucha noc. Nuczi, жmi¹c krуtk¹ fajeczkк, czuwa³ przy ¿arze ogniska. Obok niego spoczywa³o na ziemi kilka czarnych psуw. W bladym œwietle ksiк¿yca rysowa³y siк kontury namiotуw i wozуw. W obozowisku panowa³a cisza, tylko od strony klatek z tygrysami p³ynк³y urywane, tкskne pomruki, ktуre stapia³y siк z poszumem wуd toczonych przez szeroki Amur. Lekka mg³a s³a³a siк po ziemi. Wilmowski czujnie nas³uchiwa³ przez d³u¿sz¹ chwilк; cofn¹³ siк w g³¹b namiotu. Zamyœlonym wzrokiem ogarn¹³ swych towarzyszy. Bosman spa³ ju¿ w najlepsze, wygodnie rozci¹gniкty na polowym ³у¿ku. Jego szeroka, wypuk³a pierœ unosi³a siк w rytmicznym, spokojnym oddechu; pochrapywa³. Tomek chyba tak¿e usn¹³; le¿a³ bez ruchu odwrуcony twarz¹ do œciany. Natomiast Smuga w dalszym ci¹gu starannie pakowa³ juki. W³aœnie odgarn¹³ d³oni¹ kosmyk w³osуw opadaj¹cy mu na czo³o i przysiad³ na zwi¹zanym worze. Z kieszeni skуrzanej bluzy wydoby³ tytoс. Pykaj¹c fajeczkк obserwowa³ zafrasowanego Wilmowskiego. Po jakimœ czasie odezwa³ siк cicho: - Andrzeju, mуg³byœ jeszcze przespaж siк przed œwitem. Wilmowski ciк¿ko westchn¹³ i odpar³: - Nie jestem senny, myœli najrozmaitsze k³кbi¹ mi siк w g³owie... Przecie¿ jeœli уw Chiсczyk nie zawiedzie, ju¿ dzisiaj wyruszycie w drogк... Ciк¿ko mi bкdzie samemu w niepewnoœci czekaж na was! - Tych kilkanaœcie dni prкdko zleci. Andrzeju! Przyrzekam czuwaж nad bezpieczeсstwem Tomka... - Och, przecie¿ nie tylko o niego chodzi! Tomek i ja sp³acamy d³ug Karskim, lecz wy dwaj...? - Uspokуj siк, przyjacielu! Bosman dla prze¿ycia przygody poszed³by nawet do piek³a! I tak nie umrze naturaln¹ œmierci¹! Tomek zaœ, sam wiesz to zreszt¹ najlepiej, jest jego bratni¹ dusz¹. Obecnie denerwujк siк tylko ze wzglкdu na twoje bezpieczeсstwo. - Trzymaj ostro ich obydwуch, Janie - poprosi³ Wilmowski, spogl¹daj¹c na pogr¹¿onego we œnie syna. - Sam rуwnie¿ nie ryzykuj zbytnio! Nigdy bym sobie nie darowa³, gdyby jednemu z was przytrafi³o siк coœ z³ego! - W gorszych ju¿ bywa³em opa³ach - odpowiedzia³ Smuga. - Jeœli chodzi o mnie, wyruszy³em na tк wyprawк przede wszystkim przez pamiкж dla mego przyrodniego brata. Wiesz przecie¿, jak bardzo chcia³ nieœж pomoc zes³aсcom... Wilmowski usiad³ obok Smugi. Zapali³ fajkк, a nastкpnie zapyta³: - Czy wszystko ju¿ zapakowane? - Chyba tak, ale zrуbmy jeszcze ostateczny przegl¹d - odpowiedzia³ Smuga. - W tej paczce mam piкж futrzanych worуw do spania. W nastкpnej koce, trochк bielizny i podrкczn¹ apteczkк. Tutaj zaœ ubranie dla naszego zes³aсca, a wiкc: ciep³e spodnie, barani ko¿uszek, czapka podbita lekkim futrem, rкkawice, bielizna, filcowe buty. Pod podszewk¹ ko¿uszka ukryte s¹ sztuczne w¹sy, broda i peruka, ktуre u³atwi¹ mi odpowiednie ucharakteryzowanie siк. - Czy nie zapomnia³eœ o kleju? - wtr¹cij Wilmowski. - W³o¿y³em go do kieszeni ko¿uszka. Nastкpny tobу³ zawiera namiot, a tamten niezbкdny sprzкt obozowy. Trochк zapasуw ¿ywnoœci spakujemy przed samym odjazdem w obecnoœci Paw³owa. Broс i amunicja rуwnie¿ s¹ przygotowane. - Ile koni zamierzasz zabraж? - Szeœж, cztery dojazdy wierzchem oraz dwa luzaki do dwuko³owego wozu, na ktуry za³adujemy klatkк na panterк i juki. - To wystarczy. - S³uchaj, Andrzeju, do powrotu Udad¿alaki nie odstкpuj Paw³owa ani na krok - ostrzeg³ Smuga. - Szczegуlnie pilnuj juka, w ktуrym ukryta jest tygrysia skуra. - Bкdк o tym pamiкta³, Janie, mo¿esz na mnie polegaж - zapewni³ Wilmowski. Obydwaj przyjaciele naradzali siк a¿ do samego œwitu. Omawiali plan dzia³ania poszczegуlnych grup wyprawy, staraj¹c siк przewidzieж wszelkie ewentualne przeszkody, na jakie mogli natrafiж w decyduj¹cej chwili. Najwiкcej trudnoœci sprawia³a im obecnoœж agenta policji. Smuga doradza³ pozbyж siк go w ostatecznoœci nie przebieraj¹c w œrodkach, lecz Wilmowski, jak zwykle, kategorycznie sprzeciwi³ siк temu. Uwa¿a³, ¿e nikt nie ma prawa pozbawiaж ¿ycia drugiego cz³owieka. D³ugo nie mogli osi¹gn¹ж porozumienia. W koсcu przerwali dyskusjк widz¹c, ¿e Tomek i bosman ju¿ budz¹ siк ze snu. Zaledwie wyk¹pali siк w rzece i zasiedli do posi³ku, m³ody chiсski drwal Fu Czau przybieg³ z wiadomoœci¹ o wytropieniu irbisa. Uzasadnione podniecenie ³owcуw nie wzbudzi³o ¿adnych podejrzeс Paw³owa. Krainy, gdzie ¿y³ irbis, by³y wуwczas tak samo ma³o znane Europejczykom, jak i to zwierzк, bardzo rzadko spotykane w ogrodach zoologicznych. Dlatego choжby tylko skуra œnie¿nej pantery mog³a stanowiж doœж cenny ³up. Na krуtkiej, o¿ywionej naradzie ³owcy postanowili zapolowaж na irbisa. Paw³ow nie odradza³ wyprawy na mand¿urski brzeg, ale zaleca³ jak najdalej posuniкt¹ ostro¿noœж ze wzglкdu na grasuj¹c¹ w okolicy bandк chunchuzуw, o ktуrej istnieniu wiedzia³ Fu Czau. W polowaniu mieli wzi¹ж udzia³: Smuga, bosman, Udad¿alaka i Tomek. Nie trac¹c czasu, zaczкli siк przygotowywaж do drogi. Wilmowski z Paw³owem odprowadzili towarzyszy a¿ do miejsca przeprawy przez Amur. Mia³a siк ona odbyж poruszanym przez ko³o wodne promem, sporz¹dzonym z dwуch ³odzi oraz po³o¿onej na nich drewnianej platformy. W³aœciciel promu, Chiсczyk o kosmykowatych w¹sach i brodzie, zwany by³ przez okolicznych mieszkaсcуw kapitanem Wangiem. Prymitywny prom nie mуg³ od razu unieœж wozu, szeœciu koni i ludzi. Wobec tego Wang zmuszony by³ dwukrotnie przep³ywaж Amur, aby przewieŸж ca³y tabor wyprawy. Dopiero w porze popo³udniowej prom wyruszy³ po raz drugi. Tomek niecierpliwie spogl¹da³ na coraz bli¿szy prawy brzeg. Tam przecie¿ znajdowa³a siк Mand¿uria W nowszych czasach Mand¿uria zosta³a zamieniona w urodzajny i doskonale zagospodarowany obszar uprawy pszenicy, prosa i soi. Klimat ma tu jeszcze charakter monsunowy, a wiкc panuj¹ susze, ubogie w œniegi zimy i upalne lata obfituj¹ce w silne burze py³owe rozpoczynaj¹ce siк opadami deszczu. Wiкkszoœж ludnoœci stanowi¹ Chiсczycy. Wa¿niejsze miasta: Harbin, Czangczun i Mukden. Ten rozleg³y kraj, licz¹cy oko³o l miliona km, wchodzi w sk³ad Chiсskiej Republiki Ludowej. , nie mniej groŸna od rozleg³ych krain Syberii. Od zachodu okala³y j¹ gуry Wielkiego Chinganu, od wschodu zaœ nizina nad Ussuri i Gуry Pу³nocnokoreaсskie. Po³udniow¹ granicк Mand¿urii stanowi³o Morze ¯у³te, a pу³nocn¹ w³aœnie Amur. Miкdzy czкœciowo zalesionymi gуrami le¿a³a stepowa Nizina Mand¿urska; tylko nad rzekami ros³y lasy, w ktуrych obok tygrysуw, panter, niedŸwiedzi, wilkуw i lisуw ¿y³y dziki, sarny, jelenie oraz antylopy gуrskie. Prom uporczywie walczy³ z pr¹dem rzeki. Powoli zd¹¿a³ ku pasowi nadrzecznego stepu, przechodz¹cego w¹skim przedgуrzem w pociкty g³кbokimi dolinami, piкtrz¹cy siк wynioœle Wielki Chingan. Za jego pу³nocn¹ krawкdzi¹ p³ynк³a rzeka Argun; na zachуd od niej, w odleg³oœci zaledwie oko³u dwustu piкжdziesiкciu kilometrуw, le¿a³ Nerczyсsk. Dalej na po³udnie rozci¹ga³a siк Mongolia, ojczyzna os³awionego okrucieсstwem D¿yngis-chana, najwiкkszego zdobywcy w dziejach Azji, ktуry na prze³omie XII i XIII wieku za³o¿y³ potк¿ne paсstwo mongolskie, siкgaj¹ce od Chin a¿ po Dunaj w Europie. U podnу¿a gуr pokrytych lasami zamieszkiwa³ Fu Czau ze swoim ojcem. £owcy chcieli dotrzeж do ich fanzy jeszcze tego dnia, a tymczasem prom niezdarnie p³yn¹³ ukosem pod pr¹d rzeki. Kapitan Wang, pobrzкkuj¹c przypiкtym do pasa kocio³kiem do herbaty, niby to popкdza³ dwуch pу³nagich kulisуw wprawiaj¹cych w ruch ko³o wodne, ale sam nie kwapi³ siк z pomoc¹. Pokrzykiwa³, grozi³ kijem i krкc¹c siк w pobli¿u dwuko³owego wozu, wci¹¿ myszkowa³ wzrokiem po umieszczonych na nim jukach. Prom dobi³ w koсcu do nкdznej, skleconej z kilku bali przystani. £owcy i kulisi namкczyli siк porz¹dnie przy wy³adowaniu wozu na l¹d. Mimo to zaraz zaprzкgli konie. Fu Czau zwinnie wspi¹³ siк na juki na wozie, ³owcy dosiedli wierzchowcуw. Ruszyli w drogк. Wypoczкte konie raŸno zd¹¿a³y na po³udniowy zachуd. O zmierzchu Smuga zarz¹dzi³ postуj. Obawia³ siк zab³¹dzenia w bezdro¿nej krainie. Spкtane konie puszczono na popas; ludzie rуwnie¿ posilili siк zapasami ¿ywnoœci wydobytymi z jukуw. Gdy zwierzкta nieco wytchnк³y, Fu Czau zaproponowa³ wyruszenie w dalsz¹ drogк. Zapewnia³, ¿e nawet z zawi¹zanymi oczami mo¿e trafiж do swej fanzy. £owcy po krуtkim wahaniu ulegli jego namowom. Zaledwie gwiazdy rozb³ys³y na niebie, osiod³ali konie. Pod¹¿yli ku pasmu gуrskiemu. Jechali stкpa, gwarz¹c i pal¹c fajki. Œnie¿na pantera Ksiк¿yc wyjrza³ zza gуr. Karawana posuwa³a siк teraz wzd³u¿ linii rzadkiego lasu. Z szeroko rozwartej gardzieli doliny p³yn¹³ orzeŸwiaj¹cy ch³уd. Konie widocznie poczu³y bliskoœж ludzkiej sadyby, gdy¿ same przyspiesza³y kroku. - Ju¿ niedaleko, nasza fanza znajduje siк tu¿ za lasem - zawo³a³ Fu Czau ku Smudze jad¹cemu wierzchem. - Jeœli tak, to podskoczymy prкdzej i zbudzimy twego ojca - odpar³ ³owca. Popкdzili wierzchowce; wkrуtce wуz pozosta³ daleko za nimi. Nim min¹³ kwadrans, wje¿d¿ali w dolinк. Nie opodal zaszczeka³ pies, zaraz wszak¿e umilk³ i znуw zapanowa³a cisza. Rzadki las urywa³ siк na skraju poletka. W œwietle ksiк¿yca ³owcy ujrzeli charakterystyczn¹, ulepion¹ z gliny chiсsk¹ fanzк z kamiennym kominem zbudowanym na ty³ach domostwa. Dwie œciany szczytowe oraz tylna by³y ca³kowicie pozbawione otworуw, natomiast niemal ca³¹ frontow¹ zajmowa³y dwa wielkie okna, podzielone listwami na ma³e kwadraty, starannie oklejone papierem. Pomiкdzy oknami widnia³y szeroko otwarte drzwi. Fanzк pokrywa³ dwuspadowy dach z p³atуw kory. £owcy zatrzymali wierzchowce przed domem. Na kilkakrotne wo³anie nikt nie odpowiedzia³, jakby fanza by³a zupe³nie nie zamieszkana. Zeskoczyli z koni i zbli¿yli siк do stoj¹cych otworem drzwi. Tomek ostro¿nie przekroczy³ prуg domu. Przy blasku drgaj¹cego p³omyka zapa³ki rozejrza³ siк woko³o. Tu¿ z lewej strony drzwi sta³ niski, kamienny piec, ogrzewaj¹cy kany Kany buduje siк z ceg³y lub kamienia i ogrzewa siк je za pomoc¹ umieszczonych wewn¹trz kana³уw, ³¹cz¹cych piec z kominem. , czyli prawie dwumetrowej szerokoœci ³awy do spania, zbudowane rуwnie¿ z kamienia, ktуre ci¹gnк³y siк wzd³u¿ po³owy frontowej oraz jednej szczytowej œciany. Na kanie le¿a³a s³omiana mata i odrzucona w nie³adzie watowana ko³dra upstrzona ³atami. Tomek dotkn¹³ rкk¹ kany; by³a ciep³a. W g³кbi fanzy zwisa³a z belek podtrzymuj¹cych dach, ktуry jednoczeœnie stanowi³ sufit, czкœж przepierzenia, dawniej zapewne dziel¹cego dom na dwie po³owy. Tomek zapali³ now¹ zapa³kк. Post¹pi³ kilka krokуw. Na czysto wymytym stole z heblowanych desek sta³ œwiecznik z ogarkiem œwiecy. Tomek przytkn¹³ do niej zapa³kк. Teraz ujrza³ pod szczytow¹ œcian¹, naprzeciwko kany, ma³y domowy o³tarzyk, przypominaj¹cy wygl¹dem kapliczkк, ozdobiony b³yszcz¹cymi papierkami oraz polnymi kwiatami. Oprуcz sto³u oraz trzech koœlawych sto³kуw w fanzie znajdowa³a siк jeszcze stara chiсska skrzynia. Sta³a z odrzuconym do gуry wiekiem, jakby ktoœ w poœpiechu porwa³ jej zawartoœж. M³odzieniec nie gasz¹c œwiecy, wyszed³ z fanzy. - Nikogo tam nie ma - poinformowa³ przyjaciу³. - Ojciec Fu Czau chyba uciek³ s³ysz¹c tкtent koni. Przypuszcza³ zapewne, ¿e jesteœmy chunchuzami. - A mo¿e ktoœ naprawdк napad³ go przed naszym przybyciem? - zaniepokoi³ siк bosman. - Przedtem pies szczeka³, a teraz go nie ma - wtr¹ci³ Udad¿alaka. - Obudzi³ gospodarza, a potem uciek³ razem z nim. - Nic dziwnego, po nieszczкœciu, jakie tych ludzi spotka³o, ¿yj¹ teraz jak zaj¹ce pod miedz¹ - zauwa¿y³ Smuga. - Nasze wo³ania na nic siк nie zdadz¹, lepiej poczekamy na Fu Czau. Zdro¿one konie sta³y spokojnie, ³owcy tymczasem przysiedli na ³awie stoj¹cej przed fanz¹. Opodal budynku mieszkalnego sta³a drewniana szopa. Za ni¹ widnia³ warzywny ogrуdek okolony niskim, a¿urowym p³otkiem. £owcy cierpliwie czekali, a¿ wуz zajecha³ przed fanzк. Fu Czau zeskoczy³ na ziemiк. - Drzwi zastaliœmy otwarte, a dom opustosza³y - zawo³a³ Tomek. Fu Czau wbieg³ do fanzy. Przy ostatnich b³yskach œwiecy bystrym wzrokiem obrzuci³ jej wnкtrze, po czym wyszed³ przed dom i wysokim g³osem krzykn¹³ coœ po chiсsku w ciemnoœж nocy. Wokу³ panowa³a cisza przerywana jedynie parskaniem koni. Fu Czau ponowi³ wo³anie. Z krzakуw wynurzy³ siк lekko przygarbiony mк¿czyzna. Z wycelowan¹ prosto przed siebie luf¹ starej flinty wolno podszed³ do Fu Czau. M³odzieniec skrzy¿owa³ rкce na piersiach; nisko pok³oni³ siк starcowi. Ten zaœ d³oni¹ najpierw dotkn¹³ ramienia syna, jak gdyby chcia³ siк upewniж, ¿e wzrok go nie myli, a nastкpnie pochyleniem g³owy powita³ nieznanych przybyszуw. Fu Czau po chiсsku wyt³umaczy³ ojcu, kim s¹ jego towarzysze. Starzec kiwn¹³ g³ow¹, podrepta³ ku zaroœlom. Powrуci³ ze sporym zawini¹tkiem na plecach i kud³atym psiskiem u nogi. Ruchem d³oni zaprosi³ goœci do fanzy. £owcy rozkulbaczyli wierzchowce. Razem z dwoma wyprzкgniкtymi z wozu luzakami przywi¹zali je do poprzecznej ¿erdki obok szopy. Nastкpnie ca³¹ uprz¹¿ oraz wszystkie juki wnieœli do fanzy. Udad¿alaka zapali³ dwie œwiecowe latarnie, podczas gdy Smuga i bosman zaczкli wydobywaж z jukуw zapasy ¿ywnoœci. Stary Chiсczyk przykucn¹³ przy piecu. Otworzy³ drzwiczki i rozdmucha³ ¿ar tl¹cy siк w popiele. Fu Czau przyniуs³ narкcze drobno por¹banego drewna. Wkrуtce ogieс trzaska³ w piecu; starzec zbli¿y³ siк do sto³u, na ktуrym uprzednio po³o¿y³ zawini¹tko. £owcy ujrzeli skarb ukrywany przed chunchuzami. Stanowi³y go: niebieska bluza i spodnie, wytarty barani ko¿uszek, kilka wiewiуrczych skуrek, jedna lisia oraz dobrze ju¿ podniszczony blaszany czajnik. W ten ostatni starzec nala³ wody z wiadra. Postawi³ go na piecu. Resztк rzeczy schowa³ do skrzyni pod œcian¹. Tomek dyskretnie rozgl¹da³ siк po fanzie. Gуrne czкœci œcian oraz belki podtrzymuj¹ce dach, dawno nie czyszczone, znacznie ju¿ pociemnia³y. Poza tym w izbie panowa³a czystoœж, aczkolwiek z ka¿dego k¹ta wyziera³a skrajna nкdza gospodarzy. Starzec wydoby³ ze skrytki pod pod³og¹ garnek z odrobin¹ gotowanego ry¿u, lecz bosman natychmiast zaprosi³ go na posi³ek przyrz¹dzony z przywiezionych zapasуw. Obydwaj Chiсczycy przysiedli na brzegu kany, olœnieni bogactwem rozpakowanych jukуw. Bosman przygotowa³ niemal prawdziw¹ ucztк. Otworzy³ puszki konserw miкsnych i rybnych, poda³ solone mas³o, ser, suchary, konserwowan¹ fasolк w sosie pomidorowym, suszone owoce i butelkк rosyjskiej wуdki. Wszyscy, porz¹dnie zg³odniali, ochoczo zasiedli do sto³u. Na zakoсczenie posi³ku Smuga podarowa³ gospodarzowi woreczek tytoniu. Stary Chiсczyk natychmiast przytroczy³ go sobie do paska spodni. Pykaj¹c z fajeczki, zafrasowany, potrz¹sa³ g³ow¹. Niepewnie zerka³ na uchylone drzwi. Widoczne by³o, ¿e jakaœ myœl nie daje mu spokoju. £owcy niebawem zauwa¿yli dziwne zachowanie starca, tote¿ Smuga zapyta³, czy przypadkiem nie jest mu zimno. Chiсczyk zaprzeczy³ ruchem g³owy. - Wуz, du¿o koni, broс dobra, worki pe³ne drogich rzeczy, to niedobrze. Jeœli chunchuzi dowiedz¹ siк, ¿e mamy tak bogatych goœci, na pewno tu przyjd¹! - wyjaœni³ w ¿argonie rosyjsko-chiсskim. Smuga zmierzy³ starca przenikliwym wzrokiem. Czy¿by ci dwaj Chiсczycy byli w zmowie z chunchuzami? Paw³ow nieraz mуwi³, ¿e bandyci posiadaj¹ wywiadowcуw wœrуd licznych mieszkaсcуw, ktуrzy informuj¹ ich, kiedy i na kogo warto dokonaж napadu. Dlaczego ten starzec i ch³opak pozostali na zgliszczach osady w tak bliskim s¹siedztwie dzikiej bandy? Mo¿e historia o wymordowaniu rodziny by³a zwyk³¹ bajeczk¹, a irbis jedynie przynкt¹ w celu zwabienia w pu³apkк? - Czy liczna to banda? - zagadn¹³, obserwuj¹c uwa¿nie tajemniczych gospodarzy. - Wypatrzy³em ich, gdy przeprawiali siк na drugi brzeg. Kilkunastu ludzi, mo¿e nawet dwudziestu - odpar³ starzec. - Potem mуwiono, ¿e napadli buduj¹cych kolej... - Bagatelka! To wypada³oby najwy¿ej po piкciu na ka¿dego z nas - niedbale wtr¹ci³ bosman. Smuga rуwnie¿ nie wygl¹da³ na zak³opotanego mo¿liwoœci¹ spotkania z bandytami. Tomek dostrzeg³ zagadkowy uœmiech na jego ustach, pomyœla³ wiкc, ¿e tym razem z³e wiadomoœci musia³y mu byж bardzo na rкkк. - Ano, zobaczymy jak to bкdzie! - rzek³ Smuga. - Teraz k³adŸmy siк spaж, bo nocy zosta³o nam ju¿ niewiele! - Kto pierwszy stanie na stra¿y? - zapyta³ Tomek. - Nie warto dzisiaj czuwaж! Tylko patrzeж œwitu - g³oœno odpar³ Smuga. Udad¿alaka rozœciela³ w³aœnie koce na kanach. Bosman ziewn¹³ potк¿nie; zacz¹³ siк rozbieraж. - Skoro nie trzymamy wachty, to kimajmy jak sus³y - mrukn¹³. - Wprawdzie niejeden ju¿, co zaniedba³ obowi¹zku, ze zdziwieniem budzi³ siк w krуlestwie œwiкtego Piotra, ale pan ¿eœ tu dowуdc¹! - Œwiкta racja, bosmanie, wobec tego nie mrucz i k³adŸ siк spaж - szepn¹³ Smuga. - Dzisiaj ju¿ nikt by nie zd¹¿y³ powiadomiж chunchuzуw... - Byж mo¿e, ale zawsze lepiej nikomu zbytnio nie dowierzaж! - Zawsze wierzк tylko sobie - odparowa³ Smuga. - To mуw pan tak od razu! - burkn¹³ uspokojony marynarz i domyœlnie zmru¿y³ oko. Upewniwszy siк w ten sposуb, ¿e Smuga nie zaniedba ostro¿noœci, bosman, zwyczajem Chiсczykуw, nago leg³ na kanach zwrуcony g³ow¹ do œrodka fanzy, a nogami do œciany. Naci¹gn¹³ koc na g³owк. Prawie zaraz zacz¹³ chrapaж. Tomek oraz Udad¿alaka poszli w jego œlady. Smuga rуwnie¿ u³o¿y³ siк na pos³aniu, twarz¹ zwrуcony ku drzwiom. Udaj¹c sen, spod przymru¿onych powiek obserwowa³ Chiсczykуw. Przez jakiœ czas Fu Czau szeptem rozmawia³ z ojcem. Ten potrz¹sa³ g³ow¹, co chwila zerka³ na œpi¹cych goœci. W koсcu Fu Czau zdj¹³ z ko³ka na œcianie star¹, powi¹zan¹ drutem strzelbк, nabi³ j¹ starannie i usiad³ na progu w otwartych drzwiach fanzy. Ojciec zdmuchn¹³ œwiece w latarniach, przykucn¹³ za plecami syna. Smuga odwrуci³ siк na drugi bok. Kwik koni przerwa³ ³owcom zas³u¿ony odpoczynek. Jak na komendк zerwali siк z pos³aс. Jednym spojrzenim upewnili siк, czy nikt nie rusza³ ich broni. Karabiny sta³y rzкdem oparte o œcianк. Wylegli przed fanzк. Fu Czau w³aœnie pкta³ konie i puszcza³ je na ³¹kк. Jego ojciec, w s³omianym sto¿kowym kapeluszu na g³owie, wygania³ z ogrуdka warzywnego dwa warchlaki. £owcy przystanкli przed zagrod¹. Starzec powita³ ich pok³onem, a nastкpnie rzek³: - Syn mуwi³ mi, ¿e czcigodni goœcie zamierzaj¹ schwytaж irbisa. Pewno na wy¿ynach zapowiada siк ostra zima, bo jedna pantera zawкdrowa³a ju¿ a¿ tutaj. Niedawno porwa³a mi najlepsz¹ œwiniк. - Czy wiesz mo¿e, gdzie urz¹dzi³a sobie legowisko?- zapyta³ Smuga. - Wytropi³em j¹ kilka dni temu - odpar³ Chiсczyk. - To przebieg³a sztuka! Zazwyczaj czatuje nad strumieniem przy wodopoju. - Wobec tego prosimy ciк, dostojny panie, abyœ jeszcze dzisiaj wskaza³ nam to miejsce - wtr¹ci³ Tomek. - Czy naprawdк obiecaliœcie za to mojemu synowi karabin? - niedowierzaj¹co spyta³ Chiсczyk. Smuga jakby nie dos³ysza³ pytania i znуw zagadn¹³: - Podobno chunchuzi odwiedzaj¹ was doœж czкsto? Twуj syn mуwi³ nam, ¿e prze¿yliœcie przez nich bardzo ciк¿kie chwile, czy to prawda? Starzec wyszed³ z zagrody. Rкk¹ da³ znak, aby goœcie poszli za nim. Kilkadziesi¹t krokуw za fanz¹ ujrzeli niezbyt wysoki p³otek upleciony z ga³кzi. Okala³ on siedem mogi³ usypanych w jednym rzкdzie. Groby by³y bardzo starannie utrzymane, pokryte kwieciem. - To moja szlachetna ma³¿onka i dzieci - powiedzia³ starzec, oddaj¹c g³кboki pok³on ka¿dej mogile. - Chunchuzi odebrali mi ich wraz z ca³ym dobytkiem. - S³uchaj, poczciwy cz³owieku, jeœli kiedykolwiek spotkamy chunchuzуw, bкdziemy o tym pamiкtali - powiedzia³ bosman, groŸnie marszcz¹c brwi. - A o ten karabin, przyobiecany twemu ch³opakowi, nie k³opocz siк wiкcej! Dostanie go jak amen w pacierzu! Starzec pok³oni³ siк bosmanowi. - Czcigodny panie, taka broс drogo kosztuje. Mуj dobry syn od³o¿y³ ju¿ trochк pieniкdzy, mуwi³ mi, ¿e wam je odda! Wsun¹³ siк za ogrodzenie. Spod darniny na œrodkowej mogile wydoby³ blaszan¹ puszkк od herbaty, po czym wrкczy³ j¹ bosmanowi. Marynarz zak³opotany zajrza³ do jej wnкtrza. Trochк wzruszony spogl¹da³ na garœж srebrnych monet. W koсcu zanurzy³ d³oс w kieszeni, wyj¹³ z³ot¹ piкciorublуwkк, wrzuci³ j¹ do “skarbonki” i zamkn¹³ wieko. - Schowaj to na czarn¹ godzinк - mrukn¹³, wciskaj¹c puszkк do r¹k Chiсczyka. - ChodŸmy do fanzy, zaraz damy ci ten karabin. Starzec jeszcze raz pok³oni³ siк marynarzowi do kolan, ten zaœ, nie chc¹c byж mniej uprzejmy, uczyni³ to samo, naraz jednak stuknкli siк g³owami jak dwa koz³y. Zasmucony Tomek zaraz powesela³. Uj¹³ przyjaciу³ pod rкce i ochoczo poprowadzi³ ich ku fanzie. Radoœж obydwуch Chiсczykуw nie mia³a granic. Smuga bowiem wrкczy³ im nowy karabin, a bosman doda³ do niego w³asn¹ lunetkк do zak³adania na lufк. Tomek do³o¿y³ paczkк nabojуw. Udad¿alaka zaœ ofiarowa³ im swуj kukri No¿уw kukri u¿ywaj¹ plemiona Gurkhуw, zamieszkuj¹ce Nepal i zachodni Bengal, z ktуrych w³aœnie wywodzi siк Udad¿alaka. , czyli krуtki zakrzywiony nу¿ o szerokim ostrzu. Po œniadaniu ³owcy razem z gospodarzami udali siк na poszukiwanie tropуw œnie¿nej pantery. Stary Chiсczyk tego dnia odm³odnia³ co najmniej o kilka lat. Szed³ raŸnym krokiem. Z dum¹ zerka³ na syna nios¹cego nowy karabin. Nikt w najbli¿szej okolicy nie posiada³ tak wspania³ej broni! Obecnie razem bкd¹ mogli chodziж na polowanie. Gdy usk³adaj¹ doœж pieniкdzy na kupno kawa³ka ziemi, przenios¹ siк w pobli¿e wiкkszego miasta, gdzie zapomn¹ o strachu przed chunchuzami. Starzec ju¿ nie ³akn¹³ zemsty. Z czasem przecie¿ poj¹³, ¿e œmierж kilku nieznanych bandytуw nie mo¿e przywrуciж ¿ycia jego rodzinie! Teraz pragn¹³ tylko ocaliж jedynego syna i umrzeж spokojnie, otoczony wnukami. Tote¿ wdziкcznoœж dla tych obcych ludzi, ktуrzy tak szczodrze go obdarowali, wype³nia³a jego serce. Chcia³ im to jakoœ okazaж, wiкc jak za dawnych lat odwa¿nie prowadzi³ ³owcуw do legowiska œnie¿nej pantery. Wkrуtce z³owi³ uchem tak dobrze mu znany szum potoku. Œcie¿ka wydeptana przez antylopy znajdowa³a siк nieco z boku, ale starzec umyœlnie j¹ omija³, aby nie p³oszyж zwierzyny. Gdyby antylopy zmieni³y miejsce wodopoju, irbis rуwnie¿ by za nimi powкdrowa³. Okrк¿n¹ drog¹ podkradali siк nad potok. Chiсczyk przykucn¹³ w chaszczach. Ostro¿nie rozchyli³ ga³кzie. - To tutaj - szepn¹³. - Spуjrzcie, dostojni panowi, na ten rozwidlony pieс, ktуrego konar zwisa nad wodopojem! Pantera zazwyczaj czatuje na nim o œwicie... - Ej¿e, cz³owieku, przecie¿ nawet najg³upsze bydlк natychmiast j¹ wypatrzy i czym prкdzej da drapaka! - pow¹tpiewa³ bosman. - Mylisz siк, szlachetny panie - zaprzeczy³ Chiсczyk. - Nawet w dzieс trudno j¹ spostrzec! Wyci¹ga siк wzd³u¿ na ga³кzi, ³eb opiera na przednich ³apach i czatuje nieruchoma. - Pantery s¹ bardzo przebieg³e - potwierdzi³ Smuga. - Poczekajcie tu na mnie. Rozejrzк siк po okolicy i obmyœlк plan zasadzki. - Dobra nasza, poniuchaj pan trochк, bo musimy tu trafiж w nocy - powiedzia³ bosman, po czym wygodnie rozpar³ siк na ziemi pod drzewem. Tomek usiad³ obok niego. Korzystaj¹c z okazji, ¿e Chiсczycy z Udad¿alak¹ zaszyli siк w krzewy malin, zagadn¹³: - Czy zauwa¿y³ pan, ¿e Smuga wcale siк nie zmartwi³ wieœci¹ o chunchuzach? - Ba, nawet by³ z niej zadowolony - potwierdzi³ marynarz. - Gdy taki cwaniak zabiera siк do rzeczy, to chunchuzi m¹drzej by zrobili nie w³a¿¹c mu w drogк! - Hm, gdyby bandyci zechcieli nas œcigaж w kierunku Nerczyсska... - Coœ mi siк wydaje, ¿e jesteœ blisko prawdy - potakn¹³ bosman. - Smuga gotуw to tak urz¹dziж... - A to by³aby heca! - Jak amen w pacierzu rozerwalibyœmy siк trochк - doda³ bosman. - Na szczкœcie twуj szanowny tatuœ zosta³ w obozie! Bosman zatar³ rкce na sam¹ myœl o spotkaniu z chunchuzami. Dawniej w rу¿nych portach chкtnie wdawa³ siк w awantury, jednak od czasu, gdy Wilmowski zwerbowa³ go do wspуlnych wypraw ³owieckich, nie mуg³ zbyt czкsto folgowaж swym upodobaniom. Tomek zauwa¿y³ to wymowne zatarcie r¹k przez przyjaciela. Zaraz te¿, pomny przestrуg ojca, rzek³: - A co zrobimy, jeœli chunchuzi za mocno przypr¹ nas do muru? - Pytasz, co zrobimy? Ano, bкdziemy celnie mierzyli! - odpar³ bosman. - To straszne przelewaж krew ludzk¹! - Ej¿e, kole¿ko, coœ mi siк wydaje, ¿e masz ochotк wystawiж Sally do wiatru! - Co ma piernik do wiatraka! Po jakie licho zaraz miesza pan Sally do rozmowy o bуjkach?! - Bo gadasz niczym mnich. Nie zamyœlasz chyba wst¹piж do zakonu?! Zrobi³byœ naszej sikorce paskudny kawa³! Gdy jakiœ draс skacze ci do oczu, zapomnij, brachu, o Biblii! - £adne nauki pan mi daje - z przek¹sem rzek³ Tomek. - Ba, nie wszystko z³oto, co siк œwieci! Raz podbi³em kumplowi oko i matka jego przysz³a do mego staruszka ze skarg¹. Za karк ca³y wieczуr musia³em pisaж: “Jeœli ciк ktoœ uderzy w prawy policzek, nadstaw mu lewy!” - I na pewno wysz³o to panu na dobre! - A jak¿e, m¹dralo! Nazajutrz ten z podsiniaczonym œlepiem r¹bn¹³ mnie w ucho, a gdy faktycznie us³ucha³em przykazania wybi³ mi boczny z¹b. Od staruszka dosta³em porz¹dne lanie, ¿e jestem niedorajd¹, ktуry pozwala sobie wybijaж zdrowe zкby! Tomek wybuchn¹³ œmiechem. Wkrуtce w najwiкkszej zgodzie gawкdzili o rу¿nych przygodach, a¿ do powrotu Smugi. * Zaraz po obiedzie Smuga zarz¹dzi³ przegl¹d broni. Uzbrojenie ka¿dego uczestnika wyprawy stanowi³ pas z dwoma rewolwerami i karabin. Nastкpnie ³owcy jeszcze raz przepakowali juki, wуz bowiem oraz czкœж sprzкtu zamierzali na jakiœ czas ukryж w fanzie. Oddzielnie od³o¿yli juki z ubraniem dla zes³aсca, œpiwory, namiot i najniezbкdniejszy sprzкt obozowy oraz skromny zapas ¿ywnoœci, ktуre by³y potrzebne w dalszej drodze. Bosman, zaintrygowany niezmiernie tymi przygotowaniami, na uboczu zagadn¹³ Smugк: - Wygl¹da na to, ¿e rych³o ruszymy w drogк... Smuga potwierdzi³ skinieniem g³owy, a marynarz dalej indagowa³: - Czy spodziewasz siк pan chunchuzуw? Smuga znуw kiwn¹³ g³ow¹. - A jeœli nie przyjd¹?! - To sami ich poszukamy... - pad³a lakoniczna odpowiedŸ. Bosman zadowolony zarechota³ cicho, po czym szepn¹³: - Tak te¿ sobie kombinowa³em podczas przeprawy na tк stronк rzeki. Chcia³byœ pan, ¿eby bandziory pogna³y nas na zachуd? - Albo oni nas, albo my ich - odpowiedzia³ Smuga. Bosman znуw zarechota³ basem i zapyta³: - Jak pan myœlisz, czy szybko dowiedz¹ siк o nas? - Jeœli nie zjawi¹ siк w ci¹gu dwуch lub trzech dni, to my przyst¹pimy do dzia³ania. Jednak spodziewam siк, ¿e wetkn¹ tutaj swуj nos! - A my, jak amen w pacierzu, utrzemy go im! Rozeœmiali siк. - Wilmowski znуw r¹bnie nam kazanie - zafrasowa³ siк bosman. - Szlachetny to mк¿czyzna, ale taki niepraktyczny... - Nie mкdrkuj, bosmanie! W razie bijatyki ani na chwilк nie spuszczaj Tomka z oka. - Mo¿esz pan na mnie polegaж. Sally urwa³aby mi ³eb, gdyby jemu sta³o siк coœ z³ego! Nadszed³ wieczуr. £owcy wczeœnie u³o¿yli siк do snu, tej jednak nocy na zmianк czuwali. Po Tomku przysz³a kolej na Smugк. Z rewolwerem u pasa wyszed³ przed fanzк. Noc by³a bardzo widna. Olbrzymi ksiк¿yc w pe³ni zdawa³ siк dotykaж ciemnej linii lasu. Smuga sprawdzi³, czy wszystkie konie przywi¹zane s¹ do poprzecznej ¿erdzi przy szopie, a nastкpnie pomyszkowa³ wœrуd krzewуw wokу³ fanzy. Nie zauwa¿y³ niczego podejrzanego, wiкc po jakimœ czasie wrуci³ do izby. Po cichu zbudzi³ towarzyszy. Wkrуtce ubrani i uzbrojeni wyszli przed dom. Smuga przyniуs³ sieж i arkany. - W trуjkк pуjdziemy na zwiady do wodopoju - oznajmi³, gdy wszyscy zgromadzili siк przed fanz¹. - Ty zaœ, Udad¿alaka, zostaniesz tutaj na stra¿y. Gdybyœ zauwa¿y³ coœ niezwyk³ego, wypal z karabinu. Wodopуj niedaleko, przybiegniemy w kilka minut. B¹dŸ ostro¿ny, chunchuzi mog¹ siк krкciж w pobli¿u! - Rozkaz, proszк pana - s³u¿biœcie odpar³ Udad¿alaka. - S³uchaj, brachu, najlepiej usi¹dŸ sobie za framug¹ drzwi i tylko dobrze nadstawiaj ucha - doradzi³ bosman. - Wкsz¹c wokу³ domu stanowi³byœ doskona³y cel dla kogoœ przyczajonego w krzakach. - Bosman ma racjк - powiedzia³ Smuga. - Stamt¹d widaж konie jak na d³oni, a w³aœnie przede wszystkim do nich nie wolno dopuœciж nikogo obcego. W razie niebezpieczeсstwa natychmiast obudŸ Chiсczykуw. Rezerwowy karabin dla starego stoi nabity obok kany. - Wed³ug rozkazu, bкdк czuwa³... - odpowiedzia³ Udad¿alaka. Trzej ³owcy ostro¿nie przedzierali siк przez g¹szcz pobliskiego lasu, tote¿ minк³o przesz³o pу³ godziny, zanim dotarli do wodopoju. Tomek zadar³ do gуry g³owк. Konar pochylony nad potokiem by³ prawie niewidoczny na ciemnym tle wy¿ej rosn¹cych ga³кzi. - Pusto tu i g³ucho - szeptem zauwa¿y³. - Szkoda czasu na bezcelowe tropienie... Mo¿emy wracaж do fanzy! - Nie gadaj g³upstw - skarci³ go Smuga. - Umyœlnie rozg³aszaliœmy o naszej wyprawie na irbisa, wiкc przynajmniej musimy udawaж, ¿e polujemy. Czy ju¿ zapomnia³eœ o Paw³owie? - Œwiкta racja, on na pewno przeprowadzi œledztwo, gdy my siк st¹d ulotnimy - doda³ bosman. - Dlatego wiele zale¿y od zeznaс obydwуch Chiсczykуw. Dla nich to urz¹dzamy tк ca³¹ szopkк z polowaniem! - Rozumiem, rozumiem, ale jakoœ jestem dzisiaj bardzo niespokojny - usprawiedliwia³ siк Tomek. - Nie myœl o chunchuzach, mo¿e wcale nie przyjd¹ - pocieszy³ go marynarz. - Doœж czczej gadaniny! Bosmanie, wleŸ na drzewo i umocuj siatkк nad pochy³ym konarem - rozkaza³ Smuga. - Urz¹dŸ to tak, aby sieж spad³a za jednym poci¹gniкciem sznura. - Dobra, zaraz zatknк flagк na maszcie! - powiedzia³ bosman. Zarzuci³ zwуj sieci na ramiк i zacz¹³ siк wspinaж na drzewo. Znikn¹³ na ciemnym konarze, lecz wkrуtce rozleg³ siк jego tubalny g³os: - Bycze miejsce na zasadzkк! W³azi siк tu jak po schodach... - B¹dŸ cicho, do licha! - ostrzeg³ Smuga. - Przep³oszysz zwierzynк! By³o to zupe³nie niepotrzebne. Bosman sam zamilk³ w pу³ zdania. W³aœnie dopiero teraz, nie dalej jak o wyci¹gniкcie rкki, spostrzeg³ bielej¹ce na konarze cielsko pantery. Wpatrywa³a siк w niego b³yszcz¹cymi, zmru¿onymi œlepiami. Naraz lekko powsta³a. Bosman na szczкœcie nie straci³ przytomnoœci umys³u; b³yskawicznie zas³oni³ twarz sieci¹ zerwan¹ z ramienia. Gwa³towne uderzenie cielska pantery omal nie str¹ci³o go z konaru. Z trudem utrzymuj¹c rуwnowagк, praw¹ d³oс wczepi³ w puszyste futro na karku zwierzкcia, ktуrego pazury i k³y szarpa³y gruby zwуj sieci... Bosman prуbowa³ zrzuciж z siebie rozjuszon¹ bestiк. Nagle uderzy³a go tylnymi ³apami w nogi. Straci³ rуwnowagк, zachwia³ siк. Po chwili razem z panter¹ run¹³ w dу³. Nadziemna cicha walka trwa³a zaledwie chwilк. Tote¿ Tomek i Smuga przerazili siк nie na ¿arty, gdy bosman nieoczekiwanie gruchn¹³ z drzewa prawie wprost na ich g³owy. Tomek upad³, uderzony w twarz puszystym ogonem. Smuga natomiast od razu po³apa³ siк w sytuacji. Ca³ym ciк¿arem cia³a przygniуt³ grzbiet pantery. Bosman stкkn¹³ boleœnie. Tomek poœpieszy³ im na pomoc. Chwyci³ panterк za skуrк na karku tu¿ przy samym ³bie. Niewiele ju¿ brakowa³o, aby go³ymi rкkami obezw³adnili drapie¿nika, gdy naraz od strony fanzy rozbrzmia³ strza³ karabinowy. Po nim zaraz rozpoczк³a siк bez³adna kanonada. Bosman podkurczy³ nogi, siekn¹wszy z wysi³ku wyprк¿y³ siк i za jednym zamachem zrzuci³ z siebie panterк oraz przyjaciу³. Irbis szybko skoczy³ w krzewy, ³owcy zaœ natychmiast porwali porzucone na ziemi karabiny i pobiegli ku fanzie. Walka z miedzianobrodymi Gwa³towna palba przemieni³a siк wkrуtce w pojedyncze strza³y. Trzej ³owcy nie zwa¿ali na ga³кzie smagaj¹ce ich po twarzach, potykali siк w wykrotach, czasem ktуryœ pada³ na ziemiк, lecz zaraz wstawa³ i dogania³ towarzyszy. Bosman trochк kula³ po upadku z drzewa, porozrywane pazurami pantery spodnie zahacza³y o krzewy, ale mimo wszystko nie pozostawa³ w tyle. Twarz Smugi krwawi³a, nie zd¹¿y³ siк bowiem uchyliж przed uzbrojon¹ w ostre pazury ³ap¹ irbisa. Teraz uderzenia ga³кzi sprawia³y mu dotkliwy bуl. Jedynie Tomek nie poniуs³ ¿adnego szwanku, tote¿ wyrywa³ siк do przodu. - Prкdzej, jeszcze siк broni¹! - zawo³a³, znуw przyspieszaj¹c biegu. - Nie wyprzedzaj! - krzykn¹³ Smuga, przytrzymuj¹c m³odzieсca za ramiк. - Biegnij za mn¹! - doda³ bosman; jednoczeœnie wysun¹³ siк przed Tomka, by nadawaж rуwne tempo. Marynarz bez trudnoœci odgadywa³ myœli Smugi. Im mniej zmкczeni przybiegn¹ do fanzy, tym skuteczniej uderz¹ na wroga. W tej chwili sytuacja nie mog³a tam byж zbyt groŸna. Udad¿alaka, doskona³y ¿o³nierz, na pewno nie da³ siк zaskoczyж bandzie pospolitych opryszkуw. Pojedyncze strza³y by³y najlepszym dowodem, ¿e pierwszy atak zosta³ skutecznie odparty. Las rzednia³... Poprzez drzewa widaж ju¿ by³o zabudowania fanzy. Smuga wyprzedzi³ bosmana. Poprowadzi³ towarzyszy ku szopie, obok ktуrej przywi¹zane by³y wierzchowce. Z lasu przebiegli chy³kiem do pobliskich krzewуw. Pod ich os³on¹ podpe³zli o kilkanaœcie krokуw od szopy. Pospiesznie zbadali sytuacjк. Chunchuzi, ukryci w zaroœlach na wprost fanzy, strza³ami trzymali w szachu obroсcуw znajduj¹cych siк w jej wnкtrzu. Czкœж napastnikуw zapewne okr¹¿a³a dom, by pod os³on¹ œcian pozbawionych okien podkraœж siк do drzwi. S³ychaж by³o ich nawo³ywania na ty³ach domu. Nie ulega³o najmniejszej w¹tpliwoœci, ¿e zaatakuj¹ jeszcze przed œwitem. Dwуch chunchuzуw, w krуtkich ko¿uszkach i szerokich, sto¿kowatych kapeluszach na g³owach, usi³owa³o uprowadziж konie przywi¹zane obok szopy. Nie mogli jednak podejœж do nich od przodu ¿erdzi, poniewa¿ z szeroko otwartych drzwi fanzy natychmiast pada³ strza³, gdy tylko ktуryœ z nich wychyla³ siк zza wystraszonych koni. Chunchuzi klкli, ponawiali prуby, a tymczasem z jednej strony kule, a z drugiej kopyta wierzgaj¹cych koni wci¹¿ broni³y im dostкpu. Smuga obawia³ siк, ¿e sytuacja lada chwila mo¿e ulec zmianie na korzyœж bandy, nie zwa¿aj¹c wiкc na nic, postanowi³ rozpocz¹ж atak. Tr¹ci³ bosmana w ramiк, wskazuj¹c ruchem g³owy obydwуch chunchuzуw. Bosman skin¹³ g³ow¹, po czym na migi poleci³ Tomkowi, by w razie potrzeby os³ania³ ich ogniem przed napaœci¹ bandytуw zgrupowanych na wprost fanzy. M³odzieniec zaraz skierowa³ lufк sztucera w tamt¹ stronк, obydwaj zaœ jego towarzysze z³o¿yli swe karabiny obok niego. Wydobyli no¿e. Broс palna by³a obecnie bezu¿yteczna - kule mog³yby poraniж konie. Smuga i bosman jednoczeœnie poderwali siк na nogi i poskoczyli ku chunchuzom. By³a to krуtka walka. Zaskoczeni bandyci stawiali s³aby opуr. Smuga od razu pierwszym ciosem powali³ jednego z nich, bosman natomiast trafiony w twarz arkanem oœlep³ na chwilк, ale mimo to chwyci³ chunchuza za rкkк. Krуtk¹ szamotaninк zakoсczy³ okrzyk bуlu i trwogi. Z boku huknк³o kilka strza³уw. Zaraz odpowiedzia³y im b³yski ognia z fanzy. Trzej ³owcy podpe³zli bli¿ej domu. Teraz znaleŸli siк miкdzy koсmi i chunchuzami ostrzeliwuj¹cymi oblк¿onych. Bandyci przerwali ogieс. Widocznie naradzali siк, zdezorientowani. Niebo zarу¿owi³o siк na wschodzie. - Ju¿ œwita, zaraz uderz¹ na fanzк... - szepn¹³ bosman. - Udad¿alaka nie prу¿nowa³ - mrukn¹³ Tomek. - Trzech le¿y na majdanie przed domem... - Z naszymi dwoma to ju¿ piкciu... - doda³ marynarz. - Cicho! Id¹! - ostrzeg³ Smuga. Brodaty ³eb wychyli³ siк zza wкg³a fanzy. Bandyta wzrokiem mierzy³ odleg³oœж miкdzy wкg³em a szeroko otwartymi drzwiami. Po chwili ostro¿nie wynurzy³ siк ca³y i zaraz przylgn¹³ plecami do œciany. Noga za nog¹ sun¹³ ku drzwiom. Za nim pokaza³o siк kilku nastкpnych. Wkrуtce byli ju¿ przy szerokim oknie. Opadli na czworaki i pe³zli dalej... Niektуrzy trzymali w zкbach no¿e, inni uzbrojeni byli w maczugi. Tylko trzech posiada³o flinty. - Dziewiкciu... Skoczк miкdzy nich, os³aniajcie mnie ogniem! - szepn¹³ bosman. - Dobrze, nic nie wiedz¹ o nas... - przyzwoli³ Smuga. £owcy siк nie mylili; bandyci zgrupowani na ty³ach domu nie byli zorientowani w sytuacji. Rкkoma dawali znaki towarzyszom ukrytym w krzewach, by przy³¹czyli siк do ataku. Ju¿ tylko dwa lub trzy kroki dzieli³y ich od drzwi. Bosman nie traci³ cennego czasu. Po³o¿y³ karabin na ziemi, wyj¹³ rewolwer z pochwy, wepchn¹³ go za pas. Przesun¹³ rкkojeœж no¿a, by ³atwo mуg³ trafiж do niej d³oni¹, dŸwign¹³ siк i skoczy³... - Nie strzelaj, Udad¿alaka! - wrzasn¹³ Tomek, ujrzawszy lufк wychylaj¹c¹ siк zza framugi drzwi. - Milcz! - sykn¹³ Smuga, usi³uj¹c d³oni¹ zatkaж mu usta, lecz by³o ju¿ za pуŸno. Chunchuzi o kilka sekund za wczeœnie spostrzegli, ¿e to ktoœ obcy biegnie do nich. Jak na komendк poderwali siк z ziemi. Pierwszy potк¿nie zamachn¹³ siк maczug¹ by³by niechybnie roztrzaska³ bosmanowi g³owк, gdyby ten, tu¿ przed nim, jak d³ugi nie pad³ na ziemiк. W tej chwili czujny Udad¿alaka rzuci³ siк marynarzowi na pomoc. Wyskoczy³ z fanzy, uderzeniem kolby powali³ chunchuza. Bosman rozz³oszczony niepowodzeniem porwa³ siк z ziemi jak huragan. Chwyci³ obezw³adnionego przez Udad¿alakк wroga, uniуs³ go jak piуrko ponad g³owк i z rozmachem rzuci³ w gromadк atakuj¹cych chunchuzуw. Dwуch czy trzech przewrуci³o siк, a olbrzymi marynarz ju¿ wskoczy³ w czeredк bandytуw. Silnym ciosem piкœci powali³ jednego z nich, drugiego pchn¹³ no¿em. Trzech naraz chwyci³o go za ramiona, bosman strz¹sn¹³ ich z siebie; celnymi uderzeniami piкœci, z no¿em w zкbach, sia³ straszliwe spustoszenie. Udad¿alaka wiernie mu sekundowa³. Kolb¹ karabinu uderza³ na prawo i lewo, os³ania³ bosmana, aby nikt nie mуg³ zdradziecko zaatakowaж go z ty³u. Naraz Fu Czau i jego stary ojciec w³¹czyli siк do walki. Chunchuzi czatuj¹cy w zaroœlach byli bezsilni. Nie mogli u¿yж broni palnej, poniewa¿ gwa³towna walka wrкcz uniemo¿liwia³a rozpoznanie wroga. Widz¹c, ¿e mo¿e ich spotkaж sromotna klкska, postanowili wesprzeж swych towarzyszy. Z przeraŸliwym wrzaskiem wyskoczyli z zaroœli. Smuga i Tomek tylko na to czekali. Dwukrotnie wypalili z karabinуw, a nastкpnie uzbrojeni w rewolwery, z boku dopadli napastnikуw. Gruchnк³y strza³y. Skurcz bуlu przebieg³ po twarzy Smugi. Kula ugodzi³a go w lewe ramiк, lecz dwoma celnymi strza³ami usun¹³ napastnikуw ze swej drogi. Tomek podstawi³ nogк jakiemuœ chunchuzowi, ju¿ mia³ powstaj¹cego og³uszyж rкkojeœci¹ rewolweru, gdy wtem sam otrzyma³ cios w g³owк. Upad³. Jak przez mg³к ujrza³ plecy Smugi, ktуry w porк os³oni³ go przed ponownym uderzeniem kolb¹. Dzielny Tomek przemуg³ w³asn¹ s³aboœж. DŸwign¹³ siк na nogi. Smuga walczy³ wrкcz z jakimœ brodaczem. Tomek chwyci³ chunchuza za ko³nierz, uderzy³ go w ty³ g³owy. Krуtka, lecz nadzwyczaj gwa³towna walka dobiega³a koсca. Bo oto rozjuszony bosman nadbieg³ swoim druhom na pomoc. Reszta chunchuzуw nie mia³a ju¿ odwagi stawiж mu czo³a w otwartej walce. Huknк³o parк niecelnych strza³уw. Chunchuzi zaczкli czmychaж z pola walki. Smuga znуw z karabinem w d³oni s³a³ za nimi strza³ za strza³em, czym zmusza³ ich do wycofywania siк w wylot doliny. Niespokojnym spojrzeniem ogarn¹³ grupkк przyjaciу³. Bosman posiniaczony na twarzy naprкdce obwi¹zywa³ chustk¹ d³oс skaleczon¹ no¿em, wszak¿e weso³o b³yska³ oczami. Wo³a³ na Chiсczykуw, by natychmiast siod³ali konie. Uderzenie, ktуre otrzyma³ Tomek, z³agodzi³a na szczкœcie futrzana czapka; z walki wyszed³ jedynie z du¿ym guzem. Fu Czau zraniony by³ no¿em w plecy, ale jego rana nie by³a groŸna. Nу¿ lekko przeci¹³ skуrк i osun¹³ siк po lewej ³opatce. Tomek przestraszy³ siк ujrzawszy strugк krwi œciekaj¹c¹ po lewej d³oni Smugi. Natychmiast popкdzi³ do fanzy po apteczkк. Gdy wrуci³, Smuga by³ ju¿ obok szopy przy wierzchowcach. Tomek podbieg³ ku niemu, a tymczasem obydwaj Chiсczycy wynosili przed dom uprz¹¿ i juki. - Niech pan zrzuci kurtkк! - zawo³a³ Tomek. - Mam opatrunki! - PуŸniej! Bierz konie dla bosmana i Udad¿alaki. Pieszo nic nie zdzia³aj¹! - odkrzykn¹³ Smuga. - Do³¹cz siк do poœcigu! PкdŸcie chunchuzуw w gуrк rzeki! Spiesz siк, do licha! Tomek uj¹³ trzy wierzchowce za arkany i po chwili pospiesznie siod³a³ je przy pomocy Chiсczykуw. Niebawem galopowa³ ku wylotowi doliny. Na stepie zaraz wypatrzy³ towarzyszy, ktуrzy celnymi strza³ami zmuszali chunchuzуw do ucieczki w kierunku Amuru. Tymczasem przed domem Smuga osiod³a³ swego konia. Razem z Chiсczykami objuczy³ obydwa luzaki. - Szybko utracisz si³y, dostojny panie! Trzeba zahamowaж up³yw krwi - powiedzia³ stary Chiсczyk, gdy Smuga mia³ dosiadaж wierzchowca. - Tu jest torba z opatrunkami. To nie potrwa d³ugo - zachкci³ Fu Czau. Smuga nigdy nie lekcewa¿y³ dobrej rady. Nierozs¹dny poœpiech mуg³ zawa¿yж na wyniku poœcigu. - Pomу¿cie mi zdj¹ж kurtkк - rzek³ po krуtkiej chwili wahania. Stary Chiсczyk przyniуs³ w wiadrze wodк. Smuga obmywszy siк pozalepia³ plastrami zadrapania na twarzy. Dopiero na koсcu praw¹ d³oni¹ wprawnie obmaca³ wci¹¿ krwawi¹ce lewe ramiк. W miкœniu tkwi³a kula. Chiсczycy mocno przewinкli ranк banda¿ami. Fu Czau przyniуs³ œwie¿¹ koszulк z jukуw pozostawionych w fanzie. Smuga dosiad³ wierzchowca. Stary Chiсczyk poda³ mu karabin, ktуry otrzyma³ od Udad¿alaki przed rozpoczкciem walki. - Dostojny panie, weŸ swoj¹ broс! - powiedzia³. - Dzielnie stan¹³eœ po naszej stronie, zatrzymaj j¹ na pami¹tkк - odpowiedzia³ Smuga. - Wуz i juki przechowajcie a¿ do naszego powrotu. - Bкdziemy ich pilnie strzegli - zapewni³ Fu Czau. - S³uchaj, ch³opcze, ruszamy w pogoс za chunchuzami. Musz¹ ponieœж zas³u¿on¹ karк. Oddamy ich w rкce w³adz rosyjskich. Powiadom o tym naszych towarzyszy w obozie po drugiej stronie rzeki. - Uczyniк to natychmiast! - zapewni³ Fu Czau. - Zaraz nie mo¿esz wyruszyж w drogк - zaoponowa³ Smuga. - Dzisiaj musicie pogrzebaж zabitych. Jeœli jutro rano po¿egnasz swego czcigodnego ojca, przed wieczorem bкdziesz w obozie. To wystarczy. A wiкc do zobaczenia! Ruszy³ stкpa, wiod¹c na arkanie dwa juczne luzaki. Pod¹¿y³ stepem na prze³aj, ws³uchuj¹c siк w odg³osy strza³уw karabinowych. Nie w¹tpi³ w pomyœlny wynik poœcigu. Bosman i Udad¿alaka posiadali zbyt du¿o doœwiadczenia, aby pozwolili chunchuzom na ucieczkк z potrzasku. Tote¿ uœmiech zadowolenia b³¹ka³ siк na jego ustach. Rozgromienie bandy chunchuzуw i wziкcie niedobitkуw do niewoli powinno otworzyж im drogк do Nerczyсska. Pogna³ konie. Nie zwa¿a³ na bуl w ramieniu, chcia³ jak najprкdzej po³¹czyж siк z towarzyszami. Po jakimœ czasie wierzchowiec, na ktуrym jecha³, gwa³townie rzuci³ siк na bok, parskaj¹c z przestrachu. Smuga omal nie wylecia³ z siod³a. Spostrzeg³ martwego chunchuza le¿¹cego w trawie. Smagn¹³ konie i pogna³ dalej. Niebawem ujrza³ poœcig i uciekaj¹cych. “Dobrze siк spisuj¹” - pomyœla³, obserwuj¹c zrкczne manewry przyjaciу³. Tomek harcowa³ na koniu na ty³ach chunchuzуw, nie pozwalaj¹c im uciekaж na wschуd. Natomiast bosman z Udad¿alak¹ naciskali ich z boku i spychali ku rzece. By³ dopiero wczesny ranek. Poœcig powinien trwaж do wieczora. W ten sposуb, wed³ug obliczeс Smugi, mogli przebyж oko³o piкжdziesiкciu lub szeœжdziesiкciu kilometrуw. Wtedy zaledwie pу³ dnia drogi dzieli³oby ich jeszcze od toru kolejowego. Smuga wystrzeli³ z rewolweru. Tomek obejrza³ siк, powstrzyma³ konia. -Jak dobrze, ¿e pan ju¿ jest z nami! - zawo³a³, gdy Smuga zrуwna³ siк z nimi. - Czy rana nie jest powa¿na? - G³upstwo, Tomku! Zajmiemy siк ni¹ na wieczornym biwaku - odpar³ Smuga. - Czy ¿aden z chunchuzуw nie zdo³a³ uciec? - Jeden prуbowa³, ale bosman go zastrzeli³. - Ilu ich jest teraz? - Dziesiкciu, proszк pana! Co zrobimy? - Na razie niech uciekaj¹ na zachуd... - W nocy na pewno nam umkn¹! - B¹dŸ spokojny, przed zmrokiem weŸmiemy ich w pкta - odpar³ Smuga. Poœcig trwa³ dalej... W ci¹gu dnia chunchuzi jeszcze raz podjкli rozpaczliw¹ prуbк rozbiegniкcia siк po stepie. Znуw jeden z nich leg³ martwy. W kilka godzin pуŸniej byli niemal ca³kowicie wyczerpani. Niektуrzy s³aniali siк na nogach, inni co chwila padali. Smuga przez lunetк uwa¿nie zlustrowa³ okolicк. O kilkaset metrуw dalej urwisty brzeg rzeki znacznie siк obni¿a³. Widoczny jak na d³oni szeroki pas zaroœli na pewno utrudni³by tam skuteczny poœcig. Wobec tego da³ has³o do ataku. JeŸdŸcy zwrуcili wierzchowce ku Amurowi. Strza³ami zepchnкli chunchuzуw w kierunku stromego brzegu. Pozbawieni si³ bandyci prawie bez oporu zostali obezw³adnieni. Wkrуtce skrкpowani le¿eli na ziemi. Tego dnia dalszy marsz by³ niemo¿liwy. Tak ludziom, jak i wierzchowcom nale¿a³ siк odpoczynek, a wieczуr by³ ju¿ blisko. Roz³o¿yli obуz na wysokim brzegu Amuru. Wkrуtce siedzieli przy naprкdce przygotowanym posi³ku. Smuga prawie nie jad³, niewiele mуwi³. Z wysi³kiem podnosi³ d³oс zdrowej rкki do czo³a, by zetrzeж krople potu. Poblad³, jakby by³ bliski omdlenia. - Co panu jest? - zaniepokoi³ siк Tomek. - Na pewno nie opatrzy³ pan nale¿ycie rany! Smuga, z trudem pokonuj¹c ogarniaj¹ce go coraz wiкksze os³abienie, odpar³: - Kulк mam w ramieniu... Chcia³em poczekaж z wyjкciem jej do Nerczyсska, ale chyba przerachowa³em swe si³y... - Do stu beczek zje³cza³ego tranu! Czemuœ pan o tym od razu nie powiedzia³? - zawo³a³ bosman oburzony. - Zdejmuj pan kapotк, znam siк co nieco na tym! Bуl musia³ byж naprawdк bardzo dotkliwy, poniewa¿ Smuga bez sprzeciwu zdj¹³ przy pomocy przyjaciу³ kurtkк. Koszula by³a na ramieniu przesi¹kniкta krwi¹. Bosman ostro¿nie odbanda¿owa³ ramiк. - Prawdziwe jatki» - mrukn¹³, po czym g³oœno rozkaza³: - Udad¿alak¹, daj no latarkк i wody! Tomek, przygotuj apteczkк! Starannie umy³ d³onie i natychmiast przyst¹pi³ do “lekarskich” oglкdzin. Grubymi ³apskami zacz¹³ obmacywaж ramiк, a¿ Smuga sykn¹³ z bуlu. - Niech to wieloryb po³knie, siedzi g³кboko - orzek³ bosman. - Kulк trzeba by³o od razu wydobyж, nie straci³byœ pan tyle krwi. Nie martw siк jednak, migiem j¹ wy³uskam! Tomek przygotowa³ banda¿e oraz œrodki dezynfekcyjne. Bosman u³o¿y³ rannego na kocu i opar³ jego g³owк na swoich kolanach. Wydoby³ z pochwy myœliwski nу¿, oczyœci³ ostrze chustk¹, po czym wolno przesun¹³ je nad p³omieniem œwiecy. - Teraz coœ na wzmocnienie ducha, dawaj, brachu, butelkк z rumem - zawo³a³ do Tomka. M³odzieniec niepewnie spojrza³ na Smugк, ale bosman hukn¹³ na niego z gуry, pospiesznie wiкc wydoby³ z torby przy siodle bosmana p³ask¹ butelkк. Marynarz najpierw poleci³ Smudze poci¹gn¹ж spory ³yk, sam rуwnie¿ wypi³ za jego zdrowie. Pochyli³ siк nad ramieniem. Palcami lewej d³oni coraz mocniej naciska³ boki rany, naraz zag³кbi³ w niej ostrze no¿a. Smuga przygryz³ wargi. - Mam to diabelskie nasienie! - odsapn¹³ bosman, pokazuj¹c unurzan¹ w krwi, sp³aszczon¹ kulkк o³owiu. W milczeniu za³o¿y³ tampon i wprawnie obanda¿owa³ ramiк. Z kolei pozrywa³ plastry z twarzy Smugi. Pazury pantery pozostawi³y na niej bolesne œlady. Mrucza³ przy tym coœ niepochlebnego o Chiсczykach, ktуrzy na³o¿yli pierwsze opatrunki. - Irbis nieŸle pana pog³aska³, mog¹ pozostaж blizny. Jak siк pan teraz czuje? - Do licha, naprawdк trochк mi ul¿y³o! Zgrabnie mnie oporz¹dzi³eœ! Daj jeszcze ³yk rumu! - To najlepsza wrу¿ba, ¿e jutro bкdziesz pan zdrуw jak ryba - ucieszy³ siк bosman. - Jamajka skuteczna jest na wszystkie chorуbska! Pijк tylko rum i dlatego jeszcze siк taki nie urodzi³, co by mnie zaszkodzi³! Nawet to poranne draœniкcie scyzorykiem w ³apк ju¿ siк na pewno zagoi³o pod plasterkiem przylepionym przez Tomka podczas poœcigu! Smuga zwrуci³ marynarzowi butelkк. - Musi pan koniecznie odpocz¹ж - powiedzia³ Tomek, z niepokojem i czu³oœci¹ patrz¹c na poblad³ego Smugк. - A jak¿e - zawtуrowa³ bosman. - Teraz kimaj pan do rana. Sami bкdziemy trzymali wachtк! Ani s³owa sprzeciwu, mуwiк jako doktor! Noc minк³a spokojnie. Smuga wsta³ o œwicie. Chocia¿ by³ jeszcze os³abiony, natychmiast poleci³ zwijaж obуz. Przyjaciele nie œmieli oponowaж. D³u¿szy pobyt na mand¿urskim brzegu grozi³ spotkaniem z okolicznymi mieszkaсcami lub, co gorsza, z jakimœ oddzia³em chiсskich ¿o³nierzy. Ci niezawodnie za¿¹daliby wydania chunchuzуw, ktуrych ³owcy mieli zamiar przekazaж w rкce w³adz rosyjskich. Ponadto na pewno mieliby k³opoty w zwi¹zku z nielegalnym przekroczeniem granicy. Pod¹¿yli w gуrк rzeki. Na krуtko przed po³udniem ujrzeli p³yn¹c¹ przy brzegu du¿¹ ³уdŸ. Rybacy, zachкceni dobr¹ zap³at¹, podjкli siк przewieŸж ³owcуw na drug¹ stronк Amuru. Chunchuzуw usadowiono w dziobie ³odzi, w tyle zaœ ulokowano baga¿e, uprz¹¿ zdjкt¹ z wierzchowcуw i juki. Tomek z Udad¿alak¹ wp³aw pop³ynкli na koniach. Nadmiernie obci¹¿ona ³уdŸ mocno zanurza³a siк w wodzie, lecz mimo to wci¹¿ p³ynк³a w pobli¿u znoszonych przez pr¹d wierzchowcуw. Na szczкœcie konie bez wypadku wyl¹dowa³y na drugim brzegu. Smuga, zadowolony, sowicie wynagrodzi³ rybakуw, a ponadto kupi³ od nich kobia³kк œwie¿ych ryb. Zaraz dosiedli koni. Otoczywszy jeсcуw ruszyli w kierunku pу³nocno-zachodnim. W falistym terenie rych³o stracili z oczu brzeg Amuru. Trzej przyjaciele z obaw¹ obserwowali Smugк. Z trudem trzyma³ siк w siodle. Widz¹c to, postanowili rozbiж obуz w lesistej dolince. Wyczerpany Smuga leg³ w namiocie, aczkolwiek z¿yma³ siк na nieprzewidzian¹ przeszkodк. - Nic mi nie bкdzie - pociesza³ strapionych druhуw. - Tor kolejowy powinien byж ju¿ niedaleko... Jutro na pewno bкdк czu³ siк lepiej. - Nie ma co gadaж! Straci³eœ pan du¿o krwi, musisz odpocz¹ж - kategorycznie odpowiedzia³ bosman. - Na szkapie do reszty opadniesz z si³, a cу¿ wtedy poczniemy? - Du¿o ludzi do wy¿ywienia, ¿ywnoœci mamy ma³o - wtr¹ci³ Udad¿alak¹. - Najlepiej sporz¹dŸmy nosze i niech chunchuzi nios¹ pana Smugк - doradzi³ pomys³owy Tomek. - W ten sposуb bкdzie pan odpoczywa³ nawet w drodze. Smuga chcia³ oponowaж, ale bosman nie pozwoli³ mu dojœж do g³osu. - Ca³a za³oga uchwala to jednomyœlnie, wiкc nie masz pan nic do gadania - mуwi³ rubasznie. - No, kole¿ki, bierzmy siк do roboty! Rada istotnie by³a dobra. Natychmiast zaczкto przygotowywaж wygodn¹ lektykк. Nastкpnego ranka bosman uwolni³ z pкt czterech bandytуw, aby nieœli chorego. Wкdrowali przez coraz dziksz¹, przewa¿nie gуrzyst¹ krainк, ktуra sw¹ malowniczoœci¹ nie ustкpowa³a okolicom podalpejskim. Ostro¿nie zapuszczali siк w g³кbokie, lesiste parowy. Strzeliste cedry i modrzewie krуlowa³y wœrуd kar³owatych, bia³ych brzуz oraz sosen pe³nych krzywizn, naroœli i zgrubieс - widomych œladуw silnych wichrуw i d³ugotrwa³ych, surowych zim. By³a to ojczyzna potк¿nego czarnego niedŸwiedzia i zabajkalskiego rysia Ryœ (Lynx lynx) nale¿y do rodziny kotуw. Charakteryzuj¹ go: miernej wielkoœci g³owa, ostre uszy zakoсczone pкczkami w³osуw, du¿e bokobrody, zapad³e boki, lecz mimo to silny tu³уw, wysokie koсczyny i bardzo krуtki ogon. D³ugoœж cia³a rysia dochodzi do 1,3 m, a wyskoœж do 75 cm. ¯yje tak¿e w Tyrolu, Styrii i Szwajcarii oraz w pу³nocnej i wschodniej Europie. Z Rosji przywкdrowa³ ryœ do Azji, gdzie zamieszkuje gуrzyste i zalesione obszary na pу³nocy. , dorуwnuj¹cego tygrysowi si³¹ oraz odwag¹. Tomek kilkakrotnie spostrzeg³ na ich szlaku w pobli¿u ska³ bardzo du¿e, okr¹g³e œlady. Zwrуci³ na nie uwagк bosmana. Ryœ mуg³ siк tutaj zaszyж na dzieс w jakiejœ skalnej szczelinie. Mo¿e teraz nawet œledzi³ ich, gdy¿ przed jego doskona³ym s³uchem i wzrokiem nic w tajdze nie mog³o siк ukryж. Obfitowa³a ona w inn¹ zwierzynк. Wskazywa³y na to œlady jeleni i ³osi oraz czкsto spotykane lisie nory. Wokу³ buszowa³y szare, puszyste wiewiуrki. Nie brak tu by³o tropуw soboli Sobуl (Martes zibellina) od kuny leœnej i domowej rу¿ni siк sto¿kowat¹ g³ow¹, wysokimi, mocnymi nogami, po³yskuj¹c¹, jedwabist¹ sierœci¹ i du¿¹ pomaraсczow¹ plam¹ na gardzieli. Dawniej obszar jego zamieszkania obejmowa³ ca³¹ pу³noc Starego i Nowego Œwiata, od Rosji po Kamczatkк. Nieustannie tкpiony, obecnie ¿yje tylkd-* w najdzikszych lasach gуrskich pу³nocno-wschodniej Azji. , ktуrych stalowoszare futra stanowi³y cenny ³up dla ³owieckich plemion syberyjskich. Z g³кbi boru zia³a wilgoж, surowy zapach butwiej¹cych zwalonych pni i gnij¹cych liœci. Karawana wolno omija³a zapory, co jakiœ czas przystawa³a na krуtki odpoczynek. Wtedy bosman zmienia³ chunchuzуw nios¹cych lektykк, a Tomek, korzystaj¹c z okazji, opowiada³ Smudze o poczynionych spostrze¿eniach. Oko³o po³udnia ³owcy dotarli poprzez rzedniej¹cy las do doliny wœrуd pasm niewysokich, kamienistych wzgуrz. Dolina mia³a charakter stepowy. Ludzie i konie przyspieszyli kroku. Tomek jecha³ na przedzie obok lektyki rannego. Naraz Smuga uniуs³ g³owк. - S³yszysz? - cicho zapyta³ Tomka. M³odzieniec wstrzyma³ wierzchowca, rкk¹ da³ znak, aby wszyscy przystanкli. Zacz¹³ nas³uchiwaж. Smuga nie myli³ siк, z dali p³yn¹³ jкk dzwonka i tкtent koni. Tomek przywo³a³ bosmana. - Jacyœ jeŸdŸcy nadci¹gaj¹ - krуtko go poinformowa³. - Hej, Udad¿alaka! Wolno pod¹¿aj za nami. Dobrze pilnuj tych obwiesiуw! Przy prуbie ucieczki kula w ³eb! - zawo³a³ marynarz. Uderzy³ konia arkanem. Tomek pod¹¿y³ za nim. U wylotu doliny ujrzeli wyboist¹ stepow¹ drogк. Kilku jeŸdŸcуw, mк¿czyzn o szerokich mongolskich twarzach bez zarostu, wyrу¿niaj¹cych siк wydatnymi koœжmi policzkowymi, niskim czo³em oraz p³askim nosem, k³usowa³o z bokуw tarantasu Tarantas - powуz podrу¿ny, osadzony na dr¹gach przytwierdzonych do przedniej i tylnej osi, tworz¹cych rodzaj resorуw. Pud³o wozu w kszta³cie ³odzi bez siedzeс nakryte jest skуrzan¹ bud¹, chroni¹c¹ przed niepogod¹. zaprzкgniкtego w trzy ma³e, mocne konie. U szczytu kab³¹ka ho³obli Ho³oble (z ukraiсskiego) - podwуjne dyszle po³¹czone kab³¹kiem nad chom¹tem przytwierdzonym do dyszli; charakterystyczne przede wszystkim dla terenуw wschodnich i Europy pу³nocno-wschodniej. U¿ywane s¹ w podlaskim zaprzкgu jednokonnym i rosyjskim trуjkowym. , ponad g³ow¹ biegn¹cego w œrodku konia, zawieszony by³ dzwonek przeraŸliwie wtуruj¹cy chrapliwym okrzykom woŸnicy, popкdzaj¹cego swуj zaprzкg krуtk¹, rzemienn¹ nahajk¹. Byli to Buriaci. Wnet spostrzegli dwуch zbrojnych mк¿czyzn, ktуrzy przystanкli wyczekuj¹co przy trakcie. WoŸnica natychmiast ostro œci¹gn¹³ lejce, by zatrzymaж tarantas, a jeŸdŸcy wysunкli siк do przodu. Niektуrzy z nich mieli w d³oniach stare strzelby. Zatrzymali siк tu¿ przed dwoma ³owcami. Teraz dopiero ujrzeli wychodz¹c¹ z doliny ma³¹ karawanк. Zmieszali siк niepomiernie na widok zwi¹zanych jeсcуw. Udad¿alaka zaraz podszed³ do skonsternowanych jeŸdŸcуw. - Mendu! - powita³ ich po buriacku. - Amor mendu! - zawo³ali Buriaci. Uczucie ulgi odmalowa³o siк na ich twarzach, gdy us³yszeli swoj¹ mowк z ust obcych przybyszуw. Wœrуd Buriatуw Udad¿alaka uczestniczy³ niegdyœ w wyprawie Pandita Davasarmana do krajуw Azji po³o¿onych nad Bajka³em Jezioro Bajka³ zajmuje powierzchniк 31 500 km, le¿y 453 m nad poziomem morza. Œrednia d³ugoœж wynosi 636 km, szerokoœж 48 km, a g³кbokoœж do 1714 m. Do Bajka³u wpada oko³o 330 rzek, podczas gdy tylko jedna, Angara, bierze w nim pocz¹tek. Jezioro posiada bogat¹ i swoist¹ faunк, w wielu przypadkach nie spotykan¹ gdzie indziej. W badaniach Bajka³u wyrу¿nili siк miкdzy innymi tak¿e polscy uczeni, zes³aсcy polityczni: geolog Aleksander Piotr Czekanowski, ktуrego zas³ugi odkrywcze dla Syberii upamiкtniaj¹ nazwane jego imieniem: pasmo gуr w pobli¿u ujœcia Leny, jeden z grzbietуw Gуr Daurskich, osada nad gуrn¹ Chatang¹ oraz liczne skamieliny; Jan Czerski (Gуry Czerskiego, najwy¿szy masyw Wschodniej Syberii) oraz przyrodnik Benedykt Dybowski - jego rewelacyjne odkrycia w dziedzinie fauny Bajka³u i Amuru da³y mu œwiatowy rozg³os; oko³o 50 gatunkуw zwierz¹t nazwano jego imieniem. . Zetkn¹³ siк wуwczas z Buriatami, mieszkaj¹cymi na wschуd i pу³nocny wschуd od tego najg³кbszego na œwiecie jeziora. Wiedzia³ wiкc, ¿e Buriaci zachodni trudni¹ siк rolnictwem, a wschodni hodowl¹ byd³a i wiod¹ na pу³ koczowniczy tryb ¿ycia. Nieobce mu by³y rуwnie¿ ich zwyczaje, a nawet mowa. Tote¿ zaraz powita³ jeŸdŸcуw po buriacku, poniewa¿ w ten sposуb naj³atwiej pozyskiwa³o siк ich zaufanie. ¯yczliwsze spojrzenia Buriatуw upewni³y go, ¿e obra³ w³aœciwy sposуb. Znowu wiкc zagadn¹³ ich grzecznoœciow¹ formu³¹ powitaln¹: - Szamaj ma³ suruk mendu bajnu? Czy zdrowe wasze byd³o? - Gchaju bajna, ju chezi bajna? Byd³o zdrowe, co porabiacie? - odpowiedzia³ najstarszy wiekiem. Udad¿alaka krуtko wyjaœni³, kim s¹ i w jakiej znajduj¹ siк sytuacji. Jednoczeœnie zaproponowa³ przejœcie w dalszej rozmowie na jкzyk rosyjski, aby wszyscy mogli braж w niej udzia³. Buriaci potaknкli g³owami. Posypa³y siк pytania w ³amanym rosyjskim. Teraz ju¿ wszyscy w³¹czyli siк do rozmowy. Buriaci spogl¹dali z wielkim uznaniem na czterech ³owcуw, ktуrzy tak skutecznie stawili czo³o licznej bandzie chunchuzуw. Zsiedli z koni, przybli¿yli siк do rannego Smugi, spoczywaj¹cego w prymitywnej lektyce. Tomek pilnie obserwowa³ oryginalne ubiory krajowcуw i uprz¹¿ ich ma³ych, silnych wierzchowcуw. Te ostatnie nosi³y na grzbietach drewniane, lakierowane na czerwono siod³a, z dwoma du¿ymi ¿elaznymi strzemionami. Koс, na ktуrym jecha³ najstarszy Buriat, posiada³ wyraŸnie bogatsz¹ od innych uprz¹¿: siod³o po³yskiwa³o srebrnymi guzami, a strzemiona by³y grubo posrebrzone. Od razu mo¿na by³o odgadn¹ж, ¿e ten jeŸdziec przewodzi ca³ej grupie. Wierzchnie odzienie jeŸdŸcуw sk³ada³o siк z drelichowych szerokich i d³ugich dygele, czyli rodzaju ¿upanуw ¯upan - staropolski ubiуr mкski wywodz¹cy siк od sukmany, sfa³dowany w tyle, zapinany na haftki, guzy lub szamerowany, ze stoj¹cym ko³nierzykiem i w¹skimi rкkawami. , w kolorze niebieskim, szarym, zielonym b¹dŸ czerwonym, rozciкtych z boku oraz zapinanych na kilka guzikуw pod lew¹ pach¹. Przy szyi i na piersiach dygele zdobi³y kolorowe taœmy z chiсskiego jedwabiu, biodra zaœ opina³ we³niany, rуwnie¿ barwny pas. Pod ¿upanami nosili ciemnoniebieskie koszule i spodnie z drelichu, ktуrych nie zdejmowali nawet na noc. Na g³owach o niezbyt d³ugich w³osach, splecionych z ty³u w sztywny ghanzik, czyli warkoczyk spadaj¹cy na kark, mieli kolorowe ma³achaj, to jest spiczaste czapki z czerwonym chwastem na czubie, obszyte z ty³u oraz z bokуw futerkiem opuszczanym w razie mrozu na uszy i kark. Barankowe unty o d³ugich cholewach, grubych podeszwach i ostrych, w gуrк zwrуconych nosach uzupe³nia³y buriacki strуj. Buriaci ko³em otoczyli Smugк. Najstarszy pochyli³ g³owк i z³o¿ywszy d³onie, uprzejmie prosi³: - Nie gardŸcie skromn¹ goœcin¹, jedŸcie z nami do u³usu U³us - dawna jednostka mongolskiej organizacji rodowo-plemiennej, a tak¿e terytorium zajкte przez jedno plemiк. Z czasem u³usy przekszta³ci³y siк w organizacje s¹dowo-administracyjne i wojskowe. . W pobliskim klasztorze przebywa pewien lama, on jest bogdo Bogdo (po buriacku) - œwiкty. , ka¿d¹ chorobк potrafi wygnaж z cz³owieka swoim zamawianiem. Na pewno i ciebie uzdrowi! - A gdzie jest wasz u³us? - zapyta³ bosman. - Niedaleko st¹d, chorego przewieziemy w tarantasie, wkrуtce bкdziemy na miejscu - wyjaœni³ Buriat. - Hm, chкtnie przyjкlibyœmy zaproszenie, ale cу¿ poczniemy z jeсcami? - zafrasowa³ siк bosman. - Nie tak dawno mieli dokonaж napadu na buduj¹cych kolej. Dlatego w³aœnie postanowiliœmy przekazaж bandytуw Rosjanom, aby ich ukarali. - S³yszeliœmy, ¿e chunchuzi podczas tego napadu zabili kilku ludzi; to pewnie ci sami - doda³ Buriat. - Gubernator z Czyty przys³a³ nawet oddzia³ Kozakуw i wyznaczy³ nagrodк za schwytanie bandytуw. - Jeœli tak, to w³aœnie tym Kozakom przeka¿emy jeсcуw - wtr¹ci³ Smuga. - Podczas pobytu w goœcinie mogliby nam uciec. - Nie obawiaj siк, panie. W u³usie bкdziemy ich pilnowali, a wy tymczasem odpoczniecie - powiedzia³ Buriat. - Potem pomo¿emy odstawiж bandytуw, poniewa¿ prowadzimy handel z buduj¹cymi kolej. Kupuj¹ od nas byd³o. W³aœnie od nich wracamy. - Ha, wiкc jedziemy do was - rzek³ bosman. - Nasz ranny towarzysz potrzebuje pomocy. Buriaci ochoczo przenieœli Smugк do tarantasu. U³o¿yli go wygodnie na miкkkich baranicach, po czym kilku konnych uzbrojonych w strzelby otoczy³o chunchuzуw. Œwisnк³y rzemienie nahajek. Bosman i Tomek jechali obok tarantasu. Cicho rozmawiali. G³уwnym powodem przyjкcia goœciny u Buriatуw by³a troska o Smugк. Bosman wprawdzie udzieli³ mu doraŸnej pomocy, ale przecie¿ niewiele zna³ siк na medycynie. Nie wiedzia³ te¿, w jaki sposуb nale¿a³o go dalej leczyж. Oczywiœcie owo buriackie “zamawianie choroby” przez “œwiкtego” lamк mocno tr¹ci³o szamanizmem Szamanizm - forma religii wiкkszoœci pierwotnych ludуw œwiata, wystкpowa³a g³уwnie wœrуd mieszkaсcуw pу³nocnej i pу³nocno-wschodniej Syberii. Szamani pe³nili rolк kap³anуw, magуw oraz znachorуw i wywierali du¿y wp³yw na ¿ycie swoich wyznawcуw. , g³кboko jeszcze zakorzenionym wœrуd Buriatуw. Bosman pow¹tpiewa³ w wyniki szarlataсskiego leczenia, a nawet obawia³ siк trochк, czy przypadkiem nie pogorszy ono stanu zdrowia Smugi. Nie widzia³ jednak na razie innych mo¿liwoœci pomocy os³abionemu przyjacielowi. - Niech pan bкdzie dobrej myœli - pocieszy³ go Tomek. - Ojciec mуwi³ mi kiedyœ, ¿e lamowie znaj¹ skuteczne leki na rу¿ne choroby. - To po jakie licho robi¹ œmieszne sztuczki? - dopytywa³ bosmani - Ktу¿ to dzisiaj wierzy w zamawianie choroby lub wypкdzanie jej ducha z cia³a cz³owieka?! - Lamowie prawdopodobnie czyni¹ to w celu ³atwiejszego oddzia³ywania na wyboraŸniк prymitywnych ludуw. - Czort by ich rozumia³! Niewiele znam siк na takich religiach! - Postaram siк jakoœ to panu wyjaœniж. Otу¿ wed³ug szamanistуw ca³y œwiat zape³niaj¹ duchy dobre, czyli bia³e, i z³e, czarne. Rol¹ szamanуw by³o odgadywanie woli tych duchуw, zjednywanie ich ¿yczliwoœci oraz odwracanie ich z³ych zamiarуw wzglкdem ludzi. Czynili to zaklкciami i wrу¿bami. Duch przywo³ywany przez szamana mia³ jakoby wstкpowaж w niego i przemawia³ jego ustami. Tym samym wszystko polega³o na zrкcznoœci oraz fantazji szamana. Wypкdzanie ducha choroby odbywa³o siк rуwnie¿ za pomoc¹ rу¿nych sztuczek, jak: spalanie odurzaj¹cych ziу³, bicie w bкben pokryty tajemniczymi znakami, taсczenie w odpowiednim stroju i œpiewanie. W koсcu szaman sam ulega³ podnieceniu, pada³ na ziemiк i walczy³ ze z³ym duchem. Lamowie, jako krzewiciele nowej religii, musieli liczyж siк z g³кboko tutaj zakorzenionymi szamaсskimi zwyczajami. Tote¿ niektуre obrz¹dki wcielili do lamaizmu i w ten sposуb pozyskali Mongo³уw dla swej wiary. - Ale¿, brachu, to ca³a szopka! - rozeœmia³ siк marynarz. - Pamiкtasz, jak to w Bugandzie czarownicy kabaki leczyli Smugк po pchniкciu zatrutym no¿em?! Patrz Tomek na Czarnym L¹dzie. Mуwi³eœ, ¿e oni tak¿e wyczyniali podobne fanaberie. - A jak¿e, przecie¿ podgl¹da³em ich przez dziurkк w macie - odpowiedzia³ Tomek z uœmiechem. - Musi pan jednak przyznaж, ¿e posiadali dobre odtrutki. Uratowali pana Smugк! Mo¿e wiкc teraz lamowie rуwnie¿ mu pomog¹. - Na bezrybiu i rak ryba - rzek³ bosman, ciк¿ko wzdychaj¹c. - Ciekaw jestem, czy oni z pe³nym przekonaniem czy te¿ tylko dla pucu praktykuj¹ szamaсskie sztuczki. - Kto ich tam wie? Widzi pan, wierzenia buddyjskie uleg³y zreformowaniu i jako lamaizm ogarnк³y wiele azjatyckich ludуw, wch³aniaj¹c jednoczeœnie pozosta³oœci dawnego szamaсstwa. W ten sposуb lamaizm przyswoi³ sobie pewne obrz¹dki szamaсskie, a szamaсstwo z kolei silnie nasi¹k³o lamaizmem. - Niby jasno mi to wy³o¿y³eœ, brachu, ale powiedz w koсcu, czy buddyzm i lamaizm to jedno i to samo? - Pierwotny buddyzm uleg³ przemianom i przekszta³ci³ siк w lamaizm. Dlatego te¿ jego wyznawcуw zwie siк ogуlnie buddystami. - Myœlк, ¿e w g³кbi tajgi jeszcze i dzisiaj znalaz³oby siк szamanistуw - zauwa¿y³ bosman. - Jestem tego pewny, aczkolwiek buddyzm, mahometanizm i chrzeœcijaсstwo ju¿ g³кboko zapuœci³y tu korzenie. - Spуjrz, brachu, dobijamy do portu - zawo³a³ bosman. Na wzgуrzu przy trakcie wznosi³ siк kopiec usypany z kamieni. By³ to tak zwany obo, czyli œwiкty pagуrek. Na jego szczycie tkwi³a ¿erdŸ obwieszona kolorowymi szmatkami. Buriaci przeje¿d¿aj¹c obok kopca przystawali na chwilк, by na czeœж ongona - opiekuсczego ducha u³usu - dorzuciж po jednym kamieniu. Zaraz za wzgуrzem ukaza³o siк kilka drewnianych domkуw, zbudowanych na wysokich, grubych podmurуwkach z bali drewnianych b¹dŸ kamieni. Tylko w jednej szczytowej œcianie ka¿dego z nich widnia³o malutkie okno i drzwi, do ktуrych prowadzi³y drewniane schodki. W s¹siedztwie domkуw sta³y okr¹g³e, wykonane z woj³oku czarne jurty. W nich to w³aœnie zamieszkiwali w lecie Buriaci, gdy wyruszali z byd³em na odleglejsze pastwiska. Przyzwyczajeni do koczownictwa, przenosili siк do drewnianych domkуw jedynie podczas ostrych zim. Przez szczeliny w dachach jurt przes¹cza³y siк smugi b³кkitnego dymu. Nie opodal sta³y zagrody przeznaczone dla byd³a, owiec i koni. Na odg³os nadje¿d¿aj¹cych gospodarzy i goœci na trakt wybieg³y du¿e, czarne psiska o stoj¹cych uszach i ostro zakoсczonych pyskach. JeŸdŸcy uspokoili je uderzeniami nahajek, a tymczasem przed jurtami pojawi³y siк Buriatki, ubrane podobnie jak mк¿czyŸni. D³ugie w³osy mia³y kunsztownie splecione w dwa warkocze, a ka¿dy z nich opiкty by³ pochw¹ z czarnej tafty i przerzucony z przodu na piersi. Niektуre, zapewne zamo¿niejsze, zdobi³y swe w³osy barwnymi koralami oraz srebrnymi monetami nanizanymi na ³aсcuszki. Buriaci przywo³ali kobiety. Ciekawie zerka³y na nie znanych przybyszуw skoœnymi, w¹skimi oczami, z lekka przys³aniaj¹c je bezrzкsymi i jakby obrzкk³ymi powiekami. Buriaci zeskoczyli z wierzchowcуw. Tomek zwrуci³ uwagк na ich kaczkowaty chуd, bardzo przypominaj¹cy sposуb chodzenia bosmana, charakterystyczny dla ludzi spкdzaj¹cych znaczn¹ czкœж ¿ycia w siodle lub na pok³adzie statku. Starszy Buriat, Batujew, ktуry przedtem zaprosi³ ³owcуw w goœcinк, okaza³ siк naczelnikiem u³usu. Na jego polecenie kilku wyrostkуw rozkulbaczy³o konie podrу¿nikуw, a potem odprowadzi³o je do zagrody. Batujew zapyta³ ³owcуw, czy zechc¹ zamieszkaж w jurcie razem z jego rodzin¹, czy te¿ wol¹ rozgoœciж siк w zimowym domku, stoj¹cym obecnie pustk¹. By³a to k³opotliwa propozycja, poniewa¿ ³owcy mieli zamiar rozbiж w³asny namiot. Mieszkania buriackie przewa¿nie nie grzeszy³y czystoœci¹ i zazwyczaj roi³o siк w nich od paso¿ytуw. Nie chc¹c odmow¹ obraziж goœcinnego gospodarza, zgodzili siк zamieszkaж w zimowym domku. Batujew musia³ byж zamo¿nym cz³owiekiem, jego chata bowiem sk³ada³a siк a¿ z dwуch izb. Na œrodku pierwszej znajdowa³o siк palenisko, zbudowane z luŸno u³o¿onych kamieni. Przy nim le¿a³ obszerny, pod³u¿ny woj³ok przykryty baranimi skуrami, s³u¿¹cy za pos³anie tak domownikom, jak i przygodnym goœciom. Druga izba by³a podobnie urz¹dzona. Reszta sprzкtуw zapewne znajdowa³a siк w letnim pomieszczeniu. £owcy odetchnкli z ulg¹ stwierdziwszy, ¿e w domu panuje wzglкdna czystoœж. Za rad¹ gospodarza pierwsz¹ izbк przeznaczyli na mieszkanie, podczas gdy w drugiej umieœcili swe juki oraz uprz¹¿. Batujew poleci³ zamkn¹ж jeсcуw chunchuskich w oddzielnej chacie. Przy jej drzwiach stanк³a warta uzbrojona w strzelby. £owcy byli bardzo zmкczeni. Walka z bandytami, a pуŸniej d³ugi poœcig, przeprawa przez Amur i uci¹¿liwy marsz przez tajgк nadw¹tli³y ich si³y. Pragnкli jak najszybciej u³o¿yж siк do snu, lecz Batujew udaremni³ ich zamiary. Zaledwie zd¹¿yli rozpakowaж czкœж jukуw, zostali zaproszeni przez niego do jurty na posi³ek. Swoista goœcinnoœж Buriatуw wyklucza³a mo¿liwoœж odmowy. Tote¿ nawet Smuga postanowi³ pуjœж razem z przyjaciу³mi. Naprкdce odkurzyli ubrania. Tomek przyniуs³ wodк w wiadrze, by wszyscy mogli siк umyж po kilkudniowej wкdrуwce. Goœcinny Batujew towarzyszy³ ³owcom przez ca³y czas. Ciekawie przygl¹da³ siк rу¿nym przedmiotom wydobywanym z jukуw. Wyraz rozbawienia odmalowa³ siк na jego twarzy, gdy obserwowa³ goœci myj¹cych starannie swe cia³a. Potem zaœ wyraŸnie by³ zgorszony, rozrzutn¹ widocznie jego zdaniem, zmian¹ bielizny. Buriaci bowiem nie myli siк i nie k¹pali, a bieliznк oraz odzienie przewa¿nie nosili a¿ do zupe³nego zniszczenia. Poprzedzani przez gospodarza ³owcy wkroczyli do obszernej jurty. Z okazji przybycia obcych podrу¿nikуw ¿ona i cуrki Batujewa przywdzia³y na g³owy wysokie ko³paki z sobolich futer i na³o¿y³y na szyje sznury bursztynуw i korali. £owcy, znalaz³szy siк w jurcie, na chwilк przystanкli u wejœcia. Uwa¿nie zerkali na Udad¿alakк, ktуry najlepiej z nich zna³ obyczaje Mongo³уw. W prawym rogu jurty naprzeciw wejœcia sta³ domowy o³tarzyk, urz¹dzony na szafce pomalowanej czerwonym lakierem. W nim umieszczony by³ w poz³acanej ramie wizerunek buddyjskiego burchana, czyli bуstwa. Z obydwуch stron obrazu widnia³y kamienne pos¹¿ki, wyobra¿aj¹ce rу¿ne wcielenia Buddy, a przed nimi ma³e miedziane czarki; do nich sk³adano ofiary. Ca³y o³tarzyk przystrojony by³ kolorowymi, b³yszcz¹cymi papierkami i stepowymi kwiatami. Udad¿alaka wprost od drzwi podszed³ do o³tarzyka. Z³o¿one jak do modlitwy d³onie wzniуs³ ponad czo³o, nisko pochyli³ siк przed burchanem, dotykaj¹c koсcami palcуw skraju o³tarzyka. Trzej biali ³owcy powtуrzyli kolejno ten ceremonia³ i dopiero teraz przywitali siк z gospodarzami. Uszanowanie przez goœci miejscowych obyczajуw niezmiernie ujк³o Buriatуw. Batujew znacz¹co spojrza³ na synуw, ci zaœ zaraz wydobyli ze zdobnej skrzyni kilka o³bokуw, to jest kwadratowych miкkkich poduszek, przeznaczonych do siedzenia dla znamienitszych goœci. Pokryte by³y one, jak przysta³o w zamo¿niejszym domu, chiсskim ¿у³tym jedwabiem. Batujew, chc¹c podkreœliж swуj wielki szacunek dla goœci, po³o¿y³ dla ka¿dego z nich po dwa o³boki pod honorow¹ œcian¹ jurty, z lewej strony od wejœcia. £owcy usiedli na poduszkach po turecku. Gospodyni poczкstowa³a wszystkich popularn¹ wœrуd Mongo³уw czu³untse, zaparzan¹ z chiсskiej cegie³kowej herbaty Cegie³kowa herbata - herbata prasowana w kszta³cie cegie³ki. , drobno ut³uczonej w drewnianym moŸdzierzu, z dodatkiem mleka, mas³a i soli. Goœcie otrzymali j¹ w drewnianych czarkach... wylizanych przez ni¹ do czysta jкzykiem. Buriaci natomiast wydobyli spod ¿upanуw w³asne czarki i z nich popijali czu³untse. Wkrуtce przed goœжmi ustawiono niski stу³. Domownicy rуwnie przysiedli siк do niego. Dziewczкta poda³y du¿¹ misк z dymi¹cymi par¹ bozo, to jest piero¿kami nadziewanymi siekan¹ baranin¹ i zalanymi baranim roso³em, gotowane miкsiwa i m¹czne placuszki zwane csamba, sma¿one wed³ug chiсskiego zwyczaju na baranim t³uszczu. Zanim jednak dania te pojawi³y siк na ogуlnym stole, gospodyni rzuci³a w ogieс kilka t³ustych k¹skуw z ka¿dej miski, aby rуwnie¿ chaty i ongony, czyli duchy zmar³ych, skazane na dalsz¹ tu³aczkк po ziemi, mia³y czym siк po¿ywiж. Gospodarz przyniуs³ dzban mocnego potrуjnego tarasunu, bкd¹cego rodzajem wуdki trzykrotnie pкdzonej z mleka. Uczta trwa³a ju¿ w najlepsze, gdy do jurty wsun¹³ siк jakiœ biedak w starych, podartych ³achmanach. Nisko pok³oni³ siк przed burchanem i pozdrowi³ biesiadnikуw. Buriaci, nie pytaj¹c go nawet, kim jest, zrobili mu miejsce przy stole, czкstowali jak goœcia. Nasi podrу¿nicy z wielkim uznaniem przyjкli ten dowуd goœcinnoœci Buriatуw dla ka¿dego wchodz¹cego do ich domu. Ciekawi nowin z obcych krajуw Buriaci wci¹gali podrу¿nikуw w pogawкdkк i jednoczeœnie wci¹¿ podsuwali im co smakowitsze k¹ski. Bosman jeszcze raz zab³ysn¹³ swym apetytem, nie sk¹pi¹c przy tym wspomnieс o przygodach. Gdy Batujew us³ysza³, ¿e podrу¿nicy przebywali w czczonym przez wszystkich buddystуw klasztorze w Hemis w Ma³ym Tybecie, wydoby³ ze skrzyni butelkк oryginalnej niko³ajewki Niko³ajewka - rosyjska czysta ¿ytniуwka. . On i jego domownicy chciwie s³uchali ciekawostek z ¿ycia nie znanych im ludуw. Nie mogli wprost uwierzyж, ¿e poza Syberi¹ istnieje jeszcze tyle wielkich krain. Tomek oczywiœcie nie omieszka³ wspomnieж o smutnym losie Polakуw podbitych przez carsk¹ Rosjк. Buriaci nie kryli swego wspу³czucia dla polskich zes³aсcуw politycznych na Sybir, ktуrych niejednokrotnie spotykali przy budowie kolei. Wszak oni sami tak¿e kiedyœ zaciкcie bronili siк przed najazdem Rosjan, a pуŸniej nie przerwali walki o odrкbnoœж narodow¹ oraz zachowanie starych obyczajуw W³adza rz¹du carskiego by³a ciк¿kim brzemieniem dla ujarzmionych narodуw Syberii. Wielokrotne powstania tubylcуw by³y okrutnie t³umione przez carskie wojsko. Dopiero po zwyciкstwie Rewolucji PaŸdziernikowej narody Syberii uzyska³y autonomiк. Wtedy powsta³ rуwnie¿ Buriacko-Mongolski Okrкg Autonomiczny, przekszta³cony nastкpnie w Buriacko-Mongolsk¹ ASRR, a w r. 1958 w Buriack¹ ASRR. . Wielu ucieka³o przed przeœladowaniem carskim do s¹siedniej Monglii. Rozmowy przeci¹ga³y siк. Tomek z niepokojem spogl¹da³ na poblad³¹ twarz Smugi. Ten zaœ specjalnie nie chcia³ wczeœniej odejœж od sto³u, poniewa¿ odmowa w przyjmowaniu poczкstunku by³a uwa¿ana przez Buriatуw za obrazк. Tomek nachyli³ siк ku Udad¿alace i szeptem zapyta³ go, w jaki sposуb mo¿na by, nie obra¿aj¹c gospodarzy, zakoсczyж ucztк. - Musimy im okazaж, ¿e jesteœmy ju¿ najedzeni - cicho poinformowa³ go Udad¿alaka. - Dawno popuœci³em pasa, lecz nikt na to nie zwrуci³ uwagi, a pan Smuga blednie coraz bardziej - odpar³ Tomek. - Poka¿к ci, jak to siк robi - szepn¹³ Udad¿alaka. Rozpar³ siк wygodnie na o³bokach, po czym uda³ czkawkк i g³oœno bekn¹³. Zafrasowany Tomek omal nie parskn¹³ œmiechem, widz¹c wielkie zadowolenie na twarzach gospodarzy. Nie namyœlaj¹c siк wiele, zawtуrowa³ Udad¿alace. Bosman natychmiast po³apa³ siк w sytuacji, albowiem ten sposуb okazywania sytoœci znany by³ mu ju¿ z poprzedniej wyprawy do krajуw Azji Œrodkowej. Tote¿ bekn¹³ tak potк¿nie, ¿e omal nie spad³ z poduszek. Wywo³a³o to u Buriatуw wielkie zadowolenie. Niskimi pok³onami dziкkowali goœciom za uprzejmoœж i sami rуwnie¿ folgowali prze³adowanym ¿o³¹dkom. Smuga wsparty na ramionach przyjaciу³ dobrn¹³ do chaty. Wkrуtce le¿a³ na miкkkich baranicach opatulony kocem. W œlad za nim wszyscy udali siк na zas³u¿ony odpoczynek. Tej nocy tylko Udad¿alaka dwukrotnie wstawa³, by sprawdziж, czy stra¿ czuwa przed domkiem, w ktуrym wiкziono chunchuzуw. Tomek postкkiwa³, przewracaj¹c siк z boku na bok. Drкczy³y go okropne sny... Od pierwszych dni tej niebezpiecznej wyprawy stara³ siк ukrywaж przed przyjaciу³mi niepokуj. Wiedzia³, ¿e oni rуwnie¿ nie zdradzaj¹ przed nim wszystkich swych obaw. Szczegуlnie g³кboko utkwi³a w jego pamiкci noc przed wyruszeniem na mand¿urski brzeg. Wtedy w³aœnie ojciec i Smuga pewni, ¿e wszyscy œpi¹, poufnie naradzali siк a¿ do œwitu. Tomek jednak nie spa³... Odwrуcony do nich plecami, s³ysza³ ka¿de s³owo... Teraz w podœwiadomoœci jego b³¹ka³y siк drкcz¹ce widziad³a... Ojciec, uwiкziony przez Paw³owa w klatce z tygrysami, wo³a³ do niego, by zawrуci³ z drogi i nie przekrada³ siк do Nerczyсska. To znуw Zbyszek, skuty kajdanami, b³aga³ o jak najszybsz¹ pomoc... Potem bosman gotowa³ jeсcуw chunchuskich w wielkim kotle i przywo³ywa³ Tomka na wspania³¹ ucztк; zanim jednak sta³ siк ludo¿erc¹, Smuga zastrzeli³ nieszczкœnikуw i zdziera³ z nich skalpy. Tomek chcia³ mu w tym przeszkodziж, ale chunchuzi o¿yli nagle. Z dzikim wrzaskiem wyskoczyli z kot³уw. Bosman ju¿ czeka³ na nich z no¿em w d³oni. Naraz ojciec zas³oni³ sob¹ nieszczкœnikуw. Korzeс zrodzony z piorunu Tomek gwa³townie usiad³ na pos³aniu. Pу³przytomny, ujrza³ pochylonego nad sob¹ bosmana. Otrz¹sn¹³ siк z okropnego snu. Sprzed domu naprawdк dobiega³y g³osy ludzkie oraz r¿enie i kwik koni. - Zbudzi³em ciк, boœ skaka³ jak ryba w sieci - powiedzia³ bosman. - Wstawaj, Buriaci ju¿ zaprzкgaj¹ konie do tarantasu. Zaraz jedziemy do tego buddyjskiego znachora. - Szkoda, ¿e pan mnie wczeœniej nie obudzi³! - rzek³ Tomek, wzdychaj¹c z ulg¹. - Mia³em okropne sny... - Pewno zmory ciк mкczy³y po przejedzeniu! - Byж mo¿e, nieŸle siк wystraszy³em. - Ho, ho, sam wiem coœ o tym! Pewnej nocy podczas rejsu do Kapsztadu Kapsztad (Capetown) - stolica oraz g³уwny port Kraju Przyl¹dkowego (Rep. Po³udniowej Afryki), le¿¹cy u stуp Gуry Sto³owej. kumple musieli chlusn¹ж mi na ³eb wiadro zimnej wody, bo myœleli, ¿e szlag mnie trafi we œnie! - A cу¿ to takiego przyœni³o siк panu? - Jakaœ Murzynka zawlok³a mnie w celu matrymonialnym przed o³tarz... Tomek wybuchn¹³ œmiechem. Bosman zawsze siк obawia³ nawet myœli o o¿enku. - Nie œmiej siк bratku z cudzego upadku, bo potem i ciebie nikt nie po¿a³uje! - burkn¹³ marynarz. - Przecie¿ nic siк panu nie sta³o! Jest pan kawalerem! - Niby tak, ale kto wie, czy to tylko nie dziкki temu, ¿e na wszelki wypadek nie zlaz³em w Kapsztadzie na l¹d. - Nie wiedzia³em, ¿e jest pan a¿ tak przes¹dny! - Sen mara, Bуg wiara, ale strze¿onego pan Bуg strze¿e! Widzisz, w Kapsztadzie jedna dzierlatka naprawdк ogniœcie robi³a do mnie oko! Ile razy zawija³em, ju¿ czeka³a w porcie... Tomek rozchmurzy³ siк na dobre, us³yszawszy nie znany mu dot¹d epizod z bujnego ¿ycia przyjaciela. Pospiesznie narzuci³ ubranie. Wyjrza³ przed dom. Smuga gotowy do drogi siedzia³ na stopniach. Wygl¹da³ bardzo mizernie. Synowie Batujewa koсczyli zaprzкganie koni do tarantasu. - Myœla³em, ¿e pojedziemy bez ciebie. Spa³eœ jak suse³ - odezwa³ siк Smuga na widok Tomka. - Na szczкœcie bosman mnie obudzi³, zaraz osiod³am konie - odpar³ m³odzieniec. - Udad¿alaka ju¿ to zrobi³, zjedz coœ przed drog¹ - powiedzia³ Smuga, blado siк uœmiechaj¹c. - Wcale nie jestem g³odny po wczorajszym ob¿arstwie. Tylko na³o¿к kurtkк i bкdк gotуw! - Tomku, w podrкcznej torbie znajdziesz m³ynek modlitewny, zabierz go ze sob¹ - poleci³ Smuga. - Dobrze, proszк pana. Niebawem Smuga wygodnie spoczywa³ w tarantasie. Batujew wskoczy³ na przуd wozu, uj¹³ lejce i sykn¹³ na konie. Trzej ³owcy dosiedli wierzchowcуw. Pognali za pojazdem. Szybko mknкli wyboistym traktem. Nie zatrzymuj¹c siк minкli ukryt¹ w dolince wioszczynк kozack¹. Rу¿ni³a siк ona wygl¹dem od buriackich u³usуw. Poszczegуlne gospodarstwa ogrodzone by³y wysokimi p³otami, chaty posiada³y po kilka okien i ma³e ganki wsparte na niskich s³upach. W obejœciach widaж by³o zabudowania gospodarskie, ktуrych nie spotyka³o siк w buriackich u³usach. Batujew wci¹¿ ponagla³ konie, tote¿ po krуtkiej jeŸdzie znaleŸli siк na skraju rozleg³ej doliny. Tutaj na ma³ym kopulastym wzgуrzu sta³ wœrуd drzew buddyjski dacan Dacan - klasztor. . £owcy byli zachwyceni malowniczym widokiem. Dacan zbudowano wed³ug wzorуw architektury mongolskiej, cechuj¹cej siк niezwyk³¹ lekkoœci¹, oryginalnym kszta³tem i ¿ywymi barwami. Trzypiкtrowy klasztor stopniowo zwк¿a³ siк ku szczytowi. Ka¿da nastкpna kondygnacja œwi¹tyni by³a znacznie mniejsza od poprzedniej oraz oddzielona od niej gankiem i zdobionym rzeŸb¹ dachem, wysuniкtym daleko nad œciany ni¿szego piкtra. Naro¿niki dachуw by³y wygiкte ku gуrze. Nad nimi, a tak¿e nad wejœciem do œwi¹tyni, widnia³y poz³acane chor³a - symboliczne buddyjskie ko³a wiecznego powrotu, z dwiema sarenkami klкcz¹cymi po obydwуch stronach. Batujew powstrzyma³ konie przed bram¹ w murowanym ogrodzeniu okalaj¹cym dacan. £owcy zsiedli z wierzchowcуw i przywi¹zali je do tarantasu. Pomogli Smudze zejœж z wozu, a potem poprowadzili go w kierunku klasztoru. Jak zwykle przed buddyjskimi œwi¹tyniami, na prawo od bramy sta³ wielki bкben modlitewny, ktуrego walec pokrywa³y œwiкte formu³y. Wyznawcy buddyzmu przechodz¹c obok bкbna obracali go, wierzyli bowiem, i¿ jest to rуwnoznaczne z odmуwieniem wyrytych na nim modlitw. W progu klasztoru powita³ ich m³ody mnich ubrany w czerwone szaty. Batujew wyjaœni³ mu, ¿e przyby³y z dalekich krajуw angaszi Angaszi - zawodowy myœliwy. pragn¹³by zasiкgn¹ж porady lekarskiej u œwiкtego lamy. Proœba ta wcale nie zdziwi³a mnicha. Podobne odwiedziny zapewne zdarza³y siк doœж czкsto. Pochyli³ g³owк na znak zgody i poprowadzi³ goœci w g³¹b klasztoru. W tej chwili nie by³o w nim nikogo. Pomiкdzy dwoma rzкdami drewnianych kolumn podtrzymuj¹cych strop, w samym œrodku œwi¹tyni sta³ olbrzymi pos¹g siedz¹cego Buddy. U jego stуp znajdowa³ siк o³tarz zastawiony pos¹¿kami bуstw oraz czarkami zawieraj¹cymi ofiary z prosa, mleka, s³odyczy i tarasunu. Zapach œwie¿ych kwiatуw miesza³ siк z odurzaj¹cym aromatem kadzide³. Ze stropu zwisa³y d³ugie chor¹gwie z wizerunkami buddyjskich bуstw i kolorowe szarfy z formu³ami modlitw. Œciany œwi¹tyni pokrywa³y malowid³a, przedstawiaj¹ce rу¿ne wcielenia Buddy i Tsongkhapy, reformatora buddyzmu. Wœrуd najnowszych wcieleс znajdowali siк: dalajlama z Lhasy, najwy¿szy kap³an w Tybecie, bкd¹cy wуwczas rуwnie¿ g³ow¹ paсstwa, Chutuchta - zwierzchnik buddyjski w Mongolii oraz Bandido-Chambolama - rezyduj¹cy w Kraju Zabajkalskim. M³ody mnich uchyli³ ciк¿kiej zas³ony. Za ni¹ ukryte by³y schody ³¹cz¹ce œwi¹tyniк z wy¿szym piкtrem. Wprowadzi³ podrу¿nikуw do komnaty obitej jedwabiem. Wokу³ roz³o¿one by³y grube maty do siedzenia, a przy nich sta³y niskie, lakierowane stoliczki. W rogu mieœci³ siк domowy o³tarzyk ze z³oconymi burchanami. Zaledwie podrу¿nicy spoczкli na matach, pojawi³ siк œwiкty lama. Trudno by³o okreœliж jego wiek. Br¹zowa, lekko lœni¹ca skуra na twarzy zdradza³a zaledwie nik³e œlady zmarszczek pod skoœnymi, ma³ymi oczami. Bystrym wzrokiem ogarn¹³ goœci, sk³oni³ siк przed nimi, pochylaj¹c g³owк przystrojon¹ w wysok¹, ¿у³t¹ czapkк, zwк¿aj¹c¹ siк ku gуrze i trochк wygiкt¹ do przodu. Ubrany by³ w ciemnoczerwony p³aszcz bez rкkawуw z chiсskiego brokatu oraz w jaœniejszy szeroki szal, ktуrego jeden koniec nosi³ przerzucony przez ramiк na plecy. Za jedwabnym pasem zatkniкty mia³ du¿y rу¿aniec, a w d³oniach trzyma³ ma³y m³ynek modlitewny. Spogl¹daj¹c na goœci jednoczeœnie wolno obraca³ walec m³ynka. Wokу³ lamy unosi³ siк md³y zapach perfum. Podrу¿nicy powstali z mat. Lama zawo³a³ coœ cichym, bezbarwnym g³osem. M³ody mnich znуw wsun¹³ siк do komnaty. W imieniu swego zwierzchnika kolejno wrкczy³ ka¿demu goœciowi khatк, barwny, cienki, jedwabny szal, zazwyczaj ofiarowywany przez buddystуw dostojniejszym przybyszom. Czyni³ to z nadzwyczaj uroczyst¹ min¹, nisko pochylaj¹c g³owк. Smuga z kolei podarowa³ œwiкtemu lamie ozdobny m³ynek modlitewny ze s³ynnego klasztoru w Hemis, a potem z³o¿y³ ofiarк pieniк¿n¹ na klasztor. W ten sposуb wymieniono pierwsze uprzejmoœci. M³odzi klerycy wnieœli kocio³ek z czu³untse oraz drewniane misy z suchymi ciastkami, s³odyczami i suszonymi owocami. Lama wydoby³ spod fa³d ubrania sw¹ czarkк, wyliza³ j¹ dok³adnie i podsun¹³ nalewaj¹cemu czu³untse. Przed goœжmi ustawiono czarki porcelanowe. Lama, nie przerywaj¹c krкcenia bкbenka modlitewnego, bawi³ goœci rozmow¹. Opowiada³ o swoim pobycie w œwi¹tyni w Lhasie, wypytywa³ o klasztor w Hemis. Batujew s³ucha³ go w nabo¿nym skupieniu, z szacunkiem pochylaj¹c g³owк na piersi. Lama dobrze mуwi³ po rosyjsku, aczkolwiek jego ruszczyzna brzmia³a charkotliwie, jak u wiкkszoœci Mongo³уw. ¯ywe, czarne oczy wci¹¿ przenosi³y siк z jednej twarzy na drug¹, w koсcu przylgnк³y wzrokiem do poblad³ego Smugi. Przerwa³ pogawкdkк, wpatruj¹c siк w jego twarz. Wszyscy ucichli, a lama nie odrywaj¹c wzroku, cicho siк odezwa³: - W œwi¹tyni buddyjskiej ka¿dy znajdzie to, czego szuka, choж rosyjscy popi Pop - nazwa duchownego w koœciele prawos³awnym i greckokatolickim. uwa¿aj¹ nasze klasztory za siedliska diab³уw. Dla popуw i dla rosyjskich zarz¹dcуw braccy Sybirscy wieœniacy nazywali Buriatуw brackimi. s¹ po prostu zwierzкtami. - Nie jesteœmy Rosjanami - pospiesznie wtr¹ci³ Tomek. - Przybyliœmy do ciebie, dostojny lamo, abyœ pomуg³ naszemu rannemu towarzyszowi. - S³usznie uczyniliœcie. Rosyjscy lekarze dbaj¹ tylko o mungum Mungum - pieni¹dze. . Proszк, pуjdŸcie za mn¹, dostojni goœcie! Wprowadzi³ ich do oddzielonej zas³on¹ izby. By³ to jego “gabinet” lekarski, a zarazem apteka. Dwie œciany by³y obudowane pу³kami pe³nymi rу¿nych naczyс, na trzeciej wisia³y pкkate skуrzane woreczki, opatrzone tybetaсskimi napisami. Lama pomуg³ Smudze zdj¹ж ubranie. Usadowi³ go na macie przy oknie. Odbanda¿owa³ ranк. By³a trochк zaropia³a. Lama zdj¹³ z ko³kуw kilka woreczkуw. Wsypuj¹c z nich jakieœ zio³a do tygielka, mrucza³ zaklкcia czy te¿ modlitwy. Potem robi³ rкkami tajemnicze znaki nad tyglem i spluwa³ za siebie. Bosman tr¹ci³ Tomka w ³okieж. - U nas znachorki te¿ tak lecz¹ po wsiach g³upie baby... -mrukn¹³ po polsku. - Cicho b¹dŸ, bosmanie - skarci³ go Tomek. - Pal licho œmieszne sztuczki, byle lekarstwo by³o dobre. - Œwiкta racja, brachu, ale na wszelki wypadek przygotuj œwie¿e banda¿e, bo ten ksiк¿ulo, chocia¿ pachnie jak perfumeria, chyba rzadko siк myje. Popatrz, jak mu gкba b³yszczy. Tomek zgromi³ przyjaciela spojrzeniem, lecz wydoby³ z torby opatrunki. Po³o¿y³ je na macie przy Smudze. Lama tymczasem przela³ wywar zio³owy do miseczki. Zanurzy³ w niej jedwabn¹ szmatkк, obmy³ ranк. Smuga cierpliwie znosi³ te zabiegi. Gdy lama w koсcu przyniуs³ jak¹œ ciemn¹ maœж, podsun¹³ mu w³asne bada¿e. Wkrуtce ramiк by³o z powrotem obanda¿owane. - W porк przyszed³eœ, z³y duch chcia³ siк zagnieŸdziж w twoim ramieniu, ale przegna³em go zaklкciami - rzek³ lama po zakoсczeniu zabiegu. Teraz przyst¹pi³ do gruntownego badania pacjenta. Jednoczeœnie bezdŸwiкcznie porusza³ ustami, marszczy³ czo³o, jakby gniewa³ siк na kogoœ. Wreszcie odst¹pi³ od Smugi. - Ciebie leczy³ ju¿ ktoœ z naszych œwi¹tobliwych ³amуw - powiedzia³ g³oœno. - Nie mylisz siк, dostojny mк¿u - odpar³ Smuga. - By³o to w klasztorze w Hemis. Kiedyœ, podczas wyprawy w Afryce, zosta³em zraniony... - Nie musisz mi tego mуwiж, wiem o tym - przerwa³ mu lama. - W tobie drzemie straszliwy z³y duch... Ktoœ za pomoc¹ trucizny pomуg³ mu zaw³adn¹ж twoim cia³em. Tomek z bosmanem zdumieni spojrzeli na lamк. Sk¹d on mуg³ wiedzieж, ¿e Smuga by³ kiedyœ zraniony zatrutym no¿em? - Twoja œwie¿a rana niczym ci ju¿ nie grozi. Za dwa dni mo¿esz zdj¹ж opatrunki - mуwi³ lama. - Niebezpieczeсstwo przedstawia innych z³y duch. Tylko uœpiono go w tobie. On znуw siк budzi... Tomek poblad³ przestraszony, a i bosman zaniepokoi³ siк nie na ¿arty. Czy¿by naprawdк coœ grozi³o Smudze? Tomek teraz przypomnia³ sobie, ¿e lekarze krуla Bugandy nie rкczyli za trwa³y skutek kuracji. - W porк przyszed³eœ do mnie. Wprawdzie z³oœliwy duch nadal pozostanie w tobie, ale ponownie go uœpiк - powiedzia³ lama. Zdj¹³ z ko³kуw kilka nowych woreczkуw. Wydoby³ z nich zio³a pot³uczone na mia³ki proszek, miesza³ je, mrucz¹c zaklкcia i czyni¹c rкkoma tajemnicze znaki. Nastкpnie wrzuci³ czкœж proszku w tygielek z wod¹ i postawi³ go na ogniu. Resztк przygotowanego leku wsypa³ do woreczka. Minк³a d³u¿sza chwila. Lama nala³ wywaru w czarkк. Poda³ j¹ Smudze mуwi¹c: - Wypij ten lek. Sporz¹dzi³em go z cudownego korzenia roœliny, ktуra, jak g³osz¹ starodawne chiсskie legendy, rodzi siк z uderzenia piorunu. On ponownie uœpi ducha choroby. - Cу¿ to za ziele, szanowny lamo? - z niedowierzaniem zapyta³ bosman. - Jest to ¿eс-szeс ¯eс-szeс (Panax ginseng, po chiсsku ginseng) - bylina z rodziny araliowatych. Roœnie we wschodniej Azji, zw³aszcza w pу³nocnych Chinach i Korei. Obecnie prowadzi siк specjalne plantacje: w Zwi¹zku Radzieckim, Kanadzie, Stanach Zjednoczonych Ameryki P³n., Japonii. Czкœж zielna ¿eс-szenia osi¹ga oko³o 70 cm wysokoœci, ma szarozielone, piкciopalczaste liœcie, kwiaty drobne i pуŸnym latem wydaje jasnoczer-wone albo czarnoczerwone jagody. Korzeс tej roœliny u¿ywany w lecznictwie wywiera szczegуlnie dobroczynny wp³yw na korк mуzgow¹, system nerwowy i jako œrodek wzmacniaj¹cy rekonwalescentуw. , czcigodny panie - odpar³ lama. - Jako lek znany jest chiсskiej medycynie od przesz³o trzech tysiкcy lat. Nie³atwo go znaleŸж, roœnie bowiem jedynie nad brzegami Ÿrуde³ wytryskuj¹cych z ziemi po uderzeniu w ni¹ piorunu. - A czy naprawdк posiada moc uzdrawiania? - indagowa³ bosman. - Na znak, ¿e jest ¿yciodajny, bogowie nadali mu kszta³t ludzkiej .postaci. Dawni lekarze chiсscy potrafili sporz¹dziж z niego lek opуŸniaj¹cy nawet o jakiœ czas zgon cz³owieka le¿¹cego ju¿ na ³o¿u œmierci. Smuga wypi³ wywar podany mu przez lamк, a bosman, jak zawsze ciekawy i przekorny, znуw zagadn¹³: - Czy mo¿esz nam, szanowny lamo, zdradziж tajemnicк, sk¹d siк dowiedzia³eœ o cudownym dzia³aniu tego korzenia? - Czcigodny cudzoziemcze, kunszt wiedzy lekarskiej pozna³em u mкdrcуw w œwiкtej Lhasie, a sama jej nazwa wskazuje, i¿ jest ona pod specjaln¹ opiek¹ bogуw. Lhasa w jкzyku tybetaсskim oznacza Ziemiк Bogуw. Jak g³osi nasza starodawna legenda œwi¹tynia w Lhasie powsta³a dziкki niezamierzonej pomocy ociemnia³ego mкdrca. By³ to zapewne widomy znak ³aski bogуw. - To niezmiernie interesuj¹ce. Dostojny lamo, bardzo proszк, opowiedz nam tк legendк - odezwa³ siк Tomek. Bosman i Smuga poparli jego proœbк. - Chкtnie to uczyniк, czcigodni goœcie, lecz przejdŸmy teraz do mego mieszkania, gdzie chory wypocznie na matach. Powrуcili do komnaty. M³odzi mnisi znуw przynieœli kocio³ek z gor¹c¹ czu³untse. Gdy wszyscy wygodnie zasiedli, lama zacz¹³ mуwiж: - W bardzo dawnych czasach w kraju Ui Ui - pradawna nazwa obecnego Tybetu. Lhasa by³a pierwotn¹ nazw¹ œwi¹tyni zbudowanej w VII wieku n.e. Lha - po tybetaсsku bуg, s¹ - ziemia. pasterze chcieli wybudowaж wielk¹ œwi¹tyniк. Wybrali miejsce w malowniczej dolinie. D³ugo zwozili kosztowne, najpiкkniejsze materia³y, a gdy je zgromadzili, rozpoczкli pracк. Wspуlnym wysi³kiem wznieœli wspania³e mury. Ju¿ koсczyli budowк, gdy nieoczekiwanie ca³y gmach rozsypa³ siк w gruzy. Pasterze bardzo siк zmartwili, lecz nie zaniechali myœli o zbudowaniu œwi¹tyni. Wkrуtce znуw przyst¹pili do pracy. I tym razem prawie ju¿ ukoсczona budowla zwali³a siк bez jakiegokolwiek powodu. Taki sam los spotka³ nieszczкsnych pasterzy przy trzeciej prуbie. Œwi¹tobliwi lamowie nie potrafili zaradziж z³u. Wуwczas krуl Ui wezwa³ swego najs³awniejszego wrу¿biarza. Ten rуwnie¿ nie umia³ wyjaœniж, dlaczego nie mo¿na by³o ukoсczyж budowy. Powiedzia³ jednak, ¿e tajemnicк zna pewien œwiкty mкdrzec przebywaj¹cy gdzieœ na Wschodzie. Krуl natychmiast wys³a³ na poszukiwanie mкdrca pewnego odwa¿nego i sprytnego lamк. Ten przemierzy³ wszystkie krainy Mongo³уw le¿¹ce na wschуd od krуlestwa Ui. Nieznacznie i ostro¿nie rozpytywa³ o s³awnych mкdrcуw, lecz nikt nie zdradzi³ mu tajemnicy. Zrezygnowany ruszy³ w powrotn¹ drogк do Ui. Pewnego dnia pкk³ mu poprкg u siod³a. Chc¹c go naprawiж, zacz¹³ siк rozgl¹daж po okolicy. Nad brzegiem jeziorka spostrzeg³ star¹ jurtк. Zasta³ w niej starca pogr¹¿onego w rozmyœlaniach. - Bracie, niech pokуj zawsze goœci pod twym dachem - rzek³ lama. - Bracie, usi¹dŸ przy ognisku i nie gardŸ moj¹ skromn¹ goœcin¹ - odpowiedzia³ starzec. Lama wkrуtce spostrzeg³, ¿e biedak jest niewidomy. Podczas rozmowy starzec powiedzia³ mu o swym kalectwie. S¹dzi³, ¿e rozmawia z kimœ ze swego ludu, gdy¿ sprytny wys³aniec krуla Ui poda³ siк za lamк ze Wschodu, odwiedzaj¹cego œwiкte mongolskie œwi¹tynie. Poprosi³ starca o rzemieс do naprawy poprкgu. Niewidomy oczywiœcie sam nie mуg³ spe³niж jego proœby, wiкc pozwoli³ mu poszukaж odpowiedniego rzemienia. Gdy lama naprawia³ poprкg, starzec odezwa³ siк: - Szczкœliwy jesteœ, lamo ze Wschodu, mog¹c zwiedzaж nasze przepiкkne œwi¹tynie, jakich pasterze z krainy Ui nigdy nie bкd¹ posiadali! Nie zdo³aj¹ oni zbudowaж œwi¹tyni w swej dolinie. Fale nie znanego im podziemnego morza zawsze podmyj¹ mury. Gdyby poznali tк tajemnicк, podziemne morze odp³ynк³oby z kraju Ui i zala³oby nasze pastwiska. Wtedy wszyscy byœmy tutaj zginкli! Lama domyœli³ siк, ¿e ma przed sob¹ owego mкdrca znaj¹cego tajemnicк, ktуrego tak d³ugo i dot¹d daremnie poszukiwa³. Starzec, maj¹c lamк za swojego, przestrzega³ go, aby nie zdradzi³ tajemnicy przed ¿adnym lam¹ z Zachodu. Wtedy odwa¿ny lama zawo³a³: - Uciekaj, nieszczкsny starcze! Podziemne morze wkrуtce zaleje twуj kraj, poniewa¿ jestem lam¹ z krуlestwa Ui! Pospiesznie dosiad³ konia. Pomkn¹³ ku swoim, a bezsilny œlepiec szala³ z rozpaczy. Niebawem jego syn powrуci³ do jurty. Starzec, g³oœno zawodz¹c, rozkaza³ mu pкdziж w kierunku zachodnim w pogoс za obcym lam¹. - Dogoс go i zabij! On ukrad³ mi tajemnicк - zawo³a³. W jednym z mongolskich narzeczy wyrazy “tajemnica” i “rzemieс” brzmi¹ bardzo podobnie, a ³kaj¹cy z rozpaczy starzec mуwi³ bardzo niewyraŸnie. Tote¿ syn mylnie go zrozumia³. Przera¿ony, i¿ jego œwi¹tobliwy ojciec ka¿e mu zabiж obcego lamк za tak b³ahe przewinienie, zacz¹³ prosiж starca, aby siк opamiкta³. - Zaklinam ciк, synu, jedŸ natychmiast i zabij go, jeœli nie chcesz zguby dla nas wszystkich! - krzykn¹³ ojciec. Cу¿ mia³ uczyniж? Nie chcia³ martwiж starca, wiкc dosiad³ wierzchowca i jeszcze tego samego dnia dogoni³ lamк. Przywita³ go z nale¿n¹ czci¹ i rzek³: - Goœci³eœ dzisiaj u mego ojca i podobno zabra³eœ nasz rzemieс. Wybacz, ¿e zatrzymujк ciк z powodu takiego drobiazgu, lecz spe³niam polecenie ojca, ktуry nawet kaza³ mi zabiж ciк dla odzyskania tego rzemienia. Zapewne by³ zagniewany i nie zdawa³ sobie sprawy z tego, co mуwi, wiкc po prostu zwrуж mi rzemieс, abym mуg³ go zadowoliж. - Rzemieс podarowa³ mi twуj ojciec, skoro jednak ¿¹da jego zwrotu, obowi¹zkiem moim jest spe³nienie jego woli - odpar³ lama z krуlestwa Ui. - Starcуw nale¿y szanowaж i nie wolno ich martwiж. Oto twуj rzemieс! M³odzieniec jak najszybciej powrуci³ do ojca. Przed jurt¹ ujrza³ s¹siadуw zwabionych jego p³aczem, wiкc zaraz zwrуci³ mu odzyskany rzemieс. - Czy wype³ni³eœ mуj rozkaz? - niecierpliwie zapyta³ starzec. - Nie mog³em zabiж lamy! Wszak nie uczyni³ nam nic z³ego - odpar³ syn. - Odebra³em jedynie rzemieс, o ktуry ci tak chodzi³o. - A wiкc biada nam! Lamowie z Zachodu zwyciк¿yli. Widocznie taka by³a wola bogуw - smutno zawo³a³ starzec. - Mуwi³em, ¿e on ukrad³ mi tajemnicк, a tyœ zrozumia³, ¿e rzemieс. UchodŸcie st¹d wszyscy! Wkrуtce morze zaleje ca³y nasz kraj! Przepowiednia œwi¹tobliwego starca spe³ni³a siк ju¿ nastкpnego dnia. Podziemne grzmoty wstrz¹snк³y ziemi¹. Nagle wezbrana woda w jeziorku wyst¹pi³a z brzegуw i poch³onк³a œwi¹tobliwego mкdrca, jego syna i wielu, wielu innych. Lama z Zachodu wrуci³ do swojego krуla. Uspokoi³ ³amуw i pasterzy przestraszonych trzкsieniem ziemi. Gdy zdradzi³ im wielk¹ tajemnicк, ogarniкci radoœci¹ rozpoczкli budowк nowej wspania³ej œwi¹tyni, wokу³ ktуrej wkrуtce powsta³o miasto, stolica krуlestwa Ui Rosyjski etnolog G.I. Potanin w pracy pt. Saga o Salomonie (Mit o Salomonie), wydanej w Tomsku w 1912 r., analizuje Ÿrуd³a legendy o budowie œwi¹tyni, ktуra w rу¿nych odmianach rozpowszechniona jest wœrуd wielu ludуw Azji i Europy. Potanin podwa¿a dawne teorie, ¿e legenda powsta³a w Indiach. Wed³ug niego ojczyzn¹ mitu o budowie œwi¹tyni jest Mongolia, sk¹d przenikn¹³ on do innych odleg³ych ludуw. . * Przed po¿egnaniem lama wrкczy³ Smudze woreczek z zio³ami, polecaj¹c za¿ywaж je w ci¹gu trzech najbli¿szych dni. Potem oprowadzi³ goœci po klasztorze i pozwoli³ im zajrzeж nawet do obszernej sali, gdzie m³odzi ch³opcy o wygolonych g³owach, przypominaj¹cy wygl¹dem miniatury doros³ych ³amуw, siedzieli pochyleni nad stoliczkami. Jedni nabywali wprawy w trudnej sztuce kaligrafowania tuszem, inni zaœ uczyli siк malowaж na grubym papierze wizerunki œwiкtych burchanуw. Byli to szabi, czyli nowicjusze. Uprzejmie pozdrowili podrу¿nikуw, po czym niezw³ocznie znуw zasiedli do przerwanych zajкж. Wed³ug wyjaœnieс lamy, szabi rozpoczynali nowicjat w dziewi¹tym roku ¿ycia. Przez szereg lat uczyli siк mуwiж po tybetaсsku oraz opanowywali trudn¹ sztukк pisania, co wymaga³o przyswojenia sobie znacznej liczby rу¿nych znakуw pisarskich i kaligrafowania ich tuszem. Mowa tybetaсska by³a w religii buddyjskiej jкzykiem obrzкdowym, podobnie jak w rzymskokatolickiej ³acina. Dziкki temu wspуlny jкzyk liturgiczny, mimo granic politycznych, ³¹czy³ wszystkie plemiona mongolskie Azji w jedn¹ olbrzymi¹ rodzinк o odrкbnej cywilizacji. M³odzi szabi жwiczyli siк w malowaniu wizerunkуw burchanуw, wykonywali prace gospodarskie w klasztorze obok jeszcze innych us³ug, a w chwilach odpoczynku robili czukory, czyli m³ynki modlitewne, sprzedawane pуŸniej podczas wiкkszych uroczystoœci licznie przybywaj¹cym pielgrzymom. Z czasem szabi stawali siк chugurikami, to jest uczniami uzyskuj¹cymi nieco wy¿szy stopieс wtajemniczenia. Wуwczas czytali teksty religijne, brali udzia³ w niektуrych uroczystych nabo¿eсstwach, uczyli siк gry na instrumentach i rytualnego taсca. Niema³¹ czкœж ich zajкж poch³ania³y tajniki leczenia metod¹ tybetaсsk¹ oraz rozpoznawanie ziу³ leczniczych i sporz¹dzanie z nich odpowiednich lekуw. Dopiero po d³ugich latach byli przyjmowani do grona m³odych ³amуw. £owcy z zainteresowaniem s³uchali tych wyjaœnieс, obchodz¹c zakamarki klasztoru, a¿ w koсcu dobrnкli do jego bram. Batujew siedzia³ ju¿ w tarantasie. Po ceremonialnym po¿egnaniu lama d³ugo sta³ w progu klasztoru i obraca³ m³ynek modlitewny, dopуki nie zniknкli w g³кbi doliny. Syberyjski Legion Wolnych Polakуw W lesistym parowie otoczonym pasmami niezbyt wysokich p³askich wzgуrz rozbrzmiewa³ huk siekier i ³omot padaj¹ cych drzew. Przy nowo zbudowanym, nasypie kolejowym krz¹tali siк robotnicy: jedni ociosywali pnie oraz przecinali je pi³ami inni zaœ taczkami wwozili na nasyp t³uczeс na podsypkк, na ktуrej uk³adano podk³ady i szyny. Tor kolejowy wolno Wrzyna³ siк w dziewi cz¹ tajgк. Wœrуd gromady syberyjskich brodatych ch³opуw w zat³uszczonych pу³ko¿uszkach i w niezgrabnym, plecionym z ³yk obuwiu wyraŸnie odcina³a siк grupa robotnikуw, odzianych w jednakowe, zniszczone szare kaftany, koszule, zgrzebne spodnie oraz ³apcie przywi¹zane rzemieniami do nуg. Byli to kator¿nicy, czyli zes³aсcy, skazani na ciк¿kie roboty. Na g³owach ogolonych do po³owy z prawej strony nosili okr¹g³e czapki bez daszka. Na nogach mieli kajdany, a niektуrzy byli ponadto przykuci ³aсcuchami do taczek. Robotnicy wolnonajemni i wiкŸniowie oraz ¿o³nierze z eskort z jednakow¹ ciekawoœci¹ spogl¹dali co chwila ku barakowi stoj¹cemu nie opodal, wymieniaj¹c uwagi na temat niezwyk³ego wydarzenia Przedmiotem ich zainteresowania byli ³owcy dzikich zwierz¹t, ktуrzy stoczyli zaciek³¹ walkк z band¹ chunchuzуw. Wiadomoœж roznios³a siк po obozie rankiem tego dnia, kiedy to konny Buriat wezwa³ dowуdcк sotni Sotnia - konny pododdzia³ Kozakуw odpowiadaj¹cy szwadronowi. Sotnik - odpowiednik kapitana. Kozakуw do pobliskiego u³usu. W parк godzin pуŸniej ¿o³nierze przywiedli wziкtych w ³yka bandytуw. Wraz z nimi przybyli czterej obcy podrу¿nicy. Teraz stonik Tucholski prowadzi³ œledztwo, podej rzewaj¹c chunchuzуw o udzia³ w niedawnym napadzie na budow niczych kolei. Podczas gdy robotnicy snuli fantastyczne domys³y, czterech bohaterуw dnia siedzia³o w baraku jak na roz¿arzonych wкglach. W tej w³aœnie chwili decydowa³y siк dalsze losy ca³ej niebezpiecznej wyprawy. Nawet tak zawsze opanowany Smuga niecierpliwie zerka³ na drzwi, za ktуrymi sotnik Tucholski bada³ wiкŸniуw. Kozacy kolejno wprowadzali ich na œledztwo. Razy nahajek i jкki bez przerwy dobiega³y zza œciany. Tomek stara³ siк nie s³uchaж ponurych odg³osуw. Kurczowo zacisn¹³ szczкki i poblad³y spogl¹da³ przez okno. Nie mуg³ wprost oderwaж wzroku od wiкŸniуw pracuj¹cych przy budowie toru. Mo¿e wœrуd nich znajdowali siк Polacy...? Widok ludzi w kajdanach, przykutych ³aсcuchami do taczek, by³ wymownym dowodem katuszy i upokorzenia tysiкcy zes³aсcуw, na jakie byli nara¿eni za bohatersk¹ walkк o wolnoœж swej ojczyzny. Bosman, na pozуr spokojny, pyka³ z fajeczki, lecz i jego myœli nie musia³y byж zbyt weso³e. Zasкpionym wzrokiem œledzi³ Kozakуw wprowadzaj¹cych chunchuzуw na badanie, a w koсcu mrukn¹³: - Z naszymi zes³aсcami zapewne rуwnie¿ nie lepiej siк obchodz¹... - Spуjrz, bosmanie, przez okno, a zaraz pozbкdziesz siк jakichkolwiek w¹tpliwoœci - szepn¹³ Tomek. Smuga ciк¿ko westchn¹³, wspomniawszy swego przyrodniego brata. Tylko Udad¿alaka zdawa³ siк niczym nie przejmowaж. W jego ojczyŸnie, jak i w wielu krajach Azji, czкsto wуwczas stosowano tortury podczas œledztwa. Minк³o sporo czasu, zanim Kozacy wyprowadzili ostatniego chunchuza. Sotnik Tucholski stan¹³ w progu drzwi. Zamyœlony spogl¹da³ na podrу¿nikуw, jakby siк zastanawia³, co ma im powiedzieж. Dopiero po d³u¿szej chwili milczenia odezwa³ siк niepewnie: - Przyznali siк do winy... To oni w³aœnie przed miesi¹cem napadli na naszych budowniczych kolei. Genera³-gubernator wуwczas przys³a³ mnie tutaj w celu zorganizowania poœcigu. Niestety, banda uciek³a do Mand¿urii... A szkoda, awans i nagroda przesz³y mi ko³o nosa... Tomek i bosman poruszyli siк niespokojnie o¿ywieni jak¹œ myœl¹. Smuga wzrokiem nakaza³ im milczenie. Zapali³ fajkк. Opar³szy siк na ³okciach, rzek³ dwuznacznie: - Przecie¿ obecnie ma pan tych chunchuzуw w swoim rкku... Nasz udzia³ w ich ujкciu mo¿na pomin¹ж. Sotnik Tucholski przymru¿y³ oczy i milcza³ wyczekuj¹co. - Wyratowa³ nas pan z opresji - mуwi³ Smuga. - Nie w g³owie nam teraz chunchuzi, dochodzenia i... nagroda. Stan mego zdrowia budzi obawy. Po postrzale zadanym przez chunchuzуw dawna dolegliwoœж da³a znaж o sobie. Potrzebujк porady dobrego lekarza, aby mуc pomyœlnie dokoсczyж ³owуw. Wyraz zadowolenia i nadziei odmalowa³ siк na twarzy sotnika. Czy¿by awans i nagroda nie by³y jeszcze ca³kowicie zaprzepaszczone? - Ma³o mamy lekarzy na Syberii. Nikt tu nie chce siк osiedlaж dobrowolnie - wtr¹ci³. - Krajowcy lecz¹ siк u swoich mnichуw lub szamanуw, my zaœ, Rosjanie, jesteœmy zdani na ³askк kilku podrzкdnych lekarzy europejskich, zatrudnionych w szpitalach w Czycie b¹dŸ Nerczyсsku. Nikt z nich nie zgodzi siк przyjechaж tutaj. - Czy¿ nie mo¿na znaleŸж jakiejœ rady? - westchn¹³ Smuga, spod oka obserwuj¹c Tucholskiego. - Ca³¹ wyprawк weŸmie licho przez tк bandyck¹ kulк... Oficer zatar³ d³onie, po czym rzek³: - A gdybym tak zawiуz³ pana do szpitala? - Du¿a to strata czasu dla nas - odpar³ Smuga. - Poza tym sam w takim stanie nie mуg³bym jechaж. Jestem bardzo os³abiony, a droga daleka. - Towarzysze by siк panem zaopiekowali. Postara³bym siк jakoœ to urz¹dziж. - Hm, zastanуwmy siк nad t¹ propozycj¹ - z wahaniem odpowiedzia³ Smuga. - W ka¿dym razie jeden z nas musia³by natychmiast wrуciж do obozu w pobli¿u B³agowieszczeсska, by powiadomiж resztк towarzyszy o wypadku. Trudno siк zdecydowaж, czeka³aby go bowiem niebezpieczna samotna jazda przez tajgк... - Mo¿na temu zaradziж - rzek³ oficer. - Jeszcze nie zd¹¿y³em ujawniж panom ca³ego wyniku œledztwa. Otу¿ chunchuzi zdradzili swego szpiega, grasuj¹cego na naszym brzegu Amuru. Jest nim stary przewoŸnik, zwany kapitanem Wangiem. On tak¿e doniуs³ bandzie o panach. - A to ob³udnik - zawo³a³ Tomek. - Podczas przeprawy promem zwrуci³em uwagк na jego natarczywe myszkowanie po jukach! - Warto za³o¿yж mu postronek na szyjк - mrukn¹³ bosman. - Niech pan bкdzie spokojny, spotka go surowa kara - zapewni³ oficer. - Ju¿ wyda³em rozkaz aresztowania. Kilku moich ludzi przygotowuje siк do drogi. PrzewoŸnik kursuje na swoim promie w pobli¿u obozu panуw, wobec tego jeden z was mo¿e zaraz jechaж z ¿o³nierzami. Smuga uœmiechn¹³ siк nieznacznie. Sotnik Tucholski poinformowa³ ich o odkryciu bandyckiego szpiega dopiero wtedy, gdy nabra³ pewnoœci, ¿e nie maj¹ zamiaru ubiegaж siк o nagrodк. Po krуtkiej chwili powiedzia³: - Skoro tak przedstawia siк ca³a sprawa, pozostaje nam tylko sporz¹dziж formalne zeznanie o napadzie chunchuzуw. Tucholski natychmiast przyniуs³ przybory do pisania. Smuga podyktowa³ Tomkowi treœж oœwiadczenia, z ktуrego wynika³o, ¿e dowуdca Kozakуw, Tucholski, uratowa³ ³owieck¹ wyprawк przed napaœci¹ chunchuzуw. Czterej podrу¿nicy podpisali zeznania. Sotnik nie kry³ zadowolenia. Starannie schowa³ dokument do kieszeni. - Zabieram panуw do Nerczyсska specjalnym poci¹giem - odezwa³ siк wylewnie. - W tamtejszym szpitalu pracuje europejski lekarz. Z³o¿к odpowiedni raport jego ekscelencji genera³-gubernatorowi, aby panowie nie mieli k³opotуw z policj¹. No, poza tym Naszkin tak¿e na pewno siк panami zainteresuje! Szepnк mu kilka ciep³ych s³уwek! To on przecie¿ wyznaczy³ nagrodк za ujкcie chunchuzуw. Podrу¿nicy ukradkiem wymienili porozumiewawcze spojrzenia. - Ktу¿ to jest уw Naszkin? Czy to ktoœ z policji? - obojкtnym tonem zagadn¹³ Smuga. - Zaraz widaж, ¿e panowie nietutejsi - odpar³ oficer. - To syberyjski milioner. Dorobi³ siк na handlu futrami. NieŸle ³upi skуrк ciemnym krajowcom. - A dlaczego interesuje siк spraw¹ napadu na budowniczych kolei? - zapyta³ Tomek. - Chunchuzi ciк¿ko zranili jego bratanka, in¿yniera kieruj¹cego robotami - wyjaœni³ kapitan. - Ach, tak - zdziwi³ siк Smuga. - Dziкkujemy za obietnicк zaprotegowania nas Naszkinowi. Jego pomoc mo¿e nam siк przydaж w Nerczyсsku. - Ekscelencja genera³-gubernator i Naszkin na pewno nie posk¹pi¹ panom opieki za lojalne wspу³dzia³anie z rosyjskimi w³adzami wojskowymi. Przecie¿ panowie ponieœli szkody w walce ze zbrodnicz¹ band¹. - Przede wszystkim oddajemy siк pod pana opiekк - odpar³ Smuga. Zadowolony mrugn¹³ do przyjaciу³. Plan dotarcia do Nerczyсska przybra³ realne kszta³ty. - Ktуry z panуw wyruszy z moimi ludŸmi w dу³ rzeki? - zapyta³ sotnik Tucholski nie mniej zadowolony od podrу¿nikуw. Smuga niby to zastanawia³ siк przez chwilк. - Niech jedzie Udad¿alaka - odpar³, a zwracaj¹c siк do Indusa doda³: - Powiadomisz pana Browna i Pawiowa o wszystkim, co siк nam przytrafi³o. - Co zrobimy z koсmi? - wtr¹ci³ bosman. - Chyba nie bкdziemy ich wlekli do Nerczyсska? - Wierzchowcami panуw zaopiekuje siк komendant obozu przy ostatnim przystanku kolei - zaproponowa³ Tucholski. - Stamt¹d jutro rano zastкpca naczelnego in¿yniera udaje siк specjalnym poci¹giem do Czyty z raportem o stanie robуt. Zabierzemy siк razem z nim. Zaraz wydam rozkazy, a pan Udad¿alaka niech tymczasem przygotuje siк do drogi. Kozacy wyrusz¹ jeszcze dzisiaj. Oficer wyszed³ z baraku. Smuga skorzysta³ z okazji, by wtajemniczyж Udad¿alakк w swe dalsze plany. Zes³aniec mia³ byж wywieziony z Nerczyсska odpowiednio ucharakteryzowany i przebrany, pos³uguj¹c siк w razie kontroli fa³szywym paszportem. Na przedostatniej stacji przed koсcem linii kolejowej powinien wysi¹œж z poci¹gu i tam, kryj¹c siк w pobli¿u, poczekaж na nich, dopуki nie przybкd¹ z koсmi. Nastкpnie razem przekradn¹ siк bocznymi œcie¿kami w pobli¿e obozu, w ktуrym uciekinier zostanie ukryty w klatce. W godzinк pуŸniej ¿egnali Udad¿alakк. Tomek gawкdzi³ z eskort¹, podczas gdy bosman przepija³ z ni¹ strzemiennego przed wyruszeniem w drogк. Tomek sta³ przy otwartym oknie. Zas³uchany w takt miarowo wybijany przez ko³a wagonu, z uwag¹ obserwowa³ charakterystyczny krajobraz Zabajkala Zabajkale wraz z Przybajkalem i terenami przyleg³ymi na pу³nocy stanowi¹ swoisty, wyraŸnie wyodrкbniony obszar geograficzny. Na pу³nocy i na zachodzie opada on wysok¹, strom¹ skarp¹ ku Wy¿owi Œrodkowosyberyjskiemu, na po³udniowym zachodzie oddziela go od Sajanu Wschodniego w¹ski i g³кboki tunkiсski rуw tektoniczny, a na po³udniu i po³udniowym wschodzie obszar ten rozpoœciera siк do granicy paсstwowej z Mongoli¹ i Chinami. Jedynie na wschodzie granica jest nie tak wyraŸnie okreœlona; przebiega tam wzd³u¿ dziani wodnego pomiкdzy Olekm¹ i Zej¹. Administ-racyjnie Zabajkale i Przybajkale nale¿¹ do Buriackiej ASRR, obwodуw Czytyсskiego i Irkuckiego oraz do Jakuckiej ASRR. . Wokу³ rozpoœciera³y siк ³aсcuchy gуr, ktуrych grzbiety nie mia³y wyraŸnie zaznaczonej grani, lecz stanowi³y masywne, szerokie i p³askie dzia³y wodne rу¿nej rozci¹g³oœci z kopulastymi wierzcho³kami, zaledwie wznosz¹cymi siк nad ich poziomem. Nieliczne stosunkowo wynios³oœci zas³ugiwa³y na nazwк grzbietуw gуrskich. Od czasu do czasu wœrуd gкstej sieci d³ugich, lesistych dolin o ³agodnych zboczach ukazywa³y siк wyspy stepu. W krainie zabajkalskiej syberyjska tajga styka³a siк ze stepami mongolskimi, ktуre dolinami otwartymi od po³udnia przenika³y tutaj dwoma wielkimi klinami: selengiсskim na zachodzie oraz arguсskoonoсskim na wschodzie. Krajobrazy stepowe ze zbiorowiskami charakterystycznej roœlinnoœci na kamienistych zboczach po³udniowych wciska³y siк w krуlestwo tajgi daleko na pу³noc, prawie do granic Jakucji; natomiast w kierunku po³udniowym tajga jako omsza³y las wybiega³a a¿ do rzeki Ingoda, a nawet siкga³a suchych stepуw po³udniowego Zabajkala. Tomek odziedziczy³ po ojcu zami³owania przyrodnicze, tote¿ dok³adnie przygl¹da³ siк gatunkom roœlin i zwierz¹t, w³aœciwym tajdze syberyjskiej, i rуwnoczeœnie mongolskim stepom regionуw amursko-ussuryjskich oraz wysokogуrskich. Zainteresowania geograficzne ust¹pi³y w koсcu miejsca w myœlach m³odzieсca tragicznym dla Polakуw wspomnieniom, zwi¹zanym z po³udniowymi kraсcami Bajka³u, zwanego przez Buriatуw Œwiкtym Morzem. Pod wp³ywem nag³ego wzruszenia odwrуci³ siк do swych przyjaciу³. - St¹d niedaleko ju¿ do Miszychy nad Bajka³em - odezwa³ siк po polsku, zaraz jednak umilk³ uzmys³owiwszy sobie, ¿e nie s¹ sami. Oprуcz Smugi, wygodnie le¿¹cego na baranicach rozes³anych na ³awce, i drzemi¹cego bosmana, w przedziale znajdowa³ siк zastкpca naczelnego in¿yniera. Jecha³ do genera³-gubernatora do Czyty w sprawach zwi¹zanych z budow¹ nowej linii kolejowej. By³ to starszy mк¿czyzna o bujnym, siwym zaroœcie na twarzy. Sotnik Tucholski przedstawi³ go jako Stanis³awa Krasuckiego. Tomek zmiesza³ siк, napotkawszy jego badawczy wzrok. Bosman, wyrwany z drzemki s³owami przyjaciela, otworzy³ oczy i zapyta³ po rosyjsku: - Co mуwi³eœ? - Powiedzia³em, ¿e st¹d niedaleko ju¿ do Bajka³u - powtуrzy³ Tomek w tym samym jкzyku, wdziкczny bosmanowi za zachowanie przytomnoœci umys³u. - Ani mnie to ziкbi, ani parzy! - burkn¹³ marynarz wzruszaj¹c ramionami. - Wa¿ny sobie znalaz³eœ powуd do budzenia cz³owieka! - Niech pan siк nie oburza na swego m³odego towarzysza. Dla Polakуw Bajka³ jest swego rodzaju narodow¹ pami¹tk¹ W 1866 r. pod Miszych¹ na po³udniowym brzegu Bajka³u polscy zes³aсcy pod dowуdztwem Gustawa Szramowicza stoczyli nierуwn¹ walkк z wojskiem rosyjskim. Na zbiorowej mogile poleg³ych polskich powstaсcуw w³adze rosyjskie umieœci³y krzy¿ z napisem: Zdzieœ pogrieblieny wzbuntowawszyjesia Polskije Miatie¿niki ubityje wo wriemia pieriestrielki 28 ijunja 1866 goda (Tutaj pochowani s¹ polscy wiкŸniowie, zabici w czasie potyczki 28 czerwca 1866 r.). - naraz odezwa³ siк in¿ynier Krasucki. - A to dlaczego ? - z g³upia frant zapyta³ bosman. - Kilkadziesi¹t lat temu grupa polskich wiкŸniуw wznieci³a powstanie nad brzegami tego jeziora. Na tak desperacki krok nigdy nie zdobyli siк zes³aсcy innych narodowoœci. Tote¿ ka¿dy Polak, przebywaj¹c w pobli¿u Bajka³u, choжby w myœlach wspomina bohaterуw pogrzebanych w tajdze pod Miszych¹ i tych zabitych w Irkucku! - Toœ pan tak¿e Polak? Jakie to licho sk³oni³o ciк do zamieszkania na Syberii? - bezceremonialnie indagowa³ rubaszny bosman. - Najpierw przebywa³em tu szereg lat jako zes³aniec. Potem, po ukoсczeniu w Petersburgu studiуw in¿ynieryjnych, przyby³em tutaj w poszukiwaniu lepszego zarobku. Na Syberii spкdzi³em ju¿ niemal czterdzieœci lat. - Czy pan stale pracuje przy budowach linii kolejowych? - zagadn¹³ Tomek. - A jak¿e! - przytakn¹³ in¿ynier. - Ubzdura³em sobie, ¿e dziкki budowie kolei zsy³ki staj¹ siк nieco l¿ejsze dla naszych rodakуw. - Nie ulega w¹tpliwoœci, ¿e rozumowanie pana nie jest pozbawione pewnych podstaw - wtr¹ci³ Smuga. - Czy¿by pan tutaj przebywa³ podczas polskiego powstania nad Bajka³em? - Nie, na Zabajkalu znalaz³em siк kilka lat pуŸniej, lecz mimo to jeszcze wtedy czкsto siк tu wspomina³o tragediк Polakуw. - W takim razie wiele musia³ pan siк nas³uchaж ciekawych szczegу³уw o tym powstaniu - zauwa¿y³ bosman. - Dla Polakуw to raczej bolesne historie, proszк pana - odpar³ Krasucki. - Pan Brol od wielu lat odbywa z nami wyprawy ³owieckie - poœpiesznie wyjaœni³ Smuga. - Chocia¿ jest Niemcem, sympatyzuje z Polakami. Mуwi nawet nieŸle po polsku. - Ha, skoro tak, to przestaсmy wykrкcaж sobie jкzyki ruszczyzn¹ - zaproponowa³ Krasucki. - Masz pan racjк - zawtуrowa³ bosman. - Sotnik Tucholski ju¿ pewno kima w najlepsze ze swoimi Kozakami, bo chunchuzi w ³ykach nie mog¹ daж drapaka z pкdz¹cego poci¹gu. Pogadajmy wiкc o tym i owym. Ciekaw jestem, kto zaplanowa³ powstanie nad Bajka³em? - Trudno powiedzieж, kto pierwszy rzuci³ myœl zbiorowej ucieczki z Sybiru - odpowiedzia³ Krasucki. - Przecie¿ prawie wszyscy polscy zes³aсcy zawsze pragnкli odzyskaж wolnoœж, naœladuj¹c œmia³¹ ucieczkк Beniowskiego. Po powstaniu styczniowym wœrуd zes³anych Polakуw znajdowa³o siк wielu studentуw, artystуw, by³ych oficerуw i dzielnych rzemieœlnikуw warszawskiego proletariatu, wziкtych do niewoli wprost z pola bitwy. Nawet jeszcze podczas wкdrуwki na Sybir w uszach ich brzmia³ szczкk orк¿a. Ka¿da iskra mog³a spowodowaж wybuch... - W pewnych ko³ach projekt zbiorowej ucieczki z Syberii przypisywano Jaros³awowi D¹browskiemu, pуŸniejszemu genera³owi Komuny Paryskiej Komuna Paryska - pierwszy w historii rz¹d klasy robotniczej, utworzony w Pary¿u w marcu 1871 r. przez powstanie ludowe przeciwko rz¹dowi Th³ersa. Pod przewag¹ wojsk francuskiej bur¿uazji Komuna Paryska upad³a po dwуch miesi¹cach. Po stronie Komuny walczy³o wielu Polakуw z genera³ami Jaros³awem D¹browskim oraz Wale-rym Wrуblewskim na czele. - zauwa¿y³ Smuga. - Kto wie, mo¿e i tak by³o - potwierdzi³ Krasucki. - W³aœnie w roku tysi¹c osiemset szeœжdziesi¹tym czwartym znajdowa³ siк w moskiewskim wiкzieniu Ka³ama¿nyj Dwуr. Wtedy te¿ mуwi³o siк o tym, aby w jednym ustalonym dniu wszystkie partie zes³aсcуw, rozrzucone na d³ugim szlaku od Warszawy po Ural, rozbroi³y swe konwoje i gromadnie powraca³y na ziemie polskie tam, gdzie jeszcze trwa³y walki powstaсcze. D¹browski z pomoc¹ polskich i rosyjskich rewolucjonistуw Zagiba³ow, Jermo³ow, Iszutin i inni. zdo³a³ zbiec z ³aŸni wiкziennej. Wtedy niektуrzy Polacy zaczкli uk³adaж znacznie œmielsze plany. Na przyk³ad uwiкziony w Krasnojarsku Pawe³ Lewandowski, by³y naczelnik powstaсczej ¿andarmerii w Warszawie, zamierza³ wraz z rosyjskim rewolucjonist¹ Miko³ajem Serno-So³owiewiczem wznieciж rewolucjк demokratyczn¹ w Rosji, a nawet oderwaж od niej Syberiк, ktуra mia³a stanowiж samodzielne paсstwo - Swobodos³awiк Plan oderwania Syberii od Rosji w latach 1848 i 1861 podobno znajdowa³ poparcie уwczesnego genera³-gubernatora Wschodniej Syberii, Miko³aja Murawiewa Amurs-kiego. W 1864 r. w Irkucku rozlepiano odezwy, ktуre zaczyna³y siк od s³уw: “Niech ¿yj¹ Zjednoczone Sybirskie Stany!” Autorem tej odezwy by³ profesor irkuckiego gimnazjum, Szczukin. . - To by³y naprawdк œmia³e plany - zdumia³ siк Tomek. - Niestety, w³adze rosyjskie przechwyci³y nici spisku - ci¹gn¹³ Krasucki. - So³owiewicz zosta³ nagle wywieziony i zmar³ w drodze do Jakucka, zabieraj¹c do grobu tajemnicк wspуlnie z Polakami przygotowywanej rewolucji. Polacy nie zarzucili planуw ucieczki. Teraz g³уwnym ogniskiem spisku sta³ siк Irkuck, gdzie podczas zimowego nat³oku w wiкzieniach zmar³o ponad stu wiкŸniуw. Rej wodzi³ tam Narcyz Celiсski, by³y uczestnik powstania w tysi¹c osiemset czterdziestym уsmym roku w Ksiкstwie Poznaсskim i w Galicji, a potem kapitan sztabowy in¿ynierii na Kaukazie oraz powstaniec tysi¹c osiemset szeœжdziesi¹tego trzeciego roku. Jego plan zbrojnej ucieczki odrzuca³ porozumienie z rewolucjonistami rosyjskimi. W³adze, powiadomione o wrzeniu wœrуd polskich zes³aсcуw, postanowi³y wywieŸж bardziej niespokojnych do budowy drogi krugobajkalskiej, wytyczonej wzd³u¿ po³udniowego wybrze¿a Bajka³u. Pocz¹tkowo zes³aсcy z radoœci¹ przyjкli ten projekt. Umo¿liwia³ on wiкŸniom pobyt na œwie¿ym powietrzu oraz mуg³ u³atwiж planowan¹ ucieczkк. Celiсski proponowa³ przedrzeж siк znad Bajka³u przez stepy kirgiskie do Buchary, gdzie w owym czasie wojska rosyjskie walczy³y z tamtejszym emirem. - Wydaje mi siк, ¿e projekt nie by³ niemo¿liwy do wykonania - wtr¹ci³ Smuga. - Ma pan racjк, plan mуg³ siк powieœж, gdyby nie zaistnia³y nieprzewidziane przeszkody. Otу¿ w koсcu maja roku tysi¹c osiemset szeœжdziesi¹tego szуstego wys³ano pierwsz¹ grupк wiкŸniуw do Ku³tuku na po³udniowym cyplu jeziora, oko³o stu kilometrуw od Irkucka. Drug¹, razem z Celiсskim, skierowano o siedemdziesi¹t kilometrуw dalej do Murinu. Wtedy w³aœnie nieoczekiwanie nadesz³a wiadomoœж o manifeœcie amnestyjnym cara, ktуry z okazji nieudanego zamachu Karakazowa na jego ¿ycie, ³agodzi³ wiкŸniom ciк¿kie kary o po³owк, a mniejsze zamienia³ na osiedlenie na Syberii. W³adze w Irkucku wstrzyma³y dalsze wysy³ki nad Bajka³, aby podzieliж zes³aсcуw na grupy wed³ug nowych kar. Amnestia znacznie poprawi³a nastroje zes³aсcуw, czкœж z nich zaniecha³a nawet zamiaru ucieczki. Ostatecznie oko³o siedmiuset zes³aсcуw wys³ano do budowy drogi Droga mia³a okr¹¿aж jezioro na linii: Murin, Œnie¿na, Muszynka, Lichanowa, Posolsk. . Panowa³y tam fatalne warunki. Sta³e silne pr¹dy powietrzne nad Bajka³em powodowa³y czкste burze. Wskutek znacznej rу¿nicy temperatur powietrza nad jeziorem i nad l¹dem, z w¹wozуw wia³y typowe bryzy, zwane tam cho³odami, szczegуlnie odczuwane jesieni¹. Pada³y deszcze, a Ÿle od¿ywiani wiкŸniowie pracowali od pi¹tej rano do szуstej wieczorem i musieli sami budowaж sza³asy mieszkalne. Do jeziora wpada³o wiele rzek, oddzielonych od siebie pasmami skalistych gуr, przez ktуre trzeba siк by³o przebijaж. Dwustumetrowe skalne bloki zwisa³y wprost nad brzegiem. Na wiosnк, gdy woda zrywa³a mosty, ustawa³a wszelka komunikacja. WiкŸniowie wykuwali w ska³ach tunele, karczowali pnie, œcinali drzewa, kopali ziemiк oraz przygotowywali materia³ do budowy mostуw. Czuli siк przy tym ca³kowicie oderwani od cywilizowanego œwiata. Wprawdzie wolno im by³o raz na kwarta³ pisaж listy do rodzin, lecz z domуw prawie nie otrzymywali korespondencji. W poszczegуlnych grupach zes³aсcуw, rozmieszczonych wzd³u¿ linii wybrze¿a, trwa³a ostra agitacja za ucieczk¹. Gustaw Szramowicz g³osi³, ¿e maj¹ do wyboru albo “zdechn¹ж jak byd³o przy ciк¿kiej pracy”, albo uwolniж siк, a w razie niepowodzenia zgin¹ж z honorem, walcz¹c o sw¹ wolnoœж z broni¹ w rкku. Niestety, wœrуd zes³aсcуw nie by³o jednomyœlnoœci. ZnaleŸli siк nawet zdrajcy. Wуwczas Celiсski, upatrzony na wodza powstania ze wzglкdu na sw¹ przesz³oœж bojow¹, nie chc¹c zaprzepaœciж okazji, rzuci³ w Murinie rozkaz rozpoczкcia walki. Sta³o siк to na pocz¹tku lipca, w nocy z pi¹tku na sobotк. W kilku miejscowoœciach us³uchano rozkazu. Szramowicz w Listwiennej oraz Arcimowicz w Ku³tuku rozbroili stra¿e. Ruszyli wzd³u¿ Bajka³u, aby siк po³¹czyж z Celiсskim. Jako stra¿ przedni¹ wys³ali Leopolda Eljaszewicza na czele osiemdziesiкciu kawalerzy sto w. Jego adiutantem by³ Edward Wroсski, gimnazista z Wroc³awia, ktуry naprawdк nazywa³ siк Skonieczny. Eljaszewicz w drodze do Miszychy napotka³ dowуdcк stra¿y wojskowej, pu³kownika Czerniajewa, i in¿yniera Szaca, kierownika robуt. Wzi¹³ obydwуch do niewoli. W zamian za skonfiskowane rz¹dowe pieni¹dze da³ im kwit z podpisem: Syberyjski Legion Wolnych Polakуw, ujawniaj¹c tym samym nazwк polskiej organizacji wojskowej. Eljaszewicz po³¹czy³ siк z naczelnym wodzem, Celiсskim, ten zaœ, nie mog¹c zbyt d³ugo czekaж na nadejœcie Szramowicza z piechot¹, poleci³ mu natychmiast zaj¹ж Posolsk. Eljaszewicz natkn¹³ siк na rosyjski oddzia³ dowodzony przez porucznika Kerna. Paru powstaсcуw pad³o w starciu, kilkunastu dosta³o siк do niewoli. Eljaszewicz, zaskoczony przybyciem do Poselska majora Rika z posi³kami, cofn¹³ siк do Miszychy, dok¹d teraz rуwnie¿ dotar³ Szramowicz z dwustu Ÿle uzbrojonymi piechurami. W takich warunkach przyjкcie decyduj¹cej bitwy by³o bardzo niebezpieczne. Celiсski radzi³ powrуciж do nie zajкtego przez Rosjan Ku³tuku, aby stamt¹d dojœж do najbli¿ej po³o¿onej granicy chiсskiej. Plan jego zosta³ odrzucony, albowiem s¹dzono, ¿e Rosjanie ju¿ obsadzili po³udniowe brzegi jeziora. Celiсski zrzek³ siк dowуdztwa, ktуre obj¹³ Szramowicz. Rosyjskie w³adze w Irkucku szybko zosta³y powiadomione o wybuchu powstania i energicznie mobilizowa³y swe si³y do przeciwuderzenia. Szerz¹c fa³szywe wieœci, ¿e zbuntowani wiкŸniowie zamierzaj¹ wymordowaж tak Rosjan, jak i rdzennych mieszkaсcуw Syberii, podburza³y krajowcуw. Za ka¿dego schwytanego powstaсca wyznaczy³y nagrodк. W ten sposуb, oprуcz rosyjskiego wojska, przeciwko garstce zes³anych Polakуw ruszy³a ludnoœж buriacka, tunguska, mongolska i chiсska. Powstaсcy zostali otoczeni. Celiсski na czele ma³ego oddzia³u od³¹czy³ siк od g³уwnych si³, zamierzaj¹c przekroczyж granicк chiсsk¹. Szramowicz natomiast, maj¹c tylko stu piкжdziesiкciu ludzi, przyj¹³ decyduj¹c¹ bitwк pod Miszych¹. ¯o³nierze jego po wystrzelaniu nabojуw rzucali siк do walki wrкcz, by w koсcu tak¿e ujœж w tajgк. Podzieleni na ma³e grupy usi³owali siк przedostaж do Chin lub Mongolii. Zmкczeni oraz wyczerpani g³odem wpadali w rкce wojska rosyjskiego lub krajowcуw. - Biedacy, czy¿ nie zdawali sobie sprawy, ¿e musz¹ przegraж nierуwn¹ walkк? - wtr¹ci³ Tomek, ciк¿ko wzdychaj¹c... - Co uczyniono z wziкtymi do niewoli? - rzuci³ pytanie bosman. Krasucki zmarszczy³ krzaczaste brwi, jakby coœ sobie przypomnia³, po czym rzek³: - Obydwaj panowie znajdziecie najlepsz¹ odpowiedŸ w wierszu napisanym przez jednego z poetуw ku pamiкci polskich powstaсcуw nad Bajka³em Fragment wiersza: Na zgon rozstrzelanych w Irkucku, napisanego przez Kornela Ujejskiego, autora patriotycznych utworуw, ktуry ¿y³ w latach 1823-1897. . Pos³uchajcie, proszк: Lepsza nam kula, niŸli takie ¿ycie! Rzekli, powstali, rozbroili zbirуw! A gdy broс mieli, to w pierwszym zachwycie |f Blysnкla ku nim ziemia leŸ i kirуw. Potem pustynia, sk¹d nie ma wychodu -Bуj, gdzie szczкœliwsi gin¹, mкki glodu -I znуw dawne pкta. S¹d otwarty... Dla katуw spisy ¿eru... Czy s³yszycie? Pad³ strza³ - i drugi - i trzeci - i czwarty! Bosman wydoby³ z kieszni kraciast¹ chustkк. Ha³aœliwie zacz¹³ wycieraж nos, Tomek natomiast odwrуci³ twarz do okna, kryj¹c w ten sposуb ³zy cisn¹ce mu siк do oczu. Smuga wpi³ badawczy wzrok w Krasuckiego, jakby chcia³ przenikn¹ж jego najskrytsze myœli. Po d³u¿szej chwili milczenia nabi³ fajkк tytoniem i rzek³: - Carat nieraz ju¿ stosowa³ metodк szczucia jednych ujarzmionych narodуw przeciwko drugim. Czyni¹ to rуwnie¿ z niema³ym powodzeniem i inne paсstwa prowadz¹ce zaborcz¹ politykк. Jednak w przypadku polskich powstaсcуw nad Bajka³em k³amstwa carskich urzкdnikуw mog³y byж doœж szybko zdemaskowane. Przecie¿ nieszczкœni skazaсcy pragnкli jedynie odzyskaж w³asn¹ wolnoœж! - Niezawodnie ma pan racjк! Nawet mieszkaсcy Irkucka patrzyli na ich tragediк ze szczerym wspу³czuciem. Podczas rozprawy s¹dowej wysz³a na jaw haniebna rola rz¹du carskiego, nies³usznie obwiniaj¹cego polskich wiкŸniуw o zamiar wymordowania Rosjan na Syberii - przyzna³ Krasucki. - Z wiersza wynika, ¿e rozstrzelano czterech powstaсcуw - wtr¹ci³ bosman. - A co sta³o siк z reszt¹? - Z siedmiu skazanych na karк œmierci ostatecznie rozstrzelano czterech przywуdcуw: Szramowicza, Celiсskiego, Reinera i Kotkowskiego. Oko³o czterystu zas¹dzono na wieczn¹ b¹dŸ d³ugoletni¹ katorgк lub nadzуr policyjny. - W jaki sposуb wykonano wyroki œmierci? - zapyta³ Tomek. - Pamiкtna egzekucja odby³a siк niedaleko rzeki Angara, u podnу¿a dzikich gуr, na przedmieœciu Uszakуwka. Mimo ¿e dzieс by³ mroŸny i mglisty, za rogatk¹ Jakuck¹ zgromadzi³o siк wielu mieszkaсcуw Irkucka. Brak³o tylko Polakуw przebywaj¹cych w mieœcie. W³adze zabroni³y im pokazywania siк na ulicach przez kilka dni. Gospodarzy domуw uczyniono odpowiedzialnymi za swoich lokatorуw. - A to dranie! - oburzy³ siк bosman. - Znalaz³ siк jednak ktoœ, kto naruszy³ surowy zakaz. Polak, Boles³aw Olszewski, w przebraniu syberyjskiego ch³opa przekrad³ siк na plac kaŸni. On w³aœnie pуŸniej opowiedzia³ mi, jak siк to wszystko odby³o - mуwi³ dalej in¿ynier. - Czterech Polakуw sz³o na œmierж, jak przysta³o bohaterom. Towarzyszy³ im ksi¹dz irkucki, Polak zes³any na Sybir, Krzysztof Szwermicki. Szramo wieŸ widz¹c, ¿e ksiкdzu dr¿¹ d³onie, rzek³: “Ojcze, zamiast nam dodaж otuchy, aby œmia³o przyj¹ж œmierж z r¹k tych niewolnikуw caryzmu, aby im pokazaж, ¿e za wolnoœж Polak umie umieraж, ty sam upadasz i pociechy potrzebujesz, bo dr¿y ci rкka, ktуr¹ masz nas b³ogos³awiж! B¹dŸ dobrej myœli, polski kap³anie, mуdl siк nie za nas, ale za przysz³oœж Polski! Dla nas jest obojкtne, czy zginiemy na w³asnej ziemi za jej wolnoœж czy nas zamorduj¹ na wygnaniu! Idea, co nam w ¿yciu przyœwieca³a, nie zginie.” Z pracy W³adys³awa Jewsiewickiego: Na syberyjskim zes³aniu, PWN 1959. J Padlec - podlec. Nerczyсsk le¿y nad rzek¹ Nercza w po³udniowe—wschodniej czкœci Syberii (Agiсski Buriacki Okrкg Narodowy), znany z rynku futrzarskiego, herbacianego i bydlкcego. Szramowicz po¿egna³ siк ze wspу³towarzyszami niedoli. Stan¹³ przy s³upie wkopanym w ziemiк. Gdy w³o¿ono mu œmierteln¹ koszulк, rzuci³ czapkк w gуrк i umar³ z okrzykiem: Jeszcze Polska nie zginк³a... Czapka jego upad³a w pobli¿u rosyjskiego pu³kownika. Ten odtr¹ci³ j¹ nog¹. Wtedy z t³umu zebranego na placu rozleg³y siк okrzyki: “Padlec!” Przy warkocie bкbnуw grzmia³y salwy egzekucyjne... Krasucki zamilk³ wzruszony. Smuga pierwszy ockn¹³ siк z zadumy. Wytrz¹sn¹³ popiу³ z wygas³ej fajki. Spojrza³ w okno wagonu. Œwit rу¿owi³ siк w dali. A wiкc ca³a noc minк³a na koszmarnych wspomnieniach. - Ju¿ œwita, zbli¿amy siк do Nerczyсska Za³o¿ony jako fort w 1658 r., stanowi³ przez dwa wieki najdalej wysuniкty na Dalekim Wschodzie posterunek rosyjski. - powiedzia³. S³owa Smugi wyrwa³y Tomka z zamyœlenia. Znуw spojrza³ w okno. W jasnoczerwonych odblaskach poranka wokу³ rozpoœciera³ siк pagуrkowaty krajobraz, bardzo przypominaj¹cy martw¹ pustyniк. W niektуrych miejscach monotoniк dzikiej krainy zak³уca³y erozyjne doliny poprzeczne, w¹skie i g³кbokie o wysokich, stromych, kamienistych zboczach, b¹dŸ te¿ ponure w¹wozy poros³e skar³owacia³ymi krzewami. Od czasu do czasu wœrуd zawi³ej sieci suchych w¹do³уw i dolin pojawia³y siк, okolone lasostepem sosnowym, wyspy stepуw trawiasto-zielnych, tworz¹cych mieszaninк roœlin stepowych i ³¹kowych. Krzewi³y siк na nich: wiechlina, strzкplica oraz turzyca stepowa, ostnica w³osowata, driakiew Fischera i targanek dauryjski. Widok wysp stepowych Najbardziej charakterystyczne na Zabajkalu stepy wyspowe to: Nerczyсski, Jerawiс-ski, Barguziсski i Olchoсski. przyprawi³ Tomka o zupe³nie zrozumia³e podniecenie. Zbli¿ali siк do celu wyprawy - Nerczyсska! Niepewnoœж, nadzieja i podstкpny strach na przemian wkrada³y siк do serca m³odzieсca. Narazili siк na tyle trudуw i niebezpieczeсstw, by dotrzeж do dalekiego miejsca zes³ania Zbyszka! Czy uda siк im teraz uprowadziж go stamt¹d? Jakby szukaj¹c odpowiedzi na drкcz¹ce go pytanie, Tomek mimo woli spojrza³ na swych przyjaciу³. Smuga pyka³ z krуtkiej fajeczki i wzrokiem leniwie œledzi³ k³кby dymu unosz¹ce siк w powietrzu, bosman natomiast opuœci³ g³owк na piersi, drzemi¹c w najlepsze. Krasucki, przypadkowy towarzysz podrу¿y, przegl¹da³ jakieœ notatki. Tomek rozchmurzy³ siк i odetchn¹³ z ulg¹. Ryzykowna wyprawa musi przecie¿ osi¹gn¹ж zamierzony cel, skoro przewodz¹ jej tak rozwa¿ni i nieustraszeni ludzie jak Smuga, ojciec i bosman! GroŸne ostrze¿enie Do stu beczek zje³cza³ego tranu, przerwij z ³aski swojej to polowanie na karaluchy! - ofukn¹³ bosman Tomka. - Zdrzemn¹ж siк nie mogк, gdy co chwila te wstrкtne robaki trzaskaj¹ ci pod nogami! Tomek przystan¹³ przed przyjacielem spoczywaj¹cym na sienniku po³o¿onym wprost na pod³odze i odpar³ nieco oburzony: - Jednemu przeszkadzaj¹ meszki, a drugiemu karaluchy. Widzк, ¿e pan jakoœ dziwnie szybko pokuma³ siк z t¹ plag¹ syberyjskich mieszkaс. Proszк, robak w³azi panu na poduszkк! - A cу¿ mi to szkodzi? Pewno wyczu³ moje dobre serce. Przecie¿ to te¿ stworzenie bo¿e! - filozoficznie odpar³ bosman. - Braж marynarska nie mo¿e byж wra¿liwa na takie drobiazgi. Czasem rу¿nie bywa na statku. Wiesz, brachu, raz p³yn¹³em na starym pudle do Chin. WieŸliœmy same rury, ale gdybym tego nie widzia³ na w³asne oczy, pomyœla³bym, ¿e p³yniemy z ³adunkiem karaluchуw i szczurуw. Bestie wpada³y nawet do kot³a z zup¹. - Nie pracowa³bym ani jednej godziny na takim statku - zawo³a³ Tomek. - Tak mуwisz? Ha, mo¿e taki zuch jak ty zaraz wskoczy³by do morza! Ja zaœ wola³em dop³yn¹ж do Kolombo na Cejlonie, i dopiero tam z jednym kole¿k¹ przezornie spуŸniliœmy siк na krypк. Dalej po¿eglowa³a ju¿ bez nas. - Nie do ¿artуw mi teraz - mrukn¹³ Tomek. - Gdyby pan Klemensowicz nie odziedziczy³ tej nory po swoim ojcu, polskim zes³aсcu, podpali³bym j¹ bez wahania. - Pomys³ niez³y, ale wtedy musielibyœmy mieszkaж pod go³ym niebem, bo to przecie¿ jedyny hotel w Nerczyсsku. No, no, przedsiкbiorczy to by³ cz³ek, skoro za³o¿y³ interes pozbawiony konkurencji! Tomek zniecierpliwiony kpinami bosmana wzruszy³ ramionami. Podszed³ do okna wychodz¹cego na ciemny, brudny dziedziniec. Smuga jakoœ d³ugo nie wraca³ z miasta. Na podwуrzu kud³ate psisko buszowa³o ko³o cuchn¹cego œmietnika. M³odzieniec, nie doczekawszy siк widoku powracaj¹cego Smugi, zniechкcony odwrуci³ siк ty³em do okna. Powiуd³ wzrokiem po nкdznym pokoiku. Przypomina³ on bardziej spelunkк ni¿ pomieszczenie hotelowe. Farba dawno ju¿ poodpada³a z rani i okien, w wypaczonych deskach brudnej pod³ogi zia³y czerni¹ dziury s³u¿¹ce za schronienie robactwu i szczurom, a ze œcian zwisa³y strzкpy tapet, ktуre poruszane wiatrem, powiewa³y niczym chor¹giewki. Jedynym sta³ym umeblowaniem by³ chwiej¹cy siк na nogach stу³, przykryty poplamionym, starym obrusem. Trzy wypchane s³om¹ sienniki oraz miedziana powyginana miska pojawi³y siк w pokoju dopiero na usilne proœby podrу¿nikуw, poparte sutym napiwkiem. Przyniуs³ je z prywatnego mieszkania pana Klemensowicza brudny jak wszystko w tym hotelu ch³opak, pos³ugacz i kucharz zarazem. - Oszaleж mo¿na, czekaj¹c bezczynnie w tej norze - mrukn¹³ Tomek. - A cу¿ innego mo¿emy robiж, skoro Smuga zakaza³ nam afiszowaж siк po ulicach? - zapyta³ bosman. - Nudno tu i jedzenie kiepskie. Nawet drzemaж nie mogк, bo ju¿ wyspa³em siк za wszystkie czasy. - Pan Smuga s³usznie postкpuje - doda³ Tomek. - W takiej kilkutysiкcznej mieœcinie jak Nerczyсsk, ka¿dy obcy cz³owiek natychmiast zwraca na siebie uwagк. Im mniej nas tu widz¹, tym lepiej! Poza tym, cу¿ tu jeszcze jest do ogl¹dania? Prawie wszystkie domy znam ju¿ na pamiкж: biblioteka, muzeum, trzy szko³y, bank i jedynie naprawdк wspania³y pa³ac Naszkina. - Pomin¹³eœ szpital, w ktуrym niby to leczy siк Smuga - wtr¹ci³ bosman. - Na szczкœcie pan Smuga szybko odzyska³ si³y po leku buddyjskiego mnicha. W tym nкdznym szpitaliku niewiele by mu mogli pomуc. - Smuga wszystko to dobrze wykombinowa³! - Ma pan racjк! Udaje chorego, ¿eby stworzyж pretekst do przed³u¿enia pobytu w Nerczyсsku i jednoczeœnie usi³uje zebraж informacje o Zbyszku. - Jakoœ d³ugo nie wraca - zauwa¿y³ bosman. - Ciekawe, co mu te¿ dzisiaj powie ten znajomek Pandita Davasarmana? Przecie¿ obieca³ nam pomуc! - Miejmy nadziejк, ¿e nie zawiedzie! Jak to siк nisko k³ania³, gdy powiedzieliœmy, z czyjego polecenia przychodzimy do niego - zauwa¿y³ Tomek. - Œwiкta racja - potakn¹³ bosman. - Kto by siк spodziewa³, ¿e Pandit Davasarman ma takie d³ugie rкce! - To niezwyk³y cz³owiek! - Musi byж nie byle jak¹ szyszk¹ miкdzy pundytami. Nawet Anglicy licz¹ siк z jego zdaniem. Mieliœmy tego dowody podczas poprzedniej wyprawy do Tybetu. Obydwaj przyjaciele pogr¹¿yli siк w rozmowie na temat wp³ywуw Davasarmana, a potem pochyleni ku sobie roztrz¹sali plan uprowadzenia zes³aсca z Nerczyсska. Karaluchy nie napastowane przez Tomka wspina³y siк spokojnie nawet na stу³... Skrzypniкcie drzwi przerwa³o cich¹ rozmowк. W progu stan¹³ Smuga. Tomek i bosman podskoczyli ku niemu, on zaœ najpierw starannie zamkn¹³ drzwi, zdj¹³ kurtkк, po czym spocz¹³ na sienniku i zapali³ sw¹ ulubion¹ fajkк. Teraz dopiero spojrza³ na przyjaciу³. Wzrokiem wskaza³ im miejsce obok siebie. Usiedli przy nim. - Czy dowiedzia³ siк pan czegoœ? - niecierpliwie zapyta³ Tomek. Bosman chrz¹kn¹³ i zacz¹³ nabijaж fajkк tytoniem. - Przynoszк niepomyœlne wiadomoœci - po d³u¿szej chwili odezwa³ siк Smuga. - Zbigniew Karski zosta³ wywieziony z Nerczyсska osiem miesiкcy temu. Tomek poblad³, zamar³ w bezruchu wpatrzony w Smugк. Bosman z rozmachem strzepn¹³ robaka spaceruj¹cego po poduszce i powiedzia³: - Zaraz mi siк wyda³o, ¿e paсska mina nie wrу¿y nic dobrego... No tak, biedaczysko przepad³ jak w paszczy wieloryba... - A wiкc wszystko stracone... - dr¿¹cym, ³ami¹cym siк g³osem szepn¹³ Tomek. - Tego nie powiedzia³em! - zaprzeczy³ Smuga. - Wprawdzie wywiezienie Zbyszka z Nerczyсska znacznie skomplikowa³o sprawк, lecz tym bardziej nale¿y mu pomуc w odzyskaniu wolnoœci. - Czy istnieje jeszcze jakaœ szansa? - gor¹czkowo zapyta³ Tomek, chwytaj¹c d³oс przyjaciela. - Uspokуj siк, Tomku, wiesz, ¿e uczyniк wszystko, co w mej mocy, by ocaliж tego ch³opca - odpowiedzia³ Smuga. - To s¹ prawdziwie mкskie s³owa! - pochwali³ bosman. - Jak amen w pacierzu wskoczк w ogieс, jeœli zajdzie potrzeba! Smuga z uœmiechem spojrza³ na olbrzyma i rzek³: - Cieszy mnie, bosmanie, twoja gotowoœж, bo wkrуtce bкdzie nam gor¹co. - Wal pan prosto z mostu, jak przedstawia siк sprawa. Na mnie mo¿esz liczyж - zapewni³ marynarz. - £epetyna do gуry, Tomku! Nie opuœcimy w niedoli tamtego nieboraka! - Wyjmij mapк z mojej torby - rozkaza³ Smuga. Po chwili mapa le¿a³a roz³o¿ona na pod³odze, a wtedy Smuga wyjaœni³: - Osiem miesiкcy temu Zbyszek zosta³ przetransportowany z Nerczyсska do A³danu. O, to tutaj, w Jakucji. - A niech to wieloryb po³knie! Przecie¿ z naszego obozu bli¿ej nam by³o do A³danu ni¿ do Nerczyсska! - zdumia³ siк bosman. - Bкdzie oko³o szeœciuset kilometrуw - doda³ Tomek, wymierzywszy na mapie odleg³oœж. - Cу¿, nale¿a³o siк liczyж z przykrymi niespodziankami - ci¹gn¹³ Smuga. - Teraz zastanуwmy siк, w jaki sposуb moglibyœmy dotrzeж do A³danu. - Ba, a co na to powie policja? Przecie¿ Paw³ow siedzi nam na karku - zafrasowa³ siк bosman. - Tyle trudu kosztowa³o nas przedostanie siк z Kraju Nadamurskiego do Zabajkala! Jak teraz upozorujemy koniecznoœж udania siк do Jakucji? - zawtуrowa³ Tomek. - Bкdziemy musieli siк przedzieraж przez dzik¹ tajgк! Czy to jednak pewne, ¿e Zbyszek przebywa w A³danie? - Nasz informator uczyni³ wszystko, co le¿a³o w jego mocy, aby udzieliж nam jak najpewniejszych wiadomoœci. Zasta³em u niego jego krewnego, ktуry pracuje u Naszkina. To on w³aœnie poda³ mi te dane! - Czy mo¿e osobiœcie zna³ Zbyszka - porywczo zawo³a³ Tomek, «u Smuga skin¹³ g³ow¹. - Co powiedzia³? Wal pan prosto z mostu - zachкci³ bosman. - Zbyszek wykazywa³ du¿e zainteresowanie handlem futrami. Dziкki temu zyska³ sobie dobr¹ opiniк u zwierzchnika. Protekcja syberyjskiego magnata mog³a zes³aсcowi u³atwiж przetrwanie okresu kary. Naszkina ³¹cz¹ dobre stosunki z gubernatorem i w³adzami policyjnymi. - Wiкc dlaczego Zbyszka st¹d wywieŸli? - wtr¹ci³ bosman. - Nic z tego nie rozumiem... - S³uchaj cierpliwie, to wszystko pojmiesz - odpar³ Smuga. - Ch³opiec nie przerwa³ na zes³aniu dzia³alnoœci przeciwko carskiemu rz¹dowi. - Co pan mуwisz! A to rogata dusza! Zuch ch³opak! - pochwali³ marynarz. - Policja wykry³a, ¿e utrzymywa³ za¿y³e stosunki z m³odymi rosyjskimi studentami, zes³anymi na Sybir za knowania rewolucyjne. Wszystkich podejrzanych policja powywozi³a do innych miejscowoœci. Naszkin wstawi³ siк za Zbyszkiem, lecz nic nie wskуra³. Na domiar z³ego policja podobno przechwyci³a list napisany przez niego do kogoœ w Anglii, w ktуrym prosi³ o jak najszybsz¹ pomoc. - Mуj Bo¿e, to na pewno by³ list do mnie - szepn¹³ Tomek. - I ja tak przypuszczam - powiedzia³ Smuga. - W ka¿dym razie Naszkin post¹pi³ bardzo przyzwoicie. Nie mog¹c zatrzymaж Zbyszka w Nerczyсsku, wyjedna³ wys³anie go do swej placуwki handlowej w Jakucji, w A³danie. Niestety surowy klimat Ÿle wp³yn¹³ na zdrowie ch³opca. Podobno choruje... Ostatni¹ wiadomoœж o nim przyniуs³ przed trzema miesi¹cami jakiœ agent handlowy. - A niech to tajfun porwie! Nie mamy chwili do stracenia - stanowczo rzek³ bosman. - Musimy go ratowaж! - zawo³a³ Tomek, zrywaj¹c siк z pos³ania. - S³uchajcie dalej - powstrzyma³ ich Smuga. - Nie powiedzia³em jeszcze najwa¿niejszego. Agent policji, ktуry wykry³ konszachty Zbyszka z rosyjskimi zes³aсcami, nazywa³ siк Paw³ow. Bosman i Tomek zaniemуwili na chwilк. Zdumionym wzrokiem spogl¹dali na Smugк. Pierwszy otrz¹sn¹³ siк marynarz. - Fiu, fiu - gwizdn¹³ przez zкby. - Czy to tylko to samo nazwisko, czy te¿ jest to jeden i ten sam cz³owiek. Ho, ho, naprawdк robi siк gor¹co. - Czy nie dowiedzia³ siк pan niczego wiкcej o tym agencie? - gor¹czkowo pyta³ Tomek, z trudem t³umi¹c wzburzenie. - A jak¿e, dowiedzia³em siк - potwierdzi³ Smuga. - W jakiœ czas pуŸniej przeniesiono go do Chabarowska. - Wiкc to nasz Paw³ow! - sykn¹³ bosman. - A to gadzina! Nic dziwnego, ¿e ³apska swкdzia³y mnie na sam jego widok! - Musimy jak najprкdzej wracaж do ojca - powiedzia³ Tomek. - Wydaje mi siк, ¿e nie doceniliœmy przebieg³oœci tego szpicla! - Ano faktycznie, ziemia pali siк nam pod ston^mi - przyzna³ bosman. - Zbierajmy manatki i... wiejmy st¹d! - Zaraz pуjdк na stacjк sprawdziж, kiedy odchodzi poci¹g - rzek³ Tomek powstaj¹c z siennika. - Siadaj - stanowczo rozkaza³ Smuga i doda³: - Wiedzia³em, ¿e ta wiadomoœж wytr¹ci was z rуwnowagi, dlatego w³aœnie oznajmi³em j¹ wam na koсcu. Teraz nale¿y zachowaж zimn¹ krew i rozwagк. Dzisiaj nie mo¿emy st¹d wyjechaж, poniewa¿ Naszkin zaprosi³ nas na bankiet, jaki wyprawia na nasz¹ czeœж. Zakomunikowa³ mi to sotnik Tucholski. Szed³ do nas, gdy wraca³em do hotelu. Naszkin chce nam podziкkowaж za pomoc w schwytaniu chunchuzуw. - Niech go wieloryb po³knie z jego bankietem - zakl¹³ bosman. - Akurat teraz bкdziemy tracili czas na zabawк! - Powinniœmy jak najszybciej uprzedziж ojca o Paw³owie! - Co nagle, to po diable - studzi³ ich Smuga. - Nie wolno nam nierozwa¿nie postкpowaж, by nie pope³niж jakiegoœ b³кdu. Niebezpieczeсstwo grozi nie tylko zes³aсcowi. - Prawda, proszк pana, prawda! Ojciec i bosman s¹ szczegуlnie zagro¿eni, lecz gdyby policja odkry³a cel ekspedycji, kiepsko by by³o z nami wszystkimi. Co teraz zrobimy? - Dzisiaj wieczorem udamy siк na przyjкcie - odpowiedzia³ Smuga. - Ju¿ zamуwi³em doro¿kк, ktуra przyjedzie po nas. Gdy bкdziemy przeje¿d¿ali ko³o dworca, powiesz, Tomku, ¿e zapomnia³eœ kupiж papierosуw. Zatrzymasz doro¿kк i pуjdziesz do bufetu na stacji. Przy okazji sprawdzisz, kiedy odje¿d¿a poci¹g na wschуd. - Sprytnie pan to wykombinowa³eœ! - rozeœmia³ siк bosman, ktуry powoli odzyskiwa³ humor. - Doro¿karz mo¿e pozostawaж na us³ugach policji, nie domyœli siк wiкc, ¿e chcemy czmychn¹ж st¹d jak najprкdzej. - Ostro¿noœж nie zawadzi - rzek³ Smuga. - W Rosji agenci policyjni zazwyczaj œledz¹ cudzoziemcуw. Chocia¿ dobrze mia³em siк na bacznoœci, mogli wyniuchaж moje odwiedziny u znajomka Pandita Davasarmana. - Dmuchajmy na zimne, nie sparzymy siк na gor¹cym - zawtуrowa³ bosman. - Czy nie obawiasz siк pan, ¿e agenciaki mog¹ poszperaж w naszych jukach w hotelu? Smuga powa¿nie skin¹³ g³ow¹. - Dlatego w³aœnie trzyma³em was obydwуch tutaj w pokoju - odpar³. - Czemuœ pan tego od razu nie powiedzia³?! - obruszy³ siк marynarz. - I tak by³em pewny, ¿e œciœle wykonacie moje polecenie. - Gdy dzisiaj wieczorem wszyscy pуjdziemy do Naszkina, policja mo¿e skorzystaж z okazji - zafrasowa³ siк Tomek. - S¹siednie pokoje s¹ obecnie nie zajкte przez goœci, w jednym z nich mo¿emy ukryж juk z ekwipunkiem dla Zbyszka. - Bardzo dobry pomys³, Tomku - pochwali³ Smuga. - Rekwizyty przeznaczone do charakteryzacji zaintrygowa³yby policjк. Bosmanie, pуjdziesz zagadaж pana Klemensowicza i jego s³ugк, a my tymczasem... - Dobra nasza, za³atwiк ten drobiazg! Bosman znik³ za drzwiami. Po chwili jego tubalny g³os rozbrzmiewa³ gdzieœ w g³кbi domostwa. * Tomek odwrуci³ siк i czujnym wzrokiem spogl¹da³ na odje¿d¿aj¹c¹ doro¿kк. Sprzed dworca do pa³acu Naszkina by³o zaledwie kilkaset krokуw, tote¿ chwiej¹cy siк na koŸle podchmielony doro¿karz wcale nie by³ zdziwiony, ¿e jeden z pasa¿erуw resztк drogi odbкdzie piechot¹. Tomek wolnym krokiem wszed³ do budynku. Przy kasie podrу¿ni t³oczyli siк po bilety. “Prawdopodobnie jakiœ poci¹g nadjedzie za chwilк” - pomyœla³ m³odzieniec i uda³ siк do bufetu w s¹siedniej salce. Przystan¹³ przy ladzie. Poprosi³ o dwa pude³ka papierosуw i o kwas. Popijaj¹c orzeŸwiaj¹cy napуj wda³ siк w pogawкdkк z bufetow¹. Po chwili wiedzia³ ju¿, ¿e wkrуtce nadjedzie poci¹g z Ruch³owa. Upewniwszy siк, ¿e w kierunku pу³nocno-wschodnim bкd¹ mogli wyjechaж dopiero nastкpnego dnia w po³udnie, Tomek poprosi³ o jeszcze jedn¹ szklankк kwasu. Mimo woli spogl¹da³ w okno na peron. Lokomotywa, sapi¹c i buchaj¹c par¹, wjecha³a na dworzec. Nieliczni podrу¿ni wysiadali z wagonуw. Tomek koсczy³ w³aœnie piж kwas. Ju¿ mia³ odejœж od lady bufetu, gdy wtem ¿o³nierz w mundurze kozackim wszed³ do sali pobrzкkuj¹c szabl¹. Nowy goœж wyda³ siк Tomkowi dziwnie znajomy. Kozak zamуwi³ kieliszek czystej wуdki. Teraz dopiero spojrza³ na Tomka stoj¹cego dot¹d samotnie przy ladzie. Na widok m³odzieсca zdumienie i radoœж odmalowa³y siк kolejno na jego twarzy. Pospiesznie zasalutowa³ przyk³adaj¹c praw¹ d³oс do papachy, to jest do wysokiej futrzanej czapki noszonej przez Kozakуw, a nastкpnie zawo³a³: - Zdrawstwujtie wasze wysokob³agorodje Dzieс dobry, jaœnie panie. , jak to dobrze, ¿eœmy siк spotkali, przywo¿к dobr¹ nowinк! Aresztowaliœmy kapitana Wanga! Tomek po chwili dopiero przypomnia³ sobie, sk¹d zna tego Kozaka. By³ to dowуdca oddzia³ku, ktуry z rozkazu sotnika Tucholskiego uda³ siк na poszukiwanie przewoŸnika-szpiega. Ciekaw wiadomoœci z obozu, ochoczo przywita³ siк z ¿o³nierzem. - Cieszк siк, ¿e kapitan Wang nie zdo³a³ wam umkn¹ж - odpar³ Tomek œciskaj¹c d³oс Kozaka. - W jaki sposуb schwyciliœcie tego ³ajdaka? - Przy³apaliœmy sobakк Sobaka - pies. na przystani, gdzie statki ³aduj¹ drewno na opa³. Towarzysz panуw, ktуry z nami jecha³, natychmiast go rozpozna³. - To znaczy, ¿e Udad¿alaka bez z³ej przygody dotar³ do obozu - niby mimochodem zauwa¿y³ Tomek, bacznie zerkaj¹c na Kozaka. - Wasze wysokob³agorodje ju¿ nie potrzebuje siк k³opotaж o niego - zapewni³ Kozak. - Wszyscy siк radowali, s³ysz¹c o szczкœliwym zakoсczeniu przygody z chunchuzami. Bardzo wypytywali 0 rannego pana. - Szybko wrуciliœcie z drogi? - bada³ Tomek. - Gnaliœmy na z³amanie karku, bo barin Barin - pan. Paw³ow rozkaza³ jak najprкdzej dorкczyж list sztabskapitanowi Sztabskapitan (ros. sztabs-kapitan) - w Rosji carskiej stopieс wojskowy poœredni miкdzy stopniem porucznika i kapitana w piechocie, artylerii, wojskach saperskich oraz w ¿andarmerii pieszej. Go³osowowowi. Serce mocno zabi³o w piersi Tomka. Przys³oni³ oczy powiekami, aby nie zdradziж swego przestrachu, i sil¹c siк na spokуj, zapyta³: - A kto to jest ten Go³osowow? - To sztabskapitan ¿andarmerii w Nerczyсsku. Jemu podlegaj¹ wszystkie politiczeskie priestupniki Politiczeskie priestupniki - przestкpcy polityczni. w tym rejonie. Go³osowow i Paw³ow razem tutaj pracowali. Tomek wolno popi³ kwasu. Nie mуg³ opanowaж dr¿enia d³oni trzymaj¹cej szklankк. Po chwili zapyta³: - Czy pan specjalnie z tym listem przyjecha³? Musi zawieraж jak¹œ wa¿n¹ wiadomoœж? - Barin Paw³ow zmartwi³ siк wypadkiem z chunchuzami. Wrкczy³ mi list 1 rozkaza³ oddaж go natychmiast Go³osowowowi do r¹k w³asnych. Powiedzia³, ¿e sztabskapitan najlepiej zaopiekuje siк rannym. Za ujкcie Wanga otrzyma³em miesi¹c urlopu. Jadк wiкc pod Irkuck do ¿ony. Urodzi³ mi siк syn. Mуg³bym jechaж dalej tym samym poci¹giem. Nie wiem tylko, gdzie bкdк teraz mуg³ zastaж sztabskapitana Go³osowowa, ¿eby oddaж pismo. Tomek zmarszczy³ brwi. Gdyby mуg³ przej¹ж ten list! Nie sposуb si³¹ odebraж go Kozakowi. Gdyby jednak odda³ dobrowolnie... - Jak d³ugo trwa postуj poci¹gu w Nerczyсsku? - zapyta³. - Tylko pу³ godziny... - odpar³ Kozak ciк¿ko wzdychaj¹c. - Nie zd¹¿к. Teraz wieczуr, ju¿ po s³u¿bie... Sztabskapitan na pewno na hulance! Nie³atwo znaleŸж... Tomek zastuka³ w ladк i poleci³ bufetowej nalaж wуdki. - Za zdrowie twego syna! - rzek³ do Kozaka, przepijaj¹c do niego swoj¹ szklank¹ kwasu. Wypili. Kozak lekko poczerwienia³ i dziкkowa³ Tomkowi, ten zaœ wydoby³ z kieszeni dwie z³ote dziesiкciorublуwki, mуwi¹c: - Wyœwiadczy³eœ nam przys³ugк. Zdrajca Wang poniesie zas³u¿on¹ karк. Oto skromny upominek ode mnie dla twego syna. Tomek znуw skin¹³ na bufetow¹. - Stкskni³eœ siк za ¿on¹. Pewno chcia³byœ rуwnie¿ jak najprкdzej zobaczyж syna - mуwi³ unosz¹c szklankк z kwasem. - Na zdrowie! Kozak tкsknym wzrokiem spogl¹da³ w kierunku poci¹gu. - Jak by ci tu pomуc? - zastanawia³ siк Tomek, nieznacznie zerkaj¹c na towarzysza. - Ano cу¿, szkoda, ¿e osobiœcie musisz oddaж pismo. Za godzinк lub dwie bкdк z przyjaciу³mi na balu u pana Naszkina. Sztabskapitan Go³osowow pewno tak¿e zosta³ zaproszony... - Jeœli tam jest dzisiaj hulanka, Go³osowow stawi siк jak zwykle. To dopiero za godzinк... - markotnie powiedzia³ Kozak. - Cу¿ robiж, nie zd¹¿к... Nastкpny poci¹g dopiero jutro... - St¹d niedaleko do pa³acu. Mуg³byœ zostawiж tam u kogoœ ten list - kusi³ Tomek. - A jak nie oddadz¹? - zafrasowa³ siк Kozak. Naraz przysz³a mu pewna myœl do g³owy. Pochyli³ siк ku Tomkowi i zawo³a³: - Wasze wysokob³agorodje idzie na bal.. Ech, nie œmiem prosiж... - Czy chcesz, abym wrкczy³ list sztabskapitanowi Go³osowowowi? - zapyta³ Tomek. - Nie krкpuj siк, to drobnostka. Mogк to dla ciebie zrobiж. Kozak ucieszy³ siк, lecz zapewne ogarnк³y go w¹tpliwoœci, czy postкpuje zgodnie z rozkazem, gdy¿ rzek³ usprawiedliwiaj¹co: - Przecie¿ barin Paw³ow mуwi³, ¿e pismo dotyczy waszego przyjaciela, wiкc przekazujк go w najpewniejsze rкce. Paw³ow chyba pochwali. No, a jeœli nie, to czort z nim! - Mуwi¹c to, jeszcze bardziej pochyli³ siк ku Tomkowi i mrukn¹³: - Nie lubiк... szpicli! - Najlepiej uczynisz nie wspominaj¹c, ¿e listu nie wrкczy³eœ osobiœcie. Nie obawiaj siк, nie zdradzк ciк przed Paw³owem - uspokoi³ go Tomek. - Spiesz siк, poci¹g zaraz odje¿d¿a! W³aœnie rozbrzmia³y dwa uderzenia dzwonu. Konduktorzy zaczкli zamykaж drzwi wagonуw. Kozak machn¹³ d³oni¹, zerwa³ z g³owy papachк, wydoby³ z niej kopertк i wrкczaj¹c j¹ Tomkowi, powiedzia³: - Oto pismo, wasze wysokob³agorodje. Uni¿enie dziкkujк za ³askк. Nim mуj urlop minie, Go³osowow zapomni, kto mu je odda³! - Jeszcze dzisiaj otrzyma pismo - odpowiedzia³ m³odzieniec, niedba³ym ruchem chowaj¹c kopertк do kieszeni. Uœcisnкli sobie d³onie. Kozak pobieg³ ku wyjœciu. Wskoczy³ do wagonu, gdy rozbrzmia³y trzy uderzenia dzwonu. Konduktor zatrzasn¹³ za nim drzwi. Poci¹g wolno ruszy³ z miejsca. Tomek sta³ przy oknie, dopуki peron nie opustosza³, po czym rozejrza³ siк po sali bufetowej. By³ jedynym goœciem, wiкc zaszy³ siк przy stoliku w samym k¹cie. Zamуwi³ herbatк. “W jakiej sprawie agent Paw³ow pisze do sztabskapitana ¿andarmerii? - zastanawia³ siк, niecierpliwie czekaj¹c na podanie samowara. - Czy powiedzia³ prawdк temu ¿o³nierzowi?” W koсcu bufetowa przycz³apa³a z samowarem. Ustawi³a go na stoliku przed Tomkiem i znik³a za lad¹. Tomek nala³ wrz¹tku w szklankк. Ostro¿nie rozejrza³ siк woko³o. Wydoby³ z kieszeni kopertк. Odczyta³ adres: Do r¹k w³asnych Pana Sztabskapitana Miko³aja Aleksiejewicza Go³osowowa - POUFNE. Kilkakrotnie przesun¹³ kopertк nad par¹ unosz¹c¹ siк ze szklanki z herbat¹. Nastкpnie ostrzem scyzoryka podwa¿y³ brzeg. Wyj¹³ list... Kochany Miko³aju Aleksiejewiczu! Bardzo proszк o za³atwienie dla mnie pilnej sprawy s³u¿bowej. Nale¿y natychmiast sprawdziж w aktach polskiego zes³aсca politycznego, o ile dobrze pamiкtam imiк - Zbigniewa Karskiego, do kogo to w Anglii usi³owa³ przemyciж list z Nerczyсska. Na pewno dobrze pamiкtacie tк sprawк, gdy¿ уw list przy³apany przeze mnie sprawi³ Warn wiele satysfakcji. Jeœli tylko nie zwodzi mnie intuicja, to trzymam w sieci niezwykle drapie¿ne ryby. ¯¹dan¹ wiadomoœж jak najszybciej przeœlijcie przez umyœlnego goсca, ktуry pod jakimœ zrкcznym pozorem niech przybкdzie do... Dalej Paw³ow dok³adnie okreœla³ po³o¿enie obozu ³owcуw dzikich zwierz¹t. Krople potu zaperli³y siк na czole Tomka. Jeszcze raz odczyta³ list... A wiкc ten wykpiwany przez bosmana agent przenikn¹³ ich tajemnicк! Wszyscy uczestnicy wyprawy znajdowali siк w œmiertelnym niebezpieczeсstwie... Cу¿ za okrutn¹ niespodziankк sp³ata³by im Paw³ow, gdyby nie to ca³kowicie przypadkowe spotkanie na dworcu z “umyœlnym” pos³aсcem. Tomek schowa³ list do kieszeni. Przera¿ony fatalnym zbiegiem okolicznoœci, z wielk¹ trudnoœci¹ stara³ siк zapanowaж nad ogarniaj¹c¹ go panik¹. Dopiero po jakimœ czasie uspokoi³ siк na tyle, by myœleж logicznie. Jeœli teraz nie odda listu sztabskapitanowi, zyskaj¹ kilka cennych dni czasu. Oczywiœcie musz¹ z bosmanem i Smug¹ natychmiast wracaж do ojca, zwin¹ж obуz i uciekaж z Syberii, zanim Paw³ow, nie doczekawszy siк odpowiedzi na swуj list, nie wyœle drugiego pos³aсca. Przede wszystkim jednak nale¿y bez zw³oki powiadomiж o groŸnej sytuacji Smugк i bosmana. Przywo³a³ bufetow¹ i zap³aci³ za herbatк. Wyszed³ przed dworzec. Ju¿ zapada³ zmrok... G³кboko odetchn¹³ œwie¿ym powietrzem. Szybkim krokiem skierowa³ siк ku okaza³emu domostwu Naszkina. Pojedynek Tomek pe³en najczarniejszych myœli niemal bieg³ w stronк pa³acu, ktуrego okna w przedwieczornym mroku gorza³y jasnym œwiat³em. Czy bкdzie mia³ mo¿noœж natychmiast porozumieж siк z przyjaciу³mi? Przecie¿ nieoczekiwane spotkanie z pos³aсcem Pawiowa znacznie przed³u¿y³o jego pobyt na dworcu! Drzemka stangretуw kilkunastu powozуw stoj¹cych przed okaza³¹ rezydencj¹ Naszkina œwiadczy³a, ¿e przyjкcie ju¿ siк rozpoczк³o. Teraz wywabienie Smugi i bosmana na ubocze mog³o siк okazaж niemo¿liwe. Obawy Tomka wkrуtce sprawdzi³y siк ca³kowicie. Zaledwie bowiem wkroczy³ do hallu, s³u¿ba zaraz go poinformowa³a, ¿e goœcie zasiedli do sto³u. Poprzedzany przez lokaja szed³ zdumiony przepychem pa³acu, ktуry nawet w stolicy Rosji, Petersburgu Petersburg - do 1914 r. Sankt-Petersburg, potem do 1924 r. Piotrogrуd, a po œmierci Lenina przemianowany na Leningrad - jest miastem i portem le¿¹cym u ujœcia Newy, za³o¿onym przez cara Piotra Wielkiego w 1703 r. Od 1713 do 1918 by³ stolic¹ carskiej Rosji. Obecnie drugi po Moskwie oœrodek kulturalno-naukowo-przemys³owy w ZSRR. Posiada liczne zabytki architektury. Miasto ma bogate tradycje rewolucyjne: w 1825 r. prze¿y³o powstanie dekabrystуw, w 1905 r. Krwaw¹ Niedzielк, ktуra zapocz¹tkowa³a rewolucjк 1905-7, w 1917 r. zbrojne powstanie w Piotrogrodzie, pocz¹tek Rewolucji PaŸdziernikowej, a w czasie II wojny œwiatowej mieszkaсcy Leningradu bohatersko przetrzymali 29-miesiкczne oblк¿enie przez Niemcуw. , nie znalaz³by wiele rуwnych sobie. Na pokrytych drogimi tapetami œcianach salonуw wisia³y obrazy najbardziej znanych w Europie malarzy. W jednej z sal Tomek ujrza³ najwiкksze wуwczas na œwiecie zwierciad³o, zakupione przez Butina na paryskiej wystawie w roku 1878, przewiezione morzem do portu w Miko³ajewsku, a potem Amurem do Nerczyсska na specjalnie w tym celu zbudowanym statku. W lœni¹cych posadzkach odbija³y siк kryszta³owe kandelabry oraz marmurowe rzeŸby, a w zacisznych gabinetach wzorzyste perskie dywany t³umi³y kroki. Jedwabne portiery, oryginalne stylowe meble i egzotyczne palmy stanowi³y wymowny dowуd bogactwa w³aœciciela tej wspania³ej siedziby. Na przyjкciach u syberyjskich bogaczy gromadzili siк zazwyczaj najwybitniejsi obywatele miasteczka. Tak wiкc i tego wieczoru wœrуd biesiadnikуw nie brak³o dwуch w³aœcicieli prywatnych kopalс z³ota po³o¿onych w okrкgu nerczyсskim, zamo¿niejszych kupcуw, dygnitarzy wojskowych i cywilnych, jak i reprezentantуw tego prowincjonalnego œwiatka kulturalnego. Gdy lokaj wprowadzi³ do jadalni nowego goœcia, przycich³y na krуtk¹ chwilк rozmowy przy d³ugim stole. Naszkin, jako gospodarz, powsta³ na powitanie Tomka, ogуlnie przedstawi³ go ca³emu towarzystwu i zaprowadzi³ ku wyznaczonemu dla niego miejscu. Tomek, zaledwie usiad³, niecierpliwym wzrokiem szuka³ swoich przyjaciу³, chc¹c œci¹gn¹ж ich uwagк i gdy tylko nadarzy siк sprzyjaj¹cy moment, powiadomiж o nie znanym nowym niebezpieczeсstwie. Najpierw spostrzeg³ olbrzymiego bosmana. Rubaszny przyjaciel niefrasobliwie mrugn¹³ do niego okiem i zaraz odwrуci³ siк ku dwуm wpatrzonym w niego damom, z ktуrymi wiуd³ weso³¹ rozmowк. W czarnym ¿akiecie ¯akiet - rodzaj mкskiej d³ugiej marynarki z zaokr¹glonymi po³ami, noszonej do stroju wizytowego na prze³omie XIX i XX w. oraz sztywnej bia³ej koszuli wygl¹da³ bardzo szykownie, lecz zapewne w wizytowym stroju nie czu³ siк zbyt swobodnie, gdy¿ co chwilк mimo woli poprawia³ krawat. W przeciwieсstwie do niego Smuga od razu zauwa¿y³ niezwyk³e podniecenie Tomka. Pocz¹tkowo s¹dzi³, ¿e huczne przyjкcie w tchn¹cym przepychem pa³acu wprawia go w zak³opotanie, ale wkrуtce porzuci³ tк myœl, Tomek bowiem wcale nie zwraca³ uwagi na swe otoczenie przy stole. Tote¿ gdy m³odzieniec w koсcu wypatrzy³ Smugк usadowionego miкdzy jak¹œ dam¹ i oficerem, napotka³ jego karc¹cy wzrok. Nieme upomnienie podzia³a³o na Tomka jak zimny prysznic. Zaczerwieni³ siк i pomyœla³ zmieszany: “Widocznie przestrach pozbawi³ mnie rozs¹dku, muszк cierpliwie poczekaж, dopуki nie wstaniemy od sto³u.” Naszkin w³aœnie wzniуs³ toast za zdrowie goœci z dalekich krain, wiкc Tomek, pragn¹c opanowaж w³asne wzburzenie, uniуs³ kielich nape³niony szampanem i wychyli³ go do dna. Z wysi³kiem odetchn¹³, gdy¿ dziкki wzorowym zasadom wpojonym przez ojca nie u¿ywa³ napojуw wyskokowych. Po chwili poczu³ pewn¹ ulgк. Teraz zerkn¹³ na swe s¹siadki. Dama z prawej strony, pochylona ku siedz¹cemu tu¿ obok niej oficerowi, rozmawia³a z nim pу³szeptem. Natomiast m³oda, znacznie skromniej ubrana dziewczyna z drugiej strony Tomka, przymru¿ywszy oczy uwa¿nie mu siк przygl¹da³a. By³a to szczup³a, b³кkitnooka blondynka o bardzo regularnych rysach twarzy. Tomek zaczerwieni³ siк pod jej badawczym, powa¿nym spojrzeniem. “Do licha, pewno spostrzeg³a moje g³upie zachowanie” - pomyœla³. Chc¹c w jakiœ sposуb zatuszowaж niezrкcznoœж, podsun¹³ s¹siadce paterк z kawiorem. Jakby tylko czeka³a na okazjк do rozmowy, uœmiechnк³a siк i zagadnк³a po rosyjsku: - SpуŸni³ siк pan, ju¿ myœla³am, ¿e straci³ pan ochotк do zabawy z syberyjskimi dzikusami! - Za³atwia³em po drodze drobny sprawunek - usprawiedliwia³ siк Tomek. - Proszк wybaczyж moje roztargnienie. Trochк oszo³omi³ mnie przepych pa³acu. Nie spodziewa³em siк ujrzeж takich wspania³oœci w g³кbi Syberii. - Kraj kontrastуw, dorobkiewicze dziкki kator¿niczej pracy zes³aсcуw p³awi¹ siк w szampanie, tubylcy natomiast przymieraj¹ g³odem, z¿erani jeszcze za ¿ycia przez robactwo - ironicznie odpar³a dziewczyna. Tomek uwa¿niej spojrza³ na ni¹. Czy¿by prowokowa³a go do jakichœ nieostro¿nych wypowiedzi? Nie, nie sprawia³a takiego wra¿enia. Du¿ymi, jasnymi oczyma powa¿nie wpatrywa³a siк w niego. Zagadkowy uœmiech czai³ siк w k¹cikach jej ust. - Mniej tu .kontrastуw ni¿ na przyk³ad w Indiach - powiedzia³ Tomek. - Goœciliœmy niedawno u maharad¿y Alwaru. Jego pa³ac mуg³by olœniж nawet krуlуw paсstw europejskich, a przecie¿ wiкkszoœж Indusуw ¿yje w nкdzy i czкsto ginie œmierci¹ g³odow¹. Mуj przyjaciel, krуl Bugandy w Afryce, rуwnie¿ inaczej ¿yje ni¿ jego poddani. - Przez grzecznoœж lub... z innych wzglкdуw usi³uje pan usprawiedliwiж gwa³t, jaki dzieje siк prawowitym mieszkaсcom Syberii. Nie dziwiк siк, przecie¿ to ja tylko znam pana, podczas gdy pan nic o mnie nie wie. - Czy to ma znaczyж, ¿e gdybym wiкcej wiedzia³ o pani, to zmieni³bym zdanie o takich czy innych sprawach? - ostro¿nie zapyta³ Tomek. Ktoœ wzniуs³ toast na czeœж gospodarza. Intryguj¹ca rozmowa urwa³a siк, wszyscy powstali z kielichami w d³oniach. Tomek teraz ledwo dotkn¹³ ustami kieliszka. Usiedli. Dziewczyna pochyli³a siк ku niemu i szepnк³a: - Nazywam siк Natasza W³adimirowna Bestu¿ewa. Nerczyсsk jest moim wiкzieniem, przyby³am tutaj z wyroku s¹du jako zes³aniec polityczny. - Nie przypuszcza³em, ¿e zes³aсcy mog¹ uczestniczyж w przyjкciach u syberyjskich bogaczy - zauwa¿y³ Tomek, nieufnie mierz¹c j¹ wzrokiem. - Nie taki wiкc diabe³ straszny, jak go maluj¹! - To tylko dziкki wp³ywom wszechw³adnego tutaj Naszkina. On jest spokrewniony z moj¹ matk¹. Na wieœж o aresztowaniu wyjedna³, by zes³ano mnie do Nerczyсska. Pracujк w jego przedsiкbiorstwie. - Hm, jeœli tak, to naprawdк przyzwoicie post¹pi³ - powiedzia³ Tomek. - Czy on zatrudnia rуwnie¿ innych zes³aсcуw? - Tak, przecie¿ to przewa¿nie inteligentni ludzie. Na Syberii brak umiej¹cych czytaж i pisaж. Ja studiowa³am w Moskwie medycynк. - Ciekawe, s³ysza³em, ¿e s¹ trudnoœci w przyjmowaniu zes³aсcуw do pracy. - Naszkin dorobi³ siк fortuny, nawet gubernator mile widzi go u siebie. Carska administracja na Syberii p³awi siк w wуdce, a na to przecie¿ trzeba pieniкdzy. Kto ma czym p³aciж, mo¿e sobie na wiele pozwoliж. Niespodziewane wyznanie m³odej dziewczyny da³o Tomkowi wiele do myœlenia. Zamilk³ i zacz¹³ obserwowaж biesiadnikуw siedz¹cych przy stole. Niebawem zwrуci³ uwagк na wysokiego, barczystego oficera, ktуry uparcie wpatrywa³ siк w jego towarzyszkк. Tomek pochyli³ siк ku niej i szepn¹³: - Ktoœ pilnie pani¹ obserwuje! - Czy ma pan na myœli tego oficera w ¿andarmskim mundurze? - zapyta³a. Tomek potwierdzi³, a wtedy rzek³a: - To sztabskapitan ¿andarmerii Miko³aj Aleksiejewicz Go³osowow. Twierdzi, ¿e zakocha³ siк we mnie. Niech pan siк go wystrzega, to niebezpieczny cz³owiek. Postara³am siк o to, aby wyznaczono panu miejsce obok mnie. Pragnк³am ostrzec pana. Tomek zdumiony opar³ siк ciк¿ko o porкcz krzes³a. Co mia³y oznaczaж s³owa tej dziwnej, tajemniczej dziewczyny? Czego ona od niego chcia³a? Zdezorientowany zerkn¹³ ku Smudze. Na krуtk¹ chwilк spotka³y siк ich spojrzenia. Tomek odetchn¹³ g³кboko i odzyska³ spokуj. Znуw pochyli³ siк ku Nataszy. - Dziкkujк za... radк, lecz nie znam ¿andarma Go³osowowa i nie wiem, dlaczego mia³bym siк go obawiaж. Jestem ³owc¹ zwierz¹t, a nie wiкŸniem politycznym ¯andarmeria by³a w Rosji policj¹ do spraw politycznych. . Czy jednak nie bкdzie pani mia³a przykroœci za tк rozmowк z cudzoziemcem? - Byж mo¿e, lecz to nie ma znaczenia w tej chwili. Niecierpliwie czeka³am tego wieczoru - odpar³a dwuznacznie spogl¹daj¹c na m³odzieсca. - Nie rozumiem pani... - zdumia³ siк Tomek. - Kilka dni temu sotnik Tucholski powiadomi³ Naszkina o ujкciu bandy chunchuzуw i panуw cennej pomocy. Zaledwie us³ysza³am wasze nazwiska, od razu, domyœli³am siк, w jakim celu przyby³ pan do Nerczyсska. Niestety, spуŸni³ siк pan! Parк miesiкcy temu Zbyszka wywieŸli do A³danu... Widelec wysun¹³ siк ze zmartwia³ej d³oni Tomka i z brzкkiem upad³ na talerz. Na szczкœcie czujny Smuga, choж nie mуg³ od gadn¹ж, co siк dzieje z Tomkiem, spostrzeg³ jego przera¿enie i niemal w tej samej chwili no¿em zastuka³ w talerz, daj¹c tym sposobem znaж, ¿e pragnie przemуwiж. Tym sprytnym manewrem skupi³ na sobie uwagк wszystkich biesiadnikуw. W grzecznych s³owach podziкkowa³ gospodarzowi za mi³¹ goœcinк. Zanim skoсczy³, Tomek zd¹¿y³ nieco och³on¹ж. Jeszcze tylko trochк dr¿¹cym g³osem zapyta³: - Czy Zbyszek pani powiedzia³...? - Pan jeszcze nie wie, ¿e Zbyszek pisa³ do pana do Anglii. Czyta³am ten fatalny list, zanim wpad³ w rкce policji - potwierdzi³a. - Wszystko wiem o panu i pana ojcu. Zbyszek wierzy w pana jak w nikogo na œwiecie. ¯al mi go by³o, bo nie s¹dzi³am, ¿eby ktokolwiek mуg³ teraz pokusiж siк o uprowadzenie zes³aсca z serca Syberii. Tomek wydoby³ chusteczkк. Wytar³ czo³o z potu. Dziewczyna patrzy³a mu prosto w oczy. Cicho zapyta³: - Co on pisa³ w tym liœcie? - Prosi³ o pomoc w zorganizowaniu ucieczki. List mia³ byж wys³any nielegalnie. Jednemu z naszych wspуlnych znajomych skoсczy³a siк kara zes³ania. Wraca³ do Moskwy, stamt¹d zamierza³ przemyciж list za granicк. - Czy on zdradzi³? - Och, nie! To agent Paw³ow wykry³ nasz¹ tajemnicк i podstкpnie odebra³ list. - Byliœcie nieostro¿ni... Dlaczego tu œledzono Zbyszka? Czy tak postкpuje siк rуwnie¿ z innymi wiкŸniami? - Wszyscy zes³aсcy podlegaj¹ tutaj Go³osowowowi. To prawdziwa kanalia, lecz Zbyszka szczegуlnie nienawidzi³. Mœci³ siк za to, ¿e Zbyszek darzy³ mnie sympati¹. Teraz ju¿ wie pan wszystko. Tomek zamyœli³ siк. Natasza na pewno mуwi³a prawdк. Informacje jej nie tylko pokrywa³y siк ze znanymi mu faktami, lecz nawet logicznie uzupe³nia³y. Natomiast ona nie by³a œwiadoma, ¿e Paw³ow znуw schwyci³ niж spisku w swoje drapie¿ne rкce. Po krуtkim namyœle powiedzia³ jej o liœcie do sztabskapitana ¿andarmerii. Po raz pierwszy podczas ca³ej rozmowy dziewczyna poblad³a. Tomkowi zdawa³o siк, ¿e zemdleje. Jednak¿e zapanowa³a nd sob¹. Marszcz¹c gniewnie brwi, powiedzia³a: - Gdybym by³a mк¿czyzn¹, wyzwa³abym go pod jakimkolwiek •pretekstem na pojedynek i w uczciwej walce usunк³abym z waszej drogi. Niestety, jestem tylko dziewczyn¹-zes³aсcem, wiкc zastrzelк go po prostu jak wœciek³ego psa! Tomek, przestraszony nie na ¿arty, milcza³ d³u¿sz¹ chwilк. Nie mуg³ siк zdobyж na s³owa. Rozejrza³ siк ostro¿nie; na szczкœcie najbli¿si s¹siedzi, zajкci sob¹, prowadzili o¿ywione rozmowy. Nachyli³ siк bardziej ku dziewczynie i sil¹c siк na spokуj rzek³: - Cу¿ z tego, ¿e zginie Go³osowow? Przecie¿ oprуcz niego istnieje jeszcze Paw³ow. - Zabijк Go³osowowa! Musicie uwolniж Zbyszka! On jest ciк¿ko chory, za³ama³ siк, rozumiesz? Umrze na pewno, jeœli d³u¿ej tu zostanie. - G³upstwa pleciesz? Zastanуw siк, co by uczyni³ Zbyszek, gdybyœ przez niego zginк³a na szubienicy?! £zy zalœni³y w oczach dziewczyny, usta jej dr¿a³y. Tomek przerazi³ siк, ¿e Go³osowow lub ktoœ inny z goœci zauwa¿y wzburzenie Nataszy, przerwa³ wiкc rozmowк i pospiesznie nak³ada³ jej na talerz zak¹ski. Gdy po chwili och³onк³a, Tomek nie powraca³ ju¿ do przerwanej rozmowy. Uczta o¿ywia³a siк w miarк spe³nianych toastуw. Gdzieœ z g³кbi pa³acu dobiega³y dŸwiкki orkiestry... Biesiadnicy zaczкli wstawaж od sto³u. Tomek uj¹³ dziewczynк pod ramiк i poprowadzi³ do sali balowej. Na galerii tworz¹cej pу³kole, obok instrumentu przypominaj¹cego koœcielne organy, sta³o kilku muzykantуw. Grali walce. Tomek otoczy³ Nataszк ramieniem, zaczкli taсczyж. - Zachowuj siк rozs¹dnie - szepn¹³, gdy znaleŸli siк z dala od innych par. - Pozostaw nam ca³¹ sprawк, jakoœ damy sobie radк. Nie zrezygnujemy z uwolnienia Zbyszka. Mo¿esz byж pewna. - Paw³ow jest mniej groŸny, to zwyk³y policyjny szpicel - odpar³a. - Go³osowow natomiast nawet i bez jego pomocy mo¿e siк domyœliж prawdy. Czy ty nie rozumiesz, ¿e on ju¿ interesuje siк wami jedynie dlatego, ¿e jesteœcie cudzoziemcami? Muszк go unieszkodliwiж za wszelk¹ cenк! Tomek zasкpi³ siк, przecie¿ doskonale rozumia³, ¿e w tej chwili najwiкksze niebezpieczeсstwo grozi³o im ze strony sztabskapitana ¿andarmerii. Spojrza³ w zdeterminowan¹ twarz Nataszy i nagle wprost szaleсczy pomys³ przyszed³ mu do g³owy. - Czy chcesz mi pomуc? - szepn¹³. - Wszystko uczyniк dla ratowania Zbyszka... - A wiкc uwa¿aj...! Orkiestra w³aœnie koсczy³a walca. Ju¿ od d³u¿szej chwili Tomek widzia³ Go³osowowa. Sta³ na uboczu sali. Wœciek³ym wzrokiem œledzi³ taсcz¹c¹ Nataszк. Tomek zrкcznym manewrem zbli¿y³ siк do niego. Zawirowa³ tu¿ przed nim. Natasza nie zdawa³a sobie nawet sprawy, jak zderzyli siк z ¿andarmem. Zaskoczony Go³osowow odruchowo odepchn¹³ dziewczynк, gdy na moment utraci³a rуwnowagк i opar³a siк plecami o jego pierœ. Tomek natychmiast podtrzyma³ Nataszк. Zas³aniaj¹c j¹ sob¹, zawo³a³: - Uderzy³ pan kobietк! To nikczemne! Sztabskapitan os³upia³. Przez chwilк sta³ zdumiony; zanim zd¹¿y³ cokolwiek odpowiedzieж, Tomek doda³: - Tylko tchуrz i podlec tak postкpuje! Twarz sztabskapitana pokry³a siк purpur¹. Zamachn¹³ siк praw¹ rкk¹ i uderzy³ przeciwnika w twarz. Tomek poblad³, przysun¹³ siк ku Go³osowowowi, lecz nie odda³ policzka. - Zap³aci mi pan za tк obelgк! - powiedzia³ z³owrogo. Kilku innych goœci spostrzeg³o przykre zajœcie. Otoczyli powaœnionych. Smuga by³ miкdzy innymi. - Co siк sta³o, Tomku? - zapyta³ po rosyjsku, niespokojnym wzrokiem mierz¹c przyjaciela i dziewczynк stoj¹c¹ u jego boku. - Co tu siк dzieje? - basem zahucza³ bosman, wyrуs³szy jak spod ziemi. Tomek umyœlnie zwleka³ z wyjaœnieniem, gdy¿ spostrzeg³ Tucholskiego przepychaj¹cego siк ku nim. Sotnik by³ ju¿ w mundurze esau³a Esau³ - stopieс oficerski w przedrewolucyjnych pu³kach kozackich. . Nie min¹³ go awans za “rozgromienie” bandy chunchuzуw. - Ten pan najpierw uderzy³ kobietк bкd¹c¹ w moim towarzystwie, a potem mnie spoliczkowa³ - powiedzia³ Tomek, gdy Tucholski zbli¿y³ siк do niego. - ¯¹dam satysfakcji! - Wot, skatina! A to bydle. Upi³ siк pewno, na uczastok Uczastok - komisariat. go wzi¹ж, to wytrzeŸwieje - sykn¹³ Go³osowow. - Zachowa³ siк pan jak na œledztwie - zawo³a³a Natasza. - Na szczкœcie ten pan nie jest wiкŸniem! Smuga odwrуci³ siк do Go³osowowa, zmierzy³ go ostrym wzrokiem i rzek³ g³oœno: - Powœci¹gnij swуj jкzyk, sztabskapitanie, ¿ebym nie musia³ ci go przyci¹ж bez ¿¹dania zadoœжuczynienia. - Pozwуl pan, porozmawiam z tym... - odezwa³ siк bosman, wyci¹gaj¹c ³apsko ku ¿andarmowi. - Przepraszam, to moja sprawa, mnie tu obra¿ono - wtr¹ci³ Tomek. - Chwileczkк, panowie, nie zak³уcajmy wszystkim zabawy. PrzejdŸmy porozmawiaж w ustronne miejsce - zaproponowa³ Tucholski. - Proszк panуw za mn¹. Trzej przyjaciele i Go³osowow w œlad za esau³em Tucholskim opuœcili salк balow¹. - Oszala³eœ! Coœ ty zrobi³ najlepszego?! - szepn¹³ Smuga do Tomka. - PуŸniej wyjaœniк... Grozi nam niebezpieczeсstwo... Specjalnie go sprowokowa³em... - odszepn¹³ Tomek. Weszli do gabinetu. Esau³ Tucholski rzek³ osch³ym tonem: - Sztabskapitanie Go³osowow, ci panowie wyœwiadczyli w³adzom wojskowym du¿¹ przys³ugк. Jego ekscelencja gubernator interesuje siк nimi. Jest pan zobowi¹zany daж im satysfakcjк! Go³osowow ze z³oœci¹ spojrza³ na Tucholskiego. By³ to oficer do specjalnych poruczeс i zarazem ulubieniec gubernatora. Jego opinia mog³a zawa¿yж na dalszej karierze, tote¿ Go³osowow powstrzyma³ cisn¹ce mu siк na usta przekleсstwo i t³umi¹c wœciek³oœж mrukn¹³: - Nie mia³em z³ego zamiaru, sam przyczepi³ siк, czegу¿ chcecie ode mnie? W tej chwili do gabinetu wbieg³ Naszkin. - Gospodi Bo¿e drogi! , taka nieprzyjemnoœж spotka³a panуw w moim domu - zawo³a³. - Przeproœ, sztabskapitanie, naszego mi³ego goœcia, bo pomyœli, ¿e znajduje siк wœrуd bradiagуw! - Pospiesz siк pan, bo rкka mnie diabelnie œwierzbi! - doda³ bosman postкpuj¹c ku ¿andarmowi. Smuga natychmiast zagrodzi³ mu drogк, nie spuszczaj¹c czujnego wzroku z Tomka. Go³osowow dr¿a³ z gniewu, lecz czu³ w³asn¹ bezsilnoœж. Skoro zausznik gubernatora i potentat syberyjski byli przeciwko niemu, nierozs¹dnie by³oby przeciwstawiaж siк im. Tomek obawia³ siк, ¿e bosman lub Smuga mog¹ lada chwila przeszkodziж mu w jego zamiarach, podszed³ wiкc do Naszkina i rzek³ stanowczym tonem: - Przykro mi, ¿e to... zdarzy³o siк tutaj, wszak¿e wœrуd ludzi honoru za policzek nie p³aci siк zwyk³ym przeproszeniem. ¯¹dam satysfakcji z broni¹ w rкku. - Cу¿, ma pan s³usznoœж, ale proszк wzi¹ж pod uwagк, ¿e pojedynki s¹ zakazane - zafrasowa³ siк Naszkin. - Co pan na to, esaule? Tucholski, do ktуrego by³y zwrуcone ostatnie s³owa, ze z³oœliwym b³yskiem w oczach spojrza³ na oficera ¿andarmerii. Wielu wojskowych nie lubi³o policji politycznej. - Zakaz zakazem, a honor honorem, zw³aszcza... oficera! - odpar³. - Przy zachowaniu dyskrecji mo¿na by to jakoœ urz¹dziж. - A co bкdzie, jeœli tego pana spotka dalsza nieprzyjemnoœж podczas pojedynku? - zapyta³ Go³osowow. - O ile nie brak panu odwagi, to o mnie proszк siк nie troszczyж - wtr¹ci³ Tomek. - Doœж tego, proszк o sekundantуw - warkn¹³ Go³osowow. - Ej¿e, nie wytrzymam, jak mi Bуg mi³y - rozgniewa³ siк bosman. - Panowie, panowie, proszк o chwilк cierpliwoœci - pojednawczo zawo³a³ Naszkin. - Najlepiej niech sekundanci omуwi¹ to miкdzy sob¹. Ja proponujк wymianк strza³уw. W ten sposуb wilk bкdzie syty i owca ca³a. Bosman pochyli³ siк do Smugi. - Zwariowa³ ch³opak czy co? - zaoponowa³. - Po jakiego diab³a ma siк strzelaж z tym ¿andarmem?! Jeœli nie mуg³ oddaж mu policzka, zaraz zrobiк to za niego i sprawa za³atwiona! - Ju¿ za pуŸno, bosmanie - odszepn¹³ Smuga, powstrzymuj¹c krewkiego marynarza za ramiк. - Tomek powiedzia³, ¿e umyœlnie go sprowokowa³. Grozi nam jakieœ powa¿ne niebezpieczeсstwo... - Czy¿by coœ wyniucha³? - Prawdopodobnie. Milcz teraz... Smuga z niepokojeni œledzi³ Tomka. Jednoczeœnie gubi³ siк w domys³ach, co mog³o sk³oniж zazwyczaj rozs¹dnego m³odzieсca do tak nierozwa¿nego kroku. By³o to tym bardziej niezrozumia³e, ¿e Tomek zazwyczaj unika³ walki z broni¹ w rкku, a pojedynki uwa¿a³ za warcholsk¹ farsк. Do czego wobec tego zmierza³ i z jakiego powodu? Proponowana przez Naszkina wymiana strza³уw nie przedstawia³a dla walcz¹cych zbyt du¿ego ryzyka. W starciu na takich warunkach, przeciwnicy przewa¿nie strzelali w powietrze, nie mierz¹c do siebie. Cу¿ jednak za cel mуg³ mieж Tomek, chc¹c doprowadziж do parodii pojedynku? Smuga nie mia³ czasu na rozwa¿anie sytuacji, bowiem Tomek uk³oni³ siк Naszkinowi i rzek³: - S³uszna uwaga, proszк pana. Niech sekundanci ustal¹ warunki spotkania. Czy pan Smuga i pan Brol zechc¹ wystкpowaж w moim imieniu? - Oczywiœcie, proszк bardzo - dopar³ Smuga. - Kto bкdzie reprezentowa³ pana Go³osowowa? Oficer ¿andarmerii z drwi¹cym uœmiechem zwrуci³ siк z proœb¹ do Tucholskiego i Naszkina. Nie odmуwili. Sztabskapitan zadowolony mierzy³ przeciwnika lekcewa¿¹cym spojrzeniem. W swojej karierze wojskowej odby³ ju¿ przecie¿ kilka pojedynkуw i z wszystkich wyszed³ bez szwanku. Zabroniona rozprawa orк¿na, ktуrej patronowali tacy dwaj wp³ywowi ludzie jak Tucholski i Naszkin, nie grozi³a mu przykrymi nastкpstwami, nawet gdyby zabi³ przeciwnika. Zgodnie z przepisami kodeksu honorowego Kodeks honorowy- zbiуr przepisуw ustalaj¹cych postкpowanie w sprawach naruszaj¹cych poczucie honoru. obydwie strony uda³y siк do oddzielnych pokoi w celu omуwienia sprawy, potem zaœ ju¿ tylko sami sekundanci mieli ustaliж warunki spotkania. Zaledwie trzej przyjaciele znaleŸli siк w zacisznym gabinecie, bosman wybuchn¹³: - Jak amen w pacierzu wœciek³y rekin ugryz³ ciк w zadek i... oszala³eœ! Cу¿eœ zrobi³ najlepszego?! - Milcz, bosmanie! - zgromi³ go Smuga. - Zaraz dowiemy siк, dlaczego to uczyni³. M³odzieniec, nic nie mуwi¹c, wyj¹³ z kieszeni list Pawiowa do Go³osowowa i poda³ go przyjacio³om. - A wiкc Paw³ow odgad³ prawdк - odezwa³ siк Smuga, na g³os przeczytawszy pismo. - Nie pos¹dza³em tej gadziny o tak¹ przebieg³oœж - zdumia³ siк bosman. - Ukrкcк mu ³eb po powrocie do obozu! - To jeszcze nie wszystko - doda³ Tomek i poinformowa³ towarzyszy o swej rozmowie z Natasz¹. S³uchali z napiкciem, a gdy wyjaœni³, w jaki sposуb doprowadzi³ do zajœcia z Go³osowowem, bosman pochwali³: - Gracko spisa³eœ siк, brachu! Do licha, mdli mnie w do³ku na myœl, ¿e masz siк nadstawiж pod lufк temu ¿andarmowi! Panie Smuga, czy nie ma ¿adnych mo¿liwoœci, ¿ebym stan¹³ do pojedynku zamiast Tomka?! - Od samego pocz¹tku awantury szukam jakiegoœ sposobu, by mуc to uczyniж - z namys³em odpowiedzia³ Smuga. - Hm... Tomek jest niepe³noletni... Opiekun mia³by prawo za niego wyst¹piж. - Jak amen w pacierzu to przednia myœl! - radowa³ siк bosman. * - Naszkin i Tucholski wygl¹daj¹ na przyzwoitych ludzi, na pewno zgodz¹ siк, abym go zast¹pi³. - Nic z tego, szanowny panie! - porywczo zaprotestowa³ marynarz. - Mnie ojciec Tomka zleci³ opiekк, wiкc ja nadstawiк karku. Rany boskie, w oczy nie mуg³bym spojrzeж ani Wilmowskiemu, ani Sally, gdyby jemu siк coœ sta³o! - Bosmanie! Wiem, ¿e ty za ka¿dego z nas bez namys³u skoczy³byœ w ogieс, lecz ja tu jestem dowуdc¹ i ja decydujк. Przyrzekliœcie bezwzglкdne pos³uszeсstwo. Sam stanк do pojedynku, byle tylko sekundanci i Go³osowow nie robili trudnoœci. Musimy unieszkodliwiж Go³osowowa... - Skoro powo³ujesz siк pan na dyscyplinк, to muszк ust¹piж, lecz gdyby ci siк nie poszczкœci³o, bez pojedynkowych ceregieli rozprawiк siк z Go³osowowem. - G³upstwa pleciesz! Gdyby mnie spotka³o coœ z³ego, rozkazujк ci umykaж z Tomkiem do ojca i ostrzec o niebezpieczeсstwie. Go³osowow ju¿ wie zbyt wiele. - Ech, co tu gadaж, przecie¿ zdmuchniesz go pan za jednym poci¹gniкciem cyngla! A tobie co, do licha? - naraz zdumia³ siк bosman. Tomek, blady jak p³уtno, wbi³ pa³aj¹cy wzrok w twarze przyjaciу³ i ciк¿ko oddycha³. - Tomku, co tobie? - zawo³a³ przestraszony Smuga. Szukaj¹c wyjœcia z trudnej sytuacji, zapomnieli o Tomku. Ten zaœ, wzburzony do g³кbi duszy, nie mуg³ wypowiedzieж ani jednego s³owa. Dopiero po d³ugiej chwili nieco siк opanowa³ i dr¿¹cym g³osem rzek³: - Wiкc wy... chcecie zrobiж ze mnie... tchуrza! Boicie siк, ¿e... on mnie... zastrzeli. Co wszyscy o mnie pomyœl¹?! I Natasz¹... i Zbyszek! Jeœli zabronicie mi pojedynku, zabijк siк ze wstydu... przysiкgam! £zy pojawi³y siк w jego oczach. Bosman poderwa³ siк z fotela: - Brachu kochany, nie przysz³o mi to do ³epetyny! Œwiкta racja! Cу¿ jednak powiedzielibyœmy ojcu? - Co powiedzielibyœcie ojcu? A to, co ja bym musia³ powiedzieж, gdyby ktуremuœ z was przytrafi³o siк nieszczкœcie! - odpar³ Tomek, wycieraj¹c oczy chustk¹. - Wiem, ¿e chcecie to zrobiж przez wzgl¹d na moje bezpieczeсstwo, ale to ja wyzwa³em sztabskapitana... Smuga siedzia³ nieruchomy, wpatrzony w ciemne okno. Gdy odwrуci³ siк do przyjaciу³, by³ ju¿ jak zwykle opanowany. - Ano, bosmanie, zapomnieliœmy, ¿e Tomek mimo m³odego wieku jest naprawdк dzielnym mк¿czyzn¹ - powiedzia³ powa¿nie. - Podczas wszystkich wypraw na rуwni z nami spogl¹da w oczy niebezpieczeсstwu. O prawdziwej dojrza³oœci cz³owieka nie tyle œwiadczy wiek, ile jego postкpowanie. Staniesz do pojedynku z Go³osowowem. - Serce mi siк kraje na sam¹ myœl... ale widzк, ¿e nie mo¿e byж inaczej - powiedzia³ bosman ciк¿ko wzdychaj¹c. - Teraz zbierz siк do kupy, kochany brachu, i pos³uchaj dobrej rady. Strza³ z pistoletu nigdy nie jest doœж pewny, mierz nisko, prosto w brzuch, wtedy po³o¿ysz go na pewno! - Czas nagli, mуwmy o sprawie - odezwa³ siк Smuga, gdy znуw usiedli naprzeciw siebie. - Powiedz, jaki jest twуj plan, Tomku? - Chcк unieszkodliwiж sztabskapitana - odpar³. - Jeœli szczкœcie bкdzie mi sprzyjaж, Go³osowow przez kilkanaœcie dni nie bкdzie mуg³ nam szkodziж. My tymczasem dotrzemy do obozu, uwiкzimy Pawiowa i przemkniemy do A³danu. - Nie ulega w¹tpliwoœci, ¿e przez pozbycie siк Go³osowowa zyskalibyœmy na czasie - potwierdzi³ Smuga. - Tym samym nie mo¿emy siк zgodziж jedynie na wymianк strza³уw, ktуra by nic nie da³a. Bosmanie, idziemy do sekundantуw Go³osowowa. Tomku, czy nie zadr¿y ci d³oс, gdy bкdziesz mierzy³ do cz³owieka? Pamiкtaj, ¿e to gra o ¿ycie nas wszystkich! - Niech pan siк o to nie obawia - zapewni³ Tomek. Wyszli. Tomek pozosta³ sam. Teraz dopiero zda³ sobie sprawк z odpowiedzialnoœci, jak¹ wzi¹³ na swoje barki. “Mierz nisko, prosto w brzuch...” - wspomnia³ s³owa bosmana. Zadr¿a³ na myœl o zabуjstwie... Wprawdzie Go³osowow w nadgorliwoœci przeœladowa³ zes³aсcуw i szkodzi³ im, jak tylko mуg³, jednak we w³asnym mniemaniu mуg³ s¹dziж, ¿e wype³nia swуj obowi¹zek. “Czy wolno zabiж go tylko dlatego, ¿e nam zagra¿a?” - rozmyœla³ Tomek. Zdawa³o mu siк, ¿e wyrasta przed nim postaж ojca. Widzia³ jego powa¿n¹, skupion¹ twarz. Nie, nie, ojciec by³by przeciwny zabуjstwu ¿andarma! Na pewno powiedzia³by, ¿e taki postкpek jest nikczemnoœci¹ i tchуrzostwem! Ojciec na pewno nie pochwali ich za krwaw¹ rozprawк z chunchuzami. Tomek usprawiedliwia³ siк we w³asnych myœlach, ¿e byli to Ÿli, okrutni ludzie, ktуrzy wyrz¹dzili wiele krzywd spokojnym mieszkaсcom. Mimo to nie mуg³ zag³uszyж wyrzutуw sumienia. “Nie, nie mogк zabiж Go³osowowa - postanowi³. - Jeœli pokonam w³asny lкk, na pewno uda mi siк go tylko unieszkodliwiж.” Chc¹c rozproszyж nap³ywaj¹cy strach, pobieg³ myœl¹ do Sally. Ile to ju¿ czasu jej nie widzia³? Co porabia, czy myœli o nim, czy tкskni jak on za ni¹? Ciep³y uœmiech z wolna pojawi³ siк na jego twarzy. Wspomina³ wspуlnie z ni¹ prze¿yte przygody w Australii, Arizonie, a potem spacery i rozmowy w Londynie. “Tak d³ugo jej nie widzia³em - szepn¹³. - To mуj prawdziwy przyjaciel!” Myœl jednak wraca³a uporczywie do tego wieczoru. Natasza... To ona chcia³a zabiж Go³osowowa, by umo¿liwiж uprowadzenie Zbyszka. Ona rуwnie¿ podsunк³a myœl wyzwania wroga na pojedynek! “A wiкc tacy s¹ rewolucjoniœci: nieustraszeni i zdecydowani na wszystko. Jeœli pokocha³a Zbyszka, to i on teraz musi byж rуwnie¿ nie mniej wspania³ym ch³opcem!” Zamyœlenie Tomka przerwa³o wejœcie przyjaciу³. Byli powa¿ni, z trudem kryli niepokуj. - Ustaliliœmy warunki, Go³osowow zgodzi³ siк na pistolety Pistolet (z w³. pistolese, prawdopodobnie od nazwy miasta Pistoia) - krуtka rкczna jednostrza³owa broс palna, nabijana przez lufк, bкd¹ca w u¿yciu od XVI w. . Obydwaj macie prawo do jednego wystrza³u - poinformowa³ Smuga. - Odleg³oœж dwanaœcie krokуw. Pojedynek ma siк odbyж natychmiast. S³u¿ba ju¿ uprz¹ta salк bilardow¹. - Wiкc pojedynek odbкdzie siк w nocy?! Pierwszy raz s³yszк o czymœ podobnym - zdumia³ siк Tomek. - Ano, Go³osowow czuje siк bardzo pewny siebie - powiedzia³ bosman. - Oœwiadczy³ sekundantom, ¿e nie ma zamiaru dla byle g³upstwa psuж sobie zabawy. Dlatego pojedynek zaraz lub wcale. - Przypuszcza³ zapewne, ¿e odstraszy to nas niecodziennoœci¹ starcia - doda³ Smuga. - Skoro tak, dobrze, jestem gotуw! - oœwiadczy³ Tomek powstaj¹c z fotela. - Mamy kilkanaœcie minut, doktor pos³a³ po narzкdzia i opatrunki - powstrzyma³ go Smuga. - S³uchaj, Tomku, b¹dŸ rozwa¿ny. Pamiкtaj, ¿e strza³ z pistoletu nie jest zbyt celny. Lufa nie gwintowana... Najpewniej jest mierzyж nisko i mocno trzymaж rкkojeœж. Wtedy nie poderwie d³oni do gуry! - Pamiкtam o tym, proszк pana - odpar³ Tomek. - Pan bosman kupi³ mi kiedyœ na urodziny parк pistoletуw, z ktуrych czкsto strzela³em dla wprawy. - Na szeœж krokуw gasi œwiecк - che³pliwie zapewni³ marynarz. - Moja szko³a, szanowny panie. - S³uchaj, Tomku, esau³ Tucholski szepn¹³ mi, abyœmy nie lekcewa¿yli przeciwnika - odezwa³ siк Smuga. - Podobno jest wprawnym strzelcem. - Jak to siк bкdzie odbywa³o? - zapyta³ Tomek. - Staniecie w odleg³oœci dwunastu krokуw plecami do siebie. Na has³o “gotуw” odwracacie siк i ka¿dy strzela, kiedy tylko zechce. Masz pewn¹ rкkк i celne oko. Radzк strzelaж natychmiast, gdy tylko siк odwrуcisz. - Dobrze, proszк pana - rzek³ Tomek nadrabiaj¹c min¹, niepokуj bowiem podstкpnie wkrada³ siк do jego serca. Doskonale zdawa³ sobie sprawк, ¿e teraz od niego zale¿¹ dalsze losy wyprawy. Wiedzia³ rуwnie¿, ¿e obydwaj przyjaciele skrzкtnie ukrywaj¹ przed nim swoje obawy. Co chwila spostrzega³ ich ukradkowe zatroskane spojrzenia. Ktoœ zapuka³ do drzwi. Wszed³ Tucholski. - Wszystko przygotowane - krуtko oœwiadczy³. - A wiкc chodŸmy, jesteœmy gotowi - odpar³ Smuga. Uj¹³ Tomka pod ramiк. Wkrуtce znaleŸli siк w sali bilardowej. Tomek poczu³ wiele mуwi¹cy uœcisk d³oni przyjaciela. - Bкdк ostro¿ny, przyrzekam... - szepn¹³. Minк³a d³u¿sza chwila, zanim oswoi³ siк z jaskrawym œwiat³em, rzucanym przez trzy du¿e ¿yrandole i kilkanaœcie œwiecznikуw. Na stoliku umieszczonym na uboczu lekarz w bia³ym kitlu rozk³ada³ narzкdzia i opatrunki. Sztabskapitan Go³osowow pojawi³ siк w towarzystwie Naszkina. Obydwie strony z³o¿y³y ceremonialne uk³ony. -Jako sekundant i... gospodarz, poczuwam siк do obowi¹zku jeszcze raz zaproponowaж panom polubowne za³atwienie sprawy - odezwa³ siк Naszkin. - Cz³owiek strzela, pan Bуg kule nosi... Bez ujmy na honorze pana Wilmowskiego mo¿na by spуr zakoсczyж przeprosinami... - Warunki pojedynku zosta³y ju¿ ustalone, jestem gotуw - stanowczo odrzek³ Tomek. - S³u¿к panu - uprzejmie powiedzia³ Go³osowow. - Proszк jednak o dope³nienie pewnej... formalnoœci. Jest pan cudzoziemcem, w razie wypadku mog¹ zaistnieж k³opoty. Napiszmy oœwiadczenie, ¿e stajк do pojedynku na wyraŸne paсskie ¿¹danie, a ja z kolei stwierdzк, ¿e nie roszczк pretensji, jeœli spotka mnie coœ z³ego. Wszyscy obecni przy rozprawie z³o¿¹ swoje podpisy. Esau³ Tucholski pytaj¹co spojrza³ na trуjkк przyjaciу³. - Nie mamy nic przeciwko temu, ze swej strony proszк o taki sam egzemplarz pisma dla nas - odpowiedzia³ Smuga. Wkrуtce wszyscy podpisali oœwiadczenie. Tucholski poda³ pud³o z d³ugimi pistoletami, po czym razem z bosmanem nabili broс. Sztabskapitan sk³oni³ siк przed Tomkiem mуwi¹c: - Panu, jako obra¿onemu, przys³uguje wybуr broni. Tomek uj¹³ rкkojeœж ciк¿kiego pistoletu; po nim to samo uczyni³ Go³osowow. Tucholski odliczy³ kroki, Smuga zaœ ustawi³ przeciwnikуw na wyznaczonych miejscach. - Mo¿emy zaczynaж - rzek³, spojrzeniem dodaj¹c Tomkowi otuchy. Go³osowow niedba³ym ruchem, wolno, uniуs³ ciк¿ki pistolet na wysokoœж g³owy, kieruj¹c lufк ku sufitowi. Tomek mocno zacisn¹³ d³oс na rкkojeœci opuszczonego w dу³ pistoletu i zaj¹³ pozycjк. Bosman uwa¿nie œledzi³ ka¿dy ruch m³odego przyjaciela. Odetchn¹³ z ulg¹ widz¹c zaciкty wyraz jego twarzy. “Dobra nasza, ch³opak wzi¹³ siк w garœж” - pomyœla³. - W ty³ zwrot - zakomenderowa³ Tucholski. - Liczк do trzech, na “gotуw” proszк odwrуciж siк do siebie i... strzelaж. Uprzedzam, ¿e bez wzglкdu na wynik maj¹ panowie prawo oddaж tylko po jednym strzale. Tomek w skupieniu nas³uchiwa³ komendy. - Raz, dwa, trzy... gotуw! Tomek wykona³ szybki jak mgnienie oka obrуt. B³yskawicznym ruchem uniуs³ broс do gуry mierz¹c w pistolet, ktуrym Go³osowow jeszcze os³ania³ swoj¹ g³owк. Nacisn¹³ spust.:. Hukn¹³ strza³! Ob³ok dymu na krуtki moment przes³oni³ Tomkowi przeciwnika. Mimo woli przymkn¹³ powieki i czeka³... - Doktorze! Tomek nie mуg³ zdaж sobie sprawy, kto to krzykn¹³. Otworzy³ oczy. Sztabskapitan s³ania³ siк na nogach. Pochylony do przodu, d³oсmi zakrywa³ twarz. Pistolet le¿a³ u jego stуp. Sekundanci podbiegli do niego razem z lekarzem. Podprowadzili go do kanapy. Tomek zbli¿y³ siк tam akurat wtedy, gdy doktor odsun¹³ d³onie rannego od twarzy. - Narzкdzia i opatrunki - zawo³a³ lekarz. Tomek zblad³ straszliwie. Odwrуci³ siк, by nie patrzeж na zalane krwi¹ usta przeciwnika. Esau³ Tucholski podszed³ do Tomka z pistoletem Go³osowowa. - Cу¿ za osobliwy przypadek - powiedzia³. - Trafi³ pan w zamek pistoletu, ktуry z kolei wybity z oprawy uderzy³ Go³osowowa prosto w usta. - Czy on ¿yje? - zapyta³ Tomek, nie mog¹c zapanowaж nad dr¿eniem g³osu. - O, wyli¿e siк z tego. Tomek usiad³ na uboczu. Po jakimœ czasie bosman, ktуry razem ze Smug¹ pomaga³ doktorowi, przybli¿y³ siк do niego. - Zamek pistoletu wybi³ mu zкby, porani³ usta i jкzyk - informowa³ zafrasowany. - Medyk w³aœnie koсczy rozpoczкte przez ciebie dzie³o. Usuwa po³amane zкby. - Czy nic nie zagra¿a jego ¿yciu? - upewnia³ siк Tomek. - Ano, jego pistolet ocali³ mu ³epetynк, ale nieprкdko bкdzie mуg³ znуw broiж. Rana diabelnie bolesna. Co chwila mdleje. - Dziкki Bogu - szepn¹³ Tomek. - Ej¿e, brachu, czy¿byœ ¿a³owa³ tego... ¿andarma?! Mуwisz, jakbyœ przed chwil¹ nie zamierza³ wyprawiж go na tamten œwiat! - Nie chcia³em go zabiж, mierzy³em w pistolet... - szczerze przyzna³ siк Tomek. - O, do stu zdech³ych rekinуw! A jakby mu siк nic nie sta³o? Do sali wesz³o kilku s³u¿¹cych. Na rкkach wynieœli jкcz¹cego Go³osowowa. Smuga, Naszkin i Tucholski podeszli do Tomka. - Powinszowaж, Go³osowow otrzyma³ bolesn¹ pami¹tkк - mуwi³ zak³opotany Naszkin. - Pole¿y ze dwa, trzy tygodnie. Naznaczy³ go pan na ca³e ¿ycie. - Chcia³em panom udzieliж przyjacielskiej rady - zacz¹³ Tucholski. - Tak czy inaczej pojedynki s¹ zakazane. Na wszelki wypadek dobrze by by³o, aby panowie mo¿liwie szybko opuœcili Nerczyсsk. Jutro sprawa bкdzie g³oœna, zacznie siк œledztwo. Nieobecnych nie mo¿na przes³uchiwaж. Poka¿к jego ekscelencji gubernatorowi oœwiadczenie podpisane przez poszkodowanego i sprawie ukrкci siк ³eb. - Rada s³uszna i dobra - przyzna³ bosman. - Kiedy odchodzi najbli¿szy poci¹g? - Dopiero jutro w po³udnie... - wyjaœni³ Tucholski. - Ka¿к zaraz przygotowaж mуj powуz - zaproponowa³ Naszkin. - Do po³udnia ujad¹ panowie ³adny szmat drogi. Kilka stacji dalej spokojnie wsi¹dziecie do poci¹gu. Wyœwiadczyli mi panowie przys³ugк, przyczyniaj¹c siк do schwytania bandy chunchuzуw. Nie chcia³bym, abyœcie mieli k³opoty. - Bardzo dziкkujemy, natychmiast wracamy do hotelu Klemensowicza - powiedzia³ Smuga. - Najdalej za pу³ godziny bкdziemy gotowi do drogi. - Po¿egnam panуw, pуjdк do goœci, zaintrygowanych zapewne nasz¹ d³ug¹ nieobecnoœci¹ - rzek³ Naszkin. - Taсce, jak zwykle, przeci¹gn¹ siк do rana, a potem wszyscy mog¹ gadaж, ile dusza zapragnie! Go³osowowa sam bкdк troskliwie pielкgnowa³... w moim domu. Tucholski w zastкpstwie gospodarza wyprowadzi³ ich wyjœciem wiod¹cym do ogrodu. W ten sposуb uniknкli niepo¿¹danego obecnie spotkania z innymi goœжmi. Jednak mimo tych ostro¿noœci ktoœ spostrzeg³ wychodz¹cych. Mijali w³aœnie wspania³¹ oran¿eriк, gdy wiotka dziewczкca postaж zabieg³a im drogк. By³a to Natasza. - A co pani tu robi? - zdziwi³ siк esau³ Tucholski. - Nie mog³am nie podziкkowaж panu Wilmowskiemu za tak rycersk¹ obronк - odpar³a. - Ha, wobec tego nie przeszkadzajmy - rozeœmia³ siк esau³, poci¹gaj¹c za sob¹ Smugк i bosmana. Zaledwie zostali sami, Natasza szepnк³a: - Jest pan niezwyk³ym mк¿czyzn¹... Gdyby nie Zbyszek, mog³abym siк w panu zakochaж... Do widzenia! Wspiк³a siк na palce i poca³owa³a Tomka. Zanim zorientowa³ siк co uczyni³a, zniknк³a w drzwiach oran¿erii. Paw³ow Paw³ow z trudem nad¹¿a³ za id¹cymi przed nim bosmanem i Tomkiem. Przyspiesza³ kroku i ocieraj¹c chustk¹ spocon¹ twarz, nieznacznie zerka³ na milcz¹cych towarzyszy. Szczegуlny niepokуj wzbudza³ w nim Brol, ten ros³y, o szerokich barach gorliwy pogromca zwierz¹t. Paw³ow od dawna odczuwa³ obawк przed na pozуr ociк¿a³ymi, dobrodusznymi olbrzymami. Przed kilkunastoma laty w³aœnie taki cz³owiek zwichn¹³ w samym zaraniu jego dobrze zapowiadaj¹c¹ siк karierк w carskiej ochranie Ochrana - tajna policja w carskiej Rosji. i nawet omal nie pozbawi³ go ¿ycia. Sta³o siк to w Warszawie, dok¹d zosta³ wуwczas odkomenderowany z Petersburga w celu wykrywania polskich rewolucjonistуw. Zaledwie przyby³ do Warszawy, nowy zwierzchnik powierzy³ mu do rozwik³ania sprawк potajemnego kolporta¿u nielegalnej prasy rewolucyjnej. Ambitny m³ody agent przyst¹pi³ do pracy z niezwyk³¹ pasj¹. Szczкœcie mu sprzyja³o. W nied³ugim czasie, wiedziony wrodzonym instynktem policyjnym, wykry³ ogniwo rozpowszechniaj¹ce zakazane pisma. Nie chcia³ z nikim dzieliж siк sukcesem, zachowa³ wiкc w tajemnicy wyniki œledztwa i samodzielnie przygotowywa³ pu³apkк, w ktуr¹ mieli wpaœж spiskowcy. Jak zdo³a³ ustaliж, kierownikiem tajnej komуrki kolporta¿u by³ nauczyciel geografii, a jego sta³ym ³¹cznikiem m³ody olbrzym, terminator œlusarski, zatrudniony w warsztatach kolei warszawsko-wiedeсskiej. Agent d³ugo snu³ wokу³ nich sw¹ zdradliw¹ pajкcz¹ sieж. W koсcu wiedzia³ ju¿, w jakie dni i o jakiej porze prasa by³a przynoszona nauczycielowi. Cierpliwoœж agenta zosta³a uwieсczona sukcesem. Uzbrojony w rewolwer przydyba³ obydwуch spiskowcуw w chwili przekazywania pokaŸnej paczki zakazanych pism. Na swoje nieszczкœcie nie wzi¹³ pod uwagк determinacji oraz odwagi m³odych rewolucjonistуw. Ros³y i pozornie ociк¿a³y uczeс œlusarski nieoczekiwanie zwinnym skokiem przypad³ do niego, a nastкpnie b³yskawicznym uderzeniem piкœci w g³owк pozbawi³ przytomnoœci. Wprawdzie Paw³ow w ostatniej chwili nacisn¹³ cyngiel, lecz rewolwer, podbity w gуrк, wypali³ w sufit, nie wyrz¹dzaj¹c nikomu szkody. Traf zrz¹dzi³, ¿e w tym samym domu zamieszkiwa³ pracownik kancelarii genera³-gubernatora Warszawy. Zaalarmowany strza³em, telefonicznie wezwa³ policjк, ktуra znalaz³a og³uszonego agenta ochrany. Obydwaj spiskowcy zd¹¿yli siк ulotniж z kawalerskiego pokoiku wraz z nielegaln¹ pras¹ i broni¹ Pawiowa. Sprawa niefortunnego agenta nabra³a rozg³osu. Jego zwierzchnik, oburzony zatajeniem przed nim wynikуw œledztwa, skorzysta³ z okazji i odes³a³ nielojalnego wspу³pracownika do Rosji, wystawiaj¹c mu jednoczeœnie niepochlebn¹ opiniк. Fakt ten powa¿nie odbi³ siк na dalszej karierze Pawiowa. W kilka miesiкcy pуŸniej przeniesiono go s³u¿bowo do Nerczyсska na Syberii. Mija³y lata... Zdolny w swoim fachu agent otrzyma³ w koсcu tak upragniony awans. Zosta³ przeznaczony do specjalnuch poruczeс przy kancelarii gubernatora. Z czasem zapomnia³ o dawnym niepowodzeniu. Pewnego dnia gubernator poleci³ mu towarzyszyж wyprawie ³owcуw dzikich zwierz¹t, ktуra udawa³a siк do Kraju Nadamurskiego. Paw³ow przyj¹³ rozkaz bez zbytniego entuzjazmu. W dziewiczej tajdze, pe³nej drapie¿nego zwierza, nie by³o bezpiecznie. Ponadto grasowa³y tam bandy bradiagуw i chunchuzуw. Zaledwie jednak pozna³ uczestnikуw wyprawy, zapomnia³ o wszelkich obawach. Nieomylny dot¹d instynkt agenta wzbudzi³ w nim podejrzenie, ¿e poszczegуlni ³owcy nie byli w rzeczywistoœci tymi ludŸmi, za ktуrych pragnкli uchodziж. Tote¿ dzieс po dniu obserwowa³ ich coraz uwa¿niej... Masywny i rubaszny Niemiec Brol oraz Anglik Brown szczegуlnie wywo³ywali w jego umyœle jakieœ mgliste wspomnienia. Sposуb poruszania siк Brola bardziej przypomina³ chуd marynarza ni¿ ³owcy zwierz¹t. Jak na Niemca zbyt czкsto wyrywa³y mu siк polskie s³owa, ktуre wymawia³ tak charakterystyczn¹ gwar¹ nadwiœlaсsk¹. Opanowany i ma³omуwny Anglik Brown otacza³ m³odego uczestnika wyprawy, Tomasza Wilmowskiego, niemal ojcowsk¹ troskliwoœci¹. Indus Udad¿alaka, nawet w cywilnym ubraniu, sprawia³ wra¿enie s³u¿bistego ¿o³nierza. Kierownik wyprawy, Smuga, trzyma³ swych podw³adnych ¿elazn¹ rкk¹. Jego zimne, jakby ostrzegawcze spojrzenia, zamyka³y usta nawet gadatliwemu Brolowi. Po kilku tygodniach sta³ego obcowania z tajemniczymi ³owcami Paw³ow nabra³ przekonania, ¿e chwytanie dzikich zwierz¹t nie jest jedynym celem w³уczenia siк po tajdze. Przez ca³y czas bezskutecznie wysila³ umys³, by odgadn¹ж prawdк, a¿ w koсcu dziwny przypadek nasun¹³ mu konkretne podejrzenie. Sta³o siк to wtedy, gdy Udad¿alaka przyby³ do obozu z wiadomoœci¹, ¿e podczas polowania na irbisa na drugim brzegu Amuru ma³¹ ekspedycjк napad³a banda chunchuzуw. Gdy tylko Paw³ow us³ysza³, ¿e trzech cz³onkуw wyprawy uda³o siк do Nerczyсska do szpitala, natychmiast sobie przypomnia³ pewn¹ sprawк, ktуr¹ prowadzi³ w tamtym mieœcie. Mianowicie przechwyci³ list pisany przez polskiego zes³aсca do kogoœ przebywaj¹cego w Anglii, w ktуrym prosi³ o pomoc w zorganizowaniu ucieczki z Syberii. Jeœli go pamiкж nie zwodzi³a, odbiorc¹ listu mia³ byж w³aœnie ktoœ o nazwisku Wilmowski. Zaledwie myœl ta zakie³kowa³a mu w g³owie, uchwyci³ siк jej kurczowo, albowiem nazwisko m³odego ³owcy od dawna wydawa³o mu siк dziwnie znajome. Paw³ow nie traci³ czasu. Korzystaj¹c z okazji, natychmiast wys³a³ list do swego przyjaciela, sztabskapitana ¿andarmerii w Nerczyсsku, ktуry mуg³ dostarczyж koniecznych informacji. Paw³ow w wielkim napiкciu oczekiwa³ wiadomoœci od Go³osowowa. Wykrycie tak niebezpiecznego dla paсstwa spisku na pewno otworzy³oby mu drogк do dalszej kariery. Jaki¿ by³by to wspania³y odwet za warszawsk¹ klкskк! Minк³o kilka dni, a Go³osowow wci¹¿ nie nadsy³a³ tak niecierpliwie przez Pawiowa oczekiwanych wiadomoœci. Agent ju¿ zacz¹³ przemyœliwaж, kogo by wys³aж z drugim ponaglaj¹cym listem, gdy naraz Smuga, bosman i Tomek powrуcili z Nerczyсska do obozu. Paw³ow wprost po¿era³ ich wzrokiem. Przecie¿ jeœli jego podejrzenia mia³y okazaж siк s³uszne, to ryzykowny wypad do Nerczyсska nie mуg³ przynieœж pozytywnych wynikуw. Podejrzany o zamiar ucieczki zes³aniec, w³aœnie na jego wniosek, zosta³ parк miesiкcy temu przetransportowany do Jakucji. Ku swemu niezadowoleniu Paw³ow nie mуg³ dopatrzyж siк w twarzach trzech œmia³kуw wyrazu jakiejkolwiek konsternacji. Byli trochк znu¿eni forsown¹ jazd¹, lecz serdecznie witali wszystkich, a bosman i Tomek niemal przeœcigali siк w opowiadaniu mand¿urskich przygуd. Dopiero gdy zasiedli do posi³ku, Smuga stukn¹³ siк d³oni¹ w czo³o i lakonicznie oznajmi³: - Do licha, zapomnia³em o czymœ! Panie Paw³ow, oficer ¿andarmerii w Nerczyсsku prosi³ mnie o przekazanie panu pewnej wiadomoœci. Otу¿ jutro ma pan oczekiwaж na przystani zaopatruj¹cej statki w opa³ na umyœlnego pos³aсca, ktуry tam przybкdzie. Nastкpnego ranka Paw³ow zerwa³ siк z pos³ania ju¿ o œwiecie. Trawiony ciekawoœci¹ nawet nie zaoponowa³, gdy Smuga poleci³ bosmanowi towarzyszyж mu dla bezpieczeсstwa w drodze przez tajgк do przystani. Tego jednak dnia nie doczekali siк przybycia pos³aсca od Go³osowowa. Dwa statki kolejno przybija³y do brzegu, by uzupe³niж zapas drzewa, lecz nikt z pasa¿erуw nie opuœci³ pok³adu. Bosman pufale poklepywa³ po ramieniu zaaferowanego Paw³owa, pocieszaj¹c go, ¿e pos³aniec na pewno zjawi siк nazajutrz. Paw³ow spкdzi³ bezsennie noc w sza³asie chiсskich kulisуw. Bosman zaœ zagadywa³ do niego co chwila i nie oddala³ siк ani na krok. Na umorzenie frasunku wci¹¿ podsuwa³ mu sw¹ ulubion¹ jamajkк. Nasta³ ranek. Znуw statek zawin¹³ do przystani i po nabraniu drzewa pop³yn¹³ dalej. Pos³aсca na nim nie by³o. Nagle oko³o po³udnia przyby³ Tomek z wiadomoœci¹, ¿e dwie godziny temu do obozu przyjecha³ konny goniec z listem do Paw³owa od sztabskapitana Go³osowowa i czeka tam na niego. Natychmiast wyruszyli w powrotn¹ drogк. Szybkim krokiem szli teraz przez tajgк, a Paw³ow wci¹¿ gubi³ siк w domys³ach, jak¹ to wiadomoœж przywiуz³ mu pos³aniec Go³osowowa. Nie mуg³ tylko zrozumieж, dlaczego omin¹³ przystaс, ktуra le¿a³a przy szlaku wiod¹cym w kierunku obozu. Dlaczego rozmowny i przyjacielski jeszcze przed godzin¹ olbrzymi Brol zamilk³ nagle i id¹c z Tomkiem na przedzie, tylko przez ramiк od czasu do czasu obrzuca³ go drwi¹cymi spojrzeniami? Jakieœ z³e przeczucia zaczyna³y ogarniaж Rosjanina. To potк¿ne Niemczysko coraz bardziej zdawa³o mu siк znajome. Gdzie i kiedy on ju¿ go spotka³? Wreszcie doszli na skraj znajomej nadrzecznej polany. Paw³ow stan¹³ jak wryty. Obozowisko zniknк³o. Nie by³o namiotуw, wozуw, klatek ze zwierzкtami ani Goldуw. Przy kilku objuczonych i przygotowanych do jazdy wierzchem koniach krz¹tali siк tylko Smuga i Brown. Bezgraniczne zdumienie agenta wkrуtce przerodzi³o siк w niepohamowan¹ wœciek³oœж. Na chwilк zapomnia³ o przezornoœci. Podbieg³ do Smugi i krzykn¹³: - Gdzie jest pos³aniec? Co to wszystko znaczy?! Zaraz zdaж mi sprawк, bo... Praw¹ d³oni¹ siкgn¹³ do kieszeni po rewolwer. Smuga nie wykona³ najmniejszego ruchu, tylko g³ow¹ wskaza³ Paw³owa komuœ stoj¹cemu za jego plecami. Agent mimo wzburzenia spostrzeg³ ten niemy rozkaz. Uskoczy³ w bok, wyszarpuj¹c broс z kieszeni. By³ jednak zbyt powolny, bosman bowiem, zwinnie niczym kot, przypad³ do niego i potк¿ny ku³ak wzniуs³ siк nad jego g³ow¹. Paw³ow uchyli³ siк, piкœж trafi³a go w ramiк, wytr¹caj¹c z d³oni broс. - Dosyж, zostaw go! - krуtko rzuci³ Smuga. Marynarz nog¹ odtr¹ci³ rewolwer. Tymczasem Paw³ow skulony cofa³ siк krok za krokiem, nie mog¹c oderwaж wzroku od olbrzyma. Teraz ju¿ wiedzia³, dlaczego jego twarz wydawa³a mu siк tak dziwnie znajoma! Ten drapie¿ny, b³yskawiczny skok i piкœж jak ukuta z ¿elaza pomog³y mu rozpoznaж w domniemanym Niemcu dawnego terminatora œlusarskiego z Warszawy, ktуry ju¿ raz w podobnej sytuacji stan¹³ na jego drodze. Jeœli to on znalaz³ siк tutaj w tajdze pod przybranym nazwiskiem, to Anglik Brown, tak doskonale znaj¹cy geografiк, na pewno by³ owym nauczycielem, kierownikiem komуrki kolportuj¹cej nielegalne pisma... Jakby w nag³ym olœnieniu Paw³ow spojrza³ na Wilmowskiego, potem na bosmana i nareszcie rozpozna³ swych starych wrogуw. Teraz wszak¿e by³ ju¿ na tyle doœwiadczonym agentem tajnej policji, ¿e poj¹³ œmiertelne niebezpieczeсstwo, w jakim siк znalaz³. Je¿eli oni rуwnie¿ go poznaj¹, zginie niezawodnie! Opanowa³ wzburzenie. Wymuszony uœmiech pojawi³ siк na jego twarzy. Przecie¿ od tamtych wydarzeс w Warszawie up³ynк³o kilkanaœcie lat. Wszyscy zmienili siк przez ten czas. On sam, tylko dziкki zbiegowi okolicznoœci, rozpozna³ spiskowcуw dopiero teraz, mimo ¿e wуwczas œledzi³ ich przez parк tygodni. Ma³o by³o prawdopodobne, aby oni przypomnieli sobie jego twarz, widzian¹ wtedy zaledwie przez kilka chwil. Paw³ow, by zyskaж na czasie, pociera³ bol¹ce ramiк i uœmiecha³ siк wymuszenie. Nieznacznie obserwuj¹c przeciwnikуw, dostrzeg³ wyraz ulgi na twarzy domniemanego geografa. “No, nie jest tak Ÿle! - pomyœla³. - Ten jest zadowolony, ¿e jeszcze ¿yjк, a wiкc nie maj¹ zamiaru zaraz mnie zabiж”. Podczas d³ugich ³owуw w tajdze Paw³ow doskonale podpatrzy³ usposobienia i charaktery uczestnikуw wyprawy. Od Smugi i dawnego terminatora nie mуg³ spodziewaж siк pob³a¿ania, natomiast pozostali dwaj zawsze unikali gwa³tu. W nich te¿ obecnie pok³ada³ Paw³ow ca³¹ swoj¹ nadziejк. - Gdzie wreszcie jest pos³aniec sztabskapitana? - ponowi³ pytanie ju¿ tylko trochк karc¹cym tonem. Smuga przez ca³y czas obserwowa³ go bacznie. Widz¹c nag³¹ zmianк w zachowaniu, przyst¹pi³ do niego i rzek³: - Najlepiej zagrajmy w otwarte karty, panie Paw³ow. To chyba wiele panu wyjaœni! Paw³ow poblad³ ujrzawszy w rкku Smugi swуj list pisany do Go³osowowa. A wiкc jednak nie myli³ siк! Oni naprawdк przybyli na Syberiк z zamiarem uprowadzenia tamtego zes³aсca! Poniewa¿ nie znaleŸli go w Nerczyсsku, teraz zapewne chc¹ przekraœж siк do A³danu. Dlatego zlikwidowali obуz, ktуry by³by im jedynie zawad¹, dlatego te¿ pozbyli siк Goldуw. Ciк¿kie westchnienie wyrwa³o siк z piersi agenta. Za wszelk¹ cenк musia³ zyskaж na czasie. Ka¿de nieopatrzne s³owo mog³o œci¹gn¹ж na niego œmierж, natomiast gdyby uda³o mu siк wyrwaж z r¹k spiskowcуw, zap³aci³by im jednym zamachem za swoje niepowodzenie w Warszawie i tutaj! Smuga, jakby czyta³ w jego myœli, rozkaza³: - Brol, oprу¿nij kieszenie pana Paw³owa! - Nie macie prawa, to gwa³t na osobie urzкdowej - zaprotestowa³ agent. - Ciк¿ko za to odpowiecie przed w³adzami! - Lepiej mуdl siк pan, panie Paw³ow, ¿ebym nie straci³ cierpliwoœci - powiedzia³ bosman. - Gwi¿d¿к na twoje w³adze! Gdyby to ode mnie zale¿a³o, ju¿ byœ gni³ w ziemi! Bezceremonialnie zacz¹³ rewidowaж agenta. Zabra³ mu scyzoryk, notes, o³уwek, drugi rewolwer i dokumenty. Smuga bardzo uwa¿nie przejrza³ dokumenty, po czym poda³ je Wilmowskiemu mуwi¹c: - Zapamiкtaj to sobie dobrze, panie Paw³ow: od tej chwili pan Brown jest agentem do specjalnych poruczeс przy kancelarii gubernatora. Zast¹pi ciк godnie, mo¿esz siк nie obawiaж. - Nie zapominajcie, ¿e znajdujecie siк w g³кbi Syberii nale¿¹cej do cara rosyjskiego - odpar³ Paw³ow nie mog¹c opanowaж gniewu. - Mo¿ecie jeszcze gorzko ¿a³owaж swego postкpku. - Nie groŸ - zgromi³ go Smuga. - Zlecam panu Brolowi opiekк nad tob¹. Za najmniejsz¹ prуbк ucieczki lub zdradzenia nas otrzymasz pchniкcie no¿em. Zapewniam ciк, ¿e panu Brolowi nie zadr¿y rкka i niezawodnie trafi prosto w serce! W kraju Jakutуw Gromadka jeŸdŸcуw cichaczem przemyka³a siк przez pagуrkowat¹ dziewicz¹ tajgк. Za pomoc¹ kompasu Smuga i Wilmowski wiedli j¹ ukosem od Amuru na pу³nocny zachуd ku rzece Urkan, prawemu dop³ywowi Zei. W ten sposуb omijali le¿¹c¹ oko³o sto kilometrуw na po³udniowy zachуd stacjк kolejow¹ Newer Newer b¹dŸ Bolszoj Newer. , sk¹d wprost na pу³noc wybiega³ stary trakt do A³danu, prowadz¹cy stamt¹d dalej a¿ do Jakucka, stolicy kraju Jakutуw. Wed³ug planu Smugi, wyprawa powinna dotrzeж do szlaku w okolicy zachodniego podnу¿a gуr Tukuringra Tukuringra - gуry o rozci¹g³oœci rуwnole¿nikowej w paœmie Jukan-Tukuring-ra-D¿agdy na obszarze Amursko-Nadmorskim, w odleg³oœci ok. 200 km na po³udnie od Gуr Stanowych, tworz¹cych pasmo w Syberii Wschodniej od pomocnej czкœci Gуr Jab³onowych po wybrze¿e Morza Ochockiego. Najwy¿szym szczytem Gуr Stanowych jest Go³ecz Skalisty (2412 m n.p.m.) . By³aby to po³owa drogi od stacji Newer do Gуr Stanowych, za ktуrymi znajdowa³ siк P³askowy¿ A³daсski, obramowany na pу³nocy gуrnym biegiem rzeki A³dan, na zachodzie rzek¹ Olekma, a na wschodzie Uczurem. Od Gуr Stanowych do miasta A³dan dzieli³oby ich jeszcze tylko oko³o dwustu osiemdziesiкciu kilometrуw. Oczywiœcie uczestnicy wyprawy zdawali sobie sprawк, ¿e jest to droga uci¹¿liwa, pe³na wielu nieoczekiwanych niebezpieczeсstw. Od chwili wziкcia Paw³owa do niewoli ka¿de zetkniкcie siк z oficjalnymi w³adzami cywilnymi b¹dŸ wojskowymi mog³o groziж uwiкzieniem. Legalna dot¹d wyprawa ³owiecka przemieni³a siк w grupк dywersyjn¹, ktуrej dzia³alnoœж wymierzona by³a przeciwko ustrojowi carskiego paсstwa. Tote¿ szczegуlnie Smuga i bosman czкsto mierzyli Paw³owa zasкpionym wzrokiem. Z jego powodu nast¹pi³o przedwczesne zdemaskowanie skrzкtnie ukrywanego celu wyprawy, co wed³ug pierwotnego planu mog³o ewentualnie nast¹piж dopiero po uprowadzeniu zes³aсca. Mimo to Wilmowski kategorycznie sprzeciwi³ siк zabiciu agenta. Podczas burzliwej narady uratowa³ mu ¿ycie, oœwiadczaj¹c, i¿ zg³adzenie Pawiowa uniemo¿liwi mu dalsz¹ przyjaŸс z nimi. Pod takim naciskiem Smuga i bosman musieli ust¹piж. Tomek z mocno bij¹cym sercem w milczeniu s³ucha³ ¿arliwej obrony wroga. Od chwili opuszczenia Nerczyсska sama myœl o koniecznoœci zabicia Pawiowa napawa³a go zgroz¹. Nie odwa¿y³ siк jednak przeciwstawiaж starszym, bardziej doœwiadczonym przyjacio³om, ktуrzy ponosili odpowiedzialnoœж za pomyœlny przebieg wyprawy. Wilmowski wszak¿e nie zwa¿a³ na nic, ocali³ Pawiowa, bo tak nakazywa³a mu prawoœж i szlachetnoœж. Tomek z uwielbieniem wpatrywa³ siк w ojca i odetchn¹³ z ulg¹, gdy obydwaj przyjaciele podporz¹dkowali siк jego woli. Oszczкdzenie Pawiowa jeszcze bardziej powik³a³o niebezpieczn¹ sytuacjк uczestnikуw wyprawy. Wed³ug dawnego planu zamierzali przewieŸж zes³aсca w klatce, przebranego za tygrysa, do W³adywostoku i tam razem z nim wsi¹œж na statek. W obecnej sytuacji sta³o siк to zupe³nie niemo¿liwe. Wyst¹pili przeciw prawu i tym samym zamknкli sobie wstкp do jakiegokolwiek du¿ego miasta portowego, roj¹cego siк od policji i wojska. O nieoczekiwanym pokrzy¿owaniu uprzednich planуw nale¿a³o jak najszybciej powiadomiж przebywaj¹cego na statku Pandita Davasarmana. Tote¿ Smuga wyprawi³ Pawiowa z obozu pod pretekstem, ¿e na przystani ma oczekiwaж pos³aсca od Go³osowowa i podczas jego nieobecnoœci poczyni³ niezbкdne przygotowania. Przede wszystkim czкœж niepotrzebnego ju¿ sprzкtu obozowego, jak wozy, klatki ze zwierzкtami, a tak¿e Udad¿alakк oraz Goldуw za³adowa³ na statek p³yn¹cy w dу³ Amuru od Chabarowska. Tam Udad¿alaka mia³ rozstaж siк z tropicielami i dalej pojechaж poci¹giem do Kraju Ussuryjskiego. Instrukcje przes³ane przez Udad¿alakк dla Pandita Davasarmana zaleca³y mu spieszne opuszczenie W³adywostoku. Smuga doradza³ kilkusetkilometrowy rejs do japoсskiego portu Otaru na zachodnim wybrze¿u wyspy Hokkaido Hokkaido, dawniej zwana Jezo - jedna z czterech wielkich wysp japoсskich po³o¿ona najbardziej na pу³nocy, oddzielona od Kraju Ussuryjskiego Morzem Japoсskim. Przewa¿nie gуrzysta, w wiкkszoœci poros³a lasami iglastymi i liœciastymi wyspa posiada wкgiel, ropк naftow¹, rudy ¿elaza i innych metali oraz stocznie. Na wyspie tej, na polecenie Rosyjskiego Towarzystwa Geograficznego, Wac³aw Sieroszewski prowadzi³ w latach 1902-3 badania nad ¿yciem zamieszkuj¹cych tam Ajnуw. , sk¹d po dwуch miesi¹cach od chwili opuszczenia obozu nad Amurem przez Udad¿alakк, powinien wyruszyж w kierunku zatoki Tierniej na wybrze¿u Kraju Ussuryjskiego. Tam bowiem Smuga zamierza³ doprowadziж wyprawк po uwolnieniu zes³aсca. W myœl dalszej instrukcji Davasarman powinien w ustalone dni dwa razy w tygodniu przybli¿aж siк w nocy do brzegu, wygaszaj¹c œwiat³a na statku. Znaki ogniowe nadawane z l¹du sposobem indiaсskim mia³y oznaczaж, ¿e ³уdŸ ze statku mo¿e przybyж po cz³onkуw wyprawy. Ca³y plan uprowadzenia zes³aсca, szczegу³owo opracowany przez Smugк, wymaga³ od wszystkich cz³onkуw wyprawy jak najdok³adniejszego wykonania. Ekspedycja operuj¹ca na l¹dzie musia³a œciœle wspу³dzia³aж z Davasarmanem czuwaj¹cym na statku na morzu. Najmniejsze niedopatrzenie mog³o spowodowaж nieobliczalne w skutkach nastкpstwa, tote¿ Smuga, zmuszony przez Wilmowskiego do trzymania Pawiowa w niewoli, nakaza³ bosmanowi strzec go jak oka w g³owie. Paw³ow tymczasem, upewniwszy siк, ¿e ¿yciu jego nic na razie nie zagra¿a, udawa³ przestraszonego i potulnego. Wiedzia³, dok¹d d¹¿y wyprawa. Mia³ wiкc kilka tygodni czasu, by przy nadarzaj¹cej siк okazji pomyœleж o odwecie. Teraz dopiero mуg³ w pe³ni oceniж olbrzymie doœwiadczenie podrу¿nicze spiskowcуw, jak w myœlach nazywa³ uczestnikуw wyprawy. W obcym kraju, pos³uguj¹c siк jedynie niezbyt dok³adn¹ map¹ i kompasem, szybko zd¹¿ali ku celowi, unikaj¹c osiedli. Oszczкdzali koni, zapasуw ¿ywnoœci, zacierali œlady po wieczornych biwakach, wykorzystywali leœne mokrad³a i grunt o skalistym pod³o¿u, by myliж tropy. Wyprawa przesz³a w brуd rzekк Urkan, po czym, posuwaj¹c siк wokу³ podnу¿a gуr Tukaringra, ominк³a le¿¹ce na po³udniu przy szlaku dwie osady. Po ponownej przeprawie przez zakole Urkanu Smuga wyprowadzi³ kawalkadк na stary szlak. Wierzchowce ponaglone ruszy³y z kopyta. Teraz w ci¹gu jednego dnia przebyli d³ugi odcinek drogi, zaledwie czterokrotnie napotykaj¹c ma³e karawany krajowcуw. Smuga nie obawia³ siк takich przygodnych spotkaс z ludnoœci¹ tubylcz¹. W tych okolicach Syberii Wschodniej, rozci¹gaj¹cej siк z zachodu na wschуd na przestrzeni trzech tysiкcy kilometrуw, a z po³udnia na pу³noc mierz¹cej ponad dwa tysi¹ce piкжset kilometrуw Syberia Wschodnia zajmuje olbrzymie terytorium od dzia³u wodnego Obu i Jeniseju na zachodzie, a¿ do grzbietуw gуrskich wzd³u¿ Oceanu Spokojnego na wschodzie; na po³udniu granica jej przebiega wzd³u¿ paсstwowej granicy ZSRR z Mongolsk¹ Republik¹ Ludow¹ i Mand¿uri¹, a na pу³nocy dotyka Morza Arktycznego. , doœж rzadko spotyka³o siк znienawidzonych przez krajowcуw przedstawicieli carskiej administracji. Uczestnicy wyprawy, ubrani w pу³ko¿uszki baranie, futrzane czapki oraz w buty filcowe, nie zwracali na siebie zbytnio uwagi, w razie koniecznoœci Wilmowski, pos³uguj¹c siк dokumentami Pawiowa, mуg³ udawaж agenta do specjalnych poruczeс gubernatorskich. Tu¿ przed wieczorem podrу¿nicy dostrzegli na horyzoncie dymy unosz¹ce siк z kominуw. By³o to ju¿ ostatnie osiedle na szlaku przed Gуrami Stanowymi. Wkrуtce te¿ Smuga sprowadzi³ wyprawк z traktu. Zanim zapad³a noc, roz³o¿yli siк obozem w ³кgowym lasku topolowym nad brzegiem jednego z dop³ywуw Zei. Tutaj rуwnie¿ popasali przez ca³y dzieс nastкpny. Konie musia³y wypocz¹ж przed forsown¹ przepraw¹ przez Gуry Stanowe, ktуre mieli przejœж pomiкdzy Ÿrуd³ami rzek A³dan i Gonam, wyp³ywaj¹cymi z tego ³aсcucha gуrskiego. Nastкpne dni by³y bardzo nu¿¹ce tak dla jeŸdŸcуw, jak i wierzchowcуw. Szlak wspina³ siк na kamieniste gуrskie zbocza, to opada³ po osypiskach w dzikie w¹wozy, wiуd³ przez wartkie strumienie po chybotliwych balach b¹dŸ zmusza³ do przeprawy przez usiane g³azami brody. Smuga teraz wci¹¿ ponagla³ wszystkich do poœpiechu. Mia³ nadziejк, ¿e w Jakucji uda siк im wymieniж zmкczone wierzchowce lub nabyж inne. Przecie¿ Jakuci, szczegуlnie osiadli wzd³u¿ wкdrownego szlaku, oprуcz byd³a rogatego i owiec hodowali konie, znane z odpornoœci na trudy. Bosman, ktуry nie lubi³ gуrskich wкdrуwek, jak zwykle utyskiwa³ na wyboistym, trudnym szlaku. Nie odchodz¹c ani na krok od Paw³owa, nie mуg³ swobodnie rozmawiaж z Tomkiem ani przekomarzaж siк z nim. Tote¿ odetchn¹³ z niezmiern¹ ulg¹, gdy w koсcu ujrzeli przed sob¹ rozleg³¹ panoramк P³askowy¿u A³daсskiego. Wilmowski powstrzyma³ wierzchowca, a w œlad za nim uczynili to inni. Oto przybyli do wrуt Wschodniej Syberii, ma³o wуwczas znanej i w wiкkszoœci bezludnej, tajemniczej krainy. By³a ona prawdziwym krуlestwem tajgi i najsro¿szej na œwiecie zimy. Gdyby cz³owiek mуg³ lotem ptaka wznieœж siк wysoko ponad ni¹, ujrza³by w pe³ni krуtkiego tutaj lata bezkresny leœny kobierzec ciemnej zieleni, okolony na po³udniowym kraсcu ¿у³tozielonym pasem stepуw, œciel¹cych siк przewa¿nie na zboczach gуr, a na pу³nocnych rubie¿ach oddzielony od Oceanu Lodowatego oko³o trzystukilometrow¹ brudno-zielon¹ tundr¹. Wœrуd tego leœnego oceanu, niby l¹dy i potк¿ne wyspy, wznosi³y siк grzbiety pasm gуrskich, pokryte rdzawego koloru porostami i blado¿у³tym chrobotkiem reniferowym b¹dŸ te¿ zupe³nie nagie: czarne, szare, ¿у³te i czerwone ska³y. D³ugie niebieskie wstкgi szeroko rozga³кzionych rzek i na wy¿ynach po³yskuj¹ce niezliczone jeziora urozmaica³y krajobraz. Podczas zimy rozleg³a kraina jakby zapada³a w letarg. Ju¿ we wrzeœniu ziemia zaczyna³a stygn¹ж i podmarzaж; w paŸdzierniku przyobleka³a siк w zimowy bia³y ko¿uch œniegu. Wszystkie rzeki i jeziora pokrywa³y siк lodem. Noce stawa³y siк coraz d³u¿sze. ¯yciodajne s³oсce na krуtko tylko rozœwietla³o bezmierne przestrzenie. Gdy zachodzi³o, znika³y ptaki, wszelki zwierz kry³ siк w norach. Nawet wiatry cich³y, gdy ca³e ¿ycie zamiera³o w okowach srogiej zimy. Tylko od czasu do czasu s³ychaж by³o w tajdze trzask drzew pкkaj¹cych od mrozu. Gdyby istnia³ Demon Zimy, to chyba tк w³aœnie krainк obra³by za krуlestwo. Bo tutaj zima w³aœciwie nigdy siк nie koсczy³a. Jedynie od kwietnia do sierpnia cofa³a siк podstкpnie w g³¹b skutej wiecznym mrozem ziemi, przyczaja³a siк na szczytach Gуr Sajaсskich, Wierchojaсskich i Czerskiego Jan Czerski - polski badacz Syberii Wschodniej. Urodzony w 1845 r. w guberni witebskiej. W wieku lat 17 zosta³ zes³any po powstaniu styczniowym 1863 r. na Syberiк, gdzie wcielono go przymusowo do oddzia³u wojskowego stacjonuj¹cego w Omsku. Zwolniony ze s³u¿by w roku 1869, studiowa³ w Omsku anatomiк porуwnawcz¹, a potem osiad³ w Irkucku i poœwieci³ siк badaniom geologii i geografii Wschodniej Syberii. Podczas szeregu wypraw prowadzi³ badania w Kraju Zabajkalskim, w Gуrach Sajaсskich oraz na dalekiej pу³nocy w Gуrach Wierchojaсskich, w dorzeczu Indygirki i Ko³ymy. Po uwolnieniu z zes³ania przez 5 lat przebywa³ w Petersburgu, pracuj¹c w Akademii Nauk. Latem 1891 r. Czerski z ¿on¹ i 12-letnim synem wyruszy³ z Irkucka konno do Wierchnie-Ko³ymska poprzez ³aсcuchy Gуr Wierchojaсskich i grzbiety rуwnoleg³ych do nich gуr, ktуre pуŸniej nazwano Gуrami Czerskiego. Spкdzona w niedostatku zima w Wierchnie-Ko³ymsku mocno os³abi³a stan zdrowia Czerskiego. Mimo to wyp³yn¹³ statkiem w dalsz¹ drogк. Zmar³ w 1892 r. nad Ko³ym¹ i zosta³ pochowany przy ujœciu rzeki Omo³on. Przed œmierci¹ zobowi¹za³ ¿onк do prowadzenia wyprawy do Ni¿nie-Ko³ymska. Czerski jest autorem wielu cennych prac badawczych. Oprуcz masywu gуrskiego w pуmocno-wschodniej Syberii nazwк Gуry Czerskiego nadano jednemu z pasm gуrskich Zabajkala, rуwnoleg³emu do rzeki Ingoda i dalej na wschуd do Czyty. , gdzie nawet latem bieli³y siк czapy nigdy nie topniej¹cego œniegu. Nieraz te¿, nawet w lecie po upalnym dniu, ziemiк pokrywa³ w nocy bia³y szron b¹dŸ szala³y gradowe nawa³nice. Tutaj w³aœnie, we Wschodniej Syberii, w Kotlinie Ojmiakoсskiej, pomiкdzy wschodnim kraсcem ³aсcucha Gуr Wierchojaсskich a Gуrami Czerskiego, znajdowa³ siк biegun zimna Biegun zimna - miejsce na Ziemi, w ktуrym temperatura powietrza jest najni¿sza. Do niedawna za biegun zimna na pу³kuli pу³nocnej uwa¿ano okolice Wierchojaсska, gdzie temperatura spada do -60°C, lecz pуŸniej badania ustali³y, ¿e biegun zimna znajduje siк nieco dalej na pу³nocy, w Kotlinie Ojmiakoсskiej, gdzie zanotowano przesz³o -70° C. Na pу³kuli po³udniowej biegun zimna le¿y na Antarktydzie. Zanotowano tam -83°C. pу³kuli pу³nocnej. Smuga z uwag¹ przys³uchiwa³ siк wyjaœnieniom Wilmowskiego na temat geograficznego po³o¿enia kraju i panuj¹cych tam warunkуw atmosferycznych. Zbli¿a³a siк po³owa sierpnia. Przelotne deszcze oznacza³y, ¿e krуtka w tych okolicach jesieс jest ju¿ za pasem i najdalej za cztery lub piкж tygodni nastanie trwaj¹ca oko³o siedmiu miesiкcy surowa, sucha zima. Spogl¹daj¹c ze wzniesienia, Smuga wypatrzy³ u stуp gуr rozleg³¹ dolinк. Kilka pasemek dymu wolno p³yn¹cego ku niebu wskazywa³o na bliskoœж sadyb ludzkich. - W drogк! - zawo³a³, uderzaj¹c arkanem wierzchowca. Ruszyli w dу³ zbocza wprost do widocznej jak na d³oni doliny. Smuga jad¹cy obok Wilmowskiego po cichu dzieli³ siк z nim uwagami. By³ ju¿ najwy¿szy czas na wymianк koni zmкczonych d³ug¹ drog¹. Wed³ug przypuszczeс Smugi, przed nimi mog³o znajdowaж siк letnie osiedle jakuckie. Spotkanie z krajowcami w tej bezludnej okolicy nie mog³o mieж niebezpiecznych nastкpstw dla wyprawy. Nie by³o rуwnie¿ podstaw od obaw, ¿e ktokolwiek mo¿e tutaj rozpoznaж Pawiowa. Jego urzкdowa dzia³alnoœж ogranicza³a siк tylko do po³udniowej czкœci Syberii, miкdzy Irkuckiem i Chabarowskiem. Po uzgodnieniu z Wilmowskim, jak¹ taktykк nale¿y zastosowaж przy spotkaniu z krajowcami, Smuga wysun¹³ siк na czo³o kawalkady. W gardzieli kotliny sta³o kilka malowniczych, bia³osrebrnych uras, w jakich pasterze jakuccy zazwyczaj mieszkali w lecie przy swoich stadach. Urasa od najdawniejszych czasуw stanowi³a rodzim¹ formк jakuckiego domku. Budowano j¹ z cienkich, d³ugich ¿erdzi ustawionych w kszta³cie ostros³upa i obk³adano na zewn¹trz bia³¹ kor¹ brzozow¹. Jednakowej wielkoœci p³aty kory uk³adano jak dachуwki i starannie zszywano w³osiem. Urasa nie posiada³a okien; niedu¿y otwуr drzwiowy zakrywano bydlкc¹ lub koсsk¹ skуr¹. Nieco œwiat³a przenika³o do wnкtrza budowli jedynie przez dymnik w daszku. Urasy, kszta³tem swoim, jak i pokryciem z bia³osrebrnej kory o piкknych, misternych, naturalnych deseniach, przywiod³y Tomkowi na myœl indiaсskie tipi. Nie mia³ jednak czasu na podziwianie ich przyjemnych dla oka kszta³tуw, kilku mк¿czyzn bowiem ju¿ zbli¿a³o siк ku nim. Byli to Jakuci. £atwo mo¿na by³o ich rozpoznaж po bardzo œniadej cerze, zbli¿onej do barwy mosi¹dzu, oraz po oczach mniej skoœnych ni¿ u Mongo³уw i Tunguzуw. Ich twarze, pozbawione zarostu, o¿ywiaj¹ce siк jedynie w przystкpie wielkiego wzruszenia lub gniewu, sprawia³y wra¿enie wykutych z kamienia. Niektуrzy mieli na g³owach sukienne czapki, inni zaœ przytrzymywali swe twarde, czarne w³osy kolorowymi chustkami b¹dŸ te¿ po prostu przewi¹zywanymi przez czo³o rzemykami. Ubranie ich sk³ada³o siк z welwetowych sonуw, to jest rodzaju kaftana siкgaj¹cego kolan i podbitego sukienn¹ podszewk¹, oraz na³o¿onych na nogi d³ugich sztylp, zwanych suturuo. Starsi nosili wokу³ talii skуrzane pasy, za ktуrymi tkwi³y zatkniкte: z lewej strony nу¿ w pochwie, a z prawej krzesiwo i woreczek z hubk¹. Zza miкkkich cholew ostronosych butуw z koсskiej skуry wystawa³a fajeczka i kapciuch na tytoс. Jak siк pуŸniej Tomek przekona³, Jakuci pod sony zak³adali na go³e cia³o koszule i krуtkie, obcis³e spodenki skуrzane, zwane syali. Do ich nogawek, posiadaj¹cych na koсcu metalowe kу³ka, przymocowywali sztylpy. Owych syali nie zdejmowali nawet na noc do spania. Jakuci otoczyli podrу¿nikуw pу³kolem. Smuga zsiad³ z konia, po czym pozdrowi³ ich w jкzyku rosyjskim. - Witajcie! - odpar³ ³aman¹ ruszczyzn¹ jeden z Jakutуw. - Czy jesteœcie Nucza? Smuga nie zrozumia³ pytania, albowiem mianem Nucza Nucza pochodzi od tunguskiego ³ucza, czyli straszyd³o. Jakuci okreœlali bia³ych ludzi z po³udnia, w potocznej zaœ mowie Rosjan. Tote¿ pytaj¹co spojrza³ na Wilmowskiego. Ten jednak rуwnie¿ nie mуg³ odgadn¹ж, o co Jakutowi chodzi³o. Naraz Paw³ow zeskoczy³ z konia i zanim bosman mуg³ go zatrzymaж, stan¹³ u boku Smugi. - On nie jest Nucza, to Bielak! - zawo³a³. W tej chwili Paw³ow poczu³ na swoim ramieniu ciк¿k¹, tward¹ d³oс bosmana. Obejrza³ siк, a napotkawszy groŸny wzrok marynarza, zaraz us³u¿nie wyt³umaczy³ po rosyjsku: - Oni Rosjan nazywaj¹ Nucza, zaœ Bielak oznacza Polaka... To nic z³ego! - Dziкkujк za... pomoc, lecz odzywaj siк pan tylko wtedy, gdy ciк o to poproszк - dwuznacznie ostrzeg³ Smuga. Agent umilk³, uœmiechaj¹c siк z³oœliwie. Polacy przewa¿nie byli znani Jakutom jako wiкŸniowie, gdy¿ surowa, odludna Wschodnia Syberia stanowi³a dla rz¹du carskiego g³уwny oœrodek zes³aс dla szczegуlnie niebezpiecznych przestкpcуw politycznych. Tutaj wiкkszoœж z nich umiera³a z wycieсczenia. Niektуrzy zes³aсcy przydzielani byli przez w³adze administracyjne poszczegуlnym gminom jakuckim, ktуre musia³y utrzymywaж ich na swуj koszt. Oczywiœcie na tym tle nieraz powstawa³y ostre zatargi, powoduj¹ce niechкж do zes³aсcуw. Tym wszak¿e razem zamierzona z³oœliwoœж agenta chybi³a celu, Jakuci bowiem ¿yczliwiej spojrzeli na Smugк. - By³ tu ju¿ jeden taki - znуw odezwa³ siк Jakut. - Wszystko umia³, uczy³ nas. Bielak dobry... Witajcie! Opowiadajcie! Po tym zwyczajowym u Jakutуw powitaniu Smuga z Wilmowskim zaczкli wyjaœniaж pу³ po rosyjsku, pу³ na migi cel swego pryzbycia do osady. Po d³u¿szych pertraktacjach zdo³ali osi¹gn¹ж porozumienie. Jakuci zgodzili siк za pewn¹ op³at¹ wypo¿yczyж œwie¿e konie, zatrzymuj¹c w zastaw zmкczone wierzchowce podrу¿nikуw. W drodze powrotnej z A³danu mia³a nast¹piж powtуrna wymiana i w ten sposуb wierzchowce ostatecznie powraca³y do swych pierwotnych w³aœcicieli. By³a to wiкc transakacja korzystna dla obydwуch stron. Zaledwie dobili targu, posiadacz tabunu koni zaprosi³ podrу¿nikуw do swej urasy na posi³ek. Jego synowie tymczasem udali siк po nowe wierzchowce na pastwisko. Weszli do urasy. Œwiat³o dzienne wpadaj¹ce przez dymnik nabiera³o charakterystycznego odblasku, za³amuj¹c siк w gуrze na jasno¿у³tych œcianach brzozowych. W dole jednak panowa³ pу³mrok rozpraszany przez ma³e ognisko, p³on¹ce w obramowanym kamieniami wg³кbieniu w ziemi. Ponad nim, na drewnianych hakach, zwisa³ buchaj¹cy par¹ kocio³ i czajnik do herbaty, a na ro¿nie piek³ siк kawa³ miкsa, wydzielaj¹c mi³y dla zg³odnia³ych zapach. Z wejœciem podrу¿nikуw do urasy kobiety wstydliwie ukry³y siк w k¹cie, tylko ukradkiem obrzucaj¹c ich ciekawymi spojrzeniami. Na uboczu przy ognisku, w oryginalnej ko³ysce le¿a³o niemowlк, nakryte futrzan¹ ko³derk¹ przysznurowan¹ do drewnianych bokуw. Du¿e kud³ate psisko przysiad³o na dwуch ³apach obok ko³yski, szorstkim ozorem zlizywa³o lepki t³uszcz po³yskuj¹cy na okr¹g³ej twarzyczce niemowlкcia. Nikt nie odpкdza³ kundla, a niemowlк nie okazywa³o niezadowolenia z powodu tej nadmiernej poufa³oœci. Twarze innych domownikуw tak¿e by³y b³yszcz¹ce, albowiem niska temperatura panuj¹ca we wszystkich porach roku w mieszkaniach jakuckich nie sprzyja³a k¹pieli, smarowanie zaœ cia³a t³uszczem nale¿a³o do miejscowych nawykуw. Wokу³ œcian znajdowa³y siк niskie pos³ania, nakryte z wierzchu skуrami, ktуre w dzieс s³u¿y³y za ³awy do siedzenia, a w nocy zastкpowa³y ³у¿ka. Ka¿dy domownik, jak i goœж, zale¿nie od swego stanowiska, mia³ z gуry wyznaczone na nich miejsce. Tu¿ u wejœcia z lewej strony siadywali mniej znaczni goœcie i ¿ebracy. Na wprost ognia sadza³o siк znamienitych goœci lub krewnych; przed t¹ ³aw¹ sta³ ma³y stolik, a nad ni¹ wisia³a pу³eczka z obrazkami œwiкtych; dalej znajdowa³a siк ³awa gospodarzy, a dopiero za ni¹ siada³a m³odzie¿ i najemni robotnicy. Gospodarz wskaza³ podrу¿nikom miejsce na ³awie honorowej. Musia³ byж zamo¿niejszym cz³owiekiem, gdy¿ starsza niewiasta postawi³a przed nim polewkк z m¹ki zwan¹ butugas, miskк z pieczon¹ na ro¿nie wo³owin¹, szpik goleniowy oraz ozуr, uchodz¹cy tu za przysmak. Nie brak³o rуwnie¿ herbaty cegie³kowej i dzbana kumysu, ktуry w sposуb naturalny u³atwia³ trawienie po t³ustym posi³ku. Domownicy podsuwali goœciom przysmaki, nalewali kumysu i zachкcali wszystkich obecnych w urasie do jedzenia. Jakuci uwa¿ali pokarm za w³asnoœж ogу³u, st¹d te¿ nigdy nie zabierali w drogк zapasуw ¿ywnoœci, gdy¿ powszechnie panuj¹cy wœrуd nich stary zwyczaj zobowi¹zywa³ do bezp³atnego goszczenia podrу¿nych. Tomek, zg³odnia³y, co chwila siкga³ po kawa³ek miкsa, choж by³o ono na pу³ surowe. Jednoczeœnie z niepokojem obserwowa³ Jakutуw, jak obsiad³szy wisz¹c¹ na ro¿nie жwiartkк wo³owiny, nadkrawali tylko odpowiedni kкs poddymionego miкsiwa i chwytaj¹c go zкbami ucinali no¿em tu¿ przy samych wargach. Za ka¿dym poci¹gniкciem ostrza Tomkowi zdawa³o siк, ¿e poodrzynaj¹ sobie nosy. Jednak nic podobnego nie nast¹pi³o. Gospodarz zaspokoiwszy g³уd przysiad³ siк do goœci, przepi³ do nich kumysem. Oznacza³o to zawarcie przyjaŸni. Dla dope³nienia ceremonia³u podarowa³ Smudze, jako kierownikowi wyprawy, swуj bysach - nу¿ o rкkojeœci z k³a mamuta Dziкki niskim temperaturom w obrкbie wiecznego zmarzniкcia ziemi zachowane s¹ w niej, bez rozk³adu, jak w ch³odni, cia³a zwierz¹t epok minionych, jak na przyk³ad mamuta lub nosoro¿ca w³ochatego, ktуre zapewne ¿y³y we wschodniej Syberii w pradawnych czasach przed oziкbieniem siк klimatu. Koœж mamutow¹, stanowi¹c¹ bogactwo kopalne, znajduje siк tam szczegуlnie w namu³ach rzecznych, a wybrze¿a Oceanu Lodowatego zawieraj¹ nieprzebrane jej pok³ady. Na Wyspach Nowosybirskich fale morskie stale wyrzucaj¹ na wybrze¿e k³y i koœci przedpotopowych s³oni. , w zamian otrzyma³ od podrу¿nika indyjski sztylet. Zadowolony, przysun¹³ do stolika simir - skуrzany worek z kumysem, po czym znуw nape³ni³ dzban œwie¿ym, z lekka sycz¹cym napojem. Syn gospodarza zacz¹³ cicho przygrywaж na chamysie. By³ to jedyny znany Jakutom instrument muzyczny. Graj¹cy wk³ada³ go w usta, by jкzykiem i zкbami regulowaж tony sprк¿ynki drgaj¹cej w metalowej ramce. Jakuci bardzo lubi¹ gawкdy, tote¿ gospodarz, aczkolwiek niewiele rozumia³ po rosyjsku, wci¹¿ nagabywa³ goœci o nowiny z szerokiego œwiata. Wyraz niedowierzania pojawi³ siк na jego twarzy, gdy rozmowny bosman wspomnia³ o podrу¿ach po wielu morzach. Smuga i Wilmowski rу¿nymi sposobami hamowali krasomуwstwo przyjaciela widz¹c, jak Paw³ow pilnie nadstawia uszu. Aby zaspokoiж ciekawoœж Jakutуw, Smuga niby mimochodem wyjaœni³, ¿e udaj¹ siк do A³danu w celu zakupienia partii futer. Na szczкœcie niebawem synowie gospodarza przywiedli konie z pastwiska i wszyscy wylegli przed urasк na oglкdziny. Tomek od razu zauwa¿y³, ¿e jakuckie konie rу¿ni¹ siк wyraŸnie od zabajkalskich. By³y ni¿sze, o krуtszych tu³owiach, wiкkszych wyd³u¿onych g³owach, szerokich pyskach i garbatych nosach, maœci bia³awej lub szarej. Choж wygl¹da³y bardzo niepozornie i niezgrabnie, wyrу¿nia³y siк cennymi zaletami. Potrafi³y stкpa przebywaж d³ugie odcinki drogi, obci¹¿one jeŸdŸcem, jukami i poœciel¹, ktуr¹ tutaj ka¿dy wozi³ ze sob¹. Ponadto na popasach zadowala³y siк zesch³ymi trawami oraz kar³owatymi wiklinami, wygrzebywanymi w zimie spod œniegu. Takich w³aœnie wierzchowcуw potrzebowali uczestnicy niebezpiecznej wyprawy, tote¿ bez dalszych targуw uiœcili umуwion¹ zap³atк. Wieczуr by³ ju¿ bliski. Uczynny gospodarz doradza³ podrу¿nikom, by zatrzymali siк u niego na nocleg. Zaoszczкdzi³oby to im k³opotu z rozk³adaniem obozu, gdy¿ w najbli¿szej okolicy nie by³o zajazdu. Smuga waha³ siк, przecie¿ w ciasnej urasie mieszka³a ca³a rodzina Jakuta. Gdy us³ysza³, ¿e w odleg³oœci oko³o dwуch kilometrуw, blisko szlaku, znajduje siк nie zamieszkana zimowa jurta gospodarza, skwapliwie zdecydowa³ siк z niej skorzystaж. Przy pomocy Jakutуw osiod³ali œwie¿e konie. Po po¿egnaniu, poprzedzani przez m³odego ch³opca, ruszyli w drogк. Zimowa jurta, potocznie zwana ba³aganem, mia³a kszta³t piramidy o nisko œciкtym wierzcho³ku. Boczne jej œciany, nachylone ku dwuspadowemu dachowi pod k¹tem ostrym, tworzy³y wewn¹trz rodzaj nisz na szerokie ³awy do siedzenia i spania. Ca³¹ jurtк, zbudowan¹ z okr¹glakуw, pokrywa³a polepa z gliny i nawozu, a do poziomu ma³ych okienek obrzucono j¹ ziemi¹. Dach, pokryty kor¹ modrzewiow¹, tak¿e przysypany by³ glin¹ i ziemi¹. Tak zbudowana zimowa jurta bardziej przypomina³a ziemiankк ni¿ dom drewniany. Dwa okna w œcianach zalepiano w lecie zas³on¹ z pкcherzy, w zimie zaœ zamurowywano je taflami lodu. Do jurty prowadzi³y drzwi z desek obitych skуr¹. Podrу¿nicy rozsiedlali konie, umieœcili je w pobliskiej zagrodzie, po czym rozgoœcili siк w jurcie. Wnкtrze jej by³o zbli¿one do wnкtrza urasy, z t¹ jednak rу¿nic¹, ¿e od paleniska bieg³ ukosem ku dachowi komin, ktуry po przeciwnej stronie od drzwi posiada³ du¿y otwуr z rodzajem okapu, dziкki temu ciep³o p³ynк³o wprost w g³¹b jurty. Komin ten, o kszta³cie wielkiej rury, zbudowany by³ z ¿erdzi powi¹zanych wiklin¹, wnкtrze jego zaœ wylepione by³o glin¹. W jurcie panowa³ mrok i ch³уd, wiкc m³ody Jakut przyniуs³ drewna i rozpali³ ogieс w kominie. Wkrуtce te¿ po¿egna³ goœci; chcia³ jeszcze przed noc¹ powrуciж od urasy. Utrudzeni podrу¿nicy naprкdce rozpakowali juki z poœciel¹. Na ³awach urz¹dzili sobie wygodne pos³ania. Zamierzali wyruszyж dalej zaraz o wschodzie s³oсca. Od dawna ju¿ nie nocowali pod dachem domu. Bosman na biwakach przed u³o¿eniem siк do snu skuwa³ Paw³owowi nogi jego w³asnymi kajdankami. Ostro¿noœж ta konieczna by³a w g¹szczu tajgi, gdzie istnia³y sprzyjaj¹ce warunki do ucieczki. Wszak¿e olbrzymi dobroduszny marynarz nie by³ mœciwy. Gdy min¹³ mu pierwszy gniew na agenta, sta³ siк nawet dla niego doœж uprzejmy. Tego wieczoru Paw³ow by³ bardzo wyczerpany nu¿¹c¹ dla niego konn¹ jazd¹. Bosman, jak zwykle, wydoby³ kajdanki, lecz jakoœ nie spieszy³ siк z krкpowaniem wiкŸnia. W koсcu podszed³ do Smugi i szepn¹³: - S³uchaj pan, jeœli nie mo¿emy agenciakowi ukrкciж ³eptyny, to warto by mu daж dzisiaj lepiej wypocz¹ж. Kipnie na koniu, jak amen w pacierzu! Ledwo siк trzyma na nogach. - Wiкc niech siк k³adzie spaж - odpar³ Smuga, nie rozumiej¹c, o co chodzi bosmanowi. - Zreszt¹ wszyscy musimy wypocz¹ж przed œwitem. - Œwiкta racja - powtуrzy³ marynarz. - Kiepsko jednak œpi siк z ¿elazkami na nogach... - S³uchaj, bosmanie, wiesz dobrze, ile trudu kosztowa³o nas przekonanie Wilmowskiego i Tomka, i¿ ostro¿noœж ta jest niezbкdna dla naszego bezpieczeсstwa. - Pewno, ¿e wiem, a jak¿e! Sam przecie¿ za tym gard³owa³em. Wszak¿e nie mogк zasn¹ж, gdy facet obok mnie pobrzкkuje ³aсcuchami niby galernik. Smudze rуwnie¿ obca by³a myœl o znкcaniu siк nad pokonanym przeciwnikiem, wiкc choж zdawa³o mu siк, ¿e nie postкpuje zbyt rozs¹dnie, mrukn¹³: - Do licha, rуb co chcesz, ale pamiкtaj, ¿e g³ow¹ odpowiadasz za niego. - Nic siк pan nie bуj, przecie¿ kimam czujnie niczym zaj¹c pod miedz¹ - szepn¹³ bosman, po czym nie nak³adaj¹c agentowi wiкzуw, poleci³ mu k³aœж siк spaж. Wilmowski i Tomek przyjкli ten gest z zadowoleniem. Bosman, zanim u³o¿y³ siк do snu, zamkn¹³ od wewn¹trz drzwi drewnian¹ zasuw¹. Nie zmru¿y³ jednak oka, czuwa³ niemal do œwitu. Obawa, ¿e Paw³ow mуg³by umkn¹ж, spкdza³a mu sen z powiek. Paw³ow z niema³¹ radoœci¹ przyj¹³ zmianк w zachowaniu swego groŸnego dozorcy. W pierwszej chwili b³ysnк³a mu nawet myœl ucieczki, lecz zaraz uzmys³owi³ sobie, i¿ mo¿e to byж umyœlnie zastawiona pu³apka. “Ustawiczne pilnowanie sprawia mu k³opot - monologowa³ w myœli. - Jeœli sprуbujк ucieczki, na co on tylko w skrytoœci czeka, to zginк nie mog¹c ju¿ liczyж na niczyj¹ pomoc. Droga jeszcze daleka, na pewno zdarzy siк lepsza okazja”. Doszed³szy do takiego wniosku, zasn¹³ kamiennym snem. Tymczasem oprуcz litoœciwego bosmana, jego trzej przyjaciele rуwnie¿ czuwali ca³¹ noc. Ka¿dy z nich na rуwni z marynarzem czu³ siк odpowiedzialny za pomyœlny przebieg wyprawy. W ten sposуb jedynie Paw³ow wsta³ o œwicie wyspany i wypoczкty. Ciк¿ka prуba Mija³ dzieс za dniem... Stary szlak wiуd³ dolinami i w¹wozami w kierunku pу³nocno-wschodnim. Podrу¿nicy nie zaniedbywali okazji, by jak najdok³adniej poznaж kraj. Zorientowanie siк w jego topografii mog³o oddaж im nieocenione us³ugi w drodze powrotnej, po uprowadzeniu zes³aсca. Pilnie zatem przepatrywali mijane okolice. Czкsto zje¿d¿ali z utartego szlaku, szukaj¹c dogodniejszych kryjуwek, w ktуrych mogliby siк chroniж przed ewentualnym poœcigiem. Ju¿ samo urzeŸbienie terenu stwarza³o ku temu korzystne warunki. Przeciкtna wysokoœж mocno rozcz³onkowanego P³askowy¿u A³daсskiego waha siк od 700 do 1000 metrуw. Liczne wyodrкbnione szczyty i grupy gуrskie, o wysokoœciach nie przekraczaj¹cych 2200 metrуw, nigdzie prawie nie ³¹czy³y siк w wyraŸnie zaznaczone ³aсcuchy. Przewa¿a³y ³agodne, zaokr¹glone wynios³oœci z kopulastymi, masywnymi nagimi wierzcho³kami, czкsto ca³kowicie pokrytymi skalnymi rumowiskami. Rzeki burzliwie przedziera³y siк poprzez liczne progi, lecz w szerokich, p³askich kotlinach, o rozci¹g³oœci rуwnole¿nikowej, p³ynк³y ju¿ spokojnie krкtymi korytami. W kotlinach oraz na ³agodniejszych zboczach krуlowa³a typowa tajga jakucka, ktуra, wed³ug wyjaœnieс Wilmowskiego, w kierunku pу³nocnym nie przekracza³a ³aсcucha Gуr Wierchojaсskich. Przewa¿a³y w niej sosna oraz œwierk, a bardziej na po³udniu tak¿e limba. Modrzew rуs³ prawie wszкdzie na miejscach suchych, wynios³ych i pozbawionych bagien. Z powodu surowoœci klimatu by³ to las rzadko rosn¹cych drzew, gкstniej¹cy jedynie w w¹skich pasach nadrzecznych. Du¿e mrozy i gwa³towne wichury wycisnк³y na tajdze charakterystyczne piкtno: wiкkszoœж drzew posiada³a krzywe, jakby garbate pnie i pousychane wierzcho³ki. Na ubogie podszycie sk³ada³y siк: kar³owata olcha, bagno zwyczajne Ledum palustre. i porzeczka wschodniosyberyjska, nieco ni¿ej - borуwka, rzadkie runo zielne i chrobotek reniferowy. ¯ycie œwiata zwierzкcego skupia³o siк przewa¿nie w pobli¿u rzek, leœnych jezior i polan. Natomiast w g³кbi dziewiczej tajgi, z dala od utartych przelotowych szlakуw, nie spotyka³o siк nawet wкdrownego ptactwa. Panowa³a tam g³ucha, grobowa cisza. Miejsca nawiedzane przez zwierzynк nкci³y do polowania. Nie brak³o niedŸwiedzi, wilkуw, lisуw, rosomakуw, wyder, soboli, borsukуw, a czasem nawet i rysiуw. W stanie dzikim ¿y³y stadka reniferуw i ³osi. Po nagich, skalistych szczytach przemyka³y kozioro¿ce, na ktуre tak namiкtnie polowali Tunguzi. Mniejsza zwierzyna, jak: sus³y, bunduruki, wiewiуrki i zaj¹ce bielaki - pojawia³a siк wszкdzie w du¿ych iloœciach. W miarк jak podrу¿nicy coraz bardziej oddalali siк od granic Kraju Nadamurskiego, coraz mniej unikali spotkaс z rdzenn¹ ludnoœci¹ Syberii. Omijali jedynie wiкksze osiedla, gdzie mogli rezydowaж rosyjscy przedstawiciele administracji. Umo¿liwi³o im to dok³adniejsze poznanie ¿ycia Jakutуw nale¿¹cych do narodуw tureckich Do narodуw tureckich zaliczamy wszystkie narody pos³uguj¹ce siк narzeczami tureckimi. Jкzyk turecki rozbrzmiewa od Oceanu Lodowatego do Tybetu i od Kaukazu po Morze Œrуdziemne. Do tych ludуw nale¿¹ miedzy innymi Jakuci i Mongo³owie, ktуrych podgrupк stanowi¹ Buriaci. , jak i znacznie mniej licznych Ewenkуw, czyli Tunguzуw, pod wzglкdem fizycznym przynale¿nych do rasy mongolskiej z domieszk¹ krwi starozajatyckiej, lecz tworz¹cych jкzykowo oddzieln¹ grupк Tunguzi, rozproszeni po tajdze od Jeniseju do Oceanu Spokojnego, dziel¹ siк na pу³nocno-œrodkowych i nadmorskich. Po³udniowych Tunguzуw od pу³nocnych dzieli Amur. Goldowie i Daurowie zaliczani s¹ tak¿e do po³udniowej grupy Tunguzуw. Mand¿urowie, obecnie czкœciowo zasymilowani z Chiсczykami, pod wzglкdem jкzykowym i fizycznym nale¿¹ do grupy tunguskiej. Niegdyœ s³ynкli jako wojowniczy narуd, ktуry niejednokrotnie napada³ Chiny, a nawet stworzy³ tam ostatni¹ dynastiк krуlewsk¹. . Jakuci nale¿eli niegdyœ do narodu, ktуry rz¹dzi³ ca³¹ Wschodni¹ Syberi¹ miкdzy Len¹ a krain¹ Czukczуw. Czкœж z nich pos³ugiwa³a siк narzeczem tureckim, podczas gdy inni mуwili po tungusku. Kozacy, pierwsi rosyjscy zdobywcy tych ziem, ³¹cz¹c siк na przemian to z Jakutami, to znуw z walecznymi Tunguzami, z ³atwoœci¹ podporz¹dkowali sobie obydwa narody, wielokrotnie przewy¿szaj¹ce ich liczebnoœci¹. Pod carskimi rz¹dami krajowcom nie wiod³o siк najlepiej. Jakuci, zmuszeni do przyjкcia prawos³awia, po cichu uprawiali dawny szamanizm. Trudnili siк przewa¿nie hodowl¹ byd³a rogatego, owiec i koni. Wiкkszoœж prowadzi³a osiad³y tryb ¿ycia. Bia³osrebrne urasy stanowi³y letnie mieszkania zamo¿niejszych gospodarzy. Biedacy nie mogli sobie pozwoliж na kosztowne wygotowywanie kory brzozowej w mleku, dopasowywanie odpowiednich p³atуw i misterne zszywanie ich, tote¿ podobne kszta³tem ka³ymany, lecz kryte tylko darnin¹, budowane dalej na pу³nocy kraju, z wolna wypiera³y malownicze urasy. Na zimк Jakuci zazwyczaj przenosili siк do jurt. Tunguzi, myœliwi i hodowcy renуw, byli koczownikami. Mieszkali w jurtach. W lecie chronili swe stada przed dokuczliwoœci¹ meszek wyprowadzaj¹c je na szczyty gуr lub w przewiewne w¹wozy. JeŸdzili na renach jak na koniach b¹dŸ zaprzкgali je do saс, ¿ywili siк ich miкsem, mleka u¿ywali jako domieszki do herbaty, ze skуr zaœ sporz¹dzali odzienie. Byli doskona³ymi przewodnikami, wspania³ymi tropicielami i myœliwymi. Poza tymi zaletami mieli weso³e i pogodne usposobienie. Dok³adniejsze poznawanie mieszkaсcуw, a tak¿e flory i fauny kraju sprawia³o, ¿e podrу¿nicy coraz pewniej siк w nim czuli. Tomek teraz z jeszcze wiкkszym podziwem wspomina³ odwagк polskich badaczy Syberii. Jako wiкŸniowie-wygnaсcy nie wahali siк nawet poœwiкciж ¿ycia dla zbierania cennych materia³уw naukowych o tym bezkresnym, surowym kraju. Niejeden z nich zyska³ sobie przez owe badania rozg³os w œwiecie naukowym, a niekiedy wczeœniejsze uwolnienie z zes³ania. Pierwszego wiernego opisu Syberii na podstawie w³asnych podrу¿y w latach 1831-1834 dokona³ Polak, Koby³ecki, ktуry zwrуci³ uwagк na gospodarcze mo¿liwoœci Syberii. Niema³e zas³ugi naukowe zdoby³ przez swoje podrу¿e po Syberii i Mongolii zes³aniec, filareta wileсski, a pуŸniej profesor uniwersytetu w Kazaniu i w Warszawie, Jуzef Kowalewski. Jako eksploratorzy na wielk¹ skalк zas³ynкli: Aleksander Czekanowski, badacz przyrody okolic Irkucka, kraju nad doln¹ Tungusk¹, a zw³aszcza nad doln¹ Len¹ i Oleniokiem; Jan Czerski ws³awi³ swoje nazwisko badaniami geologicznymi. Ogromne uznanie zdoby³ Benedykt Dybowski dziкki studiom nad faun¹ Bajka³u oraz badaniom przyrodniczym w Kraju Zabajkalskim, Nadamurskim, na Kamczatce i Wyspach Komandorskich. Dwaj inni Polacy zes³ani za dzia³alnoœж rewolucyjn¹, Wac³aw Sieroszewski i Bronis³aw Pi³sudski, zwrуcili na siebie uwagк pracami naukowymi i literackimi. Pierwszy z nich opisa³ w sposуb znakomity ¿ycie Jakutуw, drugi, jak nikt przed nim, ¿ycie i jкzyk Ajnуw, Gilakуw i Oroczonуw na Sachalinie. Oprуcz zes³aсcуw politycznych wielu uczonych polskich, miedzy innymi Talko-Hryncewicz, Karol Bohdanowicz i Morozewicz, samorzutnie prowadzi³o naukowe badania przyrodnicze i jкzykowe. Poznawanie kraju i jego mieszkaсcуw, a tak¿e ciekawe rozmowy podczas wieczornych biwakуw urozmaica³y grupce spiskowcуw niebezpieczn¹ podrу¿. Po oœmiu dniach wкdrуwki przybli¿yli siк do A³danu. Smuga i Wilmowski g³owili siк, w jaki sposуb w osadzie odnaleŸж zes³aсca. Ukazanie siк w A³danie ca³ej wyprawy niezawodnie wzbudzi³oby podejrzenia. Ka¿dy cudzoziemiec po przybyciu do jakiejkolwiek miejscowoœci zobowi¹zany by³ przes³aж swуj paszport do policji. Tymczasem wyprawa ³owiecka nie mia³a zezwolenia na przebywanie w Jakucji. Wobec tego tylko jeden z jej uczestnikуw mуg³ potajemnie odszukaж wiкŸnia i nawi¹zaж z nim kontakt, podczas gdy inni oczekiwaliby na niego ukryci w pobliskiej tajdze. Smuga chcia³ wzi¹ж na siebie tк najtrudniejsz¹ i najniebezpieczniejsz¹ czкœж zadania. Niebawem jednak przypadek sk³oni³ go do zmiany planуw. Tego dnia w³aœnie zamierzali zjechaж z traktu w tajgк, by wyszukaж odpowiedni¹ kryjуwkк do rozbicia obozu. Do A³danu mieli ju¿ tylko kilkanaœcie kilometrуw. Osada le¿a³a w dolinie wielkiego zakola utworzonego przez rzekк A³dan, nieco na po³udnie od jej brzegуw. Smuga proponowa³ zaszycie siк w tajgк na wschуd od osady. Omawia³ to w³aœnie po cichu z Wilmowskim. Naraz, zupe³nie nieoczekiwanie, z bocznej drogi wypad³o na szlak kilku konnych Kozakуw. Tomek pierwszy spostrzeg³ jeŸdŸcуw. Ju¿ z dala by³o widaж, ¿e s¹ umundurowani i uzbrojeni. Oni zaœ, zaledwie wyjechali na szlak, rуwnie¿ zauwa¿yli podrу¿nikуw. Jeden z nich coœ zawo³a³. Przystanкli szeregiem na skraju traktu. - Uciekajmy, Kozacy! - ostrzegawczo krzykn¹³ Tomek. - Œci¹gn¹³ konie cuglami. Smuga b³yskawicznym spojrzeniem oceni³ sytuacjк. - Stуj, za pуŸno! Bкd¹ nas œcigali - zgromi³ m³odzieсca. - Nie uciekaж, jedŸmy dalej - doda³ Wilmowski, z niepokojem mierz¹c zbrojny oddzia³ ¿o³nierzy. - Andrzeju, nie mamy wyjœcia, przedstaw siк im jako agent tajnej policji - szepn¹³ Smuga, nieznacznie przygotowuj¹c rewolwer. - Dobrze, poka¿к papiery Pawiowa - odszepn¹³ Wilmowski. - Uwaga, rozmawia tylko Brown - cicho rozkaza³ Smuga. - Rewolwery trzymaж w kieszeniach w pogotowiu! Bosmanie, pilnuj jeсca, jeœli nawet tylko mrugnie okiem, zastrzel go natychmist. Potem dopiero mierz do Kozakуw. - S³ysza³eœ?! - sykn¹³ bosman. - Buzia na k³уdkк lub zabijк! Paw³ow poblad³. Zrozumia³, ¿e pierwszy zginie, jeœli wydadz¹ siк Kozakom podejrzani. Oczywiœcie pragn¹³ zemsty na spiskowcach, lecz nie za cenк w³asnego ¿ycia! Tymczasem starcie zdawa³o siк byж nieuniknione. Dowуdca Kozakуw przez chwilк uwa¿nie przygl¹da³ siк nadje¿d¿aj¹cym z naprzeciwka, a zauwa¿ywszy karabiny zwisaj¹ce z ³кkуw siode³, ponownie rzuci³ krуtki rozkaz. Kilku ¿o³nierzy zdjк³o z plecуw berdanki. Agent ujrza³, jak jego towarzysze wsuwaj¹ do kieszeni rewolwery przygotowane do strza³u. Naraz przysz³a mu do g³owy zbawcza myœl. - Panie Brown! - zawo³a³ pospiesznie. - Posiadasz moje dokumetny! Nie odwa¿¹ siк robiж trudnoœci, jeœli powiesz, ¿e jedziesz s³u¿bowo do urjadnika w A³danie! My zaœ jesteœmy twoj¹ eskort¹! Podrу¿nicy, zaskoczeni propozycj¹, niedowierzaj¹co spojrzeli na Pawiowa. Przera¿enie widoczne na jego twarzy wyjaœni³o im, w jakim celu pragn¹³ dopomуc swoim wrogom. Po prostu dr¿a³ o w³asn¹ skуrк. - Ano, dobrze, sprуbujemy... - odpar³ Smuga, nieznacznie mrugaj¹c do Wilmowskiego. Przecie¿ bez jego rady mieli zamiar legitymowaж siк dokumentami agenta. On podsun¹³ jedynie sposуb, w jaki mogli upozorowaж jazdк do A³danu. Od Kozakуw dzieli³o ich tylko kilkanaœcie metrуw. Wilmowski widz¹c, ¿e oficer wyje¿d¿a im na spotkanie, rуwnie¿ wysun¹³ siк do przodu. - Strzelaж tylko na mуj rozkaz! - cicho ostrzeg³ Smuga, zerkaj¹c ku bosmanowi i Tomkowi. - Kto wy?! - ostro zawo³a³ oficer. - Zdrawstwujtie, my swoi, urzкdowe osoby - spokojnie odpar³ Wilmowski. - Jak to urzкdowe osoby? - ju¿ nieco grzeczniej indagowa³ oficer. - A ot, takie...! - odrzek³ Wilmowski, powolnym ruchem wyjmuj¹c z kieszeni dokumetny. Niedbale poda³ je dowуdcy, ten zaœ, ujrzawszy nominacjк podpisan¹ przez gubernatora, rкk¹ machn¹³ do Kozakуw, by zaniechali ostro¿noœci. Z powrotem zarzucili karabiny na plecy. - Dok¹d to s³u¿ba prowadzi? - zagadn¹³ Wilmowskiego, zwracaj¹c mu dokumenty. - Do A³danu... z wizyt¹ do urjadnika. - A podrу¿na jest? Podrу¿na - zezwolenie na podrу¿owanie wydane przez policjк, ktуre rуwnoczeœnie uprawnia³o do wypo¿yczania koni na stacjach. - spyta³ oficer. Wilmowski spojrza³ z gуry na Kozaka. Wzruszywszy ramionami, odpar³ oziкble: - Od wydawania podrу¿nej to my jesteœmy, a nie pan, panie oficerze! Sk¹d wy i czego tu szukacie? Smuga nie zna³ tak dobrze jak Wilmowski stosunkуw panuj¹cych w carskiej Rosji, tote¿ us³yszawszy doœж natarczywe pytanie Kozaka, po³o¿y³ wskazuj¹cy palec na spuœcie rewolweru, nie wyjmuj¹c go z kieszeni. Wilmowski wszak¿e doskonale orientowa³ siк, jak olbrzymi¹ w³adzк posiada³a wуwczas policja. Ka¿dy cudzoziemiec musia³ uzyskaж jej zezwolenie tak na przyjazd, jak i na wyjazd z kraju, poza tym zobowi¹zany by³ meldowaж o ka¿dej zmianie zamieszkania, na pobyt d³u¿szy ni¿ szeœж miesiкcy powinien otrzymaж specjalne zezwolenie. Nie mniejsze rygory obowi¹zywa³y rdzenn¹ ludnoœж Syberii. W³oœcianin bez zezwolenia policji nie mуg³ oddalaж siк od domu w promieniu ponad 30 wiorst. Œwiadom tego Wilmowski gniewnie zmarszczy³ brwi i mierzy³ Kozaka surowym spojrzeniem. Taktyka jego nie zawiod³a, oficer bowiem pomyœla³, ¿e уw agent do specjalnych poruczeс gubernatorskich musi byж nie lada szyszk¹, skoro tak œmia³o sobie poczyna. Tote¿ zaraz “zapomnia³” o podrу¿nej. Salutuj¹c uprzejmie, usprawiedliwi³ siк: - Wasze wysokob³agorodje wybaczy, w cywilnych ubraniach trudno rozpoznaж godnoœж urzкdow¹, a spotkanie tutaj na drodze uzbrojonych ludzi czкsto nie wrу¿y nic dobrego. My z eskorty kopalni z³ota znad A³danu. Myszkowaliœmy po okolicy dla bezpieczeсstwa. Banda bradiagуw w³уczy siк po tajdze. - Dobrze, ju¿ dobrze, przezornoœж godna pochwa³y - powiedzia³ Wilmowski protekcjonalnym tonem. - Z³o¿к odpowiedni raport jego ekscelencji gubernatorowi. Jak nazwisko? - Aleksander Siergiejewicz Natkowsky z sotni kozackiej, stacjonowanej w Jakucku, odkomenderowany do ochrony kopalni “A³danka” - wyrecytowa³ oficer. - Czy mo¿e wasze wysokob³agorodje ¿yczy sobie, abyœmy eskortowali do A³danu? - Dziкkujк, mam swoich ludzi. No, do widzenia! - Z drogi! - zakomenderowa³ oficer. Kozacy sprawnie zjechali na skraj szlaku. Ustawili siк dwуjkami w kierunku na po³udnie. Oficer uprzejmie zasalutowa³. Obydwie grupy zaczк³y siк oddalaж w przeciwne strony. Zaledwie Kozacy zniknкli za zakrкtem, bosman odsapn¹³ g³oœno i rzek³: - No, panie Paw³ow, nareszcie chocia¿ raz przyda³eœ siк nam na coœ! - Dureс, nawet nie wiedzia³, jak blisko by³ prawdziwej nagrody... lub kuli! - odpar³ Paw³ow ze z³oœci¹, aczkolwiek sam rуwnie¿ odetchn¹³ l¿ej po takim zakoсczeniu nieoczekiwanego spotkania. Smuga wzrokiem uciszy³ bosmana. Po kilkunastu minutach zjechali ze szlaku. Do wieczora, klucz¹c w¹wozami, zataczali szerokie pу³kole wokу³ A³danu i zamiast wprost z po³udnia, przybli¿yli siк doс od wschodu. Wed³ug obliczeс Wilmowskiego od miasteczka dzieli³o ich oko³o oœmiu lub dziesiкciu kilometrуw. Rozbili obуz w ma³ym w¹wozie, zagubionym wœrуd rumowisk skalnych. Nigdzie nie by³o widaж ¿adnych œladуw ludzkiej bytnoœci, zaj¹ce bielaki prawie nie ucieka³y na ich widok. Po zachodzie s³oсca bosman umieœci³ Paw³owa w namiocie, gdy¿ widaж by³o po nim, ¿e jest wyczerpany. Niebezpieczna sytuacja zapewne zmniejszy³a jego odpornoœж fizyczn¹. Bosman spкta³ mu nogi kajdankami, a nastкpnie opuœci³ namiot i przysiad³ siк do przyjaciу³. Smuga, jakby tylko na to czeka³, zaraz da³ znak d³oni¹, aby pochylili siк ku niemu. - Nie mo¿emy tutaj zbyt d³ugo popasaж. Osada blisko, ktoœ przypadkiem mуg³by nas tu znaleŸж - powiedzia³. - Masz racjк, musimy natychmiast przyst¹piж do dzia³ania - potwierdzi³ Wilmowski. - Mуwi³eœ pan w drodze, ¿e obmyœli³eœ ju¿ jakiœ plan dzia³ania - zauwa¿y³ bosman. - A jak¿e! Zamierza³em cichaczem wyprawiж siк na zwiady - powiedzia³ Smuga. - Zbyszek widzia³ mnie w Warszawie, gdy zabiera³em Tomka. Na pewno by mnie pozna³. - Przecie¿ ja znam Zbyszka lepiej... - wtr¹ci³ Tomek. - Nie, mуj drogi, zbyt wiele was ³¹czy... Wzruszenie, oczywiœcie bardzo zrozumia³e w tym wypadku, mog³oby nam wszystkim oddaж niedŸwiedzi¹ przys³ugк - przerwa³ mu w pу³ zdania Smuga. - Tobie nie mogк powierzyж tego zadania. - Œwiкta racja - przytakn¹³ bosman. - A gdybym ja poszed³ na zwiady...? - To rуwnie¿ niemo¿liwe, bosmanie, za bardzo zwracasz na siebie uwagк - rzek³ Smuga. - Jak wiкc powiedzia³em, do dzisiaj by³em zdecydowany sam zasiкgn¹ж jкzyka, lecz po spotkaniu z Kozakami przyszed³ mi do g³owy inny pomys³. - Prawdopodobnie obydwaj jednoczeœnie pomyœleliœmy o tym samym - odezwa³ siк Wilmowski. - Czy s¹dzisz, ¿e urjadnik da³by siк wprowadziж w b³¹d tak samo jak oficer Kozakуw? - W takiej zapad³ej dziurze nie nale¿y spodziewaж siк wybitnego tuza na tym stanowisku. Jeœli tylko nie zna osobiœcie Pawiowa, to powinno siк udaж. - I ja tak myœlк. Nie przypuszcza³em, ¿e tak dobrze zagram rolк agenta tajnej policji - powiedzia³ Wilmowski. - W takim jednak razie mnie musisz powierzyж to zadanie, bo najlepiej mуwiк po rosyjsku i... doskonale znam obyczaje carskich s³ug. - Wspaniale siк spisa³eœ z Kozakami! Niestety w A³danie bкdziesz mуg³ liczyж tylko na w³asne si³y - zafrasowa³ siк Smuga. - Musisz mocno trzymaж siк w karbach! - Wiem, przecie¿ to gra o nasze ¿ycie. Zastanуwmy siк teraz, w jakim celu mуg³bym przybyж do A³danu jako agent policji? - Nie wolno nam za bardzo komplikowaж sprawy. Im wiкcej k³amstw, tym ³atwiej zabrn¹ж w œlepy zau³ek. Moim zdaniem agent policji œledczej mo¿e tu przyjechaж w sprawie przes³uchania zes³aсca. Pamiкtajmy, ¿e Paw³ow jest agentem do specjalnych poruczeс! - A jeœli urjadnik zapyta o pisemne polecenie? - Oficer Kozakуw rуwnie¿ o to pyta³ - doda³ bosman. - No to co z tego? Spyta³ i przesta³ pytaж - odpar³ Smuga. - Przes³uchiwanie zes³aсca przez agenta tajnej policji nie jest czymœ niezwyk³ym. Poza tym potrz¹œniesz kies¹... -To by najlepiej poskutkowa³o, ale pod jakim pretekstem mуg³bym zaproponowaж mu wziкcie pieniкdzy? - Czy nie mo¿na by powiedzieж, ¿e gubernator przys³a³ nagrodк, ktуrej wyp³acenie uzale¿ni³ od wyniku inspekcji? - wtr¹ci³ Tomek. - Dobra myœl, synu - pochwali³ Wilmowski. - Gdy Tomek ruszy ³epetyn¹, to zawsze coœ m¹drego z niej wyleci - zawtуrowa³ bosman. - Nigdy Ÿle nie wyszliœmy na jego radach - potwierdzi³ Smuga. - Wiesz, Tomku, jak bardzo ceniк twуj spryt. Co s¹dzisz o naszym planie? - Wed³ug mnie ryba po³knie haczyk, tylko ¿e ja na miejscu ojca zacz¹³bym od nagrody i protekcjonalnych pochwa³, a potem dopiero mуwi³bym o przes³uchaniu zes³aсca. - Jak amen w pacierzu, Tomek dobrze radzi - popar³ go marynarz. - Owszem, to s³uszne - powiedzia³ Smuga. - A wiкc skoro pierwsza trudnoœж zosta³a pokonana, omуwmy z kolei drug¹. Chodzi mianowicie o ucieczkк Zbyszka z A³danu. - Ju¿ przemyœla³em tк sprawк - wyjaœni³ Wilmowski. - Zes³ani administracyjnie na Syberiк, tak jak on w³aœnie, przebywaj¹ na wolnej stopie, jedynie co jakiœ czas musz¹ meldowaж siк w policji. Wobec tego ustalк z nim dzieс ucieczki, a on w nocy wymknie siк z domu i przyjdzie w umуwione miejsce, gdzie bкdк na niego czeka³. Potem obydwaj pospieszymy do was. - Co zrobimy z Paw³owem? - zapyta³ Smuga. - Zabierzemy go ze sob¹ - stanowczo odrzek³ Wilmowski. - Nie ma innej rady - markotnie zauwa¿y³ bosman. - Nijak by teraz by³o ukrкciж mu ³epetynк jak kurczakowi! Cz³owiek to dziwne stworzenie, do wszystkiego mo¿e siк przyzwyczaiж. Jeden mуj kumpel z braci marynarskiej tak z¿y³ siк z bol¹cym wrzodem na poœladku, ¿e za nic w œwiecie nie chcia³ daж go sobie przeci¹ж. - A wiкc postanowione, Andrzeju. Wyruszasz jutro o œwicie - zakoсczy³ Smuga. Pogrzeb zes³aсca Pada³ drobny deszcz, gdy Wilmowski samotnie wje¿d¿a³ do A³danu A³dan - miasto w po³udniowo-wschodniej czкœci Jakuckiej ASRR, po³o¿one w dolinie rzeki A³dan i na g³уwnym szlaku biegn¹cym z po³udnia na pу³noc od kolei transsyberyjskiej do Jakucka. W pobli¿u znajduj¹ siк kopalnie z³ota. . By³a to wуwczas ma³a, brudna mieœcina o kilku niebrukowanych ulicach. Tylko gdzieniegdzie przed drewnianymi domkami u³o¿ono chodniki z ociosanych okr¹glakуw. Jedynym murowanym budynkiem by³a ma³a cerkiew z zielonymi kopu³ami. Wiкzienie etapowe, jak we wszystkich osadach na szlaku, mieœci³o siк na uboczu. Sk³ada³o siк ono z kilku nкdznych barakуw ustawionych na prostok¹tnym placu otoczonym mocnym ostroko³owym parkanem, z ktуrego stercza³y na czterech rogach wie¿yczki stra¿nicze. Przed zamkniкt¹ bram¹ stali wartownicy z broni¹ na ramieniu. Wokу³ nich krкci³o siк kilka kobiet z koszami z prowiantem. Codziennie sprzedawa³y wiкŸniom chleb, zimne miкso, jaja i mleko. Obecnie zapewne oczekiwa³y na wpuszczenie w obrкb wiкziennego podwуrka. Na g³уwnej uliczce Wilmowski zatrzyma³ siк przed zajazdem, nad ktуrego wejœciem wisia³ szyld z szumn¹ nazw¹: “Jewropejskaja Gostinica” Hotel Europejski. . Zaspany gospodarz otworzy³ mu drzwi. Wilmowski wszed³ do ogуlnej izby. Oprуcz brudnego bufetu znajdowa³y siк w niej cztery drewniane stoliki nakryte papierem. Podczas gdy Wilmowski lokowa³ siк w ma³ym alkierzu, wyrostek jakucki odprowadzi³ jego konia do stajni. Pora by³a jeszcze bardzo wczesna. Wilmowski bowiem, po Ÿle przespanej nocy, opuœci³ obуz o œwicie. Postanowi³ z³o¿yж oficjaln¹ wizytк urjadnikowi w jego prywatnym domu jeszcze przed rozpoczкciem “urzкdowania”. Zdawa³o mu siк, ¿e w ten sposуb bкdzie mуg³ unikn¹ж wielu formalnych wyjaœnieс. Tote¿ zaraz szybko oczyœci³ ubranie, umy³ siк i rozpytawszy wci¹¿ zaspanego gospodarza o policyjnego dostojnika, zaraz wyszed³ na miasto. Bez trudnoœci odnalaz³ sadybк urjadnika. Za budynkiem mieszkalnym widaж by³o warzywny ogrуd, a w nim ³aŸniк. Takie w³aœnie domostwa spotyka³o siк na Syberii w osadach zamo¿niejszych kolonistуw rosyjskich, zwanych powszechnie Sybirakami. Drewniany dom zbudowany z cedrowego drzewa sta³ na podmurowaniu kryj¹cym piwnicк. Poœrodku frontowej œciany znajdowa³ siк ganek ocieniony daszkiem. Porкcze ganku, jak i okap dachu zdobi³y rzeŸby przypominaj¹ce styl zakopiaсski. Du¿e okna, zastawione od wewn¹trz doniczkami z pelargoniami, posiada³y masywne okiennice. Wilmowski wszed³ na ganek po schodach posypanych ¿у³tym piaskiem. Zastuka³ ko³atk¹ do drzwi. Otworzy³a je puco³owata dziewczyna. Zarumieni³a siк ujrzawszy starannie ubranego, przystojnego mк¿czyznк. - Zdrawstwujtie, czy zasta³em w domu urjadnika Miko³aja Iwanowicza Bu³gakowa? - zapyta³ Wilmowski uchylaj¹c futrzanej czapki. - Zaraz, zaraz, wasze wysokob³agorodje - odpar³a i pobieg³a w g³¹b du¿ej sieni wys³anej zgrzebnym p³уtnem. Zniknк³a w izbie czeladnej w tyle domostwa, wo³aj¹c: - Olga, Olga, przyszed³ jakiœ znatnyj cze³awiek! Znamienity cz³owiek, dostojny goœж. Wilmowski przystan¹³ w progu. Rozgl¹da³ siк po sieni. Po obydwуch stronach frontowej œciany mieœci³y siк goœcinne pokoje, czyli gornice. Naprzeciwko izby czeladnej znajdowa³y siк drzwi do spi¿arni i schodki wiod¹ce na poddasze. W sieni rozchodzi³y siк przyjemne zapachy przygotowywanego posi³ku. Po chwili do sieni wesz³a m³oda, urodziwa Sybiraczka. Zarumieni³a siк na widok przybysza, lecz zaraz zawo³a³a lekko œpiewnym g³osem: - Pan do Miko³aja Iwanowicza Bu³gakowa? Proszк, proszк do pokoju, m¹¿ w³aœnie siк ubiera! Wilmowski sk³oni³ siк, wszed³ do gуrnicy. Czapkк i pу³ko¿uszek powiesi³ na wieszaku. Czu³ na sobie ciekawe spojrzenie gospodyni. Przystan¹³ wiкc przed ikon¹ Prawos³awny obraz religijny. , ktуr¹ oœwietla³a zwisaj¹ca z sufitu czerwona lampka. Pochyli³ g³owк i nakreœli³ d³oni¹ trуjznak krzy¿a. Gospodyni poprosi³a go, aby usiad³, a nastкpnie wybieg³a z pokoju. Wilmowski ca³¹ si³¹ woli stara³ siк zapanowaж nad w³asnym niepokojem. Czy uda mu siк wyprowadziж urjadnika w pole? Ca³e powodzenie wyprawy mog³o zale¿eж od decyduj¹cej krуtkiej rozmowy. Na szczкœcie urjadnik nie przed³u¿a³ jego niepewnoœci. Pojawi³ siк po kilku minutach, jeszcze zapinaj¹c guziki surduta. - Witam, witam, czym mogк s³u¿yж? - odezwa³ siк, mierz¹c goœcia badawczym spojrzeniem. Wilmowski powsta³. Przybra³ znudzony wyraz twarzy. - Witam pana, i przepraszam za tak wczesne najœcie - powiedzia³. - Jestem Paw³ow... do specjalnych poruczeс jego ekscelencji gubernatora. W s³u¿bowej drodze do Jakucka zatrzyma³em siк, ¿eby za³atwiж z panem pewn¹ sprawк. Protekcjonalny ton oraz niedba³y ruch, jakim goœж podsun¹³ mu pod nos dokumenty, opatrzone pieczкci¹ i zamaszystym podpisem gubernatora, wywar³y na urjadniku niema³e wra¿enie. Tote¿ nerwowym ruchem zatkn¹³ na nos binokle. Zaledwie przeczyta³: “Do moich specjalnych poruczeс”, ju¿ poœpiesznie gi¹³ siк w uni¿onych pok³onach. Wilmowski dozna³ pewnej ulgi. Nabra³ pewnoœci siebie. Rozsiad³ siк wygodnie na podsuniкtym krzeœle. Cedz¹c wyraz po wyrazie, powiedzia³: - Gubernator, wysy³aj¹c mnie w poufnej misji do Jakucka, zleci³ mi rуwnie¿ z³o¿enie meldunku o porz¹dkach panuj¹cych w pana okrкgu. Zale¿nie od wyniku inspekcji zosta³em upowa¿niony do ewentualnego przekazania panu pewnej nagrody pieniк¿nej. Niewielka to sumka, ale przed œwiкtami... i to dobre! Urjadnik zarumieni³ siк po uszy. Nerwowym ruchem zatar³ d³onie. K³aniaj¹c siк, mуwi³ szybko: - Nie wiem, czy pan bкdzie ³askaw, ale dla mnie jest pan mi³ym goœciem. Pan pewnie jeszcze bez œniadania, ¿ona zaraz nakryje do sto³u. Przepraszam na chwilк, przepraszam... Wybieg³ do sieni. Wilmowski skorzysta³ z okazji, by wysuszyж chustk¹ czo³o z potu. Jak do tej pory wszystko sz³o pomyœlnie... Teraz rozejrza³ siк po pokoju. Zza pу³ods³oniкtych kolorowych kotar wygl¹da³o ³o¿e, piкtrz¹ce siк wysoko zas³anymi pierzynami i poduchami. Miкdzy du¿ymi oknami we frontowej œcianie, na wprost sto³u, sta³a d³uga, pluszowa kanapa z wysokim oparciem. W g³кbi pokoju, za pу³œciank¹, mieœci³ siк du¿y piec do pieczenia chleba, a przed wejœciem do tego jakby korytarzyka czerni³a siк du¿a, drewniana, lakierowana skrzynia ze z³oconymi naro¿nikami i zamkiem. By³ to zapewne podrу¿ny kufer urjadnika. W porуwnaniu z brudnymi zajazdami i jurtami jakuckimi wnкtrze domu urzкdnika policji œwieci³o wzorow¹ czystoœci¹. Wilmowski posmutnia³. Od wielu lat wiуd³ koczownicze ¿ycie. Dom zastкpowa³y mu namioty, leœne sza³asy, a rzadziej nieprzytulne hotele b¹dŸ pokoje “do wynajкcia”. Takie oto ognisko domowe zgotowa³ w³asnemu synowi, ci¹gn¹c go za sob¹ po bezdro¿ach dzikich krain. Przypomnia³ sobie dawne w³asne mieszkanie w Warszawie, ¿onк... Westchn¹³ ciк¿ko... Naraz targn¹³ nim gniew. Jego przeœladowcy za¿ywali spokojnie ciep³a domowego, byli szczкœliwi i zadowoleni, podczas gdy on wraz z synem skazany by³ przez nich na poniewierkк. Uczucie roztkliwienia zniknк³o natychmiast. Niemal wrogim wzrokiem obrzuci³ urjadnika, ktуry akurat w tej chwili pojawi³ siк ze swoj¹ ma³¿onk¹. Urjadnik z policyjn¹ spostrzegawczoœci¹ zauwa¿y³ zachmurzon¹ twarz goœcia. Zmieszany przedstawi³ mu ¿onк. Wilmowski uprzejmie przywita³ siк z ni¹, chwal¹c wzorowy porz¹dek panuj¹cy w domu. - O, to wyj¹tkowa kobieta, Sybiraczka - wtr¹ci³ urjadnik. - Wysz³a za mnie, choж, jak panu wiadomo, Sybiracy na ogу³ nie lubi¹ carskich urzкdnikуw z rdzennej Rosji. - Wy znуw po swojemu, Miko³aju Iwanowiczu - zgromi³a go ¿ona. - Proszк do sto³u na skromne œniadanie. Na bia³ym obrusie pojawi³y siк pу³miski ze œwie¿ymi naleœnikami, zwanymi blinami, miseczka zrumienionego topionego mas³a do ich polewania, kawior, twarуg ze œmietan¹ i pieczony drуb na zimno. Na samym koсcu dziewczyna wnios³a du¿y, dymi¹cy par¹ samowar, a urjadnik wyci¹gn¹³ z szafki butelkк niko³ajewki i drug¹ likieru. - Proszк do sto³u - mуwi³, wci¹¿ k³aniaj¹c siк goœciowi; nagroda gubernatora nie schodzi³a mu z myœli. - Zanim usi¹dziemy do œniadania, za³atwimy formalnoœci - powiedzia³ Wilmowski, powolnym ruchem wydoby³ portfel z kieszeni. - Stwierdzi³em, ¿e w podleg³ym panu okrкgu panuje porz¹dek i bezpieczeсstwo. Tote¿ ze spokojnym sumieniem przekazujк nagrodк, a w raporcie dla ekscelencji gubernatora zamieszczк odpowiednio przychyln¹ uwagк. Wyliczy³ na rуg sto³u sto papierkowych rubli. By³a to znaczna na owe czasy suma. Urjadnik zgarn¹³ j¹ w d³onie i dziкkowa³. - Dla porz¹dku proszк o odrкczne pokwitowanie - doda³ Wilmowski. - S³usznie, s³usznie, porz¹dek musi byж przestrzegany - przytakn¹³ urjadnik. - Olga, przynieœ papier, piуro i atrament! Po chwili Wilmowski schowa³ kwit. Usiedli do œniadania. Butelka niko³ajewki szybko by³a oprу¿niona do po³owy. Wilmowski zaledwie dotyka³ ustami kieliszka, za to urjadnik ochoczo spe³nia³ toast za toastem. Poranny posi³ek trwa³ oko³o dwуch godzin. Urjandik szeroko opowiada³ o warunkach panuj¹cych w jego okrкgu. Kl¹³ na Jakutуw, ktуrzy, przyj¹wszy pozornie prawos³awie, ukrywali w swoich jurtach szamanуw i nienawidzili carskich urzкdnikуw. Narzeka³ na k³opoty z zes³aсcami pracuj¹cymi w kopalni z³ota oraz zarzuca³ w³adzom wojskowym opiesza³oœж w wykonywaniu obowi¹zkуw. W koсcu Wilmowski spojrza³ na zegarek. - PуŸno siк zrobi³o, a eskorta moja czeka na mnie w obozie w pobli¿u miasta. Dziœ jeszcze lub jutro z rana wyruszam w dalsz¹ drogк. Chcк wrуciж na po³udnie, zanim spadn¹ pierwsze œniegi - odezwa³ siк, ucinaj¹c gadatliwoœж podchmielonego policjanta. - Rozumiem, rozumiem, ju¿ wczoraj w nocy mieliœmy ostry przymrozek - zauwa¿y³ urjadnik. - Bкd¹c tu przejazdem, chcia³bym przy okazji za³atwiж pewn¹ sprawк s³u¿bow¹ - powiedzia³ Wilmowski. - W A³danie przybywa zes³aniec, ktуrego powinienem dodatkowo przes³uchaж. - Ach, tak! - zdziwi³ siк urjadnik. - A o kogу¿ to chodzi? - O jednego Polaczka przys³anego tu z Nerczyсska. Podobno pracuje w faktorii Naszkina. - Jak nazwisko? - Zbigniew Karski - krуtko odpar³ Wilmowski. Urjadnik zmarszczy³ czo³o, jakby sobie coœ przypomina³. - Zaraz, zaraz, czy to ten, ktуry przemyœliwa³ o ucieczce? - zapyta³ po chwili. - A jak¿e, o niego mi chodzi - potwierdzi³ Wilmowski. - To ja przecie¿ unicestwi³em jego zamiary... - Tak, tak, pamiкtam, osobiœcie czyta³em wasz raport przes³any tu wraz z papierami wiкŸnia. Podkreœliliœcie czerwonym o³уwkiem: Niebezpieczny, wzywaж do meldowania co trzeci dzieс. - Dobr¹ ma pan pamiкж - ostro¿nie pochwali³ Wilmowski. - W³adze ceni¹ to; jak widzк, s³usznie nale¿a³a siк nagroda... Urjadnik zadowolony, naraz okaza³ niepokуj. - Czy to mia³o byж jakieœ wa¿ne przes³uchanie? - zagadn¹³. - Mo¿e wa¿ne, a mo¿e nie. Sprawa dotyczy kogoœ innego. - Nie wiem, czy zd¹¿yliœcie na czas - zafrasowa³ siк urjadnik. - On wprawdzie jest tutaj, ale to ju¿ chyba jego ostatnie chwile... Cyrulik Cyrulik - dawniej felczer, golibroda. puszcza³ mu krew, podobno po cichu szaman jakucki go kurowa³, ale ani jedno, ani drugie nie na wiele siк zda³o. Umiera, a mo¿e nawet ju¿ umar³ tej nocy. Kilka dni temu Naszkin przys³a³ tu kogoœ do uporz¹dkowania spraw faktorii. Wilmowski mocno opar³ ³okcie na stole, aby ukryж dr¿enie r¹k. S³owa nie chcia³y mu siк przecisn¹ж przez zd³awion¹ krtaс. By³a to druzgoc¹ca wiadomoœж. Na szczкœcie urjadnik akurat nalewa³ do kieliszkуw likieru i dziкki temu nie spostrzeg³ bladoœci, jaka pokry³a twarz jego rozmуwcy. Wilmowski uj¹³ kieliszek i jednym haustem oprу¿ni³ go do dna. - Cу¿, mniej bкdzie mia³o paсstwo k³opotуw - mrukn¹³. - Zaraz poœlк po odpowiedniego cz³owieka do cyrku³u Cyrku³ - komisariat policji. - wtr¹ci³ urjadnik. - Sprawdzimy, czy przes³uchanie bкdzie mog³o siк odbyж. - Gdzie mieszka zes³aniec? - zapyta³ Wilmowski. - Tu¿ pod miastem, kwadrans drogi najwy¿ej. - Jeœli tak, to sam pуjdк do niego z waszym cz³owiekiem. - Bкdк panu towarzyszy³ - zaproponowa³ urjadnik. - Nie, nie, i tak zaj¹³em wam wiele cennego czasu pracy - zaoponowa³ Wilmowski. - Wst¹piк potem do cyrku³u i poinformujк pana, co zdzia³a³em. - Jak sobie pan ¿yczy! Wobec tego spotkamy siк w cyrkule, a pуŸniej przyjdziemy do mnie na obiad. Proszк nie oponowaж, zaszczyt to i wielka przyjemnoœж dla nas. Olgo, Olgo! Niech Mariusza biegnie do cyrku³u, ¿eby Sasza zaraz tu przyszed³. Wilmowski siedzia³ jak na roz¿arzonych wкglach. Udawa³, ¿e z uwag¹ przys³uchuje siк paplaninie urjadnika, ktуry pod wp³ywem alkoholu rozpi¹³ surdut i sta³ siк bardzo wylewny. Tymczasem myœli Wilmowskiego uparcie wybiega³y ku umieraj¹cemu zes³aсcowi. Jak¿e los by³ dla niego okrutny! Tyle trudуw, poœwiкceс na nic siк zda³o. Zbyszek kona³... Teraz Wilmowski pragn¹³ tylko ujrzeж go choж na krуtk¹ chwilк, pocieszyж, uœcisn¹ж. Jak¿e samotny musia³ siк czuж i opuszczony w tym na po³y dzikim, bezludnym kraju. Sasza, ros³e brodate ch³opisko, zastuka³ w sieni buciorami. Wilmowski wdzia³ ko¿uszek. Urjadnik przekaza³ policjanta do dyspozycji wp³ywowego “kolegi”, zobowi¹za³ do przyjкcia zaproszenia na obiad i nareszcie Wilmowski znalaz³ siк na ulicy. Policjant z karabinem przewieszonym przez ramiк poprowadzi³ go na przedmieœcie, gdzie z dala od innych domуw sta³a ma³a chatka. Pobielone wapnem belki, nie przylegaj¹ce œciœle jedna do drugiej, tworzy³y szczeliny nie utkane mchem. Ma³e okienko, oszklone skrawkami szyb, od wewn¹trz os³ania³a chusta. - To tutaj - odezwa³ siк policjant. - Wejdк pierwszy, wasze wysokob³agorodje! Proszк ostro¿nie, pu³ap niski. Pchn¹³ zbite z desek drzwi. ZnaleŸli siк w ciemnej sionce. Zastuka³ do nastкpnych drzwi. Nie czekaj¹c na zaproszenie, otworzy³ je szeroko. Wilmowskiemu serce wali³o jak m³ot. W maleсkiej, mrocznej izdebce pierwszym rzutem oka dojrza³ w k¹cie pryczк zbit¹ z desek. Na niej le¿a³ jakiœ cz³owiek. Obok niego, na skraju pryczy, siedzia³a m³oda dziewczyna. Stoj¹cy na ma³ym stoliku ³ojowy kaganek, sporz¹dzony ze starej blaszanki, b³yskaj¹c ¿у³tawoczerwonym nierуwnym œwiat³em dopala³ siк i skwierczeniem knota przerywa³ pe³n¹ beznadziei ciszк. Policjant pochyli³ siк, by nie zawadziж g³ow¹ o framugк drzwi. Za nim wsun¹³ siк do izby Wilmowski. - Kak wasze zdorowje? Jak siк czujecie? - zagadn¹³ Sasza. - Ha, i krasiwaja dzieweczka Piкkna dziewczyna. znуw tutaj jest! - Cicho! On umiera... - powiedzia³a dziewczyna, przyk³adaj¹c palec do ust. - Taka wola Bo¿a - mrukn¹³ policjant. - Cу¿ pocz¹ж? A ja przyprowadzi³em wam goœcia, s³u¿bowego goœcia... - Dziкkujк, zrobiliœcie swoje, wracajcie do cyrku³u - rzek³ œciszonym g³osem Wilmowski. - Powiedzcie urjadnikowi, ¿e wkrуtce tam przyjdк. Policjant przy³o¿y³ otwart¹ d³oс do daszka czapki, stukn¹³ g³oœno obcasami i wyszed³, zamykaj¹c za sob¹ drzwi. Wilmowski d³u¿sz¹ chwilк sta³ w milczeniu. Z wolna wzrok jego przyzwyczaja³ siк do pу³mroku. Zes³aniec le¿a³ z przymkniкtymi oczami. D³ugie, czarne rzкsy opada³y na poci¹g³¹, wyblad³¹ twarz. Rкce z³o¿one na piersiach jak do modlitwy by³y nieruchome. Pod ³achmanem ko³dry rysowa³y siк kontury wychud³ego cia³a. Wilmowski milcza³. Fala g³кbokiego wzruszenia chwyci³a go za gard³o, nie mуg³ wymуwiж ani s³owa. Nie wiedzia³ przecie¿, kim jest dziewczyna czuwaj¹ca u ³o¿a konaj¹cego ch³opca, a obawia³ siк okazaж, jak bardzo go obchodzi jego los. Dziewczyna mierzy³a Wilmowskiego podejrzliwym wzrokiem. Powsta³a w koсcu i zapyta³a: - Kim pan jest i czego tutaj szuka? Moglibyœcie daж mu chocia¿ umrzeж w spokoju... Osch³y g³os dziewczyny otrzeŸwi³ Wilmowskiego. Odetchn¹³ g³кboko i cicho zagadn¹³: - Czy naprawdк nie ma ju¿ ani cienia nadziei? - Widzisz pan przecie¿... - Czy on... jest przytomny? Czy mo¿e mуwiж? - Czego pan chce od niego? - Jestem urzкdnikiem policji œledczej do specjalnych poruczeс gubernatora. Muszк pomуwiж z nim na osobnoœci. Czy mo¿e pani zostawiж nas samych? Moje nazwisko... Paw³ow. Dziewczyna post¹pi³a ku niemu. Rozszerzonymi ze zdumienia oczami zajrza³a Wilmowskiemu prosto w twarz, potem cofnк³a siк a¿ pod œcianк, przyciskaj¹c kurczowo d³onie do piersi. Wewnкtrzne ³kanie wstrz¹snк³o jej drobnymi ramionami. Z oczu pop³ynк³y ³zy. Powstrzymuj¹c szloch, zaczк³a szeptaж: - Zbyszku, Zbyszku, spojrzyj na niego... spojrzyj! Zes³aniec uchylili powiek. Natк¿onym wzrokiem szuka³ twarzy przybysza. Wilmowski krok za krokiem przybli¿a³ siк do pryczy. Przystan¹³ przy niej, po czym wolnym ruchem œci¹gn¹³ z g³owy futrzan¹ czapkк. Nieszczкsny zes³aniec zatopi³ w nim oczy. Jak w pу³œnie uniуs³ siк na ³okciach, z wysi³kiem usiad³ na pos³aniu. Naraz krzykn¹³ zd³awionym g³osem: - Wujek...! P³acz¹c jak dziecko, rzuci³ siк Wilmowskiemu na szyjк, kurczowo obj¹³ ramionami. Wilmowski w milczeniu tuli³ ch³opca. Po jego mкskiej, surowej twarzy sp³ywa³y ³zy. Natasza serdecznie objк³a uœciskiem obydwu mк¿czyzn. - Widzisz, Zbyszku, nie chcia³eœ wierzyж... a oni mimo wszystko przedarli siк tutaj do ciebie - szepnк³a. Wilmowski delikatnie oswobodzi³ siк z ich uœcisku. - Dziкki Bogu, ¿e ¿yjesz, nie mamy czasu do stracenia - odezwa³ siк cicho. - K³adŸ siк, ch³opcze, a ty, panienko, powiedz mi, kim jesteœ. - Wujku drogi, to jest Natasza W³adimirowna Bestu¿ewa! Moja narzeczona - gor¹czkowo mуwi³ Zbyszek, jakby obawia³ siк, aby mu nie przerwano. - To j¹ spotka³ Tomek w Nerczyсsku! To ona pomog³a mu sprowokowaж Go³osowowa do pojedynku. Tomek powiedzia³ jej, ¿e nie opuœci mnie, ¿e przyjedziecie tutaj po mnie, wiкc wyjedna³a u Naszkina, aby wys³a³ j¹ do A³danu w sprawach faktorii. - Wiкc to pani! - przerwa³ mu Wilmowski, uœmiechaj¹c siк do Nataszy. Ju¿ nie p³aka³a. Opanowana, doda³a rzeczowo: - Postanowi³am u³atwiж wam uprowadzenie Zbyszka. On jest naprawdк chory, ale daleko mu do œmierci. Gdyby jednak wszyscy uwierzyli, ¿e umar³, nikt by siк nim wiкcej nie interesowa³. - A wiкc to pani zawdziкczam ten przestrach, ¿e przybyliœmy za pуŸno! - powiedzia³ Wilmowski. - Urjadnik istotnie jest przekonany, ¿e on umrze lada chwila. - Dobrze! Skoro ju¿ tu jesteœcie, to umrze dziœ jeszcze przed wieczorem. W trumnк nak³adziemy kamieni i jutro o œwicie pogrzeb! Przygotowaliœmy kryjуwkк, w ktуrej poczeka na pana... -Powoli, powoli, omуwmy spokojnie sprawк -przerwa³ jej Wilmowski. - Ciekawi mnie jedna rzecz. Mianowicie, gdy wymieni³em nazwisko agenta, pod ktуrego podszy³em siк u urjadnika, pani odezwa³a siк do Zbyszka i kaza³a mu na mnie spojrzeж. - W³aœnie wtedy siк zorientowa³am, ¿e to jakiœ podstкp, gdy¿ ja i Zbyszek doskonale znamy agenta Pawiowa. Przecie¿ to on przeœladowa³ nas w Nerczyсsku. - Ach, wiкc to tak! Sprytna z pani dziewczyna. Ale jakim cudem ty, Zbyszku, pozna³eœ mnie od razu? - Natasza jest wprost cudowna, wujku! Gdyby nie ona, by³oby ze mn¹ bardzo Ÿle. Tylko na jej proœby Naszkin wstawi³ siк za mn¹, gdy Paw³ow przy³apa³ list napisany przeze mnie do Tomka. A ciebie pozna³em, bo przecie¿ dopiero w Nerczyсsku spali³em wasz¹ fotografiк, ktуr¹ Tomek przys³a³ mi z podrу¿y do Afryki. Wilmowski wydoby³ chustkк. Obtar³ zroszone potem czo³o. Entuzjastyczne s³owa Zbyszka o Nataszy nasunк³y mu przypuszczenie, ¿e sprawa uprowadzenia mo¿e siк skomplikowaж. - Wed³ug pani planu, Zbyszek umrze dzisiaj. Nietrudno bкdzie mi upewniж o tym urjadnika - odezwa³ siк na g³os. - Wobec tego jutro zaraz po pogrzebie mo¿emy wyruszyж w drogк. Uprzedzi³em urjadnika, i¿ jadк do Jakucka. Gdzie pani zamierza ukryж Zbyszka? - Upatrzy³am kryjуwkк w g¹szczu przy drodze za miastem - odpar³a Natasza. - Gdzie oczekuj¹ pana towarzysze? Wilmowski wydoby³ z kieszeni skrawek papieru. O³уwkiem nakreœli³ prowizoryczny szkic okolicy. - Dobrze siк sk³ada - zawo³a³a Natasza przestudiowawszy plan. - Musi pan przeje¿d¿aж obok jego kryjуwki. O, to tutaj... Sprawnie uzupe³ni³a szkic. - Ju¿ bкdк wiedzia³. Zreszt¹ chyba razem bкdziemy na “pogrzebie”? - Oczywiœcie, muszк pilnowaж, aby komuœ nie przysz³a ochota zajrzeж do trumny z rzekomym nieboszczykiem - potwierdzi³a Natasza. - A co pani ma zamiar uczyniж pуŸniej? - zapyta³ Wilmowski, bacznie przygl¹daj¹c siк dziewczynie. Zarumieni³a siк i spuœci³a oczy. Zbyszek natomiast poderwa³ siк z pos³ania. - Wujku! Ja bez niej... nie ucieknк! Ona tak¿e jest zes³aсcem! To rewolucjonistka, a ja... ja j¹ kocham! Wilmowski skin¹³ przyzwalaj¹co g³ow¹. Wiкc jego przewidywania szybko siк sprawdzi³y! Rozwa¿a³ sytuacjк. Zabranie Nataszy jeszcze bardziej wik³a³o ryzykown¹ ucieczkк. Czy jednak post¹pi³by uczciwie pragn¹c rozdzieliж tych dwoje m³odych? Ba, gdyby mуg³ uprowadzi³by z Syberii wszystkich carskich wiкŸniуw. - Czy decyduje siк pani towarzyszyж Zbyszkowi? - zapyta³ krуtko. Kurczowo chwyci³a jego rкkк w swoje delikatne d³onie. - Czy... czy zabierze mnie pan? - zapyta³a nieœmia³o. - Zabiorк, lecz muszк uprzedziж, ¿e droga do wolnoœci daleka i naje¿ona niebezpieczeсstwami. Kto wie, czy zdo³amy wynieœж ca³o nasze g³owy! - Pуjdк z wami i zginк bez s³owa skargi - zapewni³a. - A wiкc dobrze! Zabierzemy pani¹, Nataszo. Czy zaraz bкd¹ tu pani szukali? - Nie, o to nie ma obawy. Przyjecha³am pod pretekstem uporz¹dkowania interesуw faktorii. Jeszcze dzisiaj oznajmiк policji, ¿e wracam do Nerczyсska. Przepadnк jak kamieс w wodк. - Œwietnie u³o¿y³a pani to wszystko - przyzna³ Wilmowski. - Po pogrzebie przemknie siк pani do kryjуwki Zbyszka. Ja tymczasem po¿egnam urjadnika i pospieszк do was. Jutro po po³udniu bкdziemy ju¿ daleko od A³danu. - Proszк wracaж do urjadnika - oœwiadczy³a Natasza. - Niech mu pan powie, ¿e zes³aniec umar³ w pana obecnoœci. Resztк biorк na siebie. Zbyszek zas³oni twarz przeœcierad³em, gdyby nas ktoœ odwiedzi³. Jakuci boj¹ siк zmar³ych, policja zaœ nie bкdzie zbyt ciekawa. Przygotowani s¹ na jego œmierж. Zaraz zamуwiк trumnк. Pogrzeb wczesnym rankiem... - Podejmuje siк pani trudnego i... nieprzyjemnego zadania. - Dam sobie radк, wszystko ju¿ obmyœli³am. * Dopiero ko³o po³udnia Wilmowski opuœci³ samotn¹ chatк zes³aсca. Ju¿ znуw opanowany uda³ siк do cyrku³u na spotkanie z urjadnikiem. Gniew boga ognia i b³yskawic Paw³ow pochylony siedzia³ na g³azie. Ponurym wzrokiem wodzi³ za olbrzymim bosmanem. Nie mia³ najmniejszych w¹tpliwoœci: spiskowcy szykowali siк do drogi. Poprzedniego dnia o œwicie zbudzi³a go krz¹tanina w obozie. Przez dziurkк w p³achcie namiotowej widzia³ po¿egnanie, a potem samotny odjazd rzekomego Browna, ktуrego niegdyœ w Warszawie œledzi³ jako nauczyciela geografii kolportuj¹cego nielegalne pisma. Gor¹czkowe po¿egnania oraz cicho udzielane przestrogi da³y mu wiele do myœlenia. Brown zaopatrzony w jego dokumenty zapewne uda³ siк na przeszpiegi do A³danu! Potem wieczorem Smuga oddali³ siк z obozu. Powrуci³ prawie po pу³nocy i d³ugo wiedli narady. Paw³ow przypuszcza³, ¿e Smuga spotka³ siк gdzieœ potajemnie z Brownem. Jakie mуg³ przywieŸж wiadomoœci? Od wschodu s³oсca Paw³ow, z trudem kryj¹c niepokуj, nieznacznie œledzi³ spiskowcуw. Zwinкli namioty, przepakowali juki. Najniezbкdniejszy sprzкt obozowy oraz zapasy ¿ywnoœci podzielili na szeœж czкœci; ka¿d¹ z nich zapakowan¹ w juki przytroczyli do siode³. W ten sposуb uwolnili dwa juczne konie od ³adunku. Paw³ow gubi³ siк w domys³ach. Do drogi powrotnej przygotowali o dwa konie wiкcej dojazdy wierzchem. Czy¿by oprуcz Karskiego mieli zamiar uprowadziж jeszcze kogoœ? Agent siedzia³ na g³azie na pozуr spokojny, lecz w sercu jego szala³a burza wœciek³oœci. Trudno by³o w¹tpiж w pomyœlny dla spiskowcуw obrуt sprawy. Po wyjeŸdzie Browna z satysfakcj¹ obserwowa³ ich niepokуj, ale po nocnym wypadzie Smugi nabra³ pewnoœci, ¿e uda³o siк im nawi¹zaж kontakt z zes³aсcem. Œwiadczy³y o tym pe³ne wymowy radosne spojrzenia, ukradkowe narady i jawne przygotowania od powrotnej drogi. Paw³ow dr¿a³ z gniewu i... strachu. Jaki los zamierzali mu zgotowaж?! Znуw bкd¹ go wlekli ze sob¹ po g³uszach tajgi, a potem... Nie, nie chcieli go chyba pozbawiж ¿ycia, bo przecie¿ mogli to uczyniж ju¿ przedtem. Paw³owowi jednak nie tylko chodzi³o o ¿ycie. Ta sromotna powtуrna pora¿ka mog³a przynieœж mu nies³awny koniec kariery. Cу¿ powie gubernatorowi? Czy bкdzie mуg³ przyznaж siк do tego, ¿e mia³ w swym rкku groŸnych spiskowcуw i pozwoli³ im umkn¹ж bezkarnie? Na domiar z³ego jego dokumenty s³u¿bowe pomog³y w spisku przeciwko carskiej Rosji. W niemej wœciek³oœci zgrzyta³ zкbami, a tymczasem sкkaty olbrzym siod³a³ wierzchowce. Pozostali dwaj spiskowcy wymknкli siк w pe³nym uzbrojeniu z obozu. Byж mo¿e przepatrywali okolicк, chc¹c zapewniж sobie bezpieczny odwrуt. Osiod³awszy konie, olbrzym zacz¹³ przegl¹daж broс. Nabi³ dwa rewolwery i w³o¿y³ je do olster przy siodle jednego z koni, potem przysiad³ na ziemi. Niczym wytrawny rusznikarz sprawdza³ dzia³anie zanikуw karabinуw, ³adowa³ w nie naboje. Poch³oniкty w³asnymi myœlami, jakby zapomnia³ o Paw³owie. Agent nie spuszcza³ oka ze swego przeœladowcy. Olbrzym naprawdк nie zwraca³ na niego uwagi. Jakiœ pomys³ musia³ rodziж siк w umyœle agenta, gdy¿ zerka³ to ku wierzchowcom, to znуw na olbrzyma. Czerwone wypieki pojawi³y siк na jego szarej twarzy. Co chwila zaciska³ spieczone wargi. Ostro¿nie powsta³ z g³azu. Brol siedzia³ do niego pу³bokiem, wci¹¿ zajкty karabinami. Paw³ow posun¹³ siк o ma³y krok ku wierzchowcom. Nie odrywa³ wzroku od olbrzyma, uczyni³ jeszcze jeden ma³y krok, a potem wiкkszy. R¿enie przestraszonego wierzchowca przywo³a³o bosmana do rzeczywistoœci. Wyraz zaskoczenia i gniewu odmalowa³ siк na jego twarzy. - Precz od koni! - krzykn¹³, zrywaj¹c siк na rуwne nogi. Trzyma³ w rкku karabin, mуg³ zastrzeliж Pawiowa, lecz obawia³ siк, ¿e huk strza³u œci¹gnie im na kark kogoœ nieproszonego. Odrzuci³ wiкc broс i skoczy³ ku agentowi. Paw³ow ba³ siк bosmana jak ognia, tote¿ paniczny strach jakby doda³ mu skrzyde³. Dopad³ konia, szarpn¹³ za pas zamykaj¹cy olstrк zawieszon¹ u siod³a. Wydoby³ rewolwer. Wypali³ prosto w twarz nadbiegaj¹cego. Bosman tylko zwin¹³ siк w skoku, rozkrzy¿owa³ d³onie i wal¹c siк z rozmachem na ziemiк, wyr¿n¹³ agenta g³ow¹ w piersi. Paw³owowi pociemnia³o w oczach. Okoliczne pagуrki jakby siк rozp³ynк³y... Zemdla³. Gdy odzyska³ przytomnoœж, ujrza³ powalonego bosmana. Le¿a³ twarz¹ do ziemi z odrzuconymi w bok rкkami. Paw³ow stкkaj¹c podniуs³ siк na nogi. W ustach czu³ s³onawy smak krwi. Okropny bуl rozsadza³ mu piersi. Z nienawiœci¹ i prawie zabobonnym strachem spogl¹da³ na olbrzyma. Wolno cofa³ siк ty³em. Podniуs³ z ziemi rewolwer. Dopiero teraz odwrуci³ siк ku wierzchowcom. Chwyci³ jednego z nich za uzdк. Z wysi³kiem wspi¹³ siк na siod³o. Wiedzia³, ¿e nie ma czasu do stracenia. Smuga i Tomek mogli przybiec lada chwila zwabieni hukiem wystrza³u. Paw³ow pochyli³ siк w siodle. Pogna³ w tym samym kierunku, w ktуrym poprzedniego ranka oddali³ siк Brown. Wkrуtce wyjecha³ na w¹sk¹, kamienist¹ drogк. Zawrуci³ wierzchowca w kierunku A³danu. Paw³ow wypluwa³ krew nap³ywaj¹c¹ mu do ust. Bуl w piersiach by³ coraz dotkliwszy. Gdyby teraz znуw straci³ przytomnoœж, zgin¹³by niechybnie. Obawa przed poœcigiem dodawa³a mu si³. Popкdza³ konia, nerwowo spogl¹daj¹c za siebie. Dr¿a³ na myœl, ¿e Smuga mуg³by go dogoniж. Ten nie da³by siк wyprowadziж w pole i na pewno ju¿ by go nie oszczкdzi³... Nareszcie ujrza³ w dali dachy domostw. Pochyli³ siк, uderzy³ wierzchowca piкtami w boki. Jakucki koс ruszy³ nierуwnym galopem. Paw³ow zacisn¹³ d³onie na ³кku siod³a. G³uchy tкtent niуs³ siк po drodze. A³dan by³ coraz bli¿szy, oto ju¿ pierwsze domki na przedmieœciu. Jakby na odg³os tкtentu konia z ma³ej chatki wybieg³a ubrana w krуtki ko¿uszek dziewczyna. Ujrza³a jeŸdŸca gnaj¹cego galopem w stronк miasta. Przystanк³a na skraju drogi. Rozpкdzony wierzchowiec omal jej nie stratowa³, lecz ona na to nie zwa¿a³a. Przez moment mignк³a trupio blada twarz jeŸdŸca. Krzyknк³a przera¿ona, po czym pobieg³a co si³ w œlad za nim. * Wilmowski pakowa³ swe podrу¿ne drobiazgi do torby. Uœmiech zadowolenia b³¹ka³ siк po jego twarzy. Na pozуr fantastyczny plan Nataszy okaza³ siк bardzo prosty i nie wzbudzi³ niczyich podejrzeс. Urjadnik bez zdziwienia przyj¹³ wiadomoœж o œmierci zes³aсca. W obecnoœci Wilmowskiego sporz¹dzi³ odpowiedni raport dla w³adz zwierzchnich, a potem nastкpnego ranka razem z Wilmowskim by³ na pogrzebie. Oœwiadczenie “agenta” do specjalnych poruczeс gubernatorskich, i¿ wiкzieс skona³ w jego obecnoœci, ca³kowicie wystarczy³o urjadnikowi. Jako rzecz naturaln¹ przyj¹³ obecnoœж Bestu¿ewej na pogrzebie. Przecie¿ przyby³a do A³danu w celu uporz¹dkowania spraw faktorii, w ktуrej zmar³y by³ zatrudniony. W³aœnie Wilmowski powrуci³ z pogrzebu. Przed chwil¹ powiadomi³ gospodarza “Jewropejskiej Gostinicy”, ¿e opuszcza hotel. Najdalej za godzinк razem ze Zbyszkiem i Natasz¹ bкd¹ w drodze do kryjуwki wyprawy. Poprzedniej nocy Wilmowski spotka³ siк ze Smug¹ w umуwionym miejscu pod miastem. W ten sposуb towarzysze ju¿ wiedzieli o pomyœlnym przebiegu akcji i byli przygotowani do ucieczki. Wilmowski zapi¹³ podrу¿n¹ torbк. Przewiesi³ j¹ na pasie przez ramiк, w³o¿y³ nabity rewolwer do kieszeni ko¿uszka. Nagle z ulicy doszed³ go tкtent. Ucich³ tu¿ przed zajazdem. Wilmowski pomyœla³, ¿e przyby³ jakiœ nowy goœж. Chc¹c unikn¹ж zbкdnych rozmуw, zaraz wyszed³ do ogуlnej izby. Wrкcza³ gospodarzowi nale¿noœж, ktуry uni¿enie dziкkowa³ za suty napiwek, gdy pchniкte drzwi wejœciowe stanк³y otworem. Rozleg³ siк tupot szybkich krokуw i ktoœ zawo³a³: - Gdzie cyrku³? Wilmowski drgn¹³ zaskoczony, us³yszawszy znajomy g³os. Odwrуci³ siк natychmiast. Ujrza³ Pawiowa! Przygarbiony, lew¹ d³oni¹ przyciska³ pierœ, w prawej zaœ trzyma³ rewolwer. Zmierzwiony w³os na g³owie, krew na brodzie i koszuli oraz grymas bуlu maluj¹cy siк na jego twarzy wprost przerazi³y Wilmowskiego. Poj¹³ natychmiast, ¿e w obozie nieoczekiwanie musia³o zdarzyж siк coœ strasznego. Paw³ow rуwnie¿ pozna³ Wilmowskiego. Bez chwili namys³u skierowa³ w niego lufк rewolweru: - Rкce do gуry! - sykn¹³ z³owrogo. Wilmowski wolno uniуs³ d³onie. Wyraz triumfu przewin¹³ siк w przekrwionych oczach Pawiowa. Jeden ze spiskowcуw ju¿ le¿a³ martwy w obozie, a teraz los znуw siк do niego uœmiechn¹³. Oto przed nim sta³ bezbronny drugi jego wrуg! Jaki¿ to by³ wspania³y odwet za wszystkie niepowodzenia! Mimo niezwyk³ego podniecenia spostrzeg³, ¿e Wilmowski trochк opuœci³ d³onie. - Rкce do gуry... lub strzelam! - ostrzeg³. - Aresztujк ciк pod zarzutem zorganizowania spisku w celu uprowadzenia wiкŸnia... za gwa³t na przedstawicielu prawa i... przyjrzyj mi siк dobrze, ty... skatino. Skatina - bydlк. Myœli jak b³yskawice krzy¿owa³y siк w g³owie Wilmowskiego. W jaki sposуb agent zdo³a³ zbiec? Co siк sta³o z jego towarzyszami w obozie? Ani przez chwilк nie mia³ zamiaru daж siк wzi¹ж ¿ywcem! Rкce uniуs³ do gуry, by nieco zyskaж na czasie. Paw³ow wygl¹da³ strasznie. Krwawa piana wyst¹pi³a mu na usta. Widaж by³o, ¿e stoczy³ okropn¹ walkк, ¿e nie wyszed³ z niej bez szwanku. Przybli¿y³ siк do Wilmowskiego i rzuci³ mu prosto w twarz: - Uciek³eœ mi w... Warszawie! Pamiкtasz?! Teraz nareszcie mam ciк! Zap³acisz za wszystko, zawiœniesz na szubienicy! Twуj wspуlnik le¿y martwy w obozie! Twarz Wilmowskiego najpierw poblad³a, potem pojawi³ siк na niej krwawy rumieniec gniewu. Ju¿ wiedzia³, dlaczego ten agent wydawa³ mu siк tak dziwnie znajomy! To by³ bezpoœredni sprawca ca³ej jego tragedii! On pozbawi³ go ¿ony i domu! - Nareszcie spotkaliœmy siк... - odrzek³ Wilmowski urywanym g³osem. - Tak, to ty, carski szpiclu! A wiкc dobrze, ¿ycie za ¿ycie... - Zginiesz! - wrzasn¹³ agent widz¹c, ¿e przeciwnik opuszcza d³onie. Wilmowski nie zwa¿a³ na groŸby, ju¿ wyci¹ga³ rкce, by schwytaж Paw³owa... W tej w³aœnie dramatycznej chwili ktoœ wbieg³ do zajazdu. Wilmowski zamar³ w po³owie ruchu. Paw³ow spostrzeg³ zdumienie w jego oczach, przez ramiк b³yskawicznie zerkn¹³ za siebie. W progu sta³a m³oda dziewczyna, ta sama, ktуrej omal nie stratowa³ koniem. Teraz j¹ pozna³. To by³a zes³anka z Nerczyсska. To ona przyjaŸni³a siк z zes³aсcem, jakby na przekуr zakochanemu w niej Golosowowowi. W tym krуtkim momencie Paw³ow zrozumia³, dla kogo to przeznaczyli spiskowcy drugiego wierzchowca. Wilmowski skoczy³ ku agentowi. Ten jednak spostrzeg³ to w porк, uskoczy³ w bok, szarpn¹³ spustem rewolweru. Dym osmali³ Wilmowskiemu twarz. Agent strzeli³ po raz drugi. Chybi³... Natasz¹ wyrwa³a z kieszeni ko¿uszka ma³y rewolwer. Piкж razy poci¹gnк³a za cyngiel i och³onк³a dopiero wtedy, gdy za szуstym poci¹gniкciem rozleg³o siк tylko metaliczne uderzenie kurka. Wystrzela³a wszystkie naboje. Po ka¿dym strzale Paw³ow pochyla³ siк coraz bardziej, a¿ w koсcu run¹³ bezw³adnie na pod³ogк. - Uciekajmy, ju¿ pewnie alarmuj¹ policjк! - zawo³a³a Natasz¹. Wilmowski rozognionym wzrokiem wpatrywa³ siк w le¿¹cego bez ruchu agenta. Nie zwa¿aj¹c na ostrze¿enia Nataszy, wolno przyklкkn¹³ przy nim. Odwrуci³ go twarz¹ do gуry. Paw³ow nie ¿y³. - Karczmarz umkn¹³ tylnym wyjœciem - ponagla³a Natasz¹. - Lada chwila odetn¹ nam odwrуt! Wilmowski schowa³ do kieszeni rewolwer Paw³owa. - ChodŸmy st¹d - rzek³ krуtko. Podniуs³ z pod³ogi swoj¹ torbк podrу¿n¹. Zarzuci³ j¹ na lewe ramiк, praw¹ d³oс wsun¹³ w kieszeс ko¿ucha i zacisn¹³ j¹ na zimnej rкkojeœci rewolweru. - ChodŸmy! - powtуrzy³. Wypadli przed zajazd. Obok wierzchowca Wilmowskiego sta³ koс Paw³owa. - Czy umiesz jeŸdziж konno? - zapyta³ Wilmowski. - Tak! - Wsiadaj! Prкdzej, dogoniк ciк! Nie trac¹c czasu Natasza wskoczy³a na wierzchowca. Strza³y zwrуci³y uwagк okolicznych mieszkaсcуw. Niektуrzy wygl¹dali przez okna. S³ychaж by³o nawo³ywania. Zrozumia³a, ¿e Wilmowski chce opуŸniж poœcig. Pogna³a ku wylotowi ulicy. Dopiero po d³u¿szej chwili Wilmowski dosiad³ swego konia. Nie spiesz¹c siк, pod¹¿y³ za Natasza. Wkrуtce by³ na rogatkach. Przed nim na drodze snu³ siк ob³ok kurzawy. Wilmowski smagn¹³ konia. Ruszy³ galopem. Z wolna dogania³ dziewczynк. Ju¿ razem zanurzyli siк w tajgк. Przedzieraj¹c siк powoli wœrуd drzew, dali umуwiony sygna³ Zbyszkowi. Natychmiast wybieg³ im na spotkanie. Przystanкli na moment, by zd¹¿y³ wskoczyж na konia za Natasza. Znуw pomknкli dalej. Wilmowski wci¹¿ ponagla³ do poœpiechu. Sekundy zdawa³y mu siк godzinami. Dr¿a³ z obawy, co zastanie w obozie. Ucieczka Paw³owa wrу¿y³a najgorsze. Rzedniej¹cy las wywiуd³ ich na skraj na pу³ skalistych wzgуrz. Wilmowski uniуs³ siк w strzemionach, niecierpliwie wypatruj¹c kryjуwki. Naraz kamieс spad³ mu z serca. Zza za³omуw skalnych wy³oni³y siк znane mu sylwetki jeŸdŸcуw. Dwaj z nich prowadzili osiod³ane wierzchowce, trzeci jucznego konia. A wiкc Paw³ow sk³ama³! Bo oto olbrzymi bosman i Tomek wysforowali siк do przodu z koсmi dla dwojga uciekinierуw. Bosman wprawdzie mia³ g³owк obanda¿owan¹, ale raŸno wymachiwa³ d³oni¹ do nadje¿d¿aj¹cych. Zatrzymali konie tu¿ przed przyjaciу³mi. Krуtkie powitanie Tomka ze Zbyszkiem wycisnк³o wszystkim z oczu ³zy wzruszenia. Trwa³o to zaledwie moment, gdy¿ Smuga przywrуci³ ich groŸnej rzeczywistoœci, informuj¹c krуtko Wilmowskiego: - Andrzeju, Paw³ow umkn¹³! Musimy natychmiast ruszaж w drogк, jeœli... - Paw³ow ju¿ nigdy nikomu nie zaszkodzi - przerwa³ mu Wilmowski, marszcz¹c brwi. - Ale poœcig i tak mo¿e deptaж nam po piкtach! Bosman przeci¹gle gwizdn¹³ przez zкby. - Ojcze, co siк sta³o w A³danie? Czyœ ty ranny? - zawo³a³ Tomek. - Nie czas na gadaninк! Wszyscy na koс! Tomku, prowadŸ wytyczon¹ tras¹ - ostro rozkaza³ Smuga, wydobywaj¹c torbк z opatrunkami. Czo³o wyprawy oddali³o siк o kilkaset metrуw, zanim Smuga skoсczy³ banda¿owanie rany Wilmowskiego. - Kula drasnк³a miкsieс! Masz szczкœcie - rzek³ z ulg¹. - Teraz jak najprкdzej dogoсmy naszych! Dosiedli koni. Dopiero w kilka godzin pуŸniej zatrzymali siк na krуtki odpoczynek. ZluŸnili wierzchowcom poprкgi u siode³ i puœcili je na popas, bosman zaœ wydzieli³ racje suchego prowiantu. Po posi³ku Smuga odezwa³ siк: - Andrzeju, zdaj relacjк z wypadkуw w A³danie! Najwy¿szy czas, abyœmy rozwa¿yli sytuacjк. Wilmowski krуtko opowiedzia³ przebieg wydarzeс. Bosman nieco rozchmurzy³ siк, s³ysz¹c, w jakim stanie Paw³ow przyby³ do zajazdu. Mimo woli przesun¹³ d³oni¹ po zabanda¿owanej g³owie. - le siк sta³o, ¿e Paw³ow zdo³a³ umkn¹ж - rzek³ Smuga, wys³uchawszy relacji. - Nie docenialiœmy jego przebieg³oœci! To by³ szczwany lis! - Baty mi siк nale¿¹ - markotnie powiedzia³ bosman. - Da³em mu siк podejœж i obydwуm nam pozostawi³ pami¹tkк... - Nie wiesz nawet, ¿e Paw³ow w ten sposуb chcia³ za³atwiж z nami dwoma stare porachunki - wtr¹ci³ Wilmowski. - Jak to? - zdumia³ siк bosman. - To on w³aœnie wytropi³ nas wtedy w Warszawie! - Czy to mo¿liwe? - Sam mi to powiedzia³! Bosman umilk³ zaskoczony nieoczekiwan¹ wiadomoœci¹. W koсcu splun¹³ zamaszyœcie i rzek³: - A wiкc to dlatego jego gкba wci¹¿ wydawa³a mi siк sk¹dœ znajoma! - Ano tak! On nas pozna³. Œledzi³ mnie i ciebie wуwczas przez d³u¿szy czas, podczas gdy my widzieliœmy go tylko przez krуtk¹ chwilк. Bosman zafrasowany mrukn¹³: - Zuch z Nataszy, szkoda jednak, ¿e mnie wyrкczy³a. Ba, ¿eby nie ona, to i dzisiaj wszystko usz³oby na sucho draniowi! Wilmowski opuœci³ g³owк. Wstyd mu by³o przyznaж siк, ¿e podczas tragicznego zajœcia z Paw³owem by³by go tym razem zabi³ bez skrupu³уw. - Gdy Paw³ow rzuci³ mi prosto w twarz mœciwe s³owa, nareszcie go pozna³em - odezwa³ siк cicho. - Wspomnienie okrutnego losu mojej ¿ony i naszej poniewierki sprawi³o, ¿e zapomnia³em o mi³osierdziu. Chcia³em zabiж Pawiowa. Natasza ocali³a mi ¿ycie, bo mia³ nade mn¹ przewagк. Tomek z wdziкcznoœci¹ spojrza³ na dziewczynк. Po godzinnym wypoczynku wyruszyli w dalsz¹ drogк. Smuga nie zaniecha³ ostro¿noœci, aczkolwiek wydawa³o mu siк, ¿e jedynie przypadek mуg³by naprowadziж poœcig na ich œlad w tym skalistym pustkowiu. Przede wszystkim uformowa³ karawanк w ubezpieczony szyk: sam wysun¹³ siк do przodu na czo³o, o kilkadziesi¹t metrуw za nim jecha³ Wilmowski z Natasza i Zbyszkiem, a w pewnej odleg³oœci za nimi jako tylna stra¿ pod¹¿ali bosman i Tomek. Olbrzymie doœwiadczenie Smugi i opanowanie w niebezpieczeсstwie uwidacznia³y siк obecnie niemal na ka¿dym kroku. W rozleg³ym bezdro¿nym kraju instynktownie obiera³ w³aœciwy kierunek. Wiуd³ karawanк skalistymi w¹wozami, by kopyta koсskie jak najmniej pozostawia³y œladуw, nakazywa³ wszystkim ustawiczn¹ czujnoœж. Minк³y dwa dni. Ju¿ spory szmat drogi dzieli³ ich od A³danu. Dot¹d Smuga prowadzi³ karawanк w kierunku wschodnim. Wed³ug jego rachuby, ewentualny poœcig powinien by³ udaж siк utartym szlakiem na po³udnie. W ten sposуb pod¹¿ali w odwrotne strony i odleg³oœж pomiкdzy nimi a pogoni¹ wci¹¿ siк powiкksza³a. Dopiero drugiego dnia, gdy s³oсce stanк³o w zenicie, Smuga zacz¹³ zbaczaж ku po³udniowemu zachodowi. Jeœli œcigaj¹cy jechali traktem, to dziкki jego manewrowi karawana znajdowa³a siк obecnie na ich ty³ach. Zwolnili wiкc tempo jazdy i pozwalali koniom na czкstsze wypoczynki. Przecie¿ nale¿a³o zachowaж si³y wierzchowcуw na najgorsze chwile. PуŸnym popo³udniem zag³кbiali siк w g³uchy las. Pod lekkim podmuchem wiatru z³ote brzуzki obficie sypa³y przejrzystymi listkami. Krzewy g³ogуw i dzikie czarne porzeczki poczerwienia³y od nocnych ch³odуw. By³ to nieomylny znak, ¿e jesieс ju¿ nadchodzi wielkimi krokami. Smuga jak zwykle jecha³ na przedzie, rozgl¹daj¹c siк po tajdze. Nagle pochyli³ siк do przodu, wytк¿y³ wzrok. Po chwili upewni³ siк - pod drzewem siedzia³ pochylony, samotny cz³owiek. Smuga ostrzegawczo uniуs³ d³oс, wstrzyma³ wierzchowca. Niemymi rozkazami poleci³ towarzyszom otoczyж obcego cz³owieka. Wkrуtce ca³a grupa przystanк³a pod drzewem. - Do stu beczek zje³cza³ego tranu, to¿ to nieboszczyk - zawo³a³ bosman. - Do licha, nie mylisz siк bosmanie - potwierdzi³ Smuga. - Ptaki wydzioba³y mu oczy... - To pewno Tunguz - wtr¹ci³ Wilmowski. - Oni w ten sposуb chowaj¹ umar³ych. Wysuszony trup siedzia³ oparty o drzewo i czarnymi oczodo³ami spogl¹da³ na wschуd. Na jego kolanach le¿a³ ³uk oraz siekierka o z³amanym trzonku. Nie opodal sta³y nieco przysypane ziemi¹ sanie, a obok nich wala³y siк koœci reniferуw i uprz¹¿. Wilmowski wyjaœni³, i¿ Tunguzi pozostawiaj¹ przy zmar³ych przedmioty, ktуre s³u¿y³y im do osobistego u¿ytku, lecz ³ami¹ no¿e oraz trzonki siekier, aby nieboszczyk nie mуg³ szkodziж ¿ywym ludziom. Zbyszek, œwiadom niektуrych zwyczajуw krajowcуw, doda³, ¿e Jakuci dawniej chowali zmar³ych na drzewach, na specjalnych platformach zwanych arakas Jakuci nie lкkali siк naturalnej œmierci. Dawniej panowa³ wœrуd nich zwyczaj, ¿e starzy lub choruj¹cy rodzice zwracali siк z proœb¹ do najbardziej ulubionego syna, aby zabi³ ich w³asn¹ rкk¹. Syn mia³ obowi¹zek wyprawiж po¿egnaln¹ ucztк, ugaszcza³ prosz¹cego o œmierж przez trzy dni, potem szed³ z nim do lasu i zakopywa³ ¿ywcem w dole razem z jego osobistymi sprzкtami. . Teraz grzebali w ten sposуb jeszcze tylko szamanуw. Jechali, rozmawiaj¹c cicho o dziwnych zwyczajach tubylcуw. Po jakimœ czasie znaleŸli siк nad brzegiem leœnego jeziora. Smuga znуw zatrzyma³ towarzyszy. Nie dalej jak o kilkaset krokуw od nich sta³a jurta. Stru¿ka dymu s¹czy³a siк z komina. W drzwiach ukaza³a siк ludzka postaж. Zaledwie spostrzeg³a karawanк, natychmiast cofnк³a siк w g³¹b domu. Podrу¿nicy pomknкli za Smug¹ ku sadybie. Skoro zostali zauwa¿eni, musieli siк upewniж, kim s¹ jej mieszkaсcy. Nкdzna jurta chyli³a siк ku upadkowi. Gliniana polepa poodpada³a w wielu miejscach ze œcian, jedyne okienko by³o zapchane darnin¹. Przed domem le¿a³a porzucona sieж na ryby, a nad jeziorem, na wpу³ wyci¹gniкta na brzeg, widnia³a ³уdŸ wypalona w drzewnym pniu. Smuga zeskoczy³ z konia, by wejœж do jurty. Wtem w progu pojawi³y siк dwie ludzkie postacie. Podrу¿nik cofn¹³ siк zaskoczony strasznym widokiem. Twarze krajowcуw pokrywa³y rany i strupy. Jeden z nich wyci¹gn¹³ d³oс pozbawion¹ palcуw. Natasza krzyknк³a przera¿ona. - Niech pan siк nie zbli¿a do nich, to trкdowaci Tr¹d - przewlek³a choroba zakaŸna, w ktуrej przebiegu powstaj¹ rozpadaj¹ce siк nacieki na skуrze, prowadz¹ce do zniszczenia tkanek, zniekszta³ceс, wreszcie do œmierci. - zawo³a³ Zbyszek. Podrу¿nicy w pop³ochu cofnкli siк. Jeden z nieszczкsnych krajowcуw zagada³ coœ bezwargimi ustami. Wyszczerzone po¿у³k³e zкby sprawia³y niesamowite wra¿enie. - Zbyszku, czy rozumiesz, co on mуwi? - zapyta³ Smuga, z trudem opanowuj¹c odrazк. - Prosi o jedzenie, g³odny - wyjaœni³ m³odzieniec. Smuga wydoby³ z jukуw trochк sucharуw i pude³ko konserw, z³o¿y³ te dary na ziemi. - Zapytaj go, czy wie, w ktуrym kierunku znajduje siк trakt do A³danu - powiedzia³. Zbyszek sformu³owa³ pytanie, pomagaj¹c sobie gestami r¹k. Trкdowaty wyci¹gn¹³ kikut ku zachodowi. W tym te¿ kierunku pospiesznie pod¹¿yli. Jakuci, jak i Tunguzi zmuszali chorych na tr¹d do zamieszkiwania z dala od osiedli. Gmina od czasu do czasu dawa³a nieszczкœnikom trochк ¿ywnoœci czy te¿ jakiœ ³achman do ubrania, lecz za to chorzy nie mieli prawa zbli¿aж siк do sadyb zdrowych ludzi. Podrу¿nicy d³ugo nie mogli zapomnieж widoku krajowcуw dotkniкtych t¹ straszn¹, nieuleczaln¹ chorob¹. Ponaglali konie, chc¹c jak najprкdzej wydostaж siк z lasu, w ktуrym krуlowali zmarli oraz pogrzebani za ¿ycia - trкdowaci. Dopiero po zapadniкciu zmierzchu Smuga zatrzyma³ karawanк w ma³ej skalistej kotlinie. W myœl jego obliczeс, byli ju¿ w pobli¿u g³уwnego szlaku. Choж ciemnoœж nocy zabezpiecza³a ich przed poœcigiem, nie rozpalili ogniska ani nie rozbili namiotu. Jedynie dla Nataszy zbudowali z ga³кzi tak zwany przez krajowcуw elbelen lub ha³tam. By³ to sza³as o jednej tylko pochylonej œciance, ktуra trochк os³ania³a przed deszczem i wiatrem. Posilili siк suchym prowiantem oraz wod¹ ze strumienia, po czym w œpiworach u³o¿yli siк na spoczynek. Z wyj¹tkiem Zbyszka reszta mк¿czyzn na zmianк pe³ni³a stra¿. GwiaŸdzista, ch³odna noc minк³a spokojnie. O wschodzie s³oсca dosiedli koni. PуŸnym rankiem dotarli na skraj rozleg³ej ³¹ki. Kilka stogуw siana wskazywa³o na bliskoœж jakuckich zimowych domostw. Smuga zatrzyma³ siк. Przez lunetк penetrowa³ pagуrkowat¹ okolicк. W dali rysowa³y siк ciemne kontury jurt. Z kominуw ich nie unosi³ siк dym. Zapewne krajowcy jeszcze przebywali w swych letnich urasach. Zdro¿one konie podrу¿nikуw wyci¹ga³y ³by w kierunku stogуw. Po krуtkiej naradzie Smuga postanowi³ zatrzymaж siк na popas. Wed³ug miejscowych zwyczajуw ka¿demu by³o wolno nakarmiж wierzchowca sianem ze stogu. Podczas gdy konie z rozluŸnionymi poprкgami u siode³ skuba³y siano, jeŸdŸcy zaspokoili g³уd z w³asnych zapasуw. Po jakimœ czasie zaczкli siк przygotowywaж do drogi. Smuga znуw jecha³ na przedzie. Teraz wspina³ siк na ³agodny pagуrek, sk¹d zamierza³ rozejrzeж siк po okolicy. Wkrуtce by³ na szczycie. Zeskoczy³ z konia. Spojrza³ na w¹ski pas rуwniny. Nie dalej jak o kilkaset metrуw znajdowa³ siк szlak. Gromada jeŸdŸcуw ci¹gnк³a nim z po³udnia na pу³noc. Smuga wydoby³ lunetк. Zobaczy³ spory oddzia³ ¿o³nierzy, sk³adaj¹cy siк z Jakutуw i kilku Kozakуw. Nie trac¹c czasu, szybko poprowadzi³ wierzchowca z powrotem w dу³ zbocza. W tej w³aœnie chwili karawana d¹¿y³a na prze³aj przez ³¹kк i mog³a byж widoczna na szlaku. Zaledwie zbocze zas³oni³o Smugк, wskoczy³ na konia. Rкkoma dawa³ swoim ostrzegawcze znaki. Naraz za wzgуrzem rozbrzmia³o kilka strza³уw. A wiкc zostali zauwa¿eni przez ¿o³nierzy! Na odg³os palby tylna stra¿ wyprawy szybko do³¹czy³a do g³уwnej grupy. Pod¹¿yli ku wschodowi, gdzie czerni³o siк pasmo lasu. Smuga przepuœci³ do przodu Wilmowskiego z dwojgiem zes³aсcуw i jucznym koniem. Oddzia³ ¿o³nierzy wy³oni³ siк zza pagуrka. By³ to zapewne poœcig, ktуry po dwudniowych bezskutecznych poszukiwaniach powraca³ do A³danu. Œwiadczy³y o tym okrzyki i strza³y, jakimi ¿o³nierze usi³owali zatrzymaж przed nimi gromadkк jeŸdŸcуw. - Niech ich tajfun porwie! Mog¹ nas dogoniж - zauwa¿y³ bosman ogl¹daj¹c siк. Smuga spojrza³ za siebie. Uwa¿nie mierzy³ wzrokiem odleg³oœж. - Doœcign¹ nas - potwierdzi³. - Musimy ich powstrzymaж! Œci¹gn¹³ konia cuglami. Bosman i Tomek uczynili to samo. Odwrуcili siк przodem do poœcigu. - Mierzyж w konie! - rozkaza³ Smuga. Wypalili. Strza³y by³y niecelne, poniewa¿ wierzchowce przestraszone hukiem omal nie pozrzuca³y jeŸdŸcуw z siode³. ¯o³nierze natychmiast rozsypali siк w tyralierк. Trуjka uciekinierуw znуw poci¹gnк³a za cyngle. Tym razem strza³y by³y celniejsze. Dwуch jeŸdŸcуw z wierzchowcami zwali³o siк na ziemiк. Nastкpna salwa zmusi³a poœcig do wiкkszej ostro¿noœci. ¯o³nierze zwolnili tempo pogoni, jeszcze bardziej rozci¹gnкli tyralierк. Smuga spojrza³ na czo³уwkк karawany. Wilmowski ju¿ doje¿d¿a³ do lasu. - Umykajmy - rozkaza³. Ruszyli z kopyta pochyliwszy siк w siod³ach. Za nimi rozbrzmia³y przeci¹g³e okrzyki. Tomek zerkn¹³ za siebie. - Skrzyd³a poœcigu wysuwaj¹ siк do przodu! - krzykn¹³ ostrzegawczo. - Chc¹ nas okr¹¿yж - odkrzykn¹³ bosman. Ponaglili wierzchowce, ktуre w morderczym galopie brzuchami prawie dotyka³y ziemi. Kar³owaty las by³ ju¿ bardzo blisko. Naraz za uciekaj¹cymi posypa³y siк kule. W³aœnie wpadli miкdzy drzewa. Nagle koс Tomka zar¿a³ boleœnie, rzuci³ siк w bok, a nastкpnie w pe³nym pкdzie run¹³ na ziemiк. Tomek na szczкœcie zd¹¿y³ wysun¹ж nogi ze strzemion, zanim wylecia³ z siod³a. W powietrzu wywin¹³ koz³a i pad³ na plecy na miкkki mech. Przez chwilк le¿a³ oszo³omiony. Obydwaj jego towarzysze z trudem osadzili rozpкdzone konie. Triumfalny wrzask pogoni rozniуs³ siк szerokim echem. Tomek postкkuj¹c dŸwign¹³ siк szybko na nogi, zanim doс przybiegli przestraszeni Smuga i bosman. - Nic mi nie jest... Trafili konia - uspokoi³ ich. - W³aŸ na szkapк! - krzykn¹³ bosman. Podsadzi³ przyjaciela jak piуrko i usadowi³ go na swoim wierzchowcu. - Tomku, pкdŸ i zatrzymaj ojca - poleci³ Smuga, podnosz¹c karabin m³odzieсca. - Walka nieunikniona... Spiesz siк! Sami nie powstrzymamy poœcigu! Tomek zagryz³ wargi. Za moment oddali³ siк galopem. Smuga ukryty za drzewem spokojnie przy³o¿y³ karabin do ramienia. Mierzy³ krуtko. Najbli¿szy jeŸdziec szeroko rozkrzy¿owuj¹c ramiona spad³ z konia. Karabin Smugi plu³ ogniem raz za razem. Bosman tymczasem zdj¹³ siod³o z zabitego konia Tomka. Tracenie skromnego ekwipunku osobistego w tym surowym kraju grozi³o niemal œmierci¹. Zarzuci³ siod³o na wierzchowca Smugi. Przystan¹³ za roz³o¿yst¹ brzoz¹ i razem z przyjacielem zacz¹³ raziж poœcig kulami. Skrzyd³a pogoni ju¿ dociera³y do lasu. Smuga i bosman, by unikn¹ж odciкcia od czo³a karawany, rozpoczкli szybki odwrуt, ostrzeliwuj¹c siк. Okrzyki ¿o³nierzy oraz ostra palba karabinowa pozwoli³y Wilmowskiemu zorientowaж siк, ¿e jego towarzysze s¹ w niebezpieczeсstwie. Zamiast uciekaж dalej, wraz z Natasz¹ i Zbyszkiem zawrуci³ ku nim. Niebawem spotkali Tomka. Razem pospieszyli na pomoc dwуm œmia³kom. Wilmowski jednym spojrzeniem oceni³ krytyczn¹ sytuacjк, w jakiej siк znaleŸli. ¯o³nierze z poœcigu straciwszy kilku ludzi zeskakiwali z koni; kryj¹c siк za drzewami zataczali pу³kole. Widaж by³o, ¿e zamierzaj¹ otoczyж uciekinierуw. - Zbyszek i Natasz¹! Pilnowaж koni - krzykn¹³ Wilmowski. Obaj z Tomkiem w³¹czyli siк do walki. Wzmocniony celny ogieс trochк ostudzi³ zapa³ poœcigu. ¯o³nierze ostro¿nie przesuwali siк od drzewa do drzewa. Kilku Kozakуw okrzykami zachкca³o Jakutуw do szar¿y, lecz ci nie okazywali zapa³u do otwartego natarcia. Smuga pragn¹³ unikn¹ж walki wrкcz, ktуra przy liczebnej przewadze wroga musia³aby siк skoсczyж sromotn¹ klкsk¹. Dlatego te¿, powstrzymuj¹c pogoс strza³ami, z wolna wycofywa³ siк z karawan¹ coraz g³кbiej w las. Zaniepokojony obserwowa³ ¿o³nierzy formuj¹cych bardziej zwarty szyk. - Panie Smuga, Ÿle z nami - naraz zawo³a³ bosman. - Do diab³a, oni szykuj¹ siк do ataku! - doda³ Smuga. - A jak¿e, przyparli nas do bagniska. Zerknij pan za siebie, a zrozumiesz ich taktykк. Teren obni¿a³ siк ku wschodowi. Pomiкdzy drzewami przeœwieca³y bajorka poros³e ¿у³to-zielonymi kкpami. - Andrzeju, prowadŸ nas w moczary - rozkaza³ Smuga. - UgrzкŸniemy w bagnisku - zaoponowa³ Wilmowski. - Lepiej siк utopiж, ni¿ pуjœж w niewolк - powiedzia³ Smuga. - Lada chwila uderz¹ na nas, nie wytrzymamy... ¯o³nierze wzmogli ogieс. Zapewne wiedzieli, ¿e bagienne rozlewiska odcinaj¹ przeciwnikowi odwrуt. Kozacy zaczкli wysforowywaж siк do natarcia. Jakuci zachкceni przyk³adem szli za nimi. Uciekinierzy wycofywali siк w bagna. Wilmowski, Natasz¹ i Zbyszek za uzdy prowadzili wierzchowce, ktуre si³¹ zmuszali do desperackiej przeprawy przez coraz g³кbsze bajora. Smuga, bosman i Tomek os³aniali ich ogniem karabinowym. Konie zapada³y w wodк ju¿ niemal po brzuchy, r¿a³y przestraszone widmem œmierci w groŸnej, bezmiernej topieli. Kozacy i Jakuci czuli siк teraz pewni zwyciкstwa. Chrapliwymi okrzykami dodawali sobie odwagi do otwartego ataku. Zwartym pу³kolem przyparli uciekinierуw do zdradliwego bagna. Bosman pierwszy zrezygnowa³ z beznadziejnej ucieczki. Przyklкkn¹³ na kкpie za pniem drzewa. Z karabinu s³a³ wrogom kulк za kul¹. Smuga i Tomek rуwnie¿ zrozumieli, ¿e nadesz³a ich ostatnia godzina. Postanowili drogo sprzedaж swe ¿ycie. Ukryci za drzewami wspomagali bosmana. Pogoс tymczasem zacieœni³a pу³kole. ¯o³nierze ruszyli ³aw¹, by otoczyж walcz¹c¹ gromadkк straceсcуw. W tej w³aœnie chwili Wilmowski z Natasz¹ i Zbyszkiem przypadli do swych przyjaciу³. Ucieczka przez bagna okaza³a siк niemo¿liwa, postanowili wiкc zgin¹ж razem z nimi. Triumfalny wrzask pogoni rozniуs³ siк po tajdze... Bosman uj¹³ karabin za lufк jak maczugк, wyskoczy³ zza drzewa. Smuga ruszy³ w jego œlady z rewolwerem w d³oniach. Tomek, Wilmowski, Natasz¹ i Zbyszek zdeterminowani pobiegli za nimi. Ju¿ dopadli wrogуw. Wtem rozleg³ siк przeci¹g³y œwist, potк¿niej¹cy z ka¿d¹ sekund¹. Jakuci zatrwo¿eni stanкli jak wroœniкci w ziemiк. Zapomniawszy o walce, z zadartymi do gуry g³owami wpatrywali siк w niebo. Bosman z rozpкdem wpad³ miкdzy nich. Jednego grzmotn¹³ kolb¹ karabinu, drugiego wywrуci³ uderzeniem piкœci, a potem zwar³ siк z kozackim dowуdc¹. By³a to jednak krуtka i samotna walka, gdy¿ wszyscy inni przera¿eni patrzyli w gуrк na niezwyk³e zjawisko. Po niebosk³onie mknк³a z po³udnia na pу³noc oœlepiaj¹ca kula ognista, wlok¹c za sob¹ d³ugi, czarny ogon... Niebawem zniknк³a za drzewami gdzieœ w tajdze. Potк¿ny, g³uchy grzmot wstrz¹sn¹³ ziemi¹.... Niebo roz¿arzy³o siк do bia³oœci, potem sta³o siк ¿у³toczerwone, a w koсcu poszarza³o w pу³mroku. Gor¹cy wiatr powia³ z huraganow¹ moc¹. K³ad³ drzewa, wywraca³ konie i ludzi. W szeregach Jakutуw wszcz¹³ siк pop³och. - Ogda! Ogda! - rozbrzmiewa³y przera¿one g³osy. Jakuci porzucili karabiny, chwytali konie, gromadnie uciekali z upiornego lasu. Panika ich udzieli³a siк i Kozakom. Zaczкli umykaж. PrzeraŸliwe okrzyki strachu oddala³y siк coraz bardziej. Po jakimœ czasie wichura ucich³a, choж niebo wci¹¿ jeszcze pogr¹¿one by³o w pу³mroku. Oszo³omieni podrу¿nicy spogl¹dali na siebie wylкk³ym, niedowierzaj¹cym wzrokiem, nic nie rozumiej¹c. - Czy¿by to by³ koniec œwiata?! - zawo³a³ bosman, niepewnie rozgl¹daj¹c siк doko³a. - Jakiœ niezwyk³y kataklizm dotkn¹³ ziemi 30 czerwca 1908 r. na Syberiк, w tungusk¹ tajgк w okolicach faktorii Wanawara, spad³ tak zwany meteoryt tunguski. Na skutek silnej eksplozji w powietrzu powsta³ olbrzymi s³up dymu podobny do grzyba atomowego. Wybuch odczuto w promieniu 800 km. Potк¿ny podmuch przewraca³ drzewa w tajdze, zrywa³ dachy, obala³ p³oty, ludzi i zwierzкta jeszcze o 160 km od miejsca eksplozji. Obserwatoria sejsmograficzne na Syberii, w Taszkiencie i Jenie zanotowa³y trzкsienie ziemi. Podmuch powietrza obieg³ dwukrotnie kulк ziemsk¹ i zarejestrowany zosta³ przez barografy w Londynie. Upadek meteorytu na Ziemiк pos³u¿y³ radzieckiemu pisarzowi ksi¹¿ek fantastyczno-nauko-wych do wysuniкcia tezy, ¿e eksplozja by³a spowodowana przez wybuch statku miкdzyplanetarnego goœci z kosmosu. Najnowsze badania radzieckich uczonych w okolicach upadku meteorytu tunguskiego przynios³y rozwi¹zanie tajemniczego wydarzenia. Wed³ug opinii uczonych, nad Syberi¹ eksplodowa³a w 1908 r. niewielka kometa. Rу¿nica miкdzy meteorem a komet¹ polega miкdzy innymi na rozmiarach. Œrednica meteorytуw nie przekracza l km. Wiкksze cia³a astronomowie zaliczaj¹ do asteroidуw, czyli planetek. Komety wielkoœci¹ przypominaj¹ ma³e asteroidy, lecz w odrу¿nieniu od nich i meteorуw maj¹ jeszcze œwiec¹c¹ gazowo-p³ynn¹ otoczkк, tak zwan¹ g³owк, oraz warkocz gazowy. - dr¿¹cym g³osem odpar³ Wilmowski. - Jakuci wo³ali, ¿e to znak Ogdy, czyli boga ognia i b³yskawic - wtr¹ci³ Zbyszek, ktуry zd¹¿y³ nieco poznaж mowк krajowcуw. - Do licha z przes¹dami! Chwytaж konie i w drogк! - krzykn¹³ Smuga. Nieoczekiwana pomoc Bosman i Tomek ju¿ od piкciu dni czuwali na wybrze¿u Aniuru. Zaszyci w nadrzeczne krzewy czaili siк na wysokiej skarpie stromo opadaj¹cej ku wodzie. Marynarz leg³ na brzuchu. Oparty na ³okciach trzyma³ w d³oniach lunetк. Od czasu do czasu spogl¹da³ przez ni¹ w gуrк rzeki, to znуw wodzi³ wzrokiem po przeciwleg³ym rosyjskim brzegu. Tomek zaœ zwraca³ uwagк na wierzchowce ukryte w zaroœlach okalaj¹cych wysuniкt¹ w rzekк skarpк i milcza³ zadumany. Prawie dwa tygodnie minк³y od bitwy z poœcigiem, ktуra omal nie zakoсczy³a siк tragicznie dla uczestnikуw tajemniczej wyprawy. Jedynie dziкki niezwyk³emu, przera¿aj¹cemu wydarzeniu uda³o im siк ujœж z ¿yciem. Potem przez d³ugie, pe³ne napiкcia dni i noce przedzierali siк przez kamieniste wzgуrza oraz tajgк, a¿ w koсcu dobrnкli do Amuru. Podczas nocnej przeprawy na mand¿urski brzeg ponieœli dotkliw¹ stratк: przep³ywaj¹c rzekк w potajemnie zabranej rybakom ³odzi, ci¹gnкli za ni¹ wierzchowce uwi¹zane na arkanach. Niestety, trzy z nich zatonк³y. Przeci¹¿ona ludŸmi chybotliwa ³уdŸ i ciemnoœж uniemo¿liwia³y jakikolwiek ratunek. Wyczerpani ledwo dotarli do fanzy Fu Czau, gdzie przezorny Smuga pozostawi³ po bitwie z chunchuzami trochк rу¿nych zapasуw. Stary Chiсczyk przyj¹³ ich niezwykle goœcinnie. O nic nie pyta³. Zagubiona u podnу¿a gуr fanza stanowi³a dla nich nadzwyczaj dogodne schronienie. Wszyscy ³aknкli wypoczynku, a wynкdznia³y Zbyszek i nieprzywyk³a do nu¿¹cych konnych jazd Natasza wprost nie byli zdolni do natychmiastowego wyruszenia w dalsz¹ drogк, naje¿on¹ niewiadomymi przeszkodami. Smuga d³ugo g³owi³ siк nad ustaleniem marszruty w kierunku morza. Po utracie trzech wierzchowcуw czкœж uczestnikуw wyprawy musia³aby iœж pieszo. Wyklucza³o to mo¿liwoœж przybycia na wybrze¿e morskie w terminie ustalonym z Panditem Davasarmanem. Cу¿ by siк sta³o, gdyby odp³yn¹³ bez nich, nie mog¹c zbytnio przed³u¿aж oczekiwania? Smuga chodzi³ zasкpiony. Czкsto po cichu naradza³ siк z przyjaciу³mi. Poprzednio zamierza³ szybkimi etapami przekraœж siк przez Mand¿uriк do rzeki Ussuri, a potem przeprawiж siк przez ni¹ i brzegiem Imanu, jej dop³ywu, dotrzeж w pobli¿e zatoki Tierniej. Utrata czкœci koni oraz os³abienie dwojga zes³aсcуw udaremnia³y taki plan. Podczas jednej z narad bosman podsun¹³ pewn¹ myœl. Mianowicie przypomnia³ po¿egnanie z kapitanem “Sungaszy”, Niekrasowem. Powiedzia³ on wtedy bosmanowi, ¿e zanim Amur zamarznie, odbкdzie jeszcze kilka rejsуw w gуrк rzeki. Obieca³ rуwnie¿, i¿ chкtnie z powrotem przewiezie wyprawк do Chabarowska. Sygna³em dla zatrzymania holownika mia³y byж cztery wystrza³y. Wszyscy byli zdania, ¿e Niekrasowowi mo¿na by zaufaж. Przecie¿ by³ dawnym zes³aсcem politycznym, nienawidzi³ carskich rz¹dуw tak jak i oni. Nawet ostrzega³ ich przed Paw³owem. Czy jednak teraz nie zawaha siк pomуc uciekinierom poszukiwanym przez w³adze? Czy zaryzykuje ¿ycie? Zbyt du¿a zw³oka grozi³a katastrofalnymi nastкpstwami. Tote¿ Smuga wyprawi³ Tomka z bosmanem na brzeg rzeki, aby prуbowali szczкœcia. Mija³ pi¹ty dzieс od opuszczenia fanzy. W tym czasie przep³ynк³y tylko trzy statki: jeden w gуrк, a dwa w dу³ rzeki. Wed³ug polecenia Smugi wypad nad Amur nie mуg³ przekroczyж tygodnia. Gdyby w tym terminie nie napotkali “Sungaszy”, zdecydowany by³ rozpocz¹ж marsz ku wschodowi. Oczywiœcie wszyscy zdawali sobie sprawк z nik³oœci szans “polowania” na “Sungaszк”. Przede wszystkim mogli w ogуle nie doczekaж siк holownika, gdyby zaœ p³yn¹³ w gуrк Amuru, nie mieli czasu czekaж na jego powrуt. Poza tym kapitan Niekrasow mуg³ nie zgodziж siк na potajemny przewуz wyjкtych spod prawa uczestnikуw wyprawy. Smuga niewiele liczy³ na szczкœliwy przypadek. Wys³a³ bosmana i Tomka, gdy¿ niecierpliwili siк oczekuj¹c bezczynnie, a Zbyszek i Natasza potrzebowali jeszcze wypoczynku. Tymczasem dwaj kompani czuwali bez wytchnienia. Obawiali siк, aby “Sungasza” nie minк³a ich noc¹. Przecie¿ wtedy mogliby jej nie rozpoznaж. Trochк przes¹dny bosman wierzy³ niez³omnie w szczкœliw¹ gwiazdк Tomka. Ile to razy jego intuicja i pomys³y pomaga³y im wyjœж ca³o z rу¿nych opresji! Tote¿ co chwila oddawa³ Tomkowi lunetк, mуwi¹c: - Zerknij, brachu! Zadawa³eœ siк z rу¿nymi szamanami, to mo¿e uda ci siк wyczarowaж “Sungaszк”! Tomek niezmordowanie spe³nia³ jego proœby, lecz holownik nie pojawia³ siк na horyznocie. Pi¹tego dnia po po³udniu Tomek w³aœnie przygotowywa³ kolacjк, gdy bosman lustruj¹cy Amur nagle zawo³a³: - Jakaœ krypa wali w dу³ rzeki! Tomek zapomnia³ o jedzeniu. Spojrza³ na zachуd. W dali w¹ska smuga dymu snu³a siк ku niebu. Po jakimœ czasie zaczerni³y siк kontury statku. - Niech mnie rekin po³knie, jeœli to nie jakiœ holownik typu “Sungaszy”! - znуw zawo³a³ marynarz. Tomek porwa³ lunetк. D³ugo przygl¹da³ siк statkowi, a potem podniecony wyrzuci³ z siebie jednym tchem: - Nie myli siк pan, to holownik! Ci¹gnie za sob¹ dwie barki! - To ju¿ dawno spostrzeg³em go³ym okiem - z cieniem zarozumia³oœci rzek³ bosman, dumny ze swego sokolego wzroku, co niejednokrotnie z naciskiem podkreœla³. - Myœla³em, ¿eœ odczyta³ nazwк! - Niestety, dla mnie jeszcze za daleko, mo¿e pan zerknie przez lunetк? - liii, patrz lepiej ty! - odpar³ bosman. - Zawsze padasz jak kot na cztery ³apy, to mo¿e i tym razem ci siк poszczкœci... Tomek znуw uniуs³ lunetк. Patrzy³ skupiony... Nagle odwrуci³ siк do przyjaciela. - Bosmanie, to chyba... naprawdк “Sungasza”! Niech pan sprawdzi... Marynarz porwa³ lunetк. Po chwili rzuci³ j¹ na ziemiк i zacz¹³ siк rozbieraж. - Czy pan oszala³?! - zawo³a³ Tomek. - Po jakie licho œci¹ga pan spodnie?! - W ubraniu Ÿle siк p³ynie - krуtko odpar³ bosman. - To “Sungasza”! - Nie myli siк pan?!- Tomek nie dowierza³ jeszcze. - Wiedzia³em, brachu, ¿e ty j¹ wypatrzysz! Zrobi³eœ swoje, teraz na mnie kolej. Z³o¿к wizytк kapitanowi Niekrasowowi. - Czy¿by pan mia³ zamiar podp³yn¹ж wp³aw do holownika? - A jak¿e, brachu! Strzelanie nie jest tu dla nas bezpieczne, a poza tym mo¿e nawet nie zwrуci³oby uwagi Niekrasowa. Przecie¿ znajdujemy siк na mand¿urskim brzegu! - Tak, lecz woda jest bardzo zimna... - Nie k³opocz siк, nie pierwszyzna to dla mnie! - To p³yсmy razem! - Nic z tego brachu, trzymaj szkapy w pogotowiu. Migiem bкdк na krypie. JedŸ rуwno z ni¹ w dу³ rzeki, dopуki nie wrуcк do ciebie. Kapujesz? - Dobrze, bosmanie, niech pan uwa¿a na siebie! - Nie bуj siк, co ma wisieж, nie utonie... Holownik znajdowa³ siк od nich zaledwie o jakieœ trzysta metrуw. Teraz nawet bez pomocy lunety Tomek odczyta³ jego nazwк. To by³a “Sungasza”. Bosman wzi¹³ krуtki rozbieg. Wprost ze skarpy skoczy³ do wody. Wyp³yn¹³ na wierzch kilkanaœcie metrуw od brzegu. Wartki nurt znosi³ go w dу³ rzeki. Bosman zacz¹³ p³yn¹ж ukosem w kierunku œrodka koryta. Pocz¹tkowo szybko oddala³ siк od wybrze¿a. Czujnym wzrokiem spogl¹da³ przed siebie, wypatruj¹c wirуw, to znуw zerka³ na “Sungaszк”, mierz¹c odleg³oœж dziel¹c¹ go od niej. Naraz ujrza³ przed sob¹ szerokie, wiruj¹ce kolisko. Chcia³ je wymin¹ж, lecz gwa³towniejszy w tym miejscu nurt pcha³ go wprost w groŸne wiry. Bosman odwa¿nie podda³ siк pr¹dowi. By³ ju¿ zaledwie o kilka metrуw przed wodn¹ kipiel¹ zrкcznym wyrzutem cia³a skry³ siк pod powierzchni¹ wody. Potк¿nymi ruchami r¹k i nуg nurkowa³ ukosem, by przeci¹ж kolisko wiru jak najbli¿ej dna, a wiкc w miejscu, gdzie lej by³ najwк¿szy. Szarpnк³o nim mocno, zako³owa³o, wci¹ga³o w dу³. Krуtkie, ostre wyrzuty r¹k uwolni³y go ze zdradliwej pu³apki. Wkrуtce, prychaj¹c, bosman wynurzy³ siк z toni, rуwnoczeœnie poczu³ k³uj¹cy bуl w lewej ³ydce. Przesta³ walczyж z pr¹dem. “Sungasza” ju¿ go dogania³a, a tymczasem skurcz stawa³ siк coraz dokuczliwszy. Mimo i¿ szczкka³ zкbami z zimna, krople potu pojawi³y siк na jego czole. Gwa³townymi wyrzutami r¹k zacz¹³ p³yn¹ж w dу³ rzeki. Jeœli nie doœcignie holownika, bкdzie zgubiony. Skurcz prawie wykrкca³ mu stopк, parali¿owa³ nogк. Po kilku minutach ogromnego wysi³ku bosman znalaz³ siк zaledwie o kilka metrуw od “Sungaszy”. Wymija³a go, sypi¹c z komina wielkimi iskrami ognia. - Niekrasow! - krzykn¹³ bosman. Na krуtk¹ chwilк znikn¹³ pod powierzchni¹ wody. Wynurzy³ siк, walcz¹c z niemoc¹. Przed oczyma wirowa³y mu czarno-czerwone p³aty. Ostatkiem si³ woli krzykn¹³ jeszcze raz: - Niekrasow! - Ahoy, kapitanie, cz³owiek za burt¹! - wrzasn¹³ ktoœ na holowniku. Ko³o ratunkowe upad³o zaledwie o jedno wyci¹gniкcie rкki od bosmana. Przytrzyma³ je d³oni¹. Cia³o jego naraz sta³o siк l¿ejsze. Przesun¹³ ramiк przez œrodek ko³a, wspar³ siк na nim. Maszyny na “Sungaszy” ucich³y. Ko³o ratunkowe poci¹gane za linkк dotknк³o burty. Opuszczono drabinkк. Silne d³onie marynarza uchwyci³y bosmana za ramiona, pomog³y mu wspi¹ж siк na pok³ad. Kolana ugiк³y siк pod bosmanem. Run¹³ na deski pok³adu, wprost pod nogi swoich wybawcуw. Marynarze z “Sungaszy” przewrуcili go na plecy, podtrzymali g³owк. - Kurcz mnie chwyci³ - szepn¹³ z wysi³kiem. - W porк przyszliœcie z pomoc¹... - Iwan, wуdki! - krzykn¹³ Niekrasow, patrz¹c nie dowierzaj¹cym wzrokiem w sinaw¹ twarz topielca. Bosman ³ykn¹³ siwuchy. Iwan wprawnie masowa³ jego zdrкtwia³e cz³onki. Poczu³ znaczn¹ ulgк. Siad³ ju¿ o w³asnych si³ach; odetchn¹³ g³кboko. - Do licha, niedŸwiedziu! Prкdzej mуg³bym siк spodziewaж, ¿e znajdк ciк w brzuchach carskich szpicli ni¿ w rzece - odezwa³ siк Niekrasow. - A wiкc jednak nie schwytali was! Gdzie twoi towarzysze? Czy zes³aniec, ktуrego chcieliœcie uprowadziж z A³danu, naprawdк ¿yje?! Bosman zaniemуwi³ ze zdumienia. - Gdzie twoi towarzysze? Co z nimi?! - Niekrasow niecierpliwie ponowi³ pytania. - Wszyscy ¿yj¹... - ostro¿nie odpar³ bosman. Nie mуg³ poj¹ж, w jaki sposуb kapitan “Sungaszy” dowiedzia³ siк o wyprawie do A³danu i zes³aсcu. Niekrasow przykucn¹³ przy nim i spokojnie mуwi³. - S³uchaj dobrze, niedŸwiedziu! Wracam ze Streteсska. Tam wszyscy g³oœno rozprawiaj¹ o waszej szaleсczej wyprawie. Podobno poszukiwaliœcie jakiegoœ zes³aсca w Nerczyсsku. Nie zastawszy go tam, postrzeliliœcie w pojedynku oficera ¿andarmerii, uwiкziliœcie agenta tajnej policji - domyœlam siк, ¿e to by³ Paw³ow - i przekradliœcie siк do A³danu, gdzie przebywa³ уw zes³aniec. Jeden z was podszy³ siк pod uwiкzionego Pawiowa, pochowa³ niby to zmar³ego zes³aсca i umknкlibyœcie z nim po cichu, gdyby nie ten¿e Paw³ow. Uciek³ wam i narobi³ galimatiasu. Mуwi¹, ¿e wasza wspуlniczka, zes³ana za nieprawomyœlnoœж, zastrzeli³a go, gdy prуbowa³ aresztowaж w A³danie tego, ktуry przyw³aszczy³ sobie jego dokumenty. Po waszej ucieczce z A³danu urjadnik, przeprowadzi³ œledztwo. Rozkopa³ grуb zes³aсca. W trumnie by³y kamienie... - Do stu beczek zje³cza³ego tranu, tegoœmy siк po nim nie spodziewali! A to cwaniak! - krzykn¹³ bosman. - S³uchaj dalej - ci¹gn¹³ Niekrasow. - Urjadnik zaalarmowa³ gubernatorуw w Czycie i Chabarowsku, wys³a³ pogoс, ktуra wrуci³a mocno poszczerbiona i wystraszona waszymi “czarami”. Podobno wezwaliœcie na pomoc piekielne moce... Patrole wojskowe poszukuj¹ was teraz na wszystkich traktach, a ludziska w Streteсsku robi¹ zak³ady, czy zostaniecie schwytani, czy te¿ nie! - Ha, skoro wiesz pan niemal wszystko, tym lepiej - powiedzia³ marynarz. - Przycupnкliœmy w kryjуwce w mand¿urskiej stronie Amuru. Utonк³o nam kilka szkap podczas przeprawy przez rzekк i teraz... - ChodŸ do mojej kajuty - przerwa³ Niekrasow. - Iwan, zakotwicz “Sungaszк” w pobli¿u prawego brzegu. W razie czego, uszkodzenie w kot³owni, rozumiesz? - Rozkaz, kapitanie! - odpar³ Iwan i mrugn¹³ okiem. Weszli do kajuty. - Czy nie jesteœ pan zbyt pewny swoich zuchуw! - zapyta³ bosman. - Nie bуj siк, niedŸwiedziu, sam dobiera³em za³ogк - odpar³ Niekrasow. - Domyœlam siк, ¿e teraz pilnie potrzebujecie pomocy. - Lubiк mкskie s³owa, wiкc powiem krуtko: musimy dostaж siк do rzeki Iman w Kraju Ussuryjskim - wyjaœni³ bosman. - Jeœli nie przybкdziemy na czas w umуwione miejsce nad morzem, utracimy ³¹cznoœж z naszym statkiem... i... - I sznur szubienicy mo¿e zacisn¹ж siк na waszych szyjach - dokoсczy³ Niekrasow. - A jak¿e, to w³aœnie chcia³em powiedzieж - przytakn¹³ bosman. Niekrasow poduma³ chwilк, po czym odezwa³ siк: - P³ynк z ³adunkiem ko¿uchуw do Kamienia Rybo³owa nad jeziorem Chanka Jezioro Chanka znajduje siк na pograniczu pomiкdzy Mand¿uri¹ i Obszarem Amurs-ko-Nadmorskim, na pу³noc od W³adywostoku, 3/4 jeziora le¿y na terytorium ZSRR. Jego d³ugoœж wynosi 95 km, szerokoœж 40-85 km, najwiкksza g³кbokoœж zaledwie do 10 m, tote¿ nie nadaje siк do ¿eglugi dla wiкkszych statkуw. Wody ma s³odkie i mкtne, ¿yj¹ w nich karpie i ka³ugi. Wschodnie, pу³nocne i po³udniowe jego brzegi - nizinne, zajкte s¹ przez pola orne, ³¹ki i grzкzawiska, natomiast zachodnie s¹ wy¿sze i zalesione. Odp³ywem Chanki jest rzeka Sungacza, dop³yw Ussuri. Osada Kamieс Rybo³уw le¿y na po³udniowo-zachodnim wybrze¿u. , bкdк przep³ywa³ ko³o ujœcia Imanu do Ussuri. Ilu was jest? - Piкciu i jedna dziewczyna. - Spotkacie “Sungaszк” o kilka kilometrуw w dу³ rzeki od stacji zaopatruj¹cej statki w opa³, czyli st¹d o jakieœ szeœж lub siedem kilometrуw. Zarzucк kotwicк w pobli¿u mand¿urskiego brzegu. Czy zd¹¿ycie tam przed pу³noc¹? - Musimy zd¹¿yж, szanowny panie! S³uchaj pan, w razie wpadki zadyndasz razem z nami na szubienicy - ostrzeg³ bosman. Melancholijny uœmiech pojawi³ siк na ustach Niekrasowa. Klepn¹³ bosmana w plecy i odpar³: - Ha, to przynajmniej pohuœtam siк w dobrym towarzystwie! Raz matka rodzi³a, raz tylko siк umrze! Nie k³opocz siк o mnie! Hej, Iwan! Barczyste ch³opisko zajrza³o do kajuty. - Podnieœ kotwicк... i p³yс jak najbli¿ej prawego brzegu - rozkaza³ Niekrasow. Wkrуtce “Sungasza” nieznacznie zaczк³a siк przybli¿aж do wybrze¿a mand¿urskiego. Niekrasow wyjrza³ przez iluminator. - Czas na ciebie, niedŸwiedziu - powiedzia³. - Zabierzcie tylko najniezbкdniejsze przedmioty i uprz¹¿. Konie na barce zwraca³yby uwagк patroli wojskowych, ktуre was poszukuj¹. Bosman kiwn¹³ g³ow¹. Wyci¹gn¹³ ³apsko do Niekrasowa. - Pamiкtasz, gdzie mamy siк spotkaж? - zapyta³ Rosjanin, mocno œciskaj¹c d³oс bosmana. - Trafiк z zawi¹zanymi œlepiami... Wyszli na pok³ad. - Iwan, co na horyzoncie?! - krzykn¹³ kapitan. - Droga wolna! - odkrzykn¹³ Iwan. Bosman machn¹³ im d³oni¹ na po¿egnanie, wspi¹³ siк na porкcz burty. Œmign¹³ do wody. Wkrуtce wyszed³ na brzeg. Z dala wypatrzy³ Tomka nadje¿d¿aj¹cego z koсmi. Pobieg³ mu naprzeciw. - Dawaj ³achy, bo ciut zmarz³em - zawo³a³, gdy Tomek tu¿ przed nim osadzi³ wierzchowce. - W te pкdy musimy gnaж po naszych, bo ju¿ kupi³em bilety na statek! Zaokrкtujemy siк przed pу³noc¹... * “Sungasza” p³ynк³a w dу³ rzeki, prowadz¹c na bocznym holu dwie barki. Kapitan nie schodzi³ z pomostu nawigacyjnego. B³agowieszczeсsk by³ ju¿ blisko. Wed³ug wszelkiego prawdopodobieсstwa w mieœcie tym skupia³y siк g³уwne ogniwa pogoni rozes³anej za uciekinierami. Wyprawa rzekomych ³owcуw dzikich zwierz¹t w³aœnie z Kraju Nadamurskiego przekrad³a siк do A³danu w Jakucji i t¹ te¿ drog¹ najdogodniej mog³a umykaж w kierunku wybrze¿a morskiego lub granicy chiсskiej. Nale¿a³o siк spodziewaж, ¿e B³agowieszczeсsk, jako siedziba gubernatora Kraju Nadamurskiego, stanowi najostrzejszy punkt kontrolny. Przecie¿ na wszystkich stacjach zaopatruj¹cych statki w opa³ rozprawiano o licznych kontrolach wojskowych przebiegaj¹cych kraj wzd³u¿ i wszerz. Niekrasow zdawa³ sobie sprawк, ¿e udzielaj¹c pomocy uciekinierom rozpocz¹³ niebezpieczn¹ grк, w ktуrej stawk¹ by³o ¿ycie garstki nieustraszonych ludzi. Wiedzia³ rуwnie¿, ¿e w przypadku niepowodzenia podzieli ich los. Mimo to nie zawaha³ siк ani przez chwilк. Podczas d³ugich lat katorgi sam marzy³ o tym, na co porwali siк ci szaleсcy. Czy¿ mуg³ teraz odmуwiж im pomocy? Wiedzia³ ju¿ dlaczego policja carska przeœladowa³a Wilmowskiego, bosmana oraz m³odego zes³aсca i Nataszк: oni rуwnie¿ walczyli przeciwko caratowi. Niekrasow жmi³ fajkк. Spokojnym pozornie wzrokiem spogl¹da³ na nadbudуwkк, mieszcz¹c¹ siк na rufie barki. Pod jej pod³og¹ znajdowa³a siк komora. Tam w³aœnie ukry³ uciekinierуw. Chmurny, s³otny dzieс dobiega³ koсca. Niekrasow wychyli³ siк z pomostu nawigacyjnego. Spojrza³ w niebo. Najdalej za dwie godziny mia³ nadejœж wieczуr. - Iwan, na stanowisko! - rozkaza³. Potem poleci³ zwiкkszyж szybkoœж “Sungaszy”. Iwan z zawini¹tkiem pod pach¹ pobieg³ do nadbudуwki na barce. Na lewym brzegu ju¿ wyrasta³ B³agowieszczeсsk. Niekrasow uniуs³ lornetkк do oczu. Na przystani na nabrze¿u przycumowany by³ jakiœ statek. Na przednim pok³adzie stali st³oczeni pasa¿erowie. Otacza³a ich umundurowana policja. Na przystani widaж by³o uzbrojonych ¿o³nierzy. Zachmurzone niebo nie rokowa³o, aby statek mуg³ tego dnia jeszcze wyruszyж w dalsz¹ drogк. Ciemna noc przerywa³a zazwyczaj ¿eglugк na Amurze. Kapitan “Sungaszy” wsun¹³ d³oс pod kurtkк. Dotkn¹³ rкkojeœci rewolweru. Upewniwszy siк, ¿e broс jest gotowa do strza³u, zapali³ wygas³¹ fajkк i rzuci³ krуtki rozkaz: - Przybijamy! Wszyscy na stanowiska! “Sungasza” krуtkim, urywanym gwizdem oznajmi³a swe przybycie. Ostro¿nie przylgnк³a lewym bokiem do statku zakotwiczonego przy pomoœcie. Naczelnik policji przybieg³ do burty. - Wszystkich ludzi zawo³aж na pok³ad! - zakomenderowa³. Niekrasow zna³ policyjnego dostojnika. Pozdrowi³ go przy³o¿eniem rкki do daszka czapki i odpar³: - Jak pan sobie ¿yczy, proszк jednak o zabranie z pok³adu ciк¿ko chorego! - Cу¿ to za chory? - podejrzliwie zapyta³ naczelnik. - Cz³owiek z za³ogi... - Nie jestem pewny, ale... obawiam siк pozostawiж go na statku. - Zaraz siк nim zajmiemy. Masz pan jakichœ pasa¿erуw? - Nie. Hej, Milutin, zwo³aj wszystkich na pok³ad! Za³oga “Sungaszy” zaczк³a siк grupowaж przy lewej burcie statku, gdzie le¿a³ zwуj lin. W nim ukryta by³a krуtka broс. Jeden z palaczy trzyma³ w d³oni ciк¿ki ¿elazny klucz, drugiemu zza pasa wystawa³a rкkojeœж no¿a. W tej chwili naczelnik policji wkroczy³ na pok³ad w asyœcie mundurowej i tajnej policji oraz kilku ¿o³nierzy. - Nie widzк tu nikogo chorego - rzek³ szorstko, mierz¹c wzrokiem milcz¹c¹ za³ogк. - Gdzie on? - W nadbudуwce na barce - powiedzia³ Niekrasow. - Dlaczego tam? - podejrzliwie indagowa³ naczelnik. Niekrasow pochyli³ siк ku niemu. - Niech wasze wysokob³agorodje go obejrzy, a na pewno wszystko zrozumie... - Przeszukaж holownik! Ktokolwiek nie wyszed³ na pok³ad, zakuж w dyby - rzuci³ rozkaz policjantom, po czym doda³: - Szeœciu ¿o³nierzy za mn¹! Niekrasow prze³azi przez burtк holownika na barkк. Naczelnik otoczony uzbrojonymi ¿o³nierzami szed³ za nim. Niekrasow otworzy³ drzwi nadbudуwki. - Dlaczego tu ciemno? - warkn¹³ policjant, mierz¹c kapitana podejrzliwym wzrokiem. - Chory mуwi, ¿e razi go œwiat³o - odpar³ Niekrasow. - Zaraz uchylк zas³ony. Podniуs³ z pok³adu tykк, wsun¹³ j¹ do izdebki i trochк odchyli³ worek zaciemniaj¹cy okienko. Naczelnik przekroczy³ prуg nadbudуwki. Za nim wszed³ ¿o³nierz z karabinem gotowym do strza³u. Obydwaj zatrzymali siк na widok cz³owieka le¿¹cego na drewnianej koi. Pierœ jego unosi³a siк w nierуwnym oddechu. Zewnкtrzn¹ stron¹ d³oni os³ania³ oczy. Naczelnik pochyli³ siк nad nim. Rкce i zaroœniкta twarz chorego pokrywa³y czerwone plamy i czarne strupy. Policjant cofn¹³ siк gwa³townie do drzwi. - Co mu jest? - zapyta³ zmienionym g³osem. - Wygl¹da na ospк Ospa - ciк¿ka epidemiczna choroba zakaŸna objawiaj¹ca siк gor¹czk¹, ogуlnym zatruciem organizmu oraz wysypk¹, ktуra pozostawia charakterystyczne blizny. Przed wprowadzeniem szczepieс ochronnych ospa by³a jedn¹ z najciк¿szych plag ludzkoœci. - cicho wyjaœni³ Niekrasow. - Ale czort go wie, mo¿e prokaza Prokaza (ros.) - tr¹d. , nie znam siк na tym. Trzymam go tutaj, by nie zarazi³ reszty za³ogi... Ka¿, wasze wysokob³agorodje, zabraж go do szpitala. Naczelnik szybko wycofa³ siк na pok³ad. - Chcesz pan zarazк roznieœж po mieœcie? - rzek³ wzburzony. - Precz z portu! Jaki transport wieziecie i dok¹d? - Ko¿uchy do Kamienia Rybo³owa. - Wy³aŸ stamt¹d! - krzykn¹³ naczelnik do ¿o³nierza, ktуry omal nie rozbi³ sobie g³owy o futrynк niskich drzwi, wybiegaj¹c z nadbudуwki. Niekrasow teraz dopiero nieznacznie wysun¹³ d³oс spod ko¿ucha. Zmarszczy³ brwi i powiedzia³: - Ten cz³owiek powinien byж zabrany ze statku. Nie mogк pozostaж bez za³ogi. - Z rozkazu jego ekscelencji gubernatora ma pan zaraz opuœciж port! - Nie mogк p³yn¹ж noc¹ - zaprotestowa³ Niekrasow. - To zakotwicz pan statek gdzieœ na œrodku rzeki z dala od miasta. Eskorta! Zajrzeж do pak na barkach! Œcis³a rewizja! Naczelnik wycofa³ siк na holownik wraz z dowуdc¹ ¿o³nierzy. Niekrasow zapali³ fajkк i spod oka przygl¹da³ siк buszowaniu ¿o³nierzy na barkach. Nikt ju¿ wiкcej nie zbli¿y³ siк do pomieszczenia, gdzie le¿a³ chory. Po kilku minutach policjanci i ¿o³nierz opuœcili holownik, zaraz te¿ odcumowano go od statku. “Sungasza” wolno odp³ywa³a. Niekrasow sta³ na pomoœcie, dopуki domуw B³agowieszczeсska nie zatar³ mrok. Wtedy dopiero poszed³ do nadbudуwki na barce. - Iwan, na wachtк, ale umyty - krzykn¹³ w progu. - Rozkaz, kapitanie... Strupy same poodpada³y, bo chleb wysech³... Kapitan rozeœmia³ siк, po czym zapali³ œwiecк. Otworzy³ klapк w pod³odze. - Ostre pogotowie odwo³ane! Proszк na holownik na kolacjк! - zawo³a³. - Ha, zaczynam wierzyж, ¿e wydostaniemy siк z matni - odezwa³ siк bosman, z trudem przeciskaj¹c swe cielsko przez ma³y otwуr w pod³odze. - Przedni pomys³ z t¹ osp¹... - Tym lepiej... dla nich i dla nas - odpar³ Niekrasow. - No, teraz mo¿ecie od³o¿yж broс. Noc bкdziemy mieli spokojn¹. Czy Davasarman nie zawiedzie By³a to jedna z tych ciemnych, zimnych i wietrznych nocy w Kraju Ussuryjskim. W zatoce Tierniej, tu¿ powy¿ej ujœcia rzeki Sica do Morza Japoсskiego, co pewien czas rozb³yskiwa³o czerwonawe, nierуwne œwiate³ko. B³yski sprawia³y wra¿enie umyœlnych sygna³уw, przesy³anych komuœ znajduj¹cemu siк na otwartym morzu. To w³aœnie Smuga i jego towarzysze rozpaczliwie wzywali Pandita Davasarmana, by zabra³ ich na swуj statek. Minк³o piкж d³ugich dni i nocy, odk¹d przyczaili siк wœrуd z³omуw skalnych zalegaj¹cych strome wybrze¿e. Nadawali umуwione sygna³y, a Pandit Davasarman wci¹¿ nie przybywa³. Smuga w³aœnie sta³ pochylony nad obudowanym kamieniami ogniskiem nakrytym z gуry kocem. W rуwnych odstкpach czasu unosi³ koc, ods³aniaj¹c ognisko od strony morza. W nocy b³ysk ognia powinien byж z dala widoczny. - Osiedliœmy na mieliŸnie - mrukn¹³ bosman. - Wygl¹da na to, ¿e zamiast Davasarmana prкdzej zwabimy Kozakуw... - A mo¿e Udad¿alaka niezbyt dok³adnie zapamiкta³ instrukcjк? - martwi³ siк Tomek. - Przybyliœmy kilkanaœcie dni pуŸniej, ni¿ to by³o umуwione - odezwa³ siк Wilmowski. - Nie s¹dzк wszak¿e, aby Davasarman nie liczy³ siк z t¹ mo¿liwoœci¹... Tomek stara³ siк przenikn¹ж wzrokiem ciemnoœж nocy. Z dali p³yn¹³ monotonny szum morskich fal. Przejmuj¹cy wiatr poœwistywa³ wœrуd blokуw skalnych... Tomek spojrza³ na Nataszк i Zbyszka. Siedzieli skuleni pod g³azem. Oni najbardziej odczuwali przesz³o dwutygodniowe przekradanie siк przez Kraj Ussuryjski. Niekrasow bezpiecznie przewiуz³ ich na swej “Sungaszy” a¿ do ujœcia Imanu do Ussuri. Tutaj musieli siк rozstaж. Obawiaj¹c siк wszelkiego rozg³osu, nie mogli ryzykowaж nabycia koni. Tote¿ zaopatrzeni jedynie w skromne zapasy ¿ywnoœci i w œpiwory zag³кbili siк w tajgк ussuryjsk¹. Smuga i Wilmowski nie lкkali siк zab³¹dzenia. Rzeka Iman, p³yn¹ca ze wschodu na zachуd, by³a im niezawodnym drogowskazem. Niestety, si³y obydwojga zes³aсcуw rych³o siк wyczerpa³y. Tempo marszu s³ab³o z dnia na dzieс. Kilkakrotnie krуtkie odcinki drogi w g³кbi kraju odwa¿yli siк przebyж w ³odziach wynajкtych od krajowcуw. Rzadko jednak zagl¹dali do chiсskich fanz czy te¿ jurt Udechejczykуw czy Goldуw. Wieœж o pojawieniu siк grupy uzbrojonych cudzoziemcуw mog³a zbyt szybko dotrzeж do posterunkуw wojskowych. Samotni poszukiwacze cennego korzenia ¿eс-szeс oraz myœliwi czкsto brali ich za bandк chunchuzуw i natychmiast umykali na ich widok. OpуŸnienie, z jakim dotarli do umуwionego z Davasarmanem miejsca nad morzem, mog³o siк przyczyniж do ich ostatecznej zguby. Wyczerpani, pozbawieni zapasуw ¿ywnoœci, z ukrywan¹ rozpacz¹ oczekiwali na ratunek, ktуry nie nadchodzi³. Jeden Smuga nie upada³ na duchu. Noc w noc uporczywie nadawa³ ogniowe sygna³y. Zawsze krotochwilny bosman teraz tylko wobec znкkanych przyjaciу³ udawa³ humor, by podtrzymaж ich na duchu. Skrycie coraz mocniej zaciska³ pasa, a g³oœno pokpiwa³, ¿e wkrуtce smuk³oœci¹ dorуwna Nataszy. Tomek posкpnie obserwowa³ Smugк i bosmana, ktуrzy czкsto zmieniali siк przy nadawaniu sygna³уw. - Co zrobimy, je¿eli Pandit Davasarman ju¿ odp³yn¹³ bez nas? - odezwa³ siк, nie mog¹c d³u¿ej ukrywaж obaw. - Davasarman nie zawiedzie - odpar³ Smuga. - Zapewne nie mo¿e siк zbyt czкsto krкciж w pobli¿u wybrze¿a. - Œwiкta racja, Davasarman to cwaniak nad cwaniaki, wie, co robi - wtуrowa³ bosman, aczkolwiek nurtowa³y go obawy. - Na szczкœcie od wczoraj ksiк¿yc skry³ siк za chmurami - zauwa¿y³ Wilmowski. - Taka noc jak dzisiejsza powinna sprzyjaж naszemu przyjacielowi. - Czy pan naprawdк jeszcze w to wierzy? - szepnк³a Natasza. Olbrzymi bosman przykucn¹³ przy dziewczynie. Sкkatym ³apskiem pog³aska³ j¹ po twarzy i rzek³: - G³уd nam gra marsza w kiszkach, to i nosy zwiesiliœmy na kwintк, ale nie w takich bywaliœmy tarapatach! Prawda, brachu?! - zwrуci³ siк do Tomka. - A jak¿e, rу¿nie bywa³o... - Taki sam nastrуj jak dzisiaj mieliœmy, gdy Indianie porwali i uprowadzili nasz¹ Sally do Meksyku. A jednak odnaleŸliœmy j¹... - Jak to by³o? Niech pan opowie - prosi³ Zbyszek chc¹c rozproszyж z³e myœli Nataszy. - Ano, wybraliœmy siк z Tomkiem do Arizony na spotkanie z Sally... - Cicho! - ostrzeg³ Smuga, nastawiaj¹c ucha. Gdzieœ za nimi potoczy³ siк kamieс. Smuga przy dusi³ ognisko kocem, porwa³ karabin. Bosman, Tomek, Wilmowski i Zbyszek przycupnкli obok Nataszy z broni¹ w rкku. Ktoœ skrada³ siк za ich plecami z kierunku przeciwnego do morza. Mуg³ to byж tylko wrуg... Smuga usi³owa³ wzrokiem przenikn¹ж ciemnoœж. Nagle tu¿ nad nim zawo³a³ ktoœ po rosyjsku: - Nie strzelaж! Kto wy?! Milczeli, œciskaj¹c broс w zgrabia³ych z zimna d³oniach. - Nie ruszaж siк, trzymam was na muszkach karabinуw - znуw ozwano siк z ukrycia. - Kim jesteœcie? Jakaœ postaж zsunк³a siк ze ska³y, zerwa³a koc t³umi¹cy ognisko. Czerwonawy p³omieс o¿y³ pod podmuchem wiatru. Ujrzeli mк¿czyznк w nieprzemakalnym p³aszczu, w kapturze. W rкku trzyma³ rewolwer. Za nim zamajaczy³o w mroku kilka zakapturzonych postaci, z karabinami skierowanymi wprost na uciekinierуw przyczajonych pod g³azem. - Sahibie, jesteœmy! - zabrzmia³ spokojny, niezapomniany dla ka¿dego, kto go choж raz w ¿yciu s³ysza³, pe³en ciep³a g³os. - Pandicie! - krzykn¹³ Smuga. Ten surowy i powœci¹gliwy mк¿czyzna wyci¹gn¹³ ku Indusowi rozwarte do uœcisku ramiona. Po chwili wszyscy œciskali d³oс Davasarmana, a on wzrokiem przebiega³ od twarzy do twarzy. - Bogowie czuwali nad wami... - rzek³ wzruszony. - Nikogo nie brak... - A jak¿e, jesteœmy nawet w nieco wiкkszym komplecie, ni¿ siк spodziewa³eœ - wyjaœni³ bosman. - Nie traжmy czasu, nied³ugo bкdzie œwita³o - powiedzia³ Davasarman. - £уdŸ czeka o kilkaset metrуw na po³udnie... Natasza zachwia³a siк na nogach. Bosman porwa³ j¹ na rкce. - ProwadŸ pan, panie Davasarman, bo umieram z g³odu i pragnienia - zawo³a³. - Poniosк tego dzieciaka, bкdzie prкdzej! * Du¿a ³уdŸ pe³na milcz¹cych postaci szybko oddala³a siк od brzegu. Wilmowski otoczy³ Tomka ramieniem. Przepe³nieni radoœci¹ w milczeniu wpatrywali siк w ciemny kontur jachtu.

Реклама на сайте