Bia³y i czerwony brat Tomek krzykn¹³ z bуlu, lecz ani na chwilк nie straci³ przytomnoœci. Gdy staczali siк z grani, silnie przywar³ do przeciwnika. Dziкki przypadkowi w momencie upadku na g³az Indianin znalaz³ siк pod nim. Tym samym uchroni³ go przed bezpoœrednim uderzeniem o ska³к. Tomek poczu³ tylko ogromny bуl w rкkach, ktуrymi obejmowa³ napastnika. Po d³u¿szej chwili z najwiкkszym wysi³kiem uwolni³ krwawi¹ce d³onie. Skуra na nich by³a popкkana i starta. Sykn¹³ z bуlu prуbuj¹c rozprostowaж palce. Na szczкœcie by³y to tylko powierzchowne obra¿enia, o ktуrych prawie natychmiast zapomnia³, gdy spojrza³ na le¿¹cego bez ruchu czerwonoskуrego. Zaniepokojony pochyli³ siк nad nieprzytomnym Nawajem. W¹ska stru¿ka krwi s¹czy³a siк spod le¿¹cej na g³azie g³owy. Tomek uniуs³ j¹ ostro¿nie. Indianin mia³ skуrк na tyle g³owy rozciкt¹, lecz splecione w warkocze w³osy musia³y z³agodziж si³к uderzenia, gdy¿ czaszka zdawa³a siк byж nienaruszona. Z kolei Tomek uwa¿nie obejrza³ posiniaczone cia³o czerwonoskуrego. Nie znalaz³ powa¿niejszych obra¿eс. Jedynie kostka nad stop¹ prawej nogi zaczк³a zatracaж swуj kszta³t, gin¹c w powiкkszaj¹cej siк opuchliŸnie. Tomek szybko œci¹gn¹³ z siebie resztki koszuli i podar³ j¹ na pasy. Jednym z nich mocno obwi¹za³ krwawi¹c¹ g³owк nieprzytomnego, a nastкpnie zacz¹³ banda¿owaж puchn¹c¹ stopк. Indianin jкkn¹³ g³ucho. - Widzisz, do czego doprowadzi³eœ? - mrukn¹³ Tomek. - Co za licho podkusi³o ciк do nastawania na moje ¿ycie? Indianin le¿a! w dalszym ci¹gu bez ruchu, tote¿ Tomek gor¹czkowo zacz¹³ siк zastanawiaж, w jaki sposуb mуg³by pomуc rannemu przeciwnikowi. Od szczytu oddziela³a ich dziesiкciometrowa stroma œciana, aby zaœ zejœж w dу³, trzeba by³o pokonaж ostro œciкte, usiane kamieniami zbocze. Nie namyœlaj¹c siк d³ugo powzi¹³ decyzjк. Przerzuci³ sobie Indianina przez prawe ramiк, po czym ostro¿nie zszed³ z g³azu na gуrskie zbocze. Zejœcie nie by³o ³atwe. Tomek z trudem znajdowa³ pewniejsze oparcie dla stуp. To zsuwa³ siк razem z lawin¹ drobnych kamieni, to znуw przyklкka³, a¿ w koсcu opanowa³o go wielkie znu¿enie. Kilkakrotnie musia³ przysiadaж, aby nabraж tchu. Indianin spoczywaj¹cy bezw³adnie na jego barkach ci¹¿y³ mu coraz bardziej. Tomek jednak nie myœla³ o sobie. Nie zwa¿a³ na w³asne zmкczenie i skaleczenia. Zaciska³ zкby i ca³¹ uwagк skupia³ wci¹¿ na nieprzytomnym przeciwniku. Dziкki olbrzymiemu wysi³kowi, na jaki potrafi³ siк zdobywaж w chwilach nag³ej potrzeby, po nies³ychanie uci¹¿liwym schodzeniu Tomek znalaz³ siк w koсcu u podnу¿a gуry. Z³o¿y³ Indianina na ziemi. Wyszuka³ du¿y, o jajowatym kszta³cie kaktus. No¿em usun¹³ kolce, odci¹³ go do grubej ³odygi i przyniуs³ do le¿¹cego na ziemi Nawaja. Rozkrojenie kaktusa by³o dzie³em jednej chwili. Teraz wydobywa³ soczysty mi¹¿sz i wyciska³ z niego wodк na twarz zemdlonego. Minк³a d³u¿sza chwila, zanim przez twarz Nawaja przebieg³ skurcz wywo³any bуlem. Otworzy³ oczy, lecz gdy ujrza³ nachylonego nad sob¹ Tomka, szybko opuœci³ powieki. Zdawa³o siк, ¿e znуw popad³ w omdlenie, niebawem jednak spojrza³ przytomniej, wreszcie ju¿ ca³kiem œwiadomie wpi³ wzrok w twarz bia³ego ch³opca. - No, nareszcie odzyska³eœ przytomnoœж - odezwa³ siк Tomek sil¹c siк na uœmiech. - Zwyciк¿y³eœ mnie, nie oszczкdzaj, dobij! - szepn¹³ Nawaj. - Chyba z³y duch ciк opкta³ - rozgniewa³ siк Tomek. – Najpierw zupe³nie bez powodu nastajesz na moje ¿ycie, a teraz chcia³byœ uczyniж ze mnie tchуrzliwego mordercк! Szeryf Allan kaza³ ci iœж moim tropem... Cу¿ za g³upstwo! - wykrzykn¹³ Tomek. - Nikt mi nie poleci³ ciк œledziж i wcale ciк nie zwyciк¿y³em. Chcia³em siк po prostu przyjrzeж okolicy po stronie meksykaсskiej i dlatego wyprawi³em siк na ten samotny szczyt. Przypadkiem natkn¹³em siк na ciebie. Nie wiem, z jakiego powodu na mnie napad³eœ, ale pewne jest, ¿e czubiliœmy siк jak dwa zacietrzewione koguty. Stoczyliœmy siк z krawкdzi, a ty uderzy³eœ g³ow¹ o g³az. Tak oto wygl¹da to moje „zwyciкstwo”. Mieszkasz jednak u szeryfa Allana - powtуrzy³ z gorycz¹ Nawaj szukaj¹c oczu Tomka. Je¿eli ju¿ wiesz, ¿e mieszkam u pana Allana, to powinieneœ wiedzieж rуwnie¿, i¿ przebywam u niego zaledwie od kilku dni. Przyjecha³em z dalekiego zamorskiego kraju po tк m³od¹ squaw Squaw - po indiaсsku kobieta. , z ktуr¹ mam pojechaж do Anglii. Ugh! Wiкc ty naprawdк nie nale¿ysz do ludzi szeryfa?! Nie mam z nimi nic wspуlnego - zapewni³ Tomek. - Ale wrужmy do ciebie, w jaki sposуb mуg³bym ci pomуc? Na nieszczкœcie mocno siк pot³uk³eœ przy upadku. Wiкc mуj bia³y brat nie jest jankesem Jankes (z ang. Yankee) - nazwa nadawana w Stanach Zjednoczonych pocz¹tkowo mieszkaсcom Nowej Anglii (szeœciu pу³nocno-wschodnich stanуw USA), pуŸniej. w okresie wojny secesyjnej (1861-1865), po³udniowcy nazywali tak swoich przeciwnikуw z pу³nocnych stanуw: w Europie natomiast od pierwszej wojny œwiatowej nazywano lak wszystkich bia³ych Amerykanуw. ? - jeszcze zapyta³ czerwonoskуry. - Jestem Polakiem, moja ojczyzna znajduje siк daleko za wielk¹ wod¹ - wyjaœni³ Tomek, zadowolony, i¿ Nawaj nazwa³ go bia³ym bratem. - Ugh! Naprawdк z³y duch przys³oni³ mуj wzrok, abym nie dojrza³ prawdy. Muszк szybko naprawiж b³¹d, mo¿e jeszcze nie jest za pуŸno... - mуwi³ Nawaj gor¹czkowo, usi³uj¹c jednoczeœnie wstaж. Zachwia³ siк jednak. Upad³by, gdyby Tomek nie podtrzyma³ go w ostatniej chwili. - Co ty wyprawiasz? Masz zwichniкt¹ nogк - oburzy³ siк bia³y ch³opiec. - Pomу¿ mi wejœж na gуrк, nie mam chwili do stracenia – odpar³ Indianin opieraj¹c siк na ramieniu towarzysza. - Tкdy nie uda nam siк wspi¹ж na szczyt - zaoponowa³ Tomek - Najlepiej obejdŸmy gуrк dooko³a, a¿ do œcie¿ki. Jeœli mуj bia³y brat chce mnie przekonaж, ¿e nasze spotkanie by³o zupe³nie przypadkowe, to... pomo¿e mi wejœж jak najszybciej na szczyt gуry - niecierpliwie odpar³ Nawaj. Ha, nie ma rady, prуbujmy! - westchn¹³ Tomek, niespokojnie spogl¹daj¹c na strome zbocze. Zaczкli powoli wspinaж siк po stoku. Twarz m³odego Nawaja poblad³a z olbrzymiego wysi³ku. By³ mokry od potu. Co chwila osuwa³ siк na ziemiк, mimo ¿e Tomek ze wszystkich si³ podtrzymywa³ go pod ramiк. Indianin wlуk³ za sob¹ zwichniкt¹ nogк, nie zwa¿a³ na bуl, nie godzi³ siк na odpoczynki, uparcie d¹¿y³ ku szczytowi. Tomek by³ ju¿ niemal zupe³nie wyczerpany; nogi odmawia³y mu pos³uszeсstwa, z trudem chwyta³ ustami powietrze, a tymczasem znajdowali siк zaledwie w po³owie drogi. Indianin jednak musia³ tu znaж doskonale ka¿d¹ piкdŸ ziemi, gdy¿ zamiast pi¹ж siк pionowo pod gуrк, pod¹¿a³ ukosem i odnajdywa³ niewidoczne dla Tomka, ³agodniej opadaj¹ce sk³ony zbocza. Platforma skalna, na ktуr¹ spadli z g³уwnej grani, znajdowa³a siк teraz o kilkadziesi¹t metrуw na prawo od nich. Indianin okazywa³ coraz wiкkszy niepokуj. W pewnej chwili przysiad³ na zboczu. Praw¹ d³oni¹ os³oni³ oczy przed s³onecznym blaskiem; d³ugo wpatrywa³ siк w falisty step. - Ugh! Jest, jest tam, na wschodzie! - zawo³a³ naraz, wskazuj¹c rкk¹ kierunek. Tomek wytк¿y³ wzrok. W oddali na ma³ym wzniesieniu ujrza³ jeŸdŸca spogl¹daj¹cego na samotn¹ gуrк. M³ody Indianin macha³ rкkoma, wo³a³ coœ g³oœno w nieznanym jкzyku, lecz tajemniczy jeŸdziec sta³ bez ruchu jak kamienny posag. Zbyt wielka odleg³oœж oddziela³a go od ch³opcуw, aby mуg³ us³yszeж nawo³ywania. Na szarozielonym, stromym zboczu byli dla niego niewidoczni. Tomek zrozumia³, ¿e gdyby Nawaj znajdowa³ siк teraz na samym wierzcho³ku gуry, na olbrzymim g³azie, jeŸdziec musia³by zauwa¿yж jego sylwetkк na tle jasnego nieba. On nie mo¿e nas spostrzec ani us³yszeж - zawo³a³ Tomek do swego towarzysza. Wystrzel w gуrк z rewolweru! Na pewno us³yszy strza³! – krzykn¹³ Nawaj. Prкdzej, prкdzej! Patrz, on odje¿d¿a! By³a to prawda. JeŸdziec ruszy³ ju¿ z pagуrka; jego wierzchowiec bieg³ coraz szybciej wprost ku granicy Stanуw Zjednoczonych. - Strzelaj! - krzykn¹³ Nawaj chwytaj¹c Tomka za ramiк. - Tomek chcia³ dobyж broni, lecz jego d³oс zamiast na rкkojeœж trafi³a w pust¹ pochwк. - Zgubi³em rewolwer, musia³ mi wypaœж w czasie naszej bijatyki zawo³a³. - Szukaj prкdko, inaczej haсba mi! - przynagla³ Indianin zrozpaczonym g³osem. - Tomek, jakby nagle przyby³o mu si³, rzuci³ siк w kierunku g³azu, gdzie spodziewa³ siк znaleŸж zgubiony rewolwer. Potyka³ siк, laz³ na czworakach, a¿ w koсcu dotar³ do stуp wielkiego bloku skalnego. Wyci¹gn¹³ rкce, by uchwyciж siк krawкdzi, lecz chocia¿ wspi¹³ siк na palce, nie mуg³ jej dosiкgn¹ж. By³ zbyt zmкczony, aby ryzykowaж karko³omn¹ wspinaczkк. Postanowi³ odszukaж przejœcie, ktуrym zsun¹³ siк przedtem z kamienia, nios¹c nieprzytomnego Indianina. Niebawem odnalaz³ je i za chwilк by³ ju¿ na g³azie. Po krуtkich poszukiwaniach ujrza³ czarny rewolwer na piargach zbocza. Z okrzykiem triumfu porwa³ z ziemi broс. Na nieszczкœcie lufa zapchana by³a ziemi¹. Nim zdo³a³ przeczyœciж j¹ wyciorem, jeŸdziec, pкdz¹cy teraz po stepie jak wicher, znajdowa³ siк na linii samotnej gуry. Tomek uniуs³ rewolwer i raz za razem naciska³ spust. Niestety, tajemniczy jeŸdziec nie mуg³ ju¿ us³yszeж strza³уw. W tej bowiem w³aœnie chwili znika³ za gуr¹, ktуrej wysokie zbocze st³umi³o odg³os palby. Tomek zorientowa³ siк w sytuacji. Nie traci³ czasu na powtуrne na³adowanie broni; schowa³ rewolwer do pochwy i pod¹¿y³ z pomoc¹ Indianinowi, ktуry zacz¹³ siк wspinaж na zbocze gуry. Wytrzyma³oœж m³odego Nawaja oraz upуr, z jakim d¹¿y³ ku szczytowi, wzbudzi³y w bia³ym ch³opcu wielkie uznanie. Tomkowi nie zbywa³o na rozs¹dku i sprycie. Nie mia³ w¹tpliwoœci, ¿e Indianin przyby³ na samotn¹ gуrк, aby siк spotkaж z nieznanym jeŸdŸcem. Musia³o to byж nadzwyczaj wa¿ne spotkanie, skoro Nawaj rozpocz¹³ walkк na œmierж i ¿ycie, przypuszczaj¹c, i¿ Tomek œledzi³ go na polecenie szeryfa Allana. Minк³o sporo czasu, zanim obaj ch³opcy znaleŸli siк z powrotem na szczycie. Indianin by³ ca³kowicie wyczerpany. Rana na g³owie i zwichniкta noga musia³y mu mocno dolegaж, chocia¿ dotychczas zdawa³ siк w ogуle nie zwracaж na to uwagi. Widocznie przez ca³y czas myœla³ o tajemniczym jeŸdŸcu, zaledwie bowiem osi¹gnкli szczyt gуry, natychmiast skierowa³ siк ku pу³nocnej krawкdzi, sk¹d roztacza³ siк widok na step le¿¹cy po stronie amerykaсskiej. Obaj ch³opcy natк¿ali wzrok wypatruj¹c jeŸdŸca. Nigdzie go jednak nie by³o widaж. Indianin zasкpi³ siк jeszcze bardziej. W koсcu przerwa³ milczenie: Czy mуj brat mуg³by odszukaж strzelbк? Zaraz to zrobiк. Na pewno jest przy g³azie. Niech mуj czerwony brat poczeka tu na mnie - odpar³ Tomek. Z ³atwoœci¹ znalaz³ strzelbк. By³a to stara, dobrze ju¿ zu¿yta broс. Tomek obejrza³ j¹ starannie - wiedzia³, ¿e niepozorne nieraz na pierwszy rzut oka strzelby traperуw i czerwonoskуrych odznacza³y siк niezwyk³ymi zaletami. Na d³ugiej lufie widnia³y naciкcia: zwyczajem Dzikiego Zachodu mog³y oznaczaж liczbк zabitych wrogуw. Tomek zliczy³ karby. By³o ich trzynaœcie obok siebie, a w pewnym oddaleniu znajdowa³y siк dalsze cztery. Indianin by³ jeszcze zbyt m³ody, aby wszystkie naciкcia na lufie strzelby upamiкtnia³y jego zwyciкstwa. Zapewne wiкc odziedziczy³ broс po jakimœ znamienitym wojowniku. Sam fakt posiadania takiej broni stanowi³ dowуd, i¿ m³ody Nawaj musia³ byж wœrуd swoich nie byle jak¹ osobistoœci¹. Tak rozumuj¹c Tomek postanowi³ przyjrzeж mu siк uwa¿nie. Szed³ ostro¿nie chowaj¹c siк za g³azami. W ten sposуb niepostrze¿enie przybli¿y³ siк do Nawaja. Indianin siedzia³ na ziemi i opar³szy ³okcie na kolanach ukry³ twarz w d³oniach. Tomek zdumia³ siк: czy¿by czerwonoskуry p³aka³? By³o to ma³o prawdopodobne, poniewa¿ ³zy nie licowa³y z jego poprzednim mк¿nym zachowaniem. A jednak Tomek nie myli³ siк: spomiкdzy kurczowo przyciœniкtych do twarzy palcуw sp³ywa³y ³zy. Nawaj naprawdк p³aka³. Czy by³y to ³zy bуlu, czy te¿ wyraz rozpaczy i zawodu? Tomek nie mуg³ odgadn¹ж, zrozumia³ wszak¿e, i¿ podpatrywanie cz³owieka w chwili jego s³aboœci nie jest szlachetne. Jak najostro¿niej wycofa³ siк i dopiero po jakimœ czasie jawnie ju¿ powrуci³ do towarzysza. Indianin w dalszym ci¹gu siedzia³ na ziemi. Poprawia³ w³osy rozczochrane podczas walki. Obok niego le¿a³ strzкp koszuli, ktуrym Tomek zabanda¿owa³ mu ranк. Na twarzy Indianina nie by³o widaж jakiegokolwiek podniecenia. Doskonale panowa³ nad sob¹. Na widok Tomka odezwa³ siк: - Mуj bia³y brat znalaz³ strzelbк. To dobrze. Czas ju¿ na mnie, muszк siк spieszyж. Tomek po³o¿y³ strzelbк obok czerwonoskуrego, po czym powiedzia³: Mуj czerwony brat Ÿle zrobi³ zdejmuj¹c opatrunek z g³owy. Rana krwawi jeszcze. Nawaj spojrza³ na niego. D³ugo wpatrywa³ siк w oczy bia³ego ch³opca. Widocznie nie dopatrzy³ siк w nich podstкpu czy zdrady, gdy¿ uœmiechn¹³ siк smutno i odpar³: Biali ludzie najbardziej lubi¹ czerwonoskуrych, gdy ogl¹daj¹ ich koœci biel¹ce siк w s³oсcu na stepie. Ka¿dy Indianin jest dla nich parszywym psem, upieraj¹cym siк mieszkaж na ziemi, ktуr¹ oni chc¹ mieж dla siebie. Nawajowie, Apacze i Siuksowie potrafi¹ jednak skoczyж wrogowi do gard³a. Jestem Nawajem. Gdyby jakikolwiek bia³y lub czerwonoskуry policjant na us³ugach bia³ych spotka³ mnie na stepie rannego, by³bym nara¿ony na doprowadzenie do szeryfa jako podejrzany o napad. Powiedzia³em to, poniewa¿ mуj brat przyjecha³ tu zza wielkiej wody po ma³¹ bia³¹ squaw i niebawem odjedzie z ni¹ do swojej ojczyzny. S³ysza³em ju¿ nieraz o pod³ym postкpowaniu bia³ych ludzi wobec Indian, lecz nie spodziewa³em siк, ¿e znaleŸli siк wœrуd was zdrajcy, ktуrzy pozostaj¹ na us³ugach najeŸdŸcуw. Bo przecie¿ amerykaсska ziemia do was nale¿y, to wasza ojczyzna. Mуj bia³y brat jest tak m³ody jak ja, lecz Manitu Manitu - Wielki Duch, indiaсski odpowiednik chrzeœcijaсskiego Boga. obdarzy³ go wielkim rozs¹dkiem. Mуj bia³y brat powinien zasiadaж ju¿ w radzie starszych swego szczepu. Gdyby inni biali mуwili i postкpowali jak ty, to indiaсski topуr wojenny nigdy by nie by³ przeciwko nim wykopany. Niestety, nawet nie wszyscy Indianie rozumiej¹ koniecznoœж wspуlnej obrony. ZnaleŸli siк zdrajcy. To naprawdк parszywe czerwone psy! Rozumiem twoj¹ nienawiœж, poniewa¿ mуj kraj tak¿e jest w niewoli. I u nas rуwnie¿ znajduj¹ siк zdrajcy. Teraz jednak musimy pomyœleж o twoich ranach. Trzeba pod³o¿yж skrawek koszuli pod opaskк, za ktуr¹ masz zatkniкte piуra. Czekaj, pomogк ci! No, tak jest dobrze. Stopк natomiast naci¹gniemy i owiniemy. Tomek z wielk¹ zrкcznoœci¹ naci¹gn¹³ zwichniкt¹ stopк, po czym usztywni³ j¹ banda¿em z koszuli. Indianin mimo bуlu zamyœli³ siк nad czymœ, lecz dopiero po d³u¿szej chwili wyrazi³ sw¹ obawк: Mуj bia³y brat mieszka u szeryfa Allana, gdy wrуci podrapany w podartym ubraniu, szeryf na pewno zapyta go, co siк sta³o. Co mуj brat odpowie? Przede wszystkim postaram siк o to, aby pan Allan nie ujrza³ mnie w takim stanie. Wywabiк z domu mego druha, bosmana Nowickiego, i poproszк, aby mi przyniуs³ œwie¿¹ koszulк. Czy mуj brat ma na myœli tego olbrzymiego bia³ego mк¿czyznк, ktуry rуwnie¿ mieszka u szeryfa? - zapyta³ Nawaj. Wiкc ty widzia³eœ bosmana Nowickiego? Jak to siк sta³o? – odpar³ Tomek pytaniem, zaczynaj¹c podejrzewaж, i¿ Nawaj œledzi³ wszystkie osoby mieszkaj¹ce na ranczo Allana. Pracujк jako kowboj u szeryfa - pad³a krуtka odpowiedŸ. Och, wiкc to tak! - rozeœmia³ siк Tomek. - Wobec tego mo¿emy razem wrуciж do domu. Nie, ja przebywam ze stadem na pobliskim pastwisku. Gdyby szeryf ujrza³ nas razem, z ³atwoœci¹ by siк domyœli³ prawdy. A jak mуj bia³y brat wyt³umaczy przed przyjacielem swуj niezwyk³y wygl¹d? Nie k³opocz siк o to. Powiem mu, ¿e koс zrzuci³ mnie na wielkiego kaktusa. Bosman Nowicki jest wspania³ym towarzyszem. Nigdy nie zadaje wiкcej pytaс, ni¿ to jest konieczne. A ma³a bia³a squaw? - indagowa³ Indianin. Je¿eli masz na myœli Sally, to mo¿esz byж ca³kowicie spokojny. Uwierzy we wszystko, co powiem, a jej matka jest uosobieniem dobroci i bardzo mnie lubi. Obydwie mieszkaj¹ w dalekim kraju nazywanym Australi¹. Farma ich znajduje siк na stepie, na skraju ogromnego lasu. Otу¿ ma³a squaw zgubi³a siк pewnego dnia w tym lesie. Œci¹gniкci z okolicy farmerzy nie mogli jej odszukaж. Mia³em szczкœcie. Znalaz³em j¹ przypadkiem; zwichnк³a nogк, tak jak ty obecnie, i nie mog³a sama wrуciж do domu. Pani Allan i Sally uczyni¹ wszystko, o co je poproszк. Nie k³opocz siк. Dlaczego mуj bia³y brat jeŸdzi do rу¿nych dalekich krajуw? Wraz z ojcem i jego dwoma przyjaciу³mi ³owimy dzikie zwierzкta, a nastкpnie sprzedajemy je Europie. Zwierzкta te mo¿na potem ogl¹daж w specjalnie przystosowanych do tego celu ogrodach. Ugh! Czerwony Orze³ s³ysza³ o takich ludziach, ktуrzy chwytaj¹ dzikie zwierzкta. Widzк, ¿e mуj brat ma piкkne imiк - zauwa¿y³ Tomek. - Czy mogк nazywaж mego brata Czerwonym Or³em? Wszyscy mnie tak nazywaj¹ - odpar³ Nawaj. - ChodŸmy do naszych koni. Czerwony Orze³ nie powinien forsowaж zwichniкtej nogi. Wezmк mego brata na plecy. Bierz strzelbк i siadaj - zaproponowa³ Tomek. Po krуtkim wahaniu Tomek wzi¹³ Indianina „na barana”. Ruszyli œcie¿k¹ w dу³ zbocza. Tomek by³ bardzo silny, lecz zmкczony wydarzeniami tego ranka wielokrotnie przystawa³, aby chwilк odpocz¹ж, zanim dotarli do koni. Mustang natychmiast zwietrzy³ ludzi - parska³ i bi³ kopytami o ziemiк. Nawaj gwizdn¹³. Mustang zar¿a³ i uspokoi³ siк. Indianin zszed³ z plecуw Tomka tu¿ przy koniu. Odwi¹za³ koniec arkanu od ga³кzi krzewu, a nastкpnie, nie wypuszczaj¹c strzelby z rкki, uczepi³ siк d³ugiej grzywy mustanga. Zgrabnym skokiem znalaz³ siк na jego grzbiecie. Niech mуj brat usi¹dzie za mn¹ - zaproponowa³. Nie warto, kilkadziesi¹t krokуw st¹d zostawi³em mojego wierzchowca - odpowiedzia³ Tomek. Wkrуtce odszuka³ i dosiad³ swego konia. Szybko zjechali z gуry na szeroki step. W milczeniu ruszyli galopem. Dopiero po pу³godzinnej jeŸdzie Nawaj osadzi³ wierzchowca. Tutaj nasze drogi siк rozchodz¹ - odezwa³ siк. - Mуj bia³y brat pojedzie na pу³nocny zachуd, a ja muszк siк udaж wprost na pу³noc, tam znajduje siк pastwisko. Czy Czerwony Orze³ przybкdzie wkrуtce na ranczo pana Allana? Chcia³bym porozmawiaж o rу¿nych sprawach - powiedzia³ Tomek. Postaram siк niebawem spotkaж z moim bia³ym bratem. Bкdк czeka³. Do widzenia! Tomek machn¹³ przyjaŸnie rкk¹, po czym zawrуci³ konia w kierunku ranczo. Indianin siedzia³ bez ruchu na grzbiecie mustanga lekko pochylony do przodu, trzymaj¹c w obydwu d³oniach sw¹ d³ug¹, naznaczon¹ karbami strzelbк. Gdy bia³y ch³opiec zacz¹³ siк oddalaж, wskazuj¹cy palec prawej rкki Indianina dotkn¹³ spustu „Umarli nie zdradzaj¹ tajemnic” - pomyœla³, unosz¹c broс do ramienia. Ju¿ mia³ nacisn¹ж spust, gdy naraz uœwiadomi³ sobie, ¿e bia³y ch³opiec ani jednym s³owem nie zapyta³ go o nieznanego jeŸdŸca. „Przecie¿ to ja chcia³em go zabiж, a on nie tylko nie wykorzysta³ zwyciкstwa, lecz pomуg³ mi jak przyjacielowi. Ten bia³y nie wie nic o Czarnej B³yskawicy, a wiкc tym samym nie mo¿e nas zdradziж.” Wolno, z ulg¹ opuœci³ broс i szepn¹³; „O, Wielki Manitu! Nienawidzк bia³ych i gotуw jestem polec w walce z nimi. Nie mogк jednak zabiж cz³owieka, ktуry zachowa³ siк wobec mnie tak szlachetnie.”
Troje przyjaciу³ Tomek gna³ przez step nieœwiadom, ¿e tego dnia po raz drugi jego ¿ycie wisia³o na w³osku. Nie przysz³o mu nawet do g³owy, ¿e Indianin mуg³ pos³aж za nim zdradzieck¹ kulк. Teraz, w drodze na ranczo, rozmyœla³ nad tym, jak unikn¹ж spotkania z szeryfem Allanem. Najlepiej by³oby wsun¹ж siк do swego pokoju niepostrze¿enie, lecz to zdawa³o mu siк trudne do wykonania. Murzyсska s³u¿ba, pani Allan i Sally stale krкcili siк po ca³ym domu. Gdyby ktokolwiek z nich spotka³ go w takim stanie, nie oby³oby siк bez pytaс. Tego zaœ Tomek pragn¹³ unikn¹ж za wszelk¹ cenк. Jedynym cz³owiekiem, na ktуrego dyskrecjк mуg³ bezwzglкdnie liczyж, by³ bosman Nowicki. Dlatego te¿ postanowi³ podkraœж siк w pobli¿e domu, a potem w jakiœ nie zwracaj¹cy uwagi sposуb wywabiж przyjaciela. Z takim zamiarem zbli¿y³ siк do ranczo od strony zagrуd dla byd³a i koni. Rozejrza³ siк woko³o. Nikogo nie by³o w pobli¿u. Szybko wprowadzi³ wierzchowca do zagrody, rozkulbaczy³ go i po³o¿y³ siod³o oraz uzdк na drewnianych poprzeczkach ogrodzenia. Zamkn¹³ za sob¹ bramк i zaszy³ siк w zaroœlach okalaj¹cych zabudowania. Szpalery krzewуw koсczy³y siк mniej wiкcej dwadzieœcia metrуw przed obszern¹ otwart¹ werand¹ domu mieszkalnego. Tomek ukry³ siк w nich, bystro obserwuj¹c przedpole. Nie up³yn¹³ kwadrans, gdy na werandzie pojawi³a siк Murzynka Betty z tac¹ pe³n¹ naczyс i bia³ym obrusem pod pach¹. Nakry³a okr¹g³y stolik, ustawi³a na nim naczynia, po czym zniknк³a w g³кbi domu. Tomek widz¹c te przygotowania zaniepokoi³ siк nie na ¿arty. Czy¿by to ju¿ by³a pora drugiego œniadania? Zacz¹³ siк zastanawiaж, ktуra mo¿e byж godzina. Na wycieczkк wybra³ siк zaraz po wschodzie s³oсca. Wyruszy³ wiкc oko³o czwartej rano. Jazda do granicy meksykaсskiej zajк³a nie wiкcej ni¿ godzinк, a wejœcie na gуrк i tropienie Indianina rуwnie¿ z godzinк. Walka trwa³a zapewne kilkanaœcie minut. Zejœcie po stromym zboczu z nieprzytomnym Czerwonym Or³em poch³onк³o jakieœ pу³ godziny, a mo¿e nawet wiкcej. Wchodzenie pod gуrк, odszukanie rewolweru, potem strzelby i rozmowa oko³o trzech godzin, a powrуt na ranczo godzinк. Jak wynika³o z obliczenia, od chwili opuszczenia ranczo minк³o prawie szeœж godzin. By³a chyba dziesi¹ta lub jedenasta, czyli pora drugiego œniadania. Zaledwie Tomek zd¹¿y³ dojœж do tego wniosku, na werandzie ukaza³a siк czarnow³osa Sally z matk¹, w towarzystwie nieod³¹cznego bosmana; za nimi wbieg³ Dingo. Zasiedli do sto³u. Pies warowa³ przy krzeœle dziewczynki. Zaraz te¿ wkroczy³a Betty z tac¹ zastawion¹ potrawami. Tomek zmarkotnia³. Zamkn¹³ oczy, aby nie widzieж, jak jego przyjaciele zabieraj¹ siк do œniadania. Dziкki niezwyk³ej przygodzie zapomnia³ o jedzeniu, teraz jednak ¿o³¹dek gwa³townie zacz¹³ siк domagaж swoich praw. Do uszu Tomka dolatywa³ brzкk naczyс oraz weso³e g³osy pani Allan i bosmana, nak³aniaj¹cego Sally do na³o¿enia wiкkszych porcji. Tomek wepchn¹³ palce w uszy, aby tego nie s³yszeж, lecz zaraz przypomnia³ sobie, ¿e przy ka¿dej okazji nale¿y hartowaж wolк, natychmiast zatem otworzy³ oczy. Zacz¹³ obserwowaж posilaj¹cych siк towarzyszy. Niebawem stwierdzi³, ¿e wiele by straci³, gdyby jak struœ chowa³ g³owк w piasek. Otу¿ Sally, nak³aniana przez matkк i bosmana do jedzenia, zaniecha³a nagle oporu. Z zapa³em nawet zaczк³a zgarniaж na swуj talerz potк¿ne porcje, a pani Allan i dobroduszny bosman g³oœno zachwycali siк jej wspania³ym apetytem. - To skutek ostrego stepowego powietrza, ³askawa pani - mуwi³ tubalnym g³osem marynarz. - Nawet na mnie dzia³a ono jak najlepszy na œwiecie rum jamajka. Je¿eli tak dalej pуjdzie, to wkrуtce siк nie zmieszczк w luk okrкtowy. Czuje, ¿e bкdк musia³ siк wypuszczaж na konne wycieczki z Tomkiem, ¿eby trochк straciж na wadze. Co te¿ pan mуwi, panie bosmanie! - oponowa³a pani Allan. – Jest pan wprawdzie okaza³ym mк¿czyzn¹, ale pod pana skуr¹ nie widaж ani grama t³uszczu. Poza tym, cу¿ byœmy tu robi³y bez pana mi³ego towarzystwa? Mуj szwagier stale jest zajкty swoimi sprawami. Tomek natomiast ugania siк ca³ymi dniami po stepie, a tylko pan jeden opiekuje siк nami naprawdк. Wielka to dla mnie przyjemnoœж, mo¿e mi szanowna pani wierzyж - wylewnie odpar³ bosman. - Przypad³a mi do serca ma³a Sally. Nasz Tomek rуwnie¿ nie mуg³ o niej zapomnieж. Pisa³ listy z podrу¿y, wysy³a³ fotografie, a jak tylko upolowaliœmy w Kenii wspania³ego lwa, to zaraz przeznaczy³ skуrк na prezent dla niej. Panie bosmanie, mуj drogi panie bosmanie, proszк mi powa¿nie powiedzieж, czy Tomek naprawdк zawsze o mnie myœla³? – spyta³a Sally, jednoczeœnie nieznacznie podaj¹c kawa³ szynki psu le¿¹cemu przy jej krzeœle. Zapewniam ciк, za tak by³o. A ¿ebyœ widzia³a, jaki by³ z³y, gdy w ¿artach nazywa³em ciк „mi³¹ turkaweczk¹”. Nic mi o tym nie pisa³, bo on jest prawdziwym d¿entelmenem. Wszystkie moje kole¿anki pкka³y z zazdroœci, kiedy czyta³am im jego piкkne listy. ¯adna nie mog³a siк przecie¿ poszczyciж tak¹ znajomoœci¹! O. tak! - przytakn¹³ bosman rozsiadaj¹c siк wygodniej. – Nasz Tomek potrafi pisaж piкkne listy, nic dziwnego, bo jego szanowny tatuœ zawsze mуwi o wszystkim, jakby czyta³ z ksi¹¿ki. Wprawdzie Tomek radzi³ siк mnie czasem, jak by to ³adnie list do ciebie u³o¿yж, ale u niego niezbyt g³кboko trzeba szukaж rozumu. Zuch ch³opak! W tej chwili Tomek poruszy³ siк niespokojnie. „A to ci zdrajca z tego bosmana” - mrukn¹³ pod nosem. Œmia³ siк szczerze, widz¹c, jak sprytna Sally zrкcznie pozbywa siк coraz to nowej porcji jedzenia na rzecz Dinga. Tymczasem pani Allan nie domyœla³a siк prawdy. Zdziwi³a siк niezmiernie, widz¹c tak szybko oprу¿niony talerz cуrki. Kochanie, czy nie jesz za szybko? - zawo³a³a. - Naprawdк apetyt bardzo ci siк poprawi³, lecz nie powinnaœ tak prze³adowywaж ¿o³¹dka. Jestem wci¹¿ g³odna - ob³udnie powiedzia³a Sally. Lepiej pobiegnij do ogrodu i zerwij trochк owocуw – poradzi³a matka. Sally jakby tylko na to czeka³a. Podnios³a siк z krzes³a, podziкkowa³a i razem z Dingiem opuœci³a werandк. Tomek nie chcia³ niczego uroniж z zabawnej sceny rozgrywaj¹cej siк podczas œniadania; aby lepiej widzieж, wysun¹³ g³owк zza krzewu. Teraz, gdy dziewczynka zbieg³a z psem z werandy, gwa³townie cofn¹³ siк w g³¹b szpaleru. Niechc¹cy potrz¹sn¹³ ga³кziami. Szelest nie uszed³ uwagi Dinga. Zaledwie zwкszy³ swego pana, kilkoma wielki susami dobieg³ doс machaj¹c ogonem. Tomek omal nie run¹³ na ziemie, gdy wielki pies usi³owa³ polizaж go ozorem po twarzy. Przytrzyma³ swego ulubieсca za kark i gestem nakaza³ spokуj. Wierny, pos³uszny Dingo dobrze zna³ ka¿dy ruch Tomka, uspokoi³ siк natychmiast. Tylko jego wilgotny nos drga³, ³owi¹c nieznan¹ woс bij¹c¹ od ch³opca. „Poczu³ zapach Indianina” - pomyœla³ Tomek. Krok za krokiem cofa³ siк w rosn¹ce opodal krzewy. Dingo szed³ za nim. Tomek nie mуg³ nawet marzyж o pozbyciu siк psa bez zwrуcenia uwagi dziewczynki. Zag³кbia³ siк wiec pospiesznie w zaroœla, aby znaleŸж siк jak najdalej od werandy w chwili, gdy Sally ruszy za Dingiem. Nie omyli³ siк w rachubach. Sally przecie¿ widzia³a psa znikaj¹cego w krzewach. Zawo³a³a naс, a kiedy d³ugo nie powraca³, zaczк³a go szukaж. - Dingo, Dingo! Gdzie siк podzia³eœ ty nicponiu? ChodŸ tu zaraz! Dingo jednak nie wraca³, chocia¿ strzyg³ uszami s³ysz¹c nawo³ywania. Sally trochк rozgniewana niepos³uszeсstwem psa wbieg³a w g³¹b ogrodu. Po kilkunastu krokach stanк³a zdumiona. Ujrza³a Tomka. Jego wygl¹d przerazi³ j¹ ogromnie. Naga pierœ ch³opca, twarz i rкce pokryte by³y zakrzep³¹ krwi¹. Zwichrzona czupryna, poszarpane sombrero zwisaj¹ce na rzemieniu na plecach, a tak¿e porozrywane skуrzane spodnie wskazywa³y niedwuznacznie, ¿e prze¿y³ jak¹œ niecodzienn¹ przygodк. W innym wypadku Tomek by³by niezmiernie rad z wra¿enia, jakie jego widok wywar³ na Sally, tym razem jednak uœmiechn¹³ siк tylko, na migi nakazuj¹c milczenie. Sally by³a cуrka australijskiego pioniera i widzia³a niejedno, tote¿ szybko opanowa³a zdumienie. Pos³usznie uda³a siк za towarzyszem. Gdy znaleŸli siк w odpowiedniej odleg³oœci od werandy. Tomek przystan¹³ i rzek³: M¹dra z ciebie sroka. Sally, Dobrze wiesz, kiedy i jak nale¿y siк zachowaж. Czy mogк liczyж na twoj¹ dyskrecjк? Czy musisz mnie o to pytaж? - oburzy³a siк dziewczynka. - Wiesz, ¿e dla ciebie zrobiк wszystko. Tommy, wygl¹dasz jakbyœ kogoœ zamordowa³! Mo¿esz bez obawy wyznaж mi prawdк. Bкdк milcza³a jak grуb. Je¿eli jednak grozi ci œledztwo, to mogк powiedzieж, ¿e przez ca³y czas bawiliœmy siк razem w ogrodzie. Tomek zachichota³ na ten niecodzienny pomys³ Sally. Sk¹d ci przysz³o do g³owy, ¿e pope³ni³em morderstwo? - zapyta³. Przecie¿ jesteœ ca³y pokrwawiony, zgubi³eœ koszule, podar³eœ spodnie i kapelusz. Oho, ja znam siк na rzeczy! - odpar³a. Pleciesz g³upstwa, jak to przed chwil¹ robi³ bosman Nowicki - powiedzia³ Tomek. Widzк, ¿e nas pods³uchiwa³eœ! To nie³adnie - oburzy³a siк dziewczynka. Sta³o siк to zupe³nie przypadkiem - uspokoi³ j¹ Tomek. – Nie mog³em przecie¿ w takim stanie pokazaж siк twojej matce. A poza tym nie chcia³em, aby szeryf Allan mnie widzia³. Och! O to mo¿esz byж zupe³nie spokojny. Stryjek wyjecha³ konno wczesnym rankiem i nie wrуci³ jeszcze do tej pory. Jesteœmy sami w domu. Stryjek na pewno ciк nie zobaczy. To... bardzo dobrze. Przyrzek³aœ ju¿, ¿e bкdziesz milcza³a jak grуb. Czy chcesz teraz coœ dla mnie zrobiж? Zaraz ci odpowiem, Tommy, ale przedtem wyjaœnij mi, czy bosman Nowicki tylko tak naumyœlnie mуwi³, ¿e ty nie mog³eœ o mnie zapomnieж i stale pisa³eœ do mnie listy? Tomek zaczerwieni³ siк, przyparty jednak do muru musia³ odpowiedzieж. Zapyta³ wiкc: Czy czкsto otrzymywa³aœ ode mnie listy? Czкsto, nawet bardzo czкsto - przyzna³a. No, wiкc widzisz, ¿e bosman powiedzia³ prawdк. No tak, ale nie wiem, czy stale o mnie myœla³eœ. A czy mуg³bym nie myœleж pisz¹c do ciebie listy? To prawda! Jaka ja jestem niem¹dra! Nigdy bym nie powiedzia³, ¿e jesteœ niem¹dra - ¿ywo zaprzeczy³ Tomek. Sally spojrza³a naс z niedowierzaniem. Powiedz mi teraz, co mam zrobiж? - zagadnк³a. Postaraj siк dyskretnie wywo³aж tutaj bosmana Nowickiego. Tylko tyle? Niestety, w tym wypadku to wszystko, co kobieta mo¿e uczyniж. Sally pokraœnia³a z zadowolenia, ¿e Tomek nazwa³ j¹ kobiet¹. - Dobrze, Tommy, postaram siк przyprowadziж pana bosmana, ale naprawdк nie wiem, co mam mu powiedzieж. Mama i pan bosman w najlepsze rozmawiaj¹ na werandzie. Po prostu poproœ go, ¿eby ci pomуg³ odszukaж Dinga. Ja tymczasem przytrzymam tutaj psa a¿ do waszego przybycia – doradzi³ Tomek. - Niez³y pomys³, pan bosman na pewno mi nie odmуwi. Poczekaj chwilк - odpar³a Sally i pobieg³a w kierunku domu. Niebawem Tomek us³ysza³ g³osy zbli¿aj¹cych siк przyjaciу³. Skaranie boskie z tob¹. dziewczyno - utyskiwa³ bosman. - Nie dasz nawet cz³owiekowi po jedzeniu odpocz¹ж. To drzewo jest za wysokie i trzeba ciк podsadziж, to ciekawa jesteœ, co znajduje siк w œrodku kaktusa, a jak nie mo¿esz ju¿ czego innego wykombinowaж, to znуw Dingo ci zgin¹³ w krzakach. A wszystko dlatego, ¿eby tylko w³уczyж mnie po tych wertepach. Ho, ho. teraz pan narzeka, a przed chwil¹ zastanawia³ siк pan, czy dla zdrowia nie warto by siк wybieraж z Tommym na konne wycieczki - odpar³a Sally. Taki on dobry jak i ty. Wytrz¹sa³by tylko moje brzuszysko na szkapie. Ciekaw jednak jestem, dok¹d znуw powlok³o siк dzisiaj to ch³opaczysko. Je¿eli pan bкdzie cierpliwy, to na pewno wkrуtce zaspokoi pan swoj¹ ciekawoœж - zachichota³a Sally. Nie ma co, dobrana z was para gagatkуw! Czy pan tak naprawdк myœli? - ucieszy³a siк Sally. Nie otrzyma³a jednak odpowiedzi, gdy¿ w tej chwili bosman zatrzyma³ siк i zawo³a³: Coœ ty znуw zmalowa³, brachu? Co siк sta³o, u licha? Nic specjalnego, panie bosmanie - z humorem odpar³ Tomek, mrugaj¹c nieznacznie do przyjaciela. - Przez pomy³kк wskoczy³em w beczkк pe³n¹ kotуw, ktуre mnie trochк podrapa³y. Koty te rуwnie¿ zjad³y ci koszulк, podar³y spodnie i sombrero ¿artowa³a Sally. - Panie bosmanie, tкskni³ pan ju¿ za Tommym, wiкc przyprowadzi³am pana do niego. No, no, pкdraki! Powiedzia³em przed chwil¹, ¿e dobrana z was para mrukn¹³ bosman, bacznie przygl¹daj¹c siк ch³opcu. - Skoro zrobi³aœ swoje, to biegnij teraz za Dingiem do sadu po owoce, a my na pewno wkrуtce przyjdziemy do ciebie. - Bкdк na was czeka³a - odpowiedzia³a Sally. - Dingo, chodŸ ze mn¹! Dziewczynka zniknк³a w krzakach. Przez d³u¿sz¹ chwilк bosman surowym wzrokiem przygl¹da³ siк Tomkowi. Potem przybli¿y³ siк do niego. Nie mуwi¹c ani s³owa wyj¹³ mu z pochwy rewolwer. Wprawnym ruchem sprawdzi³, ¿e w bкbenku tkwi³y puste ³uski po wystrzelonych nabojach. W milczeniu roz³adowa³ broс, schowa³ wystrzelone ³uski do kieszeni, przeczyœci³ lufк wyciorem, wyj¹³ z pasa ch³opca piкж ku³, nabi³ nimi rewolwer i wepchn¹³ go z powrotem do pochwy. - Jak d³ugo mam ciк uczyж, smyku, ¿e broс natychmiast po wystrzeleniu ma byж na nowo na³adowana? - zapyta³ surowo. Tomek siк zmiesza³. W myœl niepisanego prawa ³owcуw zwierz¹t, podobne niedopatrzenie by³o traktowane jak najwiкksze wykroczenie. Cу¿ by siк bowiem sta³o podczas niebezpiecznej wyprawy z ³owc¹, gdyby nie pamiкta³ o koniecznoœci trzymania broni w pogotowiu? Odpar³ wiкc ze skruch¹: Zapomnia³em, ale to wszystko ¿ powodu nadzwyczajnych okolicznoœci... Widzi pan... Mamy czas na wyjaœnienia - przerwa³ bosman. - Czy mo¿e depcze ci ktoœ po piкtach? Mo¿e postrzeli³eœ kogoœ? Tomek pozna³ ju¿ podczas licznych przygуd niektуre s³abostki bosmana. Olbrzymi marynarz lubi³ pochlebstwa, chc¹c, wiкc z³agodziж jego gniew odpar³ pospiesznie: Dziкki pana niezawodnym chwytom da³em sobie radк bez u¿ycia broni. PуŸniej dopiero strzela³em w gуrк, ¿eby zwrуciж czyj¹œ uwagк. Ha, je¿eli tak siк sprawy przedstawiaj¹, to dobra nasza - rozchmurzy³ siк bosman. PуŸniej opowiesz mi wszystko dok³adnie. Najpierw trzeba ciк jakoœ przemyciж do domu. Wygl¹dasz, jakbyœ siк bawi³ w chowanego z tygrysem. Bo te¿ ciк¿k¹ mia³em przeprawк - przyzna³ ch³opiec. - Musi mi pan przynieœж koszulк i spodnie. Poczekaj tu na mnie, wrуcк migiem - mrukn¹³ bosman. Nim minк³o pу³ godziny, Tomek, dziкki pomocy przyjaciela znalaz³ siк nie zauwa¿ony przez nikogo w pokoju, ktуry zajmowa³ razem z bosmanem. Marynarz, chocia¿ pali³a go ciekawoœж, nie prosi³ o wyjaœnienia, dopуki Tomek umyty, pooblepiany plastrami na zadrapaniach i ju¿ w œwie¿ym ubraniu nie zasiad³ do obfitego posi³ku. Teraz dopiero bosman rzek³: - No, najwy¿szy czas kochany brachu, ¿ebyœ powiedzia³, co ci siк przytrafi³o. Tomek szczegу³owo informowa³ bosmana o przebiegu porannych wydarzeс. Kiedy zakoсczy³, marynarz pomyœla³ chwilк, po czym rzek³: Nie ulega w¹tpliwoœci, ¿e twуj Indianiec czatowa³ na tego jeŸdŸca, o ktуrym wspomnia³eœ. Wa¿ne to musia³o byж spotkanie, skoro chcia³ ciк ukatrupiж tylko za to, ¿e zjawi³eœ siк tam nieproszony. Poniewa¿ nie chcia³, aby szeryf siк o wszystkim dowiedzia³, jasne jak s³oсce, ¿e to jakaœ ciemna sprawka. Jestem tego samego zdania, bosmanie - wtr¹ci³ Tomek. Hm, ciekawe, dok¹d to szeryf Allan wyjecha³ o œwicie... W ostatnich dniach czкsto przebywa poza domem - wtr¹ci³ Tomek, dobieraj¹c siк do dzbana z kaw¹. To prawda, ale dzisiaj przyjecha³o po niego dziesiкciu indiaсskich policjantуw. Nic o tym nie wiedzia³em. Panie bosmanie, czy¿by pan wi¹za³ ten fakt z przybyciem z Meksyku tajemniczego jeŸdŸca? Mo¿e tak, a mo¿e nie! W ka¿dym razie dowiemy siк czegoœ ciekawego po powrocie szeryfa.
Tajemnica m³odego Nawaja Dzieс chyli³ siк ju¿ ku koсcowi, a szeryf Allan jeszcze nie powrуci³ do domu. Tomek i bosman, zaintrygowani jego przed³u¿aj¹c¹ siк nieobecnoœci¹, czekali w wygodnych fotelach na werandzie. Pilnie ws³uchiwali siк w odg³osy p³yn¹ce ze stepu. Lada chwila spodziewali siк us³yszeж tкtent koсskich kopyt. Tymczasem wokу³ rozbrzmiewa³o jedynie жwierkanie œwierszczy i rechotanie ¿ab nad pobliskim stawem. Niebawem na werandк wesz³a Sally z matk¹. Przybycie paс zmusi³o dwуch przyjaciу³ do przerwania domys³уw na temat wyprawy szeryfa. Dla odmiany zaczкli teraz wspуlnie podziwiaж zachуd s³oсca. Ca³e niebo przedstawia³o prawdziwe k³кbowisko z³ota, czerwieni, srebra i b³кkitu. Sza³wiowy step, obramowany od po³udniowego zachodu pojedynczymi, poszarpanymi pasmami gуr, mieni³ siк purpur¹. Pani Allan zachwyca³a siк ciep³ym kolorytem arizoсskiego nieba. Chwali³a rуwnie¿ orzeŸwiaj¹ce, zdrowe powietrze. Jej zdaniem Nowy Meksyk i Arizona stanowi³y wymarzony kraj dla osadnikуw. Bosman potakiwa³ skwapliwie, lecz zamiast na piкkny horyzont, czкœciej spogl¹da³ na stoj¹c¹ przed nim szklankк ulubionego rumu. Sally pochyli³a siк do Tomka. Zaczк³a szeptaж mu coœ do ucha, gdy naraz rozleg³ siк g³uchy tкtent koni. Nie ulega³o w¹tpliwoœci, ¿e wiкksza grupa jeŸdŸcуw zbli¿a³a siк galopem do ranczo. Tomek spojrza³ na bosmana, ten jednak¿e z ca³ym spokojem popija³ swуj rum, zdaj¹c siк niczym nie przejmowaж. Tкtent koni potк¿nia³ z ka¿d¹ chwil¹. Wkrуtce w ob³oku kurzawy ukaza³a siк gromada jeŸdŸcуw. Osadzili spienione wierzchowce tu¿ przed werand¹. Wysoki, chudy szeryf Allan lekko zeskoczy³ z karosza. Niedba³ym ruchem rzuci³ cugle Murzynowi, ktуry wybieg³ mu na spotkanie, a nastкpnie odwrуci³ siк ku pozosta³ym jeŸdŸcom. Byli to Indianie ubrani w skуrzane spodnie i kurtki. Na g³owach o krуtko ostrzy¿onych w³osach nosili szare kapelusze z szerokimi kresami, niczym nie rу¿ni¹ce siк od kapeluszy kawalerzystуw armii Stanуw Zjednoczonych. Wszyscy byli uzbrojeni w karabiny. Na rozkaz wydany w je¿yku angielskim przez szeryfa, Indianie zeskoczyli z koni. Tylko jeden z nich nie wykona³ ¿adnego ruchu. Jak wykuty z kamienia pos¹g siedzia³ nieruchomo na mustangu, chocia¿ nie mo¿na by³o mieж w¹tpliwoœci, ¿e, tak jak wiкkszoœж Indian amerykaсskich, zna³ bardzo dobrze mowк bia³ych ludzi. Teraz dopiero mo¿na by³o spostrzec, ¿e odzienie mia³ inne ni¿ pozostali Indianie. D³ugie skуrzane nogawice z frкdzlami na szwach siкga³y z ty³u tylko do poœladkуw, ktуre os³ania³a przepaska przeci¹gniкta miкdzy nogami. Szeroki, baranie tkany pas opuszcza³ siк a¿ na biodra. Spod luŸno otwartej z przodu kamizelki z d³ugimi rкkawami wygl¹da³o nagie miedzianobr¹zowe cia³o. W przeciwieсstwie do reszty jeŸdŸcуw mia³ na g³owie czarne sombrero. D³ugie w³osy opada³y mu na ramiona. Tomek w ostatniej chwili powstrzyma³ okrzyk zdumienia. Indianin ¿ywo przypomina³ mu tajemniczego jeŸdŸca widzianego z dala tego ranka. Przyjrza³ mu siк baczniej. Zaraz te¿ zrozumia³, dlaczego pozosta³ na koniu. Rкce Indianina by³y skute w przegubach stalowymi kajdankami, a stopy zwi¹zane grubym rzemieniem przeci¹gniкtym pod koсskim brzuchem. Tomek zbli¿y³ siк do bosmana, Wydaje mi siк, ¿e to jest ten tajemniczy jeŸdziec, ktуrego widzia³em rano na stepie - szepn¹³. Trzymaj jкzyk za zкbami, dopуki siк nie dowiemy, co to za ptaszek - mrukn¹³ bosman. Tymczasem szeryf nie traci³ czasu. Na jego polecenie Indianie rozwi¹zali stopy jeсca, œci¹gnкli go z wierzchowca, powalili na ziemiк i natychmiast skuli nogi tu¿ nad kostkami stalowymi kajdankami. Nastкpnie trzech Indian odprowadzi³o konie do zagrody, podczas gdy inni zaczкli siк zagospodarowywaж pod go³ym niebem przed werand¹ domu. Dwaj Indianie z karabinami gotowymi do strza³u usiedli przy jeсcu. Szeryf Allan wszed³ na werandк. Zaledwie wyda³ polecenie Murzynce Betty, aby przygotowa³a po¿ywienie dla Indian, Sally podbieg³a do niego. Co to wszystko ma znaczyж, kochany stryjku? Kim jest ten zwi¹zany Indianin? - zawo³a³a. Pomуwimy o tym za chwile; jestem g³odny jak wilk - odpar³ szeryf. Czy jedliœcie ju¿ kolacjк? Czekaliœmy na ciebie, Johnny - odpowiedzia³a pani Allan. – Teraz jednak straci³am chкж do jedzenia. Cу¿ uczyni³ ten biedny cz³owiek, ¿e jest traktowany w ten sposуb? Biedny cz³owiek? - zdziwi³ siк szeryf. - To nie dla niego okreœlenie! Gdy us³yszysz, kto to jest, na pewno cofniesz swe s³owa. Australijscy krajowcy nie dali siк wam tak we znaki, jak nam wojowniczy Indianie amerykaсscy. St¹d te¿ i twoje oburzenie. ChodŸmy teraz na kolacjк, widzк, ¿e Betty nakry³a ju¿ do sto³u. Szeryf wykona³ rкk¹ zapraszaj¹cy ruch. Wszyscy weszli do jadalni. Allan z apetytem poch³ania³ rу¿ne smaczne potrawy. Tomek, Sally i jej matka jedli niewiele, natomiast bosman Nowicki dotrzymywa³ towarzystwa gospodarzowi. Obydwaj podsuwali sobie pу³miski i ochoczo dolewali z dzbana zimnego piwa. Oni siк chyba nigdy nie najedz¹ - szepnк³a Sally, czekaj¹ca z wielk¹ niecierpliwoœci¹ na jakieœ wyjaœnienia stryjka. Pociesz siк, ich ¿o³¹dki ju¿ d³ugo nie wytrzymaj¹. Twуj stryj zwalnia tempo... - rуwnie¿ szeptem odpar³ Tomek. Sally mrugnк³a porozumiewawczo do niego, gdy w koсcu szeryf otar³ usta serwetk¹ i odsun¹³ talerz. Z pude³ka stoj¹cego na stole wyj¹³ wonne cygaro. Scyzorykiem odci¹³ starannie grubszy koniec, po czym zapali³. W milczeniu wypuszcza³ dymne kу³ka. Widzк, ¿e nasze piкkne panie straci³y apetyt na widok Indiaсca w stalowych bransoletkach odezwa³ siк bosman, uœmiechaj¹c siк wyrozumiale. Wielka to cnota mieж litoœciwe serce. Wiele siк cz³owiek napatrzy³ podczas w³уczкgi po zakamarkach œwiata, ale muszк siк przyznaж, ¿e i mnie zawsze wzrusza niedola bliŸniego. Szeryf powa¿nie spojrza³ na poczciwego marynarza. Wolno wypuœci³ k³¹b b³кkitnego dymu. Czy ktoœ z paсstwa s³ysza³ o Taсcu Ducha? - zapyta³ spokojnie. Bosman zaprzeczy³ ruchem g³owy. Pani Allan i Sally rуwnie¿ nie s³ysza³y o takim taсcu. Tomek natomiast odezwa³ siк pewnym g³osem: - Taniec Ducha by³ rewolucyjnym taсcem szczepu Siuksуw Brawo, kawalerze! Widzк, ¿e jeszcze nie zd¹¿y³em w³aœciwie oceniж twej wiedzy o œwiecie i ludziach - pochwali³ szeryf Allan. - Sk¹d siк o tym dowiedzia³eœ? Przed ka¿d¹ wypraw¹ staram siк zdobyж trochк wiadomoœci o kraju, do ktуrego mamy zamiar siк udaж - odpar³ ch³opiec. Musisz pan wiedzieж, ¿e nasz Tomek odziedziczy³ po swym szanownym rodzicielu smyka³kк do nauki. To chodz¹ce encyklopedie - che³pliwie rzek³ marynarz, rad, i¿ mo¿e siк pochwaliж wiadomoœciami wychowanka. Nie pos¹dza³em Tomka o zbyt wielkie zainteresowanie ksi¹¿kami, widz¹c jak ca³ymi dniami ugania siк na mustangach po stepie – przyzna³ szeryf. - Czy jeszcze wiesz coœ wiкcej, mуj ch³opcze, o Siuksach i Taсcu Ducha? Niestety, to ju¿ wszystko. A czy stryjek wie? - podstкpnie zapyta³a Sally, Szeryf uœmiechn¹³ siк do niej zacz¹³ mуwiж: To doœж dawna i dziwna historia. W roku tysi¹c osiemset osiemdziesi¹tym уsmym wœrуd Indian pу³nocnego zachodu rozesz³a siк wieœж, ¿e w jakimœ zak¹tku Wyoming zjawi³ siк Great Medicine Man, wielki szaman, ktуry wzywa³ wszystkich czerwonoskуrych do rokoszu przeciwko bia³ym kolonistom. By³ to Indianin Wovoka ze szczepu Piute. Nawo³ywa³ on wspу³braci do zaniechania wzajemnych walk plemiennych i zjednoczenia siк. W myœl jego idei, Indianie powinni zaprzestaж wyniszczaj¹cych wojen oraz porzuciж zwyczaje przejкte od bia³ych ludzi. Je¿eli dokonaj¹ tego, to wtedy zjawi siк indiaсski Mesjasz, ktуry wypкdzi bia³¹ rasк za wielkie morze, wskrzesi zaginione bawo³y i przywrуci stary sposуb ¿ycia Indian. Te idee odrodzenia szerzone przez starego Wovoke znane tu by³y jako Taniec Ducha, poniewa¿ tak zwa³ siк taniec towarzysz¹cy zwi¹zanym z nimi obrzкdom. Na czas taсca czerwonoskуrzy zak³adali bia³e koszule bawe³niane ozdobione œwiкtymi symbolami, maj¹cymi chroniж ich od z³a. Taniec ten wprawia³ Indian w jakiœ hipnotyczny trans: wierzyli, ¿e podczas niego dusze ich wкdruj¹ do Krainy Wielkiego Ducha, gdzie przebywaj¹ zmarli wielcy przodkowie. Wezwania Wovoki nie pozosta³y bez echa. Indianie wykopywali topory wojenne, uzbrajali siк i malowali twarze bojowymi barwami. Taniec Ducha podnieca³ wzburzone umys³y, Indianie chwytali za broс, wypowiadali pos³uszeсstwo agentom rz¹dowym administruj¹cym rezerwatami. Rozpoczк³y siк groŸne zamieszki. Wzmog³y siк one, gdy na czele ca³ego ruchu rewolucyjnego stan¹³ Tatanka Yotanka - Siedz¹cy Byk, wуdz oraz wielce wp³ywowy szaman plemienia Teton-Dakota, nale¿¹cego do grupy jкzykowej Sju. By³ to bardzo niebezpieczny cz³owiek. On to bowiem organizowa³ wojnк w latach tysi¹c osiemset siedemdziesi¹t piкж i szeœж. Po bitwie nad Little Bighorn Zwyciкska dla po³¹czonych si³ Dakotуw, Szejenуw i Arapahуw bitwa nad Little Bighorn zosta³a stoczona 25 VI 1876 r. Zgin¹³ w niej dowуdca Siуdmego Pu³ku Kawalerii, pu³kownik George Custer oraz ca³y bezpoœrednio przez niego dowodzony batalion. schroni³ siк do Kanady, sk¹d jednak powrуci³ w roku tysi¹c osiemset osiemdziesi¹tym po og³oszonej przez rz¹d amnestii i osiad³ w rezerwacie Siuksуw. Jako nieprzejednany wrуg bia³ych podj¹³ wyzwanie Wovoki. Znуw rozpocz¹³ walkк. Pocz¹tkowo odnosi³ powa¿ne sukcesy, lecz wkrуtce zabrak³o mu broni i amunicji... Stryjku, co siк sta³o z tym dzielnym wodzem? - zapyta³a Sally. Szeryf œci¹gn¹³ gniewnie brwi, lecz odpar³ spokojnie: Zgin¹³ marnie, jak na to zas³u¿y³. Jako przywуdca powstania zosta³ zastrzelony wraz z jednym ze swych synуw przez cz³onkуw indiaсskiej policji: Czerwonego Tomahawka i G³owк Byka. Œmierж buntowniczego wodza po³o¿y³a kres nierozs¹dnym walkom Indian. Kiedy zgin¹³ Siedz¹cy Byk? - zapyta³ Tomek. W grudniu tysi¹c osiemset dziewiкжdziesi¹tego roku – wyjaœni³ szeryf i zaj¹³ siк swoim zgas³ym cygarem. Tak mi siк wydawa³o, zapyta³em jednak, poniewa¿ nie mogк doszukaж siк zwi¹zku pomiкdzy Taсcem Ducha i jeсcem indiaсskim le¿¹cym w wiкzach przed domem - powiedzia³ Tomek. Wyrazi³eœ g³oœno moje myœli - zawo³a³a pani Allan. - Cу¿ ma wspуlnego z tym wszystkim ten biedny cz³owiek? Otу¿ doszliœmy do sedna rzeczy - rzek³ szeryf. - Od pewnego czasu zacz¹³em otrzymywaж informacje, i¿ jakiœ tajemniczy czerwonoskуry m¹ci umys³y okolicznych Indian. Na skutek jego wichrzycielskiej akcji w niektуrych rezerwatach zaczкto jakoby odbywaж zakazane obrzкdy Taсca Ducha. Po zagadkowym znikniкciu dwуch agentуw rz¹dowych musia³em sam zaj¹ж siк wyœwietleniem sprawy. Z³owrogie pog³oski okaza³y siк prawdziwe. Ustali³em wkrуtce, ¿e jakiœ emisariusz przyje¿d¿a co pewien czas zza granicy meksykaсskiej do naszych rezerwatуw i podburza Indian do powstania przeciwko bia³ym. Kilkakrotnie urz¹dza³em na niego zasadzki, lecz ostrzegany przez swoich szpiegуw, wymyka³ mi siк dot¹d z r¹k. W koсcu natrafi³em na w³aœciwego cz³owieka, ktуry pomуg³ uj¹ж wichrzyciela. Zamo¿ny ranczer, Indianin Wiele Grzyw, zawiadomi³ mnie wczoraj, i¿ spodziewa siк jego przybycia. Zaczai³em siк wiкc z policj¹ indiaсsk¹ w domu informatora i groŸny przestкpca wpad³ w nasz¹ pu³apkк. - Ha, wiкc to jest zapewne ten gagatek?! - krzykn¹³ bosman, uderzaj¹c siк d³oni¹ w udo. - Powinszowaж szeryfowi, powinszowaж! Jak siк zwie ten ancymon? Tomek zgorszony spojrza³ na przyjaciela, lecz bosman zachowywa³ siк, jakby go wcale nie dostrzega³. Szeryf skwapliwie wyjaœni³: Jest to Apacz zwany Czarn¹ B³yskawic¹. Czarny kolor wœrуd Indian symbolizuje œmierж. Podobno Czarna B³yskawica ma niejedno na swoim sumieniu. Wielki sukces, szeryfie - chwali³ bosman. - Dlaczego jednak nie powiesiliœcie go od razu? Musimy wydobyж z niego zeznania. Czarna B³yskawica jest prawdopodobnie przywуdc¹ wiкkszej grupy czerwonoskуrych, ukrywaj¹cej siк w gуrach w pobli¿u naszej granicy. Poza tym nie mamy zamiaru pozbawiaж go ¿ycia. Je¿eli zachowa siк rozs¹dnie i zdradzi nam kryjуwkк buntownikуw, to bкdzie traktowany jak jeniec wojenny. Czy to znaczy, stryjku, ¿e uwolnicie go po z³o¿eniu zeznaс? zapyta³a Sally. Nie, moja droga. Bкdzie odes³any do Fortu Marion Fort Marion - nazwa u¿ywana w latach 1825-1942. W 1942 r. Kongres przywrуci³ Fortowi Marion jego pierwotn¹ nazwк Castillo de San Marcos. Jest to stary kamienny fort hiszpaсski za³o¿ony na Florydzie w 1672 r. Od 1924 r. zaliczony do narodowych pomnikуw USA. na Florydzie, gdzie kilkuset opornych Indian przebywa na warunkach jeсcуw wojennych. Wiкc nic z³ego mu siк nie stanie - ucieszy³a siк Sally. Chyba niezbyt rozs¹dne, aby buntownikуw traktowaж tak ³agodnie odezwa³ siк bosman Nowicki, udaj¹c oburzenie. - Z³y to przyk³ad dla innych m¹ciwodуw... - Niech siк pan tym nie k³opocze - uspokoi³ go szeryf. - Jesteœmy na tyle silni, ¿e nie potrzebujemy uciekaж siк do zbyt drastycznych... posuniкж. Bosman jednak nie da³ za wygran¹: Gdy wielu takich zuchуw zgromadzi siк w jednym miejscu, to i chyba nietrudno o zorganizowane ucieczki, a wtedy rebelia gotowa. Daliœmy sobie radк z lepszymi od Czarnej B³yskawicy – odpar³ szeryf Allan. - Trzeba panu wiedzieж, ¿e Apacze, nawykli od wiekуw do rozbojуw, d³ugo opierali siк zamkniкciu w wyznaczonych rezerwatach. Tacy wojownicy jak Cochise, Geronimo, Naches. Juh i Nolgee mocno dali siк nam we znaki. Gdy nie pomog³y ³agodniejsze œrodki, og³oszono ich wyjкtymi spod prawa i œcigano tak d³ugo, dopуki nie zostali pojmani. Wiкkszoœж z nich przebywa w obozach na Florydzie, ale niewielu powrуci w swe rodzinne strony po odbyciu kary. A to dlaczego, jeœli mo¿na zapytaж? - zaciekawi³ siк bosman. Tutejsi Indianie przyzwyczajeni s¹ do suchego stepowego klimatu. Wiкkszoœж Florydy natomiast pokrywa bagnista d¿ungla. Tote¿ surowa dyscyplina, odmienna i niezdrowa okolica, a tak¿e tкsknota za rodzinnymi stronami robi¹ swoje. Ho, ho, ho! Niez³y sposуb na pozbycie siк buntownikуw – basowo zarechota³ bosman Nowicki. - Jak siк to mуwi, za przeproszeniem pana, wszystko robi siк w bia³ych rкkawiczkach. Pani Allan zmarszczy³a brwi. £adnie postкpujecie z prawowitymi w³aœcicielami tej ziemi. Krуtko mуwi¹c, Indianie musz¹ pozwoliж zamkn¹ж siк w rezerwatach lub zgin¹ж w Forcie Marion - powiedzia³a osch³ym tonem. Nie wiedzia³em, ¿e biednym Indianom dzieje siк tyle niesprawiedliwoœci - smutno rzek³ Tomek. - Rosyjscy carowie taki sam los zgotowali Polakom. Prawdziwych patriotуw wieszaj¹ na szubienicach lub zsy³aj¹ na Sybir. Przecie¿ nawet mуj ojciec i pan bosman musieli uciekaж z kraju, by w ten sposуb ratowaж siк przed zes³aniem. Proszк, proszк, to ja z nara¿eniem ¿ycia ca³ymi dniami uganiam siк po wertepach w oszukiwaniu buntownikуw, a tu moi najbli¿si zarzucaj¹ mi nieprawoœж - odezwa³ siк szeryf, œmiej¹c siк wymuszenie. No, ale skoro tak jest, to przyznam siк wam, ¿e czasem ¿al mi tych czerwonoskуrych zuchуw. Dopуki jednak jestem szeryfem, muszк spe³niaж swуj ciк¿ki nieraz obowi¹zek. Rozumiem, rozumiem to, szanowny panie. Na statku stosuje siк takie samo prawo. Ka¿dy cz³owiek musi wype³niaж swуj obowi¹zek, nawet gdyby go to mia³o kosztowaж ¿ycie - przytakn¹³ bosman. Urz¹d szeryfa to jak urz¹d kapitana statku. Ale nie rozumiem, dlaczego ci czerwonoskуrzy policjanci z takim zapa³em pilnuj¹ jeсca? Czy nie mog¹ siк z nim pokumaж Nie ma obawy. Nale¿¹ do policji indiaсskiej, ktуra jest znienawidzona przez wiкkszoœж czerwonoskуrych. Nies³uszne to wszak¿e stanowisko, poniewa¿ w policji s³u¿¹ Indianie lojalnie ustosunkowani do naszego rz¹du. Czy rozs¹dne postкpowanie mo¿na nazwaж zdrad¹? - Wydaje mi siк, ¿e mo¿na, je¿eli sprzeczne jest ono z interesem narodu. Cу¿ tu jednak mуwiж o przyjaznych stosunkach pomiкdzy czerwonoskуrymi i bia³ymi, skoro sami Indianie pa³aj¹ do siebie nienawiœci¹ – wtr¹ci³a pani Allan, nie przekonana argumentacj¹ szwagra. Zanim szeryf zd¹¿y³ cokolwiek odpowiedzieж, odezwa³ siк Tomek: - Ludzie prawi i szlachetni zawsze znajd¹ w³aœciw¹ drogк postкpowania. S³ysza³em o bia³ych ciesz¹cych siк prawdziw¹ przyjaŸni¹ Indian amerykaсskich. Na przyk³ad nasz rodak, odkrywca i podrу¿nik Pawe³ Strzelecki, przez d³ugi czas przebywa³ wœrуd Indian i zaprzyjaŸni³ siк z Osceol¹, bohaterskim wodzem Seminolуw. - Tommy, czy to ten sam podrу¿nik, ktуry odkry³ w Australii Alpy Australijskie i nazwa³ ich najwy¿szy szczyt Gуr¹ Koœciuszki? - nieœmia³o zapyta³a Sally. Tak, to on - potwierdzi³ Tomek, uœmiechaj¹c siк do swej przyjaciу³ki. Nie wiedzia³am, ¿e Pawe³ Strzelecki podrу¿owa³ po Ameryce zdziwi³a siк Sally. Strzelecki zwiedzi³ niemal ca³y œwiat - wyjaœni³ ch³opiec. – Przed przybyciem do Australii podrу¿owa³ po Ameryce Pу³nocnej W Stanach Zjednoczonych i Kanadzie Strzelecki przebywa³ w latach 1834-1835. Wiкcej wiadomoœci o Strzeleckim znajdzie czytelnik w powieœci Tomek w kramie kangurуw. i Po³udniowej, a potem zwiedza³ wyspy Pacyfiku i Now¹ Zelandiк. Czy w Stanach Zjednoczonych dokona³ jakichœ ciekawych odkryж? pyta³a Sally. W Ameryce Strzelecki prowadzi³ przede wszystkim rozleg³e badania etnograficzne, a ich wyniki opisa³ w swej ksi¹¿ce. W Stanach Zjednoczonych przewкdrowa³ szlakiem koœciuszkowskim, to znaczy zwiedzi³ Boston, Nowy Jork, Filadelfiк, Baltimore, Waszyngton, Richmond i Charleston. Prowadzi³ ciekawe badania w meksykaсskiej Sonorze oraz w Kalifornii. Strzelecki by³ ponadto wielkim filantropem. Zawsze pomaga³ przeœladowanym i pokrzywdzonym. Spotka³ siк nawet z уwczesnym prezydentem Stanуw Zjednoczonych, Jacksonem, by wstawiж siк za polskimi emigrantami, jak i za by³ymi wiкŸniami karnie deportowanymi przedtem z Anglii do Ameryki. Wtedy rуwnie¿ prуbo wa³ wp³yn¹ж na ul¿enie niedoli Indian i murzyсskich niewolnikуw. W tej sprawie dotar³ nawet przed Kongres amerykaсski. - Ho, ho! Œmia³y to by³ cz³owiek z tego Strzeleckiego – wtr¹ci³ bosman. Czy on naprawdк nic a nic nie ba³ siк Indian? - dopytywa³a siк Sally. Jak ju¿ powiedzia³em, Strzelecki prowadzi³ badania etnograficzne wœrуd pierwotnych mieszkaсcуw Ameryki. Przebywa³ wiкc jakiœ czas u Huronуw zamieszkuj¹cych Krainк Wielkich Jezior. Niejedn¹ noc spкdzi³ w ich wigwamach. Chocia¿ by³ to wtedy okres wojen indiaсskich, wкdrowa³ samotnie po puszczach i stepach. Czкsto przekracza³ wojenne œcie¿ki Indian p³on¹cych uzasadnion¹ nienawiœci¹ do bia³ych kolonistуw, a mimo to nie tylko potrafi³ unikn¹ж wszelkich niebezpieczeсstw, lecz nawet zaprzyjaŸni³ siк z rу¿nymi szczepami i ich wodzami. najlepszym tego przyk³adem jest fakt, ¿e w tym w³aœnie czasie, gdy Seminole osiedli na Florydzie rozpoczкli nierуwn¹, lecz bohatersk¹ walkк ze Stanami Zjednoczonymi, pragn¹c zapobiec wyniszczeniu swego szczepu, Strzelecki ¿y³ z nimi w wielkiej zgodzie i zadzierzgn¹³ wiкzy przyjaŸni z wodzem Osceol¹. Strzelecki pisa³ pуŸniej w swoim pamiкtniku o tym wielkim indiaсskim wodzu. Tommy, powiedz jeszcze, co siк sta³o z Osceol¹? Zosta³ wziкty przez Amerykanуw do niewoli. W roku tysi¹c osiemset trzydziestym уsmym zmar³ na anginк w Forcie Moultrie Fort Moultrie le¿y w po³udniowej czкœci stanu Karolina. jako jeniec wojenny. Ciekawe rzeczy opowiadasz nam, Tommy - odezwa³a siк pani Allan. - Twoi rodacy potrafi¹ wiкc wspу³¿yж z krajowcami amerykaсskimi. Nie ma co mуwiж, smutna jest dola ujarzmionych ludуw! Szeryf Allan wzruszy³ ramionami i powiedzia³: - Problem Indian nie by³ ani nie jest ³atwy do rozwi¹zania. Gdybyœmy nawet nie zamknкli czerwonoskуrych w rezerwatach, to koloniœci by ich wyr¿nкli co do jednego. Wystarczy przypomnieж masakrк w Camp Grant. Opowiedz pan o tym, jeœli ³aska. Chкtnie pos³uchamy – zagadn¹³ bosman. Smutna to raczej historia - odpar³ szeryf. - Kiedy nie uda³o siк sil¹ osadziж Apaczуw w rezerwacie, bo wojska by³o ma³o, a rozleg³e tereny i klimat dawa³y czerwonoskуrym przewagк, prezydent Grant zmieni³ taktykк wobec Indian. Wtedy to w³aœnie banda g³oduj¹cych Arivaipa Apaczуw przyby³a do posterunku wojskowego w Camp Grant. Porucznik Whitman, dowуdca posterunku, nakarmi³ ich oraz nak³oni³ do sprowadzenia rodzin i przyjaciу³. Zg³osi³o siк wielu Indian z rodzinami. Whitman za³o¿y³ dla nich ma³y nieoficjalny rezerwat. Zbyt wielka jednak by³a nienawiœж bia³ych i meksykaсskich osadnikуw do Apaczуw za sta³e ich napady - gdy zwiedzieli siк o za³o¿eniu rezerwatu, postanowili zniszczyж go, nie zwa¿aj¹c, ¿e znajdowali siк w nim pokojowo nastawieni Indianie. Trzydziestego kwietnia tysi¹c osiemset siedemdziesi¹tego pierwszego roku o œwicie osadnicy i Meksykanie napadli na obуz. Zamordowali œpi¹cych Indian, nie oszczкdzaj¹c kobiet ani dzieci. Cia³a czerwono skorych zosta³y okropnie okaleczone. Zaledwie kilku Indianom uda³o siк zbiec w gуry, podczas gdy napastnicy pospiesznie wycofali siк do Tucson ' Tucson - miasteczko w poludniowo-wschodniej czкœci stanu Arizona. zabieraj¹c wiele indiaсskich dzieci jako jeсcуw. Osadnicy chwalili siк g³oœno, i¿ ani jeden z nich nie zosta³ ranny podczas napadu. Wielu obywateli Arizony uwa¿a³o ten mord za usprawiedliwiony, poniewa¿ Apacze stale napadali na osady, a œlady band wiod³y wprost do Indian obozuj¹cych blisko Camp Grant, pozostaj¹cego pod oficjaln¹ opiek¹ wojska. Potкpiono tylko zabicie kobiet i dzieci. Prezydent Grant kaza³ aresztowaж wszystkich uczestnikуw napadu. Zagrozi³, ¿e ca³a Arizona zostanie poddana prawu wojennemu. Przywуdcy napadu zostali wprawdzie aresztowani, lecz s¹d ich uniewinni³. Indianie uzyskali jedynie to, ¿e w ich ¿ycie w rezerwatach nie mog¹ siк wtr¹caж biali i ¿e korzystaj¹ z materialnej oraz moralnej pomocy rz¹du. - Nasz szeryf ma du¿o racji, szanowna pani - pojednawczo odezwa³ siк bosman. - Dla paс to wprawdzie widok przykry, ale ja i Tomek pуjdziemy rzuciж okiem na tego gagatka. Oczywiœcie, je¿eli pan szeryf zezwoli i nie ma nic przeciw temu. - Bardzo proszк. Mo¿e bкdzie to dla was pewn¹ rozrywk¹ na tym pustkowiu - zgodzi³ siк szeryf. - Macie doœж czasu, poniewa¿ jeсca muszк zatrzymaж tutaj a¿ do przybycia kapitana Mortona z oddzia³em kawalerii, ktуry przetransportuje go do Fortu Apache. Przybкdzie on nie prкdzej jak jutro po po³udniu. Chкtnie siк przyjrzк Czarnej B³yskawicy - naraz odezwa³ siк Tomek tak lekkim tonem, ¿e pani Allan i Sally spojrza³y na niego z wyrzutem. - Je¿eli policjanci bкd¹ go dobrze pilnowali, to nie mamy siк czym k³opotaж. Czy jednak mo¿na im dowierzaж pod ka¿dym wzglкdem? Kto ma kluczyk do okуw? Brawo, brawo, kawalerze! Ceniк roztropnoœж i rozs¹dek - pochwali³ szeryf, pewny, ¿e zdo³a³ przekonaж m³odego Polaka o s³usznoœci swego postкpowania. - Mo¿ecie siк niczego nie obawiaж, kluczyk od kajdanek wisi sobie spokojnie na ³aсcuszku mego zegarka. Mуwi¹c to pokaza³ ma³y, p³aski klucz przymocowany do ³aсcuszka. Sally przyblad³a z wra¿enia przygl¹daj¹c siк kluczykowi. - Och, jak to siк dobrze sk³ada! - zawo³a³a, lecz zaraz doda³a pospiesznie: - Jak to siк dobrze sk³ada, ¿e stryj jest tak ostro¿ny. Czy mogк pуjœж z Tommym i panem bosmanem popatrzeж na tego okropnego cz³owieka? IdŸ wiercipiкto, tylko uwa¿aj, ¿eby ci siк w nocy nie przyœni³ - œmia³ siк szeryf. Sally, kochanie, nie b¹dŸ zbyt d³ugo wieczorem na dworze przykaza³a matka, - G³owa mnie rozbola³a: idк do ³у¿ka. Dobrze, mamusiu! ChodŸmy, Tommy! Pani Allan pierwsza opuœci³a jadalniк. Szeryf zatrzyma³ bosmana na strzemiennego przed snem, wiкc Tomek i Sally wyszli na werandк. Sally chwyci³a Tomka za ramiк. - Tommy, omal siк nie zdradzi³am! Na szczкœcie w porк ugryz³am siк w jкzyk. Czy wiesz, ¿e taki sam kluczyk znajduje siк w szufladzie biurka w gabinecie? - szepnк³a. - Czy¿by? Co ty pleciesz?! - Nie udawaj, ¿e nie wiesz, co mam na myœli - oburzy³a siк Sally. - Dzisiaj rano nudzi³o mi siк trochк, wiкc zajrza³am do szuflady biurka w gabinecie. W szufladzie le¿¹ stalowe kajdanki z takim samym kluczykiem, jak ten u stryjka na ³aсcuszku. - Czy jesteœ tego pewna? - Oczywiœcie, ¿e tak! Przyjrza³am mu siк dobrze, poniewa¿ bawi³am siк tymi „bransoletkami”, jak to nazwa³ kajdanki bosman Nowicki. Zaraz te¿ pozna³am, ¿e kluczyk jest taki sam. Tomek odczeka³ chwilк, aby ukryж podniecenie, i odpar³ obojкtnie: - A niech tam sobie le¿y. Cу¿ mnie to mo¿e obchodziж? W ogуle nie wiem, po co mi to powiedzia³aœ. Ceniк roztropnoœж i ostro¿noœж - rzek³a Sally naœladuj¹c g³os stryjka. - Ach! Ty ob³udniku! Przez ca³¹ kolacjк siedzi i rozmyœla, jak by tu uwolniж nieszczкsnego wodza Indian, a teraz udaje niewini¹tko. Cicho b¹dŸ, Sally, na mi³oœж bosk¹! Co ty wygadujesz? Jeszcze nas kto us³yszy. - Ha, nareszcie siк wyda³o! - triumfowa³a dziewczynka. - Mnie nigdy nie oszukasz! Sk¹d mo¿esz wiedzieж, o czym rozmyœla³em w czasie kolacji? - Oj, Tommy! Przecie¿ ju¿ ci kiedyœ powiedzia³am, ¿e gdy patrzк na ciebie, to wiem, o czym myœlisz. Masz szczкœcie, ¿e nie jestem szeryfem! Musia³abym zaraz ciк zamkn¹ж w piwnicy. Sally...! Dobrze ju¿, dobrze. Widzisz teraz, ¿e nawet taka niem¹dra dziewczynka mo¿e siк na coœ przydaж, - Nigdy nie powiedzia³em, ¿e jesteœ niem¹dra - gor¹co zapewni³ Tomek. Ch³opiec zamilk³, gdy¿ szalony pomys³ przyszed³ mu dopiero w tej chwili do g³owy. Sally nie myli³a siк, s¹dz¹c, i¿ rozmyœla³ nad mo¿liwoœci¹ udzielenia pomocy Czarnej B³yskawicy. Do tej jednak pory zdawa³o mu siк to absolutnie niemo¿liwe. Teraz natomiast ca³a sprawa zaczк³a wygl¹daж realniej. Gdyby Indianin pozby³ siк wiкzуw, na pewno by zdo³a³ umkn¹ж przeœladowcom. Tomek waha³ siк, czy mo¿e ca³kowicie zaufaж m³odej przyjaciу³ce. Postanowi³ ostro¿nie wybadaж grunt. - No tak, Sally, muszк przyznaж, ¿e jesteœ sprytna i domyœlna. Cу¿ jednak z tego, ¿e taki sam kluczyk le¿y w biurku twego stryjka? Kluczyk do nas nie przyjdzie, a wydostanie go stamt¹d jest ryzykowne. Pomyœl tylko! Aby uwolniж Indianina, nale¿a³oby wyj¹ж kluczyk z szuflady, otworzyж okowy, ktуrymi skuty jest Czarna B³yskawica, a potem z powrotem umieœciж kluczyk na dawnym miejscu. - Tommy, je¿eli tylko zgodzisz siк dopuœciж mnie do spisku, to zobowi¹¿к siк wydobyж kluczyk i schowaж go z powrotem do szuflady, Mo¿esz byж pewny, ¿e w³o¿к go tak samo w dziurkк bransoletki, jak tkwi w niej w tej chwili. - Hm, pomyœlк nad tym. Mo¿e bкdzie mo¿na coœ pomуc temu nieszczкœnikowi. - Tommy, ty musisz to zrobiж! Czy wiesz, ¿e po raz pierwszy bкdк bra³a udzia³ w takim prawdziwym spisku? - Dobrze, Sally, dobrze! Teraz uspokуj siк, bo lada chwila bosman tu przyjdzie. - Tommy, nie oszukuj mnie! Czyta³am, ¿e spiskowcy zawsze sk³adaj¹ przysiкgк na dotrzymanie tajemnicy. Bez przysiкgi nie ma mowy o spisku. Tomek ju¿ mia³ wybuchn¹ж gniewem, ale w tej chwili z jadalni dobieg³ ha³as odsuwanych krzese³. Wymamrota³ wiкc szybko s³owa zaimprowizowanej przysiкgi na wiernoœж Czarnej B³yskawicy, a uszczкœliwiona Sally œciszonym g³osem powtуrzy³a je uroczyœcie. Bosman wszed³ na werandк w chwili, gdy dziewczynka wylewnie œciska³a Tomka po zakoсczonej przysiкdze. Bosman uj¹³ siк rкkoma pod boki i rzek³: - No, doœж tego gruchania, moje kochane urwipo³cie! ChodŸmy siк przyjrzeж Indiaсcom. - Wspaniale, proszк pana! Jeszcze tylko muszк Tommy'ego o coœ zapytaж - zawo³a³a dziewczynka. Wspiк³a siк na palce, by jednym tchem szepn¹ж Tomkowi do ucha: - Czy pan bosman tak¿e bкdzie nale¿a³ do spisku? Tomek uszczypn¹³ j¹ w ³okieж i odpar³ rуwnie¿ szeptem: - Myœlк, ¿e tak. - To niech on rуwnie¿ przysiкgnie! - nalega³a Sally. - Cicho b¹dŸ! Bosman zrobi to pуŸniej. - Cу¿ to za konszachty? - zawo³a³ marynarz, bawi¹c siк doskonale zak³opotaniem ch³opca. Nic, proszк pana. Naprawdк nic! - zapewni³a Sally.
Ucieczka Sally i Tomek wraz z bosmanem Nowickim wyszli przed dom. Olbrzymi, jasno¿у³ty ksiк¿yc dopiero co wy³oni³ siк zza linii horyzontu. Srebrzysta poœwiata leniwie wpe³za³a pomiкdzy drzewa i krzewy rozpraszaj¹c wieczorny mrok. Dooko³a du¿ego ogniska na podwуrzu ranczo usiedli indiaсscy policjanci. W milczeniu wyci¹gali d³onie ku miskom z po¿ywieniem, ktуre Betty stawia³a przed nimi na ziemi. Odblask p³omieni migota³ na ich miedzianobr¹zowych twarzach. Jedli powoli, lecz za to dzbany z piwem kr¹¿y³y wœrуd nich bez przerwy. Chciwie oprу¿niali kubki. Mog³o siк wydawaж, ¿e w tej namiastce „wody ognistej” szukaj¹ zapomnienia o swym niecnym czynie. Nawet niezbyt bystry obserwator mуg³ spostrzec, i¿ czerwono skorzy strу¿e prawa umyœlnie odwracaj¹ g³owy, aby nie patrzeж w kierunku du¿ego, roz³o¿ystego drzewa bawe³nianego ' Drzewo bawe³niane - nazwa u¿ywana na okreœlenie gatunkуw drzew strefy miкdzy-zwrotnikowej, jak puchowiec (Ceiba), serecznik (Bombax) i Chorisia, ktуrych owoce s¹ pokryte w³oskami lub nasionami podobnymi do bawe³ny. , pod ktуrym le¿a³ skrкpowany jeniec. Bosman z m³odymi przyjaciу³mi podeszli najpierw do ogniska. Marynarz g³oœno pochwali³ dzielnoœж policjantуw, poczкstowa³ ich tytoniem, po czym oznajmi³, ¿e je¿eli tylko szeryf Allan nie bкdzie mia³ nic przeciwko temu, gotуw jest uczciж ich zwyciкstwo butelk¹ dobrego rumu. Przywуdca stra¿y indiaсskiej gard³owym g³osem odpar³ na to, ¿e sam odpowiada za swoich ludzi, poniewa¿ obowi¹zuj¹ go tylko rozkazy agenta rz¹dowego zawiaduj¹cego rezerwatem. Przypadkowa wspу³praca z szeryfem nie nak³ada na niego dodatkowych obowi¹zkуw. Bosman, zadowolony wielce z takiego przebiegu rozmowy, przyniуs³ zaraz du¿¹ butelkк jamajki, wrкczy³ j¹ przywуdcy stra¿y, polecaj¹c rum podzieliж pomiкdzy wszystkich policjantуw. Indianie pragnкli jak najd³u¿ej delektowaж siк wspania³ym darem, tote¿ przywуdca do ka¿dego kubka piwa dolewa³ trochк rumu. - A nie zapomnijcie o tamtych dwуch pilnuj¹cych jeсca – upomnia³ bosman, wskazuj¹c w kierunku drzewa bawe³nianego. Przywуdca potakuj¹co skin¹³ g³ow¹. Z butelk¹ w rкku ruszy³ zaraz ku stra¿nikom. Bosman, Tomek i Sally rуwnie¿ zbli¿yli siк do nich. Nim tamci oprу¿nili swe kubki, trуjka przyjaciу³ bacznie przyjrza³a siк jeсcowi. Czarna B³yskawica siedzia³ na ziemi. Skrzy¿owane na brzuchu d³onie by³y kurczowo zaciœniкte. Tu¿ ponad d³oсmi, na samych przegubach, b³yszcza³y stalowe obrкcze po³¹czone krуtkim, grubym ³aсcuchem. Nogi mia³ tak¿e skute kajdankami. Poszarpana odzie¿ by³a wymownym dowodem zaciкtej walki, jak¹ zapewne stoczy³ z silniejszym przeciwnikiem, zanim go ujкto. Poza niegroŸnymi zadrapaniami Czarna B³yskawica nie odniуs³ ran, poniewa¿ przywуdca stra¿y odebra³ swym ludziom no¿e i tomahawki, aby ¿ywcem pochwyciж buntownika. Na spieczonych wargach Czarnej B³yskawicy widnia³a zakrzep³a krew. Gdy Tomek to zauwa¿y³, zaraz zawo³a³: Panie bosmanie, jeniec na pewno jest bardzo spragniony. Proszк tylko spojrzeж na jego usta! Niech zdycha z pragnienia, skoro nie chce przyj¹ж od nas wody twardo powiedzia³ przywуdca. Ma szczкœcie, ten parszywy pies, ¿e Wielki Ojciec z Bia³ego Domu chce z nim rozmawiaж. Inaczej sam bym go no¿em poczкstowa³ za nazywanie nas zdrajcami. Z pasj¹ kopn¹³ jeсca w bok. Czarna B³yskawica spojrza³ na niego spod przymru¿onych powiek. Tyle nienawiœci i pogardy by³o w jego wzroku, ¿e policjant machinalnie cofn¹³ siк kilka krokуw, jakby mimo wiкzуw obawia³ siк ze strony jeсca jakiejœ nieoczekiwanej reakcji. Tomek oburzony czynem policjanta post¹pi³ ku niemu, lecz czujny na wszystko bosman opar³ sw¹ praw¹ rкkк na jego ramieniu. ¯ylasta, gruba d³oс zatrzyma³a ch³opca na miejscu, a bosman rzek³ spokojnie: - Nie jesteœmy Amerykanami, wiкc nie chcemy siк mieszaж do waszych spraw. Chкtnie jednak poznajemy zwyczaje indiaсskich wojownikуw. Jeœli wiкc kopanie bezbronnego jeсca jest u was dowodem odwagi, to kopnij go jeszcze raz, ale na moj¹ proœbк daj mu ³ykn¹ж trochк rumu. Nie lubiк patrzeж na spragnionego cz³owieka. W zamian za to przyœlк ci zaraz jeszcze jedn¹ butelkк. No, co? Zgoda? Przywуdca wyczu³ drwinк w s³owach bosmana. Zmiesza³ siк mocno, lecz po chwili wahania podszed³ do jeсca z kubkiem nape³nionym rumem. Gdy tylko pochyli³ siк nad Czarn¹ B³yskawic¹, ten niespodziewanym ruchem podci¹gn¹³ nogi i rozprostowuj¹c je gwa³townie, uderzy³ stopami w pierœ policjanta, ktуry wywin¹³ koz³a. Zawartoœж kubka obla³a mu twarz. Obydwaj stra¿nicy poderwali siк z ziemi. Jeden z nich grzmotn¹³ jeсca kolb¹ karabinu. Czarna B³yskawica opad³ na ziemiк bez s³owa skargi. - Ho, ho! A to ci rogata dusza - zawo³a³ bosman. - No, czort z nim, skoro woli cierpieж pragnienie, ni¿ przyj¹ж nasz poczкstunek. Zaraz wam przyniosк wiкcej rumu. Tomek szepn¹³ coœ Sally do ucha. Dziewczynka kiwnк³a g³ow¹ i pobieg³a do domu. Za chwilк bosman z Tomkiem udali siк po przyobiecany rum. Marynarz mia³ w swoim pokoju kilkanaœcie butelek ulubionej jamajki. Na ka¿d¹ wyprawк zabiera³ spory jej ³adunek, utrzymuj¹c, ¿e sianowi ona najlepszy œrodek przeciwko wszelkim dolegliwoœciom. Gdy znaleŸli siк sami w pokoju," bosman zamyœlony spojrza³ na ch³opca. - Jestem ciekaw, co by zrobi³ twуj szanowny tatuœ, gdyby by³ tutaj z nami - odezwa³ siк po chwili. - To samo, co my zrobimy, kochany bosmanie - odpar³ Tomek. - A co my zrobimy? - Uwolnimy Czarn¹ B³yskawicк! - Nie³atwa sprawa, kochany brachu. Stra¿nicy pilnuj¹ go jak oka w g³owie, jeniec skuty bransoletkami, a na dobitkк jesteœmy goœжmi szeryfa. Gdyby Czarna B³yskawica nie by³ skuty okowami, sam da³by sobie radк - powiedzia³ Tomek. Zagroda z koсmi znajduje siк zaledwie o kilkadziesi¹t krokуw. Na pewno by mu siк uda³o uciec. - Gdyby w stawie ros³y grzyby, toby siк je ³owi³o wкdk¹, a nie zbiera³o w lesie - rozgniewa³ siк bosman. - Bкdziesz mi struga³ filozofa! Tu trzeba ruszyж g³ow¹, aby wymyœliж jakiœ sposуb. Tyle i ja wiem, ¿e wystarczy zdj¹ж mu bransoletki, a rozwieje siк jak wiatr po stepie. Nie mo¿emy jednak zabiж szeryfa, aby... Bosman urwa³ w pу³ zdania, poniewa¿ w tej chwili drzwi cicho siк uchyli³y. Do pokoju wesz³a Sally st¹paj¹c ostro¿nie na palcach. - Skaranie boskie z tob¹, dziewczyno! Czego tu jeszcze szukasz? ofukn¹³ j¹ bosman. - Taka panienka jak ty dawno ju¿ powinna le¿eж w ³у¿ku w swoim pokoju. Sally zachichota³a z uciechy i kiwnк³a g³ow¹ w kierunku Tomka. - Poka¿ panu bosmanowi, co przynios³aœ - powiedzia³ ch³opiec. Dziewczynka podbieg³a do marynarza. Podsunк³a mu pod nos otwart¹ d³oс, na ktуrej spoczywa³ ma³y klucz. B³ysk zrozumienia i podziwu przemkn¹³ po twarzy bosmana. - Zaraz wyda³o mi siк, ¿e coœ knujecie - mrukn¹³. - W jaki sposуb wycygani³aœ kluczyk od stryjka? - Czy pan bosman ju¿ nale¿y do spisku, Tommy? - zapyta³a dziewczynka. - Tak, tak Sally. Mo¿esz swobodnie mуwiж - uspokoi³ j¹ Tomek. - Stryjka kluczyk wisi tak jak przedtem na ³aсcuszku od zegarka - wyjaœni³a Sally. - To jest natomiast drugi, zupe³nie taki sam kluczyk, wyjкty z szuflady biurka. - NieŸleœcie to wykombinowali - przyzna³ bosman. - Jeœli Indianiec pryœnie, a stryjek przypomni sobie o tym drugim kluczyku i go nie znajdzie, wszystko wyda siк jak amen w pacierzu. We trуjkк powкdrujemy do ciupy. - W tym w³aœnie ca³y sкk - zmartwi³ siк Tomek. - Trzeba tak zrobiж, aby kluczyk znalaz³ siк z powrotem w biurku. Bosman zmarszczy³ czo³o, a Tomek podszed³ do okna rozwa¿aj¹c coœ w myœli. Gdy siк odwrуci³, rzek³: - Jakoœ to bкdzie, moi drodzy. Sally, co porabia twoja mamusia? - Nic nam z jej strony nie grozi. Mamк rozbola³a g³owa, wiкc zapewne wziк³a proszek, bo œpi ju¿ w najlepsze. - To dobrze. Teraz nic tu po tobie, droga przyjaciу³ko. Wrуж do swego pokoju, rozbierz siк i po³у¿ do ³у¿ka. - Phi, a gdzie nasz spisek? - oburzy³a siк Sally. - Jeszcze nie skoсczy³em.- stanowczo odpar³ Tomek. - Po³у¿ siк do ³у¿ka, lecz pamiкtaj, ¿e nie wolno ci zasn¹ж! Jak tylko dostanк kluczyk z powrotem, bкdziesz musia³a go zanieœж na dawne miejsce. - Wcale mi siк to nie podoba! Ja chcк byж obecna przy ca³ym spisku. - Sally, ka¿da rozs¹dna osoba wie, ¿e spiskowcy maj¹ œciœle przydzielone role. Je¿eli wykonamy je dok³adnie wed³ug planu, to wszystko powinno siк udaж. Natomiast inaczej... klapa! Rozumiesz? - Czy ty uwa¿asz, ¿e moja rola jest wa¿na? - niespokojnie zapyta³a Sally. - Wykonujesz najwa¿niejsze zadanie, bo gdybyœmy nie mieli kluczyka, to w ogуle nic by siк nie uda³o. Prawda, panie bosmanie? - Prawda, jak amen w pacierzu - potwierdzi³ bosman. - Mo¿ecie na mnie polegaж - zapewni³a Sally. - Czekam wiкc w ³у¿ku na kluczyk. - Uff...! - ciк¿ko westchn¹³ Tomek, gdy Sally zniknк³a za drzwiami. - Ale¿ ona jest uparta! Na szczкœcie posz³a! - Je¿eli wszystkie sikorki s¹ takie, to chyba do koсca ¿ycia zostanк kawalerem - jak echo odezwa³ siк bosman. - No, ale jakoœ da³eœ sobie z ni¹ radк. Co teraz zrobimy? - Zaniesiemy Indianom rum, a reszta bкdzie zale¿eж od okolicznoœci. Niech pan postara siк odci¹gn¹ж na chwilк stra¿nikуw od jeсca, ¿ebym mуg³ z nim pomуwiж. - Tak jak ka¿dy statek musi mieж kapitana, tak ka¿de przedsiкwziкcie wymaga jednego dowуdcy. Wykombinowa³eœ tк ca³¹ hecк, wiкc b¹dŸ kapitanem. Dobra nasza, postaram siк zabawiж tych dwуch stra¿nikуw i ich kole¿kуw. W jaki sposуb poznam, ¿e ju¿ wype³ni³eœ zadanie? - Gdy obetrк czo³o chustk¹, bкdzie to znak, ¿e wszystko za³atwione. - Zgoda, teraz rozwiсmy ¿agle! Bosman wepchn¹³ flaszkк rumu do kieszeni spodni, po czym wymknкli siк z domu. Marynarz zadowolony by³, i¿ Tomek wzi¹³ na siebie porozumienie siк z Czarn¹ B³yskawic¹. Poczciwiec nie lubi³ wytк¿aж umys³u; wszelkie trudnoœci zazwyczaj pokonywa³ uderzeniem piкœci, co przy jego niezwyk³ej sile nie sprawia³o mu zbyt wielkiego k³opotu. W obecnej jednak sytuacji si³a nie na wiele by siк przyda³a. Wobec tego zaufa³ m³odszemu przyjacielowi, ktуrego rozs¹dek, spryt i przys³owiowe wprost szczкœcie zawsze podziwia³. Pojawienie siк ich przy ognisku zosta³o powitane pochwalnym szmerem. Przez ca³y dzieс policjanci nie mieli czasu pomyœleж o posi³ku, tote¿ kolacja obficie zakrapiana piwem zrobi³a swoje. Wszyscy byli podnieceni i spragnieni wody ognistej. Bosman wolnym ruchem wydoby³ z kieszeni pe³n¹ butelkк. Czer-wonoskуrzy skwapliwie podsunкli kubki. Bosman ju¿ pochyli³ flaszkк nad pierwszym z brzegu kubkiem, lecz naraz, jakby sobie coœ przypomnia³, cofn¹³ rкkк i odezwa³ siк: S³uchaj no, dowуdco! Tamci dwaj stra¿nicy te¿ powinni napiж siк z nami na dobranoc. Czy nie mo¿esz zawo³aж ich tu na chwilк? Dobra mowa, czas nawet zmieniж wartownikуw. Kto idzie teraz pilnowaж jeсca? - zapyta³ dowуdca. Nikt z Indian nie kwapi³ siк do opuszczenia okazji. Butelka by³a du¿a. Zawartoœж jej powinna wystarczyж co najmniej na dwie kolejki. Bosman, widz¹c oci¹ganie Indian, rzuci³ jakby od niechcenia: - Ha, wszyscy lubicie dobr¹ wodк ognist¹. Mnie te¿ trudno odegnac od pe³nej butelki. Ale mam pewn¹ myœl! Mуj m³ody towarzysz nie pije alkoholu. Bez ¿alu zast¹pi na chwilк tamtych dwуch zuchуw. Dowуdca chcia³ zaoponowaж, lecz bosman nie dopuœci³ go do s³owa ci¹gn¹c: - Nie ma siк co obawiaж, dowуdco. Mуj kumpel na sto krokуw niezawodnie trafi nawet najmniejszego ptaka prosto w ³epetynк. Musicie przyjechaж tu kiedy w wolnej chwili, aby zobaczyж jego niezwyk³¹ celnoœж. Nie spotka³em dot¹d rуwnego mu strzelca, chocia¿ sam przedziurawiam monetк rzucon¹ w gуrк. S³uchaj, zast¹p tamtych zuchуw, tylko nie spuszczaj oka z tego gagatka! Tomek w milczeniu wolnym krokiem ruszy³ w kierunku drzewa bawe³nianego. Obydwaj stra¿nicy musieli s³yszeж g³oœn¹ rozmowк bosmana, oddalonego od nich zaledwie o kilkanaœcie krokуw, gdy¿ bez sprzeciwu spiesznie podeszli do reszty towarzyszy. Tomek usiad³ na ziemi. Opar³ siк plecami o pieс drzewa. Rozejrza³ siк woko³o i skoro tylko stwierdzi³, ¿e nikt niepowo³any nie mo¿e go us³yszeж, powiedzia³ pу³szeptem po angielsku: - Nie mamy chwili do stracenia, wiкc niech Czarna B³yskawica s³ucha uwa¿nie. Dzisiejszego ranka przypadkiem przeszkodzi³em Czerwonemu Or³owi w ostrze¿eniu ciebie przed zasadzk¹. Chcк teraz naprawiж z³o wyrz¹dzone niechc¹cy i pomуc memu bratu w ucieczce. Ani jeden musku³ nie drgn¹³ w kamiennej twarzy Czarnej B³yskawicy. Siedzia³ dalej bez ruchu, lecz gdy Tomek wspomnia³ Czerwonego Or³a, Indianin rzek³ cicho: - Ugh! Myœla³em, ¿e Czerwony Orze³ mnie zdradzi³! - Nie, on nie jest zdrajc¹! Zwichn¹³ nogк walcz¹c ze mn¹, a wtedy w³aœnie Czarna B³yskawica min¹³ samotnie gуrк. Nim Czerwony Orze³ odzyska³ si³y, by dosi¹œж konia, by³o ju¿ za pуŸno. Czy mуj czerwony brat mуg³by otworzyж okowy, gdyby mia³ kluczyk? - Czarna B³yskawica mуg³by to zrobiж. - S³uchaj uwa¿nie, Czarna B³yskawico, mam ju¿ ten kluczyk, lecz ca³a trudnoœж w tym, ¿e muszк otrzymaж go z powrotem, aby nie naraziж na przykroœж kogoœ bardzo ci ¿yczliwego. - O kim mуj bia³y brat mуwi? - zapyta³ Indianin. - Mуj czerwony brat musia³ widzieж tк m³od¹ squaw, ktуra by³a uprzednio tutaj ze mn¹. To ona wykrad³a kluczyk dla ciebie. Wiкc co zrobimy? - Ma³a Bia³a Rу¿a otrzyma kluczyk z powrotem, zanim st¹d ucieknк - oœwiadczy³ Czarna B³yskawica po krуtkim namyœle. - Czy mуj brat mieszka w domu szeryfa? - Tak, ja i mуj przyjaciel jesteœmy goœжmi, Ma³a Bia³a Rу¿a zaœ jest krewn¹ szeryfa. Czy mуj brat widzi gуrne dwa okna w szczycie domu? - Widzк, ksiк¿yc w³aœnie je oœwietla. - Pierwsze od nas, to okno mego pokoju, drugie mojej m³odej przyjaciу³ki - wyjaœni³ Tomek. - Niech mуj brat opuœci z okna sznurek tak, aby dotyka³ ziemi. Lekkie poci¹gniкcie bкdzie oznacza³o, ¿e kluczyk jest ju¿ do niego przywi¹zany. Gdy to nast¹pi, Czarna B³yskawica ucieknie. - W jaki sposуb przywi¹¿esz kluczyk? - zaniepokoi³ siк ch³opiec. - Marnuj¹c na to czas, mo¿esz straciж mo¿noœж ucieczki. To moja sprawa. Je¿eli nie bкdк mуg³ zwrуciж klucza, to nie umknк. Czarna B³yskawica nie jest bia³ym cz³owiekiem, wiкc ma tylko jeden jкzyk. Ugh! Powiedzia³em! Tomek wyci¹gn¹³ ostro¿nie kluczyk z kieszeni. W chwili gdy stra¿nicy wychylali drug¹ kolejkк, rzuci³ go na kolana Indianina. Widzia³, jak d³onie jeсca schwyci³y b³yszcz¹cy przedmiot i zrкcznie wsunк³y go za pas na brzuchu. Tomek odczeka³ chwilк, dopуki serce nie zaczк³o mu biж normalnym rytmem. Dopiero wtedy wyj¹³ chustkк z kieszeni i starannie zacz¹³ wycieraж zroszone potem czo³o. Bosman Nowicki natychmiast ujrza³ umуwiony znak. Rzuci³ na ziemiк oprу¿nion¹ butelkк, a nastкpnie z dowуdc¹ stra¿y oraz dwoma policjantami zbli¿y³ siк do Tomka. Bia³y ch³opiec poblad³ na moment, gdy dowуdca pochyli³ siк nad jeсcem, by sprawdziж okowy na jego rкkach i nogach. Znowu dwaj stra¿nicy usiedli obok jeсca. Swoje d³ugie karabiny po³o¿yli na udach nуg skrzy¿owanych zwyczajem indiaсskim. Tomek i bosman pospiesznie powrуcili do pokoju. Ch³opiec zaraz poinformowa³ przyjaciela o przebiegu rozmowy z Czarn¹ B³yskawic¹. Marynarz uzna³ propozycjк Indianina za najrozs¹dniejsze wyjœcie z k³opotliwej sytuacji, ale nie potrafi³ odgadn¹ж, w jaki sposуb bкdzie on mуg³ wykonaж swe zobowi¹zanie. Obieca³ przecie¿, ¿e kluczyk zostanie przywi¹zany do sznurka jeszcze przed jego ucieczk¹. Aby dotrzymaж s³owa, musia³by zleciж komuœ innemu zwrуcenie kluczyka. Co to mia³o oznaczaж? Oczywiœcie zanim bosman i Tomek zaczкli siк g³owiж nad rozwi¹zaniem tej zagadki, opuœcili z okna d³ugi sznurek. Nastкpnie zrzucili z siebie czкœж odzienia, by w ka¿dej chwili mуc pozorowaж zerwanie siк z ³у¿ek. Potem usiedli na pod³odze przy parapecie otwartego okna. Tomek przywi¹za³ do lewej rкki koniec sznurka, aby poczuж natychmiast najl¿ejsze nawet szarpniкcie. Bosman жmi³ swoj¹ fajkк. Od czasu do czasu dyskretnie spogl¹da³ przez okno na podwуrze. Drzewo bawe³niane, pod ktуrym le¿a³ skrкpowany wiкzieс, oddalone by³o od domu o jakieœ trzydzieœci metrуw. Odblask niewidocznego z okna ogniska pada³ a¿ do stуp drzewa, pozwalaj¹c widzieж ciemne sylwetki czuwaj¹cych stra¿nikуw. Wolno mija³a godzina za godzin¹. Dopiero po nastкpnej zmianie warty sprawy zaczк³y przybieraж trochк inny obrуt. Tomek i bosman znu¿eni wyczekiwaniem przestali rozmawiaж. Przez jakiœ czas trwali w milczeniu. Naraz bosman uniуs³ siк na kolanach i wyjrza³ przez okno. Srebrzysty ksiк¿yc w pe³ni przesun¹³ siк po niebosk³onie i znik³ poza zabudowaniami. Roz³o¿yste drzewo bawe³niane osnu³o siк cieniem nocy. Jednoczeœnie ognisko na indiaсskim biwaku trochк przygas³o. Widoczne by³o, ¿e Indianie œpi¹ ju¿ od dawna, zapominaj¹c o podsycaniu ognia chrustem. Bosman pochyli³ siк ku ch³opcu. - Nie kimaj, brachu! - szepn¹³. - Jestem dziurawym pud³em morskim, je¿eli teraz coœ siк nie stanie. - Nie œpiк, niech pan bкdzie spokojny - zapewni³ Tomek. - Czy dostrzeg³ pan coœ ciekawego? - W³aœnie w tym sкk, ¿e nic nie widaж. Spуjrz sam! Tomek podniуs³ siк. Przylgn¹³ do futryny okna. Wyjrza³ ostro¿nie. Po stepie pe³za³ szaromleczny tuman mg³y. Pobliskie krzewy, drzewa budynki rozp³ywa³y siк w bia³ym ob³oku, przybiera³y nierealne kszta³ty. Potк¿ne drzewo bawe³niane jakby nagle o¿y³o. Ga³кzie zdawa³y siк poruszaж, przybli¿aж b¹dŸ oddalaж. Wokу³ panowa³a upiorna cisza. Zamilk³y nawet œwierszcze stepowe. Naraz czerwony odblask rozb³ysn¹³ w mgielnych oparach, ktoœ pewnie dorzuci³ chrustu do ogniska. Tomek drgn¹³ ca³ym cia³em. Chocia¿ najl¿ejszy nawet szmer nie wkrad³ siк w ciszк, poczu³ dwukrotne szarpniкcie za sznurek. Tomek tr¹ci³ bosmana, ktуry stan¹³ przy nim. Szybko wci¹gnкli sznurek. Na jego koсcu ujrzeli ma³y, p³aski klucz. - Ha, wiкc nie nawali³ w parafiк! - z ulg¹ odetchn¹³ marynarz. Tomek natychmiast odzyska³ zimn¹ krew. - Zaniosк kluczyk; oby tylko Sally nie spa³a! - szepn¹³. - Spiesz siк i b¹dŸ ostro¿ny. Kto wie, co siк mo¿e zdarzyж. Gotowe? - mrukn¹³ bosman. - Ju¿ odwi¹za³em. Niech pan tutaj czeka na mnie... Tomek drgn¹³ po raz drugi, gdy otwierane przezeс drzwi trochк zaskrzypia³y, lecz nie traci³ czasu. Boso szybko przebieg³ do pokoju zajmowanego przez panie. Nim zd¹¿y³ chwyciж za klamkк, drzwi cicho siк otworzy³y. Odetchn¹³ z ulg¹. Na korytarz wysunк³a siк postaж w d³ugiej bia³ej koszuli. - Tommy, to trwa³o ca³¹ wiecznoœж - szepnк³a. - Czy masz kluczyk? - Mam, Sally, mam! Wszystko w porz¹dku! - Wiкc spisek siк uda³? - zapyta³a podniecona. - Och Tommy, ty jesteœ genialny! - Daj spokуj, Sally, spiesz siк... Dziewczynka wziк³a kluczyk z jego rкki. Jak bia³a mg³a œciel¹ca siк po stepie sp³ynк³a lekko po schodach. Ju¿ przystanк³a przed drzwiami gabinetu, gdy naraz przed domem rozleg³o siк straszliwe wycie z kilkunastu gardzieli. Huknк³y strza³y...! Piekielny wrzask przeplatany s³owami komendy i kanonad¹ doda³y Sally odwagi. Uchyli³a drzwi, wœliznк³a siк do ciemnego gabinetu i stanк³a przestraszona. Przy biurku ktoœ siedzia³... Wstrzyma³a oddech. Ta w³aœnie strona domu wychodzi³a na podwуrze, gdzie p³onк³o ognisko; czerwonawy odblask pe³za³ po pokoju. Ktoœ siedzia³ przy biurku opar³szy g³owк na d³oniach. W tej chwili strza³y huknк³y ze wzmo¿on¹ si³¹. Posiaж przy biurku gwa³townie opuœci³a d³onie i powsta³a. Sally zas³oni³a usta, aby nie krzykn¹ж. To by³ stryjek. Nie spiesz¹c siк podj¹³ z biurka pas z rewolwerami. Wolno za³o¿y³ go na biodra. Sally och³onк³a. Bezszelestnie wysunк³a siк z gabinetu i przylgnк³a do œciany. Szeryf przeszed³ obok niej. Zaledwie kroki jego zadudni³y na werandzie, wbieg³a do pokoju. Szuflada w biurku by³a na szczкœcie otwarta. Dotknк³a d³oni¹ zimnej stali. W³o¿enie, kluczyka w zamek by³o bagatelk¹. Zamknк³a szufladк, lecz o drzwi gabinetu nie potrzebowa³a siк ju¿ troszczyж. Wbieg³a po schodach. Tomek dr¿¹c z niecierpliwoœci chwyci³ j¹ za ramiк. - No i co, Sally? - zapyta³. - Nic, Tommy, nic! - A kluczyk? - Och, w³o¿y³am go do biurka... - szepnк³a. - Na litoœж bosk¹, co siк dzieje w tym domu? - zawo³a³a pani Allan, wybiegaj¹c na korytarz ze œwiec¹ w rкku. Ujrza³a cуrkк i Tomka, lecz zanim zd¹¿y³a zadaж im jakiekolwiek pytanie, czujny jak ¿uraw bosman pojawi³ siк w korytarzu. Zaraz te¿ tubalnym g³osem zacz¹³ pani¹ Allan uspokajaж: - Niech siк szanowna pani nie denerwuje. Nasz przewiduj¹cy szeryf mia³ racjк. Indiaсcom nie wolno zbytnio dowierzaж. Pok³уcili siк na pewno o coœ, bo ha³asuj¹, jakby ich kto ze skуry obdziera³. Nawet nasza m³odzie¿ zerwa³a siк ze snu. ChodŸmy na dу³ sprawdziж, co siк sta³o. W tej w³aœnie chwili gniewne nawo³ywania, przeplatane pojedynczymi strza³ami, zaczк³y siк oddalaж od domu.
GroŸny cieс Tajemnicze okolicznoœci, w jakich nast¹pi³a ucieczka Czarnej B³yskawicy, sta³y siк na wiele dni tematem rozmуw na ranczo szeryfa Allana. Nawet trуjka konspiratorуw by³a zaskoczona niektуrymi wydarzeniami. Nie ulega³o w¹tpliwoœci, i¿ jeniec uciekaj¹c z niewoli musia³ w jakiœ sposуb pozbyж siк okуw. Ku zadowoleniu konspiratorуw szeryf niezbyt d³ugo zastanawia³ siк nad tym faktem. Bardziej niepokoi³ go dowуd, ¿e Czarna B³yskawica musia³ mieж sprzymierzeсcуw wœrуd indiaсskich policjantуw. Zosta³o to ustalone podczas œledztwa po ucieczce jeсca. Kolejnoœж wypadkуw przedstawia³a siк nastкpuj¹co: Stra¿nicy pilnuj¹cy Czarnej B³yskawicy zmieniali siк co trzy godziny. Nad samym ranem dowуdca policjantуw ockn¹³ siк z drzemki. Przemokniкty od wilgotnej mg³y opadaj¹cej na step postanowi³ okryж siк kocem. Wtedy w³aœnie zauwa¿y³ dogasaj¹ce ognisko. Nie mуg³ tolerowaж podobnej nieostro¿noœci stra¿nikуw, do ktуrych obowi¹zku nale¿a³o pilnowanie ognia. Ruszy³ wiкc w kierunku drzewa bawe³nianego, aby udzieliж nagany. W tym momencie jeniec porwa³ siк z ziemi. Jak jastrz¹b rzuci³ siк na drzemi¹cego obok stra¿nika, po czym znikn¹³ w pobliskich zaroœlach. Donoœny okrzyk przera¿enia poderwa³ na nogi policjantуw. Razem z dowуdc¹ chwycili karabiny i rozpoczкli poœcig za zbiegiem. Wszelkie jednak poszukiwania by³y skazane na niepowodzenie. Mg³a spowi³a g¹szcz kaktusowego zagajnika i step. Policjanci dodawali sobie odwagi strza³ami na oœlep, lecz ¿aden z nich nie mia³ pewnoœci, czy nieoczekiwanie nie ugodzi go ostrze no¿a Czarnej B³yskawicy. Dowуdca pierwszy opanowa³ swe wzburzenie spowodowane ucieczk¹ jeсca. Wszystkie œlady pozostawione na ziemi przez zbiega by³y w tej chwili niewidoczne, tote¿ nie chc¹c dopuœciж do ich zatarcia, wstrzyma³ poœcig. Indianie wracali na ranczo jak niepyszni, gdy wyszed³ do nich szeryf Allan. Ostrymi s³owami skarci³ stra¿nikуw za brak czujnoœci, a nastкpnie poprowadzi³ ich ku korralom Korral (z hiszp. corral} - zagroda dla koni lub byd³a. , w ktуrych trzymano konie. Wed³ug jego s³usznego rozumowania, Czarna B³yskawica nie mуg³ uciekaж pieszo, je¿eli wiкc istnia³a jakakolwiek szansa na schwytanie go w nocy, to tylko w pobli¿u koсskich zagrуd. Po przybyciu do korralu Indianie niebawem stwierdzili brak dwуch koni: konia Czarnej B³yskawicy oraz konia jednego z policjantуw, zapewne wspуlnika wiкŸnia. Teraz szeryf Allan zrezygnowa³ z nocnej pogoni za zbiegiem. Zaledwie wzesz³o s³oсce, rozpoczкto poszukiwania. Czerwonoskу-rzy, z wrodzon¹ Indianom wpraw¹, odczytywali œlady pozostawione na ziemi. Nie ulega³o w¹tpliwoœci, ¿e ich towarzysz u³atwi³ jeсcowi ucieczkк. On to pierwszy oddali³ siк spod drzewa bawe³nianego. Zbli¿y³ siк do domu mieszkalnego, by zapewne sprawdziж, czy wszyscy ju¿ œpi¹, po czym pobieg³ w kierunku korralu. On to w³aœnie przygotowa³ konie do ucieczki. Dowуdca stra¿y zbudzi³ siк w chwili, gdy Czarna B³yskawica mia³ pod¹¿yж w g¹szcz w œlad za swym wspуlnikiem. Widz¹c zbli¿aj¹cego siк dowуdcк, jeniec pchn¹³ no¿em drzemi¹cego drugiego stra¿nika i skoczy³ w zaroœla. Nie trac¹c czasu pobieg³ do zagrody, gdzie czekano ju¿ na niego z osiod³anymi wierzchowcami. Dalsze odczytane œlady wprawi³y szeryfa w niema³e zdumienie. Otу¿, zgodnie z jego mniemaniem, Czarna B³yskawica powinien by³ uciekaж na teren Meksyku. Tymczasem, jak wskazywa³y œlady, obydwaj zbiegowie udali siк w przeciwnym kierunku. Co to mia³o oznaczaж? Czy Czarna B³yskawica przyby³ w tak wa¿nej misji, i¿ gotуw by³ dla wype³nienia jej naraziж swe ¿ycie? Szeryf razem z policjantami pod¹¿yli w tropy za uciekinierami. Przejechali stepem oko³o dwуch kilometrуw. Naraz szeryf zaniepokoi³ siк nie na ¿arty. Œlady zbiegуw wiod³y wprost w kierunku pу³nocno-za-chodnim, gdzie znajdowa³o siк ranczo Indianina Wiele Grzyw. Czy¿by Czarna B³yskawica chcia³ zemœciж siк na nim? Zaledwie Allan powzi¹³ tк myœl, natychmiast podzieli³ stra¿nikуw na dwa oddzia³y. Jeden z nich, razem z dowуdc¹ stra¿y, mia³ dalej tropiж zbiega, a szeryf na czele drugiego pogna³ na prze³aj ku domostwu Wiele Grzyw. Z³e przeczucia szeryfa sprawdzi³y siк ca³kowicie. Po przybyciu na ranczo zasta³ ¿onк Indianina nad stygn¹cym ju¿ trupem mк¿a. Zrozpaczona kobieta odmуwi³a jakichkolwiek wyjaœnieс. Nie doœж tego, obrzuci³a Allana potokiem wyrzutуw, i¿ to on w³aœnie namуwi³ mк¿a do zdrady, i kaza³a mu zaraz opuœciж jej dom. Szeryf ze zdwojon¹ energi¹ przyst¹pi³ do poœcigu. Do podejrzenia o podburzanie Indian przeciwko bia³ym do³¹czy³o siк teraz oskar¿enie o zabуjstwo. Czarna B³yskawica musia³ byж za nie ukarany. Œlady zbiegуw doprowadzi³y do rezerwatu Indian Mescalero, ktуrzy nale¿¹c do szczepu Apaczуw spokrewnieni byli z Nawajami. Tutaj œlady uciekinierуw ginк³y na kamienistym gruncie. Szeryf porozumia³ siк z agentem rz¹dowym zawiaduj¹cym rezerwatem. Razem rozpoczкli poszukiwania; nie da³y one po¿¹danego wyniku. Indianie byli bardzo powœci¹gliwi w czasie rozmуw. Wiкkszoœж z nich twierdzi³a, ¿e w ogуle nie s³ysza³a o Czarnej B³yskawicy. To w³aœnie da³o szeryfowi wiele do myœlenia. Apacze byli okreœlam przez bia³ych jako "z³e duchy Dzikiego Zachodu". Wœrуd nich naj³atwiej mog³o siк zatliж zarzewie buntu. Przez pу³ dnia szeryf wraz z policjantami myszkowali po rezerwacie. Pod rу¿nymi pretekstami wchodzili do indiaсskich mieszkaс, wypytywali starych i m³odych, lecz mimo to nie zdo³ali wpaœж na trop zbiega. Przed wieczorem szeryf powrуci³ do domu. Tutaj oczekiwa³ na niego kapitan Morton, ktуry przyby³, by odstawiж buntownika do Fortu Apache. Nie by³ to zbyt weso³y wieczуr dla Allana. Kapitan Morton, jako zwolennik polityki silnej rкki wobec Indian, rzuca³ gromy na cywiln¹ administracjк rezerwatуw, wrкcz oskar¿aj¹c agentуw rz¹dowych o karygodn¹, jego zdaniem, ³agodnoœж. Wed³ug niego nale¿a³o wszystkich czerwono skorych za³amaж gospodarczo i moralnie. Masowe wytкpienie bizonуw uniemo¿liwi³o Indianom raz na zawsze swobodn¹ i niezale¿n¹ egzystencjк. Bizony by³y ich g³уwmy Ÿrуd³em utrzymania przez ca³e wieki. G³уd jednak nie pozbawi³ czerwono skorych wojownikуw „dzikoœci”. W domach budowanych dla nich przez bia³ych urz¹dzali magazyny ¿ywnoœci, podczas gdy sami mieszkali nadal w nкdznych sza³asach. Nie chcieli rуwnie¿ nosiж ubraс dostarczanych im przez rz¹d. Obcinali nogawki spodni, robili z nich sztylpy. Kapitan Morton dowodzi³, ¿e jedynie -œcis³e wykonanie zarz¹dzenia wydanego przez Waszyngton w roku 1896 mog³o skutecznie przyczyniж siк do zapomnienia przez Indian o starych zwyczajach. W myœl tego zarz¹dzenia wszyscy mк¿czyŸni mieli nosiж w³osy krуtko obciкte, uwa¿ano bowiem, ¿e one s¹ ostatnim ogniwem wi¹¿¹cym Indian z dawnymi zwyczajami. Wielu czerwonoskуrych sprzeciwi³o siк wykonaniu zarz¹dzenia, a znaczna czкœж agentуw rz¹dowych nie zdo³a³a wprowadziж go przymusem w ¿ycie. - Oto macie skutki waszego pob³a¿ania czerwonoskуrym - mуwi³ gniewnie kapitan Morton. - Indianie taсcz¹ w rezerwatach Taniec Ducha, ukrywaj¹ wrogich nam emisariuszy, a wœrуd niby to lojalnych wobec rz¹du policjantуw indiaсskich znajduj¹ siк zdrajcy, umo¿liwiaj¹cy ucieczkк takim bandytom jak Czarna B³yskawica. Przyjdzie dzieс, kiedy w³adze po¿a³uj¹, i¿ odebra³y armii zarz¹d nad rezerwatami. Bosman i Tomek nie mieszali siк do dyskusji, chocia¿ nie podzielali zdania kapitana Mortona. Ze zrozumia³ych wzglкdуw woleli nie zwracaж zbytnio na siebie jego uwagi. Natomiast pani Allan nie tai³a oburzenia. Oœwiadczy³a po prostu, ¿e to nie d³ugie w³osy, lecz niesprawiedliwe traktowanie zmusza³o Indian do samoobrony. Szeryf Allan podziela³ w wielu miejscach jej pogl¹dy, tote¿ Morton odjecha³ z ranczo rozgniewany. Minк³o kilka dni. Czarna B³yskawica przepad³ jak kamieс w wodк. ¯ycie bieg³o znowu po dawnemu. Coraz mniej na ranczo Allana interesowano siк zbiegiem, a w koсcu o nim zapomniano. Zbli¿a³ siк czas cechowania byd³a rozproszonego po rozleg³ych pastwiskach. Hodowcy przygotowywali siк do spкdu stad, aby wypaliж swуj znak rozpoznawczy na nowym przychуwku. Jednoczeœnie nale¿a³o wybraж pewn¹ liczbк byd³a na sprzeda¿. W zwi¹zku z tym szeryf Allan urz¹dza³ wypady na pastwiska, gdzie wypasa³y siк jego stada. Po zakoсczeniu cechowania byd³a ranczerzy - starym zwyczajem - urz¹dzali publiczne popisy sprawnoœci kowbojуw. Podczas igrzysk odbywa³y siк konne wyœcigi. Uroczystoœж ta, zwana w Ameryce rodeo, zaprz¹tnк³a rуwnie¿ umys³y takich zapaleсcуw jak Tomek i bosman Nowicki. W stadninie szeryfa wyrу¿nia³a siк szybkonoga m³oda klacz, doskonale u³o¿ona do jazdy wierzchem przez uje¿d¿acza, starego Indianina. Mia³a ona jednak pewn¹ wadк - by³a bardzo nerwowa i p³ochliwa. 2 tego te¿ powodu dosiadaж jej mуg³ tylko ten, kto potrafi³ stanowcz¹ ³agodnoœci¹ zaskarbiж sobie przywi¹zanie zwierzкcia. Tomek, tak jak jego ojciec, by³ szczerym przyjacielem wszystkich stworzeс. Nigdy nie nкci³y go bezmyœlne, krwawe ³owy. Najwiкksze zadowolenie dawa³o mu oswajanie dzikich zwierz¹t, do czego posiada³ niezwyk³e wprost zdolnoœci. Kiedy szeryf pokaza³ mu po raz pierwszy sw¹ wspania³¹ klacz, Tomek stan¹³ olœniony. Klacz tuli³a uszy, rozszerzonymi chrapami wкszy³a zapach obcego cz³owieka, nerwowo grzeba³a kopytami. Tomek, nie zwa¿aj¹c na ostrze¿enie szeryfa, odwa¿nie zbli¿y³ siк do groŸnego rumaka. £agodnym ruchem nakry³ lew¹ d³oni¹ dr¿¹ce chrapy mustanga, praw¹ zaœ delikatnie g³aska³ jego kark. Pod wp³ywem pieszczot klacz siк uspokoi³a. Tomek odpi¹³ ostrogi, sprawnie i lekko wskoczy³ na wierzchowca. Klacz pos³usznie obieg³a korral, a Tomek, jad¹c na oklep, kierowa³ ni¹ jedynie uciskami kolan, jak to zazwyczaj czyni¹ Indianie. Zdumiony tym widokiem szeryf zaproponowa³ ch³opcu, aby na jego klaczy wzi¹³ udzia³ w wielkim rodeo. Jako wytrawny hodowca rasowych koni wiedzia³ doskonale, ¿e dobry d¿okej w du¿ej mierze mo¿e siк przyczyniж do zwyciкstwa w wyœcigu. Tomek nie ukrywa³ radoœci z powodu tego wyrу¿nienia. Wszyscy hodowcy wyszukiwali najlepszych jeŸdŸcуw dla swych faworytуw, a przecie¿ klacz by³a ulubienic¹ Allana. W poczuciu wielkiej odpowiedzialnoœci zacz¹³ starannie przygotowywaж siк do zawodуw. Dziesiкciomilowy wyœcig mia³ siк odbyж w szczerym stepie. Wobec tego Tomek codziennie odbywa³ na klaczy coraz to d³u¿sze wycieczki. W dziesiкж dni po ucieczce Czarnej B³yskawicy skierowa³ mustanga ku le¿¹cemu na pograniczu samotnemu szczytowi. W skrytoœci ducha pragn¹³ od dawna spotkaж siк z Czerwonym Or³em. Nie chcia³ wypytywaж o niego szeryfa, poniewa¿ to mog³oby nasun¹ж Allanowi : jakieœ podejrzenia, choж ju¿ teraz nie by³o pewne, czy szeryf nie domyœla siк czegoœ. Przecie¿ mуg³ owej pamiкtnej nocy zajrzeж do szuflady w biurku i stwierdziж brak kluczyka w zapasowej parze "bransoletek". Gdyby niczego nie podejrzewa³, musia³by siк bardziej interesowaж, w jaki sposуb jeniec zdj¹³ okowy. Tymczasem stryj Sally przeszed³ nad t¹ spraw¹ do porz¹dku dziennego, jakby wiedzia³, kto sp³ata³ mu figla. Sally stwierdzi³a z ca³¹ pewnoœci¹, ¿e stryj uda³ siк do indiaсskich policjantуw dopiero wtedy, gdy po raz wtуry us³ysza³ strza³y. W tej sytuacji Tomek wola³ nie wypytywaж szeryfa o Czerwonego Or³a. Je¿eli m³ody Indianin naprawdк pracowa³ jako kowboj u Allana, to wczeœniej czy pуŸniej powinni siк spotkaж w okolicznoœciach nie budz¹cych czyichkolwiek podejrzeс. Klacz z rozwian¹ przez wiatr bia³¹ grzyw¹ bieg³a miarowymi susami. Z nadzwyczajn¹ lekkoœci¹ i wdziкkiem przeskakiwa³a wykroty oraz kolczaste kaktusy wyrastaj¹ce gdzieniegdzie wœrуd krzewуw barwnej sza³wi, wyœcie³aj¹cej purpurowym dywanem bezkresny step. Stuliwszy ma³e, kszta³tne uszy zdawa³a siк upajaж w³asn¹ szybkoœci¹. Ch³opiec zachwyca³ siк jej zwinnoœci¹, inteligencj¹ i wytrzyma³oœci¹. Chocia¿ sierœж wierzchowca zwilgotnia³a od potu, oddech jego by³ niemal tak rуwny, jak w chwili rozpoczкcia biegu. Tomek rozmyœla³ o d³ugodystansowym wyœcigu podczas bliskiego ju¿ rodeo. Tak bardzo pragn¹³, aby klacz Allana zwyciк¿y³a rumaki innych ranczerуw. Jeszcze oko³o dwustu metrуw dzieli³o Tomka od podnу¿a wynios³oœci, gdy spostrzeg³ Czerwonego Or³a stoj¹cego na g³azie. W pobli¿u, poni¿ej, pas³ siк jego wierzchowiec. M³ody Indianin tak¿e dojrza³ bia³ego ch³opca. Kilkakrotnie machn¹³ rкk¹ w jego kierunku, po czym zeskoczy³ z kamienia i wybieg³ mu na spotkanie. Tomek œci¹gn¹³ cugle. Klacz strzyg¹c uszami przystanк³a tu¿ przed Indianinem. Tomek zsun¹³ siк z siod³a, po czym wyci¹gn¹³ prawicк ku m³odemu druhowi. Uœcisnкli sobie d³onie. - Ugh, jak to dobrze, ¿e mуj bia³y brat przyjecha³ tutaj. Od kilku dni czekam co rano na mego brata w pobli¿u tego szczytu- powiedzia³ Nawaj. - Ja rуwnie¿ chcia³em ujrzeж mego brata, lecz musia³em zachowaж ostro¿noœж, aby nie wzbudziж podejrzeс Allana - odpar³ Tomek. - Cieszк siк, ¿e ju¿ nie kulejesz. - Nie mogк jeszcze chodziж zbyt pewnie, ale to ju¿ drobiazg - uœmiechn¹³ siк Indianin. - Porozmawiamy o wielu sprawach, ale najpierw muszк siк zaj¹ж moim koniem - rzek³ Tomek rozpinaj¹c poprкgi. Wiechciami trawy starannie wytar³ klacz. Tymczasem m³ody Nawaj okiem znawcy przygl¹da³ siк wierzchowcowi. - Uhg, mуj brat ma r¹czego rumaka - stwierdzi³ po chwili. - Obserwowa³em jego bieg po stepie. Naprawdк mo¿e iœж z wiatrem w zawody. -To klacz szeryfa Allana. Na najbli¿szym rodeo wezmк na niej udzia³ w wyœcigu d³ugodystansowym - wyjaœni³ Tomek. - Tak bardzo chcia³bym wygraж! Wspania³y i œmig³y rumak, ale sprawa nie bкdzie ³atwa. Do wyœcigu na rodeo stan¹ najlepsze konie z ca³ej okolicy. Nawet hodowcy meksykaсscy zg³osili swуj udzia³, a miкdzy innymi i Don Pedro. On ma doskona³e rumaki - powiedzia³ Czerwony Orze³. - Wiem, ¿e sprawa nie bкdzie ³atwa, ale tym bardziej pragn¹³bym zwyciк¿yж. Obaj przyjaciele usiedli na ziemi obok g³azуw. Przez pewien czas przygl¹dali siк sobie w milczeniu. Znowu pierwszy zagadn¹³ m³ody Nawaj: - Mуj bia³y brat zyska³ dwуch przyjaciу³, na ktуrych mo¿e liczyж w ka¿dej potrzebie. - Kogo masz na myœli? - ¿ywo zapyta³ Tomek. - Czerwonego Or³a, chocia¿ przypuszczasz zapewne, i¿ jestem jeszcze niezbyt doœwiadczonym ch³opcem i... Czarn¹ B³yskawicк. - Wcale tak nie myœl? o Czerwonym Orle. Nawet doœwiadczeni mк¿czyŸni nieraz pope³niaj¹ omy³ki. Bardzo chcia³bym siк z tob¹ zaprzyjaŸniж - zapewni³ Tomek. - Je¿eli jednak chodzi o Czarn¹ B³yskawicк, to sprawa nie jest taka prosta. Odda³em mu drobn¹ przys³ugк, poniewa¿ mimo woli przyczyni³em siк do schwytania go przez szeryfa. Czy mуj czerwony brat czatowa³ wtedy tutaj, aby uprzedziж Czarn¹ B³yskawicк o zasadzce? - Mуj bia³y brat powiedzia³ prawdк. Czerwony Orze³ mia³ ostrzec Czarn¹ B³yskawicк. - Czy widzia³eœ siк z nim pуŸniej? - Czerwony Orze³ widzia³ Czarn¹ B³yskawicк. Gdyby mуj brat nie wyjaœni³ mu, dlaczego nie zdo³a³em go ostrzec, by³bym zgin¹³ jak zdrajca Wiele Grzyw. Czarna B³yskawica spada jak grom na swych wrogуw. Mуj bia³y brat ocali³ mуj honor i... ¿ycie. - Moim obowi¹zkiem by³o wyjaœniж to przykre nieporozumienie. Nie jestem jednak pewny, czy dobrze uczyni³em pomagaj¹c Czarnej B³yskawicy. Zdaniem szeryfa podburza on Indian do powstania przeciwko bia³ym. Nie wydaje mi siк to zbyt rozs¹dne. - Gdyby Indianie przybyli do twej ojczyzny i chcieli pozbawiж ciк wszystkiego, co Wielki Manitu przeznaczy³ dla ciebie i twoich ojcуw, czy nie chwyci³byœ za broс we w³asnej obronie? .- zapyta³ Nawaj. - Masz s³usznoœж - przyzna³ Tomek - lecz biali s¹ liczniejsi od was i posiadaj¹ lepsz¹ broс. Nie dacie rady. Rozpoczynaj¹c wojnк w tak niekorzystnych warunkach tylko przyspieszycie w³asn¹ zgubк. - Je¿eli czerwoni bracia zaprzestan¹ wzajemnych walk i zjednocz¹ siк dla wspуlnej obrony, to bкd¹ silniejsi od bia³ych. Pamiкtaj, ¿e broс mo¿na kupiж za... z³oto. - Tak mуwi¹ Indianie uprawiaj¹cy obrzкd zwany Taсcem Ducha, Nie powtarzaj tego przed bia³ymi, jeœli nie chcesz utraciж wolnoœci - smutno odpar³ Tomek. Nie mia³ ju¿ w¹tpliwoœci, i¿ jego m³ody przyjaciel nale¿y do tajemniczego zwi¹zku. Wielki Ojciec z Waszyngtonu obieca³ nam ziemiк i wolnoœж, ale inni biali ³ami¹ wszelkie uk³ady. Musisz poznaж moich czerwonych braci, a wtedy nie bкdziesz Ÿle o nas s¹dzi³. Ostatnie s³owa Indianina szczegуlnie ucieszy³y Tomka. Czerwony Orze³ mуg³ byж bardzo pomocny w nawi¹zaniu kontaktu z Indianami. By³o to przecie¿ konieczne dla wype³nienia misji zleconej przez Hagen-becka. - Czy Czerwony Orze³ mo¿e mi u³atwiж zwiedzenie rezerwatu? - zapyta³. - Oczekiwa³em tu kilka dni, aby to memu bratu zaproponowaж - odpowiedzia³ m³ody Indianin. - Kilku starszych szczepu Apaczуw i Nawajуw pragnie poznaж mego bia³ego brata. - W jaki sposуb starsi twego plemienia mogli siк o mnie dowiedzieж? Zapewne rozmawia³eœ z nimi na ten temat - dopytywa³ siк Tomek. - Czerwony Orze³ jest zbyt m³ody, aby rozmawiaж z wojownikami nale¿¹cymi do rady starszych - wyjaœni³ Nawaj. - Ktoœ inny poleci³ im zaprosiж mego brata do naszych wigwamуw. Tomek by³ zaskoczony. Ktу¿ to mуg³ posiadaж prawo rozkazywania radzie starszych dwуch najbardziej wojowniczych szczepуw indiaсskich? Czy¿by Allan naprawdк wpad³ na trop zorganizowanych rewolucjonistуw? Spod oka spojrza³ na czerwonoskуrego towarzysza. M³ody Indianin siedzia³ bez ruchu. Obydwie d³onie opar³ na kolanach podwiniкtych skrzy¿owanych nуg. Wzrok jego zdawa³ siк b³¹dziж po szerokim, purpurowym stepie, lecz jakieœ nieokreœlone uczucie ostrzega³o Tomka, i¿ jest pilnie obserwowany. Nie chc¹c d³u¿ej pozostawaж w niepewnoœci zapyta³: - Czy to Czarna B³yskawica poleci³ zaprosiж mnie do rezerwatu? - Ugh! Pozostawi³ on rуwnie¿ pewn¹ wiadomoœж dla mego bia³ego brata. - Cу¿ to za wiadomoœж? - Czerwony Orze³ nie wie, lecz mуj brat dowie siк wszystkiego od starszych plemienia. Po raz drugi instynkt ostrzeg³ Tomka, i¿ czerwonoskуry nie mуwi prawdy. Wyda³o mu siк, ¿e mimo jasnych promieni s³oсca na purpurowy step pad³ jakiœ groŸny cieс, do z³udzenia przypominaj¹cy sylwetkк Czarnej B³yskawicy. Purpura sza³wi mia³a czerwieс krwi. Chocia¿ panowa³ upa³, dziwny ch³уd przenikn¹³ bia³ego ch³opca. Drgn¹³, jakby siк zbudzi³ z jakiegoœ drкcz¹cego snu. Dziwne przywidzenie pierzch³o natychmiast. To tylko samotny, wysoki szczyt rzuca³ nieforemny cieс na zalany s³oneczn¹ jasnoœci¹ step, a krzewy purpurowej sza³wi, ko³ysane lekkim podmuchem wiatru, sprawia³y wra¿enie faluj¹cego, czerwonego morza. Tomek ze zwyk³¹ sobie niefrasobliwoœci¹ szybko otrz¹sn¹³ siк z przykrego wra¿enia. Nie on przecie¿ by³ sprawc¹ niedoli Indian. Z ca³ego serca ¿yczy³ im odzyskania choжby czкœci swej ziemi i wolnoœci. Niech wiкc Taniec Ducha spкdza sen z powiek jankesom, lecz Tomek i jego przyjaciele nie maj¹ powodуw do jakichkolwiek obaw. Za kilka tygodni wrуc¹ do Anglii, pozostawiaj¹c w³asnemu losowi kontynent amerykaсski i jego mieszkaсcуw. Tak rozmyœlaj¹c uœmiechn¹³ siк do siebie. Wydawa³o mu siк, ¿e zupe³nie niepotrzebnie zaprz¹ta³ sobie g³owк przywidzeniami. Przecie¿ jego osobiste sprawy uk³ada³y siк jak najpomyœlniej. Pozna interesuj¹cych wojownikуw indiaсskich. Przy pomocy Czerwonego Or³a zwerbuje grupк Indian na wyjazd do Europy i wkrуtce po rodeo powrуci razem z nimi do ojca. - Kiedy wybierzemy siк do rezerwatu? - zapyta³. - Jutro bкdк czeka³ na mego brata przy kкpie wysokich topoli nad strumykiem w pobli¿u ranczo - odpar³ Indianin. - W jakiej porze zastanк tam mego brata? - pyta³ dalej Tomek. - Bкdк przy strumieniu w czasie rannego pojenia byd³a. To znaczy oko³o szуstej rano. Dobrze, przyjadк na pewno!
W rezerwacie Mescalero Apaczуw Czerwony Orze³ dotrzyma³ s³owa. Nastкpnego dnia oko³o уsmej rano obydwaj ch³opcy znajdowali siк ju¿ przy zabudowaniach agencji rezerwatu Mescalero Apaczуw. Tutaj przed kilkoma dniami szeryf Allan prowadzi³ bezskuteczne poszukiwania zbieg³ego jeсca. Tomek tak by³ ciekaw przyjrzeж siк os³awionym Apaczom i Nawajom, ¿e niemal zupe³nie zapomnia³ o Czarnej B³yskawicy. Czerwony Orze³ zaprowadzi³ Tomka do agenta zawiaduj¹cego rezerwatem, poniewa¿ bez jego zezwolenia nie wolno by³o bia³ym ludziom wkraczaж na indiaсskie tereny. By³ to akurat czas rozdzielania prowiantуw. W myœl umowy, rz¹d Stanуw Zjednoczonych zobowi¹zany by³ do udzielania Indianom mieszkaj¹cym w rezerwatach zasi³kуw w formie ¿ywnoœci oraz odzie¿y. Trzeba zaznaczyж, ¿e zapasy przychodzi³y czкsto nieregularnie b¹dŸ w niedostatecznej iloœci. Ponadto niektуrzy nieuczciwi agenci dopuszczali siк nadu¿yж, pozbawiaj¹c Indian nale¿nych im przydzia³уw. Agent rz¹dowy zawiaduj¹cy rezerwatem Mescalero Apaczуw by³ tego dnia w nie lada k³opocie. Transport ¿ywnoœci okaza³ siк znуw niedostateczny, a tymczasem Mescalero przymierali g³odem. Skalisty, nieurodzajny teren rezerwatu uniemo¿liwia³ im uprawк ziemi b¹dŸ hodowlк byd³a na szersz¹ skalк. Agent osobiœcie rozdziela³ skromne zapasy, pilnie nadzoruj¹c indiaсsk¹ stra¿, aby nie pope³nia³a nadu¿yж. G³odni Indianie ³atwo zdobywali siк na nieprzyjazne odruchy. By³o to tym niebezpieczniejsze, ¿e czкœж Mescalero mia³a jakoby sprzyjaж awanturniczemu Czarnej B³yskawicy. Agent akurat wydziela³ racje ¿ywnoœciowe, gdy Tomek zwrуci³ siк do niego o zezwolenie na wejœcie i zwiedzenie rezerwatu. Tak siк szczкœliwie z³o¿y³o, ¿e wtedy w³aœnie w agencji pobiera³ swуj przydzia³ jeden ze starszych plemienia. Dziкki jego zgodzie, po wyjaœnieniach Czerwonego Or³a, agent nie stwarza³ specjalnych trudnoœci goœciowi szeryfa Allana. Zaledwie Tomek wkroczy³ na w³aœciwy teren rezerwatu, zaraz przekona³ siк, jak ma³o dot¹d wiedzia³ o zwyczajach i sposobie ¿ycia Indian. Wielu bowiem Europejczykуw wytworzy³o sobie mylne pojкcie O ubiorze i mieszkaniach krajowcуw pу³nocnoamerykaсskich. Za powszechnie noszony ubiуr Indian uwa¿a³o siк d³ugie, nabijane paciorkami, zakrywaj¹ce ca³e nogi i brzuch sztylpy, koszulк, mokasyny i najbardziej rzucaj¹ce siк w oczy, wojenne nakrycie g³owy, przybrane orlimi piуrami. Tomek mniema³ rуwnie¿, ¿e Indianie mieszkaj¹ wy³¹cznie w namiotach, ktуre zwyk³o siк nazywaж wigwamami. Teraz, ujrzawszy pierwszy charakterystyczny sto¿kowaty namiot indiaсski, natychmiast zatrzyma³ wierzchowca, by przyjrzeж siк barwnym rysunkom na jego pokryciu sporz¹dzonym z bizonich skуr. Rysunki te odtwarza³y poœcig za wapiti Wapiti (Cervus elaphus canadensiœ) - jeleс szlachetny, ktуrego kilka odmian ¿y³o dawniej w lasach strefy umiarkowanej w Ameryce Pу³nocnej. Pod wzglкdem wielkoœci wapiti zajmuje po ³osiu drugie miejsce wœrуd zwierzyny p³owej œwiata. Obecnie najliczniej wystкpuje w Kanadzie. . Nie wiedzia³em, ¿e wigwamy s¹ tak piкknie zdobione - odezwa³ siк Tomek. - Wyobra¿a³em je sobie jako zwyk³e namioty. Tymczasem widzк teraz, ¿e sporz¹dzenie wigwamu wymaga wielu umiejкtnoœci. Dlaczego mуj bia³y brat nazywa tipi wigwamem? - zdziwi³ siк Czerwony Orze³ i zaraz wyjaœni³: Wielu bia³ych nie odrу¿nia wigwamu od tipi. To, co wy nazywacie w swoim jкzyku namiotem, my znamy pod nazw¹ przyjкt¹ od Indian Dakota jako tipi. Czy wiesz, ¿e z wynalezieniem tipi wi¹¿e siк ciekawa legenda? Jaka? Opowiedz! Pewien Indianin odpoczywa³ po ³owach w cieniu drzewa bawe³nianego. Wiatr str¹ca³ naс liœcie z ga³кzi. Indianin podniуs³ jeden i bawi¹c siк nim zwin¹³ go mimo woli w sto¿ek. Przygl¹daj¹c siк teraz liœciowi wpad³ na pomys³ zbudowania chatki o podobnym kszta³cie. Tak oto powsta³y tipi. - Co w takim razie nazywacie wigwamem? - zapyta³ Tomek. - Wigwamy rу¿ni¹ siк od tipi kszta³tem i materia³em u¿ywanym do ich budowy. Wigwam nie jest tak ³atwy do przenoszenia z miejsca na miejsce jak tipi, z tego wiкc powodu tym ostatnim pos³uguj¹ siк przewa¿nie szczepy wкdrowne. Indianin wtedy buduje wigwam, gdy ma zamiar przebywaж w jednym miejscu przez d³u¿szy czas. Wznosi go ze s³upуw i m³odych drzewek. Utworzony w ten sposуb szkielet, zale¿nie od mo¿liwoœci zdobycia odpowiedniego materia³u w danej okolicy, pokrywa rу¿nym poszyciem. Na dalekiej pу³nocy kryj¹ wigwamy skуrami karibu Karibu (Rangifer tarandus caribu) - renifer amerykaсski, podgatunek z rodziny jeleniowatych, zamieszkuje tundry j lasy pу³nocnej czкœci Ameryki Pу³nocnej. Wapiti (Cervus elaphus canadensiœ) - jeleс szlachetny, ktуrego kilka odmian ¿y³o dawniej w lasach strefy umiarkowanej w Ameryce Pу³nocnej. Pod wzglкdem wielkoœci wapiti zajmuje po ³osiu drugie miejsce wœrуd zwierzyny p³owej œwiata. Obecnie najliczniej wystкpuje w Kanadzie. Karibu (Rangifer tarandus caribu) - renifer amerykaсski, podgatunek z rodziny jeleniowatych, zamieszkuje tundry j lasy pу³nocnej czкœci Ameryki Pу³nocnej. , na po³udniu zaœ liœжmi palmowymi, kor¹ b¹dŸ matami sporz¹dzonymi z szuwarуw albo te¿ zapraw¹ otrzyman¹ z gliny zmieszanej z mchem; czasem obsypuje siк je po prostu ziemi¹. Niech mуj brat spojrzy tam, na prawo! Ten m³ody Indianin ma zamiar za³o¿yж w³asne ognisko domowe i ju¿ rozpocz¹³ budowк wigwamu. Tomek uwa¿nie przyjrza³ siк prymitywnej budowli, ktуrej nazwк b³кdnie przypisywa³ namiotowi tipi, tak charakterystycznemu dla wiкkszoœci wкdrownych Indian zamieszkuj¹cych rozleg³e rуwniny. Ruszyli dalej. Czerwony Orze³ zgodnie z obietnic¹ chкtnie udziela³ przyjacielowi wszelkich informacji. Tomek zorientowa³ siк, ¿e jego przewodnik musia³ ju¿ otrzymaж pewne szczepowe wtajemniczenie, poniewa¿ nieobca mu by³a nawet historia Indian. Roztropny i ciekaw wszystkiego bia³y ch³opiec skwapliwie skorzysta³ z okazji, by wzbogaciж swe pobie¿ne wiadomoœci o pierwotnych mieszkaсcach Ameryki. Podczas rozmowy z Czerwonym Or³em dowiedzia³ siк wiкc, ¿e przed przybyciem bia³ych Indianie mieszkali w osadach rozrzuconych we wszystkich czкœciach Ameryki Pу³nocnej i Po³udniowej. Ich sposуb ¿ycia przystosowany by³ do charakteru kraju, w ktуrym ¿yli. Wszyscy Indianie nale¿eli wprawdzie do jednej rasy, znacznie jednak rу¿nili siк zwyczajami, jкzykiem oraz stopniem cywilizacji. Niektуrzy byli prymitywnymi ³owcami, inni rolnikami, podczas gdy w Meksyku, Ameryce Œrodkowej i Peru kwit³y wtedy gкsto zaludnione miasta i paсstwa z dobrze zorganizowanymi rz¹dami. W paсstwach Majуw, Inkуw i Aztekуw indiaсska cywilizacja osi¹gnк³a najwy¿szy rozwуj Paсstwa te zosta³y ca³kowicie zniszczone przez Hiszpanуw. W naszych czasach odkopano szereg doskona³ych architektonicznie budowli z kamienia, olbrzymich piramid i du¿ych miast. . Tak w Stanach Zjednoczonych, jak i w innych czкœciach kontynentu amerykaсskiego, szczepy indiaсskie by³y zrу¿nicowane Etnologia dzieli Indian Stanуw Zjednoczonych na siedem grup: wschodnich Indian leœnych, po³udniowo-wschodnich Indian leœnych, pу³nocno-zachodniego wybrze¿a, kalifornijskich, po³udniowo-zachodnich, zamieszkuj¹cych pas wy¿yn i Indian ¿yj¹cych na rуwninach. . Mуwi³y wieloma narzeczami. Czкsto nawet cz³onkowie s¹siednich plemion nie mogli siк porozumieж. Aby pokonaж wynikaj¹ce st¹d trudnoœci, Indianie zapocz¹tkowali jкzyk znakуw, ktуry oceniany jest obecnie jako najdoskonalsza forma jкzyka mimicznego ludzi. Dziкki "mowie znakуw" Indianie mogli przekazywaж swe myœli bez wzglкdu na jкzyk danego szczepu. Jкzyk znakуw u³atwia³ nawet pocz¹tkowo porozumiewanie siк z bia³ymi ludŸmi, zanim wiкkszoœж Indian nauczy³a siк mуwiж po angielsku. Czerwonoskуre szczepy rу¿ni³y siк ponadto ubiorem, wyrobami rzemieœlniczymi, sposobem budowania chat i zwyczajami. Szczepy ¿yj¹ce w lasach mieszka³y w osadach fortyfikowanych palisadami O zaostrzonych palach. Ka¿da taka osada sk³ada³a siк z pewnej liczby chat-wigwamуw o wygl¹dzie odmiennym od tipi Indian z rуwnin, a tak¿e od budowanych przez Irokezуw d³ugich domуw o spiczastych dachach, jak i zbli¿onych kszta³tem do naszych chat mieszkaс plemienia Objibwa. Poszczegуlne szczepy mia³y inne ubrania. Niektуrzy Indianie, jak na przyk³ad kalifornijscy, nie nosili wcale b¹dŸ prawie wcale odzie¿y. Pueblosi sporz¹dzali odzienie z tkanin bawe³nianych, a Indianie zamieszkuj¹cy wy¿ynк i rуwninn¹ preriк szyli swe ubrania z miкkko wyprawionych skуr, przyozdabiaj¹c je frкdzlami i paciorkami. Dla wiкkszoœci Europejczykуw obrazem Indianina jest mieszkaniec rуwninnych prerii pomiкdzy Gуrami Skalistymi i rzek¹ Missisipi. Ci bowiem Indianie ze wzglкdu na sw¹ liczebnoœж i bohaterskie czyny wojenne najbardziej wryli siк w pamiкж bia³ych. St¹d te¿ czкsto mylne uogуlnienia dotycz¹ce wszystkich szczepуw indiaсskich. Arizonк i Nowy Meksyk, gdzie przebywa³ Tomek, zamieszkiwa³y trzy grupy Indian: osiad³y szczep Pueblosуw oraz nomadzi Apacze 1 Nawajowie. Wszyscy oni obecnie ¿yj¹ w tych samych okolicach, gdzie po raz pierwszy zastali ich Hiszpanie podczas swych wypraw odkrywczych Najbardziej znane plemiona Wielkich Rуwnin to: Assiniboine, Black-foot (Czarne Stopy), Crow (Kruki), Cheyenne (Szejenowie), Gros Venire lub Atsena, Dakoto-wie-Teton, Yankton i Santee, Kiowa-Apache (Kiowa-Apacze), Comanche (Komaсcze). Plemiona, ktуre mieszka³y w osadach: Ankara, Hidatsa, Mandan, Omaha. Osage (Osagowie), Ponca, Pawnee (Paunisi), Oto, Iowa, Kansas, Missouri, Wichita. . W przeciwieсstwie do pokojowych Pueblosуw, ktуrzy uprawiaj¹c rolк zamieszkiwali w kamiennych osadach budowanych na wysoczyznach, Apacze i Nawajowie zdobywali po¿ywienie poluj¹c oraz zbieraj¹c dzikie jagody. Ponadto te dwa wojownicze szczepy uzupe³nia³y swe zaopatrzenie dokonuj¹c najazdуw na pokojowych, pracowitych s¹siadуw. Gdy Meksykanie zdobyli po³udniow¹ czкœж Ameryki Pу³nocnej, Apacze i Nawajowie rozpoczкli zajad³¹ walkк z kolonistami meksykaсskimi, bior¹c na nich cenne ³upy. Nastкpnie, po wch³oniкciu Arizony i Nowego Meksyku przez Stany Zjednoczone, obydwa szczepy wykopa³y topуr wojenny przeciwko Amerykanom bezwzglкdnie zagarniaj¹cym najlepsze i najbogatsze tereny. Apacze i Nawajowie ze szczegуln¹ determinacj¹ opierali siк usuniкciu do rezerwatуw. Walczyli o sw¹ wolnoœж z niezwyk³ym mкstwem. Zdarza³o siк, ¿e kilku Apaczуw potrafi³o terroryzowaж ca³e osiedla kolonistуw. Nie nale¿y siк dziwiж bezwzglкdnej walce czerwonoskуrych, albowiem wszelkie ograniczenie swobodnej wкdrуwki po stepach oznacza³o dla nich koniec dotychczasowego trybu ¿ycia, do ktуrego przywykli przecie¿ od wielu wiekуw. Zamkniкcie w rezerwatach sprowadza³o na Apaczуw i Nawajуw g³уd i nieprawdopodobn¹ nкdzк, tote¿ co pewien czas wybucha³y wœrуd nich zamieszki, powstania i rokosze. Tomek zwiedzaj¹c rezerwat zorientowa³ siк w ich op³akanym po³o¿eniu. Apacze, tak jak dawniej, mieszkali przewa¿nie w kopulastych chatach, a Nawajowie posiadali doœж zbli¿one wygl¹dem domki, zwane przez nich hoganami. Budowla taka powstawa³a przez u³o¿enie w szeœciok¹t œcian z poziomo le¿¹cych bali, ktуre w gуrze przykrywano doœrodkowo klocami, pozostawiaj¹c ma³y otwуr do ujœcia dymu z ogniska. Tak sporz¹dzone krokwie przykrywano poszyciem i grub¹ warstw¹ adoby Adoba - rodzaj ceg³y, u¿ywanej przy budowie indiaсskich domkуw. , to jest suszonej w s³oсcu ceg³y. Niektуrzy Nawajowie ograniczali swe letnie mieszkanie do jednej prostej, os³aniaj¹cej od wiatru œciany poszytej trawami lub ustawionej z ceg³y. Tylko nieliczni, nale¿¹cy do starszyzny plemienia, posiadali oryginalne tipi, pokryte, jak w dawnych czasach, doskonale wyprawionymi skуrami bizonуw. ¯ywy inwentarz mieszkaсcуw rezerwatu by³ bardzo ubogi. Trochк byd³a rogatego i owiec pas³o siк na sk¹po rosn¹cej trawie. Lepiej natomiast prezentowa³ siк ma³y tabun mustangуw. Konie, jak wyjaœni³; Czerwony Orze³, stanowi³y chlubк plemienia. Od razu by³o widaж, ¿e dawni wojownicy najbardziej troszczyli siк o swe rumaki. Kiedy Tomek napatrzy³ siк do woli na chatynki, a tak¿e na mк¿czyzn wyleguj¹cych siк bezczynnie w cieniu i kobiety wykonuj¹ce ca³¹ pracк wokу³ gospodarstwa, Czerwony Orze³ wprowadzi³ go do najokazalszego w rezerwacie tipi. Tomek od razu siк domyœli³, ¿e to namiot Wodza. By³ znacznie obszerniejszy od innych, a na jego szczycie powiewa³a flaga Stanуw Zjednoczonych. Poœrodku tipi p³onк³o ma³e ognisko okolone kamieniami. W zawieszonym nad nim kocio³ku gotowa³o siк miкsiwo. Pod szczytem namiotu unosi³y siк szare ob³oczki dymu i pary. Na drewnianych koz³ach u³o¿one by³y nieliczne gliniane naczynia, broс palna, torby z nabojami, ³uki obok ko³czanуw z pierzastymi strza³ami, skуrzane, okr¹g³e tarcze i tomahawki. Nie brak³o tam rуwnie¿ ostro zakoсczonych dzid rу¿nej d³ugoœci, uprzк¿y koсskiej i wielu innych przedmiotуw. Na roz³o¿onych na ziemi skуrach bizonуw i jeleni oraz barwnych kocach siedzieli starsi plemienia. Opodal sta³ trуjnуg, na ktуrym wisia³o zawini¹tko ze œwiкtymi przedmiotami Zawini¹tko ze œwiкtymi przedmiotami (amuletami) - z ang. sacred bundle - œwiкte zawini¹tko, czкsto zwane niew³aœciwie przez bia³ych medicine bag lub medicine bundle - woreczek z lekami. Niew³aœciwe nazwy by³y skutkiem mylnego interpretowania pewnych czynnoœci szamana, ktуry badaj¹c chorego, miedzy innymi dotyka³ jego cia³a swoim zawini¹tkiem ze œwiкtymi przedmiotami. Wbrew mniemaniu bia³ych, ktуrzy s¹dzili, ¿e szaman traktuje zawini¹tko jako lek, by³ to tylko obrzкd magiczny: znajduj¹ce siк w zawini¹tku talizmany, uwa¿ane za œwiкte, mia³y odganiaж z³e moce i odczyniaж uroki. Analogiczne znaczenie mia³o okadzanie chorego dymem ze œwiкtej fajki, zwanej tak¿e mylnie medicine pipe - lecznicz¹ fajk¹. Do leczenia chorych szamani, tak jak wspу³czeœni lekarze, stosowali skuteczne lekarstwa sporz¹dzane z roœlin i minera³уw. W zawini¹tkach Indianie przechowywali przedmioty uwa¿ane przez nich za œwiкte, magiczne, wskazane im przez duchy w czasie snu lub wizji. Zawini¹tka mog³y stanowiж w³asnoœж plemienia lub indywidualn¹, i wtedy sk³adano je w grobie razem ze zmar³ym w³aœcicielem b¹dŸ przechodzi³y z ojca na syna. i fajk¹, bogato zdobiony orlimi piуrami wojenny strуj g³owy oraz wi¹zki ludzkich skalpуw. Obok trуjnoga dostrzeg³ Tomek naczelnego wodza D³ugie Oczy, zwanego tak ze wzglкdu na posiadan¹ przez niego lornetк. Na widok ludzkich skalpуw Tomka ogarn¹³ niepokуj, lecz w tej chwili wуdz D³ugie Oczy powsta³ i z powag¹ wyci¹gn¹³ ku niemu praw¹ d³oс. Nastкpnie Tomek przywita³ siк z pozosta³ymi Indianami. Byli to: Stary Bizon, Z³amany Tomahawk i Chytry Lis. Siedzieli pу³kolem zwrуceni twarzami ku wejœciu do tipi, po prawej stronie wodza. D³ugie Oczy poprosi³ Tomka, aby zaj¹³ miejsce przy nim z lewej strony, chc¹c tym podkreœliж, i¿ jest mile widzianym goœciem. Obok Tomka przysiad³ skromnie Czerwony Orze³. Tomek widz¹c to zdziwi³ siк, pamiкta³ bowiem s³owa m³odego przyjaciela, twierdz¹cego przedtem, i¿ jest jeszcze za m³ody do rozmуw ze starszymi plemienia. Po d³u¿szej chwili milczenia wуdz D³ugie Oczy odezwa³ siк: - Starsi naszego plemienia pragn¹ zawrzeж przyjaŸс z m³odym bia³ym bratem, ktуry w ci¹gu jednego dnia dokona³ dwуch bohaterskich czynуw. Niewielu wojownikуw potrafi³oby siк na to zdobyж. Tomek chrz¹kn¹³ za¿enowany pochwa³¹ starego wodza i odpowiedzia³: - Nie wiem, o jakich to czynach mуwi wуdz D³ugie Oczy. - Mуj bia³y brat posiada skromnoœж wojownika, ktуry przywyk³ do niezwyk³ych czynуw. Wielka to zaleta - odpar³ powa¿nie D³ugie Oczy. - Coraz mniej spotyka siк ludzi odwa¿nych i szlachetnych zarazem. Przypomnк wiкc czyny mego bia³ego brata. Po pierwsze, brat mуj zosta³ wyzwany przez Czerwonego Orla do walki na œmierж i ¿ycie. Bia³y brat podj¹³ wyzwanie, nie wykorzysta³ swojej broni, chocia¿ mia³ do tego prawo, i go³ymi rкkoma pokona³ przeciwnika. Przynosi mu to wiкkszy zaszczyt, ni¿ gdyby zabi³ wroga. Po drugie, brat mуj dopomуg³ wielkiemu wodzowi i wojownikowi w ucieczce z niewoli, oznaczaj¹cej dla niego nies³awn¹ œmierж. Wielki Ojciec z Waszyngtonu odznacza swoich ¿o³nierzy za bohaterskie czyny œwiec¹cymi kr¹¿kami, nazywanymi przez bia³ych orderami. Indianie natomiast maj¹ inny zwyczaj wyrу¿niania zas³u¿onych wojownikуw. U nas dowodem zas³ug jest strуj noszony na g³owie. Za ka¿dy niezwyk³y czyn rada starszych ma prawo przyznaж coup, czyli tak zwane w jкzyku bia³ych odznaczenie, w postaci orlego piуra. Orze³ jest najwiкkszym z wszystkich ptakуw i wykazuje niezwyk³¹ si³к podczas walki, dlatego te¿ jego piкkne piуra s¹ dla Indian tym, czym ordery dla bia³ych ludzi. Mуj bia³y brat zas³u¿y³ na zaszczytne wyrу¿nienie. Za zabicie i oskalpowanie wroga otrzyma³by jedno coup, lecz za pokonanie przeciwnika go³¹ rкk¹ oraz za wykazanie odwagi i szlachetnoœci przys³uguj¹ mu dwa coup. Czy rada starszych plemienia zatwierdza mуj wniosek? Indianie kolejno wyra¿ali zgodк, chwal¹c jednoczeœnie walecznoœж m³odego bia³ego brata. Tylko Czerwony Orze³ nie zabra³ g³osu, poniewa¿ wystкpowa³ jako œwiadek obecny przy dokonaniu przez Tomka niezwyk³ego czynu. Gdy wojownicy wypowiedzieli swoje zdanie, wуdz D³ugie Oczy ci¹gn¹³ dalej: - Rada starszych plemienia przyzna³a memu bratu dwa piуra. Pozosta³ drugi wielki czyn. Za skuteczn¹ i bezinteresown¹ pomoc udzielon¹ tak wielkiemu i zas³u¿onemu wodzowi jak Czarna B³yskawica proponujк przyznaж memu bia³emu bratu dalsze trzy piуra, Niech teraz moi czerwoni bracia powiedz¹, co o tym myœl¹. Wojownicy znуw jednog³oœnie przyznali Tomkowi prawo do noszenia dalszych trzech orlich piуr, po czym wуdz D³ugie Oczy oznajmi³, i¿ posiadanie piкciu coup stawia Tomka w rzкdzie zas³u¿onych wojownikуw. Teraz nast¹pi³ uroczysty obrzкd wypalenia fajki pokoju i przyjaŸni. Palenie fajki dla Indian by³o przewa¿nie ceremoni¹ religijn¹, dokonywan¹ tylko przy uroczystych okazjach. Indianie palili j¹, aby przeb³agaж niszczycielskie si³y przyrody b¹dŸ uchroniж siк przed nieprzyjacielem, lub te¿ w celu zjednania sobie si³ nadnaturalnych, w ktуre wierzyli, dla wszystkich wa¿nych poczynaс. Najbardziej znane by³y tak zwane "medicine pipes", palono je dla odegnania choroby, a tak¿e noszono podczas wojny w celu zapewnienia sobie powodzenia. Inne fajki lub ich cybuchy, wed³ug wierzeс Indian, posiada³y œwiкt¹ moc. Zwano je "kalumetami". Kalumety palono podczas zawierania traktatуw pokojowych i st¹d powsta³a nazwa "fajka pokoju". Przybycie pos³a z kalumetem w czasie dzia³aс wojennych oznacza³o chкж zawieszenia broni, a sam kalumet stanowi³ dla niego glejt zapewniaj¹cy nietykalnoœж poselsk¹. Palenie kalumetуw odgrywa³o rуwnie¿ wa¿n¹ rolк podczas uroczystoœci adopcyjnych, czyli przy przyjmowaniu obcego do w³asnego plemienia. Tomek doskonale siк orientowa³ w wadze ceremonii palenia fajki pokoju. Sama ju¿ taka propozycja uczyniona m³odemu ch³opcu mia³a niezwyk³e znaczenie, wiкc z najwiкksz¹ uwag¹ i przejкciem obserwowa³ wszystkie czynnoœci wykonywane przez wodza. Tymczasem D³ugie Oczy zdj¹³ z trуjnoga d³ugi, ozdobiony frкdzlami worek. Wydoby³ z niego kalumet; z tego samego woreczka wyj¹³ garstkк kinnikinnick, to jest mieszanki ze startych liœci tytoniu i drobinek kory czerwonej wierzby, przesyconych t³uszczem zwierzкcym u³atwiaj¹cym proces spalania. Nape³ni³ ni¹ fajkк, ubi³ dok³adnie i zapali³ wкgielkiem wyjкtym z ogniska. D³ugie Oczy pierwszy rozpocz¹³ ceremonia³ palenia fajki pokoju. W³o¿y³ koniec fajki do ust, wci¹gn¹³ dym, po czym wydmuchn¹³ go w gуrк, kieruj¹c cybuch ku niebu na znak modlitwy do dobrych duchуw i przodkуw. Potem wydmuchiwa³ dym kolejno zwracaj¹c cybuch ku ziemi i czterem stronom œwiata - do czterech wiatrуw. Dokonawszy tego poda³ fajkк Indianinowi siedz¹cemu z prawej strony, ktуry dope³ni³ takiego samego ceremonia³u. Potem podawano fajkк nastкpnemu s¹siadowi, a¿ dosz³a do ostatniego wojownika siedz¹cego po prawej stronie wodza. Wtedy znуw powкdrowa³a t¹ sam¹ drog¹ do D³ugich Oczu i ten dopiero poda³ j¹ Tomkowi. Bia³y bohater z namaszczeniem naœladowa³ Indian. Spoci³ siк niezmiernie powstrzymuj¹c krztuszenie spowodowane ostrym dymem. Z ulg¹ poda³ fajkк Czerwonemu Or³owi. Chocia¿ m³odzi Indianie nie palili tytoniu, aby nie stкpiaж powonienia, Czerwony Orze³ tym razem nie opuœci³ kolejki, po czym przekaza³ z powrotem fajkк Tomkowi, ktуry zwrуci³ j¹ wodzowi. PуŸniej Tomek dowiedzia³ siк, ¿e podczas tego uroczystego ceremonia³u fajka nigdy nie mog³a byж bezpoœrednio podana uczestnikowi siedz¹cemu po drugiej stronie otworu tipi, poniewa¿ Indianie w ten sposуb naœladowali wyimaginowan¹ przez siebie drogк s³oсca, a poza tym wierzyli, i¿ fajka mijaj¹c otwуr drzwi mog³aby spowodowaж "ulotnienie siк" dopiero co zaprzysiкganej przyjaŸni. - Wypaliliœmy fajkк pokoju wed³ug dawnego indiaсskiego zwyczaju, Jesteœ teraz naszym bratem. Nasze tipi i wigwamy stoj¹ dla ciebie otworem, mo¿esz mieszkaж z nami, je¿eli tylko tego zapragniesz. Wszystko, co posiadamy, nale¿y tak do ciebie, jak do nas - oœwiadczy³ wуdz D³ugie Oczy, Bez jakiegokolwiek polecenia 'dwie m³ode Indianki postawi³y przed mк¿czyznami misк z dymi¹cym gotowanym miкsem, miseczki ze szpikiem kostnym uchodz¹cym za specjalny przysmak oraz na talerzu w¹skie paski suszonego miкsa. Jedzono w milczeniu pos³uguj¹c siк ³y¿kami zrobionymi z bydlкcych rogуw. Tomek bez trudu dostosowa³ siк do powœci¹gliwego sposobu jedzenia Indian. Gdy ukoсczono posi³ek, Indianki poda³y ma³e gliniane fajeczki i tytoс. Tomek znуw siк krztusi³, lecz tym razem palenie przychodzi³o mu ju¿ ³atwiej. Rozpoczкto rozmowy. Ka¿dy Indianin opowiada³ jak¹œ interesuj¹c¹ przygodк z polowania lub wojny. Tomek, nie chc¹c okazaж siк gorszym, barwnie opisa³ ³owy na dzikie zwierzкta, podkreœlaj¹c przede wszystkim odwagк swych przyjaciу³. Zjedna³o mu to uznanie Indian, ktуrzy nie lubili przechwalania siк m³odzie¿y. Kiedy goœcie wodza zaczкli dyskretnie wysuwaж siк z namiotu, Tomek skorzysta³ z okazji i zapyta³: - Powiedz mi, wodzu, czy naprawdк przys³uguje mi teraz prawo noszenia piкciu orlich piуr? - Tak, poniewa¿ rada starszych plemienia przyzna³a bia³emu bratu tyle coup - potwierdzi³ D³ugie Oczy. - Wed³ug dawnych zwyczajуw, odznaczony wojownik sam powinien upolowaж or³a w celu zdobycia piуr, lecz jeœli mуj brat sobie ¿yczy, to mamy w rezerwacie myœliwego trudni¹cego siк hodowl¹ tych ptakуw. On da memu bratu piкж piуr. - Wola³bym sam zastrzeliж or³a, nie wiem jednak, czy potrafiк go odszukaж - odpar³ Tomek. - Kula uszkodzi³aby piуra, a poza tym ptak postrzelony w powietrzu mo¿e spaœж w niedostкpne miejsce. Or³y ¿yj¹ w gуrach. Je¿eli mуj brat pragnie sam zdobyж piуra, to Czerwony Orze³ bкdzie jego przewodnikiem i nauczy go naszych sposobуw chwytania ptakуw. - Czy Czerwony Orze³ zgadza siк? - zawo³a³ Tomek. - Tak, mo¿emy siк udaж na polowanie, kiedy tylko mуj brat zechce - zapewni³ m³ody Nawaj. - Wobec tego za trzy dni wyruszamy na ma³¹ wyprawк - zdecydowa³ Tomek. - Teraz muszк wracaж na ranczo, aby nie niepokoiж mego opiekuna d³u¿sz¹ nieobecnoœci¹. - Mуj bia³y brat najlepiej wie, co powinien uczyniж - wtr¹ci³ D³ugie Oczy. - Gdzie zostawiliœcie swoje mustangi? - Wpuœciliœmy je do korralu - pospiesznie odpar³ Czerwony Orze³. - Niech czerwony brat przyprowadzi je tutaj - poleci³ D³ugie Oczy. Czerwony Orze³ szybko wysun¹³ siк z tipi, a tymczasem wуdz po³o¿y³ sw¹ praw¹ d³oс na lewym ramieniu Tomka i rzek³ przyciszonym g³osem: - Mуj bia³y brat dokona³ niezwyk³ego czynu. Wielu czerwono-skуrych wojownikуw sta³o siк przez to jego braжmi. Najwiкkszym twoim przyjacielem jest wielki wуdz Indian rу¿nych szczepуw, Czarna B³yskawica. Mam bia³emu bratu przekazaж od niego kilka s³уw. Tomek, mocno zaintrygowany niecodziennoœci¹ sytuacji, w napiкciu spogl¹da³ na wodza D³ugie Oczy, ktуry ci¹gn¹³ dalej przyciszonym g³osem: - Gdyby mуj brat potrzebowa³ kiedykolwiek pomocy przyjaciу³, niech siк uda na Gуrк Znakуw i nada sygna³. Wtedy przybкdzie tam ktoœ, na kogo m³ody bia³y brat mo¿e liczyж w ka¿dej okolicznoœci. - Dziwnie brzmi¹ twoje s³owa, wielki wodzu - szepn¹³ wzruszony Tomek. - Nie wiem, gdzie siк znajduje Gуra Znakуw ani jak siк nadaje sygna³y. Nie wiem rуwnie¿, kto by tam mуg³ przybyж na moje wezwanie. - Mogк mego brata zapewniж, ¿e na takie wezwanie przybкdzie przyjaciel, a zarazem potк¿ny sojusznik. Gуrк Znakуw oraz sposуb nadawania sygna³уw wska¿e bia³emu bratu Czerwony Orze³. Otrzyma on ode mnie odpowiednie polecenie. Gdy bкdziesz chcia³ wezwaж pomocy, odszukaj tylko Czerwonego Or³a. Biali maj¹ zazwyczaj d³ugie jкzyki, niech wiec mуj brat zachowa te s³owa tylko dla siebie. Ugh! W tej chwili podprowadzono konie. D³ugie Oczy wyszed³ z Tomkiem przed namiot. Kiedy ch³opiec dosiad³ wierzchowca, wуdz nachyli³ siк ku niemu i szepn¹³ znacz¹co: - Niech bia³y brat dobrze pamiкta moje s³owa i dochowa tajemnicy. Nikt nie powinien znaж treœci naszej rozmowy. - Wуdz D³ugie Oczy mo¿e na mnie liczyж - zapewni³ Tomek.
Polowanie na or³y Granica miкdzy Stanami Zjednoczonymi i Meksykiem przebiega na po³udniowym wschodzie wzd³u¿ kapryœnej Rio Grandк, ktуra wyp³ywa z Gуr Skalistych, a uchodzi do Zatoki Meksykaсskiej. Rio Grandк olbrzymim, naturalnym ³ukiem oddziela Meksyk od Teksasu le¿¹cego w Stanach Zjednoczonych. Pocz¹wszy od miasteczka El Paso w kierunku na zachуd obydwa paсstwa dzieli ju¿ tylko granica linearna. W po³udniowo-zachodniej czкœci Nowego Meksyku linia graniczna dwukrotnie za³amuje siк pod k¹tem prostym. Tutaj w³aœnie rozci¹ga siк p³askowy¿ Sierra M¹dre, obramowany na wschodzie prze³omem Rio Grandк, na pу³nocnym zachodzie wy¿yn¹ Kolorado, a na zachodzie gуrami Peloncillo i pasmem Guadelupi zbiegaj¹cym siк z meksykaсskimi gуrami Sierra M¹dre. Ranczo szeryfa Allana znajdowa³o siк w po³udniowej czкœci p³askowy¿u Sierra M¹dre, w pobli¿u granicy meksykaсskiej, tote¿ Tomek i Czerwony Orze³ postanowili zapolowaж na or³y w gуrach Guadelupi. Tomek pragn¹³ wybraж siк na tк kilkudniow¹ wyprawк jedynie w towarzystwie czerwonoskуrego przyjaciela. Wiedzia³ z doœwiadczenia, ¿e takie wyprawy u³atwiaj¹ zbli¿enie i pog³кbiaj¹ wiкzy przyjaŸni, na czym mu szczegуlnie w tym wypadku zale¿a³o. Z tego tez powodu uczyni³ wszystko, co by³o w jego mocy, aby zniechкciж bosmana Nowickiego do udzia³u w ³owach. Nie by³o to ³atwe. Wprawdzie olbrzymi marynarz nie lubi³ gуrskich wycieczek i twierdzi³, ¿e cz³owiek zbyt siк przemкcza "wytrz¹saj¹c brzuszysko po ska³ach", lecz gdy chodzi³o o prze¿ycie przygody lub ujrzenie czegoœ nowego, gotуw by³ do znacznych ustкpstw. Tym razem szeryf bezwiednie przyszed³ Tomkowi z pomoc¹. Mianowicie zaproponowa³ bosmanowi urz¹dzenie zasadzki na jaguara niepokoj¹cego byd³o pas¹ce siк na stepie. Bosman maj¹c do wyboru ³owy na "ptaszki", jak nazywa³ or³y, i polowanie na drapie¿nego czworonoga, wybra³ oczywiœcie to ostatnie. W skrytoœci ducha by³ nawet zadowolony, i¿ Tomek - niezawodny strzelec - nie weŸmie udzia³u w polowaniu na jaguara. Szeryf bowiem, jak sam zapewnia³, nie mуg³ siк poszczyciж celnoœci¹ strza³u, palma zwyciкstwa przypad³aby w takim razie tylko jemu. Nie zdawa³ sobie sprawy, i¿ wiкkszoœж gatunkуw or³уw odznacza siк niezwyk³¹ wielkoœci¹, si³¹, a tak¿e drapie¿noœci¹ i odwa¿a siк atakowaж ludzi. Tomek zaœ, zadowolony z takiego obrotu sprawy, nie kwapi³ siк jakoœ do wtajemniczania druha w niebezpieczeсstwa tego polowania. Czuj¹c jednak potrzebк wygadania siк, gdy tylko Sally poprosi³a go o pewne wyjaœnienia, zab³ysn¹³ przed ni¹ swymi wiadomoœciami z przyrody, wykutymi w szkole na pamiкж, a utrwalonymi lektur¹ o œwiecie. Z jego relacji Sally dowiedzia³a siк, i¿ rz¹d ptakуw drapie¿nych dziennych dzieli siк na dwa podrzкdy: sкpy Nowego Œwiata i drapie¿niki w³aœciwe. Z dalszych wyjaœnieс wynika³o, ¿e do tych ostatnich zalicza siк oko³o trzystu piкжdziesiкciu gatunkуw, zgrupowanych w czterech rodzinach: wк¿ojadуw, sкpуw, soko³уw i rybo³owуw. Najliczniejsza z nich, rodzina soko³уw, obejmuje szeœж podrodzin. S¹ to or³osкpy, or³y, myszo³owy, jastrzкbie, karakary i soko³y w³aœciwe. Or³y ¿yj¹ w rу¿nych czкœciach œwiata. Na kontynencie amerykaсskim spotyka sieje pocz¹wszy od dalekiej pу³nocy a¿ po Paragwaj. Wygl¹d tych du¿ych, czкsto bardzo du¿ych ptakуw jest charakterystyczny. Maj¹ ca³kowicie upierzon¹ g³owк, wysoki zakrzywiony dziуb, niezbyt d³ugi ogon oraz du¿e, mocne, ostre i silnie zgiкte w dу³ szpony. Bardzo zrу¿nicowanym rodzajem s¹ ³omignaty, zwane te¿ or³ami morskimi. D³ugoœж ich dochodzi do dziewiкжdziesiкciu piкciu centymetrуw przy rozpiкtoœci skrzyde³ do dwуch i pу³ metra. Upierzenie maj¹ brunatne lub brudnoszare. Poza Europ¹ rodzaj zwany ³omignatem bielikiem gnieŸdzi siк w ca³ej Syberii i Japonii; w Ameryce Pу³nocnej zastкpuje go ³omignat bia³og³owy, a w Afryce ³omignaty - krzykliwy i akrobata. G³уwnym przedstawicielem or³уw w³aœciwych jest orze³ przedni, najwiкkszy po bieliku europejski ptak drapie¿ny. Odmian¹ jego doœж rzadko ju¿ spotykan¹ w Europie i Afryce, jest orze³ z³ocisty, ozdoba wszystkich skrzydlatych mieszkaсcуw Ameryki. Jego ulubionym miejscem pobytu s¹ wysokie gуry, gdzie gnieŸdzi siк w niedostкpnych œcianach skalnych. Ka¿da para ma jakby swуj obszar ³owуw i, jeœli tylko wystarcza jej po¿ywienia, nie opuszcza skalnego gniazda nawet zim¹, Ten wspania³y ptak o upierzeniu barwy rdzawo czerwonawej jest najniebezpieczniejszym wrogiem wszelkiej zwierzyny. Na te w³aœnie or³y z³ociste mia³ zapolowaж Tomek. Bardziej jednak ni¿ or³y zaciekawi³ Sally m³ody Indianin, z ktуrym Tomek wybiera³ siк na wyprawк. W oznaczonym na wycieczkк dniu obydwaj m³odzi przyjaciele wczesnym rankiem opuœcili ranczo. Oprуcz wierzchowcуw, silnych mustangуw, Tomek zabra³ luzaka objuczonego sprzкtem obozowym i zapasami ¿ywnoœci. Pustynnym stepem poros³ym kaktusami i krzewami meskitowymi Krzew meskitowy (ang. mesquite) - roœlina str¹czkowa rosn¹ca w po³udnio-wo-zachodnich stanach w Ameryce Pу³nocnej i w Ameryce Po³udniowej, u¿ywana na paszк bydlкc¹. posuwali siк na po³udniowy zachуd ku wyraŸnie piкtrz¹cemu siк ³aсcuchowi gуr. Ju¿ oko³o po³udnia wjechali w kanion rozcinaj¹cy g³кboko pasmo gуrskie. Na stromych stokach ros³y lasy jukowe Juka (Yucca) - bylina z rodziny liliowatych, wystкpuje w oko³o 30 gatunkach w po³udniowej czкœci Ameryki Pу³nocnej, w Ameryce Œrodkowej i Po³udniowej. Gatunek Yucca gloriosa ma pokrуj drzew, liœcie mieczowate, skуrzaste, do l m drugie. . Oryginalne, lecz brzydkie zielone drzewka przypomina³y Tomkowi miot³y zatkniкte trzonem w ziemiк. Czerwony Orze³ z zadart¹ w gуrк g³ow¹ wypatrywa³ or³уw i bez wahania zag³кbia³ siк w dzikie odnogi kanionu otoczonego strzelistymi ska³ami. Przed wieczorem wspiкli siк na nieco ³agodniejszy stok gуrski, by na ma³ej polanie, poroœniкtej drzewami jukowymi i kaktusami, roz³o¿yж siк na noc obozem. Mustangi ze spкtanymi przednimi nogami puœcili na polanк, po czym rozbili namiot i rozpalili ognisko. Przygotowanie posi³ku nie zajк³o im wiele czasu. Jedli w milczeniu, zmкczeni po ca³odziennej jeŸdzie, Tomek niezmiernie by³ ciekaw indiaсskich sposobуw polowania na or³y. Mia³ nadziejк, ¿e jego towarzysz opowie mu po kolacji, w jaki sposуb ma zamiar urz¹dziж na nie zasadzkк. Nawaj nie by³ jednak sk³onny do wynurzeс. Zaledwie uprz¹tnкli naczynia, owin¹³ siк w gruby koc i u³o¿y³ do snu przy ognisku. Tomek przepada³ za wieczornymi obozowymi gawкdami, tote¿ niezadowolony z ma³omуwnoœci Indianina odezwa³ siк: - Mo¿e byœmy omуwili plan ³owуw? Jeszcze nie jest zbyt pуŸno, zd¹¿ymy wypocz¹ж do œwitu. - Nie mo¿na teraz mуwiж o chwytaniu or³уw - pу³g³osem odpar³ Nawaj. - Niedaleko st¹d jest ich gniazdo. Gdyby przypadkiem pods³ucha³y nasz¹ rozmowк, nie uda³oby siк nam zbli¿yж do nich. Niech mуj brat dobrze wypocznie. Jutro czeka nas bardzo pracowity dzieс. Otrzymawszy tak¹ odprawк, Tomek wsun¹³ siк do namiotu. O ile przyjemniejszymi towarzyszami wкdrуwek wydali mu siк teraz afrykaсscy Murzyni. Mogli ca³¹ noc spкdziж na rozmowach, chocia¿ byli nie mniej przes¹dni od Indian. Markotny u³o¿y³ siк na kocu, lecz nie mуg³ zasn¹ж. Zacz¹³ siк zastanawiaж, czy nie lepiej by³o wyruszyж z bosmanem i szeryfem na polowanie na jaguara. Naraz przypomnia³ sobie o w³aœciwym celu wyprawy. Przyznanie mu prawa do noszenia piкciu orlich piуr by³o nie lada wyrу¿nieniem. Nawet Czerwony Orze³ do tej pory zdoby³ tylko trzy piуra. Poza tym czeka³a go jeszcze uroczysta ceremonia sporz¹dzania zaszczytnego stroju g³owy, dla ktуrego zdobycia niemal ka¿dy Indianin gotуw by³ ryzykowaж ¿ycie. W lepszym ju¿ nastroju zacz¹³ rozmyœlaж o ³owach na or³y, a¿ w koсcu zasn¹³. Zaledwie s³oсce pierwszymi promieniami musnк³o skalne szczyty, ch³opcy zerwali siк z pos³aс. Czerwony Orze³ co chwila spogl¹da³ w bezchmurne niebo, czy przypadkiem nie ujrzy w gуrze szybuj¹cego krуla ptakуw. Koсczyli w³aœnie zwijanie obozu, gdy naraz Indianin zamar³ w bezruchu z zadart¹ do gуry g³ow¹. Zaintrygowany Tomek natychmiast rуwnie¿ spojrza³ w gуrк. Pomiкdzy skalnymi œcianami, na jasnym tle nieba wyraŸnie rysowa³ siк wolno szybuj¹cy w przestworzach ciemny kontur. Przez chwilк Tomek ulega³ z³udzeniu wzrokowemu. Przemknк³o mu przez myœl, ¿e to bracia Wilbur i Orville Wright, ktуrzy w roku 1903 w Pу³nocnej Karolinie dokonali pierwszego udanego lotu na aeroplanie zaopatrzonym w silnik, ponownie dokonuj¹ prуby. Niebawem na tle nieba pojawi³a siк druga sylwetka wolno p³yn¹cego ptaka. Zdawa³o siк, ¿e szeroko rozpiкte skrzyd³a nie wykonuj¹ ¿adnego ruchu. Chwilami ptaki zawisa³y w powietrzu, jakby wypatrywa³y zdobyczy w za³omach ska³, potem znуw wzbija³y siк wolno i majestatycznie. - Or³y oblatuj¹ swуj teren ³owуw - z nabo¿n¹ czci¹ szepn¹³ Indianin. - Robi¹ to ka¿dego ranka. Nic nie ujdzie ich bystremu wzrokowi... Nastrуj przes¹dnego Indianina udzieli³ siк Tomkowi. Szybuj¹ce w gуrze olbrzymy naprawdк budzi³y podziw i lкk. Przecie¿ piкkno, si³a, a tak¿e wspania³y wygl¹d or³a w locie sk³oni³y wielu w³adcуw wojowniczych ludуw do obrania go za god³o paсstwowe. Tomek pomyœla³ o kraju ojczystym, potem przypomnia³ sobie, i¿ orze³ z³ocisty znajduje siк rуwnie¿ w godle Stanуw Zjednoczonych. Bystrookie, czujne or³y musia³y zapewne dostrzec ch³opcуw obozuj¹cych na polanie i ich konie, gdy¿ naraz zwin¹wszy skrzyd³a zni¿y³y siк lotem nurkowym ku ziemi. Po chwili zatacza³y szerokie ko³a nad polan¹, lecz niebawem znуw poszybowa³y wolno ku po³udniowi, - Wypatrzy³y nas, teraz bкd¹ bardzo ostro¿ne - szepn¹³ Czerwony Orze³. Tomek otrz¹sn¹³ siк ju¿ z nastroju wywo³anego zachowaniem Indianina. Spojrza³ na niego roziskrzonymi oczami i rzek³: - Or³y s¹ tylko ¿ar³ocznymi, niebezpiecznymi ptakami. Nie rozumiej¹ mowy ludzkiej i nie posiadaj¹ nadprzyrodzonej si³y. Dlatego orze³, chocia¿ z powodzeniem atakuje nie tylko ptaki, lecz nawet sarny i wilki, nie odwa¿y siк napaœж na nasze obozowisko. Poza tym on tylko w locie oraz gdy siedzi wygl¹da majestatycznie. W chodzeniu po ziemi jest tak nieudolny, ¿e pobudza do œmiechu. Czкsto stawiano or³a, tak niebezpiecznego drapie¿cк, za wzуr si³y i szlachetnoœci, piкtnuj¹c ze wszech miar po¿ytecznego sкpa jako wcielenie wstrкtnej ¿ar³ocznoœci. Tymczasem orze³ lubi krew, ¿ywi siк schwytan¹ zdobycz¹, a ponadto po¿era padlinк. Sкp natomiast nie zabija, lecz z zasady poch³ania padlinк, przez co staje siк po¿yteczny dla cz³owieka. Ale powiedz teraz, w jaki sposуb urz¹dzimy zasadzkк na or³y? Zaczyna mi siк podobaж to polowanie. - Niech mуj brat tak nie mуwi - niechкtnie odpar³ Nawaj. - Or³y wypatrzy³y nas i kto wie, co z tego wyniknie. To, ¿e zdobкdк moich piкж piуr przyznanych mi przez radк starszych waszego plemienia - rozeœmia³ siк bia³y ch³opiec. - Mo¿esz mi wierzyж, ¿e mia³em ogromn¹ ochotк wygarn¹ж do tych or³уw ze sztucera. - Wy, biali, nie rozumiecie wielu rzeczy - w zamyœleniu powiedzia³ Indianin. - Powrужmy do naszych ³owуw. Konie zostawimy tutaj, a sami bкdziemy musieli pi¹ж siк na strome ska³y. - Czy nie obawiasz siк, ¿e po powrocie mo¿emy koni nie zastaж? - zaniepokoi³ siк Tomek. - Ze spкtanymi nogami nie oddal¹ siк zbytnio, a poza tym dopуki maj¹ doœж paszy, nie bкd¹ ucieka³y. Zapakowali sprzкt obozowy w dwa tobo³ki, ktуre zarzucili na plecy. Indianin ponadto niуs³ du¿y pкk œwie¿o naciкtych ga³кzi jukowych. Tak objuczeni ruszyli na bezdro¿ene ska³y. Czerwony Orze³ dobrze siк orientowa³ w terenie. Z ³atwoœci¹ odnajdywa³ dostкpniejsze podejœcia pod gуrк i tylko w kilku miejscach musieli siк mozolnie wspinaж po olbrzymich g³azach. Poza nimi pozostawa³y krкte kaniony i zagubione wœrуd ska³ dolinki, wygl¹daj¹ce jak oazy zieleni poœrуd rozleg³ych rumowisk. Gdzie tylko jednak warstwa gleby pokrywa³a stoki gуr, tam bujnie krzewi³y siк miotlaste juki i kaktusy. M³odzi ³owcy, obarczeni tobo³kami, zatrzymywali siк co pewien czas na odpoczynek. Czujny wzrok Indianina b³¹dzi³ wуwczas po za³omach i rozpadlinach skalnych, Tomek zaœ rozkoszowa³ siк malowniczymi widokami dzikiej okolicy. Minк³o kilka godzin, zanim dotarli na obszerny taras skalny w jednym z za³omуw œciany jakiegoœ wynios³ego szczytu. Wokу³ wznosi³y siк nieco ni¿sze skalne baszty pociкte w¹skimi rozpadlinami lub zawieszone nad przepaœciami. Dopiero teraz mуg³ Tomek stwierdziж, i¿ jego przewodnik wybra³ najkrуtsz¹, lecz nie najwygodniejsz¹ drogк. Od strony po³udniowej wejœcie by³o znacznie ³agodniejsze, a wysokogуrska roœlinnoœж koсczy³a siк dopiero u podnу¿a platformy, na ktуrej siк zatrzymali. Czerwony Orze³, jakby odgaduj¹c myœli Tomka, rzek³ spokojnie: - Mуj brat zastanawia siк zapewne, dlaczego wybra³em trudniejsz¹ drogк. Kanion, ktуrym przybyliœmy tutaj, jest przeciкty nie opodal rw¹cym g³кbokim strumieniem. Mielibyœmy du¿o trudnoœci z przeprawieniem siк na drug¹ stronк. - Ach, tak! Czy tutaj urz¹dzimy pu³apkк na or³y? - Jesteœmy na miejscu - lakonicznie oznajmi³ Czerwony Orze³. Wobec tego mo¿emy roz³o¿yж obуz - ucieszy³ siк Tomek zmкczony wchodzeniem pod gуrк. - Obуz roz³o¿ymy za za³omem gуry - wyjaœni³ Indianin. - Tutaj natomiast przygotujemy pu³apkк. Po krуtkim odpoczynku wspiкli siк na wy¿ej po³o¿on¹ szerok¹ trawiast¹ pу³kк. Na niej rozpiкli namiot i rozpalili ma³e ognisko, wykorzystuj¹c ga³кzie juki na opa³. Wyg³odnia³y Tomek pa³aszowa³ posi³ek z ogromnym apetytem, za to jego towarzysz jad³ bardzo wstrzemiкŸliwie. Ma³omуwnoœж Indianina niecierpliwi³a bia³ego ch³opca. Nie rozumia³, dlaczego czerwonoskуry zachowuje siк podczas polowania, jakby odprawia³ jakiœ specjalny ceremonia³, lecz z wrodzonej delikatnoœci powstrzymywa³ siк od zadawania pytaс. Jeszcze przed wieczorem zeszli znowu na taras i wed³ug wskazуwek Indianina wykopali doœж g³кboki dу³. W nim to w³aœnie mieli siк nazajutrz zaczaiж na or³y. Starannie zamaskowali pu³apkк, przykrywaj¹c j¹ ga³кziami, ziemi¹ i traw¹. Wszelkie œlady kopania dok³adnie usunкli. Dokonawszy tego, powrуcili do obozu. Tomek zniechкcony uporczywym milczeniem Indianina postanowi³ wczeœnie udaж siк na spoczynek. Jakie¿ by³o wiкc jego zdziwienie, gdy Czerwony Orze³ oœwiadczy³, i¿ tej nocy nie powinni siк k³aœж do snu. - A co bкdziemy robili? - zagadn¹³ Tomek. - Musimy przeb³agaж duchy ptakуw, ktуre mamy zabiж - krуtko odpowiedzia³ Indianin. Tomek natychmiast zapomnia³ o zmкczeniu, opuœci³ go sen. Wiedzia³, jak niechкtnie Indianie zdradzaj¹ przed bia³ymi swe ceremonia³y i obrzкdy. Oto mia³ niezwyk³¹ okazjк poznania jednej z ich tajemnic. Gdy noc zapad³a, Indianin usiad³ przy tl¹cym siк ognisku. Tomek zaj¹³ miejsce naprzeciw niego. Czerwonoskуry wydoby³ ze swego zawini¹tka woreczek nape³niony suszon¹ traw¹. Co pewien czas posypywa³ ni¹ ¿arz¹ce siк wкgle. Nad ogniskiem zaczк³y siк unosiж szarawe ob³oczki aromatycznego dymu, przypominaj¹cego zapachem kadzid³o. Indianin pochyla³ siк nad ogniskiem, aby s³odkawy dym sp³ywa³ po ca³ym jego ciele. Wkrуtce Tomek poczu³ lekki zawrуt g³owy. Jak przez sen przenika³y do jego œwiadomoœci s³owa pieœni Indianina. "Wielki Manitu! Zaostrz mуj wzrok wypatruj¹cy wszechwiedz¹cego or³a. Wspomу¿ si³¹ d³oс i stopк, by zada³y b³yskawiczny œmiertelny cios. Niech œwiкty dym spalanej trawy oczyœci me cia³o z ludzkiego zapachu, ostrzegaj¹cego ka¿de zwierzк o zbli¿aniu siк myœliwego... O, wspania³y, wszechwiedz¹cy, m¹dry orle! Przebacz mi, ¿e muszк ciк zabiж. Potrzebujк twoich piуr dla mк¿nego wojownika. Duch twуj bкdzie siк radowa³, odnajduj¹c swoje piуra na g³owie szlachetnego przyjaciela, posiadaj¹cego odwagк grizzly i przebieg³oœж wк¿a. Jego to w³aœnie bкd¹ twe piуra wyrу¿nia³y wœrуd wojownikуw..." Indianin nuci³ bez przerwy przez ca³¹ noc. To b³aga³ Wielkiego Ducha Manitu o pomoc, to znуw zwraca³ siк z proœb¹ do or³a, by wybaczy³ mu œmiertelny cios, ktуrym pozbawi go ¿ycia. Tomek d³ugo ws³uchiwa³ siк w monotonn¹ pieœс. Gdzieœ z doliny dotar³o odleg³e wycie kojota Kojot (Luciscus latrans) - amerykaсski wilk preriowy wystкpuj¹cy od Kostaryki a¿ do 55° szerokoœci geograficznej pу³nocnej. Doros³y kojot osi¹ga d³ugoœж do 1,4 m ³¹cznie z czterdziestocentymetrowym ogonem. Po¿era wszystko, co tylko pozwoli mu siк zjeœж. Kojoty maj¹ przemyœlny sposуb ³owуw. Podczas polowania na zwierzкta szybciej biegaj¹ce od nich rozstawiaj¹ siк pojedynczo na prerii na ca³ych dziesi¹tkach kilometrуw, niczym do biegu sztafetowego. Gdy jednego zmкczy poœcig, zastкpuje go nastкpny, czaj¹cy siк. w pewnej odleg³oœci, potem znуw siк zmieniaj¹. Potrafi¹ dogoniж nawet antylopк wid³orog¹, s³yn¹c¹ z wielkiej szybkoœci. , Indianin znуw rozpocz¹³ pieœс or³a... Tomkowi zdawa³o siк, ¿e zaledwie zd¹¿y³ przymkn¹ж oczy, gdy poczu³ potrz¹œniкcie za ramiк. Ze zdziwieniem stwierdzi³, i¿ ciemnoœж nocy rozp³ynк³a siк wraz z kadzidlanymi dymami. Obok niego sta³ Czerwony Orze³. - Czas ju¿ - powiedzia³. Tomek przetar³ oczy i poderwa³ siк na nogi. Indianin podj¹³ z ziemi zawini¹tko, podczas gdy Tomek uwa¿nie sprawdzi³ zamek sztucera. Z broni¹ przygotowan¹ do strza³u ochoczo pod¹¿y³ za Czerwonym Or³em, ktуry na znak, i¿ nie ma zamiaru u¿yж strzelby podczas ³owуw, nie zabra³ swojej. Wkrуtce ³owcy znaleŸli siк na tarasie przy wykopanym dole-pu³apce. Czerwony Orze³ rozwin¹³ swуj tobo³ek. Wyj¹³ z niego kawa³ surowej bydlкcej w¹troby, po³o¿y³ j¹ na rusztowaniu maskuj¹cym dу³, po czym wydoby³ skуrк kojota. Z niezwyk³¹ zrкcznoœci¹ powbija³ w ziemiк paliki i u³o¿y³ na nich skуrк w ten sposуb, ¿e patrz¹c z gуry mog³o siк wydawaж, i¿ prawdziwy kojot po¿era swуj ³up. Tomek z wielkim zainteresowaniem przygl¹da³ siк wszystkim czynnoœciom. Ogarnк³o go zdumienie, gdy Indianin wyci¹gn¹³ z tobo³ka ludzk¹ czaszkк. Co ty wyprawiasz, do licha! Dlaczego nie dajesz spokoju ludzkim szcz¹tkom? - oburzy³ siк Tomek. - To czaszka wielkiego wojownika. Ona uczyni nas niewidocznymi dla orla, tak jak niewidoczny jest dla nas duch wojownika poluj¹cego w Krainie Wiecznych £owуw - powa¿nie wyjaœni³ Czerwony Orze³. - Teraz prкdko skryjmy siк w dole. Or³y mog¹ zaraz nadlecieж! Weszli do jamy i starannie zamaskowali wejœcie, pozostawiaj¹c jednak ma³e szpary, aby przez nie obserwowaж niebo. Indianin przez jeden z tych otworуw wysun¹³ d³ug¹ ga³¹Ÿ. Mia³a ona s³u¿yж do odganiania innych nieproszonych pierzastych goœci. Teraz ju¿ pozosta³o im jedynie czekaж na przylot or³уw. Czerwonoskуry ³owca kilkakrotnie p³oszy³ ga³кzi¹ ptaki zwabione widokiem przynкty. W³aœnie znуw zamierza³ poruszyж ga³кzi¹, gdy naraz us³yszeli krakanie podobne do krakania jastrzкbia. Ptaki kr¹¿¹ce nad przynкt¹ uciek³y w pop³ochu. - Orze³! - szepn¹³ Indianin. Patrz¹c przez otwory ujrzeli ko³uj¹cego w gуrze wspania³ego ptaka. - Zobaczy³ przynкtк i zapewne chce sp³oszyж naszego kojota - szepn¹³ Tomek. - Mуj bia³y brat dobrze mуwi - potwierdzi³ Indianin. - Orze³ widzi ³up! Teraz musimy dzia³aж bardzo sprawnie. Gdy tylko usi¹dzie na rusztowaniu, sprуbujк schwyciж go za nogi, a jeœli to mi siк uda, pomyœlnie zakoсczymy ³owy. - Nie wiem, czy odwa¿y³bym siк na to - mrukn¹³ Tomek. - Mуg³bym jednak teraz z ³atwoœci¹ zastrzeliж or³a... - Nawet trafiony ptak potrafi siк skryж w rozpadlinie. Zaraz zdobкdziemy twoje piуra. Orze³ wbrew tym zapowiedziom nie mуg³ siк jakoœ zdecydowaж na porwanie ³atwego ³upu. Zni¿y³ lot, zatacza³ coraz mniejsze ko³a kracz¹c zawziкcie, a¿ w koсcu zwrуci³o to uwagк Indianina. - On siк czegoœ obawia - szepn¹³ do Tomka. - To z³y znak! - W tej okolicy nie ma chyba groŸnych dla niego zwierz¹t - odpar³ Tomek pу³g³osem. - Czy¿by tu siк zab³¹ka³... W tej chwili olbrzymi drapie¿nik stuli³ szerokie skrzyd³a i jak wypuszczona z ³uku pierzasta strza³a zacz¹³ opadaж ku ziemi. Zaledwie dotkn¹³ rusztowania, Indianin b³yskawicznym ruchem wysun¹³ d³onie, chwyci³ go za nogi, wci¹gn¹³ do do³u i powalonemu na ziemiк, z³ama³ stop¹ krкgos³up. Sta³o siк to tak szybko, ¿e nim Tomek zorientowa³ siк w sytuacji, by³o ju¿ po wszystkim. Pokonany orze³ zatrzepota³ nieporadnie skrzyd³ami, kurczowo zakrzywi³ szpony, ktуre ju¿ niejednemu zwierzкciu zada³y œmiertelny cios, po czym znieruchomia³. Tomek pragn¹³ jak najszybciej przyjrzeж siк wielkiemu drapie¿nemu ptakowi. Odrzuci³ wiкc rusztowanie maskuj¹ce dу³, lecz zaledwie spojrza³ na taras, zaraz zrozumia³, dlaczego orze³ tak d³ugo ko³owa³ nad przynкt¹, nie mog¹c siк zdecydowaж na jej porwanie. Nie dalej jak dwadzieœcia metrуw od pu³apki sta³ du¿y, ciemnobrunatny niedŸwiedŸ. Wyci¹gn¹wszy ³eb ³owi³ nosem nie znan¹ sobie woс. Gdy ujrza³ g³owк ch³opca wychylaj¹c¹ siк z do³u, wyda³ g³uchy pomruk. - NiedŸwiedŸ! - zawo³a³ podniecony Tomek. Czujny na wszystko czerwonoskуry ³owca natychmiast porzuci³ swуj cenny ³up. Wychyli³ siк szybko z do³u. Jeden rzut oka wystarczy³ mu, by siк zorientowaж w sytuacji. - Grizzly! M³ody grizzly! Zwrуж na siebie jego uwagк, postaram siк zajœж go od ty³u. Musisz strzeliж z karabinu prosto w serce, lecz poci¹gnij za cyngiel dopiero wtedy, gdy stanie na zadnich ³apach. Indianin jednych tchem wyrzuci³ z siebie te s³owa, potem wyskoczy³ z do³u trzymaj¹c mocne, rzemienne lasso. Tomek rуwnie¿ nie traci³ czasu na zbкdne rozwa¿ania. Wiedzia³, ¿e niedŸwiedŸ siwy NiedŸwiedŸ siwy zwany jest przez Amerykanуw "grizzly", co znaczy "siwek". , zwany powszechnie "grizzly", jest najstraszniejszym drapie¿nym zwierzкciem Ameryki Pу³nocnej. Nie wypuszczaj¹c sztucera z rкki, jednym susem wydosta³ siк z pu³apki. Z mocno bij¹cym sercem stan¹³ naprzeciw niedŸwiedzia. Aby odwrуciж jego uwagк od Indianina, ktуry szerokim ³ukiem stara³ siк zajœж go od ty³u, Tomek krzykn¹³ donoœnie. NiedŸwiedŸ natychmiast wyci¹gn¹³ ku niemu swуj wielki kud³aty ³eb. Mrukn¹³ gniewnie i niezgrabnym krokiem ruszy³ w kierunku Tomka. Szed³ coraz szybciej. Ch³opiec poczu³ ju¿ ostry zapach dzikiego zwierzкcia. Trzyma³ sztucer przygotowany do strza³u, lecz wiedzia³, ¿e nie wolno w takiej sytuacji pochopnie postкpowaж. Rozdra¿niony lub, co gorsza, raniony grizzly wpada³ w sza³ bojowy, a wtedy œmierж grozi³a œmia³kowi, ktуry zlekcewa¿y³ ostro¿noœж. Zaledwie piкж metrуw dzieli³o Tomka od zwierzкcia. Grizzly przyœpieszy³ kroku, by jak najprкdzej dosiкgn¹ж dziwnej istoty, gdy naraz lasso œwisnк³o w powietrzu. Rzemienna pкtla opad³a na kud³aty kark, zacisnк³a siк mocno i szarpnк³a niedŸwiedziem. Grizzly rykn¹³ straszliwie, uniуs³ siк na zadnich ³apach, przednimi prуbuj¹c zrzuciж zdradzieck¹ pкtlк. Tomek pe³en podziwu dla odwagi i sprytu Indianina natychmiast wykorzysta³ wspania³¹ okazjк do strza³u. Uniуs³ sztucer, skierowa³ lufк w pierœ niedŸwiedzia. Okiem wytrawnego strzelca wyszuka³ odpowiednie miejsce, po czym spokojnie nacisn¹³ spust. Jeszcze nie przebrzmia³o echo po pierwszym strzale, gdy Tomek nacisn¹³ spust po raz drugi. Olbrzymi niedŸwiedŸ chwia³ siк na nogach. Przekrwionymi œlepiami spogl¹da³ na przeciwnika. Naraz silne szarpniкcie arkanu powali³o go na ziemie. Grizzly osun¹³ siк jak ciк¿ka k³oda, lecz zaledwie dotkn¹³ ziemi, Czerwony Orze³ podbieg³ do niego i wbi³ swуj d³ugi nу¿ pod jego lew¹ ³opatkк. Ostro¿noœж ta by³a zupe³nie zbyteczna. Jak siк pуŸniej okaza³o, oba strza³y by³y nadzwyczaj celne. W sercu m³odego grizzly tkwi³y dwie kule. M³odzi ³owcy spojrzeli na siebie b³yszcz¹cymi oczyma. Przypadkowe upolowanie niebezpiecznego grizzly by³o nie lada wyczynem myœliwskim. W³asnorкczne zabicie niedŸwiedzia uprawnia³o ich do noszenia naszyjnikуw sporz¹dzonych z jego k³уw i pazurуw. Naszyjnik taki by³ widomym dowodem mкstwa wojownika. Czerwony Orze³ pierwszy opanowa³ wzruszenie. - Ugh, mуj bia³y brat musia³ sobie zas³u¿yж na ³askк Wielkiego Manitu - odezwa³ siк. - G³owк jego bкd¹ zdobi³y piуra potк¿nego ptaka. To orze³ sprowadzi³ na nas niedŸwiedzia, aby siк zemœciж za urz¹dzenie naс pu³apki. Wielki czarownik z tego or³a! Musimy zaraz okupiж sobie jego milczenie. Niech mуj bia³y brat pomo¿e mi wykroiж z zabitego niedŸwiedzia najbardziej smakowity k¹sek! Tomek nie orientowa³ siк, o co chodzi³o Nawajowi, lecz pomуg³ mu wyci¹ж kawa³ek miкsa z ³apy niedŸwiedzia. Indianin ociekaj¹ce krwi¹ miкso wepchn¹³ do dzioba or³a. Dopiero teraz wyjaœni³ Tomkowi, dlaczego to uczyni³. Otу¿ Indianie wierzyli, ¿e racz¹c or³a smakowitym k¹skiem, okupuj¹ sobie jego milczenie. U³agodzony w ten sposуb duch ptaka nie bкdzie powtarza³ innym or³om, w jaki sposуb pozbawiono go ¿ycia, i tym samym umo¿liwi schwytanie nie ostrze¿onych drapie¿nikуw. Zabicie grizzly zmusi³o ch³opcуw do przed³u¿enia pobytu w gуrach. Resztк dnia spкdzili nadzwyczaj pracowicie. Zajкli siк wyrwaniem piуr ze skrzyde³ or³a i œci¹gniкciem skуry z niedŸwiedzia. Wprawdzie skуra grizzly nie przedstawia³a zbyt wielkiej wartoœci handlowej, lecz dla ch³opcуw by³a cennym trofeum myœliwskim. £apy, uwa¿ane za du¿y przysmak, odciкli w ca³oœci, postanawiaj¹c wyj¹ж z nich pazury po powrocie na ranczo. Tego wieczoru Tomek po raz pierwszy w ¿yciu spo¿ywa³ pieczeс niedŸwiedzi¹, i to z upolowanego przez siebie grizzly. Nastкpnego dnia, ju¿ pуŸnym rankiem, odnaleŸli w dolinie konie i bez przeszkуd odbyli drogк do domu.
Rodeo Sally nie posiada³a siк z radoœci, gdy na dwa dni przed rodeo Tomek oznajmi³, i¿ weŸmie udzia³ w wyœcigu dziesiкciomilowym ubrany w oryginalny strуj indiaсski. Bosman, szeryf i pani Allan podœmiewali siк trochк z jego pomys³u, ale pe³na temperamentu Sally nie dopuœci³a, aby wp³ynкli na zmianк tej decyzji. Pani Allan i szeryf widzieli w tym objaw m³odzieсczej fantazji. Sally i bosman - jego zaufani powiernicy - wiedzieli dobrze, ¿e Tomek ma prawo do noszenia indiaсskiego stroju. Nale¿y wyjaœniж, ¿e wkrуtce po powrocie z polowania na or³y, Tomek zosta³ ponownie zaproszony przez m³odego Nawaja do rezerwatu. Wtedy w³aœnie D³ugie Oczy zwo³a³ naradк, aby zwyczajem indiaсskim wspуlnie przygotowaж dla Tomka honorow¹ ozdobк z orlich piуr. A by³a to sztuka nie lada. Najbardziej nam znany, typowy strуj g³owy wojownika sporz¹dzano w ten sposуb, i¿ najpierw robiono czapkк z miкkkiej jeleniej skуry i do niej przymocowywano piуra. Do niej te¿ przyszywano d³ugi pas z jeleniej skуry, je¿eli piуropusz mia³ mieж ogon. Po przygotowaniu „czapki” wrкczano wojownikowi piуro, a on musia³ opowiedzieж, za co zosta³o mu przyznane. W zale¿noœci od liczby zdobytych coup, piуropusz liczy³ nieraz czterdzieœci lub nawet piкжdziesi¹t piуr, sporz¹dzanie stroju trwa³o wiкc odpowiednio d³ugo, nawet kilka tygodni. Opaskк czo³a pokrywano skуr¹ ³asicy i naszywano koralami. Wierzono bowiem, ¿e zalety przebieg³ego i czujnego zwierz¹tka, unikaj¹cego zrкcznie poœcigu podczas ³owуw, przejd¹ poprzez strуj na wojownika. Ka¿de piуro zdobi¹ce g³owк upamiкtnia³o zabicie przeciwnika lub jakiœ nadzwyczajny czyn. Je¿eli wojownik zdobywa³ skalp wroga, wtedy do piуra przywi¹zywano wi¹zkк koсskich w³osуw. W wyj¹tkowych wypadkach wojownikowi nadawano przywilej noszenia rogуw bizona, umocowanych do stroju g³owy. By³o to specjalnym symbolem si³y i w³adzy. Zwyczajem szczepu Omaha i innych Indian rуwnin, Tomkowi przygotowano ozdobк znan¹ jako „crow” Crow (ang. - kruk) - do sporz¹dzenia tego stroju u¿ywano piуr ptakуw pojawiaj¹cych siк nad polem bitwy. Zazwyczaj pierwsze przylatywa³y kruki, potem dopiero myszo³owy, sroki i or³y. Te ostatnie zawsze wyobra¿a³y wojnк i si³к grzmotu. , a nazywan¹ popularnie przez bia³ych „dance bustle” Dance bustle - robi¹cy wrzawк, szum podczas taсca. . By³a to opaska z jeleniej skуry, podtrzymuj¹ca umieszczon¹ na tyle g³owy wi¹zkк piуr. Strуj ten mieli prawo nosiж zas³u¿eni wojownicy, z ktуrych formowano doborowe oddzia³y specjalne Tak zwani "dog soldiers" - ¿o³nierze-psy - stowarzyszenie wojskowe istniej¹ce wœrуd Indian z rуwnin. ¯o³nierze-psy wyrу¿niali siк niezwyk³ym mкstwem i odwag¹. Oficerowie nosili d³ugie pasy z materia³u lub skуry, posiadaj¹ce na jednym koсcu otwуr do przesuniкcia przezeс g³owy; pas ten zwisa³ przez plecy a¿ do ziemi. Na pocz¹tku bitwy oficer zsiada³ z konia, by dowodziж walk¹, i dzid¹ przybija³ jeden koniec pasa do ziemi. Oznacza³o to, ¿e zwyciк¿y tub zginie. Nawet w razie niepomyœlnego obrotu walki nie wolno mu by³o wydobyж dzidy przytrzymuj¹cej pas. Mуg³ to uczyniж jedynie ich oficer, co najmniej rуwny rang¹, uderzaj¹c go jednoczeœnie batem po twarzy. Wtedy Indianin mуg³ siк ratowaж ucieczk¹ bez plamy na honorze. lub plemienn¹ policjк. Podczas uczty wуdz D³ugie Oczy oznajmi³ Tomkowi, i¿ rada starszych uzna³a go za honorowego cz³onka plemienia Mescalero Apaczуw. Jednoczeœnie dla upamiкtnienia tego faktu wrкczy³ mu oryginalny strуj indiaсski. Sk³ada³ siк on z kamizelki i spodni z jeleniej skуry, bogato zdobionych frкdzlami i paciorkami, mokasynуw przystrojonych kolcami je¿ozwierza, pasa tkanego z materia³u oraz tak popularnej na Dalekim Zachodzie jaskrawej chusty na szyjк. Oprуcz tych zaszczytnych wyrу¿nieс nowy cz³onek plemienia otrzyma³ prawdziwe indiaсskie imiк - Nah'tah ni yezi'zi, co znaczy³o - Ma³y Wуdz. Tomek dumny z wyrу¿nienia postanowi³ w swym malowniczym stroju wyst¹piж po raz pierwszy podczas wyœcigуw na rodeo. Mia³o siк ono odbyж za kilka dni w Douglas - miasteczku le¿¹cym w Arizonie na pograniczu Meksyku. Ranczo Allana w linii prostej oddalone by³o od Douglas prawie o szeœжdziesi¹t kilometrуw. Nie chc¹c forsowaж klaczy, szeryf postanowi³ wyruszyж wczeœniej. Na doroczne popisy kowbojуw zje¿d¿ali siк ranczerzy z Arizony, Nowego Meksyku, Teksasu i Meksyku. Dla zapalonych hodowcуw koni najbardziej atrakcyjny by³ wyœcig dziesiкciomilowy, przynosz¹cy zwyciкzcy dziesiкж tysiкcy dolarуw nagrody. Tym razem zg³osi³o swe rumaki do wyœcigu ponad dwudziestu ranczerуw, a wœrуd nich Meksykanin hiszpaсskiego pochodzenia, Don Pedro. By³ w³aœcicielem wielkiej hodowli koni wyœcigowych oraz rozleg³ego, po³o¿onego w pobli¿u granicy maj¹tku w Meksyku. Don Pedro zg³asza³ swe wierzchowce do wyœcigu tylko wtedy, gdy mia³ du¿e szansк zwyciкstwa. Szeryf rуwnie¿ by³ zapalonym koniarzem. Zrzed³a mu wszak¿e mina na wieœж o tym, ¿e wytrawny hodowca meksykaсski bierze udzia³ w tegorocznym rodeo. Don Pedra nie wolno by³o lekcewa¿yж. Zastanawia³ siк wiкc, czy s³usznie post¹pi³ wybieraj¹c m³odego Tomka na d¿okeja dla swego rumaka. JeŸdŸcy Meksykanina rekrutowali siк przewa¿nie spoœrуd Indian, niezrуwnanych wprost w kierowaniu koсmi wyœcigowymi. Szeryf nie mia³ w¹tpliwoœci, ¿e Tomek nie dorуwnuje im w jeŸdzie, lecz obserwuj¹c zapa³, z jakim ch³opiec przygotowywa³ siк do wyœcigu, nie chcia³ zmieniaж swej poprzedniej decyzji. Fakt, i¿ Tomek niemal od pierwszej chwili pozyska³ zaufanie nerwowej klaczy, dodawa³ szeryfowi otuchy. Ma³a karawana przyby³a do Douglas w przeddzieс rozpoczкcia zawodуw. Dla Sally i jej matki szeryf wynaj¹³ pokуj w zajeŸdzie, w ktуrym zatrzymywa³ siк podczas pobytu w mieœcie. Sam postanowi³ nie odstкpowaж koni. Zwyczajem wszystkich hodowcуw bior¹cych udzia³ w wyœcigu, roz³o¿y³ siк obozem w pobli¿u miasta. W trуjk¹cie zamkniкtym przez d³ugi, kryty brezentem wуz i du¿¹ bryczkк na wysokich ko³ach s³u¿ba rozpiк³a namioty. Oczywiœcie Tomek i bosman dotrzymywali szeryfowi towarzystwa, aby wspуlnie czuwaж nad bezpieczeсstwem wierzchowca. Zdarza³y siк wypadki kradzie¿y koni zapisanych do wyœcigu. Nie zawsze by³o to dzie³em koniokradуw. Niektуrzy hodowcy, chc¹c zwiкkszyж szansк swych faworytуw, organizowali bandy porywaj¹ce konie wspу³zawodnicz¹ce o palmк pierwszeсstwa. Oprуcz obydwуch przyjaciу³ i Czerwonego Or³a zabranego na specjaln¹ proœbк Tomka, towarzyszy³o szeryfowi czterech kowbojуw i piкciu Indian. Dla klaczy zbudowano ma³y korral pomiкdzy namiotami, by w ten sposуb zabezpieczyж siк przed wszelkimi mo¿liwymi niespodziankami. Nadszed³ dzieс rodeo. Pani Allan z Sally, szeryf, bosman, Tomek i Czerwony Orze³ udali siк bryczk¹ w kierunku du¿ego placu znaj duj¹cego siк tu¿ przy miasteczku, gdzie mia³y siк rozpocz¹ж zawody. Strojny i barwny t³um widzуw nadci¹ga³ ju¿ ze wszystkich stron. Zamo¿ni ranczerzy jechali w b³yszcz¹cych powozach. Siedz¹ce w nich kobiety szeleœci³y koronkami sukien i ma³ymi parasolkami os³ania³y sobie twarze przed s³oсcem. U boku wystrojonych kobiet zajmowali miejsce ranczerzy o dumnym, wynios³ym wyrazie twarzy. Ubrania oraz sombrera mк¿czyzn by³y bogato zdobione srebrem i frкdzlami. Biodra ich otacza³y pasy z zatkniкtymi za nie rewolwerami o rкkojeœciach wysadzanych mas¹ per³ow¹ i srebrem. Koсmi powozili Murzyni b¹dŸ Indianie. Mniej zamo¿ni ranczerzy zd¹¿ali na zawody zwyk³ymi brykami lub wozami krytymi brezentem; kowboje i Indianie jechali konno. Gwar weso³ych g³osуw, trzask biczуw, r¿enie wierzchowcуw przeplata³y siк ze stukotem mkn¹cych powozуw. Mrowie wszelkiego rodzaju pojazdуw szerokim wieсcem otoczy³o plac wyznaczony na rodeo. WoŸnice zaprzкgali konie, k³уc¹c siк zawziкcie o lepsze miejsca, a tymczasem barwny i strojny t³um rozlokowywa³ siк wzd³u¿ barier opasuj¹cych du¿¹ arenк. Ranczerzy i reprezentanci w³adz lokalnych mieli miejsca zarezerwowane na obszernej drewnianej trybunie. Do tych szczкœliwcуw nale¿a³ Allan, tote¿ wkrуtce wraz ze swoimi goœжmi znalaz³ siк na podwy¿szeniu, sk¹d widaж by³o ca³¹ arenк. Tomek usiad³ na ³awce obok Sally. M³odziutka, smag³a Australijka, ubrana w bia³¹ koronkow¹ sukienkк, wygl¹da³a tak uroczo, i¿ nie mo¿na by³o oderwaж od niej oczu. Ranczerzy z s¹siednich lу¿ wymieniali uk³ony powitalne z ogуlnie szanowanym szeryfem, lecz przede wszystkim przyjaŸnie uœmiechali siк do rezolutnej, ciekawie rozgl¹daj¹cej siк panienki. Nie usz³o to oczywiœcie uwagi bosmana Nowickiego. Pochyli³ siк ku Tomkowi i szepn¹³: - Czy zauwa¿y³eœ, brachu, jak wszyscy zerkaj¹ na nasz¹ srokк? Trzeba przyznaж, ¿e wygl¹da jak za³oga statku w pe³nej gali! - Nic dziwnego, stroi³a siк przecie¿ od samego rana - mrukn¹³ Tomek. - Niech pan jednak lepiej patrzy na arenк! Rodeo ju¿ siк zaczyna... Uwaga Tomka by³a zbyteczna, poniewa¿ w tej chwili na placu rozleg³ siк gromki okrzyk na powitanie pierwszych zawodnikуw. Na arenк weszli kowboje przytrzymuj¹cy na arkanach wierzgaj¹cego mustanga. Osiod³anie konia oraz za³o¿enie uzdy trwa³o moment, po czym wysoki kowboj o mocno pa³¹kowatych nogach wskoczy³ na jego grzbiet. Zaledwie zwolniono mustanga z arkanu, rozpocz¹³ opкtaсcze harce, by zrzucie jeŸdŸca. Stawa³ dкba to na zadnich, to znуw na przednich nogach, pada³ na ziemiк zmuszaj¹c kowboja do zeskakiwania z siod³a, lecz gdy podrywa³ siк na nogi, jeŸdziec ju¿ tkwi³ w siodle z powrotem i krzykiem podnieca³ rumaka do nowych wyczynуw. Rozhukany mustang, nie mog¹c siк uwolniж od upartego jeŸdŸca, podbiega³ wtedy do barier otaczaj¹cych arenк, uderza³ o nie bokami, lecz kowboj zrкcznie przesuwa³ siк to na jeden, to na druki bok konia i unika³ zmia¿d¿enia nуg. Po kilku minutach pokryty pian¹ mustang da³ niby za wygrana, gdy jednak kowboj powia³ nad g³ow¹ szerokoskrzyd³ym kapeluszem na znak zwyciкstwa, koс skoczy³ nagle czterema nogami w gуrк i jeŸdziec szerokim ³ukiem wylecia³ w powietrze. Widownia szala³a z uciechy. Gwizdy, brawa i krzyki podnieca³y pojawiaj¹cych siк na arenie zawodnikуw. Popisy sprawnoœci nastкpowa³y jeden po drugim bez jakiejkolwiek przerwy. Uje¿d¿anie dzikich mustangуw nie by³o niewinn¹ rozrywk¹. Niektуre konie nie zadowala³y siк zrzuceniem jeŸdŸca na ziemiк. Kilku kowbojуw musiano znieœж z areny. Chwytanie koni na lasso by³o mniej niebezpieczne, chocia¿ i ono dostarcza³o widzom wiele emocji. Tego dnia krуlem uje¿d¿aczy i mistrzem lassa zosta³ wysoki, chudy jak szczapa rudy kowboj z Arizony. Nastкpny dzieс rozpocz¹³ siк popisami strzeleckimi. Obejmowa³y one strzelanie z broni krуtkiej. Bosman i Tomek, chocia¿ sami uchodzili w tej dziedzinie za mistrzуw, z entuzjazmem oklaskiwali wspania³ych zawodnikуw Dzikiego Zachodu. Jednokrotne trafienie w ma³¹ srebrn¹ monetк rzucon¹ w gуrк nie by³o tu uwa¿ane za wyczyn godny uwagi. Tomek nieraz z powodzeniem prуbowa³ tej sztuczki, zna³ wiкc zasadк, ktуr¹ nale¿a³o stosowaж, aby trafiж do celu. Otу¿ moneta rzucona w gуrк w pewnej chwili osi¹ga punkt szczytowy i na krуtki moment jakby zawisa w powietrzu; wtedy w³aœnie nale¿a³o nacisn¹ж spust broni. Strza³ taki dla mistrzуw wystкpuj¹cych na rodeo by³ zbyt ³atwy - ubiegaj¹cy siк o zwyciкstwo strzelali dwu- lub trzykrotnie do monety rzuconej w gуrк, a za ka¿dym celnym strza³em moneta podskakiwa³a w powietrzu. Palmк pierwszeсstwa zdoby³ Teksaсczyk, ktуry czterokrotnie trafi³ monetк za jednym podrzuceniem jej w gуrк. Wiele braw zyskali zawodnicy strzelaj¹cy do celu umieszczonego za ich plecami, do ktуrego mierzyli za pomoc¹ lusterka. Z kolei popisywano siк strzelaniem z koni w pe³nym biegu. Indianie wiedli prym w brawurowej jeŸdzie na koniach, chocia¿ i wielu kowbojуw potrafi³o, tak jak oni, chowaж siк pod brzuchem cwa³uj¹cego wierzchowca. Okaza³o siк, ¿e czerwonoskуrzy, ktуrzy poznali konie dopiero po przybyciu bia³ych ludzi na kontynent Pochodzenie konia jest niejasne. Istnieje hipoteza, ¿e przedhistoryczne konie ¿y³y w wielkich stadach w Ameryce, ale wraz z ostatnim okresem lodowym zniknк³y z tego kontynentu. , przeœcignкli ich w sztuce jeŸdzieckiej. Nieustraszeni synowie stepуw ³agodn¹ cierpliwoœci¹ przeniknкli naturк konia, czyni¹c go swym nieod³¹cznym towarzyszem ³owуw i walki. Na zakoсczenie drugiego dnia rodeo odby³y siк popisy si³y. Przebieg ich by³ doœж oryginalny. Na arenк wpuszczono byka, za nim ukaza³ siк kowboj na koniu. Zadaniem jeŸdŸca by³o dogoniж buhaja i, po schwytaniu go za rogi, przeskoczyж na jego grzbiet. Nastкpnie kowboj trzymaj¹c nadal zwierzк za rogi powinien by³ przez skrкcenie mu szyi zmusiж je do upadku na ziemiк. Z zawodnikуw bior¹cych udzia³ w tej konkurencji dwуch tylko przesz³o zwyciкsko przez wszystkie prуby. Na arenк wpuszczono wielkiego buhaja. Z nisko pochylonym ³bem wbieg³ na opustosza³y plac. Na widok jego szeroko rozstawionych ³opatek i potк¿nego karku rozleg³ siк szmer lкku i uznania. Buhaj przystan¹³ na œrodku areny. Przekrwionymi œlepiami spojrza³ spode ³ba ku ci¿bie ludzkiej cisn¹cej siк za ogrodzeniem. Przednimi kopytami gniewnie uderzy³ o ziemiк wzbijaj¹c ob³ok kurzu. Zawodnicy niepewnie spojrzeli na mocarne zwierzк. Tak siк z³o¿y³o, ¿e obydwaj konkurenci pochodzili z Nowego Meksyku. Widz¹c niezwykle wielkiego buhaja, zaczкli podejrzewaж Arizoсczykуw o umyœln¹ z³oœliwoœж. Czy¿by w ten sposуb chciano ich pozbawiж mo¿liwoœci zwyciкstwa? Naradzali siк chwilк, a tymczasem widownia poczк³a okazywaж swe niezadowolenie. Rozleg³y siк drwi¹ce g³osy, krzyki i gwizdy. Podniecony nimi byk j¹³ woko³o obiegaж arenк. Pod wp³ywem kpin i krzykуw kowboje postanowili mimo wszystko sprуbowaж szczкœcia. Jeden z nich wydoby³ z kieszeni monetк. Widzowie od razu zrozumieli - zawodnicy bкd¹ losowaж, ktуry z nich ma walczyж pierwszy. Kowboj podrzuci³ monetк, schwyci³ j¹ w locie i przycisn¹³ drug¹ rкk¹. Reszka mia³a oznaczaж pierwszeсstwo. Odetchn¹³ z ulg¹ - los wybra³ jego przeciwnika. Niefortunny wybraniec losu wolno zdj¹³ skуrzan¹ kamizelkк, pas z rewolwerami i kapelusz o szerokich kresach. Nastкpnie przyst¹pi³ do konia, sprawdzi³ poprкgi siod³a, pasy strzemion, po czym lekko wskoczy³ na wierzchowca. Na trybunach rozbrzmia³ potк¿ny okrzyk radoœci. Uchylono bramy. JeŸdziec wjecha³ na arenк. Buhaj sta³ na œrodku placu oszo³omiony i wœciekle grzeba³ racicami. Gdy tylko ujrza³ jeŸdŸca, pochyli³ ³eb uzbrojony w wielkie zakrzywione rogi, wyprк¿y³ ogon jak strunк, po czym nag³ym zrywem ruszy³ cwa³om ku œmia³kowi. Wprawdzie kowboj bez zapa³u przystкpowa³ do walki, lecz nie straci³ zimnej krwi na widok rozwœcieczonego zwierzкcia. Od razu by³o widaж, ¿e jeŸdziec i wierzchowiec maj¹ wprawк w tego rodzaju zapasach. Lekko uk³uty ostrogami koс skoczy³ na spotkanie buhajowi, ale tu¿ przed jego pochylonym ³bem zwinnym ruchem usun¹³ siк na bok, przepuszczaj¹c szar¿uj¹cego byka. Zaledwie siк rozminкli, jeŸdziec zawrуci³ wierzchowca i pogna³ za buhajem. Widzowie szaleli z uciechy na widok zrкcznych manewrуw kowboja. Sytuacja na arenie co chwila ulega³a zmianie. To buhaj œciga³ jeŸdŸca, to znуw on z kolei napiera³ konia na zdezorientowane zwierzк, coraz bardziej zbli¿aj¹c siк do niego z boku. Wszyscy doskonale rozumieli cel tej pozornie bezcelowej gonitwy. Otу¿ kowboj pragn¹³ zmкczyж buhaja, zanim zsunie siк z konia na jego grzbiet i po uchwyceniu za rogi zmusi do upadniкcia na ziemiк. Po kilkunastu bezskutecznych szar¿ach buhaj bieg³ wolniej. Teraz w³aœnie jeŸdziec i byk szerokim ko³em okr¹¿yli arenк, posuwaj¹c siк tu¿ przy okalaj¹cym j¹ ogrodzeniu. Zmкczony czy te¿ zdezorientowany buhaj poniecha³ atakуw. Bieg³ ciк¿kimi susami, z ukosa spogl¹daj¹c nabieg³ymi krwi¹ œlepiami na nacieraj¹cego coraz œmielej jeŸdŸca. Od czasu do czasu wyrzuca³ w bok swуj ³eb z zakrzywionymi rogami, by dosiкgn¹ж brzucha wierzchowca, lecz ten uskakiwa³ niestrudzenie i znуw wraca³. Setki widzуw w najwy¿szym napiкciu obserwowa³y kowboja, ktуry zupe³nie ju¿ widocznie przygotowywa³ siк do ostatecznego rozstrzygniкcia walki. - Uwaga, uwaga! Zaraz chwyci byka za rogi! Patrzcie, ju¿ siк pochyla - zawo³a³ szeryf Allan. - Dobrze sobie radzi z tym potк¿nym buhajem. Za³o¿y³bym siк, ¿e ten œmia³ek postanowi³ zakoсczyж walkк tu¿ przed trybunami, aby sw¹ zrкcznoœci¹ i si³¹ zawstydziж Arizoсczykуw. Rozgrzany gonitw¹ zawodnik w pobli¿u trybun coraz bardziej pochyla³ siк na kark konia. Gdy jeŸdziec i byk znaleŸli siк tu¿ przed g³уwn¹ trybun¹, widzowie w milczeniu pe³nym napiкcia powstali z miejsc. Kowboj nie zawiуd³ ich oczekiwaс. Przynaglony wierzchowiec b³yskawicznym skokiem przysun¹³ siк tu¿ do boku buhaja, a wtedy jeŸdziec wyrzuci³ nogi ze strzemion, pochyli³ siк nad bykiem i obydwiema rкkami uchwyci³ go za rogi. Zaraz te¿ zsun¹³ siк na grzbiet buhaja obejmuj¹c go kleszczowym uœciskiem nуg. Byk wierzgn¹³ jak oszala³y. Wierzchowiec uskoczy³ w bok, by unikn¹ж jego ostrych racic. Kowboj szarpn¹³ byka za rogi. Uda³o mu siк nieco skrкciж potк¿ny ³eb... Wrzask triumfu rozszala³ siк nad aren¹... Nagle sta³a siк rzecz nieoczekiwana. Buhaj, jakby drwi¹c sobie z cz³owieka skrкcaj¹cego mu kark, zawrуci³ ku biegn¹cemu w tyle samopas koniowi, uderzy³ go rogami w bok, powali³ na ziemiк, stratowa³, po czym zdradliwym przechy³em do przodu zrzuci³ œmia³ka ze swego grzbietu. Jedno uderzenie ³bem pozbawi³o kowboja zmys³уw. Wrzask triumfu przemieni³ siк w jeden okrzyk przera¿enia. Rozwœcieczone zwierzк odzyska³o naraz ca³¹ sw¹ si³к. Zakrzywione rogi jak wid³y zagarnк³y kowboja i wyrzuci³y w gуrк. Nieprzytomny zawodnik ciк¿ko run¹³ na ziemiк. Byk znowu skoczy³ ku niemu... Nad aren¹ zapanowa³a przeraŸliwa cisza. Wtem przez barierк g³уwnej trybuny przeskoczy³ jasnow³osy mк¿czyzna. B³yskawicznie zabieg³ drogк bykowi i zanim rozszala³e zwierzк zd¹¿y³o zanurzyж swe œmiercionoœne rogi w ciele nieprzytomnego kowboja, wielkim, ¿ylastym ku³akiem grzmotn¹³ je w kud³aty ³eb pomiкdzy przekrwione œlepia. Rozpкdzony buhaj stan¹³ oszo³omiony, upad³ na przednie nogi, przetoczy³ siк po ziemi, poderwa³, lecz w tej chwili olbrzymi bosman po raz drugi zdzieli³ go piкœci¹ miкdzy oczy Buhaj stкkn¹³ g³oœno, przyklкkn¹³, a wtedy marynarz chwyci³ go za rogi, jednym potк¿nym szarpniкciem skrкci³ ³eb i powali³ na bok m ziemiк. Kilku kowbojуw i Indian podbieg³o z rzemiennymi lassami w rкkach Skrкpowali nogi buhaja. Dopiero teraz bosman puœci³ rogi zwierzкcia. Ciк¿ko opar³ siк ³okciami o jego cielsko, po czym wsta³ i wolno wyprostowa³ plecy. Zdumieni i zachwyceni takim dowodem nadludzkiej niemal si³y widzowie w dalszym ci¹gu trwali w os³upieniu, a tymczasem marynarz przemуg³ os³abienie i najspokojniej w œwiecie zacz¹³ otrzepywaж z kurzu swoje spodnie. Ten prosty, pospolity ruch przywrуci³ widzуw do rzeczywistoœci. Rozleg³ siк og³uszaj¹cy krzyk. Pod naciskiem t³umu z³ama³y siк bariery ogradzaj¹ce arenк. Rozkrzyczani i rozentuzjazmowani ludzie wprost rzucili siк na bosmana. Jedni œciskali jego sкkate ³apy, ca³owali go, inni znуw chcieli choжby dotkn¹ж rкk¹ takiego si³acza. Bosman nie wiedzia³ nawet, w jaki sposуb znalaz³ siк z powrotem w lo¿y swych przyjaciу³. Zamo¿ni ranczerzy oraz ich p³omiennookie senory i senonta Senora (hiszp.) - pani; senonta - panna. zapomnieli o swej powadze. Ka¿dy chcia³ siк z bliska przyjrzeж niezwyk³emu si³aczowi i jakimœ podarunkiem upamiкtniж bohaterski czyn. Ambitny warszawiak z¿yma³ siк pocz¹tkowo, gdy wpychano mu do r¹k najrozmaitsze przedmioty, lecz Allan szepn¹³ mu, ¿e Amerykanie maj¹ zwyczaj obdarowywaж swoich bohaterуw. Siedzia³ wiкc nasz olbrzym znad Wis³y niby to mocno za¿enowany i skwapliwie nadstawia³ policzki piкknym senoritom, ktуre nie sk¹pi³y mu poca³unkуw. By³ to dzieс poprzedzaj¹cy wyœcigi konne, lecz bosman z przyjaciу³mi nieprкdko powrуcili do swego obozowiska. Zaproszeni przez Allana i kilku ranczerуw z Nowego Meksyku na przyjкcie na czeœж bosmana, bawili siк do pуŸnego wieczora, jedynie pani Allan z Sally odesz³y nieco wczeœniej. Bohaterem wieczoru by³ bosman. Ranczerzy z niespokojnego pogranicza lubowali siк w s³uchaniu opowieœci o niezwyk³ych czynach. Bosman chкtnie opowiada³ o swych ciekawych prze¿yciach, a Tomek pilnie nadstawia³ ucha, by nic nie uroniж z nie znanych mu dot¹d przygуd druha. Ca³e towarzystwo nie mog³o jeszcze och³on¹ж po prze¿ytych wra¿eniach. Wychwalano na nowo odwagк i si³к marynarza, ktуry ocali³ od niechybnej œmierci niefortunnego kowboja, uchodz¹cego za najsilniejszego mк¿czyznк w Nowym Meksyku. W czasie rozmowy jedna z paс zapyta³a bosmana, czy spotka³ ju¿ kiedyœ godnego siebie przeciwnika. Bosman zastanawia³ siк chwilк nad odpowiedzi¹, w koсcu rzek³: - Prawdк mуwi¹c, szanowna pani, to w pojedynkк jeszcze mi nikt nie da³ rady. Kole¿ki z braci marynarskiej nie porywali siк na mnie inaczej jak po kilku na raz. Za to obcych lubili na mnie napuszczaж i robili wtedy zak³ady, aby wygraж parк butelek rumu. Raz jednak omal sami nie zap³acili frycowego. - Niech pan o tym opowie! - liii... nic nadzwyczajnego, szanowna pani! Nie warto nawet mуwiж - broni³ siк bosman. Zewsz¹d usilnie nalegano, bosman chrz¹kn¹³ wiкc znacz¹co i zacz¹³ opowiadaж: - By³o to w tawernie w Buenos Aires w Argentynie. Sp³ukaliœmy siк z kole¿kami w karciochy i nie mieliœmy ju¿ floty na strzemiennego przed wyp³yniкciem w morze, tote¿ kole¿ki, starym zwyczajem, dalej wychwalaж moj¹ si³к. Na to Argentyсczycy obejrzeli mnie uwa¿nie i orzekli, ¿e chocia¿ istotnie jestem sкkaty, to i tak nie dam rady ich znajomemu Mulatowi, ktуry ka¿demu potrafi œcisn¹ж d³oс, ¿e palce popкkaj¹ i puszcz¹ krew. Moje kumple w œmiech, bo faktycznie dot¹d zawsze mi siк udawa³o zapкdziж w kozi rуg rу¿nych osi³kуw. Argentyсczycy siк zdenerwowali i robi¹ z nami zak³ad. Zaraz te¿ kilku z nich polecia³o na miasto szukaж owego Mulata. Po godzinie przyprowadzili go, a wtedy zrzed³y nam miny. Ch³opisko by³o wy¿sze ode mnie co najmniej o pу³ g³owy. Kiedy ten Mulat wchodzi³ do knajpy, to odwraca³ siк bokiem, aby siк przecisn¹ж przez w¹skie drzwi. Najpierw œmiaж mi siк zachcia³o, bo kumple porobili ju¿ zak³ady nie maj¹c z³amanego miedziaka przy duszy, ale zaraz ¿al mi siк ich zrobi³o - przecie¿ wszyscy byliœmy z jednego statku. Tymczasem Mulat spojrza³ na mnie przez ramiк, uœmiechn¹³ siк pogardliwie i pyta: „Czy i ty trzymasz zak³ad?” Podrapa³em siк w ³epetynк, bo w kieszeni mia³em tylko p³уtno, a tymczasem Argentyсczycy gruchnкli œmiechem. Bosman zamilk³. Pan Allan skwapliwie nape³ni³ stoj¹c¹ przed nim szklanicк. Bosman zwil¿y³ gard³o, po czym mуwi³ dalej: - Wstyd mnie ogarn¹³, bo by³em jedynym Polakiem w ca³ym tym towarzystwie. Kumple moje te¿ nietкgie mieli miny. Argentyсczycy po³apali siк, ¿e straciliœmy pewnoœж siebie, wiкc nabrali animuszu i wo³aj¹: „Stawiamy sto przeciw dziesiкciu na naszego Mulata”. Nie chc¹c robiж kumplom i mojej ca³ej nacji wstydu, przyj¹³em zak³ad. Wzmocni³em siк tylko szklaneczk¹ prawdziwej jamajki, a potem uœcisn¹³em br¹zowe ³apsko. Mulacisko mia³o miкkkie koœci. Po najwy¿ej dwуch minutach klкkn¹³ przede mn¹ i zaraz te¿ krew trysnк³a mu z paluchуw. Wybuli³ ciep³¹ r¹czk¹ ca³¹ setkк. Moi kumple nape³nili kieszenie papierkami, po czym ucztowaliœmy a¿ do odp³yniкcia statku. Opowieœci ci¹gnк³yby siк znacznie d³u¿ej, gdyby nie zdrowy rozs¹dek Allana, ktуry przypomnia³ wszystkim o rodeo. Zaczкto siк wiкc rozchodziж po kwaterach, a nasi przyjaciele wrуcili z szeryfem na spoczynek do obozowiska za miastem.
Wyœcig dziesiкciomilowy. Sally niespokojnie spogl¹da³a na pole startowe. Co chwila przybywali nowi jeŸdŸcy bior¹cy udzia³ w dziesiкciomilowym wyœcigu, a stryj Allan i Tomek siк nie pojawiali. Czy¿by klaczy sta³o siк coœ z³ego tu¿ przed samym wyœcigiem? Arena przybra³a w tym dniu nieco odmienny wygl¹d ni¿ podczas poprzednich zawodуw. Na samym jej œrodku wymalowano na ziemi bia³¹, szerok¹ liniк. St¹d w³aœnie wierzchowce mia³y rozpocz¹ж d³ugi wyœcig wzd³u¿ trasy wybiegaj¹cej w szczery step. W odleg³oœci piкciu mil od trybun kolorowe chor¹giewki, wytyczaj¹ce trasк wyœcigu, zakreœla³y szeroki pу³okr¹g. Co pу³ mili rozmieszczone by³y posterunki kontrolne, notuj¹ce numery przebiegaj¹cych koni. Bosman, pani Allan i Sally coraz bardziej niecierpliwili siк nieobecnoœci¹ Tomka. Sally by³a ciekawa, jak te¿ on bкdzie wygl¹da³ w swym stroju indiaсskim. Czy uda mu siк wygraж dla stryjka Allana ten emocjonuj¹cy wyœcig? Niepokуj przyjaciу³ wzrуs³ znacznie, gdy ujrzeli ranczera Don Pedro wje¿d¿aj¹cego na plac wyœcigowy ze swymi koсmi. Bogaty Meksykanin zapisa³ do wyœcigu a¿ piкж wspania³ych wierzchowcуw. Jego d¿okeje ubrani byli w ¿у³te spodnie i czerwone koszule, a w d³oniach trzymali krуtkie pejcze. Byli to niscy, chudzi jak wiуry mк¿czyŸni o pa³¹kowatych nogach. Sam ich wygl¹d œwiadczy³, ¿e wiкkszoœж ¿ycia spкdzili na koniach. Ca³a kawalkada meksykaсskich jeŸdŸcуw ulokowa³a siк na boisku w pobli¿u trybun. Don Pedro wraz z d¿okejami zsiedli z wierzchowcуw. Kilkunastu m³odych Indian meksykaсskich natychmiast zaopiekowa³o siк koсmi, a d¿okeje obst¹pili ko³em hodowcк, pilnie przys³uchuj¹c siк jego ostatnim przed wyœcigiem instrukcjom. - Niech go wieloryb po³knie, to chyba najlepsze szkapy, jakie widzia³em w moim ¿yciu-mrukn¹³ bosman. -Coœ mi siк zdaje, ¿e akcje Tomka lec¹ w dу³. - Nie powinien pan nawet myœleж tak brzydko - skarci³a go markotnie Sally. - Wprawdzie stryjka Wiatr nie wygl¹da tak ogniœcie, ale za to dzielny Tommy na pewno bкdzie lepszym d¿okejem od tych meksykaсskich... chudzielcуw. - Nie traжmy ducha! Piкknie by to by³o, gdyby po wczorajszym wielkim sukcesie pana Nowickiego Tommy dzisiaj zwyciк¿y³ - wtr¹ci³a pani Allan. - Nie bкdziemy jednak mogli go winiж, je¿eli przegra przy tak silnej konkurencji. Don Pedro ma naprawdк wspania³e rumaki. Jak niekorzystnie wygl¹daj¹ przy nich indiaсskie mustangi! Uwaga pani Allan by³a bardzo trafna. Kilku indiaсskich hodowcуw zg³osi³o swe konie do wyœcigu, lecz wierzchowce ich, w porуwnaniu z rumakami Don Pedra, wygl¹da³y doœж marnie. - S¹, ju¿ s¹ nasi! - zawo³a³a radoœnie Sally klaszcz¹c w d³onie. W tej w³aœnie chwili na boisko wjecha³a grupa jeŸdŸcуw, z szeryfem na czele. Klacz Wiatr, prowadzona przez dwуch Indian, niespokojnie strzyg³a kszta³tnymi uszami i sz³a nerwowo. Szeryf podprowadzi³ swoj¹ grupк w pobli¿e trybun. Sally zaniemуwi³a z wra¿enia na widok Tomka. Wysoki, jak na swуj wiek dobrze zbudowany ch³opiec doskonale siк prezentowa³ w indiaсskim stroju. ¯у³te, miкkkie, skуrzane spodnie, zdobione frкdzlami na szwach, ciasno opina³y jego d³ugie nogi. Na biodrach mia³ szeroki, pokryty hawajskimi wzorami pas, za ktуrym tkwi³ myœliwski nу¿ o czarnej rкkojeœci z jeleniego rogu. Krуtka, otwarta luŸno z przodu skуrzana kamizelka by³a rуwnie¿ zdobiona. Na szyi mia³ przewi¹zan¹ nawajsk¹ czerwon¹ chustkк i naszyjnik z pazurуw grizzly, podczas gdy czo³o zdobi³a szeroka barwna opaska, przytrzymuj¹ca z ty³u g³owy piкж wspania³ych piуr. Zgrabne mokasyny przystrojone kolcami je¿ozwierza dope³nia³y ca³oœci stroju. W czasie afrykaсskiej podrу¿y pod wp³ywem tropikalnego s³oсca skуra Tomka przybra³a ciemnobr¹zow¹ barwк, tote¿ wiкkszoœж widzуw zgromadzonych na trybunach wziк³a go za m³odego Indianina. Skrawek jasnej czupryny widoczny spod szerokiej opaski wygl¹da³ z daleka jak wi¹zka ptasich piуr, tak czкsto u¿ywanych przez Indian do zdobienia g³owy. Zaledwie Sally zd¹¿y³a och³on¹ж z pierwszego wra¿enia, natychmiast zawo³a³a: - Mamusiu, chodŸmy szybko do Tommy'ego. Muszк mu coœ powiedzieж jeszcze przed rozpoczкciem wyœcigu. Bosman zaraz te¿ popar³ j¹ energicznie: ChodŸmy, chodŸmy, szanowna pani! Naszym obowi¹zkiem jest dodaж ch³opakowi animuszu w decyduj¹cej chwili. Nic tak nie podnosi na duchu mк¿czyzny jak widok piкknych kobiet. Sally zapiszcza³a z radoœci s³ysz¹c s³owa bosmana, a tymczasem pani Allan ju¿ schodzi³a z trybun. Pragnк³a zwyciкstwa Tomka nie ze wzglкdu na du¿¹ nagrodк pieniк¿n¹, ktуr¹ mуg³ wygraж jej szwagier, lecz po prostu dlatego, i¿ od chwili ocalenia Sally, zagubionej w australijskim buszu, dzielny ch³opiec przypad³ jej bardzo do serca. Po chwili otoczyli Tomka winszuj¹c mu efektownego stroju i wspania³ego marsowego wygl¹du. Tomek wys³uchiwa³ pochwa³, ale jednoczeœnie zerka³ ku grupie jeŸdŸcуw meksykaсskich. Don Pedro od razu spostrzeg³ przybycie szeryfa Allana. Ze z³oœliwym uœmiechem wskazywa³ bia³¹ klacz swym d¿okejom i pochyliwszy siк ku nim wydawa³, s¹dz¹c po gestach, jakieœ wa¿ne rozkazy. Tomek widz¹c gestykuluj¹cego Meksykanina poczu³ do niego dziwn¹ niechкж. Bardziej ni¿ kiedykolwiek zapragn¹³ wygraж wyœcig. Sally jakby odgad³a, co siк dzieje w duszy jej przyjaciela. - Tommy, pochyl siк trochк do mnie - szepnк³a, wspinaj¹c siк jednoczeœnie na palcach, a kiedy ucho Tomka znalaz³o siк na wysokoœci jej ust, doda³a: - Przez ca³y czas wyœcigu bкdк trzyma³a kciuki, ¿eby ci siк powiod³o. Jak myœlisz, czy to ci chocia¿ trochк pomo¿e? - Na pewno pomo¿e, kochana Sally - odpar³ Tomek i ku wielkiej radoœci swej m³odej przyjaciу³ki, uœcisn¹³ jej ma³¹ d³oс. Naraz Tomek spostrzeg³ Czerwonego Or³a daj¹cego mu jakieœ tajemnicze znaki. Przeprosi³ wiкc przyjaciу³ i podszed³ do Nawaja. Ten upewni³ siк, czy nikt ich nie s³yszy, po czym szepn¹³: - Wodzowie naszego plemienia przys³ali mnie do mego bia³ego brata z pewn¹ wiadomoœci¹. - Ktуrzy wodzowie przys³ali Czerwonego Or³a? - zapyta³ Tomek. - Z³amany Tomahawk i Chytry Lis. Mуj brat ich nie zauwa¿y³, bo stoj¹ po drugiej stronie boiska wœrуd naszych. - Jak¹ to wiadomoœж przynosi mi Czerwony Orze³? - Powtуrzк dok³adnie s³owa wodza Chytrego Lisa. Przed chwil¹ wezwa³ mnie do siebie i rzek³: "Niech Czerwony Orze³ odszuka Nah'tah ni yez'zi i powie mu. ¿e tylko jeden koс Don Pedra bкdzie bra³ naprawdк udzia³ w wyœcigu. Pozosta³e maj¹ jedynie blokowaж groŸniejszych wspу³zawodnikуw." - O, do licha! To bardzo z³a wiadomoœж - zafrasowa³ siк Tomek. - Niech mуj brat s³ucha uwa¿nie dalej - przerwa³ mu Czerwony Orze³. - Chytry Lis radzi Nah'tah ni yez'zi nie oddalaж siк na przestrzeni piкciu mil od grupy indiaсskich jeŸdŸcуw, bior¹cych udzia³ w wyœcigu. - Dobrze, ale co mam zrobiж pуŸniej? - pospiesznie zapyta³ Tomek. - Czy ludzie Don Pedra zmieni¹ taktykк? - Kiedy mуj bia³y brat ujrzy du¿¹ flagк powiewaj¹c¹ na zakrкcie, wtedy sam zrozumie, dlaczego Chytry Lis radzi³ mu trzymaж siк grupy Indian. - Uczyniк tak, jak radzi mi Chytry Lis, lecz nic z tego wszystkiego nie rozumiem. - Wуdz Chytry Lis dobrze radzi - gor¹co zapewni³ Czerwony Orze³. - Dziкkujк za ostrze¿enie i przyjacielsk¹ radк - odpar³ Tomek. - Teraz muszк ju¿ iœж do mego wierzchowca, konie ustawiaj¹ siк na starcie. Zaniepokojony s³owami Czerwonego Or³a podbieg³ do swych przyjaciу³. - Cу¿ to za konszachty prowadzisz z tym m³odym Indiaсcem? - powita³ go rubasznie bosman. - Czas ju¿ wsiadaж na szkapк. Sally by³a zbyt bystr¹ obserwatork¹, aby nie dostrzec niepokoju na twarzy przyjaciela. - Tommy, Czerwony Orze³ musia³ ci powiedzieж coœ niepomyœlnego - szepnк³a. - Zgad³aœ - cicho odpar³ Tomek. - Trzymaj mocno zaciœniкte kciuki, dobrze? - Bкdк trzyma³a, Tommy, bкdк! - No, kawalerze, czas ju¿ na ciebie - zawo³a³ szeryf. - Konie podchodz¹ na start! Po kolei mocno uœcisnкli Tomka. Bez dalszej zw³oki ch³opiec dosiad³ klaczy. Dwaj Indianie poprowadzili j¹ za lejce krуtko przy pysku. Kiedy byli zaledwie kilka metrуw od bia³ej linii startowej, Indianin id¹cy z prawej strony odezwa³ siк: - Mуj bia³y brat wie, ¿e wychowa³em tк klacz od Ÿrebaka. Uje¿d¿ona jest na indiaсski sposуb. Ona nie znosi bata czy ostrуg. Ilekroж mуj brat bкdzie chcia³ zmusiж klacz do wiкkszego wysi³ku, niech dotknie d³oni¹ jej karku i zawo³a po indiaсsku: Nil'chi, co oznacza w jкzyku bia³ych "wiatr". Na takie wezwanie Nil'chi stanie siк prawdziwym wiatrem stepowym. Dziкkujк, bкdк pamiкta³. Nawet nie œmia³bym na tak szlachetnego rumaka u¿yж bata czy ostrуg - odpar³ ch³opiec. Po chwili by³ ju¿ wœrуd jeŸdŸcуw, ktуrzy ustawili siк wzd³u¿ bia³ej linii. Nil'chi taсczy³a na zadnich nogach i niespokojnie potrz¹sa³a kszta³tnym ³bem. Niektуrzy ch³opcy w gronie rodziny tub przyjaciу³ udaj¹ zuchуw i nadrabiaj¹ min¹, lecz gdy tylko siк znajd¹ w obcym b¹dŸ te¿ nieprzyjaŸnie do nich usposobionym œrodowisku, natychmiast staj¹ siк niezaradni i bojaŸliwi. Tomek nie nale¿a³ do tego typu ch³opcуw. Od najm³odszych lat musia³ sam sobie radziж w najrozmaitszych okolicznoœciach, naby³ wiec rozwagi, ktуrej tak czкsto brak m³odym ludziom. Teraz, zaledwie oddali³ siк od swych przyjaciу³, przyjrza³ siк otaczaj¹cym go jeŸdŸcom. Wуdz Chytry Lis radzi³ mu, by na pocz¹tku wyœcigu trzyma³ siк w pobli¿u indiaсskich zawodnikуw. Tomek nie lekcewa¿y³ rady doœwiadczonego wodza, chocia¿ nie orientowa³ siк w jego intencji. Nil'chi denerwowa³a siк widokiem obcych ludzi i koni. Przysiada³a na zadzie, prуbowa³a stawaж dкba, a Tomek, jakby nie mуg³ sobie daж z ni¹ rady, rozgl¹da³ siк niezdecydowanie. By³ to tylko udany manewr, albowiem nieznacznie kierowa³ koniem uœciskiem nуg. W ten sposуb oddali³ siк od piкciu d¿okejуw Don Pedra i zbli¿y³ siк jednoczeœnie do mustangуw indiaсskich. Gdy znalaz³ siк obok Indian, organizatorzy wyœcigu ju¿ rozdawali d¿okejom numery wymalowane na kawa³ku p³уtna. Tomek œci¹gn¹³ cugle, klacz pos³usznie wsunк³a siк w szereg koni - zatrzyma³a siк przy pierwszym indiaсskim mustangu. Tomek otrzyma³ numer piкtnasty, znalaz³ siк wiкc w œrodku szeregu dwudziestu oœmiu jeŸdŸcуw bior¹cych udzia³ w wyœcigu. D¿okeje Don Pedra mieli najni¿sze numery, to jest od jednego do piкciu. By³o to dla nich korzystne, gdy¿ dziкki temu mieli biec przy wewnкtrznym skraju pola wyœcigowego. Przed startem odczytano regulamin wyœcigu. Ka¿dy jeŸdziec obowi¹zany by³ mijaж z prawej strony chor¹giewki wytyczaj¹ce trasк wyœcigu. Punkty kontrolne, znajduj¹ce siк co pу³ mili, mia³y notowaж numery przeje¿d¿aj¹cych d¿okejуw. W razie niezanotowania danego numeru na dwуch nastкpuj¹cych po sobie posterunkach, jeŸdziec podlega³ dyskwalifikacji. D¿okeje z trudem utrzymywali konie na linii startu. Rasowe wierzchowce bi³y kopytami w ziemiк, taсczy³y w miejscu i rwa³y siк do biegu. W koсcu nadesz³a chwila rozpoczкcia wyœcigu. Hukn¹³ strza³! Konie z miejsca ruszy³y galopem. Rumaki Don Pedra od razu wysunк³y siк do przodu; bieg³y szeregiem obok siebie, narzucaj¹c mordercze tempo reszcie wspу³zawodnikуw. Rozdra¿niona dosyж d³ugim postojem na starcie Nil'chi mknк³a posuwistymi skokami, lecz Tomek, pomny przestrogi Chytrego Lisa, powœci¹gn¹³ j¹ cuglami, aby nie oddalaж siк od czerwonoskуrych jeŸdŸcуw. Indianie zdawali siк w ogуle nie zwracaж uwagi na rw¹ce do przodu konie Meksykanina. Pochylili siк tylko mocno ku szyjom mustangуw i ca³¹ gromad¹ jechali rуwnym tempem. Tymczasem wierzchowce prowadz¹ce wyœcig oddali³y siк od nich ju¿ co najmniej o dwieœcie metrуw. Tu¿ za pierwszymi rumakami bieg³o kilka innych koni; d¿okeje nie szczкdzili ostrуg i biczуw, by wyprzedziж czo³уwkк. Ju¿ po pierwszych dwуch milach zawodnicy rozci¹gnкli siк na trasie w d³ugi ³aсcuch, ktуrego czo³o stanowi³y rumaki Don Pedra. Tu¿ za nimi gna³o osiem doskona³ych koni innych ranczerуw. Œrodek ³aсcucha tworzyli Indianie wraz z Tomkiem, a dalej, pojedynczo b¹dŸ grupkami, pкdzi³a reszta jeŸdŸcуw. Tomek zd¹¿y³ ju¿ och³on¹ж z pierwszego podniecenia. Z podziwem zerka³ na Indian. Teraz dopiero zaczyna³ rozumieж ich taktykк. Podczas gdy d¿okeje Meksykanina i depcz¹cy im niemal po piкtach jeŸdŸcy wiedli zaciкt¹ walkк o prowadzenie wyœcigu, Indianie zupe³nie wyraŸnie hamowali swe mustangi, by oszczкdziж ich si³y na ostateczn¹ rozgrywkк. Na odcinku pierwszych dwуch mil czo³уwka stale siк od nich oddala³a, lecz na trzeciej mili czerwono skorzy nie dopuœcili ju¿ do zwiкkszenia dziel¹cej ich odleg³oœci. Na przestrzeni czwartej mili czo³уwka stoczy³a zaciкt¹ walkк o przewodnictwo. Co chwila pojedynczy zawodnicy usi³owali wyprzedziж konie Don Pedra. Na prу¿no! Tomek przekona³ siк teraz o s³usznoœci ostrze¿eс Chytrego Lisa. D¿okeje Meksykanina tworzyli zwarty szereg, przez ktуry, jak dot¹d, nikomu siк nie uda³o przedrzeж. Oœmiu jeŸdŸcуw d¹¿¹cych za nimi wkrуtce zmкczy³o swe konie sta³ymi zrywami do przodu. Przynaglane b¹dŸ te¿ z koniecznoœci hamowane wierzchowce s³ab³y zupe³nie widocznie. Niektуre pozostawa³y nawet w tyle. Gdy tylko Indianie to spostrzegli, wydali dziki okrzyk i popкdzili mustangi. Tomek rуwnie¿ nacisn¹³ kolanami boki klaczy. Nil'chi wstrz¹snк³a bia³ym ³bem i przyspieszy³a biegu. Tomek znуw musia³ przyhamowaж, aby nie wyprzedzaж Indian. Grupa czerwonoskуrych razem z Tomkiem szybko dogania³a ostatnie konie za czo³уwk¹. Niebawem minкli dwa wierzchowce. Kolejno wyprzedzili trzy nastкpne, podczas gdy trzy dalsze bieg³y kilka metrуw przed nimi. Na pocz¹tku pi¹tej mili Indianie zaczкli ostrzej przynaglaж mustangi. Tomek wolno puœci³ wodze Nil'chi, ktуra samorzutnie utrzymywa³a rуwne tempo z mustangami. Do zakrкtu by³o ju¿ nieca³e pу³ mili. Wy¿szy od innych s³up udekorowany flag¹ Stanуw Zjednoczonych stawa³ siк coraz bli¿szy. Naraz jeden z Indian krzykn¹³ przeci¹gle wysokim g³osem; inni natychmiast powtуrzyli okrzyk i trzasnкli w powietrzu biczami. Pу³dzikie rumaki jak lawina potoczy³y siк po stepie. Tomek przynagli³ klacz rуwnomiernym naciskiem obydwu kolan. Ca³a grupa Indian dogania³a czo³уwkк. D¿okeje Don Pedra co chwila ogl¹dali siк za siebie. Kiedy siк zorientowali, ¿e nie zdo³aj¹ wszyscy unikn¹ж przed czerwonoskуrymi, zmienili taktykк. Tu¿ przed zakrкtem z grupy pierwszych piкciu koni wyrwa³ siк nagle do przodu kary rumak. Niski, szczup³y d¿okej przylgn¹³ do jego szyi tak mocno, i¿ z daleka wydawa³o siк, ¿e koс biegnie bez jeŸdŸca. Kary rumak systematycznie oddala³ siк od pozosta³ych czterech koni, chocia¿ Meksykanie bez litoœci ok³adali je pejczami. PrzeraŸliwy bojowy okrzyk indiaсski rozniуs³ siк po szerokim stepie. Szyk biegn¹cych dot¹d razem mustangуw za³ama³ siк w jednej chwili. Konie stuli³y uszy i jak strza³y wypuszczone z ³uku, pomknк³y ku czo³уwce. Indianin, ktуry pкdzi³ obok Tomka, krzykn¹³ coœ do niego gard³owym g³osem, lecz widz¹c, i¿ bia³y ch³opiec nie rozumie go. uniуs³ na wysokoœж piersi d³onie o wyprostowanych do przodu palcach i wykona³ nimi trzy urywane ruchy. "Indianin mуwi je¿ykiem znakуw" - pomyœla³ Tomek, a gdy czerwonoskуry powtуrzy³ ruch, zrozumia³ jego znaczenie. Indiaсski jкzyk mimiczny by³ bez w¹tpienia pierwszym uniwersalnym jкzykiem mieszkaсcуw Ameryki, a niektуre znaki, podane odpowiednimi ruchami r¹k, s¹ i dzisiaj zrozumia³e, nawet dla osуb nie znaj¹cych mimicznej mowy czerwonoskуrych. Tote¿ Tomek poj¹³, co jeŸdziec chcia³ mu zakomunikowaж. Ruch jego r¹k oznacza³ "naprzуd". A wiкc nadszed³ decyduj¹cy moment. Tomek nie mia³ wprawdzie jeszcze pojкcia, w jaki sposуb zdo³a przedrzeж siк przez blokuj¹cych drogк d¿okejуw Don Pedra, lecz bez chwili wahania wykona³ polecenie. Pochyli³ siк mocno ku szyi klaczy, wyci¹gn¹³ lew¹ d³oс, dotkn¹³ ni¹ ciep³ego karku wierzchowca i krzykn¹³: - Nil'chi! Nil'chi! Klacz zadr¿a³a, jakby poczu³a kolce ostrуg. Wyci¹gnк³a przed siebie d³ug¹, bia³a, szyjк i rozpoczк³a szaleсczy bieg. W ci¹gu kilku chwil minк³a mustangi, po czym dopad³a koni pкdz¹cych tu¿ za czo³ow¹ grup¹. W tym w³aœnie momencie m³ody Indianin, znajduj¹cy siк przed Tomkiem zaledwie o jedn¹ d³ugoœж mustanga, zamachn¹³ siк szerokim, d³ugim, grubym biczem sporz¹dzonym ze skуry bizona. Bicz z suchym trzaskiem spad³ na plecy ¿у³to-czerwonych d¿okejуw Don Pedra, przeœlizn¹³ siк po koсskich zadach. Potк¿ne to musia³o byж uderzenie, skoro jeden d¿okej omal nie wylecia³ z siod³a. Pod wp³ywem bуlu szarpn¹³ wierzchowca cuglami. Gwa³townie wstrzymany koс uderzy³ bokiem biegn¹cego przy nim rumaka, ktуry potkn¹³ siк i run¹³ na ziemiк. Indianin, sprawca ca³ego zamieszania, wyrwa³ siк do przodu przez powsta³¹ lukк. Atak Indianina omal nie spowodowa³ upadku Nil'chi. W chwili gdy œmign¹³ d³ugim biczem, Tomek znajdowa³ siк z lewej strony, tu¿ przy jego koniu. Wierzchowiec Don Pedra run¹³ na ziemiк przed Nil'chi zagradzaj¹c jej drogк. Sta³o siк to tak szybko, ¿e Tomek nie mуg³ ju¿ omin¹ж przewrуconego wierzchowca. Odruchowo œci¹gn¹³ cugle, a wtedy rozpкdzona klacz wspania³ym skokiem przemknк³a ponad ruchom¹ przeszkod¹, po czym opad³szy lekko na ziemiк, pogna³a dalej. Zaledwie Nil'chi znalaz³a siк na wolnej drodze, Tomek zerkn¹³ do ty³u. Z k³кbowiska koni i ludzi zaczкli siк wysuwaж pojedynczy jeŸdŸcy. Nie mуg³ dostrzec, co siк sta³o z wierzchowcem Don Pedra, przez ktуrego przed chwil¹ przeskoczy³a Nil'chi. Stwierdziwszy, i¿ zapora tworzona przez Meksykaсczykуw zosta³a przerwana, ca³¹ uwagк skierowa³ teraz na w³asnego konia. O jakieœ trzydzieœci metrуw wyprzedza³ Tomka Indianin, a w odleg³oœci oko³o dwustu lub trzystu metrуw mkn¹³ kary rumak Don Pedra. Stary Nawaj, uje¿d¿acz Nil'chi, nie myli³ siк, twierdz¹c, ¿e skoro us³yszy ona swe indiaсskie imiк. stanie siк prawdziwym wiatrem stepowym. Tomek pochyli³ siк do przodu, luŸno trzymaj¹c w rкkach lejce. Klacz wyci¹gniкta jak struna gna³a z niezwyk³¹ lekkoœci¹. W ci¹gu piкciu minut zrуwna³a siк z ostatnim ju¿ przed ni¹ mustangiem. Na przestrzeni kilkunastu metrуw obydwa konie pкdzi³y obok siebie. - Nil'chi! - krzykn¹³ Tomek dotykaj¹c jednoczeœnie lew¹ rкk¹ szyi klaczy. Indiaсski mustang metr za metrem pozostawa³ w tyle. Bia³a sierœж Nil'chi zwilgotnia³a. Klacz nie zwolni³a biegu na zakrкcie. Przemknк³a obok s³upa z flag¹ amerykaсsk¹, by znуw siк znaleŸж na prostej drodze wiod¹cej z powrotem ku boisku. D¿okej na karoszu obejrza³ siк, a gdy spostrzeg³ blisko wspу³zawodnika, smagn¹³ konia pejczem. Przez jakiœ czas obydwa wierzchowce bieg³y w jednakowej odleg³oœci. Tomek spojrza³ za siebie. Najdalej dwieœcie metrуw za nim gna³y trzy konie, podczas gdy inne rozci¹gnк³y siк na trasie d³ugim ³aсcuchem. - Nil'chi, Nil'chi! - krzykn¹³ Tomek po raz trzeci. - Prкdzej, Nil'chi! Klacz sprк¿y³a siк; pochyliwszy kszta³tny ³eb, jeszcze przyspieszy³a biegu. Nogi Tomka obejmuj¹ce jej boki wyczuwa³y dr¿enie miкœni rumaka. Bia³a, d³uga grzywa rozwiana w szalonym pкdzie muska³a twarz ch³opca. Tomek utkwi³ wzrok w karoszu. Odleg³oœж pomiкdzy dwoma koсmi zmniejsza³a siк z ka¿d¹ chwil¹. Pot pokrywa³ sierœж Nil'chi. Z pyska jej spad³ na purpurowy step p³at bia³ej piany. D¿okej jad¹cy na karoszu co chwila teraz odwraca³ g³owк. Bez przerwy bi³ swego konia pejczem, lecz Tomek dogania³ go zdecydowanie. Na milк od boiska obydwa wierzchowce siк zrуwna³y. Nil'chi by³a zmкczona, ale zaledwie Tomek rzuci³ okiem na karosza, poj¹³, ¿e by³ on ju¿ u kresu si³. Teraz nie mia³ w¹tpliwoœci: Nil'chi powinna wygraж wyœcig! Nil'chi z wolna zaczк³a siк wysuwaж na prowadzenie. Meksykanina ogarnк³a wœciek³oœж. Chc¹c zmusiж konia do przyspieszenia biegu, smagn¹³ go pejczem po g³owie. Tomek zatrz¹s³ siк z oburzenia. W tej chwili gotуw by³ nawet pozwoliж wyprzedziж karoszowi wspania³¹ Nil'chi, byle tylko zapobiec barbarzyсskiemu katowaniu rumaka. Naraz piek¹cy bуl oœlepi³ Tomka na krуtk¹ chwilк. To rozwœcieczony przegran¹ jeŸdziec Don Pedra zamachn¹³ siк pejczem i uderzy³ go w twarz. Tomek odruchowo os³oni³ prawym ramieniem g³owк, gdy Meksykanin zamierzy³ siк po raz drugi. - Nil'chi! - krzykn¹³ Tomek niesamowitym g³osem. Pejcz spad³ jak w¹¿ na ramiк os³aniaj¹ce g³owк, przeci¹³ skуrк na d³oni. W tej chwili podniecona g³osem jeŸdŸca klacz skoczy³a, jakby bra³a przeszkodк. Coœ szarpnк³o Tomka do ty³u, ale nie spad³, poniewa¿ lew¹ rкk¹ mocno trzyma³ siк kulbaki siod³a. Nil'chi nie by³a ju¿ wiatrem stepowym. Teraz, gdy œmiga³a przez step spowita ob³okiem kurzawy, przypomina³a prawdziwe amerykaсskie tornado. Podstкpny Meksykanin pozosta³ daleko za nimi. Dopiero teraz Tomek zrozumia³, dlaczego niemal nie spad³ z konia, kiedy otrzyma³ uderzenie. Oto w prawej, zakrwawionej d³oni kurczowo œciska³ gruby rzemieс bata. Zapewne gdy os³oni³ siк ramieniem przed powtуrnym ciosem, pejcz owin¹³ siк wokу³ jego d³oni, ktуra zacisnк³a siк na nim odruchowo. Nil'chi wtedy w³aœnie przyspieszy³a biegu, a Tomek bezwiednie wyszarpn¹³ bicz z rкki Meksykanina. Meta by³a ju¿ tu¿, tu¿. Krzyk widzуw zgromadzonych na trybunach potк¿nia³ z ka¿d¹ chwil¹. Nil'chi upuszczaj¹c z pyska p³aty piany wbieg³a na boisko i jako pierwsza minк³a bia³¹ liniк mety. Tomek og³uszony olbrzymi¹ wrzaw¹ zsun¹³ siк z siod³a wprost w ramiona szeryfa Allana. Z kolei œciskali go bosman Nowicki, pani Allan, Sally oraz rozentuzjazmowani ranczerzy. Dawno ju¿ bowiem nie pamiкtano w tych stronach, aby tak m³ody ch³opiec wygra³ wyœcig dziesiкciomilowy. W koсcu bosman rozgarn¹³ t³um mocarnymi ramionami i os³oni³ Tomka. Czujne oko marynarza od razu spostrzeg³o sin¹ prкgк na twarzy przyjaciela. Gdy jeszcze ujrza³ rozciкt¹ skуrк na prawej d³oni œciskaj¹cej pejcz, oczy jego b³ysnк³y z³owrogo. Pochyli³ siк nad swym druhem. Ostro¿nie przesun¹³ wielkim ³apskiem po sinej prкdze na twarzy Tomka. - Kto ci to zrobi³? - zapyta³ chrapliwym g³osem. Tomek spojrza³ w powa¿n¹ twarz przyjaciela i natychmiast zrozumia³, ¿e je¿eli w tej chwili wyzna prawdк, bosman bez najmniejszego wahania zabije Don Pedra. Zastanawia³ siк. co ma powiedzieж, gdy na boisku znуw siк rozleg³y wiwaty. To drugi wierzchowiec przybywa³ do mety. - Kto ci to zrobi³? - bosman ponowi³ pytanie. - Podjecha³em zbyt blisko Meksykanina ok³adaj¹cego pejczem swego konia i wtedy niechc¹cy mnie uderzy³ - szybko odpar³ Tomek. - Opowiem to pуŸniej dok³adnie... Zobaczmy, kto przyby³ drugi! Przez liniк mety przebieg³ nastкpny uczestnik. Gromada ranczerуw otoczy³a mustanga. Jedni przytrzymywali spienionego konia, inni pomagali zsi¹œж Nawajowi, a wszyscy wrzeszczeli jak opкtani. Indianin potrz¹sa³ prawice wyci¹gaj¹ce siк ku niemu. Jego miedzianobr¹zowa twarz nie wyra¿a³a jakiegokolwiek uczucia, chocia¿ zapewne cieszy³ siк z uzyskania drugiej nagrody. Piкж tysiкcy dolarуw wystarcza³o na zakup stada byd³a lub ³adnego ranczo. Kiedy Tomek zbli¿y³ siк do niego, Nawaj trochк d³u¿ej przytrzyma³ d³oс ch³opca, potem musn¹³ wzrokiem sinaw¹ prкgк na twarzy i rzek³: - Brawo, Nah'tah ni yez'zi! By³o to prawdopodobnie jedno z nielicznych znanych mu s³уw angielskich. Tomek odgad³ intuicyjnie, ¿e czerwonoskуry wojownik pochwali³ w ten sposуb jego zachowanie podczas starcia z Meksykaninem. Jako trzeci przybieg³ koс ranczera z Arizony. Tomek nie mуg³ poj¹ж, co siк sta³o z wierzchowcem Don Pedra. Coraz wiкcej koni przybywa³o do mety, a tymczasem karosza wci¹¿ jeszcze nie by³o widaж. Tymczasem s³u¿ba szeryfa troskliwie zaopiekowa³a siк zmкczon¹ Nil'chi. Po przybyciu na metк zdjкto z niej siod³o, wytarto j¹ wiechciami trawy z potu i nakryto du¿ym kocem. Nil'chi wyci¹ga³a ³eb ku wiadrom pe³nym wody, lecz Indianie zwil¿yli jej tylko pysk mokrym rкcznikiem, a nastкpnie zaczкli j¹ oprowadzaж po boisku. W ten sposуb rozgrzana d³ugim, doœж szybkim biegiem klacz z wolna przychodzi³a do siebie. Po pу³godzinie, gdy wszystkie niemal konie przyby³y ju¿ na boisko, Nil'chi uspokoi³a siк zupe³nie. Szeryfowi Allanowi i Tomkowi przypad³ zaszczyt oprowadzenia wokу³ areny zwyciкskiego rumaka. Szyjк Nil'chi opasywa³a wstкga z pami¹tkowym napisem. Klacz wstrz¹sa³a ³bem s³ysz¹c huczne brawa oraz okrzyki, boczy³a siк i wierzga³a. By³o to najlepszym dowodem, ¿e odpoczк³a ju¿ po mecz¹cym biegu. Tu¿ przed samymi trybunami komitet organizacyjny wyœcigu mia³ wrкczaж zwyciкzcom nagrody. W³aœnie szeryf i Nawaj przyjmowali pieni¹dze, gdy zbli¿y³ siк do nich Don Pedro. Meksykanin zatrzyma³ siк jakieœ trzy kroki przed grupk¹ naszych przyjaciу³, ktуrzy jeszcze raz winszowali szeryfowi wygranej. Wynioœle zmierzy³ rozradowanego Allana i zapyta³. - Senor Senor (hiszp.) - pan. Allan, ile pan chce za tego konia? Szeryf spojrza³ przez ramiк na napuszonego bogacza. - Koс nie jest do sprzedania, senor Don Pedro - odpar³ krуtko. - Wszyscy wiedz¹, ¿e posiadam na tym pograniczu najœmiglejsze konie. Rumak, ktуry zajecha³ na œmierж mego wyœcigowca, mo¿e znajdowaж siк tylko w mojej stadninie - gniewnie powiedzia³ Don Pedro, - P³acк podwуjn¹ cenк, jakiej senor za¿¹da. - Gdyby pan proponowa³ nawet dziesiкciokrotn¹, nie sprzeda³bym tej klaczy. Po prostu nie nale¿y ona ju¿ do mnie, poniewa¿ ofiarowujк j¹ tej m³odej damie - odpowiedzia³ szeryf wskazuj¹c rкk¹ Sally. Don Pedro pogardliwie spojrza³ na zarу¿owion¹ -ze wzruszenia dziewczynkк. - Niech i tak bкdzie, mogк odkupiж klacz od tej smarkuli. Na moim ranczo mam s³ugк do czyszczenia butуw, ktуra jest prawdziw¹ ksiк¿niczk¹ indiaсsk¹ - rzek³ niedbale Meksykanin. Zanim zaskoczeni obraz¹ mк¿czyŸni zd¹¿yli zareagowaж, Tomek przyst¹pi³ do Don Pedra. - W mojej ojczyŸnie mк¿czyŸni odnosz¹ siк do kobiet z szacunkiem bez wzglкdu na ich wiek - odezwa³ siк wzburzonym g³osem. - Jest pan nie tylko gburowatym workiem pieniкdzy, lecz rуwnie¿ podstкpnym cz³owiekiem, polecaj¹cym d¿okejom zachowywaж siк na wyœcigach niesportowo. Jaki pan, taki kram! Pana d¿okej uderzy³ mnie dwukrotnie pejczem, a teraz pan obra¿a moj¹ przyjaciу³kк. Oto moja odpowiedŸ! Mуwi¹c to dwukrotnie uderzy³ biczem w twarz zaczerwienionego z wœciek³oœci Meksykanina, Naznaczony dwoma krwawymi prкgami Don Pedro podskoczy³ ku ch³opcu, lecz w tej chwili ³apsko bosmana spad³o na jego ramiк. Marynarz bez wysi³ku odwrуci³ go ku sobie. Don Pedro natychmiast wydoby³ z pochwy b³yszcz¹cy rewolwer, lecz bosman, nie popuszczaj¹c jego ramienia, lew¹ rкk¹ chwyci³ piкœж œciskaj¹c¹ rкkojeœж broni. Meksykanin zawy³ z bуlu; b³yszcz¹cy rewolwer wyœlizn¹³ siк z jego d³oni na ziemiк. - A teraz dodam ci s³уwko od siebie, stary ³obuzie - sykn¹³ bosman. - Namyœl siк dobrze, zanim drugi raz odwa¿ysz siк w moim towarzystwie obraziж kobietк. Masz szczкœcie, ¿e mуj kumpel pierwszy zap³aci³ ci za uderzenie pejczem podczas wyœcigu i obrazк damy. Ja bym ciк po prostu zat³uk³! Teraz uciekaj st¹d, gdzie pieprz roœnie! Lewa rкka bosmana zakreœli³a krуtki ³uk i grzmotnк³a Don Pedra w podbrуdek. Meksykanin jak bezw³adna k³oda run¹³ na ziemiк. Bosman wydoby³ z kieszeni du¿¹ kraciast¹ chustkк i starannie wytar³ w ni¹ d³onie. Spojrza³ na wystraszon¹ Sally. Twarz jego zaraz siк wypogodzi³a; uœmiechn¹³ siк do dziewczynki, ktуra jak przysta³o na cуrkк pioniera australijskiego, szybko opanowa³a wzburzenie. Przysunк³a siк do Tomka, wyjк³a z jego pokrwawionej d³oni pejcz, po czym owinк³a j¹ swoj¹ koronkow¹ chusteczk¹. Teraz wspiк³a siк na palce i ostro¿nie musnк³a ustami sin¹ prкgк przecinaj¹ca twarz ch³opca. - Dziкkujк ci, Tommy, jesteœ prawdziwym d¿entelmenem. Oczywiœcie dzielny pan bosman rуwnie¿ - szepnк³a i zaraz doda³a g³oœniej: - Pierwszy raz tacy wspaniali mк¿czyŸni bili siк o mnie! Podbieg³a do bosmana; musia³ przykucn¹ж, aby rуwnie¿ i jego mog³a poca³owaж. Poczciwiec by³ bardzo wzruszony. Znуw wydoby³ sw¹ kraciast¹ chustк i wycieraj¹c oczy powiedzia³: - Ha, naprawdк bкdк musia³ mniej jadaж. Tyjк, a przez to pocк siк zbyt czкsto.
Porwanie Minк³y dwa tygodnie od rodeo. Tomek i bosman zaproszeni przez wodza D³ugie Oczy wybrali siк w kilkudniowe odwiedziny do rezerwatu Mescalero Apaczуw. Obydwaj mieli nadziejк, ¿e teraz wreszcie nadarzy siк okazja do omуwienia misji zleconej przez Hagenbecka. Pobyt wypoczynkowy w Nowym Meksyku dobiega³ koсca. Najdalej za trzy lub cztery tygodnie zamierzali wyruszyж z pani¹ Allan i Sally w drogк powrotn¹ do Europy. Maj¹c na uwadze koniec wakacji, Tomek postanowi³ siк porozumieж z Indianami w celu zorganizowania grupy objazdowej. Podczas przyd³ugiej nieobecnoœci Tomka Sally codziennie udawa³a siк po kilka razy na pobliski pagуrek, aby wyjrzeж na drogк, czy przypadkiem obaj przyjaciele nie powracaj¹ na ranczo. By³ gor¹cy, s³oneczny ranek. Pani Allan i Sally zrywa³y owoce w odleg³ym zak¹tku sadu. Tego dnia Sally zaledwie dwukrotnie wybieg³a na wzgуrze, a tymczasem Tomek i bosman mogli powrуciж w ka¿dej chwili, tote¿ wkrуtce zaniecha³a zrywania owocуw. - Mamusiu, pobiegnк spojrzeж na drogк - zawo³a³a. - Mo¿e ju¿ wracaj¹. - Dobrze, dobrze, mуj niespokojny duchu, tylko nie siedŸ zbyt d³ugo i weŸ ze sob¹ Dinga - odpar³a matka z uœmiechem. Pani Allan powrуci³a do przerwanej na chwilк pracy, rozmyœlaj¹c o swym domu w dalekiej Australii. Po raz pierwszy opuœci³a mк¿a na tak d³ugi czas. Zastanawia³a siк wiкc, jak te¿ daje sobie bez niej radк. Niepokoi³a siк czy s³oсce przypadkiem nie wypali³o pastwisk, co w Australii nie by³o rzadkoœci¹, oblicza³a, ile to zaleg³ych prac czeka na ni¹ w domu. Z zadowoleniem rozmyœla³a o zbli¿aj¹cym siк wyjeŸdzie do Anglii. Gdy tylko ulokuje Sally u krewnego, natychmiast bкdzie mog³a ruszyж w powrotn¹ drogк. Tymczasem Sally ci¹gnк³a Dinga za ucho i beztrosko bieg³a na wzgуrze. Przez pewien czas spogl¹da³a na drogк os³aniaj¹c d³oni¹ oczy, tкcz niebawem uwagк jej zwrуci³o zabawne zwierz¹tko, przypominaj¹ce budow¹ cia³a ¿abк. By³a to tak zwana rogowa ropucha amerykaсska Phrynosoma cornutum - zwierz¹tko ¿yworodne, rodz¹ce w jednym miocie oko³o dwudziestu czterech m³odych.. Jak twierdzi³ Tomek, stanowi³a ona swego rodzaju osobliwoœж fauny pу³nocnomeksykaсskiej. Tomek wielokrotnie ju¿ pokazywa³ jej te zwierz¹tka i wyjaœnia³, ¿e s¹ one w Ameryce odpowiednikiem australijskich molochуw Moloch australijski nale¿y do rodziny jaszczurek; ca³e cia³o ma pokryte kolczastymi wyrostkami skуry, stercz¹cymi na g³owie jak rogi. Zwierz¹tko le¿¹ce w krzakach przypomina do z³udzenia kolczast¹ ga³¹Ÿ.. Zwierz¹tko, nale¿¹ce do rodziny leguanуw, mia³o p³aski, w kszta³cie tarczy tu³уw d³ugoœci oko³o piкtnastu centymetrуw, pokryty kolczastymi ³uskami, szczegуlnie du¿ymi na g³owie, a mniejszymi na krуtkim ogonie. Porusza³o siк bardzo niezgrabnie, jak na szczud³ach, wbrew przys³owiowej zwinnoœci pokrewnych jaszczurek. Szeroki, obwis³y tu³уw przeszkadza³ mu zapewne w œciganiu zdobyczy lub ³owieniu fruwaj¹cych w powietrzu much, tote¿ ropuchy te ¿ywi³y siк tylko powolnymi i niezgrabnymi owadami, ktуre nieledwie same wpada³y im do pyska. Owa wstrzemiкŸliwoœж w jedzeniu, wynikaj¹ca z powolnoœci ruchуw, sta³a siк przyczyn¹ rozpowszechnionego wœrуd krajowcуw mniemania, ¿e rogowe ropuchy ¿ywi¹ siк powietrzem. Sally przygl¹da³a siк zwierz¹tku, gdy¿ nieczкsto mo¿na je by³o dostrzec z powodu piasokowoszarej z brunatnymi plamami ochronnej barwy cia³a Zdolnoœж do ochronnego maskowania siк zwierzкcia przed wrogiem przez upodabnianie siк kszta³tem, barw¹, deseniem do otoczenia nazywamy mimetyzmem, np. podobieсstwo patyczakуw do uschniкtych ga³¹zek, skrzyde³ niektуrych motyli do liœci. Typowym przyk³adem s¹ kameleony, ktуre mog¹ w ka¿dej chwili zmieniж sw¹ barwк. Odmian¹ mimetyzmu jest mimikra, to znaczy upodabnianie siк. osobnikуw gatunkуw bezbronnych do gatunkуw zdolnych do obrony, np. niektуrych motyli i muchуwek do os, wк¿y niejadowitych do jadowitych.. Ju¿ uprzednio postanowi³a zabraж na pami¹tkк, dla stryja w Anglii jedn¹ tak¹ ropuchк. Wielu kolonistуw wysy³a³o ³atwo oswajaj¹ce siк zwierz¹tka, opakowane w pude³ko miкdzy dwoma grubymi warstwami waty, swym krewnym w Europie, aby trwo¿liwe mieszczuchy przerazi³y siк na widok niesamowitej „gadziny”. Teraz Sally zastanawia³a siк, czy nie warto by od razu schwytaж ropuchк. Nie by³a jednak pewna, jak nale¿y tego dokonaж, poniewa¿ bezbronne zwierz¹tka w razie niebezpieczeсstwa wydziela³y z oczu i nosa krople krwi, ktуra rozpryskiwa³a siк nieraz na kilka centymetrуw woko³o. Wprawdzie Tomek zapewnia³ j¹. ¿e cz³owiekowi nic z tego powodu nie grozi, lecz mimo to nie by³a ca³kowicie przekonana, czy „jad” ten jest zupe³nie nieszkodliwy. S³ysza³a bowiem od stryjka Allana, i¿ u salamander i ropuch gromadz¹ siк w gruczo³ach umiejscowionych bezpoœrednio za g³ow¹ wydzieliny czкsto truj¹ce. Dingo rуwnie¿ z du¿ym zainteresowaniem obserwowa³ dziwne zwierz¹tko, lecz Sally przytrzymywa³a go za obro¿к. Nagle Dingo uniуs³ ³eb, zastrzyg³ uszami, po czym zastyg³ w bezruchu pilnie nas³uchuj¹c. Zachowanie psa zwrуci³o uwagк Sally, dopiero jednak po d³ugiej chwili us³ysza³a odleg³y jeszcze, g³uchy tкtent koni. Bez chwili zastanowienia pobieg³a na wzgуrze; pies du¿ymi susami pod¹¿y³ za ni¹. Zaledwie znalaz³a siк na szczycie, ujrza³a ob³ok kurzawy tocz¹cy siк z pу³nocy po stepowej drodze. - To na pewno Tommy i bosman, nareszcie wracaj¹! - zawo³a³a. W miarк jak ob³ok kurzawy siк przybli¿a³, Sally bieg³a naprzeciw coraz wolniej. Czy¿by przyjaciele jej wracali w tak licznym towarzystwie? Coraz wyraŸniej w tumanie kurzawy uwidacznia³y siк liczne koсskie ³by i ciemne twarze jeŸdŸcуw. Sally wiedzia³a, i¿ Tomek zamierza³ zabraж z sob¹ do Europy grupк Indian. Pomyœla³a, ¿e za³atwiwszy pomyœlnie sprawк, przyprowadza³ zwerbowanych czerwonoskуrych. Przystanк³a na drodze. Na widok samotnej dziewczynki jeŸdŸcy wstrzymali konie. Po chwili ju¿ otacza³a j¹ gromada Indian. Sally przygl¹da³a im siк zdumionym wzrokiem. Teraz dopiero spostrzeg³a sw¹ pomy³kк. Nie by³o wœrуd nich Tomka ani bosmana, a dziwni Indianie rу¿nili siк wygl¹dem od Indian zamieszkuj¹cych najbli¿szy rezerwat. Cera niskich, w¹t³o zbudowanych mк¿czyzn nie by³a miedzianego koloru, lecz brunatnoszara. Jedynie twarde jak druty, czarne o niemal niebieskawym odcieniu w³osy, kwadratowe twarze i ma³e oczy przypomina³y Indian amerykaсskich. Odzie¿ ich tak¿e by³a odmienna. Nosili koszule i luŸne spodnie z cienkiej bawe³ny, a niektуrzy oprуcz tego narzucili na siebie pstre zarape, to jest rкcznie tkane we³niane pledy z otworem na g³owк, zdobione symetrycznie rozmieszczonymi figurami geometrycznymi na wzуr nawajskich kocуw. Na g³owach mieli du¿e s³omiane kapelusze. Wszyscy byli uzbrojeni. W rкkach trzymali flinty starego typu b¹dŸ nowoczesne karabiny. Niewielu tylko mia³o pasy z rewolwerami, lecz za to ka¿dy z nich posiada³ d³ugi nу¿ i lasso. Dziwni Indianie zagadali do Sally w nieznanym jкzyku. Dziewczynka milcza³a wylкkniona. Naraz od strony ranczo rozleg³y siк strza³y i donoœny wrzask. Teraz Sally przestraszy³a siк nie na ¿arty. Cу¿ to wszystko mog³o oznaczaж? Na odg³os strza³уw jeŸdŸcy krzyknкli przeraŸliwie. Jeden z nich pochyli³ siк z konia ku dziewczynce i szybkim, zrкcznym ruchem uniуs³ j¹ w gуrк. Dingo natychmiast rzuci³ siк na niego, lecz inni jeŸdŸcy zaczкli t³uc psa grubymi pejczami. Oœlepione razami, og³uszone zwierzк chwyta³o ostrymi k³ami ludzi i konie, ale dzielna obrona nie zda³a siк na wiele. Po krуtkiej chwili, otrzymawszy w g³owк silne uderzenie kolb¹ karabinu, wierny Dingo pad³ na ziemiк. Przera¿ona, lecz jednoczeœnie oburzona do g³кbi Sally bi³a piкœciami i drapa³a trzymaj¹cego j¹ przed sob¹ na koniu Indianina. Widz¹c to, inny jeŸdziec œci¹gn¹³ z siebie zarape i zarzuci³ je na szamoc¹c¹ siк dziewczynkк. Zawiniкta wraz z g³ow¹ w gruby, cuchn¹cy koc, Sally nie mog³a ju¿ wo³aж o pomoc. Silne, ¿ylaste rкce przytrzymywa³y j¹ na koсskim grzbiecie. JeŸdŸcy ruszyli galopem. Musieli znajdowaж siк tu¿ przy ranczo, poniewa¿ strza³y sta³y siк bardzo bliskie. Przez krуtk¹ chwilк Sally mniema³a, ¿e stryjek Allan odbije j¹ teraz. By³y to z³udne nadzieje. Strza³y ucich³y, a Indianie uwozili j¹ w nieznane. S³ychaж by³o tylko trzaskanie z biczуw, kwik oraz r¿enie pкdzonych koni. Sally ju¿ nie zdawa³a sobie sprawy z tego, jak d³ugo trwa³a ta opкtana jazda. Koc t³umi³ jej krzyki i p³acz, spowija³ mocno rкce. W koсcu na pу³ uduszona zamilk³a, nieczu³a na to, co siк z ni¹ dzieje. *** Sally odzyskiwa³a przytomnoœж. Otrz¹snк³a siк czuj¹c w ustach jakiœ wstrкtny p³yn cuchn¹cy zgni³ymi jajami. Unios³a g³owк. Z obrzydzeniem wyplu³a piek¹cy napуj. Teraz dopiero spostrzeg³a, ¿e nie siedzi ju¿ na koniu, lecz le¿y pod drzewem na rozci¹gniкtym na ziemi zarape. Kilka niskich postaci pochyla³o siк nad ni¹, a jedna z nich z manierki wlewa³a w³aœnie w jej usta piek¹cy, cuchn¹cy napуj. Sally odwrуci³a g³owк w bok. - Dajcie mi trochк wody - szepnк³a. Ciemne postacie porozumiewa³y siк miкdzy sob¹, po czym ktoœ poda³ jej kubek wody. Sally chciwie go oprу¿ni³a. „A wiкc ten straszny dzieс ju¿ min¹³, jest noc” - pomyœla³a. Na granatowym niebie migota³y roje gwiazd. Znajdowali siк w jakimœ g³кbokim jarze. Rosn¹ce tu olbrzymie kaktusy przybiera³y w mroku nocy niesamowite kszta³ty. Obok s³ychaж by³o nik³y szmer p³yn¹cego strumyka. Indianie szwargotali teraz raŸniej. Ich szare twarze nie mia³y ju¿ tak bezwzglкdnego, okrutnego wyrazu. Sally usiad³a, a wtedy podano jej po¿ywienie. - Seсorita, tortilla - odezwa³ siк jeden z Indian, k³ad¹c przed ni¹ kawa³ek placka i pasek suszonego miкsa. Na migi pokazywa³ jej, ¿eby jad³a, ale Sally nie by³a pewna, czy wypada przyj¹ж pokarm od wrogуw. Teraz nie mia³a ju¿ w¹tpliwoœci, ¿e porwali j¹ Indianie meksykaсscy, ktуrzy napadli na ranczo stryjka Allana. Musieli to byж Meksyk a сczycy, gdy¿ rу¿nili siк od Indian pу³nocnoamerykaсskich rysami twarzy, ubiorem i mow¹. Podczas kilkunastotygod-niowego pobytu na pograniczu zd¹¿y³a siк ju¿ nauczyж paru hiszpaсskich s³уw i wiedzia³a, ¿e Meksykanie przewa¿nie mуwi¹ po hiszpaсsku. Inne dziewczynki w wieku Sally mo¿e by mdla³y po dojœciu do takiego wniosku. Nale¿y jednak pamiкtaж, ¿e ma³a Australijka by³a cуrk¹ pioniera wychowan¹ w dzikim i surowym kraju; prze¿y³a ju¿ niejedno w swych rodzinnych stronach, tote¿ teraz potrafi³a opanowaж strach i myœleж jak osoba nawyk³a do niebezpieczeсstw. Najbardziej drкczy³a j¹ nieœwiadomoœж co do losуw matki i stryjka. W chwili napadu matka znajdowa³a siк w odleg³ym zak¹tku sadu, zajкta zbieraniem owocуw. Indianie jak nawa³nica przetoczyli siк przez ranczo. Sally mia³a nadziejк, ¿e zanim matka zwabiona krzykiem i strza³ami nadbieg³a, mog³o ju¿ byж po wszystkim. Stryj Allan nie rozstawa³ siк ze swymi rewolwerami; tak rozs¹dny, opanowany cz³owiek nie wda³by siк w beznadziejn¹ walkк z przewa¿aj¹cymi liczebnie napastnikami. Mo¿e wiкc szczкœliwie unikn¹³ niebezpieczeсstwa, skoro Indianie pospiesznie opuœcili ranczo natrafiwszy na zdecydowany opуr. Je¿eli tak by³o, to przecie¿ stryjek wezwie na pomoc Tomka i bosmana, a mo¿e nawet i wojsko, by razem z nimi ruszyж w poœcig. Sally pokrzepiona na duchu takim rozumowaniem martwi³a siк ju¿ tylko o wiernego Dinga. Widzia³a na w³asne oczy, jak bezlitoœni Meksykanie porzucili go skatowanego na drodze. W³aœnie jeden z tych okrutnikуw podsuwa³ jej niemal pod nos kawa³ek placka. - Seсorita, tortilla - zachкca³ mlaskaj¹c jкzykiem. Sally spojrza³a na niego jakby wyrwana z g³кbokiego snu. Indianin wykrzywia³ kwadratow¹ twarz w uœmiechu, by zachкciж j¹ do jedzenia. Tortilla pachnia³a przyjemnie. Sally by³a g³odna, poza tym dosz³a do wniosku, ¿e chc¹c doczekaж odsieczy, nie mo¿e odmawiaж przyjmowania pokarmu. Wziк³a wiкc z r¹k Indianina zachwalan¹ mlaskaniem tortille i ugryz³a kawa³ek. Tortilla okaza³a siк zwyk³ym plackiem kukurydzianym pieczonym na wкglach. Smakowa³ jej nawet, gdy strz¹snк³a z niego czerwony, piek¹cy pieprz, ktуrym by³ posypany. Sally zjad³a tortillк, po czym zabra³a siк do cienkiego, d³ugiego paska suszonego miкsa. Po tym skromnym posi³ku u³o¿y³a siк na zarape do snu. Bola³y j¹ wszystkie koœci, oczy zamyka³y siк ze zmкczenia. Z niespokojnej drzemki zerwa³a siк na jкkliwe wycie kojota. Przypomnia³o ono Sally biednego Dinga, wiкc zap³aka³a cicho, tul¹c g³owк do grubego koca. Zaledwie zd¹¿y³a trochк pospaж, zbudzi³o j¹ lekkie szarpniкcie za ramiк. Otworzy³a oczy. Na niebie wci¹¿ jeszcze b³yszcza³y gwiazdy. Tymczasem Meksykanie byli ju¿ przygotowani do dalszej drogi. Niski Indianin wzi¹³ znуw Sally przed siebie na konia, lecz tym razem pozostawiono jej pewn¹ swobodк ruchуw. Noc by³a ch³odna, wiкc Sally samorzutnie owinк³a siк grubym zarape, wysuwaj¹c g³owк przez wyciкty w œrodku otwуr. Indianie stale popкdzali wierzchowce. Sally domyœli³a siк, ¿e pragn¹ siк jak najszybciej oddaliж od ranczo, by unikn¹ж poœcigu. Mimo przynaglania nie wypoczкte nale¿ycie konie wlok³y siк doœж wolno. Gwiazdy blak³y. Z mroku nocy wy³ania³ siк s³oneczny dzieс. Strome dot¹d zbocza d³ugiego, krкtego parowu zaczк³y siк obni¿aж, a¿ w koсcu wyjechali na rozleg³y step. Teraz dopiero Sally zorientowa³a siк w liczebnoœci bandy - by³o ich dwudziestu dwуch. Poprzedniego dnia, gdy oddalali siк od ranczo, Sally wyraŸnie s³ysza³a œwist batуw, ktуrymi kowboje popкdzaj¹ stado byd³a lub tabun koni. Obecnie nigdzie jednak nie mog³a dostrzec luŸno id¹cych rumakуw. Rozmyœlania nad tym niezrozumia³ym faktem przerwa³ jej g³os Indianina jad¹cego na czele kawalkady. JeŸdŸcy natychmiast siк zatrzymali. Wyci¹gnкli szyje i niespokojnie patrzyli w kierunku pу³nocnym. Sally z trudem st³umi³a okrzyk radoœci. Ukosem przez step zbli¿a³ siк do nich szybko znaczny oddzia³ jeŸdŸcуw. Niepewnoœж na twarzach Indian wskazywa³a, i¿ mуg³by to byж nadci¹gaj¹cy poœcig. Serce w piersi Sally t³uk³o siк niespokojnie. Indianie wyjmowali broс, lecz z twarzy ich niczego nie mo¿na by³o wyczytaж. „Ho, ho, stryjek i Tommy zapкdz¹ w kozi rуg tych chuderlakуw” - gor¹czkowo myœla³a Sally. Przywуdca opuœci³ nagle d³oс, ktуr¹ os³ania³ oczy przed blaskiem s³onecznym, spokojnie powiesi³ karabin na ³кku siod³a i zawo³a³ coœ do swych towarzyszy. Ruszyli znowu. Sally omal siк nie rozp³aka³a, widz¹c ju¿ z bliska kawalkadк jeŸdŸcуw. Byli to Indianie meksykaсscy, wiedli na lassach najlepsze wierzchowce stryja Allana. Na samym przedzie znajdowa³a siк wspania³a klacz Nil'chi. Z najwiкksz¹ obaw¹ Sally wypatrywa³a, czy przypadkiem w nadci¹gaj¹cej grupie Indian nie ujrzy swych najbli¿szych jako jeсcуw. Na szczкœcie nowa banda sk³ada³a siк tylko z czerwonoskуrych. Obydwie po³¹czone grupy liczy³y teraz oko³o piкжdziesiкciu ludzi. Powoli Sally zaczyna³a rozumieж ich taktykк. Otу¿ napadli na ranczo z dwуch stron jednoczeœnie - z pу³nocy i po³udnia. Sally zosta³a pochwycona przez jeŸdŸcуw przyby³ych z pу³nocy, podczas gdy grupa po³udniowa spl¹drowa³a ranczo. Manewr ten zastosowali Meksykanie dla wprowadzenia w b³¹d osadnikуw amerykaсskich. Ktу¿ mуg³by pos¹dzaж Meksykanуw o urz¹dzenie napadu, skoro pozornie przybyli z g³кbi terytorium Stanуw Zjednoczonych? Rуwnie¿ po napadzie powrуcili na stronк meksykaсsk¹ dwoma oddzielnymi grupami, aby utrudniж poœcig. Sally dosz³a do wniosku, i¿ rozumowanie jej jest trafne. Tymczasem kawalkada dotar³a niebawem w gуrzyst¹ okolicк. Kopyta koni g³ucho dudni³y po kamienistym gruncie. Przez jakiœ czas Indianie pospiesznie kluczyli po skalistych kanionach, ale by³o ju¿ zupe³nie widoczne, ¿e coraz mniej obawiaj¹ siк poœcigu - kamieniste pod³o¿e uniemo¿liwia³o tropienie. PуŸnym wieczorem zatrzymali siк w mrocznym kanionie na nocny postуj. Zdenerwowana Sally nie mog³a zasn¹ж. Czy przyjaciele zdo³aj¹ j¹ odnaleŸж i oswobodziж? Ktу¿ potrafi odszukaж œlady w skalistych gуrach? Na d³ugo przed œwitem Meksykanie znуw ruszyli w drogк. Oko³o po³udnia znaleŸli siк na skraju gуr. Ku zachodowi ci¹gnк³a siк preria upstrzona kaktusami. Kilku Indian od³¹czy³o siк od bandy i popкdzi³o ku widocznym na horyzoncie smu¿kom dymуw. Sally domyœli³a siк, ¿e musz¹ siк tam znajdowaж jakieœ domostwa. Dlaczego jednak odje¿d¿aj¹cy zabrali klacz Nil'chi i piкж innych koni? Pozostali Indianie roz³o¿yli siк biwakiem. Palili tytoс w glinianych fajeczkach, popijali sw¹ ulubion¹ pulque, produkowan¹ ze sfermentowanych owocуw agawy, ktуrej wstrкtny smak Sally pozna³a na pierwszym postoju, i rozkoszowali siк odpoczynkiem. Dziewczynka z trudem prze³knк³a kawa³ek tortilli; rozmyœla³a o swym smutnym po³o¿eniu. Indianie zachowywali siк zupe³nie swobodnie i nawet nie zwracali na ni¹ uwagi. Po kilku godzinach grupka Indian powrуci³a z tajemniczej wyprawy. Przywiedli mocno objuczone konie, ale nie by³o wœrуd nich Nil'chi. Indianie zaraz zebrali siк na uboczu. Po krуtkiej naradzie zwinкli obozowisko i ruszyli na po³udnie. Jedyn¹ roœlinnoœж stanowi³y tutaj kaktusy o tysi¹cznych kszta³tach, agawy, burzany oraz miotlaste juki. W gуrze ko³owa³y sкpy ³akomie wypatruj¹ce ¿eru. W œwiecie owadуw nieurodzajnej krainy przede wszystkim krуlowa³y koniki polne. W zadziwiaj¹cy sposуb przypomina³y suche ga³¹zki krzewu podobnego do mirtu, ktуrym siк ¿ywi³y. Pe³no tu by³o rуwnie¿ du¿ej, zielonej szaraсczy o pstrych skrzyd³ach, dziwnych chrz¹szczy, rozmaitych mrуwek i wielkich ¿у³tych motyli. Na tym suchym stepie roz³o¿yli siк na noc. Sally ogarnк³a niezmierna tкsknota za matk¹ i najbli¿szymi. Pop³akiwa³a cicho, nim chуralne жwierkanie œwierszczy nie uko³ysa³o jej do snu. Minк³o kilka godzin. Naraz Sally zbudzi³a siк. Usiad³a na pos³aniu. Ogniska niemal ju¿ wygas³y, a Indianie nie zwa¿aj¹c na ch³уd nocy spali g³oœno chrapi¹c. Sally owinк³a siк w zarape, po czym skulona prуbowa³a zasn¹ж z powrotem. W pobli¿u rozleg³ siк kwik koni. Sally zaczк³a siк zastanawiaж, czy nie warto by skorzystaж ze sprzyjaj¹cych warunkуw i sprуbowaж ucieczki. Zaraz jednak pojк³a bezsensownoœж pomys³u. Dok¹d mia³a uciekaж? Nie orientowa³a siк w okolicy, a przecie¿ w tej chwili nie mog³a liczyж na niczyj¹ pomoc. Je¿eli nawet ucieknie teraz, to Indianie i tak j¹ odnajd¹. Wtedy ju¿ bкd¹ pilnowali lepiej, a mo¿e nawet zwi¹¿¹? Nie, nie, nie chcia³a do tego dopuœciж PуŸniej na pewno dowie siк w jakiœ sposуb, w ktуrym kierunku znajduje siк ranczo stryjka Allana i, dziкki swobodzie ruchуw, skorzysta z najlepszej okazji do ucieczki. Z ciк¿kim westchnieniem przymknк³a oczy. Przypomnia³a sobie, jak to przyjemnie by³o na ranczo stryjka. Co te¿ on teraz porabia? Czy bardzo rozpacza matka? Dlaczego Tommy i bosman tak d³ugo nie przychodz¹ z pomoc¹? Czy zdo³aj¹ odnaleŸж œlady napastnikуw w tych skalistych kanionach? Tyle mia³a w¹tpliwoœci, wiкc dla pociechy myœla³a, ilu to niezwyk³ych czynуw dokonali jej przyjaciele. Potrafili przecie¿ tropiж nieznane, dzikie zwierzкta w mrocznych d¿unglach i ujarzmiali je z ³atwoœci¹, na pewno wiкc nie zra¿¹ siк trudnoœciami poœcigu za porywaczami. Ach, gdyby Dingo, ten wierny i kochany Dingo ¿y³, na pewno by przyprowadzi³ przyjaciу³ nawet przez skaliste kaniony! W tej chwili gdzieœ na stepie ozwa³o siк wycie kojotуw, a potem... Sally zaczк³a bacznie nas³uchiwaж. Zdawa³o siк jej bowiem, i¿ us³ysza³a chrapliwe szczekniкcie Dinga. Czy¿by siк myli³a? Na stepie znуw siк rozleg³ dziwnie znajomy g³os. Niskie, pocz¹tkowo chrapliwe tony stawa³y siк coraz wy¿sze, a¿ w koсcu zmieni³y siк w przeraŸliwe skowyczenie. Nie, to nie by³ kojot! Sally dobrze zna³a jego grobowe, przeci¹g³e wycie. To natomiast, co przed chwil¹ us³ysza³a, by³o g³osem australijskiego psa. Podniecona zerwa³a siк na rуwne nogi. Indianie spali kamiennym snem. Minк³a d³uga chwila. Ju¿ Sally zaczк³a przypuszczaж, i¿ uleg³a z³udzeniu, a¿ naraz ciche, chrapliwe szczekniкcie powtуrzy³o siк w pobliskich kaktusach. Sally rozejrza³a siк po obozowisku. Wokу³ rozbrzmiewa³o regularne chrapanie Indian. Wysunк³a siк z zarape, po czym, st¹paj¹c ostro¿nie, zbli¿y³a siк ku zaroœlom. Zaledwie w nie wkroczy³a, przypad³ do niej w³ochaty cieс. Dziewczynka opad³a na kolana i dr¿¹cymi rкkoma objк³a kark swego ulubieсca. Zap³aka³a, gdy szorstki jкzor dotkn¹³ jej twarzy. - Mуj kochany, mуj najdro¿szy Dingo! Och, jak siк cieszк, ¿e ciк nie zabito... - szepta³a œciskaj¹c psa. By³o zbyt ciemno, aby mog³a mu siк przyjrzeж, wiкc tylko rкkoma zaczк³a przesuwaж po jego ciele, szukaj¹c œladуw po razach indiaсskich pejczуw. Dotykiem wyczuwa³a strupy zakrzep³ej krwi na jego sierœci. Ciemnoœж nocy oszczкdzi³a Sally przykrego widoku. Dingo wygl¹da³ okropnie. Skуra poprzecinana biczami pokryta by³a dopiero co zakrzep³¹ krwi¹. Od lewego oka a¿ do karku widnia³a na jego g³owie szeroka rana. P³owe boki psa g³кboko siк zapad³y, pewnie od chwili napadu jeszcze nic nie jad³. Banda Indian szybko umyka³a, tote¿ Dingo nie mia³ czasu na poszukiwanie po¿ywienia. Zaledwie zd¹¿y³ poch³ep-taж trochк wody w napotykanych strumykach. Teraz utrudzone stworzenie po³o¿y³o siк na ziemi obok klкcz¹cej dziewczynki. Sally pomyœla³a, ¿e Dingo musi byж bardzo wyg³odzony. Podesz³a do obozowiska. Obok wygas³ych ognisk nie brak by³o pozosta³oœci po kolacji Indian. Z ³atwoœci¹ znalaz³a kilka kawa³kуw tortilli i suszonego miкsa. Poda³a to wszystko czworono¿nemu przyjacielowi, by zaspokoi³ przynajmniej pierwszy g³уd. Sally rozmyœla³a przez ca³y czas, co Indianie powiedz¹ ujrzawszy psa. Nie, nie, do tego nie wolno dopuœciж. Przecie¿ je¿eli Dingo potrafi³ odnaleŸж jej œlad, to i poœcig mуg³ siк znajdowaж w pobli¿u. Widok Dinga zmusi³by Indian do zwiкkszenia czujnoœci, a mo¿e by go zabili, obawiaj¹c siк, ¿e sprowadzi im pogoс na kark. Tak rozumuj¹c Sally zaczк³a szeptaж i nakazywaж psu, ¿e musi powrуciж w step, aby Indianie go nie spostrzegli. Dingo przekrzywi³ ³eb, od czasu do czasu dotyka³ ozorem twarzy dziewczynki. Naraz ktуryœ z Indian poruszy³ siк. Sally czym prкdzej wrуci³a do ogniska. Jakie¿ by³o jej zdziwienie i radoœж zarazem, gdy Dingo powlуk³ siк za ni¹ parк krokуw, lecz nie przekroczy³ linii krzewуw. Wychyli³ tylko p³owy ³eb zza kaktusa, czujnym wzrokiem przyjrza³ siк pogr¹¿onym jeszcze we œnie Indianom, po czym znik³ z powrotem w zaroœlach. Sally odetchnк³a z ulg¹.
Pogoс i narada Przed dwoma zaledwie godzinami Murzyn zatrudniony u szeryfa Allana przyby³ na spienionym wierzchowcu do rezerwatu Mescalero Apaczуw z wiadomoœci¹, ¿e nieznani Indianie dokonali napadu na ranczo. Zaskoczeni t¹ okropn¹ wieœci¹ Tomek i bosman niewiele mogli wydobyж z przestraszonego pos³aсca. Wed³ug jego relacji szeryf Allan zosta³ zabity. Sally zniknк³a, a tylko dziwnym zbiegiem okolicznoœci ocala³a jej matka. Nieznani Indianie zabrali z korralu wiele koni, po czym odjechali tak nagle, jak siк przedtem pojawili. Murzyn mуwi) jeszcze o strzelaninie i walce. Gdy napastnicy odjechali, pani Allan poleci³a mu najpierw powiadomiж Tomka i bosmana, a potem rуwnie¿ prosiж o pomoc kapitana Mortona. Obydwaj przyjaciele nie tracili czasu. Razem z Czerwonym Or³em natychmiast dosiedli koni; nie szczкdz¹c ich gnali na z³amanie karku na ranczo - miejsce tragicznych wydarzeс. Po czterech godzinach wpadli w obejœcie domostwa. Zatrzymali siк tu¿ przed werand¹, gdzie sta³o kilka osiod³anych koni. Tomek i bosman zeskoczyli z wierzchowcуw, po czym wbiegli na werandк. Przy stole siedzia³a pani Allan w towarzystwie kilku okolicznych ranczerуw. Na widok dwуch przyjaciу³ zerwa³a siк z fotela i wyci¹gnк³a do nich d³onie. - Sally porwali Indianie - wyrzuci³a jednym tchem. - Kiedy to siк sta³o? - zapyta³ bosman. - Murzyn przys³any przez szanown¹ pani¹ niewiele mуg³ nam powiedzieж. Czy to prawda, ¿e pan szeryf...? - Nie, nie. Opatrznoœж czuwa³a nad nim - zaprzeczy³a pani Allan. - Walcz¹c z napastnikami zosta³ dwukrotnie trafiony kulami, lecz na szczкœcie doktor rкczy za jego ¿ycie. W tej w³aœnie chwili zak³ada mu nowe opatrunki. - Ha, kamieс spad³ mi z serca - odetchn¹³ bosman. - Murzyn mуwi³, ¿e nasz szeryf nie ¿yje. - W pierwszej chwili tak to wygl¹da³o, lecz po odjeŸdzie pos³aсca szwagier odzyska³ przytomnoœж. - Mo¿e ³askawa pani opowie nam wszystko, bo trzeba natychmiast ruszaж w pogoс - poœpiesznie rzek³ bosman. - W³aœnie czekaliœmy na was, aby siк naradziж... Powiem wam dok³adnie, jak siк to sta³o. Otу¿ wczesnym rankiem zbiera³yœmy z Sally owoce w sadzie. Moje biedactwo nie mog³o siк ju¿ na was doczekaж. Od dwуch dni stale wybiega³a na wzgуrze przed domem, aby zobaczyж, czy przypadkiem nie wracacie. Tego ranka rуwnie¿ nie usiedzia³a zbyt d³ugo na jednym miejscu. Powiedzia³a, ¿e pуjdzie wyjrzeж na wzgуrze. i ju¿ jej wiкcej nie widzia³am. Bosman g³oœno wytar³ nos w chustkк, a przy okazji d³ugo manipulowa³ ni¹ ko³o oczu. Pani Allan spostrzeg³a jego wzruszenie i umilk³a. Za chwilк mуwi³a dalej dr¿¹cym g³osem: - Zosta³am sama w sadzie. By³am widocznie zamyœlona, gdy¿ wcale nie s³ysza³am tкtentu koni. Nagle przy domu gruchnк³y strza³y i rozleg³o siк piekielne wycie czerwonoskуrych. Oczywiœcie pierwsz¹ moj¹ myœl¹ by³o ratowanie Sally. Pobieg³am wiкc w kierunku wzgуrza, a¿ tu naraz, niemal obok mnie, przemknк³a wataha jeŸdŸcуw. Pognali na ranczo, podczas gdy ja pod¹¿y³am na wzgуrze, na ktуrym spodziewa³am siк zastaж cуrkк. Zamiast niej znalaz³am na drodze nie¿ywego Dinga. Zapewne banda porwa³a Sally i zabi³a wierne psisko staj¹ce w jej obronie. Oczywiœcie wrуci³am zaraz na ranczo, lecz banda Indian umyka³a ju¿ ku korralom. Chcia³am biec za napastnikami, jednak zda³am sobie sprawк, ¿e niewiele wskуram. - A gdzie by³ wtedy nasz szeryf? - wtr¹ci³ bosman. - Mуj szwagier le¿a³ na ziemi przed werand¹ z dwoma dymi¹cymi jeszcze rewolwerami w rкkach. Przypad³am do niego. Wydawa³o mi siк, ¿e ju¿ nie ¿yje. Z okien domu gкsto pada³y strza³y, ktуrymi nasza s³u¿ba razi³a napastnikуw. Gor¹cy opуr, z jakim siк spotkali, sk³oni³ ich prawdopodobnie do ucieczki i zapobieg³ spl¹drowaniu domu. Zabrali tylko z korralu kilkanaœcie najlepszych koni, a wœrуd nich i klacz Wiatr, po czym umknкli. Wkrуtce dwaj nasi kowboje ruszyli ich tropem, lecz gdy siк przekonali, ¿e Indianie podzielili siк na dwie grupy, powrуcili do domu, aby zorganizowaж poœcig. Zaraz te¿ sprowadzi³am doktora i wys³a³am Murzyna po panуw oraz po kapitana Mortona. Ci oto nasi s¹siedzi oczekuj¹ na wspуln¹ naradк. - Do gуry g³owa, ³askawa pani, pojedziemy za Sally nawet do piek³a - gor¹co zapewni³ bosman. - Zap³acimy za to Indianom. A¿ mnie w do³ku ¿al œcisn¹³, gdy us³ysza³em, ¿e nasza Sally porwana, a Dingo zabity. Ha, ale zap³acimy im z procentem, mo¿e pani byж zupe³nie spokojna. - Kto z panуw gotуw jest wyruszyж z nami w poœcig? - krуtko zapyta³ Tomek. Ranczerzy z uznaniem spojrzeli na nie trac¹cego g³owy m³odzieсca i wszyscy wyrazili gotowoœж wziкcia udzia³u w poœcigu wraz ze swymi ludŸmi. By³ to schy³ek dnia, postanowiono wiкc czekaж do œwitu i wtedy dopiero wyruszyж œladami uciekinierуw. Tomek pali³ siк do czynu, ale rуwnoczeœnie rozumia³, ¿e pochopne dzia³anie mo¿e przynieœж wiкcej szkody ni¿ po¿ytku. Z relacji dwуch kowbojуw wynika³o, ¿e napastnicy zd¹¿ali ku granicy meksykaсskiej. Gdyby poœcig musia³ siк zag³кbiж na obce terytorium, to lepiej by³oby wyruszyж w asyœcie kapitana Mortona. Ranczerzy spodziewali siк, ¿e energiczny wojak zd¹¿y przybyж jeszcze przed œwitem. Z zapadniкciem wieczoru coraz wiкcej uzbrojonych mк¿czyzn zje¿d¿a³o na ranczo. Nad samym rankiem przygalopowa³ kapitan Morton na czele dwudziestu kawalerzystуw. Jeszcze raz odbyto wspуln¹ naradк. Kapitan po wys³uchaniu relacji rzek³ stanowczo: - Nie. ulega ¿adnej w¹tpliwoœci, ¿e jest to sprawka tego ³otra Czarnej B³yskawicy. W ten nikczemny, podstкpny sposуb zemœci³ siк na szeryfie za schwytanie go wуwczas. - Sk¹d ta pewnoœж, szanowny panie? - zagadn¹³ bosman niedowierzaj¹co. - Gdyby to by³a zwyk³a banda rabunkowa, w pierwszym rzкdzie spl¹drowa³aby dom - odpar³ pewnie kapitan Morton. - Proszк tylko kolejno przeanalizowaж wydarzenia, a prawda wyp³ynie na wierzch jak oliwa. Banda Indian urz¹dza najazd na ranczo odleg³e co najmniej o piкtnaœcie kilometrуw od granicy, omijaj¹c inne posiad³oœci znajduj¹ce siк po drodze. Napad udaje siк. Indianie ciк¿ko rani¹ w³aœciciela ranczo, porywaj¹ jego bratanicк i... zabieraj¹ tylko kilkanaœcie koni. Krуtko mуwi¹c, wyrz¹dzili oni szeryfowi wiкksz¹ krzywdк moraln¹ ni¿ materialn¹, poniewa¿ zabrali jedynie to, co przedstawia³o dla niego osobiœcie najwiкksz¹ wartoœж. Kilku ludzi nie by³o w stanie obroniж siк przed liczn¹ band¹ napastnikуw. Rкczк, ¿e gdyby to by³ zwyk³y napad, to by zabili wszystkich przypadkowych obroсcуw i spl¹drowali dom. Jasno z tego wynika, i¿ przybyli jedynie w celu dokonania zemsty na szeryfie. A ktу¿, jak nie Czarna B³yskawica, mуg³ ¿ywiж nienawiœж do powszechnie lubianego i szanowanego szeryfa Allana? - Do stu zdech³ych wielorybуw, trudno odmуwiж s³usznoœci temu rozumowaniu - przyzna³ bosman, - Co jednak jest winna moja biedna Sally? - zawo³a³a pani Allan t³umi¹c rozpacz. - W ten sposуb buntownik chcia³ siк zemœciж na szeryfie - ponuro rzek³ kapitan Morton. - Czerwonoskуrzy nie znaj¹ litoœci. - W ca³ym rozumowaniu jest mimo wszystko pewna nieœcis³oœж - naraz odezwa³ siк Tomek. - Uprowadzone wierzchowce przedstawia³y du¿¹ wartoœж nie tylko dla pana szeryfa. Za sam¹ klacz Nil'chi Don Pedro ofiarowywa³ kilkakrotn¹ wartoœж szacunkow¹. - Ha, brachu! - o¿ywi³ siк bosman. - Mo¿e Indiaсcy porwali nasz¹ Sally dla okupu? Co myœlisz pan o tym, kapitanie? - Uwaga m³odzieсca dowodzi bystroœci jego umys³u - powa¿nie odpar³ zapytany. - Konie naprawdк mo¿na dobrze sprzedaж w Meksyku, lecz w³aœnie porwanie bratanicy szeryfa wyklucza chкж pobrania okupu. Gdyby im chodzi³o wy³¹cznie o korzyœci materialne, to, jak ju¿ zaznaczy³em, przede wszystkim spl¹drowaliby dostatnio zaopatrzony dom. Po co siк targowaж o okup, je¿eli od razu mo¿na siк dobrze ob³owiж? Czarna B³yskawica wiedzia³, ¿e szeryf kocha ma³¹ Sally i jest bardzo przywi¹zany do swych koni wyœcigowych. - Bo¿e! Przera¿a mnie to - zawo³a³a pani Allan. - Nie pozwуlcie, aby okrutni Indianie, mœcili siк na niewinnym dziecku! - Nie traжmy czasu, niech nam szanowny pan kapitan przewodzi - porywczo powiedzia³ bosman, Ranczerzy jednog³oœnie oddali siк pod komendк energicznego kawalerzysty. Zaledwie zaœwita³ dzieс, piкжdziesiкciu dobrze uzbrojonych ludzi rozpoczк³o poœcig. Œlady uciekaj¹cych by³y doœж wyraŸne. Dziкki temu pogoс szybko dotar³a do miejsca, gdzie tropy rozchodzi³y siк w dwуch kierunkach. Morton rуwnie¿ podzieli³ swych ludzi na dwa oddzia³y i ka¿dy z nich bez zw³oki ruszy³ w drogк. Po kilku godzinach obydwa oddzia³y dotar³y do skalistego stepu; tutaj nie mo¿na ju¿ by³o odszukaж dalszych œladуw napastnikуw. Gdy wieczorem po ca³odziennych bezskutecznych poszukiwaniach oddzia³y z³¹czy³y siк znуw w jednym ze skalistych kanionуw, uczestnicy poœcigu w ponurym nastroju obsiedli ogniska. - W piкtkк gonimy, szanowni panowie - mrukn¹³ bosman. - Przeklкci Indiaсcy naumyœlnie zjechali w skaliste gуry, aby zatrzeж œlady. - Wed³ug wszelkich informacji, jakie zdo³aliœmy zebraж o Czarnej B³yskawicy, ukrywa siк on w gуrach w pobli¿u pogranicza - powiedzia³ kapitan Morton. - Gdybyœmy mogli przetrz¹sn¹ж wszystkie ³aсcuchy gуrskie, na pewno byœmy trafili na jego kryjуwkк. Po tych s³owach Tomek posmutnia³. Ilu bowiem trzeba by³o mieж ludzi i ile poœwiкciж czasu, aby przeszukaж liczne niedostкpne i rozleg³e pasma gуrskie? W tych warunkach jedynie przypadek naprowadziж mуg³ pogoс na trop napastnikуw. - Gdyby m¹dry Dingo ¿y³. na pewno by potrafi³ odnaleŸж œlad Sally - odezwa³ siк Tomek. - Nie mieliœmy nawet czasu odszukaж go, by mu oddaж ostatni¹ pos³ugк - z powag¹ przytakn¹³ bosman. Zaczкli wspominaж, jak to dziкki Dingowi Tomek odnalaz³ zaginion¹ w buszu Sally, i rу¿ne inne przygody, z ktуrych wyszli ca³o dziкki jego m¹droœci. Nikt nie k³ad³ siк tej nocy do snu. Zaledwie nasta³ œwit, rozpoczкto dalsze poszukiwania. Ma³e oddzia³ki przemierza³y krкte kaniony i w¹wozy, obserwatorzy lustrowali okolicк ze szczytуw gуrskich, lecz nie natrafiono na najmniejszy nawet œlad porywaczy. W ten sposуb up³ynк³o kilka dni na bezskutecznych poszukiwaniach. W koсcu Morton i ranczerzy zgodnie doszli do wniosku, ¿e dalszy poœcig nie da lepszego rezultatu. W nieweso³ym nastroju wracali do domu. Tomek i bosman starali siк pocieszyж pani¹ Allan. Kapitan Morton zapewnia³, ¿e wkrуtce zorganizuje du¿¹ wyprawк przeciwko Czarnej B³yskawicy. Ranczerzy powoli porozje¿d¿ali siк do swych farm. Wieczorem tego dnia Tomek, bosman i pani Allan zgromadzili siк u ³o¿a rannego szeryfa. Lekarz twierdzi³, ¿e nadmierna troska o Sally utrudnia mu przyjœcie do zdrowia. Z tego te¿ wzglкdu niewiele przy nim rozmawiano, bo i cу¿ weso³ego mo¿na by³o mуwiж w tak przykrej sytuacji? Tomek siedzia³ g³кboko zamyœlony. Kapitan Morton uzna³ dalsze poszukiwania za bezcelowe. Tomek z¿yma³ siк na tк decyzjк. Gdyby ojciec i Smuga byli z nimi, na pewno by nie dali tak ³atwo za wygran¹. Zdawa³o mu siк, ¿e Morton i ranczerzy wyruszyli w poœcig „na otarcie ³ez” zrozpaczonej matki, z gуry nie wierz¹c w skutecznoœж poszukiwaс. Za wiele rozprawiali na temat braсcуw indiaсskich, ktуrych niekiedy tylko odnajdowano, i to przypadkowo. Czy¿by mieli pozostawiж Sally w³asnemu losowi? Kapitan Morton obwinia³ Czarn¹ B³yskawicк o ten nikczemny czyn. Tomek intuicyjnie wyczuwa³, ¿e krewki i Ÿle usposobiony do Indian kawalerzysta szed³ po linii najmniejszego oporu. Trudno by³o uwierzyж, aby dzielny wojownik indiaсski w ten sposуb odp³aci³ siк Sally za pomoc udzielon¹ mu w krytycznej chwili. Przecie¿ to w³aœnie Czarna B³yskawica nazwa³ j¹ Bia³¹ Rу¿¹ i powiedzia³, ¿e nawet za cenк w³asnej wolnoœci nie narazi jej na przykroœж. Tomek poruszy³ siк niespokojnie. W tej chwili przypomnia³ sobie s³owa wypowiedziane przez wodza D³ugie Oczy podczas jego pierwszej bytnoœci w rezerwacie indiaсskim: „Gdyby mуj bia³y brat potrzebowa³ kiedykolwiek pomocy przyjaciу³, niech siк uda na Gуrк Znakуw i nada sygna³. Wtedy przybкdzie tam ktoœ, na kogo m³ody brat mo¿e liczyж w ka¿dej okolicznoœci.” Tomka ogarnк³o niezwyk³e podniecenie. Czy¿ nie potrzebowa³ teraz pomocy przyjaciу³? Wуdz D³ugie Oczy nie wygl¹da³ na cz³owieka rzucaj¹cego s³owa na wiatr! Przecie¿ to on go uprzedzi³ podczas rodeo o podstкpie Don Pedra. Tomek doszed³ do wniosku, ¿e powinien natychmiast odszukaж Czerwonego Or³a, aby wskaza³ mu drogк do Gуry Znakуw. Co siк dzia³o z Czerwonym Or³em? Tomek zapomnia³ o nim wyruszaj¹c w ten bezsensowny poœcig. Bosman spod oka obserwowa³ swego m³odego przyjaciela. Zbyt dobrze zna³ ch³opca, aby nie dostrzec, ¿e dzieje siк z nim coœ niezwyk³ego. - Proszк pani, czy po ucieczce napastnikуw widzia³a pani jeszcze zabitego Dinga? - zapyta³ Tomek przerywaj¹c milczenie. - Ach, mуj drogi, zapomnia³am powiedzieж, ¿e gdy tylko udzieli³am pierwszej pomocy szwagrowi, natychmiast wrуci³am na drogк przy wzgуrzu, aby zaj¹ж siк pogrzebaniem wiernego psa. Wziк³am nawet Murzyna, Boba, do pomocy, ale ju¿ nie znalaz³am Dinga. Zapewne kojoty powlok³y go gdzieœ w step. - Kojoty nie krкc¹ siк za dnia w pobli¿u domostw. Co siк mog³o staж? Co pan o tym myœli, bosmanie? - odezwa³ siк Tomek. - Indianie napadli na ranczo wczesnym rankiem. A kiedy szanowna pani powrуci³a jeszcze raz na wzgуrze? - zagadn¹³ marynarz. - By³o to w ka¿dym razie przed po³udniem, najdalej w cztery godziny po napadzie. Nie znalaz³szy psa na drodze, przeszukaliœmy z Bobem spory kawa³ek stepu, poniewa¿ przysz³o mi na myœl, ¿e w ostatniej chwili mуg³ zwlec siк z drogi. Niestety, nie znaleŸliœmy go nigdzie. Tomek podniecony wsta³, przeszed³ kilka razy wzd³u¿ pokoju, a potem zatrzyma³ siк przed bosmanem. - Czy pan pamiкta, co pan opowiada³ mi o Dingu, gdy w Ugandzie odzyska³em przytomnoœж po stratowaniu przez nosoro¿ca? - zapyta³. - Mуg³bym byж jedynie ciur¹ okrкtowym, a nie bosmanem, gdybym mia³ kurz¹ pamiкж - odpar³ marynarz nieco ura¿onym tonem, lecz zaintrygowany pytaniem przyjaciela zaraz doda³: - Czy naprawdк chcesz wiedzieж, co mуwi³em wtedy o Dingu? - O to mi w³aœnie chodzi. - Myœleliœmy w pierwszej chwili, ¿e poczciwe psisko wyzionк³o ju¿ ostatni¹ parк... Ej¿e, brachu, ju¿ wiem do czego zmierzasz! Dingo le¿a³ wtedy na ziemi jak truposz, lecz wkrуtce uniуs³ ³epetynк i powlуk³ siк o w³asnych si³ach za nami. Czy przypuszczasz, ¿e i tym razem tak siк mog³o staж? - Pani Allan widzia³a Dinga le¿¹cego na drodze - mуwi³ Tomek jakby do siebie. - W kilka godzin pуŸniej ju¿ go tam nie by³o. Nawet gdyby jakiœ kojot b³¹ka³ siк wtedy w pobli¿u ranczo, to by z pewnoœci¹ uciek³ s³ysz¹c wrzask Indian i strza³y. Je¿eli wiкc wykluczymy kojoty, to co siк sta³o z martwym psem? Pani Allan i szeryf poruszyli siк niespokojnie. Bosman nabra³ rumieсcуw. Pospiesznie wychyli³ ca³¹ szklankк jamajki i rzek³ podniecony. - Ha, ile to razy powtarza³em szanownemu paсstwu, ¿e Tomek ma g³owк nie od parady? Przypomnia³eœ mi, brachu, kubek w kubek podobne zdarzenie. Parк lat temu nasz statek mia³ siк udaж z Hamburga do Rio de Janeiro po ³adunek kawy. Tu¿ przed wyp³yniкciem w morze jednemu kumplowi z nacji niemieckiej zmar³a ¿ona. Biedak nie mуg³ byж nawet na pogrzebie, bo sta³o siк to akurat na godzinк przed wyruszeniem w drogк. Po¿egna³ wiкc zw³oki œlubnej ma³¿onki i, zleciwszy pogrzeb rodzinie, zmartwiony okrutnie przydra³owa³ na statek. Ca³¹ drogк martwi³ siк, a przez to nadu¿ywa³ nieco trunkуw. Kiedy wiкc dobiliœmy do Rio, kapitan mуwi mu: „Klin klinem, ch³opie! O¿eс siк jeszcze raz, a mo¿e lepiej ci siк teraz poszczкœci.” Zdyscyplinowane Niemczysko w trzy dni po wyl¹dowaniu w Rio o¿eni³o siк z jedn¹ Brazylijk¹. Kapitan dobrze mu poradzi³, bo ca³¹ ¿a³oœж jakby mu kto rкk¹ odj¹³. W kilka tygodni pуŸniej przybijamy znуw do Hamburga, a tu niby zmar³a ¿ona czeka na mego kumpla. Okaza³o siк, ¿e ona wcale nie umar³a, a tylko zapad³a w letarg, czyli w tak zwan¹ œmierж pozorn¹. - Panie bosmanie, ale¿ ta historia nie ma nic wspуlnego z Dingiem - zaoponowa³ Tomek. - Ma, brachu kochany, bo wyp³ywa z niej wniosek, ¿e dopуki nie by³eœ na pogrzebie, to nikogo nie op³akuj - sentencjonalnie zakoсczy³ bosman. - Teraz ponowiк Tomka pytanie: co siк sta³o z martwym psem? - Czy panowie uwa¿acie, ¿e gdyby Dingo nie by³ zabity, to by pobieg³ za Sally? - zawo³a³a pani Allan. - Jak amen w pacierzu, szanowna pani - zapewni³ bosman, - Taki obrуt rzeczy rzuca zupe³nie nowe œwiat³o na ca³¹ sprawк. Dingo by³ specjalnie szkolony do rу¿nych sztuczek. - Co by z tego wynika³o, gdyby nawet naprawdк Dingo mуg³ pod¹¿yж za Sally? - zapyta³a pani Allan z nieœmia³¹ nadziej¹ w g³osie. - Otу¿, proszк pani, je¿eli Dingo ¿yje, to istnieje du¿a szansa, ¿e wrуci na ranczo, by poprowadziж nas na ratunek - wyjaœni³ Tomek, - Dingo jest bardzo inteligentnym stworzeniem. - O Bo¿e, gdyby tak by³o! Czy jednak Indianie ni¹ zabiliby go, widz¹c, ¿e pod¹¿a za nimi? - niespokojnie mуwi³a pani Allan. - Je¿eli Czarna B³yskawica zdoby³ siк na tak okrutn¹ zemstк, to nie zawaha siк zastrzeliж psa. - Nie mamy przecie¿ pewnoœci, ¿e Sally porwa³ Czarna B³yskawica - stanowczo oœwiadczy³ Tomek. - Takie jest zdanie kapitana Mortona, lecz ja mam w¹tpliwoœci. W tej chwili szeryf Allan wykona³ ruch rкk¹. Pani Allan, bosman i Tomek zbli¿yli siк do jego pos³ania, a on, jeszcze bardzo os³abiony mуwi³ cicho: - Wiele cennego czasu straciliœcie przez tego zapaleсca Mortona. Teraz, przys³uchuj¹c siк wywodom Tomka, uzmys³owi³em sobie, ¿e Indianie, ktуrzy brali udzia³ w napadzie, nale¿eli do szczepu meksykaсskich Pueblosуw. Tymczasem banda Czarnej B³yskawicy, wiкcej ni¿ pewne, sk³ada siк z Indian amerykaсskich zbieg³ych na teren Meksyku. Tomek s³ucha³ w wielkim napiкciu. Teraz nie mia³ ju¿ w¹tpliwoœci. Je¿eli Czarna B³yskawica naprawdк nie by³ zamieszany w napad na ranczo, to nale¿a³o siк jak najszybciej udaж na Gуrк Znakуw, by wezwaж pomocy. Przecie¿ wed³ug zapewnieс wodza D³ugie Oczy, mуg³ siк spodziewaж przybycia potк¿nego sojusznika. Teraz wiкc oka¿e siк, co jest warte przyrzeczenie Indianina. - Proszк paсstwa, wprawdzie rozumowanie nasze oparte jest na przypuszczeniach, lecz nawet kapitan Morton by³ zdania, ¿e tylko przypadek mo¿e przyczyniж siк do odnalezienia Sally - odezwa³ siк Tomek. - Nie wolno nam spocz¹ж, dopуki jej nie uwolnimy. Mam pewien pomys³, ale nie chcк go teraz z wielu wzglкdуw wyjawiж. Jutro o œwicie wyruszк na ma³¹ wyprawк i... zobaczymy, co z tego wyniknie. - Idк z tob¹, brachu - wtr¹ci³ bosman. - Nie mo¿emy wyruszyж razem, panie bosmanie - zaoponowa³ Tomek. - Po pierwsze, obecnoœж pana mog³aby zniweczyж moje plany, a po drugie, jeden z nas musi pozostaж na ranczo na wypadek, gdyby Dingo wrуci³. - Ha, mam siedzieж za piecem, podczas gdy ty bкdziesz nadstawia³ karku? Nic z tego, brachu! - Panie bosmanie, sam mia³bym w¹tpliwoœci, czy postкpujк s³usznie, gdyby tu nie chodzi³o o Sally - powa¿nie odpar³ Tomek. - Nie kryjк, ¿e wyprawa moja bкdzie doœж ryzykowna, lecz czy pan by siк zawaha³, gdyby od powodzenia przedsiкwziкcia zale¿a³o ¿ycie Sally? - Trafi³eœ mnie rzeczywiœcie w samo serce, lecz co poczniemy, jeœli i ty przepadniesz? - zatroska³ siк marynarz. - Drogi panie bosmanie, to samo powiedzia³bym bкd¹c w pana po³o¿eniu. Wiem, ¿e nie wolno mi postкpowaж lekkomyœlnie. Dlatego te¿ ubezpieczк siк na wszelki wypadek. Pozostawiк panu szeryfowi list w zapieczкtowanej kopercie, ktуr¹ otworzycie, je¿eli nie wrуcк w ci¹gu siedmiu dni. W liœcie tym podam, z kim i dok¹d wyruszam. Chyba to powinno pana uspokoiж? - Kochany Tommy, czy nie mo¿esz powiedzieж nam tego od razu? Mo¿e udzielimy ci jakiejœ rady? - cicho zapyta³ szeryf. - Da³em komuœ s³owo honoru, ¿e nie zdradzк jego tajemnicy. Na pewno pan i pan bosman rуwnie¿ nie nadu¿yliby niczyjego zaufania. - Co pan na to, szeryfie? - niepewnie zagadn¹³ bosman. - Ja bym zawierzy³ Tomkowi. - Nie zaznam spokoju przez te siedem dni, ale przecie¿ sam bym w³o¿y³ ³epetynк w paszczк wieloryba, byle tylko uwolniж Sally. Smaruj list, brachu! Co mam pocz¹ж, je¿eli Dingo przybiegnie w tym czasie? - Pomyœla³em i o tym - odpar³ Tomek. - Je¿eli Dingo wrуci na ranczo, pod¹¿y pan z nim tropem bandy. Po ustaleniu, gdzie Sally przebywa, powrуci pan tutaj po mnie, a wtedy razem wyruszymy, zgoda? - Niech i tak bкdzie - odrzek³ bosman ciк¿ko wzdychaj¹c. - Czy¿ mogк siк sprzeciwiж, gdy chodzi o dobro tej kochanej sikorki? Ha, nie potrafiк nawet wypowiedzieж, jak mi jej bardzo ¿al. - Czym ja siк zdo³am panom odwdziкczyж? - zawo³a³a pani Allan. - Nie ma co mуwiж o wdziкcznoœci, skoro jeszcze niczego nie zdo³aliœmy dokonaж - skromnie powiedzia³ bosman. - Ta ma³a sikorka przypad³a mi do serca jak w³asna cуrka. A nasz Tomek to hmmm... - Proszк pani, nie ruszк siк st¹d, dopуki nie odnajdк Sally - gor¹co zapewni³ ch³opiec. - Teraz napiszк list, a potem przygotujк siк do drogi. Wyruszam o œwicie.
Gуra Znakуw Nastкpnego dnia Tomek opuœci³ ranczo jeszcze przed wschodem s³oсca. Oprуcz wierzchowca zabra³ luzaka objuczonego sprzкtem obozowym i ma³ym zapasem ¿ywnoœci. Po kilku godzinach poszukiwaс odnalaz³ Czerwonego Or³a na pastwisku przy stadzie byd³a. Zeskoczy³ z konia tu¿ przy Indianinie. - W³aœnie szukam Czerwonego Or³a - odezwa³ siк, wyci¹gaj¹c rкkк do Nawaja. - Musimy pomуwiж na osobnoœci. - Mo¿emy rozmawiaж tutaj, nikt nam nie przeszkodzi - odpar³ Nawaj powœci¹gliwie. Uwaga by³a s³uszna. Trzej kowboje, strzeg¹cy razem z nim du¿ego stada, siedzieli w pewnej odleg³oœci przed sza³asem, spo¿ywaj¹c poranny posi³ek. Tomek szybko przywi¹za³ konie do krzewu. - Ostatnim razem nie mia³em nawet okazji po¿egnaж siк z Czerwonym Or³em. Po tym okropnym porwaniu m³odej squaw wszyscy straciliœmy g³owy - usprawiedliwia³ siк Tomek. - Dlaczego mуj czerwony brat unika ranczo? Mуwiono mi, ¿e od tego strasznego dnia nie pokaza³eœ siк tam ani razu. Indianin spod oka obserwowa³ bia³ego ch³opca. Nie dostrzeg³ w jego twarzy wyrazu nieufnoœci, ktуrej spodziewa³ siк, s³uchaj¹c relacji kowbojуw na temat porwania bratanicy szeryfa. - Czerwony Orze³ wola³ nie przebywaж w pobli¿u ranczo, poniewa¿ biali ludzie gniewali siк na Indian za porwanie m³odej squaw - odpar³ po chwili wahania. - Czy mуj brat rуwnie¿ jest przekonany, ¿e Czarna B³yskawica dokona³ napadu? - Kapitan Morton narzuci³ wszystkim takie zdanie, chocia¿ ja nie mog³em jakoœ w to uwierzyж. Zdawa³o mi siк, ¿e po przys³udze, jak¹ wyœwiadczy³em wraz z moimi przyjaciу³mi Czarnej B³yskawicy, nie mуg³ nam wyrz¹dziж takiej krzywdy - odpar³ Tomek. - Mуj bia³y brat nie pomyli³ siк, jestem rуwnie¿ tego pewny. S³ysza³em jednak, jak ranczerzy obwiniali tylko Czarn¹ B³yskawicк. - Czy mуj brat ju¿ wie, ¿e pogoс by³a bezskuteczna? Nawaj skin¹³ g³ow¹ na znak potwierdzenia, wiкc Tomek ci¹gn¹³ dalej: - Postanowi³em ponownie rozpocz¹ж poszukiwania, tym razem ju¿ na w³asn¹ rкkк. Kiedy po raz pierwszy by³em w rezerwacie Apaczуw Mescalero, wуdz D³ugie Oczy powiedzia³ mi coœ przy po¿egnaniu. Tomek zamilk³ przygl¹daj¹c siк uwa¿nie m³odemu Nawajowi, lecz Indianin nie przerywa³ k³opotliwego milczenia. Wobec tego znуw odezwa³ siк po chwili: - Niech mi Czerwony Orze³ powie, czy wodzowie dotrzymuj¹ s³owa? - Obietnice dane przyjacielowi po wypaleniu z nim fajki pokoju pozostaj¹ na zawsze w uchu wojownika - zapewni³ Czerwony Orze³. - Wуdz D³ugie Oczy powiedzia³ mi, ¿e je¿eli kiedykolwiek bкdк siк znajdowa³ w potrzebie, to mogк siк udaж na Gуrк Znakуw i zawezwaж potк¿nych przyjaciу³ na pomoc. Czy Czerwony Orze³ doprowadzi mnie na tк gуrк i wska¿e, w jaki sposуb mam nadaж wezwanie? - Czerwony Orze³ wykona wszystkie polecenia wodza D³ugie Oczy. Kiedy mуj brat chce wyruszyж na Gуrк Znakуw? - Natychmiast! - Ugh! Niech tak bкdzie, ale musisz uprzedziж o moim odjeŸdzie przodownika kowbojуw. - Za³atwiк to zaraz, a ty natychmiast przygotuj siк do drogi - powiedzia³ Tomek, po czym uda³ siк ku sza³asowi pastuchуw. Przodownik zna³ dobrze goœcia szeryfa Allana, nie czyni³ wiкc jakichkolwiek trudnoœci. Ju¿ kilkanaœcie minut pуŸniej obydwaj ch³opcy pod¹¿ali na po³udnie. Tomek jecha³ parк metrуw za Nawajem. wiod¹c na arkanie jucznego konia. Gdy oddalili siк znacznie od pastwiska, przynagli³ mustangi i wkrуtce zrуwna³ siк z towarzyszem. - Czy Czerwony Orze³ mo¿e mi powiedzieж, kiedy przybкdziemy na miejsce? - zagadn¹³. - Nim s³oсce skryje siк za preriк, znajdziemy siк na Gуrze Znakуw - odpowiedzia³ Indianin. - W jaki sposуb nadamy sygna³ oznaczaj¹cy wezwanie na pomoc? Czy ciemnoœж nocy nie bкdzie dla nas przeszkod¹? - Uczynimy to za pomoc¹ ognia, w dzieс natomiast pos³ugiwalibyœmy siк znakami dymnymi - wyjaœni³ Czerwony Orze³? - Czy d³ugo bкdziemy musieli czekaж na przybycie przyjaciela od chwili nadania sygna³u? - pyta³ dalej Tomek. Czerwony Orze³ przez chwilк zastanawia³ siк nad odpowiedzi¹. Sprytny Tomek domyœli³ siк bowiem, ¿e wуdz D³ugie Oczy, mуwi¹c o przyjacielu, mia³ na myœli Czarn¹ B³yskawicк. Gdyby Czerwony Orze³ poinformowa³ Tomka, ile czasu potrzebuje Czarna B³yskawica na przybycie na Gуrк Znakуw od chwili nadania sygna³уw, to ustalenie, w jakiej odleg³oœci znajduje siк jego kryjуwka, nie przedstawia³oby ju¿ wiкkszych trudnoœci. M³ody Nawaj da³ jednak dowуd swej wyj¹tkowej przezornoœci, odpowiadaj¹c: - Je¿eli уw przyjaciel nie przybкdzie po sygnale ogniowym, to ponowimy wezwanie za dnia znakami dymnymi. Wszystko zale¿y od tego, gdzie bкdzie w chwili spostrze¿enia sygna³уw. - Nie wiem, czy jest to pewny sposуb porozumiewania siк - znуw zagadn¹³ Tomek. - Przecie¿ tak sygna³y ogniowe, jak i dymne s¹ widoczne na znaczn¹ odleg³oœж. Nie mo¿na zapobiec, aby nie ujrzeli ich niepowo³ani ludzie. - Niech Nah'tah ni yez'zi niczego siк nie obawia. Nawet jeœli ktokolwiek inny dostrze¿e sygna³y, to i tak nie zrozumie ich znaczenia - uspokoi³ go Indianin. Powœci¹gliwoœж Nawaja w udzielaniu wyjaœnieс zaostrzy³a ciekawoœж Tomka. Przypomnia³y mu siк afrykaсskie tam-tamy spe³niaj¹ce na Czarnym L¹dzie rolк telegrafu dŸwiкkowego. Za pomoc¹ tam-tamуw Murzyni potrafili z niezwyk³¹ szybkoœci¹ przekazywaж wszelkie wiadomoœci nawet do najbardziej niedostкpnych zak¹tkуw d¿ungli. Ile¿ to niepokojуw prze¿y³ Tomek podczas ³owieckiej wyprawy w Afryce, ws³uchuj¹c siк w tajemnicz¹ mowк tam-tamуw! Teraz znуw mia³ poznaж inny sposуb porozumiewania siк na odleg³oœж - sposуb krajowcуw kontynentu amerykaсskiego. Naraz Tomek odczul ca³y ciк¿ar odpowiedzialnoœci spoczywaj¹cy na jego m³odych barkach. Czy s³usznie czyni wzywaj¹c Czarn¹ B³yskawicк na pomoc? Nie mo¿e przecie¿ przewidzieж, co z tego wszystkiego wyniknie. Tajemniczoœж i niezwyk³oœж sytuacji budzi³a w nim niepokуj. Tym mocniej wiкc zatкskni³ nagle za ojcem i Smug¹. Ojciec z rozwag¹ przewodzi³ ka¿dej wyprawie. Smuga znуw posiada³ olbrzymi¹ wiedzк o œwiecie i jego mieszkaсcach. Przemierzy³ chyba wszystkie kontynenty, pozna³ wiele dziwnych ludуw; nawet najniezwyklejsze sytuacje nie wywiera³y na nim wiкkszego wra¿enia. W tej chwili Smuga by³by najw³aœciwszym doradc¹. Tomek zacz¹³ wiкc rozmyœlaж, co by uczyni³ ten wytrawny podrу¿nik znalaz³szy siк w jego po³o¿eniu. Przypomnia³ sobie wskazуwki udzielane przez doœwiadczonego przyjaciela. „Tylko prymitywny i s³aby moralnie cz³owiek ucieka siк od razu do u¿ycia si³y - mawia³ Smuga. - Najcenniejsz¹ cech¹ mк¿czyzny jest rozwaga. Zastanуw siк najpierw, a zawsze znajdziesz najw³aœciwsze wyjœcie z ka¿dej sytuacji.” Czy teraz postкpowa³ rozwa¿nie? Przecie¿ od d³u¿szego czasu wcale nie zwraca³ uwagi na okolicк. Rozejrza³ siк wiкc zaraz woko³o. O kilka kilometrуw od nich, na zachodzie, piкtrzy³a siк owa pamiкtna, samotna gуra. Uwzglкdniaj¹c jej po³o¿enie, uzmys³owi³ sobie, ¿e lada chwila przekrocz¹ granicк i znajd¹ siк na terytorium meksykaсskim. Gкstwa kolczastych kaktusуw znacznie siк przerzedzi³a. W pobli¿u musia³y siк znajdowaж ma³e stepowe jeziorka, poniewa¿ coraz to podrywa³y siк stada rozmaitego ptactwa. Wspania³y miкkki kobierzec trawy, siкgaj¹cej koniom do kolan, a lœni¹cej blaskiem b³кkitnostalowego koloru, przeplata³y przepyszne preriowe burzany. Pio³un wyrasta³ tu na wysokoœж cz³owieka, a jego ³odygi, twarde jak drzewo, mia³y gruboœж ludzkiego ramienia. Ma³e dzikie s³oneczniki, kwitn¹ce w³aœnie, oraz opuncje Opuncja (Opuntia) - kaktus o p³askich pкdach cz³onowatych, kolczastych; posiada ¿у³te, czerwone lub bia³e kwiaty; a owoce jego (jadalne) podobne s¹ do fig. Roœnie w Meksyku, Peru i Chile. tworzy³y urocze gaje. G³oœne gdakniкcie zatrzyma³o jeŸdŸcуw na miejscu. Tu¿ przed nimi ucieka³o sp³oszone stadko kur preriowych. By³y to œliczne, okaza³e ptaki wielkoœci cietrzewia, o ³adnym upierzeniu przypominaj¹cym czкœciowo jarz¹bka, a czкœciowo kuropatwк. Miкso ich by³o znanym przysmakiem. Tomek natychmiast siкgn¹³ po sztucer, lecz Czerwony Orze³ powstrzyma³ go ruchem rкki i szybko wydoby³ z plecionki zawieszonej na ³кku siod³a niedu¿y ³uk i pierzast¹ strza³к. Mimo ¿e Tomek niecierpliwi³ siк powolnoœci¹ towarzysza, Czerwony Orze³ spokojnie przy³o¿y³ strza³к do ciкciwy i nie spiesz¹c siк napi¹³ ³uk. Okaza³o siк, ¿e Indianin doskonale zna³ zwyczaje dzikich kur preriowych. Wszelki poœpiech by³ naprawdк zbyteczny. Doœж ciк¿kie ptaki nie zrywa³y siк do lotu, jak nasze kuropatwy, ca³ym stadem jednoczeœnie, lecz ucieka³y kolejno jeden po drugim. Czerwony Orze³ czeka³ z ³ukiem gotowym do strza³u. Kiedy du¿e ptaszysko w pobli¿u poderwa³o siк do lotu, b³yskawicznie naci¹gn¹³ ciкciwк. Pierzasta strza³a bzyknк³a w powietrzu. Kura trzepocz¹c skrzyd³ami spad³a w trawк. Indianin zeskoczy³ z wierzchowca, podbieg³ do ptaka i stwierdziwszy, ¿e ju¿ nie ¿yje, przytroczy³ go do uprzк¿y jucznego konia. - Szkoda kuli na te powolne ptaki, a poza tym strza³ s³ychaж daleko w stepie - wyjaœni³ dosiadaj¹c mustanga. Znуw k³usowali na po³udnie. Indianin coraz czкœciej spogl¹da³ w niebo i przynagla³ wierzchowce do szybszego biegu. Konie i jeŸdŸcy byli ju¿ zmкczeni ca³odzienn¹ wкdrуwk¹ w skwarze, lecz Czerwony Orze³ nie dawa³ has³a do odpoczynku. Pasmo, ku ktуremu zd¹¿ali, stawa³o siк coraz bli¿sze. Pod wieczуr byli u jego podnу¿a. Wjechali w rozleg³y kanion, ogarn¹³ ich o¿ywczy ch³уd. Kopyta koni g³ucho uderza³y o skaliste pod³o¿e. Czerwony Orze³ z nadzwyczajn¹ pewnoœci¹ prowadzi³ poprzez rozga³кzienia kanionu, a¿ znaleŸli siк u stуp wysokiego szczytu gуruj¹cego ponad ca³ym pasmem. Miotlaste juki gdzieniegdzie tylko porasta³y skrawki gruntu pomiкdzy ska³ami. Tutaj Indianin postanowi³ zostawiж mustangi. Szybko rozsiedlali konie, przywi¹zali je na arkanach do drzewek, po czym zabrawszy broс, najniezbкdniejszy sprzкt obozowy oraz zabit¹ kurк ruszyli w gуrк. Szli skalist¹ œcie¿k¹ wiod¹c¹ na szczyt. Chwilami przemienia³a siк ona w wyr¹bane w skale stopnie, wobec czego wejœcie na strom¹ œcianк nie by³o zbyt nu¿¹ce. Po przesz³o godzinnej doœж szybkiej wspinaczce ch³opcy osi¹gnкli szczyt. Tomek rozejrza³ siк woko³o. Wysoki, pу³kolisty zr¹b skalny obramowywa³ od pу³nocy i wschodu szczyt, tworz¹c zawieszony nad przepaœci¹ ganek. Ku po³udniowi i zachodowi pasmo siк zni¿a³o i otwiera³o szeroki, niczym nie zm¹cony widok. W dali, a¿ do linii horyzontu poszarpanej konturami nowego ³aсcucha gуr, ci¹gnк³a siк kaktusowo-meskitowa pustynia. S³oсce zachodzi³o w pe³nym blasku z³ota i purpury jak na morzu. Zmrok wieczorny z wolna osnuwa³ step delikatn¹, szafirow¹ mgie³k¹. Podczas gdy Tomek zachwyca³ siк malowniczym widokiem, Czerwony Orze³ wynosi³ spomiкdzy g³azуw zalegaj¹cych szczyt gуry ca³e narкcza przygotowanych tam rуwno pociкtych ga³кzi i suchego chrustu, uk³adaj¹c paliwo na trzy rуwno oddalone od siebie stosy. Po ukoсczeniu tej pracy znik³ wœrуd g³azуw. Minк³o sporo czasu, zanim Tomek zacz¹³ siк rozgl¹daж za swym towarzyszem. Znalaz³ go w niszy skalnej przy ma³ym, ledwo ¿arz¹cym siк ognisku. Czerwony Orze³ koсczy³ w³aœnie skubanie upolowanej kury. Sprawnie wypatroszy³ ptaka, pokraja³ na kawa³ki, dwa z nich natkn¹³ na d³ugie patyki, po czym zacz¹³ opiekaж miкso nad ¿arem ognia. - Niech Nah'tah ni yez'zi uczyni to samo, bкdziemy mieli dobr¹ kolacjк - zachкci³ Tomka. Oczywiœcie Tomek nie da³ sobie tego powtarzaж dwa razy. Szybko nadzia³ kawa³ki kury na patyki i naœladuj¹c Indianina, trzyma³ je nad ¿arem tak d³ugo, a¿ skurczy³y siк w twarde jak drzazgi czarne kкsy. Upieczona w ten sposуb kura nie by³a zbyt smaczna, lecz mimo to ch³opcy zjedli j¹ z wielkim apetytem. Potem uzupe³nili posi³ek zapasami przywiezionymi z ranczo, popijaj¹c wod¹ z manierek. W pewnej chwili Czerwony Orze³ spojrza³ w niebo i rzek³: - Jeszcze za wczeœnie na nadawanie sygna³уw. Niech Nah'tah ni yez'zi odpocznie nieco. Po³у¿ siк i przeœpij trochк, a ja tymczasem bкdк czuwa³; obudzк ciк o odpowiedniej porze. - Czy Czerwony Orze³ nie jest zmкczony? Mo¿emy odpoczywaж na zmianк - zaproponowa³ Tomek. - Nah'tah ni yez'zi nie zna w³aœciwej pory nadawania sygna³уw. Ja bкdк czuwa³, a mуj bia³y brat mo¿e teraz odpocz¹ж - odpar³ Indianin. - Dobrze, chкtnie siк przeœpiк - zgodzi³ siк Tomek. Zaraz te¿ powrуci³ na platformк skaln¹, gdzie pozostawili koce. Tutaj przygotowa³ sobie wygodne legowisko tu¿ pod pу³kolistym zrкbem i u³o¿y³ siк do snu. Za chwilк wyszed³ zza g³azуw Czerwony Orze³. Usiad³ na ziemi nie opodal Tomka, opieraj¹c siк plecami o du¿y g³az. Purpurowy odblask zachodz¹cego s³oсca rozp³yn¹³ siк ju¿ na linii horyzontu. Gwiazdy zaczк³y siк ukazywaж na ciemnym niebie. Tomek przymkn¹³ oczy, lecz nie mуg³ zasn¹ж. Myœl o nieznanym losie nieszczкsnej Sally spкdza³a mu sen z powiek. Gdzie jest i co porabia? Tomek by³ pewny, ¿e oczekuje od niego pomocy. Rozmyœlaj¹c o tym dr¿a³ z niecierpliwoœci. Z kolei zacz¹³ siк zastanawiaж, czy Czarna B³yskawica przybкdzie na jego wezwanie; a jeœli siк zjawi, czy zechce pomуc w poszukiwaniach? Przecie¿ wszyscy twierdzili, ¿e czerwono-skуry wуdz jest organizatorem powstania przeciwko bia³ym. Ju¿ sam ten fakt by³ dostatecznym dowodem jego nienawiœci do osadnikуw. Czy wobec tego mo¿na na niego liczyж? Tak rozmyœlaj¹c, mimo woli spojrza³ spod przymru¿onych powiek na Czerwonego Orla. Zaledwie wzrok jego spocz¹³ na Indianinie, natychmiast zapomnia³ o zmкczeniu, Udawa³ nadal, ¿e œpi w najlepsze, lecz teraz co chwila zerka³ nieznacznie na swego towarzysza. Po krуtkiej chwili nie mia³ ju¿ w¹tpliwoœci - Indianin przez ca³y czas nie spuszcza³ zeс oczu. W jakim celu to czyni³? Tomek, niby we œnie, odwrуci³ siк na lewy bok. W tej pozycji mia³ wiкksz¹ swobodк obserwowania Czerwonego Or³a. M³ody Nawaj wci¹¿ siedzia³ bez ruchu, opar³szy rкce na kolanach skrzy¿owanych nуg, lecz rуwnoczeœnie nie odrywa³ czujnego wzroku od pogr¹¿onego we œnie towarzysza. Po pewnym czasie pochyli³ siк ku Tomkowi; ws³uchiwa³ siк w jego oddech. Nabrawszy przekonania, ¿e bia³y ch³opiec ju¿ œpi od dawna, podniуs³ siк. Sylwetka Nawaja wyraŸnie odciк³a siк na tle nieba. St¹paj¹c bezszelestnie podszed³ do u³o¿onych trzech stosуw suchego paliwa. Szybko przerzuci³ czкœж drewna z obydwуch bocznych stosуw na œrodkowy, po czym za pomoc¹ krzesiwa zapali³ suchy chrust. S³up jasnego ognia wystrzeli³ w gуrк. Czerwony Orze³ z niepokojem spojrza³ na skaln¹ œcianк, u ktуrej stуp spoczywa³ Tomek pogr¹¿ony w g³кbokim œnie. Jego przymkniкte powieki drga³y pod wp³ywem blasku gorej¹cego ogniska. Nawaj uœmiechn¹³ siк zadowolony. Wiкc jednak uda³o mu siк nie zdradziж bia³emu przyjacielowi sposobu nadawania sygna³уw wzywaj¹cych sojusznikуw na pomoc. Teraz pewny by³ pochwa³y wodza D³ugie Oczy, ktуry zawsze twierdzi³, ¿e tylko umarli nie zdradzaj¹ tajemnic. Czerwony Orze³ sta³ przez chwilк nieruchomo. W myœli powtarza³ umowne znaczenie poszczegуlnych sygna³уw: - Jeden ob³ok dymu w dzieс lub jedno ognisko w nocy oznacza: „Uwaga! Zaraz nadamy sygna³!” Trzy kolejno wypuszczone ob³oki dymu w dzieс lub jednoczeœnie zapalone trzy ogniska w nocy to wezwanie na pomoc w obliczu niebezpieczeсstwa! Ognisko p³onк³o ju¿ kilka minut. Pierwszy znak zosta³ nadany. Teraz Indianin wyj¹³ z ognia ¿agwie i rzuci³ je na pozosta³e stosy. Trzy ogniska rozgorza³y czerwonawo ¿у³tym p³omieniem. Czerwony Orze³ wype³ni³ zadanie. Powrуci³ na swe miejsce pod skalny blok. PrzyjaŸnie spojrza³ na œpi¹cego Tomka. Zauwa¿y³, ¿e koc zsun¹³ siк z jego ramion. Noc w gуrach by³a doœж ch³odna, wiкc pochyli³ siк nad bia³ym ch³opcem, ostro¿nie okry³ go kocem, po czym usiad³ obok na ziemi. Silny odblask p³on¹cych ognisk pe³za³ po jego miedzianobr¹zowej twarzy, w zadumie zwrуconej ku niebu usianemu gwiazdami. Jasny sierp ksiк¿yca wychyli³ siк zza szczytуw gуrskich. Ogniska z wolna zaczк³y przygasaж. Smutny uœmiech przewin¹³ siк po twarzy Tomka. Wiкc jednak Czerwony Orze³ nie dowierza³ mu, skoro chcia³ ukryж przed nim sposуb nadawania sygna³уw. Zaraz wszak¿e pomyœla³, ¿e tк nieufnoœж spowodowa³y niezmierne krzywdy wyrz¹dzone Indianom przez bia³ych ludzi. Sprzeczne uczucia nape³ni³y Tomka niepokojem. Czy mo¿e siк spodziewaж od Czarnej B³yskawicy pomocy dla Sally, ktуrej stryjek tropi³ go jak dzikiego zwierza? D³ugo jeszcze nie mуg³ pozbyж siк drкcz¹cej myœli i zasn¹³ dopiero wtedy, gdy ogniska przygas³y. Czas wolno p³yn¹³... Tomek przebudzi³ siк pod przemo¿nym wra¿eniem, ¿e dzieje siк coœ niezwyk³ego. Nawyk³y do niebezpieczeсstw nie otworzy³ zaraz oczu. Le¿a³ w dalszym ci¹gu bez ruchu, jakby jeszcze by³ pogr¹¿ony we œnie, lecz czujnie nads³uchiwa³. Wokу³ panowa³a cisza. Nagle odblask ognia musn¹³ jego przymkniкte powieki. Czy¿by Czerwony Orze³ znуw nadawa³ sygna³y? Nieznacznie uchyli³ jedno oko. By³a jeszcze noc. Nie opodal pali³o siк ognisko. Wokу³ niego siedzia³o pу³kolem kilkunastu Indian. W milczeniu spogl¹dali na Tomka, jakby czekali na jego przebudzenie. Tomek raptownie odrzuci³ koc, podniуs³ siк, zbli¿y³ do grupy Indian i powiуd³ wzrokiem po ich twarzach. W samym œrodku pу³kola siedzia³ Czarna B³yskawica. Jak¿e inaczej teraz wygl¹da³. Jedynie surowy, powa¿ny wyraz twarzy i dumny wzrok przypomina³y dawnego jeсca szeryfa Allana. G³owк jego zdobi³ wielki piуropusz z orlich piуr, opadaj¹cy dwoma d³ugimi ogonami a¿ na ziemiк. Na szyi zawieszone mia³ naszyjniki z pazurуw i k³уw dzikich zwierz¹t oraz œwiкte zawini¹tko. Nagie plecy i piersi okryte by³y przerzucon¹ przez lewe ramiк miкkko wyprawion¹ skуr¹ bizona. D³ugie nogawice zdobione frкdzlami, pas okalaj¹cy biodra i mokasyny dope³nia³y ca³oœci. Za pasem widnia³y tomahawk i rкkojeœж no¿a. Na udach skrzy¿owanych nуg le¿a³ nowoczesny karabin. Inni Indianie ubrani byli podobnie jak wуdz, lecz ¿aden z nich nie nosi³ tak wspania³ego piуropusza. Oprуcz karabinуw, no¿y i tomahawkуw niektуrzy mieli jeszcze d³ugie lance i tarcze sporz¹dzone ze skуr zwierzкcych. Ich twarze i cia³a pokrywa³y wzorzyste pasy wymalowane czerwon¹ farb¹. Jedynie twarz wodza mia³a czarne skoœne pasy od oczu do szyi. By³ to znak œmierci, ktуr¹ Czarna B³yskawica zaprzysi¹g³ wszystkim bia³ym najeŸdŸcom. Indianie w milczeniu z za³o¿onymi na piersiach rкkoma spogl¹dali na ch³opca. Tomek odwa¿nie patrzy³ na dzikich synуw amerykaсskiej pustyni. Wiкc ci groŸni wojownicy przybyli na jego wezwanie! Czy naprawdк zechc¹ mu pomуc, mimo ¿e nale¿y do znienawidzonej przez nich bia³ej rasy? Twarze Indian nie wyra¿a³y jakichkolwiek uczuж. Wygl¹dali jak wykute z kamienia pos¹gi dawnych wojowniczych mieszkaсcуw Ameryki. Tomek zrozumia³, ¿e czeka go chwila ciк¿kiej prуby. Jak ma przemуwiж, aby uzyskaж ich pomoc? Jeszcze raz powiуd³ oczyma po surowych twarzach. W koсcu wzrok jego spocz¹³ na Czarnej B³yskawicy. Instynkt podszeptywa³ mu, ¿e nie powinien pierwszy rozpoczynaж rozmowy. Sta³ wiкc w milczeniu, patrz¹c na groŸnego wodza. Po d³u¿szej chwili Czarna B³yskawica wykona³ rкk¹ zapraszaj¹cy ruch. Tomek podszed³ do ogniska i usiad³ w krкgu milcz¹cych Indian. Up³ynк³o kilka minut, zanim Czarna B³yskawica wolno zdj¹³ z szyi œwiкte zawini¹tko. Wydoby³ z niego kalumet, nabi³ go tytoniem, zapali³ wкgielkiem z ogniska. Nie spiesz¹c siк wydmuchiwa³ dym ku niebu, ziemi i czterem stronom œwiata. Kalumet wкdrowa³ z r¹k do r¹k. Indianie z najwiкksz¹ powag¹ dokonywali ceremonia³u palenia fajki pokoju i przyjaŸni. Gdy z kolei Tomkowi podano fajkк, uj¹³ j¹ pewnie w d³onie i wydmuchn¹³ dym szeœciokrotnie, tak jak wszyscy jego poprzednicy, nastкpnie poda³ j¹ swemu s¹siadowi. W koсcu kalumet dotar³ z powrotem do Czarnej B³yskawicy. Wуdz schowa³ fajkк do woreczka, zawiesi³ go znуw na szyi i dopiero teraz siк odezwa³: - Nasz m³ody brat Nah'tah ni yez'zi zapali³ na Gуrze Znakуw trzy ogniska. Nah'tah ni yez'zi wie, ¿e sygna³ ten oznacza wezwanie na pomoc w niebezpieczeсstwie. Czarna B³yskawica przyby³ na wezwanie. Czego mуj brat ¿¹da? - Dziкkujк ci, wodzu, za dotrzymanie s³owa - odpar³ powa¿nie Tomek. - Oœmieli³em siк prosiж Czerwonego Or³a o doprowadzenie mnie na Gуrк Znakуw i nadanie sygna³уw, poniewa¿ wуdz D³ugie Oczy powiedzia³ mi, ¿e mogк to uczyniж, gdy bкdк potrzebowa³ pomocy przyjaciу³. - Wуdz D³ugie Oczy wykona³ rozkaz Czarnej B³yskawicy - wtr¹ci³ Indianin. - Niech mуj brat powie, czego ode mnie ¿¹da. - Wodzu, chcia³em ciк prosiж o pomoc w odnalezieniu i uwolnieniu mojej m³odej przyjaciу³ki, nazwanej przez ciebie Bia³¹ Rу¿¹. - Ugh! Dlaczego mуj brat mуwi o uwolnieniu Bia³ej Rу¿y? Czy¿by grozi³o jej coœ ze strony szeryfa? - zdziwi³ siк Czarna B³yskawica. Tomek patrz¹c w oczy Indianina wyjaœni³: - Nieznani Indianie napadli na ranczo szeryfa Allana, porwali Bia³¹ Rу¿к i uprowadzili kilkanaœcie najlepszych koni, a wœrуd nich klacz Nil'chi, na ktуrej wygra³em dziesiкciomilowy wyœcig na rodeo. - Ugh! Kiedy to siк sta³o? - Osiem dni temu. - Osiem wieczorуw Indianie obliczaj¹ czas nastкpuj¹co: dnie liczb¹ wieczorуw lub przespanych nocy, miesi¹ce jako ksiк¿yce, a lata liczb¹ zim. temu - powtуrzy³ Czarna B³yskawica, jakby chcia³ siк upewniж, ¿e dobrze zrozumia³. - Dlaczego Nah'tah ni yez'zi zawiadamia mnie o tym dopiero teraz? - Byliœmy wtedy z moim przyjacielem w rezerwacie Apaczуw Mescalero w goœcinie u wodza D³ugie Oczy. Matka Bia³ej Rу¿y powiadomi³a nas natychmiast o napadzie. Powrуciliœmy zaraz na ranczo wraz z Czerwonym Or³em. Zastaliœmy szeryfa ciк¿ko rannego i nieprzytomnego. Nastкpnego ranka wyruszyliœmy w poœcig razem z gromad¹ ranczerуw i kapitanem Mortonem, ktуry przyby³ z oddzia³em wojska, ale œlady zniknк³y niebawem na skalistym gruncie. Tote¿ wczoraj, po bezskutecznych poszukiwaniach, wrуciliœmy do domu. - Czy Czerwony Orze³ bra³ udzia³ w tych poszukiwaniach? - zapyta³ Czarna B³yskawica. Tomek namyœla³ siк, co ma odpowiedzieж, gdy odezwa³ siк Czerwony Orze³: - Czerwony Orze³ nie wyruszy³ na wyprawк, poniewa¿ dowуdca d³ugich no¿y D³ugimi no¿ami nazywali Indianie kawalerzystуw armii USA ze wzglкdu na noszone przez nich szable. obwinia³ wodza Czarn¹ B³yskawicк o dokonanie napadu. Obecnoœж moja nie by³a po¿¹dana przez bia³ych. - Ugh! Wiкc ten przeklкty bia³y pies powiedzia³, ¿e ja porwa³em Bia³¹ Rу¿к - zdumia³ siк Indianin. - Nie spocznк, dopуki jego skalp nie bкdzie wisia³ u mego pasa! Ponura groŸba nie przestraszy³a w tej chwili Tomka, przeciwnie, uradowa³a go nawet. Oburzenie Czarnej B³yskawicy by³o najlepszym dowodem, ¿e nie on dokona³ niecnego napadu. - Dlaczego Czerwony Orze³ nie zawiadomi³ mnie natychmiast o porwaniu m³odej bia³ej squaw? - zapyta³ karc¹cym tonem wуdz. M³ody Nawaj odpar³ cicho: - D³ugie no¿e i ranczerzy wyruszyli, by szukaж kryjуwki Czarnej B³yskawicy, gdy¿ jego w³aœnie obwiniali o dokonanie napadu. Razem z nimi znajdowali siк nasi dwaj biali przyjaciele. Gdyby wуdz Czarna B³yskawica natychmiast uda³ siк na poszukiwania bia³ej squaw, nietrudno by³oby o spotkanie obydwуch oddzia³уw. Wtedy... - Ugh! Manitu nie posk¹pi³ roztropnoœci mojemu m³odemu bratu - wtr¹ci³ Czarna B³yskawica. - Straciliœmy jednak du¿o czasu. Nadzieja zaczк³a siк wkradaж do serca Tomka. - Proszк ciк, wodzu, powiedz, czy mogк liczyж na twoj¹ pomoc? - zapyta³ wzruszonym g³osem. - Wуdz spojrza³ na Tomka zadumanym wzrokiem i rzek³: - Przed przybyciem bia³ych ca³a ziemia amerykaсska nale¿a³a do Indian. Niezliczone stada bizonуw pas³y siк na szerokich stepach, w lasach by³o pe³no rу¿nej zwierzyny i ptactwa. Czerwonoskуrzy ¿yli tak, jak ich ojcowie i ojcowie ich ojcуw. Nie cierpieli g³odu. Wкdrowali za bizonami, polowali b¹dŸ uprawiali ziemiк wed³ug swej woli. Dla przyjaciу³ zawsze mieli otwarte serca, dla wrogуw topуr wojenny. Potem przyszli biali ludzie. Indianie nie bronili im swej ziemi, zaprosili nawet bia³ych do swych wigwamуw. Biali palili z nami fajki pokoju, poili wod¹ ognist¹, podpisywali traktaty. Chcieli coraz wiкcej ziemi. Kupowali j¹ b¹dŸ zabierali si³¹. Wielki Bia³y Ojciec z Waszyngtonu przyrzeka³ pokуj. Indianie ustкpowali coraz dalej na zachуd. Potem zbudowali ¿elazn¹ drogк W 1869 r. ukoсczono budуwк pierwszej transkontynentalnej linii kolejowej, ³¹cz¹cej wschodnie wybrze¿e Oceanu Atlantyckiego z zachodnim Oceanu Spokojnego, zwanej Drog¹ ¯elazn¹ Pacyfiku. , ktуra po³¹czy³a wielk¹ wodк le¿¹c¹ na wschodzie z wybrze¿em na zachodzie. Biali bezlitoœnie wytкpili bizony, by nas zag³odziж i zmusiж do pos³uszeсstwa. Pieniкdzmi p³acili za skalpy czerwono skorych wojownikуw, ich kobiet i dzieci. Indianie ulegli przemocy, a wtedy Bia³y Ojciec z Waszyngtonu wyznaczy³ im rezerwaty na skalistych, pustynnych terenach. Mуj bia³y brat by³ w rezerwacie Mescalero Apaczуw i widzia³, jak nкdzny wiod¹ tam ¿ywot. Czarna B³yskawica nie da³ siк zamkn¹ж w rezerwacie. Zaprzysi¹g³ œmierж wszystkim bia³ym i ¿yje tak, jak Indianie ¿yli przed przybyciem bia³ych. Czarna B³yskawica umrze z tomahawkiem w d³oni walcz¹c z wrogiem, by w Krainie Wiecznych £owуw ¿yж, jak przystoi prawdziwemu wojownikowi. Czarna B³yskawica nosi na twarzy znak œmierci, a w wigwamie jego wisz¹ liczne skalpy bia³ych, lecz serce moje, jak serce ka¿dego Indianina, jest zawsze otwarte dla przyjaciу³. Czarna B³yskawica nigdy nie z³ama³ s³owa danego przyjacielowi. Nah'tah ni yez'zi jest szlachetnym wojownikiem. Wyœwiadczy³ przys³ugк czerwono s kor emu nie ¿¹daj¹c nic w zamian. Rada starszych naszego plemienia przyjк³a ciк do naszego grona. Jesteœ wiкc naszym bratem i twoja krzywda jest nasz¹ krzywd¹. Bia³a Rу¿a musi odzyskaж wolnoœж, by mуc wrуciж z tob¹ za wielk¹ wodк do swej ojczyzny. Ugh, powiedzia³em! - Ugh, Uhg! - jak echo powtуrzyli Indianie. - Czas zatar³ œlady napastnikуw, niech wiкc Nah'tah ni yez'zi opowie przebieg wypadkуw - odezwa³ siк znуw Czarna B³yskawica. - Musimy siк zastanowiж nad sytuacj¹. Tomek szczegу³owo powtуrzy³ wszystko, co wiedzia³ o napadzie, bezskutecznym poœcigu, nie pomijaj¹c narady odbytej z bosmanem, pani¹ Allan i szeryfem. Zaledwie skoсczy³, Czerwony Orze³ odezwa³ siк: - Wprawdzie nie pod¹¿y³em z wami za napastnikami, lecz mimo to przez dwa dni pilnie bada³em pozostawione œlady. Bia³a squaw myli siк, du¿y pies Bia³ej Rу¿y nie zosta³ zabity. Czerwony Orze³ widzia³ jego œlady krzy¿uj¹ce siк ze œladami uciekaj¹cych. - Dlaczego mуwisz o tym dopiero teraz? - zawo³a³ uradowany Tomek - Je¿eli wierny i m¹dry Dingo ¿yje, to wczeœniej czy pуŸniej przybiegnie do nas po pomoc dla Sally. - Dobra wiadomoœж jest zawsze po¿¹dana - filozoficznie odpar³ m³ody Nawaj.
Zagubiony kanion Czarna B³yskawica zamyœli³ siк po relacji Tomka i dopiero po d³ugiej chwili rzek³; - Szeryf przypuszcza, ¿e napadu dokonali Indianie Pueblosi. To jest zupe³nie mo¿liwe. Tropiciele nasi widzieli kiedyœ u stуp gуr Sierra M¹dre ma³e pueblo Indian Zuni. Wprawdzie plemiк to uprawia ziemiк i nie s³ysza³em, aby kiedykolwiek niepokoi³o s¹siadуw, lecz deszcz nie pada³ w tych okolicach ju¿ od wielu ksiк¿ycуw i pola ich mog³y nie daж zbiorуw... Gdyby jednak wyruszyli na wyprawк w celu zdobycia ³upуw, to by nie zabrali jedynie kilkunastu koni i m³odej squaw. - Konie te przedstawia³y du¿¹ wartoœж dla ka¿dego hodowcy. Za sam¹ klacz Nil'chi Don Pedro ofiarowywa³ szeryfowi po wyœcigu na rodeo powa¿n¹ sumк - zauwa¿y³ Tomek. - Ugh! Meksykanin Don Pedro chcia³ kupiж od szeryfa klacz Nil'chi? - zdziwi³ siк Czarna B³yskawica. - Niech Nah'tah ni yez'zi opowie, jak to by³o. Gdy Tomek odtworzy³ zajœcie z Meksykaninem, Indianin rzek³: - Pueblo znajduje siк o dwa wieczory drogi od rancza Don Pedra. On mуg³ namуwiж Zuni do porwania Nil'chi i jej w³aœcicielki. Dumny i mœciwy Meksykanin na pewno nie zapomnia³ doznanej od was zniewagi. - Mnie rуwnie¿ podobna myœl ju¿ siк pl¹ta³a po g³owie - odpar³ Tomek. - W napadzie brali udzia³ sami czerwonoskуrzy. - Ranczo Don Pedra roi siк od Indian. Jego ojciec by³ Metysem. Ugh! Musimy odwiedziж tego Meksykanina. Teraz udamy siк do naszego obozu na naradк wojenn¹ - postanowi³ Czarna B³yskawica. - Musimy wspуlnie u³o¿yж plan dzia³ania. - Chcia³bym, aby mуj przyjaciel wyruszy³ z nami na tк wyprawк - zauwa¿y³ Tomek, przypominaj¹c sobie oczekuj¹cego na ranczo na jego powrуt bosmana oraz list pozostawiony szeryfowi. - Czy mуj brat mуwi o tym bia³ym, ktуry wtedy da³ wodк ognist¹ stra¿nikom? - Tak, to jest w³aœnie mуj przyjaciel i opiekun, bosman Nowicki - potwierdzi³ Tomek. - Nah'tah ni yez'zi poœle przyjacielowi wiadomoœж po naradzie wojennej. Czerwony Orze³ zawiezie mуwi¹cy papier - odpowiedzia³ Czarna B³yskawica. - Teraz ruszajmy jak najprкdzej w drogк. Wygasili ognisko, zatarli wszelkie œlady swej bytnoœci, po czym wуdz da³ has³o do zejœcia ze szczytu. Czerwonoskуrzy, mimo ciemnoœci nocy, szybko posuwali siк w dу³ stromego zbocza. Tomek z trudem nad¹¿a³ za nimi, poniewa¿ w¹ska œcie¿ka, wij¹ca siк nad skrajem przepaœci, ledwo by³a widoczna. Odetchn¹³ z ulg¹ dopiero na dnie g³кbokiego parowu. Odszukanie koni pozostawionych u stуp gуry nie zajк³o im wiele czasu. W krкtych w¹wozach i kanionach Indianie jechali stкpa, lecz gdy niebawem wychynкli na szeroki step, ostro przynaglili mustangi. Gwiazdy blad³y na niebie. Szary œwit z wolna ustкpowa³ dziennej jasnoœci. Wkrуtce pal¹ce s³oсce wzesz³o zza linii horyzontu. Teraz dopiero Tomek mуg³ siк zorientowaж w kierunku jazdy. Pasmo gуrskie, nad ktуrym dominowa³a Gуra Znakуw, pozostawa³o za nimi. Ku po³udniowi rozci¹ga³a siк szeroka rуwnina stepowa. W dali, osnuty jeszcze porann¹ mg³¹, widnia³ nie znany mu ³aсcuch gуr. Na stepie, po ktуrym teraz jechali, wœrуd kolczastych kкp kaktusуw i agaw, falowa³a pod lekkim podmuchem wiatru krуtka, kкdzierzawa trawa, rosn¹ca zazwyczaj na wysoko po³o¿onych rуwninach. Co pewien czas mijali licznie rozsiane ma³e kopczyki ziemi. Jak siк wkrуtce Tomek przekona³, by³y to mieszkania amerykaсskich pieskуw stepowych spokrewnionych ze œwistakami. Zmyœlne ¿у³tobrunatne, a od spodu brunatno bia³e zwierz¹tka wysiadywa³y na swych kopcach na zadnich ³apach jak wiewiуrki. Machaj¹c zadartymi do gуry ogonkami nawo³ywa³y siк g³osami przypominaj¹cymi szczekanie psуw. Z tego te¿ powodu pierwsi traperzy nazwali je „psami stepowymi”. Tomek mia³ wielk¹ ochotк uwa¿niej przyjrzeж siк zwierz¹tkom, ale czworono¿ni wartownicy, czatuj¹cy na wierzchu kopcуw, szczekaniem ostrzegali rozbawionych towarzyszy przed niebezpieczeсstwem i gromady pieskуw stepowych szybko znika³y z powierzchni ziemi. Potem ju¿ tylko gdzieniegdzie widaж by³o ³ebki zwierz¹tek pilnie przepatruj¹cych okolicк, i jedynie przyg³uszone szczekanie wydobywaj¹ce siк spod ziemi zdradza³o obecnoœж gwarnej, pe³nej ¿ycia osady. Tomek musia³ siк zadowoliж wyjaœnieniami Czerwonego Or³a, ktуry dobrze zna³ zwyczaje psich mieszkaсcуw amerykaсskich stepуw. Pieski stepowe ¿ywi³y siк kкdzierzaw¹ trawk¹ i korzonkami roœlin. Na bezwodnych, stepowych, suchych p³askowy¿ach Nowego Meksyku wystarcza³a im do zaspokojenia pragnienia obfita rosa. Nie gromadzi³y zapasуw ¿ywnoœci na okres zimy; gdy tylko wyczuwa³y jej nadejœcie, co przewa¿nie nastкpowa³o w ostatnich dniach paŸdziernika, chroni³y siк do swych nor, zatyka³y wszystkie otwory, by zabezpieczyж siк przed zimnem, po czym zapada³y w sen i nie ukazywa³y siк na stepie, a¿ wiosenne s³oсce zbudzi³o je do beztroskiego ¿ycia. Czerwony Orze³ twierdzi³, ¿e czasem pieski stepowe otwiera³y nory jeszcze w zimie, co wed³ug Indian by³o nieomyln¹ oznak¹ rych³ego nadejœcia ciep³a. Tomek s³uchaj¹c opowiadaс Czerwonego Or³a, jak to pieski stepowe ¿yj¹ w przyjaŸni z ma³ymi sуwkami ziemnymi, gnie¿d¿¹cymi siк w opuszczonych psich norach, a tak¿e o wielkiej za¿y³oœci pieskуw ze stepowymi grzechotnikami, ani siк spostrzeg³, kiedy dotarli do na pу³ wyschniкtego koryta rzeki. Indianie ugasili pragnienie, napoili mustangi, po czym zaraz przeprawili siк na przeciwny brzeg. Nie usz³o uwagi Tomka, ¿e nik³y nurt wody kierowa³ siк ku wschodowi. Poszarpane pasmo gуr, spostrze¿one uprzednio przez Tomka, teraz wyraŸnie rysowa³o siк na tle gorej¹cego s³onecznym blaskiem nieba. Ca³¹ roœlinnoœж tego podgуrskiego pasa stanowi³y kar³owate krzewy meskitowe, juki, agawy i kaktusy. Kolczaste kaktusy tworzy³y na bezdro¿nym stepie ma³e zagajniki, Rуwny dot¹d teren zacz¹³ siк stopniowo wznosiж w gуrк. Krajobraz podgуrza urzeka³ dzikoœci¹. Czerwony Orze³ zwrуci³ na to uwagк Tomka. Przecie¿ zaledwie kilkanaœcie lat temu, gdy by³ dzieckiem, w tych w³aœnie stronach zamieszkiwali czerwonoskуrzy Komaсcze. Wtedy krwawe ³uny nad stepem czкsto zwiastowa³y bia³ym osadnikom zbli¿anie siк nie znaj¹cych litoœci wojownikуw. Wprawdzie obecnie Komaсcze znajdowali siк ju¿ w rezerwatach na po³udniu Stanуw Zjednoczonych, lecz otaczaj¹ce Tomka groŸnie wygl¹daj¹ce postacie Indian ¿ywo przypomina³y mu niedawne jeszcze dzieje meksykaсskiego pogranicza. Tomek mimo rozmowy z Czerwonym Or³em bacznie rozgl¹da³ siк woko³o. Ustawicznie wraca³ do myœli, gdzie te¿ Czarn¹ B³yskawicк zasta³y sygna³y z Gуry Znakуw, ¿e tak szybko, zebrawszy wojownikуw, mуg³ siк zjawiж. Tymczasem czerwonoskуrzy ani nie przynaglali swych mustangуw, ani te¿ nie zatrzymywali siк na odpoczynek. Wreszcie ko³o po³udnia wjechali w kamienisty w¹wуz. Tomek zgubi³ orientacjк. Krкte, g³кbokie, pozbawione roœlinnoœci kaniony by³y tak do siebie podobne, i¿ Tomkowi zdawa³o siк, ¿e po raz ktуryœ ju¿ przebywa³ tк sam¹ prze³кcz czy przejœcie. A mo¿e Indianie naumyœlnie kluczyli po gуrach? PуŸnym popo³udniem, gdy wjechali z kolei w jakiœ bardzo w¹ski kanion, Czarna B³yskawica osadzi³ swego konia i zeskoczy³ zeс na ziemiк. Pozostali Indianie rуwnie¿ zsiedli z mustangуw. - Dalej pуjdziemy pieszo - oznajmi³ Czarna B³yskawica, zwracaj¹c siк do Tomka. - O konie mуj brat nie potrzebuje siк troszczyж. Wojownicy zaopiekuj¹ siк nimi. Dwуch Indian podzieli³o miкdzy siebie baga¿ Tomka; ch³opiec domyœli³ siк, ¿e teraz zapewne czeka ich nie³atwa droga. Czarna B³yskawica ruszy³ pierwszy w zwк¿aj¹c¹ siк gardziel kanionu. Po pewnym czasie wkroczyli w inny kanion, ktуrego kamieniste œciany lej o wato rozszerza³y siк ku gуrze. Ku swemu zdziwieniu Tomek ujrza³ strom¹ œcianк zamykaj¹c¹ dalsz¹ drogк. Jeszcze oko³o dwustu metrуw dzieli³o ich od koсca œlepego kanionu, gdy Czarna B³yskawica wsun¹³ siк w w¹sk¹ szczelinк widniej¹c¹ w zboczu. Tomek bez wahania wszed³ za nim. Szczelina to zwк¿a³a siк, to rozszerza³a, wiod¹c nieznacznie w gуrк. Po pу³godzinnej mozolnej wкdrуwce znaleŸli siк na œcie¿ce szerokiej zaledwie na kilkadziesi¹t centymetrуw. Piк³a siк ona po skalnym gzymsie wewn¹trz komina. Przystanкli, by odpocz¹ж na ma³ej, zawieszonej nad przepaœci¹ platformie. Indianie przysiedli na ziemi, po czym wydobyli z jukуw paski suszonego miкsa. Posilano siк w milczeniu, wszyscy byli zmкczeni i zg³odniali po ca³odziennej konnej jeŸdzie oraz wspinaczce po gуrskich manowcach. Okolica by³a ca³kiem dzika. Kamienn¹ otch³aс u ich stуp obramowywa³y potк¿ne zerwy przypominaj¹ce warowne zamki czy koœcio³y. Promienie zachodz¹cego s³oсca zaledwie muska³y nagie szczyty gуr, nie siкgaj¹c mrocznej g³кbi kanionu. Ponad szczytami ko³owa³o kilka czarnych sкpуw, jakby wypatruj¹cych ¿eru. Czy¿by wskazywa³y bliskoœж sadyb ludzkich? Tomek by³ niemal pewny, ¿e s¹ w pobli¿u kryjуwki Czarnej B³yskawicy. W zamyœleniu wodzi³ wzrokiem po nagich szczytach ska³. „Wiкc to gdzieœ tutaj znajduje schronienie wyjкta spod prawa grupa buntowniczego wodza Indian! - rozmyœla³. - Nic dziwnego, ¿e kapitan Morton nie zdo³a³ wpaœж na jej œlad; przecie¿ wed³ug niego Czarna B³yskawica mia³ przebywaж w okolicy gуr Sierra M¹dre.” Tomek uœmiechn¹³ siк nieznacznie, spogl¹daj¹c na otaczaj¹cych go Indian. Ci odwa¿ni i groŸni, lecz zarazem dziecinni wojownicy przypuszczali, ¿e klucz¹c po dzikich wertepach uniemo¿liwi¹ mu zapamiкtanie drogi wiod¹cej do ich kryjуwki. Dla Tomka nie by³a to nowina. Od wczesnych lat ¿ycia interesowa³ siк geografi¹ i bacznie œledzi³ wszelkie ciekawsze wydarzenia w œwiecie. W³aœnie ostatnio uwagк jego przyci¹gnк³a Ameryka Œrodkowa Do Ameryki Œrodkowej zalicza siк: czкœж po³udniowego Meksyku, Gwatemalк, Salwador, Honduras, Nikaraguк, Kostarykк, zachodni¹ Panamк, Belize oraz wyspy Wielkie i Ma³e Antyle. ze wzglкdu na rozpoczкt¹ w roku 1903 budowк Kana³u Panamskiego Kana³ Panamski, zbudowany w latach 1903-1914 przez Stany Zjednoczone na szerokim pasie, wydzier¿awionym od Republiki Panamskiej. Ma d³ugoœж ok. 81 km, szerokoœж ok. 91 m, a g³кbokoœж minimaln¹ 14 m. Znajduje siк 27 m nad poziomem obydwu oceanуw, tote¿ statki przep³ywaj¹ przezeс dziкki œluzom. , maj¹cego skrуciж przejazd z Oceanu Atlantyckiego na Ocean Spokojny, z wybrze¿y wschodnich Ameryki na zachodnie, tudzie¿ drogк z Europy na wyspy Oceanii i do Australii. Dok³adna znajomoœж topografii krajуw Ameryki Œrodkowej u³atwia³a mu teraz ustalenie po³o¿enia pasma gуrskiego, w ktуrym siк kry³ wуdz Indian. Ranczo szeryfa Allana znajdowa³o siк w pobli¿u granicy, kilka kilometrуw na wschуd od pу³nocnego kraсca ³aсcucha gуr Sierra M¹dre, biegn¹cego ku po³udniowi wzd³u¿ zachodniego wybrze¿a Meksyku. Wschodni¹ granicк Wy¿yny Meksykaсskiej, na ktуrej siк zatrzymali, stanowi³a Rio Grande del Norte. Mniej wiкcej w po³owie drogi pomiкdzy pу³nocnym kraсcem gуr Sierra M¹dre a Rio Grandк le¿a³y w pobli¿u siebie dwa jeziora: Guzman z wpadaj¹c¹ do niego Rio de Casas i jezioro Santa Maria, do ktуrego wp³ywa³a rzeka o tej samej nazwie. Wed³ug obliczeс Tomka byli w paœmie gуrskim le¿¹cym w wid³ach Rio de Casas i Santa Maria. W prostej linii na po³udnie, za rzek¹ Conchos, dop³ywem Rio Grandк, rozci¹ga³a siк odludna, bezodp³ywowa, skalista i pustynna kotlina Bolson de Mapimi, gdzie Hiszpanie jeszcze w roku 1598 odkryli pok³ady z³ota i srebra i rozpoczкli ich wydobywanie. Tomek poczu³ siк znacznie raŸniej, gdy ustali³ te szczegу³y. Zdawa³ sobie jednak sprawк, ¿e w naturalnym labiryncie kanionуw i w¹wozуw nie³atwo by³oby samodzielnie odnaleŸж drogк do stromej, wykutej w ska³ach œcie¿ki. Indianie nie spieszyli siк z wyruszeniem w dalsz¹ drogк. Odpoczywali жmi¹c krуtkie, gliniane fajeczki. Dopiero po zachodzie s³oсca Czarna B³yskawica da³ has³o do wymarszu. Wкdrуwka po gуrskich bezdro¿ach przy md³ym blasku pierwszych gwiazd by³a doœж uci¹¿liwa. Tomek pod¹¿a³ tu¿ za szybko krocz¹cym wodzem, nie k³opocz¹c siк o niemo¿liwe w tych warunkach zapamiкtanie kierunku drogi. Po niemal dwуch godzinach mкcz¹cego marszu dotarli do ostro spadaj¹cej w dу³ krawкdzi gуrskiej. Na dnie g³кbokiego, szerokiego kanionu znajdowa³o siк obozowisko Czarnej B³yskawicy. B³yszcza³o teraz œwiat³ami ognisk. Skуry pokrywaj¹ce namioty, pra¿one s³oсcem i zmywane deszczem, sta³y siк niemal przejrzyste i w wieczornym mroku wygl¹da³y jak barwne lampiony, ¿arz¹ce siк ogniem p³on¹cym w ich wnкtrzu. Jednoczeœnie mo¿na by³o siк zorientowaж w rozmiarach i roz³o¿eniu obozu. Tipi tworzy³y wielki, trzy- lub czterorzкdowy kr¹g. W samym œrodku obozu sta³, obszerniejszy od pozosta³ych, namiot rady szczepu, ktуry, jak siк Tomek pуŸniej przekona³, stanowi³ jednoczeœnie mieszkanie Czarnej B³yskawicy. Schodzili na dno kanionu ku obozowi w¹sk¹ œcie¿k¹ wykut¹ w skalnej œcianie. Mo¿na by³o ni¹ iœж pojedynczo, co w razie koniecznej obrony przed napastnikami, stwarza³o korzystne warunki dla mieszkaсcуw kanionu. Zaledwie Czarna B³yskawica znalaz³ siк w obozie, zaraz poprowadzi³ Tomka do namiotu umieszczonego w œrodku koliska. Tomek wszed³ do tipi narad. Czarna B³yskawica wskaza³ mu wygodne miejsce na skуrach niedŸwiedzich roz³o¿onych na ziemi. Ch³opiec usiad³ w pobli¿u ogniska p³on¹cego poœrodku namiotu; rozejrza³ siк woko³o. Poblad³ z wra¿enia ujrzawszy wœrуd skalpуw wisz¹cych na trуjnogu kilka pкkуw d³ugich, jasnych w³osуw. Kobiece skalpy by³y przykrym dowodem, ¿e wojownicy Czarnej B³yskawicy dokonywali napadуw na osiedla bia³ych osadnikуw. Rу¿norodna broс porozwieszana w jednym z k¹tуw tipi zapewne rуwnie¿ by³a ³upem wojennym. Rozmyœlania Tomka przerwa³y ostre dŸwiкki œwistawek. By³y to prawdopodobnie sygna³y wzywaj¹ce starszych plemienia na naradк. Niebawem zaczкli przybywaж do namiotu pу³nadzy Indianie, strojni w orle piуra i naszyjniki z k³уw dzikich zwierz¹t. Tomek pociemnia³ymi z wra¿enia oczyma wodzi³ po miedzianoskуrych Indianach. Do namiotu narad wchodzili sami m³odzi i w œrednim wieku mк¿czyŸni. Jedynym starcem by³ szaman nosz¹cy na g³owie strуj z orlich piуr i rogуw bizona. Wiкkszoœж przybywaj¹cych na naradк wojownikуw mia³a laski i koœciane gwizdki - odznaki ma³ych wodzуw Mali wodzowie - bezpoœredni przywуdcy mniejszych grup. klanуw i stowarzyszeс. . Twarze i cia³a Indian pomalowane by³y jaskrawoczerwon¹ farb¹. Z ³atwoœci¹ dostrzega³o siк rу¿nicк pomiкdzy wojownikami Czarnej B³yskawicy a Indianami zamkniкtymi w rezerwatach. O ile tamci wiedli nкdzny ¿ywot, o tyle buntowniczy szczep zachowa³ wszystkie cechy dawnych wojownikуw, budz¹cych w m³odym bia³ym cz³owieku dreszcz grozy. W twarzach ich oraz zachowaniu nie by³o cienia zgubnego piкtna upokarzaj¹cej niewoli. Tomek powa¿nie spogl¹da³ na pe³ne godnoœci, dzikie twarze wojownikуw, ktуrzy nawet najmniejszym ruchem czy gestem nie zdradzili zdziwienia na widok bia³ego ch³opca w tipi narad. Indianie siadali na ziemi wokу³ ¿arz¹cego siк ogniska; Tomek liczy³ wchodz¹cych. Gdy jedenasty Indianin wszed³ do tipi. Czarna B³yskawica zaj¹³ miejsce z prawej strony bia³ego goœcia. Pe³nym dostojeсstwa ruchem wуdz zdj¹³ z trуjnoga zawini¹tko ze œwiкtymi przedmiotami i kalumetem. Nabi³ fajkк tytoniem, w³o¿y³ w ni¹ wкgielek z ogniska, dope³ni³ ceremonia³u palenia, po czym poda³ j¹ Tomkowi, ktуry wydmuchn¹wszy przepisowo dym, dalej przekaza³ kalumet. Po d³ugiej chwili fajka powrуci³a do r¹k Czarnej B³yskawicy. Tomek, dr¿¹c wprost z niecierpliwoœci, w milczeniu oczekiwa³ na dalszy rozwуj wypadkуw. Czarna B³yskawica schowa³ kalumet do zawini¹tka i powiesi³ je z powrotem na trуjnogu. Dopiero teraz odezwa³ siк: - Moi bracia zapewne s¹ zdziwieni, ¿e w naszym obozie znajduje siк blada twarz, a mimo to jej skalp nie zdobi jeszcze mego tipi. - Prawo nasze mуwi: ka¿dy bia³y pies, ktуry by dotar³ do naszego kanionu, musi zgin¹ж przy palu mкczarni - z naciskiem i stanowczo rzek³ m³ody Indianin, dzier¿¹cy w d³oni koœcian¹ laskк. - S³usznie powiedzia³ Pal¹cy Promieс - przytakn¹³ Czarna B³yskawica. - To jest jednak mуj brat Nah'tah ni yez'zi, ktуremu zaprzysi¹g³em wieczyst¹ przyjaŸс. Dziкki niemu bowiem niecny czyn zdrajcy Wiele Grzyw zosta³ udaremniony. - Ugh! Pod bia³¹ skуr¹ Nah'tah ni yez'zi kryje siк czerwone serce, przyjazne czerwonoskуrym wojownikom - zabra³ g³os szaman, zwany Pogromc¹ Grizzly. - Indianin p³aci przyjaŸni¹ za przyjaŸс, œmierci¹ za œmierж! Tak mуwi nasze odwieczne prawo. Ugh! - Nah'tah ni yez'zi pali³ fajkк pokoju ze starszymi szczepуw Apaczуw j Nawajуw - wyjaœni³ Czarna B³yskawica. - M³ody brat odda³ mi wielk¹ przys³ugк, za co otrzyma³ prawo do noszenia piкciu orlich piуr. Nah'tah ni yez'zi wkroczy³ na wojenn¹ œcie¿kк; prosi Czarn¹ B³yskawicк 0 pomoc przeciwko swym nieprzyjacio³om. Wrogowie przyjaciу³ s¹ naszymi wrogami. Czarna B³yskawica przyprowadzi³ Nah'tah ni yez'zi, aby wspуlnie wykopaж topуr wojenny i odbyж naradк. - Ugh! Z³y duch przys³oni³ wzrok Czarnej B³yskawicy - zawo³a³ Pal¹cy Promieс. - Mуj brat Ÿle uczyni³, przyprowadzaj¹c tutaj blad¹ twarz. - Rada starszych naszego plemienia przyzna³a Nah'tah ni yez'zi prawo do noszenia piкciu piуr, podczas gdy Pal¹cy Promieс zdoby³ tylko cztery - spokojnie odpar³ Czarna B³yskawica. - Niech moi bracia decyduj¹, czy mamy wykopaж topуr wojenny, aby dotrzymaж przyrzeczenia danego naszemu bratu Nah'tah ni yez'zi. Szaman Pogromca Grizzly wyszarpn¹³ zza pasa swуj tomahawk. Krуtkim, lecz*silnym ruchem rzuci³ go w kierunku g³уwnego pala podtrzymuj¹cego pokrycie namiotu. Ostrze z g³uchym odg³osem zag³кbi³o siк w drewno. Za nim inni Indianie kolejno rzucali swe topory, tylko jeden Pal¹cy Promieс siedzia³ nieruchomo, wpatruj¹c siк w p³on¹ce ognisko. - Czy Pal¹cy Promieс pragnie zostaж w wigwamie, podczas gdy jego bracia wyrusz¹ na wojenn¹ œcie¿kк? - zapyta³ Czarna B³yskawica. Ma³y wуdz spojrza³ Czarnej B³yskawicy prosto w oczy. Wolnym ruchem wydoby³ swуj tomahawk i rzuci³ go z takim rozmachem, ¿e niemal po³owa ostrza wbi³a siк w suche drewno. Teraz Czarna B³yskawica œmign¹³ swym ciк¿kim tomahawkiem 1 wymownie spojrza³ na Tomka, ktуry zmiesza³ siк mocno, poniewa¿ nie posiada³ toporka i nie potrafi³ nim rzucaж do celu tak, jak Indianie. Przytomny w ka¿dej sytuacji ch³opiec przypomnia³ sobie, ¿e bosman nauczy³ go miotania no¿em. Czy¿by nу¿ nie mуg³ teraz zast¹piж tomahawka? Nie namyœlaj¹c siк wiele wydoby³ z pochwy swуj ciк¿ki nу¿ myœliwski. B³yszcz¹ca stal przeszy³a powietrze; ostrze no¿a utkwi³o w s³upie przy tomahawku Pal¹cego Promienia. - Ugh! Ugh! Ugh! - zawo³ali Indianie. - Szczepy Apaczуw i Nawajуw wykopa³y topуr wojenny przeciwko wszystkim wrogom naszego brata Nah'tah ni yez'zi - oznajmi³ donoœnym g³osem Czarna B³yskawica. - Skalpy zdradzieckich psуw, ktуre porwa³y Bia³¹ Rу¿e, przyjaciу³kк Nah'tah ni yez'zi, przyozdobi¹ nasze wigwamy. - Ugh! Ugh! - zawo³ali Indianie. Zgodnie z prawem czerwonoskуrych, od chwili wykopania topom wojennego naczelny wуdz sprawowa³ niepodzieln¹ w³adzк, a wszyscy cz³onkowie plemienia zobowi¹zani byli pod kar¹ œmierci wype³niaж ka¿dy jego rozkaz. Czarna B³yskawica zwrуci³ siк zaraz do Pal¹cego Promienia: - Ma³y wуdz uda siк natychmiast z kilkoma wojownikami na Gуrк Znakуw i zawiadomi naszych sojusznikуw, i¿ wkroczyliœmy na wojenn¹ œcie¿kк. Pal¹cy Promieс za¿¹da rуwnie¿, by dostarczono nam jak najszybciej odpowiedniej liczby mustangуw. Pal¹cy Promieс powsta³, zbli¿y³ siк do g³уwnego pala podtrzymuj¹cego tipi, wydoby³ swуj tomahawk, bez s³owa obrzuci³ Czarn¹ B³yskawicк wzrokiem pe³nym wyrzutu i w milczeniu opuœci³ namiot, aby wykonaж rozkaz. Czarna B³yskawica zaduma³ siк: oto wyprawi³ z namiotu narad m³odego ma³ego wodza, widz¹c jego nieprzychylnoœж dla bia³ego cz³owieka, ktуremu winien by³ wdziкcznoœж. Jednak w g³кbi serca przyznawa³ ca³kowit¹ s³usznoœж Pal¹cemu Promieniowi. Czy¿ obowi¹zywa³a go lojalnoœж i obietnica udzielenia pomocy przedstawicielowi rasy, ktуra pozbawi³a Indian ich ziemi i wolnoœci? Przecie¿ razem z ca³ym plemieniem zaprzysi¹g³ œmierж wszystkim bia³ym najeŸdŸcom. D³ugi ³aсcuch krzywd i zdrad dokonanych przez bia³ych ludzi wobec Indian przewin¹³ siк w pamiкci Czarnej B³yskawicy. To w³aœnie biali ludzie bezlitoœnie tкpili krajowcуw, spychali ich na najbardziej ja³owe tereny, ³amali wszelkie traktaty i przyrzeczenia. Pal¹cy Promieс mia³ s³usznoœж; Czarna B³yskawica nawo³ywa³ do bezkompromisowego buntu przeciwko ciemiкzcom, a teraz sam uczyni³ pierwszy wy³om w prawie narzuconym przez siebie Indianom. Pod wp³ywem tych myœli d³oс wodza odruchowo spoczк³a na ch³odnej rкkojeœci no¿a. Czy¿ mia³ staж siк zdrajc¹ w³asnego szczepu, ktуry ca³kowicie zawierzy³ mu swуj los? Przenikliwy, zimny wzrok zwrуci³ ku bia³emu ch³opcu. Tomek musia³ wyczuж, co siк dzieje w duszy wodza. Mimo to ufnie spogl¹da³ w twarz Czarnej B³yskawicy, choж wiedzia³, ¿e w tej w³aœnie chwili wa¿¹ siк jego dalsze losy. Wymowny ruch rкki Indianina - dotkniкcie rкkojeœci no¿a, ktуrym zdar³ niejeden skalp z g³owy bia³ego wroga, nie uszed³ uwagi Tomka. Czarna B³yskawica d³ugo patrzy³ w powa¿ne, wyra¿aj¹ce ufnoœж oczy bia³ego ch³opca. Czy¿ to nie on poda³ mu pomocn¹ d³oс wtedy, gdy inni chcieli zaszczuж go na œmierж? Czy bia³y ch³opiec zawaha³ siк zdradziж swoj¹ rasк, aby u³atwiж mu ucieczkк? Czy nie post¹pi³ szlachetnie wobec Czerwonego Or³a? Ten m³ody bia³y cz³owiek by³ nie tylko przyjacielem buntowniczego wodza; on by³ prawdziwym przyjacielem wszystkich Indian, wszystkich prawych ludzi. Przecie¿ wœrуd czerwonoskуrych rуwnie¿ zdarzali siк zaprzaсcy. Czarna B³yskawica przypomnia³ sobie udaj¹cego przyjaŸс zdrajcк Wiele Grzyw i znienawidzon¹ policjк indiaсsk¹. Szlachetny, odwa¿ny wуdz zrozumia³, ¿e nie wolno dzieliж ludzi na dobrych i z³ych zale¿nie od koloru skуry. Wœrуd ludzi wszystkich ras znajdowali siк dobrzy i Ÿli... Nie tylko Tomek domyœla³ siк burzy mieszanych uczuж w sercu Czarnej B³yskawicy. Stary szaman rуwnie¿ nie spuszcza³ wzroku z twarzy wodza plemienia, a reszta Indian milcza³a znacz¹co. Odwa¿ne s³owa Pal¹cego Promienia zbyt wymownie przypomnia³y wszystkim* sprzecznoœж w postкpowaniu Czarnej B³yskawicy. Nagle groŸna dot¹d twarz wodza przybra³a ³agodniejszy wyraz. PrzyjaŸnie spojrza³ na Tomka. Rуwnoczeœnie odezwa³ siк stary szaman, jakby mуwi¹c do siebie: - Pal¹cy Promieс jest prawym i odwa¿nym wojownikiem. Z czasem zajmie nale¿ne mu stanowisko wœrуd cz³onkуw swego szczepu, lecz obecnie jest jeszcze zbyt m³ody, aby zrozumieж wartoœж prawdziwej przyjaŸni. Wiele bladych twarzy zginк³o z mej rкki, lecz pamiкtam rуwnie¿ bia³ych, ktуrzy walczyli razem z nami w naszej obronie przeciwko ludziom swojej rasy. - Ugh! Otwieram naradк wojenn¹. Nasz brat Nah'tah ni yez'zi opowie teraz dok³adnie przebieg wypadkуw, abyœmy mogli u³o¿yж wspуlnie plan dzia³ania - powiedzia³ g³oœno wуdz Czarna B³yskawica. Tomek rozpocz¹³ opowieœж trochк dr¿¹cym g³osem, lecz w miarк jak mуwi³, napiкcie jego nerwуw ulega³o roz³adowaniu. Niew¹tpliwie przyczyni³o siк do tego zachowanie Indian, ktуrzy zaczкli siк o¿ywiaж s³uchaj¹c uwa¿nie relacji. Wojownicy prosili Tomka o wyjaœnienia, wykazywali szczere zainteresowanie. Gdy tylko ch³opiec skoсczy³ mуwiж, rozpoczк³a siк d³uga dyskusja. W wyniku narady postanowiono wys³aж wywiadowcуw w kierunku ranczo Don Pedra. Wiкkszoœж by³a zdania, i¿ to jego ludzie b¹dŸ namуwieni przez niego Indianie porwali nieszczкsn¹ Sally. Wywiadowcy powinni najwy¿ej w ci¹gu trzech dni zasiкgn¹ж jкzyka, a w tym czasie reszta Indian mia³a siк przygotowaж do wyprawy.
Niefortunna wyprawa bosmana Dwa dni ju¿ up³ynк³y od chwili wyruszenia Tomka z ranczo szeryfa Allana na tajemnicz¹ wyprawк. Bosman snu³ siк po domu jak posкpny cieс. Trawi³ go niepokуj o Sally i Tomka. O w³asne bezpieczeсstwo nigdy siк zbytnio nie troszczy³, lecz gdy chodzi³o o m³odego druha, by³a to zupe³nie inna sprawa. Tymczasem Tomek przepad³ jak kamieс w wodк. Bosman gubi³ siк w domys³ach. Ju¿ kilkakrotnie napomyka³ Allanowi, czy nie lepiej by³oby dla bezpieczeсstwa ch³opca zerkn¹ж do pozostawionego przez niego listu, lecz za ka¿dym razem spotyka³ siк z niezmienn¹ odpowiedzi¹: - Je¿eli Tommy nie wrуci w ci¹gu siedmiu dni, wуwczas otworzymy list... Bosman z³oœci³ siк na flegmatycznego szeryfa, k³opota³ o Tomka, martwi³ o Sally, a jednoczeœnie nie mуg³ patrzeж z za³o¿onymi rкkami na niemy bуl zrozpaczonej pani Allan. Dzielna kobieta czuwa³a przy ³o¿u rannego szwagra, lecz z jej bezmiernego smutku mo¿na by³o siк domyœlaж, ¿e straci³a chкж do ¿ycia. Trzeciego dnia wczesnym rankiem bosman nagle postanowi³ urz¹dziж ma³y wypad na w³asn¹ rкkк. Zaraz te¿ kaza³ sobie przyprowadziж mustanga. Z karabinem pod pach¹ wyszed³ przed dom. Wkrуtce galopowa³ w kierunku pastwisk. Nie minк³y nawet cztery godziny, a stary wyga wiedzia³ ju¿, ¿e Tomek razem z Czerwonym Or³em udali siк ku granicy meksykaсskiej. Nie trac¹c czasu pod¹¿y³ rуwnie¿ w tym kierunku. Oko³o po³udnia min¹³ widoczn¹ z dala samotn¹ gуrк, nie zdaj¹c sobie nawet sprawy, ¿e przekroczy³ granicк. Mustang obarczony olbrzymim jeŸdŸcem potyka³ siк ze zmкczenia. Bosman zg³odnia³. Zatrzyma³ konia w nik³ym cieniu kaktusуw. Zeskoczy³ z siod³a, rozkulbaczy³ wierzchowca i uwi¹za³ go na arkanie. Upewniwszy siк, ¿e w pobli¿u nie ma grzechotnikуw stepowych, usiad³ na ziemi, szybko spo¿y³ drugie œniadanie przygotowane przez zapobiegliw¹ pani¹ Allan, ³ykn¹³ nieco jamajki, a nastкpnie zacz¹³ rozmyœlaж, co by uczyni³ ojciec Tomka w podobnym po³o¿eniu. Niebawem doszed³ do wniosku, ¿e poszukiwanie ch³opca w stepie nie mia³o zbyt wielkiego sensu. Teraz czyni³ sobie wyrzuty, i¿ zezwoli³ mu na tк tajemnicz¹ wyprawк. „Ha, nie ma rady! Wkopa³em siк w niezwyk³¹ kaba³к - mrukn¹³. - Powinienem by³ od razu pod¹¿yж jego œladem, a teraz szukaj wiatru w polu! Co bкdzie, je¿eli podstкpni Indianie, ktуrzy uprowadzili Sally, schwyc¹ rуwnie¿ Tomka?” Wzdrygn¹³ siк na sam¹ myœl o takiej ewentualnoœci. „Na wszelki frasunek najlepszy trunek” - pomyœla³ i jeszcze raz doby³ butelczynк z jamajk¹. Poci¹gn¹³ spory ³yk. Poczu³ siк trochк raŸniej. Sytuacja wprawdzie by³a okropna, ale czy nie znajdowali siк ju¿ nieraz w ciк¿kich tarapatach? Ktу¿, jak nie Tomek, sypa³ wtedy doskona³ymi pomys³ami? Czy to nie jego w³aœnie spryt ratowa³ ich zazwyczaj z ciк¿kich opresji? „Chwat ch³opak! - rozczuli³ siк bosman. - Kompan z niego pierwsza klasa. Nawet i tu, w Ameryce, wystawi³ do wiatru bogacza Don Pedra! Ha, a jak szybko potrafi siк pokumaж z rу¿nymi ludŸmi!” Bosman zacz¹³ nabieraж otuchy. Przecie¿ podczas wyprawy w Australii Tomek prze³ama³ nieufnoœж krajowcуw; w Afryce znуw zaprzyjaŸni³ siк z m³odym krуlem Bugandy, tu zaœ zosta³ przyjкty do szczepуw Apaczуw i Nawajуw. Je¿eli wyruszy³ z Czerwonym Or³em, to mo¿e w³aœnie po to, by prosiж Indian o pomoc? „Taki zuch nie mo¿e zgin¹ж jak pierwszy lepszy - myœla³ bosman. - Przeczekam w cieniu ten piekielny upa³ i wrуcк na ranczo. Je¿eli Tomek wykombinowa³ plan, to na pewno coœ z niego wyjdzie." Tak uspokojony zapad³ w drzemkк. Niebawem ockn¹³ siк z niej. S³oсce przesunк³o siк ju¿ ku zachodowi. Spiesznie osiod³a³ mustanga. Po chwili k³usowa³ z powrotem ku samotnej gуrze. Ujecha³ oko³o trzystu metrуw, gdy naraz mustang g³oœno parskn¹³. Bosman uderzy³ go lekko arkanem, lecz wierzchowiec zastrzyg³ tylko uszami i zar¿a³ ponownie. - Co za Ucho ciк ugryz³o? - mrukn¹³ marynarz. Zanim w zachowaniu mustanga dostrzeg³ ostrze¿enie, zza kaktusуw i miotlastych juk wyskoczy³y miedzianoskуre postacie. By³o ju¿ za pуŸno na odwrуt. Indianie o cia³ach pomalowanych w bia³e pasy wydali cichy okrzyk, po czym rzucili siк na samotnego jeŸdŸca. Jeden z nich skierowa³ w pierœ marynarza napiкty ³uk. Bosman instynktownie zdar³ wierzchowca cuglami. Koс stan¹³ dкba na zadnich nogach i tym uratowa³ mu ¿ycie. Bo oto pierzasta strza³a bzyknк³a w powietrzu, wbijaj¹c siк a¿ po belt w pierœ mustanga. Nieszczкsne zwierzк jeszcze raz poderwa³o siк do skoku i upad³o na ziemiк. Bosman zeskoczy³ z siod³a w ostatniej chwili. Potkn¹³ siк, upad³ na jedno kolano, upuœci³ karabin. ¯ylaste d³onie chwyci³y go za ramiona. Indianie chcieli wzi¹ж bosmana ¿ywcem do niewoli, lecz przekonali siк rych³o, ¿e nie by³o to takie ³atwe. Marynarz szybko dŸwign¹³ siк na nogi. Jednym ruchem strz¹sn¹³ z siebie napastnikуw. Indianie znуw siк na niego rzucili, wiкc piкœciami zacz¹³ zadawaж celne ciosy. Od razu zrobi³o siк woko³o niego przestronniej. Czerwonoskуrzy, zdumieni i rozgniewani tak zdecydowanym i skutecznym oporem, dobyli zza pasуw no¿e i tomahawki. Jeden z nich zawo³a³ coœ gard³owym g³osem i ca³a gromada jednoczeœnie rzuci³a siк na marynarza. Bosman czu³, ¿e to nie przelewki. Wyszarpn¹³ z kieszeni rewolwer. Tylko jeden raz zd¹¿y³ poci¹gn¹ж za spust mierz¹c prosto w pierœ najbli¿szego Indianina, gdy¿ zaraz otrzyma³ potк¿ne uderzenie w g³owк. Zachwia³ siк, jeszcze jak przez mg³к widzia³ czeredк napastnikуw wznosz¹cych no¿e i tomahawki, po czym straci³ przytomnoœж. - Ugh! Zwi¹¿cie go rzemieniami - rozkaza³ Pal¹cy Promieс. - Czy nasz brat PrzedrzeŸniasz zosta³ powa¿nie zraniony? Dwуch Indian pochyli³o siк nad postrzelonym. - Przeklкta blada twarz ugodzi³a naszego brata prosto w serce - oœwiadczy³ jeden z nich. - Giс, bia³y psie! - zawo³a³ drugi, wznosz¹c nу¿ do œmiertelnego ciosu. - Stуj! Nasz brat PrzedrzeŸniacz zas³u¿y³ na pe³ne pomszczenie. Temu bia³emu zadamy œmierж przy palu mкczarni - rozkaza³ Pal¹cy Promieс. - Niech bуl wdowy i jego dzieci choж trochк ukoj¹ okrzyki trwogi mordercy. - Piкœж tego bia³ego jest twarda jak kamieс - z uznaniem wtr¹ci³ ktуryœ z Indian. - Ugh! Zobaczymy, czy jest rуwnie odwa¿ny jak silny. - Zakneblujcie mu usta i przywi¹¿cie go do grzbietu mustanga - poleci³ Pal¹cy Promieс. - Zaraz ruszamy w powrotn¹ drogк. Czerwonoskуrzy wyprowadzili konie ukryte w g¹szczu kaktusуw. Piкciu wojownikуw przymocowa³o wci¹¿ nieprzytomnego marynarza do mustanga. Nogi jeсca skrкpowano grubym rzemieniem przeci¹gniкtym pod brzuchem konia, podczas gdy rкce przywi¹zane zosta³y do kulbaki siod³a. Ponadto zarzucono bosmanowi na szyjк arkan, ktуrego drugi koniec przywi¹za³ sobie do pasa jeden z czerwonoskуrych podtrzymuj¹cych braсca. Dokonawszy tego, Indianie ruszyli w kierunku kryjуwki. Po d³u¿szej chwili bosman odzyska³ przytomnoœж. Zaraz ujrza³ miedzianobrunatne postacie Indian. Bezskutecznie prуbowa³ poruszyж rкkami, nogi rуwnie¿ miat skrкpowane. „A to ci heca! Indiance wziкli mnie do niewoli - pomyœla³ i zaraz ogarnк³a go ogromna wœciek³oœж. - Ha, dranie, poka¿к warn, gdzie pieprz roœnie!” Potк¿nie œcisn¹³ kolanami boki konia, a¿ ten stкkn¹³ boleœnie i przysiad³ na zadzie. Indianin szarpn¹³ arkanem zarzuconym na szyjк jeсca. Zdradziecka pкtla mocno siк zacisnк³a, bosman zrozumia³ - by³ bezsilny. Olbrzymia si³a bia³ego wykazana w czasie walki wprawi³a Indian w podziw. Tym bardziej radowali siк teraz zwyciкstwem i widowiskiem, ktуre ich czeka³o. Tak silny mк¿czyzna powinien wytrzymaж d³ugie mкczarnie przy palu. Zaczкli obchodziж siк z nim ³agodniej, aby zachowaж jego si³y na decyduj¹c¹ chwilк. Po kilkugodzinnej jeŸdzie bez wytchnienia Indianie musieli zmieniж mustanga dŸwigaj¹cego ciк¿kiego bosmana. Przy tej operacji krewki marynarz da³ im siк mocno we znaki. Gdyby nie mia³ zwi¹zanych r¹k, prawdopodobnie nie zdo³aliby go ujarzmiж, nie zadawszy mu œmiertelnego ciosu tomahawkiem b¹dŸ no¿em. Na szczкœcie te objawy niew¹tpliwego mкstwa budzi³y u Indian szacunek nawet dla pokonanego wroga, nie szczкdzili wiкc trudu, by jeсca dowieŸж ¿ywego do obozu. Bosman zdziwi³ siк niepomiernie, gdy przed powtуrnym wyruszeniem w drogк za³o¿yli mu na oczy opaskк. Znуw rozpoczк³a siк mкcz¹ca jazda. *** Tomek niecierpliwie obserwowa³ przygotowania Indian do wyruszenia na wojenn¹ wyprawк. Lada chwila spodziewali siк powrotu Pal¹cego Promienia, ktуry z polecenia Czarnej B³yskawicy mia³ sprowadziж odpowiedni¹ liczbк koni. Jak Tomek zd¹¿y³ ju¿ zauwa¿yж, czerwonoskуrzy trzymali w kanionie zaledwie kilkanaœcie mustangуw. Niezbyt rozleg³y teren ukrytego w dziczy kaktusowej kanionu nie stwarza³ odpowiednich warunkуw do hodowli. W pierwszym wiкc rzкdzie Indianie zaopatrzyli siк w spore stado byd³a rogatego, aby zapewniж sobie dostateczne wy¿ywienie. Wed³ug wyjaœnieс Czarnej B³yskawicy, w razie potrzeby dostarczali im koni Indianie z pobliskich rezerwatуw. Jak z tego wynika³o, wp³ywy buntowniczego wodza siкga³y daleko na teren Stanуw Zjednoczonych. Oczywiœcie Tomek by³ zbyt rozs¹dny, aby wypytywaж swych czerwonoskуrych przyjaciу³ o sprawy stanowi¹ce ich tajemnicк. Rozumia³, ¿e by³oby to nawet bardzo niebezpieczne. Za zgod¹ wodza Czerwony Orze³ mia³ zawieŸж bosmanowi Nowickiemu list od Tomka, a nastкpnie razem z marynarzem przybyж na umуwione miejsce, gdzie ca³y oddzia³ powinien ju¿ na nich czekaж. Tomek w³aœnie wyrwa³ z notesu kartkк i o³уwkiem zacz¹³ pisaж do swych stroskanych przyjaciу³: Kochany Panie Bosmanie! Gdy tylko otrzyma Pan ten list z r¹k mego przyjaciela, Czerwonego Orla, niech Pan natychmiast poprosi Pana Szeryfa o zniszczenie zapieczкtowanej koperty wrкczonej Mu przeze mnie. Niech Pan pocieszy Pani¹ Allan. Dziкki pewnej (znanej ju¿ Panu) Osobie wyruszymy w licznym towarzystwie na poszukiwanie nieszczкsnej Sally. Miejmy nadziejк, ¿e tym razem nie spotka nas zawуd. Oczekujк Pana z przyjaciу³mi w miejscu, do ktуrego doprowadzi Pana przekazuj¹cy niniejszy list. Proszк mu ca³kowicie zaufaж. Resztк opowiem osobiœcie... Umieszczenie podpisu przerwa³a mu jakaœ piekielna wrzawa. Wycie czerwonoskуrych miesza³o siк z krzykami i lamentem kobiet. Tomek zaniepokojony chcia³ wybiec na majdan, gdy naraz Czerwony Orze³ wpad³ do namiotu. Wzburzony zatrzyma³ siк przed swym bia³ym przyjacielem. - Nah'tah ni yez'zi - zawo³a³ - przygotowujesz mуwi¹cy papier? - Koсczк go w³aœnie... Co siк sta³o? - Nie bкdzie ju¿ potrzebny - zagadkowo odrzek³ Nawaj. - Z³y duch pokrzy¿owa³ nasze plany. Niech mуj brat szybko idzie ze mn¹! Obydwaj pospiesznie wybiegli. Na œrodku obozowiska, obok tipi rady, ujrza³ Tomek zbiegowisko mк¿czyzn, kobiet i dzieci. Stamt¹d w³aœnie rozlega³y siк okrzyki gniewu i ¿a³osny lament. Tomka ogarnк³o z³e przeczucie. Dlaczego Czerwony Orze³ powiedzia³, ¿e list ju¿ nie bкdzie potrzebny? Szybko zbli¿y³ siк do grupy Indian otaczaj¹cych kilku jeŸdŸcуw. Przecisn¹³ siк ku nim. Zaledwie rzuci³ na nich okiem, zamar³ z przera¿enia. Obok Pal¹cego Promienia siedz¹cego na mustangu ujrza³ Tomek skrкpowanego i przywi¹zanego do wierzchowca bosmana Nowickiego. Zawrza³ oburzeniem, gdy spostrzeg³ w rкkach Pal¹cego Promienia arkan, ktуrego pкtla zaciska³a siк na szyi przyjaciela. Co to mia³o oznaczaж? Zanim zdo³a³ cokolwiek nierozwa¿nego uczyniж, uwagк jego zwrуci³a grupka kobiet pochylona nad le¿¹cym na ziemi Indianinem. Tomek by³ zbyt domyœlny, aby nie odgadn¹ж prawdy. W jaki sposуb Pal¹cy Promieс zetkn¹³ siк z bosmanem? Przecie¿ marynarz mia³ na ranczo czekaж na wiadomoœж! Lecz oto Indianie rozst¹pili siк, Czarna B³yskawica przystan¹³ nad grupk¹ jeŸdŸcуw. Wуdz musia³ poznaж bosmana, bo wyraz zaskoczenia przemkn¹³ po jego twarzy, zaraz jednak przybra³ obojкtn¹ minк. - Co za wiadomoœж przywozi Pal¹cy Promieс? - zapyta³ gard³owym g³osem. - Przeklкty bia³y pies zabi³ naszego brata Przedrze¿niacza - odpar³ Pal¹cy Promieс wskazuj¹c rкk¹ na bosmana. Czarna B³yskawica nawet nie spojrza³ na jeсca. - Czy to mo¿liwe, aby jedna blada twarz odwa¿y³a siк napaœж na oœmiu moich wojownikуw? - zdziwi³ siк. - Gdzie to siк sta³o? Pal¹cy Promieс zmiesza³ siк, nie mуg³ bowiem zataiж przed wodzem, ¿e po nadaniu sygna³уw zbli¿y³ siк bez rozkazu do granicy. Musia³ siк rуwnie¿ przyznaж do urz¹dzenia zasadzki na samotnego bia³ego jeŸdŸca. Czarna B³yskawica, nie chc¹c zdradziж miejsca po³o¿enia swej osady, nie pozwala³ mieszkaсcom kanionu oddalaж siк poza pasmo gуrskie. Od czasu do czasu zabiera³ po kilkunastu wojownikуw na ma³e wyprawy, lecz gdy ktokolwiek wysy³any by³ samodzielnie poza kanion, musia³ œciœle stosowaж siк do rozkazu wodza. Tymczasem Pal¹cy Promieс, po nadaniu sygna³уw na Gуrze Znakуw, samowolnie urz¹dzi³ wypad w pobli¿e granicy. - Po wykonaniu polecenia udaliœmy siк na pу³noc - odpar³ niechкtnie. - Ujrzeliœmy na stepie samotnego bia³ego jeŸdŸca. Chcieliœmy przyprowadziж jeсca do obozu, aby wzi¹ж go na spytki. Urz¹dziliœmy wiкc zasadzkк. W czasie walki blada twarz zabi³a naszego brata Przedrze¿niacza. - Ugh! Wiec zabi³ go w nierуwnej walce, gdy¿ was by³o oœmiu na jednego - stwierdzi³ Czarna B³yskawica. Porywczy Pal¹cy Promieс gniewnie zmarszczy³ brwi. Czy¿by wуdz chcia³ broniж tego bia³ego? - Oko za oko, z¹b za z¹b, mуwi nasze prawo - rzek³ ponuro Pal¹cy Promieс. - Ten bia³y musi zgin¹ж przy palu mкczarni! - Mуj brat ma dziwn¹ pamiкж. Jedne prawa pamiкta dobrze, a drugie Ÿle - powa¿nie odpowiedzia³ Czarna B³yskawica. - Lecz mimo to œmierж naszego brata PrzedrzeŸniacza pomœcimy. Osieroci³ przecie¿ squaw i czworo dzieci. Rada starszych zadecyduje o losie jeсca. Niech Pal¹cy Promieс umieœci go w oddzielnym tipi pod stra¿¹. Indianie rozwi¹zali bosmanowi nogi, œci¹gnкli go z konia i odkneblowali usta. Marynarz odetchn¹³ g³кboko. Kilka kobiet podbieg³o do jeсca. Wymyœla³y mu krzykliwymi g³osami, to znуw rzuca³y weс garœciami ¿wiru. Wojownicy otoczyli bosmana i poprowadzili ku najbli¿szemu namiotowi. Po chwili, popychany przez Indian, znikn¹³ w tipi. Tomek, widz¹c, ¿e przed namiotem ustawiono uzbrojon¹ stra¿, zbli¿y³ siк do Czarnej B³yskawicy. - Wodzu, chcia³bym natychmiast pomуwiж z tob¹ w pilnej sprawie - odezwa³ siк cicho. - Niech mуj brat zaraz przyjdzie do tipi rady ze starszymi plemienia. Tam odbкdzie siк s¹d nad jeсcem - odpowiedzia³ Czarna B³yskawica. Tomek nachmurzy³ siк, lecz instynkt ostrzega³ go przed pochopnym czynem. Wprawdzie Czarna B³yskawica by³ wodzem plemienia, nie ulega³o jednak w¹tpliwoœci, ¿e liczyж siк musia³ ze zdaniem rady starszych. Wуdz na pewno pozna³ bosmana i, jak wynika³o z wymiany s³уw z Pal¹cym Promieniem, nie by³ do niego Ÿle usposobiony. Czy zdo³a go obroniж? Jak ju¿ Tomek zd¹¿y³ zauwa¿yж, Indianie z odludnego kanionu z niezwyk³¹ surowoœci¹ przestrzegali swych praw i prastarych obyczajуw. Coraz wiкkszy niepokуj ogarnia³ zdenerwowanego ch³opca. Nie rozumia³, dlaczego bosman opuœci³, wbrew umowie, ranczo i czego szuka³ na stepie. Ten nierozwa¿ny czyn mуg³ zniweczyж ca³y misternie u³o¿ony plan uwolnienia Sally. Bo cу¿ siк stanie, je¿eli Indianie za¿¹daj¹ œmierci bosmana? Przecie¿ Tomek nie bкdzie mуg³ opuœciж przyjaciela w tak tragicznej chwili. „Ha, nie ma rady! Je¿eli dojdzie do ostatecznoœci, stanк u boku bosmana i zginiemy razem - pomyœla³ zdesperowany. - Cу¿ za okropny los czeka wtedy Sally! Biedna pani Allan!” Przygnкbiony wszed³ do tipi rady, gdzie zasta³ ju¿ kilkunastu starszych rodu. Wуdz wskaza³ mu miejsce obok siebie. Niebawem rozpocz¹³ siк s¹d nad bosmanem. Pierwszy zabra³ g³os Czarna B³yskawica: - Mamy os¹dziж blad¹ twarz, ktуra walcz¹c z wywiadowcami zabi³a naszego brata PrzedrzeŸniacza. Pal¹cy Promieс, jako uczestnik tej walki, bкdzie oskar¿a³ jeсca. Niech moi bracia wys³uchaj¹ go uwa¿nie i wydadz¹ sprawiedliwy wyrok zgodnie ze zwyczajem i prawem naszych ojcуw. Pal¹cy Promieс szczegу³owo poda³ przebieg wypadkуw. Mimo odrazy do wszystkich bia³ych, relacja jego by³a wierna, ani na jotк nie odbiega³a od prawdy. Wszyscy Indianie w skupieniu s³uchali oskar¿enia ma³ego wodza, a Tomek w napiкciu œledzi³ twarze sкdziуw; na szczкœcie nie dostrzeg³ w nich nienawiœci. Sprawa bosmana nie zdawa³a siк wygl¹daж tragicznie. Indianie napadli na niego, a on zabi³ jednego z nich we w³asnej obronie. Tomek z wdziкcznoœci¹ utkwi³ oczy w Czarnej B³yskawicy, gdy ten ponownie zabra³ g³os i wyjaœni³ radzie plemienia, kim by³ wziкty do niewoli jeniec. Przypomnia³, ¿e to w³aœnie bosman razem z Tomkiem u³atwili mu ucieczkк z niewoli, podkreœli³ jego odwagк i si³к, ktуrych dowody z³o¿y³ podczas rodeo, powalaj¹c uderzeniem piкœci rozjuszonego buhaja. Zaznaczy³ rуwnie¿, i¿ bosman zosta³ pierwszy zaatakowany przez wywiadowcуw i dzielnie walczy³ przeciwko oœmiu wojownikom. Cz³onkowie rady zgodnie uznali zas³ugк jeсca w u³atwieniu ich wodzowi ucieczki z ranczo szeryfa Allana. Szaman Pogromca Grizzly zauwa¿y³, ¿e zgodnie ze starym indiaсskim zwyczajem, mo¿na by jeсcowi darowaж ¿ycie, gdyby podj¹³ siк naprawiж krzywdк wyrz¹dzon¹ rodzinie zabitego wojownika. Tomek niezbyt dobrze zrozumia³, o co chodzi³o Pogromcy Grizzly, gdy Czarna B³yskawica ju¿ poleci³ przyprowadziж jeсca oraz wdowк z dzieжmi do tipi rady. Bosman wkroczy³ do namiotu w asyœcie czterech Indian. Nawet ze zwi¹zanymi do ty³u rкkoma wygl¹da³ imponuj¹co. Wzrostem przewy¿sza³ stra¿nikуw co najmniej o pу³ g³owy. Poprzez strzкpy koszuli widaж by³o potк¿ne, prк¿ne miкœnie. Indianie spogl¹dali na jego obna¿on¹ pierœ, na ktуrej widnia³ wielki tatua¿ przedstawiaj¹cy syrenк trzymaj¹c¹ w jednej rкce tarczк, a w drugiej podniesiony do gуry miecz. Bosman odwa¿nie patrzy³ w twarze miedzianoskуrych wojownikуw: do Tomka mrugn¹³ nieznacznie okiem. Znуw pierwszy odezwa³ siк Czarna B³yskawica: - Blada twarz zabi³a naszego brata PrzedrzeŸniacza. Rada starszych wypowiedzia³a siк w tej sprawie. Zabicie wojownika w otwartej walce przynosi zaszczyt ka¿demu mк¿czyŸnie. Rada starszych zna szlachetne czyny bladej twarzy, zna jego odwagк i si³к oraz wie. ¿e blada twarz sprzyja Indianom jako prawowitym w³aœcicielom ziemi amerykaсskiej. Dlatego te¿ moi bracia nie ¿¹daj¹ krwawej zemsty za zabicie w uczciwej walce naszego wojownika, lecz nasz brat Przed rzeŸni acz pozostawi³ squaw i czworo dzieci. Nie mo¿emy dopuœciж, aby cierpieli niedostatek i g³уd. Rada starszych mуwi tak: „Niech blada twarz weŸmie za ¿onк squaw zasmucon¹ œmierci¹ mк¿a, niech troszczy siк o ni¹ i jej dzieci, a wtedy przyjmiemy blad¹ twarz do naszego plemienia i zapomnimy, ¿e z rкki jego zgin¹³ mк¿ny PrzedrzeŸniacz.” Ugh, powiedzia³em! Tomek us³yszawszy ten dziwny wyrok z niepokojem spojrza³ na przyjaciela. Wed³ug bosmana ¿ona mia³a byж dla marynarza tym, czym kotwica dla statku, bo jak kotwica przytrzymuje statek na jednym miejscu, tak ¿ona uniemo¿liwia marynarzowi swobodn¹ w³уczкgк po œwiecie. A przecie¿ bosman przepada³ za wielk¹ przygod¹ i czu³ siк najszczкœliwszy podczas niebezpiecznych wypraw w œwiat. Ch³opiec poblad³ widz¹c na twarzy serdecznego druha najpierw wyraz zdziwienia, a potem gniewu. Na domiar z³ego w tej¿e chwili do namiotu wsunк³a siк brzydka Indianka z czworgiem dzieci. Marynarz zerkn¹³ na nich z ukosa i sil¹c siк na spokуj rzek³: - Dziкkujк ci, Czarna B³yskawico, za swaty. Faktycznie, niejeden mo¿e by siк ucieszy³, gdyby mu ofiarowano ¿onк od razu z ca³¹ rodzin¹. Ale nie dla mnie ten rarytas. Co bym robi³ z liczn¹ famili¹ na statku? ¯aden kapitan nie przyj¹³by mnie do za³ogi. Tak jak wy wolicie zgin¹ж z broni¹ w rкku, ni¿ daж siк zamkn¹ж w rezerwacie, tak i ja wolк umrzeж, ni¿ za cenк nкdznego ¿ywota wzi¹ж babк z dzieciakami. Nic z tego, czerwonoskуry brachu! - Wiкc blada twarz odmawia? - zapyta³ Czarna B³yskawica. - Jak amen w pacierzu, nic z tego nie bкdzie - zapewni³ go bosman. - Mo¿e teraz powiedzia³byœ mi nareszcie, czego wy w³aœciwie ode mnie chcecie? Napadacie spokojnego cz³eka na stepie, a kiedy broni swego ¿ycia, to zaraz wtykacie mu squaw z dzieciakami lub grozicie stryczkiem. - Postкpujemy wed³ug naszych zwyczajуw - odpar³ Czarna B³yskawica. - Mimo ¿e poprzysiкgliœmy œmierж wszystkim bia³ym, chcieliœmy przyj¹ж odwa¿n¹ blad¹ twarz do naszego plemienia. Skoro jednak odrzucasz tк propozycjк, zginiesz przy palu mкczarni. Czerwonoskуrzy mк¿owie pamiкtaj¹ wspania³e czyny bladej twarzy, dlatego pozwol¹ mu umrzeж jak wielkiemu wojownikowi przysta³o. Powolna œmierж umo¿liwi ci jeszcze raz z³o¿yж dowуd wielkiego mкstwa. Gdy ju¿ bкdziesz polowa³ w Krainie Wiecznych £owуw, my specjaln¹ pieœni¹ rozs³awimy twoj¹ niezwyk³¹ odwagк. Ugh, powiedzia³em! - Dajmy bladej twarzy czas do namys³u do wschodu s³oсca - odezwa³ siк Pogromca Grizzly. - Mo¿e nasz brat Nah'tah ni yez'zi zechce jeszcze porozmawiaж ze swoim przyjacielem. - Dobrze, niech Nah'tah ni yez'zi porozumie siк z jeсcem - zgodzi³ siк wуdz. - Jutro przed wschodem s³oсca dowiemy siк, co blada twarz wybra³a: ¿ycie czy œmierж! Ugh! - Czekajcie sobie, dok¹d chcecie - mrukn¹³ marynarz. - Mnie tam ju¿ wszystko jedno. - Nie s³ysza³em, ¿eby nieboszczyk kiedykolwiek spуŸni³ siк na swуj pogrzeb! Stra¿ wyprowadzi³a bosmana z namiotu narad.
Przy palu mкczarni Po d³u¿szej rozmowie z Czarn¹ B³yskawic¹ Tomek uda³ siк do tipi, w ktуrym trzymano wiкŸnia. Stra¿nicy uprzedzeni przez wodza nie robili mu trudnoœci, wszed³ wiкc do namiotu i z rozpacz¹ spojrza³ na zwi¹zanego rzemieniami przyjaciela. - Co te¿ pan uczyni³ najlepszego, bosmanie? - odezwa³ siк z wyrzutem. - Czy nie prosi³em, aby pan czeka³ na mnie na ranczo? - Ano, masz racjк! Paln¹³em g³upstwo, ale wierz mi, brachu, ¿e nie szuka³em zwady z tymi Indiaсcami - odpar³ bosman spokojnie, patrz¹c na zdesperowanego druha. - Wiem o tym, ale sytuacja jest bez wyjœcia, a co najgorsze, sam poœrednio przyczyni³em siк do naszej zguby. Tomek opowiedzia³ przyjacielowi o spotkaniu z Czarn¹ B³yskawic¹ na Gуrze Znakуw, o naradzie odbytej w tajemniczym kanionie i o obietnicy pomocy w odszukaniu Sally. - Po wykopaniu topora wojennego na naradzie Pal¹cy Promieс uda³ siк z kilkoma Indianami na Gуrк Znakуw, by powiadomiж zaprzyjaŸnione plemiona o wkroczeniu na wojenn¹ œcie¿kк. Jednoczeœnie mia³ siк postaraж o odpowiedni¹ liczbк koni - mуwi³ Tomek. - Podczas tej wyprawy Indianie przypadkowo napotkali pana, a co z tego wynik³o, to ju¿ pan sam wie najlepiej. - Faktycznie narobi³em niez³ego bigosu - przyzna³ bosman. - Ale gуr¹ nasi, skoro Indiance podjкli siк odszukaж Sally. Tomek bacznie spojrza³ na bosmana. Czy¿by nie zdawa³ sobie sprawy z powagi sytuacji? Marynarz wygl¹da³ trochк markotnie, ale nie by³o po nim widaж strachu. Po krуtkim namyœle Tomek doszed³ do wniosku, ¿e nie wolno mu pozostawiaж przyjaciela w nieœwiadomoœci, odezwa³ siк wiкc zdecydowanym, choж smutnym g³osem: Niestety, panie bosmanie, nic ju¿ nie bкdziemy mogli pomуc biednej Sally. - Jak to, brachu? Czy¿by Indiance odmуwili teraz swego udzia³u w poszukiwaniach? Ha, nie spodziewa³em siк tego po nich! Wygl¹daj¹ przecie¿ na honorowych ch³opakуw. - Indianie nie cofnкli przyrzeczenia, ale gdy obydwaj zginiemy przy palu mкczarni, to sami nie wyrusz¹ na wyprawк - wyjaœni³ Tomek zniecierpliwiony s³owami przyjaciela. - Do stu zdech³ych wielorybуw! Chyba s³uch mуj szwankuje - zawo³a³, teraz ju¿ przera¿ony i wœciek³y zarazem, bosman. - A czego oni znуw chc¹ od ciebie? By³em przekonany, ¿e to tylko ja mam byж zabity! Tomek na chwilк zaniemуwi³. A wiкc bosman doskonale zna³ swe po³o¿enie, czy¿ wiкc absolutnie nie przejmowa³ siк perspektyw¹ m¹k i œmierci? Zbiera³o mu siк na p³acz. - Wiкc pan przypuszcza³, ¿e pozostawiк pana w³asnemu losowi? Je¿eli naprawdк przyjdzie panu zgin¹ж, to zginiemy razem ramiк przy ramieniu, jak przysta³o przyjacio³om. Bosman gwa³townie szarpn¹³ zwi¹zanymi do ty³u rкkami, a¿ zatrzeszcza³y suche rzemienie. Wyprostowa³ siк, nie zwa¿aj¹c na to, ¿e wiкzy wrzynaj¹ mu siк w cia³o, i krzykn¹³ ostro: - Nie pleж g³upstw! Zakazujк ci w imieniu twego ojca, a ja go tutaj zastкpujк! Przez w³asn¹ g³upotк wpakowa³em siк w tк kaba³к i sam zap³acк g³ow¹! Ty masz œwiкty obowi¹zek ratowaж nieszczкsn¹ Sally. Pamiкtaj, ¿e zapar³bym siк naszej przyjaŸni, gdybyœ post¹pi³ inaczej! Ka¿к ci jako twуj przyjaciel i zastкpca ojca, rozumiesz?! Tomek cofn¹³ siк o krok przed groŸnym spojrzeniem ³agodnego zazwyczaj bosmana. Co by powiedzieli ojciec i pan Smuga, gdybym z za³o¿onymi rкkami przygl¹da³ siк, jak Indianie pana torturuj¹?! - szepn¹³ przejкty groz¹. - Czy mуg³bym potem spojrzeж im w oczy? Nie, nie panie bosmanie, pan na pewno by tak nie post¹pi³ na moim miejscu i niech pan tego ode mnie nie wymaga. Marynarz nachmurzony milcza³. - Prawdziwych przyjaciу³ poznaje siк w potrzebie. Nie opuszczк pana, chocia¿ tak bardzo mi ¿al biednej Sally... Poza tym musi pan wiedzieж jeszcze jedno. Czarna B³yskawica doskonale siк orientuje, co nas ³¹czy. Przed przyjœciem tutaj oznajmi³em mu to i jednoczeœnie oœwiadczy³em, ¿e zginк razem z panem. - A co ten piekielnik na to? - ponuro zapyta³ bosman. -Powiedzia³, ¿e tak powinien post¹piж szlachetny wojownik, ktуrego szczepy Apaczуw i Nawajуw nazwa³y swoim bratem. - Ha, wiкc tacy to oni twoi przyjaciele! - Niech pan nie potкpia Czarnej B³yskawicy - zaoponowa³ Tomek. - Indianie maj¹ wysoko rozwiniкte poczucie honoru i przyjaŸni. Oni by stracili dla mnie ca³y szacunek, gdybym teraz pana opuœci³. - Masz babo placek, ale ¿ebyœ mia³ zgin¹ж razem ze mn¹... - zafrasowa³ siк bosman. - Spokoju nie zaznani w grobie... Co siк stanie z t¹ nasz¹ nieszczкsn¹ sikork¹?! - Rozpacz mnie ogarnia, gdy myœlк o Sally i pani Allan... - cicho powiedzia³ Tomek. - Sally na pewno oczekuje od nas pomocy. - Nie mуw tak, brachu, bo w¹troba przewrуci siк we mnie z ¿a³oœci. Teraz widzisz sam, ¿e musisz jej pospieszyж na ratunek. Cz³owiek w moim wieku nie przywi¹zuje wielkiej wagi do marnego ¿ywota. Przecie¿ z niejednego pieca ju¿ siк jad³o chleb. Raz siк by³o pod wozem, raz na wozie. Trudno! Nosi³ wilk razy kilka, ponieœli i wilka. Nie bуj siк, brachu, twуj kumpel ani mrugnie okiem przy tym ich paliku. Tymczasem ty zbieraj siк do kupy i odszukaj Sally. - Nie, panie bosmanie! Albo ocalimy siк obydwaj, albo razem zginiemy - stanowczo odpar³ Tomek. - Inaczej byж nie mo¿e! - Zastanуw siк tylko, ilu osobom sprawi bуl twoja œmierж. Pomyœl 0 ojcu, panu Smudze, pani Allan, szeryfie, nie mуwi¹c ju¿ o ma³ej Sally 1 twojej rodzinie w Warszawie. Tymczasem po mnie nikt nie bкdzie p³aka³. - Widzк, ¿e zapomnia³ pan o swoich rodzicach. Poza tym wszyscy, ktуrych pan wymieni³, jednakowo bкd¹ op³akiwali tak mnie, jak i pana. - Hmm, tak s¹dzisz? Mi³o to wiedzieж... Nie ma rady, wobec tego ty myœl o Sally. To twуj obowi¹zek. Tomek w milczeniu spogl¹da³ na przyjaciela. Rozwa¿a³ wszelkie mo¿liwoœci uwolnienia bosmana, lecz trudno mu by³o wymyœliж coœ rozs¹dnego. Oswobodzenie przyjaciela z wiкzуw nie przedstawia³o wiкkszych trudnoœci. Na nic to by siк wszak¿e zda³o. Indianie licz¹c siк z tak¹ ewentualnoœci¹ obstawili stra¿¹ namiot i obуz, chocia¿ ju¿ samo po³o¿enie kanionu uniemo¿liwi³oby prуbк ucieczki. Tomek doszed³ do wniosku, ¿e w obecnym po³o¿eniu by³o tylko jedno, jedyne wyjœcie. Czy jednak zdo³a prze³amaж opуr przyjaciela? - Panie bosmanie - odezwa³ siк po d³ugiej chwili milczenia - czy pan naprawdк chcia³by dopomуc Sally w odzyskaniu wolnoœci? - Czy chcia³bym dopomуc? - zdumia³ siк marynarz. - Przecie¿ tylko z tego powodu wpakowa³em siк w tк kaba³к! Jak mo¿esz o to pytaж? - Bo jest pewien sposуb za¿egnania z³a, ale, niestety, wymaga on osobistego poœwiкcenia z pana strony... - O czym ty znуw mуwisz? - Niech pan siк o¿eni z t¹ Indiank¹, jak proponowa³ Czarna B³yskawica - wyrzuci³ z siebie Tomek jednym tchem. Wbrew przewidywaniom bosman nie wybuchn¹³ gniewem. Siedzia³ z opuszczon¹ na piersi g³ow¹ i rozmyœla³. W koсcu odezwa³ siк spokojnym, stanowczym g³osem: - Dla ciebie i Sally o¿eni³bym siк nawet z t¹ szpetn¹ Indiank¹. Ale jest zasadniczy powуd, dla ktуrego nie mogк tego uczyniж; przecie¿ zabi³em jej mк¿a. Mo¿e u czerwonoskуrych taka rzecz uchodzi, aleja nie jestem Indiaсcem i tego nie zrobiк. Je¿eli nie ma innego wyjœcia, wybieram pal mкczeсski. Ty natomiast musisz wype³niж moj¹ ostatni¹ wolк, a wiкc wyruszysz z Indiaсcami na poszukiwanie Sally. Ha, ¿ebym to chocia¿ mia³ jeden ³yk jamajki! - Ja mam! Na wszelki wypadek zabra³em na wyprawк uia³¹ butelkк. Teraz przynios³em j¹ tutaj z myœl¹ o panu - pospiesznie odpar³ Tomek, rad, ¿e bosman zmieni³ temat. Wydoby³ z kieszeni p³ask¹ buteleczkк i przy³o¿y³ jej otwуr do ust przyjaciela. Bosman poci¹gn¹³ spory ³yk, mlasn¹³ jкzykiem, po czym wyci¹gn¹³ siк na skуrach legowiska. -Teraz, kochany brachu, idŸ i pomyœl spokojnie o wszystkim - rzek³. - Z³ym okaza³em siк opiekunem, wiкc nie bкdк udziela³ ci rad. Sam wiesz najlepiej, co robiж, aby odzyskaж Sally. Sen mnie morzy. Przeœpiк siк nieco przed t¹ indiaсsk¹ zabaw¹. Pozdrуw ode mnie pani¹ Allan, uca³uj Sally, pok³oс siк twemu szanownemu tatusiowi i panu Smudze. Dobranoc, kochany brachu, i... nie miej do mnie ¿alu... Tomka d³awi³y Izy. Chcia³ coœ jeszcze odpowiedzieж, ale bosman naprawdк przymkn¹³ oczy. Po chwili zachrapa³ w najlepsze. Gdy marynarz odwrуci³ siк na bok, Tomek cicho wyszed³ z namiotu. Zmrok ju¿ zapad³. Obozowisko jakby opustosza³o, tylko stra¿e czuwa³y. Tomek zapragn¹³ jeszcze raz pomуwiж z wodzem. Wszed³ do namiotu rady. Na skуrach przy ognisku siedzia³a samotnie m³oda indiaсska dziewczyna. Pozna³ j¹. By³a to Skalny Kwiat, cуrka naczelnego wodza. - Gdzie jest wуdz Czarna B³yskawica? - zapyta³ Tomek. Indianka podnios³a siк i nieœmia³o podesz³a do niego. - Czarna B³yskawica rozmawia z duchami wielkich przodkуw - odpowiedzia³a poprawn¹ angielszczyzn¹. - Czy d³ugo tam bкdzie? - pyta³ Tomek, uœmiechaj¹c siк smutno do Indianki. - Tego Skalny Kwiat nie wie. Nah'tah ni yez'zi zapewne chcia³ siк z nim zobaczyж? - Tak, mam bardzo piln¹ sprawк do omуwienia. - Gdy Indianin rozmawia z duchami przodkуw, lepiej mu nie przeszkadzaж. Wуdz b³aga duchy o pomoc w odnalezieniu m³odej bia³ej squaw. Czarna B³yskawica jest wielkim przyjacielem Nah'tah ni yez'zi. Tomek uwa¿nie spojrza³ na m³od¹ dziewczynк. By³a piкkna i pe³na wdziкku. Wiedzia³, ¿e Indianki na ogуl nie wdaj¹ siк w rozmowy z obcymi mк¿czyznami. Czy¿by wiкc Skalny Kwiat chcia³a powiedzieж mu coœ niezwykle wa¿nego? Po chwili wahania rzek³: - Wielki wуdz niepotrzebnie b³aga duchy przodkуw o pomoc, poniewa¿ nie bкdziemy mogli wyruszyж na wyprawк. - Dlaczego? Czy mo¿e z powodu tego bia³ego, ktуry zabi³ PrzedrzeŸniacza? - szepnк³a Indianka wspу³czuj¹co. Tomek potwierdzi³ skinieniem g³owy, a wtedy Skalny Kwiat pochyli³a siк ku niemu i powiedzia³a. - Nah'tah ni yez'zi odda³ wielk¹ przys³ugк nie tylko Czarnej B³yskawicy, lecz ca³emu szczepowi. Nah'tah ni yez'zi zyska³ wielu przyjaciу³. Niech Nah'tah ni yez'zi zaufa Czarnej B³yskawicy... W s³owach Indianki by³o tyle ¿yczliwoœci, ¿e Tomkowi b³ysn¹³ cieс nadziei, - Nie w¹tpiк w szlachetnoœж wielkiego wodza, lecz przecie¿ jutro mуj przyjaciel ma stan¹ж przy palu mкczarni - powiedzia³ ¿ywo. - Niech Nah'tah ni yez'zi nie pyta wiкcej - odpar³a Skalny Kwiat. - Dobre duchy zazwyczaj udzielaj¹ wielkim wojownikom rad podczas snu. Niech wiкc mуj bia³y brat uda siк na spoczynek i nie niepokoi teraz Czarnej B³yskawicy. Tomek podziкkowa³ dziewczynie przyjaznym skinieniem, po czym wyszed³ z tipi. Nie ulega³o w¹tpliwoœci, ¿e Skalny Kwiat chcia³a mu dodaж otuchy. Czy¿by zna³a jakieœ tajne zamiary ojca? Tomek zamyœlony wolno min¹³ rzкdy namiotуw, szed³ chwilк w g³¹b kanionu poza obozowisko, gdzie by³ cmentarz, tak zwany „kr¹g przodkуw”. Poœwiata ksiк¿ycowa srebrzy³a nagie ska³y. Tomek przystan¹³, szuka³ wzrokiem... GroŸny, dumny wуdz Apaczуw i Nawajуw siedzia³ na ziemi opieraj¹c d³onie na kolanach skrzy¿owanych nуg. Otacza³o go szerokie ko³o utworzone z u³o¿onych na ziemi czaszek ludzkich. Dwie ¿erdzie obwieszone ludzkimi skalpami stercza³y na dwуch kopcach usypanych na obwodzie niesamowitego koliska. Co pewien czas Czarna B³yskawica zwraca³ siк ku innej czaszce, przemawia³ do niej, a potem milk³, jakby s³ucha³ odpowiedzi. Tomek bezszelestnie przesun¹³ siк za pкkaty kaktus. Wiedzia³, ¿e Indianie prerii chowali swych zmar³ych na platformach budowanych na drzewach b¹dŸ te¿ wzniesionych na specjalnych rusztowaniach z grubych dr¹gуw. Dopiero po ca³kowitym rozpadzie cia³a rodzina zmar³ego zabiera³a z prowizorycznego grobu jego koœci, Czaszki wodzуw i zas³u¿onych wojownikуw uk³adano w kr¹g na wybranym miejscu, resztк koœci grzebano w kopcach. Co pewien czas lub gdy nale¿a³o podj¹ж jak¹œ wa¿n¹ decyzjк, Indianie przychodzili na cmentarzysko zasiкgaж rady swych wielkich przodkуw. Wtedy w³aœnie zwierzali siк czaszkom zmar³ych ze swych k³opotуw, prosili o wskazуwki. Oczywiœcie ludzkie szcz¹tki by³y tylko niemymi œwiadkami tych zwierzeс i prуœb; przes¹dni Indianie odczytywali wiкc ich rady z lotu b¹dŸ krzyku ptakуw, uk³adu chmur na niebie czy te¿ po prostu ze snуw. Tomek s³ysza³ rуwnie¿ o innym zwyczaju Indian leœnych, ktуrzy co pewien czas przychodzili na mogi³y swych krewnych, by oddaж im czeœж przez zapalenie na grobie ma³ego ogniska. Je¿eli dym unosi³ siк prosto ku niebu, by³o to widomym znakiem, ¿e zmar³y „prze¿ywa” szczкœliwe dni w Krainie Wiecznych £owуw. Teraz Tomek by³ œwiadkiem d³ugich narad Czarnej B³yskawicy 7- duchami jego przodkуw. Tarcza ksiк¿yca przesunк³a siк daleko ku zachodowi i skry³a siк za strzelist¹ œcian¹ kanionu, gdy Indianin powsta³ z ziemi. Tomek przypomnia³ sobie s³owa Skalnego Kwiatu, i¿ nie powinien przerywaж wodzowi obrzкdu. Szybko wiкc wycofa³ siк do obozu i powrуci³ do swego tipi. By³ tak znкkany prze¿yciami minionego dnia, ¿e gdy tylko u³o¿y³ siк obok Czerwonego Or³a na pos³aniu ze skуr, zaraz zasn¹³. *** Nasta³ s³oneczny, gor¹cy, duszny ranek. Zaledwie Tomek wyszed³ z namiotu, zaraz dostrzeg³ ogуlne podniecenie mieszkaсcуw obozu. Na placu narad wbito ju¿ w ziemiк du¿y, gruby pal, wokу³ ktуrego aromada wyrostkуw gromadzi³a narкcza chrustu. Wojownicy malowali swe cia³a barwami wojennymi i sposobili broс. Na ten widok niepokуj Tomka od¿y³ na nowo. Wczoraj po rozmowie ze Skalnym Kwiatem mia³ nadziejк, ¿e Indianie zaniechaj¹ torturowania bosmana, a tymczasem dzisiejsza okrutna rzeczywistoœж przekreœla³a j¹. Z³e przeczucia znуw siк wkrad³y w serce Tomka, gdy tym razem nie wpuszczono go do jeсca, Zdenerwowany i zalкkniony uda³ siк zaraz do tipi narad, gdzie zasta³ wodza otoczonego w pe³ni uzbrojonymi wojownikami. Nie uda³o mu siк pomуwiж na osobnoœci z Czarn¹ B³yskawic¹, a oficjalne wyjaœnienie brzmia³o: „Prawu szczepowemu musi staж siк zadoœж! Jeniec odrzuci³ propozycjк rady starszych, wobec czego zginie przy palu mкczarni.” Tomek zrozpaczony powrуci³ do swego namiotu. Oto zbli¿a³a siк decyduj¹ca, tragiczna chwila. Zgin¹ obydwaj i nikt nawet nie bкdzie mуg³ powiadomiж ukochanego ojca, ¿e ta okropna rzecz sta³a siк nie z powodu jego lekkomyœlnoœci. £zy cisnк³y mu siк do oczu. gdy myœla³ o rozpaczy ojca i Smugi; dziwny bуl wkrad³ siк do serca na wspomnienie tragicznego losu Sally. A jednak mimo wszystko nie mуg³ teraz opuœciж takiego przyjaciela jak bosman. Cу¿ mu wobec lego pozosta³o? W ponurym milczeniu, zdeterminowany, na³o¿y³ pas z rewolwerami, sprawdzi³, czy broс lekko daje siк wydobywaж z pochew, wreszcie starannie nabi³ swуj niezawodny sztucer. Tak uzbrojony i przygotowany na najgorsze wyszed³ z namiotu. Wmiesza³ siк w t³um Indian. Czerwonoskуrzy nie kryli zaciekawienia na widok Tomka, lecz nie spotka³ siк z jakimkolwiek nieprzyjaznym odruchem z ich strony. Przed po³udniem mieszkaсcy zaginionego kanionu wylegli na plac narad. Niebawem pojawi³ siк tam rуwnie¿ wielki wуdz Czarna B³yskawica otoczony ma³ymi wodzami. Rozejrza³ siк woko³o, a wypatrzywszy Tomka w ci¿bie, pos³a³ po niego jednego z ma³ych wodzуw. Tomek podszed³ do Czarnej B³yskawicy, a ten odezwa³ siк: - Niech mуj brat Nah'tah ni yez'zi pozostanie przy mnie. St¹d najlepiej wszystko widaж. Zaraz rozpocznie siк torturowanie jeсca. Tomek nie odpowiedzia³, Stan¹³ po lewej stronie wodza. Z chwil¹ gdy wojownicy wyprowadzili z tipi bosmana Nowickiego, na placu rozleg³ siк lament kobiet i krzyk dzieciarni. Indianki wraz z dzieжmi obrzuca³y przechodz¹cego ¿wirem, usi³owa³y biж rуzgami, lecz wojownicy otoczyli jeсca zwartym ko³em i tak przywiedli go do pala mкczarni. Marynarz, ubrany tylko w spodnie i koszulк, szed³ pewnym krokiem nie zwracaj¹c uwagi na groŸby i drwiny. Obojкtnie spogl¹da³ na wojownikуw przywi¹zuj¹cych go do s³upa. Zgodnie ze starym zwyczajem pierwszeсstwo zemsty przys³ugiwa³o wdowie po PrzedrzeŸniaczu i jego dzieciom. Z krzykiem przyskoczyli do bosmana; bili go rуzgami, obrzucali kamieniami, lecz trwa³o to tylko krуtk¹ chwilк. Na znak Czarnej B³yskawicy Indianie usunкli kobiety i dzieci ze œrodka majdanu. Teraz uzbrojeni wojownicy w takt rytmu wybijanego na bкbnach rozpoczкli wojenny taniec. Przebiegaj¹c obok wiкŸnia strzelali do niego z ³ukуw, rzucali tomahawkami i no¿ami, lecz nie wyrz¹dzali mu na razie najmniejszej krzywdy. Pierzaste strza³y, tomahawki i no¿e uderza³y w pal tu¿ przy nim, ale do tej pory nie drasnк³y go nawet, poniewa¿ by³y to tylko prуby odwagi skazaсca. Dumna postawa bosmana oraz obojкtnoœж, z jak¹ poddawa³ siк wszystkiemu, wzbudza³y za ka¿dym rzutem szmer uznania Indian. Ci nieustraszeni wojownicy przede wszystkim cenili mкstwo i odwagк. Tomahawki coraz bli¿ej jeсca zag³кbia³y siк w pal, a ten spokojnie czeka³ na œmierж. Prуby dobiega³y koсca. Oto na znak Czarnej B³yskawicy wojownicy przysunкli stosy ga³кzi bli¿ej pala. Jeden z ma³ych wodzуw podbieg³ z p³on¹c¹ ¿agwi¹, zapali³ suchy chrust. Zgodnie ze zwyczajem, Pal¹cy Promieс, jako ten, ktуry pojma³ bosmana, mia³ prawo zadaж mu œmiertelny cios. Powinno to nast¹piж wtedy, gdy cia³o jeсca osmali ogieс. Pal¹cy Promieс starannie wybiera³ pierzast¹ strza³к zakoсczon¹ ostrym, metalowym grotem. Prуbowa³ si³к ciкciwy, by jednym strza³em œmiertelnie ugodziж jeсca. W razie niepowodzenia wykpiono by go z pogard¹. Strza³a musia³a utkwiж w sercu. Mija³y chwile oczekiwania. W koсcu Pal¹cy Promieс przy³o¿y³ strza³к do ciкciwy i, gotуw do strza³u, zwrуci³ siк do Czarnej B³yskawicy, wypatruj¹c skinienia - rozkazu. Dym z p³on¹cego ogniska dosiкga³ twarzy bosmana. Nieustraszony marynarz z Powiœla zrozumia³, ¿e nadchodzi jego ostatnia chwila. Z cichym westchnieniem spojrza³ w niebo, pobieg³ myœl¹ do swych starych rodzicуw w Warszawie, wspomnia³ przyjaciу³, ¿al mu siк zrobi³o nieszczкsnej Sally, lecz aby odegnaж smutne myœli, zaœpiewa³ gromkim g³osem: Choж burza huczy wko³o nas, Do gуry wznieœmy skroс... Niestraszny dla nas burzy czas. Bo siln¹ przecie¿ mamy d³oс, Weselmy bracia siк, Choж wicher w ¿agle dmie... Ze wszech stron rozleg³y siк s³owa podziwu - bia³y cz³owiek œpiewa³ podczas tortur, tu¿ przed œmierci¹. Na takie bohaterstwo zdobywali siк w dawnych czasach tylko niektуrzy s³awni Indianie. Nawet Pal¹cy Promieс opuœci³ napiкty ju¿ ³uk. Nagle sta³o siк coœ nieprzewidzianego. Przyjкty do plemienia bia³y brat Nah'tah ni yez'zi nag³ym ruchem rzuci³ swуj sztucer pod nogi otoczonego starszyzn¹ Czarnej B³yskawicy i nim wуdz zd¹¿y³ go powstrzymaж, pobieg³ ku palowi mкczarni. Przeskoczy³ przez p³on¹cy ogieс, po czym w³asnym cia³em zas³oni³ bosmana. - Nie mogк walczyж z moimi czerwonymi braжmi, poniewa¿ pali³em z nimi fajkк pokoju i przyjaŸni, wolno mi jednak umrzeж z waszych r¹k. Powiedzia³em, ¿e zginк razem z moim przyjacielem, i dotrzymujк s³owa - zawo³a³ Tomek. - Dalej, Pal¹cy Promieniu! A mierz celnie! Jeszcze nie przebrzmia³y jego s³owa, gdy wiotka dziewczкca postaж wysunк³a siк z krкgu oniemia³ych ze zdumienia Indian, podbieg³a szybko do pala i zdjкt¹ z w³asnej szyi chustkк zarzuci³a na g³owк bosmana. Indianie zamarli w bezruchu. Wed³ug odwiecznego zwyczaju indiaсska dziewczyna zarzucaj¹c sw¹ chustkк na g³owк torturowanego jeсca oznajmia³a, i¿ wybiera go sobie na mк¿a i prosi o darowanie mu ¿ycia. Wszyscy zwrуcili siк ku Czarnej B³yskawicy - ostateczna decyzja nale¿a³a do wodza plemienia. Nieme, pe³ne napiкcia oczekiwanie malowa³o siк w ich oczach, bo tym razem o ³askк dla jeсca prosi³a cуrka wodza, Skalny Kwiat. Czarna B³yskawica zbli¿y³ siк wolno do pala mкczarni. Bosman, nie znaj¹cy indiaсskich zwyczajуw, oczekiwa³ na œmiertelny cios. Postкpek Tomka wzburzy³ go do g³кbi. O w³asne ¿ycie odwa¿ny zawalidroga nie troszczy³ siк zupe³nie, lecz œwiadomoœж, ¿e Tomek ma zgin¹ж razem z nim, sprawia³a mu nieznoœn¹ udrкkк. Ktу¿ wtedy przyjdzie Sally z pomoc¹? Bosman przypuszcza³, ¿e indiaсska dziewczyna z litoœci narzuci³a mu na g³owк chustkк, aby nie widzia³, jak Pal¹cy Promieс wymierzy weс œmierteln¹ strza³к. Jakie¿ wiec by³o zdziwienie marynarza, gdy naraz odkryto mu g³owк. Teraz z ³atwoœci¹ domyœli! siк, ¿e sta³o siк coœ nadzwyczajnego. Przy nim stali: Tomek, Indianka i Czarna B³yskawica i odgradzali go od Pal¹cego Promienia, trzymaj¹cego napiкty ³uk. Wуdz Czarna B³yskawica patrzy³ na jeсca surowym wzrokiem. Na jego to rozkaz piкkna Skalny Kwiat ocali³a bia³emu ¿ycie, mimo ¿e od dawna kocha³a Pal¹cy Promieс. Czarna B³yskawica domyœla³ siк, co musia³o siк dziaж w sercu jego cуrki i m³odego czerwonoskуrego wojownika. Wуdz œwiadomy by³ tego, lecz ju¿ siк nie waha³. Przecie¿ niemal ca³¹ noc spкdzi³ na cmentarzysku wœrуd wielkich przodkуw, ktуrych odwaga i prawoœж zyska³y im nieœmierteln¹ s³awк. Gdy w po¿egnalnym pok³onie pochyli³ siк przed ich szcz¹tkami, nу¿ wysun¹³ mu siк zza pasa i upad³ na ziemiк, a wtedy Czarna B³yskawica, chc¹c go pochwyciж, mimo woli dotkn¹³ rкk¹ wisz¹cego na szyi woreczka ze œwiкtymi przedmiotami i fajk¹ pokoju. Czy¿ to nie by³ widomy znak, ¿e powinien zaprzestaж walki i dochowaж zaprzysiк¿onej dwom bia³ym przyjaŸni? Przes¹dny Indianin przypadkowe zdarzenie poczyta³ za wskazуwkк udzielon¹ mu przez niebiaсskie moce. Wobec tegp poœwiкci³ cуrkк, chocia¿ pragn¹³ jej szczкœcia. - Skalny Kwiat zarzuci³a ci na g³owк chustkк - odezwa³ siк. - Oznacza to, ¿e pragnie zostaж twoj¹ ¿on¹ i prosi o darowanie ¿ycia. Czy blada twarz chce siк o¿eniж z Indiank¹ i przystaж do naszego plemienia? - Do stu zdech³ych wielorybуw, ¿e te¿ nawet nie dacie spokojnie umrzeж cz³owiekowi! - krzykn¹³ rozgniewany bosman. - Co was napad³o z tymi swatami? W tej chwili Tomek przyst¹pi³ do bosmana i powiedzia³ po polsku: - Czy pan naprawdк jest takim wielkim egoist¹, ¿e pragnie zguby swojej, mojej i nieszczкsnej Sally? Czy pan nie zdaje sobie sprawy, ¿e szlachetny wуdz pragnie za wszelk¹ cenк ocaliж nas od œmierci? On ofiarowuje panu w³asn¹ cуrkк! - Hm, nie spodziewa³em siк po nim, ¿e ma tak¹ ³adn¹ cуrkк! - mrukn¹³ bosman zmieszany t¹ wiadomoœci¹. - Zrozum, brachu, ja nie chcк siк ¿eniж! ¯ona dla marynarza to jak kotwica... - Niech pan przestanie! - ostro przerwa³ wzburzony Tomek. - Nie ma pan prawa gubiж Sally przez swуj... upуr. Do œlubu jeszcze daleko, najpierw wyprawa wojenna. Kto wie, co w tym czasie mo¿e siк wydarzyж? - Czy jesteœ pewny, ¿e nie ka¿¹ mi siк zaraz ¿eniж? - upewni³ siк œciszonym g³osem marynarz. - Na pewno nie! Niech pan tylko spojrzy na Pal¹cy Promieс, a pojmie pan sam, ¿e potem znajdziemy jakieœ rozs¹dne wyjœcie z tej sytuacji - cicho doda³ Tomek. - Ha, jakbyœ mi da³ po³kn¹ж balsamu! - odsapn¹³ bosman, - Faktycznie, wygl¹da na to, ¿e jakoœ siк z tego wykaraskamy. - Niech wiкc pan teraz przyjmie propozycjк wodza i podziкkuje mu! Bosman westchn¹³ jak miech kowalski i rzek³: - Przyjmujк, Czarna B³yskawico, twoj¹ propozycjк. Dziкkujк te¿ temu Skalnemu Kwiatuszkowi za dobre serce! Widocznie nie by³o mi jeszcze pisane przenieœж siк do waszej Krainy Wiecznych £owуw. Wуdz powa¿nie skin¹³ g³ow¹ i poleci³ cуrce przeci¹ж rzemienie krкpuj¹ce jeсca. Skalny Kwiat wydoby³a zza pasa ma³y nу¿. Po chwili bosman rozciera³ ju¿ zdrкtwia³e rкce. - Teraz udamy siк do tipi narad w celu wypalenia fajki przyjaŸni, a nastкpnie natychmiast wyruszamy na wypraw? - oœwiadczy³ Czarna B³yskawica. Naraz przed bosmanem stan¹³ Pal¹cy Promieс dzier¿¹c w d³oni krуtk¹ dzidк. GroŸnym wzrokiem obrzuci³ bia³ego olbrzyma, po czym odezwa³ siк: - Je¿eli obydwaj szczкœliwie powrуcimy z wojennej wyprawy, stoczymy walkк na œmierж i ¿ycie! Jednoczeœnie, jako wyzwanie na pojedynek, rzuci³ przed stopy bosmana dzidк. Bosman, jak przysta³o na cz³owieka honoru, podniуs³ dzidк i odrzuci³ j¹ w ten sam sposуb Indianinowi. - Niech bкdzie tak, jak sobie ¿yczysz. Pal¹cy Promieniu - odpowiedzia³. - Chocia¿ myœlк, ¿e nie bкdziemy siк k³уcili. Morus ch³op jesteœ, brachu! - Ugh! Moi bracia mog¹ stoczyж walkк po wyprawie - przyzwoli³ Czarna B³yskawica. - Wojownicy maj¹ prawo postкpowaж wed³ug swej woli. Tomek odetchn¹³ z ulg¹.
Taniec Ducha Bosman napuszony jak paw opuœci³ tipi narad. Po wypaleniu fajki pokoju i przyjaŸni Indianie przyjкli go do swego plemienia. Jednoczeœnie jako dzielnemu wojownikowi nadali mu zaszczytne imiк. Ono to w³aœnie sta³o siк powodem niezwyk³ej dumy bosmana. Gdy zastanawiano siк nad wyborem imienia, Czarna B³yskawica przypomnia³ radzie starszych, jak to bosman na rodeo uderzeniem piкœci powali³ buhaja. Czarownik, Pogromca Grizzly, zaproponowa³, aby nazwaж marynarza "Grzmi¹c¹ Piкœci¹". Rada starszych jednog³oœnie wyrazi³a zgodк. Grzmi¹ca Piкœж sta³ siк cz³onkiem plemienia Apaczуw. Na wyprawк miano wyruszyж zaraz po wieczornej uroczystoœci, do ktуrej wszyscy czynili gor¹czkowe przygotowania. Tomek za zgod¹ Czarnej B³yskawicy wys³a³ na ranczo Czerwonego Or³a, zlecaj¹c mu zawiadomiж szeryfa i pani¹ Allan o nowych poszukiwaniach Sally i poprosiж o zniszczenie wrкczonego listu. Tego dnia jeszcze przed wieczorem zap³onк³y w obozie ogniska. Wkrуtce mia³y siк rozpocz¹ж obrzкdy. Czerwony Orze³, traktuj¹cy Tomka niemal jak w³asnego brata, zdradzi³ mu w zaufaniu, ¿e tego wieczoru ujrzy tajemniczy Taniec Ducha, rytualny taniec wyznawcуw idei wyzwolenia Indian z niewoli. Obydwaj przyjaciele niezmiernie byli ciekawi widowiska, usadowili siк wiкc ju¿ wczeœniej tak, by wszystko mуc widzieж. Taniec rozpocz¹³ siк wkrуtce. Najpierw wesz³a na plac gromada Indian z pod³u¿nymi jak beczu³ki bкbnami. Przysiedli na uboczu i zaraz rozleg³o siк jednostajne dudnienie. Na to has³o z namiotуw zaczкli siк wysuwaж tancerze okryci kocami b¹dŸ ubrani w bia³e bawe³niane koszule ozdobione œwiкtymi symbolami i siadali w pierwszym szeregu widzуw. Bкbny zagra³y gwa³towniej - kilku tancerzy podnios³o siк; ujкli siк za rкce i zaczкli wolno kr¹¿yж woko³o. Stopniowo inni siк do nich przy³¹czali. Powsta³ wielki kr¹g, w ktуrego œrodek wbieg³o czterech czarownikуw, powiewaj¹c krуtkimi rу¿d¿kami zdobnymi w ptasie piуra. Bкbny zawarcza³y jeszcze mocniej. Tancerze natychmiast usiedli ko³em na ziemi w miejscu, w ktуrym stali, a czarownicy taсczyli dalej. Tempo tej swoistej muzyki wzrasta³o z ka¿d¹ chwil¹: czarownicy poruszali siк coraz szybciej... Gdy bкbny przycich³y, usiedli na ziemi. Bкbny ozwa³y siк znowu. Tancerze poderwali siк z miejsca; znуw taсczyli w ko³o i znуw coraz to szybciej wirowali. Czarownicy po jednym w³¹czali siк w kr¹g taсcz¹cych. Tempo jego wzrasta³o z ka¿d¹ chwil¹ niektуrzy z taсcz¹cych s³abli, wtedy czarownicy podbiegali do nich i, powiewaj¹c im przed twarz¹ rу¿d¿kami, jak¹œ tajemnicz¹ si³¹ wci¹gali ich do œrodka ko³a. Tomek i bosman zaciekawieni powstali z ziemi, by lepiej widzieж. W roztaсczonym kolisku dzia³o siк coœ niezwyk³ego. Czarownik, Pogromca Grizzly, powiewa³ rу¿d¿k¹ przed twarz¹ jednego z tancerzy, ktуry zdradza³ coraz wiкksz¹ niemoc - s³ania³ siк na nogach, a¿ w koсcu, wprawiony przez czarownika w stan hipnotyczny, run¹³ twarz¹ na ziemiк. Czarownicy przyprowadzili przed Pogromcк Grizzly nastкpnych zmкczonych tancerzy, ktуrzy pod dzia³aniem rу¿d¿ki niebawem padali nieprzytomni. Niektуrzy z taсcz¹cych zrywali z siebie koce i powiewali nimi, aby odegnaж obce duchy. Szybkie, pe³ne groŸnej wymowy ruchy, przeraŸliwe krzyki mieszaj¹ce siк ze s³owami dzikiej pieœni upodobnia³y ich do prawdziwych demonуw. W koсcu wszyscy ju¿ taсczyli na pу³ przytomni, w ekstatycznym transie. Wed³ug mniemania Indian, dusze taсcz¹cych oddziela³y siк od ich cia³, unosi³y w Krainк Ducha i tam obcowa³y ze zmar³ymi przodkami. Odrodzenie si³y Indian mia³o nast¹piж przez nawrуt do dawnych zwyczajуw. Ekstatyczny taniec towarzysz¹cy obrzкdom mia³ ³¹czyж rewolucjonistуw z duchami zmar³ych Indian, przebywaj¹cymi w Krainie Wiecznych £owуw i patronuj¹cymi d¹¿eniom wolnoœciowym swego ludu. Z tego powodu obrzкd ten przybra³ nazwк Taсca Ducha. Ko³o taсcz¹cych znacznie siк przerzedzi³o. Najwytrwalsi tancerze byli ju¿ u kresu si³, gdy naraz umilk³y bкbny. Wiruj¹ce ko³o znieruchomia³o. Uœpieni przez Pogromcк Grizzly tancerze zaczкli siк budziж. Czarna B³yskawica, ciк¿ko jeszcze oddychaj¹c, zatrzyma³ siк przed Tomkiem i bosmanem. Nie zd¹¿y³ nawet zrzuciж obrzкdowego stroju - koszuli obramowanej frкdzlami z ludzkich w³osуw. Wielki czarny ptak namalowany na jego piersiach rozpina³ skrzyd³a do lotu. Wуdz przez chwilк spogl¹da³ w twarze swych nowych przyjaciу³, nim rzek³: - Taniec Ducha oznacza œmierж dla wszystkich bladych twarzy. Tym razem przyniesie on zgubк tylko waszym wrogom. Szlachetna Bia³a Rу¿a odzyska wolnoœж lub. gdyby by³o na to za pуŸno, bкdzie krwawo pomszczona. Ugh! Niech moi bracia przygotuj¹ siк do drogi. Tomek wzburzony tym, co przed chwil¹ widzia³, nie mуg³ wyrzec s³owa, skin¹³ jedynie g³ow¹ na znak zgody, lecz zawsze praktyczny i nie przejmuj¹cy siк niczym bosman, odpar³ swobodnie: - S³uchaj, Czarna B³yskawico, ceniк ludzi honorowych, ktуrzy dotrzymuj¹ przyrzeczeс danych przyjacio³om. Od dzisiejszego dnia mo¿esz na mnie liczyж w ka¿dej okolicznoœci. Mуwi¹c to nachyli³ siк do wodza i szepn¹³ znacz¹co: - B¹dŸ spokojny. Skalnemu Kwiatuszkowi nie stanie siк z mej strony jakakolwiek krzywda. Czarna B³yskawica d³ugo patrzy³ w jasne, budz¹ce zaufanie oczy marynarza. Trudno odgadn¹ж, co siк dzia³o w tej chwili w jego sercu. - Ugh! Nie wygl¹dasz na cz³owieka, ktуry mia³by dwa jкzyki - powiedzia³ jakby do siebie, po czym doda³ g³oœno: - Zaraz wyruszamy w drogк. - Czy mуg³byœ, wodzu, po¿yczyж mi jak¹ szkapк? - zagadn¹³ bosman. - Mуj poczciwina zosta³ martwy na stepie... - Bia³y brat nie musi siк o to k³opotaж. Bкdzie mia³ mustanga. Teraz w³aœnie udamy siк po konie. By³a ju¿ g³ucha noc, gdy Czarna B³yskawica da³ has³o do wymarszu. Dwudziestu uzbrojonych wojownikуw powiуd³ skaln¹ œcie¿k¹ wykuta w stromej œcianie kanionu. Wspiкli siк na szczyt okalaj¹cy z tej strony kanion. Bosman korzystaj¹c z chwili odpoczynku szepn¹³ do Tomka: - S³uchaj, brachu. Indianie znaj¹ jeszcze inn¹, wygodniejsz¹ drogк do swego obozowiska. Gdy wieŸli mnie zwi¹zanego jak barana, przez ca³y czas jechaliœmy na szkapach, a przecie¿ nie czu³em, abyœmy piкli siк po gуrach. - To bardzo prawdopodobne - odpar³ szeptem Tomek. - Tкdy nie wprowadziliby ani byd³a, ani koni do swego kanionu. Po prostu nie chc¹ zdradziж przed nami po³o¿enia kryjуwki. T¹ zaœ drog¹ nie³atwo trafiж do obozu. Sam siк pan o tym przekona. - Czort z nimi! I tak byœmy nikomu nie zdradzili ich tajemnicy. Brr. nie lubiк ³a¿enia po gуrskich rozpadlinach! Czy masz jeszcze ³yczek jamajki? - Mam, panie bosmanie. - To daj, brachu, bo ca³kiem zasch³o mi w gardle. Bosman oprу¿ni³ do reszty butelczynк. - Ha, raŸniej mi teraz na duszy i ciele - mrukn¹³. - Morus ch³op z Czarnej B³yskawicy. No, no, musieli ci Amerykaсcy dopiec mu do ¿ywego, skoro zaprzysi¹g³ im krwaw¹ zemstк. Podoba mi siк ten mуj przysz³y teœж! S³uchaj, brachu! Tyœ mnie zmusi³ do zarкczyn z t¹ wdziкczn¹ dziewuszk¹, twoja wiкc g³owa, ¿eby z ma³¿eсstwa by³y nici. Kapujesz? Po pomyœlnym wywik³aniu bosmana z opresji Tomek nabra³ humoru. Z ukosa spojrza³ na przyjaciela i odpar³ z udan¹ obojкtnoœci¹: - Nie wiadomo, czy Skalny Kwiat zgodzi siк na uniewa¿nienie zarкczyn. Musi pan wiedzieж, ¿e Indianie powa¿nie traktuj¹ te sprawy. A mo¿e pan zakocha siк w niej naprawdк? - Ej¿e, brachu! Nie prуbuj wystawiж mnie do wiatru! Sam mуwi³eœ, ¿e ona i Pal¹cy Promieс maj¹ siк ku sobie. - Mog³em siк przecie¿ pomyliж... - Coœ mi to pachnie zdrad¹ - podejrzliwie powiedzia³ bosman. - Cуrka wodza to za wielki dla mnie rarytas. Co bym zrobi³ z tak¹ dam¹? Ju¿ ty mnie lepiej nie doprowadzaj do ostatecznoœci... - Niech siк pan uspokoi - rozeœmia³ siк Tomek. - ¯artowa³em tylko. Je¿eli nie pope³ni pan jakiegoœ nowego g³upstwa, to wszystko na pewno u³o¿y siк jak najlepiej. Czy pan ju¿ zapomnia³ o wyzwaniu Pal¹cego Promienia? - liii, tam! Nie mуg³bym mu zrobiж krzywdy przez wzgl¹d na tк szlachetn¹ dziewczynк. - Teraz pan mуwi do rzeczy. - Mo¿esz byж pewny, ¿e tak myœlк naprawdк - gor¹co doda³ bosman. -Jestem jej winien wdziкcznoœж i nie zawiedzie siк na mnie. Uspokoi³em co do tego Czarn¹ B³yskawicк, a u mnie s³owo to œwiкta rzecz. Rozmowк przyjaciу³ przerwa³o has³o do dalszej drogi. Po kilkunastogodzinnym uci¹¿liwym marszu w jednej z kotlin œrуdgуrskich zastali dwуch Indian czekaj¹cych na nich z odpowiedni¹ liczb¹ mustangуw. Przez resztк nocy jechali przez rozlegle sk³ony pasma gуrskiego. O œwicie znaleŸli siк ju¿ w stepie. Swoim zwyczajem Indianie ruszyli gкsiego, aby pozostawiж jak najmniej œladуw na ziemi. Truchtem posuwali siк na pу³nocny wschуd. Po jakimœ czasie dogonili dwudziestu pieszych wojownikуw, ktуrzy zapewne inn¹ drog¹ i wczeœniej opuœcili zagubiony wœrуd dzikich gуr kanion. Teraz cala grupa liczy³a oko³o czterdziestu ludzi. Ka¿dy jeŸdziec zabra³ na swego konia jednego pieszego wojownika. Konie obarczone podwуjnym ciк¿arem sz³y wolniej. Dopiero oko³o po³udnia stracili z oczu widniej¹ce w dali na zachodzie pasmo gуr z charakterystyczn¹, znan¹ Tomkowi Gуr¹ Znakуw. Woko³o rozci¹ga³ siк, jak okiem siкgn¹ж, tylko step. W pewnej chwili wуdz zatrzyma³ pochуd. Indianie zeskoczyli z mustangуw; uwi¹zali je na arkanach i puœcili, by siк popas³y. Dwudziestu pieszych wojownikуw oddali³o siк nieco od jeŸdŸcуw i usiad³o na ziemi szerokim ko³em. Tomek i bosman s¹dzili, ¿e odbкdzie siк jeszcze jakaœ narada. Wkrуtce jednak Czarna B³yskawica wyjaœni³ im powуd postoju: - W kanionie nie mo¿emy trzymaж zbyt wielu koni, tam przede wszystkim musimy dbaж o wy¿ywienie stada byd³a. Gdy potrzebujemy mustangуw, korzystamy ze starego zwyczaju plemion Saksуw i Lisуw Saksowie i Lisy (Sacs, Foxes) - szczepy Indian znad zachodnich wybrze¿y jezior Michigan i Superior - obecny stan Wisconsin. , ktуre na wyprawy wojenne wzajemnie ofiarowywa³y sobie mustangi. - Czy¿by Saksowie i Lisy przenieœli siк teraz do Nowego Meksyku? - zapyta³ Tomek. - Jak s³ysza³em, mieszkali oni w okolicy jeziora Michigan. - Nah'tah ni yez'zi nie myli siк. Saksowie i Lisy nie przenieœli siк w te strony - wyjaœni³ Czarna B³yskawica. - Jednak¿e wzoruj¹c siк na ich zwyczaju, zwrуciliœmy siк z proœb¹ do naszych przyjaciу³ w rezerwacie o ofiarowanie nam mustangуw na wyprawк. Sposуb, w jaki wojownik otrzymuje konia, zwalnia go z jakiejkolwiek zap³aty ofiarodawcy. - Jak to siк odbywa? - Surowy i, jak by powiedzieli biali, dziki to zwyczaj, lecz godny naœladowania przez prawdziwych synуw tej ziemi. Zaraz moi bracia zaspokoj¹ swoj¹ ciekawoœж, gdy¿ oto ju¿ nadje¿d¿aj¹ ofiarodawcy mustangуw. Podeszli do koliska siedz¹cych na ziemi Indian, ktуrzy palili krуtkie fajki, nie zwracaj¹c uwagi na zbli¿aj¹cych siк jeŸdŸcуw. Indianie nadje¿d¿aj¹cy na mustangach ujrzeli usadowionych na ziemi wojownikуw, krzykiem przynaglili swe wierzchowce. Po chwili dwudziestu jeŸdŸcуw, jad¹c jeden za drugim, zaczк³o w pe³nym galopie okr¹¿aж odwrуconych do nich plecami, pal¹cych fajki wojownikуw. JeŸdŸcy coraz bardziej zwк¿ali ko³o, a¿ w koсcu mknкli tu¿ przy siedz¹cych na ziemi. Gdy jakiœ jeŸdziec upatrzy³ ju¿ sobie tego, ktуremu chcia³ ofiarowaж swego mustanga, wtedy grubym, d³ugim batem uderza³ wybraсca w plecy lub przez ramiк, mkn¹c dalej, by za nastкpnym okr¹¿eniem znуw smagn¹ж go biczem, i powtarza³ to, dopуki krew nie sp³ynк³a z ran po uderzeniu. Wtedy natychmiast zatrzymywa³ konia, wrкcza³ wojownikowi arkan zastкpuj¹cy cugle i mуwi³: - Ofiarujк ci konia, lecz bкdziesz za to nosi³ mуj znak na plecach. Od tej chwili Indianin prosz¹cy o konia stawa³ siк jego w³aœcicielem, a rana po razach otrzymanych biczem, jako zap³ata za mustanga, nie przynosi³a mu ujmy. Ofiarodawca natomiast mia³ tк satysfakcjк, i¿ inny wojownik nosi³ jego „znak”, i mуg³ wychwalaж sw¹ wspania³omyœlnoœж przy rу¿nych uroczystych okazjach. Zwyczaj ten nazywany by³ przez Indian „wypalaniem koni”, poniewa¿ prosz¹cy o wierzchowca powinien spokojnie paliж fajkк w czasie, gdy bicz spada³ na jego plecy. W ten sposуb wykazywa³ zupe³n¹ obojкtnoœж na zadawany mu bуl. Niebawem wszyscy wojownicy Czarnej B³yskawicy otrzymali mustangi. Wkrуtce te¿ przyby³o jeszcze dwуch jeŸdŸcуw, w ktуrych Tomek i bosman rozpoznali swych starych znajomych: wodza D³ugie Oczy i Chytrego Lisa. Ku radoœci Tomka obydwaj wodzowie mieli razem z nimi wyruszyж na wyprawк. Po¿egnanie ofiarodawcуw koni nie oby³o siк bez wypalenia tradycyjnej fajki pokoju. Z tego powodu up³ynк³o sporo czasu, zanim wojownicy dosiedli mustangуw i ruszyli z kopyta w kierunku po³udniowo-zachodnim. Jechali gкsiego: na samym czele Czarna B³yskawica, D³ugie Oczy, Chytry Lis, Tomek i bosman. Doœwiadczony wуdz Czarna B³yskawica nie zaniedbywa³ œrodkуw ostro¿noœci tak koniecznych na wojennej œcie¿ce. O kilkaset metrуw przed oddzia³ wysunкli siк dwaj zwiadowcy, ktуrych zadaniem by³o uwa¿ne penetrowanie terenu i ostrzeganie g³уwnych si³ przed ewentualnym niebezpieczeсstwem.. Posuwali siк na razie bez jakichkolwiek przeszkуd. Dopiero tu¿ przed wieczorem przednia stra¿ przywiod³a przed wodza trzech wojownikуw, ktуrych zaraz po pierwszej naradzie wojennej w zagubionym kanionie wys³ano na przeszpiegi w okolicк ranczo Don Pedra. Wszyscy radzi byli dowiedzieж siк, jakie przynosz¹ wiadomoœci. Tomek i bosman stanкli u boku Czarnej B³yskawicy. - Sk¹d powracaj¹ moi bracia? - zagadn¹³ wуdz. - Zgodnie z twoim rozkazem udaliœmy siк na ranczo Meksykanina Don Pedra - odpowiedzia³ jeden ze zwiadowcуw, zwany z powodu blizny na policzku Przeciкt¹ Twarz¹. - Cу¿ wiec za wiadomoœci przynosz¹ moi bracia? - indagowa³ Czarna B³yskawica. - Nie zdo³aliœmy ustaliж, czy Don Pedro dokona³ napadu na szeryfa Allana. Jego ludzie zapewnili nas, ¿e nie opuszcza³ swego ranczo od rodeo w Douglas - odpar³ Przeciкta Twarz. - Nie wiemy rуwnie¿, czy w jego domu znajduje siк Bia³a Rу¿a. Jesteœmy natomiast pewni, ¿e klacz Nil'chi ukrywana jest w specjalnym korralu, ktуry biali ludzie nazywaj¹ stajni¹. - Ugh! Sk¹d moi bracia dowiedzieli siк o tym? Czy mo¿e widzieli klacz Nil'chi? - Nie mogliœmy jej widzieж, poniewa¿ dwaj Metysi pilnie strzeg¹ korralu. Zapewni³ mnie jednak o tym pewien znajomy peon Peon - w Ameryce £aciсskiej: wyrobnik, bezrolny ch³op-robotnik, dawniej d³u¿nik odrabiaj¹cy przymusowo d³ugi. , ktуry widzia³, jak klacz Nil'chi zrzuci³a z siod³a Don Pedra. Od tej pory nie wyprowadzaj¹ konia z korralu, chc¹ go g³odem nak³oniж do pos³uszeсstwa. - To podobne do tego draba - zawo³a³ bosman Nowicki. - Wiкc macza³ w tym wszystkim swoje brudne paluchy! - By³em tego pewny, gdy Nah'tah ni yez'zi wspomnia³, ¿e Meksykanin chcia³ kupiж konia po rodeo - dorzuci³ Czarna B³yskawica, a zwracaj¹c siк do zwiadowcy, zapyta³; - Czy ten znajomy peon nic nie s³ysza³ o Bia³ej Rу¿y? - Nic o niej nie wie. Peoni nie maj¹ wstкpu na ranczo. - Czy dom jest strze¿ony? - dalej pyta³ wуdz. - Tak, s³u¿ba Don Pedra sk³ada siк z samych Pueblosуw, ktуrzy nikogo nie wpuszczaj¹. Czarna B³yskawica spojrza³ znacz¹co na Tomka i bosmana. Czy¿ szeryf Allan nie przypuszcza³, ¿e napadu dokonali Indianie Pueblosi? - Warto by wzi¹ж Meksykanina na spytki - doradzi³ bosman. - Musi niejedno wiedzieж. - Odwiedzimy Don Pedra na jego ranczo - postanowi³ Czarna B³yskawica. - Na pewno dobrowolnie nic nie powie. Wygl¹da na pod³ego i mœciwego cz³owieka - zauwa¿y³ Tomek.
Na wojennej œcie¿ce G³ucha noc rozpoœciera³a siк jeszcze nad stepem. D³ugi ³aсcuch jeŸdŸcуw, jak korowуd duchуw, bezszelestnie przemyka³ po naje¿onym kaktusami bezdro¿u. Nie by³o s³ychaж st¹pania koni, nie ozwa³ siк g³os ludzki ani nie krzykn¹³ nocny ptak. Wokу³ panowa³a martwa cisza. Tomek puœci³ wolno cugle wierzchowca, ktуry szed³ rуwno w szeregu nawyk³y do takich pochodуw. Opar³ d³onie na ³кku siod³a. Zdawa³o mu siк, ¿e wszyscy musz¹ s³yszeж bicie jego serca. Podniecenie ch³opca by³o ca³kowicie zrozumia³e. Czy¿ ta niezwyk³a cisza nie by³a zapowiedzi¹ rych³ej okrutnej walki? Z lкkiem rozmyœla³ o najeŸdzie na ranczo Don Pedra. Tymczasem decyduj¹ca chwila zbli¿a³a siк wielkimi krokami. Przynajmniej od godziny znajdowali siк zapewne w pobli¿u sadyb ludzkich, bo Czarna B³yskawica nakaza³ wszystkim bezwzglкdne milczenie, a ponadto poleci³ obwi¹zaж szmatami kopyta mustangуw, aby st³umiж tкtent. Myœli Tomka nurtowa³a rozprawa z Don Pedrem. Oczywiœcie nie chodzi³o mu o podstкpnego, mœciwego Meksykanina, ktуry przecie¿ zas³u¿y³ na surow¹ karк. Je¿eli klacz Nil'chi znajdowa³a siк obecnie na jego ranczo, to nie ulega³o najmniejszej w¹tpliwoœci, ¿e przyczyni³ siк on tak¿e do porwania Sally. Trudno rуwnie¿ by³o przypuszczaж, aby na wieœж o napadzie okoliczni Meksykanie nie pospieszyli mu na pomoc. Taka w³aœnie ewentualnoœж mog³a spowodowaж starcie z niewinnymi ludŸmi, czego Tomek obawia³ siк najbardziej. Tomkowi powierzono danie has³a ca³emu oddzia³owi Indian do rozpoczкcia ataku. Zgodnie z planem ustalonym na wojennej naradzie, Tomek z trzema wojownikami mieli najpierw podkraœж siк do stajni, w ktуrej wed³ug relacji zwiadowcуw, Don Pedro ukrywa³ klacz, aby to sprawdziж. W razie potwierdzenia siк tej wiadomoœci, grupa Tomka powinna uprowadziж Nil'chi w bezpieczne miejsce. O wykonaniu zadania Tomek mia³ powiadomiж g³уwne si³y strza³em z rewolweru. Na ten dopiero znak wolno by³o wszystkim Indianom uderzyж na ranczo. Bosman bardzo niechкtnie zgodzi³ siк na powierzenie Tomkowi niebezpiecznej misji. Klacz by³a przecie¿ przyczyn¹ zatargu, przeto mo¿na by³o siк spodziewaж, i¿ jest pilnie strze¿ona i ¿e pierwsza walka rozegra siк w³aœnie o ni¹. A tymczasem, w myœl zaleceс Czarnej B³yskawicy, stra¿ pilnuj¹c¹ konia nale¿a³o unieszkodliwiж bez przedwczesnego zwrуcenia uwagi innych mieszkaсcуw. Nie by³o to wiкc ani bezpieczne, ani ³atwe zadanie. Czarna B³yskawica zdo³a³ jednak przekonaж bosmana, i¿ jedynie Tomek, ktуrego klacz zna³a najlepiej, mуg³ pokusiж siк o spokojne wyprowadzenie p³ochliwego rumaka ze stajni. Na dane przez Tomka has³o bosman z inn¹ grup¹ Indian mieli zdobyж dom Don Pedra i uwolniж Sally, jeœli siк tam znajdowa³a. Im rуwnie¿ powierzono ujecie samego Don Pedra. Osobny oddzia³ wyznaczono do zaatakowania s³u¿by ranczera. By³o bowiem pewne, ¿e siк bкdzie broniж. Wуdz liczy³ siк rуwnie¿ i z t¹ ewentualnoœci¹, i¿ mog¹ nie znaleŸж Sally na ranczo Meksykanina. W takim wypadku wziкty do niewoli Don Pedro musia³by zdradziж miejsce jej ukrycia. Rozmyœlania Tomka przerwa³o ciche parskniкcie mustanga Czarnej B³yskawicy. JeŸdŸcy natychmiast wstrzymali wierzchowce. Czarna B³yskawica skin¹³ na Chytrego Lisa, Tomka, Pal¹cego Promienia i Przeciкt¹ Twarz. Tej w³aœnie grupie zleca³ wykonanie niebezpiecznego zadania wstкpnego. - Niech moi bracia zsiada z mustangуw - poleci³ zeskakuj¹c z wierzchowca. Poprowadzi³ ich przez kaktusowy g¹szcz w pobli¿u pagуrka, na ktуrym widnia³y zabudowania. - Oto ranczo Don Pedra - odezwa³ siк szeptem. - Wуdz Chytry Lis powie, co Nah'tah ni yez'zi ma dalej czyniж. Je¿eli nie us³yszymy strza³u, bкdziemy tutaj czekali na wiadomoœж od was. Niech moi bracia maj¹ szeroko otwarte oczy i uszy. Spieszcie siк, niebawem zacznie œwitaж. Pierwszy ruszy³ Chytry Lis z Przeciкt¹ Twarz¹, ktуry znaj¹c ju¿ teren dzia³ania, by³ im przewodnikiem. Tomek i Pal¹cy Promieс szli gкsiego. Wykorzystuj¹c kaktusy oraz krzewy jako os³onк, szybko skradali siк ku ranczo. Zdwoili ostro¿noœж, wœrуd poletek kukurydzy zaczerwieni³y siк ma³e indiaсskie domki zbudowane z adoby. Przy jednym z domostw rozleg³o siк szczekanie psa. Przeciкta Twarz uspokoi³ go, pobrzкkuj¹c z cicha naszyjnikiem z korali i k³уw zwierzкcych. Zatrzymali siк pod os³on¹ krzewуw. Ostro¿nie rozchylili ga³кzie. Tomek ujrza³ spor¹ drewnian¹ stajniк o p³askim dachu, a w pewnej odleg³oœci od niej kontury rozleg³ego budynku, zapewne siedziby Don Pedra. -Tutaj znajduje siк korral, w ktуrym, jak zapewnili peoni, Meksykanin trzyma Nil'chi - szepn¹³ Przeciкta Twarz. Chytry Lis wysun¹³ g³owк z g¹szczu. Uwa¿nie rozejrza³ siк po okolicy, po czym cicho rzek³: - Niech moi bracia poczekaj¹ tu na mnie... Opad³ na ziemiк, wyœlizn¹³ siк z krzewуw. Stracili go z oczu. Tomek nas³uchiwa³ czujnie. Wokу³ panowa³a niczym nie zm¹cona cisza. Niebo zarу¿owi³o siк lekko na wschodzie. W porannej mgle wyraŸniej zaczerwieni³y siк kontury zabudowaс. Chocia¿ Tomek ca³y zamieni³ siк w s³uch, nie zdo³a³ z³owiж nik³ego szmeru kocich krokуw Chytrego Lisa. Zauwa¿y³ go te¿ dopiero wtedy, gdy stan¹³ przed nim. - W korralu Don Pedra jest jakiœ obcy koс - szepn¹³ Indianin, - S³ychaж jak ociera siк o deski i bije kopytami. Mo¿e to Nil'chi. Drzwi s¹ zamkniкte od wewn¹trz. Ciekawe, ilu stra¿nikуw pilnuje konia? - Co teraz zrobimy? - cicho zapyta³ Tomek. - Chytry Lis zamieni siк w g³odnego kojota i bкdzie niepokoi³ konia. Wtedy ktуryœ ze stra¿nikуw wyjdzie, aby przep³oszyж dzikie zwierzк. Moi bracia ukryj¹ siк tu¿ za œcian¹ korralu i postaraj¹ siк szybko unieszkodliwiж stra¿nika - wyjaœni³ Chytry Lis. - Ugh! Ugh! - szepnкli Pal¹cy Promieс i Przeciкta Twarz. Indianie nie zabrali na wypad d³ugich karabinуw. Teraz mieli przy sobie tylko no¿e i tomahawki, a Przeciкta Twarz niуs³ ponadto ko³czan ze strza³ami oraz ³uk. Tomek natomiast, prуcz no¿a, uzbrojony by³ w rewolwer i sztucer, z ktуrymi zazwyczaj nie rozstawa³ siк podczas wypraw. Dwaj Indianie i bia³y ch³opiec podkradli siк do stajni; przycupnкli przy naro¿niku. Kilka krokуw od nich, tu¿ za za³omem œciany, znajdowa³y siк jednoskrzyd³owe drzwi. Zaledwie znaleŸli siк przy budynku, wewn¹trz rozleg³o siк ciche r¿enie. Jakiœ mustang zaczai siк niespokojnie krкciж; uderza³ kopytami w ogrodzenie, ociera³ siк o drewnian¹ œcianк. Tomek nie mуg³ siк opanowaж. By³ niemal pewny, ¿e to Nil'chi zwietrzy³a jego obecnoœж. Nie zwracaj¹c uwagi na ostro¿noœж, przy³o¿y³ usta do szczeliny pomiкdzy deskami i wyszepta³: 184 - Nil'chi, Nil'chi! G³oœne r¿enie konia nie pozosta³o bez nastкpstw. - Caramba! - zakl¹³ ktoœ po hiszpaсsku wewn¹trz stajni.- To przeklкte bydlк ma jeszcze siк awanturowaж siк po nocy! Trzask bicza i kwik konia ozwa³y siк niemal jednoczeœnie. Na ca³e szczкœcie w tej chwili zawy³ przeraŸliwie kojot. - Hej, Leone, wygarnij no ze strzelby do tego kojota - rozleg³ siк inny g³os. - Caramba, nawet wyspaж siк nie mo¿na przez tego konia... Tomek nerwowo zacisn¹³ d³onie na sztucerze; us³ysza³ szuranie nуg i stukot otwieranej zasuwy. Pal¹cy Promieс obejrza³ siк na Przeciкt¹ Twarz. B³yskawicznie porozumieli siк wzrokiem, po czym obydwaj bezszelestnie poskoczyli ku drzwiom stajni. Tomek ostro¿nie wychyli³ g³owк zza wкg³a. W pobliskich krzewach znуw ozwa³o siк przeci¹g³e wycie kojota. Pal¹cy Promieс i Przeciкta Twarz przylgnкli do œciany tu¿ przy drzwiach, ktуre otwieraj¹c siк zas³oni³y ich przed wzrokiem ubrojonego w strzelbк Metysa. Krкpy stra¿nik ziewn¹³ g³oœno i zakl¹³. Przystan¹³ wypatruj¹c kojota. Pal¹cy Promieс jak cieс wysun¹³ siк zza rozchylonych drzwi. Dwoma skokami stan¹³ za stra¿nikiem. Lew¹ d³oni¹ chwyci³ go za gard³o, podczas gdy praw¹ uderzy³ w g³owк tomahawkiem obrуconym na p³ask. Niemal jednoczeœnie Przeciкta Twarz skulony znikn¹³ w stajni. Wydarzenia potoczy³y siк z niezwyk³¹ szybkoœci¹. Chytry Lis wynurzy³ siк z krzewуw i bieg³ pomуc Przeciкtej Twarzy. Tomek pod¹¿y³ za nim, lecz Przeciкta Twarz ju¿ wyciera³ zakrwawiony nу¿ w koc okrywaj¹cy szczelnie drugiego stra¿nika. Nil'chi jak szalona miota³a siк po ma³ej zagrodzie. Tomek bez chwili namys³u odsun¹³ rygiel i stan¹³ przed rozhukanym koniem. Klacz przysiad³a na zadzie, po czym stanк³a dкba. Tomek odwa¿nie zbli¿y³ siк do parskaj¹cego rumaka, opar³ d³oс na jego karku i szepn¹³: - Nil'chi, kochana moja Nil'chi! Klacz lekko opad³a na przednie nogi. Szeroko rozwarte chrapy dotknк³y twarzy Tomka, ktуry przygarn¹³ do siebie g³owк klaczy. - Nah'tah ni yez'zi! WyprowadŸ szybko konia! - przynagli³ Chytry Lis. Pozostali dwaj Indianie otworzyli zagrodк. Tomek opanowa³ wzruszenie. Nale¿a³o przecie¿ zachowaж zimn¹ krew i dzia³aж szybko. Uj¹³ konia za grzywк. - ChodŸ, Nil'chi - powiedzia³ cicho. Klacz pos³usznie wysz³a z zagrody. Boczy³a siк nieco mijaj¹c le¿¹cego stra¿nika, lecz po chwili byli ju¿ przed stajni¹. Naraz gdzieœ za ranczo rozleg³ siк donoœny krzyk przedrzeŸniacza PrzedrzeŸniacz amerykaсski (Minus polyglottus) zamieszkuje ca³¹ strefк podzwrotnikow¹ i umiarkowan¹ Ameryki z wyj¹tkiem wyspy Galapagos.. Tomek nie zwrуci³ na to uwagi, poniewa¿ wiedzia³, ¿e ten czarny ptak wielkoœci naszego drozda, z d³u¿szym nieco od sroki ogonem, g³osem dŸwiкcznym jak dŸwiкk fletu od œwitu do nocy doskonale naœladuje zas³yszane g³osy. Chytry Lis bacznie nadstawi³ ucha. PrzedrzeŸniacz znуw siк odezwa³, lecz tym razem z przeciwnej strony rancza. - Ugh! Nasi bracia s¹ ju¿ gotowi - powiedzia³. - Niech Nah'tah ni yez'zi siada na mustanga i mknie do nich. Gdy bкdziesz mija³ dom Don Pedra, trzykrotnie wystrzel w gуrк. Ale nie zapomnij! To jest has³o do ataku! - Czy moi czerwoni bracia zostan¹ tutaj? - zapyta³ Tomek. - Ugh! Musimy wywo³aж pop³och, aby u³atwiж zdobycie ranczo - odpar³ Chytry Lis. Tomek obejrza³ siк. Przeciкta Twarz zapala³ w tej chwili w stajni kupkк siana, a Pal¹cy Promieс przytkn¹³ do ognia koniec pierzastej strza³y na³o¿onej na ciкciwк ³uku. Tomek chwyci³ Nil'chi za grzywк. Lekko wskoczy³ na grzbiet konia, po czym ruszy³ ku g³уwnemu oddzia³owi. Gdy doje¿d¿a³ do domu Don Pedra, p³on¹ca strza³a ju¿ tkwi³a w dachu sadyby. Tomek doby³ rewolweru. Mijaj¹c budynek mieszkalny trzykrotnie wypali³ w gуrк. Piekielne wycie rozdar³o ciszк ranka. Dwudziestu pу³nagich Indian wyskoczy³o zza kaktusуw, krzewуw i drzew. Tomek dostrzeg³ bosmana wbiegaj¹cego na czele czerwonoskуrych na stopnie werandy. Naraz na ty³ach domostwa rozbrzmia³ nowy okrzyk bojowy. Tкtent koni drugiej grupy Indian, atakuj¹cych ranczo z przeciwnej strony, miesza³ siк z wyciem i strza³ami broni palnej. Tomek zdenerwowany i podniecony zatrzyma³ siк w kolczastej gкstwinie, gdzie piкciu Indian pilnowa³o koni. Zaraz te¿ chcia³ wracaж na ranczo, lecz Nil'chi szala³a na widok obcych ludzi. Bojowy wrzask Indian potк¿nia³ z ka¿d¹ chwil¹. Gкsto pada³y strza³y. Przera¿one krzyki napadniкtych stawa³y siк coraz rzadsze. Nad posiad³oœci¹ Don Pedra ju¿ wznosi³y siк ciemne s³upy dymu. To p³onк³y zabudowania. Bosman pierwszy by³ na werandzie domu mieszkalnego. Pod naporem jego wielkiego cielska drzwi wiod¹ce w g³¹b domostwa otwar³y siк z trzaskiem. Bosman upad³, lecz zaraz porwa³ siк na nogi. Nie zwa¿aj¹c na w³asne bezpieczeсstwo, zacz¹³ szukaж Sally. Indianie z przeraŸliwym wrzaskiem wbiegli za nim. Wewn¹trz domu rozgorza³a walka. Bosman przebiega³ z pokoju do pokoju, przetrz¹sn¹³ rу¿ne zakamarki, ale nigdzie nie znalaz³ Sally. Nagle ujrza³ Don Pedra. Jednym susem przypad³ do niego. Meksykanin w obydwуch rкkach trzyma³ rewolwery. £una po¿aru wdzieraj¹ca siк przez szerokie okno rzuca³a upiorny odblask na jego nalan¹ twarz. Od razu pozna³ bosmana. - Dzieс dobry, Don Pedro! Nie spodziewa³eœ siк naszych odwiedzin? - krzykn¹³ wzburzony bosman. - Mia³em szeryfa Allana za przyzwoitego cz³owieka, lecz teraz widzк, ¿e to w³aœnie u niego kryj¹ siк zbуje napadaj¹cy spokojnych ludzi - zimno odpar³ Meksykanin. - Nie tobie mуwiж o przyzwoitoœci, porywaczu dzieci! - groŸnie sykn¹³ bosman. - Gadaj zaraz, gdzie jest Sally! - Szukaj, lecz prкdzej znajdziesz kulк ni¿ dziewczynк! Mуwi¹c to wypali³ z obydwуch rewolwerуw prosto w twarz marynarza. Bosman niechybnie by³by przyp³aci³ sw¹ nierozwagк ¿yciem, gdyby w tym momencie Czarna B³yskawica nie pchn¹³ go gwa³townie w bok. Wprawdzie pierwsza kula drasnк³a marynarza w lewe ramiк, lecz oto b³ysn¹³ w powietrzu topуr Czarnej B³yskawicy. Uderzony w pierœ Don Pedro zachwia³ siк i opuœci³ na chwilк broс. Czarna B³yskawica run¹³ na niego; potoczyli siк na pod³ogк. Zwinny jak w¹¿ Meksykanin wyœlizn¹³ siк z r¹k Indianina, zdo³a³ schwyciж z biurka potк¿ny przycisk. Zamachn¹³ siк szeroko nad g³ow¹ powstaj¹cego wodza; naraz rozleg³ siк œwist. Pierzasta strza³a utkwi³a prosto w sercu Don Pedra. To Pal¹cy Promieс ujrza³ niebezpieczeсstwo gro¿¹ce Czarnej B³yskawicy i po³o¿y³ kres rozpaczliwej walce Meksykanina, Don Pedro ciк¿ko upad³. - Niech ciк wieloryb po³knie, Pal¹cy Promieniu - rykn¹³ bosman. - Cу¿eœ zrobi³ najlepszego? Pal¹cy Promieс zdziwiony spojrza³ na bosmana. Czego znуw ten bia³y chce od niego? Gniewnie zmarszczy³ brwi. - Zabi³eœ Don Pedra, kto nam teraz powie, gdzie przebywa nasza Sally? - sro¿y³ siк bosman. B³ysk zrozumienia przenikn¹³ w oczach Pal¹cego Promienia, a tymczasem Czarna B³yskawica zawo³a³: - On nie zna³ ranczera! Umar³y nie zdradzi nam tajemnicy, ale za to inni jeсcy wyznaj¹ prawdк. Szukaliœmy wszкdzie i nie znaleŸliœmy Bia³ej Rу¿y. Jej tu nie ma! Ugh! - Skoro tak, to wart by³ œmierci - mrukn¹³ bosman. - ChodŸmy st¹d czym prкdzej - odezwa³ siк Czarna B³yskawica. - Dach mo¿e run¹ж w ka¿dej chwili. D³ugie jкzory ognia liza³y ju¿ œciany pokoju. Gуrna czкœж domu rozpad³a siк z trzaskiem wœrуd p³omieni. Wyskoczy³ oknem. Za jego przyk³adem uczynili to samo bosman i Pal¹cy Promieс. Przed budynkiem zastali ju¿ kilkunastu wojownikуw wynosz¹cych ³upy. Inni prowadzili ludzi ranczera zwi¹zanych rzemieniami i konie. Nad ca³¹ posiad³oœci¹ unosi³y siк czarne s³upy dymu. Rozleg³y siк ostre tony œwistawek ma³ych wodzуw, zwo³uj¹cych wojownikуw do odwrotu. Dziкki zaskoczeniu mieszkaсcуw ranczo we œnie, tylko dwуch ludzi Czarnej B³yskawicy odnios³o rany. Mimo to o w³asnych si³ach wycofali siк do koni. Ca³y oddzia³ tak szybko opuœci³ ranczo, jak nagle przed chwil¹ siк na nim pojawi³. Niebawem Indianie znуw byii przy swych mustangach ukrytych wœrуd kaktusуw u stуp pagуrka. Tomek niecierpliwie wypatrywa³ Sally, lecz nie dostrzeg³ jej nigdzie pomiкdzy powracaj¹cymi wojownikami. Zamiast niej ujrza³ bosmana, ktуry nadbieg³ z Czarn¹ B³yskawic¹ i Pal¹cym Promieniem. - Ha, przynajmniej tobie poszczкœci³o siк dzisiaj - zawo³a³ bosman ujrzawszy Tomka przy klaczy szeryfa Allana. - Dobre i to, ¿e chocia¿ odzyskaliœmy konia. Ciк¿k¹ mieliœcie robotк ze stra¿nikami? - Moi towarzysze sami... wszystkiego dokonali. Ja zabra³em tylko Nil'chi, gdy by³o ju¿ po walce. A gdzie jest Sally? Nie znaleŸliœcie jej? - zapyta³ Tomek z niepokojem. - Ani widu, ani s³ychu, brachu. Przepad³a jak kamieс w wodк - odpowiedzia³ zafrasowany bosman. - A gdzie Don Pedro? - indagowa³ Tomek. - Chyba w piekle, bo do nieba to pewno go nie wpuszcz¹ - mrukn¹³ bosman. - Wiкc zabi³ go pan?! - zawo³a³ Tomek z wyrzutem. - Iii, gdzie tam! Dlaczego zaraz ja? - Wiкc kto? - Uspokуj siк. To Pal¹cy Promieс ugodzi³ Meksykanina strza³¹. On nie zna³ Don Pedra, a kiedy ujrza³ nagle, ¿e zagra¿a Czarnej B³yskawicy, zaraz by³o po wszystkim. - Wiкc ca³y napad i spustoszenie na nic! I tak nie dowiedzieliœmy siк, gdzie jest nieszczкsna Sally. - Nie desperuj od razu - pocieszy³ go bosman. - Czarna B³yskawica mуwi, ¿e dowiemy siк czegoœ od innych jeсcуw. - Czy Indianie uprowadzili ludzi z ranczo? - A czy ludzie Don Pedra nie porwali naszej Sally? Ej¿e, brachu, za miкkkie masz serce. Jak wojna, to wojna, rozumiesz? Zbierz siк do kupy! Czarna B³yskawica i Pal¹cy Promieс okiem znawcуw ogl¹dali Nil'chi. - Prуbowali z³amaж j¹ g³odem - odezwa³ siк Czarna B³yskawica. - Niech Nah'tah ni yez'zi weŸmie klacz na arkan i poprowadzi j¹ przy swoim koniu. Ruszamy w drogк! - Dok¹d pojedziemy? Przecie¿ nie zdo³aliœmy siк dowiedzieж, gdzie jest ukryta Bia³a Rу¿a - odpowiedzia³ Tomek. - Przede wszystkim musimy siк st¹d jak najszybciej oddaliж - wyjaœni³ Czarna B³yskawica. - Zatrzymamy siк dalej w stepie i wydobкdziemy z jeсcуw zeznania. Dopiero wtedy u³o¿ymy dalszy plan dzia³ania. - Komu w drogк, temu czas! Na koс! - zawo³a³ bosman.
Pierwszy œlad Indianie uprowadzili z ranczo Don Pedra stado doskona³ych koni. Ob³adowali je bogatymi ³upami, po czym oœmiu wojownikуw szybko oddali³o siк z nimi na wschуd, zabieraj¹c tak¿e dwуch rannych towarzyszy. Jak wyjaœni³ Czarna B³yskawica, w pobli¿u Gуry Znakуw biwakowa³ oddzia³ Indian z rezerwatуw, ktуrzy mieli siк zaj¹ж koсmi oraz inn¹ zdobycz¹, a tak¿e zaopiekowaж siк rannymi. Kilkunastu Indian zarzuci³o jeсcom arkany na szyjк, by w ten sposуb prowadziж ich przy swoich wierzchowcach. Wkrуtce ca³a wataha oddala³a siк pospiesznie od pogorzeliska ranczo. Trzej ostatni Indianie zwinкli w rolki swe koce i uwi¹zawszy je na arkanach, wlekli za sob¹ po ziemi. By³ to stary sposуb zacierania œladуw, a w ka¿dym razie znacznie utrudniaj¹cy ewentualny poœcig. Dopiero pуŸno po po³udniu zatrzymano siк na odpoczynek. Czarna B³yskawica, jakby obawia³ siк pogoni, rozstawi³ szeroko stra¿e. Gdy wszyscy zaspokoili g³уd, poleci³ przyprowadziж do siebie jeсcуw. Byli to dwaj Metysi i czterej Indianie ze szczepu Pueblosуw. Rozpoczк³o siк przes³uchanie. Pueblosi milczeli uparcie, lecz Metysi, gdy zagro¿ono im torturami, wyznali wszystko, co wiedzieli. S³owa ich potwierdza³y przypuszczenia szeryfa Allana. Otу¿ jeden Metys by³ œwiadkiem, jak kilku nieznanych Pueblosуw przywiod³o na ranczo Nil'chi. Don Pedro kupi³ od nich konia, p³ac¹c bardzo wysok¹ cenк w z³ocie i rу¿nych towarach. Po dokonaniu transakcji Pueblosi szybko siк oddalili. Obydwaj Metysi wci¹¿ zapewniali, ¿e na ranczo nigdy nie przebywa³a bia³a dziewczyna ani ¿e nic o niej nie s³yszeli od Don Pedra. Jednog³oœnie wyrazili przypuszczenie. i¿ Pueblosi mogli uprowadziж j¹ do swego osiedla. Na polecenie Czarnej B³yskawicy wojownicy znуw zabrali jeсcуw na ubocze. Wodzowie indiaсscy rozpoczкli z bia³ymi przyjaciу³mi krуtk¹ naradк. - Przeklкte puebloskie psy na pewno wiedz¹, ktуre plemiк porwa³o Bia³¹ Rу¿к i klacz Nil'chi, lecz nie chc¹ nam tego zdradziж - odezwa³ siк Czarna B³yskawica. - Zobaczymy, czy rуwnie¿ tak uparcie bкd¹ milczeli przy palu mкczarni. - Wodzu, mam do ciebie wielk¹ proœbк - odezwa³ siк Tomek. - Uszy moje zawsze s¹ szeroko otwarte dla przyjaciу³ - odpar³ Czarna B³yskawica. - Niech mуj brat powie, czego ¿¹da. - Daruj ¿ycie jeсcom! Czarna B³yskawica spojrza³ na niego zdumiony. - Jeсcy musz¹ zgin¹ж - oœwiadczy³ stanowczo. - Zabi³bym ich nawet wtedy, gdyby powiedzieli, kto uprowadzi³ Bia³¹ Rу¿к. Tylko umarli nie zdradz¹ nikomu, ¿e to my w³aœnie napadliœmy na ranczo Don Pedra. Psy puebloskie na pewno mnie znaj¹. Czy Nah'tah ni yez'zi wie, ¿e gubernator Nowego Meksyku obieca³ wysok¹ nagrodк za dostarczenie mojej g³owy? Dla tych pieniкdzy Wiele Grzyw sta³ siк zdrajc¹. Jeсcy musz¹ zgin¹ж, poniewa¿ widzieli Czarn¹ B³yskawicк, a co gorsze, wodza D³ugie Oczy i Chytrego Lisa, ktуrzy po wyprawie wrуc¹ do rezerwatu. Niech wiкc Nah'tah ni yez'zi nie prosi o ³askк dla jeсcуw. - Wodzu, bardzo mi zale¿y na bezpieczeсstwie twoim oraz wodzуw Chytrego Lisa i D³ugie Oczy. Czy nie przypuszczasz, ¿e i ja, i mуj przyjaciel tak¿e mo¿emy byж poci¹gniкci do odpowiedzialnoœci za napad? - Ugh! Mуj brat dobrze mуwi, jeсcy mog¹ znaж i was. - Nie mylisz siк! Jeden z tych Metysуw by³ d¿okejem Don Pedra na rodeo. Pozna³em go i jestem pewny, ¿e on rуwnie¿ mnie pozna³. A jednak mimo to proszк: daruj ¿ycie jeсcom! Szmer niezadowolenia rozleg³ siк wœrуd Indian. Wodzowie D³ugie Oczy, Chytry Lis, a tak¿e Pal¹cy Promieс i inni obrzucali Tomka niemal wrogim spojrzeniem. Czarna B³yskawica by³ nie mniej od nich rozgniewany, lecz jeszcze raz opanowa³ siк i tylko rzek³ szorstko: - Nah'tah ni yez'zi jest z³ym doradc¹. Nie godzi siк wojownikowi na œcie¿ce wojennej nara¿aж innych na niepotrzebne niebezpieczeсstwo. Gdyby tak¹ propozycjк uczyni³ Indianin, roztrzaska³bym mu ³eb moim toporem. Zaniepokojony bosman spojrza³ na Tomka, widz¹c jednak niezwyk³y upуr w jego twarzy, zrozumia³, ¿e ch³opiec nie przestraszy³ siк groŸby i nie ma zamiaru ³atwo ust¹piж. Tomek zaœ w pe³nym napiкcia milczeniu spokojnie wpatrywa³ siк w Czarn¹ B³yskawicк. M³ody bia³y ch³opiec i groŸny wуdz Apaczуw d³ugo mierzyli siк wzrokiem. W koсcu Tomek odezwa³ siк pe³nym powagi g³osem: - Dziwnie brzmi¹ twoje s³owa, wodzu. Przede wszystkim nie prosi³bym o ³askк dla jeсcуw, gdybym na rуwni z wami nie by³ przez to nara¿ony na niebezpieczeсstwo. Powiedzia³eœ, ¿e gdyby tak¹ propozycjк uczyni³ ci Indianin, to roztrzaska³byœ mu ³eb toporem. Szczepy Apaczуw i Nawajуw przyjк³y mnie do swego grona, tym samym podlegam teraz twoim rozkazom. Pomyœl dobrze, czy zas³u¿y³em na to, a potem zabij mnie! Pochyli³ siк ku Czarnej B³yskawicy, ten zaœ zdumiony cofn¹³ siк nieco. Wzburzonym g³osem zawo³a³: - Ugh! Chyba jakiœ z³y duch wst¹pi³ w ciebie! Czego ty chcesz ode mnie? Tomek podniуs³ siк pe³nym godnoœci zrywem. - S³uchaj, wodzu, i wy wszyscy moi czerwonoskуrzy bracia - odezwa³ siк. - Wyt³umaczк wam, dlaczego proszк o darowanie ¿ycia naszym jeсcom. Wbrew zdaniu niektуrych bia³ych, i¿ Indianie s¹ okrutni i dzicy, uwa¿am was za szlachetnych ludzi. Da³em tego dowуd wk³adaj¹c na rodeo ubiуr podarowany mi przez radк starszych szczepu Apaczуw i Nawajуw. Zwrуci³em siк te¿ do was, jako do przyjaciу³, o pomoc w odnalezieniu Bia³ej Rу¿y. Czy przypuszczacie, ¿e uczyni³bym to, gdybym nie wierzy³ w wasz¹ prawoœж? Uczciwy cz³owiek nie pozbawia ¿ycia swego bliŸniego tylko dlatego, ¿e chwilowo ma nad nim przewagк. Zabicie jeсca jest pospolitym mordem i dlatego wstawiam siк za braсcami. Wierzк, ¿e jako nieustraszeni i dzielni wojownicy spe³nicie moj¹ proœbк. - Nah'tah ni yez'zi ma chyba dwa jкzyki. Najpierw namуwi³ nas do wykopania topora wojennego, a teraz nie chce zabijaж wrogуw - porywczo zawo³a³ Pal¹cy Promieс. - le t³umaczysz moje s³owa, Pal¹cy Promieniu. Powiedzia³em, ¿e zabicie cz³owieka mo¿e byж usprawiedliwione jedynie najwy¿sz¹ koniecznoœci¹, na przyk³ad w obronie w³asnego ¿ycia. Tymczasem jeсcy nie s¹ teraz dla nas groŸni. Zabicie ich tylko dlatego, ¿e mog¹ oskar¿yж nas o napad na ranczo, by³oby zwyk³ym tchуrzostwem. - Wobec tego wszyscy biali postкpuj¹ jak tchуrze, bo morduj¹ Indian bez koniecznej potrzeby - sucho wtr¹ci³ wуdz D³ugie Oczy. - Gdybym rozumowa³ jak mуj czerwony brat, to mуg³bym powiedzieж, ¿e wszyscy Indianie s¹ zdrajcami, poniewa¿ Wiele Grzyw wyda³ bia³ym wodza Czarn¹ B³yskawicк - odparowa³ Tomek. Pal¹cy Promieс wyszarpn¹³ zza pasa tomahawk. - K³amiesz, bia³y psie! - krzykn¹³ rozwœcieczony. - Zniewa¿y³eœ nas wszystkich. - Wcale nie mia³em tego zamiaru - zaprzeczy³ Tomek spokojnie. -Powiedzia³em tylko, ¿e tak pomiкdzy bia³ymi, jak i Indianami s¹ ludzie szlachetni, dobrzy i... Ÿli. Nierozs¹dnie postкpuje ten, kto na podstawie najgorszych i g³upich jednostek ocenia tak samo wszystkich innych. - Ugh! Nah'tah ni yez'zi powiedzia³ prawdк - wtr¹ci³ Chytry Lis. -Jednak nasze prawo mуwi, ¿e umarli nie zdradzaj¹ tajemnic. Dlatego musimy zabiж jeсcуw. - Takie jest nasze prawo wojenne, a kto je ³amie, podlega karze œmierci - doda³ Czarna B³yskawica t³umi¹c wzburzenie. - Wszystkie prawa stworzyli ludzie, wiкc te¿ i ludzie mog¹ je zmieniж - odpowiedzia³ Tomek. - Nah'tah ni yez'zi oznacza w jкzyku bia³ych: Ma³y Wуdz - znуw odezwa³ siк Chytry Lis. - Wodzowi nie przystoi ³amaж prawa wojennego, a tym bardziej wstawiaж siк za jeсcami. - Wszystko przystoi cz³owiekowi, ktуry wystкpuje w obronie innych ludzi - stwierdzi³ Tomek. - Czynili to wielcy wodzowie, ktуrym nikt nie mo¿e zarzuciж nieprawoœci! - Czy byli to biali? - ironicznie zapyta³ Chytry Lis. -Tak, byli to biali, wielcy i szlachetni wodzowie nie tylko poszczegуlnych szczepуw, lecz ca³ych narodуw. Przecie¿ nie kto inny, jak Wielki Bia³y Ojciec z Waszyngtonu, Abraham Lincoln Abraham Lincoln by³ prezydentem USA w latach 1861-1865. I stycznia 1863 r. wyda³ Proklamacjк Wyzwolenia g³osz¹c¹ wolnoœж dla czarnych niewolnikуw. , wyjedna³ wolnoœж Murzynom i prowadzi³ nawet o to zaciek³a i zdecydowan¹ wojnк z bia³ymi plantatorami z Po³udnia. - Ugh! Wielki Bia³y Ojciec chcia³ dobrze, ale inni biali go nie s³uchali - z uporem rzek³ Chytry Lis. - Myli siк mуj czerwony brat - zaoponowa³ Tomek. - Wielu bia³ych chcia³o pomуc nie tylko Murzynom, lecz i Indianom. Na przyk³ad mуj rodak, Pawe³ Strzelecki, wstawia³ siк za Indianami i niewolnikami u Wielkiego Bia³ego Ojca, Jacksona, jeszcze przed Abrahamem Lincolnem. W obronie krajowcуw australijskich napisa³ ksi¹¿kк, ktуr¹ moi czerwoni bracia nazywaj¹ mуwi¹cym papierem. - Mo¿e to i prawda - przyzna³ D³ugie Oczy. - ¯aden jednak wielki wуdz nie wstawia siк wbrew prawu wojennemu za jeсcami. - Tak s¹dzisz? Wobec tego opowiem ci ciekaw¹ historiк. Otу¿ zanim Amerykanie uzyskali niepodleg³oœж, krajem tym rz¹dzili Anglicy. By³y to rz¹dy bardzo niesprawiedliwe, tote¿ osadnicy pragn¹c uzyskaж niepodleg³oœж rozpoczкli nierуwn¹ walkк. Na pomoc Amerykanom przybywali szlachetni ludzie z Europy, a miкdzy nimi Polak, Tadeusz Koœciuszko, Jako pu³kownik armii amerykaсskiej walczy³ dzielnie przeciw Anglikom, za co otrzyma³ wysokie zaszczyty i odznaczenia. Poniewa¿ dowodzi³ czкœci¹ armii, by³ prawdziwym wielkim wodzem. Otу¿ podczas zdobywania twierdzy Augusta i Ninety Six w Po³udniowej Karolinie g³уwnodowodz¹cy, genera³ Greene, zakaza³ pod kar¹ œmierci oszczкdzaж nieprzyjaciу³. Koœciuszko widz¹c straszliw¹ rzeŸ, uratowa³ czterdziestu Anglikуw zas³aniaj¹c ich w³asn¹ piersi¹. Nie tylko nie poniуs³ za to kary, lecz zyska³ uznanie Waszyngtona, naczelnego wodza. - Dziwne rzeczy opowiada Nah'tah ni yez'zi - zdumia³ siк Pal¹cy Promieс. - Dodam jeszcze, ¿e ten w³aœnie Koœciuszko zosta³ mianowany przez rz¹d Stanуw Zjednoczonych genera³em, a potem wrуci³ do ojczyzny, gdzie stan¹³ na czele swego narodu do walki o wolnoœж przeciwko najeŸdŸcom. Czy mo¿na wobec tego powiedzieж, ¿e taki wielki wуdz post¹pi³ niegodnie broni¹c jeсcуw? - Ugh! Nikt by nie mianowa³ tchуrza naczelnym wodzem! -przyzna³ Czarna B³yskawica. - Trzeba odrу¿niж tchуrzostwo od szlachetnoœci - odpowiedzia³ Tomek. - Prosi³em moich czerwonych braci o pomoc, poniewa¿ wierzк, ¿e Indianie s¹ szlachetnymi wojownikami. Inaczej ani ja, ani mуj przyjaciel nie wyruszylibyœmy z wami na wojenn¹ wyprawк. Po tych s³owach Tomka zaleg³a d³uga cisza. Tomek i bosman niespokojnie spogl¹dali na swych groŸnych sojusznikуw. Czarna B³yskawica powiуd³ wzrokiem po twarzach czerwonoskуrych wojownikуw, a w koсcu odezwa³ siк: - Ugh! Nah'tah ni yez'zi jest blad¹ twarz¹, lecz mimo to nale¿y do naszego szczepu. Nikt nie ma prawa nazwaж ciк wrogiem Indian, choж mуwisz dziwne s³owa i myœlisz inaczej ni¿ my. Ugh, masz racjк. Odwa¿ny i szlachetny wojownik nie jest tchуrzem ani zdrajc¹ nawet wtedy, gdy wstawia siк za jeсcami. Dowiod³eœ tego wystкpuj¹c przeciwko nam wszystkim. Dla ciebie i twego przyjaciela ju¿ dwukrotnie z³ama³em prawo, ktуre sam narzuci³em moim wojownikom. Chocia¿ wiкc nie mogк zrozumieж wszystkiego, co mуwisz, spe³niк tw¹ proœbк: darujк braсcom ¿ycie i wolnoœж. Ugh! Powiedzia³em! - Dziкkujк ci, Czarna B³yskawico. Teraz jestem dumny, ¿e wy i my jesteœmy z jednej krwi - odpar³ wzruszony Tomek. - Jakbyœ mi to z ust wyj¹³, brachu - gor¹co dorzuci³ bosman spogl¹daj¹c na ch³opca z uznaniem. - Honorowe i porz¹dne z was ch³opy! Mogк ciк zapewniж, Czarna B³yskawico, ¿e z pyszna bкdzie siк mia³ kapitan Morton, je¿eli jeszcze raz w mojej obecnoœci nazwie ciк bandyt¹! Ha, powiem tylko tyle: mo¿ecie wszyscy na mnie liczyж. Wiкkszoœж wojownikуw zaskoczona by³a darowaniem ¿ycia jeсcom. Mimo to, nawykli do pos³uszeсstwa wobec wodza, w milczeniu przyjкli jego decyzjк. Spod oka obserwowali m³odego bia³ego brata. Potк¿ny musia³ to byж wojownik, skoro stanowczy i nieustкpliwy zazwyczaj wуdz ulega³ jego proœbom. Nawet Pal¹cy Promieс nie okazywa³ gniewu. By³ raczej zasmucony i zamyœlony. Coraz wiкksz¹ spostrzega³ rу¿nicк pomiкdzy sob¹ i bia³ymi przyjaciу³mi wodza. Czarna B³yskawica nie da³ swym wojownikom wiele czasu na rozmyœlania; kontynuowano naradк wojenn¹. Wуdz przedstawi³ plan dzia³ania. Zgodnie z nim ca³y oddzia³ powinien posun¹ж siк dalej na po³udnie i skryж w gуrach Sierra M¹dre. Stamt¹d dopiero nale¿a³o wys³aж zwiadowcуw w kierunku puebla Indian Zuni, by stwierdziж, czy to oni dokonali napadu na ranczo Allana. Je¿eli bowiem Zuni byli sprawcami ca³ego nieszczкœcia, to Sally powinna znajdowaж siк u nich. Plan Czarnej B³yskawicy przyjкto jednomyœlnie. W tej okolicy Zuni byli jedynymi przedstawicielami Indian Pueblosуw, a przecie¿ doœwiadczony w takich sprawach szeryf nie mуg³ siк pomyliж w rozpoznaniu napastnikуw. Dosiedli koni i ruszyli w drogк, pozostawiaj¹c lekko skrкpowanych jeсcуw na miejscu. Ca³y oddzia³ szybko posuwa³ siк ku po³udniowemu zachodowi w kierunku widniej¹cego na horyzoncie sinawego pasma gуr Sierra M¹dre. W drodze do³¹czy³ do nich Czerwony Orze³ wys³any dzieс wczeœniej do szeryfa i pani Allan. Jak opowiedzia³, zrozpaczona matka Sally zasypa³a go wprost lawin¹ pytaс. Z trudem uda³o mu siej¹ nieco uspokoiж zapewnieniem, ¿e bosman i Tomek razem z gromad¹ przyjaciу³ ju¿ wyruszyli na poszukiwanie zaginionej cуrki. Kawalkada jeŸdŸcуw szybko osi¹gnк³a faliste pogуrze. Zwiadowcy pilnie przepatrywali okolicк. Naraz jeden z nich na spienionym mustangu przygalopowa³ do Czarnej B³yskawicy. - Ugh! Ugh! Wœrуd pagуrkуw na stepie ujrzeliœmy wielkiego bizona! - zawo³a³ niezwykle podniecony. Czarna B³yskawica osadzi³ na miejscu swego mustanga. - Czy mуj brat jest tego pewny? - niedowierzaj¹co zapyta³. - Ugh! Widzia³em bizona na w³asne oczy. Pozostali dwaj zwiadowcy obserwuj¹ go zza pagуrka! Wiadomoœж o napotkaniu bizona, podawana z ust do ust. obieg³a lotem b³yskawicy wszystkich wojownikуw. Wodzowie Chytry Lis i D³ugie Oczy zaraz pojawili siк u boku Czarnej B³yskawicy. - Ugh! Je¿eli zwiadowcy mуwi¹ prawdк, by³by to niechybny znak, ¿e Wielki Manitu sprzyja naszej wyprawie i zsy³a nam zwierzк, ktуre umo¿liwia³o naszym ojcom i ojcom naszych ojcуw niezale¿ne ¿ycie na szerokiej prerii. Wodzowie Chytry Lis, D³ugie Oczy i moi biali bracia pуjd¹ ze mn¹, aby sprawdziж, czy zwiadowcy nie ulegli jakiemuœ z³udzeniu - powiedzia³ Czarna B³yskawica zeskakuj¹c z konia. Wymienieni przez wodza szybko zsiedli z wierzchowcуw. Chytry Lis zabra³ ³uk, strza³y i skуrк kojota - nieodzown¹ w indiaсskich polowaniach na bizony. Pobiegli w kierunku wskazanego wzgуrza, niezwykle podnieceni. Olbrzymie stada bizonуw wypasaj¹ce siк dawniej na trawiastych preriach nale¿a³y do przesz³oœci. Jeszcze w latach 1872 do 1874 bizony spotyka³o siк na preriach od Kanady a¿ do wybrze¿a nad Zatok¹ Meksykaсsk¹, i na zachуd od rzeki Missouri Rzeka Missouri wyp³ywa z Gуr Skalistych: na nizinach ³¹czy siк z rzek¹ Missisipi, bior¹ca pocz¹tek ? ma³ego jeziora na zachуd od Jeziora Gуrnego, a znajduj¹c¹ ujœcie w Zatoce Meksykaсskiej. Je¿eli przyjmiemy Missouri za rzekк g³уwn¹, wуwczas Missisipi-Missouri jest najd³u¿sza rzek¹ na ziemi (6660 km). po Gуry Skaliste. Jesieni¹ wielotysiкczne ich stada wкdrowa³y na po³udnie w poszukiwaniu ³agodniejszego klimatu, a wiosn¹ powraca³y na pу³noc. Pocz¹tek zag³ady bizonуw, ktуrych olbrzymie stada stanowi³y dawniej niezwyk³e urozmaicenie bezkresnych prerii amerykaсskich. zaczai siк po otwarciu linii Wielkiej Drogi ¯elaznej Pacyfiku dziel¹cej obszary zwane „szlakiem bizonim” na dwie czкœci: pу³nocn¹ i po³udniow¹. Sztuczny podzia³ obszaru pastwisk gwa³townie wyrwa³ nieporadne, ³agodne zwierzкta ze zwyk³ego trybu ¿ycia. Ostatecznie jednak wytкpi³y je masowe polowania urz¹dzane przez bia³ych i Indian dla zdobycia skуr. Na pocz¹tku XX wieku, to jest w czasie, kiedy Tomek i bosman przebywali w Ameryce, bizony na pograniczu Stanуw Zjednoczonych j Meksyku by³y ju¿ wielk¹ rzadkoœci¹. Nic wiec dziwnego, ¿e i oni uznali spotkanie bizona za niezwyk³oœж. £owcy szli nader ostro¿nie, os³oniкci wysokimi trawami. Na wzgуrze wchodzili na czworakach. Jak urzeczeni wpatrywali siк w samotnego bizona spokojnie skubi¹cego trawк. By³ to olbrzymi okaz, d³ugoœci oko³o trzech metrуw, wysoki prawie na dwa. Tomek od razu przypomnia³ sobie warszawskie lekcje zoologii: „amerykaсski bizon rу¿ni siк od polskiego ¿ubra znacznie krуtszymi nogami, stosunkowo wiкksz¹ przewag¹ przedniej czкœci cia³a nad zadni¹, gкstsz¹ sierœci¹ i szersz¹ g³ow¹.” Teraz sprawdza³ to bezpoœrednio. Wielki stary byk spokojnie skuba³ trawк, z daleka wydawa³o siк. ¿e zamiata ziemiк swoj¹ d³ug¹ brod¹. Indianie z nabo¿n¹ niemal czci¹ spogl¹dali na bizona. W koсcu zagra³a w nich krew prawdziwie myœliwska. Pierwszy Czarna B³yskawica szepn¹³: - Ugh! Zwiadowcy powiedzieli prawdк! Duchy naszych ojcуw sprzyjaj¹ wyprawie. Gdyby by³o inaczej, czy¿ bizon by siк pojawi³ dzisiaj na naszej drodze? - Ugh! To prawda. Zapewne Wielki Manitu zes³a³ nam bizona, abyœmy nabrali odwagi przed walk¹ z Zuni - cicho przyzna³ D³ugie Oczy. Tomek i bosman nie wierzyli oczywiœcie w nadprzyrodzone pojawienie siк bizona na ich drodze. Przypuszczali, ¿e kilka sztuk tych rzadkich ju¿ obecnie zwierz¹t musia³o przebywaж w gуrskich w¹wozach. Byk od³¹czy³ siк zapewne od stadka w poszukiwaniu po¿ywienia. Mуg³ to byж rуwnie¿ jakiœ samotnik pкdz¹cy ¿ycie na pustkowiu. Tak czy inaczej bizon by³ realnym zjawiskiem. Bosman zacz¹³ siк obawiaж, aby przypadkiem sp³oszone zwierzк nie umknк³o; uniуs³ siк wiкc na ³okciach i przygotowa³ karabin. - Z tej odleg³oœci strza³ nie jest pewny. Raniony bizon umknie i skryje siк w gуrach - szepn¹³ Tomek, mierz¹cy oczyma odleg³oœж. - Nah'tah ni yez'zi dobrze mуwi - przytakn¹³ Czarna B³yskawica. - Niech Grzmi¹ca Piкœж pozostawi bizona Chytremu Lisowi. Bosman zawaha³ siк, widz¹c, jak Chytry Lis wydoby³ z ko³czana trzy pierzaste strza³y i ³uk. Czarna B³yskawica dostrzeg³ niedowierzanie bosmana, gdy¿ znуw siк odezwa³: - Indianie od wiekуw polowali na bizony. Zanim biali przywieŸli karabiny, my swoimi sposobami zabijaliœmy setki sztuk na jednym polowaniu. Nawet samotny Indianin potrafi³ niepostrze¿enie zbli¿yж siк do stada i ustrzeliж kilka zwierz¹t. Moi bracia zobacz¹, jak Chytry Lis sobie poradzi... Chytry Lis rzeczywiœcie nie traci³ czasu. Ca³e ciaio razem z g³ow¹ nakry³ skуr¹ kojota, uj¹³ w d³oс ³uk i strza³y, po czym na czworakach zacz¹³ schodziж ze wzgуrza w kierunku bizona. Pe³z³ po ziemi zygzakiem trzymaj¹c w rкce swуj orк¿. - Jak amen w pacierzu sp³oszy grzywacza - mrukn¹³ bosman. - S³ysza³em ju¿, ¿e Indianie tak polowali dawniej na bizony, a nawet na bardziej p³ochliwe antylopy wid³orogie Antylopa wid³oroga (Antilocapra americana) wystкpowa³a wy³¹cznie na rуwninach wewnкtrznych Ameryki Pу³nocnej. - szeptem odpar³ Tomek. - Chytry Lis podkrada siк pod wiatr, mo¿e wiкc uda mu siк... Chytry Lis znajdowa³ siк ju¿ w po³owie drogi. Naraz potк¿ny zwierz uniуs³ nieco swуj wielki ³eb; wstrz¹sn¹³ nim, aby odrzuciж d³ug¹, gкst¹ grzywк zas³aniaj¹c¹ oczy. Mimo to nie pozwala³a mu ona na zbyt dok³adne rozpoznawanie przedmiotуw. Stoj¹c z wiatrem nie mуg³ zwкszyж zapachu cz³owieka, widzia³ jedynie ostro¿nie skradaj¹cego siк tchуrzliwego i dobrze mu znanego kojota. Uspokojony tym, dalej skuba³ trawк. Chytry Lis bez obawy zbli¿a³ siк do zwierzкcia. Jako mieszkaniec prerii, zna³ dobrze zwyczaje bizonуw. Jedynie z³owrу¿bny zapach cz³owieka mуg³ ostrzec zwierzк przed niebezpieczeсstwem. Tymczasem wiatr by³ pomyœlny dla myœliwego, a bizon, nie lкkaj¹cy siк nawet huku broni palnej, tym bardziej nie zwraca³ uwagi na kojota. Prawd¹ wiкc by³o, ¿e dobrze ukryty lub zamaskowany strzelec mуg³ daж kilka strza³уw do wybranych sztuk w spokojnie pas¹cym siк stadzie. Przecie¿, zdaniem starych myœliwych, nawet przedœmiertne chrapanie ugodzonego strza³¹ czy kul¹ zwierzкcia nie wywo³ywa³o w stadzie pop³ochu. Zazwyczaj tylko bizony znajduj¹ce siк najbli¿ej zdychaj¹cego towarzysza unosi³y swe grzywiaste ³by, przez krуtk¹ chwilк spogl¹da³y doko³a i zaraz powraca³y do skubania trawy. Indianin podsun¹³ siк ju¿ do bizona na odleg³oœж kilkunastu krokуw nie budz¹c jego podejrzeс. Dobiera³ sobie najdogodniejsze stanowisko do strza³u. Pe³zn¹c na czworakach zaszed³ zwierzк z lewej strony. Tomek poprosi³ wodza D³ugie Oczy o lornetkк; uwa¿nie obserwowa³ niecodzienne polowanie. Widzia³ wyraŸnie, jak Chytry Lis zatrzyma³ siк nie opodal bizona. Czerwonoskуry opar³szy siк na ³okciach przy³o¿y³ strza³к do ciкciwy, po czym uniуs³ siк na kolanach, napi¹³ ³uk i strzeli³. Strza³a a¿ po be³t utkwi³a w boku zwierzкcia. Bizon podskoczy³, przysiad³ na zadzie, a w tej chwili Chytry Lis ugodzi³ go drug¹ strza³¹. Bizon opad³ na przednie nogi, przyklкkn¹³; pod wp³ywem bуlu jeszcze raz siк poderwa³. Myœliwy napi¹³ ³uk. Nowa pierzasta strza³a utkwi³a w boku zwierzкcia, trochк poni¿ej pierwszej. Bizon zwali³ siк na ziemiк, a niebawem zupe³nie znieruchomia³. Na triumfalny okrzyk Czarnej B³yskawicy jeŸdŸcy ruszyli z kopyta ku zwyciкskiemu ³owcy i ³upowi. Od razu zabrano siк do жwiartowania zdobyczy. Tomek i bosman zobaczyli, ¿e umiejкtne poжwiartowanie zabitego bizona wymaga wielkiej uwagi i zrкcznoœci. Podobnie jak oni obaj, mniej doœwiadczeni m³odzi Indianie pilnie œledzili czynnoœci wykonywane przez starszych szczepu. Po³o¿ono zabitego bizona na brzuchu, robi¹c podporк dla jego cia³a z czterech szeroko rozstawionych nуg. Nastкpnie Chytry Lis poprzecznym ciкciem no¿a przez kark ods³oni³ garb, a wtedy dwaj inni Indianie, uj¹wszy rкkoma za kud³y grzywy, oddzielili skуrк od ³opatek. Potem Chytry Lis przeci¹³ a¿ do ogona skуrк wzd³u¿ grzbietu. Pomocnicy zaraz zdarli j¹ z bokуw; trzyma³a siк tylko przy koœci mostkowej. Odciкt¹ w ten sposуb skуrк rozes³ali starannie na ziemi. Na niej sk³adali oddzielane, pojedyncze p³aty miкsa - najpierw z ³opatek, potem wykrojon¹ wzd³u¿ grzbietu polкdwicк. Obros³e t³ustym miкsem ¿ebra odr¹bali toporami. Po wyjкciu jelit z brzucha i odciкciu ozora, uchodz¹cego za przysmak, zawinкli czкœж miкsa w skуrк. Kilkunastu Indian sporz¹dzi³o z d³ugich dzid mocne nosze, na ktуre za³adowali resztк poжwiartowanego bizona. Niebawem ca³a kawalkada ruszy³a w kierunku gуr. Zanim zapad³ zmierzch, byli ju¿ w g³кbi cienistego, dobrze ukrytego kanionu. Ca³y oddzia³ mia³ tutaj oczekiwaж na zwiadowcуw wys³anych przez Czarn¹ B³yskawicк w okolice puebla Zuni. Podczas gdy jedni pilnowali koni na pastwisku, inni rozpalali ogniska i przygotowywali posi³ek. Tomek i bosman z przyjemnoœci¹ w³¹czyli siк do pracy czerwono-skуrych przyjaciу³. Kamienna niemal powaga i powœci¹gliwoœж, z jak¹ Indianie zazwyczaj zachowywali siк w towarzystwie bia³ych, znik³a. Teraz nie krкpowali siк ju¿ zupe³nie. Radowali siк zwyciкstwem odniesionym nad Don Pedrem, a szczegуlnie zabiciem bizona „zes³anego im przez moce niebiaсskie dla dodania sil przed nastкpna walk¹”. By³o to tak niezwyk³e wydarzenie, ¿e postanowiono je, jak ka¿e zwyczaj, uœwietniж w czasie wieczornej uczty taсcem bizona. Tym razem mia³ go odtaсczyж Chytry Lis. Nieustraszony i s³yn¹cy z przebieg³oœci wojownik wyst¹pi³ w specjalnym stroju. Na g³owк za³o¿y³ maskк naprкdce sporz¹dzon¹ z grzywy bizona, rogуw i piуr. Spod szerokiego pasa otaczaj¹cego jego biodra opuszcza³a siк krуtka spуdniczka. W prawej d³oni trzyma³ grzechotkк, w lewej dzier¿y³ ³uk i strza³y. Wed³ug zwyczaju Indian wybrze¿a pу³nocno-zachodniego, Indian leœnych oraz Indian po³udniowego zachodu, tancerze przy tego rodzaju ceremoniach wystкpowali w maskach, aby wyobra¿aж uœwiкcone moce, ktуre w ich mniemaniu mia³y swуj udzia³ w obrzкdzie. Taсce by³y przyjкte w ¿yciu Indian. Odbywa³y siк z rу¿nych okazji, a w wielu wypadkach by³y niema! rytua³em. Szczegуlnie takie taсce, jak: kalumetu, ducha, wк¿a, s³oсca, bizona i inne, mia³y œciœle ustalone formy niezmienne od pokoleс. Ka¿da pieœс, modlitwa i taniec zwi¹zany z ceremoni¹ musia³ byж wykonany prawid³owo, poniewa¿ wierzono, ¿e w przeciwnym razie sprowadzi nieszczкœcie. Taniec bizona by³ odtworzeniem dawnych ³owуw. Indiaсscy tancerze doskonale wczuwali siк w swe role, wiernie odtwarzaj¹ce zdarzenia prawdziwe. Widzowie rozumieli znaczenie ka¿dego ruchu i ca³y przebieg wyimaginowanych ³owуw na bizony z czasуw, zanim Hiszpanie przywieŸli do Ameryki konie. Czerwonoskуrzy wyszukiwali na stepie ostro œciкte urwisko i u jego stуp przygotowywali specjaln¹ pu³apkк. Za u³o¿on¹ w kszta³cie pi¹tki rzymskiej zapor¹ z kamieni, dotykaj¹c¹ ostrym, lecz nie zamkniкtym koсcem urwiska, kry³y siк gromady mк¿czyzn, kobiet i dzieci. O oznaczonej porze Indianin - wywo³ywacz bizonуw, ubrany w skуrк i rogi zwierzкce, po nocy spкdzonej na œpiewaniu pieœni i modlitwach do przodkуw o pomoc w ³owach, wyrusza³ o œwicie w step, aby zwabiж stado grzywaczy do pu³apki. Gdy uda³o mu siк doprowadziж bizony do kamiennej zapory, chowa³ siк, a wtedy wszyscy czatuj¹cy Indianie wypadali z ukrycia, by krzykiem, grzechotaniem i biciem w bкbny pognaж stado ku stromej krawкdzi. Oszala³e z trwogi zwierzкta zwala³y siк z urwiska. Potem Indianie dobijali ranne sztuki. Po ³owach zdejmowali skуry z bizonуw, krajali miкso na paski, suszyli je i przenosili do obozu, gdzie znуw urz¹dzali dziкkczynn¹ uroczystoœж. Chytry Lis - g³уwny aktor - i towarzysz¹cy mu tancerze nadzwyczaj plastycznie odtworzyli przebieg wspomnianych ³owуw. Obydwu bia³ym przyjacio³om zdawa³o siк, ¿e s³ysz¹ jeszcze tupot racic i ryk oszala³ego z trwogi stada. Brzкcza³y grzechotki, dudni³y bкbny i wzbija³ siк pod niebo wrzask nagonki Dawni Indianie wielokrotnie wykorzystywali przygotowywane specjalnie pu³apki na bizony. Œwiadcz¹ o tym znaleziska bia³ych ludzi. Np. w Kanadzie, nad po³udniow¹ odnoa¹ rzeki Saskatchewan, znaleziono obok urwiska wa³ wysoki na osiem stop. szeroki na siedem, a na osiemset d³ugi, u³o¿ony przez dawnych Indian z koœci bizonуw. T, stosy koœci, d³ugie na trzysta, czterysta stуp, znaleziono rуwnie¿ w okolicy jeziora Duke. Podczas polowania czerwonoskуrzy zabijali po kilkaset sztuk bizonуw.. Zmкczeni, lecz zarazem jakby upojeni tancerze zasiedli do sutego posi³ku. D³ugo gawкdzono przy ogniskach. Indianie chкtnie opowiadali ciekawsze prze¿ycia i przygody. Przed oczyma zas³uchanych bia³ych przyjaciу³ zmartwychwsta³ dawny Dziki Zachуd.
Pueblo Zuni Nastкpnego ranka o œwicie Czarna B³yskawica wys³a³ na zwiady dwуch wytrawnych tropicieli. Reszta wojownikуw mia³a w kanionie oczekiwaж na ich powrуt. Z wyj¹tkiem stra¿nikуw, na zmianк czuwaj¹cych na skalnych cyplach, wszyscy wypoczywali. Ruchliwy zazwyczaj bosman niecierpliwi³ siк bezczynnoœci¹, tote¿ choж zawsze z¿yma³ siк na ³a¿enie po gуrskich wertepach, sam teraz zaproponowa³ Tomkowi, aby siк rozejrzeli w najbli¿szej okolicy. Podczas tych wypadуw rozmawiali bardzo wiele. Tym razem wspiкli siк na urwisko tu¿ nad w¹wozem. Bosman, korzystaj¹c z okazji, ¿e byli z Tomkiem sam na sam, odezwa³ siк: - Ho, ho, mуj brachu! Widaж, ¿e pieni¹dze ³o¿one przez twego szanownego ojca na twoj¹ naukк nie id¹ na marne. Gadasz p³ynnie, a sypiesz rу¿nymi faktami niczym bieg³y muzyk wygrywaj¹cy z nut ³adne kawa³ki. Pewno te¿ dlatego przylgn¹³em do ciebie jak guzik do dziurki od koszuli. Moim zdaniem powinieneœ siк kszta³ciж na adwokata. Uczone s³owa dzia³aj¹ na takich prostakуw jak ja, a nawet i na tych dzikich Indiaсcуw. - Co pan chce przez to powiedzieж? - Ha, przypomnia³o mi siк, jakeœ to zrкcznie wymyœla³ ciekawe historyjki, aby ocaliж jeсcуw porwanych z ranczo Meksykaсca. Ani mi przez g³owк nie przesz³o, ¿e uda ci siк taka sztuczka! Zuch jesteœ i chwat! - Pan przypuszcza, ¿e to wszystko zmyœli³em? - zdziwi³ siк Tomek. - Mo¿e nie wszystko, ale z tym Koœciuszk¹ i jeсcami toœ chyba wystawi³ Indiaсcуw do wiatru. Tomek weso³o spojrza³ na przyjaciela. - Bosmanie, czy pan na pewno wie, kim by³ Koœciuszko? - zapyta³. - Nie kpij ze mnie! - zaoponowa³ nieco ura¿ony marynarz. - U moich staruszkуw na Powiœlu na g³уwnym miejscu w kuchni wisi wielki obraz przedstawiaj¹cy Naczelnika sk³adaj¹cego przysiкgк na krakowskim rynku. Jak¿e wiкc mуg³bym nie wiedzieж, kim on by³? Nie s³ysza³em jednak, ¿eby takie rzeczy wyprawia³ w Ameryce. - Koœciuszko by³ niezwyk³ym cz³owiekiem. Najlepiej o tym œwiadczy sposуb, w jaki wуwczas zaofiarowa³ swe us³ugi Kongresowi Stanуw Zjednoczonych. - A cу¿ on takiego zrobi³? - zagadn¹³ bosman rozsiadaj¹c siк wygodnie. - W czasie, gdy Stany Zjednoczone rozpoczк³y walkк o wyzwolenie siк spod uci¹¿liwej opieki Anglii, do Pary¿a przybyli dwaj pe³nomocnicy amerykaсscy, aby uzyskaж pomoc dla swej armii. Byli to Sileas Deane i Arthur Lee. Oni to w³aœnie wrкczali listy polecaj¹ce ochotnikom, ktуrzy pуŸniej w Ameryce na tej podstawie byli zaci¹gani do wojska. Nasz Koœciuszko nie wzi¹³ ¿adnych listуw. Po prostu wsiad³ na statek razem z piкcioma Polakami i wyruszy³ do Stanуw. - Ho, ho, taki by³ pewny siebie? Tomek skin¹³ g³ow¹ i mуwi³ dalej: - Statek rozbi³ siк u wybrze¿y Wysp Œwiкtego Dominika. Koœciuszko razem z towarzyszami uchwycili siк masztu i w ten sposуb przybili do brzegu. Wsiedli na inny statek p³yn¹cy do Filadelfii. Koœciuszko natychmiast stan¹³ przed stawnym uczonym, a zarazem cz³onkiem Kongresu, Beniaminem Franklinem.-Poprosi³ go o przyjкcie do wojska. Kiedy Franklin zapyta³ o listy polecaj¹ce, Koœciuszko odpar³, ¿e pragnie przedstawiж siк zdolnoœciami i wiedz¹ wojskow¹, a nie rekomendacjami. Kongres poleci³ Franklinowi przeegzaminowaж ambitnego Polaka. Po tym niezw³ocznie nadano mu stopieс pu³kownika. - No, jak widaж by³a to nie byle figura! - Przede wszystkim Koœciuszko posiada³ odwagк, du¿¹ wiedzк i zdolnoœci. Dlatego w bitwach pod Trenton i Princeton odznaczy³ siк zimn¹ krwi¹, a œmia³ym natarciem na wroga zwrуci³ na siebie uwagк Jerzego Waszyngtona, naczelnego wodza. Odt¹d te¿ przydzielano go jako doradcк genera³om, ktуrym powierzano specjalnie trudne zadania. Czyta³em, ¿e podczsas oblк¿enia Yorktown, Waszyngton, obje¿d¿aj¹c szeregi, przyby³ do lasku, gdzie Koœciuszko sta³ ze strzelcami maj¹cymi rozpocz¹ж atak nastкpnego dnia. Na przemуwienie wodza Koœciuszko odpar³: „Jutro albo szaniec zdobкdк, albo zginк” I chocia¿ zosta³ ciк¿ko ranny, zmusi³ wroga do opuszczenia reduty. Nasz Koœciuszko by³ nie tylko odwa¿nym i dobrym dowуdc¹. Wielkie rуwnie¿ zas³ugi po³o¿y³ przy fortyfikowaniu Filadelfii oraz obozуw armii amerykaсskiej. A kto, jak nie on, przyczyni³ siк do zwyciкstwa pod Saratoga? Za bohatersk¹ walkк otrzyma³ stopieс genera³a brygady i order Cyncynata! Czy pan wie, ¿e gdy Koœciuszko, wracaj¹c z niewoli petersburskiej, po raz drugi stan¹³ na ziemi amerykaсskiej, to ludnoœж przyjк³a go tu z wielkim uniesieniem? Obywatele amerykaсscy zaprzкgli siк do jego powozu i ci¹gnкli jak triumfatora. - Nic dziwnego, skoro tyle dla nich zdzia³a³ - odpar³ bosman. - Ha, masz racjк, to nie tylko nasz wielki bohater. Ten pomnik Koœciuszki, ktуry widzieliœmy w Waszyngtonie, to nawet niczego sobie. - A czy nie widzia³ pan jego pomnika w Chicago i innych miastach? - zapyta³ Tomek. - Prawda, prawda, widzia³em. - Nie on jeden walczy³ o niepodleg³oœж Stanуw Zjednoczonych. Czy zapomnia³ pan, ¿e Kazimierz Pu³aski jako genera³ brygady poleg³ tu w roku tysi¹c siedemset siedemdziesi¹tym dziewi¹tym w bitwie pod Sawannah? - Czy to ten, co pierwszy zorganizowa³ w³asny legion? - Wiкc pan zapamiкta³! - A jak¿e, zapamiкta³em. Powiedz mi teraz, brachu, czy oprуcz Strzeleckiego, o ktуrym ju¿ mуwi³eœ, jeszcze inni Polacy podrу¿owali po Ameryce? Tomek pomyœla³ chwilк, weso³o spojrza³ na bosmana i zapyta³: - Czy pan wie, kto odkry³ Amerykк? - Nie mуw tylko, brachu, ¿e to by³ Polak - rozeœmia³ siк marynarz. - Wiem, ¿e dokona³ tego Kolumb. - Nie myli siк pan, lecz s³ysza³em rуwnie¿, ¿e w roku tysi¹c czterysta siedemdziesi¹tym szуstym Polak, Jan z Kolna, jakoby ¿eglarz gdaсski, z ramienia krуla duсskiego mia³ wyruszyж na czele wyprawy w celu ratowania resztek kolonizacji normandzkiej w Grenlandii. Wprawdzie nie dotar³ tam, lecz odkry³ po drugiej stronie oceanu ziemiк, ktуr¹ przypuszczalnie mуg³ byж Labrador. Gdyby to by³o prawd¹, podrу¿ naszego rodaka wyprzedza³aby o szesnaœcie lat podrу¿e odkrywcze Kolumba. - Nie wierzк w to, brachu Bosman mia³ s³usznoœж, gdy¿ domniemany polski odkrywca Ameryki okaza³ siк postaci¹ nie istniej¹c¹., ale daj ju¿ spokуj tym tak mi³ym dla ucha Polaka legendom, bo w koсcu przekonasz mnie, ¿e i ja mam tu niema³e zas³ugi - œmia³ siк bosman. - Kto wie, mo¿e i pan czegoœ dokona w Ameryce? Gdy Fernando Cortez wyl¹dowa³ w Meksyku, Indianie ofiarowali mu niewolnicк. Ta Indianka, pуŸniej ju¿ jako Donna Mariana, odda³a Cortezowi wielkie us³ugi. Teraz znуw wуdz Czarna B³yskawica ofiarowa³ panu swoj¹ cуrkк. Mo¿e Skalny Kwiat odegra podobn¹ rolк, a pan stanie siк s³awny... - A ¿eby po³kn¹³ ciк wieloryb! Ju¿ mi to musia³eœ przypomnieж?! Powiedzia³em, ¿e nie dla mnie ten rarytas. Pamiкtaj, co przyrzek³eœ... - Niech siк pan nie denerwuje, ¿artowa³em tylko. - Coœ mi za wiele ¿artujesz z tymi o¿enkami. Nie wyprowadzaj mnie z rуwnowagi... Gadaj, co wiesz jeszcze o Polakach?! Mуw o podrу¿nikach, a nie o œlubach i Indiankach. - Wiem, ¿e lubi pan takie historie. Gdy wrуcimy na ranczo, po¿ycz? panu ciekaw¹ ksi¹¿kк Emila Dunikowskiego. Przy koсcu ubieg³ego wieku podrу¿owa³ on po Ameryce. Zwiedzi³ olbrzymi amerykaсski Park Narodowy nad rzek¹ Yellowstone Park Narodowy obejmuje teren na sto kilometrуw d³ugi i osiemdziesi¹t szeroki. Puszcze leœne, dzikie gуry, liczne wodospady i gejzery tworz¹ fantastyczny zak¹tek œwiata, nietkniкty w swej pierwotnej postaci. Nie wolno tam niczego eksploatowaж, osiedlaж siк ani polowaж. Jedynie w niedostкpnych miejscach pobudowano drogi.. Potem wraz z Witoldem Szysz³a przebywa³ na Florydzie. Przekona siк pan, ¿e to ciekawa ksi¹¿ka. Inny nasz rodak. Henryk Polakowski, bada³ Amerykк Œrodkow¹ jako pierwszy napisa³ dzie³o naukowe o roœlinach Kostaryki, drukowane w jкzykach hiszpaсskim i niemieckim. Natomiast Jуzef Burkart. podrу¿uj¹c po Meksyku, poczyni³ nadzwyczaj ciekawe spostrze¿enia, ktуre stanowi³y pуŸniej podstawк do dalszych badaс takich uczonych, jak Dollfus i Ratzel... Tomek przekomarzaj¹c siк z przyjacielem spogl¹da³ w g³¹b kanionu. Naraz przerwa³ rozmowк. Pochyli³ siк nad krawкdzi¹. Po chwili zerwa³ siк z ziemi, wo³aj¹c: - Bosmanie, zwiadowcy ju¿ wrуcili! Pal¹cy Promieс daje nam znaki, abyœmy zeszli do obozu! Bosman wepchn¹³ szybko fajkк do kieszeni i ju¿ zsuwa³ siк po stoku gуry. Tomek bez zw³oki pod¹¿y³ za nim. Po kilkunastu minutach byli w obozie. Czarna B³yskawica otoczony wojownikami czeka³ na nich. - Ugh! Niech moi bracia pos³uchaj¹, co za wiadomoœж przynieœli zwiadowcy - odezwa³ siк wуdz. - W pobli¿u puebla napotkali wielkiego kojota, ktуry zacz¹³ za nimi iœж. Usi³owali go odegnaж, obawiaj¹c siк, aby nie zdradzi³ przed Zuni ich obecnoœci, lecz kojot szczerzy³ k³y i szczeka³ przeraŸliwie. Przeciкta Twarz zamierza³ rzuciж w niego tomahawkiem, lecz przypomnia³ sobie psa naszego brata Nah'tah ni yez'zi. - Dingo - zawo³a³ Tomek. - Dingo! - jak echo powtуrzy³ bosman. - Mo¿e to jest w³aœnie pies mego brata. Zwiadowcy zaraz powrуcili, aby powiadomiж nas o tym spostrze¿eniu. Je¿eli pies w³уczy siк w pobli¿u puebla, to mamy niezbity dowуd, ¿e Bia³a Rу¿a znajduje siк u Zuni. - Musimy natychmiast sprawdziж, czy ten rzekomy kojot jest moim Dingiem - porywczo rzek³ Tomek. - Idк z moimi bia³ymi braжmi. Poprowadzi nas Przeciкta Twarz - oœwiadczy³ Czarna B³yskawica. - Przy okazji przyjrzymy siк pueblu i na miejscu u³o¿ymy plan dzia³ania. Na czas swej nieobecnoœci zleci³ komendк wodzowi D³ugie Oczy. Wyprawa wywiadowcza mog³a potrwaж dwa lub trzy dni, wobec czego zabrali zapas ¿ywnoœci i w pe³nym uzbrojeniu opuœcili kanion. Przeciкta Twarz poprowadzi³ ich skrajem ³aсcucha gуrskiego. Z powodu bliskoœci Indian Zuni wybiera³ jak najbardziej skalisty teren, aby nie pozostawiж œladуw. Dopiero po przesz³o dwugodzinnej wкdrуwce zaczк³y siк w³aœciwe podchody. Teraz jako os³onк wykorzystywali g³azy, drzewa, krzewy i wszelkie nierуwnoœci gruntu, a w zupe³nie odkrytych miejscach czo³gali siк po ziemi. Byli ju¿ w pobli¿u puebla. W œlad za Przeciкt¹ Twarz¹ wczo³gali siк na ma³y pagуrek, gdzie przywarli wœrуd krzewуw. Ostro¿nie rozgarnкli rкkoma ga³кzie, a wtedy oczom ich ukaza³o siк pueblo jakby przylepione do podnу¿a stromej ska³y. Tomek, przez lornetк po¿yczon¹ od wodza D³ugie Oczy, dok³adnie przygl¹da³ siк sadybie Zuni. Z miejsca, w ktуrym siк znajdowali, widoczne by³o ca³e osiedle. Pueblo przylega³o do za³omu gуrskiej œciany z dwуch stron: ze wschodu i z po³udnia. Na p³askich dachach najni¿szych domуw, pozbawionych drzwi i okien, wznosi³a siк taraso-wato ca³a piramida budowli. Na wy¿szych piкtrach domki by³y coraz mniej obszerne, jeszcze bardziej przylepione do skalnej œciany. Czкœж p³askich dachуw ka¿dego piкtra stanowi³a dla nastкpnego, wy¿szego, taras, na ktуrym w dzieс koncentrowa³o siк ¿ycie mieszkaсcуw puebla. Spogl¹daj¹c z pewnej perspektywy odnosi³o siк wra¿enie, ¿e to wielkie kamienne schody przylegaj¹ do gуrskiej œciany. Kwadratowe otwory w p³askich dachach zastкpowa³y w skalnych domkach drzwi, okna i kominy. Z piкtra na piкtro wiod³y luŸno przystawione drabiny. Na noc b¹dŸ te¿ w razie napadu Zuni wci¹gali je za sob¹ na dach. W ten sposуb pueblo tworzy³o prawdziw¹ fortecк, w ktуrej mo¿na siк by³o wycofywaж z piкtra na piкtro. By³a to pora przedpo³udniowa. Przez lornetkк dok³adnie by³o widaж kobiety gotuj¹ce posi³ek na tarasach oraz bawi¹ce siк dzieci. Tomek uwa¿nie przepatrywa³ wszystkie poziomy, szukaj¹c wœrуd Pueblosek tak dobrze wrytej w pamiкж sylwetki Sally. Niestety, nigdzie nie mуg³ jej dojrzeж. Zawiedziony i przygnкbiony poda³ lornetkк bosmanowi. Z kolei Czarna B³yskawica przyjrza³ siк pueblu, a po nim uczyni³ to samo Przeciкta Twarz. - Ugh! Zuni zachowuj¹ najdalej posuniкt¹ ostro¿noœж - odezwa³ siк cicho Czarna B³yskawica, gdy Tomek schowa³ lornetк. - Tylko jedna drabina opuszczona jest na ziemiк i uzbrojeni mк¿czyŸni strzeg¹ kobiet pracuj¹cych w polu. Zgnкbieni Tomek i bosman dopiero teraz zwrуcili na to uwagк. - Czy¿by to mia³o potwierdzaж przypuszczenie, ¿e to oni porwali Sally - zawo³a³ Tomek. - Nie spostrzeg³em jej nigdzie wœrуd Indianek na tarasach. - Rу¿nie mo¿e byж, w ka¿dym razie Zuni zachowuj¹ ostro¿noœж, jakby siк obawiali napadu - odpar³ Czarna B³yskawica, a zwracaj¹c siк do zwiadowcy zagadn¹³: -Gdzie mуj brat Przeciкta Twarz spostrzeg³ kojota? - Niedaleko st¹d, w tamtych zaroœlach - wyjaœni³ Przeciкta Twarz wskazuj¹c pas krzewуw nieco dalej na po³udniu. Ostro¿nie wycofali siк z pagуrka. Przez kilka godzin buszowali wokу³ puebla, lecz nigdzie nie dostrzegli tajemniczego kojota. Olbrzymi bosman, zmкczony kluczeniem po wertepach, ociera³ czo³o z potu, a w koсcu przystan¹³ i odezwa³ siк: - Odsapnijmy nieco, bo os³ab³em z upa³u. Coœ mi siк wydaje, ¿e to jednak by³ tylko kojot. - Sk¹d taki wniosek, skoro sami do tej pory nie przekonaliœmy siк o tym? - niespokojnie zapyta³ Tomek. - Ha, gdyby to by³ nasz Dingo, to nie musielibyœmy szukaж go jak szpilki w stogu siana. Czy on by sam nie przybieg³, gdyby tylko nas zwietrzy³? - Nie pomyœla³em o tym - westchn¹³ Tomek. - Nah'tah ni yez'zi mуwi³, ¿e napastnicy omal nie zabili jego psa. Je¿eli wiec prze¿y³ i pod¹¿y³ za Pueblosami, to na pewno dobrze siк ich wystrzega. Za dnia tak jak kojot mo¿e siк kryж w stepie, a wieczorem przychodzi pod pueblo - zauwa¿y³ Czarna B³yskawica. - Ha, i to prawda - mrukn¹³ bosman. - Czarna B³yskawica dobrze mуwi - przytakn¹³ Przeciкta Twarz. - Spotkaliœmy to zwierzк zaraz po œwicie. - Teraz odKocznijmy tutaj, a gdy s³oсce schowa siк za stepem, znуw bкdziemy kr¹¿yli wokу³ puebla - zaproponowa³ wуdz. - Nie ma innej rady - chкtnie zgodzi³ siк bosman. Tomek przysiad³ przy nim, lecz Czarna B³yskawica i Przeciкta Twarz niezmordowanie przeszukiwali chaszcze- W koсcu i oni' zmкczeni powrуcili do bia³ych przyjaciу³. Up³ywa³a godzina za godzin¹. S³oсce z wolna przesuwa³o siк po niebie ku zachodowi. Zaledwie zab³ys³y gwiazdy, czterej wywiadowcy znуw wyruszyli na poszukiwania. W ci¹gu nocy kilkakrotnie okr¹¿ali pueblo, przybli¿ali siк i oddalali od niego. Czasem krzyknк³a sowa, to znуw nietoperz zatrzepota³ skrzyd³ami, us³yszeli nawet wycie prawdziwych kojotуw, lecz nie przypomina³o ono szczekania Dinga. - Coœ mi siк wydaje, ¿e zwiadowcy wziкli kojota za naszego psiaka - szepn¹³ bosman do Tomka. Tomek ostrzegawczo zamkn¹³ mu d³oni¹ usta. Znajdowali siк obecnie bardzo blisko murуw puebla, a na tarasie pierwszego pietra dwуch stra¿nikуw siedzia³o przy ¿arz¹cym siк ognisku. Naraz Czarna B³yskawica zatrzyma³ siк. Wyci¹gn¹³ g³owк jak ¿uraw ku spowitemu poœwiat¹ ksiк¿ycow¹ pueblu, po czym w milczeniu wskaza³ rкk¹ na taras. Na tarasie pojawi³y siк dwie postacie. Na krуtk¹ chwile przystanк³y przy stra¿nikach, a potem zaczк³y siк wolno przechadzaж. Tomek zerwa³ siк i wykona³ ruch, jakby chcia³ biec ku pueblu. Na szczкœcie w tym momencie twarda d³oс Czarnej B³yskawicy spoczк³a na jego ramieniu. Tomek opanowa³ niepotrzebny odruch wywo³any nadmiernym wzruszeniem, lecz nie mуg³ powstrzymaж ³ez nap³ywaj¹cych mu do oczu. Nie mia³ nawet cienia w¹tpliwoœci, ¿e tam, na tarasie znajdowa³a siк Sally. Wolnym krokiem spacerowa³a w towarzystwie starszej i wy¿szej od niej Indianki. Ciemne sylwetki kobiet wyraŸnie rysowa³y siк na tle bia³ych murуw puebla sk¹panego w œwietle ksiк¿yca. Bosman rуwnie¿ pozna³ dziewczynkк i by³ nie mniej wzruszony od swego m³odego przyjaciela. Œwiadczy³ o tym jego przyœpieszony oddech; przysun¹³ siк do Czarnej B³yskawicy - zajrza³ mu prosto w twarz. Wуdz nie zdejmuj¹c lewej d³oni z ramienia Tomka praw¹ wymownie dotkn¹³ swych ust. Stali wiкc teraz wszyscy czterej jak kamienne pos¹gi zapatrzeni w sylwetkк na tarasie. Nieoczekiwanie gdzieœ z boku za nimi rozleg³o siк chrapliwe szczekanie. Niskie pocz¹tkowo tony stawa³y siк coraz wy¿sze, a¿ w koсcu przemieni³y siк w dziki, tкskny skowyt, Tomek i bosman drgnкli jednoczeœnie, a tymczasem na tarasie puebla dziewczкca postaж podbieg³a na sam skraj muru i przechyliwszy siк przez niskie ogrodzenie wpatrywa³a siк w ciemny step. Jej towarzyszka pospieszy³a za ni¹. Odci¹gnк³a j¹ w g³¹b tarasu, gdzie obie znikne³y. Przeci¹g³e wycie zamar³o. Czarna B³yskawica natychmiast przyst¹pi³ do dzia³ania. Na migi poleci³ bosmanowi i Przeciкtej Twarzy, aby okr¹¿yli wzgуrze, sam zaœ z Tomkiem ¿ywo poskoczy³ ku niemu na wprost. W ci¹gu kilku minut byli ju¿ na szczycie. Rozejrzeli siк woko³o. Psa nie by³o. - SpуŸniliœmy siк! - cicho odezwa³ siк Tomek. - Ugh! Pies nie mуg³ zbyt daleko odejœж. Szukajmy w krzakach! Biegli miкdzy zaroœlami. - Dingo! Dingo! - œciszonym g³osem powtarza³ ch³opiec. Tak nawo³uj¹c, szybko przedziera³ siк przez krzewy. Ga³кzie uderza³y go po twarzy, kolce czepia³y siк ubrania, lecz on na nic nie zwa¿a³. Nagle jakiœ ciк¿ar zwali³ siк na niego. Straci³ rуwnowagк, upad³ na ziemie. Odruchowo schwyci³ rкkoma nieoczekiwanego napastnika i palce jego zag³кbi³y siк w zmierzwion¹ sierœж. Ze wzruszenia nie mуg³ wymуwiж s³owa. W milczeniu przygarn¹³ kosmate cielsko, a tymczasem Dingo ociera³ swуj ³eb o jego g³owк. Tomek, uszczкœliwiony odnalezieniem swego wiernego czworono¿nego przyjaciela, nie wiedzia³, co siк wokу³ niego dzieje. Nie s³ysza³ nawet szelestu krzewуw. Czujny Dingo warkn¹³ ostrzegawczo i sprк¿y³ siк do skoku, gdy obok pojawi³ siк Indianin. Tomek natychmiast siк opanowa³: przytrzyma³ psa. - Spokуj, Dingo, spokуj, to przecie¿ przyjaciel! - odezwa³ siк. Pies trz¹s³ siк jak w febrze i prк¿y³ do skoku, Czarna B³yskawica jak zwykle szybko zorientowa³ siк w sytuacji. Cofn¹³ siк wiкc nieco i rzek³: - Niech Nah'tah ni yez'zi poprowadzi psa na wzgуrze. Idк pierwszy! Tomek pod¹¿y³ za Indianinem przytrzymuj¹c psa za kark. Dingo zmieni³ siк niemal nie do poznania. Ca³e jego cia³o pokrywa³a zmierzwiona sierœж. Czujnym, dzikim wzrokiem spogl¹da³ to na swego pana, to na Indianina; mo¿na by³o poznaж, ¿e nienawidzi czerwono skorych, gdy¿ kurcz¹ce siк gniewnie wargi mimo woli obna¿a³y wielkie k³y, gdy Czarna B³yskawica pochyla³ siк ku niemu. - On zapamiкta³ razy Pueblosуw. Dobry pies! Nie opuœci³ Bia³ej Rу¿y - pochwali³ Czarna B³yskawica. - Dingo jest naprawdк m¹dry i wierny - rzek³ Tomek. - Ile¿ to razy ratowa³ nas z rу¿nych niebezpieczeсstw podczas wypraw. - Ugh! Niech mуj brat przytrzyma go mocniej. Dam znak naszym przyjacio³om. Tomek mocno obj¹³ Dinga za szyjк. Czarna B³yskawica przytkn¹³ z³o¿one d³onie do ust i w ciszy rozleg³o siк skowyczenie kojota. Dingo zastrzyg³ uszami i potк¿nie machn¹³ puszystym ogonem, po czym najpierw spojrza³ w kierunku puebla, a potem w krzewy ci¹gn¹ce siк o stуp wzgуrza. Bosman sapi¹c jak miech kowalski wypad³ z zaroœli. Po chwili by³ ju¿ razem z Przeciкt¹ Twarz¹ obok przyjaciу³. Olbrzymi marynarz usiad³ na ziemi. Tuli³ i pieœci³ Dinga, ktуry zawziкcie macha³ ogonem i liza³ go szorstkim jкzorem po twarzy. - Gуr¹ nasi, piesku, gуr¹ - mуwi³ bosman. - Zuch kompan z ciebie! Nie da³eœ siк Pueblosom, dra³owa³eœ za nasz¹ Sally... Dingo us³yszawszy imiк dziewczynki wyrwa³ siк z r¹k bosmana i zawy³ przeci¹gle w kierunku puebla. - Ugh! - szepn¹³ z uznaniem Czarna B³yskawica. - Ugh! - powtуrzy³ Przeciкta Twarz. - Wiemy, ju¿ wiemy, ¿e tam jest Sally - uspokaja³ psa Tomek. - Dobra nasza, Dingo! Zuch jesteœ, ani s³owa! - wtуrowa³ bosman. - Wydostaniemy stamt¹d nasz¹ biedulк, ¿ebym mia³ w³asnymi ³apami rozebraж tк fortecк. Dingo krкci³ siк niespokojnie. Odwraca³ siк ku mк¿czyznom, spogl¹da³ na pueblo, jakby zachкca³ ich do pуjœcia za sob¹. - Co teraz zrobimy? - zapyta³ Tomek. - Musimy przyjrzeж siк pueblu, aby u³o¿yж plan dzia³ania - odpar³ Czarna B³yskawica. - Gdyby uda³o nam siк wejœж na szczyt gуry, przy ktуrej Zuni zbudowali swoje wigwamy... - Wtedy widzielibyœmy wszystko jak na d³oni - przerwa³ mu Tomek. - Ugh! Nah'tah ni yez'zi dobrze mуwi. Bosman zadar³ g³owк i markotnie spojrza³ na zarу¿owione przez wschodz¹ce s³oсce szczyty ska³. Nie lubi³ wspinania siк po gуrach! Tym razem jednak nie zaoponowa³. Westchn¹³ ciк¿ko, a potem mrukn¹³: - Czarci ich na pewno bкd¹ w piekle sma¿yli za takie budowanie cha³up, ale co tu siк teraz zastanawiaж. Mуwicie, ¿e trzeba wleŸж na gуrк? No to w drogк!
Wojenny fortel Oko³o po³udnia czterej zwiadowcy zdo³ali siк wspi¹ж na zupe³nie nagi i p³aski wierzcho³ek. Stanowi³a go skalna platforma, z trudem mog¹ca pomieœciж zaledwie parк osуb. Od strony puebla œciana by³a niedostкpna i przewieszona, z innych stron mo¿na by³o osi¹gn¹ж jej szczyt po trudnej wspinaczce. Po³o¿enie osiedla by³o wiкc z tego powodu nieco niekorzystne dla jego mieszkaсcуw: paru drobnych strzelcуw, ukrytych na platformie, mog³o z powodzeniem szachowaж Pueblosуw, mimo ¿e przewieszona œciana os³ania³a czкœж zabudowaс. Nale¿y wzi¹ж pod uwagк, ¿e pueblo wykuto w skale jeszcze przed przybyciem w te strony Hiszpanуw z broni¹ paln¹. Zwiadowcy legli na brzuchach na szczycie. Nieznacznie wychyliwszy g³owy poza krawкdŸ, mogli wygodnie obserwowaж po³o¿one u ich stуp pueblo. Dzielny Dingo pozosta³ na rozkaz swego pana u stуp ska³y. By³o to konieczne ze wzglкdu na pomyœlne przeprowadzenie obserwacji. Pos³uszny pies przywarowa³ w zaroœlach, a zwiadowcy tymczasem podpatrywali wroga. Lorneta wodza D³ugie Oczy wкdrowa³a z r¹k do r¹k. Sami niewidoczni, penetrowali ¿ycie mieszkaсcуw puebla przez wiele godzin. Obserwacje te mia³y podwуjny cel. Nale¿a³o przede wszystkim ustaliж miejsce, w ktуrym Zuni ukrywali Sally, po drugie, znaj¹c rozk³ad dnia Pueblosуw, ³atwiej mo¿na by³o u³o¿yж odpowiedni plan dzia³ania. Zachowanie Zuni nie mog³o wzbudzaж podejrzeс, i¿ prowadza wojownicze, ³upie¿cze ¿ycie. Kobiety i dziewczкta bez przerwy krz¹ta³y siк po tarasach. Jedne wyplata³y kosze o rу¿nych kszta³tach, inne lepi³y z gliny piкknie modelowane, pуŸniej zdobione dzbany i czary, ktуre, jak wyjaœnia³ Czarna B³yskawica, sprzedawa³y za miкso lub garbowane skуry innym szczepom, a nawet bia³ym osadnikom. Jeszcze inna grupa Pueblosek przygotowywa³a po¿ywienie. Na du¿ych kamieniach tar³y ziarna kukurydzy i ¿o³кdzie na m¹kк, a potem w specjalnie na ten cel zbudowanych niskich, kopulastych piecach piek³y chleb, zwany piki. Z pobliskich poletek znoszono do puebla w koszach kukurydzк, dynie, melony i fasolк. Mк¿czyŸni zakrzywionymi kijami w rodzaju australijskiego bumerangu polowali w najbli¿szej okolicy na krуliki. Czarna B³yskawica - rdzenny mieszkaniec tych okolic - uzupe³nia³ obserwacje przyjaciу³ rу¿nymi wiadomoœciami o ¿yciu mieszkaсcуw skalnych osiedli. Pueblosi doskonale potrafili korzystaж z wszystkich plonуw nieurodzajnej, suchej, stepowej ziemi. Konserwowali nawet owoce niektуrych kaktusуw7 lub wyrabiali z nich syrop, a z tartych nasion zmieszanych z wod¹ przyrz¹dzali smaczn¹ papkк - pinole. Z wielkich agaw, ktуre w wiadomym czasie w odpowiednim miejscu nacinali, zbierali s³odki sok, po czym, poddaj¹c go fermentacji, otrzymywali orzeŸwiaj¹cy i tak weso³o usposabiaj¹cy napуj pulque oraz wуdkк zwan¹ tequila. Z tej¿e agawy wyrabiali rуwnie¿ w³уkna henequen, z ktуrych sporz¹dzali powrozy i grubsze p³уtna. Byli najlepszymi tkaczami i garncarzami tego kraju. W podziemnych obrzкdowych salach puebla, zwanych kivas, mк¿czyŸni przкdli bawe³nк w niж i tkali materia³y. Od nich to Nawajowie, po zdobyciu owiec na Hiszpanach, nauczyli siк tkactwa i produkcji tak bardzo dziœ znanych nawajskich wzorzystych dywanуw i kocуw. Obrzкdowe i religijne ¿ycie Pueblosуw by³o wysoko rozwiniкte. Ka¿dy szczep dzieli³ siк na klany i tajemne stowarzyszenia. Zebrania ich odbywa³y siк na g³уwnych dziedziсcach. Najczкstszym z obrzкdуw by³ taniec wк¿a, czyli modlitwa o deszcz. tak konieczny, by uzyskaж p³ody z nieurodzajnej ziemi. W czasie tego taсca czarownicy - kap³ani wк¿a - pos³ugiwali siк ¿ywymi gadami rу¿nego gatunku, z grzechotnikami w³¹cznie. Podczas taсca trzymali wк¿e w zкbach, a po zakoсczeniu obrzкdu odnosili je na skraj osady i puszczali na wolnoœж jako pos³aсcуw bуstw deszczu. Kap³ani przez umiejкtne trzymanie niebezpiecznych gadуw nie byli nara¿eni na pok¹sanie. Tomek i bosman przygl¹dali siк rуwnie¿ zabawom m³odzie¿y. Szczegуlnie ulubion¹ gra ma³ych Indian by³a „rzuж i ³ap”, ktуra wyrabia³a u graczy zrкcznoœж i szybk¹ orientacjк. Polega³a ona na podrzucaniu w gуrк kwadratowego kawa³ka drewna, w ktуrym by³o piкж otworуw. Gracz podrzuca³ uwi¹zan¹ na sznurku podziurawion¹ deseczkк, aby j¹ z³apaж na zaostrzony odpowiednio patyk trafiaj¹c w jeden z otworуw. Bosman zdumiony i pe³en pochwa³ dla unormowanego i dobrze zorganizowanego trybu ¿ycia Pueblosуw w pewnej chwili odezwa³ siк do Tomka: - Ho, ho, nie spodziewa³em siк nigdy, ¿e te amerykaсskie dzikusy tak sobie wszystko ³adnie tutaj urz¹dzi³y. Narzekaj¹, a dobrze im siк wiedzie; widzк, ¿e nawet uprawiaj¹ sprowadzone przez bia³ych roœliny. - Przeciwnie, to my, biali, od tych amerykaсskich niby „dzikusуw” przejкliœmy szereg roœlin, nie znanych na innych kontynentach, ktуre pуŸniej po odkryciu Ameryki szeroko siк rozpowszechni³y po ca³ym œwiecie i sta³y siк nawet g³уwnym po¿ywieniem milionуw ludzi - prostowa³ Tomek b³кdne mniemania bosmana. - Zaraz panu wyliczк. Na przyk³ad Ameryka Œrodkowa, a œciœle mуwi¹c Chile i Peru da³y nam kartofle, uprawiane i uszlachetniane tam jeszcze przed przybyciem Europejczykуw. Z Peru rуwnie¿ wywodz¹ siк pomidory, z Brazylii fasola. Od Majуw, Aztekуw i Inkуw nauczyliœmy siк uprawiaж kukurydzк - jedyne zbo¿e wywodz¹ce siк z Ameryki. Ameryka Œrodkowa da³a nam tytoс; nawet pana ulubiony rum jamajka pochodzi z wyspy Jamajka odkrytej przez Kolumba w roku tysi¹c czterysta dziewiкжdziesi¹tym czwartym na Morzu Karaibskim. Czy jeszcze ma³o? - Aleœ mi r¹bn¹³ litaniк, brachu - odpar³ bosman usprawiedliwiaj¹co. - Po prawdzie to co innego mnie dziwi, ale pewno znуw Ÿle siк wyrazi³em. Chodzi, widzisz, o to, ¿e pustkowie to wygl¹da jak wysuszona na pieprz ziemia. Same tylko kaktusy i juki, a mimo to Indianie jakoœ tu ¿yj¹. Osobiœcie nie da³bym nawet dwуch z³amanych groszy za ten ca³y Meksyk. Tomek znуw siк uœmiechn¹³, mуwi¹c: - Nie tylko pan pope³nia b³¹d, tak Ÿle oceniaj¹c na pierwszy rzut oka niektуre ziemie bogatej Ameryki. Jak sobie przypominam z historii odkryж, przy koсcu siedemnastego wieku ¿eglarz Bering, pozostaj¹cy w s³u¿bie rosyjskiej, odkry³ cieœninк dziel¹c¹ Azjк od Ameryki i dotar³ do wybrze¿y Alaski. Potem z s¹siedniej Syberii i Kamczatki, ktуre nale¿a³y do Rosji, przybywali na Alaskк myœliwi w poszukiwaniu cennych futer zwierzкcych. Na skutek czкstych wypraw Rosjanie za³o¿yli tam nawet stacjк handlow¹, a rosyjski uczony, Sarycew, dokona³ pierwszych zdjкж wybrze¿y i fiordуw tej czкœci Ameryki. Mimo to carowie tak samo nie doceniali wуwczas Alaski, jak pan obecnie Meksyku, i odsprzedali j¹ Stanom Zjednoczonym za siedem milionуw dolarуw Rosjanie sprzedali Alaskк Stanom Zjednoczonym w 1867 r. Odkrycie z³ota nast¹pi³o w 1896 i ju¿ w tyra roku wydobyto go na sum? 10 min dolarуw. . Tymczasem Amerykanie wkrуtce odkryli tam bogate pola z³otonoœne i ju¿ w pierwszym roku wydobyli z³ota na sumк przewy¿szaj¹c¹ cenк zap³acon¹ Rosjanom. Jak wiкc pan widzi, nie warto byж zbyt pochopnym w os¹dach. - liii, tam do licha! Czy z tob¹ nie mo¿na normalnie gadaж, ¿ebyœ zaraz nie zaczyna³ z rу¿nymi dyrdyma³ami?! - oburzy³ siк bosman. - Zacz¹³em mуwiж o tym, ¿e mi siк ciut ¿al zrobi³o Pueblosiakуw, a ty od razu przybijasz mnie do krzy¿a nauk¹. Pomyœl tylko, brachu, ¿e jak zabierzemy siк do uwalniania naszej nieboraczki, to rozgromimy to ca³e bractwo na cztery wiatry jak sadybк Don Pedra. - Ugh, Grzmi¹ca Piкœж dobrze mуwi - odezwa³ siк milcz¹cy dot¹d Czarna B³yskawica. -Musimy zniszczyж to gniazdo zdradzieckich psуw puebloskich, aby uwolniж Bia³¹ Rу¿к. Nie³atwe to bкdzie zadanie, bo Zuni maj¹ siк na bacznoœci. - Co prawda, to prawda. Pilnuj¹ siк, dranie! Co ktуry zejdzie na ziemiк, to inni zaraz wci¹gaj¹ drabinк z powrotem na taras - zafrasowa³ siк bosman. - Ciк¿k¹ bкdziemy mieli robotк... Tomek zamyœli³ siк g³кboko. Od kilku godzin zastanawia³ siк, w jaki sposуb mo¿na by uwolniж Sally bez walki i niepotrzebnego przelewu krwi z obydwуch stron. Nie ulega³o w¹tpliwoœci, ¿e Pueblosi nie dadz¹ siк zaskoczyж. Stra¿ bezustannie czuwa³a na dolnym tarasie, nie opuszczano drabin bez koniecznej potrzeby, a obok le¿a³y ca³e stosy kamieni, ktуrymi Indianie mogli skutecznie raziж ewentualnych napastnikуw. Ponadto Zuni byli dobrze uzbrojeni w ³uki, dzidy, no¿e i topory. Tomek d³ugo rozwa¿a³ wszystkie mo¿liwe sposoby. W jego g³owie musia³ powstawaж jakiœ plan, gdy¿ to wychyla³ siк poza krawкdŸ ska³y, to znуw bystro przygl¹da³ siк pueblu przez lornetк. W koсcu odwrуci³ siк do swych towarzyszy i rzek³: - Wydaje mi siк, ¿e w samotnym domku na najwy¿szym piкtrze mieszka wуdz Zuni, co pewien czas bowiem rу¿ni Indianie przychodz¹ tam i wychodz¹, jakby odbierali rozkazy. Ugh! Mуj brat dobrze to zauwa¿y³ - przytakn¹³ Czarna B³yskawica. - Tam na pewno mieszka wуdz Zuni. - W zwi¹zku z tym nasun¹³ mi siк pewien pomys³ - zacz¹³ Tomek. - Cу¿eœ tam wykombinowa³? - o¿ywi³ siк bosman. - Jak myœlisz, Czarna B³yskawico, czy Zuni oddaliby nam Bia³¹ Rу¿к w zamian za swego wodza i jego rodzinк? - zapyta³ Tomek. - Ugh! Na pewno by oddali, ale nie mo¿emy im tego zaproponowaж - odpar³ Czarna B³yskawica. - Rodzina wodza Zuni jest bezpieczna w swoim wigwamie. Aby dostaж siк do niego, musielibyœmy zdobyж przedtem ca³e pueblo. - Niby tak i niby... nie - zaprzeczy³ Tomek. - Chcia³bym unikn¹ж zdobywania puebla bior¹c do niewoli, jako zak³adnikуw, wodza Zuni i jego rodzinк. Czarna B³yskawica wzruszy³ ramionami. Pomys³ Nah'tah ni yez'zi by³ przecie¿ nierealny. Przeciкta Twarz uœmiechn¹³ siк wyrozumiale. Czy taka m³oda blada twarz mog³a siк znaж na taktyce wojennej? Nawet bosman skrzywi³ siк i niechкtnie machn¹³ rкk¹. - Pozwуlcie mi najpierw wyjawiж mуj plan do koсca - uparcie ci¹gn¹³ Tomek. - Czarna B³yskawica rozwa¿a tylko mo¿liwoœж ataku z ziemi, wtedy istotnie nale¿y najpierw zdobyж ca³e pueblo, aby dotrzeж do wodza. Gdybyœmy jednak pod os³on¹ nocy opuœcili siк na dach domu wodza Zuni i wziкli go razem z rodzin¹ do niewoli, to wtedy moglibyœmy o œwicie podyktowaж Pueblosom nasze warunki. Z tego miejsca, przy odrobinie œmia³oœci, mo¿na siк dostaж na najwy¿szy taras puebla. Indianie, zdumieni, spojrzeli na Tomka. - Ugh! Ugh! Mуj bia³y brat chcia³by siк st¹d opuœciж na dach domu wodza Zuni?! - zawo³a³ Czarna B³yskawica nie taj¹c zdumienia. - Czy uwa¿asz to za zupe³nie niemo¿liwe? - spokojnie zapyta³ Tomek. Czarna B³yskawica bez s³owa wychyli³ g³owк poza krawкdŸ ska³y. Od dachu samotnego kamiennego domku dzieli³a ich trzydziesto-czterdziestometrowa przepaœж. Po chwili cofn¹³ siк zdziwiony i podniecony jednoczeœnie niezwyk³ym pomys³em bia³ego przyjaciela. - Ugh! St¹d naprawdк mo¿na by siк dostaж na dom wodza Zuni - rzek³ powa¿nie. - Co byœmy pуŸniej zrobili? Tomek przysun¹³ siк do przyjaciу³ i szepta³, jakby obawia³ siк, aby ich ktoœ nie pods³ucha³: 216 - Kilku odwa¿nych i œmia³ych wojownikуw mo¿e bez trudnoœci opanowaж dom wodza Zuni i jego mieszkaсcуw. Potem wystarczy³oby tylko wci¹gn¹ж drabinк i bylibyœmy lam jak w fortecy. - Zuni przynios¹ inne drabiny - mrukn¹³ Przeciкta Twarz. - Kule nasze szybko naucz¹ ich rozs¹dku. Bкd¹ musieli siк trzymaж w przyzwoitej od nas odleg³oœci. Gdy zrozumiej¹ swoj¹ bezsilnoœж, ³atwo powinniœmy siк dogadaж. - Niech ciк licho porwie! - zawo³a³ bosman z uznaniem. - Co prawda nie tak trudno kark skrкciж opuszczaj¹c siк z tej ska³y na linie... - Wydaje mi siк. ¿e mniejsze to bкdzie ryzyko ni¿ atak na mury puebla z ziemi. Mamy zaledwie oko³o czterdziestu wojownikуw, sk¹d wiкc pewnoœж, ¿e uda nam siк sil¹ odbiж Sally? A czy nie stanie siк jej jakaœ krzywda podczas napadu? Poza tym jeszcze s³yszк krzyk ludzi mordowanych na ranczo Don Pedra,.. Tak bym chcia³ unikn¹ж okropnej walki, ktуra przyniesie œmierж tylu ludziom... - Ugh! Nah'tah ni yez'zi ma serce czerwone jak Indianin i fortele wojenne godne czerwonoskуrego wojownika, lecz myœl jego jest bia³a... - rzek³ Czarna B³yskawica. - Biali jednak nie maj¹ tyle litoœci dla Indian, chocia¿ domagamy siк jedynie tego, co nam siк s³usznie nale¿y. - Czy¿ w tej bratobуjczej walce nie bкd¹ ginкli w³aœnie Indianie? - gor¹co odpar³ Tomek. - Jedynie dlatego pragnк jej unikn¹ж. Ilu twoich wojownikуw polegnie przy zdobywaniu puebla? - Ugh! Tylko to ostatnie mo¿e mnie przekonaж. Dobry wуdz nie gubi niepotrzebnie swoich wojownikуw. - Wodzu, gdy dawano mi orle piуra za walkк z Czerwonym Or³em, wtedy wуdz D³ugie Oczy powiedzia³, ¿e bezkrwawe pokonanie przeciwnika przynosi najwiкkszy zaszczyt. - S³owa p³yn¹ z ust mego bia³ego brata jak woda w strumieniu - powiedzia³ Czarna B³yskawica ciк¿ko wzdychaj¹c. - Grzmi¹ca Piкœж dobrze powiedzia³: z tob¹ trudno rozmawiaж. - Podejmujк siк pierwszy opuœciж na dom wodza Zuni - ci¹gn¹³ Tomek zdecydowanie, - Je¿eli mnie siк to nie uda, zrobicie, jak bкdziecie uwa¿ali. - Idк z tob¹, brachu - zawo³a³ bosman. - Czy pan sobie wyobra¿a, jaka gruba by musia³a byж lina, aby nie pкk³a pod pana ciк¿arem? - zaoponowa³ Tomek. - Im sznur d³u¿szy, tym mniej wytrzyma³y, a tu trzeba liny co najmniej piкжdziesiкciometrowej. - Iii, gadasz brachu! Nie widzia³eœ jeszcze, jak siк potrafiк sprawiaж na rejach! - Nie o to chodzi! Waga pana cia³a i niezwyk³a si³a znajd¹ inne pole do popisu. Mo¿emy sprowadziж tutaj zaledwie kilku wojownikуw. Co najmniej piкciu lub szeœciu ludzi powinno opuœciж siк do puebla, podczas gdy pozostali bкd¹ trzymali linк, ktуrej nie ma tu do czego przywi¹zaж. Czy pan teraz wie, ile bкdzie zale¿a³o od pana si³y i przytomnoœci umys³u? - ¯e jak niby? - zdumia³ siк bosman, ktуremu bierna rola wcale nie przypad³a do gustu, - Pewne i silne d³onie musz¹ trzymaж linк, poniewa¿ od tego zale¿y ca³e powodzenie wyprawy. Bosman zamilk³ markotny, a tymczasem Czarna B³yskawica i Przeciкta Twarz spogl¹dali na siebie zaskoczeni tym dziwnym, oryginalnym planem bia³ego ch³opca. - Niech Nah'tah ni yez'zi jeszcze raz wyjaœni nam swуj plan - zaproponowa³ Czarna B³yskawica. Tomek zacz¹³: - Oœmiu wojownikуw wejdzie z linami i broni¹ na szczyt œciany skalnej przewieszonej nad pueblem. Szeœciu z nich powinno siк opuœciж na linie na dom wodza Zuni, obezw³adniж go wraz z domownikami i utrzymaж pozycjк w razie ataku Pueblosуw. O wykonaniu pierwszego zadania grupka œmia³kуw strza³em zawiadomi resztк towarzyszy, ktуrzy w tym czasie okr¹¿¹ ca³e pueblo z zewn¹trz. Wed³ug wszelkiego prawdopodobieсstwa Pueblosi rych³o zrozumiej¹, i¿ wpadli w pu³apkк, i zgodz¹ siк oddaж bia³¹ brankк za w³asnego wodza. - Ugh! Ugh! - szepn¹³ Czarna B³yskawica. - Ugh! - dziwi³ siк Przeciкta Twarz. - Zrecznieœ to wykombinowa³ - pochwali³ bosman. Plan Tomka wydawa³ siк teraz wszystkim nadzwyczaj prosty i ³atwy do wykonania, chocia¿ wymaga³ niezwyk³ej odwagi i œmia³oœci. Jeszcze omуwili niektуre szczegу³y, po czym wуdz poleci³ Przeciкtej Twarzy pozostaж na posterunku i przez lunetк dalej œledziж Pueblosуw, a sam z dwoma bia³ymi przyjaciу³mi uda³ siк w drogк powrotn¹ do wojownikуw oczekuj¹cych na nich w kanionie gуr Sierra M¹dre. *** Nastкpnego dnia tu¿ przed zapadniкciem zmroku oœmiu mк¿czyzn wspiк³o siк na platformк skaln¹ zawieszon¹ nad pueblem Zuni. Ostro¿nie z³o¿yli na ziemi ogromny zwуj lin i broс, po czym przylgnкli do ska³y, aby nie zwrуciж na siebie uwagi Pueblosуw. - Czy nic nowego nie zdarzy³o siк w pueblu? - zagadn¹³ Czarna B³yskawica. - Nie, wszystko w porz¹dku - wyjaœni³ zwiadowca. - Dzisiaj odbywa³y siк u nich jakieœ uroczystoœci, gdy¿ wszyscy mк¿czyŸni spкdzili ca³e popo³udnie w podziemnych kivas i dopiero niedawno powrуcili do swoich wigwamуw. - Czy wуdz Zuni bкdzie u siebie? - niepokoi³ siк Tomek. - Ugh! Zdaje siк, ¿e jest; razem z nim na tarasie widzia³em dwуch mк¿czyzn i trzy squaw. Jedna stara i dwie dziewczyny. - Dobra nasza - ucieszy³ siк bosman. - Wygarniemy ich z gniazda jak m³ode szpaki. Pal¹cy Promieс i wszyscy inni wojownicy postanowili dok³adnie poznaж teren dzia³aс wojennych przed zapadniкciem ciemnoœci. Kolejno czynili obserwacje ¿ycia w pueblu. Oprуcz Tomka, bosmana, Pal¹cego Promienia i Przeciкtej Twarzy, wуdz wybra³ jeszcze czterech m³odych, silnych i odwa¿nych Indian, ktуrych zadaniem by³o wziкcie do niewoli wodza Zuni. Reszta z wodzami D³ugie Oczy i Chytrym Lisem mia³a jeszcze przed œwitem okr¹¿yж osiedle i w ten sposуb uniemo¿liwiж jego mieszkaсcom ewentualn¹ ucieczkк. Z wolna zapada³ zmierzch. Nad skalnym cyplem pokaza³y siк pierwsze gwiazdy, potem wyp³yn¹³ zza gуr srebrzysty ksiк¿yc w pe³ni, ktуry majestatycznie ¿eglowa³ ponad stepem. ¯ycie skalnego osiedla cich³o coraz bardziej, a¿ w koсcu wokу³ zapanowa³a nocna cisza. Pe³en niepokoju nastrуj mimo woli ogarn¹³ Tomka. Indianie z przys³owiow¹ indiaсsk¹ cierpliwoœci¹ w milczeniu spoczywali obok niego, a bosman, jak zwykle niefrasobliwy i pozbawiony uczucia lкku, pochrapywa³ w najlepsze. Ju¿ trzeci raz na najni¿szym tarasie puebla zmieni³a siк warta. Tomek mia³ w¹tpliwoœci, czy ryzykowny plan da siк zrealizowaж. Bo cу¿ siк stanie, je¿eli ktуryœ z wartownikуw na dolnej platformie spojrzy w gуrк w czasie, gdy ze skalnego cypla zaczn¹ siк opuszczaж na Unie? Oczywiœcie wtedy nie uda im siк zaskoczyж wodza, a ostrze¿eni Pueblosi bкd¹ jeszcze czujniejsi. Jaki los czeka wуwczas kochan¹ Sally? Na szczкœcie wszystko na tym œwiecie ma swуj pocz¹tek i koniec, wiкc i niepokуj Tomka rozwia³ siк natychmiast, gdy nadesz³a tak niecierpliwie oczekiwana chwila dzia³ania. Oto Czarna B³yskawica spojrza³ w niebo, potem odwrуci³ siк w kierunku puebla i obrzuciwszy je czujnym wzrokiem, cicho powsta³. By³ to najodpowiedniejszy moment do akcji, ksiк¿yc znika³ ju¿ bowiem za gуrami i ca³y skalny cypel ton¹³ w mroku. Przygotowano linк. Tomek tr¹ci³ bosmana. Marynarz drgn¹³, otworzy³ oczy. - Czy to ju¿...? - zapyta³. Czarna B³yskawica skin¹³ znacz¹co i przy³o¿y³ palec do ust. Zrozumieli, ¿e nakazywa³ milczenie. Ruchem rкki przywo³a³ Pal¹cy Promieс. Ten poj¹³ od razu, ¿e Czarna B³yskawica wyrу¿ni³ go wœrуd tylu dzielnych i nieustraszonych wojownikуw. Szybko prze³o¿y³ karabin przez plecy, a przytrzymuj¹cy go rzemieс mocno œci¹gn¹³ na piersiach. Nу¿ i tomahawk wsun¹³ za szeroki pas okalaj¹cy biodra, by³ gotуw. Bosman i czterej Indianie mocno ujкli linк. Wolno opuszczano j¹ w przepaœж. Czarna B³yskawica wyjrza³ poza urwisko. Tomek w¹tpi³, czy wуdz zdo³a cokolwiek ujrzeж w ciemnoœci, lecz w pewnym momencie da³ znak, by ju¿ wiкcej nie opuszczano liny. Pal¹cy Promieс bez s³owa usiad³ na ziemi, spuœci³ nogi w przepaœж. Pewnie uj¹³ linк i znik³ w czarnej czeluœci. Mija³y sekundy... Pozostali na platformie pilnie wpatrywali siк w naprк¿ony sznur. Naraz lina zwis³a luŸno. Dwukrotne lekkie szarpniкcie oznacza³o, ¿e Pal¹cy Promieс znajduje siк ju¿ w pueblu. Czarna B³yskawica wskaza³ na Tomka. Ch³opiec zarzuci³ na ramiк sztucer, uj¹³ obur¹cz linк, usiad³ na ziemi i wolno zsun¹³ siк z krawкdzi. Teraz piersiami odwrуci³ siк do skalnego bloku. Stopami odpycha³ siк od stromego urwiska opuszczaj¹c siк na rкkach w dу³. Po chwili zawis³ w powietrzu miкdzy niebem a ziemi¹. Silny nad wiek, sprawnie zsuwa³ siк po linie. Niebawem w mroku zamajaczy³y mu bia³e kontury domуw. Wkrуtce dotkn¹³ stopami p³askiego dachu budowli. Dwukrotnie szarpn¹³ linк, po czym po³o¿y³ siк obok Pal¹cego Promienia. Z kolei pojawi³ siк Czarna B³yskawica, po nim Przeciкta Twarz i jeszcze dwуch innych czerwonoskуrych. Bosman z dwoma Indianami pozostali na skalnym cyplu i stamt¹d, gdyby zasz³a koniecznoœж, mieli raziж z karabinуw mieszkaсcуw puebla. Na znak Czarnej B³yskawicy, kolejno opuszczali siк z p³askiego dachu na taras. Dom wodza znajdowa³ siк na najwy¿szym piкtrze puebla. Z tego te¿ wzglкdu do jego wnкtrza prowadzi³ z tarasu normalny otwуr drzwiowy, os³oniкty jedynie grubym kocem. Czarna B³yskawica i Pal¹cy Promieс pierwsi podkradli siк doс, tu¿ za nimi przyczai³ siк Tomek. Czarna B³yskawica mow¹ znakуw wskaza³ jednemu z Indian opuszczon¹ na ni¿sze piкtro drabinк. Dopiero teraz ostro¿nie uchyli³ zas³ony. Wewn¹trz domku ¿arzy³o siк ognisko. W jego md³ym odblasku ujrzeli œpi¹cych mieszkaсcуw. Byli to trzej mк¿czyŸni i trzy kobiety. Czarna B³yskawica szybko powzi¹³ decyzjк. Gestami wydawa³ rozkazy. Pal¹cy Promieс z broni¹ gotow¹ do strza³u mia³ tarasowaж drzwi. Tomek wraz z jednym czerwonoskуrym otrzyma³ rozkaz unieszkodliwienia starej Puebloski, podczas gdy dwaj nastкpni Indianie mieli siк zaopiekowaж œpi¹c¹ na prawo od wejœcia dziewczyn¹. Trzeci¹ kobietк wzi¹³ na siebie sam Czarna B³yskawica. W tym czasie Pal¹cy Promieс powinien broni¹ szachowaж mк¿czyzn, gdyby siк przypadkiem zbudzili. Jednoczeœnie ruszyli ku œpi¹cym. Bezszelestnie zbli¿yli siк do pos³aс na matach. Indianin szarpn¹³ koc, narzuci³ go na g³owк Puebloski, podczas gdy Tomek rzemieniami szybko zwi¹za³ jej rкce i nogi. Z kolei zakneblowali przera¿onej dziewczynie usta i ju¿ by³o po wszystkim. Pozosta³ym towarzyszom rуwnie¿ powiod³o siк doskonale. Trzy kobiety le¿a³y skrкpowane i przyduszone kocami. Teraz po dwуch zaczкli siк skradaж w kierunku pos³aс mк¿czyzn. Indianie wyci¹gnкli zza pasуw tomahawki. Dobycie broni przez czerwonoskуrych nie przestraszy³o Tomka, pozna³ ju¿ bowiem na tyle ich zwyczaje, i¿ wiedzia³, co to oznacza - obrуconymi na p³ask tomahawkami og³uszali swe ofiary lekkim uderzeniem w g³owк. Widocznie przewidywali mo¿liwoœж oporu ze strony Pueblosуw. Na palcach zbli¿ali siк do pos³aс. W tej w³aœnie chwili mijali ognisko ¿arz¹ce siк na œrodku izby. Naraz coœ ciк¿kiego zwali³o siк na dach domu. Cienka warstwa adoby stanowi¹ca pokrycie za³ama³a siк pod wp³ywem silnego uderzenia. Rozleg³ siк g³uchy trzask, ³omot spadaj¹cych kamieni i... na œrodku izby znalaz³o siк olbrzymie cielsko bosmana. On to bowiem by³ sprawc¹ ca³ego nieszczкœcia. Trudno siк dziwiж bosmanowi, ¿e nie mуg³ siк pogodziж z rol¹ wyznaczon¹ mu przez Czarn¹ B³yskawice. Podczas gdy Tomek walczy³ o wolnoœж Sally, on mia³ spokojnie le¿eж z karabinem gotowym do strza³u na gуrze? Marynarz nie mуg³ siк od razu sprzeciwiж rozkazom Czarnej B³yskawicy, aby nie dawaж z³ego przyk³adu, wszak¿e po kilku minutach, gdy szeœciu towarzyszy znalaz³o siк ju¿ w pueblu, poleci³ pozosta³ym z nim Indianom trzymaж linк i odwa¿nie opuœci³ siк w przepaœж. Z pocz¹tku wszystko sz³o jak najlepiej. Jeszcze najwy¿ej dziesiкж metrуw dzieli³o go od dachu domu, gdy naraz run¹³ w dу³. To dwaj Indianie, nie mog¹c utrzymaж tak znacznego ciк¿aru, puœcili linк, aby nie stoczyж siк ze skalnej platformy. Bosman zachowa³ siк dzielnie. Nie krzykn¹³ spadaj¹c jak kamieс, nie jкkn¹³, gdy razem z kup¹ gruzu wyl¹dowa³ na œrodku izby prosto w ¿arze ognia. Musia³ jednak poczuж rozpalone wкgle, poniewa¿ zerwa³ siк szybciej ni¿ skacze krуlik umykaj¹cy w stepie przed kojotem. Ognisko przygas³o, lecz mimo to bosman rozpozna³ swoich. Zanim zaskoczeni wypadkiem towarzysze och³onкli, wyr¿n¹³ piкœci¹ w g³owк wrzeszcz¹cego wodza Zuni. Wielkie ch³opisko ucich³o natychmiast i zwali³o siк na ziemiк. Teraz rozgorza³a krуtka walka z jego obydwoma synami, lecz i oni szybko ulegli napastnikom. Po chwili wszyscy ju¿ le¿eli mocno skrкpowani. Czarna B³yskawica pozostawi³ w na pу³ zrujnowanej izbie Przeciкt¹ Twarz przy jeсcach, sam zaœ z reszt¹ towarzyszy pod¹¿y³ na taras. By³ ju¿ na to najwy¿szy czas. Wyrwani ze snu ³omotem i krzykiem napadniкtych, Pueblosi wybiegli z domostw z broni¹ w rкku. Kilku zamieszka³ych piкtro ni¿ej ju¿ przystawi³o drabinк do muru. Czarna B³yskawica zdj¹³ karabin z plecуw i, nie przyk³adaj¹c go nawet do ramienia, nacisn¹³ spust. Pueblos wdzieraj¹cy siк na stopnie drabiny run¹³ na ziemiк. G³oœne krzyki przera¿enia ozwa³y siк we wszystkich zak¹tkach puebla. Zuni przestraszeni czaili siк na tarasach, nie mog¹c zrozumieж. w jaki sposуb wrуg przedosta³ siк do samego serca fortecy. Na rozkaz Czarnej B³yskawicy Apacze i biali ukryli siк za niskim ogrodzeniem obramowuj¹cym najwy¿szy taras, po czym jednoczeœnie wypalili z karabinуw ponad g³owami rozkrzyczanych Pueblosуw. W odpowiedzi na salwк u stуp murуw puebla rozleg³ siк przeci¹g³y okrzyk bojowy. To wodzowie Chytry Lis i D³ugie Oczy przychodzili z pomoc¹ swym towarzyszom. Z nastaniem œwitu wielu Pueblosуw z broni¹ w rкku prуbowa³o zaj¹ж stanowiska obronne na najni¿szym dachu, lecz wtedy posypa³y siк na nich strza³y z sadyby wodza. Wszczк³o siк nieopisane zamieszanie, z ktуrego w³aœnie Tomek zamierza³ skorzystaж. Razem z Czarn¹ B³yskawic¹ wszed³ do na pу³ zdemolowanego domku. Obydwaj zatrzymali siк przed wodzem Zuni. Przeciкta Twarz odkneblowa³ mu usta. Wуdz Pueblosуw nie mуg³ zrozumieж, co siк sta³o. W jaki sposуb biali i Apacze wdarli siк do jego domu? Czy oznacza³o to, ¿e pueblo bez walki zosta³o zdobyte? Wystraszonym wzrokiem spogl¹da³ na stoj¹cych przed nim napastnikуw. - Usi¹dŸ, abyœ mуg³ z nami godnie rozmawiaж, jak przysta³o na wodza, chocia¿ nie jestem pewny, czy wart jesteœ tego zaszczytu - dumnie odezwa³ siк wуdz Apaczуw. Zuni usiad³ na pos³aniu. Uspokoi³ siк nieco ujrzawszy sw¹ rodzinк skrкpowan¹ powrozami. Skoro jeszcze ¿yli, to by³ dobry znak. - Dlaczego napadliœcie na nasze pueblo? Czego уd nas chcecie? - zaczai niepewnie. - Nie mamy ju¿ zapasуw ¿ywnoœci. Wszystko zjedliœmy przez okres d³ugotrwa³ej suszy. Czarna B³yskawica nic nie odpowiedzia³. D³ugo mierzy³ Zuni pogardliwym spojrzeniem, a¿ w koсcu rzek³: - Masz odpowiadaж tylko na pytania, parszywy psie puebloski! Powiedz nam swoje imiк, je¿eli w ogуle taki kiepski wуdz mo¿e je mieж. Ciemna twarz Zuni poszarza³a pod wp³ywem tej obelgi. Opuœci³ g³owк na piersi. Zrozumia³ swoj¹ bezsilnoœж. - Czy masz imiк? - ostro zapyta³ Czarna B³yskawica. - Moi bracia nazywaj¹ mnie Ma'kya, co w jкzyku bia³ych oznacza £owca Or³уw - ponuro odpar³ Zuni. - Ciebie nazywaj¹ £owc¹ Or³уw? - rozeœmia³ siк Apacz. - Raczej powinieneœ polowaж na zaj¹ce. Co to za wуdz, ktуry zgubi³ w³asne plemiк! Mo¿emy teraz zabiж ciebie, twoich synуw i twoje squaw. Uczynimy to rуwnie¿ z wszystkimi Zuni, je¿eli nie podporz¹dkujesz siк naszej woli. Ma'kya milcza³. Nie mia³ przecie¿ nic do powiedzenia. Wrogowie wziкli go do niewoli i prawdopodobnie zdobyli ca³e pueblo. By³ na ich ³asce, a czy mo¿na by³o spodziewaж siк litoœci od Apaczуw? Czarna B³yskawica z zadowoleniem patrzy³ na zgnкbionego Zuni. Porozumiewawczo spojrza³ na Tomka. Grunt zosta³ przygotowany. Bia³y przyjaciel mуg³ rozpocz¹ж pertraktacje. - Czy zrozumia³eœ ju¿ dostatecznie, ¿e ty i twoi ludzie znajdujecie siк teraz na naszej ³asce? - zapyta³ Tomek. Ma'kya nic nie odpowiedzia³, wiкc Tomek mуwi³ dalej: - Wziкliœmy do niewoli ciebie razem z rodzin¹. Mo¿emy was zabiж b¹dŸ darowaж warn ¿ycie. Nie zas³ugujecie jednak na litoœж i nale¿y siк wam surowa kara. W tej chwili na platformie przed domem rozleg³y siк strza³y. Jednoczeœnie obiegaj¹cy pueblo rуwnie¿ rozpoczкli kanonadк. Czarna B³yskawica wybieg³ z chaty. Niebawem wrуci³ i mrugn¹³ nieznacznie do Tomka. Wszystko by³o w porz¹dku. - Tchуrzliwi Pueblosi jak psy pochowali siк do swych nor przed naszymi wojownikami - odezwa³ siк pogardliwie. B³ysk zaciekawienia pojawi³ siк w oczach Ma'kya. Co mia³y oznaczaж te s³owa? Czy¿by pueblo nie by³o jeszcze w rкkach wroga? W jaki wobec tego sposуb Apacze znajdowali siк w jego chacie? - Ma'kya nie rozumie jeszcze, co siк sta³o - rzek³ Tomek, jakby w odpowiedzi na skryte myœli wodza Zuni. - Zaraz mu poka¿emy, w jak¹ sytuacjк wpakowa³ siк przez pod³oœж i g³upotк. Odwrуci³ siк do Przeciкtej Twarzy i rozkaza³: - Niech mуj brat rozwi¹¿e Ma'kya nogi! Wyprowadzi³ wodza Zuni na taras zalany promieniami wschodz¹cego s³oсca. Na widok Czarnej B³yskawicy i Tomka wojownicy u stуp puebla wydali przeraŸliwy okrzyk bojowy. Ma'kya w dalszym ci¹gu nie mуg³ zrozumieж, w jaki sposуb wziкto go do niewoli. Wrуg znajdowa³ siк tylko na najwy¿szym piкtrze i otacza³ jednoczeœnie osiedle, podczas gdy na pozosta³ych tarasach kryli siк wystraszeni Pueblosi. Z powrotem wprowadzili Ma'kya do chaty i zwi¹zali mu nogi. - Czego ode mnie chcecie? - zapyta³ pokornie. - Przybyliœmy, aby ciк ukaraж za napad na ranczo szeryfa Allana i porwanie m³odej bia³ej squaw. Zale¿nie od tego, jak obchodziliœcie siк z bia³¹ dziewczynk¹, potraktujemy was bardziej lub mniej surowo. Czy wiesz teraz, o co chodzi? - odpowiedzia³ Tomek. Wyraz ulgi ukaza³ siк na twarzy Ma'kya. Widz¹c to Tomek odetchn¹³ pe³n¹ piersi¹. By³ to przecie¿ widomy znak, ¿e Sally nie sta³a siк krzywda. - Sk¹d mo¿ecie wiedzieж, ¿e to my w³aœnie porwaliœmy bia³¹ squaw? - chytrze zapyta³ Ma'kya. - Gdybyœmy nawet wczoraj nie widzieli jej spaceruj¹cej po dolnym tarasie, to twoje naiwne pytanie powiedzia³oby nam teraz ca³¹ prawdк - odpar³ Tomek. - Ka¿ w tej chwili przyprowadziж j¹ tutaj albo zginiesz, jak na to zas³ugujesz! Czarna B³yskawica zbli¿y³ siк do Zuni. Wolno wydoby³ d³ugi nу¿. Lew¹ d³oni¹ chwyci³ przera¿onego jeсca za w³osy, praw¹ przy³o¿y³ ostrze do czo³a. - Spiesz siк albo zedrк ci skalp, a dopiero potem pchnк no¿em - groŸnie warkn¹³ Apacz. Ma'kya trz¹s³ siк ze strachu. Z trudem zapyta³: - Czy zostawicie nas w spokoju, jeœli wydamy wam bia³¹ squaw? - Bia³a squaw sama o tym zadecyduje - odpar³ Tomek. - Dobrze, rozwi¹¿cie mnie, abym mуg³ po ni¹ pуjœж. - Omyli³eœ siк, s¹dz¹c, ¿e jesteœmy tak niem¹drzy jak ty - gniewnie powiedzia³ Tomek. - Twoja najm³odsza cуrka pуjdzie ze mn¹ po bia³¹ squaw, lecz pamiкtaj, ¿e ty i twoi synowie jesteœcie zak³adnikami. W razie zdrady zginiecie natychmiast! - Dobrze, dobrze, niech tak bкdzie, jak mуwisz. Czarna B³yskawica zmarszczy³ brwi s³ysz¹c s³owa bia³ego przyjaciela, lecz nie chcia³ oponowaж. Przecie¿ to Nah'tah ni yez'zi u³o¿y³ ca³y plan dzia³ania. Pochyli³ siк nad Ma'kya, chwyci³ go za kark i wywlуk³ na taras. Inni Apacze uczynili to samo z jego synami, ¿on¹ i cуrkami. Tomek przeci¹³ wiкzy najm³odszej Indiance. Z kolei Ma'kya poleci³ jej udaж siк z Tomkiem po brankк. Zanim Czarna B³yskawica pozwoli³ im zejœж do Sally, Ma'kya g³oœno musia³ oznajmiж Pueblosom sw¹ wolк. Tomek odwa¿nie schodzi³ po drabinie na ni¿szy taras. Z rewolwerem w d³oni prowadzi³ przed sob¹ cуrkк wodza. Wojownicy na stepie krzyknкli donoœnie, jakby zrozumieli, ¿e w tej w³aœnie chwili nale¿y przeraziж Pueblosуw. Tomek dr¿a³ z niecierpliwoœci. W ostatniej chwili postanowi³ sam pуjœж po Sally, poniewa¿ ka¿da chwila oczekiwania wydawa³a mu siк wiecznoœci¹. Czy post¹pi³ roztropnie? Za pуŸno by³o na refleksje. Szed³ wiec stanowczym krokiem, chocia¿ dziesi¹tki par rozgniewanych oczu œledzi³o ka¿dy jego ruch. Byli ju¿ na najni¿szym tarasie. Naraz Tomek powzi¹³ jak¹œ myœl. Odwrуci³ siк do swych towarzyszy na szczycie puebla i zawo³a³ po polsku do bosmana: - Zakneblujcie jeсcowi usta! Teraz bez wahania wsun¹³ siк w ciemny otwуr dachu wiod¹cy do podziemnych kivas. Kilkunastu uzbrojonych Pueblosуw zaraz otoczy³o go zwartym ko³em. Wylкkniona cуrka wodza wyjawi³a im wolк ojca. W ponurym milczeniu poprowadzili ich w g³¹b podziemia. Przez zamaskowane w skale otwory wpada³o tu nieco dziennego œwiat³a, ktуre miesza³o siк z czerwonawym odblaskiem ¿aru ognisk. Indianie przywiedli Tomka przed os³oniкte wzorzystym kocem drzwi. - Tutaj jest bia³a squaw - powiedzia³a cуrka wodza. Tomek odsun¹³ zas³onк. Ujrza³ plecy Indianki, ktуra przykucn¹wszy na ziemi z o¿ywieniem t³umaczy³a coœ towarzyszce siedz¹cej na matach. - Sally...! - zawo³a³ Tomek zd³awionym g³osem. Indianka odwrуci³a siк, ods³aniaj¹c jednoczeœnie bia³¹ dziewczynк. By³a to naprawdк Sa³ly. Zdumionym i pe³nym niedowierzania wzrokiem spogl¹da³a na Tomka stoj¹cego z rewolwerem w d³oni w drzwiach. - Tommy, Tommy... - szepnк³a zaledwie, jakby jeszcze nie dowierza³a w³asnym oczom. Do g³кbi wzruszony ch³opiec nie mуg³ wymуwiж ani s³owa. Przed nim znajdowa³a siк Sally, za ktуr¹ tak bardzo tкskni³ i ktуrej omal nie straci³ na zawsze... Wyci¹gn¹³ wiec tylko do niej lew¹ d³oс, a dziewczyna, gdy w koсcu zrozumia³a, ¿e to naprawdк jej Tommy przyby³ tu po ni¹, porwa³a siк jak szalona na rуwne nogi, skoczy³a ku niemu i objк³a go dr¿¹cymi ze wzruszenia ramionami. Pueblosi onieœmieleni, a mo¿e i przejкci niezwyk³¹ scen¹, cofnкli siк nieznacznie. Tymczasem dzielny bia³y ch³opiec mк¿nie pokona³ w³asne wzruszenie. Sytuacja by³a niebezpieczna i najmniejsza nieostro¿noœж mog³a spowodowaж nieobliczalne nastкpstwa. Przyjrza³ siк Sally. Przyblad³a trochк, lecz mimo to wygl¹da³a zupe³nie zdrowo. - Czy nie sta³a ci siк jakaœ krzywda? - zapyta³, z trudem t³umi¹c radoœж. - Nie, nie, Tommy! Powiedz mi, co z mam¹ i stryjem? Czy,.. - Zdrowi s¹ i tкskni¹ za tob¹ - odpar³ szybko, widz¹c, ¿e dziewczyna rozp³acze siк za chwilк. - Czy... naprawdк? - Sally, czy mуg³bym ciк ok³amywaж? - Kiedy mnie porwali, s³ysza³am strza³y i odg³osy walki na ranczo... Mama by³a w sadzie... - To w³aœnie j¹ uratowa³o. Gdy przybieg³a, by³o ju¿ po wszystkim. Stryjek by³ ranny, ale powoli przychodzi do zdrowia. - S³owo honoru? - Oczywiœcie... PуŸniej wszystko ci opowiem. Musisz byж teraz nadal dzielna. Napadliœmy z bosmanem i przyjaciу³mi na pueblo, aby ciк uwolniж. Podczas gdy ja przyszed³em po ciebie, oni trzymaj¹ w szachu wodza Zuni jako zak³adnika. ChodŸmy prкdko! Kto wie, co mo¿e siк zdarzyж... Po kilku minutach znaleŸli siк na najni¿szym tarasie. Tomek nie mia³ zamiaru przed³u¿aж pobytu Sally w skalnym osiedlu. Odwrуci³ siк do Pueblosуw, ktуrzy wyszli za nimi z kivas i rozkaza³ stanowczym g³osem: - Opuœж drabinк! Zawahali siк. U stуp puebla znajdowa³a siк wataha Apaczуw i Nawajуw. Czy nie skorzystaj¹ z okazji i nie wedr¹ siк do osiedla? Tomek wolno uniуs³ rewolwer. - Liczк do trzech. Na mуj znak zginie wasz wуdz i jego rodzina! Teraz Pueblosi pospiesznie wykonali rozkaz, a wуdz, maj¹c zakneblowane usta, nie mуg³ zaoponowaж. Zaledwie Sally stanк³a na drabinie, rozleg³o siк chrapliwe szczekanie Dinga trzymanego na uwiкzi przez Czerwonego Or³a. Tomek z broni¹ w rкku nie rusza³ siк z miejsca, a tymczasem Czarna B³yskawica widz¹c, i¿ Nah'tah ni yez'zi znуw zmieni³ plan, ju¿ schodzi³ ni¿ej prowadz¹c przed sob¹ Ma'kya. Za nim szli bosman i inni Indianie. Niebawem byli przy Tomku. - S³uchaj, Ma'kya - odezwa³ siк Tomek. - Traktowaliœcie dobrze bia³¹ squaw, wiкc dotrzymamy s³owa i zostawimy was w spokoju. Musisz mi jednak powiedzieж, dlaczego napadliœcie na ranczo szeryfa Allana i porwali bia³¹ squaw. - Ma'kya ju¿ pozby³ siк obaw. Apacz w³asnym no¿em przeci¹³ wiкzy jego squaw, uwolni³ synуw, a i on sam nie by³ teraz skrкpowany. Nic mu nie grozi³o, skoro spe³ni³ ¿¹danie napastnikуw. Odrzek³ szczerze: - Don Pedro namуwi³ nas do wszystkiego. On po¿yczy³ nam du¿o kukurydzy podczas suszy, a potem za¿¹da³, abyœmy zdobyli dla niego mustanga, ktуry wygra³ wyœcig na rodeo. Poniewa¿ szeryf nie chcia³ sprzedaж konia i darowa³ go bia³ej squaw, wiкc Don Pedro kaza³ j¹ porwaж, aby potem zwrуciж dziewczynк w zamian za wierzchowca. - Co ty pleciesz, k³amczuchu? Nic z tego, co mуwisz, nie rozumiem - rozgniewa³ siк bosman. - Kogo Don Pedro kaza³ warn porwaж? Konia czy dziewczynк? - Zaraz, zaraz! Wiem, o co chodzi! - zawo³a³ Tomek. - Gdyby Don Pedro nie mia³ aktu sprzeda¿y, nie mуg³by zg³aszaж Nil'chi na wyœcigi do Stanуw! Za zwrуcenie Sally chcia³ wymusiж na szeryfie oficjaln¹ sprzeda¿. - Tak, tak! Tak, w³aœnie chcia³ uczyniж - gor¹co zapewnia³ Ma'kya. - No, czort z nim, dosta³ za swoje - rzek³ bosman. - Ruszajmy!
W drodze do Vera Cruz Apacze sprowadzili konie pod mury puebla. Tomek w³aœnie uj¹³ cugle Nil'chi, gdy naraz zza pobliskiego zakrкtu wypad³a gromada jeŸdŸcуw na mustangach. Ujrzawszy Apaczуw, wrzasnкli przeraŸliwie i runкli na nich jak burza. W mgnieniu oka rozgorza³a straszliwa walka. Byli to vaquerzy Vaquero (hiszp.) - pastuch byd³a. zatrudnieni na ranczo Don Pedra oraz pomoc poœpiesznie œci¹gniкta od s¹siadуw. Pogoс prowadzili uwolnieni kilka dni temu na interwencjк Tomka dwaj Metysi. Wiedzieli przecie¿, o co chodzi³o Apaczom, wiкc te¿ z ³atwoœci¹ domyœlili siк, gdzie nale¿a³o ich szukaж. Pragnкli pomœciж œmierж Meksykanina i zniszczenie ranczo. Zaskoczeni Apacze i Nawajowie w pierwszej chwili poszli w rozsypkк; kiedy jednak spostrzegli, z kim maj¹ do czynienia, mimo liczebnej przewagi wroga rzucili siк w wir walki. Czarna B³yskawica pierwszy dojrza³ obydwуch niedawnych jeсcуw. Ogarnк³a go wœciek³oœж. Wskoczy³ na swego mustanga. Z tomahawkiem w d³oni rzuci³ siк na Metysуw. Zaraz te¿ jeden z nich run¹³ œmiertelnie ugodzony. Czarna B³yskawica dopad³ drugiego. B³yszcz¹cy topуr œmign¹³ w powietrzu. Wtem mustang jego potkn¹³ siк i razem z jeŸdŸcem potoczy³ siк na ziemiк. Apacze z okropnym wyciem skoczyli na pomoc. K³кbowisko ludzi i mustangуw przewali³o siк pod mury puebla. Bosman walczy³ z najwy¿sz¹ pasj¹. Teraz zorientowa³ siк, ¿e walka przybiera dla nich coraz bardziej niepomyœlny obrуt, pobieg³ wiкc do Tomka os³aniaj¹cego Sally i zawo³a³: - Skacz na Nil'chi i umykaj z dziewczyn¹! Tomek zrozumia³, ¿e nie ma chwili do stracenia. Mieszkaсcy puebla mogli uderzyж z drugiej strony i z ³atwoœci¹ przyczyniж siк do pogromu. Ponadto stronnicy Don Pedra byli znacznie liczniejsi. - Prкdzej, do licha! Nie widzisz co siк dzieje? - wrzasn¹³ bosman. - Prкdzej! Zgubisz dziewczynк! Nowa grupa jeŸdŸcуw gna³a prosto na nich. Tomek przygryz³ wargi. Wskoczy³ na Nil'chi. Szybko pochyli³ siк, ogarn¹³ Sally ramieniem, posadzi³ j¹ przed sob¹ i krzykn¹³: - Nil'chi. Klacz z miejsca ruszy³a galopem. Kilku vaquerow od³¹czy³o siк od bandy i gna³o za nimi. Tomek doby³ rewolweru. Odwrуci³ siк, dwukrotnie nacisn¹³ spust. Jeden jeŸdziec chwyci³ siк za ramiк, zaraz te¿ wstrzyma³ konia. Inni popкdzili dalej za Tomkiem, ³ecz Nil'chi dopiero nabiera³a rozpкdu. Poœcig zostawa³ coraz dalej za nimi. W pierwszej chwili Tomek nie zastanawia³ siк, dok¹d maj¹ uciekaж. Teraz dopiero, gdy ucich³ gwar bitewny, uwa¿nie rozejrza³ siк po okolicy. Zaraz te¿ skierowa³ Nil'chi ku pу³nocy w kierunku granicy. - Tommy, tak bardzo siк bojк o pana bosmana, Czarn¹ B³yskawicк i wszystkich Apaczуw - rzek³a Sally i rozp³aka³a siк. - Ja te¿ siк o nich bojк. - To dlaczego sami siк ratujemy, a ich zostawiamy? - Nigdy bym w potrzebie nie opuœci³ przyjaciу³, gdyby nie chodzi³o o ciebie - odpar³ Tomek. Nagle w niewielkiej odleg³oœci przed nimi wy³oni³a siк kawalkada jeŸdŸcуw. Tomek przyhamowa³ Nil'chi. Czy¿by to byli Meksykanie? Na szczкœcie Sally odwrуcona twarz¹ do niego i ca³a zap³akana nie mog³a spostrzec nowego niebezpieczeсstwa. - To wszystko przeze mnie... - ¿ali³a siк. - Tylu dzielnych ludzi nara¿a dla mnie ¿ycie, a ja... nic nie mogк... pomуc. - Teraz musimy myœleж o czym innym. Twoja matka umar³aby z ¿a³oœci, gdybyœ zginк³a - pociesza³ j¹ Tomek, staraj¹c siк przebiж wzrokiem tumany py³u. Ju¿ mia³ zawrуciж klacz na wschуd, gdy lekki wiatr rozwia³ kurzawк. Tomek ujrza³ wyraŸnie du¿e, popielate kapelusze pilœniowe, granatowe mundury i po³yskuj¹c¹ w s³oсcu broс. To byli ¿o³nierze. Jechali trуjkami. Œrodkowy jeŸdziec w pierwszym szeregu trzyma³ proporzec. - GwiaŸdzisty sztandar! To amerykaсska kawaleria! - wrzasn¹³ Tomek. Zanim Sally zorientowa³a siк w sytuacji, ju¿ kawalerzyœci otaczali ich ko³em. - Hallo, young man! ' - wo³ano zewsz¹d. - Tommy, cу¿ to za panienka? - ¿ywo zapyta³ kapitan Morton podje¿d¿aj¹c do Tomka. W³aœnie na rozkaz gubernatora Nowego Meksyku urz¹dzi³ wypad wywiadowczy i nieoczekiwanie napotka³ Tomka z Sally ju¿ niemal uznan¹ za zaginion¹. - Opatrznoœж chyba was zes³a³a! - pospiesznie krzykn¹³ Tomek. - OdnaleŸliœmy Sally Allan. Porwali j¹ Pueblosi namуwieni przez Don Pedra. Na nieszczкœcie podczas rozprawy Don Pedro zosta³ zabity. PуŸniej wszystko wyt³umaczк, lecz teraz musimy spieszyж na pomoc, poniewa¿ mуj przyjaciel, bosman Nowicki, i nasi sojusznicy, Indianie, ktуrzy pomogli nam odbiж Sally, tocz¹ walkк z przewa¿aj¹c¹ band¹ vaquerow Don Pedra. Polegn¹ wszyscy, jeœli nie przybкdziemy im z pomoc¹. Mnie bosman kaza³ ratowaж Sally... - Panie kapitanie, kochani, kochani, ratujcie bosmana, Czarn¹ B³yskawicк i dzielnych Apaczуw... - zawo³a³a Sally, na nowo wybuchaj¹c g³oœnym, ¿a³osnym p³aczem. - Cу¿ ty mуwisz, œliczna panienko? Czarna B³yskawica? - zdumia³ siк Morton. - Ratujcie, ratujcie ich! - szlocha³a Sally. Morton szeroko otwiera³ zdumione oczy, lecz jako wytrawny ¿o³nierz pogranicza nie traci³ czasu na wyjaœnienia. - Gdzie toczy siк bitwa? - zapyta³ krуtko. - Przy pueblu Zuni - wyjaœni³ Tomek. - Wska¿к drogк! - Naprzуd co koс wyskoczy! - krzykn¹³ Morton, uderzaj¹c wierzchowca ostrogami. Oddzia³ kawalerzystуw pomkn¹³ z szybkoœci¹ wiatru. W pe³nym biegu rozwinкli siк w szereg. Na przedzie, tu¿ obok Mortona i Tomka, gna³ kawalerzysta z proporcem Stanуw Zjednoczonych. Wkrуtce us³yszeli odg³osy walki. Morton wyda³ rozkaz. Odezwa³ siк g³os tr¹bki wzywaj¹cy do ataku. Tomek przerazi³ siк, gdy ujrza³ swych towarzyszy w op³akanym stanie. Dzielni Apacze i Nawajowie bronili siк na pagуrku przy pueblu. Vaquerzy zasypywali ich gradem ku³. Gdyby nie odsiecz, wyginкliby co do jednego. Kawalerzyœci jak huragan przetoczyli siк po vaquerach. Teraz z okrzykiem trwogi Meksykanie uciekali w kaktusowe chaszcze. Kapitan Morton pogna³ za nimi ze swymi ¿o³nierzami, podczas gdy Tomek i Sally pozostali przy przyjacio³ach. Bosman i sprzymierzeni Indianie, bкd¹c u kresu si³, jeszcze nie mogli uwierzyж, ¿e to Nah'tah ni yez'zi w ostatniej chwili sprowadzi³ pomoc. Pierwszy och³on¹³ bosman. Wygl¹da³ jak demon zniszczenia. Twarz, pierœ i ca³e cia³o osmalone mia³ ogniem, ed stуp do g³уw zbryzgany by³ krwi¹. W prawej d³oni trzyma³ ciк¿ki tomahawk. Wolno zbli¿y³ siк do Tomka i Sally przera¿onych jego wygl¹dem. - A to nas przyparli do muru! - odezwa³ siк ciк¿ko dysz¹c. - W sam czas przybyliœcie z pomoc¹, nie ma co mуwiж... Zaczкto znosiж rannych i zabitych. Kilku dzielnych wojownikуw nie dawa³o ju¿ znaku ¿ycia. Zaraz na pocz¹tku bitwy poleg³ mк¿ny wуdz D³ugie Oczy ratuj¹c Czarn¹ B³yskawicк. Obok niego le¿a³ na ziemi Przeciкta Twarz i inni. Czerwony Orze³ i Pal¹cy Promieс w milczeniu pochylali siк na ciк¿ko rannym Czarn¹ B³yskawic¹. Sally i Tomek przypadli doс do g³кbi przejкci. Chocia¿ nie straci³ jeszcze przytomnoœci, od razu widaж by³o, ¿e to jego ostatnie chwile. Kawalerzyœci ca³¹ gromad¹ wracali z poœcigu. Kapitan Morton zeskoczy³ z konia. Przystan¹³ przy konaj¹cym wodzu obok Tomka i klкcz¹cej zap³akanej Sally. Czarna B³yskawica d³ugo spogl¹da³ na swego bia³ego przyjaciela Nah'tah ni yez'zi. Na zawsze pozostanie tajemnic¹, o czym wуwczas rozmyœla³ ten groŸny wуdz rewolucjonistуw, ktуry poprzysi¹g³ œmierж wszystkim najeŸdŸcom, a teraz oddawa³ ¿ycie w obronie bia³ego przyjaciela i bia³ej dziewczyny - Bia³ej Rу¿y. Tak oto koсczy³ siк jego sen o wolnoœci Indian... Tomek przyklкkn¹³ przy wodzu. Bardzo ostro¿nie uj¹³ jego ju¿ stygn¹c¹ d³oс. Czarna B³yskawica lekko siк uœmiechn¹³. - Topуr... dla wrogуw, serce dla... przyjaciу³ - wyszepta³. Tomek nawet nie usi³owa³ ukryж ³ez p³yn¹cych po twarzy. - Wybacz mi, jeœli mo¿esz, Czarna B³yskawico. PrzyjaŸс nasza nie przynios³a ci szczкœcia... - Nie mуw tak, Nah'tah ni yez'zi... - szepn¹³ Indianin zamieraj¹cym g³osem. - Prawdziwa... przyjaŸс... to skarb... G³owa jego bezw³adnie opad³a na kolana Czerwonego Or³a. Duch wielkiego, szlachetnego Indianina rozpocz¹³ wкdrуwkк do Krainy Wiecznych £owуw. Teraz dopiero naprawdк odzyska³ utracon¹ wolnoœж. Kapitan Morton zdj¹³ kapelusz. Sta³ z opuszczon¹ na piersi g³ow¹. Nikt nie dowiedzia³ siк, o czym rozmyœla³ ten nieprzejednany wrуg czerwonoskуrych. Musia³y to byж nieweso³e myœli. Twarz jego zasкpi³a siк ponuro. Kawalerzyœci odkryli g³owy. Pal¹cy Promieс zacz¹³ nuciж wojenn¹ pieœс Apaczуw... *** Po pamiкtnej bitwie w pobli¿u puebla Zuni, w domu szeryfa Allana odby³a siк wa¿na narada. Napad i zniszczenie ranczo Don Pedra poruszy³y umys³y przeciwnikуw Indian. Dziкki wp³ywom ogуlnie szanowanego szeryfa œledztwo zawis³o na jakiœ czas w prу¿ni, lecz niektуrzy ranczerzy domagali siк zwo³ania specjalnej komisji w celu rozpatrzenia ca³ej sprawy. W takiej sytuacji dalszy pobyt krewkich Polakуw w Stanach Zjednoczonych by³ jak najmniej po¿¹dany. Rozs¹dny szeryf doradza³ im drogк powrotn¹ przez Meksyk. Pani Allan natychmiast zgodzi³a siк na ten projekt, a obydwaj przyjaciele uznali to rуwnie¿ za najlepsze wyjœcie z k³opotliwej sytuacji. Nie tylko oni dwaj byli zagro¿eni. G³уwne ostrze ataku kierowa³o siк przeciwko Indianom ukrywaj¹cym siк na terytorium Meksyku. Mieszkaсcy tajemniczego kanionu byli teraz zmuszeni pomyœleж o swym bezpieczeсstwie, tote¿ na naradк zaproszono wodza Chytrego Lisa i Pal¹cy Promieс. Chytry Lis okaza³ du¿o dobrej woli i rozs¹dku. Gdy szeryf g³owi³ siк, w jaki sposуb mуg³by pomуc czerwonoskуrym przyjacio³om, wуdz zapyta³ Tomka, czy w dalszym ci¹gu ma zamiar zwerbowaж grupк Indian na wyjazd do Europy. Gdy otrzyma³ potwierdzaj¹c¹ odpowiedŸ, rzek³: - Wobec tego wojownicy, ktуrzy brali udzia³ w bitwie, pojad¹ z Nah'tah ni yez'zi i Grzmi¹c¹ Piкœci¹ do Europy. Ugh! W ten sposуb ostatnia trudnoœж zosta³a rozwi¹zana. Nah'tah ni yez'zi zapewni³ Apaczуw, ¿e nie bкd¹ musieli nosiж ubraс bia³ych ludzi. Nak³ania³ ich nawet do zabrania ca³ego dobytku ze starymi tipi w³¹cznie. Szeryf ofiarowa³ Indianom doskona³e mustangi - mieli siк przecie¿ popisywaж w Europie brawurow¹ jazd¹ oraz tresur¹ koni. Tylko jeden Pal¹cy Promieс by³ milcz¹cy i smutny. Œmierж nie by³a dla niego tak ³askawa jak dla Czarnej B³yskawicy. Teraz mia³ cich¹ nadziejк, ¿e wyzwany swego czasu na pojedynek Grzmi¹ca Piкœж skrуci jego nкdzny ¿ywot. Bosman, jakby wyczu³ nastrуj ma³ego wodza, zbli¿y³ siк doс i rzek³: - Radzк ci jechaж z nami, brachu. Czemu zwieszasz nos na kwintк? - Czy Grzmi¹ca Piкœж zapomnia³ ju¿, ¿e wyzwa³em go do walki na œmierж i ¿ycie? - zapyta³ Pal¹cy Promieс. - Iii, kto by tam takie drobiazgi pamiкta³ - weso³o odpar³ bosman. - Ramiк przy ramieniu walczyliœmy z Pueblosami, a teraz mia³bym szlachtowaж ciк, jak...-W ostatniej chwili zorientowa³ siк, i¿ by³by paln¹³ g³upstwo, wiкc szuka³ w³aœciwego s³owa. W koсcu doda³: - NiedŸwiedzia? Odwaga bosmana podczas bitwy zjedna³a mu wielki szacunek wœrуd Indian. Pal¹cy Promieс wiedzia³, ¿e nie mo¿e sprostaж mu si³¹. Wola³ jednak odwa¿nie zgin¹ж, ni¿ ¿egnaж Skalny Kwiat jako narzeczon¹ bia³ego cz³owieka. Tymczasem marynarz daleki by³ od krwio¿erczych myœli. Klepn¹³ Indianina poufale w ramiк i rzek³: - Na wieczn¹ miкdzy nami zgodк chcк ci uczyniж pewn¹ propozycjк. Zaproœ mnie na dru¿bк na swoje wesele ze Skalnym Kwiatem. No co, zgoda? - Przecie¿ ona ciebie wybra³a... - Kiep jesteœ, Pal¹cy Promieniu! To jej szlachetny tatuœ w ten sposуb ocali³ moj¹ czuprynк. Ona kocha tylko ciebie! *** W zagubionym wœrуd kaktusowej g³uszy kanionie, na rusztowaniu wzniesionym ze œciкtych drzew spoczywa³ w napowietrznej mogile wуdz Apaczуw i Nawajуw - Czarna B³yskawica. W pobli¿u niego pochowani byli rуwnie¿ wуdz D³ugie Oczy i wszyscy wojownicy polegli w walce pod pueblem Zuni. Nie opodal mogi³y wodza sta³a trуjka bia³ych przyjaciу³. Byli to: Sally, Tomek i bosman. Po raz ostatni przyszli go po¿egnaж. Tomkowi wydawa³o siк, ¿e bohaterska œmierж na polu walki by³a dla tego dumnego Indianina jedynym wybawieniem przed niesprawiedliwoœci¹ na ziemi. Przecie¿ marzenia Czarnej B³yskawicy nie mog³y siк urzeczywistniж. Jego dzieje i jego epoka nale¿a³y ju¿ do przesz³oœci. Rezerwaty by³y zbyt ciasne dla wodza ³akn¹cego prawdziwej wolnoœci, o ktуr¹ walka z gуry skazana by³a na niepowodzenie. - No, czas ju¿ na nas - odezwa³ siк bosman spogl¹daj¹c na Sally i Tomka. - Czas ju¿ na nas - jak echo powtуrzy³ Tomek. Jeszcze raz obrzuci³ smutnym spojrzeniem mogi³к Czarnej B³yskawicy i s¹siednie groby Apaczуw. Sally delikatnym ruchem uj¹³a go pod ramiк. Podeszli ku wierzchowcom. Bosman pomуg³ Sally dosi¹œж konia, po czym udali siк w dу³ kanionu. Wkrуtce znaleŸli siк w gromadce Indian przygotowanych ju¿ do drogi. D¹¿yli wprost ku najbli¿szej stacji kolejowej, sk¹d razem z pani¹ Allan mieli udaж siк poci¹giem do portu Vera Cruz. Bosman przynagli³ konia. Niebawem zbli¿y³ siк do Sally i Tomka. Przys³uchiwa³ siк ich rozmowie. - Je¿eli tylko czas pozwoli, to zwiedzimy Meksyk, stolicк tego kraju - mуwi³ Tomek. - Chcia³bym obejrzeж s³awne muzeum staro¿ytnoœci. Nie masz Sally, pojкcia, ile tam ciekawych zabytkуw. Ponadto stolica Meksyku jest po³o¿ona najwy¿ej z wielkich miast i stolic na ca³ym œwiecie... - Ch³opak znуw zacz¹³ po swojemu - mrukn¹³ bosman. - Hm, ale ta ma³a mimo to wpatruje siк w niego jak sroka w gnat! £adna z nich parka, nie ma co mуwiж!
Комментарии к книге «Tomek na wojennej ścieżce», Альфред Шклярский
Всего 0 комментариев