«Жыццё i дзiўныя прыгоды марахода Рабiнзона Круза (на белорусском языке)»

Данiэль Дэфо

ЖЫЦЦЁ I ДЗIЎНЫЯ ПРЫГОДЫ МАРАХОДА РАБIНЗОНА КРУЗА

РАЗДЗЕЛ ПЕРШЫ

Сям'я Рабiнзона. - Уцёкi з бацькоўскага дому.

З самага ранняга дзяцiнства я больш за ўсё на свеце любiў мора. Я зайздросцiў кожнаму матросу, якi выпраўляўся ў далёкае плаванне. Гадзiнамi выстойваў я на марскiм беразе i, не зводзячы вачэй, разглядаў караблi, якiя праходзiлi паблiзу.

Маiм бацькам гэта вельмi не падабалася. Бацька, стары хворы чалавек, хацеў, каб я быў важным чыноўнiкам, служыў у каралеўскiм судзе i атрымлiваў вялiкiя грошы. А я марыў пра марскiя падарожжы. Мне здавалася найвялiкшым шчасцем вандраваць па морах i акiянах.

Бацька здагадваўся, што ў мяне ў галаве. Аднойчы ён паклiкаў мяне да сябе i злосна сказаў:

- Я ведаю: ты хочаш уцячы з роднага дому. Гэта вар'яцтва. Ты павiнен застацца. Калi ты застанешся, я заўсёды буду добрым бацькам, але не чакай дабра, калi ты ўсё-такi надумаешся ўцячы! - Голас у бацькi задрыжаў, i ён цiха дадаў: - Падумай пра сваю хворую мацi... Яна не вытрымае разлукi з табою.

У вачах у яго заблiшчалi слёзы. Ён любiў мяне i хацеў мне дабра.

Мне зрабiлася шкада старога, i я цвёрда вырашыў застацца ў бацькавым доме i больш нават не думаць пра марскiя падарожжы. Але - дарэмна! - мiнула некалькi дзён, i ад маiх намераў нiчога не засталося. Мяне зноў пацягнула да марскiх берагоў. Мне зноў пачалi снiцца мачты, хвалi, ветразi, чайкi, невядомыя краiны, агнi маякоў.

Праз два-тры тыднi пасля гаворкi з бацькам я ўсё ж вырашыў уцячы. Улучыўшы момант, калi мацi была вясёлая i спакойная, я падышоў да яе i пачцiва сказаў:

- Мне ўжо васемнаццаць гадоў, i ў гэтым узросце позна ўжо вучыцца судовай справе. I калi б я нават i паступiў куды-небудзь на службу, праз некалькi дзён я ўсё роўна збег бы ў далёкiя краiны. Мне так хочацца пабачыць чужыя краi, пабыць i ў Афрыцы i ў Азii! А калi я нават i вазьмуся за якую-небудзь справу, у мяне ўсё роўна не хопiць цярпення давесцi яе да ладу. Прашу вас, угаварыце бацьку пусцiць мяне ў мора, няхай сабе ненадоўга - толькi для спробы; калi жыццё марака будзе не да спадобы мне, я вярнуся дадому i больш нiкуды не паеду. Няхай бацька пусцiць мяне па добрай волi, таму што iнакш я вымушаны буду пакiнуць родны дом без дазволу.

Мацi вельмi ўзлавалася на мяне i сказала:

- Я дзiўлюся, што ты не выкiнуў гэтага з галавы пасля гаворкi з бацькам! Бацька ж патрабаваў ад цябе, каб ты раз i назаўсёды забыў пра чужыя краiны. А ён лепш за цябе разумее, якой справай табе займацца. Вядома, калi ты хочаш згубiць сябе, едзь хоць зараз, толькi ведай, што мы з бацькам нiколi не дамо згоды на твае падарожжы. I дарэмна ты спадзяваўся на маю помач. Не, я нi словам не абзавуся бацьку пра твае бязглуздыя выдумкi. Я не хачу, каб потым, калi мора давядзе цябе да жабрацтва i пакут, ты мог папракнуць сваю мацi за тое, што яна давала табе патачку.

Потым, праз многа гадоў, я даведаўся, што мацi ўсё ж перадала бацьку нашу гаворку - ад слова да слова. Бацька быў засмучаны i адказаў ёй, цяжка ўздыхнуўшы:

- Не разумею, чаго яму не хапае? На радзiме ён здолеў бы без цяжкасцей дабiцца поспеху ў сваёй рабоце i шчасця. Мы хоць i небагатыя людзi, але сякiя-такiя сродкi ў нас ёсць. Ён можа жыць разам з намi, не маючы нi ў чым патрэбы. А калi ўжо ён наважыўся падарожнiчаць, то зведае цяжкiя нягоды i пашкадуе, што не паслухаў бацьку. Не, я не магу пусцiць яго ў мора. Далёка ад радзiмы ён будзе ў самоце, i калi з iм здарыцца няшчасце, у яго не знойдзецца сябра, якi б здолеў яго суцешыць. I тады ён будзе каяцца, ды будзе позна!

I ўсё роўна праз некалькi месяцаў я збег з роднага дому. Адбылося гэта так. Аднойчы я паехаў на некалькi дзён у горад Гуль. Там я сустрэў аднаго прыяцеля, якi збiраўся плыць у Лондан на караблi свайго бацькi. Ён пачаў мяне ўгаворваць ехаць разам з iм, спакушаючы тым, што праезд на караблi нiчога мне не будзе каштаваць.

I вось, не спытаўшыся нi ў бацькi, нi ў мацi, - у нядобрую часiну! - 1 верасня 1651 года я на дзевятнаццатым годзе жыцця сеў на карабель, якi плыў у Лондан.

Гэта быў дрэнны ўчынак: я пакiдаў старых бацькоў, нават не падумаўшы над iх парадамi i забыўшы пра абавязак сына. I мне вельмi хутка давялося каяцца ў тым, што я нарабiў.

РАЗДЗЕЛ ДРУГI

Першыя прыгоды на моры

Не паспеў наш карабель выйсцi з вусця Хамбера, як з поўначы падзьмуў халодны вецер. Неба пакрылася хмарамi. Пачалася страшэнная гайданка.

Я дагэтуль нiколi яшчэ не быў у моры, i мне зрабiлася кепска. У мяне закружылася галава, задрыжалi ногi, мяне пачало ванiтаваць, i я ледзь не ўпаў. Кожны раз, як толькi на карабель навальвалася велiзарная хваля, мне здавалася, што мы зараз жа апынiмся на дне. Кожны раз, калi карабель валiўся з высачэзнай грывы, я ўпэўнены быў: яму ўжо нiколi не падняцца над хвалямi.

Тысячу разоў я прысягаў, што, калi застануся жывы, калi толькi яшчэ нага мая ступiць на цвёрдую зямлю, я зараз жа вярнуся дадому да бацькi i нiколi ўжо за ўсё жыццё не падымуся больш на палубу карабля.

Аднак гэтых разважлiвых думак хапiла ў мяне толькi на той час, пакуль бушавала бура.

I вось вецер суняўся, хвалi знемаглi, i мне зрабiлася куды лягчэй. Паступова я пачаў прывыкаць да мора. Праўда, я яшчэ не зусiм пазбавiўся марской хваробы, але к канцу дня праяснела, вецер зусiм сцiшыўся, надышоў цудоўны вечар.

Усю ноч я праспаў як забiты. Назаўтра неба было такое ж яснае. Сцiшанае мора, над якiм не было нават слабога ветрыку, ззяла на сонцы ў такой дзiвоснай красе, якой я яшчэ зроду не бачыў. Ад мае марской хваробы не засталося i знаку. Я адразу супакоiўся, i мне зрабiлася весела. Са здзiўленнем углядаўся я ў мора, якое яшчэ ўчора здавалася такiм жорсткiм i пагрозлiвым, а сёння было ласкавае i сцiшанае.

Тут, як знарок, падыходзiць да мяне мой прыяцель, што спакусiў мяне ехаць разам з iм, ляпае па плечуку i кажа:

- Ну, як ты сябе адчуваеш, Боб? Я гатовы паспрачацца, што ўчора ты добра напалохаўся. Прызнавайся: ты ж напалохаўся ўчора, як падзьмуў вятрыска?

- Вятрыска? Добры вятрыска! Гэта ж быў шалёны шквал. Я нават уявiць сабе не мог такой жахлiвай буры!

- Буры? Ах ты дзiвак! Па-твойму, гэта бура? Ну, ды ты ж яшчэ новенькi на моры: не дзiўна, што напалохаўся... Аднак хадзем лепей ды загадаем падаць нам пуншу, вып'ем па шклянцы i забудзем пра буру. Зiрнi, якi ясны дзень! Цудоўнае надвор'е, цi не так?

Каб скарацiць гэту сумную частку майго апавядання, скажу толькi, што ўсё пайшло, як звычайна бывае ў маракоў: напiўшыся, я сп'янеў i ўтапiў у вiне ўсе свае найлепшыя думкi пра неадкладны зварот дадому. Як толькi настаў штыль i я пакiнуў баяцца, што хвалi мяне праглынуць, я тут жа забыў пра свой добры намер.

На шосты дзень мы ўбачылi ўдалечынi горад Ярмут. Вецер пасля буры дзьмуў насустрач, i таму мы вельмi паволi рухалiся наперад. У Ярмуце нам давялося кiнуць якар. У чаканнi спадарожнага ветру мы прастаялi сем цi восем дзён.

За гэты час сюды прыйшло многа караблёў з Ньюкасла. Мы, аднак, не прастаялi б столькi i зайшлi б у раку разам з прылiвам, але вецер усё свяжэў, а дзён праз пяць падзьмуў з усяе сiлы.

На нашым караблi якары i якарныя канаты былi моцныя, i нашы матросы былi ўпэўнены, што судну не пагражае нiякая небяспека. I таму па звычаю ўсiх матросаў увесь свой вольны час яны аддавалi вясёлым пацехам i забаўкам.

Але на дзевяты дзень пад ранiцу вецер пасвяжэў i хутка разыграўся страшэнны шторм. Нават выпрабаваныя маракi былi напалоханы. Я некалькi разоў чуў, як наш капiтан, праходзячы паўз мяне то ў сваю каюту, то з каюты, паўтараў напаўголасу: "Мы загiнулi! Мы загiнулi! Канец!"

I ўсё роўна ён не губляўся i пiльна сачыў за работай матросаў i прымаў усе захады, каб выратаваць свой карабель.

Да гэтага часу я не баяўся, я быў упэўнены, што i гэта бура мiнуецца гэтак жа шчаслiва, як i першая. Але калi сам капiтан сказаў, што ўсiм нам прыйшоў канец, я страшэнна спалохаўся i выбег з каюты на палубу. Нiколi ў жыццi не даводзiлася бачыць мне такога жахлiвага вiдовiшча. На моры, быццам высачэзныя горы, хадзiлi велiзарныя хвалi, i кожныя тры-чатыры хвiлiны на нас абвальвалася такая гара.

Спачатку я нiбы здранцвеў ад страху i не мог нават глядзець навокал. Калi ж нарэшце адважыўся зiрнуць назад, я зразумеў, якое бедства нас спасцiгла.

На двух цяжка гружаных суднах, якiя стаялi непадалёку ад нас на якары, матросы валiлi мачты, каб караблi хоць крыху вызвалiлiся ад цяжару.

Нехта крыкнуў у роспачы, што карабель, якi стаяў наперадзе за паўмiлi ад нас, у гэты самы момант знiк пад вадой.

Яшчэ два судны бура сарвала з якара i панесла ў адкрытае мора.

Што чакала iх там? Усе iх мачты былi скрышаны ўраганам.

Невялiкiя судны трымалiся лепш, аднак некаторыя з iх таксама пацярпелi: два цi тры з iх пранесла паўз нашы барты проста ў адкрытае мора.

Вечарам штурман i боцман прыйшлi да капiтана i прапанавалi яму для выратавання судна ссячы фок-мачту*.

* Фок-мачта - пярэдняя мачта.

- Адкладваць нельга нi хвiлiны! - сказалi яны. - Загадайце, i мы ссячом яе.

- Пачакаем яшчэ трохi, - запярэчыў капiтан. - Магчыма, бура сцiхне.

Яму вельмi не хацелася секчы мачту, але боцман пачаў даводзiць, што, калi мачту пакiнуць, карабель пойдзе на дно, - i капiтан мiжволi згадзiўся.

А калi ссеклi фок-мачту, грот-мачта* пачала так моцна хiлiцца i разгойдваць судна, што давялося ссекчы i яе.

* Грот-мачта - сярэдняя мачта.

Настала ноч, i раптам адзiн з матросаў, якi спускаўся ў трум, закрычаў, што судна пацякло. У трум паслалi другога матроса, i ён далажыў, што вада паднялася ўжо на чатыры футы*.

* Фут - ангельская мера даўжынi, каля адной трэцi метра.

Тады капiтан загадаў:

- Выпампоўвай ваду! Усе да помпаў!

Калi я пачуў гэту каманду, у мяне ад жаху замерла сэрца: мне здалося, што я памiраю, ногi мае аслабелi, i я павалiўся нiцма на койку. Але матросы расштурхалi мяне, патрабуючы, каб я не адлыньваў ад работы.

- Даволi ты бiў бiбiкi, час прыйшоў i папрацаваць!

Нiчога не зробiш, я пайшоў да помпы i пачаў старанна выпампоўваць ваду.

У гэты час невялiкiя грузавыя судны, якiя не маглi ўтрымацца супроць ветру, узнялi якары i выйшлi ў адкрытае мора.

Убачыўшы гэта, наш капiтан загадаў стрэлiць з гарматы, каб папярэдзiць iх, што нас чакае смяротная небяспека. Пачуўшы стрэл гарматы i не разумеючы, у чым справа, я ўявiў сабе, што наша судна разбiлася i вось-вось пойдзе на дно. Мне зрабiлася так страшна, што я страцiў прытомнасць i павалiўся. Аднак у гэты час кожны клапацiўся перш за ўсё пра выратаванне ўласнага жыцця, i на мяне нiхто не звярнуў увагi. Нiхто нават не пацiкавiўся, што са мною здарылася. Адзiн з матросаў стаў на мае месца да помпы, адсунуўшы мяне нагою. Усе былi ўпэўнены, што я ўжо нежывы. Так я праляжаў вельмi доўга. Ачухаўшыся, я зноў узяўся за работу. Мы працавалi без пярэдыху, а вада ў труме падымалася ўсё вышэй i вышэй.

Было зусiм ясна, што судна пойдзе на дно. Праўда, шторм пачаў патроху суцiшацца, але ў нас не прадбачылася нiякай магчымасцi пратрымацца на вадзе да таго часу, пакуль мы зойдзем у гавань. Таму капiтан не пераставаў страляць з гарматы, спадзеючыся, што хто-небудзь выратуе нас ад пагiбелi.

Нарэшце адно невялiкае судна, што было блiжэй да нас, рызыкнула спусцiць шлюпку, каб прыйсцi нам на дапамогу. Шлюпка кожную хвiлiну магла перакулiцца, але яна ўпарта наблiжалася да нас. I ўсё роўна мы не маглi перабрацца ў шлюпку, таму што не было нiякай магчымасцi прычалiць яе да нашага карабля, хоць людзi веславалi з усяе сiлы, рызыкуючы ўласным жыццём для выратавання нашага. Мы кiнулi iм канат. Яны доўга не маглi злавiць яго, таму што бура адносiла яго ўбок. Але, на шчасце, адзiн смяльчак пасля неаднаразовых няўдалых спроб нарэшце злаўчыўся i схапiў канат за самы канец. Тады мы падцягнулi шлюпку да нашай кармы i ўсе да аднаго перабралiся на яе. Мы меркавалi даплыць да iх карабля, але не змаглi адолець хваль, якiя неслi нас да берага. Выявiлася, што толькi ў гэтым напрамку i можна было веславаць.

Не прайшло i чвэрцi гадзiны, як наш карабель пачаў апускацца ў ваду.

Хвалi так кiдалi шлюпку, што нам не вiдно было нават берага. Толькi на нейкае iмгненне, калi ўскiдвала на грэбень хвалi, мы маглi бачыць, што на беразе сабраўся натоўп людзей. Людзi бегалi туды i сюды, гатовыя кiнуцца нам на дапамогу, як толькi мы падыдзем блiжэй. Але мы рухалiся да берага вельмi павольна.

Толькi пад вечар здолелi мы выбрацца на сушу, ды i то з найвялiкшымi цяжкасцямi.

У Ярмут iсцi нам давялося пешкi. Там нас чакала сардэчная сустрэча: жыхары горада, якiя ўжо даведалiся пра наша няшчасце, адвялi нам добрае жытло, пачаставалi выдатным абедам i далi нам грошай, каб мы здолелi дабрацца, куды пажадаем - да Лондана цi да Гуля.

Непадалёку ад Гуля быў Йорк, дзе жылi мае бацькi, i, вядома ж, мне трэба было вярнуцца да iх. Яны даравалi б мне мае самавольныя ўцёкi, i ўсе мы былi б такiя шчаслiвыя!

Але безразважная мара пра марскiя прыгоды не пакiдала мяне i зараз. Хоць цвярозы голас розуму казаў мне, што на моры мяне чакаюць новая небяспека i нягоды, я зноў пачаў думаць пра тое, як бы мне трапiць на карабель i аб'ехаць па морах i акiянах увесь свет.

Мой прыяцель (той самы, бацьку якога належала загiнуўшае судна) быў цяпер пануры i самотны. Бяда гняла яго.

Ён пазнаёмiў мяне са сваiм бацькам, - той таксама не пакiдаў бедаваць па затанулым караблi. Даведаўшыся ад сына пра маю цягу да марскiх падарожжаў, стары сурова зiрнуў на мяне i сказаў:

- Малады чалавек, вам нiколi болей не трэба выходзiць у мора. Я чуў, што вы баязлiвец, што вы распешчаны i губляеце галаву нават пры самай нязначнай небяспецы. Такiя людзi не варты ў маракi. Хутчэй вяртайцеся дадому i памiрыцеся з раднёю. Вы ўжо самi на сабе зазналi, як небяспечна падарожнiчаць морам.

Я адчуваў, што ён кажа праўду, i не мог пярэчыць. Але ўсё роўна я не вярнуўся дадому, таму што мне было брыдка паказацца на вочы маiм блiзкiм. Мне здавалася, што ўсе нашы суседзi будуць нада мною кпiць; я быў упэўнены, што мае няўдачы зробяць мяне пасмешышчам для ўсiх сяброў i знаёмых.

З цягам часу я не аднойчы заўважаў, што людзi, асаблiва ў маладосцi, лiчаць непрыстойнымi не тыя свае бессаромныя ўчынкi, за якiя завуць iх дурнямi, а тыя добрыя i высакародныя справы, якiя робяцца iмi ў хвiлiны раскаяння, хоць толькi за гэтыя справы i можна зваць iх разумнымi. Такi i я быў у той час. Успамiны пра пакуты, якiя я выцерпеў у час караблекрушэння, паступова сцерлiся, i я, пражыўшы ў Ярмуце два-тры тыднi, паехаў не ў Гуль, а ў Лондан.

РАЗДЗЕЛ ТРЭЦI

Рабiнзон трапляе ў палон. - Уцёкi.

Вялiкiм маiм няшчасцем было тое, што я ў час маiх прыгод не застаўся на караблi матросам. Праўда, мне давялося б болей працаваць, але затое вывучыўся б, нарэшце, мараходнай справе i з цягам часу мог бы стаць штурманам, а магчыма, i капiтанам. Але ў той час я быў такi дурны, што з усiх шляхоў выбiраў заўсёды самы горшы. З той прычыны, што я мог тады заўсёды фарсiць сваiм адзеннем i ў кiшэнях у мяне не зводзiлiся грошы, я заўсёды з'яўляўся на карабель бесклапотным шалапутам: нiчога там не рабiў i нiчому не вучыўся.

Маладыя свавольнiкi i гультаi звычайна трапляюць у дрэнную кампанiю i вельмi хутка канчаткова збiваюцца з тропу. Такi ж лёс чакаў i мяне, але ў Лондане мне пашчасцiла пазнаёмiцца з паважным пажылым капiтанам, якi шчыра мною зацiкавiўся. Незадоўга перад гэтым ён хадзiў на сваiм караблi да берагоў Афрыкi i Гвiнеi. Гэта падарожжа прынесла яму немалы прыбытак, i цяпер ён зноў збiраўся накiравацца ў тыя ж краi.

Я спадабаўся яму. Я быў тады цiкавым суразмоўцай.

Ён часта бавiў са мною свой вольны час i, даведаўшыся, што я мару пабачыць заморскiя краiны, прапанаваў мне пайсцi ў плаванне на яго караблi.

- Вам гэта не будзе каштаваць грошай, - сказаў ён, - я не вазьму з вас нiчога нi за праезд, нi за яду. Вы будзеце на караблi маiм госцем. А калi яшчэ прыхопiце з сабою сякiя-такiя рэчы, якiя вам удасца выгадна збыць на Гвiнеi, то вы будзеце мець яшчэ i барыш. Паспрабуйце, можа, якраз вам i пашэнцiць.

Гэты капiтан карыстаўся агульным даверам, i я з ахвотай згадзiўся на яго запрашэнне.

Накiроўваючыся ў Гвiнею, я прыхапiў з сабою сёе-тое з тавару: закупiў на сорак фунтаў стэрлiнгаў* розных бразготак i шкляных вырабаў, якiя мелi выдатны збыт у дзiкуноў.

* Фунт стэрлiнгаў - грашовая адзiнка ў Ангельшчыне.

Набыць гэтыя сорак фунтаў мне пасадзейнiчалi блiзкiя сваякi, з якiмi я меў лiставанне: я паведамiў iм, што збiраюся заняцца гандлем, i яны ўгаварылi маю мацi, а магчыма, i бацьку памагчы мне хоць нязначнай сумай.

Гэта паездка ў Афрыку была, бадай, маiм адзiным шчаслiвым падарожжам. Вядома ж, за свой поспех я павiнен быў быць удзячны толькi бескарыслiвай дабраце капiтана.

У час падарожжа ён займаўся са мной матэматыкай i вучыў мяне карабельнай справе. Ён меў задавальненне ад таго, што перадаваў мне свой вопыт, а я - ад таго, што слухаў i вучыўся ў яго.

Падарожжа зрабiла мяне i мараком i купцом: я вымяняў на свае бразготкi пяць фунтаў i дзесяць унцый залатога пяску, за якi, вярнуўшыся ў Лондан, атрымаў немалую суму.

Такiм чынам, я мог лiчыць сябе багатым прамыслоўцам, якi паспяхова вядзе гандаль з Гвiнеяй.

Але, на маё няшчасце, мой сябра капiтан хутка пасля вяртання ў Ангельшчыну памёр, i мне давялося зрабiць другое падарожжа на свой страх, ужо без сяброўскай парады i дапамогi.

Я адплыў з Ангельшчыны на тым жа караблi. I гэта было самае нешчаслiвае падарожжа, якое калi-небудзь рабiў чалавек.

Аднойчы на свiтаннi, калi мы пасля доўгага плавання iшлi памiж Канарскiмi выспамi i Афрыкай, на нас напалi пiраты - марскiя разбойнiкi. Гэта былi туркi з Салеха. Яны здаля заўважылi нас i поўным ходам прыпусцiлi наўздагон.

Спачатку мы спадзявалiся, што здолеем выратавацца ад iх уцёкамi, i таксама паднялi ветразi. Аднак хутка стала вiдавочна, што гадзiн праз пяць-шэсць яны нас абавязкова дагоняць. Мы зразумелi, што неабходна рыхтавацца да бою. У нас было дванаццаць гармат, а ў ворага - васемнаццаць.

Каля трох гадзiн апоўднi разбойнiцкi карабель дагнаў нас, але пiраты зрабiлi вялiкую памылку: замест таго каб падысцi да нас з кармы, яны падышлi з левага борта, дзе ў нас было восем гармат. Выкарыстаўшы iх памылку, мы навялi на iх усе гэтыя гарматы i далi залп.

Туркаў было не менш дзвюх соцень чалавек, таму яны адказалi на нашу стралянiну не толькi гарматным, але таксама i ружэйным залпам з двухсот стрэльбаў.

На шчасце, у нас нiкога не зачапiла, усе засталiся жывыя i не параненыя. Пасля гэтай сутычкi пiрацкае судна адышло на паўмiлi* i пачало рыхтавацца да новага нападу.

* Мiля - мера даўжынi каля 1609 метраў.

Мы ж, у сваю чаргу, падрыхтавалiся да новай абароны.

На гэты раз ворагi падышлi да нас з другога борта i ўзялi нас на абардаж, гэта значыць зачапiлiся за наш борт бусакамi, чалавек шэсцьдзесят уварвалiся на палубу i перш за ўсё кiнулiся секчы мачты i снасцi.

Мы сустрэлi iх ружэйнай стралянiнай i двойчы вызвалялi ад iх палубу, але ўсё роўна вымушаны былi здацца, таму што наш карабель ужо быў не прыгодны для далейшага плавання. Трое з нашых людзей былi забiтыя, восем чалавек паранена. Нас як палонных завезлi ў марскi порт Салех, якi належаў маўрам*.

* Маўры - паўночнаафрыканскiя арабы-мусульмане.

Iншых ангельцаў забралi i адправiлi да двара жорсткага султана, а мяне капiтан пiрацкага судна пакiнуў пры сабе i зрабiў сваiм рабом, бо я быў малады i спрытны.

Я горка заплакаў: я ўспомнiў прадказанне майго бацькi, што рана цi позна са мною здарыцца бяда i нiхто не прыйдзе мне на дапамогу. Я думаў, што менавiта цяпер такая бяда мяне i напаткала. Але дарэмна я так думаў. Наперадзе мяне чакалi яшчэ страшнейшыя няшчасцi.

Я спадзяваўся, што мой новы ўладар, капiтан разбойнiцкага судна, пакiнуўшы мяне пры сабе, калi ён зноў адправiцца рабаваць марскiя караблi, возьме мяне з сабою таксама. Я быў цвёрда ўпэўнены, што, нарэшце, ён трапiць у палон да якога-небудзь гiшпанскага цi партугальскага ваеннага карабля i тады я атрымаю волю.

Але хутка я зразумеў, што гэтыя спадзяваннi былi дарэмныя, таму што ў першы ж раз, калi мой уладар выйшаў у мора, мяне ён пакiнуў дома выконваць чорную работу, якую звычайна выконваюць рабы.

З гэтага дня я толькi i думаў пра ўцёкi. Але ўцячы было немагчыма: я быў знясiлены i адзiнокi.

Сярод палонных не было нiводнага ангельца, каму я здолеў бы паверыць.

Два гады пакутваў я ў палоне, не маючы нiякай надзеi на выратаванне. Але на трэцi год мне ўсё ж удалося ўцячы.

Адбылося гэта так: мой уладар заўсёды, раз цi два на тыдзень, браў карабельную шлюпку i плыў на ўзмор'е лавiць рыбу. У кожную такую паездку ён браў з сабою мяне i хлапчука, якога звалi Ксуры. Мы старанна веславалi i як умелi пацяшалi свайго ўладара. А паколькi я, у дадатак, яшчэ аказаўся i някепскiм рыбаловам, ён часам пасылаў нас абаiх - мяне i гэтага Ксуры - па рыбу пад наглядам аднаго старога маўра, свайго далёкага родзiча.

Аднойчы мой гаспадар запрасiў двух вельмi важных маўраў пакатацца з iм на яго паруснай шлюпцы. Для гэтай паездкi ён нарыхтаваў вялiкiя запасы ежы, якiя звечара яшчэ адправiў да сябе на шлюпку. Шлюпка была прасторная. Гаспадар яшчэ гады два назад загадаў свайму карабельнаму цесляру зрабiць там невялiкую каюту, а ў каюце - кладоўку для прадуктаў. У гэту кладоўку я i склаў усе прыпасы.

- Можа здарыцца, што госцi пажадаюць наладзiць паляванне, - сказаў мне гаспадар. - Вазьмi на караблi тры стрэльбы i занясi iх у каюту.

Я зрабiў усё, што мне было загадана: вымыў палубу, узняў на мачце сцяг i на другi дзень з ранiцы сядзеў у шлюпцы i чакаў гасцей. Раптам гаспадар прыйшоў адзiн i сказаў, што госцi сёння не паедуць, таму што iх затрымалi справы. Затым ён загадаў нам траiм - мне, хлапчуку Ксуры i маўру - плыць у нашай шлюпцы на ўзмор'е па рыбу.

- Мае сябры прыйдуць да мяне вячэраць, - сказаў ён, - i таму вы, як толькi наловiце дастаткова рыбы, нясiце яе сюды ж.

Вось тады зноў i абудзiлася ва мне даўняя мара пра волю. Цяпер у мяне было судна, i, як толькi гаспадар пайшоў, я пачаў рыхтавацца - не да рыбнай лоўлi, а ў далёкае плаванне. Праўда, я не ведаў, куды паплыву, але ўсякая дарога добрая - абы толькi ўцячы з няволi.

- Варта нам было б прыхапiць сабе якую-небудзь ежу, - сказаў я маўру, - не будзем жа мы без спросу есцi тое, што гаспадар падрыхтаваў гасцям.

Стары згадзiўся са мною i хутка прынёс вялiзную кашолку сухароў i тры збаны прэснай вады.

Я ведаў, дзе ў гаспадара стаiць скрыня з вiном, i пакуль маўр хадзiў па прадукты, я перанёс усе бутэлькi на шлюпку i паставiў iх у кладоўку, нiбыта яны яшчэ раней былi назапашаны для гаспадара.

Апрача таго, я прынёс вялiзны кавалак воску (фунтаў на пяцьдзесят вагою) ды прыхапiў маток прадзiва, сякеру, пiлу i малаток. З часамi ўсё гэта нам вельмi прыдалося, асаблiва воск, з якога мы рабiлi свечкi.

Я прыдумаў яшчэ адну хiтрасць, i мне зноў удалося ашукаць даверлiвага маўра. Яго iмя было Iзмаiл, таму ўсе звалi яго Молi. Вось я яму i сказаў:

- Молi, на судне ёсць гаспадаровы паляўнiчыя стрэльбы. Не шкодзiла б нам мець трохi пораху ды некалькi зарадаў - магчыма, нам пашэнцiць падстрэлiць сабе на абед кулiкоў. Гаспадар трымае порах i шрот на караблi, я ведаю.

- Добра, - сказаў ён, - прынясу.

I ён прынёс ладную скураную торбу з порахам - фунта паўтара вагою, а магчыма, i болей. I другую, са шротам - фунтаў пяць цi шэсць. Ён прыхапiў таксама i кулi. Усё гэта было складзена ў шлюпцы. Апрача таго, у гаспадаровай каюце знайшлося яшчэ крыху пораху, якi я насыпаў у вялiкую бутлю, вылiўшы з яе папярэдне рэшткi вiна.

Зрабiўшы такi запас усяго неабходнага для далёкага плавання, мы выйшлi з гаванi, нiбыта на рыбную лоўлю. Я закiнуў у ваду свае вуды, але нiчога не злавiў (я знарок не выцягваў вуды, калi рыба трапляла на кручок).

- Тут мы нiчога не зловiм, - сказаў я маўру. - Гаспадар нас не пахвалiць, калi мы вернемся да яго з пустымi рукамi. Трэба плысцi далей у мора. Магчыма, далей ад берага рыба будзе лепей браць.

Не падазраючы падману, стары маўр згадзiўся са мною i, паколькi ён стаяў на носе карабля, узняў ветразь.

Я ж сядзеў за рулём на карме, i, калi судна адышло мiлi на тры ў адкрытае мора, я лёг у дрэйф* - як быццам для таго, каб зноў узяцца лавiць рыбу.

* Легчы ў дрэйф - размясцiць ветразi на судне так, каб яно заставалася амаль нерухомым.

Затым, аддаўшы хлапчуку руль, я перайшоў на нос, падышоў да маўра ззаду i раптам прыўзняў яго i кiнуў у мора. Ён зараз жа вынырнуў, таму што плаваў, як корак, i пачаў прасiцца, каб я ўзяў яго ў шлюпку, абяцаючы, што паедзе са мною хоць на край свету. Ён плыў так шпарка за суднам, што вельмi хутка дагнаў бы мяне (вецер быў слабы, i шлюпка ледзь рухалася). Бачачы, што маўр нас хутка дагонiць, я ўскочыў у каюту, узяў там паляўнiчую стрэльбу, прыцэлiўся ў маўра i сказаў:

- Я не жадаю табе зла, але зараз жа адчапiся ад мяне i хутчэй вяртайся дадому! Ты добры плывец, мора цiхае, ты лёгка даплывеш да берага. Паварочвай назад, i я цябе не зачаплю. Але калi ты не адстанеш ад шлюпкi, я прастрэлю табе галаву, таму што я цвёрда вырашыў здабыць сабе волю.

Ён павярнуў да берага i, я ўпэўнены, без цяжкасцi даплыў да яго. Вядома, я мог узяць з сабою гэтага маўра, але старому нельга было давяраць.

Калi маўр адстаў ад шлюпкi, я звярнуўся да хлопчыка i сказаў:

- Ксуры, калi ты будзеш мне адданы, я зраблю табе многа дабра. Паклянiся, што ты нiколi не здрадзiш мне, iнакш я i цябе кiну ў мора.

Хлопчык усмiхнуўся, гледзячы мне проста ў вочы, i пакляўся, што будзе адданы мне да самае смерцi i паедзе са мною, куды я захачу.

Гаварыў ён так шчыра, што я не мог яму не паверыць.

Пакуль маўр не наблiзiўся да берага, я трымаў курс ў адкрытае мора, лавiруючы супроць ветру, каб усе думалi, што мы iдзём да Гiбралтара.

Але як толькi пайшло на адвячорак, я пачаў кiраваць на поўдзень, прытрымлiваючыся патроху ўсходу, таму што мне не хацелася аддаляцца ад берага. Дзьмуў вельмi свежы вецер, але мора было роўнае, спакойнае, i таму мы iшлi добрым ходам.

Калi ж на другi дзень к тром гадзiнам наперадзе ўпершыню паказалася зямля, мы былi ўжо мiль на паўтараста паўднёвей Салеха, далёка ўжо за межамi ўладанняў мараканскага султана, ды i ўсякага iншага з афрыканскiх цароў. Бераг, да якога мы наблiжалiся, быў зусiм бязлюдны.

Але ў палоне я набраўся такога страху, так баяўся зноў трапiць да маўраў, што, карыстаючыся спрыяльным ветрам, якi падганяў маю шлюпку на поўдзень, пяць дзён плыў наперад i наперад, не становячыся на якар i не выходзячы на бераг.

Праз пяць дзён вецер змянiўся: падзьмуў з поўдня, i паколькi цяпер я ўжо не баяўся пагонi, то вырашыў падысцi да берага i кiнуць якар у вусцi нейкай маленькай рэчкi. Не магу сказаць пэўна, што гэта за рэчка, дзе яна працякае i якiя людзi жывуць на яе берагах. Берагi яе былi пустэльныя, i гэта мяне вельмi ўзрадавала, таму што ў мяне не было нiякага жадання сустракацца з людзьмi. Адзiнае, што мне было патрэбна, - прэсная вада.

Мы зайшлi ў вусце пад вечар i вырашылi, калi сцямнее, дабрацца да сушы ўплаў i агледзець ўсё навокал. Але як толькi сцямнела, мы пачулi страшэнныя гукi: бераг кiшэў звярамi, якiя так шалёна вылi, рыкалi, раўлi i брахалi, што бедны Ксуры ледзь не памёр ад страху, i Ксуры пачаў упрошваць мяне не выходзiць на бераг да ранiцы.

- Добра, Ксуры, - сказаў я яму, - пачакаем! Але можа здарыцца так, што пры дзённым святле мы ўбачым людзей, якiх нам трэба асцерагацца больш, чым лютых iльвоў i тыграў.

- А мы стрэлiм у гэтых людзей са стрэльбы, - сказаў ён, смеючыся, - i яны ўцякуць.

Мне было прыемна, што хлапчук трымаецца малайцом. Каб ён i надалей не вешаў носа, я даў яму глыток вiна.

Я паслухаў яго парады, i ўсю ноч мы прастаялi на якары, не выходзячы з лодкi i трымаючы напагатове стрэльбы. Да самай ранiцы нам не давялося заплюшчыць вачэй нi на хвiлiну.

Гадзiны праз дзве пасля таго, як мы кiнулi якар, мы пачулi страшэнны рык нейкiх велiзарных звяроў вельмi дзiўнай пароды (якой - мы i самi не ведалi). Звяры наблiзiлiся да берага, зайшлi ў рэчку i пачалi плюхацца i валтузiцца ў вадзе, жадаючы, вiдаць, асвяжыцца, i пры гэтым вiшчалi, раўлi i вылi; такiх агiдных гукаў я да таго часу нiколi не чуў.

Ксуры дрыжаў ад страху; шчыра кажучы, напалохаўся i я.

Але мы яшчэ больш напалохалiся, калi пачулi, што адно страшыдла плыве да нашага судна. Мы не маглi яго бачыць, мы толькi чулi, як яно фыркае i сапе, i толькi па гэтых гуках здагадалiся, якое яно вялiзнае i лютае.

- Напэўна, гэта леў, - сказаў Ксуры. - Давайце падымем якар i хутчэй паплывём адсюль.

- Не, Ксуры, - запярэчыў я, - навошта знiмацца з якара? Мы адпусцiм як мага даўжэй канат i адыдзем далей у мора - i звяры не пагоняцца за намi.

Але толькi вымавiў я гэтыя словы, як убачыў невядомага звера на адлегласцi двух вёсел ад нашага судна. Я крыху разгубiўся, аднак зараз жа ўзяў з каюты стрэльбу i стрэлiў. Звер павярнуўся i паплыў назад.

Немагчыма апiсаць, якi раз'юшаны роў узняўся на беразе, калi прагрымеў мой стрэл: напэўна, усе гэтыя звяры нiколi да гэтага не чулi такога гуку. Тут я канчаткова ўпэўнiўся, што ў начны час выходзiць на бераг нельга. Але цi можна будзе рызыкнуць высадзiцца днём - гэтага мы таксама не ведалi. Стаць ахвярай якога-небудзь дзiкуна не лепш, чым трапiць у кiпцюры льву цi тыгру.

Але нам, чаго б гэта нi каштавала, неабходна было выйсцi на бераг тут цi ў iншым месцы, бо ў нас не засталося нi кроплi прэснай вады. Мы пакутавалi ад смагi. Нарэшце надышла доўгачаканая ранiца. Ксуры сказаў, што, калi я пушчу яго, ён дабярэцца да берага ўброд i пастараецца здабыць прэсную ваду. А калi я спытаў у яго, чаму павiнен iсцi ён, а не я, ён адказаў:

- Калi прыйдзе дзiкi чалавек, ён з'есць мяне, а вы застанецеся жыць.

Адданасць i любоў да мяне, што прагучалi ў гэтым адказе, бясконца мяне кранулi.

- Вось што, Ксуры, - сказаў я, - пойдзем разам. А калi з'явiцца дзiкi чалавек, мы застрэлiм яго, i ён не з'есць нi цябе, нi мяне.

Я даў хлопчыку сухароў i глыток вiна; затым мы падплылi да зямлi, скочылi ў ваду i накiравалiся ўброд да берага, не ўзяўшы з сабою нiчога апрача стрэльбаў i двух пустых збаноў на ваду.

Я не хацеў аддаляцца ад берага, каб не губляць з вачэй нашага судна. Я баяўся, што ўнiз па рацэ да нас могуць спусцiцца ў сваiх пiрогах* дзiкуны.

* Пiрога - доўгi човен, выдзеўблены са ствала дрэва.

Але Ксуры, убачыўшы лагчынку на адлегласцi мiлi ад берага, памчаўся са збаном туды.

Раптам я бачу - ён бяжыць назад. "Цi не пагналiся за iм дзiкуны? спалохаўся я. - Цi не спужаўся ён якога-небудзь дзiкага звера?"

Я кiнуўся да яго на выручку i, падбегшы блiжэй, убачыў, што за спiною ў яго нешта вiсiць. Аказваецца, ён забiў нейкага звярка, накшталт нашага зайца, толькi шэрсць у яго была другога колеру i ногi даўжэйшыя. Мы абодва былi рады гэтай дзiчыне, але я яшчэ больш узрадаваўся, калi Ксуры сказаў, што ён знайшоў у лагчыне многа добрай прэснай вады.

Набраўшы поўныя збаны вады, мы прыгатавалi шыкоўнае снеданне з забiтага звярка i паплылi далей. Так мы i не знайшлi ў гэтай мясцовасцi нiякiх слядоў чалавека.

Пасля таго як мы выйшлi з вусця рэчкi, мне яшчэ некалькi разоў даводзiлася ў час нашага далейшага плавання прычальваць да берага, каб набраць вады.

Аднойчы ўраннi мы кiнулi якар каля нейкага высокага мыса. Пачаўся ўжо прылiў. Раптам Ксуры, у якога былi вельмi зоркiя вочы, прашаптаў:

- Паплывём далей ад гэтага берага. Зiрнiце, якое страшыдла ляжыць вунь там на пагорку. Яно моцна спiць, але невядома, што будзе, як яно прачнецца.

Я зiрнуў у той бок, куды паказваў Ксуры, i сапраўды ўбачыў страшэннага звера. Гэта быў велiзарны леў. Ён ляжаў пад выступам гары.

- Слухай, Ксуры, - сказаў я. - Iдзi на бераг i забi гэтага льва.

Хлопчык спалохаўся.

- Каб я яго забiў! - усклiкнуў ён. - Ды гэты ж леў мяне праглыне, як муху!

Я папрасiў яго не варушыцца i, не сказаўшы яму больш нi слова, прынёс з каюты ўсе нашы стрэльбы (iх было тры). Адну, самую вялiкую, я зарадзiў двума кавалкамi свiнца, папярэдне насыпаўшы ў рулю добры зарад пораху; у другую ўкацiў дзве вялiкiя кулi, а ў трэцюю - пяць куль паменей.

Узяўшы першую стрэльбу i старанна прыцэлiўшыся, я стрэлiў у звера. Я цэлiўся яму ў галаву, але ён ляжаў так, што лапа прыкрывала галаву на ўзроўнi вачэй, i зарад трапiў у лапу i раздрабiў косць. Леў зароў i ўсхапiўся, але, адчуўшы раптам боль, павалiўся, потым падняўся на трох лапах i закульгаў далей ад берага з такiм ровам, якога я нiколi не чуў.

Я быў крыху збянтэжаны, што не пацэлiў яму ў галаву; аднак, не марудзячы нi хвiлiны, узяў другую стрэльбу i стрэлiў зверу наўздагон. На гэты раз мой зарад трапiў якраз у цэль. Леў павалiўся з ледзь чутным хрыплым стогнам.

Калi Ксуры ўбачыў параненага звера, увесь яго страх прайшоў, i ён пачаў прасiць мяне, каб я пусцiў яго на бераг.

- Iдзi, - сказаў я.

Хлопчык скочыў у ваду i паплыў да берага, грабучы адной рукою, таму што ў другой трымаў стрэльбу. Наблiзiўшыся да звера, ён прыставiў рулю стрэльбы яму да вуха i забiў насмерць.

Вядома, прыемна было застрэлiць на паляваннi льва, але мяса яго было непрыдатна для ежы, i я пашкадаваў, што мы страцiлi тры зарады на такую нiкчэмную дзiчыну. Аднак Ксуры сказаў, што ён ўсё ж паспрабуе чым-небудзь пажывiцца ў забiтага льва i, калi мы вярнулiся ў шлюпку, папрасiў у мяне сякеру.

- Навошта? - спытаў я.

- Адсекчы яму галаву, - адказаў ён.

Аднак адсекчы галаву ён не здолеў, у яго не хапала сiлы: ён адсек толькi лапу i прынёс яе на нашу шлюпку. Лапа была неймавернага памеру.

Тут мне падумалася, што шкура гэтага льва можа нам спатрэбiцца, i я вырашыў паспрабаваць злупiць з яго шкуру. Мы зноў вярнулiся на бераг, але я не ведаў, як нават прыступiцца да гэтай работы. Ксуры аказаўся больш спрытны, чым я.

Працавалi мы цэлы дзень. I злупiлi шкуру толькi пад вечар. Мы расцягнулi яе на даху нашай маленькай каюты. Праз два днi яна зусiм высахла на сонцы i потым служыла нам за пасцель.

Адчалiўшы ад гэтага берага, мы паплылi проста на поўдзень i дзён дзесяць дванаццаць плылi, не мяняючы свайго кiрунку. Харч наш канчаўся, i таму нашы запасы мы старалiся расцягнуць як мага надалей. На бераг мы выходзiлi толькi па прэсную ваду.

Я хацеў дабрацца да вусця ракi Гамбii цi Сенегала, гэта значыць да тых мясцiн, якiя прылягаюць да Зялёнага мыса, таму што спадзяваўся сустрэць там якi-небудзь эўрапейскi карабель. Я ведаў, што, калi я не сустрэну карабля ў гэтых мясцiнах, мне застанецца або плыць у адкрытае мора на пошукi выспаў, або загiнуць сярод чарнаскурых - iншага выбару ў мяне не было.

Я ведаў, што ўсе караблi, якiя iдуць з Эўропы, куды б яны нi накiроўвалiся - цi да берагоў Гвiнеi, цi ў Бразiлiю, цi ў Ост-Iндыю, - праходзяць паўз Зялёны мыс, i таму мне здавалася, што ўсё маё шчасце залежыць ад таго, сустрэну я цi не якое-небудзь эўрапейскае судна каля Зялёнага мыса.

"Калi не сустрэну, - казаў я сабе, - мне пагражае верная смерць".

РАЗДЗЕЛ ЧАЦВЕРТЫ

Сустрэча з дзiкунамi

Прайшло яшчэ дзён дзесяць. Мы няўхiльна рухалiся на поўдзень.

Спачатку ўзбярэжжа было пустэльнае; потым разы два-тры ў розных мясцiнах мы ўбачылi голых чарнаскурых людзей, якiя стаялi на беразе i пазiралi на нас.

Я неяк надумаўся выйсцi на бераг i пагутарыць з iмi, але Ксуры, мой мудры дарадца, сказаў:

- Не хадзi! Не хадзi! Не трэба!

I ўсё-такi я пачаў трымацца блiжэй да берага, каб мець магчымасць пагутарыць з гэтымi людзьмi. Дзiкуны, вiдаць, зразумелi маё жаданне i доўга беглi за намi берагам.

Я заўважыў, што ў iх не было зброi; толькi адзiн з iх трымаў у руках доўгi тонкi кiй. Ксуры сказаў мне, што гэта кап'ё i што дзiкуны кiдаюць сваi коп'i вельмi далёка i на дзiва трапна. Таму я трымаўся воддаль ад iх i размаўляў з iмi на мiгах, iмкнучыся растлумачыць iм, што мы галодныя i ў нас няма ежы. Яны зразумелi нас i пачалi, у сваю чаргу, тлумачыць мне, каб я спынiў сваю шлюпку, таму што яны маюць намер прынесцi нам ежу.

Я спусцiў ветразь. Шлюпка спынiлася. Двое дзiкуноў пабеглi некуды i праз паўгадзiны прынеслi два вялiкiя кавалкi сушанага мяса i два мяхi з зярнятамi нейкага хлебнага злака, якi рос у тых мясцiнах. Мы не ведалi, якое гэта было мяса i якiя зярняты, аднак адразу ж згадзiлiся ўзяць i тое i другое.

Але як забраць падарунак, якi нам прапанавалi? Выйсцi на бераг мы не адважвалiся: мы баялiся дзiкуноў, а яны - нас. I вось, каб абодва бакi адчувалi сябе ў бяспецы, дзiкуны склалi на беразе ўсю правiзiю, а самi адышлiся далей. I толькi пасля таго, як мы пераправiлi правiзiю на шлюпку, яны вярнулiся на ранейшае месца.

Дабрыня дзiкуноў усхвалявала нас, мы дзякавалi iм на мiгах, таму што самi не маглi зрабiць iм нiякiх падарункаў.

Праўда, у той жа момант здарылася магчымасць i ў нас зрабiць iм вялiкую паслугу.

Не паспелi мы адплысцi ад берага, як раптам убачылi, што з-за гор выбегла два магутныя страшэнныя звяры. Яны iмчалiся што было сiлы проста да мора. Нам здалося, што адзiн з iх гонiцца за другiм. Людзi, якiя былi на беразе, асаблiва жанчыны, страшэнна напалохалiся. Усчалася мiтусня, некаторыя закрычалi, заплакалi. Толькi той дзiкун, у якога было кап'ё, застаўся на месцы, усе астатнiя кiнулiся бегчы хто куды. Але звяры iмчалiся проста да мора i нiкога з чарнаскурых не зачапiлi. Тут толькi я ўбачыў, якiя яны велiзарныя. Яны з разбегу кiнулiся ў ваду i пачалi даваць нырца i плаваць, так што, бадай, можна было падумаць, нiбыта iмчалiся яны сюды з адзiным толькi намерам пакупацца ў моры.

Раптам адзiн з iх падплыў даволi блiзка да нашай шлюпкi. Гэтага я не чакаў, але для мяне гэта не было знянацку: зарадзiўшы хутчэй стрэльбу, я падрыхтаваўся сустрэць ворага. Як толькi ён наблiзiўся да нас на адлегласць ружэйнага стрэлу, я спусцiў курок i прастрэлiў яму галаву. У той жа момант звер апусцiўся ў ваду, потым вынырнуў i паплыў назад да берага, то знiкаючы ў вадзе, то ўсплываючы зноў на паверхню. Ён змагаўся са смерцю, захлынаючыся ў вадзе i сцякаючы крывёю. Не даплыўшы да берага, ён пайшоў на дно.

Нiякiмi словамi немагчыма выказаць, як былi ашаломлены дзiкуны, калi пачулi грукат i ўбачылi агонь майго стрэлу: некаторыя ледзь не паўмiралi са страху, пападалi нiцма на зямлю, як нежывыя.

Але, убачыўшы, што звер забiты i я раблю iм знакi падысцi блiжэй да берага, яны пасмялелi i стоўпiлiся каля самай вады: вiдаць, iм вельмi хацелася знайсцi пад вадою забiтага звера. У тым месцы, дзе ён затануў, вада была пафарбавана крывёю, i таму я вельмi лёгка адшукаў яго. Зачапiўшы звера вяроўкаю, я кiнуў канец яе дзiкунам, i яны прыцягнулi забiтага звера да берага. Гэта быў вялiзны леапард з незвычайна прыгожай плямiстай шкурай. Стоячы над iм у здзiўленнi, дзiкуны ўзнялi рукi ўгару; яны не маглi зразумець, чым я забiў яго.

Другi звер, наплохаўшыся майго стрэлу, падплыў да берага i памчаўся назад у горы.

Я заўважыў, што дзiкунам вельмi хацелася паласавацца мясам забiтага леапарда, i мне прыйшло ў галаву, што будзе добра, калi я падару iм яго.

Я паказаў iм на мiгах, што яны могуць забраць звера сабе.

Яны горача падзякавалi мне i ў той жа момант узялiся за справу. Нажоў яны не мелi i дзейнiчалi вострай трэскай, аднак шкуру з мёртвага звера злупiлi так хутка i спрытна, як бы мы не справiлiся i нажом.

Яны прапанавалi мне мяса, але я адмовiўся, знакам паказаўшы, што дарую яго iм. Я папрасiў у iх шкуру, якую яны аддалi мне вельмi ахвотна. Апрача таго, яны прынеслi мне яшчэ правiзii, i я з радасцю прыняў iх дар. Затым я папрасiў у iх вады: я ўзяў адзiн з нашых збаноў i перавярнуў яго дагары дном, каб паказаць, што ён пусты i што я прашу налiць яго. Тады яны нешта крыкнулi. Неўзабаве з'явiлiся дзве жанчыны i прынеслi вялiкую пасудзiну з абпаленай глiны (напэўна, дзiкуны абпальваюць глiну на сонцы). Гэту пасудзiну жанчыны паставiлi на беразе, а самi адышлiся, як i раней. Я адправiў Ксуры на бераг з усiмi трыма збанамi, i ён налiў iх да краёў.

Атрымаўшы такiм чынам ваду, мяса i хлебныя зярняты, я развiтаўся з прыязнымi дзiкунамi i на працягу адзiнаццацi дзён плыў у ранейшым кiрунку.

Кожную ноч у час штылю мы выкрасалi агонь i запальвалi ў лiхтары самаробную свечку, спадзеючыся, што якое-небудзь судна заўважыць наша малюсенькае полымейка, але нiводнага карабля нам так i не трапiлася па дарозе.

Нарэшце, мiляў за пятнаццаць наперадзе, я ўбачыў паласу зямлi, якая далёка выступала ў мора. Надвор'е было цiхае, i я скiраваў у адкрытае мора, каб абагнуць гэту касу. У той момант, калi мы абгiналi яе, я выразна ўбачыў мiляў за шэсць ад берага з боку акiяна другую зямлю i зрабiў для сябе вывад, што вузкая каса - гэта i ёсць Зялёны мыс, а тая зямля, што бачыцца ўдалечынi, адна з выспаў Зялёнага мыса. Але выспы былi вельмi далёка, i я не адважыўся накiравацца да iх.

Раптам я пачуў крык Ксуры:

- Пан! Пан! Карабель i ветразь!

Наiўны хлапчук быў так напалоханы, што ледзь не страцiў розум: уявiў сабе, нiбыта гэта адзiн з караблёў яго гаспадара, пасланых за намi ў пагоню. Але я ведаў, наколькi далёка былi мы цяпер ад маўраў, i быў упэўнены, што баяцца iх ужо няма чаго.

Я выскачыў з каюты i адразу ж убачыў карабель. Мне нават удалося разгледзець, што карабель гэты партугальскi. "Напэўна, ён накiроўваецца да берагоў Гвiнеi", - падумаў я. Але, уважлiва ўгледзеўшыся, я ўпэўнiўся, што карабель iдзе ў другiм кiрунку i не мае намеру паварочваць да берага. Тады я ўзняў усе ветразi i памчаўся ў адкрытае мора. Я вырашыў, чаго б гэта нi каштавала, дагнаць карабель i пачаць з iм перагаворы.

Хутка, аднак, я зразумеў, што, нават iдучы поўным ходам, я не здолею падысцi настолькi блiзка, каб на караблi маглi заўважыць мае сiгналы. Але якраз у той час, калi мяне пачала ўжо апаноўваць роспач, нас заўважылi з палубы - напэўна, у падзорную трубу. Як я потым даведаўся, на караблi вырашылi, што гэта шлюпка з якога-небудзь затанулага эўрапейскага судна. Карабель лёг у дрэйф, каб даць мне магчымасць наблiзiцца, i я прычалiў да яго гадзiны праз тры.

Мяне спыталi, хто я такi, спачатку па-партугальску, потым па-гiшпанску, затым па-французску, але нi аднае з гэтых моў я не ведаў.

Нарэшце адзiн матрос, шатландзец, загаварыў са мною па-ангельску, i я сказаў яму, што я ангелец i што я ўцёк з палону. Тады мяне i майго спадарожнiка вельмi прыязна запрасiлi на карабель. Хутка мы апынулiся на палубе разам з нашай шлюпкай.

Немагчыма выказаць, якi шчаслiвы я быў, калi адчуў сябе на волi. Я быў выратаваны i ад рабства i ад смерцi, якая мне пагражала! Шчасце маё было бязмежнае. Ад радасцi, каб аддзячыць, я прапанаваў капiтану, майму выратавальнiку, усю маёмасць, якая ў мяне была. Але капiтан адмовiўся.

- Мне нiчога не трэба, - сказаў ён. - Усе вашы рэчы будуць захаваныя, i вы атрымаеце iх, як толькi мы прыбудзем у Бразiлiю. Я выратаваў вам жыццё, бо добра разумею, што са мной таксама магло б здарыцца такое ж няшчасце. I як бы мне было радасна, каб такую ж паслугу зрабiлi для мяне вы! Не забывайце таксама, што мы едзем у Бразiлiю, а Бразiлiя далёка ад Ангельшчыны, i там вы можаце памерцi з голаду без гэтых рэчаў. Не таму ж я ратаваў вас, каб потым кiнуць на згубу! Не-не, сеньёр, я давязу вас да Бразiлii бясплатна, а рэчы дадуць вам магчымасць забяспечыць сябе харчаваннем i аплацiць праезд на радзiму.

РАЗДЗЕЛ ПЯТЫ

Рабiнзон селiцца ў Бразiлii. - Ён зноў выпраўляецца ў мора. - Карабель яго церпiць крушэнне.

Капiтан быў высакародны i шчодры не толькi на словах, але i на справе. Ён добрасумленна выканаў усе свае абяцаннi. Ён загадаў, каб нiводзiн з матросаў не адважыўся нават зачапiць маю маёмасць, потым склаў падрабязны спiс усiх рэчаў, якiя мне належалi, загадаў змясцiць iх разам з яго рэчамi, а спiс уручыць мне, каб, як толькi мы прыплывём у Бразiлiю, я здолеў атрымаць усё поўнасцю.

Яму захацелася купiць маю шлюпку. Шлюпка сапраўды была добрая. Капiтан сказаў, што купiць яе для свайго карабля, i спытаў, колькi я хачу за яе.

- Вы, - адказаў я, - зрабiлi мне столькi дабра, што я нi ў якiм разе не адважуся ацэньваць шлюпку. Колькi дасце, столькi i вазьму.

Тады ён сказаў, што выдасць мне пiсьмовае абавязацельства заплацiць за маю шлюпку восемдзесят чырвонцаў адразу ж, як мы прыдзем у Бразiлiю. Аднак, калi там у мяне знойдзецца iншы пакупнiк, якi прапануе мне больш, капiтан заплацiць мне столькi ж.

Наша плаванне да Бразiлii скончылася шчаслiва. У дарозе мы памагалi матросам, i яны пасябравалi з намi. Пасля дваццацi двух дзён плавання мы зайшлi ў бухту Ўсiх Святых. Тут я канчаткова адчуў, што няшчасцi мае засталiся ззаду, што я ўжо вольны чалавек, а не раб i што жыццё маё пачынаецца нанава.

Я нiколi не забуду, як высакародна паставiўся да мяне капiтан партугальскага карабля.

Ён не ўзяў з мяне нi капейкi грошай за праезд; ён вярнуў мне цэлымi ўсе мае рэчы, нават тры глiняныя збаны; ён даў мне сорак залатых за шкуру льва i дваццаць - за леапардавую. I наогул ён купiў усё, што мне было непатрэбна i што мне выгадна было прадаць, у тым лiку скрыню з вiнамi, дзве стрэльбы i воск, якi застаўся (частка яго пайшла ў нас на свечкi). Адным словам, калi я прадаў яму большую частку сваёй маёмасцi i сышоў на бераг Бразiлii, у кiшэнi ў мяне было дзвесце дваццаць залатых.

Мне не хацелася разлучацца з маiм спадарожнiкам Ксуры: ён быў такi верны i надзейны таварыш, ён памог мне здабыць волю. Але ў мяне не было для яго справы, да таго ж я не быў упэўнены, што здолею яго пракармiць. Таму я вельмi ўзрадаваўся, калi капiтан сказаў мне, што яму падабаецца гэты хлопчык, што ён з ахвотай возьме яго да сябе на карабель i зробiць мараком.

Неўзабаве пасля таго як мы прыехалi ў Бразiлiю, мой сябар капiтан завёў мяне ў дом аднаго свайго знаёмага. Ён быў уладальнiкам плантацый цукровага трыснягу i цукровага завода. Я пражыў у яго даволi доўгi час i дзякуючы гэтаму здолеў вывучыць цукровую вытворчасць.

Бачачы, як добра жывецца тутэйшым плантатарам i як хутка яны багацеюць, я вырашыў пасялiцца ў Бразiлii i таксама заняцца вытворчасцю цукру. На ўсе грошы, што былi ў мяне, я ўзяў у арэнду ўчастак зямлi i пачаў складаць план маёй будучай плантацыi i сядзiбы.

У мяне быў сусед па плантацыi, якi прыехаў сюды з Лiсабона. Звалi яго Ўэлс. Родам ён быў ангелец, але ўжо даўно прыняў партугальскае падданства. Мы з iм хутка пасябравалi i былi ў самых прыяцельскiх адносiнах. Першыя два гады мы абодва ледзь здолелi пракармiцца ад нашых ураджаяў. Але паступова зямля ўраблялася, i мы багацелi.

Пражыўшы ў Бразiлii гады чатыры i паступова пашыраючы сваю справу, я, вядома, не толькi вывучыў гiшпанскую мову, але i пазнаёмiўся з усiмi суседзямi, а таксама i з купцамi з Сан-Сальвадора, блiжэйшага да нас прыморскага горада. Многiя з iх зрабiлiся маiмi сябрамi. Мы часта сустракалiся, i, вядома, я часта расказваў iм пра дзве мае паездкi да Гвiнейскага берага, пра тое, як вядзецца гандаль з тамашнiмi неграмi i як лёгка там за якiя-небудзь цацкi - за пацеркi, нажнiцы, нажы, сякеры цi люстэркi - набыць залаты пясок i слановую косць.

Яны заўсёды слухалi мяне з вялiкай цiкавасцю i падоўгу абмяркоўвалi тое, пра што я расказваў iм.

Аднойчы прыйшлi да мяне трое з iх i, узяўшы з мяне абяцанне, што ўся наша гаворка застанецца таямнiцай, сказалi:

- Вы кажаце, што там, дзе вы былi, можна лёгка здабыць цэлыя груды залатога пяску i iншых каштоўнасцей. Мы хочам паслаць карабель у Гвiнею па золата. Цi згодны вы паехаць у Гвiнею? Вам не давядзецца на гэту справу трацiць нi капейкi: мы дамо вам усё, што патрэбна для абмену. За вашу працу вы атрымаеце сваю долю прыбытку, такую ж, як i кожны з нас.

Мне трэба было б адмовiцца i надоўга застацца ва ўрадлiвай Бразiлii, але, паўтараю, я заўсёды сам быў вiнаваты ва ўсiх сваiх няшчасцях. Мне страшэнна захацелася зведаць новыя марскiя прыгоды, i галава ў мяне закруцiлася ад радасцi.

У юнацтве я не меў сiлы адолець сваё захапленне падарожжамi i не паслухаўся добрых бацькоўскiх парад. Так i зараз я не здолеў устояць супроць спакуслiвай прапановы маiх бразiльскiх сяброў.

Я адказаў iм, што з ахвотай паеду ў Гвiнею з той, аднак, умовай, каб у час майго падарожжа яны прыгледзелi за маiмi ўладаннямi i выканалi ўсе мае распараджэннi ў тым выпадку, калi я не вярнуся.

Яны ўрачыста абяцалi выканаць мае пажаданнi i змацавалi нашу ўмову пiсьмовым абавязацельствам. Я ж, са свайго боку, зрабiў завяшчанне на выпадак смерцi: усю сваю рухомую i нерухомую маёмасць я завяшчаў партугальскаму капiтану, якi выратаваў мне жыццё. Але пры гэтым я зрабiў агаворку, каб частку капiталу ён накiраваў у Ангельшчыну маiм старэнькiм бацькам.

Карабель быў падрыхтаваны, i мае кампаньёны, згодна ўмове, нагрузiлi яго таварам.

I вось яшчэ раз - у нядобрую гадзiну! - 1 верасня 1659 года я ступiў на палубу карабля. Гэта быў той самы дзень, у якi восем гадоў назад я ўцёк з бацькоўскага дому i так безразважна загубiў сваю маладосць.

На дванаццаты дзень нашага плавання мы перасеклi экватар i знаходзiлiся пад сёмым градусам i сарака двума мiнутамi паўночнай шырынi, калi на нас нечакана наляцеў шалёны шквал. Ён наляцеў з паўднёвага ўсходу, потым пачаў дзьмуць у супрацьлеглы бок i, нарэшце, падзьмуў з паўночнага ўсходу - дзьмуў бясконца i з такой жахлiвай сiлай, што на працягу дванаццацi дзён нам давялося, аддаўшы сябе ва ўладу ўрагану, плысцi туды, куды нас гналi хвалi.

Няма чаго i казаць, што ўсе гэтыя дванаццаць дзён я кожную хвiлiну чакаў смерцi, ды i нiхто з нас не спадзяваўся застацца жывы.

Аднойчы на свiтаннi (вецер усё яшчэ дзьмуў з ранейшай сiлай) адзiн з матросаў крыкнуў:

- Зямля!

Але не паспелi мы выбегчы з кают, каб даведацца, паўз якiя берагi нясе наша няшчаснае судна, як адчулi, што яно села на мель. У той жа момант ад нечаканага прыпынку на нашу палубу хлынула такая шалёная магутная хваля, што мы вымушаны былi зараз жа схавацца ў каютах.

Карабель так глыбока засеў у пяску, што не было чаго i думаць сцягнуць яго з мелi. Нам заставалася адно: паклапацiцца пра выратаванне свайго жыцця. У нас было дзве шлюпкi. Адна вiсела за кармой; у час шторму яе разбiла i знесла ў мора. Заставалася другая, але нiхто не ведаў, цi здолеем мы спусцiць яе на ваду. А мiж тым доўга думаць не было калi: карабель мог кожную хвiлiну разламацца напалам.

Памочнiк капiтана кiнуўся да шлюпкi i з дапамогай матросаў перакiнуў яе цераз борт. Мы ўсе, адзiнаццаць чалавек, спусцiлiся ў шлюпку i аддалi сябе ва ўладу хваль. Хоць шторм ужо i супакоiўся крыху, на бераг усё яшчэ накочвалiся велiзарныя хвалi i мора шалела.

Наша становiшча зрабiлася ячшэ больш безнадзейным: мы добра бачылi, што шлюпку вось-вось захлiсне i нам не выратавацца. Ветразя ў нас не было, а калi б i быў, дык быў бы зусiм бескарысны. Мы веславалi да берага з адчаем у сэрцы, як людзi, якiх вядуць на смяротную кару. Мы ўсе разумелi, што, як толькi шлюпка падыдзе да зямлi, прыбой яе адразу ж разаб'е на трэскi. Вецер нас падганяў, i мы налягалi на вёслы, уласнаручна наблiжаючы сваю пагiбель. Так несла нас мiлi чатыры, i раптам раз'юшаны вал, высачэзны, як гара, набег з кармы на нашу шлюпку. Гэта быў апошнi, смяротны ўдар. Шлюпка перакулiлася. I ў той жа момант мы ўсе апынулiся пад вадой. Бура за адно iмгненне раскiдала нас у розныя бакi.

Немагчыма апiсаць тыя пачуццi i думкi, якiя зведаў я, калi мяне захлiснула хваля. Я вельмi добра плаваю, але ў мяне не было сiлы адразу вынырнуць з таго вiру, каб перавесцi дух, i я ледзь не задыхнуўся. Хваля падхапiла мяне, працягнула па зямлi, разбiлася i адхлынула назад, пакiнуўшы мяне ледзь жывога, бо я наглытаўся вады. Я перавёў дух i крыху апрытомнеў. Убачыўшы так блiзка зямлю (куды блiжэй, чым я спадзяваўся), я ўскочыў на ногi i як мага хутчэй заспяшаўся да берага. Я спадзяваўся дасягнуць яго раней, чым мяне дагонiць i падхопiць наступная хваля, але хутка зразумеў, што мне ад яе не ўцячы: мора наступала на мяне, як вялiзная гара; яно даганяла мяне, як быццам раз'ятраны вораг, з якiм немагчыма змагацца. Я i не супрацiўляўся тым хвалям, што неслi мяне да берага; але, ледзь толькi яны адыходзiлi назад, я прыкладаў усе намаганнi, каб яны не знеслi мяне ў мора.

Наступная хваля была велiзарная: не менш дваццацi цi трыццацi футаў вышынi. Яна пахавала мяне глыбока пад сабою. Затым мяне падхапiла i з незвычайнай хуткасцю памчала да зямлi. Доўга я плыў па цячэннi, памагаючы яму з усяе сiлы, i ледзь не задыхнуўся ў вадзе, як раптам адчуў, што мяне нясе кудысьцi ўгару. Хутка, на маё вялiкае шчасце, мае рукi i галава апынулiся над паверхняй вады, i хоць секунды праз дзве на мяне нахлынула новая хваля, усё ж гэта кароткая перадышка надала мне сiлы i бадзёрасцi.

Новая хваля зноў захлiснула мяне з галавою, але на гэты раз я прабыў пад вадою не вельмi доўга. Калi хваля разбiлася i схлынула, я вытрымаў яе нацiск, паплыў да берага i хутка зноў адчуў, што ў мяне пад нагамi зямля.

Я пастаяў дзве-тры секунды, уздыхнуў на ўсе грудзi i з апошняй сiлы кiнуўся бегчы да берага.

Але i на гэты раз я не ўцёк ад раз'ятранага мора: яно зноў кiнулася мне наўздагон. Яшчэ два разы хвалi даганялi мяне i неслi да берага, якi ў гэтым месцы быў вельмi пакаты.

Апошняя хваля з такою сiлай шпурнула мяне аб скалу, што я страцiў прытомнасць.

Нейкi час я быў зусiм бездапаможны, i калi б у гэты момант мора паспела дагнаць мяне, я абавязкова захлынуўся б у вадзе.

На шчасце, я ў час апрытомнеў. Убачыўшы, што мяне зараз зноў захлiсне хваля, я моцна ўчапiўся за выступ скалы i, затрымаўшы дыханне, стараўся перачакаць, пакуль хваля схлыне.

Тут, блiжэй да зямлi, хвалi былi не такiя велiзарныя. Калi вада схлынула, я зноў пабег наперад i апынуўся зусiм блiзка ад берага. Наступная хваля хоць i аблiла мяне ўсяго з галавой, але ўжо не здолела знесцi ў мора.

Я прабег яшчэ некалькi крокаў i з радасцю адчуў, што стаю на сухой зямлi. Я пачаў карабкацца па ўзбярэжных скалах i, дабраўшыся да высокага пагорка, упаў на траву. Тут я быў у бяспецы: тут вада не магла захлiснуць мяне.

Я думаю, не iснуе такiх слоў, якiмi можна было б выказаць пачуццi чалавека, якi вярнуўся, можна лiчыць, з таго свету! Я пачаў бегаць i скакаць, я размахваў рукамi, я нават спяваў i пусцiўся ўпрысядкi. Уся мая iстота, калi можна так сказаць, была ахоплена думкамi пра маё шчаслiвае выратаванне.

Але тут я раптам успомнiў пра сваiх сяброў, якiя загiнулi. Мне зрабiлася шкада iх, таму што за час плавання я паспеў да многiх з iх адчуць прыхiльнасць i палюбiць iх. Я ўспамiнаў iх iмёны i твары. Дарэмна, нiкога з iх я больш не бачыў; ад iх i следу не засталося, апрача трох капелюшоў, якiя належалi iм, каўпака i двух няпарных чаравiкаў, цяпер выкiнутых морам на сушу.

Зiрнуўшы туды, дзе стаяў наш карабель, я ледзь разгледзеў яго за сцяною высокiх хваль - так ён быў далёка! I я сказаў сабе: "Якое гэта шчасце, вялiкае шчасце, што я дабраўся ў такую буру да гэтага далёкага берага!"

Выказаўшы такiмi словамi сваю гарачую радасць з выпадку выратавання ад смяротнай небяспекi, я ўзгадаў, што зямля можа быць гэтакая ж страшная, як i мора, што я не ведаю, куды я трапiў i што мне неабходна ў самы кароткi час уважлiва агледзець незнаёмую мясцовасць.

Як толькi я падумаў пра гэта, усё маё захапленне тут жа астыла: я зразумеў, што хоць я i выратаваў сваё жыццё, я не выратаваўся ад няшчасця, нягод i жахаў. Уся адзежа мая наскрозь вымакла, а перамянiцца мне не было ў што. У мяне не было нi ежы, нi прэснай вады, каб падмацаваць свае сiлы. Якая будучыня чакала мяне? Або я памру з голаду, або мяне разарвуць лютыя звяры. I што самае сумнае, я не меў магчымасцi паляваць на дзiчыну, не мог абаранiць сябе ад звяроў, бо ў мяне не было нiякай зброi. Наогул пры мне не засталося нiчога, апрача нажа i бляшанкi з тытунём.

Гэта прывяло мяне ў такi адчай, што я пачаў бегаць берагам туды i сюды, як звар'яцелы.

Наблiжалася ноч, i я з сумам пытаў сам у сябе: "Што чакае мяне, калi ў гэтай мясцовасцi водзяцца драпежныя звяры? Яны ж выходзяць заўсёды на паляванне ўначы?"

Непадалёку стаяла шырокае, разгалiстае дрэва. Я вырашыў узлезцi на яго i праседзець ноч у галлi да ранiцы. Нiчога iншага я не мог прыдумаць, каб ратавацца ад звяроў. "А пакуль надыдзе ранiца, - сказаў я сабе, - я паспею падумаць пра тое, якою смерцю наканавана мне памерцi, таму што жыць у гэтых пустэльных мясцiнах немагчыма".

Мяне мучыла смага. Я пайшоў паглядзець, цi няма дзе паблiзу прэснай вады. Адышоўшыся на чвэрць мiлi ад берага, на вялiкую радасць, я знайшоў ручай.

Напiўшыся i паклаўшы сабе ў рот тытуню, каб суцiшыць голад, я вярнуўся да дрэва, улез на яго i ўладкаваўся сярод галiн такiм чынам, каб не звалiцца на зямлю, калi засну. Затым выразаў сабе ёмкую сукаватую дубiнку на выпадак нападу ворагаў, зручней сеў i ад страшнай стомы моцна заснуў.

Спаў я соладка, як, напэўна, мала каму спалася б на такой нязручнай пасцелi. I наўрад цi прачынаўся хто пасля такога начлегу такiм свежым i бадзёрым.

РАЗДЗЕЛ ШОСТЫ

Рабiнзон на бязлюднай выспе. - Ён здабывае рэчы з карабля i будуе сабе жытло.

Прачнуўся я позна. Надвор'е было яснае, вецер суцiшыўся, мора больш не шалела.

Я зiрнуў на пакiнуты намi карабель i са здзiўленнем убачыў, што на ранейшым месцы яго ўжо няма. Цяпер яго прыбiла блiжэй да берага. Ён апынуўся непадалёку ад той самай скалы, аб якую мяне ледзь не разбiла хваляй. Напэўна, уначы яго ўзняў прылiў, зрушыў з мелi i прыгнаў сюды. Цяпер ён стаяў не далей мiлi ад таго месца, дзе я начаваў. Хвалi, вiдаць, не разбiлi яго: ён добра трымаўся на вадзе.

Я вырашыў зараз жа прабрацца на карабель, каб зрабiць запас правiзii i розных рэчаў.

Злезшы з дрэва, я яшчэ раз агледзеўся кругом. Першае, што я ўбачыў, гэта была наша шлюпка, якая ляжала праваруч на беразе, мiлi за дзве адсюль - там, куды яе шпурнуў ураган. Я спачатку пайшоў у тым кiрунку, але выявiлася, што проста туды не прайсцi: у бераг глыбока ўрэзалася бухта, з паўмiлi ў шырыню, яна i была перашкодай на дарозе. Я павярнуў назад, таму што мне было куды важней трапiць на карабель: я спадзяваўся знайсцi там ежу.

Апоўднi хвалi зусiм супакоiлiся, i адлiў быў такi моцны, што чвэрць мiлi да карабля я прайшоў па сухiм дне.

Тут зноў у мяне заныла сэрца: мне стала зразумела, што ўсе мы цяпер былi б жывыя, калi б не спалохалiся i не пакiнулi свой карабель. Трэба было толькi дачакацца, каб мiнуўся шторм, i мы шчаслiва дабралiся б да берага, i я не вымушаны быў бы цяпер пакутаваць у гэтай бязлюднай пустынi.

Пры думцы пра сваю адзiноту я заплакаў, аднак успомнiўшы, што слёзы нiколi не спыняюць няшчасце, вырашыў, чаго б гэта нi каштавала, дабрацца да разбiтага судна. Распрануўшыся, я зайшоў у ваду i паплыў.

Аднак самае цяжкае было яшчэ наперадзе: я не мог узлезцi на карабель. Ён стаяў на мелкiм месцы, так што амаль цалкам выступаў з вады, а ўхапiцца не было за што. Я доўга плаваў вакол яго i раптам заўважыў карабельны канат (дзiўлюся, як ён адразу не кiнуўся мне ў вочы!). Канат звешваўся з люка, i паколькi канец яго быў даволi высока над вадою, то я злавiў яго з вялiкай цяжкасцю. Я падняўся па канаце да кубрыка*.

* Кубрык - памяшканне для матросаў у насавой частцы карабля.

Падводная частка карабля была прабiта, i трум быў запоўнены вадой. Карабель стаяў на пясчанай водмелi. Карма яго высока ўзнялася, а нос быў амаль у вадзе. Такiм чынам вада не трапiла ў карму, i нiчога з рэчаў, што там былi, не падмокла. Я заспяшаўся туды, таму што перш за ўсё мне хацелася даведацца, якiя рэчы сапсавалiся, а якiя засталiся цэлыя.

Выявiлася, што ўвесь запас карабельнай правiзii застаўся зусiм сухi. I паколькi мяне мучыў голад, то перш за ўсё я пайшоў у кладоўку, набраў сухароў i, працягваючы агляд карабля, еў на хаду, каб не губляць часу. У кают-кампанii я знайшоў бутэльку рому i некалькi разоў добра глынуў з яе, таму што мне неабходна было падмацаваць свае сiлы для працы, якая мяне чакала.

Перш за ўсё мне патрэбна была лодка, каб перавезцi на бераг тыя рэчы, якiя маглi мне спатрэбiцца. Але лодку ўзяць не было дзе, а жадаць немагчымага бескарысна. Трэба было прыдумаць што-небудзь iншае. На караблi былi запасныя мачты, сценьгi i рэi. З гэтага матэрыялу я вырашыў пабудаваць плыт i горача ўзяўся за работу.

Выбраўшы некалькi лягчэйшых бярвенняў, я выкiнуў iх за борт, папярэдне абвязаўшы кожнае бервяно канатам, каб iх не знесла. Затым я спусцiўся з карабля, прыцягнуў да сябе чатыры бервяны, моцна звязаў iх з абодвух канцоў, зверху змацаваў яшчэ дзвюма цi трыма дошчачкамi, пакладзенымi накрыж, i ў мяне атрымалася нешта накшталт плыта.

Мяне гэты плыт цудоўна трымаў на сабе, але для большага грузу ён быў вельмi лёгкi i малы.

Давялося мне зноў лезцi на карабель. Там я адшукаў пiлу нашага карабельнага цесляра i распiлаваў запасную мачту на тры бервяны, якiя i прыладзiў да плыта. Плыт зрабiўся шырэйшы i больш устойлiвы. Гэта работа каштавала мне вялiкiх намаганняў, але жаданне зрабiць запас усяго неабходнага для жыцця падтрымлiвала мяне, i я зрабiў тое, на што пры звычайных абставiнах у мяне не хапiла б сiлы.

Цяпер мой плыт быў шырокi i моцны, ён мог вытрымаць значны груз.

Чым жа нагрузiць гэты плыт i што зрабiць, каб яго не змыла прылiвам? Доўга думаць не было калi, трэба было спяшацца.

Перш за ўсё я склаў на плыт усе дошкi, якiя знайшлiся на караблi; потым узяў тры куфры, якiя належалi нашым матросам, зламаў замкi i выкiнуў з iх усё. Потым я адабраў тыя рэчы, якiя маглi спатрэбiцца мне больш за ўсё, i склаў iх у куфры. У адзiн куфар я склаў харчовыя прыпасы: рыс, сухары, тры кругi галандскага сыру, пяць вялiкiх кавалкаў вэнджанай казляцiны, якая была ў нас на караблi за галоўную мясную ежу, i рэшткi ячменю, якi мы везлi з Эўропы курам, што трымалi на судне; курэй мы даўно ўжо з'елi, а крыху збожжа засталося. Гэты ячмень быў змешаны з пшанiцай; ён бы вельмi мне прыдаўся, але, на жаль, як потым выявiлася, быў надта папсаваны пацукамi. Апрача таго, я знайшоў некалькi скрынак вiна i каля шасцi галонаў* рысавай гарэлкi, што належалi нашаму капiтану.

* Галон - ангельская мера вадкiх цел; роўны 3,78 лiтра.

Гэтыя скрынi я таксама паставiў на плыт поруч з куфрамi.

Мiж тым, пакуль я быў заняты пагрузкаю, пачаўся прылiў, i я з жалем убачыў, што мой каптан, рубашку i камiзэльку, якiя я пакiнуў на беразе, знесла ў мора. Цяпер у мяне засталiся толькi панчохi ды штаны (палатняныя, кароткiя, да каленяў), якiя я не скiдаў, калi плыў да карабля. Гэта прымусiла мяне падумаць пра тое, каб назапасiць не толькi ежы, але i адзежы. На караблi было дастаткова i куртак i штаноў, але я ўзяў адну толькi пару, бо мяне пакуль што куды больш цiкавiла многае iншае, i перш за ўсё рабочы iнструмент.

Пасля доўгiх пошукаў я знайшоў скрынку нашага цесляра, i гэта была для мяне найкаштоўнейшая знаходка, якую я не прамяняў бы ў той час на цэлы карабель золата. Я паставiў гэту скрынку на плыт, нават не глянуўшы ў яе, таму што мне было добра вядома, якi iнструмент там захоўваўся.

Цяпер мне заставалася запасцiся зброяй i зарадамi. У каюце я знайшоў дзве добрыя паляўнiчыя стрэльбы i два пiсталеты, якiя я паклаў на плыт разам з парахаўнiцай, мяшэчкам шроту i дзвюма заржавелымi шашкамi. Я ведаў, што ў нас на караблi было тры бочачкi пораху, але я не ведаў, дзе яны захоўвалiся. Аднак у вынiку пiльных пошукаў усе тры бочачкi знайшлiся. Адна, як выявiлася, падмокла, а дзве былi сухiя, i я перацягнуў iх на плыт разам са стрэльбамi i шашкамi. Цяпер мой плыт быў дастаткова нагружаны, i трэба было кiравацца ў дарогу. Дабрацца да берага на плыце без ветразя, без руля - нялёгкая задача: дастаткова было самага слабага стрэчнага ветру, каб усё маё збудаванне перакулiлася.

На шчасце, мора было спакойнае. Пачынаўся прылiў, якi павiнен быў прыгнаць мяне да берага. Апрача таго, узняўся таксама невялiкi спадарожны ветрык. Таму, захапiўшы з сабою паламаныя вёслы ад карабельнай шлюпкi, я заспяшаўся назад, да берага. Хутка я заўважыў невялiкую бухту, да якой i накiраваў свой плыт. З вялiкай цяжкасцю я правёў яго насуперак цячэнню i, нарэшце, зайшоў у гэту бухту, упёршыся ў дно вяслом, таму што там было мелка; i як толькi пачаўся адлiў, мой плыт з усiм грузам аказаўся на сухiм беразе.

Цяпер мне неабходна было разгледзецца вакол i выбраць сабе зручнае месца для жытла - такое, дзе б я здолеў скласцi ўсю сваю маёмасць, не баючыся, што яна загiне. Я ўсё яшчэ не ведаў, куды я трапiў: на мацярык цi на выспу. Цi жывуць тут людзi? Цi водзяцца тут драпежныя звяры? За паўмiлi ад мяне цi крыху далей вiдзён быў пагорак, стромкi i высокi. Я вырашыў падняцца на яго, каб агледзець наваколле.

Узяўшы стрэльбу, пiсталет i парахаўнiцу, я накiраваўся ў разведку.

Караскацца на вяршыню пагорка было цяжка. Калi ж, нарэшце, я ўскараскаўся, я ўбачыў, якi горкi лёс чакаў мяне: я быў на выспе! Кругом, з усiх бакоў, было толькi мора, за якiм нiдзе не бачылася зямлi, калi не лiчыць усяго некалькi рыфаў, якiя тырчалi ўдалечынi, ды двух выспачак, што ляжалi мiляў за дзевяць на захад.

Гэтыя выспачкi былi маленькiя, куды меншыя за маю.

Я зрабiў i яшчэ адно адкрыццё: раслiннасць на выспе была дзiкая, нiдзе не вiдаць было нi шматка ўробленай зямлi. Значыць, людзей тут i сапраўды не было!

Драпежныя звяры тут як быццам таксама не вадзiлiся, ва ўсякiм выпадку я не прыкмецiў нiводнага. Затое птушак вадзiлася мноства, усё нейкай не вядомай мне пароды, так што потым, калi мне даводзiлася падстрэлiць птушку, я нiколi не мог вызначыць па выгляду, цi прыдатнае яе мяса для ежы.

Калi я спускаўся з пагорка, я падстрэлiў адну птушку, вельмi вялiкую: яна сядзела на дрэве на ўзлессi.

Мне здаецца, што гэта быў першы стрэл, якi прагучаў у гэтых дзiкiх мясцiнах. Не паспеў я стрэлiць, як над лесам узнялася хмара птушак. Кожная крычала на свой лад, але нiводзiн з гэтых крыкаў не падобны быў на крык знаёмых мне птушак.

Птушка, якую я забiў, нагадвала мне нашага эўрапейскага коршака i афарбоўкай пер'я i формаю дзюбы. Толькi кiпцюры ў яе былi карацейшыя. Мяса яе аддавала падлай, i я, вядома, не мог яго есцi.

Такiя былi адкрыццi, якiя я зрабiў у першы дзень. Потым я вярнуўся да плыта i пачаў перацягваць рэчы на бераг. На гэта пайшла ў мяне ўся рэшта дня.

Пад вечар я зноў пачаў думаць, як i дзе мне ўладкавацца на ноч.

Легчы проста на зямлю я баяўся: а што, калi на мяне накiнецца якi-небудзь драпежны звер? Таму, выбраўшы на беразе зручнае месцейка для начлегу, я абгарадзiў яго з усiх бакоў куфрамi i скрынкамi, а ў сярэдзiне гэтай загарожы зладзiў сабе з дошчак нешта накшталт будана.

Непакоiла мяне таксама пытанне, як буду я здабываць сабе ежу тады, калi скончацца мае прыпасы: апрача птушак ды двух нейкiх звяркоў, накшталт нашага зайца, што выскачылi з лесу, пачуўшы мой стрэл, нiякiх iншых жывых iстот я тут не бачыў.

Зрэшты, у гэты момант мяне куды больш цiкавiла i непакоiла iншае. Я перавёз з карабля вельмi мала з таго, што можна было забраць, i там засталося многа рэчаў, якiя маглi мне спатрэбiцца, i перш за ўсё ветразi i канаты. Таму я вырашыў, калi мне нiшто не перашкодзiць, зноў пабыць на караблi. Я быў упэўнены, што першая ж бура разаб'е яго на трэскi. Трэба было адкласцi ўсе iншыя справы i тэрмiнова ўзяцца за разгрузку судна. Нельга супакойвацца, пакуль я не перавязу на бераг усе рэчы, да апошняга цвiчка.

Прыняўшы такое рашэнне, я пачаў думаць, як мне лепей зрабiць: ехаць на плыту цi плысцi самому, як першы раз. Я вырашыў, што зручней будзе плысцi. Толькi на гэты раз я ўжо распрануўся ў шалашы, застаўшыся ў адной сподняй у клеткi сарочцы, у палатняных штанах i скураных пантофлях на босыя ногi. Як i першы раз, я ўзлез на карабель па канату, затым збiў новы плыт i перавёз на iм многа карысных рэчаў. Па-першае, я забраў усё, што адшукаў у кладоўцы нашага цесляра, менавiта: два цi тры мяхi цвiкоў (вялiкiх i дробных), адвёртку, тузiны два сякер, а галоўнае - такую карысную рэч, як тачыла.

Потым я прыхапiў некалькi рэчаў, якiя я знайшоў у нашага кананiра*: тры жалезныя ламы, дзве бочкi з ружэйнымi кулямi i крыху пораху.

* Кананiр - той, хто страляе з гарматы, артылерыст.

Потым я адшукаў на караблi яшчэ кучу ўсякага адзення ды яшчэ прыхапiў запасны ветразь, гамак, некалькi матрацаў i падушак. Усё гэта я склаў на плыце i, на вялiкае маё здавальненне, даставiў на бераг як мае быць.

Адпраўляючыся на карабель, я баяўся, каб за маю адсутнасць на мае харчы не напалi якiя-небудзь драпежнiкi. На шчасце, гэтага не здарылася.

Толькi нейкi звярок прыбег з лесу i рассеўся на адным з маiх куфраў. Убачыўшы мяне, ён адбег крыху ўбок, але зараз жа спынiўся, стаў на заднiя лапы i з непарушным спакоем, без нiякага страху, глядзеў мне проста ў вочы, нiбыта жадаў пазнаёмiцца са мною.

Звярок быў прыгожы, падобны на дзiкага ката. Я прыцэлiўся ў яго са стрэльбы, але ён не здагадваўся, якая небяспека яму пагражае, i нават не крануўся з месца. Тады я кiнуў яму кавалак сухара, хоць з майго боку гэта было i неразумна, таму што сухароў у мяне было мала i мне трэба было быць ашчадным. Аднак звярок мне так спадабаўся, што я не пашкадаваў яму гэты кавалак сухара. Ён падбег, абнюхаў сухар, з'еў яго са смакам i аблiзнуўся.

Вiдаць было, што ён чакае яшчэ. Але я не даў яму больш нiчога. I ён пасядзеў трошкi i пайшоў.

Пасля гэтага я ўзяўся будаваць сабе палатку. Я зрабiў яе з ветразяў i жэрдак, якiя нарэзаў у лесе. У палатку я перанёс усё, што магло сапсавацца ад дажджу i на сонцы, а вакол нагрувасцiў пустых куфраў i скрынак на выпадак раптоўнага нападу людзей цi дзiкiх звяроў.

Знадворку ўваход у палатку я загарадзiў вялiзнай скрыняй, паставiўшы яе бокам, а з сярэдзiны загарадзiўся дошкамi. Затым я паслаў на зямлi пасцель, паклаў ля ўзгалоўя два пiсталеты, а з боку ад пасцелi - стрэльбу i лёг.

Пасля караблекрушэння гэта была першая ноч, калi я спаў у пасцелi. Я без просыпу праспаў да ранiцы, таму што ў папярэднюю ноч спаў вельмi мала, а ўвесь дзень працаваў не прысядаючы: спачатку грузiў рэчы з карабля на плыт, а потым перапраўляў iх на бераг.

Нiхто, я думаю, не валодаў такiм велiзарным складам рэчаў, як я цяпер. Але мне ўсё здавалася мала. Карабель быў цэлы, i пакуль яго не знесла ўбок, пакуль на iм заставалася хоць адна рэч, якую я мог выкарыстаць, я лiчыў неабходным вывезцi адтуль на бераг усё, што магчыма. Таму кожны дзень я накiроўваўся туды ў час адлiву i прывозiў усё новыя i новыя рэчы.

Асаблiва паспяховым было маё трэцяе падарожжа. Я разабраў усе снасцi i забраў з сабою ўсе вяроўкi. Гэты раз я прывёз вялiкi кавалак запаснога брызенту, якiм у нас карысталiся, калi трэба было рамантаваць ветразi; i бочачку пораху, якая падмокла i якую спачатку я пакiнуў на караблi. Нарэшце, я пераправiў на бераг усе ветразi; толькi давялося парэзаць iх на кавалкi i перавезцi часткамi. Зрэшты, мне не было чаго шкадаваць: ветразi мне патрэбны былi зусiм не для мараплавання. Уся каштоўнасць iх заключалася ў тым, што яны былi пашыты з брызенту.

Цяпер на караблi не засталося нiчога, што б здолеў забраць адзiн чалавек. Засталiся толькi грувасткiя рэчы, за якiя я i ўзяўся ў наступны рэйс. Я пачаў з канатаў. Кожны канат я разразаў на кавалкi такой велiчынi, каб мне не вельмi цяжка было з iмi спраўляцца, i кавалкамi перавёз тры канаты. Апрача таго, я забраў на караблi ўсе жалезныя часткi, якiя толькi здолеў ададраць з дапамогай сякеры. Затым я ссек усе рэi, якiя яшчэ заставалiся на караблi, пабудаваў плыт большы за ранейшыя i, склаўшы на яго ўвесь гэты цяжар, паплыў да берага.

На гэты раз мне не пашанцавала: мой плыт быў такi цяжкi, што кiраваць iм было амаль немагчыма. Калi я, нарэшце, зайшоў у бухтачку i накiраваўся да берага, дзе была складзена ўся мая маёмасць, плыт раптам перакулiўся, i я апынуўся ў вадзе з усiм маiм грузам. Я не патануў таму, што гэта адбылося непадалёк ад берага, аднак амаль увесь мой груз быў пад вадою; галоўнае, што патанула жалеза, якiм я так даражыў.

Праўда, калi пачаўся адлiў, я выцягнуў на бераг амаль усе кавалкi каната i некалькi кавалкаў жалеза. Гэта мяне вельмi стамiла, бо за кожным кавалкам мне даводзiлася ныраць у ваду.

Мае паездкi на карабель працягвалiся з дня ў дзень, i кожны раз я прывозiў што-небудзь iншае.

Ужо трынаццаць дзён жыў я на выспе i за гэты час адзiнаццаць разоў пабыў на караблi i перавёз на бераг усё, што толькi здолелi зрушыць дзве чалавечыя рукi. Не сумняваюся, што, калi б цiхае надвор'е пратрымалася яшчэ, я перавёз бы па частках i ўвесь карабель.

Рыхтуючыся да дванаццатага рэйса, я заўважыў, што ўзнiмаецца вецер. Тым не менш, дачакаўшыся адлiву, я накiраваўся да карабля. Мне здавалася, што я так аблазiў нашу каюту, што знайсцi там што-небудзь ужо было немагчыма. Аднак раптам на вочы мне трапiла маленькая шафа з дзвюма скрынкамi; у адной я знайшоў тры брытвы, нажнiцы i з тузiн цудоўных вiдэльцаў i нажоў; у другой скрынцы ляжалi грошы, часткова эўрапейскай, часткова бразiльскай срэбнай i залатой манетай, - усяго каля трыццацi шасцi фунтаў стэрлiнгаў.

Я пагардлiва ўсмiхнуўся, гледзячы на гэтыя грошы.

- Непатрэбнае смецце, - прамовiў я. - Навошта ты мне цяпер патрэбна? Усю кучу золата я з ахвотай зараз аддаў бы за любы з гэтых капеечных нажоў. Нават калi б ты ляжала цяпер на падлозе, я i тады не сагнуўся б, каб падняць цябе. Мне няма чаго з табою рабiць. Дык iдзi ж на дно марское.

Але, падумаўшы крыху, я ўсё-такi загарнуў грошы ў кавалак брызенту i забраў iх з сабою.

Мора бушавала ўсю ноч, i калi ранiцой я выглянуў са свае палаткi, ад карабля не засталося i следу. Цяпер я мог цалкам займацца пытаннем, якое непакоiла мяне з першага дня: што мне рабiць, каб на мяне не напалi драпежныя звяры цi дзiкiя людзi? Якое жытло сабе збудаваць? Выкапаць пячору цi паставiць палатку?

Нарэшце я вырашыў зрабiць i тое i другое.

Да гэтага часу я ўжо ўпэўнiўся, што месца, якое я аблюбаваў на беразе, не прыгоднае для пабудовы жытла: гэта была нiзкая балоцiстая мясцiна каля самага мора. Жыць у такiх мясцiнах вельмi шкодна. Да таго ж там не было паблiзу прэснай вады. Я вырашыў адшукаць iншае месца, больш прыгоднае для жытла. Мне патрэбна было, каб жытло маё мела засцярогу ад сонечнай спёкi i ад драпежнiкаў; каб яно стаяла ў такiм месцы, дзе няма вiльгацi; каб непадалёку была прэсная вада. Апрача таго, я абавязкова хацеў, каб з майго дома было бачна мора.

"Можа здарыцца, што непадалёк ад выспы з'явiцца карабель, - казаў я сабе, - а калi я не буду бачыць мора, я здолею прапусцiць гэты выпадак".

Як бачыце, мяне ўсё яшчэ не пакiдала надзея.

Пасля доўгiх пошукаў я нарэшце знайшоў прыдатную мясцiну для пабудовы жытла. Гэта была невялiкая гладкая пляцоўка на схiле высокага пагорка. Ад вяршынi да самай палянкi пагорак спускаўся крутой сцяной, так што я мог не баяцца нападу зверху. У гэтай сцяне каля самай палянкi было невялiкае паглыбленне, як быццам уваход у пячору, аднак нiякай пячоры там не было. Вось тут, якраз супроць гэтага паглыблення, на зялёнай палянцы я i вырашыў паставiць палатку.

Мясцiна гэта знаходзiлася на паўночна-заходнiм схiле пагорка, i таму яна амаль да самага вечара заставалася ў цянi. А пад вечар яе асвятляла сонца.

Перш чым ставiць палатку, я ўзяў завостраны кiй i выпiсаў iм перад самым паглыбленнем паўкруг, ярдаў* каля дзесяцi ў дыяметры.

* Ярд - ангельская мера даўжынi; роўны 0,9144 метра.

Затым па ўсяму паўкругу я набiў у зямлю ў два рады высокiх моцных калоў, завостраных зверху. Памiж двух радоў калоў я пакiнуў невялiкi прамежак i забiў яго да верху абрэзкамi канатаў, прывезеных з карабля. Я склаў iх у рады, адзiн на другi, а з сярэдзiны ўмацаваў агароджу падпоркамi. Агароджа ў мяне атрымалася выдатная: нi пралезцi праз яе, нi пералезцi цераз яе не здолеў бы нi звер, нi чалавек. Гэта праца патрабавала многа часу i сiлы. Асаблiва цяжка было насекчы ў лесе жэрдак, перанесцi iх на месца пабудовы, абчасаць i ўбiць у зямлю.

Плот быў суцэльны, дзвярэй не было. Заходзiў я ў сваё жытло i выходзiў з яго, карыстаючыся лескамi. Калi мне патрабавалася зайсцi цi выйсцi, я прыстаўляў iх кожны раз да частаколу.

РАЗДЗЕЛ СЁМЫ

Рабiнзон на наваселлi. - Каза i казлянё.

Цяжка было мне перацягваць у крэпасць усё маё багацце - правiзiю, зброю i iншыя рэчы. Ледзь справiўся я з гэтай работай, як тут жа давялося брацца за новую: ставiць вялiкую трывалую палатку.

У трапiчных краiнах дажджы, як вядома, вельмi моцныя i ў пэўную пару года льюць без перапынку многа дзён. Каб захаваць сябе ад вiльгацi, я зрабiў двайную палатку, гэта значыць спачатку паставiў адну палатку, меншую, а зверху яе - другую, большую. Знадворную палатку я пакрыў брызентам, якi я прыхапiў на караблi разам з ветразямi.

Цяпер я спаў ужо не на посцiлцы, якая ляжала проста на зямлi, а ў вельмi зручным гамаку, якi належаў памочнiку нашага капiтана.

Я перанёс у палатку ўсе харчовыя прыпасы i iншыя рэчы, якiя маглi сапсавацца ад дажджу. Калi ўсё гэта было занесена ў сярэдзiну агароджы, я шчыльна забiў ход, якi часова служыў мне замест дзвярэй, i пачаў хадзiць па прыстаўных лесках, пра якiя казаў раней. Такiм чынам я жыў усё роўна як у крэпасцi, ахаваны ад усякай небяспекi, i мог спаць зусiм спакойна.

Умацаваўшы агароджу, я ўзяўся капаць пячору, паглыбляючы тую выемку, якую мела гара. Пячора знаходзiлася якраз за палаткай i служыла мне склепам. Выкапанае каменне я зносiў у дворык i складаў уздоўж агароджы. Туды ж ссыпаў я i зямлю, i таму глеба ў дворыку ўзнялася футы на паўтара.

Нямала часу адабрала ў мяне гэта работа. Да таго ж было ў мяне тады i многа iншых спраў i здарылася некалькi прыгод.

Аднойчы, у той час, калi я яшчэ толькi рыхтаваўся ставiць палатку i капаць пячору, набегла раптам чорная хмара i лiнуў пралiўны дождж. Потым блiснула маланка i ўдарыў страшэнны гром.

У гэтым, вядома, не было нiчога незвычайнага, i мяне напалохала, вядома, не сама маланка, а адна думка, якая прамiльгнула ў маёй галаве хутчэй маланкi: "Порах!.."

У мяне спынiлася сэрца. Я з жахам падумаў: "Адзiн удар маланкi можа знiшчыць увесь мой порах! А без пораху я не здолею нi абаранiцца ад драпежных звяроў, нi здабыць сабе ежы". Дзiўная справа, але ў той час я нават не падумаў пра тое, што калi порах узарвецца, то перш за ўсё загiну я сам.

Гэты выпадак зрабiў на мяне такое моцнае ўражанне, што я, як толькi прайшла навальнiца, адклаў на час усе свае будаўнiчыя работы i адразу ж узяўся за сталярнае рамяство i шытво: я шыў мяшэчкi i рабiў скрыначкi на порах. Неабходна было падзялiць порах на некалькi частак i кожную хаваць асобна, каб яны не маглi ўспыхнуць усе адразу.

На гэту работу ў мяне пайшло амаль два тыднi. Усяго пораху ў мяне было каля двухсот сарака фунтаў. Я высыпаў яго ў мяшэчкi i скрыначкi, падзялiўшы ўвесь запас прыкладна на сто частак.

Мяшэчкi i скрыначкi я пахаваў у расколiны гары, у такiх мясцiнах, куды не магла пранiкнуць вiльтаць, дакладна прыкмецiў кожную схованку. За бочачку з адсырэлым порахам я не баяўся - гэты порах усё роўна быў кепскi - i таму паставiў яе, як яна была, у пячору, цi ў сваю "кухню", як я называў яе ў думках.

Увесь гэты час раз на дзень, а то i болей я выходзiў з дому, узяўшы стрэльбу - на праходку, а таксама, каб пазнаёмiцца з мясцовай прыродай i, калi будзе выпадак, падстрэлiць якую-небудзь дзiчыну.

Першага разу, калi накiраваўся ў такую экскурсiю, я зрабiў адкрыццё, што на выспе водзяцца козы. Я вельмi ўзрадаваўся, але хутка выявiлася, што козы незвычайна чуйныя i спрытныя i падкрасцiся да iх няма нiякай магчымасцi. Аднак гэта мяне не збянтэжыла: я не сумняваўся, што некалi ўсё роўна навучуся паляваць на iх.

Хутка я заўважыў адну дзiўную з'яву: калi козы знаходзiлiся на вяршынi гары, а я ў гэты час паказваўся ў далiне, увесь статак зараз жа ўцякаў ад мяне далей; калi ж, наадварот, козы хадзiлi ў далiне, а я быў на гары, тады яны як быццам нават не заўважалi мяне. З гэтага назiрання я зрабiў заключэнне, што вочы iх маюць тую асаблiвасць, што яны не бачаць таго, што знаходзiцца ўгары. З таго часу я i пачаў так паляваць: я падымаўся на якую-небудзь гару i страляў з вяршынi па козах.

Першым жа стрэлам я забiў маладую казу, якая хадзiла з сысунком. Мне страшэнна шкада было казляняцi. Калi мацi ўпала, яно ўсё гэтак жа рахмана стаяла каля яе i глядзела на мяне з даверам. Мала таго, дык яно пабегла за мною следам, калi я ўзвалiў забiтую казу на плечы i панёс яе дадому. Так мы дайшлi да самага дома. Я паклаў казу на зямлю, узяў казляня i перакiнуў яго цераз агароджу ў двор. Я спадзяваўся, што выгадую яго i прыручу, але казляня яшчэ не ўмела есцi травы, i я вымушаны быў зарэзаць яго. Таго мяса мне хапiла надоўга. Еў я ўвогуле мала, iмкнучыся, па магчымасцi, ашчаджаць свае прыпасы, асаблiва сухары.

Пасля таго калi я канчаткова ўладкаваўся ў сваiм новым жытле, мне прыйшло на думку скласцi сабе печ цi ўвогуле якi-небудзь ачаг. Неабходна было таксама назапасiць дроў.

Як я рабiў усё гэта, як пабольшыў свой склеп, як паступова жыццё маё набывала нават некаторыя выгоды, я падрабязна раскажу на наступных старонках.

РАЗДЗЕЛ ВОСЬМЫ

Каляндар Рабiнзона. - Рабiнзон уладкоўвае сваё жытло.

Неўзабаве пасля таго як я пасялiўся на выспе, мне раптам прыйшло ў галаву, што калi я не завяду сабе каляндар, то я вельмi хутка згублю лiк дням i нават не буду адрознiваць нядзелi ад будзённага дня.

Каляндар я прыдумаў такi: абчасаў сякераю тоўстае бервяно i ўкапаў яго на беразе ў пясок, на тым самым месцы, куды мяне выкiнула бура. Да гэтага слупа я прыбiў перакладзiну, на якой выразаў вялiкiмi лiтарамi такiя словы:

ТУТ Я ЎПЕРШЫНЮ СТУПIЎ НА ГЭТУ ВЫСПУ

30 ВЕРАСНЯ 1659 ГОДА.

З таго часу кожны дзень на сваiм слупе я рабiў зарубку ў выглядзе кароткай рысачкi. Праз шэсць рысачак я рабiў адну даўжэйшую, якая азначала нядзелю; зарубкi ж, якiя значылi першае чысло кожнага месяца, я рабiў яшчэ даўжэйшыя.

Такiм чынам я вёў свой каляндар, адзначаючы днi, тыднi, месяцы i гады.

Пералiчваючы рэчы, якiя я перавёз з карабля, як я казаў ужо, за адзiнаццаць разоў, я не ўпамянуў пра розную драбязу, якая хоць i не мела асаблiвай каштоўнасцi, але ўсё роўна зрабiла мне вялiкую паслугу. Так, напрыклад, у каютах капiтана i яго памочнiка я знайшоў чарнiла, пер'i i паперу, тры цi чатыры компасы, некаторыя астранамiчныя прыборы, падзорныя трубы, геаграфiчныя карты i карабельны журнал. Усё гэта я склаў на ўсякi выпадак у адзiн з куфраў, не ведаючы нават, цi спатрэбiцца мне што-небудзь з гэтых рэчаў. Затым мне трапiлася некалькi кнiг на партугальскай мове. Я забраў iх таксама.

Былi ў нас на караблi два каты i сабака. Катоў я перавёз на бераг на плыту; сабака ж яшчэ ў час самае першае мае паездкi сам скочыў у ваду i паплыў услед за мною. Многа гадоў ён быў маiм надзейным памочнiкам i служыў мне шчыра i аддана. Ён амаль замяняў мне адносiны з людзьмi, толькi не ўмеў гаварыць. О як бы дорага я заплацiў, каб ён загаварыў толькi!

Чарнiла, пер'i i паперу я стараўся як мага берагчы. Пакуль у мяне было чарнiла, я старанна запiсваў усё, што са мною здаралася, i калi ж чарнiла скончылася, запiсы давялося спынiць, таму што я не ўмеў рабiць чарнiла i не мог дадумацца, чым яго замянiць.

Наогул, хоць у мяне i быў такi вялiкi склад разнастайных рэчаў, мне, апрача чарнiла, яшчэ многа чаго не хапала: у мяне не было нi кiркi, нi рыдлёўкi - нiякага iнструмента для земляных работ. Не было нi iголак, нi нiтак. Мая бялiзна знасiлася, але хутка я прывык абыходзiцца зусiм без бялiзны i не адчуваў у ёй вялiкай патрэбы.

У мяне не хапала патрэбных прылад, i таму ўсякая работа ў мяне рабiлася вельмi марудна i з вялiкiмi цяжкасцямi. Той частакол, якiм я абгарадзiў сваё жытло, я гарадзiў амаль цэлы год. Насекчы ў лесе тоўстых жэрдак, начасаць з iх калоў, перацягаць гэтыя калы да палаткi - на ўсё гэта патрабавалася шмат часу. Калы былi вельмi цяжкiя, i таму я мог падняць i прынесцi за адзiн раз не больш аднаго кала. Часам я трацiў i два днi толькi на тое, каб вычасаць кол i прынесцi яго дадому, а трэцi дзень - на тое, каб убiць яго ў зямлю.

Заганяючы калы ў зямлю, я спачатку карыстаўся цяжкой дубiнай, а потым успомнiў, што ў мяне ёсць жалезныя ламы, якiя я прывёз з карабля. Я пачаў працаваць ломам, аднак не скажу, што гэта прынесла мне вельмi вялiкую палёгку. Наогул самая цяжкая i стамляючая для мяне работа была ўбiваць у зямлю калы. Але што мне тут было выдумляць? Усё роўна ж у мяне не было на што трацiць часу, i другой справы ў мяне не было, апрача блукання па выспе ў пошуках ежы; гэтым я займаўся акуратна штодня.

Часам на мяне нападаў адчай, у такiя моманты я адчуваў смяротны сум. Каб перамагчы гэтыя горкiя пачуццi, я ўзяў пяро i паспрабаваў даказаць сам сабе, што ў маiм адчайным становiшчы ёсць усё ж нямала i добрага. Я падзялiў старонку папалам i напiсаў злева "кепска", а справа "добра", i вось што ў мяне атрымалася:

Кепска

1. Я закiнуты на панылую бязлюдную выспу, i ў мяне няма нiякай надзеi на выратаванне.

2. Я адарваны ад усяго чалавецтва; я пустэльнiк, назаўсёды пазбаўлены свету i людзей.

3. У мяне мала адзежы, i хутка мне не будзе чым прыкрыцца.

4. Я не здолею абаранiцца, калi на мяне нападуць злыя людзi цi дзiкiя звяры.

5. Мне няма каму сказаць слова, i нiхто мяне не падбадзёрыць i не суцешыць.

Добра

1. Але я застаўся жывы, хоць мог бы патануць, як усе мае спадарожнiкi.

2. Але я не памёр з голаду i не загiнуў у гэтай пустынi.

3. Але клiмат тут гарачы, i можна абысцiся без адзежы.

4. Але тут няма нi людзей, нi звяроў. I я магу лiчыць сябе шчаслiвым, што мяне не выкiнула на бераг Афрыкi, дзе столькi драпежнiкаў.

5. Але я паспеў назапасiць усяго неабходнага для жыцця i забяспечыць сабе пражытак да канца сваiх дзён.

Гэтыя разважаннi былi для мяне вялiкай падтрымкай. Я ўбачыў, што мне не варта сумаваць i адчайвацца, таму што нават пры самых цяжкiх выпрабаваннях можна i неабходна знайсцi суцяшэнне.

Я супакоiўся i стаў куды больш бадзёры. Да гэтага часу я толькi i думаў, як мне пакiнуць выспу; гадзiнамi ўглядаўся я ў марскую далячынь - цi не пакажацца дзе-небудзь карабель. Цяпер жа, скончыўшы з дарэмнымi надзеямi, я пачаў думаць пра тое, як мне лепей наладзiць сваё жыццё на выспе.

Я ўжо апiсваў сваё жытло. Гэта была палатка, пастаўленая на схiле гары i абнесеная моцным двайным частаколам. Але цяпер маю агароджу можна было назваць сцяной цi валам, таму што з надворнага боку ўшчыльную да яе я зрабiў земляны насып, таўшчынёй у два футы.

Праз нейкi час (гады праз паўтара) я паклаў на свой насып жэрдкi, прыхiлiўшы iх да адхону гары, а зверху зрабiў насцiл з галiн i доўгага шырокага лiсця. Такiм чынам, мой дворык аказаўся пад страхой, i цяпер я мог не баяцца дажджу, якi, як я казаў ужо, у пэўную пару года бязлiтасна палiваў маю выспу.

Чытач ужо ведае, што ўсю маёмасць я перанёс у сваю крэпасць, спачатку толькi за агароджу, а затым i ў пячору, якую я выкапаў у гары за палаткай. Але я павiнен сказаць, што на першым часе ўсе мае рэчы былi бязладна звалены ў кучу i загрувашчвалi ўвесь двор. Я бясконца спатыкаўся на iх, i мне зусiм не было дзе павярнуцца. Каб скласцi ўсё як мае быць, мне давялося пашырыць пячору.

На шчасце, гара складалася з рыхлага пясчанiку. Пракапаўшы зямлю ўправа, колькi па майму разлiку было патрэбна, я ўзяў яшчэ правей i вывеў ход за агароджу.

Гэты скразны падземны ход - чорны ход майго жытла - даў мне магчымасць не толькi смела пакiдаць двор i вяртацца дадому, але i значна павялiчыў плошчу мае кладоўкi.

Скончыўшы гэты занятак, я ўзяўся майстраваць сабе мэблю. Больш за ўсё мне патрэбен быў стол i крэсла: без стала i крэсла я не меў асалоды нават ад таго, чым я валодаў у маёй адзiноце, - я не мог нi есцi па-людску, нi пiсаць, нi чытаць.

I вось я зрабiўся сталяром.

Нiколi ў жыццi да таго часу не трымаў я ў руках сталярнага iнструмента, i тым не менш, дзякуючы прыроджанай кемлiвасцi i настойлiвасцi ў працы, я памалу так налаўчыўся, што, калi б у мяне былi ўсе патрэбныя прылады, я мог бы змайстраваць любую мэблю.

Аднак i без iнструмента, цi амаль без iнструмента, з адной толькi сякераю i рубанкам, я зрабiў мноства рэчаў, хоць, напэўна, нiхто яшчэ не рабiў iх такiм першабытным спосабам i не трацiў на гэта столькi працы. Толькi для таго, каб зрабiць дошку, я павiнен быў спiлаваць дрэва, ачысцiць ствол ад галiн i часаць яго з абодвух бакоў да таго часу, пакуль з яго не атрымаецца нешта накшталт дошкi. Спосаб гэты быў i нязручны i мала карысны, таму што з цэлага дрэва атрымлiвалася ўсяго адна дошка. Але што было рабiць, даводзiлася мiрыцца. Да таго ж i мой час i мая праца каштавалi вельмi танна, дык цi не ўсё роўна было, што я буду рабiць.

Такiм чынам, перш за ўсё я зрабiў сабе стол i крэсла. На гэта мне прыдалiся кароткiя дошкi, якiя я прывёз з карабля. Затым сваiм першабытным спосабам я начасаў даўгiх дошчак i прыладзiў у маiм склепе некалькi палiц, футаў на паўтара шырынёю. Я склаў на iх iнструменты, цвiкi, кавалкi жалеза i iншую дробязь - словам, зрабiў парадак, каб, як спатрэбiцца, я мог знайсцi любую рэч.

Апрача таго, у сцяну свайго склепа я ўбiў калкi, на якiх павесiў стрэльбы, пiсталеты i iншыя рэчы.

Калi б хто ўбачыў тады маю пячору, напэўна, падумаў бы, што гэта склад разнастайных гаспадарчых прылад. I я меў сапраўдную радасць, калi заглядваў на гэты склад - так многа было там рознага дабра, у такiм парадку былi раскладзены i развешаны ўсе рэчы, i кожная дробязь была ў мяне пад рукою.

З таго часу i пачаў я весцi свой дзённiк, запiсваючы ўсё, што я рабiў на працягу дня. На першым часе мне было не да запiсаў: я быў завалены работай; да таго ж у мяне тады быў такi змрочны настрой, што я баяўся, каб ён не адбiўся i на маiм дзённiку.

Але цяпер, калi мне, нарэшце, удалося адолець сваю самоту, калi я пакiнуў цешыць сябе бескарыснымi марамi i надзеяй, я ўзяўся цяпер абсталёўваць сваё жытло. Прывёў да ладу сваю хатнюю гаспадарку, змайстраваў сабе стол i крэсла, наогул уладкаваўся па магчымасцi зручна i ўтульна i ўзяўся за дзённiк. Прыводжу яго тут поўнасцю, хоць значная частка падзей, якiя тут апiсаны, чытачу вядома ўжо з папярэднiх раздзелаў. Паўтараю, я вёў свой дзённiк акуратна, пакуль у мяне было чарнiла. Калi ж чарнiла скончылася, дзённiк мiжволi давялося спынiць.

РАЗДЗЕЛ ДЗЕВЯТЫ

Дзённiк Рабiнзона. - Землятрус.

30 верасня 1659 года. Наш карабель, захоплены страшэнным штормам у адкрытым моры, пацярпеў крушэнне. Увесь экiпаж, апрача мяне, патануў; мяне ж, няшчаснага Рабiнзона Круза, выкiнула ледзь жывога на бераг гэтай праклятай выспы, якую я назваў выспай Адчаю.

Да самай ночы мяне прыгняталi змрочныя пачуццi: я ж застаўся без ежы, без жытла; у мяне не было нi адзежы, нi зброi; я не меў дзе схавацца, калi б на мяне напалi ворагi. Чакаць выратавання было дарэмна. Наперадзе мне бачылася толькi смерць: або мяне разарвуць драпежныя звяры, або заб'юць дзiкуны, або я памру з голаду.

Калi надышла ноч, я ўзлез на дрэва, таму што баяўся звяроў. Усю ноч я праспаў як забiты, нягледзячы на тое, што iшоў дождж.

1 кастрычнiка. Прачнуўшыся ранiцой, я ўбачыў, што наш карабель прылiвам знесла з мелi i прыгнала блiжэй да берага. Гэта надало мне надзеi, што, калi вецер сцiхне, я здолею дабрацца да карабля i зраблю сабе запас харчоў i iншых неабходных рэчаў. Я крыху падбадзёрыўся, хоць мяне i не пакiдаў сум па маiх таварышах, якiя загiнулi. Мне ўсё думалася, што калi б мы засталiся на караблi, то мы абавязкова выратавалiся б. Цяпер з яго абломкаў мы здолелi б збудаваць баркас, на якiм i выбралiся б з гэтага прапашчага месца.

Як толькi пачаўся адлiў, я накiраваўся на карабель. Спачатку я iшоў па аголеным дне мора, а потым паплыў. Увесь гэты дзень не спыняўся дождж, але ветру зусiм не было.

З 1 па 24 кастрычнiка я перавозiў рэчы: я адплываў на карабель, як толькi пачынаўся адлiў, i плыў назад разам з прылiвам. Рэчы перавозiў на плытах. Увесь час iшлi дажджы, i часам выяснiвалася, але ненадоўга: вiдаць, на гэтай шырынi зараз час дажджоў.

25 кастрычнiка. Усю ноч i ўвесь дзень iшоў дождж i дзьмуў моцны парывiсты вецер. Карабель за ноч разбiла на трэскi; на тым месцы, дзе ён стаяў, тырчаць нейкiя панурыя абломкi, ды i яны бачны толькi ў час адлiву. Увесь гэты дзень я клапацiўся пра рэчы: закрываў i ўкручваў iх, каб не папсаваў дождж.

26 кастрычнiка. Знайшоў, як мне здаецца, зручнае месца для жытла. Трэба будзе абгарадзiць яго частаколам.

З 27 па 30 кастрычнiка. Настойлiва працаваў: перацягваў сваю маёмасць у новае жытло, хоць амаль увесь час iшоў дождж.

31 кастрычнiка. Ранiцой блукаў па выспе са стрэльбай, спадзеючыся падстрэлiць якую-небудзь дзiчыну i адначасова агледзець наваколле. Забiў казу. Яе казляня пабегла за мною i правяло мяне да самага дома, але неўзабаве давялося зарэзаць i яго - яно было яшчэ такое малое, што не ўмела скубцi траву.

1 лiстапада. Паставiў на новым месцы, каля самае гары, вялiкую палатку i павесiў у ёй на калах гамак.

4 лiстапада. Размеркаваў свой час, вызначыўшы пэўныя гадзiны на паляванне, для работы, для адпачынку i сну. З ранiцы, калi няма дажджу, гадзiны дзве цi тры блукаю са стрэльбай па выспе, затым да адзiнаццацi працую, у адзiнаццаць снедаю, з дванаццацi да дзвюх адпачываю (таму што гэта самая гарачая пара дня), з дзвюх зноў бяруся за работу. Усе рабочыя гадзiны за апошнiя два днi я майстраваў стол. У той час я быў яшчэ кепскiм сталяром. Але чаму не навучыць бяда! Я раблюся майстрам на ўсе рукi. Безумоўна, такога ж майстэрства дасягнуў бы кожны iншы, каб ён апынуўся ў маiм становiшчы.

13 лiстапада. Iшоў дождж. Зямля i паветра прыкметна асвяжылiся, i стала лягчэй дыхаць, але ўвесь час былi страшэнныя грымоты, блiскала маланка, i я напалохаўся, каб не ўспыхнуў мой порах. Калi скончылася навальнiца, я вырашыў увесь свой запас пораху падзялiць на маленькiя часцiнкi i захоўваць у розных месцах, каб порах не ўзарваўся ўвесь разам.

14, 15 i 16 лiстапада. Усе гэтыя днi я майстраваў скрыначкi для пораху; у кожную такую скрыначку можна ўсыпаць адзiн-два фунты. Сёння рассыпаў увесь порах у скрыначкi i схаваў iх у расколiнах гары, як мага далей адну ад адной. Учора забiў вялiзную птушку. Якая гэта птушка, не ведаю. Але мяса ў яе смачнае.

17 лiстапада. Сёння пачаў быў капаць пячору ў пясчанай гары, што за маёй палаткай, каб зручней уладкаваць усю маёмасць. Але для гэтай работы неабходна мець тры рэчы: кiрку, рыдлёўку i тачку або кош, каб выносiць накапаную зямлю, а ў мяне нiчога гэтага няма. Давялося спынiць работу. Доўга ламаў галаву, што прыдумаць замест гэтых рэчаў цi як зрабiць iх. Замест кiркi паспрабаваў працаваць жалезным ломам; ён нiчога, але вельмi цяжкi. Застаецца рыдлёўка i тачка. Без рыдлёўкi як без рук, але я ўсё роўна нiчога не здольны прыдумаць нi як яе зрабiць, нi чым замянiць.

18 лiстапада. Знайшоў у лесе тое самае дрэва (цi той жа пароды), якое ў Бразiлii называюць "жалезным", таму што яно незвычайна трывалае. Ледзьве ссек адно дрэва. Мая сякера зусiм ступiлася. Я адсек ад ствала вялiкi цурбан i ледзь данёс яго да свайго жытла - такi цяжкi ён быў! Я вырашыў зрабiць з яго лапату. Дрэва было такое цвёрдае, што гэта работа адабрала ў мяне вельмi многа часу i працы. Але лапату я ўсё-такi зрабiў. Дзяржанне атрымалася не горшае, чым тыя, што робяць у нас, у Ангельшчыне, а сама лапата аказалася нетрывалай. Не шкодзiла б абабiць яе жалезам, але лiстовага жалеза ў мяне няма, таму яна праслужыла мне нядоўга. I ўсё ж на першым часе я пакарыстаўся ёю на земляных работах, хоць, думаю, нiводная лапата ў свеце не рабiлася такiм мудрагелiстым спосабам, нi на адну не было патрачана столькi працы.

Мне не хапала яшчэ тачкi цi каша. Пра кош не было чаго i думаць; каб сплесцi яго, патрэбны былi гнуткiя дубцы, а я, нягледзячы на ўсе пошукi, так i не знайшоў iх у лесе. Змайстраваць тачку ў мяне, бадай, хапiла б умення, але ж да тачкi неабходна мець кола, а я не меў нiякага ўяўлення, як робяцца колы. Апрача таго, кола неабходна было надзець на жалезную вось, якой у мяне таксама не было. I таму давялося адмовiцца ад гэтай задумы. Замест тачкi я змайстраваў з дошак невялiкую скрынку, накшталт тых, у якiх муляры трымаюць вапну.

У гэтай скрынцы я i выносiў накапаную зямлю.

Скрынку зрабiць было лягчэй, чым лапату. Але ўсё разам - скрынка, лапата i дарэмная спроба зрабiць тачку - усё гэта забрала ў мяне чатыры днi, за выключэннем тых ранiшнiх гадзiн, калi я хадзiў са стрэльбай на паляванне. Наогул я рэдкi дзень не хадзiў на паляванне, i амаль не было выпадку, каб я не прынёс якой-небудзь дзiчыны.

23 лiстапада. Закончыў рабiць лапату i скрынку. Як толькi яны былi гатовы, зноў узяўся капаць пячору. Капаў цэлы дзень, колькi меў сiлы. Мне патрэбна было вельмi прасторнае памяшканне, якое адначасова магло б служыць i склепам, i кладоўкаю, i кухняй, i сталовай.

10 снежня. Я працаваў роўна васемнаццаць дзён i ўжо лiчыў сваю работу скончанай, як раптам сёння з аднаго краю абвалiлася зямля. Вiдаць, я зрабiў пячору вельмi шырокай. Абвал быў такi, што я напалохаўся: гэта пэўна ўжо, што калi б я сам знаходзiўся ў гэты час у пячоры, то мне ўжо не спатрэбiўся б магiльшчык. Гэты сумны выпадак нарабiў мне шмат клопату: трэба будзе выносiць з пячоры ўсю абваленую зямлю, а галоўнае - давядзецца цяпер рабiць падпору да скляпення, iнакш не будзе ўпэўненасцi, што абвал не паўторыцца.

11 снежня. З сённяшняга дня ўзяўся за работу. Пакуль што паставiў дзве палi i на кожнай па дзве дошкi крыж-накрыж.

17 снежня. Канчаткова ўмацаваў першыя дзве палi i паставiў яшчэ некалькi, таксама з дошкамi наверсе, як i першыя дзве. Цяпер мяне ўжо не палохае нiякi абвал. Палi я паставiў у рад, так што яны будуць служыць у маiм склепе i за перагародку. Гэта праца забрала ў мяне цэлы тыдзень. З гэтага дня па 20 снежня прымацоўваў я ў склепе палiцы, забiваў у перагародку цвiкi i развешваў усе рэчы, якiя можна павесiць.

20 снежня. Перанёс у пячору ўсё начынне i расклаў на месца. Цяпер мая гаспадарка ў парадку. Зрабiў яшчэ адно крэсла i прыбiў некалькi маленькiх палiчак для правiзii - атрымалася нешта накшталт буфета. Дошак у мяне застаецца вельмi мала.

24 снежня. Усю ноч i ўвесь дзень iшоў лiвень. Не выходзiў з дому.

26 снежня. Дождж спынiўся. Праяснела. Пахаладнела.

27 снежня. Падстрэлiў двое казлянят: адно забiў, а другое паранiў у нагу, так што яно не здолела ўцячы. Злавiў яго i прывёў дадому на вяроўцы. Дома агледзеў яго нагу: яна была перабiта; я забiнтаваў яе.

Заўвага: я адхаяў гэтае казляня; перабiтая нага зраслася, i казляня пачало цудоўна бегаць. Але ад мяне яно не ўцякала: я так доўга даглядаў яго, што яно прызвычаiлася да мяне i не хацела мяне пакiдаць. Яно хадзiла на пашы непадалёк ад мае палаткi. Назiраючы за iм, я падумаў, што добра было б мне развесцi хатнюю жывёлу, каб падрыхтаваць сабе харч к таму часу, калi ў мяне скончацца зарады i порах.

28, 29, 30 i 31 снежня. Страшэнная спякота, i зусiм няма ветру. Выходзiў з дому на паляванне толькi вечарам. Навёў канчатковы парадак у сваёй гаспадарцы.

1 студзеня 1660 года. Гарачыня не спадае, i ўсё роўна сёння я хадзiў двойчы на паляванне: на досвiтку i вечарам. Днём адпачываў. Пад вечар прайшоўся далiнаю ў глыбiню выспы i бачыў многа коз, але яны такiя палахлiвыя, што падысцi да iх блiзка зусiм немагчыма. Хачу паспрабаваць паляваць на iх з сабакам.

2 студзеня. Сёння ўзяў сабаку i нацкаваў яго на коз, але нiчога не атрымалася: увесь статак павярнуў раптам насустрач сабаку. Сабака, напэўна, выдатна зразумеў небяспеку, якая яму пагражала, кiнуўся наўцёкi i нiзашто не хацеў больш наблiзiцца да коз.

3 студзеня. Вырашыў зрабiць агароджу i насыпаць вакол яе земляны вал, таму што ўсё яшчэ баюся раптоўнага нападу ворага. Паспрабую зрабiць гэты вал як мага мацнейшым...

Сваю агароджу я апiсаў ужо на папярэднiх старонках i таму не паўтараю нiчога з таго, пра што iдзе гаворка ў маiм дзённiку.

Разам з тым, памiж справаю i калi, вядома, дазваляла надвор'е, я працягваў сваё штодзённае блуканне па выспе, адшукваючы дзiчыну. У час гэтых блуканняў я зрабiў нямала карысных адкрыццяў. Я, напрыклад, натрапiў на пароду дзiкiх галубоў, якiя, у адрозненне ад нашых, майстравалi свае гнёзды не на дрэвах, а ў расколiнах скал, так што чалавеку дабрацца да iх было куды лягчэй.

Аднойчы я забраў з гнязда птушанят i прынёс iх дадому, каб выкармiць i прыручыць. Я многа патрацiў на iх часу, але як толькi яны падраслi i ў iх падужэлi крылы, яны паляцелi адно за адным. Магчыма, аднак, гэта адбылося таму, што я не меў для iх адпаведнага корму.

Пасля гэтага выпадку я нярэдка забiраў птушанят з гнязда, таму што яны былi вельмi смачныя i з iх можна было прыгатаваць цудоўны абед.

За гэты час я зрабiўся сапраўдным сталяром i дзейнiчаў сякераю i рубанкам ужо з вялiкiм майстэрствам.

Але ўсё ж былi i такiя рэчы, якiя я так i не здолеў змайстраваць. Напрыклад, бочачкi. У мяне было, як я казаў раней, дзве цi тры бочачкi з карабля, якiя маглi паслужыць мне ўзорам, але колькi я нi бiўся, хоць i патрацiў на гэта некалькi тыдняў, у мяне нiчога не атрымалася. Я не здолеў нi ўставiць дно, нi падагнаць настолькi шчыльна клёпкi, каб яны не прапускалi вады. Так я i кiнуў гэту сваю задуму.

Вельмi цяжка было абыходзiцца без свечак. Здаралася, што, як толькi змеркне (змяркала а сёмай гадзiне), я вымушаны быў класцiся ў пасцель. Я часта ўспамiнаў той кавалак воску, з якога мы разам з Ксуры рабiлi свечкi ў час нашых вандровак каля берагоў Афрыкi. Але воску ў мяне не было, i адзiнае, што я мог прыдумаць, гэта выкарыстаць тлушч тых коз, якiх я страляў на паляваннi. I я сапраўды змайстраваў сабе свяцiльнiк з казiнага тлушчу: каганец зляпiў уласнаручна з глiны i як мае быць высушыў яго на сонцы, а кнотам мне паслужыла старая канапляная аборка. Каганец гарэў вельмi цмяна, куды горш, чым свечка з воску. Да таго ж ён вельмi мiгаў i раз-пораз патухаў.

Аднойчы, будучы заняты ўсiмi гэтымi справамi па ўладкаванню свае гаспадаркi, я шукаў нейкую патрэбную мне рэч у сябе на складзе i раптам наткнуўся на невялiкi мяшэчак з ячменем; гэта быў той самы ячмень, якi мы везлi на караблi нашым гусям i курам. Усё збожжа, якое яшчэ заставалася, было з'едзена пацукамi; так ва ўсякiм разе мне здалося, калi я зiрнуў у мяшэчак: мне здалося, што там адна труха. Мяшэчак спатрэбiўся мне на порах, я вынес яго на двор i вытрас непадалёку ад пячоры.

Гэта было незадоўга ад таго, як пачалiся лiўнi, пра якiя я казаў ужо ў сваiм дзённiку. Я даўно забыў пра той выпадак, я нават не памятаў, дзе я вытрасаў мяшок.

Але вось прайшло з месяц, i я ўбачыў пад гарою, ля самае пячоры, некалькi зялёных парасткаў, якiя толькi што выбiлiся з зямлi. Спачатку я падумаў, што гэта якая-небудзь туземная траўка, якую я раней не заўважаў. Але мiнула некалькi дзён, i я са здзiўленнем убачыў, што зялёныя сцяблiнкi (iх было штук дзесяць - дванаццаць, не болей) закаласiлiся i хутка аказалiся каласамi звычайнага ячменю, якi расце ў нас, у Ангельшчыне. Немагчыма перадаць, як усхвалявала мяне гэта адкрыццё. Ад радасцi я ледзь не страцiў розуму: у першы момант мне здалося, што здарыўся цуд i ячмень вырас сам па сабе, без насення, каб падтрымаць маё жыццё ў жудаснай пустынi.

Гэта недарэчная думка так мяне ўзрушыла, што я заплакаў. I "цуд" на гэтым не скончыўся: хутка памiж каласамi ячменю паказалiся сцяблiнкi другой раслiны, а менавiта рысу: я iх лёгка пазнаў, бо, калi жыў у Афрыцы, часта бачыў рыс на палях.

Я не толькi быў упэўнены, што гэты рыс i гэты ячмень пасланы мне самiм богам, якi клапоцiцца, каб я не памёр з голаду, але не сумняваўся ў тым, што на выспе мне прызапашана яшчэ нямала такiх каласоў. Я аблазiў усе куточкi сваёй выспы, агледзеў усе лагчынкi i пагорачкi, але нiдзе не знайшоў нi рысу, нi ячменю.

Толькi тады, нарэшце, я ўспомнiў пра мех з птушыным кормам, якi я высыпаў каля свае пячоры.

У тым мяшку былi зярняты, з якiх i выраслi гэтыя каласы. "Цуд" тлумачыўся вельмi проста!

Можаце ўявiць сабе, як старанна я сабраў каласы, калi яны паспелi (гэта здарылася ў канцы лiпеня). Я падабраў з зямлi ўсе да адзiнага зярняткi i схаваў iх у сухiм надзейным месцы. Увесь ураджай першага года я вырашыў пакiнуць на насенне: я спадзяваўся, што з цягам часу ў мяне збярэцца такi запас збожжа, што яго будзе хапаць мне i на насенне i на хлеб.

Аднак толькi на чацвёрты год я здолеў адсыпаць на ежу частку зярнят, ды i то вельмi нязначную. Справа ў тым, што ў мяне прапаў амаль увесь ураджай ад першага пасеву: я кепска разлiчыў час, пасеяў перад самай засухай, i многа насення ў мяне не ўзышло. Але пра гэта я раскажу ў свой час.

Апрача ячменю, у мяне вырасла, як я ўжо казаў, дваццаць цi трыццаць сцяблiн рысу. Рыс я сабраў гэтак жа руплiва, пакiнуўшы ўвесь першы ўраджай на насенне. Потым, калi рысу сабралася дастаткова, я спёк з яго не тое каб хлеб (мне не было ў чым яго пячы), а хутчэй праснакi, якiя замянялi хлеб. Праўда, праз нейкi час я ўсё ж прыдумаў спосаб, як пячы хлеб.

Але вяртаюся да свайго дзённiка.

14 красавiка. Агароджа была зусiм скончана i завалена знадворку зямлёй. Я глуха забiў уваход, таму што вырашыў дзеля бяспекi заходзiць i выходзiць па прыстаўных лесках, каб знадворку нельга было здагадацца, што за агароджай схавана чалавечае жытло.

16 красавiка. Скончыў лескi. Пералажу цераз сцяну i кожны раз падымаю лескi за сабою. Цяпер я агароджаны з усiх бакоў. У маёй крэпасцi дастаткова прасторна, i пранiкнуць сюды можна толькi цераз сцяну.

Аднак на другi дзень пасля таго, як я канчаткова замураваў сваю агароджу, здарылася адна падзея, якая страшэнна мяне напалохала; уся мая праца ледзь не прапала марна, ды i сам я ледзь застаўся жывы.

Вось як усё адбылося.

Я чымсьцi быў заняты на дварэ, за палаткай, ля самай пячоры, як раптам са столi пячоры, з краю, якраз над маёй галавой, пасыпалася зямля i пярэднiя палi, якiя я паставiў, каб змацаваць скляпенне, абвалiлiся са страшэнным трэскам. Я вельмi напалохаўся, але не зразумеў, што адбылося. Мне здалося, што скляпенне абвалiлася, як гэта здаралася i раней, таму што была рыхлая глеба.

"Калi я застануся тут, - падумаў я, - мяне засыпле новым абвалам. Трэба хутчэй уцякаць адсюль, каб на мяне не абвалiлася гара!"

Я схапiў лескi i пералез цераз сцяну.

Не паспеў я ступiць на зямлю, як зразумеў, што прычынай абвалу гэты раз быў землятрус. Зямля хадзiла ў мяне пад нагамi, i на працягу некалькiх хвiлiн здарылася тры такiх моцных штуршкi, што магло рассыпацца самае моцнае збудаванне. Я бачыў, як ад скалы, што высiлася над морам, раптам адкалолася вяршыня i абвалiлася з такiм грукатам, якога я не чуў нi разу за ўсё сваё жыццё.

Усё мора страшэнна бушавала i пенiлася, i мне здаецца, што на моры падземныя штуршкi былi куды мацнейшыя нават, чым на выспе.

Нiчога падобнага раней я не чуў i не бачыў i таму зараз быў страшэнна здзiўлены i ўзбуджаны. Ад ваганняў зямлi ў мяне пачалася марская хвароба, як ад карабельнай гайданкi. Мяне пачало ванiтаваць. Мне здавалася, што я памiраю.

У гэты час са страшэнным грукатам абвалiлася скала. Да мяне вярнулася свядомасць, i мне прыйшла ў галаву страшэнная думка: што здарыцца са мною, калi на маю палатку абвалiцца гара i назаўсёды пахавае ўсе мае рэчы, маю ежу усё, без чаго я не здолею пражыць? I сэрца зноў замерла.

Пасля трэцяга штуршка надышло зацiшша. Я адчуў сябе лепш, але ў мяне ўсё-такi не хапала адвагi адразу вярнуцца дадому. Доўга яшчэ, панылы, сядзеў я на зямлi, не ведаючы, што вырашыць, з чаго пачаць.

Мiж тым хмары засланiлi неба i як перад дажджом сцямнела. Падзьмуў ветрык, спачатку невялiкi, амаль непрыкметны, потым ён усё мацнеў i мацнеў, i праз паўгадзiны наляцела бура. Мора ўспенiлася, закiпела i з шалёным выццём пачало кiдацца на берагi. Дрэвы выварочвала з карэннем. Так працягвалася гадзiны тры. Нiколi не бачыў я такое раз'юшанай буры. Потым бура пачала патроху сцiхаць. Гадзiны праз дзве надышла цiшыня, i тады хлынуў лiвень.

Увесь наступны дзень 18 красавiка я праседзеў дома, таму што дождж iшоў не сцiхаючы. Патроху я супакоiўся i пачаў цвяроза ўзважваць сваё становiшча. Я так разважаў. Жыць у пячоры я больш не здолею, таму што гэта вельмi небяспечна: калi на выспе здараюцца землятрусы, цяпер цi пасля гара абавязкова абвалiцца i пахавае мяне жывога; трэба, значыць, перанесцi палатку куды-небудзь на голае месца. А каб пазбегнуць небяспекi ад нападу дзiкуноў цi звяроў, давядзецца зноў будаваць высокую сцяну.

Два наступныя днi 19-га i 20-га я з ранiцы да вечара падшукваў сабе новую мясцiну для жытла. Паступова я ўсвядомiў, што на перасяленне спатрэбiцца многа часу i што пакуль мне ўсё роўна давядзецца рызыкаваць i мiрыцца з небяспекай абвалу, бо на неабгароджаным месцы жыць яшчэ больш небяспечна. I ўсё-такi я меркаваў узяцца за пабудову агароджы на новым месцы, не трацячы часу, каб пазней, калi яна будзе скончана, перанесцi туды сваю палатку. 21 красавiка я канчаткова вырашыў узяцца за справу.

З 22 па 27 красавiка. Усю ранiцу 22-га я думаў пра тое, як ажыццявiць мой план. Галоўная цяжкасць была ў недахопе iнструмента. У мяне былi тры вялiкiя сякеры i мноства маленькiх сякерак (мы везлi iх, каб гандляваць iмi), але ўсе яны даўно ўжо былi зазубраныя i ступiлiся, бо мне заўсёды даводзiлася секчы вельмi цвёрдыя, сукаватыя дрэвы. Праўда, у мяне было тачыла, але аднаму чалавеку справiцца з iм было немагчыма, таму што некаму iншаму трэба было прыводзiць камень у рух.

Я думаю, што нi адзiн дзяржаўны дзеяч, ламаючы галаву над важнымi палiтычнымi пытаннямi, не трацiў столькi разумовай сiлы, колькi патрацiў я, развязваючы складаную задачу: як круцiць маё тачыла без удзелу рук.

Нарэшце я змайстраваў такое кола, якое з дапамогай паса нагою прыводзiлася ў рух i круцiла тачыльны камень, вызваляючы абедзве рукi. Над гэтым прыстасаваннем я змарнаваў цэлы тыдзень.

Заўвага. Да таго часу я нiколi не бычыў тачыла з нажным прыводам, а калi i бачыў, то не ўглядаўся, як яно зроблена; значна пазней я ўпэўнiўся, што ў Ангельшчыне такiя тачылы вельмi распаўсюджаныя, толькi там звычайна тачыльны камень меншы, чым той, што быў у мяне: мой быў вельмi вялiкi i цяжкi.

28 i 29 красавiка. I сёння i ўчора цэлы дзень я тачыў свой iнструмент; маё тачыла дзейнiчае выдатна.

30 красавiка. Сёння заўважыў, што ў мяне засталося вельмi мала сухароў. Трэба быць вельмi ашчадным. Пералiчыў усе мяхi i вырашыў з'ядаць не больш чым адзiн сухар у дзень. Гэта сумна, але нiчога не зробiш.

РАЗДЗЕЛ ДЗЕСЯТЫ

Рабiнзон забiрае рэчы з карабля. - Хвароба i туга.

1 траўня. Сёння ранiцой у час адлiву я заўважыў на беразе нейкую рэч, здалёку падобную на бочку. Пайшоў паглядзець, i выявiлася, што гэта сапраўды бочка.

Тут жа былi раскiданы абломкi карабля. Напэўна, усё гэта выкiнула на бераг бура. Я паглядзеў у той бок, дзе тырчаў каркас карабля, i мне здалося, што ён выступае над вадой больш, чым звычайна.

У бочцы быў порах, пашкоджаны вадой: ён увесь прамок i зацвярдзеў. Але я ўсё роўна выкацiў бочку вышэй, каб яе не знесла ў мора, а сам па аголеным дне накiраваўся да разбiтага карабля - паглядзець, цi не трапiцца там яшчэ чаго-небудзь вартага для мяне.

Падышоўшы блiжэй, я заўважыў, што карабель трымаецца неяк вельмi дзiўна. Ужо даўно яго карма зусiм ад яго адкалолася, але цяпер яна была адкiнута ўбок, i хвалi разбiлi яе на кавалкi. Насавая ж частка карабля, якая раней амаль утыкалася ў пясок, паднялася, напэўна, футаў на шэсць. Апрача таго, з боку палубы карма была занесена пяском, i з гэтага ж боку, да берага, утварылася пясчаная водмель, так што цяпер я мог упрытык падысцi да карабля. Раней яшчэ за чвэрць мiлi да яго пачыналася водмель, i, як памятае чытач, мне даводзiлася плаваць. Я доўга не мог зразумець, чаму так змянiлася становiшча карабля, а потым здагадаўся, што гэта адбылося ў вынiку землятруса.

Землятрус да такой ступенi разбiў i раскалоў карабель, што цяпер да берага штодня пачало прыбiваць ветрам i цячэннем розныя рэчы, якiя вада вымывала з адкрытага трума.

Здарэнне з караблём цяпер захапiла ўсе мае думкi. Цяпер я i думаць забыўся пра мой намер перасяляцца на новае месца. Увесь наступны дзень я думаў пра тое, як мне прабрацца ўнутр карабля. Задача была няпростая, таму што ўсё аказалася забiта пяском. Але гэта мяне не спынiла: я ўжо навучыўся нiколi не адступацца перад цяжкасцямi i не адчайвацца. Я пачаў разбiраць карабель па частках, таму што добра разумеў: у маiм становiшчы можа стаць прыдатны любы хлам.

3 траўня. Я прыхапiў з сабою пiлу i паспрабаваў распiлаваць ацалелыя часткi кармы, але давялося спынiць працу, бо пачаўся прылiў.

4 траўня. Лавiў рыбу, але няўдала: усё траплялася такая, якую нельга есцi. Гэта мне надакучыла, i я сабраўся ўжо iсцi, але яшчэ раз закiнуў вуду i выцягнуў невялiкага дэльфiна. Вуда ў мяне самаробная: лёску я змайстраваў з пянькi ад старой вяроўкi, а кручкi зрабiў з дроту, таму што сапраўдных рыбалоўных кручкоў у мяне няма. I ўсё роўна я часам лавiў сваёй вудай столькi рыбы, што з мяне было дастаткова. Еў я рыбу сушаную, добра правэндзiўшы яе на сонцы.

5 траўня. Працаваў на караблi. Падпiлаваў бiмс*, ададраў ад палубы тры вялiкiя сасновыя дошкi, звязаў iх разам i, дачакаўшыся прылiву, паплыў на плыце да берага.

* Бiмс - папярэчная бэлька, якая падтрымлiвае палубу.

24 траўня. Усё яшчэ працую на караблi. Многа рэчаў у труме было састаўлена вельмi цесна, цяпер я рассунуў iх ломам, i з першым жа прылiвам яны ўсплылi наверх: некалькi бочачак i два матроскiя куфэркi. На жаль, iх знесла ў мора вецер дзьмуў з берага. Але сёння вецер змянiўся i хвалi выкiнулi на бераг бочку з рэшткай бразiльскай свiнiны, якая, дарэчы, была не прыгодная для ежы, таму што ў бочку трапiла многа салёнай вады i пяску.

16 чэрвеня. Знайшоў на беразе вялiзную чарапаху. Раней я нiколi не бачыў тут чарапах.

17 чэрвеня. Спёк чарапаху на вуголлi. Знайшоў у ёй каля шасцiдзесяцi яек. Нiколi ў жыццi я, здаецца, не еў такога смачнага мяса! Не дзiва: да гэтага дня мая мясная ежа на выспе складалася толькi з казлiнага i птушынага мяса.

18 чэрвеня. З ранiцы да вечара лье дождж, я не выходжу з дому. Увесь дзень мяне б'е лiхаманка, хоць, наколькi мне вядома, у гэтых мясцiнах не бывае халоднага дажджу.

19 чэрвеня. Мне ўсё яшчэ нядужыцца: дрыжу ад холаду, нiбыта зiмой.

20 чэрвеня. Усю ноч не заплюшчыў вачэй: балiць галава i трасе лiхаманка.

21 чэрвеня. Мне вельмi кепска! Баюся расхварэцца i страцiць сiлу. Што тады са мною будзе?

22 чэрвеня. Сёння мне як быццам лепш, але не ведаю, цi надоўга.

24 чэрвеня. Куды лепш.

25 чэрвеня. Страшэнная лiхаманка. Сем гадзiн запар мяне кiдала то ў гарачку, то ў холад. Скончылася потам i амаль непрытомнасцю.

26 чэрвеня. Мне лягчэй. У мяне скончыўся ўвесь запас мяса, i я павiнен быў пайсцi на паляванне, хоць i адчуваў страшэнную слабасць. Забiў казу, ледзь прыцягнуў яе дадому, спёк кавалачак мяса на вуголлi i з'еў. Вельмi хацелася зварыць супу, але ў мяне няма нi каструлi, нi гаршка.

27 чэрвеня. Зноў лiхаманка, такая моцная, што я ўвесь дзень праляжаў без яды i вады. Я памiраў ад смагi, але не меў сiлы ўстаць i пайсцi па ваду.

28 чэрвеня. Ноччу мучыўся ад смагi, але нi ў палатцы, нi ў пячоры не было нi кроплi вады, i мне давялося пакутаваць да ранiцы. Толькi пад ранiцу здолеў заснуць. Падрыхтаваў сабе лекi: тытунёвую настойку i ром. Выпiў яго, i мяне пачало ванiтаваць. Але ўсё ж крыху палягчала.

30 чэрвеня. Я адчуваў сябе здаровым увесь дзень. Лiхаманкi не было. Пахадзiў са стрэльбай, але нядоўга: пабаяўся заходзiць далёка. У абед з апетытам з'еў чарапашыныя яйкi. Вечарам паўтарыў тыя ж лекi, якiя памаглi мне ўчора.

I ўсё роўна на другi дзень, 1 лiпеня, мне зноў зрабiлася кепска: мяне зноў калацiла лiхаманка, хоць гэты раз i менш, чым раней.

З 3 лiпеня мая лiхаманка больш не вярталася. Але канчаткова я ачуняў толькi тыднi праз два-тры...

Так пражыў я дзесяць месяцаў на гэтай самотнай выспе. Мне было зразумела, што выратавацца адсюль у мяне няма нiякай магчымасцi. Я быў цвёрда ўпэўнены, што да мяне тут нiколi не ступала нага чалавека.

Цяпер, калi маё жытло было абнесена трывалай агароджай, я вырашыў самым старанным чынам даследаваць выспу, каб даведацца, цi няма на ёй якiх-небудзь iншых жывёл i раслiн, якiя здолелi б прынесцi мне карысць.

З 15 лiпеня я пачаў агляд. Перш за ўсё я накiраваўся да той маленькай бухты, куды я прычальваў свае плыты. У бухту ўпадаў ручай. Прайшоўшы мiлi дзве ўверх па цячэннi, я ўпэўнiўся, што прылiў туды не даходзiць, таму што на гэтым месцы i вышэй вада ў ручаi аказалася прэснай, празрыстай i чыстай. Мясцiнамi ручай перасох, бо ў гэту пару года тут не iдуць дажджы.

Берагi ручая былi нiзкiя; ручай працякаў прыгожым лугам. Кругом зелянелi густыя, высокiя травы, а далей, на схiле пагорка, у вялiкай колькасцi рос тытунь. Разлiў не даходзiў да гэтых мясцiн, i таму тытунь тут аж буяў. Там былi i iншыя раслiны, якiх раней я нiколi не бачыў; магчыма, калi б я ведаў iх асаблiвасцi, я мог бы выкарыстаць iх з вялiкай карысцю для сябе.

Я шукаў касаву*.

* Касава - дрэўца, якое разводзiцца ў Амерыцы; у карэннi касавы многа спажыўнага крухмалу.

З кораня яе iндзейцы, якiя жывуць у гарачым клiмаце, робяць хлеб. Але я не знайшоў яе. Затое бачыў цудоўныя экземпляры альясу* i цукровага трыснягу.

* Альяс - трапiчная раслiна з сямейства лiлейных.

Але я не ведаў, цi можна прыгатаваць якую-небудзь ежу з альясу, а цукровы трыснёг быў дзiкi i таму не прыгодны для вырабу цукру.

На другi дзень, 16-га, я зноў пабыў у тых мясцiнах i прайшоў крыху далей туды, дзе канчалiся лугi. Там я знайшоў многа розных пладоў. Больш за ўсё было дыняў. А па ствалах дрэў вiлася вiнаградная лаза. А над галавой вiселi цяжкiя спелыя гронкi. Гэта адкрыццё i здзiвiла i ўзрадавала мяне. Вiнаград аказаўся вельмi салодкi. Я вырашыў нарыхтаваць яго ў запас - высушыць на сонцы i, калi з яго атрымаюцца разынкi, хаваць яго ў кладоўцы: разынкi такiя прыемныя на смак i карысныя здароўю. Для гэтага я сабраў, колькi здолеў, вiнаградных гронак i развесiў iх на дрэвах.

У гэты дзень я не вярнуўся начаваць, мне захацелася застацца ў лесе. Непакоячыся, што ўначы на мяне можа напасцi якi-небудзь драпежнiк, я, як i ў першы дзень, калi трапiў на выспу, ускараскаўся на дрэва i так прабыў усю ноч.

Спаў я добра, а ранiцой накiраваўся далей. Я прайшоў яшчэ мiлi чатыры ў ранейшым кiрунку на поўнач. У канцы дарогi я адкрыў новую цудоўную далiну. З вяршынi аднаго з пагоркаў браў свой пачатак сцюдзёны i быстрацечны ручай. Ён прабiваўся на ўсход.

Я пайшоў далiнаю. Справа i злева ўзвышалiся пагоркi. Усё вакол зелянела, квiтнела. Мне здавалася, што я ў духмяным садзе, дагледжаным стараннем чалавека. Кожны куст, кожнае дрэўца i кожная кветка стаялi ў пышным уборы. Какосавыя пальмы, апельсiнавыя i лiмонныя дрэвы раслi тут скрозь, але яны былi дзiкiя, i толькi некаторыя з iх мелi плады. Я нарваў зялёных лiмонаў i потым пiў ваду з лiмонным сокам. Гэты напiтак мяне вельмi асвяжаў i быў карысны для майго здароўя.

Толькi праз тры днi я вярнуўся дадому (так буду цяпер называць сваю палатку i пячору). Я з захапленнем успамiнаў цудоўную маляўнiчую далiну, якую я знайшоў, уяўляў яе гаi, з багаццем пладовых дрэў, думаў пра тое, як яна добра затулена ад вятроў, колькi там крынiчнай вады, i я прыйшоў да заключэння, што месца, дзе я збудаваў сабе дом, я выбраў няўдала: гэта найгоршая мясцiна на ўсёй выспе. А зрабiўшы такое заключэнне, я, натуральна, пачаў марыць пра тое, як бы мне перасялiцца ў тую квiтнеючую зялёную далiну, дзе такое багацце розных пладоў. Трэба было толькi адшукаць у той далiне адпаведнае месца i абгарадзiць яго ад нападу драпежнiкаў.

Гэта думка доўга хвалявала мяне: свежая зелянiна цудоўнай далiны так i клiкала мяне да сябе. Мара аб перасяленнi захапляла мяне i радавала. Але калi я дакладна абдумаў гэты план, калi разважыў, што зараз з мае палаткi я заўсёды бачу мора, а гэта азначае, маю хоць маленькую надзею на шчаслiвую змену ў маiм лёсе, я сказаў сабе, што мне нi ў якiм разе не варта перабiрацца ў далiну, з усiх бакоў закрытую пагоркамi. Можа ж так здарыцца, што хвалi занясуць на гэты бераг другога небараку, пацярпеўшага караблекрушэнне ў моры, i хто б ён нi быў, той няшчасны, я буду рады яму, як лепшаму сябру. Вядома, на такую выпадковасць надзеi было мала, але схавацца сярод гор i лясоў, у глыбiнi выспы, удалечынi ад мора, азначала б назаўсёды замураваць сябе ў гэтай турме i да самае смерцi забыць усякiя мары пра волю.

I ўсё роўна я так палюбiў тую далiну, што прабыў там амаль увесь канец лiпеня i зладзiў сабе там другое жытло. Я паставiў у далiне будан, абгарадзiў яго наглуха моцным двайным частаколам вышэй чалавечага росту, а прамежкi памiж частаколiнамi залажыў ламаччам; выходзiў жа з двара i заходзiў у двор, як i ў маiм старым жытле, па прыстаўных лесках.

Такiм чынам, мне i тут не было чаго баяцца нападу дзiкiх звяроў. Мне так падабалася быць у гэтых новых мясцiнах, што я часам затрымлiваўся там па некалькi сутак, i дзве-тры ночы запар я спаў у будане, i мне вельмi лёгка дыхалася.

"Цяпер у мяне на беразе мора ёсць дом, а ў лесе лецiшча", - казаў я сам сабе. Работы па збудаванню гэтага "лецiшча" забралi ў мяне ўвесь час да пачатку жнiўня.

3 жнiўня я ўбачыў, што мае развешаныя гронкi вiнаграду ўжо высахлi i з iх атрымалiся выдатныя разынкi. Я адразу ж пачаў iх збiраць. Трэба было спяшацца, iнакш iх сапсаваў бы дождж, i я пазбавiўся б амаль усiх сваiх зiмовых прыпасаў, а прыпасы ў мяне былi багатыя: напэўна, каля двухсот вельмi буйных гронак. I ледзь толькi паспеў я зняць з дрэва i занесцi ў пячору апошнюю гронку, як насунулiся чорныя хмары i хлынуў лiвень. Ён iшоў без супынку два месяцы: з 14 жнiўня да паловы кастрычнiка. Часам гэта быў сапраўдны патоп, i тады я не меў магчымасцi выйсцi з пячоры па некалькi дзён.

За гэты час, на маё вялiкае задавальненне, у мяне павялiчылася сям'я. Адна мая кошка даўно ўжо сышла з дому i дзесьцi прападала, я думаў, што яна загiнула, i мне было шкада яе, як раптам у канцы жнiўня яна вярнулася i прывяла траiх кацянят.

З 14 па 26 жнiўня дажджы не спынялiся, i я амаль не выходзiў з дому, таму што пасля хваробы асцерагаўся трапляць пад дождж, баючыся прастуды. Але пакуль я сядзеў у пячоры i чакаў добрага надвор'я, мае харчовыя прыпасы пачалi падыходзiць к канцу, i таму я разы два нават рызыкнуў схадзiць на паляванне. Першы раз я падстрэлiў казу, а другi, 26-га, злавiў вялiзную чарапаху, з якой згатаваў сабе цэлы абед. Наогул у той час маё харчаванне размяркоўвалася так: на снеданне гронка разынак, на абед кавалак казляцiны або чарапашынага мяса (спечанага на вуголлi, таму што, на жаль, у мяне не было ў чым варыць цi смажыць), на вячэру два цi тры чарапашыныя яйкi.

Усе гэтыя дванаццаць дзён, пакуль я хаваўся ў пячоры ад дажджу, я штодня па дзве цi па тры гадзiны займаўся землянымi работамi, бо даўно ўжо надумаўся павялiчыць свой склеп. Я капаў i капаў яго ўсё ў адзiн бок i, нарэшце, вывеў за агароджу.

Цяпер у мяне быў скразны ход, i я зрабiў тут патайныя дзверы, праз якiя мог заходзiць i выходзiць, не карыстаючыся прыстаўнымi лескамi. Гэта, вядома, было зручна, але затое не так спакойна, як раней: раней маё жытло было агароджана з усiх бакоў, i я мог спаць, не баючыся ворагаў; цяпер жа прабрацца ў пячору было проста: доступ да мяне быў адкрыты! Не разумею толькi, як я тады не даўмеўся, што баяцца мне няма каго, таму што за ўвесь час я не сустрэў на выспе нiводнае жывёлiны, большай за казу.

30 верасня. Сёння сумная гадавiна майго жыцця на выспе. Я падлiчыў зарубкi на слупе, i выявiлася, што жыву я тут роўна трыста шэсцьдзесят пяць дзён!

Пашанцуе мне цi не калi-небудзь вырвацца з гэтай турмы на волю?

Нядаўна я выявiў, што ў мяне засталося вельмi мала чарнiла. Трэба будзе абыходзiцца з iм больш ашчадна. Да гэтага часу я вёў свае запiсы штодня i запiсваў розныя дробязi, цяпер буду запiсваць толькi выдатныя падзеi майго жыцця.

Да гэтага часу я паспеў заўважыць, што перыяды дажджоў чаргуюцца тут вельмi дакладна з сухiм сезонам, i, такiм чынам, я меў магчымасць загадзя падрыхтавацца i да засухi i да дажджоў.

Аднак вопыт гэты каштаваў мне вельмi дорага. Пра гэта сведчыць хоць бы такая падзея, якая здарылася са мною ў той час. Адразу ж пасля дажджоў, калi сонца прайшло ў Паўднёвае паўшар'е, я вырашыў, што настаў зручны час, каб пасеяць тыя мiзэрныя запасы рысу i ячменю, пра якiя гаварылася вышэй. Я пасеяў iх i з нецярпеннем пачаў чакаць ураджаю. Але надышлi сухiя месяцы, у зямлi не засталося нi кроплi вiльгацi, i нi адно зерне не ўзышло. Добра, што я адклаў у запас па жменьцы рысу i ячменю. Я так i сказаў сабе: "Лепш не высяваць усяго насення; я ж не ведаю добра яшчэ тутэйшы клiмат, i я не ведаю напэўна, калi сеяць i калi збiраць ураджай". Я вельмi хвалiў сябе за гэту перасцярогу, бо быў упэўнены, што ўвесь той пасеў загiнуў ад засухi. Але ж як я быў здзiўлены, калi праз некалькi месяцаў, як толькi пачалiся дажджы, амаль усё маё зерне ўзышло, як быццам я толькi што яго пасеяў!

Пакуль рос i паспяваў мой хлеб, я зрабiў адно адкрыцце, якое потым прынесла мне немалую карысць.

Як толькi спынiлiся дажджы i надвор'е ўсталявалася, недзе прыблiзна ў лiстападзе, я сабраўся на сваё лясное лецiшча. Я не быў там некалькi месяцаў i з радасцю ўпэўнiўся, што ўсё там засталося без змены, у тым самым выглядзе, як было i пры мне. Змянiлася толькi агароджа вакол майго будана. Яна была, як вядома, з двайнога частаколу. Агароджа была цэлая, толькi частаколiны, на якiя я высек маладыя дрэўцы не вядомай мне пароды, што раслi паблiзу, частаколiны мае пайшлi ў рост, гэтак як расце ў нас лаза, калi зрэзаць верхавiнку. Я вельмi здзiвiўся, убачыўшы гэтыя свежыя галiны, i мне было вельмi прыемна, што агароджа мая ўся ў зелянiне. Я падстрыг кожнае дрэўца, каб па магчымасцi надаць iм усiм аднолькавы выгляд, i яны дзiвосна разраслiся.

Хоць круглая плошча майго лецiшча мела каля дваццацi пяцi ярдаў у дыяметры, дрэвы (так я мог цяпер называць свае частаколiны) хутка засланiлi яе сваiмi галiнамi i давалi такi густы цень, што ў iм можна было хавацца ад сонца ў любую пару дня. Таму я вырашыў ссекчы яшчэ некалькi дзесяткаў гэтакiх жа калоў i ўбiць iх паўкругам вакол агароджы майго старога дома. Так я i зрабiў. Я ўбiў iх у зямлю ў два рады, адступiўшы ад сцяны ярдаў на восем. Яны прынялiся, i неўзабаве ў мяне вырасла жывая агароджа, якая спачатку баранiла мяне ад спякоты, а пазней саслужыла мне i зусiм iншую, больш важную службу.

Да гэтага часу я канчаткова ўпэўнiўся ў тым, што на маёй выспе поры года трэба падзяляць не на летнi i зiмовы перыяды, а на сухi i дажджлiвы, прычым гэтыя перыяды размяркоўваюцца прыблiзна так:

-----

Палова лютага.

Сакавiк.

Палова красавiка.

Дажджы.

Сонца стаiць у зенiце.

-----

Палова красавiка.

Май.

Чэрвень.

Лiпень.

Палова жнiўня.

Суха.

Сонца рухаецца да поўначы.

-----

Палова жнiўня.

Верасень.

Палова кастрычнiка.

Дажджы.

Сонца ў зенiце.

-----

Палова кастрычнiка.

Лiстапад.

Снежань.

Студзень.

Палова лютага.

Суха.

Сонца рухаецца на поўдзенi.

-----

Дажджавы сезон можа быць даўжэйшы i карацейшы - гэта залежыць ад ветру, а ўвогуле я вызначыў iх правiльна. Паступова, з практыкi, я ўпэўнiўся, што мне вельмi небяспечна ў перыяд дажджоў знаходзiцца пад адкрытым небам: гэта шкодзiць здароўю. Таму перад пачаткам дажджоў я кожны раз рабiў запас правiзii, каб як мага радзей выходзiць за парог, i ўсе дажджлiвыя месяцы стараўся сядзець дома.

РАЗДЗЕЛ АДЗIНАЦЦАТЫ

Рабiнзон працягвае даследаваць выспу

Не раз спрабаваў я сплесцi сабе кош, але дубцы, якiя мне траплялiся, былi такiя крохкiя, што ў мяне нiчога не атрымлiвалася.

Дзiцем яшчэ любiў я хадзiць да карзiншчыка, якi жыў у нашым горадзе. Я ўважлiва назiраў, як ён робiць кашы. I цяпер гэта мне вельмi прыдалося. Усе дзецi назiральныя i любяць дапамагаць дарослым. Прыгледзеўшыся да работы карзiншчыка, я неўзабаве скемiў, як ён пляце свае кашы i карзiны, i, як умеў, хутка пачаў i сам памагаць яму. Паступова я навучыўся плесцi не горш за свайго прыяцеля... I вось цяпер у мяне не было толькi адпаведнага матэрыялу. Нарэшце мне прыйшла ў галаву думка: а цi не паспрабаваць мне дубцы тых дрэў, з якiх я гарадзiў свой частакол? У iх жа галiны павiнны быць гэтакiя ж гнуткiя, як у нашае лазы цi вярбы. I я вырашыў паспрабаваць.

На другi ж дзень я пайшоў на лецiшча, выбраў i зрэзаў некалькi самых тонкiх дубцоў i ўпэўнiўся, што яны як лепш не трэба прыгодныя для пляцення кашоў. У наступны раз я прыйшоў з сякераю, каб адразу насекчы дубцоў як найбольш. Мне не прыйшлося доўга шукаць iх, таму што дрэвы гэтай пароды раслi тут скрозь. Насечаныя дубцы я перанёс за агароджу майго будана i схаваў там.

Як толькi пачалiся дажджы, я сеў за працу i пачаў плесцi кашы. Яны служылi мне на розныя патрэбы: я насiў iмi зямлю, складаў у iх розныя рэчы i г. д. Праўда, кашы ў мяне атрымлiвалiся не вельмi каб зграбныя, але яны былi трывалыя i добра апраўдвалi сваё прызначэнне. А мне гэта толькi i трэба было.

З таго часу мне нярэдка даводзiлася плесцi кашы: старыя ламалiся i зношвалiся i патрэбны былi новыя. Я плёў розныя кашы - i вялiкiя i маленькiя, але галоўным чынам назапашваў глыбокiя i шчыльныя кашы, каб хаваць збожжа: я хацеў, каб яны служылi мне замест мяхоў. Праўда, цяпер у мяне збожжа было яшчэ мала, але ж я меў намер назапашваць яго на працягу некалькiх год.

Я казаў ужо, што мне вельмi хацелася абысцi ўсю выспу i што я некалькi разоў даходзiў да ручая i яшчэ вышэй - да таго месца, дзе я збудаваў будан.

Адтуль лёгка можна было прайсцi да супрацьлеглага берага, якога я яшчэ нi разу не бачыў. Я ўзяў стрэльбу, сякеру, добры запас пораху, шроту i куляў, прыхапiў на ўсякi выпадак два сухары i вялiкую гронку разынак i падаўся ў дарогу. За мною, як заўсёды, пабег сабака.

Калi я дайшоў да свайго будана, я не спынiўся i рушыў далей на захад. I раптам, прайшоўшы з паўгадзiны, я ўбачыў перад сабою мора, а ў моры, на маё вялiкае здзiўленне, паласу зямлi.

Быў яркi сонечны дзень, я добра бачыў зямлю, але не мог пэўна вызначыць, мацярык гэта цi выспа. Высокае пласкагор'е цягнулася з захаду на поўдзень i знаходзiлася ад маёй выспы вельмi далёка - па майму разлiку, мiляў за сорак, калi не больш.

Я не меў анiякага ўяўлення, што гэта была за зямля. Адно я ведаў пэўна: гэта, безумоўна, частка Паўднёвай Амерыкi, што ляжала, як вiдаць, непадалёку ад гiшпанскiх уладанняў. Зусiм магчыма, што там жывуць дзiкуны-людаеды i што, калi б я трапiў туды, становiшча маё было б куды горшае, чым зараз.

Гэта думка мiжволi ўзрадавала мяне.

Значыць, зусiм дарэмна праклiнаў я свой горкi лёс. Жыццё маё магло б скласцiся куды горш. Значыць, я зусiм дарэмна мучыў сябе марным шкадаваннем, навошта бура выкiнула мяне менавiта сюды, а не ў нейкае iншае месца. Значыць, я павiнен радавацца, што жыву тут, на бязлюднай выспе.

Разважаючы такiм чынам, я не спяшаўся i паволi iшоў наперад, i пры гэтым на кожным кроку ўсё больш i больш пераконваўся, што гэта частка выспы, дзе я знаходзiўся зараз, была куды больш прывабнай, чым тая, дзе я збудаваў сваё першае жытло. Усюды тут распасцiралiся зялёныя квiтнеючыя паляны, цудоўныя гаi, звiнела спевам птаства.

Я заўважыў, што тут вадзiлася мноства папугаяў, i мне захацелася аднаго злавiць: я спадзяваўся прыручыць яго i навучыць гаварыць. Пасля некалькiх няўдалых спроб мне ўсё ж удалося злавiць маладога папугая: я падбiў яму палкаю крыло. Аглушаны маiм ударам, ён звалiўся на зямлю. Я падняў яго i прынёс дадому. Пазней мне ўдалося дабiцца, каб ён клiкаў мяне маiм iмем.

Я дайшоў да марскога берага i ўпэўнiўся,што лёс закiнуў мяне на самую горшую частку выспы.

Тут увесь бераг быў усеяны чарапахамi, а там, дзе я жыў, за паўтара года я знайшоў толькi тры. Тут была безлiч птушак разнастайных парод. Былi i такiя, якiх я нiколi не бачыў. Мяса некаторых здалося мне вельмi смачным, хоць я нават не ведаў, як iх завуць. Сярод вядомых мне птушак самымi лепшымi былi пiнгвiны.

Зноў паўтараю: гэты бераг быў лепшы ва ўсiх адносiнах i больш прывабны за мой. I ўсё роўна я не меў нiякага жадання перасяляцца сюды. Пражыўшы ў сваёй палатцы каля двух гадоў, я паспеў прывыкнуць да тых мясцiн; тут жа я адчуваў сябе падарожнiкам, госцем, тут я адчуваў сябе нiякавата, i мяне цягнула дадому.

Я выйшаў на бераг, павярнуў на ўсход i прайшоў узбярэжжам каля дванаццацi мiляў. Тут я ўмацаваў у зямлю высокi шост, каб прыкмецiць месца, таму што ў наступны раз я вырашыў прыйсцi сюды з другога боку. I накiраваўся назад. Я хацеў вярнуцца другiм шляхам.

"Выспа зусiм невялiкая, - думаў я, - i заблудзiць на ёй немагчыма. У крайнiм выпадку я падымуся на горку, агледжуся i ўбачу, дзе знаходзiцца маё старое жытло".

Аднак я зрабiў вялiкую памылку. Адышоўшы ад берага не болей дзвюх-трох мiляў, я непрыкметна спусцiўся ў шырокую далiну, якую так цесна абступалi пагоркi, парослыя густым лесам, што я нiяк не мог разабраць, дзе я знаходжуся. Я мог бы кiравацца па сонцу, але для гэтага патрэбна было дакладна ведаць, дзе знаходзiцца ў гэты час сонца. Горш за ўсё было тое, што на працягу трох цi чатырох дзён, пакуль я блукаў па далiне, надвор'е стаяла пахмурнае i сонца зусiм не паказвалася. У рэшце рэшт мне давялося зноў вярнуцца да берага мора, на тое самае месца, дзе стаяў мой шост.

Адтуль я вярнуўся дадому ранейшай дарогай. Я iшоў не спяшаючыся i часта садзiўся адпачыць, таму што было вельмi горача, а мне давялося несцi многа цяжкiх рэчаў - стрэльбу, зарады, сякеру.

РАЗДЗЕЛ ДВАНАЦЦАТЫ

Рабiнзон вяртаецца ў пячору. - Палявыя работы.

У час гэтага падарожжа мой сабака спалохаў казляня i схапiў яго, але загрызцi не паспеў: я падбег i адабраў яго. Мне вельмi хацелася забраць яго: я страшэнна марыў набыць як-небудзь дваiх казлянят, каб развесцi статак i забяспечыць сябе мясам на той час, калi ў мяне скончыцца ўвесь порах. Я змайстраваў казляняцi нашыйнiк i павёў яго на вяроўцы; вяроўку я даўно ўжо звiў з пянькi ад старых канатаў i цяпер заўсёды насiў яе ў кiшэнi. Казляня ўпiралася, але ўсё роўна iшло. Дабраўшыся да свайго лецiшча, я пакiнуў яго ў загарадзi, а сам пайшоў далей: мне хацелася хутчэй апынуцца дома, бо я падарожнiчаў ужо больш за месяц.

Не магу выказаць, з якiм задавальненнем вярнуўся я пад дах свайго старога дома i зноў разлёгся ў гамаку. Бадзянне па выспе, калi ў мяне не было дзе прыхiлiць галавы, так стамiла мяне, што мой уласны дом (як зваў я цяпер сваё жытло) здаўся мне надзвычай утульным.

З тыдзень я адпачываў i цешыўся хатняй ежаю. Большую частку гэтага часу я быў заняты важнай справай: майстраваў клетку для Попкi, якi адразу ж зрабiўся хатняю птушкаю i надзвычай хутка прывык да мяне.

Затым я ўспомнiў пра беднае казляня, якое сядзела ў палоне на лецiшчы. "Напэўна, яно ўжо з'ела ўсю траву, - думаў я, - i выпiла ўсю ваду, якую я пакiнуў яму, i цяпер галадае". Трэба было схадзiць па яго. Прыйшоўшы на лецiшча, я застаў яго там, дзе пакiнуў. Зрэшты, яно i не магло нiкуды пайсцi. Яно памiрала з голаду. Я нарэзаў галiн з блiжэйшых дрэў i перакiнуў яму за агароджу.

Калi казляня пад'ела, я прывязаў яму за нашыйнiк вяроўку i хацеў весцi яго, як раней, але, нагаладаўшыся, казляня зрабiлася такое ручное, што вяроўка яму ўжо была непатрэбна: яно пабегла следам за мною, як сабака.

Па дарозе я ўвесь час кармiў яго, i, дзякуючы гэтаму, яно стала такiм жа паслухмяным i рахманым, як i астатнiя жыхары майго дома. Казляня так да мяне прызвычаiлася, што не адыходзiла нi на крок.

Надышоў снежань, калi павiнен быў узысцi рыс i ячмень. Уроблены мною кавалак зямлi быў невялiкi, таму што, як я казаў ужо, засуха загубiла амаль усю маю сяўбу першага года i ў мяне заставалася не больш за васьмушку бушаля* кожнага гатунку збожжа.

* Бушаль - ангельская мера сыпкiх цел; роўна 36 лiтрам.

Гэты раз можна было чакаць цудоўнага ўраджаю, як раптам выявiлася, што ў мяне ёсць пагроза зноў страцiць яго ўвесь, таму што маё поле спустошвае процьма разнастайных ворагаў, ад якiх немагчыма абаранiцца. Гэтымi ворагамi былi козы, а таксама тыя дзiкiя звяркi, якiх я назваў зайцамi. Салодкiя сцяблiны рысу спадабалiся iм: яны прападалi на полi дзень i ноч i паядалi маладыя парасткi перш, чым яны паспявалi закаласаваць.

Супроць нашэсця гэтых ворагаў быў адзiн толькi сродак: абгарадзiць усё поле плотам. Я так i зрабiў.

Але гэта работа была вельмi цяжкая, галоўным чынам таму, што трэба было спяшацца: шкоднiкi няшчадна знiшчалi калоссе. Праўда, палетак мой быў такi невялiкi, што за тры тыднi агароджа была гатова.

Агароджа аказалася даволi спраўнай. Пакуль яна не была скончана, я адпужваў шкоднiкаў стрэламi, а на ноч прывязваў да агароджы сабаку, якi брахаў да ранiцы. Дзякуючы ўсiм гэтым мерам перасцярогi шкоднiкi пакiнулi мяне ў спакоi, а мае каласы пачалi налiвацца зернем.

Але ледзь толькi хлеб закаласiўся, як з'явiлiся новыя ворагi: наляцела процьма пражэрлiвых птушак i пачала кружыць над полем, чакаючы, калi я пайду, каб накiнуцца на збажыну. Я зараз жа выпусцiў на iх зарад шроту (я нiколi не выходзiў без стрэльбы), i не паспеў я стрэлiць, як з поля ўзнялася другая чарада, якой я спачатку не заўважыў.

Я быў не на жарт устрывожаны.

"Яшчэ некалькi дзён такога разбою - i бывайце, усе мае надзеi, - сказаў я сабе, - у мяне няма больш насення, i я застануся без хлеба".

Што было рабiць? Як пазбавiцца ад гэтай новай напасцi? Нiчога прыдумаць я не мог, аднак цвёрда вырашыў: чаго б гэта нi каштавала, абаранiць свой хлеб, нават калi б мне давялося вартаваць яго цэлыя суткi.

Спачатку я абышоў усё поле, каб упэўнiцца, цi многа шкоды нарабiлi мне птушкi. Аказалася, што нямала. I ўсё ж з гэтай стратай яшчэ можна было б змiрыцца, калi б удалося захаваць астатнi ўраджай. Птушкi стаiлiся на блiжэйшых дрэвах: яны чакалi, каб я пайшоў. Я зарадзiў стрэльбу i зрабiў выгляд, што адыходжу. Зладзеi ўзрадавалiся i шуганулi на мой палетак. Гэта мяне страшэнна ўзлавала. Спачатку я думаў пачакаць, каб села ўся хмара, але ў мяне не хапiла цярпення.

"Гэта ж з кожнага зярняцi, якое яны здзяўбуць зараз, я, можа, у будучым губляю цэлы бохан хлеба", - сказаў я сам сабе.

Я падбег да агароджы i пачаў страляць; тры птушкi засталiся на месцы. Я падняў iх i павесiў на высокiм слупе, каб напалохаць астатнiх. Цяжка нават уявiць сабе, якое ўздзеянне гэта зрабiла: нi адна птушка больш не села на мой палетак. Усе паляцелi з гэтай часткi выспы; ва ўсякiм разе я не бачыў нiводнай за ўвесь час, пакуль вiселi мае пудзiлы на слупе. Няма чаго i казаць: гэта перамога над птушкамi прынесла мне вялiкае задавальненне.

К канцу снежня збажына паспела, i я сабраў другi ўраджай у гэтым годзе.

У мяне, на жаль, не было нi касы, нi сярпа, i пасля доўгiх разваг я вырашыў скарыстаць у сваёй палявой працы шырокую шаблю, якую я ўзяў на караблi разам з iншай зброяй. Праўда, збажыны ў мяне было не так ужо многа, i таму зжаць яе было зусiм не цяжка. Ды i жаў я сваiм адметным спосабам: зразаў толькi каласы i зносiў iх з поля ў вялiкiм кашы. Калi ўсё было прыбрана, я перацёр каласы рукамi i ў вынiку з адной восьмай часткi бушаля насення кожнага гатунку атрымаў каля двух бушаляў рысу i два з паловай бушалi ячменю (зразумела, па прыблiзнаму падлiку, таму што ў мяне не было меркi).

Ураджай быў выдатны, i такi поспех натхнiў мяне. Цяпер я мог спадзявацца, што праз некалькi гадоў у мяне будзе пастаянны запас хлеба. Але разам з тым у мяне ўзнiкалi i новыя цяжкасцi. Як, не маючы нi млына, нi нават жорнаў, ператварыць зерне ў муку? Як прасеяць муку? Як змясiць з мукi цеста? Як, нарэшце, спячы хлеб? Нiчога гэтага я не ўмеў. Таму я вырашыў не чапаць свайго ўраджаю i пакiнуць усё збожжа на насенне, а тым часам, да наступнага пасеву, прыкласцi ўсе намаганнi да таго, каб вырашыць галоўную задачу - навучыцца ператвараць збожжа ў хлеб.

РАЗДЗЕЛ ТРЫНАЦЦАТЫ

Рабiнзон вырабляе посуд

У дажджы, калi нельга было выйсцi з дому, я мiж iншым вучыў свайго папугая гаварыць. Гэта вельмi мяне пацяшала.

За некалькi ўрокаў ён ужо ведаў сваё iмя, а потым, хоць i не хутка, вывучыўся даволi гучна i выразна вымаўляць яго.

"Попка" было першае слова, якое я пачуў на выспе з чужых вуснаў.

Але гаворка з Попкам была не заняткам, а падмогай у рабоце. У той час у мяне была вельмi важная справа. Даўно ўжо ламаў я галаву над тым, як вырабляецца глiняны посуд, у якiм я меў пiльную патрэбу, але нiчога не ўмеў прыдумаць: не было адпаведнай глiны.

"Каб толькi знайсцi глiну, - думаў я, - i мне будзе зусiм няцяжка зляпiць нешта накшталт гаршка цi мiскi. Праўда, i гаршчок i мiску неабходна абпальваць, але ж я жыву ў гарачым клiмаце, дзе сонца гарачэй за ўсякую печ. Ва ўсякiм разе мой посуд, прасохшы на сонцы, будзе дастаткова трывалым. Яго можна будзе браць у рукi, можна будзе трымаць у iм збожжа, муку i захоўваць сухiя прыпасы ад сырасцi".

I я вырашыў, што, як толькi знайду прыгодную глiну, абавязкова вылеплю некалькi вялiкiх пасудзiн, каб захоўваць збожжа. Пра такi глiняны посуд, у якiм можна было б варыць ежу, я пакуль што i марыць не мог.

Чытач, напэўна, пашкадаваў бы мяне, а магчыма, i пасмяяўся б з мяне, калi б я яму расказаў, як няўдала пачаў я сваю работу, якiя нязграбныя, недарэчныя рэчы атрымлiвалiся ў мяне на першым часе, колькi маiх вырабаў разбуралася толькi таму, што я недастаткова крута замешваў глiну i яна не вытрымлiвала ўласнага цяжару. Адны гаршкi ў мяне патрэскалiся таму, што я паспяшаўся вынесцi iх на сонца, калi яно палiла, як агнём; iншыя рассыпалiся на дробныя чарапкi яшчэ да прасушкi, як толькi я дакранаўся да iх. Два месяцы я працаваў, не разгiнаючы спiны. Шмат часу пайшло ў мяне на пошукi добрай ганчарнай глiны, на тое, каб накапаць яе, прынесцi дадому, апрацаваць. I ўсё роўна, нягледзячы на ўвесь гэты клопат, у мяне атрымалiся ўсяго дзве нязграбныя глiняныя пасудзiны - назваць iх збанамi было нiяк немагчыма.

I ўсё ж гэта былi вельмi карысныя рэчы. Я сплёў з дубцоў дзве вялiкiя карзiны i, калi мае гаршкi на сонцы добра высахлi i зацвярдзелi, асцярожна прыўзняў iх адзiн за адным i паставiў у карзiны. А для большай бяспекi, каб гаршкi не пабiлiся, пустое месца памiж карзiнай i пасудзiнай запоўнiў рысавай i ячменнай саломай. Гэтыя першыя свае гаршкi я выкарыстаў пакуль што для захоўвання сухога збожжа. Я баяўся, што яны адсырэюць, калi буду трымаць у iх вiльготныя прадукты. Пазней я збiраўся ссыпаць у iх муку, калi знайду спосаб малоць маё збожжа.

Вялiкiя вырабы з глiны атрымалiся ў мяне няўдалыя. Куды лепш удавалiся мне вырабы дробнага посуду: маленькiя круглыя гаршчочкi, талеркi, гладышыкi, кубкi, мiскi i iншыя рэчы. Дробныя рэчы было лягчэй ляпiць, апрача таго, яны раўней абпальвалiся на сонцы i таму былi больш трывалыя.

Але ўсё роўна галоўная мая задача заставалася нявырашанай. Мне патрэбен быў посуд, у якiм бы я здолеў варыць: ён павiнен быў вытрымлiваць агонь i не прапускаць ваду, а для гэтага мае гаршкi былi не прыгодныя.

Але вось аднойчы я расклаў вялiкi агонь, каб падсмажыць на вуголлi мяса. Калi яно спяклося, я хацеў затушыць вуголле i выпадкова ўбачыў чарапок, якi трапiў у агонь ад разбiтага глiнянага збана. Чарапок так накалiўся, што быў чырвоны, як чарапiца, i зацвярдзеў, як камень. Мяне гэта адкрыццё прыемна ўразiла.

"Калi глiняны чарапок так зацвярдзеў на агнi, то значыць з такiм жа поспехам можна абпальваць на агнi i глiняны посуд", - вырашыў я.

Я думаю, што нiводзiн чалавек у свеце не радаваўся гэтак з такой нязначнай прычыны, як радаваўся я, упэўнiўшыся, што мне ўдалося вырабiць гаршкi, якiя не баяцца нi вады, нi агню.

Я ледзь здолеў дачакацца, калi астынуць мае гаршкi, каб можна было налiць у адзiн з iх вады, паставiць зноў на агонь i зварыць у iм мяса. Гаршчок аказаўся выдатны. Я зварыў сабе з казляцiны вельмi смачны булён, хаця, вядома, калi б пакласцi ў яго капусты i цыбулi ды заправiць яшчэ аўсянкаю, ён атрымаўся б яшчэ лепшы.

Цяпер я задумаўся аб тым, як зрабiць каменную ступку, каб малоць, цi, дакладней, таўчы ў ёй збожжа; таму што пра такое выдатнае вынаходнiцтва, як млын, i гаворкi не магло быць: адной пары чалавечых рук не пад сiлу было ажыццявiць гэткую работу.

Але зрабiць ступку было таксама не проста: у рамястве каменячоса я быў такiм жа невукам, як i ва ўсiх iншых, i, апрача таго, у мяне не было патрэбных прылад. Не адзiн дзень змарнаваў я на пошукi адпаведнага каменя, але нiчога не знайшоў. Тут патрэбны быў вельмi цвёрды камень i да таго ж дастаткова вялiкi, каб у iм можна было выдзеўбаць паглыбленне.

На маёй выспе былi скалы, але пры ўсiх маiх намаганнях я не мог адкалоць ад iх абломка патрэбнага памеру. Да таго ж на ступку гэты крохкi порысты камень з пароды пясчанiкаў усё роўна быў непрыгодны: пад цяжкiм таўкачом ён бы крышыўся i ў муку трапляў бы пясок.

Такiм чынам, змарнаваўшы шмат часу на бескарысныя пошукi, я адмовiўся ад думкi пра каменную ступу i вырашыў змайстраваць яе з дрэва - матэрыял знайсцi было лягчэй.

Сапраўды, я хутка адшукаў у лесе вельмi цвёрдую калоду, такую вялiзную, што з цяжкасцю здолеў зрушыць яе з месца. Я абчасаў яе сякераю, каб надаць ёй па магчымасцi патрэбную форму, а затым распалiў агонь i пачаў выпальваць у ёй паглыбленне. Так робяць бразiльскiя чырвонаскурыя, калi будуюць лодкi. Няма чаго i казаць, што гэта работа каштавала мне немалых намаганняў.

Скончыўшы ступу, я вычасаў з так званага жалезнага дрэва цяжкi таўкач. I ступу i таўкач я схаваў да наступнага ўраджаю. Тады, па маiх разлiках, я павiнен буду атрымаць дастаткова збожжа, частку якога здолею стаўчы на муку.

Цяпер трэба было падумаць пра тое, як я буду замешваць хлеб, калi нарыхтую мукi.

Перш за ўсё я не меў закваскi; зрэшты, гэтай бядзе ўсё роўна немагчыма было памагчы, i таму пра закваску я не клапацiўся. Але як было абысцiся без печы? Вось гэта была сапраўды галаваломка. I тым не менш я ўсё ж даўмеўся, чым яе замянiць.

Я зляпiў з глiны некалькi вельмi шырокiх i мелкiх пасудзiн накшталт талерак, як мае быць абпаленых на агнi. Я падрыхтаваў iх яшчэ задоўга да пачатку жнiва i паставiў у кладоўцы. Яшчэ раней у мяне быў зроблены ачаг роўная пляцоўка на зямлi з квадратных (вядома, калi казаць усур'ёз, далёка ад квадратных) цаглiн, таксама ўласнага вырабу i таксама добра абпаленых.

Калi прыйшла пара пячы хлеб, я расклаў на гэтым ачагу вялiкi агонь. I калi дровы выгаралi, я разгроб вуголле па ўсiм ачагу i даў яму паляжаць з паўгадзiны, каб ачаг напалiўся да чырванi. Тады я згроб жар у адзiн бок i паклаў на ачаг свой хлеб, накрыўшы яго перавернутым дагары блюдам, а блюда засыпаў гарачым вуголлем.

I што ж? Мой хлеб пёкся, як у самай лепшай печы.

Прыемна было мне паспытаць свежага, толькi што спечанага хлеба! Мне здавалася, што нiколi ў жыццi не спытваў я такога ласунку.

Наогул за вельмi кароткi тэрмiн я зрабiўся выдатным пекарам; не кажучы пра звычайны ўжо хлеб, я навучыўся пячы пудзiнгi i праснакi з рысу. Толькi пiрагоў я не пёк, бо, апрача казляцiны i птушынага мяса, у мяне не было нiякай iншай начынкi.

На гэтыя гаспадарчыя работы ў мяне пайшоў увесь трэцi год майго жыцця на выспе.

РАЗДЗЕЛ ЧАТЫРНАЦЦАТЫ

Рабiнзон будуе лодку i шые сабе новае адзенне

Вы можаце не сумнявацца, што ўвесь гэты час мяне не пакiдалi думкi пра зямлю, што вiдаць была з другога берага. У глыбiнi душы я не пакiдаў шкадаваць, што пасялiўся не на тым беразе: мне ўсё здавалася, што, калi б я бачыў перад сабою тую зямлю, як-небудзь я знайшоў бы магчымасць дабрацца да яе. А ўжо калi б я дабраўся да яе, то мне, магчыма, удалося б i выбрацца з гэтых мясцiн на волю.

Вось калi я не раз успамiнаў свайго маленькага прыяцеля Ксуры i сваю доўгую шлюпку з бакавым ветразем, на якой я прайшоў уздоўж афрыканскiх берагоў больш за тысячу мiляў.

Я вырашыў зiрнуць на наш карабельны бот, якi яшчэ ў тую буру, калi мы пацярпелi караблекрушэнне, выкiнула на выспу за некалькi мiляў ад майго жытла. Гэта лодка ляжала непадалёку ад таго месца, куды яе выкiнула. Прыбоем яе перакулiла дагары дном i аднесла крыху вышэй, на пясчаную водмель; яна ляжала на сухiм месцы, i вады вакол яе не было.

Калi б я здолеў адрамантаваць i спусцiць на ваду гэту шлюпку, я змог бы без асаблiвай цяжкасцi дабрацца да Бразiлii. Але для такой работы адной пары рук было мала. Мне няцяжка было зразумець, што аднаму мне зрушыць гэту шлюпку з месца гэтак жа немагчыма, як, скажам, зрушыць з месца маю выспу. I ўсё роўна я вырашыў паспрабаваць. Я накiраваўся ў лес, насек тоўстых жэрдак, якiя павiнны былi служыць мне рычагамi, вычасаў з чурбакоў два каткi i ўсё гэта перацягнуў да шлюпкi.

"Каб толькi мне здолець перавярнуць яе на дно, - казаў я сабе, - а адрамантаваць яе - справа няцяжкая. Атрымаецца такая выдатная лодка, што на ёй смела можна будзе рушыць у мора".

I я не пашкадаваў сiлы на гэту бескарысную работу.

Я патрацiў на яе тры цi чатыры тыднi. Мала таго: калi я, нарэшце, зразумеў, што ў мяне не хопiць сiлы зрушыць такое цяжкае судна, у мяне ўзнiк новы план. Я ўзяўся адкiдаць пясок ад аднаго борта лодкi, разлiчваючы, што, калi лодка пазбавiцца пункту апоры, яна сама перавернецца i стане на дно; адначасова я падкладаў пад яе аскабалкi дрэва, каб, перавярнуўшыся, яна стала менавiта туды, куды было мне патрэбна.

Лодка сапраўды стала на дно, але гэта зусiм не наблiзiла мяне да мае мэты: я ўсё роўна не мог спусцiць яе на ваду. Я нават не мог падвесцi пад яе рычагi i нарэшце быў вымушаны адмовiцца ад свае задумы. Але гэта няўдача не адбiла ў мяне ахвоты зрабiць яшчэ спробу дабрацца да мацярыка. Наадварот, калi я ўбачыў, што ў мяне зусiм няма нiякай магчымасцi адплыць ад абрыдлага берага, маё жаданне пусцiцца ў акiян не толькi не аслабела, а, наадварот, зрабiлася яшчэ мацнейшае.

Нарэшце мне прыйшло ў галаву: а цi не паспрабаваць мне самому зрабiць лодку або, яшчэ лепш, пiрогу, накшталт тых, якiя робяць у тутэйшых шырынях туземцы?

"Каб зрабiць пiрогу, - разважаў я, - не патрэбна амаль нiякiх прылад, таму што яе выдоўбваюць з суцэльнага ствала дрэва; такую работу адолее i адзiн чалавек".

Адным словам, зрабiць пiрогу, здавалася мне, не толькi магчыма, але нават i вельмi лёгка, i думка пра гэту работу была для мяне вельмi прыемная. З вялiкiм задавальненнем думаў я пра тое, што мне будзе лягчэй нават чым дзiкунам справiцца з гэтай справай.

Я не задаваў сабе пытання, як я спушчу сваю пiрогу на ваду, калi яна будзе гатова, а мiж тым гэта перашкода была куды больш iстотная, чым недахоп iнструмента.

Я з такiм захапленнем марыў пра маё будучае падарожжа, што нi на секунду не спыняўся на гэтым пытаннi, хоць было зусiм вiдавочна, што куды лягчэй правесцi лодку сорак пяць мiляў морам, чым цягнуць яе сорак пяць ярдаў па зямлi, якая аддзяляе яе ад мора.

Адным словам, у гэтай гiсторыi з пiрогай я паводзiў сябе такiм дзiваком, якога толькi можа разыграць чалавек пры поўным розуме.

Я цешыўся сваёй выдумкай, нават не паспрабаваўшы ўзважыць, а цi хопiць у мяне сiлы, каб здзейснiць яе.

Нельга сказаць, каб думка пра спуск пiрогi на ваду не прыходзiла мне ў галаву - не, яна прыходзiла, але я не даваў ёй ходу, заглушаючы яе кожны раз недарэчным довадам: "Спачатку зробiм лодку, а там падумаем ужо, як яе спусцiць. Не можа быць, каб я нiчога не прыдумаў!"

Вядома ж, усё гэта было вар'яцтва! Але мая распаленая мара аказалася мацней за ўсякiя развагi, i я, доўга не думаючы, узяўся за сякеру. Я ссек цудоўны кедр, якi меў пяць футаў дзесяць дзюймаў у папярэчнiку ўнiзе ля камля, а ўверсе, на вышынi дваццацi двух футаў, - чатыры футы адзiнаццаць дзюймаў; затым ствол паступова танчэў i, нарэшце, разгалiноўваўся.

Можна ўявiць сабе, як лёгка было мне звалiць гэта велiзарнае дрэва!

Дваццаць дзён я сек толькi адзiн ствол, заходзячы то з аднаго, то з другога боку, ды яшчэ чатырнаццаць дзён мне спатрэбiлася, каб ацерабiць галiны. Цэлы месяц часаў я сваю калоду, намагаючыся вычасаць хоць нешта падобнае на кiль, таму што без кiля пiрога не здолела б трымацца на вадзе прама. А тры месяцы пайшло яшчэ на тое, каб выдаўбаць яе знутры. На гэты раз я абышоўся без агню: усю гэту непамерную работу я зрабiў малатком i долатам. Нарэшце ў мяне атрымалася цудоўная пiрога, якая смела магла падняць чалавек дваццаць пяць, а гэта значыць i мяне з усiм маiм грузам.

Я быў у захапленнi ад цуда свае працы: нiколi ў жыццi я не бачыў такое вялiкай лодкi з цэлага дрэва. Затое ж i каштавала яна мне дорага! Колькi разоў давялося мне, знемагаючы ад стомы, прыкласцiся да гэтага дрэва сякерай!

Аднак, як бы там нi было, палова справы была зроблена. Заставалася толькi спусцiць лодку на ваду, i я не сумняваюся, што, калi б гэта мне ўдалося, я накiраваўся б у самае вар'яцкае i самае адчайнае з усiх марскiх падарожжаў, якiя калi-небудзь распачыналiся на зямным шары. Але ўсе мае намаганнi спусцiць яе на ваду аказалiся марныя: мая пiрога засталася там, дзе была!

Ад лесу, дзе я збудаваў сваю лодку, да вады было не больш за сто ярдаў, але лес стаяў у катлавiне, а бераг быў высокi, абрывiсты. Гэта была першая перашкода.

Праўда, я адважна вырашыў яе знiшчыць: трэба было зняць усю лiшнюю зямлю такiм чынам, каб ад лесу да берага ўтварыўся пакаты нахiл. Страшна ўспомнiць, колькi сiлы ўклаў я ў гэту працу, але хто пашкадуе свае апошнiя сiлы, калi гаворка iдзе пра тое, каб дабiцца волi!

Такiм чынам першая перашкода была знiшчана: дарога для лодкi гатова. Але гэта не дало вынiкаў: колькi я нi бiўся, я не мог зрушыць з месца маю пiрогу, як раней не мог зрушыць карабельную шлюпку.

Тады я змераў адлегласць, якая аддзяляла пiрогу ад мора, i вырашыў выкапаць канал: калi нельга было правесцi лодку да вады, тады заставалася ваду прывесцi да лодкi. I я пачаў быў ужо капаць, але калi прыкiнуў у думках патрэбную глыбiню i шырыню маючага быць канала, калi падлiчыў, за якi прыкладна час здолее зрабiць такую работу адзiн чалавек, то выявiлася, што, каб давесцi яе да канца, мне спатрэбiцца не меней дзесяцi - дванаццацi год.

Нiчога не зробiш, сцiснуўшы зубы, давялося адмовiцца i ад гэтай задумы.

Я быў бясконца засмучаны, аднак тут жа разважыў, што брацца за справу, не разлiчыўшы папярэдне, колькi часу i працы на яе спатрэбiцца, не ўзважыўшы, цi хопiць у цябе сiлы скончыць яе, - неразумна.

За гэтым бязглуздым заняткам сустрэла мяне чацвёртая гадавiна майго жыцця на выспе.

Да гэтага часу большасць рэчаў, якiя я ўзяў на караблi, або зусiм у мяне ўжо знасiлася, або канчала свой век. Карабельныя харчовыя запасы таксама былi ўжо на астатку.

Адразу ж за чарнiлам у мяне скончыўся запас хлеба, дакладней не хлеба, а карабельных сухароў. Я эканомiў iх як толькi мог. За апошнiя паўтара года я з'ядаў у дзень не болей аднаго сухара. I ўсё роўна да таго часу, калi я сабраў са свайго поля ўжо столькi збожжа, што яго можна было ўжываць i ў ежу, я амаль год не спытваў i крошкi хлеба.

Адзежа мая да гэтага часу канчаткова знасiлася. У мяне былi толькi кашулi ў клетку (каля трох тузiн), якiя я знайшоў у куфэрках матросаў. Iх я насiў асаблiва ашчадлiва; на маёй выспе вельмi часта было так горача, што даводзiлася хадзiць у адной кашулi, i не ведаю, што б я рабiў, каб у мяне не было гэтага запасу.

Вядома, у гэтым клiмаце я здолеў бы хадзiць i голы. Але, калi на мне была адзежа, я лягчэй пераносiў спякоту. Ад пякучых промняў трапiчнага сонца на скуры заставалiся пухiры, кашуля ж баранiла яе ад сонца, i, апрача таго, мяне ахалоджваў рух паветра памiж кашуляй i целам. Не мог я таксама звыкнуць хадзiць на сонцы з голай галавой; кожны раз, як толькi я выходзiў без шапкi, у мяне пачынала балець галава.

Патрэбна было найлепш выкарыстаць тыя запасы адзежы, якiя ў мяне яшчэ заставалiся.

Перш за ўсё мне патрэбна была куртка; усе, якiя ў мяне былi дагэтуль, я знасiў. Таму я вырашыў паспрабаваць перашыць на курткi матроскiя бушлаты, якiя ўсё яшчэ ляжалi ў мяне без патрэбы. У такiх бушлатах матросы стаяць зiмовымi начамi на вахце.

I вось я ўзяўся за кравецтва! Кажучы шчыра, я быў даволi-такi няўдалы кравец, але, як там нi кажы, дзве цi тры курткi я ўсё ж сяк-так агораў.

На мой разлiк, iх павiнна было хапiць мне надоўга.

Пра першую ж маю спробу пашыць сабе штаны лепш i не казаць: скончылася яна сорамам i няўдачай.

Аднак неўзабаве пасля таго я вынайшаў новы спосаб апранацца i з таго часу не меў недахопу ў адзежы.

Справа ў тым, што ў мяне захавалiся шкуры ўсiх жывёл, на якiх я паляваў. Кожную шкуру я высушваў на сонцы, расцягнуўшы яе на жэрдках. Толькi спачатку я, не маючы практыкi, вельмi доўга трымаў iх на сонцы, i таму першыя шкуры былi такiя каляныя, што iх нельга было выкарыстаць. Затое астатнiя былi выдатныя. З iх я i пашыў перш за ўсё сабе вялiкую шапку поўсцю наверх, каб яна не баялася дажджу. Футравая шапка была такая ўдалая, што я вырашыў з такога ж матэрыялу змайстраваць сабе яшчэ i поўны гарнiтур, гэта значыць штаны i куртку. Штаны я пашыў кароткiя, да каленяў, i вельмi прасторныя; куртку таксама зрабiў вольную, таму што i тое i другое патрэбна было мне не так для цеплынi, як для таго, каб баранiцца ад сонца.

Мой крой i шытво, кажучы шчыра, не варты былi добрага слова. Цясляр я быў нiякi, а кравец - i яшчэ горшы. I тым не менш, мая адзежа, пашытая ўласнаручна, служыла мне як не трэба лепш, асаблiва калi мне здаралася выходзiць з дому ў дождж: уся вада сцякала па доўгай поўсцi, i я заставаўся зусiм сухi.

Пасля курткi i штаноў я надумаўся змайстраваць сабе парасон.

Я бачыў, як робяць парасоны ў Бразiлii. Там гарачыня такая страшэнная, што без парасона нельга абысцiся. А на маёй выспе было не халадней, наадварот, бадай, нават яшчэ гарачэй, таму што ён блiжэй да экватара. Хавацца ад гарачынi я не мог, большую частку свайго часу я праводзiў пад адкрытым небам. Неабходнасць прымушала мяне выходзiць з дому ў рознае надвор'е, а часам i падоўгу блукаць пад дажджом i сонцам. Адным словам, без парасона я быў як без рук.

Доўга я калупаўся i многа часу адабрала ў мяне гэта работа, перш чым здолеў змайстраваць нешта крыху падобнае на парасон. Разы два цi тры, калi я думаў, што ўжо дасягнуў мэты, у мяне атрымлiвалася такое непадабенства, што даводзiлася зноў пачынаць усё спачатку. Але ў рэшце рэшт я ўсё ж дабiўся свайго i зрабiў даволi прыстойны парасон. Справа ў тым, што я хацеў, каб ён раскрываўся i закрываўся, - у гэтым вось i была ўся загваздка. Вядома, зрабiць яго нерухомым было вельмi лёгка, але тады давялося б насiць яго заўсёды раскрытым, а гэта было нязручна. Як я ўжо сказаў, я адолеў i гэту цяжкасць, i мой парасон адкрываўся i закрываўся. Я нацягнуў на яго казiныя шкуры поўсцю наверх: дажджавая вада сцякала па поўсцi, як па нахiленай страсе, i самыя гарачыя сонечныя промнi не маглi пранiкнуць скрозь мой парасон.

З гэтым парасонам я не баяўся нiякага дажджу i не пакутаваў ад сонца нават у самае гарачае надвор'е.

Калi ён быў мне не патрэбны, я складваў яго i нёс пад пахай.

Так я i жыў на сваёй выспе, спакойны i задаволены.

РАЗДЗЕЛ ПЯТНАЦЦАТЫ

Рабiнзон будуе другую лодку, меншых памераў, i спрабуе аб'ехаць вакол выспы.

Мiнула яшчэ пяць гадоў, i за гэты час, як я памятаю, не адбылося нiчога асаблiвага.

Жыццё маё iшло па-ранейшаму - цiха i спакойна, жыў я на старым месцы, i па-ранейшаму ўвесь мой час быў у працы i на паляваннi.

Цяпер у мяне было ўжо столькi збожжа, што майго ўраджаю хапала мне на цэлы год; вiнаграду таксама было ўдосталь. Але з гэтай прычыны мне даводзiлася працаваць у лесе i ў полi яшчэ больш, чым раней.

Аднак галоўным маiм клопатам было збудаванне новай лодкi. На гэты раз я не толькi зрабiў лодку, але i спусцiў яе на ваду: я вывеў яе ў бухтачку па вузкiм канале, якi мне давялося выкапаць на працягу паўмiлi.

Першую сваю лодку, як ужо ведае чытач, я зрабiў такога велiзарнага памеру, што вымушаны быў пакiнуць яе на месцы пабудовы, як помнiк уласнай дурноце. Ён заўсёды нагадваў мне пра тое, што ў далейшым мне трэба быць больш разумным.

Цяпер я ўжо быў спрактыкаваны. Праўда, на гэты раз я збудаваў лодку амаль за паўмiлi ад вады, таму што блiжэй не знайшоў адпаведнага дрэва, але я быў упэўнены, што здолею спусцiць яе на ваду, бо бачыў, што справа, якую задумаў, гэтым разам была мне па сiле, i цвёрда вырашыў давесцi яе да канца. Амаль два гады пайшло ў мяне на збудаванне лодкi. Мне так страшэнна хацелася атрымаць нарэшце магчымасць плаваць па моры, што я не шкадаваў нiякае працы.

Трэба, аднак, заўважыць, што будаваў я гэту новую пiрогу зусiм не для таго, каб пакiнуць сваю выспу. З гэтай марай я даўно ўжо развiтаўся. Лодка была такая малая, што не было чаго i думаць пераплысцi на ёй сорак цi болей мiль, якiя ляжалi памiж маёй выспаю i мацярыком.

Цяпер у мяне была больш сцiплая мэта: аб'ехаць вакол выспы - i толькi. Я ўжо аднойчы пабываў на супрацьлеглым беразе, i адкрыццi, якiя я там зрабiў, так зацiкавiлi мяне, што мне яшчэ тады захацелася агледзець усё ўзбярэжжа, якое мяне акружала.

I вось цяпер, калi ў мяне з'явiлася лодка, я вырашыў, чаго б гэта нi каштавала, аб'ехаць сваю выспу морам. Перш чым рушыў у дарогу, я старанна падрыхтаваўся да свайго падарожжа. Я змайстраваў для свае лодкi невялiчкую мачту i пашыў такi ж невялiчкi ветразь з кавалкаў парусiны, якой у мяне было яшчэ дастаткова ў запасе.

Калi лодка была аснашчана, я выпрабаваў яе ход i ўпэўнiўся, што пад ветразем яна iдзе даволi прыстойна. Тады я прыбудаваў на карме i на носе невялiчкiя скрынкi, каб захаваць ад дажджу i хваль правiзiю, зарады i iншыя неабходныя мне рэчы, якiя я буду браць з сабой у дарогу. Для стрэльбы я выдзеўбаў у дне лодкi вузкi жолаб.

Затым я ўмацаваў раскрыты парасон, нахiлiўшы яго так, каб ён быў якраз над маёй галавой i баранiў мяне ад сонца ўсё роўна як стрэшка.

Дагэтуль час ад часу я рабiў невялiкiя прагулкi морам, але нiколi не заходзiў далёка ад свае бухты. Цяпер жа, калi я меў намер агледзець межы свае маленькае дзяржавы i падрыхтаваў сваё судна для далёкага плавання, я занёс на яго палову казiнай тушы, глiняны гаршчок падсмажанага рысу i ячменныя праснакi, якiя я ўжо сам пёк.

6 лiстапада я накiраваўся ў дарогу.

Праездзiў я куды больш, чым разлiчваў. Справа ў тым, што хоць мая выспа i была сама па сабе невялiкая, але калi я павярнуў да ўсходняй часткi яе ўзбярэжжа, перада мной узнiкла непрадбачаная перашкода. У гэтым месцы ад берага адыходзiць вузкая града скал; iншыя з iх тырчаць з вады, iншыя схаваны ў вадзе. Града заходзiць мiль на шэсць у адкрытае мора, а далей, за скаламi, яшчэ мiлi на паўтары цягнецца пясчаная водмель. Такiм чынам, каб абагнуць гэту касу, давялося даволi далёка ад'ехаць ад берага. Гэта было вельмi небяспечна.

Я хацеў нават павярнуць назад, таму што не мог з дакладнасцю вызначыць, як далёка мне давядзецца прайсцi ў адкрытым моры, пакуль я абагну граду падводных скал, i баяўся рызыкаваць. I, апрача таго, я не ведаў, цi здолею павярнуць назад. Таму я кiнуў якар (перад тым як адправiцца ў дарогу, я змайстраваў сабе нешта накшталт якара з абломка жалезнага крука, якi я знайшоў на караблi), узяў стрэльбу i сышоў на бераг. Убачыўшы непадалёку даволi высокую горку, я ўзлез на яе, змераў на вока даўжыню скалiстай грады, якая адсюль была добра вiдаць, i вырашыў рызыкнуць.

Але не паспеў я дабрацца да гэтай грады, як апынуўся на страшнай глыбiнi i следам затым трапiў у магутны струмень марскога цячэння. Мяне закруцiла, як у шлюзе вадзянога млына, падхапiла i панесла. Пра тое, каб павярнуць да берага цi звярнуць убок, не было чаго нават i думаць. Усё, што я мог зрабiць, гэта трымацца каля самага краю цячэння i старацца не трапiць у сярэдзiну.

Мiж тым мяне зносiла ўсё далей i далей. Калi б быў хоць невялiкi ветрык, тады б я здолеў узняць ветразь. Але на моры стаяў поўны штыль. Я працаваў вёсламi з усяе сiлы, аднак справiцца з цячэннем не мог i ўжо развiтваўся з жыццём. Я ведаў, што праз некалькi мiляў тое цячэнне, куды я трапiў, сальецца з другiм цячэннем, якое абгiнала выспу, i што, калi да таго часу я не здолею звярнуць убок, я беззваротна загiну.

А мiж тым я не бачыў нiякай магчымасцi звярнуць.

Выратавання не было: мяне чакала верная смерць - i не ў марскiх хвалях, таму што мора было спакойнае, а з голаду. Праўда, на беразе я знайшоў чарапаху, такую вялiкую, што ледзь здолеў падняць яе, каб узяць з сабой у лодку. Быў у мяне таксама добры запас прэснай вады - прыхапiў свой самы большы глiняны збан. Але што гэта азначала для няшчаснай iстоты, якая трапiла ў бязмежны акiян, дзе можна праплыць тысячу мiляў i не ўбачыць нават прыкмет зямлi!

Пра сваю пустэльную, закiнутую выспу я ўспамiнаў цяпер як пра зямны рай, i адзiным маiм цяпер жаданнем было вярнуцца ў гэты рай. Я аддана прасцiраў да яго рукi.

- О мая пустыня! Ты падаравала мне шчасце! - усклiкваў я. - Мне ўжо нiколi цябе не пабачыць. О, што цяпер будзе са мною? Куды занясуць мяне бязлiтасныя хвалi? Якi ж няўдзячны я быў, калi наракаў на сваю адзiноту i праклiнаў гэтую цудоўную выспу!

Цяпер ён для мяне быў такi дарагi i мiлы, i мне было горка думаць, што я павiнен ужо навек развiтацца з надзеяй яго ўбачыць зноў.

Мяне несла i несла ў бясконцую водную далячынь. Але хоць я i адчуваў смяротны страх i адчай, я ўсё ж не паддаваўся гэтым пачуццям i веславаў з усяе сiлы, стараючыся скiраваць лодку на поўнач, каб перасекчы цячэнне i абагнуць рыфы.

Раптам апоўднi пацягнуў ветрык. Гэта мяне падбадзёрыла.

Але ўявiце сабе маю радасць, калi ветрык пачаў хутка свяжэць i праз паўгадзiны зрабiўся ўжо добрым ветрам!

Да гэтага часу мяне адагнала ўжо далёка ад маёй выспы. I каб выпадкова ў тую пару ўзняўся туман, мне быў бы канец!

У мяне не было компаса, i калi б я згубiў з вачэй сваю выспу, я не ведаў бы, куды кiраваць шлях. Але, на маё шчасце, быў сонечны дзень i нiшто не прадказала туману.

Я паставiў мачту, узняў ветразь i пачаў кiраваць на поўнач, каб выбiцца з цячэння.

Як толькi мая лодка павярнула з ветрам i пайшла насуперак цячэнню, я заўважыў у iм змену: вада зрабiлася куды святлейшая. Я зразумеў, што цячэнне па нейкай прычыне пачынае слабець, тады як раней, калi яно было хуткае, вада ўвесь час была ўскаламучаная. I сапраўды, хутка я ўбачыў справа ад сябе на ўсходзе скалы (iх можна было адрознiць здалёку па белай пене хваль, што бурлiла вакол кожнай з iх). Вось гэтыя скалы i запавольвалi цячэнне, перапыняючы яму шлях.

Неўзабаве я ўпэўнiўся, што яны не толькi запавольваюць цячэнне, а яшчэ i разбiваюць яго на два струменi, з якiх галоўны толькi крыху адхiляецца на поўдзень, пакiдаючы скалы злева, а другi крута паварочвае назад i накiроўваецца на паўночны захад.

Толькi той, хто з вопыту ведае, што значыць атрымаць памiлаванне, стоячы на эшафоце, цi выратавацца ад бандытаў у тую апошнюю хвiлiну, калi нож прыстаўлены да горла, толькi той зразумее маю радасць пры гэтым адкрыццi.

Маё сэрца бiлася ад радасцi, калi я накiраваў сваю лодку ў адваротны струмень, што цёк назад, падставiў ветразь спадарожнаму ветру, якi яшчэ больш пасвяжэў, i весела паплыў да выспы.

Каля васьмi гадзiн вечара я падплыў да берага i, нагледзеўшы зручнае месца, прычалiў.

Немагчыма апiсаць тую радасць, якая перапаўняла мяне, калi я адчуў пад сабою цвёрдую зямлю!

Якiм мiлым здалося мне кожнае дрэўца маёй цудоўнай выспы! З гарачай пяшчотай глядзеў я на гэтыя ўзвышшы i далiны, якiя толькi ўчора яшчэ выклiкалi сум i тугу ў маiм сэрцы. Як я быў рады, што зноў убачу свае палi i гаi, сваю пячору i свайго адданага сабаку, сваiх коз! Якой прыгожай здалася мне дарога ад берага да майго будана.

Быў ужо вечар, калi я дабраўся да свайго ляснога лецiшча. Я пералез цераз плот, лёг у цень i, адчуваючы страшэнную стому, неўзабаве заснуў.

Але якое ж было маё здзiўленне, калi мяне абудзiў нечы голас. Так, гэта быў чалавечы голас! Тут, на выспе, быў чалавек, i ён моцна крычаў сярод начы:

- Робiн! Робiн! Робiн Круза! Бедны Робiн Круза! Куды ты трапiў, Робiн Круза? Куды ты трапiў? Дзе ты быў?

Змучаны доўгiм веславаннем, я спаў такiм моцным сном, што не адразу здолеў абудзiцца, i мне доўгi час здавалася, што я чую гэты голас у сне.

Але крык настойлiва паўтараўся:

- Робiн Круза! Робiн Круза!

Нарэшце я прачнуўся i зразумеў, дзе я. Першым маiм пачуццём быў жахлiвы страх. Я ўсхапiўся, дзiка азiраючыся вакол, i раптам узняў галаву i ўбачыў на агароджы свайго папугая.

Вядома, я адразу ж здагадаўся, што гэта ён i выкрыкваў гэтыя словы: дакладна такiм жа жаласным голасам я сам часта казаў пры iм гэтыя словы, i ён добра iх завучыў. Сядзе, бывала, мне на палец, наблiзiць дзюбу да майго твару i пачынае паныла паўтараць: "Бедны Рабiнзон Круза! Дзе ты быў i куды ты трапiў?"

Але нават упэўнiўшыся, што гэта быў папугай, i, разумеючы, што, апрача папугая, тут няма каму быць, я яшчэ доўга не мог супакоiцца.

Я зусiм не разумеў, як ён, па-першае, трапiў на маё лецiшча, па-другое, чаму ён прыляцеў менавiта сюды, а не ў iншае месца.

Але таму, што ў мяне не было нiякага сумнення, што гэта ён, мой верны Попка, я паклiкаў яго i працягнуў яму руку. Гаманкая птушка адразу ж села мне на палец i паўтарыла зноў:

- Бедны Рабiнзон Круза! Куды ты трапiў?

Попка нiбыта радаваўся, што зноў бачыць мяне. Пакiдаючы будан, я пасадзiў яго на плячук i панёс з сабою.

Непрыемныя прыгоды маёй марской экспедыцыi надоўга адбiлi ў мяне ахвоту плаваць морам, i многа дзён успамiнаў я пра тую небяспеку, якая пагражала мне, калi мяне несла ў акiян.

Вядома, добра было б мець лодку на гэтым баку выспы, блiжэй да майго дома, але як прывесцi яе адтуль, дзе я пакiнуў яе? Абагнуць маю выспу з усходу толькi ад аднае думкi пра гэта ў мяне сцiскалася сэрца i стыла кроў. Што там робiцца, на другiм баку выспы, я не меў нiякага ўяўлення. А што, калi цячэнне i з таго боку гэтакае ж iмклiвае, як i з гэтага? Хiба не можа яно шпурнуць мяне на ўзбярэжныя скалы з той жа сiлай, з якою другое цячэнне зносiла мяне ў адкрытае мора? Адным словам, хоць на пабудову гэтай лодкi i спуск яе на ваду я паклаў i нямала сiлы, аднак я вырашыў, што ўсё ж лепей застацца без лодкi, чым рызыкаваць праз яе жыццём.

Трэба сказаць, што цяпер я ўжо добра налаўчыўся ва ўсiх ручных работах, якiх патрабавалi ўмовы майго жыцця. Калi я адразу апынуўся на выспе, я не ўмеў трымаць сякеры ў руках, а цяпер, пры выпадку, я мог бы палiчыцца неблагiм цесляром, асаблiва калi ўзяць у разлiк тыя абставiны, што ў мяне было зусiм мала iнструментаў.

Я i ў ганчарнай справе (зусiм нечакана!) зрабiў прыкметны крок наперад: наладзiў станок з кругам, якi круцiўся. Таму работа мая стала i больш хуткай i лепшай: цяпер замест нязграбных вырабаў, на якiя не хацелася глядзець, у мяне атрымлiваўся зусiм прыстойны посуд даволi правiльнай формы.

Але нiколi я, здаецца, так не радаваўся i не ганарыўся сваiм вынаходнiцтвам, як у той дзень, калi мне ўдалося зрабiць люльку. Вядома, мая люлька мела першабытны выгляд - са звычайнай абпаленай глiны, як i ўсе мае ганчарныя вырабы, i атрымалася яна не вельмi прыгожая. Але яна была дастаткова моцная i добра прапускала дым, а галоўнае - гэта была ўсё-такi люлька, пра якую я столькi марыў, таму што прывык курыць з вельмi даўняга часу. На нашым караблi былi люлькi, але, перавозячы адтуль рэчы, я не ведаў, што на выспе расце тытунь, i вырашыў, што не варта iх браць.

Да гэтага часу я заўважыў, што мае запасы пораху пачынаюць прыкметна змяншацца. Гэта надзвычай устрывожыла i засмуцiла мяне, таму што новага не было дзе ўзяць. Што ж я рабiць буду, калi ў мяне выйдзе ўвесь порах? Як я тады буду паляваць на коз i птушак? Няўжо да канца сваiх дзён я застануся без мясной стравы?

РАЗДЗЕЛ ШАСНАЦЦАТЫ

Рабiнзон прыручае коз

На адзiнаццатым годзе майго жыцця на выспе, калi порах у мяне пачаў канчацца, я пачаў сур'ёзна думаць, як бы знайсцi спосаб лавiць дзiкiх коз жывымi. Больш за ўсё мне хацелася злавiць матку з казлянятамi.

Спачатку я ставiў сiлкi, i козы нярэдка траплялi ў iх. Але мне ад гэтага было мала карысцi: козы з'ядалi прынаду, а потым разрывалi сiлкi i зусiм спакойна ўцякалi на волю. На жаль, у мяне не было дроту, i сiлкi даводзiлася рабiць вераўчаныя.

Тады я вырашыў пакапаць воўчыя ямы. Ведаючы мясцiны, дзе козы хадзiлi часцей за ўсё, я выкапаў там тры глыбокiя ямы, накрыў iх пляцёнкамi ўласнаручнай работы i паклаў на кожную пляцёнку ахапак каласоў рысу i ячменю. Хутка я ўпэўнiўся, што козы наведваюць мае ямы: каласы былi з'едзены i вакол былi вiдаць сляды казiных капытоў. Тады я прыдумаў сапраўдныя пасткi i на другi ж дзень знайшоў у адной яме вялiзнага старога казла, а ў другой трох казлянят: аднаго самца i дзвюх самак.

Старога казла я выпусцiў на волю, бо не ведаў, што з iм рабiць. Ён быў такi дзiкi i злосны, што ўзяць яго жывога было немагчыма (я баяўся зайсцi да яго ў яму), а забiваць яго не было патрэбы. Як толькi я падняў пляцёнку, ён выскачыў з ямы i прыпусцiў з усiх ног наўцёкi.

Пазней мне давялося ўпэўнiцца, што голад утаймоўвае нават iльвоў. Але тады я гэтага не ведаў. Калi б я прымусiў казла пагаладаць днi тры-чатыры, а потым прынёс яму вады i крыху каласоў, ён бы ўцiхамiрыўся i быў бы спакойны не горш за маiх казлянят.

Козы наогул вельмi разумныя i паслухмяныя. Калi з iмi добра абыходзiцца, iх зусiм не цяжка прыручыць.

Але, паўтараю, у той час я гэтага не ведаў. Выпусцiўшы казла, я падышоў да тае ямы, дзе сядзелi казляняты, выцягнуў iх усiх траiх па адным, звязаў разам вяроўкаю i ледзьве прывалок iх дадому.

Даволi доўга я не мог прымусiць iх есцi. Апрача малака мацi, яны яшчэ не ведалi iншай ежы. Але калi яны добра выгаладалiся, я кiнуў iм некалькi сакавiтых каласоў, i яны памалу ўзялiся за ежу. Неўзабаве яны прывыклi да мяне i зрабiлiся зусiм ручныя.

З таго часу я пачаў разводзiць коз. Мне хацелася, каб у мяне быў цэлы статак, таму што гэта быў адзiны сродак забяспечыць сябе мясам да таго часу, калi ў мяне скончыцца порах i шрот.

Гады праз паўтара ў мяне ўжо было не менш дванаццацi коз, лiчачы з казлянятамi, а яшчэ праз два гады мой статак вырас да сарака трох галоў. З цягам часу я збудаваў пяць загароджаных загонаў; усе яны злучалiся памiж сабой варотцамi, каб можна было пераганяць коз з аднаго лужка на другi.

У мяне цяпер быў невычарпальны запас казiнага мяса i малака. Кажучы па шчырасцi, калi я толькi браўся разводзiць коз, я нават i не думаў пра малако. Толькi пазней я пачаў iх даiць.

Я думаю, што нават самы пануры чалавек не стрымаўся б ад усмешкi, каб убачыў мяне з маiм сямействам за абедзенным сталом. На галоўным месцы сядзеў я, кароль i ўладар выспы, якi поўнаўладна распараджаўся жыццём усiх сваiх падданых: я мог караць i мiлаваць, дараваць i адбiраць волю, i сярод маiх падданых не было нiводнага бунтаўшчыка.

Трэба было бачыць, з якой каралеўскай пышнасцю я абедаў адзiн, акружаны маiмi прыдворнымi. Толькi Попку, пястуну, дазвалялася размаўляць са мной. Сабака, якi даўно ўжо састарыўся, садзiўся заўсёды з правай рукi свайго ўладара, а злева сядалi каты, чакаючы падачкi з маiх уласных рук. Такая падачка лiчылася знакам асаблiвай каралеўскай мiласцi.

Гэта былi не тыя каты, якiх я прывёз з карабля. Тыя даўно памерлi, i я сам пахаваў iх непадалёк ад свайго жытла. Адна кошка ўжо на выспе акацiлася; я пакiнуў у сябе двое кацянят, i яны выраслi ручнымi, а астатнiя збеглi ў лес i здзiчэлi. Паступова на выспе распладзiлася такое мноства катоў, што ад iх не было адбою: яны лазiлi да мяне ў кладоўку, цягалi правiзiю i пакiнулi мяне ў спакоi толькi тады, калi я прыстрэлiў двух цi трох.

Паўтараю: я жыў сапраўдным каралём, нi ў чым не маючы патрэбы; вакол мяне заўсёды быў цэлы штат адданых мне прыдворных - не было толькi людзей. Аднак, як убачыць чытач, неўзабаве прыйшоў час, калi ў маiх уладаннях з'явiлася нават вельмi многа людзей.

Я цвёрда вырашыў нiколi больш не распачынаць небяспечных марскiх падарожжаў, i ўсё роўна мне вельмi хацелася мець пад рукамi лодку - хаця б для таго, каб плаваць на ёй каля самага берага. Я часта думаў пра тое, як бы мне перавесцi яе на той бок выспы, дзе была мая пячора. Але, разумеючы, што ажыццявiць гэты план цяжка, кожны раз я супакойваў сябе тым, што мне добра i без лодкi.

Аднак, сам не ведаю чаму, мяне вельмi цягнула да тае горкi, куды я ўзбiраўся ў час мае апошняе паездкi. Мне хацелася яшчэ раз паглядзець адтуль, якiя абрысы берагоў i куды накiроўваецца цячэнне. У рэшце рэшт я не вытрымаў i падаўся ў дарогу - на гэты раз пехатой, уздоўж берага.

Калi б у нас, у Ангельшчыне, з'явiўся чалавек у такой адзежы, якая была на мне ў той час, усе прахожыя, я ўпэўнены, разбеглiся б ад страху або пакацiлiся б са смеху; ды i сам я не раз, гледзячы на сябе, мiжвольна ўсмiхаўся, уяўляючы сабе, як я шпацырую па родным Йоркшыры з такой свiтай i ў такiм убраннi.

На галаве ў мяне ўзвышалася спiчастая няўклюдная шапка з казiнага футра. Яна спаўзала мне на патылiцу, каб прыкрываць маю шыю ад сонца, а ў час дажджу не даваць вадзе лiцца за каўнер. У гарачым клiмаце няма нiчога больш шкоднага, чым дождж, якi трапляе за адзежу на голае цела.

Затым на мне быў доўгi камзол з таго ж матэрыялу, амаль да каленяў. Штаны былi са скуры вельмi старога казла з такой доўгай поўсцю, што яны закрывалi мне ногi амаль да паловы лытак. Панчох у мяне зусiм не было, а замест чаравiкаў я змайстраваў сабе - не ведаю, як i назваць, - боты не боты з доўгiмi шнуркамi, якiя завязвалiся збоку. Абутак гэты быў вельмi дзiўны, як, зрэшты, i ўсё астатняе маё ўбранне.

Камзол я падпярэзваў шырокай папругай з казiнай скуры; спронжку мне замянiлi два шкурацiкi, а з бакоў я прышыў па пятлi - не шпагу i кiнжал насiць, а для пiлы i сякеры.

Апрача таго, я надзяваў скураную перавязь цераз плячо з такiмi ж засцежкамi, як i на папрузе, толькi крыху вузейшымi. Да гэтай перавязi я прымацоўваў дзве сумкi так, каб яны знаходзiлiся пад левай рукой: у адной быў порах, у другой шрот. За спiною ў мяне вiсела карзiна, за плячыма стрэльба, а над галавою - вялiзны футравы парасон. Парасон быў брыдкi, але ён быў, бадай, самай неабходнай прыналежнасцю пры маiх дарожных зборах. Больш патрэбная за парасон - была хiба толькi стрэльба.

Колерам твару я найменш, чым можна было чакаць, нагадваў негра, улiчваючы тое, што я жыў непадалёк ад экватара i нiколькi не баяўся загару.

Спачатку я адпусцiў сабе бараду. Барада вырасла непамернай даўжынi. Потым я пагалiў яе, пакiнуўшы толькi вусы; але затое вусы выгадаваў незвычайныя, сапраўдныя турэцкiя. Яны былi такой страшэннай даўжынi, што ў Ангельшчыне палохалi б прахожых.

Але пра ўсё гэта я зазначаю мiж iншым: не надта многа было на выспе гледачоў, якiя маглi б захапляцца маiм тварам i паставай, - дык цi не ўсё роўна, якая была ў мяне знешнасць! Я загаварыў пра яе проста таму, што прыйшлося да слова, i больш ужо не буду весцi гаворкi на гэту тэму.

РАЗДЗЕЛ СЕМНАЦЦАТЫ

Нечаканая трывога. - Рабiнзон умацоўвае сваё жытло.

Неўзабаве адбылася падзея, якая рашуча парушыла спакойнае цячэнне майго жыцця.

Было пад поўдзень. Я iшоў берагам мора, накiроўваючыся да свае лодкi, i раптам, на вялiкае здзiўленне i жах, убачыў на пяску выразны след босай чалавечай нагi!

Я спынiўся i не мог крануцца з месца, як быццам мяне ўдарыла громам, як быццам я ўбачыў здань.

Я пачаў прыслухоўвацца, я азiраўся навокал, але не чуў i не бачыў нiчога падазронага.

Я ўзбег наверх па ўзбярэжнаму схiлу, каб лепш агледзець увесь краявiд; зноў спусцiўся да мора, прайшоў уздоўж берага - i нiдзе не знайшоў нiчога: нiякiх прыкмет прысутнасцi людзей, апрача гэтага адзiнага адбiтка нагi.

Я вярнуўся яшчэ раз на тое ж месца. Мне хацелася даведацца, цi няма там яшчэ адбiткаў. Але другiх адбiткаў не было. Магчыма, мне здалося? Магчыма, гэты след не належаў чалавеку? Не, я не памылiўся! Гэты быў несумненна след нагi чалавека: я выразна адрознiў пяту, пальцы, падэшву. Адкуль тут узяўся чалавек? Як ён сюды трапiў? Я губляўся ў здагадках i не мог спынiцца нi на чым пэўным.

Страшэнна растрывожаны, не чуючы зямлi пад нагамi, заспяшаўся я дадому, у сваю крэпасць. Думкi блыталiся ў маёй галаве.

Праз кожныя два-тры крокi я азiраўся. Я баяўся кожнага куста, кожнага дрэва. Кожны пень здалёку я прымаў за чалавека.

Немагчыма апiсаць, якую нечаканую i палахлiвую форму набывалi раптам усе рэчы ў маiм узбуджаным уяўленнi, якiя дзiкiя фантастычныя думкi хвалявалi мяне ў той момант i якiя бязглуздыя намеры прыходзiлi мне ў галаву па дарозе.

Дабраўшыся да свае крэпасцi (так я пачаў з таго дня называць сваё жытло), я iмгненна апынуўся за агароджай, нiбыта за мною гналася пагоня.

Я нават не мог успомнiць, пералез я цераз агароджу прыстаўнымi лескамi, як заўсёды, цi зайшоў праз дзверы, гэта значыць знадворным праходам, якi я выкапаў у гары. Я i на другi дзень не здолеў прыпомнiць гэтага.

Нiводзiн заяц, нiводзiн лiс, ратуючыся ад зграi сабак, не ўцякалi так у сваю нару, як я.

Усю ноч я не мог заснуць i тысячу разоў задаваў сабе адно i тое ж пытанне: якiм чынам здолеў трапiць сюды чалавек?

Магчыма, гэта адбiтак нагi якога-небудзь дзiкуна, якi трапiў на выспу выпадкова. А можа, дзiкуноў было многа? Магчыма, яны выйшлi ў мора на сваёй пiрозе i iх прыгнала сюды цячэннем цi ветрам? Зусiм магчыма, што яны пабылi на беразе, а потым зноў выйшлi ў мора, таму што ў iх, вiдаць, было гэтак жа мала жадання заставацца ў гэтай пустынi, як у мяне - жыць па суседству з iмi.

Вядома, яны не заўважылi мае лодкi, iнакш здагадалiся б, што на выспе жывуць людзi, пачалi б шукаць iх i напэўна знайшлi б мяне.

Але тут мяне апякла страшэнная думка: "А што, калi яны бачылi маю лодку?" Ад гэтай думкi я пакутаваў.

"Праўда, - казаў я сабе, - яны зноў пайшлi ў мора, але гэта яшчэ нiчога не даказвае; яны вернуцца, яны абавязкова вернуцца з цэлым натоўпам другiх дзiкуноў i тады знойдуць мяне i з'ядуць. А калi iм i не ўдасца знайсцi мяне, усё роўна яны ўбачаць мае палi, мае загарадкi, яны знiшчаць увесь мой хлеб, згоняць мой статак, i мне давядзецца загiнуць з голаду".

Першыя трое сутак пасля майго жахлiвага адкрыцця я нi на хвiлiну не пакiдаў свае крэпасцi, так што пачаў нават галадаць. Я не трымаў дома вялiкiх запасаў харчавання, i на трэцiя суткi ў мяне заставалiся толькi ячменныя праснакi i вада.

Мяне мучыла таксама i тое, што мае козы, якiх я звычайна даiў кожны вечар (гэта была штодзённая забава), цяпер заставалiся нядоеныя. Я ведаў, што бедныя жывёлiны праз гэта павiнны былi вельмi пакутаваць; апрача таго, я баяўся, што ў iх можа загiнуць малако. I мой страх спраўдзiўся: большасць коз захварэла i амаль перастала даваць малако.

На чацвёртыя суткi я набраўся адвагi i выйшаў. А тут яшчэ ў мяне з'явiлася адна думка, якая канчаткова вярнула мне маю ранейшую бадзёрасць. Якраз тады, калi мой страх, здавалася, дасягнуў вяршынi, калi ад адной здагадкi я кiдаўся да другой i нi на чым не мог спынiцца, мне раптам прыйшло ў галаву, а цi не выдумаў я ўсю гэту гiсторыю са следам чалавечай нагi i цi не мой гэта ўласны след. Ён жа мог застацца на пяску, калi я перадапошнi раз хадзiў глядзець сваю лодку. Праўда, вяртаўся я звычайна другой дарогай, але гэта было даўно, i хiба мог я з ўпэўненасцю сцвярджаць, што iшоў тады менавiта той, а не гэтай дарогай?

Я пастараўся запэўнiць сябе, што так яно i было, што гэта мой уласны след i што я быў падобны на таго дурня, якi выдумаў байку пра нябожчыка, што ўстаў з труны i сам жа палохаўся свае байкi.

Вядома, гэта быў мой уласны след!

Упэўнiўшы сябе такiм чынам, я пачаў выходзiць з дому па розных гаспадарчых справах. Я пачаў кожны дзень бываць у сябе на лецiшчы. Там я даiў коз, збiраў вiнаград. Але калi б вы пабачылi, як я баязлiва iшоў туды, як часта азiраўся па баках, гатовы ў любы момант кiнуць сваю карзiну i сам кiнуцца ўцякаць, вы, напэўна, падумалi б, што я нейкi страшэнны злачынца, якога прыгнятаюць пакуты сумлення.

Аднак прайшло яшчэ два днi, i я зрабiўся куды смялейшы. Я канчаткова ўпэўнiў сябе, што ўвесь мой страх - не iнакш як вынiк недарэчнай памылкi, але, каб ужо не заставалася нiякiх сумненняў, я вырашыў яшчэ раз схадзiць на той бераг i параўнаць таямнiчы след з адбiткам мае ўласнае нагi. Калi i той i мой след будуць аднолькавых памераў, то я магу быць упэўнены, што след, якi мяне напалохаў, быў мой уласны i што я спалохаўся сябе самога.

З гэтым рашэннем я i падаўся ў дарогу. Але калi я прыйшоў на тое месца, дзе быў таямнiчы след, для мяне, па-першае, стала зразумела, што, калi я выйшаў той раз з лодкi i вяртаўся дадому, я нiякiм чынам не мог апынуцца на гэтым месцы, а па-другое, калi я для параўнання паставiў сваю нагу, выявiлася, што мая нага была куды меншая!

Сэрца маё напоўнiлася новым страхам, я дрыжаў як у лiхаманцы, вiхор новых здагадак закружыўся ў маёй галаве. Я пайшоў дадому зусiм перакананы, што там, на беразе, пабыў чалавек - i, магчыма, не адзiн, а пяць цi шэсць.

Я нават гатоў быў дапусцiць, што гэтыя людзi зусiм не прыязджалi, што яны жыхары выспы. Праўда, да гэтага часу я не заўважаў тут нiводнага чалавека, але магчыма, што яны ўжо даўно хаваюцца тут, а значыць, кожную хвiлiну могуць захапiць мяне знянацку.

Я доўга ламаў сабе галаву, як мне абаранiць сябе ад гэтай небяспекi, i ўсё роўна не мог нiчога прыдумаць.

"Калi дзiкуны знойдуць маiх коз, - казаў я сам сабе, - i ўбачаць палi, на якiх каласуе мая збажына, яны будуць заўсёды вяртацца на выспу па новую здабычу, а калi яны яшчэ заўважаць i мой дом, яны абавязкова возьмуцца шукаць яго насельнiкаў i ў рэшце рэшт дабяруцца i да мяне".

Таму, з гарачкi, я спачатку вырашыў зламаць загарадкi ўсiх маiх загонаў i выпусцiць усю маю скацiну, затым, перакапаўшы палi, знiшчыць усходы рысу i ячменю i зруйнаваць свой будан, каб вораг не мог знайсцi нiякiх прыкмет чалавека.

Такое рашэнне ўзнiкла ў мяне адразу ж пасля таго, як я ўбачыў гэты жахлiвы адбiтак нагi. Чаканне небяспекi заўсёды страшней за самую небяспеку, i чаканне бяды ў дзесяць тысяч разоў горш за самую бяду. Усю ноч я не мог заснуць. Затое пад ранiцу, калi я аслабеў ад бяссоннiцы, я заснуў як забiты i прачнуўся такiм бадзёрым i свежым, якiм даўно ўжо не адчуваў сябе.

Цяпер я пачаў разважаць спакайней i вось да якога прыйшоў рашэння. Мая выспа - адна з цудоўнейшых мясцiн на зямлi. Тут вельмi добры клiмат, многа дзiчыны, многа раскошных раслiн. I паколькi яна знаходзiцца паблiзу мацярыка, няма нiчога дзiўнага, што дзiкуны, якiя там жывуць, прыплываюць да яе берагоў у сваiх пiрогах. Зрэшты, магчыма, што iх прыганяе сюды цячэннем або ветрам. Вядома, карэнных жыхароў тут няма, але заезджыя дзiкуны тут, безумоўна, бываюць. Аднак за тыя пятнаццаць гадоў, што я пражыў на выспе, да гэтага часу я не бачыў чалавечых слядоў, значыць, калi дзiкуны i з'яўляюцца тут, яны нiколi не застаюцца тут надоўга. I калi яны да гэтага часу не знаходзiлi для сябе зручнасцей i выгады, каб заставацца тут на даволi працяглы час, то, трэба меркаваць, так яно будзе i далей.

Значыць, мне магла пагражаць адзiная небяспека - наткнуцца на iх у тыя часы, калi яны будуць гасцяваць на маёй выспе. Але, калi яны i прыедуць, наўрад цi мы сустрэнемся з iмi, таму што, па-першае, дзiкунам тут няма чаго рабiць, i, прыязджаючы сюды, яны, вiдаць, кожны раз спяшаюцца вярнуцца дадому; па-другое, можна з упэўненасцю сказаць, што яны заўсёды прыстаюць да таго боку выспы, якi найболей аддалены ад майго жытла.

А таму, што я вельмi рэдка хаджу туды, у мяне няма прычыны асаблiва баяцца дзiкуноў, хоць, вядома, варта ўсё-такi падумаць пра бяспечны прытулак, дзе б я здолеў схавацца, калi яны зноў пакажуцца на выспе.

Цяпер мне давялося горка раскайвацца ў тым, што, пашыраючы сваю пячору, я вывеў з яе знадворны ход. Трэба было так цi iнакш папраўляць гэту памылку. Пасля доўгiх разваг я вырашыў пабудаваць вакол свайго жытла яшчэ адну агароджу на такой адлегласцi ад першай сцяны, каб выхад з пячоры застаўся ўнутры ўмацавання.

Зрэшты, мне нават не спатрэбiлася будаваць новую сцяну: падвойны рад дрэў, якiя я гадоў дванаццаць назад пасадзiў паўкругам уздоўж старое агароджы, быў ужо сам па сабе надзейнай абаронай - так густа былi пасаджаны гэтыя дрэвы i так моцна яны разраслiся. Заставалася толькi забiць калы ў прамежках мiж дрэвамi, каб ператварыць увесь гэты паўкруг у суцэльную моцную сцяну. Я так i зрабiў.

Цяпер маю крэпасць акружалi дзве сцяны. Але на гэтым мая праца не спынiлася. Усю плошчу за знадворнай сцяной я засадзiў тымi ж дрэвамi, што былi падобны на вярбу. Яны так добра прымалiся i раслi з незвычайнай хуткасцю. Мне здаецца, што я пасадзiў iх не меней за дваццаць тысяч дрэўцаў. Аднак памiж гэтым гаем i сцяною я пакiнуў даволi вялiкую прастору, каб можна было здалёку заўважыць ворагаў, iнакш яны б здолелi, прыкрытыя дрэвамi, падкрасцiся да мае сцяны.

Праз два гады вакол майго дома зазелянеў малады гай, а яшчэ гадоў праз пяць-шэсць мяне абступiў з усiх бакоў дрымучы лес, зусiм непралазны - з такой неверагоднай хуткасцю разрасталiся гэтыя дрэвы. Нiводзiн чалавек, цi то дзiкун, цi то белы, не здолеў бы цяпер здагадацца, што за гэтым лесам хаваецца дом. Каб зайсцi ў сваю крэпасць цi выйсцi з яе (таму што я не зрабiў прасекi ў лесе), я карыстаўся лескамi, якiя прыстаўляў да гары. Калi ж лескi прымалiся, нiводзiн чалавек не здолеў бы прабрацца да мяне, не зламаўшы шыi.

Вось колькi непасiльнай працы ўзвалiў я на свае плечы толькi таму, што мне памроiлася, нiбыта мне пагражае небяспека! Жывучы столькi гадоў пустэльнiкам, удалечынi ад людзей, я паступова адвык ад iх, i людзi пачалi мне здавацца страшнейшымi за звяроў.

РАЗДЗЕЛ ВАСЕМНАЦЦАТЫ

Рабiнзон упэўнiваецца, што на яго выспе бываюць людаеды

Мiнула два гады з таго дня, калi я ўбачыў на пяску след чалавечай нагi, але ранейшы душэўны спакой так i не вярнуўся болей да мяне. Скончылася маё цiхамiрнае жыццё. Кожны, каму даводзiлася на працягу доўгiх год адчуваць пакутлiвы страх, зразумее, якiм сумным i змрочным зрабiлася з таго часу маё жыццё.

Аднойчы ў час маiх блуканняў па выспе я дайшоў да яе заходняга краю, дзе яшчэ нiколi не быў. Не даходзячы да берага, я падняўся на пагорак. I раптам мне здалося, што ўдалечынi, у адкрытым моры, бачна лодка.

"Напэўна, мяне падманвае зрок, - падумаў я. - За ўсе ж гэтыя доўгiя гады, з дня ў дзень углядаючыся ў марскiя прасторы, я нi разу не бачыў тут лодкi".

Шкада, што я не ўзяў з сабою падзорнай трубы. У мяне было некалькi труб; я знайшоў iх у адным з куфэркаў, якiя я перавёз з нашага карабля. Але, на жаль, яны засталiся дома. Я не мог разгледзець, сапраўды гэта была лодка цi не, хоць углядаўся ў мора так доўга, што ў мяне забалелi вочы. Спускаючыся з пагорка да берага, я ўжо нiчога не бачыў; так i да гэтага часу не ведаю, што гэта было такое. Давялося адмовiцца ад усякiх далейшых назiранняў. Але з таго часу я даў сабе слова нiколi не выходзiць з дому без падзорнай трубы.

Дабраўшыся да берага - а на гэтым беразе, як ужо гаварылася, я нiколi не быў, я ўпэўнiўся, што сляды чалавечых ног зусiм не такая ўжо рэдкасць на маёй выспе, як здавалася мне ўсе гэтыя гады. Так, я ўпэўнiўся, што, калi б я жыў не на ўсходнiм узбярэжжы, куды не прыставалi пiрогi дзiкуноў, я б даўно ўжо ведаў, што на маёй выспе яны бываюць нярэдка i што заходнi яе бераг служыць iм не толькi сталай гаванню, але i тым месцам, дзе ў час сваiх жорсткiх разгулаў яны забiваюць i ядуць людзей!

Тое, што я ўбачыў, калi спусцiўся з прыгорка i выйшаў на бераг, скаланула мяне i ашаламiла. Увесь бераг быў усеяны чалавечымi шкiлетамi, чарапамi, касцямi рук i ног.

Не магу выказаць, якi жах мяне ахапiў! Я ведаў, што дзiкiя плямёны заўсёды ваююць памiж сабою. У iх часта бываюць марскiя бiтвы: адна лодка нападае на другую.

"Напэўна, - думаў я, - пасля кожнага бою пераможцы прывозяць сваiх ваеннапалонных i тут, па свайму бесчалавечнаму звычаю, забiваюць i з'ядаюць iх, таму што ўсе яны людаеды".

Тут жа непадалёку я заўважыў круглую пляцоўку, пасярод якой вiдны былi рэшткi вогнiшча: тут, вiдаць, i сядзелi гэтыя дзiкiя людзi, калi паядалi целы сваiх палонных.

Жахлiвае вiдовiшча да таго ўразiла мяне, што ў першы момант я забыў пра небяспеку, якая пагражала мне на гэтым беразе. Абурэнне зверствам выцiснула з мае душы ўсякi страх.

Я часта чуў пра тое, што ёсць плямёны дзiкуноў-людаедаў, але нiколi да таго часу мне не здаралася самому бачыць iх. З агiдай адвярнуўся я ад рэштак гэтага жудаснага балявання. Мяне званiтавала. Я ледзь не страцiў прытомнасць. Мне здалося, што я ўпаду. А калi апамятаўся, то адчуў, што нi адной хвiлiны я не здолею тут застацца. Я ўзбег на пагорак i памчаўся назад да свайго жытла.

Заходнi бераг застаўся далёка ззаду, а я ўсё яшчэ не мог канчаткова прыйсцi да памяцi. Нарэшце я спынiўся i пачаў збiрацца з думкамi. Дзiкуны, як я ўпэўнiўся, нiколi не прыязджалi на выспу па здабычу. Напэўна, яны нi ў чым не мелi патрэбы, а магчыма, былi ўпэўнены, што нiчога каштоўнага тут немагчыма адшукаць.

Не магло быць нiякага сумнення ў тым, што яны не адзiн раз пабылi ў лясной частцы маёй выспы, але, вiдаць, не знайшлi там нiчога такога, што магло б iм спатрэбiцца.

Значыць, трэба быць толькi вельмi асцярожным. Калi, пражыўшы на выспе амаль васемнаццаць год, я да самага апошняга часу нi разу не знайшоў чалавечых слядоў, то, магчыма, я пражыву тут яшчэ васемнаццаць гадоў i не траплю на вочы дзiкунам, хiба толькi наткнуся на iх выпадкова. Але такой выпадковасцi няма чаго баяцца, таму што з гэтага дня маiм адзiным клопатам будзе клопат пра тое, як найлепш схаваць прыкметы майго iснавання на выспе.

Я мог бы ўбачыць дзiкуноў адкуль-небудзь з засады, але я не хацеў i глядзець на iх - такiя агiдныя былi мне гэтыя крыважэрныя драпежнiкi, якiя паядалi адзiн аднаго, як звяры. Адна думка пра тое, што людзi могуць быць такiя бесчалавечныя, гняла мяне i наводзiла на мяне страшэнны сум.

Каля двух гадоў пражыў я бязвыхадна ў той частцы выспы, дзе знаходзiлiся ўсе мае ўладаннi - крэпасць пад гарой, будан у лесе i тая лясная палянка, дзе я збудаваў загарадзь для коз. За гэтыя два гады я нi разу не схадзiў зiрнуць на сваю лодку.

"Лепей я, - думалася мне, - пабудую сабе новае судна, а ранейшая лодка няхай застаецца там, дзе зараз. Выехаць на ёй у мора было б небяспечна. Там на мяне могуць напасцi дзiкуны-людаеды, i няма сумнення, што мяне яны разарвуць, як i iншых сваiх палонных".

Але мiнула яшчэ з год, i я, нарэшце, усё ж адважыўся вывесцi адтуль сваю лодку: вельмi ж ужо цяжка было рабiць новую! Ды i гатова б яна была, гэтая новая лодка, толькi гады праз два-тры, а да таго часу я па-ранейшаму не меў бы магчымасцi плаваць па моры.

Мне ўдалося шчаслiва перавесцi сваю лодку на ўсходнi бок выспы, дзе для яе знайшлася вельмi зручная бухта, атуленая з усiх бакоў стромкiмi скаламi. Уздоўж усходнiх берагоў выспы праходзiла марское цячэнне, i я ведаў, што дзiкуны нiзашто не адважацца высадзiцца там.

Чытачу наўрад цi здасца дзiўным, што пад уплывам усiх гэтых жахаў i хваляванняў я зусiм перастаў клапацiцца пра свой дастатак i дабрабыт. Мой розум страцiў усю сваю вынаходлiвасць. Не да таго мне цяпер было, каб клапацiцца пра паляпшэнне харчавання, калi я толькi i думаў, як бы ўратаваць сваё жыццё. Я не адважваўся нi ўбiць цвiка, нi раскалоць палена, таму што мне ўвесь час здавалася, што дзiкуны могуць пачуць гэты гук. Страляць я тым болей не асмельваўся.

Але галоўнае - мяне кожны раз ахоплiваў пакутлiвы страх, як толькi мне даводзiлася распальваць агонь, таму што дым, якi днём вiдаць на вялiкай адлегласцi, заўсёды мог мяне выдаць. З гэтай прычыны ўсе работы, для якiх патрабаваўся агонь (напрыклад, абпальванне гаршкоў), я перанёс у лес, у сваю новую сядзiбу. А для таго, каб у сябе дома рыхтаваць ежу i пячы хлеб, я вырашыў запасцiся драўляным вуголлем. Гэтае вуголле, згараючы, амаль не дае дыму. Яшчэ хлапчуком, у сябе на радзiме, я не раз бачыў, як здабываюць яго. Трэба насекчы тоўстых дроў, скласцi iх у адну кучу, прыкрыць слоем дзёрну i спалiць. Калi вугаль быў гатовы, я пераносiў яго дадому i карыстаўся iм замест дроў.

I вось аднойчы, калi я, пачынаючы нарыхтоўку вугалю, ссек ля падножжа высокай гары некалькi вялiкiх кустоў, я заўважыў пад iмi нару. Мяне зацiкавiла, куды яна можа весцi. З вялiкай цяжкасцю я працiснуўся ў яе i апынуўся ў пячоры. Пячора была вельмi прасторная i такая высокая, што я тут жа, адразу каля ўвахода здолеў стаць на ўвесь рост. Але прызнаюся, што вылез я куды хутчэй, чым залез.

Углядаючыся ў цемру, я ўбачыў, як проста на мяне глядзелi два вялiзныя палаючыя вокi; яны гарэлi, як зоркi, адбiваючы слабае дзённае святло, якое пранiкала ў пячору знадворку i падала проста на iх. Я не ведаў, каму належаць гэтыя вочы - нячысцiку цi чалавеку, але, перш чым паспеў што-небудзь сцямiць, кiнуўся прэч з пячоры.

Праз некаторы час я, аднак, апамятаўся i тысячу разоў аблаяў сябе дурнем.

"Хто пражыў дваццаць гадоў у адзiноце на бязлюднай выспе, таму смешна баяцца чарцей, - сказаў я сам сабе. - Напраўду ж у гэтай пячоры не можа быць нiкога страшнейшага за мяне".

I, набраўшыся адвагi, я ўзяў галавешку, якая гарэла, i зноў палез у пячору. Не паспеў я ступiць i трох крокаў, асвятляючы дарогу сваёй паходняй, як зноў напалохаўся, яшчэ больш, чым адразу: я пачуў цяжкi ўздых. Я адхiнуўся назад i скамянеў ад жаху; усё цела маё пакрылася халодным потам, а валасы сталi дыбам. Калi б у мяне на галаве быў капялюш, ён напэўна звалiўся б на зямлю. Але, сабраўшы ўсю сваю мужнасць, я зноў рушыў наперад i пры святле галавешкi, якую трымаў над галавой, убачыў на зямлi страшэнную пачвару вялiзнага старога казла!

Казёл ляжаў нерухома i цяжка дыхаў у перадсмяротнай агонii, ён памiраў, вiдаць, ад старасцi. Я злёгку штурхнуў яго нагою, каб даведацца, цi здолее ён устаць. Ён паспрабаваў падняцца, але не змог.

"Няхай сабе ляжыць, - падумаў я. - Калi ён напалохаў мяне, то як павiнен напалохацца якi-небудзь дзiкун, якi надумаецца падацца сюды!"

Аднак я ўпэўнены, што нiводзiн дзiкун i нiхто iншы не адважыўся б пранiкнуць у пячору. Ды i наогул толькi чалавеку, якi, накшталт мяне, меў патрэбу ў бяспечным сховiшчы, магло прыйсцi ў галаву лезцi ў гэту пячору.

На другi дзень я ўзяў з сабою шэсць вялiкiх свечак уласнаручнай работы (да гэтага часу я вывучыўся рабiць выдатныя свечкi з казiнага тлушчу) i вярнуўся ў пячору.

Ля ўвахода пячора была шырокая, але паступова яна рабiлася ўсё вузейшай, так што недзе ў глыбiнi яе мне давялося стаць на карачкi i каля дзесяцi ярдаў паўзцi наперад, што было, сказаць праўду, даволi смелым учынкам, таму што я зусiм не ведаў, куды вядзе гэты ход i што мяне чакае наперадзе. Але вось я адчуў, што з кожным крокам праход робiцца ўсё шырэйшы i шырэйшы. Крыху пазней я паспрабаваў устаць на ногi, i выявiлася, што я магу стаяць на ўвесь рост. Скляпенне пячоры ўзнiмалася футаў на дваццаць. Я запалiў дзве свечкi i ўбачыў такую цудоўную карцiну, якой у жыццi нiколi не бачыў. Я знаходзiўся ў прасторным гроце. Полымя маiх дзвюх свечак адбiлася ў яго ззяючых сценах. Яны адсвечвалi сотнямi тысяч рознакаляровых агнёў. Цi то былi ўкрапаныя ў камень пячоры дыяменты цi iншыя каштоўныя камянi? Гэтага я не ведаў. Вiдаць, гэта было золата.

Я нiколi не спадзяваўся, што зямля можа хаваць у сваiх нетрах такiя дзiвосы. Гэта быў чароўны грот. Дно ў яго было сухое i роўнае, пакрытае дробным пяском. Нiдзе не заўважалася нi агiдных макрыц, нi чарвякоў, нiдзе нi на сценах, нi на скляпеннях - не было i знаку вiльгацi. Адзiная нязручнасць - вузкi ўваход, але для мяне гэта нязручнасць была надзвычай каштоўная: я столькi часу шукаў бяспечнага сховiшча, а бяспечней за гэта цяжка было знайсцi.

Я так узрадаваўся сваёй знаходцы, што вырашыў адразу ж перанесцi ў грот большую частку тых рэчаў, якiя былi мне асаблiва дарагiя, - перш за ўсё порах i ўсю запасную зброю, гэта значыць дзве паляўнiчыя стрэльбы i тры мушкеты.

Перацягваючы рэчы ў маю новую кладоўку, я ўпершыню адкаркаваў бочачку з падмочаным порахам. Я быў упэўнены, што ўвесь гэты порах нiкуды не варты, але выявiлася, што вада пранiкла ў бочачку толькi на тры-чатыры дзюймы кругом; порах, якi падмок, зацвярдзеў, i ўтварылася трывалая скарынка; пад гэтай скарынкай увесь астатнi порах захаваўся зусiм несапсаваны, як ядро арэха ў шкарлупiне. Такiм чынам, зусiм нечакана я зрабiўся ўладальнiкам новых запасаў выдатнага пораху.

Як я ўзрадаваўся такой нечаканасцi! Увесь гэты порах - а яго было не менш шасцiдзесяцi фунтаў - я перанёс у свой грот для больш надзейнага схову, пакiнуўшы ў сябе пад рукамi тры цi чатыры фунты на выпадак нападу дзiкуноў. У грот я перацягнуў i ўвесь запас свiнцу, з якога я рабiў кулi.

Цяпер мне ўяўлялася, што я падобны на аднаго з тых старадаўнiх волатаў, якiя, паводле паданняў, жылi сярод скал i ў пячорах, куды немагчыма было пранiкнуць нiводнаму чалавеку.

"Няхай сабе, - казаў я сам сабе, - няхай хоць пяцьсот дзiкуноў шныраць па ўсёй выспе, шукаючы мяне; яны нiколi не знойдуць майго тайнiка, а калi i знойдуць, нiзашто не адважацца зрабiць на яго напад!"

Стары казёл, якога я знайшоў тады ў сваёй новай пячоры, здох на другi дзень, i я закапаў яго ў зямлю на тым месцы, дзе ён ляжаў: гэта было куды лягчэй, чым выцягнуць яго з пячоры.

Iшоў ужо дваццаць трэцi год майго жыцця на выспе. Я паспеў да таго звыкнуцца i прызвычаiцца да яе прыроды i клiмату, што, калi б не баяўся дзiкуноў, якiя маглi кожную хвiлiну тут з'явiцца, я ахвотна згадзiўся б дажыць тут, у гэтым зняволеннi, усю рэшту сваiх дзён да апошняй гадзiны, калi я лягу i памру, як гэты стары казёл.

У апошнiя гады, пакуль я яшчэ не ведаў, што мне пагражае напад дзiкуноў, я прыдумаў сабе сякiя-такiя забаўкi, якiя пры маёй адзiноце вельмi ўсцешвалi мяне. Дзякуючы iм я праводзiў свой час куды весялей, чым раней.

Па-першае, як ужо гаварылася, я навучыў свайго Попку размаўляць, i ён так прыязна балбатаў са мною, вымаўляючы словы так падзельна i выразна, што я слухаў яго з вялiкiм задавальненнем.

Сумняваюся, каб яшчэ якi-небудзь iншы папугай умеў гаварыць лепш за яго. Ён пражыў у мяне не меней за дваццаць шэсць год. Цi доўга яшчэ яму заставалася жыць, я не ведаю; жыхары Бразiлii запэўнiваюць, што папугаi жывуць да ста гадоў.

Было ў мяне яшчэ два папугаi, яны таксама ўмелi гаварыць i абодва выкрыквалi "Робiн Круза!", але далёка не так добра, як Попка. Праўда, яго я вучыў i патрацiў часу i намаганняў куды больш.

Мой сабака быў маiм шчырым таварышам i добрым спадарожнiкам на працягу шаснаццацi год. Потым ён спакойна сканаў ад старасцi, але я нiколi не забуду, як аддана любiў ён мяне.

Тыя каты, якiх я пакiнуў у сваiм доме, таксама даўно ўжо зрабiлiся паўнапраўнымi членамi мае немалой сям'i.

Апрача таго, я заўсёды трымаў пры сабе двух цi трох казлянят, якiх прывучаў есцi з маiх рук. I заўсёды ў мяне вадзiлася вялiкая колькасць птушак; я лавiў iх на беразе, падразаў iм крылле, каб яны не маглi паляцець, i хутка яны рабiлiся ручнымi i з вясёлым крыкам збягалiся да мяне, як толькi я паказваўся на парозе.

Маладыя дрэўцы, якiя я пасадзiў вакол крэпасцi, даўно разраслiся ў густы гай, i ў гэтым гаi таксама пасялiлася мноства птушак. Яны рабiлi свае гнёзды на невысокiх дрэвах i выводзiлi птушанят, i ўсё гэта жыццё, што кiпела вакол мяне, суцяшала i радавала мяне ў маёй адзiноце.

Такiм чынам, паўтараю, мне жылося б вельмi добра i ўтульна i я быў бы зусiм задаволены сваiм лёсам, калi б не баяўся, што на мяне ў любы момант могуць напасцi дзiкуны.

РАЗДЗЕЛ ДЗЕВЯТНАЦЦАТЫ

Дзiкуны зноў наведваюць выспу Рабiнзона. - Крушэнне карабля.

Надышоў снежань, i час было збiраць ураджай. Я працаваў у полi з ранку да вечара. I вось аднойчы, выйшаўшы з дому, калi яшчэ не зусiм развiднела, я, на вялiкi свой жах, убачыў на беразе, мiлi за дзве ад мае пячоры, полымя вялiкага вогнiшча.

Я спынiўся як укопаны. Значыць, на маёй выспе зноў з'явiлiся дзiкуны!

I з'явiлiся яны не ў тым баку, дзе я амаль нiколi не бываў, а тут, непадалёку ад мяне.

Я стаiўся ў гаi, што акружаў мой дом, не адважваючыся ступiць кроку, каб не наткнуцца на дзiкуноў.

Аднак i застаючыся ў гаi, я ўсё роўна быў вельмi занепакоены: я баяўся, што, калi дзiкуны пачнуць шнырыць па выспе i ўбачаць мае ўробленыя палеткi, мой статак, маё жытло, яны адразу ж здагадаюцца, што на выспе жывуць людзi, i не супакояцца, пакуль не адшукаюць мяне. Марудзiць было немагчыма. Я хутка вярнуўся да сябе за агароджу, падняў за сабою лескi, каб не пакiдаць слядоў, i пачаў рыхтавацца да абароны.

Я падрыхтаваў усю сваю артылерыю (так я зваў мушкеты, якiя стаялi на лафетах уздоўж знадворнай сцяны), агледзеў i зарадзiў абодва пiсталеты i вырашыў абараняцца да канца.

Я праседзеў у сваёй крэпасцi каля дзвюх гадзiн, ламаючы галаву, што б мне яшчэ такое прыдумаць для абароны майго ўмацавання.

"Як шкада, што ўсё маё войска складаецца з аднаго толькi чалавека! падумаў я. - У мяне няма нават лазутчыкаў, якiх я здолеў бы паслаць у разведку".

Што робiцца ў лагеры ворага, я не ведаў. Гэта няпэўнасць прыгнятала мяне. Я схапiў падзорную трубу, прыставiў лескi да крутога схiлу гары i дабраўся да вяршынi. Там я лёг нiцма i направiў трубу на тое месца, дзе бачыў агонь. Дзiкуны, iх было дзевяць чалавек, сядзелi вакол невялiкага вогнiшча зусiм голыя.

Вядома, вогнiшча яны расклалi не для таго, каб пагрэцца, - у гэтым не было патрэбы, таму што стаяла страшэнная гарачыня. Не, я быў упэўнены, што на гэтым вогнiшчы яны смажылi свой жахлiвы абед з чалавечага мяса! "Дзiчына", вядома, была ўжо нарыхтаваная, толькi жывая цi забiтая - гэтага я не ведаў.

Людаеды прысталi да выспы на дзвюх пiрогах, якiя цяпер стаялi на пяску: быў час адлiву, i мае жудасныя госцi, вiдаць, чакалi прылiву, каб плыць назад.

Так i здарылася: як толькi пачаўся прылiў, дзiкуны кiнулiся да лодак i адчалiлi. Я забыў сказаць, што за гадзiну цi паўтары да ад'езду яны скакалi па беразе: з дапамогай падзорнай трубы я добра бачыў iх дзiкiя скокi.

Як толькi я ўпэўнiўся, што дзiкуны пакiнулi выспу i знiклi, я злез з гары, ускiнуў на плечы абедзве стрэльбы, заткнуў за пояс два пiсталеты, а таксама сваю вялiзную шаблю без ножнаў i, не трацячы часу, накiраваўся да таго пагорка, адкуль рабiў свае першыя назiраннi пасля таго, як заўважыў на беразе чалавечы след.

Дабраўшыся да гэтага месца (што заняло часу не меней дзвюх гадзiн, бо я быў нагружаны цяжкою зброяй), я зiрнуў у бок мора i ўбачыў яшчэ тры пiрогi з дзiкунамi, якiя плылi ад выспы да мацерыка.

Гэта прывяло мяне ў жах. Я пабег да берага i ледзь не закрычаў ад гневу, калi ўбачыў рэшткi таго жудаснага балявання, якое там адбывалася: кроў, косцi i кавалкi чалавечага мяса, якое гэтыя лiхадзеi толькi што паядалi ў скоках i весялосцi.

Мяне ахапiла такое абурэнне, я адчуў такую нянавiсць да гэтых забойцаў, што мне захацелася жорстка адпомсцiць iм за iх крыважэрнасць. Я пакляўся, што, калi наступны раз зноў убачу на беразе iх агiднае баляванне, я нападу на iх i знiшчу ўсiх, колькi б iх нi было.

"Няхай я загiну ў няроўным баi, няхай сабе яны разарвуць мяне, - казаў я сабе, - але не магу ж я дапусцiць, каб у мяне на вачах людзi беспакарана елi людзей!"

Аднак прайшло адзiнаццаць месяцаў, а дзiкуны не з'яўлялiся. За ўвесь гэты час мой ваяўнiчы запал нiколькi не астыў: я толькi i думаў пра тое, як бы мне знiшчыць людаедаў.

Я вырашыў напасцi на iх знянацку, асаблiва калi яны зноў падзеляцца на дзве групы, як гэта было ў апошнi iх прыезд.

Я не падумаў тады, што калi нават i пераб'ю ўсiх дзiкуноў, што прыедуць да мяне (дапусцiм, iх будзе дзесяць цi дванаццаць чалавек), то на другi дзень цi праз тыдзень, а можа, праз месяц мне давядзецца мець справу з новымi дзiкунамi. А там зноў, зноў... I так бясконца, пакуль я сам не ператваруся ў такога ж жахлiвага забойцу, як i гэтыя няшчасныя, што паядаюць уласных братоў.

Пятнаццаць цi шаснаццаць месяцаў я правёў у няспыннай трывозе. Я кепска спаў, кожную ноч снiў жахлiвыя сны i часта ўсхоплiваўся з пасцелi, дрыжучы ад страху.

Часам мне снiлася, што я сам забiваю дзiкуноў, i мне падрабязна малявалiся ў сне моманты нашых боек.

Днём я таксама не меў нi хвiлiны спакою. Зусiм магчыма, што такое напружанне i трывога ў рэшце рэшт давялi б мяне да вар'яцтва, калi б раптам не здарылася падзея, якая адразу ж адцягнула ўсе мае думкi ў другi бок.

Гэта адбылося на дваццаць чацвёртым годзе майго жыцця на выспе, у сярэдзiне траўня, калi верыць майму несамавiтаму драўлянаму календару.

Увесь гэты дзень, шаснаццатага траўня, грымеў гром, блiскала маланка i навальнiца не сцiхала нi на хвiлiну. Позна вечарам я чытаў кнiгу, стараючыся забыць свае хваляваннi. Раптам я пачуў гарматны стрэл. Мне здалося, што ён данёсся да мяне з мора.

Я сарваўся з месца, у момант прыставiў лескi да схiлу гары i хутка-хутка, дарэмна баючыся патрацiць нават адно iмгненне, стаў караскацца па лесках уверх. Якраз у тую хвiлiну, калi я апынуўся на вяршынi, перада мною далёка ў моры блiснуў агеньчык, а праз паўхвiлiны пачуўся другi гарматны стрэл.

"У моры гiне карабель, - сказаў я сам сабе. - Ён падае сiгналы, ён спадзяецца, што будзе выратаваны. Напэўна, непадалёку знаходзiцца другi якi-небудзь карабель, у якога ён просiць дапамогi".

Я быў вельмi ўсхваляваны, але нiколькi не разгубiўся i паспеў сцямiць, што хоць я i не маю сiлы памагчы гэтым людзям, затое, можа, яны дапамогуць мне.

У адзiн момант я сабраў усё ламачча, якое ляжала паблiзу, склаў яго ў кучу i падпалiў. Дрэва было сухое, i, нягледзячы на моцны вецер, полымя вогнiшча ўзнялося так высока, што з карабля, калi гэта сапраўды быў карабель, не маглi не заўважыць майго сiгналу. I агонь быў несумненна заўважаны, таму што, як толькi ўспыхнула полымя вогнiшча, пачуўся новы гарматны стрэл, потым яшчэ i яшчэ, усё з таго ж боку.

Я падтрымлiваў агонь усю ноч - да ранiцы, а калi зусiм развiднела i перадранiшнi туман крыху развеяўся, я ўбачыў у моры, прама на ўсходзе, нейкi цёмны сiлуэт. Але што гэта было: корпус карабля цi ветразь, я не мог разгледзець нават у падзорную трубу, таму што было вельмi далёка, а мора ўсё яшчэ засцiлаў туман.

Усю ранiцу я назiраў за морам i тым прадметам i пераканаўся, што ён нерухомы. Можна было меркаваць, што гэта карабель, якi стаiць на якары.

Я не вытрымаў: схапiў стрэльбу, падзорную трубу i пабег на паўднёва-ўсходнi бераг, да таго месца, дзе пачыналася каменная града, што выходзiла ў мора.

Туман ужо развеяўся, i, забраўшыся на блiжэйшы ўцёс, я мог выразна распазнаць корпус карабля. Сэрца маё сцiснулася ад гора. Вiдаць, няшчасны карабель наскочыў на нябачныя падводныя скалы i разбiўся на тым месцы, дзе яны заступалi шлях шалёнаму марскому цячэнню. Гэта былi тыя ж самыя скалы, што некалi пагражалi i мне.

Калi б тыя, што пацярпелi крушэнне, заўважылi выспу, яны напэўна спусцiлi б шлюпкi i паспрабавалi б дабрацца да берага.

Але чаму яны стралялi з гармат адразу пасля таго, як я запалiў сваё вогнiшча?

Магчыма, убачыўшы касцёр, яны спусцiлi на ваду выратавальную шлюпку i пачалi кiравацца да берага, але не мелi сiлы адолець шалёную буру, iх знесла ўбок i яны ўсе патанулi? А магчыма, яшчэ да крушэння яны засталiся без лодак? У час жа буры здараецца i так: калi судна пачынае тануць, людзям часта даводзiцца, каб аблегчыць груз, выкiдаць свае шлюпкi за борт. Магчыма, гэты карабель быў не адзiн? Можа, разам з iм у моры было яшчэ два цi тры караблi i яны, пачуўшы сiгналы, падплылi да няшчаснага сабрата i падабралi яго экiпаж? Праўда, гэтак наўрад цi магло здарыцца: другога карабля я не бачыў.

Але якi б лёс нi напаткаў тых няшчасных, я не мог iм дапамагчы, i мне заставалася толькi аплакваць iх пагiбель.

Мне было шкада i iх i сябе.

Яшчэ больш пакутлiва, чым раней, я адчуў у гэты дзень увесь жах свае адзiноты. Ледзь толькi я ўбачыў карабель, я зразумеў, як страшэнна змаркоцiўся я без людзей, як страшэнна мне хочацца бачыць iх твары, чуць iх галасы, пацiскаць iм рукi, размаўляць з iмi! Мае вусны мiжвольна i бясконца паўтаралi словы: "Ах, калi б хоць два цi тры чалавекi... не, няхай сабе нават хоць адзiн толькi выратаваўся i прыплыў да мяне! Ён быў бы мне таварышам, сябрам, i я здолеў бы дзялiць з iм гора i радасць".

Нi разу за ўсе гады мае адзiноты не адчуваў я такога палкага жадання сустрэчы з людзьмi.

"Няхай бы хоць толькi адзiн! Ах, хоць бы адзiн!" - паўтараў я тысячу разоў.

I гэтыя словы распальвалi ва мне такi сум, што, вымаўляючы iх, я сутаргава сцiскаў кулакi i так моцна сашчэплiваў зубы, што потым доўга не мог iх расцяць.

РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАТЫ

Рабiнзон робiць намер пакiнуць сваю выспу

Да апошняга года майго жыцця на выспе я так i не даведаўся, цi выратаваўся хто-небудзь з таго карабля, якi загiнуў.

Праз некалькi дзён пасля караблекрушэння я знайшоў на беразе, насупраць таго месца, дзе разбiўся карабель, цела юнгi. Я глядзеў на яго, шчыра сумуючы. У яго быў такi мiлы, такi дабрадушны малады твар! Магчыма, калi б ён застаўся жывы, я палюбiў бы яго, i жыццё маё зрабiлася б куды шчаслiвейшым.

Але не варта плакаць па тым, чаго ўсё роўна не вернеш. Я доўга блукаў па ўзбярэжжы, а потым зноў падышоў да тапельца. На iм былi кароткiя палатняныя штаны i матроская куртка. Не было нiякiх прыкмет, па якiх можна было б вызначыць, якой ён нацыянальнасцi: у кiшэнях у яго я не знайшоў нiчога, апрача дзвюх залатых манет i люлькi.

Бура сцiхла, i мне страшэнна захацелася ўзяць лодку i дабрацца на ёй да карабля. Я не сумняваўся, што знайду там нямала карысных рэчаў, якiя могуць мне спатрэбiцца. Але не толькi гэта спакушала мяне: больш за ўсё мяне хвалявала надзея, што, магчыма, на караблi засталася якая-небудзь жывая iстота, якую я здолею выратаваць ад смерцi.

"I калi я выратую яе, - казаў я сабе, - маё жыццё будзе куды больш светлым i радасным".

Гэта думка завалодала ўсiм маiм сэрцам: я адчуваў, што нi днём нi ноччу не буду ведаць спакою, пакуль не наведаю разбiтае судна. I я сказаў сабе: "Няхай будзе што будзе, а я паспрабую дабрацца туды. Чаго б гэта мне нi каштавала, я павiнен адправiцца ў мора, калi не хачу, каб мяне замучыла сумленне".

З гэтым рашэннем я паспяшаўся вярнуцца да сябе ў крэпасць i пачаў рыхтавацца да цяжкай i небяспечнай паездкi.

Я ўзяў хлеба, вялiкi збан прэснай вады, бутэльку рому, карзiну з разынкамi i компас. Узвалiўшы сабе на плечы ўсю гэту каштоўную паклажу, я накiраваўся да таго берага, дзе стаяла мая лодка. Вычарпаўшы з яе ваду, я склаў у яе рэчы i вярнуўся па новы груз. На гэты раз я прыхапiў з сабою вялiкi мяшок рысу, другi збан прэснай вады, дзесяткi два ячменных праснакоў, бутэльку казiнага малака, кавалак сыру i парасон.

Усё гэта я з вялiкай цяжкасцю перанёс у лодку i адчалiў. Спачатку я пайшоў на вёслах i трымаўся, па магчымасцi, блiжэй да берага.

Калi я дасягнуў паўночна-ўсходняга канца выспы i трэба было ўзняць ветразь, каб пусцiцца ў адкрытае мора, я спынiўся ў нерашучасцi.

"Iсцi цi не iсцi? Рызыкаваць цi не?" - пытаўся я сам у сябе.

Я зiрнуў на хуткi струмень марскога цячэння, што абгiнала выспу, i ўспомнiў, якая страшэнная небяспека пагражала мне ў час мае першай паездкi. I памалу мая рашучасць пачала слабець. Тут абодва цячэннi сутыкалiся, i я добра бачыў, што ў якое б цячэнне я нi трапiў, любое з iх знясе мяне далёка ў адкрытае мора.

"Мая ж лодка такая малая, - казаў я сабе, - што варта ўзняцца свежаму ветру, i яе зараз жа захлiсне хваляй, i тады мая пагiбель немiнучая".

Пад уражаннем гэтых думак я зусiм аслабеў i ўжо гатовы быў адмовiцца ад свае задумы. Я зайшоў у невялiчкую бухтачку, прычалiў да берага, сеў на пагорак i глыбока задумаўся, не ведаючы, што мне рабiць.

Але неўзабаве пачаўся прылiў, i я ўбачыў, што справа выглядае ўжо зусiм не так кепска: выявiлася, што адлiў iдзе з паўднёвага боку выспы, а цячэнне прылiву - з паўночнага, так што калi я, вяртаючыся з разбiтага судна, буду трымаць курс да паўночнага берага выспы, то застануся жывы i здаровы.

Значыць, баяцца няма чаго. Я зноў падбадзёрыўся i вырашыў заўтра ж, на свiтаннi, выйсцi ў мора.

Надышла ноч. Я пераначаваў у лодцы, накрыўшыся матроскiм бушлатам, а ранiцай рушыў у дарогу.

Спачатку я ўзяў курс у адкрытае мора, прама на поўнач, пакуль не трапiў у струмень цячэння, якое накiроўвалася на ўсход. Мяне панесла вельмi хутка, i менш чым за дзве гадзiны я даплыў ужо да карабля.

Змрочнае вiдовiшча адкрылася маiм вачам: карабель (вiдаць, гiшпанскi) уткнуўся носам памiж двух уцёсаў.

Карма была знесена; уцалела толькi насавая частка. I грот-мачта i фок-мачта былi спiлаваны.

Калi я падышоў да борта, на палубе паказаўся сабака. Убачыўшы мяне, ён пачаў кiдацца i скавытаць, а калi я паклiкаў яго, ён скочыў у ваду i падплыў да мяне. Я ўзяў яго ў лодку. Сабака памiраў з голаду i смагi. Я даў яму кавалак хлеба, i ён накiнуўся на яго, як згаладалы ў снежную зiму воўк. Калi сабака наеўся, я даў яму крыху вады, i ён пачаў так прагна хлябтаць, што напэўна лопнуў бы, калi б даць яму ўволю.

Затым я падняўся на карабель. Першае, што я ўбачыў, гэта былi два трупы: яны ляжалi ў рубцы, моцна счапiўшыся рукамi. Вiдаць, калi карабель наскочыў на скалу, яго ўвесь час залiвала велiзарнымi хвалямi, таму што была страшэнная бура, i гэтыя два чалавекi, баючыся, каб iх не змыла за борт, ухапiлiся адзiн за аднаго ды так i захлынулiся. Хвалi былi такiя высокiя i так часта захлiствалi палубу, што карабель, па сутнасцi, увесь час знаходзiўся пад вадой, i тыя, каго не змылi хвалi, захлынулiся ў каютах i ў кубрыку.

Апрача сабакi, на караблi не засталося нiводнай жывой iстоты.

Большую частку рэчаў, вiдаць, таксама змыла ў мора, а тыя, што засталiся, прамоклi. Праўда, у труме стаялi нейкiя бочкi з вiном цi з гарэлкай, але яны былi такiя вялiкiя, што я нават не спрабаваў скрануць iх з месца.

Было там яшчэ некалькi скрыняў, якiя, вiдаць, належалi матросам; дзве скрынi я знёс у лодку, нават не паспрабаваўшы адчынiць iх. Калi б замест насавой часткi ўцалела карма, мне, напэўна, трапiлася б нямала дабра, таму што нават у гэтых дзвюх скрынях я пасля знайшоў сякiя-такiя каштоўныя рэчы. Карабель, вiдаць, быў вельмi багаты.

Апрача скрынь, я знайшоў на караблi бочачку з нейкiм спiртным напiткам. У бочачцы было не менш за дваццаць галонаў, i мне давялося нямала памучыцца, каб перацягнуць яе ў лодку. У каюце я знайшоў некалькi стрэльбаў i вялiкую парахаўнiцу, а ў ёй фунты чатыры пораху. Стрэльбы я пакiнуў, бо яны мне былi не патрэбны, а порах узяў. Узяў я таксама шуфлiк i шчыпцы для вугалю, яны мне былi вельмi патрэбны. Узяў два медныя кацялкi i медны кафейнiк.

З усiм гэтым грузам, а таксама з сабакам я адчалiў ад карабля, бо пачынаўся прылiў. У той жа дзень, недзе к гадзiне ночы, я вярнуўся на выспу стомлены i змучаны ўшчэнт. Я вырашыў перанесцi сваю здабычу не ў пячору, а ў новы грот, таму што туды было блiжэй. Ноч я зноў пераначаваў у лодцы, а ранiцой, падмацаваўшыся снеданнем, выгрузiў на бераг прывезеныя рэчы i ўважлiва iх перабраў i перагледзеў. У бочачцы быў ром, але, сказаць па праўдзе, няўдалы, куды горшы за той, якi мы пiлi ў Бразiлii.

Затое, калi я адчынiў скрынi, я знайшоў у iх многа карысных i каштоўных рэчаў.

У адной з iх быў, напрыклад, куфэрак вельмi зграбнай i мудрагелiстай формы. У куфэрку было многа бутэлек з прыгожымi срэбнымi коркамi; у кожнай бутэльцы не менш трох пiнт выдатнага духмянага лiкёру.

Там жа я знайшоў чатыры бляшанкi цудоўнай зацукраванай садавiны; на жаль, дзве з iх былi сапсаваны салёнай марской вадой, але дзве былi так шчыльна закаркаваны, што ў iх не пранiкла нi кроплi вады. У скрынi я знайшоў некалькi зусiм яшчэ моцных сарочак, i гэта знаходка мяне вельмi ўзрадавала; затым паўтары тузiны каляровых шыйных хусцiнак i столькi ж белых палатняных насавых хусцiнак, якiя мяне вельмi ўзрадавалi, таму што няма нiчога прыемней, як у гарачыню выцiраць спацелы твар тонкай палатнянай хусцiнкай.

На дне скрынi я знайшоў тры мяшэчкi з грашыма i некалькi невялiкiх злiткаў золата, вагою, мне здаецца, каля фунта.

У другой скрынi былi курткi, штаны i камзолы, даволi паношаныя, з таннай матэрыi.

Прызнацца, калi я збiраўся на гэты карабель, я думаў, што знайду на iм куды больш карысных i каштоўных рэчаў. Праўда, я разжыўся на даволi прыстойную суму грошай, але ж грошы цяпер былi для мяне непатрэбным смеццем! Я ахвотна аддаў бы ўсе тыя грошы за тры-чатыры пары самых звычайных чаравiкаў i панчох, якiх не насiў вось ужо некалькi год.

Склаўшы здабычу ў надзейным месцы i пакiнуўшы там сваю лодку, я рушыў назад пехатой. Была ўжо ноч, калi я вярнуўся дадому. Дома ўсё было ў поўным парадку: спакойна, утульна i цiха. Папугай прывiтаў мяне ласкавым словам, а казляняты з такой радасцю кiнулiся да мяне, што я не мог не пагладзiць iх i не даць iм свежых каласоў.

Ранейшыя мае страхi з таго часу як быццам развеялiся, i я зажыў па-старому, без усякiх хваляванняў, урабляючы свае палi i даглядаючы жывёлу, да якой прывык яшчэ мацней, чым раней.

Так я пражыў амаль два гады, у поўным дастатку, не ведаючы нiякiх нягод. Але ўсе гэтыя два гады я толькi i думаў пра тое, як бы мне пакiнуць маю выспу. З той хвiлiны, як я ўбачыў карабель, якi абяцаў мне волю, мая адзiнота зрабiлася для мяне яшчэ больш ненавiснай. Днi i ночы праводзiў я ў думках пра ўцёкi з гэтай турмы. Калi б я меў баркас, хоць бы накшталт таго, на якiм я ўцёк ад маўраў, я без роздуму рушыў бы ў мора, нават не думаючы пра тое, куды занясе мяне вецер.

Нарэшце я прыйшоў да пераканання, што мне ўдасца вырвацца на волю толькi ў тым выпадку, калi я захаплю каго-небудзь з дзiкуноў, якiя наведваюць маю выспу. Лепш за ўсё было б захапiць аднаго з тых няшчасных, якiх гэтыя людаеды прывозiлi сюды, каб разарваць i з'есцi. Я выратую яму жыццё, i ён дапаможа мне вырвацца на волю. Але план гэты вельмi цяжкi i небяспечны: для таго, каб захапiць патрэбнага мне дзiкуна, я павiнен буду напасцi на натоўп людаедаў i перабiць усiх да адзiнага, а гэта наўрад цi мне ўдасца. Апрача таго, мая душа жахалася пры адной толькi думцы, што мне давядзецца пралiць столькi чалавечай крывi няхай сабе i дзеля ўласнага выратавання.

Доўга гэтак змагаўся я сам з сабою, пакуль, нарэшце, палымяная прага волi не перамагла ўсе довады развагi i сумлення. Я вырашыў, чаго б гэта нi каштавала, захапiць аднаго з дзiкуноў у першы ж раз, як яны прыедуць на маю выспу.

I вось я пачаў амаль штодня падкрадвацца ад свае крэпасцi да таго далёкага берага, да якога найбольш пэўна маглi прычалiць пiрогi дзiкуноў. Я хацеў захапiць iх знянацку. Але прайшло паўтара года - i нават болей, - а дзiкуны не паказвалiся. У рэшце рэшт нецярпенне маё зрабiлася такое неадольнае, што я зусiм забыў пра асцярожнасць i ўявiў сабе чамусьцi, што, калi б мне давялося стрэцца з дзiкунамi, я лёгка справiўся б не толькi з адным, але i з двума i нават з трыма.

РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ ПЕРШЫ

Рабiнзон выратоўвае дзiкуна i дае яму iмя Пятнiца

Уявiце ж сабе маё здзiўленне, калi аднойчы, выйшаўшы з крэпасцi, я ўбачыў унiзе каля самага берага (гэта значыць зусiм не там, дзе я чакаў iх убачыць) пяць цi шэсць iндзейскiх пiрог. Пiрогi стаялi пустыя. Людзей не было вiдаць. Напэўна, яны выйшлi на бераг i некуды схавалiся.

Ведаючы, што ў кожную пiрогу звычайна садзiцца чалавек па шэсць, а то i болей, прызнацца, я вельмi разгубiўся. Я нiяк не чакаў, што мне давядзецца ўступiць у бойку супроць такой вялiкай варожай сiлы.

"Iх не меней за дваццаць чалавек, а то, бадай, усе трыццаць будзе. Хiба я адзiн усiх iх адолею!" - занепакоена падумаў я.

Я быў у нерашучасцi i не ведаў, што мне рабiць, але ўсё ж засеў у сваёй крэпасцi i падрыхтаваўся да бою.

Навокал была цiшыня. Я прыслухоўваўся, цi не пачуюцца з таго боку крыкi або песнi дзiкуноў. Нарэшце мне надакучыла чакаць. Я пакiнуў сваю стрэльбу пад лескамi i падняўся на вяршыню ўзгорка.

Высоўваць галаву было небяспечна. Я схаваўся за гэтай вяршыняй i пачаў глядзець у падзорную трубу. Дзiкуны цяпер вярнулiся да сваiх лодак. Iх было не меней за трыццаць чалавек. Яны расклалi на беразе вогнiшча i, вiдаць, гатавалi на агнi нейкую ежу. Што яны гатавалi, я не мог разгледзець, бачыў толькi, што яны скачуць вакол вогнiшча нейкi шалёны танец, як заўсёды звычайна скачуць дзiкуны.

Працягваючы назiраць за iмi ў падзорную трубу, я ўбачыў, што яны падбеглi да лодак, выцяглi адтуль двух чалавек i павалаклi да вогнiшча. Вiдаць, яны мелi намер забiць iх.

Да гэтай хвiлiны няшчасныя, вiдаць, ляжалi ў лодках са звязанымi рукамi i нагамi. Аднаго з iх iмгненна збiлi з ног. Вiдаць, яго стукнулi па галаве дубiнай цi драўляным мечам, гэтай звычайнай зброяй дзiкуноў; зараз жа на яго накiнулася яшчэ двое цi трое i ўзялiся за работу: распаролi яму жывот i пачалi патрашыць.

Другi палонны стаяў тут жа, чакаючы свае чаргi.

Узяўшыся за першую ахвяру, мучыцелi забылi пра яго. Палонны адчуў сябе на волi, i ў яго, вiдаць, узнiкла надзея на выратаванне: ён раптам кiнуўся наперад i з незвычайнай хуткасцю прыпусцiў наўцёкi.

Ён бег пясчаным берагам у той бок, дзе было маё жытло.

Прызнаюся, я страшэнна напалохаўся, калi заўважыў, што ён бяжыць проста на мяне. Ды i як было не напалохацца: у першую хвiлiну мне здалося, што даганяць яго кiнулася ўся шайка. Аднак я застаўся на месцы i хутка ўбачыў, што за ўцекачом гоняцца ўсяго толькi два цi тры чалавекi, а астатнiя, крыху прабегшы, патроху пачалi адставаць, а потым зноў павярнулi назад да вогнiшча. Гэта надало мне бадзёрасцi. Але канчаткова я супакоiўся, калi ўбачыў, што ўцякач далёка апярэдзiў сваiх ворагаў: было зразумела, што, калi ён здолее прабегчы з такой хуткасцю яшчэ з паўгадзiны, яны яго нi ў якiм разе не зловяць.

Дзiкуноў, якiя беглi берагам, i маю крэпасць падзяляла вузкая бухта, пра якую я расказваў не раз, - тая самая, куды я прычальваў са сваiмi плыгамi, калi перавозiў рэчы з нашага карабля.

"Што ж ён будзе рабiць, гэты бядак, - падумаў я, - калi дабяжыць да бухты? Ён павiнен будзе пераплысцi яе, iнакш яму не ўцячы ад пагонi".

Але я дарэмна непакоiўся за яго: уцякач не думаючы кiнуўся ў ваду, хутка пераплыў бухту, вылез на другi бераг i, не запавольваючы кроку, пабег далей.

З трох людаедаў, што гналiся за iм, толькi двое кiнулiся ў ваду, а трэцi не адважыўся: вiдаць, ён не ўмеў плаваць; ён пастаяў на тым беразе, паглядзеў услед двум другiм, потым павярнуўся i, не спяшаючыся, накiраваўся назад.

Я з радасцю заўважыў, што два дзiкуны, якiя гналiся за ўцекачом, плылi разы ў два павольней за яго.

I вось тут я зразумеў, што надышоў час дзейнiчаць. Сэрца маё загарэлася.

"Цяпер або нiколi! - сказаў я сам сабе i памчаўся наперад. - Выратаваць, выратаваць гэтага няшчаснага, чаго б гэта нi каштавала!"

Не трацячы часу, я збег па лесках да падножжа гары, схапiў пакiнутыя там стрэльбы, затым з такой жа хуткасцю зноў узабраўся на гару, спусцiўся з другога боку i пабег наўскасяк проста да мора, каб спынiць дзiкуноў.

I таму, што я бег унiз па схiле пагорка самай кароткай дарогай, то хутка апынуўся памiж уцекачом i яго праследавацелямi. Ён уцякаў, не азiраючыся, i не заўважыў мяне.

Я крыкнуў яму:

- Стой!

Ён азiрнуўся i ў першы момант, здаецца, спалохаўся мяне яшчэ больш, чым сваiх праследавацеляў.

Я зрабiў яму знак, каб ён наблiзiўся да мяне, а сам пайшоў павольным крокам насустрач тым двум дзiкунам, якiя гналiся за iм. Калi пярэднi параўняўся са мною, я нечакана кiнуўся на яго i прыкладам стрэльбы збiў яго з ног. Страляць я баяўся, каб не спудзiць астатнiх дзiкуноў, хоць яны былi далёка i наўрад цi маглi пачуць мой стрэл, а калi б i пачулi, то ўсё роўна не здагадалiся б, што гэта такое.

Калi адзiн з пагонi ўпаў, другi, вiдаць, спалохаўшыся, спынiўся. Я мiж тым спакойна наблiжаўся да яго. Але калi, падышоўшы блiжэй, я ўбачыў, што ў руках у яго лук i страла i што ён цэлiцца ў мяне, мне мiжволi давялося стрэлiць. Я прыцэлiўся, спусцiў курок i паклаў яго на месцы.

Няшчасны ўцякач, нягледзячы на тое, што я забiў яго абодвух ворагаў (ва ўсякiм разе так яму павiнна было здавацца), быў да таго напалоханы агнём i гукам стрэлу, што страцiў здольнасць рухацца; ён стаяў, як прыкаваны да месца, не ведаючы, на што адважыцца: бегчы цi застацца пры мне, хаця, напэўна, хацеў бы ўцячы, калi б мог.

Я зноў пачаў крычаць яму i паказваць на мiгах, каб ён падышоў блiжэй. Ён зразумеў: зрабiў два крокi i спынiўся, потым зрабiў яшчэ некалькi крокаў i зноў стаў як укопаны.

Тут я заўважыў, што ён увесь дрыжыць; няшчасны, вiдаць, баяўся, што, калi ён трапiць да мяне ў рукi, я зараз жа заб'ю яго, як i тых дзiкуноў.

Я зноў зрабiў яму знак, каб ён наблiзiўся да мяне, i наогул iмкнуўся як-небудзь яго падбадзёрыць.

Ён падыходзiў да мяне ўсё блiжэй i блiжэй. Праз кожныя дзесяць-дванаццаць крокаў ён падаў на каленi. Вiдаць, ён хацеў выказаць мне падзяку за тое, што я выратаваў яму жыццё.

Я ласкава ўсмiхаўся яму i з самым прыветным выглядам вабiў яго да сябе рукой.

Нарэшце дзiкун падышоў зусiм блiзка. Ён зноў упаў на каленi, пацалаваў зямлю, прыцiснуўся да яе лбом i, прыўзняўшы маю нагу, паставiў яе сабе на галаву. Гэта, напэўна, павiнна было азначаць, што ён клянецца быць маiм рабом да апошняга дня свайго жыцця.

Я падняў яго i з той жа ласкавай прыязнай усмешкай стараўся паказаць яму, што яму не трэба мяне баяцца.

Але трэба было дзейнiчаць далей. Раптам я заўважыў, што той дзiкун, якога я стукнуў прыкладам, не забiты, а толькi аглушаны. Ён заварушыўся i апрытомнеў.

Я паказаў на яго ўцекачу:

- Вораг твой яшчэ жывы, бачыш!

У адказ ён прамовiў некалькi слоў, i хоць я нiчога не зразумеў, але нават гукi яго голасу здалiся мне прыемнымi i мiлагучнымi: бо за ўсе дваццаць пяць гадоў свайго жыцця на выспе я ўпершыню пачуў чалавечы голас!

Аднак у мяне не было часу доўга думаць пра гэта: людаед, якога я аглушыў, настолькi апрытомнеў, што падняўся i ўжо сядзеў на зямлi, i я заўважыў, што мой дзiкун зноў пачынае баяцца яго. Трэба было супакоiць няшчаснага. Я ўжо быў прыцэлiўся ў яго ворага, але тут мой дзiкун пачаў паказваць мне знакамi, каб я даў яму шаблю, якая вiсела ў мяне за плячыма. Я падаў яму шаблю. Ён iмгненна схапiў яе, кiнуўся на свайго ворага i адным узмахам адсек яму галаву.

Такое майстэрства вельмi здзiвiла мяне: нiколi ж у жыццi гэты дзiкун не бачыў iншае зброi, апрача драўлянага мяча. Пазней я даведаўся, што тутэйшыя дзiкуны выбiраюць для сваiх мячоў настолькi моцнае дрэва i востраць яго так выдатна, што такiм мячом можна адсекчы галаву не горш, чым стальным.

Пасля гэтай крывавай расправы са сваiм праследавацелем мой дзiкун (з гэтага часу буду называць яго толькi сваiм дзiкуном) з вясёлым смехам вярнуўся да мяне, трымаючы ў адной руцэ маю шаблю, а ў другой - галаву забiтага. Зрабiўшы перада мною шэраг нейкiх незразумелых для мяне рухаў, ён урачыста паклаў галаву i зброю на зямлю каля маiх ног.

Ён бачыў, як я застрэлiў аднаго з яго ворагаў, i гэта ўразiла яго: ён не мог зразумець, як гэта можна забiць чалавека на такой вялiкай адлегласцi.

Ён паказаў на забiтага мною i на мiгах папрасiў у мяне дазволу збегаць зiрнуць на яго. Я таксама, гэтак жа на мiгах, пастараўся даць яму зразумець, што не забараняю яму выканаць гэта жаданне, i ён адразу ж пабег туды.

Наблiзiўшыся да трупа, ён знямеў i доўга ў здзiўленнi глядзеў на яго. Потым нахiлiўся над iм i пачаў паварочваць яго то на адзiн, то на другi бок. Убачыўшы ранку, ён пачаў уважлiва разглядаць яе. Куля трапiла дзiкуну якраз у сэрца, i крывi выйшла мала. Адбылося ўнутранае кровазлiццё, смерць надышла iмгненна.

Зняўшы з мерцвяка яго лук i калчан са стрэламi, мой дзiкун зноў падбег да мяне.

Я адразу ж павярнуўся i пайшоў адсюль, запрашаючы яго iсцi за мною. Я паспрабаваў растлумачыць яму на мiгах, што заставацца тут немагчыма, таму што дзiкуны, якiя знаходзяцца на тым беразе, могуць кожную хвiлiну кiнуцца за iм у пагоню.

Ён адказаў мне таксама знакамi, што варта было б спачатку закапаць мерцвякоў у пясок, каб ворагi не ўбачылi iх, калi прыбягуць на гэта месца. Я даў сваю згоду (таксама з дапамогай знакаў), i ён адразу ж узяўся за работу. Са здзiўляючай хуткасцю ён выкапаў рукамi ў пяску такую глыбокую яму, што ў ёй лёгка мог змясцiцца чалавек. Затым ён зацягнуў у гэту яму аднаго забiтага i засыпаў яго пяском; з другiм ён зрабiў тое ж самае, - карацей кажучы, за якую-небудзь чвэрць гадзiны ён пахаваў iх абодвух.

Пасля гэтага я загадаў яму iсцi за мною, i мы рушылi ў дарогу. Iшлi мы доўга, таму што я павёў яго не ў крэпасць, а зусiм у другi бок - у самую далёкую частку выспы, дзе быў мой новы грот.

У гроце я даў яму хлеба, галiнку разынак i крыху вады. Вадзе ён асаблiва ўзрадаваўся, таму што пасля хуткага бегу адчуваў моцную смагу.

Калi ён падмацаваўся, я паказаў яму куток пячоры, дзе ў мяне ляжаў ахапак рысавай саломы, прыкрыты коўдраю, i знакамi растлумачыў яму, што ён можа легчы тут i начаваць.

Бедалага лёг i iмгненна заснуў.

Карыстаючыся момантам, я пастараўся лепш разгледзець, як ён выглядае.

Гэта быў прывабны малады чалавек, высокага росту, цудоўнага складу, рукi i ногi меў мускулiстыя, моцныя i ў той жа час надзвычай зграбныя; на выгляд яму было гадоў дваццаць шэсць. У твары яго я не заўважыў нiчога панурага цi жорсткага; гэта быў мужны i ў той жа час пяшчотны i прыемны твар, i на iм нярэдка з'яўляўся выраз лагоднасцi, асаблiва калi ён усмiхаўся. Валасы ў яго былi доўгiя i чорныя; яны падалi на твар гладкiмi пасмамi. Лоб высокi, адкрыты; колер скуры цёмна-карычневы, вельмi прыемны для вока. Твар круглы, шчокi поўныя, нос невялiкi. Рот прыгожы, губы тонкiя, зубы роўныя, белыя, як слановая косць. Спаў ён не больш паўгадзiны, нават не спаў, а драмаў, потым усхапiўся на ногi i выйшаў з пячоры да мяне.

Я тут жа ў загоне даiў сваiх коз. Як толькi ён убачыў мяне, ён тут жа падбег i зноў упаў перада мною на зямлю, усяляк выказваючы самую пакорную падзяку i адданасць. Прыпаўшы тварам да зямлi, ён зноў паставiў сабе на галаву маю нагу i ўвогуле, як толькi ўмеў, усiмi даступнымi яму сродкамi iмкнуўся даказаць мне сваю бязмежную пакору, намагаўся растлумачыць, што з гэтага дня ён будзе служыць мне ўсё жыццё.

Я шмат зразумеў з таго, што ён iмкнуўся мне сказаць, i пастараўся запэўнiць яго, што я iм вельмi задаволены.

З таго дня я пачаў вучыць яго самым неабходным словам. Перш за ўсё я сказаў яму, што буду называць яго Пятнiца (я выбраў яму гэта iмя ў напамiнак таго дня, калi я выратаваў яму жыццё). Затым я навучыў яго вымаўляць маё iмя, навучыў таксама вымаўляць "так" i "не" i растлумачыў яму значэнне гэтых слоў.

Я прынёс яму малака ў глiняным збану i паказаў, як трэба мачаць хлеб у малако. Ён адразу навучыўся ўсяму гэтаму i пачаў на мiгi паказваць, што мая пачостка яму спадабалася.

Мы пераначавалi ў гроце, але адразу, як толькi надышла ранiца, я загадаў Пятнiцы iсцi за мною i павёў яго ў сваю крэпасць. Я растлумачыў, што хачу падарыць яму сякое-такое адзенне. Ён, вiдаць, вельмi ўзрадаваўся, таму што быў зусiм голы.

Калi мы iшлi паўз тое месца, дзе былi пахаваны забiтыя ўчора два дзiкуны, ён паказаў мне на iх магiлы i ўсяляк iмкнуўся мне растлумачыць, што нам варта адкапаць абодва трупы, каб зараз жа з'есцi iх.

Тут я зрабiў выгляд, што страшэнна ўзлаваўся, што мне агiдна нават слухаць пра такiя рэчы, што мяне пачынае ванiтаваць ад аднае думкi пра гэта, што я ўзнелюблю i ўзненавiджу, яго, калi ён толькi дакранецца да забiтых. Нарэшце я зрабiў рашучы рух рукою, загадваючы яму адысцi ад магiл; i ён адразу ж вельмi пакорна адышоў.

Пасля гэтага мы з iм паднялiся на пагорак: мне хацелася паглядзець, цi тут яшчэ дзiкуны.

Я дастаў падзорную трубу i навёў яе на тое месца, дзе бачыў iх учора. Але iх i след прастыў: на беразе не было нiводнай лодкi. Я не сумняваўся, што дзiкуны паехалi, нават не паспрабаваўшы шукаць двух сваiх таварышаў, якiя засталiся на выспе.

Я, вядома, узрадаваўся гэтаму, але мне хацелася мець больш дакладныя звесткi пра маiх нязваных гасцей. Бо цяпер я ўжо быў не адзiн, са мною быў Пятнiца, i таму я зрабiўся куды смялейшы, а разам са смеласцю ў мяне абудзiлася i цiкаўнасць.

У аднаго з забiтых засталiся лук i калчан са стрэламi. Я дазволiў Пятнiцы ўзяць гэту зброю, i з таго часу ён не разлучаўся з ёю нi днём нi ўначы. Хутка мне давялося ўпэўнiцца, што лукам i страламi мой дзiкун валодае па-майстэрску. Апрача таго, я ўзброiў яго шабляй, даў яму адну сваю стрэльбу, а сам узяў дзве другiя, i мы рушылi ў дарогу.

Калi мы прыйшлi на тое месца, дзе ўчора балявалi людаеды, нашым вачам адкрылася такое жахлiвае вiдовiшча, што ў мяне замерла сэрца ў грудзях i застыла ў жылах кроў.

Але Пятнiца быў зусiм спакойны: такiя вiдовiшчы былi яму не ўпершыню i зусiм яго не здзiўлялi.

Зямля ў многiх мясцiнах была залiта крывёю. Вакол валялiся кавалкi смажанага чалавечага мяса. Увесь бераг быў усыпаны касцямi людзей: тры чарапы, пяць рук, косцi ад трох цi чатырох ног i мноства iншых частак шкiлета.

Пятнiца расказаў мне з дапамогай знакаў, што дзiкуны прывезлi з сабою чатырох палонных: траiх яны з'елi, а ён быў чацвёрты. (Тут ён тыцнуў сябе пальцам у грудзi.)

Вядома, я зразумеў далёка не ўсё з таго, што ён расказваў мне, але сёе-тое ўсё ж здолеў сцямiць. Паводле яго слоў, некалькi дзён назад у дзiкуноў, якiя былi пад уладай аднаго варожага князька, адбылася вялiкая бойка з тым племенем, да якога належаў ён, Пятнiца. Чужыя дзiкуны перамаглi i забралi ў палон вельмi многа народу. Пераможцы падзялiлi палонных памiж сабою i павезлi iх у розныя мясцiны, каб забiць i з'есцi гэтак жа, як зрабiў той атрад дзiкуноў, якi выбраў месцам балявання адзiн з берагоў маёй выспы.

Я загадаў Пятнiцы раскласцi вялiкае вогнiшча, затым сабраць усе косцi, усе кавалкi мяса, звалiць iх у гэта вогнiшча i спалiць.

Я заўважыў, што яму вельмi хочацца паласавацца чалавечым мясам (ды яно i не дзiўна: ён жа таксама быў людаед!). Але я зноў рашуча паказаў яму знакамi, што мне здаецца агiднай i мярзотнай нават сама думка пра такi ўчынак, i тут жа прыгразiў яму, што заб'ю яго пры першай жа спробе парушыць маю забарону.

Пасля гэтага мы вярнулiся ў крэпасць, i я, не адкладваючы, узяўся абшываць свайго дзiкуна.

Перш за ўсё я надзеў на яго штаны. У адной са скрынь, якiя я забраў з загiнуўшага карабля, знайшлася гатовая пара палатняных штаноў, iх давялося толькi крыху перашыць. Затым я пашыў яму куртку з казiнага футра, прыклаўшы ўсе свае здольнасцi i ўменне на тое, каб куртка атрымалася як найлепш (у той час я ўжо быў даволi спрактыкаваны кравец), i змайстраваў яму з заечых шкурак шапку, вельмi зручную i даволi прыгожую.

Такiм чынам на першым часе ён быў апрануты з галавы да ног i застаўся, вiдаць, вельмi задаволены, што яго адзежа не горшая за маю.

Праўда, з непрывычкi яму было нязручна ў адзежы, таму што ён усё жыццё хадзiў голы; асаблiва перашкаджалi яму штаны. Скардзiўся ён i на куртку: казаў, што рукавы цiснуць яму пад пахамi i нацiраюць плечы. Давялося сёе-тое перашыць, але мала-памалу ён прыцярпеўся i прывык.

На другi дзень я пачаў думаць, дзе б мне яго змясцiць.

Мне хацелася ўладкаваць яго як-зручней, але я яшчэ не зусiм быў упэўнены ў iм i баяўся пасялiць яго разам з сабою. Я паставiў яму маленькую палатку на вольнай плошчы памiж дзвюх сцен мае крэпасцi, i ён такiм чынам апынуўся за агароджай таго двара, дзе стаяла маё жытло.

Але гэта мая перасцярога аказалася зусiм дарэмнай. Неўзабаве Пятнiца даказаў мне на справе, як самааддана ён любiць мяне. Я не мог не прызнаць яго сваiм сябрам i перастаў асцерагацца яго.

Нiколi нiводзiн чалавек не меў такога вернага i адданага сябра, як мой Пятнiца. Нi раздражнення, нi хiтрасцi не было ў яго нiколi ў адносiнах да мяне; заўсёды прыветны i гатовы да паслугi, ён быў прыхiльны да мяне, як дзiця да бацькi. Я ўпэўнены, што, калi б спатрэбiлася, ён ахвяраваў бы дзеля мяне сваiм жыццём.

Я быў вельмi шчаслiвы, што ў мяне нарэшце з'явiўся таварыш, i даў сабе слова навучыць яго ўсяму, што магло прынесцi яму карысць, а перш за ўсё навучыць яго гаварыць на мове мае радзiмы, каб мы з iм маглi разумець адзiн аднаго. Пятнiца аказаўся такiм здольным вучнем, што лепшага i пажадаць было нельга.

Але самае каштоўнае ў iм было тое, што ён вучыўся так старанна, з такой радаснай гатоўнасцю слухаў мяне, такi быў шчаслiвы, калi разумеў, чаго я дабiваюся ад яго, што для мяне было вялiкiм задавальненнем вучыць яго i размаўляць з iм.

З таго часу, як Пятнiца застаўся са мною, жыццё маё зрабiлася прыемным i лёгкiм. I калi б я мог лiчыць сябе ў бяспецы ад iншых дзiкуноў, я, здаецца, сапраўды без шкадавання згадзiўся б застацца на выспе да канца маiх дзён.

РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ ДРУГI

Рабiнзон размаўляе з Пятнiцай i павучае яго

Днi праз два цi тры пасля таго, як Пятнiца пасялiўся ў маёй крэпасцi, мне прыйшло ў галаву, што, калi я хачу, каб ён не еў чалавечага мяса, я павiнен прывучыць яго да мяса жывёл.

"Няхай ён паспытае казiнае мяса", - сказаў я сам сабе i вырашыў узяць яго з сабой на паляванне.

Ранiцой мы пайшлi з iм у лес i, адышоўшы дзве цi тры мiлi ад дома, убачылi пад дрэвам дзiкую казу з казлянятамi.

Я схапiў Пятнiцу за руку i зрабiў яму знак, каб ён не варушыўся. Потым на вялiкай адлегласцi я прыцэлiўся, стрэлiў i забiў адно казляня.

Бедны дзiкун, не разумеючы, як можна забiць жывую iстоту, не наблiзiўшыся да яе (хоць ён i бачыў раней, як я забiў яго ворага), быў канчаткова ашаломлены. Ён задрыжаў, захiстаўся, i мне нават здалося, што ён зараз упадзе.

Ён не заўважыў казляня, якое я забiў, i яму здалося, што я хацеў забiць яго, Пятнiцу, i ён пачаў абмацваць сябе, цi не iдзе часам у яго дзе кроў. Потым ён нават адхiлiў палу свае курткi, каб паглядзець, цi не паранены ён, i, упэўнiўшыся, што застаўся жывы i непашкоджаны, упаў перада мной на каленi, абняў мае ногi i доўга штосьцi тлумачыў мне на сваёй мове.

Гаворка яго была незразумелая, але лёгка можна было здагадацца, што ён просiць мяне не забiваць яго.

Жадаючы супакоiць яго, даказаць, што я не маю намеру рабiць яму зло, я ўзяў Пятнiцу за руку, засмяяўся i, паказаўшы на забiтае казляня, загадаў яму пабегчы забраць яго. Пятнiца выканаў мой загад. Пакуль ён разглядаў казляня, стараючыся зразумець, чаму яно аказалася забiтым, я зноў зарадзiў стрэльбу.

Неўзабаве пасля гэтага я ўбачыў на дрэве, на адлегласцi ружэйнага стрэлу ад мяне, вялiкую птушку, падобную на коршака. Жадаючы растлумачыць Пятнiцу, што такое стрэльба, я падазваў яго да сябе, паказаў яму спачатку пальцам на птушку, потым на стрэльбу, потым на зямлю пад тым дрэвам, на якiм сядзела птушка, як быццам кажучы яму: "Вось глядзi: зараз я зраблю так, што яна ўпадзе", i ўслед за тым стрэлiў. Птушка ўпала i аказалася не коршакам, а вялiкiм папугаем. I на гэты раз, нягледзячы на ўсе мае тлумачэннi, Пятнiца ад страху нiбыта скамянеў.

Тут толькi я здагадаўся, што асаблiва ўражвала яго, калi я страляў са стрэльбы: да гэтага часу ён яшчэ нi разу не бачыў, як я зараджаю стрэльбу, i, вiдаць, думаў, што ў гэтай жалезнай палцы сядзiць нейкая злая чарадзейная сiла, якая прыносiць на любой адлегласцi смерць чалавеку, зверу, птушцы, наогул усякай жывой iстоце, дзе б яна нi знаходзiлася, блiзка цi далёка.

Ён i потым яшчэ доўгi час не здольны быў адолець у сабе страх i здзiўленне перад кожным маiм стрэлам.

Мне здаецца, калi б я толькi дазволiў яму, ён пачаў бы пакланяцца мне i маёй стрэльбе, нiбыта мы былi багамi.

Першы час ён не адважваўся нават дакрануцца да стрэльбы, але затое размаўляў з ёю, калi думаў, што я не чую, як з жывою iстотай. Пры гэтым яму здавалася, што стрэльба яму адказвае. Потым ужо ён мне прызнаўся, што ён упрошваў стрэльбу, каб яна злiтавалася над iм.

Калi Пятнiца крыху апамятаўся, я прапанаваў яму прынесцi мне забiтую дзiчыну. Ён зараз жа пабег па яе, але вярнуўся не адразу, таму што яму давялося доўга шукаць птушку: як выявiлася, я не забiў яе, а толькi паранiў, i яна адляцела далёка ўбок. Нарэшце ён усё-такi знайшоў яе i прынёс; я ж выкарыстаў яго адсутнасць, каб зноў зарадзiць стрэльбу. Я лiчыў, што да пэўнага часу будзе лепей не паказваць яму, як гэта робiцца.

Я спадзяваўся, што нам трапiцца яшчэ якая-небудзь дзiчына, але больш нiчога не траплялася, i мы вярнулiся дадому.

У той жа вечар я садраў шкуру з забiтага казляняцi i старанна выпатрашыў яго, потым распалiў вогнiшча i, адрэзаўшы кавалак казляцiны, зварыў яго ў глiняным гаршку. Атрымаўся цудоўны мясны навар. Я паспытаў яго i прапанаваў Пятнiцу. Вараная страва яму вельмi спадабалася, толькi ён здзiвiўся, навошта я яе пасалiў. Ён пачаў паказваць мне на мiгах, што соль - агiдная, непрыемная ежа. Узяўшы ў рот дробачку солi, ён пачаў пляваць i зрабiў выгляд, нiбыта яго пачынае ванiтаваць, а потым выпаласкаў рот вадою.

Каб запярэчыць яму, я ў сваю чаргу паклаў у рот кавалачак мяса без солi i таксама пачаў пляваць, паказваючы, што мне працiўна есцi без солi.

Але Пятнiца ўпарта стаяў на сваiм. Мне так i не ўдалося прывучыць яго да солi. Толькi праз многа часу ён пачаў салiць сваю ежу, ды i то вельмi патрошачку.

Накармiўшы свайго дзiкуна варанай казляцiнай i булёнам, я вырашыў пачаставаць яго на другi дзень той жа самай казляцiнай, толькi ўжо ў выглядзе смажанiны. Смажыў я яе над вогнiшчам, як гэта часта робiцца ў нас, у Ангельшчыне. З двух бакоў вогнiшча ўтыкаюць у зямлю дзве жэрдкi, зверху прымацоўваюць памiж iмi папярочную жэрдку, вешаюць на яе кавалак мяса i паварочваюць яго над агнём да таго часу, пакуль яно не сасмажыцца.

Усё гэта збудаванне Пятнiцу вельмi спадабалася. Калi ж ён паспытаў смажанiны, захапленню яго не было межаў. Самымi выразнымi жэстамi ён тлумачыў мне, як спадабалася яму гэта ежа, i, нарэшце, заявiў, што нiколi больш не будзе есцi чалавечага мяса. Я вельмi ўзрадаваўся гэтаму.

На другi дзень я даручыў яму малоць i прасяваць збожжа, папярэдне паказаўшы, як гэта робiцца. Ён хутка зразумеў, у чым справа, i пачаў вельмi энергiчна працаваць, асаблiва калi даведаўся, дзеля чаго гэта робiцца. А даведаўся ён пра гэта ў той жа дзень, таму што я накармiў яго хлебам, спечаным з нашай мукi.

У хуткiм часе Пятнiца навучыўся працаваць не горш за мяне.

I таму, што цяпер я вымушаны быў кармiць двух чалавек, мне патрэбна было падумаць пра будучыню. Перш за ўсё мне трэба было павялiчыць свае пасевы i сеяць больш збожжа. Я выбраў вялiкi ўчастак зямлi i ўзяўся абгароджваць яго. Пятнiца не толькi старанна, але i вельмi весела i з задавальненнем памагаў мне ў працы.

Я растлумачыў яму, што гэта будзе новае поле для хлебных каласоў, таму што нас цяпер двое i патрэбна будзе зрабiць запас хлеба не толькi на мяне, а i на яго таксама. Яго вельмi расчулiла, што я так клапацiўся пра яго: ён усяляк стараўся растлумачыць мне пры дапамозе знакаў, што ён разумее, як многа мне дадалося зараз спраў, i просiць, каб я хутчэй навучыў яго рабiць розную карысную работу, а ўжо ён будзе старацца з усяе сiлы.

То быў самы шчаслiвы год майго жыцця на выспе.

Пятнiца вывучыўся даволi прыстойна гаварыць па-ангельску: ён ведаў назвы амаль усiх рэчаў, якiя яго акружалi, i тых мясцiн, куды я мог яго пасылаць, дзякуючы чаму даволi талкова выконваў усе мае даручэннi.

Ён меў таварыскi i гаваркi нораў, любiў паразмаўляць, i я цяпер мог у дастатковай ступенi ўзнагародзiць сябе за доўгiя гады вымушанага маўчання.

Але Пятнiца падабаўся мне не толькi таму, што ў мяне была магчымасць размаўляць з iм. З кожным днём я ўсё болей захапляўся яго сумленнасцю, яго сардэчнай прастатой i шчырасцю.

Паступова я адчуў прыхiльнасць да яго, ды i ён таксама так палюбiў мяне, як, напэўна, не любiў дагэтуль нiкога.

Аднойчы мне захацелася распытаць пра яго мiнулае жыццё; я хацеў даведацца, цi не сумуе ён па радзiме i цi не хоча вярнуцца дадому. У той час я ўжо так добра навучыў яго гаварыць па-ангельску, што ён мог адказваць амаль што на кожнае маё пытанне.

I вось я спытаў пра яго роднае племя:

- А што, Пятнiца, гэта племя адважнае? Цi здаралася так, што яно перамагала ворагаў?

Ён усмiхнуўся i адказаў:

- О, вядома! Мы вельмi адважныя, мы заўсёды перамагаем у бойцы.

- Ты кажаш, што вы заўсёды перамагаеце ў бойцы? А як жа так атрымалася, што цябе ўзялi ў палон?

- А нашы ўсё роўна пабiлi тых, шмат пабiлi.

- А чаму ж ты тады казаў, што тыя пабiлi вас? Яны ж узялi цябе i iншых у палон?

- У тым месцы, дзе я бiўся, ворага было куды болей. Яны схапiлi нас адзiн, два, тры i мяне. А нашы пабiлi iх у другiм месцы, дзе мяне не было. У тым месцы нашы схапiлi iх - адзiн, два, тры, шмат, вялiзную тысячу.

- А чаму ж вашы не прыйшлi вам на дапамогу?

- Ворагi схапiлi адзiн, два, тры i мяне i звезлi нас у лодцы, а ў нашых на той час лодкi не было.

- А скажы ты мне, Пятнiца, што робяць вашы з тымi, хто трапляе да iх у палон? Таксама звозяць iх куды-небудзь далей i там iх ядуць, як тыя людаеды, якiх я бачыў?

- Вядома, нашы таксама ядуць чалавека... усе ядуць.

- А куды яны iх вязуць, калi збiраюцца iх з'есцi?

- Розныя месцы, куды надумаюцца.

- А сюды яны прыязджаюць?

- Вядома, прыязджаюць i сюды. I ў iншыя розныя месцы.

- А ты тут быў калi з iмi?

- Так. Быў. Вунь там быў...

I ён паказаў на паўночна-заходнюю ўскраiну выспы, дзе, вiдаць, заўсёды збiралiся яго аднапляменнiкi.

Такiм чынам выявiлася, што мой сябра i прыяцель Пятнiца быў у лiку тых дзiкуноў, якiя наведвалi аддаленыя берагi выспы, i не раз ужо еў людзей у тых мясцiнах, дзе потым хацелi з'есцi яго самога.

Калi я праз некаторы час, набраўшыся смеласцi, павёў яго на бераг (туды, дзе я ўпершыню ўбачыў груды чалавечых касцей), Пятнiца адразу ж пазнаў гэтыя мясцiны. Ён расказаў мне, што аднойчы, калi ён прыязджаў на маю выспу са сваiмi аднапляменнiкамi, яны забiлi i з'елi тут дваццаць мужчын, дзвюх жанчын i адно дзiця. Ён не ведаў, як сказаць па-ангельску "дваццаць", i каб растлумачыць мне, колькi чалавек яны з'елi, паклаў дваццаць каменьчыкаў адзiн пры адным.

Працягваючы гутарку з Пятнiцай, я спытаў у яго, цi далёка ад маёй выспы да той зямлi, дзе жывуць дзiкуны, i цi часта гiнуць iх лодкi, пераплываючы гэту адлегласць. Выявiлася, што плаваць тут зусiм бяспечна: ён, Пятнiца, не ведае нiводнага выпадку, каб хто-небудзь тут патануў, бо непадалёк ад нашай выспы праходзiць марское цячэнне: ранiцой яно накiроўваецца ў адзiн бок i заўсёды пры спадарожным ветры, а пад вечар i вецер i цячэнне паварочваюць у процiлеглы бок.

Спачатку мне падумалася, што гэтае цячэнне залежыць ад прылiву i адлiву, i толькi значна пазней я выявiў, што яно складае працяг магутнай ракi Арынока, якая ўпадае ў мора непадалёку ад маёй выспы, i яна, такiм чынам, знаходзiцца якраз насупраць дэльты гэтай рэчкi. Палоса ж зямлi на захадзе i паўночным захадзе, якую я лiчыў за мацярык, аказалася вялiкай выспаю Трынiдадам, што ляжыць супроць паўночнай часткi вусця той жа рэчкi.

Я задаваў Пятнiцы тысячу самых разнастайных пытанняў пра гэту зямлю i яе насельнiкаў: пытаўся, цi небяспечныя тутэйшыя берагi, цi бурнае там мора, цi жорсткiя там людзi i якiя народы жывуць па суседству. Ён з ахвотай адказваў на ўсе мае пытаннi i без усякага ўтойвання расказваў усё, што яму было вядома.

Пытаўся я таксама, як завуцца розныя плямёны дзiкуноў, якiя жывуць у тых мясцiнах, але ён паўтараў толькi адно: "Карыбэ, карыбэ". Вядома, мне няцяжка было здагадацца, што ён кажа пра караiбаў, якiя, мяркуючы па нашых геаграфiчных картах, жывуць менавiта ў гэтай частцы Амерыкi, займаючы ўсю берагавую паласу ад вусця ракi Арынока да Гвiяны i да горада Санта-Марта*.

* Санта-Марта - горад у Калумбii, на беразе Карыбскага мора.

Апрача таго, ён расказаў мне, што далёка "за месяцам", гэта значыць у тым баку, дзе заходзiць месяц, цi, iнакш кажучы, на захад ад яго радзiмы, жывуць такiя ж, як я, белыя барадатыя людзi (тут ён паказаў на мае доўгiя вусы). Паводле яго слоў, гэтыя людзi "забiлi многа, многа чалавекаў".

Я зразумеў, што ён кажа пра гiшпанскiх заваёўнiкаў, якiя праславiлiся ў Амерыцы сваёй жорсткасцю*.

* Гiшпанцы, якiя заваявалi Паўднёвую Амерыку ў ХVI стагоддзi, страшэнна жорстка адносiлiся да заваяваных народаў.

Я спытаў у яго; ёсць цi не ў мяне якая-небудзь магчымасць пераплысцi цераз мора да белых людзей?

Ён адказаў:

- Вядома, можна: толькi трэба плысцi на дзвюх лодках.

Я доўга не мог уцямiць, што ён хоча сказаць, але нарэшце з вялiкай цяжкасцю здагадаўся, што на яго мове гэта азначае вялiкую шлюпку, мабыць, у два разы большую за звычайную пiрогу.

Словы Пятнiцы мяне вельмi ўзрадавалi: з гэтага дня ў мяне з'явiлася надзея, што рана цi позна, а я ўсё роўна вырвуся адсюль i што за сваю волю буду ўдзячны майму дзiкуну.

РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ ТРЭЦI

Рабiнзон i Пятнiца будуюць лодку

Мiнула яшчэ некалькi месяцаў.

За гэты час Пятнiца навучыўся разумець амаль усё, што я яму казаў. Сам ён гаварыў па-ангельску ўжо амаль усё, хоць i вельмi няправiльна. Паступова я расказаў яму ўсё пра сваё жыццё: як я трапiў на сваю выспу, колькi гадоў прабыў тут i як я пражыў гэтыя гады.

Яшчэ раней я адкрыў Пятнiцу таямнiцу стрэльбы (таму што для яго гэта была сапраўды таямнiца): я паказаў яму кулi, растлумачыў дзеянне пораху i навучыў яго страляць. Я аддаў яму на пастаяннае карыстанне адну сваю стрэльбу. Я падарыў яму нож, i гэты падарунак зрабiў яго шчаслiвым чалавекам. Я змайстраваў яму партупею, накшталт тых, на якiх у нас, у Ангельшчыне, носяць корцiкi; толькi замест корцiка я даў яму сякеру, якая была, па сутнасцi, такой жа добрай зброяй i, апрача таго, магла быць прыдатнай для розных гаспадарчых патрэб.

Я многа расказваў Пятнiцу пра эўрапейскiя дзяржавы, асаблiва пра маю радзiму. Я апiсваў яму наша жыццё, нашы норавы i звычкi, расказваў яму, як мы вандруем па ўсiх частках свету i плаваем на вялiкiх караблях. Я растлумачыў яму, як збудавана вялiкае паруснае судна, i расказаў яму пра тое, як я ездзiў на карабель, якi пацярпеў крушэнне, i здаля паказаў яму месца, дзе карабель наскочыў на падводныя камянi. Вядома, я мог паказаць яго вельмi прыблiзна, таму што карабель даўно разбiла на трэскi i ўсе абломкi знесла ў мора. Паказаў я таксама яму тую амаль ужо сатлелую лодку, на якой мы хацелi выратавацца, калi бура прыгнала нас да гэтага берага.

Убачыўшы гэту лодку, Пятнiца задумаўся i доўга маўчаў. Я спытаў у яго, пра што ён думае, i ён праз некаторы час адказаў:

- Я бачыў адна такая лодка, як гэта. Яна плавала тое месца, дзе жыве мой народ.

Я доўга не разумеў, што ён хоча сказаць: цi тое, што ў iх мясцовасцi дзiкуны плаваюць на такiх лодках, цi што такая лодка плыла паўз iх берагi.

Нарэшце, пасля доўгiх роспытаў, мне ўдалося высветлiць, што дакладна такую ж лодку прыбiла да тых берагоў, дзе жыло яго племя.

- Яе прыгнала да нас лiхое надвор'е, - растлумачыў Пятнiца i зноў надоўга змоўк.

"Напэўна, - падумаў я, - якi-небудзь эўрапейскi карабель пацярпеў крушэнне ля тых берагоў. Шалёныя хвалi маглi змыць з яго лодку i прыгнаць яе туды, дзе жывуць дзiкуны". Але, па маёй нездагадлiвасцi, мне i ў галаву не прыйшло, што на той лодцы маглi быць людзi, i, працягваючы распытваць Пятнiцу, я думаў толькi пра лодку.

- Раскажы мне, якая яна з выгляду.

Пятнiца абмаляваў яе мне вельмi падрабязна i раптам зусiм нечакана горача дадаў:

- Белыя чалавекi не патанулi, мы iх выратавалi!

- А хiба ў лодцы былi белыя людзi? - паспешлiва спытаў я.

- Так, - адказаў ён, - поўная лодка белых людзей!

- Колькi iх было?

Ён паказаў мне спачатку дзесяць пальцаў, а потым яшчэ сем.

- Дзе ж яны? Што з iмi здарылася?

Ён адказаў:

- Яны жывуць. Яны жывуць у нашых.

Тут мне раптам прыйшла ў галаву думка: цi не з таго самага карабля, якi разбiўся ў тую навальнiчную ноч непадалёку ад маёй выспы, былi гэтыя семнаццаць чалавек белых?

Магчыма, калi карабель наскочыў на скалу i яны ўбачылi, што яго нельга выратаваць, яны пераселi ў шлюпку, а потым iх прыбiла да зямлi дзiкуноў, сярод якiх iм i давялося пасялiцца.

Я спахмурнеў i пачаў строгiм голасам дапытваць Пятнiцу, дзе ж тыя людзi цяпер. Ён зноў гэтак жа горача адказаў:

- Яны жывыя! Iм добра!

I дадаў, што хутка ўжо чатыры гады, як гэтыя людзi жывуць у яго землякоў, i тыя не крыўдзяць iх, не чапаюць, а даюць iм усякую ежу, i яны маюць поўную волю.

Я спытаў у яго:

- Як магло здарыцца, што дзiкуны не забiлi i не з'елi белых людзей?

Ён адказаў:

- Белыя чалавекi сталi нам браты. Нашы ядуць толькi тых, каго перамагаюць у бойцы.

Мiнула яшчэ некалькi месяцаў. Аднойчы, гуляючы па выспе, забрылi мы з Пятнiцай на ўсходнюю частку выспы i ўзнялiся на вяршыню пагорка. Адтуль, як я ўжо казаў, многа год назад я ўбачыў паласу зямлi, якую палiчыў за мацярык Паўднёвай Амерыкi.

Зрэшты, першы ўзышоў на вяршыню Пятнiца, а я крыху адстаў, бо пагорак быў высокi i даволi круты.

Як i тады, дзень быў вельмi ясны. Пятнiца доўга ўглядаўся ўдалечыню i раптам крыкнуў, пачаў падскакваць i скакаць, як вар'ят, крычаць мне, каб я хутчэй караскаўся на пагорак.

Я са здзiўленнем глядзеў на яго. Нiколi не даводзiлася мне бачыць яго такiм узбуджаным. Нарэшце ён спынiў свае скокi i крыкнуў:

- Хутчэй, хутчэй сюды!

Я спытаў у яго:

- Што здарылася? Чаго ты так радуешся?

- Так, так! - паўтараў ён. - Я шчаслiвы! Вунь там, глядзi... адсюль вiдно... там мая зямля, мой народ!

Твар яго свяцiўся шчасцем, вочы ззялi; здавалася, усёй сваёй iстотай ён iрвецца туды, у той край, дзе яго родныя i блiзкiя.

Убачыўшы, як ён радуецца i весялiцца, я быў вельмi засмучаны.

"Дарэмна я ставiўся з такiм бязмежным даверам да гэтага чалавека, - сказаў я сабе. - Ён прыкiдваецца маiм адданым сябрам, а сам толькi i думае пра тое, як бы яму ўцячы".

I я з недаверам зiрнуў на Пятнiцу.

"Зараз ён лагодны i пакорны, - думаў я, - але варта яму толькi апынуцца сярод iншых дзiкуноў, ён, вядома, зараз жа забудзе, што я выратаваў яму жыццё, i аддасць мяне сваiм аднапляменнiкам; ён прывядзе iх сюды, на маю выспу. Яны заб'юць i з'ядуць мяне, i ён будзе баляваць разам з iмi гэтак жа весела i бесклапотна, як раней, калi яны прыязджалi сюды святкаваць сваю перамогу над дзiкунамi варожых плямён".

Маё падазрэнне з таго часу ўсё мацнела.

Я пачаў ухiляцца свайго ўчарашняга сябра, мае адносiны да яго зрабiлiся абыякавымi i халоднымi.

Так працягвалася некалькi тыдняў. На шчасце, я хутка пераканаўся, што быў страшэнна вiнаваты перад гэтым шчырым юнаком.

Пакуль я падазраваў яго ў здрадлiвых i каварных намерах, ён па-ранейшаму адносiўся да мяне з адданасцю; у кожным слове яго было столькi дабрынi i дзiцячага даверу, што ў рэшце рэшт мне зрабiлася брыдка ад маiх падазрэнняў. Я зноў адчуў у iм вернага сябра i пастараўся ўсяляк загладзiць перад iм сваю вiну. А ён нават не заўважыў мае халоднасцi да яго, i гэта было для мяне самым яскравым сведчаннем яго сардэчнай шчырасцi.

Аднойчы, калi мы з Пятнiцай зноў падымалiся на пагорак (гэты раз над морам стаяў туман i супрацьлеглага берага не было вiдно), я спытаў у яго:

- А што, Пятнiца, табе хацелася б вярнуцца на радзiму, да сваiх?

- Вядома, - адказаў ён, - я быў бы яшчэ як рады вярнуцца туды!

- Што б ты там рабiў? - працягваў я. - Зрабiўся б зноў крыважэрным i пачаў бы, як i раней, есцi чалавечае мяса?

Мае словы, вiдаць, усхвалявалi яго. Ён пакруцiў галавой i адказаў:

- Не, не! Пятнiца сказаў бы ўсiм сваiм: жывiце, як трэба, ешце хлеб са збожжа, малако, казiнае мяса, не ешце чалавека.

- Ну, калi ты скажаш iм гэта, яны цябе заб'юць.

Ён зiрнуў на мяне i сказаў:

- Не, не заб'юць. Яны будуць рады вучыцца добраму.

Затым ён дадаў:

- Яны многа вучылiся ў барадатых чалавекаў, што прыехалi ў лодцы.

- Дык табе хочацца вярнуцца дадому? - паўтарыў я сваё пытанне.

Ён усмiхнуўся i сказаў:

- Я не здолею плысцi так далёка.

- Ну, а калi б я даў табе лодку, - спытаў я ў яго, - ты паехаў бы на радзiму, да сваiх?

- Паехаў бы! - горача адклiкнуўся ён. - Але i ты павiнен паехаць са мною.

- Як жа мне ехаць? - запярэчыў я. - Яны мяне адразу ж з'ядуць.

- Не, не, не з'ядуць! - прамовiў ён палка. - Я зраблю так, што не з'ядуць! Я зраблю так, што яны будуць цябе многа любiць.

Пятнiца хацеў гэтым сказаць, што ён раскажа сваiм землякам, як я забiў яго ворагаў i выратаваў яму жыццё. Ён быў упэўнены, што за гэта яны будуць моцна любiць мяне.

Пасля гэтага ён расказаў мне, з якой дабрынёй яны аднеслiся да семнаццацi белых барадатых людзей, якiх прыбiла бураю да берагоў яго радзiмы. З таго моманту ў мяне з'явiлася страснае жаданне паспрабаваць, чаго б гэта нi каштавала, пераправiцца ў краiну дзiкўноў i адшукаць там тых белых "барадатых чалавекаў", пра якiх казаў Пятнiца. Не магло быць нiякага сумнення, што гэта гiшпанцы цi партугальцы, i я быў упэўнены, што, калi толькi я здолею пабачыцца i пагутарыць з iмi, разам мы прыдумаем спосаб вырвацца адсюль на волю. "Ва ўсякiм выпадку, - думаў я, - на гэта будзе болей надзеi, калi нас будзе васемнаццаць чалавек i калi мы пачнём дружна дзейнiчаць дзеля агульнай справы. А што здолею зрабiць я, адзiн, без памагатых, на маёй выспе, за сорак мiляў ад iх берага?"

Гэты план моцна засеў у мяне ў галаве, i праз некалькi дзён я зноў загаварыў пра яго.

Я сказаў Пятнiцу, што дам яму лодку, каб ён здолеў вярнуцца на радзiму, i ў той жа дзень павёў яго да той бухтачкi, дзе была мая лодка. Вычарпаўшы з яе ваду, я падвёў яе да берага i паказаў Пятнiцу. Мы абодва селi ў лодку, каб выпрабаваць яе ход. Пятнiца, як выявiлася, быў цудоўны вясляр i працаваў вёсламi не горш за мяне. Лодка хутка iмчалася па вадзе. Калi мы адышлi ад берага, я сказаў яму:

- Ну што ж, Пятнiца, паедзем да тваiх землякоў?

Ён паглядзеў на мяне неяк сумна i паныла: вiдаць, на яго думку, лодка была занадта малая для такога плавання. Тады я сказаў, што ў мяне ёсць другая, большая. I на другi дзень мы з iм накiравалiся ў лес, на тое месца, дзе я пакiнуў сваю першую лодку, якую не здолеў спусцiць на ваду. Пятнiцу гэта лодка спадабалася.

- Такая згодзiцца, згодзiцца, - паўтараў ён. - Тут можна многа класцi хлеба, вады i ўсяго.

Але з дня пабудовы гэтай лодкi мiнула дваццаць тры гады. Увесь гэты час яна правалялася без усякага догляду пад адкрытым небам, яе пякло сонца i мачылi дажджы, уся яна рассохлася i згнiла. Аднак гэта не пахiснула майго намеру ажыццявiць паездку на мацярык.

- Нiчога, не бядуй, - сказаў я Пятнiцу. - Мы пабудуем гэткую ж лодку, i ты паедзеш дадому.

Ён не адказаў нi слова, але вельмi засмуцiўся i зрабiўся маўклiвы. Кiлi я спытаў у яго, што з iм, Пятнiца прамовiў:

- За што Рабiнзон Круза сярдуе на Пятнiцу? Што я кепскае зрабiў?

- Чаму ты надумаў, што я сярдую на цябе? Я нiколькi не сярдую, - адказаў я.

- "Не сярдую. Не сярдую!" - паўтарыў ён разоў шэсць цi сем запар. - А навошта пасылаеш Пятнiцу дадому, да яго землякоў i родных?

- Дык ты ж сам казаў, што табе хочацца дадому, - заўважыў я.

- Так, хочацца, - адказаў ён, - але толькi з табою. Каб ты i я. Робiн не паедзе - Пятнiца не паедзе! Пятнiца не хоча без Робiна!

Ён i слухаць не хацеў пра тое, каб пакiнуць мяне.

- Але, памяркуй сам, - сказаў я, - навошта я паеду туды? Што я там буду рабiць?

Ён горача запярэчыў мне:

- Што ты будзеш там рабiць? Многа рабiць, добра рабiць: вучыць дзiкiх чалавекаў быць добрымi, разумнымi.

- Мiлы Пятнiца, - сказаў я i ўздыхнуў, - ты сам не ведаеш, пра што кажаш. Куды ўжо такому няшчаснаму невуку, як я, яшчэ вучыць некага!

- Няпраўда! - горача запярэчыў ён. - Мяне вучыў - будзеш вучыць i iншых чалавекаў.

- Не, Пятнiца, - сказаў я, - едзь без мяне, а я застануся тут адзiн, без людзей. Жыў жа я неяк адзiн да гэтага часу!

Гэтыя словы, вiдаць, здалiся яму вельмi крыўднымi. Ён iмклiва кiнуўся да сякеры, што ляжала непадалёку, схапiў яе, прынёс i падаў мне.

- Навошта ты даеш мне сякеру? - спытаў я.

Ён адказаў:

- Забi Пятнiцу!

- Навошта мне цябе забiваць? Ты ж нiчога кепскага мне не зрабiў.

- А навошта праганяеш Пятнiцу адсюль? - горача ўсклiкнуў ён. - Забi Пятнiцу, не праганяй яго адсюль!

Ён быў страшэнна ўсхваляваны. Я заўважыў на вачах у яго слёзы. Словам, адданасць яго была такая моцная, што, калi б я нават хацеў, я не здолеў бы прагнаць яго. Я тут жа сказаў яму i часта паўтараў потым, што нiколi больш не буду гаварыць пра яго ад'езд на радзiму, пакуль ён хоча заставацца са мною.

Такiм чынам я канчаткова ўпэўнiўся, што Пятнiца назаўсёды адданы мне.

Калi ён нават i хацеў вярнуцца на радзiму, то толькi таму, што ўсiм сэрцам любiў сваiх аднапляменнiкаў: ён спадзяваўся, што я паеду да iх i навучу iх дабру.

Але я добра разумеў, што мне гэта, вядома, не пад сiлу.

I ўсё роўна я страсна жадаў як мага хутчэй адправiцца на радзiму да Пятнiцы, каб убачыць "барадатых" людзей, якiя жывуць у той краiне. Нарэшце я вырашыў, не адкладваючы далей, распачаць пабудову вялiкай лодкi, на якой можна было б рушыць у адкрытае мора.

Перш за ўсё трэба было выбраць прыдатнае дрэва з дастаткова тоўстым ствалом.

Тут думаць не трэба было: на выспе расло столькi велiзарных дрэў, што з iх можна было збудаваць не толькi лодку, а, бадай, цэлы флот. Але я добра памятаў, якую зрабiў памылку, калi будаваў сваю вялiзную пiрогу ў лесе, далёка ад мора, а потым не здолеў прыцягнуць яе да берага. Каб гэта памылка не паўтарылася, я вырашыў знайсцi такое дрэва, якое расце блiжэй да мора, каб можна было без асаблiвай цяжкасцi спусцiць лодку на ваду.

Але ля самага берага раслi пераважна дробныя i чэзлыя дрэвы.

Я абышоў амаль усё ўзбярэжжа i не знайшоў нiчога прыдатнага. Выручыў мяне Пятнiца: выявiлася, што ў гэтай справе ён разумеў больш за мяне. Я i сёння не ведаю, якой пароды было тое дрэва, з якога мы тады пабудавалi лодку.

Пятнiца стаяў на тым, каб мы агнём выпалiлi ўнутранасць дрэва, як робяць пры пабудове сваiх пiрогаў дзiкуны. Але я сказаў яму, што лепей выдаўбаць яе долатам i iншым цяслярскiм iнструментам, i, калi я паказаў яму, як гэта робiцца, ён ахвотна згадзiўся, што мой спосаб лепшы i больш надзейны.

Пятнiца хутка вывучыўся рабiць i гэту работу.

Мы з захапленнем узялiся за работу, i праз месяц лодка была гатова. Мы патрацiлi на яе многа сiлы, абчасалi яе сякерамi, i ў нас атрымалася сапраўдная марская лодка з высокiм кiлем i моцнымi бартамi; яна была цалкам прыгодная для нашай мэты, таму што пэўна магла падняць дваццаць чалавек.

Пасля таго спатрэбiлася яшчэ каля двух тыдняў, каб спусцiць наша судна на ваду. Для гэтай мэты мы прыстасавалi драўляныя каткi, але лодка была такая цяжкая, а рабочых рук так мала, што i на катках яна рухалася наперад страшэнна павольна, дзюйм за дзюймам.

Калi лодка была спушчана на ваду, я са здзiўленнем убачыў, як спрытна спраўляецца з ёю Пятнiца, як хутка ўмее ён паварочваць яе ўправа i ўлева i як добра вяслуе.

Я спытаў у яго, цi няма небяспекi, на яго думку, выпраўляцца ў мора на такой лодцы?

- О не, - сказаў ён, - такая лодка не страшна плыць, няхай дзьме моцны вецер!

Але перш чым рушыць у мора, я намерыўся зрабiць яшчэ адну справу, пра якую Пятнiца пакуль што не ведаў, а iменна: паставiць у лодцы мачту з ветразем, а таксама змайстраваць якар i карабельны канат. Зрабiць мачту было няцяжка: на выспе расло многа на дзiва стройных высокiх кедраў. Я выбраў адно маладзенькае дрэўца - яно расло непадалёку ад бухты, дзе стаяла наша новая лодка, - i загадаў Пятнiцу ссекчы яго. Затым ён пад маiм кiраўнiцтвам ацерабiў ствол ад галiн i старанна абчасаў яго. Мачта была гатова.

Над ветразем мне давялося пастарацца самому. У мяне ў кладоўцы захоўвалiся старыя ветразi, або, лепш сказаць, кавалкi парусiны. Але гэта парусiна ляжала ўжо больш за дваццаць шэсць год.

Я нiколi не спадзяваўся, што мне давядзецца шыць з яе ветразi, i таму не вельмi даражыў ёю i нiколькi не клапацiўся пра тое, каб захаваць яе. Я быў упэўнены, што ўся гэта парусiна даўно згнiла. Так яно i аказалася: большая частка яе была гнiлая. I ўсё ж сёе-тое магло зараз згадзiцца. Я выбраў два мацнейшыя кавалкi i ўзяўся за шытво.

Многа сiлы патрацiў я на гэту работу: у мяне ж не было нават iголак! I ўсё ж у рэшце рэшт я змайстраваў нейкае мiзэрнае падабенства вялiкага трохкутнага ветразя, накшталт тых, якiмi карыстаюцца ў Ангельшчыне (там такi ветразь называюць "нагою барана"), i, апрача таго, маленькi ветразь, так званы "блiнд".

Такiмi ветразямi я ўмеў кiраваць лепш за ўсё, таму што дакладна такiя ж ветразi былi на той шлюпцы, на якой я некалi ўцякаў з Афрыкi.

Каля двух месяцаў прыладжваў я да лодкi мачту i ветразi, але затое ўся работа была зроблена вельмi дасканала. Апрача двух ветразяў я змайстраваў яшчэ трэцi. Гэты ветразь я ўмацаваў на носе. Ён павiнен быў памагаць нам паварочваць лодку пры перамене галса*, для таго каб iсцi супроць ветру.

* Галс - курс судна адносна ветру; напрыклад, судна iдзе левым галсам, калi вецер дзьме ў левы бок судна.

А затым я зрабiў выдатны руль i прыладзiў яго да кармы, што павiнна было значна аблегчыць кiраванне лодкай.

У справе пабудовы марскiх суднаў я быў невук, але я добра разумеў усю карысць такога прыстасавання, як руль, i таму не пашкадаваў тут нi сiлы, нi працы. Далося мне гэта нялёгка: на адзiн гэты руль у мяне пайшло амаль столькi ж часу, колькi на пабудову i аснастку ўсяе лодкi.

Калi ўсё было гатова, я пачаў вучыць Пятнiцу кiраваць маёй лодкай, таму што нi руля, нi ветразя ён нiколi ў вочы не бачыў. На першым часе, калi ён убачыў, як я паварочваю лодку рулём i як ветразь надзiмаецца то з аднаго, то з другога боку, ён быў такi ашаломлены, нiбыта яму паказалi нейкае дзiва.

Тым не менш пад маiм кiраўнiцтвам ён хутка навучыўся кiраваць лодкай i зрабiўся ўмелым мараком. Адна толькi справа нiяк яму не давалася - карыстанне компасам. Але паколькi ў тых мясцiнах туманы бываюць толькi ў час дажджоў, компас быў не вельмi патрэбны. Днём мы маглi кiраваць на ўзбярэжжа, якое вiднелася ўдалечынi, а ноччу трымаць курс па зорках. Iншая справа ў перыяд дажджоў, але тады ўсё роўна нельга было падарожнiчаць нi морам, нi па зямлi.

Надышоў дваццаць сёмы год майго зняволення ў гэтай турме. Праўда, тры апошнiя гады можна было смела скiнуць з разлiку, бо пасля з'яўлення на выспе майго адданага Пятнiцы жыццё маё зусiм змянiлася.

Наблiжаўся сезон дажджоў, калi большую частку дня даводзiцца сядзець дома. Неабходна было перачакаць гэты час i зрабiць захады да таго, каб дажджы не пашкодзiлi нашу лодку. Мы прывялi яе ў тую бухтачку, у якую я прыставаў са сваiмi плытамi, i, дачакаўшыся прылiву, падцягнулi яе да самага берага. Потым мы выкапалi на тым месцы, дзе стаяла лодка, даволi глыбокую яму такiх памераў, што лодка змясцiлася ў ёй, як у доку. Ад мора мы адгарадзiлi яе моцнай плацiнай, пакiнуўшы для вады толькi вузкi праход.

Калi з наступным прылiвам наш маленькi док запоўнiўся вадою, мы наглуха заклалi плацiну, так што лодка засталася на вадзе, але марскiя хвалi не маглi захлiснуць яе i прылiў не мог знесцi яе ў мора. Каб абаранiць лодку ад дажджоў, мы прыкрылi яе тоўстым слоем галiн, i яна такiм чынам апынулася нiбы пад страхой.

Цяпер мы маглi спакойна чакаць добрага надвор'я, каб у лiстападзе цi снежнi рушыць пад ветразем у мора.

РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ ЧАЦВЕРТЫ

Бiтва з дзiкунамi. - Рабiнзон выратоўвае гiшпанца. - Пятнiца знаходзiць бацьку.

Як толькi спынiлiся дажджы i зноў засвяцiла сонца, я пачаў з ранiцы да ночы рыхтавацца да будучага плавання. Я загадзя разлiчыў, колькi правiзii нам можа спатрэбiцца, i пачаў нарыхтоўваць неабходныя прыпасы.

Тыднi праз два, а то i раней, я меў намер разбурыць плацiну i вывесцi лодку з дока.

Але нам не суджана было адправiцца ў дарогу.

Неяк аднойчы ранiцой, калi я, як звычайна, быў заняты падрыхтоўкай да ад'езду, мне прыйшло ў галаву, што добра было б, апрача iншай ежы, прыхапiць з сабою невялiкi прыпас i чарапашынага мяса.

Я паклiкаў Пятнiцу i папрасiў яго збегаць на бераг i злавiць чарапаху. (Мы палявалi на чарапах кожны тыдзень, таму што абодва любiлi iх мяса i яйкi.)

Пятнiца памчаўся выконваць маю просьбу, але не прайшло i чвэрткi гадзiны, як ён прыбег назад, перамахнуў, як на крылах, цераз агароджу i, раней, чым я паспеў спытаць у яго, што здарылася, закрычаў:

- Гора, гора! Бяда! Кепска!

- Што здарылася? Што такое, Пятнiца? - спытаў я трывожна.

- Там, каля берага, - адказаў ён, - каля берага адна, дзве тры... адна, дзве, тры лодкi!

З яго слоў я зразумеў, што ўсiх лодак было шэсць, але, як потым высветлiлася, iх было толькi тры, а ён двойчы паўтарыў падлiк, таму што быў вельмi ўсхваляваны.

- Не трэба палохацца, Пятнiца! Трэба быць адважным! - сказаў я, стараючыся падбадзёрыць яго.

Небарака быў страшэнна напалоханы. Ён чамусьцi вырашыў, нiбыта дзiкуны з'явiлiся па яго, нiбыта яны яго парэжуць на кавалкi i з'ядуць. Ён увесь калацiўся. I я не ведаў, як яго супакоiць. Я казаў, што мяне, калi на тое пайшло, чакае такая ж небяспека: калi з'ядуць яго, то з'ядуць i мяне разам з iм.

- Але мы будзем баранiцца! - сказаў я. - Мы не дамося жывымi iм у рукi; мы распачнём з iмi бойку, i ты ўбачыш, што мы пераможам! Ты ж умееш страляць, цi не так?

- Я ўмею страляць, - адказваў ён, - толькi iх многа, вельмi многа.

- Не страшна, - сказаў я, - адных мы заб'ём, а астатнiя напалохаюцца нашых стрэлаў i разбягуцца. Я абяцаю табе, што не дам цябе ў крыўду. Я буду адважна баранiцца сам i цябе буду баранiць. Толькi абяцай мне, што таксама будзеш адважна баранiць мяне i выконваць усе мае загады.

- Я памру, калi ты загадаеш, Рабiнзон Круза!

Пасля гэтага я прынёс з пячоры вялiкую конаўку рому i даў яму выпiць (я так ашчадлiва абыходзiўся са сваiм ромам, што ў мяне заставаўся яго яшчэ ладны запас).

Затым мы сабралi ўсе нашы мушкеты i паляўнiчыя стрэльбы, падрыхтавалi iх як след i зарадзiлi. Апрача таго, я ўзброiўся, як заўсёды, шабляю, а Пятнiцу даў сякеру.

Падрыхтаваўшыся такiм чынам да бою, я ўзяў падзорную трубу i падняўся для разведкi на гару.

Накiраваўшы трубу на бераг мора, я хутка ўбачыў дзiкуноў: iх было чалавек дваццаць, ды, апрача таго, на беразе ляжала трое звязаных людзей. Лодак, паўтараю аказалася толькi тры, не шэсць. Было зразумела, што ўвесь гэты натоўп дзiкуноў з'явiўся на выспу з адзiнай мэтай - адсвяткаваць сваю перамогу над ворагам. Прадбачылася жахлiвае крывавае вiдовiшча.

Я таксама заўважыў, што гэты раз яны высадзiлiся не там, дзе высаджвалiся тры гады назад, у дзень нашай першай сустрэчы з Пятнiцай, а куды блiжэй да мае бухтачкi. Тут бераг быў нiзкi, i амаль да самае вады спускаўся густы лес.

Мяне страшэнна хвалявала злачынства, якое мела адбыцца неўзабаве. Марудзiць не было калi. Я збег з гары i сказаў Пятнiцу, што трэба як мага хутчэй напасцi на гэтых крыважэрных людзей.

Пры гэтым я яшчэ раз спытаўся ў яго, цi будзе ён мне дапамагаць. Ён цяпер зусiм асмялеў (магчыма, гэтаму часткова садзейнiчаў ром) i з бадзёрым, нават радасным выглядам паўтарыў, што гатовы памерцi за мяне.

Усё яшчэ будучы ўзбуджаны, я схапiў пiсталеты i стрэльбы (астатняе ўзяў Пятнiца), i мы рушылi ў дарогу. На ўсякi выпадак я ўзяў у кiшэню бутэльку рому i даў Пятнiцу несцi невялiкi мяшэчак з запаснымi кулямi i порахам.

- Iдзi за мной, - сказаў я, - не адставай нi на крок i маўчы. Не пытайся ў мяне нiчога. Ды не надумайся страляць без мае каманды!

Падышоўшы да ўскрайку лесу з таго боку, якi быў блiжэй да берага, я спынiўся, цiхенька паклiкаў Пятнiцу i, паказаўшы яму высокае дрэва, загадаў узлезцi на верхавiну i зiрнуць, цi вiдны адтуль дзiкуны i што яны робяць. Ён амаль адразу ж злез з дрэва i паведамiў, што дзiкуны сядзяць вакол вогнiшча, даядаючы аднаго з палонных, якiх яны прывезлi, а другi, звязаны, ляжыць там жа, на пяску.

- Потым яны з'ядуць i таго, - дадаў Пятнiца зусiм спакойна.

Уся мая душа так i ўспыхнула ад раз'юшанасцi пры гэтых словах.

Пятнiца сказаў мне, што другi палонны не iндзеец, а адзiн з тых белых барадатых людзей, якiя прыплылi да яго берага на лодцы. "Трэба дзейнiчаць", вырашыў я. Я схаваўся за дрэва, дастаў падзорную трубу i выразна ўбачыў на беразе белага чалавека. Ён ляжаў нерухома, таму што яго рукi i ногi былi звязаны гнуткiмi дубцамi. Не было сумнення, што гэта быў эўрапеец: ён быў апрануты.

Наперадзе раслi кусты, i сярод гэтых кустоў стаяла дрэва. Кусты былi даволi густыя, так што можна было падкрасцiся туды непрыкметна.

Хоць я i быў так страшэнна абураны, што мне хацелася кiнуцца на людаедаў у той жа момант, нават не думаючы пра магчымыя вынiкi, я ўсё ж стрымаў сваю раз'юшанасць i прабраўся тайком да дрэва. Дрэва стаяла на пагорку. З гэтага пагорка мне было вiдаць усё, што адбывалася на беразе.

Ля вогнiшча, цесна прыцiснуўшыся адзiн да аднаго, сядзелi дзiкуны. Iх было дзевятнаццаць чалавек.

Крыху воддаль, схiлiўшыся над звязаным эўрапейцам, стаялi яшчэ двое. Вiдаць, iх толькi што паслалi па палоннага. Яны павiнны былi забiць яго, парэзаць на часткi i раздаць кавалкi яго мяса ўсiм, хто быў на гэтым баляваннi.

Я павярнуўся да Пятнiцы.

- Глядзi на мяне, - сказаў я, - што я буду рабiць, тое рабi i ты.

З гэтымi словамi я паклаў на зямлю адзiн з мушкетаў i паляўнiчую стрэльбу, а з другога мушкета прыцэлiўся ў дзiкуноў. Пятнiца зрабiў тое ж самае.

- Ты гатовы? - спытаўся я ў яго.

- Так, - адказаў ён.

- Ну, тады страляй, - сказаў я, i мы стрэлiлi абодва адначасова.

Прыцэл Пятнiцы быў больш удалы за мой. Ён забiў двух чалавек i паранiў трох, я ж толькi двух паранiў i забiў аднаго.

Лёгка сабе ўявiць, якое страшэннае ўзрушэнне нарабiлi нашы стрэлы сярод дзiкуноў! Тыя, што засталiся жывыя, усхапiлiся на ногi, не ведаючы, куды кiнуцца, у якi бок глядзець, таму што хоць яны разумелi, што iм пагражае смерць, але не бачылi, адкуль яна.

Пятнiца, выконваючы мой загад, не зводзiў вачэй з мяне.

Не даючы дзiкунам апамятацца пасля першых стрэлаў, я кiнуў на зямлю мушкет, схапiў стрэльбу, узвёў курок i зноў прыцэлiўся. Пятнiца дакладна паўтараў кожны мой рух.

- Ты гатовы, Пятнiца? - спытаў я зноў.

- Гатовы! - адказаў ён.

- Страляй, - скамандаваў я.

Два стрэлы грымнулi амаль адначасова, але таму што гэты раз мы стралялi са стрэльбаў, якiя былi зараджаны шротам, то забiтых аказалася толькi двое (ва ўсякiм разе ўпалi толькi двое), затое параненых было вельмi шмат.

Аблiваючыся крывёй, яны, як шалёныя, бегалi па беразе i дзiка крычалi. Трое, вiдаць, былi цяжка паранены, таму што хутка павалiлiся. Праўда, потым выявiлася, што яны засталiся жывыя.

Я ўзяў мушкет, у якiм былi яшчэ зарады, i, крыкнуўшы: "Пятнiца, за мною!" - выбег з лесу на адкрытае месца. Пятнiца не адставаў ад мяне нi на крок. Заўважыўшы, што ворагi ўбачылi мяне, я з моцным воклiчам кiнуўся наперад.

- Крычы i ты! - загадаў я Пятнiцу.

Ён тут жа закрычаў, куды мацней за мяне. На жаль, маё ўзбраенне было такое цяжкае, што перашкаджала мне бегчы. Але я як быццам не адчуваў яго i iмчаўся наперад, колькi меў сiлы, проста да няшчаснага эўрапейца, якi, як ужо гаварылася, ляжаў убаку, на пясчаным беразе, памiж морам i вогнiшчам дзiкуноў. Каля яго не было нiводнага чалавека. Тыя двое, што хацелi зарэзаць яго, уцяклi пры першых жа стрэлах. Страшэнна напалоханыя, яны кiнулiся да мора, ускочылi ў лодку i пачалi адчальваць. У тую ж лодку паспелi ўскочыць яшчэ тры дзiкуны.

Я павярнуўся да Пятнiцы i загадаў яму расправiцца з iмi. Ён у момант зразумеў маю думку i, прабегшы крокаў сорак, наблiзiўся да лодкi i стрэлiў у iх.

Усе пяцёра пападалi на дно лодкi. Я думаў, што ўсе яны забiтыя, але двое адразу ж паднялiся. Вiдаць, яны ўпалi толькi са страху.

Пакуль Пятнiца страляў у ворагаў, я выняў свой кiшэнны нож i перарэзаў дубцы, якiмi былi звязаны рукi i ногi палоннага. Я дапамог яму падняцца i спытаў у яго па-партугальску, хто ён такi. Ён адказаў:

- Эспаньола (гiшпанец).

Неўзабаве ён крыху апрытомнеў i пачаў з дапамогай жэстаў горача выказваць мне сваю ўдзячнасць за тое, што я выратаваў яму жыццё.

Паклiкаўшы на дапамогу ўсе свае веды гiшпанскае мовы, я сказаў яму па-гiшпанску:

- Сеньёр, гаварыць мы будзем потым, а зараз мы павiнны змагацца. Калi ў вас засталося крыху сiлы, то вось вам шабля i пiсталет.

Гiшпанец з удзячнасцю ўзяў тое i другое i, адчуўшы ў руках зброю, як быццам зрабiўся другiм чалавекам. Адкуль у яго ўзялася сiла! Як бура, наляцеў ён на дзiкуноў i ў адзiн момант пасек двух на кавалкi.

Праўда, для такога подзвiгу не патрабавалася вялiкай сiлы: няшчасныя дзiкуны, аглушаныя грукатам нашай стралянiны, былi да таго перапалоханы, што не здольны былi нi ўцякаць, нi баранiцца. Многiя падалi проста ад страху, як тыя два, што звалiлiся на дно лодкi ад стрэлу Пятнiцы, хаця кулi i не зачапiлi iх.

Аддаўшы шаблю i пiсталет гiшпанцу, я застаўся толькi з мушкетам. Ён быў зараджаны, але я пакiдаў свой зарад на выпадак якой-небудзь нечаканасцi i таму не страляў.

У кустах, пад тым дрэвам, адкуль мы ўпершыню распачалi агонь, засталiся нашы паляўнiчыя стрэльбы. Я паклiкаў Пятнiцу i загадаў збегаць па iх.

Ён зараз жа выканаў мой загад. Я аддаў яму свой мушкет, а сам пачаў зараджаць астатнiя стрэльбы, сказаўшы гiшпанцу i Пятнiцу, каб яны прыходзiлi да мяне, калi iм спатрэбiцца зброя. Яны выказалi поўную гатоўнасць падпарадкоўвацца майму загаду.

Пакуль я зараджаў стрэльбы, гiшпанец з незвычайнай адвагай напаў на аднаго з дзiкуноў, i памiж iмi завязалася жорсткая бойка.

У руках у дзiкуна быў вялiзны драўляны меч. Дзiкуны выдатна валодаюць гэтай смертаноснай зброяй. Такiм мечам яны хацелi i прыкончыць гiшпанца, калi той ляжаў каля вогнiшча. Цяпер гэты меч зноў быў занесены над яго галавой. Я нават не чакаў, што гiшпанец акажацца такiм ваяўнiчым; праўда, ён усё яшчэ быў слабы пасля перанесеных пакут, але бiўся адважна i нанёс працiўнiку шабляй два страшэнныя ўдары па галаве. Дзiкун быў велiзарнага росту, вельмi мускулiсты i дужы. Раптам ён адкiнуў свой меч, i яны схапiлiся ўрукапашную. Гiшпанцу давялося вельмi кепска: дзiкун адразу ж збiў яго з ног, навалiўся на яго i пачаў вырываць у яго шаблю. Убачыўшы гэта, я ўскочыў i кiнуўся яму на дапамогу. Але гiшпанец не разгубiўся: ён знарок выпусцiў шаблю з рук, выхапiў з-за пояса пiсталет, стрэлiў у дзiкуна i палажыў яго на месцы.

Мiж тым Пятнiца з гераiчнай адвагай праследаваў дзiкуноў, якiя ўцякалi. У руцэ ў яго была толькi сякера, iншай зброi не было. Гэтай сякерай ён прыкончыў ужо трох дзiкуноў, параненых першымi нашымi стрэламi, i цяпер ён быў бязлiтасны да кожнага, хто трапляўся яму на дарозе.

Гiшпанец, адолеўшы грамiлу, якi пагражаў яму, ускочыў на ногi, падбег да мяне, схапiў адну з зараджаных мною паляўнiчых стрэльбаў i кiнуўся даганяць двух дзiкуноў. Ён паранiў абодвух, але, таму што доўга бегчы ў яго не хапiла сiлы, абодва дзiкуны паспелi схавацца ў лесе.

За iмi, размахваючы сякерай, пабег Пятнiца. Нягледзячы на свае раны, адзiн з дзiкуноў кiнуўся ў мора i паплыў за лодкай: у ёй было трое дзiкуноў, якiя паспелi адчалiць ад берага.

Трое дзiкуноў, што знаходзiлiся ў лодцы, працавалi вёсламi з усяе сiлы, iмкнучыся хутчэй уцячы з-пад стрэлаў.

Пятнiца разы два цi тры стрэлiў iм наўздагон, але, здаецца, не папаў.

Ён пачаў угаворваць мяне ўзяць адну з пiрог дзiкуноў i рушыць за ўцекачамi, пакуль яны яшчэ не паспелi вельмi далёка адплыць ад берага.

Я i сам не хацеў, каб яны ўцяклi. Я баяўся, што калi яны раскажуць сваiм землякам пра наш напад на iх, то тыя хлынуць на нас у незлiчонай колькасцi, i нам тады непаздаровiцца. Праўда, у нас ёсць стрэльбы, а ў iх толькi стрэлы i драўляныя мячы, але, калi да нашага берага прычалiць цэлая флатылiя варожых лодак, мы, вядома, будзем знiшчаны бязлiтасна. Таму я пагадзiўся з настойлiвасцю Пятнiцы. Я накiраваўся да пiрогаў, загадаўшы яму iсцi за мною следам.

Але якое ж вялiкае было маё здзiўленне, калi, ускочыўшы ў пiрогу, я ўбачыў там чалавека! Гэта быў стары дзiкун. Ён ляжаў на дне лодкi са звязанымi рукамi i нагамi. Вiдаць, яго таксама павiнны былi з'есцi ля вогнiшча. Не разумеючы, што адбываецца вакол (ён не мог нават зiрнуць за борт пiрогi - так моцна яго скруцiлi), няшчасны, здаецца, думаў, што яго толькi затым i развязалi, каб зарэзаць i з'есцi.

Тут падбег Пятнiца.

- Скажы гэтаму чалавеку, - звярнуўся я да Пятнiцы, - што яго ворагi знiшчаны, што ён на волi i што мы не зробiм яму нiякага зла.

Пятнiца загаварыў са старым, я ж улiў палоннаму ў рот некалькi кропель рому.

Радасная вестка пра волю ажывiла няшчаснага: ён падняўся на ногi са дна лодкi i прамовiў некалькi слоў.

Немагчыма ўявiць, што зрабiлася з Пятнiцай! Самы чэрствы чалавек i той быў бы да слёз крануты, калi б убачыў яго ў гэту хвiлiну. Ледзь толькi ён пачуў голас старога дзiкуна i ўбачыў яго твар, як кiнуўся абдымаць яго i цалаваць, заплакаў, засмяяўся, прыцiснуў яго да грудзей, закрычаў, потым пачаў скакаць вакол яго, заспяваў, зноў заскакаў, потым зноў заплакаў i пачаў бiць сябе па галаве i па твары - адным словам, паводзiў сябе, як вар'ят.

Я спытаў у яго, што здарылася, але доўга не мог дабiцца ад яго нiякага тлумачэння. Нарэшце, крыху апамятаўшыся, ён сказаў мне, што гэты чалавек - яго бацька.

Не магу выказаць, да чаго расчулiла мяне такое непадробнае пачуццё сына да бацькi! Нiколi я не думаў, што грубага дзiкуна можа так уразiць i ўзрадаваць сустрэча з бацькам.

I ў той жа час нельга было не смяяцца з тых вар'яцкiх падскокаў i жэстаў, якiмi ён выказваў свае пачуццi да бацькi. Разоў дзесяць ён выскакваў з лодкi, а потым зноў ускакваў у яе; то расхiне куртку i прыцiсне бацькаву галаву да сваiх голых грудзей, то пачне расцiраць яго здранцвелыя рукi i ногi.

Убачыўшы, што стары ўвесь аж скалеў, я параiў расцерцi яго ромам, i Пятнiца тут жа ўзяўся расцiраць яго.

Пра пагоню за ўцекачамi мы, вядома, забылi i думаць; iх лодка за гэты час зайшла так далёка, што амаль знiкла з вачэй.

Мы нават не спрабавалi плыць за iмi ў пагоню i, як потым выявiлася, вельмi добра зрабiлi, таму што гадзiны праз дзве ўзняўся страшэнны вецер, якi несумненна перавярнуў бы нашу лодку. Ён дзьмуў з паўночнага захаду якраз насустрач уцекачам. Наўрад цi змаглi яны адолець гэту буру; я быў упэўнены, што яны загiнулi сярод хваль, не пабачыўшы родных берагоў.

Неспадзяваная радасць так моцна ўсхвалявала Пятнiцу, што ў мяне не хапiла смеласцi адарваць яго ад бацькi. "Трэба даць яму супакоiцца", - падумаў я, стоячы непадалёку i чакаючы, калi астыне яго радаснае ўзбуджэнне.

Гэта здарылася не хутка. Нарэшце я паклiкаў Пятнiцу. Ён накiраваўся да мяне подбегам, з вясёлым смехам, шчаслiвы i задаволены. Я спытаў у яго, цi даваў ён бацьку хлеба. Ён засмучана пакруцiў галавой:

- Няма хлеба: дурны сабака нiчога не пакiнуў, усё з'еў сам! - i паказаў на сябе.

Тады я выняў са свае торбы ўсю, якая ў мяне была, правiзiю - невялiчкую ляпёшку i дзве цi тры галiнкi разынак - i аддаў Пятнiцу. I ён усё гэтак жа клапатлiва i пяшчотна пачаў кармiць бацьку, як малое дзiця. Бачачы, што ён дрыжыць ад хвалявання, я параiў самому яму падмацаваць свае сiлы рэшткамi рому, але i ром ён аддаў старому.

Праз хвiлiну Пятнiца ўжо некуды iмчаўся як шалёны. Бегаў ён увогуле вельмi хутка. Дарэмна я крычаў яму ўслед, каб ён спынiўся i сказаў мне, куды ён бяжыць, - ён ужо знiк.

Праўда, праз чвэртку гадзiны ён вярнуўся, i крокi яго зрабiлiся куды павольнейшыя. Калi ён падышоў блiжэй, я ўбачыў, што ён штосьцi нясе. Гэта быў глiняны збан з прэснай вадой, якую ён прынёс бацьку. Для гэтага ён збегаў дадому, у нашу крэпасць, а заадно прыхапiў яшчэ i дзве буханкi хлеба. Хлеб ён аддаў мне, а ваду панёс старому, дазволiўшы, мiж iншым, i мне напiцца, таму што i мне вельмi хацелася пiць. Вада ажывiла старога лепш за ўсякi спiрт: ён, здавалася, памiраў ад смагi.

Калi стары напiўся, я паклiкаў Пятнiцу i спытаў, цi не засталося ў збане вады. Ён адказаў, што засталося, i я загадаў яму даць напiцца беднаму гiшпанцу, якi пакутаваў ад смагi не меней, чым стары дзiкун. Я паслаў гiшпанцу таксама буханку хлеба.

Гiшпанец усё яшчэ быў вельмi слабы. Ён сядзеў на палянцы пад дрэвам у поўнай знямозе. Дзiкуны так моцна звязалi яго, што цяпер у яго параспухалi рукi i ногi.

Калi ён прагнаў смагу свежай вадой i з'еў хлеба, я падышоў да яго i даў яму жменю разынак. Ён узняў галаву i паглядзеў на мяне з невыказнай удзячнасцю, потым паспрабаваў устаць, але не здолеў - так распухлi i балелi ў яго ногi. Гледзячы на гэтага хворага чалавека, цяжка было нават уявiць сабе, як ён пры такой знямозе мог толькi што так адважна бiцца з ворагам. Я параiў яму сядзець i не рухацца i даручыў Пятнiцу расцерцi яму ногi ромам.

Пакуль Пятнiца расцiраў гiшпанца, ён кожныя дзве хвiлiны, а магчыма, i часцей паварочваўся, каб пабачыць, цi не трэба чаго-небудзь яго бацьку. Пятнiца бачыў толькi галаву старога, бо той сядзеў на дне лодкi. Раптам азiрнуўшыся, ён убачыў, што галава знiкла; у той жа момант Пятнiца ўжо быў на нагах. Ён не бег, а ляцеў: здавалася, ногi яго не дакранаюцца зямлi. Але калi, дабегшы да лодкi, ён убачыў, што бацька прылёг адпачыць i спакойна ляжыць на дне лодкi, ён зараз жа вярнуўся да нас.

Тады я сказаў гiшпанцу, што мой сябар дапаможа яму падняцца i давядзе да лодкi, у якой мы прывязём яго да нашага жытла.

Але Пятнiца, рослы i дужы, падняў яго, як дзiця, ускiнуў сабе на спiну i панёс. Дайшоўшы да лодкi, ён асцярожна пасадзiў яго спачатку на борт, а затым на дно поруч з бацькам. Потым выйшаў на бераг, сапхнуў лодку ў ваду, зноў ускочыў у яе i ўзяўся за вёслы. Я пайшоў пехатой.

Пятнiца выдатна веславаў, i, нягледзячы на моцны вецер, лодка так хутка неслася ўздоўж берага, што я не паспяваў за ёю.

Пятнiца без прыгод прывёў лодку ў нашу гавань i, пакiнуўшы там бацьку i гiшпанца, пабег берагам назад.

- Куды ты бяжыш? - спытаў я, калi мы размiноўвалiся.

- Трэба прывесцi яшчэ адну лодку, - крыкнуў ён мне на бягу i вiхрам памчаўся далей.

Нiводзiн чалавек, нiводзiн конь не ўгналiся б за iм - так хутка ён бегаў. Ледзь я дайшоў да бухтачкi, як ён ужо з'явiўся туды з другою лодкаю.

Выскачыўшы на бераг, ён пачаў памагаць нашым новым гасцям выйсцi з лодкi, але абодва яны так знясiлелi, што не маглi трымацца на нагах.

Бедны Пятнiца не ведаў, што рабiць.

Я таксама задумаўся.

- Пакiнь пакуль што нашых гасцей на беразе, а сам iдзi за мной, - сказаў я яму.

Мы пайшлi ў блiжэйшы гай, ссеклi два-тры дрэўцы, змайстравалi насiлкi, на якiх i даставiлi хворых да знадворнай сцяны нашай крэпасцi.

Тут мы ўжо зусiм разгубiлiся, не ведаючы, што нам рабiць далей. Перацягнуць двух дарослых людзей цераз такую высокую агароджу нам, вядома, было не пад сiлу. Давялося зноў памаракаваць, i я зноў прыдумаў, што рабiць. Мы з Пятнiцай узялiся за работу, i гадзiны праз дзве ў нас была гатова зусiм нядрэнная парусiнавая палатка, на якую мы накiдалi голля.

У гэтай палатцы мы змайстравалi дзве пасцелi з рысавай саломы i чатырох коўдраў.

РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ ПЯТЫ

Новыя жыхары выспы. - Прыбыццё ангельцаў.

Пасля таго як я ўладкаваў з жытлом нашых хворых гасцей, толькi што выратаваных з палону, завёў iх пад дах iх новага дома, дзе яны маглi адпачыць i аднавiць свае сiлы, трэба было падрыхтаваць iм ежу. Я паслаў Пятнiцу, каб ён прывёў з майго маленькага статка гадавалае казляня. Ён зарэзаў яго i пад маiм наглядам згатаваў з казляцiны смажанiну i зварыў добры булён.

Гэты булён мы заправiлi ячменем i рысам; атрымаўся вельмi смачны суп. Гатаванне ежы адбывалася за знадворнай сцяной, таму што, як гаварылася ўжо раней, я нiколi не раскладаў вогнiшча ў крэпасцi.

Мы накрылi стол у новай палатцы i паабедалi на наваселлi ўчатырох.

Я на гэтым абедзе выконваў абавязкi старшынi i займаў нашых гасцей гутаркай. Пятнiца быў пры мне за перакладчыка не толькi тады, калi я размаўляў з яго бацькам, а таксама i з гiшпанцам, таму што гiшпанец даволi прыстойна размаўляў на мове дзiкуноў.

Калi мы паабедалi, цi, дакладней, павячэралi, я папрасiў Пятнiцу ўзяць адну пiрогу i з'ездзiць па нашы стрэльбы, якiя мы за недахопам часу пакiнулi на месцы бойкi; на другi дзень я паслаў яго закапаць трупы забiтых, а таксама жахлiвыя рэшткi крывавага балю.

Пятнiца дакладна выканаў маё даручэнне. Ён так старанна знiшчыў сляды ўсiх дзiкуноў, што, калi я зноў пабыў на тым месцы, я не адразу здолеў пазнаць яго. Толькi па дрэвах на ўскрайку ўзбярэжнага лесу я здагадаўся, што людаеды балявалi якраз тут.

Праз некалькi дзён, калi мае новыя сябры адпачылi i прыкметна акрыялi пасля ўсiх перажытых iмi выпрабаванняў, я пачаў з дапамогай Пятнiцы весцi з iмi гутарку.

Перш за ўсё я спытаў у бацькi Пятнiцы, цi не баiцца ён, што тыя людаеды, якiя ўцяклi, могуць вярнуцца на выспу з цэлым полчышчам другiх дзiкуноў, якiя жорстка расправяцца з намi.

Стары адказаў, што, на яго думку, дзiкуны, якiя збеглi, нiяк не здолелi дабрацца да родных берагоў у такую моцную буру, якая бушавала ў тую ноч, што, напэўна, iх лодку перавярнула i ўсе яны патанулi.

- А калi яны засталiся жывыя, - сказаў ён, - iх аднесла ўбок i прыбiла да зямлi варожага племя, дзе iх абавязкова з'ядуць.

Памаўчаўшы крыху, стары працягваў:

- Але нават калi яны i шчаслiва даплылi дадому, то i тады яны не рызыкнуць вярнуцца. Яны былi так страшэнна напалоханы вашым нечаканым нападам, грукатам i агнём стрэлаў, што, вiдаць, раскажуць сваiм аднапляменнiкам, нiбыта таварышы iх загiнулi ад грому i маланкi. Вас жа двух - цябе i Пятнiцу - яны палiчылi за ўгневаных д'яблаў, якiя спусцiлiся на зямлю, каб iх знiшчыць. Я сам чуў, як яны гаварылi пра гэта адзiн аднаму. Яны не могуць уявiць сабе, каб звычайны чалавек мог вывяргаць полымя, гаварыць, як гром, i забiваць на далёкай адлегласцi, нават не падымаючы рукi.

Стары казаў праўду. Пазней я даведаўся, што нават праз многа гадоў пасля таго нiводзiн дзiкун не адважваўся паказацца на маёй выспе. Вiдаць, тыя ўцекачы, якiх мы лiчылi загiнуўшымi, усё ж вярнулiся на радзiму i сваiмi страшэннымi расказамi напалохалi iншых дзiкуноў. Магчыма нават, што iх племя склала павер'е, нiбыта кожнага, хто ступiць на бераг гэтай зачараванай выспы, багi знiшчаць агнём.

Не прадбачачы гэтага, я доўгi час быў у нязменнай трывозе, чакаючы помсты дзiкуноў. Праўда, i я i мая маленькая армiя заўсёды былi гатовы да бойкi: цяпер жа нас было чацвёра, i, няхай бы да нас з'явiлася хоць сотня ворагаў, мы не пабаялiся б у любы час распачаць з iмi бойку.

Але ж iх магло быць i дзвесце i трыста, i тады яны перамаглi б нас.

Аднак мiналi днi, а лодкi дзiкуноў не з'яўлялiся. Разам з тым я ўсё часцей i часцей вяртаўся да свае даўнiшняй думкi пра падарожжа на мацярык. Бацька Пятнiцы не раз запэўнiваў мяне, што я магу смела разлiчваць на гасцiнную сустрэчу ў яго землякоў, таму што я выратаваў i яго сына i самога яго ад смерцi.

Але пасля адной сур'ёзнай гаворкi з гiшпанцам я пачаў сумнявацца, цi варта мне прыводзiць у выкананне мой план.

Гiшпанец сказаў мне, што хоць дзiкуны i сапраўды далi прытулак у сябе семнаццацi гiшпанцам i партугальцам, якiя пацярпелi крушэнне каля iх берагоў, але ўсе гэтыя эўрапейцы жывуць зараз у страшэннай нястачы i часта нават галадаюць. Дзiкуны не прыгнятаюць iх i даюць iм поўную волю, але самi яны жывуць у такой галечы, што не заўсёды здольны пракармiць прышэльцаў.

Я спытаў у гiшпанца пра падрабязнасцi iх апошняга плавання, i ён паведамiў мне, што iх карабель iшоў з Рыо-дэ-ла-Платы ў Гавану, куды павiнен быў прывезцi срэбра i пушнiну i нагрузiцца эўрапейскiмi таварамi, якiх там было дастаткова.

У час буры пяць чалавек з iх карабельнай каманды патанула, а астатнiя пасля шматдзённых пакут i жахаў, зняможаныя смагай i голадам, нарэшце прычалiлi да краiны людаедаў. Высадзiўшыся ў гэтай краiне, яны адчувалi сябе страшэнна жахлiва, з хвiлiны на хвiлiну чакаючы, што iх з'ядуць дзiкуны. У iх была з сабой агнястрэльная зброя, але не было нi пораху, нi куль: той порах, якi яны ўзялi з сабою ў лодку, за дарогу амаль увесь падмок, а што засталося, яны даўно выдаткавалi, таму што на першым часе здабывалi сабе ежу толькi паляваннем.

Я спытаў у яго, якi, на яго, думку, лёс чакае яго таварышаў у краiне дзiкуноў i цi спрабавалi яны калi-небудзь выбрацца адтуль на волю? Ён сказаў, што ў iх было многа нарад з гэтага выпадку, але ўсё канчалася слязьмi i скаргамi.

- У нас жа не было, - растлумачыў ён, - нi судна, на якiм можна было б плыць у адкрытае мора, нi iнструмента для збудавання такога судна, нi харчовых запасаў.

Тады я сказаў яму:

- Я з вамi буду гаварыць шчыра. Як вы мяркуеце, згодзяцца цi не вашы таварышы пераехаць на маю выспу? Я ахвотна запрасiў бы iх сюды. Мне здаецца, што ўсе разам мы знайшлi б нейкi спосаб дабрацца да якой-небудзь узбярэжнай краiны, а адтуль - на радзiму. Адно толькi мяне палохае: запрашаючы iх сюды, я аддаюся iм у рукi. Што, калi яны акажуцца каварнымi злымi людзьмi? Што, калi яны за маю гасцiннасць адплацяць мне здрадай? Пачуццё ўдзячнасцi, увогуле кажучы, некаторым людзям зусiм не ўласцiва. Сярод iх могуць аказацца здраднiкi. А гэта было б, згадзiцеся, вельмi крыўдна: выратаваць людзей з бяды для таго толькi, каб трапiць у палон да iх у iх Новай Гiшпанii*. Ужо няхай лепей з'ядуць дзiкуны, чым трапiць у бязлiтасныя кiпцюры папоў цi быць спаленым iнквiзiтарамi**. Калi б вашы таварышы, - гаварыў я далей, - прыехалi сюды, я ўпэўнены, што пры такой колькасцi работнiкаў мы лёгка б збудавалi вялiкае судна, на якiм бы здолелi паплысцi на поўдзень i дайсцi да Бразiлii цi накiравацца на поўнач - да гiшпанскiх уладанняў. Але, вядома, калi я аддам у рукi iм зброю, а яны ў падзяку за маю дабрату павернуць гэту зброю супроць мяне ж, калi, карыстаючыся тым, што яны мацней за мяне, яны адбяруць у мяне маю волю, - тады яны прымусяць мяне пашкадаваць, што я зрабiў iм столькi дабра.

* Новай Гiшпанiяй тады называлi Мексiку, заваяваную гiшпанцамi ў ХVI стагоддзi.

** Iнквiзiтары - гiшпанскiя манахi, якiя жорстка распраўлялiся з кожным, хто не належаў да каталiцкай царквы. Такiх "ерэтыкаў" яны спальвалi на агнi.

Гiшпанец адказаў вельмi шчыра:

- Таварышы мае церпяць такiя цяжкiя нягоды i так добра разумеюць усю безнадзейнасць свайго становiшча, што я нават у думках не трымаю, каб яны здолелi кепска аднесцiся да чалавека, якi дапаможа iм выратавацца з няволi. Калi хочаце, - працягваў ён, - я разам з гэтым старым з'езджу да iх, перадам iм вашу прапанову i прывязу вам iх адказ. Калi яны згодзяцца на вашы ўмовы, я вазьму з iх урачыстую прысягу, што яны пойдуць за вамi на тую зямлю, якую вы iм прапануеце, i да звароту дадому будуць безадказна падпарадкоўвацца вам як свайму начальнiку. Вы будзеце загадваць, а мы - падпарадкоўвацца. Калi хочаце, мы складзем пiсьмовую ўмову, кожны з нас падпiша яе, i я прывязу яе вам.

Затым ён сказаў, што ён гатовы, не адкладваючы, зараз жа прысягнуць мне на вернасць.

- Клянуся, што буду служыць вам да смерцi! - так скончыў ён сваю палкую прамову. - Вы выратавалi мне жыццё, i я аддаю яго вам. Я пiльна буду сачыць, каб мае суайчыннiкi не парушылi прысягi, якую яны дадуць вам, i заўсёды буду бiцца за вас да апошняй кроплi крывi. Аднак я магу паручыцца за сваiх землякоў: усе яны людзi сумленныя, вельмi надзейныя, i сярод iх няма нiводнага здраднiка.

Пасля такiх шчырых слоў усе мае сумненнi знiклi, i я вырашыў паспрабаваць выратаваць гэтых людзей. Я сказаў гiшпанцу, што адпраўлю да iх яго i старога дзiкуна.

Але, калi ўсё ўжо было гатова да адплыцця, гiшпанец раптам загаварыў пра тое, што лепей было б адкласцi наш намер на некалькi месяцаў, а магчыма, i на год.

- Перш чым перавозiць гасцей, - сказаў ён, - нам варта паклапацiцца пра iх харчаванне.

Ён меў рацыю. Правiзii ў нас было мала. Яе ледзь хапала на чацвярых, а калi прыедуць госцi, яны знiшчаць усе нашы прыпасы за тыдзень, i ўсе мы будзем асуджаны на галодную смерць.

- Таму, - сказаў гiшпанец, - я прашу ў вас дазволу ўзараць новую дзялянку зямлi. Даручыце гэта нам тром, мы зараз жа возьмемся за работу i пасеем усё збожа, якое вы здолееце выдзелiць на сяўбу. Потым дачакаемся ўраджаю, збяром хлеб, i, калi яго хопiць на тое, каб пракармiць новых людзей, тады я i бацька Пятнiцы накiруемся па iх. Калi ж яны прыедуць на гэту выспу зараз, iм пагражае люты голад, а гэта можа выклiкаць памiж iмi разлад i ўзаемную нянавiсць.

Разумная прадбачлiвасць гэтага чалавека спадабалася мне. Я ўбачыў, што ён i сапраўды клапоцiцца пра мой дабрабыт i адданы мне ўсiм сэрцам.

Патрэбна было яго параду прывесцi ў выкананне.

I ўсе чацвёра мы ўзялiся ўзорваць новае поле. Мы старанна рыхлiлi глебу (наколькi гэта магчыма з драўлянымi прыладамi), i праз месяц, калi настаў час пасеву, у нас была вялiкая дзялянка старанна ўзаранай зямлi, на якой мы пасеялi дваццаць два бушалi ячменю i шаснаццаць бушалёў рысу, гэта значыць усё збожжа, якое я змог даць на сяўбу.

Цяпер, калi нас было чацвёра, дзiкуны маглi б напалохаць нас толькi тады, калi б яны нечакана напалi на нас у вельмi вялiкай колькасцi. Мы не баялiся дзiкуноў i вольна хадзiлi па ўсёй выспе. А паколькi ўсе мы марылi толькi пра тое, як бы хутчэй адсюль з'ехаць, кожны з нас стараўся як мага, каб здзейснiць гэту мару. У час сваiх блуканняў па выспе я прыкмячаў дрэвы, прыдатныя для пабудовы карабля. Гiшпанец i Пятнiца з бацькам узялiся секчы гэтыя дрэвы.

Я паказаў iм, якiя неверагодныя цяжкасцi давялося адолець мне, каб вычасаць з цэлага дрэва кожную дошку, i мы пачалi ўсе разам рыхтаваць новы запас дошак. Мы начасалi iх каля тузiна. Гэта былi моцныя дубовыя дошкi каля трыццацi пяцi футаў у даўжыню, двух футаў шырынi i ад двух да чатырох дзюймаў таўшчынi. Кожнаму зразумела, якая гэта цяжкая была праца.

У той жа час я iмкнуўся па магчымасцi павялiчыць свой маленькi статак. З гэтай мэтай двое з нас кожны дзень хадзiлi лавiць дзiкiх казлянят, так што хутка ў нас было каля дваццацi галоў.

Затым нас чакала яшчэ адна важная справа: трэба было паклапацiцца пра нарыхтоўку разынак, бо вiнаград пачынаў паспяваць ужо. Мы назбiралi i насушылi яго велiзарную колькасць. Адначасова з хлебам рызынкi складалi аснову нашага харчавання. Мы ўсе вельмi любiлi разынкi. Сапраўды, я не ведаю больш смачнай i спажыўнай ежы.

Надышоў час жнiва. Ураджай ячменю i рысу быў някепскi. Праўда, мы чакалi, што ён будзе лепшы, але ўсё роўна ён быў нiшто сабе, i цяпер мы здолелi б пракармiць хоць пяцьдзесят чалавек. Больш таго, з такiм запасам правiянту мы смела маглi рушыць у плаванне i дабрацца да любога берага Паўднёвай Амерыкi.

Куды ж ссыпаць увесь рыс i ячмень? Для гэтага патрэбны былi вялiкiя карзiны, i мы адразу ж узялiся плесцi iх.

Гiшпанец пры гэтым паказаў сябе як выдатны майстар гэтай справы.

Цяпер, калi ў мяне было дастаткова мяса i хлеба, каб пракармiць гасцей, я дазволiў гiшпанцу ўзяць лодку i ехаць па iх. Я строга загадаў яму не прывозiць нiводнага чалавека, не ўзяўшы з яго прысягi, што ён не толькi не зробiць мне нiякага зла, не нападзе на мяне са зброяй у руках, але, наадварот, будзе баранiць мяне ад розных ворагаў. Гэту прысягу яны павiнны будуць напiсаць на паперы, i кожны павiнен будзе распiсацца пад ёю.

У той момант я неяк забыў, што гiшпанцы, якiя пацярпелi крушэнне, не мелi нi паперы, нi чарнiла.

З гэтымi павучаннямi гiшпанец i стары дзiкун рушылi ў дарогу на той самай пiрозе, на якой iх прывезлi на маю выспу.

Як весела было мне збiраць iх у гэту дарогу! За ўсе дваццаць сем год майго зняволення на выспе я ўпершыню мог спадзявацца на тое, што вырвуся адсюль на волю. Я даў гэтым людзям вялiкi запас хлеба i разынак, каб хапiла iм i нашым будучым гасцям.

Нарэшце я пасадзiў iх у пiрогу i пажадаў iм добрай дарогi. Развiтваючыся, я дамовiўся з iмi, што калi яны будуць везцi ў сваёй пiрозе гiшпанцаў, яны ўзнiмуць сцяг у адкрытым моры, каб я мог здалёк пазнаць iх пiрогу.

Адчалiлi яны пры свежым ветры ў дзень поўнi, у кастрычнiку.

На жаль, я не магу назваць больш дакладную дату, бо, аднойчы згубiўшы правiльны падлiк дзён i тыдняў, я потым ужо не здолеў аднавiць яго.

Мiнула даволi многа часу з моманту ад'езду маiх вандроўнiкаў. Я чакаў iх з дня на дзень. Мне здавалася, што яны позняцца, што ўжо дзён восем назад павiнны былi яны вярнуцца на выспу. Раптам адбыўся адзiн зусiм не прадбачны выпадак, якога яшчэ нiколi не здаралася за ўсе гады майго жыцця на выспе.

Неяк на досвiтку, калi я яшчэ спаў моцным сном, прыбягае да мяне Пятнiца i моцна крычыць:

- Едуць! Едуць!

Я падхапiўся, у момант апрануўся, пералез цераз агароджу i выбег у гай (ён да гэтага часу так разросся, што яго смела можна было ўжо зваць лесам).

Я да такой ступенi забыўся пра небяспеку, што, насуперак звычаю, не ўзяў з сабою нiякай зброi. Я быў цвёрда ўпэўнены, што гэта вяртаецца гiшпанец са сваiмi сябрамi.

Якое ж было маё здзiўленне, калi я ўбачыў у моры, мiляў за пяць ад берага, незнаёмую лодку з трыкутным ветразем! Лодка трымала курс прама на выспу, яе падганяў моцны спадарожны вецер, i яна хутка наблiжалася. Iшла яна не з боку мацярыка, а з паўднёвага канца выспы.

Адным словам, гэта была зусiм не тая лодка, якую мы чакалi.

На ўсякi выпадак трэба было падрыхтавацца да абароны.

Я прапанаваў Пятнiцу схавацца ў гаi i ўважлiва сачыць за людзьмi, якiя знаходзiлiся ў лодцы, таму што нам невядома было, сябры гэта цi ворагi. Затым я вярнуўся дадому, прыхапiў падзорную трубу i пры дапамозе лесак узлез на вяршыню гары, каб, не будучы бачны сам, агледзець усю мясцовасць; так рабiў я заўсёды, калi баяўся нападу ворагаў.

Не паспеў я падняцца на гару, як адразу ж убачыў карабель.

Ён стаяў на якары каля паўднёва-ўсходняга берага выспы, мiляў за восем ад майго жытла. Ад берага да яго было не больш пяцi мiляў.

Карабель, несумненна, быў ангельскi, ды i лодка, як я цяпер мог упэўнiцца, аказалася ангельскiм баркасам.

Не магу выказаць, якiя разнастайныя пачуццi выклiкала ў мяне гэтае адкрыццё.

Маю радасць ад таго, што я ўбачыў карабель, прытым ангельскi, радасць ад чакання сустрэчы з маiмi суайчыннiкамi (значыць, з сябрамi) немагчыма апiсаць.

Разам з тым нейкая патаемная трывога, якую я не мог растлумачыць, вымушала мяне паводзiць сябе асцярожна.

Перш за ўсё я задаў сабе пытанне: навошта спатрэбiлася ангельскаму купецкаму судну заходзiць у гэтыя мясцiны, якiя ляжалi, як мне было вядома, у баку ад усiх гандлёвых шляхоў ангельцаў? Я ведаў, што яго не магла прыгнаць бура, таму што апошнiм часам на моры буры не было. Калi нават на караблi сапраўды знаходзiлiся ангельцы, мне ўсё роўна няварта да пары да часу паказвацца iм на вочы, бо зусiм верагодна, што з'явiлiся яны сюды не з добрым намерам. Лепей ужо мне i надалей заставацца на выспе, чым даверыцца падазроным людзям i аказацца ў руках якiх-небудзь бандытаў цi забойцаў.

Стоячы на гары, я не пераставаў сачыць за лодкай, якая наблiжалася да выспы.

Раптам яна зрабiла круты паварот i пайшла ўздоўж берага ў напрамку да бухтачкi, дзе я калiсьцi прычальваў з плытамi. Вiдаць, тыя, што сядзелi ў лодцы, выглядалi, дзе б лепей прычалiць. Яны не заўважылi бухтачкi i прычалiлi ў другiм месцы, за паўмiлi ад яе.

Я быў шчаслiвы, што яны высадзiлiся менавiта там, бо, калi б яны зайшлi ў бухтачку, яны апынулiся б, можна сказаць, у мяне на парозе i - хто ведае! магчыма, выгналi б мяне з мае крэпасцi i абрабавалi б да нiткi.

Людзi выйшлi на бераг, i я мог упэўнiцца, што гэта сапраўды ангельцы, ва ўсякiм разе большасць з iх. Аднаго цi двух, праўда, я палiчыў за галандцаў, але я памылiўся, як потым выявiлася. Усiх было адзiнаццаць чалавек.

Трое з iх, вiдаць, былi прывезены сюды ў якасцi палонных, таму што пры iх я не заўважыў нiякай зброi i мне здалося, што ў iх звязаны ногi. Я бачыў, як пяць чалавек, што першыя выскачылi на бераг, выцягвалi iх з лодкi.

Адзiн з палонных, вiдаць, нечага прасiў: рухi яго рук выказвалi i пакуту, i мальбу i роспач. Вiдаць, ён быў у адчаi. Двое другiх таксама аб нечым упрошвалi, працягвалi наперад рукi, але ўвогуле яны як быццам былi спакайнейшыя i не так яскрава выказвалi сваё гора.

Я глядзеў на iх i нiчога не разумеў. Раптам Пятнiца крыкнуў мне:

- О, Робiн Круза! Глядзi: белыя чалавекi таксама ядуць чалавекаў, як дзiкiя!

- Ты звар'яцеў, Пятнiца! - сказаў я яму. - Няўжо ты думаеш, што яны iх з'ядуць?

- Вядома, з'ядуць, - адказаў ён.

- Не, не, Пятнiца, ты памыляешся, - запярэчыў я. - Баюся, што яны iх заб'юць, але можаш быць упэўнены, што есцi iх яны не будуць.

Я яшчэ не ўсё разумеў, што адбываецца ў мяне на вачах, але ўвесь дрыжаў ад жаху пры думцы, што зараз можа адбыцца крывавая расправа.

Мне нават здалося, што адзiн з бандытаў занёс над галавой сваёй ахвяры нейкую зброю, накшталт цесака цi шаблi.

Уся кроў застыла ў мяне ў жылах: я быў упэўнены, што няшчасны павалiцца нежывым. Як я шкадаваў у той момант, што каля мяне няма гiшпанца i старога дзiкуна!

Я заўважыў, што нi ў кога з бандытаў не было з сабою зброi.

"Добра было б, - падумаў я, - падкрасцiся да iх цяпер, стрэлiць ва ўпор i вызвалiць гэтых палонных".

Але абставiны склалiся зусiм iнакш.

Бандыты, вiдаць, не мелi намеру забiваць сваiх палонных.

Напалохаўшы i наздзекаваўшыся з iх, бандыты разбеглiся па выспе, вiдаць, каб агледзець мясцовасць, дзе яны апынулiся.

Палонных яны пакiнулi пад наглядам двух сваiх таварышаў.

Але тыя, напэўна, былi п'яныя: як толькi астатнiя пайшлi, абодва яны залезлi ў лодку i адразу ж заснулi.

Такiм чынам палонныя засталiся адны. Але, замест таго каб выкарыстаць момант i дзейнiчаць, яны сядзелi на пяску i азiралiся па баках у поўным адчаi.

Гэта нагадала мне першы дзень майго з'яўлення на выспе. Гэтаксама i я тады сядзеў на беразе, безнадзейна азiраючыся наўкол, i таксама лiчыў сябе загiнуўшым. Я быў упэўнены тады, што мяне разарвуць драпежныя звяры, залез на дрэва i праседзеў там усю ноч. Наогул не было такiх жахаў, якiя б не здавалiся мне на тым першым часе. А мiж тым як цiхамiрна пражыў я ўсе гэтыя гады! Але нiчога гэтага я тады не прадбачыў.

Таксама i гэтыя трое няшчасных былi ў адчаi, не ведаючы, што выратаванне блiзка.

РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ ШОСТЫ

Рабiнзон сустракаецца з капiтанам ангельскага карабля

Бандыты высадзiлiся на выспе ў час прылiву. Пакуль яны здзекавалiся з палонных, якiх яны прывезлi з сабой, а потым блукалi па незнаёмай выспе, прайшло вельмi многа часу: пачаўся адлiў, i лодка апынулася на мелi.

У ёй, як ужо гаварылася, заставалася два чалавекi, якiя вельмi хутка заснулi.

Праз гадзiну адзiн з iх прачнуўся i, убачыўшы, што лодка стаiць на зямлi, паспрабаваў сцягнуць яе да вады, але не здолеў. Тады ён пачаў клiкаць астатнiх. Тыя прыбеглi i ўзялiся памагаць яму, але лодка была такая цяжкая, а пясок быў такi мокры i рыхлы, што ў iх не хапiла сiлы спусцiць яе на ваду.

Тады яны, як сапраўдныя маракi - а маракi, як вядома, самы бесклапотны народ на ўсiм свеце i нiколi не думаюць пра будучыню, - кiнулi лодку i зноў пайшлi гуляць. Перад тым як пайсцi, адзiн з iх моцна гукнуў другому:

- Ды кiнь ты, Джэк, яе! Ахвота табе мазолiць рукi! Вось будзе прылiў, яна сама i ўсплыве.

Гэта гаварылася па-ангельску. Значыць, яны i сапраўды былi мае землякi.

Пакуль яны не пайшлi, я то сядзеў, стаiўшыся за агароджай крэпасцi, то сачыў за iмi з вяршынi пагорка.

Да пачатку прылiву заставалася не меней дзесяцi гадзiн.

Значыць, увесь гэты час iх лодка праляжыць на пяску.

Вечарам, калi сцямнее, я выйду са свайго сховiшча, падкрадуся да гэтых матросаў блiжэй; буду сачыць за кожным iх учынкам, за кожным рухам i, магчыма, я здолею падслухаць, пра што яны будуць гаварыць.

А пакуль не сцямнела, трэба было рыхтавацца да бою. Цяпер у мяне быў куды больш моцны i небяспечны працiўнiк, чым раней, i рыхтавацца трэба было куды больш старанна.

Я доўга рыхтаваў стрэльбы, чысцiў i зараджаў iх, а потым загадаў Пятнiцу, якi пад маiм кiраўнiцтвам зрабiўся вельмi ўдалым стралком, узброiцца з ног да галавы. Я ўзяў сабе дзве паляўнiчыя стрэльбы, а яму даў тры мушкеты. Астатнюю зброю мы таксама размеркавалi памiж сабою.

Трэба сказаць, што ў гэтых даспехах у мяне быў вельмi ваяўнiчы выгляд. На мне была мая грубая куртка з казiнага футра i вялiзная калматая шапка, на баку вiсела голая шабля, за поясам былi два пiсталеты, на кожным плечуку па стрэльбе.

Як ужо гаварылася, я вырашыў не распачынаць нiчога, пакуль не сцямнее. Але гадзiны ў дзве, калi сонца пачало прыпякаць асаблiва моцна, я заўважыў, што матросы пайшлi ў лес i не вярнулiся.

Вiдаць, iх змарыла спёка, i яны заснулi ў цяньку.

Iх палонным было не да сну. Няшчасныя панура сядзелi пад нейкiм вялiзным дрэвам, прыгнечаныя сваiм горкiм лёсам. Памiж iмi i мною было не болей чвэрцi мiлi.

Iх нiхто не вартаваў, i я вырашыў, не чакаючы вечара, прабрацца да iх i пагутарыць з iмi. Мне карцела даведацца, што яны за людзi i чаму яны тут. I я пайшоў да iх з тым дзiўным узбраеннем, якое я толькi што апiсваў. За мною следам крочыў Пятнiца. Ён таксама быў узброены з галавы да ног, хаця i не здаваўся такiм страшыдлам, як я.

Я падышоў да трох палонных зусiм блiзка (яны сядзелi да мяне спiною i не бачылi мяне) i гучна спытаў iх па-гiшпанску:

- Хто вы такiя, сеньёры?

Яны здрыганулiся ад нечаканасцi, але, здаецца, напалохалiся яшчэ больш, калi ўбачылi, якое страшыдла падышло да iх. Нiхто з iх не адказаў нi слова, i мне здалося, што яны збiраюцца ўцякаць ад мяне.

Тады я загаварыў па-ангельску.

- Джэнтльмены, - сказаў я, - не палохайцеся. Магчыма, вы сустрэнеце сябра там, дзе менш за ўсё чакаеце сустрэць яго. Я ангелец i хачу вам дапамагчы. Вы бачыце: нас толькi двое; у нас ёсць зброя i порах. Кажыце ж адразу, якiм чынам мы можам аблегчыць ваш лёс, якое няшчасце надарылася з вамi?

- Нашых няшчасцяў так многа, што апiсваць iх было б вельмi доўга, адказаў адзiн палонны, - мiж тым нашы мучыцелi непадалёку i кожную хвiлiну могуць вярнуцца сюды. Але вось вам уся наша гiсторыя ў некалькiх кароткiх словах. Я капiтан карабля; мой экiпаж узбунтаваўся. Я заўсёды любiў матросаў, i яны мяне любiлi. Пад маёй камандай iм жылося выдатна. Але iх збiла з панталыку шайка мярзотнiкаў, якiя завялiся на судне ў апошнi час. Гэтыя мярзотнiкi падбухторылi iх зрабiцца пiратамi - марскiмi бандытамi, каб рабаваць i палiць караблi. Таварышы мае, якiх вы тут бачыце (адзiн - мой памочнiк, другi - пасажыр), ледзь упрасiлi гэтых людзей не забiваць нас, i, нарэшце, яны згадзiлiся, з той умоваю, што высадзяць нас на якiм-небудзь бязлюдным беразе. Так яны i зрабiлi. Мы былi ўпэўнены, што нас чакае тут галодная смерць, - мы лiчылi гэту зямлю бязлюднай. Цяпер жа высветлiлася, што тут жывуць людзi, якiя гатовы самааддана выратаваць нас ад смерцi.

- Дзе гэтыя бандыты? - спытаўся я. - Куды яны пайшлi? У якi бок?

- Яны ляжаць пад тымi вунь дрэвамi, сэр, - паказаў капiтан на пясок, што вiднеўся непадалёку. - Сэрца ў мяне абмiрае ад страху: я баюся, што яны ўбачаць вас i пачуюць, пра што мы зараз гаворым. Калi так, то мы загiнулi! Яны бязлiтасна заб'юць нас усiх да аднаго.

- У iх ёсць зброя? - спытаў я.

- Толькi дзве стрэльбы i яшчэ адна, якую яны пакiнулi ў лодцы.

- Цудоўна, - сказаў я. - Астатняе я бяру на сябе. Усе яны спяць, i нам было б няцяжка падкрасцiся да iх i ўсiх iх перабiць, але цi не лепей захапiць iх жывымi? Магчыма, яны адумаюцца, пакiнуць разбой i захочуць стаць сумленнымi людзьмi.

Капiтан сказаў, што сярод iх ёсць два небяспечныя бандыты, якiя i пачалi бунт; наўрад цi трэба пакiдаць iх, але, калi пазбавiцца ад гэтых двух, астатнiя, ён упэўнены, раскаюцца i зноў вернуцца да свае ранейшай справы.

Я папрасiў яго паказаць мне гэтых двух. Ён адказаў, што наўрад цi пазнае iх на такой вялiкай адлегласцi, але пры выпадку, вядома, пакажа.

- Наогул, я i мае таварышы, - сказаў капiтан, - гатовы падпарадкавацца вам ва ўсiм. Мы аддаёмся поўнасцю пад вашу ўладу. Кожны ваш загад будзе для нас законам.

- Калi так, - сказаў я, - давайце адыдземся далей, каб яны не ўбачылi нас i не падслухалi нашай гаворкi. Няхай сабе спяць, а мы пакуль вырашым, што нам рабiць. Усе трое ўсталi i пайшлi за мною. Я павёў iх у лясны гушчар i там, звяртаючыся да капiтана, сказаў:

- Я паспрабую выратаваць вас, але папярэдне стаўлю вам дзве ўмовы.

Ён не даў мне дагаварыць.

- Я прымаю ўсе вашы ўмовы, сэр, - сказаў ён. - Калi вам пашчасцiць адабраць у бандытаў мой карабель, камандуйце мною i маiм караблём, як вы захочаце. Калi ж ваша задума вам не ўдасца, я застануся тут, разам з вамi, i буду да канца сваiх дзён вашым старанным памочнiкам.

Такое ж абяцанне далi i яго таварышы.

- Добра, - сказаў я, - вось мае дзве ўмовы. Па-першае, пакуль вы не падымецеся на свой карабель, вы забудзеце, што вы капiтан, i будзеце без усякiх пярэчанняў падпарадкоўвацца кожнаму майму загаду. I, калi я дам вам зброю, вы нi пры якiх умовах не накiруеце яе нi супроць мяне, нi супроць маiх блiзкiх i вернеце яе мне па першаму запатрабаванню. Па-другое, калi вам будзе вернуты ваш карабель, вы даставiце ў Ангельшчыну на iм мяне i майго друга.

Капiтан прысягнуў мне ўсiмi прысягамi, якiя толькi здольны прыдумаць чалавечы розум, што абодва мае патрабаваннi ён i яго таварышы свята выканаюць.

- I не таму толькi, - дадаў ён, - што я лiчу гэтыя патрабаваннi мэтазгоднымi, але, галоўнае, таму, што я абавязаны вам жыццём i да самае смерцi буду лiчыць сябе вашым даўжнiком.

- У такiм разе не будзем цягнуць, - адказаў я. - Вось вам тры мушкеты, вось порах i кулi. А цяпер кажыце, што, па-вашаму, нам трэба рабiць.

- Дзякую вам, што вы звяртаецеся да мяне за парадай, - сказаў капiтан, але цi маю права я даваць вам парады? Вы - наш начальнiк, i ваша справа даваць нам загады, а наша - выконваць iх.

- Мне здаецца, - сказаў я, - што нам лягчэй усё-такi будзе расправiцца з iмi, калi мы нячутна падкрадземся, пакуль яны спяць, i выстралiм у iх адразу з усiх нашых стрэльбаў. Каму суджана быць забiтым, той будзе забiты. Калi ж тыя, што застануцца жывыя, папросяць лiтасцi, iх, бадай, можна будзе памiлаваць.

Капiтан нерашуча заўважыў, што яму не хацелася б пралiваць столькi крывi, што, калi можна, ён хацеў бы ўстрымацца ад такой жорсткасцi.

- З гэтых людзей, - дадаў ён, - толькi два безнадзейныя нягоднiкi, гэта яны падбухторвалi на злачынства астатнiх. Калi яны ад нас уцякуць i вернуцца на карабель, мы прапалi, таму што яны наляцяць сюды з астатнiмi матросамi i пераб'юць нас усiх.

- Значыць, трэба прыняць маю параду, - сказаў я. - Вы самi бачыце, што мы вымушаны быць жорсткiмi: для нас гэта адзiны сродак выратавання.

Але было вiдаць, што капiтану не хочацца забiваць i калечыць столькi сонных людзей, хоць гэтыя людзi i пакiдалi яго на галодную смерць.

Заўважыўшы гэта, я сказаў яму, каб ён iшоў са сваiмi таварышамi наперад i рабiў так, як лiчыць больш мэтазгодным.

Пакуль у нас iшлi гэтыя перагаворы, пiраты пачалi прачынацца. З лесу пачулiся iх галасы. Я ўбачыў, што двое з iх ужо стаяць на нагах, i спытаў капiтана, цi не гэта завадатары бунту.

- Не, - адказаў ён, - гэтыя людзi былi верныя свайму абавязку да апошняй хвiлiны i прымкнулi да змоўшчыкаў пад уздзеяннем пагрозы.

- Тады няхай сабе яны iдуць, - сказаў я. - Не будзем перашкаджаць iм. Вiдаць, сам лёс паклапацiўся пра тое, каб выратаваць невiнаватых ад кулi. Але крыўдуйце потым на сябе, калi вы дасце магчымасць астатнiм уцячы. Яны схопяць нас, i вам тады лiтасцi ўжо не будзе.

Гэтыя словы абудзiлi ў капiтана рашучасць. Ён i яго таварышы схапiлi стрэльбы, засунулi за пояс пiсталеты i рынулiся наперад.

Адзiн з матросаў павярнуўся, пачуўшы крокi, i, убачыўшы ў руках сваiх палонных зброю, узняў трывогу.

Але было позна ўжо: у той самы момант, як ён закрычаў, прагучалi два стрэлы. Тыя, што стралялi, не прамахнулiся: адзiн чалавек быў забiты напавал, другi цяжка паранены. Ён, аднак, усхапiўся на ногi i пачаў клiкаць на дапамогу.

Але тут да яго наблiзiўся капiтан.

- Позна! - сказаў ён. - Цяпер ужо цябе нiхто не выратуе. Вось табе ўзнагарода за здраду!

З гэтымi словамi ён ускiнуў мушкет i так моцна стукнуў здраднiка прыкладам па галаве, што той змоўк назаўсёды.

Цяпер, не лiчачы трох чалавек, якiя, вiдаць, зайшлi ў другi бок лесу, у нас заставалiся толькi тры працiўнiкi, з якiх адзiн быў лёгка паранены. У гэты час падышлi i мы з Пятнiцай. Ворагi ўбачылi, што iм не выратавацца, i пачалi прасiць лiтасцi. Капiтан адказаў, што ён гатовы памiлаваць iх, калi яны на справе дакажуць, што раскайваюцца ў сваiм вераломстве, i прысягнуць, што дапамогуць яму завалодаць караблём. Яны пападалi перад iм на каленi i пачалi горача запэўняць яго ў сваiм раскаяннi.

Капiтан паверыў iх клятве i заявiў, што ахвотна даруе iм жыццё. Я не пярэчыў супроць гэтага, але патрабаваў, каб палонным звязалi рукi i ногi.

Як толькi перагаворы скончылiся, я загадаў Пятнiцу i памочнiку капiтана збегаць да баркаса i зняць з яго ветразь i вёслы.

Неўзабаве вярнулiся i тыя тры матросы, якiя блукалi па выспе. Яны зайшлi далёка i цяпер прыбеглi, пачуўшы нашы стрэлы.

Калi яны ўбачылi, што капiтан з iх палоннага зрабiўся iх пераможцам, яны нават не спрабавалi супрацiўляцца i, не пярэчачы, далi сябе звязаць.

Такiм чынам перамога засталася за намi.

РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ СЁМЫ

Бойка з пiратамi

Цяпер, на волi, я мог падрабязна расказаць капiтану пра ўсе свае прыгоды i няшчасцi i распытаць яго пра тыя сумныя падзеi, у вынiку якiх ён застаўся без карабля.

Я пачаў першы. Я расказаў яму ўсю гiсторыю свайго жыцця за апошнiя дваццаць сем гадоў. Ён слухаў вельмi ўважлiва i не раз выказваў здзiўленне маёй мужнасцю i працавiтасцю, якiя пазбавiлi мяне ад непазбежнай смерцi.

Цяпер, калi ён падрабязна даведаўся пра маё жыццё на бязлюднай выспе, я запрасiў яго самога i яго спадарожнiкаў да сябе ў крэпасць, куды мы зайшлi маiм звычайным шляхам - па прыстаўных лесках. Я прапанаваў сваiм гасцям добрую вячэру, а затым паказаў iм усю сваю хатнюю гаспадарку з усiмi прыдуманымi мною за многiя-многiя гады мае адзiноты прыстасаваннямi.

Усё, што гэтыя людзi тут убачылi, здалося iм цудам. Усё, што я расказаў iм пра сябе, яны слухалi як чароўную казку. Але больш за ўсё iх уразiлi збудаваныя мною ўмацаваннi i тое, як хiтра схавана было ў гушчары лесу маё жытло. Паколькi дрэвы тут растуць куды хутчэй, чым у Ангельшчыне, мой гай за дваццаць год ператварыўся ў дрымучы лес. Дабрацца да майго дома было магчыма толькi па вузкай пакручастай сцяжынцы, якую я пакiнуў, калi садзiў дрэвы.

Я растлумачыў капiтану, што гэта крэпасць - галоўная мая рэзiдэнцыя*, але, як i падабае каралю, у мяне ў далечынi ад сталiцы ёсць летнi палац, якi зрэдку я таксама наведваю.

* Рэзiдэнцыя - местазнаходжанне кiраўнiка дзяржавы. Тут гэта слова ўжыта жартам.

- Я, вядома, з ахвотай пакажу яго вам, - сказаў я, - але цяпер у нас ёсць больш важная справа: трэба падумаць, як адабраць у ворагаў ваш карабель.

- Розуму не прыкладу, што нам рабiць, - сказаў капiтан. - На караблi яшчэ засталося дваццаць шэсць чалавек. Усе яны ўдзельнiкi бунту, гэта значыць такога злачынства, за якое, паводле нашых законаў, адна кара - смерць. Пiратам добра вядома, што, калi яны здадуцца нам, iх адразу ж, як толькi мы вернемся ў Ангельшчыну, сустрэне шыбенiца. I таму што губляць iм няма чаго, баранiцца яны будуць адчайна. А пры такiх умовах нам, з нашымi слабымi сiламi, немагчыма пачынаць з iмi бойку.

Я задумаўся. Словы капiтана здалiся мне пераканаўчымi. Трэба было як мага хутчэй прыдумаць якi-небудзь рашучы план. Цягнуць i марудзiць не было калi: з карабля магла з'явiцца новая шайка пiратаў i перарэзаць усiх нас. Лепей за ўсё было б завабiць iх у пастку хiтрасцю i напасцi на iх знянацку. Але як гэта зрабiць? З хвiлiны на хвiлiну яны маглi з'явiцца тут.

- Напэўна, - сказаў я капiтану, - там на караблi пачалi ўжо непакоiцца, чаму так доўга не вяртаецца лодка. Хутка яны захочуць даведацца, што здарылася з матросамi, якiя паехалi на бераг, i пашлюць да нас другую лодку. На гэты раз у лодцы прыедуць узброеныя людзi, i тады мы не справiмся з iмi.

Капiтан згадзiўся са мною.

- Перш за ўсё, - гаварыў я далей, - мы павiнны паклапацiцца пра тое, каб бандыты не здолелi адвезцi свой баркас назад, а таму трэба зрабiць яго непрыгодным для плавання, гэта значыць прадзiравiць яго дно.

Мы зараз жа заспяшалiся да баркаса. Гэта была вялiзная лодка з крутымi бартамi. У баркасе аказалася многа рознага дабра. Мы знайшлi там сякую-такую зброю, парахаўнiцу, дзве бутэлькi - адну з гарэлкай, другую з ромам, некалькi сухароў, вялiкi дроб цукру (фунтаў пяць цi шэсць), загорнуты ў парусiну. Усё гэта было мне вельмi дарэчы, - асаблiва гарэлка i цукар: нi таго, нi другога я не спытваў ужо шмат гадоў.

Склаўшы ўвесь гэты груз на беразе i прыхапiўшы з сабою вёслы, мачту, ветразь i руль, мы прабiлi ў дне баркаса вялiкую дзiрку. Такiм чынам, калi б ворагi аказалiся мацнейшымi за нас i нам не ўдалося б з iмi справiцца, iх баркас усё роўна застаўся б у нашых руках, i, шчыра кажучы, на гэта я разлiчваў больш за ўсё.

Прызнаюся, я не вельмi верыў, што нам пашанцуе адабраць у пiратаў карабель. "Але няхай яны пакiнуць нам баркас, - думаў я сам сабе. Адрамантаваць яго няцяжка, а на такiм судне я лёгка дабяруся да Падветраных выспаў*.

* Падветраныя выспы - выспы ў Вест-Iндыi, на паўночным усходзе Карыбскага мора.

Па дарозе магу нават наведаць майго гiшпанца i яго суайчыннiкаў, якiя пакутуюць у дзiкуноў".

Пасля таго як агульнымi намаганнямi мы ўсцягнулi баркас на такое высокае месца, куды не дасягае прылiў, мы прыселi адпачыць i параiцца, што ж нам рабiць далей.

Раптам з карабля мы пачулi гарматны стрэл. На караблi замахалi сцягам. Гэта, вiдаць, быў сiгнал баркасу.

Крыху пазней грымнула яшчэ некалькi стрэлаў, сцягам махалi, не перастаючы, але ўсе гэтыя сiгналы заставалiся без адказу: баркас не рухаўся з месца. Нарэшце з карабля спусцiлi шлюпку (усё гэта нам было добра вiдаць у падзорную трубу). Шлюпка накiравалася да берага, i, калi яна падышла блiжэй, мы ўбачылi, што ў ёй не менш дзесяцi чалавек, узброеных стрэльбамi.

Ад карабля да берага было каля шасцi мiляў, так што мы маглi разгледзець людзей, якiя сядзелi ў шлюпцы. Нам вiдны былi нават iх твары: цячэннем шлюпку аднесла крыху на ўсход ад таго месца, куды прычалiў баркас, а веслярам, вiдаць, хацелася прычалiць абавязкова да гэтага месца, i таму некаторы час iм давялося iсцi ўздоўж берага, непадалёку ад нас. Тады вось мы i змаглi добра разгледзець iх. Капiтан пазнаваў кожнага i паведамляў мне пра кожнага сваю думку.

Па яго словах, мiж iмi знаходзiлася тры вельмi сумленныя матросы; ён быў упэўнены, што iх падбухторылi супроць iх волi, пад пагрозай расправы, але затое боцман i ўсе астатнiя - закончаныя бандыты i нягоднiкi.

- Баюся, што з iмi мы не справiмся, - дадаў капiтан. - Усё гэта адчайны народ, а цяпер, калi яны яшчэ даведаюцца, што мы i супрацiўляемся, яны нас не памiлуюць. Страшна падумаць, што яны з намi зробяць!

Я ўсмiхнуўся i адказаў яму:

- Чаму вы гаворыце з такiм страхам? Хiба мы маем права на страх? Што б нi чакала нас потым, усё будзе лепей нашага цяперашняга жыцця, i, такiм чынам, любы выхад з гэтага становiшча - нават смерць - мы павiнны лiчыць выратаваннем. Успомнiце толькi пра тое, што я перажыў тут у адзiноце. Вы думаеце, лёгка дваццаць сем год пражыць, адрэзаным ад свету? Няўжо вы не лiчыце, што варта рызыкнуць жыццём дзеля свабоды? Не, - гаварыў я, - небяспека не спынiць мяне. Мяне турбуе iншае.

- Што? - спытаў ён.

- Ды тое, што, як вы кажаце, сярод гэтых людзей ёсць тры цi чатыры сумленныя матросы, якiх мы павiнны выратаваць. Калi б яны ўсе былi бандытамi, я нi хвiлiны не сумняваўся б, што маю права знiшчыць iх усiх. А ў тым, што мы з iмi расправiмся, я зусiм упэўнены, таму што кожны, хто ступiць на гэту выспу, трапiць да нас i ад нас будзе залежаць, забiць яго цi дараваць яму жыццё.

Я гаварыў гучна, i твар у мяне быў вясёлы. Мая ўпэўненасць у перамогу перадалася i капiтану, i мы горача ўзялiся за справу.

Яшчэ раней, калi з карабля пачалi спускаць шлюпку, мы паклапацiлiся пра тое, каб схаваць нашых палонных як мага далей. Двух, якiя капiтану здавалiся найбольш небяспечнымi, я адправiў пад канвоем Пятнiцы i памочнiка капiтана ў пячору. З гэтае турмы ўцячы было нялёгка; нават калi б iм i ўдалося нейкiм цудам пералезцi цераз абедзве агароджы, яны заблудзiлiся б у дрымучым лесе, якi акружаў крэпасць. Сюды не маглi даляцець галасы iх хаўруснiкаў, i адсюль немагчыма было ўгледзець, што адбываецца на выспе. Тут iх зноў звязалi, але Пятнiца ўсё ж iх добра накармiў i запалiў iм у пячоры некалькi нашых самаробных свечак, а памочнiк капiтана аб'явiў iм, што, калi яны будуць паводзiць сябе цiха, праз дзень цi праз два iм вернуць волю.

- Але, - дадаў ён, - калi вы паспрабуеце ўцякаць, вас пры першай жа спробе прыстрэляць без усякай лiтасцi.

Яны абяцалi цярплiва пераносiць сваё зняволенне i горача дзякавалi за тое, што iх не пакiнулi без ежы i святла.

З астатнiмi чатырма палоннымi абышлiся не так строга. Праўда, двух мы да часу пакiнулi звязанымi, таму што капiтан не мог паручыцца за iх, а двух я нават узяў на службу па асобай рэкамендацыi капiтана. Абодва яны прысягнулi, што будуць служыць мне шчыра i аддана.

Такiм чынам, калi лiчыць гэтых двух матросаў i капiтана з яго двума таварышамi, нас было зараз сямёра добра ўзброеных людзей, i я не сумняваўся, што мы без цяжкасцi справiмся з тымi дзесяццю малайцамi, якiя павiнны былi зараз прыехаць. Тым больш што сярод iх, паводле слоў капiтана, былi сумленныя людзi, якiх, як ён сцвярджаў, нам будзе няцяжка перацягнуць на свой бок.

Падышоўшы да выспы на тым месцы, дзе стаяў iх баркас, матросы прычалiлi, выйшлi са шлюпкi i выцягнулi яе на бераг. Гэтаму я быў вельмi рады, бо, прызнацца, баяўся, што яны з абачлiвасцi стануць на якар, не даходзячы да берага, i што два цi тры матросы застануцца пiльнаваць шлюпку, - i тады мы не здолелi б яе захапiць.

Выйшаўшы на бераг, яны перш за ўсё кiнулiся да свайго баркаса.

Няцяжка сабе ўявiць iх здзiўленне, калi яны ўбачылi, што ўсе снасцi з яго i ўвесь груз знiклi, а ў днiшчы чарнее вялiзная дзiрка.

Яны стаўпiлiся вакол баркаса i доўга абмяркоўвалi мiж сабою, як магло здарыцца з iх лодкаю такое няшчасце, а потым узялiся моцна крычаць, клiкаць сваiх таварышаў. Але нiхто не адклiкнуўся.

Тады яны сталi ў кружок i далi залп з усiх сваiх стрэльбаў. Лясное рэха падхапiла iх стрэл i паўтарыла яго некалькi разоў. Але i гэта нiчога не дало: тыя, што сядзелi ў пячоры, не маглi пачуць стрэлу; тыя ж, што былi з намi, хоць i чулi, але не адважылiся абазвацца.

Мiж тым пiраты, упэўнiўшыся, што ўсе iх заклiкi застаюцца без адказу, страшэнна перапалохалiся i вырашылi адразу ж вярнуцца да сябе на карабель i паведамiць астатнiм, што ў баркасе прабiта дно, а людзi, якiя прыплылi на выспу, забiтыя, таму што iнакш яны абавязкова адгукнулiся б.

Капiтан, якi да гэтага часу ўсё яшчэ спадзяваўся, што мы здолеем захапiць карабель, цяпер канчаткова страцiў надзею.

- Усё прапала! - сказаў ён панура. - Як толькi на караблi даведаюцца, што матросы, якiя прыплылi на выспу, знiклi, новы капiтан аддасць загад зняцца з якара, i тады бывай, мой карабель!

Аднак хутка адбылася падзея, якая яшчэ болей напалохала капiтана.

Не прайшло i дзесяцi хвiлiн, як мы ўбачылi, што шлюпка, якая адчалiла ад берага, раптам павярнула назад i зноў накiроўваецца да нашай выспы. Напэўна, па дарозе матросы параiлiся мiж сабою, i ў iх з'явiўся нейкi другi план.

Мы моўчкi сачылi за iмi.

Прычалiўшы да берага, яны пакiнулi ў шлюпцы трох чалавек, а астатнiя сямёра ўзбеглi ўверх па гарыстым схiле i накiравалiся ў глыбiню выспы вiдаць, шукаць таварышаў. Гэта моцна ўстрывожыла нас.

Калi нам нават пашанцуе захапiць семярых, якiя выйшлi на бераг, наша перамога будзе дарэмная, бо мы не дагонiм шлюпку, на якой засталiся трое астатнiх. А тыя, вярнуўшыся на карабель, раскажуць таварышам пра тое няшчасце, якое здарылася на выспе, карабель адразу ж знiмецца з якара, i мы страцiм яго назаўсёды.

Што было рабiць? Нам не заставалася нiчога iншага, як цярплiва чакаць, чым усё гэта скончыцца. Пасля таго як сямёра матросаў выйшлi на бераг, шлюпка з трыма астатнiмi адышла даволi далёка ад берага i стала на якар, так што мы пазбавiлiся магчымасцi захапiць яе i схаваць.

Тыя, што выйшлi на бераг, вiдаць, вырашылi не разыходзiцца. Яны iшлi адзiн пры адным i пачалi падымацца на гару, пад якою знаходзiўся мой дом. Мы бачылi iх добра, яны ж не маглi нас бачыць. Мы былi б вельмi рады, калi б яны падышлi да нас блiжэй i каб мы маглi стрэлiць у iх.

Мы спадзявалiся, што яны накiруюцца да супрацьлеглага берага выспы, таму што, пакуль яны заставалiся на гэтым яе баку, мы не здолелi б пакiнуць нашу крэпасць. Але, дабраўшыся да вяршынi гары, адкуль вiдаць была ўся паўночна-ўсходняя частка выспы, яе лясы i далiны, яны спынiлiся i зноў пачалi моцна крычаць.

Нарэшце, не дачакаўшыся адказу i, напэўна, баючыся аддаляцца ад берага, яны селi пад дрэвам i пачалi раiцца.

Добра было б, калi б яны леглi i заснулi, як тыя, што прыехалi ранiцой; тады мы хутка здолелi б з iмi расправiцца.

Але яны i не думалi спаць. Яны адчувалi, што на выспе адбываецца штосьцi нядобрае, i вырашылi трымацца асцярожна, хоць i не ведалi, якая небяспека iм пагражае i адкуль яна можа прыйсцi.

Убачыўшы, што яны раяцца, капiтан выказаў адну, вельмi вартую ўвагi, думку.

- Зусiм магчыма, - сказаў ён, - што яны на сваiм вайсковым савеце вырашаць яшчэ раз падаць сiгнал загiнуўшым таварышам i ўсе адразу стрэляць. Тут бы нам i кiнуцца на iх, пакуль iх стрэльбы будуць разраджаныя. Тады iм нiчога больш не застанецца, як здацца, i ўсё абыдзецца без кровапралiцця.

План, па-мойму, быў някепскi, але для таго, каб яго ажыццявiць, нам неабходна было быць на вельмi блiзкай адлегласцi ад ворагаў. Бо мы ж павiнны былi кiнуцца на iх у тую самую хвiлiну, як яны дадуць залп. Але яны знаходзiлiся ад нас так далёка, што не магло быць i думкi пра раптоўны напад на iх.

Ды яны i не стралялi.

Мы не ведалi, на што рашыцца.

Нарэшце я сказаў:

- Па-мойму, да наступлення ночы нам няма чаго рабiць. А ўначы, калi гэтыя сямёра не вернуцца ў лодку, мы зможам непрыкметна прабрацца да мора i завабiць якой-небудзь хiтрасцю тых траiх, што засталiся ў лодцы.

Мы доўга сядзелi ў засадзе i з нецярпеннем чакалi, калi ж пiраты крануцца з месца. Нам здавалася, што iх нарадзе не будзе канца.

Раптам яны адразу ўсхапiлiся i накiравалiся проста да мора. Напэўна, iм здалося, што заставацца на выспе небяспечна, i яны вырашылi вярнуцца на карабель, пакiнуўшы шукаць сваiх таварышаў.

"Кепскiя нашы справы! - падумаў я. - Вiдаць, нам давядзецца назаўсёды развiтацца з караблём".

Я сказаў пра гэта капiтану, ён прыйшоў у такую роспач, што ледзь не страцiў прытомнасць.

Але тут я прыдумаў вайсковую хiтрасць, якую i пусцiў у ход. Хiтрасць не складаная, але план мой удаўся выдатна. Паклiкаўшы да сябе Пятнiцу i памочнiка капiтана, я загадаў iм спусцiцца да бухтачкi (той самай, якую Пятнiца некалi пераплыў, калi за iм гналiся людаеды), затым, абагнуўшы яе, звярнуць на паўмiлi да захаду, падняцца на пагорак i крычаць з усяе сiлы, пакуль не пачуюць матросы, якiя вяртаюцца да лодкi. Калi ж матросы адгукнуцца, перабегчы на другое месца i зноў крычаць i клiкаць, i, такiм чынам, мяняючы кiрунак, заваблiваць ворагаў усё далей i далей у глыб выспы, пакуль яны не заблудзяць у лесе, а потым кружным шляхам вярнуцца сюды да мяне.

Матросы ўжо садзiлiся ў лодку i гатовы былi адчалiць, як раптам з боку бухтачкi пачулiся моцныя крыкi: гэта крычалi Пятнiца з памочнiкам капiтана.

Ледзь толькi пiраты пачулi iх галасы, яны зараз жа адгукнулiся i з усiх ног кiнулiся бегчы ўздоўж берага ў той бок, адкуль чулiся гэтыя крыкi, але бухта загарадзiла iм дарогу, таму што быў прылiў i вада ў бухце стаяла вельмi высока. Тады яны паклiкалi тых, што засталiся ў шлюпцы, каб яны пад'ехалi i перавезлi iх на другi бераг.

Я гэтага толькi i чакаў.

Яны перабралiся цераз бухту i пабеглi далей, прыхапiўшы з сабою яшчэ аднаго чалавека. Такiм чынам у шлюпцы засталося толькi двое. Я бачыў, як яны адвялi яе ў самы канец бухты, блiжэй да зямлi, i прывязалi там да чэзлага дрэўца.

Гэта вельмi мяне ўзрадавала. Даўшы магчымасць Пятнiцы i памочнiку капiтана рабiць сваю справу, я загадаў астатняму атраду iсцi за мною.

Хаваючыся ў густым i высокiм хмызняку, мы абагнулi бухту i раптоўна ўзнiклi перад тымi пiратамi, якiя засталiся ля берага. Адзiн з iх сядзеў у шлюпцы, другi ляжаў на беразе i драмаў. Убачыўшы нас за тры крокi ад сябе, ён памкнуўся быў ускочыць, каб уцячы, але капiтан, якi стаяў спераду, кiнуўся на яго i стукнуў прыкладам. Затым, не даючы апамятацца другому матросу, ён крыкнуў яму:

- Здавайся - або смерць!

Гэта быў адзiн з тых матросаў, пра якiх капiтан казаў, што яны прымкнулi да бунтаўшчыкоў не па сваёй волi, а пад пагрозай. Матрос не толькi здаўся па першаму нашаму патрабаванню, але адразу ж выказаў жаданне ўступiць у наш атрад. Хутка ён даказаў сваiмi ўчынкамi, што ён варты нашага даверу.

Тым часам Пятнiца з памочнiкам капiтана не пераставалi крычаць i клiкаць. Адгукваючыся на крык матросаў, яны вадзiлi iх па ўсёй выспе з пагорка на пагорак, з аднаго гаю ў другi, пакуль не завялi ў такую непралазную гушчэчу, адкуль нельга было выбрацца на бераг да надыходу ночы. Можна сабе ўявiць, як стамiлi i знясiлiлi яны непрыяцеля, калi i самi вярнулiся да нас смяротна стомленыя.

Цяпер нам заставалася толькi падпiльнаваць пiратаў, калi яны будуць вяртацца да таго месца, дзе яны пакiнулi шлюпку, i, ашаламiўшы iх нечаканым нападам з цемры, прымусiць iх здацца нам у палон.

Яны вярнулiся не хутка. Нам давялося прачакаць некалькi гадзiн, i толькi тады мы пачулi, што яны паволi прабiраюцца да берага. Iшлi яны паасобку, далёка адзiн ад аднаго. Пярэднiя крычалi на заднiх:

- Хутчэй! Хутчэй!

Заднiя адказвалi:

- Мы не можам, мы стамiлiся...

Усё гэта было нам на руку.

Нарэшце яны падышлi да бухты. За гэтыя некалькi гадзiн пачаўся адлiў, i шлюпка, якая была прывязана да дрэва, апынулася зараз на сушы.

Немагчыма апiсаць, што сталася з пiратамi, калi яны ўбачылi, што шлюпка на мелi, а людзi знiклi. З гучнымi праклёнамi кiдалiся яны па беразе, яны крычалi, што iх занесла на зачараваную выспу, што тут жывуць або разбойнiкi, якiя ўсiх iх перарэжуць, або водзяцца чэрцi, якiя з'ядуць iх жывымi.

Некалькi разоў бралiся яны клiкаць сваiх таварышаў, называючы iх iмёны i прозвiшчы, але, вядома, адказу не атрымлiвалi.

Пры слабым вячэрнiм асвятленнi нам вiдно было, як бегаюць яны ўперад i назад, ламаючы ў роспачы рукi. Стамiўшыся ад гэтай бязмэтнай беганiны, пiраты кiнулiся ў лодку, каб перадыхнуць, але не праходзiла i хвiлiны, як яны зноў выскаквалi на бераг i зноў бегалi ўперад i назад.

Мае спадарожнiкi прасiлi ў мяне дазволу напасцi на ворага, як толькi сцямнее. Але я не хацеў кровапралiцця i вырашыў расправiцца з пiратамi больш мiрным чынам. А галоўнае, я ведаў, што вораг узброены з галавы да ног, i не хацеў рызыкаваць жыццём сваiх людзей. Трэба было пачакаць, цi не падзеляцца сiлы працiўнiка на два цi тры атрады, а пакуль што я загадаў свайму войску наступаць на ворага.

Пятнiцу i капiтана я паслаў наперад. Яны павiнны былi падкрасцiся да пiратаў паўзком i, калi спатрэбiцца, страляць у iх ва ўпор.

Але нядоўга iм давялося паўзцi: на iх самi амаль наткнулiся тры пiраты, якiя выпадкова адлучылiся ад астатнiх, у тым лiку i боцман, якi, як ужо было сказана, быў галоўным завадатарам, а цяпер трымаўся, як самы апошнi баязлiвец.

Ледзь толькi капiтан пачуў голас вiноўнiка ўсiх сваiх няшчасцяў i зразумеў, што той у яго ўладзе, ён прыйшоў у такое шаленства, што не вытрымаў, усхапiўся на ногi i стрэлiў бандыту проста ў грудзi. Тады, вядома, стрэлiў i Пятнiца. Боцман быў забiты напавал, другi пiрат моцна паранены (ён сканаў гадзiны праз дзве), трэцi ж здолеў уцячы.

Пачуўшы стрэлы, я адразу ж рушыў наперад усю сваю армiю, якая налiчвала цяпер восем чалавек. Вось яна ў поўным складзе: я - першы фельдмаршал, Пятнiца - генерал-лейтэнант, затым капiтан з двума афiцэрамi i трое радавых ваеннапалонныя, якiм мы даверылi зброю.

Калi мы падышлi да працiўнiка, было ўжо зусiм цёмна, таму нельга было разабраць, колькi нас.

Я паклiкаў да сябе аднаго з ваеннапалонных - таго самага матроса, якога пiраты пакiнулi ў шлюпцы (цяпер ён ваяваў у нашых шэрагах), i загадаў яму паклiкаць яго былых таварышаў па iмёнах.

Перш чым страляць, я хацеў паспрабаваць весцi з iмi перагаворы i, у выпадку, калi яны будуць паспяховыя, скончыць справу мiрна.

Мая спроба ўдалася поўнасцю. Зрэшты, iнакш i быць не магло: вораг быў даведзены да адчаю, яму толькi i заставалася, што здацца.

Тым часам мой матрос крычаў на ўсё горла:

- Том Смiт! Том Смiт!

Том Смiт зараз жа адгукнуўся:

- Хто мяне клiча? Ты, Джымi Рой?

Ён, вiдаць, пазнаў гэтага матроса па голасе.

Джымi Рой адказваў:

- Гэта я! Том Смiт, кiдай стрэльбу i здавайся, а не, дык вы загiнулi! Вас у адну хвiлiну ўкакошаць.

- Ды каму ж здавацца? Дзе яны там? - крыкнуў зноў Том Смiт.

- Тут, - адазваўся Джымi Рой. - Iх пяцьдзесят чалавек, i з iмi наш капiтан. Вось ужо дзве гадзiны, як яны гоняцца за вамi. Боцмана забiлi, Бiл Фрэй паранены, а мяне ўзялi ў палон. Калi вы не здасцеся зараз жа, развiтвайцеся з жыццём - вам не будзе лiтасцi!

Тады Том Смiт закрычаў:

- Спытай у iх, цi памiлуюць яны нас. Калi памiлуюць, мы зараз жа здамося, так iм i скажы.

- Добра, я скажу, - адказаў Джымi Рой.

Але тут перагаворы пачаў ужо сам капiтан.

- Гэй, Смiт! - закрычаў ён. - Пазнаеш мой голас? Дык слухай: калi вы адразу ж складзяце зброю i здасцеся, я абяцаю вам лiтасць, усiм, апрача Бiла Аткiнса.

- Капiтан, злiтуйцеся нада мною, - пачуўся голас Бiла Аткiнса. - Чым я горшы за iншых? Iншыя гэтакiя ж вiнаватыя, як i я.

Гэта была сапраўдная хлусня, таму што Бiл Аткiнс, закаранелы пiрат i разбойнiк, даўно падбухторваў матросаў заняцца марскiм разбоем. Ён першы кiнуўся на капiтана i звязаў яму рукi, абражаючы i лаючы яго. Таму капiтан сказаў Бiлу Аткiнсу, каб ён здаваўся, без якiх бы там нi было ўмоў, а там няхай ужо начальнiк выспы вырашае, пакiнуць яго жывога цi пакараць. (Начальнiк выспы - гэта я: так цяпер усе мяне звалi.)

Бiл Аткiнс вымушаны быў здацца.

РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ ВОСЬМЫ

Капiтан зноў становiцца камандзiрам свайго карабля. - Рабiнзон пакiдае выспу.

Такiм чынам, пiраты склалi зброю, пакорна молячы злiтавацца над iмi. Той матрос, якi гаварыў з iмi, i яшчэ два чалавекi па майму загаду звязалi iх усiх, пасля чаго мая грозная армiя з пяцiдзесяцi чалавек (а на самай справе iх было ўсяго толькi восем, уключаючы сюды i трох палонных) акружыла звязаных пiратаў i завалодала iх шлюпкай. Сам я, аднак, не паказваўся iм з некаторых меркаванняў вышэйшай палiтыкi.

Капiтан цяпер мог як належыць гутарыць са сваiмi матросамi. Ён абвiнавачваў iх у здрадзе i жорстка папракаў за вераломства.

- Вы хацелi адабраць у мяне мой карабель, каб заняцца марскiм разбоем i зрабiцца пiратамi, - сказаў ён iм. - Гэта подла i агiдна. Вы зганьбiлi сябе на ўсё жыццё, самi выкапалi сабе яму i павiнны быць удзячнымi лёсу, калi не трапiце на шыбенiцу.

Злачынцы каялiся, вiдаць, шчыра i малiлi толькi аб адным, каб iм даравалi жыццё.

- Я не маю на гэта ўлады, - адказваў капiтан. - Цяпер ваш лёс залежыць ад начальнiка выспы. Вы думалi, што высадзiлi нас на пустынны бязлюдны бераг, але вы памылiлiся: на гэтай выспе многа людзей i кiруе iмi сумленны высакародны начальнiк. Па дабрынi свайго сэрца ён памiлаваў вас i, вiдаць, адправiць у Ангельшчыну, дзе ваш лёс будзе вырашаны па закону. Але Бiлу Аткiнсу начальнiк загадаў рыхтавацца да смерцi: заўтра ранiцой ён будзе павешаны.

Усё гэта капiтан, вядома, выдумаў, але яго думка зрабiла моцнае ўражанне: Аткiнс упаў на каленi, молячы капiтана хадайнiчаць за яго перад начальнiкам выспы; астатнiя таксама пачалi прасiць, каб iх не адпраўлялi ў Ангельшчыну.

Бачачы такую пакору гэтых людзей, напалоханых пагрозай смерцi, я сказаў сабе: "Вось калi прыйшоў да мяне час збавення! Гэтыя няшчасныя так напалоханы, што, вядома, выканаюць любое наша патрабаванне: варта нам загадаць, i яны дапамогуць нам завалодаць караблём".

I, адышоўшыся далей за дрэвы, каб яны не здолелi разгледзець, як несамавiта выглядае грозны начальнiк выспы, я крыкнуў:

- Паклiкаць да мяне капiтана!

Адзiн з нашых людзей урачыста падышоў да капiтана i сказаў:

- Капiтан, вас клiча начальнiк!

А капiтан не меней урачыста адказаў:

- Перадайце ягамосьцi, што я зараз з'яўлюся.

Пачуўшы гэта, пiраты зусiм панiклi. Яны паверылi, што непадалёку ад iх знаходзiцца сам губернатар з атрадам у пяцьдзесят чалавек.

Калi капiтан падышоў да мяне, я паведамiў яму, што хачу завалодаць караблём з дапамогай нашых палонных. Капiтан быў у захапленнi. Мы вырашылi заўтра ж прывесцi гэты намер у выкананне.

- Але для таго, каб дзейнiчаць пэўна, - сказаў я, - нам патрэбна адлучыць адных палонных ад другiх. Аткiнса з двума такiмi ж бандытамi мы пасадзiм у падзямелле; няхай Пятнiца i ваш памочнiк адвядуць iх туды. Астатнiм жа я знайду адпаведнае месца.

Так мы i зрабiлi: трох адвялi ў пячору, якая i сапраўды нагадвала даволi-такi змрочнае скляпенне, астатнiх жа я адправiў на сваё лясное лецiшча, туды, дзе стаяў мой будан. Высокая агароджа рабiла яе таксама даволi надзейнай турмой, тым больш што вязнi былi звязаныя i ведалi, што iх лёс залежыць ад iх паводзiн.

На другi дзень я паслаў да гэтых матросаў капiтана. Ён павiнен быў пагутарыць з iмi, даведацца, якi сапраўдны ў iх настрой i пачуццi, а потым зрабiць мне падрабязную справаздачу пра сваю гутарку. Я хацеў ведаць, у якой ступенi можна давяраць гэтым людзям i цi не будзе небяспечна ўзяць iх з сабой на карабель.

Капiтан павёў справу разумна i рашуча. Ён нагадаў матросам, у якiм крытычным становiшчы яны апынулiся па ўласнай жа вiне, i сказаў, што хоць начальнiк выспы цяпер i памiлаваў iх сваёй уладай, але, калi карабель прыйдзе ў Ангельшчыну, iх будуць судзiць як здраднiкаў i, няма сумнення, павесяць.

- Але, - дадаў ён, - калi вы дапаможаце мне адабраць у пiратаў мой карабель, тады начальнiк выспы, прымаючы да ўвагi, што вы па сваёй волi паслужылi добрай справе, паспрабуе прасiць, каб вам даравалася ваша злачынства.

Няцяжка здагадацца, з якiм захапленнем сустрэлi гэтыя людзi яго прапанову.

Яны ўпалi перад капiтанам на каленi i клялiся, што будуць бiцца за яго да апошняй кроплi крывi, што, калi ён выпрасiць iм памiлаванне, яны будуць усё сваё жыццё лiчыць сябе яго даўжнiкамi, пойдуць за iм, куды ён загадае, хоць на край свету, i будуць шанаваць яго, як роднага бацьку.

- Цудоўна, - сказаў капiтан, - пра ўсё гэта я далажу начальнiку выспы i, са свайго боку, буду прасiць яго, каб ён памiлаваў вас.

Затым ён вярнуўся да мяне, зрабiў мне падрабязную справаздачу пра сваю гутарку з матросамi i дадаў, што па яго перакананню мы пэўна можам спадзявацца на гэтых людзей.

Але я быў той думкi, што асцярожнасць нiколi не пашкодзiць, i таму сказаў капiтану:

- Вось што мы зробiм: мы возьмем пакуль што толькi пяцярых. Няхай не думаюць, што мы маем патрэбу ў людзях. Iдзiце i скажыце iм, што хоць у нас i дастаткова людзей, але, так, для выпрабавання, мы возьмем i пяцярых з iх; астатнiя ж двое, разам з тымi трыма, што сядзяць у крэпасцi (гэта значыць, у маёй пячоры), будуць пакiнуты начальнiкам выспы ў якасцi закладнiкаў, i, калi iх таварышы, якiя будуць прымаць удзел у нашай бойцы, парушаць сваю прысягу, усе пяцёра закладнiкаў будуць павешаны.

Гэта была выключна суровая ўмова. Калi капiтан перадаў палонным мой адказ, яны зразумелi, што з начальнiкам выспы жарты кепскiя. I, вядома, iм заставалася адно: прыняць мае ўмовы.

Закладнiкi самi пачалi горача ўпрошваць сваiх вызваленых таварышаў, каб тыя не здрадзiлi капiтану.

Вось поўны склад нашай армii напярэдаднi вялiкай бiтвы: па-першае, капiтан, яго памочнiк i пасажыр; па-другое, двое вызваленых палонных, за якiх паручыўся сам капiтан; па-трэцяе, яшчэ двое, тыя, што сядзелi ў маiм будане (цяпер па просьбе капiтана iх таксама вызвалiлi); па-чацвёртае, тыя пяцёра з другой партыi, якiх мы вызвалiлi пазней за iншых; такiм чынам, усяго дванаццаць чалавек, апрача тых пяцярых, якiя засталiся ў маiм скляпеннi закладнiкамi.

Я спытаў капiтана, як ён мяркуе, цi магчыма напасцi на карабель з такой малой сiлай. Мне i Пятнiцу немагчыма было адлучацца: у нас на руках заставалася сямёра чалавек, якiх мы павiнны былi вартаваць i кармiць.

Пяцярым закладнiкам, якiя сядзелi ў пячоры, я вырашыў нi ў чым не патураць. Два разы ў дзень Пятнiца насiў iм ежу i ваду i сам кармiў iх, таму што мы нават не развязалi iм рукi. Астатнiм жа мы далi некаторае паслабленне.

Гэтым двум я вырашыў нарэшце паказацца. Я прыйшоў да iх разам з капiтанам. Ён сказаў iм, што я - давераная асоба начальнiка выспы, якi даручыў мне нагляд за ваеннапалоннымi, таму яны не маюць права нiкуды адлучацца без майго дазволу, i пры першай жа спробе непаслушэнства iх закуюць у кайданы i пасадзяць у губернатарскую крэпасць.

З гэтага часу я нi разу не паказваўся палонным у якасцi начальнiка выспы, а заўсёды як яго давераная асоба, прычым кожны раз я нагадваў пра начальнiка, пра гарнiзон, пра гарматы i крэпасць.

Цяпер заставалася толькi падрыхтавацца да будучай бiтвы: старанна адрамантаваць абедзве лодкi, прыладзiць снасцi i прызначыць каманду на кожную з iх.

Усе гэтыя клопаты я ўсклаў на капiтана.

Ён прызначыў камандзiрам шлюпкi свайго пасажыра i даў яму чатырох чалавек; сам жа капiтан, яго памочнiк i з iм пяцёра матросаў складалi экiпаж баркаса. Капiтан сцвярджаў (зусiм справядлiва), што лепш за ўсё падысцi да карабля ў цемры, i ў блiжэйшы ж вечар адчалiў ад берага.

Калi апоўначы на караблi пачулi ўсплёскi вёсел i, паводле марскога звычаю, аклiкнулi шлюпку, капiтан загадаў Джымi Рою, каб ён адзiн адгукнуўся, а астатнiя каб маўчалi.

Джымi Рой крыкнуў, што ён прывёз усiх матросаў, але прыпазнiўся, бо доўга шукаў iх, а потым пачаў падрабязна плесцi i выдумляць розныя байкi наконт гэтага.

Пакуль ён балбатаў такiм чынам, баркас i шлюпка прычалiлi да борта.

Капiтан i яго памочнiк першыя ўскочылi на палубу са зброяй у руках i адразу ж збiлi з ног ударамi прыкладаў двух пiратаў, якiя, нi аб чым не здагадваючыся, выйшлi iм насустрач; выявiлася, што гэта карабельны цясляр i другi памочнiк капiтана, якiя перайшлi на бок пiратаў.

Увесь капiтанскi атрад дзейнiчаў дружна i адважна. Усе матросы, што знаходзiлiся на палубе, былi схоплены, пасля чаго капiтан загадаў замкнуць люкi, каб усiх астатнiх затрымаць унiзе.

Тым часам падаспелi камандзiр i матросы другой шлюпкi; яны занялi ход у карабельную кухню i ўзялi ў палон яшчэ трох чалавек.

Калi на палубе i на шканцах* не засталося ўжо нiводнага ворага, капiтан загадаў свайму памочнiку ўзяць трох чалавек з каманды i пайсцi ўзламаць дзверы галоўнай каюты, дзе, пачуўшы першыя гукi трывогi, замкнуўся новы капiтан, абраны пiратамi, i з iм два матросы i юнга.

* Шканцы - пляцоўка на верхняй палубе судна.

Яны паспелi захапiць з сабой зброю, так што, калi памочнiк капiтана са сваiмi людзьмi высадзiлi дзверы каюты, iх сустрэлi стралянiнай. Памочнiку раздрабiла руку мушкетнай куляй, двух матросаў таксама паранiла, але нiхто не быў забiты.

Памочнiк капiтана крыкнуў: "На дапамогу!" Не звяртаючы ўвагi на сваю цяжкую рану, ён уварваўся ў каюту з пiсталетам у руцэ i прастрэлiў новаму капiтану галаву. Той звалiўся, не паспеўшы прамовiць i слова: куля трапiла яму ў рот. Пасля гэтага астатнiя здалiся без бою, так што больш не пралiлося нi кроплi крывi.

Як толькi капiтан стаў гаспадаром свайго карабля, ён загадаў даць сем гарматных стрэлаў. Гэта быў умоўны сiгнал, якiм ён паведамiў мне пра паспяховае заканчэнне справы. Чакаючы гэтага сiгналу, я праседзеў на беразе дзве гадзiны i быў невыказна рады, калi пачуў яго.

З супакоеным сэрцам я адразу ж вярнуўся дадому, лёг i iмгненна заснуў, таму што быў вельмi стомлены трывогамi гэтага дня.

Мяне абудзiў новы стрэл. Я ўскочыў i пачуў, што нехта клiча мяне:

- Начальнiк! Начальнiк!

Я адразу ж пазнаў голас капiтана. Ён стаяў над маёй крэпасцю, на гары. Я схапiў лескi i ўзлез да яго. Ён абняў мяне i сказаў, паказваючы на мора:

- Мой дарагi друг! Мой выратавальнiк! Вось ваш карабель. Ён ваш, i ўсё, што на iм, ваша таксама! I ўсе мы таксама вашы!

Я глянуў у той бок, куды ён паказваў: карабель стаяў ужо на другiм месцы, менш чым за паўмiлi ад берага.

Выявiлася, што, расправiўшыся з пiратамi, мой сябар капiтан зараз жа загадаў зняцца з якара i, карыстаючыся спадарожным ветрыкам, падышоў да тае бухты, дзе я некалi прычальваў са сваiмi плытамi, затым, дачакаўшыся прылiву, ён на ялiку зайшоў у бухту i заспяшаўся да мяне, каб паведамiць, што яго карабель знаходзiцца, можна сказаць, ля маiх дзвярэй.

Ад гэтай нечаканай радасцi я ледзь не страцiў прытомнасць: я ж на ўласныя вочы бачыў цяпер сваю доўгачаканую волю! Яна была тут, у мяне ў руках! Да маiх паслуг быў вялiкi карабель, якi гатовы быў везцi мяне, куды я захачу.

Я да таго ўзрадаваўся, што ў першы момант не здолеў адказаць капiтану нi слова, i пэўна павалiўся б на зямлю, калi б ён не падтрымаў мяне.

Убачыўшы, што я канчаткова знясiлеў ад раптоўнага шчасця, ён выцягнуў з кiшэнi шклянку з нейкiмi лекамi, якiя ён прыхапiў для мяне. Сербануўшы глыток, я цiха апусцiўся на зямлю. I хоць свядомасць вярнулася да мяне, усё ж я доўга не мог загаварыць.

Бедны капiтан быў усхваляваны не менш, чым я. Каб вярнуць мне мае душэўныя сiлы, ён шаптаў мне тысячы ласкавых шчырых слоў. Але грудзi мае былi перапоўнены нахлынуўшым шчасцем, i я кепска разумеў, што ён гаворыць. Нарэшце я заплакаў ад радасцi, i толькi пасля гэтага да мяне вярнулася здольнасць гаварыць. Тут я, у сваю чаргу, абняў свайго новага сябра i ад усяго сэрца павiншаваў яго. Мы абодва былi радасныя i ўсцешаныя.

Калi ж мы крыху апамяталiся, капiтан сказаў мне, што прывёз мне сякiя-такiя рэчы, якiя, на шчасце, не паспелi раскрасцi бандыты, якiя столькi часу гаспадарылi на яго караблi.

- Мне здаецца, што гэтыя рэчы будуць не зусiм бескарысныя для вас, сказаў капiтан.

Ён крыкнуў сваiм матросам, якiя заставалiся ў лодцы:

- Гэй, цягнiце сюды пакункi, якiя мы прывезлi начальнiку выспы.

Гэта быў сапраўды багаты падарунак: капiтан прывёз так многа самых разнастайных рэчаў, як быццам я збiраўся заставацца на выспе да канца свайго жыцця.

У пакунках былi: дванаццаць велiзарных кавалкаў саланiны, шэсць кумпякоў вяндлiны, мех гароху, каля ста фунтаў сухароў. Ён прывёз мне таксама скрынку цукру, скрынку мукi, мех лiмонаў i дзве бутэлькi лiмоннага соку.

Але, вядома, у тысячу разоў больш патрэбна была мне адзежа. I таму я бясконца ўзрадаваўся, калi выявiлася, што мой сябар капiтан прывёз мне паўтузiна новых, зусiм чыстых сарочак, шэсць цудоўных хусцiнак на шыю, дзве пары пальчатак, капялюш, чаравiкi, панчохi i свой выдатны, зусiм новы яшчэ гарнiтур - словам, ён апрануў мяне з галавы да ног.

Падарунак быў прыемны i вельмi карысны, але вы не можаце сабе ўявiць, якi быў у мяне няўклюдны выгляд, калi я апрануўся ў новы гарнiтур, як мне на першым часе было ў iм нязручна!

Закончыўшы агляд падарункаў, я загадаў занесцi iх у маю крэпасць i пачаў раiцца з капiтанам, як нам абысцiся з нашымi палоннымi: забраць iх з сабою цi пакiнуць тут.

- Браць iх з сабою вельмi небяспечна, - казаў капiтан. - Гэта сапраўдныя галаварэзы. Асаблiва ненадзейныя двое з iх, непапраўныя зладзеi i разбойнiкi. Калi б я нават i рызыкнуў везцi iх на сваiм караблi, то не iнакш як арыштантаў. Я закаваў бы iх у кайданы i аддаў бы ў рукi судовых улад у першай жа ангельскай калонii, у якую давядзецца нам зайсцi.

- У такiм выпадку, - сказаў я капiтану, - лепей будзе пакiнуць iх тут. I я бяруся зрабiць так, што гэтыя два разбойнiкi самi пачнуць нас упрошваць, каб мы пакiнулi iх на выспе.

- Калi вам гэта ўдасца, буду вельмi задаволены, - адказаў капiтан.

- Добра, - сказаў я, - я зараз пагавару з iмi ад вашага iмя.

Затым я паклiкаў да сябе Пятнiцу i двух матросаў-закладнiкаў (якiх мы цяпер вызвалiлi, бо таварышы iх стрымалi слова, якое давалi) i загадаў iм перавесцi пяцярых нашых палонных з пячоры ў будан.

Праз некаторы час мы з капiтанам накiравалiся туды (я ў сваiм новым гарнiтуры i на гэты раз ужо ў якасцi начальнiка выспы). Падышоўшы да агароджы майго лецiшча, я загадаў вывесцi да сябе арыштаваных i сказаў iм наступнае:

- Мне вядомы ўсе вашы злачынствы. Я ведаю, што вы напалi на безабаронных пасажыраў i забiлi iх. Ведаю i тое, што вы хацелi зрабiцца пiратамi, каб рабаваць мiрныя караблi... Цяпер ведайце, што па майму загаду карабель вернуты капiтану. Варта мне загадаць - i вас павесяць як разбойнiкаў, злоўленых на месцы злачынства. Таму, калi ў вас ёсць што сказаць у сваё апраўданне, кажыце, бо я маю намер пакараць вас як забойцаў i здраднiкаў.

Адзiн з iх адказаў за ўсiх, што iм няма чаго сказаць у сваё апраўданне.

- Але, калi нас арыштавалi, капiтан абяцаў нам лiтасць, i мы пакорна молiм вас змiласцiвiцца над намi i дараваць нам жыццё.

- Я не ведаю, якую лiтасць я здолею зрабiць для вас, - адказаў я. - Я маю намер пакiнуць выспу з усiмi маiмi людзьмi: мы ад'язджаем на радзiму. Што ж датычыць вас, то паводле слоў капiтана ён павiнен закаваць вас у кайданы i, прыехаўшы ў Ангельшчыну, аддаць вас пад суд за здраду. А суд адразу ж вынесе вам смяротны прысуд. Iншага прысуду i быць не можа. Смерць на шыбенiцы - вось што чакае вас у Ангельшчыне. I таму наўрад цi будзеце вы задаволены, калi мы возьмем вас з сабою. У вас ёсць адно выратаванне - вы павiнны застацца на выспе. Толькi пры гэтай умове я здолею вас памiлаваць.

Яны з радасцю згадзiлiся на маю прапанову i доўга дзякавалi мне.

- Лепей жыць у пустынi, - казалi яны, - чым вярнуцца на радзiму, дзе нас чакае шыбенiца.

Я загадаў развязаць iх i сказаў:

- Iдзiце ў лес на тое месца, дзе вас схапiлi, i заставайцеся там, пакуль па вас не прышлюць. Я загадаю пакiнуць вам сякую-такую зброю, харчовыя запасы i дам неабходныя ўказаннi на першы час. Вы здолееце цудоўна тут жыць, калi будзеце настойлiва працаваць.

Пасля гэтых перагавораў я вярнуўся дадому i пачаў рыхтавацца ў далёкае плаванне. Я, аднак, папярэдзiў капiтана, што мне спатрэбiцца некаторы час, каб сабрацца ў дарогу, i папрасiў яго адпраўляцца на карабель аднаго, без мяне, а ранiцой прыслаць па мяне шлюпку.

Калi капiтан адчалiў, я загадаў паклiкаць да сябе палонных i завёў з iмi сур'ёзную гутарку.

Я зноў сказаў iм, што, па-мойму, яны робяць разумна, застаючыся на выспе, таму што калi б капiтан узяў iх з сабою, iх абавязкова павесiлi б.

Я падрабязна расказаў iм, як я сам трапiў на гэтую выспу, як патроху паляпшаў сваю гаспадарку, як збiраў вiнаград, як сеяў рыс i ячмень, як навучыўся пячы хлеб.

Я паказаў iм сваё ўмацаванне, свае каморы, свае палi i загоны - словам, зрабiў для iх усё, каб жыццё iх на выспе не здавалася такiм цяжкiм.

Я пакiнуў iм сваю зброю (гэта значыць пяць мушкетаў, тры паляўнiчыя стрэльбы i тры шаблi), паўтары бочачкi пораху i даў падрабязныя парады, як даглядаць коз, як даiць i адкормлiваць iх, каб яны былi тлусцейшыя, як рабiць масла i сыр.

Такiм чынам, мне давялося расказаць гэтым людзям усю доўгую гiсторыю майго цяжкага, працавiтага i адзiнокага жыцця на выспе на працягу дваццацi васьмi год.

Развiтваючыся з iмi, я абяцаў, што папрашу капiтана пакiнуць iм яшчэ дзве бочачкi пораху, а таксама насенне гароднiны, i расказаў iм, як цяжка было без гэтага насення.

Мех гароху, якi капiтан прывёз мне, каб я ўжываў яго ў ежу, я таксама аддаў iм i пры гэтым параiў выкарыстаць для пасеву ўвесь гарох, каб яго потым было больш.

Пасля гэтай гутаркi я на другi ж дзень, ранiцой, перабраўся на карабель.

Хоць нам i вельмi не цярпелася хутчэй падняць ветразi i рушыць у далёкае плаванне, усё-такi на якары мы прастаялi яшчэ цэлыя суткi.

На другi дзень ранiцой мы ўбачылi, што да карабля плывуць два чалавекi. Выявiлася, што гэта двое з тых пяцярых, якiх мы пакiнулi на выспе.

- Вазьмiце нас з сабою! - крычалi яны. - Лепей павесьце нас, толькi не пакiдайце на выспе! Там усё роўна нас заб'юць.

У адказ на iх просьбу капiтан заявiў, што не можа ўзяць iх без майго дазволу. У рэшце рэшт, прымусiўшы iх даць урачыстую прысягу, што яны выправяцца i будуць паводзiць сябе добра, мы ўзялi iх на карабель.

Паколькi неўзабаве пачаўся прылiў, на бераг была адпраўлена шлюпка з рэчамi, якiя я абяцаў пасяленцам. Да гэтых рэчаў капiтан дадаў, па маёй просьбе, скрыню, напакаваную рознай адзежай. Яны ўзялi гэты падарунак з вялiкай удзячнасцю.

Трэба сказаць, што, развiтваючыся з iмi, я даў слова, што не забуду пра iх i што, калi толькi ў якiм-небудзь порце мы сустрэнем карабель, шлях якога будзе ляжаць паўз маю выспу, я папрашу капiтана таго карабля зайсцi па iх i забраць у родныя краi.

Калi я пакiдаў гэтую выспу, я ўзяў з сабою на памяць вялiкую востраканечную шапку, якую я ўласнаручна пашыў з казiнага футра, парасон i аднаго з маiх папугаяў.

Не забыў я ўзяць i грошы, але яны так доўга ляжалi ў мяне без ужытку, што зусiм пацямнелi.

Толькi старанна пачысцiўшы iх, можна было ўбачыць, што гэта срэбра. Прыхапiў я таксама i залатыя манеты, якiя знайшоў на разбiтым гiшпанскiм караблi.

Як я потым удакладнiў па карабельным журнале, мой ад'езд адбыўся 19 снежня 1686 года. Такiм чынам, я пражыў на выспе дваццаць восем год, два месяцы i дзевятнаццаць дзён.

Вецер быў спадарожны. Карабель iмчаўся на ўсiх ветразях. Мне было радасна думаць, што з кожнай хвiлiнай я ўсё блiжэй да родных берагоў. Калi ж нарэшце паказалiся ў туманнай далечынi белыя скалы радзiмы, якую я не бачыў столькi гадоў, я ледзь не страцiў розум ад хвалявання i шчасця. Я толькi тое i рабiў, што падбягаў да капiтана i крычаў: "Хутчэй! Хутчэй!"

Як толькi мы кiнулi якар, я развiтаўся з усiмi маiмi спадарожнiкамi i ў суправаджэннi адданага Пятнiцы заспяшаўся ў той горад, дзе прайшло маё дзяцiнства. Бацькоў я ўжо не спадзяваўся ўбачыць жывымi. Бо нават у тую далёкую пару, калi я ўпершыню толькi адплываў у далёкiя краi, яны былi такiя старыя i слабыя, а з таго часу мiнулi дзесяткi гадоў!

Вось i наша вулiца, вось i наш стары дом, якi я так безразважна пакiнуў. Са здзiўленнем сустрэлi мяне жыхары гэтага дома, калi я, усхваляваны да слёз, паведамiў, хто я такi. У першы момант мне не паверылi, але калi ўпэўнiлiся, што я сапраўды Рабiнзон Круза, мяне ледзь не задушылi ў абдымках. Асаблiва ўзрадавалiся мне мае сёстры i iх дзецi - хлапчукi i дзяўчаткi, якiя нiколi раней не бачылi мяне. Усе даўно лiчылi, што я памёр, i цяпер глядзелi на мяне, як на дзiва, нiбыта я ўваскрэс з магiлы.

Пасля першых прывiтанняў i абдымкаў усе наперабой пачалi распытваць, дзе я прападаў столькi гадоў, што я бачыў у заморскiх краiнах, якiя былi ў мяне прыгоды, i хто такi Пятнiца, i адкуль узялася ў мяне такая дзiвосная вастраверхая шапка, i чаму ў мяне такiя доўгiя валасы i такi загарэлы твар. Калi я ўбачыў, што iх распытванням не будзе канца, я пасадзiў iх усiх, i дарослых, i дзяцей, ля камiна i пачаў падрабязна расказваць iм усё тое, пра што напiсана тут, у гэтай кнiзе. Яны слухалi мяне з вялiкiм захапленнем. Распавядаў я з ранiцы да ночы, а папугай сядзеў у мяне на плечуку i часта перабiваў маё апавяданне выгукамi:

- Робiн, Робiн, Робiн Круза! Шчаслiвы Робiн Круза! Куды ты трапiў, Робiн Круза? Куды ты трапiў? Дзе ты быў?

Пераклад: Алена Васiлевiч