«Czerwone dywany, Odmierzony krok»

Rafał A. Ziemkiewicz Czerwone dywany, Odmierzony krok

Źródło bez wody

Mężczyzna, który wczesnym rankiem letniego dnia przechodził obok budki telefonicznej na jednym ze skrzyżowań biurowej dzielnicy Marsylii, nie wyróżniał się spośród przechodniów niczym szczególnym. Luźno skrojona jasna sportowa marynarka, niesiona w ręku czarna walizeczka, a nade wszystko biała skóra i przerzedzone blond włosy nadawały mu wygląd zwykłego urzędnika. Jednego z dziesiątek tysięcy urzędników spieszących o tej porze do pracy.

Widok mijanego telefonu najwyraźniej jednak o czymś mu przypomniał. Cofnął się pół kroku, wymanewrował z nurtu przechodniów i wszedł do budki.

Nie było w tym naprawdę nic szczególnego.

Położył swoją plastikową walizeczkę na półce pod aparatem i otworzył ją. Walizeczka nie była walizeczką, lecz przenośnym komputerem. Mężczyzna sięgnął do czołowej płyty automatu, wetknął do czytnika kartę magnetyczną, po czym odsłonił gniazdo modemu. W tym także nie było nic szczególnego.

Teraz mężczyzna sięgnął ponownie do swojej walizeczki, zdejmując pokrywę bocznej ścianki, spod której wydobył zwinięty kabel. Zanim go jednak rozwinął, nagle znowu sobie o czymś przypomniał; popatrzył na mijających go po obu stronach przechodniów z łagodnym, jakby przepraszającym uśmiechem, po czym sięgnął dłonią do przełącznika umieszczonego tuż poniżej aparatu telefonicznego. W drzwiach budki szczęknęły cicho rygle, zabezpieczając je przed nagłym otwarciem. Otaczające mężczyznę tafle szkła zmętniały i zaczęły gwałtownie ciemnieć. Nie minęło piętnaście sekund, a stały się połyskliwe i nieprzejrzyste, jakby zrobione z wyszlifowanego czarnego marmuru.

Nadal nie było to nic szczególnego. Ot, pracownik któregoś z biur, czy może urzędów lokalnej administracji, zapomniał o jakimś drobiazgu – więc łączy się ze swoim domowym komputerem albo z biurem, by zabrać notatki z bazy danych. Większość pracodawców zaleca w takim wypadku swoim podwładnym korzystanie z możliwości zamknięcia i wyciemnienia kabiny telefonicznej. Zdarzały się bowiem napady na osoby korzystające z ulicznego telefonu do wchodzenia w systemy danych; przyłączony do systemu komputer, po dokonanej identyfikacji, umożliwiał zuchwałym przestępcom rozmaite hakerskie wyczyny na konto swej ofiary. Poza tym, ktoś zawsze mógł zza szyby śledzić poczynania użytkownika systemu i wejść tą metodą w posiadanie poufnych danych.

Krótko mówiąc, mężczyzna w budce telefonicznej w najmniejszym stopniu nie wyróżniał się na z wolna gęstniejącym od przechodniów pasażu, nie zwracał sobą niczyjej uwagi. Przez następne, długie minuty kilkadziesiąt osób minęło zaciemnioną budkę zupełnie obojętnie, zauważając ją tylko na tyle, by nie rozbić sobie głowy o wzmocniony plastmetaliczną listwą kant.

Pozostający natomiast wewnątrz urzędnik, odczekawszy tylko chwilę, aż fluorescent rozjarzy się do stopnia umożliwiającego pracę, zaczął natychmiast zachowywać się w sposób niecodzienny. Zupełnie zignorowawszy odsłonięte gniazdo modemu sięgnął po słuchawkę, rozkręcił ją i wybebeszył spod mikrofonu pęk kolorowych kabli. Następnie zdjął pokrywę przedniej płyty aparatu z klawiszami numerycznymi, podważając jej brzegi wydobytym z kieszeni scyzorykiem, i z plątaniny takich samych kolorowych przewodów wydobył połyskującą pomarańczowym plastikiem kostkę, upstrzoną po bokach nierównymi szeregami mikroskopijnych, złotomiedzianych występów.

Kabel, wyjęty spod pokrywy w bocznej ściance notebooka, nie miał na końcu normalnego, szesnastodżekowego wtyku. Zamiast tego rozgałęział się na trzy przewody – zielony, czerwony i niebieski. Dwa pierwsze kończyły się krótkimi igłami, trzeci metalową klamerką. Znalazła ona swoje miejsce na jednym z wygrzebanych spod mikrofonu drucików, który wcześniej mężczyzna oczyścił scyzorykiem z izolacji na długości pół centymetra. Obie igły natomiast ulokował w mikroskopijnych gniazdach dyndającej pod wyprutą tarczą telefoniczną kostki, usunąwszy z nich wcześniej znajdujące się tam wtyki.

Wszystko razem nie zajęło mu więcej niż minutę. Uporawszy się z aparatem telefonicznym, mężczyzna raz jeszcze sięgnął do odsłoniętej niszy w bocznej ścianie walizki i wydobył z niej jeszcze jeden kabel, na końcu którego znajdował się płaski, biało-złoty talar wielkości monety stufrankowej. Podważył paznokciem białą, plastikową warstwę, zdjął ją i schował do kieszeni. Trzymał teraz w dłoni złotą wtyczkę najeżoną gęstwą mikroskopijnych dżeków. Rozpiąwszy guzik koszuli pod krawatem, wsunął rękę pod materiał, sięgnął do barku i oderwał sobie z obojczyka miękki, cielisty plaster. W nienaturalnie w tym miejscu różowej skórze odsłoniło się ciemne, okrągłe gniazdo, w którym chwilę później znalazła swoje miejsce wtyczka.

Ekran wyłożonego na półce pod telefonem komputera, dotąd ciemny, zamigotał nagle głęboką zielenią, by zaraz nabrać barwy zgniłobrunatnej. Mężczyzna uśmiechnął się i zmrużył oczy. Jakby od tego spojrzenia, ekran nagle rozświetlił się czystą barwą złota, potem zaprezentował jeden po drugim wszystkie kolory tęczy, a wreszcie zaczął się mienić pawiookimi wzorami. Wtedy mężczyzna przejechał dłonią po klawiaturze i nabrawszy głęboko powietrza, zamknął oczy, unosząc obie dłonie ku górze.

Gdyby ściany ulicznej budki nie zostały pozbawione przejrzystości, mijający ją w całkowitej niewiedzy przechodnie mogliby przez kilkanaście sekund obserwować, jak jasnowłosy porusza szybko palcami, niczym rozgrzewający dłonie przed koncertem pianista, i jak na jego skupionej twarzy wykwita w pewnym momencie grymas zadowolenia.

Dokładnie w tej samej chwili, kiedy jasnowłosy się uśmiechnął, mężczyzna siedzący przed terminalem w tylnej części żółto-pomarańczowej śmieciarki, zaparkowanej o jakieś siedemdziesiąt metrów dalej, pod wysokim biurowcem OLY D'AUNTIER, poruszył się w fotelu i rzucił przez ramię: „Jest!”

Oglądana z zewnątrz, śmieciarka nie różniła się niczym od kilkudziesięciu innych, półautomatycznych wozów kręcących się – zwłaszcza o tej porze dnia – po całym mieście. Jednak w tylnej części pojazdu nie było urządzeń do segregowania i prasowania odpadów. Ich miejsce zajmowało ciasne pomieszczenie zapchane elektroniką. Pośrodku, przed szerokim terminalem, siedziało dwóch mężczyzn. Starszy z siedzących miał przymknięte oczy i opierał się wygodnie o zagłówek fotela. Dłonie trzymał na wysokości piersi, niczym przystępujący do stołu operacyjnego chirurg; tylko od czasu do czasu poruszał nieznacznie palcami. W odsłoniętej rozpięciem koszuli bliźnie na obojczyku tkwiła mu złota, płaska wtyczka, od której ciągnął się do terminalu cienki, skręcony kabel. To właśnie ten człowiek wyrzucił z siebie przed chwilą zwięzłe: „Jest!”

Młodszy haker był wysokim Mulatem. Jak na razie miał niewiele do roboty. W skład grupy wchodził od niedawna i dostał się do niej bardziej ze względu na kolor skóry, niż jakieś szczególne umiejętności. Na wszelki wypadek nie powierzano mu innych funkcji niż pomocnicze. Dalej, w tylnej części pojazdu, znajdowały się cztery głębokie fotele. Trzy z nich były zajęte, ale o siedzących tam mężczyznach trudno byłoby powiedzieć cokolwiek oprócz tego, że tkwili na swych miejscach nieruchomo, niczym kamienne posągi, obwieszone bronią, o twarzach skrytych pod wielkimi lustrzanymi goglami. Tylko gdyby dało się zajrzeć pod te lustrzane gogle, na czarnych i śniadych policzkach można by dostrzec perlący się pot. Dwóch innych mężczyzn, odzianych w ciemne kombinezony, czekało w szoferce wozu. Czarnoskóry kierowca wydawał się nie interesować absolutnie niczym, prócz synkopowanego rytmu, który ze znudzoną miną wystukiwał palcami na kierownicy. Miejsce obok zajmował krępy, śniady trzydziestolatek o smoliście czarnych włosach i takim samym zaroście. Usłyszawszy dobiegające zza przepierzenia: „Jest”, uniósł gwałtownym ruchem nogi i okręcił się na swym fotelu, przenosząc stopy ponad pokrywą automatyki sterowania. Potem postawił je na skrawku podłogi za pokrywą, podniósł się sprężystym ruchem i uchyliwszy na chwilę wąskie drzwi w przepierzeniu przecisnął się przez nie do tylnego przedziału.

Kierowca zareagował na ten manewr jedynie ledwie zauważalnym sięgnięciem prawą ręką na wysokość kolan, gdzie przestawił wystającą z ukrytej przed wzrokiem postronnego obserwatora tablicy dźwignię do położenia ozmaczonego: „Auto”, po czyni, wciąż ze znudzonym wyrazem twarzy, wrócił do bębnienia paznokciami po kierownicy.

Śniady mężczyzna nazywał się Mehmet Azufahan i był oficerem Biura Ochrony Praw Człowieka. Jak dotąd, nigdy nie narzekał na swą pracę. Zawdzięczał jej zapewnioną przyszłość i pozycję wśród establishmentu V Republiki. Dla dziewiątego syna algierskiego imigranta było to bardzo wiele.

Poza tym lubił ją. Lubił zwłaszcza chwile, gdy sieci już były zastawione i na horyzoncie pojawiała się zdobycz; te chwile, gdy ożywały ukryte w ciele pompy, tłoczące do żył adrenalinę, gdy wszystkie mięśnie wypełniało powoli uczucie radosnego podniecenia.

Takie chwile jak ta.

Pochylił się nad tkwiącym w systemie mężczyzną i sponad jego ramienia śledził uważnie ekran.

– Jean wprowadził im do zabezpieczeń swoją sekwencję – wyjaśnił siedzący obok młodszy haker. – Świetnie. Immunologia zerowa. Musimy teraz już tylko jakoś do nich wejść z zewnętrznego obiegu danych.

– Jestem w głównym module – wysapał starszy, nie otwierając oczu.

Przez chwilę panowała absolutna cisza, w której na czerń ekranu sypały się równe rzędy cyfr i liter.

– Są. Terminal 980455QTQ, piętro XIV, lokal 1454. Dzierżawione przez spółkę jawną France-Britt UKC, numer rejestru…

Azufahan przerwał mu gniewnym machnięciem ręki. Na tego typu rzeczy przyjdzie czas potem. Tymczasem sam dostrzegał w otwartym na jednym z ekranów oknie, że system zabezpieczenia antyterrorystycznego biurowca zorientował się, iż jest penetrowany.

Jean, mężczyzna w budce telefonicznej, znał wprawdzie zastrzeżone kody, ale ich użycie mijałoby się z celem. Wejście w autonomiczny system komputerowy było pogwałceniem prywatności obywateli, której gwałcić nie było wolno. Przynajmniej nie tak nachalnie. Dlatego właśnie ludzie Mehmeta Azufahana włamywali się do sieci biurowca, a przez nią do jego zabezpieczeń, za pośrednictwem ulicznego telefonu i pozbawionego cech swoistych terminalu. Jeżeli plon akcji okaże się godny przygotowań do niej, informatycy z Surete będą potem zapamiętale grzebać się w pamięci systemu; nie było powodu, by mieli znaleźć cokolwiek, co obciążałoby Mehmeta Azufahana. I co mogłoby zostać wykorzystane przez obrońców na procesie.

Znowu długa, pełna napięcia cisza. Starszy haker zatrzepotał gwałtownie dłońmi. Zanim jego palce zdążyły drgnąć, ten sam impuls nerwowy przemknął z rdzenia przez interfejsy do programu sterującego, spowodował wydanie odpowiednich komend, zgodnie z którymi zadziałał program operujący aktualnie, wraz ze znieczulającą sekwencją drugiego hakera, gdzieś w trzewiach systemu antyterrorystycznego biurowca. Zazwyczaj tak pracowali – pierwszy miał za zadanie włamać się do systemu i wprowadzić drugiego, ten zaś, lepszy fachowiec, dysponujący wielokrotnie bardziej skomplikowanym sprzętem, obezwładniał na wystarczającą chwilę mechanizmy obronne budynku.

Po ekranie przebiegały nierozpoznawalne dla ludzkiego oka błyski. Trwało milczenie. Trwało.

System miał swoje lata. Niegdyś wystarczył do ukrócenia fali terroryzmu, która omal nie rzuciła przerażonej Europy na kolana przed Zjednoczycielem Islamu, wielkim Hasadem Al Saled-Dinem. Ale potem był stopniowo rozgryzany i modyfikowany przez ludzi wysługujących się wrogom Republiki Praw Człowieka. Trwało…

Mehmet nie znał się zbyt dobrze na informatyce, tyle tylko, ile musiał. Jego żywiołem były akcje bezpośrednie, a przede wszystkim – osaczanie. Wyłuskiwanie przestępców. Wolał myśleć raczej o swoim wozie bojowym. O chwili, gdy poderwie się on w górę.

I ta chwila nadeszła. Starszy haker odetchnął głęboko i otworzył oczy, a potem popatrzył z dumą na Mehmeta. Nagle czas przyśpieszył do wariackiego wręcz tempa. Zanim jeszcze kapitan zdążył powiedzieć: „Startujemy!”, młodszy z informatyków przystąpił do wprowadzania i zgrywania programu akcji. Trzej ludzie w lustrzanych goglach, smagnięci sygnałem, zdążyli tylko poprawić swe pozycje w gniazdach i uchwyt palców na broni. Półtorej sekundy na przygotowanie do akcji, jedna na jej wykonanie. Mimo wprowadzonego przez hakera z budki telefonicznej wampira, program strażniczy może za moment zorientować się i zamienić atakujący budynek wóz domniemanych terrorystów w pąk ognia. Mehmet wskoczył wyćwiczonym ruchem na wolne, czwarte siedzenie. Wszyscy położyli ręce na poręczach foteli. Rozległ się krótki trójtonowy sygnał.

A potem stało się nagle kilka rzeczy naraz. Spod kół zaparkowanej na Rue de Soutie śmieciarki buchnęły kłęby kurzu i wóz zniknął z wizgiem z oczu przechodniów, by niemal w tym samym momencie pojawić się tuż koło okien na czternastym piętrze srebrnego biurowca. Szybciej, nim ktokolwiek mógł to zobaczyć, plunął w nie, obracając się wokół własnej osi, ciemnymi, obłymi kształtami, wstrzeliwując z obu burt do wnętrza członków grupy specjalnej. W huku i trzasku pękającego szkła wpadli do rozległego, surowo urządzonego pomieszczenia. Mehmet na końcu. Starszy z hakerów czuwał, by system ochronny budynku nie skontrował ataku, ale samostrzelne działka i generatory pól zaporowych nie zostały wzbudzone. Młodszy pilnował samych członków grupy i sterowania niosących ich kokonów siłowych, gotów w razie potrzeby reagować.-To też okazało się zbędne. W ułamku sekundy cała czwórka znałazła się w pomieszczeniu, lądując miękko na nogach, kokony pękły tuż po tym, jak przebrzmiał huk wstrzelonych przed momentem petard i przygasł upiorny błysk oślepiających rac. Szkoleni latami do takiej sytuacji członkowie specgrupy, nie tracąc ani chwili runęli na zszokowanych ludzi wewnątrz pokoju, uniemożliwiając nawet pomyślenie o jakiejkolwiek obronie.

Było ich trzech. Trzech mężczyzn, całkowicie zaskoczonych, nic nie pojmujących. W mgnieniu oka znaleźli się na ziemi, ogłuszeni i oślepieni, z rękami skutymi kajdankami na plecach. Najbliższych kilkanaście sekund miało im teraz zająć domyślanie się, co się właściwie stało.

Dla Mehmeta najważniejszy był facet, który w chwili rozpoczęcia akcji stał przed terminalem zajmującym krótszą ścianę sali. Na szczęście nie był on połączony z systemem bezpośrednio. Sekciarze nie stosowali neurowszczepów i wspomagania hormonalnego umożliwiającego bezpośrednie operacje komputerowe. Zakaz religijny. Przy akcji przeprowadzonej z przyzwoitą prędkością nie było mowy, by przeciwnik zdążył przeładować pamięć.

A akcja trwała nawet krócej niż regulaminowe pięć sekund. Mehmet odetchnął głęboko wysysanym błyskawicznie z pokoju przez klimatyzatory swędem odpalonych przed chwilą petard. Popisowa robota. Cele obezwładnione, system zneutralizowany, pełne dane zabezpieczone do rozpoznania. Przejechał dłonią po lśniących punktach ponad kieszenią na piersi, wygaszając je. Wprasowane w tkaninę mikroobwody systemu personalnego zasnęły ponownie, niepotrzebne.

Jeszcze chwilę trwała cisza. A potem zaczął się gwar. Zrobili popisową akcję, świetna sprawa, trzeba się nagadać, wymienić uwagi i gratulacje. Zatrzymani wciąż jeszcze leżeli półprzytomni, z tępymi twarzami ludzi, którym nagle niebo zwaliło się na głowy. Mehmetowi trudno się było na widok ich min powstrzymać od śmiechu. Skinął na jednego z chłopców, by na wszelki wypadek sprawdził zatrzymanych podręcznym pakietem medycznym. Tylko tego brakowało, żeby mu któryś odkorkował ze strachu.

Poznawał te twarze. Doskonale je poznawał. Popisowa akcja. I skuteczna. Wielu jego kolegów oddałoby za taki połów pół życia.

Obrócił się ku ekranom komputera. W najwyższym wersie jednego z nich dostrzegł nagłówek programu: DEPOSITUM FIDEL PRZYWOŁANIE

Kapitan Mehmet Azufahan uśmiechnął się do schwytanych, czując wyraźnie rosnącą w miejsce uprzedniego podniecenia euforię. Pochylił się nad jednym z nich.

– No i co, prawiczku?! – zakrzyknął wesoło wprost w twarz samozwańczego biskupa Marsylii.

*

Mniej więcej w tym samym czasie, gdy biały mężczyzna z walizeczką znikał za ciemniejącymi szybami budki telefonicznej w pasażu Soutie, Chantal Dacous przyglądał się w zadumie trzymanej na dłoni pastylce. Sprawiał wrażenie, jakby widział ją po raz pierwszy w życiu i jakby zupełnie nie wiedział, co to jest.

Naturalnie, wiedział. Pastylki clichette, największe osiągnięcie myśli ludzkiej minionego wieku. Wynalazek epoki. Nareszcie seks bez strachu! Twojemu facetowi wystarczy jedna mała pigułka – żadnych kłopotów, żadnych niewygód, od dziś to nie twoje zmartwienie! Kup koniecznie, koniecznie, koniecznie!

Ta akurat pastylka pochodziła z opakowania z napisem: „Extra fraise” i oprócz działania plemnikobójczego nadawała spermie smak oraz aromat świeżych poziomek.

Madeleine lubiła poziomki.

A Chantal udawał przed wszystkimi, że lubi Madeleine. W istocie miał jej powyżej uszu. Jej i innych bab, których musiał dosiadać od czasu do czasu, by podtrzymywać reputację kobieciarza – bo pozwalała mu ona jakoś wykręcać się bez utraty twarzy od ofert wysoko postawionych gejów.

W głębi duszy – bardzo w głębi – Chantal brzydził się miłością grecką. W głębi duszy był seksistą. To w zasadzie nie należało do przestępstw, ale od nietolerancji seksualnej, wiadomo, już tylko krok do faszystowskiego rasizmu. Osoba Zwierzchnia marsylskiej prefektury powinna pozostawać poza podejrzeniami. A Chantal Dacous był bardzo zadowolony ze swojej pozycji i nie chciał jej tracić. Zdecydowanie wolał smakować poziomkami. Zazwyczaj. Bo tego dnia…

Tego dnia wszystko stało się nagle inne. Niezrozumiałe. Odłożył pastylkę na blat stołu, przy którym jadł śniadanie. Nie, nie jadł go. Deliberował nad nim.

Wszystko nagle stało się inne. Jakby dopiero co się urodził. Albo jakby obudził się po bardzo, bardzo długim śnie, śnie trwającym od urodzenia. Wokół unosiły się strzępy jakichś dziwacznych, sennych rojeń. Czuł je przez skórę, nie potrafiąc uchwycić niczego oprócz nie dającego się nazwać nastroju. Pozostawały na skraju świadomości. Jak coś, co dostrzegamy kątem oka; wiemy, że coś tam obok jest, ale nie widzimy kształtu ani barwy.

Jakby się obudził i pytał samego siebie, gdzie jest, co robi, skąd się tu wziął. Ale zarazem doskonale przecież wiedział, doskonale pamiętał całe swoje życie, mozolne wdrapywanie się po szczeblach urzędniczej kariery, gromadzenie punktów, chwytanie okazji.

Chantal Dacous. Osoba Zwierzchnia. Wydział Ochrony Praw Człowieka, departament przestępstw przeciwko tolerancji religijnej. Siedzi w swojej kuchni, samotny, bo do późnego wieczora tkwił wczoraj przy komputerach nadzorując śledztwo… Jedna noc do przodu, bez silenia się na: „Jeszcze mogę”. Mogę. No i co? Nie chce mi się.

Przypomniał sobie o spotkaniu z kardynałem i ta myśl na moment omal nie wyzwoliła czegoś z czających się na granicy myśli sennych majaków. Ale zaraz to przeszło. Sięgnął po wystygłą kawę, machinalnie wyciągając rękę w kierunku pigułki. Chantal Dacous, Osoba Zwierzchnia. Chantal to żeńskie imię. To robota matki. Nazwała go tak, bo nienawidziła mężczyzn. Samców, jak by powiedziała.

Za dziećmi zresztą też nie przepadała. W każdym razie szybko doszła do wniosku, że nie było warto rodzić Chantala tylko po to, by osiągnąć pełniejszą samorealizację.

Nigdy nie tęsknił za matką.

Spotkanie z kardynałem to rutyna. Ważniejsza była sprawa prowadzona przez Azufahana. Tej nocy miał ją przecież finalizować.

Ten Arab jakoś go onieśmielał. Chantal nie potrafił mu niczego odmówić. Pewnie dlatego, że w głębi duszy – bardzo, bardzo w głębi – niezbyt lubił Arabów. A to by było jak najgorszą kwalifikacją dla wysokiego rangą funkcjonariusza Biura Ochrony Praw Człowieka. Więc faworyzował Azufahana i kilku innych na takiej samej zasadzie, na jakiej matka, podświadomie nienawidząca dziecka, które zepsuło jej linię albo odebrało szansę kariery, obsypuje je od czasu do czasu nieoczekiwanymi prezentami i pocałunkami.

Tak jak jego matka. Nigdy nie wiedział, czy zaraz wybuchnie, czy zbierze jej się na czułości. Z dzieciństwa -oprócz dziesiątek różnych internatów i przechowalni, do których go podkukułczała – zapamiętał przede wszystkim ten ciągły strach, bezustanną niepewność…

Z rozbiegania myśli wyrwał go dźwięk włączającego się telewizora. Siódma trzydzieści, wiadomości poranne. Chantal rozejrzał się nieprzytomnie, nagle przypomniawszy sobie, że przecież nie ma czasu, by tak siedzieć i pozwalać myślom toczyć się w niewiadomą stronę. Pomimo głodu zostawił śniadanie nie tknięte – jakby chciał w napadzie dziwnej złośliwości ukarać siebie samego, nie wiadomo za co.

Łazienka. Miniaturowy huragan rozpędzonych i doprowadzonych do optymalnej temperatury kropelek zjonizowanej wody. Łaskotliwe pieszczoty pola aparatu do masażu, ujędrniającego skórę i poprawiającego jej ukrwienie. Ciepło osuszających ciało strumieni powietrza, potem chłód napylanej przez kabinę kąpielową cieniutkiej warstewki balsamu. Z kuchni dolatywało monotonne gadanie telewizora. W pewnym momencie w uszy Chantala uderzyło: „Zmurszałe mury Watykanu…” i przez chwilę przysłuchiwał się uważniej. W końcu, szło o coś, co dotyczyło jego spraw zawodowych.

Papież chce nam zabronić miłości. Ale Chrystus nigdy jej nie potępiał. Jest obowiązkiem naszej wiary nie poddwać się inkwizytorskim zapędom ludzi, którzy pragną nas cofnąć do średniowiecza…

Chantal trwał w zadumie. Kabina, zakończywszy pokrywanie jego skóry orzeźwiającym balsamem, ucichła. Telewizor gadał. Chantal znał tę sprawę, ciągnęła się od dawna – lombardzki katecheta pozbawiony święceń za stosunki seksualne z jednym z wychowanków. Okazja, żeby raz jeszcze ukazać opinii publicznej prawdziwe oblicze fundamentalistów ze wschodniej Europy okupujących Watykan. Reporterka mówiła coś o faszystowskich reliktach, ale niczego, o czym by Chantal nie wiedział. Nie słuchał. Coś go w usłyszanych słowach uderzyło, przypomniało znowu ten nieprześniony sen – coś nieuchwytnego, jakby woń kadzideł, jakby echo chorałów… Które ze słów uruchomiło mechanizm pamięci? Kościół, Watykan, fundamentalizm? Nie. Polak? Polak… Auschwitz, prześladowania Żydów… Nie, też nie to. Nie potrafił sobie przypomnieć.

Co się z nim tego dnia działo?

Inkwizytor – uświadomił sobie nagle, gdy już zrezygnowawszy wyszedł z łazienki. Powtórzył to na głos: „Inkwizytor”.

Przez chwilę stał nagi w sypialni, jakby znalazł jakiś ślad. Ale wcale go nie znalazł. Nie wiedział, skąd nagle wziął się w tym słowie taki ładunek. Nie wiedział, dlaczego wywołało ono z jego pamięci następne, tym razem już niezrozumiałe: „Depositum fidei…”

– Jestem chory – powiedział do siebie na głos. – Potrzebuję odpoczynku. Jestem przemęczony i chory – powtórzył te słowa jak zaklęcie.

Zaklęcie, w które sam nie wierzył. Wcale nie czuł się chory. Mimo dziwnej melancholii oraz skłonności do zadumy miał w sobie tego ranka może nawet więcej energii niż zazwyczaj. Czuł się tylko bezbrzeżnie zbrzydzony samym sobą, swoim pełnym lękliwej niepewności dzieciństwem i zatopionym w upale miastem za oknami, nad sumieniem którego powierzono mu władzę. Czuł obrzydzenie do swojej kariery, z której był zawsze tak dumny, do układających się chętnie w zgrabne kółeczko ust Made-leine, do Republiki Praw Człowieka i w ogóle do całego świata.

Dlaczego? Przecież był to najlepszy ze światów. Najlepszy. Świat wymarzony przez filozofów, wyśniony przez pokolenia bojowników o postęp… Wolny, demokratyczny, bez dyskryminacji.

Ubierając się, Chantal, coraz bardziej spóźniony, rozmyślał o słowie: „inkwizytor” i niezrozumiałym „depositum fidei”. O mieście za oknami.

– Jestem chory – powtarzał rozpaczliwie w duchu, wychodząc z windy na szeroki podjazd, otoczony wysokim płotem z przezroczystego, kuloodpornego plastiku, gdzie czekał na niego od kilkunastu minut opancerzony samochód prefektury.

Ale wiedział, że to, co się z nim tego dnia działo, nie miało nic wspólnego z chorobą.

*

Starszy z hakerów podesłanych Azufahanowi przez Surete nazywał się Le Corve i jedyną rzeczą, na której się znał, były komputery. Przyłączony do systemu danych stawał się w zerojedynkowym świecie geniuszem i bogiem. Poza tym światem istniał jako jeden z milionów kompletnych przeciętniaków pochłaniających tony chrupek, wideokaset i plemnikobójczych pigułek smakowych.

Komputery były także jedyną rzeczą, jaka go naprawdę w życiu interesowała. Le Corve nie potrzebował dla swojej pracy żadnych uzasadnień. Nie interesowało go, dla kogo pracuje i przeciwko komu, za co aresztuje się rozpracowywanych przez niego facetów i co się z nimi dalej dzieje; nawet nieporównywalne z przeciętną zarobki, jakie dawała mu to praca, były raczej pretekstem. Tak naprawdę, Le Corve uwielbiał wybebeszać programy, łamać ich zabezpieczenia, głowić się nad nie spotkanymi wcześniej systemami. Jeżeli trafił na coś oryginalnego, wystarczało mu to w zupełności jako nagroda za włożony w służbę wysiłek.

Krótko mówiąc, był obok Mehmeta Azufahana drugim człowiekiem bardzo zadowolonym z akcji na OLY D'AUTIER. To, co obsługiwał nie znany mu operator, zanim został ogłuszony, oślepiony, przewrócony na ziemię i skuty kajdankami, miało fenomenalnie pomyślane zabezpieczenie. Jakkolwiek Le Corve się starał, przy każdym jego ruchu program Depositum Fidei ulegał stopniowemu samozniszczeniu.

– I co w tym niby fenomenalnego, stary baranie?! -zaryczał Azufahan, który nie miał o informatyce zielonego pojęcia i po prostu nie był w stanie zrozumieć finezji obsługiwanego przez zatrzymanych programu.

– No cóż, poza tym nie ma tu większych sensacji. Zasadnicza część programu to nieco zmodyfikowany Chasseur 7.25. Nie mogę powiedzieć, kiedy zdołali tym wejść do naszej sieci. W każdym razie program nadal w niej jest.

– To już wiem. Brakuje mi informacji, po co tam wchodzili.

Oczywiście, tak naprawdę ciekawe było nie „po co?”, ale Jak?” Na ten temat Le Corve mógłby coś niecoś powiedzieć. Z tym, że Azufahan i tak by nic nie pojął. Nie wiedzieć czemu, szefami zespołów operacyjnych z reguły bywali ignoranci.

– Ich program ma sekwencję kierującą go na bieżące operacje naszego systemu. Przykleja się do niektórych zbiorów, nie jestem w stanie powiedzieć według jakiego klucza, i częściowo powiela się w nich.

– Coś w rodzaju szpiega w naszych komputerach?

– Absolutnie nie. To nie zbiera ani nie kopiuje żadnych danych. Po prostu rozsiewa nam po systemie kopie swojego programu. Zresztą znakomicie pomyślane. Te powpisywane przez nich wtręty są doskonale chronione przed naszymi programami czyszczącymi, i to dzięki bardzo prostemu trickowi…

– Zaraz – przerwał mu Azufahan. – To co właściwie, do jasnej cholery, robi w naszej sieci to ich całe decośtam?

Le Corve powstrzymał się przed okazywaniem irytacji.

– Dokładnie, to na razie nie wiem. To, co wpisują nam do systemu, praktycznie rzecz biorąc nie służy niczemu.

Być może jest to coś podobnego do sposobu, którego używamy przy forsowaniu zabezpieczeń antyterrorystycznych. Pierwszy program sam w sobie nic nie znaczy, zapada w sieci i czeka na drugi, który bez tego pierwszego nigdy by nie pokonał zabezpieczeń.

– Tak, znam to – Mehmet Azufahan potarł nerwowo brodę. – Słuchajcie, muszę wiedzieć, co oni chcieli w ten sposób uzyskać. Nie interesuje mnie, jak wspaniale ten program potrafi się kasować podczas prób jego rozgryzienia. Lepiej będzie dla nas wszystkich, jeśli mu na to nie pozwolicie.

– Nie ma siły. Nie sposób dorwać się do kodów uruchamiających go, a każda próba uaktywnia komendy destrukcji…

Twarz oficera stała się jeszcze ciemniejsza niż zwykle.

– Ale udało mi się utworzyć w nim obszar wirtualny -dokończył czym prędzej Le Corve. – Przy użyciu lepszego sprzętu zdołamy potem wszystko odzyskać.

– Aha – mruknął Azufahan z miną człowieka, który nigdy w życiu nie słyszał o obszarach wirtualnych. – Dobrze. W razie czego, możecie użyć dowolnych połączeń, jakich będziecie potrzebować. Jakoś się z tego potem wytłumaczymy. Tylko mam to mieć jak najszybciej!

Aż uśmiechnął się w duchu na widok radości, która odbiła się po tych słowach na twarzy Le Corve'a. Pozwolił mu wrócić do terminalu i wyszedł z pokoju. Przez moment zamajaczyła mu jakaś niejasna obawa, że polecenie „użyj czego będziesz potrzebował” dane człowiekowi rozmiłowanemu w bebeszeniu programów bez oglądania się na koszta i sens swojej zabawy może mu przysporzyć kłopotów. Zaraz jednak zapomniał o tym, spojrzawszy na ustawioną na stole w korytarzu końcówkę interkomu wozu. Przez chwilę zajęty był tylko układaniem życzeń pod adresem swojej Osoby Zwierzchniej, Chantala Dacousa.

Azufahan nigdy nie pałał do Chantala szczególną sympatią. Uważał, że z białą rasą musi już być naprawdę fatalnie, skoro desygnowała na kierownicze stanowisko taką rozlazłą kluchę. Najprawdopodobniej zresztą miała to być ostatnia biała Osoba Zwierzchnia w tym wydziale marsylskiej prefektury. W ciągu ostatnich trzech lat struktura ludności zmieniła się bardzo na korzyść rodaków Azufahana i Samorząd Islamski już zażądał od rady municypalnej uaktualnienia klucza personalnego, według którego obsadzano stanowiska.

Tym razem jednak, niezależnie od wszystkiego, Mehmet miał bardzo konkretny powód, żeby przeklinać swojego zwierzchnika do siódmego pokolenia. Prowadzona przez Mehmeta operacja zaklasyfikowana została w Paryżu jako przeciwdziałanie zagrożeniu wolności obywatelskiej. Pozwalało to Azufahanowi korzystać z pomocy Surete, ale poddawało śledztwo bezpośredniemu nadzorowi Chantala. Oznaczało to, że bez oficjalnego polecenia Osoby Zwierzchniej, potwierdzonego i zidentyfikowanego przez system danych, Mehmet, bezpośrednio kierujący akcją, nie mógł zrobić literalnie nic. Nie mógł na przykład formalnie aresztować zatrzymanych i odstawić ich na najbliższy posterunek. Nie mógł przedstawić im formalnych zarzutów, a co za tym idzie – przystąpić do przesłuchania.

Tymczasem ta cholerna bryła sadła nie raczyła się od rana odezwać. Być może szanowna osoba w ogóle jeszcze nie dotarła do prefektury i odsypia nocne szaleństwa… Nie, przecież wczoraj siedział razem z nimi w centrali operacyjnej systemu danych. Zdobył się na takie niesłychane poświęcenie. Musiał, operatorzy wykryli, że coś im się wcina w system, ale w świetle prawa nie mogli nic zrobić bez jego obecności. No, więc odsypiał pracę. Albo nie miał chęci reagować na wściekłe przypomnienia zostawiane przez Azufahana w bazie danych jego sekretariatu.

Dokładnie w chwili, gdy Mehmet miał już się odwrócić i zająć czymś innym, interkom zahuczał nagle sygnałem przywołania. Azufahan wręcz rzucił się na aparat.

To, co miała mu do oznajmienia Jacqueline, kierownik sekretariatu Chantala, wprawiło go w kompletne zdumienie.

– Co to znaczy: zaniechać?! – krzyknął wreszcie. – Czy pani w ogóle zdaje sobie sprawę…

Jacqueline wzruszyła tylko ramionami i przerwała połączenie, przez długą chwilę Mehmet nie mógł opanować wściekłości. Czy ten idiota zupełnie oszalał?! Odstawić zatrzymanych do jego osobistej dyspozycji, zaniechać czynności śledczych… I, jak gdyby chodziło o jakiś zupełny drobiazg, przekazuje tę wiadomość przez sekretariat, bo jest zbyt zajęty, żeby zaszczycić Azufahana chwilą rozmowy?

W co on grał?

Z pokoju wyjrzał jeden z członków specgrupy zmuszonej od godziny do nudnego pilnowania zatrzymanych.

– Wezwij więźniarkę – rzucił do niego Mehmet, opanowawszy się nieco. – Muszę odkonwojować prawiczków do prefektury.

Nie było to całą prawdą. Musiał, przede wszystkim, spotkać się z Chantalem i wydobyć od niego parę wyjaśnień.

*

Chantal istotnie był zbyt zajęty, żeby zareagować na informacje Azufahana. Z początku nawet o tym pamiętał; jeszcze wysiadając w podziemnym garażu prefektury układał sobie w myślach rozmowę z Mehmetem. Krótką i zwięzłą, aby podwładny nie wyczytał z niej śladów dziwnej słabości, która tego dnia ogarnęła Chantala.

Kiedy jednak znalazł się w swoim gabinecie, zapomniał zupełnie o wyznawcach samozwańczego biskupa i o – jak ustalili poprzedniego wieczora – maskującej ich działalność firmie France-Britt UKC, buszującej po systemie danych prefektury. Jego uwagę przykuł niepodzielnie jeden ostatnich punktów zapisanych w rozkładzie dnia. Na ciernnozielonym ekranie notesu lśniło wypisane drobnymi literami: kardynał Teasar, przyjąć w wolnej chwili.

Poczuł nagle irracjonalną pewność, że Teasar jest tym człowiekiem.

Co to znaczyło – być tym człowiekiem? Nie wiedział. Człowiekiem, który mógł mu pomóc. Który miał mu pomóc.

Chyba.

W każdym razie, rozmowa z kardynałem wydała mu się nagle szalenie ważna.

– Tak, oczywiście… – Jacqueline sprawiała wrażenie zdumionej. – On czeka, prefekcie. Ale… Właśnie kontaktował się kapitan Azufahan…

– Przyślij do mnie Teasara. – Musiał przez moment przypominać sobie, jak zazwyczaj się do niej zwracał. -Cherie.

Uśmiechnął się przy tym do interkomu – właściwie to jego twarz uśmiechnęła się sama. Z Jacqueline, smukłą Libanką o ostrych semickich rysach, przespał się kiedyś parę razy bez większego entuzjazmu; z jej strony zresztą także go nie było. Wypadało po tym od czasu do czasu cmoknąć Kierowniczkę Sekretariatu w policzek i udawać, że się jest zainteresowanym jej względami. Na szczęście Jacqueline nie była natrętna.

Skinęła głową i zniknęła z interkomu. Chantal, ogarnięty nagle niewytłumaczalnym podnieceniem, wstał zza biurka i zaczął się przechadzać po gabinecie.

Przez chwilę zdawało mu się, że powraca do niego wizja ze snu. Gdzieś na granicy postrzegania. Mdląca woń palonych ziół, zapach rozgrzanego wosku, pogłos sandałów na kamiennych posadzkach, pełgający blask świec…

– Kardynał Teasar.

Wizja zniknęła natychmiast, jeśli w ogóle istniała. Odwrócił się. W drzwiach stał siwy, nobliwie wyglądający starzec w jasnym garniturze.

– Dlaczego pan się tak ubrał? – zapytał nieoczekiwanie dla samego siebie Chantal.

*

Na dobrą sprawę, rozumował Mehmet, postępowanie Chantala dawało się rozumieć tylko w jeden sposób. Człowiek, którego udało się Mehmetowi zatrzymać w biurowcu, był dla prefektury zbyt cennym łupem, aby pozwolono Azufahanowi prowadzić sprawę według normalnych procedur. Rozumiał to, ale z drugiej strony, nie miał zamiaru dopuścić, by całą zasługę wziął na siebie Dacous.

Chociaż, zasługa i tak z urzędu należała do tej kluchy, jako formalnie prowadzącego śledztwo. Można było jedynie zadbać o należyte uwypuklenie swojego udziału w sprawie.

Azufahan cały czas pamiętał, że następny zwierzchnik – następna Osoba Zwierzchnia, poprawił się w myślach -od przestępstw przeciwko tolerancji religijnej nie będzie już białym.

Dlatego postanowił odkonwojować swój łup osobiście. Prawiczek nie wydawał się przerażony jazdą opancerzonym furgonem – zastygł nieruchomo, z twarzą ukrytą w dłoniach, w takim skupieniu, że trudno się było Mehmetowi zorientować, czy miała to być modlitwa, czy próba eksterioryzacji.

Przez kilkanaście minut, zanim Mehmeta nie znudziło przyglądanie się, zatrzymany nawet nie drgnął. Niewiarygodne, w jaki sposób był do tego zdolny. Ani też, dodał po chwili w myślach, jak potrafił wytrzymać przy takim skwarze w swoim idiotycznym, czarnym stroju, zapinanym na mnóstwo drobniutkich guzików. Legalni prawiczkowie od dawna już tego nie nosili.

Zresztą, ten wysuszony postami mężczyzna o twarzy i oczach szaleńca w świetle prawa nawet nie był już księdzem. Kardynał Teasar ekskomunikował go przed siedmioma laty za szerzenie nienawiści na tle wyznaniowym i niepodporządkowanie się zarządzeniom Episkopatu Francji. Ale ekskomunikowany okazał się człowiekiem nieustępliwym. Po prostu – ekskomunikował kardynała i cały episkopat. I nadal robił swoje.

Robił swoje, to znaczy judził przeciwko podstawowym prawom człowieka i ustrojowym zasadom tolerancji, szerzył wyznaniową nienawiść i ciemnotę. Ściągał do siebie innych fanatyków. Znajdował ich nawet wielu. Coraz więcej. Wydawało się to niepojęte – oficjalny Kościół, choć w jakimś tam stopniu starał się podążać za duchem czasu, był dla ludzi zbyt konserwatywny. Ginął śmiercią naturalną, stawał się pośmiewiskiem. Tymczasem ten szalony fanatyk, kultywujący średniowieczne obrzędy, bredzący o piekle i zabraniający właściwie wszystkiego, począwszy od seksu, skończywszy na jedzeniu mięsa – zbierał coraz większe tłumy.

W dodatku był niezwykle sprytny. Wykorzystywał zręcznie na swoją korzyść prawo o tolerancji wyznaniowej. Jego wyznawców wyłapywano czasem za konkretne przestępstwa, ale zwierzchnikowi sekty niewiele można było zrobić. Z początku zresztą prefektura pokpiła sprawę, uznano, że samozwańczy biskup przepadnie sam. Potem liczba jego zwolenników wzrosła, sekta zdobyła wpływy… Nie chciało się wierzyć, ale pojawiali się w niej ludzie młodzi, wykształceni, atrakcyjne kobiety…

Trzeba było, krótko mówiąc, wreszcie coś na tego uprzykrzonego człowieka znaleźć.

I oto właśnie Mehmetowi udało się go osaczyć w grupie winnych poważnego przestępstwa komputerowego! Mehmetowi, formalnie działającemu pod kontrolą Chantala Dacousa, który – jak widać – też postanowił wyciągnąć z tego dla siebie możliwie najwięcej korzyści.

Nie pamiętał tylko o jednym: że to Azufahan sprawuje nadal bezpośrednią kontrolę nad akcją i chociaż aresztowanie należy do prefektury, w innych sprawach – na przykład istoty naruszenia systemu danych Biura Ochrony Praw Człowieka – ma prawo zwracać się bezpośrednio do Surete.

*

Kardynał Teasar spodziewał się ciężkiego dnia, odkąd tylko dowiedział się, że Chantal Dacous wzywa go na rozmowę do prefektury. Nie żeby nie lubił Chantala, przeciwnie, naprawdę się cieszył, że to stanowisko przypadło komuś takiemu jak on. Zwierzchnik Wydziału Swobód Religijnych mógł, gdyby chciał, bardzo uprzykrzyć kardynałowi życie. Gdyby chciał.

Chantal, grubawy, nieco niezgrabny i o nalanej twarzy, nie tyle może nie chciał, co nie chciało mu się. Teasar zdążył go poznać jako człowieka niezbyt przejętego swymi obowiązkami, o zawsze jakby nieco znudzonej twarzy i rozleniwionym spojrzeniu, w którym dawało się wyczytać przede wszystkim: „A dajcie wy mi wszyscy święty spokój!” Właśnie to rozleniwienie czyniło Chantala w gruncie rzeczy dobrym. Kardynał wolał nie wyobrażać sobie, jak wyglądałyby jego stosunki z konkurującą do tego samego stanowiska Vanellie Auroud, wściekłą feministką usuniętą z Paryża za jakieś podpadnięcie ministrowi. Z punktu widzenia prefektury, jako kandydatka biła Chantala na głowę pod każdym względem. Bogu dzięki, że kierownicze stanowiska prefektury były już w przewidzianym procencie obsadzone kobietami i nominacja przypaść musiała mężczyźnie. Klucz personalny, wprowadzony w urzędach państwowych pod naciskiem feministek, raz przynajmniej zadziałał przeciwko nim.

Mimo wszystko, Chantal miewał dni, kiedy stawał się nieprzyjemny. I Teasar miał wszelkie powody spodziewać się, że oto właśnie jeden z takich dni nadszedł.

Tym bardziej, że domyślał się przyczyny tak nagłego wezwania. Dostał tę informację jeszcze wczoraj, za pośrednictwem spowiednika, od jednego z cichych katolików w prefekturze. Biuro Ochrony Praw Człowieka wpadło na trop jakiegoś grubszego przewinienia schizmatyków Leserve'a i szykowało się do zdecydowanej akcji przeciwko nim. Każde takie zdarzenie natychmiast odbijało się na Kościele mimo, iż nie mógł on formalnie odpowiadać za poczynania oderwanej od niego sekty. Było to ironią losu: właśnie przemożna chęć niezadrażniania stosunków z władzami zadecydowała przecież przed kilku laty o naciskach całej francuskiej hierarchii na ówczesnego papieża, by usunął Leserve'a z Kościoła.

Na wszelki wypadek Teasar przyszedł do prefektury rano, zabierając ze sobą – by nie tracić czasu – sekretarza. Ten ostatni nie zdążył się jednak przepracować. Już w połowie dyktowania drugiego listu odezwał się w poczekalni wzywający go głos sekretarki. Zdecydowanie za wcześnie. Zazwyczaj Teasar czekał do południa, nawet dłużej.

Kardynał powstrzymał próbującego pójść za nim sekretarza i, pełen najgorszych przeczuć, ruszył w stronę gabinetu Chantala.

Szybko okazało się, że jego najgorsze przeczucia i tak były przesadnie optymistyczne. Jedno spojrzenie Chantala wystarczyło kardynałowi, by przekonać się, że zwierzchnik wydziału jest tego dnia wyjątkowo wściekły. Jego twarz wydawała się ściągnięta, wyłupiaste oczy spoglądały z niezwykłą srogością. Chodził nerwowo po gabinecie, długimi krokami.

Słowem, zachowywał się w sposób zupełnie do niego niepodobny. Zmierzył Teasara spojrzeniem, od którego przeszły go ciarki, i ni stąd, ni z owad, wypalił:

– Dlaczego pan się tak ubrał?

W pierwszej chwili kardynał nie zrozumiał w ogóle, o co mu mogło chodzić.

– Jest pan przecież kardynałem. Dostojnikiem Kościoła. Czy to jest stosowny do tej godności strój?

Zapadło długie, niezręczne milczenie. Teasar nadal nie bardzo rozumiał, co się dzieje. Wiedział jedno – że Chantal najwyraźniej zastawia na niego jakąś pułapkę.

– Prawda, nie należy ludzi drażnić. Kościół ubogi, czyż nie tak?

– Chrystus był ubogi – odezwał się ostrożnie Teasar. Chantal znowu zrobił kilka długich, szybkich kroków po gabinecie.

– I dlatego wzgardził pan kardynalską purpurą? Skoro chciał pan tak dokładnie naśladować ubóstwo Chrystusa, powinien pan raczej zostać pustelnikiem, a nie kardynałem. Kardynał to książę Kościoła. Odpowiada za instytucję, za narzędzie w ręku Pana. Za dochowanie wierności apostolskiej tradycji.

Teasar, speszony, z trudem wydobył z siebie głos.

– Już od dawna nie używa się w Kościele katolickim tradycyjnych strojów. Czasy się zmieniły… Nikt już nie nosi sutanny ani infuły…

– Dlaczego? – powtórzył uporczywie Chantal.

Co to miało być? Egzamin z lojalności? Wstęp do jakichś decyzji? Chantal mógł wiele. Mógł cofnąć zezwolenia na użytkowanie miejsc kultu, zmienić klasyfikacje podatkowe, zarządzić weryfikację…

– Pokora – oznajmił kardynał zmęczonym głosem. -Czasy się zmieniły, epoki totalizmu i fundamentalizmu minęły. Nikomu nie wolno narzucać swych poglądów, a kłucie niewierzących w oczy naszymi rytuałami mogłoby być w ten sposób odbierane, obrażałoby uczucia religijne innych. Dzisiejszy Kościół pragnie być pocieszycielem i duchowym oparciem, krzewić czystą ideę Chrystusa, ideę miłości bliźniego…

– Boga i bliźniego – poprawił Chantal.

– Boga… – o mały włos dałby się złapać. – Czy istnieje Bóg, to kwestia wiary.

Chantal podniósł na moment wzrok. Mrużył oczy, jakby starał się coś zrozumieć, i przez chwilę kardynałowi wydawało się, że jego pierwsze wrażenie – wściekłości -było mylne: że zwierzchnik wydziału raczej chce się czegoś dowiedzieć. Ale zaraz potem Dacous nagle znowu odezwał się tym zgrzytliwym, napastliwym tonem:

– Ale pan chyba w niego wierzy?

– Naturalnie… w swoim sumieniu, oczywiście. Nie można jednak… nie można dyskryminować nikogo, komu jego światło rozumu wskazało inną drogę…

– Więc wiara mahometan jest równie dobra i równie prawdziwa, jak chrześcijańska?

– Wszystkie religie…

– Przecież to absurd! Skoro tak pan uważa, pan, kardynał, to dlaczego nie jest pan mahometaninem?!

Teasar nabrał głęboko powietrza, ale Dacous uprzedził go, pokazując nagle zdobiący ścianę herb Republiki. Wzrok kardynała prześlizgnął się po okalających herbową tarczę wstęgach ze złotymi napisami w alfabetach łacińskim i arabskim: „Liberte, Egalite, Fraternite” oraz „La illach l'Allach, Mohamed rasul Allach”.

– Nie będę się wypowiadał na tematy polityczne – odrzekł kardynał. – Zresztą wie pan doskonale, że przepisy mi tego zabraniają. Prawa mniejszości należą do kompetencji władz. A co do ostatniego pytania, mogę odpowiedzieć tak: wierzę w miłość bliźniego. Ona jest esencją chrześcijaństwa, ją będziemy głosić. Ale nie odstąpimy nigdy od podstawowych zasad. Zwłaszcza od zasady tolerancji.

– Dla grzechu? Czy Kościół może być tolerancyjny wobec zła? Rozwiązłości, kłamstwa, niewypełniania obowiązków wobec Boga i bliźnich? Jak może nazywać się kapłanem Chrystusa ten, który nie napomina grzesznika, nie uświadamia mu jego grzechu?

– Grzechu? Grzech jest sprawą indywidualnego sumienią…

– A czyją sprawą jest budzić sumienia? – Chantal nagle znowu stał się napastliwy. – Czy pan jest jeszcze kapłanem?! Czy zwierzchność kościelna toleruje pańskie wypowiedzi?!

– Pan przecież wie, że Watykan stał się ostatnio siedliskiem ludzi bardzo konserwatywnych… Ja nie potępiam naszego papieża, to, co robi, jest zapewne konieczne dla Afryki i Ameryki Południowej, tam, gdzie ogólny poziom wiernych jest znacznie niższy. No, ale cóż, w pewnych sprawach, zwłaszcza w kwestii obyczajów, mamy naturalnie inne zdanie.

Chantal milczał. O dziwo, wciąż sprawiał wrażenie niezadowolonego z wypowiedzi kardynała.

– Mówienie o grzechu jest potrzebne dla prostych, niewykształconych wiernych. To do nich przemawia. Co do naszej sytuacji…

– …to kto by przychodził słuchać jakichś historii o grzechach? – dokończył Dacous. – Kapłan nie może mówić rzeczy ponurych, odstraszać słuchaczy od Kościoła… -Nagle podszedł do Teasara i, z rozpłomienionymi oczami, chwyciwszy go za ramiona, powiedział:

– Kapłan musi być przekonany do swej wiary, kapłan służy Bogu. Nie kaprysom ani zachceniom tłumu. Dopóki niebo i ziemia nie przeminą, ani jedna jota, ani jedna kreska nie zmieni się w Prawie. Święci męczennicy oddawali za wiarę życie. Czego wy się boicie? Czego? Gwizdów? Drwin?

Przez moment Teasar omal nie uległ tym słowom. W ostatniej chwili błysnęła mu w umyśle ostrzegawcza myśl. Chantal prowokował. Mówiąc o męczennikach prowokował bezczelnie. Kardynał wreszcie przejrzał jego grę – musiał mieć sygnały, że część niższego duchowieństwa zaczyna się ostatnimi czasy skłaniać do schizmy Leserve'a, okazując sekcie życzliwość i nawet konkretną pomoc.

Wytrzymał przenikliwe spojrzenie Chantala.

Jesteśmy lojalni, prefekcie – odparł spokojnie, ledwie rejestrując fakt, że jego głos zabrzmiał jak głos bezbrzeżnie zmęczonego starca. – Całkowicie lojalni wobec Republiki.

Dacous puścił go i równie gwałtownie, jak przed chwilą się zbliżył, odsunął się w kierunku szerokiego biurka. Po raz pierwszy od początku tej rozmowy usiadł w fotelu, kryjąc na chwilę twarz w dłoniach.

– Nie jesteś tym człowiekiem -oznajmił.

Kardynał wolał na wszelki wypadek milczeć. Zresztą Chantal nagle jakby stracił zainteresowanie jego osobą. Nie wyglądał teraz na wściekłego. Nie wyglądał też, jak gdyby chciał się czegokolwiek dowiedzieć.

Szczerze mówiąc, sprawiał po prostu wrażenie szaleńca.

– Inkwizycja… – wyszeptał Chantal ledwie dosłyszalnie, a potem podniósł głowę, wyraźnie szykując się do zadania Teasarowi jakiegoś pytania. Otwierał już usta. Dla kardynała ta chwila trwała całe godziny. Czuł, że za moment padnie oskarżenie, oskarżenie nawet bez prawa do obrony – i spoglądając na otwierające się usta wiceprefekta, modlił się w duchu, by coś się stało, coś, co go powstrzyma.

Ale Chantal powtórzył tylko: „Nie jesteś tym człowiekiem” i straciwszy nagle wszelkie zainteresowanie Teasarem pochylił się gwałtownie nad interkomem.

– Połącz mnie z Azufahanem… cherie. Nie, poczekaj. Przekaż mu, żeby wstrzymał czynności śledcze i odesłał mi głównego zatrzymanego. Ze względu na wagę sprawy, chcę go przesłuchać osobiście.

Kardynał nie próbował słuchać. Powoli, niepewnie zaczął się wycofywać z gabinetu. W miarę, jak zbliżał się do drzwi i nie rozlegało się za nim żadne: „Dokąd?” ani: „Jeszcze nie skończyliśmy”, przyspieszał kroku.

Gdy wreszcie znalazł się za drzwiami, musiał oprzeć się drżącą ręką o ścianę i chwilę poczekać, aż mu wrócą siły.

Nigdy nie miał uzyskać pewności, czy Chantal za wszelką cenę starał się go sprowokować, czy po prostu oszalał.

Jacqueline, nachylona nad interkomem, obrzuciła opuszczającego gabinet kardynała ukradkowym spojrzeniem. W pierwszej chwili miała ochotę podbiec i podtrzymać go – z trudem zdołała tę chęć ukryć. Jak gdyby nigdy nic, dokończyła rozmowę z Chantalem i zaczęła wybierać kod terminalu używanego przez Azufahana, cały czas obserwując ostrożnie opartego o ścianę duchownego.

Nawet biorąc poprawkę na podeszły wiek kardynała, musiało się stać coś niezwykłego. Nigdy jeszcze nikt tak nie wyglądał po rozmowie z Chantalem. Dacous nie był tym typem człowieka, wiedziała to doskonale.

To nie znaczy, że nie umiał być świnią albo draniem, o nie. Ale kiedy robił jakieś łajdactwo, to zawsze za plecami i po cichu. Po prostu fizycznie nie był w stanie walnąć pięścią w stół ani rozedrzeć się na kogoś. Nie był w stanie niszczyć człowieka, patrząc mu w oczy.

Przynajmniej tak dotąd sądziła.

Azufahan usiłował protestować, ale nie miała głowy ani zamiaru się z nim użerać. Wzruszyła tylko ramionami i rozłączyła linię, by móc podejść do opartego o ścianę starszego mężczyzny i zapytać, czy nie trzeba mu pomóc.

– Dziękuję pani bardzo… Nic mi nie jest, już stąd idę, już…

Do diabła, przecież wcale nie kazała mu wychodzić! Przez moment czuła w sobie straszliwą chęć, żeby ścisnąć go za rękę i pochyliwszy się, szepnąć do ucha, że jest po jego stronie, żeby się nie martwił, że w razie czego uprzedzi zawczasu…

Na litość boską, nie mogła tego zrobić! Zwłaszcza tutaj, w tym nafaszerowanym elektroniką sekretariacie Osoby Zwierzchniej. Zostawiła kardynała i otworzywszy drzwi do poczekalni, skinęła na siedzącego tam sekretarza. Tyle nie powinno wzbudzać żadnych podejrzeń – zwykła kobieca opiekuńczość. Ale na wszelki wypadek, kiedy po chwili sekretarz wyprowadzał swego pracodawcę, trzymając go pod ramię, starała się nie patrzeć za nimi.

Usiadła przy pulpicie w oczekiwaniu na kolejne wezwanie Chantala. Ponieważ się nie odzywał, wydobyła z bazy danych najnowsze meldunki, te, które dotarły do niej dopiero w ostatnich godzinach i nie zostały jeszcze nigdzie przetransmitowane. Na razie jednak nie przeglądała ich. Wyświetlone na ekranie, miały w razie czego sprawiać wrażenie, że Jacqueline jest niezwykle zajęta.

W rzeczywistości była jedynie zamyślona.

Jacqueline często się tak zamyślała, wpatrzona w sprawozdania i katalogi sekretariatu. W zasadzie nic innego jej, poza rozmyślaniami, nie pozostawało. Miała trzydzieści dwa lata, ale nie to było jej problemem – nie widziała jeszcze po swoim cedrowozłocistym ciele upływu lat. Była samotna, ale to także nie stanowiło problemu – mając trzydzieści dwa lata i wciąż nienaganną figurę nie pragnęła już jakichkolwiek związków z mężczyznami ani kobietami. Parę razy obsłużyła na wszelki wypadek Chantala, dopiero poniewczasie stwierdzając, że nie było to potrzebne. Gdyby chciał się jej pozbyć, tych paru razy nie uznałby za zobowiązujące do czegokolwiek – chyba nigdy jeszcze nikt nie zabierał się do niej z taką męczenniczą desperacją. Nie miała wątpliwości, że dziwkarska sława Chantala miała osłaniać jego faktyczny homoseksualizm. Ten ostatni nie był oczywiście jakoś źle przyjmowany, ale pedały stanowili wszędzie zwarte, występujące jednogłośnie lobbies – a Chantal widocznie chciał robić karierę poza tym układem.

Jacqueline nie zrobiła kariery – ale i ta sprawa nie martwiła jej. Osiągnęła już wszystko, co chciała. Kosztem kilku lat pilnej pracy, od czasu do czasu wspomaganej ruchami lędźwi, wkręciła się do państwowego biura na funkcję na tyle nieznaczącą, że nikogo nie kusiło pod nią ryć. Prefekci i kierownicy wydziałów mogą się zmieniać bardzo często, ale nie sekretarki. Miała więc stałe zajęcie, dające jej miejsce w życiu i dość czasu na rozmyślania.

W wieku trzydziestu dwóch lat Jacqueline miała wszystkiego serdecznie dosyć. Czuła się pusta, wydrążona w środku i zarazem splugawiona, zgwałcona raz na zawsze wszczepionym w jej układ nerwowy paskudztwem. Jakby ten świat, w którym przyszło żyć, napluł jej głęboko w duszę i nie dawało się już tego wyczyścić.

To była cena za przeżycie – ten wszczep. W kilka miesięcy po tym, jak handlarze wywieźli ją z Bejrutu, wszyscy, których znała, zginęli. Jej rodzice i rodzeństwo także.

Nie miała do nich żalu, że ją sprzedali. Bejrut należał do wolnego świata i oczywiście każdy mógł go opuścić, jeżeli tylko miał dokąd jechać. Jej rodzina nie miała. Jedynym, na co mogła liczyć, była egzotyczna dla Europejczyków uroda córki. Po kilku latach pracy w pornobiznesie miała zarobić dość, żeby ściągnąć pozostałych.

Nic z tego nie wyszło. Do Bejrutu weszli Syryjczycy, pod opieką których mahometanie spokojnie, przez nikogo nie niepokojeni, wyrżnęli chrześcijan do ostatniego. Rodzina Jacqueline miała to nieszczęście, że byli maronitami.

Nie wiedziała, co się z nimi stało. Europa nie spisywała zbrodni, na które sama pozwoliła. A na tę pozwoliła, by w zamian pchnąć jednych Arabów przeciwko innym Arabom.

Kontrakt, podpisany za niepełnoletnią córkę przez rodziców, okazał się niejednoznaczny. Wystarczył jeden kaprys urzędnika imigracyjnego, by musiała wrócić do Bejrutu i podzielić los najbliższych. Wystarczyło, by przestała spełniać stawiane przez firmę wymagania.

Nie mogła mieć pretensji do firmy. Umiałaby znienawidzić człowieka, który za nią odpowiadał, ale nikt nawet nie wiedział, do kogo właściwie firma należała – trochę do tego, trochę do tamtego, trochę do paru innych firm, w których z kolei sama miała udziały. Firma zresztą do niczego jej nie zmuszała, przestrzegała ściśle prawa. Po prostu takie było prawo. Czy można mieć pretensje do wydanego nie wiadomo już nawet przez kogo przepisu?

Wszczep był zgodny z prawem, zresztą kontrakt stanowił jej zgodę na ten zabieg. Lalka na sznurku – neuroprocesorowy afrodyzjak. Uwaga mała, czas być namiętną – naciskamy guzik. Będziesz nie do zdarcia, bezkonkurencyjna.

Więc była.

Nie było sensu tego wspominać. Minęło. Miała teraz obywatelstwo, pracę i święty spokój. Nie miała tylko niczego, co by nadawało jej życiu sens. Nawet religii. Po tym wszystkim, co przeżyła w dzieciństwie, nie potrafiła pokochać Allacha, a prawo o samorządach mniejszości nie pozostawiało jej wyboru wyznania.

Przeżuta i wypluta przez najlepszy ze światów, któremu powinna być wdzięczna, że w ogóle ją zechciał, wiedząca wszystko o seksie i niczego o miłości, pusta w środku…

Jakież to banalne – pomyślała po raz nie wiadomo który, wpatrzona niewidzącym wzrokiem w szeregi znaków na ekranie.

*

– Kapitan Mehmet Azufahan z zatrzymanym, zgodnie z poleceniem – oznajmił, kiedy po przemierzeniu labiryntu korytarzy i sztolni wind stanęli wreszcie przed drzwiami biura Osoby Zwierzchniej wydziału.

Przez długą chwilę nie działo się nic. Wreszcie sekretarka najwyraźniej raczyła zwrócić na nich uwagę; rybie oko kamery poruszyło się nieznacznie w srebrnej okładzinie futryny, szczęknęły rygle. Drzwi rozsunęły się, odsłaniając kilkumetrowy korytarz, pełen ukrytych w ścianach i podłodze czujników. Lekko popchnął przed sobą zatrzymanego i wszedł za nim.

Obwody osobiste, wtopione w służbowy strój Mehmeta, ożyły, pobudzając cichy świergot kasety przy wejściu. System sprawdził ich obu, zidentyfikował swojego pracownika i zweryfikował dane w kartotece Biura. Jeszcze raz szczęknęły rygle i otworzyły się drugie drzwi, u wylotu korytarza.

Przeszli przez poczekalnię do sekretariatu, gdzie na wprost wejścia strzegła wstępu do gabinetu Osoby Zwierzchniej ciemnowłosa dziewczyna. Przez chwilę przypatrywała się nieruchomo sponad terminalu – nie był w stanie powiedzieć: jemu czy zatrzymanemu. – Pierre Leserve?

Nie brzmiało to jak pytanie. Chłodne, rzeczowe stwierdzenie faktu.

Jego kontakty z sekretarką Chantala ograniczały się wyłącznie do spraw służbowych, ale to jedno zdążył już zapamiętać. Wyniosły, lodowaty chłód, jakim darzyła otoczenie. Jakby chciała każdemu powiedzieć: „Nie dla takich jak ty”.

– Biskup Pierre Leserve – odpowiedział zatrzymany, chyba po raz pierwszy głośno. Jego głos drżał lekko Wreszcie zaczął się bać. I słusznie.

Sekretarka pochyliła się nad interkomem, by po chwili podnieść się i wyjść zza swojego pulpitu.

– Proszę za mną – rzuciła do Leserve'a.

– Chwileczkę – zaprotestował Azufahan. – Chcę najpierw porozmawiać z prefektem.

– Prefekt wzywał tylko zatrzymanego, kapitanie. Ze względu na jego podeszły wiek i nikłe zagrożenie fizyczne zrezygnował z przewidzianych przepisami środków bezpieczeństwa…

– Chcę najpierw porozmawiać z prefektem – powtórzył z naciskiem, podchodząc.

Jacqueline wzruszyła tylko ramionami i wróciła do terminalu.

– Kapitan Azufahan prosi o rozmowę, prefekcie… Nie czekał na odpowiedź. W końcu znał Chantala od dawna. Po prostu otworzył drzwi i wszedł, prowadząc przed sobą Leserve'a. Chciał tylko rzucić parę zrozumiałych dla przełożonego aluzji, że nie da się tego zatrzymania uprawomocnić bez niego.

Dacous zmierzył go lodowato zimnym wzrokiem. To było po prostu niesamowite; nigdy w życiu nie widział u Chantala takiego wzroku!

– Proszę się wynosić – oznajmił prefekt nie znoszącym sprzeciwu tonem.

– Chciałem tylko… – zaczął z rozpędu Mehmet, słysząc za plecami kroki nadbiegającej dziewczyny. Ale Chantal nagle rozdarł się na cały głos:

– Wyjść, kapitanie!!!

Jacqueline nigdy jeszcze nie słyszała, żeby Chantal na kogoś krzyknął. Zastygła tuż za Azufahanem, zszokowana i zarazem nie potrafiąca ukryć satysfakcji, że prefekt zgasił tego bezczelnego beduina. Kapitan najwyraźniej zgłupiał. Wymamrotał: „Tak jest” i wycofał się tyłem, omal nie rozdeptując przy tym dziewczyny. Na szczęście w porę odsunęła się na bok. Zmierzywszy Azufahana złym wzrokiem) odwróciła się raz jeszcze i powolnym ruchem, by nie trzaskać, zamknęła drzwi gabinetu.

– Witaj, ojcze Bernardzie – dobiegło ją przez wąziutką szczelinę w ostatniej chwili, zanim pokryte drewnem odrzwia zetknęły się, uruchamiając pole wytłumiające.

Witaj, ojcze Bernardzie? – powtórzyła w myślach, wracając na swoje miejsce.

Te słowa wypowiedział drżący ze wzruszenia głos biskupa Leserve'a.

*

– Witaj, ojcze Bernardzie – wypowiedział słowa hasła. Słowa, na których możliwość wypowiedzenia czekał sześć długich lat. I zanim jeszcze je wyrzekł, był już pewien. Już wiedział, że nie czekał nadaremnie. Człowiek siedzący naprzeciwko niego przymrużył oczy. Po jego twarzy przemknął jakiś cień, jakby skurcz bólu…

– Laudetur lesus Christus…

Stary, ekskomunikowany biskup poczuł nagle, jak długo tłumione łkanie wzbiera mu w piersi i rozlewa się niepowstrzymaną falą. Świat zamglił się przed oczami, w piersiach zabrakło na chwilę tchu. Chciał podejść do ojca Bernarda, ucałować jego dłoń, ale nagle zakręciło mu się w głowie i musiał osunąć się na stojące w pobliżu krzesło.

*

Ojcze Bernardzie… Wszystko wskoczyło na swoje miejsca. Zapach kadzideł i rozgrzanego wosku, rozchybotane płomienie świec, pogłos sandałów na kamiennych posadzkach katedry. To Tuluza, z której wypędzono katarów. Rok Pański 1322. Ocalała w ruinach katedra i dziękczynne modły…

Już nie ma Tuluzy, nie ma Prowansji… Pozostał ten dziwny pogański kraj na gruzach dawnej Europy.

Ojciec Bernard Gui, wielki inkwizytor Tuluzy, ukrył twarz w dłoniach.

– Przywołałeś mnie – odezwał się wreszcie Bernard po długich, długich latach, po całych wiekach znieruchomiałego milczenia. Po wiekach, w czasie których rwały się granice i wymierały dynastie, rewolucje zmiatały trony, rządy i tyranie, zastępując je innymi, a miecze wyrastały w termonuklearne rakiety.

Leserve jeszcze nie potrafił wydobyć z siebie głosu. Potrząsnął tylko głową, przełykając gorące łzy.

– Przed chwilą byłem w Tuluzie, kończyłem pisać mój podręcznik… Znasz mój podręcznik? Tak, prawda, wiem… To dzięki niemu przywołałeś mnie do swojego czasu. Który to rok? Dwa tysiące któryś? Siedem wieków… Niezbadane są wyroki pańskie…

To całkiem inna Europa, ojcze. Pogańska Europa. Nie ma w niej Boga, nie ma prawa, nie ma obyczaju.

– Pamiętam, bracie – odrzekł łagodnie Bernard. – Pamiętam wszystko, co wiedział ten człowiek… Chantal Dacous. I to, co znalazło się w programie przywołania.

Wielki Inkwizytor westchnął głęboko i w zadumie odchylił głowę na oparcie fotela.

– Pogański świat, jak ten, po którym pozostały jeszcze w moich czasach resztki dróg i ruiny akweduktów. Cielesność i użycie, a potem choćby i piekło miało pochłonąć. Wiedza bez wiary.

– Wszystko się zmieniło, ojcze – powtórzył, wciąż jeszcze drżącym głosem, biskup Leserve.

– Więc chcesz sądu?

– Tak, chcę sądu. Także i nad sobą. Poddam się twojemu wyrokowi ojcze.

– Oskarżaj.

– Złamałem śluby. Wymówiłem posłuszeństwo biskupom i Ojcu Świętemu. A co więcej, ojcze, nie żałuję tego. Gdybym nawet miał dziś szansę powrotu na łono Kościoła, za cenę odwołania swych kazań, nie zrobiłbym tego.

– Kim jesteś, że tak mówisz? Twoja kapłańska władza i mądrość były władzą i mądrością Kościoła. Kim pozostajesz, tracąc z nim łączność? Liściem na wietrze… Schizmy nie da się oddzielić od herezji. A skąd bierze się herezja?

– Z zadufania – odpowiedział pokornie biskup.

– Z zadufania – powtórzył Bernard. – Człowiek wbija się. w pychę i zaczyna uważać, że on jeden posiadł prawdę. Że wieki zbiorowego wysiłku ojców Kościoła to nic, że wszyscy, począwszy od świętych apostołów, błądzili, a tylko on jedyny dostąpił boskiego objawienia. Czy ty, bracie, uważasz się za wybranego? Czy sądzisz, że jako jedyny otrzymałeś i przechowujesz depositum fidei?

Starzec milczał przez długą chwilę, z trudem zbierając siły, by słowo to zabrzmiało z odpowiednią mocą.

– Tak, ojcze.

*

– Dość tego, kapitanie – zirytowała się Jacqueline. -Proszę wrócić do poczekalni, albo…

Miał na końcu języka prowokacyjne: „Albo co?”, ale powstrzymał się i zmusił do uprzejmego, wręcz pokornego tonu – chociaż tak naprawdę miał ochotę chwycić dziewczynę za łeb i wybić nią dziurę w drzwiach, a potem wpaść do gabinetu i nakłaść Chantalowi po mordzie.

– Bardzo proszę… Chciałbym skorzystać z pani terminalu.

Zamilkła na moment. Wahała się.

– Mam do tego prawo – dodał. – Jeśli uznać, że stanowię eskortę aresztanta, który podlega obecnie przesłuchaniu, nie mogę jako taki oddalać się poza sektor.

– Tak – przyznała niechętnie po chwili zastanowienia. – Ma pan do tego prawo.

Obróciła się na fotelu i sięgnęła po dodatkową końcówkę interkomu. Podłączyła ją do pulpitu i pełnym dystynkcji ruchem postawiła przed Mehmetem na górnej pokrywie jednego z odgradzających ją od świata monitorów.

Terminal wozu mojej specgrupy. Nie pamiętam dzisiejszego kodu.

Skinęła milcząco głową.

Mehmet stanął przed mikrokamerą interkomu, opierając się dłonią o monitor. Miał ochotę kogoś zabić. Czekał, aż skończą się procedury szyfrowe i identyfikacyjne.

– Azufahan. Zawołać Le Corve'a. No to niech przerwie. – Milczenie. – Na razie czekajcie, decyzje podejmie wiceprefekt po przesłuchaniu głównego podejrzanego. No gdzie ten Le Corve?

Znowu milczenie i obraz pustej ściany w pomieszczeniach France-Britt UKC. Zerknął spod oka na Jacqueline. Wyglądała, jakby w ogóle nie przyjmowała jego istnienia do wiadomości.

Wyglądała też, z tym swoim chłodem w ułożeniu ust i w spojrzeniu, cholernie wyzywająco.

Tak, panie kapitanie? – odezwał się Le Corve.

Mehmet nabrał głęboko powietrza… i nagle uświadomił sobie, że to, co chciał polecić Le Corve'owi zabrzmi jak coś więcej niż niesubordynacja.

– No i co, znaleźliście coś? – zapytał, by zyskać na czasie.

*

– Kościół zbłądził. Ugiął się przed wolą tyrana – Leserve mówił powoli, z namysłem dobierając słowa swej obrony. – Nie wolno mu było ustąpić, choćby groziły prześladowania, choćby nawet tyran zagroził fizyczną zagładą Ciała Chrystusa. Należało ufać Bogu i nie odstępować dla chwilowego kaprysu władcy. Kościołowi zabrakło wiary.

– Kim był tyran? I czym groził?

– Przyszło mi żyć w czasach tyranii najgorszej z możliwych. Dawni dyktatorzy prędzej czy później umierali. Obecny zginie dopiero razem z nami. Tłum, ojcze. Tłuszcza. Motłoch. To on rządzi dzisiaj światem. On pragnie rozstrzygać, co jest dobre, a co złe. Co moralne, a co niemoralne. Co wolno, a czego nie wolno. Tłum… To szatańska sprawa podpowiedzieć ludziom, że oni są władni rozstrzygać o prawach – biskup westchnął głęboko i boleśnie. – A tłum jest tym wszystkim, co w nas najgorsze. Wiara, by istnieć, musi kazać wspinać się wciąż pod górę-Musi być jak wędzidło i ostrogi, zmuszać do wysiłku, do wyrzeczenia, by człowiek mógł się doskonalić. Dziecko pozostawione same sobie nie podejmie nauki, dziecku nie wolno zostawiać decyzji co do swojego losu. Nawet jeśli płacze, bo czegoś nie dostało, musi mieć wychowawcę, który wie, że to, czego dziecko pragnie, w istocie obróciłoby się na jego szkodę. Jak wyglądałby świat dzieci pozostawionych samym sobie? A tak się stało w tej szatańskiej religii, jaką jest demokracja. Bo przecież w obliczu Boga wszyscy jesteśmy dziećmi. On wie, do czego zostaliśmy przeznaczeni, czego potrzebujemy. My tego nie znamy i nie moglibyśmy pojąć. Czy wykładam rzecz jasno, ojcze?

– Mów dalej, bracie.

– Zatem, po innych tyraniach nastała tyrania tłumu. Jeśli władza nie pochodzi od Boga, lecz od narodu, to sprawować ją będą ci, którzy najbardziej przypochlebią się tłuszczy. I tylko kilka lat, więc, tak samo jak i tłum, nie spojrzą dalej własnego nosa. Byle powiększyć poklask dla siebie, choćby za sto lat świat miał zginąć.

A jeśli kaprys tłumu stał się prawem, kto się odważy mu nakazać, by postępował wbrew sobie, wbrew bydlęcym instynktom człowieka? Przykazania, zamiast ich słuchać, zaczęto głosować. Zamiast jednego Boga, surowego, choć kochającego, pojawiły się miliony pogańskich bożków, uśmiechniętych, przymilających się o względy. Ludzie przestali szukać szczęścia, pogrążywszy się w przyjemnościach, przestali myśleć o duszy, zaczęli o ułatwianiu sobie życia, o uprzątaniu z drogi wszelkich zakazów, uwolnieniu się od wszelkiej odpowiedzialności… Ojcze, uznałem, że nie może być prawowiernym chrześcijaninem, kto uzna demokrację za władną rozstrzygać o sprawach Kościoła. Następca Piotra i jego biskupi pogodzili się z władzą tłumu. Odstąpili od Prawa, przerażeni pustkami w świątyniach i brakiem ofiar, zapragnęli przypodobać się motłochowi. Dlatego złamałem ślub posłuszeństwa, ojcze Bernardzie.

*

– No, tak, coś niecoś znalazłem… – zaczął Le Corve.

Mehmet od razu wyczuł w jego sposobie mówienia dziwną nutę. – To znaczy… Przede wszystkim, przegrzebałem im pamięć wewnętrzną. To znaczy, odtworzyłem proces programowania tego, z czym się tutaj ścigamy. Musiałem się podpiąć pod centralę Surete, ale za to prawie już zrekonstruowaliśmy…

– No i co tam jest takiego? – przerwał Mehmet, pomyślawszy, ile wpadnie na rachunek prefektury marsylskiej za wykorzystywanie centrali obliczeniowej Surete.

– Jakaś stara księga z czternastego wieku, coś w rodzaju podręcznika dla inkwizytora. Napisał to niejaki Bernard Gui. I bardzo ciekawy program do sporządzania charakterystyki osobowościowej. Odtwarzali tego inkwizytora. To znaczy, jestem pewien, że na podstawie tej księgi zrekonstruowali już jego zasadniczą osobowość, ale potem ją, nie wiem dlaczego, wykasowali.

Miał wrażenie, że w którymś momencie twarz dziewczyny drgnęła.

– Czekajcie, Le Corve. Co z tymi programami wpuszczonymi w nasz system?

Haker natychmiast stracił na elokwencji. Zaczął coś bąkać o problemach.

– Kurwa mać! Bawicie się, zamiast szukać tego, co ważne, tak?! – Pytanie było czystą retoryką. Bez najmniejszej wątpliwości: wziął się, sukinsyn, za to co go bardziej ciekawiło, zamiast za najważniejsze.

– Nie mogliśmy siedzieć we dwóch w jednym programie. Młody siedział nad tym wirusem, a ja…

Mehmet zaciął wargi.

– Dobra – wycedził. – Chcę wiedzieć, co on zwojował.

– No, trochę mamy. – Twarz Le Corve'a, gdy ponownie pokazał się na ekranie, wydawała się spokojniejsza. – Mamy kod osobisty, na który nastawione było to coś. Podać?

Popatrzył tylko na niego.

– A co do reszty… Młody twierdzi, że to ma zakodowaną jakąś dziwną sekwencję znaków. Jakby miało uruchomić pewien powtarzający się rytm. Niby że wyczekiwało w systemie, aż zacznie w nim operować ta osoba, czepiało się jej i generowało w kółko tę serię impulsów.

– Dobra. Wracajcie do pracy, wkrótce tam będę. Delikatnie przytrzymał końcówkę, po którą już sięgała Jacqueline.

– Archiwum – rzucił. I po chwili dodał: – Proszę.

*

Miała wrażenie, że ten beduin kompletnie zwariował. Oczy świeciły mu się jak jakiemuś szaleńcowi. Połączyła go z archiwum i wpisała podany kod: ZASTRZEŻENIE

– Na litość boską, niechże pani coś zrobi! Rozłożyła bezradnie ręce.

– Na pewno pani może. Proszę. To ważne. Naprawdę ważne.

– Nie mam sposobu, żeby przekonać program archiwum.

Przyglądał jej się przenikliwie.

– A prefekt? – zapytał nagle. – Niech pani wpisze jego kod.

Nie wiedziała, dlaczego mu uległa. Sięgnęła ku klawiaturze… I zastygła nieruchomo.

– To jest właśnie jego kod – powiedziała. Niepotrzebnie. Zupełnie bez sensu. W ogóle nie powinna łączyć go z archiwum.

Twarz oficera ściągnęła się. Jacqueline, choć nie wszystko zrozumiała z jego rozmowy, także poczuła nagły ucisk w gardle.

– Archiwum – zakomenderował. – Klucz „Sekwencja”. Wystukała to posłusznie. Lista haseł była długa. Przyglądał jej się w skupieniu, z coraz większą rezygnacją na twarzy.

– Rytm – zażądał jeszcze po długim milczeniu.

Wpisała posłusznie: „Rytm”.

Zauważyli to niemal jednocześnie: rytmy mózgu, stymulacja elektrohipnotyczna.

Wpatrzona w pojawiające się na ekranie informacje nawet nie zauważyła, kiedy Azufahan władował się za jej terminal.

*

– Skąd jestem pewien, że i ta tyrania upadnie? Ojcze, każdy system władzy ma swój zmierzch. Demokracja w czasach spokojnych wynosi na szczyty ludzi przeciętnych, którzy nikomu nie wadzą i niczego wielkiego nie przedsięwezmą. A w chwilach trwogi albo załamania: wielkich demagogów i szaleńców. Tak czy owak, sprzyja zawsze krótkowzroczności. Nie liczy się nic, co nastąpi po zakończeniu kadencji. Demokracja zawsze wybierze pozorna korzyść i chwilowy zysk, nawet kosztem przyszłej tragedii

Islam nie zna demokracji. Wcisnął się już głęboko do Europy, wykształcił swoich naukowców i specjalistów na najlepszych uczelniach. Trzyma swoich wyznawców żelazną ręką, nie pozwala odstępować od obyczaju i przechodzić na stronę przeciwną.

Pięć lat temu rzucili na Europę tłumy terrorystów. Tłum chciał uwierzyć, że opanowano tę falę i zmuszono wroga do rokowań dzięki komputerowej ochronie miejsc publicznych oraz nowym technologiom bezpieczeństwa. Ale to nieprawda. Nowy Saladyn podpisał z białymi diabłami pokój. Na swoich warunkach. Poczeka trochę i Europa wpadnie mu w ręce bezsilna, nawet nie zniszczona wojną.

Leserve dyszał ciężko. Podniósł zmęczone oczy na Wielkiego Inkwizytora.

– Kościół musi przetrwać zwycięstwo barbarzyńców. I nawrócić ich. Tak, jak już raz było… Kościół prawdziwy, nie jego parodia, konkurująca z sektami i salami sportowymi. Ojcze, mój czas się kończy. Poświęciliśmy lata na przywołanie cię, na obdarzenie cię władzą. Oczyść Europę i Kościół z zepsucia… Ocal go jeszcze raz, jak kiedyś przed katarami.

Pochylił się w milczeniu i znieruchomiał na dłuższą chwilę.

– To wszystko, ojcze Bernardzie. Czekam na twój wyrok.

*

Chciała mu przeszkodzić, ale Arab tylko bezceremonialnie zatkał jej usta dłonią.

– Milcz, rozumiesz? Mam ci ukręcić ten pusty łeb? -dyszał. – Włącz podsłuch gabinetu. No, na co czekasz?! Nie dociera do ciebie, co się tu dzieje?!

– Nie mogę cię potępić, bracie – usłyszeli głos Chantala. – Nie mogę potępić nikogo. Gdzieś po drodze biały człowiek zboczył o jeden drobny krok z drogi. Wyznaczył sobie jeden drobny skrót, jedno ułatwienie. A potem drugie. I trzecie… Kościół poszedł za innymi. Ostatni, ale poszedł także na manowce. Może nie mógł zrobić niczego innego, skoro stracił posłuch? A może musimy odkupić błędy męczeństwem, przebyć raz jeszcze tę samą drogę, co na początku dziejów?

Myślę, że ty także zbłądziłeś, bracie Piotrze. Kościół upadał wielokrotnie. Zdarzali się niegodni papieże, zdarzało się, że zgnilizna przeżerała wszystkie hierarchie, sięgała samego serca Watykanu. I mimo to Kościół się odradzał, bo jakikolwiek by był, zawsze działa w nim Pan. W Kościele jest łączność z Bogiem, poza Kościołem jej nie ma. Zgrzeszyłeś, bracie Piotrze. Nie popadłeś w herezję i nie mogę cię potępić, ale zgrzeszyłeś.

Niech ci to Bóg wybaczy, bo zgrzeszyłeś z miłości do niego. Pomódlmy się o to, bracie Piotrze.

Bracie Piotrze…

Trzask interkomu. Azufahan groźnym gestem położył palec na ustach.

– Jacqueline, środki nasercowe. Prędko.

– Tak, prefekcie.

Szarpnęła się, odpychając Mehmeta i podniosła z fotela.

– Stój. Weź broń – rozkazał.

– Nie mam broni – rzuciła, przetrząsając apteczkę. Nic w niej nie było oprócz tabletek przeciwbólowych. Chwyciła je.

– Musisz mieć broń. Znam przepisy. No, już! – popchnął ją, aż zatoczyła się na pulpit.

*

Nie wyobrażał sobie, że może w ogóle istnieć tak zimne spojrzenie jak to, które wbiła w niego, rozcierając stłuczoną rękę. Przez chwilę aż poczuł lodowate ciarki na plecach.

Powoli, wciąż przypatrując mu się zimno, otworzyła schowek pod pulpitem i wyciągnęła z niego sześciostrzałowy rewolwer.

Skinął głową, by szła za nim i ruszył do gabinetu Chantala. Prefekt-Wielki Inkwizytor klęczał obok fotela, na którym leżał bezwładny samozwaniec.

Samozwańczy biskup. Fanatyk. Prawiczek, który przez całe życie nie zerżnął ani jednej dupy, który całe życie spędził na wcieraniu się w nie swoje sprawy, na pouczaniu wolnych ludzi, co mogą, a czego nie, na kultywowaniu fanatyzmu i przesądów. Żałosny, śmieszny, godny pogardy.

Godny nienawiści. Gorącej nienawiści narodu, którego częścią czuł się Azufahan – mimo wszelkich zastrzeżeń, jakie mógłby mieć do niego Allach i jego kapłani.

– Już nie potrzeba – powiedział głębokim głosem Chantal. Puścił rękę Leserve'a i litościwym gestem zamknął mu powieki. Potem wstał.

– Wynoś się stąd, Azufahan – powiedział, podniósłszy głowę.

Mehmet wydobył z kabury pistolet. Był rozładowany, z wyjętym magazynkiem – inaczej Azufahan nie zostałby wpuszczony do sektora. Ale z zewnątrz nie było tego widać.

Obejrzał się. Jacqueline stała w progu gabinetu, z rewolwerem w ręku.

– Zastrzel go – rozkazał dziewczynie. – Rzucił się na mnie.

Przeraźliwa, nieruchoma cisza. Twarz Jacqueline przypominała wyrżniętą z lodu maskę.

– Zrób to, bo o wszystkim dowiedzą się imamowie. Ten człowiek jest groźny, rozumiesz?!

Poruszyła wargami.

– Tak. Zastrzel go.

Patrzył, jak powoli, niezwykle powoli Jacqueline podnosi broń, jak ściąga spust i w tej samej chwili poczuł ból zatoczył się pchnięty potężnym uderzeniem w brzuch nie słyszał nic zdążył tylko zauważyć jak raz jeszcze z lufy bucha płomień i jeszcze jedno uderzenie twarz dziewczyny ściągnięta pełna nienawiści

Upadł i zasnął, niejasno zdając sobie sprawę, że to śmierć.

Opuściła rękę z pistoletem i przez długą chwilę przyglądała się twarzy inkwizytora. W znanych dobrze rysach Chantala zdawały się pojawiać nowe, zupełnie inne. A może była to zwykła autosugestia.

– Tak, ojcze. Wiem, co zrobiłam.

Nie odpowiedział. Chciała go zasypać pytaniami. Dziesiątkami, setkami pytań.

A potem pomyślała, że będzie jeszcze po temu dość okazji.

Odwróciła się bez słowa i poszła do swojego terminalu, wezwać strażników.

listopad 1991

Pięknie jest w dolinie

Kryzys zaczął się w kilka godzin po śmierci Potapowa, gdy siedziałem w kajzer klubie przy rogu Novaragasse i Zirkusgasse, czekając na odpowiedź Don Lucia. Tak jak zawsze, pierwszym objawem była nagła słabość mięśni i ból stawów, jakby ktoś miażdżył mi kości obcęgami. Potem nadpłynęła fala zniechęcenia i przygnębienia. Z przeraźliwą jasnością uświadomiłem sobie, że cała moja robota nie ma za grosz sensu. Że Don Lucio, gdy dotrze do niego wiadomość o moim telefonie, wzruszy tylko ramionami. Że jeśli nawet zgodzi się na spotkanie i zainteresuje sprawą, to cupola nigdy nie zechce inwestować takiej forsy w interes, który za kilka lat może pochłonąć następna wojna. I że nawet gdyby chciała zainwestować, nie dojdziemy do ładu z muslimami, a jeśli, powiedzmy, dojdziemy, to po kilku miesiącach ci, z którymi udało się dojść do ładu, zostaną pozarzynani przez kolejnego szaleńca, który dorwie się tam do władzy, i wszystko trzeba będzie zaczynać od początku. A wtedy, pochylony nad rozjarzonym czerwonawą fluorescencją blatem stolika, wiedziałem, byłem pewien, że nie znajdę już dość sił, by cokolwiek zacząć od początku.

Przed oczyma ciągle miałem to, co zostało z Potapowa. ale nie czułem radości. Niczego nie czułem. Kompletne odrętwienie. Na co to wszystko, Skrebec? – pytałem w milczeniu swego widmowego odbicia na fosforycznej gładzi blatu. Dzisiaj żyjesz, jutro gnijesz – szkoda czasu na ambitne plany, życie zmarnujesz, a wszystko i tak się pewnego dnia rozsypie przy wtórze złośliwego śmiechu.

Wiele razy, gdy moja tarczyca, rozregulowana latami hormonalnej stymulacji, zaczynała zalewać organizm tym obezwładniającym koktajlem chemikaliów, a z jakichś względów nie mogłem sobie pozwolić na kontrę bustera, zastanawiałem się, jaki to wszystko miało początek. Od którego momentu nie mogłem już zawrócić. Cofałem się w gorzkich rozmyślaniach coraz dalej w swą przeszłość i zawsze dochodziłem w końcu do tego samego momentu: ja, mały chłopiec, siedzący na dywanie dużego pokoju, przed telewizorem, i migoczący ekran, na którym barwne plamy i kreski układają się w mapę dawno minionych czasów. Po tej mapie wędrują kolorowe strzałki, wędrują, rosną i zmagają się ze sobą, przesuwając linie frontów oraz granic, a ja chłonę to napięty aż do bólu, wsłuchany w płynące spoza kadru opowieści lektora. A potem w czasie lekcji bazgrzę w zeszycie, pozwalając myślom pleść się swobodnie. Rysuję długopisem na kratkowanym papierze zawsze to samo: sztabowe strzałki. Strzałki białe i czarne, kwadraciki, ciągłe i przerywane linie – wymarzone bitwy nieistniejących armii. Całe okładki zeszytów, całe sterty kartek zamazanych sztabowymi strzałkami. Wniknęły do mojego serca, wykiełkowały w chłopięcych marzeniach i wszystko, co się potem zdarzyło i co jeszcze się miało zdarzyć, było mi już od tego momentu pisane.

*

A tymczasem przede mną, na zajmującym całą ścianę klubu telebimie staruszka Europa świętowała wytęskniony pokój. Pośrodku wielkiej sceny w Staatsoperze Najświętsza Panna głaskała się po pośladkach i udach, dysząc przy tym i postękując w rytm obłąkańczego klangu Pompowanego zawzięcie na basie przez rosłego Murzyna. Nie miała na sobie nic poza szerokoskrzydłym zakonnym kornetem i opinającymi ciało popręgami z lśniącej czernią skóry; srebrny krucyfiks między wymionami lśnił w smugach barwnego światła, rozrzucając na wszystkie strony kolorowe refleksy. Chłopcy na stanicach lubili oglądać Najświętszą Pannę i te jej numery z branzlowaniem się na scenie. Ksiądz Kowaluk wściekał się i klął, że pozdychają bez rozgrzeszenia, ale tyle tylko mógł zrobić. Jacy chłopcy byli, tacy byli, ale w końcu gdyby nie oni, to by się na wschód od Bugu ani jeden kościół nie uchował.

Setny księżulo, swoją drogą. Wiedziałem, że jak już opieprzy mnie za Potapowa, to westchnie w końcu: „Ja wszystko rozumiem, synu, ale czy ty, który powinieneś być dla tych chłopców wzorem, musiałeś to zrobić osobiście?!” I że ja się wtedy roześmieję w głos, jak zawsze, gdy ksiądz Kowaluk brał się mnie pouczać, i rzucę w kratę konfesjonału: „Ej, ojcze wielebny, co wy tam wiecie!”

*

Oczywiście, że musiałem. Do chłopców należała ochrona Sawki Potapowa, ale on sam – do mnie. I to, że wyprułem w niego z kałasznikowa cały magazynek igłowych pocisków, z których każdy wystarcza, by zamienić człowieka w ociekający, lepki ochłap, nie wynikało za grosz z jakiejś szczególnej zawziętości. Kto by tak sądził, ten nigdy nie pojmie Dzikich Pól. Jedną kulą w łeb można wysłać do świętego Piotra jakiegoś drobnego kapusia czy prostego rezuna, ale nie kogoś, kto przez lata trząsł krajem, kogo nienawidzono, bano się, kogo słuchano i kogo wielbiono tak, jak się bano, słuchano i wielbiono Potapowa. Po prostu dlatego, że gdy czumacy będą przy kielichu sobie opowiadać, jak Krwawemu Sawce priokliatyj Poliak wypuścił bebechy, to ta opowieść musi, cholera jasna, brzmieć, jak na Krwawego Sawkę i priokliatogo Poliaka przystało.

Zresztą, co trzeba przyznać, skurwysyn czy nie, ale na te czumackie opowieści na pewno sobie zasłużył. Nawet jeśli połowa z tego, co opowiadali rozkochani w swym papachenie rekietierzy, była wyssana z palca. Tyle się przecież przez te kilka lat wyroiło atamanów, watażków, bossów, komandirów, bejów, i jak im tam jeszcze; każdy, kto mógł, wolał skrzyknąć ludzi i iść z nimi na całość, zamiast gnić w nędzy i czekać podłej śmierci – a przecież o nikim takich historii nie opowiadano: że zgadywał myśli, przewidywał przyszłość, a jak na kogo popatrzył, to, gadano, na wylot widział. A jeśli tak spojrzał i kazał, to nie było silnego, żeby się oparł, choćby mu Sawka powiedział: „Bierz, swołocz, linę i wieszaj się”. Ktoś, kto zrobił z Sawka to, co ja, stawał się dla ruskich jeszcze większym bogiem od niego. I to się liczyło. Nie to, że był łajdakiem, jakiego nawet w tych wyjątkowo dla drani sprzyjających czasach długo by szukać.

Znałem faceta tylko po trupach, ale możecie mi wierzyć, że był to sposób, żeby poznać Sawkę Potapowa od najlepszej strony. Nigdy nie miały one oczu i z reguły można było te oczy znaleźć w ich żołądkach. Miały też języki porozcinane nożami wzdłuż na dwoje – chłopcy Sawki nazywali to „robieniem węża” – i powbijane w czaszkę gwoździe. Tę ostatnią metodę perswazji rekieterzy szczególnie sobie umiłowali i podobno dochodzili w niej do perfekcji. Potrafili każdy gwóźdź wbijać godzinami, tak, że mijał jeden, drugi dzień, a człowiek wciąż żył i tylko błagał, żeby go wreszcie dobić.

Pewnie, hezbislamy też potrafią nad tobą zdrowo wydziwiać, nim cię wyślą do Allacha, i Dońce sukinsyny rzadko kogo normalnie ubiją, żeby tam pierduł i po krzyku… W ogóle nie ma spasa, żeby na wojnie robić za jaką dziewicę. Mnie też kiedyś nerwy puściły, jak mi rezuny pod samym bokiem spalili wieś. Ale to normalne historie. Z Egzekutywą – bo tak się sukinsyny nazwali w nostalgii za minioną chwałą imperium – takich normalnych, zwykłych spraw nawet i porównywać nie warto. U ruskich mówili, że jeszcze jak Sawka był w KGB, to próbowano go wycofać z mordkomanda, bo za bardzo pokochał pracę. Tylko że KGB już wtedy szło na psy, Sawka w porę prysnął i wypłynął potem u Gaugazów, przy szajtan lawasz. Na szajtan lawasz wyrósł na cara, no i on go w końcu zgubił.

*

Najświętsza Panna w Staatsoperze na dobre już sobie dała spokój ze śpiewaniem, tylko przeginała się to w przód, to w tył, i wydobywała głębokie aż z samej macicy, ekstatyczne dźwięki. Kamera raz po raz po zataczała krąg po widowni, kilkakrotnie realizator dał zbliżenia na lożę honorową, wciąż z tym stękaniem i basowym pulsem w offie. Na chwilę uniosłem wzrok, szukając naszego kacapa, ale takich gości nie sadzano w pierwszych rzędach; w kadrze mieściła się tylko siwizna i farbowane ondulacje głównych dostojników Rady Europy oraz, naturalnie, Arabowie – ci ostatni z tak kamiennymi twarzami, jakby się akurat eksterioryzowali. Wreszcie artystka oraz jej czarny basista doszli do szczęśliwego finału, sypnęły się brawa i wtedy właśnie odezwał się Dilijczan.

Dilijczan popijał na stokerze, przy samym wejściu na salę, chowając pod kurtką całe regulaminowe oporządzenie. Oznajmił mi, że do drzwi klubu zbliża się facet, który ciągnie za sobą smycz – i na wszelki wypadek obaj od razu zeszliśmy z częstotliwości.

*

Tak swoją drogą, będę jeszcze musiał kiedyś wrócić do Wiednia i obejrzeć to miasto z bliska – jego stare kamienice, zabytkowe kościoły, pałace – zanim muslimy przerobią to wszystko na pełne wrzasku handlowiska. Lubię historię, a to miasto jest pełne historii. Chciałbym kiedyś poprzechadzać się po nim, bez broni, bez tej całej elektroniki, spokojny i rozluźniony.

Ale tym razem na nic nie było czasu. Huk roboty i bieganina. Przyjechaliśmy do Wiednia na wariackich papierach – zresztą my zawsze i wszędzie byliśmy na wariackich papierach. Sam status Wschodnich Sił Pokojowych był jedną z najbardziej zwariowanych rzeczy pod europejskim słońcem.

Oficjalnie stanowiące część sił zbrojnych Wspólnoty i przez nie też wyekwipowane, logistycznie podpadały pod Rzeczpospolitą. W praktyce oznaczało to, że o regularnych wypłatach żołdu czy uzupełnieniach sprzętu nie było nawet co marzyć. Polskie kwatermistrzostwo powoływało się tu na jakieś obietnice z Brukseli, ale jak potem wyszło, stosowną uchwałę europarlamentu sformułowano cokolwiek nieściśle. Wtedy, przed czterema laty, paliło im się pod tyłkiem i byli gotowi na wszystko, byle tylko wysłać za Bug kogokolwiek. Ale ledwie zdołaliśmy uspokoić tam sytuację, priorytety się zmieniły.

Natomiast operacyjnie East Force podlegał sztabowi generalnemu Zachodniej Ukrainy, który jednak zobowiązał się uzgadniać posunięcia strategiczne z Radą Atlantycką. Wyjątkiem od tej zasady uczyniono „doraźne działania mające na celu ochronę pomocy humanitarnej i ludności cywilnej”. Na upartego mogło to się odnosić do absolutnie wszystkiego, co robiliśmy. W istocie zresztą z Brukselą nie sposób było uzgodnić absolutnie niczego, a sztab generalny Republiki Ukrainy był fikcją, podobnie jak sama Republika Ukrainy, jej rząd i siły zbrojne. Wprawdzie prezydent Bołbas wciąż jeszcze urzędował w centrum Kijowa, ale już na przedmieściach więcej od niego miały do powiedzenia gangi. Państwo, które reprezentował w Radzie Bezpieczeństwa i Komisji Europejskiej, istniało wyłącznie na papierze, wyłącznie dzięki topionym w nim workom ECU i wyłącznie dlatego, iż nikt nie miał odwagi przyznać przed samym sobą, co się naprawdę dzieje. To znaczy, że każdą obłastią trzęsie kto inny, tu Dońcy, tam Sawka, tam znów muslimy, a jeszcze gdzie indziej jakiś miejscowy komendant albo herszt bandziorów, co zresztą zazwyczaj na jedno wychodziło. I tak aż po Ural – jakieś tam rządy, jakieś urzędy, wszystko to jeszcze istniało, ale było już tylko cienką, pękającą w setkach miejsc skorupką, spod której wyrajały się uwolnione po wiekach samodzierżawia żywioły. Tymczasem w Europie siwi panowie w złoconych okularach rysowali plany podziału międzynarodowych protektoratów, organizowali transporty z pomocą humanitarną, zwoływali jedna po drugiej konferencje i nie chcieli za nic przyjąć do wiadomości, że świat się zmienia nieodwracalnie. W Warszawie nie potrafili w to uwierzyć, czegóż chcieć od Brukseli.

Zresztą, w tej akurat chwili było mi to wszystko na rękę – nawet te ciągłe zaległości żołdu i dostaw. Tak się bowiem złożyło, że w wypalonej corocznymi suszami i równie jak Ukraina stepowiejącej z wolna Rzeczpospolitej zaczęło się wreszcie, co się prędzej czy później zacząć musiało i na co czekałem od kilku lat. I znów – nikt chyba jeszcze nie zdawał sobie sprawy, że tym razem nie skończy się na podpisaniu jakichś świstków. Ale ja wcale nie miałem zamiaru pozwolić, żeby tak się skończyło.

Prości ludzie nie są wcale tacy głupi, jak się wydaje różnym posłom, ministrom i dziennikarzom. Dużo trudniej ich wykołować niż jajogłowych. Telewizja wrzeszczała im ciągle, że całą biedę mają do zawdzięczenia nam, siłom pokojowym, które utrzymują – chociaż tak naprawdę, to za wysłanie wojsk na Ukrainę cała ta banda swołoczy nachapała od Zachodu forsy, że spasi Chryste. „A że ta forsa nie poszła do państwowej kasy, to już osobna historia.) Ludzie i tak wiedzieli swoje – jak tylko pozbyli się mianowańców z rządowych związków, natychmiast zwrócili się do nas.

A ja zwlekałem z odpowiedzią. Nie mogłem inaczej. Na północy miałem Potapowa, a z nim zawziętą, nie wypowiedzianą wojnę. Na wschodzie trwała smuta, której nie wolno było spuścić z oka, a od południa w każdej chwili mogła nadejść nowa wataha muslimów. I, do kompletu, sprawa pomiędzy nami a biurwami z Komisji Europejskiej stała coraz bardziej na ostrzu noża. Biurwy działały powoli, ale niezmordowanie, wciąż przybliżając dzień, kiedy trzeba będzie skończyć z lawirowaniem. Dzień, na myśl o którym Łarycz robił się po prostu chory i rozważał dymisję, od której ja go nieszczerze odwodziłem.

Dwa lata wcześniej zablokowaliśmy wszędzie, gdzie się dało, ściąganie jakichkolwiek państwowych należności tytułem egzekwowania zaległego żołdu. Przysyłali nam komisje, prosili, straszyli, wypłacali zadatki, podpisywaliśmy jakieś papiery, potem wycieraliśmy sobie nimi tyłek – tak naprawdę ani rząd nie zamierzał nam płacić, ani ja oddawać mu złamanego feniga. Na całym terenie, gdzie staliśmy, od Lwowa po Czerkasy i Tyraspol, przestały istnieć jakiekolwiek podatki. Oprócz naszych, ale te akurat ludzie płacili bardzo chętnie, to była cena za bezpieczne życie, wcale nie wygórowana, zresztą. Kijów słał jakieś skargi do Brukseli, stamtąd szły pisma do Warszawy, z Warszawy do nas, i tak się to kręciło. Teraz przyszła okazja zrobić to w Rzeczpospolitej. Ludzie już na samo słowo „Europa” brali się do bicia w mordę i lokalna administracja najpewniej bez oporu uznałaby naszą zwierzchność. Zresztą, nie radziłbym jej się opierać – z wkurwionymi ludźmi nie ma żartów, a w Rzeczpospolitej nawet bez katastrofy klimatycznej i suszy normalny człowiek miał do wkurwienia dość powodów.

W Warszawie nie bardzo chyba sobie z tego zdawali sprawę, ale z Warszawy zawsze było kiepsko widać: wciąż sądzili, że w końcu – byle wydusić skądś forsę i obiecać ludziom, czego zażądają – to jakoś się rozejdzie po kościach. Zresztą chwilowo nikt nie miał do tego głowy, rząd był po wotum nieufności i trwał tylko z braku innego. Trzeba było korzystać z okazji, póki czas. Ale z drugiej strony, nie mogłem użyć ani jednej kompanii z tych, które pilnowały południowej granicy. Nie mogłem także użyć ani jednej kompanii z tych, które rozlokowane były na wschodzie.

A już szczególnie nie mogłem ruszyć ani żołnierza z północy tak długo, jak długo na północy był Potapow. A czas mijał.

No i wreszcie Pan Bóg się zlitował. O tym, że Sawka Potapow wybiera się do Wiednia na konferencję załatwiać tam swoje sprawy, dowiedziałem się szybciej niż jego zastępcy. Kiedyś, dawno temu, Witowski, zanim go muslimy ustrzelili pod Zwianiem, zdołał wkręcić Sawce swojego sekretarza. Dzięki temu wiedziałem też, że u siebie Potapow był nie do sięgnięcia, nawet dobrze przeprowadzony nalot nie dawał pewności. Teraz układanka zaczęła nabierać sensu. Łarycz nawet nie próbował się zbyt długo opierać, dawno już powiedział „a”, tylko jeszcze nie do końca zdawał sobie z tego sprawę, a ja, nie czekając, aż dowódca upora się ze swoimi wyrzutami sumienia, poleciałem z delegacją do stolicy przypomnieć się Rzeczpospolitej o nasze zaległe grosiwo. Posłałem kapitanów na jałowe dyskusje z ministrami, a sam uderzyłem do Misia.

Misiu był podsekretarzem w MSZ i robiliśmy z nim różne interesy. W sumie pożyteczny facet, hungry to be rich, jak mawiają jankesi. To on załatwił, że cała benzyna dla sił pokojowych szła po preferencyjnych cenach jako paliwo dla dotkniętych suszą rolników. Przy tym głodzie na wachę, jaki nieodmiennie panował na Ukrainie, dawało nam to dwutrzykrotne przebicie, z czego oczywiście Misiu miał godziwą działę. Z tym, że od strajku nasze stosunki zaczęły się psuć. Misiu, nie w ciemię bity, coś kojarzył. Rozmowa była bardzo długa, bardzo nieprzyjemna, ale owocna. Opowiedziałem mu mniej więcej, czym się zajmuje Potapow, i obiecałem ludzi, jeżeli zorganizuje to samo, tylko na większą skalę. Stanęło na trzydziestu procentach i zdrowej zaliczce od razu w łapę. Dwa dni później przyfaksował nam na Chortycę, że mamy odkomenderować jeden pluton na Kongres Pojednania, w charakterze honorowej eskorty delegata Republiki Zachodnio-syberyjskiej. Ta ostatnia, jako nowo powstały protektorat międzynarodowy, nie miała bowiem własnych sił zbrojnych. Oficjalnie.

*

Wysłannik Don Lucia był wysoki i miał typową dla slejwerów twarz anemika. Przez stroboskopowe, barwne błyskawice i rozwirowane hologramy, strzelające w półmroku z parkietu kajzer klubu, przeszedł z taką pewnością i sprężystością w ruchach, jakby był naprowadzany radarem. Dopiero gdy przekroczył magnetyczną kurtynę pomiędzy salą taneczną a gabinetami, zbliżając się do mojego stolika, dostrzegłem w jego lewym oczodole sili-karbonowy implant.

Usiadł sztywno, bez rozglądania się, bez chwili zastanowienia, jakby wiedzieli już o mnie absolutnie wszystko. Pewnie tak sądzili.

Przez dłuższą chwilę trwała cisza, w końcu pochyliłem się nad blatem i wdusiłem czarny taster przy jego brzegu. W jednej chwili odcięło nas od zgiełku kuliste pole, którego wnętrze rozjaśniał tylko fosforyczny blask stołu. Nie wiem, skąd mi coś tak idiotycznego przyszło do głowy -równie dobrze mógłbym zasłonić się gazetą. Można było tego używać, żeby pomigdalić się z jakąś przygodnie poznaną dozgonną miłością, ale dla wszystkich zakresów fal, poza widzialnymi, pole nie stanowiło najmniejszej przeszkody.

Niemal czułem, jak w moim organizmie ruszają pompy, tłoczące do żył adrenalinę. Nie ma lepszej metody na depresję; chemikalia z bustera działają szybciej, ale po paru godzinach stają się przyczyną otępienia.

Człowiek z silikarbonowym implantem siedział nieruchomo jak Indianin, wbijając we mnie oczy. To sztuczne lśniło zieloną iskierką, niczym mikroskopijna dioda, a to prawdziwe wydawało się bardziej puste niż studnia. Prawa dłoń slejwera, oparta o skraj blatu, rytmicznie zaciskała się w pięść i otwierała, coraz szybciej i szybciej. Wytrzymałem to jego spojrzenie tylko kilka sekund.

– Zróbmy interes, Don Lucio – zacząłem, starając się zachować kamienną twarz i spokojny głos. – Przyniesie to panu podwojenie dotychczasowych obrotów w ciągu trzech lat, na trzydzieści procent w zamian za gwarancję odbioru i parę drobnych inwestycji.

Żywy manekin po przeciwnej stronie stołu wciąż wbijał we mnie pozbawiony wyrazu wzrok. Dawało to dość niesamowite wrażenie. W ogóle slejwery sprawiają dość niesamowite wrażenie, zwłaszcza na ludziach, którzy rzadko mają z nimi do czynienia.

– Dość trudno robić interesy z kimś, kto ma tak wielu nieprzyjaciół – jego głos był zgrzytliwy, ale intonacja wydawała się uprzejma.

– Don Lucio, pozwoli pan, że wyjawię swój punkt widzenia na pewne sprawy. Niejaki Sawka Potapow, którego, co wiem przypadkiem, zaszczycił pan niezasłużenie swą uwagą, jest trupem. Pan jest biznesmenem. A ja jestem żołnierzem. Trupy mają to do siebie, że nie wstają, zaś biznesmeni, że nie poddają się emocjom tam, gdzie w grę wchodzą pieniądze. A żołnierze to, że nie boją się ryzyka.

– A zresztą – podjąłem po chwili – w tej chwili nic mi nie grozi, przynajmniej nie ze strony podwładnych nieboszczyka Potapowa. Pan mnie przed nimi ochroni.

Oparta o skraj blatu dłoń nagle przestała się zaciskać i rozkurczać.

– Dlaczego pan sądzi, że tak zrobię?

– Don Lucio, czas wielkich stad już minął. To żaden zarobek. Trzeba szukać nowych branż. Czyż nie?

– Co pan wie o wielkich stadach? – głos slejwera nadal był beznamiętny i oschły.

– Tyle, co inni. Wszystko. Nieboszczyk Sawka nie umiał niczego zbyt długo utrzymać w tajemnicy. Właśnie to skróciło mu życie.

Chwila ciszy. Krótka chwila.

– Proszę mówić dalej.

– Don Lucio, oferujemy panu ten sam wachlarz usług, co Rosjanie, na dużo korzystniejszych warunkach. Plus szerokie perspektywy rozwoju, ale o tym warto by było porozmawiać osobno. Firma, którą reprezentował Potapow, przestaje się liczyć, Don Lucio. Złamała ona pewne zasady, które obowiązują na naszym terenie, i ściągnęła na siebie niechęć zbyt wielu konrahentów. Być może tutaj są jeszcze mocni, ale wszystkie szlaki na wschód od Karpat kontrolują siły pokojowe.

– Oczywiście – podjąłem po chwili, upiwszy ze szklanki – nie ma najmniejszego powodu, dla którego miałby pan tracić na naszych sporach. Dlatego czujemy się zobligowani do przejęcia wszystkich zobowiązań nieboszczyka Potapowa.

Tym razem milczenie trwało dłużej.

– Jest jeszcze jeden powód, dla którego chciałbym się z panem spotkać, Don Lucio – podjąłem. – Tycjan.

– Tycjan?

– Tak. Oczywiście, nie żaden after ani circle, tylko prawdziwy master. O ile wiem, ten obraz uznano za bezpowrotnie zaginiony w czasie drugiej wojny, kiedy hitlerowcy wywieźli go z Trewiru. Szukaliśmy kogoś, kto tak jak pan, Don Lucio, byłby znawcą godnym tego dzieła. Chcę, żeby stało się ono zalążkiem wielkiej kolekcji. Kolekcji imienia Tulczinskowo Zawoda.

Znowu długa cisza. Wreszcie slejwer wstał.

– Samochód czeka na pana przed wejściem, ale kolegę proszę zostawić tutaj. Proszę się nie obawiać. Nic panu nie grozi, dopóki nie uważam pana za swojego wroga. A gdybym uważał, nie ma znaczenia, jak daleko by pan był.

Nie oglądając się wszedł w czarną sferę i zniknął mi z oczu.

*

Jeszcze dłuższą chwilę siedziałem oparty ciężko o blat, czując jak przez naprężone do bólu nerwy przelewa się fala zmęczenia. Wreszcie dezaktywowałem otaczające stolik pole; w uszy uderzył mnie rozgwar knajpy i bzdręczenie sitarów. Na ściennym ekranie trwała transmisja z wielkiego koncertu w Staatsoperze – Najświętsza Panna zniknęła już ze sceny i teraz kilkunastu brodaczy w białych prześcieradłach pitoliło tam jakąś hinduską muzykę sfer.

*

Nawiasem mówiąc, te prześcieradła i sitary omal wszystkiego nie pogrzebały. Delegacja Saled-Dina uznała je za prowokację i opuściła lożę, zapowiadając, że zrywa negocjacje i odlatuje z Wiednia, gdy tylko ich samolot napełni zbiorniki. Dopiero po wielokrotnych przeprosinach ze strony organizatorów uroczystości udało się załagodzić sprawę i sprowadzić dostojnych gości z powrotem do Staatsopery. Rzecz jasna, w bieżących relacjach o całej aferze nie sypnięto się ani słowem. Wyłowiłem tę historię z pokongresowych syntez w NewsNecie i aż ciarki mi przeszły po plecach na myśl, że przez takie byle gówno wieloletnia praca o mały włos nie poszła na marne.

*

Zegarek na moim lewym przegubie pobrzękiwał cicho, w rytm pulsowania czerwonej plamki przy czytniku. Podniosłem go do oczu – 190 na 110. Ale już opadało. Od lewego obojczyka, gdzie wenflon bustera sączył w tętnicę środki rozkurczowe, rozlewała się po ciele fala błogiego chłodu. A może tak mi się tylko zdawało. Wstałem, nie czekając, aż buster zakończy kurację, i zanurzyłem się w eksplodujący setką barw półmrok parkietu.

W półmroku tym twarz Dilijczana lśniła bladym fioletem i niewiele różniła się barwą od sympateksowej kurtki z seledynowym napisem: „Green Bay Packers”, pod którą ukrył mundur. W mieście leżącym w prostej linii o kilkadziesiąt kilometrów od strefy ciągłych utarczek, przerywanych okresami chwiejnych rozejmów, człowiek w mundurze budził sensację, jeśli nie otwartą wrogość. Jeszcze jedno z wariactw rozpadającego się świata.

Wyczuł cię – powiedziałem do ślepi błyszczących w fioletowej twarzy.

– Mają przed wejściem wóz napchany aparaturą jak ciężki czołg. – Nie wyglądał na szczególnie tym faktem zaskoczonego.

– Wracaj do hotelu. Za jakąś godzinę weź obraz i podjedź pod bramę Don Lucia. Ale nic na chama. Jeżeli sami was nie zaproszą, czekaj, aż wyjdę. A jeżeli nie wyjdę, wracajcie do hotelu.

Ruszyłem do drzwi, zanim zdążył wyciągnąć do mnie rękę.

s

Dilijczan był moim sekcyjnym. Kimś bliższym od brata, siostry lub żony – moją drugą połową. Dosłownie. W czasie walki wszystkie sposoby kontaktu bywają zbyt powolne i trzeba się uciekać do bezpośredniego spięcia busterów. Jeśli Dilijczan dostrzegał w mojej półsferze nadlatujący pocisk lub wyłaniający się cel, czułem to w skurczu mięśni, kierującym broń we właściwą stronę, nim jeszcze odzywał się komputer. I odwrotnie. Nie jest łatwo zgrać się we dwóch tak dobrze, by w każdej chwili móc w porę dostrzec i zniszczyć przeciwnika. Nie da się tego nauczyć ćwicząc na sucho – tylko w czasie walki, tylko w tych ułamkach sekund, gdy gra idzie o życie.

Dlatego raz dobranej sekcji nigdy się nie rozformowuje, pozostaje ona w strukturze grup uderzeniowych piechoty tym, czym atom w strukturze materii. Dwie sekcje – drużyna. Dwie drużyny – pluton. Dwa plutony – półkompania. Dwie kompanie – batalion. I tak dalej – pułk, półbrygada, brygada, dywizja, korpus, oddziały szturmowe, bliskie i dalekie wsparcie, a wreszcie te najważniejsze z najważniejszych, unerwienie całej armii – sekcje dowodzące. Jeżeli jeden z członków sekcji pnie się w górę, ciągnie za sobą drugiego. Tak jak ja ciągnąłem Dilijczana, awansując od kompanii bliskiego wsparcia do zastępcy głównodowodzącego. On w tym czasie zmieniał się z połówki niezawodnej maszyny do zabijania w obsługę centrum dowodzenia – moją pamięć zewnętrzną i peryferia regulujące przepływ informacji do i z sekcji bojowych oraz dowódczych.

Przy tym wszystkim Dilijczan, zrośnięty ze mną jak moje własne ramię, krył w sobie coś nieskończenie odległego, coś spoza tego świata – miłość do Marilyn Monroe. Ściany swego pokoju wykleił jej fotosami. Marilyn ubrana i naga, uśmiechnięta i rozmarzona, poprzeginana kusząco do obiektywów i uchwycona przez fotoreportera w chwili szarego, codziennego zmęczenia, Marilyn uwodzicielska i zadumana… Ale na najbardziej widocznym miejscu, pośrodku ściany, Dilijczan rozpostarł wielkie, kolorowe zdjęcie Marilyn nieżywej, rzuconej na prosektoryjny stół. Marilyn stoczonej przez śmierć, napuchniętej do niepoznania i sinej, z pierwszymi oznakami rozkładu. Bóg jeden wie, skąd to zdjęcie wydostał, ale na pewno było autentyczne. Niczego podobnego nie sposób podrobić.

Poza tym absolutnie nie wyglądał na świra. Zresztą, kto właściwie jest na tym zwariowanym świecie świrem, a kto nie? Ja tego nie będę oceniał. Być może w tej ruskiej ziemi tkwią jakieś zarazki mistycyzmu, który opanowuje tu dusze i umysły łatwiej niż gdziekolwiek indziej. A może Dilijczan zaraził się swoim szaleństwem grubo wcześniej i przywiózł je na Ukrainę ze sobą.

*

Z zewnątrz podesłany przez Don Lucia wóz nie sprawiał wrażenia napchanego aparaturą. Wyglądał na kosztowną, luksusową limuzynę używających szalonej młodości nastolatków z bardzo bogatych domów – dobrze ubranych chłopców zabawiających się po nocy katowaniem zapóźnionych przechodniów.

Ale trzej siedzący w aucie gówniarze, na oko nie starsi niż dwanaście lat, o charakterystycznych sylwetkach dzieci przedwcześnie doprowadzonych do tężyzny hormonalnymi kuracjami i chirurgią, zabijali na pewno nie dla zabawy. Gdybym musiał walczyć z kimś oko w oko, na pięści i noże, bez normalnego, bojowego sprzętu – to zdecydowanie wolałbym zbirów Egzekutywy. Mieli w sobie mniej implantów i więcej miłosierdzia dla bliźnich.

Nie pamiętam zbyt dobrze, ale na to, że najlepszymi mordercami są dzieci, wpadli chyba bolszewicy. Jednego z przywódców ukraińskich nacjonalistów zabił pracujący dla NKWD ośmiolatek. Nikt inny nie zbliżyłby się na wystarczającą odległość – w tym jednym wypadku ochroniarzowi drgnęła ręka.

A poza tym dzieci nie mają żadnego z tysiąca nawyków, które dorosły musi przełamywać latami mozolnych ćwiczeń. Nie boją się, nie czują wyrzutów sumienia – po prostu świetnie się bawią. Zwłaszcza jeśli chirurgicznie podniesie się ich fizyczną sprawność, jeśli napompuje się je hormonami wzrostu i przestroi gruczoły dokrewne zmutowanym retrowirusem, który wzbogacając ich DNA nowymi sekwencjami, zamieni poczciwe fabryczki codziennych, ludzkich wydzielin w pompy tłoczące do żył koktajl czystej agresji, zimnego okrucieństwa i śmierci. Teenage Mutant Heroes. Nieludzko drogie psy obronne dla facetów pokroju Don Lucia – najwyższe stadium ewolucji, nad którą dzięki wiekom zbiorowych wysiłków udało się wreszcie zapanować ludzkiej nauce.

Wcale nie zamierzam udawać, że się ich nie bałem. Wiedziałem, że nic mi nie mogą zrobić – jeszcze nie, dopóki Don Lucio nie rozważy sprawy i nie wyda wyroku. Bałem się samej bliskości nie-ludzi, ich owadziej obcości. Ale to żadna sztuka nie czuć strachu, każdy psych to potrafi, a innym wystarczy się nawalić albo ustawić więcej adrenaliny na busterze. Sztuką jest zachować swój strach tylko dla siebie. Nie śmierdzieć nim.

Wcześniejsze przygnębienie i rezygnacja zniknęły bez najmniejszego śladu, mięśnie odzyskały normalny wigor, a myśli nabrały jasności. Bez uruchamiania bustera stawałem się znów tym Skrebecem, za którym żołnierze poszliby w ogień.

I wobec którego gówniarze w aucie czuli pewien respekt.

A może raczej czuli go wobec obrazu superwojowników z pogranicza, rozpowszechnianego swego czasu przez tiwisat.

Wpakowałem się na tylne siedzenie, odpychając bezceremonialnie jednego z nich, oglądającego na watchmanie jakiś pełen strzelaniny film. Najspokojniej w świecie wyjąłem mu telewizorek z ręki i bez słowa przestroiłem na wiedeńską Jedynkę. Szczeniak nie ważył się zaprotestować.

Czułem teraz wzbierające od brzucha podekscytowanie i gorączkową chęć, żeby coś zrobić – już, teraz, szybko. Samochód ruszył wąską, ciemną Novaragasse do Praterstern, nadkładając drogi, żeby ominąć marsze pokojowe, ciągnące akurat gwiaździście na Hofburg.

*

Godzinę wcześniej przemierzaliśmy z Dilijczanem tę drogę pieszo, brnąc obrzeżami śródmiejskiego wrzasku, pomiędzy gromadami zapuszczonych Arabiątek, natrętnych i wrzaskliwych jak marcowe koty. Na północ od Novaragasse rzadko dawało się zauważyć białego człowieka, a już na pewno nie dziecko. Dalej, gdzie kiedyś była dzielnica żydowska, teren podzielili między siebie muslimy i czarni. To znaczy, muslimy zabrali ocalałe domy, a czarni, głównie nowi imigranci z Afryki, gnieździli się w tych mniej i bardziej zrujnowanych. Te mniej i bardziej zrujnowane stanowiły większą część zabudowy.

Ziemia jest zbyt ciasna, żeby zmieściły się na niej dwa narody wybrane, i to wybrane w dodatku przez tego samego Boga. Był taki moment, kiedy codziennie wybuchało po kilkanaście bomb, a NewsNet pęczniał od suchych, zwięzłych doniesień o podpaleniach, linczach i pogromach. I tak trwało, dopóki Żydzi nie zrozumieli, że w Europie już dla nich nie ma miejsca.

Szybko to zrozumieli. Pojętny naród.

Wiedeńska Jedynka mówiła właśnie o strzelaninie przy Zentaplatz, i to mówiła głupoty wyjątkowe. Samego Potapowa pomyliła z Tafirowem z Zachodniej Syberii cały czas nazywała go szefem międzynarodowego gangu handlarzy diamentów. Gubiono się w domysłach, czy stuknęła go któraś z chińskich triad, yakuza czy Kalabryjczycy – chociaż z diamentami I'Tdraghetta nigdy nie miała absolutnie nic wspólnego – a wszystko to w przerwach pomiędzy opowieściami podnieconych idiotek z sąsiedztwa o regularnej bitwie tłumu zamaskowanych ninja z ochroną Sawki. To niewiarygodne, do jakiego stopnia ludzie uwielbiają się okłamywać. Każda z tych bab, jestem pewien, gotowa by była iść na tortury, że naprawdę widziała wielką strzelaninę. A w całej akcji oprócz mnie i Dilijczana wzięło udział raptem czterech ludzi. Ochronę Potapowa stanowiło trzech goryli, fakt, znakomitych, ale nie spodziewał się niczego w Wiedniu, pewnie myślał, że nikt w ogóle nie wie o jego przyjeździe. Wszystkich trzech chłopcy zdjęli pierwszą salwą i w minutę osiem było już po ptakach.

Co paręnaście minut ekran wypełniał się tym, co zostało z papachena. Ten ochłap chwilowo robił za najsławniejszą osobę w mieście, pokazywano go ze wszystkich stron na samym początku dzienników, jako pierwszą informację, nawet przed relacjami z Kongresu.

I zresztą słusznie – decyzji Kongresu można było z góry być pewnym jak w banku; samo zwołanie takiego cyrku, z gośćmi ze wszystkich kontynentów i występami czołówki najbardziej kasowych artystów, dowodziło, że wszystko zostało już ustalone w ściślejszym gronie. Natomiast widok ochłapów Sawki, wędrując przez satelity do dziesiątków parabolicznych anten sterczących na dachach stanic, podobnych do bunkrów willi, wieżowych biurowców i ciężkich, posowieckich gmaszydeł, w każdym z nich rozpętywał burzę. Tam już dobrze wiedzieli, kim nieboszczyk był, kto go mógł rąbnąć i co z tego wynikało. A wynikało, krótko mówiąc, że chwiejny rozejm, trwający od trzech lat, definitywnie się skończył, i kto teraz nie pospieszy do właściwych osób z poparciem i wyrazami lojalności, ten będzie je mógł złożyć osobiście świętemu Piotrowi. Niemal to widziałem – wszystkich tych miejscowych kacyków, szefów, dyrektorów, jak podrywają się zza stołu, chociaż właśnie dopiero co postawiono na nim dymiącą apetycznie golonkę, jak wyskakują zza biurek albo z basenów i w panice wydzwaniają do siebie, próbując ustalić, pod kogo teraz się podwiesić, żeby ocalić życie i interes. Sawka niewiele dbał, co będzie po jego śmierci, nie tolerował przy sobie nikogo zdolnego i do samego końca pilnował, żeby każdy z jego zastępców czuł się zagrożony przez pozostałych. Teraz całe to bractwo miało skoczyć sobie do gardeł jak stado wilków i mogłem być pewny, że dopóki któryś nie wykończy wszystkich pozostałych, będę miał z ich strony spokój.

Ale oprócz tych wszystkich mniejszych i większych kacyków patrzyły też w ekrany setki tysięcy zwykłych, szarych ludzi, którzy na przekór wszystkiemu chcieli żyć, po prostu normalnie żyć, kochać się, mieć dzieci i budować ich przyszłość. I którzy ze śmierci Potapowa nawet już nie mieli siły się cieszyć, bo dla nich była to przede wszystkim kolejna zgryzota i kolejny strach. Strach przed głodem, kolejkami do studni, przed dniami spędzonymi w piwnicach i przed wizytami coraz to nowych zbirów, panów i władców, Bóg jeden wie skąd i od kogo, bo ani myślą się opowiadać, tylko wezmą, co chcą, dadzą po mordzie, zerżną żonę i córkę, syna wezmą ze sobą – i dziękuj im jeszcze, że nie zabili. Wtedy, w samochodzie, pamiętałem dobrze o tych wszystkich ludziach, myślących właśnie w tej chwili gorączkowo, jak zrobić zapasy mąki, kaszy i cukru i gdzie je ukryć przed intruzami. O tych ludziach gryzących się, czy iść jutro na zawód do roboty, czy zawczasu wiać, zanim się zacznie. Naprawdę o nich pamiętałem i to była jedna z tych rzeczy, których żaden kacyk nigdy by nie pojął.

*

Ten nasz kacap nazywał się Stiepan Nikołajewicz Burgajłow. Okazał się być pulchnym, niewysokim łysielcem, dość jowialnym i dobrodusznym, o pociesznym, kartoflowatym nosie. Rosjanie w ogóle dość często bywają dobroduszni, o ile nie ma w pobliżu innych Rosjan. Jeżeli są, nie pogadasz – to jedna z wielu rzeczy, które im zostały po dawnych latach.

Facet naturalnie wiedział doskonale, że jest w Wiedniu potrzebny jak zęby w tyłku i że jedzie tam wyłącznie dla dekoracji. Kongres musiał mieć swoją oprawę, w końcu podpisywano tam pokój, który miał trwać po wieczne czasy i raz na zawsze zakończyć wszelkie spory pomiędzy Europą a światem arabskim. Pozapraszano więc delegatów z wszelkich możliwych i niemożliwych krajów świata, a z tego część przysłała po dwa lub trzy konkurencyjne poselstwa, żrące się pomiędzy sobą i wiecznie obrażone na organizatorów. Zgodnie z logiką rzeczy wszystkie one musiały być na miejscu wcześniej, czekać na przybycie głównych negocjatorów. Delegacja młodej Republiki Zachodniej Syberii, złożona ze Stiopy Burgajłowa, jego stara i mojego plutonu, również. Znaleźliśmy się więc w Wiedniu nieco wcześniej. Miasto już było pełne policji, żandarmerii i zwożonej zewsząd spontanicznej ludności, która potem całymi dniami demonstrowała na ulicach swoją radość i umiłowanie dla pokoju. W hotelu było ciasno, na ulicach tłoczno, wódka i kobiety za jakieś całkowicie nieprzytomne pieniądze, a na wszystkich kanałach telewizji historia prześladowań muzułmanów przez ohydnych białych samców, od krucjat począwszy aż po Bośnię i mniejszość turecką w Bułgarii – po prostu siadł i płacze. Personel Stiopy miał dość swoich spraw i znikał na całe dnie, ale on sam twierdził, że jemu, dyplomacie, nie honor się zajmować drobnym handlem. W efekcie stale mieliśmy faceta na głowie. Niewyżyty towarzysko kacap poił nas koniakiem, opowiadał bez końca o sobie, swojej firmie i Zachodniej Syberii, wypytywał – dopiero po paru dniach wciągnął się w jakieś inne towarzystwo, co powitałem jak zbawienie, bo był już najwyższy czas złożyć wizytę panu Zenkowi.

Pan Zenek był w tej sprawie ważną postacią. Trzydzieści lat temu zasuwał po Praterze elektryczną kolejką, obwożąc turystów od diabelskiego młynu po basen i z powrotem. Teraz był właścicielem trzech restauracji z ekofoodem, agencji channelersów i szkoły seksu tantrycznego. Trzeba przyznać, obstawił właściwe branże. Nadziewał zdegenerowanych potomków Nibelungów gównem od razu na dwa sposoby, przez mózgi i przez żołądki, a oni znosili mu za to góry forsy i właściwie jedynym, co panu Zenkowi nie pozwalało upajać się szczęściem, była konieczność dzielenia się tą forsą z Egzekutywą. A podział był oczywiście braterski – brali siedemdziesiąt procent i nie było spasa, chyba że kogoś ciekawi, jak smakują własne oczy. Wystawiłby nam Potapowa za darmo, nawet by dopłacił. Ale ja chciałem, żeby dostał za to uczciwy grosz. Kroiły się wielkie interesy, wielokrotnie większe niż tradycyjny handelek, i potrzebowałem w Wiedniu człowieka należycie zobowiązanego – a że jeszcze Polaka, to już naprawdę dar niebios.

To pan Zenek zdobył telefon do Firmy, ten, pod który powinien się zgłosić Potapow, gdybym go wcześniej nie wysłał na zasłużony spoczynek. Natomiast zaaranżowania spotkania albo osobistego w nim udziału odmówił stanowczo. Nie nalegałem. Strach bywa pożyteczny i nie u wszystkich należy go leczyć. Wystarczyło, by zamiast Krwawego Sawki w biurze Don Lucia odezwał się głos zastępcy dowódcy East Force, który oznajmił sucho, że właśnie przejął obowiązki po nieboszczyku Potapowie i w związku z tym liczy na chwilę rozmowy. Potem pozostało mi już tylko siedzieć w fosforycznym półmroku kajzer klubu i czekać, zmagając się z własnym, rozregulowanym organizmem.

*

Don Lucio miał trzydzieści sześć lat i wygląd podstarzałego jupie – ciemne okulary w grubych, mieniących się wszystkimi kolorami tęczy oprawkach, starannie ufryzowaną w bezładne strąki czuprynę oraz ogorzałą twarz. Na oko nie dźwigał w ciele żadnej elektroniki – zresztą, kogoś takiego stać było na rzeczy wymyślniejsze.

Przyjął mnie w ogrodzie willi, kilkanaście kilometrów na południe od zamku Schónbrunn, która pełniła rolę jego wiedeńskiego biura. Miał na sobie wściekle kolorową, luźną koszulę, workowate szorty oraz rzymskie, wysoko sznurowane sandały. I nie potrafił prawidłowo wymówić mojego nazwiska.

– Skrebec – poprawiłem go. – Twardo: Skrebec.

– To nie jest polskie nazwisko, prawda? Ukraińskie? – Kozackie.

– Pseudonim? Czy też czuje się pan Dońcem?

– Raczej Zaporożcem, jeśli pana to interesuje, Don Lucio. Kozacy dońscy zawsze byli tylko niewolnikami carów Rosji, i to dość miernymi, jeśli chodzi o ich wartość bojową. Zaporożcy rządzili się sami, nie prosili nikogo o łaskę i bijali równie często Rosjan, jak Tatarów czy Turków.

– Ale w końcu zostali przez Rosjan wytępieni. Prawda?

– Tak. Ma pan rację. Caryca Katarzyna II kazała wymazać Zaporoże z mapy. Mogło istnieć tylko tak długo, jak Polska. Niestety, Kozacy byli za głupi, aby to zrozumieć. Zresztą Polacy też. Nie przypuszczałem, Don Lucio, że interesuje pana nasza historia.

Uśmiechnął się i podniósł twarz ku słońcu zniżającemu się nad rzędami otaczających ogród drzew. Jakby wyczuwał moje napięcie i bawił się nim. A potem zsunął nieco okulary z nosa i sponad nich wbił we mnie puste, zblazowane spojrzenie, zupełnie nie przystające do jego życzliwie w tym momencie uśmiechniętej twarzy.

– Żeby być szczerym – zaczął – zainteresowałem się nieco pańską osobą. I pańskim krajem, gdzie po latach odnajdują się zaginione dzieła sztuki.

– W tej właśnie sprawie chciałem się z panem zobaczyć.

Don Lucio sięgnął do stojącego po jego prawej stronie podręcznego barku i celebrując tę czynność w nieskończoność, napełnił powtórnie pękate kieliszki przypominające kształtem kwiat tulipana. Piliśmy oleisty płyn, zalatujący bagiennym szlamem i drapiący w gardło jak brona. Don Lucio nalewał go z pękatej, ciemnej butelki, bardziej kojarzącej się z zabytkową apteką niż z barkiem multimiliardera. Na białej etykiecie widniały jedynie cyfry: „34.10”.

– Ayley! – powiedziałem, unosząc napełnione szkło. Oczy Don Lucia nie zmieniły wyrazu, tylko jego uśmiech poszerzył się o kilka milimetrów.

– Sądziłem, że nie pyta pan, co pijemy, jedynie ze zwykłej nieśmiałości. Trudno w to uwierzyć, ale czyżbym miał przed sobą konesera?

– Nie sądzę, Don Lucio. Ale nie jestem nieśmiały. Jestem…

– Nie tacy trzęśli portkami, kiedy podnosiłem głos -rzucił zupełnie mimochodem, wręcz nie zauważając samemu tych słów. – Więc whisky. Tylko tyle, nic więcej?

– Dość mocna whisky.

Poprawił okulary, wwąchując się przez chwilę w zawartość swego szkła. Ten nosing miał w jego wykonaniu jeszcze bardziej rytualny i nabożny charakter, niż napełnianie kieliszków.

– Nie ma inwestycji bez banków – rzekł wreszcie rzeczowym, konkretnym tonem, oznaczającym, że przechodzimy do business-talk.

– Kijowski Bank Centralny. Dwie filie, obie uznane przez Bank Światowy i Fundusz Walutowy, i obie pod naszą opieką.

– A jeśli Republika Ukrainy… – wykonał dłonią dość jednoznaczny gest.

– Zawsze coś powstanie na jej miejsce. Bank Światowy dopiero co otworzył nam nowe linie kredytowe w ramach pomocy dla ofiar suszy i wojny domowej. W ostateczności obsługę mogą przejąć banki na terenie Polski. Choć osobiście wolałbym Kijowski.

Znowu zamilkł i zastygł w bezruchu, rozważając moje słowa, a może sięgając do pamięci zewnętrznych lub radząc się swoich konsultantów. Nienaganne maniery, najlepsze szkoły – nowe pokolenie mafii. Mające ze starym tylko jedną cechę wspólną – kto chce się wybić, zająć kluczowe stanowisko, musi zabić poprzednika. Naturalna selekcja. Dlatego byli nie do pokonania. Tak samo jak sowieckie NKWD było niezwyciężone, dopóki każdy kolejny jego szef musiał osobiście posłać na śmierć zwierzchników, zanim to oni zdołali jemu samemu strzelić w przygięty nad kiblem kark. Ale potem komuniści obrośli w tłuszcz – Breżniew, bezmózgi aparatczyk, za głupi, żeby Stalinowi chciało się go pozbyć, pozwolił bandzie staruchów rozprawić się z młodymi wilkami, nauczyć ich moresu dla starszeństwa i ustawić w kolejce do awansu. Dlatego właśnie imperium musiało się rozlecieć. Nie przez kryzys gospodarczy. Za Koby też zdychali z głodu, ziemię żarli, ale z pyskami pełnymi tej ziemi chwalili swego władcę.

Firmie Don Lucia jeszcze taki koniec nie groził. On sam, trzydziestosześcioletni capo mandamento był tego najlepszym dowodem. Już nie sprytny półanalfabeta, przebiegły, ale w sumie prymitywny bandzior w rodzaju Riny, Inzerilla czy innych założycieli imperium. Już nie gość z opiłowaną dubeltówką, ściągający upizzu z burdeli i kasyn, nie przemytnik heroiny, nawet nie organizator wielkiego, międzynarodowego handlu wszystkim, bez czego demokratyczne państwa nie mogły się obejść, a czym handlować oficjalnie nie śmiały. Nowe pokolenie mafii nie różniło się niczym od potomków starych arystokratycznych rodów – zlało się z nimi. Byli elitą menedżerów, obracali bilionami, kontrolowali ponadpaństwowe kartele, bywali na proszonych audiencjach u najważniejszych mężów stanu, zabiegających o ich łaski. Powyżej pewnych sum przestępstwo już przestaje istnieć – pozostaje tylko polityka.

Zresztą, kimże był Karol Wielki? Bezwzględnym analfabetą, jak Toto Rina, walczącym wszelkimi metodami o pomnożenie rodzinnych dóbr. Kim, do cholery, był taki Chrobry albo Krzywousty? Chciwymi facetami, rozlewającymi bez cienia skrupułów krew, gotowymi mordować rodzonych braci i wykłuwać im oczy, byle jak najwięcej zagarnąć pod siebie. Wielkie i szczytne uzasadnienia przyszły całe wieki potem. Pewnie oni sami by się z nich zdrowo uśmiali.

– Niepewny teren – westchnął wreszcie Don Lucio, spoglądając na krawędź cienia zbliżającą się powoli do miejsca, gdzie siedzieliśmy. – Duże ryzyko…

Na to akurat byłem przygotowany.

– Don Lucio, nie będę panu przedstawiał kalkulacji. Sam pan dysponuje lepszymi i wie doskonale, co proponuję. Jeżeli chce pan przysłać ludzi, żeby na własne oczy przekonali się, jak niewielkich nakładów wymaga obecnie wznowienie produkcji w Tulczynie, to zapraszam serdecznie. Oczywiście, może pan wybudować gdzieś na świecie zakłady wzbogacania uranu zupełnie od nowa. Gdzieś w Gujanie albo na wyspach Pitcairii. Pańską firmę na to stać. Ale jakim kosztem? I przy jakich niedogodnościach z transportem surowców? Złożyłem poważną ofertę, Don Lucio.

Nadal wpatrywał się w skupieniu w sobie tylko znany obraz wyświetlany przez jego grube, ciemne okulary. Krzywił się przy tym coraz bardziej, jak po ekoburgerze z siekanej kolokazji i torfu, serwowanym w restauracjach pana Zenka.

– Gdzieś w Gujanie albo na wyspach Pitcairn nie grożą mi nagłe zmiany sytuacji. Transport, mówi pan. Proszę bardzo: od czterech lat cała Ukraina jest pozbawiona komunikacji kolejowej. Nie postawi pan co sto metrów człowieka, żeby pilnował skrzynek sterowniczych, styków, miedzianych kabli i urządzeń trakcji. Czy wyobraża pan sobie wożenie rudy uranowej parowozem Union Pacific, pod eskortą kawalerii, jak na Dzikim Zachodzie? Oczywiście, najsensowniej byłoby oprzeć się na produkcji kopalń Zachodniej Syberii, ale pomiędzy wami a Zachodnią Syberią dziś jest wielka smuta, a co tam będzie jutro, nawet Pan Bóg ma pewnie od swoich ekspertów diametralnie sprzeczne raporty. W ostateczności można by uruchomić most powietrzny, ale przecież – teraz to on pochylił -się w moją stronę – siedzi pan jak korek pomiędzy dwoma muzułmańskimi potęgami, tą z Bałkanów i tą z Kaukazu. Jeśli zechcą one zamknąć pierścień wokół Morza Czarnego, to pan, panie Skrebec, wystrzeli prosto w sufit, jak z dobrze potrząśniętego szampana. Czym pan dysponuje? Dwoma korpusami piechoty, słabą brygadą czołgów i paroma dywizjonami śmigłowców szturmowych. A strategiczna obrona przeciwlotnicza, systemy wczesnego ostrzegania, myśliwce przechwytujące? Pan sam wie, o jakich sumach w tej chwili mówię. Minie wiele lat, zanim ten kraj odbuduje się na tyle, żeby samodzielnie utrzymać taką armię, jaką pan ma obecnie, zapewnić uzupełnienia lekkiego sprzętu i modernizację systemów dowodzenia. Z takimi siłami mógł pan, owszem, wydusić bandy, odpędzić Dońców i Rosjan, a teraz od czasu do czasu sprać jakiegoś beja, któremu się zamarzy pohulać po Naddniestrzu. Ale gdyby Saled-Din postanowił któregoś dnia ruszyć regularną armię…

Machnął ręką, że szkoda więcej o tym gadać.

– A co pana chroni tutaj, Don Lucio? – odparłem. – Te kilka dywizji amerykańskich pedałów razem z ich VI Flotą i lotnictwem, wydelegowane przez Narody Zjednoczone do zaszczytnej misji humanitarnej na Bałkanach? Za pół roku, najdalej za rok rządy Nowej Afryki, Oklahomy, Ecotopii i co tam się jeszcze u nich wyroiło wezmą się za łby i same będą tej armii potrzebować. Po co Europie nasze wojska, powiedzą, skoro ma taki traktat pokojowy, skoro wreszcie pojednała się ze światem arabskim raz na zawsze? Prawda? Zostaną nam europejskie siły zbrojne, wystarczająco liczne, żeby wypełnić zadania żandarmerii W dodatku prawie połowa ich żołnierzy to kolorowi, a co najmniej jedna czwarta zaciągnęła się kiedyś, skuszona zarobkami, tylko wskutek głębokiego przekonania, że nigdy już w dziejach nie dojdzie więcej do żadnej wojny. Wie pan, – Don Lucio, przyznaję, że jeśli Sal-ed-Din zapragnie zdobyć Kijów, nie będę mu się w stanie długo opierać. Ale na pewno będzie miał z tym odrobinę więcej kłopotu niż ze zdobyciem Londynu albo Paryża. Choć tam, oczywiście, będzie się musiał poważnie liczyć z marszami pokojowymi i protestami intelektualistów.

– Nie zaprzeczam – zgodził się Don Lucio. – Ale to w niczym nie zwiększa pańskich możliwości.

Być może mnie słuchał i patrzył na mnie, a być może oglądał w tych swoich okularach wideoklipy albo relacje z Kongresu. Strasznie nie lubię mówić do posągu.

– Jestem dowódcą armii, nie kompanii. Strategiem. Nie ma biznesu bez ryzyka, ale trzeba dostrzegać szansy, nie tylko trudności – przełknąłem resztę bagiennej whisky. Zatelepało. Odstawiłem kieliszek.

– Nikomu dotąd nie udało się zjednoczyć islamu na długo – podjąłem po chwili. – To zbyt sprzeczne żywioły. Siedzę pomiędzy dwoma potęgami, ma pan rację. Ale zapomniał pan, że na Bałkany weszli syryjscy sunnici, a Kaukaz pozostaje w ręku szyitów. To bardzo poprawia moją sytuację. Niech pan zresztą spróbuje postawić się na miejscu Sal-ed-Dina. Z jednej strony ma pan Afrykę, i to jest pańskie największe zadanie: podporządkować sobie do końca cały ten kontynent, zjednoczyć plemiona Sudanu, Czadu, Kongo i Somalii w jednej wierze, pchnąć je dalej, aż po wyniszczone przez komunistów złoto- i diamentonośne południe. To wymaga lat, ogromnego wysiłku militarnego i ekonomicznego, gigantycznych inwestycji na zajętych terenach. Z drugiej: jeśli coś panu zagraża, to zagrożenie to leży na wschodzie. W Indiach. Hindusów jest kilkaset milionów i będą walczyć z muzułmanami, dopóki się ich wszystkich nie pozarzyna, a to jednak musi trochę potrwać. W dodatku za Hindusami leżą Chiny, a to już potęga. Tylko dzięki wzajemnie w siebie wycelowanym pociskom jądrowym oba mocarstwa nie mogą przystąpić do otwartej walki. Ale będą sobie na każdym kroku uprzykrzać życie, wspierać lokalne partyzantki, starać się kawałkami wyciągać sporne tereny ze strefy wpływów rywala: zupełnie jak dawniej Sowiety i Ameryka. No więc, niech pan pomyśli, Don Lucio, po co Sal-ed-Din miałby w tej sytuacji ruszać chylącą się ku upadkowi Europę, która sama oddaje mu się w ręce?

– Już pan zna wyniki obrad Kongresu?

– A pan nie?

Don Lucio sięgnął po mój kieliszek, postawił go obok swojego i wydobył z trzewi barku butelkę, identyczną jak poprzednia, tylko tym razem białą etykietę zdobiły cyfry: „15.03”.

– Tak, to wszystko teatr – westchnął. – Te obrady, ustępstwa, mozolne osiąganie kompromisu… Oczywiście, wiem od dawna, co zostanie podpisane. Muszę wiedzieć. W końcu od tego nowego światowego ładu będą zależeć nasze interesy. No więc ma pan rację: zrzekamy się jakichkolwiek wpływów poza Kontynentem i zobowiązujemy do udzielenia ludom Trzeciego Świata „cywilizacyjnego i technologicznego wsparcia”, bo to lepiej brzmi niż haracz. I podpisujemy kartę wolności wyznania muzułmańskiego w Europie. Ale w zamian nasi kolorowi przyjaciele pomogą nam wreszcie uporać się z rasizmem, faszystami, separatyzmami i innymi haniebnymi plagami białej cywilizacji. No i oczywiście przestaną nas mordować. Pan, jako żołnierz i człowiek o ambicjach władcy, ma na ten temat swój pogląd, a ja swój. Wie pan, co dla mnie znaczy ten traktat? Dla mnie on znaczy, że kapitały idą w cenę, a ludzie, którzy potrafią nimi obracać, idą w cenę jeszcze bardziej.

– Nie mam wątpliwości, że poparcie mojej propozycji i życzliwe przedstawienie jej właściwym osobom zdobędzie panu wielkie uznanie.

– Niech pan dokończy swoją myśl. Islamu nie da się zjednoczyć na długo, mówił pan. To znaczy…?

– To znaczy, że Sal-ed-Din któregoś dnia odejdzie i rządzone z Damaszku imperium może się wtedy rozpaść. Ale nawet jeśli jego następcy podejmą ekspansję, pójdzie ona tam, gdzie opór jest najsłabszy. Nie na Ukrainę, dopóki my tam stoimy, na pewno nie. Bardziej na północ, przez ziemie Kozaków dońskich na Rosję… albo przez Bałkany na Europę. Chociaż tu sprawę załatwi szybko sama imigracja oraz demografia. Za dwieście lat biały człowiek będzie nad Sekwaną równą rzadkością jak dziki ryś.

Tym razem ciecz w kieliszku smakowała gruszą i wrzosem. Sherry, ale równie mocne jak poprzedni trunek, na pewno ponad pięćdziesiąt wolt.

– Barbarzyńcy byli w stanie zalać Imperium Rzymskie – odezwał się Don Lucio, wciąż z tym dziwnym uśmiechem, odczekawszy, aż zdążę w pełni docenić smak jego napitku. – Ale nie byli w stanie nim rządzić. Zna pan tę czarną dziurę historii, te cztery wieki pomiędzy upadkiem Rzymu a Karolem Wielkim? Ja wiem, żołnierze mają inne zajęcia, ale w wolnej chwili… polecam to pańskiej uwadze. Te królestwa Gotów, Wandalów, Franków, w których po dawnemu wszystko trzymało się na starej, rzymskiej administracji. Tylko rzymscy arystokraci umieli sobie radzić z rządami. To oni opływali w dostatki, na nich wspierała się władza barbarzyńskich królów. A przecież w porównaniu z dzisiejszymi czasami wówczas wszystko było takie proste.

– Ale w końcu Rzymianie powymierali.

Po raz drugi w tej rozmowie Don Lucio machnął ręką.

– Tyle stuleci… Cóż, nic nie jest wieczne. Narody wymierają. Starzeją się, tracą siły, wolę przetrwania. Cóż poradzić…

– Przemija postać świata – powiedziałem.

– Przemija postać świata – powtórzył. – Pięknie pan to sformułował, panie Skrebec. Jaka szkoda…

Nie doczekałem się, aż Don Lucio wyjaśni, czego mu tak bardzo szkoda. Uniósł nagle swój kieliszek pod światło i rozpromienił się, patrząc, jak w złocistym płynie zagrały ostatnie pobłyski zachodzącego słońca. W ciągu naszej rozmowy zdążyło ono schować się całkiem za drzewami, wystawała już tylko górna krawędź tarczy.

– Heavenly dram – mruknął Don Lucio do siebie. -Wie pan, panie Skrebec, ze wszystkich pytań, jakie sobie ludzkość zadaje, tylko jedno jest naprawdę trudne: czy lepiej spędzić noc z kobietą, czy z whisky. – Upił odrobinę i opuścił dłoń z kieliszkiem na kolana.

– Bo to, czego miał pan możliwość u mnie skosztować – ciągnął – to jest właśnie whisky. Prawdziwa whisky z Islay, wprost z destylarni, utoczona zaraz po tym, jak niebiosa wezmą z niej swój „anielski udział”. Może się pan uważać za wybrańca losu. Niewielu ludzi stać na taki napitek. Nawet nie wymyśla się dla niego nazw ani etykiet. Świństwo, które panu sprzedadzą w sklepach, poza nazwą nie ma z whisky nic wspólnego. Nędzne zlewki brane jak popadnie z różnych beczek, rozcieńczane do czterdziestu procent i podfarbowane karmelem.

Westchnął ciężko.

– Cieszę się, że pana poznałem, Skrebec. Lubię szaleńców. Nie robię z nimi interesów, ale lubię ich.

Czekał przez chwilę, aż coś powiem, wreszcie podjął: – Zna pan tę opowieść o Ikarze? No więc cóż, pomarzył pan, a teraz czas spadać na pysk. Trzeba znać swoje możliwości. Pan nie jest i nigdy nie będzie nikim więcej niż Potapow. Wódka, papierosy, drobne interesy z Arabami, tak. Handel narkotykami, tak. Przemyt dzieł sztuki i zabytków, ściąganie haraczu z miejscowej ludności, owszem. Ale nie trzeba było brać się za takie pomysły, jak odbudowa zakładów w Tulczynie. Nie, Skrebec, tu już wszedł pan w wielką politykę. A w wielką politykę można wejść tylko na dwa sposoby: zwyciężyć albo zginąć. – Milczałem, choć zdawał się po każdym zdaniu czekać na moją odpowiedź. – No, więc niech pan nie sądzi, że taki numer mógłby kiedykolwiek przejść. Sal-ed-Din nie potrzebuje gwałtownych zmian w Europie, ma pan rację. Ale tym bardziej nie potrzebuje, żeby mu ktoś pod samym nosem odbudowywał sowiecką potęgę jądrową. Naprawdę pan sądził, że Arabowie mogą na to pozwolić?

– A czy muszą o tym wiedzieć? – zapytałem po długim milczeniu. Don Lucio odrzucił głowę na oparcie fotela i zaczął się śmiać. Nie pozostało już nic do powiedzenia. Poczułem na ramionach czyjeś dłonie i nie musiałem się oglądać, by poznać jego nastoletnich strażników. Wstałem, posłuszny tym dłoniom.

– Przykro mi, Skrebec. Ale niech pan wie, że jesteśmy uczciwą firmą. Nie wezmę tego obrazu, Szkoda, bo byłoby przyjemnością robić z panem interesy. Nie będzie kolekcji… Tulczinskowo Zawoda. Jeszcze długo nie. Chyba, że…

Przerwał nagle, powstrzymując gestem dłoni swoich goryli.

– Wierzy pan w Boga, Skrebec?

– Zaręczam panu, Don Lucio, że gdyby sam Marks mógł widzieć to, co ja widziałem w Rosji i na Ukrainie, to też by uwierzył.

– To dobrze. Niech pan się modli. Niech pan się modli, Skrebec, bo to będzie panu cholernie potrzebne. Panu i w ogóle nam wszystkim.

Uniósł kieliszek do ust i nic już więcej nie mówił, tylko w zadumie smakował tę swoją czystą whisky z Islay. Być może patrzył przed siebie pustym wzrokiem, być może czytał wyświetlane przez komputer na ekranach wewnętrznej strony okularów kolumny notowań giełdowych albo oglądał kreskówki, albo płakał. Ja mogłem widzieć tylko grube czarne okulary w oprawkach mieniących się wszystkimi barwami tęczy. I tak go zostawiłem w zapadającym zmroku.

*

Strażnicy nie szarpali mnie ani nie popychali. Słyszałem tylko zza pleców ich oddechy, gdy zawiązywali mi czarną chustą oczy i skuwali ręce. Potem istnieli już jedynie jako żelazny uścisk przedramion kierujący moimi krokami. Wprowadzili mnie do budynku. Schodziliśmy po jakichś schodach. Potem cienki, zgrzytliwy głos kazał mi usiąść na ziemi i ostrzegł, bym nie próbował uciekać. Usłyszałem jeszcze coś, co mogło być dźwiękiem zamykanych drzwi, i zapadła cisza.

Minuty rozciągały się w całą wieczność. Byłem spokojny. Cudownie spokojny. Buster nadal był stłumiony do minimum, ale jakimś cudem organizm działał bezbłędnie, jak w czasie walki. Po zdenerwowaniu ostatnich godzin nie pozostało już śladu. Myśli miałem nieludzko wręcz jasne. Tyle że nie było ich na czym skupić. Nic już nie leżało w moich rękach.

Pamiętam, że myślałem o szajtan lawasz. W łamanym dialekcie rosyjsko-arabsko-perskim, używanym przez środkowoazjatyckich handlarzy, znaczyło to tyle, co „diabelski chleb”. Diabeł dla białych. Niech trują się nim i giną jak najszybciej, wpatrzeni tępo w rozkoszne narkotyczne wizje, jakie wywoływał. Podobno były to doznania nieporównywalne z żadnymi znanymi dawniej narkotykami i musiało tak być, skoro szajtan lawasz tak łatwo wyparł z rynku heroinę i kokainę. Nie, to nie ja nie dorosłem do wielkich planów. To Don Lucio był człowiekiem zbyt małym, by sięgnąć myślą dość daleko. Znalazł się tam, gdzie się znalazł, przez splot okoliczności. Urodził się w takiej, a nie innej rodzinie, więc musiał pójść do najlepszych szkół, musiał nauczyć się bezwzględności i zabiegania o interesy mafii, musiał walczyć z innymi o życie i pozycję w hierarchii. Ale nie przychodziły mu do głowy takie myśli, które innym nie przychodzą. Nie miał dość śmiałości, by wyrwać się ze schematów. Nigdy nie będzie mu dane wznieść się ponad to, co już zdołał osiągnąć. To on był facetem pokroju Potapowa albo Misia. On, nie ja. Nadawałby się doskonale do ściągania z Kaukazu narkotyków, pakowania ich w plastikowych workach do krowich żołądków i pilnowania, by właściwe stada docierały do właściwych kontrahentów, by właściwe osoby dostały na czas swoją dolę, a właściwe kulę. I do niczego więcej.

Pamiętam, że myślałem też o Zwiahlu, o swojej ostatniej bitwie – wtedy jeszcze majora Skrebeca. Prowadziłem romb. W kuloodpornych pancerzach, z wypucowanym ryngrafem na lewej piersi, lśniącym jak samo słońce, i w baniastym, napchanym elektroniką hełmie przypominałem wielkiego chrząszcza. Ślepego chrząszcza, z pół-przejrzystym displejem komputera opuszczonym z okapu hełmu na oczy. W przyciemnionym szkle ostre, białe linie wyświetlały sytuację na polu bitwy i wskazywały cele. Przed sobą miałem trzon sił Agi-Beja usiłujących odciąć mnie od Pazgrata, a za plecami swoją kompanię w bojowych rombach. Piechota zawsze walczy w rombach, każda sekcja w ukośnej linii, lewy sekcyjny o trzydzieści metrów w bok i o tyleż samo w tył od prawego, a druga sekcja symetrycznie za nimi. Trzysta sześćdziesiąt stopni ostrzału. Taka czwórka, jeśli nie zabraknie amunicji i jeśli nie zawiedzie sprzęt, daje radę całej bandzie – oczywiście o ile przeciwnik nie dysponuje należytym dowodzeniem ani łącznością. Bitwa staje się wtedy czystą rozkoszą, popisem sprawności, szybkości i refleksu. Jak gigantyczna gra komputerowa, wspaniała gra, w której nie ma funkcji „Pause”, a za fuszerkę obrywa się naprawdę. Czasem jeszcze w szyk wplata się czołgi – idą wtedy między rombami, zawsze na wysokości prowadzących je dowódców drużyn. Ale moim zdaniem to się rzadko sprawdza i tylko w sprzyjającym terenie. Czas czołgów już przeminął. Zbyt łatwo je trafić, a obrót wieży trwa nawet przy najwydatniejszych serwach o całe sekundy za długo. Odkąd na pole bitwy weszły komputerowe systemy dowodzenia, a ręczna broń zyskała siłę rażenia dawnych dział, skończyły się wielkie, masowe armie i rzucanie na pola bitwy ton żelaza. Wojna znowu stała się domeną nielicznych wybrańców, którzy mogli poświęcać doskonaleniu się w niej całe życie. Don Lucio mylił się, sądząc, że nie utrzymam swojej armii. Każda gmina będzie musiała utrzymać i wyekwipować jednego żołnierza, po prostu. To i tak będzie dla ludzi znacznie mniej uciążliwe niż utrzymywanie całej państwowej biurokracji, jak na Zachodzie. Były setki takich rozwiązań, na które ktoś wyuczony myśleć schematami, ktoś przywiązany do zeszłowiecznej wiedzy wyniesionej ze szkół, jak Don Lucio, nigdy by nie mógł wpaść – a ja wpadałem.

Siedziałem tak, aż w końcu i te myśli wypaliły się i odeszły, ustępując wspomnieniom jeszcze dawniejszym -czasom zaciskania zębów, czasom, gdy bezrobotny chłopak z małego miasteczka, nie należący do żadnego układu, nikogo nie znający, pod nikogo nie podczepiony, słowem – nie mający w tej nowej, wolnej Polsce żadnych, najmniejszych szans, mógł tylko zagryzać wargi i powtarzać sobie: „Czekajcie, skurwysyny, ja wam jeszcze pokażę”. I czekać. Cierpliwie czekać, aż Bóg skinie przyzwalająco głową i powie: „No dobra, pokaż”.

I czekałem. Wierzyłem. Czekałem całe życie, pnąc się mozolnie tam, gdzie inni trafiali wprost ze szkoły, i wierzyłem, że ta chwila wreszcie nadejdzie. Nie traciłem tej wiary. Nie straciłem jej nawet wtedy, gdy z tyłu rozległo się miękkie cmoknięcie otwieranych drzwi, a potem kroki, ciche, zbliżające się kroki kogoś, kto wreszcie stanął tuż za moimi plecami. Nie modliłem się, nie czekałem na tę ostatnią kulę w kark, tylko przepełniony wściekłością powtarzałem wciąż w duchu jak magiczne zaklęcie: czekajcie, skurwysyny. Czekajcie, pieprzone Misie, Zdzisie i Rysie, z waszymi etosami, ministerstwami, spółkami, z waszymi radami nadzorczymi, z waszymi stopami procentowymi i funduszami powierniczymi, z waszymi bankami, dojściami, holdingami, konsultingami, czekajcie, wy zasrani właściciele świata, wy pieprzone elity, wy złodzieje bezkarni, bezczelni, zawsze comme U faut, zawsze na wierzchu – czekajcie, skurwysyny, ja wam jeszcze pokażę! Czekajcie, mówię i powtarzam to zaklęcie mego bezsilnego gniewu, ja, który dla was i dla siedzących w waszej kieszeni gnojków z telewizji, gazetowych redaktorków i usłużnych dziwek z prasowej loży zawsze będę tylko oszołomem i frustratem, czekajcie, skurwysyny! – powtarzałem to „wciąż, niemal na granicy wybuchu histerii, zaciskając zęby, aż ten ktoś z tyłu pochylił się i szarpnął supeł chusty na mojej potylicy.

*

Siedziałem pośrodku długiego, jasno oświetlonego holu, obserwowany czujnie przez wiercące się pod sufitem kamery. Odczekałem, aż nieznajomy uwolni mi ręce, a potem poderwałem się gwałtownie i odwróciłem.

Za mną stał kartoflowaty, poczciwy Stiopa Burgajłow. Stał i kiwał głową, sam nie wiem, z politowaniem czy radością, że pojawił się na czas.

– No – powiedział, tchnąć zapachem koniaku. – Masz ty szczęście, sałaga. Spodobałeś się jemu. Chce cię zobaczyć.

Ruszył przodem, prowadząc mnie do windy i nic już więcej nie mówiąc ani nie spoglądając w moją stronę. Dopiero gdy winda zatrzymała się na piętrze, mruknął cicho: „Tylko nie bądź ty durny, żołnierzu”. A potem drzwi kabiny rozsunęły się i weszliśmy do wielkiego salonu Don Lucia urządzonego jak biblioteka wiktoriańskiego admirała, z mnóstwem mahoniowych szaf, pachnących starością, papierem i indyjskimi korzeniami, z politurowanym sekretarzykiem i z wielkim staroświeckim globusem. Szedłem tuż za Stiopa i tak samo jak on, zrobiwszy kilka kroków, przyklęknąłem i przycisnąłem czoło do parkietu.

Wydawało mi się, że trwa to całe godziny, zanim siedzący w stylowym fotelu Arab pozwolił nam się podnieść. Bez słowa wskazał palcem Stiopę i nie znoszącym sprzeciwu ruchem dłoni kazał mu się wynieść.

Jego twarz omalże mogłaby być twarzą Europejczyka, bardzo tylko opalonego i o wyjątkowo ciemnym zaroście. Nos, nieco dłuższy niż zazwyczaj u muslimów, i wargi cienkie z samej natury, a teraz jeszcze dodatkowo zacięte w gniewnym grymasie, zdawały się świadczyć, że pochodził z mieszanej rodziny. Był ubrany w białą dżelabiję, a na głowie miał tradycyjny arabski zawój i o jego randze świadczyły tylko dwie rzeczy: złote pierścienie, zdobiące spoczywające na poręczy palce, oraz czarno odziany człowiek stojący nieruchomo niczym drewniana rzeźba za plecami swego pana.

Wpatrywał się we mnie przenikliwym wzrokiem, bez szczególnej niechęci, raczej z ciekawością.

– Wstawaj, nadżes – rzucił wreszcie. Może nie było to zbyt uprzejmie, ale i tak stanowiło więcej, niż można się było spodziewać, nawet znając arabskich dostojników tylko z ocenzurowanych dzienników w tiwisacie.

Stałem przed nim. Przed Mustafą Abu-Dalim, o którym mówiono, że w sprawach Europy Sal-ed-Din robi wszystko, co mu zaproponuje. Przed wrogiem. Przed władcą. Przed nadzieją.

Wbrew pozorom, nie miałem wcześniej zbyt rozległych kontaktów z muslimami. Znałem, oczywiście, wielu rzezimieszków, niektórych przywódców hezbislamów, niektórych bejów. Z paroma miałem zawarte pobratymstwo. Z innymi zjeżdżałem się na rokowania pokojowe. Niesforny żywioł czcicieli Allacha mało dbał o międzynarodowe umowy, a masakra Serbów i Chorwatów zatraciła już smak historycznego odwetu i przestała im wystarczać. Co i raz większe lub mniejsze bandy spływały z Bałkanów pohulać po mojej stronie Dniestru. Dotrzymywanie rozejmu w wykonaniu Sal-ed-Dina polegało na tym, że nie ujmował się zbrojnie o żadną z tych band, jeśli udało mi się ją w porę zaskoczyć i wyrżnąć. A jeżeli któregoś skłoniłem do przysięgi, że nigdy więcej nie będzie rozrabiać u mnie, zadowalając się Austrią, Czechami i Węgrami, przysyłał przez posłańca firman jako znak swej aprobaty dla pokojowych metod rozwiązywania sporów.

Abu-Dali stał jednak nieskończenie wyżej od wszystkich bejów i hezbislamów. Algierczyk, syn zaprzysięgłego socjalisty, pułkownika związanego z tamtejszą juntą, od dziecka kształcony na wielkiego męża stanu, spędził młodość w najlepszych francuskich szkołach i wyższych uczelniach. Ukończył z wyróżnieniem ekonomię i administrację w College de France, zaliczył kilkuletnie stypendium w Stanach Zjednoczonych, otarł się o Daleki Wschód. Tylko pod jednym względem sprawił swojemu ojcu zawód – z tych studenckich peregrynacji powrócił jako żarliwy muzułmanin i zamiast wspierać czerwoną, „europejską'' władzę, zasilił fundamentalistów, rychło dochodząc wśród nich do wielkiego znaczenia i zdobywając liczne zasługi w świętym dziele zjednoczenia islamu. Ze swoich źródeł wiedziałem, że uchodził wśród muslimów za polityka ugodowego. Pewnie dlatego właśnie on został przywódcą delegacji na wiedeński Kongres Pojednania.

– Mów, tylko szczerze. I zwięźle. Nie mam czasu na długie rozmowy. Po co ci uran?

– Pieniądze – odparłem. – Potrzebuję pieniędzy. Powstrzymał ruchem dłoni swego goryla, gdy ten zrobił krok w moim kierunku.

– Radziłbym, żebyś więcej nie podnosił na mnie wzroku, dopóki na to nie pozwolę. Ja znam wasze zwyczaje, Hassan nie. No więc, pieniądze. Powiedzmy. Po cóż Ci tyle pieniędzy, nadżes? Kontrolujecie prawie cały przemyt z Azji do Europy. Dzięki wysokim akcyzom we Wspólnocie zarabiacie na alkoholu i papierosach. O narkotykach już nie wspomnę. Handlujecie też z wiernymi, dostarczacie im wódki i kobiet… nie próbuj się wymawiać, wiemy

O tym dobrze i pozwalamy. Na wiele wam pozwalamy. Zastanawiam się, czy nie na zbyt wiele. Ale ty, widzę, jesteś zachłanny.

– Potrzebuję pieniędzy – powiedziałem, wpatrzony w klepki parkietu – żeby uniezależnić się od Brukseli.

Zapadła cisza. Długa cisza. Nie widziałem Abu-Dalego, słyszałem tylko kroki i trzask drzwi.

– Uniezależnić? – odezwał się Arab.

Uniosłem głowę. Był sam. Czarno odziany ochroniarz zniknął.

– Tak. Chcę oderwać Ukrainę od Europy. Ogłosić to, co i tak jest prawdą: że tam rządzę ja.

Zaśmiał się.

– Nowe państwo? Państwo brygadiera Skrebeca? -spoważniał i zawisł spojrzeniem na mojej twarzy. – Na coś podobnego mógłby wpaść tylko wariat… No dobrze, powiedzmy, że Skrebec ogłosił się władcą na Ukrainie. I kto tego władcę uzna?

– Wy. – Odczekałem chwilę, aż do Abu-Dalego dotrze ta propozycja. – Nie jestem głupcem. Jeżeli Sal-ed-Din przyjmie mój hołd, to nikt w Europie nie odważy się powiedzieć, że Skrebec nie jest władcą równie legalnym, jak prezydenci we Wspólnocie. A jeśli przyjmie to do wiadomości Europa, przyjmą i Amerykanie. Zresztą, władza nie wymaga uznania. Władzę po prostu się ma. Ja ją mam. Mam wojsko. Mam banki. Mam swoją policję i swoją administrację…

– Pełną Żydów – przerwał mi oskarżycielsko. Skinąłem tylko głową.

Tak, to prawda. Dla mnie oni nie są ciężarem. Zapewniają mi pieniądze, kobiety, inwestycje, fachowe kadry dla administracji i obrotu finansami. Są lojalni, bo wiedzą, że ich los zależy od mojego kaprysu. W końcu, gdzie mają się podziać? Wy ich nienawidzicie. Murzyni ich nienawidzą. Chińczycy, jeśli ich tolerują, to tylko na złość wam. Z Izraela pozostała tylko wypalona pustynia. W Europie nikt jeszcze nie ma śmiałości głośno się do tego przyznać, ale tu też ich nienawidzą… Zbliżył się do mnie i zajrzał mi w twarz.

– Żałujesz ich?

– Nie. Po prostu korzystam z tego faktu. Abu-Dali powrócił do swego fotela i zasiadł na nim.

– A czy ty wiesz – odezwał się w końcu – że Sal-ed-Din właśnie zobowiązał się uroczyście zrezygnować z wszelkich roszczeń terytorialnych?

– On nie będzie miał z tym nic wspólnego – odparłem, pochylając głowę. – To ja. Tylko ja. Wasz władca po prostu uzna moją suwerenność.

I nagle poczułem, że znowu rozpoczyna się kryzys. Przeklęta, nie przewalczona chemia organizmu. Rozstrojone gruczoły znów musiały wpakować w żyły swoją porcję paskudztwa, i nie było sposobu, żeby nad tym zapanować – wiedziałem, że wkrótce zacznie się ból stawów, słabość mięśni, a potem ta przeklęta depresja, cena za sprawność w walce i w dowodzeniu, za jasność umysłu przez sześć-osiem godzin na dobę. Depresja, którą pokonać może tylko zastrzyk chemikaliów z bustera lub którą może oswoić alkohol. Ale w tej chwili nie mogłem ani pić, ani ustawić bustera. Mogłem się tylko modlić, żeby muslim zdecydował się wreszcie, jak najszybciej.

I zostałem wysłuchany.

Abu-Dali uniósł głowę i raz jeszcze zaśmiał się, krótko, urywanie, jak ktoś, kto właśnie zrobił znienawidzonemu wrogowi najlepszy kawał, jaki tylko można wymyślić.

– Wrócisz do siebie, nadżes – oznajmił mi. – Wrócisz i będziesz tam czekał na ludzi mafii. Wolę, żeby produkowała ona swój uran tuż koło nas, niż na drugiej półkuli. A teraz – jego głos nagle stwardniał – podejdź tutaj.

Obrócił się przez ramię i krzyknął po arabsku na swojego czarnego pomagiera.

Cóż, szkoda o tym gadać. Muslimy lubią widowiska. Zwłaszcza widowiska, które potwierdzają ich chwałę i ich bezbrzeżną pychę, z jaką wierzą, że tylko oni, jedyni, są dziećmi prawdziwego Boga. A widok korzącego się Skrebeca, dowódcy wojsk, które jeszcze nigdy nie przegrały żadnej bitwy, Skrebeca leżącego na ziemi, przysięgającego posłuszeństwo i całującego muslimowi jego parszywe nogi, na pewno był widowiskiem godnym tego, by zwołać na nie wszystkich obecnych – Don Lucia, jego totumfackich, goryli, no i oczywiście Stiopę Burgajłowa, który potem usiadł za kierownicą i pośród rozświetlanej tysiącami świateł nocy wiózł mnie do hotelu „Urania”.

I który, jak to ruski, czuł potrzebę, by się usprawiedliwić. Gadał i gadał, że muszę go zrozumieć – oni tam w Zachodniej Syberii ledwie wyszli spod sowieckiego buta, a już przez granicę pchają do nich łapy kitajce i kto obroni, kto uratuje?

Kiwałem machinalnie głową, czując jak pieką mnie policzki, bliski myśli o samobójstwie, upokorzony, ze łzami nabrzmiewającymi tuż pod krawędzią powiek, oszołomiony zastrzykami bustera, który wreszcie mogłem rozkręcić na ful – ale pewien, że jeśli ten kraj ma się podnieść, to niech mnie zabiją, nie mogłem, po prostu nie mogłem inaczej.

*

Kiedy dwa dni później wracaliśmy z Wiednia, Stiopa o niczym już nie pamiętał, a w każdym razie tak się zachowywał. Lał w gardło koniak szklankami, dowcipkował, powtarzał chłopakom kongresowe plotki. Dilijczan spał, zmęczony ostatnimi dniami nie mniej ode mnie, inni chłopcy gadali głośno, śmieli się z trupa Potapowa i młócili kartami o przytroczone do oparć stoliki. Ale żaden nie odważył się podejść do mnie i spytać, dlaczego nie przyłączę się do nich, dlaczego milczę i wpatruję się z roztargnieniem w mknące pod brzuchem samolotu pola, trawy i wypalone słonecznym żarem lasy.

Tam, tysiąc metrów pod nami, ludzie starali się żyć. Na tej spustoszonej, zestepowiałej ziemi, pośród ruin i resztek starego świata. Co takiego tkwi w człowieku, że cokolwiek się stanie, zawsze gotów jest zabrać się do uprzątania ruin? Jak te pustynne porosty – kłębki zeschniętego ciernia, którymi wiatr ciska na prawo i lewo przez całe lata, ale niech tylko poczują odrobinę wilgoci, niech na moment dotkną żyźniejszej ziemi, już wypuszczają pędy, chwytają korzonkami grudy podłoża, chłoną z niego życie – i w pośpiechu, póki trwa łagodna, życzliwa pora deszczowa, starają się wypuścić nowe cierniste odrosty, które podejmą ich tułaczy los na wietrze. Z ludźmi tak samo. Dopiero co ustały walki – a już ciągną na tę umęczoną ziemię. Budować tu domy, znajdować kobiety, chronić je, walczyć o życie.

To była ta fala – ta fala, która mnie niosła. Ci prości, zwykli ludzie, gotowi zdać się na moją opiekę, na moją władzę. A ja nie będę ich dusił podatkami, nie będę pasł na ich krzywdzie urzędasów, dworaków, nie będę się starał nachapać i uciekać z nakradzionym dobrem, jak demokratyczni politycy. O nie! Wiedziałem – ta ziemia zakwitnie. Już, wystarczyło ogłosić, że każdy, kto tu osiądzie, będzie wolny, zobowiązany tylko do lojalności i równej dla wszystkich opłaty na wojsko – a ciągnęli zewsząd. Warto było znieść wszystko. Nawet upokorzyć się przed muslimami, nawet ryzykować. Trzeba było się ugiąć, by zwyciężyć.

Ale gdy tak siedziałem na pierwszym fotelu, tuż za przepierzeniem dzielącym kabinę pasażerską od sterówki, gdy wpatrywałem się w ziemię pod sobą, troski pozostały gdzieś daleko, stały się nieważne – wiatr wypełnił skrzydła i niósł, niósł mnie coraz wyżej. Niech tylko minie tych kilka lat, niech odbuduję Tulczyn, fabryki zbrojeniowe i niech zdobędę pieniądze na strategiczne lotnictwo, na systemy szybkiego ostrzegania… Niech obejmę swą władzą Polskę, a tam przecież ludzie tylko o tym marzą, przywitają jak zbawienie – wtedy zobaczą muslimy, co sobie robię z przysiąg i hołdów. Tak, to jeszcze mnóstwo pracy. Stworzyć cały aparat państwa, ustanowić tyle praw, tyle służb… Ale jeśli umiał to analfabeta Karol Wielki, jeśli umieli Chrobry czy Krzywousty – dlaczego nie mógłbym tego umieć ja, gdy oto znowu świat obraca się i odmienia swą postać?

I tak uniesiony ponad ziemię dostrzegłem niebieską nitkę Dniestru, a za nią już zaczynało się moje władztwo, moja ziemia, umęczona suszą, obrócona w step, zgliszcza i perzynę, splugawiona przez bejów, kamandirów, Potapowów, ale wciąż urokliwa, pełna jarów, pól i wzgórz, wciąż śmiejąca się do mnie. A tam, za kolejną błękitną nicią już czekała Chortyca i mój sztab, i zrezygnowany Łarycz, dożywający swych dni na stanowisku, i kobieta, która da mi i tej ziemi następcę. Odetchnąłem głęboko, niesiony wiatrem, niesiony marzeniem, unoszony wciąż wyżej i wyżej, jakby sam Bóg chciał, żebym mógł spojrzeć na tę ziemię z tak wysoka, jak on, i zobaczyć, i raz na zawsze zapisać to sobie w duszy, jak tam, na dole, pośród szarych, malutkich jak mrówki, zabieganych ludzi – jak tam na dole jest straszliwie, niesamowicie, niewiarygodnie wręcz pięknie…

maj 1993

Czerwone dywany, odmierzony krok

Wcale nie chcę tutaj być.

Białe, zdobione stiukami ściany, kasetonowy sufit, ogromne lustra w złoconych, stylizowanych na barok ramach. Taki sam pseudobarokowy ornament na drzwiach. Jeden z ochroniarzy trzyma już rękę na masywnej, mosiężnej klamce, czekając na polecenie Tourilla. Ten ostatni jeszcze obchodzi mnie uważnie, o krok, lustrując twarz, węzeł krawata i sposób, w jaki trzymam dłonie. Ogląda mnie, jak pracownik domu pogrzebowego ogląda po raz ostatni upudrowanego do trumny trupa, zanim otworzy drzwi żałobnikom.

Wreszcie Tourill zajmuje swoje miejsce, o pół kroku za moim lewym ramieniem, drzwi otwierają się i wyćwiczonym krokiem, odpowiednio wolnym, by stworzyć wrażenie dostojeństwa, i odpowiednio szybkim, by okazać prężność i energię, wpływamy po czerwonej ścieżce dywanu w blask telewizyjnych halogenów. Mam ochotę skrzywić się, wzdrygnąć z niechęcią, ale moje rysy pozostają nieruchome, zastygłe w wystudiowanym, trenowanym długo wyrazie optymizmu i pewności siebie. To coś więcej niż wyraz twarzy; to obrona przed gęstwą wymierzonych we mnie drapieżnie obiektywów i mikrofonów próbujących rozdrapać pokrytą makijażem skorupę, zatopić się jak najgłębiej we wnętrznościach. Nie odróżniam w ciżbie poszczególnych sylwetek – nie dlatego, że oślepiają mnie halogeny. Umiem, patrząc na ludzi, nie rozpraszać uwagi na pojedyncze osoby, dostrzegać całość, grupę. To szczególny talent. Właśnie on pozwolił mi osiągnąć w życiu to, co osiągnąłem.

Gwar cichnie z wolna, gdy zbliżam się do mikrofonu, Tourill spoza moich pleców wymienia z dziennikarzami jakieś znaki. Mistrz ceremonii: on będzie ustalać, kto i kiedy może zadać mi pytanie, nagradzając tym prawem tych, którzy relacjonują negocjacje uczciwie, i karząc oszczerców. Ale to dopiero za chwilę, po oświadczeniu.

Patrzę śmiało wprost w wyblakłe, rybie oczy kamer i myślę o was, przyczajonych za ich pozbawionym wyrazu połyskiem. Jesteście tam, wiem. Cokolwiek byście o mnie mówili, nie możecie się powstrzymać od spoglądania w telewizor. Przyciągam was z magnetyczną, nieodpartą siłą, możecie palić moje kukły, ale stawicie się w komplecie na każde kolejne wydanie „Wiadomości”, oczekując w napięciu tych kilku słów o postępie rokowań.

Co miałem powiedzieć? Nagła pustka w głowie. Wszyscy umilkli, zapada coraz głębsza cisza. Coś powinienem powiedzieć, czuję to w piersiach, niemal na języku, ale milczę. Otwieram usta, lecz starannie przygotowane, wyważane długo słowa rozpłynęły się gdzieś bez śladu. Zamiast tego widzę, jak za mną jeden z ochroniarzy płynnym, wyćwiczonym ruchem unosi pistolet do mojej potylicy. W jaki sposób mogę go widzieć, skoro stoi on dokładnie za moimi plecami? Nie wiem. Widzę. Ułamek sekundy później dostrzega ten ruch cała sala, Tourill szarpie się w nagłym półobrocie, ludzie otwierają usta do krzyku, zaczynają unosić ręce. Nieme zaskoczenie w oczach -wszystko w ułamku sekundy, gdy ochroniarz pociąga za spust.

Nie słyszę huku ani nie czuję bólu, kiedy strumień ognia rozsadza mi czaszkę, zbryzgując garnitury i twarze krwawym kisielem. Tylko nagle spływa na mnie jakaś niewiarygodna, nie doświadczona nigdy w życiu ulga. Czuję się lekki, wolny jak ptak, szczęśliwy – całe tony noszonego mozolnie, na wpół zapomnianego ciężaru poleciały w przepaść, rozpiera mnie nagła radość, chce mi się podskakiwać, krzyczeć, śmiać. Śmieję się do rozpuku, zanoszę się śmiechem, trzęsę się od śmiechu, z odstrzeloną pokrywą czaszki, zmasakrowaną twarzą i wypływającymi oczami, a oni, zbryzgani moją krwią i mózgiem, też zaczynają się śmiać, patrząc, jak podryguję zakrwawiony i potrząsam ochłapami głowy – jeden po drugim przyłączają się do mego śmiechu kamerzyści, dziennikarze, moja świta, wszyscy zaczynają się chwytać za podskakujące brzuchy, słaniać w niepowstrzymanych paroksyzmach, wreszcie cała sala zanosi się rechotem narastającym aż do ogłuszającego ryku.

I nagle, u samego szczytu, ten rechot urywa się, jak ucięty nożem. Uświadamiam sobie, że siedzę w mokrej pościeli, zlany lodowatym potem, cały dygocząc od śmiertelnego strachu. W pustej sypialni dyszę długo i ciężko, ukrywając twarz w dłoniach.

*

Ile już było takich przebudzeń? Nie potrafię zliczyć. Za każdym razem te same stiuki, kasetony na suficie, te same ciężkie drzwi z wypolerowaną do błysku klamką i pozłoconym, pseudobarokowym ornamentem. W istocie nigdy w życiu nie byłem w takim miejscu. Inaczej musiałbym je sobie przypomnieć; odkąd ten sen zaczął się powtarzać, nad niczym nie zastanawiałem się równie intensywnie.

Oddech uspokaja się, serce wraca do normalnego, spokojnego rytmu. Wiem, że nie zasnę już do rana. Leżę obolały w zmiętej pościeli, pogrążony w odrętwieniu, od czasu do czasu zapadając w wyczerpujący półsen. Drobinki kurzu wirują w smudze słońca z nie dociągniętej kotary, wznoszą się i opadają, mógłbym zostać tak już na zawsze, wpatrując się w ich taniec. Zmęczony, potwornie zmęczony. Dopiero poranny prysznic, pierwsza kawa i śniadanie przywrócą mięśniom prężność, napełnią je energią, aż do nocy.

Trzask drzwi. Udaję, że jeszcze śpię. Van der Dunn wchodzi do sypialni i, jak zawsze, potrząsa lekko moim prawym ramieniem. Jeśli mruknie tylko: „Dzień dobry”, a, jeszcze lepiej, nie powie nic, to dobrze. To będzie znaczyło, że dzień nie rozpoczyna się od kolejnej katastrofy.

*

– Przykro mi, panie przewodniczący. Czas wstawać -słyszę. Poruszam lekko głową, nie otwierając jeszcze przez chwilę oczu. Czuję się, jakbym całą noc uciekał przez krzaki i kamieniste pola przed jakąś bandą, która i tak na końcu dopadła mnie i obiła kijami. Zawsze się tak rano czuję.

– Złe wieści – nie pytam, po prostu stwierdzam fakt. Nie odpowiada. Po co? Słyszę, że jest już w łazience, ustawia dla mnie temperaturę wody.

Zbieram się z łóżka, zanim przyjdzie pokojówka. Udaję nieco bardziej zaspanego, niż w rzeczywistości jestem -jakby dopiero Van wyrwał mnie ze snu. O nocnych koszmarach przewodniczącego Mathieu-Ricarda nie może się dowiedzieć nikt, nawet jego osobisty sekretarz. Przenikliwy dreszcz, gdy rozgrzane ciało, wprost z pościeli, styka się z wodą. Wytrzymuję tę chwilę, zaciskając szczęki, zanim strumień prysznica nie zmieni się w pieszczotę.

Dlaczego w tym śnie nie ma Van der Dunna? Powinien być. Nie odstępuje mnie przecież na krok. To on jest moim mistrzem ceremonii, pierwszym przybocznym i namiestnikiem przekazującym zainteresowanym podjęte przez szefa decyzje. Tourill pojawia się jedynie na czas wywiadów i konferencji, gdy muszę stawić czoła dziennikarzom. Ale nawet wtedy Van zawsze jest w pobliżu.

A jednak ten sen wydaje się w jakiś sposób prawdziwy. Coś różni go od zwyczajnych, nocnych rojeń, od których człowiek opędza się łatwo i zapomina, nim skończy śniadanie. Nie tylko to, że tak uparcie się powtarza – jest w nim coś nieuchwytnego, jakaś nieobecna w tych zwykłych rojeniach intensywność doznań…

Van puka lekko do drzwi łazienki. Zamykam wodę, trę skórę grubym, włochatym ręcznikiem. Na półce czeka przygotowana, świeża bielizna. Życie wróciło do mojego ciała.

*

Pokojówka zrobiła już swoje, wyszła. Taca ze śniadaniem czeka na niskim stoliku w salonie. Zasłony lekko odsunięte, ale nie za bardzo, dalej od okna wciąż zalega przyjemny, nieco tylko rozjaśniony półmrok. Zapadam w głęboki fotel, sięgając po jedzenie. Największy głód czuję zawsze rano, po kąpieli. Prawdziwe jedzenie, nie jakieś sojowe ekogluty, które trzeba skubać na oficjalnych rautach i jeszcze udawać, że smakuje. Van przysiadł obok na kanapie, czeka z nowinami, aż zjem. Miło z jego strony. Mimo wszystko spieszę się ze śniadaniem. Denerwuję się? Oczywiście, że się denerwuję. Na litość boską, od wyborów, które wygrał Kuruta, minęło już siedem miesięcy i ciągle nie widać końca! Fisher, mój poprzednik, był pewien, że po ich zdelegalizowaniu załatwi sprawę w dwa tygodnie. Potem liczyliśmy, że w miesiąc, dwa… Właściwie cały czas wydawało się, że porozumienie leży w zasięgu ręki, że Kuruta potrzebuje jeszcze tylko kilku drobiazgów, aby zachować twarz wobec swojego elektoratu.

– No? – mówię w końcu i otarłszy usta sięgam po dzbanek z kawą. Van unosi trzymanego w dłoni pilota i nieznacznym ruchem palca uruchamia magnetowid. Reportaż do porannych „Wiadomości”. Dzisiejszych porannych „Wiadomości”, które – spoglądam na zegarek – za kilkadziesiąt minut pójdą na antenę.

Nie muszę słuchać komentarza, sam obraz wystarcza. Kamera powoli przesuwa się po zdemolowanych, pokrwawionych wnętrzach. Potem zatrzymuje się na trupach. Starszy, bezoki mężczyzna w salonie, odarty pasami ze skóry. Główka dziecka zatknięta na balustradzie schodów do sypialni. To jeszcze nic, zaraz dojdą do kobiet. Dla dziennikarzy to najznakomitszy kąsek. O, właśnie. Teraz przez dwadzieścia minut opisywać będą szczegółowo tortury, którym poddawano ofiary przed śmiercią. Oczywiście, krwawe napisy na ścianach: „Precz z tej ziemi!” włażą w kadr przy każdym trupie. Poukładali zwłoki tak, aby przy ujęciu z najlepszym światłem te słowa musiały znaleźć się w tle, nieubłaganie wbijając widzom dziennika w podświadomość wciąż tę samą pogróżkę – zazwyczaj po francusku, czasem po angielsku. Tylko jeden napis słowiańską cyrylicą; nad łóżkiem, do ramy którego przywiązano rozkrzyżowaną dziewczynę z rozprutym podbrzuszem. Potrafię odróżnić jedno słowo: „CMPTb!” I tak wiem, co znaczą pozostałe.

Hieny. Przeklęte hieny. Łapię się na tym, że cały drżę z bezsilnej wściekłości. Spiker cedzi wolno obrzydliwe szczegóły, od czasu do czasu oddając głos policyjnym lekarzom i świadkom mordu.

– Gdzie? – pytam wreszcie.

– Avesnelles. Jadąc Nationale 2 niecałe dwadzieścia kilometrów na południe od Maubeuge. Rodzina Jean Luca Seguin, księgowego miejscowych zakładów chemicznych, oraz przypadkowo obecna u nich tego wieczora przyjaciółka ich córki – nie czyta tego z notatek, pamięta. – Napastnicy przybyli nie oznakowaną ciężarówką, zamaskowani, spędzili wszystkich Francuzów z sąsiedztwa na podwórze domu Seguinów i trzymali ich tam pod lufami, każąc słuchać krzyków wylosowanych…

– Wystarczy – mówię i zaraz ogarnia mnie złość na samego siebie, że poddaję się emocjom. – Krótko mówiąc, wszystko dokładnie tak samo – dodaję, jakbym chciał się za to usprawiedliwić.

Dokładnie tak samo. I tak samo śledztwo będzie stale grzęznąć, a jeśli gdzieś tam znajdzie się w czasie rewizji użyta w napadzie broń, to prokurator, który tej rewizji dokona, zaginie kilka dni później. Nikt nie odważy się zeznawać, a jeśliby się nawet taki odważny znalazł, to zniknie. Podejrzanym, uwolnionym z braku dowodów, tłum zgotuje pod więzieniem owację jak narodowym bohaterom, skończy się na zamieszkach i popalonych radiowozach. Sam Kuruta wygłosi na cześć niesłusznie oskarżonych płomienne przemówienie. Zaatakuje nacjonalistyczne obciążenia Komisji Europejskiej, propagowanie stereotypu imigranta-bandyty, oskarży nas, że grając na nacjonalizmie i ksenofobii tłumów, usiłujemy pokryć skutki własnej indolencji. Wynajmą sobie najbardziej wyszczekanych adwokatów, którzy wniosą i wygrają sprawę o odszkodowania.

Ekran z jękiem przerwanego w pół słowa zapada się w głęboką zieleń. Cisza. Nalewam sobie więcej kawy, opanowując drżenie ręki i ważąc w myślach pierwsze polecenia. Dzisiaj nie przewidywaliśmy spotkania Grupy Kontaktowej, to na szczęście daje mi odrobinę czasu, zanim ogłoszę odroczenie dalszych negocjacji do wyjaśnienia wszystkich okoliczności tej rzutującej na nasze rozmowy tragedii. Muszę tak zrobić, zresztą to już rutyna. Oczywiście, plan dnia do zmiany. Trzeba przygotować wystąpienie i zastanowić się nad dalszą strategią. Ale przede wszystkim spotkanie z Analizami, tak. „Umów Analizy na dziewiątą piętnaście”, powiem.

Ale nad ranem, zanim jeszcze pozbieram się i sprężę do kolejnego dnia, mój język płata mi figle, zdradzając myśli.

– I co teraz zrobimy, Van? – słyszę swój własny głos i aż jestem przerażony, jak bezradnie i rozpaczliwie brzmią te słowa.

*

Rezuni nazwali to „losowaniami”, a media oczywiście przejęły tę nazwę, sam już nie wiem, bezmyślnie czy wskutek świadomego sabotażu. Z socjotechnicznego punktu widzenia jest ona dla nas fatalna. Podkreśla właśnie to, o co chodzi oprawcom: całkowitą niewinność i przypadkowość ofiar. Dzisiaj byli Seguinowie, dwa tygodnie temu Duvallowie, pięć tygodni temu jeszcze jacyś tam inni – najzupełniej przeciętni ludzie, tacy sami jak tysiące innych rodzin w regionie Dolna Walonia, tacy sami jak ty i twoja rodzina. Za parę tygodni możemy „wylosować” ciebie – takich jak wy jest zbyt wielu, żeby jakakolwiek policja mogła was upilnować. Zresztą policja nie będzie się wysilać, rozdarta wewnętrznie i pogrążona w apatii, odkąd jej prefektem mianowano człowieka powszechnie, choć bez żadnych dowodów, oskarżanego o chronienie oprawców.

Jest on też oskarżany o gorsze rzeczy - o kierowanie działającą wśród imigrantów mafią, odpowiedzialną zarówno za postępowanie lokalnych władz, jak i za zbrodnie. Od czasu, jak „National” przegrał rozprawę, nikt w mediach nie odważa się nawet aluzyjnie powtórzyć tej sugestii – a mimo to w szeptanej propagandzie, w rozmowach i w potocznym sposobie myślenia jest ona stale obecna. Myślę, że to efekt charakterystycznej dla wyborców potrzeby operowania prostymi jak drut schematami. Łatwiej im myśleć o jednej, kierującej sprawami sile, niż dostrzegać, jak nakłada się na siebie wiele niezależnych, często sprzecznych starań.

Tu właśnie tkwi główny problem mojej misji. Wbrew potocznemu mniemaniu, negocjacje Grupy Kontaktowej nie mają na celu zakończenia „losowań”. Nie negocjujemy ze sprawcami morderstw; nie wiemy przecież, kto ich dokonuje. Gdybyśmy to wiedzieli, byliby oni ścigani przez sprawiedliwość. A zresztą negocjacje zaczęły się wcześniej – „losowania” były właśnie odpowiedzią ze strony ekstremistów na fakt, że usiedliśmy z Kurutą do rokowań, i sposobem, w jaki usiłują je storpedować.

Przedmiotem naszych rozmów jest wyłącznie rozwiązanie problemu zarządu w regionie, po tym, jak Komisja Wspólnot unieważniła wybory, które uczyniły Kurutę szefem Rady Regionu. Między nami, przewodnicząca zrobiła w swojej kadencji wiele błędów, ale przy tym wszystkie pozostałe to pestka.

Wydawało im się wtedy, że w taki prosty sposób zdołają wszystko załatwić. Pretekst był rzeczywiście czysty -program wyborczy, pod którym wygrał Kurutą, naruszał ustawodawstwo wyższego rzędu, ogólnoeuropejskie. Naruszały je także jego pierwsze decyzje jako przewodniczącego – lustracja etatów w administracji, przesunięcia budżetowe na niekorzyść kwot odprowadzanych, a przede wszystkim zarzucenie zasady klucza procentowego i powoływanie na decydujące stanowiska wyłącznie swoich rodaków. Chyba właśnie to ostatnie sprawiło, że poparcie dla decyzji Komisji sięgało w momencie jej podjęcia sześćdziesięciu procent w grupie zainteresowanej – dawno już żadna decyzja Komisji nie była tak popularna.

Panowało przekonanie, że kiedy Komisja okaże stanowczość, rozzuchwaleni imigranci nieco się pohamują. Tymczasem, przeciwnie, na wieść o unieważnieniu wyborów jakby diabeł w nich wstąpił. A przecież wystarczało przyjrzeć się faktom z ostatniego dziesięciolecia, by zobaczyć, jak dynamicznie sobie poczynali. Dziesięć lat temu stanowili nie więcej niż piętnaście procent ludności regionu – i proporcjonalny do tego udział we władzach, jaki dała im Konstytucja, potrafili wykorzystać do umocnienia swojej pozycji, uruchomienia napływu fali nowych uchodźców z Protektoratu Bałkańskiego, a w końcu do wymuszenia na władzach wyodrębnienia Dolnej Walonii z Regionu Pikardii i, w zmienionej tym sposobem sytuacji etnicznej, sięgnięcia po władzę nad nią.

Teraz myślę, że Kurutą był przygotowany na taki rozwój wydarzeń. Następnego dnia część członków rady zrzekła się nieoczekiwanie swoich funkcji, kilku innych zginęło w nie wyjaśnionych do dziś okolicznościach, a pozostali obwołali Kurutę pełniącym obowiązki prefekta regionu. Dwa dni później nowy urzędujący prefekt zrobił w lokalnej policji i administracji prawdziwą rewolucję kadrową, w praktyce odsuwając od wpływu na wydarzenia mianowanego przez Brukselę komisarza regionu. Fisherowi udało się przynajmniej tyle, że za cenę uznania status quo zdołał zmusić Kurutę do rezygnacji z warunków wstępnych i podjęcia negocjacji.

Niełatwo to przyznać, ale od tego czasu nie posunęliśmy się wiele dalej.

*

Ruszamy z hotelu, dzień szybko nabiera rozpędu. Zanim dojedziemy z rezydencji do siedziby Komisji, dziesiątki ludzi będą już na nogach. Szef zjawi się o dziewiątej, a może wcale, może ma coś ważniejszego – ale w każdym razie wszyscy jego ludzie muszą być na tę porę gotowi. Poszczególne wydziały na pewno już zakończyły poranną medytację; ludzie, ożywieni duchem wspólnoty, czekają tylko na polecenia. Van zdążył po drodze rozdzielić kierownikom moje dyspozycje, może nawet zebrał już zmienione agendy. Niech będą gotowi, cokolwiek zadecydujemy. Jeśli zrobimy konferencję, muszę mieć w pół godziny ustalone i przygotowane miejsce, materiały dla dziennikarzy, projekty oświadczenia, przewidywane pytania i odpowiedzi, gotowy, wydyskutowany pomiędzy autorami konkurencyjnych projektów zarys strategii informacyjnej w tej sprawie – wszystko, co potrzebne. Po to są.

Dziwnie mnie to uspokaja, ilekroć przepatruję w myślach całą tę moją ludzką maszynerię rozlokowaną na czterech piętrach wieżowca Komisji. W swoim gabinecie jestem jak królowa pszczół otoczona rojem pracowitych, zgranych robotnic. Lubię to uczucie. Mógłbym wam w każdej chwili powiedzieć, co dzieje się w którym z pokojów. Zresztą, moi ludzie nie pracują tu od wczoraj. Doskonale wiedzą, co jest potrzebne przy takim przesileniu, jak dziś. Dawaliśmy sobie radę w gorszych. Na pewno każdy już się głowi, jakie zaproponować wyjście, każdy w nadziei, że właśnie jego propozycja okaże się kluczem do rozwiązania sprawy i tym samym zwróci na niego moje spojrzenie. Główcie się. Bardzo teraz potrzebuję jakiegoś pomysłu. Lubię to uczucie – ten ogniskujący się wokół ruch gdziekolwiek się zjawiam. Dyskretny balet ochrony, przede mną i za mną, zawsze obecnej na miejscu chwilę wcześniej, obstawiającej niepostrzeżenie hali i przejście. Teraz, w świetle dnia, chce mi się po prostu śmiać z uporczywie powracającego snu – ostatni ludzie, których miałbym się bać. Wszystko tutaj dzieje się dla mnie i wokół mnie. Nawet ruch wind w wieżowcu jest podporządkowany mojemu przyjazdowi. Sterujący nimi komputer wie, że o tej godzinie główna winda musi czekać na parterze, aż wsiądę do niej z Vanem, wie, że chwilę wcześniej i chwilę później musi zabrać dwójkę ochroniarzy, po jednym z mojej osobistej świty i z obstawy budynku. Kiedy zjawię się w swoim gabinecie, odpowiadając skinieniem głowy na powitania sekretariatu, cały ten trwający od rana ruch nabierze sensu. Ja jestem tym sensem.

Uścisk dłoni z Gruyerem – szczery, serdeczny. Kilka słów na boku, Van podtyka jakieś zmiany terminarza -Des Paul przeniesiony na szesnastą? Kto to jest Des Paul? Nazwisko jakby znajome… Zresztą nieważne, nie będę zdradzał, że zapomniałem – kiwam aprobująco głową.

Zerkając w terminarz, szukam czegoś innego – informacji, czy nie kontaktowali się ze mną ludzie z Euro-FinanceGroup. Ich wicedyrektor departamentu organizacyjnego, Valentshikoff, to mój cichy łącznik z kierownictwem konsorcjum, w skład którego wchodzi EFG. A EFG to mój protektorat. Właśnie dzięki mnie pokrywają czterdzieści procent europejskiej podaży pieniądza inwestycyjnego. Oficjalnie jestem tam tylko reprezentantem Komisji, jako jednego z kluczowych udziałowców, obok Euro-Banku, kilku banków regionalnych i inwestorów niepublicznych. Ale mamy wspólne sprawy. Gdyby Avesnelles miało zmienić cokolwiek w dotychczasowym układzie sił, EFG poinformuje mnie o tym pierwsza, zanim jeszcze taka myśl dojdzie do przewodniczącej.

Nie, Valentshikoff nie szukał kontaktu, ani na łączach biurowych, ani na prywatnych. Pierwsza dobra wiadomość od dzisiejszego poranka. Jeśli nie zgłosi się do wieczora, to burza zażegnana. Gdyby cokolwiek miało mnie podmyć, fala zaczęłaby wzbierać już dziś.

Analizy już czekają w moim gabinecie. Krótkie, zdawkowe powitania. Dwóch. Dla mnie po prostu faceci z Analiz – nie zapamiętuję niepotrzebnych imion.

*

Większość stacji nie nadaje nic innego oprócz specjalnych programów z Avesnelles, przeplatając makabrę relacji komentarzami pełnymi świetnie brzmiących i zupełnie nic nie znaczących słów. Oczywiście, jedyne, co ich komentatorzy potrafią, to ujadać na Komisję, Grupę Kontaktową i na mnie. Nawet nie mam o to żalu – tak po prostu jest. Dla ludzkiej mierzwy to my jesteśmy zawsze wszystkiemu winni. Bądź pewien, że cokolwiek się zdarzy, usłyszysz od razu: „No, niech ci cholerni politycy coś zrobią”. Coś. Pewnie. Pstrykną palcami, hokus-pokus i po sprawie. A dziennikarze zawsze będą krzyczeć najgłośniej, byle się tylko podlizać abonentom. To jedyne, co potrafią – zgadywać, co ludzie chcą usłyszeć, i mówić im to jako pierwsi.

Och, jak dobrze to znam. Media nie mogą żyć bez histerii, muszą zawsze wrzeszczeć, że wszystko się wali, że katastrofa, już-już, koniec świata. Doprowadzają ludzi do wrzenia, ci wydzwaniają do nich trzęsącymi się ze strachu głosami, więc te histeryczne telefony zaraz lecą na antenę, razem z sondażami, jako dowód, że przecież media tylko wiernie oddają odczucia społeczeństwa. W ten sposób nakręcają jeszcze większą histerię i tak w kółko, dopóki się nie zdarzy coś nowego.

Będą się tak nawzajem podgrzewać przez parę dni, a w tym czasie do iluś tam ludzi znowu przyjdą sympatyczni, kulturalni panowie, nie tacy z pierwszego pokolenia imigrantów, broń Boże – i uprzejmie będą proponować za ich domy i parcele psie pieniądze. Jeśli nie, pójdą sobie bez słowa, bez żadnych pogróżek, pozostawiając pewność, że za jakiś czas, przy kolejnej takiej sprawie, przyjdą znowu i zaoferują jeszcze mniej.

I znowu iluś tam kolejnych rdzennych obywateli regionu zgodzi się porzucić swój dobytek i uciec gdzieś bliżej stolicy, gdzie administracja i samorząd zdominowane są jeszcze przez ich pobratymców. Jeśli tego nie przerwę, za parę lat uciekną z tej okolicy wszyscy prócz przybyszów. Jeszcze paręnaście, parędziesiąt spektakularnych morderstw ustawionych malowniczo w sam raz dla telewizji, jeszcze więcej paniki w mediach…

Właściwie powinienem się był spodziewać, że to usłyszę. Nie wiem, dlaczego czuję się zaskoczony. To te idiotyczne sny, to przez nie jestem rozkojarzony, zmęczony i dłużej trwa, zanim się rano pozbieram.

– Przykro mi to panu mówić akurat w takim dniu, panie przewodniczący, ale niebezpiecznie wychodzi pan z profilu – ciągnie jeden z analityków, ten niższy. Ma minę, jakby oznajmiał mi wyrok. W sumie nie jest to odległe od prawdy.

– Słucham? – pytam po chwili niepewnego milczenia. Jak głupiec. W ostatniej chwili powstrzymuję się, żeby nie zagryźć nerwowo warg.

– Mamy nowe, kompleksowe wyniki – referuje znudzonym głosem ten drugi. – Wyborcy widzieliby chętniej jako przewodniczącego Grupy Kontaktowej kogoś młodszego.

Monbright! Cholerny szczeniak, to musi być jego robota.' Ryje pode mną, jak i kiedy może.

– Fisher był młodszy – przypominam z irytacją. – To właśnie panowie zasugerowali wtedy, że powinienem go zastąpić, bo opinia publiczna oczekuje kogoś poważniejszego, z większym doświadczeniem…

Patrzą na mnie obaj w niemym zdumieniu, jakbym spadł z księżyca.

Rzeczywiście, to nie było potrzebne. Z wynikami badań się nie dyskutuje. Po prostu przyjmuje się je do wiadomości. Znowu muszę się powstrzymywać przed zagryzaniem warg. Przez chwilę gmeram palcami po glide-boksie note-booka, jakbym wyciągał jakieś notatki.

– Wracając do sprawy: wasza prognoza nastrojów? Rozgadują się od razu – sypią liczbami, fachową terminologią, modele, profile, odwzorowania… Gruyer słucha, zapisuje starannie, trawi. Potem poda mi wnioski. Gruyer to moja pamięć zewnętrzna. Podobno mówi się, że gdyby nie miał takiej twarzy, to byłby lepszym politykiem ode mnie. Bezpodstawna złośliwość. Oczywiście, jestem przystojny. Może nawet teraz jeszcze bardziej, siwizna i pierwsze zmarszczki dodały mi powagi, podkreśliły patrycjuszowskie rysy twarzy. Widzę to po kobietach, zawsze je fascynowałem. Ale przecież na tym się nie kończy. Gruyer nie nadaje się na przywódcę, nawet gdyby nie garbił się i nie wyglądał jak zabiedzony kobold. Brak mu szerszej perspektywy, ogólnego spojrzenia. Jest facetem od szczegółów.

I w tych szczegółach, nie mogę narzekać, oddaje nieocenione usługi. Przyciska analityków, wyciąga z nich konkrety. Ale, jestem pewien, gdyby miał streścić je w jednym zdaniu, nie umiałby.

– Mówiąc inaczej, ostatnie wydarzenia prawdopodobnie wywołają efekt przeskoku – podsumowuje ten wyższy. – Rozumie pan, przez ostatnich pięć miesięcy udawało się podtrzymać nadzieję mieszkańców regionu, że Grupa Kontaktowa i pańskie propozycje doprowadzą do uregulowania sprawy. Przez pięć miesięcy strategia Tourilla opierała się na podtrzymywaniu wiary, że kompromis jest w zasięgu ręki, że trzeba go żmudnie uściślać, ale pomyślny koniec jest gwarantowany…

– Kuruta robił dokładnie to samo – przypominam.

– Kuruta to zupełnie inna sprawa – w głosie analityka pobrzmiewa nuta łagodnego napomnienia. – Jego elektorat stoi za nim murem.

– Wcale nie – oznajmiam, zły.

– Właśnie, a jak, hm, wśród imigrantów? – podchwytuje Gruyer, zanim chwila ciszy zdąży przerodzić się w niezręczne milczenie.

– Bliscy wrzenia, według naszych ocen. Przy pierwszej nieostrożności możemy znowu mieć otwarte zamieszki.

I znowu zagłębiają się w szczegółach. Cholerni analitycy. Mniej więcej tak jak ja musiał się czuć egipski faraon rozmawiając z kapłanami. Niewiarygodne, że ludzie mogą być tak pewni siebie i odporni na cokolwiek, czego sami nie wymyślili. Wypadasz z profilu – do widzenia. Zebraliśmy reprezentacyjną próbkę pięciuset wyborców, pokazywaliśmy im różne obrazki i filmy, kazaliśmy odpowiadać na dziesiątki z pozoru zupełnie idiotycznych pytań, w których nikt poza nami nie dostrzeże grama sensu, a na koniec obserwowaliśmy, ilu na stołówce wybiera stoliki nakryte zielonym kolorem. I z tego wszystkiego wynika niezbicie, że przewodniczący Grupy Kontaktowej przestał spełniać społeczne oczekiwania. Opinia publiczna oczekuje kogoś młodszego, ale z większym doświadczeniem, bardziej zdecydowanego, ale postępującego z większą rozwagą, skłonniejszego do kompromisu i bardziej radykalnego. My oczywiście tylko doradzamy, ale spróbujcie nas nie posłuchać.

Jestem daleki od lekceważenia Analiz, ale Gruyer stanowczo za bardzo się nimi przejmuje. W końcu pracuję już w Komisji ładnych parę lat, wiem, jak diametralnie potrafią się zmieniać wyniki sondaży. Sam miałem parę dobrych pomysłów na ich zmianę, choćby ten z dziwkami. A to zresztą nawet nie są wyniki, to tylko wstępne przewidywania.

– Kiedy mogę się spodziewać weryfikacji tych prognoz? – pytam.

– Najdalej za trzy dni.

Trzy dni, ważę w myślach. Trzy dni na dokonanie jakiegoś przełomu w nastrojach. Nie wiem dlaczego, znowu przypomina mi się ten sen i ochroniarz przystawiający mi lufę do potylicy.

Wchodzi Van. Jest jedną z niewielu osób, które mają prawo wchodzić do mojego gabinetu w każdej chwili. Korzysta z tego prawa bardzo umiarkowanie, więc kiedy to robi, przerywam każdą naradę.

– Wystąpienie Kuruty w sprawie dzisiejszego incydentu – oznajmia, nie czekając nawet aż zapytam o powód tego niespodziewanego wtargnięcia. – Transmisja na żywo za dziesięć minut.

Analitycy zgrywają swoje wykresy i wychodzą. I tak już powiedzieli wszystko, co mieli do powiedzenia. Gruyer włącza telewizor, na razie bez głosu. Wpatruję się w ekran, czując wzbierającą falę podniecenia.

Często staram się wczuć w Kurutę. To ważne przy negocjacjach, zrozumieć drugą stronę. On też jest między młotem a kowadłem, choć nie daje tego po sobie poznać.

Ale wiele zależy od tego, jak teraz zagra. Matko Ziemio, niech wyrazi choćby najbardziej zdawkowe ubolewanie, nic więcej nie chcę.

– Miałem przed chwilą nieoficjalny kontakt z biurem Kuruty – odzywa się Van. Dobrze, że się odzywa. Nic gorszego niż takie nerwowe czekanie w milczeniu. – Sondują, czy zgodzi się pan spotkać z mediatorem jeszcze dzisiaj.

Ciekawe. Kto znowu? Już mi się nie chce liczyć, ilu mediatorów przewinęło się przez tę sprawę od czasu ostatnich wyborów.

A jednak mam wrażenie, że ta wiadomość rozpala gdzieś głęboko drobniuteńką iskrę nadziei. Tak ulotną, że boję się nawet o tym myśleć, aby jej nie zgasić.

*

Ivan Kuruta, urzędujący prefekt regionu Dolna Walonia, nie wyraził ubolewania. Nawet najbardziej zdawkowo nie potępił sprawców tego, jak przyjęło się określać, kolejnego poważnego incydentu.

Kuruta ma poczciwą, słowiańską twarz. Wzbudza zaufanie. Kiedy mówi, można odnieść wrażenie, że każde słowo go boli, jakby wyrywał je sobie spod serca. Zdaje się najbardziej pokrzywdzonym człowiekiem świata i faktem jest, że mówi głównie o krzywdach doznanych przez Słowian, o skrwawionych Bałkanach i Ukrainie, o porzuconych domach. Imigranci uwielbiają tego słuchać. Zwłaszcza gdy w końcu zrzuca całą winę na nas. W swych przemówieniach zawsze tak czy owak dochodzi do wniosku, że Europa ich sprzedała, więc teraz Europa ma obowiązek zapewnić im nową rodinę. O tym, że Europa wpakowała w nich milionowe dotacje, że objęła programami społecznymi i surowo potępiała każdy antyimigrancki eksces, oczywiście, nie wspomina ani słowem.

Podczas negocjacji zachowuje się zupełnie inaczej. Jest otwarty, bezpośredni. Nie mam wątpliwości, że gdyby miał u siebie mocniejszą pozycję, już dawno załatwilibyśmy sporne kwestie. Na tym polega całe zawikłanie tej sprawy, którego nie potrafią ogarnąć uliczni krzykacze: Kuruta jest naszą jedyną nadzieją na pokojowe rozwiązanie. Jeśli przycisnę go zbyt mocno, jeśli on zbyt łatwo ustąpi – a jest skłonny do ustępstw, przecież to widzę! -to radykałowie z najmłodszej fali imigracji, ci najbardziej zdziczali podczas tamtejszych etnicznych czystek, skoczą mu do gardła i wkrótce przywódcą regionu stanie się któryś z tych, którzy „wylosowali” Seguinów i zajechali wczoraj wieczorem pod ich dom nie oznakowaną ciężarówką. A wtedy skończą się negocjacje i skończy się nadzieja na uspokojenie spraw w Dolnej Walonii.

A jeśli runą nadzieje w Dolnej Walonii, naziści z Partii Ludowej nabiorą wiatru w żagle i nie da się już powstrzymać, żeby nie sprowokowali czegoś następnego – pójdzie jak domino. Drew na nowe pożary jest dość – region Marsylia, region Tuluza… Nawet w spokojnej, ucywilizowanej Lotaryngii zasiedziali od pokoleń Niemcy i Francuzi zaczynają patrzeć na siebie coraz bardziej spode łba, zazdrośni o miejsca pracy, zasiłki, domy…

W przemożnym stopniu to ode mnie zależy przetrwanie tego ciężkiego okresu. Od nas – ode mnie i Kuruty. Bo jestem pewien, że on też zdaje sobie sprawę, o jaką stawkę gramy. Inaczej może już by się załamał pod ciężarem obelg, jakie rzucają na niego ci wszyscy głupcy. To by było szalenie ludzkie. Winicie mnie za to, co się dzieje -więc proszę, umywam ręce.

Trudno się dziwić, że jak ognia unika w swych wystąpieniach akcentów, które pomogłyby radykałom odebrać mu zaufanie imigranckiego elektoratu. Muszę go zrozumieć, choć, oczywiście, nie upraszcza w ten sposób mojego zadania.

Ale ja nie jestem od prostych zadań. Wiem, że znowu skupi się na mnie wściekłość krzykaczy, niezdolnych pojąć, że gdy gra idzie o tak wielką pulę, nie czas szukać zemsty za kilku zabitych. Oni i tak nie zmartwychwstaną, nawet gdybyśmy wyłapali oprawców i urządzili im pokazowy proces ku uciesze gawiedzi.

Dobrze, plujcie na mnie. Zniosę to, jeśli trzeba. Kiedy ten kryzys minie, kiedy światowy handel ustabilizuje się wreszcie, kiedy przetrwamy głupie zawiści o to, kto komu odbiera pracę i opiekę socjalną, kto przejada wypracowany przez kogo dochód – wtedy znajdą się ludzie wystarczająco mądrzy, by chwycić was za łby, przygiąć je do kart traktatów i krzyknąć: Tu! Patrzcie! Tak niewiele brakowało, by Europa pogrążyła się w etnicznych waśniach, by popadła w rozdrobnienie i cofnęła się w marszu ku przyszłości o całe stulecia – ale na szczęście mieliście wtedy prawdziwego męża stanu, który to zawczasu dostrzegł i udaremnił! Tego właśnie, którego opluwaliście, nic nie pojmując z jego wielkiej gry! Tak, durnie, tak będzie, przyjdziecie mnie jeszcze przepraszać i dziękować!

Patrzę na Gruyera, na Vana. Skupione twarze, posępne. Moja pewnie wygląda teraz podobnie. Van gasi telewizor.

Tak, nie ma się jeszcze co unosić. Czuję gorycz, która przywraca mnie chwili obecnej. Cóż, na razie jeszcze daleko do triumfu. Na razie mamy kolejne trupy, histerię w mediach i w niedługim czasie prawdopodobny wybuch niezadowolenia skierowany przeciwko Grupie Kontaktowej i jej przewodniczącemu.

I mamy przemówienie doktora Kuruty, urzędującego prefekta regionu Dolna Walonia, który nie wyraził ubolewania w związku z incydentem ani nie potępił jego sprawców. Zamiast tego stwierdził, przy aplauzie słuchaczy, że inspiracji takich wydarzeń należałoby upatrywać w krzywdach, doznanych przez imigrantów, i Jątrzącej propagandzie mediów”, która uparcie wmawia, że każdy bandyta przychodzi ze Wschodu. Nazwał nawet-incydent w Avesnelles „brudną prowokacją, obliczoną na skompromitowanie autentycznego przywódcy ludu”. To znaczy jego. Jakbyśmy poprzebierali za Słowian jakichś zbirów i nasłali ich na Seguinów, żeby w ten sposób dać powody do następnych oskarżeń przeciwko prefektowi! Milczymy.

– No, tak bezczelnie jeszcze sobie nie pogrywał – przerywa tę ciszę Gruyer, kręcąc swą przekrzywioną głową, jakby z żalem. Podnoszę na niego pytający wzrok.

– Czas pracuje dla nich. On to wie – powtarza Gruyer, a potem nagle robi coś, czego się po nim zupełnie nie spodziewałem: z wściekłością uderza otwartą dłonią w stół, miażdżąc między zębami przekleństwo. Gruyer, Zimna Ryba, jak go nazywają pracownicy Kancelarii, wieloletni pracownik Analiz i doradca w kilkunastu zwycięskich kampaniach wyborczych. Wścieka się jak oszukana panienka. – Kołuje nas jak dzieciaków! – podnosi głos. Tylko na chwilę, zaraz uspokaja się i wraca do swego normalnego, rzeczowego tonu. – To wszystko, na co liczyliśmy, nie ma za grosz sensu. Przykro mi, panie przewodniczący, ale chyba wszyscy się bardzo omyliliśmy co do Kuruty.

W gruncie rzeczy czuję nawet pewną nutę satysfakcji. Moje nerwy, choć podkopane tymi idiotycznymi snami, nie są widać w najgorszym stanie, skoro Gruyer zachowuje się w ten sposób.

– Naprawdę, rozumiem pańską irytację – mówię, machinalnie wchodząc w ton wyćwiczony na konferencjach prasowych. – Sądzę, że wszyscy jesteśmy równie głęboko poruszeni tym, co się dzisiaj stało. Niemniej…

– Niech pan da spokój, szefie – jego krzywa, przypominająca kobolda twarz wydaje się teraz pełna rezygnacji. – Nie wierzę, żeby mogli to zrobić bez jego wiedzy i zgody. Ten człowiek kpi z nas w żywe oczy. Wodził nas za nos, udając, że już-już, zaraz ustąpi, a kiedy cierpliwość opinii publicznej doszła do granicy, uderza…

– Ale ta mediacja… – przypominam.

– Kolejny wybieg – macha lekceważąco ręką. – Będą przewlekać sprawę, a pańska pozycja słabnie. Chcą doczekać zmiany na stanowisku przewodniczącego Grupy Kontaktowej.

To dziwne, ale jakoś przywykłem słuchać rad Gruyera i jego pewność siebie robi na mnie wrażenie. Trudno mi znaleźć odpowiedź.

– Jeżeli napad w Avesnelles był dokonany za wiedzą Kuruty, to znaczy, że on już wybrał i dalsze negocjacje tracą sens. A jeśli zrobili coś takiego bez jego wiedzy… To znaczy, że jest pajacem bez żadnej realnej władzy i wtedy rozmowy z nim też nie mają sensu.

– Więc co? – podejmuję po chwili.

Poprzestaje tylko na bezradnym otwarciu ust. Tak, wcale mu się nie dziwię, że nie znajduje odpowiedzi.

– No tak – odzywa się Van. – Ale jest zgłoszona konkretna propozycja, misja dobrej woli… – zerka w notatki – Mariki L., popularnej gwiazdy filmowej. To dość egzotyczna kandydatura, wiem, ale mam mało czasu na odpowiedź…

– Nie ma mowy – Gruyer kręci zdecydowanie głową. Co on sobie myśli, u diabła? To ja tu decyduję, o czym jest mowa, a o czym nie.

Van czeka na odpowiedź, nieporuszony. Właściwie nie muszę motywować swojej decyzji, ale nie chciałbym, żeby odnieśli wrażenie, że powoduje mną przekora czy emocje.

– Dość… oryginalna osoba jak na tego typu sprawę, to fakt – oznajmiam. – Ale oryginalne rozwiązania przybliżają do celu. Jest, zdaje się, popularna. Zwróciła się najpierw do Kuruty, bo łączą ich więzy pochodzenia, ale skoro on to podjął, wypadniemy bardzo źle w opinii publicznej, jeśli będziemy tymi, którzy odmawiają. Spotkam się z nią. Jak najszybciej.

Coś ruszyło z miejsca.

– Jutro?

– Nawet dziś po południu. Przesuń coś, jeśli trzeba…

– Do pierwszej pracujemy nad wystąpieniem, szkic jest już gotowy, Tourill czeka, aż znajdzie pan czas na zaakceptowanie założeń… Potem nagranie, potem ma pan dwugodzinną telekonferencję z Brukselą, potem Des Paul…

Kto to jest ten Des Paul, do licha?

– Przesuń go na inny dzień. Przyjmę Marikę L. po szesnastej w salonie na dole, chcę żeby był tam Tourill. I niech mi jak najszybciej przyśle kogoś z informacjami na jej temat.

Znam Vana. Ta mina znamionuje, że coś ma ochotę pokręcić.

Ten Des Paul był już przesuwany, i to kilka razy. Może w takim razie przedłuży pan dzisiaj nieco dzień i przyjmie go po Marice?

– To aż tak pilne? Przypomnij, o co chodzi z tym Paulem?

– To raczej prywatne spotkanie. Pański przyjaciel dotarł do mnie jakiś czas temu nieoficjalnymi kanałami z wiadomością, po której kazał pan umieścić go w terminarzu.

No tak, Des Paul! Jeden z niezliczonych przyjaciół z młodości. Oczywiście. Ale jaka znowu wiadomość? Dziwne, naprawdę nie pamiętam.

– To było jakieś dwa tygodnie temu, twierdził, że chce pana ostrzec przed jakimś niebezpieczeństwem. Polecił mi pan wtedy znaleźć wolny termin, ale cały czas coś okazywało się pilniejsze. Chwileczkę, mogę odtworzyć tę wiadomość z zapisów…

– Mniejsza z tym. Postaram się przyjąć go wieczorem, po mediatorze – nabieram oddechu, podkreślając wyczerpanie wątku. Pretekst, jak zawsze. Prawdziwa zmora, byli przyjaciele… Kiedy już docisną się tym lub innym sposobem, zawsze okazuje się, że chcą, by im coś załatwić. -I niech mi jak najszybciej zbiorą informację o tej… no…

– Marice L. – podrzuca bezbarwnym głosem Gruyer. Zapamiętałem jej imię od razu, łatwo wpada w ucho. Właściwie nawet nie wiem, dlaczego udaję, że jest inaczej.

W tym śnie, który dręczy mnie od pewnego czasu, wychodzimy do dziennikarzy zebranych w hallu jakiegoś pałacyku. Mam wygłosić krótkie oświadczenie. Jakiś zaimprowizowany briefing; tak się robi, kiedy w trakcie negocjacji nagle ujawnią się nowe rozstrzygnięcia. Nie mogę sobie przypomnieć, bym widział kiedyś te wnętrza, ale spotkania Grupy Kontaktowej zazwyczaj odbywają się w podobnych. A więc: śni mi się jakiś przełomowy moment negocjacji, o którym wychodzę powiadomić czekających dziennikarzy. I nie ma przy mnie ani Vana, ani Gruyera? Niemożliwe. Gdyby ten sen miał mieć cokolwiek wspólnego z rzeczywistością, musieliby być w zasięgu wzroku, powtarzam sobie po raz nie wiadomo który. Gdyby miał cokolwiek wspólnego z rzeczywistością, to przede wszystkim nie wychodziłbym do dziennikarzy sam, tylko razem z Kurutą albo jego negocjatorem.

Dziwne rzeczy dzieją się ostatnio z moją pamięcią. Nie mogę sobie dokładnie przypomnieć, kiedy ten sen zaczął mnie nawiedzać. Na pewno nie od razu po tym, jak otrzymałem z rąk przewodniczącej Komisji Wspólnot nominację na szefa Grupy Kontaktowej. Nie, to było później. Wtedy, gdy zacząłem uświadamiać sobie, że grzęznę. O tę nominację walczyłem bardzo ostro. Wszyscy w Komisji wiedzieliśmy, że Dolna Walonia to tylko przygrywka i że dopóki Azja nie zakończy wojny handlowej, dopóki trendy światowej gospodarki nie ulegną odwróceniu, takie sytuacje będą się co jakiś czas powtarzać. Elektorzy także doskonale to wiedzą. W początkach przyszłego roku kończą się kadencje przewodniczącego i sekretarza Komisji Wspólnot. Zgodnie z kluczem, przewodniczącym będzie teraz mężczyzna. Jeżeli przystąpię do starań o tę funkcję w sławie negocjatora, który zażegnał problem etniczny w Dolnej Walonii, nie sądzę, by ktokolwiek mógł mi zagrozić, a zwłaszcza to żałosne nic, Monbright. Przewodniczący Komisji Wspólnot – to nie jest zbyt wiele na ukoronowanie takiej kariery, jak moja.

I potem nagle, w którejś z rozmów z Gruyerem – Tourill też chyba przy tym był – zdałem sobie sprawę, że propozycje, z jakimi siadałem do stołu, mogą nie wystarczyć.

Fatalne obniżenie moich notowań w sondażach to jeszcze pół biedy – elektorzy, którzy dokonują wyboru przewodniczącego Komisji, nie muszą się na szczęście przejmować falowaniem nastrojów. Ale z każdym tygodniem zaczęła narastać obawa, że nie zdołam doprowadzić rokowań do finału, że zanim to nastąpi, przewodnicząca zastąpi mnie kimś innym. Tak, to musiał być początek stresu i spowodowanych nim snów.

To część ceny, jaką przychodzi mi płacić za osiągniętą pozycję. Każdy inny po prostu zwróciłby się z tym do lekarza i albo uzyskał wyjaśnienie, albo przynajmniej dostał proszki, po których padałby na łóżko jak kłoda drewna, bez czucia i majaków. Albo, jeśli ponad chemikalia przedkłada moc kryształów i wibracji, zapłaciłby za poradę w Świątyni Wodnika. Teoretycznie mógłbym zrobić to samo – zarówno lekarze, jak i szamani wchodzą w skład stałej obsługi Komisji. Tylko że ja nie jestem „każdy inny”. Lekarz, szaman – to słabe punkty. Prędzej czy później mogą sprzedać informację, że przewodniczący Mathieu-Ricard cierpi na koszmary senne. Czyli, właściwie, że przewodniczący jest psychicznie niezrównoważony. Rządzi nami wariat – co za wspaniała wiadomość dla mediów!

Ktoś, kto dzisiaj związany jest z tobą węzłami lojalności, jutro może potrzebować rozgłosu albo pieniędzy i nie będzie miał żadnego powodu, by nie użyć tej wiedzy o tobie, jaką mu nieopatrznie dałeś. Nawet Van nie jest na tyle pewny, by poprosić go o środki nasenne. Przynajmniej dopóki nie jest to absolutnie nieuniknione.

Co wieczór, kładąc się do łóżka, coraz bardziej kurczę się w sobie z odrazy i lęku, co wieczór zdaję sobie sprawę, że znowu wyrwie mnie ze snu strumień ognia rozsadzający czaszkę i ogłuszający, szyderczy rechot.

A jednak nie poddam się. Nie wolno mi.

*

Pierwsza połowa dnia to okres, kiedy mam najwięcej energii i najwięcej do zrobienia. Zazwyczaj spotkania rozplanowane są co kilka, kilkanaście minut – zrelacjonowanie sprawy, decyzja co do jej dalszego biegu, czasem żądanie uzupełnienia danych, i następny. W tych kilku, kilkunastominutowych odcinkach doglądam pracy poszczególnych działów swojego biura. Dzięki temu wiem, co robi się w każdym z nich i na co mogę liczyć. Między nami mówiąc, doskonale wiem, że większość tej pracy jest bezużyteczna. Nie powiem tego na głos, bo ktoś mógłby z takiego stwierdzenia uczynić jeszcze jeden argument dla populistów. Na zewnątrz musi się wydawać, że cała maszyna Komisji Europejskiej, w której moje biuro, obecnie poszerzone do rangi biura Grupy Kontaktowej, jest tylko drobnym trybikiem, pracuje pod pełnym obciążeniem. Takie jest oczekiwanie wyborców i podatników. Bardzo głupie oczekiwanie, bo przecież są dni, kiedy jest więcej do roboty, a są takie, kiedy nie ma nic. To normalne. Ale musimy to ukryć, żeby jakaś hiena nie złapała nas na przestoju. Więc czasem rzeczywiście niektóre biura popadają w niejakie oderwanie od rzeczywistości, pracując wyłącznie nad efektami pracy innych biur. Nie ma co robić z tego wielkiej sprawy. Doskonale potrafię odróżnić ziarno od plew, nawet w ciągu tych kilku minut, jakimi na to dysponuję.

Szczerze mówiąc, ostatnie miesiące spowodowały narastanie zaległości. Przez większość dni nie ma czasu na normalne, rutynowe spotkania z kierownikami wydziałów.

I dziś też nie będzie. Zaledwie starcza go na zwięzłą konferencję z Tourillem. Zgadza się ze mną, że dotychczasowa strategia informowania o pracach Grupy Kontaktowej wyczerpuje się, nadał już bieg sprawie, jutro przedstawi kompleksową koncepcję zmiany.

Nie ma czasu na szczegóły, bo są już gotowe projekty mojego wystąpienia dla popołudniowych „Wiadomości”. Wraz z Tourillem, Gruyerem, szefami zespołów autorskich i analitykiem, którego zespół dzisiaj testował efekty ich pracy, ustalamy wersję ostateczną. Przypomina to żmudne układanie mozaiki. Analitycy – to mój własny wydział, nie mający nic wspólnego z Analizami, które podlegają bezpośrednio Komisji – wykonali od rana parę tysięcy sondażowych telefonów według wygenerowanej przez komputer listy. Oceny poszczególnych akapitów przygotowywanego tekstu zostały na podstawie tych rozmów wypunktowane według czterech kryteriów. Niektóre punkty się sumują, inne odejmują. Teraz trzeba tak skonstruować całość, aby maksymalnie uwydatnić wątki i sformułowania, które zyskały najwyższą ocenę, prześlizgując się nad frazami wywołującymi niepokój lub negatywne skojarzenia.

Kiedyś, przed laty, od tego właśnie zaczynałem. Moją pierwszą liczącą się funkcją było kierowanie communications group w kampanii przeciwko próbom nuklearnym. Kampania się nie udała, ale moje biuro zwróciło na siebie uwagę skutecznością w organizowaniu wydarzeń, które przyciągały życzliwą uwagę mediów.

Powinienem, kiedy już się to skończy, wykonać kilka niezapowiedzianych wizyt w podlegających mi biurach. Tak po przyjacielsku, przyjść podziękować ludziom za ich wysiłek, poklepać kogoś po ramieniu i powiedzieć, że doceniam jego wkład w nasz wspólny sukces.

Koniecznie muszę powiedzieć Yanowi, żeby zarezerwował na coś takiego miejsce w terminarzu.

*

Tekst jest już gotowy. Wyjazd do studia opóźnia połączenie z sekretariatu przewodniczącej Komisji. Relacjonuję jej swoją ocenę sytuacji. Przewodnicząca zapewnia, że nadal ma do mnie pełne zaufanie i kryzys nastrojów, jaki zapowiada się wskutek ostatniego incydentu, nie będzie miał żadnego wpływu na ocenę pracy Grupy Kontaktowej.

Nagranie nie powinno mi zająć więcej niż godzinę. To dla mnie rutyna – o tym, jak zachować się przed kamerą wiem więcej niż połowa specjalistów, tłoczących się w charakteryzatorni i westybulu, każdy starający się dopaść mi do ucha i wrzucić do niego to swoje wypracowane mozolnie wskazanie. Van nie odstępuje mego ramienia, cofnięty o pół kroku, przyjmuje wydruki, potwierdza, przekazuje uwagi – zdaje się mieć dziesięć rąk i ze cztery kręcące się na wszystkie strony głowy. Lubię ten nastrój, tę atmosferę rozgorączkowania, natłoku zdarzeń, pracy. W takich chwilach jestem najlepszy.

Laikowi mogłoby się to wszystko wydać śmieszne – tyle wrzasku o dwuminutowy spot dla dzienników; Kuruta przecież ma pewnie raptem kilku speechwriterów i góra kilkanaście osób w ekipie, a kiedy przemawia, jego ludzie dostają amoku.

Ale to zupełnie inna liga. Nie można porównywać. Kuruta to w sumie prowincjonalny, drobny herszt, zwraca się do drobnej grupy swoich zagorzałych zwolenników, mówiąc o sprawach dotyczących bezpośrednio ich terenu. On zresztą, albo ktoś z jego stafu, doskonale sobie zdaje sprawę, że w gruncie rzeczy jest amatorem. Nigdy nie mówi do kamery, zawsze organizują mu jakiś improwizowany wiec, żeby w transmisji mieć reakcję słuchaczy. Ja muszę trafiać do widowni maksymalnie zróżnicowanej, muszę spodobać się w miarę możliwości każdemu, kto zechce ściągnąć sobie moje wystąpienie przez NewsNet. Nie rywalizuję z Kuruta, ale z Monbrightem, Krasmauerem i innymi pretendentami do najściślejszego kierownictwa w Brukseli. A to jest bardzo wyrównana rywalizacja. Jesteśmy jak sportowcy, którzy walczą o ułamki milimetra, o setne sekundy. Dlatego nie wolno zlekceważyć najmniejszego drobiazgu, dlatego w studio trzeba mieć osobnego specjalistę do dopilnowania najdrobniejszego głupstewka. Nigdy do końca nie wiemy, co nam przyniesie albo zabierze ten najważniejszy, decydujący o wszystkim ułamek procenta w sondażu. •

Po nagraniu – fala senności i otępienia. Z trudem sadowię się na tylnym siedzeniu limuzyny, walcząc z przemożną chęcią, aby wyciągnąć się wygodnie, przymknąć oczy i uciec do myśli o czymś przyjemnym. Każdy publiczny występ, obojętnie, na żywo czy w mediach, wymusza takie sprężenie, że potem organizm rozpaczliwie domaga się odpoczynku. Tylko kolejne źle przespane noce czynią ten dołek każdego dnia trudniejszym do przebrnięcia. Mało kto potrafi to na dłuższą metę wytrzymać, nawet jeśli jest w najlepszej kondycji. Wśród młodszych polityków na dobre upowszechnił się zwyczaj, by decyzje zostawiać całkowicie szefowi organizacyjnemu, a samemu skupiać wszystkie siły na walce o popularność. Pełna specjalizacja. Taki Monbright, przypuszczam, jest tylko gwiazdorem, firmuje wszystko, co mu podłożą pod rękę.

Mam swój prywatny sposób na zmęczenie. Przemagam senność i zaczynam przeglądać na displeju palmtopa wchodzące na bieżąco relacje monitoringu. Nie muszę tego robić – ich pilnowanie należy do Tourilla, który ma do tego specjalnego człowieka. Kilkanaście osób, stanowiące w moim biurze osobny wydział, przez dwadzieścia cztery godziny na dobę śledzi uważnie media i natychmiast przenosi do naszej lokalnej sieci wszystko, co wiąże się jakkolwiek z moją działalnością. Nie ograniczają się do wskanowania samej audycji, ale od razu rozbierają ją na poszczególne wątki, wywlekając je w stenogramie w hipertekstowe nagłówki prowadzące do zwięzłego komentarza i połączeń z bazą danych. Mogę w jednej chwili, kilkoma kliknięciami w menu, sprawdzić, co ten akurat komentator i ta akurat stacja mieli na dany temat do powiedzenia tydzień, miesiąc czy pół roku temu.

Ale nie przeglądam monitoringu po to, by wymyślać polemiki – od tego są ludzie Tourilla. Czytam bieżące komentarze po prostu po to, by naładować się adrenaliną. To zawsze pomaga. Po dziesięciu minutach, jakich potrzebuję na przejazd ze studia Centrum Komunikacyjnego do naszego biurowca „gdybym musiał stać w korkach, byłoby to z pół godziny) zaciskam ze złością szczęki, serce bije mi jak młot, a senność pryska bez śladu.

W końcu każdy z nas zna się na swojej pracy. Naszą jest stwarzanie faktów, dziennikarzy – wyciskanie z nich emocji. Zawsze tak połączą wydarzenia, tak zakręcą brzmieniami słów, obrazami, faktami, tak je ze sobą skontrastują, że przeciętny człowiek nie ma nawet cienia szansy oprzeć się histerycznej pewności, że jest tak, jak mu mówią. Zresztą dlaczego by się miał opierać? Ludzie właśnie za to płacą, właśnie tego potrzebują: wskazania, co myśleć. Każdego dnia rozpaczliwie włączają w swoich domach wszystko, co tylko można włączyć, krzycząc bezgłośnie do ekranów i głośników: „Wyjaśnijcie mi, powiedzcie, kto tu jest ten dobry, a kto zły?!”

Kiedy zaczynałem, dziennikarze byli z nami. A potem coś pękło – razem z załamaniem światowego handlu, ubezpieczeń społecznych i wspólnej wiary, że idziemy w dobrym kierunku, a faceci, którzy nas prowadzą, wiedzą, co robią. Moje pokolenie, pokolenie, dla którego dziennikarstwo było walką o wychowanie nowego, lepszego człowieka, ustąpiło miejsca generacji cyników. Dzisiejszego dziennikarza interesuje tylko jedno: nie stracić kontraktu. Utrzymać przy sobie abonentów, bo to oznacza utrzymać reklamy i dotację. I ma na to tylko jedną metodę: ujadać na nas głośniej od innych. Prześcigać się w złośliwościach, w obelgach, opluwać, szczypać, jątrzyć… W początkach mej kariery, nawet jeszcze w Sztrasburgu, dogadywałem się z mediami bez większego trudu. A gdy przyszło do próby, zdradzili nas bez chwili wahania.

Proszę bardzo. NewsNetSEuro, komentarz dnia – Perro Marques, sztandarowy niezależny publicysta. Tłusty wieprz, który na oficjalnych rautach próbuje się wślizgnąć w twoje łaski, narzekając na wszystkich, o których wie, że ich nie lubisz – a jeśli się na to nabierzesz, jutro wywlecze na jaw każde twoje słowo. I co ten knur ma do powiedzenia o Seguinach? Ubolewa, że przesadziliśmy z otwartością granic, że chcieliśmy budować wielokulturową Europę zbyt szybko i według urzędniczych schematów, że przyjmując tak wielu imigrantów i stwarzając im zbyt wielkie udogodnienia, nie liczono się z możliwościami ich asymilacji. Teraz to ulubiony szablon każdego mędrka z telewizji czy Netu. Dzisiaj uwielbiają mi wypominać moje dawne zaangażowanie w budowę Otwartej Europy, wydobywać z archiwów jakieś zamierzchłe wystąpienia na ten temat – rzeczywiście, pełne nie najmądrzejszych sloganów, ale kto wtedy myślał inaczej? – i zderzać je z obrazami z Avesnelles oraz poprzednich „losowań”. Tak jakbym w ogóle mógł przed trzydziestu laty odgrywać jakąkolwiek istotną rolę w podejmowanych decyzjach. Przecież byłem wtedy jednym z setek młodych działaczy prowadzących marsze antyrasistowskie czy otwierających koncerty, nikt jeszcze nie przypuszczał, jak wysoko zajdę. A co robili wtedy tacy, jak ten Marques? Ja pamiętam, co wtedy robili. Jedyne, co potrafią robić: histerię! Ci sami, którzy teraz nagle tak pełni są chęci do wyważania racji i problemów, wtedy starali się być jeden przez drugiego bardziej antyrasistowscy od samego Mandeli. Wrzeszczeli o tolerancji aż do obrzydliwości i pierwsi robili nazistę z każdego deputowanego, który ośmieliłby się najbardziej nieśmiało przypomnieć, że deficyt budżetowy albo możliwości zatrudnienia.

Ja, w przeciwieństwie do takich Marquesów, dobrze wiem, że decyzje, które wtedy zapadały, były słuszne. Ani myślę się od nich odcinać, chociaż bym mógł. Oczywiście, że bym mógł: to nie ja, kiedy cokolwiek zaczęło ode mnie zależeć, wszystko już było przesądzone. Miejcie pretensje do moich poprzedników, ja się tylko staram poprawić, co oni spaprali.

Ale ja nie należę do takich ludzi. To były jedyne możliwe decyzje. Może kogoś nie przekonują argumenty etyczne, może nie dociera do niego, że nie mieliśmy prawa zamykać się przed szerokim światem, skoro swoje bogactwo zawdzięczamy temu, co nasi przodkowie wycisnęli przemocą i wyzyskiem z kolonialnych imperiów. Więc jeśli to dla kogoś nic nie znaczy, niech pogrzebie sobie w liczbach. Niech policzy choćby, ile musiałaby wynosić dzisiaj składka tylko na podstawowe zabezpieczenie socjalne i tylko dla prostego podtrzymania umowy pokoleń, gdybyśmy zamknęli granice przed imigrantami. Niech wyobrazi sobie gospodarkę, w której jeden człowiek aktywny zawodowo utrzymuje siedmiu emerytów. Bardzo proszę, wszystkie liczby są przecież dostępne.

Nikt nie mógł wtedy przewidzieć, że Azjatów ogarnie mania światowego przywództwa i ukrócenia białej dominacji, nawet za cenę gwałtownego spadku poziomu życia ich samych. Nikt nie mógł przewidzieć, że w Stanach zwyciężą tendencje odśrodkowe, że demokratyzacja Wschodu okaże się mirażem i że, koniec końców, dobrobytu przestanie starczać dla wszystkich.

Cóż, były błędy, pewnie. Kto ich nie popełnia? Ale czy takie nic, jak jakiś Marques, może mi teraz zarzucać, że przesadziłem z wielokulturalizmem? Dobrze pamiętam, że programy dla przesiedleńców z Europy Wschodniej forsowano właśnie po to, by „grupami kulturowo bliższymi” zrównoważyć napływ ludności kolorowej. To też można sprawdzić, gdyby się komuś chciało.

Tylko że nikomu się nie będzie chciało. Dzisiaj fakty, liczby czy argumenty już nikogo nie obchodzą. Ważne jest to, żeby zestawić obraz Mathieu-Ricarda na antyrasistowskim proteście w 1998 roku ze zdjęciami trupów z Avesnelles i Mathieu-Ricardem sprzed miesiąca, wyrażającym uznanie dla umiarkowania i otwartości prefekta Kuruty. I dodać do tego komentarz prześcigający się w zjadliwościach z konkurentami. Nikczemni głupcy. Niczego nie pojmują, potrafią tylko pluć i judzić. Dranie, dranie, dranie…

Zajeżdżamy pod biurowiec; obiad, chwila relaksu i przygotowanie przed spotkaniem z mediatorką Kuruty. Panienka z filmów… Na pierwszy rzut oka absurdalny pomysł, ale kto wie, czy to nie chwyci. Przez tych pyskaczy z mediów nawet aktorka jest dzisiaj dla ludzi bardziej wiarygodna niż polityk.

*

Cały czas jestem pod wrażeniem rozmowy z Mariką L. Duże zaskoczenie. Rzeczywiście jest piękna, urodą, jaką mają tylko Słowianki. Tak, podobnie powłóczyste, jasne włosy zdarzają się także u dziewczyn ze Skandynawii, ale u nich cały efekt psują te cielęce, zupełnie pozbawione wyrazu twarze. Mariką natomiast ma jakiś taki niezwykły wyraz oczu, dyskretnie rozpustny, kontrastujący z niewinnością twarzy. Twierdzą, że to zupełnie naturalne, że nie przechodziła żadnych korekcji, ale to na pewno reklamowa bajka. Podobnie jak jej rzekome obozowe przejścia w Czarnogórze, zanim trafiła do Europy i zrobiła tu karierę filmową. W dostarczonym przez Tourilla dossier znalazłem wiadomość, że urodziła się w Hamburgu jako nieślubne dziecko pracującej tam Polki i zanim podpisała dożywotni kontrakt z wytwórnią, nazywała się Ulrike Lutshik.

Ale nie uroda mnie zaskoczyła – jest przecież aktorką, to u niej tak samo niezbędne i naturalne, jak u mnie wiedza i inteligencja. Okazała się doskonale zorientowana w problematyce negocjacji. I rzeczowa.

Jakoś udało się nam skrócić do minimum standardową wymianę uprzejmości i wyrazów dobrej woli, właściwie wszystko z tej materii odbyło się w westybulu, gdzie czatowali zorganizowani przez Tourilla reporterzy. Potem weszliśmy do salonu, ja tylko z Vanem, ona ze skromnie ubraną, brzydką jak wielbłąd asystentką. Dostrzegłem kątem oka, jak w jednej chwili z twarzy Mariki spływa wypracowany wyraz optymizmu, odsłaniając napięcie nerwów, niepewność i zmęczenie. Jak ja to dobrze znam…

Jakoś trudno mi sobie przypomnieć całą tę rozmowę zdanie po zdaniu, choć zazwyczaj nie mam z tym problemów. W każdym razie, to pierwsze wrażenie zupełnie mnie nie myliło. Gwiazda została za drzwiami – do salonu weszła ze mną po prostu kobieta, równie jak ja zatroskana i niespokojna o przyszłość. I bardzo bezpośrednia. Przyznaję, że bezpośredniość dobrze na mnie wpływa, pewnie dlatego, że na co dzień żyję w teatrze.

– Wiem, że to dość dziwne, że właśnie ja – oznajmiła mi na samym początku. – Wcale nie chciałam się w takie rzeczy mieszać, nigdy by mi to nie przyszło do głowy. Ale wie pan, Ivan… To znaczy doktor Kuruta, przekonał mnie, że… O Boże, to strasznie zabrzmi – potrząsnęła swymi płowymi włosami, z miną pełną zakłopotania. – Muszę się od razu przyznać, że to, co mówię dziennikarzom, nie jest prawdą. To nie był mój własny pomysł, to wyszło od doktora Kuruty. Przekonał mnie, że jestem ostatnią szansą, jego i pana. Nie wiem, czy to prawda…

A więc Kuruta zdaje sobie dobrze sprawę z sytuacji. Spodziewałem się tego, wbrew sugestiom Gruyera. Przez tego ostatniego chyba przemawia rozgoryczenie. Dał już za wygraną i czeka tylko, aż zostanę odwołany. Jeszcze zobaczy, że poddał się za wcześnie.

W każdym razie, trochę mnie rozbroiła tymi swoimi prośbami, żebym spotkał się bezpośrednio z Kuruta -z Ivanem, jak go cały czas mimowolnie nazywa. Musiałem jej wyjaśniać, dlaczego polityk musi przestrzegać pewnych zasad i dlaczego podobne spotkanie, poza salą konferencyjną, jest po prostu niemożliwe. Sądziłem, że zaraz wpadniemy w ślepą uliczkę – będzie mnie namawiała, abyśmy spotkali się gdzieś w dyskrecji, a właśnie dyskrecja jest ostatnią rzeczą, na jaką można w takich sprawach liczyć. Ale nie. Przedstawiła mi konkretną propozycję Kuruty. Propozycję dość śmiałą, boję się powiedzieć: rewolucyjną. W każdym razie wystarczającą, aby takie spotkanie usprawiedliwić.

Nie chcę myśleć w tej chwili o szczegółach – czuję, że jestem zbyt podniecony, łatwo mógłbym popełnić jakiś błąd, podejść do tego za bardzo entuzjastycznie. Choć, z drugiej strony, mój nos mówi mi, że to może być to -a mój nos zawodził mnie w życiu znacznie rzadziej niż sztaby socjometrów i analityków.

W każdym razie jest jakaś wstępna oferta, wreszcie jakaś zmiana po pięciu miesiącach młócenia w kółko tych samych argumentów. Oczywiście, taka „autonomia etniczna” wymagałaby zmiany europejskiego ustawodawstwa. Potrzebna by była zgoda Komisji… Ale skoro w zamian za to Kuruta gotów jest ustąpić z funkcji prefekta, oddając ją do naszej dyspozycji, i powrócić do zasady kwot procentowych przy obsadzaniu stanowisk? No i najważniejsze -nowy statut regionu umożliwiłby mu poddanie się kolejnym wyborom przy jednoczesnym zachowaniu twarzy.

– Nie wiem, czy będę to umiała dobrze powtórzyć… -Niemal wciąż widzę jej bezpretensjonalny, z lekka zakłopotany uśmiech. – Ivan powiedziałby to panu dużo lepiej. Ale on twierdzi, że nieformalne grupy etniczne to jest taka sama sprawa, jak sto lat temu ze związkami zawodowymi. Przecież to nie było nic innego, tylko zwykłe gangi stosujące w interesie swych członków przemoc i terror. Ale udało się wciągnąć je w obręb instytucji demokratycznego społeczeństwa i przekształcić w jeden z jego fundamentów…

Dobrze powiedziane: gangi. Mam swoje doświadczenia z działaczami związkowymi jeszcze ze Sztrasburga. Nam się zarzuca, że jesteśmy tacy czy owacy, może i czasem słusznie – ale niech ktoś kiedyś przyjrzy się bliżej tym draniom. Nie ma bardziej pazernej i nienasyconej bandy. Zaspokoisz jednych, wykroisz im ciepłe synekurki w różnych radach, a już na horyzoncie zjawia się następna zmiana, wszyscy pełni rewolucyjnego zapału, by też poczuć w garści solidny zwitek pieniędzy. Nie ma z draniami chwili spokoju.

– Doktor Kuruta mówił, że pan, jako przedstawiciel Komisji, stoi przed tym samym wyborem. Czy włączyć struktury etniczne w system prawny Wspólnoty, czy skazać je na takich przywódców, jak ci, którzy urządzają „losowania”…

Cóż, dobry argument. Ale właściwie to jeszcze nie było najważniejsze. Najważniejsze Marika L. zachowała na koniec.

– Widzi pan, Ivan ma swoje powody, dla których zależy mu na szybkim zakończeniu tego konfliktu. – Te jej oczy, chyba nigdy nie widziałem podobnych. – Ale wolałby, aby oficjalnie inicjatywa wyszła od pana.

Pamiętam, że Van popatrzył na mnie bardzo znacząco, ale nie odzywał się przez całą rozmowę, podobnie jak asystentka Mariki, podająca jej tylko od czasu do czasu różne notatki.

Plan Autonomii Etnicznej Mathieu-Ricarda. To nie brzmi źle. Gdyby porozumienie w Dolnej Walonii wypaliło, mogłoby stać się ono standardem dla rozwiązywania kolejnych problemów etnicznych, jakie pojawią się w innych regionach Europy – a pojawią się na pewno. Trzeba zawsze pamiętać o całości spraw, nie pozwolić, aby przysłoniły je szczegóły – to w polityce najważniejsza zasada.

Tourill, kiedy o tym teraz rozmawiamy, podziela całkowicie moje zdanie. Jego entuzjazm dla Autonomii Etnicznej bardzo mnie cieszy. Potrzebuję wsparcia, argumentów, bo Gruyer jak zwykle wykłada swoje bardzo ostro i przekonująco.

– Zyskalibyśmy chwilowy pozór rozwiązania sprawy i pewność, że z każdym rokiem będziemy wobec poczynań imigrantów coraz bardziej bezsilni – podsumowuje swą długą wypowiedź. – Taka autonomia etniczna to bardzo sprytnie ukryty zalążek państwa narodowego.

Tourill bierze na siebie cały ciężar sporu. O dziwo, Van wydaje się być po stronie Gruyera, choć odzywa się raczej mało – w końcu to nie są sprawy należące do jego kompetencji.

Chociaż nie, nic dziwnego. Po rozmowie z Marika -prawie dwie godziny, choć oczywiście bez żadnych konkluzji, prócz woli następnego spotkania – wystarczyła mi krótka wymiana zdań, by odkryć, że Van nie lubi tej kobiety. Mówi o niej, że jest sztuczna i gra. Wcale nic takiego nie zauważyłem.

Sądzę, że to irracjonalne. Van od kilku lat jest moją prawą ręką, spędza ze mną więcej czasu niż ktokolwiek inny – i czasami na swój sposób bywa o mnie zazdrosny. Muszę o tym pamiętać; we wszystkim, co dotyczy Mariki, jego rady będą stronnicze.

Na szczęście znam się na ludziach. Pozwalam Tourillowi, aby stawiał czoło Gruyerowi i Vanowi, kiedy uporczywie szukają dziur w pomyśle. To przydatne, mieć współpracowników, którzy tak szczególancko starają się wykazać złe strony sprawy. Nie odzywam się – słucham, co mają do powiedzenia. Zbieram materiał do podjęcia decyzji.

Marika ma też bardzo szczególny sposób chodzenia, kołysze biodrami bardzo nieznacznie, ale w sposób znamionujący jakąś niezwykłą gibkość i sprężystość ciała.

*

To niewiarygodne. Van usiłował mi się przeciwstawić. Musiałem podnieść na niego głos, żeby przypomnieć, jaki charakter mają nasze wzajemne stosunki.

Przywołany do porządku, zabrał się jak niepyszny do wykonywania moich poleceń. Ale czuję niesmak, że musiałem sięgnąć po taki ton. Trudno, to jego wina. Pozycja osobistego sekretarza sprzyja pewnej zażyłości, którą czasem trzeba powściągnąć, by nie zaszła za daleko.

Najśmieszniejsze, że poszło o kompletne głupstwo -zmianę terminarza. Zbliża się ósma wieczór, najbliższe dni zapowiadają się bardzo stresujące i mam ochotę trochę odetchnąć.

Odwołanie kurtuazyjnej obecności na raucie Towarzystwa Edukacji Regionalnej poszło gładko – wydarzenia w Avesnelles dały mi na szczęście doskonały pretekst do wykręcania się od podobnych imprez przez najbliższych kilka dni. Natomiast nieoczekiwanie Van uparł się, żebym przyjął tego Des Paula. Że za długo już czeka, że ta sprawa może mieć znaczenie. Potem, przekonawszy się, że podjąłem już decyzję, zwłóczył paręnaście minut i nagle, niby przypadkiem, podetknął mi tę wiadomość sprzed kilku tygodni. Kilka zdań z prośbą o natychmiastowe przyjęcie.

„Strzeż się swoich snów…” I coś tam jeszcze, z zapewnieniami o wadze sprawy. I głupkowate czekanie Vana, czy jednak go jeszcze dziś nie przyjmę. Wściekłem się, jeszcze teraz nie mogę o tym myśleć bez złości. Tego brakuje, żebym zmieniał plan dnia na skutek jakiejś aluzji do moich snów. Oczywiście, ja wiem, to musi być przypadkowe, ale właśnie takich przypadkowych zbieżności trzeba się najbardziej wystrzegać. „Sny Mathieu-Ricarda!”. Piękny nagłówek do NewsNetu, nie?

Tak czy owak, kazałem mu sprowadzić na wieczór Marlenę.

No, i jeszcze coś. Kazałem jej powiedzieć, żeby przyszła z płowymi włosami.

Nie mówiłem nic więcej, tylko: „Płowe włosy”. Pewnie się i tak domyślił.

No i niech się domyśla. Nic mnie to nie obchodzi.

*

Przyjaciele z młodości to dla człowieka o mojej pozycji prawdziwa zmora. Każdy dureń, który zrządzeniem losu znalazł się kiedyś w pobliżu, z niewiadomych przyczyn jest głęboko przeświadczony, że zapisał się na zawsze w twojej pamięci i że żyć nie możesz z tęsknoty za jego głupią gębą. Tak że jeśli przypadkiem da ci szansę, żebyś mu coś załatwił, to wprawi cię tym samym w najgłębszy zachwyt.

Dwadzieścia, trzydzieści lat temu żaden z nich nie pomyślałby nawet, że mógłby coś dla mnie zrobić. A teraz, kiedy jestem facetem z pierwszej dziesiątki polityków Europy, byłym dwukrotnym szefem departamentów Sekretariatu Komisji, deputowanym od sześciu kadencji, mocnym kandydatem do przewodniczenia Komisji Wspólnot – teraz dopiero przekonuję się, ilu miałem w swoim życiu kumpli. I każdy dokazuje cudów pomysłowości, żeby jakoś do mnie dotrzeć, licząc, że mu coś załatwię. A dlaczegóż by nie, skoro mogę załatwić wszystko, na co tylko mi przyjdzie ochota, skoro mam dojścia wszędzie, gdzie tylko można mieć dojścia, i skoro jesteśmy starymi kumplami? Przecież wszyscy mają jakichś kumpli, którzy im coś załatwiają. Więc cóż dziwnego, że moi starzy kumple spodziewają się tego po mnie?

Podusiłbym tych sukinsynów gołymi rękami. A przynajmniej powiedział, gdzie ich mam, wszystkich razem i każdego z osobna. Ale nie mogę sobie na to pozwolić. Słucham, czego chcą, uśmiechając się nieszczerze, podejmując wątek równie nieszczerych wspominków, i jeśli sprawa nie jest skomplikowana ani za bardzo nie śmierdzi, zlecam jej załatwienie Yanowi albo któremuś ze współpracowników niższej rangi.

Każdy z takich starych kumpli to potencjalna bomba. Każdy może pewnego dnia naopowiadać mediom najgorszych bredni na twój temat, co tylko mu do głowy przyjdzie – i jako wspomnienia twojego starego kumpla będzie to dla ludzi wiarygodne. To nic, że natychmiast zaprzeczysz. Uwierzyliby twoim zaprzeczeniom tylko wtedy, gdybyś miał wysokie notowania w sondażach – zresztą wtedy media nawet nie ośmieliłyby się na podobne publikacje. Ale jeśli przypadkiem akurat zebrały się nad tobą czarne chmury, takie zaprzeczenie będzie tylko uznane za jeszcze jeden dowód, że stary kumpel mówi prawdę. Jeśli dołujesz w sondażach, wszystko zawsze obróci się przeciwko tobie, cokolwiek byś robił. Możesz nawet wygrać z takim sukinsynem proces, zedrzeć z mediów dowolne odszkodowanie – nic już nie pomoże; zanim sąd się zdąży zebrać, wyborcy już dawno wydadzą i wykonają wyrok.

Już widziałem parę obiecujących karier, które się skończyły w ten sposób. Każde wypadnięcie z profilu, każdy sondażowy dołek to ryzyko katastrofy.

Lepiej o tym nie myśleć. Wracamy do hotelu, siedzę na tylnym siedzeniu sam, bo Van wyjątkowo ulokował się obok kierowcy, jakby chciał pokazać, że czuje się obrażony za dzisiejszą scysję. Czasem zachowuje się jak dzieciak.

Kazałem przyciemnić szyby także od swojej strony. Od zewnątrz są nieprzejrzyste zawsze, tak je zaprojektowano – ludzie z ulicy nigdy nie zobaczą, czy jednym z dziesiątków identycznych na pozór samochodów biura Komisji jedzie akurat jakiś drobny urzędnik, czy któraś z najważniejszych osób kontynentu. Ja, gdybym chciał, mógłbym się im przyglądać. Nie widziany, podpatrywać twarze tych, których los spoczywa w moich rękach. Tylko że, szczerze mówiąc, są one ostatnią rzeczą, jaka mnie interesuje.

Siedzę nieruchomo, w półmroku, odprężony, bo EFG nie odezwało się przez cały dzień – jeszcze tuż przed opuszczeniem biura osobiście sprawdzałem w organizerze -i z jakiegoś powodu cały czas chodzi mi po głowie ten Des Paul. Nawet go już sobie zdążyłem przypomnieć: dawno, dawno temu działaliśmy razem na rzecz środowiska, ochrony mniejszości, no i wszystkiego, tak jak to było. Pewnie nie zaszedł wysoko. Nie mógł – za bardzo się tym wszystkim przejmował. Pamiętam go jako strasznie nawiedzonego, kompletnego bolszewika. Zawsze byłem wobec takich ludzi podejrzliwy. Trzeba mieć odrobinę dystansu do siebie i tego, co się robi.

Tak czy owak, będę go musiał przyjąć.

Przyjaciele z młodości, kumple… Coś wam powiem: nigdy nie miałem żadnych przyjaciół. Nie rozmawiałem o tym z nikim, ale jestem pewien, że każdy z nas powiedziałby to samo. My po prostu nie możemy mieć przyjaciół, jesteśmy tego pozbawieni z natury – i to też jest część tej ceny, którą trzeba zapłacić za bycie Kimś.

Nie możesz mieć przyjaciół, kiedy jesteś człowiekiem nieprzeciętnym. Im prędzej to zrozumiesz i przestaniesz ich szukać, tym lepiej. Tylko z pozoru wydaje ci się, że jesteście z kumplami takimi samymi ludźmi. Każdy dzień będzie nieubłaganie pokazywał różnicę klasy między wami, i za tę różnicę twoi kumple będą cię podświadomie coraz bardziej nienawidzieć. Nigdy się sami przed sobą do tego nie przyznają, czasem nawet będą z tym walczyć, jeśli przypadkiem są porządnymi ludźmi, ale nie oprą się -człowiek silny, wybitny, jakby wytwarzał wokół siebie jakieś pole, w którym ci słabsi odkształcają się i którego na dłuższą metę nie mogą wytrzymać.

Nie będą mogli znieść tego, że wszystko wiesz lepiej od nich, że szybciej się uczysz, że w najbłahszej sprawie błyskawicznie podejmujesz decyzje, a im zostaje tylko się z nimi zgodzić. Zaczną, obsesyjnie szukać w tobie jakichś błędów, niedoskonałości, coraz gorliwiej, a im bardziej nie będą mogli niczego podobnego znaleźć, tym bardziej nie będą ci mogli tego wybaczyć. I w końcu wasze stosunki, pod pozorem kumpelstwa, zamienią się w zawziętą, nie wypowiedzianą wojnę. W pasmo wiecznego przypierdzielania się do ciebie przez rzekomych kumpli i oganiania się przed ich złośliwościami. Twoi przyjaciele będą bez ustanku, rozpaczliwie próbowali ci udowodnić, że się nie znasz, że nie masz racji, będą się zawsze starali mieć od ciebie inne zdanie, będą w każdej, najgłupszej sprawie tworzyć jakiś absurdalny front przeciwko tobie, choćby twoja racja była najoczywistsza pod słońcem. I w końcu, prędzej czy później, zadasz sobie pytanie, po co się ciągle użerać z pętakami, a oni wtedy zaczną wszystkim rozgłaszać, że jesteś zarozumiały, masz się za nie wiadomo kogo i temu podobne.

Któregoś dnia musisz sobie uświadomić, że jesteś ulepiony z lepszej gliny, przeznaczony do tego, by rządzić innymi, i dlatego między tobą a nimi nigdy nie będzie normalnie. Zostałeś wybrany do wyższych zadań i tym samym skazany na samotność. Musisz sobie z tego zdać sprawę prędzej czy później. Ja zrozumiałem to jeszcze w szkole średniej i od razu okazało się, że kiedy świadomie dozuję wyrazy sympatii bądź ostrzeżenia, kiedy gram tak, aby w przemyślany sposób wpływać na zachowania swego otoczenia, ludzie przyjmują to znacznie lepiej, niż kiedy próbuję być z nimi szczery.

Do diabła z tym wszystkim.

Trzy charakterystyczne zakręty – ledwie je wyczuwam w luksusowym wnętrzu swojej limuzyny. Wiem, co oznaczają – wjeżdżamy do podziemnego garażu pod hotelem, gdzie od chwili odebrania sygnału o wyjeździe wozu czeka wydzielona grupa mojej ochrony.

„Strzeż się swoich snów…” Teraz myślę, że te słowa to pomysł Vana. Nie podoba mu się idea autonomii etnicznej, po prostu dlatego, że pojawiła się za pośrednictwem Mariki, i chciał skorzystać z okazji, żeby zrobić do tego aluzję.

Nie przypuszczałem, że jest taki głupi.

Ja też niepotrzebnie się uniosłem. Teraz będzie się zastanawiał nad przyczyną tego przewrażliwienia. Niedobrze, jeszcze się czegoś domyśli.

Van wyczuł doskonale, co miałem na myśli, i musiał poinstruować Marlenę bardziej szczegółowo. Ma nie tylko ufarbowane włosy, ale nawet podobną fryzurę jak Marika. A zresztą, może to przypadek – chyba wiele kobiet tak się teraz czesze, po prostu moda.

Lubię Marlenę chyba najbardziej ze wszystkich dziewczyn, które pracują w naszej obsłudze. Ma zręczne palce, jest gibka i sprężysta, a poza tym jakimś szczególnym zmysłem potrafi wyczuć, co akurat jest człowiekowi potrzebne, kiedy masz ochotę na czułość, a kiedy potrzebujesz szybkiego rozładowania.

Niektórzy mówią, że to był mój najlepszy pomysł w karierze. To oczywiście przesada, ale fakt faktem, że właśnie jemu zawdzięczam największy skok, jaki mogła mi dać wola wyborców – z kierownictwa jednego z biur regionalnych na deputowanego w Sztrasburgu, i to cieszącego się taką popularnością, że jeszcze w pierwszej kadencji uczyniono mnie przewodniczącym Komisji Finansów.

Sama myśl, żeby zahandlować swoją intymnością wydawała się zgrana do obrzydliwości. Bodaj wszyscy to n bili przede mną, ale dopiero ja trafiłem w dziesiątkę. Szczerze mówiąc, trochę przez przypadek. Samotny polityk to dla bandy paparazzich ktoś taki, jak krwawiące zwierzę dla piranii, nie spoczną, póki nie prześwietlą jego życia seksualnego na wylot. Po prostu powiedziałem któremuś z dziennikarzy, bardziej na odczepnego, że od śmierci żony uprawiam seks tylko z prostytutkami. Że nie znalazłbym w sobie dość uczucia, by obdarzyć nim jakąkolwiek inną kobietę, a może właśnie boję się, aby nie zakochać się znowu i właśnie dlatego ograniczam swe kontakty z kobietami do sytuacji jasnych i prostych, kiedy wszystko jest wiadome, opłacone, uregulowane relacją klienta i profesjonalistki – takie tam.

Nawet mój staf dopiero po dłuższej chwili zorientował się, że wyszło nam coś wielkiego. Legenda poszła, zaczęła żyć własnym życiem, komórka sieci, w której mój paparazzo umieścił ten materiał, pobiła już w pierwszym tygodniu wszelkie rekordy downloadów wśród reportaży politycznych – moje biuro prasowe poszło za ciosem, organizując parę dziewczyn z pikantnymi szczególikami. Podobno do dziś jestem podawany na szkoleniach jako wzór doskonałego połączenia tendencji. Śmierć bliskiej osoby zawsze dobrze robi popularności polityka, pikantne szczególiki z przygód z prostytutkami podobnie, choć z zupełnie odmiennych powodów – a ja połączyłem jedno z drugim w harmonijną całość. Romantyzm, seks i tkliwość w jednym – po prostu trafienie w dziesiątkę. Mój współczynnik sympatii wzniósł się wtedy wyżej niż kiedykolwiek wcześniej czy później.

Taka Marlena, jestem pewien, też kiedyś będzie publikować swoje relacje o tym, co razem robiliśmy. I nawet w takiej chwili jak teraz, kiedy zdołała mnie rozpalić do białości, tak że drżę cały, jakbym miał znowu dwadzieścia lat – nawet w takiej chwili muszę o tym pamiętać.

– No, jesteśmy dzisiaj w formie… Jacques – mruczy pochylona nad moim podbrzuszem. Ta charakterystyczna chwila wahania, zanim zdecydowała się użyć mojego imienia – jestem pewien, że chciała powiedzieć: „staruszku”. Nie znoszę, kiedy dziwki nazywają mnie w ten sposób doprowadza mnie to do furii. Musiała sobie w ostatniej chwili przypomnieć.

Patrzę spod przymrużonych powiek, jak płowe włosy unoszą się i opadają rytmicznie nad moim podbrzuszem. Bierz go, Marika, bierz go, mocniej! – mam ochotę wołać. Rzeczywiście, jesteśmy tego wieczora w niezłej formie. Pozwolę jej jeszcze chwilę popracować, aż poczuję, że szaleństwo się zbliża, i wtedy ja przejmę inicjatywę. Szkoda, że nie nazwała mnie „staruszkiem”. Ukarałbym ją za to.

Och, oczywiście, wiem, nie mógłbym się posunąć poza ramy przewidziane kontraktem, zresztą nie dotarłbym nawet do nich – pamiętam o tym, co według badań rynkowych rynku erotycznego mieści się w paśmie szeroko akceptowanym, i pamiętam, że nie mogę poza to pasmo wykroczyć.

Ale mimo wszystko myśl o ukaraniu Mariki jest przyjemna, bawię się nią. Chwytam za płowe włosy, wyobrażając sobie, jak by było szarpać je, aż do wyrwania z jej gardła bolesnego skowytu, jak by było tłumić ten skowyt uderzeniami w twarz, wtłoczyć jej go z powrotem do ust…

Będziesz tej nocy wyła, moja słowiańska gwiazdo filmowa i posłanniczko, będziesz wrzeszczeć, jakbyś dopiero dziś i dopiero dzięki mnie odkryła, czym jest orgazm…

A ja będę doskonale wiedział, że udajesz, i w najmniejszym stopniu nie umniejszy to rozkoszy, jaką daje mi poskramianie ciebie.

*

Tourill daje znak, chowając się za moim ramieniem, ochroniarz otwiera drzwi, zza których uderza nas poświata telewizyjnych halogenów, przelewająca się blaskiem poprzez pokrywające ściany lustra. Wkraczamy korowodem w ten blask, krokiem starannie odmierzonym, odpowiednio wolnym, by stworzyć wrażenie dostojeństwa, i odpowiednio szybkim, by okazać prężność i energię. Patrzę w wybałuszone rybio ślepia kamer, na wyciągające się drapieżnie ku mojemu gardłu palce mikrofonów i wiem, że moja wyćwiczona twarz nie zdradzi, iż nagle ogarnęła mnie przemożna chęć, by odwrócić się i wyjść, by odejść raz na zawsze. Podchodzę do mikrofonu, nabieram głęboko powietrza w płuca, ale choć daję dziennikarzom dodatkowy czas na skupienie, przedłużając tę znaczącą pauzę do granic możliwości, szum wciąż trwa, a twarze pozostają nieobecne. Dziennikarze wymieniają między sobą uwagi, żartują – jakby w ogóle nie dostrzegli, że drzwi już się otworzyły, że przewodniczący Mathieu-Ricard stoi przy mikrofonie, by wygłosić oświadczenie, które stanie się sensacją dzisiejszych wiadomości. Zupełnie mnie nie zauważają.

Nagle spływa, nie wiem skąd, świadomość, że nie przyszli tu słuchać mych oświadczeń, ale obserwować egzekucję. Jakiś ruch za moimi plecami sprawia, że przez salę przebiega prąd ożywienia – w jednej chwili zalega cisza, na twarzach pojawia się pełne podniecenia oczekiwanie. Czuję, jak stojący za mną ochroniarz zbliża mi do potylicy pistolet – powolnym ruchem, z dostojeństwem kapłana dokonującego rytualnego uboju złożonej na ołtarzu ofiary. Ktoś nagle chwyta mnie za rękę, ciągnie mocno ku górze – płynę za nim, ku nie przeczuwanej powierzchni oceanu kolorów. Pałacowy westybul, nabity ludźmi, pełen reflektorów i kamer, zostaje gdzieś głęboko na dnie. Żegluję za czarno odzianym mężczyzną, który wciąż ściska moją dłoń, i czuję, jak od tego dotyku spływa na mnie jakiś błogi spokój, jak chłodny balsam.

Mężczyzna odwraca się ku mnie, widzę szpakowate włosy, płonące oczy i policzki, którym twardy, wygolony zarost przydał koloru stali. Znam tę twarz doskonale, choć nie potrafię sobie przypomnieć skąd. Jego czarny strój to staromodna sutanna, jakie księża nosili jeszcze w czasach mojej młodości.

– Bardzo trudno się z tobą skontaktować – mówi. -Bardzo długo próbuję.

Jego oczy płoną niczym u maga lub szaleńca.

– Bardzo trudno się z tobą skontaktować – powtarza.

Otwieram oczy. To Van bez słowa potrząsa moim ramieniem, potem odsuwa zasłony i idzie do łazienki, skąd po chwili dobiega mnie szum wody.

Siedzę dłuższą chwilę na łóżku, raczej z przyzwyczajenia niż z potrzeby, bo nieoczekiwanie czuję się rześki. Nie pamiętani już, kiedy zdarzało mi się obudzić w tak dobrym nastroju.

Brawo. Przewodniczący Mathieu-Ricard zaczyna mieć wyraźnie homoseksualne marzenia senne, na dodatek z księdzem w roli głównej. Gdybym opowiedział ten sen psychoanalitykowi, zaśliniłby się z podniecenia – śmieję się do tej myśli, stojąc pod prysznicem.

To musiała sprawić Marlena. Przypominam sobie, jak odprężony i nasycony zasypiałem wczoraj po jej wyjściu. Oto jest godne mężczyzny lekarstwo na głupie sny – żadne lekarskie sztuczki ani bredzenia szamanów Wodnika.

– Co nowego w terminarzu, Van? – pytam, siadając do śniadania.

Mój sekretarz wciąż wygląda na nadąsanego.

– Tylko jedna zmiana – mówi oficjalnym tonem. – Na uprzywilejowanej linii mam propozycję spotkania przed południem z sekretariatu dyrektora Valentshikoffa z EFG. Zmieścimy to przed konferencją z Tourillem na temat nowej polityki informacyjnej. Poza tym popołudniowe spotkanie z mediatorem Kuruty, wcześniej przygotowanie. Wszystkie inne sprawy drugorzędnej wagi.

A więc jednak coś się szykuje. Ale dzisiejszego poranka nawet wiadomość z EFG nie jest w stanie zepsuć mi nastroju. Jestem pewien, że dam sobie radę z całym światem. I nie chciałbym, aby ktokolwiek miał dziś do mnie o coś żal.

– Jeśli nie planowaliśmy dziś niczego innego – mówię pojednawczo, odstawiając filiżankę – to możesz umówić na dejeuner tego Des Paula.

Nie patrzę, jakie to wywarło wrażenie na Vanie. Nie patrzę także dlatego, że nagle uświadomiłem sobie, skąd znam tę twarz – twarz księdza ze snu.·

Media są od rana pełne Mariki L. Przerzucam w samochodzie relacje, jedną po drugiej. Wywiady, życiorysy, filmowe fotosy, z reguły rozebrane – aż mój korzeń budzi się do życia, choć zazwyczaj po takim wieczorze musiałbym na to czekać parę dni.

„Nie lubię polityki, nie znam się na niej i niczego po swojej misji się dla siebie nie spodziewam. Jeśli zdołam coś zrobić dla dobra ludzi, zapobiec nieszczęściom, rozlewowi krwi, będę bardzo szczęśliwa. Wierzę, że ludzie zawsze mogą się zrozumieć i żyć w pokoju, muszą tylko próbować. I skoro pojawiła się szansa, by im w tym pomóc, uznałam, że nie wolno mi odmawiać. Jestem to winna obu moim ojczyznom.”

Dokładnie tyle jest w jej wypowiedziach treści, powtarzanej na przeróżne sposoby, ozdabianej różnymi gładkimi frazami. Jeszcze nie ogłoszono żadnych poważnych badań, ale już widać, że Marika chwyciła, że skupiła na sobie jeden z tych irracjonalnych przypływów ślepego zaufania, jakim od czasu do czasu ludzie obdarzają kogoś z przyczyn, które tylko najtęźsi spece potrafią wyjaśnić i spreparować. Łatwo to dostrzec po zachowaniu mediów. Oni mają swoje sieci badawcze, wyspecjalizowane w błyskawicznym szacowaniu, co się ludziom spodoba, a co nie. Ramówki, sajty w sieci i kolumny tabloidów układane są według tych szacunków. Nie eksponowaliby Mariki aż tak, gdyby nie mieli co do jej społecznego odbioru pewności.

Ta popularność Mariki budzi moją radość. Choć mogłoby się wydawać, że jest w tym coś absurdalnego, kiedy tak przypadkowa i zupełnie nie przystająca do sprawy osoba jak ona zaczyna nagle przyćmiewać przewodniczącego Grupy Kontaktowej i głównego negocjatora. Dla mnie jednak najważniejsze jest, że ta dziewczyna ma szansę zmienić ogólne nastawienie opinii publicznej do negocjacji. Poranny przegląd mediów nastrajałby dużo bardziej optymistycznie, gdyby nie szeroko relacjonowane wydarzenia w Fourmies. Późnym wieczorem poprzedniego dnia doszło tam do jakiejś awantury w barze z udziałem kilku przesiedleńców. Policjanci z miejscowego komisariatu aresztowali najbardziej krewkich uczestników zajścia – i w tysiącu innych przypadków na tym by się skończyło. Ale nastroje w tej okolicy są na tyle złe, że przez noc wokół komisariatu zebrał się kilkusetosobowy tłum domagający się linczu na zatrzymanych imigrantach. Są wznoszone okrzyki przeciwko Komisji, Grupie Kontaktowej i mnie osobiście.·

Rozmowy z Valentshikoffem są zawsze bardzo serdeczne, ale rzeczowe. Obaj mamy mało czasu i żadnego powodu, aby czarować się długimi, kurtuazyjnymi wywodami.

– Nie da się ukryć, że jesteś w wyjątkowo ciężkiej sytuacji – zaczyna on, kiedy tylko zostajemy sami w moim gabinecie.

– Wypadam z profilu, wiem. Opinia publiczna obciąża mnie winą za wszystkie swoje problemy z imigrantami. To źle, ale jeszcze nic nie zostało przesądzone.

Na pewno nie fatygował się tylko i wyłącznie po to, aby mi powiedzieć o moich pogarszających się notowaniach.

– To nie jest chwilowe. Popełniliście z Tourillem błąd: nadużyliście nadziei. Za bardzo staraliście się ludzi prze- konać, że problem na pewno zostanie rozwiązany. Teraz to wszystko skupia się na tobie. Twój obraz w badaniach wygląda fatalnie. Bardzo bym nie chciał, po tych wszystkich latach naszej współpracy, żebyś się teraz spalił.

Valentshikoff nosi starannie przystrzyżone, czarne wąsy, włosy ma gęste, aż pobłyskujące granatem – jestem pewien, że implantowane. Jak większość zasymilowanych, zdradza nieco przesadną dbałość o swój wygląd -ludzie z jego branży nie muszą być zabójczo przystojni, noszą bez żenady okulary i mają brzuchy. Zasymilowani przejawiają też szczególne zainteresowanie formalnymi tytułami do sprawowanych funkcji – wręcz kolekcjonują zaliczane staże i uczelnie, a dzieci zmuszają do rywalizacji z małymi Koreańczykami i Chińczykami o prymusostwo. Gdybym miał ująć to najkrócej, rzekłbym, że zasymilowani traktują wszystko nazbyt serio. W jego wypadku dotyczy to także wyborców. – Na szczęście jesteśmy dziś o tyle mądrzejsi, żeby nie przesadzać z demokracją. Większość może, i powinna, decydować o wyborze wartości i ogólnych zasad – usiłuję rozładować sytuację banałami. – Ale dobór osób i konkretnych rozwiązań to już domena elit. Wiesz, co mam na myśli: nie ubiegam się już o stanowiska pochodzące z powszechnego wyboru…

– Jacques, to nie jest moja prywatna opinia – ucina krótko.

Zapala cygaretkę, którą od początku rozmowy trzymał w ręku. Na długą chwilę zapada cisza. Może to przypadek, a może celowo sięgnął po zapalniczkę akurat teraz, aby pozwolić mi posmakować ukrytej w jego słowach, niewypowiedzianej groźby.

Nie mam na nią żadnej odpowiedzi.

– Rozmawiano o tym wczoraj w dobrze zorientowanym gronie – zaczyna, otoczywszy się błękitnym, gryzącym dymem. – Chyba się domyślasz konkluzji?

Wiem, co to jest dobrze zorientowane grono.

– Powiedz, skoro po to tu przyjechałeś.

– Konkluzja jest taka: czas się skończył. Musisz zamknąć tę sprawę. Nie chcemy zmiany mediatora. Mówię, bo w Komisji jest taka opcja…

– Monbright? – pytam. Kiwa tylko głową.

Taka zmiana to tylko dalsze miesiące jątrzenia. Chcemy rozwiązania problemu. Chcemy, żebyś to ty go rozwiązał.

Zaczęło się nie najlepiej, ale teraz wszystko wydaje się zmierzać w najlepszym z możliwych kierunków. To oznacza, że mogę liczyć na poparcie? Tak. To znaczy, że po naradzie uznano koncepcję Autonomii Etnicznej za stosunkowo najlepsze wyjście z sytuacji. Jeśli przy jej oficjalnym ogłoszeniu napotkasz trudności ze strony Komisji, postanowiono udzielić ci poparcia.

Nad ranem zdarza się, że moja twarz płata mi figle. Nie mogę powstrzymać szerokiego uśmiechu, pełnego zarazem ulgi i dumy. Valentshikoff na ten widok także uśmiecha się pod wąsem, przygryzając ustnik cygaretki. Robi taką minę, jakby to on sam mi osobiście załatwił, ale niech tam mu będzie.

*

– Pan nie może tego zrobić!

Po raz drugi Gruyer podnosi głos – i zaraz milknie, jakby poniewczasie zakłopotany swoim wybuchem. Patrzy na mnie, zaciskając usta tak, że aż mu bieleją wargi.

Mierzymy się wzrokiem, w zapadłym nagle pełnym zażenowania milczeniu. Rozmawiamy w gronie doradców, z którymi na co dzień kontaktuję się rzadko.

– Panie przewodniczący – Gruyer pierwszy nie wytrzymuje tego milczenia – to złe wyjście z sytuacji. Przecież to oznacza stworzenie osobnej kategorii obywateli, to narusza podstawy ustrojowe Unii.

– Niech pan nie przesadza – Tourill w tej sprawie popiera mnie twardo od samego początku, to mu trzeba zapamiętać. – W południowych regionach samorząd islamski funkcjonuje już od dłuższego czasu i Unia jakoś się przez to nie zawaliłam

– Samorząd islamski nie oznacza wyjęcia części obywateli, deklarujących pewną narodowość, spod władzy sądowniczej regionu, w którym zamieszkują, i poddania ich sądom etnicznym. Ani żadnej ze spraw, o których tu mówi pan przewodniczący. Przecież… – milczy chwilę, wykonując rozpaczliwy gest rękami, jakby szukał słów; niepotrzebnie zmienia swój zazwyczaj rzeczowy styl, jako aktor jest bardzo nieprzekonujący. – Przecież to otwarcie drogi powrotu do państw narodowych. I gorzej, do państw narodowych rządzonych przez jakieś plemienne mafie!

– Panie Gruyer – przypominam oschle. – Rzeczywiście, pojawiła się swego czasu sugestia, jakoby doktor Ku-ruta łączył oficjalnie zajmowane stanowisko z uczestnictwem w jakiejś nieformalnej hierarchii, rządzącej z ukrycia społecznością imigrantów. Był to wymysł niezbyt poważnej prasy, powiązanej z kręgami jednoznacznie faszystowskimi, a sąd orzekł, iż mamy do czynienia z pomówieniem. Niech pan nie sięga po takie argumenty.

– Nie rzucam podejrzeń na Kurutę. Ale tak czy owak, jest wielce prawdopodobne, że taka nieformalna struktura istnieje. Albo że powstanie w którymś momencie. Autonomia Etniczna może dać tego rodzaju narodowym mafiom niezwykłe możliwości rozwoju. Jeżeli uda jej się skorumpować sądy etniczne, to dalej, posługując się przemocą i terrorem, mafia będzie w stanie przejąć całkowitą władzę w grupie i podporządkować ją swoim interesom, tym samym zyskując zinstytucjonalizowany wpływ na władze regionu i Unii.

– Panie Gruyer, próbuje nas pan straszyć jak pierwszych lepszych ludzi z ulicy? Każda mafia stara się skorumpować sądy, policję i administrację, bez względu na to, w jakich warunkach ustrojowych działa. Jak dotąd wiele z nich doskonale sobie z tym radziło bez Autonomii Etnicznej. Niech pan posłucha… – Oczywiście, to nie on ma słuchać, tylko cały zgromadzony w moim gabinecie zespół, którego szefem jest Gruyer. Mógłbym po prostu uciąć: „Tak zadecydowałem, i już, komu się nie podoba, może odejść”. Ale chodzi o to, by ludzie wiedzieli, że mam rację.

– Niech pan posłucha – kontynuuję. – Sto kilkadziesiąt lat temu rządy europejskie miały analogiczny problem: wskutek rewolucji technologicznej pojawiły się społeczne napięcia pomiędzy pracodawcami a przemysłowym proletariatem. Ten drugi zaczął się organizować w gangi i posługiwać przeciwko fabrykantom przemocą: organizując strajki, dokonując zaboru mienia… Tak, biorąc sprawę na zimno, związki zawodowe to nic innego jak zwykłe gangi. Stosowały przemoc, fabrykanci też odpowiadali przemocą i nie wiadomo, do czego by to doprowadziło, gdyby nie jedno genialne posunięcie: uznanie reprezentatywności związków i włączenie ich do struktur demokratycznego państwa. To wcale nie załatwiło problemów, och, przez całe dziesięciolecia sprzeczności wciąż dawały o sobie znać, czasem nawet sytuacja się zaogniała – ale ostatecznie zapobieżono konfrontacji. Dano robotniczemu żywiołowi legalną, akceptowaną formę realizowania swych aspiracji.

Nie potrafi zdobyć się na nic lepszego, niż mruknięcie, że to nie jest do końca porównywalne. Ale już widzę po twarzach zebranych, że mój dar przekonywania bierze górę. – Pan, panie Gruyer – ciągnę, niemal uskrzydlony morderczą logiką swojego wywodu – jest człowiekiem skupionym na szczegółach. Jest pan w nich doskonały, i cenię pana za to. Ale decyzje polityczne wymagają szerokiej perspektywy, śmiałości myślenia! Co my dzisiaj mamy? Mamy dokładnie taką samą sytuację, jak po rewolucji przemysłowej, tylko źródłem napięć jest fala nie do końca asymilującej się imigracji. Trzeba stworzyć trwały, legalny i zgodny z zasadami demokracji mechanizm rozładowywania takich napięć. Autonomia Etniczna, którą proponuję, jest takim mechanizmem…

– Na litość boską, czy po to ponosiliśmy wyrzeczenia ostatnich dziesięcioleci, żeby nagle wracać do punktu wyjścia?!

To niewiarygodne, ale Gruyer, Zimna Ryba, stracił kontrolę nad swoimi emocjami. No i pogubił się zupełnie.

– A co pan proponuje? – pytam spokojnie. – Jeśli nie autonomia, to co? Konfrontacja? Stanie pan przed kamerą i powie wyborcom: przynoszę wam długotrwałą, uciążliwą wojnę domową? Uzbrójcie się i walczcie, bo każdy z was może zostać „wylosowany”? Co pan proponuje, pytam? Wprowadzić do akcji wojsko? Pan wie, że już Fisher sondował taką możliwość i sztab generalny odmówił stanowczo. Skład etniczny armii zawodowej nie predestynuje jej do użycia w funkcji wojsk wewnętrznych, taka padła argumentacja i wszyscy się z nią zgadzamy. Więc co by pan proponował? Odwetowe represje policyjne, które spadną siłą rzeczy właśnie na niewinnych i popchną ich w stronę rezunów? Toż zbrodniarzom tylko o to chodzi, o rozkręcenie spirali nienawiści, pan im w tym chce pomóc?!

Trafiony – zatopiony. Koniec dyskusji.

– No, niech pan mi coś doradzi, jest pan przecież szefem mojego zespołu doradców! – dobijam go i zastygam oparty jedną ręką o stół, w posągowej pozie, mierząc go przenikliwym spojrzeniem.

– Już nie – odpowiada przygnębionym głosem. – Ma pan rację, nie potrafię nic poradzić. Zabrnęliśmy w sytuację bez wyjścia, wszystko się zawaliło. Ale ja nie zamierzam się łudzić. Składam dymisję.

Żałuję, że nie widzę teraz swojej twarzy – ale wiem, jak wygląda, spędziłem dość godzin przed lustrem, trenując publiczne występy. Wyraz żalu, smutku, ale jednocześnie niezłomnej wiary, że prowadzę ludzi właściwą drogą i nawet nie rozumiany, nie odstąpię, dopóki nie zrealizuję swojej misji.

– Przyjmuję – odpowiadam po długiej przerwie i powoli odwracam się od stołu, odchodzę kilka kroków. Scena zakończona. Oddam to stanowisko Tourillowi, ale powiem mu o tym potem, nie przy wszystkich.

– Panowie – podejmuję po dłuższej chwili, nie czekając, aż Gruyer wyjdzie. – Oczekuję, że zrozumiecie wagę tego, co robimy, i że przygotowanie konkretnych projektów, które moglibyśmy poddać pod negocjacje w Grupie Kontaktowej zajmie wam godziny, a nie tygodnie.

Swoją drogą, Gruyer rozegrał to jak ostatni dyletant. Przez tyle lat przy mnie mógłby się czegoś nauczyć. Gdyby zaczął od złożenia dymisji, gdyby pozostał przy swoim rzeczowym, zwięzłym stylu wypowiedzi, mógłbym mieć z nim kłopoty.

*

Des Paul czeka w małym lunch-roomie, dwa piętra poniżej mojego gabinetu – zazwyczaj wykorzystuję go do podobnych, nieoficjalnych i niezbyt ważnych spotkań. Mijani stojącego przy drzwiach ochroniarza – od pewnego czasu w ogóle zacząłem ich zauważać, to przez te sny -i ułamek sekundy przed wejściem w drzwi przywołuję na twarz serdeczny uśmiech na powitanie starego kumpla.

– Witaj, stary – mówię jowialnie od progu, podchodząc z rozpostartymi przyjacielsko ramionami. Wydaje się tym wylewnym potraktowaniem nieco zakłopotany – i dobrze. Wymieniamy uściski rąk, klepię go po ramieniu.

– Wybacz, stary, ale sam widzisz: robota, robota, ani chwili dla siebie – ciągnę gadkę, którą zazwyczaj serwuje się starym kumplom. – Mam nadzieję, że nie byłeś równie głupi jak ja i nie dałeś się zagonić w taki kierat, co? No, jak tam u ciebie?

To nie ja mówię – to się właściwie mówi samo, podczas gdy mój umysł zajęty jest rozważaniem niezwykłego, dopiero teraz uświadomionego sobie faktu. Twarz Des Paula jest dokładnie tą twarzą, którą zapamiętałem ze snu -może tylko wyjąwszy oczy, normalne, a nie jarzące się rubinowym ogniem. A przecież z całą pewnością nie widziałem go od lat. Powinien mi się przyśnić jako dwudziestoparolatek, organizujący pikiety fastfoodów i wzywający do położenia kresu zwierzęcemu holocaustowi, nie jako szpakowaty mężczyzna ze zmarszczkami na czole.

– Częstuj się, stary – mówię, wskazując mu miejsce przy stole, na którym przygotowano dla nas obu posiłek.

– Wiesz, gdyby nie dejeuner, nie mógłbym się już chyba w ogóle spotykać z ludźmi. Powiedz, co mogę ci załatwić?

– Nic – odpowiada chłodnym, pełnym dystansu tonem.

– Nie szukałem kontaktu z tobą, żebyś mi cokolwiek załatwiał. Szczerze mówiąc, nie wiem, czy nie jest już za późno… Bardzo trudno było się z tobą skontaktować, tak jak ci mówiłem w nocy.

Matko Ziemio, o czym on…?

– A wiesz, rzeczywiście – śmieję się. – Rzeczywiście, śniłeś mi się tej nocy, co za zbieg okoliczności. I mało tego, uśmiejesz się, jak ci powiem: w tym śnie byłeś księdzem.

– Ja jestem księdzem – oznajmia poważnie. – Jestem w Bractwie Świętego Michała. Twój sekretarz nic ci nie powiedział?

Matko Ziemio!

Tylko wieloletni trening sprawia, że nie otwieram w zdumieniu ust ani nie wybałuszam oczu. Ksiądz. Tego mi tylko brakowało. Jeszcze żeby z tych oficjalnych, nie -Bractwo Świętego Michała. Powinienem udusić Vana gołymi rękami. Oczywiście, że nic nie powiedział. Dobrze wiedział, że za nic bym się wtedy nie zgodził na tę rozmowę. Jeszcze mi tylko brakuje, by jakiś Marques zaczął insynuować, że utrzymuję potajemne kontakty z nazistami.

– Spróbuj tego – mówię, podając mu talerzyk z jakąś żółtoróżową paciają, pastą z glonów morskich czy czymś takim. – Moim zdaniem naprawdę znakomite.

Bractwo Świętego Michała. Nie mam oczywiście nic przeciwko nim – jesteśmy przecież tolerancyjnym społeczeństwem. Ale sami wiecie, jak to się kojarzy. Kilka lat temu jakiś ześwirowany prefekt, bodajże w Marsylii, ogłosił się inkarnacją średniowiecznego inkwizytora i zorganizował bractwo do walki z „szatanem demokracji”. Des Paul, kto by pomyślał… A właściwie należało się spodziewać.

Zawsze się obawiałem nawiedzonych rewolucjonistów, bez odrobiny zdrowego dystansu do głoszonej publicznie ideologii. Pilnujcie się takich ludzi, dobrze wszystkim radzę.

– Daj spokój – odsuwa talerzyk z irytacją, nie mogę powstrzymać myśli, że słusznie: glonowa paciają jest świństwem koszmarnym. – Umówmy się, że przez tych kilkanaście minut będziemy ze sobą zupełnie szczerzy. Dobrze? Starałem się dotrzeć do ciebie, by cię ostrzec, że stałeś się celem… No, celem ludzi, którzy posługują się różnymi, jak byś to nazwał, oddziaływaniami pozazmysłowymi. Zabiję Vana. Po prostu go zabiję. Jak mógł do czegoś takiego dopuścić?!

– Czy muszę ci tłumaczyć, że skoro ja zdołałem dotrzeć do twojego snu, to inni też mogą?

Fakt jest faktem, przecież widziałem go tej nocy. Nie wiem, jak to rozumieć, ale muszę mu przyznać rację.

– Kto, na przykład? – odkładam na serwetę nie tkniętą tartinkę, uważając, by nie okazać zainteresowania.

– Sam do końca nie wiem… Widzisz, kiedy ludzie przekonali się, że duchy jednak są, powstawały różne instytuty badające tę sferę i możliwości jej wykorzystania. Potem to się rozpełzło, kiedy Wschód poszedł w rozsypkę. Cześć wylądowała na usługach sekt, część w konsorcjach, tajnych służbach. Nie mogę ci powiedzieć, kogo konkretnie używa Kuruta, czy ten, kto za nim stoi. Niech ci wystarczy, że są w to zaangażowane szatańskie siły.

Kiwam głową z wypracowaną nonszalancją.

– W porządku – potwierdzam. – Wierzę ci. Ktoś próbował się do mnie parapsychologicznie dobrać i być może to właśnie jest przyczyną dziwnych snów, które mi się czasem trafiają i które, nawiasem mówiąc, nie mają najmniejszego wpływu na moje postępowanie. Tylko po co? Co ten ktoś chciałby osiągnąć? Potrafisz powiedzieć?

– Zmiękczyć cię. Drobne dolegliwości nerwowe, nagłe amnezje…

– Powiedzmy. Co jeszcze?

– Przejrzeć cię. Poznać twoje upodobania i sposób, w jaki można cię skłonić do podjęcia odpowiedniej decyzji. Myślę, że ta mediatorka została właśnie w taki sposób przygotowana.

– Myślisz o tej… no…

– O Marice L. – potwierdza. – Wiesz, jak koncerny rozrywkowe pracują nad kobietami jej pokroju: implanty, programowanie wydzielania dokrewnego, sztuczne sterowanie poziomem neuroprzekaźników. Ktoś, kto poznał twoją podświadomość, może przygotować taką kukłę, której poddasz się zupełnie bezwiednie, irracjonalnie. Przecież całe wasze sztaby nie robią niczego innego, tylko pracują nad sposobami wykorzystania ludzkiej podświadomości. Dlaczego ktoś nie miałby zrobić z tobą tego, co ty przez całe życie robiłeś z wyborcami?

Dopiero teraz zauważam, że w klapie marynarki ma wpięty drobniutki, ledwie zauważalny znaczek – stylizowaną rybę ze złocistego drutu.

– Coś tu nie gra – znajduję po ułamku sekundy odpowiedź. – Jeśli ktoś przestrajał Marikę, to konsorcjum, które ma z nią kontrakt. I musiało to być ładnych parę lat temu. Dlaczego mieliby wtedy szykować pułapkę na mnie? Chyba musisz dodać do moich prześladowców jeszcze zespół jasnowidzów.

– Szczerze mówiąc, nie mam na to odpowiedzi – wzdycha. – Rozmawiasz z człowiekiem, który zaledwie zajrzał w ten labirynt, a i to przypadkiem. Bractwo zajmuje się czymś innym. Zauważyłem, że ktoś osacza akurat ciebie i uznałem, że powinieneś przynajmniej zostać ostrzeżony. Nie pytaj mnie, kto wspiera Kurutę, kto wymyślił tę mediację, i dlaczego konsorcjum Mariki zgodziło się na nią…

– Z socjotechnicznego punktu widzenia to był dobry pomysł, zerknij tylko w media: ona naprawdę zyskała zaufanie ludzi, w ciągu kilku dni. A zgoda konsorcjum… to banalne. Reklama. Sława „misji dobrej woli” przeliczy się na pieniądze.

Mimo wszystko czuję się niepewnie. Łapię się, co wzbudza moje podświadome zaufanie do Des Paula – właśnie to, że nie ma przygotowanych odpowiedzi, że waha się, zastanawia na głos. A może to celowe? W końcu on potrafił dostać się do moich snów. Może właśnie sam robi dokładnie to, przed czym mnie ostrzega?

– Chciałeś, żebyśmy byli szczerzy – wykorzystuję chwilę ciszy. – Czy jest coś, co łączy twoje Bractwo z Partią Ludową?

Uśmiecha się drwiąco.

Tak, NewsNet. Ale nic poza tym. Bractwo nie zajmuje się polityką. Mogę ci zupełnie prywatnie powiedzieć, co myślę o nacjonalistach: dostrzegają z grubsza zagrożenia, ale nie są w stanie ani do końca ich pojąć, ani wyobrazić sobie lekarstwa. Są zagonieni do kąta, stąd ich agresja.

– Pytam, bo…

– Nie. Nikt mnie tu nie przysyłał. Bractwo w ogóle się nie interesuje takimi sprawami, zresztą wcale nie ukrywamy swego poglądu: upadek Rzymu jest już przesądzony. Nie da się go ocalić i nie warto tego próbować. Naszym zadaniem jest myśleć o nawróceniu barbarzyńców.

Zegarek na moim przegubie daje o sobie znać cichym świergotem.

– No cóż – mówię. – Przykro mi, że nie dajesz mi żadnej szansy na sukces. Może was jednak zaskoczę. Ale musimy już kończyć.

Patrzy na mnie przez chwilę, przenikliwie, zupełnie jak w tym śnie. Wzdycha.

Wciąż mi trudno uwierzyć, jak bardzo świat się zmienił… Ja nie wiem: kto tutaj czym rządzi, kto rozgrywa, a kto tylko jest pionkiem… Myślę, że to żywioły. Nie można powstrzymać żywiołów. To nie jest jakaś zaplanowana inwazja, mająca centrum dowodzenia, z którym można rokować, armie, z którymi moglibyście staczać bitwy. To znaczy, gdyby w ogóle ktoś jeszcze w Europie zdołał wykrzesać z siebie wolę walki i obrony, a trudno w to uwierzyć… To ruch zupełnie ślepych sił. Aż tego wynika, że nie ma większego znaczenia, czy zaakceptujecie Autonomię Etniczną, czy nie.

Podnosi się i rusza przede mną do wyjścia. – Ale Kuruta to straszny człowiek. Rozpęta tu potworności, o których nie potrafię spokojnie myśleć. Dlatego tak starałem się, żeby cię ostrzec. Pewnie nie zmieni to biegu wydarzeń, ale ciebie może uratować.

Dziwne, ale ta rozmowa nie daje mi spokoju. Cała radosna energia, z jaką się obudziłem, i jaką skumulowało zwycięstwo nad Gruyerem, prysnęła teraz bez śladu.

I jeszcze Van. Zaraz po tym, jak wróciłem do gabinetu, oznajmił sucho:

– Panie przewodniczący, Gruyer ma rację. Przemyślałem tę sprawę i uważam, że jeżeli nie zamierza pan zmienić decyzji, muszę złożyć moją funkcję.

Czekał chwilę – może żebym zapytał go o argumenty, próbował przekonać. Pewnie myśli, że przez tych kilkanaście lat zdążyłem się od niego uzależnić, że nie wyobrażam sobie samodzielnego życia. Że będę go zatrzymywał.

A niech idzie do diabła. Niech wszyscy idą do diabła. Nadużył mojego zaufania, starając się za wszelką cenę wcisnąć mi tego zwariowanego księdza. Nie wiem, w co w ten sposób grał i z kim – ale nie mogę mu już ufać.

Niech idzie razem z Gruyerem. Myślicie, że nie wiem? Po prostu nie wierzycie w sukces i swoimi protestami już zalecacie się o lepsze angaże. No i dobrze. Nie będę dzielił się z nikim ani odpowiedzialnością, ani zasługą. Ślepe żywioły – starcze brednie. Jest konkretny problem na drodze rozwoju i ja go usunę w jedyny możliwy w cywilizowanym świecie sposób, przy stole rokowań. Bez względu na spiski, które są temu przeciwne.

– Przyjąłem twoją dymisję – oznajmiłem. – Nie musisz protegować następcy, sam zwrócę się do biura kadr. Postaram się, żebyś mógł przekazać mu obowiązki jak najszybciej.

Może chciał coś powiedzieć: stał jeszcze chwilę, niezdecydowany, zanim wyszedł, zostawiając mnie sam na sarn z raportami.

Może, rzeczywiście, chodzi tu o to, aby mnie zmiękczyć. Ten ksiądz – szaman, wpychający się do moich snów, i Van, obaj za wszelką cenę starający się zdyskredytować wiarygodność Mariki, podważyć propozycję Kuruty. Storpedować w zarodku pojawiającą się szansę kompromisu.

Nie zmienię decyzji.

Chociaż czuję obezwładniające zmęczenie i gdzieś tam głęboko kiełkuje chęć, aby poddać się, nie robić nic, tylko po prostu czekać, aż Komisja zdejmie mnie z przewodniczenia Grupie Kontaktowej – a potem odejść w prywatność, w ciszę, na zasłużoną emeryturę.

*

Popołudniowe spotkanie z Mariką trzeba odwołać.

Banalna bójka w nocnym barze w Fourmies dała początek zamieszkom. Policjanci z miejscowego komisariatu opuścili go, zostawiając tłumowi więźniów. Batalion interwencyjny zjawił się za późno, działając najpierw zbyt miękko, później zaś, gdy podniecona krwią tłuszcza zaatakowała go bez pardonu, zbyt brutalnie. Kolejni zabici, tym razem w tłumie. Odwody nie dojechały na czas, batalion musiał się wycofywać, przez co zamieszki ogarnęły prawie całe miasto.

Najdziwniejsze, że niemal na samą wieść to samo zaczęło się na przedmieściach i w centrach sąsiednich miast. Media, jak zwykle, dopełniły paniki, wyolbrzymiając wszystko w transmisjach, strasząc, by nie wychodzić z domów. Teraz od kilku godzin lecą szyby, płoną sklepy i samochody, a na ulicach ludzie biją się z ludźmi, sami już nie wiedząc o co.

Nie pojmuję tego, brzydzę się. Ślepa, zwierzęca nienawiść. Na co dzień zdawałoby się ucywilizowani mieszkańcy miast nagle dostali amoku i chcą kogoś zamordować, coś zrównać z ziemią. Żaden z osobna nie odważyłby się podnieść na drugiego głosu – teraz ochoczo przyłączają się do rozmaitych mętów, które nieoczekiwanie mają dziś swój wielki dzień.

Nie chcę na to patrzeć, ale co i raz spoglądam na stojący w rogu gabinetu telewizor. Nasza dzielnica otoczona jest solidnymi posterunkami żandarmerii – przez inne po prostu musi to przejść, wypalić się naturalnym sposobem. Nie mogę się zmusić, by oderwać wzrok od powtarzanych w nieskończoność, szczególnie brutalnych ujęć. Kilku młodych ludzi, na oko jeszcze nastolatków, dopada na ulicy starszego mężczyznę w szarym swetrze, wyciętym pod szyją w trójkąt. Pierwsze ciosy obalają go na bruk, usiłuje się zasłonić rękami, ale kopniaki sypią się ze wszystkich stron, widać ściekającą po twarzy mężczyzny krew. Jego rozpaczliwe próby zasłonięcia się przed kolejnymi ciosami stają się coraz mniej skoordynowane, aż wreszcie jeden z napastników kopie go z rozmachem prosto w twarz, przewracając na plecy. I kiedy wydaje się, że to już koniec, że chłopcy zostawią wreszcie skatowanego mężczyznę, leżącego bezwładnie na bruku jak skrwawiony wieloryb, i ruszą szukać nowego wroga, któryś z nich obraca się i wyciągniętym nie wiedzieć skąd drągiem z tablicą transparentu bije z całym rozmachem, od góry, wściekle, raz, drugi, trzeci, aż zmaltretowane ciało podskakuje na kamiennej kostce, a drąg w rękach oprawcy pęka w drzazgi. Cięcie – i oto inne miejsce, inni ludzie, ale ta sama furia i ta sama krew… Krew, śliska maź na asfalcie. Twarze, nieprzytomne, pełne ekstazy. Zwierzęta.

Zwierzęta. Ślepa agresja przeciwko wszystkiemu, co się rusza. Na każdym ujęciu: wrzeszczące, potwornie zniekształcone furią twarze. Zamordowaliby mnie gołymi rękami.

Pozabijałbym ich, gdybym mógł. Z rozkoszą stałbym teraz na balkonie i pruł w to bydło z cekaemu. Matko Ziemio, co za pomysły. Trzeba wreszcie wyłączyć ten telewizor.

Tak, w takich chwilach można stracić wiarę we wszystko. W demokrację, w prawa człowieka, w przyszłość… W tolerancję zwłaszcza.

Mimo wszystko, to zwykłe zwierzęta, nic więcej.

Dość tego, wyłączam telewizor. Całe szczęście, że to nie moja sprawa.

*

Już po raz trzeci dzwonią z sekretariatu Komisji domagając się oceny sytuacji, a pod tym pozorem usiłując, coraz mniej aluzyjnie, namówić do rezygnacji

Niech pan nie bierze tego do siebie – czaruje mnie przewodnicząca. Za trzecim razem postanowiła porozmawiać z szefem Grupy Kontaktowej osobiście. – Doceniam pańską pracę i wszystko, czego się panu udało dokonać. Ale dzisiejsze wydarzenia…

Niech gada, co chce. Dałem sobie spokój ze śledzeniem dzisiejszych wydarzeń. Po co mam to przeżywać, że jakieś watahy na ulicy domagają się śmierci wszystkiego, co się rusza, skandując niewybredne obelgi pod adresem moim i innych znanych z telewizji przywódców? Do jutra ulice opustoszeją.

– Odmawiam – mój głos brzmi twardo, dźwięcznie. -

To tylko chwilowy kryzys.

– Panie przewodniczący – nalega ona. – W Komisji przeważa pogląd, że Grupa Kontaktowa w obecnym składzie wyczerpała swoje możliwości.

– Nie zgadzam się z tą opinią. Zamierzam zaproponować władzom lokalnym rozważenie mojej koncepcji Autonomii Etnicznej, w zamian za ich ustąpienie i przygotowanie nowych wyborów. Dopóki kompromis jest możliwy, nie zamierzam zgłaszać rezygnacji. Oczywiście, Komisja może mnie odwołać, zgodnie ze swym regulaminem, i biorąc pełną odpowiedzialność za to, co stanie się potem.

Przewodnicząca jeszcze coś tam powtarza, próbując mnie przekonać, że idea Autonomii Etnicznej budzi kontrowersje w łonie Komisji, ale jestem nieustępliwy.

Trzeba to kończyć.

*

Tak, trzeba z tym kończyć. Każę Tourillowi połączyć mnie z Mariką L. Trwa to tylko chwilę, jakby czekała na mój telefon. Może naprawdę czekała.

– Och, cieszę się, że pan zadzwonił.

– Hmm, tak… Jak pani widzi, mamy nowe okoliczności.

Tak, to naprawdę straszne – w jej głosie drży prawdziwe, niekłamane poruszenie.

– Czy pan prefekt podtrzymuje swoje propozycje?

– Tak.

– Chciałbym, aby doprowadziła pani do spotkania między nami. Nawet jeszcze dziś, jeśli to możliwe.

– Tak, to będzie możliwe – podchwytuje skwapliwie. -Ivan mówił mi, że z jego strony wszystko jest przygotowane. Proponował pałacyk w Walcourt. Możemy się tam spotkać w każdej chwili.

– W takim razie przekazuję sprawę swojemu sekretarzowi. Do zobaczenia wieczorem. Tourill zajmie się resztą.

*

Boję się.

To szaleńcze, irracjonalne, głupie – ale nie potrafię się oprzeć. Dobrze, że przynajmniej umiem tego nie okazywać.

Pałacyk w Walcourt. Nigdy tutaj nie byłem. A jednak pierwsze spojrzenie uświadomiło mi, że znam to miejsce do najdrobniejszych szczegółów.

Białe, zdobione stiukami ściany, kasetonowy sufit. Ogromne lustra w złoconych, stylizowanych na barok ramach. Wystrój i rozkład pomieszczeń, wydawałoby się, wspólny dla wszystkich tych starych pałacyków, w których zazwyczaj toczą się rozmaite negocjacje. Ale ten jeden ma w sobie coś niepowtarzalnego – te ściany, kasetony i lustra widziałem w snach zbyt wiele razy, aby się omylić.

Nie potrafię skupić myśli na tym, co się dzieje. Jest późny wieczór, za drzwiami salonu, w którym rozmawiamy, czekają ludzie mojej i jego obsługi. Kuruta jest bardziej rozluźniony niż na oficjalnych negocjacjach. Może tak wpływa na niego obecność Mariki. To ja jestem spięty, nerwowy.

Właściwie zgadza się na wszystko.

Patrzę na leżące na moich kolanach karty, z których odczytałem mu przygotowane przez zespół wstępne propozycje. Formalność, przecież dostał je pół godziny wcześniej za pośrednictwem Mariki i nieoficjalnie zaaprobował. Nie może być żadnych zaskoczeń. Tourill już przygotowuje w westybulu zaimprowizowaną konferencję.

Kuruta milczy. Patrzymy na niego oboje, ja i Marika, a strach w moim sercu wzmaga się coraz bardziej.

– Sądzę… – odzywa się wreszcie, długo, przeciągle. Na jego twarzy widać zmęczenie i troskę, ale może jego twarz to taka sama wyćwiczona maska, jak u mnie. – Sądzę, że możemy się na to zgodzić.

Z trudem powstrzymuję drżenie rąk. Matko Ziemio, niech to się już skończy.

– Ustąpię ze stanowiska bezzwłocznie po przyjęciu przez parlament ustawy o Autonomii Etnicznej. Do tego czasu możemy dopuścić do współzarządzania w regionie komisarzy mianowanych przez Komisję, zgodnie z koncepcją, którą zgłosił pan na początku negocjacji. Niech tak będzie. Ale mam… To nawet nie warunek, to prośba.

Zgodził się, zgodził się na wszystko. Musi być już nieźle przyciśnięty. Te zamieszki go dobiły. Tak, wygląda na wykończonego.

– Słucham?

– Prosiłbym, aby wyszedł pan do dziennikarzy sam. Po tym wszystkim, co się dziś stało w moim regionie, wolałbym nie udzielać żadnych wypowiedzi.

Czuję, że nie mogę się na to zgodzić. Idiotyczne argumenty. Nie musi nic mówić, nie musi odpowiadać na pytania, jeśli nie chce. Tylko wyjść ze mną i poinformować, że mediacja dala skutek. Złożyć deklarację dobrej woli, nic więcej.

Milczę, wpatrzony w gipsowe stiuki na ścianach. To przecież dokładnie ten sen. Powtarza się w każdym szczególe. Sam, bez Vana, bez Gruyera, na oczach kamer, przed lasem mikrofonów… i lufa przystawiona do potylicy.

Marika nie wytrzymuje, zaczyna delikatnie prosić Kurutę, aby tylko pokazał się kamerom. A ten nie odrywa wzroku ode mnie.

Ale przecież tym, którzy zesłali na mnie ten sen, a co do tego jednego mogę wierzyć Des Paulowi, że ten sen nie był normalnym snem – tym, którzy dobrali się jakoś do mojej podświadomości, o coś musiało chodzić.

Czy nie o to właśnie, żebym teraz bał się postawić kropkę nad „i”? Właściwie skąd to nagłe odejście Vana i Gruyera? Co knuli za moimi plecami, w czym im przeszkodziłem? Skąd wzięli i po co dopuścili do mnie tego szalonego księdza, na co w związku z nim liczyli?

Tak, skoro panu na tym zależy – mówi ktoś moimi ustami.

Tak, powiedział ktoś. A może ja sam. Czy to się dzieje naprawdę?

Czas i przestrzeń kurczą się nagle, wokół mnie wirujący krąg. Uśmiechy. Uściski dłoni. Stiuki na ścianach. Obrzeżony złotem blask luster. Uradowana Marika. Przerażenie. Nie potrafię skupić się na tym, co mówię, co robię. Niemy obraz Tourilla poruszającego ustami. Oświadczenie – przeglądam podaną kartkę, rzędy pisma upstrzone aktorskimi znakami podpowiadającymi intonację. Łaskoczący policzki pędzelek w ręku charakteryzatorki. Tourill zajmuje się wszystkim, jest wszędzie, niezawodny, lepszy od Vana i Gruyera razem wziętych.

Czytam oświadczenie raz po raz, gdy przygotowujemy się przed wyjściem do dziennikarzy, zapamiętuję, mogę powtórzyć nie zmyliwszy ani jednego oddechu – ale nie rozumiem, co znaczy każde ze słów, nic do mnie nie dociera, jakby to było w jakimś obcym języku. Zdaje się, że czas stoi w miejscu i zarazem pędzi na złamanie karku.

Matko Ziemio, co za strach. To ten sen, to pułapka, uciekaj – krzyczy jakaś część mojej istoty, ale przecież nie mogę, przecież muszę stanąć przed kamerami i oznajmić wam radosną nowinę. Ochroniarz zajmuje miejsce przy drzwiach. Nie potrafię sobie przypomnieć, bym kiedykolwiek widział jego twarz – ale nie śmiem zapytać Tourilla, który obchodzi mnie, lustrując uważnie, czy to nasz człowiek, czy też całe spotkanie ochrania prefektura Dolnej Walonii.

Może wszyscy ci ludzie dookoła to podwładni Kuruty? Może to jakiś mafijny, wschodni teatr, w którym zostanę zamordowany na oczach kamer, na oczach całego świata… Po co? Dla jakiegoś barbarzyńskiego rytuału? Kto mógłby wpaść na podobny pomysł – kto w ogóle to wszystko układa, kto rządzi mną, Kurutą, tymi ludźmi, naszymi snami? Biedny Mathieu-Ricard, patrzcie na niego. Najnieszczęśliwszy z ludzi, który myślał, że niesie na swoich barkach losy świata.

Jestem cały spocony. Tourill klepie mnie po ramieniu. Czy on wie? Muszę się opanować. To urojenia. Absurdy. Opanować się za wszelką cenę. Jeszcze chwila, a Tourill da znak i ruszymy przed siebie, wyćwiczonym krokiem, odpowiednio wolnym, by stworzyć wrażenie dostojeństwa, i odpowiednio szybkim, by okazać prężność i energię.

A potem zostanę zamordowany na oczach was wszystkich. Ku waszej bezbrzeżnej radości. Patrzcie, jak ze znienawidzonego Mathieu-Ricarda wypływa krew i mózg. Za co mnie nienawidzicie? Za co tak nienawidzicie nas wszystkich? Za co? Powiem wam – za to, że nie jesteśmy królami, którzy władzę odziedziczyli, ani despotami, którzy sięgnęli po nią siłą. Wynosicie nas do tej władzy sami i dlatego jesteśmy waszym lustrzanym odbiciem. Wiernym obrazem waszych niskich, podłych zachceń, waszego życiowego draństwa, małości, cwaniactwa. Tego w nas nie możecie znieść. Kłamiemy? Tak. Kto by na nas głosował, gdybyśmy nie kłamali?! Czy dostałbym choć jeden wasz głos, gdybym szczerze, brutalnie powiedział prawdę w oczy, że nic nie spadnie wam z nieba, że za każdy swój czyn będziecie musieli zapłacić? Kłamię, bo kochacie moje kłamstwa, potrzebujecie ich jak powietrza, bo nie jesteście już zdolni wziąć życia takim, jakim jest. Przeglądacie się w mych krętactwach jak w lustrze i ten widok przyprawia was o mdłości. I za to nienawidzicie polityki, demokracji, krzyczycie, że jest brudna – bo jest taka jak wy. Chciałbym patrzeć, jak zdychacie, wyrzynani przez rezunów – tak jak wy chcielibyście oglądać moją śmierć.

Drżę cały, trzęsą mi się nogi. Muszę się opanować, muszę przetrzymać ten atak, ten strach, który spłynął na mnie skądś, jakaś część mego umysłu podpowiada: narzucony cudzą wolą, nie wiem czyją, niczym te sny.

Tourill daje znać i po raz nie wiem już który ruszamy przed siebie tym wyćwiczonym krokiem, wpływamy po czerwonej ścieżce dywanu w blask telewizyjnych halogenów, w gwar, i nie mogę się zdobyć, by odwrócić głowę, by zobaczyć, czy nie stoi za mną ochroniarz. Moja twarz nie może drgnąć, gdy wyciągają się ku niej drapieżne palce mikrofonów, gdy spoczywają na niej setki, tysiące waszych spojrzeń. Jakże chciałbym się teraz obudzić. Walcząc rozpaczliwie z drżeniem nóg, zbliżam się do mikrofonu, nie zapominając o uśmiechu, czekam, aż gwar przycichnie, aż cała uwaga skupi się na mnie, aż…

Naprawdę nie wiem, co wam powinienem powiedzieć. Chyba tylko tę jedną myśl, która kołacze mi w głowie, gdy uwaga wszystkich powoli obraca się na mnie, a może na tego ochroniarza za moimi plecami: Że wcale nie chcę tutaj być.

marzec 1996

Śpiąca Królewna

Pod wieczór na wzgórzu pojawiły się wozy pancerne i ciężarówki. Zjechały z drogi na rozciągającą się tuż pod szczytem polanę. Wypalona słońcem, rachityczna trawa poznaczona była czarnymi plamami po ogniskach i zastarzałymi kałużami oleju, a granicę obozowiska wyznaczały pryzmy odpadków. Sterty opróżnionych plastikowych kanistrów, butelek i pozdzieranej z racji żywnościowych folii odgradzały polanę od czegoś, co kilkanaście lat temu było lasem, a co od dawna już stanowiło tylko gąszcz usianych śmieciami suchych gałęzi skłębionych wokół martwych pni niczym zapory z drutu kolczastego wokół stalowych kozłów.

Szczęknęły rygle włazu i z górnego luku pancerki wyszedł oficer. Ześlizgnął się po pancerzu i podszedł do miejsca, gdzie przez wał odpadków przełamywała się w dół piaszczysta polna droga. Przez chwilę przypatrywał się jej, ale aż do zakrętu nie znalazł żadnego znaku, aby ktokolwiek tędy ostatnio jeździł. Zresztą zdjęcie satelitarne nie mogło mylić – droga była czysta, aż do Czarciego Wirażu. Starczyło depnąć po pedałach, aby dojechać tam w osiem minut.

– Pawlik, jak tam nasz delikwent? – rzucił oficer do wmontowanego w baniasty hełm mikrofonu.

– Stanęli w Bojarce na dobre. Chyba będą tam nocować – odezwało się w słuchawkach.

No, to i my tutaj zanocujemy. Każ wysiadać. Oficer w okrągłym hełmie miał na sobie kamizelkę bojową, której naramienniki i szeroki napierśnik, służący zarazem za jeden z glide-boksów komputera osobistego, czyniły go jeszcze szerszym niż w rzeczywistości – chociaż major Fedor Stupak, przez przyjaciół zwany po prostu Grubasem, i bez tego w pełni zasługiwał na swoje przezwisko.

Nie zwracając uwagi na krzątaninę, która zaczęła się za jego plecami, wpatrywał się w oświetlony wiszącym nisko słońcem zdewastowany krajobraz. Musnął palcem sensor przyłbicy, na twarz spłynęła mu przejrzysta tafla. Ułamek sekundy później w szkle rozjarzyły się zielonkawe, fosforyczne linie, nakładając na wyrudziały pejzaż widmowy panel sterowania. Oficer sięgnął ku piersi i pociągnął po pancerzu palcem. Ten ruch sprawił, iż świetlista plamka kursora, skryta dotąd w kącie pola widzenia, drgnęła i przesunęła się ku wyrysowanej bladą, przejrzystą farbką listwie poleceń przy dolnej krawędzi obrazu. Naprowadził kursor na ikonę ze stylizowanym obrazkiem lornetki i potwierdził komendę stuknięciem palca w pancerz.

Pośrodku pola widzenia pojawił się charakterystyczny obrys dwóch nachodzących na siebie kół. Część obrazu, która pozostała na zewnątrz, zmatowiała i ściemniała, jak za przydymionym szkłem. To, co było w środku obrysu, zaczęło gwałtownie rosnąć, aż w końcu kolejne stuknięcie palca w pancerz, przy kursorze naprowadzonym na suwak powiększenia, uczyniło obraz bliskim i wyraźnym. Oglądany ze wzgórza pejzaż przecinała wstęga drogi, momentami ginąca za wzniesieniami terenu lub skupiskami budowli. W lewą stronę wiodła ona do Żytomierza, dalej do Lwowa i wschodniej granicy Europy. W prawo -do Kijowa, a potem ku zachodnim obłastiom Rosji. Oficer przez długi czas przepatrywał drogę od jednego krańca horyzontu po drugi, wiązka kamer na jego hełmie poruszała się ledwie zauważalnie. Kilkakrotnie zatrzymywał się na nędznych zabudowaniach lub kawalkadach samochodów i powiększał obraz do maksimum, na ile można to było zrobić bez połączenia z komputerem pokładowym pancerki i posłużenia się jej telewizyjnym okiem, daleko potężniejszym od tego na hełmie.

Ruchem dłoni wywołał na bocznym, przyciemnionym polu panel sterowania długości fal i pochwyciwszy kursorem tkwiący mniej więcej pośrodku skali suwak, przeciągnął go gwałtownie niemal do samej góry.

W jednej chwili przyłbica hełmu zamieniła się w arkusz bazaltowej czerni. Nawet panele sterowania straciły barwy, zamieniając się w pajęczy ścieg złotych nici. Wokół majora Stupaka zapadła nieprzenikniona noc.

Powolnym, płynnym ruchem zmieniał częstotliwości. Mógł wejść od razu na tę, której potrzebował, ale nie spieszył się nigdzie.

Pierwsze światło zapłonęło na niebie, kiedy w oknie wskaźnika częstotliwości pokazała się liczba: „453”. Chwilę po nim rozjarzyły się następne. Wiedział bez liczenia, że jest ich dwanaście, przytwierdzonych nieruchomo do firmamentu. Dwanaście punktów zaczepienia dla świata, może ostatnich, których stałości i niezmienności można było być zawsze pewnym. Każdy oznaczał jedną z orbitalnych radiolatarń, na które orientowały się wszystkie systemy naprowadzające i nawigacyjne. Poszczególne satelity emitowały sygnały na osobnych, zastrzeżonych wyłącznie dla nich częstotliwościach i w przyłbicy widział je nad sobą jak różnobarwne ogniki, mrugające z nieba, każdy swoim, specyficznym pulsem.

Poruszył kursorem i radiolatarnie zgasły niczym zdmuchnięte świece na urodzinowym torcie. Skrócił zakres odbieranych fal jeszcze bardziej, aż przestrzeń dookoła wypełniła się przeraźliwie silną, bladą poświatą – jakby Księżyc w pełni zawisł nagle tuż nad samą Ziemią. Pejzaż dookoła pojawił się znowu; bezlitośnie obnażony w potokach bijącego z nieba ostrego światła, miał teraz w sobie coś upiornego. Każda szczelina w ziemi, każda nierówność, utraciwszy osłonę traw, mgły lub choćby tylko nieprzejrzystego powietrza, raziła w oczy niczym naga kość wyzierająca spod ciała.

Był teraz w zakresach najkrótszych fal radarowych, a lejący się z nieba blask pochodził z wojskowych satelitów teledetekcyjnych, od lat pracowicie zbierających dane dla coraz mniej nimi zainteresowanych mocarstw.

Teraz oficer ruszył w przeciwną stronę, ku niższym częstotliwościom. Co chwila wokół niego i ponad nim rozpalały się barwne ognie, słupy i tafle fal radiowych. Magiczne światło drgało i wibrowało, oscylowało w setkach przeróżnych rytmów, przeświecało na różne sposoby pejzaż i przedmioty, to zatrzymując się na matowych powierzchniach, to zmieniając je w zeszklone okrycia dla krystalicznych struktur. Radiowe reflektory rozbłyskiwały w różnych punktach widmowego krajobrazu niczym iskierki światła na śniegu, przemykały po niebie, nawiercały rzadkim ściegiem zbocza i płaszczyzny, skupiając się na drogach i wokół ich skrzyżowań. W zakresach ultrakrótkich feeria świateł sięgnęła pełni, zatapiając wszystko w oślepiającym blasku, by potem gwałtownie zwinąć się w ciemność i przejść w zielonkawobury marsjański krajobraz, szkicowany podczerwienią.

W czasie tej wędrówki po zakresach jeden z punktów odległej drogi co i raz mrugał wielobarwnymi ognikami. Było ich na tyle dużo, że oficer kazał komputerowi odwzorować całość płynącej stamtąd emisji.

Jeszcze nigdy czegoś takiego nie widział. Konwój świecił na wszystkich częstotliwościach jak noworoczna jolka. Błyszczały czerwono emitery fal telewizyjnych, żarzyły się głębokim karminem cztery zakresy UKF, migotała boja pozycjonowania, drgały fioletowe ogniki bekapów komputerów pokładowych potężnych ciężarówek, odprowadzających na bieżąco kopie przetwarzanych informacji do swojej centrali.

A na drugim wozie, licząc od czoła konwoju, aż raniła oczy iskra migocząca wszystkimi barwami, od ciemnego fioletu po jasnożóły. W ten sposób prezentowały się w odwzorowaniach spektrowizualnych szyfrowe radiotelefony satelitarne, których emisja przeskakiwała bezustannie z jednej częstotliwości w drugą, tak aby maksymalnie utrudnić jej wyskanowanie wszystkim, oprócz właściwego odbiorcy, którego przez owo szaleńcze miotanie się po częstotliwościach prowadzono na osobno szyfrowanym paśmie pomocniczym.

Zwykłe konwoje nie miały takiego sprzętu. Oficer polecił komputerowi przeanalizowanie ruchu wielobarwnej iskry i nałożenie go na zapisaną w pamięciach zewnętrznych mapę. Po chwili złote ściegi wyszyły na wewnętrznej stronie przyłbicy szkic orientacyjny. Wynikało z niego, że konwój minął Parachowkę, najdogodniejsze na tej trasie miejsce na nocleg, i posuwał się powoli dalej.

Zapytał komputera o sugestie. Dostał identyfikację boi pozycjonowania i części nadajników. Z rejestru wynikało, że należą do firmy zarejestrowanej we Lwowie, w ich poufnych zapisach wiązanej z niejakim Stawyszynem.

Ten Stawyszyn nie był, z punktu widzenia majora, nikim ważnym ani groźnym i Fedor stracił zainteresowanie sprawą. Odruchowo przelał dane do komputera swojej pancerki, jednej z dwóch, nakazując mu dalsze obserwowanie odcinka między Bojarką a Czarcim Wirażem. Kamery na wieżyczce ożyły, poruszyły się nieznacznie. Dokładnie w tym samym momencie przyłbica oficera uniosła się z ledwie słyszalnym szelestem, znikając w podwójnym pancerzu hełmu.

Fedor Stupak zmrużył oczy. Znowu był słoneczny wieczór po upalnym sierpniowym dniu, znowu była otoczona zwałami śmieci polana pod szczytem wzgórza i wyrudziały krajobraz, w którym z najwyższą trudnością dawało się odróżnić wstęgę odległej drogi.

*

Nazwy Czarci Wiraż nie było na żadnych mapach. Używali jej tylko ludzie przemierzający tę drogę – czumacy, kurierzy i tacy jak Perhat, zarazem przewoźnicy, piloci i strażnicy wynajmujący się do prowadzenia konwojów.

Oczywiście, wyjaśniał zirytowany Perhat, nie zamierza tamtędy dzisiaj przejeżdżać. Tylko skończony idiota pchałby się ciężarówkami na Czarci Wiraż po nocy. Dlaczego więc nie zatrzymał się na noc w Parachowce, jak miała to we zwyczaju większość przejeżdżających na Kijów karawan? – chciał koniecznie wiedzieć głos po drugiej stronie satelitarnego telefonu. Ma swoje powody i nie musi ich wyjaśniać, odpowiadał na to Perhat. To on prowadzi konwój, nie siedzi w biurze geshaftfuhrera pod Kolonią, tylko jest na miejscu, a zresztą zna tę okolicę jak własnych pięć palców. Nie, nie zamierza również zjeżdżać na Radornyśl, nie ma żadnego powodu zbaczać z szerokopasmówki. Czy Biuro może wiedzieć? Pewnie, że może. Na opuszczonym parkingu, za jakieś piętnaście kilometrów. Tak właśnie w szczerym polu. Nie jego interes. Oczywiście, niech informuje. Owszem, Perhat wie, jakie są jego obowiązki, Perhat zna wagę i szczególną sytuację tego zlecenia, owszem zleceniodawca może domagać się wyjaśnień, ale on nie będzie się co pół godziny opowiadał każdemu dupkowi, który akurat dosiadł się do centralki, korzystając z faktu, że wszyscy starsi koledzy poszli już do domu. A informuj sobie, pies ci mordę lizał, i kończmy tę rozmowę, zanim będę zmuszony wyjaśnić, kto cię począł i w jakich okolicznościach.

Odwiesił słuchawkę, waląc nią z całej siły o druciane zaczepy na skóropodobnej wyściółce kabiny. Milczał, parując mijającą z wolna złością.

Czemu się właściwie tak wściekł? Że próbują go pilnować jak dziecko? Mógł się tego spodziewać, kiedy się godził do tej roboty. W gruncie rzeczy nawsadzał temu kretynowi tylko za to, że wybrał się dzwonić akurat w momencie, gdy rozmowa z Francuzką zaczynała wreszcie zmierzać w tym najbardziej pożądanym kierunku.

Teraz nastrój prysnął. Doskonale wiedział, że jeśli tylko na nią spojrzy, nie uniknie wyjaśniania, dlaczego i na kogo krzyczał – i znowu zejdzie na głupoty. Wolałby tego uniknąć. Skupił uwagę na zamocowanym w kącie pomiędzy przednią szybą a lewymi drzwiczkami dwunastocalowym, cienkim niczym kartonik wyświetlaczu. Ustawiony, jak zazwyczaj w podróży, na telewizję, pokazywał jakichś wygarniturowanych platfusów, zajadle udowadniających sobie nawzajem, że światowy obrót walutami i papierami wartościowymi wcale nie przeżywa kryzysu, a tylko odzwierciedla naturalne sprzeczności interesów okresu przejściowego.

Przez długą chwilę kabinę wypełniał jedynie ledwie słyszalny szum silnika. Perhat myślał rozpaczliwie, jak podjąć przerwany wątek.

Siedzącą obok niego kobietę miliony ludzi rozpoznałyby na pierwszy rzut oka. Nazywała się Jacqueline Tenard, miała ciemne, lekko pofalowane włosy i właściwie nie była w jego typie. Wolał blondynki, niechby nawet farbowane z dużymi piersiami i ładnymi buziami – mniej więcej takie, jak striptizeriny kręcące się na rurze w kijowskim „Potiomkinie”, gdzie najczęściej trwonił z kumplami zarabiane z narażeniem życia pieniądze. Tymczasem Francuzka miała niewiele więcej biustu niż on, jej ciało, choć zgrabne, było jakby nieco zbyt silnie zbudowane, a śniada twarz miała w rysunku nosa i podbródka coś męskiego. Nie rozumiał, dlaczego zaprosił ją do kabiny swojej ciężarówki ani dlaczego nie potrafił się opędzić od obsesyjnej myśli, jak przyjemnie byłoby zerwać z tej kobiety bluzkę i zielone polowe spodnie, a potem rzucić ją na wąski materac w tyle kabiny i wydusić z niej jęki rozkoszy. Każda taka myśl sprawiała, że mimo klimatyzacji robiło mu się gorąco i musiał czym prędzej skupić uwagę na czymś innym.

– A ci dwaj – zapytała Jacqueline, zanim zdążył coś wymyślić – ci dwaj w pierwszej ciężarówce… Skąd te dziwne przezwiska? Wielki Piątek i Tłusty Czwartek?

– Chyba widziała pani Czwartka – zdecydowanie to nie był ten temat rozmowy, o który chodziło. – Sto trzydzieści kilo żywej wagi.

– Ale dlaczego Czwartek?

– Jakoś tak wyszło. Bo tłusty i jeździ razem z Wielkim Piątkiem.

– No, a Piątek?

Też go pani widziała. Kawał chłopa, dlatego Wielki. A Piątek to po prostu jego nazwisko. Piątek. Po polsku to przecież właśnie – przeszukiwał przez chwilę swój zasób francuskich słówek – vendredi. Nie wiedziała pani?

Fundacja miała swoje główne biura na Europę Środkową w Polsce i Jacqueline, jak mógł się przekonać, rozumiała po polsku całkiem dobrze.

– Ach tak, rzeczywiście. To on też jest Polakiem?

Perhat skinął głową.

– Był w policji, to znaczy w politycznej policji, coś jak wasza Surete. Ale pewnego dnia pozmieniały się układy i musiał na gwałt zmienić miejsce pobytu.

Jadąca na czele kawalkady ciężarówka błysnęła dwu krotnie światłami stopu. Machinalnie, bez udziału świadomości, powtórzył sygnał dla kierowców następnych wozów i ujął gazu. Parę lat temu wybuchł w tym miejscu transporter z amunicją i kilkanaście metrów nawierzchni do dziś pozostawało pokruszone. Oznaczało to, że do parkingu było już tylko paręnaście minut. Jacqueline milczała.

– Zresztą opowiem pani. Pozmieniały się układy i nowym komendantem głównym został facet szukający gości, którzy kiedyś wykończyli mu kumpla. Wie pani, chodziło o takiego jednego działacza narodowokatolickiego. Bruździł w budowie kapitalizmu, więc kiedyś posłali do niego Piątka z ekipą, oczywiście bez żadnych rozkazów, wszystko na gębę, żeby gościa zgnoili.

– Zgnoili?

– Tak to się u nich nazywa. Najpierw wychędożyli go w tyłek, a potem poderżnęli gardło. Ciekaw jestem, czy Piątek sam to wymyślił. Sprytne, rozumie pani: stary kawaler, dziewczynek nie używał, wszystko doskonale pasowało. Obdukcja lekarska, parę dyskretnych przecieków do gazet, no i wyszło, że proszę, taki niby Polak-katolik, a naprawdę zwykły pedał, któremu jakiś tani chłoptaś z miejskiego szaletu dał brzytwą po gardle. To się właśnie u bezpieczniaków nazywa: „zgnoić”. Zabić człowieka każdy głupi potrafi, ale trzeba to umieć zrobić z głową, żeby nie przysporzyć światu kolejnego męczennika.

Obserwował kątem oka wyraz jej twarzy, ale nie potrafił z niego nic odgadnąć.

– A w Polsce być gejem to coś hańbiącego, prawda?

I dobrze. Zebrało mu się na opowieści, kto toruje drogę przed jej ukochanym konwojem i Śpiącą Królewną, a ona akurat zrozumiała, co najważniejsze.

– Pewnie pani wie lepiej, jak jest teraz w Polsce – odparł oschle. – Ja tam rzadko bywam i zawsze na krótko.

Lekki zakręt drogi; poruszył kierownicą, a potem, nie puszczając jej, przeciągnął się, aż coś chrupnęło w kręgosłupie. Do diabła z tą grubokościstą babą. Czego się właściwie na nią tak napalił?

W końcu, o co jak o co, ale o seks było na autostradzie łatwiej niż o cokolwiek innego. Parkingi i pobocza roiły się od panienek, każda szczęśliwa, jeśli wybrałeś akurat ją. Cała rodzina, albo parę rodzin, składały się na jej burdelową bieliznę i kosmetyki, żeby przejezdny klient wybrał właśnie tę, nie inną. Bo jeśli nie, to cała rodzina będzie żarła otręby.

Perhat zresztą rzadko z nich korzystał. Stać go było na dziewczyny Kuklata, sprawdzane i dobrane. Na tym odcinku, wezwane przez Net albo CB, pojawiały się w piętnaście minut, zawsze charakterystyczną furgonetką, z urządzonym do pracy tyłem i dwoma osiłkami na przedzie. A miał szanowny klient jakieś wymyślniejsze życzenie -proszę bardzo, no, może nie w kwadrans, ale za pół godziny wszystko będzie pod sam nos. Perhat jeździł tą trasą czwarty rok, sam by nie zliczył, ile już prowadził karawan różnym fundacjom jak ta, i trochę się dobroczyńcom Stamtąd i ich upodobaniom zdążył przyjrzeć.

Do diabła z tą babą. W Kijowie weźmie sobie najbardziej cycatą i najlepiej wyćwiczoną blondynę, jaką Kuklat… Szlag! Dość myślenia o tych sprawach. Czy on ma do cholery piętnaście lat, że nie może dojść do ładu z własnym wzwodem?

– Nie chciał pan powiedzieć temu człowiekowi z biura, dlaczego będziemy nocować w szczerym polu – zmieniła wątek po chwili milczenia. – Ale mnie pan chyba może powiedzieć? W końcu…

W końcu to ja jestem szefową całej tej imprezy, pewnie to miała na myśli.

*

To wcale nie takie szczere pole. Od dwóch miesięcy stoi tam posterunek Skrebeca, a z nim mało kto się w tych stronach odważy zadzierać. Będzie można spać bezpieczniej niż w mieście.

Znowu przerwało mu buczenie słuchawki, ale tym razem to nie był telefon satelitarny. Czerwone światełko sygnalizowało połączenie na interkomie. Przepraszając Jacqueline gestem, sięgnął ku skrytej pod tablicą rozdzielczą klawiatury.

To był Claude, kierownik ekipy telewizyjnej, której jaskrawo pomalowany wóz jechał tuż za śnieżnobiałym furgonem szpitalnym Śpiącej Królewny. Do wieczornej transmisji zostało czterdzieści minut i Claude zaczął się niepokoić, czy aby przewodnik konwoju o tym nie zapomniał

– W porządku – uspokajał Perhat. – Zaraz stajemy na noc.

– W razie czego możemy to zrobić z pobocza. Przygotowanie sprzętu to kilka minut, ale musimy być gotowi dokładnie o czasie…

– Powiedziałem, nie ma problemu – po lewej stronie drogi mignął Perhatowi wielki bilbord, machinalnie odwrócił głowę, zanim sobie przypomniał. – Dojeżdżamy do parkingu, będzie kupa czasu.

Ile już razy mijał tę reklamę, a za każdym razem nie potrafił się oprzeć, żeby choć na ułamek sekundy nie skupić na niej uwagi. Kątem oka, przy pobieżnym spojrzeniu widziało się na przydrożnej tablicy nabite na rożen niemowlę, otoczone otchłanią piekielnego ognia. Oczywiście, nic takiego tam nie było, tylko stojąca pośród kolorowych owoców szklanka soku i napis: „Naturalnie zdrowo”. Perhat doskonale wiedział, że to reklamowa sztuczka, że sztab fachowców od fizjologii wzroku, wspartych tęgimi komputerami, długo układał kolorowe linie i plamy w taki właśnie sposób – ale że wiedział, to swoją drogą, a głowa sama się obracała, wiecznie z tym samym, instynktownym niedowierzaniem i potrzebą sprawdzenia. Po cholerę ktoś przed laty ustawił tę reklamę w kraju, gdzie owoce i warzywa spożywano wyłącznie po uprzednim sfermentowaniu i destylacji, nie miał pojęcia, ale z jakiejś przyczyny bilbord, choć nieco wyblakły, pozostawał prawie nienaruszony. Nikt niczego na nim nie namazał, nikt go nie przewrócił. Tylko parę przestrzelin zaznaczało się czarnymi kropkami tuż przy górnym skraju, jakby ktoś sypnął garścią pieprzu. Igłowe pociski kałasznikowa mogły urwać nogę lub zmienić tors w krwawą masę, ale musiały w tym celu natrafić na jakąś znaczącą przeszkodę, która wprawiłaby je w koziołkowanie. Cieniutki płat tablicy przebiły jak kartkę papieru, zostawiając trzymilimetrowe dziurki.

Tak czy owak, znaczyło to, że zaraz będzie zjazd na prawo, na rozległy, wysypany żużlem plac u stóp niewielkiego pagórka. I że Jacqueline za chwilę opuści kabinę jego ciężarówki. Nie potrafił zrozumieć, jakim sposobem to się stało – kiedy ruszali, był pewien, że tę noc spędzi w jej furgonetce, a oto gadali przez cały dzień o niczym i był od celu równie daleki, jak rano.

Zresztą, właściwie nawet stracił ochotę. Nie miał zupełnie pomysłu, co powiedzieć. Był na nią zły. Właściwie był na panią doktor zły cały czas, odkąd pierwszy raz zobaczył ją we Lwowie, i fakt, że z jakiegoś powodu ogarnęła go obsesyjna potrzeba, by zedrzeć z niej ubranie i poczuć pod sobą, tylko tę złość wzmagał. A najbardziej wzmagało jego wściekłość niejasne wrażenie, że próbując zainteresować sławną panią doktor swą osobą, robi z siebie błazna.

– A poza tym, z takim kierownikiem jak pani nie możemy obozować w pobliżu jakiejkolwiek miejscowości -coś go podkusiło, żeby wrócić do sprawy, kiedy Claude się wyłączył.

– Słucham?

– Nocleg. Pytała pani, dlaczego w szczerym polu. No, więc dlatego, że inaczej zaraz się zlecą tłumy żebrzących dzieci i kobiet, zaczną lamentować i odgrywać komedie, a pani, zamiast je pogonić w kibini mater, zacznie rozdawać ładunek. Tak jak ostatnio. Domyślam się, że to przyjemne, czuć się przez chwilę dobrą wróżką z bajki, ale gdybym tak pani pozwalał, przywieźlibyśmy do Kijowa tylko puste skrzynki.

Zacięła usta.

– To przecież w ogóle do pana nie należy.

– Owszem. Odpowiadam za ładunek.

– Ładunek jest przeznaczony właśnie dla tych ludzi. Nie widzę powodu, żeby…

– Ładunek jest przeznaczony dla fundacji charytatywnej w Kijowie – przerwał jej z naciskiem. – Podpiszą mi cargo, to proszę bardzo, nic mnie więcej nie obchodzi. Pani sobie wróci do swojej wesołej Francji, a ja tu zostaję i nie zamierzam się im narażać.

Teraz Jacqueline patrzyła na niego ze zdumieniem.

– Zupełnie nie rozumiem…

– Wielu rzeczy pani nie rozumie.

Ugryzł się w język. Do diabła z nią, myślał. Do diabła z tym wszystkim. Obejdzie się. Dzisiaj nie jest sobą, i tyle. Pójdzie wieczorem do wartowników na pagórek, skręcą jakiś flakon, to ulży duszy.

Zjazd w prawo. Przyhamował. Powinien powiedzieć przez interkom, że tutaj będą nocować i że koniec na dziś, ale właściwie po co? Oczu nie mają? Samochód zakołysał się na wybojach. Jacqueline milczała, on też. Wolał się jej nie przyglądać. W telewizji zastąpił platfusów wielki Murzyn z wygoloną w borsucze paski glacą, który skandował coś rytmicznie, ocierając się tłustym brzuchem o chórzystki.

To był fakt, ona nic nie rozumiała. I zresztą, właściwie, po co by miała rozumieć? Przyjechała z innego świata, odegra tu swoje i wróci tam, gdzie jej miejsce. Trudno mieć o to do niej pretensje. I trudno wymagać, żeby było inaczej.

Wysypany żużlem, ogromny plac był już pusty – nikt się o tej porze nie spodziewał tutaj klientów. Perhat, zwalniając do minimum, zawinął jedenastometrowym cielskiem ciężarówki i ustawił się burta w burtę obok Wielkiego Piątka, przodem w kierunku wyjazdu. Potem zgasił silnik. Przez chwilę wpatrywał się w wyschnięte zarośla oddzielające parking od szosy.

– No, to wszystko na dziś – powiedział wreszcie.

– Tak… Dziękuję – skinęła głową. – Pójdę już. Muszę się przygotować do wieczornej transmisji.

Nieoczekiwanie dla samego siebie dotknął jej dłoni -szczupłej, wypielęgnowanej dłoni, która znieruchomiała pod jego muśnięciem. Zdobył się na to, żeby spojrzeć jej w oczy. Nie, chyba nie była na niego zła.

– Przepraszam – nie miał w zwyczaju używać tego słowa zbyt często. – To znaczy, za to, co powiedziałem.

Potrząsnęła głową.

– Nie musi pan przepraszać. To chyba prawda. Czasem mam takie wrażenie, że czegoś tutaj naprawdę nie rozumiem.

– I niech tak zostanie. Lepiej dla pani. Tak, teraz wreszcie mógłby wreszcie zacząć tę rozmowę, do której przymierzał się od rana, i którą udaremnił telefon z Kolonii.

– Pójdę – powtórzyła po długiej chwili. – Muszę się przygotować…

Odwracała się już, kiedy drzwiczki po jej stronie otworzyły się raptownie. Nie trzymał jej za rękę od dobrych paru sekund ani nie patrzyli sobie w oczy, a mimo to poczuł się jak przyłapany.

– Zbieraj się, kochanie – zawołał ktoś nienaturalnie wesoło. – Ciuchy, makijaż i wchodzimy na antenę! Cześć, szefie – rzucił ponad kolanem Jacqueline do Perhata, któremu nie chciało się odpowiedzieć nawet najbardziej niedbałym skinieniem głowy.

To był Claude. Przez otwarte drzwi w przyjemny chłód kabiny wdarł się natychmiast powiew upalnego, rozgrzanego w piecu sierpniowego dnia powietrza. Perhat wolał nie myśleć, co się teraz dzieje w kilku nie klimatyzowanych wozach, które musiał wynająć we Lwowie, kiedy okazało się, że ładunek nie mieści się na jego trakach.

– Drzwi! – rzucił na wszelki wypadek, kiedy Jacqueline, przy akompaniamencie trajkotu Claude'a, zsunęła się z siedzenia wprost na ziemię. Przymknęła je nieumiejętnie, musiał przechylić się i trzasnąć porządnie. Klimatyzacja zaszumiała ze zdwojoną siłą, poruszona nagłym wzrostem temperatury.

Siedział chwilę, zastanawiając się, po diabła żabojad wyskoczył ze swojego wozu i przybiegł w podskokach otworzyć Jacqueline drzwi. To „cherie” – doszedł w końcu do wniosku – było przeznaczone dla niego. Najwyraźniej żabojad chciał przypomniać Perhatowi, że mówią sobie z tą kobietą per „kochanie”. Zachciało mu się śmiać.

Trzeba się było brać do pracy. Zakrzątnąć się wokół obozowiska, dopilnować ludzi, wyznaczyć służby… Otworzył drzwi i zsunął się po stromym błotniku na szurgoczący pod podeszwami żużel.

*

Budynki Świętego Mykoły, roztasowane w sosnowym lesie, nieco ponad dwadzieścia kilometrów na południe od Lwowa, zajmowały dobrych kilkanaście hektarów. Projektowali je i budowali jeszcze sowieci, z właściwą sobie pogardą dla racjonalnego gospodarowania ludzkim wysiłkiem, materiałami budowlanymi i przestrzenią. Ogromne gmaszyska, mające w sobie coś z egipskich piramid, oddzielone były jedno od drugiego szerokimi na kilkadziesiąt metrów placami. Później, kiedy już szpital zmienił patrona z Bohaterów Pracy Socjalistycznej na Świętego Mikołaja, place te zaczęto jak popadnie zabudowywać. Najpierw pojawiły się niskie budynki z dodatkowymi izbami chorych, pomieszczeniami gospodarczymi i gabinetami diagnostycznymi dla nie przewidzianej w pokracznych gigantach nowoczesnej aparatury. Potem, kiedy u Świętego Mykoły rozpoczął swe rządy profesor Jurij Kostyszyn, resztę wolnej przestrzeni wypełniło mrowie baraczków oraz parterowych domków z charakterystycznymi amerykańskimi elewacjami z plastikowych listew. W miarę, jak ranga szpitala wzrastała, przybywało na jego terenie mieszkań, sklepów i magazynów, aż w końcu pomiędzy sowieckimi marmurami wyrosło niewielkie miasteczko.

Miasteczko to, siedziba wybrańców losu, zazdrośnie strzegło swego dobrobytu przed nieproszonymi gośćmi. Otaczający je dwumetrowy mur podwyższono i wzmocniono podwójnym płotem z drutu kolczastego, wzdłuż którego krążyli ubrani w czarne uniformy wartownicy. Mówiło się o rozmieszczonych gęsto czujnikach, kamerach i śmiercionośnych pułapkach, które czekały na intruzów, nikt jednak nie wiedział o nich nic pewnego. Ani z zewnątrz, ani od strony budynków dostępnych dla pacjentów nie dawało się zbyt wiele zobaczyć, a strażników mądrzej było nie pytać. Gdyby zresztą ktoś przejawiał nadmierną ciekawość, zajęliby się nim sami miejscowi. Szpital w ten lub inny sposób zapewniał utrzymanie całej okolicy, wszelkie ludzkie nadzieje na względne bezpieczeństwo opierały się wyłącznie na budzącym powszechny szacunek ordynatorze. Kostyszyna nie nazywano tu inaczej niż „nasz profesor”, a za samo wymówienie jego nazwiska bez należytego szacunku bito bez pardonu w pysk.

W kruchej równowadze sił Kostyszyn zdołał sobie wywalczyć pozycję udzielnego księcia. Najstarsi lekarze twierdzili zresztą, że feudalny system rządów obowiązywał w kompleksie szpitalnym od zarania jego dziejów, a Kostyszyn jedynie rozwinął go stosownie do możliwości, o jakich nie mógł śnić żaden z poprzedników. Kostyszyn miał układy ze wszystkimi drużstwami, zmieniał je zależnie od tego, które w danej chwili kontrolowało kluczowe ministerstwa, ale nigdy nie pozwolił, aby którekolwiek przejęło kontrolny pakiet udziałów. Nawet wszechpotężny Potapow musiał powściągnąć zapędy do ściślejszego podporządkowania sobie Świętego Mykoły. Szpitala potrzebowali wszyscy i już samo to było gwarancją jego niezależności – ktokolwiek próbowałby naruszyć stan rzeczy, tworzył przeciwko sobie zwarty front pozostałych. Kostyszyn z kolei był wystarczająco rozsądny, by nie wykraczać poza swoją dziedzinę. Zadowalał się dochodami, jakie dawało mu prowadzenie wzorcowej kliniki, korzystającej ze specjalnej życzliwości rządu i organizacji międzynarodowych. Poza tym pozwalał swoim ludziom działać tylko w kilku branżach, ściśle związanych z ich podstawową specjalnością.

Mało kto wiedział, że Profesor już od dobrych kilku lat coraz rzadziej opuszczał swą luksusową willę. Prowadzenie interesów powierzył najstarszemu z synów, wykształconemu starannie w Ameryce, w specjalności nie mającej nic wspólnego z medycyną. Bieżącymi sprawami kierował natomiast Kuziew. Tylko wtajemniczeni wiedzieli, że tak naprawdę to Kuziew był zawsze prawdziwym mózgiem i że to jego spryt zadecydował o powodzeniu szpitala w trudnych latach. Kuziew był wystarczająco przebiegły i bystry, żeby dołączyć do grona najpotężniejszych. Ale sama przebiegłość nie wystarczała. Potrzeba jeszcze było odpowiedniej pozycji do startu, koneksji, fortuny, którą można by pomnożyć, a wreszcie charyzmy pozwalającej pociągnąć ludzi za sobą, by potem rosnąć na ich wysiłku. Kuziew nie miał żadnej z tych rzeczy, Kostyszyn – wszystkie. Obaj polegali na sobie niemal bezgranicznie, na ile ludzie mogą na sobie polegać, i wydawało się oczywiste, że młody Kostyszyn będzie na Kuziewie polegał nie mniej niż ojciec.

W każdym razie, to właśnie Kuziew wymyślił Śpiącą Królewnę i teraz niepokoił się o nią.

Na biurku Kuziewa stały aż cztery telefony, ale wszystkie, odziedziczonym po sowietach zwyczajem, służyły wyłącznie do podkreślania jego prestiżu. Prawdziwy telefon, wielkości małego notesu, nosił ze sobą w kieszeni na piersi. Ponieważ przykazał, aby wszelkie rozmowy mające cokolwiek wspólnego z konwojem łączono natychmiast, kiedy odezwano się z kolońskiego biura Fundacji, sekretarka przerwała mu kończące się właśnie spotkanie z wysłannikami szefa kontroli celnej na miejscowym lotnisku. Ludzie, którzy ostatnio kontrolowali we Lwowie granicę, nie mieli wobec Świętego Mykoły zobowiązań, wskutek czego niemal każdy zamówiony przez szpital transport wymagał długich pertraktacji i zabiegów. Należałoby dodać – jeszcze nie mieli zobowiązań. Co jak co, ale leczenie prędzej czy później potrzebne jest każdemu.

Choć w istocie Kolonia nie miała do powiedzenia niczego ważnego, szef szpitala skorzystał z okazji, by zostawić nużącą go sprawę jednemu z zastępców i ruszyć do swojego prywatnego gabinetu.

Kuziew miał dwa gabinety. W tym oficjalnym, urządzonym z należytą pompą w głównym gmachu i wypełnionym mahoniami, przebywał tylko wtedy, gdy musiał przyjmować interesantów. Z jakiegoś powodu czuł się tam źle i kiedy tylko mógł, przenosił się do jednego z nowych budynków, połączonego z głównym gmachem oszklonym łącznikiem. Przejście wymagało nieznacznego nadłożenia drogi, należało za to do strefy niedostępnej dla niższego personelu. Ale tym razem, nazbyt zaaferowany, Kuziew ruszył prosto przez część szpitala przeznaczoną dla zwykłych pacjentów. Mimo zapadającego wieczoru, panował tu jeszcze ożywiony ruch. Wokół łóżek i na schodach przesiadywały całe rodziny, z rąk do rąk krążyła wódka i pęta kiełbasy, gadano głośno, wtykano wilgotne zwitki banknotów przeciskającym się przez ten rejwach pielęgniarkom i sanitariuszom. Synowie, ojcowie czy matki chorych tłoczyli się w kolejce pod gabinetami w nadziei na przyjęcie przez tego lub tamtego lekarza. Gdyby wiedzieli, kim jest ten siwy, lekko utykający jegomość przechodzący pomiędzy nimi, rzuciliby się łapać go za nogawki i wciskać pieniądze. Dlatego też Kuziew nigdy nie nosił białego fartucha ani stetoskopu, po którym koczujące codziennie w szpitalu rojowisko zwykło rozpoznawać swych bogów.

Tak miało być jeszcze parę godzin. Pod główną bramą uwijała się już armia busów, furgonów i ciężarówek, kursujących w tę i we w tę między szpitalem a miastem. Kuziew przykazał kiedyś, że po dziewiątej nie wolno już zabrać ze szpitala nikogo – zamarudził, niech wraca do miasta piechotą. Było to właściwie jedyne, czego wymagał od kierowców. Opłatę za prawo do jeżdżenia na tej linii ograniczył do zupełnie symbolicznych groszy, uznając, że bardziej mu się opłaci wierność i oddanie okolicy. Nie próbował też pobierać swojej części z tego, co inkasowali od chorych i ich rodzin lekarze czy pielęgniarki. Ci, którzy pracowali w tej części Świętego Mykoły, niczym w najniższym kręgu dantejskiego piekła, nie dostawali pieniędzy od Kostyszyna, musieli utrzymać się sami. Jeśli któryś zdołał sobie zaskarbić szczególne poważanie wśród klientów i zaczynał obnosić się z bogactwem, mógł liczyć na zainteresowanie przełożonych i, z czasem, na awans do któregoś z lepszych oddziałów, gdzie kurowali się pacjenci przychodzący do szpitala z indywidualnego polecenia.

Większość z tych ostatnich wyrażała się czasem pobłażliwie o „filantropii” Profesora, który wielkodusznie tolerował bandy zasmradzającej mu klinikę, hałaśliwej biedoty. Kuziew nie zamierzał wyprowadzać ich z błędu. W istocie to nie wielcy goście, choćby nie wiem jak astronomiczne sumy oferowali i jakimi przysługami potrafili się odwdzięczyć, ale właśnie ta biedota, wysupłująca tutaj oszczędności całego życia, była dla Świętego Mykoły głównym źródłem dochodu.

Wyszedłszy z budynku, jeszcze na schodach Kuziew uniósł do twarzy telefon i przywoławszy sekretarkę, kazał się łączyć z Wendzyłowiczem.

*

Wendzyłowicz właśnie przechadzał się w tym czasie po wysypanym żużlem parkingu między Parachowką a Czarcim Wirażem. W wydłużonej kabinie białego szpitalnego furgonu siedziała tylko rudawa, krągła pielęgniarka o zadartym nosku, zwana Zlewką, oraz dobierający się do niej z braku lepszego zajęcia Wieniczka, zmiennik Perhata, któremu szef kazał rankiem znaleźć sobie miejsce w jakimś innym wozie. Na dźwięk telefonu satelitarnego Zlewka wysmyknęła się zręcznie i usłyszawszy, kto chce rozmawiać z doktorem, czym prędzej pobiegła go przyprowadzić.

Wendzyłowicz? Co tam się u was, hm, wyrabia? -mówił Kuziew, mijając kłaniającego się z szacunkiem strażnika, pilnującego zastrzeżonej części szpitalnego parku. -Dzwoni mi tu z Kolonii jakiś histeryk, że się nie zatrzymaliście na noc, że Perhat nie pilnuje planu i pyskuje. No, co tam jest?

Wendzyłowicz nie stanął na wysokości zadania. Powinien być w każdej chwili gotów do udzielenia szefowi wyczerpujących wiadomości. Tymczasem, dukając, musiał w końcu przyznać, że nie orientuje się, dlaczego zatrzymali się tu, a nie gdzie indziej. Jego gorączkowe zapewnienia, że dziewczynka czuje się doskonale i że wszystko jest w porządku, zostały przez Kuziewa ucięte gniewnym pytaniem:

– Wendzyłowicz, czy ja wam muszę przypominać, dlaczego wy tam jesteście?

– Nie, Borysie Fiodorowiczu – zapewnił lekarz, przeklinając się w duchu.

– A ja wam i tak przypomnę. Wy tam, Wendzyłowicz, jesteście dlatego, że Profesor was, przez wzgląd na waszego ojca, wyciągnął z nędzy, wysłał na staż, przyuczył i w ogóle zrobił z was człowieka. Zainwestował w was, rozumiecie? Zaufał. I niech was Christos spasi kiedykolwiek go zawieść, bo bez niego jesteście chodzące gówno i jeszcze mniej, poniał? Ja mam codziennie na wasze miejsce trzydziestu takich!

– Borysie Fio…

– Dobrze, dość – burknął Kuziew i rozłączył się. Chwile potem wchodził do swego gabinetu. Usiadł za biurkiem, lekkim i funkcjonalnym, bez baterii telefonów, nie przypominającym w niczym mahoniowego lotniskowca z głównego budynku, i przez dłuższą chwilę zastanawiał się, wciąż nie opuszczając zaciśniętej w ręku słuchawki.

Problem polegał na tym, że zupełnie nie wiedział, co właściwie mu się nie podoba. Telefon z biura fundacji w Kolonu na pewno nie był powodem do niepokoju. Perhat nie trzymał się planu? Tutaj trzymanie się planów nie było ani cnotą, ani dowodem mądrości. Tylko jakiś-durny szwab, który przez całe życie nie wychylił nosa poza strefy ochronne luksusowych hoteli, mógł w tym widzieć coś dziwnego. Na drodze panował spokój, ostatnie spory między drużstwami uspokoiło porozumienie sprzed trzech miesięcy i nie odżyją, dopóki nie stanie się coś, co by radykalnie zmieniło układ sił. Jutro pod wieczór szpitalna ciężarówka dojedzie do Kijowa, tam będzie już na dziewczynkę czekał samolot Harta… Co właściwie może się przydarzyć? Skąd ten dziwny, męczący niepokój?

Rzecz w tym, że Kuziew nauczył się nie lekceważyć swoich podświadomych niepokojów. Gdyby nie to, już dawno by nie żył.

To ta cholerna telewizja, myślał, przypominając sobie, po co tutaj przyszedł. Z jednej strony wiedział, że to się szpitalowi przyda, że zaowocuje konkretnymi, dodatkowymi pieniędzmi. Z drugiej, choć zgadzał się ze wszystkimi argumentami, jakimi go przekonywano, i nie mógł nic zarzucić ich logice, instynkt starego lisa burzył się przeciwko rozgłosowi. Przez całe życie uważał, że sprawy trzeba załatwiać dyskretnie – im większa wartość kontraktu, tym mniej osób powinno o nim wiedzieć. Nie mogło być inaczej, tylko właśnie wplątanie w tę całą sprawę telewizji drażniło jego podświadomość.

Kazał sekretarce wrzucić DCI 6 na monitor w jego gabinecie i zanim się zacznie transmisja, połączyć go z Kijowem, ze Stawyszynem.

Stawyszyna nie było, a jego ludzie nie mieli żadnych istotnych wiadomości. Droga pusta jak rzadko, z przeciwka tylko parę większych konwojów, których wymijanie może przyblokować Perhata na dłużej na Czarcim Wirażu. W większości sami starzy znajomi, z obcych spory transport ze sprzętem elektronicznym z Krasnodaru sprawdzali ich już, wszystko potwierdzone. Karawana fundacji zaparkowała koło wzgórza, na którym od paru miesięcy utrzymywał posterunek Skrebec „mądrze – pomyślał Kuziew i w duchu zgodził się ze wszystkimi pochwałami, z jakimi polecał mu Perhata Skawyszyn). Samolot jankesów już stoi na lotnisku, jutro od rana nabierają paliwo.

Ta rozmowa jednak jakoś wcale Kuziewa nie uspokoiła. Miał potworne, męczące wrażenie, że nie chodzi o telewizję. Że o czymś zapomniał, o czymś kardynalnym, ale o czym – no, zabij, nic, za chińskiego boga.

I czego właściwie o tej porze roku szukają na drodze krasnodarcy, jeszcze z jakimś sprzętem elektronicznym? -pomyślał, ale nie zdążył skupić się na tej kwestii, bo oto ekran monitora wypełniło obracające się powoli, przestrzenne logo sieci DCI 6, a w chwilę potem animowana czołówka „Gingko Convoy”.

*

Doug Schlaf, pracownik Nature's Friends Group zwanej potocznie Grupą Harta, oglądał tę samą animację w wyświetlaczach komputerowych gogli, siedząc nad resztkami spóźnionego śniadania w kafeterii Starbucks. W Seattle dochodziła jedenasta. Pomimo tego za oknem, pod którym siedział Doug, było szaro i nieprzyjemnie. Jak przez większość dni w roku siąpił drobny deszczyk pokrywający rybią oślizłością ulice, budynki i wznoszący się nad nimi wielki bilbord TIOMKIN PIEROGAS.

Klimat na pewno stanowił najsłabszą stronę tego miasta ale z punktu widzenia menedżera, jakim był Doug Schlaf, miał on najmniejsze znaczenie. W miarę jak gospodarcze centrum świata przemieszczało się z zachodniej europy do wschodniej Azji, gospodarcze centrum Unii przesuwało się ze wschodniego na zachodnie wybrzeże Stanów. Formalnie wciąż jeszcze biura w Nowym Jorku i Waszyngtonie zwały się głównymi, a te z Seattle i Los Angeles filiami, ale w coraz większym stopniu było to fikcją. Z drugiej strony, fikcja czy nie, Doug nie mógł pozwolić sobie na oficjalne przeniesienie z centrali do filii -oznaczałoby to degradację w hierarchii służbowej. Jedynym wyjściem pozostawało być bez przerwy w drodze, zawsze w hotelu i wiecznie przy hotelowej, samolotowej czy kawiarnianej końcówce sieci. Dla trzydziestoczteroletniego Douga, mężczyzny w pełnym zdrowiu i doskonałej kondycji fizycznej, wystrzegającego się jak ognia jakichkolwiek trwalszych związków z kobietami, nie było to nazbyt wygórowaną ceną za pozycję jednego z zastępców szefa biura organizacyjnego Grupy Harta.

Ruch powietrza oraz brzęk talerzyków pozwolił mu domyślić się, że kelnerka zbiera właśnie z jego stolika naczynia. Powinien odchylić na chwilę wyświetlacz, przynajmniej z jednego oka, uśmiechnąć się do niej, coś powiedzieć. Dziewczyna podawała mu już trzecie śniadanie z rzędu i był najwyższy czas, żeby się z nią zaprzyjaźnić. Tym razem jednak ograniczył się tylko do uśmiechu i skinięcia głową na oślep, gdzieś mniej więcej w jej kierunku. Obraz telewizyjny, wyświetlany przez komputer w zajmującym dwie trzecie interfejsu oknie, rozmazywał się trochę, momentami zanikał głos. Sięgnął do wysuniętej spod dolnego skraju blatu klawiatury, przez moment kręcił trackballem, próbując go podregulować. W wersji z anglojęzycznym lektorem dźwięk był znacznie lepszy, za to obraz chwilami tracił płynność ruchów i zaczynał przeskakiwać co kilka klatek – znak, że kawiarniany komputer ledwie sobie radził ze strumieniem danych, jakie osobisty kod Douga pozwalał mu czerpać z serwera NFG.

Na tle konturu Europy, ze zbliżeniem na obrys Ukrainy, posuwała się kolumna ciężarówek oznaczonych charakterystycznym zielonym liściem i napisem: „Gingko Foundation” na wysokich burtach. Kamera najechała na ten liść i na chwilę zatonęła w zieleni, z której, jak z mgły, wyłoniło się po paru sekundach studio.

Siedzący w nim młody Mulat w złotych, drucianych okularach i ciemnowłosa dziewczyna o lekko azjatyckim zarysie oczu najpierw przypomnieli widzom, że to kolejne, trzecie już połączenie z konwojem Gingko Foundation, zmierzającym do Kijowa. Chociaż w lewym dolnym rogu obrazu migotał napis: „Live”, uznali za stosowne dwukrotnie podkreślić, iż połączenie będzie bezpośrednie.

Potem była powtarzana w każdym programie krótka historia małej Olgi, którą, dzięki pieniądzom telewidzów i sponsorów, wieziono teraz na specjalistyczną operację do Szwajcarii.

Potem wejście z jakiegoś dziwacznego sztabu, oklejonego portretami dziewczynki, pełnego ludzi przy telefonach. Para młodych prezenterów w modnych, kolorowych strojach relacjonowała z przejęciem, ile pieniędzy i jakimi kanałami wpłynęło na konto fundacji od czasu ostatniej, popołudniowej audycji. Padały nazwy firm, które wpłaciły najwięcej, opatrywane ich krótkimi, filmowymi wizytówkami.

Potem znowu Mulat i pół-Azjatka rozwodzili się nad schorzeniem małej Olgi, tłumacząc tak zawile, że i tak nikt tego nie rozumiał.

Potem poleciał spot reklamowy.

Potem znowu starannie wyreżyserowany rozgardiasz Sztabu: przedstawiciel nie uzależniających leków antydepresyjnych Ekstaza D wręczał prezenterom certyfikat przelania na konto Gingko Foundation pełnych dwóch milionów. Suma na wielkim jak obrus czeku, odczytana trzykrotnie, wywołała burzliwe owacje zgromadzonej w studiu młodzieży.

I znowu spot reklamowy. I dopiero teraz – połączenie z konwojem. Kamera najpierw pokazała fragment drogi, przechodząc w długim ześlizgu od migotania rozgrzanego powietrza nad niknącą na horyzoncie wstęgą szosy do zastawionego potężnymi ciężarówkami parkingu. Jedna z ciężarówek wypełniła cały kadr i wtedy obraz przejęła druga kamera, pokazująca z bliska białą, żłobkowaną burtę traka z emblematem fundacji. Na tym tle stała Jacqueline, jak zwykle uśmiechnięta i ożywiona. Kilka zwyczajowych słów powitania i sakramentalne pytanie ze studia:

– Jacqueline, wszyscy pytają, jak tam u was jest? Jak się czujecie?

– Przede wszystkim czuję się bardzo szczęśliwa – odpowiadała Jacqueline. – Myślę, że wszyscy inni też. To wspaniałe uczucie, być tutaj, w tak strasznie doświadczonym nieszczęściem kraju i nieść mu od was pomoc.

– Czy nie dokucza wam zmęczenie, Jacqueline?

– Nie, naprawdę nie jest źle. Mamy tu spory upał, po południu było trzydzieści cztery stopnie Celsjusza, ale te wszystkie listy, które ciągle odbiera nasz komputer, bardzo nas podtrzymują na duchu. Chciałabym odpisać na każdy i osobiście podziękować, ale jest ich tak wiele, że chyba nie dam rady. Dziękuję, że tylu was myśli o nas, no i przede wszystkim, że myślicie o małej Oldze i jej rówieśnikach.

– Mamy wiadomość ze studia, Jacqueline – włączył się do rozmowy Mulat. – Właśnie ustalony został nowy rekord w naszej akcji: pełne dwa miliony. Powiedz nam, czy to dużo, dwa miliony?

To bardzo dużo.

– My też tak sądzimy. Te dwa miliony wpłaciły na fundusz małej Olgi leki antydepresyjne Ekstaza D. Pamiętajmy, że od dziś czyniąc swe życie piękniejszym Ekstazą D, nie tylko nie ryzykujemy uzależnienia, ale też możemy pomóc dzieciom z ogarniętego wojną, biednego kraju.

– Bardzo się z tego cieszę – powiedziała promiennie Jacqueline. – Ale chciałabym coś powiedzieć. Te wszystkie dary, które za naszym pośrednictwem docierają na Wschód, można mierzyć na dwa sposoby. Gdybyśmy mierzyli je potrzebami, to nie ma innych ofiar niż małe. Ale ja wolę mierzyć ofiarność naszych telewidzów i sponsorów sercem, jakie okazują tym dzieciom. A tutaj, w tym odległym, strasznym kraju, pomiędzy tyloma strasznymi ludźmi, te bezbronne istoty tak bardzo potrzebują serca, I według tej miary – tu jej głos nabrał uroczystego brzmienia – każdy dar jest równie wspaniały. Czy to jest jedna marka, czy dziesięć milionów. I za każdy dar jestem wam równie głęboko wdzięczna.

– Ach, pięknie, pięknie to powiedziałaś, Jacqueline -egzaltowali się prezenterzy ze studia. – Tylko ty potrafisz tak trafić w samo sedno sprawy. Powiedz jeszcze, prosimy, co nasi widzowie zobaczą po przerwie?

– Po przerwie będzie coś specjalnego. Mamy tutaj gościa, doktora Wendzyłowicza z lwowskiego Szpitala Dobrego Mykoły, który nie tylko opowie nam o Oldze, ale też bardzo fachowo przedstawi aparaturę firmy Lin Tan, która utrzymuje małą Olgę i dziesiątki innych dzieci przy życiu.

– Zostańcie przy telewizorach! Wracamy z Jacqueline i doktorem Wendzyłowiczem zaraz po przerwie!

I znowu reklamowy spot, tym razem długi, sześciominutowy.

Przez cały czas na pozostałej jednej trzeciej panelu, obok okna, w którym Doug uruchomił telewizję, przesuwały się kolumny notowań. W pewnym momencie zaczęły się w nich powtarzać informację z giełdy w Sajgonie i w jednej chwili całą uwagę Douga przyciągnęło trzypunktowe zachwianie w sektorze precyzyjnej produkcji dla rolnictwa. Wiązało się to pośrednio z jego główną specjalnością, jaką był handel aparaturą medyczną, a poza tym mogło dotyczyć którejś z innych, prowadzonych równolegle przez firmę spraw. Zmniejszył transmisję telewizyjną do malutkiego okienka w dolnym rogu obrazu i zaczął ściągać dane z watchdogów, usiłując zorientować się w sytuacji.

Zanim upewnił się, że chodzi tylko o jakieś kłopoty z indochińskim transportem przybrzeżnym, doktor Jacqueline zdążyła oprowadzić telewidzów po konwoju i przedstawić im jeszcze parę osób, bardzo zasłużonych dla ratowania małych dzieci. Kamera pokazała dokładnie każdy węzeł elektronicznej plątaniny otaczającej bladą dziewczynkę zatopioną w śnieżnej bieli furgonu jak w lodowym sarkofagu. Potem jeszcze kamerzysta wetknął obiektyw do jednej i drugiej szoferki, powiedziano parę wzruszających słów i program wrócił do studia.

W końcu Doug połączył się z biurem, zapowiedział, że będzie za dziesięć minut, zdjął komputerowe gogle i schował je we wnęce pod blatem stołu.

Za oknem wciąż było tak samo szaro, ciemno i szklisto.

W barze zrobiło się jeszcze bardziej pusto, niż kiedy tu przyszedł. Dziewczyna, nie mając nic do roboty, oglądała coś na małym wyświetlaczu przy barze, oparta łokciem o krawędź szynkwasu i pochylona seksownie, z jedną nogą na poprzeczce stokera.

Miała włoski typ urody, ładne ciemne oczy, a na przypiętym do bluzki identyfikatorze imię Paola. Nie najgorsze imię, uznał.

– Płacę, Paola – rzekł, podając jej kartę. I westchnął z udanym zmęczeniem. – Bardzo tu fajnie, ale muszę iść.

Wiesz, praca.

Pokiwała głową, przeciągając kartą przez szczelinę aparatu kasowego.

– Biznesmen – powiedziała domyślnie.

– Biznesmen – potwierdził. – Ciągle w podróży. Możesz mi wierzyć, nie warto dużo zarabiać. I tak nie ma się czasu, żeby z tego korzystać.

Twoja żona musi ciągle za tobą tęsknić – uśmiechnęła się, oddając mu kartę.

Tak, buzia niebrzydka i figura… Jak najbardziej. – Och, daj spokój – rzucił swym najcieplejszym głosem. – Żadna kobieta by ze mną nie wytrzymała. Wolałem nawet nie próbować.

Chował kartę, zwlekając chwilę, aby instynkt myśliwski dziewczyny został należycie podrażniony.

– Wiesz, Paola – odezwał się w chwili, kiedy już sądziła, że zaraz odwróci się i wyjdzie. – Może, gdyby nie było deszczu, zabrałbym cię wieczorem na Kosmiczną Igłę?

*

Perhat oglądał program na monitorach wozu transmisyjnego. Właściwie z początku nie oglądał, tylko kręcił się po okolicy, co i raz przechodząc obok otwartych tylnych drzwi ciężarówki i jakby ot, tak tylko, przypadkiem, zerkając na monitory. W końcu zdał sobie sprawę, że zachowuje się jak idiota, wlazł do środka i stanął za plecami realizatorów. Chciało mu się rzygać, kiedy słuchał tych wszystkich bredni, ale wytrzymał dzielnie aż do momentu, kiedy Jacqueline zeszła z anteny. Wtedy mruknął coś pod nosem tytułem podziękowania, wyszedł i o mało się nie zabił, zahaczywszy czubkiem buta o gruby kabel zasilania reflektorów, ciągnący się z ciężarówki w stronę furgonu Śpiącej Królewny.

Jacqueline, oglądana na ekranie, przechodziła dziwną metamorfozę. Nie był w stanie zrozumieć, na czym to mogło polegać, ale za każdym razem nie mógł się nadziwić. Niby ta sama kobieta, a nie ta sama. Wszystko, co na żywo wydawało się jeśli nie usterką, to w każdym razie niedoskonałością jej urody, kamera zamieniała w atut. Twarde rysy twarzy w obiektywie łagodniały, nabierały harmonii i Perhat, przyglądając się tej pięknej, ciemnowłosej kobiecie na monitorach, nie potrafił pojąć, jak mógł myśleć o niej jako o grubokościstej babie. „Tak, kamera ją kocha!” – powiedział mu z właściwą sobie i wszystkim żabom emfazą Claude, kiedy podczas pierwszej transmisji Perhat dał wyraz zaskoczeniu tą niezwykłą metamorfozą.

Ciekawe, czy gdyby kamera jej nie kochała, mogłaby być tą właśnie, znaną całej Europie i połowie reszty świata doktor Jacqueline, wsławioną rozlicznymi akcjami charytatywnymi, wygrywającą plebiscyty popularności, zapraszaną do nocnych talk-shows i umieszczaną na okładkach magazynów.

Rozjuszony do żywego niefortunnym potknięciem – wydawało mu się, że wszyscy to obserwowali i przez cały wieczór nie będą mówić o niczym innym – ruszył w stronę swojego wozu. Koło kabiny czekało na niego kilku spośród jego ludzi. Domyślał się, czego chcieli, ale dał im wyłożyć sprawę.

Oczywiście, nie pozwolili sobie na jakiekolwiek protesty czy krytyki. Skoro szef uznał, że stają tutaj, to stanęli tutaj. Szef po to jest szefem, żeby wiedział. Kierowcy przyszli tylko grzecznie prosić, żeby pozwolił im skoczyć do Parachowki. Nie spodziewali się, że będą nocować w polu, a niektórzy mają to i owo do kupienia. Niektórzy chcieliby też na wieczór popakować na siłowni, ostatnio otworzyli tam całkiem niezłą salę – szef wie, jak to jest, nie można sflaczeć.

Owszem, wiedział, jak to jest. Jeśli nie miało się drugów ani krewnych, jedyną szansą, żeby wziąć życie za pysk i wyrwać gdzieś do góry, ku lepszemu, były agencje. Dla diewoczek – towarzyskie, dla mołodców – ochrony, W jednych i drugich konkurencja bezlitosna. Nie wolno sflaczeć, o co za kierownicą łatwo. Dzisiaj mieli u niego robotę, a jutro, no – kto tam wie, co może być jutro, Panie Boże chroń. Budź gotów, wsiegda gotów. Pośród straganów, bud, barachołek, lotnych kasyn i burdeli, wszystkiego, co obrastało drogę pstrokacizną arabskiego suku, siłownie i sale do trenigów walki stanowiły jedną z głównych branż. Cieszącą się na tyle wielkim popytem, że o prawo ich utrzymywania toczyła się między paroma drużstwami długa wojna, z trupami, podpaleniami i wysadzaniem samochodów, zanim Egzekutywa nie rozdzieliła ściśle, kto, gdzie i za ile. Droga kijowska została w tym podziale rozparcelowana między Kuklata i Wolanowskiego. Sam powinien iść z nimi. Co może być jutro, to znaczy, nie dosłownie jutro, ale za jakiś czas, wiedział tyle samo, jak i inni. Ciężarówki przecież nie były jego własnością. W hierarchii Drogi wspiął się oczywiście wyżej niż przydrożna cichodajka czy najemny osiłek, mógł im się wydawać bogiem, ale w gruncie rzeczy podlegał takim samym jak oni kaprysom losu. Starczyło, by Stawyszyn z jakiegokolwiek powodu przestał mu nagle ufać.

Sam powinien iść z nimi, choćby po to, żeby machaniem sztangą wydusić z siebie tę wściekłość i bolesną potrzebę rozpaloną przez sławną panią doktor z innego świata. No, a gdyby nawet sztangą nie pomogła, to w Parachowce całe roje diewoczek czekały, aby za skromną opłatą sprawić potrzebującemu ulgę.

Tylko że akurat szefowi konwoju nie wypadało odjeżdżać sobie kilkadziesiąt kilometrów na siłownię albo panienki. Gdyby tak zrobił, na pewno ktoś by o tym powiadomił Stawyszyna, i to z odpowiednim komentarzem. Ktoś pragnący posunąć się w hierarchii drużstwa o jedno oczko albo ktoś chcący mieć w tym jej punkcie swojego człowieka. Ta świadomość potęgowała złość Perhata na wszystko i na wszystkich. Coś mu podpowiadało, miał już na końcu języka, żeby nie pozwolić – nie i już, to nie jest zwykły konwój, za poważna sprawa, wszyscy muszą być pod ręką. Nawet by słowem nie brzdąknęli. Ale nie chciał tak pogrywać ze swoimi ludźmi tylko dlatego, że był zły -ani przecież na nich, ani z ich winy.

Zgodził się, pod warunkiem, że co najmniej jeden człowiek z każdego wozu zostanie na miejscu. Jeśli chętnych jest więcej, będą się musieli wymienić na dwie tury. Mogą wziąć jedną furgonetkę, na benzynę się złożą. Machnął ręką, ucinając podziękowania. Tego, że rano mają być wszyscy rześcy jak świeży szczypiorek i bez śladu zużycia, nawet nie musiał dodawać.

Kiedy poszli, wdrapał się do kabiny i nie mówiąc nic do współtowarzysza, przecisnął się między siedzeniami ku jej tylnej części. Otworzył lodówkę.

Wieniczka bezszelestnie przecisnął się za nim i stał mu nad głową, nic nie mówiąc. Jeździł z Perhatem już prawie rok, a nie mógł się nauczyć odzywać bez pytania.

Oddarł róg opakowania z polskim gulaszem z podrobów i wrzucił je do mikrofali. Jacqueline, kiedy zobaczyła, że wszyscy używają tutaj mikrofalówek, nie kryła dezaprobaty. Nieprzyjazne dla organizmu. Folia? Jeszcze jak nieprzyjazna. I na dodatek nie ulega biodegradacji. Ona pewnie wozi ze sobą francuskiego kucharza. Zresztą po cholerę jej kucharz. Wysypuje przed sobą na papier -przyjazny środowisku papier – pszeniczne zarodki i dziobie je jak wróbelek.

– No dobra, przestań się czaić, tylko gadaj, o co chodzi – mruknął wreszcie Perhat, nie odwracając się od mikrofali. – Sam widziałeś, dzisiaj jest dzień życzliwości dla przyrody. Proście, a będzie wam dane. Wieniczka podrapał się za uchem.

– No bo, szefie – zaczął. – Nie będzie szef dzisiaj potrzebował kabiny?

Aha. Pierwszy impuls, oczywiście – pogonić. Ale milczał.

– No bo, wie szef…

– Która? – zagadnął.

– No, ta pielęgniarka, taka… Zlewka na nią mówią. Zlewka. Dobra ksywa. Ciekawe skąd. A zresztą.

– Ja tylko tak, bo pomyślałem, że jak szef dzisiaj i tak, no, to tego…

Jasne – szef dzisiaj przecież będzie nocował z panią doktor. Świat opiera się na hierarchii. Szef z panią doktor w lepszym wozie, czyli u niej, szofer z pielęgniarką w ciężarówce. Komu by w ogóle do głowy przyszło, że on, Perhat, przez cały dzień sam na sam z panią doktor nic nie wskórał? Ba, żeby nie wskórał, żeby po prostu dostał kosza, zdarza się – ale że nawet się nie zdobył na postawienie sprawy!

Wystarczy powiedzieć nie, i koniec. Nie będzie musiał się przed chłopakiem tłumaczyć, że nie wyszło. On się sam tego domyśli.

Do diabła, i tak się wybierał z flaszką do Skrebecowych. Aż dziw, że jeszcze dotąd sami tu nie przyszli. Tylko pamiętaj, Wieniczka…

– Hryhor, szefie. Ile razy prosiłem…

Tylko pamiętaj, żebyś, czego nie złapał – rzekł, siląc się na ojcowski ton.

– E, szefie, przecież to strzykawa. Zdrowa dziewczyna. Wystere… sterelizowana.

Mikrofalówka brzęknęła cicho. Wyciągnął porcję, parząc palce zdarł folię do końca.

– Dobra, masz czas do drugiej – oznajmił i sięgnął jeszcze do lodówki, po butelkę, którą wcisnął do kieszeni na udzie. Wysiadł z wozu i z plastikową tacką w jednej, a widelcem w drugiej ręce ruszył niespiesznie dookoła parkingu.

Powietrze nabierało już coraz głębszej, niebieskiej barwy. Zanim skończył gulasz i cisnął tackę w wyleniała trawę, zrobiło się prawie zupełnie ciemno. Obchodził plac, sprawdzając uważnie, czy wyznaczeni ludzie zachowują czujność, jaką na drodze trzeba zachowywać o każdej porze dnia i nocy. Właściwie nie musiał sprawdzać, ale nigdy tego za wiele. Do ludzi, jak zresztą do wszystkiego, Perhat miał ograniczone zaufanie. Robili, co do nich należało, tylko tak długo, jak długo czuli, że ktoś ich pilnuje. Posterunek ze wzgórza jak dotąd nie dał znaku życia. Trochę go to rozczarowało. Sądził, że to oni pierwsi wykażą zainteresowanie nocującym w pobliżu wzgórza konwojem.

Okrążył w zamyśleniu całe obozowisko, potem wszedł pomiędzy ciężarówki. Wbrew temu, co można by sądzić z telewizyjnej transmisji, tylko kilka z nich miało na burtach ten charakterystyczny znak, który najbardziej ze wszystkiego przypominał Perhatowi zielonego grzyba boczniaka. Oczywiście, w logo fundacji, której przewodziła doktor Tenard, nie chodziło o grzyba boczniaka, tylko o liść miłorzębu. Przypadkiem wiedział, że tak się właśnie nazywa roślina, na którą Amerykanie mówili: „gingko”. Nie widział jej w życiu na oczy, ale kiedyś, zanim jeszcze awansował u Stawyszyna, woził takie szampony, niby to amerykańskie, z Kozatynia, gdzie je produkowano, do Odessy.

Jakoś tak, jak się często zdarza, kiedy człowiek nie idzie do żadnego konkretnego miejsca, nagle uświadomił sobie, że stoi przy furgonetce Jacqueline, czekając nie wiadomo na co.

Odwrócił się powoli, niechętnie, jak dzieciak, którego uparta bileterka nie chce wpuścić na film tylko dla dorosłych. Z kabiny dobiegały jakieś głosy, nie potrafił się powstrzymać, żeby nie zacząć się w nie wsłuchiwać.

Kobiecy głos, charakterystyczny i głęboki, na pewno należał do Jacqueline, męski do Claude'a. Mówili coś o jakimś gorylu i ze swoją marną znajomością francuskiego Perhat nie od razu domyślił się, że ten goryl to on.

– Nie mów, że nie możesz namówić tego goryla, żeby wystąpił przed kamerą – irytował się Claude. – Każdy chce wystąpić przed kamerą. Miliony ludzi nas oglądają. Siedziałaś u niego całe popołudnie i nawet nie próbowałaś go namówić…

– Och, daj spokój, jaki ty jesteś nudny. On po prostu nie chce, nie chce i już. I nie wiem, czy nie ma racji. Nie zamierzam go namawiać. Ja też już mam czasem tego dość.

– Ja mam to załatwiać? W porządku. Tylko myślałem, że skoro zamierzasz go dołączyć do kolekcji, to przy okazji…

Teraz była wyraźnie zirytowana.

– Nic ci do tego, co robię, z kim i kiedy! Nie jestem twoją własnością ani w ogóle niczyją.

– Ależ uspokój się, kochanie! – męski głos pobrzmiewał tym szczególnym, pojednawczym śmiechem zarezerwowanym do karcenia kogoś, kto nie poznał się na świetnym żarcie. – Daj spokój, ja ci przecież nie robię żadnych wyrzutów. Ty masz prawo do swoich przygód, ja mam prawo do swoich. Bez uraz. Doskonale rozumiem. W każdej kobiecie drzemią podobne atawizmy: poczuć raz na sobie takiego silnego, kudłatego, prymitywnego dzikusa… – Claude, zamknij mordę! Natychmiast! – jej głos zmienił się w lodowato zimny syk i Perhatowi przemknęło przez głowę, że gdyby to on był na miejscu Francuza, raczej by posłuchał.

Claude również posłuchał.

– Przepraszam – odezwał się po długiej chwili, zupełnie innym, poważnym tonem. – Rzeczywiście, nie powinienem sobie żartować w ten sposób. Wybacz. Ale zrozum, kochanie, ty nie możesz o sobie mówić, że nie należysz do nikogo. Wiesz dobrze, że tak nie jest. Ty należysz do milionów ludzi. Do tych przed telewizorami i do tych, którym pomagasz. Masz wobec nich obowiązki. A my staramy ci się pomóc. Im lepiej cała akcja wypadnie w telewizji, tym więcej zdziałasz. Więc nie wściekaj się na mnie, tylko go przekonaj.

– Czego żeście się uwzięli akurat na niego?

Tak uznali w Pontoise. Robili wstępne badania i określili profil postaci, którą widzowie zaakceptują jako twojego partnera. Romantyczny flibustier, rozumiesz, szlachetny dzikus wspierający twoją sprawę… On najlepiej do tej roli pasował. Kochanie, ja mogę zrozumieć, że on się boi obiektywu. Wszyscy tacy na początku się boją. Powiedz mu, przecież w końcu nie jest tutaj za darmo…

Z najwyższym trudem zmusił się, aby odejść. Instynkt ostrzegał go, że trwa to już zbyt długo. Ktoś go w końcu zobaczy, jak sterczy tutaj, strzygąc uszami. Nie może na to pozwolić. Był ciekaw, potwornie ciekaw dalszego ciągu tej rozmowy, ale przemógł tę ciekawość i wycofał się w zalegający poza kręgiem ciężarówek mrok. Poszedł dalej.

Rzeczywiście, na samym początku trasy wspominała coś, że chcieliby, aby występował w transmisjach. Odmówił natychmiast i stanowczo, a Jacqueline nie nalegała. Czyżby rzeczywiście przyjęła zaproszenie do jego wozu tylko po to, by go dalej namawiać? Nie chciał w to wierzyć.

Uświadomił sobie, że zupełnie nie pamięta, o czym właściwie rozmawiali przez cały dzień. Nie zostało z tego nic, absolutnie nic konkretnego. Niewiarygodne. Ot, taka tam paplanina, o wszystkim i o niczym. Co najgorsze, miał wrażenie, że ta głupia paplanina sprawiała mu straszną radość, że po prostu było mu przyjemnie rozmawiać przez większość dnia z Jacqueline dla samego słuchania jej głosu.

Do diabła z tym. Trzeba się wreszcie napić, bez dwóch zdań. Noc zrobiła się już zupełnie ciemna, tylko pozawieszane na samochodach lampy rzucały nieco światła na powstały wewnątrz kręgu zaparkowanych wozów placyk, gdzie jak zwykle kwitło życie towarzyskie.

– No i on, jak każdy, wiecie, obcych do wozu nie bierze. Nikt przecież obcych nie bierze, jeszcze po ciemku… – Przechodząc przez oświetlony placyk, Perhat słyszał głos jednego z wynajętych we Lwowie kierowców, ciągnący opowieść do wódki i suszonego śledzia. Zwolnił kroku, nadstawiając nieznacznie ucha. – No, ale wtedy coś go tak, mówił, tknęło. Środek nocy, a tu zakonnica przy drodze. Sama jedna. No, dziwna sprawa, nie? To i zatrzymał się. A ona, zamiast wsiadać, mówi mu: Panie kierowco, ale ja tutaj mam rzeczy, niech pan będzie taki dobry i pomoże. No, więc wysiada chłop, patrzy i jakoś mu się tak, wiecie, dziwnie robi, bo widzi, a przy drodze trzy trumny leżą. No, to i pyta: A co siostra wiezie w tych trumnach? To ona mu je zaczyna otwierać. Pierwszą otworzyła, patrzy, a tam po brzegi ziarna. A zakonnica mówi: Tu jest zboże na chleb, którego zabraknie. Drugą otworzyła, a tam krwi po brzegi, no mówię wam, równo, po brzegi. A ona: Tutaj jest krew, która przelana będzie…

Perhat nie przystanął, aby dowiedzieć się, co było w trzeciej trumnie. Zawsze go zastanawiało, kto produkował te wszystkie mrożące-krew-w-żyłach historie opowiadane wieczorami przez czumaków i kierowców. Chociaż, jak się zastanowić, i tak były one mniej głupie niż seriale w telewizji.

Stanął przy traku Wielkiego Piątka i zabębnił kostkami palców w szybę.

– Piątek?! Wystaw łeb, to ja.

Po chwili drzwiczki uchyliły się. Piątek był w samych szortach, z których wylewały się zwały tłuszczu. Na jego ostrzyżonej do skóry, wielkiej jak wiadro głowie lśniły krople potu. Dobrze grubasowi, pomyślał Perhat z wredną satysfakcją. Poskąpił na porządną klimatyzację w wozie, a teraz cierpiał w upale bardziej od innych.

– Co jest?

– Idę na wzgórze, do Skrebecowych – oznajmił, wpatrując się w pustą już o tej porze drogę. Nie potrafił polubić tego człowieka, mimo iż ten był lojalny wobec Stawyszyna i posłuszny jak pies. – Zanim wrócę, miej oko na ludzi. Żeby mi tu burdelu nie robili.

– Co mają robić burdel – wzruszył ramionami Piątek.

– Kto nas ruszy?

Oczywiście miał rację. Nocleg przy kijowskiej drodze nie był najbezpieczniejszy, nawet w pobliżu wielkich i gwarnych skupisk, jak Parachowka. Co dopiero na takim odludzi tak jak tu. Ale to dotyczyło pojedynczych wozów czy małych grup. Wielki konwój, ponad dwadzieścia naczepowych traków i kilka furgonetek, odstraszał potencjalnych intruzów samą swą potęgą.

– Dobra – mruknął Perhat. – Strzyżonego Pan Bóg strzyże, jak mawiają fryzjerzy. Niniejszym mnie zastępujecie, Piątek, dopóki nie wrócę z rekonesansu.

– Tak jest! – usłyszał z wyżyn kabiny trzynastotonowego steyera i chwilę później zza pleców dobiegł go trzask drzwiczek. Ruszył przez wyschnięty las pod górę, na szczyt wzgórza, gdzie powinni być żołnierze Skrebeca. Sięgnął do naszytej na udzie kieszeni i namacał butelkę, zimną i mokrą. Idąc pieścił palcami jej szyjkę. Od czasu do czasu oglądał się, żeby spojrzeć z góry na swój konwój. Tylko raz uniósł głowę, by zerknąć w niebo. Usiane mrowiem gwiazd, bez jednej chmurki, zapowiadało kolejny dzień obezwładniającego upału.

*

Krasnodarski konwój, o którym Kuziew dowiedział się w czasie telefonicznej rozmowy z Kijowem, nie różnił się niczym szczególnym od dziesiątek innych, przemierzających bez ustanku Drogę w tę i we w tę. Przynajmniej na zewnątrz. Kilka wielkich ciężarówek, nie tak nowoczesnych, jak te używane przez ludzi Stawyszyna, ale o mocniejszych silnikach i większej ładowności, oraz niewielki samochód terenowy z otwieranym dachem. W przeciwieństwie do konwoju Perhata nie nocowali na odludziu, ale, jak to było ogólnie przyjęte, w miasteczku.

Nie budził też szczególnego podejrzenia fakt, iż obsadę ciężarówek stanowili wyłącznie mężczyźni, i to jeden w drugiego żylaści, szerocy w barach, wysportowani. Było wiele ładunków, których przewożenie Drogą wymagało takich właśnie konwojentów. Ciekawe mogło się wydać, że podobnie prezentowali się także ludzie z drugiego konwoju, mającego podobne samochody i parkującego tuż obok. Zwłaszcza, że i jedni, i drudzy byli wyraźnie w jak najlepszej komitywie. W pewnym momencie wymieniali nawet jakieś ładunki, przenosząc skrzynie – na oko sądząc, ze sprzętem elektronicznym – z jednego wozu do drugiego.

Ale i to łatwo było wyjaśnić. Ludzie Drogi, nawet jeśli nie pracowali dla tej samej firmy spedycyjnej, często się znali i zawierali przyjaźnie. Najwyraźniej akurat spotkały się właśnie dwie grupy takich przyjaciół. Jedni jechali z Krasnodaru do Lwowa i może dalej, do Europy – a drudzy w przeciwną stronę, do Rosji. Miasteczko, w którym jedni i drudzy zatrzymali się na noc, musiało już widzieć bardzo wiele takich spotkań.

Miasteczko to nazywało się Bojarka i jak wszystkie inne, dzieliło się na pozostające w ostatecznej rozsypce posowieckie blokowiska i na obrastające je dzielnice dzikiej zabudowy. Centrum miasta było beznadziejnie szare, naznaczone kruszącym się betonem, z którego wyzierały pordzewiałe zbrojenia, oraz monotonią regularnych kwartałów i absurdalnie szerokich ulic. Wschodnie i północne peryferie, dla odmiany, imponowały pstrokacizną i rozmaitością stawianych tam budowli – od disnejowskich domków z czerwonej cegły, po szare, przysadziste bunkry strzegące swych luksusów wysokim murem z wieżyczkami strażniczymi i kamerami.

Rozległe place i szerokie ulice w środku miasta stały się królestwem przejezdnych transportów i wszystkich, którzy żyli z ich obsługi. Wokół wielkiej hali niepotrzebnego już od lat dworca kolejowego, na stratowanych resztkach dawnej promenady i parków roztasowały się budy, stragany i parkingi. Od rana do nocy trwały tutaj gwar i ruch, powietrze przesycał swąd smażonych kiełbas i pędzonego samogonu, targowano się, kłócono i godzono, pracowano i wypoczywano, rżnięto w karty i obracano diewoczki.

Major Kolców wiedział dobrze, że w czasach, kiedy wścibskie oczy mogą dniem i nocą śledzić każdego z orbity okołoziemskiej, nie ma lepszego ukrycia niż bazarowy tłum. Dlatego już zawczasu wybrał na miejsce postoju dla obu konwojów gwarny punkt w dawnym parku miejskim, u stóp zarośniętego kopca, niemal pośrodku wielkiego klepiska, w jakie od dawna zmieniło się to miejsce. Ze szczytu kopca sterczała, niczym pieniek złamanego zęba, resztka cementowego cokołu. Kolców nie wiedział, kogo konkretnie upamiętniała obalona statua, ale zapomnienie i poniżenie, w jakie ją strącono, stanowiły dla niego wystarczający dowód, że wysiadając z wozu, warto zdjąć na chwilę beret. Tym ostentacyjnym gestem dobiegający czterdziestki mężczyzna w wojskowej panterce i wystającej spod niej pasiastej, matrosowskiej koszulce oddał hołd bohaterom, którzy w jego pamięci wciąż pozostawali żywi. Major Kolców w rzeczywistości nie był majorem. W wojsku nie zdążył wysłużyć nic ponad młodszego lejtnanta, wyrzucono go szybko – ze swą prostolinijnością i nienawiścią do korupcji nie mógł nie narazić się generalskiej sitwie. Stopień majora przyznał sobie sam, kiedy związał się z Liszniewem. Potrzebował go, aby ukryć swe imię i otczestwo, których nie lubił i nie chciał, aby mu je przypominano. Poza nim samym mało kto je zresztą znał. Kolców kazał zwracać się do siebie wyłącznie stopniem, w ostateczności: „towariszcz komandir”.

W przeciwieństwie do większości ludzi, kłębiących się na Drodze, w obsługujących ją miastach i wioskach, depczących po sobie w walce o wpływy, pieniądze i kobiety, Kolców doskonale wiedział, po co żyje. Nie od razu to, oczywiście, zrozumiał. Potrzeba było wielu życiowych rozczarowań, wielu doznanych upokorzeń i krzywd. Ale teraz Kolców wiedział już, gdzie tkwiło ich źródło. I wiedział, czemu warto poświęcić ostatnie lata swego zmarnowanego, jak oceniał, życia.

Warto było poświęcić je zemście.

Major Kolców nie był małostkowy. Życie mu się niespecjalnie udało, ale to trudno, to tak bywa. Inni nie mieli i tego, co on. Nie czuł żalu i nie za to chciał się mścić.

Major Kolców nie mógł wybaczyć tego, co zrobiono z jego rodiną. Z wielką, dumną Rosją. Z największym narodem, jaki kiedykolwiek nosiła Ziemia, i zarazem narodem, który wciąż spał, jak Ilia Muromiec, i wciąż dawał się bić i upokarzać każdemu, kto tylko chciał.

Kolców, jak wszyscy Rosjanie, kochał ojczyznę i był z niej dumny, ale tę dumę nieodmiennie psuła gorycz, że jego naród spotkało tyle podłości i zdrad. To Rosjanie wynaleźli i prąd, i samolot, i maszynę parową, oni pierwsi polecieli w kosmos, oni pierwsi odwracali bieg rzek – ale nikt już dziś o tym nie pamiętał. To oni, ponosząc tyle wyrzeczeń, ucywilizowali i pół Azji, i Kaukaz, i Europę Środkową – a nikt im za to nie okazał wdzięczności. Wielkie wynalazki pokradziono, dzieło cywilizacji zniweczyli bandyci… Kolców pamiętał dobrze, że ta bieda, którą znał z dzieciństwa i którą widział wokół siebie dziś, wzięła się nie z niczego innego, tylko z poświęcenia. Że jak daleko sięgał myślą w przeszłość, wszystko: maszyny, kurczaki, cukier, buty, nawet konfiety – wszystko szło do Polski, na Kubę czy do Angoli, z bratnią pomocą. A teraz te gady, ci parszywcy, którzy od Matuszki Rossiji zaznali tyle dobrego, kąsali ją raz po raz, deprawowali jej młodzież i korumpowali przywódców.

Ilekroć Kolców myślał o tej potwornej krzywdzie, jaka spotkała jego naród, opanowywała go zimna, ostra jak sztylet nienawiść. Nienawidził Ukraińców, którzy za cywilizacyjne dobrodziejstwa odpłacili Rosji zaprzedaniem się obcym. Nienawidził Polaków, którzy wdzierali się nieodparcie na te ziemie ze swymi firmami, spółkami i kapitałami, nienawidził ludiej iż Zapada, zadufanych i bezczelnych, przyjeżdżających tu jak z łaski, jakby przywozili dzikusom szklane paciorki. A najbardziej ze wszystkich nienawidził jewreji, którzy za tym wszystkim stali. Nienawidził ich za to, że uknuli bolszewicki spisek, by za germańskie pieniądze pogrążyć Rosję w krwawej wojnie domowej, i za to, że potem sprzedali się zdrajcom i demokratom, by zniweczyć dzieło wielkiego Stalina.

Kolcowowi nie zależało na pieniądzach. Kolców nie był jednym z tych, którzy tylko pragnęli wdrapać się jak najwyżej, jak najbliżej wierzchołka piramidy. Kolców prowadził wojnę ze światem. Liszniew wiedział o tym i dlatego to właśnie majorowi powierzył tę misję, spokojny, że dokona on wszystkiego, co tylko dokonać można, aby ją należycie wypełnić.

Nie mylił się w tym. Dlatego właśnie teraz, dokładnie w chwili, kiedy Kuziew i Schlaf oglądali czołówkę transmisji z konwoju fundacji, a mężczyźni z obu konwojów żartowali i popijali wódkę, major zastanawiał się nad korektami pierwotnego planu.

Pierwotny plan zakładał akcję na Czarcim Wirażu. Było to miejsce, trzydzieści parę kilometrów za Parachowką, gdzie szosa została przed laty na długim odcinku zniszczona. Ocalało tylko jedno pasmo, chwilami zwężające się na szerokość kół ciężarówki. Trzeba było przejeżdżać tamtędy gęsiego, powoli, raz z jednej, raz z drugiej strony. Dawało to niezłą możliwość zablokowania konwoju. Ale miało swoje wady, z których główną był tłok.

W chwilę po zatrzymaniu się w Bój arkach Kolców odebrał telefon satelitarny. Ich człowiek w konwoju podał miejsce, gdzie stanęli na noc i planowaną godzinę jutrzejszego odjazdu. Nalegał, aby zmienić pierwotny plan. Liszniew, po długim zastanowieniu, poparł jego żądanie. Kolców przypatrywał się uważnie mapie. To miało sens. Można było zablokować konwój na parkingu, ale pod jednym warunkiem. Że zamiast na Wzgórzu 657, panującym nad Czarcim Wirażem, działko zostanie umieszczone na Wzgórzu 323, panującym nad parkingiem. W prostej linii dzieliło je zaledwie kilkanaście kilometrów. Ale problemem nie była odległość. Problemem był stacjonujący na tym wzgórzu patrol.

Zaatakować ten patrol, znaczyło wypowiedzieć wojnę Siłom Pokojowym. No i dobrze – to nie było zmartwienie Kolcowa. Papachen wiedział lepiej, znał ogólną sytuację. On, Kolców, potrzebował tylko kilkudziesięciu sekund, zanim Delwej nie umieści ładunków na furgonie. Potem nie mogli mu już nic zrobić.

Bojarka nie leżała dokładnie przy trasie, prowadził do niej kilkukilometrowy zjazd. Z drugiej strony, za miastem, zamieniał się on w polną drogę. Tą drogą można było podjechać pod 323 od drugiej strony. Oczywiście, z góry będzie widać stojący przy drodze samochód. Jeśli tam na wzgórzu pilnują się, jeśli ludziom Kolcowa nie uda się niepostrzeżenie podejść…

Zastanowił się.

To pozostanie jeszcze jedna możliwość. Zdobyć konwój szturmem, wprost z ciężarówek. To w ostateczności. Ale szturm, jeśli będzie szybki i wykonany z zaskoczenia, też się przecież może powieść.

To się trzymało kupy. Tak, to się, przy odrobinie szczęścia, mogło udać.

Kolców wyszedł ze swojego wozu i stojąc na stopniu, gestem dłoni przywołał kręcących się wokół podwładnych. Odczekał chwilę.

– Chłopaki – oznajmił, kiedy wreszcie zebrali się wokół niego. – Będę potrzebował kilku ochotników.

*

Perhat siedział na wysuszonej słońcem trawie, oparty plecami o zmurszały pień zrąbanego przed laty drzewa. Od czasu do czasu odrzucał głowę do tyłu, aż opierała się potylicą o oślizły od porostów pień, i patrzył na usiane gwiazdami niebo. Siedział tak nieruchomo przez kilka chwil, potem opuszczał głowę, unosił do ust butelkę i pociągał z niej drobny łyk ciepławej wódki. Trzymał go jak najdłużej na języku, przełykając dopiero wtedy, gdy zmuszał go do tego nadmiar śliny w podrażnionych ustach. Nawet w takiej chwili, popijając i wpatrując się w rozgwieżdżone niebo, nie przestawał być sobą – odpowiedzialnym, myślącym o wszystkim kierownikiem karawany. Potrzebował alkoholu, potrzebował rozpaczliwie tej chwili oczyszczenia, jaką on dawał, ale z drugiej strony pamiętał doskonale, że jutro muszą ruszyć zaraz po porannej transmisji i że w żadnym wypadku nie wolno mu pozwolić sobie na jakiekolwiek objawy kaca. Chłeptał więc wódkę najmniejszymi porcjami, jak kot zlizujący z talerza mleko, aby osiągnąć potrzebny efekt minimalną ilością. I to się udawało. Okruchy gwiazd poruszyły się już w swej odwiecznej stałości i zaczynały krążyć wokół niego.

Nie miał tej nocy szczęścia. Posterunek na wzgórzu wymieniono w ciągu ostatniego tygodnia i teraz składał się on z zupełnie mu nie znanych małolatów, najwyraźniej z bardzo niedawnego zaciągu, głęboko przejętych powierzoną im misją. Nawet niezbyt miałby z nimi o czym gadać. Na dodatek, jak mu powiedzieli, gdzieś w pobliżu kręcił się sam major Stupak. Oczywiście, chłopcy na posterunku nie mieli w takiej sytuacji najmniejszej ochoty na jakiekolwiek wykroczenia przeciwko dyscyplinie, do której to kategorii przynależałoby spożywanie wódki z przygodnie poznanym szefem popasającego akurat w pobliżu konwoju.

Zupełnie tego nie przewidział. Był pewien, że służbę na pagórku dalej pełnią Kosturkiewicz i Huczko, z którymi popijał w tym miejscu niecałe dwa tygodnie wcześniej. Obaj jeździli kiedyś w konwojach, obu znał z trasy, zanim jeszcze udało im się zostać honornymi. Nie powiedziałby tego na głos, ale liczył, że gdyby potrzebował nowego zajęcia, mogliby mu pomóc dołączyć do ich grona i choćby już z tego powodu podtrzymywanie znajomości z nimi było rzeczą wskazaną.

A tak jego wizyta na wzgórzu zmieniła się w zupełnie kurtuazyjną wymianę zdanek, toczoną z bezpiecznej odległości od ściskającego giwerę wartownika. Huczko i Kosturkiewicz pojechali gdzie indziej, gdzie – niczyj biznes, tajemnica wojskowa. Mów, człowieku, co masz za interes, i – ostatnie słowo wartownik podkreślił szczególnie mocną intonacją – nie zawracaj głowy żołnierzom.

Tym zirytował Perhata szczególnie. Mianem „żołnierza” potocznie określało się każdego, kto służył drużstwu swoimi pięściami i spluwą. Ludzie Skrebeca uważali to za profanację: miano żołnierza mieli za przysługujące tylko i wyłącznie im, użycie go w stosunku do kogokolwiek innego traktowali jak śmiertelną obrazę, ze wszystkimi tego konsekwencjami.

Rzecz w tym, że honorni służyli wprawdzie Skrebecowi, ale nie byli prawdziwymi żołnierzami. Nie bardziej niż goryle Kuklata pilnujący dowożonych na parkingi diewoczek. Mimo to szczęściarze, którym udało się na tę służbę załapać, uważali się za coś nieskończenie lepszego niż zwykli mołodcy i uzurpowali sobie te same prawa, które przysługiwały strzelcom z międzynarodowego kontyngentu. W istocie, oczywiście, ani się do nich umywali. Tamtych, w ich pancerzach i wielkich hełmach nafaszerowanych elektroniką, zwykły człowiek, uzbrojony jedynie w automat, po prostu nie miał szansy pokonać. Ale dlatego też byli zbyt cenni, aby pilnować trupów.

Tak czy owak, plany na wieczór wzięły w łeb i Perhat ruszył z powrotem, starannie osłaniając dłonią nie mogącą się doczekać otwarcia butelkę na udzie. Kiedy był już nisko, gdzieś w jednej trzeciej zbocza, przypomniał sobie, że przecież nie ma co ze sobą zrobić. Przecież w przypływie wspaniałomyślności oddał kabinę ciężarówki, aż do drugiej nad ranem, swojemu pomocnikowi, a na przysłuchiwanie się opowieściom o zakonnicach z trumnami, o przydrożnych zjawach wieszczących nieszczęścia, o drzewach płaczących głosem niemowlęcia i temu podobnych ślicznościach nie miał za grosz nastroju.

Pomyślał sobie, że powinien teraz pójść do Jacqueline. Pójść, zapukać do drzwi jej furgonetki, a kiedy doktor Tenard otworzy, oznajmić jej z szerokim uśmiechem, że, chce czy nie, musi go przyjąć na noc, bo nie ma gdzie spać.

Tylko że zamiast niej najprawdopodobniej otworzyłby mu Claude. Przypomniał sobie jego słowa o kudłatym dzikusie i natychmiast z wściekłością odrzucił myśl o złożeniu pani doktor wizyty. Też mi coś. Miewał dziesiątki ładniejszych dziewczyn, i to takich, dla których stanowił niedościgłe marzenie.

W końcu nie pozostało mu nic innego, niż usiąść w wysokiej trawie obok ścieżki, oprzeć plecy o zmurszały pień i pić w samotności.

I to właśnie robił.

Słabe światła u jego stóp kołysały się coraz bardziej i odpływały. Odpływała też dręcząca go od rana złość. Za to z każdym kolejnym łykiem alkoholu, rozpuszczanym na języku, narastało poczucie niezaspokojenia.

Siedział tak już dość długo, kiedy na ścieżce, wiodącej do obozowiska, zobaczył zbliżającą się powoli postać. Szczupłą, niewysoką postać w narzuconej na ramiona bluzie.

Szła powoli, uważnie stawiając stopy. Co jakiś czas przystawała, by przez dłuższą chwilę wpatrywać się w wierzchołek wzgórza. Im dalej była od obozowiska, tym przystanki te stawały się częstsze.

To była Jacqueline. Czekał nieruchomo, starając się oddychać jak najciszej, aż znalazła się niemal na wyciągnięcie ręki.

– Niebezpiecznie tak chodzić samej po nocy, madame le docteur – odezwał się wtedy.

Miał wrażenie, że dostrzegł w jej oczach błysk ulgi.

Zbliżyła się.

– Przecież sam pan mówił, że to bezpieczne miejsce. Ze na wzgórzu jest posterunek.

Tak. Zapomniałem tylko powiedzieć, że ten posterunek pilnuje umarłych, a nie żywych. Usiadła na trawie obok niego.

– Umarłych?

– Dwa miesiące temu była tu strzelanina między ludźmi Skrebeca a drużstwem z Krasnodaru. Było parunastu zabitych. Skrebecowi pochowali swoich na tym wzgórzu. I teraz ich pilnują. Proste.

Potrząsnęła lekko głową.

– Jeszcze jedna rzecz, której nie rozumiem. Po co pilnować zabitych? Mogą uciec?

– Po to, żeby kołchoźnicy ich nie wykopali i nie obdarli- odparł tonem, jakim wyjaśnia się oczywiste rzeczy małemu dziecku. – Żołnierza chowa się w porządnym ubraniu, w butach, z całym mnóstwem cennych drobiazgów. Taki tutaj panuje fason. Człowiek po to służy jakiemuś drużstwu, firmie czy związkowi, żeby mieć za to tę odrobinę przywilejów, jakie odróżniają żołnierza od zwykłej ludzkiej mierzwy. Każdy komandir czy ataman musi o tym pamiętać, inaczej straciłby twarz. Jeśli kogoś zabiją w służbie, szef ma psi obowiązek urządzić mu przyzwoity pochówek. Żołnierza nie można po prostu rzucić do dołu i zasypać jak byle kogo. I nie można pozwolić, żeby mu potem miejscowe hieny zakłócały wieczny odpoczynek. A Skrebec, jeśli gdzieś zabiją mu człowieka, zawsze stawia przy grobie wartę, póki trup i wszystko, co przy nim, nie przegnije. To znaczy, na jakieś trzy miesiące.

– Pan pił – stwierdziła nieoczekiwanie, jakby znajdowali się w kraju, gdzie picie jest czymś dziwnym.

Parsknął przez nos, ni to śmiechem, ni z irytacji.

– Piłem, cholera. A co pani myśli? Tutaj, w tym odległym, strasznym kraju, pomiędzy tyloma strasznymi ludźmi, człowiek czasem tak bardzo potrzebuje sobie golnąć, że nie idzie przeżyć.

Zamilkła, urażona. Tak, do tego przejawiał nieludzki talent. Gdyby za prawienie złośliwości pani doktor Tenard ktoś płacił pieniądze, byłby ustawiony do końca życia.

Siedziała tak blisko, oparta o ten sam zmurszały pień- starczyłoby wyciągnąć rękę, aby pogładzić jej kolano. Odrzuciła głowę do tyłu i spoglądała w rozgwieżdżone niebo.

– Straszne głupstwa pani mówiła – diabeł kusił go dalej. – W tej telewizji. Dziki kraj, dzicy ludzie. Cholera, mało kto tu u nas może robić za bukiecik fiołków, ale i tak nie jesteśmy jeszcze najgorsi. Owszem, jak ktoś nam staje na drodze, zabijamy. Ale przynajmniej bez obłudy. Jak u Świętego Mykoły pacjentowi zabraknie pieniędzy, to go wystawiają za drzwi. Ale nie dobijają i nie wmawiają mu jeszcze, że to jego prawo do godnej śmierci. Ludzie depczą jeden drugiego, wyrywają sobie forsę sprzed mord, wydrapują oczy, tak samo, u nas, czy gdzie indziej. Ale u nas przynajmniej nie upominają się przy tym o prawa zwierząt i nie przeżywają głęboko niedoli „istot czujących” na drugim końcu świata. Przynajmniej nie kłamiemy od rana do nocy. I nie robimy ze wszystkiego cyrku! -podniósł do ust butelkę i przez chwilę trzymał w ustach ciepławy, palący płyn.

– Bzdury pani opowiadała – powtórzył już spokojniej, odetchnąwszy. – Wie pani?

– Wiem – odparła cicho.

– Hę?

– Wiem. Niech mi pan też trochę da. – Nie czekając na pozwolenie wyjęła mu butelkę z ręki i pociągnęła z niej łyk. Oczywiście zakrztusiła się i rozkaszlała. Po podbródku pociekł jej lśniący w odblasku dalekich świateł strumyczek.

– Nie zdążyłem uprzedzić, że to nie jest wino.

– Nie szkodzi – pokręciła głową i na dowód, że potrafi, upiła jeszcze trochę. Teraz już bardziej fachowo, na wdechu.

Odetchnęła głęboko, ścierając łzy z kącików oczu.

– Dobrze, wszystko prawda. Cyrk. Nie jestem taka głupia, żeby o tym nie wiedzieć. Ale trudno, nie mam lepszego pomysłu, żeby zgromadzić pieniądze dla Fundacji. Każdy taki transport to paręset tysięcy. Każda operacja to miliony. Skąd to brać, jeśli nie od jakiejś bandy, która koniecznie chce rozreklamować swój preparat do odchudzania albo na porost włosów?

– A musi pani?

Popatrzyła na niego smutno, przejmująco.

– Tak. Muszę.

– Niech pani zrozumie, to przecież nie ma żadnego sensu. Przywiezie pani paręnaście kontenerów żywności czy leków, i co? Oddaje to pani jakiejś fundacji charytatywnej, a każda z tych fundacji to przykrywka mafii. Tyle z tych pani darów pożytku, że jakiś bandzior kupi sobie za nie wielką limuzynę i paru mołodców, którzy wyprują flaki innemu bandziorowi.

– Wiem, tak się zdarza. Ale staramy się sprawdzać ich wiarygodność.

– Niech pani nie będzie naiwna. Zawsze musicie polegać na kimś stąd, a ten ktoś tutaj zawsze będzie albo kupiony, albo zastraszony.

Westchnęła.

– Ja o tym wszystkim wiem. Ale ktoś ludziom musi pomagać.

Pokręcił głową.

– Pani im nie pomaga. Im nikt nie pomoże, nie ma na to sposobu. Pani jest potrzebna swoim, tam, na Zachodzie. Sprzedaje im pani coś, czego potrzebują. Taki jest świat: wszyscy tylko coś sprzedają. Swój czas, pracę, umiejętności. Ja sprzedaję ochronę transportów. Diewoczki seks. Moi chłopcy: mięśnie i refleks…

– A ja?

– A pani sprzedaje spokój sumienia. Bardzo tanio. Jakiś symboliczny grosik na pani fundację, moralne wsparcie, parę minut przed ekranem i już człowiek czuje się szlachetny i dobry.

Pociągnęła bez słowa jeszcze jeden łyk.

– Wie pani, pani doktor? Może to i prawda, że tu u nas są straszni ludzie. Okrutni, chciwi, bezwzględni, prymitywni, że Hospody pomiłuj. No, jak to ludzie. Ale to przynajmniej w ogóle jeszcze są ludzie! A u was? Jakieś ludzkie grzyby. Polipy. Taki… Taki blob przez cały dzień kręci się jak szczur w kołowrotku, żeby nabić sobie kartę magnetyczną, a wieczorem rozwala się przed ekranem, tka tę kartę w szczelinę i płaci ludziom za to, żeby za niego żyli, bo on sam już nie ma ani czasu, ani pojęcia bladego jak. Płaci politykowi, żeby nim rządził. Płaci aktorowi, żeby mu dostarczał przygód i emocji, bezpiecznych, przeżutych i przetrawionych. Nauczył się, że na wszystko można kupić pigułkę, która sprawę bezboleśnie załatwi. Pigułka, żeby schudnąć, pigułka, żeby urosły mięśnie, pigułka, żeby się pozbyć dziecka… A pani jest pigułką na dokonanie szlachetnego uczynku. Dlatego została pani gwiazdą.

– A pan został… – szukała odpowiedniego słowa.

– Facetem, który za pieniądze służy gangsterom. Ostatnio niejakiemu Stawyszynowi. Tak, może pani to powiedzieć na głos.

– Zastanawiałam się, dlaczego. W końcu nie jest pan tuzinkowym człowiekiem. Studiował pan, zna języki… Nie musiał pan tutaj wracać. Teraz chyba rozumiem.

Nie odpowiedział. Ona także milczała. A potem roześmiała się gorzko.

– A ona w ogóle nie nazywa się Olga – oznajmiła nagle.

– To znaczy…?

– Dziewczynka. Śpiąca Królewna, jak ją nazwaliście. Ona ma na imię Ina. Ale w Pontoise powiedzieli: Co to za imię, Ina? Po jakiemu to? Dziewczynka z Rosji musi mieć na imię Olga, inaczej widzowie będą mieli dyskomfort. No, to zrobiliśmy z niej Olgę.

– Pontoise? Co to jest Pontoise?

– Do diabła z Pontoise! Jak to, nie wie pan? Główna siedziba Digital Coded Interactive Six. Naszej sponsorującej sieci telewizyjnej. Główna rada programowa, ośrodek badania widowni, public relations, redakcje programujące i całe to… Myśli pan, że ja tak sobie staję przed kamerą i mówię, co mi przyjdzie do głowy? Te bzdury, jak pan je raczył określić, układa cały sztab ludzi. I układa je tak, żeby wyśrubować oglądalność do maksimum. A ja wiem – jej głos posmutniał nagle – że wyśrubowana oglądalność to maksimum wpływów do kasy fundacji. Niech pan zrozumie, przecież ja nie chcę nic dla siebie. Niech pan mnie zrozumie – powtórzyła prawie błagalnie.

– Jakie to ma znaczenie, czy ja rozumiem – mruknął, przyglądając się gwiazdom.

– Dla mnie ma.

– A co… – nie wiedział, jak o to zapytać. – Co będzie z dziewczynką? Z Iną?

– Co będzie? To, że będzie żyła. Ja wiem, zaraz pan powie, że to nic, uratować jedno jedyne dziecko, kiedy tylu innych uratować nie sposób. Ale to będzie przynajmniej jedno uratowane dziecko. To mnie usprawiedliwi. Prawda? Niech pan powie, czy to mnie usprawiedliwi?

Przesiadła się i pochyliła w jego stronę. Na skrętach jej ciemnych, gęstych włosów lśnił poblask.

– Tak. To usprawiedliwia – powiedział, chociaż wcale tak nie myślał.

– No i to jest dla mnie najważniejsze – oznajmiła, wyjmując mu z ręki butelkę.

Przez długą chwilę siedzieli w milczeniu. Oświetlony parking u ich stóp powoli szykował się już do snu. Gwar, który dobiegał stamtąd, gdy Perhat otwierał butelkę, zmienił się w szum, cichnący momentami niemal zupełnie.

– A ty, Perhat? – zapytała wreszcie.

– Co ja?

– Co jest najważniejsze dla ciebie?

Zastanawiał się długą chwilę, czując na sobie jej uważny wzrok i nie mogąc się zdobyć na odwagę, aby odwzajemnić to spojrzenie. Aż wreszcie, patrząc ponad jej głową, na niebo, wyrecytował cicho, powoli:

Pytasz mnie, co w mym życiu z wszystkich rzeczą główną,

Powiem Ci: śmierć i miłość – obydwie zarówno

Jednej oczu się czarnych, drugiej – modrych boję.

Te dwie są me miłości i dwie śmierci moje.

Przez niebo rozgwieżdżone, wpośród nocy czarnej,

To one pędzą wicher międzyplanetarny

Ten wicher, co dal w ziemię, aż ludzkość wydala,

Na wieczny smutek duszy, krótką rozkosz ciała…

– Wieczny smutek duszy – powtórzyła w zamyśleniu. A potem potrząsnęła głową i dodała: – Nieprawda. To nie o tobie, Perhat. Ty się przecież nie boisz śmierci.

– Masz rację. Nie boję się. Co komu pisane i kiedy.

– Ale to drugie… – zaczęła łagodnym, ciepłym głosem. Zdziwiło go, że tętno zaczyna rozsadzać mu skronie, jakby serce miało zamiar wyskoczyć z piersi.

– Miłość?

Tak, miłość. Rzeczywiście, jej się boisz, Perhat. -Ujęła delikatnie jego dłoń. – Pragniesz mnie, przecież to widzę. Ale niczego nie powiedziałeś. Przyznaję, myślałam najpierw, że to tak, jak z innymi. Dzisiaj mężczyźni już dawno zapomnieli, co to jest sztuka zdobywania kobiety. Naoglądają się od małego pornosów i to z nich robi impotentów, potrafią tylko czekać, aż dziewczyna sama z siebie klęknie im przed rozporkiem. Ale z tobą jest inaczej. Myślę, że ty się boisz mnie pragnąć. Boisz się sam przed sobą do tego przyznać.

Mówiąc to pieściła jego dłoń, coraz bardziej zdecydowanie, coraz śmielej. Nie reagował, szarpiąc się między bolesnym pragnieniem, a świadomością, że to tylko skutek jej nieprzyzwyczajenia do mocniejszego alkoholu.

– Boję się zostać twoim atawizmem – odparł. – Silnym, kudłatym gorylem w kolekcji pamiątek z egzotycznej podróży.

Znieruchomiała na moment.

– Nie podsłuchiwałem. Po prostu przechodziłem wtedy obok. Wiesz, jestem odpowiedzialny za konwój. Wypada mi wieczorem przynajmniej przejść się wokół parkingu.

– To naprawdę nie jest tak – pokręciła głową. – On po prostu chciał mnie dotknąć. Przyznaję, kiedyś trochę mi zawrócił w głowie, ale to było dawno i nieprawda, a on do dziś wyobraża sobie nie wiadomo co. Gdyby nie był wyznaczony przez Pontoise na reżysera transmisji, w ogóle bym z nim nie rozmawiała.

– W porządku. Wierzę.

– Och, nie masz pojęcia, jaki to straszny dupek – aż parsknęła ze złości i zabrzmiało to tak, że dopiero teraz Perhat naprawdę uwierzył. – O, to jest ten właśnie grzyb, jak mówiłeś. Implantowane włosy, żeby pokryć łysinkę. Mięśnie nastrzykane silikonem, żeby nie wisiały. Dwa liftingi. Co trzy tygodnie naświetlanie, co pół roku liposukcja. Naprawdę się przejmujesz tym, co taki facet ma o tobie do powiedzenia?

– Cholera, nie – wyciągnął rękę i musnął palcami jej policzek. Raz, drugi i znowu. Najdelikatniej, najczulej, jak potrafił.

– Ja też cię pragnę – szepnęła, głosem tak drżącym i głębokim, że nie przypominał sobie, czy kiedykolwiek w życiu jakaś kobieta mówiła do niego w ten sposób.

Wyciągnął rękę, żeby objąć ją i przygarnąć do siebie, ale Jacqueline wstała.

– Zmarzłam już – rzuciła. – Chodź.

Ruszyli ścieżką w dół.

Zbliżali się już do samochodów, kiedy do uszu Perhata dobiegł nagle od strony wzgórza przeciągły, stłumiony krzyk, właściwie charkot. Zatrzymał się machinalnie. Wydawało mu się? Nasłuchiwał przez chwilę czujnie.

Nie, musiało mu się zdawać. Nie działo się nic specjalnego. Jacqueline najwyraźniej nie słyszała niczego, szła szybkim krokiem w stronę swojego wozu.

Przyspieszył kroku, aby ją dopędzić. Przez chwilę jeszcze kołatała mu po głowie niejasna myśl, że powinien to sprawdzić, ale szybko odsunął ją od siebie. Kierowca, pilnujący parkingu poznał ich z daleka, Perhat skinął mu tylko głową, kiedy przechodzili pomiędzy zestawionymi ciasno wozami w stronę furgonetki pani doktor.

Miał dziwne wrażenie, jakby to się działo zupełnie poza nim. Jakby to nie on wszedł z Jacqueline do jej kabiny, jakby to ktoś obcy, ktoś, w czyim ciele znalazł się chwilowo i zupełnie przypadkiem, wyłuskiwał jej wysportowane, opalone na brąz ciało z szorstkiej bawełny i z delikatnych koronek bielizny. Jakby to nie on wodził spragnionymi ustami po jej skórze, pokrywał pocałunkami stwardniałe z pożądania piersi, pieścił opuszkami palców kark.

Może to się stało zbyt nieoczekiwanie, gdy już na nic nie liczył. W każdym razie czuł się, jakby patrzył na samego siebie z daleka, na filmie, nie potrafiąc pojąć, co się dzieje. Oto miał w ramionach kobietę, o której marzył, od kiedy ją zobaczył po raz pierwszy. Kobietę, która na pewno nie kłamała, mówiąc, że go pragnie. Czuł, jak drży pod jego pieszczotami, jak jej oddech staje się coraz cięższy i gorętszy. Miał ją w ramionach, nagą, oddaną, czekającą zaspokojenia.

I nie mógł jej tego dać.

Pożądanie, dręczące go przez cały dzień, ulotniło się gdzieś bez śladu. Nie potrafił zrozumieć, co się stało. Pragnął jej nadal, potrzebował, chciał, ale nagle z przerażeniem stwierdził, że organizm po prostu odmawia mu posłuszeństwa. Ogarnęła go fala paniki, że nie, nie w takiej chwili, za żadną cenę, i to załatwiło sprawę już do reszty. Jeszcze starał się rozpaczliwie, sięgając tych miejsc, których dotyk powinien go podniecić, ale pieszczoty nagle były już tylko mechanicznymi, pustymi gestami. Już wiedział, że jego starania są tylko żałośnie śmieszną próbą zatuszowania, odwleczenia ostatecznej kompromitacji, której już tak czy owak nie da się uniknąć.

W końcu musiał dać za wygraną. Chciał odsunąć się jak najdalej, ale Jacqueline nie pozwoliła na to.

– Przepraszam. Nigdy w życiu…

– Daj spokój – mówiła. – To naprawdę nie jest najważniejsze.

Był przekonany, że jest wściekła, musiała być na niego wściekła i dziwił się, jak dobrze potrafiła to ukryć.

– To nie jest twoja wina – powiedział.

– To nie jest niczyja wina. Nie przejmuj się. Chciałby wierzyć, że naprawdę tak myśli. Gładziła go delikatnie po twarzy i piersiach.

– Nie odwracaj się ode mnie – uśmiechnęła się łagodnie. – Przytul mnie mocno, proszę. To mi wystarczy. Naprawdę, uwierz. Dzisiaj to wystarczy.

Bał się powiedzieć cokolwiek więcej, bał się poruszyć. A więc tak. Tak Opatrzność uświadamia człowiekowi, że robi się już stary i zbędny. Że młodość skończyła się definitywnie i teraz nie będzie już niczego, tylko dłuższy lub krótszy zjazd do piachu. Otrzymałeś pierwszy znak. Zostałeś formalnie ostrzeżony.

Przycisnął ją do siebie, przytulił ciasno i leżeli tak w milczeniu, w zalegającym kabinę półmroku.

Martwy, pusty futerał wypełniony śmiercią. Był tak martwy, że nie potrafił już nawet niczego poczuć, ani upokorzenia, ani wstydu, nawet zmęczenia. Świat mógłby się teraz skończyć i nie wykrzesałoby to z Perhata choćby śladowego zainteresowania.

Leżał tam – niepotrzebny, próchniejący pień, aż uświadomił sobie, że wtulona w niego Jacqueline oddycha tak regularnie i spokojnie, jakby spała. Najostrożniej jak mógł uniósł głowę, by zobaczyć jej twarz. Była uśmiechnięta, pełna ufności i spokoju.

W ciszy, jaka zapadła, słyszał tylko rytmiczny szmer zegara elektrycznego. Może rzeczywiście go nie oszukała, może to nie było najważniejsze? – zastanawiał się, choć wiedział, że nie ma po co się pocieszać.

Bojąc się jakimkolwiek ruchem zakłócić jej sen, myślał o kobietach w swoim życiu. I nagle uświadomił sobie, że tak naprawdę nie ma o czym myśleć. Że nigdy ich nie rozumiał, że tylko ocierał się o ich tajemnicę, że widział, a nie dostrzegał.

A teraz, widać po to potrzebował takiego upokorzenia, ich niezgłębiona tajemnica nagle stała się dla niego oczywista. W każdej z kobiet, jakie w życiu znał, w głębi, jeśli delikatnymi dłońmi zdołał ją odsłonić spod warstwy seksu i chwilowych zachceń, znajdywał nieodmiennie małą, bezbronną dziewczynkę. Przerażoną światem dziewczynkę, która ponad wszystko pragnie się wtulić w potężne ramiona ojca i choć na chwilę zaznać w nich poczucia absolutnego bezpieczeństwa.

Dawać kobiecie takie poczucie – oto psi obowiązek mężczyzny. A jeśli mężczyźni zatracili tę zdolność, ze swojej lub nie swojej winy, jeśli nie potrafili, okaleczani psychicznie brakiem ojców, idiotycznym wychowaniem, chorym układem społecznym, jeśli sami chorobliwie potrzebowali oparcia, akceptacji, ciągłego potwierdzania własnej wartości… Jeśli tacy okaleczeni, niepewni swego neurastenicy nie byli już na świecie wyjątkami, tylko właśnie normą – to świat po prostu musiał zacząć się sypać.

To dlatego wszystko się spieprzyło. Mniejsza, że ten lub tamten watażka zagroził interesom innego, że prezydenci ustalili albo nie zdołali ustalić, że doszło do sprzeczności interesów między kulturami, między cywilizacjami, między gospodarkami. Tak było od zawsze i jakoś wtedy świat się nie zawalił. Nie, nasz świat oszalał i rozlatywał się dlatego, że mężczyźni przestali dawać kobietom poczucie bezpieczeństwa, a kobiety mężczyznom czułość, że wszystko poszło na sprzedaż, wszystko zatonęło w krzykliwej reklamie, w wirze kolorowych świateł i szybkiej, łatwej miłości, po której rano zostaje tylko czczość, zmęczenie i pustka.

Zapragnął gorąco, tak jak tylko można pragnąć, tak że aż zakręciły mu się w oczach łzy, żeby choć na chwilę znaleźć się gdzieś poza tym światem, z dala od niego, gdzieś zupełnie na zewnątrz, gdzie nie byłoby drużstw i Stawyszynów, i diewoczek, i Kuklatów, i interaktywnych telewizji, i Świętych Mykołów, i Grup Harta, i całego tego splecionego w cuchnący, ropiejący skrzep draństwa -gdzie byliby tylko on i ta kobieta, która teraz oddychała tak równo i spokojnie u jego boku.

*

Stłumiony, przeciągły charkot, który dobiegł uszu Perhata od szczytu wzgórza, nie był złudzeniem. Był głosem, z jakim umierał jeden ze Skrebecowych strażników. Rzucona z dwóch metrów saperka wbiła mu się w pierś w chwili, gdy usiłował sięgnąć po broń. Jej wyostrzona krawędź, uderzając z siłą kilkuset kilogramów na centymetr kwadratowy, zmiażdżyła cztery żebra i przecięła aorty tuż przy sercu. Śmierć nastąpiła w ciągu kilku sekund.

Drugi ze strażników umarł pół minuty wcześniej. Także w jego wypadku przyczyną śmierci było uderzenie saperką. Uderzenie z bliska, w kark, tak silne, że przerwało rdzeń kręgowy i nieszczęśnik zatonął w nicości w pół snutej leniwie myśli, w pół znudzonego kroku, nie zdążywszy nawet zauważyć, że coś się stało.

Można by sądzić, że tysiące filmów, zapisanych w sieciowych zasobach telewizji, w pogoni za zaciekawieniem widzów wyeksploatowały już wszystkie możliwe i niemożliwe sposoby zabijania. Że pokazano w nich już wszelkie, nawet najbardziej absurdalne narzędzia, jakie mogły do tego służyć. A jednak rosyjska saperka nigdy się takiej nobilitacji nie doczekała. Filmowcom wydawała się ona narzędziem zbyt prozaicznym. Ciężka, trzydziestodwu-centymetrowa łopatka o trzech zaostrzonych krawędziach, którą nie da się wywijać malowniczo przed kamerą jak chińskim nunczaku. W istocie ów zastupok, szpadelek, jak go pieszczotliwie nazywano, idealnie wyważony i doskonale leżący w ręku, nadawał się do zabijania dużo lepiej niż bagnet czy sztylet. Trzeba było tylko umieć się nim posługiwać. A to już ludzie Kolcowa umieli lepiej niż cokolwiek innego.

W Rosji w ogóle życie ludzkie nigdy nie cieszyło się szczególnym szacunkiem – zabić kogoś lub zginąć samemu zawsze było tam rzeczą prostą jak stakańczyk wódki. Ale podwładni Kolcowa byli ludźmi nawet na rosyjskie warunki wyjątkowo bezwzględnymi. Rekrutowani spośród weteranów rozmaitych drużstw, zdążyli się już przekonać, że człowiek jest tylko kryjącym się pod różnymi maskami bydlęciem i że zasługuje na życie do chwili, dopóki potrafi bez wahania atakować i zabijać pierwszy. Wyznawali tylko trzy zasady: nigdy nie ufać, nigdy nie prosić, nigdy się nie bać.

Ludzie Kolcowa różnili się od rozmaitych osiłków, pompujących w przydrożnych siłowniach, tym samym, czym za sowieckich czasów różniły się oddziały specnazu od zwykłego mięsa armatniego. Jednym z tradycyjnych sposobów, w jaki u Liszniewa egzaminowano kandydatów do służby, było coś, co Skrebecowi nazywali „ruską zagadką”. Polegało to na niespodziewanym rzuceniu kandydatowi w twarz ciężarnej kotki. Musiał chwycić ją w locie za kark, tak aby nie dać się podrapać, i trzymając w jednej ręce, drugą sięgnąć jak najszybciej po nóż, rozpruć kotce brzuch i policzyć, ile ma małych.

Na usprawiedliwienie honornych można powiedzieć tylko tyle, że w najgorszych snach nie spodziewali się oni stawiać czoło takim przeciwnikom. Do pilnowania grobów nie wyznaczano najlepszych. Ich zadaniem było odstraszyć od świeżej mogiły hieny – wyrzutków z samego dna życia, którzy starali się roztopić w ciemności i nigdy nikogo nie atakowali, chyba w ostatecznej rozpaczy, zagonieni w potrzask. W walce z hienami bronią wystarczającą było imię Skrebeca. Nigdy dotąd nie zdarzyło się, aby ktokolwiek zaatakował posterunek pilnujący spokoju umarłych i ten fakt pozwalał wartownikom zwolnić się z jakiejkolwiek czujności. Paradoksalnie, wiadomość, podrzucona tego wieczora przez kumpli, iż gdzieś w pobliżu znajduje się podobno sam pułkownik Stupak, ułatwiła zadanie napastnikom, skłaniając honornych, aby od czasu do czasu przeszli się dla zachowania pozorów wokół usypanej na szczycie mogiły i swojego namiotu. Ludziom Kolcowa byłoby nieznacznie trudniej, gdyby wartownicy się z niego nie ruszali, jak zazwyczaj ufając w znajdujący się na ich wyposażeniu prosty detektor masy.

Detektor ten ostrzegał z dala przed każdym zbliżającym się do szczytu wzgórza człowiekiem, ale tylko wtedy, gdy ów człowiek nie miał przy sobie dezorientującego aparaturę nadajnika. Oczywiście, trudno by sobie było wyobrazić, aby hieny choć wiedziały o istnieniu czegoś podobnego.

Ludzi Kolcowa było czterech. Piąty pozostał w ciężarówce, stojącej w zaroślach obok polnej drogi, o kilkaset metrów niżej. Dowodzący ochotnikami miał na imię Borys, ale z jakiegoś powodu kazał nazywać się Wasylem, a ponieważ potrafił swe żądanie poprzeć sławą wyjątkowego zabijaki, zazwyczaj mu ustępowano.

Kiedy Perhat dokonywał swej kurtuazyjnej wymiany grzeczności z wartownikami, Wasyl leżał w zaroślach o kilka metrów od niego. Potem śledził go przez lornetkę z noktowizorem. Był świadkiem długiej rozmowy z Jacqueline, ale nie znając języka, nie mógł nic zrozumieć. Rozważał nawet, czy ich nie zabić, ale to mogłoby zwrócić czyjąś uwagę. Ostatecznie więc postanowił odczekać, aż pójdą. Kiedy tylko ruszyli w dół, dał znak do rozpoczęcia akcji.

Teraz Wasyl ocierał rzęsisty pot, lejący mu się z czoła. Ten obfity pot był skutkiem noszonych przez całą jego grupę foliowych peleryn napylonych żółtozieloną, matową substancją. Był to strój wyjątkowo uciążliwy, ale człowiek weń ubrany praktycznie znikał z obrazu detektorów podczerwieni, a w obrazie radarowym prezentował się jak blade, łatwe do przeoczenia widmo.

Stłumionym głosem udzielił soczystej reprymendy jednemu ze swoich podwładnych – temu, który zabił drugiego z wartowników. Cios saperki chybił o kilka milimetrów; ofiara powinna umrzeć natychmiast i bezgłośnie. Policzą się za to po akcji. Na razie zrugany i jeden z jego kolegów, posłuszni poleceniom Wasyla, zrzucili swoje peleryny, przewiązując się pasami zdjętymi z zabitych. Znajdowały się na nich niewielkie, wykonane z czarnego plastiku kasetki, łączące funkcję pagera i radiolatarni.

Od tej chwili wyglądało to z satelitów tak, jakby wartownicy opuścili nagle swój posterunek i zeszli ze wzgórza na stronę przeciwną od parkingu, do stojącej tam ciężarówki. Wrócili stamtąd dźwigając kolorowy, plastikowy kontener, oznaczony błękitnymi symbolami firmy Sendai. Tę drogę powtórzyli jeszcze dwukrotnie, donosząc kolejne kontenery. Potem przysiedli koło namiotu, w którym dwaj pozostali ochotnicy przystąpili do montowania wyjmowanych kolejno ze skrzyń części. Z pierwszej wydobyli fragmenty podstawy, które po złożeniu utworzyły wysoki do pasa trójnóg z masywną, dającą się obracać we wszystkich płaszczyznach głowicą i wyprofilowanym oparciem dla strzelca. Z drugiej korpus szybkostrzelnego działka, z przymocowanym i już zafiksowanym tubusem laserowego celownika. Trzecia skrzynia zawierała amunicję, spiętą w jedną, długą taśmę.

Pół godziny przed brzaskiem działko było gotowe i czekało na odpowiedni moment, aż Wasyl każe je wynieść i ustawić na szczycie mogiły. Jeden z ludzi Kolcowa oparł się o drewnopodobną okładzinę kolb i rozradowany niczym dziecko w wesołym miasteczku, napawał się lekkością, z jaką lufy działka, nawet bez włączonego wspomagania, pozwalały się błyskawicznie przerzucać z jednej pozycji w drugą.

*

Dźwięk silników narastał z oddali, rósł, potęgował się, aż wreszcie po długich kilkunastu sekundach zaczął się przesilać i oddalać. Drogą obok parkingu przewalała się pierwsza tego dnia grupa. Pięć ciężarówek i dwa samochody osobowe z konwojem, sądząc na słuch. Spieszyli się, żeby nie ugrzęznąć w korku przed Czarcim Wirażem. Całkiem słusznie.

Ten dźwięk i słońce, sączące się przez przednią szybę ciężarówki, przekonało Perhata, że dalsze próby zaśnięcia nie mają już sensu. Zwlókł się ze swojego wąskiego posłania za fotelami, cały obolały, jakby w mięśnie nalano mu ołowiu, a głowę zastąpiono podstępnie armatnią kulą. Z wozu Jacqueline wymknął się jeszcze przed świtem i sam nie wiedział, co było tego przyczyną – dbałość o pozory, chęć ochronienia jej przed plotkami czy lęk, że kiedy rano, już zupełnie trzeźwa, zobaczy go przy sobie, nie będzie tak miła jak poprzedniego wieczora.

Wieniczka spał na wznak, z odrzuconymi szeroko rękami, jak panisko, i Perhatowi trudno było na ten widok nie skrzywić się z poczuciem zazdrości i wstydu. Nie budząc go, wcisnął się do mikroskopijnej kabiny natrysku. Zużył w niej nieco więcej wody, niż nakazywał zdrowy rozsądek, a potem wyszedł i znowu zaczął obchodzić parking. Po drodze zatrzymywał się przy każdym z wartowników, wypytywał, kto o której wrócił, interesował się stanem wozów, losem drobnych usterek, które mu w kilku z nich zgłaszano, a kiedy takich tematów zabrakło, po prostu zagadywał, jak było wczoraj w Parachowce i w ogóle, jak się żyje. Perhat mógł być skacowany albo zdenerwowany, albo zmartwiony, albo szwankować na sto innych sposobów – ale jego ludzie musieli zawsze widzieć go rześkim, opanowanym i nieporuszonym. Uważał to za jeden ze swoich obowiązków.

Prawdziwy ruch zaczął się na parkingu dopiero wtedy, gdy ożyły ustawione pośrodku wozy telewizyjne. Widział, jak Claude dobijał się do furgonu Jacueline i jak nie został wpuszczony. To ona wyszła po jakimś czasie i przez długi czas rozmawiali, ale Perhat podszedł do nich dopiero wtedy, gdy przygotowania do porannej transmisji zaczęły się wyraźnie koncentrować wokół furgonu Śpiącej Królewny.

Uświadomił sobie, że jeszcze ani razu nie zbliżył się do tego białego wozu, w którym wymoszczono dziewczynce gniazdko z hektarów bieli i kilometrów rurek oraz kabli. I ani razu nie przyglądał się z bliska jej samej – drobnej, ostrzyżonej na pazia, jasnowłosej dwunastolatce o wiecznie przymulonym, narkotycznym spojrzeniu, któremu zawdzięczała nadane przez szoferów miano. Miał wrażenie, że gdyby nie sączone przez wenflon w nadgarstku chemikalia, jej oczy byłyby bardzo żywe i ciekawe świata. W telewizji, jeśli pokazywano jakieś dzieci ze Wschodu, to zawsze o smutnych oczach zaszczutych zwierzątek. On sam miał wrażenie, że dzieci zachowywały tutaj więcej wigoru od dorosłych. To było zresztą oczywiste. Dzieci zawsze uważają swoją sytuację za normalną, nie mając jej jeszcze z czym porównać, i nie tracą wrodzonej radości ducha. Z jego punktu widzenia dzieci były rozwrzeszczane, bezczelne i natrętne. Nie wzbudzały w nim za grosz wzruszenia czy innych pozytywnych uczuć.

Dziewczynka właśnie była czesana przez jedną z pielęgniarek, nie Zlewkę, tylko tę drugą, czarnowłosą, ale sam widok pielęgniarki przypomniał Perhatowi Wieniczkę, rozwalonego na łóżku i sytego szczęścia. W ostatniej chwili uświadomił sobie, że nie powinien się zbliżać do małej, zapamiętywać jej czy, nie daj Boże, szukać w niej jakichś cech ludzkich.

Niech pozostanie mu w pamięci jako przedmiot, telewizyjna kukiełka, jeszcze jeden z ładunków, których tyle już w życiu przewiózł – nic więcej. Tak będzie lepiej.

Jacqueline powitała go delikatnym, ciepłym uśmiechem – uśmiechem „nic się nie zmieniło”, i to wystarczyło, żeby Perhat poczuł się nagle bezbrzeżnie, wręcz idiotycznie szczęśliwy. Na chwilę zapomniał o tym, że jego twarz nie powinna okazywać żadnych uczuć, skarcił się za to natychmiast w duchu, ale ta chwila była wystarczająco długa, aby i ona dostrzegła przelotny uśmiech na jego twarzy. Skinął głową z wysiloną niedbałością, starając się, aby to skinięcie niczym się nie różniło od podobnego, przygotowanego dla Claude'a.

Ten ostatni wydawał się zdumiony. Najwyraźniej bawił się przekonaniem, że Perhat nie może się doczekać, by wyjść z wozu Jacqueline, gdzie – sądził zapewne – on sam właśnie dlatego nie został dziś wpuszczony. Mimo tego zdziwienia Claude nie stracił okazji, aby natychmiast oznajmić Perhatowi, jakie miejsce przewidział dla niego w dzisiejszej transmisji.

– Niech pan się wypcha – uciął krótko Perhat. – Powiedziałem raz i wyraźnie: nie biorę w tym cyrku udziału.

– Panie Perhat – westchnął Claude, rozkładając szeroko ręce. – Tak nie można, psuje pan cały program! -Wciąż z tymi rozłożonymi rękami obrócił się do Jacquelinę z teatralnym: – Kochanie, przekonaj go, tobie na pewno nie odmówi.

Perhatowi nawet nie chciało się posłać go do wszystkich diabłów.

– Myślę, Claude, że ta sprawa jest już definitywnie ustalona – oznajmiła pani doktor tonem szefowej wielkiej fundacji i podziwianej przez miliony widzów gwiazdy. -Bądź łaskaw nas zostawić samych, mam panu Perhatowi coś do powiedzenia.

– Niech was cholera weźmie oboje – wzruszył ramionami, odchodząc. – Jak z takimi pracować?

Właściwie nie musiała nic mówić. Patrzyli sobie przez chwilę w oczy i to wystarczyło, by jego troski przestały istnieć. I w tym momencie Perhat uświadomił sobie, co go tak od kilku dni wkurzało, czego nie chciał dopuścić do świadomości. Było to odkrycie tak zdumiewające, że musiał się nim podzielić, natychmiast, bez chwili zastanowienia.

– Zakochałem się w tobie – stwierdził głosem pełnym bezbrzeżnego zdumienia.

Ta chwila trwała całą wieczność.

– No, to mamy oboje podobny problem – zaśmiała się. Stali przez długą chwilę milcząc, trzymając się za ręce.

– Jest coś, co muszę ci powiedzieć – zaczęła wreszcie Jacqueline i szczęście Perhata skończyło się nagle, jak uciął. Od żołądka zaczęło podchodzić pod żołądek lodowate zimno.

– Tak?

– To jest mój ostatni konwój. To znaczy, ostatni taki konwój jak ten. Mówiłam tym z Pontoise już przed wyjazdem, ale… Teraz w każdym razie zdecydowałam się ostatecznie. Po prostu masz rację. Chciałam, żebyś był pierwszy, który będzie wiedział, że się już zdecydowałam, ostatecznie i nieodwołalnie.

Zimno wokół żołądka nie ustępowało.

– Ja też jeszcze ci czegoś nie powiedziałem. Nie wiedział, jak zacząć.

– Pamiętasz, mówiłaś, że masz wrażenie, jakbyś czegoś tu nie rozumiała. Najpierw myślałem, że o tym wiesz…- naprawdę, nie było łatwo mu to powiedzieć. – Widzisz, te konwoje humanitarne są u nas zawsze pod kontrolą jakiegoś drużstwa. To jest świetna przykrywka, zawsze się przy tym kręci jakiś dodatkowy interes…

– Domyślałam się tego. To jeden z powodów…

– Zaczekaj, proszę. To dłuższa sprawa. Ja też nie wiem nic na pewno, tylko się domyślam…

– Jacqueline! Chodź szybko, nie ma czasu! – rozdarł się Claude od strony furgonetki.

– Potem mi powiesz. – Skinęła głową i ruszyła w tamtą stronę, przed wycelowaną w drzwi furgonetki kamerę.

Perhat obrócił się. Druga kamera ustawiona była nieruchomo na specjalnie do tego celu wzmocnionym dachu telewizyjnego traka – specjalna, szerokokątna, zbierała obraz w trzech czwartych sfery i przekazywała go do opracowania komputerowi, który wycinał odpowiedni fragment, obracał go, przybliżał lub oddalał. To właśnie ta kamera rozpoczynała transmisję i ona ją kończyła szerokimi panoramami. Teraz, na pożegnanie, pokazać miała, jak ciężarówki jedna po drugiej wyjeżdżają z parkingu i odjeżdżają drogą. Tak było ustalone. Wyznaczył do tego kilka wozów, między innymi swój, prowadzony przez Wieniczkę. Potem miały zaczekać na resztę konwoju za najbliższym zakrętem. Śledził jeszcze przez chwilę przygotowania do transmisji, w końcu odwrócił się na pięcie i poszedł dopilnować, żeby wyznaczone ciężarówki były gotowe do drogi.

*

Przy głównym terminalu pancerki miejsca niby nie było wiele, ale urządzono je jakoś tak, że o nic się przy pracy nie zawadzało łokciami czy głową ani nic nie uwierało w plecy. To była jedna z tych niezwykłych cech zachodniego sprzętu, którym Pawlik nie mógł się nadziwić. Przyzwyczajony do spartańsko kanciastych ruskich BWP, w których zdobywał kwalifikacje drugiego strzelca, z początku skłonny był zgadzać się z opinią, że dbałość o komfort żołnierza nie świadczy wcale dobrze o Zapadzie, przeciwnie, dowodzi, iż jego dekadencja i rozkład nie ominęły nawet armii. Teraz, po czteroletniej służbie w Siłach Pokojowych miał na ten temat inne zdanie. Ergonomia sprzętu oznaczała mniejsze zmęczenie, a więc wyższą sprawność obsługujących go ludzi. A to się przekładało na szybsze o ułamki sekund reakcje, w walce mogące zadecydować o życiu albo śmierci.

Po raz kolejny tego poranka Pawlik wsunął się za pulpit, sprawdzając pozycję krasnodarców. Drugi strzelec pełnił w wozie funkcje zarazem łącznościowca i nawigatora, i jako taki spięty był w sekcję z dowódcą wozu. Dopiero w wypadku desantowania drugiej sekcji przejmował nadzór nad środkami ogniowymi wozu. Było to zresztą w dużej mierze teorią, bo całą czwórkę w wozie przygotowywano, by w razie potrzeby każdy mógł przejąć funkcje każdego. Poza tym prawdziwa walka, taka z regulaminów i szkolenia, prawie się nie zdarzała. Przeciwnikiem nie były regularne formacje wojskowe, ale mniej lub bardziej bezładne bandy, z którymi mogli sobie poradzić honorni. Pancerki jedynie zapewniały im rozpoznanie i, w razie potrzeby, wsparcie ogniowe.

Do Pawlika na co dzień należało to pierwsze. Nie była to szczególnie uciążliwa funkcja, zwłaszcza jeśli już namierzyło się ściganych i uruchomiło w pokładowym komputerze procedury automatyczne.

Tak właśnie było i teraz. Przez całą noc komputer co pół minuty odcedzał z gąszczu zmieszanych na tej samej częstotliwości sygnałów cyfrowych przekaz jednego z amerykańskich satelitów teledetekcyjnych, dekodował go i przekazywał do pamięci bieżącej. Pawlik nawet się nie zastanawiał, czy korzystają z tego sygnału legalnie, czy prawem kaduka – skoro mieli umożliwiające to programy, to widocznie ktoś im je dał. Rozkodowane odwzorowania satelity szły do opracowania, a potem do analizy. Jeżeli program analizujący nie stwierdził zmian naruszających wyszczególnione w instrukcji warunki alarmu, kompresował wyniki i odsyłał je do archiwów. W przeciwnym wypadku uruchamiał alarm.

Pawlik właściwie nie musiał się w to wtrącać. Był wczesny ranek, większość oddziału otrząsała się jeszcze z senności albo zażywała porannej zaprawy, a major przechadzał się po polanie. To nie była żadna poważna wyprawa. Zwykłe utarcie nosa krasnodarcom – ktoś tam na Chortycy uznał ich konwój za podejrzany, polecił go zatrzymać i przeszukać, a w razie gdyby naruszyli warunki pokoju, przewożąc narkotyki lub inne materiały zastrzeżone dla innych drużstw, spalić. Najłatwiej było to zrobić, zaczajając się na Czarcim Wirażu. Nawet delegowanie do tak banalnej sprawy aż dwóch pancerek, ośmiu żołnierzy, gdy mogli wystarczyć honorni, i osobisty w niej udział majora Stupaka wydawały się przesadą.

Pawlik przebiegł palcami po klawiaturze, żądając bieżącego odwzorowania. On akurat wiedział, dlaczego major wyskoczył na wyprawę osobiście. Sekcyjny zawsze dużo wie, trudno przed nim coś ukryć. Major źle znosił niedawny awans i przeniesienie z łużańskiej stanicy do sztabu, korzystał z każdej okazji, by się na parę dni wyrwać w pole. Mówił, że brakuje mu ruchu. Pawlik wiedział, o jakie konkretnie ruchy chodziło, ale z nikim o tym nie rozmawiał. Zresztą wszyscy w plutonie się domyślali. Fedor Stupak był szczęśliwym ojcem trojga małych dziedziców imienia i majątku, a Skrebec, im bardziej umacniał swą władzę na Południu, tym bardziej narzucał swemu otoczeniu zasady wiktoriańskiego dworu. Z drugiej strony, dla Pawlika było oczywiste, że ktoś taki jak Stupak, kto jest dwa razy silniejszy, dwa razy więcej je i dwa razy tyle może wypić, nie pociągnąłby długo z jedną kobietą, w dodatku coraz mniej apetyczną.

Przyjrzał się obrazowi na ekranie. Wyglądało na to, że krasnodarski konwój w ogóle nie zamierzał dzisiaj ruszać. Ciężarówki i wóz pilota stały od wczoraj pośrodku zdeptanego pod parking skweru.

Nie było wokół nich widać żadnych przygotowań do wyjazdu.

Coś go zastanowiło. Przejechał kursorem po listwie poleceń, rozwijając kolejne menu, i zażądał wszystkich odwzorowań z ostatniej godziny.

Na zdjęciach robionych co pół minuty powinno być więcej ludzi. Przecież raczej nie śpią tak długo, muszą przygotowywać jedzenie, wychodzić z wozów, choćby po to, by się odlać. Tymczasem na kolejnych klatkach dostrzegał raptem kilku ludzi. Wczoraj było ich całe mrowie. Fakt, że mogli być z tego drugiego konwoju, który najwyraźniej już odjechał.

O, w mordę! -omal nie złapał się za głowę. Już wiedział, że dał się załatwić jak szczeniak, najprostszym, najbardziej prymitywnym chwytem, jaki można sobie wyobrazić. Odruchowo wydawał komputerowi kolejne polecenia, każąc ściągnąć dane z pamięci Centrali, przeszukać drogę i znaleźć samochody zaparkowane wczoraj obok krasnodarskiego konwoju. Był pewien, że będą wcale nie na wschód od Kijowa, jak by wynikało z ich wcześniejszego ruchu. Że zawróciły na Lwów.

Nie przerywając procedury poszukiwania, wywołał Stupaka.

– Wykiwali mnie – przyznał się otwarcie. – Zmienili samochody, muszą już być w drodze.

– Ogłoś alarm – zakomenderował tylko krótko major. Jeden ruch ręki i wszyscy na polanie zostali poderwani przeraźliwym elektronicznym wyciem, dobywającym się ze słuchawek, osobistych komunikatorów, busterów i głośników w szoferkach samochodów. Pawlik wiedział, że za chwilę zrobi się dookoła rojno jak w ulu, że wszyscy już podrywają się do biegu, każdy najkrótszą drogą na swoje stanowisko, że zaraz zaskoczą silniki i nim miną dwie minuty, kolumna ruszy na złamanie karku polną ścieżką w dół, w stronę Czarciego Wirażu.

Za plecami Pawlika załomotała podłoga wozu, kiedy któryś z jego kolegów zeskoczył ciężko wprost z górnego włazu.

Dopinając się w pośpiechu, nie odrywał wzroku od ekranu, na którym wciąż pulsowała zielona ramka: „Decoding… please wait”. I tak wiedział, co zobaczy, ciekawiło go tylko, czy parszywce zdążyli już dojechać do Czarciego Wirażu, a jeśli nie, to jak daleko od niego teraz byli.

*

Kiedy Perhat dostrzegł czerwoną plamkę na burcie wozu Wielkiego Piątka, nie mógł już zupełnie nic zrobić.

Program dobiegał końca. Wendzyłowicz powiedział swoje, dziewczynka wyrecytowała wbite na pamięć francuskie podziękowanie, z którego nie mogła zrozumieć ani słowa, a Jacqueline, stojąc na tle otwartego furgonu, wygłaszała właśnie ostatnie w tym programie apele o włączenie się widzów do działalności charytatywnej.

Claude, w słuchawkach połączonych z mikrofonem wyglądający niczym kontroler startów na lotniskowcu, stał na dachu telewizyjnej ciężarówki przy szerokokątnej kamerze. W chwili, gdy prompter Jacqueline pokazał ostatni akapit jej tekstu, uniósł wysoko rękę, a potem opuścił ją gwałtownym gestem.

Silnik maszyny Wielkiego Piątka ryknął potężnym basem, chwilę potem zagrały kolejne. Jeszcze kilka sekund i ogromny wóz zakołysał się, drgnął, a potem nagłym zrywem wyprysnął z otaczającego plac kręgu, ku podjazdowi na autostradę. Piątek popisywał się przed kamerą, ruszając z zaciągniętego hamulca, na nadmiernych obrotach, ale pewnie robił tak na żądanie Claude'a.

Bez patrzenia na monitory, Perhat wiedział doskonale, jak to na nich wygląda. Jacqueline oddaliła się, potem obraz zadrżał na chwilę, gdy przenikały się pola widzenia obu kamer, aż w końcu w centrum ekranów znalazł się ruszający ostro trak Piątka.

I wtedy właśnie, w momencie, gdy ciężarówka poderwała się do skoku, zanim zdążyła zbliżyć się do podjazdu, Perhat dostrzegł na jej burcie krwistoczerwone światełko, nie większe niż moneta. Wiedział, co to jest. Nie rozumiał, jak to się mogło zdarzyć, ale już wiedział, co nastąpi za ułamek sekundy, chciał krzyknąć, poderwać ludzi do działania, choć równocześnie doskonale zdawał sobie sprawę, że już niczego, zupełnie niczego nie zdoła zrobić. Zdążył tylko otworzyć usta.

Zanim wydał z siebie jakikolwiek dźwięk, burta wozu Piątka zaklęsła się nagle i sypnęła na wszystkie strony kawałkami metalu, niczym garściami konfetti. Wydawało się, że uderzył w nią wiatr, dość potężny, by wydąć kilkumilimetrową, żeberkowaną blachę niczym płótno żagla. Trak zakołysał się, jakby zatrzymany potężną pięścią, i odchylił na bok, tak, że przez moment jego kilkadziesiąt ton spoczywało tylko na połowie kół.

Ludzie z telewizji jeszcze przez kilka sekund nie byli w stanie zrozumieć, co widzą. Wyglądało to tak, jakby w ciężarówce zalągł się wielki, ognisty robak i uwijał się błyskawicznymi jotami po wnętrzu kontenerów, po kabinie i naczepach, przy każdym splocie zahaczając płomienistymi bokami o burty wozu, aż odlatywały od nich na parę metrów płonące szczątki. Silnik, potrącony ogonem płonącego robaka, zachłysnął się i rozpadł na tysiące iskier. W kabinie kierowców robak posiał ziarno ognia, które urosło w ułamku sekundy w kulę płomieni, wygniatając na zewnątrz szyby i wysadzając z zawiasów drzwiczki. Przeraźliwe cielsko, buszujące wewnątrz ciężarówki, puchło w ułamkach sekundy, jakby pasło się wzniecanym przez siebie ogniem i dymem, aż w pewnym momencie dobrało się do baków i wóz został dosłownie rozniesiony potężną eksplozją, w której jeszcze tylko przez chwilę dawało się dostrzec czarny, zwęglony szkielet karoserii i naczepy, wciąż toczący się z wolna resztką rozpędu.

Dopiero teraz Perhat uświadomił sobie ogłuszający huk, i to, że plecami opiera się o burtę wozu transmisyjnego, na którą pchnął go gorący podmuch.

A ognisty robak nie próżnował. Pożarłszy Wielkiego Piątka i Tłustego Czwartka, wyskoczył z pogorzeliska, nie czekając ani chwili, aż pożar przygaśnie, i dopadł następnych ciężarówek. Przeciął na pół trak Perhata, a potem biegł już tylko po kabinach kolejnych wozów, wgniatając dachy i zasiewając ziarna ognia wszędzie tam, gdzie znajdowali się uzbrojeni ludzie.

Zanim Perhat zdążył na dobre skojarzyć, co się dzieje, paliło się już wszędzie dookoła. Pomiędzy płomieniami dostrzegł zbliżającą się ciężarówkę, a za nią następne. Dopiero później zrozumiał, skąd się wzięły – że jechały przeciwnym pasem, w kierunku na Lwów, nie przyciągając niczyjej uwagi, aż znalazły się na wysokości wjazdu dokładnie w chwili, gdy rozpoczął się morderczy ogień ze wzgórza. A raczej odwrotnie, to ogień rozpoczął się w momencie, kiedy pierwsza ciężarówka zakręciła gwałtownie, przejeżdżając pas ziemi między nitkami autostrady, wprost ku środkowi parkingu. W kilka sekund potem znalazła się ona przy szpitalnym furgonie. Jeszcze dobrze nie wyhamowała, a z wnętrza i skrzyni wysypywali się już ludzie z automatami, strzelając w powietrze i przeraźliwie wrzeszcząc po rusku: „Na ziemię! Wszyscy na ziemię!”

Perhat uświadomił sobie, że jego karabin płonie właśnie w kabinie traka razem z ciałem Wieniczki. Nie miał nawet noża. Mógł co najwyżej rzucić się na napastników z gołymi pięściami.

Ale choćby i miał broń, prawdopodobnie nie użyłby jej. Nie z rozsądku. Ze strachu. Zawsze był przekonany, że to uczucie nie jest mu znane, i rzeczywiście, nie było, ale widocznie teraz wszystko się pozmieniało. Nie chciał umrzeć. Nie teraz. Nie dzisiaj. Za nic. Nie chciał.

I znowu, jakby znalazł się poza swoim ciałem, jakby patrzył na wszystko nie dość, że z daleka, to jeszcze przez odwróconą lunetę. Widział, jak grupa bandziorów, nie zważając na nic, w pośpiechu nosi do szpitalnego furgonu jakieś skrzynie. Widział, jak jeden ze zbirów wywrzaskuje coś i wywija karabinem, popychając Jacqueline na ziemię, twarzą w czarny żużel. Ruszył odruchowo w jego stronę, ale w tym samym momencie jak spod ziemi wyrosła przed nim postać, którą miał potem jeszcze wiele razy oglądać w sennych koszmarach – zarośnięty, brudny mężczyzna o kałmuckiej twarzy, ubrany z wojskowe spodnie i poszarzałą z brudu, niegdyś różową koszulkę z wciąż widocznym brokatowym napisem: FAST GIRL. Na głowie, pomimo upału, nosił spiczastą, równie jak on cały brudną futrzaną czapkę z podniesionymi, sterczącymi niczym diabelskie rogi nausznikami. Kałmuk trzymał przed sobą oburącz wielkokalibrowy karabin maszynowy. Poruszał ustami, ale Perhat nie słyszał jego krzyków. Zobaczył tylko jeszcze, jak napastnik podnosi karabin, jak zawija gwałtownie jego kolbą, i chwilę potem ta kolba trafiła Perhata w szczękę, na kilkadziesiąt sekund odbierając mu litościwie świadomość.

*

Realizator w wozie transmisyjnym nie stracił zimnej krwi i nie pozwolił, aby taniec ognistego robaka wyszedł z kadru dłużej niż na sekundę. Kamerzysta, który pokazywał Jacqueline zdołał chwycić w obraz podjeżdżającą do szpitalnego furgonu ciężarówkę. Zanim rzucono go wraz z innymi na ziemię, zablokował kamerę na statywie. Dzięki temu centrum emisji DCI 6 w Pontoise cały czas dysponowało znakomitej jakości wizją i dźwiękiem tego, co działo się na odludnym parkingu między Parachowką a Czarcim Wirażem.

W centrum emisji w Pontoise dyżurowało w tym momencie troje pracowników. Kierownik zmiany nazywał się Pierre Buyoma i był człowiekiem obdarzonym refleksem, niezbędnym przy tym zajęciu. Specyfika jego pracy polegała na tym, że można było przekiwać dziesiątki nudnych dyżurów, przysypiając w fotelu, ale kiedy nagle coś się zaczynało dziać, kiedy trzeba było błyskawicznie organizować couerage nowej sprawy, spinać się z innymi sieciami albo udostępniać im retransmisje, nie wolno było stracić ani sekundy. Każda zmarnowana chwila oznaczała utratę przez sieć pieniędzy i stosowne konsekwencje wobec winnych temu osób.

Buyoma nie miał nawet chwili na zastanowienie. W sekundę po tym, jak wóz Piątka, uderzony w burtę strumieniem ognia, stanął na bocznych kołach, kierownik zmiany był już przy głównym terminalu i popędzał krzykiem swoich podwładnych.

Pierwszą rzecz, jaką zmiana emisja musiała teraz zrobić, stanowiło przygotowanie materiału dla innych sieci, które – należało się spodziewać – za kilkadziesiąt sekund zaczną się zgłaszać z ofertami załadowania programu DCI 6. Najpierw będą to sieci informacyjne. Potem, jeżeli informacja przekształci się w dłuższy spektakl na żywo, po jego kolejne bloki zaczną się zgłaszać operatorzy sieci regionalnych i tematycznych, wykorzystujący rozmaite sektory Skorupy – wszechobecnej gęstwy infostrad cyfrowego uniwersum, przenikającego się w niezliczonych punktach z rzeczywistością i stanowiącego jej ukryty wy. miar. Trzeba było czym prędzej wydzierżawiać nowe domeny i gejty, a zarazem jak najszybciej pobudzić do aktywności całą uśpioną moc mainframów centrum.

Buyoma od razu ocenił, że wszystko, czym dysponuje, i tak nie wystarczy. W chwili, gdy NewsNet i jego mutacje puszczą przez centra sieci światowej trajlery bieżącej transmisji, liczba zgłaszających się po jej odbiór zacznie rosnąć w postępie geometrycznym, a każdy nowo włączający się w program będzie chciał obok bieżącej transmisji ściągnąć zapis archiwalny. Toteż rozpocząwszy rutynową procedurę i pozostawiwszy jej kontynuowanie komputerowi, Buyoma przeskoczył do drugiego terminalu i zajął się wyszukiwaniem oraz bukowaniem na przewidywane potrzeby transmisji każdego wolnego obszaru publicznej infostrady i sieci komercyjnych, jaki udało mu się znaleźć. W ciągu dwóch minut podbił w ten sposób cenę gigabajta na najbliższych węzłach o pięćdziesiąt procent, ale szukał dalej, przekonany, zresztą słusznie, że wkrótce i tak okaże się, iż wziął wszystko za bezcen.

To była pierwsza sprawa – zapewnić oczekiwanym klientom dostęp do materiału, zanim zdoła to zrobić na swoje konto któraś z sieci podnajmujących ich sygnał. Drugą sprawą było jak najszybsze opracowanie tego materiału. Podczas, gdy pierwszym zajmował się Buyoma, nad drugim pracowała już jedna z jego podwładnych. W jej przypadku najpilniejsze było wywołanie z pamięci centrum YiMakera, programu opracowującego obraz i ścieżkę dźwiękową, oraz poddanie jego wstępnej, szybkiej obróbce zapisu eksplodującej ciężarówki Piątka, tak aby sieci informacyjne mogły w swych zasobach umieścić obraz już należycie przetworzony, kasujący rozmachem i widowiskowością wszystko, co w tym samym czasie mogła zaoferować konkurencja. Potem oczywiście, gdy będzie na to czas, gdy już znajdą i w trybie pilnym posadzą do pracy ludzi, ten wstępny obraz zostanie opracowany jeszcze raz, już z maksymalną pieczołowitością. YiMaker od chwili uruchomienia działał na kilku poziomach – oprócz przygotowywania zapisu archiwalnego, przejął również bieżącą transmisję i automatycznie przekształcał ją zgodnie z posiadanymi instrukcjami. Od chwili, gdy Buyoma potwierdził stosowną decyzję przyciśnięciem w swoim panelu migoczącej ikony, ta właśnie wersja stała się podstawowym sygnałem ładowanym do sieci. Ponieważ była ona nieznacznie opóźniła w stosunku do sygnału bazowego, zmiana ta natychmiast dała się zauważyć na monitorach centrum. Kilka z nich pokazywało dalej ten sam obraz, większość powtarzała go z krótką zwłoką.

Trzeci z dyżurnych pracowników centrum miał jeszcze chwilę na przygotowanie się do prawdziwej pracy. W przeciwieństwie do pozostałych, nie należał on do obsługi programu, ale do liczącego niemal połowę pracowników DCI 6 accountingu zajmującego się marketingiem, reklamami i całą finansową stroną firmy. Jego zadaniem było należyte wyzyskanie wzrostu oglądalności. Wyspecjalizowane ośrodki Skorupy bezustannie monitorowały ruch w sektorach interaktywnej telewizji, dostarczając danych do podejmowania decyzji agencjom reklamowym. Jeśli jakiś program szedł nagle na tej nieustającej giełdzie ostro w górę, jeśli liczba włączających się do niego widzów wzrastała gwałtownie, jak właśnie zaczynało się to dziać z DCI 6, a obliczane błyskawicznie statystyczne przekroje widowni zaczynały pasować do hołubionego przez reklamodawców portretu konsumenta – to było oczywiste, że za chwilę program ten zostanie zasypany ofertami, że agencje obsiada go jak stado sępów trupa, każda starając się wyszarpać swój deal pierwsza, zanim cena reklamowej sekundy wzrośnie jeszcze bardziej. Trzeci przesiadywał w centrum właśnie po to, by w razie czego sobie z tym zalewem ofert poradzić i wyssać z niego maksimum zysku dla stacji.

Kiedy Buyoma mógł wreszcie pozwolić sobie, aby poświęcić część uwagi obrazowi na monitorach, tknęła go potworna obawa, że teraz nie stanie się już nic więcej. Przez pole widzenia kamer przebiegali uzbrojeni ludzie, układający jakieś skrzynie i łączący je kablami, mikrofony głuchły od kanonady i nieartykułowanych okrzyków, ale wszystko to było tylko migotaniem przypadkowych scen, nie składało się w żadną całość, mogącą przykuć na dłużej uwagę widza. Kierownik zmiany emisyjnej poczuł zbliżającą się panikę. Jeśli mylnie ocenił sytuację, jeśli transmisja teraz nagle się urwie, zostaną na lodzie z astronomicznymi rachunkami za poblokowane niepotrzebnie porty Skorupy.

Ale zanim Buyoma zdążył się tej panice poddać, na ekranie, w miejscu, gdzie wcześniej była Jacqueline, pojawił się Claude. Był blady i zagryzał kąciki warg, ale wyraźnie zdążył się już jako tako pozbierać. Wszedł przed kamerę niepewnym krokiem, prowadzony pod lufą przez faceta o mordzie tak bandyckiej, że żaden hollywoodzki specjalista od castingu nie zdołałby znaleźć lepszego.

– Proszę państwa… Kochani – zaczął drżącym z poruszenia głosem Claude. – Nie wiem, czy mnie słyszycie. Mówi Claude Finois, kierownik transmisji. Nasz konwój został napadnięty przez terrorystów. Nie wiemy jeszcze, kim są ci ludzie. Nie wiemy, czego chcą. Nie znamy rozmiarów naszych strat. Ale wiem, że na pewno będziemy potrzebować pomocy. Proszę, nie opuszczajcie nas w takiej chwili. Udało mi się wynegocjować tyle, że nie przerwiemy tej transmisji. Wierzę, że uda nam się z tego wyjść cało. Wierzę, że nas nie opuścicie…

Mówił krótkimi, urywanymi zdaniami, pełnymi emocji, strachu, ale i nadziei, zarazem przejrzyście i zwięźle. Nie można było w tej sytuacji wypaść lepiej.

– I jeszcze jedno – rzekł, pchnięty pod żebra wychodzącą spoza kadru lufą. – Człowiek, który nimi dowodzi, powiedział, że przedstawi swoje żądania za pięć minut.

Buyoma, jak spięty ostrogą, rzucił się do terminalu, aby przez wewnętrzny program komunikacyjny firmy znaleźć szybko tłumaczy z rosyjskiego, ukraińskiego, arabskiego i polskiego; któryś z nich na pewno będzie za chwilę potrzebny.

Tym razem Buyomie było już o tyle łatwiej, że z każdą chwilą zgłaszała się do pracy coraz więcej pracowników DCI 6. Sygnał awaryjny podrywał ich od stołów, wyciągał z basenów, przerywał flirty i interesy. W lokalnej sieci firmy robiło się coraz ciaśniej od ich zgłoszeń – wirtualnych fantomów sygnalizujących wymaganą w kontraktach dyspozycyjność i gotowość do pracy. Zgodnie z regulaminem firmy, dopóki nie zgłosił się któryś z członków zarządu, Buyoma był w DCI 6 najwyższą władzą. Bez chwili wahania zaczął rozdzielać robotę i określać każdemu jego zadania.

Tak jak zapowiedział Claude, dokładnie w pięć minut po jego wejściu – Buyoma wypełnił ten czas przypomnieniem z różnych ujęć i w różnych tempach opracowanej już przez ViMakera sceny napaści na konwój oraz krótkim klipem z historią Fundacji Miłorzębu – przed wciąż zablokowaną na statywie kamerę wszedł dobiegający czterdziestki, bardzo krótko ostrzyżony Rosjanin w panterce, marynarskiej koszulce i nasadzonym na bakier błękitnym berecie.

– Nazywam się major Kolców – oświadczył, patrząc wprost w obiektyw zimnym, nieporuszonym wzrokiem. -Dowodzę oddziałem, który skonfiskował ten konwój. Powiem od razu, zanim przejdę do konkretów: nie chcę, aby zginęła choć jedna osoba więcej. Mam nadzieję, że zdołamy się porozumieć. Ale jeśli ktoś będzie próbował użyć przeciwko nam siły, nie zawahamy się ani przez moment.

– Kolców odsunął się na bok, ukazując kamerze wciąż otwarte tylne drzwi szpitalnego furgonu. W plątaninie medycznej aparatury, otaczającej dziewczynkę, przybyły pryzmy kontrastujących ze szpitalną bielą, ciemnozielonych skrzyń.

To, jak się pewnie domyślacie, materiał wybuchowy- wyjaśnił Kolców, pokazując je palcem. – A teraz spójrzcie tu – pokazał palcem kasetę z chropowatego, czarnego plastiku, noszoną przy pasie. – To wojskowy zestaw biomedyczny. Buster, jak go popularnie nazywają. Aparatura czuwająca nad pulsem, ciśnieniem i funkcjami życiowymi. Każdy z moich ludzi ma coś takiego, a emitowany przez nasze bustery sygnał radiowy jest odbierany przez komputer pokładowy ciężarówki, sprzężony z zapalnikami. Jeśli którykolwiek z nas zostanie zastrzelony, ogłuszony, sparaliżowany wstrząsem elektrycznym lub zaatakowany w inny sposób, ciężarówka wyleci w powietrze. A dziewczynka razem z nią. W tych skrzyniach jest dość materiału wybuchowego, aby z furgonu została tylko garstka popiołu. Mam nadzieję, że przekonałem was, iż lepiej z nami negocjować, niż się bić. Daję teraz właścicielom tego konwoju następne pięć minut na przygotowanie, zanim ogłoszę nasze żądania.

Kolców odwrócił się i wymaszerował z pola widzenia. Buyoma przełączył teraz transmisję na drugą z kamer. Monitory wypełnił widok parkingu, otoczonego podwójnym szpalerem ludzi w podobnych jak u Kolcowa panterkach i pasiastych koszulkach. Część, obstawiając parking od zewnątrz, odstraszała gromadzących się coraz liczniej gapiów z zatrzymujących się w pobliżu samochodów i ciężarówek. Kilku innych, niedaleko szpitalnego furgonu, pilnowało leżących twarzami do ziemi ludzi z konwoju. Buyoma wypatrzył w grupie pilnowanych Jacqueline i wydał YiMakerowi polecenia zbliżenia na nią. Utrzymał ten obraz przez kilkanaście sekund, a potem wpuścił ID stacji i pierwszy z przygotowanych już spotów reklamowych. Potem wyprostował się i czekając, aż w Centrum zjawią się wezwani już dodatkowi pracownicy, po raz pierwszy od chwili napaści na konwój znalazł czas, aby otrzeć pot z czoła.

*

Dougowi Schlafowi było dobrze. W chwili, gdy Perhat tracił przytomność po ciosie Kałmuka, Doug pogrążał się powoli we śnie, z głową złożoną na biuście dziewczyny z baru, zbyt niepodatnym na ciążenie ziemskie, aby nie podejrzewać po nim ingerencji chirurga. Jego myśli krążyły leniwie, coraz wolniej, wokół tego, iż zapewne są na świecie kraje, gdzie kobiety oddają się mężczyznom z dziesiątków rozmaitych przyczyn. Gdzie czasem robią to z miłości, czasem z braku rozrywek, z niewyżycia albo na złość innemu mężczyźnie… Amerykanki były pod tym względem potwornie nudne, znały tylko jeden godziwy powód do uprawiania seksu – inwestycję. Szły do łóżka tak, jak kupuje się akcje, jeśli tylko facet mógł zapewnić należytą pozycję społeczną i prestiż. Przy całej surowości obyczajów, jaka zdumiewała w Stanach przybyszów ze Starego Kontynentu, być tutaj Don Juanem nie stanowiło problemu. Zwłaszcza dla zawodowego menedżera.

Czy można, u licha, mieć wyrzuty sumienia, że gra się w coś, w co grają wszyscy? Jutro będzie musiał delikatnie uświadomić Paoli, że zainwestowała niewłaściwie, że on, Doug, jest wolnym duchem i nie zamierza się żenić. Ćwiczył to już tyle razy, a jednak zawsze było mu w takiej chwili przykro, że musi sprawić dziewczynie zawód. Zwłaszcza, jeśli starała się tak bardzo, jak Paola. W słabym świetle, bijącym zza odsłoniętego okna, dostrzegał delikatne zwiotczenie skóry na jej szyi i sieć drobniutkich zmarszczek wokół oczu. Musiała już mieć trzydziestkę za sobą. Musiała każdego poranka budzić się ze świadomością, że czas na odniesienie w życiu sukcesu coraz bardziej się kurczy i trzeba się spieszyć, zanim pewnego dnia okaże się, że na wszystko jest już za późno.

Do cholery, przecież to nie jego wina. Czasem nachodziła go obawa, czy nie jest zbyt poczciwy, aby odnieść w tym świecie prawdziwy sukces.

Nie musi jej tego mówić od razu jutro, pomyślał sennie, zapadając się w miękkie zapomnienie. Wszystkie sprawy, które prowadził, układały się pomyślnie i pewnie zabawi w Seattle jeszcze parę dni.

W tym właśnie momencie odezwał się telefon. Dźwięk, jaki wydawał z siebie ten niewielki aparacik, zintegrowany z zegarkiem, organizerem i podstawowymi funkcjami stacji sieciowej, musiał być opracowywany przez długie miesiące pod kierunkiem najznamienitszych otolaryngologów i psychiatrów. Dźwięk ów, modulowany w szarpiący za jelita świergot, gdzieś na pograniczu słyszalnych częstotliwości, mógł poderwać z grobu umarłego. Doug nie potrafiłby wyjaśnić, w jaki sposób ten efekt osiągnięto, ale w każdym razie wiedział, i potwierdzał to każdy, z kim rozmawiał, że zaprogramowany w ich telefonach sygnał alarmu przyprawiał o kilkusekundowy atak irracjonalnego, panicznego strachu.

Wyskoczył z łóżka jak oparzony, z łomoczącym sercem, i rzucił się po omacku szukać źródła przeraźliwego dźwięku. Znalazł wreszcie aparat w stosie rzuconej na krzesło garderoby. Kiedy go rozkładał, dostrzegł, iż Paola siedzi na łóżku, z prześcieradłem przyciśniętym kurczowo do napompowanych silikonem piersi i tak wytrzeszczonymi z przerażenia oczami, że w innych okolicznościach zapewne parsknąłby na jej widok śmiechem.

– Li Mitcher, centrala – odezwał się głos w telefonie. -Doug, mamy poważny problem. Załoguj na szybkim.

– Aż tak? – Doug już się ubierał, ściskając telefon między barkiem a uchem.

– Aha. Jesteś u siebie?

– Tak.

– To chyba szybciej będzie, jak pojedziesz do biura. Zaraz tam obudzę kogo trzeba, żeby się przygotowali. Zespół kryzysowy powinien zacząć pracę za trzynaście minut. To tyle.

Doug nie chciał być tym z członków zespołu, który się spóźni.

– Hej, zaraz - przypomniał sobie o tym pytaniu w ostatniej chwili, kiedy człowiek z Centrali już się wyłączał. -A o co właściwie chodzi?

– Kontrakt z Santa Clausem jest poważnie zagrożony. Włącz sobie transmisję.

Znalazł jeszcze chwilę czasu, by pogłaskać dziewczynę po czarnych, długich włosach i powiedzieć parę przepraszających słów, ale były to tylko mechaniczne gesty. Nie był już w stanie myśleć o niczym innym niż o nie sfinalizowanej operacji.

Rzecz w tym, że prowadził ten kontrakt od początku do końca. Cokolwiek się tam stało, nie może się okazać, że to on popełnił błąd.

Wcześniej zdarzało mu się sarkać na ten stosunkowo niewielki, raczej pozbawiony luksusów hotelik z zaglądającą w okna reklamą pierogów Tiomkina. Ale wybrał go właśnie z myślą o takich sytuacjach jak ta. Dyspozycyjność należała do trzech podstawowych wymogów, jakie spełniać musiał menedżer jego szczebla. Trzeba było albo wozić się z kupą sprzętu, albo nie oddalać od centrum komunikacyjnego bardziej niż na regulaminowe dziesięć minut. Doug miał złe doświadczenia z centrami w dużych hotelach, zawsze w krytycznej chwili okazywało się tam, że coś nie pasuje, czegoś nie sposób wyregulować, a jedyny w okolicy człowiek mający o miejscowym złomie jako takie pojęcie akurat gdzieś przepadł wraz z jedynym egzemplarzem karty otwierającej dostęp do paneli kontrolnych systemu. Z dwojga złego wolał już uwiązanie na dziesięciominutowej smyczy wokół miejscowego biura.

W nadbrzeżnej dzielnicy o tej porze, na progu nocy, było już prawie pusto. Rozpędził się długą, wąską ulicą, wiodącą ku oceanowi, potem zakręcił w lewo w przelotówkę, a chwilę później podjeżdżał już pod wielki, srebrzysty biurowiec przypominający poprzecznym przekrojem cząstkę pomarańczy. Trwało to tylko kilka minut, tak że Doug nawet nie miał czasu włączyć w samochodzie transmisji. W holu na dole system zabezpieczenia budynku zerknął Schlafowi w tęczówki, zeskanował linie papilarne i dopiero wtedy zaakceptował jego kartę magnetyczną. Czekała już nań winda, a na dwudziestym trzecim piętrze, w biurach NFG, uruchomione centrum komunikacyjne i wciąż jeszcze z lekka zaspany dyżurny. Doug nie tracąc czasu na powitania, dopadł stanowiska, jedną ręką wtykając w szczelinę pulpitu swoją kartę, drugą zaś uruchamiając procedury identyfikacji i włączenia do telekonferencyjnego, wirtualnego stołu.

Powietrze za plecami Schlafa zmętniało, potem przepierzenia, pomiędzy którymi siedział, zasklepiły się czarną błoną nieprzenikliwego pola. Komputer potwierdził jego obecność. Tkwił w wąskiej kabinie, jak w komórce plastra miodu, mając przed sobą tylko ekrany, klawiaturę z wbudowanym glideboksem i wytrzeszczone na niego szklane oko kamery.

Od telefonu minęło siedem minut i pięćdziesiąt sekund, ale nie miał czasu, by poczuć z tego powodu satysfakcję, pochłonięty, przygotowaną już przez komputer prezentacją niedawnych wydarzeń na kijowskiej autostradzie.

Dopiero zapoznawszy się z relacjami NewsNetu, zaczął sprawdzać, kto bierze udział w naradzie. Czterech ludzi z Centrum znał doskonale; siwawy drugi szef zarządu, któremu eliptyczne, druciane okulary nadawały wygląd dziewiętnastowiecznego subiekta, dwaj kierownicy programów i śniada, rozpaczliwie ukrywająca swą starość szefowa wydziału politycznego. Znał też z widzenia kilku ludzi z zespołu ekspertów. Dwóch z nich korzystało z niepełnego połączenia, dysponowali tylko dźwiękiem. Przerzucał kolejne ekrany, aż trafił na szatynkę w średnim wieku, o prostych, długich do pół ucha włosach, ubraną w kraciasty, błękitno-zielony kostiumik. Jeszcze zanim sięgnął do klawiatury sprawdzić, kto to taki, już wiedział, że ta osoba ma dla sprawy kluczowe znaczenie. Dopiero znacznie później uświadomił sobie, skąd to wiedział. Kobieta była zbyt starannie przygotowana, jak na środek nocy, która okrywała teraz Wschodnie Wybrzeże. Makijaż, nienaganność stroju i uczesania wskazywały, że nie została przywołana nagłym alarmem.

– Myślę, że nie będziemy już dłużej czekać – odezwał się Drugi Szef.

Komputer wyświetlił przed Dougiem informację, z której wynikało, że kobieta w błękicie i zieleni, Lana Schuyskyj, jest upełnomocnioną przedstawicielką nowojorskiej spółki prawniczej VanderOve. Doug oczywiście doskonale znał tę firmę. Pełniła ona rolę amerykańskiego eksponenta interesów porozumienia głównych rosyjskich mafii i nie sposób było jej nie znać, załatwiając jakiekolwiek interesy ze Wschodem i Europą Środkową. Na Lane Schuyskyj nigdy się jednak dotąd nie natknął.

– Wszyscy wiedzą już z grubsza, o co chodzi, więc nie będziemy tracić czasu – ciągnął Drugi. – Doug, wyjaśnij z łaski swojej, jaki jest udział naszej Grupy w tej transakcji.

Nie pozwolił sobie ani na jedną chwilę zwłoki. Miał już na bocznym ekranie wszystkie zapisy ze swego prywatnego obszaru pamięci, ale na razie nie musiał do nich sięgać.

– Występujemy w kontrakcie jako pełnomocnik… hm, nazwijmy go prostu Klientem. Osoba ta pragnie zachować pełną anonimowość, co zresztą wydaje się zrozumiałe, zważywszy, iż mogłyby zostać naruszone jej dobra osobiste. W największym skrócie, nasz klient potrzebuje dawcy do przeszczepu tkanki nerwowej i komórek podwzgórza dla ciężko chorego dziecka. Operacja taka, pozwalająca na całkowite wyleczenie porażenia mózgowego, jest już wprawdzie wykonywana z bardzo dobrymi rokowaniami, istnieje jednak duża trudność z pozyskiwaniem materiału do transplantacji. Warunkiem pomyślnego leczenia jest bowiem znalezienie dawcy o niemal identycznej charakterystyce neuroprzekaźników. Nawet minimalna niezgodność grozi tutaj odrzuceniem przeszczepu ze skutkiem letalnym. Przy tradycyjnych procedurach pozyskiwania materiałów do transplantacji czyni to leczenie praktycznie niemożliwym. Przepraszam za te medyczne szczegóły, ale wydają mi się one niezbędne do wyjaśnienia, skąd tak duża wartość kontraktu.

Nie była to prawda. Podawał je przede wszystkim po to, by popisać się przed Drugim. Chyba z dobrym skutkiem, gdyż ten skinął przyzwalająco głową.

– Poszukiwanie odpowiedniego dawcy i przygotowanie go do operacji zleciłem ostatecznie koncernowi Laboratoires d`Yvelines, jest to francuska agencja z przewagą kapitału rządowego. Oni wytypowali szpital na terenie Rosji, to jest, przepraszam, na Ukrainie, prawdopodobnie zadecydowały o tym ich kontakty ministerialne. Szpital ten, w naszych archiwach funkcjonujący pod nazwą Santa Claus, jest właścicielem dziesięciu procent transakcji, z czego trzy procent otrzymał tytułem zadatkowania poszukiwań dawcy. Dalszych dwadzieścia procent należy do Europejskiej Rady Charytatywnej, która przyjęła na siebie zorganizowanie transportu i zabezpieczenie strony medycznej aż do chwili dostarczenia dawcy do kliniki wskazanej przez Klienta. Stosunkowo niska prowizja ERG wynika z dwóch rzeczy. Po pierwsze, jako instytucja afiliowana przy centralnych władzach Unii Europejskiej, funkcjonuje ona na nieco odmiennych zasadach prawnych. Nie taję, że w tej sytuacji byliśmy wręcz zmuszeni skorzystać z jej usług. Po drugie, obniżenie tej prowizji stanowiło element kompromisu, jaki zawarliśmy. Część ich strategicznych partnerów jest powiązana ze stacją telewizyjną DCI 6, ta zaś z kolei jest głównym sponsorem Gingko Foundation. Mniejsza prowizja była ceną za naszą zgodę na takie właśnie rozegranie transportu, z wykorzystaniem go w mediach.

Pominę tu, dla oszczędności czasu, kilku drobniejszych kontrahentów, których łączny udział w przedsięwzięciu nie przekracza dziesięciu procent. Tym samym, odpowiadając już bezpośrednio na pytanie prezesa, nasz udział w kontrakcie wynosi sześćdziesiąt procent jego wartości, a zatem pozostajemy bezsprzecznie jedynym reprezentantem interesów Klienta, wyłącznie uprawnionym do podejmowania strategicznych decyzji.

Drugi ponownie skinął z aprobatą głową. – Następne pytanie – oznajmił – które powinniśmy sobie teraz zadać, brzmi: do jakiej sumy może być opłacalne ponoszenie dalszych kosztów związanych z tym kontraktem. Kto z państwa…?

Głos zabrał jeden ze stałych ekspertów Grupy, wyliczając szacunkowe koszty powtórzenia całej operacji. Doug mniej tego słuchał. Wyciągnął w bocznym panelu obraz i komentarz z NewsNetu, gdzie na gorąco omawiano przebieg wypadków na drodze. Był gotów założyć się, że suma, jaką ostatecznie wyliczy ekspert, będzie nieco mniejsza od tego, czego w pierwszej chwili zażądają terroryści. Znacząco mniejsza, ale zarazem na tyle zbliżona, by się chciało negocjować.

Wszystko zmierzało dokładnie w tym kierunku i pozostawało tylko czekać na ofertę.

Została ona przedstawiona w piętnastej minucie narady.

– Drodzy państwo – oznajmił Drugi, poprawiając się przy swoim pulpicie. – Teraz, skoro już orientujemy się w całokształcie spraw, pozwalam sobie poprosić do głosu panią Schuyskyj. Firma, którą reprezentuje, zwróciła się do nas z ofertą, która, jakkolwiek niebezpośrednio, wiąże się z obecnym kryzysem. Pani Schuyskyj, proszę bardzo.

– Dziękuję. Proszę państwa, klient, którego tutaj reprezentuję, również pragnie zachować anonimowość, przynajmniej do momentu zawarcia zobowiązującego dla obu stron kontraktu. Mogę jednak powiedzieć, że chodzi o poważne konsorcjum, mające doświadczenie w interesach na Wschodzie i dysponujące niezbędnymi stosunkami oraz odpowiednim kapitałem, czego zresztą gwarancją jest reprezentowanie go przez nas. Konsorcjum, o którym mówię, dysponuje pewnymi środkami perswazji, które mogłyby skutecznie powstrzymać terrorystów i skłonić ich do zadowolenia się rozsądną sumą. Nasz klient jednak, używając tych form nacisku, sam naraziłby się na straty. Mimo to jest gotów zaoferować swą pomoc.

– Rozumiem – Drugi skinął głową. Doug nigdy nie rozumiał, dlaczego Rosjanie zawsze musieli tak owijać w bawełnę. – Proszę kontynuować.

– Pozwolę sobie zauważyć, że przy organizacji konwoju Gingko Foundation wasz francuski kontrahent dokonał kilku fatalnych błędów w dziedzinie zapewnienia bezpieczeństwa operacji. Powierzono to ośrodkom, które nie są w stanie takiemu zadaniu podołać. Trudno o lepszy dowód niż ostatnie wydarzenia. Niestety, Europejska Rada Charytatywna wykazuje tu niezwykłą sztywność stanowiska. Być może nie byłoby to tak istotne, gdyby nie fakt, iż wasz francuski partner przygotowuje się do znacznie szerszego programu charytatywnego, obejmującego między innymi przesiedlania dzieci z terenów o szczególnie trudnej sytuacji do krajów zachodnich. Programu, wobec którego ten konwój ma charakter pilotażowy.

Pani Lana Schuyskyj zawiesiła na chwilę głos, aby sens jej słów miał szansę dotrzeć do wszystkich.

– Nasz klient uznałby za dostateczną rekompensatę swoich starań – podjęła – gdyby NFG wpłynęła na europejskiego partnera, aby to właśnie on został w tym programie głównym partnerem miejscowym.

Zapadła cisza.

„Opinia?” – pojawił się napis w jednym z bocznych paneli, przeznaczonym do bezpośrednich konsultacji.

Doug przysunął się do kamery, tak aby jej pole widzenia nie mogło objąć palców na klawiaturze. Zawsze uważał, że dla osiągnięcia w życiu sukcesu najważniejsza jest zdolność do podejmowania szybkich decyzji.

„Wysokie ryzyko, duży zysk, interesujące – pisał. – Rynek o wysokim stopniu kryminalizacji. Nie wyrażałbym zgody przed starannym sprawdzeniem, kogo reprezentują. Warunek transakcji: pozytywna opinia Wschodnich Sił Pokojowych, bez ich zgody ryzyko nadmierne, lepiej nawet stracić konwój. Doug Schlaf.

Oparł się wygodnie o fotel i czekał, aż Drugi zapozna się ze wszystkimi opiniami i odpowie pani Schuyskyj. Kątem oka śledził w bocznym panelu relację z konwoju.

*

Major Stupak musiał użyć całej siły woli, aby nie okazać złości.

– W porządku – powtórzył. – Zrozumiałem. W tej sprawie nie jesteśmy stroną i stosujemy się do życzeń Świętego Mykoły.

– Zrozum, Gruby – westchnął głos w słuchawce. Zbyt dobrze go tam znali, żeby z samego tonu nie wyczuć, co myślał. – Mamy umowę ze szpitalem i musimy się jej trzymać…

– Zabrakło mi paru minut! A teraz i tak mogę ich rozwalić w piętnaście sekund.

– Stary, jeżeli to zrobisz tak, żeby nie zdołali wysadzić furgonu, to bardzo fajnie. Ale jeżeli go wysadzą, to Szpital będzie miał do nas poważne pretensje, i to właśnie ty będziesz musiał za nie beknąć.

Nie mógł nie przyznać słuszności tym słowom. Za swoich ludzi mogli się pomścić w dowolnej chwili, a Szpital miał, jak się zdaje, zagrożoną dużą forsę i nie należało mu przeszkadzać.

Od Czarciego Wirażu pędzili całą szybkością, strzałami w powietrze zganiając z drogi samochody. W chwili, gdy okazało się, że honorni na wzgórzu nie odpowiadają na sygnał i kiedy Pawlik wydobył z komputera satelitarne zdjęcie rozstawionego na mogile działka, wszystko stało się jasne.

Tylko że było za późno. Największy pośpiech nie mógł zmienić sytuacji. Zanim pancerki zdołały otworzyć ogień, Kolców zagroził wysadzeniem w powietrze dziewczynki.

– Szlag – mruknął Stupak i przerwawszy połączenie, wyświetlił w przyłbicy swego hełmu szkic sytuacji. Obie pancerki ustawił po przeciwnych stronach konwoju, tak aby pociski ich działek mogły jak najszybciej sięgnąć wszystkich celów. Z każdego wozu zdesantował po jednej sekcji. Obie zajęły już wyznaczone im stanowiska u stóp wzgórza, tak że w efekcie parking otoczony był czterema rozmieszczonymi w kwadrat punktami ogniowymi, oddalonymi o kilometr. Wszystkie cele zostały już kilka minut temu namierzone przez komputer, zidentyfikowane, rozdzielone i wprowadzone do programu. W przyłbicach żołnierzy desantu i na ekranach strzelców pancerek ukazywały się nanoszone na bieżąco poprawki, kiedy któryś z krasnodarców ruszył się choć o krok. Zresztą nie było to trudne. Wcale się nie kryli, dufni, że teraz, kiedy mają zakładników, nikt im nic nie zrobi.

Major Stupak niemal miał wrażenie, że lufy działek, miotaczy i wukaemów aż drżą z niecierpliwości, żeby zasypać kacapów ogniem i żelastwem. Byłaby kanonada jak na ćwiczeniach, popisowa salwa – dwie sekundy i po wszystkim.

– Słuchajcie chłopcy – powiedział major, włączając się na ogólną. – Te ruskie tchórze bawią się z nami w kotka i myszkę. No i dobrze. A my poczekamy. Zobaczymy, kto tutaj ma silniejsze nerwy, my czy ta banda. Jak przyjdzie czas, zdejmiemy ich jedną salwą. Bądźcie czujni.

Wsłuchiwał się w potwierdzenia kolejnych sekcji.

– A ciężarówkom każ być w pogotowiu – rzucił do Pawlika. – Po naszej salwie niech wjadą od razu całym pędem na parking i oczyszczą teren. I niech uważają na zakładników – dodał po chwili zastanowienia.

*

– Jak oni mogą! – Jacqueline klęczała przy nim, zaciskając drobne dłonie w pięści. Małe, bezsilne piąstki dziewczynki, której świat nagle zamienił się w piekło. W kącikach jej oczu lśniły łzy. – Dranie! Jak oni mogą!

Wciąż kołowało mu się w głowie.

Kiedy rzucili go, jeszcze półprzytomnego po zainkasowanym ciosie, pomiędzy leżących, Jacqueline poderwała się. Próbował jej dać znak gestem, żeby tego nie robiła -nie zrozumiała, a może nie chciała zrozumieć. Na szczęście najwyraźniej wydano im surowy zakaz strzelania do ekipy filmowej. Potężny zbir, który przyskoczył do Jacqueline, szarpał ją tylko i wymachiwał karabinem nad jej głową. Potem zjawił się drugi, spokojniejszy, mitygując kolegę. W końcu pozwolili jej się zbliżyć do Perhata i usiąść przy nim.

– Ty, chaza – powtórzył kilkakrotnie ten drugi. – Nie wstawaj. Nie Izia. Poniała?

„Chaza” oznaczało w jidysz stanik. Z jakiegoś powodu muslimowie nazywali tak każdą białą kobietę, a od nich słowo to przeszło do żargonu Drogi.

– O co im chodzi? Przecież my nie mamy pieniędzy! Nie odpowiadał. Wśród zgonionych w jedno miejsce, trzymanych pod strażą więźniów dostrzegł zaledwie kilku swoich ludzi. Boże, to była zwyczajna rzeź. Nie zdążyli nawet powysiadać z samochodów, ba, nawet pomyśleć, co się dzieje.

Pulsowanie w głowie i uczucie oszołomienia nie mijały.

Kilkakrotnie jeszcze dały się słyszeć serie wystrzałów. To napastnicy z zewnętrznego kręgu płoszyli nazbyt się zbliżających gapiów. Potem Kolców zaczął na parkingu swoje porządki. Najpierw strażnicy kazali się zgłosić reżyserowi transmisji. Kiedy Claude wstał i odebrał od żylastego dryblasa, służącego Kolcowowi za tłumacza, stosowne pouczenia, zaprowadzili go przed kamerę.

Potem zaczęli wybierać spośród leżących kamerzystów i obsługę wozu transmisyjnego.

Perhat przyglądał się z głuchą wściekłością, jak butny kacap gada do kamery o swojej gotowości negocjacji. Ale Jacqueline, kiedy przetłumaczył jego słowa, wydała się nimi odrobinę uspokojona. Nie powiedział więc nic.

Wściekła się dopiero przy drugim wystąpieniu Kolcowa, wtedy gdy zażądał pieniędzy i wyznaczył półgodzinny termin na ich przelew.

– Czy oni oszaleli? – nie mogła się powstrzymać, aby nie szarpać Perhata za kurtkę, nieświadoma, że przysparza mu w ten sposób bólu w skołowanej głowie. – Skąd ten dureń myśli, że weźmiemy taką sumę?!

– Obawiam się, że oni wiedzą, co robią – powiedział wreszcie.

– Kto im tyle zapłaci! Co za absurd! Przecież to zwykłe, biedne dziecko, a nie córka miliardera… Przecież…

Powtarzała to w kółko, ciągle i ciągle, aż nie wytrzymał i powiedział jej, od kogo spodziewają się te pieniądze dostać.

Już w chwilę potem nie mógł odżałować, że to zrobił. Wyglądała, jakby uderzył ją w twarz.

– To niemożliwe… To niemożliwe… – powtarzała w kółko, rozmazując nieprzytomnie po twarzy czarny, żużlowy pył.

Milczał.

– Skąd to wiesz?

– Od Stawyszyna. Powiedział, kiedy zlecał mi tę robotę. Właściwie nie, nie powiedział. Zrobił tylko aluzję. Oni nigdy nic nie mówią wprost, trzeba się domyślać. Nie jesteś domyślny, to twój problem.

Kręciła z niedowierzaniem głową.

– Królewna – szeptała. – Śpiąca Królewna… Co im zawiniła…

Tak. Dobre pytanie. Co ona zawiniła. A co myśmy zawinili? A co zawinił Wieniczka albo inni? Dlaczego ludzie wciąż nie mogli się uwolnić od tej naiwnej wiary, że to ma jakiekolwiek znaczenie, czy się zawiniło, czy nie.

– To wojna, Jacqueline. Któreś drużstwo zobaczyło szansę na nowe, wielkie zyski i uznało, że warto zaryzykować walkę o wysadzenie z nich innych. Ona jest tylko pretekstem. – Wiedział, że gada za dużo i niepotrzebnie, ale chciał jakoś zająć jej uwagę. – Ktoś chce zrzucić z rynku Stawyszyna, więc lozbija mu kontrakt. Normalka. Dawniej też, jak się pokłóciło dwóch baronów, to palili sobie nawzajem wioski i wycinali ich mieszkańców…

Wydawała się go nie słyszeć.

– Po co… Po co im ona? Perhat, co chcą z nią zrobić?

– Nie wiem. To ty jesteś lekarzem. Ktoś ważny, sławny i bogaty chce żyć albo chce, żeby żył ktoś z jego bliskich. Potrzebuje części zamiennych. Widocznie trudnych do znalezienia. Więc zapłacił, żeby mu znaleźli kogoś, kto się nadaje i kogo nikt nie będzie żałował. Jacqueline, tutaj się nie ma złudzeń – człowiek żyje tylko dzięki śmierci innych. U Świętego Mykoły żaden łapiduch na pewno nawet nie miał wyrzutów sumienia, mało to ludzi kładą do piachu…

Zamknął się wreszcie, uświadomiwszy sobie, jak bezsensowne musi być dla niej to wszystko. Co powie? Że i tak, co ta mała by tu miała za przyszłość, biedować całe życie, chować się przed bandziorami albo prostytuować na poboczu? Że pewnie rodzina dziewczynki błogosławiła lekarzy, którzy chcieli ją wziąć i może jeszcze zapłacić parę groszy? Że zrobią to w przyzwoitej, zachodniej klinice, gdzie na pewno nie będzie jej bolało?

Po co mówić. O czym w ogóle mówić. Machinalnie szukał wzrokiem tego lekarza od Mykoły, ale nie mógł go dostrzec, choć obie pielęgniarki znajdowały się w pilnowanej grupie.

Jacqueline płakała. Ujął jej dłoń i zacisnął mocno. Poddała się temu biernie, ale nie reagowała. Siedziała z opuszczoną głową, łzy ciekły jej po ubrudzonych policzkach, żłobiąc bruzdy w czarnym pyle, i tylko od czasu do czasu kręciła z niedowierzaniem głową.

Nie wiedział, ile mogło minąć czasu. Słońce paliło coraz mocniej, na błękitnym niebie nie było najmniejszej chmurki. Było idealnie lazurowe, czyste, piękne jak na starym, bardzo starym landszafcie.

Potem dostrzegł, że Kolców, przechodzący między swoją ciężarówką a furgonem, zatrzymał się nie opodal i patrzy na Jacqueline, uśmiechając się przy tym. Paskudnie się uśmiechał. Coś tam powiedział do dryblasa i ruszyli dalej.

Perhat znowu zaczął zwracać uwagę na to, co działo się w pobliżu furgonu.

Ekipa techniczna pracowała już całkiem jak normalnie, z tą jedyną różnicą, że pod okiem i lufami krasnodarców. Kolców wielkopańsko pozwolił nawet kamerzyście obejść parking i sfilmować to, co zostało z ciężarówek Perhata. Dopiero w ten sposób, z obrazu na monitorach wozu transmisyjnego, dowiedział się, że nie wszyscy jego ludzie zginęli w kabinach wozów. Niektórzy zdążyli wyskoczyć, mimo wszystko próbowali się bronić. Ich trupy wciąż zaciskały w rękach broń.

Porządni chłopcy. Jednak zdołał z nich zrobić ludzi.

Kolców znowu na jakiś czas zniknął na dłużej w kabinie swojej ciężarówki. Teraz wyszedł z niej i rozsiadł się we wnętrzu szpitalnego wozu, z nogami zwieszonymi na zewnątrz, oparty nonszalancko o jedną ze skrzyń z materiałem wybuchowym. Kazał sobie przynieść z wozu transmisyjnego monitor i ustawić go tak, aby na bieżąco widzieć transmisję. Potem dał Claude'owi znak ręką, że będzie mówić. Odczekał chwilę, dając czas na przygotowanie wszystkiego.

– W porządku – powiedział zimno. – Koniec żartów. Widzę, że nie zamierzacie ze mną rozmawiać poważnie. Powiedziałem: w ciągu pół godziny przewodniczący Europejskiej Rady Charytatywnej ma zgłosić się po konkretne wskazówki co do sposobu dokonania przelewu. Zamiast tego próbujecie zawracać mi głowę i podsyłać jakichś pętaków. Nie możemy tkwić tutaj godzinami.

Kolców skinął dłonią na dryblasa i szepnął mu coś do ucha, pokazując w stronę Perhata. Dryblas ruszył w ich stronę.

Kiedy był już o kilka kroków Perhat nabrał głęboko powietrza i przymknął oczy. Usłyszał, jak dryblas mówi: „Ty! Wstawaj!”, ale nie powtórzył tego wezwania. Coś poruszyło się obok.

Dopiero teraz szarpnął Perhatem prawdziwy strach. Otworzył oczy. Dryblas prowadził w stronę furgonu Jacqueline.

Szła ze zwieszoną głową, bezwolnie, jak ogłuszona.

Patrzył w ślad za nią, błagając niebiosa o litość, choć wiedział, że tu, nad tą Drogą, nie ma ani litości, ani niebios.

Kolców chwycił ją za podbródek, podciągnął ku sobie i powiedział coś, rechocąc.

Gwizd w uszach.

Kolców, odwrócony do kamery, wygłaszał do widzów jakieś pogróżki. Potem wyciągnął pistolet.

Jacqueline wydawała się nieobecna. Uklękła, kiedy dryblas szarpnął ją za ramiona, i wtedy jeszcze raz przez moment zobaczył jej twarz, pełną cierpienia i rezygnacji. Nie opierała się. Nie broniła. Nie krzyczała, nie czepiała pazurami mundurów oprawców. Była już nieobecna.

Kolców, wciąż patrząc w kamerę, teatralnym gestem przyłożył Jacqueline pistolet do głowy.

To było ostatnie, co zobaczył Perhat. Rozpaczliwym, konwulsyjnym rzutem poderwał się jak sprężyna i runął w stronę furgonu.

Nie miał szans. Stojący tuż obok Kałmuk w brudnej, różowej koszulce jakby na to czekał. Skosił go jednym ciosem w brzuch, zadanym z półobrotu. Perhat nie miał szczęścia do tego człowieka. W ostatniej chwili odruchowo wypuścił z płuc resztkę powietrza, napinając mięśnie, ale mimo to cios złamał go w pół. Osunął się na kolana, przez długie sekundy walcząc rozpaczliwie o oddech.

Kiedy zdołał wreszcie unieść głowę, po całej wieczności, wydawało się, że scena przed furgonem nie uległa zmianie. Desperacka próba Perhata dała tylko tyle, że teraz wszyscy Rosjanie mierzyli w nich czujnie z gotowych do strzału karabinów.

Kolców kończył swoje przemówienie, wciąż trzymając pistolet przyłożony do głowy Jacqueline. Zapowiedział, że będzie zabijał co piętnaście minut jednego zakładnika, zaczynając od jewriejów.

A potem odczekał chwilę i ściągnął spust. Ściągnął spust.

Jacqueline runęła na wznak, bezwładna, jak rzucony z ciężarówki worek kartofli. Krew. Dużo krwi. Cisza.

Kolców stał jeszcze przez chwilę nieruchomo, wreszcie schował pistolet do kabury i powolnym krokiem wrócił na swoje miejsce w otwartych drzwiach furgonu.

Perhat żył nadal. Wydawało mu się to niemożliwe, ale było faktem. Żył. Nie chciał.

Teraz zależało mu już tylko na jednym. Myślał z przerażającą jasnością, jaka zdarza się tylko w takich chwilach. W ułamku sekundy uświadomił sobie, że jest tylko jedna szansa, by tego dokonać – właśnie teraz.

Raz jeszcze sprężył się w sobie i poderwał do skoku. Tym razem Kałmuk popełnił błąd. Przecenił siłę swojego pierwszego ciosu, a może nie docenił wytrzymałości Perhata – w każdym razie pozwolił sobie na chwilę zagapienia. Teraz ściągnął spust o ułamek sekundy za późno. Mimo to, gdyby Perhat usiłował wstać i biec w stronę Jacqueline, seria Kałmuka przecięła by go na pół. Gdyby chciał rzucić się na niego, pazurami do gardła, dostałby dokładnie w pierś i umarł, zanim by zdążył upaść.

Ale Perhat obrał inny cel. Skoczył płasko, przy ziemi, i nie na samego strażnika, ale za niego – tak, że nim ten zdążył się obrócić, Perhat zdołał pochwycić go za pas na plecach i pociągnąć na siebie, na ziemię. Upadli na żużel. Kałmuk nie mógł w tej pozycji użyć karabinu. Jego towarzysze bali się strzelić, aby nie trafić swojego.

Kałmuk zareagował prawidłowo – zamachnął się kolbą karabinu i rąbnął nią potężnie w miejsce, gdzie powinna znajdować się głowa przeciwnika. Ale ciężka kolba, zamiast zmiażdżyć Perhatowi twarz, zaryła tylko w żużlu. Nie było to błędem strażnika – wymierzył cios tak, jak gdyby Perhat usiłował dobrać mu się do gardła i karku, jak powinien to zrobić zgodnie ze wszystkimi regułami walki wręcz.

Tylko że Perhatowi nie chodziło o Kałmuka. Ten człowiek nie obchodził go w tej chwili nic. Nic już go nie obchodziło, nawet on sam – wiedział, że zaraz umrze i nie wzruszało go to, byle tylko Kolców umarł wcześniej.

Powiodło mu się, bo zrobił właśnie to, czego nikt się nie spodziewał. Nie atakował odsłoniętego gardła przeciwnika ani jego karku, ani żadnego innego z punktów życiowych. Interesowała go tylko niewielka, czarna kaseta u jego pasa. Wczepił się pazurami w jej brzegi i z całych sił, w nieludzkim, śmiertelnym paroksyzmie, szarpnął buster ku sobie.

Kaseta poddała mu się miękko, ciągnąc za sobą wyrwane spod koszulki Kałmuka przewody zakończone płaskimi, metalicznymi czujnikami, mocowanymi na skórze u nasady krzyża.

Wszystko zdawało się trwać tylko ułamek sekundy. Dopiero potem, analizując obraz zapisany przez kamerę z dachu wozu transmisyjnego – ta, która stała bliżej, nie wytrzymała gorąca – odtwarzano w DCI 6 przebieg wypadków sekunda po sekundzie, na zwolnionych zdjęciach i komputerowych animacjach.

Kolców musiał w ostatniej chwili zorientować się w zamiarach Perhata, bo na scenach zapisu widać było, że próbował jeszcze wyrwać pistolet i strzelić, w nadziei, że zdoła trafić Perhata, nie raniąc przy tym Kałmuka. Jak ocenili specjaliści, miał na to trzydzieści procent szans, była to więc próba dość rozpaczliwa, niemniej racjonalna. Na ostatnim zachowanym ujęciu twarz Kolcowa zdradzała krańcowe napięcie, ale bez najmniejszego śladu strachu czy paniki.

Zdołał unieść wyprostowaną rękę z pistoletem na wysokość brzucha, kiedy w furgonie, w kilku miejscach na raz, narodziły się płomienie i urosły błyskawicznie do rozmiarów ognistego tornado. W jednej chwili ich gorący oddech ogarnął Kolcowa i zwęglił go jak szmacianą kukiełkę, a potem rzucił wysuszone, prawie nieważkie truchło na wiatr.

Ludzie Kolcowa zastosowali materiał wybuchowy używany do wypełniania głowic kierowanych pocisków przeciwpancernych i amunicji kumulacyjnej stosowanej do przebijania kamizelek kuloodpornych. Materiał ten dawał krótki impuls bardzo wysokiej temperatury przy stosunkowo niewielkiej fali uderzeniowej. Podmuch, który przewrócił ludzi Kolcowa na ziemię, był efektem o ułamek sekundy późniejszej eksplozji baków z benzyną. Wendzyłowicz, który przez cały ten czas czuwał w kabinie furgonu nad aparaturą medyczną, oraz dziewczynka już wtedy nie żyli.

Obraz wybuchającej ciężarówki został automatycznie zatrzymany przez YiMakera i poddany elektronicznej obróbce. Z perspektywy obserwatora znajdującego się na drodze wybuch nie miał szczególnych walorów widowiskowych – gwałtowny, oślepiający błysk. Zanim oko obserwatora odzyskało zdolność akomodacji, było już po wszystkim.

Komputer przede wszystkim spowolnił znacznie obraz, dostosowując do percepcji ludzkiego oka, oraz skorygował jego jasność tak, aby telewidz nie został oślepiony. Zarejestrowany w pamięci bieżącej zapis został rozbity na poszczególne klatki, które komputer wyświetlał w odstępach jednej dziesiątej sekundy. Rozciągnęło to eksplozję furgonu na całych pięć sekund i pozwoliło widzom podziwiać ją w całej okazałości, jak na filmie – od momentu pojawienia się pierwszych płomieni, przez kulminację w słup ognia, aż do chwili, gdy płomienie schowały się na powrót w całkowicie wyżarzonym wraku, spalonym do cna, aż do białości.

W transmisji telewizyjnej przetworzony YiMakerem wybuch dopiero się zaczynał, kiedy na parkingu za Parachowką rozgrywał się ostatni akt dramatu. W dwie sekundy po śmierci Kolcowa i Śpiącej Królewny odezwały się czekające na tę chwilę od kilkudziesięciu minut działka żołnierzy Sił Pokojowych. Kierujący nimi komputer dawno już powybierał cele i rozdzielił je, a potem przez cały czas sygnalizował strzelcom poprawki.

Teraz, jakby całej baterii sprzężonych jednolitym dowodzeniem luf zdjęto kaganiec. Dwuszynowa wyrzutnia PPK na wieżyczce pancerki Stupaka wydała z siebie przeciągły jęk i samosterujący pocisk, ciągnący za sobą blady warkocz dymu, pomknął ku panującemu nad okolicą wzgórzu. Pół sekundy później potężna eksplozja na jego szczycie obwieściła koniec szybkostrzelnego działka, które zmasakrowało konwój Perhata. W pierwszej chwili zresztą mało kto ją nawet zauważył, utonęła we wściekłej kanonadzie kilkunastu luf. Igłowe pociski, używane przez żołnierzy, rozrywały ciała krasnodarców, zanim któryś z nich zdążył podjąć jakąkolwiek decyzję. Tylko trzech, których podmuch wybuchającej benzyny rzucił dość daleko, by na chwilę wypadli z nakierowanych na nich celowników, zdołało mimo wszystko otworzyć ogień, bardziej na oślep, niż do jakiegokolwiek konkretnego celu. Tylko jeden zdołał przeżyć dłużej niż kilka sekund, kryjąc się we wraku spalonej ciężarówki – gdzie w końcu dosięgnął go wezwany przez komputer w sukurs pocisk działka drugiej pancerki.

Kiedy w telewizji dopiero kończyła się przetworzona YiMakerem eksplozja, na parking wróciła gwałtownie cisza. Chirurgiczny, precyzyjny ostrzał plutonu Stupaka przeszedł nad zmaltretowanymi szczątkami wozów i odrętwiałymi ludźmi niczym oczyszczający płomień i zgasł w jednej chwili.

Nawet w tak niesprzyjającej sytuacji, dysponując obrazem już tylko jednej kamery, posiłkując się przebitkami z pamięci i częściową animacją YiMaker zdołał skonstruować dziewięciosekundową sekwencję zagłady krasnodarców, nadaną w chwilę po eksplozji furgonu, w momencie, kiedy na drodze panowała już grobowa cisza, zakłócona jedynie silnikami zbliżających się do parkingu wozów Stupaka.

Pierre Buyoma oglądał to wszystko ze swego usytowanego pośrodku sali centrum emisji fotela, skąd kierował pracą powiększonego już do siedmiu osób zespołu. Pochylił się, zaciskając prawą dłoń na ramieniu siedzącego przed nim pierwszego realizatora.

W napięciu porównywał obraz kamery z sekwencją opracowaną YiMakerem. Cyfry w lewym dolnym rogu monitorów odliczały czas do jej zakończenia.

– Cięcie, ID i spot reklamowy – zakomenderował. I niemal na tym samym oddechu rzucił do dziewczyny przy bocznym stole mikserskim, sprzężonym z pamięcią archiwów: – Felieton o Jacqueline Tenard, na trzy, pięć i siedem minut, błyskawicznie. Najpierw wersja trzyminutowa, dla newsów.

Dopiero wydawszy polecenia, odchylił się na oparcie, odetchnął głęboko i cicho, prawie niedosłyszalnie szepnął: – O mój Boże.

*

Perhat wciąż żył.

Spośród tylu przelatujących w pobliżu pocisków żaden go nawet nie drasnął. Żadna z dziesiątek zionących ogniem luf jakoś nie uznała za stosowne wziąć go na cel. Z jakiegoś powodu zapomniano o nim i w niebie, i w piekle.

Siedział na ziemi, otępiały, wpatrując się bezmyślnie w walające się u jego butów skrwawione ciało Kałmuka. Od strony, którą był on w momencie wybuchu zwrócony do furgonu, brudnoróżowy trykot zwęglił się i zajeżdżał teraz smrodem palonego plastiku. Perhat miał wrażenie, że ten sam los spotkał rękaw jego kurtki. Przysmażona skóra lewej ręki piekła, ale na razie nie zwracał na to uwagi. Patrzył na dziwnie zmienioną twarz Kałmuka, trącił ją raz i drugi butem, nie mogąc uchwycić przyczyn tej gwałtownej metamorfozy, aż wreszcie zdał sobie sprawę, że tamtemu zniknęły włosy.

Jakiś chłopak, jeden z wynajętych kierowców, śmiał się histerycznie. Milkł na chwilę, gdy kończył mu się oddech, i zaraz zaczynał znowu. Normalny, podręcznikowy objaw. Perhatowi nie chciało się nawet unieść głowy i spojrzeć w jego stronę. Z histerycznym śmiechem kierowcy mieszał się lament Zlewki, pielęgniarka zawodziła, wręcz wyła jak wiejska baba nad trumną, ktoś inny perorował z obłąkańczym przejęciem o tym, co czuł, pewnie za grosz nie zdając sobie sprawy, że tak drze gębę.

Normalne, podręcznikowe objawy. Nie zwracał uwagi. Nie podnosił wzroku. Bardziej czuł, niż widział, że na parkingu pojawili się już żołnierze i honorni Skrebeca, że opodal zatrzymała się kolejna ciężarówka, że niezliczone pary nóg w wojskowych butach przebiegają koło niego po szurgoczącym żużlu.

Nie podnosił wzroku, bojąc się, że jeśli to zrobi, zobaczy ciało Jacqueline. Nie chciał jej teraz widzieć – takiej. Wiedział, jak wygląda człowiek, któremu z bliska strzelono między oczy i wiedział, że jeśli ją teraz zobaczy, ten widok nie opuści go już nigdy. I że już nigdy nie zdoła jej sobie przypomnieć takiej, jaką była w jego ramionach, już nigdy nie zobaczy słodkiego, ufnego uśmiechu, z jakim wtulała się w jego ramię, tylko zmiażdżoną, upiorną maskę.

Bardzo by chciał móc śmiać się histerycznie, gadać albo biadolić jak pozostali. Nie umiał.

Siedział z opuszczoną głową, nikomu do niczego niepotrzebny. Przez jakieś nieporozumienie śmierć zapomniała o przygotowanym dla niej delikwencie i teraz nie było dla niego miejsca w świecie.

Para ciężkich, skórzanych butów z opinaczami zatrzymała się tuż koło niego.

– Perhat? Hej, Perhat, poznajesz mnie.

Zmusił się, by podnieść głowę na stojącego obok honornego.

– Kosturkiewicz – powiedział z trudem.

– Chłopie, ale żeś ich załatwił. Widziałem w transmisji…

Perhat nie słuchał, co honorny mówił dalej. Nagle zrozumiał. To nie było przeoczenie. Kostucha się nie myli. Zostawiła go, bo ma jeszcze coś do zrobienia.

Nie ma na co czekać. Im szybciej to załatwi, tym szybciej go stąd zabiorą.

Podniósł się gwałtownie.

– Gdzie jest ten skurwysyn?! – zapytał i nie czekając na odpowiedź, ruszył przed siebie, nie oglądając się, ogarnięty narastającą żądzą śmierci.

– Gdzie on jest, ten skurwysyn? – ryknął, zbliżając się do wozu transmisyjnego.

Claude stał tam, z papierosem w drżącym ręku, rozmawiając z kimś. Odwrócił się w stronę Perhata i widząc śmierć w jego twarzy, cofnął się, jak tylko mógł, a potem, przyciśnięty do osmalonej, poczerniałej od żaru burty wozu patrzył dokoła bezradnym, przerażonym wzrokiem, pełnym błagania o pomoc.

Perhat dopiero teraz uświadomił sobie, że nie ma broni. Ale to nie przeszkadzało. Po co broń? Rozgniecie go, gnidę, między palcami. Gołymi rękami udusi, żeby czuć, jak swołocz rzęzi i zdycha, kopiąc piętami ziemię.

Zamachnął się, ale ułamek sekundy wcześniej, zanim jego pięść zmiażdżyła tamtemu wypindrzoną buźkę, coś ciężkiego spadło Perhatowi na plecy, jakaś siła zablokowała nabierające zamachu ramię.

– Puść, durniu! – ryknął, młócąc rozpaczliwie za siebie drugą ręką, ale zaraz doskoczył jeszcze ktoś i Perhat, szarpnąwszy się parę razy, zrozumiał, że jest załatwiony. Trzymali go fachowo i mocno.

– Gady! – wrzeszczał strasznym głosem, z całą siłą, jaką miał w płucach. – Co robicie! Puszczajcie! Dajcie zabić tę swołocz, przecież to oni, oni, rozumiecie? Zabili ją, rozumiecie? Bo chciała z nimi skończyć, z tym cyrkiem, powiedziała mi, i już by się skończyło, nie rozumiecie? Nie rozumiecie?!

– Spokój, chłopie, spokój – dyszał mu w ucho Kosturkiewicz.

Spieprzył sprawę. Trzeba było wziąć spluwę Kałmuka, leżała przecież tuż obok, i palnąć gnidzie w łeb, nim by się ktoś połapał. Teraz już nic nie mógł zrobić. Oklapł nagle, ale chwyt nie słabł.

– Nie rozumiecie? – powtórzył bezsilnie, niemal z płaczem. – Ona teraz nie żyje. Już się nie wycofa. Słowem się im nie postawi. Mogli stracić swoją gwiazdę, a tak mają ją na zawsze, jeszcze świętą męczennicę… Będą na niej tłuc kasę, będą nią wymachiwać, a ona, biedna, nie żyje, zabili ją skurwysyny, dziewczynkę, jaskółeczkę moją, i co ona zrobi? Nic, durnie, nie rozumiecie, nic?

Teraz już płakał naprawdę, łzy ciekły mu po twarzy. „Biedna, biedna dziewczynka”, powtarzał coraz bardziej bełkotliwie, słowa przechodziły przez ściśnięte rozpaczą gardło z największym trudem. „Spokój, chłopie, no, już, spokój”, uspokajał go Kosturkiewicz.

– Jeszcze go dopadnę, skurwysyna – łkał. Teraz już trzymali go bardziej, żeby nie upadł, niż żeby nie zabił Claude'a.

Płakał.

– To jest ten Perhat? – usłyszał niski, dudniący głos kogoś, kto dopiero teraz się do nich zbliżył. Poczuł na ramieniu ciężką, wielką jak bochen łapę.

– Akurat się rozkleił, panie majorze – odpowiedział Kosturkiewicz. – Ale to chłop na schwał, słowo, ja go znam.

– To szok, proszę pana. On jest w szoku, mówi od rzeczy – odezwał się Claude, którego przerażenie już minęło.

Stupak omiótł go w milczeniu wzrokiem, tylko przez moment, jakby popatrzył na leżące przy drodze ścierwo.

Taaa… No, bracie, nie masz ty teraz czego szukać u Stawyszyna. A i u Mykoły jeszcze bardziej.

Perhatowi wydało się, że usłyszał w tym tubalnym głosie zrozumienie, ale gardło miał ściśnięte tak boleśnie, że nie mógł nic powiedzieć.

– Załatwił ich jak zuch. Kosturkiewicz, mówicie, znacie go?

– Jeździliśmy razem.

– Jak będzie chciał, powiedzcie, może się wami zabrać. I zajmijcie się człowiekiem. Niech go nie widzą w takim stanie.

– Rozkaz, panie majorze.

Perhat, wciąż łkając i powtarzając: „Biedna dziewczynka, biedna dziewczynka”, dał się powlec przez parking aż do ciężarówki. Kosturkiewicz posadził go tam na deskach skrzyni, a potem rozejrzał się, czy nikt nie widzi, sięgnął do kieszeni i ukradkiem wydobył z niej drażetkę, zawiniętą w nawoskowany papier, jak cukierek. Rozwinął ją i wsunął Perhatowi wprost do ust, jakby podawał kostkę cukru koniowi.

– Będzie dobrze, stary – powiedział przy tym. – Jeszcze go dopadniesz. Jeszcze dopadniesz ich wszystkich.

Perhat skinął głową, łapiąc z trudem oddech. Pastylka smakowała chlebem, świeżym, jak wprost z pieca. Wiedział, co to jest. Włożył ją pod język. Usta wypełniło przyjemne ciepło, a potem narastający chłód, rozpływający się stopniowo po ciele przyjemnym, błogosławionym odrętwieniem. Język, dziąsła i podniebienie zmieniały się w lodowato zimny metal. Oddychał coraz spokojniej.

Kosturkiewicz odczekał jeszcze chwilę, w końcu poklepał go po ramieniu i poszedł.

Perhat został sam. Oparł się plecami o krawędź skrzyni, wbijając mętniejący wzrok w miejsce, gdzie podwójna nić drogi niknęła na horyzoncie. Spod ciężkich powiek przypatrywał się tępo mknącym w obie strony konwojom. Droga nie zmieniła swego biegu ani o włos. Niczego nie zauważyła. Po prostu była, taka jak co dnia, ze swym rykiem ogromnych ciężarówek, ze smrodem spalin w słonecznej spiekocie, z wrzaskliwymi, pstrokatymi bazarami na poboczach i przy parkingach, z diewoczkami, przydrożnymi barami, wylewanym potem, przekleństwami, plamami oleju, mordobiciami… Droga. Żywioł. Lewiatan.

Droga, pomyślał jeszcze raz i zamknął oczy, już nie mogąc się doczekać tej chwili, kiedy choć na parę godzin, na parę litościwych chwil osunie się z ulgą w nieistnienie.

Przyszło to nagle, jakby ktoś zabrał mu świadomość jednym gwałtownym szarpnięciem. Osunął się w morze kolorowej łagodności i nigdy potem nie był w stanie sobie przypomnieć, co mu się wtedy śniło.

Nigdy tego nawet nie próbował.

wrzesień 1996

Оглавление

Źródło bez wody

Pięknie jest w dolinie

Czerwone dywany, odmierzony krok

Śpiąca Królewna

Реклама на сайте