ADAM PRZECHRZTA
CHORĄGIEW MICHAŁA ARCHANIOŁA
ilustracje
Jarosław Musiał
ASY POLSKIEJ FANTASTYKI
Lublin 2009
GTW
ROZDZIAŁ PIERWSZY
Wbiłem nóż w wątrobę Huberta - nie zareagował. Zmieniłem uchwyt i pchnąłem w arteria subclavia. Zadrżał lekko. Wreszcie uderzyłem kolanem. Teraz zapiszczał. To znak, że cios, który trafił go w klatkę piersiową, został zadany z prędkością większą niż pięćdziesiąt kilometrów na godzinę. W realnym starciu umarłby trzykrotnie. Hubert był manekinem, dość szczególnym manekinem. Dostałem go od wujka Maksa na urodziny. Tylko on o nich pamiętał. Tak naprawdę nie był moim krewnym, a jego talent wynalazcy-majsterkowicza przewyższały jedynie predyspozycje do zupełnie innej pracy. Była to profesja z gatunku tych, o których raczej nie mówi się w towarzystwie… No cóż, rodziny się nie wybiera, nawet przyszywanej.
Zdecydowałem, że na dzisiaj wystarczy. Otarłem pot z czoła, schowałem Huberta do szafy i przeszedłem do łazienki. Stojąc pod strugami gorącej wody, rytmicznie napinałem i rozluźniałem mięśnie, rozkoszując się przyjemnym, potreningowym zmęczeniem. Lubię to uczucie pojawiające się, kiedy nasz organizm da z siebie wszystko, kiedy wiemy, że jest sprawny, silny i giętki. Kiedy słucha naszych rozkazów.
Po kąpieli wyciągnąłem się na kanapie w starym, sfatygowanym, ale za to wygodnym szlafroku.
Telefon zadzwonił, przerywając mi podziwianie kolekcji dziewiętnastowiecznych fotografii. Dość specyficznej kolekcji. Półnagie kobiety pozowały do zdjęć ze szpadą. Mało kto wie, że pod koniec dziewiętnastego wieku pojedynki wśród płci pięknej były dość popularną rozrywką. Oczywiście nie chodziło o prawdziwą walkę, a o sam ceremoniał. Dziś do rozkładówek pism typu „Playboy” nie rozbierają się chyba tylko zakonnice, dawniej sytuacja wyglądała nieco inaczej. Każda kobieta, która odważyłaby się publicznie ukazać swoje wdzięki, zostałaby natychmiast sklasyfikowana jako dziwka. Chyba żeby pozowała przed pojedynkiem… Skromność skromnością, ale ówczesne przepisy pojedynkowe nakazywały walczyć półnago, żeby wykluczyć ewentualność, że któryś z adwersarzy skorzysta z niedozwolonej ochrony torsu. Czasem tuż przed walką bandażowano brzuch, aby ograniczyć możliwość głębokich pchnięć. Moje wojownicze nimfy fotografowały się bez żadnych osłon. Trudno mi było cokolwiek powiedzieć o ich umiejętnościach szermierczych czy wyniku pojedynków (o ile w ogóle się odbyły), jednak nie ulegało wątpliwości, że jako kobiety nie miały się czego wstydzić.
Podniosłem niechętnie słuchawkę, studiując detale zdjęcia utrzymanego w stylu wiedeńskiego Kamera Klubu. Młoda, zgrabna blondynka uśmiechała się figlarnie do obiektywu, demonstrując imponujący biust i trzymaną całkiem fachowo szpadę. Całą kompozycję cechowała typowa dla wiedeńczyków wykwintna swoboda. Jestem historykiem i moje zainteresowanie miało wyłącznie naukowy charakter.
- Tak? - rzuciłem sucho.
- Pan doktor Janusz Korpacki?
Głos był głęboki i spokojny. Wyczuwało się, że mój rozmówca nie musi krzyczeć, aby postawić na swoim.
- We własnej osobie - mruknąłem.
- Dzwonię z polecenia profesora Davidoffa… Westchnąłem i odłożyłem zdjęcie. Profesor Davidoff był europejskiej sławy uczonym, specjalistą w zakresie cybernetyki społecznej, człowiekiem, który jako pierwszy na świecie zastosował aparat pojęciowy cybernetyki do opisu zjawisk historycznych. Był także moim nauczycielem, promotorem i toutes proportions gardées - przyjacielem.
- Słucham - powiedziałem dużo cieplejszym tonem.
Byłem winien profesorowi niejedną przysługę i nie miałem nic przeciwko, aby spłacić choć część długu.
- Nazywam się Karol Wirde. Chciałbym…
- Ten Wirde od Commerz Bundes Banku?
Zapadła nieprzyjemna cisza. Najwyraźniej pan Wirde nie docenił mojej szczerości.
- Tak - powiedział wreszcie. - Jestem jednym z ważniejszych udziałowców tej… instytucji. Może to dobrze, że pan zapytał, w ten sposób wyjaśniliśmy sprawę mojej wypłacalności.
- Chodzi panu o badania historyczne, a może genealogiczne? W zasadzie nie zajmuję się tym na zlecenie osób prywatnych, jednak dla profesora…
- Nie - teraz on mi przerwał.
Wyszło mu to całkiem nieźle, widać było, że ma wprawę.
- Chodzi mi o kwestie kryminalne, mające prawdopodobnie związek z pana specjalnością jako historyka.
- Którą? - zapytałem odruchowo.
- Myślę o polskich służbach specjalnych z okresu międzywojennego.
- Tak?
- Mój dziadek był współpracownikiem kontrwywiadu w tym okresie. Rozpracowywał nielegalne organizacje terrorystyczne, głównie komunistów. Mój syn zainteresował się pewnymi dokumentami dotyczącymi kilku prowadzonych przez niego śledztw. Robił notatki, z których wynika, że część tych dokumentów nagle zniknęła z jednego z warszawskich archiwów. Dwa dni później został zamordowany.
Milczałem przez chwilę. Nie miałem najmniejszej ochoty wdawać się w coś takiego. Niektóre sprawy rzucały długi cień.
- W jaki sposób zginął? - spytałem wreszcie.
- Wpadł pod pociąg.
- Został zepchnięty na tory?
- Nie. Świadkowie twierdzą, że stanął naprzeciwko pociągu pospiesznego, dokładnie pośrodku torów, i dał się przejechać… Po prostu stał i patrzył na zbliżającą się lokomotywę. Maszynista próbował hamować, ale nie miał szans… Policja podejrzewała, że syn był pod wpływem narkotyków, lecz specjalistyczne badania nie wykryły żadnych śladów po tego typu środkach.
- Dlaczego pan twierdzi, że to było morderstwo?
- Mój syn nigdy nie brał narkotyków, świadkowie widzieli jakiegoś mężczyznę, który z nim rozmawiał na chwilę przed tym… zdarzeniem, podobno uczynił gest w stronę torów, jakby mu nakazywał iść w tym kierunku, wreszcie zginęły te dokumenty…
- Co to za dokumenty?
- Fotografie kilku komunistycznych szpiegów, krótkie charakterystyki sporządzone przez przedwojenny kontrwywiad i parę luźnych stron.
- Są prawdopodobnie bez znaczenia - stwierdziłem.
- Dlaczego?
Głos Wirdego nadal brzmiał spokojnie, jednak czuło się w nim teraz podskórne pęknięcie, skazę.
- To codzienność w naszych archiwach. Przeważnie fotki i dane komunistycznych agentów trzymane są w wielkich albumach. Nikt nie jest w stanie sprawdzić, czy nic nie zginęło, kiedy korzystający z dokumentów oddają je pod koniec dnia. Kiedyś przez tydzień siedziałem w takim archiwum…
- A konkretnie?
- Czy to ważne? Co drugi, co trzeci dzień ginęły jakieś notatki i zdjęcia. A to komuś nie pasowało, że dziadziuś jest wymieniany jako komunistyczny szpieg czy dywersant, inni z kolei sądzili, że znajdą haka na konkurenta z lewicy, jeśli rzucą prasie garść faktów o tym, że jego przodek sprzedał się Sowietom… Rozumie pan, że nawet brukowiec wymagałby potwierdzenia takich rewelacji, stąd popyt na tego typu dokumenty.
- Sugeruje pan, że to lewicowi politycy…
Po raz pierwszy wyczułem gniew w jego głosie.
- Niczego nie sugeruję - uciąłem. - To tylko luźne dywagacje. Osobiście jest mi obojętne, czy te akta przemeblował jakiś przemalowany na różowo były komuch, czy oszołom z prawicy. Mówię tylko, że takie rzeczy to normalka i najprawdopodobniej nie mają żadnego związku ze sprawą, a pański syn mógł mieć sto różnych powodów, żeby popełnić samobójstwo bez żadnych narkotyków, albo wziął takie, których nie wykryto…
- Jednak chcę, aby się pan tym zajął. Nie za darmo.
Wymieniona przez mojego rozmówcę suma była oszałamiająca. Wystarczyłaby mi na parę lat spokojnego życia i coroczne wakacje na wyspach Bahama. Dla kilku osób.
- Nie będę wykorzystywał pańskiej sytuacji - rzuciłem szorstko. - Nie jestem w stanie…
- Mógłbym zasugerować, aby podjął pan decyzję jutro?
- To niczego nie…
- Proszę. Profesor Davidoff powiedział, że jest pan prawym i uczciwym człowiekiem. Dostatecznie twardym i zorientowanym w temacie, aby udzielić mi pomocy.
Stwierdzenie, że opadła mi szczęka, byłoby eufemizmem. Żaden z uczniów profesora, nawet najzdolniejszy, nie otrzymał nigdy wyższego stopnia niż „cztery z minusem”. Davidoff był maniakalnym perfekcjonistą. W kwestii zasad moralnych okazał się jeszcze gorszy. W naukowym światku żartowano, że z zespołu Davidoffa można wylecieć za jazdę tramwajem na gapę. Twierdzenie to nie odbiegało wiele od stanu faktycznego.
- Mówimy o tym samym człowieku? - spytałem z niedowierzaniem.
- Tak. - Wirde roześmiał się krótko. - Wiem, że on jest dość oszczędny w pochwałach. Takiej laurki z jego ust, jak żyję, nie słyszałem. Dlatego tak mi zależy na pańskiej pomocy…
- Zadzwonię jutro - zgodziłem się niechętnie.
- Ma pan mój numer czy podyktować?
Sapnąłem. Niewiele osób wiedziało, że mam podłączone do telefonu urządzenie identyfikujące rozmówcę, nawet takiego, który nie chce być zidentyfikowany. To gadżet związany z moją pracą. Czasem udzielam konsultacji odnoszących się do teraźniejszości. Cybernetyka to dość pożyteczne narzędzie, a ja uchodzę za następcę Davidoffa w tej dziedzinie.
- Mam.
- A więc czekam.
Pan Wirde powiedział, co chciał, i odłożył słuchawkę. Trochę mnie to wkurzyło, ale nie na tyle, aby czepiać się faceta, który niedawno stracił syna. Wobec bólu wszyscy są równi.
Przyszykowałem sobie drinka i zapaliłem cygaro. Wyłożyłem się wygodnie w potężnym, obitym prawdziwą skórą fotelu, oparłem stopy na jednej z półek mojej biblioteczki. Mam trzypokojowe mieszkanie, ale jest ciasno, ponieważ wzdłuż wszystkich ścian stoją regały z książkami. Wydmuchnąłem w zamyśleniu dym w kierunku sufitu. Mimo rozważenia rozmaitych opcji, jedno nie ulegało wątpliwości - telefon do Davidoffa był niezbędny. Jako członek zespołu miałem zastrzeżony numer profesora, pod którym mogłem go zastać o każdej porze dnia i nocy. Istniał jednak pewien problem - Davidoff cenił sobie spokój i prywatność, a każdy, kto nadużył udzielonych mu przywilejów, narażał się na jego gniew. Nie jestem mięczakiem, ale wierzcie mi - nie chcielibyście wkurzyć Davidoffa. Naprawdę nie chcielibyście…
Odetchnąłem głęboko i wystukałem numer profesora.
- Davidoff - usłyszałem.
- Dzień dobry, panie profesorze…
- O, Jasiu! - ucieszył się do słuchawki.
Nie było źle. Davidoff miał zwyczaj poufałego, niemal familiarnego traktowania osób, które lubił. Nielubiane lub takie, które mu się czymś naraziły, traktował z zimną, mrożącą krew w żyłach kurtuazją.
- Dzwonił do mnie pan Wirde… - zacząłem.
- Tak, tak… To tragiczna historia. Pomożesz mu oczywiście?
- Kiedy to nie moja dziedzina, panie profesorze…
- Służby specjalne z okresu Drugiej Rzeczypospolitej?
- Zniknięcie tych dokumentów nie miało raczej nic wspólnego z całą sprawą - odparłem z wahaniem.
- Miało - powiedział stanowczo Davidoff. - Zobaczy pan sam, panie Janku, po zapoznaniu się z konkretami. Ma to związek z czerwoną teczką.
Zamilkłem. Najwyraźniej traciłem punkty. Davidoff świetnie mówił po polsku, jednak nigdy nie rozróżniał zbyt dobrze takich imion jak „Janusz” czy „Jan”. Niemniej jednak sprawa była jasna - nie podobała mu się moja postawa, co zasygnalizował przejściem na „pan”. Kiedy przygotowywałem swój doktorat do publikacji, odłożyliśmy do osobnej teczki materiały, których ujawnienie mogłoby skrzywdzić żyjących jeszcze ludzi bądź stanowiło zagrożenie dla bezpieczeństwa państwa. Czy miało to sens w przypadku archiwaliów sprzed dziesiątków lat? Nawet tych opatrzonych gryfem Ściśle Tajne? Jak mówiłem, niektóre sprawy rzucają długi cień. Wszystkie te dokumenty umieściliśmy w czerwonej kartonowej teczce.
- Hm…
- Chodzi o sprawę Alchemika - powiedział ostrożnie Davidoff.
Kryptonimem „Alchemik” oznaczono w aktach osobę, która wniosła wyjątkowy wkład w działalność polskich służb specjalnych. Znajdowane tu i ówdzie aluzje pozwalały domniemywać, że to właśnie pomoc Alchemika zadecydowała w dużej mierze o zwycięstwie w wywiadowczej walce ze wschodnim sąsiadem.
- Mówi pan profesor, że to… wypłynęło teraz? - wyjąkałem.
- Tak.
- Wydaje mi się, że trzeba by zawiadomić ABW, albo… Usłyszałem wyraźne zgrzytnięcie zębów.
- Szanowny panie doktorze, gdybym sądził, że jakaś instytucja może rozwiązać ten problem, nigdy nie wysyłałbym ojca ofiary do pana. Niemniej jednak zdaję sobie sprawę, że…
- Chwileczkę, panie profesorze, muszę pomyśleć… W słuchawce zapadła cisza.
- Nawet gdybym się tego podjął i udźwignął ciężar tej sprawy w aspekcie historycznym czy archiwistycznym, to pozostaje jeszcze sfera kryminalna… - zacząłem.
- Był pan przecież w wojsku.
- Tak, w kwatermistrzostwie. Specjalność: MPS.
- Co to takiego? - zapytał z autentyczną ciekawością Davidoff.
- Materiały Pędne i Smary. Gdyby pan profesor był zainteresowany, ile ropy spala czołg w warunkach bojowych, albo chciał go zatankować, to trafił pan na właściwego człowieka, jednak…
- Zawsze podziwiałem twoją skromność, Jasiu - stwierdził ponownie życzliwym tonem mój rozmówca. - Słyszałem coś mimochodem o twoim… ekhm… harcerskim epizodzie.
Najwyraźniej teraz ja zgrzytnąłem zębami, bo usłyszałem w słuchawce śmiech. Davidoff miał nadnaturalny wręcz talent do gromadzenia wszelkiego typu ploteczek. Teraz chciał mi dać do zrozumienia, że słyszał, jakobym przeszedł także szkolenie o niezupełnie kwatermistrzowskim profilu.
- Ci analitycy nie mogli się ciebie nachwalić. Pamiętasz, o kogo mi chodzi?
Pamiętałem. To było dwóch milczących, posępnych facetów, którzy przyjechali do Krakowa wraz z delegacją rosyjskich naukowców. Zajmowali się cybernetyką społeczną i nie tylko… Najpierw o mało się nie pobiliśmy, kiedy okazało się, że walczyli w Czeczenii. Byli w Specnazie czy innym Omonie. Mnie nie podobało się to, co wyprawiało rosyjskie wojsko w Groznym, a im, że mówiłem o tym bez osłonek i oskarżałem armię en masse. Potem puścili mi amatorski film z akcji w Biesłanie, gdzie widziałem, jak rosyjscy komandosi padają pod ogniem terrorystów, osłaniając własnymi ciałami uciekające dzieci. W efekcie popiliśmy się tak, że na samo wspomnienie dostaję migreny.
- Co oni nagadali panu profesorowi?
- Nie pamiętasz, o czym dyskutowaliście? - zapytał z udanym współczuciem Davidoff. - Nic dziwnego. Podobno któryś z was szczekał na pudla rektora i chciał go zjeść…
- Profesorze! - jęknąłem.
- Sforsowałeś prawie trzymetrowy mur wokół domu rektora, unieszkodliwiłeś jeden z lepszych systemów alarmowych i otworzyłeś bramę tym dwom. Kiedy weszli, z wdzięczności wysikali twoje nazwisko na śniegu.
- Niemożliwe! Gdyby tak było, już bym nie żył!
- Było, było… Na szczęście gosposia rektora, która zadzwoniła na policję, nie zna rosyjskiego, a napis był wykonany cyrylicą. Potem ktoś go zmazał.
- Kto?!
- Koleżanka tych dwóch. Też mi wyglądała na… harcerkę.
- Nie wiem, czy to coś da, ale jeśli pan profesor sobie życzy, zajmę się sprawą pana Wirde - wymamrotałem.
- Nie śmiałbym nalegać, panie doktorze…
- Już dobrze, zrobię to, zrobię.
- Miłego popołudnia, Jasiu - zachichotał Davidoff, odkładając słuchawkę.
* * *
Następnego dnia poinformowałem Wirdego, że przyjmuję jego propozycję, i umówiliśmy się w Europejskiej. Miał przekazać mi notatki syna. Mimo iż przyszedłem pięć minut przed czasem, bankier już czekał przy okrągłym stoliku z butelką Hennessy Paradis i skrzynką cygar Bolivar. Najwyraźniej Davidoff poinformował go o moich upodobaniach. Kiedyś muszę zapytać profesora o jego znajomość z Wirdem. Generalnie Davidoff nie przepada za finansistami, ale wyglądało na to, że mój klient jest wyjątkiem od tej reguły.
Wirde wstał na mój widok i przywitał się uściskiem dłoni. Wyglądał na pięćdziesiąt lat z okładem: wytwornie ubrany, szpakowaty, otoczony był aurą dyskretnej elegancji. Jego twarz o wyrazistych, regularnych rysach robiła wrażenie zmęczonej, w oczach widziałem ból, może desperację. Bez słowa podał mi cienką plastikową teczkę i nalał koniaku. Zachęcony uprzejmym gestem poczęstowałem się cygarem. Obracając je w palcach, zabrałem się za studiowanie akt. Po chwili zakląłem wściekle, Davidoff miał rację - to wszystko wiązało się ze sprawą Alchemika! Przejrzałem na wszelki wypadek resztę dokumentów, tak jak się spodziewałem, nie znalazłem niczego podejrzanego. Jednym haustem wychyliłem trunek o delikatnym pieprzowym zapachu. Zmarnowałem dobry alkohol, ale nie byłem w nastroju do kontemplacji. Przyciąłem cygaro i odetchnąłem głęboko, starając się uspokoić. Podziękowałem skinieniem głowy kelnerowi, który podał mi ogień, potem przez kilka minut paliłem w milczeniu, usiłując uporządkować to wszystko w myślach. Wirde siedział z kamienną twarzą naprzeciwko mnie. Czekał.
- Może pan mieć rację - powiedziałem wreszcie.
- W jakiej kwestii? - spytał zimno.
- Być może ktoś faktycznie zabił pańskiego syna…
- Czy posiada pan jakieś informacje, które można by przekazać policji?
Pokręciłem głową.
- Raczej nie.
- To skąd ten wniosek? - Wirde pochylił się nad stolikiem i wpatrzył we mnie w napięciu.
- Co pan wie o alchemii?
- Spotkałem się z kryptonimem „Alchemik” w notatkach syna - odparł, wskazując leżącą na stole teczkę. - Nie wiem, jaki ma to związek z alchemią jako taką. Nigdy mnie takie sprawy nie interesowały. - Wzruszył ramionami.
- Alchemia uchodzi za poprzedniczkę chemii, za naukę, której adepci trwonili czas i pieniądze, chcąc opracować metodę zamiany ołowiu w złoto lub wytworzyć kamień filozoficzny dający nieśmiertelność i leczący wszelkie choroby - wyjaśniłem krótko.
- Uchodzi? - Wirde uniósł brwi.
- To nie jest takie proste. Koncepcje alchemiczne są jedyne w swoim rodzaju i nie mają nic wspólnego z zasadami chemii. Niektóre z nich sprawdziły się w praktyce.
- Niech zgadnę, pewnie nie chodzi o to przekształcanie ołowiu w złoto - westchnął bankier. - To by było zbyt piękne.
- Są rzeczy cenniejsze od złota - zauważyłem.
- Mianowicie?
- Alchemia jest uprawiana do dzisiaj, tak było też w okresie międzywojennym. Niektórzy adepci osiągnęli obiecujące rezultaty.
- A konkretnie?
- We Francji niejaki Barbault opracował recepturę „roślinnego złota”. Substancja ta leczy uremię, syfilis i stwardnienie rozsiane.
- Leczy?!
- Tak, niektórzy lekarze stosują ten preparat. To tylko jeden z przykładów. Nie ma się czym zachwycać, bo „roślinne złoto” okazało się koszmarnie drogie w produkcji i raczej nie zanosi się, aby wyparło klasyczne leki. Chodzi mi tylko o fakt, że niekoniecznie wszystkie koncepcje alchemiczne to bajka…
- Rozumiem, że ów wymieniony w dokumentach Alchemik nie zajmował się raczej leczeniem syfilisu - stwierdził Wirde, zapalając cygaro.
- Nie. Opracował substancję, która całkowicie neutralizowała naturalny zapach człowieka, zastępując go wonią lasu. To wiadomo na pewno. Rozumie pan, jakie to miało znaczenie przy nielegalnym przekraczaniu granicy z Rosją? Szanse naszych agentów wzrastały o kilkadziesiąt procent. Oczywiście znano już wtedy sztuczki, które potrafiły pozbawić węchu psa tropiącego; znaczono trop naftą, drobno zmielonym pieprzem… Jednak zorganizowany pościg, mający do dyspozycji kilka psów, nie dał się powstrzymać za pomocą takich prymitywnych metod. Co innego, kiedy zwierzęta po prostu nie czuły zapachu człowieka.
- No tak, ale dzisiaj… Przerwałem mu stanowczym gestem.
- Nawet dzisiaj byłaby to bardzo użyteczna substancja. Niestety, sekret jej wytwarzania zaginął. Jak powiedziałem: tyle wiemy na pewno. Jednak są jeszcze inne pogłoski…
- Tak?
- Polskie służby specjalne wielokrotnie były oskarżane przez komunistów o stosowanie tortur w śledztwie, lecz badania naukowe raczej to wykluczyły. Nie ulega jednak wątpliwości, że w wielu przypadkach twardzi, przeszkoleni w ZSRR agenci mówili wszystko, co wiedzą, w ciągu dosłownie minut, góra godzin. Istnieją pewne wzmianki, że Alchemik kontynuował swoje zapachowe eksperymenty… Ponoć wynalazł preparat, który zamieniał przesłuchiwanego w bezwolną, podobną do zombie istotę wykonującą wszelkie polecenia śledczego. Także kilka innych miało ciekawe działanie.
- Jakie?
Machnąłem ręką.
- To tylko plotki. Jeden z nich miał wywoływać seksualną ekscytację… Nie wiem, czy wykorzystywano go w działaniach agenturalnych, ale nie jest to wykluczone.
- Uważa pan, że mojemu synowi zaaplikowano środek, który uczynił go podatnym na wszelkie sugestie?
- To możliwe.
- Ale dlaczego?!
- Pod koniec lat trzydziestych Stalin rozczarował się do cywilnych specsłużb i włączył do akcji wojskowe. Te rozpracowały i zabiły Alchemika. W zamachu zginął także jego łącznik z polskim wywiadem. Gdzieś tu, w Krakowie, pozostała pracownia zawierająca zapewne próbki preparatów, być może receptury… Z notatek wynika, że pański syn ustalił też adres mieszkania Alchemika i zawęził obszar, w którym może się znajdować pracownia.
- Ale przecież po tylu latach…
- Skrytka, zamaskowany sejf… Coś takiego mogło pozostać niezauważone, chyba że przeprowadzono generalny remont.
- Gdzie on mieszkał?
- Z notatek wynika, że przy dzisiejszej ulicy Garncarskiej.
Wirde zmienił się na twarzy.
- Widziałem w pokoju syna plan miasta z zakreśloną Garncarską! Jednak w tych notatkach są tylko jakieś znaczki i skróty.
- To stenografia. Potrafię to odczytać - uspokoiłem go.
- Co teraz? - zapytał bankier, zaciskając zęby.
- Teraz trzeba będzie ustalić, kto zainteresował się badaniami pańskiego syna, ale to już moje zadanie.
* * *
Z przestudiowanych w kawiarni notatek wynikało, że mieszkanie Alchemika znajdowało się na trzecim piętrze wybudowanej w 1910 roku kamienicy. Nie było żadnego problemu z lokalizacją - porównując pochodzący z 1925 roku plan Krakowa ze współczesnym, potwierdziłem prawidłowość ustaleń młodego Wirdego. Pozostawała natomiast inna kwestia - musiałem się jakoś tam dostać i nadać pozory legalności przeszukaniu mieszkania. Postanowiłem pojechać na uczelnię i złapać Davidoffa, zanim skończy zajęcia. Być może jego kontakty były nieco skromniejsze od tych, jakimi dysponował Don Corleone, ale nie sądziłem, aby różnica była zbyt wielka. Po drodze wstąpiłem do dziekanatu upewnić się, czy Davidoff ma dziś wykłady.
Rektor wraz z grupką kilku profesorów wymieniali żarty z sekretarką dziekana, posągowych kształtów brunetką pod czterdziestkę.
- Pani Marysiu, profesor Davidoff jest na uczelni? - spytałem, przekrzykując gwar.
- Jest. Sam-Pan-Wie-Kto też jest - odparła ze złośliwym uśmieszkiem. - Szukała pana.
W geście udanego przerażenia chwyciłem się za głowę. Sekretarce chodziło o wyjątkowo głupią i namolną studentkę, która koniecznie chciała odegrać rolę mojej femme fatale. Nie popierałem tego planu. Wspominałem, że na dodatek była jeszcze brzydka?
- Tylko nie to! - jęknąłem boleśnie. - Może by ją tak przenieść do innej grupy?
- Natychmiast - zgodził się rektor.
Wybałuszyłem oczy. Prosiłem go o to kilkakrotnie, jak dotąd bez rezultatu. Podejrzewam, że profesura nieźle się bawiła, obserwując, jak przemykam po uczelni plecami do ściany, wypatrując mojego fatum. Dopiero teraz zauważyłem, że w dziekanacie zapadła cisza i wszyscy patrzą na widoczny spod mojej marynarki, umieszczony w specjalnej pochwie nóż. Nawet noszony w pozycji bojowej, rękojeścią do dołu, mój Walther Tactical wyglądał dość złowrogo.
- Mnie nic nie grozi - stwierdził głośno jeden z profesorów. - Klaskałem na obronie jego doktoratu.
- Panowie… - Przewróciłem wymownie oczyma i zapiąłem marynarkę.
- Biedny Davidoff - zauważył inny. - Mam dziwne wrażenie, że pan doktor chce z nim przedyskutować postępy w swoich badaniach. Ja tam bym się z nim nie kłócił…
- Nie martwcie się o Davidoffa, poradzi sobie - powiedział rektor. - Czy ma pan jakieś problemy? - zapytał po chwili zupełnie innym tonem.
Lubiłem tego faceta, to nie był zwykły biurokrata.
- Nie, skąd. - Skrzywiłem się demonstracyjnie. - Być może odwiedzę dzisiaj takie archiwum na peryferiach, a sam pan wie, profesorze, jaki jest stan bezpieczeństwa na naszych ulicach…
- Wiem, wiem - ożywił się. - Uwierzy pan, że jakiś czas temu kilku pijanych chuliganów włamało się na moją posesję? Śmiertelnie wystraszyli gospodynię i doprowadzili do nerwicy mojego psa. Podobno jeden z tych zwyrodnialców chciał go ugryźć!
Pokiwałem współczująco głową i wymknąłem się na korytarz. Wolałem nie zgłębiać tego tematu… Wbiegłem na drugie piętro i zacząłem przedzierać się przez tłum studentów czekających na wykład Davidoffa. Większość z nich stanowiły kobiety. Bardzo ładne kobiety. Niektórzy mają szczęście… Wszedłem do gabinetu profesora i rozsiadłem się bez zaproszenia w wygodnym fotelu. Davidoff był zwolennikiem swobodnej atmosfery w kontaktach międzyludzkich. No, może nie do końca, najpierw trzeba było zasłużyć na jego uznanie. Profesor siedział za biurkiem i notował coś na komputerze. Muskularny mimo sześćdziesiątki na karku, o pociągłej, arystokratycznej twarzy, pisał z szybkością karabinu maszynowego. Jego wielkie, niemal toporne dłonie unosiły się nad klawiaturą z wdziękiem pary motyli.
- Jakiś problem? - spytał, nie odrywając wzroku od monitora.
- Zlokalizowałem mieszkanie Alchemika, muszę je przeszukać - zameldowałem zwięźle.
Davidoff przerwał pracę i spojrzał na mnie z namysłem.
- Czego ci potrzeba?
- Jakiejś podkładki na to przeszukanie.
- Chyba nie tylko - mruknął po chwili.
Zapalił cygaro i hojnym gestem podsunął mi pudełko. Cohiba Esplendidos. Z przyjemnością poczęstowałem się i przez jakiś czas paliliśmy w zgodnym milczeniu. Esplendidos po hiszpańsku oznacza „wspaniałe”, co jest adekwatnym określeniem dla cygar tej klasy.
- Potrzeba ci wsparcia - powiedział wreszcie Davidoff. - Nie chcę stracić drugiego ucznia. A z ciebie jest zawadiaka, najpierw działasz, potem myślisz. - Pogroził mi palcem.
Gwizdnąłem w duchu. Jeśli Wirde junior był studentem profesora, obiecującym studentem, bo tylko takich Davidoff nazywał uczniami, wyjaśniało to zainteresowanie profesora tą sprawą. Takie kwestie traktował bardzo osobiście.
- Pomogą ci analitycy.
- Analitycy? - Nie skojarzyłem w pierwszej chwili.
- No wiesz, ta trójka Rosjan. Ci dwaj, z którymi piłeś, i ich koleżanka.
- Chyba pan żartuje, profesorze. Mam dowodzić grupą szturmową Specnazu?! - warknąłem.
- Jakiego tam Specnazu - zaprotestował słabo. - Zresztą ona jest chyba z GRU…
- Chodzi mi o nadanie tej akcji pozorów legalności - wyjaśniłem cierpliwie. - Trójka ruskich szpiegów raczej mi w tym nie pomoże.
- A wiesz, że kilku panów z ABW miało pewne wątpliwości odnośnie do mojej osoby? - zapytał.
Westchnąłem ciężko.
- Może powróćmy do tematu? - zaproponowałem. - Bo rozumiem, że pana profesora pozytywnie zweryfikowano?
- Nigdy nic nie wiadomo - roześmiał się, gasząc niedopałek cygara. - Ci Rosjanie współpracują z ABW - wyjaśnił. - Terroryzm mafijny i takie tam… Mają odpowiednie dokumenty i uprawnienia.
- Uprawnienia do działań na terenie Polski? - spytałem z niedowierzaniem.
Davidoff wykonał nieokreślony gest.
- Coś w tym rodzaju. Mógłbym to załatwić inaczej, ale co do nich mam pewność, że sprawdzą się w sytuacji… kryzysowej. Polubili cię.
- Dzięki wielkie - odparłem ponuro. - Jeśli wpadniemy, ich obecność spowoduje, że nie będzie potrzebny żaden proces, po prostu tłum mnie zlinczuje.
- Marudzisz, Jasiu. - Machnął ręką Davidoff. - Umówię cię z nimi na jutro, spotkacie się na parkingu i od razu pojedziecie przeszukać to mieszkanie. Pogadałbym z tobą dłużej, ale ci studenci… To zadziwiające, ilu ich ostatnio przychodzi na moje wykłady. Chyba udoskonaliłem swój kunszt dydaktyczny - stwierdził z zadowoleniem.
- Raczej zwierzęcy magnetyzm - burknąłem pod nosem.
- Proszę?
- Nic, nic. W takim razie już pójdę.
- Jak skończycie, zadzwoń do mnie koniecznie.
Skinąłem głową i wyszedłem z gabinetu wraz z Davidoffem. Pożegnaliśmy się i pojechałem do domu.
* * *
Na parking przyszedłem piechotą. Nie miałem zamiaru używać swojego samochodu w akcji, której legalność była dyskusyjna. „Analitycy” już na mnie czekali. Dwóch potężnie zbudowanych, krótko ostrzyżonych facetów o kamiennych twarzach oraz trzydziestoletnia na oko kobieta. Jeden z mężczyzn miał niewielką bliznę na policzku. Wślizgnąłem się między zaparkowane samochody, ale zanim podszedłem do Rosjan, usłyszałem pieszczotliwy szczebiot i owionął mnie zapach tanich perfum.
- Panie doktorze! - zawołała moja ulubiona studentka. - Biegnę za panem, biegnę, a pan mi ucieka…
Jęknąłem z rozpaczą. Rosjanin z blizną zerknął na mnie i wyjął pistolet - paskudnie wyglądającą broń z zamontowanym laserowym celownikiem typu „Red Dot”. Po chwili na mojej marynarce pojawiła się czerwona plamka. Dziewczyna zamilkła i pobielała na nieładnej buzi. Mężczyzna podszedł do mnie bez pośpiechu, niemal przytknął lufę do skroni.
- Pozdrowienia od Siergieja Chińczyka - powiedział po polsku, acz z wyraźnym rosyjskim akcentem. - Chyba cię zabierzemy na małą przejażdżkę…
- Może wziąć też tę małą dziwkę? - odezwała się kobieta. - Wydają się dość zaprzyjaźnieni.
Miała niski, zmysłowy głos, ale nie sądziłem, aby moja studentka doceniła ten fakt. Wyglądała na obłędnie przerażoną. Nagle odwróciła się i pobiegła w stronę dziekanatu, wykonując przedziwne zygzaki.
- Co ona robi? - zainteresował się ten z pistoletem. Już nie miał rosyjskiego akcentu.
- Kluczy pod ogniem nieprzyjaciela - wyjaśniłem łagodnie.
- Do wozu! - Zaprosił mnie gestem uzbrojonej ręki. Kobieta usiadła za kierownicą, mnie przypadło miejsce tuż obok. Pozostała dwójka rozlokowała się z tyłu.
- Sasza - przypomniał mi się Rosjanin z blizną na twarzy.
Broń schował już wcześniej. Ruszyliśmy.
- Sasza, przyjacielu! - Przechyliłem się przez oparcie i ucałowałem go serdecznie. Równie wylewnie przywitałem się z drugim mężczyzną imieniem Anton. Ucałowałem też kierującą samochodem kobietę. Nie protestowała. Na jej ustach pojawił się lekki uśmiech.
- Jak masz na imię? - spytałem. - Nazwę tak swoją córkę - obiecałem.
Cała trójka parsknęła śmiechem.
- Anna - odparła poważnie, choć w jej oczach nadal tańczyły wesołe iskierki.
- Teraz ta zołza powinna dać mi spokój - stwierdziłem z ulgą.
- Powinna - zgodził się Anton. - Wszyscy boją się ruskiej mafii…
Uniosłem lekko brwi, ale nie skomentowałem.
- Czasem udajemy Polaków - wyjaśnił Sasza.
Najwyraźniej dostrzegł mój grymas w lusterku.
- Mówimy wtedy po polsku i myślimy po polsku.
Skierowałem wzrok na Annę. Opięte spodnie i dopasowany do figury żakiet podkreślały szczupłe, sprężyste ciało. Miała jasną, świetlistą cerę, zielone oczy i regularne rysy twarzy. Nie taką ją zapamiętałem. Najwyraźniej w czasie naszego ostatniego spotkania użyła specjalnego, dodającego lat makijażu. Prowadziła spokojnie, na granicy dozwolonej prędkości. Biorąc pod uwagę ograniczenia miejskiej komunikacji, dość szybko dotarliśmy na Garncarską.
- To tutaj - powiedziałem.
- Idziemy? - zapytał Anton.
- Jeszcze chwila - poprosiłem.
- Tak? - Anna zmarszczyła brwi.
- Jako jedyny Polak w bandzie ruskich szpiegów proponuję ustalić… hm… hierarchię dowodzenia, zanim weźmiemy się do rzeczy.
- Znaczy ty dowodzić, my słuchać? - doprecyzował Sasza ochrypłym, przesadnie akcentowanym głosem rosyjskiego żula.
- Mniej więcej. Nie przewiduję, abyśmy musieli wdać się w jakąś walkę, natomiast jeśli natrafimy na preparaty Alchemika, to lepiej będzie, jak zrobicie, co każę…
- A nagroda?
- Jaka nagroda?!
Anna westchnęła ciężko.
- Chodzi im o to, co dostaną, jak będą grzeczni?
Zastanowiłem się przez chwilę.
- Tyle Stolicznej, ile będziecie w stanie wypić, i pokażę wam kolekcję dziewiętnastowiecznych wojowniczek topless.
- Topless? - Anton podrapał się po głowie.
- To znaczy półnagich - uściśliłem. - To będzie dla was przełomowe doświadczenie erotyczne po kozach i owcach Afganistanu - zachęcałem.
- Nie biłem się w Afganistanie, za młody jestem - stwierdził obrażonym tonem Anton.
Sasza stuknął mnie w głowę.
- Anna? - spytał.
- Może być. Chętnie obejrzę te wojowniczki - stwierdziła z uśmiechem. - Ale co z właścicielami mieszkania?
- Jest tylko jeden, pracuje w dyplomacji, teraz powinien być w Rydze. Kłopoty możemy mieć jedynie z sąsiadami - poinformowałem.
Wysiedliśmy z samochodu i weszliśmy w bramę secesyjnej, zdobionej roślinnymi ornamentami kamienicy. Po chwili wspinaliśmy się po schodach. Wbrew moim obawom chłopcy nie wyciągnęli broni, choć przepchnęli się naprzód i poruszali w szyku zwanym „element”, tak aby w razie konfrontacji mogli obydwaj strzelać w kierunku na wprost. Zapewne Anna zabezpieczała tyły. Tylko ja psułem te ustawienia, wolałem, żeby nie wczuwali się za bardzo w role. Na trzecim piętrze były tylko dwa mieszkania, ich drzwi znajdowały się naprzeciwko siebie, w żadnych nie zamontowano wizjera. Te prowadzące do apartamentów Alchemika zabezpieczały trzy nowoczesne zamki. Anton i Sasza demonstracyjnie odwrócili się do nich plecami, Anna pokręciła głową.
- Nie moja branża - stwierdziła.
Wolałem się nie dopytywać, co jest jej specjalnością. Najgorsze są rozwiane złudzenia… Wyjąłem z kieszeni zestaw narzędzi i przystąpiłem do pracy. Po minucie drzwi stanęły otworem. Mam smykałkę do… ślusarstwa, a wujek Maks i kilku innych dżentelmenów dopilnowało, abym ją rozwijał. Wszedłem pierwszy, za mną wślizgnęła się Anna, chłopcy tym razem zamykali tyły. Mieszkanie składało się z czterech pokojów, kuchni i łazienki. Rozproszyliśmy się po różnych pomieszczeniach. Śladów po Alchemiku nie musieliśmy długo szukać. Zerwane klepki podłogowe i rozbebeszony sejf w jednej z sypialni świadczyły wymownie, że ktoś nas uprzedził.
- Sejf w podłodze? - zdziwiła się Anna.
- To było wówczas popularne - powiedziałem z roztargnieniem.
Usiadłem przy stole i w zamyśleniu rozejrzałem się po pokoju. Wyglądało na to, że obecny użytkownik mieszkania miał sporo pieniędzy i dobry gust. Większość znajdujących się w doskonałym stanie mebli pochodziła z początków dwudziestego wieku, na ścianach zauważyłem obrazy Fałata i Boznańskiej.
- To co? Po sprawie? - zapytał Sasza.
- Może tak, może nie - mruknąłem. - Właściciel utrzymał wystrój wnętrz z początków zeszłego wieku, a ponieważ nie widać żadnych przeróbek, możliwe, że jego poprzednicy z takich czy innych powodów nie remontowali mieszkania na większą skalę. Być może jest tu coś jeszcze.
- Niby dlaczego? - Wzruszył ramionami Anton.
- Alchemik przeszedł przeszkolenie w polskich służbach specjalnych, wtedy to była światowa elita. Znam z grubsza założenia i program tego szkolenia. Uczono ich zarówno sztuki przeszukiwania pomieszczeń, jak i ukrywania cennych rzeczy w taki sposób, aby nie znaleziono ich w czasie rewizji. Oni musieli się wczuwać w sposób myślenia przeciwnika. Zastanówcie się: w jaki sposób można zwieść zawodowców, którzy wiedzą, że coś schowaliście w mieszkaniu? Żadna skrytka nie będzie zbyt pewna, bo profesjonaliści prędzej czy później ją znajdą. To po prostu kwestia czasu. Chyba że przekonamy ich, że już znaleźli to, czego szukali…
- Uważasz, że tu może być jeszcze jeden schowek? - domyśliła się Anna.
- Owszem, ale za jasną cholerę nie wiem, jak go znajdziemy. Przecież nie będziemy kuć ścian…
Anton uniósł pytająco brwi i popatrzył na Annę.
- Nie widziałeś tego - powiedziała, wyjmując z torebki niewielki, podobny do walkmana gadżet.
- Co to jest?
- Rodzaj miniaturowego georadaru, wykrywa pustki w ścianach ceglanych i konstrukcjach betonowych, może też lokalizować kable elektryczne.
Założyła na uszy słuchawki i rozpoczęła obchód wzdłuż ścian. Co jakiś czas zatrzymywała się w miejscu i sprawdzała coś na ekranie urządzenia. Kiedy wyszła z pokoju, Sasza i Anton poszli za nią, ja podszedłem do biblioteczki, nerwowo zaciskając pięści. Regał ozdobiono ornamentami przedstawiającymi dwa ziejące ogniem smoki. Mógł należeć do Alchemika. Takie ozdoby były charakterystyczne dla rzemieślników tworzących w okresie secesji. Podszedłem do miejsca, gdzie zerwano klepki, odsłaniając niewielki, płaski sejf. Pokrywa sejfu została rozpruta palnikiem, o ile mogłem stwierdzić, w dość fachowy sposób. Ten, kto to zrobił, musiał znać się na rzeczy. Nie kombinował, wybrał metodę z pierwszego poziomu drzewa ataku. Zresztą w tym przypadku upływ czasu uniemożliwiał w dużym stopniu korzystanie z innych sposobów. Mimo to miałem niejasne wrażenie, że ten, kto nas wyprzedził, jest zawodowcem. Pierwszą rzeczą, jakiej uczy się agentów operacyjnych w służbach specjalnych, jest sporządzanie wykresu zwanego drzewem ataku. Minęły już czasy romantycznych, improwizowanych akcji. W przypadku sejfu „pień drzewa” to określenie celu, czyli otwarcie schowka. „Gałęzie” przedstawiają sposoby, jakimi można tego dokonać. Pierwszy poziom to przykładowo: wyłamanie zamka, zdobycie szyfru i rozcięcie sejfu. Wyższy poziom precyzuje sposoby realizacji, na przykład szyfr zdobyć można groźbą, szantażem, za pomocą przekupstwa, podsłuchując właściciela… Do tego dochodzi stopień ryzyka i koszty. Po sporządzeniu wykresu profesjonalista wybiera taką metodę osiągnięcia celu, jaka najbardziej pasuje do sytuacji, zapewnia największe szanse powodzenia, niesie ze sobą najmniejsze ryzyko i minimalne koszty finansowe. Przyjrzałem się drzwiczkom sejfu. Prawdopodobnie dałoby się wyłamać zamek, ale nie stwierdziłem żadnych śladów po takich próbach, najwyraźniej ten, kto otworzył skrytkę, od razu użył palnika. To było zastanawiające. Przeciętny człowiek, nawet taki, który potrafiłby się posłużyć specjalistycznym sprzętem, raczej spróbowałby najpierw wyłamać zamek, idąc po linii najmniejszego oporu. Dlaczego tajemniczy nieznajomy tego nie zrobił? Odpowiedzi mogło być kilka, w tym taka, że uczono go, iż wyłamanie zamka jest niemożliwe, co jest prawdą w odniesieniu do nowoczesnych konstrukcji, ale niekoniecznie tych, jakie stosowano kilkadziesiąt lat temu i dawniej.
- Janusz! - zawołał Anton, zaglądając do pokoju. - Chodź szybko, chyba coś znaleźliśmy.
W sąsiednim pomieszczeniu Sasza, krzywiąc się niemiłosiernie, odbijał tynk rękojeścią swojego wiernego noża. Wykonany z jednego kawałka stali płaski Wampir był bronią do podrzynania gardeł, a nie do prac budowlanych. Byłem wzruszony poświęceniem mojego rosyjskiego przyjaciela i powiedziałem mu o tym. Zarobiłem dwa niechętne warknięcia oraz lekkiego kopniaka w tyłek od Anny. Uczuciowi ci Rosjanie! A jacy przywiązani do sprzętu… W końcu Sasza odstąpił na bok, sprawdzając troskliwie, czy aby nie zapaprał tynkiem linki oplatającej rękojeść noża, i mogłem przystąpić do oględzin.
W ścianę wmurowana była niewielka skrytka, zabezpieczona drzwiczkami z grubej blachy. Nie było widać niczego, co uniemożliwiałoby otwarcie schowka. Sięgnąłem pod marynarkę i użyłem swojego Walthera, aby podważyć krawędź drzwiczek. Odchyliłem je bez trudu i zakląłem paskudnie - wewnątrz znajdował się sejf z mechanicznym zamkiem szyfrowym.
- Semtex? - zapytał Anton.
- Odwal się, prostaku! - warknąłem. - A teraz jazda stąd! Wyjdźcie do tamtego pokoju, a jakby się okazało, że są tu jakieś niespodzianki, to poczekajcie chwilę, zanim się władujecie z ekspedycją ratunkową.
Podszedłem do okna i otworzyłem je na całą szerokość. Nie sądziłem, aby odrobina świeżego powietrza pomogła mi wiele w przypadku jednego z zapachowych preparatów Alchemika, ale zawsze to coś… W zasadzie mogłem pojechać po jakąś maskę ochronną z filtrem gazowym, lecz byłem zbyt podekscytowany. Prawda, że miałem asa w rękawie - znałem kod Alchemika. To znaczy tak mi się wydawało… Była to odręczna notatka na marginesie jednego z meldunków omawiających nową partię preparatu neutralizującego zapach człowieka. Ciąg pozornie bezsensownych cyfr i liter wyglądał na szyfr do sejfu. Meldunek został napisany dwa miesiące przed śmiercią Alchemika, więc prawdopodobieństwo, że jest aktualny, było spore. Pozostawało tylko spróbować…
Dotleniłem się za pomocą kilku forsownych wdechów i powstrzymując powietrze w płucach, wykręciłem odpowiednią kombinację. Rozległ się delikatny szczęk, po czym sejf stanął otworem. Nie założono żadnej pułapki. W środku, na dwóch półkach, ustawiono kilkanaście niewielkich fiolek, każda z nich była oklejona wąskim paskiem papieru i opisana wyblakłym z upływu czasu atramentem. Skinąłem dłonią na resztę ekipy i odsunąłem się od skrytki, aby i oni mogli się ponapawać sukcesem.
- Lepiej tego nie dotykajcie - powiedziałem, widząc, że Sasza sięga w głąb sejfu.
Rosjanin gwałtownie cofnął rękę.
- Trzeba by to jakoś przenieść. Macie może coś miękkiego, w co można by zawinąć te ampułki? Watę, chusteczki higieniczne?
Po chwili wahania Anna sięgnęła do torebki i czerwieniąc się lekko, podała mi paczkę podpasek.
- To jest to! - sapnąłem z zadowoleniem.
Ostrożnie rozprułem wzdłuż kilka z nich, a dwie następne pociąłem na niewielkie kawałki. Fiolki owinąłem włókniną i włożyłem do wnętrza rozciętych podpasek. Całość okleiłem taśmą izolacyjną, którą wygrzebał skądś Anton. Pakunek wyglądał na dość bezpieczny.
- Możemy wracać - zarządziłem.
Wyszliśmy na korytarz i starannie zamknąłem drzwi. Co prawda właściciel i tak się trochę zdziwi, gdy wróci, ale to już nie mój problem.
- To żenujące - drażnił się z Anną Sasza - narażać nas, niewinnych chłopców, na widok tak intymnych… akcesoriów.
- Trochę wdzięczności - zastopowałem go z uśmiechem. - Żeby nie te podpaski, wykorzystalibyśmy twoje barchanowe gacie.
- Barchanowe?! - zawołał z pretensją w głosie.
- Nie przejmuj się, jestem pewien, że to szczyt mody w rosyjskich kręgach militarnych.
Wsiedliśmy do samochodu.
- Pamiętacie, gdzie mieszkam? - spytałem.
Anna bez słowa skinęła głową.
- Teraz Stoliczna - powiedział z ożywieniem Anton. - Dużo Stolicznej.
- Eee… - marudził Sasza. - Oni nie mają dobrych zakąsek. Lachy przeklęte.
- Słonina marynowana według rosyjskiego przepisu sprzed stu lat, ciemny chleb na zakwasie, kiszone ogóreczki, marynowane podgrzybki wielkości paznokcia kciuka… - rzuciłem w przestrzeń.
- Skąd niby ten chleb?! - warknął nieufnie. - Nie jadłem takiego z pół roku.
- Sam go wczoraj upiekłem.
- Anno - odezwał się z troską w głosie Anton - dodaj gazu…
* * *
Obudziłem się we własnym łóżku, tuląc w objęciach ogromnego misia - maskotkę, którą dostałem jakiś czas temu w prezencie od studentów. Ktoś zdjął mi buty i przykrył kocem. Zwlokłem się z posłania, czując lekki zawrót głowy. Smaku w ustach wolałem nie analizować. Wszedłem pod prysznic. Zimna i gorąca woda, stosowane w dwuminutowych dawkach, postawiły mnie z grubsza na nogi. Poszedłem do kuchni i krzywiąc się, wyciągnąłem z lodówki uniwersalny specyfik na kaca doktora Korpackiego. Kiedyś hinduscy wojownicy używali tego preparatu, żeby poprawić swoje możliwości fizyczne. Jak widać zawód historyka ma też dobre strony. Czasem w starych księgach i źródłach można trafić na pożyteczne informacje. Wyraźnie potrzebowałem podniesienia parametrów fizycznych. Łyknąłem żółtawego, mętnego płynu. Lepiej, żebyście nie znali jego składu. Ja sam wiele bym dał, żeby go nie znać…
Usiadłem ciężko na taborecie i kiedy kilka minut później przejaśniało mi się w głowie, zacząłem ubierać się pospiesznie. Byłem umówiony z Davidoffem i kimś z ABW, całe szczęście, że zadzwoniłem do profesora przed popijawą. Mimochodem zauważyłem, że moje lokum nie nosi żadnych śladów wczorajszej imprezy. Zapewne zatroszczyła się o to Anna, która wypiła tylko symboliczny kieliszek wódki. Tamtych dwóch nie byłoby w stanie zatroszczyć się o cokolwiek, podobnie jak ja pod koniec balangi… Rozpakowałem fiolki z sejfu Alchemika i wstydząc się trochę swojej podejrzliwości, sprawdziłem, czy na etykietkach buteleczek są niemal niezauważalne znaczki, jakie porobiłem wczoraj paznokciem. Wszystko się zgadzało. Zapakowałem co trzeba w wyłożoną watą kasetkę i wyszedłem z mieszkania. Na uczelnię pojechałem taksówką. Wnioskując z przestraszonej miny taksówkarza, zerkającego co chwila na moje zmaltretowane oblicze, była to rozsądna decyzja. Lepiej, żebym nie prowadził w takim stanie.
Po wejściu do gabinetu profesora przywitałem się skinieniem głowy i zwaliłem bezwładnie na fotel. Davidoff przerwał rozmowę z facetem z ABW.
- Ma pan to? - zapytał od razu.
Bez słowa podsunąłem mu kasetkę.
- Co tam jest? - chciał wiedzieć nieznajomy mężczyzna. Miał zimne, niebieskie oczy i ogorzałą cerę. Wyglądał na kogoś, komu niezdrowo jest wchodzić w drogę.
- O ile się nie pomyliłem w interpretacji napisów, sześć fiolek zawiera ten preparat na psy, a trzy opatrzone są łacińskim napisem „Veritas”. Do tego jedna ampułka opisana jako „Nuda Veritas” - powiedziałem ostrożnie.
- Pańska interpretacja?
- Nie jestem chemikiem ani… - zacząłem.
- Jasiu - przywołał mnie do porządku Davidoff.
- „Veritas” może być specyfikiem, który znosi opór przesłuchiwanego, proszę na to uważać, bo prawdopodobnie preparat był podawany drogą wziewną. Wystarczy rozbić fiolkę i już… „Nuda Veritas” to po łacinie „naga prawda”, być może to silniejsza wersja tego środka. Radzę oddać kasetkę od razu do laboratorium.
- Mogę ją zatrzymać?
- Oczywiście.
Mężczyzna pożegnał się z nami uściskiem dłoni i wyszedł z gabinetu. Davidoff wystawił na biurko koniak, dołożył paczkę cygar, podnosząc pytająco brwi.
- Nie i nie - określiłem się stanowczo. - Od dzisiaj piję tylko wodę i podobne rzeczy czyste - powiedziałem słabym głosem.
Profesor stłumił śmiech, zaczął przycinać sobie cygaro.
- Mogę? - zapytał. - Nie zapaskudzisz mi gabinetu?
- Postaram się - mruknąłem posępnie.
- I co dalej z tym… śledztwem?
- Trzeba po prostu sprawdzić, kto przeglądał te same dokumenty, co młody Wirde. To banalnie proste, wystarczy przejść się po archiwach i sprawdzić wpisy, jednak mogą być inne problemy…
- Tak? - Davidoff z lubością zaciągnął się cygarem.
- To pewnie ktoś z uczelni, stawiałbym na kadrę naukową.
- Dlaczego wykluczasz z góry studentów?
- Niech pan będzie poważny, profesorze… Ilu z nich może mieć nie tylko potrzebną wiedzę, ale i umiejętności? Mam na myśli umiejętności operacyjne. Rozprucie sejfu, inwigilacja młodego Wirdego, dokonanie zabójstwa… To wskazuje na pewne przeszkolenie.
- Jakiś kapuś z SB?
- Wątpię. Żeby kablować na kumpli czy studentów, nie trzeba specjalnego przeszkolenia. Myślałem raczej o agencie operacyjnym. Stasi albo coś w tym stylu.
- Hm…
Davidoff w zamyśleniu wydmuchnął dym, formując go w kilka eleganckich kółeczek. Mimo pozorów niefrasobliwości wyostrzyły mu się rysy twarzy, zwęziły oczy.
- Masz carte blanche - powiedział wreszcie. - W pełnym znaczeniu tego słowa. Gdyby wyniknęły z tego jakieś… perturbacje, zajmę się tym - obiecał. - Niemniej jednak sugeruję, żebyś znowu skorzystał z pomocy analityków i postarał się zachować dyskrecję. Skinąłem posłusznie głową.
- A propos, ile fiolek sobie zatrzymałeś?
- Profesorze! - zawołałem z oburzeniem.
- Jasiu, Jasiu…
- No dobrze - burknąłem niechętnie. - Kilka.
- Jakich?
- Dwie z łacińskim napisem „Komunia ciał”, dwie opisane jako „Życie wieczne” i jedną z niemal zatartą etykietką.
- Na pewno nie podjąłeś żadnych prób odczytania?
- Być może, powtarzam: być może, napis brzmi „Ars amandi”…
Davidoff zarechotał basem.
- Rozumiem, że nie oddałeś ich, aby jakiś nieetycznie nastawiony osobnik nie użył ich w złym celu?
- Mniej więcej - odparłem z godnością.
- A „Życie wieczne”?
- To może być bzdura albo nawet substancja niebezpieczna. Z drugiej strony, gdyby działała w tym kierunku, jak sugeruje opis, miałbym zapewnić może nie życie wieczne, ale choćby długowieczność członkom rządu czy posłom na Sejm?!
- Byłaby to dość drastyczna decyzja - przyznał Davidoff. - Świadomość, że niektórzy z obecnych polityków pozostaną aktywni przez najbliższe sto lat, wywołałaby powszechną traumę… Co z tym zrobisz? - zapytał poważnie.
Usiadłem sztywno w fotelu, żarty się skończyły.
- Jeśli to nie bzdura…
- Tak?
- Chyba wiem, co to może być. Alchemik interesował się eksperymentami niejakiego Cockrena. Archibald Cockren był angielskim alchemikiem, który miał uzyskać pewną ilość substancji nazwanej przez siebie „kamieniem filozoficznym”. To oczywiście brednie, ale nie ulega wątpliwości, że trafił on na pewien trop. Osoby zażywające ten preparat należały do wyjątkowo długowiecznych i dożyły swoich dni we względnym zdrowiu. Problem w tym, że Cockren zginął w czasie bombardowania Londynu i zabrał swój sekret do grobu. Jednak Alchemik koncentrował się raczej na produkcji substancji lotnych lub gazowych - kontynuowałem. - Dużo wcześniej, jeszcze w latach trzydziestych, Cockren uzyskał coś w rodzaju gazu, którego woń usuwała wszelkie zmęczenie i wiele dolegliwości. Jeden z jego przyjaciół, znany literat, opisał ten zapach jako „woń suchej ziemi w czerwcowy poranek, tchnienie wiatru znad wrzosowiska, aromat kwiatów i świeży oddech deszczu”. - Skrzywiłem się ironicznie. - Wynalazca zbagatelizował swoje odkrycie i ujawnił sekret produkcji kilku kolegom po fachu. Myślę, że Alchemik ruszył tą drogą. Znam kogoś, kto jest chemikiem z wykształcenia, a alchemikiem z zamiłowania, chcę, żeby zbadał te preparaty. Liczę też na to, że w pracowni Alchemika znajdziemy jakieś notatki.
Davidoff mruknął coś niewyraźnie i wstał z fotela, sygnalizując koniec rozmowy.
- Tylko ostrożnie, Jasiu, ostrożnie…
- Postaram się - obiecałem.
ROZDZIAŁ DRUGI
Nie przepadam za nawiązywaniem bliższych kontaktów z ludźmi. Mam wielu znajomych, niemal wcale przyjaciół i dobrze mi z tym. Miałem dość specyficzne dzieciństwo, a system wychowawczy wujka Maksa także nie należał do zwyczajnych. Przyjaciele są zagrożeniem dla spokoju ducha, a ja bardzo sobie cenię chłodny dystans do świata. Tak jest najlepiej. Niestety, ostatnio parę osób naruszyło barierę, którą odgradzam „obcych” od „swoich”. Tylko patrzeć, jak zaczną się mnożyć niczym króliki i panoszyć w moim prywatnym świecie.
Davidoff miał w nim od dawna szczególną pozycję, niemniej jednak przez całe lata oszukiwałem się, myśląc, że z profesorem łączą mnie jedynie naturalne w stosunkach nauczyciel - uczeń lojalność i sympatia. Przebudzenie było jak zawsze w takich sprawach niespodziewane i brutalne.
Właśnie szedłem do samochodu, kiedy usłyszałem za sobą zduszony okrzyk i odgłosy szamotaniny. Parking oświetlało kilka lamp, jednak umieszczone na chybił trafił pozostawiały w wieczornej szarówce spore połacie mroku. Byłem zmęczony, przyjechałem na uczelnię przed ósmą rano, teraz dochodziła dwudziesta.
Niezdecydowanie obróciłem w dłoniach kluczyki, wkładając na palec pierścień suntetsu. Suntetsu to niewielki metalowy pręt z doczepionym kółkiem. Przy kluczach wyglądał jak brelok. W rzeczywistości jest to jedna z „tajnych broni” używanych w starych, japońskich szkołach walki. Niepozorna, niemal niezauważalna i śmiertelnie niebezpieczna. Odpowiednio użyta mogła paraliżować centra nerwowe, kruszyć stawy lub druzgotać kości.
Zdarzało się czasem, że co bardziej krewcy studenci „rozliczali się” w okolicach parkingu. Nie miałem zamiaru wdawać się w jakieś gówniarskie porachunki, jednak trzy miesiące temu znaleziono tutaj nieprzytomną studentkę. Miała pociętą nożem twarz i potężną lukę w pamięci. Właśnie przechodziła kolejną operację plastyczną.
Cicho, miękkim krokiem wszedłem między zaparkowane pojazdy, kierując się w stronę największej plamy cienia. Usłyszałem odgłos otwieranych drzwi od samochodu, napastnik, kimkolwiek był - także musiał go usłyszeć. Poruszył się gwałtownie, odsunął kilkanaście metrów na lewo. Dobiegł mnie łoskot padającego na beton ciała. Tuż za niezidentyfikowanym, ubranym w skórzaną kurtkę mężczyzną wyrosła jakaś masywna postać. Davidoff. Błysnęło ostrze noża, kiedy napastnik odwrócił się w kierunku zagrożenia. Widać było, że nie ma najmniejszego zamiaru uciekać, że jest pewien, iż sobie poradzi. Wykonał zagarniający ruch lewą dłonią, usiłując zasłonić się przed ciosem, sprężył się do pchnięcia drugą ręką.
Zmartwiałem - uczestniczyłem w dostatecznej ilości bójek, by wiedzieć, że za chwilę zada śmiertelny cios. A ja nie zdążę dobiec, żeby obronić człowieka, który - dopiero teraz sobie to uświadomiłem - stał mi się bliski niczym ktoś z rodziny. Rodziny, której nigdy nie miałem… Z gardłowym okrzykiem rzuciłem się naprzód, przedzierając się przez zastygłe w pękniętym czasie sekundy. Pędziłem, modląc się o cud. I cud się wydarzył.
- Na pomoc! - krzyczał profesor, łamiąc łyżką do opon uzbrojoną w nóż rękę napastnika. O ułamek sekundy wcześniej, nim trafiło go połyskujące matowo ostrze. - Ratunku! Ratunku! - jodłował, uderzając z rozmachem w tułów nożownika.
Po chwili, nadal wzywając pomocy, trzasnął przeciwnika w goleń. Dobiegłem do Davidoffa, pociągnąłem gwałtownie za rękę.
- Wystarczy, profesorze! - warknąłem. - Jeśli mu pan złamie kręgosłup w trzech miejscach, nikt nie uwierzy, że to była samoobrona…
Szarpnął się wściekle, spróbował wyrwać. Uderzyłem go suntetsu w biceps, paraliżując ramię. Łyżka do opon upadła na ziemię z metalicznym brzękiem. Od strony uniwersytetu zaczęli nadbiegać zwabieni hałasem ludzie.
- Niech pan ich tu zawoła - syknąłem. - Ja zajmę się dziewczyną.
Pomogłem wstać podnoszącej się nieporadnie kobiecie. Miała poszarpaną bluzkę, siniaki na szyi i małą rankę pod uchem. Za moimi plecami Davidoff wydawał polecenia pracownikom ochrony, którzy zjawili się na parkingu. Najwyraźniej ochłonął. Ja nie. Kiedy upewniłem się, że dziewczynie nic nie jest, posadziłem ją na masce najbliższego samochodu. Zajęli się nią inni, a ja podszedłem do Davidoffa i odwołałem go dyskretnie na bok.
- Jutro wpadnę do pana po dziesiątej - poinformowałem zimno. - Termin panu odpowiada?
Bez słowa skinął głową, mierząc mnie zdumionym spojrzeniem. Bezwiednie rozcierał ramię. Odszedłem bez pożegnania, starając się opanować drżenie rąk. „Dystans i jeszcze raz dystans” - jak mawiał wujek Maks. Oto czego mi trzeba. Niestety, wyglądało na to, że jest nieco za późno.
* * *
Nie zdziwiłem się specjalnie, widząc rektora w gabinecie Davidoffa. Wiedziałem, że są przyjaciółmi. Jednak kiedy się przywitałem, rektor skierował rozmowę na temat zajścia na parkingu. Ni mniej, ni więcej, a zaczął mi dziękować za uratowanie Davidoffa i studentki…
- Ależ panie profesorze - zaprotestowałem słabo. - Ja tylko…
- Mogę pana zapewnić, że wszystko, czego się dowiedziałem, zostanie między nami - przerwał mi z wyraźnym wzruszeniem. - Nie przewiduję też żadnych kłopotów… prawnych. Co prawda ten bandzior ma klatkę piersiową wgniecioną jak karton po margarynie, ale kto by go tam żałował. Działał pan ewidentnie w obronie studentki i swojego promotora.
Zgrzytnąłem zębami i spojrzałem wściekle na Davidoffa. Ten siedział za biurkiem z niewinną miną i obracał w palcach cygaro. Powody, dla których zrobił ze mnie supermana, były oczywiste. Zadzwoniłem do szpitala, gdzie wylądował nasz miły chłoptaś z nożem. Facet był w takim stanie, jakby przejechał po nim buldożer. Kilka razy. Obrażeń było trochę za dużo jak na spanikowanego starszego pana działającego w obronie własnej. Podzielone przez dwa wyglądały już dużo lepiej.
- Doktor Korpacki nie jest ze mnie zadowolony - westchnął Davidoff obłudnie. - Nic dziwnego, mówiąc o pewnych sprawach, zbliżyłem się do granicy, której nie wolno mi przekroczyć.
- Tak? - zaniepokoił się rektor.
- Janek wykazał wyjątkową powściągliwość, zostawiając przy życiu tego bandytę. Jakby to powiedzieć… - udał namysł. - Pan doktor jest konsultantem pewnych… służb w zakresie fizycznej likwidacji terrorystów.
Rektor spojrzał na mnie, jakby wyrosła mi druga głowa. Zatkało go. Mnie także. Davidoff łgał bezwstydnie. Technicznie rzecz biorąc, nie minął się z prawdą ani o jotę, jednak zapomniał dodać, że owe konsultacje miały charakter ściśle cybernetyczny i dotyczyły szkolenia w zakresie diagnozowania poszczególnych typów charakterów. Inaczej niż na przykład psychologia, cybernetyka nie zajmuje się szczegółami. Zajmuje się sednem problemu, to znaczy tym, w jaki sposób osoba reprezentująca daną fazę charakteru zareaguje na bodźce zewnętrzne.
Cybernetyka dzieli ludzkie charaktery na pięć klas, którym odpowiada zmieniający się poziom energii danego człowieka traktowanego jako układ samodzielny. Aktualna faza zależy od wieku, kondycji fizycznej, pozycji społecznej i wielu innych czynników, jednak wynikające z diagnozy konkluzje są proste. Przykładowo, ktoś znajdujący się w fazie statycznej, kiedy ilość energii otrzymywanej równa się mniej więcej wydatkowanej, będzie trzymał się wcześniej ustalonych zasad i bardzo niechętnie je naruszy, nawet jeśli reguły gry zmienią się kompletnie. Generalnie ten typ reprezentują ludzie w kwiecie wieku. Tacy, którzy zdobyli już pewną pozycję i chcą ją utrzymać.
Inni, w fazie endodynamicznej, gdy ich moc fizjologiczna i dyspozycyjna gwałtownie maleje, zrobią wszystko, aby wymusić na otoczeniu pożądane przez siebie reakcje, nie przejmując się żadnymi zasadami. Dla nich liczy się tylko wynik.
Kiedy do akcji wchodzą operatorzy, wiedza, czy zakładników na muszce trzyma statyk, czy endodynamik, bardzo im się przydaje. Pozwala w ułamku sekundy podjąć decyzję: strzelać lub negocjować. Właściwą decyzję. Tego właśnie uczę, ale z oczywistych względów nie mogłem udzielić bliższych wyjaśnień. Te sprawy faktycznie były tajemnicą.
- Myślałem, że ten nóż nosi pan ot, tak sobie… - wymamrotał rektor.
- Broń palna nie jest panu doktorowi potrzebna - wyjaśnił jakby od niechcenia Davidoff, oglądając sobie paznokcie.
- Ro… rozumiem.
Otarłem pot z czoła. Jeszcze chwila i okaże się, że James Bond to przy mnie pikuś…
- Powróćmy może do tego wypadku - zaproponowałem. - Mało brakowało, a oberwałby pan - zwróciłem się do Davidoffa.
- Oberwał? Miałem wrażenie, że to pan się narażał - odparł ze zdziwieniem rektor.
- Pierwszy był profesor Davidoff z łyżką do opon - poinformowałem szefa ze złośliwym uśmiechem. - Wydawało mu się zapewne, że powróciły młodzieńcze dni, kiedy szlifował bruki w Kijowie.
- Za pozwoleniem, w Odessie - sprostował profesor.
Wyglądał na ubawionego.
- Pańskie dni jako zabijaki minęły, profesorze - zaznaczyłem z naciskiem. - Czasy Beni Krika nie wrócą. Ten nożownik działał jak zawodowiec.
- Tak? - Davidoff uniósł sceptycznie brwi. - Beni Krika… Też coś! Nie jestem aż taki stary…
- Zaszedł go pan od tyłu, od prawej strony, i od razu uderzył w rękę z nożem. Dobry ruch. Pomijam pański refleks, a raczej brak refleksu.
- Zdążyłem!
- Ledwo, ledwo. On już się obracał. W lewo, tak aby zasłonić się wolną ręką, a prawą mieć swobodną. Ułamek sekundy i dźgnąłby pana. To prawdopodobnie ten sam, który pociął tę studentkę.
- Jest pan pewien? - zapytał rektor.
- Niemal całkowicie. Rozmawiałem z tą dziewczyną. Niczego nie widziała, bo kiedy się odwróciła w stronę napastnika, ten przeciągnął jej ostrzem po czole. To dość unaczynione miejsce i krew momentalnie zalała jej oczy. Takie techniki znają tylko zawodowcy. Albo facet przeszedł jakieś przeszkolenie, albo siedział w wiezieniu i tam go wyedukowali. Dziewczyna miała rankę tuż pod uchem, gdzie trzymał czubek noża. Kilka milimetrów nad tętnicą…
- Chyba was zostawię - powiedział słabym głosem rektor. - Mam kilka spraw do załatwienia. Ale jeśli chodzi o strofowanie swego promotora, to ma pan w tej kwestii moje całkowite poparcie, doktorze - zakończył niespodziewanie.
Po chwili zostaliśmy w gabinecie sami. Davidoff rozlał po lampce koniaku i podsunął mi moją porcję z niewyraźnym pomrukiem. Nie zapytał, czy życzę sobie alkoholu. Najwyraźniej także uznał, że przekroczyliśmy pewne granice.
- Możemy porozmawiać o twoim problemie - zaproponował.
- Moim problemie?! To pan mało nie zarobił kosą pod żebro!
- O twoim problemem związanym z niemal całkowitym brakiem empatii - ciągnął niewzruszonym głosem. - Niedostatkach inteligencji emocjonalnej i…
Przerwałem profesorowi gwałtownym gestem.
- O czym pan, do licha, mówi?! Ja tylko chciałem, aby trzymał się pan z daleka od takich sytuacji jak na tym parkingu.
- A niby z jakiej racji miałbym słuchać twoich sugestii? Może chcę zrobić wrażenie na dziewczętach? - W oczach Rosjanina pojawiły się wesołe błyski.
- Nie jest pan aż tak głupi! - warknąłem.
Twarz mojego rozmówcy stężała, stała się chłodna.
- Może mniej protekcjonalnie, Jasiu? - zaproponował.
Zagryzłem wargi - takim tonem, jak mój przed chwilą, nie odważył się odzywać do Davidoffa nawet rektor. Mimo wszystko nie usłyszałem zdawałoby się nieuniknionego „panie doktorze”. Tak jakbym uzyskał nowy status, status upoważniający mnie do dużo większej niż wynikałoby to z oficjalnych układów bezceremonialności.
- Mam rozumieć, że troszczysz się o mnie? Bo specjalnie tego po tobie nie widać. Ciskasz się tylko i warczysz niczym nastolatek niemogący sobie poradzić z trudnym dzieciństwem - dodał nieco łagodniejszym tonem.
Nie miałem pewności, czy Davidoff mnie podpuszcza, czy mówi poważnie, wiedziałem, że wśród profesorów jest niewielu naiwnych, bardzo niewielu… Jednak zdarzenie na parkingu uświadomiło mi rolę profesora w moim życiu, przełamało barierę, która nie pozwala mi zwierzać się obcym. Rzeczywiście miałem braki w dziedzinie wyrażania emocji i nie wzięły się one znikąd. Zacząłem mówić o sprawach, o których nie rozmawiałem z nikim z wyjątkiem wujka Maksa.
To, co z siebie wyrzuciłem na temat swojego dzieciństwa, nie bardzo nadawało się na wieczorek wspomnień. Rodzice osierocili mnie, kiedy miałem cztery lata. Wypadek samochodowy. Potem pamiętam już tylko kolejne domy dziecka i ostatni przystanek - Siwego. Mojego zastępczego tatusia. Siwy miał układy ze wszystkimi, nie wiem do dziś, na czym to polegało. Przygarnął sześcioro dzieci, w tym mnie. Miałem wtedy dwanaście lat. Odkrycie, że facet jest zboczeńcem lubiącym małe dziewczynki, nie zajęło mi dużo czasu. Tak jak jemu wyjaśnienie, że nie znosi, kiedy przeszkadza mu się w jego małych przyjemnościach. Mimo to - próbowałem. Poza ostatnim razem, kiedy to stchórzyłem, zadrżała mi ręka i w efekcie wylądowałem w szpitalu. Tam znalazł się jakiś lekarz spoza sitwy Siwego. Całą sprawę zatuszowano, ale przynajmniej odebrano mu dzieci. W szpitalu odszukał mnie wujek Maks, zabrał do siebie i wychował.
Opowiedziałem to wszystko Davidoffowi. No, prawie wszystko. Nie wchodziłem w detale, nie snułem domysłów. Wysłuchał mnie w posępnym milczeniu.
- Nie jestem pewien, czy dobrze zrozumiałem - rzucił wreszcie. - Mając dwanaście lat, próbowałeś przeciwstawić się dorosłemu facetowi, który kilka razy pobił cię do nieprzytomności, ale uważasz, że zawiodłeś?
- Wtedy…
- No tak, wtedy - przerwał mi ostro. - Chodzi o to, że nie potrafiłeś go zabić, nie uderzyłeś w serce, tak jak według ciebie powinieneś? Tym zardzewiałym gwoździem, który ostrzyłeś przez tydzień?
- Nie rozumie pan, profesorze. Ja byłem ich jedyną szansą i zawiodłem.
- Broniłeś tych dziewcząt.
- Nieskutecznie.
Davidoff sapnął ze zniecierpliwieniem, a potem nagle zmienił temat.
- To kto tam był oprócz ciebie?
- Cztery dziewczynki, miały mniej więcej po dziesięć lat. No i jakiś maluch, sześciolatek. Nie do końca chyba rozumiał, co się wokół działo. Na szczęście…
- Musisz ich odszukać - stwierdził stanowczo.
- Nie odważę się…
- Musisz - powtórzył Davidoff. - Prędzej czy później trzeba to będzie wyjaśnić. Aha, a co z tym tatusiem? - zapytał z pozorną niedbałością, ale jego oczy błysnęły złowrogo.
Wzruszyłem ramionami.
- Nie wiem.
Spojrzał na mnie ze złością.
- To znaczy, nie wiem dokładnie. Ale myślę, że wujek Maks…
- Tak?
- No… on to chyba załatwił.
- Co to znaczy: załatwił?! Poprosił gościa, żeby nie krzywdził więcej dzieci?
Wywróciłem oczyma.
- Wujek Maks wykonywał dość specyficzny zawód - wyjaśniłem. - Zrezygnował z tego, ale pozostała mu pewna… bezkompromisowość. Wątpię, aby zostawił tę sprawę niedokończoną.
- Nie spytałeś? Przez tyle lat?
- Nie zna pan wujka Maksa - mruknąłem. - Jeśli wujek mówi, że nie ma się czym martwić, to znaczy, że faktycznie szkoda na to czasu. Wujek… jak by to powiedzieć… nie uznawał półśrodków.
- Gdzie on pracował? - zapytał niespodziewanie Davidoff.
- Nie wiem dokładnie… Nauczył mnie tego wszystkiego. - Machnąłem niezdecydowanie ręką.
- Otwierania zamków i użycia noża?
- Między innymi.
- Ach, tak…
Rosjanin z zadowoleniem zapalił cygaro. Na twarz powrócił mu lekki uśmiech. Przez chwilę milczał, najwyraźniej zastanawiając się nad czymś. Podsunął mi paczkę Hoyo de Monterrey Churchills. Odmówiłem gestem. Nie lubię palić, kiedy jestem zdenerwowany.
- No dobrze, wrócimy do tego jeszcze, na razie musisz skoncentrować się na sprawie Wirdego.
Skinąłem posłusznie głową i wyszedłem z gabinetu. Tym razem pominąłem nieco krępujące pożegnalne rewerencje. Wiedziałem, że Davidoff się na mnie nie obrazi.
Kiedy wróciłem do domu, usiadłem wygodnie w fotelu i włączyłem muzykę - Kwartety Pruskie Mozarta. Zastanawiałem się nad tym, co powiedział mi Davidoff. Trudno było zaprzeczyć, że w związku ze sprawą Siwego miałem uczucie niespełnienia. Tak, jakbym nie dokończył czegoś ważnego. Z drugiej strony osiągnąłem pewne wyciszenie, panowałem nad emocjami. Czy opłacało się odgrzebywać to, o czym nie chciałem pamiętać? Jaką zapłacę za to cenę? Jednak… chciałem jeszcze choć raz zobaczyć dziewczęta. Nawet jeśli miałyby mi wykrzyczeć w twarz swoją nienawiść. No i ten sześciolatek, któremu opowiadałem bajki… Kim został? Czy mnie pamiętał?
Zagryzłem wargi - Davidoff miał rację. Muszę ich odszukać bez względu na konsekwencje. Inaczej nigdy nie pozbędę się tego koszmaru, będzie we mnie tkwił do końca moich dni. Postanowiłem, że tak zrobię. Później. Teraz musiałem zakończyć to, co zacząłem. Powróciłem myślami do śmierci młodego Wirdego. Sen przyszedł niespodziewanie i mimo że nie spałem we własnym łóżku, przyniósł mi ulgę. Następnego dnia zacząłem przeszukiwać archiwa.
* * *
Interesujący mnie wpis odkryłem w archiwum wojskowym w Rembertowie. Złożył go niejaki Gerhard Harbecker. Kojarzyłem go niejasno z filologią germańską. Krótka rozmowa telefoniczna wyjaśniła, że młody Wirde miał z nim zajęcia. Pozostała mi zatem jedynie kwestia ostatecznego zamknięcia sprawy. Wiedziałem też, gdzie jest pracownia Alchemika. Nie, nie musiałem grzebać w dokumentach, wystarczyła odrobina logicznego myślenia. Takie laboratorium wymagało dostępu do sprawnego systemu wentylacyjnego, elektryczności, może gazu, musiało znajdować się niedaleko mieszkania Alchemika, wejście do niego musiało być ukryte. Wszystko to wskazywało na piwnice kamienicy na Garncarskiej… Zlokalizowałem tę, z której korzystał Alchemik, choć brałem pod uwagę, że mógł też posiadać inną, pod fałszywym nazwiskiem. Dziwnym trafem przypisanie konkretnych piwnic do mieszkań nie zmieniło się od czasów Alchemika i ta wytypowana przeze mnie należała do wojażującego po Łotwie dyplomaty, co zdecydowanie upraszczało całą operację.
Pokręciłem się trochę wokół Harbeckera - wysokiego, łysiejącego blondyna pod pięćdziesiątkę. Mimo wieku poruszał się płynnie, jakby tańczył. To typowe u ludzi trenujących sztuki walki. Facet mógł okazać się niebezpiecznym przeciwnikiem.
Podczas integracyjnego wyjazdu na grilla przyjrzałem mu się z bliska, a dokładniej jego dłoniom. Miał grube, rozwinięte od systematycznego uderzania w twarde przedmioty kostki, ale nie zauważyłem narośli charakterystycznych dla większości ćwiczących karate. Musiał chyba stosować po treningu specjalne, ziołowe preparaty, które sprawiały, że skóra na kostkach pozostawała delikatna. To była wyższa szkoła jazdy. Nie powiem, żeby mnie to napawało przesadnym optymizmem, ale na tym etapie sprawy toczyły się same. Uczelniane grillowanie połączone było z konsumpcją piwa, więc udając pijanego, rzuciłem kilka aluzji odnośnie do mojego zainteresowania przedwojenną alchemią i badaniami młodego Wirdego. Na rezultaty nie musiałem długo czekać, już następnego dnia zauważyłem na swojej ulicy należącą do Harbeckera Hondę Civic. Na uczelni dowiedziałem się, że profesor Harbecker zachorował… Czas zakończyć tę sprawę.
Do kamienicy na Garncarskiej wybrałem się po dwunastej w nocy. Według moich ustaleń większość lokatorów stanowili starsi ludzie, którzy o tej porze powinni już spać. Prawdopodobieństwo, że ktoś teraz zejdzie do piwnicy było bliskie zeru. Jednak gdy znalazłem się w wąskim, ciemnym korytarzu, wydało mi się, że wyczuwam czyjąś obecność. Zamarłem w półprzysiadzie, rezygnując z zapalenia światła. Powoli, bardzo powoli oparłem się o ścianę, rozluźniłem mięśnie i przymknąłem oczy, aby przyzwyczaić wzrok do mroku. Na szczęście dokładnie zamknąłem drzwi wejściowe. Jeśli ktoś tu był, będzie musiał zaatakować w ciemności. W odróżnieniu od większości ludzi taka sytuacja mi odpowiadała. Prawie każdy polega na wzroku, ja wyćwiczyłem także inne zmysły. Przede wszystkim węch. W rzeczywistości człowiek ma węch niemal tak dobry jak zwierzęta; o wadze, jaką natura przywiązuje do tego zmysłu, świadczy fakt, że genów związanych z węchem jest około tysiąca, przy kilku zaledwie odpowiadających za wzrok czy słuch. Przeciętny człowiek rozróżnia parę tysięcy zapachów, ja ponad dwadzieścia tysięcy. Zatroszczył się o to wujek Maks. Nie, żebym był mu za to specjalnie wdzięczny, czasem się to przydawało, ale dużo częściej dałbym wiele, aby mieć zdecydowanie mniej wrażliwe powonienie…
Mijały minuty. W piwnicy panowała idealna cisza. Żadnego szmeru, szelestu. Ani śladu zapachu potu czy kosmetyków. Oczywiście, jeśli czaił się tu jakiś zawodowiec, wiedziałem, że dostrzegę go dopiero wtedy, gdy skoczy mi na głowę. Tacy nie perfumowali się przed akcją, no i się nie pocili. Adrenalina wstrzymywała u nich wydzielanie potu.
Jeśli przed momentem zaalarmowała mnie jakaś nietypowa woń, była teraz dla mnie niewyczuwalna. Może to pamiątka po jednym z lokatorów, który odwiedził niedawno to miejsce, a może mimo wszelkich ostrożności skóra lub ubranie czającego się wroga zachowały ślad zapachu często używanego kosmetyku? Wreszcie włączyłem światło w korytarzu. Nie było sensu czekać dłużej.
Bez problemu sforsowałem kłódkę i znalazłem się w piwnicy Alchemika. Przekręciłem przedpotopowy, bakelitowy przełącznik. Słaba, umieszczona pod wysokim sufitem żarówka ledwo świeciła, więc zamontowałem specjalnie przyniesioną, silniejszą. Oparta o regał z przetworami malarska drabina oszczędziła mi akrobatycznych wyczynów. Rozejrzałem się po pomieszczeniu. Dwie ściany zabudowane były chałupniczej roboty konstrukcjami z nieheblowanych desek. Przy trzeciej, naprzeciwko wejścia, stał stary, solidny kredens. Tylko on mógł pochodzić z okresu międzywojennego. Po bliższych oględzinach okazało się, że mebel został kunsztownie zdemolowany. Liczne rysy i zadrapania wykluczały raczej, że ktoś wpadnie na pomysł, aby go sprzedać, z drugiej strony, grube, dębowe płyty, z jakich był zbudowany, czyniły go idealnym wyposażeniem piwnicy…
Zdjąłem z półek kilkadziesiąt pustych słoików i zacząłem dokładne badania. Po chwili wykluczyłem możliwość, że ukryto tu jakieś przyciski. Spróbowałem mebel przesunąć - bez skutku. Wreszcie pociągnąłem do siebie. Przez moment wydawało się, że znowu nie trafiłem, jednak po chwili coś szczęknęło i kredens odchylił się na zawiasach, jak normalne drzwi. Odsłoniło się wejście do zastawionego stołami laboratoryjnymi pomieszczenia.
Nagle poczułem zapach wody kolońskiej. Harbecker. Kiedy owinął mi ramię wokół szyi, wyciągnąłem nóż i trzymając ostrzem do dołu, pchnąłem za siebie. Zawył wściekle i odskoczył do tyłu. Zraniłem go w udo, jak się wydawało - niegroźnie. Było zbyt ciasno na jakieś wyrafinowane uniki, więc miałem przewagę. Zresztą, w spotkaniu z kimś, kto umie posłużyć się nożem, sprawność nabyta w czasie najbardziej nawet morderczych treningów, może posłużyć tylko do jednego - do ucieczki. Bardzo szybkiej ucieczki.
Mimo to Harbecker podjął walkę. I już wiedziałem - nie będzie łatwo. Mężczyzna uśmiechnął się, a czas zaczął płynąć w rytmie oddechu i tętna. Wyznaczany uderzeniami serca, z których każde mogło być ostatnie. Nie spojrzał nawet na swoją ranę, najwyraźniej nie pierwszy raz oberwał w czasie akcji. Wiedział, że to nic poważnego, popłynie trochę krwi i tyle. Pewnie nawet nie czuł bólu, za dużo adrenaliny. Uderzył błyskawicznie, wykonując kilka pozorowanych ruchów. Prowokował, bym skontrował nożem. Nie doczekał się. Ukryłem ostrze za udem i gdy parowałem atak drugą ręką, nasze przedramiona zetknęły się na moment. Jednakowo twarde i lodowato zimne. Swobodny uśmiech zniknął z twarzy Harbeckera. Kiedy ktoś cię zrani raz czy drugi, organizm próbuje się dostosować, zwiększyć szanse. Profilaktycznie obniża temperaturę, aby ograniczyć ewentualne krwawienie. Tego nie można nauczyć się na treningu czy poligonie. Tylko w akcji. Do faceta dotarło, że nie ma do czynienia z kolejnym cywilem.
Kopnął, celując w moje kolano, jednocześnie podnosząc ręce do twarzy. Zakląłem, wykonując unik, bo zauważyłem, że mój przeciwnik nałożył jakąś maskę. Zaatakowałem, przerzucając ostrze z ręki do ręki, uderzyłem w kierunku podbrzusza Harbeckera. Cofnął się błyskawicznym, niemal baletowym ruchem i cisnął o ziemię szklaną fiolkę. Poczułem zapach suszonych jabłek, nagle ogarnęła mnie fala ciepła. Upuściłem nóż na betonową podłogę. Mój mistrz, ktoś, kto się o mnie troszczył, kazał mi go podnieść i wbić sobie w serce. Miałem wrażenie, że coś jest nie w porządku, ale głos mistrza był natarczywy, żądał posłuszeństwa.
Kiedy zamierzyłem się do samobójczego ciosu, trafiła mnie sonda tasera. Harbeckera również. Przybyli analitycy. Nareszcie. Upadłem. Taser nie daje żadnych szans, następuje zakłócenie działania układu nerwowego, mięśnie momentalnie wiotczeją, a ofiara wali się bezwładnie na ziemię. Ktoś zaprowadził mnie do samochodu, odwiózł do domu i wpakował do łóżka. Zasnąłem. Rano przyszedł lekarz w towarzystwie Davidoffa. Chcieli koniecznie wiedzieć, czy nie wyskoczę przez okno, jeśli ktoś mi to zasugeruje. W krótkich żołnierskich słowach powiedziałem im, co myślę o nich i ich kretyńskich pomysłach. Pośmiali się chwilę i poszli.
Zmyłem z siebie znużenie pod prysznicem i usiadłem na rozbebeszonym łóżku. Wyczułem delikatny zapach perfum. Czyżby w nocy siedziała przy mnie Anna? Davidoff zdążył mi szepnąć, że cała zawartość pracowni została przewieziona do mojego kumpla chemika, a wejście do niej ponownie zamaskowano. Zajęli się tym analitycy. Nie martwiłem się, że w piwnicy zostaną ślady naszej małej rozróby. Byłem pewien, że Rosjanie usunęli wszelkie efekty tego… incydentu. To przecież zawodowcy.
Wziąłem kilkudniowy urlop i spędziłem ten czas, nie wychodząc praktycznie z mieszkania. Czytałem Bułhakowa, grałem sam ze sobą w szachy, rozmyślałem. Przeważnie nie były to zbyt budujące myśli. Niełatwo jest zabić człowieka albo przyczynić się do jego śmierci. Nawet jeśli to gnida. Niełatwo nacisnąć spust lub wbić ostrze w tętnicę. Nie jestem typem filmowego twardziela, zawsze, gdy kogoś zabiję, a zdarzyło mi się to parę razy - rzygam tygodniami i męczą mnie koszmarne sny. Tym razem czułem się nieco lepiej. Być może dlatego, że nie widziałem, jak zginął Harbecker…
Ostatniego dnia urlopu wpadł do mnie kumpel. Nie rozmawialiśmy długo, zostawił mi gazetę i niewielką, szklaną fiolkę. Na pierwszej stronie znalazłem informację, że znany naukowiec popełnił samobójstwo, rzucając się pod pociąg. Ktoś miał poczucie humoru i był w posiadaniu przynajmniej jednej ampułki z preparatem Alchemika. Nie chciałem nawet wiedzieć, który z analityków to zrobił, choć wolałem, żeby nie była to Anna. Sam nie wiem dlaczego…
Sięgnąłem po fiolkę od kumpla i wypiłem jej zawartość. Mój chemik twierdził, że udało mu się uzyskać preparat w postaci ciekłej. Podobno miał być skuteczniejszy niż opary Alchemika. Aha, oczywiście chodziło o „Życie wieczne”. Przez moment zastanawiałem się, czy nie osiągnę tego stanu - w sensie metafizycznym. Specyfików alchemicznych nie można wypróbować na świnkach morskich, nie podziałają. Można je przetestować tylko w jeden sposób - na ludziach. Szczerze mówiąc, było mi to z grubsza obojętne. Nie wiem, jak długo siedziałem w fotelu, obracając pustą ampułkę w ręku. Zapewne dość długo, bo zasnąłem.
Kiedy obudziło mnie poranne słońce zaglądające przez otwarte okno, wypadało zbierać się do pracy. Czułem się normalnie, nie wyglądało na to, aby preparat w jakikolwiek sposób podziałał. Wzruszyłem ramionami i poszedłem golić się do łazienki. Podnosząc maszynkę do twarzy, zamarłem. Z prawego przedramienia zniknęła paskudna blizna po nożu - skutek podjętej dziesięć lat temu niewłaściwej decyzji. Rzuciłem się do albumów ze zdjęciami i wyciągnąłem fotkę z zeszłych wakacji. Nie zwariowałem - wyraźnie widać było bliznę. Odłożyłem zdjęcie i zmarszczyłem brwi - ktoś grzebał w mojej szafce z fotografiami. Album zawierający podobizny dziewiętnastowiecznych wojowniczek nie leżał na swoim miejscu, został niedbale rzucony na stos innych archiwaliów, tak jakby ktoś chciał mi zwrócić na niego uwagę. Otworzyłem go i pospiesznie przejrzałem. Zamiast czterdziestu ośmiu zdjęć znalazłem czterdzieści dziewięć. Nowa fotografia przedstawiała Annę z rosyjskim karabinem snajperskim Wintoriez. Kompozycja była utrzymana w tym samym klimacie co pozostałe: modelka została przedstawiona z charakterystycznym findesieclowym wdziękiem i oczywiście topless… Czy to zaproszenie? Miałem dużo czasu na wyjaśnienie tej kwestii. Ponieważ wydawało się, że preparat Alchemika działa - bardzo dużo czasu. Być może nadarzy się także okazja wypróbowania innych sporządzonych przez niego specyfików?
ROZDZIAŁ TRZECI
Promienie wschodzącego słońca ślizgały się po alembikach, retortach i szklanych naczyniach zawierających substancje we wszystkich kolorach tęczy. Światło wpadało do pracowni przez niewielkie, mansardowe okienka. Przy jednej ze ścian laboratorium stały dwa regały wypełnione oprawionymi w skórę tomami. Niektóre z nich miały po kilkaset lat. Zapewne kosztowały fortunę, ale mój przyjaciel Gilbert umiał sobie radzić w życiu. Przeważnie. Bo teraz siedział, bezwiednie pocierając pokryty siwą szczeciną policzek. Nie spał i nie golił się od dwóch dni. Ja także. Mieliśmy problem. Okazało się, że wyprodukowany przez niego na bazie przepisu Alchemika eliksir wcale nie jest taki doskonały, jak się wydawało. Może i przedłużał życie, może likwidował blizny, jednak z najnowszych badań mojego kumpla wynikało, że trzeba podawać ten środek przynajmniej raz na pół roku.
- No i gówno - skwitował Gilbert, patrząc na probówkę zawierającą jadowicie pomarańczowy płyn. - Nie wyszło.
- Czy to naprawdę takie ważne? - spytałem. - Nie muszę żyć wiecznie. Nawet gdyby ta blizna mi powróciła za pół roku, to co z tego? Dodatkowe miejsce do całowania. A może nie wróci? - Wzruszyłem ramionami.
- Obawiam się, że to nie jest takie proste. Będziemy mieli do czynienia z zespołem abstynenckim. Wzbogaconym o kilka nieprzyjemnych objawów…
- Czego ci potrzeba, żeby wytworzyć następną dawkę?
- Skończyła mi się materia prima, sam proces opisany jest z grubsza w Mutus Liber…
Jęknąłem. Pochodząca z XVII wieku Księga bez słów zawierała najbardziej chyba ekstrawagancki zbiór recept alchemicznych na świecie. Jedną z podstawowych praktyk było zbieranie porannej rosy mniej więcej od marca do czerwca. Służyła ona do wytworzenia jednego z półproduktów - materia prima. Trwało to wiele tygodni, czasem miesięcy.
- Problemem jest przetrwanie pierwszego roku - powiedział Gilbert. - W następnym nazbieram tej rosy tyle, że wystarczy nam na dziesięć lat. Jednak teraz…
- Co możemy zrobić?
- Zdobyć materia prima lub chociaż rosę w takiej ilości, żeby pozwoliło to na uzyskanie dwóch dawek preparatu. Jest kilka możliwości. Znam paru ludzi, który mogą to mieć, będziemy musieli do nich dotrzeć i…
Nie dokończył, ale wiedziałem, o co mu chodzi. W obecnych czasach niewielu ludzi zajmuje się alchemią. Ci, którzy to robią, są, delikatnie mówiąc, specyficzni. Jedno ich łączy - potężna, postępująca wraz z wiekiem paranoja na punkcie wagi ich odkryć. Jeśli nie sprzedadzą nam surowców po dobroci, trzeba to będzie załatwić w mniej konwencjonalny sposób…
- Ty się tym zajmiesz - mruknąłem.
Gilbert skrzywił się, ale nie zaprotestował.
- Biorąc pod uwagę twoje umiejętności negocjacyjne, nie mam wyjścia.
Oczywiście przesadzał. Przeważnie w kontaktach z ludźmi otrzymywałem, co chciałem, ale mój przyjaciel jest spokrewniony z hiszpańskim rodem książęcym de Cordoba i to autentyczne pokrewieństwo. Rzadko kto odmawiał prośbie dystyngowanego, starszego pana o arystokratycznym rodowodzie. Moi przodkowie byli chłopami, no i na pewno nie sprawiałem wrażenia dystyngowanego.
- Ale jest taki jeden, u którego ty wskórasz więcej niż ja, poza tym trzeba jechać na prowincję… - zawiesił głos.
Gilbert obsesyjnie nie cierpiał wsi.
- Co to znaczy, że ja wskóram więcej?
- To wieśniak - stwierdził, jakby to wszystko wyjaśniało. - Taki prawdziwy macho z nadmierną skłonnością do sięgania po kłonicę. - Wzdrygnął się wyraźnie. - A ty, kiedy zmarszczysz brwi, wyglądasz, jakbyś chciał złożyć propozycję nie do odrzucenia: plato o plomo, srebro czy ołów? - zakończył, uśmiechając się złośliwie.
- Też coś! - warknąłem naprawdę urażony. - Zazdrościsz mi, stary dziadzie, aparycji intelektualisty.
- Noo… coś w tym jest. W tej aparycji. Nie wyglądasz jak zwykły cyngiel. Raczej niczym morderca z pretensjami. Taki, co to zabije albo obedrze ze skóry, a potem pójdzie do opery słuchać Traviaty.
Machnąłem ręką i przestałem słuchać Gilberta. Kiedy zacznie upajać się własnym głosem, to trudno mu skończyć. Podszedłem do jednego z regałów i delikatnie przesunąłem opuszkami palców po grzbietach książek. Odetchnąłem delikatnym zapachem marokinu. Dawniej nie oszczędzano na okładkach. Uniosłem lekko brwi, widząc nowy nabytek: Compound of Alchymy Ripleya, wydanie z 1591 roku. Lubiłem stare książki. Wpadałem w zadumę, zastanawiając się nad dłońmi, które ich przez wieki dotykały, oglądając ilustracje, napawając się kunsztownymi złoceniami. Każdy wolumin był dla mnie otoczony specyficzną aurą. Alchemiczne dzieła promieniowały pewną nerwowością, napięciem. I nic dziwnego, wiele zawartych w nich instrukcji było mocno ryzykownych w realizacji. Często półproduktem okazywały się substancje niebezpieczne, jak choćby piorunian rtęci.
Niechętnie oderwałem się od podziwiania zbiorów i poprosiłem mojego przyjaciela o adres. Jak się okazało, wieśniak-alchemik mieszkał niedaleko Krakowa. Mogłem tam bez problemu dojechać w najbliższy weekend, ale tymczasem postanowiłem odwiedzić Annę. Na odwrocie fotografii, którą zostawiła w moim albumie, znalazłem namiary i odręczny szkic przedstawiający dojazd do jej domu. Wyglądało na to, że ulokowała się w niewielkiej willi na przedmieściach. Miałem zamiar wysondować jej… intencje. Bardzo ostrożnie wysondować. Co prawda zdjęcie było dość jednoznaczne w wymowie, ale jakoś mi do niej nie pasowało. Czyżby podrzucając je, zamierzała mnie pocieszyć, oderwać od ponurych myśli? To była ciekawa teoria, dużo ciekawsza od prostego zaproszenia do łóżka. Skąd moja ostrożność? Cóż… Wolałbym, aby Anna nie potraktowała przytulenia czy pogłaskania po pupie jako agresji z mojej strony. Nie ulegało wątpliwości, że Specnaz nauczył ją, jak sobie radzić w takich sytuacjach, zapewne w sposób ostateczny… Nie chciałem skończyć po pierwszej randce ze zmiażdżoną krtanią i przetrąconym kręgosłupem.
Pożegnałem się krótko z Gilbertem i obiecałem w ciągu kilku dni zdać relację ze spotkania z żyjącym na łonie natury alchemikiem. Jadąc do Anny, zatrzymałem się przy niewielkiej kwiaciarni i kupiłem tuzin herbacianych róż. W języku kwiatów żółta róża oznacza: „Podobasz mi się, spotkajmy się jak najprędzej”. Ta opcja wydała mi się chwilowo najbezpieczniejsza.
Wysiadłem przed ogrodzoną wysokim na dwa metry murem posiadłością. Masywna, żelazna brama zwieńczona ostrymi prętami nie zachęcała do wejścia. Wdusiłem przycisk elektrycznego dzwonka i poczekałem cierpliwie kilka chwil. Wreszcie rozległ się odgłos otwieranego zamka magnetycznego. Mimo iż podejrzewałem, że cały teren jest naszpikowany elektroniką, szedłem powoli, nie zbaczając ani na cal z wyłożonej cegłą klinkierową ścieżki.
Otworzyła mi ubrana w męską koszulę i sprane niemal do białości dżinsy. Wyglądała w nich lepiej niż niejedna kobieta w ciuchach od Armaniego. Bez słowa wręczyłem jej kwiaty i pocałowałem w policzek. Nie - doszedłem do wniosku, to na pewno nie było zaproszenie do łóżka… Kobieta o takiej urodzie raczej musiała się opędzać od chętnych niż zachęcać.
- Może usiądziemy na ławce w ogrodzie? - zaproponowała. - Ładnie dzisiaj.
Kwiaty włożyła do stojącego na niewielkim stoliku wazonu.
- Nie będzie ci zimno? - spytałem, patrząc na bose stopy Anny.
Pokręciła głową. Chrząknąłem wymownie, kiedy ruszyła przodem.
- Tak?
- Jeszcze się zgubię - mruknąłem, wyciągając do niej rękę.
Ujęła moją dłoń, a w jej oczach ujrzałem kpiące błyski.
- Jak ci się podobało zdjęcie?
- Masz dobre serce.
- Serce? Myślałam, że pochwaliłam się czym innym - judziła.
Trzepnąłem ją lekko w pupę.
- I tak mnie nie podpuścisz. Jakoś nie wyglądasz mi na taką szybką dziewczynkę.
Usiedliśmy na wygodnej ławce pod rozłożystą wierzbą. Tu nie dochodził wielkomiejski gwar. Szeleściły tylko delikatnie poruszane wiatrem, zaścielające ziemię liście. Rzeczywiście - przyjemny dzień jak na jesień.
- Na kogo więc wyglądam?
Milczałem przez chwilę, nie jest łatwo przyznawać się do słabości. Z drugiej strony, zgrywanie macho wobec kogoś takiego jak Anna nie miało sensu.
- Nie jestem jakimś szczególnym twardzielem - przyznałem z westchnieniem. - Zawsze kiedy zabi… - Ugryzłem się w język. - Kiedy przyczynię się do śmierci człowieka - poprawiłem się po chwili - przeżywam to tygodniami. Najgorsze jest to, że jakim by on nie był skurwysynem, prędzej czy później dociera do mnie myśl, że zabiłem istotę ludzką. Pomyślałem, że zobaczyłaś to we mnie i postanowiłaś pomóc mi otrząsnąć się z tego smętnego nastroju. - Wzruszyłem ramionami.
Dotknęła czule mojego policzka. Nie wyglądało na to, aby moje wyznania ją zniechęciły.
- Ani przez chwilę nie traktowałeś tego jako propozycji erotycznej?
- Może przez moment - przyznałem.
- Jakie to było uczucie? - dopytywała się kpiąco.
- To był bardzo ekscytujący moment…
Zachichotała niczym mała dziewczynka. Przytuliła się do mnie, wyczułem, że jej ciało się rozluźniło. Nie wiem, jak długo tak siedzieliśmy. Po pewnym czasie twarz Anny spoważniała. Kilkakrotnie otwierała usta, widziałem, że chce coś powiedzieć, ale nie poganiałem jej.
- To niezupełnie tak jak myślisz - wydusiła wreszcie.
W zmysłowym, lekko ochrypłym głosie nie było już wesołości. Wyczuwałem gorycz i smutek.
- Każdy się w końcu przyzwyczaja do zabijania. Każdy - powtórzyła z naciskiem. - To tylko kwestia czasu. Kiedy tracisz kolejnego przyjaciela, w końcu wrogowie odczłowieczają się, stają się jedynie przeszkodą do usunięcia. Czasem… nie możesz dać im czystej śmierci. Bo wiedzą coś, od czego zależy życie twoich przyjaciół, towarzyszy broni. Znają szczegóły i termin zasadzki, położenie kryjówki z bronią… Wtedy masz do wyboru: albo wyciągniesz z nich wszystko… wszelkimi sposobami, albo będziesz później zawiadamiał rodziny swoich żołnierzy, że ich bliscy zginęli. Będziesz wiedział, że zginęli, bo nie potrafiłeś być twardy dla przeciwników, dla obcych… Więc jesteś twardy - wyszeptała. - I coraz mniej w tobie człowieka, coraz więcej bestii… Pocieszasz się, że chronisz bezbronnych, że zabijasz tylko złych, ale i tak jest ciężko, tak ciężko… Zazdroszczę ci tej wrażliwości, tego, co ja straciłam już dawno.
Milczałem, nie wiedziałem, co powiedzieć. Po chwili Anna zaczęła płakać, ukryła twarz w dłoniach. Przytuliłem ją, scałowałem łzy. Położyła się skulona na ławce, z głową na moich kolanach, chwilę później zasnęła. Zdjąłem ostrożnie marynarkę i okryłem Annę delikatnie. Po paru godzinach zaczęły cierpnąć mi nogi, ale zignorowałem ból. Wiedziałem, że ludzie żyjący jak ta dziewczyna cierpią na brak poczucia bezpieczeństwa, są zawsze gotowi do akcji, z nerwami napiętymi jak struny. Czas, który mogą spędzić, nie czując zagrożenia, jest dla nich bezcenny. Nie wiedziałem, dlaczego Anna mi zaufała, ale miałem zamiar siedzieć z nią, dopóki się nie obudzi.
Przygryzłem wargi, kiedy się ocknęła i wstała - jednym, płynnym ruchem, od razu przytomna i czujna. Z oczu zniknęło zmęczenie, przepadł gdzieś posępny nastrój. Moje nogi zaczęły palić żywym ogniem, gdy ponownie napłynęła do nich krew. Anna przyklękła i wprawnymi ruchami rozmasowała mi mięśnie. Po kilku minutach mogłem wstać z ławki. Skierowałem się do bramy, ale Anna złapała mnie za rękę i przytrzymała.
- Sprawiłoby mi przyjemność, gdybyś został na kolacji - powiedziała z lekkim wahaniem. - W zasadzie to samo dotyczy noclegu i śniadania…
- Bez żadnych podtekstów? - upewniłem się.
- Bez - potwierdziła z figlarnym uśmiechem. - Ale dlaczego pytasz? Przecież jesteś dostatecznie inteligentny, by się domyślić, że…
- Musiałem się upewnić. Gdyby się okazało, że jednak masz na myśli coś więcej, wyszedłbym na strasznego idiotę - wpadłem jej w słowo.
Nie wyglądała na niezadowoloną z komplementu. Kolacja była co najmniej wystawna. Anna podała soljankę, pielmieni i sałatkę z krabów kamczackich. Uniosłem brwi, kiedy postawiła na stole moje ulubione piwo Tsingtao. To jedno z najlepszych piw na świecie, do tego dość trudno dostępne. Tsingtao zaczęli w Chinach wytwarzać Niemcy na początku XX wieku, dziś należy do najbardziej poszukiwanych gatunków.
- To przypadek? - spytałem, wskazując ruchem głowy piwo.
- Nie - przyznała.
Nawet w blasku świec było widać, że się zaczerwieniła.
- Opowiesz mi o tym?
- Nie teraz, nie na tym etapie…
Przesiedzieliśmy, rozmawiając do późnej nocy. Spałem tylko parę godzin, mimo to obudziłem się wypoczęty. Czas było jechać na uczelnię. Kiedy się żegnaliśmy, Anna zaprosiła mnie, bym ją znowu odwiedził. Dawno już nic mnie tak nie ucieszyło, bo wiedziałem, że to nie jest zdawkowa uprzejmość.
* * *
Wysiadłem z samochodu i od razu wpadłem w błoto. Wioska, w której żył alchemik, nie należała do najbardziej zadbanych. Obskurne, kryte w większości eternitem chałupy nie zachęcały do zwiedzania okolicy.
Z westchnieniem pomaszerowałem w kierunku sklepu wielobranżowego - jak znałem życie, to tam biło żywe serce lokalnej społeczności… Kilku siedzących nieopodal meneli otwierało właśnie kolejnego jabola, leżące obok puste flaszki dowodziły, że impreza trwa już od jakiegoś czasu. Splunęli tylko, kiedy wymieniłem nazwisko alchemika. Tak to już jest z wieśniakami, nie lubią miastowych. Jeśli ktoś się chce czegoś dowiedzieć, musi ich zachęcić. Można to zrobić na różne sposoby, ale ja jestem leniwy, więc wybrałem najprostszy. Wyjąwszy glocka, strzeliłem w jedną z pustych butelek, mężczyźni skulili się, gdy obsypały ich szklane odłamki. Schyliłem się i podniosłem łuskę - po co zostawiać ślady? Kiedy powtórzyłem pytanie, okazali się dużo bardziej rozmowni, nie dziwiłem się temu - lufa mojej broni niedwuznacznie celowała w to, co było dla nich najcenniejsze - w pełną jeszcze flaszkę.
Alchemik mieszkał nieco poza wsią, najwyraźniej nie czuł się za dobrze w ludzkiej gromadzie. Gdy podszedłem bliżej do samotnego obejścia, usłyszałem mrożące krew w żyłach warczenie. Za płotem, wśród gubiących liście drzew owocowych szalały dwa potężne psy. O ile mnie wzrok nie mylił, była to rasa wyhodowana dawniej do polowań na zbiegłych niewolników. Miejscowy adept alchemii musiał być uroczym, przyjaźnie nastawionym do ludzi i świata człowiekiem… Zawołałem go, roztropnie pozostając za furtką. Co prawda nie bałem się jego psów, ale byłem pewien, że jeśli tylko wejdę na teren posesji - zaatakują. Zabijanie ich nie wydawało się dobrym początkiem negocjacji. Mimo tego, co gada Gilbert, jestem spokojnym człowiekiem.
Mężczyzna, który w końcu podszedł do płotu, nie wyglądał bynajmniej na adepta „królewskiej sztuki”, raczej na zapaśnika. Wysoki na metr dziewięćdziesiąt, ważył przynajmniej sto dwadzieścia kilo. Okrągła, całkowicie łysa głowa naznaczona była kilkoma paskudnymi bliznami. Wodniste oczka w odcieniu wypłowiałego błękitu patrzyły na mnie z zimną obojętnością. Widać, wbrew zdaniu mojego przyjaciela, nie zrobiłem na nim wrażenia.
- Chciałem pogadać - zagaiłem, pomijając wstępne uprzejmości. Facet nie wyglądał mi na wielbiciela podręczników dobrego wychowania Emily Post.
Kiedy niedwuznacznym gestem sięgnął po sztachetkę, odchyliłem marynarkę, pokazując broń.
- Spokojnie i kulturalnie - zaznaczyłem z naciskiem.
Przez moment na twarzy mężczyzny pojawiło się coś na kształt uśmiechu.
- Kulturalnie? - upewnił się kpiąco.
- Pan uwiąże psy i będzie trzymał ręce z daleka od kłonicy i innych takich, ja nie wyjmę broni.
- A jeśli ta opcja mi się nie podoba?
Sposób wysławiania się świadczył, że nie był tępakiem z przerostem masy mięśniowej, jednak najwyraźniej dopadła go powszechna na wsi choroba pogardy dla miastowych. Włożyłem dwa palce w usta i gwizdnąłem w sposób, którego nauczył mnie wujek Maks. Niegłośny, wibrujący dźwięk sprawił, że psy uciekły, skamląc żałośnie, a ja jednym skokiem przesadziłem wysoki na półtora metra płot. Z chrzęstem zacisnąłem dłonie w pięści.
- Ma pan ochotę na parę rundek? - spytałem.
Dorównywałem facetowi wzrostem, ale miał nade mną sporą przewagę masy. Nie sądziłem jednak, aby wygrał to starcie. On najwyraźniej też, bo po chwili odwrócił się do mnie plecami i poprowadził w głąb sadu.
- Chyba źle pana oceniłem - wymruczał.
Otworzył drzwi sporego, obrośniętego winoroślą domu i niedbałym machnięciem ręki zaprosił do środka. Budynek przypominał raczej dziewiętnastowieczny dworek niż byle jak stawiane chałupy, które widziałem na wsi. Nad wejściem dostrzegłem płaskorzeźbę przedstawiającą cyrkiel i kątownicę, najbardziej znane symbole masońskie. Także wnętrze odbiegało zdecydowanie od tego, czego można się było spodziewać w domostwie przeciętnego wieśniaka. Uginające się pod ciężarem książek regały i zawalone alchemicznymi akcesoriami półki świadczyły, że trafiłem pod właściwy adres.
Bez słowa usiadł za stołem, wskazując ruchem głowy wolne krzesło. Kiedy usiadłem, przyglądał mi się przez chwilę, wreszcie nieartykułowanym pomrukiem zachęcił do przedstawienia swojej sprawy. Przynajmniej tak to odebrałem… Opowiedziałem mu o Alchemiku i jego recepturach, wyznałem też, że Gilbert sporządził dwie dawki specyfiku, które później zażyliśmy. Wyjaśniłem wreszcie problemy z uzyskaniem materia prima i konieczność cyklicznego przyjmowania preparatu. Wydawało mi się, że słucha z zainteresowaniem.
- Dawno nie spotkałem idiotów, którzy zaryzykowaliby życie dla zbadania działania jakiejś mikstury - powiedział wreszcie.
- Ona działa, moja blizna zniknęła - przypomniałem. - Tyle że nie przewidzieliśmy, że trzeba będzie to łykać co jakiś czas.
- Jakie ma pan zamiary? - zapytał.
- Chcę odkupić od pana rosę albo materia prima. Z tego, co widzę, zajmuje się pan intensywnie alchemią, więc…
Przerwał mi gwałtownym gestem, przysiągłbym, że się zaczerwienił.
- Moje badania są specyficzne, mocno specyficzne, nawet jak na alchemię - powiedział. - Nie interesuje mnie kamień filozoficzny czy zamiana ołowiu w złoto. Koncentruję się na dużo bardziej praktycznych kwestiach.
- To znaczy?
Westchnął i znowu się zaczerwienił, tym razem było to widać wyraźniej.
- Alkohol… Produkuję alkohol, bazując na koncepcjach alchemicznych.
Zamurowało mnie.
- Ale…
- Proszę poczekać chwilę - rzucił i wyszedł z pokoju.
Wrócił, trzymając litrową butelkę z przezroczystą, przypominającą wodę cieczą. Postawił ją na stole tuż przede mną.
- Niech pan to zbada, na wszystkie sposoby - zaproponował, podsuwając mi szklankę.
Obejrzałem ostrożnie butelkę pod światło. Samogon wyglądał na czysty, niewątpliwie kilkakrotnie go destylowano. Jednak płyn miał dziwny, czerwonawy odcień.
- Znam Mutus Liber - powiedział. - Faktycznie otrzymałem sporo materia prima według zawartego tam przepisu, ale cały zapas zużyłem do tego… - Bezradnym gestem wskazał flaszkę. - Wytworzyłem trzy rodzaje wódki, każdą według nieco innej receptury.
- To znaczy?
- Chodzi o to, że bazą każdej z nich jest właśnie materia prima, jednak uzyskiwana na trzy różne sposoby. Jednym ze składników są zawiązki roślinne rozwijające się kilka centymetrów pod ziemią. To one właśnie, wraz z rosą, pewną ilością złota i kilkoma innymi substancjami, tworzą materia prima w dość skomplikowanym procesie. Te zawiązki roślin mogą pochodzić z miesięcy letnich, z okresu jesieni czy wiosny, różnica, jeśli chodzi o właściwości, jest znaczna.
- Jakie właściwości? - Zmarszczyłem brwi.
- Smakowe… Wódkę, którą pan trzyma, nazwałem „Lato”. Wydestylowałem ją na bazie letniej materia prima.
Otworzyłem butelkę i nalałem odrobinę płynu do szklanki. Zapach był w porządku, zupełnie nie czuło się zacieru. Po chwili wahania skosztowałem. Wydawało mi się, że wypiłem łyk źródlanej wody, dopiero w żołądku wódka ujawniła swą moc. Zapachniało bzem i truskawkami, fala ciepła rozeszła się po całym ciele. Zakląłem i nalałem drugą porcję, tym razem hojną ręką. Nie przepadam za wódką, ale tak smacznej nie piłem jeszcze nigdy w życiu.
- Jak pan sądzi - spytałem - czy ta wódka, było nie było, pędzona z dodatkiem materia prima, mogłaby powstrzymać ten zespół abstynencki, który nam grozi?
- Skąd mam wiedzieć? - Rozłożył ręce. - Pewnie nie zaszkodzi, ale pewności nie ma. Nikt czegoś takiego nie sprawdzał.
- W porządku - powiedziałem po chwili namysłu. - Tak czy owak wezmę kilkadziesiąt litrów tego… specyfiku.
- Ile?!
- Kilkadziesiąt. Niech pan się nie martwi, znajdę dla niego zbyt, jest znakomity. Gdyby chciał pan zbadać inne zastosowania praktyczne… - zawiesiłem głos.
- Tak?
- Perfumy. Próbował pan kiedyś wytwarzać perfumy?
- Naprawdę nie gorszy pana, że wykorzystuję alchemię do takich celów? - zapytał nieśmiało.
Wzruszyłem ramionami.
- Jestem pragmatykiem - odparłem. - Wolałbym, żeby miał pan potrzebny mi produkt i prowadził klasyczne badania, jednak to, co pan robi, także jest ciekawe. Jeśli te perfumy byłyby równie dobre jak wódka, mógłby pan naprawdę na tym zarobić.
Machnął lekceważąco ręką.
- Nie zależy mi specjalnie na pieniądzach. Bylebym miał za co prowadzić badania. Jednak te perfumy to nie jest zły pomysł. Gdy wieści się rozejdą, być może nie będę musiał tak pilnować domu.
- Jeśli chodzi o pilnowanie, to środki ostrożności, jakie pan podjął, faktycznie wydają się nieco… przesadne. - Odchrząknąłem dyplomatycznie.
- Widział pan miejscowych?
- Ach… Teraz rozumiem - mruknąłem.
- Oni jakoś się dowiedzieli o moich doświadczeniach i sądzą, że pędzę bimber.
- No tak…
Pół godziny później odjeżdżałem spod domu alchemika z wyładowanym butelkami bagażnikiem. Zapłaciłem mu pieniędzmi i kserokopią rzadkiego wydania dzieła Paracelsusa De occulta philosophia, którą przezornie wziąłem ze sobą. Mimo że nie zdobyłem tego, czego chciałem, nie byłem niezadowolony. Czasem człowiek znajduje coś, co przyda mu się innym razem, a dla tej wódki mogłem sobie wyobrazić wiele zastosowań, w tym - niezwiązanych z alchemią…
* * *
- Weźmiesz udział w konferencji, potem będziesz miał wolne - powiedział Davidoff. - Ktoś musi reprezentować naszą katedrę. Sam bym pojechał, ale nie mogę z powodu… reorganizacji wydziału.
Westchnąłem ciężko, na uniwersytecie rozpoczynała się kolejna runda walk frakcyjnych, szumnie nazywana „reorganizacją”. Ponieważ nie interesowało mnie to kompletnie, a Davidoff nie potrzebował mojego wsparcia, nie miałem nic przeciwko wyjazdowi. Niemniej jednak nie szkodziło trochę postękać. Jeśli tego nie zrobię, następnym razem zostanę wysłany do Mozambiku - mój szef miał szerokie kontakty zawodowe.
- I co tam będę robił? Po tej konferencji?
- Pozwiedzasz sobie Arbat, obejrzysz Kreml. - Rosjanin nie wyglądał na specjalnie przejętego moimi uwagami. - Aha, pojedziesz samochodem z Antonem.
- Samochodem?! Przecież to potrwa kilka dni dłużej!
- I tak nie masz tu nic do roboty. Wrócić możesz zresztą samolotem. Anton musi coś przewieźć do Rosji, a samolotem byłoby trudno. A i ty, skoro weźmiesz tę alchemiczną wódkę…
- Wódkę do Rosji? To jak drzewo do lasu albo kokainę do Kolumbii.
- No, no… nie bądź skąpy - napomniał mnie Davidoff. - Sam wiesz, że musisz nawiązać przyjacielskie kontakty z odpowiednimi ludźmi.
Odchrząknąłem niepewnie. Parę miesięcy temu zmieniło się kierownictwo polskich resortów siłowych. Decydenci poszli wreszcie po rozum do głowy i postanowili skorzystać z ogromnego doświadczenia bojowego naszych wschodnich sąsiadów w dziedzinie zwalczania terroryzmu. Struktury antyterrorystyczne na świecie tworzyły coś w rodzaju międzynarodówki i współpracowały ze sobą, nie zwracając specjalnej uwagi na różnice polityczne. Z nieznanych mi przyczyn zostałem wyznaczony do nawiązania bliższych kontaktów ze Specnazem, choć moje związki z polskimi siłami specjalnymi były dość luźne. Oczywiście nie byłem jedyną, czy nawet najważniejszą osobą, która miała działać w tym kierunku, ale, tak czy owak, nałożono na mnie pewne zobowiązania. Niestety, sprawa nie była łatwa, po obu stronach istniały pewne przeszkody i czysto biurokratyczna niechęć do całego przedsięwzięcia.
- Więc myśli pan, że jeśli ich poczęstuję tą wódką… - zawiesiłem głos.
- Na pewno zwiększą się szanse na to, że cię wysłuchają - odparł Davidoff. - Nie chodzi o to, że ich przekupisz, jednak przywożąc prezent, okażesz szacunek, a to się liczy.
- Jak ja to przewiozę przez granicę? Czterdzieści litrów wódki?!
- Kombinuj. - Rosjanin wzruszył ramionami.
Od wiejskiego alchemika kupiłem niemal pięćdziesiąt litrów, ale cztery flaszki zabrał mi profesor po zapoznaniu się z tym nietypowym w końcu produktem „królewskiej sztuki”. Podejrzewałem, że wódka będzie niespodzianką na jakimś przyjęciu dla profesury, Davidoff lubił się popisywać. No cóż, pozostawało mi mieć nadzieję, że zasmakuje ona także chłopcom ze Specnazu…
* * *
Polscy i białoruscy celnicy przepuścili nas bez żadnych problemów - poprosiłem jednego ze znajomych, żeby zadzwonił gdzie trzeba. Niestety, Rosjanie nie byli tak wyrozumiali. Skontrolowali dokładnie nasze dokumenty, obejrzeli tajemniczy pakunek Antona i jeden z nich, wysoki, szczupły mężczyzna, nakazał gestem otwarcie bagażnika. Posłusznie wykonałem polecenie. Większość miejsca zajmowało ogromnych rozmiarów brezentowe torbiszcze, w środku - nie da się ukryć, brzęczało szkło… Celnik stanowczym ruchem rozsunął zamek błyskawiczny i zapatrzył się oniemiały w czterdzieści litrowych butelek wódki. Wyciągnął jedną i już odwracał się, by wezwać kolegów, gdy jego wzrok zatrzymał się na etykietce. Ta ostatnia, aczkolwiek nieźle skomponowana, nie była aż takim dziełem sztuki, by przyprawić człowieka o bezdech, zapewne chodziło o odbity na ukos rosyjski napis: „Zarezerwowano dla Specnazu GRU”. Sam pomysł poddała mi Anna, załatwiła także skądś pieczątkę. Celnik zbaraniał, podobnie Anton. Nie zawracałem mu wcześniej głowy detalami dotyczącymi zawartości mojej torby.
- Dobrze by było, gdyby ktoś pokazał legitymację albo coś w tym guście - mruknąłem w przestrzeń.
Gdyby wzrok zabijał, byłbym już martwy. GRU to rosyjski wywiad wojskowy i jego pracownicy raczej nie wymachują dokumentami, aby załatwić przewóz nadnormatywnego alkoholu. Anton nie należał do wyjątków, lecz w tej sytuacji mógł wybierać jedynie między małym problemem i dużo większym problemem - gdyby celnik podniósł alarm. Zgrzytając zębami, machnął przed oczyma urzędnika jakimś dokumentem i po chwili jechaliśmy dalej. Przez jakąś godzinę mój towarzysz wyrażał opinię na temat prowadzenia się moich przodków ze szczególnym uwzględnieniem linii żeńskiej. Znam świetnie rosyjski, ale parę razy musiałem pytać o znaczenie niektórych wyrazów. Z gatunku takich, jakich raczej nie zamieszczają w żadnych słownikach… Nie polemizowałem z nim, zwróciłem mu jedynie uwagę na konieczność zachowania pewnego dystansu w przypadku drobnych trudności życiowych. Wtedy przerzucił się na groźby dotyczące naruszenia mojej nietykalności fizycznej. Po jakimś czasie mamrotane monotonnym głosem przekleństwa sprawiły, że opadły mi powieki. Zasnąłem.
Kiedy dojechaliśmy do Moskwy, zatrzymałem się w czterogwiazdkowym hotelu Aerostar na Leningradzkim Prospekcie. Anton pojechał do tajemniczego ośrodka szkoleniowego Specnazu pod Moskwą. Miałem do niego dołączyć za dwa dni, po konferencji. Przez ten czas zamierzałem skorzystać ze wszystkich dostępnych w okolicy udogodnień cywilizacyjnych. Jedna z hotelowych restauracji, „Borodino”, uchodziła za najlepszą w Moskwie. Podejrzewałem, że w podmoskiewskim centrum treningowym nie zaznam wielu wygód…
* * *
Konferencyjne dyskusje były długie, nudne i męczące. Niemal równie wyczerpujące okazało się życie towarzyskie, jakie profesura prowadziła wieczorami. Na szczęście nadmiar alkoholu mogłem wypocić w saunie, a fachowa obsługa wiedziała, jak pomóc dręczonym kacem gościom.
Ostrożnie pociągnąłem łyk zimnego piwa i odetchnąłem głęboko, czując, jak po pomieszczeniu rozchodzą się kłęby aromatyzowanej pary. Siedziałem półnagi na wygodnej kamiennej ławie. Ręcznik, którym byłem owinięty w pasie, zamienił się już dawno w mokry łachman, przesiąknięty potem i wilgocią. Miałem nadzieję, że dojdę do siebie przed przyjazdem Antona. Zerknąłem na zegarek - została godzina. Zamieniłem piwo na wodę mineralną z dodatkiem soku brzozowego i przymknąłem oczy. Miałem jeszcze trochę luzu.
Pięć minut przed czasem czekałem już na parkingu przed hotelem. Niosłem tylko niewielką walizeczkę, nie lubię zabierać w podróż dużego bagażu, wódkę zostawiłem w bagażniku Antona. Miałem nadzieję, że jest bezpieczna, mimo iż znajduje się w siedlisku Specnazu. Samochodem mojego kumpla przyjechał jednak kompletnie nieznany mi mężczyzna. Niewysoki, szczupły, ostrzyżony na jeża, nie zrobił na mnie specjalnego wrażenia. Jednak kiedy wysiadł, zauważyłem, że jego ruchy są oszczędne i precyzyjne, jak u kogoś, kto całkowicie kontroluje swoje ciało. Przywitał się ze mną krótko i po chwili jechaliśmy już do centrum treningowego. Prowadził swobodnie, przeważnie używając jednej ręki. Nie wyglądał na szpanera, raczej jak ktoś, kto został wytrenowany, by mieć w czasie jazdy wolną dłoń, do zadań niekoniecznie związanych z kierowaniem pojazdem.
- Nie zawiążesz mi oczu? - spytałem.
- Za dużo amerykańskich filmów widziałeś - mruknął ironicznie. - Umiejscowienie centrum nie jest jakąś wielką tajemnicą. Jednak, aby się do niego dostać… - Urwał wymownie.
Kiedy wyjechaliśmy poza miasto, zaczęło się ściemniać. Niektóre odcinki pokonywaliśmy w iście rekordowym tempie, na innych samochód zwalniał, pozornie bez żadnego powodu. Podejrzewałem, że w jakiś sposób dokonywano identyfikacji: swój - obcy. Miałem nadzieję, że nic nie zakłóci działania tego systemu, jakikolwiek by był. Wolałem, aby chroniący ośrodek Specnazu ludzie nie wzięli mnie za „obcego”.
Na miejsce dojechaliśmy około ósmej wieczorem. Od razu zaprowadzono mnie do pokoju, który miałem dzielić z Antonem, a parę minut później znalazłem się na czymś w rodzaju przyjęcia. W obszernej, bankietowej sali, za długim, prostokątnym stołem siedziało kilkudziesięciu mężczyzn. Niektórzy z nich byli w mundurach, spod których wyglądały charakterystyczne pasiaste koszulki sił specjalnych, inni w cywilnych ubraniach. Stół ustawiono pod jedną ze ścian, pozostawiając sporo miejsca. Być może odbywały się tu wieczorki taneczne? Nikt mnie nie przedstawił, nikt nie zaprezentował też obecnych. Przez dłuższą chwilę biesiadnicy zaspokajali głód, niemal nie słyszało się żadnych rozmów, wreszcie Anton ustawił na stole przywiezioną przez nas wódkę. Wyglądało na to, że nadszedł czas na część rozrywkową…
- Ta wódka to prezent od naszego kolegi Janusza Pawłowicza - powiedział z szelmowskim uśmiechem.
Wstałem i skłoniłem się lekko. Rozległy się uprzejme oklaski, ale w oczach kilku obecnych zauważyłem ironiczne błyski.
- Janusz jest z polskiego Specnazu - kontynuował Anton.
Zgrzytnąłem zębami, Rosjanin świetnie wiedział, że mam tyle wspólnego z „polskim Specnazem”, co sierotka Marysia z bandą skinów. Najwyraźniej w coś mnie wrabiał. Jednak gdybym zaprzeczył, nikt by mi nie uwierzył.
- Niestety, nie mam dzisiaj czasu - rzucił z żalem w głosie siedzący nieopodal pułkownik o przypominającej niedźwiedzia sylwetce i okrągłej, dobrodusznej twarzy.
- To tylko dziesięć minut - zachęcił go ktoś z biesiadników. - No, może pięć - skorygował, obrzuciwszy mnie badawczym spojrzeniem.
- Pięć minut na co? - spytałem chłodno.
- Jak by to powiedzieć… - zaczął z udawaną nieśmiałością pułkownik. - Każdy, kto do nas przychodzi, dorzuca coś do wspólnego koszyczka. Taki mamy zwyczaj.
- Rozumiem, że nie macie na myśli wódki? - westchnąłem głęboko.
- Wódki u nas dostatek - odparł, nie zmieniając wyrazu twarzy. - Proste z nas towarzystwo, więc wybaczcie bezpośredniość. Chodzi nam o coś bardziej przydatnego. Coś, czego moglibyście nas nauczyć…
Oniemiałem. Zanim zacząłem się zastanawiać, czego mogę nauczyć bandę nabuzowanych testosteronem zwierzaków ze Specnazu, wyręczył mnie Anton.
- Janusz Pawłowicz jest wybitnym ekspertem w zakresie walki nożem - oznajmił.
Od stołu wstał wysoki, chudy facet z sumiastymi wąsami. Zrzucił marynarkę, podwinął rękawy koszuli i wyciągnął skądś dwie drewniane atrapy noży.
- Który wybierasz? - zapytał.
Na muskularnych przedramionach mężczyzny dostrzegłem charakterystyczne blizny. Widać było, że posługiwał się nożem także poza salą treningową.
- Chyba zwariowałeś, Rusku! - parsknąłem. - Gumowe noże, ochraniacze na szyje i gogle na oczy, wtedy możemy gadać - zarządziłem.
Nawet używając wykonanej z twardej gumy atrapy, można było nieźle posiniaczyć przeciwnika, a przy trafieniu w tętnicę szyjną pozbawić przytomności. Drewnianych używali tylko wariaci albo nowicjusze, którzy obejrzeli taki trening na jakimś filmie. Oczywiście mam na myśli prawdziwy sparring.
Chudy uśmiechnął się bez cienia złości.
- Zawsze to lepiej, jak trafi na fachowca, przyjemności wystarczy na dłużej - zauważył.
Wyciągnął stojące pod stołem pudło i zaczął zakładać gogle. Zerknąłem mu przez ramię - było pełne akcesoriów służących do treningu walki wręcz. Zabezpieczyłem szyję i oczy, po chwili wybrałem gumowy nóż. Stanęliśmy naprzeciwko siebie na parkiecie. Teraz zrozumiałem, dlaczego stół ustawiono pod ścianą, zapewne takie imprezy odbywały się nie pierwszy raz na tej sali…
- Reprezentant jaśnie wielmożnej Polski kontra lud pracujący miast i wsi! - zapowiedział ktoś z ironią.
Mój przeciwnik zaczął mnie okrążać, wykonując nieznaczne ruchy dłonią, w której trzymał broń. To sztuczka doświadczonych nożowników, chodzi o przełamanie inercji ciała, wtedy wykonamy szybciej każdy atak. W walce na noże w zasadzie nie można się bronić, krótkie ostrze nie pozwala na wychwytywanie ciosów wroga na klingę, jak to się robi w szermierce. W momencie ataku można się co najwyżej cofnąć lub wykonać unik, ale ruch całego ciała nigdy nie będzie szybszy od ruchu ramienia. Inną opcją jest odchylenie uzbrojonej dłoni przeciwnika i jednoczesne wykonanie własnej techniki. Jeśli natrafimy na zawodowca, pierwszy wariant przeważnie kończy się śmiercią, drugi - ranami ręki, którą staramy się zneutralizować atak.
Zmieniałem pozycję ciała tak, abym zawsze pozostawał zwrócony bokiem do Rosjanina. Nie poruszałem dłonią, w której trzymałem nóż. Czekałem. Nagle mój przeciwnik zaatakował. Lewą ręką zamarkował uderzenie w skroń, prawą pchnął w brzuch. Zwinąłem się w błyskawicznym skręcie, przepuszczając pod pachą jego nóż i obniżając pozycję ciała, ripostowałem, kontynuując obrót. Moje ostrze trafiło go w nerki. Dopiero teraz zauważyłem, że ktoś filmuje starcie.
- Jeden zero dla polskiego Specnazu - rozległ się ten sam głos, co przed chwilą. Tym razem już bez kpiny.
Przygaszono światło i na ściennym ekranie puszczono film dokumentujący walkę. Obserwując odtwarzane w zwolnionym tempie sekwencje, zauważyłem, że nóż przeciwnika zahaczył lekko o moją koszulę. Zapewne w realnej walce skończyłoby się to solidną raną.
- Polak został ranny, ale dałby radę dokończyć swoją kontrę - orzekł niski, przysadzisty grubasek. - To było tylko powierzchowne cięcie. Jeden zero dla polskiego Specnazu - potwierdził.
Nikt nie zaprotestował. Zaszurało odsuwane krzesło i na środek wyszedł zwalisty, niemal dwumetrowy mężczyzna. Bez słowa podniósł atrapę i przyjął pozycję do walki. W starciu na noże siła fizyczna nie ma żadnego znaczenia, liczą się tylko szybkość i precyzja. Przeważnie nadmierna masa mięśniowa ogranicza refleks, jednak zawsze istnieją wyjątki od tej reguły. Mój nowy przeciwnik poruszał się z gracją tancerki. Broń ukrywał za plecami, uniemożliwiając mi stwierdzenie, jakim chwytem ją trzyma. Wyprowadzane z takiej pozycji ataki były nieco wolniejsze, ale za to bardziej zaskakujące. Krążyliśmy wokół siebie przez kilka minut. To także była walka, egzamin z cierpliwości i zimnej krwi. Ktoś, kto atakował pochopnie - przegrywał. Tym razem ja przerwałem ten taniec, spróbowałem podciąć Rosjanina nagłym, zamiatającym kopnięciem. Bezskutecznie - błyskawicznie przerzucił ciężar ciała na drugą nogę. Skontrował, mierząc w szyję. Po chwili odskoczyliśmy od siebie, każdy z nas zarobił cięcie w przedramię. W rzeczywistości walka na noże rozstrzyga się w ciągu paru sekund. Nie każdy, kto nosi przy sobie nóż, potrafi się nim posługiwać - wygrywa lepszy. Nieprzyjemnie robi się dopiero wtedy, gdy obaj walczący wiedzą, jak używać ostrza. Kiedy zaatakował po raz kolejny, uderzając w okolice mojego obojczyka, odruchowo uniosłem ręce. Błyskawicznie zadane boczne kopnięcie odrzuciło mnie w tył. Upadłem, wykonując przewrót, aby osłabić impet ciosu. Nie wstając z klęczek, rzuciłem się w jego kierunku. Niemal mnie dopadł, jednak byłem minimalnie szybszy. Opierając się na jednej ręce, dźgnąłem go w podbrzusze.
- Punkt - ogłosił grubasek. - Dwa zero dla polskiego Specnazu.
Podniosłem się, ciężko dysząc, dotknąłem żeber - bolały. Splunąłem ukradkiem w dłoń, na szczęście w ślinie nie było krwi.
- Ostatnia runda - zadecydował korpulentny komentator.
Olbrzymi komandos podał mu atrapę.
- Może pan, profesorze - zaproponował.
- Kiedy chyba nie uchodzi… - Zaczerwienił się nazwany profesorem grubas.
Przyjrzałem mu się z namysłem - wyglądał na kogoś, kto ma kłopoty z wejściem na trzecie piętro.
- W takim razie bez noża? - namawiał pokonany przeze mnie Rosjanin.
- To już bardziej, ale…
Grubasek spojrzał niepewnie na niedźwiedziowatego pułkownika.
- Niech pan to zrobi, Aleksandrze Dymitrowiczu - skinął tamten. - Bez noża. To częściowo wyrówna szanse.
Korpulentny mężczyzna o pucołowatych policzkach wyszedł na środek sali. Wyglądał na jakieś sześćdziesiąt lat.
- Naprawdę mam z nim…? - spytałem niepewnie.
- Naprawdę - odparł pułkownik.
Wzruszyłem ramionami i zaatakowałem. Obrona przed nożem bez broni to mit. Może się udać tylko w wypadku, jeśli nożownik jest absolutnym nowicjuszem i zaatakuje eksperta. Ja nie byłem nowicjuszem. W ostatniej chwili przerzuciłem nóż do drugiej ręki, uderzyłem podstępnym pchnięciem w pachwinę. Gdybym trafił, spowodowałoby to przecięcie tętnicy udowej i śmierć z wykrwawienia. Oczywiście w realnym starciu.
Ocknąłem się w kącie pomieszczenia. Mój nóż leżał kilka metrów dalej, ręka, którą zadałem cios, zdrętwiała mi po łokieć. Przez dobrą chwilę musiałem sobie przypominać, gdzie się znajduję. Grubasek naciskał jakiś punkt na mojej skroni…
- To minie - zapewnił. - Zaraz poczujesz się lepiej…
Popatrzyłem na niego z niedowierzaniem, nawet nie zauważyłem, co się stało.
- Jak pan to…
- Zaraz puścimy film - powiedział, pomagając mi wstać.
Z napięciem wpatrywałem się w ekran. Mój atak był perfekcyjny i idealnie skoordynowany, nie popełniłem żadnego błędu. Przerzucając nóż z ręki do ręki, nie opuściłem wzroku w dół, patrzyłem w oczy przeciwnika. Kiedy atrapa znajdowała się dosłownie o milimetry od wydatnego brzucha mojego adwersarza, ramię grubaska drgnęło, odrzucając w bok ostrze, rozluźnione palce drugiej dłoni strzepnęły mój nadgarstek, uderzyły w klatkę piersiową i szyję. Z niedowierzaniem obserwowałem, jak nóż ląduje na podłodze, a ja lecę w tył niczym kopnięty przez konia.
- Kim pan, do licha, jest? - wymamrotałem. - Czarownikiem?
- Profesor jest jednym z instruktorów w szkole Kadocznikowa - wyjaśnił pułkownik.
- Sistiema?
- Tak, sistiema - potwierdził z uśmiechem.
Westchnąłem i popatrzyłem znowu na grubaska. Z jeszcze większym niedowierzaniem niż przed chwilą - zdecydowanie nie wyglądał na eksperta walki wręcz, ale fakty mówiły same za siebie. Sistiema była oryginalną, rosyjską konstrukcją. Powstała w niejasnych okolicznościach, z połączenia sekretnych technik chińskich mistrzów i koncepcji biomechaniki ruchu człowieka zawartych w Teorii zręczności Bernsztajna. Zapoznawano z nią jedynie elitę wojskową Rosji. Jak się właśnie przekonałem, w krążących o niej plotkach nie było cienia przesady…
Niedźwiedziowaty pułkownik pożegnał się, poklepując mnie serdecznie po plecach, a po chwili wznoszono już pierwszy toast - na moją cześć. Po reakcjach biesiadników widziałem, że docenili jakość wyprodukowanej przez wiejskiego alchemika wódki. Treść odbitej na etykietkach pieczątki wywołała powszechną wesołość, rozległy się głosy, że trzeba zabrać wódkę tym, którzy nie są z GRU… Zastanawiałem się właśnie, kiedy będę mógł porozmawiać z kimś kompetentnym o współpracy Specnazu z polskimi służbami, gdy dosiadł się do mnie niewysoki major. Wśród baretek na jego mundurze zauważyłem kilka odznaczeń nadawanych tylko za akcje bojowe.
- Derbulin - przedstawił się. - Nikołaj Piotrowicz Derbulin. Dla ciebie Misza. Czego ci potrzeba? - zagadnął.
Mój rozmówca miał już porządnie kryształowe oczy, ale nie wyglądał na pijanego.
- Masz na myśli współpracę…? - zawiesiłem głos.
- Dokładnie - potwierdził.
- Zależałoby nam na przećwiczeniu pewnych procedur z udziałem, czy może nawet pod kierunkiem, ludzi, którzy brali udział w walce. Chodzi o takich, którzy będą mogli dorzucić komentarz na bazie swojego doświadczenia. Wyjaśnić pewne sprawy, rozwiać wątpliwości. Ewentualnie przedstawić nowe, lepsze rozwiązania.
- A „stoliczku, nakryj się” albo „kijów samobijów” nie chcesz? - spytał z ironią. - Niby dlaczego mamy się z wami dzielić doświadczeniem? Przekazywać wiedzę, którą zgromadziliśmy za cenę życia wielu naszych?
Mówił takim tonem, że nie mogłem poznać, czy mnie podpuszcza, czy myśli serio. Nagle poczułem zmęczenie.
- Nie wiem, co powiedzieć - mruknąłem. - Nie jestem dyplomatą, w zasadzie nikogo nie reprezentuję, znalazłem się tu przez przypadek. Komuś wpadło do głowy, że dobrze będzie, jeśli tutaj przyjadę - wyjaśniłem, widząc jego uniesione brwi. - Z tym „polskim Specnazem” to bujda, czasem prowadzę dla nich jakieś wykłady, to wszystko. - Wzruszyłem ramionami.
- No, pomysł był dobry - przyznał. - Znaczy to, żebyś przyjechał, dogadamy się jakoś.
- A konkretnie?
- Przeprowadzisz parę kursów, wiesz, tych cybernetycznych, to ciekawa koncepcja. No i pokażesz nam co nieco na treningu. Nie, nie jesteś jakiś nadzwyczajny - roześmiał się, widząc moją minę. - Wygrałeś dwa razy, bo cię zlekceważyliśmy. Mamy wielu lepszych nożowników, ale zauważyłem, że znasz ciekawe techniki.
- To hiszpańska i japońska szkoła noża - wyjaśniłem.
- O to, to! - Pokiwał z aprobatą głową. - Nie zaszkodzi nauczyć się czegoś nowego. To może ocalić życie kilku chłopcom. Wtedy się odwdzięczymy. No i mógłbyś czasem podrzucić trochę wódki, jest znakomita…
- Zgoda na wszystko, ale z alkoholem mogą być problemy.
- Zapłacimy, ile trzeba.
- Jeszcze chwila i dostaniesz po ryju, Misza - powiedziałem zimno. - Nie chodzi o pieniądze.
- Przepraszam. - Major klepnął mnie w ramię. - Bez urazy.
- Tę wódkę wydestylował pewien alchemik, jest w niej - zawahałem się - dość specyficzny składnik. Bez niego nie będzie wódki. Poprawia smak i działa wręcz zdrowotnie.
- No prawda - przytaknął. - Wypiłem litr i nic. A normalnie to na tym etapie czuję się już trochę nie tego… Uwaga, panowie! - Mój rozmówca wstał i podniósł rękę, prosząc o ciszę. - Gorzałka, którą nas poczęstował Janusz Pawłowicz, ma walory zdrowotne - ogłosił.
Odpowiedział mu spontaniczny aplauz.
- A ja się zastanawiałem, czemu mi tak smakuje? - powiedział któryś. - A to po prostu organizm rozpoznał lekarstwo i chciał więcej.
Jeden z żołnierzy zawrócił spod drzwi.
- Myślałem, że mam dosyć na dzisiaj, ale jeśli to leczy, to jeszcze wypiję. O zdrowie trzeba dbać.
- Tyle że niedużo zostało - zauważył smętnie mój znajomy z sumiastymi wąsami.
- I tu jest drobny problem - stwierdził major. - Aby wyprodukować tę wódkę, trzeba rzadkiego składnika. Mianowicie… - spojrzał na mnie wymownie.
- Chodzi o materia prima - dopowiedziałem, wstając. - To coś, co wytwarzają alchemicy.
- Alchemicy dzisiaj? - spytał z powątpiewaniem wąsaty.
- Dowód masz przed sobą - zauważyłem łagodnie.
- No fakt - przyznał, degustując.
- Niestety, ten składnik jest trudny do zdobycia - kontynuowałem. - Mało kto zajmuje się dzisiaj alchemią, a niewielu alchemików potrafi otrzymać materia prima. Pewne składniki trzeba uzyskiwać na wiosnę i w lecie, tak więc następna partia wódki będzie dopiero w przyszłym roku, chyba że coś się znajdzie wcześniej…
- Więc gdybyśmy znaleźli trochę tej materii, to można by wódkę teraz? - upewnił się major.
- Oczywiście - potwierdziłem. - W ciągu kilku tygodni. Jednak zdobycie tego składnika jest prawie niemożliwe.
- Dla desantu nie ma zadań nie do wykonania - oznajmił twardo, cytując motto rosyjskich sił specjalnych.
Rozległy się oklaski. Usiadłem zadowolony. Gilbert trochę mnie nastraszył, prognozując syndrom abstynencki, wolałem mieć pod ręką następną dawkę preparatu, zanim do niego dojdzie. Rosja to ogromny kraj, skoro w Polsce można znaleźć praktykujących alchemików, to dlaczego nie tu? Dla kogoś z zewnątrz byłoby to szukanie igły w stogu siana, ale dla Rosjan… Mogłem się założyć, że teraz Specnaz przeszuka kraj od Syberii po Kamczatkę. Strzeżcie się, alchemicy…
* * *
Wracaliśmy samolotem. Spałem niemal przez całą drogę, Anton także - byliśmy wykończeni. Przez tydzień ćwiczyliśmy w podmoskiewskim centrum. Wieczorami miałem wykłady. Zdarzało się, że treningi trwały po dziesięć godzin. Myślałem, że pokażę kilka technik na wyłożonej matami sali, w wygodnym stroju i obuwiu. Nic z tych rzeczy, ćwiczyliśmy walkę nożem w pełnym rynsztunku, z karabinami i w kamizelkach kuloodpornych. W wąskich korytarzach, na klatkach schodowych, w piwnicach. Jeden na jeden i kilku na jednego. Pierwszego dnia sromotnie przegrałem niemal wszystkie pojedynki, nie potrafiłem poruszać się z pełnym wyposażeniem. Później było już trochę lepiej, nieco częściej wygrywałem niż przegrywałem, co podtrzymywało złudzenie, że jestem instruktorem. Nikt co prawda nie traktował mnie z góry, Rosjanie mnie zaakceptowali, ale miało to też swoje złe strony. Każdy dzień zaczynał się od piętnastokilometrowej przebieżki na rozgrzewkę. Dwa razy zaliczyłem morderczy „marszbrasok”, jak wszyscy inni… Miałem posiniaczone żebra, nadwerężone ścięgno w nodze, mnóstwo zdartej skóry i siniaki na plecach. Te ostatnie zostały mi po zajęciach z zakresu walki wręcz, które odbywały się - a jakże! - na schodach. Czasem miewam ciągoty militarne, lubię sobie postrzelać czy poćwiczyć z żołnierzami, jednak to, co zaserwował mi rosyjski Specnaz, wyleczyło mnie z takich zachcianek na długo. W dodatku miałem świadomość, że moi nowi kumple ćwiczą dużo intensywniej. Biorąc pod uwagę, że zawsze uważałem się za sprawnego fizycznie, było to dołujące…
Na lotnisku w Warszawie humor poprawił mi się zdecydowanie - zauważyłem Annę. Początkowo myślałem, że przyjechała z jakąś sprawą do Antona, ale zostałem szybko wyprowadzony z błędu. Anna przywitała się serdecznie z moim towarzyszem, lecz zaproszenie do jej samochodu otrzymałem tylko ja.
- Może pojadę z wami? - marudził Anton, obracając niezdecydowanym gestem bilet do Krakowa.
- Nie pojedziesz - ucięła.
- No tak - burknął. - Rasizm i dyskryminacja. Gdyby się Oleg dowiedział… - W oczach błysnęły mu złośliwe ogniki.
- Już wie - odparła, krzywiąc się, Anna. - On zawsze za dużo wie…
- I co?
- I nic. Jestem dużą dziewczynką.
Anton uniósł wymownie brwi, ale nie skomentował tego stwierdzenia. Machnął nam na pożegnanie dłonią i powlókł się w stronę baru.
- Kto to jest Oleg? - spytałem już w samochodzie.
- Starszy brat.
- Dzięki, że odwozisz mnie do domu.
- Nie odwożę cię do domu. Przynajmniej nie do twojego. Słyszałam, że masz jeszcze dwa dni wolnego?
- Co proponujesz? - Odchrząknąłem niepewnie.
- Kolację połączoną ze śniadaniem i nie będziesz musiał spać na kanapie w salonie… Zamknij usta, bo ci mucha wleci - dodała po chwili z uśmiechem.
- Jestem strasznie poobijany… - urwałem, nie wiedząc, co powiedzieć.
- Nie sądzę, żeby nam to w czymkolwiek przeszkodziło - odparła trzeźwo. - W końcu jesteśmy ze Specnazu…
Miała rację. W niczym nam to nie przeszkodziło.
ROZDZIAŁ CZWARTY
Kiedy jak co dzień wpadłem po wykładach do gabinetu Davidoffa, profesor zajęty był rozmową z wysokim szpakowatym mężczyzną o regularnych, nieco słowiańskich rysach. Nieznajomy sprawiał wrażenie osoby przywykłej do wydawania rozkazów, choć nie było w nim cienia pretensjonalności.
- Henri de Becque - przedstawił go Rosjanin. - A to mój uczeń, doktor Korpacki.
Uścisnąłem szczupłą, suchą dłoń, skłoniłem się lekko.
- Wiele o panu słyszałem - powiedział z uśmiechem de Becque.
Mówił powoli, jakby z trudem odnajdując polskie słowa, w jego głosie słychać było wyraźny francuski akcent. Spiorunowałem wzrokiem Davidoffa i westchnąłem cierpiętniczo.
- Niech pan nie zwraca uwagi na profesora. On uwielbia roznosić ploteczki - odparłem, przechodząc na francuski.
Za moimi plecami rozległo się groźne chrząknięcie. Odwróciłem się gwałtownie.
- Nie przejmujcie się mną zupełnie - burknęła zgrabna, wyglądająca najwyżej na dziewiętnaście lat dziewczyna.
Mówiła po polsku niemal bezbłędnie. Bujne, ciemne włosy miała zebrane w kitkę, piwne oczy patrzyły czujnie spod długich, gęstych rzęs. Ładniutka buzia miała nieco nadąsany wyraz, na skroni formował się wyraźny siniak. Mimo pozorów nonszalancji siedziała na samym brzeżku fotela, nerwowo kiwając drobną, obutą w sandałek stopą.
- Spadłaś z roweru? - spytałem, odruchowo dotykając guza.
Gniewnie odepchnęła moją rękę.
- Nie jeżdżę na rowerze - warknęła.
Nie zwracając na nią uwagi, podszedłem do biurka Davidoffa.
- To powinno gdzieś tu być… - wymamrotałem. - O, jest!
Zmoczyłem lekko dłoń i posmarowałem skroń dziewczyny.
- Spokojnie! - zawołałem, widząc, że zaciska pięści. - Ten płyn uśmierzy ból.
- To jakieś lekarstwo? - zainteresował się de Becque. Na jego twarzy zastygł wyraz rozbawienia pomieszanego z oburzeniem.
- Coś w tym rodzaju, używa się tego w treningu karate. Likwiduje szybko bolesność i siniaki.
- To moja córka Julia - wyjaśnił, widząc moje pytające spojrzenie. - Myślę, że będzie się wam dobrze… współpracowało.
- Współpracowało?!
- Chciałem cię prosić… - zaczął Davidoff.
De Becque powstrzymał go ruchem dłoni i Rosjanin zamilkł posłusznie. Niewątpliwie byli przyjaciółmi, choć wyglądało na to, że to właśnie de Becque dominuje. Zdziwiło mnie to, Davidoff nie kłaniał się byle komu.
- Chciałbym prosić, aby zaopiekował się pan moją córką popołudniami. Ja mam wiele spraw do załatwienia, a ona nie zna tu nikogo. Niedawno przeszła…
- Tato! - warknęła Julia. - Przestań!
- To moja córka chrzestna - powiedział Davidoff. - Jej matka była z domu Orłowa.
- W porządku. - Machnąłem ręką. - Zajmę się nią.
- Od zaraz? - spytał de Becque.
- Niech będzie od zaraz.
Pożegnałem się skinieniem głowy i ująłem Julię za rękę.
- No chodź, mała! - ponagliłem. - Jedziemy do mnie.
Wstała, obrzucając mnie nieodgadnionym spojrzeniem.
- I co będziemy robić?
- Zjemy obiad, mogę ci dać jakąś książkę do poczytania, jeśli będziesz się nudzić, to znajdzie się coś do posprzątania…
- Posprzątania?!
- A co, nie sprzątacie we Francji?
- W Kanadzie - syknęła. - Jesteśmy Kanadyjczykami.
- Ach, tak - mruknąłem bez specjalnego entuzjazmu. - To może i lepiej, nie przepadam za Francuzami.
- Niby czemu?!
- Uważają się za największych smakoszy i najsprawniejszych kochanków.
- I co z tego?
- Nie szaleję za francuską kuchnią, wolę chińską, nie szukam kochanki, a stanowisko samca alfa jest już zajęte.
Rozsiadła się w samochodzie, próbując ukryć uśmiech. Gdy ruszyliśmy, zdjęła żakiet. Poczułem subtelną woń jakichś zupełnie niemłodzieżowych perfum połączoną z zapachem skóry i włosów Julii. Ciepłe, obleczone w cienki jedwab ramię oparło się o mój bark. Ta mała była niebezpieczna. Mimo wyglądu nastolatki sprawiała nie wiedzieć czemu wrażenie dojrzałej, świadomej swojej urody kobiety. Z drugiej strony, w jej zachowaniu wyczuwało się jakąś niepewność, a może ostrożność? Tak jakby się bała, że świat zaskoczy ją czymś nieprzyjemnym. Ciekawy byłem, co chciał powiedzieć jej ojciec, ale postanowiłem na razie nie drążyć tematu. Miałem tylko nadzieję, że Anna okaże się wyrozumiała, zazdrosna dziewczyna ze Specnazu mogła każdego faceta przyprawić o migrenę…
W domu zagoniłem Julię do krojenia warzyw - burczała, ale nie wymawiała się zbytnio. Wydawało się, że zwykłe, domowe czynności ją uspokajają. Nie miałem nic przeciwko temu, produktów do krojenia też nie brakowało… Planowałem na dzisiaj zupę ostro-kwaśną, gotuję ją w trzynastolitrowym garze, wbrew pozorom, nie stoi dłużej niż dwa, góra trzy dni. Moi znajomi ją uwielbiają, ja także. Przez dłuższą chwilę przyglądałem się Julii krytycznie - używam przeraźliwie ostrych japońskich noży kuchennych i nie chciałem, aby nasza znajomość zaczęła się od tego, że panienka obetnie sobie trzy palce. Współczesne nastolatki raczej nie słyną z umiejętności kulinarnych, jednak moja podopieczna posługiwała się nożami, jakby miała za sobą przynajmniej kilka kursów Cordon Bleu. Odetchnąłem z ulgą i skoncentrowałem się całkowicie na gotowaniu. Klasyczne, chińskie przepisy są dość skomplikowane, gdyż bazują na systemie Pięciu Przemian. Poszczególne składniki muszą być pokrojone w określony sposób i dodane do potrawy w ustalonej przez ekspertów tao kolejności.
Wrzuciłem do wrzącej wody tymianek, majeranek i rozmaryn, inicjując Przemianę Ognia. Zanim woda zagotowała się ponownie, podsunąłem Julii do pokrojenia grzyby mun. Teraz, gdy proces został rozpoczęty, wystarczyło pilnować, by jeden element przechodził płynnie w drugi. Godzinę później dodałem do gotowej już zupy kilka łyżek octu winnego, aby potrawę zdominował element drewna. Szczerze mówiąc, nie traktuję wytycznych kuchni taoistycznej jako prawd objawionych, ale taki przypominający rytuał magiczny lub alchemiczny proces gotowania uspokaja mnie, a i potrawy są smaczniejsze. Wiem, bo sprawdziłem to kilkakrotnie, dodając te same składniki w innej kolejności. Efekt był co najwyżej przeciętny.
Zanim zasiedliśmy do stołu, jeszcze raz przemyłem Julii skroń płynem używanym do treningu „żelaznej dłoni”. Tym razem nie protestowała, siniak był o połowę mniejszy niż kilka godzin wcześniej.
Obserwowałem dziewczynę, gdy podnosiła do ust pierwszą łyżkę zupy. Gdy przełknęła, jej twarz poczerwieniała, a czoło zrosiło się potem. Zagryzając wargi, by nie parsknąć głośnym śmiechem, podsunąłem szklankę piwa.
- Jesteś chociaż pełnoletnia? - spytałem. - Nie chciałbym, aby twój ojciec mnie obił za demoralizację…
Prychnęła pogardliwie, ale nie odpowiedziała. Łykała łapczywie chłodny napój.
- Powinienem cię uprzedzić, że to zupa dla zaawansowanych smakoszy chińszczyzny - powiedziałem z udaną skruchą.
- Jest smaczna - mruknęła. - Tylko trochę ostra.
- Przyzwyczaisz się. Po kilku łykach będzie lepiej. Zjadła pełen talerz i poprosiła o dokładkę. Dopiła piwo, ale nie zaprotestowała, kiedy zamiast następnej butelki Tsingtao dostała wodę mineralną. Potem trochę poczytaliśmy. Zaproponowałem jej Karierę Nikodema Dyzmy. Z ukradkowych uśmieszków wywnioskowałem, że książka się podoba. Pod wieczór odwiozłem dziewczynę do hotelu. W pokoju czekał na mnie de Becque w towarzystwie dwóch mężczyzn, których bez wahania sklasyfikowałem jako ochroniarzy. Gdy wyszli na jego skinienie, w klapie garnituru jednego z nich mignął mi charakterystyczny złoty znaczek.
- SEAL? - spytałem z niedowierzaniem w glosie. - Czy oni są z SEAL?
De Becque przytaknął z nieco zakłopotanym wyrazem twarzy.
- To moja ochrona - przyznał.
- A pan jest…?
- Zajmuję się walką z terroryzmem - odparł wymijająco. - W Kanadzie. Jak spędziliście czas?
- Była grzeczna. - stwierdziłem, beztrosko czochrając Julii włosy.
Lubię małe dzieci, wyzwalają u mnie opiekuńcze uczucia, te większe niekoniecznie, ale Julia była wyjątkowo sympatyczną panienką. Zaczerwieniła się. Jej ojciec otworzył usta, zastygł w bezruchu niczym rażony piorunem.
- Moja córka posiada tytuł doktorski z zakresu slawistyki i jest znaną dziennikarką - powiedział po chwili. - Bardzo znaną. Ma nawet swój program w telewizji.
- Jakiś program dla dzieci?
Przez grzeczność nie pytałem o ten doktorat, niektóre kraje mają dość dziwne systemy nadawania stopni naukowych.
- Julia ma dwadzieścia siedem lat…
Teraz ja zbaraniałem.
- Dlaczego pozwoliłaś mi myśleć, że jesteś nastolatką? - zwróciłem się do dziewczyny, marszcząc brwi. - Czemu nie protestowałaś, kiedy cię zagoniłem do roboty w kuchni?!
- No właśnie, dlaczego? - powtórzył de Becque.
Miał dziwną minę, tak jakby nadzieja mieszała się w nim z obawą.
- Och, papa!
Julia rzuciła mu się w ramiona.
- Przeszła ciężkie chwile w Kanadzie - wyjaśnił, głaszcząc ją uspokajająco. - Natrętni wielbiciele i nie tylko…
- Ten siniak to…? - zawiesiłem głos.
De Becąue przytaknął.
- Opisywała mafię… Mimo że uprzedzałem, czym to się może skończyć. Prawdopodobnie przylecieli za nią. Skontaktowałem się z miejscową policją, ale… - Wzruszył ramionami. - Niestety, oficjalne procedury mają swoje ograniczenia - dodał, popatrując na mnie wymownie.
Z trudem stłumiłem uśmiech. Pewnie, że mają, de Becque wiedział świetnie, że jest pod nadzorem polskich służb. Jeśli jego wizyta miała coś wspólnego z walką z terroryzmem, musiał otrzymać dyskretną ochronę, tak jak i Julia. Dlatego całej sprawy nie mogli załatwić chłopcy z SEAL. Nieoficjalnie.
- Gdyby się dało coś zrobić, popchnąć sprawy naprzód…
Uniosłem brwi - najwyraźniej ktoś tu uważał mnie za walczącego ze złem rycerza. Co prawda niewiele rzeczy wkurzało mnie tak, jak znęcanie się nad kobietami i dziećmi, to pamiątka po dzieciństwie spędzonym w towarzystwie Siwego, jednak nie sądziłem, aby Julii cokolwiek w tym momencie groziło. Samo niebezpieczeństwo też nie mogło być wielkie, w Kanadzie były tylko dwie naprawdę silne mafie: rosyjska i chińska. Gdyby Julia weszła im w drogę, nie skończyłoby się na siniaku… Tak więc zapewne chodziło o prężną grupkę lokalnych obszczymurków, którzy nazwali się mafią po obejrzeniu jakiegoś sensacyjnego filmu.
- Właśnie precyzujemy zakres polsko-kanadyjskiej współpracy dotyczącej spraw związanych z bezpieczeństwem - poinformował mnie de Becque, oglądając od niechcenia paznokcie.
Westchnąłem, facet nie miał zamiaru odpuścić. Z drugiej strony nie dziwiłem się, gdyby zagrożono komuś, kto był mi bliski…
- Ma pan jakieś namiary na tych typków? Zdjęcia, dane osobowe?
- Oczywiście, zaraz przyniosę.
- Po co ci to? - Zmarszczyła brwi Julia, kiedy jej ojciec wyszedł z pokoju.
- Może będę mógł pomóc - odparłem wymijająco.
- To znaczy jak? - naciskała.
Nie odpowiedziałem, poczekałem, aż de Becque wróci.
- Co pan z tym zrobi? - spytał, wręczając mi trzy fotografie i kilka kartek papieru.
- Dam znajomemu - odparłem.
- Znajomemu?
- To niejaki Ihor Magik.
- Magik?
- Tak go nazywają, bo kiedy pstryknie palcami, to ludzie znikają…
- Nie możesz ich zabić! - krzyknęła Julia.
Wzruszyłem ramionami.
- Nie zabiję. Nawet ludzie Magika tego nie zrobią. Po prostu ich zniechęcą…
- Skąd znasz tego… Magika? - spytała. - Zadajesz się z ruską mafią?!
- Wyciągnąłem jego wnuczkę spod samochodu, on uważa, że musi spłacić dług. Nigdy z tego nie korzystałem, ale teraz dam mu szansę.
- Nie możesz… - powtórzyła Julia bezradnie.
- Mogę - odparłem uprzejmie. - Jutro na uczelni o tej samej porze - rzuciłem, wychodząc.
Miałem nadzieję, że ustalenia dotyczące polsko-kanadyjskiej współpracy zostaną tak skorygowane, że wynagrodzi mi to konieczność kontaktu z Magikiem.
* * *
SMS od Anny przyszedł akurat wtedy, kiedy wracałem do domu. Wcześniej odwiozłem Julię do hotelu. Nie widziałem się jeszcze z Ihorem, ale chwilowo nic Julii nie groziło. Pod opieką ochroniarzy de Becquea była bezpieczna. Z Ihorem nie można było spotkać się ot tak, obowiązywały pewne procedury. Jako jedna z niewielu osób wiedziałem, jak je skrócić, ale tak czy owak musiało to trochę potrwać.
Nadepnąłem na gaz. „Przyjeżdżaj natychmiast” - napisała Anna. Nie rozważałem, co się mogło stać, jechałem najszybciej jak mogłem. Gdy dojechałem do domku Anny, zmierzchało. Brama była uchylona, ale nie wyglądała na wyłamaną lub uszkodzoną. Mimo to wyciągnąłem glocka i zapaliłem latarkę taktyczną, trzymając ją równolegle z lufą. Tak jak się spodziewałem - drzwi wejściowe nie były zamknięte na zamek. Nacisnąłem klamkę i lekkim pchnięciem otworzyłem je na oścież. Wszedłem, omiatając przedpokój snopem światła skoordynowanym z ruchami lufy. Byłem czujny, zwarty, gotowy.
Ocknąłem się przywiązany do krzesła, naprzeciwko siedziała podobnie skrępowana Anna. Usta miała zalepione plastrem, lecz w jej oczach było widać furię, nie strach. Najwyraźniej sytuacja nie była taka groźna, jak się wydawało, zawodowiec nigdy nie zdradziłby swoich emocji w chwili prawdziwego niebezpieczeństwa.
Znajdowaliśmy się w salonie, zapalone światło świadczyło, że ci, którzy nas związali, nie obawiali się żadnej odsieczy. No i słusznie… Mogłem zadzwonić choćby do wujka Maksa.
Mężczyzna, który wszedł do pokoju, nie wyróżniał się niczym szczególnym. Średniego wzrostu i przeciętnej budowy, miał krótko przycięte blond włosy. Wyglądały jak wypłowiałe od słońca. Ubrany był w nierzucającą się w oczy kurtkę i spodnie o stonowanych barwach. Dziwnie przypominało to kamuflaż. Jego twarz można było określić jako sympatyczną. Tylko bladoniebieskie oczy przypominały dwie kostki lodu. Facet nie wyglądał na kogoś, z kim chciałoby się kłócić. Zdecydowanie nie…
Podszedł do mnie i jednym ruchem otworzył składany nóż, a potem przeciągnął ostrzem wzdłuż mojego ramienia, rozcinając rękaw koszuli.
- Natnę teraz twój biceps, potraktuj to jako rodzaj prymitywnego tatuażu. Byłbym wdzięczny, gdybyś się nie ruszał, bo będę musiał cię ogłuszyć - powiedział.
Jego głos był obojętny, rzeczowy.
- Nie chcę zrobić ci krzywdy, za chwilę wyjaśnię powód tego wszystkiego.
- Anna? - spytałem.
- Zaraz ją rozwiążę, nie lubię po prostu, jak wrzeszczy. - Skrzywił się z niesmakiem.
Wyrył na moim ramieniu literę „A”, później „M”. Nie czułem bólu, ten nóż musiał być naprawdę ostry… Wyciągnął z kieszeni kurtki niewielką kasetkę, klęknął i nakreślił na piersi prawosławny znak krzyża. Jego twarz przybrała wyraz powagi, niemal czci. Wydobył z kasetki coś w rodzaju włókna lub pojedynczej nitki, którą za pomocą chirurgicznej pesety umieścił w ranie na moim bicepsie.
- Chcesz, żebym dostał zakażenia?! - warknąłem.
- Nie dostaniesz - zapewnił. - To relikwia. Nie, nie jestem wariatem - roześmiał się, widząc mój wzrok.
Podszedł do Anny, zerwał jej plaster z ust. Pochylił się, aby zdjąć więzy z nóg, niemal nieuchwytnym ruchem uniknął wściekłego kopniaka i uwolnił jej ręce. Anna zerwała się błyskawicznie i wymierzyła mu siarczysty policzek. Zacisnął usta, ale nie zaprotestował. Rozsiadł się wygodnie w fotelu i pytająco uniósł brwi.
- To co, mogę już mówić?
Anna obandażowała mi ramię, jednak nie zrobiła nic, aby wyciągnąć nitkę z rany.
- Zaraz! - warknęła.
Objęła mnie i pocałowała w policzek.
- Nie walcz z nim - szepnęła mi do ucha. - To prawdziwy pułkownik Specnazu, jak ten z piosenki.
Dopiero po chwili skojarzyłem, o co jej chodzi.
- Więc? - przypomniał się blondyn.
- No dobra - mruknąłem. - Słucham.
Wychyliłem kieliszek koniaku, który postawiła przede mną Anna. Mój rozmówca został poczęstowany jedynie gniewnym spojrzeniem zielonych oczu. Uśmiechnął się, najwyraźniej go to rozbawiło.
- Wyryłem ci na ramieniu inicjały Archistratiga Michaiła. Tak w tradycji prawosławnej nazywa się Michała Archanioła. Ta nitka, którą włożyłem w ranę, pochodzi z chorągwi Archistratiga.
- Chorągwi?
- Tak. Ze sztandaru równie ważnego dla Rosjan, jak kiedyś Oriflamme dla Francuzów. Prowadził rosyjskich wojowników do walki. Był symbolem i gwarantem zwycięstwa. Zaginął kilkaset lat temu, niedawno został odnaleziony. Ściślej mówiąc, jego fragment. Nie będę opowiadał, jak i kto wpadł na pomysł, aby go użyć współcześnie, to nieistotne.
- Użyć w bitwie?
Westchnął, jakby zastanawiając się, co powiedzieć.
- Chorągiew Archistratiga to artefakt. Ktoś, kto ma w sobie jego cząstkę, jest obdarzony w bitwie łaską Michała Archanioła. Obdarzony w sposób szczególny. Bo w zasadzie wystarczy decyzja dysponenta sztandaru zwanego Chorążym. Jednak są pewne warunki…
- Tak?
- Sztandar darzy łaską tylko tych, którzy przestrzegają kodeksu Archistratiga. Jeśli się go złamie, przechodzi w inne ręce. Niedawno straciliśmy chorągiew.
- Jak to: straciliście?
- Jeden z nas złamał kodeks.
- A konkretnie?
Blondyn obrzucił mnie taksującym spojrzeniem.
- Powiedz mu, Oleg - rozkazała Anna.
- To twój brat?!
- Owszem - przyznała kwaśno.
- Niedawno doszło do pewnego… incydentu. Oddział Specnazu dostał błędne wskazówki i, zamiast poszukiwanego terrorysty z obstawą, zaatakował autobus z cywilami. Zginęło kilka osób, w tym kobieta w ciąży. Nawet druga strona - skrzywił się, jakby zjadł cytrynę - przyznała, że to była pomyłka. Nie przeszkodziło im to spalić żywcem sześciu naszych, zupełnie niezwiązanych z całą akcją. Wystarczyło, że nosili rosyjskie mundury. Jeden z moich ludzi wpadł na pomysł, aby wyrównać rachunki. - Oleg skrzywił się ponownie. - W efekcie sztandar ukradł jakiś podstarzały polski kieszonkowiec…
- Wiecie kto? Skinął głową.
- Wiemy. Jednak nie możemy odebrać go siłą. Chorągiew sama wybiera właściciela. Sprawdziliśmy to wielokrotnie - odparł w odpowiedzi na moje sceptyczne spojrzenie. - Zresztą ten kieszonkowiec już jej nie ma. Potrzebujemy kogoś, kto wytropi sztandar i spróbuje go odzyskać. Bez użycia siły. Być może będziemy musieli za to zapłacić, zrobić coś, by naprawić swój błąd. Jeśli trzeba, zapłacimy krwią i własnym życiem. Sztandar musi powrócić do nas.
- Do Rosjan?
- Niekoniecznie. - Wzruszył ramionami. - Do chrześcijan.
Zastanowił się przez chwilę.
- Nawet nie o to chodzi… Musi wrócić do ludzi walczących z terroryzmem, ze złem.
- Mam rozumieć, że Archanioł Michał popierał do tej pory to, co robiliście w Czeczenii?! - roześmiałem się sarkastycznie. - Masakry cywilów, „zaczystki” prowadzone przez pijanych albo naćpanych żołnierzy, gwałty, obozy filtracyjne?!
Oleg zerwał się z fotela, zaciskając pięści, ja także wstałem.
- Dość tego! - Anna pchnęła mnie z powrotem na krzesło. - Oleg! - krzyknęła groźnie.
- Nie o tym mówiłem - wycedził przez zaciśnięte zęby. - Wojna to gówno, z każdej strony. Mam ci opowiedzieć o tym, co robili Czeczeńcy z naszymi, którzy mieszkali w Groźnym? Kiedy ogłosili niepodległość, żyło tam sporo Rosjan. Ani gwałty, ani morderstwa to nie jest rosyjska specjalność. A może chcesz pogadać o zabijaniu dzieci w Biesłanie? O walkach między grupami „bojowników” - rzucił z ironią w głosie. - O terroryzowaniu własnych cywili, którzy chcą po prostu spokojnie żyć?
- Oleg! - powtórzyła Anna.
Powoli rozluźniłem pięści, mając poczucie deja vu, podobnie argumentowali analitycy. Jednak wiedziałem, że mój rozmówca ma rację, nie wszyscy walczący z Rosjanami Czeczeńcy byli bohaterami bez skazy. Nawet ci, którzy naprawdę troszczyli się o swój kraj i naród, zostali upaprani w bitewnym gównie. Jak to na wojnie.
- Do rzeczy! - zaproponowałem.
Rosjanin odetchnął głęboko i kontynuował już spokojniej.
- To, co ci zrobiłem… Ten „tatuaż” wraz z włóknem prawdziwego sztandaru spowoduje, że poczujesz, kiedy znajdziesz się blisko. To działa też w drugą stronę: chorągiew „rozpozna” ciebie. Jeśli okażesz się godny, zostaniesz jej właścicielem czy raczej depozytariuszem, Chorążym. Wtedy będziesz mógł udzielać błogosławieństwa Michała Archanioła.
- Na czym ono polega? To błogosławieństwo?
- Trudno opisać. To coś więcej niż bitewna euforia, poczucie słuszności, świadomość, że walczysz za dobrą sprawę. Czasem żołnierze obdarzeni błogosławieństwem dokonują wyczynów, których nie można wyjaśnić w racjonalny sposób. Zrobimy wszystko, aby odzyskać relikwię. Wszystko - powtórzył.
- Dlaczego ja?!
- Anna cię zarekomendowała. Nieświadomie. - Uśmiechnął się. - Opowiedziała mi o śledztwie, które prowadziłeś w sprawie jakiegoś studenta. A my właśnie kogoś takiego potrzebujemy. Cywila z pewnymi… umiejętnościami. Albo półcywila.
Obrzucił mnie ironicznym spojrzeniem.
- Człowieka, który ma sporą wiedzę na temat sił i służb specjalnych. I który wie, kiedy trzymać język za zębami.
Odchrząknąłem niepewnie.
- Nie jestem pewien, czy właściwie wybraliście. Nie jestem ideałem.
Dopadł mnie jednym skokiem, wpił palce w bark. Niemal krzyknąłem z bólu, myślałem, że pokruszy mi kości.
- Zrobiłeś coś złego?!
- Zabijałem.
- Kogoś, kto na to nie zasłużył?!
- No nie, ale bez sądu, podejmując samodzielnie decyzję…
Machnął ręką.
- To nie ma znaczenia. Archistratig Michaił to żołnierz, a nie sędzia. Dla niego liczy się sprawiedliwość, nie formalności. Tu jest adres tego żula. Mieszka w Warszawie, na Pradze. - Podał mi kartkę z notesu.
Klepnął mnie po zdrowym ramieniu, pocałował siostrę i wyszedł. Odetchnąłem. Dopiero teraz zdałem sobie sprawę z napięcia własnych mięśni wywołanego prostym faktem przebywania w jednym pomieszczeniu z tym Rosjaninem. Może byłem ślepy, ale mój organizm nie - zareagował, wyczuwając śmiertelne niebezpieczeństwo.
- Nic o tym nie wiedziałam - powiedziała Anna. - O tej całej sprawie. Dopiero dzisiaj…
Kiwnąłem apatycznie głową, wierzyłem jej.
- Do wanny i do łóżka - zakomenderowała. - Pomogę ci w łazience, żebyś nie zamoczył rany.
- Nie wiem, czy zasnę po tych wszystkich rewelacjach…
- Zaśniesz - odparła pewnym głosem. Nie myliła się - zasnąłem i spałem dobrze.
* * *
Mężczyzna miał swoje lata, to było widać, na oko dałbym mu przynajmniej osiemdziesiątkę. Jednak jego ruchy nie były bynajmniej podrygami staruszka. Szczupłe, pozbawione starczych plam dłonie o długich, giętkich palcach kontrastowały wyraźnie z pooraną zmarszczkami twarzą. Kieszonkowiec. Być może z przedwojennej szkoły. Poczęstował nas herbatą, a teraz bawił się talią kart. Tasował, mieszał, tworzył skomplikowane układy jednym, niedbałym ruchem dłoni, na pozór nie poświęcając swemu zajęciu najmniejszej uwagi. Karty słuchały go niczym tresowane psy. A on obserwował. W napięciu przyglądał się Annie, mnie obrzucił jedynie przelotnym spojrzeniem.
- Więc mam się przyznać do kradzieży? - powiedział wreszcie, patrząc w przestrzeń pomiędzy mną a Anną.
- Dziadku, nie marudź, to nie twoja liga - mruknąłem. - My wiemy, że ukradłeś tę ikonę. Wiemy też, że sprzedał ją już twój wnuk. Chcemy wiedzieć komu. Nie chodzi o wartość obrazu, a o ukrytą w nim relikwię. Założę się, że nie wpadłeś na to, spryciarzu - dorzuciłem sarkastycznie. - Pewnie wydawało ci się, że robisz świetny interes.
Poczerwieniał. Najwyraźniej trafiłem.
- Dlaczego mam z wami gadać? W sąsiednim pokoju czeka na mój sygnał kilku osiłków, więc…
- Czego nie rozumiesz w sformułowaniu „nie twoja liga”? - spytałem.
Bez najmniejszego szelestu Anna skoczyła w stronę starca, błysnęło ostrze, sekundę później siedziała znowu na swoim miejscu. Mężczyzna zamarł - na stół opadła siwa, krzaczasta brew.
- Poznałbyś faceta, któremu ukradłeś ikonę? - Wyjąłem z kieszeni płytę CD, uruchomiłem odtwarzacz.
Starzec zwrócił się w kierunku kosztownego telewizora, jego oddech przyspieszył, szeroko otwartymi oczyma wpatrzył się w ekran.
- Z takimi właśnie ludźmi zadarłeś. Więc powiedz mi z łaski swojej, co chcę wiedzieć.
- Kołybiew - wyszeptał. - Maksym Kołybiew. Mieszka w Moskwie. Co… co ze mną będzie?
- Nic. Tym razem miałeś szczęście, ale wiesz co? Na przyszłość trenuj tylko na kartach.
Wyszliśmy przez nikogo niezatrzymywani.
- Nic nie czułeś? - spytała Anna.
- A co miałem czuć?
- Ta blizna na ramieniu… Żadnego ucisku? Pulsowania?
- Nie. Tak się przejawia bliskość relikwii?
- Podobno. Przecież nie jestem wtajemniczona. Misje wykonywane przez oddziały wspierane przez Chorążego były dość… ekstremalne. Mój braciszek trzyma mnie od tego z daleka.
Jeszcze raz pokręciłem głową. Nie odczuwałem żadnych sensacji w pobliżu mieszkania starego złodzieja.
- Kołybiew - mamrotałem, zapinając pasy w samochodzie. - Ciekawe, jak go znajdę?
- Pomożemy ci - obiecała Anna. - To znaczy, jeśli chodzi o zbieranie informacji. Bo resztę będzie musiał zrobić ktoś inny.
- Myślałem, że ja osobiście…
- Nie, po prostu nie może to być nikt z ekipy mojego brata.
- W porządku, mam nawet pomysł, w Moskwie jest teraz pewien mój znajomy, antykwariusz z zawodu. Poproszę, żeby odkupił ikonę od Kołybiewa.
- Twoja decyzja. - Wzruszyła ramionami Anna.
* * *
Julia czytała książkę, tym razem na lekturę wybrałem jej kopię jednego z mniej znanych traktatów magicznych, a ja siedziałem przy komputerze i sprawdzałem pocztę. Cichutko puściłem sobie piosenkę Połtorackiego o pułkowniku Specnazu, chciałem przypomnieć sobie tekst, może dowiedzieć się czegoś o bracie Anny. Wiedziałem już, że nazywają go „Dżuma”, jak pułkownika w piosence.
On był diwiersantom, on diawołom był
w pieskach czernokożej Angoły.
Połkownik Specnaza rabotu lubił,
chot’ był nie w ładach s Intierpołom.
Połkownik Specnaza takoj mołodoj,
agent nielegalnoj razwiedki,
w ognie nie sgorieł, nie propał pod wodoj
za dwie bojewych pjatilietki.
Leniwą sjestę przerwał sygnał mojej komórki. Dzwoniła Koszka. Jej pseudonim oznaczający po rosyjsku kotkę był nieco mylący. Koszkę poznałem kiedyś na nieoficjalnym forum studentów akademii FSB. Nie wiedziałem, w jakiej grupie się uczy. Równie dobrze mogła być w przyszłości agentem operacyjnym, jak i specjalistą w zakresie kryptografii lub zabezpieczeń internetowych. Mnie były potrzebne trudno dostępne materiały do artykułu na temat rosyjskich operacji antyterrorystycznych, a ona miała kolokwium z historii. Jak można się domyślić - dogadaliśmy się ku obopólnemu zadowoleniu… Wczoraj poprosiłem ją, żeby dyskretnie popilnowała mojego znajomego antykwariusza. Nie sądziłem, aby mu coś groziło, ale był tak nieporadny życiowo, że taka „opieka” mogła się przydać.
- Tak? - rzuciłem do telefonu.
- Mam kłopoty, musisz mi pomóc - poinformował mnie zdyszany, dziewczęcy głos.
- Jakie kłopoty?!
- Zaliczenie.
- A konkretniej? Mam ci podpowiadać na egzaminie?!
- To coś w rodzaju egzaminu praktycznego, jestem w lesie. Pościg z psami.
Nie lubię przyciskać telefonu do ucha, więc głos Koszki rozlegał się po całym pokoju. Julia nawet nie udawała, że czyta. Przez chwilę miałem nadzieję, że nie zrozumie, ale zaraz przypomniałem sobie tę slawistykę i matkę Rosjankę.
- No i co z tego?
- Chyba nie za bardzo uważałam na zajęciach, polski szpiegu…
Koszka od początku nazywała mnie polskim szpiegiem, nie oponowałem, wiedziałem, że zaprzeczenia mogą tylko wzmóc jej podejrzliwość.
- To znaczy, że na nich w ogóle nie byłaś?!
- Mniej więcej…
- Poszłaś tak, bez przygotowania?!
- Miałam plan.
- Mianowicie?
- Szmatę obsikaną przez sukę z cieczką.
- Ty idiotko! - ryknąłem. - Nie wiedziałaś, że psy tropiące są kastrowane, żeby nie dały się nabrać na taki numer?!
- Teraz już wiem - odparła pokornie. - Nie zgubiły tropu.
- Jaka jest sytuacja?
- Nie słyszę szczekania, zostawiłam na razie pościg za sobą, ale jestem bardzo zmęczona, biegłam z dziesięć kilometrów.
- Połóż się na ziemi - rozkazałem. - Masz jakiś płaszcz?
- Mam.
- Przykryj się nim tak, aby twój zapach wsiąkał w grunt, a nie rozchodził się wokoło. Odpocznij. Ile jeszcze musisz uciekać, żeby zaliczyć sprawdzian?
- Ze dwie godziny.
- W porządku, może się uda. Zjedz, co tam masz, napij się, odpocznij. Nie jest zbyt zimno?
- Nie, w porządku.
- Odezwiesz się, jak pościg się zbliży, na razie po prostu leż w jakichś krzakach. Bez odbioru.
Ze złością wyłączyłem komórkę.
- Co za idiotka! - warknąłem.
- Masz interesujących znajomych - powiedziała Julia, uśmiechając się złośliwie. - To ciekawsze niż lektura. Co z nią będzie? - zapytała po chwili.
- Może zaliczy ten test. Nie jestem prorokiem. Jeśli wystarczy jej sił…
Julia przygryzła z namysłem wargi.
- Lubisz ją?
Popatrzyłem na dziewczynę jak na wariatkę.
- Nigdy jej nie widziałem. Chcę tylko, aby zaopiekowała się moim znajomym, a jeśli obleje, to przez najbliższy tydzień będzie szorować kible czy coś w tym rodzaju i w niczym mi nie pomoże.
- Poczekajmy.
- A co innego mamy do roboty?
Usiłowaliśmy wrócić do poprzednich zajęć, ale co chwila któreś z nas patrzyło na zegarek. Minuty mijały powoli, bardzo powoli. Mniej więcej po godzinie Koszka zadzwoniła ponownie.
- Znowu słyszę psy - zameldowała.
- Jest gdzieś w pobliżu droga?
- Tak.
- Uciekaj. Biegnij drogą, na twardej powierzchni zapach utrzymuje się krócej niż na miękkiej ziemi.
- Dobrze.
Przed dłuższy czas słyszeliśmy tylko wysilony oddech Koszki.
- Są coraz bliżej - wysapała.
- Wejdź między krzaki i jak najwięcej zygzakuj. Odbij w las. Psy tropiące prowadzone są na długiej smyczy, jeśli się splącze, zyskasz trochę czasu.
Potakującemu pomrukowi Koszki zawtórowały odgłosy przedzierania się przez zarośla. Po upływie kilkunastu minut usłyszeliśmy odgłos upadku i cichy jęk.
- Nie dam rady dłużej, jestem wykończona - oznajmiła.
- Połóż się na ziemi, odpocznij trochę. Jak złapiesz oddech, zacznij się rozbierać, ściągnij majtki.
- Co?! - zawołała. - Podnieca cię seks przez telefon?
Julia parsknęła śmiechem.
- Kto tam z tobą jest? - spytała nieufnym tonem Koszka.
- Nieważne. Musisz zostawić fałszywy ślad, to twoja jedyna szansa, aby nieco opóźnić pościg.
- Za pomocą majtek?!
- Dokładnie. Rozbieraj się, już! Odpowiedziały mi stłumione przekleństwa.
- I co teraz?
- Podrzyj je na dwie części, jedną postaraj się umieścić na drzewie, na wysokości jakichś dwóch metrów, drugą nisko przy ziemi, dwadzieścia, trzydzieści metrów dalej. I pobiegnij jeszcze głębiej w las, tym razem w linii prostej. Nie krąż już, na tym etapie to nie ma sensu.
- Zrobione - zameldowała.
- Biegnij.
Z odgłosów wywnioskowałem, że wykonała moje polecenie. Przez parę minut słyszałem, jak dyszy, najwyraźniej była na granicy wyczerpania.
- Nie mogę już - wymamrotała wreszcie.
- Spokojnie, usiądź na ziemi, odpocznij, poczekasz tu na pościg, jeśli będziesz miała szczęście, to jeszcze jakiś czas cię nie znajdą. Aha, jeszcze jedno: do jakich granic mogą się posunąć egzaminatorzy?
- A dokładnie o co ci chodzi? - zapytała z lekkim niepokojem.
- W prawdziwym pościgu psy sygnalizują, że cel jest blisko, wtedy spuszcza się je ze smyczy. Jeśli to psy tropiące, to mają tylko naprowadzić ludzi, szczekaniem oznajmić, że widzą uciekiniera. Jednak czasem w pościgu biegną też psy bojowe, te szczuje się, aby zatrzymały tropionego…
- Mam nóż - odpowiedziała po chwili milczenia Koszka.
- Walczyłaś kiedyś z psem?
- No cóż…
- To wiesz co? Może poszukaj jakiegoś drzewa, na które dałabyś radę się wdrapać…
- Są już blisko - poinformowała mnie.
Jej słowom zawtórował chrzęst łamanych gałęzi i kolejne przekleństwa.
- Siedzę na takiej wysokości, że nie powinny mnie sięgnąć - powiedziała. - Myślę, że zaliczyłam - stwierdziła, wyraźnie odzyskując dobry humor. - Tylko wiesz co, Polaku? Odkupisz mi majtki.
- Co?!
- To były śliczne, koronkowe majteczki, a ty mi kazałeś je podrzeć.
- Kazałem?! Ciekawe, co byś zrobiła beze mnie?
- Jeśli chodzi o zapach, to mogłam równie dobrze poświęcić koszulkę.
- Wydawało mi się, że kupno nowych majtek będzie cię mniej kosztować…
- Głupek. Prześlę ci wymiary mailem.
- Niby jak mnie zmusisz do kupna?!
- Pamiętasz tego antykwariusza? - odezwała się słodko. - Tego, którego ktoś musi prowadzić za rączkę?
Zgrzytnąłem zębami. Koszka roześmiała się i przerwała połączenie. Przez parę następnych minut wyrażałem swoją opinię na temat rosyjskiego wywiadu, jego adeptów, rozpaskudzonych nastolatek w ogólności i Rosjanek w szczególności. Po polsku, rosyjsku i francusku. Nie chodziło rzecz jasna o pieniądze, nie jestem skąpy. Wstydzę się kupować cokolwiek na stoiskach dla pań. A teraz jeszcze ta bielizna…
- Może ty byś mogła? - zwróciłem się do Julii błagalnym tonem.
Pokręciła głową, w jej oczach błyszczały swawolne iskierki.
- To dość… osobisty prezent, powinien go kupić najbardziej zainteresowany.
- Nie jestem zainteresowany! - ryknąłem.
Uniosła dłonie w uspokajającym geście.
- Nie potrafiłabym nawet - stwierdziła z udaną powagą. - Ona najwyraźniej straciła właśnie majteczki o znaczeniu - zastanowiła się - militarnym.
- Jakim?!
- No… robiące wrażenie na mężczyznach. Potrzebne są jej jakieś seksowne, wybierz takie, które będą oddziaływać na twoją wyobraźnię.
- Zmywasz dzisiaj gary po kolacji - warknąłem, obrzucając Julię wrogim spojrzeniem.
- Tak jest, kapitanie! - Zasalutowała mi kpiąco.
Moja groźba nie wywarła na dziewczynie wielkiego wrażenia, wiedziała świetnie, że mam zmywarkę.
* * *
Uchyliłem lekko okno, wpuszczając do samochodu pachnące palonymi liśćmi powietrze. Lubię jesień - mimo nostalgii i myśli o przemijaniu, jakie we mnie wywołuje.
- Gdzie jedziemy? - odezwała się Anna.
- Do domu.
- Przecież byłam już u ciebie w domu. - Skrzywiła się lekko.
Rzeczywiście była, nawet niedawno. Niestety, spotkanie z Julią nie poprawiło Annie humoru. Nie, żeby mnie o coś podejrzewała, ale jakby to powiedzieć…? Panie raczej nie przypadły sobie do gustu…
- To niewielka posiadłość w lesie - powiedziałem. - Będziesz zachwycona.
- Zachwycona? - Spojrzała na mnie spod oka. - Mnie niełatwo zachwycić.
- Zobaczysz. Chcę też, żebyś poznała wujka Maksa.
- Niewiele o nim mówisz.
- Wujek to wujek… Jedna uwaga: jeśli coś powie, należy go słuchać.
Uniosła brwi w wyrazie dezaprobaty. Westchnąłem, każdy uczy się na własnych błędach… Dwa kilometry od celu zatrzymałem wóz i jeszcze raz powiadomiłem Maksa o naszym przybyciu, wujek nie lubi niespodzianek.
Kiedy parkowałem, czekał już na nas przed domem. Maks zbliża się do sześćdziesiątki, choć wygląda dwadzieścia lat młodziej. Szczupły, ubrany w kosztowny garnitur od Ermenegildo Zegny, z idealnie dobranym krawatem, jest niewątpliwie atrakcyjnym mężczyzną. Cała garderoba wujka była szyta su misura - na miarę. On sam także jest „na miarę”. Szare oczy w wąskiej, drapieżnej twarzy rozjarzyły się zadowoleniem na mój widok, chłodno otaksowały moją towarzyszkę.
- Zamknij buzię, kochanie - powiedziałem z uśmiechem do Anny. - Bo ci mucha wleci.
Klepnąłem Maksa po ramieniu, otrzymałem w zamian lekkie skinienie głowy. Wujek jest dość powściągliwy w kontaktach międzyludzkich. Co nie znaczy, że nie oddałby mi lewej nerki, gdyby zaszła taka potrzeba. Po prostu nie widzi powodu, aby to demonstrować, w sumie mnie to odpowiada, ja jestem taki sam.
Nadal lekko oszołomiona jego wyglądem Anna przywitała się i zostaliśmy zaproszeni do środka. Po kilku minutach, które spędziliśmy na popijaniu chilijskiego wina Casa Viva, wychwyciła subtelną aurę zagrożenia, jaką emanował Maks. Oczywiście nie mogła się oprzeć, żeby nie sprawdzić tego osobiście…
Kiedy poprosiła o oprowadzenie po domu, wiedziałem, że liczy na towarzystwo wujka. Wzruszyłem ramionami, widząc, jak znikają za drzwiami sali treningowej. Przypuszczałem, że Annę zainteresują manekiny ćwiczebne, byłem pewien, że takich nie mają nawet w Specnazie.
Rozparłem się w fotelu, smakując bursztynowy płyn o zapachu melona i brzoskwini, Chardonnay z doliny Casablanca było naprawdę doskonałe. Przymknąłem oczy, nie zwracając uwagi na dochodzące przez solidne drzwi odgłosy. Niektórzy nigdy nie dorosną… Kiedy pojawili się ponownie, Anna miała porwaną bluzeczkę i siniak na twarzy, a Maks poprawiał lekko przekrzywiony krawat.
- Dzieciaki - mruknąłem. - Ustaliliście już kolejność dziobania?
Anna prychnęła pogardliwie, ale zaczerwieniła się nieznacznie. Maks wręczył mi bez słowa lekarstwo na siniaki.
- Nadstaw ryjek - powiedziałem, sadzając sobie Annę na kolanach. - Jeśli ci tego zaraz nie posmaruję, jutro będziesz opuchnięta.
Nacierając delikatnie policzek dziewczyny, zerknąłem odruchowo w jej dekolt. Pozbawiona paru guzików bluzeczka okrywała piersi w niewielkim stopniu, koronkowy biustonosz uwydatniał ich kuszące kształty. Cóż, nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło…
- Zostaniecie na noc? - spytał Maks.
- Tak, zdecydowanie tak - potwierdziłem.
* * *
Pocałowałem Annę delikatnie i wysunąłem się z pościeli. Zamruczała coś, ale się nie obudziła. Narzuciwszy gruby szlafrok, wyszedłem na ganek. Maks siedział na bujanym fotelu i palii cygaro. Od lat obaj budzimy się około czwartej w nocy i trudno nam potem zasnąć. Co prawda, gdybym poprosił, Anna pomogłaby mi w tym skutecznie, ale chciałem porozmawiać z wujkiem. Zająłem wolny fotel, poczęstowałem się cygarem, Maks podał mi ogień. Otuliłem nogi pledem, nad ranem było naprawdę zimno. Przez dłuższą chwilę paliliśmy w milczeniu, nie potrzeba nam wielu słów.
- Z Anną to na poważnie? - Maks odezwał się wreszcie.
W rzeczywistości nie potrzebował mojej odpowiedzi, do tej pory nie przywiozłem tu żadnej kobiety.
- Na poważnie. A jak u ciebie?
Westchnął, wykonując nieokreślony gest. Znaczy - jak zwykle. Na początku lat osiemdziesiątych Maks otrzymał zadanie - miał zabić jednego z liderów „Solidarności”. Z bliżej nieznanych mi przyczyn nie tylko nie wykonał rozkazu, ale i przeszedł na drugą stronę ryzykując życiem, ocalił wiele osób. Nie zapomniano mu tego. Niemal nigdy nie dyskontuje swojej przeszłości, jednak kontakty, jakie posiada w sferach rządowych, zadziwiają mnie do dzisiaj. Nie to oczywiście stanowi problem, problemem jest, że zakochał się w żonie jednego z ówczesnych dysydentów, tego przeznaczonego do odstrzału. Ten człowiek już nie żyje, umarł z przyczyn naturalnych, a jego żona nie związała się z nikim do dzisiaj. Ma czterdzieści kilka lat i nadal oszałamia urodą. Maks nie jest bynajmniej nieśmiały, ale jakoś nie może się zdecydować, aby nawiązać z nią bliższą znajomość. W pewnym sensie mu się nie dziwię, trzeba mieć nielichy tupet, żeby podejść do kobiety i powiedzieć jej: „Dzień dobry, chciałbym panią bliżej poznać, bo wie pani, miałem kiedyś zabić pani męża, ale…”. Kiedyś będę musiał coś z tym zrobić, ale jeszcze nie teraz, chwilowo nie mam koncepcji.
- Moje przybrane rodzeństwo - wycisnąłem przez zdławione gardło. - Wiesz coś o nich? Chciałbym się z nimi spotkać.
- Oczywiście. Kiedy tylko zechcesz.
- Myślisz, że oni będą chcieli…?
- Chcą od lat - odparł obojętnym tonem.
Przełknąłem z wysiłkiem ślinę.
- Dlaczego mi o tym nie powiedziałeś?
- Nie byłeś gotowy. No i nie pytałeś.
- Ale skoro oni…
- To nie ma znaczenia - przerwał mi stanowczo. - Lubię ich, ale to, czego chcą, nie jest dla mnie najważniejsze.
Zamilkłem, zgasiłem niedopałek cygara. Za plecami usłyszałem ciche skrzypnięcie drzwi, poczułem delikatny zapach znajomych perfum - Anna. Posadziłem ją sobie na kolanach, przytuliłem.
- Mogę się z nimi spotkać w przyszłym tygodniu? Potwierdził mruknięciem.
- Przyjdą do ciebie na uczelnię.
- Dlaczego tam? Nie moglibyśmy gdzieś na neutralnym gruncie?
- Nie - odpowiedział zdecydowanie. - Obiecałem im. Planują to spotkanie od lat, mniej więcej raz w tygodniu któreś z nich do mnie dzwoni.
Zatkało mnie. Z drugiej strony powinienem o to spytać już dawno. Przecież wiedziałem, że każda próba wpłynięcia na Maksa przypomina usiłowania zmierzające do przesunięcia kamiennego muru. Strata czasu.
- Niech będzie na uczelni - zgodziłem się z wahaniem. - Jeszcze jedno…
- Tak?
- Orientujesz się też w damskiej modzie? Wiesz, majteczki i takie tam. - Obrzuciłem ubranie wujka znaczącym spojrzeniem.
- Chcesz obdarować ukochaną?
- Nie - burknąłem. - Pewną bezczelną smarkulę. Szantażuje mnie. Zresztą nieważne, podaj mi nazwy kilku znanych firm.
- Czy ja też na tym skorzystam? - ożywiła się Anna.
- Pewnie, nie oszczędzaj mnie, jedne majteczki więcej, jedne mniej…
- Przecież możesz je kupić przez Internet - zauważył Maks.
- Nie, nie będę tchórzył, zrobię to osobiście - warknąłem. - I żadnych uwag!
Maks uniósł dłoń jak do przysięgi.
- Żadnych uwag - zachichotała Anna.
* * *
Koncert muzyki cygańskiej na krakowskim Kazimierzu wyraźnie się Annie spodobał. Mnie także, potrzebowałem czegoś, co oderwałoby moje myśli od problemów bieliźnianych. Kupiłem co trzeba, ale przypłaciłem to niemal rozstrojem nerwowym. Kiedy okazało się, że mam zamiar wybrać coś z oferty ekskluzywnej firmy Lejaby, ekspedientce, która mnie obsługiwała, przyszły na pomoc dwie inne. Wszystkie pełne dobrych chęci i fachowej wiedzy. W ciągu pół godziny dowiedziałem się na temat damskiej bielizny więcej niż komukolwiek mogłoby to wyjść na dobre, w dodatku jedna ze sprzedawczyń, najwyraźniej poruszona moim hojnym gestem, zaproponowała mi dalsze, już osobiste korepetycje w tym zakresie… Na szczęście już po wszystkim. Do Moskwy powędrowała paczka zawierająca trzy pary majteczek z kolekcji Nuage Bouquets, kilka innych otrzymała Anna. Miałem zamiar namówić ją na prywatny pokaz…
Spacerowaliśmy urokliwymi uliczkami Kazimierza bez konkretnego celu. Moja zwykle małomówna towarzyszka zasypywała mnie pytaniami na temat zabytków i muzyki cygańskiej. Dzięki temu, że już dawniej interesowałem się Kazimierzem, mogłem odpowiedzieć chociaż na niektóre. Gorzej było z moją orientacją w zakresie kultury cygańskiej, chociaż to i owo wiedziałem. Kilka lat temu miałem studenta - Roma, który wyjaśnił mi pewne sprawy, choć na niektóre pytania nie otrzymałem żadnej odpowiedzi. Nie dziwiłem się, byłem dla niego obcy, jak wszyscy gadje.
Nagle Anna zatrzymała się, pokazując mi z psotnym uśmiechem grupkę siedzących na ławce Cyganek. Najstarsza, licząca sobie pod siedemdziesiątkę, rozkładała właśnie talię kart, tłumacząc coś z powagą młodej, ładnej kobiecie okrytej barwnym tradycyjnym szalem.
- Może poprosimy o wróżbę? - zapytała.
- Nie bądź dzieckiem - mruknąłem. - Romowie nigdy nie wróżą obcym na serio, większość z nich nie ma zresztą o tym najmniejszego pojęcia, to tylko sposób zarobkowania.
- Nie lubisz ich? - Spojrzała na mnie z ciekawością.
- Generalnie nie mam nic przeciwko Cyganom, choć wiesz, bywają różni… Po prostu prawdopodobieństwo, że akurat ta kobieta potrafi wróżyć, jest znikome. A już możliwość, żeby potraktowała twoją prośbę poważnie, praktycznie nie istnieje. To pewnie rodzina któregoś z tych muzyków, którzy występowali na koncercie.
- Nie zaczepiają nikogo - odezwała się Anna z namysłem. - Nie wygląda na to, aby zależało im na pieniądzach.
- No dobrze - ustąpiłem. - Może trafiliśmy właśnie na cygańską wróżkę w otoczeniu romskich księżniczek. Nie zmienia to faktu, że nie będą chciały z nami gadać.
- Spróbujemy? Naprawdę mam na to ochotę.
Zmierzyłem Annę ponurym wzrokiem.
- Zachowujesz się jak małoletnia trzpiotka - powiedziałem surowo.
- Wiem - roześmiała się, przytulając się do mojego boku. - I strasznie dobrze mi z tym. A tobie po prostu brakuje motywacji.
Szeptem wyjaśniła mi, jak bardzo będzie mi wdzięczna, jeśli namówię starszą Cygankę na wróżbę.
- To chyba niemożliwe fizycznie, wiesz, są pewne ograniczenia anatomiczne - wymamrotałem z niedowierzaniem.
- Założysz się? - zapytała z udawaną powagą.
Westchnąłem i podszedłem do starej, przywitałem się w romani. Zerknęła na mnie ostro, młodsze kobiety przestały paplać. Po chwili z ociąganiem odpowiedziała na moje pozdrowienie. Zapytałem o wróżbę, także w romani. Znam tylko kilkadziesiąt zwrotów w tym języku, większość właśnie wykorzystałem. Wiedziałem, że jeśli Cyganka będzie chciała kontynuować konwersację, zbłaźnię się błyskawicznie. Jej twarz przybrała kpiący wyraz.
- Oczywiście - odparła po polsku. - Za darmo.
Sięgnęła po dłoń Anny, wpatrzyła się w nią z uwagą.
Spoważniała.
- Widzę zemstę, krew i łzy. Widzę odkupienie. I krew, coraz więcej krwi. - Wzdrygnęła się wyraźnie. - Jest też miłość - odezwała się łagodniej. - Miłość do tego, który jest potępiony, do tej, która jest niewinna, i do mężczyzny, który dokona wyboru. To wszystko - powiedziała, kierując wzrok na mnie.
Bez słowa wskazałem karty. Nigdy nie widziałem Cyganki wróżącej czy też udającej wróżenie za pomocą innych niż zwykłe kart. Na ławce leżała talia Tarota. Swego czasu interesowałem się historią systemów wróżebnych i znałem się na tym lepiej niż niejedna gazetowa „ekspertka”. Było w starej Romce coś, co mnie rozdrażniło, jakaś pogardliwa wyniosłość, chciałem ją złapać na kłamstwie.
Potasowała wprawnie, skinęła, żebym przełożył. Dotykałem talii sekundę dłużej niż to było potrzebne, zbadałem fakturę kartonu opuszkami palców. Karty wyglądały na bardzo stare, być może zeszłowieczne. Kobieta zdecydowała się na układ nazywany Trzema Filarami Ognia. Najtrudniejszy, znany tylko wyjątkowo doświadczonym tarocistom.
- Sam widzisz - zwróciła się do mnie, jakby kontynuując rozmowę prowadzoną na innej płaszczyźnie.
Widziałem, nie wyglądało to najlepiej.
- Śmierć za tobą, śmierć przed tobą.
Trzy Filary Ognia to układ, który można interpretować godzinami, jednak czasem wystarczy zdanie. Takie, które zawiera sedno wróżby - śmierć. Karty przepowiadały podwójną śmierć. Anna wyciągnęła z torebki złotą carską pięciorublówkę i cisnęła starej na podołek.
- Jedźmy do domu - zawołała, ciągnąc mnie w kierunku samochodu. - Musimy się przekonać, co jest możliwe, a co nie.
Nie wierzę we wróżby, jednak zdarza się, że czasami mam wrażenie dotknięcia czegoś nieznanego, czegoś poza granicami normalnej percepcji. Tak jak teraz. Anny najwyraźniej to nie dotyczyło, w drodze doprecyzowała swoją ofertę, a ja już po chwili zapomniałem o wszystkim, skupiłem się na lekko ochrypłym szepcie mojej dziewczyny. To, co proponowała, było bardziej interesujące niż wszystkie wróżby świata. Zaparkowałem auto i chichocząc, pobiegliśmy do mojego mieszkania. Żadne z nas nie miało zamiaru bawić się kartami.
ROZDZIAŁ PIĄTY
Zamruczałem z zadowolenia, wdychając aromat polędwiczek w sosie z prawdziwków i kurek. Niewiele czasu zajęło mi stwierdzenie, że Julia nie tylko potrafi pokroić jarzyny, ale też świetnie gotuje. Eksperymentowaliśmy popołudniami z potrawami kuchni francuskiej, chińskiej i polskiej, niestety, na efekty nie trzeba było długo czekać. Przynajmniej jeśli chodzi o mnie -przytyłem dwa kilo. Nie przejąłem się tym specjalnie, jestem dość szczupły, by nie powiedzieć chudy, ale na wszelki wypadek postanowiłem przedłużyć nieco codzienne ćwiczenia. Julia zapewne spalała dodatkowe kalorie w hotelowej siłowni. Nasz układ był… dziwny. Wiedziałem już, że de Becque jest ważną figurą w kanadyjskim rządzie, mniej więcej odpowiednikiem polskiego wiceministra spraw wewnętrznych, a jego córką zaopiekowaliby się chętnie co młodsi przedstawiciele naszego establishmentu. Jednak najwyraźniej Julia wolała moje towarzystwo, być może dlatego, że nie próbowałem jej uwodzić. Niedawna wizyta Anny postawiła kropkę nad „i”. Mimo to czuło się między nami jakieś napięcie, coś, co wbrew naszej woli wychodziło poza granice przyjacielsko-kumplowskich stosunków. Tak jak teraz. Bez śladu jakiejkolwiek kokieterii Julia podała mi butelkę z piwem i nasze dłonie zetknęły się na moment. Zaiskrzyło. Mimo iż siedziała po drugiej stronie stołu, czułem żar jej ciała, zapach skóry i włosów pomieszany z wonią stojącej w kryształowym wazonie róży Prominent. Westchnąłem.
- Grosik za twoje myśli - powiedziała z wyzwaniem w ciemnych, błyszczących łobuzersko oczach.
- Lepiej nie. - Skrzywiłem się niechętnie.
- Takie tajne te myśli?
- Takie głupie.
- Hmm… - Dopiła lampkę gruzińskiego wina Mukuzani i wpatrzyła się z zadumą w puste szkło. Powstrzymała mnie gestem, kiedy sięgnąłem po butelkę. - Wystarczy na dzisiaj - zdecydowała. - Wolałabym nie przesadzić.
- Nigdy nie pijesz dużo.
- Nie chcę tego stracić. - Wykonała nieokreślony ruch dłonią.
- Nie rozumiem.
Odetchnęła głęboko, popatrzyła na mnie, jakby zastanawiając się nad czymś. Po chwili pokręciła głową.
- Czasem czuję się dziwnie. Jakby… jakby coś między nami było.
W jej oczach na ułamek sekundy pojawiła się niepewność, niemal lęk.
- Narzucam ci się?
- Mówię o swoich odczuciach, głupku!
Sapnęła gniewnie, zabębniła palcami po stole.
- Wiem, że nie jesteś facetem, który kombinowałby z dwiema kobietami naraz. Dlatego się wstydzę. W zasadzie powinnam chyba przestać tu przychodzić, ale tak dawno nikt mi nie okazał bezinteresownej przyjaźni…
Roześmiałem się szczerze, nie zwracając uwagi na wściekłe spojrzenie mojej rozmówczyni.
- Rzecz jest obopólna - poinformowałem ją, zbierając kawałkiem chleba resztki sosu z talerza. - To tylko chemia, nie ma się czym przejmować. Jesteś bardzo atrakcyjną kobietą.
- Chemia? Możliwe - przyznała bez większego przekonania. - Jednak ty z pewnością nie jesteś atrakcyjny.
Uniosłem z dezaprobatą brwi.
- Tak właśnie - potwierdziła złośliwie. - Wysoki, chudy facet o ponurej twarzy i sarkastycznym poczuciu humoru. Co w tym pociągającego?
- Aura samotnego wilka zmieszana z zapachem wody toaletowej Baldessarni Del Mar Caribbean - odparłem bezczelnie.
Julia pokazała mi język. Dokończyliśmy posiłek w dobrych humorach. Czasem warto oczyścić atmosferę.
* * *
Czekali na mnie w gabinecie Davidoffa. Mimo że przyszli tylko w trójkę, w pomieszczeniu pełniącym funkcję mojego „biura” raczej byśmy się nie zmieścili. Uczelnia nie rozpieszcza młodszej kadry naukowej, a ja w dodatku nie byłem specjalnie lubiany przez decydentów. Gdyby nie Davidoff, pewnie przyjmowałbym studentów na schodach. Kobiety siedziały w wygodnych, obitych skórą fotelach, przypatrując mi się uważnie. Śliczna platynowa blondynka i druga - drobna, rudowłosa, w dużych ciemnych okularach. Tuż obok stał mężczyzna. Krótko ostrzyżony, masywnie zbudowany, z niewielką blizną w okolicach lewej brwi, czuło się w nim coś znamionującego zawodowca. Jakiś wewnętrzny spokój, przekonanie, że cokolwiek by się stało - poradzi sobie. Fakt, że przyszły w towarzystwie ochroniarza, zabolał. Odtrąciłem go szorstkim ruchem, podchodząc do biurka, kiedy wyciągnął dłoń, aby mnie zatrzymać, odwróciłem się błyskawicznie i zamarłem. Byłem przygotowany na konfrontację, ale nie na to, że jego twarz skurczy się tak, jakby miał się za chwilę rozpłakać. Wyglądał, jakbym złamał mu serce.
- To jest Marek, a nie wynajęty goryl - powiedziała szybko blondynka. - On tylko sprawia wrażenie, że…
Nie dokończyła i podbiegła do mnie.
- Ten maluch, któremu opowiadałem bajki?!
- Tak.
- Nie wiem, co powiedzieć - wydusiłem.
- Nic nie mów, nie trzeba. - Objęła mnie za szyję, na twarzy poczułem jej łzy.
Po chwili wtuliła się we mnie druga kobieta. Marek trzymał rękę na moim barku. Staliśmy tak kilka minut.
- Usiądźmy - zaproponowałem wreszcie. - Może kawy, albo…
- Pamiętasz nasze imiona? - zapytała ruda.
- Tak, ale nie kojarzę z osobami. Zmieniłyście się.
- Pewnie! - prychnęła blondwłosa piękność. - Już nie mdlejemy ze strachu na widok każdego faceta, no i trochę urosłyśmy. Jestem Dagna, a ten rudzielec to Wika, od Wiktorii.
- A pozostałe?
- Anita i Iza są w Ameryce Południowej na tournee. Kiedy się dowiedziały, że chcesz się z nami spotkać, zrezygnowały z reszty pokazów i wrócą do Polski pojutrze.
- Siadajcie - ponagliłem. - Czego się napijecie? Otworzyłem barek Davidoffa, zachęcając gestem moich gości, aby dokonali wyboru.
- No, no - mruknął Marek, obrzucając wzrokiem baterię butelek. - Ktoś tu sobie nie żałuje…
Wika niecierpliwym gestem porwała jakieś kalifornijskie wino, otworzyła je i pociągnęła prosto z flaszki.
- Co to za tournee? - zainteresowałem się, przekazując butelkę dalej.
Upiłem łyk, ale zupełnie nie poczułem smaku. W tym momencie nie interesowało mnie nic poza rodziną. Po raz pierwszy tak ich nazwałem, co prawda tylko w myślach.
- Założyłam agencję modelek - wzruszyła ramionami Dagna. - Anita i Iza pracują ze mną, Wika jest prokuratorem.
- A ty? - zwróciłem się do Marka.
- Ogólnie wojsko, teraz Formoza - odpowiedział krótko.
Westchnąłem. Nie ulegało wątpliwości, że Siwy nas ukształtował. Pewnie nie tak, jak sobie wyobrażał, ale jednak. Choć może i wujek Maks miał w tym swój udział? Zawodowy żołnierz i wojak na pół etatu, jak sam siebie ironicznie nazywałem. Prokurator ścigająca ludzi w rodzaju naszego przyszywanego tatusia i trzy kobiety, które uczyniły ze swej urody atut w świecie mężczyzn… Grupa rozbitków, chcących w akcie żałosnej desperacji pomścić dawne krzywdy, odreagować frustracje czy też ludzie, którzy nie dali się złamać? Nie wiedziałem. Nie wiedziałem nawet, czy cieszę się z odnowienia kontaktów z… rodzeństwem. Byłem rozbity psychicznie, stare blizny bolały.
- Ta szrama - wskazałem na twarz Marka - to z ćwiczeń?
- Nie - odparł po chwili wahania.
Pokiwałem w zadumie głową - może szkoda, że Maks załatwił sprawę z Siwym? Gdybyśmy się teraz spotkali, mocno by się zdziwił… Formoza była mało znaną jednostką wchodzącą w skład marynarki wojennej. Czymś w rodzaju morskich sił specjalnych.
- Słyszałem, że ty też nie tylko przekładasz papierki?
- Generalnie przekładam i nie bawię się w wojsko. Jestem za leniwy - mruknąłem.
Wyglądało przez moment, jakby chciał coś powiedzieć, ale rzut oka na moją minę przekonał go, że lepiej nie kontynuować tematu. Rozległo się pukanie - do gabinetu wszedł Davidoff. Obrzucił nas lekko roztargnionym spojrzeniem, przysiadł na krześle i wyciągnął rękę po wino. Poczęstował się prosto z butelki, jak my.
- Może mnie przedstawisz? - zasugerował.
Wywróciłem oczyma.
- To mój nauczyciel - oznajmiłem. - Poza tym plotkarz i maruda. Kiedy zaczynałem, był moim przewodnikiem w akademickiej dżungli - dodałem już poważniejszym tonem.
- Maks mówił, że profesor opiekował się tobą na swój sposób - powiedziała niepewnie Dagna.
Potwierdziłem.
- Nie wiem, na co mogliby się panu, profesorze, przydać prokurator, żołnierz i modelki, jednak jeśli moglibyśmy coś dla pana zrobić… - zawiesiła głos Wika.
Wyraźnie skrępowany Davidoff skłonił się lekko.
- To nie jest zdawkowa uprzejmość - zapewniła Dagna.
- Wiem - odchrząknął Rosjanin. - Ale nie mówmy już o tym - poprosił.
Tak więc porzuciliśmy poważne tematy i rozpoczęliśmy niefrasobliwą, lekką rozmowę o wszystkim i niczym. Ja przeważnie milczałem, Davidoff gadał za dwóch. Dzięki temu mogłem się skupić na obserwacji moich gości. Z pewną ulgą skonstatowałem, że nie wyglądali na przegranych. Kobiety były błyskotliwe i interesujące, nawet niebędąca bynajmniej pięknością Wika, Marek sprawiał wrażenie zrównoważonego faceta. Przeważnie z pobłażliwym uśmiechem na twarzy zbywał zaczepki pań, widziałem, że sama ich obecność sprawia mu przyjemność. Przyjrzałem się bliżej jego szramie - wąskiej, trójkątnej, skierowanej ostrym końcem w prawą stronę. Zapewne ktoś praworęczny chciał go oślepić, zadając cięcie nożem w czoło od lewej do prawej. Sama technika była dość typowa dla każdego, kto wiedział co nieco o walce nożem i niewiele mówiła o całej sprawie. Dawał natomiast do myślenia fakt, że cięcia nie dokończono. Zapewne przeciwnik Marka nie dostał drugiej szansy, pomyślałem ponuro. Czy ten sześciolatek, jakiego znałem, wyrósł na twardego zawodowca czy też bezlitosnego mordercę?
Jedno i drugie było równie możliwe. Przytłaczało mnie tempo, w jakim zapoznawałem się z „rodzeństwem”. Nie byłem do tego przyzwyczajony. A niedługo dołączą do nich następne dwie osoby…
Po jakiejś godzinie Wika zakończyła elegancko konwersację i dała sygnał do wyjścia. Moi goście posłusznie zastosowali się do jej sugestii, choć pożegnalne pocałunki obu kobiet nie miały nic wspólnego z kurtuazyjnym buziakiem na do widzenia. Jedna i druga wsunęły mi w dłoń swoje wizytówki, a Marek wyrecytował pospiesznie numer telefonu. Tylko raz, jakby wiedział, że bez trudu go zapamiętam. Nie pomylił się, ale zmusiło mnie to do zastanowienia - ile wie o moim życiu? Ktoś taki jak on musiał mieć dobre źródła informacji. Świadomość, że z nich skorzystał, aby dowiedzieć się czegoś na mój temat, nie napawała mnie zachwytem. Czułem się zakłopotany.
Davidoff odprowadził ich uprzejmie do wyjścia, zamknął drzwi, po czym z grymasem niesmaku wylał resztkę wina do zlewu. Uniosłem pytająco brwi.
- Prezent od znajomego - wyjaśnił. - Nie wypadało mi nie przyjąć.
- Nie lubi pan kalifornijskich win?
- Nie lubię kiepskich win - sprostował. - A to było wyjątkowo niesmaczne.
Zdjął marynarkę, podwinął rękawy koszuli i przygotował sobie drinka. Mnie nie zaproponował, wiedział, że nie będę miał ochoty. Byłem zbyt zdenerwowany, a nigdy nie używałem alkoholu jako uspokajacza. Rozparł się w fotelu z westchnieniem ulgi i popatrzył na mnie spod zmrużonych powiek.
- I jak było?
- Nie wiem - wyznałem. - Z jednej strony cieszę się z tego spotkania, z drugiej nie jestem pewien, czy odpowiada mi takie… - zawahałem się - skrócenie dystansu z kilkorgiem osób naraz.
Rosjanin wzruszył ramionami.
- To życie, a nie brazylijska telenowela. Te kobiety były interesujące - dodał po chwili. - Zahartowane, ale wydaje się, że nie straciły wrażliwości.
- Wrażliwości? - nie zrozumiałem.
- Wrażliwości wobec życia i ludzi. Nie są wypalone.
- Mam nadzieję - stwierdziłem cierpko. - Bo nie mam zamiaru robić nikomu psychoterapii, ostatnio mam dość problemów z samym sobą.
Davidoff poruszył w zamyśleniu szklanką, zachrzęściły kostki lodu.
- Podobają mi się ci ludzie - powiedział. - Chciałbym mieć taką rodzinę.
Odchrząknąłem niepewnie. Rosjanin już dawno temu zaznaczył, że to temat tabu.
Jego żona nie żyła od dwudziestu lat, a z mieszkającą w Australii córką utrzymywał sporadyczne kontakty. Plotka głosiła, że zbyt długo rozpaczał po stracie żony. Kiedy otrząsnął się z żałoby, córka już go nie potrzebowała. Postanowiłem zaprosić go na najbliższe święta Bożego Narodzenia.
- Nie będę przeszkadzał? - zapytał poważnie, kiedy przedstawiłem swoją propozycję.
- Bynajmniej. Znam pana dużo lepiej od mojego… rodzeństwa, które także zaproszę. Przyjdzie też Anna. Cała impreza odbędzie się w domu wujka Maksa, z nim samym w roli gospodarza.
- Dziękuję - mruknął, odwracając na moment wzrok. - Chętnie skorzystam.
Odruchowo otarłem czoło z potu, dopiero teraz uświadomiłem sobie, że w gabinecie panuje iście tropikalny upał.
- Co tu się, do licha, dzieje? - wymamrotałem, zdejmując marynarkę.
- Pan Władzio się zabawia - poinformował mnie beznamiętnym tonem Rosjanin. - Nie był zachwycony tym, co mu dzisiaj powiedziałem na temat trzymania się z daleka od moich studentek.
Zgrzytnąłem zębami. Pan Władzio, syn jednego z profesorów, zajmował się na uczelni ogrzewaniem i klimatyzacją. Zajmował zawodowo, bo jego hobby było zaczepianie co ładniejszych dziewcząt. Kilkakrotnie sprawa otarła się o sąd, ale jak do tej pory nikomu nie udało się go zdyscyplinować.
- Nie może pan go… - Wykonałem nieokreślony gest.
- Nie w tej chwili, jego ojciec nadal ma zbyt duże koneksje - wyjaśnił Davidoff z zimnym uśmiechem. - Ale myślę o tym. Co się odwlecze, to nie uciecze. - Machnął lekceważąco ręką.
* * *
Wysiadłem z samochodu i pomaszerowałem w stronę odległej o jakieś sto metrów bramy. Nie zamknąłem drzwi, ochrona Magika i tak sprawdzi mój wóz, a po co mi wyłamany zamek? No i na pewno nikt mi go tutaj nie ukradnie. Nie miałem przy sobie broni, nawet scyzoryka każdy, kto zjawiał się u Ihora uzbrojony, robił to na własne ryzyko. Kątem oka zarejestrowałem minimalny ruch zainstalowanych na ogrodzeniu kamer, posiadłość ojca chrzestnego rosyjskiej mafii naszpikowano elektroniką. Kilkanaście kroków od bramy stanąłem zdezorientowany i rozejrzałem się nerwowo - coś było nie tak. Stalowe wrota zastałem lekko uchylone, ślady na bramie wskazywały, że użyto ładunków wybuchowych. Zagryzłem wargi i wróciłem do samochodu, nie miałem zamiaru dwukrotnie popełnić tego samego błędu.
Wybrałem jeden z zapisanych w telefonie numerów.
- Tak? - odezwał się szorstkim głosem Maks.
Zapewne oderwałem go od ćwiczeń.
- Wujku, jestem u Ihora, ale chyba coś się tu stało…
- A konkretnie?
- Kamery działają, ale brama wygląda, jakby ją ktoś otworzył siłą.
- Czekaj godzinę, potem możesz tam wejść. Sprawdziłem czas i rozsiadłem się w samochodzie.
Miałem ochotę odjechać stąd natychmiast, ale, niestety, była to opcja samobójcza. Jeśli doszło do jakiejś walki albo zamachu na Ihora, musiałem sprawdzić, jaki był tego efekt. Nie chciałem, żeby Magik posądził mnie o współudział we włamaniu, a taka hipoteza nasuwała się automatycznie. Rosjanin miał kilkanaście podobnych posiadłości rozsianych po całej Polsce, do tej, położonej pod Krakowem, przyjechał zapewne tylko ze względu na rozmowę ze mną. Zerknąłem na przesuwającą się w ślimaczym tempie wskazówkę zegarka i zakląłem bezsilnie, miałem nadzieję, że wujek Maks zdąży na czas. Ktokolwiek obecnie kontrolował kamery, na pewno mnie zobaczył. A teraz pytał - co ze mną zrobić? Miałem nadzieję, że potrwa to trochę. Gdybym spróbował odjechać, nie dotarłbym pewnie nawet do autostrady. Spróbowałem dodzwonić się do Anny - bezskutecznie. Wysłałem jej SMS-a, opisując krótko swoje położenie.
Po niecałej godzinie ruszyłem ponownie w stronę bramy. Odruchowo bawiłem się pękiem kluczy, obracałem w palcach suntetsu, niestety, nie miałem złudzeń - w razie konfrontacji z ludźmi, którzy pokonali ochronę Ihora Magika, równie dobrze mógłbym wymachiwać pilniczkiem do paznokci. Być może ktoś umarłby ze śmiechu.
Przekroczyłem bramę, przyklęknąłem. Na ziemi walały się łuski karabinowe. Podbiegłem w stronę rezydencji, chcąc jak najprędzej zejść z pola ostrzału, znaleźć się pod ścianą, zadziałały odruchy. Uchyliłem ostrożnie ciężkie, obite stalową blachą drzwi i wszedłem do środka. W korytarzu leżały trzy trupy, niestety, bez broni. Rzuciłem się do wyjścia, dalsze zwiedzanie budynku byłoby idiotyzmem.
Pojawiło się ich dwóch, obaj ubrani w lekkie kamizelki kuloodporne z karabinami przewieszonymi przez plecy. Jeden pociągnął mnie za ubranie, jednocześnie wyjmując nóż. Uderzyłem kolanem, w tym samym czasie zadając pchnięcie czubkami naprężonych palców w krtań. Mój napastnik upadł, usiłując złapać oddech. Wiedziałem, że jego wysiłki skazane są na niepowodzenie, umrze w przeciągu paru minut. Poczułem liźnięcie żaru na żebrach - drugi zaatakował mnie nożem. Zawsze wiedziałem, że obrona gołymi rękoma przed nożem to mit, ale dopiero teraz zobaczyłem to w praktyce. Próbowałem osłaniać się rękoma, wszystko trwało dwie, może trzy sekundy. Zarobiłem pchnięcie w bark, dwa cięcia w klatkę piersiową, miałem poranione przedramiona. Wtedy rozległ się strzał. Upadłem odruchowo na ziemię, mężczyzna, z którym walczyłem - także. Pocisk trafił go w klatkę piersiową, bez problemu przebijając kamizelkę. Wujek Maks nie uznawał półśrodków. Zemdlałem.
Ocucił mnie ból. Rana barku paliła żywym ogniem. Zapewne Maks zastosował opatrunek proszkowy Quicklot, niestety, ten środek reaguje z najmniejszą nawet ilością wody, wytwarzając ciepło, ale lepsze oparzenie od niekontrolowanego krwotoku. Leżałem bezwładnie na tylnym siedzeniu samochodu, tuż obok tkwiła niewielka skrzynka izotermiczna przeznaczona do transportu krwi i organów do transplantacji. Żółć napłynęła mi do gardła, z trudem powstrzymałem wymioty. Wiedziałem, co jest w środku… Nie zdziwiłem się, spostrzegłszy walającą się na podłodze piłę elektryczną. Priorytetem była identyfikacja napastników, miałem pewność, że w skrzynce znajdują się dwie głowy i dwie pary dłoni. Zagryzając z bólu wargi, usadowiłem się wygodniej i zapiąłem pasy, w lusterku odbijała się beznamiętna jak zawsze twarz Maksa.
- Jak się czujesz? - zapytał.
- Żyję - wychrypiałem. - Czy ktoś nas ściga?
- O ile wiem, to nie, tam siedziało tylko tych dwóch.
- Kim byli?
Nie sądziłem, że Maks poda mi ich tożsamość, jednak miałem nadzieję, że nie zabiliśmy operatorów z jakiejś antymafijnej agencji. Ci ostatni mieliby na pewno przy sobie dokumenty potwierdzające ich status.
- Mafia, Afgańcy - mruknął. - Poznałem po tatuażach.
- Jakaś konkurencja?
- Zobaczymy. Nie masz się z czego cieszyć - powiedział, zauważywszy, że odetchnąłem z ulgą.
Miał rację. Afgańcami nazywano weteranów rosyjskich sił specjalnych z Afganistanu. To byli nie tylko zawodowcy, ale też często ludzie, którzy rozsmakowali się w rozlewie krwi. Należeli do najokrutniejszych żołnierzy rosyjskiej mafii. Przeżywszy piekło na ziemi, nie bali się niczego. Byli bezlitośni, sprawni, skuteczni. No i mieli ogromne doświadczenie bojowe - policjanci czy żołnierze, poza najbardziej elitarnymi jednostkami, nie stanowili dla nich wielkiego zagrożenia. Jeśli mnie namierzą…
- Kamery - wymamrotałem. - Zniszczyłeś filmy?
- Chyba tak - odparł po chwili zastanowienia Maks.
- Chyba?!
- Nie zostałem, aby sprawdzić - wyjaśnił. - Wrzuciłem do pomieszczenia, które wyglądało mi na centrum monitoringu, granat fosforowy. Powinno wystarczyć.
Przymknąłem z ulgą powieki, przynajmniej na razie byłem bezpieczny.
- Zawiadomiłeś Marka? - spytał po chwili.
- Nie i nie mam zamiaru. Jeśli nawet byłby skłonny mi pomóc, nie chcę, żeby ryzykował dla mnie życiem.
- To się może okazać konieczne - zauważył. - Ta grupa… Ci, co zaatakowali posiadłość Magika, to nie był fanklub Myszki Miki.
- Nie! - warknąłem.
Wujek umilkł. Nie, żebym go przekonał, Maks po prostu nie lubi tracić czasu na dyskusje, które uważał za bezsensowne. W końcu i tak zrobi swoje, a ja nie będę w stanie mu przeszkodzić.
Wjechaliśmy na leśną drogę, do domu pozostał kilometr. Stęknąłem, kiedy podskoczyliśmy na wybojach. Wracaliśmy Nissanem Patrolem wujka, dopiero teraz przypomniałem sobie, że mój wóz został niedaleko siedziby Magika.
- Co z moim samochodem? - Poruszyłem się niespokojnie.
- Zabrałem z niego dokumenty, niestety, można go będzie zidentyfikować na podstawie numerów podwozia i innych takich. Zyskaliśmy tylko trochę czasu.
- Tam są moje odciski palców! I Anny…
- Granat dymny - odparł krótko. - Nie miałem drugiego fosforowego, ale to holenderska szesnastka.
Ponownie odetchnąłem z ulgą. Holenderski granat dymny numer szesnaście był dymny tylko z nazwy. Takie a nie inne określenie to najprostszy sposób obejścia międzynarodowych konwencji dotyczących użycia broni zapalającej. Zresztą, nie można powiedzieć, że granat nie dymił. Rzucony w stertę trupów wytwarzał dym ze spalonych, ludzkich ciał…
* * *
Maks pochylił się, zszywając kolejną ranę. Półleżąc na kozetce, przyglądałem się z fascynacją, jak precyzyjnie operuje igłą chirurgiczną. Mogłem sobie na to pozwolić, środki przeciwbólowe, które mi zaaplikował, spowodowały całkowite odrętwienie poranionych miejsc. Jeśli rany się nie rozpaprają, nie będzie źle. Większość była na tyle głęboka, że musiał zakładać szwy dwu- lub trzywarstwowo. Te zakładane w głębi rany miały na celu likwidację wolnej przestrzeni pomiędzy tkankami. Zbierający się w niej płyn wysiękowy powodował gorsze gojenie się ran, pozostawiając duże, głębokie blizny, no i zwiększał ryzyko zakażenia. Na coś takiego raczej nie mogłem sobie pozwolić, wolałem uniknąć wizyty w szpitalu i związanych z oficjalnym leczeniem pytań.
- Co z Anną? - zapytałem.
- Powiedziałem jej, co się stało, rozłączyła się zaraz potem.
- Nie powiedziała, że przyjeżdża tutaj? - Starałem się z całej siły, żeby w moim głosie nie słychać było zawodu.
- Nie. - Usta Maksa rozciągnęły się lekko, jakby z trudem powstrzymywał uśmiech. - Ale wiem już co nieco o tych Afgańcach.
- Tak? - westchnąłem przeciągle.
To była ważna sprawa, lecz fakt, że Anna nie miała zamiaru mnie odwiedzić, przygnębił mnie bardziej niż się spodziewałem.
- Nie przejmuj się tak Anną, to dziewczyna pracująca - powiedział pocieszającym tonem Maks.
- Co z tymi Afgańcami?
- To ludzie Szaleńca.
- Znaczy jakiegoś wariata?
- Nie, w Afganistanie kumple nazwali go Szaleńcem, bo nie zwracał uwagi na zagrożenie. Ksywka została mu do dzisiaj. Postanowił przejąć część interesów Magika i stąd to starcie.
- Starcie?! - parsknąłem. - Ludzie Ihora raczej nie zaliczyli zbyt wielu trafień w tym meczu.
- Może tak, może nie - odparł z roztargnieniem Maks, delikatnie manipulując szwami.
- Co ty kombinujesz? - Obrzuciłem kątem oka dzieło wujka.
- Nie ruszaj się - mruknął. - Jeśli wywinę brzegi ran, blizny będą mniejsze. Co do Magika, to nie jestem pewien, czy masz rację. Być może będzie ci winien drugą przysługę.
Sapnąłem wściekle, całkiem możliwe, że Maks się nie mylił. Jeśli Ihor wiedział, że konkurencja czai się na niego, mógł sprowokować atak w korzystnym dla siebie miejscu i czasie. Na przykład urządzając spotkanie w podkrakowskiej posiadłości.
- Dlaczego mnie w takim razie nie uprzedził?
- Bo byłeś elementem tego planu. Niezbędnym elementem. Zapewne ludzie Szaleńca cię obserwowali, to, że wyjechałeś z miasta o określonej porze, zadecydowało o natychmiastowym ataku. Myśleli, że Magik będzie na terenie swojego rancza. Jednak… jednak może się trochę pomylił. Może się obaj pomylili.
- Bez zagadek, wujku - poprosiłem. - Straciłem dobry litr krwi i jestem trochę ogłuszony tymi znieczulaczami.
- Anna - odparł poważnie. - Nie wzięli pod uwagę Anny.
- Nie rozumiem?
- Gdybyś był w Specnazie i miał na zawołanie kumpli, którzy walkę z Afgańcami potraktowaliby jako świetną rozrywkę? Gdyby ktoś spróbował zabić bliską ci osobę? -odpowiedział pytaniami.
Chwilę potrwało, zanim słowa Maksa utorowały sobie drogę do mojego zamroczonego środkami przeciwbólowymi mózgu. Co bym zrobił w podobnej sytuacji? Nie potrzebowałem się długo nad tym zastanawiać… Odepchnąłem Maksa i usiadłem, starając się przezwyciężyć zawrót głowy.
- Muszę natychmiast… - wymamrotałem.
Nawet nie zauważyłem ruchu dłoni. Poczułem ucisk na szyi, Maks jak zwykle nie tracił czasu na dyskusje. Zemdlałem.
* * *
Chłodna dłoń gładziła mnie po czole, czułem, że ktoś opiera się o moje biodro. Otworzyłem oczy - Anna. Siedziała na dywanie, tuż przy moim łóżku. Widząc, że się ocknąłem, pocałowała mnie w policzek, przesłała zmęczony uśmiech.
- Nareszcie się zbudziłeś - powiedziała z ulgą.
- Co tam słychać? - spytałem.
- Nic specjalnego. - Ziewnęła, zakrywając usta. - Nawiasem mówiąc, nieźle cię pochlastali - zauważyła. - Kiedy zmieniałam ci opatrunki…
- Tak długo byłem nieprzytomny?!
- Maks podał ci środek nasenny, bo podobno gdzieś się wybierałeś - poinformowała mnie z lekką ironią.
Przyciągnąłem Annę do siebie, przytuliłem. Nie protestowała. Nie miałem nic przeciwko przyjacielskim żartom, ale teraz potrzeba mi było czegoś innego. Musiałem upewnić się, że Anna jest bezpieczna, zrzucić z siebie lęk, który dręczył mnie nawet w stanie nieświadomości.
- Wszystko będzie dobrze - obiecała, jakby słysząc moje myśli. - Kochanie… - dodała po chwili cichutkim szeptem.
- To wszystko zaszło dalej niż przelotny romans, prawda?
Nie odpowiedziała. Nie musiała, wiedziałem, że mam rację. Żadne z nas nie należało do ludzi łatwo nawiązujących kontakty, przyzwyczajenie się do myśli, że jesteśmy od kogoś zależni, będzie trudne. Miałem wiele pytań, ale wszystkie one mogły trochę poczekać. Przesunąłem się na łóżku, zrobiłem jej miejsce.
- Połóż się przy mnie - poprosiłem.
- Tylko niech ci nie przychodzą głupoty do głowy - uprzedziła mnie z uśmiechem. - Jeśli pozrywasz sobie szwy, Maks mnie zabije.
Mimo tego, co powiedziała, cofnęła się dwa kroki i zaczęła wolno, zmysłowo zdejmować ubranie. Poprawiłem się na poduszce, chciałem mieć lepszy widok. Na początek na dywan sfrunęła spódniczka, odsłaniając długie, smukłe nogi w czarnych, siatkowych pończochach z podwiązkami i seksowne, koronkowe majteczki, te same, które jej niedawno sprezentowałem. Mruknąłem z zadowoleniem, kiedy zaczęła rozpinać bluzeczkę. Nie pamiętałem już o ranach, czułem się całkiem zdrowy… Nagle zobaczyłem opatrunek na ramieniu Anny, czar prysnął.
- Co to ma znaczyć?! - zawołałem, siadając na łóżku. - Co ci się stało?
- Draśnięcie - rzuciła lekceważąco. - Gorzej obrywałam na treningu.
Przytuliła się do mnie już całkiem naga, prowokacyjnie muskając piersiami.
- Co się stało? - powtórzyłem.
Ułożyła się tak, abym nie widział jej twarzy.
- Ci Afgańcy… Mój brat rozwiązał ten problem. Byłam tam, żeby wszystkiego dopilnować. Nie, nie brałam udziału w walce - powiedziała pospiesznie, wyczuła, że tężeją mi mięśnie. - Rykoszet. To się zdarza.
Wypuściłem ze świstem powietrze z płuc. Miałem ochotę na nią krzyczeć, może nawet uderzyć, wiedziałem, że mógłbym to zrobić bezkarnie, jednak w niczym nie rozwiązałoby to naszego problemu. Anna była w Specnazie, ze wszystkimi tego konsekwencjami. Musiałem się pogodzić z sytuacją. Zaczęła mnie całować, delikatnie gładzić, starając się uważać na opatrunki.
- Co do tych szwów… - zacząłem.
- Po prostu staraj się płytko oddychać - powiedziała szelmowskim tonem. - I leż na plecach.
- Z płytkim oddychaniem nie mam problemów - odparłem, pieszcząc jej piersi. - Ale co do reszty…
- Damy radę - zapewniła mnie z przekonaniem.
Daliśmy. Później długo leżałem, słuchając spokojnego oddechu Anny. Kiedy skończyliśmy się kochać, niemal natychmiast usnęła. Zerknąłem na zegarek, okazało się, że przespałem ponad dobę. Anna musiała wrócić tu bezpośrednio po akcji, wykąpać się, przebrać w seksowne ciuchy i czekać na moje przebudzenie. Wszystko po to, żeby zrobić mi przyjemność. No i była jeszcze sprawa z oddziałem Michała Archanioła, jak zacząłem nazywać grupę dowodzoną przez jej brata. Niewykluczone, że musiałbym poprosić go o pomoc tak czy owak, ale zapewne miałoby to swoją cenę… Nie jestem pewien, czy ewentualne odnalezienie relikwii wyrównałoby nasze rachunki. A tak, Anna załatwiła wszystko bez mojej wiedzy, a więc nie miałem wobec Rosjan żadnych zobowiązań. Nie łudziłem się, że był to przypadek. Postąpiła tak celowo - z miłości. Jej brat, pułkownik Specnazu, znalazłby wiele sposobów, na jakie mógłbym okazać mu swoją wdzięczność…
Zacisnąłem bezwiednie pięści, nie przywykłem, że ktoś się o mnie troszczy czy wręcz ryzykuje życiem. Nie bardzo wierzyłem też, że Anna jedynie obserwowała całą akcję. W siłach specjalnych nie ma outsiderów, są tylko „wrogowie” i „nasi”. Musiałem przyjąć do wiadomości fakt, że moja ukochana zabijała dla mnie. Nie, żebym miał jakieś dylematy moralne, nie ufam ludziom, którzy twierdzą, że nie potrafiliby nikogo zabić. To fanatycy albo wizjonerzy. Czasem rzeczywiście nie byliby w stanie nikogo skrzywdzić, przynajmniej pojedynczo…
Wyślizgnąłem się z łóżka ostrożnie, aby nie obudzić Anny, musiała być wyczerpana. Ogarnąłem się nieco i poszedłem szukać wujka Maksa. Jak zwykle siedział na werandzie. Kiedy mnie ujrzał, bez słowa podsunął szklankę jakiegoś mętnego płynu. Maks spędził dwa lata w buddyjskim klasztorze w Chinach, tuż przy granicy z Wietnamem. Zapędził się tam za swoim „celem”. „Cel” został namierzony i zlikwidowany bez problemu, ale coś kazało Maksowi zostać tam na dłużej. Jednym z efektów pobytu w klasztornym zaciszu jest ślepe zaufanie wujka do rozmaitych ingrediencji serwowanych w charakterze lekarstw przez mnichów. Przywiózł wiele receptur ze sobą, a jego azjatyccy znajomi uzupełniają na bieżąco kolekcje egzotycznych ziół koniecznych do fabrykowania tych mikstur. Niezależnie od choroby, którą mają leczyć, wszystkie te kompozycje smakują jednakowo obrzydliwie. Wychyliłem naczynie duszkiem, wiedziałem, że zapewnianie wujka, iż przeżyję bez tego, jest stratą czasu.
- Anna? - zapytał lakonicznie.
- Śpi - odparłem równie zwięźle.
- Jak twoje szwy? - kontynuował z niemal niedostrzegalną ironią w głosie.
- Odwal się - mruknąłem.
Po twarzy przemknął mu przelotny uśmiech.
- Wycofuję pytanie - powiedział z wyraźnym już rozbawieniem. - Ktoś taki jak ona doskonale zdaje sobie sprawę ze wszystkich zagrożeń, jakie niesie ze sobą naruszenie opatrunków.
- Chcę coś dać Annie - oznajmiłem zdecydowanie, zmieniając temat.
Maks uniósł brwi z przesadnym zdumieniem.
- Ponieważ nie wychowałem cię na idiotę, przypuszczam, że nie masz na myśli bransoletki z brylantami? Gdyby pomyślała, że chcesz jej się odpłacić… materialnie, zapewne skręciłaby ci kark i zatańczyła na grobie kankana. Albo rzuciła - dodał poważniejszym tonem.
- Nie, potrzebuję czegoś innego, a ty masz dojścia - wyjaśniłem.
Nie musiałem długo tłumaczyć, o co mi chodzi.
- To dobry pomysł. - Wujek z aprobatą pokiwał głową. - Na kiedy chcesz to mieć?
- Najlepiej na wczoraj.
- Zobaczę, co da się zrobić - obiecał.
* * *
Kopnąłem Huberta w kolano, później zaatakowałem żebra manekina. Odskoczyłem i otarłem pot z czoła. Kopnięcia nie wyszły mi rewelacyjnie. Ćwiczyłem rozebrany do pasa i co chwila zerkałem w przymocowane do ściany lustro. Bynajmniej nie w celu napawania się swoją muskulaturą… Problemem były moje obrażenia. Mimo iż niedawno Maks zdjął mi szwy, blizny nadal bolały. Wolałem nie dopuścić do sytuacji, w której ledwo zrośnięte brzegi którejś rany otworzyłyby się znowu. Niestety, z treningiem także nie mogłem czekać w nieskończoność. Tylko na filmach herosi zawsze pozostają silni i sprawni, w realnym życiu każdy dzień bez ćwiczeń powoduje spadek kondycji i koordynacji ruchowej. A jeśli pewne umiejętności mogą się okazać potrzebne w każdej chwili, nie ma innej możliwości jak codzienne ćwiczenia.
Wyjąłem nóż i kolejno atakowałem wrażliwe strefy „przeciwnika”. Brwi, dłonie, brzuch, skroń, tętnicę szyjną i podobojczykową. Błyskawicznie odwróciłem się do tyłu i rzuciłem nożem w grubą, drewnianą tarczę z wymalowaną sylwetką człowieka. Trafiłem w szyję. W realnej walce rzadko rzuca się nożem, nikt zdrowy na umyśle nie pozbywa się broni, ale czasem jest to jedyny sposób, aby zaskoczyć wroga, przechylić szalę zwycięstwa na swoją stronę. Kilkoma szarpnięciami obluzowałem głęboko zaryte w drewnie ostrze i odłożyłem na stół. Wziąłem za to specjalne, wykonane całkowicie ze stali rzutki i cofnąwszy się kilka kroków, cisnąłem dwie naraz. Jedna wbiła się w okolice serca, druga w podbrzusze wyobrażonej na tarczy figury. To już była czysta zabawa, lubiłem rzucać nożem, no i to ćwiczenie wyrabiało koordynację: oko - cel. Przez kilkanaście minut posyłałem do tarczy rzutki z różnych pozycji, celowałem w kończyny i korpus. Przeważnie trafiałem. Chybiłem tylko raz, ostrze wycelowane w serce wbiło się nieco niżej niż powinno, w realnym starciu skutek byłby podobny. Nie przejąłem się tym drobnym niepowodzeniem, wiedziałem, że minie sporo czasu, zanim odzyskam siły po starciu z Afgańcami. Niemniej jednak byłem zmęczony, niespecjalnie intensywny trening spowodował, że czułem się jak po biegu maratońskim. Właśnie postanowiłem skończyć na dzisiaj, kiedy usłyszałem dzwonek. Wyjrzałem przez wizjer, przed drzwiami stała Julia. Dopiero gdy wpuściłem ją do mieszkania, zdałem sobie sprawę, że otworzyłem jej półnagi, z napuchniętymi, wyraźnie widocznymi bliznami na piersiach i barku. Błyskawicznie stanąłem do dziewczyny plecami, ale było za późno, gwałtowne szarpnięcie, jakim odwróciła mnie z powrotem ku sobie, świadczyło, że wszystko zauważyła.
- Co to jest? - spytała, starając się mówić spokojnie. - Miałeś wypadek samochodowy?
Widziałem, jak na jej twarzy obawa miesza się ze złością, i nie miałem zamiaru pogarszać swojej sytuacji kłamstwem. Nie trzeba było być lekarzem, by zauważyć, że to szramy od noża.
- Małe nieporozumienie towarzyskie - wymamrotałem, spuszczając głowę.
- Myślałam, że jesteśmy przyjaciółmi! - syknęła. - Założę się, że nie zamierzałeś mi nawet o tym powiedzieć?!
- Poczekaj chwilę - poprosiłem.
Wziąłem chłodny, szybki prysznic, chętnie pomoczyłbym się w gorącej wodzie, ale wolałem oszczędzać poszarpaną skórę. Wróciłem do pokoju otulony grubym szlafrokiem. Przy mojej aktualnej kondycji założenie normalnego ubrania trwałoby zbyt długo. Julia siedziała w fotelu ze szklanką brandy w dłoni. Skrzywiła się, przełykając alkohol, i zwróciła w moją stronę z wyzywającym wyrazem twarzy.
- Więc?
- Wmieszałem się niechcący w mafijne porachunki - przyznałem.
Widziałem, że się wzdrygnęła.
- Nie wiem, jak można wmieszać się w coś takiego niechcący - rzuciła ostro.
Miałem na końcu języka zjadliwą odpowiedź, ale dostrzegłem w oczach Julii ból. Miała rację - przyjaciele tak nie postępują, a my staliśmy się przyjaciółmi lub niemal przyjaciółmi. Trudno mi było to oceniać, z oczywistych względów nie jestem ekspertem w zakresie stosunków interpersonalnych…
Bez słowa ująłem ją za ręce i przyciągnąłem do siebie.
- Przepraszam - wyszeptałem.
Staliśmy przez moment przytuleni, ale chwilę później Julia odepchnęła mnie stanowczo.
- Zdejmij ten szlafrok - powiedziała. - Muszę to jeszcze raz zobaczyć.
Wywróciłem oczyma, ale posłusznie zademonstrowałem jej blizny.
- Paskudne, prawda?
- Goją się? - spytała z troską w głosie.
Opuszkami palców dotknęła delikatnie mojego barku. Poczułem żar niemający nic wspólnego z ranami. Cofnąłem się gwałtownie i okryłem szlafrokiem.
- Bez problemu - burknąłem.
- Co z tym, który cię zranił?
Długo wpatrywałem się w dywan, Julia milczała, czekając na moją odpowiedź. Powiedzieć prawdę dziennikarce? Zawierzyć swój los niedawno poznanej osobie?
Cisza zaczęła tężeć, dławić.
- Było ich dwóch - powiedziałem wreszcie. - Jednego zabiłem, zanim wyciągnął nóż. Drugiego zastrzelił Maks.
Zamknąłem oczy, nie chciałem widzieć wyrazu jej twarzy.
- Jadłeś kolację? - spytała.
Mówiła normalnym, przyjaznym tonem, jakby nic się nie stało.
- Jeszcze nie.
Gdy uniosłem wzrok, nie dostrzegłem potępienia, raczej współczucie i troskę.
- Zabiłem go - powtórzyłem uparcie.
- Słyszałam za pierwszym razem - zapewniła. - Gdybym potrafiła, sama poderżnęłabym mu gardło. A teraz, co chcesz zjeść?
Oniemiałem.
- Ale…
- Nie bądź idiotą - powiedziała szorstko. - A co ty byś czuł, gdybym zabiła kogoś, kto chciałby mnie zgwałcić albo załatwić nożem?
- To co innego.
- Akurat! - parsknęła z niesmakiem. - Po prostu testosteron uderza ci na mózg. No więc? Co byś czuł, ale szczerze?
Zacisnąłem zęby.
- Żałowałbym, że nie ja to zrobiłem. Zadowolona?! - warknąłem.
Odpowiedziała mi uśmiechem, skinęła energicznie głową.
- Jeszcze ostatnie pytanie, zanim przejdziemy do istotniejszych spraw: czy nic ci już nie grozi?
- Nie. I nie podam ci szczegółów. - Powstrzymałem Julię gestem, widząc, że otwiera usta. - Jesteś cywilem, te sprawy cię nie dotyczą. I tak sporo ryzykowałem, mówiąc ci o zdarzeniu…
- Chyba nie aż tak wiele - odburknęła niechętnie. - Ale, ale… W co ubierzesz się na raut?
Popatrzyłem na dziewczynę z niedowierzaniem.
- Jaki raut, na litość boską?! Zresztą jestem rekonwalescentem.
- Raut to przyjęcie bez tańców, nie będziesz musiał szaleć na parkiecie w rytmie Crazy Frog - poinformowała mnie, najwyraźniej świetnie się bawiąc. - Masz tam koniecznie być, tak powiedział profesor Davidoff. Przyjadą jacyś naukowcy ze Stanów Zjednoczonych, specjaliści w zakresie cybernetyki społecznej.
Jęknąłem boleśnie. Nie mam nic przeciwko przyjęciom, ale obecnie moja sytuacja towarzyska na uczelni była dość… specyficzna. Z drugiej strony, jeżeli przyjedzie ktoś z amerykańskiego Ośrodka Studiów Strategicznych, Davidoff nie odpuści. Przyjdzie mi pełnić honory domu wraz z nim.
- Co tak stękasz? - spytała z ciekawością Julia.
- Kiedy to będzie?
- W piątek, a co?
- Anna gdzieś wyjeżdża w środę. Raczej nie zdąży wrócić na ten jubel.
- No i co z tego? Musisz iść w towarzystwie?
- Pewna urocza pani doktor rozpuszcza po uczelni plotki, że odkąd mnie rzuciła, jestem tak załamany psychicznie, że nie mogę spotykać się z kobietami - wyjaśniłem. - Trochę mnie to drażni, a jeśli przyjdę sam, potwierdzę jej wersję.
- A jaka jest prawda? - Julia zerknęła na mnie figlarnie.
- Mieliśmy właśnie małe tête-à-tête, kiedy okazało się, że nie jest tak dokładnie rozwiedziona, jak mnie wcześniej zapewniała… Tak jakoś się jej wyrwało. Nie jestem świętoszkiem, ale to oświadczenie kompletnie wybiło mnie z romantycznego nastroju.
Wzruszyłem ramionami.
- Co było dalej?
- Poprosiłem ją, aby poszukała sobie innego narzędzia zemsty na mężu, lecz nie przyjęła mojej rady do wiadomości. Chyba jeszcze nikt nigdy nie dał jej kosza. Jest bardzo ładna i ogólnie niegłupia - przyznałem obiektywnie. - No więc kompletnie zlekceważyła to, co jej powiedziałem. Nie chciałbym, żebyś doszła do wniosku, że jestem brutalny wobec kobiet, jednak w tej sytuacji…
- Tak?
- Wylądowała na schodach. W negliżu, bo sytuacja była już mocno… zaawansowana. Jak można się domyślić, nie przyjęła tego najlepiej.
Julia ukryła twarz w dłoniach, trzęsąc się ze śmiechu.
- Pra… prawdziwy z ciebie paladyn - wykrztusiła.
- Ha, ha - zawtórowałem jej ponuro. - Bardzo śmieszne.
Nagle klepnąłem się z rozmachem w czoło.
- Przecież ty też jesteś kobietą! - zawołałem.
- Ostatnio jak sprawdzałam, to byłam - potwierdziła ostrożnie.
- Możesz pójść ze mną…
Zaprzeczyła.
- Będę na tym przyjęciu, ale jestem umówiona z synem waszego - zawahała się - podsekretarza stanu. Zaprosił mnie wcześniej, a wygląda sympatycznie, więc…
Skrzywiłem się, jakbym rozgryzł coś paskudnego w smaku. Starałem się usilnie, aby moja twarz nie przypominała w tej chwili miny naburmuszonego nastolatka, ale chyba nie za bardzo mi się to udało, bo Julia pokazała mi język i poszła do kuchni. Wyglądało na to, że kobiety zostawiły mnie na lodzie… Była co prawda jeszcze jedna możliwość - dziewczyny, moje „siostry”. Miałem nadzieję, że któraś z nich będzie miała tyle wolnego czasu, że pofatyguje się ze mną na ten raut. Anita i Iza, które poznałem nieco później niż pozostałą trójkę „rodzeństwa”, były pięknymi, świadomymi swej urody kobietami. Nic dziwnego - pracowały jako modelki i odniosły w tym zawodzie spore sukcesy. Sięgnąłem po telefon komórkowy i połączyłem się Dagną. Odebrała niemal natychmiast.
- Co ci jest? Co ci się stało? - zarzuciła mnie od razu pytaniami.
- Spokojnie, czuję się całkiem nieźle - zapewniłem ją uspokajającym tonem.
- Ten matoł Marek dopiero dziś rano powiedział mi, że zostałeś ranny.
- Naprawdę, wszystko jest w porządku.
- Miałeś wypadek?
Westchnąłem z desperacją - oto korzyści z posiadania rodziny, teraz każdy będzie mnie odpytywał…
- Nie, to raczej coś z branży Marka - przyznałem.
- Mówiłeś, że się w to nie bawisz…
- Przypadek - uciąłem. - Dzwonię w zupełnie innej sprawie - zdecydowanie zmieniłem temat. - Potrzebuję towarzyszki na imprezę uczelnianą. Nie będę wchodził w szczegóły, ale jeśli przyjdę sam, moje notowania spadną.
- A ta twoja Rosjanka? - spytała już dużo spokojniej Dagna.
- Wyjeżdża, wróci w piątek wieczorem, ale raczej nie zdąży na tę imprezę.
- W porządku, załatwimy to - obiecała. - Zrobimy casting.
- Co?!
- Zgłosiłabym się od razu, ale dziewczyny wydrapałyby mi oczy, więc będziesz musiał sam wybrać…
Chyba wymknęło mi się jakieś przekleństwo, bo Dagna zachichotała.
- Ja, Wika, Anita i Iza. Jutro w naszej krakowskiej filii, wystąpimy w strojach wieczorowych i bikini - ogłosiła Dagna. - I niech zwycięży najlepsza…
Zanim zdążyłem zareagować, rozłączyła się roztropnie. Wielkimi krokami pomaszerowałem do sąsiedniego pokoju. Zrzuciłem szlafrok i ze wściekłym sapnięciem kopnąłem Huberta w krtań. Zapiszczał. Odczytałem szybkość kopnięcia na ekranie podłączonego do manekina komputera. Pobiłem rekord…
ROZDZIAŁ SZÓSTY
Wika zahamował gwałtownie, zatrzymaliśmy się jakieś pięć centymetrów za bagażnikiem czerwonego forda focusa. Zamknąłem oczy, najchętniej zatkałbym też uszy. Rudowłosa pani prokurator jeździła jak rajdowiec, klęła jak szewc i utrzymywała odstęp pomiędzy naszym samochodem a innymi pojazdami na grubość lakieru. W zasadzie nie pozwalam prowadzić nikomu swojego samochodu, ale najwyraźniej rodziny ta reguła nie dotyczyła. Sam nie wiem, jakim cudem Wika znalazła się za kierownicą, a ja na tylnym siedzeniu. W dodatku samochód niezupełnie był mój. Wujek Maks pożyczył mi porsche i zapewne spodziewał się, że oddam je w dobrym stanie. Nerwowo zbadałem zapięcie pasa, musnąłem tkwiący w kieszeni składany nóż. Mogłem go otworzyć ruchem jednej dłoni. Częściowo ząbkowane ostrze świetnie nadawało się do cięcia zablokowanych pasów bezpieczeństwa…
- Fajnie, że Maks pożyczył ci tego porszaka - odezwała się Wika, zdejmując jedną rękę z kierownicy.
- Patrz przed siebie! - warknąłem.
- Chodzi mi o to, że on raczej niechętnie rozstaje się ze swoimi samochodami - kontynuowała niezrażona.
- Pewnie widział, jak prowadzisz - zauważyłem złośliwie.
- Faktycznie Wika jest nieco impulsywnym kierowcą, ale jeszcze nigdy nie miała wypadku - zapewniła mnie Iza.
- Cud boski - zawyrokowałem.
Uchyliłem okno, chłodne powietrze rozrzedziło nieco zapach kosztownych perfum. Jechałem na raut w towarzystwie wszystkich czterech „sióstr”. Czasem popełniam błędy, ale nie jestem aż takim idiotą, żeby wybrać jedną z nich, odtrącając trzy pozostałe. Tak więc zorganizowany przez Dagnę casting zakończył się poczwórnym zwycięstwem. No cóż, czasem mam wrażenie, że mój instynkt samozachowawczy jest w zaniku, tym niemniej jednak istnieje…
Kiedy wysiedliśmy na parkingu, jeszcze raz zlustrowałem wzrokiem swoje panie. Dagna wystąpiła w stylizowanej na lata pięćdziesiąte burgundowej sukni od Balenciagi. Pantofelki Rottura Manolo Blahnika podkreślały smukłe łydki i kostki kobiety. Opadająca na ramiona burza blond włosów dopełniała obrazu całości.
- I jak? - Uniosła brwi Dagna.
- Znakomicie wyglądasz - powiedziałem szczerze.
- A ja? - Obróciła się na pięcie Iza.
Ubrana w klasyczny kostium o barwie złamanego różu, szczupła, z przyciętymi na pazia kasztanowymi włosami sprawiała wrażenie damy z wyższych sfer. Emanowała dystynkcją, a nawet pewnym chłodem.
- Hmm… - udałem zastanowienie. - Seksowna arystokratka - orzekłem wreszcie.
Pisnęła z radości i pocałowała mnie w policzek.
- No, mnie się dostanie. - Wika ponuro pokiwała głową. - Ale tylko dlatego, że Janusz nie lubi szybkiej jazdy.
Parsknąłem z udanym lekceważeniem. Drobna, o ostrych, niemal lisich rysach twarzy Wika zdecydowanie nie zaliczała się do piękności. Jednak zielone spodnie, bluzeczka z koronkowym kołnierzem i uwydatniający zgrabną figurę żakiet tworzyły harmonijną kompozycję z krótkimi, rudymi włosami pani prokurator. Tryskająca żywotnością i energiczna była co najmniej interesująca.
- Może być. - Machnąłem ręką.
Walnęła mnie pięścią w bok.
- Domagam się pochwał! - zażądała stanowczo.
- Księżniczka elfów? - zaryzykowałem.
Po chwili namysłu skinęła aprobująco głową. Zwróciłem się w kierunku Anity. Ciemnowłosa, o jasnej cerze, ubrana była w długą, czarną suknię bez rękawów, wykonaną z matowego jedwabiu. Wąska, przylegająca do ciała kreacja przecięta była pod biustem dużą, połyskliwą kokardą. Całość sprawiała wrażenie prostoty i elegancji.
- Parfait! - stwierdziłem z uznaniem.
- Wpuszczą nas? - zaniepokoiła się Iza, kiedy stanęliśmy na schodach. - Przecież zaproszenie było tylko dla ciebie i jednej osoby towarzyszącej.
- Jeśli trzeba będzie, załatwię to z rektorem. - Machnięciem ręki zbyłem jej obawy. - Nie sądzę jednak, aby to było konieczne. Profesura ma nie tylko mózgi, ale i oczy.
- To znaczy? - zainteresowała się Wika.
- To znaczy, że zaraz rzuci się na was banda samców z tytułami naukowymi - powiedziałem z uśmiechem.
Kiedy stanęliśmy w progu sali bankietowej, natychmiast ruszyło ku nam kilkanaście osób. Rzut oka na gości potwierdził moje przypuszczenia - na bankiecie znalazło się dużo więcej mężczyzn niż kobiet. Przywitałem się krótko ze znajomymi i zacząłem przeciskać przez tłum w poszukiwaniu rektora i Davidoffa. Znalazłem ich rozmawiających z profesorem Geładze. Niedaleko krążyła też moja niedoszła flama w towarzystwie faceta wyglądającego na kulturystę. Zapewne miała być to demonstracja faktu, że w odróżnieniu ode mnie ona nie ma problemów ze znalezieniem partnera.
- Profesorze… - Wręczyłem zasępionemu Geładze kieliszek wódki i odwołałem dyskretnie na bok Davidoffa i rektora.
Gruzin był genialnym matematykiem i programistą, jednak miał też skłonność do imprezowania bez żadnych hamulców. Osoby o słabszej głowie omijały go szerokim łukiem.
- Dzięki Bogu - wyszeptał rektor z wdzięcznością. - Jeszcze chwila i musielibyśmy z nim pić.
- Przyprowadziłem dziewczęta - poinformowałem DavidofTa. - Trzy są na zbyciu, gdyby trzeba było zabawić jakiegoś gościa…
Skinieniem dłoni przywołałem „siostry”.
- Świetny pomysł - mruknął Rosjanin. - Jak zwykle brakuje kobiet. Dwu potrzebuję dla cybernetyków z Ameryki.
Bez słowa popchnąłem ku niemu Wikę i Izę. Davidoff wziął je pod ręce i ruszył w głąb sali.
- A ja? - upomniał się rektor.
- Profesorze, to moja siostra Dagna - dokonałem prezentacji. - Jest do pańskiej dyspozycji.
- Siostra? - spytał, patrząc na mnie spod oka.
- To długa historia - odparłem z kamiennym wyrazem twarzy. - Zna trzy języki i jest wykwalifikowaną hostessą.
- Tak myślałem, że skądś panią znam - powiedział, marszcząc brwi. - Poznaliśmy się na jakimś przyjęciu?
- Raczej nie - zaprzeczyła z uśmiechem. - Prowadzę agencję modelek. Czasem sama występuję na pokazach.
- Bielizna Chantelle - wykrzyknął rektor, uderzając się w czoło. - Prezentowała pani… - Zaczerwienił się, uświadomiwszy sobie niezręczność sytuacji.
- Owszem, prezentowałam - przyznała Dagna bez cienia zażenowania.
- Doktor Korpacki jest naprawdę pani bratem? - zapytał z ciekawością.
Skinąłem nieznacznie głową, gdy zwróciła się do mnie z niemym pytaniem w oczach.
- Poznaliśmy się w rodzinie zastępczej. Jesteśmy wszyscy sierotami - wyjaśniła. - Ale może przedstawi mnie pan osobie, której mam dotrzymać towarzystwa?
- Nie sprawi to pani kłopotu?
- Absolutnie żadnego - zapewniła. - Zresztą dla Janusza zrobiłybyśmy wszystko. Martwił się, że przy zbyt małej liczbie kobiet niektórzy będą się nudzić, dlatego nas tu przyprowadził.
- Zapewne troszcząc się o mój spokój ducha? - Rektor obrzucił mnie kpiącym spojrzeniem.
- Raczej profesora Davidoffa - przyznałem. - Pan skorzystał przy okazji.
- Dobre i to - oznajmił z udawanym żalem w głosie. - Proszę się dobrze bawić. - Klepnął mnie po ramieniu, odchodząc z Dagną.
Przez niemal godzinę spacerowaliśmy z Anitą po sali, podejmując zdawkowe rozmowy z innymi gośćmi. Wprowadzałem ją w uczelniane ploteczki i skandale, pokazując ukradkiem ich bohaterów. Zamieniłem też kilka słów z amerykańskimi naukowcami, jednak wyglądało na to, że świetnie się bawią w towarzystwie Izy i Wiki. Przez cały czas starałem się mieć na oku doktor Wielecką i jej umięśnionego adoratora. Mina pani doktor przypominała chmurę gradową, najwyraźniej coś kombinowała.
Po pewnym czasie podeszła do nas Julia i przedstawiła swojego partnera. Kiedy ściskałem mu dłoń, ujrzałem w jego oczach przelotny błysk irytacji, a może niechętnego podziwu. Był średniego wzrostu blondynem pod trzydziestkę, jak się okazało - pracował w MSZ, ale nie zauważyłem w nim żadnej pretensjonalności, tak charakterystycznej dla większości zatrudnionych w tej instytucji osób. W jego stosunku do Julii wyczułem swego rodzaju czułą pobłażliwość, a panna de Becque kilkakrotnie przyglądała mu się ukradkiem, jakby chcąc wysondować, co myśli. Pocałunek, jakim mnie przywitała, był całkowicie platoniczny, napięcie, które pojawiało się wcześniej między nami zniknęło.
- Co znowu? - spytała Anita, widząc, jak obserwuję odchodzącą parę.
- Zastanawiam się, czy straciłem przyjaciółkę, czy tylko… - nie dokończyłem.
- Lubisz ją?
- Bardzo - przyznałem. - Choć prawdę mówiąc, nie wiem za co.
- Czasem lubimy kogoś za sam fakt, że jest - powiedziała z pewną melancholią.
Uniosłem brwi, ale nie skomentowałem, wiedziałem, że upłynie dużo czasu, zanim się poznamy, słowa mojej towarzyszki wydawały się bardziej echem jej myśli niż banalną sentencją. Może kiedyś wyjawi mi swoje sekrety…
- A to kto? - Anita dyskretnie wskazała kobietę stojącą samotnie z kieliszkiem szampana.
- Małgorzata Boerner, lodowa księżniczka. Dwadzieścia dziewięć lat, profesor uczelniany - odparłem cierpkim tonem.
- Czym się zajmuje? - Moja towarzyszka nie odrywała wzroku od kobiety. - I czemu nazywasz ją lodową księżniczką?
- Jest podobno spokrewniona z jakąś rodziną książęcą, a zajmuje się probabilistyką. No i nie przepada za towarzystwem…
Anita odwróciła się do mnie i spojrzała z namysłem.
- Probabilistyka to…?
- Przepraszam - zaczerwieniłem się. - To dział matematyki, rachunek prawdopodobieństwa.
- Naprawdę jest księżniczką?
- Coś w tym rodzaju - odparłem bez emocji. - Tak przynajmniej twierdzi mój przyjaciel Gilbert. On sam ma koneksje arystokratyczne i interesuje się tymi sprawami.
- Byłaby wspaniałą modelką. To skończona piękność - stwierdziła Anita. - Może ma trochę zbyt duży biust, ale…
- Nie, nie… - zaprzeczyłem stanowczo. - Biust jest w porządku. Więcej niż w porządku.
- Mężczyźni - parsknęła z niesmakiem.
Jakby czując na sobie nasz wzrok, profesor Boerner odwróciła się i po chwili wahania ruszyła w naszym kierunku.
- Idzie tu - wymamrotała Anita.
- No i co z tego? - Wzruszyłem ramionami. - Chcesz ją zwerbować do waszej agencji? Możemy ją spytać, co sądzi na temat reklamy bielizny Chantelle. - Uśmiechnąłem się złośliwie.
Pani Boerner odstawiła kieliszek na stolik, objęła mnie i pocałowała na powitanie. W jej ruchach była wzruszająca niepewność nastolatki.
- Święty Mikołaju, mój patronie - wymamrotałem zaskoczony.
Małgorzata była jedną z niewielu znanych mi kobiet autentycznie niezdających sobie sprawy z własnej urody. Otaczająca ją aura niewinności w parze z oszałamiającą, zmysłową figurą i klasycznie piękną twarzą, stanowiły iście piorunujący koktajl. Efektu dopełniały bujne, naturalnie kasztanowe włosy i ogromne, piwne oczy. Na uczelni uchodziłem co prawda za bliskiego przyjaciela Małgorzaty, jednak przekonanie to wynikało wyłącznie z faktu, że siadaliśmy razem z okazji rozmaitych imprez. Uroda narażała ją na rozliczne zaczepki, a ja stanowiłem czynnik „odstraszający” potencjalnych natrętów. Kiedyś wyjaśniła mi to wprost, jednak z takim wdziękiem, że nie miałem serca się gniewać.
- Przepraszam, że się narzucam, ale szukałam pretekstu, aby z tobą porozmawiać - szepnęła. - Wielecka chce cię jakoś skompromitować. Teraz, na tym raucie.
- Ostatnio chyba zbyt wiele pięknych kobiet kręci się wokół mnie - powiedziałem słabym głosem. - Nie przejmuj się Wielecką, ale może jeszcze trochę pokonspirujemy? - zaproponowałem.
- To znaczy? - Popatrzyła na mnie ze zdziwieniem.
Wymownym gestem nadstawiłem Małgorzacie drugi policzek.
- Łajdak! - Pogroziła mi palcem Anita. - Wszystko powiem Annie.
Ku mojemu zdumieniu dostałem drugiego buziaka.
- Kim jest Anna?
- To dziewczyna Janusza, Rosjanka, pracuje w…
Powstrzymałem rozbawioną Anitę jednym chłodnym spojrzeniem. Nie mam nic przeciwko żartom, o ile nie narażają moich bliskich na niebezpieczeństwo.
- Przepraszam - powiedziała skruszona. - Czasem się zapominam.
Dalszą rozmowę przerwała nam awantura przy stole rektora. Widząc wśród gestykulujących gwałtownie osób sylwetkę Davidoffa, przeprosiłem swoje towarzyszki i podszedłem bliżej. Geładze strofował ostrym tonem profesora, starając się go do czegoś przekonać.
- Nie mogę pić wódki - tłumaczył Davidoff. - Łykam lekarstwa, więc sam rozumiesz…
- Jakie lekarstwa? - warknął Geładze.
Rosjanin wyjął z kieszeni marynarki plastikowy pojemnik i bez słowa podał rozmówcy.
- Torazolidon… W połączeniu z alkoholem… wymioty, nudności, drgawki - czytał na głos Geładze. - Bzdura - powiedział wreszcie. - Popatrz!
Wysypał na dłoń kilkanaście kapsułek i popił setką wódki.
- I żadnych drgawek! - ogłosił tryumfalnie.
Davidoff usiadł ze zrezygnowaną miną i ujął kieliszek.
- Na zdrowie! - Gruzin wzniósł toast.
Przerażony rektor sięgnął po komórkę.
- Co za idiota! - zawołał z rozpaczą. - Jeśli coś mu się stanie, to będziemy mieli międzynarodowy skandal.
- Spokojnie, profesorze. - Powstrzymałem go łagodnym gestem. - To nie jest prawdziwy antybiotyk, tylko witamina C.
- Naprawdę?!
- Tak, to stara sztuczka. Na niektórych działa, na Geładze najwyraźniej nie - zauważyłem filozoficznie. - Czasem na tego typu imprezach trudno się wymówić od picia, więc…
- A może pan by spróbował? - Rektor wskazał ruchem głowy Gruzina.
- Znam swoje możliwości, Geładze jest nie do zdarcia. Jego organizm błyskawicznie rozkłada alkohol, on ma chyba jakiegoś enzymu w nadmiarze.
- Zostawi pan na pastwę losu swojego promotora?!
- Zostawię - przytaknąłem. - Niech pan się nie martwi, profesor Davidoff cierpi na podobną przypadłość co Geładze, tyle że jest bardziej powściągliwy. Nie zakładałbym się, który z nich prędzej wyląduje pod stołem…
Odprawiony machnięciem ręki podszedłem do dziewcząt. Wyglądało na to, że Małgorzata i Anita znalazły wspólny język. Włączyłem się do dyskusji, nie spuszczając jednak oka z Wieleckiej. Ubrana w szyfonową bluzeczkę z głębokim dekoltem i krótką spódniczkę odsłaniającą długie, zgrabne nogi była dość przyjemnym obiektem obserwacji. Pozornie bezplanowy spacer pani doktor zbliżał ją coraz bardziej do naszej grupki. Wreszcie stanęła za plecami Anity i trzymając w dłoni lampkę czerwonego wina, udała potknięcie. Błyskawicznym ruchem odsunąłem z jej drogi obie kobiety i agresorka wylądowała na posadzce. Zrobiło się zamieszanie, nadbiegli ludzie. Pomogłem wstać Wieleckiej, ale ta posiniała, nie mogła złapać tchu. Zakląłem, wyglądało na to, że czymś się zadławiła. W takich wypadkach liczą się sekundy, a skutki zwłoki mogą być opłakane. Stanąłem za plecami Wieleckiej i objąwszy ją w talii, nacisnąłem energicznie przeponę ku górze. Manewr Heimlicha okazał się skuteczny, z jej ust wyleciał fragment uzębienia. Odetchnąłem, wyglądało to na mostek dentystyczny. Niestety, nie tylko ja zauważyłem, że śliczne ząbki doktor Wieleckiej nie są dziełem natury…
- Zabiję czę - wysepleniła z nienawiścią.
- Nie wątpię, że spróbujesz, Żabciu - westchnąłem.
I ratuj tu taką…
* * *
Odwróciłem się na bok, czując ciepło ciała przytulonej do mnie Wiki. Po raucie wróciliśmy do mnie, a ponieważ wszyscy byli zmęczeni, zaproponowałem „siostrom” nocleg. Dagna i Anita spały na tapczanie w salonie, Iza na dwóch złączonych fotelach, a z Wiką podzieliłem się własnym łóżkiem. Chciałem co prawda oddać je dziewczętom, lecz Iza stanowczo odmówiła. Podobno pani prokurator miała zwyczaj pochrapywać… Znużona Wika skorzystała z propozycji bez żadnego skrępowania, ale ja przez dłuższą chwilę czułem się niepewnie w łóżku z, było nie było, obcą kobietą. Jednak po jakimś czasie moja podświadomość wychwyciła sygnały, które sprawiły, że spokojnie usnąłem. Bliskość Wiki nie wywoływała we mnie żadnej ekscytacji, widać wspomnienia z dzieciństwa okazały się na tyle silne, że nie działała na mnie erotycznie.
Obudziło mnie lekkie skrzypnięcie drzwi. Do pokoju weszła ubrana w kusą nocną koszulkę Anna. Nie siląc się na delikatność, potrząsnęła ramieniem Wiki i wymownym gestem pokazała jej wyjście.
- Spadaj, Ruda - powiedziała. - To moje miejsce.
- Każę cię aresztować - burknęła Wika, odwracając się na drugi bok. - Jestem prokuratorem Rzeczpospolitej Polskiej.
- Tu siły zbrojne Federacji Rosyjskiej - odparła słodko Anna.
W jej dłoni pojawił się znikąd pistolet, złowrogo szczęknął bezpiecznik.
- Wariactwo - wymruczała Wika, gramoląc się z łóżka. - I gdzie niby mam spać?
- Posłałam ci na dywanie w salonie.
Trzasnęły drzwi i po chwili zostaliśmy sami.
- Ja ci chyba za bardzo ufam - wyznała Anna, moszcząc się w moich ramionach. - Może powinnam na wszelki wypadek zastrzelić Wikę?
- Jesteś wzorem kurtuazji i zimnej krwi, kochanie - zapewniłem, całując ją lekko.
Wyczułem w Annie ogromne znużenie, mięśnie barków i ramion miała wyraźnie napięte.
- Zdejmuj tę koszulkę i połóż się na brzuchu - rozkazałem.
- W celu…? - spytała podejrzliwym tonem.
- Mam zamiar cię wymasować, ale jeśli nie chcesz…
W mgnieniu oka leżała przede mną naga. Pocałowałem ją delikatnie w pupę i rozpocząłem masaż. Ugniatałem barki i ramiona, uciskałem kciukami mięśnie wokół kręgosłupa, rozmasowałem nogi oraz stopy. Po paru minutach moim zabiegom zaczęło wtórować rozkoszne mruczenie.
- Jesteś świetnym masażystą - stwierdziła, ziewając, Anna. - Dlaczego mi o tym nie powiedziałeś?
- Nie chwalę się tym na prawo i lewo. Zbyt wiele kobiet chciałoby skorzystać z moich umiejętności - wyjaśniłem kpiąco.
- No, no… uważaj, bo ci wytatuuję swoje inicjały na tyłku - zagroziła.
Usiadła i wyciągnęła do mnie ramiona. Naprawdę zły przełożyłem Annę przez kolano i wymierzyłem energicznego klapsa.
- A to za co? - spytała zaskoczona.
- Nie musisz mi płacić seksem za masaż - warknąłem, zaciskając zęby. - Masz go za darmo, bo cię lubię. Jesteś tak zmęczona, że ledwo żyjesz, a jednak doszłaś do wniosku, że powinnaś mi się odwdzięczyć. To obraźliwe.
- Przepraszam, kochanie - powiedziała pokornie, całując moje dłonie. - Przepraszam…
Przytuliłem ją, kołysząc łagodnie.
- Teraz śpij - szepnąłem. - A ja popilnuję twojego snu.
* * *
Marek pomachał mi i zniknął w zaroślach. Wsiadłem do samochodu i przejechałem kilkaset metrów dzielących mnie od posiadłości Ihora. Tym razem - podwarszawskiej. Ludzie z jednostki nazywanej enigmatycznie Centralną Grupą Realizacyjną, w której od niedawna pracował Marek, zajęli już wcześniej stanowiska, czas było załatwić sprawy z Magikiem. Przez wykonany ze stalowych prętów płot widziałem już klomby i rabatki wokół głównego budynku. Wszystko to wyglądało bardzo elegancko, ale nie miałem złudzeń - płaski teren umożliwiał ochronie obiektu nieskrępowany ostrzał we wszystkich kierunkach, a klomby służyły ukryciu rozmaitych urządzeń, jak fama głosiła - także min. Miałem nadzieję, że chłopcy wiedzą, co robią. To nie było aresztowanie jakiegoś, pożal się Boże, mafioso z Koziej Wólki. Ihora chronili zawodowcy. Z drugiej strony dowodzony przez Marka oddział składał się w stu procentach z weteranów z Afganistanu i Iraku. Każdy z nich wielokrotnie brał udział w prawdziwej walce. No cóż… zobaczymy, jak to wszystko wyjdzie.
Zatrzymałem wóz tuż przed bramą, pod okiem wszechobecnych kamer i dałem się przeszukać strażnikom. Zabrali mi nóż, glocka i telefon komórkowy. Jeden z ochroniarzy rzucił parę słów w przymocowany do krtani laryngofon i machnął dłonią, nakazując mi przejść dalej. Ruszyłem naprzód. Przyniesiona przeze mnie broń była elementem planu, miała zdenerwować Ihora, dać mu do myślenia. Coś jak sygnał: „Nie ufam ci już, sukinsynu”.
Zobaczyłem go z daleka - siedział przed domem pod potężną, chroniącą przed deszczem i wiatrem markizą. Mżyło. Było chłodno, ale widać chciał zademonstrować, że pogoda jest mu obojętna, albo naprawdę nie odczuwał zimna. Magik urodził się na Syberii, w Kraju Zabajkalskim. Imię zawdzięczał ukraińskiemu przyjacielowi ojca, sam był stuprocentowym Rosjaninem. Tuż obok szefa siedział Fiedia Pogrzebacz, ulubiony goryl Ihora. Wysoki, chudy i łysy, w zsuniętych na czubek nosa okularach wyglądał niczym dobroduszny nauczyciel. Pseudo „Pogrzebacz” nadali mu kumple w Afganistanie, bo za pomocą rozgrzanego do czerwoności pręta przesłuchiwał jeńców, przeważnie skutecznie.
Skinąłem głową Magikowi i usiadłem przy stole, nie czekając na zaproszenie. Bez słowa położyłem na blacie cienką, tekturową teczkę. Ihor uniósł lekko brwi i przejrzał pobieżnie dokumenty.
- Chodzi ci o wyproszenie tych ludzi z Polski? - zapytał.
- Między innymi.
- Jest coś jeszcze? - Odkaszlnął elegancko w kułak.
Najwyraźniej był to jakiś znak, bo Fiedia wstał od stołu i przeszedł za moje plecy.
- Jeśli nie odwołasz swojego pieska, to jego mózg za chwilę obryzga mi ubranie. A wtedy będę niezadowolony jeszcze bardziej niż w tej chwili - poinformowałem chłodno.
Oczy Magika zabłysły złowrogo.
- Grozisz mi? - wyszeptał.
- Raczej ostrzegam, gdybym chciał cię zabić, już byś nie żył.
- Ćpałeś coś?
Usta Ihora rozciągnęły się w grymasie rozbawienia.
- Odwołaj pieska - powtórzyłem.
- No dobrze - westchnął Rosjanin. - Usiądź, Fiedka. Pogadajmy.
- Wystawiłeś mnie, gnoju - powiedziałem, patrząc Magikowi prosto w oczy. - W Krakowie. Wiedziałeś, że na ranczo będzie zasadzka.
- Przecież tam nie dojechałeś - odezwał się obojętnie. - Gdybyś dotarł na czas, nie rozmawialibyśmy dzisiaj, składałbym się na wieniec.
- Wyślij ludzi do mojego samochodu, są w nim dwie przenośne lodówki, niech je przyniosą. Najlepiej nie otwierając.
- Co tam jest?
- Nic, co mogłoby ci zagrozić, masz na to moje słowo. W odróżnieniu od twojego jest ono coś warte - dodałem zgryźliwie.
Ihorowi zagrały mięśnie twarzy, ale podniósł telefon i spokojnym głosem wydał polecenie. Po chwili ujrzeliśmy, jak od strony bramy zbliża się szybkim krokiem ktoś z ochrony, niosąc obie lodówki. Fiedia odsunął swoje krzesło od stołu i usiadł bokiem do nas, rozglądając się dokoła. Ponieważ sam dom zbudowano na niewielkim pagórku, mieliśmy wspaniały widok na okoliczne lasy. Podejrzewałem jednak, że Pogrzebacz nie kontemplował bynajmniej piękna przyrody. Co by o nim nie powiedzieć, był zawodowcem, teraz coś mu nie pasowało, wyczuwał zagrożenie.
- Szefie - odezwał się wreszcie. - On nie przyszedł sam. Posiadłość jest otoczona. Jego kumple to profesjonaliści, tylko w jednym miejscu przepłoszyli ptaki.
- Co to znaczy? - spytał Ihor, podnosząc na mnie wzrok.
Skinieniem głowy odprawił ochroniarza, który przyniósł lodówki.
- Wyjaśnię ci wszystko po kolei - obiecałem. - Najpierw niech Fiedia to otworzy. - Wskazałem na większą skrzynkę z oznaczeniem czerwonego krzyża.
Pogrzebacz wzruszył ramionami, a potem uchylił wieko lodówki. Zapewne strażnicy przy bramie przebadali ją dokładnie, ale chyba bez otwierania. Było wiele możliwości - prześwietlenie urządzeniem rentgenowskim o wysokiej rozdzielczości, badanie chemicznym testerem do wykrywania materiałów wybuchowych czy wykrywacz metalu. Gdyby zobaczyli, co jest w środku, Magik nie siedziałby teraz tak spokojnie… Ta powściągliwość ochrony mnie nie dziwiła, w tej branży zbytnia ciekawość nie popłacała, w razie jakiegokolwiek przecieku szukano winnych wśród tych, którzy posiadali konkretne informacje. Nikt się nie palił, aby zostać zaliczonym do tej grupy.
- O, kurwa… - wyszeptał Fiedia.
Z jego twarzy odpłynęła krew. Wyciągnął i ułożył na stole trzy ludzkie głowy. Oczywiście reakcja Pogrzebacza nie miała nic wspólnego z dekapitacją kilku osób. Chodziło tylko i wyłącznie o fakt, co to były za osoby.
- Szaleniec i jego dwaj porucznicy - powiedziałem pozornie beznamiętnie.
Nie patrzyłem wprost na głowy, kierowałem wzrok gdzieś pomiędzy Fiedię i Ihora. Starałem się nie zwracać uwagi na żółć podchodzącą mi do gardła.
- Co to jest? Dlaczego…? - wyjąkał Magik.
Wstałem i bez słowa zdjąłem marynarkę oraz koszulę, pokazując im świeże szramy od noża.
- Dotarłem na ranczo - powiedziałem z naciskiem. - Spotkałem tamtych dwóch. - Skinąłem w stronę mniejszej skrzynki.
Fiedia gorączkowo sięgnął do lodówki.
- Wasia Kruk, tego drugiego nie znam! - krzyknął. - Z Wasią byłem w Afganie. On faktycznie lubił nożem…
Spojrzał na mnie z mieszaniną obawy i podziwu. Awansowałem. Ze zwierzyny łownej stałem się myśliwym, kimś, z kim trzeba było się liczyć. Schyliłem się, by sięgnąć po koszulę, gdy dopadł do mnie Ihor i jednym szarpnięciem pociągnął ku sobie. Oniemiały wpatrywał się długo w wyryte na moim ramieniu litery A i M. Symbol Michała Archanioła.
- Otriad Archistratiga Michaiła - niemal jęknął, wodząc opuszkami palców po wypukłych bliznach.
Przeżegnał się prawosławnym znakiem krzyża, Fiedia także. Odsunąłem się spokojnie i zacząłem się ubierać. W myślach dziękowałem Michałowi Archaniołowi i wszystkim świętym za Marka i jego weteranów. Gdyby na ich miejscu był zwykły oddział antyterrorystyczny, w momencie kiedy Magik chwycił mnie za ramię, wybuchłaby strzelanina. Wątpię, abym ją przeżył.
- Masz dług do spłacenia, Ihor, wielki dług - powiedziałem. - Zgłosi się do ciebie…
- Nie - przerwał mi gorączkowo Magik. - W żadnym wypadku! Mam dług i akceptuję to - kontynuował już spokojniej. - Zrobię, co uznasz za stosowne, i nie mówię o tych żulach z Kanady, to drobiazg. - Machnął ręką. - Możesz sprawę uznać za załatwioną. Jednak nie ma mowy, żebym rozmawiał czy spotykał się z kimkolwiek innym niż ty. Za duże ryzyko. Tylko z tobą.
- Człowiek, którego chciałem ci przedstawić, jest godny zaufania i reprezentuje… instytucje, z którymi ja nie mam wiele wspólnego - zacząłem. - Jestem naukowcem, a nie…
- Nie! - przerwał mi ponownie Rosjanin. - Ufam tobie i ufam oddziałowi Archistratiga Michaiła, nikomu więcej.
Westchnąłem, ale nie zaprotestowałem. Ze swojego punktu widzenia Magik miał rację. Po co zamieniać pewny kontakt na nowy, zupełnie nieznany? Wtajemniczać dodatkowe osoby?
- No dobrze, niech tak będzie - odparłem bez entuzjazmu. - Kontakt tylko przeze mnie.
Kiedy pożegnałem ich skinieniem głowy, wstali. Po raz pierwszy od początku naszej znajomości. W oczach rosyjskiej mafii wyraźnie awansowałem…
* * *
- Więc mówisz, że jestem już całkowicie bezpieczna - spytała Julia.
- W Polsce - doprecyzowałem. - Gdy wrócisz do Kanady, może być różnie.
Julia pokiwała w zadumie głową, pociągnęła łyk piwa. Zaprosiłem ją do siebie zaraz po tym, jak dostałem wiadomość od Magika. Prześladowcy Julii zostali wytropieni przez jego ludzi i przekonani do wyjazdu z kraju. Nagłego wyjazdu. Przypuszczałem, że cała sprawa dostarczyła nielichej zabawy Afgańcom Ihora. Pewnie pierwszy raz zetknęli się z Kanadyjczykami uważającymi się za mafię… Oczywiście, zdając relację pannie de Becque, pominąłem detale, nie miałem zamiaru zawracać jej głowy drobiazgami. Na przykład tym, że każdy ze ścigających ją gangsterów doznał złamania prawej ręki w trzech miejscach. Nie wiedziałem, co ich czeka po powrocie do Kanady, ale jedno było pewne - będą musieli zmienić zawód, chyba że któryś był leworęczny.
Anna musnęła dłonią mój policzek, dolała mi piwa. Podziękowałem uśmiechem. Od pewnego czasu stosunki między dziewczynami poprawiły się i mogłem sobie pozwolić na zapraszanie obu naraz. Wydawało się nawet, że Julia woli przychodzić do mnie, kiedy jest obecna Anna.
- I jak tam twój fatygant z MSZ? - zmieniłem temat.
- Zazdrosny - skrzywiła się Julia.
- Może przyjdź kiedyś z nim? - zaproponowałem. - Niech się sam przekona, że między nami nie ma już żadnych fluidów?
- Ależ z ciebie matoł.
- Hmm? - Uniosłem ze zdziwieniem brwi.
- Chodzi o te fluidy. Mimo wszystko powinieneś dyszeć nieokiełznaną żądzą do Julii - wyjaśniła mi z uśmiechem Anna. - Zapewniać mnie o głębokich uczuciach, a jednocześnie podszczypać ją pod stołem albo coś. Twój ostentacyjnie deklarowany brak zainteresowania to śmiertelna obraza dla każdej kobiety. Nawet takiej, która tak naprawdę nie chce się z tobą spoufalać.
Przewróciłem bezradnie oczyma.
- Czyli jeśli nie dyszę dziką żądzą do wszystkich znanych mi kobiet w wieku produkcyjnym, to je tym samym obrażam? - upewniłem się.
- Dokładnie tak - poinformowała mnie z wyniosłą miną Julia.
- To chyba zbyt skomplikowane dla mnie - wyznałem.
- Dlatego jeszcze żyjesz - mruknęła Rosjanka. - Nie mam nic przeciwko takiemu faux pas, w końcu to nie ja jestem obrażana - dodała złośliwie.
Julia pokazała jej język, ale po chwili spoważniała, wyglądała, jakby się nad czymś zastanawiała.
- Mogę ci zadać dość osobiste pytanie? - zwróciła się do Anny.
Odpowiedziało jej przyzwalające mruknięcie.
- Jak znalazłaś się w Specnazie?
Spiorunowałem Julię wzrokiem, ale było już za późno, wyczułem, że Anna zesztywniała, beztroski nastrój uleciał bezpowrotnie.
- Nie musisz odpowiadać… - zacząłem.
Powstrzymała mnie gestem.
- Odpowiem - powiedziała. - Bardziej tobie niż Julii, masz prawo wiedzieć, a sama nigdy bym tego nie zrobiła.
Westchnęła głęboko, zacisnęła dłonie w pięści.
- Studiowałam architekturę w Moskwie tuż przed pierwszą wojną czeczeńską. Wtedy jeszcze wolałam budować niż wysadzać w powietrze… Mój brat był w wojsku, a reszta rodziny mieszkała w Groznym. Rodzice i młodsza siostra. Miała wtedy szesnaście lat. Stosunki między Rosjanami i Czeczeńcami układały się do tej pory różnie, ale moja rodzina żyła dobrze z miejscowymi, mieliśmy w Groznym wielu przyjaciół - Czeczenów. Kiedy inni Rosjanie zaczęli uciekać, rodzice i siostra zostali. Mieliśmy niewielki domek zbudowany z oszczędności całego życia, żal było wyjeżdżać, zostawiając dobytek. Sytuacja zaostrzała się, rosyjskie wojska szykowały się do interwencji, brat dzwonił co dzień do rodziców, namawiając ich na wyjazd, jednak bezskutecznie. Oni czuli się w Groznym bezpiecznie… Tamci przyszli któregoś wieczoru, niemal trzydziestu, większość z nich to byli znajomi: sąsiedzi, koledzy ze szkoły. Ludzie, którzy byli przyjaźnie przyjmowani w naszym domu, czasem zostawali na obiad… Ojca zarąbali w drzwiach siekierami, bo nie chciał ich wpuścić do środka. Matka miała szczęście, pchnęli ją nożem, gdy broniła ojca - opowiadała głuchym głosem Anna. - Siostra… Zgwałcili ją wszyscy, zrabowali, co się dało, a na koniec podpalili dom. Tanie z Groznego wywiózł znajomy Czeczen. Miał żonę Rosjankę, więc wiedział, że to kwestia czasu, zanim dobiorą się i do niej…
- Co się z nią stało, z twoją siostrą? - zapytała drżącym głosem Julia.
- Straciła kontakt z rzeczywistością. Odwiedzam ją czasem w psychuszce…
- A ci Czeczeni? Nikt ich nie oskarżył? Nie ukarał?
Anna roześmiała się gorzko.
- Masz na myśli sądy? Czeczeńskie sądy? Na pewno rozpatrzyłyby tę sprawę obiektywnie i uczciwie… Ale nie martw się, oni zostali ukarani i żaden z nich nie miał lekkiej śmierci.
- Kto ich zabił?
- Dżuma - odparła, wstając z miejsca, Anna.
Powstrzymała mnie gestem, dając do zrozumienia, że chce zostać sama, i wyszła z pokoju.
- Julia… - wysyczałem.
- Przepraszam, nie wiedziałam… - wyszeptała, z wyraźnym trudem powstrzymując łzy. - Jak można tak…? Jak ci ludzie…? - Ukryła twarz w dłoniach.
- To wojna - powiedziałem szorstko. - A na wojnie nie ma aniołów po żadnej ze stron.
- Ale nie rozumiem, jak mogła zabić ich choroba? Wszystkich naraz?
- To nie epidemia, to brat Anny - odparłem ponuro. - Dżuma, pułkownik Specnazu…
* * *
Zaczęły się rozbierać zaraz po wejściu do mojego gabinetu. Normalnie chodziły ubrane, a raczej rozebrane, jak tanie dziwki, jednak dzisiaj prezentowały się wyjątkowo… porządnie. No, ale była to kwestia roli, jaką zamierzały zagrać, nie pierwszy raz zresztą. Błyskawicznie zrzuciły skromne ciuszki, nic dziwnego, gdybym natychmiast zaprotestował albo uciekł na korytarz, mógłbym pomieszać im szyki. Obserwowałem to bez jakichkolwiek emocji, czekałem na rozwój wypadków. Nie zdziwiło mnie nawet, kiedy już w bieliźnie jedna spoliczkowała drugą. Zapewne nie wystarczyła im kompromitacja wykładowcy, miałem być także brutalnym gwałcicielem… Nie odezwałem się też, gdy podrapały sobie twarze i biusty.
- Skończyły panie ten występ? - spytałem chłodno.
Wtedy zaczęły krzyczeć. Jeden z czekających na zaliczenie studentów zadzwonił po policję, godzinę później siedziałem już w gabinecie rektora.
- Co pan ma na swoje usprawiedliwienie? - Pobielały na twarzy rektor wpatrywał się we mnie z wściekłością.
- Usprawiedliwienie? - Uniosłem leniwie brew. - A o co jestem oskarżony?
- Dobrze pan wie! Proszę nie nadużywać mojej cierpliwości! Ciekawe, czy byłby pan równie arogancki, gdyby na moim miejscu siedział pański promotor?
Przez chwilę wpatrywałem się we własne paznokcie, starając się okiełznać drzemiący we mnie gniew. Mogłem oczywiście powiedzieć to i owo rektorowi, był na tyle uczciwy, że nie mściłby się za to, jednak nie widziałem sensu obrażać porządnego w gruncie rzeczy człowieka. Nawet jeśli okazał się naiwny.
- Moglibyśmy odłożyć szczegółowe wyjaśnienia do jutra? - poprosiłem. - O ile wiem, nie sporządzono jeszcze policyjnego protokołu, panienki nie skończyły składania zeznań, nie przeprowadzono wszystkich badań…
- Jakich badań? Przecież one nie skarżyły się, że pan je zgwałcił, tylko że…
- Tylko że próbowałem - dokończyłem dobrodusznie. - No tak, ale moja wersja jest zupełnie inna.
- Słyszałem, że pan twierdzi, iż część zaliczeń załatwiły sobie w łóżku, a pan się oparł…
- Bez trudu - powiedziałem szczerze. - Dziwki kompletnie mnie nie podniecają.
- Chce pan wywołać skandal?! Rzucić podejrzenie na innych wykładowców?
- Tylko dwóch, tych winnych - poinformowałem z uśmiechem.
To, co powiedziałem, zastopowało nieco mojego rozmówcę.
- Nawet gdybym panu wierzył - odparł rektor po chwili milczenia - dowody wskazują…
- Profesorze - przerwałem mu w pół słowa - jest pan wybitnym specjalistą w swojej dziedzinie. Proszę sobie nie zawracać głowy kwestiami, które poza nią wykraczają. Przynajmniej w aspekcie kryminalistycznym. Bo jeśli chodzi o pewne decyzje administracyjne…
- I tak będę musiał je podjąć - teraz on wszedł mi w słowo. - Nawet jeśli dałem się wmanewrować i wyciągnąłem pochopne wnioski - dodał kwaśnym tonem. - Przepraszam - dorzucił po chwili.
Ponownie uniosłem brwi, tym razem wyszło mi to nawet lepiej niż przed chwilą, najwyraźniej zaczynałem dochodzić do pewnej wprawy.
- Doktorze Korpacki - wycedził przez zęby rektor - proszę nie nadużywać mojej cierpliwości. Osobiście nawet pana lubię, ale jeśli będę musiał pokazać panu pańskie miejsce w szyku, zrobię to bez chwili wahania. Jutro wyjaśnimy tę sprawę, ale proszę mi dać jakieś wskazówki, zasugerować, w którą stronę skandal się rozwinie. Bo rozumiem, że nie jest pan jeszcze gotowy, żeby wyłożyć kawę na ławę?
- Jutro - obiecałem.
- Więc?
- Poprosiłem policjantów o przeprowadzenie kilku testów. Między innymi chodzi o pobranie i identyfikację materiału spod paznokci.
- I co to da?
- One mają głębokie zadrapania - przypomniałem. - Jeśli ja to zrobiłem, a tak przecież obie studentki twierdzą, to za moimi paznokciami znajdzie się ich naskórek. Jeśli podrapały się same…
- Proszę pokazać dłonie - zażądał rektor.
Jedno spojrzenie na jego twarz wystarczyło, abym bez słowa położył ręce na blacie. Zdecydowanie nie była to odpowiednia chwila, żeby demonstrować swoją niezależność…
- A więc to tak - powiedział. - Niech pan już idzie - zezwolił zmęczonym tonem. - Zobaczymy się jutro.
* * *
Za stołem, poza rektorem, dziekanem i Davidoffem, ujrzałem ze zdziwieniem Małgorzatę Boerner. Piękna pani profesor wpatrywała się we mnie z napięciem. A może starała się dodać mi otuchy? Rektor wyglądał na przygnębionego, z twarzy dziekana jak zwykle nie można było niczego wyczytać. Efekt kilkudziesięciu lat ostrych rozgrywek w pokera… Obie studentki siedziały na twardych, drewnianych krzesłach. Wyglądały nadzwyczaj skromnie, można by rzec - dziewiczo. Zapewne długo to ćwiczyły. Ja otrzymałem do dyspozycji dużo wygodniejszy fotel. Zastanawiałem się przez chwilę, czy było to efektem naturalnej hierarchii, czy raczej wyrazem osobistej sympatii kogoś, kto rozstawiał tu meble. Spotkaliśmy się w gabinecie rektora, na najwyraźniej zaimprowizowanym posiedzeniu. Na razie wszyscy milczeli. Rektor studiował przez chwilę jakieś akta, wreszcie odłożył je na biurko i odchrząknął.
- Może zaczniemy? - zaproponował. - W naszym nieoficjalnym spotkaniu uczestniczą poza mną i dziekanem profesor Davidoff, jako bezpośredni przełożony doktora Korpackiego, i pani Boerner reprezentująca komisję dyscyplinarną do spraw nauczycieli akademickich.
- Dlaczego zebraliśmy się tu nieoficjalne? - zainteresował się dziekan.
- Mam powody przypuszczać, że będziemy w stanie wyjaśnić dzisiaj tę kwestię definitywnie. Dla dobra uczelni chciałbym załatwić ją jak najszybciej.
- Przepraszam, panie rektorze, ale jeśli doktor Korpacki nie zostanie ukarany, będziemy zmuszone zwrócić się do prasy - odezwała się uczesana w kitkę brunetka. - Nie chcemy, żeby ktoś jeszcze został potraktowany tak jak my.
Ubrana w żakiet i spódnicę o stonowanych barwach, bez makijażu, sprawiała nadzwyczaj korzystne wrażenie. Mimo to w tonie jej głosu można było wychwycić podszytą złośliwością pewność siebie. Rektor przyjrzał się dziewczynie przez moment jak ciekawemu okazowi wirusa pod mikroskopem.
- Mogłyby panie wyjaśnić pewną kwestię? - odpowiedział pytaniem.
- Oczywiście, panie profesorze.
- Otrzymałem dziś rano wyniki badań, jakie przeprowadzono po pobraniu treści spod paznokci całej waszej trójce. W swoich zeznaniach napisały panie, że doktor Korpacki podrapał was, starając się zmusić…
- Tak było - przerwała mu druga studentka. Demonstrowała podbite oko i podrapaną twarz. Wyglądu ofiary dopełniały rozczochrane blond włosy.
- No więc nie mogę zrozumieć, dlaczego pod paznokciami doktora Korpackiego, notabene bardzo krótko przyciętymi, niczego nie wykryto, a panie miały tam swoją krew i tkankę?
Zapadła cisza, dziekan z budzącą grozę powolnością odwrócił się do studentek.
- Czy ja dobrze słyszę? - odezwał się złowrogo.
- To… niemożliwe - wyjąkała brunetka.
- Ależ nie tylko możliwe, ale i pewne. Osobiście nalegałem, żeby jak najszybciej skończono te badania. Nie było to zresztą specjalnie skomplikowane, każde z was ma inną grupę krwi.
- On nas zmusił - wykrzyknęła studentka z podbitym okiem. - Zmusił nas, żebyśmy się podrapały! Ma nóż, wszyscy wiedzą, że ma nóż! - zawyła. - Nożem nas straszył! Nożem!
Brunetka pobladła jak ściana. Już nie była taka pewna siebie.
- Z zeznań osób czekających pod gabinetem wynikało, że byłyście w środku najwyżej minutę. Niby jak w tak krótkim czasie pan doktor miałby rozebrać was obie do bielizny i zmusić… - zaczął ze złością dziekan.
- Jesteśmy dwie - przerwała mu brunetka. - Dwie - zaznaczyła dobitnie. - A doktor jest jeden.
Rozwścieczony dziekan zerwał się zza stołu.
- Ja wam…
Rektor powstrzymał go ruchem dłoni.
- Doktorze Korpacki - powiedział znużonym tonem. - Proszę wyjaśnić tę sprawę. Natychmiast.
Wstałem, uśmiechnąłem się do studentek i poprawiłem krawat.
- Panie i panowie… - zagaiłem.
- Czego pan nie zrozumiał w słowie „natychmiast”? - zazgrzytał zębami rektor. - Bez popisów oratorskich, bez napawania się sytuacją, w sposób niebudzący wątpliwości. Natychmiast! - powtórzył.
- Minuta, góra dwie - poparł go Davidoff. - Albo osobiście dam ci takiego kopa, że się przesączysz przez dziurkę od klucza. Nie mam zamiaru siedzieć tu ani sekundy dłużej niż jest to konieczne - dodał, patrząc z obrzydzeniem na studentki.
- No dobrze - ustąpiłem. - Wiedziałem, że obie panie próbowały szantażu wobec innych wykładowców. Większość je pogoniła, ale nie wiadomo było, jak ta sprawa się skończy, bo one były ostrożne. Nawet gdyby któremuś udało się nagrać ich groźby, to bez problemu by się wybroniły, ponieważ nigdy nie mówiły wprost, o co chodzi. Oczywiście wszyscy zainteresowani wiedzieli w czym rzecz, bo wynikało to z kontekstu. Wobec tego przesunąłem termin swojego zaliczenia tak, aby wypadł wcześniej niż pozostałe. Wiedziałem też, że jeszcze w ogólniaku oskarżyły jednego z nauczycieli o molestowanie. Rzecz jasna kłamały.
- Co się z nim stało? - spytała Małgorzata.
- Pozbawiono go prawa do wykonywania zawodu - odparłem z goryczą. - W takich sytuacjach nauczyciel jest na z góry straconej pozycji.
- Skąd pan się o tym dowiedział? - spytał dziekan.
- Z Internetu, sprawa była swego czasu dość znana. - Machnąłem lekceważąco ręką. - Wystarczyło wrzucić w wyszukiwarkę ich nazwiska. Wracając do rzeczy… Zabezpieczyłem się przed ich wizytą, podejrzewałem, że spróbują czegoś podobnego.
Podszedłem do umieszczonego w rogu gabinetu odtwarzacza i włożyłem płytę z nagraniem, uruchomiłem telewizor.
- Czy to wystarczy jako dowód? - zwróciłem się do rektora minutę później.
- W zupełności - potwierdził. - Co do pań…
- Same odejdziemy z tej pieprzonej uczelni - zawołała histerycznie brunetka. - Nie wrobicie nas!
- Niezupełnie - uśmiechnąłem się do niej serdecznie. - Niezupełnie… Czy i co zrobi uczelnia to nie moja sprawa…
- Zrobi, oj, zrobi - zapewnił ponurym tonem dziekan.
- Ja natomiast jeszcze dziś skieruję skargę do sądu.
- Panie doktorze, może da się to jednak jakoś załatwić? My wszystko… Odwołamy wszystko… - Blondynka złożyła dłonie jak do modlitwy.
Przez chwilę mierzyłem ją beznamiętnym wzrokiem, wreszcie pokręciłem głową.
- Nie - powiedziałem. - Na tym etapie niczego już nie możecie zrobić, a ja nie biorę jeńców.
ROZDZIAŁ SIÓDMY
Kląłem pod nosem, czytając list od znajomego antykwariusza. Kołybiew sprzedał ikonę wraz z zawartością jakiemuś kolekcjonerowi dewocjonaliów z Tajlandii. Zmiąłem ze złością kartkę i rzuciłem na dywan. Mimo intensywnych starań relikwia Michała Archanioła pozostawała nadal nieuchwytna. Stopniowo angażowałem się coraz bardziej w poszukiwania. Niespecjalnie interesował mnie mistyczny czy pseudomistyczny charakter tego przedmiotu, ale pozostawała fascynacja historyka: dotknąć czegoś, co prowadziło do walki tysiące wojowników, zetknąć się z legendą, chłonąć aurę artefaktu… Wiedziałem, że to strzęp materiału, ale nie miałem bliższego opisu. Jedyną znaną mi osobą, która widziała sztandar, był Dżuma. Wątpiłem, żeby stawił się na moje życzenie i odpowiedział na pytania dotyczące jego wyglądu. No i szczerze mówiąc, raczej niespecjalnie mi się spieszyło do rozmowy z bratem Anny. Nie jestem szczególnie bojaźliwy, ale ten facet przyprawiał mnie o dreszcze. Od pewnego czasu miałem sny związane z chorągwią. Widziałem sztandar z wyhaftowaną postacią Michała Archanioła, wskazującego mieczem wrogie zastępy, wzywającego do ataku. Postać z moich snów była dziwna, nie odpowiadała standardowym wyobrażeniom. Oblicze anioła bardziej przypominało twarz dowódcy, otwarte do krzyku usta, wymowny gest drugiej, niedzierżącej miecza dłoni znaczący tyle co: „Za mną!”. Generalnie anioły opisywane są jako byty będące jedynie emanacją woli Boga, nieustępliwe w wypełnianiu Jego planów, podróżujące poprzez czas i przestrzeń… A jednak te, zdawałoby się, żyjące w bezwzględnym posłuszeństwie istoty zbuntowały się. Kiedy Lucyfer wystąpił przeciwko Bogu, Michał miał po raz pierwszy poprowadzić wierne Jemu oddziały na wroga z okrzykiem: „Któż jak Bóg!”.
W malarstwie cerkiewnym Archanioł Michał jest przedstawiany w ramach typu ikonograficznego Deesis, co po grecku oznacza „błaganie”, albo jako Archistrateg - dowódca. Pokorna pozycja Michała w pierwszym typie ikon oznacza postawę służebną wobec Boga, a nawet człowieka. Potwierdza to wpleciona we włosy wstążka, nazywana po rosyjsku - toroki, będąca symbolem posłuszeństwa. Michał ubrany jest w purpurową dalmatykę, w ręku trzyma nie broń, a rabdos - cienką laskę symbolizującą władzę duchową. Jako Archistrateg odziany jest w krótki, żołnierski chiton i złocistą zbroję, w dłoni dzierży miecz. Mimo iż w jego włosach nadal widzimy toroki, to przedstawiony na tego typu obrazach Michał jest już zwierzchnikiem boskich hufców, dowódcą, archaniołem. W Biblii określenie „archanioł” występuje jedynie dwa razy, z imienia jako taki wymieniany jest tylko Michał. W księgach apokryficznych Michał przedstawiany jest jako druga osoba po Bogu, najwyższy sędzia, potężna moc, ten, który karze w imieniu Boga, lecz także okazuje miłosierdzie.
Pierwsza wzmianka o wsparciu walczących w obronie chrześcijaństwa żołnierzy przez Michała Archanioła pochodzi z siódmego wieku - Longobardowie, którzy zwyciężyli Saracenów pod Monte Gargano, swoje zwycięstwo przypisywali właśnie jemu. Czy mieli jakiś sztandar? Czy to właśnie on zawędrował później na Ruś? A może powstał dopiero w Rosji? Nie znałem odpowiedzi na te pytania, a bardzo chciałem je poznać. Sztandar Michała Archanioła opanował moje sny.
* * *
Odebrałem natychmiast, gdy zadzwoniła; trudno byłoby stwierdzić, że Koszka przemęcza mnie składaniem raportów. Czasem przez kilka dni nie mogłem się z nią skontaktować ani telefonicznie, ani przez Internet. Ostatnio dzwoniłem do dziewczyny codziennie, niestety, bezskutecznie. W swoim liście antykwariusz wspominał mętnie o jakimś dziwnym zdarzeniu, które mogło mieć związek z losami ikony. Niestety, kontakt z nim był jeszcze trudniejszy niż z Koszką, facet był nie tylko tradycjonalistą i informował mnie jedynie klasyczną pocztą, ale miał też autentyczną fobię na punkcie techniki. Na przykład przez telefon rozmawiał jedynie w sytuacjach przymusowych, dzwonić za niego musieli znajomi, on sam nie potrafił wprowadzić najprostszego numeru…
- Tak? - rzuciłem ostro w słuchawkę.
- Witaj, polski szpiegu - usłyszałem radosny, dziewczęcy szczebiot. - Kopę lat…
- Dzwonię do ciebie od tygodnia - warknąłem.
- Przepraszam - powiedziała bez cienia skruchy. - Siedzieliśmy na pustyni Gobi, wiesz, sztuka przeżycia i te sprawy. Zabrali nam komórki.
- Przez tydzień?
- Półtora - odparła ponuro. - Nie mogę już patrzeć na wojskowe racje żywnościowe.
- No to jednak nie jesteś kryptologiem…
- Co?
- Zastanawiałem się, w jakiej grupie się uczysz, no wiesz, czy będziesz agentem operacyjnym, czy dostaniesz robotę za biurkiem? No to teraz już wiem.
- Pokazuję ci język - poinformowała mnie po chwili. - Cwaniaczek jeden…
- Dobra, dosyć żartów, co z tym antykwariuszem? Bo on mi w liście wspominał…
- W liście?!
- Nieważne - westchnąłem ze zniecierpliwieniem. - Może nie jest zupełnie normalny, ale świetnie zna się na ikonach. No dalej, co się stało?
- Wpadł na jakąś swołocz - odpowiedziała niechętnie. - Jacyś narodowcy czy coś… Wiesz, skrajna prawica. Chcieli go pobić i tyle.
- W związku z tą ikoną, której szukał?
- Skąd! Po prostu wlazł im pod rękę.
- No i jak to się skończyło?
- Normalnie, dostali lanie. Znaczy, ci chuligani.
- Od niego?! Przecież to ciapciuś…
- Od nas, głupku. Byłam tam z Andriejem. Wiesz, że poszły mi spodnie? - odezwała się ożywionym tonem. - Kopnęłam w szczękę takiego drągala, z metr dziewięćdziesiąt, no i szew nie wytrzymał.
- Lepiej nie rozwijaj tego tematu - zaproponowałem zimno. - O tych spodniach. Nie mam zamiaru ubierać rosyjskiej agentury. I kim jest Andriej?
Przez pół minuty trwała w obrażonym milczeniu.
- Mój chłopak - powiedziała wreszcie. - I w związku z tym mam prośbę…
- Tak?
- On do was jedzie na dniach… Szykuje się jakaś wspólna akcja antynarkotykowa przeciwko rosyjskiej mafii.
Głos mojej rozmówczyni się zmienił, drżał niepewnie.
- Chciałabym być blisko niego, bo akcja potrwa kilka tygodni. Po tej pustyni dostanę bez problemu urlop na miesiąc, ale nie mam forsy. To znaczy mam, ale tylko na przejazd. Mogłabym zatrzymać się u ciebie? Odpracuję to, albo coś… - zawiesiła głos. - Oczywiście bez podtekstów - dodała.
Teraz ja milczałem. Nie miałem nic przeciwko przyjazdowi Koszki, jednak jakby na to nie patrzeć, szkoliła się na szpiega, a interesy Polski i Rosji okazywały się w wielu kwestiach rozbieżne. Niewątpliwie była sympatyczną dziewczyną, lecz istniała też możliwość, że jej przyjazd miał podłoże nie tyle romantyczne, co służbowe… Z drugiej strony, uratowała skórę mojemu antykwariuszowi, to nie ulegało wątpliwości.
- Podaj mi imię, nazwisko, datę urodzenia - zażądałem.
- Chcesz mnie sprawdzić?
- Owszem - przyznałem bez ogródek. - A jeśli okaże się, że korzystasz tylko z pretekstu…
- Rozumiem - weszła mi w słowo. - Nie ma sprawy - wyrecytowała pospiesznie dane personalne. - To mogę mieszkać u ciebie?
- Tak. Ale ten twój chłopak nie będzie miał nic przeciwko?
- Nie, on nic o tym nie wie - zachichotała. - Pamiętaj, obiecałeś. Pa!
- Chwileczkę… - zacząłem. - Koszka! Koszka!!! - ryknąłem wściekle.
Odpowiedziała mi cisza. Wyglądało na to, że dziewczyna załatwiła, co chciała, i ponownie stała się nieuchwytna. Westchnąłem - zapowiadał się ciekawy miesiąc. W głębi ducha miałem tylko nadzieję, że ów Andriej ma zwyczaj zastanawiać się, a potem dopiero sięgać po broń. Jednak nie była to wielka nadzieja… Mniej martwiłem się Anną, podejrzewałem, że owa operacja antymafijna nie jest dla niej żadną tajemnicą i w związku z tym nie będę musiał długo jej tłumaczyć, z jakiego powodu w moim mieszkaniu znalazła się kolejna kobieta. Chyba że moja wybranka w końcu straci cierpliwość…
* * *
Jechałem niespiesznie, myśląc o Gilbercie, wiozłem mu prezent, choć wcale nie byłem pewien, czy się ucieszy. Miałem tylko nadzieję, że to, co zrobiłem, nie zniszczy naszej przyjaźni. Z drugiej strony, nie mogłem się powstrzymać od wyrównania pewnych rachunków. W zielonej kartonowej teczce wiozłem wyrok sądowy i wycinki z lokalnych gazet. Chodziło oczywiście o moje przedsiębiorcze studentki… To Gilbert był nauczycielem, którego kilka lat temu wyrzucono ze szkoły, kiedy dwie uczennice oskarżyły go o molestowanie. Wykonały dokładnie ten sam numer, którego spróbowały ze mną, tyle że ja nie byłem bezbronny tak jak mój przyjaciel. Gilbert wierzył w ludzką dobroć, ja - nie za bardzo. Cała sprawa wyszła mu w pewnym sensie na dobre, bo zmienił parszywą posadkę na dużo bardziej dochodowy interes handlarza starodrukami. Wykorzystawszy swoje arystokratyczne koneksje, szybko stał się niemal monopolistą w tej branży, przynajmniej jeśli chodziło o naprawdę rzadkie, no i drogie dzieła. Jednak wiedziałem, że gryzła go jawna niesprawiedliwość tego, co mu się przytrafiło. Nie przeprowadzono żadnego poważnego śledztwa, zlekceważono opinie innych nauczycieli i jego słowo, relegowano Gilberta pospiesznie, ukradkiem, po złodziejsku. Nie dając żadnej możliwości obrony. Wśród wiezionych przeze mnie wycinków był wywiad z dyrektorem szkoły Gilberta. Reporter, który go przeprowadził, był moim znajomym, podrzuciłem mu temat, a on skwapliwie wykorzystał okazję. Z wywiadu przebijała pogarda do przełożonego, który tak obawiał się o swoją skórę, że wolał wyrzucić niewinnego człowieka, niż podjąć wyzwanie rzucone przez nieuczciwe uczennice. Dostało się też kilku oficjelom z miejscowego kuratorium. Jednym słowem - pełna rehabilitacja, tyle że poniewczasie.
Zatrzymałem samochód przed domem Gilberta. Gospodarz czekał już na mnie, przywitaliśmy się uściskiem dłoni.
- Nie wiem, po cholerę przyjeżdżasz spijać moje piwo, skoro nie przywiozłeś mi materia prima.
Wiedziałem, że to tylko żart, lecz nie miałem ochoty przerzucać się dowcipami. Machnąłem niechętnie ręką i bez słowa ruszyłem na poddasze. Atmosfera laboratorium mnie uspokajała.
- Co się stało? - Zmarszczył brwi. - Nie wyglądasz za dobrze.
Rzuciłem teczkę na stół i nakazałem gestem, aby ją otworzył. Sam stanąłem przy regale z książkami. Stałem tak kilkanaście minut, nie odważyłem się odwrócić, za plecami słyszałem tylko szelest papieru.
- Może usiądź, bo stoisz jak słup, a to mnie rozprasza - odezwał się wreszcie szorstko.
Usiadłem. Gilbert bębnił nerwowo palcami po stole.
- Od początku to zaplanowałeś? - Obrzucił mnie szybkim spojrzeniem.
- Skojarzyłem nazwiska dopiero wtedy, kiedy zaczęły mi sugerować, że źle na tym wyjdę, jeśli im nie dam zaliczenia.
- Z jednej strony się cieszę - wymruczał. - Z drugiej, może trochę za ostro z nimi postąpiłeś. Mnie wystarczyłyby przeprosiny…
- A mnie nie - odpowiedziałem zimno. - Jakbyś nie zauważył, to ja byłem teraz ich głównym celem. Nie szukam guza, można nawet powiedzieć, że unikam walki, jestem za leniwy, aby mnie to bawiło, ale jak już do niej dojdzie, to nie uciekam i nie negocjuję.
- No dobrze, mniejsza z tym - wymamrotał. - Dziękuję… Wiesz - ożywił się - chyba coś drgnęło w sprawie tego preparatu. Całkiem możliwe, że dostanę w końcu tę materia prima. Jeden z moich znajomych ma chyba trochę w zapasie, powinno wystarczyć na dwie porcje.
- To świetnie - odetchnąłem z ulgą. - Wolałbym raczej nie przechodzić tego syndromu abstynenckiego.
- Tylko szkoda, że nie możemy sprawdzić, jak druga porcja wpłynie na blizny…
- Nie rozumiem?
- No, tamte ci zniknęły, a ja nie miałem żadnych i nie mam.
Parsknąłem lekceważąco.
- Też mi problem. Mam nowe - powiedziałem, podwijając rękawy i demonstrując szramy po nożu.
- Chryste… - mruknął Gilbert. - W co ty się wdałeś? Przedstawiłem mu nieco ocenzurowaną wersję zajścia w posiadłości Magika.
- Ruska mafia, Specnaz, Afgańcy… - wymamrotał. - Czyś ty na łeb upadł?! Po cholerę się z nimi zadajesz?
Przez chwilę siedziałem w milczeniu, zastanawiałem się, ile mu mogę powiedzieć, wreszcie podjąłem decyzję. Nie chciałem, żeby uważał, że kręcę jakieś ciemne interesy z rosyjską mafią.
- Jesteśmy zagrożeni terroryzmem i zalewani narkotykami. W obu tych sprawach Ihor może nam pomóc. - Wzruszyłem ramionami.
- Terroryzmem?!
- Islamiści wzięli nas w końcu na celownik. Do tej pory nie atakowali specjalnie Polaków, bo nie bardzo wypadało…
- Mógłbyś to wyjaśnić? - poprosił. - Pamiętaj, że mówisz do laika.
- Al-Kaida i podobne organizacje do tej pory nas oszczędzały, bo byliśmy za słabi. Każdy atak terrorystyczny obliczony jest na osiągnięcie jak największego efektu medialnego. Chodzi o to, żeby porazić strachem, zadziwić, pokazać sprawność organizacji, jej siłę. Tak było z atakami na World Trade Center i Pentagon. To była akcja zaplanowana i przeprowadzona przez profesjonalistów najwyższej klasy, nie przez szaleńców w turbanach, jak się często przedstawia islamskich terrorystów. Zamachowcy pochodzili z krajów uchodzących w oczach amerykańskiej administracji za „umiarkowanych sojuszników”: z Arabii Saudyjskiej, Egiptu, Zjednoczonych Emiratów Arabskich. Zachowywali dyskrecję, nie afiszowali się z poglądami religijnymi czy politycznymi, znakomicie operowali finansami. Przed akcją i w jej trakcie wykazali się świetnym wyszkoleniem i wysoką dyscypliną operacyjną. Mówiąc krótko: przeszli przez amerykańskie systemy bezpieczeństwa niczym gorący nóż przez masło. Gdyby zaatakowali Polskę, zostałoby to odebrane jako wyraz słabości. Sygnał: „Nie jesteśmy na tyle silni, by przełamać zachodnie zabezpieczenia antyterrorystyczne, więc uderzamy tam, gdzie możemy liczyć na sukces bez większych problemów”. Nawet w wypadku gdyby im się udał sam atak, medialnie byłaby to porażka. Jednak teraz sytuacja się zmienia - dodałem ponuro.
- Dlaczego? - Zmarszczył brwi Gilbert.
- Jesteśmy postrzegani przez świat arabski jako jeden z najwierniejszych sojuszników USA. W Iraku i Afganistanie zaczęło się polowanie na Polaków. Oni chcą nas zmusić do wycofania wojsk z tamtego regionu. No i zbliżają się Euro 2012… Jeśli nie zajdą jakieś nieprzewidziane komplikacje i tak, jak przewidują plany, część imprez odbędzie się u nas, staniemy się dla terrorystów celem numer jeden.
- Ale nasi antyterroryści… - zaczął niepewnie.
- Nie jesteśmy przygotowani do konfrontacji z zawodowcami - przerwałem mu bezceremonialnie. - Wyobraź sobie jakąś sytuację zakładniczą w rodzaju opanowania teatru na Dubrowce, czy, nie daj Boże, tego, co było w Biesłanie… Dziesiątki albo setki zakładników, terroryści wyszkoleni jak zawodowi żołnierze, mający doświadczenie bojowe i gotowi zginąć w imię swojej sprawy… Zastanów się, ile takich spraw rozwiązali nasi komandosi?
Gilbert milczał.
- To ja ci powiem: ani jednej! Dlatego potrzeba zmian organizacyjnych, potężnej jednostki antyterrorystycznej, która byłaby przygotowana, żeby podjąć takie wyzwania. Jednostki szkolonej przez ludzi, którzy walczyli w podobnych sytuacjach. No i stąd ten Specnaz…
- A Ihor? - zapytał cicho Gilbert. - Przecież to gówno…
- Gówno - przytaknąłem. - Tylko wiesz co? Nie każdy może sobie pozwolić na luksus czystych rączek. - Parsknąłem ze złością. - Siedzisz tutaj w poczuciu własnej doskonałości moralnej, ale zastanów się, co zrobiłeś, żeby ograniczyć przerzut narkotyków do Polski? A ludzie, którzy nie boją się upaprać, mogą poprosić Ihora, aby nie sprzedawano ich na przykład pod szkołami. Dla Magika to żadna różnica, on i tak wyjdzie na swoje, jego organizacja nie zajmuje się bezpośrednio dystrybucją narkotyków, pobiera jedynie haracz od dilerów. Oczywiście czyjaś dusza będzie zbrukana przez sam kontakt z ruską mafią, ale uratuje się iluś tam małolatów. Ihor chętnie pomoże też zlikwidować kanały przerzutowe, o ile należą do konkurencji… Bo ta mu nie płaci.
- Wydaje się, że z tym trzeba walczyć całościowo, a nie na wąskim froncie - odezwał się niepewnie Gilbert.
- Globalnie? - roześmiałem się cynicznie. - To niemożliwe. Część ekspertów zajmujących się handlem narkotykami oblicza, że około jednej piątej pieniędzy na świecie pochodzi z tego biznesu. Nawet jeśli przesadzają, i tak są to ogromne kwoty. Gdyby położyć kres handlowi środkami odurzającymi, gospodarka światowa by się załamała… Tak więc nie likwiduje się problemu, a raczej odpycha. Niech przerzucają przez kraj sąsiada, sprzedają na innych rynkach… Byle nie u nas.
- Nie wygląda to wesoło - zauważył.
- Bo i nie jest wesołe. To wojna, nawet gorzej, bo na wojnie wiesz, kto wróg, a kto przyjaciel. Tu chwilowy sprzymierzeniec może w sekundę stać się wrogiem, a wróg stanąć po twojej stronie. Do tego dochodzą tabuny zaklinających rzeczywistość urzędasów, którzy nigdy nie przyznają, że istnieje jakiekolwiek zagrożenie dla Polski, bo musieliby coś wtedy zrobić. Postawić na profesjonalistów, kupić lepszy sprzęt, zmienić przepisy, może pogadać z Rosjanami.
- Myślałem, że jest już jakieś porozumienie?
- W bardzo wąskim zakresie. - Skrzywiłem się niechętnie.
Gilbert popatrzył na mnie w zamyśleniu.
- Nie wydaje się, żebyś był zadowolony z tych… układów.
- Nie jestem - przyznałem. - Niestety, nie zawsze w życiu mamy to, czego chcemy. A wojna to bagno, każda wojna. Jestem zmęczony - przyznałem. - Czasem żałuję, że pomysł Ciccioliny nie wypalił.
- Chodzi o tę podstarzałą gwiazdkę porno? A co ona ma wspólnego ze zwalczaniem terroryzmu?
- Miała koncepcję, jak załatwić sprawę raz a dobrze.
- Żartujesz?!
- Skąd, w 2002 roku zaoferowała Osamie bin Ladenowi swoje piękne białe ciało w zamian za pokój - wyjaśniłem z kamienną twarzą. - Niestety, nie skorzystał z propozycji…
Przez chwilę patrzyliśmy na siebie w milczeniu, potem obaj ryknęliśmy śmiechem. Co by o tym nie powiedzieć, inicjatywa Ciccioliny miała pewien urok…
* * *
Krzywiłem się, wyciągając z bagażnika prezent dla Anny, bo bezlitośnie przypominał mi, czym się zajmuje moja wybranka. Z drugiej strony, nie wątpiłem, że będzie z niego zadowolona.
Otworzyłem bramę i drzwi wejściowe, od dawna miałem własne klucze i kod do zamka. Z przedpokoju dobiegły mnie głosy kilku osób, widać Anna miała gości. Siedzieli w trójkę przy stole, grali w karty. Wszyscy ubrani w maskujące mundury, na dywanie leżały kamizelki kuloodporne, hełmy i reszta wyposażenia. Anton, Sasza i Anna… Poczułem ucisk w żołądku, widać było, że szykują się do akcji, czekają tylko na sygnał.
- Powiedzcie mi, że to tylko ćwiczenia - poprosiłem przez zaciśnięte zęby.
Mężczyźni wstali, przywitali się ze mną uściskiem dłoni, ale żaden nie odpowiedział na moje pytanie. Anna przytuliła się do mnie, pokręciła głową.
- Możecie brać udział w działaniach na terenie Polski? - zapytałem agresywnie. - To jest legalne?
- Są jakieś umowy międzyrządowe - wyjaśnił bez gniewu Anton. - Jedna tajniejsza od drugiej.
Rzuciłem ze złością paczkę na stół.
- To prezent - wymamrotałem. - Widzę, że się przyda.
- Na pierścionek za duża paka - zażartował Sasza.
Zamarłem. W oczach Anny pojawiła się tęsknota. Zniknęła w ułamku sekundy, niczym spadająca gwiazda, zastąpił ją figlarny błysk. Odepchnęła chłopaków i zaczęła rozwijać ozdobny papier. Wujek Maks dostarczył to, o co go prosiłem, od razu w stosownym opakowaniu.
- Buty? - zawołał Anton. - Ten kretyn dał jej buty…
Leżące na stole wojskowe buciory faktycznie nie rwały oczu, jednak Anna obejrzała je w skupieniu. Zbadała dotykiem podeszwę.
- Jest w nich coś dziwnego - przyznała z namysłem. - No i są dość ciężkie.
Sasza parsknął lekceważąco.
- Gdyby jeszcze jakieś szpilki… Chętnie zobaczyłbym cię w szpilkach - zwrócił się do Anny.
Stuknąłem go energicznie przez łeb.
- Chcesz się ze mną zmierzyć, zazdrośniku? - rzucił kpiąco, odskakując, przybrał pozycję bokserską.
- Jak cię obtłucze, to będziesz musiał zrezygnować z akcji - zgasił go Anton.
- Zakład, że za chwilę będziecie mnie błagać, żebym i wam takie załatwił? - spytałem, wskazując buty.
- W życiu - odparł pogardliwie Sasza.
- Mają aramidową wkładkę i wzmocnioną osłonę podeszwy. Wytrzymują wybuch siedemdziesięciu pięciu gramów trotylu - wyjaśniłem.
Anton podszedł do stołu i z niedowierzaniem obejrzał obuwie.
- Naprawdę? - spytał.
Potwierdziłem. Nie dziwiłem się jego zainteresowaniu. Wszyscy żołnierze boją się śmierci, ale ci najlepsi potrafią zapanować nad lękiem, oswoić go. Jednak jest coś, co przebija się przez warstwy ochronne, jakie musi sobie wypracować każdy zawodowiec - to lęk przez okaleczeniem. Miny przeciwpiechotne są koszmarem każdego żołnierza. Kiedyś - zabijały. Jednak później specjaliści stwierdzili, że lepiej okaleczyć wroga niż pozbawić go życia. Ktoś, komu wybuch urwał nogę, i tak zostanie wyłączony z walki, a jego rana i kalectwo spowodują, że trzeba będzie skierować do opieki nad nim, przynajmniej na pewien czas, kilka osób. Większość min przeciwpiechotnych zawiera nie więcej niż siedemdziesiąt pięć gramów trotylu bądź innego materiału wybuchowego, będącego jego ekwiwalentem. Teoretycznie takie buty powinny zabezpieczać przed utratą nóg. Teoretycznie…
- Rozmiar będzie dobry? - Anna spojrzała na mnie. - Bo do tego trzeba grube skarpety…
- Jest pół numeru większy, niż nosisz – przerwałem jej.
- No tak - mruknęła. - Zapominam czasem, że też jesteś żołnierzem.
- Nie jestem… - zacząłem.
- Tak? - odezwała się słodko, wkładając buty.
Machnąłem ręką. Nie byłem w nastroju do żartów. Może i mój prezent zabezpieczał przed minami naciskowymi, choć osobiście wolałbym tego nie sprawdzać, ale na pewno nie przed odłamkowymi czy wyskakującymi. Amerykańska mina przeciwpiechotna Claymore mogła być odpalana ręcznie z dużej odległości. Raziła stalowymi kulkami do dwustu pięćdziesięciu metrów. W przypadku min wyskakujących po aktywowaniu zapalnika korpus miny był wyrzucany na wysokość ponad metra i dopiero wtedy następowała eksplozja. Choćby te buty były siódmym cudem świata, nie mogły nikogo ochronić w podobnej sytuacji.
- Są wygodne, jakby były rozchodzone - powiedziała ucieszona Anna. - Mogę od razu je włożyć.
- To patent Maksa - wyjaśniłem bez entuzjazmu. - Nie dałbym ci butów, do których musiałabyś się przez miesiąc przyzwyczajać.
- Odszczekuję wszystko, co powiedziałem! - zawołał Sasza. - Możesz mi załatwić coś takiego? Cena nie gra roli.
- Ja też poproszę. - Klepnął mnie po ramieniu Anton.
Zapiszczał leżący na stole pager.
- Zbieramy się! - zakomenderowała Anna.
Błyskawicznie nałożyli oporządzenie, skontrolowali się nawzajem.
- Do zobaczenia, kochany. - Anna musnęła dłonią mój policzek.
Usłyszałem warkot samochodu, wyszedłem wraz z nimi przed bramę. Szarzało, nadchodził wieczór. Pod domem czekał bus z przyciemnionymi szybami. Anna zasalutowała mi kpiąco.
- Machnij rukoju, pożełaj udaczi tiem czia robota w etu nocz’ wojna - zanuciła.
Pomachałem jej ręką i życzyłem powodzenia. Gula z żołądka podchodziła mi do gardła. Odjechali. Poszedłem na tyły domu i otworzyłem szopę z drewnem. Anna paliła w kominku bukowymi polanami, w szopie trzymała pocięte, jeszcze nieporąbane pniaki. Zdjąłem marynarkę i postanowiłem się tym zająć. Potrzebowałem czegoś, co odciągnie moje myśli od dziewczyny. Sprawy między nami zdecydowanie zaszły za daleko, trzeba było coś zrobić. Po godzinie rąbania doszedłem do wniosku, że najlepiej będzie wysłać Annę do Tajlandii w pościgu za ikoną. Przynajmniej przez jakiś czas nie będzie mogła brać udziału w walce. Kiedy wróci, niezależnie od tego, czy znajdzie sztandar, czy nie, postanowiłem się jej oświadczyć. Być może rozważy wtedy zmianę profesji… Otarłem spocone czoło i popatrzyłem na stos szczap u moich stóp. Tak zrobię, postanowiłem. Od razu odczułem ulgę.
* * *
Mieszkam na trzecim piętrze, czyjąś obecność wyczułem już na drugim. Była noc, nie zapaliłem światła, wchodząc do kamienicy, nigdy nie zapalam. Większość ludzi boi się ciemności, ja nie. Być może jest to spowodowane faktem, że widzę w mroku dużo lepiej niż przeciętny człowiek, ot taki wybryk natury. Zatrzymałem się na moment, nasłuchując, a potem bezszelestnie, dzięki butom na miękkich, gumowych podeszwach, wszedłem wyżej. Wyjąłem nóż. Wydawało mi się, że słyszę czyjś przyspieszony oddech. Uśmiechnąłem się. Jeśli ktoś chce mnie zaskoczyć, to przeżyje niezłą niespodziankę. Nawet gdyby zapalił światło, blask oślepi go na chwilę i albo nie będzie mógł strzelać, albo strzeli na oślep. Ja mogłem kierować się dotykiem, bo nóż był przedłużeniem mojej dłoni. Wyszedłszy na korytarz, przesuwałem się w kierunku mieszkania, muskając plecami ścianę, aby stanowić jak najmniejszy cel. Plama mroku pod moimi drzwiami zgęstniała. Przykucnąłem, gdy usłyszałem gwałtowny szelest materiału i paskudne okrężne kopnięcie przeszło mi nad głową. Poderwałem się, rzuciłem naprzód, lewym ramieniem objąłem szyję intruza, rękojeścią noża uderzyłem go w prawy bark. Kimkolwiek był, miał prawidłowe odruchy obronne, skręcił głowę w bok i przyciągając brodę do piersi, usiłował zablokować moje przedramię, aby nie dopuścić do ucisku na krtań. Bezskutecznie. Kiedy zwiotczał, schowałem nóż, opuściłem ostrożnie bezwładne ciało na podłogę, potem otworzyłem drzwi. Zapaliłem światło i zamarłem - na progu leżała szczupła, wyglądająca na jakieś dwadzieścia lat dziewczyna o krótko obciętych włosach. Tuż obok poniewierała się spora torba podróżna.
- Niech to szlag - wymamrotałem, pospiesznie wnosząc nieznajomą do środka. Położyłem ją na dywanie i wróciłem po torbę. Kiedy wniosłem bagaż do pokoju, otwierała oczy.
- Koszka, ty matołku - powiedziałem po rosyjsku. - Nie mogłaś mnie uprzedzić?
- Witaj, polski szpiegu. To było lepsze niż na filmie. - Uśmiechnęła się, masując sobie szyję. - Czym mnie walnąłeś w ramię?
Odchyliłem marynarkę, pokazując nóż w umocowanej pod pachą pochwie.
- Rękojeścią - wyjaśniłem.
- Super! - zawołała.
- Mało brakowało, a zarobiłabyś odwrotną stroną.
Wzruszyła ramionami.
- Ryzyko zawodowe - stwierdziła beztrosko.
- Coś na ząb? - zaproponowałem.
- Burczy mi w brzuchu - przyznała.
Przeszliśmy do kuchni, Koszka usiadła w wygodnym, wyściełanym krześle z poręczami, a ja zająłem się kolacją. Usmażyłem skwarki, odsączyłem je na papierowym ręczniku, z patelni odlałem nieco tłuszczu, wrzuciłem cebulę i dwa pokrojone w kostkę pomidory. Po chwili dodałem czosnku.
- Ale pachnie - odezwała się Koszka. Usłyszałem, że przełknęła ślinę.
- Jeszcze chwilkę. - Uśmiechnąłem się, rozbijając kilka jajek.
Do gotowej jajecznicy dodałem skwarki, postawiłem na stole dwa kubki z herbatą i nakroiłem chleba.
- Pycha! - mruknęła z pełnymi ustami. - A teraz powiedz mi, jak mam odpracować gościnę.
- To naprawdę nie jest konieczne.
- Nalegam. - Spojrzała mi prosto w oczy. - Źle bym się czuła, gdybym w żaden sposób ci się nie odwdzięczyła.
- Umiesz gotować? - spytałem.
- Nie - padła zdecydowana odpowiedź. - Chyba że chodzi o podgrzewanie wojskowych racji żywnościowych.
- Matka cię nie nauczyła? - zażartowałem.
Przełknęła w milczeniu kilka kęsów.
- Nie pamiętam matki - odpowiedziała. - Były jakieś ciocie. - Wzruszyła ramionami. - A potem wylądowałam na ulicy.
- Przepraszam, nie…
- To oczywiste, że nie wiedziałeś. - Machnięciem ręki zbyła moje zmieszanie. - Nieważne, było, minęło.
- Jak znalazłaś się w akademii FSB?
- Jest w Rosji taki program, armia zbiera dzieciaki z ulicy.
- Armia?!
Przytaknęła.
- Nasz kraj nie ma tyle pieniędzy na cele socjalne, co Europa Zachodnia. Armia pomaga dzieciom, a przy okazji sobie. Prowadzi szkoły o lekko wojskowym profilu. Na początek nic nadzwyczajnego, ot, wuefista jest weteranem z Afganistanu i poza normalnymi ćwiczeniami może ci pokazać, jak walczyć. Matematyk opowie o szyfrach, informatyk zademonstruje, jak bronić się przed internetowym atakiem. Jeśli chcesz. Przez cały czas trwa dyskretna selekcja, kiedy skończysz szkołę średnią, możesz zrobić, co ci przyjdzie do głowy, także odciąć się od tego wszystkiego. Jednak większość chce zostać razem, w rodzinie. Idą do oddziałów specjalnych, FSB, wywiadu wojskowego, desantu… Są wytrzymali na niewygody, karni i świetnie wyszkoleni. Bo ćwiczyli od dziecka…
- To wygląda jak szkolenie janczarów - zauważyłem.
- W jakimś stopniu tak jest. Jednak…
- Tak?
- Jako dwunastolatka na ulicy byłam nikim. Każdy mógł mnie mieć za parę groszy albo i za darmo, jeśli był silniejszy. Ale najgorsza była samotność, świadomość, że mój los nikogo nie obchodzi. Ci ludzie… z armii, wiem, że wykonywali rozkazy, realizowali plan, jednak jako pierwsi okazali mi przyjaźń. Kiedy odchodziłam z nimi, natknęliśmy się na mojego alfonsa. To był taki napakowany bysior na sterydach, miał nóż. A ja szłam za rękę z chudym, łysym kurduplem. Jego towarzysz zniknął chwilę wcześniej, teraz wiem, że pilnował nam pleców, na wypadek gdyby mój „opiekun” miał kumpli. Dlatego tamten zaatakował, nie bał się jakiegoś chudzielca. W chwilę później leżał na asfalcie w nożem we własnej dupie i połamaną ręką. I wył. Och, jak on cudnie wył… A ja chciałam, żeby łysol mnie polubił, i chciałam umieć się bić. Żeby to osiągnąć, zrobiłabym dosłownie wszystko. Jednak nie musiałam. Ten łysy okazał się ojcem Andrieja, polubił mnie dla mnie samej, a kiedy go poprosiłam, nauczył walczyć.
Milczałem długo, nie wiedziałem, co powiedzieć.
- Zaszokowałam cię, uraziłam? - spytała spokojnie.
- Nie - mruknąłem. - Nie uraziłaś. Ale może zmieńmy temat?
Posłusznie skinęła głową.
- Więc co mogę dla ciebie zrobić?
- W zasadzie jest coś takiego, lecz to raczej delikatna sprawa… Chciałbym, abyś śledziła pewnego człowieka. Problem polega na tym, że to profesjonalista najwyższej klasy, choć już nieaktywny. O ile mi wiadomo - dodałem po namyśle.
- Chcesz go zabić czy porwać? - Zabłysły jej oczy.
Zaskoczony spojrzałem na Koszkę, myślałem, że żartuje. Nie żartowała.
- Ani jedno, ani drugie - skrzywiłem się z niesmakiem. - To mój wujek. Jest dość skryty, a muszę wiedzieć pewną rzecz.
- To wszystko? - westchnęła z pewnym zawodem.
- Prawie. Możesz mi też posłużyć jako konsultantka.
- W zakresie damskiej bielizny? - rzuciła bezczelnie.
Ostrzegawczo pogroziłem Koszce palcem.
- Nie, z tym już koniec. Chodzi o wybór pierścionka zaręczynowego.
- Czemu nie spytasz szczęśliwej wybranki?
- Bo chcę jej zrobić niespodziankę, no i trochę się boję. Wolę postawić ją przed faktem dokonanym.
- Nie martw się. - Uśmiechnęła się kpiąco. - Jakby poszło nie tak, znajdziemy ci jakąś miłą, ładną i posłuszną Rosjankę.
Burknąłem coś pod nosem. Nie miałem zamiaru przekonywać Koszki, że znalazłem już miłą i ładną Rosjankę. Tylko z tym posłuszeństwem bywało różnie…
* * *
Paczka była średniej wielkości, jakieś czterdzieści na czterdzieści centymetrów. Stemple pocztowe i nazwisko nadawcy potwierdzały, że przyszła z Rosji. Gilbert popatrywał na nią z lekkim niepokojem.
- Ciężka jak cholera - powiedział. - Kojarzysz nadawcę? Bo ja nie znam żadnego Derbulina.
- Major Nikołaj Piotrowicz Derbulin z rosyjskiego Specnazu. Znam - potwierdziłem.
- Nie wybuchnie? - spytał. - I dlaczego przysłali to do mnie?
- To pewnie taki dowcip - stwierdziłem. - Wiesz, w stylu: „Znamy cię i wiemy, gdzie mieszkasz”.
- „Udusimy twojego psa, kotka i złotą rybkę, a ciebie wysadzimy w powietrze”? - wzdrygnął się Gilbert. - Może oni się dowiedzieli, że jestem za wolną Czeczenia?
- Ja też jestem za wolną Czeczenia - mruknąłem, przecinając papier. - Mimo wszystko…
- To może chcą wysadzić nas obu? I czemu „mimo wszystko”?
Sięgnąłem w głąb paczki, rozwinąłem otuloną jak mumia egipska butelkę, potem następne. Ustawiłem je w rządku na stole. W sumie Derbulin przysłał mi sześć litrów.
- No, wreszcie! - zawołałem.
- Co wreszcie?
- Mamy materia prima. Powinno wystarczyć i dla ciebie, i na wódkę.
- Jesteś pewien? Może ktoś ich oszukał?
Popatrzyłem na Gilberta z politowaniem.
- Ty byś ich oszukał?
Gilbert przełknął z trudem ślinę.
- Raczej nie - wymamrotał.
- Ile ci potrzeba?
- Jeśli to prawdziwa materia prima, wystarczy mi pół litra i jeszcze zostanie, resztę możesz dać temu wieśniakowi.
Kwaśna mina mojego przyjaciela świadczyła wyraźnie, co myśli na temat wykorzystywania zasad alchemii w tak prozaicznych kwestiach, jak produkcja alkoholu. Ja się tym nie przejmowałem, zamierzałem za to dopilnować, żeby wódka została wytworzona jak najszybciej i z zachowaniem wszelkich zasad królewskiej sztuki. Podejrzewałem, że produkt końcowy będzie miał duży zbyt… Nie miałem też zamiaru tłumaczyć Rosjanom, iż nieco się pomylili, myśląc, że to Gilbert wytwarza wódkę, lepiej, aby nie wiedzieli nic o preparacie długowieczności. Historia medycyny dowodziła, że w obliczu spełnienia jednego z największych marzeń ludzkości niektórzy zaczynali się… gorączkować.
- Co z tą Czeczenia? - przypomniał mi Gilbert.
Machnąłem ze złością ręką. Nie chciało mi się wyjaśniać, że wśród czeczeńskich dowódców nie ma jedności, że nie wszyscy z nich walczą dla kraju, że na terenie Czeczenii działa zarówno rosyjska, jak i czeczeńska mafia, a swoją grę prowadzą też rosyjskie służby specjalne. Odzyskanie niepodległości było ideą kruchą niczym szklany zamek. Wątpiłem, aby wytrzymała ona konfrontację z rzeczywistością.
- Jestem „za” - powiedziałem - ale widzę też wiele problemów, jakie są z tym związane. Pierwszy z brzegu to Czeczeni, którzy współpracują z Rosjanami, ludzie Kadyrowa. Część mieszkańców Czeczenii popiera go z mniejszym lub większym entuzjazmem, choćby dlatego, że widzi w nim szanse na normalizację sytuacji. Część nienawidzi go za to, że w drugiej wojnie czeczeńskiej stanął po stronie Rosjan, oraz za styl sprawowania rządów. Podobno Czeczeni boją się oddziałów Kadyrowa bardziej niż rosyjskich żołnierzy… Jak myślisz, co by się stało, gdyby ktoś machnął czarodziejską różdżką i nagle Czeczenia odzyskała niepodległość? Czy nie nastąpiłaby krwawa runda rozliczeń i porachunków? Czy z Czeczenii wycofałaby się mafia? Zaprzestała przerzutu narkotyków? Czy rosyjskie służby specjalne zrezygnowałyby z kontroli tego terenu? Dowódcy polowi przestali się kłócić, nie walczyliby o władzę?
Roześmiałem się sarkastycznie.
- A islamiści, którzy z takich lub innych powodów pomagają teraz Czeczenom? Czy nie zgłosiliby się po spłatę długu? Wiesz? Mnie najbardziej żal zwykłych ludzi: zarówno Czeczenów, jak i Rosjan. Tych, którzy chcieli tam tylko spokojnie żyć.
- Dajmy temu spokój - zaproponował Gilbert, marszcząc gniewnie czoło. - Wojna to gówno.
Przytaknąłem. Wojna to rzeczywiście gówno, zawsze i wszędzie. Czasem większe, czasem mniejsze. Z jednej strony trzeba walczyć z terroryzmem, to nie ulegało wątpliwości, z drugiej - stosowanie pewnych metod przysparzało tylko zwolenników islamistom. Rosjanie bynajmniej nie byli w tym osamotnieni. Amerykańskie metody przesłuchiwania bez zostawiania śladów i poprzez seksualne upokarzanie dawały podobny efekt. Jednak w warunkach bojowych podana na czas informacja była na wagę życia, a przeciwnicy także się nie patyczkowali, zdecydowanie nie… Czy istniała jakakolwiek możliwość przerwania tego błędnego koła? Nie wiedziałem. Może gdyby jedna ze stron zaczęła walczyć bez nienawiści? Tylko jakim cudem? Zresztą, trudno było uwierzyć w realność takiej wizji. Kto zaryzykowałby, żeby spróbować wprowadzić ją w życie? Nikt o zdrowych zmysłach. Chyba żeby stanęła za nim jakaś moc, artefakt.
Na przykład sztandar Michała Archanioła… Zagryzłem wargi - trzeba było jak najszybciej wysłać Annę do Tajlandii. Nawet gdyby cały szum wokół relikwii okazał się bzdurą. Podszedłem do jednego z regałów i wyjąłem wydaną w siedemnastym wieku książkę o właściwościach kamieni szlachetnych. Postanowiłem zająć się czymś przyjemniejszym. Zanim pójdę kupować pierścionek, nie zaszkodzi zapoznać się z teorią…
* * *
O szmaragdzie Marcin Siennik w szesnastowiecznym Herbarzu czyli ziół tutecznych i zamorskich opisaniu pisał, że: „Jest pożyteczny ten kamień ludziom, którzy czystość cielesną miłują, gdyż złączenia cielesnego nie cierpi”. Miał on także „żądze cielesne uśmierzać”. Nie sądziłem, aby była to najlepsza rekomendacja dla kogoś, kto nie stronił od owych żądz, jednak i kamień, i pierścionek bardzo mi się podobały. Pasowałyby do oczu Anny. Z kolei inne właściwości szmaragdu, takie jak polepszenie pamięci, ochrona przed trucizną i ukąszeniem wściekłego psa, były nie do pogardzenia. Moja wybranka miała do czynienia ze wściekłymi psami. Takimi na dwóch nogach…
Poprosiłem ekspedientkę o podanie pierścionka. Zanim spełniła moje życzenie, przekazała jakiś sygnał ochroniarzowi, tamten, robiąc groźną minę, stanął tuż przy drzwiach. Przewróciłem oczyma - ciekawe, co by zrobił, gdybym przyłożył jej teraz nóż do szyi? Jak długo zachowałby pewność siebie?
Złoto miało próbę 0,585. Nie chciałem wyższej, zbyt szybko by się ścierało. Sam pierścionek przypominał obrączkę, prostokątny szmaragd w otoczeniu sześciu niewielkich diamentów stwarzał wrażenie dyskretnej elegancji. Podobał mi się ten drobiazg. Miałem nadzieję, że Anna nie jest zwolenniczką brylantów rozmiaru przepiórczego jajka. Niestety, wielokrotnie zaobserwowałem, że gust niektórych kobiet miał się dokładnie odwrotnie do ich urody i inteligencji.
Kazałem zapakować pierścionek w ozdobne pudełko, zapłaciłem. Ochroniarz z rewerencją otworzył przede mną drzwi, według niego skoro uregulowałem rachunek, nie stanowiłem już zagrożenia… Wsiadłem do samochodu, włączyłem radio na swoim ulubionym kanale nadającym muzykę poważną. Pozwoliłem, by dźwięki Concierto de Aranjuez Joaquina Rodrigo oczyściły mój umysł, porwały. Po chwili nie myślałem już o tym, jak ta ulica wyglądałaby w razie ataku terrorystycznego, ile osób zdołałoby ocaleć, co byłaby w stanie zrobić policja i ochrona sklepów. Rozważanie podobnych spraw nie miało najmniejszego sensu. Chciałem poprosić Koszkę o pomoc w wyborze pierścionka, ale mój gość był zajęty. Drugiego dnia po przyjeździe zadzwoniła do swojego chłopaka i w ten sposób poznałem Andrieja. Andriej był wysokim, barczystym mężczyzną o słowiańskich rysach twarzy. Wbrew moim obawom nawet nie mrugnął, dowiedziawszy się, że dziewczyna mieszka u mnie. Po krótkiej rozmowie, w czasie której uparcie zwracał się do mnie per „panie kapitanie”, zabrał Koszkę do swojego hotelu. To była paskudna, zapluta nora, w której mieszkał z kumplem, sam nie wiedziałem - dla kamuflażu czy z braku funduszy. To tłumaczyło, dlaczego nie zaproponował, by Koszka zatrzymała się u niego. Ten schemat powtarzał się niemal każdego dnia, także dzisiaj. Ponieważ Rosjanin przyjechał w sprawie operacji przeciwko moskiewskiej mafii, zapewne omawiali właśnie kwestie… taktyczne.
Anna wczoraj poleciała do Tajlandii w poszukiwaniu aktualnego właściciela ikony. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, w ciągu najbliższych dni kwestia sztandaru Michała Archanioła powinna się wyjaśnić. Miałem nadzieję na szczęśliwy finał, bo chorągiew Archistratiga coraz częściej nawiedzała moje sny. Nigdy specjalnie nie interesowałem się ikonami, ale teraz, szukając materiałów opisujących sposoby przedstawiania postaci Michała Archanioła, czytałem opracowania naukowe, a nawet podręczniki. Te ostatnie, nazywane po grecku hermeneia, opisywały dokładnie cały proces malowania ikon. Temat ten dziwnie mnie fascynował. Sposoby uzyskiwania pigmentów z minerałów i kamieni półszlachetnych, zalecane malarzom posty i modlitwy - to wszystko wciągało mnie w tajemniczy, mistyczny świat artystów, którzy poświęcili się przedstawianiu sacrum. Sama myśl o tym uspokajała, powodowała wyciszenie.
* * *
Jak na czterdzieści trzy lata wyglądała znakomicie: szczupła twarz o wysokich kościach policzkowych, pełne usta, migdałowy kształt oczu i smukła szyja przypominały Nefretete. Niewymuszona elegancja i gracja ruchów powodowały skojarzenia z tancerką. Była ubrana w spodnie, ciepłą kurtkę i sportowe buty, bujne, upięte w węzeł włosy podtrzymywała plastikowa spinka.
Dwukrotny, następujący raz za razem sygnał komórki nastawionej na wibrację poinformował mnie, że Koszka kontynuuje obserwację Maksa. Wszystko przebiegało według planu. Wujek Maks przynajmniej raz w tygodniu spacerował po tej samej uliczce co ona. Z wziętym nie wiadomo skąd jamnikiem. Kobieta miała doga de Bordeaux, wielkie rudobrązowe bydlę o paskudnym wyrazie pyska. Mogłem ją zaczepić wiele razy, ale chciałem mieć stuprocentową pewność, że Maks mi nie przeszkodzi, dlatego na rozmowę z nieznajomą wybrałem chwilę, kiedy wujek zakończył lustrację obiektu swoich westchnień i wracał do domu. Na wszelki wypadek Maksa pilnowała przyszła gwiazda rosyjskiego wywiadu.
Kiedy przysiadła na chwilę na ławeczce, podszedłem wolnym krokiem i stanąłem w kręgu światła pobliskiej latarni. Na co dzień chodzę niemal bezgłośnie, ale teraz starałem się, żeby było mnie słychać już z pewnej odległości. Była dwunasta w nocy i nie chciałem jej wystraszyć. No i nie chciałem wkurzyć doga… Zdarzyło mi się widzieć raz w akcji przedstawiciela tego gatunku, więc nie miałem zamiaru sprawdzać się w walce wręcz z ważącym na oko jakieś siedemdziesiąt kilo psiskiem. Gdy zająłem miejsce na przeciwległej ławce, dog natychmiast stanął pomiędzy mną a swoją panią. Wyjąłem ręce z kieszeni i powoli położyłem na kolanach.
- Czy moglibyśmy porozmawiać? - spytałem cicho.
Obrzuciła mnie nieco przestraszonym wzrokiem.
- Nie mam broni, a pani ma psa - powiedziałem uspokajająco.
- Nie rozmawiam nocą z nieznajomymi - odparła, wyciągając telefon komórkowy.
- Znam panią z opowiadań wujka, to ten facet z jamnikiem - wyjaśniłem.
Zawahała się. Wybrała zakodowany numer, zapewne policji, ale nie wcisnęła klawisza.
- Czy coś się stało? Widziałam go pół godziny temu.
- Owszem, coś się stało - przyznałem. - Oczywiście mogę z panią porozmawiać o bardziej przyzwoitej porze, ale chciałbym przeprowadzić tę rozmowę, mając świadomość, że Maks nie wtrąci się do naszej dyskusji. A on widuje się z panią dość nieregularnie, czasem tylko obserwuje panią z daleka. Jeśli by tak zrobił, nie zauważę go, jest zbyt dobry w te klocki.
- On mnie śledzi? - stropiła się wyraźnie. - Przecież…
Przerwałem jej znużonym gestem.
- Jeśli nawet, to tylko tak, jak zakochany facet. O ile nie jest pani kompletną idiotką, musiała pani coś wyczuć.
Pochyliła lekko głowę, być może zaczerwieniła się, ale nie mogłem tego dostrzec, siedziała poza zasięgiem światła ulicznej latarni.
- Co pana upoważnia do takich… - zaczęła z irytacją.
- Lubię wujka - przerwałem jej ponownie. - Mam już dosyć tego, że zachowuje się jak nastolatek. Chciałbym wyjaśnić tę sprawę. Zapewne Maks mi za to nie podziękuje - skrzywiłem się odruchowo - ale przynajmniej będzie wiadomo, na czym stoi.
- No dobrze, wysłucham pana - zadecydowała.
- Nie chciałbym być nachalny, ale pani pies już się wybiegał, a robi się chłodno. Może moglibyśmy kontynuować tę rozmowę w pani mieszkaniu?
- Mam zaprosić do domu nieznajomego? O północy?!
- Maksa zna pani od dziesięciu lat - zauważyłem.
- Od dwunastu - poprawiła. - Niewiele rozmawiamy, jednak mam do niego zaufanie, natomiast co do pana, nie wiem nawet, czy faktycznie jest pan z nim spokrewniony.
Położyłem portfel na ławce, a sam cofnąłem się kilka kroków.
- Tam jest nasze wspólne zdjęcie - poinformowałem. - Proszę je wyjąć i obejrzeć.
- Ładna dziewczyna - skomentowała, wyciągając fotkę Anny.
- Nie w tej przegródce - mruknąłem cierpkim głosem.
- Przepraszam - odparła bez cienia skruchy.
Na moment zainteresowała ją jedna z moich wizytówek, wreszcie sięgnęła po zdjęcie z Maksem.
- Tak, to pan - stwierdziła, jak mi się wydawało, z ulgą. - Chodźmy - zdecydowała.
Mieszkała na parterze, otworzyła drzwi i weszła pierwsza, dog poczekał, aż wejdę za nią. Ktoś go musiał dobrze wytresować, wiedział, że lepiej atakować od tyłu. Zerknąłem za siebie i zdjąłem grubą, skórzaną kurtkę. Nie przepadam za dużymi psami, kilkakrotnie musiałem się przed takimi bronić, mimo że przeżyłem, nie miałem ochoty powtarzać tych doświadczeń. Jednak trening zrobił swoje, odruchowo przygotowałem się do owinięcia przedramienia kilkoma warstwami skóry.
Kobieta zdjęła okrycie i zaprosiła mnie do stołu.
- Herbaty? - zaproponowała.
- Dziękuję, ale może przejdziemy do rzeczy.
- Słucham.
Opowiedziałem jej historię Maksa. Pobladła, kiedy mówiłem, że zrezygnował z zabicia jej męża. Na koniec dorzuciłem parę słów o sobie, wyjaśniłem, dlaczego zależy mi, aby podjęła decyzję.
- Nie wiem, czy panu wierzyć, to brzmi jak scenariusz filmu sensacyjnego - orzekła, mierząc mnie sceptycznym spojrzeniem.
Dog uwalił się u moich stóp w taki sposób, że uniemożliwiał mi zerwanie się z krzesła. Szturchnąłem go delikatnie czubkiem buta, nie zareagował. Sięgnąłem jeszcze raz do portfela i wyjąłem zdjęcie z kursu cybernetycznego dla jednostki Marka, podałem je bez słowa. Na fotografii kilkudziesięciu uzbrojonych po zęby żołnierzy stało pod ścianą potrzaskanego przez kule budynku. Byłem w tej grupie jako jedyny bez kominiarki.
- W pewnym sensie pracuję w podobnej branży co wujek - wyjaśniłem. - Jeśli to spowoduje, że przyjmie pani to, co powiedziałem, za dobrą monetę…
- No dobrze, załóżmy, że panu wierzę - powiedziała, zwracając mi zdjęcie. - Jak pan to sobie wyobraża? Myśli pan, że padnę mu w ramiona? Jestem wytrącona z równowagi - przyznała, obejmując się rękoma. - Nie tylko nie wiem, co robić, ale i co myśleć.
- Mam nadzieję, że Maks ujrzał w pani coś więcej niż ładną buzię - odezwałem się szorstko - i za jakiś czas będzie pani w stanie przeanalizować sytuację. Przyznaję, że wujek jest… nietuzinkową postacią, ale czy warto, aby przesłoniło to prosty fakt, że panią kocha?
Milczała. Kilka razy wyglądała, jakby chciała coś powiedzieć, lecz nie zdecydowała się na to.
- Dobranoc - powiedziałem znużonym tonem, podnosząc się z krzesła.
Dog zerwał się natychmiast. Szturchnąłem go gniewnie kolanem, ku mojemu zdziwieniu nie tylko ustąpił mi z drogi, ale i otarł się o mnie, wyraźnie domagając się pieszczoty. Poczochrałem go przez chwilę za uszami, sapnął z zadowoleniem.
- Polubił pana - stwierdziła ze zdumieniem.
- Większość psów mnie lubi - poinformowałem ją ponuro. - Nie zawsze odwzajemniam to uczucie.
Oczy kobiety błysnęły od skrywanej wesołości.
- Wie pan, że to Maks go wyszkolił?
- Nie jestem zdziwiony - odparłem. - Chciał, żeby pies był w stanie panią obronić.
- Powie pan Maksowi o naszej rozmowie?
- Mam nadzieję, że nie urwie mi za to głowy - westchnąłem markotnie.
- Proszę mu powiedzieć, żeby nie przychodził tu więcej. Jeśli się zdecyduję z nim… porozmawiać, dam znać.
Wyszedłem z mieszkania, przystanąłem na korytarzu i oparłem czoło o zimną ścianę. Nie bałem się, że wujek się rozzłości, bałem się, że będzie mną rozczarowany. W tym momencie pomysł, żeby się wtrącić w jego sprawy, wydał mi się dużo mniej przemyślany niż wcześniej. No cóż, jeśli trzeba, zapłacę za swój błąd. Gorzej, jeśli będzie musiał zapłacić Maks…
ROZDZIAŁ ÓSMY
Podniosłem sztylet ze stali damasceńskiej i zerknąłem na wyryte u podstawy ostrza logo Centralnej Grupy Realizacyjnej przedstawiające skorpiona. Podobnie oznaczone zegarki Tactical Smith & Wesson leżały na stole tuż obok. Dwa sztylety i dwa zegarki, każdy z napisem „CGR - Antyterror”. Mimo iż wszystko zostało przygotowane ściśle według moich instrukcji, nadal wrzałem z gniewu. Wyciągnąłem z kieszeni napisany przez Marka raport i przeczytałem jeszcze raz stosowny fragment:
Operator A brał aktywny udział w szturmie na ufortyfikowaną posiadłość jednej ze zorganizowanych rosyjskich grup przestępczych działających w Polsce. Dzięki jego informacjom udało się wykryć i zneutralizować elektroniczny system ostrzegawczy bazujący na sieci czujników rejestrujących drgania gruntu i zablokować impulsy przesyłane przez czujniki fotoelektryczne. W czasie szturmowania budynku wspierał Zespół Niebieski, aktywnie uczestnicząc w eliminacji wrogów. Podczas starcia ogniowego z trzyosobowe grupę broniące dostępu na pierwsze piętro został ranny w ramię: Mimo to nie zaprzestał walki. Wycofał się z akcji dopiero na wyraźne polecenie dowódcy.
Przebiegłem raport wzrokiem i zatrzymałem się na kolejnym fragmencie:
Operator W podczas skrytego podejścia do budynku unieszkodliwił wartownika i rozbroił dwie kierunkowe miny przeciwpiechotne. Z narażeniem życia osłaniał ogniem ewakuację rannego operatora Zespołu Czerwonego. W związku z powyższym wnioskuję…
Zgrzytnąłem zębami i schowałem kartkę do kieszeni. Po udanej akcji Marek złożył wnioski o odznaczenie pięciu żołnierzy, w tym dwóch pomagających w operacji Rosjan. Te ostatnie, dotyczące Andrieja i jego kumpla określonego jako „operator W”, zostały odrzucone. Decyzję podjął niejaki pułkownik Rućko, szef działu kadr w CGR. Chcąc go przekonać do zmiany stanowiska, wdałem się w dyskusję z tępym, zadufanym w sobie pierdzistołkiem. W efekcie przysporzyłem sobie nowego wroga. Pan pułkownik nie przyjął najlepiej mojej propozycji, żeby odwrócić do góry nogami służbowy zydelek i wsadzić sobie metalową podpórkę w odwłok. Najwyraźniej Gilbert miał rację - nie miałem specjalnych talentów negocjacyjnych…
Tydzień, jaki upłynął od akcji, poświęciłem na dopingowanie znajomego knifemakera, który wykończył gotowe już ostrza według moich wskazówek. Kupiłem też dwa wodo- i wstrząsoodporne zegarki, zasilane wystarczającą na cztery lata litową baterią. No i kazałem wygrawerować odpowiednie napisy. Nie zamierzałem odsyłać z niczym ludzi, którzy walczyli za mój kraj.
- Są już - zameldował jeden z podwładnych Marka, uchylając dyskretnie drzwi.
- Przyprowadź ich tu - poprosiłem.
Czekaliśmy na nich w jednym z pomieszczeń krakowskiego lotniska. Marek załatwił to ze służbami ochrony. Teraz stał obok mnie w galowym mundurze z dystynkcjami majora. Miał wręczać pamiątkowe gadżety.
Do pokoju weszli obaj Rosjanie i Koszka. „Operator W” okazał się średniego wzrostu, sympatycznym, piegowatym młodzieńcem. Nigdy w życiu nie wziąłbym go za żołnierza, jednak jego dokonania mówiły same za siebie. Andriej miał opatrunek na lewej ręce, jeden z komandosów CGR niósł jego torbę podróżną, inny bagaże dziewczyny. Po chwili dołączyło do nas kilku chłopaków Marka.
- Nie lubię pożegnań - stwierdziłem - dlatego załatwię to krótko. Działacie w cieniu, jesteście ludźmi bez twarzy. Walczycie w wojnie niewidocznej dla większości ludzi. I tak powinno być. Jednak chciałbym, żebyście wiedzieli, że was zapamiętamy. Dlatego przyjmijcie te drobiazgi. Na znak, że macie tutaj przyjaciół.
Teraz wystąpił Marek z zegarkami i sztyletami. Rosjanie mieli łzy w oczach, najwyraźniej nie spodziewali się żadnych prezentów ani podziękowań. Dumna jak paw Koszka natychmiast założyła zegarek Andrieja.
- Ma pan, kapitanie, pozdrowienia od majora Derbulina - poinformował Andriej, żegnając się ze mną uściskiem dłoni.
- Powiedz temu pijaczynie, że wódka jeszcze nie jest gotowa.
Odpowiedział mi uśmiechem.
- Powtórzę - obiecał.
Po chwili Rosjanie wyszli w asyście Marka i paru jego ludzi, ich samolot odlatywał za piętnaście minut. Kiedy skierowałem się do drzwi, drogę zagrodził mi jeden z komandosów.
- Jest jeszcze pewien drobiazg…
Uniosłem ze zdumieniem brwi, patrząc na blokujące przejście ramię rozmiarów mojego uda. Mężczyzna sięgnął do wewnętrznej kieszeni mojej marynarki i zabrał mi portfel.
- Przyznaliśmy panu udział w wysokości stu złotych - poinformował.
- Udział?!
- To znaczy, że pozwolimy panu tyle dopłacić do tych prezentów dla chłopaków. Resztę dokładamy my. Cały oddział się składał.
- Przecież nie ustalałem tego z wami! Dlatego…
- Nie będziemy chyba kłócić się o pieniądze - zauważył z lekką kpiną w głosie.
Obrzuciłem go wściekłym wzrokiem. Facet wyglądał jak starszy i większy braciszek Pudzianowskiego. Za moimi plecami rozległo się dyskretne chrząknięcie. Dwaj koledzy mojego rozmówcy wyglądali przy nim wręcz na cherlaków: ot, jakieś metr dziewięćdziesiąt wzrostu i sto kilo żywej wagi…
- Założę się, że jesteście wszyscy po kursie SEAL, od dźwigania po plaży tych słupów telegraficznych rozrosły wam się mięśnie, ale pokurczyły mózgi - warknąłem ze złością.
Goliat bez słowa włożył mi do portfela gruby plik banknotów.
- To co? Jesteśmy kwita?
Nie wyglądał na obrażonego, w jego oczach pokazały się wesołe iskierki. Przytaknąłem rozsądnie.
- Naprawdę powiedział pan pułkownikowi, żeby sobie wsadził metalowy drążek…? - Spojrzał na mnie z ciekawością.
- Naprawdę - potwierdziłem. - Z chęcią bym mu sam go wcisnął.
Klepnął mnie po przyjacielsku w plecy, o mało nie odbijając obu płuc.
- Gdyby miał pan z nim jakieś problemy, jakiekolwiek… proszę nam o tym powiedzieć.
- Nie podlegam mu - odparłem. - Niewiele może mi zrobić.
- Może starać się odsunąć pana od… projektu. Nie chcemy tego. Gdyby pan nie załatwił przyjazdu tych Rosjan, pewnie paru chłopaków by zginęło, a tak mamy tylko trzech rannych.
- To prawda - odezwał się Marek, stając w drzwiach. - Mają do ciebie zaufanie, tam w Rosji. Nie wiem, o co chodzi z tą wódką… - urwał.
- Nieważne. - Machnąłem ręką.
Obaj wiedzieliśmy, że żaden z rosyjskich komandosów nie jest pijakiem. Nie wylewali za kołnierz, ale tylko wśród swoich, kiedy czuli się bezpiecznie.
- Jednak będzie mi potrzebna twoja pomoc.
- Tak?
- Zdobądź mi adres Derbulina, prywatny adres. Dam ci paczkę z wódką do wysłania. Aha, wsadź do tej paczki jakiś budzik, koniecznie taki, który głośno cyka - dodałem mściwie.
- Po co ten budzik? Przecież może to wziąć za bombę?
- Ja się tylko dostosowuję do poziomu dowcipów rosyjskiego Specnazu - odparłem niewinnie.
* * *
Oszronione gałązki trzeszczały pod nogami, kiedy wolnym krokiem obchodziłem wiszący na gałęzi tobołek. W ręku trzymałem zrobiony na zamówienie nóż o oksydowanym na czarno ostrzu. Wykonana z antypoślizgowego kratonu rękojeść dobrze przylegała do dłoni. Nie byłem zwolennikiem nowinek technicznych, ale żaden z tradycyjnych materiałów nie mógł się równać właściwościami ze współczesnymi tworzywami. W walce na noże rękojeść zawsze jest wilgotna - albo od potu, albo od krwi…
Zrobiło się zimno, nic dziwnego - za dwa dni wypadało Boże Narodzenie, ale nie zwracałem na to uwagi. Zmieniłem kilkakrotnie uchwyt i pozycję, po czym zaatakowałem. Nie wyglądało to zbyt widowiskowo: wariat tańczący wokół ważącego parę kilogramów, owiniętego w starą bluzę kawałka wieprzowiny, jednak pewnych rzeczy nie można przećwiczyć na manekinach ani z partnerem. Od czasu do czasu trzeba poczuć pod ostrzem opór stawiany przez mięso i kości, inaczej człowiek traci wyczucie, używa zbyt dużej lub zbyt małej siły.
Mroźne, krystalicznie czyste powietrze paliło przy głębszym wdechu, sprawiało, że krew żywiej krążyła w żyłach. Rozkołysałem tobół i zadałem kilka błyskawicznych cięć, dodając do ruchu ręki delikatny skręt nadgarstka. Nóż niemal bez oporu przeciął grubą, polarową bluzę i zagłębił się na parę centymetrów w mięso. Aby rozpłatać tętnice lub ścięgna, nie trzeba wielkiej siły ani głębokich ran. W walce nóż jest narzędziem artysty, nie rzeźnika, choć efekty jego użycia bardziej pasują do rzeźni…
Usłyszałem odgłos kroków, ktoś nadchodził od strony domu. Między drzewami mignęła mi szara kurtka Anny. Poczekałem, aż podejdzie bliżej, i z uśmiechem wyciągnąłem do niej ramiona. Przywitała mnie gorącym pocałunkiem, choć z nadal zatroskaną twarzą. Odkupiona od Tajlandczyka ikona nie zawierała relikwii, Anna była zawiedziona, co więcej - uważała, że nie wykonała zadania. Miałem nadzieję, że przygotowana przeze mnie niespodzianka nieco poprawi jej humor.
- Jesteś już trzeźwa? - Zmierzyłem ją badawczym spojrzeniem.
Kiedy jechała z Krakowa do domu Maksa, zepsuł się samochód i musiała czekać kilka godzin w nieogrzewanym wozie. W domu poratowałem ją gorącym rosołem z dodatkiem rumu. Ten drugi składnik wydzieliłem chyba z nadmiernym entuzjazmem.
- Całkowicie. - Podniosła dwa palce jak do przysięgi.
Wyciągnąłem z kieszeni pierścionek na mocnym, stalowym łańcuszku - od czasu zakupu nie rozstawałem się z nim ani na chwilę - i zawiesiłem go jej na szyi.
- Zostaniesz moją żoną? - spytałem cicho.
Oniemiała.
- Ja nie wiem… Jak to sobie… - urwała, oddychając ciężko.
- Normalnie - odparłem. - Jak u wszystkich innych ludzi - starałem się mówić lekkim tonem. - Powiesz teraz, że bardzo się cieszysz, i dasz mi buziaka. Potem ustalimy datę ślubu.
Przykucnęła, objąwszy się rękoma. Zakołysała się na piętach.
- Chcesz, żebym zmieniła pracę?
Przytaknąłem. Powoli, jakby wbrew sobie, pokręciła głową. Poczułem w piersi lodowaty, tamujący oddech chłód, niemający nic wspólnego z zimą.
- Nie mogę tego rzucić, ot tak sobie - powiedziała, podnosząc na mnie błyszczące od łez oczy. - Nawet dla ciebie. Muszę mieć miesiąc, może dwa.
Lód nadal mroził, choć mogłem już oddychać.
- A gdybym nalegał? Umieram ze strachu za każdym razem, gdy wiem, że…
- Nie nalegaj - przerwała mi szeptem. - Nie nalegaj…
Przyklęknąłem, nie zwracając uwagi na pokrywający ziemię szron, ująłem w dłonie twarz Anny.
- A co potem? - zapytałem gorzko. - Po tych dwóch miesiącach? Znajdziesz następną wymówkę?
Zaprzeczyła ospałym, wykonanym jakby przez sen gestem.
- Nigdy - obiecała. - Nigdy więcej, o ile nadal będziesz mnie chciał.
Wracaliśmy do domu w milczeniu. Nie spytałem Anny o motywy jej decyzji, nie miałem siły na dalsze dociekania w tej kwestii. Może powodowała nią lojalność w stosunku do ludzi, z którymi walczyła, ale co wtedy z lojalnością wobec mnie? Widziałem nieraz w jej oczach śmiertelne znużenie, inaczej nigdy nie odważyłbym się tak bezceremonialnie postawić sprawy, jednak mogła być uzależniona od adrenaliny, jak to się często zdarza w tej branży. W takim wypadku te dwa miesiące nie miały żadnego znaczenia. Albo nie dotrzyma słowa, albo popadnie w depresję, widziałem już takie przypadki. Wielu byłych żołnierzy wymagało długiego leczenia psychiatrycznego, kiedy kończyli swoją karierę. W cywilnym życiu brakowało im ekscytacji, jaką wywołuje tylko walka na śmierć i życie, smaku zwycięstwa osiągniętego rzutem na taśmę, a nawet przedbitewnego lęku. Niektórzy nauczyli się funkcjonować w normalnych warunkach, inni nie. Byli też tacy, którzy szukali namiastki, jakiegoś ersatzu. Skakali na spadochronie, nurkowali wyczynowo, podejmowali pracę jako ochroniarze lub najemnicy. I cały czas mieli świadomość, że to jednak nie to, że nie powrócą już dni wojennej chwały, poczucie braterstwa z towarzyszami broni, którzy stali się bliżsi od własnej rodziny, że czas już nigdy nie zatrzyma się w miejscu, gdy padnie sygnał do ataku…
Wiszący na łańcuszku pierścionek kołysał się na szyi Anny, jednak równie dobrze mogłem jej go włożyć na palec. W walce nie mogła mieć żadnej biżuterii, ale przypuszczałem, że wtedy i tak wymieni mój prezent na nieśmiertelnik z numerem identyfikacyjnym i grupą krwi, jaki żołnierze zakładają przed akcją.
Przystanąłem, oddychając głęboko, starając się rozluźnić napięte boleśnie mięśnie brzucha. Zbliżały się święta, czas radości…
* * *
Przełamaliśmy się opłatkiem, złożyliśmy sobie życzenia. Maks klepnął mnie po ramieniu, jakby chciał powiedzieć: „Nie przejmuj się”. Spuściłem głowę, jego wybranka nie odezwała się ani słowem, a wiedziałem, że więcej nie zbliży się do niej bez jej wiedzy. Będzie czekał… Rozszczebiotane dziewczęta napawały się domową atmosferą, wydawało się, że moje „siostry” wykorzystują każdą okazję, aby zaznaczyć, że są częścią rodziny. Także Marek i Davidoff wyglądali na zadowolonych. Tylko ja, Anna i Maks trzymaliśmy się trochę na uboczu. Każde z nas miało swoje problemy.
Po dwunastej wymknęliśmy się z Maksem na werandę. Wujek poczęstował mnie cygarem, podał ogień. Na moment wyszła do nas Anna, przyniosła ciepłe kurtki. Podziękowałem jej spojrzeniem, a ona, przechodząc, musnęła moje włosy. Nie kłóciliśmy się, jednak wyrosła między nami jakaś bariera, coś, co domagało się wyjaśnienia. Nie teraz, zdecydowałem. Później.
Chłonąłem odgłosy nocy pod kopułą rozgwieżdżonego nieba, wspanialszą niż w jakiejkolwiek katedrze. Miękka, świąteczna ciemność rozjaśniana tylko ognikami cygar koiła, otulała jak rąbek matczynej sukni. Przez chwilę. Krótki rozbłysk żaru odsłonił ściągniętą cierpieniem twarz Maksa. Zacisnąłem zęby.
- Wujku… - zacząłem.
- To nie twoja wina - odezwał się spokojnie. - Gdybym nie był takim tchórzem, sam bym z nią porozmawiał, dawno temu. Czasem osoba, którą kochamy, przeraża nas do nieprzytomności. Szczególnie wtedy, gdy znamy wartość ukrywania uczuć przed światem. Wiemy, że tylko jej dłoń może zerwać naszą maskę, odsłonić wykrzywioną w dziecięcym przestrachu twarz. Tylko ona może… zadać ból - dokończył ciszej.
Milczałem, wiedziałem, że ma rację, jednak gdybym mógł cofnąć czas, prawdopodobnie zrezygnowałbym z wtrącania się w sprawy Maksa. Nie przyszło mi do głowy, że dla obcych może być on postacią niepokojącą, być może nawet budzącą grozę. Większość ludzi nie lubi myśleć o przemocy, ani o tych, którzy ją stosują. Och, chętnie obejrzą sensacyjny film, przeczytają książkę, jednak kiedy zetkną się z tym w realnym życiu, wolą udawać, że to jakiś ewenement, chwilowy błąd wszechświata, trwająca mgnienie oka skaza na ekranie ukazującym wyidealizowany, bezpieczny obraz rzeczywistości.
Drzwi otworzyły się z lekkim skrzypieniem i na werandę wyszła Julia. Najwyraźniej dopiero co przyjechała. Wymieniliśmy życzenia i pocałunki, po czym panna de Becque zaczęła rzucać Maksowi sugestywne spojrzenia spod obszytego futerkiem kaptura. Widoczna w padającym przez uchylone drzwi snopie światła twarz Maksa przybrała wyraz sardonicznego rozbawienia.
- Chyba nie chcesz, żebym was zostawił samych? Względy przyzwoitości i tak dalej… - wymruczał.
Julia tupnęła gniewnie nogą i wskazała mu drzwi.
- Idę, już idę… - Podniósł obronnym gestem ręce.
Z jakichś względów polubił rozkapryszoną pannicę z Kanady.
- Ona mi pokazała język - poskarżyła się Julia.
- Kto?!
- Anna. Zaświeciłam jej w oczy pierścionkiem zaręczynowym od Piotra, a ona pokazała mi swój. No i język też mi pokazała - dodała markotnie.
- Piotr to…?
- Ten facet z MSZ.
- Aha, gratulacje.
Jeszcze raz ucałowałem chłodne od mrozu policzki Julii.
- Czy z wami, z Anną… - zająknęła się. - Wszystko w porządku?
- Dlaczego pytasz?
- Mam oczy - odburknęła.
- Chciałbym, żeby skończyła z tym całym gównem. Ona twierdzi, że potrzebuje czasu, to wszystko. - Wzruszyłem ramionami. - A co tam u was? - zmieniłem temat.
- Pełnia szczęścia rodzinnego - wyszczerzyła zęby. - Papcio de Becque cieszy się, że będzie miał wnuki.
Odchrząknąłem wymownie.
- Wnuki?
- Za dwa miesiące ślub. Nie ma co się szczypać - odparła niedbale.
- Myślisz, że z tymi wnukami tak szybko wam pójdzie? - zakpiłem.
- Staramy się - stwierdziła skromnie.
Kiedy schroniliśmy się w domu przed chłodem, nadal miałem na ustach uśmiech. Anna uniosła lekko brwi, ale nie wyglądała na zagniewaną. Podobnie narzeczony Julii. Przełamał się ze mną opłatkiem i szeptem podziękował za załatwienie sprawy z, jak to określił, „natrętami”. Nie miałem zamiaru wyprowadzać go z błędu i informować, że prześladujący Julię mężczyźni byli kanadyjskimi gangsterami. W tym momencie było to bez znaczenia, podejrzewałem, że po lekcji udzielonej im przez Afgańców Magika minie dużo czasu, zanim wypełzną spod jakiegoś kamienia.
Pół godziny później Julia wraz z Piotrem odjechali, mimo iż Maks namawiał ich, aby spędzili noc u niego, pokojów nie brakowało. Wymówili się koniecznością jutrzejszej wizyty u rodziców Piotra, jednak przypuszczałem, że chodziło im raczej o kontynuowanie wysiłków w celu powołania na świat wnuków pana de Becquea w bardziej komfortowych warunkach…
Jak zwykle wziąłem kąpiel razem z Anną. Po szybkim prysznicu zanurzyliśmy się w gorącej, pachnącej miodem i sosną wodzie. Wanna w jednej z łazienek w domu Maksa była spora, jednak nie aż tak, żeby mieściły się w niej swobodnie dwie osoby. Mimo to żadne z nas nie narzekało. Kiedy mościliśmy się w chłodnej pościeli, wyczułem, że Anna chce coś powiedzieć. Zgasiliśmy światło, ale nie musiałem jej widzieć, by wyczuć, że jest przestraszona i nieszczęśliwa.
- Nic nie mów. - Położyłem jej palec na ustach. - Kiedyś mi powiesz, co jest takie ważne, że nie możesz rzucić swojej roboty od zaraz. Bo przypuszczam, że ktoś z twoimi osiągnięciami nie miałby problemów… służbowych?
Zamruczała potakująco.
- Ufam ci - wyznałem, ciesząc się, że otacza nas mrok.
Do oczu napłynęły mi niechciane, niemęskie łzy.
- Nic nie mów, nie trzeba.
Bez słowa wtuliła się w moje ramiona, scałowała wilgoć z policzków. Zasnęliśmy dopiero bladym świtem, twardo i bez snów.
Gilbert gestem iluzjonisty postawił na stole dwa niewielkie szklane pojemniki napełnione bezbarwną, choć nieco bardziej mętną niż woda cieczą. Widać było, że się cieszy, w rekordowym czasie uzyskał kilka porcji udoskonalonej mikstury Alchemika. Podniósł naczynie do ust, błysnęło szkło. Ja także wypiłem swój przydział. Wolałem się zabezpieczyć przed syndromem abstynenckim.
- Ciekawe, jak to jest? - powiedział z zadumą. - Być nieśmiertelnym…
Skrzywiłem się niechętnie. Anna wyjechała zaraz po świętach, nie podając dokładnej daty powrotu. Zapewne zależało to od sukcesów dzielnych, walczących z terroryzmem i przestępczością zorganizowaną wojowników, pomyślałem z ironią. Tak jakby nie mógł tego robić ktoś inny… Nie byłem w najlepszym humorze.
- Powiesz mi, jak już będziesz wiedział - burknąłem.
- Coś jesteśmy dzisiaj nie w sosie - zauważył Gilbert wesoło. - Masz minę jak mój kuzyn po piątkowym poście. Biedak umartwia się raz na tydzień o chlebie i wodzie.
- Taki pobożny? - spytałem bez specjalnego zainteresowania.
- No, jak ci wszyscy rycerze. - Machnął ręką.
- Aha…
Wiedziałem, że do dzisiaj istnieje kilka zakonów rycerskich prowadzących działalność charytatywną, ale jakoś nie mogłem skojarzyć żadnego z nich ze ścisłym piątkowym postem. Nie to, żebym był ekspertem w tej dziedzinie…
- Rycerstwo Świętego Michała Archanioła - wyjaśnił. - Odprawiają co dzień egzorcyzmy i odmawiają specjalne modlitwy.
Pokiwałem głową, odruchowo podszedłem do regału z książkami, sygnalizując, że chcę pomyśleć spokojnie. Gilbert, podśpiewując pod nosem, zaczął się krzątać wokół ustawionego na stole alembika, zamierzając, jak mi się wydawało, przedestylować jakiś rubinowoczerwony płyn.
Przysunąłem krzesło i usiadłem na wprost oprawionych w skórę ksiąg, lustrując je niewidzącym spojrzeniem. Samo istnienie Rycerstwa Michała Archanioła było mało ważne, nie przypuszczałem, aby ktoś z nich ukradł relikwię, takie rzeczy zdarzają się tylko w wykorzystującej teorie spiskowe literaturze. Jednak w podanej przez mojego przyjaciela informacji znalazłem coś, co mnie zaalarmowało. Rycerstwo, rycerstwo… - obracałem w myślach ten wyraz. Jeśli czciciele Michała Archanioła byli gotowi pościć w piątek, naprawdę pościć, czy nie oznaczało to, że istniała współcześnie jakaś grupa ludzi darząca go szczególnym szacunkiem? Czy ograniczała się jedynie do owych rycerzy? No tak, ale co z tego? Czyż nawet najmniej znani święci nie mieli swoich zwolenników? Ciekawe, ilu gorliwych katolików wiedziałoby coś choćby o świętym Serapionie?
- Gilbert! - zawołałem. - Co wiesz o świętym Serapionie?
Przyjaciel spojrzał na mnie ze zdumieniem.
- Kojarzy mi się z jakimś biskupem - zawahał się. - A może został zamęczony przez Maurów? Spytaj jakiegoś księdza.
Machnąłem ręką i pospiesznie zbiegłem do gabinetu piętro niżej.
- Potrzebny mi twój komputer! - zawołałem.
Po chwili wpatrywałem się w kilka internetowych opracowań o kulcie Michała Archanioła. Wynikało z nich, że kiedyś pod koniec każdej mszy odmawiano specjalną, adresowaną do niego modlitwę. Obecnie ponoć rozważa się jej przywrócenie… Czyli kult świętego Michała był dość powszechnym zjawiskiem i raczej nie stracił wiele na popularności. Tylko znowu - co z tego? Stanowczo odrzuciłem wizję odbywających się w niewiadomej siedzibie tajemnych, związanych z relikwią rytuałów Rycerzy Michała Archanioła. Westchnąłem - tak czy owak, trzeba się było skontaktować z księdzem. Moje informacje na temat życia religijnego Kościoła nie były, mówiąc delikatnie, najświeższej próby… Cały czas coś mi umykało, coś ważnego, ale za nic nie mogłem uświadomić sobie, co to było. Być może rozmowa z duchownym mnie oświeci? Jeden z moich znajomych, specjalista w dziedzinie historii krucjat, był księdzem. Miałem nadzieję, że jest także mocny w angelologii. Z tego, co o nim wiedziałem, nie angażował się specjalnie w życie swojej parafii, zajęty badaniami naukowymi, jednak na pewno wiedział o kulcie aniołów więcej ode mnie. Postanowiłem spotkać się z nim jak najszybciej.
* * *
Darek wyglądał niczym typowy, wiejski księżulo: pucułowata twarz, lekki, ale wyraźnie widoczny brzuszek, dobrodusznie zmrużone oczy. Jednak jego zainteresowania trudno było zaliczyć do przeciętnych - nurkował, skakał na spadochronie i latał na lotni. Był też zapalonym fotografem. No i pisał książki o krucjatach książąt piastowskich. Zetknęliśmy się na sympozjum poświęconym średniowiecznemu sądownictwu. Od tej pory kilkakrotnie proponował mi, abym dołączył do którejś z jego wakacyjnych eskapad i zrelaksował się, nurkując wśród raf koralowych lub trenując skoki spadochronowe. Odrzucałem zdawkowo te propozycje. Znałem lepsze rozrywki. No i nie byłem taki pewien, czy Opatrzność stanie po mojej stronie. Darek nie miał takich wątpliwości, być może ze względu na swój zawód…
- Jak tam ćwiczenia? - powitał mnie złośliwie.
Prychnąłem z demonstracyjnym lekceważeniem.
Kiedyś skomentowałem z lekką ironią jego tuszę, skończyło się to zaimprowizowanymi zawodami sportowymi. Wygrałem w podciąganiu się na drążku, przegrałem za to w robieniu pompek. Teraz wypominał mi to przy każdej okazji.
- Słuchaj, to poważna sprawa - zacząłem powoli. - Chodzi o pewną relikwię…
- Mów - rzucił krótko.
Już nie wyglądał na wiejskiego księdza, jego spojrzenie przeszywało na wylot, rysy twarzy stężały.
- Pod rygorem tajemnicy - zastrzegłem się.
Skinął głową. Opowiedziałem mu w skrócie o wydarzeniach związanych ze sztandarem Michała Archanioła. Wysłuchał mnie bez słowa. Potem długo milczał.
- Pokaż rękę - powiedział wreszcie.
Zdjąłem marynarkę i koszulę, zademonstrowałem wyryte na bicepsie litery. Dotknął moich blizn, pokręcił głową.
- Albo wymyślił to jakiś wariat, pasjonat historii Kościoła, albo… - nie dokończył. - Te dwie litery jako symbol Michała Archanioła pojawiły się już w 1656 roku, a może nawet wcześniej. Są związane z tak zwanym czwartym objawieniem z góry Gargano. W czasie szalejącej w ówczesnych Włoszech dżumy jeden z biskupów miał wizję, w której ukazał mu się Archanioł Michał i nakazał poświęcenie kamyków z groty w celu zabezpieczenia przed zarazą. Na każdym z nich miał być wyryty znak krzyża i litery A i M.
- Trochę późno - mruknąłem. - Ten XVII wiek.
- Pierwsze wzmianki o sanktuarium w grocie na Gargano sięgają szóstego, może piątego wieku. Jednak informacje, jakie do dziś się na ten temat zachowały, są mocno fragmentaryczne. To jakieś listy papieża Gelazego I. No i jest jeszcze z nieco późniejszego już okresu dokument… Nazywa się bodajże Liber de apparitione sancti Michaelis in Monte Gargano.
- Co to za dokument?
- Na mózg ci padło? A skąd mam wiedzieć?! Ciesz się, że w ogóle pamiętałem nazwę. Zapewne omawia cuda Michała Archanioła, ale jeśli chodzi o konkrety… - Rozłożył wymownie ręce.
- No dobrze, może inaczej. - Uspokoiłem go gestem. - Jeśli ten dziadek, ten kieszonkowiec, o którym ci opowiadałem, znalazł relikwię… Jeśli ją rozpoznał… Czy byłby w stanie pokonać strach, zachować ją mimo nacisków?
- Straszyliście dziadka? - zapytał z niesmakiem.
- Pokazałem mu tylko film szkoleniowy rosyjskiego Specnazu z fragmentami autentycznych akcji, aby uświadomić go, kogo okradł. Tylko tyle. Wydawało mi się, że jest przerażony.
Dyplomatycznie przemilczałem sztuczkę z nożem, jaką zademonstrowała Anna. Darek z namysłem wydął wargi.
- To zależy - powiedział. - Jeśli rozpoznał artefakt…
- Jak mógł rozpoznać?!
- Nie powiedziałeś mi, co przedstawia ten strzęp chorągwi ani nawet jakie ma rozmiary. Może ukryty w ikonie fragment wystarczył do ustalenia, że chodzi o relikwię Michała Archanioła?
- Nie wiem, co on przedstawia - mruknąłem ponuro. - Wie tylko Dżuma.
- Proszę?
- Nic, nic. - Machnąłem ręką. - Nieważne. Zadałem ci wcześniej pytanie o tego dziadka. Co o tym myślisz? Mógł zataić, że znalazł fragment chorągwi?
- Przecież go nie znam. Jednak jeśli czuje związek z Michałem Archaniołem…
- Tak?
- Oni uważają się za wojowników. Michał to patron żołnierzy.
- Ale nie kieszonkowców!
- Niby tak. - Kiwnął głową. - Ale nie wiesz, co ten facet robił w czasie wojny, może był bojowcem, Cichociemnym? Wtedy prędzej by umarł, niż oddał sztandar w niepowołane ręce. A z twojej relacji wynika, że nie przedstawiłeś mu się od najlepszej strony…
To było możliwe. Cały czas zakładałem, że osoba, która miała w posiadaniu ikonę, albo nie odkryła jej sekretu, albo nie rozpoznała chorągwi. Gdyby jednak od razu sobie uświadomiła wartość relikwii… Tak, to była prawdopodobna hipoteza. Dałem się też zasugerować Dżumie, że mam do czynienia z kieszonkowcem. Zapewne stary przetrzepał parę kieszeni, ale przecież nie teraz, a raczej w latach młodości. Obecnie mógł się uważać za dobrego chrześcijanina, rycerza Michała Archanioła… Tak czy owak postanowiłem zapytać brata Anny o wygląd artefaktu i złożyć jeszcze jedną wizytę na warszawskiej Pradze.
* * *
Drzwi trzasnęły, kiedy zapoznawałem rozbawionych studentów z rozporządzeniem mieszanego komitetu anarchistyczno-komunistycznego z Odessy, który postanowił w czasie rewolucji październikowej przejąć kobiety od lat dwudziestu do czterdziestu pięciu na własność państwa. Dokument omawiał dokładnie nowe obowiązki upaństwowionych kobiet i szczególne przywileje, jakie komitet postanowił w swej łaskawości zachować dla poprzednich „dysponentów” pań, to znaczy ich mężów. W skrócie sprowadzały się one do pierwszeństwa w kolejce…
Przybysz nie powiedział ani słowa, jednak stopniowo salwy śmiechu cichły i coraz więcej osób zwracało wzrok w stronę wejścia. Przez chwilę miałem nadzieję, że przyszedł porozmawiać o relikwii Michała Archanioła, opisać mi ukryty w ikonie fragment chorągwi, czego się domagałem od kilku dni za pośrednictwem Antona. Jedno spojrzenie na jego twarz wyprowadziło mnie z błędu. Na sali wykładowej zapadła śmiertelna cisza, a Dżuma zbliżał się do mnie wolnym, równo odmierzonym krokiem. Słychać było tylko lekkie poskrzypywanie podłogi i czyjś pospieszny, wysilony oddech. Ubranie Dżumy jak zwykle nie rzucało się w oczy, jednak nikt nie wziąłby go teraz za przeciętnego człowieka. Gesty, wyraz twarzy, otaczająca go złowroga aura, maskowane na co dzień świadomym wysiłkiem woli, teraz krzyczały o zagrożeniu. Ten człowiek chciał zabijać i nie ukrywał tego. Kilku studentów sięgnęło po telefony komórkowe, próbowało zdrętwiałymi ze strachu palcami wybierać numery alarmowe. Bezskutecznie.
Zgiąłem się wpół, próbując rozpaczliwie zwalczyć piekący ból w okolicach żołądka, opanować mdłości. Nie musiał nic mówić, wiedziałem.
- Anna… - wyszeptałem, wpatrując się w zimne, błękitne oczy.
- Wczoraj rano w Moskwie - potwierdził po rosyjsku. - Rykoszet w szyję. Rozerwał jej tętnicę, wiedziała, że umrze w ciągu kilkunastu uderzeń serca. Miała osłaniać grupę szturmową, tamci dostali się pod ogień. Strzelała, póki była w stanie utrzymać się na nogach. Kiedy chłopcy zauważyli, że upadła, było za późno.
Przed oczyma zawirowały mi czarne kręgi, musiałem oprzeć się o biurko.
- Nie martw się, Polaku - powiedział Dżuma. - Zostawiła ci cały swój majątek: dom, konta bankowe, wszystko, co miała.
Wyciągnął plik jakichś dokumentów, rzucił na blat. Widząc, że patrzę na niego nierozumiejącym wzrokiem, poklepał mnie obraźliwym gestem po policzku.
- Zostawiła ci wszystko - powtórzył. - Jesteś bogaty.
Huknąłem go w szczękę, poleciał w tył, przetoczył się i wstał - jednym, zwinnym ruchem. Zanim zdążył cokolwiek zrobić, zaatakowałem podwójnym kopnięciem z wyskoku. Znowu upadł, kiedy podbiegłem, powalił mnie na podłogę, odskoczył w gotowości do walki. Obaj zrzuciliśmy marynarki, krążyliśmy przez chwilę wokół siebie, roztrącając stoły, żaden z nas nie zwracał uwagi na narastający gwar i uciekających pod ściany studentów. Niektórzy próbowali wyjść z sali, jednak nie mogli otworzyć drzwi. Coraz częściej odzywały się podszyte histerią krzyki kobiet.
Kilkakrotnie starliśmy się, wymieniając serie uderzeń i kopnięć, co chwilę któryś z nas padał rzucony przez przeciwnika, łamiąc kolejne meble. Zapamiętaliśmy się w walce, nieczuli na fizyczny ból. Studenci umilkli, zdjęci grozą tworzyli milczący krąg, stojąc pod ścianami, jak najdalej od nas.
Kolejne uderzenie i znowu Dżuma wstaje z kamienną, niewzruszoną twarzą, moje ciosy szarpią jego ciałem, ale nie wygląda na to, żeby robiły na nim specjalne wrażenie. Gdy trafiam, czuję drgania, jakby mięśnie Rosjanina amortyzowały każde uderzenie. Opuszczam bezwładnie ręce, zaczynam rozumieć - Dżuma najpierw mnie sprowokował, a potem pozwolił się wyszaleć, wyrzucić ból - gdyby pułkownik Specnazu walczył naprawdę, byłbym martwy, zanim bym upadł na ziemię.
Skinął głową, jakby potwierdzając moje domysły, i wyszedł z sali. Przez uchylone drzwi mignęła mi jakaś znajoma, posępna twarz - Anton. Nagle rozległy się piski i sygnały komórek, wszystko zaczęło znowu działać.
- Proszę państwa o chwilę uwagi! - Podniosłem dłoń.
Ponownie zapadła cisza.
- Przepraszam za ten… incydent. Na dzisiaj koniec zajęć.
Kiedy wychodzę, słyszę narastające szepty. Powtarzają się słowa „Anna”, „majątek”, „zginęła”. Najwyraźniej niektórzy znali rosyjski na tyle, by zrozumieć, o czym rozmawiałem z Dżumą. Jest mi to obojętne. Podbiega jakaś studentka, ociera chusteczką moją twarz, nie zwracając uwagi na plamiącą palce krew, ktoś zarzuca mi na ramiona marynarkę, inny podaje zostawione przez brata Anny dokumenty. Wychodzę. Na parkingu wsłuchuję się we własne kroki, po chwili coś zaburza ten rytm - odgłos biegu. Czyjeś dłonie wyciągają mnie zza kierownicy, sadzają na miejscu pasażera. Davidoff. Pomruk silnika, jedziemy. Słyszę swój oddech chrapliwy niczym krakanie kruka. Jedziemy.
* * *
Davidoff postawił przede mną szklankę wódki, sam stanął obok z butelką w gotowości.
- Pij, synok, pij - powiedział bezradnie.
Zawsze trzymałem się żelaznej zasady, aby pić tylko wtedy, gdy jestem w dobrym humorze, nigdy dla poprawienia nastroju, jednak od każdej reguły są wyjątki. Przełknąłem palący płyn, poprosiłem gestem o więcej. Można przezwyciężyć każdy ból, pokonać rozpacz, trzeba tylko czasu. Wódka da mi ten czas, pomyślałem. Dzień albo dwa. Tylko tyle. Niektóre plemiona indiańskie wierzą, że czasem dusza ludzka zostaje wyrwana z ciała, udaje się do szarej, mglistej krainy, gdzieś w zaświatach. Póki nie wróci, ciało pozostaje pustą skorupą.
Póki nie wróci… Podniosłem szklankę po raz kolejny. Davidoff popatrzył na mnie z troską, zapewne zastanawiał się, czy dobrze zrobił, dając mi alkohol. Domyślał się, jak niewiele potrzeba, żeby przekroczyć magiczną linię, zza której nie ma już powrotu, jak łatwo wybrać wódczane zapomnienie. Nie bałem się tego, wiedziałem, że moja dusza powróci. Prędzej czy później. Jest coś, co ją przywoła. Gniew.
* * *
Obudziłem się, czując powiew mroźnego, świeżego powietrza, ktoś uchylił okno. Półleżący w fotelu Davidoff wyglądał mizernie, z trudem otworzył zapuchnięte powieki.
- Ile czasu spałem?
Czułem w ustach wyschnięty na wiór język, mój głos brzmiał głucho, jakby należał do obcej osoby. Żołądek szarpnął znajomy ból. Myślałem, że zelżeje. Nie zelżał.
- Dwa dni. Podałem ci środek nasenny - przyznał. - To zalecenie lekarza.
- Pogrzeb…
- Za dwa tygodnie w Moskwie - wszedł mi w słowo Davidoff.
Usiadłem na łóżku, oparłem dłonie o kolana, pochyliłem się do przodu. Przez dłuższą chwilę łapałem oddech.
- Dlaczego tak… późno?
- Tak zadecydował Oleg.
- Był tu?! - Spojrzałem na profesora ostro.
Davidoff skinął głową.
- Wpadł na chwilę. On się chyba o ciebie troszczy… na swój sposób. Powiedział, żebyś czytał gazety. - Wskazał leżącą na dywanie stertę rosyjskich czasopism. - Nie za bardzo wiem, o co mu chodziło.
Nie miałem zamiaru tego tłumaczyć profesorowi. Sprawa była prosta - ktokolwiek miał coś wspólnego ze śmiercią Anny, przed upływem dwóch tygodni będzie martwy. Gdzieś tam, w kronice kryminalnej albo nawet na pierwszych stronach, piszą pewnie o wojnie rosyjskich grup mafijnych, o trupach potężnych dotąd bossów, o strachu wśród worów w zakonie, władców podziemnego świata. Nie wiedziałem, z rąk jakiego gangu zginęła Anna, ale wystarczyło, że wiedział o tym jej brat. W Moskwie zbierała teraz śmiertelne żniwo epidemia. Dżuma.
- Co na uczelni? - spytałem bez specjalnego zainteresowania. - Wywalili mnie czy dopiero mają zamiar to zrobić?
- Nikt o tym nawet nie myśli - zapewnił. - Co prawda ta twoja była flama… Jak jej tam…
- Wielecka?
- Tak, ona. Próbowała rozpuszczać jakieś plotki, ale Małgosia o mało jej oczu nie wydrapała, więc się uspokoiła. Zresztą nikt się nie skarżył, mówię o studentach. Dopytują się o twoje zdrowie.
- Co za Małgosia?
- Profesor Boerner. Chciała tu przyjechać, ale ją pogoniłem. Dobrze zrobiłem?
Przytaknąłem. Nie miałem ochoty, żeby kręciła mi się teraz po domu jakaś kobieta. Nawet nie wiadomo jak pozytywnie do mnie nastawiona. Chciałem pobyć sam, poskładać do kupy swoje życie. Na tyle, na ile to było możliwe.
- Niech pan tu zostanie - zaproponowałem. - Ja i tak muszę jechać do domu Maksa. Zostawię panu klucze.
- Chcesz z nim… pogadać?
Rosjanin zmarszczył brwi. Nie był zły, jednak widziałem, że jest zawiedziony. Najwyraźniej myślał, że chcę wylać swoje żale przed wujkiem, a przecież to on opiekował się mną przez ostatnie dni. Czuł się upokorzony moim brakiem zaufania. Westchnąłem ciężko, nie lubiłem tłumaczyć swojego postępowania, szczególnie jeśli wiązało się to z mówieniem o uczuciach, ale Davidoff zasługiwał na wyjaśnienia.
- Nie mam zamiaru z nikim o tym rozmawiać. Chcę poćwiczyć. Mam na myśli trening po kilkanaście godzin dziennie - to działa jak alkohol, a nie ma się potem kaca. - Wzruszyłem ramionami. - Być może poproszę też Maksa, aby przeszukał dom Anny, może zostawiła jakiś list, coś, co mi wyjaśni… - urwałem, zaciskając z całej siły pięści.
- W takim razie prześpię się tutaj - zadecydował Davidoff. - Jestem zbyt zmęczony, aby prowadzić, a ty pewnie się spieszysz?
- Wezmę tylko prysznic, zjem coś i pojadę do Maksa - potwierdziłem.
- Masz trzy tygodnie, licząc od wczoraj - powiedział, ziewając.
- Trzy tygodnie na co?
- Tyle urlopu ci załatwiłem - wyjaśnił. - Jakby było potrzeba więcej, daj znać.
Podziękowałem nieartykułowanym mruknięciem i poszedłem do łazienki. Pod strumieniami gorącej wody dałem radę rozluźnić nieco napięte boleśnie mięśnie barków, nie wychodząc spod prysznica, zrobiłem kilka skłonów i ćwiczeń rozciągających. Coś strzeliło mi w stawach, zabolało ścięgno. Brak ruchu, alkohol i leki wyraźnie dawały o sobie znać. Po kilkunastu minutach przykręciłem kurek z ciepłą wodą, usiadłem na gumowej macie antypoślizgowej, skrzyżowałem nogi. Moje ciało ogarnął lodowaty chłód, na chwilę fizyczna niewygoda odpędziła kąsające dużo boleśniej wspomnienia. Przez minutę, może dwie, nie tęskniłem za obecnością, głosem, zapachem Anny.
Poczułem się lepiej, miałem nadzieję, że trening, jaki planowałem, pomoże mi dojść do siebie. To była dobra droga - ekstremalny wysiłek na pograniczu udręki pozwala zapomnieć o wielu rzeczach. Wszystko można zabić, nawet myśli. Przynajmniej na jakiś czas. Bo nic nie trwa wiecznie, nic…
* * *
Głuche echo uderzeń słychać było w całym domu, nie używałem rękawic bokserskich. Ważący osiemdziesiąt kilogramów worek odkształcał się po każdym ciosie i kopnięciu. Co jakiś czas robił się śliski od potu i krwi pryskającej z moich rozbitych knykci. Przemywałem wtedy dłonie ziołowym lekarstwem, bandażowałem niedbale i wracałem do ćwiczeń. Eksploatowane do ostateczności mięśnie płonęły żywym ogniem, bywało, że musiałem usiąść na kilka minut, żeby opanować zawroty głowy, ale nieodmiennie po krótkim odpoczynku wracałem do treningu. Być może kiedyś wyrzucę z siebie wściekłość i rozpacz, być może będę mógł spokojnie zasnąć. Starałem się. Ograniczyłem posiłki do dwóch dziennie, co stanowiło kompromis pomiędzy resztkami zdrowego rozsądku a chęcią zatracenia się w wysiłku. Po całodziennych ćwiczeniach brałem kąpiel i kładłem się spać. Zasypiałem błyskawicznie, wyczerpany organizm domagał się odpoczynku, jednak po paru godzinach nadchodziły koszmary. Domagałem się od starego kieszonkowca zwrotu relikwii, walczyłem z Afgańcami Magika, czołgałem się przez jakiś tunel, starając się utrzymać broń ponad powierzchnią cuchnącego błota wypełniającego ciasną, betonową rurę. Niekiedy wędrowałem poprzez jakieś miasta bez nazwy i kształtu, nie wiadomo dlaczego słysząc rozpaczliwy, dziecięcy płacz. Nie zawsze pamiętałem sny, jednak byłem pewien, że nigdy, przenigdy nie spotkałem w majakach Anny. Wołałem ją nieustannie, czasem słowami pełnymi miłości, czasami przeklinając. Nie odpowiadała.
Pewnego dnia, w czasie intensywnych ćwiczeń oddechowych, wydało mi się, że słyszę szmer jej kroków, że za chwilę podejdzie do mnie z uśmiechem, obejmie i przytuli. Zapewni, że odtąd wszystko już będzie dobrze… Jakaś część mojego umysłu zdawała sobie sprawę, że balansuję na krawędzi szaleństwa, i usiłowała powstrzymać ten proces. Zacząłem częściej jeść, przygotowywałem wykwintne, wymagające wielogodzinnych starań potrawy. Ograniczyłem treningi do sześciu godzin dziennie. Czekałem. Maks pojechał do domu Anny. Miałem nadzieję, że znajdzie tam coś, co wyjaśni mi jej postępowanie. Dzwoniłem też kilkakrotnie do Dżumy, bez rezultatu. Na uczelni brat Anny wsunął mi do marynarki kartkę z numerem telefonu. Odkryłem ją dopiero niedawno i natychmiast spróbowałem skontaktować się z Olegiem, ale nikt nie odbierał. Nie dziwiłem się temu, zapewne nie miał czasu. Przypuszczam, że po śmieci siostry próbował na swój sposób odzyskać spokój ducha, pakując pod ziemię wszystkich, którzy mieli cokolwiek z tym wspólnego. Być może nie była to zła metoda… Niestety, Dżuma nie zaprosił mnie na polowanie, wolał zabijać samotnie.
* * *
Po raz kolejny nałożyłem Maksowi cielęciny z galaretką winną i szałwią, podziękował mi oszczędnym gestem, kilkakrotnie chwalił danie. Jednak przez cały czas czułem na sobie jego badawczy wzrok. Nie sądziłem, że faktycznie zachwycił się niewątpliwie smaczną, przyrządzoną według starego węgierskiego przepisu potrawą. Maks nie ekscytował się dobrą kuchnią, po prostu nie wyobrażał sobie innej. Podejrzewałem, iż skrycie ocenia mój stan psychiczny i koordynację ruchów… Egzamin wypadł chyba pomyślnie, bo po deserze, na który składały się świeżo upieczone biszkopty nasączone amaretto, przystąpił wreszcie do rzeczy.
- Jesteś w lepszej kondycji, niż się spodziewałem - zauważył.
Wzruszyłem obojętnie ramionami.
- To rzecz względna, ale mogło być gorzej - przyznałem.
- Dom jest twój, możesz bez ograniczeń korzystać z kont bankowych, jest też jakaś dacza nad Morzem Czarnym…
- Dość! - warknąłem.
Przez chwilę oddychałem z wysiłkiem, starając się zachować spokój. Wiedziałem, że Maksowi nie chodzi o pieniądze, starał się mi uświadomić, że byłem dla Anny ważny, że myślała o mnie, treść jej testamentu była tego dowodem, jednak nie chciałem tego słuchać. Nie teraz.
- Co znalazłeś w domu Anny? - spytałem niecierpliwie.
- Walizeczkę z systemem „Groza” - powiedział ze znużonym uśmiechem.
Sapnąłem ze zniecierpliwieniem. Rosyjskie słowo groza może oznaczać zarówno burzę, jak i właśnie grozę. Ten system to specjalistyczny sprzęt dla antyterrorystów mieścił się w niewielkiej walizce: z kilku części można było zmontować karabinek szturmowy z granatnikiem lub wytłumiony karabin snajperski.
- No i to. - Maks podał mi kartkę papieru. - Leżała w sejfie.
Kartka była zwyczajna, wyrwana z jakiegoś notesu. Nakreślono na niej pospiesznie kilka zdań.
Jeśli to czytasz, kochany, to znaczy, że nie żyję. Nie płacz i nie rozpaczaj, nie warto. Z pieniędzmi zrobisz, co zechcesz, ale sprawiłoby mi wielką przyjemność, gdybyś je zatrzymał. W ten sposób mogłabym się Tobą opiekować także teraz, kiedy nie ma mnie przy Tobie. Zapewniam Cię, że zarobiłam je uczciwie w Ekwadorze. Byłam tam na wycieczce razem z bratem.
Anna
- W Ekwadorze? - Zacisnąłem zęby, starając się opanować skurcz gardła.
- Wiesz, w tej branży nie zawsze można mówić otwarcie - zauważył. - Ale coś mi chodzi po głowie, ta piosenka, której kiedyś słuchałeś…
Przypomniałem sobie w tym samym momencie. „Pułkownik Specnazu”.
Potom w Ekwadorie na narkokartiel
On sam podnimał wiertolioty…
Najwyraźniej Dżuma nie był jednak sam, kiedy dowodził akcją przeciwko kartelom narkotykowym… Ukryłem twarz w dłoniach. To wszystko było nieważne, Anna odeszła.
ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY
Podróż była długa i nużąca, niemal tak męcząca jak rozstania. Marek, moje „siostry”, nawet Julia z narzeczonym - wszyscy przyszli, aby się ze mną pożegnać na lotnisku. Musiałem ściskać dłonie i nadstawiać policzki do całowania ludziom, których co prawda lubiłem, ale z którymi wolałbym się teraz nie widzieć. Chciałem być sam. Zrozumieli to tylko Maks i Davidoff. Pożegnali się ze mną telefonicznie. Trudno też powiedzieć, aby pełne ukrytej troski spojrzenia i sztucznie optymistyczne miny zebranych podnosiły mnie na duchu. Musiałem jednak przyznać, że w stanie, w jakim się znajdowałem, mało co mogłoby mnie podnieść na duchu… Nie poprawiła mi też nastroju nowina wyszeptana na ucho przez Julię - moja kanadyjska przyjaciółka była w ciąży. W innych okolicznościach cieszyłbym się jej szczęściem, lecz teraz wywołało to tylko kolejną lawinę gorzkich myśli. Gdyby Anna nie pojechała do Moskwy, gdyby nie wzięła udziału w tej akcji… Gdyby została ze mną… Gdyby…
Po przylocie do Moskwy znowu zatrzymałem się w hotelu Aerostar. Rozpakowałem się, skorzystałem z sauny i zjadłem wyśmienitą kolację. Około północy poszedłem spać. Obudziło mnie poczucie czyjejś obecności. Ktoś siedział tuż przy moim łóżku. Odruchowo chciałem sięgnąć po broń, ale po chwili zrezygnowałem z tego pomysłu. Jeśli chciałby mnie zabić… Zapaliłem niewielką lampkę przykrytą zielonym abażurem. Dżuma wyglądał na zmęczonego, ale możliwe, że sprawiały to nocne cienie. Wyostrzały rysy twarzy, pogłębiały zmarszczki.
- Nieźle się trzymasz - zauważył.
W jego głosie nie było ironii ani agresji, po prostu stwierdzał fakt. Być może nawet z ledwo słyszalną nutką zadowolenia. Wyrwany ze snu, nie byłem w stanie tego ocenić.
- Co u ciebie? - spytałem.
- Ci, co powinni zginąć, zginęli, reszta żyje i ma się dobrze - odparł, wzruszając ramionami.
- Kiedy pogrzeb?
- Jutro wieczorem.
- Gdzie… gdzie ją pochowacie?
Milczał chwilę, zbierał myśli.
- Na razie na cmentarzu przy ośrodku szkoleniowym.
- Gdzie?! - warknąłem, podrywając się z łóżka. - Bawicie się w jakieś sekrety?!
Skrzywił się, jakby rozgryzł coś cierpkiego.
- Wolałbym o tym nie mówić - stwierdził.
- Może jednak? - poprosiłem zimno. - Nie czytałem tych gazet, ale w którejś mignęło mi nazwisko Anny. Podaliście wszystkie dane, więc…
- Sam pogrzeb nie jest żadną tajemnicą - przerwał mi z westchnieniem. - Tak samo jak operacja, w której zginęła, ot, kolejne oczyszczanie miasta z mętów. Tym razem może nieco bardziej gruntowne, zatroszczyłem się o to osobiście. - Zapatrzył się na moment w dywan. -Kiedyś Anna spocznie na cmentarzu Nowodziewiczym, jednak teraz, póki ja jeszcze pracuję, jest to niemożliwe.
- Nie rozumiem?
- Gdyby ktoś otworzył trumnę, pobrał próbki materiału genetycznego, zagroziłoby to…
Powstrzymałem dalsze wyjaśnienia gwałtownym gestem, zacisnąłem zęby.
- To wojna - powiedział teraz już z wyraźnie wyczuwalnym współczuciem w głosie. - Wszystkie chwyty dozwolone. Gdyby udało im się jakoś mnie zidentyfikować, mógłbym mieć problemy.
Nie wyczułem w jego tonie strachu, jedynie chłodny pragmatyzm. Dżuma był pewien, że poradzi sobie w każdej sytuacji. Być może nawet było to prawdą.
- O czym chciałeś ze mną porozmawiać? Bo przecież raczej nie o terminie czy miejscu pogrzebu?
- Nie chcę, żebyś jej nienawidził za to, że nie wysłuchała twojej prośby. Nie mogła tego zrobić.
- Nie mogła? - roześmiałem się sarkastycznie. - Rozumiem, musiała skoczyć do Moskwy i odstrzelić paru skurwysynów, taki imperatyw kategoryczny. No i pewnie ktoś jej wydał rozkaz, a w wojsku rozkazów trzeba słuchać - kontynuowałem zjadliwie.
- Prosiłem ją, żeby zrezygnowała - odparł. - Nie posłuchała, bo to wiązało się z jeszcze jedną sprawą… Ratowała czeczeńskie dzieci, te, które straciły oboje rodziców, wywoziła i znajdowała im rodziny. Procedura adopcyjna trwa zbyt długo i ma pewne ograniczenia, dlatego zmieniano im nazwiska, a czasem nawet narodowość, dostawały fałszywe dokumenty. Grupa Bałabana zajmowała się podobnym procederem, tylko że miała nieco inne cele, mniej… wzniosłe - dodał z ironią. - Przekazywała te dzieciaki do burdeli albo jeszcze gorzej.
- Bałabana?
- Jeden z moskiewskich gangów - wyjaśnił. - Chyba największy. No, może teraz już nie - uzupełnił po zastanowieniu.
- Co może być dla małego dziecka gorsze od burdelu?
- Filmy z wykitowaniem - odpowiedział krótko.
Nie musiałem pytać o szczegóły, wiedziałem, o co chodzi. Czasem kręcono filmy, które kończyły się prawdziwą śmiercią „bohatera”. Na czarnym rynku osiągały zawrotne ceny, niczym towar dla prawdziwych koneserów…
- No to teraz już wiem - powiedziałem ze znużeniem. - Ratowała dzieci.
Dżuma odetchnął głęboko.
- To nie wszystko - stwierdził. - Nie robiła tego z przyczyn humanitarnych, a przynajmniej nie tylko. Spłacała dług. Kiedyś w Groźnym działała jako snajper. Pewnego razu zastrzeliła mężczyznę z tobołkiem w ramionach. Cywila. Nie było w tym nic dziwnego, Czeczeńcy rzadko nosili mundury, dużo częściej broń. Kiedy facet upadł, okazało się, że niósł dziecko, trzy-, czteroletnią dziewczynkę. Zanim Anna ochłonęła z zaskoczenia, małą ścięła seria z karabinu maszynowego. Bo ona nie uciekała, stanęła na jezdni i ciągnęła ojca za rękę, chciała, aby wstał z ziemi. Po chwili leżała obok niego. To miejsce było ostrzeliwane przez obie strony, Anna pobiegła tam i wyciągnęła dziewczynkę spod ognia, pochowała… Wtedy coś w niej pękło, poprosiła o przeniesienie i nigdy więcej nie wróciła do Czeczenii, żeby walczyć. Kiedy dowiedziała się, że ci gnoje planują kolejny transport… - Wzruszył ramionami. - To była obsesja Anny. Jej koszmar. Musiała to załatwić do końca. Teraz wiesz już wszystko - westchnął.
Milczałem, nie było nic do powiedzenia. Anna zginęła, usiłując uregulować wojenne rachunki, najwyraźniej chciała to zrobić, zanim sama pozwoli sobie na odrobinę szczęścia. Nie zdążyła. Mój gniew opadł. Nie rozumiałem przymusu, który kazał jej ratować osierocone dzieci, ratować bez względu na wszystko, to mogli pojąć tylko ludzie, którzy przeszli piekło wojny, ale zaczynała do mnie powoli docierać myśl, że to, co zrobiła, nie miało nic wspólnego z jej uczuciami do mnie. W niczym ich nie umniejszało.
- Mogę przyjść na pogrzeb? Na ten tajny cmentarz? - zapytałem.
Dżuma spojrzał na mnie z zaskoczeniem w oczach.
- Oczywiście - przytaknął. - Jeśli byś chciał zamówić jakieś kwiaty albo coś… to trzeba zrobić przynajmniej kilka godzin wcześniej. Anton potem przyjedzie po ciebie i zawiezie cię do ośrodka.
Odetchnąłem, przynajmniej będę mógł pożegnać Annę.
To była podobno najlepsza kwiaciarnia w Moskwie. Ścienne lustra w złoconych ramach, marmurowe kafelki i eleganckie, stylizowane na dziewiętnasty wiek kinkiety sprawiały wrażenie luksusu. Bujne, sięgające niemal sufitu rośliny w ozdobnych doniczkach rozmieszczone w strategicznych punktach dobrze świadczyły o umiejętnościach fachowych personelu. Jednak przy długiej ladzie wykonanej z jakiegoś egzotycznego gatunku drewna stała tylko jedna ekspedientka. Mimo tłoku klienci nie protestowali, choć trzeba przyznać, że kolejka przesuwała się dość żwawo. Kilka osób w fartuchach z logo firmy błyskawicznie wynosiło z magazynu kwiaty, jakich zażyczyli sobie kupujący. Czasami pomagali ładować je do samochodów, bywało, że ktoś zamawiał dostawę do domu lub na cmentarz. Transport oferowali gratis.
- Czym mogę służyć? - zagaiła młoda, ładna sprzedawczyni.
Odruchowo odgarnęła z czoła ciemne włosy, jej dłonie zawisły nad klawiaturą komputera.
- Jedna wiązanka pogrzebowa - zadysponowałem.
- Jakiego rodzaju? Naszą specjalnością jest kompozycja z lilii, róż, kalii, dzwonków irlandzkich, mieczyków i liści ozdobnych. Jest najdroższa, ale…
- Może być - wszedłem jej w słowo.
- Przykładowa wiązanka tego typu oznaczona jest numerem czterdzieści dwa. - Wskazała na półkę za swoimi plecami.
Zerknąłem na cenę, odliczyłem pieniądze. Dopiero teraz przyszło mi do głowy, że nie wystarczy mi rubli na nic więcej. Przed odlotem Marek wręczył mi pokaźny zwitek banknotów od chłopców ze swojego oddziału, którzy najwyraźniej współpracowali kiedyś z Anną. Prosił, aby kupić wieniec od całej jednostki. Niestety, zapomniałem wymienić pieniądze.
- Dostarczyć na cmentarz? - spytała. - Oferujemy darmowy transport na wszystkie moskiewskie nekropolie - wyrecytowała wyuczoną formułkę.
- Na tę nie oferujecie - mruknąłem.
Przez moment dostrzegłem w oczach dziewczyny błysk irytacji, ale po chwili powróciła do roli profesjonalnej ekspedientki.
- Jakiś napis? W skład ceny kupionej przez pana kompozycji wchodzi szarfa z dowolnym napisem do siedemdziesięciu dwu znaków.
Potrzebowałem chwili, by przełknąć narastającą w gardle gulę.
- Na szarfie proszę napisać: „Annie - ukochanej”. Chciałem też zamówić wieniec, ale nie wymieniłem pieniędzy, przyjmie pani złotówki?
- Po jakim kursie? - Spojrzała na mnie z ironią.
- Wszystko jedno - oświadczyłem ze znużeniem, przesuwając po blacie plik banknotów.
Przeliczyła je sprawnie, dokonała jakichś kalkulacji, skinęła głową.
- Wystarczy na najdroższy - stwierdziła. - Mamy do wyboru…
Przerwałem jej ospałym gestem.
- Nieważne - powiedziałem. - Ma być biało-czerwony. Na szarfie napis: „Major Annie Dubrowej - polski Specnaz. Nie zapomnimy”.
Nie wiedzieć czemu, dopiero teraz dotarła do mnie świadomość, że to nieodwołalne, ostateczne pożegnanie z Anną. Poczułem wilgoć na policzkach. Otarłem je gwałtownym ruchem, czekając na kpiące uwagi lub uśmieszki politowania. Nie doczekałem się. Sprzedawczyni ze spoważniałą nagle twarzą oddała mi połowę pieniędzy.
- Co to ma znaczyć? - Zmarszczyłem niechętnie brwi.
Nie miałem zamiaru korzystać z niczyjej litości.
- Popełniłam błąd, przeliczyłam złotówki po kursie dla obcych - odparła spokojnie. - Nikt, kto znał Annę Dubrową, nie jest w Moskwie obcy.
Za plecami usłyszałem szmer poparcia. Z zaskoczeniem ujrzałem, że kobieta stojąca za mną ma łzy w oczach. No tak, zapomniałem o gazetach, całe miasto wiedziało, kim była i jak zginęła Anna, w Rosji śmierć w walce porusza wielu ludzi, tu wojna nie jest jedynie pojęciem z filmów czy literatury…
- Dacie radę przygotować wszystko na siedemnastą?
- Oczywiście - zapewniła.
Skinąłem sprzedawczyni głową i odwracałem się, by odejść, gdy poczułem, jak ktoś chwyta mnie łagodnie za ramię.
- Minutkę, młodzieńcze. - Powstrzymał mnie starszy, dostatnio ubrany mężczyzna. - Nie pochowają jej na Nowodziewiczym, prawda?
Przytaknąłem posępnie.
- Gdybyśmy kupili wieniec czy dwa od mieszkańców Moskwy, położysz na jej grobie?
- Położę - obiecałem.
Kiedy wychodziłem ze sklepu, słyszałem podniesiony głos ekspedientki. Uspokajała klientów, wszyscy naraz zamawiali kwiaty dla Anny Dubrowej…
* * *
Wymeldowałem się z hotelu przed ustaloną godziną, Anton, kiedy zawoził mnie do ośrodka, powiedział, że zamieszkam tam na kilka dni. Nie pytałem dlaczego, nie miałem ochoty rozmawiać. Rozpakowałem się w wyznaczonym mi pokoju, który tym razem miałem zajmować sam i zastanawiałem się właśnie, skąd wziąć żelazko, aby uprasować koszulę do garnituru, kiedy usłyszałem energiczne pukanie.
- Wejść! - zawołałem.
Przybysz, liczący sobie pod trzydzieści lat mężczyzna z dystynkcjami praporszczyka, co jest mniej więcej odpowiednikiem polskiego chorążego, niósł wieszak z mundurem galowym. Polskim mundurem galowym. W ręku trzymał wyglansowane do połysku buty. Pozbył się swego ciężaru, zasalutował energicznie i wyszedł bez słowa. Podszedłem, patrząc z niedowierzaniem na przyniesiony ekwipunek. Kapitańskie gwiazdki na pagonach i rząd baretek, wśród których rozpoznałem dwie symbolizujące odznaczenia, których nie wolno mi było nosić publicznie, określały bez cienia wątpliwości, dla kogo to wszystko przygotowano. Przymierzyłem buty - pasowały. Przez chwilę zastanawiałem się, czy włożyć mundur, jadąc po kwiaty, i ostatecznie postanowiłem się przebrać. Wątpiłem, aby ekspedientka w sklepie była w stanie zidentyfikować baretki, a dla Rosjan najwyraźniej nie były one żadną tajemnicą… Wolałem mieć pewność, że nie spóźnię się na pogrzeb.
Kiedy zszedłem na parking, zobaczyłem, że Anton także jest w mundurze. Jedyną zauważalną różnicą był fakt, że na jego piersi widniało dużo więcej baretek, z czego trzy czwarte stanowiły odznaczenia bojowe. Wzruszyłem ramionami i wsiadłem do samochodu. Pojechaliśmy.
Przed kwiaciarnią stał liczący na oko ponad tysiąc osób tłum. Zamarłem. Anton westchnął ciężko, ale ruszył naprzód zdecydowanym krokiem. W drzwiach powitała mnie znajoma ekspedientka, za jej plecami piętrzyły się wieńce i wiązanki. Były wszędzie: na podłodze, na ladzie, na półkach…
- Proszę podać mi to, co zamówiłem - powiedziałem, patrząc ze zdziwieniem na panujący w eleganckim do niedawna sklepie galimatias.
- To wszystko jest dla pana - odparła niepewnie. - Obiecał pan, że zabierze kwiaty od mieszkańców Moskwy, ludzie się dowiedzieli i… - Urwała, wykonując bezradny gest. - Wykupili kwiaty od nas i z kilku innych kwiaciarni.
Anton zsunął czapkę na tył głowy, zerknął frasobliwie do środka.
- Naprawdę im obiecałeś? - spytał.
- Naprawdę, ale spodziewałem się kilku wiązanek, a nie tony kwiatów - odparłem oszołomiony.
- Zginęła, walcząc z mafią, u nas w Rosji to jest jak wojna - odezwała się sprzedawczyni. - Ludzie chcą okazać wdzięczność…
Anton wyjął telefon, wybrał jakiś numer, przez moment stał z komórką przy uchu.
- Przyślijcie dwie ciężarówki do kwiaciarni na Czyste Prudy - rzucił krótko. - Tak, na bulwar. Weźmiemy to, co się zmieści do samochodu, po resztę przyjadą za trzy godziny - zwrócił się do ekspedientki
Skinęła głową z namysłem.
- Powiem to ludziom. Bo oni będą stali, póki nie weźmiecie tych kwiatów.
Idąc do samochodu, słyszałem za plecami szmer cichych rozmów. Nikt nas nie zaczepiał, nie zatrzymywał. Powtarzały się frazy „polski Specnaz”, „major Dubrowa”, „obiecali zabrać”. Kiedy Anton ruszył, odchyliłem głowę, przymknąłem oczy.
- Co oni wyprawiają? - wymamrotałem.
- Mamy wojnę - odpowiedział cierpko. - Nasi żołnierze giną w walce z mafią, w Czeczenii, na granicach. Wielu ludzi straciło swoich bliskich w takich starciach, stąd podchodzą do tego trochę inaczej niż u was. W Rosji, jeśli służysz w wojskach ochrony pogranicza, oznacza to, że realnie twój oddział jest w boju. Dlatego u nas raczej rzadko oskarżamy swoich żołnierzy o zbrodnie wojenne - zakończył z ledwo uchwytną złośliwością.
Nie odpowiedziałem. Nie miałem ochoty przypominać mu, że bywa, iż rosyjscy żołnierze popełniają jednak zbrodnie wojenne. Nawet jeśli weźmiemy poprawkę na warunki, w jakich przyszło im działać.
- To nie jest tak, jak myślisz - odezwał się, obrzucając mnie przelotnym spojrzeniem. - Przeciętny żołnierz nie idzie na wojnę z nastawieniem „będę mordował tych skurwysynów”. To czasem… przychodzi samo.
Kiedy znajdujesz zwłoki przyjaciół, których przesłuchano przed śmiercią za pomocą wiertarki elektrycznej, wypruto wnętrzności, spalono żywcem… Wtedy chcesz im odpłacić, sprawić, by nie czuli się bezpieczni, aby zasypiali w strachu, wiedząc, że ich tropisz. Milczałem.
- Dlatego tak chcemy, abyś znalazł tę relikwię. Może to coś zmieni. Może…
- Naprawdę tak myślisz? - roześmiałem się niewesoło. - Przyniosę wam ten sztandar, a wszyscy zaczną zachowywać się niczym gentlemani? A co, jak tamci znowu kogoś zabiją, storturują, utną głowę? Wybaczycie po chrześcijańsku?
- Nie wiem - wyszeptał cicho. - Jednak mam nadzieję, że ta krwawa jatka jakoś się skończy. Tyle mi zostało, nadzieja…
* * *
Z pogrzebu zapamiętałem tylko ponure werble, salwy oddawane przez żołnierzy o kamiennych twarzach i krótkie, oszczędne mowy wygłaszane nad grobem Anny. Nie było żadnych oficjeli, sami swoi, ludzie, którzy na co dzień robili to, co ona, dlatego nikt nie strzępił języka. Nie było potrzeby. Słowa pożegnania brzmiały sucho, niemal beznamiętnie. Na niewielkim cmentarzu wyrosła kolejna mogiła. Imię, nazwisko, data urodzin i śmierci, stopień wojskowy. Żadnego epitafium. Tylko stos kwiatów, który pokrył całkowicie prostą, marmurową płytę świadczył o uczuciach przybyłych.
Na stypie wzniesiono w milczeniu toast za poległych, nikt nie wspominał życia i dokonań Anny, panowała atmosfera powagi, niemal determinacji, jakby biesiadnicy chcieli powiedzieć: „Dziś ona, jutro ktoś z nas”. Po pogrzebie podszedł do mnie Dżuma i z naciskiem przypomniał o relikwii. Później gdzieś zniknął. Wróciłem do swojego pokoju około północy. Postanowiłem, że następnego dnia wyjadę. Spróbuję odnaleźć sztandar Michała Archanioła, a później… Nie planowałem niczego specjalnego, miałem tylko nadzieję, że poszukiwanie artefaktu wybije mnie z psychicznego marazmu, w jakim przebywałem od chwili śmierci Anny. Nie liczyłem na nic więcej.
* * *
Ze snu wyrwało mnie walenie do drzwi, zapewne miało to świadczyć o wysokim poziomie kultury natręta. To nie był hotel i żaden pokój nie zamykał się od wewnątrz. Zwlokłem się z łóżka dręczony potwornym bólem głowy. Na korytarzu stał Anton w towarzystwie dwóch potężnie zbudowanych mężczyzn. Mój kumpel niósł mundur i buty, dokładnie tak samo, jak nieznajomy chorąży wczoraj. Tyle że tym razem ekwipunek był zdecydowanie polowy.
- To prezent - wyjaśnił, rzucając wszystko na podłogę. - Masz dziesięć minut, żeby się przebrać i zejść na dół. Zjesz śniadanie, a potem mała przebieżka, coś z sześćdziesiąt kilometrów.
Używając słów powszechnie uznanych za obelżywe, wyjaśniłem mu dobitnie, co sądzę o jego pomyśle. Podprowadził mnie do okna, wskazał niedbałym gestem usytuowany niedaleko basen przeciwpożarowy.
- Jeśli spóźnisz się choć minutę, ci panowie zapewnią ci poranną kąpiel - obiecał.
Obaj „panowie” wykrzywili się uśmiechu, co stanowiło dość przerażający widok. Najwyraźniej skrócenie mięśni będące efektem intensywnych ćwiczeń siłowych dotyczyło w ich przypadku także twarzy.
- Jeszcze o tym porozmawiamy - wycedziłem ze złością, przechodząc do łazienki.
- A jakże - odparł Anton z cieniem uśmiechu na ustach.
Byłem gotowy minutę przed czasem, zdążyłem bez problemu, tyle że pominąłem golenie - nie przypuszczałem, aby kogoś zbulwersował mój zarost. Zszedłem do jadalni i razem z innymi żołnierzami zasiadłem do śniadania. Pilnujący mnie sierżanci wyglądali na nieco rozczarowanych, chyba wiązali jakieś plany z tym basenem przeciwpożarowym…
Tym razem nie było żadnych frykasów - ot, przeciętne, wojskowe żarcie, może nieco powyżej średniej. Jadłem bez specjalnego apetytu, nadal dokuczała mi głowa. Pod koniec posiłku dosiadł się do mnie Anton, tak jak wszyscy ubrany w mundur polowy, w ciężkich, desantowych butach.
- W dawnych czasach wymyślono w Rosji niekonwencjonalną metodę leczenia - zagaił. - Jeśli ktoś był ciężko chory, a lekarstwa nie pomagały, ściągano go z łóżka, dawano w ręce spory kamień i kazano biec. Wynajęty dżygit poganiał batem, by chory żwawo przebierał nóżkami. - Przesłał mi złośliwy uśmieszek.
- Boli mnie głowa - warknąłem. - Chcę jakiś środek…
- Boli cię nie tylko głowa - powiedział, poważniejąc - jednak wyleczymy cię i z tego. Za chwilę zacznie się bieg, po przyjacielsku radzę ci: staraj się, jak potrafisz najlepiej. Bo na trasie będzie sporo chętnych do pomocy dżygitów…
Zanim zdążyłem coś odpowiedzieć, ktoś ostrym głosem podał komendę, wszyscy stanęli na baczność. Wszyscy, oprócz mnie. Do sali wszedł pułkownik, którego pamiętałem z pierwszej wizyty w ośrodku Specnazu. Niedźwiedziowaty, o dobrodusznej, okrągłej twarzy. Popatrzył na mnie przez chwilę, póki nie podniosłem się i nie pomachałem mu ręką. Chciałem delikatnie przypomnieć obecnym, że ja nie jestem w Specnazie… Odpowiedział mi uśmiechem, nie wyglądał na urażonego.
- Zaczynamy! - ogłosił.
Wyszliśmy z jadalni, wszyscy ustawili się w kolejce przed magazynem broni.
- Ja też? - spytałem Antona.
- Jak najbardziej - potwierdził. - Miejsce dla kapitana Korpackiego! - zawołał. - Nie może już wytrzymać, tak się rwie do czynu.
Rozległy się śmiechy, wypchnięto mnie na początek kolejki.
- Korpacki, Korpacki… - zamruczał wydający ekwipunek porucznik. - A, już mam! Karabin, cztery magazynki z amunicją, dwa flashbangi, kamizelka taktyczna, hełm. Bez plecaka - zakończył.
- Poproszę abakan - powiedziałem, widząc, że wyjmuje ze stojaka kałasznikowa. Uniósł brwi, ale wymienił mi broń bez słowa.
Wiedziałem, że Rosjanie nie przepadają za efektem „Projektu Abakan”, nazywanym oficjalnie AN-94 albo automatem Nikonowa. Podobno udało się zmniejszyć rozrzut pocisków w serii dwustrzałowej, ale umieszczona pomiędzy ogniem pojedynczym a seryjnym opcja strzelania dwustrzałowego i tak nigdy nie była użytkowana w warunkach bojowych, bo w walce nikt nie ma możliwości spoglądania na przełącznik rodzaju ognia. Albo można zmieniać tryb prowadzenia ognia na ślepo, albo nikt z niego nie korzysta. W abakanie sprawdzały się tylko ustawienia skrajne, nic nie lepsze niż w kałasznikowie.
- No proszę - odezwał się któryś. - A Polacy jednak preferują Nikonowa.
- Preferują? - Popatrzyłem ze zdziwieniem. - Chcę po prostu postrzelać z karabinu Stalkera. No wiecie, z tej gry Stalker - dodałem, widząc zaskoczone twarze. - Tam jest taki karabin, obokan, twórcy gry wzorowali się na automacie Nikonowa.
Odpowiedział mi zbiorowy wybuch śmiechu.
- Też w to grałem! - krzyknął wysoki blondyn z odznaką piechoty morskiej na mundurze. - Tylko uważaj, Stalkerze, nie zabij Giennaszy na punkcie kontrolnym, on wygląda jak Kontroler!
- Nie, bardziej jak zombie - sprostował Anton, ocierając łzy rozbawienia.
Stanąłem pod ścianą i załadowałem karabin, schowałem granaty hukowe. Na szczęście były to niemieckie NICO, zdarzało się, że amerykańskie urywały żołnierzom palce.
Po kilku minutach wszyscy pobrali wyposażenie i ruszyliśmy na poligon. Głowa nadal pulsowała boleśnie. Miałem nadzieję, że organizatorzy nie planują niczego poza biegiem - nieźle strzelałem z pistoletu, ale z karabinem było już gorzej. No i Nikonowa miałem w ręku pierwszy raz w życiu…
Na punkcie kontrolnym sporządzono listę i ruszyliśmy. Dostosowałem tempo do innych, jestem sprawny fizycznie, ale nigdy nie biegałem na dłuższe dystanse, mój rekord to trzydzieści kilometrów z okazji jakiegoś zakładu. Dochodziłem potem do siebie przez tydzień.
Przez pierwsze kilka minut Anton towarzyszył mi i bez śladu zadyszki rozwijał swoją teorię dotyczącą biegu z obciążeniem oraz jego wpływu na nieuleczalne przez konwencjonalną medycynę choroby. Miałem ochotę go skląć, ale oszczędzałem oddech.
- Oczywiście, zdarzało się, że pacjent zmarł - perorował z uśmiechem. - Jednak odsetek zgonów bynajmniej nie przewyższał tego szpitalnego.
Zakończywszy tym optymistycznym stwierdzeniem swoją tyradę, wyprzedził mnie na zakręcie i zniknął w tłumie przede mną. Odczuwałem coraz większe zmęczenie, pot zalewał mi oczy. Było chłodno, zaledwie kilka stopni powyżej zera, padający przez noc deszcz sprawił, że wiodąca przez las droga stała się błotnista. Gdzieś koło dziesiątego kilometra zaczęły się odcinki specjalne. Początkowo nie było to nic wielkiego, ot, kombinacje ustawionych w różnym położeniu drążków i drabinek, jakiś betonowy, wysoki na dwa metry mur. Potem zaczęło się robić nieprzyjemnie: równoważnie, wąskie kładki umieszczone kilka metrów nad ziemią, doły z błotem, które trzeba było pokonywać na kolanach, trzymając broń nad głową. Po trzech godzinach takiej rozrywki byłem skrajnie wyczerpany. Mimochodem zauważyłem, że dręczący mnie ból głowy w którymś momencie zniknął niepostrzeżenie. Bolały mnie za to ramiona i barki, żywym ogniem paliły mięśnie nóg, miałem otarte stopy. Usytuowane co dziesięć kilometrów punkty kontrolne oferowały wodę do picia i plasterki cytryny.
Nie wiedziałem, ile przebiegłem, wielokrotnie podnosiłem się po upadku z ziemi i zataczając się, podążałem naprzód, jak wszyscy. W pewnym momencie poczułem przypływ sił, jakby mój organizm uznał, że aplikowany mu wysiłek nie przekracza jego możliwości. Zastanawiałem się nawet, czy nie jest to spowodowane alchemiczną miksturą, jednak szybko porzuciłem te rozważania. W sytuacji, kiedy trzeba było walczyć o każdy oddech i każdy metr, myślenie męczyło.
Na przedostatnim punkcie kontrolnym strzelaliśmy do tarcz. Na moją cześć jedną z nich ozdobiono rosyjskim napisem „Zombie”… Na szczęście dystans nie był zbyt wielki i nie skompromitowałem się, pudłując sromotnie. Użyliśmy też flashbangów. Kiedy dobiegaliśmy do mety, ogarnęło mnie uczucie podobne do euforii: dałem radę, oddychałem, żyłem! Przybiegłem jako jeden z ostatnich, jednak, jak się przekonałem, nie był to jeszcze koniec atrakcji. Ciężko dyszący, słaniający się na nogach żołnierze zdejmowali oporządzenie i ustawiali się na wytyczonych za pomocą kolorowych linek ringach.
- Trzy walki po pięć minut - poinformował mnie Anton.
Z satysfakcją zauważyłem, że także oddychał z wysiłkiem.
- Każdy walczy z jednym z instruktorów, jeśli robi to zbyt pasywnie, dolicza mu się do każdej rundy parę minut, a w ekstremalnych przypadkach dodaje drugiego przeciwnika - kontynuował.
Przebrałem się w dresy, założyłem ochraniacze i kask na głowę. Wszystko pod gołym niebem, w padającym coraz silniej deszczu. Zacisnąłem zęby, wiążąc sznurówki sportowych butów - grube, wełniane skarpety miałem przesiąknięte krwią. Jak zauważyłem, nie ja jeden.
- Gong! - krzyknął nadzorujący walki porucznik, wypychając mnie na ring.
Mój przeciwnik - wypoczęty, gibki mężczyzna o surowej, gładko wygolonej twarzy zaatakował serią okrężnych kopnięć. Jedno z nich udało mi się zablokować i podcięciem posłałem go na ziemię.
- Atakuj! - wrzasnął obserwujący starcie oficer, widząc, że zatrzymałem się niepewnie.
Chwila wahania kosztowała mnie kilka uderzeń w głowę i dwa kopniaki w udo. Na moment weszliśmy w klincz, po chwili znowu wymieniliśmy ciosy. Dochodziły mnie okrzyki i przekleństwa innych walczących, obok toczyło się kilkanaście pojedynków naraz. Nie wiem, jak przetrwałem pierwszą rundę, po trwającym dwie minuty odpoczynku wyszedłem znowu na ring. I jeszcze raz. Do ostatniego starcia doliczono mi karną minutę, kiedy się skończyło, miałem posiniaczone żebra i golenie, krwawiłem z rozbitych warg. Z otępienia wyrwało mnie kolejne polecenie.
- Przebierać się z powrotem i z całym ekwipunkiem biegiem do łaźni! - wrzasnął z furią przysadzisty kapitan o lekko skośnych oczach. - Jazda!
Łaźnia parowa znajdowała się kilometr dalej, nie wiedziałem, skąd biorę siły, żeby do niej dotrzeć. Jednak dotarłem biegiem. Wyglądało na to, że tym razem to naprawdę koniec zabawy. Poczułem nawrót euforii. Podbiegając do niskiego, zbudowanego z drewna budynku, zawyłem tryumfalnie i nacisnąłem spust, strzelając w ścianę tuż pod dachem. Belki, z których zbudowana była sauna, wyglądały na grube, a zresztą jaki zawodowiec nie rzuciłby się na ziemię pod ostrzałem? W końcu to Specnaz…
Wchodząc do łaźni, ochłonąłem. W przedsionku dwóch żołnierzy odebrało ode mnie broń i ekwipunek.
- Mam nadzieję, że nikomu nic się nie stało - powiedziałem niepewnie. - Sam nie wiem, co mnie podkusiło…
- Spokojnie. - Machnął ręką jeden z nich. - Po takim biegu to normalka, chłopaki chcą się wyżyć. Ale temu, który wrzucił przez okno granat hukowy, to już wpierdoliliśmy - dodał po namyśle.
Skinąłem ze zrozumieniem głową, NICO wytwarzał huk rzędu stu siedemdziesięciu decybeli… Owinąłem się w pasie ręcznikiem i wszedłem do sauny. Mimo pozorów siermiężności pachnąca sosną para była efektem działania nowoczesnych urządzeń, a nie polewania gorących kamieni wodą. Po lewej stronie obszernej sali znajdowała się kamienna ława, po prawej zaciszne wnęki. Usadowiłem się w jednej z nich, naprzeciwko panował tłok, a kilku mężczyzn wśród wybuchów śmiechu polewało się lodowatą wodą. Byłem kompletnie wyczerpany. Zdawało mi się, że tylko przymknąłem oczy, jednak ocknąłem się z drzemki dopiero słysząc, jak ktoś przekomarza się głośno tuż obok.
- Płacisz, Pietia! - odezwał się kpiący głos.
Zerknąłem spod przymrużonych powiek na wysokiego, muskularnego blondyna z wytatuowanym na piersi dwugłowym orłem. Jego rozmówca - szczupły, łysy człowieczek o wyraźnie krzywych nogach burknął coś niechętnie.
- Oszukali mnie, gnojki - wymamrotał. - Mówili, że to jakiś liczyportek z kwatermistrzostwa. A tu masz: i bieg wytrzymał, i blizny ma po nożu, jakby z Afganu wrócił.
Widząc, że już nie śpię, atleta sięgnął za siebie i podał mi otwartą butelkę zimnego piwa.
- Trzymaj, Polaku, Pietka stawia - zarechotał.
Podziękowałem skinieniem głowy, upiłem łyk. Smakowało wspaniale, ale kiedy wykończyłem flaszkę, poczułem wilczy głód. Poczłapałem do szatni, miałem nadzieję, że ktoś mnie podwiezie do ośrodka albo do najbliższej restauracji.
Kiedy krzywiąc się, wziąłem do ręki kompletnie przemoczony, ubłocony mundur, do szatni wszedł major Derbulin. Niósł niewielką torbę podróżną.
- Łap! - zawołał, rzucając ją w moją stronę. - Przyniosłem ci czyste ciuchy. Mam nadzieję, że się nie gniewasz, że wziąłem je bez pytania.
- Nieważne - mruknąłem. - Dzięki, że o tym pomyślałeś.
- Zapraszam cię na kolację - powiedział.
Chrząknąłem lekko, wkładając spodnie.
- Tak z czystej sympatii czy masz jakiś interes?
- Jedno i drugie - odparł beztrosko.
* * *
Restauracja nazywała się Cafe Puszkin. Widząc ceny potraw wydrukowane na pożółkłym, stylizowanym na przedrewolucyjny papierze, sapnąłem z wrażenia, ale nie protestowałem. Skoro Derbulin stawiał… Wypiliśmy odrobinę wina, zamówiliśmy faszerowanego szczupaka, kilka rodzajów pierożków, do tego kiszoną kapustę z żurawinami. Na koniec bliny z kawiorem w dwóch kolorach. Przez jakieś pół godziny niewiele rozmawialiśmy, zajmowało nas jedzenie. Byłem tak wygłodzony, jakbym przez tydzień nie miał niczego w ustach, Derbulin najwyraźniej także nie narzekał na brak apetytu. Nie dziwiłem się, jeśli ćwiczył co dzień, tak jak ja dzisiaj…
Wreszcie mój kompan otarł usta serwetką i rozparł się na krześle z westchnieniem błogiej ulgi.
- Na początek prezent - oświadczył. - Co prawda bardziej dla Marka niż dla ciebie.
- Słucham - ponagliłem.
- W Afganistanie, w rejonie, gdzie działał Marek, on i jego chłopcy poznali pewną kobietę. Młoda, dwadzieścia kilka lat, ale już mężatka, jak to u nich bywa. Nie mówił ci o tym? - zapytał.
Zaprzeczyłem.
- Wasi ją polubili, czasem gdzieś podwieźli, czasem podrzucili jakiś drobiazg, ot tak, z dobrego serca. Pewnego razu spotkali ją na drodze, jechali w kilka transporterów. Szła, zataczając się niczym pijana, gdyby to nie był Afgan, pomyśleliby, że faktycznie się zalała. Potem wpadło im do głowy, że musi być zmęczona i to dlatego… Tam czasem kobiety traktuje się gorzej od muła. Parę razy widzieli jej męża, nie zrobił na nich dobrego wrażenia. Kiedy prowadzący kolumnę wóz zwolnił, żeby ją zabrać, zaczęła machać, aby jechali dalej. Wtedy zrozumieli i dodali gazu. Miała na sobie pas z ładunkiem wybuchowym, założył go jej mąż i wytłumaczył ręcznie, że trzeba zabić niewiernych. Musiał ich obserwować, bo odpalił ładunek kilkadziesiąt metrów za ostatnim pojazdem. Nic im się nie stało, ocaliła ich. Szukali potem mężusia, ale bezskutecznie. Coś mi się tak zdaje, że mieli zamiar z nim… ekhmm… pogadać - dodał niewinnym tonem. - Przez najbliższe dwie doby będzie tutaj. - Podał mi kartkę papieru z wypisaną drukowanymi literami nazwą.
Przeprosiłem Rosjanina na moment, wyszedłem do holu i zadzwoniłem do Marka. Odebrał od razu. Kiedy przekazałem mu wiadomość od Derbulina, milczał długo.
- Nie chciałem ci o tym mówić - odezwał się w końcu niepewnie. - Ta sprawa nas nieźle trzasnęła, lubiliśmy ją. Jeśli informacja jest prawdziwa, to wyrównamy wreszcie rachunki.
- Co zrobicie?
- Ja nic, jestem w Polsce, ale mam kontakt z chłopakami. Spróbują go aresztować - odparł spokojnie. - To straszny macho, pewnie będzie się bronił - roześmiał się niewesoło. - Jeśli postanowi się stawiać… - nie dokończył. - Postaramy się też, żeby w naszej strefie rozeszły się wieści, że nie popieramy wykorzystywania kobiet w charakterze żywych bomb.
- Dorwijcie gnoja! - warknąłem.
Pożegnałem się krótko z Markiem i wróciłem do stołu.
- Teraz pewnie przyszła pora na przysługi z mojej strony - stwierdziłem, siadając.
- Niekoniecznie, możemy na tym zakończyć rozmowę - odparł sztywno Derbulin. - Jak powiedziałem, to był prezent, nie wymagamy żadnej wzajemności.
Spojrzałem na niego spod oka, wyglądał na urażonego.
- No dobra, o co chodzi? - zachęciłem.
- Ta wódka ma naprawdę właściwości lecznicze, potrzebujemy jej więcej.
- Już żeście wszystko wypili? - spytałem z domyślnym uśmieszkiem.
Przewrócił oczyma i westchnął cierpiętniczo.
- Dlaczego wszyscy uważają Rosjan za ochlapusów? - rzucił w przestrzeń.
- Jest to dla mnie kompletną zagadką - przyznałem, usiłując przybrać poważną minę. - Jednak…
Derbulin przechylił się przez stół i stuknął mnie w czoło.
- Ona naprawdę leczy - zaznaczył z naciskiem. - Jakiś miesiąc temu jeden z naszych chłopaków dostał postrzał w kręgosłup. Połowiczny paraliż i definitywny koniec kariery. Kiedy tak leżał sobie w szpitalu, czasem ktoś go odwiedzał. No i któryś kumpel, dobra dusza, przyniósł mu trochę tej wódki. Na pociechę… Następnego dnia chłop zaczął ruszać palcami u stóp, wygląda na to, że część nerwów się zregenerowała, może potworzyły się jakieś nowe połączenia? Nikt tego nie wie, ale ten chory przechodzi teraz intensywną fizykoterapię i liczy dni do wyjścia ze szpitala. Kiedy przyjrzeliśmy się tej sprawie z bliska, okazało się, że ci, co pili tę wódkę, pozbyli się wielu drobnych dolegliwości, tyle że nikt tego wcześniej nie skojarzył.
Musiałem mieć mocno zdziwioną minę, bo Derbulin jeszcze raz zapewnił mnie, że nie żartuje.
- W porządku - obiecałem. - Zobaczę, co da się zrobić.
- To dla was pewnie fatygujące - powiedział z podejrzanym współczuciem w głosie. - Gdybyście przekazali nam recepturę…
Roześmiałem się szczerze, patrząc na niewinny wyraz twarzy mojego rozmówcy.
- Nic z tego, Miszka.
- Zdobyliśmy tę materia prima - przypomniał obrażonym tonem.
- Zdobyliście - przytaknąłem. - Dlatego dostaniecie alchemiczną wódkę, skoro prosicie, jednak receptura… - Pokręciłem wymownie głową.
- Na kiedy możesz mi to załatwić?
- Nie wiem - odparłem z namysłem. - Ci alchemicy… Postaram się jak najszybciej.
- Kiedy wracasz?
- Jutro albo pojutrze. Chyba że macie do mnie coś jeszcze?
- Nie, to wszystko. No i wiem, że szukasz czegoś. Podobno to jakaś pilna sprawa?
- Metafizyka, to czysta metafizyka. - Skrzywiłem się niechętnie.
- Jak nie chcesz o tym gadać, to nie - mruknął. - Strzemiennego!
* * *
Najpierw z błękitnej mgły wyłoniły się ich palce: smukłe, zadbane, choć bez śladu lakieru na paznokciach. Trzy pary dłoni dzierżących igły, trzy srebrne naparstki. Siedziały blisko siebie, w kręgu. Wyszywały. Suknie o szerokich rękawach ukazywały przedramiona, bransoletka na nadgarstku jednej z nich siała złote błyski. Niewątpliwie należały do arystokracji. Świadczyła o tym nie tylko szerokość rękawów ich strojów, ale także materiał, z jakiego zostały skrojone. Brokaty i atłasy zawsze zarezerwowane były jedynie dla najbogatszych. Także podszyte futrem luźne tuniki bez rękawów zwane surcot, stanowiły symbol prestiżu.
Pochylały się nad białą, jedwabną płachtą. Jeszcze zanim mogłem na nią spojrzeć - wiedziałem - to była chorągiew Michała Archanioła… Właśnie powstawało ostrze miecza - haftowane srebrną nicią o metalicznym połysku. W chwilę później obraz zawirował i zniknął. Wydawało mi się, że przez ułamek sekundy ujrzałem herb z dwoma niedźwiedziami. Nie wyglądał raczej na znak rodowy, bardziej na godło miasta.
Leżałem jeszcze moment, zanim otrząsnąłem się ze snu, przetarłem oczy. Byłem trochę zmęczony podróżą, do domu wróciłem dopiero poprzedniego wieczoru. Mimo śmierci Anny nic się nie zmieniło, dalej prześladowały mnie wizje sztandaru Archistratiga. Wziąłem krótki, chłodny prysznic i zrobiłem sobie kawę po irlandzku, bez wątpienia potrzebowałem jakiegoś wzmocnienia.
Niemal godzinę przesiedziałem przy kuchennym stole, zastanawiając się nad sytuacją. Nadal nie bardzo chciało mi się wierzyć w rewelacje na temat relikwii, jednak powtarzające się regularnie sny - zastanawiały. Jeśli przyjąć informacje Dżumy za dobrą monetę, to w czasie ostatniej rozmowy ze złodziejem chorągwi popełniłem zdecydowany błąd: co prawda nie uczyniłem mu krzywdy, ale próbowałem zastraszyć. Być może okaże się bardziej skłonny do współpracy, jeśli wyjaśnię mu szczerze sytuację? Z drugiej strony, wciąż coś mi tu nie pasowało. Facet nie wyglądał na specjalnie religijnego, a jego reakcja na wiadomość, że ikona stanowiła tylko skrytkę dla czegoś stokroć cenniejszego, wyglądała na prawdziwą. To był rumieniec zażenowania, że tak dał się nabrać… Oczywiście mogłem się mylić, mogła też mylić się Anna, ale jakoś nie wydawało mi się to prawdopodobne. Dość trudno zarumienić się na zawołanie, bo to reakcja fizjologiczna, dla przeciętnego człowieka całkowicie niezależna od woli. Chyba że dziadek był urodzonym aktorem, co oznaczało, że polska scena straciła naprawdę obiecującego artystę…
Westchnąłem bezradnie, obracając w dłoniach filiżankę z resztkami kawy. Tak czy owak, trzeba było z nim jeszcze raz porozmawiać. Z nim i z jego wnukiem. Być może ten drugi odkrył skrytkę w ikonie bez wiedzy dziadka? Może chciał zarobić na boku? Przeważnie złodzieje, także ci powiązani koligacjami rodzinnymi, okazywali wzruszającą solidarność zawodową jedynie do momentu podziału łupów. Wówczas sytuacja się nieco komplikowała… Pozostawała też kwestia argumentów. Byłem pewien, że dałbym radę błyskawicznie przekonać każdego złodzieja, żeby zwrócił swój łup, w razie konieczności z pomocą Marka i jego chłopców, jednak jeśli zakaz stosowania przemocy dotyczył także sfery werbalnej? Co, jeśli nie mogłem nawet grozić? W takim razie pozostawała mi tylko marchewka. Nie narzekałem na brak pieniędzy, mimo że większość tego, co zostawiła mi Anna, oddałem organizacjom charytatywnym pomagającym czeczeńskim uchodźcom. Resztę zatrzymałem, chcąc spełnić jej wolę. Mimo to nie wyobrażałem sobie, że mógłbym ich użyć - teraz postanowiłem przeznaczyć je na wykup relikwii. Myślę, że spotkałoby się to z aprobatą Anny. Tak, zdecydowałem, to będzie najlepszy pomysł. Spróbuję po prostu odkupić artefakt.
* * *
Wróciłem do hotelu w kiepskim humorze - stary kieszonkowiec zniknął. Całodzienne poszukiwania zaowocowały jedynie utratą kilkuset złotych wydanych bezproduktywnie na łapówki i mordobiciem w pobliżu parku Skaryszewskiego. Praga… Mieszkanie starego było puste, co sprawdziłem osobiście, korzystając z podręcznego kompletu wytrychów. Całe szczęście, że sąsiedzi nie byli zainteresowani, co się dzieje w ponurej, przedwojennej kamienicy, bo co prawda dwa z trzech zamków, które zabezpieczały drzwi mieszkania, nie sprawiły mi specjalnych trudności, ale nad ostatnim męczyłem się ponad pięć minut. Wewnątrz odnalazłem ślady pospiesznej przeprowadzki, niejasne pozostawały jedynie jej motywy. Czyżby gospodarz wystraszył się konsekwencji kradzieży? Liczący sobie pod dziewięćdziesiątkę kuzyn starego także nic nie wiedział, a przynajmniej tak twierdził. Nie naciskałem, istniała jeszcze inna opcja.
Zjadłem kolację i połączyłem się z numerem podanym mi niedawno przez Magika. Po ostatnim spotkaniu ustaliliśmy zasady kontaktowania się w nagłych wypadkach. Nie byłem pewien, co rosyjska mafia wiedziała na temat oddziału Michała Archanioła, ale najwyraźniej wystarczało to, aby moja pozycja społeczna w tych kręgach wzrosła, kiedy okazało się, że noszę na ramieniu symbol Archistratiga.
Po krótkiej rozmowie z jakimś nieznanym mi Rosjaninem zgłosił się sam Ihor.
- Dobrze, że dzwonisz - powiedział. - Na dniach będę miał dla was wiadomości.
- Dla nas? - spytałem ostrożnie.
- No wiesz, dla twoich… Chodzi o narkotyki.
- W porządku - mruknąłem. - Na razie mam inną sprawę. Potrzebny mi kontakt z jakimś… eee… szefem na Pradze. Muszę namierzyć pewnego człowieka.
Przez chwilę słyszałem w słuchawce tylko spokojny oddech Magika.
- No nie wiem… - odparł z wahaniem. - Znam pewnego faceta, ale to nie jest żaden boss. Raczej ktoś, kto wie, co w trawie piszczy. Oni nie są już tak zorganizowani jak kiedyś.
- Możesz mnie z nim skontaktować?
- Tak, lecz pamiętaj, że to nie jest mój podwładny. Podam adres i zapowiem cię, ale dalej będziesz musiał radzić sobie sam. Mamy z nim coś w rodzaju paktu o nieagresji.
- A mówiłeś, że nie jest mocny…
- Bo nie jest - westchnął Ihor. - Ale to zadziorny kogucik, broniłby swojego terenu, a ja nie jestem czubkiem, niepotrzebne mi walki na ulicach i sterta trupów. Wolałem się z nim dogadać.
- Potraktuje mnie poważnie?
- To mogę niemal zagwarantować. Chyba że chcesz zabić kogoś z jego ludzi, wtedy mogą być problemy.
- Nie, mam zamiar tylko coś odkupić. Żadnej przemocy. Chodzi mi jedynie o to, żeby wydłubał z meliny pewnego kieszonkowca, podejrzewam, że tamten nadal ukrywa się na Pradze.
- To jest do zrobienia, ten… kogucik dobrze wie, kim jestem, nie będzie ryzykował starcia bez powodu. - Rosjanin roześmiał się nieprzyjemnie.
- W porządku, co mam robić?
- Bądź za dwie godziny na rogu Ząbkowskiej i Targowej, przyjadą po ciebie.
Podziękowałem krótko i zakończyłem rozmowę. Mimo iż wiedziałem, że ktoś musi to robić, nadal rozmowa z ojcem chrzestnym rosyjskiej mafii wprawiała mnie w zakłopotanie. Przypominała, że tuż obok istnieje inny, mroczny świat. Zabrałem nóż, latarkę i pistolet, po czym zszedłem na parking. Pomimo słów Ihora nie miałem zamiaru ryzykować. Moje ostatnie peregrynacje wykazały, że mieszkańcy Pragi z zapałem kultywują przedwojenne tradycje i że nadal dużo łatwiej można tam dostać w mordę niż otrzymać jakieś informacje…
Ruszyłem niespiesznie, miałem sporo czasu. Do Warszawy przyjechałem samochodem, przypuszczając, że będzie mi potrzebny jakiś niekrępujący środek transportu. Wolałem, aby żaden taksówkarz nie zapamiętał pasażera rozbijającego się po Pradze, a przy tym nie wiedziałem, czy nie będę musiał wyjechać poza miasto. Zaparkowałem jakiś kilometr od Ząbkowskiej, dalej poszedłem piechotą. Dochodziła jedenasta wieczorem, mimo iż do umówionego spotkania została prawie godzina, natychmiast podszedł do mnie jakiś mężczyzna w płaszczu z postawionym kołnierzem i naciśniętą na oczy czapką.
- Od Magika? - upewnił się.
Potwierdziłem.
- Wsiadaj! - zakomenderował, prowadząc mnie do niepozornej półciężarówki.
Pojechaliśmy. Nie znam za dobrze Pragi, a w dodatku kierowca wyraźnie kluczył, kiedy po paru kwadransach zatrzymał się przed zaniedbaną posesją, kompletnie nie orientowałem się, gdzie jesteśmy. Bez słowa wysiadł i wskazał na drzwi prowadzące do sutereny albo piwnicy.
- To na pewno tu? - spytałem.
Burknąwszy coś pod nosem, ponaglił mnie gestem. Odbezpieczyłem dyskretnie broń i otworzyłem drzwi. Wymacałem przełącznik, zapaliłem światło. Schody wiodły w dół. A więc jednak piwnica… Pomieszczenie, w którym się znalazłem, przypominało kotłownię: stary, węglowy piec najwyraźniej działał, było gorąco. Na mniej czy bardziej poobijanych krzesłach siedziało sześć osób, w tym jedna kobieta. Nieładna, pucołowata, o potarganych włosach, patrzyła na mnie z wyraźną niechęcią. Nie, żeby była wyjątkiem… Bez trudu dało się zauważyć, że nie ucieszyli się na mój widok. Poza nią wyróżniał się tylko krzepki mężczyzna pod pięćdziesiątkę, nagie, muskularne ramiona skrzyżował na piersi, w świetle dyndającej na drucie żarówki widać było wyraźnie więzienne tatuaże. Zapewne był to ów dobrze zorientowany kontakt Ihora. Pozostali wyglądali na mięśniaków o ilorazie inteligencji mniejszym od obwodu własnych bicepsów. Ustawiłem na środku jedno z kilku stojących pod ścianą krzeseł i usiadłem, starając się mieć wszystkich na oku. Siedzieliśmy niemalże w regularnym kręgu. Jak podają podręczniki stosunków interpersonalnych, ma to prowadzić do poczucia bezpieczeństwa i równości wszystkich znajdujących się w kręgu ludzi. Nie czułem się specjalnie bezpieczny…
- Może przejdziemy do rzeczy? - zaproponowałem.
Wytatuowany odpowiedział mi w jakimś obcym języku. Dopiero po chwili zorientowałem się, że to grypsera. Zaraz też odezwali się inni, stopniowo na twarzach obecnych pojawiły się lekceważące uśmieszki. Najwyraźniej ktoś, kto nie grypsował, był śmieszny. Pozwoliłem im się bawić przez parę minut, ale widząc, że nie mają zamiaru odpuścić, wyjąłem glocka. Umilkli…
- Rozumiem już, że jesteście strasznymi, praskimi bandziorami, niebezpiecznymi wyrokowcami i w ogóle każdy z was, z wyłączeniem szanownej pani, to prawdziwy piorun w gaciach - powiedziałem znużonym tonem. - Niemniej jednak nasze spotkanie ma tylko jeden cel. Macie mi powiedzieć, gdzie obecnie chowa się mój znajomy kieszonkowiec na emeryturze.
- Kto?! - warknął wytatuowany.
Wymieniłem nazwisko złodzieja.
- Nie chcę mu zrobić krzywdy, muszę z nim po prostu pogadać.
Widząc, że to, co mówię, przyciągnęło ich uwagę, schowałem broń. To był błąd, siedzący po mojej prawicy osiłek natychmiast wyrwał spod leżącej na kolanach kurtki metalową rurkę i zaatakował. Uderzyłem go czubkami naprężonych palców w krocze. Zwalił się na brudną, betonową podłogę jak ścięte drzewo, jego jęk przeszedł niemal natychmiast w cienkie, wysilone popiskiwanie.
- Możecie spróbować jeszcze raz - wycedziłem przez zaciśnięte zęby. - Ale obiecuję: następny będzie trupem!
- Żeby nie ta spluwa… - zaczął któryś.
Doskoczyłem do niego i poderwałem z krzesła, uciskając jednocześnie nerw pod obojczykiem. Pchnąłem, aż osunął się bezwładnie po ścianie.
- Cierpliwość mi się kończy - ostrzegłem chrapliwym szeptem. - Podajcie mi adres dziadka!
W oczach kobiety niespodziewanie błysnęło zainteresowanie.
- To nie jest frajer - oznajmiła z nieledwie kokieteryjnym uśmiechem. - Powiedzmy mu.
Wyglądało na to, że zdobyłem przyjaciółkę… Po chwili wytatuowany podał mi adres kieszonkowca. Tak jak się spodziewałem, facet nie opuścił Pragi.
- Dziękuję uprzejmie - mruknąłem bez entuzjazmu. - Mam nadzieję, że ta informacja jest dokładna.
- Jak przewalisz na pekiel parafię… - odpowiedział z pogróżką w głosie.
Podrapałem się frasobliwie po głowie. Znowu poratowała mnie moja rozczochrana fanka.
- On chce powiedzieć, żebyś się nie ważył nas oszukać i skrzywdzić staruszka - wyjaśniła.
- Ile razy mam to powtórzyć? - wymamrotałem. - Podejdź do mnie - nakazałem. Zanim wstała, obejrzała się niepewnie na kumpli. Żaden nie zareagował. Dwóch nie było w stanie, a pozostali woleli nie ryzykować. Bez słowa złapałem ją za tłuste włosy i spojrzałem prosto w oczy. Już się nie uśmiechała, patrzyła twardo i nieprzyjaźnie, jak ktoś, kto niejeden raz w życiu zebrał razy, a jednak nie dał się złamać. Spięliśmy się wzrokiem, zmusiłem kobietę, by zajrzała w głąb, pod powierzchnię, tam, gdzie przestają się liczyć ogłada, erudycja czy pozycja społeczna. By ujrzała prawdę. Puściłem ją, gdy zadrżała.
- Powiedz im - poleciłem pustym, suchym głosem.
- Nie oszukuje nas - zapewniła, oddychając płytko. - Nie skrzywdzi go.
- Wyjaśnij im, dlaczego.
- Bo gdyby chciał to zrobić, po prostu by nas zabił.
Myślałem, że któryś się roześmieje i będzie potrzebna jeszcze jedna lekcja poglądowa. Niepotrzebnie, wszyscy zrozumieli. Odchodząc, poczułem przelotny żal, po śmierci Anny coś we mnie pękło. Naprawdę byłem gotowy zabijać. Czasem tak jest, jeśli przeżyjesz piekło - stajesz się twardszy, mądrzejszy, bardziej cyniczny. Ale nigdy, przenigdy nie stajesz się lepszy. Coraz więcej bestii, coraz mniej człowieka…
* * *
Miała może pięć lat, na pewno nie więcej. Leżała z przymkniętymi oczyma, oplatana podpiętymi do wenflonów rurkami, drobna i dziwnie nie na miejscu w szpitalnym łóżku. Siedząca obok kobieta trzymała ją za rączkę. Nie zareagowała, kiedy weszliśmy do izolatki. Omiatała co chwila czujnym spojrzeniem twarz córki, wyraz jej oczu świadczył o tym, że już dawno pożegnała się z wszelką nadzieją. A przecież dopięli swego, ściągnęli mnie do szpitala…
- Lekarze za długo czekali - poinformował mnie szeptem wnuk starego kieszonkowca. - Miała początkowo dobre wyniki, więc przesunęli ją na sam koniec listy przeszczepów. Bo my mamy limit - dodał gorzkim tonem. - Być może gdybym dał łapówkę w odpowiednim momencie… - Zagryzł wargi, jego twarz stężała. - Nieważne - westchnął ciężko. - Teraz jest już za późno na normalny przeszczep, pojawiły się komplikacje. Tylko klinika w Mediolanie podjęłaby się operacji w takim stadium choroby, a to kosztuje. Dlatego ukradłem tę szmatę…
- Szmatę? - spytałem ze zdziwieniem.
- To wygląda jak coś, co moja babka kupowała czasem na jarmarku. - Wzruszył obojętnie ramionami. - Nikt tego nie chciał. Przynajmniej za taką cenę, jaką muszę uzyskać, aby pomóc córce.
- To znaczy?
- Sto, sto pięćdziesiąt tysięcy euro.
- Za ile chce pan sprzedać sztandar?
- Sztandar?
- Mniejsza z tym - mruknąłem. - Proszę podać kwotę.
- Dziesięć tysięcy? - Popatrzył na mnie niepewnie. - To by pozwoliło zakupić leki na miesiąc. To znaczy takie, których nie refundują. Może przez ten czas… - Nie dokończył, opuścił bezwładnie ręce.
Leżące na łóżku dziecko otworzyło oczy, mała, drobna łapka zacisnęła się na nadgarstku matki. Kiedy nas zauważyła, przez jej usta przemknął przelotny uśmiech.
- Tata - wyszeptała.
Mój rozmówca, zbudowany jak kulturysta szatyn, uklęknął przy posłaniu, z wyraźnym trudem powstrzymując łzy. Schylił się, żeby córka mogła objąć go za szyję. Po chwili obejrzał się na mnie.
- Proszę jechać do dziadka, on panu da tę rzecz - powiedział.
Bez słowa wypisałem czek, który położyłem na kulawym, porysowanym stoliku. Podziękował mi zdawkowym skinieniem głowy, nie sięgnął, aby sprawdzić kwotę. Tak jak żona, pogodził się z nieuniknionym.
Stary czekał na mnie przed szpitalem, kiedy otworzyłem drzwi, posłusznie zajął miejsce w samochodzie.
- Nie mogę - wymamrotał. - Nie mogę na nią patrzeć, to boli…
- Jest ta klinika w Mediolanie - zauważyłem.
- Sto tysięcy euro? - zaśmiał się ponuro. - W dawnych czasach może mógłbym zdobyć taką sumę, ale dzisiaj… - Machnął z rezygnacją ręką.
Milczałem przez całą drogę i później, dopóki nie przekazał mi chorągwi Michała Archanioła. Nie otworzyłem zawiniętej w zwykły szary papier paczki, wiedziałem, że sztandar jest w środku. Czułem to. Jego pieśń wabiła i wzywała do walki. Trzęsącymi się dłońmi schowałem artefakt w zanadrze, nacisnąłem klamkę.
- Zostawiłem czek na sto pięćdziesiąt tysięcy euro - powiedziałem, nie odwracając się. - Jedźcie do Mediolanu.
W drodze do domu rozmyślałem o relikwii i o małej dziewczynce, której dzisiaj podarowałem nadzieję. Z irytacją skonstatowałem, że czuję dziwną satysfakcję. Nigdy nie byłem zbyt sentymentalny, w akcjach charytatywnych uczestniczyłem sporadycznie i raczej z poczucia obowiązku, nie angażowałem się też specjalnie finansowo. Teraz miałem wrażenie, jakby ktoś poklepał mnie po plecach z aprobatą. Bez zbędnych słów, bez pochlebiania, szczerze. Ktoś nieskończenie potężniejszy ode mnie, dowódca. Przez całą drogę starałem się przezwyciężyć ten nastrój. Obce mi były skłonności do uniesień religijnych i nie miałem zamiaru tego zmieniać. Nawet dla Michała Archanioła. Po pewnym czasie w uczucie zadowolenia wplotła się delikatna nutka rozbawienia. Wolałem tego nie analizować, jeszcze trochę, a zacznę mieć widzenia świętych Pańskich…
Kiedy przyjechałem do domu, mimo zmęczenia wielogodzinną podróżą od razu rozpakowałem chorągiew. Jej widok poraził mnie niczym uderzenie w żołądek - widoczny fragment wyglądał tak, jak w moich snach! Przeciągnąłem opuszkami palców po tkaninie, by zbadać fakturę jedwabiu, wyraźnie czułem złote i srebrne nitki. Sztandar, a raczej jego część, którą w końcu znalazłem, była niewielkich rozmiarów, jakieś trzydzieści na czterdzieści centymetrów. Twarz Archanioła Michała nie emanowała spokojem jak na prawosławnych ikonach, otwarte usta przywodziły na myśl rzucającego rozkaz wodza, gest uzbrojonej w srebrny miecz ręki był jednoznaczny w swej wymowie, wzywał do ataku. Także zbroja anioła różniła się od przedstawianych w raczej symboliczny sposób pancerzy nałożonych na krótki, żołnierski chiton, jakie można było zobaczyć na malowidłach. Przypominała średniowieczną zbroję lamelkową, wykonaną z kilkuset metalowych płytek. Głowę Michała ozdabiał pendition - wstążka będąca symbolem posłuszeństwa aniołów wobec Boga.
Wybrałem numer, który kiedyś podał mi Dżuma, odebrał niemal natychmiast.
- Tak? - Brat Anny nie bawił się w uprzejmości.
- Mam - odparłem równie zwięźle.
- Chorągiew? - spytał z niedowierzaniem.
- Na to wygląda. Trzydzieści na czterdzieści centymetrów, spłowiały jedwab w kolorze kości słoniowej, widać tylko postać Michała Archanioła. Postać Archistratiga przedstawiono w ruchu, twarz jest wyraźnie niekanoniczna. Bardzo dokładnie wyhaftowano zbroję, na oko typu lamelkowego.
- Miałeś jakieś… sny?
- Miałem - przytaknąłem bez entuzjazmu. - Widziałem we śnie chorągiew, kilkakrotnie. I haftujące ją kobiety. W tle mignął mi jakiś herb z niedźwiedziami.
- Może to Wielki Nowogród? - odezwał się z namysłem. - Według jednej z kronik sztandar powstał na rozkaz Aleksandra Newskiego.
Włączyłem komputer i wszedłem na rosyjską stronę Wielkiego Nowogrodu - rzeczywiście w herbie miasta były dwa niedźwiedzie, choć nie znalazłem informacji na temat daty powstania godła.
- Może i Nowogród - burknąłem. - Nie mam teraz siły na prowadzenie badań heraldycznych. Co dalej?
- Nic - odezwał się po chwili. - Wystarczy, że masz sztandar. Jeśli zajdzie potrzeba, udzielisz błogosławieństwa Michała Archanioła. To wszystko.
- Błogosławieństwa?! Ja?
Parsknął krótkim, urywanym śmiechem.
- A kto? Sny świadczą o tym, że zostałeś zaakceptowany jako Chorąży. Kimże jestem, aby sprzeciwiać się woli Archistratiga? - dodał obłudnym tonem.
Zamurowało mnie. Usłyszałem ponownie śmiech Dżumy i zostałem sam ze swoimi myślami. Chorąży… Dobre sobie. Nie miałem złudzeń odnośnie do swojego poziomu moralnego. Wiedziałem, że nie jestem może najgorszym człowiekiem, ale wiele brakowało mi do ideału. Nie czułem się na siłach przekazywać czyjegokolwiek błogosławieństwa, jednak wyglądało na to, że nie mam wyboru, albo że dokonano go za mnie… Nie byłem zachwycony tą sytuacją. Miałem nadzieję, że wcześniej czy później ktoś przejmie ode mnie to brzemię. Raczej wcześniej niż później…
ROZDZIAŁ DZIESIĄTY
Ależ z ciebie świnia - powiedziała profesor Małgorzata Boerner. - Męska, szowinistyczna świnia.
Po zajęciach zaprosiła mnie do niewielkiej, często odwiedzanej przez wykładowców knajpki. Zaprosiła po raz trzeci. Poprzednio odmawiałem, nie czułem się na siłach rozmawiać swobodnie z jakąkolwiek kobietą, nawet jeśli miałoby to być całkiem niewinne spotkanie. Potrzebowałem czasu. Teraz, kilka miesięcy po śmierci Anny, nie stawiałem oporu, ale uregulowanie rachunku wziąłem na siebie.
- I tak mnie lubisz - odparłem, puszczając do niej oko.
Dopiero po fakcie przypomniałem sobie, że moja towarzyszka nie przepada za tego typu żartami.
- Przepraszam - rzuciłem ze skruchą.
Popatrzyła na mnie się z uroczą niepewnością, przygryzła wargi.
- Nie powinnam tyle pić - stwierdziła.
Uniosłem brwi, wypiła trzy lampki wina, ale faktycznie było widać, że nie należy do najodporniejszych na alkohol.
- Lubię, jak się ze mną przekomarzasz - dodała.
Wyraźnie poczułem, że puls mi przyspiesza i raczej nie z powodu wina. Po zaprawie z Davidoffem i rosyjskim Specnazem miałem gwarancję na trzy czwarte litra wódki. Dopiero później zaczynały się schody… Trudno powiedzieć, aby Małgorzata była mi obojętna, kombinacja urody, inteligencji i dziewczęcej niemal nieśmiałości była porażająca. Przede wszystkim bardzo ją lubiłem.
- Może powstrzymaj się od takich stwierdzeń - zaproponowałem markotnie. - Nie jestem jeszcze… gotowy.
- To znaczy, że na darmo wlałam w siebie to wino? - Uśmiechnęła się figlarnie.
Westchnąłem, ale nie skomentowałem. Nie chciałem urazić mojej towarzyszki, która najwyraźniej była na lekkim rauszu. Nigdy dotąd tak się nie zachowywała, gdybym jej nie znał, pomyślałbym, że ze mną flirtuje. Widząc moją minę, Małgorzata przeprosiła natychmiast, jak się zdawało, autentycznie zakłopotana swoim postępowaniem. Nie chciałem, żeby pomyślała, że się na nią gniewam, więc zaprosiłem ją do siebie.
Wychodząc, minęliśmy stolik Wieleckiej. Pani doktor popijała aperitif, bębniąc po blacie palcami, najwyraźniej na kogoś czekała. Wyglądało na to, że na próżno. Delikatnym pchnięciem skierowałem Małgorzatę ku wyjściu, a sam usiadłem bez pytania naprzeciwko swojej niedoszłej sympatii. Spojrzała na mnie z zaskoczeniem, do tej pory zawsze zachowywałem się jak gentleman.
- Zmieniłem się - poinformowałem ją bezceremonialnie. - Jeżeli jeszcze raz wywiniesz jakiś numer mnie albo komuś z moich przyjaciół, dołożę starań, żeby cię zniechęcić. Radykalnie.
Davidoff opowiedział mi, jak po starciu z Dżumą Wielecka rozpoczęła kampanię plotek, usiłując mnie za wszelką cenę zdyskredytować. Zniszczenia, jakie poczyniliśmy w sali wykładowej, miały być dowodem na moją ostateczną degrengoladę. Sprawie ukręcono łeb w zarodku, bo w mojej obronie wystąpiła większość wykładowców, a nawet studenci, ale powoli kończyła mi się cierpliwość. Wiedziałem, że takie kobiety jak Wielecka każdy prawdziwy czy wyimaginowany afront pod swoim adresem traktują jak zbrodnię przeciwko ludzkości i nigdy nie wybaczają. Nie miałem ochoty oglądać się za siebie przez najbliższe kilka lat i rozmyślać, co znowu knuje tryskające jadem babsko.
- Dotarło to do ciebie? - Spojrzałem kobiecie twardo w oczy. - Czy może chcesz mnie sprawdzić?
Widziałem, jak strach zmaga się w niej z wściekłością. Wreszcie pokręciła głową - strach zwyciężył. Wstałem od stołu i podszedłem do czekającej na mnie przy wejściu Małgorzaty.
- O czym z nią rozmawiałeś? - spytała. - Myślałam, że nie przepadacie za sobą?
- Bo nie przepadamy. - Wzruszyłem ramionami. - Poprosiłem ją, aby przestała mnie podszczypywać, to wszystko.
- Myślisz, że usłucha?
- Usłucha. - Uśmiechnąłem się zimno.
- Gdybym cię nie znała, to chyba bym się trochę wystraszyła. Przez chwilę miałeś taki dziwny wyraz twarzy…
- Zmieniłem się - powtórzyłem bezwiednie. - I to chyba nie na lepsze. Po śmierci Anny przestałem się przejmować konwenansami - odparłem, zapinając pasy.
Zerknąłem dyskretnie na Małgorzatę. Większość kobiet nie lubi, kiedy w ich towarzystwie wspomina się o innych… znajomościach. Miałem to gdzieś. Nie miałem zamiaru się umartwiać, ale wiedziałem też, że Anna pozostanie częścią mojego życia. Na zawsze. Jednak moja rozmówczyni nie wyglądała na urażoną, pokiwała z powagą głową.
- Rozumiem - powiedziała.
Co dziwne, miałem wrażenie, że rzeczywiście to rozumie.
- Mogę cię o coś spytać? - odezwałem się po chwili.
Przytaknęła.
- Jesteś jedną z najbardziej inteligentnych osób, jakie znam, niewiele kobiet dorównuje ci urodą, ale…
- Ja wcale nie jestem ładna - weszła mi w słowo. W jej spojrzeniu dojrzałem nieufność.
- Nie, nie jesteś ładna - przyznałem. - Jesteś dużo więcej niż ładna. Nie kłóć się z kierowcą - uprzedziłem, widząc, że znowu otwiera usta. - Ale mniejsza o twoją urodę. Chciałem spytać, dlaczego zachowujesz się… - zawahałem się w poszukiwaniu właściwego słowa.
- Jak niedorozwinięta? - poddała z kwaśnym uśmiechem.
- Dziwnie - sprostowałem. - Robisz błyskawiczną karierę naukową, facetom przyspiesza tętno w twojej obecności, a mimo tego przypominasz w kwestiach… towarzyskich niepewną nastolatkę.
- Przyspiesza tętno? - parsknęła.
- Tym mądrzejszym, posiadającym silną wolę - doprecyzowałem. - Inni po prostu się ślinią…
Bez słowa dotknęła mojej szyi, starając się nie przeszkadzać w kierowaniu samochodem. Zerknęła na zegarek.
- Prawie dziewięćdziesiąt - powiedziała ze zdziwieniem.
- Przecież mówiłem - burknąłem niechętnie.
- Może jesteś przeziębiony albo…
- Jestem zdrowy jak byk, a moje normalne tętno to sześćdziesiąt na minutę.
- Dość wolne - zauważyła. - Uprawiasz jakiś sport?
- O ile można to nazwać sportem…
Zaparkowałem, obszedłem samochód i otworzyłem drzwiczki, pomagając Małgorzacie wysiąść.
- Męska szowinistyczna - westchnęła.
- Nie jesteś aby feministką? - zapytałem zaniepokojony.
Roześmiała się, a potem oparła na moim ramieniu.
- Nie, ale szkoda, że nie mogłeś się zobaczyć w tym momencie. Byłeś autentycznie wystraszony - odparła, ocierając łzy rozbawienia.
Przez kilka minut udawałem urazę. Posadziłem Małgorzatę przy stole w największym pokoju, podałem kawę.
- Feministki to zło - mruknąłem wreszcie z uśmiechem. - Zło przez wielkie „Z”. Ale wracając do mojego pytania…
- Zawsze jesteś taki bezpośredni?
- Nie, tylko wtedy, kiedy ktoś mnie interesuje. To oszczędza czasu - wyjaśniłem. - Odsiewa osoby o zbyt niskiej motywacji.
- Motywacji do czego?
- Do kontynuowania znajomości.
Wbiła wzrok w filiżankę z kawą, zakołysała nią odruchowo.
- To chyba dzieciństwo się na mnie odbija - wyznała, podnosząc na mnie wzrok. - Nie, nic traumatycznego! - powiedziała szybko, gdy zauważyła moją minę. - Mój ojciec był dyplomatą i przenosiłam się wraz z nim z miejsca na miejsce. Miało to swoje dobre strony: poznałam kilka języków, szkoły, w których się uczyłam, prezentowały naprawdę wysoki poziom, ale przez długi czas nie mogłam się z nikim zaprzyjaźnić. Moi rówieśnicy… nie zawsze byli przyjaźnie nastawieni.
- Wyobrażam sobie! - Wydąłem ironicznie usta. - Niech zgadnę, celowały w tym dziewczynki?
- Myślisz, że były zazdrosne? - zapytała niepewnie.
- Nie myślę, wiem.
- Tak czy owak, trudno mi teraz nawiązywać bliższe kontakty z ludźmi, no a jeśli chodzi o mężczyzn, to mam chyba niską samoocenę - przyznała.
- Może to i dobrze - mruknąłem. Uśmiechnęła się, ale nie kontynuowała tematu. Przegadaliśmy kilka godzin, dzieląc się drobnymi sekretami i obmawiając znajomych z uczelni. O dziwo - odprężyłem się, plotkując. Dawno nie czułem się tak dobrze.
* * *
Z bezradnym westchnieniem podwinąłem rękawy koszuli i przysunąłem się do otwartego okna. Mimo ciepłej, majowej pogody kaloryfery buchały żarem. Pan Władzio znowu się zabawiał… Davidoff najwyraźniej nie miał czasu, aby okiełznać choć trochę sterującego ogrzewaniem i klimatyzacją szaleńca. Od momentu kiedy przeprowadziliśmy z panem Władziem rozmowy dyscyplinujące na temat zaczepiania studentek, obaj mieliśmy przechlapane.
Powiodłem wzrokiem po sali, jak zwykłe od czasu bójki z Dżumą - pękała w szwach. Wolałem się nie zastanawiać, czy przyczyną nadspodziewanej frekwencji studentów była chęć obejrzenia bohatera ostatniego skandalu, czy też przekonanie, że zajęć tego akurat wykładowcy lepiej nie opuszczać. Plotka głosiła, że Chuck Norris to przy mnie pikuś…
Podsumowałem jeszcze raz główne tezy wykładu, zerknąłem na zegarek.
- Czy są jakieś pytania, wnioski, protesty zawodnicze? - spytałem.
Rękę podniósł chudy, kudłaty chłopak w koszulce z Che Guevarą.
- Nie mogę się zgodzić z panem doktorem odnośnie do stosowania terroru indywidualnego przez komunistów w okresie międzywojennym - powiedział. - W wielu podręcznikach podkreśla się, że czegoś takiego nie było.
- Te podręczniki pochodzą sprzed 1989 roku i pomijając fakt, że są przesiąknięte ideologią, nieco się zdezaktualizowały - wyjaśniłem. - Przecież wie pan doskonale, że można wymienić sporo przykładów partyjnego terroru, skierowanego zarówno przeciwko przedstawicielom polskich władz, jak i prawdziwym lub rzekomym konfidentom policji.
- Z tymi kapusiami to mogła być inicjatywa oddolna - zripostował.
- Raczej nie - odparłem z lekka ubawiony. - Proszę posłuchać, to z kilkustronicowego maszynopisu znalezionego podczas akcji likwidowania sekretariatu Komitetu Centralnego KPP u Marjem Bernikier w Warszawie, w grudniu 1932 roku: Choćby uciekł prowokator z rodzinnego miasta, wsi, choćby uciekł z kraju za granicę, wszędzie go odnajdą, wszędzie się znajdzie mściciel, co utopi kulę albo nóż we wrażem ciele, a pamięć o prowokatorze podda w pogardę i pohańbienie całej klasy robotniczej. Podobną wymowę miała też wydrukowana w języku polskim odezwa KC Komunistycznej Partii Zachodniej Białorusi z września tego samego roku propagująca hasło „Śmierć prowokatorom!” - dodałem.
Chudy student zamyślił się głęboko.
- A tortury? Może chodziło o przeciwdziałanie torturom? Stąd taka nagonka na kablujących? Bo przecież komuniści ponosili ciężkie straty, pod koniec lat dwudziestych aresztowania wręcz demolowały ich organizacje.
- Ciekawa teza - przyznałem. - Trudno jednoznacznie stwierdzić, czy w pojedynczych przypadkach nie stosowano… ekhmm… nieco intensywniejszej perswazji, ale teoria, że działalność kontrwywiadowcza przedwojennych polskich służb specjalnych opierała się na torturach, jest raczej nie do obrony.
- A to niby dlaczego? - rzucił agresywnie. - Bo ówczesne władze temu zaprzeczały?!
- Nie tylko dlatego - odparłem cierpliwie. - Gdyby coś takiego istniało, to nie sądzi pan, że powinno mieć odbicie w konkretnych dokumentach? Na przykład w instrukcjach wydawanych przez komunistów?
Po chwili namysłu skinął głową. Pogrzebałem w teczce, wyciągnąłem notatki.
- Dowód numer jeden, Wysoki Sądzie - oznajmiłem z uśmiechem. - Dokument datowany na trzynastego grudnia 1931 roku pod tytułem List KC KPP w sprawie konspiracji, zachowania się w dochodzeniach i walki z prowokację. Cytuję:
W codziennej pracy partyjnej spotykamy się na każdym kroku z nieprzestrzeganiem najelementarniejszych zasad konspiracji. Odnosi się to przede wszystkiem do rozgłaszania partyjnych tajemnic: adresów, partyjnych lokali, składu kierownictwa i funkcji poszczególnych towarzyszy - czy spraw, w które należy wtajemniczać tylko towarzyszy, którzy się stykają bezpośrednio z odnośnymi odcinkami pracy. Często gęsto, jak stwierdzają fakty, używa się dla pracy partyjnej, składów i zebrań nieodpowiednich lokali, zasypanych albo za dużo znanych szerokiemu ogółowi. Niejednokrotnie używa się ten sam lokal do różnych czynności. Nie sprawdza się poprzednio użytych lokali, często nieznane jest pochodzenie lokalu albo używa się lokalu przez lata. Dostarczenie lokalu na zebrania, technikę albo mieszkanie porucza się często małoodpowiedzialnym i niedoświadczonym towarzyszom. Wielkie braki wykazuje też system łączności, stanowiący najbardziej czuły nerw każdej organizacji.
- Wystarczy? - upewniłem się.
- No dobrze, ale jak to się ma do kwestii tortur? - zapytał mój rozmówca. - I co to jest „technika”?
- „Technika” to lokal, gdzie drukowano różnego typu teksty: nielegalne gazety, broszury, ulotki - wyjaśniłem. - Mówiłem o tym kilka tygodni temu…
Student odchrząknął niepewnie.
- Byłem wtedy… eee… niezdrów.
Po sali przebiegł szmer rozbawienia.
- Chodziło mi o udowodnienie faktu, że konspiracyjna działalność komunistów nie była najwyższego lotu. Co do samych tortur, to pozwolę sobie powołać się na to samo źródło. Wydawałoby się, że skoro wobec aresztowanych stosowano przymus fizyczny, powinno to znaleźć odzwierciedlenie w instrukcji, która zawiera w tytule zwrot „o zachowaniu się w dochodzeniach”. Jakieś wzmianki o heroicznym znoszeniu męczarni w imię klasy robotniczej, odwadze, samozaparciu. Tymczasem nic z tego, mowa jest jedynie o „godności rewolucyjnej” i nakazuje się „za żadną cenę nie przyjmować od szpicla czy prowadzącego śledztwo oficera policji papierosa, bułki czy szklanki herbaty”… O przesyceniu komunistycznych struktur agentami polskich służb specjalnych powiem na kolejnych wykładach. Teraz tylko wspomnę, że było ich takie mnóstwo, że w niektórych rejonach wydawano zakaz dalszego werbowania konfidentów, gdyż zaczynali oni stanowić trzon miejscowej organizacji partyjnej… Gdyby pan chciał sam przejrzeć te akta, to służę sygnaturami. Wszystkie pochodzą z Archiwum Akt Nowych i Centralnego Archiwum Wojskowego - zakończyłem.
Gdy szedłem do wyjścia, rozległy się uprzejme oklaski. Niewysoka, szczupła studentka potrąciła łokciem podręcznik, schyliliśmy się po niego jednocześnie i wtedy poczułem znajomy zapach. Mam wyjątkowo wrażliwy węch, a po zażyciu alchemicznej mikstury wszystkie zmysły wyraźnie mi się wyostrzyły. W ułamku sekundy skojarzyłem, skąd znam tę dziewczynę. Co prawda wielu ludzi używa tych samych perfum, ale w połączeniu z naturalnym zapachem skóry dają one wyjątkowy, niepowtarzalny efekt. Przynajmniej dla kogoś obdarzonego czułym powonieniem…
Nigdy nie widziałem jej twarzy, ale ćwiczyłem z nią kilkakrotnie w jednym z ośrodków szkoleniowych polskich sił specjalnych. Czasem trenowali tam agenci operacyjni naszych specsłużb. Granica między siłami a służbami specjalnymi była dość płynna, jako że sytuacja wymagała w wielu przypadkach ścisłej współpracy. Zgrzytnąłem zębami - wyglądało na to, że ktoś mi nie ufa. Mimo iż w czasie sparringów kobieta miała na twarzy kominiarkę, byłem pewien, że to ona.
- Mogłaby pani zejść na dół i poprosić pana Władzia, żeby wyłączył ogrzewanie? - poprosiłem ją. - Wie pani, to takie drzwi z napisem…
- Wiem, gdzie to jest - odezwała się siedząca obok ruda dziewczyna o bladej cerze. - Ale słyszałam, że pan Władzio…
- Pan Władzio jest tylko pracownikiem technicznym - przerwałem jej bezceremonialnie. - Choć może lepiej będzie, jeśli pójdą panie obie. A państwu dziękuję za udział w zajęciach - zwróciłem się do studentów.
Tak jak myślałem, natychmiast rzucili się do drzwi, skutecznie zagłuszając wszelkie ewentualne uwagi na temat pana Władzia. Zajęcia prowadziłem ze studentami pierwszego roku, więc miałem nadzieję, że nie znali jeszcze zbyt wielu plotek. Pan Władzio był co prawda czarną legendą, ale jego ojciec miał na uczelni spore wpływy, zatem rozmawiano o nim raczej półgębkiem.
Ruszyłem zdecydowanym krokiem do swojego gabinetu, a ponieważ skończyłem zajęcia na dzisiaj, postanowiłem tam poczekać na nieuniknione fajerwerki. Jeśli wszystko dobrze pójdzie, za jednym zamachem załatwię sprawę pana Władzia i dam do zrozumienia śledzącej mnie panience, co sądzę o jej obecności na wykładach…
Nie zdążyłem nawet wypić herbaty, kiedy rozległo się energiczne pukanie i do mojej samotni wszedł dziekan.
- Czemuż zawdzięczam tę wizytę, panie profesorze? - zawołałem, podrywając się na nogi. - Herbaty? Kawy?
- Mogę usiąść? - zapytał. - Musimy porozmawiać.
- Oczywiście. - Przysunąłem mu wygodniejszy z dwóch posiadanych przeze mnie foteli.
- Dlaczego zawsze mam wrażenie, że pan uprawia własną politykę, której następstwa musimy ponosić my, maluczcy? - zagaił, patrząc w przestrzeń.
- Ależ panie profesorze! - Zamrugałem niewinnie. - Co też pan…
Przerwał mi zdecydowanym gestem.
- Pan Władzio został przewieziony do najbliższego szpitala na urazówkę - poinformował zjadliwym tonem. - Sześć wybitych zębów, ręka złamana w łokciu, do tego wywichnięty bark i kupa siniaków… Jakby tego było mało, profesor Oszerko ma zamiar założyć sprawę przeciwko tej studentce, która pobiła mu syna. A to moja studentka - warknął, przypatrując mi się złowrogo. - Nie zostawię jej na pastwę losu, bo obaj wiemy, kto w tym zajściu był stroną agresywną, więc siłą rzeczy zmusił mnie pan do konfrontacji z Oszerką. Jeśli przegramy, będę miał jeszcze jednego wroga, w moim wieku człowiek się powoli do tego przyzwyczaja, jednak dla tej dziewczyny może to oznaczać koniec studiów na naszej uczelni. Pomyślał pan o tym?! I proszę mnie nie przekonywać, że posłał pan ją tam przypadkiem!
- Nie posłałem jej tam przypadkiem - przyznałem. - Jednak jeśli to, co teraz powiem, wyjdzie poza ten gabinet, wszystkiemu zaprzeczę.
- Słucham - rzucił szorstko dziekan.
- Pan Władzio coraz bardziej… przekraczał granice normalności. I nikt z tym nic nie zrobił. Mogę skończyć? - spytałem, widząc, że ma zamiar mi przerwać.
Opadł na fotel z westchnieniem.
- Ani pan, ani rektor, ani nawet profesor Davidoff.
- Dlaczego akurat Davidoff? - obruszył się mój rozmówca. - Przecież to nie należy do jego obowiązków.
Milczałem przez chwilę, zastanawiając się, ile mogę powiedzieć.
- Jako dziecko profesor Davidoff przeżył kilka lat na ulicy - powiedziałem. - A rosyjska ulica to nie bajka… On wie, jak się czuje ktoś bezsilny. Dlatego jest może bardziej uwrażliwiony na takie sprawy. Gdyby pan Władzio trafił na jakąś nieśmiałą dziewuszkę z prowincji, mogłoby to się skończyć nieciekawie.
- Przecież Davidoff nie ma żadnej konkretnej władzy na uczelni! Owszem, jest bardzo wpływowy, ale…
- No właśnie: ale… - mruknąłem. - Bałem się, że załatwi to łyżką do opon.
- Czym? - nie zrozumiał dziekan.
Zrelacjonowałem mu zajście na parkingu dokładnie i bez żadnych upiększeń.
- Myśli pan, że Davidoff byłby zdolny…
- Nie myślę, wiem - uciąłem. - Dlatego wysłałem tam tę dzieweczkę. Wraz z koleżanką, aby miała świadka.
- Wszystko rozumiem - odparł dziekan zdegustowany. - Jednak jak pan mógł narazić te dziewczęta? Przecież ten wariat mógł je pobić! No i nie wyobraża pan sobie chyba, że taki drobiazg jak obiektywny świadek zajścia powstrzyma profesora Oszerkę? To pieniacz!
Uśmiechnąłem się z rozmarzeniem.
- Nie będzie żadnej sprawy sądowej - poinformowałem z błogą miną. - Najdalej jutro Oszerko wycofa się z tego i najprawdopodobniej zabierze synalka z uczelni.
- Akurat! - prychnął dziekan. - Już to widzę!
- Może mały zakładzik, panie profesorze? - zaproponowałem. - Powtarzam: jutro Oszerko wycofa oskarżenie. Bardzo szybko wycofa…
Mój gość demonstracyjnie wywrócił oczyma.
- Chyba odchodzimy od tematu - zauważył.
- Ta studentka jest przeszkolona w zakresie walki wręcz. Wiedziałem o tym. Brała udział w realnych starciach, pan Władzio to dla niej betka - oznajmiłem beztrosko. - Na uczelni wykonywała zapewne jakieś zadanie, być może chodziło o przekręty finansowe albo narkotyki?
Dziekan leniwie uniósł brwi.
- Przekręty? Wiedziałbym o tym. O narkotykach też. A teraz może powie pan prawdę? - zaproponował.
- Nie znam prawdy - odparłem niechętnie. - Być może, ale tylko być może, że mnie śledziła…
- Dlaczego miałaby pana śledzić?
- Mam kontakty z siłami specjalnymi, prowadzę dla nich wykłady z zakresu cybernetyki. Mogli uznać, że coś mi zagraża, albo po prostu mnie sprawdzać.
- Sprawdzać?
Sapnąłem ze zniecierpliwieniem - trudno wyjaśnić komuś z zewnątrz, jak wygląda świat tajnych służb i sił specjalnych.
- No, na przykład, czy nie jestem namierzany przez obcy wywiad, czy nie przekazuję wrogom informacji… - wycedziłem przez zaciśnięte zęby.
- Rozumiem, że dochodzimy do sedna. - Pokiwał głową dziekan. - Zapewne nie był pan zachwycony faktem inwigilacji i postanowił upiec dwie pieczenie na jednym ogniu…
- Trochę pan to trywializuje, profesorze, ale z grubsza o to chodziło.
- Więc Oszerko…
- Oszerko zostanie poproszony o wyjaśnienie, dlaczego jego syn zaatakował agenta operacyjnego na służbie. Pan Władzio także będzie musiał się gęsto tłumaczyć, oczywiście gdy już dojdzie do siebie… Być może powstaną wątpliwości, czy to naprawdę był przypadek. Zbadają życiorys pana Władzia, a i sam profesor znajdzie się pod lupą. Nie, Oszerko nie będzie robił żadnych kłopotów, będzie współpracował. I może wreszcie zabierze się za syna…
- Może, może… - mruknął z roztargnieniem dziekan. - Ale ta studentka, czy nie dowiedziałem się za dużo? Ja nie wygłaszam wykładów dla komandosów.
- Niech się pan nie martwi, najwyżej będę musiał pana zabić.
- Doktorze Korpacki! - przywołał mnie do porządku.
- Widział ją pan? - spytałem.
- Tak, rozmawiałem z nią zaraz po tym zajściu.
- Proszę ją opisać - zażądałem.
- Około dwudziestu pięciu lat, szczupła, ale nie chuda. Czarne krótkie włosy - dodał po zastanowieniu.
- Twarz?
- Zwyczajna - odparł niepewnie.
- Już jej pan nie zobaczy - poinformowałem. - Pewnie wyszła z uczelni, zdjęła perukę, zmyła makijaż i zmieniła się tak, że żaden z nas nie poznałby jej na ulicy. A na to, że jest związana ze specsłużbami, ma pan tylko moje słowo. Pewnie dostanie pan jeszcze uprzejmy list, informujący, że maltretując pana Władzia, doznała takiego szoku, że nie może wrócić na uczelnię. Ot, i wszystko - zakończyłem, wzruszając ramionami. - Nie ma dziewczyny, nie ma problemu.
- Teraz może pan zrobić użytek z barku - powiedział dziekan. - Naprawdę coś mi się należy od życia, a jestem już po pracy.
- Zostałem ułaskawiony?
- Ułaskawiony? Zdecydowanie nie. Otrzyma pan szansę, nic więcej.
Otworzywszy barek, od razu zauważyłem nową butelkę, zapewne Davidoff odwdzięczył się za wódkę od alchemika. Ardbeg 1976. Cmoknąłem z uznaniem, Rosjanin miał gest. Ardbeg to destylarnia założona w 1815 roku przez rodzinę Mac Dougall. W 1976 roku do dwóch beczek po sherry wlano wyjątkowo udaną partię whisky. Kiedy dojrzała, otrzymano niecałe tysiąc butelek trunku. Ardbeg 1976 nie została rozcieńczona przed butelkowaniem i zawiera ponad pięćdziesiąt procent alkoholu, nie została też przefiltrowana na zimno, co oznacza, że w jej zapachu i smaku odnaleźć można pozostałości ze wszystkich etapów produkcji: drobinki miedzi z alembików, drewno z kadzi fermentacyjnych wykonanych z oregońskiej sosny czy wreszcie z dębowych beczek. Ardbeg 1976 to legenda.
Rozlałem trunek do szklanek, nie dolewając wody, ani nie dodając lodu, co byłoby profanacją. Wypiliśmy. O moje podniebienie rozbiła się fala ognia o posmaku dymu torfowego i morskiej soli, zapachniało dziką miętą, kwitnącym wrzosem i drewnem sandałowym.
- Niech pan przeprosi tę drugą studentkę, była wyraźnie zdenerwowana - polecił dużo przyjaźniejszym tonem dziekan.
- Oczywiście - przytaknąłem. - Dolać panu?
- Chyba nie powinienem, alkohol tej klasy…
- Kiedyś go trzeba wypić - odparłem obojętnie. - Za jakiś miesiąc będę mógł pana poczęstować wódką destylowaną według starego, alchemicznego przepisu.
- Apage satanas - jęknął dziekan, podsuwając mi szklankę.
* * *
Dopadła mnie na stacji benzynowej, tuż przed wioską alchemika. Wyszła zza jednego z dystrybutorów, kiedy odliczałem pieniądze za benzynę. Przytuliła się do moich pleców, wykrzykując hałaśliwie słowa powitania na użytek kręcących się wokół ludzi. W kręgosłup wbiła mi lufę pistoletu.
- Do samochodu! - rozkazała. - I żadnych głupstw, znasz procedury.
Znałem. Zasiadłem na miejscu kierowcy, otworzyłem tylne drzwi, w lusterku widziałem tylko bujną blond perukę i wielkie, ciemne okulary.
- Jedź tam, gdzie miałeś jechać - poleciła. - Potem porozmawiamy.
Posłusznie ruszyłem w kierunku pobliskiej wioski, obie ręce trzymałem na kierownicy, ale delikatnymi ruchami barków odchyliłem nieco połę marynarki, szykując się do błyskawicznego wyjęcia noża. Jeśli będzie trzeba. Nie wyczułem w kobiecie agresji, ale być może zabijała na zimno, bez emocji…
Kiedy przejeżdżaliśmy przez młody sosnowy lasek, zwolniłem do czterdziestu kilometrów, szykując się do nagłego ataku - miałem nadzieję, że kiedy zdejmę dłonie z kierownicy, samochód utknie wśród niezbyt jeszcze wyrośniętych drzew. Jeśli nie, cóż… wszystko było lepsze niż zdanie się na łaskę uzbrojonej wariatki. Wtedy poczułem znajomy zapach - to była moja „studentka”.
Odetchnąłem. Zmieniła wygląd, ale najwyraźniej nie pomyślała o perfumach. Dodałem gazu i po paru minutach zajechałem pod wiejską restaurację.
- Hej! - zawołała. - Co ty sobie wyobrażasz?!
- Wyłaź! - warknąłem. - I nie strasz mnie więcej. O mało co nie zarobiłaś nożem.
- Przepraszam najmocniej. - Wydęła ironicznie usta. - Powinnam ci od razu powiedzieć, że to nie jest próba gwałtu.
Złapałem dziewczynę za rękę i wciągnąłem do knajpy. Trzech mężczyzn o wyglądzie meneli konsumowało coś na kształt bigosu, zapijając go obficie wódką. Tuż przy wejściu siedziała z obojętną miną tłusta kobieta w niespecjalnie czystym fartuszku kelnerki.
- Czy naprawdę nie możemy pogadać gdzie indziej? Moja towarzyszka zmierzyła przestraszonym spojrzeniem niezbyt wytworne wnętrze.
- Pamiętaj, że jesteś twardym, wyszkolonym zawodowcem, ta świadomość ci pomoże - odparłem kpiąco.
- Ale nie wiem, czy byłam szczepiona na wszystkie choroby zakaźne, a nie wygląda na to, żeby tu ktoś zawracał sobie głowę higieną - odparowała.
- Państwo życzą? - Strzepnęła brudną ścierką kelnerka.
- Dwie butelki wody mineralnej. Nieotwarte - zadysponowała blondynka.
Usiadłem przy jednym z wolnych stolików, odruchowo sadowiąc się twarzą do wejścia; stolik był dwuosobowy, a krzesła ustawiono naprzeciwko siebie, „studentka” musiała więc siłą rzeczy zająć miejsce vis-à-vis mnie. Uśmiechnąłem się złośliwie, widząc, jak ogląda się nerwowo. Pozycja plecami do drzwi to koszmar każdego zawodowca, tak siadają tylko cywile. Pierwsze, co robi profesjonalista w lokalu, to zajmuje miejsce plecami do ściany i rozgląda się, kto siedzi w podobnej pozycji. Bo tylko tacy ludzie mogą stanowić dla niego zagrożenie.
Kelnerka z łoskotem postawiła przed nami zamówioną wodę mineralną i dwie szklanki. Na oko nawet czyste. Podziękowałem jej uśmiechem i uregulowałem rachunek. Nikt nie zgłosił zastrzeżeń odnośnie do mojego szowinistycznego zachowania.
- No więc? - Spojrzałem w oczy siedzącej naprzeciwko dziewczynie. - Co to ma znaczyć?
Przez moment wyglądała na zmieszaną.
- Chodzi o rutynową działalność kontrwywiadowczą - poinformowała. - W końcu zadawałeś się z tymi Rosjanami, a jednej panience nawet zaoferowałeś gościnę. Sprawdzaliśmy, czy nie jesteś śledzony, no i przeczesaliśmy twój dom na obecność pluskiew.
- Myślisz, że Koszka założyłaby mi podsłuch?!
- Nie wiem - odparła rozsądnie. - Nie znam laski. Co prawda na razie jest tylko studentką akademii FSB, ale mogłeś być jej pracą dyplomową…
Zacisnąłem usta, jednak nie podjąłem kłótni, moja rozmówczyni miała rację: interesy Polski i Rosji momentami mocno się rozmijały. Sądziłem, że Rosjanie mi ufają, lecz było więcej niż pewne, że podjęli podobne środki ostrożności wobec osób, z którymi się u nich stykałem. Takie były zasady gry.
- No dobrze, ale po cholerę ten napad?! Mało brakowało, a któreś z nas by oberwało.
- Wkurzyłeś mnie na uczelni - przyznała. - Chciałam się odegrać.
- Jeśli chodzi o pana Władzia, to…
- Nie - przerwała mi energicznie. - Chodzi mi o to, że mnie zdemaskowałeś. Do teraz nie mogę pojąć, w jaki sposób.
- Perfumy - mruknąłem. - Mam bardzo czuły węch.
Nie miałem zamiaru nikogo informować, że moje zmysły uwrażliwiły się po wypiciu alchemicznej mikstury. Podobnie jak wzrosła wydolność organizmu. Po powrocie z Rosji sprawdziłem to wielokrotnie.
- A więc to tak. - Pokiwała głową w zamyśleniu. - Nie przyszło mi to do głowy.
- Teraz już wiesz - uciąłem.
- W takim razie będę się zbierać - zadecydowała. - A tak w ogóle po co tu przyjechałeś? - zainteresowała się nagle.
- Do znajomego, mamy wspólne hobby - wyjaśniłem. - Alchemia i takie tam…
Nie wyglądała na zaskoczoną, najwyraźniej cieszyłem się opinią ekscentryka. Pożegnaliśmy się krótko i parę minut później pukałem do domu alchemika. Psy mnie nie obszczekały, oba zachowywały bezpieczny dystans.
Mężczyzna nawet nie podniósł się na mój widok. Siedział za stołem laboratoryjnym zastawionym sprzętem alchemicznym i wąchał coś z niepewną miną.
- Dobrze, że pan przyjechał - odezwał się z roztargnieniem. - Może pan spróbuje?
Wyciągnął w moją stronę niewielki szklany flakonik.
- Co to takiego? - spytałem nieufnie.
- Perfumy. Kiedyś zaproponował mi pan, żebym się za to wziął.
- Pamiętam. W czym problem?
- Trudno mi ocenić, czy się udało - stwierdził niezdecydowanym tonem. - Przygotowałem bazę, która reaguje z kroplą ludzkiej krwi. Pewnie wystarczyłaby odrobina jakiegokolwiek płynu fizjologicznego, ale krew jest najbardziej… wyrazista. Efektem ma być indywidualnie dobrany zapach. Podejrzewam, że może być afrodyzjakiem. - Zaczerwienił się wyraźnie.
- Na jakiej podstawie pan tak sądzi? - Zmierzyłem go uważnym spojrzeniem.
- Proszę najpierw samemu ocenić - poprosił. - Może się mylę…
Wziąłem buteleczkę, powąchałem.
- Czuję zapach siana, dobrze wygarbowanej zwierzęcej skóry, piżmo, może jeszcze mech? - stwierdziłem w zadumie. - Ciekawy zapach, tylko trochę… ekhmm… niemęski. Nie, to nie tak - poprawiłem się natychmiast. - Męski, ale jakiś taki… zniewieściały?
Olbrzymi mężczyzna przytaknął ponuro.
- Na to wygląda - przyznał. - Trochę zostało mi na dłoniach, a kiedy poszedłem do sklepu, w pogoń za mną ruszył nieznany mi bliżej przejezdny, bardzo przystojny pan. Wydawało mu się, że znalazł miłość swojego życia…
Z trudem zachowałem powagę.
- Ale nie jest pan gejem?
- Nie! - warknął, piorunując mnie wzrokiem. - Myślę, że ma to związek z trybem życia, może z częstotliwością kontaktów z kobietami? Gdyby pan zechciał dodać kroplę krwi do drugiej próbki…
Z trudem opanowałem nerwowy skurcz mięśni twarzy.
- Od czterech miesięcy nie mam żadnych kontaktów z kobietami - powiedziałem, starając się mówić spokojnym, równym głosem. - Szkoda marnować tę substancję. Jednak jeśli pan chce, mogę wypróbować trochę na jakiejś znajomej.
Skinął głową, wydając nieartykułowany pomruk - jak zwykle uprzejmy do szaleństwa i komunikatywny…
Wracałem do Krakowa, wioząc nowy zapas alchemicznej wódki i kilka buteleczek z perfumami, choć może należałoby powiedzieć - potencjalnymi perfumami. Znowu dopadły mnie ponure myśli - kiedyś zamierzałem zrobić Annie niespodziankę, podarować perfumy, jakich nie mogła kupić w najbardziej nawet ekskluzywnym sklepie. Teraz… Zatrzymałem samochód na poboczu, gdy wzrok zasnuły mi łzy. Nie wiedziałem, czy bardziej żałuję, że umarła, czy że muszę żyć bez niej. Ludzki egoizm ujawnia się najczęściej w sytuacjach ekstremalnych, jest wówczas wyraźnie widoczny, znikają wszelkie pozory, tracimy tendencję do samooszukiwania. Byłem wściekły na Annę, że mnie zostawiła. Czułem irracjonalny, niemal dziecięcy gniew. Oczywiście wiedziałem, że to nie wszystko - moja złość była podszyta uczuciami, w które nie chciałem się nawet wgłębiać. Bałem się. Świadomość, że tak wiele może zależeć od innej istoty - przerażała.
Przez resztę drogi koncentrowałem się na głębokim, przeponowym oddychaniu, dojechałem do domu spokojny, choć nadal w minorowym nastroju. Czas, pomyślałem smętnie. Tylko upływ czasu może zmienić tę sytuację. Tak przynajmniej mówią, miałem nadzieję, że to prawda.
* * *
Z samego rana odebrałem dwa telefony: jeden od Dżumy, drugi od Magika. Głos brata Anny dobiegał mnie niewyraźnie, jakby przez ścianę. Po raz pierwszy też usłyszałem w nim nerwowe nuty. Dżuma informował mnie, że być może niedługo będą potrzebne moje usługi jako, jak się wyraził, „Chorążego”. Cała sprawa miała wiązać się z wyjazdem za granicę. Mimo moich nacisków nie powiedział nic więcej, poinformował jedynie, że być może kwestia stanie się nieaktualna, o ile poskutkują działania „bardziej konwencjonalne”. Jednak mówił to bez specjalnego przekonania, zanim zdążyłem poprosić go o konkrety, rozłączył się i nie odpowiadał na próby kontaktu z mojej strony.
Informacja od Magika była jeszcze bardziej zwięzła.
- Pamiętasz, co ci mówiłem ostatnio o tych narkotykach? - spytał Ihor.
- Tak.
- Siedemnasta piętnaście, dzisiaj, lotnisko w Warszawie. Australijskie linie lotnicze, lot Delhi - Warszawa via Wiedeń. Za chwilę prześlę ci faksem fotografię i numer lotu - rzucił ostrym tonem. - Pomyślnych łowów - zakończył rozmowę.
Podszedłem pospiesznie do faksu, niecierpliwie czekałem, aż maszyna wypluje zdjęcie. Przedstawiało młodą Hinduskę w sari, druga kartka zawierała szczegóły dotyczące lotu.
- Szlag… - wymamrotałem.
Normalnie zadzwoniłbym do Marka, ale wiedziałem, że jest chwilowo niedostępny, wraz z niemal całą obsadą CGR uczestniczył właśnie w kursie szkoleniowym w tropikach. Mogłem oczywiście przekazać sygnał odpowiednim służbom i nie zawracać sobie tym głowy, jednak podejrzewałem, że pod nieobecność Marka natrafi on na entuzjastów w rodzaju pułkownika Rućki, którzy oleją go z zimną krwią. Nie wiedziałem też, czy przekazanie mi wiadomości o planowanym przemycie nie było dla Magika w mniejszym czy większym stopniu ryzykowne, a jeśli zorientuje się, że nic nie zrobiłem w tej kwestii, następnej informacji nie będzie… Sprawa była tym ważniejsza, że wydawało się wątpliwe, aby Ihor zawracał mi głowę jakimiś detalistami.
Zastanowiłem się chwilę - Marek i jego chłopcy byli nieuchwytni, Anton nadal przebywał w Rosji, zostawał tylko Sasza. Sęk w tym, ze nie znałem go zbyt dobrze. Potrzebowałem jakiegoś wsparcia, ale też kogoś, kto będzie ściśle wykonywał moje polecenia, działając samodzielnie, w zasadzie wykraczaliśmy poza granice prawa. Ostatnie, czego bym sobie życzył, to jakaś afera spowodowana nadmiernym… entuzjazmem. Z drugiej strony, mimo iż Sasza odgrywał przeważnie rolę wiejskiego głupka, gdyby był naprawdę narwany lub miał problemy z subordynacją - na pewno nie służyłby w Specnazie. Tak czy owak, nie miałem wielkiego wyboru…
Zadzwoniłem z automatu: jak konspiracja, to konspiracja. Co prawda, gdybym był namierzany przez zawodowców, w niczym by mi to nie pomogło, ale odrobina ostrożności jeszcze nikomu nie zaszkodziła. Kiedy Sasza podniósł słuchawkę, przedstawiłem mu zwięźle sprawę, używając dość ogólnikowych stwierdzeń. Jeśli się zgodzi, o detalach pogadamy osobiście.
- Spotkamy się za godzinę na lotnisku - zdecydował. - Jeśli chcemy zdążyć, musimy natychmiast lecieć do Warszawy.
Trzeba mu było przyznać, że nie tracił czasu na próżne gadanie.
- W porządku - odparłem. - Już jadę.
ROZDZIAŁ JEDENASTY
Hinduskę śledziliśmy bez trudu, po wylądowaniu poprosiła o pomoc przy ściągnięciu wózka z taśmy bagażowej, ułożyła w nim trzymane do tej pory na rękach niemowlę i opuściła teren lotniska. Zadziwiająco niewielką torbę przewiesiła przez ramię. Kilka ulic dalej weszła na parking i zniknęła wraz ze swoim bagażem w czarnym vanie z przyciemnionymi szybami. Byliśmy na to przygotowani, prowadząc wypożyczony samochód, Sasza utrzymywał dystans kilkudziesięciu metrów.
- Konstancin-Jeziorna - zawyrokował po kwadransie.
Mruknąłem potakująco. Rosjanin zwolnił, zwiększając dystans od śledzonego pojazdu.
- Tu nam nie ucieknie - stwierdził.
Van zatrzymał się przed sporych rozmiarów willą, kobieta wysiadła, niosąc zawodzące monotonnie dziecko. Towarzyszący jej smagły mężczyzna otworzył pospiesznie drzwi do domu i ponaglił ją gestem, rozglądając się wokół nerwowo. Po chwili oboje zniknęli wewnątrz.
Nacisnąłem kilkakrotnie dzwonek, potem użyłem pięści i butów.
- Zarysowaliście mi lakier! - zaryczałem. - Zadzwonię na policję!
Trudno powiedzieć, czy przekonały ich moje wykrzykiwane kiepską angielszczyzną groźby, czy też miotane przez Saszę z bezbłędnym akcentem przekleństwa, dość że w końcu wyszedł do nas kierowca vana.
- Nie było żadnej kolizji! - oświadczył z oburzeniem. - Jechałem ostrożnie!
Jego mina świadczyła wyraźnie, że ma zamiar dokładnie omówić tę kwestię, jednak zamiast kontynuować, osunął się na ziemię z kredowobiałą twarzą. Nie dziwiłem się, Sasza użył paralizatora o napięciu pięciuset tysięcy wolt… Związałem faceta jego własnym paskiem i krawatem, według wszelkich reguł szkoły hojojutsu, łącząc wykręcone za plecy dłonie z pętlą na szyję, tak że każdy gwałtowniejszy ruch musiał spowodować utratę przytomności.
- Mam nadzieję, że to nie pomyłka - mruknąłem.
- Wątpię - odparł z ponurą miną Sasza. - Magik to kawał gnoja, ale nie przekazywałby ci fałszywych informacji.
Pozbawione śpioszków dziecko leżało na twardym, drewnianym stole niczym porzucona zabawka. Dotknąłem jego szyi - była zimna. Kątem oka dojrzałem metaliczny błysk, krótkie ostrze przejechało po moim policzku. Zablokowałem następny atak, owinąłem rękę wokół łokcia Hinduski, założyłem dźwignię, drugą dłonią zmiażdżyłem jej krtań. Upadła wstrząsana drgawkami, wiedziałem, że nie umrze od razu. Przez jakiś czas będzie jeszcze próbowała oddychać, jej organizm podejmie desperacką walkę nie tylko z zatrzymaniem oddechu i wewnętrznym krwotokiem, ale też z nagłym zwężeniem naczyń wieńcowych spowodowanym atakiem na krtaniowe odgałęzienia nerwu błędnego. Tyle że będzie to walka z góry skazana na klęskę… Nie zwracałem na nią uwagi, nie próbowałem zatamować spływającej mi po twarzy krwi. Patrzyłem na najwyżej dziesięciomiesięczne niemowlę z brzuszkiem zszytym niedbale grubą nicią. Dziecko było martwe przynajmniej od kilkunastu godzin. Odwróciłem się, słysząc nieprzyjemny chrzęst - Sasza potężnym kopnięciem zmiażdżył naszemu jeńcowi kolano, uprzednio zalepiwszy mu usta plastrem. Z kamienną twarzą włożył lateksowe rękawiczki, wyjął nóż i zaczął przecinać szwy na brzuchu maleństwa. Nie liczyłem niewielkich, opakowanych w folię pakunków, które pojawiły się na stole. Chciałem krzyczeć, ale nagle każdy oddech stał się wysiłkiem niemal ponad moje możliwości. Musiałem usiąść.
- Dwa, góra trzy kilo - stwierdził wreszcie z goryczą. - Nawet gdyby to była najwyższej próby heroina… - Pokręcił bezradnie głową.
Na koniec wyjął niewielki, plastikowy krążek.
- Wymontowali to z jakiejś płaczącej lalki - powiedział. - Prawdziwi profesjonaliści, pomyśleli o wszystkim… Trzeba go przesłuchać - dodał, zwracając spojrzenie w stronę wijącego się z bólu mężczyzny. - Musimy się dowiedzieć, gdzie…
Przerwałem mu gwałtownym gestem, wiedziałem, czego musimy się dowiedzieć. Wiedziałem też, że okaleczony Hindus jest już trupem, nie mogliśmy sobie pozwolić na pozostawienie go przy życiu. Było tylko jedyne pytanie - jak umrze? Miałem ochotę wydłużyć jego agonię do maksimum, jednak poprzez gniew zaczęły się przebijać inne myśli. Kiedy rozmawiałem z Dżumą o zasadach, których przestrzegania zgodnie z legendą wymagał od żołnierzy Archanioł Michał, nie dowiedziałem się wiele. Z drugiej strony, może prostota tych reguł była zwodnicza? „Broń słabszych”, „Walcz bez nienawiści”, „Sądź sprawiedliwie”, „Zabijaj bez bólu”.
- Podaj mu morfinę - powiedziałem.
Sasza zacisnął usta, lecz bez sprzeciwu zrobił mężczyźnie zastrzyk. Musiałem zrewidować opinię na jego temat - może czasem przejawiał nadmiernie rozrywkowe podejście do życia, ale w czasie akcji zmieniał się w chłodnego zawodowca. Teraz także najwyraźniej nie zamierzał ze mną polemizować ani rozpoczynać dyskusji w stylu: „To kto tu właściwie wydaje rozkazy?”.
Po dziesięciu minutach zerwałem Hindusowi plaster, Sasza już wcześniej posadził go w fotelu.
- Przepraszam za to kolano - powiedziałem po angielsku.
Przerwałem, kiedy zauważyłem w jego oczach tryumfalny błysk.
- Żądam adwokata! - zawołał.
Uśmiechnąłem się niewesoło.
- Nie będzie żadnego adwokata - poinformowałem go chłodno. - Chcemy, abyś powiedział nam wszystko, co wiesz na temat przemytu narkotyków do Polski przez twoją… grupę. Przeprosiłem nie dlatego, że będziesz miał okazję się komuś poskarżyć, ale dlatego, że mój przyjaciel złamał pewne zasady.
- Pójdę z tym do gazet! - wrzasnął Hindus. Wyglądało na to, że morfina zaczęła działać. - Wylądujecie w kryminale! Znam swoje prawa!
- Tu i teraz, masz tylko jedno prawo: do bezbolesnej śmierci. Umrzesz - potwierdziłem, widząc, że nadal mi nie dowierza.
- Czyje… czyje rozkazy wykonujecie? - zapytał z o wiele mniej buńczuczną miną.
- Teraz? Michała Archanioła - odparłem.
Hindus oniemiał. Sasza także. Rosjanin odciągnął mnie w kąt pokoju.
- Odzyskałeś relikwię? - wyszeptał gorączkowo.
Potwierdziłem skinieniem głowy.
- Naprawdę myślisz, że on powie nam wszystko z własnej woli? - Zmarszczył brwi Sasza.
Wzruszyłem ramionami.
- Nie wiem - przyznałem. - Ale jeśli ta cała heca ze sztandarem Archistratiga nie jest blagą, to musi on wpływać na rzeczywistość. Na przykład rozwiązując jeńcom usta.
- Chyba cię popierdoliło - oznajmił. - Sztandar sztandarem, a…
- A tortury torturami - dokończyłem twardo. - Zresztą, jeśli się nie uda, zrobimy wszystko po twojemu. Na razie jednak mam zamiar okazać nieco… wiary.
Podszedłem do stołu, usiadłem naprzeciwko jeńca.
- Damy ci pół godziny do namysłu - oświadczyłem. - Potem, niezależnie od twojej decyzji, zginiesz. Bez bólu - obiecałem. - Wierzysz w karmę?
- Nie wiem, nigdy się nad tym nie zastanawiałem - odparł po namyśle.
Jego twarz poszarzała, rysy się wyostrzyły. Człowiek ma wiele wspólnego ze swoimi zwierzęcymi przodkami i, tak jak oni, czasem wyczuwa śmierć. Takiej iluminacji doświadczał teraz ten hinduski gangster, który przyjechał do Polski, by umrzeć.
On już wiedział…
- Jeżeli ta teoria jest prawdą, to znajdziesz się w sytuacji nie do pozazdroszczenia. Chyba że sam postanowisz ją nieco poprawić. Masz pół godziny, licząc od teraz. - Postukałem wymownie w szkiełko zegarka.
Przeszliśmy z Saszą do sąsiedniego pomieszczenia, nie domykając drzwi. Hindus nadal był związany i nie mógł wykonywać gwałtownych ruchów, gdyby postanowił stoczyć się z fotela, usłyszelibyśmy. Miałem wrażenie, że najlepiej będzie pozostawić mu nieco prywatności.
- To wariactwo - powiedział szeptem mój towarzysz. - Tacy jak tamten - skinął w kierunku Hindusa - gadają tylko pod presją.
- On jest pod presją - zauważyłem łagodnie.
- Mianowicie?
Westchnąłem i przez moment zbierałem myśli.
- Kultura Dalekiego Wschodu jest przesiąknięta pojęciem karmy, odpłaty za popełnione świadomie czyny. Nawet jeśli facet nie jest specjalnie religijny, to wie wszystko na ten temat. Mówiąc, że go bezboleśnie zabijemy, pozbawiliśmy go strachu przed zemstą grupy, która go tu wysłała. Trupa nie można skrzywdzić… Jeśli nam uwierzył, a założyłbym się, że tak, w końcu ta panienka leży martwym bykiem tuż obok, zacznie się zastanawiać, co się z nim stanie po śmierci?
- Jeśli ma rodzinę, może chcieć ją chronić.
- To prawda - przyznałem. - Jednak uważam, że jest pewna szansa. A jeśli chodzi o wymuszanie zeznań siłą, to sam wiesz, jak to działa…
Sasza skrzywił się, ale nie zaprzeczył. Problem polegał na tym, że tortury często powodowały, iż przesłuchiwany, bojąc się bólu, zeznawał to, co w jego mniemaniu chciał wiedzieć śledczy, bywało, że bez żadnego związku z rzeczywistością. Skuteczniej działały środki chemiczne i metody osłabiania woli w rodzaju deprywacji snu, jednak nie mieliśmy na to czasu. Jeżeli mój sposób zawiedzie, trzeba będzie uciec się do sposobów rodem ze średniowiecza. Nigdy nie interesowałem się specjalnie historią tortur, jednak znałem takie, przy których stosowane współcześnie mogły wydawać się pieszczotami. Nie, żebym miał ochotę być pierwszym człowiekiem, który je zastosuje po kilkuset latach zapomnienia. Zdecydowanie nie…
Kiedy weszliśmy po półgodzinie do sąsiedniego pomieszczenia, nasz jeniec nadal siedział w fotelu. Jego twarz pokryta była rzęsistym potem.
- Co zdecydowałeś? - spytałem, siadając naprzeciwko.
- Powiem wszystko - oznajmił. - Jednak mam jeden warunek.
- Tak?
- Pochowajcie tego chłopca w… odpowiedni sposób. Pochodzi z kasty kszatrija.
Spojrzałem na niego ze zdziwieniem - nie wiedziałem, że system kastowy w Indiach ma jeszcze jakiekolwiek znaczenie. Z drugiej strony, z tego, czego o Indiach nie wiedziałem, mogłaby zapewne powstać wielotomowa encyklopedia.
- Zrobimy tak - obiecałem.
Hindus zacisnął powieki i zaczął mówić. Według jego słów pod Warszawą istniał wielki magazyn narkotyków zakamuflowany jako hurtownia towarów azjatyckich. Willa, w której przebywaliśmy, stanowiła bufor pomiędzy tym magazynem a kurierami. W nim też przebywali wszyscy najważniejsi ludzie gangu, poza szefem, który pozostał w Delhi. Przy ostatnich słowach pobladł i zaczął szybko oddychać, wiedział, że jego czas się kończy. Już wcześniej wstałem po cichu z krzesła, wyjąłem z kieszeni pęk kluczy z przypiętym suntetsu. Zamknąłem dłoń na metalowym bolcu, a potem nagłym ruchem uderzyłem mężczyznę w skroń. Momentalnie zwiotczał, osuwając się na oparcie.
- Dotrzymałeś słowa - mruknął Sasza. - Umarł bez bólu.
W jego głosie pojawiła się nutka uznania, może nawet podziwu. Zdążyłem dobiec do toalety, zanim wstrząsnęły mną torsje. Zadawanie śmierci na zimno to naprawdę nie moja liga…
* * *
Chyba pierwszy raz w życiu widziałem tak sprawną obsługę odczytującą niemal myśli klientów. Z drugiej strony, nie powinienem się dziwić, biesiadowaliśmy przecież w jednej z najelegantszych warszawskich restauracji, a mimo że Ihor powszechnie uchodził za rosyjskiego biznesmena - w czym zresztą było sporo prawdy - ludzie jednak wiedzieli swoje. Magik wynajął całą salę, jego ludzie pilnowali lokalu od zewnątrz.
- Tak jest wygodniej - wyjaśnił mi Fiedia Pogrzebacz. - Od czasu do czasu i tak robimy dużą imprezę, a łatwiej obstawić knajpę, niż sprawdzać, czy nie przywlokłeś za sobą ogona do posiadłości.
Odetchnąłem głęboko, powiodłem wzrokiem wokół: nikt z kilkunastu biesiadujących w zadziwiająco swobodnej i serdecznej atmosferze Rosjan nie zwracał na mnie szczególnej uwagi. Siedzieli po dwóch i trzech przy niewielkich stolikach, jednak wielokrotnie przechodzili od stołu do stołu, aby wypić z kimś wódkę albo chwilę pogadać. Wychwyciłem kilka ciekawych spojrzeń, lecz nie było w nich niepokoju związanego z obecnością obcego. Skoro siedziałem z Pogrzebaczem, widać byłem swój… Ta dobroduszna akceptacja wywoływała we mnie dość mieszane uczucia, ale wiedziałem, że jeśli mam zrealizować swój plan, muszę przekonać do niego obecnych. Marek i jego oddział nadal byli niedostępni. Także to, co chciałem zrobić, wykraczało zdecydowanie poza profil działania antyterrorystów. Nie miałem zamiaru niczego ukrywać przed Markiem, jednak wolałem, aby dowiedział się o tym, dopiero gdy będzie po wszystkim. O ile będę w stanie cokolwiek zdziałać, rosyjska mafia nie jest organizacją charytatywną, a właśnie o taką przysługę zamierzałem ich prosić. No, może nie do końca… Wszyscy mieli swoją cenę, choć niekoniecznie wyrażoną w pieniądzach, pozostawało tylko mieć nadzieję, że prawidłowo oceniłem sytuację. Jeśli mi się nie uda, ośmieszę się publicznie, a moje akcje drastycznie spadną. W takim środowisku opinia była wszystkim.
- Dość swobodna atmosfera - zagaiłem, starając się odpędzić ponure myśli.
Pogrzebacz, wysoki chudzielec, przypatrywał mi się przez chwilę z rozbawieniem.
- Jesteśmy w pewnym sensie rodziną - powiedział. - Nie, to nie jest standard - odparł, widząc mój sceptyczny uśmieszek. - O takim modelu organizacji zadecydował Ihor. Część z nas faktycznie walczyła razem w Afganie i Czeczenii, w takich sytuacjach można człowieka poznać - stwierdził. - Bardzo dobrze poznać… Kiedy wróciliśmy, okazało się, że nie ma dla nas ani pracy, ani pieniędzy, czasem łączyło się to z problemami rodzinnymi. Niejedna narzeczona czy żona stwierdziła, że lepszy inżynier albo inny urzędas w garści niż komandos w Afganistanie. Takie życie. - Wzruszył ramionami. - Więc cóż nam pozostało? Zaczęliśmy się zbierać do kupy, pomagać jeden drugiemu, zabiegać o pieniądze dla kumpli. Na leczenie, na protezy, żeby mogli przeżyć następny miesiąc…
- No i w końcu wymyśliliście, skąd wziąć szmal - zgadłem. - Oczywiście tylko dlatego, by pomóc kumplom.
W oczach Pogrzebacza zabłysło coś złowrogiego, jednak opanował się w ułamku sekundy.
- Możesz sobie kpić - syknął - ale nie możesz nas osądzać. To nie ciebie posłano na śmierć, nie ciebie wyruchało państwo, dla którego walczyłeś, nie ciebie zdradziła żona!
Przytaknąłem znużonym gestem, przypomniała mi się zasada: „Sądź sprawiedliwie”.
- Masz rację - westchnąłem. - Nie mnie was oceniać.
- Nie handlujemy narkotykami - powiedział, nawiązując do ostatnich wydarzeń. - A nikt z nas nie zabiłby dziecka, by je nafaszerować heroiną.
- I wychodzicie na swoje? - spytałem ze zdziwieniem.
- Kiedyś się tym zajmowaliśmy - przyznał. - Ihor skończył z prochami parę lat temu, przy odpowiednim nagromadzeniu kapitału bardziej opłaca się gra na giełdzie i inwestycje w bankowość. Porównywalny zysk, a ryzyko żadne.
- To dlatego jesteście tacy pomocni w tej kwestii?
- Między innymi, ale reszta to nie twój zakichany interes, Polaku - warknął. - Przyszedłeś tu po prośbie, więc lepiej przygotuj sobie dobrą gadkę, bo chłopcy są odporni na perswazję.
- Po prośbie? - spytałem z udanym zdziwieniem.
- Ihor to od razu przewidział. Powiedział, że zaczynasz myśleć kategoriami pola walki, a nie prawniczymi.
- Ten komplement zaparł mi dech w piersi - mruknąłem. - I cieszę się, że wiesz, co znaczy słowo „kategoria” - dodałem złośliwie.
- Słabo, słabiutko - posumował mnie Pogrzebacz. - Myślałem, że stać cię na więcej, ale to pewnie ten stres…
Udałem, że nie wzrusza mnie jego kpina, zabębniłem palcami po stole. Nie ulegało wątpliwości, że ludzie, których chciałem przekonać, byli sprytniejsi, bardziej bezwzględni i dużo bogatsi ode mnie. Szansa, że mnie wysłuchają, nie była wielka, choć stawka wysoka. W podwarszawskim magazynie miało się znajdować ponad pół tony heroiny, a możliwość radykalnego zniechęcenia hinduskich gangów do ekspansji na teren Polski też powinna okazać się coś warta. Ile potrafię poświęcić, aby osiągnąć ten cel? Na jakie kompromisy pójdę? Miałem wrażenie, że wsysa mnie jakiś nieznany świat, gdzie znikają wszystkie barwy, a jedynym kolorem jest szary…
Kiedy wyszedłem na środek sali, Magik zadzwonił lekko widelcem w kieliszek, mimo gwaru wszyscy usłyszeli sygnał. Jeden z Rosjan dopilnował, żeby cała obsługa opuściła pomieszczenie. Zapanowała cisza, znalazłem się w centrum uwagi.
- Nasz przyjaciel ma nam chyba coś do powiedzenia - oznajmił z uśmiechem Ihor.
Obrzuciłem go ponurym spojrzeniem, a potem w paru zdaniach przedstawiłem swoją propozycję.
- Co z tego będziemy mieli? - zapytał wprost jeden z biesiadników. - I po cholerę te zastrzeżenia, by zostawić przy życiu tych, którzy nie będą walczyć?
- A co to za różnica? - odburknąłem. - Musisz zabijać wszystko, co się rusza?
- Różnica jest taka, że jeśli celem jest likwidacja magazynu i jego… obsługi, można zastosować zupełnie inne procedury, niż w wypadku, kiedy mamy selekcjonować wrogów na tych z bronią i bezbronnych. To tak, jak na wojnie: jeśli walczysz o jakąś ulicę i widzisz, że strzelają do ciebie z małego białego domku, to nie wpadasz tam ze swoimi ludźmi, wdając się w strzelaninę na każdym pół-piętrze, tylko dzwonisz do dowódcy najbliższej baterii moździerzy i mówisz: „Wania, pierdolnij w ten domek”.
- Nie można pierdolnąć w ten domek - powiedziałem stanowczo.
- Niby dlaczego? I powtarzam: co z tego będziemy mieli?
Powiodłem wzrokiem po biesiadnikach, nie wyglądało na to, abym kogokolwiek przekonał.
- Pozbędziecie się konkurencji - rzuciłem bez przekonania.
- Słaby argument. - Pokręcił głową Ihor. - Zrobiłem już swoje, zawiadomiłem was. Dlaczego mam odwalać waszą robotę?
Postanowiłem wyciągnąć asa z rękawa, skinąłem na Fiedię - wcześniej musiałem mu oddać walizeczkę. Rosjanin otworzył ją i znieruchomiał niczym rażony gromem. A ja uniosłem w górę opakowany w folię fragment sztandaru.
- To chorągiew Michała Archanioła. Nie oferuję wam pieniędzy ani żadnych innych korzyści. Jako Chorąży obiecuję jedynie błogosławieństwo Archistratiga dla tych, którzy podejmą walkę w jego imieniu. O ile w jej trakcie będą przestrzegać jego kodeksu.
- To… to autentyk? - wykrztusił Ihor.
Rosjanin, tak jak i inni, zerwał się na nogi i wpatrywał z niedowierzaniem w strzęp sztandaru.
- Przecież wiesz - odezwałem się łagodnie. - Czujesz to.
Magik podszedł bliżej, przeżegnał się i ucałował ze czcią chorągiew.
- Wchodzę w to - odezwał się Pogrzebacz. Zawtórowali mu inni. Wygrałem. Starając się nie okazywać żadnych uczuć, schowałem relikwię do walizki. Ihor uciszył towarzystwo oszczędnym ruchem dłoni.
- Jest jeden podstawowy warunek - odezwał się cicho. - Jeśli go nie spełnisz, cała sprawa będzie nieaktualna.
- O co chodzi? - rzuciłem szorstko.
Poczułem, jak skronie ściska mi niewidzialna obręcz. Wygrałem - akurat…
- Nie będziesz brał w tym udziału - oświadczył stanowczo.
- Niby czemu?! - warknąłem. - To moja sprawa i mój kraj!
- Proszę, jaki kogucik - parsknął jeden z Rosjan.
- To nie jest trzęsimajtek - powiedział Fiedia Pogrzebacz. - Zabił Wasię Kruka. Gołymi rękoma.
- No to w czym problem? - spytał tamten uparcie, choć dużo mniej agresywnie.
Najwyraźniej rekomendacja Pogrzebacza miała swoją wagę.
- Dżuma - odpowiedział krótko przyboczny Ihora. - To kumpel Dżumy, no i aktualny Chorąży. Wyobrażasz sobie, co zrobiłby Dżuma, gdyby się okazało, że ten tutaj zginął w czasie naszej akcji?
Pobladłe nagle twarze obecnych świadczyły, że sobie wyobrażają.
- Żadnej dyskusji - zarządził. - Jeśli się nie podporządkujesz, nie kiwniemy palcem.
Ze złością kopnąłem najbliższy stół. Nie wierzyłem nawet w ułamek tego, co powiedział mi Pogrzebacz. Miałem przed sobą zimnokrwistych bandziorów i morderców, gdybyśmy stanęli przeciwko sobie, bez namysłu nacisnąłbym spust.
Jednak wyglądało na to, że relikwia wyzwoliła w nich resztki człowieczeństwa, sprawiła, że pierwszy raz od niepamiętnych czasów poczuli chęć zrobienia czegoś dla innych, a ja zostałem skazany na stanie z boku. Czułem strach przed tą akcją i na pewno bałbym się jeszcze bardziej, gdyby doszło do starcia, ale posyłanie do walki innych ludzi, podczas gdy sam mam siedzieć w bezpiecznym miejscu, wydało mi się trudne do wytrzymania. Wstydziłem się.
- Taki los dowódcy - odezwał się Fiedia Pogrzebacz. - Śle do bitwy innych, a sam czeka…
Dopadłem chudzielca z wściekłością, złapałem za ubranie. Nie bronił się, nie wyczułem w nim cienia kpiny. W jego wzroku wyczytałem jedynie zrozumienie pomieszane z nutą goryczy. Opuściłem ręce.
- Niech będzie, zgadzam się - wymamrotałem.
* * *
Szarzało. Objuczeni bronią i sprzętem ludzie Magika podchodzili pod magazyn. Dwóch niosło taran, wszyscy założyli maski przeciwgazowe. Tuż przy budynku podzielili się na zespoły szturmowe, wiedziałem, że z pewnej odległości ubezpieczają ich snajperzy. Zagryzłem wargi - mój udział w akcji sprowadzał się do obserwacji i pilnowania sztandaru.
Poranną ciszę przerwał huk wystrzeliwanych granatów z gazem łzawiącym, jednocześnie Rosjanie zaatakowali główne drzwi taranem. Strzelano w okna na parterze, starając się stworzyć strefę bezpieczeństwa dla wdzierających się do wewnątrz zespołów. Po chwili usłyszałem brzęk wybijanych szyb - trzeba było oczyścić framugi z odłamków szkła. Drzwi ustąpiły po piątym uderzeniu, jeden z Rosjan cisnął do środka granat hukowy, inny ruszył przodem, osłaniając całą grupę niesioną przed sobą tarczą balistyczną. Dwa okna zostały już sforsowane, pod ostatnim ktoś na czworakach stworzył „schodek”, aby ułatwić kolegom wdarcie się na wysoki parter. Z budynku dobiegały strzały i wybuchy granatów. Na szczęście najbliższe zabudowania znajdowały się niemal dwa kilometry stąd, miałem nadzieję, że nikt nie zwróci uwagi na całe zamieszanie. Skrzywiłem się, słysząc, że w uwerturę pisaną dotąd na karabinki Heckler & Koch wkradają się obce nuty - Hindusi zaczęli się bronić. Po kilku minutach hałas ucichł, czasem tylko odzywały się podobne do warknięcia krótkie serie i pojedyncze wystrzały ze strzelb gładkolufowych. Ludzie Ihora wygrali, teraz wykańczali niedobitków. Odetchnąłem.
Kiedy w drzwiach stanął Fiedia Pogrzebacz, ruszyłem energicznym krokiem w stronę budynku. Przyboczny Magika rzucił na ziemię maskę przeciwgazową, z wyraźną ulgą pozbył się soczewek kontaktowych i założył okulary.
- Nie lubię tego nowoczesnego gówna - mruknął, chowając kontaktówki. - Starość nie radość…
- Jakie straty? - zapytałem szybko.
- Dwóch rannych, wyjdą z tego bez problemu. Postrzał w przedramię i w udo, ale obie rany czyściutkie, żadna kość nienaruszona. Mieliśmy szczęście… - odparł, mierząc mnie dziwnym spojrzeniem.
- Co z Hindusami?
- Wszyscy nie żyją, poza jakąś wystraszoną dwunastolatką, teraz gada z nią Dimka, on zna hindi.
- Gdzie jest ta mała?
- Drugie piętro i na lewo. - Machnął ręką.
Wbiegłem po schodach, mijając kilka ciał w negliżu, ale za to z bronią. Wyglądało na to, że Rosjanie dotrzymali słowa i zabili tylko stawiających opór. Wokół śmierdziało prochem, gównem i krwią. Jak to po walce.
Dimka - wysoki, barczysty mężczyzna - siedział na skraju łóżka, w którym kuliła się wątła i najwyraźniej śmiertelnie przestraszona dziewczynka. Wyglądała co najwyżej na dziesięć lat. Miała na sobie jedynie coś w rodzaju koszuli nocnej nie pierwszej czystości. Na pytania Rosjanina odpowiadała monosylabami, nie wyjmując kciuka z buzi.
- I jak? - rzuciłem, skinąwszy w stronę dziecka.
- Jest sierotą, porwali ją z wioski w okolicach Kanpuru, to takie miasto na północy Indii - wyjaśnił. - A może sprzedali?
- Sprzedali?!
- Trudno mi ustalić szczegóły, bo ona mówi w miejscowym dialekcie. Po śmierci rodziców mieszkała u wujka, być może ten się dogadał z gangsterami i… - Dimka wzruszył wymownie ramionami. - Teraz ważniejsze, co chcesz z nią zrobić, Polaku?
Drgnąłem nerwowo, słysząc chrząknięcie za plecami. Nie zauważyłem, że naszej rozmowie przysłuchiwał się Ihor.
- Mam krewnych w Stanach Zjednoczonych - powiedział. - Mogę ją tam wyekspediować i dopilnować, żeby została dobrze przyjęta. Do Indii lepiej jej nie odsyłać.
- Ile to będzie kosztować?
- To dla mnie drobiazg - stwierdził. - Nie zawracaj sobie tym głowy.
W jego głosie wychwyciłem niesłyszaną do tej pory nutę. To była niemal prośba.
- Jeśli chcesz - odparłem niepewnie.
- A więc nie ma sprawy - zakończył. - Zajmę się też… obróbką ciał. - Uśmiechnął się krzywo. - A teraz chodź ze mną.
Wyszliśmy na otoczone murem podwórze. Na ziemi leżał stos opakowanych w folię pakietów. Stojący nieopodal Pogrzebacz odkręcał właśnie kanister z benzyną.
- Chcesz sprawdzić, czy to prawdziwa hera, zanim poleję? - spytał.
Zaprzeczyłem, nie sądziłem, aby Rosjanie chcieli mnie oszukać. Kiedy zapłonął ogień, cofnęliśmy się o kilkanaście metrów.
- Lepiej nie wdychać dymu - mruknął Ihor. - Kazać któremuś z chłopców, żeby cię odwiózł do miasta?
- Tak, poproszę.
Kiedy się żegnaliśmy, wyciągnął do mnie rękę. Uścisnąłem ją.
* * *
Każdy, kto mieszka w kamienicy, przywyka z czasem do porannych odgłosów: spieszący się do pracy sąsiedzi, trzaskanie drzwi, warkot samochodów za oknem - to wszystko stanowi jedynie kontrapunkt dla panującej w mieszkaniu ciszy. Zresztą nie można porównywać hałasów wielopiętrowego bloku z tymi, jakie są słyszalne w przedwojennym budynku. Nie ta akustyka. Jednak dzisiaj coś przebiło się przez dźwięki tła, wyrwało mnie ze snu. Komórka. Jednym skokiem dopadłem telefonu. Mam zastrzeżony numer i nie podaję go na prawo i lewo, niemal nie zdarza się, aby ktoś zadzwonił do mnie w jakiejś błahej sprawie, no a przynajmniej nie o tej porze - o szóstej rano. Maks.
- Co się stało?! - rzuciłem gorączkowo.
- Nic specjalnego, przepraszam - odezwał się ze skruchą. - Nie pomyślałem, która godzina.
- Piłeś coś? - spytałem.
Byłem zszokowany, głos wujka brzmiał radośnie, niemal bełkotliwie. Nie, to nie przez alkohol. Coś więcej… Albo spełnił marzenie swojego życia - cokolwiek to było, albo wyruszył na chemiczną wycieczkę. Na plecach poczułem strużki zimnego potu.
- Odrobinę - przyznał. - Chcę cię zaprosić dzisiaj do siebie, zapraszam wszystkich.
- Maks! - warknąłem. - Co się dzieje?!
- Twoje starania odniosły wreszcie skutek. No wiesz, z Sylwią.
Przez dłuższą chwilę zastanawiałem się, o co mu chodzi, wreszcie załapałem.
- Twoja platoniczna zaczęła z tobą rozmawiać?
- Rozmawiać także… Bo to wszystko szybko poszło.
Odetchnąłem z ulgą.
- Gratuluję - odparłem, starając się nie okazywać rozbawienia.
- Wygłupiłem się, prawda?
- Tylko trochę.
- Przepraszam - powtórzył. - Nie powinienem chwalić się akurat tobie, w twojej sytuacji…
- Maks! - przerwałem mu znużonym tonem.
- Tak?
- Jesteś świetnym facetem, ale jeśli chodzi o stosunki międzyludzkie, to bije cię na głowę każdy czterolatek.
Naprawdę nie próbuj zastanawiać się, co kto czuje, dobrze? Albo ogranicz się do sytuacji, kiedy przygniatasz komuś gardło spadochroniarskim butem. Wtedy, być może, dasz radę to ocenić. Cieszę się, że do mnie zadzwoniłeś, i zapewniam cię, że nie poczułem żadnej zawiści czy dyskomfortu w związku z tym, że wreszcie ci się powiodło. Może gdyby pochwalił mi się ktoś inny… Przyjadę, gdy tylko zjem śniadanie - zapewniłem. - Aha, ściągnij koniecznie Marka, mam do niego sprawę.
- On dopiero wczoraj wrócił…
- Ściągnij go - powtórzyłem.
- W porządku, czekam - zakończył rozmowę.
Toaleta i śniadanie nie zabrały mi dużo czasu, godzinę później jechałem już do Maksa. Żołądek nadal miałem nadwrażliwy i nie miało to żadnego związku z dietą. Nękały mnie nerwobóle. Archistratig był ze mnie niezadowolony. Nie do tego stopnia, abym przestał być Chorążym, ale… Nie miałem wizji, nie przeżyłem żadnego objawienia religijnego, urwały się nawet moje sny o sztandarze, jednak odczuwałem coś w rodzaju więzi, za pomocą której mogłem ocenić swoje akcje w jego oczach. Aktualnie nie stały zbyt wysoko. Naciągnąłem interpretację kodeksu Michała Archanioła do granic możliwości. Cóż, jeśli będzie trzeba, poniosę konsekwencje tego, co zrobiłem.
Parkując przed domem Maksa, zauważyłem kilka innych samochodów. Moje „rodzeństwo” było w komplecie, do tego Julia z amantem.
Drzwi były otwarte, zaraz po wejściu wpadłem w wir powitań i uścisków. Chciałem zapytać Julię, jak się jej układa z nadzieją polskiej dyplomacji, ale rozanielony wzrok, którym wodziła za swoim lubym, i wyraźnie już zaokrąglony brzuszek mówiły same za siebie. Ponownie złożyłem dziewczynie gratulacje, tym razem szczerze.
Dawno nie jadłem w takim zgiełku i zamieszaniu, panie przekrzykiwały jedna drugą, panowie nie mieli szans nawet się odezwać. Posiłek był co najwyżej przyzwoity, widać było, że wybranka Maksa nie jest specjalnie utalentowana w tym względzie. Na mocy niepisanej umowy traktowaliśmy obecność Sylwii jako coś oczywistego. Kiedy dyskusja osiągnęła apogeum, wywołałem dyskretnie z pokoju wujka i Marka, miałem z nimi do pogadania. Do rozmowy zasiedliśmy w gabinecie Maksa, zapaliliśmy cygara. To znaczy zapaliłem ja i Maks, Marek przestrzegał zdrowego trybu życia.
Musiałem się kilkakrotnie zaciągnąć, aby zabić smak deseru.
- Przydałoby się jej kilka lekcji gotowania - powiedziałem. - Może nawet więcej niż kilka…
- Francuski piesek - parsknął z udaną pogardą Marek.
- Odsłużyłem swoje w wojsku, ale wojskowa kuchnia nie jest akurat tym wspomnieniem, do którego powracam najchętniej - zauważyłem łagodnie.
- Tam to trochę inaczej smakuje - stwierdził.
Przytaknąłem. Pamiętam, jak po intensywnych ćwiczeniach na poligonie natknęliśmy się na jakąś kałużę. Było lato i czterdzieści stopni w cieniu, więc woda z manierek skończyła się szybko. Wrzuciliśmy do kałuży parę tabletek odkażających, odgoniliśmy co większe dżdżownice i po chwili cały pluton intensywnie się nawadniał…
Maks odchrząknął delikatnie.
- Przepraszam, że przerywam te wspomnienia kombatanckie, ale chyba nie zebraliśmy się tu bez powodu? Lepiej gadaj, o co chodzi, bo za chwilę panie zaczną nas szukać.
Wziąłem głęboki oddech i opowiedziałem im wszystko o indyjskim gangu.
- Więc ci Ruscy zrobili to bezinteresownie? - spytał z niedowierzaniem Marek. - Za możliwość ucałowania kawałka płótna?!
- Jedwabiu, a nie płótna - poprawiłem. - Nie będę rozwijał całej teorii związanej z tą relikwią. Nie ma takiej potrzeby, grunt, że oni wierzą, iż sztandar pobłogosławił sam Archanioł Michał.
- A ty? W co ty wierzysz? - Marek spojrzał na mnie spod oka.
- To nieistotne - mruknąłem.
Nie miałem zamiaru wdawać się w dyskusje religijne.
- Jest ważniejsza rzecz, co do której chcę poznać waszą opinię - oznajmiłem.
Włożyłem płytę do odtwarzacza i odpaliłem film. Na ekranie pojawiły się sceny ze szkolenia Centralnej Grupy Realizacyjnej: szturm na samolot, trening strzelecki, forsowanie drzwi. Jednak migawki dobrano tak, żeby nie można było stwierdzić na sto procent, że występują w nich operatorzy CGR. W tle kilkakrotnie ukazywał się animowany skorpion, podobny, choć nie identyczny z logo oddziału. Wreszcie jakaś zamaskowana postać zaczęła ustawiać na stole odcięte głowy… Sekwencję zakończył napis w powszechnie używanym w Indiach alfabecie dewanagari.
- Co to znaczy? - zainteresował się Maks.
- „Oni spróbowali, czy chcesz być następny?” - wyjaśniłem. - Film został poddany specjalnej obróbce, nie można powiększyć fragmentów ani w żaden inny sposób zidentyfikować biorących w nim udział ludzi. Można natomiast ustalić moment, w którym doszło do likwidacji magazynu. Wy byliście wtedy za granicą, więc nie ma mowy, że ktoś was z tym powiąże. Mówię tu o władzach. Z drugiej strony wątpię, aby film poddano szczegółowej analizie, a wtedy niektórzy widzowie dojdą do wniosku, że w Polsce nie ma tolerancji dla ciężko pracujących hinduskich mafioso. I klimat jest ogólnie niesprzyjający.
- Na pewno przekaz jest sugestywny, ale odcinanie głów… - Skrzywił się Marek.
- Czasem argumenty trzeba dostosować do poziomu rozmówcy - oznajmiłem zimno. - Ten na pewno zrozumieją. Chcę wysłać film do szefów czołowych gangów w Delhi, także do człowieka, który to wszystko zorganizował.
- Straci twarz - powiedział w zadumie Maks. - To spektakularna klęska, nie sądzę, aby po czymś takim pożył zbyt długo.
- Mam nadzieję! - warknąłem. - Dostanie też drugi prezent: głowy swoich ludzi zalane jakimś laminatem czy innym tworzywem sztucznym, żeby się nie popsuły.
- Co z… resztą zwłok? - spytał Marek.
- Zostały pochowane. Bez ekscesów - dodałem. - Zgodnie z ich tradycją religijną.
- Znalazłeś jakiegoś hinduskiego kapłana? - Uniósł brwi Maks.
- Tak, zajął się też zwłokami tego niemowlaka.
- No nie wiem, nie wiem… - powiedział niezdecydowanym tonem Marek. - Psychologicznie to na pewno dobry chwyt, jednak nie chciałbym, aby nasz kraj kojarzył się z takimi… akcjami.
- Komu kojarzył? Hinduskim bandziorom? To może niech się lepiej kojarzy? Mniej dzieci skończy z rozprutym brzuchem jako skrytka na narkotyki! Myślisz, że oni złożą protest w naszej ambasadzie? - Roześmiałem się sardonicznie. - Nikt z nich nie zginął w męczarniach, każdy zasłużył na śmierć. Wszyscy umarli z bronią w ręku. Zasady pozostały nienaruszone.
Odruchowo położyłem dłoń na pulsującym bólem żołądku. Jego stan wyraźnie świadczył, że to, co przed chwilą powiedziałem, nie do końca jest prawdą, ale była to wyłącznie moja sprawa. Moja i Archistratiga. Świadomość, że w jakimś sensie zawiodłem - przytłaczała mnie i powodowała boleści.
- Jakie zasady? - nie zrozumiał Marek.
- Nieważne! - Machnąłem ręką. - Decyduj. Jeśli choć jeden z was będzie przeciw, nie wyślę ani filmu, ani głów. Tylko że wtedy oni spróbują znowu, za parę miesięcy. Ta albo inna grupa. Nie przeszkodzi im fakt, że ktoś tam zginął. W Azji ludzkie życie jest tanie…
- Jestem za - oznajmił Maks.
Obaj skierowaliśmy wzrok na Marka.
- Niech będzie - westchnął. - Nie lubię zabijania dzieci.
* * *
Dolałem Małgorzacie odrobinę wina, podsunąłem kawałek własnoręcznie zrobionego tortu Sachera.
- Utyję - jęknęła.
- Wątpię - odparłem, obrzucając ją taksującym spojrzeniem.
A było na co popatrzeć, bo moja przyjaciółka, na co dzień ubrana skromnie, choć elegancko, dzisiaj postanowiła zapewnić mi niezapomniane wrażenia wizualne. I nie ma co ukrywać - zapewniła. Jestem wrażliwy na kobiecą urodę, można chyba powiedzieć - nadwrażliwy. A jeśli jeszcze za urodą stoi wybitna inteligencja i niewymuszony, naturalny wdzięk…
Przynajmniej raz w tygodniu jedliśmy u mnie kolację, z czasem stało się to naszym rytuałem. Rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym. Poznawaliśmy się.
- Jadłam parę razy tort Sachera, ale ten jest wyjątkowo dobry.
- Bo robię go według oryginalnego przepisu z XIX wieku. Czasem wiedza historyczna się przydaje.
- Do czego jeszcze się przydaje? - spytała z figlarnym błyskiem w oku.
- Do wielu rzeczy. - Pokazałem jej język.
Po chwili wróciliśmy do tematu Anity. Moja „siostra” zwierzyła się zarówno mnie, jak i Małgorzacie, że jest beznadziejnie zakochana w starszym o dziesięć lat malarzu. Tamten nie zwracał na nią kompletnie uwagi. Rozmowę przerwał nam dzwonek u drzwi, chwilę później ktoś użył pięści. Małgorzata podskoczyła nerwowo na krześle.
- Spokojnie - mruknąłem. - To pewnie któryś z moich rosyjskich przyjaciół się zabawia, niektórzy z nich nie oswoili się jeszcze z techniką.
Nie pomyliłem się, w korytarzu stał Anton.
- Musimy pogadać - rzucił, wchodząc.
Od razu skierował się do pokoju.
- Margarita - Anton, Anton - Margarita - dokonałem prezentacji.
Rosjanin pocałował Małgorzatę w rękę, zasiadł przy stole i poczęstował się tortem. Mimo pozorów beztroski widać było, że coś zaprząta jego myśli.
- Myślałem, że w Rosji nie ma zwyczaju całowania kobiet w rękę? I zwolnij trochę z tym tortem, bo się porzygasz! - ostrzegłem, widząc, że wpycha do ust trzeci kawałek.
- Zwyczaju nie ma, ale jeśli zdarzy się okazja - wymamrotał. - Masz dobry gust… Trzy dni prawie nic nie jadłem - wyjaśnił.
- Margarita, przynieś trochę zupy - poprosiłem.
Moja przyjaciółka wyszła bez słowa.
- Co się stało? Mów! - poleciłem.
Anton znużonym gestem rozmasował twarz.
- Sytuacja wygląda nie najlepiej - przyznał. - Mamy kilkunastu zabitych, nawet Dżuma został lekko ranny. To była prawdziwa masakra.
- A konkretnie? I czemu: nawet Dżuma?
- On ma niesamowite szczęście - wyjaśnił. - A co do sytuacji… - urwał, widząc wchodzącą Małgorzatę.
- Wiecie co? - Postawiła przed Antonem napełniony po brzegi talerz. - Pogadajcie sobie sami. Widzę, że musicie załatwić jakieś interesy. A jak skończycie, zadzwoń. - Pocałowała mnie w policzek, zabrała torebkę i wyszła.
Odprowadziłem Małgorzatę wdzięcznym spojrzeniem, nie byłem zdziwiony - profesor Boerner była uosobieniem taktu i kurtuazji. O nic nie pytała, nie miała pretensji o zepsuty wieczór.
- Tango wzięli zakładników, ponad dwadzieścia osób. - Rosjanin pałaszował zupę łapczywie. - W dodatku mają kupę sprzętu z naszych magazynów, w tym być może broń chemiczną. Zaatakowaliśmy bez dostatecznego rozeznania sytuacji, bo była obawa, że jej użyją. Atak poszedł od frontu i z góry, ze śmigłowców. Okazało się, że przedpole jest zaminowane, a na dachu te skurwysyny umieściły PWM. Trzynastu zabitych, dziewięciu rannych, dwa śmigłowce zniszczone…
Ostatnie zdanie Anton niemal wymamrotał. W jego głosie słychać było ogromne zmęczenie.
- Idź się połóż, prześpij trochę, zanim utopisz się w zupie - powiedziałem, widząc opadającą coraz niżej głowę Rosjanina.
Skinął głową i chwiejnym krokiem wyszedł z pokoju. Westchnąłem i w chwilę później poszedłem za nim - leżał skulony na dywanie. Zdjąłem mu buty, przykryłem kocem i wróciłem do salonu.
Zrobiłem sobie drinka i rozparłem się w fotelu, potrzebowałem chwili namysłu. .
Nie jesteśmy z Antonem przyjaciółmi w konwencjonalnym sensie tego słowa. Bardziej towarzyszami bron Jego zachowanie, pewna bezceremonialność wskazywały, że był śmiertelnie zmęczony, nie tylko fizycznie. Nie dziwiło mnie to. Sytuacja, jaką opisał, wyglądała na poważną, to był koszmar dla sił specjalnych. Terroryści wyposażeń w najnowszą broń i potrafiący jej użyć… Wykorzystanie PWM świadczyło o tym dobitnie. PWM to rosyjski skrót od protiwowiertaliotnaja mina, Anton rozmawiał ze mną po polsku, ale ze zmęczenia nie przetłumaczył tego terminu. Miny do zwalczania śmigłowców albo nisko lecących samolotów to przebój ostatnich lat. Uaktywniane są poprzez warkot silników, mają bardzo czułe mikrofony, wystrzelenie ładunku lub ładunków w stronę śmigłowca nadzoruje zespół sensorów podczerwieni. Zasięg rażenia to przeważnie stożek o promieniu stu pięćdziesięciu metrów. Wystarczy ustawić ze dwie takie na dachu i można się nie obawiać desantu ze śmigłowców.
Wychyliłem resztkę alkoholu, przełknąłem nerwowo ślinę. Bałem się. Jeśli Rosjanie sami przyznają, że siedzą po uszy w gównie… A to przecież najlepszy oddział w Rosji, absolutna elita. Wiedziałem, że nie dorastam im do pięt. Wiedziałem też, że nie proszą mnie o pomoc jako Janusza Korpackiego, liczą na wsparcie Archistratiga. Byłem dla nich Chorążym, nosicielem sztandaru…
Późno w nocy zadzwoniłem do Małgorzaty, poinformowałem o planowanym wyjeździe. Nie zadawała pytań, jednak jej głos świadczył, że domyśla się, iż chodzi o coś poważnego. Prosiła, bym na siebie uważał, i życzyła mi szczęścia. Podziękowałem. To ostatnie będzie mi potrzebne jak jeszcze nigdy w życiu…
* * *
Szum silników powoli mnie usypiał, nic dziwnego - byłem zmęczony. Po przylocie do Moskwy niemal natychmiast znalazłem się na pokładzie transportowego Anionowa. Wraz ze mną leciało kilku Rosjan o ponurych, z gruba ciosanych twarzach, ładownia samolotu zawalona była skrzyniami ze sprzętem. Z Dżumą i resztą jego ekipy miałem się spotkać na miejscu - w Nikołajewsku, niewielkiej miejscowości w Kraju Chabarowskim.
Jak zwykle, kiedy wydarzenia pędziły w zbyt szybkim tempie, miałem odczucie nierealności sytuacji, umysł bronił się przed natłokiem wrażeń. Siedziałem na twardym, przeznaczonym dla spadochroniarzy krzesełku, a jednocześnie wspominałem jeszcze ostatnie chwile spędzone w Krakowie, rozmowę z Małgorzatą. Nie jestem ekspertem w kwestiach damsko-męskich, lecz wydawało mi się, że moja przyjaciółka naprawdę mnie lubi. Być może więcej niż lubi. To były przyjemne myśli, bardzo przyjemne…
Zanim wyjechałem, załatwiłem formalności, wiedziałem, że szanse, abym wrócił cało, są niewielkie. Zostawiłem krótkie listy do tych osób, na których mi zależało, rozdysponowałem majątek. Zabrałem ze sobą tylko buty ze wzmocnioną, przeciwminową podeszwą i glocka. Miałem nadzieję, że to pierwsze uchroni mnie przed koniecznością użycia drugiego… Nie przewidywałem sytuacji, w której ktoś z moich bliskich będzie się musiał zajmować kaleką. Prawda - wiozłem też sztandar. Chciało mi się śmiać, kiedy wspominałem pierwotną fascynację artefaktem. Teraz, po pewnym czasie, wiedziałem świetnie, że chorągiew Archistratiga w żaden sposób nie wpływa na rzeczywistość, no a przynajmniej nie bezpośrednio. Nie będzie cudu, nikt nie rozbroi min, nie zasłoni nas przed wzrokiem terrorystów. Nie mogłem mieć co do tego całkowitej pewności, ale wydawało mi się, że działanie relikwii polega na wyzwalaniu tego, co w ludziach najlepsze, nic mniej, ale i nic więcej. Wątpiłem, aby to wystarczyło. Żadna, największa nawet odwaga i poświęcenie, żaden zapał bojowy nie zniwelują prostego faktu, że znajdziemy się w otwartym polu pod ostrzałem zawodowców, że będziemy musieli pokonać sto metrów zaminowanego terenu, że wrogowie mają broń chemiczną. Chyba żeby liczyć na nieco większą niż zwykle dawkę szczęścia wojennego… Niewiele wydusiłem z Antona przed wyjazdem, jednak to, co powiedział, wystarczało, żeby zacząć się martwić. To nie byli zwykli terroryści, lecz odłam jednej z najokrutniejszych moskiewskich mafii i paru żołnierzy, którzy zdezerterowali, zabierając ze sobą spory zapas najrozmaitszych zabawek z największego w Rosji magazynu wojskowego. Nie zakładałbym się, że nie byli ze Specnazu… Powściągliwość Antona w kwestii przebiegu kariery wojskowej dezerterów wydała mi się podejrzana, a sytuacja materialna rosyjskiego wojska czyniła moje przypuszczenia mocno prawdopodobnymi. Oczywiście słowo „Specnaz”, „Siły specjalne”, ma bardzo ogólne znaczenie. Jednostki potocznie nazywane Specnazem różnią się znacznie wyszkoleniem i stopniem profesjonalizmu, są też często przygotowywane do wykonywania zupełnie odmiennych zadań, jednak, tak czy owak, nawet jeśli dezerterzy nie byli z najwyższej półki, dotychczasowe wydarzenia wskazywały, że potrafią wykorzystać ogromną przewagę taktyczną, jaką zapewniał im umocniony budynek i przetrzymywani w nim zakładnicy. To ostatnie gwarantowało, że raczej nie dojdzie do rozwiązania problemu poprzez odpalenie kilku rakiet… Choć nie założyłbym się o głowę - to była Rosja. Niewykluczone też, że w jakimkolwiek innym państwie władze także podjęłyby decyzję o likwidacji zagrożenia za wszelką cenę, nawet kosztem życia zakładników, bo nie można było dopuścić do użycia broni chemicznej. Podejrzewałem mocno, że to, co planował Dżuma, było misją ostatniej szansy - jeśli się nie powiedzie, z najbliższego lotniska wystartują myśliwce szturmowe wyposażone w pociski powietrze - ziemia…
Mimo wszystko nie odczuwałem lęku, raczej ekscytację. Na szczęście ból brzucha przeszedł mi już jakiś czas temu. Byłem gotowy do walki, niezależnie od szans na wygraną. Sądziłem, że to wpływ sztandaru, ponieważ do tej pory nie wykazywałem skłonności samobójczych, a akcja, w której miałem wziąć udział, niewątpliwie była marzeniem każdego desperata. Nawet nie wiem, czy mogłem nazwać swoje nastawienie odwagą, czułem raczej coś bardziej pierwotnego - instynkt walki podobny do tego, który każe manguście stawić czoła królewskiej kobrze, gadowi zdolnemu zabić słonia.
Roześmiałem się na głos, nie zwracając uwagi na zdziwione spojrzenia Rosjan. Z opowieści Antona wynikało, że atak jest możliwy tylko od frontu. Z boków i z tyłu budynku nie było żadnych okien ani drzwi nadających się do sforsowania, sto lat temu wybudował go bogaty kupiec cierpiący na paranoję. Zdaje się, że podejrzewał rodzinę o chęć przedwczesnego przejęcia majątku, jak się zresztą okazało - nie bezpodstawnie, tyle że rodzinka dopadła go poza domem. To będzie klasyczna szarża, miałem tylko nadzieję, że umiejętności dowódcze Archistratiga nie zardzewiały, swoją ostatnią walkę stoczył dość dawno temu…
ROZDZIAŁ DWUNASTY
W baraku śmierdziało benzyną, jednak otwarto tylko kilka niewielkich, umieszczonych pod samym sufitem okien. Potężne, rozsuwane drzwi zostały zamknięte, zamontowano dodatkowe oświetlenie. Wewnątrz trzydziestoosobowy oddział Specnazu przygotowywał się do ataku na zajęty przez terrorystów obiekt. Wykonano makiety, jednak okoliczności nie pozwalały na zbyt dokładne odwzorowanie budynku. Trzeba się było liczyć z faktem, że w mieście są obserwatorzy donoszący terrorystom o wszystkich wykraczających poza codzienność wydarzeniach. Na przykład o obładowanych dyktą i deskami ludziach ściągających do starej składnicy. Nikt z żołnierzy nie mógł opuszczać magazynu, w którym ustanowiono centrum akcji. Znajdował się on zaledwie trzysta metrów od siedziby terrorystów. Ja byłem wyjątkiem, udawałem zainteresowanego dziejami miasta naukowca. Zwiedziłem muzeum, kupiłem reprodukcje dwóch starych pocztówek pochodzących z przełomu XIX i XX wieku - jedna przedstawiała rzekę i przystań, druga dom handlowy Kunst&Albers. Nikołajewsk nad Amurem nie mógł poszczycić się specjalnie imponującą historią, powstał dopiero w 1850 roku. Obejrzałem też budynek, który mieliśmy opanować, obecnie mieścił się tam urząd podatkowy. Kilkudziesięciu policjantów dzień i noc tworzyło dwa kordony wokół obiektu. Miało to nie tylko zapobiec ucieczce przestępców, ale też ewentualnej, nieplanowanej akcji rodzin zakładników. W chwili gdy terroryści uderzyli, wewnątrz znajdowali się klienci i pięciu pracowników. Jedna z urzędniczek przyszła do pracy z czteroletnią córeczką, łącznie dawało to dwadzieścia trzy osoby, których życie było zagrożone. Napastników doliczono się przynajmniej siedmiu. Położenie budynku okazało się koszmarne - usytuowany na środku skweru zapewniał ukrytym w nim bandytom pole ostrzału o promieniu niemal 360 stopni. Prawie wszystkie okna na tyłach urzędu zostały dawno temu zamurowane, pozostawiono tylko dwa - na trzecim piętrze. W efekcie atak był możliwy jedynie od frontu. Osmalone krzaczki i zryta w paru miejscach ziemia świadczyły jednak, że to nie najlepszy pomysł… Nikt nie wiedział, ile min chroni podejście do urzędu. Nigdy nie uważałem się za eksperta w zakresie akcji antyterrorystycznych, ale na zdrowy rozum nie widziałem żadnej możliwości osiągnięcia sukcesu za pomocą konwencjonalnych procedur. W dodatku sprawę zwąchała prasa, tę rosyjską chwilowo udało się uciszyć, jednak to tylko kwestia czasu, kiedy zainteresują się tym zagraniczne media. Nie można było w nieskończoność ukrywać faktu kradzieży sprzętu i broni chemicznej. Czas naglił, coraz realniejsza wydawała się możliwość, że rozkaz rozwiązania tej sytuacji otrzyma lotnictwo, a nie antyterroryści… Odosobnione położenie obiektu sprzyjało przyjęciu takiej opcji, wiadomo było, że nie zginie nikt postronny. To znaczy nikt poza zakładnikami…
Dżuma wstał i uniósł dłoń, przerywając prowadzone szeptem dyskusje. W baraku zapanowała pełna napięcia cisza.
- Sytuacja jest chujowa - zagaił. - Mamy czas do jutra, potem zabiorą nam tę sprawę. Obecnie trwa intensywna ewakuacja sąsiednich ulic na wypadek, gdyby doszło do skażenia. Wydaje się, że oni mają tylko parę pocisków artyleryjskich wypełnionych… dość paskudną substancją. - Spojrzał na mnie spod oka. Wyraźnie nie miał ochoty wtajemniczać postronnej w sumie osoby w detale. - Raczej nie istnieje możliwość, żeby je detonowali bez szkody dla siebie, ale całkowitej pewności nie mamy. Poprowadzimy atak w dwóch grupach: jedna od frontu, druga spod ziemi.
- Od frontu są miny - zauważył ktoś spokojnie.
- Są - przytaknął Dżuma. - Jednak mamy coś, o czym oni nie wiedzą: sztandar Michała Archanioła.
Oczy wszystkich obecnych skierowały się na mnie.
- Dżuma, chyba cię pojebało - odparłem obcesowo. - Rozumiem, że mam biec pierwszy z chorągwią i… ekhmm… torować drogę?
- Masz coś przeciwko? - odpowiedział pytaniem.
Wzruszyłem ramionami.
- Zrobię to, ale nie sądzę, że sztandar podziała tak jak myślisz. Ja… w jakimś stopniu poznałem jego możliwości. On nas nie zasłoni przed minami i ostrzałem, jego działanie polega na wykorzystywaniu do maksimum tego, co w człowieku siedzi. Najprawdopodobniej wylecę w powietrze na pierwszej minie. Razem z chorągwią.
- Sztandar obdarza szczęściem ludzi, którym udzielił błogosławieństwa Chorąży. To sprawdzone. Te miny nie są ułożone jedna przy drugiej, myślę, że po ostatniej próbie odbicia zakładników pozostało ich jedynie kilka. Moim zdaniem szanse, że je ominiesz, są spore. Pozostali pobiegną po twoich śladach…
- No dobrze, i co dalej? - spytałem.
- Z budynku mają idealne warunki do ostrzału, jednak możemy temu zaradzić, osłonią was snajperzy, zagrożeniem będą tylko miny. No, głównym zagrożeniem…
Westchnąłem, wiedziałem, że snajperzy mogą zapobiec precyzyjnemu ostrzałowi, ale nie zagwarantują, że nikt nie otworzy ognia.
- Wytłumacz mu, co z tym atakiem przez kanały - mruknął Anton.
Rosjanin od chwili przybycia do baraku niemal leżał w wyszabrowanym z sąsiedniego budynku fotelu, zdawało się, że spał.
- Atak od góry jest niemożliwy ze względu na te miny przeciwśmigłowcowe - wytłumaczył Dżuma. - Jednak odkryliśmy prowadzący do piwnic stary kanał z XIX wieku. Druga grupa zaatakuje tą drogą.
Rozejrzałem się, lecz nikt z obecnych nie wykazywał najmniejszego entuzjazmu. Zdziwiłem się, bo istnienie podziemnego przejścia wydawało się wręcz zrządzeniem losu.
- Gdzie jest haczyk? - mruknąłem.
Brat Anny przez dłuższą chwilę milczał, jakby zastanawiając się, czy w ogóle odpowiedzieć na moje pytanie.
- Ten kanał to nic nadzwyczajnego - stwierdził z cierpiętniczym wyrazem twarzy.
Konieczność udzielania wyjaśnień laikowi wyraźnie mu się nie podobała. Wcześniej kilkakrotnie zaznaczył stanowczo, że dla grupy szturmowej będę stanowił tylko balast i po sforsowaniu drzwi do budynku moja rola się kończy.
- Ma wysokość ledwo czterdziestu, czterdziestu paru centymetrów, z trudem można się przecisnąć. W dodatku właz prowadzący do piwnic budynku jest zaspawany, bo kiedyś wychodziły tamtędy szczury. Kilka metrów dalej przebiega rura z gazem. Żeby odblokować właz, będziemy musieli użyć materiałów wybuchowych - jeśli ładunek będzie zbyt mały, nie wyleziemy stamtąd, jak przesadzimy, pójdzie rura z gazem…
Przełknąłem nerwowo ślinę - w wypadku niepowodzenia żaden z żołnierzy nie będzie mógł się wycofać z kanału, zginą pod gruzami albo usmażą się żywcem.
- Hmm… - odchrząknąłem niepewnie, widząc, jak spojrzenia wszystkich znowu koncentrują się na mnie. - To ja już wolę biec przez te miny - oświadczyłem.
Rosjanie ryknęli śmiechem.
* * *
Podjeżdżaliśmy powoli do linii drugiego, wewnętrznego kordonu. Tą samą furgonetką, która co noc o północy przywoziła zmienników pilnującym budynku policjantom. No - powiedzmy - wyglądającą tak samo. Nasz samochód miał kuloodporne szyby i wzmocnioną konstrukcję, podwozie mogło wytrzymać wybuch nie tylko miny przeciwpiechotnej, ale i przeciwpancernej. Normalnie powinniśmy zatrzymać się sto metrów od celu, ale Dżuma podjął decyzję, aby przejechać podrasowanym wozem dodatkowo połowę tego dystansu. Samochód zabezpieczał nas przed minami, lecz zwiększał z kolei zagrożenie ostrzałem z ciężkiej broni. Jedno trafienie z granatnika mogło wyeliminować całą grupę. Terroryści posiadali kilka sztuk granatników najnowszej generacji, zdolnych do strzelania przeciwczołgowymi pociskami tandemowymi mogącymi przebić nawet pancerz reaktywny. W przypadku trafienia nasza furgonetka była bez szans.
Kierowca, Pasza Żulczyk, poprawił okulary taktyczne chroniące przed oślepieniem, zacisnął zęby i wdusił gaz. Nocną ciszę przerwało wycie silnika, na tym etapie nie dało się już nic zrobić, piłka była w grze.
- Teraz! - usłyszałem w wetkniętej w ucho słuchawce.
Zamknąłem oczy i policzyłem do pięciu, rozległ się brzęk rozbijanych szyb, eksplodowały granaty błyskowe. Być może kogoś udało się oślepić… Samochodem zarzuciło raz, potem drugi. Miny. Pasza zakręcił wozem w kontrolowanym poślizgu, ustawiając furgonetkę tylnymi drzwiami w stronę urzędu.
- Za mną! - ryknąłem, wyskakując z auta.
Na plecach miałem przypięty odblaskowy znacznik mający ułatwić innym podążanie po moich śladach. Tuż obok załomotała seria z wielkokalibrowego karabinu, rozległ się krzyk. Ktoś strzelał zza moich pleców do okien, znowu ponuro zahuczał wkm. Nie używaliśmy takiej broni ze względu na zakładników, jeśli trafi nas seria, żadna kamizelka kuloodporna tego nie wytrzyma. Miałem na sobie amerykańską kamizelkę Dragon Skin, najlepszą w oddziale, jednak nie czułem się tym specjalnie podniesiony na duchu, bo biegłem na czele…
Kilka metrów przed drzwiami eksplozja powaliła mnie na ziemię, przekoziołkowałem odruchowo - to jeden z usiłujących mnie wyprzedzić żołnierzy trafił na minę. Rozległ się przeraźliwy skowyt, kątem oka zobaczyłem, że ktoś odciąga rannego za uchwyt ewakuacyjny na kamizelce. Wpadliśmy do środka, zostałem nieco z tyłu, ale wbrew rozkazom Dżumy nie zatrzymałem się przy drzwiach. Ruszyłem po schodach w górę. Zewsząd dobiegały krzyki i odgłosy strzałów. Nie spieszyłem się, znałem swoje możliwości, wiedziałem, że dalszy rozwój sytuacji nie zależy już ode mnie, jednak coś ciągnęło mnie dalej, w głąb budynku. Kiedy ujrzałem walczącą z zarośniętym typem kobietę, strzeliłem odruchowo, trafiając napastnika w ramię. Niestety, nie to, w którym trzymał broń. Poczułem potężne uderzenie w pierś, potem w nogę, która załamała się nagle pode mną, padając, dostrzegłem leżące na podłodze dziecko. Świat zawirował, wydawało mi się, że słyszę głos Olega i rozpaczliwy kobiecy płacz. Ktoś mnie niósł, zdzierał ze mnie mundur, otoczył mnie zapach leków, a później był już tylko blask bezcieniowych lamp. Gdzieś z oddali usłyszałem głos Anny.
- Weź mnie za rękę - poprosiłem.
Jednak Anna odeszła. Zapadłem w ciemność.
* * *
Ocknąłem się, słysząc głośne pochrapywanie; kiedy otworzyłem oczy, przez dłuższą chwilę mrugałem, zanim odzyskałem ostrość wzroku. Względną ostrość. Białe płaszczyzny ścian falowały, powodowały zawroty głowy. Naprężyłem mięśnie, ciało oblał mi lodowaty pot - nie czułem lewej nogi. Naprzeciwko mnie, przy drzwiach skromnej, szpitalnej izolatki, spał mężczyzna. Nie mogłem dostrzec, kim jest, coś mi go zasłaniało. Po paru minutach zawziętego mrugania i kręcenia głową zidentyfikowałem ograniczający widoczność przedmiot jako własną nogę na wyciągu. Odetchnąłem. Jeśli nawet była poharatana, przynajmniej ją miałem…
Moje ruchy zbudziły śpiocha, klęknął przy łóżku. Dżuma.
- Jak tylko wyzdrowiejesz, to ci wpierdolę - powiedział bez żadnego wstępu. - Nie wiem, jak to jest u was w wojsku, ale tu wykonuje się otrzymane rozkazy. A ty wbrew mojemu poleceniu polazłeś na górę.
Próbowałem odpowiedzieć, ale nie byłem w stanie wydobyć głosu z wyschniętego na wiór gardła. Oleg zamoczył w szklance wody patyk owinięty watą i delikatnie zwilżył mi usta. Przełknąłem kilka kropel, ruchem oczu poprosiłem o więcej.
- W zasadzie możesz już pić, tylko spróbuj się nie zakrztusić.
Uniósł lekko moją głowę, pozwolił wypić parę łyków.
- Na razie wystarczy - oznajmił.
- Co z tą kobietą? - wychrypiałem. - Dziecko nie żyje?
- Żyje - westchnął. - Jego matka też. W dodatku i ona, i moi ludzie mają cię za bohatera. Uważają, że specjalnie odwróciłeś uwagę tego zbira, aby dać im możliwość celnego strzału. Moja ekipa to proste rosyjskie chłopaki, do głowy im nie przyjdzie, że ktoś może być tak popierdolony, żeby strzelać w co innego niż łeb, a potem liczyć na cud boski…
- Tam był ktoś jeszcze?
- Nawet nie zauważyłeś, prawda? - Wywrócił wymownie oczyma. - Był. Dwuosobowy zespół chciał wykończyć tego śmiecia, ale on zasłonił się kobietą. No i wtedy ty wkroczyłeś do akcji niczym inspektor Clouseau…
- Jakie… straty?
- Dwóch naszych zginęło, jeden stracił nogę, ale wyżyje. Licząc z tobą, mamy trzech lżej rannych. Zakładnicy wszyscy cali. Zabezpieczyliśmy skradzione zabaweczki, na szczęście nie zdążyli ich nigdzie ukryć. Tę broń chemiczną też mamy.
- Jak do tego doszło?
- Rozumiem, że masz na myśli sytuację w tym urzędzie?
Potwierdziłem.
- Policja ich spłoszyła, spaprała akcję. Z drugiej strony, uniemożliwiła tym samym wywiezienie albo ukrycie sprzętu. Tamci zdążyli tylko zająć budynek i wziąć zakładników. Nie ma tego złego, co by na dobre… - Wzruszył ramionami.
- Moja noga?
- Miałeś nieprawdopodobne szczęście, kula co prawda strzaskała ci kość, ale złamanie jest tego typu, że zagoi się bez żadnych problemów. Jeśli chcesz, za tydzień czy dwa przeniesiemy cię do Paryża, Francuzi uchodzą za świetnych fachowców, jeśli chodzi o leczenie takich urazów, jednak myślę, że tu ci będzie lepiej. No i mimo wszystko stawiałbym na naszych konowałów, mają więcej doświadczenia…
- W porządku - mruknąłem. - Zostanę. Trzeba zawiadomić…
- Dzwoniłem już do Davidoffa - przerwał mi Dżuma. - Poinformował kogo trzeba, a na uczelni sądzą, że miałeś wypadek. Wrócisz na inaugurację nowego roku, nie wcześniej. Telefony się urywają, może jutro pozwolę ci pogadać ze znajomymi. Teraz śpij.
- Czemu nie mogę teraz z nimi porozmawiać?
- Bo ja tak mówię - stwierdził z drwiącym uśmieszkiem Rosjanin, manipulując coś przy kroplówce.
- Ty gnojku! - wybełkotałem, czując, jak zapadam w sen.
- Oszczędzaj siły na potem - poradził Dżuma. - Będą ci potrzebne. Od śmierci Anny nikt mnie nie wkurzył tak jak ty. Masz moje słowo, że ci się odwdzięczę. Aha, już nie jesteś Chorążym - dodał. - Zużyłeś się.
Wiedziałem, że ma rację, więź ze sztandarem zniknęła. Słyszałem jeszcze, jak do pokoju wchodzą jacyś ludzie, i ponownie zapadłem w nicość.
* * *
- Bądź dla niej uprzejmy - powiedział Dżuma. - Ona chce ci osobiście podziękować.
W izolatce poza bratem Anny siedziało kilku rosyjskich żołnierzy, przyszli do szpitala odwiedzić rannych kolegów. Wyglądało na to, że zakwalifikowałem się do tej kategorii. W ciągu paru minut zdążyli mi zaproponować alchemiczną wódkę i wymianę pielęgniarek na ładniejsze. Odmówiłem poczęstunku, sądziłem, że udoskonalony przez Gilberta preparat Alchemika działa silniej niż wytworzony według zasad „królewskiej sztuki” alkohol. Po namyśle odrzuciłem także tę drugą ofertę. W mojej aktualnej sytuacji obecność pięknych kobiet mogła prowadzić tylko do frustracji.
- Jestem generalnie uprzejmy - odpowiedziałem wyniosłym tonem. - Czemu to takie ważne?
- Terroryści siedzieli tam ponad trzy tygodnie, przez ten czas nieustannie ją gwałcili. Mieli jej córkę, więc… - zawiesił głos znacząco.
- A inne kobiety?
- Były jeszcze dwie, obie pod sześćdziesiątkę.
- Przynieś sztandar, zanim ją tu poprosisz, myślę, że zasłużyła na błogosławieństwo.
- Nie sądzę, aby to było konieczne - odparł chłodno. - Nie jest pierwszą ani ostatnią, która została w taki sposób potraktowana. Przeżyła, a to najważniejsze. Przeżyła też jej córka.
Nie byłem już Chorążym, ale poczułem, jak narasta we mnie wewnętrzne przekonanie, że należy jeszcze raz użyć chorągwi Michała Archanioła.
- Walczyła o życie swojego dziecka, zasłużyła na błogosławieństwo.
- Wykluczone - oznajmił. - I pamiętaj, że już nie dysponujesz sztandarem. Widzę, że trudno ci się do tego przyzwyczaić - dodał złośliwie.
- Dżuma! - warknąłem.
Pobladli nagle Rosjanie zerwali się na równe nogi, słysząc w moim głosie coś więcej niż niezadowolenie, usłyszeli także echo gniewu kogoś, przed kim korzyły się istoty nieporównanie potężniejsze niż pułkownik Oleg Dubrow - żywa legenda Specnazu.
- Natychmiast - wyjąkał brat Anny.
Wiedziałem, że jego słowa nie są skierowane do mnie, to była reakcja na przypomnienie faktu, że o relikwii Archistratiga nie decydują ludzie.
Oleg wybiegł z pokoju, wrócił po kwadransie ze sztandarem w ręku. Rosjanie oprawili go w ramki jak ikonę. Tuż za nim weszła do izolatki młoda, dwudziestoparoletnia kobieta, prowadząc za rękę małą dziewczynkę. Wyciągnąłem do dziecka rękę - chwyciło ją bez wahania. Małe dzieci instynktownie mi ufają. Z tymi większymi bywa już różnie… Po chwili moja nowa przyjaciółka umościła się w łóżku, przytuliła i momentalnie zasnęła.
- Ja przepraszam, moja córka… - zaczęła kobieta.
- Wszystko w porządku - uspokoiłem ją beztrosko. - Po prostu poczuła się bezpieczna. Jeszcze przez dłuższy czas może mieć takie nagłe ataki senności.
- Skąd ty to wiesz? - Uniósł brwi Oleg.
- Nieważne - mruknąłem.
Nie widziałem powodu, aby informować go o moich perypetiach z Siwym i tłumaczyć, że sam nieraz zasypiałem kamiennym snem po tym, jak mój zastępczy tatuś skończył swoje zabiegi wychowawcze. Małej co prawda nikt nie bił, ale niewątpliwie przeżyła silny stres.
Wyciągnąłem wolną rękę po chorągiew i gestem przywołałem kobietę bliżej.
- To sztandar Michała Archanioła, patrona wojowników - poinformowałem. - Bezcenna relikwia. Każdy, kto ją pocałuje, zostanie w szczególny sposób pobłogosławiony. Zasłużyłaś na to - odruchowo przeszedłem na „ty”.
Powoli zaczynałem przejmować złe nawyki mojego nauczyciela, tak samo jak Davidoff poufale traktowałem osoby budzące moją sympatię, do innych odnosiłem się z chłodną rezerwą.
- Nie mogę - jęknęła. - Nie jestem godna.
- Podejdź - nakazałem. - Nie mogłaś w żaden sposób zapobiec temu, co się stało - oznajmiłem dobitnie. - Robiłaś wszystko, aby uratować dziecko, tak jak powinna to zrobić matka. Nie obciążają cię cudze grzechy!
Powoli, niepewnie kobieta opadła na kolana i ucałowała sztandar. Oparła głowę o skraj łóżka i rozszlochała się rozpaczliwie. Dyskretnie wyprosiłem resztę towarzystwa z pokoju, wyszli bez słowa.
- Jak ci na imię? - spytałem.
- Marina - odparła, przywierając ustami do mojej ręki. - Dziękuję - szepnęła.
Zmieszany pogładziłem ją po twarzy, uważając, żeby nie obudzić dziecka.
- Będą mnie teraz uważać za dziwkę - stwierdziła beznamiętnym, wypranym z wszelkich emocji tonem. - A moja córka…
- Nie! - przerwałem jej stanowczo. - Co prawda większość ludzi to banda kołtunów i skurwysynów, ale tym razem tak nie będzie. Tyle mogę dla ciebie zrobić, z koszmarami będziesz musiała poradzić sobie sama.
- Jak możesz mi pomóc?
Miała bladą, opuchniętą od płaczu i bezsenności twarz, jednak emanowała kobiecym wdziękiem. Nie była skończoną pięknością, ale można było mieć całkowitą pewność, że żaden mężczyzna nie minie jej obojętnie. Niestety, nie zawsze była to zaleta…
- Nie mogę, nie ja - odpowiedziałem szczerze. - Oleg! - zawołałem niegłośno.
Śpiąca dziewczynka zamruczała, poruszając się niespokojnie. Dżuma wszedł bez pukania, musiał czekać przed drzwiami.
- Marina boi się, że dobrzy ludzie ogłoszą ją kurwą, możesz to jakoś załatwić? Jakiś wywiad w telewizji, pochlebny artykuł w prasie? Sam wiesz, jak to się robi.
Rosjanin obrzucił mnie ponurym spojrzeniem, nie wyglądał na zachwyconego. Kiedyś Anna wspomniała, że jej brat ma dwa doktoraty, w tym jeden z zakresu wojny psychologicznej.
- Chyba cię… - Przygryzł wargi, najwyraźniej hamując się z trudem. - Myślisz, że mogę pokazać twarz przed kamerami?!
- W kominiarce będziesz wyglądał jak prawdziwy macho - wyjaśniłem. - Taki, co to nie wejdzie do kibla, zanim nie wrzuci tam granatu…
Marina zachichotała niepewnie, a Dżuma wywrócił ostentacyjnie oczyma.
- Jeśli się nie zamkniesz, każę zainstalować ci cewnik - zagroził. - Może coś będę w stanie zrobić, ale niczego nie obiecuję - zwrócił się do Mariny. - Psychika tłumu i opinia publiczna to dość skomplikowane sprawy, można je kształtować, wpływać na nie, lecz efekty nie zawsze są zadowalające.
- Uda ci się - ziewnąłem. - A teraz daj mi telefon, chciałbym…
- Śpij, zaśniesz i obudzisz się wypoczęty.
Dopiero teraz zauważyłem, że od dłuższej chwili wodzę wzrokiem za srebrnym zegarkiem na łańcuszku, którym na pozór bezcelowo bawił się brat Anny. Opadły mi powieki, ktoś zabrał z moich ramion śpiące dziecko. Zasnąłem.
Obudziłem się kilka godzin później, czując znajomy zapach. Na moim łóżku siedziała Małgorzata, trzymając mnie za rękę.
- Skąd się tu wzięłaś? - wymamrotałem oszołomiony.
- Z samolotu, potem leciałam helikopterem - odparła z dziwną, na poły dziecięcą logiką. - Załatwiłam sobie wolne na uczelni i postanowiłam cię odwiedzić - dodała, otrząsając się z zamyślenia. - Gdy jestem przy tobie, coś mi się robi z mózgiem…
- Co takiego?
- Nieważne. - Skrzywiła się lekko.
Drzwi separatki otworzyły się z trzaskiem i stanął w nich starszy, otyły mężczyzna w lekarskim kitlu. Wszedł do pokoju i usiadł bez słowa naprzeciwko łóżka.
- Słucham, doktorze? - odezwałem się uprzejmie po rosyjsku.
- Gadajcie sobie. - Machnął ręką. - I tak nie rozumiem po polsku, jestem tu, by zapobiec komplikacjom natury medycznej.
- Komplikacjom? - Nie zrozumiałem.
- Najmniejsze poruszenie pańskiej nogi może zepsuć moją robotę - wyjaśnił.
- Może jestem oszołomiony narkotykami albo po tym, jak mnie ten gnojek Dżuma zahipnotyzował, ale nadal nie wiem, o co chodzi - stwierdziłem.
- Nie dostaje pan już żadnych środków przeciwbólowych, a głęboki sen jest panu potrzebny, przyspiesza zrastanie się kości. Chodzi mi o to, że zostawianie pana sam na sam z piękną kobietą nie jest obecnie najlepszym pomysłem z… ortopedycznego punktu widzenia.
Zamurowało mnie. Małgorzata się roześmiała.
- Może pan nas zostawić samych, doktorze - powiedziała. - On mnie w tym stanie nie dogoni, a ja obiecuję, że nie będzie żadnych komplikacji.
Lekarz spojrzał na nią sceptycznie, ale podniósł się ze stęknięciem z krzesła i wyszedł z separatki.
- Dbają tu o ciebie - zauważyła.
Potwierdziłem nieartykułowanym mruknięciem.
- Jak zwykle wymowny…
- Jestem oszołomiony - przyznałem. - Nie spodziewałem się, że przyjedziesz.
Małgorzata wstała i podeszła do okna, widziałem, jak zacisnęła pięści. Wyraźnie walczyła ze sobą, jakby nie była do końca zdecydowana, czy powiedzieć coś, czy milczeć. Od momentu pogłębienia naszej znajomości nigdy nie czuła się w mojej obecności skrępowana. Do teraz.
- Nie mogłam wytrzymać bez ciebie - odezwała się napiętym, niespokojnym głosem.
- To miłe, jednak…
- Nie mogę spać, nie mogę jeść, nie mogę pracować - przerwała mi gwałtownie. - Jestem od ciebie uzależniona i wcale mi się to nie podoba!
- Dlaczego?
- Boję się - odparła. - Boję się tego, co możesz mi zrobić, bo zgodzę się na wszystko, żeby z tobą zostać.
Ukryła twarz w dłoniach, nadal odwrócona do mnie plecami.
- Podejdź do mnie - poprosiłem.
Po chwili szlochała w moich ramionach. Głaskałem ją po głowie w milczeniu. Nie wiedziałem, co powiedzieć. Domyślałem się, że Małgorzata mnie lubi, ale nie przypuszczałem, że sprawy zaszły tak… daleko.
- Przecież cię nie skrzywdzę, nie potrafiłbym - powiedziałem wreszcie.
- Nie tego boję się - odparła. - Chodzi mi o to, że nasze uczucia są nierównomiernie rozłożone. Ja cię kocham, a ty mnie lubisz…
Zatkało mnie. Nie jestem przyzwyczajony do tego, by kobiety obsypywały mnie miłosnymi wyznaniami. Wyczuwają we mnie coś dziwnego, coś, co każe im o mnie myśleć w kategoriach romansu, nie dozgonnej miłości. I nie dziwota, z wielu względów nie jestem najlepszym kandydatem do stałego związku. Szczerze mówiąc, nigdy takiego nie szukałem, dopiero Anna wyzwoliła we mnie uczucia, jakich się u siebie nie spodziewałem.
- Może - mruknąłem. - A może nie, trudno mi się w tym rozeznać, nie jestem ekspertem w dziedzinie rozpoznawania czyichkolwiek uczuć, nawet własnych. - Roześmiałem się gorzko.
Małgorzata wysunęła się z moich objęć, spojrzała na mnie ze zdziwieniem w oczach.
- Nie rozumiem. - Pokręciła głową. - Przecież każdy wie, co czuje.
Kiedyś Maks udzielił mi rady: „Jeśli nie wiesz, co powiedzieć, mów prawdę”. Powiedziałem. Mówiłem o swoim dzieciństwie, o Siwym, o trawiącej mnie latami żądzy zemsty. Opowiedziałem o długim jak wieczność okresie, w którym jedynym uczuciem, jakie żywiłem do siebie, była pogarda. Wspomniałem o Annie i strachu przed kolejną utraconą miłością. Przyznałem się do tkwiącego gdzieś we mnie okrucieństwa.
- Teraz wiesz wszystko - zakończyłem. - Podobno w każdym z nas drzemie bestia, ta moja ma wyjątkowo lekki sen. Może dlatego tak dobrze dogaduję się z ruską mafią i Specnazem? Bo gdyby skrzywdzono kogoś, kto jest mi bliski, miałbym gdzieś prawo, a może i zasady Michała Archanioła.
- Nie mogę w to wręcz uwierzyć - wyjąkała Małgorzata. - Jak ktoś mógł dopuścić, aby latami maltretowano dzieci?
- Takie jest życie - stwierdziłem beznamiętnie. - Jedni mają więcej szczęścia, inni mniej.
- A co z tym parszywcem? Z Siwym?
- Nie wiem i nie jestem pewien, czy chciałbym wiedzieć.
- Nie rozumiem?
- Maks powiedział, że się nim zajął. To znaczy, że Siwy nie istnieje jako problem, po prostu go nie ma.
- Jak pomyślę, że gdzieś sobie spokojnie żyje…
- Nie, Maks się nim zajął - powtórzyłem cierpliwie.
- Maks nikogo nie straszy. Jeżeli sięga po broń, to tylko dlatego, żeby zabić. Jeśli powiedział, że Siwy nie stanowi już żadnego problemu, to znaczy, że mój przybrany tatuś nie żyje. Nie ma innej możliwości, Maks nie rzuca słów na wiatr. Przestraszony może odzyskać odwagę, wypędzony powrócić i znowu stać się zagrożeniem. Tylko martwi nie są niebezpieczni…
- Chcę wiedzieć - powtórzyła uparcie.
- Dobrze - westchnąłem. - Gdy wrócimy do Polski, to go spytam.
Byłem niemal pewien, że tego pożałuję, ale obietnica to obietnica. Mam wiele wad, lecz dotrzymuję słowa. Nawiązując kontakty ze swoim „rodzeństwem”, załatwiłem sprawę jedynie częściowo; aby postawić kropkę nad i, musiałem poznać los Siwego. Tyle że nie miałem na to ochoty, podświadomie wyczuwałem, że Maks wymyślił dla niego coś specjalnego…
Westchnąłem i przytuliłem się do Małgorzaty, bezwiednie dotknąłem jej uda. Nie cofnęła się, nie odepchnęła mojej ręki.
- Pamiętasz, co powiedział ten lekarz? - spytała figlarnie.
Nie rozpatrywałem nawet takiej opcji, w moim obecnym stanie mój gest świadczył tylko o intymności, o niczym więcej, ale świadomość, że „lodowa księżniczka” stopniała dla mnie, dziwnie podniosła mnie na duchu. To, co czułem w tej chwili, wykraczało poza typową męską satysfakcję. No, przynajmniej częściowo…
- To chociaż potrzymaj mnie za rękę - poprosiłem.
Potrzymała. Nawet przez sen czułem ciepło jej ciała.
Spałem spokojnie i bez koszmarów - tak jak ja kiedyś pilnowałem snów Anny, tak teraz Małgorzata pilnowała moich.
Następne tygodnie spędziłem przykuty do łóżka z Małgorzatą przebywającą nieustannie u mojego boku. Stopniowo przejęła od pielęgniarek wszystkie funkcje łącznie z myciem mnie i wynoszeniem basenu. Nie podobało mi się to, byłem zażenowany, jednak nie potrafiłem przełamać jej determinacji. Po pewnym czasie zacząłem to traktować jako coś normalnego. Czułem zmianę. W końcu uświadomiłem sobie, że dziewczyna stała się elementem mojego świata. Na dobre czy złe - nasze losy się splątały. Nie byłem z tego zadowolony, nie nadawałem się na partnera, prowadziłem zbyt ryzykowny tryb życia. Małgorzata zasługiwała na coś więcej, coś, czego nie potrafiłem jej dać. Kiedy pewnego razu spróbowałem z nią na ten temat porozmawiać, zbyła mnie, jak gdyby ewentualność, że moja pozauczelniana działalność może sprowadzić na mnie jakieś kłopoty, była całkowicie wykluczona. Co więcej, gdyby nie było to absurdalne - przysiągłbym, że dojrzałem przez moment w jej oczach skruchę, jakby czuła się czemuś winna…
Po dwóch miesiącach rozpocząłem rehabilitację. Bardzo bolesną rehabilitację. Małgorzata nie odstępowała mnie na krok, słowami otuchy potrafiła skłonić do dodatkowego wysiłku. Nie wiem, czy ktokolwiek poza nią potrafiłby tego dokonać, to uświadomiło mi jak bardzo stała się dla mnie ważna. Bez mrugnięcia okiem znosiła moje humory, zawsze gotowa do pomocy, choć nienarzucająca swojej obecności. Cały personel szpitala był nią zachwycony. Tak jak w Polsce funkcjonował stereotyp wiecznie pijanego Ruska, tak tutaj uważano powszechnie Polaków za wydelikaconych lekkoduchów. Mnie oceniano według innej skali, wiedziano, że brałem udział w akcji w Nikołajewsku, sprawa powoli stawała się głośna. O odbiciu zakładników wiedzieli wszyscy, teraz rozeszły się pogłoski o skradzionej przez terrorystów broni. Niektórzy mówili nawet o głowicach atomowych… Ktoś, kto został ranny w czasie operacji antyterrorystycznej, nie mógł być dupkiem. Co innego jego dziewczyna… Jednak Małgorzata zdobyła szacunek miejscowych, kilkakrotnie widziałem nawet, jak gawędzi z Dżumą. A Oleg Dubrow nie był bynajmniej bawidamkiem. Nie potrafiłem określić dokładnie swoich uczuć do niej, ale na pewno wykraczały grubo poza „lubienie”. Dlatego kiedy w przyszpitalnym parczku spotkałem Marinę, skorzystałem z okazji, aby poprosić ją o przysługę.
Rosjanka wyglądała dużo lepiej, zniknęły cienie na policzkach, do oczu powróciła radość życia. Widząc, jak zlany potem pokonuję kolejne metry, towarzyszyła mi do najbliższej ławki, gotowa podtrzymać, gdybym stracił równowagę. Mimo wielokrotnych zapewnień lekarzy, że miałem szczęście i że operacja udała się znakomicie, trudno mi było uznać się za wybrańca losu. W trakcie chodzenia noga paliła żywym ogniem, a i w czasie spoczynku bywało, że odzywała się potwornym bólem. Kiedy zwaliłem się na ławkę, Marina otarła mi delikatnie czoło, złapała zsuwającą się na ziemię laskę.
- Jak się czujesz? - spytała.
- Tak jak wyglądam - wycharczałem.
- To znaczy, że nieźle - odparła z uśmiechem.
To mi się podobało u Rosjan - nie rozczulali się nad nikim, nawet nad żołnierzem, który stracił nogę na minie. O ile mogłem stwierdzić - ćwiczył jeszcze ciężej ode mnie.
- Chciałem cię o coś prosić - powiedziałem.
- Co tylko zechcesz - obiecała natychmiast. Z wyrazu jej twarzy wyczytałem, że nie są to czcze słowa.
- Chcę, abyś kupiła dla mnie pierścionek zaręczynowy. Najładniejszy, jaki znajdziesz, cena nie gra roli.
- No, wreszcie! - sapnęła z zadowoleniem. - Lubię Margaritę.
Sam często używałem rosyjskiego odpowiednika imienia Małgorzata. Podobał mi się.
- Też ją lubię - odburknąłem.
- Chyba nie tylko lubisz? - Spojrzała na mnie koso.
- Tylko bez takich…
- Hmm?
- Bez wypruwania duszy w rosyjskim stylu - uściśliłem.
Wybuchnęła śmiechem.
- Coś w tym jest - przyznała. - Jutro oblecę wszystkie sklepy, nie ma ich zbyt wiele, ale nie sądzę, żeby Margarita zwracała uwagę na szlif czy wielkość kamienia.
- Boję się - wyznałem.
- Wszyscy boimy się reakcji ludzi, których kochamy - stwierdziła łagodnym tonem.
- Mniejsza z tym. - Machnąłem ręką. - Co u ciebie?
- Dobrze, a nawet lepiej niż dobrze. W jednym z programów informacyjnych podano, że przez cały czas, gdy byliśmy uwięzieni, chroniłam córkę i zaryzykowałam życiem, walcząc z terrorystą, który chciał ją zastrzelić. My, Rosjanie, lubimy dzieci i jesteśmy sentymentalni, stałam się bohaterką, choć na to nie zasłużyłam. Wątpię, czy ktoś się odważy obmawiać mnie w tej sytuacji.
- Przecież nie skłamali.
- No nie, ale… - Skrzywiła się niechętnie.
- Ale?
- Nie czuję, że zrobiłam coś nadzwyczajnego - mruknęła, spuszczając oczy. - To was powinni chwalić.
- Nigdy w życiu! - zawołałem z autentycznym przestrachem. - To byłby koniec naszej… ekhmm… kariery zawodowej.
- Może najwyższy czas - powiedziała, obrzucając wymownym spojrzeniem moją nogę.
- To był przypadek, pamiętaj o pierścionku - zakończyłem rozmowę, podnosząc się z ławki.
Kuśtykając w stronę szpitala, długo czułem na plecach wzrok Mariny.
* * *
Spotkałem ją w parku dwa dni później z samego rana. Małgorzata jeszcze spała. Tydzień wcześniej moi rosyjscy kumple wstawili do separatki kanapę i założyli na drzwi solidny zamek. Od tej pory Małgorzata spędzała ze mną wszystkie noce. Nie wiem, jak to załatwili z dyrekcją szpitala, ale błogosławiłem swoją decyzję, by pozostać na leczeniu w Rosji - podejrzewam, że w Paryżu taka opcja byłaby niemożliwa.
- Kupiłaś? - zagadnąłem bez żadnego wstępu.
Podała mi ozdobne pudełko, znajdujący się wewnątrz pierścionek ozdobiony był oszlifowanym w kształcie liścia topazem. Delikatny, bezpretensjonalny, spodobał mi się. Mniej zachwycił mnie dopisek na metce z ceną, „19 600 rubli” przekreślono, ktoś dopisał drobnymi literami: „Dla polskiego Specnazu - 15 000 rb”.
- Co to ma znaczyć? - Zmarszczyłem brwi. - Nie prosiłem o żadne zniżki.
- Wiedziałam, że będziesz niezadowolony - westchnęła Marina. - Jubiler mnie poznał, wiesz, wystąpiłam w jednym z tych programów, i spytał, dla kogo ten pierścionek. Kiedy powiedziałam, zmienił cenę. - Wzruszyła bezradnie ramionami.
- Najwyższy czas stąd wyjeżdżać - sarknąłem. - Jeszcze trochę, i nieletnie dziewczątka zaczną mi sypać kwiaty pod nogi, a lokalne ślicznotki walczyć o moje względy.
- Taki los bohatera - stwierdziła Rosjanka z udaną powagą.
Udałem, że chcę ją trzepnąć laską w pupę, odskoczyła zwinnie. Maszerując do szpitala, słyszałem za plecami dziewczęcy chichot. Pewnie nie brzmiał tak beztrosko jak dawniej, ale wyglądało na to, że Marina doszła do siebie szybciej, niż ktokolwiek by się spodziewał. Niewątpliwie miał w tym swój udział Dżuma, reszta zasług przypadała chyba barczystemu żołnierzowi, z którym widziałem ją kilkakrotnie. Wszyscy odwiedzający szpital operatorzy Specnazu okazywali Marinie szacunek i przyjaźń, przynosili drobne prezenty dla dziecka. Kobieta wraz z pozostałymi zakładnikami przechodziła tu terapię psychologiczną, ale podejrzewałem, że to właśnie niekłamane uznanie, jakim obdarzali ją inni, podziałało lepiej niż wszelkie medyczne sztuczki.
Wchodząc do separatki, nadal miałem uśmiech na ustach. Małgorzata czesała włosy przed lustrem. Klęknąłem, pocałowałem ją w nagie, wystające spod kusej koszulki nocnej kolano i włożyłem na palec pierścionek.
- Wyjdziesz za mnie? - spytałem prosto z mostu.
Szczotka do włosów wypadła Małgorzacie z ręki, zamarła. Zagryzłem wargi do krwi, widząc, jak w przeraźliwej, śmiertelnej ciszy ściąga mój prezent. Zakręciło mi się w głowie, musiałem oprzeć się o stojącą pod lustrem szafkę.
- Kocham cię - odezwała się schrypniętym, nieswoim głosem. - Ale zrobiłam coś, co ci się nie spodoba. Jeśli spytasz mnie jeszcze raz, w Polsce, odpowiem „tak”. Lecz dopiero wtedy.
- To jakaś klątwa - wymamrotałem. - Najpierw Anna, a teraz ty…
- Nie mogę wykorzystać twojej niewiedzy - odparła ze łzami w oczach, ale zdecydowanie.
- To może powiesz mi teraz, o co chodzi?! - wybuchnąłem.
- Nie mogę. - Pokręciła głową. - Nie mogę… Dopiero w Polsce.
Wypadłem z pokoju, niemal nie używając laski. Zszedłem do sali treningowej, założyłem na chorą nogę obciążniki, rozpocząłem serię kopnięć w powietrze. Po pięciu powtórzeniach dopadł mnie ból. Kontynuowałem ćwiczenia. Kilkakrotnie upadłem na podłogę, ale nie zrezygnowałem z treningu. Fizyczna udręka pozwalała oderwać się od ponurych myśli, wymuszała skupienie na każdym ruchu i oddechu. Nie wiem, jak długo to trwało. Ocknąłem się na czworakach, kiedy jedna z pielęgniarek pomagała mi stanąć na nogi. Zaprowadziła mnie do łazienki i czekała, dopóki się nie wykąpię. Gdy wróciłem do siebie, zastałem pusty pokój. Małgorzata wyjechała.
Pierwsze dni po powrocie do Polski zajęło mi użalanie się nad sobą, gdyby nie to, że zatrzymałem się u Maksa, a raczej Maksa i jego wybranki, pewnie przestałbym nawet ćwiczyć. Wujek postawił sprawę jasno: albo wykonuję standardowe ćwiczenia rehabilitacyjne, albo przechodzimy do zestawu dwunastu pozycji wariata Li. Kiedyś w Chinach Maks zabawiał się wycieraniem podłogi miejscowymi mistrzami, wybierał tylko znanych powszechnie ekspertów o ustalonej renomie. Zabawa trwała, dopóki nie trafił na drobnego, niechlujnego staruszka zwanego wariatem Li. Stoczył z nim kilkanaście pojedynków z bronią i bez broni, jednak w każdym wypadku rezultat był ten sam - Maks zbierał łomot. Pozostał tam przez parę miesięcy, akurat tak długo, aby Li zdążył mu wyjaśnić główne zasady swojej sztuki. Nie były to żadne mordercze techniki, owe dwanaście pozycji wyrabiały wszelkie cechy motoryczne do takiego stopnia, że inni ludzie nie stanowili specjalnego zagrożenia. Bo ktoś, kto ćwiczył według zasad wariata Li, okazywał się po prostu szybszy, silniejszy, miał lepszą koordynację ruchów. Był tylko jeden haczyk - ćwiczenia wymagały zastygania w niesamowicie niewygodnych pozach; to i specjalny, niemal bolesny sposób oddychania, sprawiały, że mało kto potrafił przećwiczyć dziennie wszystkie dwanaście, nawet po pięć minut każda. Bez wahania wybrałem te standardowe, rehabilitacyjne.
Tuż przed inauguracją roku akademickiego zacząłem znowu myśleć o Małgorzacie, to znaczy myśleć w miarę rozsądnie. Niewiele czasu zajęło mi stwierdzenie, że w sumie nie ma co rozpaczać. Niezależnie od tego, co zrobiła Małgorzata, nie miałem zamiaru pozwolić jej odejść. Zresztą coraz mniej przejmowałem się tym nieporozumieniem. Wiedziałem, że nie ma mowy o jakiejkolwiek zdradzie z jej strony, zdradzie w klasycznym znaczeniu tego słowa, Margarita była jedną z rzadko spotykanych kobiet jednego mężczyzny. Pozostawało wiele innych możliwości, ale żadna z nich nie spędzała mi snu z powiek. Zastanawiałem się nawet, czy nie pojechać do niej przed uroczystościami na uczelni, ale zdecydowałem w końcu, że poczekam. Mimo wszystko trochę się bałem i wolałem, żeby nasze pierwsze spotkanie po ostatniej sprzeczce odbyło się na gruncie neutralnym.
O sprawie Siwego przypomniałem sobie w trakcie śniadania. Tym razem w jadalni nie było tłoku, poza Maksem towarzystwa dotrzymywała mi tylko Wika. Przez pierwszych kilka dni po powrocie, moje „rodzeństwo” i Davidoff koczowali u Maksa niemal nieustannie. Teraz, kiedy upewnili się, że ze mną wszystko w porządku, było trochę spokojniej.
- Maks, mam pytanie - zagaiłem lekko niepewnym tonem, przechwytując zdziwione spojrzenie wujka.
Przeważnie pytałem bez żadnych ceremonii.
- Tak?
- Co się stało z Siwym?
Wika wypuściła z rąk łyżeczkę i zasłaniając usta, popędziła do toalety. Dobiegające stamtąd odgłosy nie pozostawiały wątpliwości - pani prokurator dostała torsji. W tym momencie moje zaniepokojenie przeszło w coś bardziej poważnego, Wika nie była delikatnym kwiatuszkiem…
- Dobrze, że Sylwia poszła po zakupy - stwierdził Maks. - Bardzo dobrze… Co prawda opowiedziałem jej tę historię, lecz bez szczegółów.
Odsunął talerz i wyjął cygaro. Jego ruchy były jak zwykle spokojne i precyzyjne, ale wiedziałem, że jest zdenerwowany - Maks niemal nigdy nie palił poza gabinetem lub werandą. Zaciągnął się, wziął kilka głębokich oddechów.
- Dziś nie zrobiłbym tego - odezwał się wreszcie. - Wtedy wydawało mi się to adekwatne do stopnia winy. - Wykonał nieokreślony gest.
- Więc?
- On miał zwyczaj gwałcić dziewczynki, śpiewając dziecięcą kołysankę. Wydawało mu się to strasznie zabawne, w końcu były dziećmi.
- Pamiętam - odparłem nieswoim głosem. - Pamiętam…
- Krótko mówiąc, poprosiłem dziewczęta, aby zaśpiewały wszystkie razem tę samą piosenkę, nagrałem ją na magnetofon i zmusiłem drania, aby tego słuchał. Na okrągło. To znaczy myślę, że w sumie jakieś dwie, góra trzy godziny - doprecyzował.
- To wszystko?!
- No nie. Wsadziłem mu magnetofon do trumny, zakopałem go żywcem.
Usłyszałem jakiś hałas dobiegający z przedpokoju - to Wika wkładała pospiesznie buty, chcąc się wymknąć z domu. Zdążyłem ją złapać na ganku. Objąłem mocno, mimo że się wyrywała, niemal siłą usadziłem na schodach.
- Ciii… - szepnąłem, tuląc ją mocno.
Wstrząsana spazmatycznym szlochem, upiornie blada, przywarła do mnie niczym szukające pocieszenia dziecko.
- Co ty sobie teraz o nas pomyślisz…
- Na pewno nie przestanę was lubić - powiedziałem szczerze. - Co do Siwego… Gdybym był wtedy z wami, podejrzewam, że wyglądałoby to dużo gorzej - powiedziałem ponuro. - Byłbym za zdecydowanie bardziej krwawą opcją.
- Ale, ale teraz…
- Teraz nie zrobiłbym tego - przyznałem. - Po prostu bym go zabił. Żadne z was nie podjęłoby ponownie tej decyzji, nawet Maks. Jednak wtedy… - Wzruszyłem ramionami.
Kiedy wróciliśmy do jadalni, Maks nadal ćmił swoje cygaro.
- Lepiej? - spytał, zwracając się do Wiki.
Bez słowa skinęła głową. Żółć podchodziła mi pod gardło, ale dałem radę zachować beznamiętny wyraz twarzy. Albo się starzałem i miękłem, albo zmienił mnie przelotny kontakt z relikwią Michała Archanioła. Byłem pewien, że rok, dwa lata temu ta sprawa niewiele by mnie obeszła. To znaczy rodzaj śmierci Siwego. Cokolwiek by o tym powiedzieć, facet zasłużył na wszystko, co najgorsze. W fakcie, że umarł, drapiąc z rozpaczą wieko trumny i słuchając piosenki, przy wtórze której realizował swoje zboczone fantazje, była jakaś poetycka sprawiedliwość. Karma - jak powiedzieliby buddyści. Jakie życie, taka śmierć.
Przesiedzieliśmy, milcząc do wieczora, nikt nie miał ochoty na dyskusję, ale nie chcieliśmy jeszcze się rozstawać. Potrzebowaliśmy towarzystwa. Kładłem się spać z mętlikiem w głowie: Siwy, akcja w Nikołajewsku, kłótnia z Małgorzatą, myśli goniły jedna drugą, nie pozwalając na odpoczynek. Sen nie przyniósł mi ulgi, wstałem zmęczony i zdenerwowany. Wika - zupełnie niepotrzebnie - pomogła mi się ubrać i zawiozła na uczelnię. Tym razem, zapewne ze względu na mój stan, prowadziła wyjątkowo ostrożnie.
Na uczelni narzuciłem na ubranie togę i zasiadłem wraz z innymi w auli Auditorium Maximum. Jak zwykle inauguracja roku akademickiego zgromadziła sporą grupę dziennikarzy, jednak odniosłem wrażenie, że jest ich dzisiaj dużo więcej niż normalnie. Rozglądałem się po sali, szukając wzrokiem Małgorzaty. Kiedy weszła, od razu usiadła przy mnie. Nie rozmawialiśmy, wokół było zbyt wiele postronnych osób. Gdy musnąłem dłonią jej nadgarstek, nie cofnęła ręki, ale wyczułem, że jest spięta. Przywitaliśmy się zdawkowo z kilkoma znajomymi i Davidoffem, zaczęła się ceremonia. Nie lubię wszelkiej celebry, a przemówienia i pieśni chóralne są dla mnie wyjątkowo trudne do strawienia. Niestety, kilka razy do roku muszę uczestniczyć w tego typu imprezach. Nauczony doświadczeniem zwolniłem oddech i zapadłem w stan niemalże katalepsji, z którego wyrwały mnie oklaski po wykładzie inauguracyjnym Davidoffa. Rosjanin zszedł z mównicy żegnany powszechnym aplauzem, a w centrum uwagi znowu znalazł się profesor Oszerko, pełniący dziś z niewiadomych przyczyn rolę mistrza ceremonii.
- Rektor jest chory, przyszedł, ale nie może długo przemawiać - wyjaśniła Małgorzata, przechwytując moje spojrzenie. - No i chcieli trochę ugłaskać Oszerkę po tym, jak twoja studentka pobiła mu syna…
Westchnąłem - uczelniana polityka to mętne wody. Przeważnie ignorowałem tego typu rozgrywki, dlatego nigdy nie zrobię kariery.
Oszerko brylował pod ostrzałem aparatów fotograficznych, uśmiechał się do obiektywów kamer, tryskał dobrym humorem i popisywał się elokwencją. Z trudem stłumiłem ziewnięcie, całe szczęście, że ceremonia miała się ku końcowi. Kwadrans później ruszyliśmy w stronę wyjścia.
- Tam jest! - Nagły okrzyk przerwał szmer prowadzonych półgłosem rozmów.
Jeden z reporterów skinął zdawało się w stronę Oszerki. Profesor błysnął koronkami za kilkadziesiąt tysięcy złotych, prawdziwym arcydziełem sztuki dentystycznej, usiłując jednocześnie przybrać skromną minę. To ostatnie niespecjalnie mu się udało. Po chwili zatoczył się, niemal stratowany przez hordę dziennikarzy. Dopiero teraz zauważyłem, że gest może dotyczyć stojących za jego plecami ludzi. Rozejrzałem się ze zdziwieniem - wokół było pusto.
- Przepraszam, kochanie, przepraszam! - zawołała z udręką w głosie Małgorzata, odsuwając się na bok.
W mgnieniu oka zostałem otoczony przez dziennikarzy, posypały się pytania o akcję w Nikołajewsku. Po polsku, angielsku i po rosyjsku…
Zacisnąłem palce na gałce zabytkowej laski podarowanej mi przez Rosjan. Mało brakowało, a odblokowałbym zatrzask i wyciągnął ukryty wewnątrz sztylet. Laska należała do znanego, czy raczej osławionego, w dziewiętnastowiecznej Moskwie donżuana - Iwana Czeburina. Jej gałka przedstawiała wygiętą w prowokacyjnie erotycznej pozie nagą kobietę. Stanowiła wizytówkę Czeburina, ukryty sztylet był konsekwencją prowadzonego przez niego trybu życia.
- Drodzy państwo! - interweniował Davidoff. - Konferencję prasową zorganizujemy w jednej z mniejszych sal Auditorium Maximum. Zapraszam! - oświadczył, ruszając przodem.
Kątem oka ujrzałem nienawistny błysk w oczach Oszerki, bliżej zdziwioną twarz rektora.
- Co to za sprawa? - zapytał.
- Jeśli pan sobie życzy, zademonstrujemy najnowszy materiał filmowy - zaproponowała po angielsku ładniutka panienka dzierżąca pokaźny mikrofon z logo CNN.
Podążający za nią kamerzysta śledził rozmowę, nie mogąc się najwyraźniej zdecydować, czy uruchomić swój sprzęt, czy jeszcze trochę poczekać.
- Materiał filmowy? - nie zrozumiał rektor.
- Wszystkie stacje telewizyjne nadają od wczoraj reportaże i newsy o akcji w Nikołajewsku.
- Ekhmm… akcji?
- Chodzi o odbicie zakładników i odzyskanie skradzionej przez rosyjskich dezerterów broni chemicznej.
- Ale doktor Korpacki…
- Jest jedynym zidentyfikowanym członkiem grupy szturmowej.
- Ro… rozumiem - wymamrotał słabym głosem rektor.
Próbowałem wyślizgnąć się dyskretnie z tłumu, bezskutecznie. Dziennikarze atakowali mnie nieustannie niczym sfora jamników rannego dzika. Zmuszono mnie, bym zasiadł w pierwszym rzędzie, zgaszono światło, rozpoczęła się projekcja. Materiał pochodził z serwisu CNN. Zobaczyłem ponownie wnętrze furgonetki, kamera pokazała wyraźnie moją twarz. Wokół tłoczyli się ludzie w kominiarkach, słychać było głuche odgłosy wybuchających pod wozem min. Kiedy rozpoczął się właściwy atak, kamera znowu skoncentrowała się na mnie. Wyglądało tak, jakbym poprowadził natarcie… Nocną ciemność rozjaśniały wystrzały z karabinów i wybuchy granatów, padali trafieni pociskami wroga żołnierze. Dwóch operatorów osłaniało ogniem nacierających kolegów, stali niewzruszeni mimo gradu kul. Jeden z nich został trafiony serią z wielkokalibrowego karabinu, która cisnęła go o ziemię jak szmacianą lalkę. Zacisnąłem usta, widząc padające bezwładnie ciało, wiedziałem, że już się nie podniesie… Z niesmakiem obserwowałem finałową scenę - przedstawiała mój pojedynek z zarośniętym drabem, faktycznie wyglądało to tak, jakbym specjalnie odwrócił uwagę terrorysty, aby umożliwić celny strzał rosyjskim komandosom. Poleciałem w tył powalony krótką, oszczędną serią, niemal jednocześnie na czole szarpiącego się z kobietą napastnika wykwitła podwójna, czerwona róża.
Sam film nie był dla mnie żadnym zaskoczeniem, od dłuższego już czasu dokumentowanie akcji bojowych to standard. Pozwala to na analizę ewentualnych błędów, stanowi uzupełnienie klasycznego raportu. Nie spodziewałem się tylko, że ten materiał zostanie upubliczniony. Nawet w mocno okrojonej postaci.
Zapalono światło. Odwróciłem się gwałtownie, czując czyjąś dłoń na ramieniu.
- Chyba lepiej będzie, jeśli pan odpowie teraz na pytania dziennikarzy - stwierdził spokojnie rektor.
- Chcę stąd wyjść! - syknąłem.
- I zostawić mnie z ręką w nocniku? Przecież nawet nie wiem, co się stało.
Obrzuciłem go ponurym spojrzeniem, powiodłem wzrokiem dokoła - nie miałem szans na opuszczenie sali. Podszedł Davidoff i wymownym gestem wskazał mi podium. Dokuśtykałem do postawionego na podwyższeniu stołu, zwilżyłem usta wodą z podsuniętej skwapliwie szklanki. Siedziałem w milczeniu, póki w pomieszczeniu nie zapadła cisza. W ostatnim rządzie zauważyłem Małgorzatę, teraz domyśliłem się, o czym rozmawiała z Dżumą… Wydawało się jej zapewne, że nagłaśniając całą sprawę, uniemożliwi mi dalsze ekscesy tego typu, ale Oleg Dubrow upiekł przy tym ogniu swoją własną pieczeń. Dał do zrozumienia, że rosyjskie siły specjalne współpracują blisko z polskimi, co stanowiło prztyczek dla sprzeciwiających się takim kontaktom urzędników po obu stronach, zdezorientował Amerykanów, bo wszelkie zaprzeczenia strony polskiej zostaną przez nich odebrane jako brak zaufania. Nikt nie uwierzy, że brałem w tym udział jako osoba prywatna… Być może zmusi to polskie władze do rzeczywistego zacieśnienia kontaktów z Rosjanami. Z drugiej strony ta sytuacja miała też swoje plusy - w środowisku zawodowców akcja w Nikołajewsku, a przynajmniej jej druga część, już dziś uchodziła za wzorcową, jeśli ktoś planował zaatakować cele na terenie Polski, mogło go to zmusić do zastanowienia. Wiedziałem, o co chodziło Małgorzacie, ale motywy Dżumy nadal pozostawały dla mnie zagadką. Ile w tym było wyrachowania, a ile troski o moje życie? Czy stawiając mnie w świetle jupiterów, chciał odsunąć ode mnie wszelkie ryzyko na przyszłość, czy był to dla niego jedynie czynnik uboczny? Tego człowieka nie można było mierzyć prostą miarką: bezwzględny zabójca, patriota walczący za swój kraj, dobry przyjaciel i opiekuńczy brat… Fakt, że pozwalał siostrze na ratowanie czeczeńskich dzieci i usiłował przestrzegać kodeksu Michała Archanioła, świadczył, że potrafił wyjść poza schemat wielkoruskiego szowinizmu. Czy uda mu się sprostać wymaganiom Archistratiga? Wyjść poza błędne koło przemocy? Mimo wszystko życzyłem mu powodzenia. Westchnąłem i poprawiłem mikrofon, odpędzając natrętne myśli.
- Mają państwo po jednym pytaniu, powtarzających się nie będę uwzględniał - oznajmiłem znużonym głosem. - Z góry też uprzedzam, że nie na wszystkie odpowiem. Chodzi o kwestię bezpieczeństwa. Jeśli ktoś zada pytanie, na które nie będę mógł udzielić odpowiedzi, straci kolejkę.
Postanowiłem w ten sposób nieco ograniczyć dziennikarską inwencję. Rozszedł się szmer ożywionych rozmów, ale nikt nie spieszył się z wypytywaniem, zapewne każdy liczył, że konkurencja wyjaśni podstawowe sprawy, a jemu przypadnie możliwość pogłębienia tematu.
- Od lewej do prawej - zarządziłem. - Zaczynamy od pani w niebieskim kostiumie.
Starsza, siwowłosa kobieta zawahała się przez moment, po czym spytała, czy polscy antyterroryści współpracują rutynowo z rosyjskimi.
- Nie wiem, czy można to nazwać rutynową współpracą - odparłem wykrętnie. - Niemniej jednak takowa istnieje, z korzyścią dla obu stron.
Wskazałem następnego dziennikarza.
- Dlaczego dowodził pan akcją rosyjskich komandosów?
- Nie dowodziłem, dowódcą był Dżuma.
- Pułkownik Oleg Dubrow?!
Potwierdziłem skinieniem głowy. Wśród obecnych na sali Rosjan zawrzało, jeden z nich tłumaczył coś gorączkowo angielskojęzycznym kolegom po fachu. Teraz zgłosiło się kilka osób naraz, zacząłem od rosyjskiego reportera pod czterdziestkę.
- Zwracał się pan do niego per „Dżuma”?
- Zdarzyło mi się parę razy, jak mnie wkurzył, to dość denerwujący facet.
Rosjanin spojrzał na mnie niczym na raroga.
- O co chodzi? - warknąłem ze zniecierpliwieniem.
- Z tego, co wiem, pułkownik Dubrow nie przepada za tym pseudonimem. Kilka lat temu pewien major Omonu przekonał się o tym osobiście.
- Tak, Wiktor Moroz - podpowiedział któryś z Rosjan.
- Co się stało? - zaciekawiła się dziennikarka z CNN. Pytanie zadała szkolną, ale zrozumiałą ruszczyzną.
- Zostali później przyjaciółmi - odparł oględnie Rosjanin. - Po tym, jak major Moroz wyszedł ze szpitala i wszystkie kości mu się pozrastały…
Przez następne pół godziny wyjaśniałem szczegóły operacji w Nikołajewsku i starałem się przedstawić swoją w niej rolę we właściwym świetle. Mogłem się nie fatygować - dziennikarze wiedzieli swoje. Awansowałem na polskiego Jamesa Bonda…
* * *
W ciągu kilku dni stałem się jednym z najbardziej znanych polskich naukowców. Niestety, z przyczyn kompletnie nienaukowych. Musiałem zatrzymać się u Maksa, moje mieszkanie było permanentnie oblężone przez dziennikarzy. Dwa dni po konferencji na adres uczelni zaczęły przychodzić kwiaty z Rosji. Do większości dołączono podziękowania dla „Janusza Pawłowicza z polskiego Specnazu”. Wziąłem kolejny urlop, chwilowo normalna praca stała się niemożliwością. Reporterzy dotarli do Mariny i Koszki, przeprowadzili też wywiady ze studentami, którzy byli świadkami mojego starcia z Dżumą. Z emitowanych w telewizji programów wynikało, że w zasadzie nie zajmowałem się niczym innym poza operacjami antyterrorystycznymi, a nudę uczelnianej codzienności urozmaicałem sobie bójkami na zajęciach…
Zerknąłem na zegarek - dochodziła siedemnasta, lada moment powinna wrócić Małgorzata. Siedziałem w zaparkowanym przed jej domem samochodzie, postanowiłem dzisiaj wyjaśnić ostatecznie wszystkie wątpliwości. Byłem dostatecznie wściekły. Wczoraj Dżuma przesłał mi maila, w którym pytał, kto z nas wyszedł na większego macho? Mógł sobie pozwolić na kpiny, on nadal pozostawał człowiekiem bez twarzy. Rysopis, jaki podali studenci, pasował do jednej trzeciej populacji mężczyzn w Rosji.
W dodatku w resortach siłowych rozpoczęły się spowodowane medialnymi rewelacjami nerwowe ruchy, nie trzeba było wielkiej intuicji, aby odgadnąć, że znajdę się niebawem w centrum uwagi decydentów. Ktoś rozpuszczał plotki, że Rosjanie chcą mnie odznaczyć medalem „Za walkę z terroryzmem”, na mój adres internetowy przychodziły najrozmaitsze oferty: od propozycji pracy w Afganistanie i Iraku po wyznania miłosne kobiet rozmaitego wieku i autoramentu, często okraszone nader śmiałymi zdjęciami. Byłem wykończony…
Wreszcie przyjechała Małgorzata. Poczekałem, aż zaparkuje samochód i podejdzie do drzwi, wtedy podbiegłem do niej i wyciągnąłem pierścionek.
- Co postanowiłaś? - spytałem.
Odwróciła się, patrząc na mnie z niedowierzaniem.
- Ja myślałam, że…
- Margarita! - warknąłem. - Masz dokładnie trzy sekundy na podjęcie decyzji, wybieraj!
Trzęsącymi się ze zdenerwowania dłońmi założyła pierścionek.
- Kochanie, przepraszam, ja…
Zamknąłem jej usta pocałunkiem, otworzyłem drzwi i wepchnąłem do środka.
- Moja! - wymruczałem, całując jej szyję.
Na podłogę poleciała bluzeczka, spódnica, jakieś koronki. Nie miałem ochoty na dyskusję i słuchanie usprawiedliwień, byłem zajęty udowadnianiem prawa własności… Później, dużo później wyciągnęliśmy się wygodnie na kanapie, cały czas trzymając się za ręce.
- Dalej dokuczają ci dziennikarze? - odezwała się współczująco Małgorzata.
- Cały czas. - Westchnąłem. - Jutro wprowadzę się do ciebie, jak dobrze pójdzie, za miesiąc będę mógł wrócić do pracy. Sprawa Nikołajewska spowszednieje. Pod koniec października weźmiemy ślub, mam znajomego księdza.
- Ale dlaczego tak szybko? Przecież…
- Masz coś przeciwko?
- Skąd, tylko nie chciałabym, żebyś coś zrobił bez zastanowienia.
- Zastanowiłem się - uciąłem.
Nie widziałem potrzeby, żeby informować ją, że prawdopodobnie stanowi prezent od Michała Archanioła. Ofiarowaną z żołnierską szczerością nagrodę za dobrą służbę. Nadal nie wiedziałem, czy to, co czuję do Małgorzaty, jest miłością, jednak ufałem Archistratigowi i miałem nadzieję, że żadne z nas nie pożałuje tego związku. Nie za dobrze orientuję się w subtelnościach ludzkich uczuć, Siwy skutecznie pozbawił mnie tego rozeznania, jednak jeśli za miarę takowych przyjąć dyskomfort wywołany prostym faktem nieobecności wybranki - byłem śmiertelnie zakochany. Nie mogłem spać, jeść ani pracować bez Małgorzaty. Tak jakby ktoś postanowił wyrównać nasze szanse…
- Zgadzasz się na ślub? - spytałem z naciskiem.
- Tak, kochanie - odparła Małgorzata, całując mnie gorąco. - Ale na pewno chcesz…?
- Na pewno - wpadłem jej w słowo.
Mówiłem prawdę. Któż byłby na tyle głupi, by odrzucić dary Michała Archanioła?
copyright © by Adam Przechrzta, Lublin 2009
copyright © by Fabryka Słów sp. z o.o., Lublin 2008
wydanie I
ISBN 978-83-7574-089-9
Redakcja serii Eryk Górski, Robert Łakuta
Grafika oraz projekt okładki Piotr Cieśliński
Ilustracje Karolina Kasprzyk
Redakcja Dorota Pacyńska
Korekta Barbara Caban, Ewa Hartman
Skład Monika Nowakowska
Zamówienia hurtowe Firma Księgarska Jacek Olesiejuk sp. z o.o. 05-850 Ożarów Mazowiecki, ul. Poznańska 91 tel./fax: (22) 721-30-00 , e-mail: hurt@olesiejuk.pl
Wydawca Fabryka Słów sp. z o.o. 20-607 Lublin, ul. Wallenroda 4c e-mail: biuro@fabryka.pl
Druki oprawa OPOLgraf S.A.
X Имя пользователя * Пароль * Запомнить меня
Комментарии к книге «Chorangiew Michala Archaniola», Adam Przechrzta
Всего 0 комментариев