«Zapach Szkła»

Andrzej Ziemiański Zapach Szkła

ZAPACH SZKŁA

Trawa nagle zaczęła tracić kolor. Nie, wcale nie więdła. Wprost przeciwnie – bujniała, falowała, jakby źdźbłami poruszały jakieś podmuchy wiatru, których ludzie wokół nie byli w stanie wyczuć. Po prostu traciła kolor. Szarzała błyskawicznie, i to tak, że trudno było na nią patrzeć: idealnie jednolita, szara powierzchnia, bez cieni, bez błysków stojącego wysoko słońca. Ktokolwiek tylko spojrzał w centrum zmian, miał spore kłopoty z akomodacją oczu.

– Co to jest? – spytał starszy, otyły pan w „dynamówkach” ledwie trzymających się na ogromnym brzuchu. – Czy państwo widzicie to, co ja?

– O mój Boże – młoda kobieta ubrana w kostium kąpielowy, typowy dla lat siedemdziesiątych (ogromne majty, zakrywające wszystko, co tylko mogły zakryć, i równie wielki biustonosz) uniosła się z koca rozłożonego tuż przy ganku pensjonatu. – Co to jest?

Wielka, szara plama powiększała się powoli, coraz wolniej i wolniej, tworząc niezbyt regularny, poszarpany okrąg. Trudno było ocenić jego średnicę z powodu problemów z akomodacją oczu. Prawdopodobnie trzydzieści metrów. Chwilę później zaczęły szarzeć drzewa. Tak jakby coś wysysało zieleń i brąz. Sama szarość.

Kilkanaście osób, wakacyjnych mieszkańców pensjonatu „Porada”, nie mogło oderwać wzroku od strefy szarości. Było w tym coś niepokojącego, ale jeszcze nikt nie odczuwał strachu. Zjawisko było zbyt dziwne, zbyt niecodzienne, żeby tak od razu się przestraszyć. Dwie studentki, w jakichś koszmarnych płóciennych kostiumach kąpielowych w kwiatki, ledwie podniosły głowy z poduszek opartych na wezgłowiach drewnianych leżaków. Zasłaniały dłońmi oczy od słońca.

– Czy to się rozszerza? – spytał starszy pan o profesorskim wyglądzie, poprawiając okulary.

– Nie wiem – odparł ten w „dynamówkach”. – Chyba już nie.

– Trzeba zawołać milicję! – powiedziała kobieta, która przygotowywała kanapki na werandzie.

– Niby po co?

– No… no trzeba zawołać milicję.

– I co powiemy? Że trawa jest szara?

– No, to może jest, no… no jakieś zatrucie. Albo coś.

– Zatrucia środowiska, proszę pani, to są na Zachodzie – popisał się swoją wiedzą „profesor”. – U nas, w socjalizmie, jest czysto.

– Niestety – dodał „prywaciarz”, albo wręcz „badylarz”, sądząc po fordzie taunusie, którym chełpił się bezlitośnie, parkując go tuż przy wejściu do pensjonatu, żeby wszystkich kłuł w oczy.

– Co, niestety?

– „Niestety” w sensie, że w socjalizmie jest „czysto”. Bo tutaj się nic nie dzieje.

– Chciałby pan mieć zatrute plaże, jak we Włoszech?

Jakaś kobieta, prowadząca za rękę dziecko ubrane w nieudolną samoróbkę, udającą „marynarski mundurek”, stanęła w drzwiach pensjonatu.

– I przestań nareszcie trzeć te oczy – krzyczała na chłopczyka. – Ślepy chcesz być?! Chcesz sobie wydłubać oko?! Słyszałeś, co mówił pan doktor? To trzeba powstrzymać siłą woli!

Chłopak miał pecha. Przełom lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych był okresem, gdy nie istniały praktycznie żadne lekarstwa na alergię. Najczęściej też nie diagnozowano tej choroby. Dzieci uczulone na pyłki lekarze wysyłali w lecie na wieś, żeby „zmieniły powietrze”, prosto w największą koncentrację alergenów. Już zdołowane dzieciaki, odsunięte przez otoczenie i własną rodzinę – z powodu wiecznego łzawienia, kaszlu, kichania, cieknięcia z nosa – masowo przerabiano w ten sposób na kaleki, prowokując rozwój choroby aż do astmy oskrzelowej.

– No i co ty robisz?! – wrzeszczała kobieta. – Mówię: nie trzyj tych oczu!!! – zatrzymała się nagle i popatrzyła na wyspę idealnej szarzyzny, kilkanaście kroków dalej. – O… A co to za dziwna plama?

– Jej tu nie ma – zakpił prywaciarz. – Zatrucia środowiska są tylko na Zachodzie.

– I akurat pan się będzie wypowiadał! – „profesor” wziął do ręki długi patyk, na którym ktoś wczoraj piekł kiełbasę przy ognisku. Zdecydowanym krokiem podszedł do granicy szarej strefy. Przez chwilę przyglądał się uważnie, a potem pogrzebał patykiem w trawie. – Ona nie jest spalona. To nie popiół.

– To dlaczego nie można skoncentrować wzroku? – spytała jedna ze studentek.

– Nie wiem. Jakby nie było cienia.

„Profesor” wyjął zza gumki „dynamówek” chustkę, złożył ją, przytknął do ust i kucnął, dalej grzebiąc kijem.

– Przecież nawet od źdźbła musi być cień – powiedziała jedna ze studentek.

– No, nie wiem – ledwie rozumieli głos tłumiony chustką przy ustach. – Jeśli coś jest idealnie szare…

– No, ale to się stało tak nagle. To…

Chłopak z nierozpoznaną alergią, uwolniony na chwilę spod kontroli nadopiekuńczej matki, wyrwał do przodu. Podbiegł do profesora i zerwał garść szarej trawy.

– Zostaw!!!

– W tył, smarkaczu!

– Nie dotykaj tego!

Chłopak podniósł do oczu swoją zdobycz. „Profesor” usiłował wytrącić mu ją kijem, ale po chwili szamotaniny zrezygnował. Sam nachylił się nad małą dłonią, a po chwili wahania nawet wziął do ręki mały, szary patyczek.

– Zostawia cień na mojej dłoni.

Obie studentki i prywaciarz również podeszli bliżej. Ostrożnie, jakby bali się oparzenia, zerwali po kilka garści szarej trawy.

– To trzeba zmyć wodą! – desperowała matka chłopca, który właśnie znowu zaczął przecierać oczy. Właśnie dzięki wywiezieniu na wieś, „na powietrze”, jego choroba pogłębiała się. W mieście, w zamkniętym pomieszczeniu, o które zawsze prosił rodziców, miałby się dużo lepiej. Ale kto w latach siedemdziesiątych słuchałby bachorów? Przecież wiadomo, że dzieciak musiał w lecie „wyjechać na powietrze”. I właśnie to powietrze powoli go zabijało. – Trzeba do lekarza!

– Trzeba zawołać milicję – powtórzyła kobieta w wielkim kostiumie kąpielowym.

Kilka kolejnych osób podeszło do poszarpanego, szarego kręgu. Ktoś dotknął go butem, ktoś inny po chwili wahania wszedł na szarą trawę, usiłując rozetrzeć ją podeszwami. Ciągle wydawało się, że jest spalona. Nie była.

– Czy jest tu jakiś telefon? – „profesor” też odważył się podejść do zszarzałego drzewa. Odłamał małą gałązkę. Zrezygnował z chustki przy ustach. Nie czuł żadnego zapachu, swądu, oparów…

– Jest chyba w pensjonacie.

– Jest – potwierdziła jedna ze studentek. – Ale słabo słychać.

– Właściwie to nic nie słychać – dodała druga. – No i gospodyni chce jak za zboże.

– No przecież nie weźmie pieniędzy, jeśli zadzwonimy na milicję.

– Kto ją tam wie – prywaciarz zerwał kilka szarych liści. – Dają cień – przytrzymał jeden nad swoją dłonią. – A tu aż trudno patrzeć. Nie mogę skupić wzroku.

– Idealna szarość. Albo coś… – dodał „profesor”. – Trudności z akomodacją – zawahał się przez chwilę. – Proszę państwa, dzwonię na milicję.

– Nareszcie ktoś się zdecydował – otyła w typowo polski sposób kobieta poprawiła ogromny biustonosz.

Cała scena miała jeszcze jednego świadka. Mały, niespełna pięcioletni chłopczyk leżał ukryty w chaszczach, jakieś trzydzieści kroków dalej. Koledzy przykryli go mchem, darnią i drobnymi gałązkami. Był dobrze schowany, nikt nawet nie podejrzewał jego obecności.

Chłopczyk miał przesrane. Te cholerne „prawie” pięć lat! Jego trzej koledzy, z którymi przyjechał na wakacje, byli znacznie starsi. No i z tego powodu zawsze przegrywał. Jak się bawili w „Czterech Pancernych”, to on musiał być Grigorijem, tylko od prowadzenia zbudowanego z gałęzi wozu. Gdy tworzyli zastęp harcerski, to właśnie jemu przypadała rola zwiadowcy. Koledzy ewidentnie chcieli pozbyć się go z bandy. Był po prostu dla nich za mały. Co chwilę wymyślali jakieś zadania dla małolata, tylko po to, żeby się go pozbyć, żeby nie przeszkadzał w zagadywaniu dziewczyn lub tajnym paleniu papierosów. Był w grupie nikim. I właśnie teraz wyznaczono mu kolejne zadanie, żeby uwolnić się od tego „prawie pięciolatka”.

Koledzy ukryli go starannie tuż przy „konkurencyjnym” pensjonacie. Świeżo po obejrzeniu filmu nakręconego według powieści Broszkiewicza „Wielka, większa i największa”, wmówili mu, że na pewno dzisiaj pojawią się tu przybysze z innej planety. A on ma wszystko wyśledzić i potem zdać relację. Mimo swoich „prawie” pięciu lat nie bardzo wierzył w tych kosmitów. Ale teraz…

Mały chłopczyk z otwartymi ustami obserwował powstawanie dziwnej plamy szarości. Widział szok u letników, nieudolne próby sprawdzenia, co to takiego. Widział przyjazd wezwanego przez telefon milicjanta. Ten też nie bardzo wiedział, co się dzieje: odstawił swój motocykl pod ścianę budynku, a potem, dla pewności, wylegitymował tych, którzy stali najbliżej, zapisując wszystkie dane w notesie. Widać było, że nie ma pojęcia, co powinien zrobić. Milicyjna radiostacja ustawiona na jego motocyklu nie działała poprawnie, więc skorzystał z telefonu, chcąc zawiadomić przełożonych o dziwnej, szarej plamie.

Matysik wcisnął gaz nowiutkiego radzieckiego GAZ-a. Pieprzony samochód! Tak nimi telepało na wybojach, że Tomecki miał spore trudności w trafieniu do ust własną kanapką z jajkami na twardo, którą przygotowała mu żona. Jajka, umieszczone pomiędzy dwiema kromkami chleba, wzbogacono nie tylko chrzanem, ale, niestety, także czosnkiem, dlatego Tomecki rozsiewał wokół siebie zapach, którego moc obalająca z łatwością pokonywała nawet iperyt.

– I co? – spytał, zasypując kolana okruchami chleba.

– Spróbuję wjechać na to wzgórze – Matysik wskazał niewielkie wzniesienie. – Może tam radiostacja nareszcie zadziała.

Na szczęście były to okolice Bydgoszczy, pełne pagórków i dolin. Nie to co Wrocław – piekielna równina, na której żadne radiostacje nigdy nie działały jak trzeba. Dodał jeszcze gazu, potem zjechał z nierównego asfaltu i zatrzymał się pośród sosen, na łasze piasku. Podniósł do ust mikrofon.

– Patrol siedem do „Pyskówki”. Słyszysz mnie?

– Głośno i wyraźnie – dobiegł ich zniekształcony aparaturą W.Cz. głos młodej kobiety. „Pyskówka” miała oczywiście inną nazwę kodową – „Wisła 3” – ale wszyscy, którzy doświadczyli jej trajkotania, płynącego z głośnika, nigdy nie używali oficjalnej nazwy. Pani Beata też zresztą szybko przyzwyczaiła się do nowego kryptonimu.

– „Pyskówka” do patrolu siedem. Dlaczego mnie nie odbieracie? Odbiór.

– Wszystkie pretensje proszę kierować do producenta tych pier… pieprzonych radiostacji. Odbiór.

– „Pyskówka” do siódemki. Ja was w ogóle nie mam. Dlaczego mi znikacie? Odbiór.

– Odebraliśmy zniekształcony sygnał. Dopiero teraz znalazłem jakieś wzgórze, żeby się połączyć. Odbiór.

– „Pyskówka” do siódemki, powtarzam przekaz. Mamy Efekt w waszej okolicy. Odbiór z potwierdzeniem.

Tomecki zaklął tak brzydko, że Matysik zaczął się cieszyć. Przycisk nadawania nie był włączony. Obserwował, jak kolega wyrzuca przez okno niedojedzoną kanapkę z jajkami i ociera usta.

– Kurwa jebana w dupę mać! – powiedział Tomecki już bardziej po ludzku, zionąc zapachem czosnku.

– Patrol siedem. Potwierdzam dotarcie komunikatu o Efekcie – powiedział Matysik. – Odbiór.

– „Pyskówka” do siódemki. Pieczyska. Powtarzam: Pieczyska. To w waszej okolicy, panowie. Odbiór.

– Ale nas jest tylko dwóch – Matysik nie wytrzymał nerwowo, zaraz jednak przeszedł na przynajmniej częściowo oficjalną procedurę. – Siódemka do „Pyskówki”. Jest nas tylko dwóch. Chryste! Odbiór.

„Pyskówka” zrezygnowała z procedury.

– Panie Felku! Podeślę wam coś z Bydgoszczy, ale to dopiero za jakieś dwie godziny. Ekipa z Warszawy będzie może wieczorem. Nie mam nic. Nie mam nic, panie Felku. Odbiór.

– Pani Beato, nas jest tylko dwóch!!! Odbiór.

Tomecki wyjął mapę ze schowka. Klął tak, że uszy powinny więdnąć.

– Panie Felku, kilkanaście osób. Pensjonat odseparowany od reszty. Dzwonił jakiś milicjant. Efekt maksymalny. Zróbcie coś. Proszę, panie Felku. Odbiór.

– „Pyskówka”… Nas jest tylko dwóch!!! Nie rozumiesz? Tylko dwóch! Jezu… Boże, Boże, Boże… Odbiór.

– Panie Felku, przecież wiem. Jezu, no nic nie wymyślę… Chryste! Dam wam Bydgoszcz za jakieś dwie godziny, może. Jak dobrze pójdzie. Współczuję. Odbiór.

– Żeby cię szlag trafił, stara kurwo – mruknął Tomecki, ocierając pot z czoła. Na szczęście przycisk nadawania był znowu wyłączony. Jego palec błądził po mapie i właśnie dotarł do właściwego punktu.

– No, ale tak nie może być!!! Odbiór. Kur… zapiał!

– Ale co ja poradzę, panie Felku? Jezu, no nic nie mogę. Odbiór.

– Pani Beato, Efekt i kilkanaście osób, a nas dwóch?! A zabezpieczenie terenu, a ochrona, obstawa? Co my możemy zrobić? Odbiór.

Musiał ją wkurzyć. Zapanowała dłuższa cisza, przerywana trzaskami w głośniku.

– „Pyskówka” do siódemki. Proszę o potwierdzenie Efektu i zastosowanie procedury. Odbiór – odezwała się oficjalnie.

– Potwierdzam Efekt. Nie biorę odpowiedzialności. Proszę o zapisanie, że jest nas tylko dwóch. Odbiór.

– „Pyskówka” do siódemki. Potwierdzam zapisanie liczebności patrolu. Potwierdzam rozkaz o procedurze wyjątkowej. Potwierdzam… – zawahała się. – Panie Felku – zmieniła nagle ton. – Naprawdę współczuję. Przyślę ekipę bydgoską za jakieś dwie godziny. Stanę na głowie, żeby to zrobić. Warszawa wieczorem, może… Odbiór i koniec.

– Bez odbioru – potwierdził Matysik.

– Kurwa jebana w dupę mać! – Tomecki zacytował sam siebie i wskazał palcem jakiś punkt na mapie.

„Prawie pięcioletni” chłopczyk w zaroślach widział wszystko. Najpierw podjechał ruski gazik. Wykonał dwa okrążenia wokół pensjonatu „Poruda”, omijając starannie szarą plamę, zupełnie jakby pasażerowie terenowego samochodu chcieli sprawdzić sytuację wokół bez narażania się na kontakt z kimkolwiek. Potem, sypiąc spod kół piaskiem, gazik zatrzymał się, blokując jedyną drogę prowadzącą do szosy na Bydgoszcz. Wysiadło z niego dwóch szeroko uśmiechniętych mężczyzn. Od razu rozwinęli sznurek i wbili w ziemię dwa paliki.

– Dzień dobry państwu – powiedział jeden z nich.

– Dzień dobry państwu – powiedział Matysik, zawiązując sznurek wokół palika. Najważniejsze, to odgrodzić się od „kontaktu”. Sznurek był jedyną skuteczną metodą. Inaczej wszyscy podejdą bliżej i… – Jesteśmy z sekcji likwidowania wycieków – wskazał na tablice z odpowiednimi napisami, przymocowane do burt samochodu. – Proszę, żeby wszyscy zebrali się w holu pensjonatu…

– A po co? – zapytał „profesor”.

Boże… Polski naród. Jakby to byli Niemcy, Anglicy, Amerykanie czy Rosjanie, wszystko poszłoby sprawnie. A tu zawsze ktoś musiał zapytać: „A po co?”. Tu zawsze ktoś nie stosował się do procedur, zadawał pytania. Wszyscy rozłazili się, nie było żadnej dyscypliny – to po prostu Polacy. Nie było i nie będzie dla nich żadnych autorytetów, żadnej władzy, której należałoby słuchać, żadnych przepisów niemożliwych do złamania. Opanowanie grupy letników tylko we dwóch zakrawało na cud. W Ameryce wystarczyłby pewnie jeden policjant. Tam ludzie współpracowali z władzą. Tu nie. Nigdy. I pod żadnym pozorem. Każdy wiedział swoje lepiej niż jakakolwiek władza. Na szczęście po kilkunastu poprzednich wpadkach procedurę opracowano dość dobrze.

Nauka na własnych błędach. Cholernie kosztowna nauka.

– Proszę państwa – Matysik uśmiechnął się jeszcze szerzej. – Wybił rurociąg biegnący pod ziemią. Proszę nie podchodzić do naszego samochodu. Mamy tam bardzo niebezpieczne chemikalia z Bełchatowa – recytował zdania z Instrukcji Postępowania. – Auto jest skażone. Przyjechaliśmy prosto z akcji w kopalni.

Nikt nie skojarzył odległości Pieczysk i Bełchatowa. „Bełchatów” to było słowo-klucz. Czysto psychologiczny trick. Tę nazwę znał każdy. Tyle że, oczywiście, zachowanie Polaków było, jak zwykle, mało przewidywalne.

– Jaki rurociąg tutaj? – odezwała się jedna ze studentek. – Ja studiuję budownictwo wodne. Jaki kretyn mógł wymyślić rurociąg pod jeziorem? – wskazała na majaczącą za sosnami błękitną taflę.

– Ja tam nie wiem, jakie idiotyzmy się u nas robi – odparł niezrażony Matysik. W „idiotyzmy” oczywiście wszyscy uwierzyli. – Ja mam swoją mapę i wiem, co się stało.

– Co się stało? – powtórzył jak echo „profesor”.

– Wybił rurociąg, proszę pana. Wszyscy powinni się zebrać w holu pensjonatu.

– A po co?

Najtrudniejszy moment. Kurewsko trudny. Jak przekonać Polaków, żeby zebrali się w jednym miejscu, a nie rozłazili wokół? Na szczęście chłopcy od pisania procedury dali z siebie wszystko.

– Muszę wszystkich państwa spisać z dowodów. To podstawa do wypłaty odszkodowań. Absolutnie wszyscy muszą być spisani.

– Będą odszkodowania? A za co?

Nikt w Polsce nie uwierzyłby w jakiekolwiek odszkodowania wypłacane za cokolwiek. Choć same pieniądze mamiły, to jednak nikt nie był naiwny. Ale spece od procedury naprawdę byli najlepsi…

– Proszę państwa, normalnie nikt nie zapłaci za zepsuty urlop, ale dostaliśmy niesamowite kredyty z ministerstwa. Jak ich nie wydamy przed końcem roku, to w przyszłym nie dostaniemy nowych. Dlatego wypłacamy odszkodowania gdzie się da, bo musimy wydać tę forsę. Inaczej nici z przyszłorocznego dofinansowania.

W to uwierzyli. Kilka osób nawet poszło w stronę pensjonatu, co zakrawało na cud. Reszta stała w miejscu, patrząc na dwóch przybyszy. Milicjant rozmyślał nad poważną kwestią: wylegitymować ich czy nie?

Drugi cholernie trudny moment. Obaj z Tomeckim podeszli do bagażnika i wyjęli dwie wielkie torby. Spece od procedury byli jednak genialni. Obaj, Matysik i Tomecki, zaczęli narzekać.

– Co za idiotyczne przepisy…

– Jaki kretyn to był w stanie napisać?

– Boże, żeby sprawdzić plamę z brudnej ropy trzeba wkładać OP-1.

– Przecież się ugotujemy w tym upale.

„Profesor” był jednak podejrzliwy.

– A po co wam kombinezony przeciwchemiczne? – zapytał.

– No bo wie pan – Matysik siłował się z opornym strojem wykonanym z grubej gumy. – Bo inaczej po premii nam polecą. Takie przepisy durne. Wystarczy, że ktoś z państwa zadzwoni do naszej firmy i będzie po premiach. Z torbami pójdziemy, bo jakiś idiota napisał nam taki regulamin.

To również zrozumieli.

– Ależ przecież nikt nie zadzwoni.

– Dobra, dobra… – Matysik skończył się ubierać i zawiązywać wszystkie paski. Choć wyglądało to na cud, to nikt, widząc dwóch facetów w bojowych ubraniach przeciwchemicznych, ani nie uciekał, ani nawet nie był niespokojny. Wszystko dzięki ścisłemu przestrzeganiu procedury. – Ja nic nie sugeruję. Tylko z czego ja utrzymam żonę i dzieci bez premii?

– Ale nic nam nie grozi? – spytała jedna ze studentek.

– Najazd Marsjan – warknął Tomecki.

– Grozi, grozi… – dodał Matysik. – Ja pani dam do przeczytania nasz regulamin. Trzysta stron drukowanych maczkiem. Zaraz pani osiwieje przy lekturze.

Obaj nałożyli maski przeciwgazowe i zawiązali na nich gumowe kaptury. Praktycznie stracili możliwość porozumiewania się z otoczeniem. Głos z wnętrza maski był tak niewyraźny, że można było śpiewać hymn, a słuchacze słyszeli to jako „Litwo, ojczyzno moja…”.

Kolejny trudny moment. Teraz trzeba było działać cholernie szybko.

„Prawie pięcioletni” chłopczyk, ukryty w krzakach tuż obok, widział wszystko jak na dłoni. Jeden z mężczyzn poszedł na tył gazika i wyjął automat Kałasznikowa. W ukryciu zaczął przykręcać do lufy ogromny tłumik. Drugi mężczyzna otworzył drzwiczki i wyjął ze skrytki pistolet maszynowy. Chłopczyk nie wiedział, że to P-63, zwany Rakiem.

– Proszę państwa, proszę przygotować dowody osobiste. Zaraz zaczniemy spisywać.

Tomecki wyszedł zza burty samochodu, trzymając kałacha z tłumikiem za plecami.

– Proszę państwa, proszę przygotować dowody osobiste. Zaraz zaczniemy spisywać.

Dwie osoby miały dowody przy sobie. Matysik zarepetował P-63, Tomecki także odciągnął suwadło zamka. Jakieś dziecko wyciągnęło z kieszeni kilka złotych.

– Mamo, mogę pobiec po lody do wsi?

– Idź, idź… Ja tu muszę zostać, bo będą spisywać do odszkodowań.

Jezu, jak źle się celuje w masce przeciwgazowej! Przez te dwa cholerne, okrągłe, małe szkiełka. Jak zgrać przyrządy celownicze? Tomecki był jednak mistrzem. Z kałacha obciążonego tłumikiem zastrzelił chłopca jednym pociskiem.

Letnicy stali nieruchomo, zbyt zszokowani, żeby zdobyć się na jakąkolwiek reakcję. Tomecki zastrzelił matkę chłopca, zanim ta zdołała otworzyć usta do wrzasku, a Matysik milicjanta, który nawet nie zdążył sięgnąć do kabury. Byle tylko nie nacisnąć za mocno spustu i nie przejść na ogień automatyczny. Wysunął rękojeść spod lufy. Celować, celować, celować! Nic na żywioł.

Tomecki zastrzelił „profesora” i kobietę w monstrualnym kostiumie kąpielowym, a w tym czasie Matysik zdjął obie studentki. Ale do dupy się celuje w tej kurewskiej masce! Nie można porządnie zgrać przyrządów celowniczych…

„Prawie pięcioletni” chłopak, leżący w krzakach opodal, patrzył z otwartymi ustami. Dwóch mężczyzn w kosmicznych strojach, z jakimiś rurami sterczącymi z ust, właśnie zabijało wczasowiczów. Błyskawicznie. Szybko. Sprawnie. Potem obaj pobiegli do wnętrza pensjonatu. Jeden się potknął, obaj zderzyli się w drzwiach. Chłopczyk słyszał z wnętrza ciche „prrrryt” kałacha. I głośne „bum-bum-bum” Raka.

Po chwili wybiegli z powrotem. Jeden skoczył do gazika i zaczął rozkładać takie dziwne coś z boku auta – wyglądało jak prysznic. Drugi chodził wokół, penetrując okoliczne zarośla.

Chłopak zamknął usta. Nie mógł uwierzyć w to, co widzi. Jego wiedza, nikła w porównaniu z doświadczeniami dorosłego człowieka, nie podsuwała mu żadnego rozwiązania. Czy to mu się tylko śni? Czy to tylko sen? Jakaś zabawa? Co to jest? Co to jest? Co to jest?!

Chłopczyk zacisnął powieki dokładnie w momencie, gdy rosły mężczyzna w przeciwchemicznym OP-1 rozchylił nad nim gałęzie i wycelował z maszynowego Raka.

Hofman obudził się z głośnym westchnieniem, słysząc dzwonek telefonu. Zasnął przy biurku? No szlag! Chyba tak. Ostatnia noc rzeczywiście była ciężka. Kłótnia z żoną, niezbyt skuteczne prochy nasenne, potem koszmary. Był wypluty. I, co gorsza, zaziębiony. Teoretycznie w lipcu ciężko się zaziębić, ale Hofman potrafił dokonać nawet tego. Wytarł nos jednorazową chusteczką, potem podniósł komórkę i odebrał połączenie.

– Tak? – nie był pewien swojego głosu. – Tak, słucham? – powtórzył głośniej.

– Panie Marku – usłyszał głos młodej kobiety. – Bagno.

– O Chryste… nie dziś. Plisssss…

– Dostaliśmy zgłoszenie drogą radiową – oszczędziła mu przynajmniej głupich uwag na temat domniemanego kaca. Od razu przeszła na tryb służbowy. – Mamy strzelaninę. Gość zastrzelił z tetetki trzech ludzi z kałachami.

Alka prim. Alka prim… gdzieś musiał być w biurku. Tylko gdzie? Hofman przeszukiwał szuflady.

– Panie Marku? Jest pan tam?

– Jestem…

Alka prim nie było. Znalazł za to starą paczkę jednorazowych chusteczek. Skwapliwie rozwinął jedną z nich.

– Dziwna sprawa. Na początku poszło normalnie, przecież pan wie, jaka jest procedura. Jak dostaliśmy wezwanie przez radio, dyżurny SWD skierował na miejsce zdarzenia ludzi z sekcji kryminalnej, powiadomił dyżurnego z sekcji dochodzeniowo-śledczej i ściągnął technika z kryminalistyki.

Mogła sobie oszczędzić tego wykładu. Hofman dokładnie wiedział, co było dalej. Grupa z kryminalnej pojechała na miejsce zdarzenia. Ktoś powiadomił dyżurnego z komendy wojewódzkiej oraz samego komendanta. Na miejscu była już pewnie analogiczna grupa z komisariatu, na którego terenie miała miejsce strzelanina. SWD, czyli Stanowisko Wspomagania Dowodzenia (czyli po prostu ludzie siedzący pod telefonami 997 i 112 oraz Dyżurny Komendy Miejskiej), czuwało, mogąc w każdej chwili dostarczyć wsparcie. SWD miało pod sobą wszystkich dyżurnych komisariatów oraz wozy patrolowe i ruchu drogowego, wyposażone w terminale komputerowe.

– No i zawiadomiliśmy prokuratora – kontynuowała – ale… Stało się coś dziwnego.

– Co się stało?

– Na początku nic. Chłopaki zwinęły sprawcę, zrobiły oględziny. Ewidentny napad, chociaż nie wiadomo o co chodzi. I… zaczęły się schody.

– Co się zaczęło?

– No, nie wiem dokładnie. W każdym razie oficer dochodzeniowo-śledczy popełnił samobójstwo.

– O żesz…

– Jakiś straszny pech. Dwóch podoficerów zginęło w wypadku samochodowym. I Jagielski umarł na zawał, i…

– Co to jest? Jakaś mafia? – rozpaczliwie potrzebował dwóch pastylek alka prim, i tylko to go obchodziło.

– Nieeee… wszystko naturalne przypadki. No, ale w każdym razie pan przejmuje sprawę.

– O Jezuuuuu…

Gdzie są te cholerne pastylki?! Przecież pamiętał, że je miał. Wysłuchawszy, gdzie są akta sprawy i wszystkie papiery, oraz że pacjent jest jeszcze na dołku, ale prorok zaraz go wypuści, bo to oficer Wojska Polskiego, przycisnął klawisz rozłączający komórkę. Podszedł do okna, otworzył je i dłuższą chwilę patrzył na majestatyczne hitlerowskie budynki przy ulicy Łąkowej. Obecnie mieściła się w nich komenda wrocławskiej policji.

Ponad trzydzieści lat wcześniej „prawie pięcioletni” chłopczyk gnał przez las, brocząc krwią. Beczał na cały głos, a łzy ledwie pozwalały mu dostrzec cokolwiek. Co to było? Co to było? Co to było?!

Wypadł na niewielką polanę. Chwiejąc się na nogach skręcił w wąską, piaszczystą ścieżkę, wijącą się wśród sosen. Po chwili dobiegł do willi, w której rodzice wynajmowali pokój.

Zauważono go od razu – tak głośno beczał. Najpierw trzech kolegów – „Janek”, „Gustlik” i „Tomek” z załogi czołgu Rudy – potem matka i reszta wczasowiczów.

– Jezus Maria!!! – wrzasnęła matka. – Ty jesteś cały we krwi!

– Mama… mama…

– Jezus Maria!!! Pomocy!!! Synku!!!…

Kilku wczasowiczów rzuciło się, żeby wziąć chłopca w ramiona. Ktoś skoczył po apteczkę; inny, bardziej rozsądny, krzyknął, że biegnie do telefonu, żeby wezwać pogotowie. I że wie, w którym domu jest telefon. To tylko dwa kilometry…

– Co się stało? – matka nieświadomie powtarzała pytanie syna. – Co się stało?

– Uderzyłem się w drzewo. Jak biegłem.

– Co się stało?!

Letnicy usiłowali zdjąć z malca zakrwawioną koszulę. Ktoś wyjął z apteczki jodynę, pioktaninę i bandaże.

– Przyleciało UFO!!! – darł się chłopczyk. – Przybysze z kosmosu!!!

– Walnął w sęk albo jakąś ułamaną gałąź – wtrącił mężczyzna, który najlepiej grał w badmintona. – Ale rana… Jak od postrzału.

– Jezus Maria! Jezus Maria!!! – zawodziła matka.

– Przylecieli przybysze z kosmosu. Najpierw wszystko stało się szare. Taka kula szarego. Takie coś. A potem oni wysiedli z takiego pojazdu, co miał z boku taki prysznic. I oni byli przebrani za ludzi. A potem włożyli swoje skafandry kosmiczne…

– Jezus Maria! Jezus Maria! Boże, Boże, Boże… Synku!

– To szok. Trzeba go przewieźć na pogotowie.

– Matko Święta, mały zaraz się wykrwawi. No zróbcie coś!

– I oni mieli takie rury, co im wychodziły z ust. I tak głośno oddychali. I zabili wszystkich ludzi! Zabili ich!!!

– Nie ma sensu czekać na pogotowie – krzyknął pan, który najlepiej grał w badmintona. – Owińcie go czymś i pakujcie do mojej syrenki. Jedziemy do Bydgoszczy!

– Zaaaaabiliiiii wszystkich ludzi! Mieli takie rury, co im wychodziły z ust!!! Mieli rury!

– Boże! Zróbcie coś wreszcie!

– Owińcie małego bandażem i do syrenki. Mama jedzie z nami. I ktoś jeszcze, dla pewności.

– Ja pojadę – zgłosił się mężczyzna o wyglądzie adwokata. – To najlepszy pomysł. Za pół godziny będziemy w Bydgoszczy. W jakimś porządnym szpitalu.

– Oni mieli ruryyyyy!!! Oni mieli rury, które wychodziły im z ust…

Trzech starszych chłopców ostrożnie oddaliło się od zbiegowiska. Spoglądali po sobie, czując coraz większy strach.

– No… chyba przesadziliśmy z tymi opowieściami o kosmitach – mruknął „Gustlik”, chowając zaczytany egzemplarz „Wielkiej, większej i największej”, który nosił za paskiem.

– Szlag – powiedział cicho „Janek”. – Wyda się?

„Tomek” sprawdził, czy paczka papierosów „Sport” jest dobrze ukryta w kieszeni.

– Będziemy mieli rodzicielskie przesłuchanie. Na mur. Pozbądźmy się wszystkich fajek.

– A jak nas dadzą na milicję?

– Popluj przez lewe ramię!

Hofman bezmyślnie grzebał w policyjnych papierach. Sytuacja wydawała się być czysta. Pan Felicjan Matysik, wiek siedemdziesiąt dwa lata, emerytowany oficer Wojska Polskiego, zabrał z domu legalną tetetkę i pojechał z rodziną na grilla, do lasu. Żona (stara, delikatnie mówiąc), córka, zięć, wnuczęta. Ot tak… Każdy przecież jeździ z tetetką na grilla. To zupełnie normalne, nie? W trakcie smażenia zwierzęcej tkanki podeszło do nich czterech ludzi. Trzech miało automaty Kałasznikowa, czwarty nie miał żadnej broni. Spytał tylko, czy Matysik to Matysik. Następnie wypadki zaczęły toczyć się szybciej. Ten czwarty, bez broni, powiedział, że mu przykro z powodu obecności rodziny, ale Matysik przecież sam powinien wiedzieć… Na co emerytowany oficer Wojska Polskiego wyjął tetetkę i zastrzelił tych trzech z kałachami. Aaaaa… i czym tu się zajmować? Umysł Hofmana, na kacu i po nieprzespanej nocy, nie działał tego dnia najlepiej. I czym tu się zajmować? Normalne polskie grillowanie w lesie. Wnuk wyrwał jednej z ofiar automat Kałasznikowa i zaczął pruć do uciekającego cywila, jedynego ocalałego z masakry. Wystrzelił trzydzieści dwa naboje, ale jedynie trafił w kostkę pana, który pięćdziesiąt metrów dalej zmieniał koło w matizie. Uciekiniera nie znaleziono, ofiary nie miały dokumentów, odcisków nie zidentyfikowano w kartotece.

Ot, zwykły niedzielny poranek. Trzy trupy, jeden ranny, emeryci i dzieci strzelają do wszystkiego, co się rusza… Normalka.

Hofman napił się wody mineralnej.

– Jezu – powiedział na głos. – Kto napisał te brednie? Co to za bzdury są, do jasnej cholery? Co to jest?!

Ofiary: trzy plus jeden. Gość z policyjnej ekipy powiesił się, dwóch zginęło w wypadku, czwarty miał zawał. Co to jest? Co to jest?!

Zagryzł wargi. Przypomniał sobie koszmar z dzieciństwa. Usiłował uspokoić rozedrgane nagle ręce. Popatrzył jeszcze raz w akta. „Czy pan to Felicjan Matysik?” – spytał napastnik bez broni. „Tak” – brzmiała odpowiedź.

Grill nie był zbyt udany. Podwrocławskie lasy, często patrolowane przez inspektorów w służbowych maluchach, same w sobie wystarczająco zniechęcały do tej formy niedzielnego wypoczynku. A w dodatku te chmury, grożące możliwością niespodziewanego prysznica. Matysik jeszcze raz sprawdził broń. ON się nigdy nie mylił. ON stał teraz pod drzewem – mglista sylwetka niewidoczna dla innych – i śmiał się bez przerwy. Siedemdziesięciodwuletni emerytowany oficer wiedział jednak swoje. Wstał ciężko, ignorując pytania wnuków, czy idzie sikać, oraz pytanie córki, czy mu pomóc.

Teraz. To wydarzy się teraz.

Czterech mężczyzn wyszło zza drzew. Trzech miało kałachy, trzymane tak, żeby móc ich szybko użyć. Debilizm. Komandosi z jednostki specjalnej. Tacy cholernie wyszkoleni ludzie, których często widziało się w telewizji, jak szli gęsiego, każdy z ręką na ramieniu kolegi z przodu i z bronią gotową do strzału. Strasznie groźnie wyglądali w telewizji. Ich problemem było tylko to, że nigdy w życiu nikogo nie zabili. Tylko ćwiczenia. Zero trupów.

– Czy pan Felicjan Matysik? – spytał ten czwarty bez broni.

– Tak.

– Przykro mi, że w obecności rodziny, ale… sam pan wie.

– Wiem.

Matysik wyjął z kabury przeładowaną zawczasu tetetkę i strzelił jednemu z komandosów w głowę. Prawie z przyłożenia. Kierując broń na drugiego musiał już zgrać przyrządy celownicze. Nie przejmował się krwią, która bryznęła mu na twarz. Strzał. Przeniesienie linii celowania na trzeciego. Oddech. Strzał. Pocisk 7,62 Tokariewa idealnie przeszedł przez czaszkę. Żadnej reakcji u którejkolwiek z ofiar. Oni byli naprawdę dobrze wyszkoleni, tylko nikt nie nauczył ich zabijać. Nie mieli w tym żadnej praktyki.

Matysik opuścił broń. Podszedł do tego czwartego.

– Tak? Słucham pana.

– Aaaaaaaaaaaa… – powiedział cywil głośno i wyraźnie.

– Nie do końca rozumiem.

– Aaaaaaaaaaaa… – powtórzył cywil i przełknął ślinę.

– No tak. Teraz wszystko jasne – zakpił Matysik. – Nie mogę cię zastrzelić, gnojku, bo sprawa o przekroczenie granic obrony koniecznej będzie trwała w sądzie trzy lata.

Cywil prawdopodobnie nie uwierzył. Odwrócił się i zaczął uciekać. I wtedy stała się rzecz nieplanowana. Wnuk Matysika, jedenastoletni chłopak, chwycił Kałasznikowa jednej z ofiar i wypruł całą serię. Trzydzieści dwa naboje. Żaden nie trafił w uciekiniera. Jak mu poderwało broń, to właściwie walił po wszystkim wokół. Głównie dziurawił chmury, i to chyba skutecznie, bo właśnie zaczął padać deszcz. Jakiś bardziej realny efekt jednak osiągnął – facet, który pięćdziesiąt metrów dalej naprawiał matiza, zaczął nagle wrzeszczeć i kuśtykać. Z kostki prawej nogi waliła mu krew.

Matysik zerknął na mglistą sylwetkę, śmiejącą się pod drzewem. ON miał zawsze rację. Felicjan nauczył się to cenić.

Trzydzieści lat wcześniej ekipa dochodzeniowa, złożona z letników i trzech wścibskich chłopców, poszła wyjaśniać, co tak naprawdę stało się w pensjonacie „Poruda” w Pieczyskach. Co sprawiło, że „prawie pięcioletni” chłopczyk znalazł się w jednym z bydgoskich szpitali w totalnym szoku i z okropną raną na ramieniu.

Niestety, już jakieś trzysta metrów od willi, w której mieszkali, detektywom zagrodziła drogę stara, zdezelowana nyska, zaparkowana w poprzek piaszczystej drogi. Dwaj mężczyźni i kobieta uśmiechnęli się na ich widok.

– Dzień dobry – powiedziała kobieta. – Jesteśmy z bydgoskiego pogotowia gazowego. Dalej nie możecie państwo przejść.

– Dlaczego?

– Awaria. A właściwie katastrofa – młoda kobieta wskazała na kłąb dymu unoszący się nad wierzchołkami drzew. – Noooo… tak się kończy nieumiejętne obsługiwanie butli z gazem.

– Są jakieś ofiary wybuchu?

– Ja tam nie wiem, proszę pana. Nam kazali tylko pilnować drogi.

– Ale co się stało?

– Nieee wieeeem… – ziewnęła. – Huknęło, aż się zapalił kawałek lasu. Ja tu tylko pilnuję, żeby więcej ofiar nie było. A tam straż gasi.

– Bo wie pani, myśmy się strasznie denerwowali – wczasowicz o wyglądzie mecenasa był nieustępliwy. – Przybiegł stamtąd jeden chłopczyk i opowiadał, ha, ha, o przybyszach z kosmosu w skafandrach i…

– A jak się ten chłopczyk nazywa? – młoda kobieta odrzuciła dopiero co zapalonego papierosa i wyjęła z kieszeni notes.

– Mareczek. Mareczek Hofman.

Zapisała.

– Bo wie pan, muszę wiedzieć. Bo my będziemy wypłacać odszkodowania. Normalnie się tego nie robi, ale dostaliśmy ogromne kredyty z ministerstwa i, wie pan, jak nie wydamy tych pieniędzy do końca roku, to nam przepadną i w przyszłym nie dostaniemy nowych. Rozumie pan przecież…

– Zamknij się „Pyskówka”! – warknął jeden z milczących dotąd mężczyzn, ubrany w drelich z napisem „Bydgoskie pogotowie gazowe”.

– Eeeeeee… kto by tam słuchał pięcioletniego dzieciaka? – wczasowicz-mecenas tylko machnął ręką.

– To mówi pan „Hofman”? Marek Hofman? Przez dwa „n”, dwa „r?

– „Pyskówka”, zamknij się!

Wczasowicze byli trochę zniesmaczeni tak chamskim odnoszeniem się do kobiety. Ale wiadomo… robotnicy. Jak ktoś ma za sobą jedynie szkołę podstawową, to nie może wiedzieć, co to kultura i atencja wobec kobiet…

Tymczasem w bydgoskim szpitalu ratowano „prawie pięcioletniego” Marka Hofmana (przez jedno „n” i jedno „f”). Chłopiec nie wiedział, że po odwrocie wczasowiczów z nieudanego zwiadu w radiostacji zdezelowanej nyski rozległ się złowróżbny komunikat: „Rozszerza się. Wszyscy do mnie!!!”. Malutki Hofman nie mógł nawet mieć pojęcia, że swoje życie zawdzięcza potwornemu pechowi „Pyskówki”, i temu, że spalono ją w rozerwanym na plecach kombinezonie OP-1 wraz z notesem, który miała w kieszeni.

Każdy policjant ma swoje nieoficjalne źródła informacji, ale to było zupełnie wyjątkowe. Nazywał je „Źródełko”. „Źródełko” miało na imię Ania i przeżyło dwadzieścia siedem wiosen. Kiedyś byli w sobie wściekle zakochani, potem jakoś się popsuło, a raczej wypaliło. Jednak, co się przecież rzadko zdarza w takich związkach, zostali serdecznymi przyjaciółmi. Pomagali sobie wzajemnie, wspierali się, świadczyli drobne usługi. Przyjaciel i przyjaciółka. Bliscy, serdeczni. Właściwie w każdej chwili mogli wkroczyć z powrotem na ścieżkę miłości. Przyzwyczaili się do siebie, rozumieli wzajemnie, nie byli zazdrośni o byle co. Ale układ, w którym w tej chwili byli, zadowalał obydwoje. Ona dawała mu wszystkie informacje, których potrzebował. On załatwiał wszystko, co było jej potrzebne, a dobry policjant miał w tej sprawie duże możliwości.

„Źródełko” było ściśle zakonspirowane. Nikt, oprócz Hofmana, nie wiedział nawet, że ma na imię Ania, choć wiele osób widziało ją codziennie w komendzie. Nawet jego ostatnia kochanka, jak sam mówił „kobieta jego życia”, z którą łączył bardzo poważne plany, nie wiedziała, kim jest „Źródełko”. Tej tajemnicy strzegł bardziej, niż czegokolwiek na świecie.

„Źródełko” była asystentką samego Big Bossa do spraw kontaktów z innymi służbami. Ania miała więc dostęp, i to z najwyższego pułapu, do wszystkich danych, archiwów i kartotek – nie tylko policji, ale także wywiadu, kontrwywiadu, służb cywilnych i wojskowych, Centralnego Biura Śledczego, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Straży Granicznej, armii, Sekcji Służb Specjalnych, Biura Ochrony Rządu, agentów celnych, Straży Pożarnej (także ochotniczej), pogotowia ratunkowego, Instytutu Pamięci Narodowej i wszystkich służb zajmujących się archiwizacją informacji. Ona była bezcenna. Była genialna. Była też świetnym informatykiem. Jak sama twierdziła, nie pozostawiała żadnych śladów swoich odwiedzin w różnych kartotekach i archiwach. I Hofman szczerze jej wierzył. Dlatego nikt nigdy nie dowiedział się, kim jest tajemnicze „Źródełko”. Nikt nigdy.

Teraz jednak Ania zawiodła. Chyba po raz pierwszy, odkąd się poznali.

– No nic nie ma! Felicjan Matysik, lat 72. Wzorowa służba wojskowa, którą ukończył w stopniu kapitana. Broń ma legalną, kilka egzemplarzy. Żadnych wypadków, żadnych notatek służbowych. Jakiś taki dziwny ideał… Sprawdziłam wszystko w Śląskim Okręgu Wojskowym i w Warszawie. No… nie wierzę własnym oczom, ale dosłownie nic. Nic! Jakby gość nie istniał. Jakby go w ogóle nie było na świecie.

– Coś musi być.

– Ale nic nie ma.

– Chryste! Coś musi być! Daj mi jego zdjęcie.

Z tym akurat „Źródełko” nie miała kłopotu. Twarz siedemdziesięcioletniego mężczyzny zajęła cały ekran.

– Cholera… mam wrażenie, że już go kiedyś widziałem.

– Dać ci wcześniejsze zdjęcie?

– Jakbyś mogła.

Odgłos szybkiego stukania w klawisze. Po krótkiej chwili na ekranie pojawia się twarz czterdziestoletniego mężczyzny w mundurze.

– Masz, mistrzu – Ania uśmiechnęła się i zatarła ręce. – Pasuje?

„Prawie pięcioletni” chłopak, leżący w krzakach opodal, patrzył z otwartymi ustami. Dwóch mężczyzn w kosmicznych strojach, z jakimiś rurami sterczącymi z ust, właśnie zabijało wczasowiczów. Błyskawicznie. Szybko. Sprawnie. Potem obaj pobiegli do wnętrza pensjonatu. Jeden się potknął, obaj zderzyli się w drzwiach. Chłopczyk słyszał z wnętrza ciche „prrrryt” kałacha. I głośne „bum-bum-bum” Raka.

Po chwili wybiegli z powrotem. Jeden skoczył do gazika i zaczął rozkładać takie dziwne coś z boku auta – wyglądało jak prysznic. Drugi chodził wokół, penetrując okoliczne zarośla.

Chłopak zamknął usta. Nie mógł uwierzyć w to, co widzi. Jego wiedza, nikła w porównaniu z doświadczeniami dorosłego człowieka, nie podsuwała mu żadnego rozwiązania. Czy to mu się tylko śni? Czy to tylko sen? Jakaś zabawa? Co to jest? Co to jest? Co to jest?!

Chłopczyk zacisnął powieki dokładnie w momencie, gdy rosły mężczyzna w przeciwchemicznym OP-1 rozchylił nad nim gałęzie i wycelował z maszynowego Raka.

To nie był sen, to nie były majaki. To nie były fantazje nakarmionego niesamowitymi opowieściami chłopczyka. To była jawa. Jawa! Jawa! Jezus Maria!

– Marek! Marku? Coś ci się stało? – „Źródełko” trzymała go za rękę, wyraźnie przestraszona. – Marek, co się dzieje?

Przełknął ślinę.

– To nie był sen. To nie był sen… Chryste!

– Marek. Mareczku… Wezwać lekarza?

Z Hofmanem działo się coś dziwnego, mężczyzna wręcz dygotał ze strachu. Przecież już sobie to wszystko zracjonalizował! To tak samo, jak kiedyś, gdy, też jako dziecko, zobaczył na ulicy kombajn. Wielką, czerwoną, nieprawdopodobną konstrukcję. Wydawało mu się, że taka maszyna nie może istnieć. Była za duża. Ale patrzył uważnie na twarze przechodniów wokół i nie widział oznak strachu. „To zwykły kombajn” – ktoś mu wyjaśnił, widząc konfuzję chłopca.

I tak samo było z tą opowieścią. Przez lata dał się przekonać, że to zwykłe fantazje. Nie było żadnych kosmitów zabijających letników w Pieczyskach. Zwykły wybuch gazu. „Prawie pięć lat” to stanowczo za mało, żeby obserwować świat racjonalnie. Przyśniło mu się. Za dużo nasłuchał się od kolegów fantastycznych opowieści. Udar słoneczny, pożar, gaz, huk i fantastyka naukowa, serwowana w filmie. Ramię rozwalił sobie, biegnąc przez las, bo nabił się na ułamaną gałąź jakiegoś drzewa. Nie było kosmitów zabijających ludzi w Pieczyskach. Nie było istot z rurami sterczącymi z twarzy, strzelających do ludzi. Nie było ich!!!

Jezus Maria. Byli!!!

Hofman patrzył w twarz mężczyzny, który odgarnął krzaki i wycelował do niego z maszynowego Raka. Już nie miał maski z długą rurą do pochłaniacza. Twarz dokładnie zapamiętana z każdego koszmaru, który śnił mu się przez setki nocy.

Boże! Dlatego został policjantem, właśnie z powodu koszmarów. Pamiętał zastrzelonego milicjanta, pamiętał, że tamten nawet nie zdążył sięgnąć do kabury z bronią. Hofman był lepszy – zawsze miał przy sobie dwa pistolety i malutki rewolwer. Ten koszmar wpłynął na całe jego życie. Tylko dlatego został policjantem: żeby móc się bronić. Jako głupi szczeniak zaciągnął się nawet do najemników w Czadzie, podczas francuskiej interwencji. Wprawdzie do niczego ich wtedy nie użyto, ale przynajmniej nauczono go zabijać. Mógł walczyć wszystkim: nożem, pięściami, zębami, szydełkiem swojej żony, nawet jej koronkową pończochą.

Nie mógł obronić się przed koszmarami, choć cały czas tłumaczył sobie, że to nieprawda. To tylko zwykłe sny.

A teraz koszmar okazał się prawdą. Więcej, był kurewsko realny! Patrzył w twarz, która śniła mu się podczas setek nocy. Pamiętał ją dobrze.

Jezu Chryste… To nie zły sen. To prawda! Zabijali ludzi w Pieczyskach! Ten facet. Ten, który już bez przeciwgazowej maski odsłonił ręką krzaki, które go ukrywały. W drugiej ręce miał maszynowego Raka ze zgranymi przyrządami celowniczymi.

– Marku? Marku, co się dzieje? – powtarzała „Źródełko”. – Marek! Ocknij się!

Ukrył twarz w dłoniach. Próbował się otrząsnąć.

– Masz trochę wody?

– Jezu, a może wezwać lekarza? Odwiozę cię na pogotowie, co?

– Nie – wypił kilka łyków z podanej szklanki. – Wiesz, dlaczego nic nie znalazłaś na jego temat? – usiłował znowu być racjonalny.

– Dlaczego? – była wyraźnie zaciekawiona.

– Zrobiliśmy błąd, szukając danych we Wrocławiu i w Warszawie.

– To gdzie mam szukać? – zaintrygowana upiła kilka łyków z jego szklanki. Wiedziała, a raczej czuła, że trafili na coś zupełnie niecodziennego.

Hofman uśmiechnął się blado.

– Szukaj w Bydgoszczy. Konkretnie w Pieczyskach. To jakieś trzydzieści kilometrów obok. Spróbuj skojarzyć te dwie miejscowości i tego faceta. Wczesne lata siedemdziesiąte.

– Dlaczego akurat w Bydgoszczy? Skąd o tym wiesz?

Uśmiechnął się, tym razem bardziej twardo.

– Tak się składa, że jestem jedynym oficerem policji w Polsce, który wie, gdzie szukać danych na temat tego faceta. Tak się po prostu składa…

Matysika wyprowadził z „dołka” posterunkowy. Z pewną atencją traktował siedemdziesięciodwuletniego staruszka. I w dodatku byłego oficera. Zaprowadził go do pokoju oficera dochodzeniowego.

Za biurkiem siedział rosły, chudy facet. W jego fizjonomii można było dostrzec pewien dziwny szczegół – mężczyzna miał zupełnie nieruchome, zimne oczy. Oczy węża. Matysikowi przez moment nawet wydawało się, że już kiedyś go widział… Ale to tylko ulotna chwila. Miał doskonałą pamięć do twarzy i z całą pewnością nie znał oficera o oczach zimnych jak lód.

Tamten podniósł się z krzesła.

– Jestem Marek Hofman – wyciągnął rękę. – Witam pana.

Matysik potrząsnął lekko dłonią. Siadając przed biurkiem już wiedział, dlaczego tamten wydawał mu się podobny do kogoś z przeszłości. „On po prostu ma takie same oczy, jak ja” – uśmiechnął się do siebie w myślach. – „Oczy węża”. Przecież sam widział je codziennie w lustrze, przy goleniu.

„Źródełko” dobrze odwalała swoją robotę. Niestety, podsumowanie wyników tej ciężkiej pracy można było określić jednym słowem: gówno, gówno, gówno! Felicjan Matysik. Pieczyska. Bydgoszcz. Zerknęła na pozostawioną przez Hofmana kartkę. „Pyskówka”, pensjonat „Poruda”. Nic, nic, po prostu nic! Sięgnęła po telefon. Kiedyś ten numer był zapisany wyłącznie w notesie Big Bossa – z powodu najwyższego stopnia utajnienia. Kiedyś…

– Cześć, dupka.

– No, cześć laska – odpowiedziała Kasia, jej odpowiednik w bydgoskiej komendzie policji. – W czym pomóc ci?

– Mam ból. Lata siedemdziesiąte, wczesne. Pieczyska, Bydgoszcz. Felicjan Matysik. Rozpierducha. Tajne sprawy. Znajdziesz coś, dupko śliczna? Aha, i słowa: „Pyskówka”, „Poruda”.

– Oki doki. Zaraz oddzwonię – krótkie westchnienie. – A przy okazji: jakiś gość zapierdolił TIR-a z fajkami. Mój Big Boss się wścieka. Daj mi jakiegoś recydywistę z Wrocławia, żebym go mogła podłożyć.

– Oki doki. Zaraz ci wyszukam z kartoteki.

– Bosko, laska. Do usłyszyska.

Hofman zapalił papierosa.

– Może mi pan wyjaśnić pewną sprawę? Był pan oficerem Wojska Polskiego?

– Tak. Byłem.

– I zrobili z pana snajpera?

– Nie rozumiem?

– Wystrzelił pan trzy pociski. Mamy trzy trupy. Pański wnuk wyrwał automat Kałasznikowa z rąk jednej z ofiar. Wystrzelił trzydzieści dwa pociski i trafił jedynie w kostkę faceta, który zmieniał koło w matizie.

– No przecież to jeszcze dziecko. On nie umie strzelać – zakpił Matysik.

– Pan umie?

– Ja wiem… W końcu jest się tym oficerem.

– Przeciętnie oddawaliście po sześć strzałów rocznie. W ramach ćwiczeń. A pan? Trzy strzały, trzy trupy. Skąd ta fachowość?

– Nie demonizujmy. Jednego walnąłem z przyłożenia. Dwóch z odległości kilku kroków.

– Zawsze zabiera pan tetetkę na grilla z rodziną?

– Nie. Tylko wtedy, kiedy napada mnie trzech facetów z kałachami.

Hofman zgasił papierosa. Uśmiechnął się lekko.

– Nie, no… Chciałbym, żeby to była zwykła rozmowa. Nie ma sensu zamieniać tego w pyskówkę…

Dwie pary cholernie zimnych oczu spotkały się momentalnie. Patrzyli na siebie kurewsko długo. „Nie ma sensu zamieniać tego w pyskówkę”. „Pyskówkę”. Shit!

Matysik po raz pierwszy pomyślał poważnie o oficerze prowadzącym śledztwo. Hofman natomiast zrozumiał, że niczego z niego nie wyciągnie.

„Źródełko” podniosła słuchawkę telefonu. Tego czarnego – specjalnego znaczenia. Komenda miała stary sprzęt, więc wystarczyło, żeby palcem przytrzymać jedną ze szpul wielkiego magnetofonu, i już nic się nie nagrywało.

– Cześć, laska.

– No co jest, dupka? – odpowiedziała „Źródełko”, ciągle trzymając palcem szpulę.

– Sprawa ma numer SWW/12382/72. Tajne, specjalnego znaczenia. Ni chuja nie rozumiem. Nic prawie nie napisali, ale mam dla ciebie film, laska. Amatorską ósemkę. Prześlę ci kurierem.

– Dzięki.

– No nie ma sprawy. Dzięki za recydywistę.

– Nie ma problema. Rzuć coś jeszcze na taśmę.

– Nic nie mam, bez jaj. Skontaktuj się z tą lasencją ze stolicy, podrzuciłam ci jej telefon.

– Oki doki. Stej in tacz.

– No pewnie. Pogrzebię jeszcze, ale skontaktuj się z towarem z Warszawy. Ona będzie więcej kumata.

– Ekstra. Thanks!

– No problemo, laska. Numer sprawy już masz. Pozdrówka!

– Pozdrówka, dupo.

– Hej, hej!

Matysik zerknął na mglistą postać, która pojawiła się przy drzwiach pokoju przesłuchań. Choć wyraz jego twarzy nie zmienił się, Hofman pochwycił spojrzenie. Też zerknął w lewo, w bok. Nic. Ściana oklejona papierami do załatwienia, drzwi, lekko odrapane, stare linoleum. Po krótkiej chwili dwa zimne spojrzenia znowu się spotkały. Oczy Matysika nie były już jednak tak spokojne, jak wcześniej.

– Może mi pan wyjaśnić pewne zdarzenie? – Hofman zapalił drugiego papierosa. – Otóż powiesił się jeden z oficerów dochodzeniowych badających pańską sprawę.

– Nie wygląda mi pan na kogoś, kto się dzisiaj powiesi – przerwał mu Matysik. Wyjął z kieszeni jednorazową chusteczkę i dokładnie wytarł lekko łzawiące oczy.

– Dwóch członków ekipy zginęło w wypadku samochodowym, inny zmarł na zawał…

– Nie wygląda mi pan na zawałowca.

– Aaaaa… więc wypadek? To jakaś mafia?

– Myślę, że dobrze pan prowadzi auto. Nie sądzę, żeby uległ pan wypadkowi.

Hofman strzepnął popiół do przepełnionej popielniczki. Uśmiechnął się wrednie.

– A gdybym tak zgadł, co mi grozi?

Matysik zerknął na mglistą postać przy drzwiach.

– Nie zgadnie pan. Kompletnie nie ma takiej możliwości.

– Cholera… nasza rozmowa chyba zamienia się w taką kulturalną i cichą, ale jednak pyskówkę.

Matysik znowu przetarł oczy. „Pyskówka”. Zaczął doceniać oficera naprzeciw. Natłok wspomnień. Czy on coś naprawdę wie? Nie, nie ma takiej możliwości. Ale coś czai. Ewidentnie. Ile zdołał się dowiedzieć? I czego? To bez znaczenia. Nie groził mu ani zawał, ani wypadek, ani na pewno własnoręcznej roboty szubienica. Był twardy. Ale przecież nie mógł mieć pojęcia, co mu tak naprawdę groziło, bo nie prowadziłby rozmowy w ten sposób. Skąd więc uszczknął jakiś strzęp informacji? Jak skojarzył przesłuchiwanego ze sprawą? Kurde balans… Zaczynało to wyglądać groźnie…

„Źródełko”, przytrzymując palcem szpulę magnetofonu, wykonała kolejny telefon.

– Cześć, towarek.

– Cześć, laska. O co ci biegajet w stolycy?

– Daj mi wszystko co masz o SWW/12382/72. Oki?

– Oki doki, laska. Zaraz masz na terminalu. Big Boss pytał?

– Nie, na priva lecę.

– Oki doki. Mi tam wsio rawno. Co, twój chłopak potrzebuje danych?

– No.

– No…? No to spoko! Zaraz będziesz miała. Skolko ugodno – chwila ciszy. – Dzieciaku…

– No?

– To jest kurewsko tajne! Specjalnego znaczenia!

– No to dawaj na linię.

– No to ci daję. Hi, hi, hi… Ale fajne dane. Życzę dużo dobrego seksu z chłopakiem.

– No dzięki!

– Spox. Masz też jeden film w załączniku. Tylko, kurwa, nie puszczaj tego w lud.

– Odstresuj się, towarek.

– Spoko, laska. Mi to zwisa. Powinnaś mieć już wszystko w kompie. Przeszło?

– Mhm. Dzięki.

– Spoko. Do usług, głupia cipo.

– Idź się wal, pindo. Dzięki za pomoc.

– Po to jesteśmy, laska. Po to jesteśmy. Właśnie po to nasi ojcowie rżnęli nasze matki, żebyśmy mogły sobie teraz pomagać.

W całej procedurze najgorsze jest ręczne wypełnianie wszystkich papierów. Fakty były takie: Matysik został napadnięty przez ludzi z bronią automatyczną, mających znaczną przewagę. Nie byli to funkcjonariusze, bo się nie wylegitymowali, ani, jak zgodnie zeznają świadkowie, nie krzyczeli „policja”. Nie wiadomo, kto to był. Wiadomo natomiast, że broń Matysika była legalna, a zagrożenie autentyczne, więc emerytowanego oficera trzeba było zwolnić. Sprawa, oczywiście, będzie jeszcze trwała, ale strzelec-geriatryk na pewno odpowie z wolnej stopy. Jeśli dożyje do sądowego rozstrzygnięcia. Siedemdziesiąt dwa lata to u mężczyzny nie przelewki.

Wypełnianie papierów trwało i trwało, ciągnąc się w nieskończoność. Potem podpisy, sprawdzanie depozytu… Matysik wrócił do domu dopiero wieczorem. Nawet nie tknął przygotowanej kolacji, natomiast poprosił żonę o kartę telefoniczną.

– No, ale przecież możesz zadzwonić z domu – żachnęła się.

– Telefon już pewnie na podsłuchu.

– No to zadzwoń z mojej komórki.

– To jeszcze gorsze rozwiązanie.

Wziął kartę i zszedł do budki telefonicznej TP SA, ustawionej naprzeciw jego bramy. Znał dobrze powikłane sprawy i styl działania resortu. Wiedział, że nie mieli pieniędzy na zakładanie podsłuchu w budkach. A jeśli nawet skądś zdobyliby forsę, to na pewno jeszcze nie dzisiaj.

Szybko wystukał numer.

– Tomecki, słucham.

– Szykuj się. Facet nazywa się Hofman. Coś czai.

– Jezu…

– Nie panikuj.

– Co czai?

– Zna określenie „Pyskówka”.

– Jeeeeeeezuuuuuu… Bydgoszcz. Pieczyska – sześćdziesięciosiedmioletni umysł Tomeckiego działał cholernie sprawnie. Twardzi ludzie nie miewają sklerozy. – O kur… zapiał!

– Nie panikuj – powtórzył Matysik. – Koniec rozmów z domowych telefonów i komórek. Kontaktujemy się przez budki telefoniczne. Co druga w lewo.

Plan był przygotowany już dawniej. Każdy z nich po wyjściu z domu mógł iść w lewo lub w prawo. „W lewo” oznaczało więc kierunek, a „co druga” – które budki telefoniczne mieli opuszczać. Numery tepeesowskich telefonów mieli spisane już dawno. Tak jak i godziny kontaktu. Spotykać się chwilowo nie zamierzali.

– No to na razie.

– Cześć, zombie.

– Nie wymawiaj tego słowa – Matysik odłożył słuchawkę, a po chwili podniósł ją znowu i wykręcił numer do zegarynki, a potem towarzystwa taksówkowego i banku, żeby wyzerować pamięć automatu telefonicznego. To tak na wypadek, gdyby ktoś go śledził. Nie przejmował się bilingiem budki; Tomecki na pewno właśnie rozwiązywał ten problem.

Miał jeszcze sporo czasu.

Hofman zrobił sobie skręta z aromatycznego tytoniu „Red Bull”. Przyniósł ze sobą butelkę półsłodkiego, białego wina dobrej francuskiej marki, ulubiony trunek „Źródełka”. Właśnie rozlał pierwszą porcję do kieliszków.

Ania rozstawiała ośmiomilimetrowy projektor. Nikt w komendzie nie miał już takiego zabytku – musiała pożyczyć od teścia. Dość sprawnie, choć posługując się instrukcją, założyła kliszę przysłaną specjalnym kurierem z Bydgoszczy.

– To co? Puszczać?

– Chcesz się puszczać? – mruknął Hofman. – Jeśli ze mną, to bardzo chętnie.

Roześmiała się. Wzięła kieliszek wina, usiadła obok i pocałowała go w policzek.

– Uch, ty mój taki samiec alfa… – pogłaskała go po szyi. – Jezu, jak ja nienawidzę facetów.

– A jak ja nie lubię bab.

– Nie ma to, jak usłyszeć jakiś komplement – wypiła łyk wina. – Puszczam. Ale nie „puszczam się”. Mam okres i aseksualną bieliznę. Po prostu wielkie, ogromne majty.

– Nie przeszkadza mi to.

Włączyła potwornie terkoczący projektor. Na prześcieradle, rozwieszonym na drzwiach samego Big Bossa, ukazały się najpierw zamazane, skaczące linie, a potem numery producenta taśmy. Dopiero po chwili zobaczyli obraz.

Matysik w spadochroniarskim, wojskowym hełmie, we wnętrzu jakiegoś samolotu. Dźwięk rozsynchronizował się momentalnie. Widzieli, jak coś krzyczał, potem usłyszeli niewyraźne: „Dokumentacja do tyłu!”. Kamera w bok. Opuszczona rampa wejściowa samolotu, który już powoli kołował. Na trawiastej płycie lotniska wycofywali się komandosi, ostrzeliwując jakieś cele poza kadrem. Czterech niosło wielką skrzynię, usiłując wrzucić ją na rampę kołującego samolotu. Dwóch obok biegło z rannym kolegą, opartym na ich ramionach. Usłyszeli jakieś niewyraźne głosy, zupełnie niezrozumiałe w terkocie tego cholernego projektora. Czwórka żołnierzy w spadochroniarskich hełmach dotarła nareszcie do rampy. Mieli problem z umieszczeniem skrzyni, a pilot nie zwolnił ani o włos. Głos Matysika, opóźniony, jak w złym postsynchronie, o parę sekund: „Dalej! Dalej!!!”.

– Czy mnie wzrok myli, czy widzę palmy? – Hofman zerknął na „Źródełko”.

– Nie myli cię. Widzisz.

– No co to, psiakrew, jest? Kuba?

– Trawiaste lotnisko? Na Kubie?

– Cholera ich wie… Co to jest?

– Nie wiem, co to jest.

Matysik pomógł żołnierzom wciągnąć skrzynię na rampę kołującego samolotu. Dwóch komandosów wrzuciło w ślad za nią rannego kolegę. Pozostali przestali ostrzeliwać niewidocznego przeciwnika i runęli do panicznej ucieczki w stronę szykującej się do startu maszyny.

Kamera skakała makabrycznie, trudno było dostrzec jakieś szczegóły – operator usiadł chyba dopiero po zamknięciu rampy. Zobaczyli coś konkretnego dopiero w chwili, gdy zapaliły się żarówki we wnętrzu kadłuba. Jakiś żołnierz, siedzący obok Matysika, otworzył butelkę piwa. Wyraźnie widzieli markę: „Żywiec”. Widzieli też jego poruszające się usta. Po dłuższej chwili dotarły do nich zniekształcone wyciem silników słowa: „Ale mam szczęście, ale mam szczęście! Granat wybuchł tuż obok, a mi nic się nie stało…”. Raptem mężczyzna zwiotczał i upadł na podłogę, w jego piersi błyszczało ostrze komandoskiego noża. Matysik wyjął butelkę z dłoni martwego kolegi, który jeszcze przed chwilą cieszył się swoim szczęściem, i pociągnął wielki łyk.

Cięcie.

Nowe numery taśmy i nowe ujęcie. Kabina pilotów. Obaj krzyczą. Głos jest jeszcze bardziej opóźniony w stosunku do obrazu, i w dodatku zbyt niezrozumiały. Pierwszy pilot wrzeszczał, zdaje się, że nie wyląduje na tej postrzelanej krowie, a Matysik, klnąc, zmuszał go do lądowania właśnie tutaj. Jakieś dziwne manewry, krzyki, kompletnie niezrozumiałe głosy z radia. Wycie maszyny. Matysik coś mówi, pierwszy pilot jest wręcz zamroczony strachem. Niewiele widać. Prawdopodobnie lądowali, kamera skakała jak w „Jumpin’ Jack Flash”. Chyba kołowanie, cholera wie. Wszystko się trzęsło, obraz był właściwie jednym wielkim migotaniem światła i cienia. Wreszcie zatrzymali się. Pierwszy pilot coś powiedział, widzieli tylko po ruchu ust. Matysik wyjął tetetkę i zastrzelił go, a chwilę później drugiego.

Po dłuższej chwili usłyszeli opóźniony rozsynchronizowanym dźwiękiem głos pierwszego pilota.

– „Ale mam fart dzisiaj. Jestem w czepku urodzony! Chyba zagram w totolotka…”.

Odgłos strzału z krótkiej broni Matysika ostatecznie rozstroił projektor. Sprzężenie. Prześcieradło na drzwiach Big Bossa pokryło się czernią, a potem bielą.

Koniec taśmy.

– Co to było? – spytał Hofman.

– Jezus – szepnęła „Źródełko”. – Nie wiem!

– Kurde balans… Jakieś strzelaniny, palmy, nasi podpierdolili komuś wielką skrzynię i usunęli świadków… Dobrze widziałem, czy coś mi umknęło?

– Dobrze widziałeś, Marek. O Jezus Maria!

– Co to było?!

– Nie wiem. W co my wdepnęliśmy, Marek? W co my wdepnęliśmy?

– Czekaj, czekaj… Uspokój się.

– Jezus Maria! Przecież ten gość zastrzelił obu pilotów! Dobrze widziałam, czy coś mi umknęło?

– Dobrze widziałaś, „Źródełko”. Uspokój się.

– W co my wdepnęliśmy?!

– Plissss… uspokój się.

– Jak mam się uspokoić?! – wrzasnęła. – Mam okres, a tu jakiś gościu zabija naszych żołnierzy i chyba już jestem w to wplątana! Jak mam się uspokoić?!

Nalał jej wina. Potem zmrużył swoje wredne, dzikie oczy.

– W tej sprawie będą chyba jeszcze lepsze numery – mruknął.

Na szczęście nie usłyszała, bo pewnie wpadłaby w histerię. Dłuższą chwilę mówił do niej szeptem. I chyba coś uzyskał. Może się nie uspokoiła, ale przynajmniej siedziała nieruchomo, kompletnie skołowana.

– Skąd masz tę taśmę? – zaczął indagację.

– Z komendy w Bydgoszczy.

– W Bydgoszczy przechowują takie coś?

– Nie… To były lata, gdy z taśmy filmowej odzyskiwało się srebro. Wszystko wędrowało do Warszawy, część taśm niszczono, a część utylizowano. No, ale w „lud” poszły plotki o tym srebrze i ktoś z pracowników komendy podpieprzył kilkaset kilogramów taśm. Oczywiście w domowych warunkach nie odzyskał ani grama srebra. Wpadł niedawno na jakiejś aferze z TIR-em wypełnionym papierosami, musiałam im podłożyć recydywistę, żeby nie było, że policja grabi własne magazyny. Nasi przy okazji odzyskali taśmy, powprowadzali sygnatury do komputera i… stąd mam.

– No dobra. A ten numer sprawy? SWW ileśtam. Skąd znasz?

– Tak jak mówiłeś: Pieczyska, Bydgoszcz, „Pyskówka”, rozpierducha, wczesne lata siedemdziesiąte. Pensjonat „Poruda” spłonął z powodu wybuchu butli z gazem. Pierwsze zgłosiło się Bydgoskie Pogotowie Gazowe. Tak napisali w aktach. Problem w tym, że nie ma tam firmy o takiej nazwie, i nigdy nie było. Prawdziwe pogotowie gazowe nazywa się inaczej. Ale najśmieszniejsza jest jedna rzecz…

– Jaka?

– Słuchaj, zginęło kilkanaście osób, spalił się ogromny kawał sosnowego lasu. A wiesz, ile wozów strażackich wezwali do akcji?

– Ile?

– Jeden.

– O kurwa!

– No.

– Ja cię…

– Niezłe, co?

Ania upiła łyk wina.

– Ale powiem ci lepsze. Kilkanaście ofiar, a ile wezwali karetek pogotowia?

– No ile?

– Zero!

Hofman wypił swoje wino. Odstawił kieliszek na biurko.

– No to mamy ich.

– Kogo?

– Pana Felicjana Matysika i tego drugiego, który też tam był.

– Gdzie był? Jezus!

– W Pieczyskach. Oni tam zabijali ludzi.

– Tak jak tych pilotów? Jezus… – zawahała się. – A skąd ty to możesz wiedzieć?

– Byłem tam.

– Nie piernicz. Wtedy miałeś może jakieś sześć, siedem lat!

– „Prawie pięć” – uśmiechnął się do niej słodko.

– Co ty pieprzysz?! Jak zabijali ludzi… Zaraz – otrząsnęła się. – Zaraz. Jaki drugi facet? Przecież zgarnęliśmy tylko jednego.

Hofman sięgnął po metalowe pudełko, opakowanie do taśmy filmowej. Tak jak przypuszczał, operator podpisał się na przyklejonym do wieczka papierze.

– Myślę, że chodzi o pana Dariusza Tomeckiego – sprawdził, czy dobrze odczytał odręczne pismo. – To jedna z bardzo nielicznych znanych mi osób, którym nie drgnie ręka nawet wtedy, gdy tuż przy nich zabija się ludzi.

Znowu się uśmiechnął. Tym razem bardzo wrednie.

Felicjan Matysik siedział przy stole w kuchni. Jadł kanapki, przygotowane na kolację przez starą żonę, i popijał mocną herbatą. „O, kurwa” – pomyślał. – „O, kurwa”.

Właściwie to nie zależało mu na życiu. Kiedyś tam pogodził się ze wszystkim. Pogodził się z tym, że strzeli sobie w łeb, jak coś nie wyjdzie. Ale teraz ta cholerna starość. Ten ohydny, okropny stan, gdy człowiek – wbrew wszystkiemu, wbrew rozsądkowi – nagle zaczyna się czepiać życia. Życia pełnego bólu, życia wypełnionego brakiem możliwości, życia szarego, durnego, bez perspektyw. Starość jest degenerująca. Nagle zaczyna człowiekowi zależeć tylko na jednym: na samym życiu. Byle jakim, byleby było. To jest tak, jakby wolnemu człowiekowi zabierano powoli wszystko – pieniądze, miłość, seks, kobiety, pogodne myślenie o przyszłości, jakiekolwiek nadzieje. Zamieniają cię w jakiegoś okropnego, drżącego starca, często nie mogącego utrzymać moczu w łóżku, zapominającego, gdzie schował klucze od domu, rzygającego, gdy zbyt dużo zje na obiad, pierdzącego przy każdej okazji. Nie masz już nic. Trzęsące się ręce, pokryte wątrobianymi plamami. Ropiejące oczy. Bełkotliwa, z powodu sztucznej szczęki, mowa. Dla żadnej z młodych kobiet nie stanowi się już obiektu pożądania. Ale chęci dalej są, tylko los odebrał możliwość ich realizacji.

Kurwa… Kiedy założy pierwszego pampersa? Pierwszego w swoim życiu, bo nie załapał się na ten produkt jako niemowlak, nie miał wtedy szans. Kiedy pójdzie do opieki społecznej po pierwsze ceratowe gacie?

A jednak nie. Był inny. Życie życiem, ale jest jeszcze sprawa. Strzeli sobie w łeb, gdy będzie musiał. Ale nie wcześniej. Na pewno.

Zerknął na mglistą postać, stojącą w rogu kuchni.

– No i co z tym pieprzonym oficerkiem? – mruknął, pokrywając blat stołu okruszkami.

– Zajmiemy się nim.

Hofman przeglądał CD z danymi, które „Źródełku” przysłał towar z Warszawy. Nie było tego wiele. I, co gorsza, bez dźwięku. Najpierw obejrzał film, zgrany z klasycznej ósemki na mpeg. Tu już nie miał metalowego pudełka, żeby zobaczyć, kto jest operatorem. Zresztą film był tak samo źle zrobiony, jak poprzedni. Najpierw jakiś czołg ustawiony na środku szosy. Chyba… chyba T-55, Hofman nie znał się na tym. Żołnierze wystający z włazów. Niezbyt zestresowani, raczej znudzeni. Sześć postaci w OP-1 z miotaczami ognia na plecach. Polewają ogniem jakiś trawnik. Niespiesznie, dokładnie, wręcz ospale. Oficer w mundurze wyjściowym, czterdzieści kroków dalej. „Darte”, rwane ujęcia. Nic się nie dzieje. I nagle zmiana! Oficer podnosi do ust gwizdek, wyraźnie panikuje. Faceci w OP-1, ci z miotaczami, rzucają się do ucieczki, jeden się przewraca. Coś go chlasnęło – jakiś drut przy drodze, którego nie zauważył przez malutkie okularki maski przeciwgazowej, jakaś gałąź? Wywalił się i wleciał do rowu. Czołg na wstecznym biegu (gąsienice ślizgają się po asfalcie szosy) pieprznął w słup z jakimś znakiem. Obaj żołnierze w wieżyczkach pochowali momentalnie głowy i zamknęli włazy. Czołg wykręcił jakoś i spieprza dalej tyłem. Oficer z gwizdkiem wieje jak zając, przeskakując niskie ogrodzenia na polu. Kamerzysta cofał się i obrazem coraz bardziej trzęsło. Oderwane, niewyraźne ujęcia. Jakiś gazik usiłujący wykręcić i zawrócić na wąskiej drodze. Dwóch żołnierzy próbujących wycofać się zgodnie z regulaminem – odskakiwali tyłem, z kałachami wycelowanymi w coś ciągle niewidocznego, poza kadrem. Czołg wpierniczający się tyłem w słup energetyczny. Zerwanie trakcji. Iskry.

Cięcie.

Inna pora dnia, sądząc po zmianie światła. Kilku mężczyzn w strojach OP-1 palących miotaczami innego faceta w tym samym stroju. Chyba tego, który wywalił się do rowu podczas ucieczki. Tym razem widać wyraźnie drut owinięty wokół nadgarstka. Rozerwany kombinezon. Płomienie.

Koniec.

Co to jest? Co to jest, do jasnej cholery?!

Przeglądał zeskanowane papiery. Nic. Same strzępy informacji, fragmenty dokładnie przetrzepanych przez kogoś papierów. „SWW/233991/69 – Efekt w Szklarach”. Co to jest ten Efekt? Szukał dalej. Jest! „SWW/12382/72 – Efekt w Pieczyskach. Wybuch gazu. Wezwano patrol numer 7”.

Eeeeeee… Taki kit to możecie wciskać amatorom. Wybuch gazu, a rozprowadzający w Bydgoszczy wzywa patrol? To w ogóle nie są określenia milicyjne. A poza tym Matysik jest żołnierzem, a nie milicjantem. I wezwali wojsko do wybuchu gazu? To było szyte bardzo grubymi nićmi – wezwano tylko jeden wóz strażacki. Bez ekipy dochodzeniowo-śledczej, bez karetki pogotowia? Ale to śmierdzi!

OK. Trzeba lecieć dalej. „Wrocław!” – gwizdnął cicho. SRT/2456/3001. Skądś znał ten skrót. Jezu… SRT? Miał doskonałą pamięć do liczb i nazw. Ale SRT? Czego dotyczy seria SRT? Zaraz, to chyba jakieś archiwalia. Zupełnie nie mógł sobie przypomnieć.

SRT? Zalogował się na komputerze komendy. Z tego poziomu miał jedynie ogólny przegląd informacji. Seria SRT – wybuchy gazu, nagłe powiewy wiatru, katastrofy górnicze…

Jezus Maria!!!

Już pamiętał. Seria SRT. Wybuch gazu w Rotundzie PKO w Warszawie. Wiatr przewrócił nieukończoną konstrukcję budynku Akademii Rolniczej we Wrocławiu, niemal czterdzieści ofiar. Wybuch gazu w Gdańsku – pod gruzami budynku kilkadziesiąt osób. Hałda osuwa się na most w Wałbrzychu – prawie trzydzieści ofiar. A przecież uczono go tego na studiach – przykład źle zorganizowanej akcji milicji.

Boże… Teraz już rozumiał. To nie była źle zorganizowana akcja milicji. To była doskonale zorganizowana akcja wojska, w której zabito prawie trzydzieści osób!

Ale zaraz… Zapalił papierosa i podszedł do okna. Letnia noc pachniała rozgrzanym asfaltem, obrośniętymi bluszczem ścianami budynków, kwiatami w pobliskim parku. Zasępiony, obserwował latarnie, kreujące fantastyczne cienie na ulicy, wille naprzeciwko, owady skupiające się wokół źródeł światła. W prześlicznym budynku obok ktoś grał na pianinie. Słyszał też odgłosy co najmniej kilku telewizorów, dochodzące z otwartych okien, jakąś kłótnię. Życie w mieście… Telewizor w jego własnym salonie również grał. Żona oglądała właśnie codzienną porcję wiadomości o włamaniach, napadach, przestępstwach z użyciem broni, gwałtach…

Jak to możliwe, że oni utrzymywali wielką organizację zabijającą ludzi w całym kraju?! To przecież setki patroli, centrale, jakiś sztab i łączność. Czy mieliby szansę utrzymać tajemnicę? Odpowiedź była prosta: nie mieli żadnych szans. Z tego wniosek, że komórka była bardzo mała, ze ściśle wyselekcjonowanym personelem. Ale… czy w takim razie mieli szansę reagować od razu w różnych regionach kraju i przeprowadzać błyskawiczne akcje eksterminacyjne? Odpowiedź znowu była prosta: nie mieli szans. Jaki z tego wniosek?

Hofman zaciągnął się dymem. Skoro mieli bardzo małą, wręcz mikroskopijną ekipę z poparciem kogoś z samej góry, a jednocześnie byli w stanie opanować wszystkie, jak sami mówili, Efekty, to… Wniosek był prosty. Skądś wiedzieli, przynajmniej mniej więcej, gdzie i z jakim wyprzedzeniem nastąpi Efekt. I wcześniej wysyłali ludzi w ten rejon. A to już bardzo brzydko pachniało. Szlag!

W jego domu nagle zgasło światło.

– Czy to korki? – krzyknęła żona z ciemnego nagle salonu.

Hofman wychylił się z okna i zerknął na ścianę swojego budynku.

– Nie. Walnęło w całym bloku.

– O Jezu… No dobra, chodźmy spać.

Odmruknął coś i podniósł słuchawkę telefonu. Nie dzwonił bynajmniej na pogotowie elektryczne.

– Cześć, stary. Nie obudziłem cię?

Znajomy architekt ziewnął rozdzierająco.

– Nie – skłamał uprzejmie.

– Powiedz mi jedną rzecz: czy ciężko wysadzić blok mieszkalny?

– Jaki blok?

– Jakikolwiek. Na przykład taki, w którym mieszkam. I zakładam, że będą problemy z dostarczeniem dużej ilości materiałów wybuchowych. Wiesz… Tajemnica.

– OK. Z wysadzeniem twojego bloku nie byłoby żadnego problemu. Obejdzie się bez semteksu.

– A co byś potrzebował?

Nowe rozdzierające ziewnięcie architekta.

– Klucz numer czternaście.

– Coooo?!

– Klucz numer czternaście.

– Jezu… no nie opowiadaj, że przy pomocy jednego klucza wysadzisz mój dom.

– Oczywiście, że wysadzę.

– Jak? Czekaj, jaki klucz, do jasnej cholery?

– No, normalną czternastkę. Wystarczy wejść do piwnicy. Jako architekt mam uprawnienia, żeby cieć mnie wpuścił. Wystarczy, że stwierdzę katastrofę budowlaną.

– Jaką katastrofę? Zakładam, że budynek jest jeszcze cały.

– Boże… Nie znasz naszego żargonu. „Katastrofa budowlana” to może być na przykład takie coś, że będzie mi się jedynie wydawało, że zauważyłem na przykład rysę na ścianie przy fundamentach. Wystarczy, że mi się będzie wydawało, rozumiesz? I muszą mnie wpuścić wszędzie, bo ja z kolei muszę zawiadomić odpowiednie służby. Normalna procedura.

– No dobra. I co zrobisz z tym kluczem?

– Odkręcę w piwnicy zawór gazowy. Dwadzieścia metrów dalej zostawię zapalonego papierosa albo świeczkę i ucieknę zygzakiem. Byle szybko.

– Jezu, to takie proste?

– Proste jak drut – nowe ziewnięcie. – Nie wiesz, co to jest wielka płyta?

Przez chwilę jeszcze wyjaśniał, że betonowe budynki mają jedną zaletę. Gdyby doszło do bombardowań, jak podczas drugiej wojny światowej, straty byłyby o wiele niższe niż w Trzeciej Rzeszy. Taka bomba spuszczona od góry niewiele zrobi betonowym bunkrom, jakimi są, de facto, bloki. Ale wybuch od dołu sprawia, że po prostu same się składają. Klucz czternastka i świeczka są lepszą bronią, niż bomby typu „blockbuster”, czy samoloty wbijane w ściany WTC. Zdecydowanie tańszą, bardziej poręczną, łatwiejszą w przenoszeniu, przyjazną w użyciu… Klucz czternastka to równoważnik paru ładnych ton trotylu. Potrzebny jest, oczywiście, jeszcze gaz i świeczka lub papieros. No i zapałki.

„Źródełko” szła na przystanek ulicą Podwale. Prosta, krótka, dobrze oświetlona droga z Łąkowej na Świdnicką, do przystanku pod Pedetem. Z jednej strony biura, domy handlowe i mieszkania, z drugiej pusta przestrzeń, fosa, zieleń. A jednak coś było nie tak. W ogóle druga w nocy nie jest normalną porą spacerów samotnych kobiet, ale teraz coś naprawdę było nie tak. „Źródełko” nie miała w torebce służbowej broni, a jedynie malutki miotacz z gazem pieprzowym. Kątem oka widziała mglistą sylwetkę w jednej z bram. Wyglądała jak… jak nierzeczywisty człowiek utkany z mgły. Nigdy nie poddawała się typowo kobiecej panice, miała za sobą parę szkoleń i wiedziała, co robić w takich sytuacjach. Przyspieszyła kroku, żeby wyglądać na bardzo zdecydowaną. Miarowy rytm kroków wystukiwany obcasami. Przecież człowiek z mgły nie mógł istnieć, nie wierzyła w duchy, na świecie nie było chyba częściowo przezroczystych mężczyzn?

Lekki zwód w lewo, mijając bramę powiedziała:

– Ach, dzień dobry. Pan Michalski, prawda?

Kolejny zwód, jeszcze bardziej w lewo. Prawa ręka na miotaczu, lewa na telefonie komórkowym. Tą samą dłonią włożyła sobie do ust metalowe, wygięte w łuk szydełko (to tak à propos przyszłej rozprawy sądowej o ciężkie uszkodzenie ciała – gdyby miała nóż, sąd mógłby uznać, że to ona zaatakowała. Ale szydełkiem?… He, he, he… A wbijało się w głowę lepiej niż nóż). Była przygotowana do ataku i obrony, te szkolenia naprawdę coś jej dały. Szybki, zdecydowany krok. Żadnych spojrzeń w tył. No, oczywiście, tylko poza tymi, kiedy symulowała, że coś jest nie tak z jej prawym obcasem.

Mglista postać chyba szła za nią. Nie widziała wyraźnie. Ale chyba… Jezu!!! Była coraz bliżej!

Schowała komórkę pod bluzkę, żeby napastnik nie zauważył podświetlenia ekranu i klawiszy. Na wyczucie wystukała 997. Szybki krok, ale nie bieg. Kiedy zgasły diody, wyjęła komórkę spod bluzki i przytknęła do ucha.

– Tu starszy aspirant Anna Nowicka. Napad! Potrzebuję pomocy. Przystanek pod Pedetem. Policjant w niebezpieczeństwie!!!

Psiknęła gazem w mglistą postać tuż za nią. Dwoma kopniakami pozbyła się pantofli na obcasach i runęła biegiem na przystanek.

Jezuuuuu!!! Tylko trzy osoby! Druga w nocy. Akurat dwie kobiety i jakiś pijak. Znikąd pomocy.

– Policjant w niebezpieczeństwie! Dajcie wszystko co macie w okolicy! Odebrałeś mnie?!

– Zaraz będą – odezwał się głos w słuchawce. – Strzelaj! Strzelaj!!!

– Nie mam z czego!

– Zaraz będą. Kwestia sekund. Trzymaj się!!!

Pijak przystawił się do niej.

– Możżżże ssssssię poprzytulamy, panienko?

Na szczęście komenda była kilkaset kroków stąd. Trzy radiowozy zaryły tuż obok, dosłownie paląc asfalt oponami. Kilku policjantów z bronią wyskoczyło z samochodów. Anka podniosła rękę.

– To ja!!!

W drugiej ręce miała już służbową legitymację.

Otoczyli ją. Obalony na chodnik pijak nawet nie jęknął pod naporem dwóch napakowanych mięśniami i adrenaliną ciał.

– To nie ten – krzyknęła, wskazując ulicę Podwale.

Dwóch policjantów z bronią i latarkami pobiegło w tamtym kierunku. Kobiety na przystanku trwały w szoku. Leżący na chodniku pijak bełkotał niewyraźnie.

– Aż trzy radiowozy za zwykłe molestowanie?… Świat schodzi na psy – usiłował się podnieść. – Tu jest gorzej niż w Auschwitz.

Niestety, policjanci wrócili po kilku minutach z niczym. Mieli w rękach jej buty – to wszystko, co zdołali znaleźć. Zapaliła papierosa.

– Zawieziecie mnie do domu, chłopaki?

– No pewnie.

– Jasne. I potem postoimy trochę pod domem, dla pewności.

Kto śmiałby odmówić sekretarce samego Big Bossa?

Już w radiowozie „Źródełko” wybrała z książki telefonicznej aparatu numer kolegi.

– Marek – powiedziała. – Coś jest bardzo nie tak. Bardzo nie tak – powtórzyła. – Spodziewaj się najgorszego.

Hofman odłożył słuchawkę. Doskonale wiedział, że coś jest nie tak. I bynajmniej nie chodziło o światło, które zgasło w całym bloku. Jego umysł węża, umysł skorpiona, od dawna podpowiadał mu, że zbliża się niebezpieczeństwo. Wyjął z sejfu broń, która była najbardziej bezpieczna w mieszkaniu o betonowych ścianach. Precyzyjny rewolwer z sześciocalową lufą, kaliber.22. Załadował do pierwszej komory bębna śrutowy nabój CCI Shotshell – taki, który pozbawiał przeciwnika oczu – a do następnych Eleye z ołowianymi pociskami, żeby nie było rykoszetów. To był naprawdę najbardziej bezpieczny wybór, jeśli miało się strzelać w zamkniętym pomieszczeniu – nie chciał wykończyć własnej rodziny. Zakiepował niedopałek i zaczął przebierać się w piżamę. Dobrze wybrał – lufa 6 cali, mały kaliber, „bezpieczne” pociski, deflektor podrzutu… Precyzyjne cudeńko, które nie zrobi krzywdy nikomu poza napastnikiem. No i po strzale w pokoju można odzyskać słuch już po kwadransie. Śrut i ołowiane pociski. Gdy takie coś nawet przypadkiem walnie w ścianę, to wprasuje się w nią, zamiast szaleć z odbicia po mieszkaniu.

W całym domu, a nawet kwartale panowały egipskie ciemności (nieprawdopodobne uczucie!), zupełnie niewyobrażalne dla mieszczucha. Hofman, zastanawiając się nad wiadomościami od „Źródełka”, wziął rewolwer w sposób „bezpieczny” i poszedł do sypialni. Nawet gdyby się po ciemku przewrócił, przy tym ustawieniu broni strzał nie mógł nastąpić.

W sypialni zobaczył coś zupełnie nieprawdopodobnego. Jego żona – całkiem fajna blond laska – stała na golasa. W jednej ręce miała komórkę, a w drugiej słuchawkę zwykłego telefonu. Słychać z niej było dźwięk „bip, bip, bip…” – za długo ją trzymała bez wykręcania numeru. Odruchowo, na ile mógł dostrzec cokolwiek po ciemku, skupił wzrok na jej biodrach.

– Sprawdź, czy drzwi zamknięte – powiedziała.

– Co?

– Sprawdź, czy drzwi zamknięte.

Cofnął się do przedpokoju, sprawdził dwa olbrzymie zamki i łańcuch. Jego żona miała na tym punkcie fioła. Od czasu, kiedy zamordowano jej najbliższą koleżankę; kopano ją i bito tak fachowo, że umierała cztery godziny, zanim zadławiła się własną krwią.

Wrócił do sypialni.

– W porządku.

– Coś się stanie.

– Mam jeszcze piwo w lodówce. Chcesz?

– Do kuchni już nie dojdziesz – powiedziała to wciąż dość spokojnym tonem.

Właściwie jeszcze się nie denerwował. Oczywiście, miał w umyśle te wszystkie opowieści „Źródełka” i obejrzane w telewizji osiedlowe włamania, ale trzymał gazrurę pod łóżkiem (to od czasu, gdy skopali tę koleżankę na śmierć; także na nim zrobiło to wrażenie – podobno wyła, a sąsiedzi myśleli, że to rodzinna kłótnia), no i wciąż jeszcze czuł się jak macho z rewolwerem…

– Spokojnie. Chodźmy spać.

– Odwróć się – powiedziała jego goła żona.

Dopiero wtedy coś poczuł. Przeniósł spluwę z pozycji bezpiecznej do „cholernie niebezpiecznej”, to jest kolba w dłoni i palec na spuście, a kciuk na kurku. Odwrócił się, czując paraliżujący strach. Ale umysł wciąż działał sprawnie: „Co oni mogą mi zrobić? W razie czego skoczę za łóżko i zacznę pruć”. Sekundę później idiotyczna myśl: „Amunicja jest w sejfie! Mam tylko sześć nabojów!!!”. Ale zaraz też uspokojenie. „Albo poradzę sobie z dwoma, albo mnie załatwią, bo i tak nie będę miał czasu na przeładowanie”. Gonitwa myśli: żal, że nie wziął pistoletu dużego kalibru do tworzenia „ściany ognia”, a jednocześnie ulga, że zachował się racjonalnie, tak jak go nauczono – z pistoletu łatwiej zabić własną rodzinę, a rewolwer małego kalibru jest sto razy bezpieczniejszy, bardziej precyzyjny. Ale czy na pewno sprawdził drzwi (no przecież przed chwilą patrzył!)? Dlaczego nie ma świeczki? Gdzie jest światło chemiczne?! Do gazrury nie dojdzie, bo żona blokuje drogę… Kompletny debilizm, wymieszany z paraliżującym strachem… Na szczęście umysł ciągle działał w miarę racjonalnie, mógł też polegać na odruchach – uspokoił oddech, zastanawiał się, jak polepszyć sytuację taktyczną. Ściągnął kołdrę z łóżka, podszedł do drzwi sypialni.

– Nie wychodź.

– Spokojnie.

I nagle coś nieprawdopodobnego – ktoś przechodził przez drzwi! Jego żona wydała z siebie jakiś pisk. Zupełnie niesamowity dźwięk, jakiś taki charkot. Czuł, że ze strachu zaraz zacznie strzelać po ciemku, na oślep. Ktoś przechodził przez drzwi. Te od domu. To nie było skrobanie, stukanie, odgłos forsowania na siłę. To było jakby… ktoś się przeciskał! Przez drzwi zamknięte na dwa grube zamki i łańcuch.

Paraliżujący strach… i znowu odruchy. Uspokoił oddech, skłębił kołdrę przy drzwiach do sypialni, zajął pozycję.

Scena jak z włoskiego filmu. Facet w gaciach, z rewolwerem, goła kobieta z dwoma telefonami w dłoniach, i dziecko, które nagle zaczęło szaleć we śnie, jakby miało koszmary. Rzucało się, jęczało, popłakiwało. Ich córka spała na piętrowym łóżku. Hofman chciał wejść po drabinie, ale od razu zrozumiał, że zrobi głupio: był praworęczny, więc własnym ciałem odgradzał broń od „napastnika”. Stał przez chwilę w miejscu, nie wiedząc co robić. I… nagle USŁYSZELI, jak ktoś idzie po przedpokoju. Ale to nie odgłos kroków. Coś się przesuwało? Pełzło? Charkotało? Żona zaczęła płakać. Hofman znów pomyślał o pistolecie, który zostawił w sejfie. Podszedł do drzwi (serce łomotało, włosy naprawdę stawały dęba).

– Nie wychodź!!!

– Zobaczę co to jest. Nic się nie dzieje. Spokojnie, drzwi sprawdzałem…

– Nie!!!

Nie mógł uspokoić oddechu.

– Zaraz mu dupę odstrzelę.

Był zdenerwowany i popełnił błąd. Odwrócił się do niej przodem, a tyłem do drzwi.

Jego naga żona powiedziała nagle zupełnie spokojnie:

– On stoi w drzwiach.

Dwie najgorsze chwile. Odwrócił się w panice, odciągnął kurek. W drzwiach nikogo. Ale wiedział, że coś tam stoi. Dziecko płakało przez sen, przewracając się z boku na bok.

Kobieta powtórzyła idealnie spokojnym tonem:

– On stoi w drzwiach.

Nikogo nie widział, ale WIEDZIAŁ, że ktoś, albo coś, stało w drzwiach. Ciemności okrutne, nic nie widać…

– Strzelam!

– Nie strzelaj – ten sam absurdalnie spokojny ton.

Dziecko wariowało na łóżku, nikt nie mógł się poruszyć. Nie wiedział, jak długo tak stali w totalnych nerwach i strachu, przerywanym idiotycznymi gadkami:

– Strzelam!

– Nie strzelaj! To nic nie da.

– Co z dzieckiem?

– Jezu, nie wiem.

– Dzwonisz?

– Gdzie?

– Po posiłki z policji. Wykręć chociaż numer!

– Nie mogę zlikwidować tego bipania.

– Kręć komórką.

– Jezu. Jaki numer?

– 997. Nie, kurde. 112 chyba…

– Gdzie jest jedynka? Nie widzę klawiszy.

– Przyciśnij cokolwiek, to ci się podświetlą.

Prowadzili tę idiotyczną rozmowę, mając świadomość, że ten… ktoś wciąż stoi w drzwiach sypialni. Ich córka wyła wniebogłosy, od czasu do czasu milknąc na krótką chwilę – nikt nie ruszył, by sprawdzić, co się z nią dzieje. I nagle przybysz odpuścił. Dziecko uspokoiło się i zapadło w spokojny sen. Hofman poczuł, że ten cholerny rewolwer ciąży mu w dłoni jak szlag, jego żona odłożyła telefony. Nagle. Ni stąd, ni zowąd. Jakoś tak dziwnie było. Poszedł do kuchni po to piwo (z absolutną pewnością, że niczego już wokół nie ma), ale nie chciało mu się pić. Usiadł na podłodze, zimny metal puszki chłodził czoło.

W tym samym momencie „Źródełko” zasypiała w swoim łóżku. Z policjantami w radiowozie czuwającymi pod bramą budynku, ze służbowym pistoletem, zarepetowanym i odbezpieczonym, leżącym tuż obok, na nocnej szafce. Chwilę przed zapadnięciem w sen, gdy myśli mieszały się już bez kontroli, wciąż miała w umyśle historię pewnej Amerykanki. Tamta trzymała pod poduszką dwie rzeczy: rewolwer i inhalator na astmę. Pewnej nocy pomyliło jej się, i zamiast inhalatora wsunęła do ust lufę rewolweru. Zamiast przycisku uwalniającego dawkę berotecu nacisnęła spust… Tuż przed snem zawsze mieszają się myśli.

Swój inhalator „Źródełko” wywaliła do kuchni. Wóz albo przewóz. Ciekawe, czy będzie o tym pamiętała w razie ataku choroby? Pieprzyć, wóz albo przewóz. Żywej jej nie dostaną. Wszystko jedno. „Źródełko” była cholernie samotna, wiedziała więc, że zacznie walić ze swojej spluwy do wszystkiego, co pojawi się w jej sypialni, albo do samej siebie. Było jej wszystko jedno. Była cholernie samotna. Jeszcze jeden łyk wódki i można spać. Żeby tylko nie pomylić butelki z lufą i nakrętki ze spustem. A tak poza tym to wszystko jedno.

Mglista postać pojawiła się znowu, ale tym razem nie towarzyszyły temu żadne efekty. Hofman siedział na podłodze w kuchni i z trudem przełykał ciepłe już piwo. Nie smakowało. Zerknął na człowieka utkanego z mgły i leniwie podniósł lufę rewolweru, ale zaraz ją opuścił. Było mu wszystko jedno.

– Mmmmm? – mruknął.

– Znasz mnie – powiedziała mglista postać. Nie wiedział, czy naprawdę słyszał dźwięk, czy to tylko coś gadało mu w głowie.

– Tak? – on przynajmniej mówił na głos. Choć cicho.

– Tak. Słyszałeś moją ksywę. Z drugiej ręki. Z opowieści.

Podniósł głowę. Koszmarne wspomnienia z dzieciństwa.

– „Pyskówka”?

– Tak, Marku – szepnęła, a po chwili dodała. – Cześć, Wężu. Pogadamy chwilę?

– Dlaczego nazywasz mnie wężem?

– Zerknij do lustra na swoje oczy, drapieżniku. Są kurewsko wredne.

Dwóch policjantów z radiowozu po raz piąty przysięgało oficerowi dochodzeniowemu.

– Daję słowo honoru, że nikt z nas nie spał! Jak tylko usłyszeliśmy strzały, Krzysiek runął na schody, a ja wezwałem wsparcie i pobiegłem za nim. Nikt nie wchodził do budynku, nikt nie wychodził.

– Ten budynek ma chwilowo tylko jedno wejście. To drugie, na podwórko, zastawiono szafą.

– Wiem. Nikt z nas nie spał! Jak przyjechały radiowozy wsparcia, pobiegłem do tego drugiego wyjścia. Było zastawione szafą.

– Jak to możliwe, że dwóch policjantów śpi spokojnie dwa kroki od wejścia – po takiej akcji, która miała miejsce w nocy?

– Nie spaliśmy!

– Wszystkie rozmowy są nagrane. Ktoś goni sekretarkę szefa, przyjeżdżają trzy wozy. Jeden odwozi ją do domu. I, kurwa mać, zasnęliście na posterunku?!

– Nie zasnęliśmy! Jak tylko usłyszeliśmy strzały, Krzysiek…

„Źródełko” zdążyła wystrzelić pięć razy. Cztery strzały rozorały ściany, waląc rykoszetami po wszystkim wokół, bo to była tania, czeska amunicja. Piąty strzał był bardziej precyzyjny: „Źródełko” strzeliła sobie w głowę. I to wcale nie była pomyłka – naprawdę nie pomyliła inhalatora ze spluwą. Powinni dać jej za to pośmiertnie medal.

– Co, Wężu?

Chodzili po Parku Południowym, była piąta rano. Żadnych ludzi, jedynie jeże, przemykające opustoszałymi ścieżkami, wiewiórki, czasem królik, widoczny w oddali. Nikt nie mógł zobaczyć faceta rozmawiającego z kobietą utkaną z mgły.

– Słuchaj, „Pyskówka”, przecież ty nie żyjesz od jakichś trzydziestu lat!

– Czemu cię to tak peszy?

– No wiesz… niecodziennie rozmawia się ze zmarłym.

– Nie traktuj tego tak poważnie. Żyję, nie żyję… Co za różnica?

– Weź mnie nie wpieniaj, trupie jeden! – uśmiechnął się.

Ona też się roześmiała. Ale ciągle nie był pewien, czy zrobiła to „na głos”, czy tylko on mógł ją słyszeć.

– Wężu – szepnęła. – Podobasz mi się.

Zerknął na nią, jeśli słowem „nią” można było określić kłębek mgły.

– Powiedz… Jak to możliwe, że ty… – zawahał się. – Nie wiem, jak to powiedzieć… Że ty… żyjesz? Przynajmniej w pewnym sensie.

– To cholernie trudne do wytłumaczenia. Sama za dobrze nie wiem.

– No, ale coś mi chyba możesz powiedzieć?

– Posłuchaj, to nie jest takie proste. To…

– To ty mnie posłuchaj, trupie jeden. Mam dziwne wrażenie, że jesteś fantastyczną dziewczyną – zatrzymał się i zapalił papierosa. – Ale mam też absolutną pewność – wydmuchnął dym – że coś przede mną ukrywasz.

– Dzięki za to pierwsze zdanie. A co do drugiego… Masz rację.

– Powiesz mi?

Uśmiechnęła się smutno, jeśli oczywiście można było dojrzeć smutek w kłębku mgły.

– Powiem. Bo wiem, jak zareagujesz.

– Co ma do tego moja reakcja? – spytał.

– Bo to przykra wiadomość – przystanęła przed małą ławeczką. – Ale dasz sobie radę.

– Co się stało?

– „Źródełko” nie żyje.

Szlag! Coś go ścisnęło w dołku. Przez chwilę czuł paraliżującą samotność, strach, kompletne zagubienie, do głowy napłynęły jakieś mgliste wspomnienia z dzieciństwa, gdy było mu źle. Gdy jeszcze bał się wszystkiego wokół.

Usiadł na ławce, zaciągnął się dymem, ale papieros wyraźnie mu nie smakował; odrzucił go na środek ścieżki. Potem podniósł głowę. Był znowu sobą.

– Kto? – zapytał.

Duchy chyba nie czują strachu, jednak „Pyskówka” odruchowo cofnęła się o krok. Hofman powtórzył cicho:

– Kto to zrobił?

Uśmiechnęła się.

– Wiedziałam, że tak zareagujesz. Wiedziałam, że można ci to powiedzieć zupełnie spokojnie.

– Czy możesz mi odpowiedzieć na proste pytanie?

– Nie wiem kto. Ale pomogę ci go znaleźć.

Hofman rozpaczliwie potrzebował chociaż jednego piwa albo mocnej kawy. Czegoś, co go uspokoi.

– Ten gość jest już trupem – powiedział cicho.

– Wiem – roześmiała się „Pyskówka”. – Dlatego też zwróciłam się do ciebie, a nie do jakiegoś Kowalskiego z książki telefonicznej.

– Pomóż mi do niego dotrzeć, istoto z innego świata.

– Oki doki – „Pyskówka” powtórzyła ulubiony zwrot „Źródełka”. – Ale ciebie też zamierzają zabić. Za dużo już wiesz. „Źródełko” usiłowaliśmy ostrzec, ale się nie udało. I… i powiedz mi jedną rzecz.

– No?

– Jak znajdziemy tego faceta… Zabijesz go? Umiesz?

Uśmiechnął się wrednym skrzywieniem warg. Popatrzył jej prosto w oczy. Nawet jeśli były częściowo przezroczyste, wyraźnie pochwyciła jego spojrzenie.

– Lets roll – powtórzył słynny zwrot. Odruchowo włożył do ust papierosa, choć wcale nie chciało mu się palić. Wypluł go na ścieżkę. – Lets roll!

„Pyskówka” również uśmiechnęła się wrednie.

– Oki doki. Lets roll!!! Wężu…

Matysik, stojący w budce telefonicznej, udawał, że czyta gazetę, w której miał zaznaczone ogłoszenia z ofertami pracy dla emerytów. To na wypadek, gdyby go ktoś śledził. Nie szukał żadnej pracy, powodziło mu się dość dobrze.

Tomecki, w innej budce, zgłosił się natychmiast. Harmonogram mieli opracowany już dawno.

– No?

– TO znowu zwiększa aktywność.

– Widzę.

– Będą chcieli TO zlikwidować. Znowu…

– I nas przy okazji. Co proponujesz?

– Jest taki oficer na policji… – Matysik wodził palcem po ogłoszeniach w gazecie. – Hofman, mówiłem ci ostatnio. Skądś go, kurwa, znam.

– Bez jaj. Ty nie pamiętasz? Przecież masz najlepszą pamięć do twarzy, jaką kiedykolwiek widziałem.

– Właśnie. I nie mogę sobie przypomnieć.

– No to widziałeś go w telewizji. Może wystąpił w teleturnieju. Albo w migawce o dzielnych policjantach, którzy rozbili gang i tak przyłożyli mafiosom, że bandytom się kredki z tornistrów wysypały.

– To poważne. Znam go. Pamiętam te oczy.

Tomecki tylko westchnął.

– Na jasnego ciula nam jakiś oficerek?

– To Wąż.

– Eeeeeee…

– Poważnie.

Chwila ciszy.

– No to już, bierz go – znowu dłuższa chwila wahania. – Słuchaj, a jak przy okazji nasze sprawy wyjdą na jaw?

– To wtedy następne spotkanie wyznaczymy sobie w piekle, Darek.

Big Boss szalał w swoim gabinecie. Dosłownie szalał. Zebrani wokół wyżsi oficerowie wrocławskiej policji truchleli ze strachu. Jeszcze nie widzieli swojego dowódcy w takim stanie.

– Co to ma być?! – wrzeszczał. – Co to ma być, do jasnej cholery?!

Nikt nie odważył się powiedzieć nawet jednego słowa.

– Moja osobista sekretarka wraca do domu, umęczona robotą. O drugiej, kurwaaaaaaa!!!, w nocy. Zgłasza do SWD, że jest obiektem napadu! Zgłasza to WAM, durnie! I co się dzieje? Jakichś dwóch palantów odwozi ją do domu, a potem zasypia w radiowozie! I mi ją mordują!!! Mordują! Policjanta, moją sekretarkę, łącznika ze specsłuż… – tu nawet Big Boss urwał zdanie. – Zamordowali ją! – podjął po chwili.

– To było samobójstwo – szepnął ktoś odważniejszy.

Jakby ktoś smagnął Big Bossa biczem. Szef uspokoił się momentalnie, podszedł do drzwi, otworzył je i wyszedł na korytarz.

– Proszę panów ze mną – dobiegło ich spoza gabinetu.

Wyszli jak struci, niezbyt spiesznie. Usiłowali nie patrzeć w oczy Big Bossa, on jednak był zupełnie spokojny.

– Tu są schody – powiedział. – O proszę. Schodzę schodami – wykonywał teatralne ruchy. – Tup, tup, tup – przy każdym kroku mówił zupełnie spokojnym tonem. – I tymi schodami spuszczę wasze głowy. Będą podskakiwać na stopniach, będą się tu toczyć, turlać, spadać… – zawrócił nagle i wrócił na górę. – Samobójca, proszę panów, nie strzela cztery razy po ścianach. Samobójca nie strzela do kogoś cztery razy, zanim palnie sobie w łeb. Jak wiecie, sam huk naboju dziewięć milimetrów odpalanego w zamkniętym pomieszczeniu skutecznie zniechęca nawet najbardziej zagorzałych samobójców.

Oficerowie nie do końca byli skłonni się zgodzić. Najczęstsze wypadki samobójstw w wojsku to właśnie dwa-trzy strzały w powietrze z kałacha, a dopiero potem w siebie. Ale fakt: wyszkoleni wartownicy, no i otwarty teren. Anna Nowicka nie była dobrym strzelcem. Poza „podstawówką” na strzelnicy, w okularach i tłumiących słuchawkach, nie zaliczyła żadnego dodatkowego szkolenia.

– Chodźcie za mną, panowie – Big Boss, zdawałoby się zupełnie spokojny, ruszył wzdłuż korytarza.

Większość oficerów wiedziała, gdzie ich prowadzi – do „żydowskiego przejścia”, o którym krążyły legendy. Wyjątkowo stroma, kręta klatka schodowa, o bardzo wąskich stopniach, w narożu budynku. Starsi opowiadali, że podobno gestapowcy stawiali żydowskiego więźnia na szczycie, a potem z kopa w plecy! Faktycznie, spadający człowiek nie miał żadnych szans zatrzymać się na tych stopniach. Dopiero na dole. Niestety, jedynym faktem potwierdzającym legendę była tylko Gwiazda Dawida, uwieczniona na szkle drzwi w pohitlerowskim budynku.

Big Boss otworzył te właśnie drzwi. Schylił się i dotknął palcem schodów.

– O, tu jest pierwszy stopień. Tu drugi – palec wędrował coraz niżej – a tu trzeci. Po tych schodach również, panowie, potoczą się wasze głowy. Ale macie alternatywne rozwiązanie.

Big Boss wyprostował się ociężale.

– Chcę mieć głowę mordercy pani Nowickiej podaną na złotej tacy, u mnie, na biurku, w gabinecie.

Odwrócił się i ruszył z powrotem wzdłuż korytarza.

– Zacznijcie się już składać na złotą tacę, chłopaki – dodał jeszcze, nie patrząc w tył. – Jeżeli, oczywiście, nadal łączycie swoją przyszłość z pracą w tym resorcie.

Big Boss był znany ze swoich ekstrawagancji i dowcipów. Ale jakoś tym razem nikt się nie roześmiał.

Przy wejściu do kostnicy Hofman musiał najpierw wypełnić mniej więcej pół tony formularzy. Wiadomo: rąbnie jakiemuś nieboszczykowi zegarek i policja od razu będzie wiedziała, gdzie szukać. Trupy zebrane w kostnicy co prawda zegarków już nie miały, ale kto go tam wie – może taki oficer chociaż wyrwie komuś złote zęby? I od razu będą go mieli, bo musiał się podpisać na trzystu papierach.

Szli wśród stołów ze zwłokami. Mglista „Pyskówka” roześmiała się nagle.

– Czuję się tu jak w domu – powiedziała. – Jak na przyjęciu wśród starych przyjaciół.

Hofman parsknął śmiechem.

Prowadzący anatomopatolog tylko zerknął na niego.

– Co cię tak, kurwa, śmieszy w kostnicy?

Nie widział i nie słyszał „Pyskówki”.

– Wiesz, chyba to, że jestem tu… ale żywy. Zawsze jakieś wyróżnienie, co?

Doktor nawet nie zerknął w bok. Wyciągnął trzy szuflady z lodówki, odsłonił stopy nieboszczyków.

– Niewiele się dowiedziałem. Na szczęście jest jeden charakterystyczny szczegół. Zwróć uwagę, że trzech facetów, którzy napadli na pana… – usiłował sobie przypomnieć – pana Felicjana Matysika miało jedną wspólną cechę.

– Są obrzezani, mają rude włosy i wszyscy kiedyś byli cyklistami albo fryzjerami?

– Coś ty taki wesoły dzisiaj?

– Zawsze jestem taki, jak mi zamordują najbliższą koleżankę – Hofman położył rękę na rękojeści pistoletu. – Uwielbiam zapach spalonej nitrocelulozy o poranku.

Anatomopatolog znał ten zapach. Dobrze poznał odór nabojów odpalanych z broni półautomatycznej – wsiąkła w wiele ciał, które musiał badać. Woń nie do pomylenia z niczym innym.

– Ci trzej, którzy napadli Matysika, mają pewną dziwną, wspólną cechę. Wszyscy posiadają odciski na piętach, bardzo podobne do siebie. O, takie – wskazał palcem.

– Wojskowe buty.

– Spadochronowe. To komandosi.

– Wiem.

– O! Widziałeś już kiedyś takie?

W Czadzie wcale nie było dobrze… W Czadzie było okropnie. Młokos Hofman zaciągnął się przez punkt werbunkowy we Włoszech, na wakacjach – na złość swoim rodzicom, którzy nie pozwolili mu pracować na platformach wiertniczych w Norwegii.

Przy wyjściu z kostnicy czekało dwóch mężczyzn. „Pyskówka” śmiała się, tańcząc między nimi. Nie widzieli jej, śpiewała więc głośno, bo tylko jeden człowiek mógł ją usłyszeć.

– Są tu, Wężu. Czekają na ciebie. Jeden po mojej prawej, drugi trochę z tyłu, na mojej godzinie siódmej. Odbiór.

Hofman zarepetował pistolet.

– Jak popełnisz błąd, zabiją cię, Wężu. Odbiór.

Skinął głową.

– Dasz sobie radę? Oni naprawdę chcą cię zabić. Odbiór.

– Yeah. Over and out – powiedział Hofman, podnosząc broń. Zaczął biec, wrzeszcząc:

– Policja!!! Ręce do góry!!!

W Czadzie było okropnie. Młokos Hofman zaciągnął się przez punkt werbunkowy we Włoszech, na wakacjach, na złość rodzicom, którzy nie pozwolili mu pracować na platformach wiertniczych w Norwegii. „Bo zbyt niebezpiecznie”. No to na złość zaciągnął się do „bardziej bezpiecznych” najemników w Czadzie. He, he, he… Miał zarabiać trzy tysiące dolarów miesięcznie. Na szczęście dla niego do żadnej akcji nie doszło. Wszystkie te durnowate formacje rozwiązano dość szybko i odesłano z powrotem do Włoch, gdzie paszporty żołnierzy znowu były cokolwiek warte.

W Czadzie było okropnie. Nie chodzi już nawet o koszmarny klimat, brud, smród, panikarskie opowieści nowych kolegów… Na przykład jeden gość, który spał na pryczy obok niego, dostał jakiejś wysypki. Miał pryszcze wszędzie, na całym ciele. Jeden obok drugiego, co milimetr, na całym, dosłownie całym ciele. Koledzy najpierw smarowali go wazeliną, bo tylko to było. Hofman bał się zarazić, więc smarował go przez chusteczkę. Potem jednak zaprowadzili go do „sanitariatu” – dla Polaka brzmiało to jak niewymawialne „sanithhhhhhhheeeeuhhhhhr”, czy jakoś tak. To był francuski punkt opatrunkowy, albo sracz. Nigdy tego nie byli pewni, bo jego wyposażenie dorównywało bogactwem przeciętnej publicznej ubikacji w Europie. Tam go posmarowano inną maścią… albo płynem do przetykania klozetu, nie wiadomo. W każdym razie następnego dnia gościa w stanie zejściowym posłano samolotem do Francji.

Fajnie też było, jak inny facet wlazł na minę. Zleciało się pół obozu, i wszyscy coś mówili. Hofman wraz z dwoma Niemcami obwiązał rannego czym się dało. Ponieważ o tej porze wszyscy chodzili w samych gaciach, nie było nawet ciuchów pod ręką, żeby zrobić opatrunek. Osobistym wkładem Hofmana w rozwój światowej medycyny było pierwsze w historii zrobienie opatrunku ze starej gazety. Facet nawet nie krwawił za bardzo. Chwiejący się na nogach lekarz, który przyszedł później, ledwie zerknął na rannego, niwecząc szansę Hofmana na Nagrodę Nobla w dziedzinie medycyny za odkrycie ekstremalnych rodzajów opatrunku.

– Eeee… utnę mu nogi wieczorem – powiedział i pożeglował w sobie tylko znanym kierunku, zostawiając dyskutujących o wypadku żołnierzy.

Takiego burdelu nie widział nigdy w życiu, a o obiecanych pełnych trzech tysiącach dolarów miesięcznie mógł tylko pomarzyć. Ale forsy, szczególnie w porównaniu z miejscowymi, miał jak lodu. Był majętny jak król Nabuchodonozor, jak najbogatszy mieszkaniec miasta Sybaris. Mógł wszystko: bawić się, chlać, kupować wszystkie nielegalne artykuły, i wszystko za grosze. W obozie najemników wieczorem panował luz. Każdy kto chciał, mógł iść trwonić swoje „napiwki”, jak je nazywali, które w oczach miejscowej ludności urastały do gór złota, do milionów dolarów, i taką miały tu wartość nabywczą. Podobno dwóch nachlanych Polaków wyciągnęło w barze z kieszeni po dwie garście miejscowych pieniędzy. Powiedzieli do barmana:

– Niech tu przyjdzie twoja córka i się przy nas potnie nożem. Dajemy to! – wskazali stos banknotów.

Podobno przyszła i się pocięła. Podobno. Kto by tam wierzył w opowieści najemników? Podobno jeden Niemiec strzelił do jakiegoś gościa po pijaku, a jak się zlecieli gapie, zatkał ofierze ranę zwitkiem banknotów i odszedł spokojnie. Jedyne czego się bał, to stratowania przez chętnych na bogactwo. Podobno. Opowieści najemników lepiej nie traktować poważnie. To, że Hofman widział następnego dnia w szpitalu (czy czymś o tej nazwie) pociętą nożem dziewczynę i postrzelonego faceta, o niczym nie może świadczyć. Nic się nie stało.

Nigdy nie opowiadał potem o Czadzie, a to z paru względów. Głównie dlatego, żeby nie zostać ukaranym za służbę w obcej armii. Ale przecież człowiek jest człowiekiem – zawsze coś chlapnie na imprezie, albo ulubionej dziewczynie. I zawsze pytano go, dlaczego, skoro był we francuskim wojsku, nie umie ani słowa w tym języku. A przecież było wprost przeciwnie – znał francuskie słowa, i to sporo. Na przykład „łi”, „wulewu kusze awek mła seskła” (i parę innych świństw) oraz „pierhhhdol shhię ty głhhhupi żabojadzie” (to trzeba było wymawiać z należytym akcentem). Innych słów nie potrzebował. Najemnikami byli sami Polacy, Niemcy, kilkunastu Jugosłowian, ze dwóch Czechów i jakiś Angol albo Nowozelandczyk, albo cholera go wie. Wszystkie komendy wydawało się po polsku albo po niemiecku (na przykład: „Stillgestanden, skurwysynu! A jak nie, to ci schissen w mordę!”). Narzecza miejscowych i tak nikt nie rozumiał. Murzynom wystarczyło zaszeleścić banknotami, i już miałeś to, co chciałeś. Na przykład puszkę coli, kupionej na targu inwalidów i kalek. Hofman kupił taką za odpowiednik chyba dwóch amerykańskich centów. Wypił na miejscu, bo facet bez rąk tego, zdaje się, oczekiwał. Potem koledzy go ratowali, twierdząc, że miejscowi potrafią podrobić nawet fabrycznie zamkniętą puszkę, i cholera wie jakie tam są bakterie. Chcieli go zdezynfekować spirytusem, ale nie wyszło, bo nie było spirytusu, a poza tym ktoś powiedział, że spirytus w tej temperaturze zabije Europejczyka. No to wódką! To wyszło nawet fajnie, a impreza z powodu posiadania „całkiem nowego trupa” w oddziale bardzo się udała.

Jednak ćwiczenia były kurewsko ciężkie. Kary również – na przykład czyszczenie zbiornika na ropę lub siedzenie, w upał, w metalowej beczce. Ludzie wyli, dosłownie wyli! Ale przełom przyszedł znacznie późnej. Podczas ćwiczeń w terenie zwiad pochwycił jakiegoś Murzyna. Panowała panika z powodu możliwej wizyty dziennikarzy i fotografów, więc potraktowali go odpowiednio. Ale Murzyn nie wyglądał na dziennikarza ani fotografa, zwiad już go wstępnie obrobił. Miał związane ręce, zakrwawioną twarz; ciekło mu z nosa i z ucha. Sierżant powiedział wyraźnie: „Przesłuchać jeńca!”. No kurwa… Po jakiemu? Po polsku?! Co mu powiedzieć?

Intencje sierżanta były jednak jasne. „Przesłuchać” – wskazał jakiegoś żołnierza. Ten pojął w lot. Lutnął Murzyna z pięści w twarz.

– OK – sierżant nie wnikał w efekty przesłuchania. – Następny.

Drugi żołnierz przyładował Murzynowi w splot, aż go wyflancowało.

– Teraz ty! – wskazał na Hofmana.

Ach! Tu trzeba było się popisać. Pokazać przed kolegami, że nie jest się mięsem armatnim, tylko mężczyzną. Hofman wyjął z kieszeni kabel z nanizanymi metalowymi tulejkami. Coś, co robiło duże wrażenie w barze przy koszarach. Kabel z tulejkami świsnął złowieszczo w powietrzu.

Wtedy właśnie Hofman poczuł coś, co w jego życiu pojawiło się po raz pierwszy. W tym zmęczeniu, otępieniu, wśród okropnego zapachu potu jakaś myśl uparcie drążyła mu umysł.

– Nie! – powiedział, chowając kabel z powrotem do kieszeni.

– Co „nie”?

– Nie uderzę związanego człowieka! – krzyknął trochę za głośno.

– Cooooo?!

– Nie uderzę bezbronnego gościa! Nie zrobisz ze mnie zwierzęcia!

Sierżant przez chwilę wytrzeszczał oczy, a Hofman miał w oczach wszystkie kary, których może doświadczyć. Czyszczenie zbiornika z ropą, karcer, czyli metalowa beczka na upale…

– Nie zrobisz ze mnie zwierzęcia – powtórzył.

Stary sierżant, choć cham i prymityw, pamiętający jeszcze wojska Andersa, jak twierdzili niektórzy, podszedł bliżej z innym wyrazem twarzy. Dłuższą chwilę przeżuwał coś w sobie. Cmokał, mlaskał, przygryzał wargę. Coś było nie tak z tymi facetami z Drugiego Korpusu. Za długo w wojsku. W końcu jednak powiedział:

– Właśnie zrobiłem – zerknął prosto w oczy Hofmana. – Właśnie zrobiłem z ciebie zwierzę. Ha, ha, ha… Drapieżnika.

Śmiał się i dowcipkował, a otaczający go żołnierze nie rozumieli niczego. Potem jednak otrząsnął się.

– No dobra – mruknął. – Ale postawiłeś mi się. Zwiad. Jeden. Seta. Już.

Słowo „zwiad” oznaczało, że Hofman ma zdjąć kapelusz z krótkim rondem i włożyć stalowy hełm, zwany „piecykiem do wypalania mózgu”, a potem pobiec przed oddział. Słowo „seta” oznaczało, że ma przebiec sto metrów (no, powiedzmy: sto kroków – metrów nie udawało się oznaczyć w tym syfie). Ma też iść sam.

Teoretycznie nie było to takie złe. Niby groziły mu miny, ale podczas całego „turnusu” tylko dwóch gości dało się nimi poranić, więc częstotliwość nie była duża. Teoretycznie zagrożeniem byli tubylcy, ale to też było takie sobie niebezpieczeństwo. Teoretycznie obowiązywał zakaz strzelania, ale co chwilę ktoś z miejscowych ginął. Europejczycy mieli ze sobą nie tylko stare, amerykańskie karabiny. Mieli mnóstwo niebezpiecznych narzędzi, a poza tym górowali nad miejscowymi masą ciała, dobrym odżywieniem, sprawnością fizyczną, chamstwem, wzrostem i powszechną edukacją, która nauczyła ich, że najlepszą obroną jest atak wyprzedzający.

Z drugiej strony prymitywny człowiek ma w ataku znaczącą przewagę nad wyedukowanym, a najemnicy dość często rekrutowali się z tych zdecydowanie nieźle wykształconych. Szczególnie ci młodsi.

Jednego z tych młodszych właśnie otoczyło trzech Murzynów – dokładnie w chwili, gdy podczas biegu na zwiad już nie mógł dostrzec niczego; oczy zalewał mu pot, płynący strugami spod metalowego hełmu.

Ta ulotna chwila… Co przeważy? On miał amerykański karabin, oni nic. Niestety, było ich trzech, i właśnie go otaczali. Każdy słyszał o zabitych najemnikach, i o tym, co z nimi wyrabiano. Z drugiej strony, był absolutny zakaz strzelania. Zresztą, jak strzelić do ludzi, którzy tylko otaczają żołnierza i uśmiechają się szeroko?

Co do tego, że zamierzają go zabić, nie było żadnych wątpliwości.

Co przeważy? Europejska technika i wyszkolenie, czy dzika żądza zdobycia tych wspaniałości i bogactw, które w ich mniemaniu miał przy sobie? Karabin M-1 czy krótkie sztylety dhirri? Nie było miejsca, żeby użyć karabinu. Wielki, kanciasty, potwornie spocony Europejczyk, czy trzech małych Murzynów, którzy z uśmiechami na twarzach właśnie wyciągali swoje noże?

Jednak wyszkolenie.

Hofman uśmiechnął się również. Założył karabin na ramię, co nawet ich zdziwiło, a potem dotknął najbliższego napastnika. Dotknął jego twarzy.

Tak, jak powtarzali instruktorzy. Czysto psychologiczny trick.

Tamten zachował się zupełnie irracjonalnie. Choć był to szczyt głupoty, chwycił Europejczyka obiema dłońmi za rękę. Wtedy Hofman wyjął stary, angielski rewolwer i strzelił tamtemu między nogi.

Bynajmniej nie w jaja. W dziurę, w powietrze między nogami.

Wystarczyło.

Oficer, który biegł krzycząc „Policja!!! Ręce do góry!!!” nie był już tym młodym najemnikiem. Ale zapamiętał dobrze. Dwóch komandosów z jednostki specjalnej zastąpiło mu drogę, obaj z giwerami w rękach, pewni swego, przekonani, że ofiara nie ma szans… Jednego z nich dotknął ręką. Dotknął jego twarzy.

I, choć to zupełnie irracjonalne, głupie i bezsensowne, komandos chwycił obiema rękami jego dłoń, upuszczając własną broń. Oki doki, jak mówiła „Źródełko”. Hofman strzelił mu między nogi.

Komandos zachował się dokładnie tak, jak Murzyn w Czadzie. Rycząc ze strachu upadł na wznak, trzymając się za nienaruszone jaja. Drugi, zszokowany, zarobił strzał prosto w kewlarową kamizelkę kuloodporną. Z potrzaskanymi żebrami poleciał w tył, masakrując szklane drzwi kostnicy. Nie tak, jak na filmach. Nie podniósł się, nie otrzepał garnituru i nie rozpiął go, żeby pokazać pociski ładnie wprasowane w kamizelkę. W tej chwili wył i wymiotował jednocześnie. To nie było, jak w amerykańskim kinie akcji. To była rzeczywistość. Jeden rzygał, drugi – w szoku, bez broni – macał swoje krocze. Potem wstał i rąbnął głową w parapet okna cieciówki z taką siłą, że odłamał kawałek marmuru. Znowu go obaliło.

Drugi przestał wymiotować i strzelił dwa razy. Hofman również oddał dwa strzały.

To naprawdę nie było tak, jak na filmach. Rzeczywistość wygląda inaczej. Choć dzieliła ich odległość kilku kroków, obaj nie trafili. Strach, adrenalina wypalająca mózgi, trzęsące się ręce, panika w umyśle, szok… Komandos znowu strzelił. Hofman też. Pudło. Tamten runął w tył przez rozbite, szklane drzwi. Strzelił – pudło! Znowu zwymiotował. Hofman posłał mu pięć pocisków, lecz tylko jeden trafił. Znowu w kamizelkę, tym razem na ramieniu. Obaliło go z piruetem, stracił broń.

Ten drugi, co rozwalił marmurowy parapet, miał zakrwawioną twarz, lecz usiłował wstać. Hofman przypiął mu rękę kajdankami do kaloryfera. Tymczasem pierwszy komandos zygzakiem dotarł do furgonetki, stojącej z otwartymi drzwiami, wpełzł do środka i odjechał, gdy kierowca wcisnął gaz do dechy.

– Rock and roll! – powiedziała „Pyskówka” i zaczęła się śmiać, wyraźnie z czegoś zadowolona. – Od czasu kiedy umarłam, lubię takie zabawy!

Big Boss mieszał okropną kawę, którą zaparzyła mu nowa sekretarka. Patrzył na swoich oficerów. Patrzył tak, jakby widział ich po raz pierwszy w życiu.

– Panowie, czy ja mogę wierzyć swoim oczom?

Nikt nie odpowiedział. Big Boss palcem lewej ręki wertował akta.

– Czy naprawdę mogę uwierzyć w to, że dwóch komandosów chciało zastrzelić mojego oficera?

Ktoś głośno przełknął ślinę. Jakiś desperat odważył się powiedzieć:

– Z akt nie wynika, że to byli komandosi.

– O?

Big Boss zrobił swoją słynną minę w stylu: „Niemożliwe… To mrówki naprawdę nie stworzyły bomby atomowej? Naprawdę? Nie chce mi się wierzyć”. Przełknął łyk kawy, skrzywił się.

– Mam tu zdjęcie naszywki z kewlarowej kamizelki kuloodpornej, zdjętej z pojmanego napastnika. Panowie… Czy mnie wzrok myli, czy też jest to kamizelka polskiej policji?

Nikt nie odpowiedział na to pytanie, więc Big Boss kontynuował w najlepsze.

– Limitowana seria, niedostępna w komercyjnych sklepach. Czyżby znowu brygada antyterrorystyczna?

Żadnej reakcji. Brygada antyterrorystyczna miała we Wrocławiu przesrane po pamiętnej akcji w klubie „Reduta”. Na polecenie władz komandosi poszli lać gości klubu – prywatnie. W kominiarkach, ale po cywilnemu. I nawet nie to, że brali udział w zagmatwanych interesach, niewyjaśnionych do dziś, zadecydowało, że okryli się hańbą. Antyterroryści dali się pokonać ochroniarzom klubu i zwykłym gościom. Tacy to i komandosi, zdolni do doprowadzania na komisariat sześcioletnich dziewczynek. Albo do przypadkowego strzelania do siebie nawzajem, bo od czasu do czasu któryś z nich ginął w koszarach.

Nowa sekretarka przerwała ponure milczenie, panujące w gabinecie szefa. Nie bardzo jeszcze wiedziała, jak się zachować, więc podsunęła mu pismo pod nos. Przeczytał kilka linijek tekstu i podniósł wzrok. Ci, którzy go znali, zaczęli się naprawdę bać.

– Panowie – powiedział Big Boss. – Czy ja pracuję w Komendzie Wojewódzkiej Policji, czy w burdelu?

Cisza była dosłownie namacalna. Nikt nie śmiał podnieść oczu.

– Czy ktokolwiek mógłby mi odpowiedzieć na to proste pytanie?

Cisza.

– Napastnik aresztowany przez Hofmana powiesił się w celi! Czy ja pracuję w burdelu?! Czy ja wyglądam na burdelmamę?!

Oficerowie prawie zaczęli się szturchać, żeby tylko wypchnąć kogoś do odpowiedzi.

– Czy ja pracuję w burdelu? – powtarzał wielki facet za biurkiem.

– Nie, panie komendancie – nareszcie ktoś się odważył. – Pracuje pan w Komendzie Wojewódzkiej Policji.

Big Boss odsunął od siebie wystygłą kawę.

– No to w przeciągu paru dni chcę mieć wyjaśnienie tej sprawy. Ewentualnie wasze dymisje, panowie. Możecie mi przynieść albo jedno, albo drugie – zażartował ponuro.

Matysik obstawił szpital wojskowy, Tomecki stał przy szpitalu kolejowym. Obaj staruszkowie nie budzili niczyich podejrzeń, bo przecież tacy zawsze kręcą się na urazówce. Męczą, narzekają, czepiają się personelu i pytają o lekarstwa na miliony chorób, które ich dręczą. Istna zmora, ale też zmora ignorowana, niezauważana, przezroczysta jak powietrze.

Tomecki miał szczęście. Anioły powiedziały wyraźnie: „Albo tu, albo tu”. Anioły zawsze miały rację. Ale tym razem wygrał Tomecki.

Obwiązany elastycznym bandażem facet ledwie wkuśtykał na podjazd. Z tyłu, na prawej łopatce, miał dodatkowy opatrunek. Pieprzone siły specjalne! Mogli go odwieźć na opatrunek do Poznania czy Lublina. Ale nie… Oni wszystko robili rutynowo.

Mężczyzna w bandażach popatrzył na staruszka, który powoli dojadał swoją ulubioną kanapkę z jajkami i chrzanem, rozsiewając wokół straszny zapach przetrawionego czosnku. Ich spojrzenia spotkały się na moment. Twarde oczy perfekcyjnie wyszkolonego komandosa i wodniste oczy staruszka. Komandos powinien zacząć się bać, ale nie zaczął, bo nie wiedział, że to rozmyte spojrzenie rzuca na niego akurat Dariusz Tomecki. Nie wiedział też, że w torbie z kanapkami ukryty jest malutki rewolwer na naboje.22 Short. Gówniana broń, za słaba, żeby cokolwiek zrobić napastnikowi. Ale… Ofierze można nim coś zrobić. Szczególnie, jeśli palec na spuście trzyma pan Tomecki.

Obolały komandos z trudem wsiadał do samochodu, który czekał na niego na parkingu, ignorując staruszka. A powinien nie ignorować. Pierwszy nabój.22 Short trafił go w kręgosłup, a drugi, dobijający, w potylicę. Nie było żadnego większego huku, nikt nie alarmował policji, nikt nie biegał wokół w panice..22 Short – broń dla fachowców. I jeszcze w dodatku rewolwer, który nie siał łuskami wokół.

Tomecki nachylił się, żeby sprawdzić, czy facet na pewno jest załatwiony. Zszokowany kierowca samochodu dosłownie wybałuszał oczy.

– No i co się tak gapisz? – kolejny kęs ulubionej kanapki z jajkami, chrzanem i czosnkiem.

– Aaaaaaaa… – spanikowany umysł kierowcy dał jednak z siebie wszystko. – Ży… ży… życzę smacznego!

– No. Dziękuję – Tomecki odwrócił się powoli. – Pozdrowienia od pana Hofmana. Miłego wieczoru.

Przez nikogo nie niepokojony odszedł gdzieś w noc, lekko kuśtykając – naruszone reumatyzmem biodro dawało się we znaki.

Policja szalała. Zamordowana sekretarka samego Big Bossa, zamach na Hofmana… W całym mieście nie było choćby jednego informatora, który nie został wyciągnięty z barłogu i brutalnie naciśnięty. Tony papieru przewalały się przez faksy, internet przekazywał miliony e-maili, praktycznie nie odkładano słuchawek telefonów. „Wewnętrzne miasto”, ukryte gdzieś pod powierzchnią normalnego życia, wrzało. Każdy – i przestępcy, i funkcjonariusze – wiedział doskonale, że potrzebna jest głowa. Potrzebna jest czyjaś głowa. I nie będzie litości. Tak jak w przypadku zboczeńca, który kilkanaście lat temu rozbierał do goła nieletnich chłopców, a potem gwałcił ich i mordował. Ponieważ miał na sumieniu trochę za dużo i skompromitował organy ścigania… Rzecznik policji wyznał wtedy na jakiejś imprezie dziennikarzom: „Nie popuścimy. Nie będzie żadnego procesu. Ten facet zginie”. Nikt z zebranych dziennikarzy nie wierzył.

Zboczeńca złapali parę miesięcy później. Do procesu rzeczywiście, przypadkiem, nie doszło. Mężczyzna powiesił się w celi. I nie jest prawdą, że recydywiści mieli do niego dostęp. Powiesił się sam, bez podania powodu – po prostu.

Wszyscy wiedzieli, że teraz też tak będzie. Sukinsyn, który to zlecił, powiesi się bez podania powodu.

Policja szalała z pianą na ustach. Wszelkie męty, złoczyńcy, bandyci, a nawet mafiosi pochowali się w mysie dziury. Dla wszystkich stało się jasne, że teraz można naprawdę ostro oberwać.

Hofman zerwał policyjne plomby i otworzył drzwi mieszkania „Źródełka” swoim kluczem, który pozostał mu z czasów większej zażyłości z dziewczyną. Po całym dniu wypełniania papierów dotyczących zajścia pod kostnicą nie był zbyt przytomny. Adrenalina ustąpiła miejsca obezwładniającemu zmęczeniu, pogłębionemu zaziębieniem. Ledwie widział na oczy, co chwilę ocierał pot z czoła, włosów i karku.

Nie zamierzał przebywać tu długo. Zbierało mu się na wymioty. Złość i żal – dwa w jednym – sprawiały, że ledwie mógł oddychać. Musiał tylko znaleźć coś, czego podczas kontroli i rewizji nie znalazła ekipa dochodzeniowo-śledcza.

Jezu, jakie to proste! Otworzył sekretny schowek w biurku, który sam kiedyś „Źródełku” zrobił. On wiedział, jakie są metody i procedury ekipy dochodzeniowo-śledczej, dlatego tak skonstruował schowek, żeby fachowcy go nie znaleźli. Uśmiechnął się do siebie.

W środku był jedynie mały notesik. Ale tylko o to chodziło.

Hofman siadł przy biurku „Źródełka”. Nowa fala mdłości. „Tajemniczy kutasie, który to zrobiłeś” – pomyślał. – „Już nie żyjesz, chuju!”. Otworzył notes na właściwej stronie. Wiedział, która to strona, wiedział także, jak odczytać zaszyfrowane numery. Wykręcił jeden z nich z aparatu „Źródełka”. Siłą rzeczy ten telefon nie mógł być na podsłuchu – należał do denata. W przeciwieństwie do jego komórki.

– Krutnicka, słucham?

– Przytrzymaj taśmę palcem – powiedział.

– Cooooo?! Ty wiesz, pod jaki numer się dodzwoniłeś? Ty wiesz, kto ci zaraz tyłek skroi?!

– Przytrzymaj taśmę. „Laska” nie żyje.

Bardzo długa chwila ciszy. Potem ciche skrzypienie zatrzymanej taśmy, odgłos ręcznego przewijania i wahanie w głosie.

– A jaką ja mam ksywę?

– „Towarek”.

– Jesteś eks-chłopakiem „Laski”?

– Tak.

Zapytała o kilka szczegółów. A potem o całą historię. Pod koniec był już absolutnie pewien, że taśma warszawskiego rejestratora jest mocno przytrzymywana i nawet nie śmie drgnąć.

– Czego potrzebujesz? – spytała.

– Pomocy. Wszystkiego.

– Oki doki. Stanę na głowie, żeby ci wszystko wydobyć.

Znał ich żargon.

– Stej in tacz.

– Oki doki. Plissss, zastrzel go. Dobrze?

– Dobrze.

Rozłączył się i wykręcił numer w Bydgoszczy.

– Starszy aspirant Wasilewska, słucham?

– Trzymaj taśmę palcem.

– Coooooo?! Ty wiesz, pod jaki numer się dodzwo… O żesz… Już po ciebie jedzie specgrupa.

– „Laska” nie żyje. Wyzeruj alarm i trzymaj taśmę palcem.

Cisza. Ledwie słyszalny odgłos zatrzymywanej taśmy i ręcznego cofania, żeby zatrzeć pierwsze nagrane słowa.

– No? Jakie mam pseudo?

– „Dupka”.

– Jasny szlag!!!

Zapytała o kilka szczegółów, które mogły go zidentyfikować. Potem usłyszał coś jakby westchnienie, potem jeszcze jedno, potem odgłos wycierania nosa.

– Wiem, po co dzwonisz. Stanę na rzęsach i dostarczę ci wszystko, co znajdę. Ale mam jedną prośbę: zastrzel go.

– Oki doki – odpowiedział.

– Stary… zastrzel go, proszę! To była moja bliska koleżanka, i ten… i ten… i taki kutas, co ją zabił, nie ma prawa chodzić po świecie.

– Trzymasz taśmę?

– Tak.

– Słowo?

– No.

– No to masz jak w banku. Zastrzelę gnoja.

– No to oki… Teraz zobaczysz, jak się staje na rzęsach. Jutro będziesz miał wszystko, co uda mi się wygrzebać.

– Stej in tacz. Over and out.

„Pyskówka”, stojąca na parapecie okna, uśmiechnęła się słodko.

– Obie zatrzymały taśmy. Spoko majonez.

Matysik i Tomecki powinni zagrać w jakimś filmie – amatorska ósemka z ich dokonań gdzieś wśród palm to było mało. Jeden wyszedł z tyłu jakiegoś TIR-a, zaparkowanego przy stacji benzynowej przy osiedlu „Polanka”, a drugi z przodu. Mieliby go, gdyby nie „Pyskówka”, która tańczyła właśnie na masce jego samochodu w takt skocznej melodii z radia. Obaj, mimo wieku, wyglądali bardzo sprawnie i fachowo. Jak geriatryczna mafia.

Hofman stanął z Glauberytem ukrytym pod kurtką w miejscu, gdzie nie mogły go namierzyć kamery stacji. Tuż pod okapem sklepiku, za filarem. Matysik i Tomecki nie byli szczególnie zdziwieni. Najwyraźniej nie zamierzali na niego napaść. To tylko taki wyuczony styl załatwiania spraw. A jak tych dwóch potrafi załatwiać sprawy, zdążył się dowiedzieć, mając zaledwie „prawie pięć lat”.

– Skąd masz Anioła Stróża? – Matysik pierwszy podszedł bliżej.

– Mmmmmm?

– Po pierwsze – włączył się Tomecki – schowaj to maszynowe gówno, bo zaraz ktoś zobaczy.

– Nie takie gówno w porównaniu z waszym Rakiem…

Wymienili spojrzenia. Za szybko, zbyt nerwowo.

Hofman zabezpieczył swój pistolet maszynowy i schował go do torby. Wierzył już, że nie zamierzają go zaatakować – byli zbyt nerwowi jak na akcję egzekucyjną z jasno postawionym celem. Najwyraźniej chcieli się dogadać. Ciekawe co powiedzą?

– Skąd masz Anioła Stróża? – powtórzył Matysik. Ledwie można było go zrozumieć z powodu wady wymowy spowodowanej sztuczną szczęką.

– Kogo?

– Skąd wiedziałeś, że tu będziemy? Skąd wiesz, że mamy Raka?

Hofman zerknął na „Pyskówkę”, tańczącą w rytm skocznego przeboju.

– Czemu was to tak interesuje? – wolał nie odpowiadać na drugie pytanie. On po prostu pamiętał zdarzenia sprzed trzydziestu lat. Chciał, żeby oni do końca nie mieli o tym pojęcia.

– Nie przerzucajmy się słowami, bo do niczego nie dojdziemy.

Mniej więcej wiedział o co im chodzi.

– To „Pyskówka” – powiedział.

– Szlag! – mruknął Matysik, facet, który zastrzelił dwie studentki w Pieczyskach. Hofman miał to przed oczyma, widział jak się strzela z bliska do dwóch młodych, zupełnie bezbronnych dziewczyn. „Prawie pięć lat”. Zastrzelił dwie studentki – jakaś rura wystawała mu z ust… Otrząsnął się z koszmarów dzieciństwa.

– Kurwa jebana w dupę mać – powiedział Tomecki. Też dobry egzemplarz – facet, który zastrzelił małego chłopczyka i jego matkę. Jemu również z ust sterczała rura. Ale ładne wspomnienia, co? Czy da się jakoś wymazać pamięć?

Hofman potrząsnął głową. On, policjant, rozmawia z takimi facetami? Powinien ich aresztować. Powinien ich aresztować! Ma strzec społeczeństwo przed takimi gnojami! Aresztować lub… zastrzelić. To przecież właśnie on jest powołany do ochrony tej pani, która właśnie wchodziła do sklepiku stacji benzynowej, szukając w torebce karty kredytowej. A on… musiał z nimi rozmawiać.

– Przecież „Pyskówka” nie może nic pamiętać z Efektu – powiedział Tomecki.

– Toteż nie pamięta. Coś wie. Coś czai. Ale skąd ten oficerek ma pojęcie o Raku?

– Kto to może wiedzieć?

– Dobra. Dogadajmy się.

Matysik ruszył do małego, oświetlonego latarniami ogródka przy stacji benzynowej. Zamówił dla siebie herbatę, Hofman wziął piwo. Tomecki nie brał niczego; z papierowej torebki wyjął kanapkę z jajkami, chrzanem i czosnkiem. Siedzieli w ciepły, letni wieczór, mierząc się wzrokiem.

– Załatwiliśmy tego drugiego – powiedział nagle Tomecki, popluwając okruszkami na stół.

– Kogo?

– No, tego gościa, który na ciebie napadł.

Hofman z wrażenia o mało nie upuścił oszronionej szklanki. Potrząsnął głową, dłuższą chwilę myślał intensywnie, szukając papierowej chusteczki. Był przeziębiony i ciekło mu z nosa.

– Właśnie powiedział pan policjantowi o popełnieniu morderstwa – zapalił papierosa. – Jest pan aresztowany! – położył rękę na trzymanym w torbie Glauberycie. – Jest pan aresztowany za zamordowanie ludzi w Pieczyskach. Będzie pan także oskarżony o wysadzenie budynku Akademii Rolniczej we Wrocławiu, Rotundy PKO w Warszawie, budynku mieszkalnego w Gdańsku i…

– Czekaj, czekaj – osadził go Matysik. – Nam nie jest tak łatwo cokolwiek zrobić. Tobie zresztą też już nie.

– Niby ja wysadzałem budynki? – dodał Tomecki. – Tonami semteksu?

– Klucz czternastka, świeczka lub niedopałek…

– Przestań. Jesteśmy wszyscy w tym samym gównie.

Hofman trwał z dłonią na rękojeści ukrytego w torbie pistoletu maszynowego. Niczego nie rozumiał.

– Bo widzisz – Matysik upił łyk herbaty. – Darek, strzelając do tego gościa, powiedział kierowcy, że to z twojego polecenia.

– Po co?

– Żeby wiedzieli, że należy się ciebie bać, a nie wysyłać dwóch durniów, nauczonych na poligonie byle czego.

Hofman ciągle trzymał dłoń na automacie. Drugą podniósł do ust szklankę z piwem.

– Dzięki za ostrzeżenie przeciwnika – mruknął.

– A o czym go ostrzegliśmy? – żachnął się Matysik. – To, że chcą cię zabić, było dla ciebie jasne już wcześniej, prawda?

– Chodzi tylko o to, żeby oni wiedzieli – wtrącił Tomecki.

– Co wiedzieli?

– Że masz kogoś takiego jak „Pyskówka” – sześćdziesięciosiedmioletni egzekutor uśmiechnął się lekko.

Nikt nie bawił się w remont postrzelanego samolotu, jednak nie dało się też spalić tej cholernej kupy aluminium. Nie mieli wystarczającej ilości materiałów wybuchowych, żeby wysadzić maszynę, więc Tomecki wysłał tłumacza do najbliższej wioski. Powiedział wyraźnie, że te cholerne białasy zostawią samolot na pasie trawy opodal. Co prawda nie będzie pilnowany, ale za próbę kradzieży jakiejkolwiek części każdy miejscowy zostanie potem rozstrzelany na miejscu. Przez najbliższe siedem dni pod żadnym pozorem NIE WOLNO nawet podchodzić do samolotu. Potem tłumacz wrócił biegiem na miejsce awaryjnego lądowania. Teraz Tomecki miał pewność, że miejscowi rozbiorą i rozgrabią nie pilnowaną maszynę do ostatniej śrubki w ciągu najbliższego tygodnia. To było dużo dobrego metalu i wiele przydatnych wieśniakom rzeczy, więc przynajmniej jeden problem z głowy.

– Rozbierać się! – krzyczał Matysik do komandosów. – Rozbierać się natychmiast!

Hełmy, pasy, mundury i wyposażenie lądowało wprost pod palmami. Nie mieli czasu, żeby zebrać do kupy i chociaż spalić mundury. Po tym, co się stało, nikt praktycznie nie panował nad sytuacją. Prawie w panice przebierali się w cywilne ciuchy. Broń udało się schować do specjalnych pojemników pod ramą cywilnego autobusu, ale to nie była żadna zorganizowana akcja. To była panika. To była rozpacz, rozedrganie i potworny strach. Matysik usiłował coś robić, ale jego rozkazy właściwie nie odnosiły wielkiego skutku. To, że kilkudziesięciu „turystów” w kolorowych strojach w końcu zapakowało się do wielkiego pojazdu można zawdzięczać głównie temu, że się potwornie bali.

Pomalowany w jaskrawe barwy autobus ruszył gruntową drogą, ocienioną dziesiątkami palm. Wiózł ze sobą tajemniczą skrzynię, kilkaset kilogramów broni i amunicji, oraz samych turystów – w tym trzech zabitych i dwóch rannych. Ot, czemu się dziwić? Zwykła wycieczka z Polski. A w Argentynie nie sprawdzali za dokładnie, jeśli płaciło się wszystkim po drodze.

– W Argentynie nie sprawdzali za dokładnie, jeśli płaciło się wszystkim po drodze – powiedział Matysik. Herbata wyraźnie mu nie smakowała. – Ale skoro wieźliśmy to, co wieźliśmy… – zawahał się. – O mało nie zesraliśmy się w gacie.

– Co wieźliście? – spytał Hofman.

– O kurwa – żachnął się Tomecki. – Myślisz, że nam, kurwa, powiedzieli? Czy co?

– Nie ma sensu przejmować się jego słownictwem – wtrącił Matysik. – On był sierżantem.

– Coś jednak, mam nadzieję, wiecie?

– Coś wiemy. Coś dziwnego.

– A konkretnie?

– Po pierwsze, Argentyna. Kraj, w którym po wojnie znalazło się najwięcej uchodźców z hitlerowskich Niemiec. Po drugie, silnie strzeżona posiadłość na totalnym odludziu. Dwa lotniska w pobliżu, ogromny mur wokół, wieżyczki strażnicze, stanowiska cekaemów, miotacze ognia. Po trzecie, oprócz tłumacza, który znał miejscowy język, mieliśmy trzech ludzi perfekt władających niemieckim.

– Wylądowaliśmy jak dupy wołowe – dodał Tomecki. – Tuż pod ich nosem. Ale daliśmy, kurwa, ciała. Kurwa, żołnierze wyładowywali się z samolotu, kupa klamotów i wyposażenia. Jeden za drugim. Kurwa… Trwało to i trwało. Po prostu wyłazi jeden ciul za drugim ciulem, dźwigając bagaże jak wielbłąd. No, ciulowisko normalnie, a nie akcja zbrojna.

– A miało być błyskawiczne uderzenie – Matysik odstawił niedopitą herbatę. – Ale na szczęście przewidziano inny plan – ataku psychologicznego. Powiedziałem wtedy: „Robimy wariant drugi, panowie”.

Żołnierze, obładowani jak wielbłądy, wlekli się jeden za drugim w stronę niedalekiej posiadłości. Nie wyglądali zbyt bojowo. Maszerowali niemrawo, nie mając nawet wolnych rąk, żeby obetrzeć pot z czoła. Z najwyższym trudem dotarli do stanowisk wyjściowych, oznaczonych przez wywiad. Na pewno zostali zauważeni z wieżyczek strażniczych, ale ich ślamazarność mogła nie wywołać panicznej reakcji. Dlatego też Matysik powiedział:

– Robimy wariant drugi, panowie.

Żołnierze zaczęli rozstawiać moździerze. W idealnych pozycjach, wcześniej wyliczonych przez zwiad i zaznaczonych fluorescencyjnymi prętami. W czasie ustawiania przyrządów celowniczych wedle wskazań z wydrukowanych wcześniej tabel, jeden z tłumaczy wziął megafon i zaczął mówić po niemiecku:

– Szanowni państwo, panie i panowie! Tu Wojsko Polskie. Niestety, zmuszeni jesteśmy zaatakować państwa posiadłość. Z góry przepraszamy za wszelkie niedogodności z tym związane. Jest nam również przykro z powodu strat, które prawdopodobnie nastąpią…

Tłum żołnierzy (czy ochroniarzy) z karabinami właśnie pojawił się na dziedzińcu. Ludzie wpadali na siebie, rozgardiasz rósł, a tłum gęstniał.

Tłumacz nie odrywał ust od megafonu.

– Atak nastąpi za trzy sekundy. Eins, zwei, drei…

Pięć pocisków moździerzowych poszybowało w kierunku dziedzińca. Idealne obliczenia zwiadu, bez poprawek i korekt. Wszystkie pięć rozerwało się w największym tłumie obrońców.

– Ponawiamy salwę – powiedział tłumacz ciepłym głosem. – Eins, zwei, drei… Ops, pardon! Nasi żołnierze wystrzelili szybciej. Przepraszam najmocniej za tę nieścisłość. Jest mi szalenie przykro. Przepraszam jeszcze raz – ci artylerzyści strzelają bez ładu i składu. Za szybko, żeby zapowiadać… Czy mamy wysłać sanitariusza do tego pana, który się czołga z wnętrznościami na wierzchu?

Jeszcze trzy błyskawiczne salwy, potem atak. Zwiad umieścił pod trawą granaty dymne i fugasy. Do posiadłości udało się dotrzeć bez strat, tuż po tym, gdy wygasły strugi ognia. Kłopoty zaczęły się później.

– Cześć, tu „Towarek” – rozległo się w słuchawce telefonicznej.

– Hejka, tu „Dupka” – palec starszej aspirant, z paznokciem pomalowanym na perłowo, natychmiast wylądował na taśmie policyjnego rejestratora. Szpula przestała się obracać. Wojewódzkie komendy policji w Bydgoszczy i w Warszawie najwyraźniej rozmawiały o czymś, co nie mogło być nagrywane.

– Znalazłaś coś w sprawie śmierci „Laski”?

– Kompletnie nic.

– Ja też nic. Jak myślisz, o czym to świadczy?

– Mmmmm… No nie wiem?

– A co myślisz o tym: „Laska” zadzwoniła do nas i obie prawie natychmiast znalazłyśmy jej materiały. A teraz stanęłyśmy na rzęsach i nic. Kompletnie nic!

– Masz rację. To zajebiście dziwne.

– To nie jest dziwne, to jest ukartowane.

– Rozumiem. Wpuścili nas w maliny, podtykając materiały sprzed lat.

– Dokładnie. Podetknęli nam wszystko. Nie wydaje ci się głupie, że w Bydgoszczy nagle znalazłam stary film tylko dlatego, że ktoś rzekomo chciał odzyskiwać z niego srebro, i ten film cudownie odnalazł się dokładnie w momencie, gdy „Laska” potrzebowała materiałów?

– Masz całkowitą rację. Wetknęli nam to do łap. Po co?

– Żeby napuścić Hofmana na Matysika.

– O kurwa… Dokładnie tak. Dzwonię do Abwehry.

– Masz tam kogoś?

– No pewnie. Stej in tacz.

– Oki doki. Licz na mnie, jakby coś.

Argentyńska posiadłość została wysadzona dziesiątkami kilogramów świetnego, czeskiego semteksu. To właściwie nie była zorganizowana akcja wojskowa – to była masakra. Natrafiając na jakikolwiek problem komandosi po prostu ładowali semtex na full… i heja! Wysadzono wszystko, co dało się wysadzić, skrzynię udało się przejąć bez strat. Za dużo materiałów wybuchowych, za dużo amunicji, przyniesionej z samolotu. Dziś erpegi to skrót dotyczący gier role playing, wtedy kojarzył się wyłącznie z rosyjskimi granatnikami. Teoretycznie przeciwpancernymi, praktycznie rozwalającymi każde drzwi – ze straszliwymi skutkami ubocznymi. Straszliwymi dla obrońców.

Kłopoty zaczęły się trochę później. Ranny snajper umierał, krzycząc coś niezrozumiałego, dwóch innych bało się wychylić głowy zza resztek muru.

– On widzi moją pozycję!!! – krzyczał ten przyklejony do drzewa. – On widzi moją pozycję!!!

– Nie pierdol! – krzyknął Tomecki. – Nie może widzieć.

– On przewiduje co zrobię!

– Akurat. Strzelaj, kurwa!

Snajper odkleił się od drzewa, ale zanim zdołał spojrzeć w lunetę, dostał dokładnie między oczy.

– Psiakrew – Tomecki szarpał się z kamerą. Wskazał na następnego snajpera. – Teraz ty. Strzelaj.

– On widzi moją pozycję – ten żołnierz był dość spokojny. – Zupełnie tak, jakby ktoś tu stał obok i podawał namiary.

– Ocipiałeś? Ktoś z naszych?

– Albo ktoś niewidzialny – snajper spojrzał na trupa kolegi. – To jest ktoś, kto stoi tuż obok!

Tomeckiego o mało nie rozerwało.

– Nikt z naszych nie ma nawet nadajnika!!! Nikt nie może podawać pozycji tamtemu facetowi!

Snajper przygryzł wargi.

– Ten ktoś stoi tuż przy mnie – powiedział spokojnie.

– No to chyba jest niewidzialny. Strzelaj, psiamać!

Żołnierz przełknął ślinę i wychylił się zza osłony. Dostał czysty strzał na głowę, zanim nawet zdążył przyłożyć oko do lunety.

– O żesz… – Tomecki przez dłuższą chwilę patrzył jak sparaliżowany. – Dajcie więcej semteksu!

– Ile? – wrzasnął ktoś z tyłu.

– Najlepiej od razu całą tonę…

To chyba nie był udany żart, ale też starszy sierżant nie był w najlepszym humorze.

– Tu Cegielnia – w słuchawce rozległ się głos maksymalnie wkurzonej kobiety. „Cegielnia” to kryptonim komendy wojewódzkiej – po prostu budynek, gdzie było dużo gliny. A raczej „glin”. W międzyresortowych rozmowach używało się innych kryptonimów, no i chwila ciszy była dużo dłuższa. Rejestrator telefoniczny był zdecydowanie lepszy i nie wystarczało przytrzymanie taśmy palcem. Trzeba było wykonać więcej czynności.

– Tu Abwehra. Słucham już na luzie – „na luzie”, czyli bez nagrywania. „Abwehra” to po prostu Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego, dawne UOP, a skrót ABW sam się prosił o „twórczą” interpretację…

– Cegielnia prosi o wsparcie. Zabili koleżankę, policjanta. Prawdopodobnie napuszczenie wewnętrzne w pewnej sprawie…

– Cooooooooo?!

– Prawdopodobnie sprawa wewnętrzna. Nie wiem. Może wojsko, może wywiad, może policja. W każdym razie ktoś z naszych zabił naszego. Naszą, kurwa!

Pani Anecie Bielak, która odebrała telefon, wydawało się, że się przesłyszała. Ale krąg asystentek Big Bossów działał niezawodnie.

– Oki doki. Abwehra udzieli wam pełnego wsparcia.

– Dobra, dzięki. Puszczam ci sprawę na terminal.

– Tylko nie na terminal! Tu wszystko jest rejestrowane!

– Oki doki. Osobiste spotkanie. Jestem z Warszawy.

– Wiem. A ja z Wrocławia.

– Dobrze. Będę za jakieś sześć godzin.

– Oki doki. Wyłączam komórkę. Dzwoń na numer budki telefonicznej. Zaraz podam ci.

– Dzięki, babo, za pomoc.

– Po to jesteśmy. Po to jesteśmy, „Towarku”. Po to nasi ojcowie rżnęli nasze matki, żebyśmy teraz mogły sobie pomóc – powtórzyła „rodowe” zawołanie kręgu kilkudziesięciu kobiet, które potrafiły przenosić góry, choć oficjalnie nie mogły prawie niczego. Dziewczyny już wiedziały, że teraz nastąpi „nieoficjalne” przeniesienie góry z miejsca na miejsce. Ale za to – to absolutnie pewne – przeniesienie wraz z protokołem zajścia i pełną dokumentacją.

Matysik zerknął na Tomeckiego. Ogródek baru przy stacji benzynowej był już zupełnie pusty. Hofman czuł, że drżą mu ręce.

– Mam z wami dziwny problem – powiedział, zapalając papierosa. Zaciągnął się głęboko. – Albo totalnie ściemniacie, albo mówicie prawdę. Ale wtedy należałoby uznać istnienie sił nadnaturalnych.

– A rozmawiałeś z „Pyskówką”?

– To jest duch?

– Nie wiem. Nie wiem, kurwa, co to jest – powiedział Tomecki, zionąc zapachem czosnku. – Nikt, kurwa, nie wie co to jest.

– A mówiąc bardziej kulturalnie – wtrącił Matysik. – Nie wiemy nic więcej, niż nam powiedzieli. A powiedzieli raczej niewiele.

– Co konkretnie wiecie?

– „Pyskówka” to jakiś taki… nie wiem… – były kapitan Wojska Polskiego zawahał się na moment. – My to nazywamy Aniołem Stróżem. To jest taka dziwna postać, jakaś emanacja czy coś. Na pewno nie człowiek…

– Na pewno nie człowiek?

– To akurat wiemy na sto procent. Anioły prawie nie mają pamięci. Nie są w stanie przypomnieć sobie zbyt wielu szczegółów ze swojego „prawdziwego” życia. Właściwie to jest… nie wiem jak powiedzieć… Zgęstka uczuć. To jest zagęszczenie uczuć, które kiedyś kierowały żywym człowiekiem – trochę wiedzy o nim, ale zupełnie ogólnej. Natomiast potrafią wiele. „Pyskówka” na pewno już pomogła ci. Anioły zawsze pojawiają się w momentach, gdy coś ci grozi.

– Owszem. Pomogła mi – przerwał mu Hofman. – Uratowała mnie przed dwoma nasłanymi zabójcami.

– Dokładnie. Anioły po to są. Dlatego kiedyś mówiłem, że cholernie ciężko coś nam zrobić. Cholernie ciężko, na przykład, nas zastrzelić. Cholernie ciężko wykonać na nas wyrok. Anioły widzą to, co chcą. Nie są wszechwiedzące, ale, na przykład, mogą wykryć dwóch zabójców ukrytych za rogiem. Są w stanie zobaczyć, czy panienka na policji w Warszawie przytrzymuje rejestrator palcem. Dlatego też nie warto wysyłać na nas płatnych zabójców. Zabawa polega na napuszczaniu innych służb.

– Nie rozumiem.

– Czego nie rozumiesz? – zdenerwował się Matysik. – Czy wyobrażasz sobie kretyna, który chce mnie zlikwidować i wysyła trzech komandosów z kałachami oraz cywila, Bóg jeden wie skąd? Tego sobie nie wyobrażasz?! Przecież tak idiotycznego ataku nie można wyśnić nawet w najgłupszym koszmarze.

– To akurat prawda – przyznał Hofman.

– Więc właśnie. Anioł nie jest wszechwiedzący. Nie wie wszystkiego, nie jest Bogiem!

– A co potrafi?

– Potrafi natychmiast sprawdzić – i to w kilku miejscach naraz! – czy ktoś nie czai się na ciebie z karabinem snajperskim. Nie jest jednak w stanie przewidzieć, że napuszczą na ciebie osobę, której on nie zna. Zobaczy strzelców wokół, a nawet może cię ostrzec, ale nie umie przewidzieć z góry, że taka akcja w ogóle będzie miała miejsce. Nie potrafi znaleźć zleceniodawcy.

– Reasumując – Hofman zerknął na „Pyskówkę”, ciągle tańczącą na masce jego samochodu. – Anioł może zobaczyć wszystko wokół. Może być wysłany do Warszawy, żeby zobaczyć czy ktoś trzyma rejestrator palcem, ale nie jest w stanie dowiedzieć się, kto wysłał morderców do wykonania wyroku?

– Dokładnie.

– Ciężko nas, kurwa, zabić – wtrącił Tomecki – ale, kurwa, można na nas napuścić inne służby, i wtedy, kurwa, Anioły trochę głupieją. I tak było z Felkiem. Wysłali jakąś brygadę antyterrorystyczną czy coś. Podkładając fałszywe dowody, czy coś. Nie wiem. Anioł sprawdza się na polu bitwy, nie w śledztwie.

– Okej – Hofman zaciągnął się papierosem. – Powiedzcie mi, panowie, jedną rzecz – spojrzał na nich zza kłębu dymu. – Kto to są Anioły?

Matysik przełknął ostatni łyk herbaty. Tomecki zjadł ostatni kęs cuchnącej czosnkiem kanapki.

– Tu Abwehra. Superpilne – Aneta, teoretycznie jedynie sekretarka, a praktycznie Bóg, bo miała dostęp do odpowiednich łączy, przygryzła wargi. – Daj mi namiary na jakiegoś ubeka, który miałby pojęcie o sprawach z serii SWW.

– Na cholerę ci ubek? – koleżanka z archiwum ziewnęła lekko.

– Seria SWW.

Chwila ciszy, kiedy tamta sprawdzała w komputerze.

– O Jeeeeezzzuuuuuu…

– No dawaj kogoś.

– Ale w dziwnych sprawach się grzebiesz.

– Bez komentarzy. Masz kogoś?

Dziewczyna po drugiej stronie westchnęła.

– Do wyboru, do koloru. Sprawy wewnętrzne, wywiad, kontrwywiad?

– Daj z kontrwywiadu. Prywatny numer.

W słuchawce słychać było wyraźnie stukanie palców na klawiaturze.

– Nie mam nikogo konkretnie powiązanego z SWW. Dam ci kogoś, kto w tym okresie pełnił naprawdę ważne funkcje.

– Oki doki. Notuję…

– Nie notuj. Dam ci osobiście.

Trzask klawiszy na interkomie, najwyraźniej dziewczyna z archiwum z kimś rozmawia.

– Potrzebuję ubeka z kontrwywiadu. Abwehra prosi.

Chwila ciszy…

– Dawaj mi już! Abwehra prosi!

Po dłuższej chwili Aneta Bielak została połączona ze starszym, kulturalnym panem, który kiedyś zajmował się kontrwywiadem, Wrocławiem, i naprawdę wiele mógł. Ot, jakoś tak. Dziewczyny, jeśli chciały, zawsze potrafiły znaleźć odpowiedniego faceta – po prostu miały dar.

– Dzień dobry – Aneta jest spokojna i skupiona. – Pan mnie nie zna. Jestem z Abwehry.

– Rozumiem – z drugiej strony słychać pogodny głos starszego mężczyzny. Najwyraźniej znał kryptonimy obecnych służb. – W czym mógłbym pani pomóc?

Głos Matysika, choć – z powodu sztucznej szczęki – niewyraźny, działał hipnotyzująco. Powolne, leniwie płynące słowa. Kaszel, typowy dla człowieka palącego za dużo. I ten wzrok. Te cholerne oczy, podnoszone czasem znad kubka z niedopitą herbatą. Cholernie wredne oczy. Mimo wieku, mimo zupełnie innych czasów, mimo starczego załzawienia… To były oczy węża. Potrafiły hipnotyzować, usypiać, straszyć i paraliżować jednocześnie. To był mężczyzna. To był samiec alfa. To był gość, którego w dalszym ciągu należało się obawiać w najwyższym stopniu. Jeśli był w pobliżu, najlepiej uciekać. A jeśli się nie dało, to przynajmniej polecić duszę Bogu.

Drugi był jeszcze lepszy. Wydawało się, że Tomecki w ogóle nie miał oczu, a zaledwie dwie ciemne szparki. Jednak w tych szparkach czaił się ogień. To nie był facet od wykonywania podejrzanych zleceń. To był ogień atomowy, chwilowo zamknięty w ciele sześćdziesięciosiedmioletniego człowieka.

– Ty skurwysynu – powiedział właśnie Ogień. – Ty coś czaisz. Skąd wiesz?

Wąż Matysik uśmiechnął się lekko.

– Znam jego oczy. Znam je – odkaszlnął. – Już je kiedyś widziałem. Widziałem na pewno.

– Nie zalewaj.

– Są takie same jak moje. Ja je znam – Matysik skrzywił się lekko. – To oczy drapieżnika.

Hofman podniósł wzrok. Miał oczy jak kobieta, z długimi rzęsami. Kiedyś nawet, będąc dzieckiem, uciął sobie rzęsy nożyczkami, bo ekspedientka w sklepie powiedziała, że wygląda jak dziewczynka. No i co z tego? To, co kryło się POD rzęsami, nie zwiastowało niczego dobrego siedzącym naprzeciw dwóm facetom. I oni doskonale zdawali sobie z tego sprawę.

– Było tak – Matysik otarł wargi papierową chusteczką. – Przywieźliśmy skrzynię. Sam lot przez ocean to był czysty, żywy horror. Wpadliśmy we wszystkie radarowe pułapki, w jakie mogliśmy wpaść. Kubański samolot z polską załogą. Mieliśmy wrażenie, że ktoś stoi w kabinie pilotów i dyktuje namiary…

– Na szczęście ONI nie byli na tyle władni, żeby wysłać przeciwko nam myśliwce – wtrącił Tomecki. – Ale zaliczyliśmy wszystkie możliwe szykany.

– Tak. Na szczęście nasi dyplomaci byli uprzedzeni i działali bardzo sprawnie.

– Co było w skrzyni? – spytał Hofman.

– Nie wiemy. Baliśmy się nawet zajrzeć.

– Wy? Wy się baliście?

– Dwóch rzeczy. Niewidzialnych ludzi wokół nas i… I służbowych konsekwencji naruszenia tajemnicy. Rozkazy były jasne.

Aneta Bielak z Abwehry nie mogła ochłonąć ze zdumienia. Były ubek tłumaczył jej właśnie, jak Urząd dowiedział się o akcji CIA w Argentynie. Amerykanie odkryli szczątki polskiego samolotu. Konkretnie trzydzieści osiem tysięcy części, przerobionych przez wieśniaków na potrzebne do życia przedmioty, którymi handlowali tak zawzięcie, że kilka z nich znaleziono nawet pod samą stolicą kraju. Akcję utajniono w najwyższym stopniu. Znaleziono polskie hełmy, mundury, części wyposażenia (pasy, manierki, chlebaki, kamizelki, tysiące łusek czeskiej amunicji, kurtki, wojskowe buty, a nawet kilka ręczników z napisem na naszywce: „Frotex Prudnik”). Odkryto porzucony autobus z ukrytymi pod ramą moździerzami i radziecką amunicją do nich. Odkryto spaloną rezydencję, i to spaloną tak, że nie dało się zidentyfikować żadnego ciała. Oprócz niekumatych wieśniaków znaleziono nawet świadka, archeologa, który, przerażony strzelaniną, leżał w zaroślach i przysięgał, że panowie, którzy spalili wielką posiadłość, nadawali przez megafon po niemiecku: „Tu Wojsko Polskie. Przepraszamy za wyrządzone straty. Życzymy miłego dnia!”.

Urząd Bezpieczeństwa szalał, usiłując wykryć, czyja to prowokacja i do czego Amerykanom posłuży. Nie odkryli niczego, a Stany utajniły wyniki śledztwa. Dowiedziano się jednak, że John Donovan, główny agent CIA w Argentynie, popełnił samobójstwo. Mark Heiman, jego następca, zastrzelił się w samochodzie. Jake Kelly, kolejna agentka, wyskoczyła z siedemnastego piętra. Później był Christian Bergerman – małym, osobowym samochodem wjechał pod rozpędzonego TIR-a. Amerykanie nie ustalili niczego konkretnego, a wyniki śledztwa utajnili i nie wykorzystali ich propagandowo. A to już naprawdę zaczynało strasznie śmierdzieć.

Można to streścić w dwóch słowach: panika i dezorientacja, po obu stronach. Nikt niczego nie wiedział. Ale najgorsze było to, że jeśli to miała być prowokacja, to dlaczego Amerykanie jej nie wykorzystali?

– Ból był taki, że mieliśmy dostarczyć skrzynię do Wrocławia – powiedział Matysik. – Dostarczyliśmy. I właściwie odcięli nas od jakichkolwiek informacji. Do czasu.

Znowu wytarł chusteczką załzawione oczy.

– Zaczęli się pojawiać „nie do końca umarli”.

– Co się pojawiało? – Hofman o mało nie rozlał resztki piwa.

– Ludzie, którzy nie umarli do końca. Nie wiem, jak to powiedzieć. Oni robili jakieś eksperymenty.

– Oni? To znaczy kto?

– Nie wiem. Nasi dowódcy. Psiakrew, byłem żołnierzem. Wykonywałem rozkazy.

– Ci z Norymbergi też się tak tłumaczyli – warknął Hofman. – A wy zabijaliście własnych ludzi!

– Aleś ty dowcipny – Matysikowi nawet nie drgnęła powieka.

Aneta Bielak z Abwehry patrzyła w okno przed sobą, ale nie widziała nawet ciemnego budynku komendy po drugiej stronie ulicy. Tkwiła w kompletnym stuporze. Nie mogła uwierzyć w to, co słyszy.

Były ubek wyjaśniał powoli. W latach siedemdziesiątych zajmowali się śledzeniem agentów zachodnioniemieckiego wywiadu BND. Agenci zjawiali się właściwie nie wiadomo po co. Nie werbowali szpiegów, nie śledzili instalacji wojskowych, nie fotografowali lotnisk, nie usiłowali wgryźć się w polską sieć łączności. Kontrwywiad po prostu głupiał, widząc ich niewytłumaczalne akcje. Oni jedynie chcieli się dostać do bunkrów. Wrocław, oprócz setek widocznych do dziś, już jako tako pokrytych trawą pagórków, miał pięć ogromnych, doskonale zachowanych bunkrów. Były to wielopiętrowe konstrukcje, z małymi otworkami w ścianach. Nikt nie wiedział do czego służyły. Po pierwsze, zbudowano je w 1942 roku. To był rok największych sukcesów Hitlera, więc po co stawiano bunkry w mieście znajdującym się w centrum Rzeszy? Aż do roku 1945 nigdy nawet nie bombardowanym? Dlaczego te bunkry są takie ogromne? Dlaczego nie pełnią żadnych funkcji obronnych? Kiedyś sprowadzono nawet snajpera, żeby sprawdził, czy da się strzelać przez te malutkie otworki – powiedział, że nie ma takiej możliwości, z wielu różnych przyczyn. A poza tym ich rozmieszczenie było zupełnie chaotyczne. Zresztą… obrona Breslau, planowana w roku 1941, gdy powstawały te projekty? Przed kim? Po co? Dlaczego? Więc może obrona przeciwlotnicza? W roku 1941? A jakie bombowce mogłyby wtedy nadlecieć nad Wrocław? Pierwszym maszynom aliantów udało się to dopiero cztery lata później. Zresztą, bunkry były za słabe, by podjąć aktywną walkę z lotnictwem. Monstrualne, ogromne, nie wiadomo czemu służące konstrukcje. Nie nadające się do niczego, postawione bez celu, bez ładu i składu, bez żadnych funkcji, co dokładnie wynika z całej ich dokumentacji.

No, ale przecież nie można nazwać Niemców głupcami, którzy budują byle co i byle gdzie. Jakiś cel musieli mieć, ponosząc tak wielkie koszty. Niestety, w żadnym archiwum nie znalazła się jakakolwiek wzmianka dotycząca przeznaczenia tych ogromnych budowli. A potem żaden strateg, wojskowy, architekt czy budowlaniec nie potrafił sobie wyobrazić absolutnie żadnego celu wybudowania tych „współczesnych piramid”. Początkowo myślano, że to konstrukcje do „przechowywania” radzieckich jeńców, którzy budowali metro. Istotnie, istniała sieć specjalnych kanałów łączących bunkry. Ale znowu pojawia się pytanie: po co? Można to załatwić taniej, łatwiej, szybciej i mniejszym kosztem.

Zakładając, że Niemcy nie byli głupcami budującymi megapiaskownice z betonu, to cel ich wysiłków ciągle pozostawał ukryty.

Podziemne miasto istniało. Znano udokumentowane opowieści o podziemnych drogach, gdzie mogły minąć się nawet dwa duże samochody. Gdy przy budowie dworca autobusowego zrobiono dziurę w podłożu i wlewano w nią beton, to szła ciężarówka za ciężarówką, i nie było końca – gdzieś ten beton znikał… W końcu musiano wstawić specjalny czop.

I znowu pojawia się pytanie: po co?

Sprawdzenie bunkrów nic nie dawało, wszystkie przejścia w dół były zalane betonem. Zaczęto więc wiercić. Niestety, z powodu ograniczonego rozmiaru pomieszczeń wiercenia skończyły się na dwudziestu metrach poniżej poziomu. Spędzeni do konsultacji architekci byli bezradni. Żaden nie miał pojęcia na co komu ponad dwudziestometrowa czapa z niezbrojonego betonu. Nikt rozsądny nie wylewa gigantycznych ilości betonu gdziekolwiek, w dodatku bez uzbrojenia. No, to się może sprawdza na czapach amerykańskich wieżowców – wiatr dmucha, wieża chwieje się, nawet o kilka metrów w bok, więc trzeba ją z góry dociążyć. Ale, po pierwsze, nie trzeba na to aż tyle betonu, a po drugie, musi być on zbrojony. A tu? Po co?! Nie wiadomo…

Co zrobić, żeby się dowiedzieć? Architekci udzielili prostej odpowiedzi: rozkuć cały bunkier i wykopać ziemię wokół – wtedy się dowiemy. Ewentualnie wysadzić, ale tego się właściwie nie da zrobić, bo to oznaczało wysadzenie w powietrze połowy Wrocławia. A jakie będą koszty? Architekci zaczęli, mówiąc w przenośni, „uciekać zygzakiem”. Koszty? Jezuuuu… A poza tym w kilku przypadkach trzeba by rozwalić parę okolicznych budynków.

Reasumując: tego się nie da zrobić. Ewentualnie można kuć sztolnie, ale, tak właściwie, to… po co? No i… kto za to zapłaci?

Ponieważ sprawa nie była priorytetowa, tylko jakaś dziwna i trudna do zrealizowania, ostatecznie projekt zarzucono.

Bardzo uprzejmy i kulturalny pan, który kiedyś pracował w UB, wyjaśniał dalej. Zastanawiało go jedno: agenci BND posunęli się nawet do morderstw. Zabili trzech autochtonów, ale nie aresztowano nikogo, bo Urząd był zainteresowany odpowiedzią na proste pytanie: czego też oni szukają w tych cholernych bunkrach? Co mogło tam być interesującego po kilkudziesięciu latach? Chcieli zabrać/ukraść/odzyskać jakąś technologię? Po kilkudziesięciu latach? Kpina! Ukryli tam złoto/kosztowności/papiery? I dla jakiejś garstki złota agenci rządowi zabijali ludzi? Kpina! Ukryli tam Bursztynową Komnatę (bo i takie koncepcje już krążyły)? No, ale nawet zakładając, że uda im się ją odzyskać i w kawałkach przewieźć do RFN, to co z nią zrobią? Umieszczą w muzeum w Zachodnich Niemczech? Sprzedadzą do Brazylii? Czy może wystawią sobie w kuluarach kwatery wywiadu, żeby oglądać? Znów kpina!

Nikt nie miał pojęcia o co im chodzi. Prowadzono akcję inwigilacyjną, ale ta nie doprowadziła do żadnych wniosków. Panowie z BND przyjeżdżali i wyjeżdżali. Po co? Nie wiadomo.

Miły pan z Urzędu Bezpieczeństwa dotarł jedynie do pewnego dokumentu, ale to już w ramach prywatnych zainteresowań. Zadał sobie pytania: dlaczego Wrocław bronił się do końca? Dlaczego podczas wojny Wrocław poddał się ostatni? Nie było żadnego strategicznego celu walki o to miasto – przecież nawet Berlin był już zdobyty! Co więcej, połowę miasta zrównano z ziemią, żeby wybudować na środku ogromne lotnisko. Według legend i dokumentów wystartował z niego tylko jeden malutki samolot, Fieseler Storch, wiozący uciekającego gauleitera Hankego, którego zresztą zabili później Czesi. Ale przecież takie malutkie gówno mogło wystartować z każdej szerszej ulicy. Dlaczego więc komendant Niehoff bronił się do końca, do ostatniej możliwości, dosłownie do ostatniego żołnierza, do ostatniego naboju?!

Trudno udzielić odpowiedzi na te pytania. Na szczęście zachowało się wspomnienie naocznego świadka, zanotowane na malutkim papierku. Otóż z lotniska wystartował nie jeden samolot, ale dwa. Drugi był ogromnym, wojskowym transportowcem. Startował w nocy, na nieoświetlonym pasie. Wiózł jakąś skrzynię i niemieckich naukowców. Bunkry i sztolnie zalano morzem betonu.

A potem Wrocław się poddał. Jako ostatni.

– Odsunęli nas od projektu – powiedział Matysik i rozkaszlał się nagle. Wyjął jednak kolejnego papierosa i zapalił, od razu zaciągając się głęboko. – Jednak szybko okazało się, że siły specjalne są cholernie potrzebne. Tłumaczyli nam, że to dla dobra narodu, że czegoś tak szczególnego nie stworzył na świecie nikt i nigdy. Że uzyskamy władzę, jakiej Polska w swej historii nigdy nie posiadała. A po doświadczeniu 1939 roku każdy chciał coś zrobić, żebyśmy byli bezpieczni. Nie pamiętasz tych czasów. W telewizji ciągle filmy wojenne, w prasie wojna, wojna, wojna. Wspomnienia, urazy, leczenie ran.

– Pamiętam – przerwał mu Hofman. – Już jako dziecku chciało mi się rzygać od tej wojny.

– No, to sam wiesz. Umysłowość oblężonego kraju, świadomość klęski. I tylu ofiar! Rosyjska dominacja. I nawet to, że w innych krajach traktowano nas jak „tych gorszych”. A oni powiedzieli nam…

– Co powiedzieli? – Hofman trwał na swoim plastikowym krzesełku z pustą szklanką w jednej ręce, druga spoczywała na ukrytej broni. Co gorsza, siedzący naprzeciw Tomecki również trzymał rękę w torbie. Może i miał gorszy pistolet maszynowy, starszej generacji, ale Hofman wiedział, że w razie czego może mu się z nim nie udać. Facet ze szparkami zamiast oczu był cholernie dobry, nawet w wieku sześćdziesięciu siedmiu lat. Po prostu był praktykiem w zabijaniu.

– To trudno określić słowami – Matysik przygryzł wargi. – Potrafili zrobić coś takiego, że… człowiek po śmierci nie umierał do końca. Potrafili zrobić armię upiorów.

Rozmowę przerwało im sześciu młokosów, którzy, ewidentnie napici, podeszli, żeby rabować.

– Podoba mi się twój portfel – powiedział prowodyr do Hofmana. – Mógłbym go dostać na pamiątkę? – wszyscy wyjęli z rękawów krótkie, ołowiane rury. Najgorsza z możliwych broni siecznych, czy raczej „tłucznych”. No, niestety… akurat nie w przypadku ludzi siedzących przy plastikowym stoliku.

– A nie podoba ci się mój pistolet maszynowy, synku? – Hofman wyjął Glauberyt z torby i wycelował w napastników. – Mogę ci dać parę pocisków za darmo.

– Może mój jest lepszy? – Tomecki wyjął z torby Raka. – Też mogę ci dać parę kulek. Tanio, w ramach, kurwa, promocji!

Napastnicy skamienieli. Jeden targnął się w tył, ale Tomecki był na swoim miejscu. Lekkie kopnięcie w kostkę i gość leżał na bruku, usiłując wymacać miejsce, gdzie kiedyś był jego nos.

– Prowadzimy poważną dyskusję – powiedział Matysik. – I proszę nam nie przeszkadzać. Naprawdę jesteśmy zajęci.

– Właśnie – dodał Tomecki. – Zdejmować spodnie i spadać. Ale już!

– Jezu – Hofman obserwował nerwowe ruchy przy rozpinaniu rozporków, wykonywane przez niedoszłych napastników. – Po co ci sześć par spodni?

– Aaaaa… niech se leżą – Tomecki schował Raka. – Może obsługa stacji będzie potrzebowała szmat, żeby zmyć to, co oni narobili?

Matysik tylko pokiwał głową. Nawet nie dotknął własnej spluwy, ukrytej w kaburze na biodrze – on miał swojego sierżanta. A poza tym był za stary na takie akcje. Miał natomiast do rozwiązania problem, i to duży.

Aneta Bielak z Abwehry w dalszym ciągu nie mogła dojść do siebie. Po spotkaniu, na rogu ulic Wita Stwosza i Szewskiej, z koleżanką z Warszawy po prostu nie mogła się otrząsnąć. „Zabito Laskę” – to był główny temat rozmowy. „I my im teraz pokażemy!”. Możemy pokazać. Możemy nawet podciągnąć spódnice. Niestety, teraz zapachniało krwią, i to mocno. Kilkadziesiąt dziewczyn, pracujących w komendach rozsianych na terenie całego kraju, naprawdę postanowiło zabić faceta, który zamordował „Laskę”. To nie był sąd, to był tylko wyrok. Kat był już wyznaczony, nie znano tylko miejsca egzekucji… i osoby, na której zostanie wykonana.

„Jezu, one go zamordują!” – funkcjonariuszka Abwehry panikowała, paląc papierosa w trakcie szybkiego marszu w stronę rynku. „Nie będzie litości, nie będzie przebaczenia. One zamordują tego faceta. Kimkolwiek jest. Gdziekolwiek się znajduje. On… jest już martwy”.

Aneta Bielak weszła do knajpy i zamówiła „wściekłego psa”. Wychyliła go od razu, czując smak soku, a potem tabasco. Potem zamówiła „kamikaze”. Zgodnie z rytuałem zaserwowano jej sześć kieliszków od razu.

„One go zamordują! One go zabiją” – wypiła pierwszy kieliszek z niebieskim płynem. „Facet jest już nieżywy!”.

Zapaliła papierosa, sięgnęła po kolejny kieliszek i wyjęła z torby laptopa. Parę ruchów, chwila oczekiwania, podłączenie kabli, połączenie z komórką. I…

I miała już te dane. Zebrane nadludzkim wysiłkiem przez kilkadziesiąt dziewczyn, rozsianych po całym kraju, które tym razem dały z siebie wszystko. Naprawdę wszystko.

„Uuuuuu… już nie żyjesz, gościu. Masz wyrok!”. Teraz tylko trzeba cię namierzyć. Następny kieliszek. „Już nie żyjesz, człowieku. Kilkadziesiąt kobiet w tym kraju sprzysięgło się przeciwko tobie. I to władnych kobiet, nie byle jakich. Zaraz zobaczysz!”.

I znowu kamikaze. A niech tam, niech alkohol buzuje we krwi! „Zabiłeś»Laskę«, świnio! Nie darujemy ci tego”.

Aneta Bielak z Abwehry szybko stukała palcami w klawisze. I choć to wbrew prawu, wiedziała, że przyłoży rękę do tego przedsięwzięcia.

– Problem był w tym, że robiły się Efekty – powiedział Matysik.

– Jakie Efekty, do jasnej cholery? – Hofman ciągle trzymał rękę w torbie.

– No, naprawdę nie wiemy, co to jest. Robili jakieś eksperymenty we Wrocławiu. Zabijali ludzi, którzy nie umierali do samego końca. Tylko trochę. Tylko trochę umierali.

– Jezu, albo ja jestem wariatem, albo…

– A co to jest „Pyskówka”? No, co to jest?

– Nieczłowiek, żywy trup. Niewidzialny. Myślący. Potrafiący przenieść się o tysiące kilometrów, do miejsca, które wyznaczysz – momentalnie.

– Jezu… czy ja śnię?

– Nie śnisz – warknął Tomecki.

– Problem leżał w czymś innym – powiedział Matysik. – Uwierzyliśmy, że taka technologia, jeśli jest to technologia, da Polsce straszliwą władzę. Robiliśmy to dla narodu, robiliśmy to dla dobra naszego kraju. Żeby istniał, żeby nigdy nie powtórzył się rok 1939.

– Przestań wstawiać głodne kawałki. Co to są Efekty?

– No właśnie. Co prawda możliwe było wyprodukowanie „nie do końca” umarłych, ale okazało się, że ta cholerna aparatura powoduje tragiczne skutki uboczne. Pojawiały się takie dziwne kule szarości. I wiesz… każdy kto TEGO dotknął, na przykład szarej trawy, od razu był zarażony. Umierał, ale nie do końca. Czysty horror! Ci ludzie odwiedzali żywych, odwiedzali wszystkich, którzy byli związani z projektem. Nie wiem, co to było. Może jakieś promieniowanie, które dotknęło i nas, i ich? Nie wiem, nie jestem naukowcem. Jednak zombie, jak my ich nazywamy, robiły straszne rzeczy.

– Tak straszne, jak wy w Pieczyskach – przerwał mu Hofman. – A może mniej straszne, bardziej straszne? – roześmiał się, choć było mu cholernie źle. Musiał rozmawiać z tymi mordercami. – Jak WASZE działania ustawicie na skali straszności?

– Nie kpij. Zombie zabijały ludzi – powiedział Matysik. – Tak jak zabiły twoją „Źródełko”.

Hofman zakrztusił się śliną. Teraz go mieli. Teraz go mogli zastrzelić. Chwila kretyńskiej nieuwagi.

Jednak Tomecki tylko się uśmiechnął. Wyjął rękę z torby, w której miał Raka. Matysik też nie zrobił żadnego gestu, również się uśmiechnął.

Jezuuuu… Jakby tylko się zaczęło, i obaj, Hofman i Tomecki, zaczęli grzać do siebie, to skosiliby połowę ludzi na stacji benzynowej, zanim sami by się zabili. Jezu!

– Skąd wiecie o „Źródełku”?

– My naprawdę wiele wiemy – mruknął Matysik. – To zgodnie z zasadą: kryj swoją dupę, zanim ci jej nie odstrzelą.

– Oki – Hofman odruchowo użył ulubionego powiedzenia „Źródełka”. – Dlaczego zabijaliście ludzi?

– No kurde! – Matysikowi zaczęły drżeć ręce. – No kurde. Byli zarażeni. Pojawialiby się jako duchy, czy jak to nazwać, i robiliby wiele złego. Ale okazało się, że daliśmy dupy już na początku. Każdy, kto znalazł się w pobliżu szarych kul, był jakoś pod ich wpływem. My też, niestety.

– Nic nie dało odgradzanie się sznurkiem – wtrącił Tomecki. – Gówno znaczyły OP-1. Można se w dupę włożyć taki sprzęt. I, kurwa, odkażanie również. Coś nas zaraziło, ale inaczej.

– Inaczej?

– No, kurwa jebana, przyczepiły się do nas osoby, które zginęły w akcjach.

– Powiem inaczej – powiedział Matysik. – Dopóki aparatura była czynna, robiło się coraz gorzej. Zabijaliśmy, paliliśmy zwłoki…

Stary oficer umilkł nagle. Popatrzył prosto w oczy człowieka siedzącego naprzeciw.

– Marek – powiedział do Hofmana. – Ja naprawdę robiłem to dla swojego kraju! Wierzyłem, że muszę. Że muszę!

– A wiesz co ja zrobię dla swojego kraju? – warknął Hofman. – Zabiję! Zabiję was obu!

Abwehra jest instytucją, która nie ma kłopotów z informacją i wyszukiwaniem danych. Aneta Bielak wybrała numer telefonu, który wyświetlił się na laptopie.

– Dzień dobry – powiedziała słodkim głosem. – Jestem z Abwehry… tfu, przepraszam. Jestem z Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego. Czy to Polskie Towarzystwo Eksploracyjne?

– Tak. Czym mogę służyć?

– Chcę spytać o bunkry.

Głos mężczyzny po drugiej stronie był cichy, spokojny i kojący. Rozmówca nie pytał, o jakie bunkry chodzi. On doskonale wiedział o czym mówi dziewczyna z ABW.

Zaczął powoli wyjaśniać. W samych budowlach nie można nic znaleźć. Są tam teraz hurtownie, magazyny, Obrona Cywilna, jednym słowem nic. Jednak nie można zabrać się do jakichkolwiek poważnych badań, bo przeszkadzają przeróżne instytucje państwowe. Nie ma możliwości przewiercenia kilkudziesięciometrowych czap z betonu, bo natychmiast pojawia się jakiś urzędnik i zabrania, wyprasza, motywuje swój upór setkami stron nieistotnych dokumentów.

Bunkry to nie jest parę osobnych budowli. One tworzą system. Warto zerknąć na plan podziemnych połączeń, który da się wygrzebać z archiwum. Koniecznie trzeba zerknąć na „listę Wróbla” – to spis tajnych niemieckich zakładów. Trzeba to dokładnie przestudiować, bo bunkry to nie kilka budynków postawionych byle gdzie i byle jak.

To jest ogromne urządzenie. Jedno monstrualne urządzenie, ukryte głęboko pod ziemią. Jakiś rodzaj akceleratora, który ciągnie się pod całym Wrocławiem. Podobno o dostęp do niego zabijali się agenci BND. Nikt nie pozwala dzisiaj przewiercić tych gigantycznych czap betonu, zawsze jakiś zakaz się znajdzie – choćby z sanepidu. Ale pozwolenia nie ma, i chyba nie będzie. Nikt nie daje zgody na dojście do podziemi Wrocławia. Każdy kierownik zakładu, na którego terenie wywiercono dziurę i dokopano się do podziemi, nagle zaczyna ściemniać i każe swoim natychmiast zakopać, co wykopali. To nie jest bezpieczne, lepiej nie zbliżać się do podziemi. I tak jest od lat.

W każdym razie istnieje kilka opisów świadków. To jest jedno wielkie, monstrualne urządzenie, które nie wiadomo do czego służyło. Służy? Tam coś jest. Być może jakiś nieprawdopodobnej wielkości akcelerator. Nie wiadomo. To jest system, wielokilometrowe „coś”. Wystarczy zerknąć na szerokie tunele obok, którymi ciężarówki mogły jeździć, a nawet się w nich mijać. Niestety, proszę pani, wejście tam też nie jest łatwe.

– A kończąc – powiedziała Aneta Bielak – czy mógłby pan mi powiedzieć, tak prywatnie… Nie wiem, jak sformułować pytanie.

– Niech pani wali wprost.

– No, ale głupio zabrzmi. Pan nie jest funkcjonariuszem, ale…

– Proszę pytać.

Aneta zawahała się.

– Aaaaa… czy to urządzenie, pańskim zdaniem… Jezu, nie wiem jak to powiedzieć! Czy ktoś je, w pańskiej opinii, czasem… włącza?

Głos mężczyzny w słuchawce był spokojny i kojący.

– Proszę pani, włączyli je jakieś pół roku temu.

– Jezu! Skąd pan wie?!

– Proszę pani, zawsze odwiedzają nas jacyś napaleńcy od duchów. Zacząłem nawet robić wykres. Ilu idiotów przyjdzie, w którym miesiącu. Wskaźnik wahał się gdzieś w okolicach procenta, a pół roku temu podskoczył pięciokrotnie.

– Dlaczego pan łączy te dwie sprawy?

– Ja nie łączę. Nie jestem funkcjonariuszem. Ja chciałbym tylko dorwać się do tych bunkrów, a nie mam żadnej szansy.

– W państwie prawa? Nie ma pan szansy?

– W państwie prawa. Nie mam.

Była zszokowana.

– A skąd pan tyle wie?

– Z tych samych źródeł, z których korzystała pani.

– Przecież to niemożliwe. Pan nie ma takich możliwości jak ja!

– Wystarczy troszeczkę starań – roześmiał się. – I niech pani pamięta… To urządzenie jest włączone. Nikt nie wie, co się stanie.

Matysikowi coraz bardziej chciało się spać. Siedemdziesiąt dwa lata życia dały jego ciału nieco w kość, lecz jeśli chodzi o „ducha”, to wszystko wskazywało na to, że eks-komandos jest jeszcze na fabrycznej gwarancji.

Cierpliwie przedstawiał Hofmanowi kolejne informacje.

W wyniku eksperymentu udało się stworzyć „nie do końca umarłych”, ale jego rezultaty sięgały nawet trzystu kilometrów. Kiedyś zaobserwowano Efekt aż w Czechosłowacji, i to była najtrudniejsza akcja, w trakcie której o mało nie wpadli. Trzeba było likwidować wszystkich, którzy zetknęli się z szarą kulą, bo skutki były okropne. Jeśli chodzi o zombie, to poddawały się kontroli z wielkim trudem. Te stworzone na miejscu można było opanować i coś im kazać – na przykład zabić „Źródełko”. Niestety, istoty powstałe z „zarażeń” znajdowały się pod wpływem niekontrolowanego szału, trzeba więc było likwidować ludzi, którzy zetknęli się z „szarością”. To było naprawdę lepsze niż duchy, które nie wiedziały czego chcą, a dużo mogły. To nie byli ludzie – to były zgęstki uczuć. Dość władne zgęstki.

Ale później okazało się coś jeszcze. OP-1, ubiory przeciwchemiczne, których używali, nie były skuteczne. Sami też mieli jakieś dziwne, poronne skutki uboczne – przyczepiali się do nich „częściowo umarli” ludzie. Nazywano je Aniołami, ponieważ im pomagały. „Źródełko” nie miała Anioła, więc ją łatwo było zabić. Hofman musiał też się kiedyś „częściowo zarazić”, więc jego nie udało się zabić. „Pyskówka” pomogła w odpowiednim momencie.

A teraz najważniejsze: widząc upiorne skutki uboczne wstrzymano eksperymenty. Wtedy wszystkie zombie jakby zamarły. Cóż, język naprawdę nie jest w stanie opisać tych stanów, nie ma w nim pojęć, którymi można opisać, co się wtedy działo.

Teraz jednak ktoś na nowo podjął eksperymenty. Od pół roku zombie są aktywne… Miraż władzy i mocy okazał się silniejszy niż rozum. Ale ten ktoś, kto to zrobił, chyba nie wiedział, jaki będzie finał. Za kolejne pół roku zaczną się pojawiać Efekty, szare kule zarażające ludzi śmiercią i szaleństwem. Skutki mogą być odległe od Wrocławia nawet o trzysta kilometrów. To może się stać nawet w Niemczech, nawet w Czechach…

Na pytanie, skąd Niemcy mogli mieć przed kilkudziesięciu laty taką technologię, nie było odpowiedzi. Może znaleźli kawałek UFO? Może tam był jakiś geniusz? Cholera wie. W każdym razie to ciągle nie udaje się do końca. Zawsze coś zawodzi, zawsze są upiorne skutki uboczne.

– Kto to robi? – spytał Hofman.

– Nie wiem – odparł Matysik. – Nie mam zielonego pojęcia.

W tym momencie zadzwonił telefon.

– Panie Marku, pan mnie nie zna – głos należał do wyraźnie podpitej kobiety. – Jestem Aneta Bielak z Abwehry.

– Tak, słucham?

– Wie pan? Kilkadziesiąt dziewczyn w tym kraju, w różnych komendach rozsianych wszędzie, pokazało właśnie, że potrafią stanąć na rzęsach.

– Proszę?

– One pokazały, że potrafią stanąć na rzęsach. Potrafią dokonać niemożliwego.

Hofman dopiero teraz się domyślił.

– Ma pani nazwisko mordercy „Źródełka”?

– Tak. Mam.

Chwila ciszy. Matysik i Tomecki patrzyli na niego z napięciem. Zagryzł wargi. A potem podniósł oczy. Obydwaj drgnęli wyraźnie, choć lubili takie widoki.

– Czy wie pani, z czym się to łączy? Czy wie pani, co się stanie, jeśli mi pani poda namiary? – spytał.

– Tak. Wiem – odparła niezrażona. – Dlatego właśnie dzwonię.

– Oki doki – mruknął. – Jadę do pani.

– Świetnie. Czy mogę już powiedzieć: „Laska, zostaniesz pomszczona!”?

Nie było w nim cienia wątpliwości.

– Może pani.

A potem dodał:

– Proszę zawiadomić komendę.

– Jest pan pewny? – przez chwilę w jej głosie zabrzmiało wahanie.

– Jestem pewny.

Wezwali taksówkę, bo Hofman był po piwie i nie chciał prowadzić. Co za odruchy! W perspektywie może strzelanina, ale przepisów nie powinno się łamać… A przynajmniej przepisów drogowych. Hofman zamierzał zabić kogoś konkretnego, a nie przypadkowego przechodnia. Ot, różnica.

Policja, która szalała w mieście, po jednym telefonie przestała szaleć. Zaczęła zbierać się do skoku. Do jednego miażdżącego uderzenia. Tak, jak myśliwy, widząc zwierzynę, uspokaja się i zaczyna planować. Tak jak snajper przed strzałem wstrzymuje oddech.

Policja zamierzała zadać komuś trudny do odbicia, wyjątkowo ciężki cios.

Ludzie zebrali się przy bunkrze położonym na ulicy Miłej. Ale piękna nazwa. To była ulica Miła. Po prostu Miła.

Trzech mężczyzn, którzy wyszli z bunkra, namierzono i zidentyfikowano od razu, opierając się na informacjach uzyskanych przez telefon. Naprzeciw nich stanął tylko jeden człowiek. Wielki, zwalisty, bardzo zły.

– Policja – powiedział. – Jesteście aresztowani.

– I co ty mi możesz zrobić, pętaku? – zapytał najstarszy z mężczyzn. – Wiesz, z kim ja mam powiązania? Wiesz, kto finansuje moje sprawy? I czerpie z tego korzyści?

– Nie jestem pętakiem – odpowiedział spokojnie Big Boss. – Jestem szefem Wojewódzkiej Komendy Policji we Wrocławiu.

Pokazał legitymację. Nie był zdenerwowany w najmniejszym stopniu.

– Och, cóż za zaszczyt! Alfonsów też aresztujesz osobiście?

– Odczytam panom wasze prawa.

– Słuchaj, gnojku! Ja stoję troszeczkę wyżej niż ty. Daj mi chociaż jeden argument na to, żebym w ogóle z tobą rozmawiał.

Big Boss uśmiechnął się uprzejmie.

– Chcesz mieć argument? – spytał. – Okej – krzyknął trochę głośniej: – Marek!

Z bramy wyszedł Hofman z Glauberytem w dłoni i zgranymi już przyrządami celowniczymi.

– To jest właśnie mój argument – Big Boss wzruszył ramionami. – Wokół mam trochę więcej argumentów, poukrywanych w oknach. Ale pan chciał zobaczyć tylko jeden.

– Słuchaj, gościu…

– Nie będę słuchał. Odczytam panom wasze prawa. Resztę powiecie w prokuraturze.

– Nie wiesz, z kim zadzierasz! – mężczyzna popełnił błąd i sięgnął do kieszeni marynarki. Prawdopodobnie po telefon.

Big Boss potrafił to jednak wykorzystać.

– On ma broń!!! – wrzasnął.

Hofman zastrzelił go, trafiając idealnie w czoło. Drugi mężczyzna wykonał gwałtowny ruch i Hofman zastrzelił go trzema pociskami. Niezgrane przyrządy celownicze, tu tkwił problem.

Trzeci, najmłodszy, był najbardziej sprytny. Runął w tył, za załom muru. I cholera, być może by mu się udało, bo policjanci w oknach nie przewidzieli wszystkiego – mieli za mało czasu na przygotowanie akcji – gdyby mężczyzna nie popełnił największego błędu w swoim życiu. Zlekceważył staruszka, który stał pod ścianą i okropnie cuchnął czosnkiem.

A trzeba było go nie lekceważyć. Nie można lekceważyć Dariusza Tomeckiego – to się nigdy nie opłaca.

Tomecki tylko zerknął na leżące ciało i wyjął z papierowej torby kanapkę z jajkami. Cholera, no smakowały mu po prostu!

Hofman podszedł do Matysika z wycelowanym w niego Glauberytem. Oficer Wojska Polskiego uśmiechnął się lekko.

– Teraz ja? – nie sięgał do kabury. Być może takie rozwiązanie podobało mu się nawet bardziej. W jego oczach węża nie widać było nawet cienia strachu.

– Zabijałeś ludzi, skurwysynu. A ja jestem policjantem. Jestem po to, żeby ich chronić! Przed tobą.

„Pyskówka” chichotała, siedząc pod ścianą. Big Boss zwoływał ludzi. Rozgardiasz rósł.

– Zabijałem – odparł spokojnie Matysik. Bez cienia strachu. Dwa węże patrzyły na siebie. – Robiłem to dla dobra państwa. Po to, żeby nie powtórzył się rok 1939. Nie zabijałem dla przyjemności.

– Right or wrong, my country. Definicja szowinizmu. Nie zgadzam się z tobą.

– To strzelaj.

– Nie zgadzam się z tym!

– Dobrze. Ale uwierz mi tylko w to. Zabijałem z przekonania, nie dla przyjemności.

– Nie wierzę ci – Hofman nagle opuścił wycelowany w głowę oficera pistolet maszynowy. – Ja to wiem.

Odwrócił się i zaczął iść wzdłuż ulicy. Tak zaskoczył tym Matysika, że ten ledwie zdołał wydukać:

– Skąd wiesz?

– Byłem tam – Hofman odwrócił się na chwilę. – Wtedy, w Pieczyskach.

– Chryste… Wiedziałem, że znam twoje oczy. To naprawdę ty?

Trzydzieści lat wcześniej w Pieczyskach Felicjan Matysik odchylił ręką gałęzie. W drugiej miał maszynowego Raka ze zgranymi przyrządami celowniczymi. Palec na spuście.

Ale nie mógł. Cały drżał.

– Chłopcze! Dotykałeś szarej trawy?

„Prawie pięcioletni” Marek Hofman otworzył zaciśnięte ze strachu oczy.

– Nie, proszę pana.

Matysik ciężko dyszał. Widać było, że jest bliski wymiotów.

– Chryste! Boże, Boże… To uciekaj!

– Tak, proszę pana.

– Uciekaj! I nic nikomu nie mów!

Marek zerwał się i zaczął biec. Płakał ze strachu. Trafił w drzewo i nabił się na ułamaną gałąź, co mogło wyglądać na ranę postrzałową. A potem krzyczał: „Oni mieli rury! Oni mieli rury, które wychodziły z ust!”.

Miał wyjątkowe szczęście.

Dorosły Marek Hofman szedł w kamizelce kuloodpornej, z pistoletem maszynowym w dłoni, jedną z ulic Wrocławia. Budził panikę wśród przechodniów. Był w szoku.

Przez cały czas matka mu powtarzała: „W Pieczyskach nie było kosmitów!”. Wyjmowała szybkę z fotografii dziadka i dawała mu do powąchania.

– Powiedz. Czy czujesz zapach szkła?

– Nie. Nic nie czuję.

– Tak jak nie ma zapachu szkła, tak samo nie było kosmitów w Pieczyskach. Nikt tam nie zabijał ludzi! To tylko urojenia.

Hofman, w kamizelce i z maszyną w ręce, podszedł do najbliższego przystanku tramwajowego. Ludzie zaczęli uciekać.

Ponieważ miał na dłoniach bojowe rękawiczki, walnął pięścią w szybę wiatrochronu. Podniósł jeden z kawałków szkła i powąchał.

Miało zapach! Teraz już czuł. Teraz już wiedział!

Teraz już sobie poradził.

Pogodził się ze wszystkimi koszmarami dzieciństwa.

Szkło ma zapach. Teraz już go czuł! I nie miało znaczenia, że jest w szoku – pogodził się ze sobą. Taki dziwny, ulotny moment, gdy wszystko wydawało się być w porządku. Gdy wybacza się samemu sobie.

Powąchał jeszcze raz ułamek w dłoni.

Pachniało! Teraz to czuł…

Matysik musiał go gonić, bo był zadyszany. Zdołał jednak powiedzieć:

– Uruchomili aparaturę. Nawet jak wyłączą, to i tak za pół roku pojawią się Efekty – nie mógł złapać oddechu. – Kto je będzie likwidował? – jeszcze jedna próba zaczerpnięcia powietrza. – Ty?

Ty?

BOMBA HEISENBERGA

„Ognistooka”, zwana przez żołnierzy „Latryną”, dotarła na szczyt wzgórza, zgrzytając gąsienicami, które miażdżyły drzewa, wiejskie chałupy, ryżowe zasiewy i wszelkie konstrukcje wzniesione przez człowieka w tym zapomnianym przez wszystkich kącie świata. Prawie dwustutonowa armata samobieżna Królewskich Sił Interwencyjnych zostawiała po sobie tylko szybko podchodzące wodą koleiny.

Wiśniowiecki otworzył właz i wystawił głowę na zewnątrz, przykładając do oczu lornetkę. Następne wzgórze było odległe o prawie trzy kilometry.

– Dobra, Juras – Wiśniowiecki zamienił lornetkę na dalmierz. – Seria rozpoznawcza!

– Się robi, szefie… – Giermek włączył podajnik przy masywnej ładownicy trzystumilimetrowego działa. – Ile?

– Daj im trzy.

„Ping, ping, ping”… To był jedyny dźwięk, który usłyszał Wiśniowiecki. Terminator w hełmie w odpowiednim momencie krótkimi trzaskami zwinął bębenki w jego uszach, by nie ogłuchł. Tego cuda techniki, zachowującego uszy w całości, nie miała kompania zabezpieczenia, otaczająca pancerne monstrum. Piechociarze w maskujących mundurach trzymali się za uszy, wymiotowali, krzyczeli coś, czego Wiśniowiecki, ze zwiniętymi bębenkami, i tak nie mógł usłyszeć.

Uniósł się na rękach i wygramolił na pancerny kadłub samobieżnego działa. Szlag! Pieprzony Tonkin, czy też Vietnam, jak nazywali ten kraj Amerykanie. Pieprzona, niepotrzebna wojna! Pieprzone ugłaskiwanie Niemców! Pieprzony upał! Pieprzony… a szlag… Ostatnio wszystko pieprzył. Podłączył się do zewnętrznego interkomu i włączył radio.

„Z wielką przykrością przyjął tę wiadomość głównodowodzący Wojskiem Polskim generał Rozwadowski. Zestrzelenie naszego lotniczego asa, księcia Macieja Lubomirskiego, odbiło się szerokim echem na całym świecie. Na ręce króla Henryka XI Jagiellończyka, w prostej linii potomka zwycięzców spod Grunwaldu, napływają depesze kondolencyjne od naszych przyjaciół: kanclerza Adolfa»Führera«Hitlera, Benito»Duce«Mussoliniego, cesarza Hirochito, generała Francisco»Bahamonde«Franco… Cesarz Austro-Węgier nakazał opuszczenie flag do połowy masztu na budynkach rządowych”.

Przełączył się na inną stację. Głos z wyraźnym amerykańskim akcentem obwieścił natychmiast:

„Żołnierze polskie, litewskie i żydowskie! Wy nie nada walczyć za zmurszałe tak zwaną Rzeczypospolitą Trojga Narodów! Wam poddać się najlepsza sprawa. My wam puszczajem Hankę Ordonkę, żeby wy się zastanowili nad tym, co robicie…”.

Bosko! Wroga radiostacja propagandowa puszczała przynajmniej Hankę Ordonównę zamiast marszów żałobnych z powodu śmierci Lubomirskiego, jak oficjalne rozgłośnie, czy sojuszniczej „Lili Marlene”, łomotanej do zrzygania przez niemieckie stacje.

„Miłość ci wszystko wybaczy…” – rozbrzmiały akordy najnowszego przeboju polskiej piosenkarki.

Wiśniowiecki wyjął złotą papierośnicę. Papieros nie smakował mu, jak zawsze w tej cholernej wilgotności i zasranej temperaturze, w pieprzonym Tonkinie… Patrząc na trzy sięgające nieba słupy dymu, które wywołał na wzgórzu naprzeciw, marzył o łyku zimnego piwa. Zasrany amerykański Vietnam!!! Zasrana, niepotrzebna nikomu wojna.

– Przerywamy słuchania muzyki, żeby podać komunikat wojenny – obwieścił w radiu głos z silnym amerykańskim akcentem. – Wojska niemiecki poniosły szereg klęsk i został odrzucony o sto mil od Pekinu. Generał Heinrici ucieka szybciej niż jego sztab…

„O szlag…” – pomyślał Wiśniowiecki. – „Nasi już pod Pekinem?”.

– Wojsko polski ponieśli klęskę w wojnie powietrznej nad Sajgon City. Łosie VII poniosły ogromne straty bombardując szpitale, przedszkola, apteki i niewinni ludzie. Strącono ponad sto maszyn…

„Znaczy… zrównaliśmy Sajgon z powierzchnią ziemi”.

– Litwini uciekają jak zajęcy spod Dien Bien Phu.

„Litewska piechota zdobyła nareszcie tę dziurę… Teraz to już tylko…”.

– Teraz to już tylko czekamy na dzień ostatecznej klęski! – poprzedniego spikera zastąpiła kobieta dużo lepiej radząca sobie z językiem polskim. – Siły VietDem zgromadziły się w portach delty Mekongu! Łosie VII są kompletnie nieskuteczne – ten bombowiec, wyprodukowany w strefie umiarkowanej, w wilgotnym klimacie okazał się zawodny. Niezdolny do jakiegokolwiek skutecznego działania, budzi jedynie śmiech i współczucie u pilotów Vietnam Marines! Wasza propaganda powie wam, że Da Nang zostało zniszczone przez „Żubry”. To łgarstwo! Japońskie myśliwce nie mają takiego zasięgu, żeby osłaniać biednych polskich samobójców… Nawet po zajęciu Hawajów Japonia nie jest w stanie zapewnić wam jakiegokolwiek wsparcia!

Wiśniowiecki zgniótł niedopałek o pancerną burtę. Odłączył interkom z gniazda przy włazie i przez wąski otwór wsunął się do wnętrza „Ognistookiej”. Jezuuuuu… „Ognistookiej”, słusznie nazywanej przez żołnierzy „Latryną”. W środku panował tak nieprawdopodobny smród, że aż go zemdliło.

Załoga również słuchała wrogiej rozgłośni propagandowej. Komunikat wojenny ustąpił miejsca przebojowi Aleksandra Żabczyńskiego „Ach, jak przyjemnie”. Jedynie starszy giermek Izaak Ronstein pomstował właśnie na swe żydowskie pochodzenie.

– No jasny szlag, ja mam wujka w Vancouver. Jak „Żubry” tam dolecą i zbombią go na śmierć, to co ja powiem rodzinie?…

– Wujka to masz w Vancouver – warknął Wiśniowiecki. – A wódkę gdzie?

Ronstein bez słowa podał mu manierkę.

– „Żubry” tam nie dolecą… – uspokajał Izaaka Jurek Bąk. – W życiu! Japońce nie pozwolą nam skorzystać z baz w Pearl Harbor.

– Sranie… – Wiśniowiecki wziął z lodówki puszkę z kwasem chlebowym. „Jeśli wyślesz nam trzy kapsle, weźmiesz udział w promocji najnowszych gramofonów!” – brzmiał napis reklamowy na opakowaniu. Wiśniowiecki ostrożnie zdarł banderolę, żeby jej nie zniszczyć, i wrzucił do wspólnej puszki. Za te śmieszne papierki można było dostać u tubylców marihuanę. Podobno używali ich do podrabiania akcyzy na fałszywej sake dla Japońców.

Rozległ się warkot, a potem mocne uderzenie w pancerz „Latryny”. Puszka z kwasem chlebowym wylądowała na konsoli dowodzenia. Chryste! Znowu wszystko będzie lepkie… Jakiś silnik tuż obok zawył na wysokich obrotach, rozległ się wizg gąsienic, a potem dostali nowe uderzenie w pancerz.

– Nasz wóz amunicyjny przyjechał – zaraportował służbiście Ronstein.

– Słyszę – warknął Borkowski.

– A ja czuję… – Bąk masował swoje plecy.

Po krótkiej chwili do tych, co mogli normalnie słyszeć, dotarły ciche przekleństwa, a potem łomotanie żelaznym drągiem w pancerz.

– Uzupełnienie! – ryknął ktoś na zewnątrz. – Słuchajcie, pucyklozety! Może byście tak wywietrzyli waszą ukochaną latrynkę?

Akurat. W tym klimacie „Latryna” po prostu nie dawała się wywietrzyć. Parę razy otwierali wszystkie włazy, łącznie z awaryjnymi, ale… Złośliwi twierdzili, że po takim zabiegu smród był jeszcze większy. Obecność siedmiu wiecznie spoconych mężczyzn i nieśmiertelnego środka odkażającego (produkowanego chyba z ekstraktu psiego gówna) sprawiały, że w środku można było wytrzymać, nie wymiotując, tylko po długim treningu.

– Dowódca wozu amunicyjnego do dowódcy Pierwszego Klozetu Rzeczypospolitej! – Chociaż Wawrzynowicz zmasakrował im tylne światła, to najwyraźniej bawił się w najlepsze. – Wyłazić, szambonurki!!! Uzupełnienie przyjechało i… wmeldowało wam się prosto w rufę.

Wawrzynowicz był ewidentnie wtyczką wydziału wewnętrznego – sukinsynem piszącym raporty – ale i tak wszyscy go lubili, bo robił prześliczne zdjęcia (nie to, co niemieckimi idiotenkamerami) i rozdawał odbitki, a w związku z tym szlak bojowy „Latryny” był najpiękniej udokumentowanym aktem w dziejach ludzkości. Kapuś musiał być w cywilu zawodowym fotografem – te zdjęcia tworzyły legendę. Rodziny żołnierzy piały w listach z zachwytu, widząc swoich „zdobywców” na resztkach trzcinowych chat, podczas forsowania rzeki (Bąk wtedy o mało nie utonął), czy w trakcie pacyfikacji Phenianu. Zdjęcia Wawrzynowicza często ukazywały się w prasie, a on sam potrafił nawet wymienić u Niemców trzy zdobyczne vietnamskie hełmy na trzy skrzynki reńskiego półsłodkiego, więc, mimo donosicielstwa, był dla załogi człowiekiem absolutnie niezbędnym.

Bąk nie wytrzymał i pierwszy wyskoczył przez właz amunicyjny. Ci chłopi byli żołnierzami do dupy! Większość to „niby” ochotnicy – zwolnienie od pańszczyzny już w wieku dwudziestu lat… Ale… Wiśniowiecki sam słyszał, jak Bąk modlił się pewnego wieczoru: „Panie Boże, za co mnie posłałeś do tego gówna? Toż siedziałbym sobie spokojnie w wiejskiej świetlicy albo końca pańszczyzny wyglądał, rozparty na fotelu w żniwnym kombajnie… A tu te skurwysyny zabiją mnie w wieku dziewiętnastu lat! Panie Boże, spraw, żeby coś rozpieprzyło Wojsko Polskie w całości. Bardzo o to proszę…”.

– Mam taki nóż szturmowy i trzy uszy – usłyszeli zza pancernej burty.

– Nóż amerykański?

– No.

– Za to dostaniesz wódy do oporu – Wawrzynowicz był naprawdę dobrym handlarzem. Nie wnikali, ile sam na tym zarabiał. – Ale uszy… Czemu tylko trzy?

– No bo, kurna… no ten… Jeden z nich miał tylko jedno!

– Ty, Bąk… Sam chcesz handlować? Znasz niemiecki?

– Nie no, panie oficerze, on miał tylko jedno ucho, ciul jeden!

– No dobra, dawaj…

Bąk pociągnął nosem.

– Tylko… Z letka zaśmierdły.

– Nie ma sprawy. Wcisnę im i takie… Jeeeeeeeezzzuuuuuuuus… Maria, Józef. Ty to w zwykłej chustce trzymasz?… W kieszeni??? Chrystusie, Panie na niebiesiech… wrzuć mi to gówno do foliowego worka… Przecież nie dotknę palcami!

– Trzy Chinooki nad wzgórzem – głowa Rappaporta wynurzyła się z włazu strzeleckiego.

– Czyje?! – Borkowski i Wiśniowiecki krzyknęli jednocześnie. Amerykańskie Chinooki służyły po obu stronach.

– Aj waj… Żebym to ja wiedział…

Bąk doskoczył do swojej przeciwlotniczej pięćdziesiątki.

– O Matko Boska… Jezus Maria Józef…

– Dwa Chinooki na godzinie jedenastej! – zaraportował Ronstein.

Lidyłło doskoczył do sprzężonych Gnome-Rhone.

– Ja cię…

– Wezwij Welthaltery!

Borkowski zajął miejsce za konsoletą dowódcy.

– Wsparcie lotnicze, wsparcie lotnicze! – krzyczał giermek Dembek do mikrofonu. – Gdzie są te pierdolone Welthaltery?

– Sześć Chinooków zrzuca zające na godzinie drugiej – zameldował Rappaport.

– Pruj, Bąk!!! – wrzasnął Borkowski.

Jednak równie dobrze pięćdziesiątka mogła ładnie śpiewać, gdy w grę wchodził cel odległy o trzy kilometry. Desant lądował dokładnie tam, gdzie przewidział to w swoich planach wrogi sztab.

– Gdzie Welthaltery?!

Gnome-Rhone zacięły się przy pierwszej serii. Lidyłło chwycił dwudziestokilowy młot i zaczął walić w zamki.

– Kurwaaaaaa!!! Przerwać załadunek amunicji! – krzyczał Wawrzynowicz. – Wóz amunicyjny w tyyyyyyyyył!

– Jezus, Maria Święta…

– Hełmy włóż! – rozkazał Borkowski.

Wawrzynowicz z załogą usiłowali wyciągnąć wóz amunicyjny z błota.

– Na ostatni namiar… ognia! – Borkowski kciukami wyłączał ograniczenia spustów dla całej załogi.

„Ping” – usłyszał Wiśniowiecki na swoim stanowisku obserwatora. Po dłuższej chwili niebotyczny słup dymu wyrósł na miejscu lądowania desantu. „Ping” – kolejny słup wyrósł tuż obok pierwszego.

– Jezus Maria, gdzie są Welthaltery? – Bąk najwyraźniej nie miał zaufania do radiotelegrafisty Dembka.

– Pierdol się!

– Pierdol się!!!

– Nie rzucać mięsem! – to był Borkowski. – Dawaj sześć sztuk wokół strefy lądowania!

– Nic nam nie zostanie!

– Wykonać!

Ping, ping, ping… ping… – powiedziało trzystumilimetrowe działo „Latryny”, a właściwie terminatory w ich hełmach. Wiśniowiecki włożył maskę przeciwgazową, bo tym czymś, co górnolotnie nazywało się „powietrzem”, we wnętrzu „Ognistookiej” nie dało się już oddychać.

Ping, ping…

– Jestem goły!!! – wrzasnął Rappaport do interkomu. Nie mieli już pocisków przeciwpiechotnych.

– Daj burzące – Borkowski w oparach dymu usiłował odnaleźć konsolę łączności. – Wawrzynowicz, kurwa… ładuj!!!

– A gówno! – rozległo się w słuchawkach. – Wygnali mnie na przedpole… pierdolone Seminole…

Z powodu terminatorów nie słyszeli niczego, co działo się na zewnątrz. Vietnamskie Seminole musiały jednak dobrze przygotować zrzut, skoro Wawrzynowicz bał się wystawić nosa z krzaków.

Ping, ping, ping…

„Latryna” ociężale ruszyła w tył, usiłując wydostać się spod rakiet Vietnamczyków. Ping, ping… Jeden ze śmigłowców został dosłownie rozpylony w powietrzu przez trzystumilimetrowy pocisk burzący. Prymitywny komputer „Latryny” sprawiał się zaskakująco dobrze.

– Ou yeeeesss… Tonkin boys! Isn’t it?

– Rappaport… przestań mówić po żydowsku!

– To był amerykański, panie oficerze!

– To mów po żydowsku… Żebym tylko coś rozumiał.

– Łłłłłłaaaaaaaaaaaaaaaaaa!!! – zawył Dembek przy konsoli łączności. – Welthaltery!!!

– Jeszcze nigdy się tak nie cieszyłem na widok Niemców.

– Szwaby-matkojebcy… Welcome here! Yes, yes, yes!!!

Sześć niemieckich śmigłowców pojawiło się w idealnym szyku nad wzgórzem. Dwa z nich zostały od razu sprute przez vietnamskie Seminole. Trzeci dostał okrutnie, w komorę paliwową, ale jeszcze się trzymał. Pozostałe wystrzeliły rakiety.

– Niech Bóg wspomoże Luftwaffe!!! – krzyczał Dembek do mikrofonu. – Niech Bóg wspomoże Luftwaffe!!!

Seminole nawet nie zwolniły. Kolejny Welthalter wylądował w płomieniach na rżysku. To była maszyna szturmowo-transportowa, w związku z czym nie była ani dobrym transportowcem, jak Chinook, ani dobrym szturmowcem, jak Seminole… To był Welthalter. „Powstrzymywacz świata”, jak brzmiała szumna nazwa, czy też „Biusthalter”, jak zwali go polscy żołnierze – bo mniej więcej tylko do tego się nadawał.

– Zaraz ich sprują! – syknął Borkowski.

Ping – powiedziały terminatory w ich hełmach. Pudło!

Ping! Pudło!

Ping… Byli bez amunicji.

– Jezus, Jezus, Jezus…

– Kto wzywał pogotowie ratunkowe? – rozległo się nagle w słuchawkach. – Zatwardzenie? Czy atak ślepej kiszki?

Szwadron „Łosi F”, zwanych „Kosynierami”, spływał właśnie spod nielicznych chmur.

– Aj waj… Śliczności wy moje – szepnął Rappaport. – Ja wam nawet piwo postawię!

– Ty, kurwa… – słuchawki odezwały się ze zdwojoną mocą. – Jednym piwem się, Żydzie, nie wykpisz!

– Za króla, sejm i Rzeczpospolitą! – któryś z pilotów wypowiedział regulaminową formułkę, odpalając swoje działka i karabiny.

– Ty co? – roześmiał się Rappaport. – Naprawdę masz zatwardzenie?

Bombardujące Łosie przeszły nad doliną. Każdy, kto w „Latrynie” miał dostęp do peryskopów, nie mógł oderwać oczu od wizjerów.

– Pogotowie ratunkowe odmeldowuje się, życząc miłego dnia – rozległo się w słuchawkach. – Przypominamy, że każde wezwanie karetki bez wyraźnego powodu jest płatne ekstra!

– Nie ma sprawy – Borkowski odwrócił się od konsoli dowodzenia. – Składka na wódę dla lotników – zdjął hełm i nadstawił go w charakterze skarbonki. – No, zrzucać się, artillerymen – dowiódł, że i jemu język angielski nie jest obcy.

Wiśniowiecki otworzył właz i podciągnął się na rękach. Niemiecki pilot ze sprutego Welthalera biegł, kuśtykając, w ich kierunku.

– Heil Hitler – krzyknął, widząc polskiego oficera, i wyciągnął dłoń w faszystowskim pozdrowieniu.

– Vivat król – odkrzyknął Wiśniowiecki, podrzucając swój hełm, bo tamten wyraźnie oczekiwał jakiegoś idiotycznego gestu. – Zdrowy? Du… sehr gut?

– Jawohl!

– Okey… Wódka? Reńskie półsłodkie?

– Nicht verstehen…

– Sznaps?

– Jawohl!

Niemiec z trudem wdrapał się na pancerz „Latryny”. Wiśniowiecki dał mu manierkę Ronsteina. I własny pakiet opatrunkowy. Niemiec miał nieźle przypalone lewe ramię.

– Danke. Ich…

– To my „danke”.

Rappaport wychylił się ze swojego włazu.

– Panie oficerze… No, wie pan co?…

– Daj spokój z tymi żydowskimi uprzedzeniami… Chciał nam dupę uratować.

– Taaaa… jakby nie te wasze goje w Łosiach, to by my mieli dupę spaloną… A tego – Rappaport wskazał na Niemca w mundurze Luftwaffe – to bagnetem pan potraktuj, a nie koszerną wódą…

– Odwal się Icek, dobra? – Wiśniowiecki miał nadzieję, że Niemiec nie rozumie ani słowa po polsku.

– Halftrak na godzinie szóstej! – zameldował Dembek, wystawiając głowę z włazu ewakuacyjnego.

– Wypad… – jęknął Borkowski.

Cała załoga opuściła „Latrynę” szybciej niż na ćwiczeniach ewakuacji. Wiśniowiecki w pośpiechu dopiął mundur, zerknął, czy wszyscy są ustawieni w szeregu i nałożył hełm. Amerykański halftrak jednym kołem wpadł w koleinę, którą pozostawiła po sobie „Latryna”, zabuksował i zatrzymał się nagle, nie mogąc się wydostać na prostą. Usłyszeli skrzypnięcie drzwi z tyłu maszyny, czyjeś sarkania, że musi iść po błocie, a potem… Jasny szlag! Oczom żołnierzy ukazał się sam p.o. wojewody, z oficerską świtą.

Wiśniowiecki zasalutował sprężyście i zaczął krzyczeć jak mógł najgłośniej.

– Starszy koniuszy koronny książę Jeremi Szesnasty Wiśniowiecki, melduje załogę samobieżnej armaty „Latr…” „Ognistooka” z siedemnastej chorągwi królewskiej artylerii ciężkiej!!!

Pełniący obowiązki wojewody skinął głową, odpowiadając na salut. Ledwie spojrzał na resztę ekipy, pozostałych koniuszych, starszych i zwykłych giermków.

– Jest pan odwołany ze stanowiska – powiedział. – Przetransportujemy pana do Phenianu, a stamtąd poleci pan do Tokio. Do naszej ambasady.

– Tak jest!!!

P.o. wojewody nagle nadepnął na coś i spojrzał w dół. Czubkiem buta dotknął foliowego worka z obciętymi uszami, które zostawił Wawrzynowicz.

– Dobrze, że Niemcy nie kupują skalpów – mruknął. – Bo byście się w Indian zamienili… – Podniósł głowę, jego twarz nie zdradzała żadnych emocji. – A później prasa szczeka o polskim okrucieństwie.

* * *

Wiśniowiecki obudził się nagle, nie mając pojęcia, gdzie jest. Ostre światło raziło go w oczy.

– O rany… – jęknął. Przypomniał sobie wszystko. – Chryste.

Był we Wrocławiu. W swoich własnych czasach. Testował urządzenie do „uprzyjemniania snów”. Ale… Jeżeli to ma być „uprzyjemnianie”…

Technik zerknął na ekran komputera, a potem zdjął elektrody z głowy Wiśniowieckiego.

– I co? – spytał Borkowski. – Jak sen?

– To koszmar!

Borkowski wymienił szybkie spojrzenie z technikiem. Ten wyciągnął dysk z analizatora. Wykonany flamastrem napis głosił: „Miłe przygody w egzotycznym kraju”.

– Żeby was szlag trafił!

– Co? – Borkowski przysiadł na krawędzi stołu. – Nie było miłych przygód w egzotycznym kraju?

– Były!!! Ale… To Wietnam! Strzelano do mnie, ktoś komuś obcinał uszy, ja sam zabiłem, szlag, nie wiem ile osób, waląc z trzystumilimetrowej armaty… I ten smród, strach, wojna, makabryczne idiotyzmy z Królewskimi Siłami Interwencyjnymi, upał, rzygowiny… To był koszmar!

– Walczyłeś w amerykańskim wojsku w Wietnamie? – Borkowski był wyraźnie zainteresowany.

– Nie. Amerykanie szkolili Vietnam Marines, a myśmy ich chcieli udupić.

– Mmmmm… A w jakim wojsku byłeś?

– W polskim! Niemcy byli naszymi sojusznikami. Jakiś gnój krzyczał do mnie „Heil Hitler”, a ja mu odpowiadałem…

Borkowski i technik znowu wymienili spojrzenia.

– I te inwektywy, wiecie… Wszyscy tak strasznie klęli w tym śnie.

– A to się szybko poprawi – technik nachylił się nad analizatorem. – Inwektywy zaraz skasuję.

Wiśniowiecki wstał, prostując zdrętwiałe mięśnie. Podszedł do krzesła ze swoimi rzeczami i zaczął się ubierać.

– Dziękuję wam za ten upiększacz snów! – warknął. – „Każdy może śnić o tym, o czym chce!” – zakpił z planowanego sloganu reklamowego. – Wojna, strach, smród, wulgarne słownictwo, obcinanie uszu i morderstwa… Teraz już dostępne dla całej rodziny!

Technik zachichotał. Borkowski zagryzł wargi.

– Ty też tam, notabene, byłeś – Wiśniowiecki uporał się z koszulą.

– Kim byłem?

– Koniuszym, operacyjnym dowódcą dwustutonowej armaty samobieżnej.

– Słuchaj, Jarema…

– Nie „Jarema”, tylko „Jeremi” – Wiśniowiecki założył buty. – Książę Jeremi Szesnasty Wiśniowiecki – zadowolony ruszył w stronę drzwi. – To jedno wam się udało, chłopaki…

– Czekaj… Przyjdziesz wieczorem? – Borkowski podskoczył za nim, chwytając nowy dysk. – Dziś będzie „Erotyczny sen o najpiękniejszej kobiecie świata”.

* * *

Czterosilnikowy, austro-węgierski transportowiec Škoda „Brambor” wylądował na tokijskim lotnisku nad podziw lekko. Japończycy najwyraźniej nie wiedzieli, co to samobieżne trapy, więc wszyscy pasażerowie musieli zejść na betonową płytę po drabince, wysuniętej spod drzwi przez czeskiego pilota. Wiśniowiecki nałożył rogatywkę i ruszył na piechotę w stronę hali dworca lotniczego. Boże… Średniowiecze. Nie mógł sobie wyobrazić, żeby tłumy cywilów mogły się pałętać samopas na krakowskich Balicach!

Celnik potraktował go łagodnie. Nawet nie drgnął, widząc bogatą kolekcję wojennych „pamiątek” w walizce. Popukał tylko palcem w kaburę przy pasie.

– Proszę wyjąć magazynek z pańskiego VIS-a – powiedział nawet dość poprawną polszczyzną.

Wiśniowiecki zapiął na powrót walizkę i ruszył dalej. Jakaś wycieczka dziewczynek z japońskiej szkoły na widok jego munduru zaczęła krzyczeć „Vivat Rzecz! Vivat Rzecz!”. Najwyraźniej wymówienie „Rzeczpospolita” przekraczało ich możliwości. Zasalutował dziarsko, chcąc im sprawić przyjemność. I tak wiedział, że mimo oficjalnej propagandy przyjaźni Japończycy nienawidzili Polaków – za to, że Królestwo jako jedyne spośród państw Osi nie wypowiedziało wojny Stanom Zjednoczonym. Niestety, Polska miała za dużo do stracenia. Wolała napychać sobie kabzę na handlu z USA, niż wdawać się w idiotyczne machanie szabelką (bo na razie nic innego nie udawało się zrobić Ameryce). Oczywiście, w propagandzie amerykańskiej Polak to głupek, gnój i świnia, a w polskiej Amerykanin to oślizły, tłusty impotent, ale poza oficjalnym wzajemnym opluwaniem się oba państwa handlowały w najlepsze, i to właśnie stało kością w gardle sojusznikom z Osi.

Tuż przed wyjściem z dworca lotniczego przejął go rosły ochroniarz w nienagannym garniturze.

– Proszę tędy – wskazał mu drogę. – Pani ambasador czeka na pana.

– Pani ambasador? Osobiście?

Ochroniarz nie powiedział niczego więcej. Wiśniowiecki szedł za nim, oszołomiony. Najwyraźniej ktoś wiązał z nim jakieś plany!

Gdy zbliżyli się do ogromnej limuzyny z polskimi chorągiewkami przy reflektorach, kierowca w liberii zabrał mu walizkę. Ochroniarz otworzył drzwiczki.

– Witam pana, książę!

Dziewczyna… Prześliczna dziewczyna w lśniącej marynarce i trochę zbyt krótkiej spódniczce, ukazującej koronki pończoch, podała mu dłoń do pocałowania.

– Pani ambasador – ukłonił się z szacunkiem.

– Jestem Anka Potocka – rozluźniła się wyraźnie, gdy zajął miejsce obok niej i zamknął drzwi samochodu. – Jedź! – rozkazała kierowcy. – Chyba możemy przejść na „ty”, książę.

– Z wielką przyjemnością. Na imię mi Jeremi…

– Wiem – uśmiechnęła się bezczelnie. – Słuchaj… Moja praprababka chyba urodziła twoją prababkę.

– Coś koło tego – zgodził się chętnie. – Aniu… Jesteś śliczna!

– Dzięki, kotek – pani ambasador uśmiechnęła się szeroko, ukazując idealnie równe, lśniąco białe zęby. Jakiś niemiecki albo żydowski dentysta musiał pracować nad nimi miesiącami. – Słuchaj, misiu… Musimy rozmawiać o bzdurach, aż dotrzemy do ambasady. Samochód nie jest bezpieczny, jeśli chodzi o podsłuch.

– Z największą przyjemnością porozmawiam z tobą o bzdurach, Aniu.

Zachichotała. Obciągnęła na sobie (krótką, krótką, krótką!!!) spódniczkę, ale i tak nie zakryła koronek na pończochach. Była najpiękniejszą kobietą, jaką widział w życiu.

– Ty… komplemenciarzu jeden! Wiem z raportów dyplomatycznych, że baby aż piszczą na twój widok!

– Dyplomacja zajmuje się moimi kobietami? Cóż za zaszczyt…

– Wiem o tobie więcej, niż ty sam – zripostowała. – Mam nawet zdjęcia ze wszystkich przygód, które przeżyłeś na urlopach z wojska.

Usiłował się nie zaczerwienić. Wywiad babrał się w takich sprawach?! Desperacko zmienił temat.

– Dlaczego wezwaliście mnie tak nagle? Jeśli możesz coś tu powiedzieć, oczywiście…

– Coś mogę – sięgnęła do skrytki w drzwiach i wyjęła z niej niewielką kopertę. – Nastąpią pewne przewartościowania w naszej polityce. – Wyjęła z koperty zdjęcie, które przedstawiało jakiś samolot. – Wiesz co to jest?

– Nie.

– To Grumann F11F Hellcat/Cougar 3. A to? – pokazała mu następne zdjęcie. – To North American P-151 Mustang 6. A ten tu… to Republic P-97 Thunderbolt 2. Nowe amerykańskie myśliwce. Rozsmarowują japońskie „Zeke III” nawet się nie pocąc. A nie jest to bynajmniej ostatnia amerykańska karta. Konstruują właśnie „Sabre’a”, odrzutowe cudeńko. Jedyną odpowiedzią byłoby to – wyjęła z koperty ostatnie zdjęcie. Tym razem widniał na nim odrzutowiec z namalowanymi na skrzydłach biało-czerwonymi szachownicami. – To PZL „Puławski” P-92. Istna maszyna dominacji. Malutki, poręczny myśliwiec, który skonstruowano wyłącznie po to, żeby wywalczał panowanie w przestworzach! Ale wiesz… Znając naszych politykierskich kunktatorów z Krakowa… Japończycy nie dostaną P-92 zanim Puławski nie skonstruuje P-93. Ale wtedy Amerykanie będą już mieć swojego „Sabre’a”. I… nastąpi koniec japońskiego ekspansjonizmu. Japonia to karta bita. Niemcy nie dadzą im swojego Messerschmitta 362, bo pan Hitler ubrdał sobie właśnie, że żółta rasa to również podludzie. Włosi nie dadzą im swojej Savoi „Jet” Marchetti, bo po klęskach w Afryce na wszystkich zamówieniach położyła łapsko ich armia. Austro-Węgry, a konkretnie Czesi, nie mają nic nowego… I co? Stary, zdezelowany „Zeke III” przeciwko „Sabre”? To koniec Japonii na Hawajach!

– A Polska?

– Nie damy im nic powyżej „Łosia F”. Tak właśnie zamierzamy podziękować za wmanewrowanie nas w ten ohydny Vietnam! Ale zapewniam cię, że „Sabre” będzie zestrzeliwał japońskie „Łosie” jak kaczki. To już lekko przestarzałe maszynki…

– Nie przesadzasz?

– A jak myślisz, dlaczego król mianował ambasadorem mnie, Ankę Potocką? Ewidentnie kobietę, pierwszego babskiego ambasadora w Japonii! To polityczny policzek wymierzony cesarzowi.

– Dlaczego mi to mówisz?

Zamyśliła się na krótką chwilę, potem znowu pokazała te swoje lśniąco białe zęby.

– Japonia to karta bita – powtórzyła. – Zamierzamy pozwolić Amerykanom na odzyskanie Hawajów. Może Midway, a może nawet damy im chwycić Okinawę… Zbyt wiele korzyści czerpiemy z handlu, żeby ich nie ugłaskiwać. Włochy się nie liczą, zaś Austro-Węgry zbyt boją się własnego cienia i czeskiej rewolucji – spojrzała na niego, ale zaraz odwróciła wzrok. – Rzeczpospolita zamierza postawić teraz na Niemcy. I dlatego wezwano cię do Tokio.

– Mnie?

– Ciiiiiiiiii… – położyła palec na wargach. – Reszta w pokoju specjalnym w ambasadzie.

Wzruszył ramionami. Policjanci na skrzyżowaniach salutowali karnie, tłum na chodnikach od czasu do czasu wiwatował.

– Japończycy nie mają swojego odrzutowca? – spytał.

– Mają, mają… Toyota „Hiryu”. Na sześć prototypów sześć zapaliło się podczas próby uruchomienia silnika. Jest jeszcze Honda V7, na kradzionej niemieckiej technologii BMW. I Subaru „Hokkai”. Wiesz… – mrugnęła do niego. – To japońskie „coś” lata za wolno i za nisko – zachichotała. – „Sabre” nie będzie miał wielkich kłopotów…

Samochód dotarł wreszcie do gmachu ambasady. Piechota morska w wyjściowych uniformach pospiesznie otwierała bramę. Limuzyna bezszelestnie wjechała na podjazd. Lokaj doskoczył błyskawicznie i otworzył drzwi. Wiśniowiecki pomógł Ance wysiąść, usiłując nie patrzeć w dół… To było strasznie trudne. Bez słowa przeszli do pokoju specjalnego. Potocka osobiście zamknęła i zabezpieczyła drzwi. Potem włączyła generator drgań.

– Wino? Koniak? – podeszła do barku na kółkach. – Mam prawdziwą niemiecką brandy z prowincji Cognac! – zaznaczyła z uśmiechem. – Co?

– Okey.

– Jezu… Tylko nie mów tym żydowskim żargonem, proszę.

– To był amerykański… – Wiśniowiecki z satysfakcją przypomniał sobie wszystkie sztuczki Rappaporta z „Latryny”. – Ale jeśli oczywiście wolisz martwy francuski, czy martwą łacinę…

– Nie znęcaj się nade mną, biedną dziewczynką – podała mu ogromny kieliszek napełniony koniakiem. – Siądź, proszę.

Usiadła naprzeciw, kolano przy kolanie – tak ściśle, że między uda nie dałoby się wcisnąć nawet amerykańskiego noża szturmowego. Szlag!

– Twoje zdrowie – ledwie umoczyła wargi. – Wiesz, dlaczego cię wezwano?

– Liczę, że mnie uświadomisz, Aniu.

– Okey… – powtórzyła za nim i mrugnęła porozumiewawczo. – Śmiejesz się ze mnie, prawda? To po chińsku? Pewnie jakieś świństwo…

– Taaaak… We wschodnim tonkińskim „Okey” znaczy „zdejmij majtki”.

– Szowinistyczna męska świnia! – uśmiechała się jednak dalej. Opuściła głowę, a potem podniosła znowu. Jej oczy błyszczały. – Teraz wiem, dlaczego wyznaczono ci to zadanie…

– Jakie?

– Masz poślubić Monikę Hitler.

– Coo?! Kogo?!

– Monika Hitler jest córką Adolfa Hitlera i Ewy Braun.

– Wiem kto to jest Monika – krzyknął trochę za głośno. – Czytam gazety… – opadł na oparcie fotela. – Co wyście wymyślili?!

– Wyjaśnię ci to po kolei… – podniosła kieliszek. Wiśniowiecki opróżnił swój jednym haustem. – Jak mówiłam, Rzeczpospolita zamierza postawić teraz na Niemcy. W tym celu Monisia musi być, wybacz wulgaryzm, dupczona przez naszego człowieka. Najlepiej takiego zdobywcę niewieścich serc, jak ty… Ale nie za darmo! W twoich żyłach płynie krew Hohenzollernów, prawda?

– Znam historię swojego rodu! – przerwał jej, wściekły.

– O właśnie… Wiśniowiecki… Co za nazwisko! Już najwyższy czas skończyć z Jagiellończykami, czas przestać kłuć Niemców w oczy tą idiotyczną bitwą pod Grunwaldem! A Wiśniowieccy? Toż wy przecież tylko na Wschodzie walczyliście, prawda? Żadnych krzyżacko-polskich zaszłości, żadnego zamieszania w zamach na Bismarcka. Idealnie czyste rączki! Choć, oczywiście, Rosjanie mają inne zdanie w tej kwestii, ale kto by się przejmował resztkami Syberii?

– Możesz przystąpić do rzeczy?

– Mogę. Nawet muszę… Plan był taki: wysyłamy pięciu z najlepszej szlachty na front. Niemcy mają fioła na punkcie służby wojskowej. Nie ma siły, żeby ich władca nie odbył normalnej służby, nie odznaczył się, nie walczył naprawdę. Dlatego wysłaliśmy pięciu książąt, bo jakby któryś przypadkiem zginął, to, wiesz, musieliśmy mieć coś… w rezerwie. Prawda?

Nie czekała na jego potwierdzenie.

– Zresztą ty byłeś prawie na końcu listy. Największe nadzieje budził Maciek Lubomirski, prawdziwy as lotniczy, ale… Zestrzelili go, świnie. Romek Koniecpolski był drugi w kolejności. Niestety, podczas służby na krążowniku, w trakcie tej okropnej bitwy pod Leyte, nabawił się przykrej choroby. Ma tik nerwowy, drga mu lewa powieka. To wyglądałoby fatalnie na propagandowych filmach. Jest jeszcze Grzesio Radziwiłł, z ciężkich czołgów. Ale, do jasnej cholery… Wyobrażasz sobie Niemców ryczących „Hail Grzegorz”? Toż nikt z nich tego nie wymówi. „Radziwiłł” też nie powiedzą bez trzyletniego treningu. A poza tym to, psiamać, Litwin! Padło więc na ciebie, Jeremi. Hitlerowcy jakoś to powinni wymówić.

Zerwała się na równe nogi, stanęła na baczność i wyprostowała ramię w faszystowskim pozdrowieniu.

– Heil Jeremi!!! – krzyknęła.

– No… – usiadła na powrót w fotelu, znowu z kolanem przy kolanie. – No… Jakoś to brzmi.

– Dobrze się bawisz? – spytał Wiśniowiecki.

– Niestety, kotek, mówię zupełnie poważnie. Przelecisz Monisię i ożenisz się z nią. Ale, jak mówię, nie za darmo!

– Zwariowałaś?

Zaprzeczyła ruchem głowy.

– Polska potrzebuje nowego króla. Dlaczego więc nie Wiśniowiecki? Dlaczego nie mąż pani Hitler? Dlaczego nie ktoś, kto przeszedł cały szlak bojowy z „Ognistooką”? W reklamówkach wyborczych wypadniesz doskonale…

– Przestań!

Znowu zaprzeczyła ruchem głowy. Wyjęła z sejfu grubą kopertę i zaczęła po kolei wykładać na stół zdjęcia.

– To jest właśnie Monisia…

Rozpoznał fotografię, która często pojawiała się w prasie.

– Tu masz Monisię z tatusiem, tu z mamusią, a tu z pieskiem… Masz też goluteńką Monisię w łazience…

– Jezus! Nasz wywiad zajmuje się fotografowaniem czyjegoś gołego tyłka?!

– Owszem. My nie posyłamy naszych agentów w kompletną niewiadomą – Anka Potocka bawiła się w najlepsze. Wykładała na stół kolejne zdjęcia. – Musisz znać sytuację. To jest goła pupcia Moniki, to jest jej… no… ta część ciała, którą każda kobieta pragnie ukryć… Tu masz zdjęcie, jak Monisia się onanizuje… Tu masz jej biust, nawet ładne ma piersi, co? Trochę za niska dla ciebie, ale… Założy jej się wysokie obcasy do oficjalnych uroczystości, a dla potrzeb filmu nawet ustawi na stołeczku… Tu jest Monisia goła z tyłu, a tu goła z przodu…

Wiśniowiecki sam nalał sobie koniak.

– Wyobrażam sobie agentów, którzy robili te zdjęcia…

Anka tylko skinęła głową.

– Mam przelecieć Monikę Hitler i zostać jej mężem, a potem królem Polski?!

Potocka zsunęła się z fotela i uklękła przed Wiśniowieckim.

– Tak, Królu Rzeczypospolitej Trojga Narodów, panie mój!

– Boże, Boże, Boże…

– Coś nie tak? – Anka podniosła się z klęczek i rzuciła na stół ostatnie zdjęcie. – Fajna dupka przecież…

Wiśniowiecki usiłował znowu nie poczerwienieć.

– O kuuuuuurczę…

– No – pani ambasador również usiłowała nie patrzeć na ostatnie zdjęcie. Choć… było widać, że musiała je wcześniej studiować bardzo dokładnie – dostała zbyt wielkich rumieńców, niby to podziwiając oryginalny obraz Canaletta, zdobiący ścianę.

Wiśniowiecki zapalił papierosa. Zgarnął wszystkie zdjęcia i włożył z powrotem do koperty.

– Jest w tym jakiś haczyk? – powrócił na swój fotel.

– Jest – Potocka również usiadła. Założyła nogę na nogę. Był to jeden z najpiękniejszych widoków, jakie można sobie było wyobrazić. Jak zwykle Sejm osiągał to, co chciał. To nie był policzek wymierzony cesarzowi Hirochito. To było nasikanie na stół w jego obecności. Nie dość, że kobieta, to jeszcze tak śliczna, że oficjele na dworze cesarskim musieli gremialnie dostawać apopleksji na jej widok.

Wiśniowiecki postanowił zaryzykować.

– Czy Sejm przewidział taką opcję, że… dasz mi tyłka, jeśli ma to przyspieszyć moją decyzję?

Wyraźnie się zdenerwowała. Poprosiła o papierosa, który wetknęła do długiej, damskiej lufki.

– Skoro już rozmawiamy szczerze – zaciągnęła się głęboko. – To… Jestem przygotowana na taką „opcję”.

Popatrzyła mu prosto w oczy. Odwrócił wzrok, skonfundowany.

– Tylko wiesz… – dobiła go kompletnie. – Nie wahaj się długo, bo w odwodzie mamy jeszcze Stefka, nie pamiętam numeru, Czarnieckiego, z piechoty morskiej.

Westchnął ciężko.

– Koronkowa robota – zerknął na koronki jej pończoch, widoczne spod spódnicy. – Nie omieszkaj powtórzyć tego marszałkowi Sejmu.

– Nie bądź niemiły…

– Biedny Maciuś Lubomirski – zakpił – spruty przez wrogie myśliwce, Koniecpolski ma tik nerwowy, a Radziwiłł to cholerny Litwin. Ukochanej Rzeczypospolitej pozostaliśmy ja i Czarniecki… Jak zwykle zresztą – roześmiał się głośno. – Zawsze tak jest. Polska w opałach, to Czarnieccy i Wiśniowieccy mają ją wyciągać z szamba… – podrapał się w brodę. – Brakuje tylko Sobieskiego.

– Jaś Sobieski złamał nogę podczas pierwszego skoku ze spadochronem na wstępnym szkoleniu. Mamusia wyciągnęła go z wojska.

– Rozumiem, że gdyby nie ten wypadek, to… byłby pierwszy na liście?

Skinęła głową.

– Znam Stefka. Nadał by się.

Potocka zaciągnęła się raz jeszcze.

– Jemu odmawia pięć kobiet na dziesięć. Tobie jedna na dziesięć – wysyczała.

– O taaaaak… – śmiał się w najlepsze. – Przepraszam. Wyobraziłem sobie sędziwego marszałka Sejmu, jak studiuje raporty w rodzaju: „Ściśle tajne. Ilość wzwodów osiągniętych przez Wiśniowieckiego w stosunku do średniej armijnej w okresie…”.

– Przestań! – osadziła go. Rumieńce na jej policzkach na pewno nie były udawane. Speszyła go tym dokumentnie.

– Przepraszam – szepnął.

– Chcesz, to dam ci tyłka! – warknęła. – Ale… Pozwól mi zachować choć trochę szacunku dla samej siebie!

– Przepraszam – powtórzył. – Wygłupiłem się. Sorry!

Przez chwilę panowała złowieszcza cisza.

– To znowu po żydowsku? – uśmiechnęła się lekko. – Czy chińskie świństwa?

– „Sorry” to po tonkińsku znaczy „zdejmij…” – machnął ręką. – Jaki haczyk tkwi w tej sprawie?

Nalała nowe porcje koniaku do kieliszków.

– La bombe de Heisenberg – przeszła nagle na martwy francuski.

– Que? De quoi tu parle?

– Bomba Heisenberga – powtórzyła po polsku. – Przecież w cywilu byłeś fizykiem. Wiesz kto to Werner Heisenberg, prawda?

– Ten od zasady nieoznaczoności?

– Mhm.

– On nie jest chemikiem. Jaką bombę mógł zrobić?

– Nie zrobił, ale robi… To jakiś cholerny koniec świata. A Niemcy, po pierwsze, są nieprzewidywalni, a po drugie, nienawidzą nas, Polaków, za to, że nie zabiliśmy u siebie Żydów. Co gorsza, daliśmy azyl Żydom z Niemiec. Teraz dostają piany, gdy widzą, jak nasi Żydzi handlują z USA… Dadzą nam popalić, jeśli Monisia Hitler ich nie powstrzyma… w twoich ramionach, i jeśli… to nie my będziemy mieć pierwsi bombę Heisenberga.

– Co to jest bomba Heisenberga?

– Armagedon. Koniec świata. Ostateczne rozwiązanie kwestii wszystkich narodów… – uśmiechnęła się smutno. – To jest ta okropna bomba atomowa!

– Jaka?

– Mniejsza z tym. Nasz najlepszy człowiek do spraw fizyki twierdzi, że zrobimy to szybciej, jeśli tylko zdobędziemy plany. Albo przynajmniej ogólne rozeznanie. Uran już się wydobywa na Syberii, lecz musimy mieć choćby ogólne pojęcie, o co chodzi… Tobie, jako mężowi Monisi, nie zabronią wstępu gdziekolwiek byś zechciał. Pojedziesz więc do Wiesbaden i zobaczysz, co to takiego ten ich reaktor. Jesteś fizykiem, zrozumiesz o co chodzi…

– Rozumiem też, że Czarniecki w związku z tym… nie ma szans – zakpił. – On jest architektem.

Potocka uśmiechnęła się lekko, a potem skrzywiła wargi.

– Nasz najlepszy człowiek twierdzi, że zrobimy to szybciej. Tylko musimy mieć punkt wyjścia. Jakieś plany.

– A on sam nie mógłby się pofatygować do Wiesbaden?

– Nie. Po pierwsze jest uciekinierem z Niemiec, a po drugie – Żydem.

– Jezu… Kto jest naszym najlepszym człowiekiem od fizyki?

– Nie wiesz? – Potocka uniosła brwi. – Albert Einstein.

* * *

Wiśniowiecki obudził się na kozetce w laboratorium. Tym razem od razu wiedział, gdzie się znajduje. Sam zdjął elektrody z głowy.

– Chryste Panie… – jęknął. – I to ma być „Erotyczny sen o najpiękniejszej kobiecie świata”?! Ja wam serdecznie dziękuję!

– Co? – zaniepokoił się Borkowski. – Nie było najpiękniejszej kobiety świata?

– Była… – Wiśniowiecki zaklął bezgłośnie. – Nawet chciała mi dać dupy. Ale do niczego nie doszło.

– A co stanęło na przeszkodzie?

– Bomba Heisenberga.

– Co?!

– Bomba atomowa, którą w Polsce rekonstruował Albert Einstein. Znacie takie nazwisko? – zakpił. – To była kontynuacja poprzedniego snu!

– Niemożliwe…

– No była! Była!!!

– Niemożliwe. Nie można kontynuować poprzedniego snu na naszych kasetach! – Borkowski zerknął na technika. Ten uspokajająco skinął głową i nachylił się nad komputerem.

– Inwektywy? – zapytał.

– Tym razem nie.

– O właśnie… Jednak panujemy nad sytuacją.

– Jesteśmy w domu – mruknął Borkowski. – Ty, słuchaj… Co to jest bomba Heisenberga?

– Nie wiem. To ichnia bomba atomowa, czy co… W życiu nie śniłem durniejszego snu. Miałem ożenić się z Moniką Hitler…

– Jezu… Poważnie?

– No.

– A kto to jest Monika Hitler?

– A jak myślisz? – Wiśniowiecki zaczął się ubierać. – Czyja to córeczka?… Zapewniam, że nie Kowalskiego.

– Weź przestań… Naprawdę do niczego nie doszło z najpiękniejszą kobietą świata?

– Do niczego. Aczkolwiek, rzeczywiście piękna była, małpa… Ambasador Rzeczypospolitej w Japonii.

– Coo?!

– No – Wiśniowiecki włożył buty i zbierał się do wyjścia. – Mam dość bycia waszym beta-testerem. To zbiór bzdur… te wasze sny.

– Ale przyjdziesz jeszcze wieczorem? – Borkowski wyskoczył za nim na schody. – Dzisiaj przetestujemy „Sukces w pracy zawodowej”…

Wiśniowiecki nie odpowiedział. Wydostał się z dusznej klatki schodowej na ulicę Podwale. Ziewnął i przetarł oczy. Tryskające zielenią drzew Wzgórze Partyzantów naprzeciw było kiedyś bastionem defensywy miasta, razem z fosą poniżej stanowiło część obronnych konstrukcji, które raczej się nie przydały. Brat Napoleona zmusił Wrocław do kapitulacji, pruska załoga poddała się, a zbudowane z takim trudem umocnienia trzeba było rozebrać. Ale nie dało się łatwo zniszczyć bastionów działowych, dlatego w samym centrum nowoczesnego miasta do dziś tkwiły obrośnięte drzewami wzgórza, teraz będące już tylko atrakcją dla turystów.

Wiśniowiecki minął niemiecki konsulat, mieszczący się w zeszłowiecznym budynku, i odnalazł swój samochód, zaparkowany nad fosą. O tej porze nie powinno być jeszcze korków. Skręcił w Piotra Skargi, przejechał plac Dominikański, ominął napowietrzne estakady i przez most Grunwaldzki dostał się na plac o tej samej nazwie. Plac… Za dużo powiedziane. To było po prostu monstrualne lotnisko, zbudowane przez Niemców w czterdziestym piątym w samym centrum miasta. Nawet dzisiaj mogłyby tu lądować międzykontynentalne samoloty, gdyby tylko ktoś zdemontował szyny tramwajowe i wyrównał pasy startowe.

Wiśniowiecki poczuł nagły głód. Skręcił w lewo i zanurzył się w plątaninę wąskich uliczek. Minął kilkupiętrowy bunkier z czasów wojny, skręcił w prawo, a potem, łamiąc przepisy, znowu w lewo. Ignorując znaki zakazu przejechał przez wyspę zwaną Ostrowiem Tumskim, potem znowu w lewo, aż wreszcie minął siedzibę niemieckiego sztabu obrony Festung Breslau, zamienionego na bibliotekę. Do Rynku nie było po co jechać. Mimo najlepszego wyboru knajp w mieście o tej porze niewiele z nich mogło być otwartych. Skręcił w prawo, minął kilka mostów i znowu złamał przepisy, zajeżdżając pod uniwersytet, dokładnie w miejscu, gdzie francuscy żołnierze przełamali pruską obronę. Zaparkował na Kuźniczej. „Internetowa Tawerna” była już otwarta. Zamówił piwo, kawę, frytki i kiełbasę z rusztu. Wykupił abonament na komputer i zalogował się błyskawicznie. Pociągnął łyk piwa. Altavista. „Heisenberg, Wiesbaden, a-bomb” – wystukał szybko. Szlag! Otrzymał czterysta trzydzieści jeden tysięcy dziewięćset dwadzieścia osiem adresów stron www spełniających powyższe kryteria. Zaczął sprawdzać kolejno pierwsze dziesięć.

1 No Title

Physicist Jonothan Logan tells a strange tale that begins in 1946, soon after Germany surrendered. Fifteen of Germany's greatest physicists have been…

URL: terra.msrc.sunysb.edu/~dmyers/engines/thebomb

2.The World at War

Books – Bibliography. “Who burns books will burn people, too” New reviews. The Story of a U-boat Nco 1940-1946 by Wolfgang Hirshfeld The diary of a…

URL: worldatwar.net/books/list.html

3. The Critical Mass

From 1939 onward physicists understood that a neutron chain reaction in uranium was a possible way to liberate nuclear energy for research or for engines.

URL: …Logan-cap2.html

4. Heisenberg and the Nazi Atomic Bomb Project

THE UNIVERSITY OF California PRESS. Click on price to purchase: $35.00. Rose, Paul Lawrence Heisenberg and the Nazi Atomic Bomb Project. No one better…

URL:

5. If You Like this Book: Heisenberg and the Nazi Atomic Bomb Project: A Study

Text Only. at a glance. reviews. customer comments. if you like this book… table of contents. Keyword Search. Books. Popular Music. Classical Music…

URL: -sim…ref=sim_m_books

6. Amazon.com: A Glance: Heisenberg and the Nazi Atomic Bomb Project: A Study in

at a glance. reviews. customer comments. if you like this book… table of contents. e-mail a friend about this book… Keyword Search. Books. All…

URL: wwwb244.test4040.yi.org/exec/obidos/ASIN/0520210778

7. Amazon com: A Glance: Heisenberg Probably Slept Here: The Lives, Times and I

at a glance. reviews. customer comments. if you like this book… table of contents. e-mail a friend about this book… Keyword Search. Books. All…

URL: wwwl.test4041.yi.org/exec/obidos/ASIN/0471157090/wowprices

8. Amazon com: A Glance: Heisenberg Probably Slept Here: The Lives, Times and I

at a glance. reviews. customer comments. if you like this book… table of contents. e-mail a friend about this book… Keyword Search. Books. All…

URL:

9. Heisenberg

Werner Heisenberg. In addition to his pivitol role in the development of atomic theory, Heisenberg was a firm German patriot. Although he did not…

URL: /~honors/heisen.html

10. Heisenberg Interview

Parts of an Interview with Werner Heisenberg on Nuclear Energy Development in Germany during World War II. Conducted and edited by Joseph J. Ermenc,…

URL:

Jezuuu… Było tam wszystko: plany, rysunki, obliczenia. Heisenberg rzeczywiście konstruował w Wiesbaden bombę atomową. Zresztą to był tylko jeden z ośrodków. Lise Meitner, Otto Hahn, Gustaw Harteck, Carl-Friedrich von Weizsacker… Wielki, dwupiętrowy reaktor z ogromnym kominem. Zdjęcia, plany, rysunki, obliczenia, wspomnienia naukowców, wraz ze schematycznymi szkicami. W sieci było wszystko. Także dokładny opis stanu badań w momencie, gdy reaktory zostały przejęte przez sojusznicze wojska.

Wiśniowiecki zamówił jeszcze jedno piwo. Zanim je przyniesiono, uporał się z frytkami, kiełbasą i kawą.

Wystukał „Los Alamos, a-bomb”. Altavista znalazła siedemset dziewięćdziesiąt tysięcy siedemset pięćdziesiąt pięć stron www odpowiadających zadanym kryteriom. Znowu zerknął na pierwsze dziesięć.

Wystukał: „Los Alamos, a-bomb, Oppenheimer”. Z górą szesnaście milionów odwołań. Jezu… Sieć to śmietnik! Przeszedł na Science Search Index: „Los Alamos {and} a-bomb {and} Oppenheimer {and} concrete plans {and} mathematics calculations {and} physical research {and} hardware photos”… Enter.

„Jedynie” osiemnaście tysięcy odwołań. Zamówił trzecie piwo i zaczął przeglądać odnośniki. Sieć zawierała wszystko, nawet modną przed dekadą książkę „Zrób sobie sam w piwnicy własną bombę atomową”. Całe szczęście, że jednak w piwnicy nikomu nie udało się tego dokonać… Usiłował zrozumieć, dlaczego Oppenheimer, a nie Heisenberg. Co sprawiło, że pracowali nad tym amerykańscy Żydzi z Niemiec, a nie niemieccy aryjczycy z Niemiec… Gdzie tkwił błąd? Jaka była różnica?

Kelnerka podeszła, żeby zapytać, czy chce kupić dyskietki, skoro przegląda tyle danych… Nie chciał, podała mu więc obiad. Widziała wielu takich maniaków. Jeśli niczego nie zamierzał zapisywać, to była tylko zabawa – i tak lepsza, niż obłędne gry, na które ściągali tu młodzi. Obliczenia, zdjęcia, schematy urządzeń przynajmniej nie wyły, nie strzelały i nie piszczały, wykorzystując całą moc kart dźwiękowych.

Wiśniowiecki skończył wieczorem, z podpuchniętymi oczami i bolącą głową. Jezu… Naprawdę przesiedział tak długo przed monitorem? Zapłacił kartą kredytową, bo nie miał przy sobie wystarczającej gotówki, musiał więc czekać, aż kelnerka obsłuży „żelazko”, co wyraźnie sprawiało jej ogromne trudności. Wyjął z kieszeni telefon i wezwał taksówkę. Po tylu piwach wolał nie ryzykować jazdy własnym autem.

Taksówkarz nie zdziwił się, że ma jechać tak blisko. „Sukces w pracy zawodowej”… Jeremi postanowił, że to będzie ostatni testowany przez niego sen. Ostatni i już. Oppenheimer i Heisenberg… Tylko to miał w głowie. Oppie i Willie, jak Flip i Flap.

* * *

Japoński Mitsubishi „Dolly” przewiózł go z Tokio do Mandżukuo. Tam, na lotnisku „Hinte III”, dwóch rosłych ochroniarzy zastąpiła Ola Brzozowska, śliczniutka agentka wywiadu sejmowego. Słuchała muzyki z zawieszonego na pasku radia, szczebiocząc bez przerwy z okropnym lwowskim akcentem – miał wrażenie, że wszystkie służby sejmowe rekrutowane są z województw centralnych, poprawna polszczyzna zdarzała się wyłącznie w wojsku i w telewizji. Jednak nie chciałby spotkać Oli w momencie, gdy dziewczyna trzyma swój rewolwer w dłoni – ten, który, nieudolnie ukryty, tkwił w kaburze pod dużym biustem. Sprawiała wrażenie, że wie, jak użyć tego czegoś, i użyje, jeśli z jakichś względów będzie się jej to wydawało lepszym rozwiązaniem. W każdym razie ludzie na „Hinte III” rozstępowali się przed nią w popłochu, gdy prowadziła go do kas biletowych.

Złapali austro-węgierską Škodę „Hradec”, która leciała do Tomska. Tam, skonani i wymęczeni, przesiedli się do odrzutowego „Tura” LOT-u, cywilnej wersji słynnego bombowca. Nareszcie można było zjeść coś ciepłego i choć na chwilę się zdrzemnąć. Niestety, sen pierzchł bezpowrotnie, gdy pilot obudził ich głośnym komunikatem, obwieszczając, że właśnie minęli granicę województwa moskiewskiego. Samej Moskwy nie zobaczyli, ku ogromnej rozpaczy Oli. Najwyraźniej chciała mu pokazać Plac Biało-Czerwony i mauzoleum cesarza Napoleona w murach Kremla. Wiśniowiecki dopiero teraz zrozumiał, dlaczego tak piękną dziewczynę skierowano do ochrony – bardziej nadawała się na przewodnika, niż na agenta wywiadu.

Rozdano im cukierki i wylądowali w Kijowie, gdzie nareszcie można było się porządnie wyspać w eleganckim hotelu „Żorż”, położonym tuż przy lotnisku. Budynek nie miał okien od strony płyty startowej, a posiadał za to specjalne, wzmocnione ściany, dzięki czemu jakoś dało się znieść ryk rozpędzanych odrzutowców.

Następnego dnia Ola wsadziła Wiśniowieckiego do rządowego Lockheeda. Tu już nie musiał mieć ochrony. Dwóch pilotów zdawało się spać nad sterami, a steward pytał tylko, jaką stację radiową mu włączyć. Nie chciał żadnej.

Nie lądowali w Balicach, tylko na małym wojskowym lotnisku, ukrytym wśród gór na przedmieściach stolicy. Służbowy samochód Sejmu z dyskretnie przyciemnionymi szybami wiózł go plątaniną obwodnic Krakowa, a potem zagubił się w wąskich uliczkach. Wiśniowiecki nie bardzo wiedział, gdzie jest, rozpoznał dopiero nowoczesny hotel – „Patrię” Kiepury. Chryste! A zatem zawieźli go na sam kraniec miasta, do Krynicy. Miał wrażenie, że jeśli przejadą jeszcze kilkaset metrów, to trafią na tablice informujące, że tu właśnie przebiega granica administracyjna stolicy.

Kilkaset metrów dalej samochód nareszcie się zatrzymał. Zaprowadzono go do małej willi „Kazimiera” i w końcu mógł się wykąpać. Potem przebrano go w elegancki, wyjściowy garnitur. Facet, który przyszedł chwilę później, nie musiał się przedstawiać… Bolesław Ziemiański, pracownik Drugiego Wydziału, szef ochrony Marszałka Sejmu. Krępy, zwarty, z obwisłą dolną wargą. Syn człowieka, który zastrzelił Bismarcka. Wiśniowiecki odruchowo odsunął się o krok.

– Proszę – tamten wskazał mu drogę. – To prywatny dom mojego brata – wyjaśnił. – Woleliśmy spotkać się na neutralnym gruncie.

– My?

– Zaraz pan zobaczy – otworzył drzwi prowadzące do małego saloniku. – Proszę.

W środku siedzieli dwaj staruszkowie. Jeden za wielkim biurkiem, drugi na fotelu pod oknem. Jeden miał siwe, sumiaste wąsy, drugi starą, zużytą fajkę w ustach.

– Panowie pozwolą, że ich przedstawię… Pan Jeremi Szesnasty Wiśniowiecki… – dłoń pierwszego ochroniarza Rzeczypospolitej zwróciła się w drugą stronę. – Marszałek Sejmu, pan Józef Klemens Kiniewicz-Piłsudski. Główny Konsultant Naukowy Sejmu, pan Albert Einstein.

Piłsudski przygładził sumiaste wąsy.

– Proszę, proszę… – wskazał Wiśniowieckiemu fotel. Wyraźnie rwało go biodro. Na biurku przed nim leżały rozsypane tabletki antyreumatiku. Właśnie wziął dwie i popił kawą z małej filiżanki. Einstein nie odzywał się na razie. – Proszę się nie krępować… – mówił z silnym wileńskim akcentem, wodząc wokół swymi małymi oczkami.

Wiśniowiecki przypomniał sobie opis Normana Daviesa z książki opisującej bitwę sejmową w dwudziestym roku, kiedy to legacjoniści rozbili partię socjalistyczną. „Rodzi się pokusa, by porównać go do nosorożca: niezniszczalnego, krótkowzrocznego i nieprzewidywalnego. Gdy tylko wywalczył dla siebie polankę, łypał podejrzliwie małymi oczkami na każdego potencjalnego intruza. Gdy raz został sprowokowany, zawsze istniało ryzyko, że zaszarżuje ponownie”.

Wiśniowiecki zajął wskazany fotel. Nalał sobie koniaku, wziął cygaro… Davies się mylił. To nie nosorożec. Gdyby nie wąsy, Piłsudski przypominałby raczej kobrę. Gada z małymi oczkami i głową wzniesioną do ataku. Jedno jego ugryzienie było bardziej zabójcze niż atak całej chorągwi ciężkich bombowców…

– Jesteśmy panu winni wyjaśnienie tego niecodziennego wezwania – wysyczała kobra z wileńskim akcentem, siedząca za biurkiem.

Jezus, Jezus… Widzieć te świdrujące oczka i być jego wrogiem… Piłsudski chyba nie miał już wrogów. Żywych.

Marszałek Sejmu poruszył się lekko. Wyraźnie nie mógł poradzić sobie z własnym biodrem. Musiało go potwornie boleć, bo nie mógł nawet zmienić pozycji. Grzechotnik z reumatyzmem w grzechotce… Zęby jadowe były jednak w porządku.

– Dyplomacja nakarmiła pana jakimiś bzdurami…

– Wiem. Miałem się ożenić z Moniką Hitler.

– A tak. To ciągle aktualne… Resztę bzdur, które mówiła pani Potocka, może pan spokojnie zapomnieć – uśmiechnął się, ale wyglądało to tak, jakby tygrys wyszczerzył kły, jakby skorpion uniósł swój ogon do ataku, jakby sama śmierć właśnie wzniosła kosę… – Interesuje nas bomba Heisenberga…

– Wiem. Mam dotrzeć do Wiesbaden…

– Proszę nie powtarzać słów tej idiotki – powiedział Piłsudski. – Mąż pani Hitler szpiegujący w Wiesbaden… Tę bzdurę tylko dyplomacja mogła wymyślić.

Einstein wyjął fajkę z ust i uśmiechnął się lekko.

– Mam być waszym agentem?

– Pan już jest naszym agentem – powiedział Einstein koszmarną polszczyzną. – Pan już wypełnił swoje zadanie… Ale, jak mówiła pani Potocki, nic za darmo.

– Chyba nie rozumiem.

Piłsudski uśmiechnął się znowu. Chryste! Jakby sama śmierć się uśmiechała… Jakby grabarz wyszczerzył sztuczne zęby nad czyimś grobem…

– Problem jest taki… Pan Albert twierdzi, że zrobimy bombę Heisenberga nawet szybciej niż oni. Musimy mieć jednak jakieś plany. A wtedy… Pan Albert wyprodukuje to dla nas…

– To chyba powinna się nazywać bomba Einsteina? – odważył się przerwać Wiśniowiecki.

Einstein roześmiał się nagle. Piłsudski tylko pokręcił głową.

– Bomba Einsteina już jest – powiedział. – Już jest i działa.

– Proszę?

– Widzi pan… Niemcy śmieją się z nas, że u nas wszystko jawne. Wszędzie można wejść, wszystko zobaczyć. A u nich totalna tajemnica. Wiejska piekarnia jest strzeżonym obiektem wojskowym… No, ale… Pan wie, co to jest zasada nieoznaczoności Heisenberga. A nikt na świecie nie wie, co to jest druga teoria względności Einsteina! Bo my chronimy tylko rzeczy ważne. Nie wiejską piekarnię. My chronimy drugą teorię względności.

– Co to jest teoria względności? – zapytał Wiśniowiecki.

– Pan jest fizykiem, ale musiałby spędzić lata, żeby to pojąć.

– Dalej nie rozumiem.

– Widzi pan – ten okropny, wileński akcent ledwie pozwalał na zrozumienie słów Marszałka Sejmu. – Pan Albert skonstruował z panami Rejewskim, Zygalskim i Różyckim maszynę Einsteina. Zwaną potocznie Enigmą.

– A wiem… Słyszałem plotki. Podobno jakaś niemiecka maszyna do szyfrowania.

Piłsudski uśmiechnął się ciepło. Tak ciepło, jak tylko śmierć potrafi.

– Rozpuszczamy plotki, że to niemiecka maszyna do szyfrowania. A chodzi o maszynę względnych rzeczywistości…

– Słucham?

– O maszynę, która pozwala naszym agentom wnikać do względnych rzeczywistości – Piłsudski wziął kolejną tabletkę z biurka i popił resztką kawy. – Interesuje nas bomba Heisenberga. Ale wiemy, że to dwupiętrowe urządzenie z ogromnym kominem. I jak takie coś zastosować? Podwieźć pociągiem do wrogiego miasta? Nie… Czy nie lepiej wysłać agenta do takiej względnej rzeczywistości, gdzie bomba atomowa już jest? Mała, poręczna, gotowa do użycia? Jakby powiedział ten pański Rappaport z „Latryny”… „Small, friendly, ready to use”.

Piłsudski zaczął się śmiać. Wyglądało to tak, jakby stado hien szczerzyło zęby.

– Jezus… I to ja jestem tym agentem?

Piłsudski skinął głową.

– Boże… – Wiśniowiecki nagle coś sobie przypomniał. – Ja… Przecież wy mi się tylko śnicie! To miał być test snu „Sukces w pracy zawodowej”!

– No, niestety – mruknął Einstein. Właściwie mógł mówić w jidysz, Wiśniowiecki ledwie go rozumiał. – To uboczny efekt naszej technologii. Wszystkim agentom wydaje się, że śnią…

– To przejdzie po kilku miesiącach – dodał Piłsudski.

– Ale… Nazwa „Sukces w pracy zawodowej” bardzo mi się podoba – roześmiał się Einstein. Ten przynajmniej śmiał się normalnie. Przypominał człowieka, a nie stado pająków nad wybebeszoną muchą.

– Przyjdzie tu hipnotyzer – mruknął Marszałek Sejmu. – Pomoże panu przypomnieć sobie wszystko z tego… tak zwanego „snu”. A pan… Odrysuje nam wszystkie plany, odtworzy wszystkie obliczenia. Rozumie pan?

– Tak. Nie… – jęknął Wiśniowiecki. – Jezu. To ja tylko śniłem tamtą rzeczywistość? Tam gdzie śniłem tę?!

– Tak.

– O matko boska… – potrząsnął głową. Nawet doskonały koniak nie przynosił ulgi. – Ta technologia to przecież władza nad światem!

Piłsudski przygładził wąsy.

– A jak pan myśli? – powiedział cicho. – Do czego dążymy?

– Ale przecież tam… tam jest tyle cudownych rzeczy… Przecież… Nie wysyłaliście innych agentów?

– Owszem. Ta pańska dwustutonowa, samobieżna armata, pańska trzystumilimetrowa „Latrynka”… W innej, względnej rzeczywistości ta maszyna śmierci nazywa się „Konfucjusz” i jest produkcji chińskiej. Pański wóz amunicyjny to w innej rzeczywistości superciężki czołg „Józef Stalin VI”. PZL „Puławski” P-92 to gdzie indziej F-16 „Fighting Falcon” – Piłsudski spojrzał na rozsypane pastylki na blacie biurka. – Antyreumatik nazywa się gdzie indziej „Voltaren”. I tylko dzięki niemu chyba jeszcze żyję… Pan był ranny pod Phenianem… Zakażenie, prawda? Przeżył pan dzięki antybiotykom. W tym przypadku nie zmieniliśmy nazwy, bo to ładnie brzmi po polsku. Bombowiec „Tur” to po prostu B-52. „Żubr” to SU-26… „Łosia F2” zwą gdzie indziej „Tornado”! Mam wymieniać dalej?

– Nie.

– A tak, nawiasem mówiąc… Kto w świecie, który się panu „śnił”, skonstruował bombę atomową?

– Oppenheimer.

– No… To nawet nieźle brzmi. Zamiast bombą Heisenberga możemy to coś nazwać bombą Oppenheimera. Niech się niemiecki wywiad pogubi, szukając nieistniejącego człowieka…

Einstein skinął głową.

– No i dobrze – Piłsudski podniósł laskę, wstał ciężko, z wyraźnym trudem, i podszedł do okna. Popatrzył na „Patrię” Kiepury, potem odwrócił się i oparł o parapet.

– Dobrze… Pan nam wszystko narysuje, a potem pojedzie pan do Breslau poznać Monikę Hitler.

– Do Breslau? – podskoczył Wiśniowiecki. – Dlaczego akurat tam?

Piłsudski spojrzał na niego zmęczonym wzrokiem.

– W Breslau jest nasz konsulat. Naprzeciw takiego bastionu, teraz właściwie górki porośniętej lasem. Śliczne, romantyczne miejsce. Zorganizujemy przyjęcie, bo Monika często odwiedza Breslau. Hanussen, oficjalny astrolog Hitlera, ma tam swoją willę.

– Wiem… – Wiśniowiecki nie mógł pozbierać myśli. – W tej względnej rzeczywistości, o której śniłem… Urodziłem się we Wrocławiu.

– A co to jest Wrocław?

– Polski Breslau.

Piłsudski łypnął swoimi małymi oczkami na Einsteina. Ten wyjął fajkę z ust i w milczeniu wzruszył ramionami.

Adamowi Fierli,

przyjacielowi i pisarzowi, który pewnego dnia wykupił bilet na ekspres w jedną stronę i rozwiązał wszystkie swoje problemy szybkim lotem bez spadochronu…

LEGENDA

czyli pijąc wódkę we Wrocławiu w 1999 roku

Ivan „Sepp” Dietrich siedział razem z „Pułkownikiem” Gusiewem w małej kawiarni, urządzonej w przejściu podziemnym. Przejście było dosyć szczególne. Pochyłe ściany z ręcznie obrabianego kamienia podtrzymywały żelbetowy strop o grubości paru metrów. Jedną ze ścian „zniknięto”, i przez ogromny wykrój można było obserwować taras, wychodzący nad obramowaną morzem zieleni fosę. Właściwie był to stary bunkier, który wykorzystywano także jako przejście podziemne – po jego powierzchni, zwanej placem Pierwszego Maja, jeździły samochody i tramwaje, niżej zaś uruchomiono sklepy i kawiarnie, a także stanowiska telefonów TP SA. Jeszcze niżej znajdował się taras i fosa.

Był późny, letni wieczór. Gusiew i Dietrich grali w karty, sącząc piwo przy stoliku osłoniętym ogromnym parasolem. Dietrich rozdawał po pięć kart do pokera. Gusiew położył dziesięć złotych w ciemno.

– Nie przesadzasz?

– Wiem, że wygram.

– To i ja wiem. Ty zawsze we wszystko wygrywasz.

Gusiew uśmiechnął się lekko.

– A wiesz dlaczego?

– Bo masz szczęście, dupku. Zawsze ze mną wygrywałeś. W każdej grze, w każdym losowaniu; w marynarza, w rzucaniu monetą, i w pićki pod mostem…

– A wiesz dlaczego? – powtórzył Gusiew.

– Bo jesteś cholernym szczęściarzem.

– Nieprawda. Jestem zwykłym pechowcem.

– Pieprzysz.

– Widzisz… To w ogóle nie w tym problem. Pochlebiam sobie, że pisarz to taki facet, który ma niezwykły zmysł obserwacji – Gusiew rzeczywiście był pisarzem. Poza etatem na uczelni zajmował się pisaniem opowiadań i powieści. – Zawsze, ilekroć jadę przez Wrocław, widzę milion historii. I jeśli potem opowiem jedną z nich znajomym, to mają mnie za kłamcę i bajeranta.

– A tak nie jest?

– Ja to wszystko naprawdę widzę. Jak ktoś nie ma zmysłu obserwacji, to niech się nie bierze za pisanie.

– A jak to połączysz z wygraną w karty?

Gusiew złożył ręce jak do modlitwy.

– Czułeś to drgnięcie rzeczywistości przed chwilą?

– Szlag! Jakie drgnięcie?

– Nie czułeś? Nie poczułeś, że wygrasz?

Dietrich wzruszył ramionami. Pociągnął łyk piwa, które już powoli robiło się ciepłe.

– No to ja wygram – Gusiew wyłożył odkryte karty na blat stolika. Miał dwa walety, dziewiątkę, trójkę i dwójkę.

– Ty… To nie jest poker amerykański. Dlaczego odkryłeś?

Gusiew położył na stoliku dwadzieścia złotych.

– Chcę ci dać szansę. Tylko że i tak nie wygrasz.

Dietrich zerknął we własne karty. Miał trzy asy, króla i szóstkę.

– Akurat wygrasz – mruknął, wyrównując dwadzieścia. – Ile?

Gusiew popchnął w jego kierunku dziewiątkę, trójkę i dwójkę.

– Trzy. Nie masz szans.

– Zobaczymy – Dietrich wymienił dwie. Zerknął w karty. Miał swoje trzy asy i dwie dwójki. Full. – No i co, koleś? Myślę, że pięćdziesiąt złotych nie byłoby teraz przesadą.

– Nie trać forsy – Gusiew podniósł głowę, patrząc na betonowe dźwigary powyżej. Po omacku odwrócił swoje karty, nawet na nie patrząc. – I co? – spytał ciągle z głową do góry. – Co mam?

Dietrich, wściekły, zapalił papierosa.

– Cztery walety – zaciągnął się głęboko. – Psiakrew! Ty zawsze wygrywasz. Szlag… Jak trzeba było wylosować książkę na aukcji i rzucaliśmy monetami… Jak kupowaliśmy sobie rewolwery w sklepie i trzeba było wylosować komu przypadnie model „Steel Blue”…

– To zupełnie nie o to chodzi – Gusiew wyjął z kieszeni monetę. – Orzeł czy reszka?

– Orzeł.

Gusiew rzucił. Ciągle nie odwracał oczu od dźwigarów powyżej.

– Co wyszło?

– Reszka! Kurde balans!

Gusiew wyjął z kieszeni długopis. Położył na stoliku i zakręcił.

– Nie spytam już kogo wskaże…

– Pewnie ciebie.

– No.

Długopis wirował na mokrym blacie. Po chwili zaczął zwalniać. Gdy się zatrzymał, wysunięty wkład mierzył wprost w brzuch Gusiewa. Dietrich zaklął głośno.

– Jak ty to robisz?

– Ja tego nie robię – Gusiew dopił resztę piwa. – To się samo robi.

– Nie pieprz mi tu na głodno!

– Sam powiedziałeś, że zawsze we wszystko wygrywam. A ja uważam, że jestem największym pechowcem, jakiego ziemia nosi. Jestem koszmarnym nieudacznikiem, Ivan.

– Srasz – to tak. Ale nie jesteś pechowcem!

– Śmiejesz się. Niepotrzebnie.

– Sam pamiętam, jak za kryzysu staliśmy w kolejce po benzynę. Ze trzy godziny. Już dojeżdżaliśmy do stacji, kiedy przyjechała cysterna. I szedł facet z zakazem wjazdu w ręce. Trzysta aut w koszmarnej, socjalistycznej kolejce. A on… ustawił zakaz dokładnie za twoim samochodem. Nie musiałeś czekać kolejnych dwóch godzin, bo tyle to wtedy trwało. On wybrał dokładnie twój tylny zderzak. Twój, spośród trzystu innych samochodów.

– Drgnięcie rzeczywistości – Gusiew też zapalił papierosa.

– Co?

– Nie czujesz tego? Gdy masz wygrać, to czujesz drgnięcie rzeczywistości.

– Niech cię szlag trafi. Co?

– Popatrz – „Pułkownik” wyjął z kieszeni dwie kości. Rzucił. Trójka i piątka. – Teraz przegram – powiedział.

Dietrich miał piątkę i czwórkę. Jeszcze raz. Gusiew – trójka i dwójka. „Sepp” – czwórka i piątka.

– A teraz wygram – Gusiew rzucił dwie szóstki. Dietrich miał jedynkę i dwójkę.

– Ja cię pieprzę. Jak ty to robisz?

– Ja tego nie robię. To się samo robi. Ja tylko obserwuję rzeczywistość.

– Jak, psiakrew, obserwujesz rzeczywistość?!

– Widzisz… – Gusiew gestem przywołał kelnerkę i zamówił jeszcze dwa doskonale schłodzone Okocimie. – Wielokrotnie zwróciłem uwagę na to, że gra, w którą gramy, usiłuje nam pomóc. Oczywiście, jeśli gra trafi na wyjątkowego jełopa, albo warunki nie sprzyjają, to nic z tego nie będzie, ale…

– Dziękuję ci, że nazwałeś mnie jełopem – Dietrich uśmiechnął się promiennie.

– Nie opowiadaj. Gra chce, żeby ją wygrać, i dlatego pomaga graczowi. To jest właśnie drgnięcie rzeczywistości. Dobry obserwator to czuje.

Dietrich przygryzł wargi. Długo znał Gusiewa, więc wiedział, że kolega nie robi sobie jaj.

– OK. Pokaż mi to „drgnięcie rzeczywistości” – wyjął z kieszeni garść monet. – Ile mam w łapie? Ten, kto będzie bliższy kwoty, wygrywa! – analizował w umyśle swoje dzisiejsze wydatki, czuł w dłoni ciężar monet. Teraz musiał wygrać. – Dwadzieścia złotych. Nie…- potrząsnął ręką, chcąc zważyć bilon. – Piętnaście. Mmmmmm… Trzynaście. Dwanaście. Około dwunastu złotych.

– Siedem pięćdziesiąt – mruknął Gusiew.

– A gówno! – Dietrich wysypał monety na blat. Zaczął liczyć. Podniecony rozgrywką, wypił dwa łyki piwa. – Pięć, sześć, sześć dziewięćdziesiąt… Chryste… Siedem dziewięćdziesiąt! Siedem, jasna cholera, dziewięćdziesiąt! Skąd wiedziałeś?!

– Nie wiedziałem.

– To dlaczego strzeliłeś siedem pięćdziesiąt?

– Nie strzelałem. To było drgnięcie rzeczywistości.

Dietrich upił dwa kolejne łyki.

– To znaczy?

– Wiedziałem, ile masz w garści. Mniej więcej.

– Gra ci powiedziała?

– Nie. Czułem. Nie wiem jak to powiedzieć…

Upalne letnie popołudnie nie było tak dokuczliwe w podziemnym schronie-przejściu, pod paroma metrami betonu, z wielką wyrwą wpuszczającą wiejący znad fosy wiatr i z zimnym piwem na stoliku. Nieliczni przechodnie snuli się powoli, słońce lśniło na powierzchni wody coraz czerwieńszymi odblaskami. Po raz kolejny tego popołudnia Gusiew spojrzał na elegancką kopertę, która zawierała jego wyniki ze szpitala. Potem przeniósł wzrok na wycięte z gazety zdjęcie, przedstawiające małą, kilkuletnią dziewczynkę, siedzącą samotnie na płaskim dachu jakiejś przybudówki. Dziewczynka, zamyślona, patrzyła w pustą, zamgloną przestrzeń przed sobą.

Zrobiło mu się smutno. Winston Churchill nazywał to „czarnym psem”. Ludzie różnie nazywali depresje. Jego własny, Gusiewa, czarny pies, czaił się gdzieś w pobliżu. Jeszcze nie podchodził, ale już szczerzył zęby w ukryciu, krążąc niespiesznie wokół. „Będę cię miał, stary” – zdawał się mówić w swojej psiej mowie. – „Będę cię jeszcze miał…”.

„Sepp” Dietrich pociągnął wielki łyk piwa.

– Coś się tak zamyślił, stary? – spytał.

„Stary”… Tak samo mówił czarny pies.

– Aaa… pierdoły.

– Muszę z tobą nareszcie wygrać.

– To wygraj.

– W co?

– W marynarza? – Gusiew odpowiedział pytaniem. Czarny pies był niebezpiecznie blisko.

– Nie ma sprawy – Ivan podniósł szklankę do ust, ale nie zdążył dokończyć tego ruchu. Coś się w nim szarpnęło. Gusiew też to poczuł, i to dużo lepiej.

– Jezus! – Dietrich odstawił piwo. – Jezus Maria! Poczułem!!!

– Taaaa?

– Poczułem drgnięcie rzeczywistości! Teraz wygram!

Gusiew uśmiechnął się lekko.

– Gra zawsze chce ci pomóc – powtórzył. – Ale zwykła gra jest jak zapałka. Musisz być dobrym obserwatorem i musisz trzymać rękę bardzo blisko, żeby poczuć ciepło. A to… To było jak bomba atomowa.

– Co ty pieprzysz? Poczułem! Teraz wygram.

– Nie. Nie wygrasz.

– Poczułem drgnięcie rzeczywistości.

– Tak? – Gusiew ciągle się uśmiechał. Dla niego, dla obserwatora natchnionego, to było jak orgazm. On to czuł całą swoją istotą, wszystkimi nerwami. Nie mógł otrząsnąć się z szoku. – Właśnie zaczęła się jakaś gra. Wielka. Monstrualna. Zupełnie nieprawdopodobna!

– Pieprzysz.

– Ona chce nam pomóc. To będzie potwornie nierzeczywiste uczucie – schował kopertę ze szpitala i zdjęcie dziewczynki do teczki. – Nigdy jeszcze nie czułem czegoś takiego.

– Nieprawda. Teraz wygram. Poczułem!

– Nie.

Dietrich wyciągnął nad stołem pięść zaciśniętą do gry w marynarza.

– OK. Patrz jak wygrywam. Liczymy ode mnie. Raz, dwa, trzy…

Gusiew pokazał dwa palce, Dietrich też dwa.

– Szlag! – nawet nie liczył. – Znowu wygrałeś.

Gusiew zaczął się śmiać.

– To nie ta gra – mruknął. – Zaraz coś się stanie.

– Co? – „Sepp” patrzył ogłupiały.

– Obserwuj. Ucz się. Bo dar obserwacji masz – Gusiew dopił swoje piwo. – Zawsze powtarzam, że powinieneś zostać pisarzem.

Dietrich tylko kręcił głową. Nie mógł sobie poradzić z zupełnie irracjonalnym uczuciem niepokoju, które nagle go ogarnęło.

– Zaraz coś się stanie – powtórzył Gusiew. – Zaraz coś się stanie.

Z boku podeszła do nich śliczna dziewczyna z kieliszkiem wina w ręce.

– Ja przepraszać pan – powiedziała łamaną polszczyzną. – Ja Węgierka z Węgier. Słabo mówić polsku, bo tu studiowała.

– Zechce się pani dosiąść – Gusiew wskazał jej krzesło. Czuł dreszcze na plecach. Czarny pies uciekał z podkulonym ogonem. Ona była naprawdę śliczna!

– Jestem Irmina – dziewczyna usiadła na krześle i odstawiła wino. – Nazwiska nie powiem, bo i tak go wy nie powiecie nigdy. Za trudne.

Obaj przedstawili się uprzejmie.

– Jak się tak myślałam – kontynuowała dziewczyna – dlaczego wy siedzicie na stoliku z parasolem. Przecież nie ma słońca. Nad nami paręnaście metrów betonu uzbrojonego po zęby.

– No, może nie aż tyle – uśmiechnął się Ivan. – Ale… popatrz, dziecko, do góry. Co widzisz?

– Takie coś – dziewczyna posłusznie podniosła głowę. – Takie coś. Takie… belki?

– Dźwigary. A na nich co siedzi?

– No te… gołębie. I co?

– One srają jak snajperzy – wtrącił Gusiew.

– No nie… Przecież parasol nie jest obsrany. Nie ma gówna na parasolu – powiedziała dziewczyna z promiennym uśmiechem. Najwyraźniej języka polskiego uczył ją ktoś z dużym… talentem.

– Po co marnować amunicję? Patrz tam.

Dietrich wskazał jej niemieckiego turystę, obwieszonego aparatami, który właśnie skosztował piwa. Mościł sobie właśnie stanowisko na plastikowym krzesełku. Nie trzeba było długo czekać. Gołębie na górze już go namierzyły. Pac! Chlup! W piwie turysty wylądował ładunek, którego nikt nie chciałby tam mieć.

– No i widzisz, Irmino O-Za-Trudnym-Nazwisku – roześmiał się Gusiew. – Dla miejscowych są stoliki z parasolami, a dla przyjezdnych bez parasoli. Więcej pieniędzy wydadzą.

– Myślisz, że właściciel knajpy sam tresuje gołębie? – spytał Ivan.

– Cholera go wie – Gusiew odwrócił wzrok od Niemca, który właśnie biegł do baru, żeby kupić nowe piwo. – Ale… „Węgierka z Węgier” nie jest tu kimś obcym. Ty masz miejsce pod parasolem.

– Taaa… – dodał Dietrich. – Wy, Węgrzy, macie tu specjalne traktowanie.

Dziewczyna roześmiała się w głos. Była ładna, sympatyczna, miała obcięte na chłopaka, rude włosy, obcisłe białe legginsy i równie obcisłą koszulkę.

– Cholera was weźmie – powiedziała. – Pomożecie mi znaleźć Instytut Badania Snu?

Dietrich zakrztusił się piwem. Gusiew, choć spodziewał się najdziwniejszych rzeczy, upuścił papierosa, którego właśnie podnosił do ust.

– No i widzisz? – szturchnął kolegę. – Gra się właśnie zaczęła! Wielka, zupełnie nieprawdopodobna…

– Mówiłeś – Ivan potaknął ruchem głowy, zupełnie oszołomiony. – Jezu… – po raz pierwszy w życiu poczuł to tak intensywnie. – Przecież we Wrocławiu i okolicy jest jakieś osiemset tysięcy osób. I one wszystkie, teoretycznie, mogłyby się tu pojawić!

– A ona wybrała właśnie nas.

Dziewczyna spojrzała zdziwiona.

– O czym mówicie? – spytała.

– Tak się składa, że… – Gusiew tylko westchnął – że obydwaj pracujemy w Instytucie Badania Snu.

– Zawieziemy cię tam – Dietrich wyjął z kieszeni portfel i skinął na kelnera. Zerknął na Gusiewa, ale ten patrzył na swoją niedomkniętą teczkę, z wynikami w zaklejonej, eleganckiej kopercie, i wyciętym z gazety zdjęciem. Mimo to czarny pies umknął na krótką chwilę, i na razie wolał się nie pojawiać.

– Ja nie teraz – powiedziała dziewczyna. – Ja jutro przywieziemy materiały z hotela. OK?

– My?

– Ja. OK?

– OK, dziecko. A tak właściwie to o co chodzi?

Dziewczyna przygładziła swoje krótkie włosy.

– Jaja robicie, nie? – uśmiechnęła się. – Nie jesteście z Instytutu Badania Snów. Chcecie mnie poderwać na dupa, co?

– To też – mruknął Gusiew. – Ale mamy dokumenty – obaj pokazali służbowe legitymacje.

Dziewczyna upiła łyk wina.

– Bo wiecie, chłopaki, mnie bardzo interesuje wasz instytut. Bo było tak. W lata pięćdziesiąte i Polacy, i Węgrzy prowadzili badania nad snem. W sensie szpiegowania. To NKWD chciało, bo same Ruskie nie miały wyniki, kapujesz jeden z drugim?

Dietrich i Gusiew przytaknęli skwapliwie. Obydwu Irmina strasznie się podobała.

– No i było tak – kontynuowała swoją łamaną polszczyzną. – Polaki pierwsze wpadły na pomysł. Ten wasz Urząd Bezpieki, nie? Kapujecie?

– My wszystko kapujemy – powiedział „Sepp” z kamienną miną.

– No! I… I ten bezpieka oddał materiały Ruskim, bo Węgrzy bardziej poszli daleko. Nie?

– Tak – potwierdził „Pułkownik” Gusiew, choć nic nie rozumiał.

– No bo chodzi o szpiegowanie we śnie. Ruskie chcieli to strasznie dostać. I zabrali wszystkie kopie materiały z Polski i zapakowali w takie skrzynie. To powieźli do Budapesztu w tych skrzyniach. Do Węgier, do naszego instytutu, żeby Węgrzy mogli skorzystać z waszych materiałów, bo metoda była inna.

– Jaka metoda? – mruknął Dietrich.

– Szpiegowania we śnie – odparła Irmina. – No, ale się zjedli.

– Jezus! Kto się zjadł?!

– Różnie mówią o Ruskich, ale żeby zaraz kanibale? – dodał Ivan.

– Ruscy się zjedli sami – dziewczyna dopiła resztkę wina. – No bo dowieźli to w pięćdziesiątym szóstym, a tam powstanie się zrobiło. I wszystko się spaliło w naszym instytucie. Całe węgierskie materiały poszły w dym! Całe! Ale te polskie były w metalowych skrzyniach. I część ocalała. Mała część. Ktoś przechował. Myślał, że złoto, albo jakoś tak. I ja dorwała je. Te strzępki papieru. Dorwała i przeczytała.

– Wszystko o tym, co Urząd Bezpieczeństwa wiedział o szpiegowaniu we śnie – Gusiew, rozbawiony, zerknął na uśmiechniętego Dietricha. Nie chciał zrazić dziewczyny czystą kpiną.

Irmina też uśmiechnęła się lekko.

– To są dobre materiały – powiedziała. – Ja już szpiegowała we śnie.

– I co wyśledziłaś, dziecko? – Dietrich usiłował się nie roześmiać.

– Ja śniła naszą rozmowę. Nie wiedziała, że tu i z wami. Ale ja śniła – odstawiła pusty kieliszek i wskazała Gusiewa. – Ciebie nazywają „Pułkownik” – przeniosła rękę na Dietricha, celując w niego palcem – a ciebie „Sepp”. Prawda?

Obaj mężczyźni spojrzeli na siebie, tym razem zaskoczeni – przedstawiając się nie podali swoich ksyw. Dziewczyna patrzyła na nich z satysfakcją.

– U was muszą być oryginały tych papierów – powiedziała. – Będziemy ich szukać. My jutro znajdziemy, do czego wy doszli w projekcie „Kal”.

– W czym?

– Projekt „Kal” – wyjaśniła, ale niczego nie zrozumieli. – Tak to nazwał Urząd Bezpieki.

– Myślisz, że w naszym instytucie są jeszcze papiery sprzed prawie pięćdziesięciu lat? – spytał Gusiew.

– Wiem, że są. Ja już szpiegowała we śnie – uśmiechnęła się, pokazując prześliczne zęby. – Projekt „Kal” działa, ale jest bardzo niebezpieczny. Bardzo.

Dietrich i Gusiew znowu spojrzeli po sobie.

– Mówiłeś, że zaczęła się jakaś gra – szepnął „Sepp”.

– Wielka. Czujesz to?

Irmina nabazgrała im szminką na serwetce adres, skąd mają ją jutro zabrać. Zamówiła sobie jeszcze jedno wino.

– Mówiłeś, że każda gra chce, żeby ją wygrać – powiedział Dietrich, gdy dziewczyna poszła do baru.

– Pytanie tylko, co jest wygraną – mruknął Gusiew.

Na szczęście czarny pies umykał z podkulonym ogonem. Wycięte z gazety zdjęcie małej dziewczynki na razie nie czarowało swą złą mocą.

Zapadał wieczór, dodając trochę czerwonego koloru do morza zieleni wokół. Gusiew siedział w swoim wozie na parkingu niedaleko Hali Ludowej. Radio wyło, rozkręcone do maksimum, przez otwarte okna wpadał wieczorny letni wiatr. „Jahrhundredhalle”. Patrzył na wyblakłą kopułę naprzeciw, zbudowaną ze starego niemieckiego betonu – konstrukcja Berga właściwie mogłaby być Wrocławiem przyszłości. Przynajmniej takie sprawiała wrażenie, ledwie wystając ponad wierzchołki drzew.

Gusiew rozejrzał się po parkingu, kończąc drugą puszkę piwa. Facet w renault scenic rzucał piłkę dwóm małym pudelkom, które biegały w amoku, aportując. Mężczyzna w „starej ścierze”, czyli fordzie sierra, walił wódkę z piersiówki. Gość w małym fiaciku sączył wino, przelane do butelki po wodzie mineralnej. Dwóch młodych – jeden w peugeocie, drugi w daewoo – ciągnęło piwo z puszek, jak i on. Boże! Cywilizacja samotnych mężczyzn chlejących w samochodach. Znał ich wszystkich, choć z żadnym nigdy nie rozmawiał. Wszyscy się znali. Mieli już nawet „swoje” miejsca na tym parkingu. Radio na full, alkohol, a później jazda bocznymi drogami, ścieżkami, żeby uniknąć policji. Każdy miał „pewne” przejazdy, opracowane drogi dojazdu do domu, gdzie czekała żona i cały ten szajs. Cywilizacja samotnych mężczyzn, czcicieli Bachusa, z których każdy miał swoją żonę, kochankę, przygodne dupy… Ale to nic – byli tak cholernie samotni. Usiłowali na siebie nie patrzeć. Kryli oczy za szkłami przeciwsłonecznych okularów. Udawali, że mają jakieś cele postoju. Może wypuścić psy i kazać aportować, może wysłuchać wiadomości w radiu, choćby umyć szyby w samochodzie? Byle nie wracać do domu… Gusiew znał wiele takich miejsc. Nad Widawą urzędowali „działkowcy”; łopata na dach i już można pić, nie tłumacząc się przed żoną. Na Grunwaldzkim stali „naukowcy”, którzy nigdy nie wchodzili do swoich katedr. Na Krzykach „spacerowicze”, co nigdy nie wysiadali ze swoich samochodów. Na Lotniczej „biznesmeni”, tłumaczący swoją nieobecność natłokiem obowiązków.

Cywilizacja samotnych mężczyzn pozamykanych w samochodach, z radiem na full i alkoholem w ręce. Ciekawe, czy inny wrocławianin, „Czerwony Baron” Manfred von Richthofen, też parkował tutaj, patrząc na Jahrhundredhalle, i w przerwach między lotami, w których masakrował Anglików, stał tu i chlał, nie chcąc wracać do domu na trzeźwo?

Było inaczej niż zwykle. „Pułkownik” Gusiew cały dygotał, wręcz trząsł się, nie mogąc opanować nerwów. Coś się stanie. Coś się stanie. Coś się stanie! Tylko to jedno miał w głowie. Jako obserwator natchniony czuł tę zbliżającą się dziwną rzecz wszystkimi komórkami ciała. Coś się stanie…

Zapalił papierosa i spojrzał na szczyt Hali Ludowej. Tu przemawiał i Hitler, i papież – obaj w końcu honorowi obywatele Wrocławia. Tu, gdzieś w okolicy, w 1936 roku firma IBM sprzedała Niemcom automatyczny system rozpoznawania kart perforowanych, nadający się idealnie do ewidencjonowania w Auslandorganisation Żydów, których miano później eksterminować. Mniej więcej stąd XXX Dywizja Piechoty ruszyła na wojnę z Polską, atakując stojące blisko nad granicą wojska generała Rómmla, dalekiego krewnego Erwina Rommla. Feldmarszałek ćwiczył na podwrocławskim poligonie – później, przed wyprawą do Afryki. Nie ma to jak sprawy rodzinne; chłopaki załatwiły to między sobą, jak krewniak z krewniakiem, szczególnie w trakcie obrony Warszawy. Dokładnie w miejscu, gdzie stał Gusiew, garnizon Festung Breslau składał broń przed wojskami radzieckiego Polaka, generała Głuzdowskiego…

Wzrok Gusiewa prześlizgiwał się po idealnie ułożonej kostce nowoczesnego parkingu. Tak dobrego obserwatora jak on nowa nawierzchnia nie mogła zmylić. Wiedział, którędy szła stara droga, gdzie jeszcze zostały słupy z niemieckimi lampami, które można obejrzeć w dowolnym filmie o Auschwitz. Wiedział, gdzie są najniższe punkty betonowego pola i jak podłączono je do niemieckiej sieci melioracyjnej. Miał wrażenie, że całe pokolenia architektów budujących to miasto chciały mu coś powiedzieć. Że w tkance aglomeracji zaklęta jest jakaś myśl. Że to wszystko czemuś służy. Ciągle nie mógł się domyślić, ale wiedział, że w końcu dotrze do rozwiązania. Bo coś tu tkwiło, coś na granicy pomiędzy kompletnym niezrozumieniem, entropią, a porządkującą ideą. Zerknął na idealnie wystrzyżony trawnik. Wystarczyłoby wziąć łopatę, by w dowolnym miejscu dokopać się ludzkich kości i jakichś kamieni z niemieckimi lub hebrajskimi inskrypcjami, niosącymi swoje mroczne przesłanie – hen, przez niewyobrażalne otchłanie czasu. Wiedział też, że właśnie on odkryje to przesłanie, dowie się, co chcieli powiedzieć Starzy Mistrzowie.

Ale jeszcze nie dziś. Dzisiaj nie mógł się skupić. Coś się stanie. Coś się stanie. Coś się stanie… Łomotało mu w głowie. Jedyną pociechą było to, że Dietrich też pije w swoim samochodzie, w zupełnie innej dzielnicy miasta.

Dietrich skończył pić ćwiartkę „Żubrówki” dokładnie w momencie, gdy Gusiew ruszał bocznymi drogami w swoją podróż, z powrotem do domu, do którego wcale nie chciał wracać. Uruchomił silnik samochodu, ukrytego w betonowej wnęce budynku z wielkiej płyty. Stąd na swój strzeżony parking miał raptem kilkaset metrów, lecz dzisiaj zaparkował tuż pod własną bramą. Coś się stanie. Coś się stanie, coś się stanie… Cały w nerwach, wsiadając do windy wziął do ust pół paczki gumy do żucia. Niepotrzebnie. Okazało się, że żony i dzieci nie ma w domu. Zapalił gaz pod czajnikiem, puścił wodę do wanny, po czym usiadł przy biurku, w swoim małym pokoiku, i zaciągnął się papierosem. Zapalił też świeczkę, żeby pozbyć się zapachu nikotyny. Potem wyjął z sejfu ogromny rewolwer.357 Magnum i zaczął go czyścić – wyłącznie po to, żeby zająć czymś ręce. Coś się stanie… Nie mógł pozbyć się tej natrętnej myśli. Wielki, różowy perski kocur otworzył drzwi do gabinetu i miauknął na próbę, sprawdzając, czy może uda się oderwać pana od czyszczenia tej idiotycznej broni, która robiła tyle huku. Może da się zaprowadzić do kuchni, gdzie przecież jest ta wspaniała lodówka i kilka pudełek z kocimi ciastkami! Jednak tym razem Ivan „Sepp” Dietrich nie reagował. Powoli rozprowadzał Remington Oil we wnętrzu lufy, a potem wycierał go pończochą żony, nawiniętą na stare szydełko.

Coś się stanie. Coś się stanie… Dietrich nie mógł skupić się na smarowaniu skomplikowanych mechanizmów, nie rejestrował upływu czasu. Znudzony pers wskoczył na biurko, jego puchaty ogon momentalnie zajął się od świeczki. Kot stał i z pewnym zdziwieniem patrzył na swoje płonące ciało. W tym momencie rozległ się szczęk zamka. Do mieszkania weszła żona z dziećmi.

Dietrich chwycił kota i wyskoczył do przedpokoju.

– Tadam, tadam! – krzyknął. – To pierwszy płonący kot na świecie!!! – usiłował zgasić koszulą palący się ogon.

Jednak żona nie doceniła dowcipu. Patrzyła w szoku na wylewającą się na przedpokój wodę z wanny, miotającego się kota, i na stojący w ogniu czajnik.

– To jest bardzo dziwne – mówił Gusiew do „Węgierki z Węgier”. – Prowadziliśmy badania nad powtarzającymi się snami, ale do niczego nie doszliśmy.

– Gusiew, nie pierdol – powiedziała Irmina, dając kolejny dowód, że języka polskiego uczył ją ktoś z wielkim talentem, a w dodatku bez żadnych zahamowań. – Ja już szpiegowała we śnie i wiem, że zaraz powiesz mi coś ważnego.

– Niczego ci nie powiem!

– Gusiew! – prawie krzyknęła, śmiejąc się jednocześnie. – Powiesz!

„Pułkownik” tylko wzruszył ramionami.

– Powtarzające się sny? – zapalił papierosa. – Taaaaaaaaaa… Borkowski prowadził badania na ten temat. Wymyślił nawet „uprzyjemniacz snów”. I testował z jednym takim technikiem na Jarku Wiśniowieckim. Tyle tylko, że Jarek nie żyje, dostał udaru w trakcie eksperymentu. A Borkowskiego policja i władze uczelni tak zaszczuty, że się powiesił. Chcesz z nim pogadać? Nie ma sprawy, zawiozę cię na cmentarz!

– Gusiew, nie pierdol, dobrze? – powtórzyła Irmina. – Gdzie jest pokój Borkowskiego?

– O tu! – Gusiew odchylił się na fotelu, otworzył drzwi, wskazał coś w głębi korytarza. – Tu jest! Masz jeszcze nawet policyjne pieczęcie na drzwiach, dziecko. Oryginalne.

– Klucz!

– Na policji, dziecko.

– Gusiew, nie wpieprzaj mnie. Klucz!

Dietrich nie wytrzymał. Także odchylił się na fotelu, wystawiając głowę na korytarz.

– Pani Aniu – krzyknął do portierki. – Pani da klucz od sto szesnaście! Wie pani, ten zapasowy dla sprzątaczek.

– Nie ma sprawy – usłyszeli miły, kobiecy głos, a potem odgłos powolnego człapania zbyt dużych butów. – Tylko lepiej tam nie wchodźcie, panowie doktorowie. Tam atomy latają. Sprzątaczki mi mówiły.

– Tak. Wszystkie trzy – zgodził się Ivan. – W zeszłym tygodniu usiłowaliśmy złapać jednego, ale za szybki, cholernik! Zwiał.

Irmina uśmiechnęła się.

– No. Ja mówię – pani Ania paznokciem usunęła policyjne plomby i kartki z pieczątkami. – Tylko tych aparatów nie włączajcie, panowie doktorowie. Za dużo nieboszczyków już było. Świętej pamięci doktor Borkowski i…

– Magister – sprostował Dietrich, uściślając stopień naukowy kolegi.

Pani Ania odeszła, człapiąc do swojej wieży strażniczej vis-à-vis parkingu, na którym ciągle kradli radia ze wszystkich samochodów. Po chwili usiadła obok śpiącego ochroniarza, który chrapał, a cudze radia miał w dupie.

Gusiew, nagle zdenerwowany, otworzył drzwi i wpuścił ich do środka. Potem cofnął się. Wyjął z szuflady biurka trzy piwa, ustawił butelki pod ścianą, jak skazańców, i przeleciał po nich strugą z gaśnicy śniegowej; stary studencki sposób.

– Dobra, macie zimne – składanym nożem zerwał kapsle. – I co niby chcesz tu znaleźć?

Irmina z wdzięcznością przyjęła piwo. Za oknami słońce wznosiło się coraz wyżej – jedynie w grubych, poniemieckich murach dało się jeszcze jako tako oddychać.

– Gdzie jego notatki?

– Czyje?

– Pan Borkowski. Pisał coś. Nie?

– Wszystkie jego prace znajdziesz w bibliotece.

– Nie wkurzaj mnie, „Sepp”! – dziewczyna nagle odchyliła rękaw, pokazując żyły pokłute jak u narkomanki. – Ten wasz Urząd Bezpieki wymyślił w latach pięćdziesiątych pochodną skopolaminy! Ja już szpiegowała we śnie! – krzyknęła. – Ja już się otarła o śmierć, ale wiem, że Borkowski miał lepszą metodę!

– O kurwa… – szepnął Gusiew. Potrząsnął głową, później znowu wyjął składany nóż. Jednym ruchem otworzył szufladę biurka, podważając zapadkę w kiepskim zamku. – Tego chcesz? – rzucił na blat plik pokrytych drobnym pismem kartek. – Tego chcesz? Pamiętaj tylko, że dwóch ludzi zginęło przez te kartki!

– Tego chcę – Irmina uśmiechnęła się ciepło. Opuściła rękaw, zakrywając ślady zastrzyków. – Tego chcę! – powtórzyła.

– Dlaczego policja nie zwinęła tych papierów? – spytał Dietrich.

– Coś ty? Głupi? – Gusiew włożył do ust papierosa. – Ich tylko interesowało świadectwo legalizacji. A schematy do tej pory leżą w sądzie. Za trzy lata będziesz już coś wiedział.

– Niby co?

– G… bum, bum, bum. O!

– Zaraz – Ivan rękawem przetarł kurz na urządzeniach, zajmujących prawie połowę pokoju. – To znaczy, że nie wiemy, jak to uruchomić?

– No więc kur… – Gusiew zmełł przekleństwo. – Wiemy! Wiemy, bośmy to gów… konstruowali! – rozłożył ręce i zaciągnął się głęboko papierosem. – Chcesz uruchomić? Chcesz?! To połóż się na kozetce, a ja włączę! Będziesz następnym trupem w kolejce na cmentarz!

– To był udar?

– Nie wiem, co to było! Ale wiem co TO jest! – wskazał podpięte do komputera aparaty. – To jest jedno wielkie gówno!!! Człowieku…

Dietrich też zapalił papierosa. Gusiew krążył od ściany do ściany.

– To jest jedno wielkie gówno! To zabija ludzi!!! – krzyczał. – Chcesz, to se, kur… włącz!!! Albo lepiej wstaw głowę do kuchenki mikrofalowej! To zabija! Człowieku, to zabija. Zabija ludzi.

– Nie wiedziałem, że to konstruowałeś.

– Bo nie konstruowałem! Załatwiłem Borkowskiemu technika z uniwersytetu. I tyle. Ale coś tam wiem…

– A Jarek?

– Jarek zdychał przez trzy dni! Borkowski się powiesił. Policja i prokurator zapieprzyli go psychicznie. Dalej chcesz kontynuować? Chcesz?!

Ivan „Sepp” Dietrich przysiadł na brzegu biurka. Podniósł do ust szyjkę butelki, oszronionej od śniegowej gaśnicy.

– Czekaj, czekaj, czekaj – uśmiechnął się nagle. – Zaczyna mi się to podobać. Znaczy dwa trupy z powodu tej elektroniki? – wskazał zakurzony złom pod ścianą.

Gusiew wytarł rękawem pot z czoła.

– Jakbyś znał Jarka, to byś się nie cieszył.

– Toteż się nie cieszę! Ale jestem zainteresowany. Dwa trupy?

– Kładź się, a ja włączę ustrojstwo. Będzie trzeci!

– Czekajcie – przerwała im Irmina. – Ja będę trzecia – odłożyła notatki.

Gusiew usiadł pod ścianą. Ukrył twarz w dłoniach.

– A nigdy w życiu! – powiedział. – Beze mnie nie dacie rady. A ja tego nie włączę!

– Włączysz – powiedziała spokojnie dziewczyna.

– Żebyś się nie zdziwiła, dziecko. Żebyś tylko nie przespała momentu, jak będę włączał! Chcesz być następna w kolejce na cmentarz? Śliczne mamy we Wrocławiu. Do wyboru, do koloru. Kilkanaście nekropolii do dyspozycji…

Podeszła do niego i odwinęła oba rękawy koszuli, pokazując w zgięciu ramion liczne ślady po zastrzykach.

– To jest śmierć. To jest śmierć! Borkowski znalazł lepszą metodę niż my i Urząd!

– Chcesz być następna na cmentarz?! – powtórzył Gusiew. – Chcesz być następna?

– A która byłam na Węgrzech? – podsunęła mu pod nos ślady po zastrzykach. – Jak myślisz? Która byłam? Ile przede mną poszło, w dupę jeża, wąchać trawę od spodu?

– Chryste! Nie mówisz poważnie?

– Mówię!

– Nie, nie, nie… To nie tak! – Gusiew wstał spod ściany i zaczął żłopać piwo. – Nigdy w życiu! Nie włączę tego.

– Włączysz, Gusiew. Uwierz mi. Włączysz. Albo… – podsunęła mu swoje przedramiona dosłownie przed oczy. Nie mógł się cofnąć, bo stał pod ścianą. – Włączysz, albo szukaj dla mnie miejsca na którymś z waszych ślicznych cmentarzy. Następnego zastrzyku już nie przeżyję.

Uśmiechnęła się ciepło. Zmrużyła oczy, przekrzywiła głowę.

– O kurwa! – Gusiew nie mógł nawet wytrzeć potu z twarzy. Stała za blisko.

– No… Parę razy w życiu się puściłam – Irmina znowu pokazała swoje śliczne zęby. – Ale żeby zaraz per „kurwa”?

Dietrich roześmiał się cicho i zaklął. Gusiew klął głośno.

– No dobra – Ivan otworzył okno i usiadł na parapecie z nogami na zewnątrz. – Włączamy?

– Sam se włączaj! Nie, nie zabiję człowieka.

– To po coś pistolet kupił?

– Dla jaj! Nie zabiję jej.

Irmina wzięła z biurka porzucone notatki Borkowskiego.

– A jeśli ci powiem, że Jarek Wiśniowiecki żyje?

Gusiew ryknął śmiechem.

– Byłem na pogrzebie. Przestań mi tu nareszcie chrzanić!

– Posłuchajcie mnie, chłopaki – zaczęła przerzucać kartki. – Tylko posłuchajcie.

Zaczęła powoli czytać, wodząc palcem po drobnych literach. To były opisy snów, które zbierał Borkowski. Papiery, które zainicjowały jego pracę.

– „Kobieta, lat 36. Mówiła tak: Coś biegło przez czterysta kilometrów. Wszyscy byli zaintrygowani. Znaleźli ślady w takim wielkim parku. Ślady ciągnęły się i ciągnęły. Byli bardzo zdziwieni. Powiedzieli mi, że mogę zostać agentem. Obudziłam się…”.

Irmina wzięła następną kartkę.

– „Mężczyzna, 23 lata. Ocknąłem się w takim wielkim parku. Wydawało mi się, że to nie sen. Że wszystko dzieje się realnie. Podeszła do mnie policja. Powiedzieli, że coś biegło przez prawie czterysta kilometrów jednej nocy. Znaleźli ślady. To coś miało rozstaw nóg na jakieś trzydzieści centymetrów. Policjant pytał, czy mogę dla nich pracować, czy zostanę ich agentem”.

– „Kobieta, 23 lata. Myślałam, że to nie sen, że to się dzieje naprawdę. Wokół było mnóstwo wojska i policji. Podszedł do mnie jeden taki oficer w rogatywce. Powiedział, że Wrocław został zasypany dawno temu i teraz nad nim jest taki wielki park. Ale tam pod spodem coś się dzieje. Coś przebiegło jednej nocy prawie czterysta kilometrów. Oficer spytał, czy zostanę ich agentem. Obudziłam się przerażona!”.

– „Mężczyzna, 44 lata. Nigdy nie śniłem czegoś podobnego. Ja z reguły zapominam wszystkie swoje sny, ale tego nie zapomnę. Wydawało mi się, że nie śnię. To było strasznie realne. Wiem, że się bałem. Cały dygotałem ze strachu, choć wokół było mnóstwo policji. Znaleźli jakieś ślady, ciągnące się od horyzontu po horyzont. To był jakiś park. Wokół było pełno drzew. Jeden z policjantów podszedł do mnie i spytał, czy zostanę ich agentem. Obudziłem się spocony…”.

– „Mężczyzna, 56 lat. To było zupełnie nieprawdopodobne uczucie. Wydawało mi się, że nie śnię. Pamiętam trawniki, drzewa i park. Wokół było pełno wojska i policji. Podszedł do mnie jakiś oficer. Miał na sobie polski mundur, ale wyglądał bardzo dziwnie. Pamiętam, że w tym śnie dygotałem ze strachu. Ten oficer powiedział, że pod spodem, pod ziemią znaczy, jest Wrocław. Zasypany, chociaż nie do końca. Oficer pytał, czy zgodzę się być ich agentem. Obudziłem się, krzycząc. Żona chciała wezwać lekarza, albo nawet pogotowie”.

– „Mężczyzna, 34 lata. To było coś zupełnie nieprawdopodobnego. Nigdy w życiu nie byłem tak strasznie pewny, że nie śnię. Wydawało mi się, że wszystko to dzieje się naprawdę. To był jakiś dziwny świat. Pamiętam ogromny park. Podszedł do mnie jakiś mężczyzna. Dziwnie wyglądał. Miał warkocz. Powiedział, że chcą mnie posłać na dół. Do Wrocławia. Znaczy pod ziemię. Coś biegło i biegło, i biegło… Jednej nocy wiele kilometrów. Jak się obudziłem, to wziąłem środki nasenne, ale już nie mogłem zasnąć tej nocy. Poszedłem do pracy zupełnie struty, bo cały czas pamiętałem, że Wrocław jest pod ziemią. Głęboko. A na górze taki park. Ale ja nie mogłem tam pójść, panie doktorze. Strasznie się bałem…”.

– „Kobieta, 26 lat. Nigdy czegoś takiego jeszcze nie śniłam. To było jak rzeczywistość. Miałam wrażenie, że zasnęłam na kocu, w słońcu, i ocknęłam się nagle. Wokół było pełno ludzi w polskich mundurach. Jeden z nich podszedł do mnie. To było… jakby się działo naprawdę. On na mnie patrzył. Nigdy czegoś takiego nie śniłam, nigdy tak naprawdę. On miał polski mundur, ale wyglądał jakoś tak… jakoś tak dziwnie. Miał czarne włosy i warkoczyk, taki jak u dziewczyny, ale nie był dziewczyną. Powiedział, że coś biegło przez park, i oni odkryli ślady. Ale to ich jakoś tak mało obchodziło. Spytał mnie, czy zejdę… nie uwierzy pan, panie doktorze… czy zejdę pod ziemię, do Wrocławia. Obudziłam się z krzykiem, aż matka przybiegła z drugiego pokoju, pytając co mi jest. A ja już nie mogłam zasnąć tej nocy”.

– Po co nam to czytasz? – spytał Gusiew.

Irmina szeleściła kartkami. Odłożyła wszystkie oprócz ostatniej.

– „26 sierpnia. Przyszedł do mnie Jarek Wiśniowiecki. Opowiedział mi swój sen, chichocząc. Poleciał znanym schematem. Stwierdził, że nigdy nie czuł czegoś aż tak realnego. Tak jakby ocknął się nagle w rozległym parku. Wokół byli ludzie w polskich mundurach. Jarek – ciągle śmiejąc się – twierdził, że wyglądali dziwnie. Warkoczyków nie pamiętał. Podszedł do niego jakiś oficer, zasalutował, i powiedział, że ci, którzy wysłali tu Wiśniowieckiego, oszukują w jakieś grze. Oni go tu nie chcą, ale nie ma sprawy – nic ich to nie obchodzi. Może spełnić swoją misję i wracać, skąd przyszedł. Nie namawiali go, żeby został ich agentem. Jedyny element wspólny z innymi relacjami to park, zakopany Wrocław, o którym wspomniał któryś z żołnierzy, i to dziwne poczucie realności snu”.

– I co? – spytał Gusiew.

– Myślę, że Wiśniowiecki żyje – odparła Irmina.

– Aha! A w trumnie pochowaliśmy pieska?

– On nie jest stąd, „Pułkowniku”. Jego wysłali faceci, którzy oszukują z zupełnie innego miejsca, niż to. Myślę, że żyje – przysiadła na brzegu biurka. – Ale gdzie indziej.

– Dietrich – Gusiew odwrócił głowę. – Słyszałeś kiedyś większe bzdury?

– Tak – „Sepp” machał spuszczonymi za parapet nogami. – Wczoraj w telewizji puścili przemówienie premiera.

Roześmiał się z własnego dowcipu.

– Ivan, przestań pieprzyć, tylko powiedz, co robimy?

Dietrich zerknął na Irminę.

– Dzwonimy po pogotowie? Chociaż za ładna, cholera, żeby ją tak od razu przeznaczyć na dawcę organów…

– Dobra – Węgierka zeskoczyła z biurka. – Idę coś zjeść teraz, ale spotkamy się wieczór. Tutaj.

Razem z Dietrichem mknęli czarną hondą przez tereny wodonośne. To był najlepszy dojazd na strzelnicę.

– Co sądzisz o tej babie? – Gusiew, mając dobrą setę na liczniku, cudem zmieścił się na małym drewnianym mostku nad śluzą.

– No przecież to regularna narkomanka. Widziałeś jej łapska?

– Nie jest narkomanką. Widziałeś jej oczy?

– Zakochałeś się?

– Coś trzeba zrobić – zaparkował pod strzelnicą z piskiem opon, w tumanie kurzu.

– Niby co? – Dietrich wysiadł pierwszy.

Najpierw musieli pójść na bramkę. Jezu! Trzeba wpisać nazwisko, numer pozwolenia, godzinę wejścia, numery broni… Brakowało tylko rubryki z numerem fiuta.

– Włączysz te urządzenia?

Szli korytarzem, który wydawał się mieć parę kilometrów długości. Musiał być cholernie długi, bo z boku, za ścianą, mieli pola strzałów dla karabinów. Oglądali znane im od lat zdjęcia Reni Mauer, wiszące na ścianach.

– Zwariowałeś?

– Po coś z nią jednak gadasz… – Dietrich otworzył drzwi prowadzące na salę „25 metrów”. Owionął ich zapach spalonej nitrocelulozy, który wżarł się we wszystko wokół. „Zapach Wietnamu”, jak mówił Gusiew.

– No to co zrobimy?

– Ja idę powiesić tarcze – Ivan otworzył drzwi do korytarza bunkra. – Tylko nie strzel mi w dupę, dobrze?

Gusiew przygotował dwa stanowiska: stoliki, krzesła, osłony. Po chwili obaj mogli założyć okulary i ochraniacze na uszy. Od tej chwili jedyną skuteczną metodą porozumiewania się był krzyk.

Zaczęli od „dwudziestek dwójek”, ale siali potwornie, ledwie mieszcząc się w tarczach. W czarne padał co trzeci strzał.

– No i co z nią zrobisz? – wrzasnął Dietrich.

Gusiew wyjął Sig Sauera i walił z dziewięciu milimetrów.

– A co radzisz? – po chwili wyciągnął z torby tetetkę i zaczął ładować pociski do płaskiego magazynka.

– Tak to możemy gadać godzinami – Ivan zważył w dłoni rewolwer.357 Magnum, który nosił w kaburze na tyłku. – Czemu, kurde, w powieściach nie piszą, że broń zawsze trzeba czyścić? Nawet po jednym strzale.

– Bo to byłoby strasznie nudne – Gusiew wskazał deflektor podrzutu w rewolwerze kolegi. – Zresztą tego ustrojstwa i tak w ogóle nie da się wyczyścić, więc wszystko to byłyby powieści egzystencjalne o ogólnym nieudacznictwie.

– Fakt – Ivan przygryzł wargi. – Co z nią zrobimy?

– Nie wiem.

– Tak to można gadać godzinami – powtórzył Dietrich. – Włączysz te urządzenia?

– Nie.

– To co jej powiesz?

Gusiew włożył Siga i tetetkę do kabur przy pasku.

– Idę do ubikacji – urwał temat.

Toaleta na strzelnicy jest jednym z najbardziej niebezpiecznych miejsc na świecie. Broń w kaburach strasznie ciąży i jeśli nie chce się wyczyścić spuszczonymi spodniami całej podłogi, to siedząc na sedesie trzeba ją trzymać w rękach. A ponieważ producent tak projektuje pistolety, żeby odpowiednie palce trafiały od razu w odpowiednie miejsca, więc siedzi się, trzymając dwie spluwy lufami skierowanymi na drzwi, i z dwoma palcami na spustach. Toaleta na strzelnicy to jedyne miejsce na świecie, gdzie nikt, nigdy i pod żadnym pozorem nie szarpnął nagle za klamkę, żeby sprawdzić, czy kabina jest wolna. Nie ma co się dziwić, każdemu życie miłe…

Jednak „Pułkownik” Gusiew nie myślał o konsekwencjach szarpnięcia za klamkę. Przez cały czas miał przed oczami Irminę, która pokazuje pokłute igłami ręce. Boże, o co chodzi tym Węgrom? Co chcieli osiągnąć? Jeśli w ogóle przyjmiemy, że jej opowieść była prawdziwa. Ale dziewczyna nie wyglądała na wariatkę, wbrew temu, co mówiła. Nie wyglądała też na agenta węgierskiego wywiadu. A zresztą jeśli nawet… Węgrzy byli „swoi”, to nie wrogowie. Można byłoby im pomóc, jakiekolwiek plany łączyliby z aparaturą Borkowskiego. Jezu! Uruchomić te urządzenia? Jezuuuu… Nie. Nigdy w życiu.

Ale z drugiej strony… W koszmarnej ciasnocie kabiny „Pułkownik” uporał się jakoś ze spodniami i bronią, którą trzymał w dłoniach. Tak naprawdę to nie był pułkownikiem. Ksywa wzięła się stąd, że jeszcze jako student podpadł dziekanowi, w czasie stanu wojennego. Ten postanowił go ukarać i wywiesił w gablocie wielkie ogłoszenie: „Niniejszym czynię kol. Gusiewa odpowiedzialnym za utrzymanie porządku na korytarzu”. Niestety, już chwilę później studenci nakleili na wierzch swoje własne ogłoszenie: „Dziś wykład. Cała prawda o tym, jak wygląda utrzymanie siłą ustroju Związku Radzieckiego”. Oczywiście jakiś aktywista zdarł opozycyjny plakat, ale zrobił to nierówno i pojawił się „kombinowany” napis: „Niniejszym czynię kol. Gusiewa odpowiedzialnym za utrzymanie siłą ustroju Związku Radzieckiego”!, a pod tym pieczątka i podpis dziekana… Oczywiście od razu skrót „kol.” (kolega) przerobiono na „Col.” (colonel), i tak został „Pułkownikiem”. Jeśli z tym „tytułem” zestawiło się jego nazwisko, dla wszystkich było jasne, że jest radzieckim oficerem, i wypominanie mu tego przy każdej okazji stało się rytuałem. Czasem zastanawiał się, czy któryś z kolegów w ogóle pamięta jeszcze jego imię.

Gdy wrócił na salę „25 metrów”, Dietrich strzelał z rewolweru.38 Special z krótką lufą, wywołując tumany kurzu za tarczami.

– I jak? – krzyknął. – Doszedłeś do czegoś w świątyni dumania?

– Tak – postanowił go zaskoczyć. Z kabury pod pachą wyjął Colta.45 i strzelił, wywołując gejzery ziemi na wale flankującym.

– Jezu! Co to jest? – Dietrich przyskoczył do niego. – Co to jest?!

– Colt.45 ACP.

– Przecież na taki kaliber nie mamy pozwolenia.

– Kolega z Warszawy kupił mi „nielegala” – Gusiew uśmiechnął się.

– A amunicja skąd?

– Od handlarza bronią – wyjaśnił. – Jak masz pozwolenie na 9 milimetrów i.38 Special, to sprzeda ci i.45…

– Daj postrzelać – dosłownie wyrwał mu tego Colta z rąk. – O żesz ty…

– Uruchomię te urządzenia – powiedział Gusiew.

„Sepp” nie słuchał go, masakrując metalowe drzwi bunkra, co było jeszcze bardziej nielegalne niż sama broń, z której to robił.

– Uruchomię te urządzenia – powtórzył. – I to nie dla niej. Dla Borkowskiego i dla Jarka…

– Ale jaja! – krzyczał Dietrich. – Ale wali!!! Patrz! – podsunął mu przed oczy oparzoną nitrocelulozą dłoń. – Ale grzeje…

Tak jak poprzednio, Irmina siedziała na brzegu biurka Borkowskiego, pokazując swoje nogi w obcisłych legginsach. Ten widok przyciągał wzrok mężczyzn jak magnes. Wieczorem nie było w Instytucie nikogo poza ochroniarzem, trwającym w stanie wiecznej śpiączki. Nawet portierki.

Ktoś jednak pukał do drzwi.

– Tak? – Dietrich otworzył drzwi.

Zobaczyli mężczyznę w piżamie i narzuconym na ramiona szlafroku. Instytut był połączony starym niemieckim tunelem przeciwlotniczym z pobliskim małym szpitalem. I wszyscy ci, którzy mieli problemy ze snem, przyłazili po nocy, usiłując zdobyć za darmo poradę „prawdziwych fachowców”.

– To znowu pan, panie Wyzgo?

– Tak, panie doktorze. Bo wie pan, mi się cały czas śni to samo. Wchodzę do supermarketu, na rynek, gdziekolwiek, gdzie jest tłum. I… I mam w rękach karabin maszynowy, a na plecach trzy skrzynki amunicji. I zaczynam strzelać. Do ludzi! Tam są setki trupów…

– Niech pan weźmie coś na uspokojenie i idzie do łóżka.

– Co mam wziąć?

– Aspirynę, nie wiem… Niech się pan herbaty napije – usiłując zachować przynajmniej pozory uprzejmości Dietrich wypchnął mężczyznę w piżamie na korytarz i domknął drzwi. – Co za świr – szepnął, zabezpieczając zamek. – Leży już prawie miesiąc, bo ciągle śni mu się to samo. Noc w noc masakruje tłum z karabinu maszynowego…

Irmina nawet nie podniosła głowy.

– Włączysz te urządzenia? – spytała Gusiewa.

– Tak.

Popatrzyła mu w oczy.

– Gdzie się mam położyć?

– Nigdzie. Ja będę obiektem eksperymentu.

– Dlaczego?

Rzucił jej elegancką kopertę, którą dostał w szpitalu. Dziewczyna przez chwilę mocowała się ze sztywnym papierem. Wyjęła zadrukowaną kartkę z pieczątkami, ale niczego nie zrozumiała z łacińskich nazw. Podała ją Dietrichowi.

– O kurwa! – syknął Ivan. – Jezus Maria!!! Dlaczego nic nie powiedziałeś?

– To tylko rak. Od tego się nie umiera – mruknął Gusiew.

– Stary! Dlaczego nie powiedziałeś?!

– A co by to zmieniło?

– Jezu… Jezu! Stary. Przyjacielu… Kurwa!!! Pojedziemy do Szwajcarii cię leczyć! Coś przecież można zrobić!

– Od tego się nie umiera – uśmiechnął się do Irminy. – A przynajmniej jeszcze nie dzisiaj.

Dziewczyna zachowała się bardziej racjonalnie. Położyła mu rękę na ramieniu, leciutko pocałowała w policzek.

– Musisz to włączyć na jałowy bieg.

– Skąd wiesz?

– Wiem. Zaufaj. Żadnego uprzyjemniania snów. To ma lecieć na jałowym biegu.

– Ludzie – krzyknął Dietrich. – O czym wy mówicie?! Chemioterapia, naświetlania, kurwa, operacja!!! A nie bzdety…

– On już podjął decyzję – powiedziała Irmina. – Mów, co mam robić.

– Ja się na to nie zgadzam – Ivan otworzył drzwi i wyskoczył na korytarz.

– Panie Wyzgo! – krzyknął w ciemność Gusiew. – Pan go przytrzyma i nie pozwoli wyjść. To dam porządny środek na sen bez recepty!

Po kilku sekundach zobaczyli plecy Dietricha, cofającego się przed mężczyzną w piżamie. Facet był uzbrojony w metalową popielniczkę na długim pręcie, która dotąd stała przy portierni. Gusiew wyjął z kieszeni plastikowy listek z tabletkami i rzucił napastnikowi.

– I niech pan jeszcze chwilę postoi pod drzwiami. Żeby mi nie zwiał.

– Dobrze, panie doktorze – Wyzgo objął wartę.

– Jesteś durniem, idiotą, kretynem, wariatem, pętakiem – powiedział spokojnie „Sepp”.

– On już podjął decyzję – powtórzyła Irmina. – On już podjął wyzwanie.

Gusiew położył się na kozetce.

– Najpierw załóżcie EEG, potem czujniki na ważniejsze mięśnie. Przyklejcie czerwoną diodę do kącika lewego oka.

– O diodzie nie słyszałam – wtrąciła Irmina.

– To mój dodatek. Jak wejdę w fazę REM, będę wiedział, że to sen.

– Stary – włączył się Dietrich. – Chodźmy do jakiegoś dobrego lekarza.

Gusiew wskazał głową kopertę leżącą na biurku.

– A widziałeś podpis na tej kartce? Znasz jakiegoś lepszego lekarza we Wrocławiu?

– To jedźmy do Warszawy! Jedźmy do Szwajcarii. Kurwa, zrobimy z chłopakami zrzutkę i jedźmy do USA!

– Czytałeś ten papier? Chcesz mi zrobić resekcję mózgu?

Irmina nie przejmowała się Ivanem, siedzącym pod ścianą z twarzą w dłoniach.

– OK. Kable już podłączyłam. Teraz?

– Teraz włącz wszystkie zespoły. Uważaj na stabilizator napięcia. Sprawiał Borkowskiemu kłopoty.

– OK. Wszystko włączone. Panuję nad tym.

– Jesteś fajną dupą.

– Dzięki, Gusiew – uśmiechnęła się znowu. – Czy ta druga cholera podejdzie, żeby pomóc?

Dietrich podniósł się spod ściany i podszedł bliżej.

– Słuchaj, a może od razu cię zastrzelę? Będzie szybciej.

– Zdjąłbyś mi z głowy kupę kłopotów, ale siebie wpakował do pierdla.

– Czy możemy porozmawiać poważnie?

– Potem. Słuchaj, tu masz analizator pracy mięśni. Prawdopodobnie to będą jedynie mikroskurcze. Ja mam taki wyłącznik, który pozwala mi się wyrwać z każdego koszmaru. Wystarczy, że we śnie kucnę i zacisnę powieki. Jeśli odczytasz coś takiego, budź mnie natychmiast. Ale może być też odwrotnie – zacznę się budzić, a we śnie może właśnie dziać się coś ciekawego. Wtedy wstrzykniesz mi środek uspokajający albo nasenny.

– Dureń! – skwitował Dietrich.

– Wszystko zrozumiałeś?

– Idiota!

– Słuchaj, Borkowski to całkiem nieźle wykoncypował…

– Tak. I zabił Jarka.

– Boisz się, to wyjdź – mruknął Gusiew. – Wszystko spadnie na jej głowę – wskazał na dziewczynę. – Wyzgo będzie świadkiem, że chciałeś uciekać.

Ułożył się na kozetce w miarę wygodnie. Nie chciał mieć rano obolałych mięśni.

– No to włączaj – mruknął do dziewczyny. – A ty – zerknął na Dietricha – jak chcesz mi pomóc, to wyrwij mnie ze snu, gdy wykres pokaże, że kucam!

Co to jest sen? Właściwie nie wiadomo. Uczeni wolą pisane dużymi literami skróty: REM, EEG, HXDC, SNR… No dobra, uznajmy, że Gusiew miał HXDC, jeśli ktokolwiek wie, co to znaczy. Leżał pod płytką chodnikową z blachy, z dziurami i wypustami. Taką kratownicą, na której czyści się buty przed wejściem do sklepu. Nie bardzo mógł się poruszyć. Kurz i drobinki piasku spadały mu na twarz, jeśli tylko przechodnie umieszczali swoje buty w odległości jakichś dwóch centymetrów od jego twarzy. Gusiew był na Rynku, na rogu, gdzie jest kamienica „Pod Złotą Koroną” – teraz jednak stał tu „Feniks”. Jakoś wydostał się spod kratki, wszedł do hallu, gdzie mieściły się windy, i wsiadł do jednej z nich. Żeliwnej, rzeźbionej, istnego cacka przedwojennej roboty. Podesty wokół sunęły powoli w dół. Mimo tłumu na schodach, był w windzie sam. Jednak schody się skończyły, a tuż obok sunęły w dół inne windy. W jednej z nich zauważył Borkowskiego.

– Nie idź tam!!! – krzyczał. – Nie idź tam, proszę!

– Co?

– Nie idź tam – wrzeszczał Borkowski, zjeżdżając coraz niżej. – Przecież byłeś moim przyjacielem! „Pułkowniku”! Niech pan tam nie idzie… Błagam!

Winda wyjechała z budynku – trzymała się już tylko na cieniutkim, chwiejnym druciku, który celował w niebo. Wszystko się trzęsło, rozsypywało, było coraz mniej realne.

Gusiew obudził się w gabinecie Borkowskiego tak gwałtownie, że usiadł na kozetce.

– Żeby was szlag trafił – przecierając oczy usiadł, spuszczając nogi na chłodną posadzkę. Ale zimna. Szlag! Nie mógł otworzyć powiek. Ziewnął szeroko. – Do dupy jest to urządzenie!

– Słucham?

– Kompletny szajs. Śniłem jakieś gówna.

Podszedł do okna. Mgła ledwie pozwalała na zobaczenie zarysów drzew poniżej. Dość częste zjawisko we Wrocławiu, który składał się z niezliczonej ilości rzek, kanałów, śluz, jeziorek i stawów.

– Ale mnie łeb napierdala – mruknął. – Irmina, Ivan, dajcie jakąś aspirynę, albo coś…

– Słucham, panie ambasadorze?

Odwrócił się gwałtownie. W pokoju stało dwóch oficerów Wojska Polskiego. Obydwaj mieli na sobie wyjściowe mundury z baretkami, koalicyjki, pasy z przypiętymi kaburami i rogatywki ze znakiem orła. Boże!!! Obydwaj mieli żółtą skórę i skośne oczy, a gdy spojrzeli po sobie, zauważył… warkoczyki, wystające spod rogatywek. To Chińczycy!

– Pan pozwoli, że się przedstawię – powiedział major. – Jestem Michał Dong-Bei. A to porucznik Gui-Hau Śliwiński.

Porucznik zasalutował karnie.

Gusiew zdał sobie sprawę, że widzi pulsowanie czerwonego światła w lewym oku. Jezus!!! Dioda! Dioda!!! Jestem w fazie REM! To tylko sen… Ale wszystko było tak strasznie realne… Polizał swoją dłoń. Czuł smak skóry, czuł wilgoć śliny, chłód na palcach. Mógł dotknąć nawet materiału eleganckiego garnituru, który wisiał na krześle. Czuł jego fakturę, widział szczegóły – rzecz niemożliwa we śnie.

– Panie ambasadorze – powiedział major. – Dostaliśmy zadanie. Mamy zaprowadzić pana do pani prezydent RP. Czy włoży pan garnitur?

Gusiew, zszokowany realnością wydarzeń, posłusznie włożył marynarkę. Za pomocą małej szczoteczki porucznik usiłował usunąć niewidzialne pyłki z czarnego materiału.

– Gdzie jest pani prezydent?

– No jak to? – zdziwił się major. – Przecież przed chwilą wylądował tu RP Number One.

– Co wylądowało?

– Hmm… Krążownik „Lech Wałęsa”.

Gusiew zaklął. Dał się wyprowadzić na korytarz, żołnierze po bokach prezentowali broń. Realność tego wszystkiego przyprawiała go o drżenie. Tylko dzięki światełku pulsującemu w kąciku lewego oka wiedział, że śni.

– Przepraszam najmocniej, panie ambasadorze – odezwał się prowadzący major. – Najmocniej przepraszam… Coś jest nie tak z pańskim lewym okiem. Może to wylew? Może powinniśmy sprowadzić lekarza?

Gusiew odruchowo dotknął swojej skroni. Czysta, gładka skóra. Przecież dioda istniała tylko w realnym świecie. Skąd oni mogli podejrzewać, że widzi czerwone światło w lewym oku?!

– Może to tylko żyłka pękła – powiedział porucznik Gui-Hau Śliwiński. – Ale zawsze trzeba uważać.

Wyprowadzili go na zewnątrz, prosto w mgłę. Widział zarysy jakiegoś monstrualnego statku kosmicznego. Obaj oficerowie prowadzili go po pochylni, na której mogła się zmieścić dywizja wojska.

– To jest właśnie RP Number One – powiedział porucznik. – To jest „Lech Wałęsa”.

– Boże – szepnął Gusiew. Czerwone światło pulsowało w lewym oku, ale wszystko wokół było takie realne! Czuł powiewy wiatru, promieniowanie ciepła z nagrzanego metalu, przez podeszwy mięciutkich butów rozróżniał nawet fakturę stopni, po których stąpał.

Obaj Chińczycy wprowadzili go do ogromnej poczekalni, utkanej ze światła i jakichś materiałów – cholernie drogich, jak się domyślał. Na środku pomieszczenia czekała grupka mężczyzn.

– Panowie pozwolą, że ich przedstawię – major wskazał go dłonią. – To jest pan ambasador Rzeczypospolitej Polskiej przy Watykanie, pan pułkownik Gusiew. A to są panowie… – zwrócił dłoń w drugą stronę. Zaczął przedstawiać kilku Chińczyków z warkoczami i może ze dwóch mężczyzn o europejskim wyglądzie. Wszyscy w lśniących garniturach. Żadnego nazwiska Gusiew nie zapamiętał.

– A pan skąd pochodzi? – zainteresował się jeden z Chińczyków.

– Z Wrocławia.

– O? A gdzie to jest?

– Pan ambasador śmieje się z nas – wtrącił jeden z „Europejczyków”. – Park wrocławski leży na przedmieściu stolicy. Bez paruset milionów na koncie nie wybuduje pan tam swojej willi.

– Ach – uśmiechnął się Chińczyk. – Czyli pan jest z Warszawy? To skąd pan tak dobrze zna język polski?

Pozostali zaczęli się śmiać, jakby opowiedział dowcip.

– Najmocniej panów przepraszam – przerwał im major. – Pani prezydent czeka.

Wskazał Gusiewowi kierunek. Gdy ruszył za oficerem, któremu spod rogatywki wystawał warkoczyk, usłyszał komentarze idących za nim ludzi.

– Widzisz? Bez willi w parku wrocławskim będziesz tu czekał do usr… hm… śmierci!

– No i trzeba być ambasadorem w Watykanie. Nawet minuty z nami nie odstał.

Czerwone światło pulsowało w lewym oku Gusiewa. Major wprowadził go do ogromnej windy.

– Proszę pana – powiedział oficer, gdy pojawiły się drzwi. Nie zasunęły się, na opadły, nie zamknęły… Po prostu się pojawiły. – Proszę pana, w trakcie audiencji pod żadnym pozorem nie wolno kucać!

Jezuuuuu… „Jak kucnę we śnie, przerywasz wszystko!” powiedział Dietrichowi. No przecież oni nie mogli o tym wiedzieć!

– Dlaczego akurat mnie postanowił pan poinformować o kucaniu? – zapytał w miarę spokojnie.

– Ja jestem tylko oficerem do specjalnych poruczeń. I chciałem jedynie panu powiedzieć, że podczas audiencji absolutnie nie wolno kucać. Lepiej też nie siadać, dla pewności.

Drzwi zniknęły. Major wprowadził go do sali, gdzie czekała kilkunastoletnia dziewczyna i jakiś generał, sądząc po orderach, gwiazdkach i lampasach. Obydwoje wyglądali na Słowian. Mieli jasne włosy i niebieskie, wcale nie skośne oczy.

– To jest ambasador RP przy Watykanie – major rozpoczął prezentację – pan pułkownik Gusiew. A to jest – zwrócił dłoń w drugą stronę – pani Prezydent Rzeczypospolitej, Królowa Polski, Matka Boska Częstochowska, Asia Maciejczuk.

Gusiew odruchowo pochylił głowę, ale nie mógł oderwać wzroku od prześlicznej, kilkunastoletniej pani prezydent. Zauważyła to.

– Dobra, dobra – podeszła do niego i położyła mu rękę na ramieniu. – Tak naprawdę to mam 96 lat i nazywam się Hui-Czon. Na ten wygląd i nazwisko musiałam zapracować, i wydałam naprawdę dużo pieniędzy… Więc nie przesadzaj z tym zachwytem, Gusiew. To chirurgom należą się oklaski.

– Pani prezydent…

– Możemy chyba rozmawiać mniej oficjalnie – ruchem ręki odprawiła majora. – Coś jest nie tak z twoim lewym okiem, Gusiew.

Drgnął znowu. Przecież nie mogła widzieć diody pulsującej w realnym świecie…

– Pani prezydent? – spytał ostrożnie.

– Wiesz… Gdy człowiek rodzi się na opanowanych przez triady przedmieściach Pekinu, to wyrabia w sobie instynkt przeżycia. Ja naprawdę sama zapracowałam na tę słowiańską twarz – przesunęła ręką po policzku. – I sama zapracowałam na swoje słowiańskie nazwisko! Ciężką pracą, naprawdę ciężką. Nie chcę tego zmarnować, posyłając na dół jakiegoś durnia.

– Na dół? – spytał. – Do zakopanego pod ziemią Wrocławia?

Uśmiechnęła się.

– Przygotowałeś się. Nie jesteś jak dziecko we mgle, nie jesteś jak ci inni.

Nikłe światełko pulsowało w kąciku oka przez cały czas. Nie mógł zrozumieć, dlaczego wszystko wokół wydaje się być takie realne. Pani prezydent Maciejczuk, z wyglądu siedemnastoletnia dziewczyna, skinęła palcem, i jak spod ziemi pojawił się lokaj z tacą. Oboje wzięli po kieliszku wina, generał obok najwyraźniej nie uznawał tego rodzaju trunków. Boże… Czuł zapach i smak wyśmienitego alkoholu, zimno doskonale schłodzonego kieliszka. Palce zwilgotniały od kropli wody, spływających ze spotniałego szkła. We śnie to nie było możliwe. Nie czułby jej oddechu, kiedy zbliżyła twarz, nie dostrzegłby pierścieni na jej palcach, z których jeden miał wyrzeźbione w diamencie godło RP. To wszystko nie było możliwe we śnie. A jednak… Dioda, przyklejona w kąciku lewego oka gdzieś tam, w realnym świecie, a tu niewidoczna, mówiła mu, że przeżywa właśnie fazę REM. Ale to niemożliwe. To niemożliwe! Wykresy EEG w prawdziwej rzeczywistości nie mogły kłamać, ale przecież nie mógł czuć tego wszystkiego. To był sen!!! Tylko sen…

Asia Maciejczuk zbliżyła się jeszcze bardziej.

– Dam ci czterdziestu komandosów osłony do zejścia – powiedziała. – Ale, oczywiście, tam na dole będziesz musiał działać sam. Problem jest w czym innym: jak cię stamtąd ewakuować? Wiesz, jak teraz wygląda Wrocław, mniej więcej?

– Raczej nie.

– OK. Lata temu postawiono tam budynek, który ma ponad cztery kilometry wysokości. To granica wytrzymałości ówczesnego żelazobetonu. W hallu mieściło się prawie całe centrum historycznego Wrocławia, które, oczywiście, zachowano. Problem tkwi w tym, że po zasypaniu całości mamy cztery i pół kilometra do przebycia. Co gorsza, w parku wrocławskim trudno oddychać, bo, cholera, leży za wysoko, ale zaczęliśmy natlenianie. Zresztą nieistotne. Komandosi sprowadzą cię na dół i opuszczą na jakąś budowlę, mniej więcej na dach kościoła Świętego Krzyża. Wiesz, gdzie to jest?

– Tak.

– OK. Tuż przed kościołem jest pomnik.

– Wiem. Świętego Jana Nepomucena.

– Ty naprawdę jesteś dobrze przygotowany – uśmiechnęła się znowu, tym razem z podziwem. – Świetnie! Żołnierze zdemontują pomnik, zaś w jego miejsce podstawią atrapę, nie do odróżnienia od oryginału. A w środku będzie stał pocisk kosmiczny.

– Jaki? – spytał.

– Zwykła rakieta. Jeśli znalazłbyś się w niebezpieczeństwie, wystarczy wsiąść i odpalić. Niestety, zginiesz momentalnie, ale to żaden problem. Pocisk będzie miał takie przyspieszenie, że nawet zgnieciony przebije te cztery i pół kilometra betonu i poleci w kosmos. Na orbicie przejmą go nasze statki, wyjmiemy cię i odtworzymy. Nic się nie bój, to sprawdzona technologia.

– Nie boję się, pani prezydent – powiedział, odruchowo mrużąc lewe oko, bo dioda z realnego świata przez cały czas dawała o sobie znać.

– Nareszcie prawdziwy mężczyzna – podała mu następny kieliszek wina.

– Czego mam się dowiedzieć?

– Nie wiesz? – przez chwilę miał wrażenie, że jest rozczarowana.

– Nie.

– Nie czytałeś źródeł?

– Przepraszam, pani prezydent. Jakich źródeł?

– No, z twoich czasów. Z twojej epoki.

– Aaaa… – niewiele rozumiał. – Eeeeeee… chyba nie.

– Mniejsza z tym – zerknęła na swojego generała w lampasach. – Masz znaleźć fałszywy cmentarz. A na cmentarzu pośrednika – podała mu zalakowaną kopertę. – Będziesz wiedział kiedy to otworzyć. Powodzenia, pułkowniku!

Odruchowo zasalutował do gołej głowy. Pani prezydent Maciejczuk oddała honory, generał również – Gusiew i dziewięćdziesięciosześcioletnia dziewczyna-prezydent zrobili to raczej dla zabawy, a generał na poważnie.

– Przepraszam, czy mógłbym przed wyjściem zadać jedno pytanie?

Pani prezydent odstawiła pusty kieliszek. Ledwie dostrzegalnie przygryzła wargi.

– Widzisz, z wami, Polakami, mam zawsze problem. To nie to, co Chińczyk, który od razu zrobi, co się mu mówi… – przystanęła przed świetlistą szybą, która znikła momentalnie, ukazując ogromne pomieszczenie wypełnione ludźmi skupionymi nad jakimiś urządzeniami. Ale w dalszym ciągu nie dobiegał stamtąd żaden dźwięk. – Polak zawsze musi zadać pytanie.

Odwróciła się i popatrzyła mu prosto w oczy. Ruchem ręki powstrzymała go, gdy chciał coś powiedzieć.

– Mam na imię Asia. Nazwisko sobie zmieniłam, ale imię jest prawdziwe – westchnęła. – Tak nazywaliście dziewczynki, chcąc pokazać imperialną siłę… Asia. Asia… Czyli AZJA!!! – krzyknęła. – Władza nad Azją – uśmiechnęła się nagle. – Ale nigdy nie przewidzieliście, że idąc do Azji staniecie się nią…

Podeszła do Gusiewa i położyła mu rękę na ramieniu.

– Odpowiem ci.

Popatrzyła mu prosto w oczy i odpowiedziała, choć przecież nie zadał żadnego pytania.

– Tak. On żyje.

Gusiew obudził się z krzykiem. Szarpiąc kable, odkleił wszystkie czujniki EEG i zerwał plaster, przytrzymujący martwą teraz diodę.

– O kurwa!!!

– Co się stało? – spytał „Sepp”.

– Byłeś tam? – spytała Irmina.

– Psiakrew! Byłem!!! – wrzasnął, zrywając się z łóżka. – No byłem! Byłem.

Z wiszącej na krześle marynarki wyjął paczkę papierosów. Jezus! Marynarka na krześle! Prawie taka, jak TAM. Zaczął gorączkowo sprawdzać, czy ma przyklejoną do policzka diodę, choć przecież sam ją przed chwilą odkleił; kosił oczy, aby upewnić się, że w lewym kąciku nie pulsuje czerwone światło.

– Co się stało? – Dietrich był wyraźnie zaniepokojony.

Roztrzęsiony Gusiew usiadł na blacie biurka. Zapalił papierosa.

– To… – zaciągnął się głęboko, a potem wydmuchnął dym pod sufit. – To było tak potwornie realne!

– Ten sen?

– To nie był sen – Gusiew zaciągnął się aż do pępka. – Tam czujesz ciepło i zimno, czujesz zapachy, wiatr, woda jest mokra, czujesz smak, dotyk, nawet czyjś oddech. A poza tym możesz racjonalnie myśleć! To wszystko jest realne.

– Nie zalewaj – Dietrich też zapalił papierosa. Wskazał na główną jednostkę aparatu Borkowskiego. – To jakiś elektryczny odpowiednik LSD, albo coś w tym stylu.

Gusiew zerknął na Irminę.

– Byłaś tam?

Dziewczyna skinęła głową.

– Byłam.

– Kazali ci zejść pod ziemię?

– Nie. Nasza metoda jest dużo gorsza. Ja miałam tylko… – zawahała się – mmmm… pewne odczucia.

– Zaraz, zaraz. A jak to jest możliwe, że ludzie, którzy nie mieli żadnej metody, żadnych aparatów – wskazał na kartki z zapiskami Borkowskiego, które ciągle leżały na biurku – też tam się znaleźli?

– To oni.

– Zaraz – wtrącił się Dietrich. – Jacy oni?

– To jest coś dziwnego – Irmina podrapała się w czoło. – Ja myślę, oni istnieją naprawdę. Ale gdzieś indziej. I szukają ludzi, żeby coś zrobić.

– Co?

– Nie wiem. To jest bardzo ważne. Tam jest jakieś przejście. Jakiś pomost między światami. Ale im nie o to chodzi. Oni szukają pośrednika. Geniusza, który potrafi oszukać to przejście.

– Kogo?

Irmina zerknęła na Gusiewa.

– Zadałeś im pytanie o kolegę?

Skinął głową.

– I co ci powiedzieli?

– Że żyje.

– O właśnie. Jarek Wiśniowiecki żyje. Gdzieś indziej. W jakimś świecie, gdzie jest geniusz, który oszukuje przejście. Jarek nie jest stąd. On skądinąd…

– Zdaje mi się, że pochowaliśmy jakieś konkretne ciało.

– Nie stąd – powtórzyła dziewczyna. – Tu nic się nie stało.

– Nic nie rozumiem – powiedział Dietrich.

Gusiew podszedł do okna, odruchowo sprawdził, czy na dworze nie ma mgły. Czuł dreszcze na plecach. Coś się stanie, coś się stanie, coś się stanie… To jedno kołatało mu w głowie.

– Dopiero teraz mam wrażenie, że śnię – powiedział. – Przecież o tym, że Jarek żyje, powiedziała mi pani prezydent RP, Królowa Polski, Matka Boska, Asia, a właściwie Azja Maciejczuk. A wy w to wierzycie.

– Ja nie – mruknął asekuracyjnie „Sepp”.

Po powrocie do domu Dietrich nie mógł zasnąć, mimo że pół nocy przesiedział nad aparatami. Położył się do łóżka, ale zaliczył tylko przewracanie się z boku na bok, ryzykując trzeszczeniem łóżka obudzenie żony nad ranem. Po dłuższej chwili zrozumiał, czego mu brakowało – nie słyszał mruczenia ogromnego kocura, który zwykł wypychać go z własnej poduszki. Wstał i, usiłując nie kłapać kapciami, ruszył na poszukiwanie białoróżowego persa. Sprawdził w „brudnej dziurze” pod wanną, ale mimo mocnej latarki nie zauważył błysku ślepiów małego, domowego drapieżnika; szukał za lodówką, za zmywarką, za zlewem, pomiędzy barkiem a gazówką… W pewnej chwili wydało mu się, że usłyszał cichy, jakby lekko zduszony pisk. Wszedł do salonu. Kota nie było, ale znowu usłyszał pisk, i to dużo wyraźniej. Coś go tknęło i skierował latarkę na sufit.

Widok był zupełnie nieprawdopodobny. Tuż przy lampie wisiał mały balon meteorologiczny, a pod nim przyczepione za mordę puchate zwierzę, które rozpaczliwie przebierało łapami.

– Co się stało? – żona, przecierając oczy, wyszła z sypialni. Zapaliła światło.

– Kot znalazł się na suficie.

– Aha… A co kot robi na suficie?

– Wisi.

– No to go ściągnij i chodź spać.

Dietrich chwycił persa za ogon i ruszył w kierunku kuchni, trzymając go w ręku jak dziecinny balonik. Tyle tylko, że zamiast sznurka miał w ręku ogon. Kot nie protestował, choć wydawał jakieś dziwne dźwięki. Wyjaśnienie, wbrew pozorom, było bardzo proste. Kocur notorycznie pożerał wszystkie tasiemki. Jeśli znajomi przynieśli kwiaty i ktoś nieopatrznie spuścił oko z wazonu, zwierzak ruszał momentalnie do ataku, zjadał tasiemkę i rzucał się do ucieczki. Niestety, siłą rzeczy był już „przywiązany” do bukietu i rozwalał wszystko po drodze, mocząc wodą dywan.

Teraz musiało być tak samo. Dietrich przy pomocy nożyczek odłączył kota od „aerostatu”, który przyniósł córce od kolegów z innej uczelni. Zapewne córka umieściła balon pod krzesłem, żeby jej nie uleciał, zaś kot zjadł sznurek, wyszarpnął balon spod krzesła, no i…

Rzucił otrząsającemu się zwierzakowi kilka chrupek do miski. Był zupełnie wybity ze snu. Poszedł do gabinetu, gdzie w sejfie na broń miał ukryte jeszcze jedno piwo. Wyjął je, i dopiero wtedy zdał sobie sprawę, że jedynym pretekstem przyjścia tutaj były przywiezione przez Irminę kopie papierów UB z lat pięćdziesiątych. „Projekt Kal”. Odpowiedzialny za organizację: major Dłużewski. Przebadano cztery tysiące osób, kryjąc akcję pod pozorem badania przynależności do AK i szpiegostwa na rzecz Wielkiej Brytanii. Efekt osiągnięto u około osiemdziesięciu. Cztery osoby zmarły natychmiast po wstrzyknięciu preparatu, osiemnaście w późniejszym okresie. Jedna osoba została rozstrzelana pod pozorem szpiegostwa na rzecz USA, po tym, gdy usiłowała rozpowiadać wszystko i słać grepsy na zewnątrz. Trzy osoby na leczeniu psychiatrycznym, w tym profesor Fieldmann, jeden ze współtwórców projektu.

Dietrich otworzył piwo i zapalił papierosa.

„Co to jest ten Kal”? – sięgnął po encyklopedię. – „Kal, kal, kal…” – przesuwał palcem po kolejnych hasłach. – „No przecież to Kalevala!!! Elementarne, doktorze Watson”.

Jak mógł nie wiedzieć?!

– Mam! – ryknął na cały głos. Z sypialni dobiegły go ciche przekleństwa.

Kalevala. Fińska epopeja narodowa ułożona przez Lonnrota w pierwszej połowie XIX wieku. Poetę interesowały pieśni ludowe – zebrał ogromną ilość materiału, krążąc wśród chłopów. Pieśni były krótkie, ludowi wykonawcy pamiętali je fragmentarycznie, w różnych wersjach, jednak Lonnrot dostrzegł pewne elementy, które łączyły te strzępki w całość. Czy to możliwe, żeby urywki pieśni, powtarzane na terenie całego kraju, były odbiciem jednej, prawdziwej opowieści? Przekazywanej przez pokolenia? Lonnrot znalazł te same postacie, te same wątki, tę samą tajemnicę. Złożył to w końcu w całość, ale, zdaje się, w tym właśnie momencie rozprzęgła mu się złożona z milionów okruchów tajemnica. Nie potrafił dotrzeć do chwili, gdy była jeszcze całością. Kalevala. Zagubiony w otchłaniach czasu epos, którego autorzy coś chcieli powiedzieć. Z jakichś względów musieli to ukryć, podzielić na cząsteczki, ale… dali też mechanizm, który umożliwiał złożenie prawdziwej opowieści w całość. Lonnrotowi nie udało się do końca.

Dietrich podszedł do okna, zaciągając się papierosem. Projekt „Kal”. Uśmiechnął się. „Majorze Dłużewski, trzeba było wymyślić bardziej zagmatwany kryptonim. Na przykład Akcja Dupa”.

„Sepp” roześmiał się i wypił kilka łyków ciepłego piwa. Ciekawe, o co im chodziło w tym UB? Bo przecież nie o poezję…

Projekt „Kal”. Składanie prawdy z malutkich, nieuchwytnych fragmentów, które musiały być z jakichś względów ukryte. I Dłużewskiemu się udało. Przynajmniej w jakimś sensie, o czym świadczyły poznaczone zastrzykami ręce Irminy. „Pochodna skopolaminy” – powiedziała. Dietrich zerknął na hasło „skopolamina”. Były tam chemiczne wzory i wyjaśnienia, ale nie podano, kiedy skopolamina została wymyślona. Nie miał pojęcia, czy istniała w latach pięćdziesiątych. O co w tym wszystkim chodzi? O co chodzi Węgrom? W ogóle co jest grane? Nie miał żadnych wątpliwości, że jakaś gra właśnie się rozpoczęła…

Zamyślił się, powoli popijając ciepłe piwo. Jego ojciec był rodowitym Niemcem, mieszkającym w małej miejscowości na Śląsku. Przed wojną pracował w polskiej spółce węglowej i był dwujęzyczny. Po wojnie na Ziemiach Odzyskanych brakowało kadr, ponieważ wcześniej wyrżnięto większość polskiej inteligencji. Z Wilna przybyła komisja, która miała jakoś temu zaradzić. Ale co zrobić, skoro w miasteczku sami Niemcy? Mianowali burmistrzem Dietricha, ponieważ świetnie mówił po polsku. Nowy burmistrz solidnie przygotował się do inauguracji. Przyuczył orkiestrę, kazał wszystkim wkuć słowa pieśni, no i… się zaczęło. W wielkiej sali sami Niemcy na baczność i tylko dwóch Polaków. Dietrich dał znak „Do hymnu!” i kapelmeister zaczął:

– Ein, zwei, drei, abe sicher!

– Jeszcze Polska nie zginęła póki MYYYYYYYYY żyjemy!!!! – zawyli przyuczeni Niemcy w rytm kapeli, która dotąd przygrywała na nazistowskich uroczystościach. Hymn w ich wykonaniu był zresztą dość podobny do pieśni „Horst Wessel lied”.

Tylko dwóch ludzi na sali nie śpiewało. Chłopcy z Wilna po prostu ze wszystkich sił zaciskali zęby, żeby nie ryknąć śmiechem.

Drugą wpadkę Dietrich zaliczył w chwili, gdy w miasteczku pojawili się już pierwsi Polacy. Partia zorganizowała wiec na placu, a pomiędzy płomiennymi przemówieniami zapiewajło wznosił odpowiednie okrzyki:

– Niech żyje Związek Radziecki!

– Niech żyje!!! Niech żyje!!! – skandował tłum.

– Niech żyje sojusz robotniczo-chłopski!

– Niech żyje!!! Niech żyje!!! – brzmiała gromka odpowiedź.

Dietrich postanowił się włączyć z własną inicjatywą.

– Łapać szabrowników! – krzyknął do mikrofonu.

Nikt nie podjął tego okrzyku. Zgromadzeni ludzie zerkali po sobie i już po chwili plac zaczął pustoszeć…

Trzecia wpadka nowego burmistrza miała miejsce podczas poboru pierwszego rocznika do Wojska Polskiego. Na placu przed magistratem stali wyprężeni na baczność młodzi Niemcy w polskich mundurach. Dietrich wyszedł na balkon.

– Witam was chłopcy w tym polskim Wehrmachcie! – krzyknął.

Tego już nawet robotniczo-chłopska partia nie zdzierżyła. Przysłano komisję, która miała zbadać „inteligencję” burmistrza i kilku innych, którzy podpadli. Jednak trzej lwowiacy, którzy zasiedli za komisyjnym stołem, nie zamierzali się wyzłośliwiać. Kadr naprawdę brakowało. Zadawali najprostsze pytania.

– Na czym się waży?

– No, na kuchni – odparł Dietrich.

Lwowiacy jak jeden mąż opuścili głowy.

– No, trudno. Odeślemy pana na naukę do Wrocławia.

Dietrich długo nie mógł zrozumieć o co im chodzi. Znał po prostu śląski polski, a nie kresowy polski. Warzy się na kuchni. A jeśli im chodziło o wagę, to na wadze się „wąży”!

Zresztą we Wrocławiu powodziło mu się dobrze. Mimo powszechnej wówczas nędzy, partia zadbała o niego. Nigdy nie pytała, czy należał do NSDAP (bo by w swojej szczerości powiedział prawdę), lecz zapewniła lokum i posłała na studia, które ukończył z dobrą lokatą. Został inżynierem górnikiem, a ponieważ we Wrocławiu nie ma kopalń, więc chwilowo przydzielono go do pracy w KW. Kilka lat później ożenił się z piękną Polką, a jeszcze później doczekał się pierworodnego syna. Na cześć nowego suwerena karnie nazwał go Iwan. Czyniąc tym zresztą niepotrzebną krzywdę dziecku, bo mieszkańcy miasta mieli „nowego suwerena” w pewnym mało ponętnym miejscu.

Młody Dietrich dopiero w latach dziewięćdziesiątych, w innej Polsce, zmienił sobie imię na Ivan, które kazał wymawiać znajomym jako „Ajwen”, i robiło to duże wrażenie na panienkach. „Ajwen Ditrihś” (czasem wymawiane też z angielska jako „Dajtricz”) – to ładnie brzmiało. No, ale jak z takim nazwiskiem i nordyckim wyglądem nie dostać ksywy „Sepp”, na cześć generała SS? Koledzy byli bezlitośni – to był „Sepp” Dietrich (wymawiane z polska).

* * *

Czterdziestu komandosów kryło swoje skośne oczy pod noktowizorami. Schodzili niekończącą się klatką schodową o wysokości czterech i pół kilometra, w zasypanym ziemią budynku. Na górze odpowiednia część Parku Wrocławskiego została solidnie ogrodzona i zadaszona, żeby nikt nie mógł dostrzec szczegółów wykopu. Najpierw jakieś maszyny spuściły ich w dół, na dach ukrytego wieżowca. Saperzy przewiercili beton, kilkudziesięciometrową żelbetową „czapę”, która kiedyś musiała stabilizować budynek i chronić go przed rozchwianiem spowodowanym uderzeniami wiatru. Teraz jednak wiatr nie groził wieżowcowi. Gusiew schodził w dół wraz z plutonem sił specjalnych, który torował drogę przez gruzowisko. Cztery i pół kilometra. Awaryjne, przeciwpożarowe schody miały stopnie o standardowej wysokości 16 centymetrów. Cztery i pół kilometra to 450 000 centymetrów. Mieli więc do pokonania jakieś dwadzieścia osiem tysięcy stopni… Po pierwszym tysiącu Gusiewowi wydawało się, że ktoś zamienił mu nogi w ołowiane kloce. Tak, czuł coś takiego we śnie, czuł ból mięśni. Jedynie mrugająca w lewym oku dioda mówiła mu, że śpi. Cała reszta była cholernie realna. Kucnął, żeby trochę odpocząć.

W realnym świecie Dietrich obudził go momentalnie, widząc kucnięcie na wykresach.

– Co się stało?!

– Nic, nic. Odruch. Uśpij mnie znowu.

Dochodzili do dolnych pięter. Gusiew szczególnie współczuł tym Chińczykom, którzy dźwigali, niemały przecież, sztuczny pomnik Świętego Jana Nepomucena z pociskiem kosmicznym. Drużyna saperów zaczęła wiercić otwór w podłodze. Poniżej był już tylko olbrzymi hall budynku, którym przykryto centrum historycznego Wrocławia.

W lewym oku miał pulsującą, czerwoną diodę, w prawym natomiast nagle pojawił mu się obraz pani prezydent Azji Maciejczuk.

– Mam chwilę czasu, Gusiew – usłyszał – więc postanowiłam z tobą porozmawiać.

– Tak, pani prezydent.

– Słuchaj. Tam na dole zostaniesz sam. Spróbuj się skontaktować z kapłanem tych, którzy tkwią w kataleptycznym śnie…

– To tam są jacyś ludzie?

– Są, są. I pamiętaj, nigdy i pod żadnym pozorem nie zbliżaj się do Muru Marzeń.

– A gdzie on jest?

– Pamiętaj! Nigdy i pod żadnym pozorem!

Major Michał Dong-Bei podszedł do niego. Obraz Azji znikł z prawego oka.

– Wywierciliśmy dziurę w podłodze, panie pułkowniku! – zameldował. – Możemy pana opuszczać.

Nim zdążył zareagować, dwóch żołnierzy już obwiązało go liną.

– Proszę, panie pułkowniku.

Opuścił nogi. Otwór w podłodze był bardzo regularny. Chwyciło go kilkanaście rąk, poczuł szarpnięcie liny i nagle stracił oparcie. Powoli obracał się wokół osi; skądś wiedział, że w takiej sytuacji trzeba rozkraczyć nogi i wyprostować ramiona, wtedy będzie obracał się wolniej. Nad sobą miał nieskazitelny sufit hallu wielkiego budynku, a pod sobą, kilkadziesiąt metrów niżej, w okularach noktowizora widział… krucyfiks umieszczony na najwyższej wieży kościoła Świętego Krzyża. Automat opuszczał go szybko, już po chwili uderzył stopami w dachówki bocznej wieży. Przestał się obracać. Odbijał się mocnymi uderzeniami nóg i skokami zjeżdżał coraz niżej, na stromy dach, a potem na ścianę. Wreszcie, po krótkiej chwili, wylądował na bruku. Kilkunastu komandosów zjechało znacznie szybciej od niego, już byli na dole. Zdemontowali pomnik przed kościołem, a w jego miejscu błyskawicznie umieścili atrapę z pociskiem kosmicznym.

– Gdy naciśnie pan ten wyzwalacz – major pokazał mu skrytkę w rękawie świętego – to cała maszyna się otworzy. W środku też jest tylko jeden przycisk. Pocisk, nawet sprasowany, przebije cały ten beton – wskazał nad głowę. – A na orbicie pana wyłapiemy, zrekonstruujemy i przywrócimy do żywych. Powodzenia!

Nie zdążył nawet skinąć głową, gdy komandosi zaczęli wjeżdżać z powrotem na linach.

Gusiew rozejrzał się wokół. Skomplikowane przyrządy, które miał na oczach, nie wykazywały obecności jakichkolwiek ludzi. I niby jak znaleźć fałszywy cmentarz? Ruszył powolnym krokiem w stronę najbliższego mostu, który mieścił się w hallu monstrualnego budynku. Nie widział żadnych świateł. Jedynym dźwiękiem, który słyszał, był odgłos jego własnych kroków. Przeszedł przez most, a potem plac Bema, zabudowany jakimiś dziwnymi, drewnianymi kamieniczkami. Czuł się nienaturalnie, z czerwonym światłem pulsującym w lewym oku i sufitem monstrualnego budynku zawieszonym kilkadziesiąt metrów wyżej. Po chwili zobaczył nikłą łunę, bijącą od ulicy Jedności Narodowej. Skręcił w stronę Drobnera i zdecydowanie szybciej ruszył dalej. Teraz dostrzegał wyraźnie drobne ogniki – to kościół Jedenastu Tysięcy Dziewic. Po kilku minutach widział już ustawione wokół niego świeczki. W powietrzu unosił się dziwny zapach, który kojarzył mu się z dzieciństwem. Zapach stearyny na zimnie, zapach kiepskiej jakości knotów, odór wielu ciał okutanych w grubą odzież, stojących jedno przy drugim. Kościół Jedenastu Tysięcy Dziewic oblegał tłum. Podszedł ostrożnie. Chociaż… Właściwie czego mógłby się obawiać? To był tylko sen. Cholernie realny, nieprawdopodobnie rzeczywisty, ale tylko sen. Wystarczy, że kucnie, i Dietrich, czuwający w realnym świecie nad aparaturą, obudzi go momentalnie.

Zaczął przepychać się między ludźmi, ubranymi dość dziwnie, w jakieś luźne szaty; ni to średniowiecze, ni to Wschód… Nie słyszał słów nabożeństwa, bo wszyscy wokół właśnie zaczęli szeptać jakąś modlitwę. Nigdy nie był w tym kościele, więc nie mógł ocenić, jak bardzo różnił się teraz od wersji, która istniała w jego czasach.

W końcu dotarł do ściany. Jednak pewne różnice były – w jego czasach nikt nie budował w ścianach kościoła cel ekspiacyjnych. Kiedyś, jeśli jakaś rodzina nagrzeszyła za bardzo, mogła zamurować swoje dziecko w ścianie kościoła i przeznaczyć je na pokutę – tak musiało być i tutaj. Widział wiele rąk wysuniętych przez malutkie otwory w ścianach cel, gestami pokazujących, że bardzo potrzebna im jałmużna.

– Przybyszu – usłyszał szept, a w małym okienku zobaczył chudą twarz dziewczyny. – Daj coś pokutnicy. Masz jedzenie?

Uśmiechnął się. Przecież to był tylko sen. Tylko sen.

– A może cię uwolnić?

– A potrafisz? – na twarzy przytkniętej do małego otworu pojawił się nagle wyraz takiej nadziei, że aż nim wstrząsnęło.

– Chcesz?

Głupie pytanie.

– Potrafisz?!

Właściwie potrzebował przewodnika po tym świecie, ta mała mogła być pomocna. Zastanawiał się tylko, jak to zrobić. Przy tych wszystkich ludziach wokół, zamarłych w jakby kataleptycznym transie, wolał nie wypróbowywać urządzeń, w jakie wyposażyła go sekcja sił specjalnych pani prezydent Azji Maciejczuk.

– Ja chyba potrafię wszystko – uśmiechnął się do dziewczyny w celi. – Tylko nie krzycz.

Rozepchnął stojących najbliżej ludzi, tworząc sobie przejście. Cofnął się o kilka kroków, rozpędził się, a potem zatrzymał nagle, kucając tuż pod ścianą.

W realnym świecie Dietrich obudził go natychmiast.

– Co się stało?

– Nic. Usypiaj znowu.

Na granicy snu i jawy Gusiew przekroczył ścianę celi. Po prostu z rozpędu.

Dziewczyna patrzyła na niego, wrzeszcząc i przykładając dłonie do ust.

– Mówiłem, nie krzycz!

W celi śmierdziało okrutnie. Nie mógł zrozumieć, jak ktoś, kto kierował się miłosierdziem, w ogóle mógł zamurować bliźniego w takiej klitce.

– OK. Wychodzimy – teraz już nie wahał się użyć sprzętu, w który go wyposażono. Na rozkaz jego woli z rękawa wysunęło się coś, co bezgłośnie rozcięło zewnętrzną ścianę kościoła. Teraz wystarczyło popchnąć i posypały się cegły. Jak w kreskówce na Cartoon Network – Struś Pędziwiatr albo Johnny Bravo. Ewentualnie Laboratorium Dextera…

– Chodź.

Pociągnął za sobą zszokowaną dziewczynę.

– Kto ty jesteś?

– „Pułkownik” Gusiew – usiłował wydobyć się z pogrążonego w transie tłumu. – A ty?

– Irka.

Drgnął. Wydawało mu się, że powiedziała „Irmina”, a chwilę później, że „Irka”. „Nazywaliście dziewczynki na cześć swoich podbojów” – powiedziała pani prezydent Azja Maciejczuk. Czy jakoś tak…

Przecież to tylko sen! Wzruszył ramionami.

– Dobra, dziecko. Irka to od Ireny?

– Nie – potrząsnęła głową. – Od Iraku.

Roześmiał się. Sen, który śnił, niewątpliwie miał własne prawidła. I to cholernie logiczne, jak na sen.

– OK. Czy wiesz, gdzie jest Mur Marzeń?

– Przecież już go nie ma. Rozebrali.

– A wiesz, gdzie jest fałszywy cmentarz?

Znowu potrząsnęła głową.

– Nie wiem.

Dziewczyna miała brzydką chorobę skóry, coś jakby dziwne niebieskie linie, tworzące nieregularną siatkę. Trudno się dziwić – tyle lat w celi bez łazienki…

– Chyba powinnaś się umyć.

– Fuj! Od tego same choroby.

Co to ma być? Średniowiecze?

– Nalegam. Troszeczkę cuchniesz, mała.

Opuściła głowę.

– No – pociągnęła nosem. – Trochę tak.

– To pójdziemy teraz do najbliższej rzeki i…

– Coś jest nie tak z twoim lewym okiem – przerwała mu nagle.

– Co? – aż się żachnął. – Co widzisz? – odruchowo dotknął skroni. Oczywiście w kąciku oka nie było czerwonej diody, którą przyklejono w realnym świecie. Pod palcami czuł tylko gładką skórę. Pulsowanie czerwieni, oznaczające, że jest w fazie REM, tu przecież nie mogło być widoczne. Wykresy EEG uruchamiające pulsujące światełko istniały w zupełnie innym świecie. Nie we śnie.

– Czerwone oko – wyszeptała przerażona dziewczyna. – Oko diabła.

Klęknęła przed nim.

– Mogę służyć nawet i diabłu – powiedziała cicho. – Wyciągnąłeś mnie stamtąd, więc będę twoja.

Gusiew przełknął ślinę. Okropna, cuchnąca dziewczyna z chorobą skóry. Przecież nie powinna wzbudzać w nim pożądania. Ale… Zdaje się, że to wszystko nagle zaczęło zmieniać się w sen erotyczny.

– Nnnn… najpierw się umyj.

Posłusznie podniosła się z klęczek.

– Skoro pytasz o Mur Marzeń, to znaczy, że śmierć nam pisana – westchnęła, a potem uśmiechnęła się ciepło. – Ale trudno. Lepsze to, niż tamto – wskazała za siebie palcem.

– Dlaczego śmierć? – spytał.

– Tak mi mój nos mówi.

– A mój nos mówi, że jak się nie umyjesz, to zostajesz tutaj sama!

– Dobrze. Jak umierać, to umierać. Mogę się nawet umyć. Chyba wszystko jedno z jakiego powodu się ginie, nie?

Wzruszył ramionami, a ona pociągnęła go za sobą, chwytając za rękę. Szlag! We śnie chyba nie można się niczym zarazić?

– Wiesz – pytlowała bez ustanku. – Musimy wziąć ze sobą szaleńca. Tak. Musimy dołączyć do nas wariata. Tak. Tak, tak…

– Po co ci szaleniec?

– Śmierć boi się Boskich Głupców. Bo głupiec wyśmiewa śmierć, ona boi się obłąkanego chichotu i może nas tak od razu nie zabrać. Chodź, tu niedaleko jest szpital. Wiem, gdzie. Weźmiemy sobie jednego. Bo tam ich trzymają; leczą wszystkich, nawet tych, co mają syfilis. Ale wiadomo – jak ktoś ma tę chorobę, to znaczy, że nagrzeszył. I dlatego, żeby zacząć leczenie, musi się najpierw poddać chłoście, żeby…

Umilkła nagle i stanęła tak gwałtownie, że wpadł na nią, a odór od razu odbił go o kilka kroków w tył.

Dziewczyna rozglądała się. Niewyobrażalne ciemności rozświetlało tylko kilka nikłych płomyków pochodni.

– Ktoś nas śledzi!

– Gdzie? – też się rozejrzał, ale na „wspomaganiu” wszystkich urządzeń, które dostał od chłopaków pani Azji.

– Trzech z tyłu. Jeden idzie z przodu – powiedziała. – Przed nami. Wygląda na to, że wie gdzie idziemy.

Obudził się w gabinecie Borkowskiego, od razu ściągając z głowy elektrody. Był wypoczęty i wyspany, w przeciwieństwie do Irminy i „Seppa”, którzy czuwali nad aparaturą.

– Chodźcie, muszę coś zjeść.

– Coś ciekawego dzisiaj wyśniłeś?

– Ee… Historia chyba dopiero się zaczyna.

Zaczęli składać sprzęt.

– A czemu chciałeś, żeby cię budzić?

– Musiałem przejść przez ścianę.

– Możesz przechodzić przez ściany?

– Trochę sprytu nie zawadzi, ale tam mogę wszystko. Laboratorium Dextera.

Otworzył drzwi na ciemny korytarz. Tuż za drzwiami czekał Wyzgo.

– Panie doktorze – zaczął od razu jęczeć. – Niech mi pan coś przepisze. Ja przez cały czas śnię, że jestem gdzieś w supermarkecie, albo w kościele, albo na rynku, i tam jest kupa ludzi. A ja do nich niezmiennie walę z takiego dużego karabinu maszynowego! Ale jatka! Jezusie, Maryjo… Czy to zboczenie?

– Niech pan idzie do psychologa – Gusiew odsunął go, żeby zamknąć drzwi do gabinetu.

– Byłem! Uch, ile razy…

– To niech pan nie śpi – mruknął Dietrich, sunąc po ścianie dłonią, żeby dojść do wyjścia. Nie wiedział, gdzie jest kontakt.

– Panie doktorze! Proszę mi coś przepisać! Proszę…

– Aspiryna? Witamina C? Olej rycynowy?

Puszczając mimo uszu kpiny Dietricha, Wyzgo znowu zwrócił się do Gusiewa.

– Panie doktorze! Ja jestem porządnym człowiekiem. Jestem księgowym. A tu co noc takie sny! Strzelam do dziesiątków ludzi… i bardzo to mi się podoba. Strzelam z wielkiego karabinu z taśmą…

– A co to za karabin? – zainteresował się Gusiew.

– Aaaaaaaa… – Wyzgo dał się wybić z rytmu. Wyszli na parking przed instytutem. – N… Nie wiem. No… no we śnie to tak dokładnie nie widać. To… to jest zboczenie jakieś? Tak już będzie do końca życia?

Gusiew otworzył drzwi swojej toyoty, wpuszczając kolegów.

– Jutro panu coś przepiszę – zatrzasnął drzwi, opuścił szybę.

– Bo wie pan – Wyzgo nachylił się nad oknem. – Bo z tego pokoju, co wy tam pracujecie po nocy, to… tam coś świeci. Stamtąd wydobywa się dziwna aura.

– Tak, oczywiście – Gusiew włączył silnik i zapalił światła. – Ale „Archiwum X” już zostało ostrzeżone. Proszę się nie martwić – ruszył, wyjeżdżając na ciemną ulicę.

– Agent Moulder i agentka Scully przybędą na odsiecz wraz z kawalerią powietrzną – śmiał się Dietrich.

O tej porze nie było wielkiego ruchu, widzieli zaledwie kilka samochodów. Jechali powoli, bo w nocy łatwiej podpaść policji.

– No i co było w tym śnie? – spytał Dietrich.

– Czekajcie – przerwała im Irmina z tylnego siedzenia. – Ktoś nas śledzi!

Gusiew drgnął. „Ktoś nas śledzi” – powiedziała Irka we śnie. – „Trzech z tyłu. Jeden idzie z przodu…”.

– Co?

– W samochodzie z tyłu trzech facetów jedzie za nami. Już długo czasu. A w samochodzie z przodu jeden facet.

– Z przodu? – żachnął się Dietrich.

– Jakby wie, gdzie jedziemy.

– A gdzie jedziemy? – Ivan przetarł szybę irchą.

– Oni śledzą. Nas.

Gusiew westchnął.

– Nie bój się. Po pierwsze, tu nie ma FBI. A po drugie, w tym samochodzie jest więcej broni palnej i amunicji, niż w niejednym plutonie Wojska Polskiego.

Jednak Irmina wciąż rozglądała się niespokojnie, patrząc to w przód, to do tyłu.

– Jezus! – powiedziała z napięciem w głosie. – Zaraz zaczną!

– Eeeeee… O kurwa!

Samochód z przodu zahamował gwałtownie. Gusiew kopnął hamulec, zatrzymali się dosłownie o milimetry od jego zderzaka. Podjechał samochód z tyłu, blokując tylny zderzak.

– Napad! – Dietrich wyszarpnął z kieszeni rewolwer.38 Special, a z kabury pod pachą tetetkę, i zarepetował giwery.

– Chcą nas obrobić – Gusiew wyciągnął z kabury na tyłku Sig Sauera, zarepetował, a potem drugą ręką wyjął spod pachy ogromny rewolwer z sześciocalową lufą.

Wszystko wyglądało jeszcze niby normalnie i naturalnie. Kierowca pierwszego samochodu wysiadł i rozłożył ręce, kłaniając się przepraszająco. Ale ci z tyłu również wysiedli, idealnie razem, jak na komendę, i równym krokiem podeszli jednocześnie do trzech pasażerów toyoty. Jednocześnie, jakby kierowani wojskową komendą, nachylili się do drzwi.

Jednocześnie też przeżyli szok.

Ten przy Gusiewie popatrzył wprost w wylot lufy Siga, napakowanego na full rozpryskową amunicją. W drugie oko miał wycelowane.357 Magnum Weihraucha. Ten od strony Dietricha patrzył lewym okiem na wylot lufy „trzydziestki ósemki” z nabojami „Plus P”, a prawym w lufę tetetki z czeską amunicją do przebijania kamizelek kuloodpornych. Oczywiście o rodzaju slugów nie miał pojęcia, ale, sądząc po pozie, w jakiej zamarł, chyba nie zamierzał sprawdzać.

Ten, co patrzył na Irminę, tylko przełknął ślinę.

– Eeeeeeeee… – mężczyzna przy oknie kierowcy wziął głębszy oddech i zawahał się przez chwilę. – Przepraszam, gdzie jest ta… no… yyy… droga na Poznań?

– Tam – Gusiew odruchowo pokazał za siebie, niechcący celując siedzącej z tyłu Irminie prosto w czoło Sigiem nabitym rozpryskową amunicją, z palcem na spuście.

– Aha. To dziękujemy – cała trójka ruszyła w tył. Znowu jednocześnie, jak na komendę.

Dietrich wypuścił powietrze z płuc.

– Jezus! Co to było? – zszokowany, patrzył na dwa odjeżdżające samochody. – Próba, psiakrew, napadu? Przecież byłaby jatka jak w Hollywood…

– Jezus Maria – Gusiew czuł, że po czole spływa mu pot. – O kurwa!

– Panowie pliisssssssss! – jęknęła Irmina. – Rozładujcie broń, bo zaraz w tym samochodzie będzie jatka jak w Hollywood.

– N… No fakt.

Ostrożnie spuścili kurki. Siga wystarczyło zdekokować i zabezpieczyć, ale w tetetce trzeba było wyjąć magazynek i przeładować, żeby wyrzucić nabój z komory.

– Skąd macie broń? – spytała Irmina. – Nielegalna?

– Legalna.

– Jesteśmy kolekcjonerami – dodał Dietrich, szukając na podłodze auta wyrzuconego naboju. – Członkami klubu sportowego i paru innych klubów. Mamy po kilka sztuk…

Urwał nagle. Jednocześnie spojrzeli na siebie z Gusiewem, a potem gwałtownie odwrócili się w fotelach.

– Zaraz… A skąd TY masz broń?

Irmina schowała swój węgierski PA-63. Malutki, poręczny, na nabój 9x18 Makarowa, z siedmioma sztukami amunicji w magazynku. Broń tak zaprojektowaną, żeby nic nie wystawało, żeby dała się łatwo wyjąć z kabury. Ale i… z damskiej torebki.

– Ja też jestem w klubie sportowym i…

– Dobra, dobra – przerwał jej Gusiew. – To w takim razie pokaż pozwolenie na przewóz gnata przez granicę.

– Nie wciskaj kitu – dodał Dietrich. – Każdy, kto posiada ostrą broń legalnie musi mieć przepisy w małym palcu. Po pierwsze, nie przejechałaś granicy bez papierka, chyba że jesteś urodzoną idiotką, ale na taką nie wyglądasz. Jeśli przyjechałaś z giwerą na zawody, choćby i w strzelaniu praktycznym, to nie ze spluwą z tak krótką lufą. Nie wciskaj kitu – powtórzył.

– To agentka wywiadu Węgier. Od razu wiedziałem.

– Nie jestem agentką żadnego wywiadu.

– O, jak nagle poprawił ci się język polski! – ucieszył się Dietrich. – Albo pokaż papier, albo się wytłumacz, albo dzwonię na policję.

– Daj spokój, „Sepp” – wzruszyła ramionami. Rzeczywiście nagle poprawił jej się i język, i wymowa. – Od razu wywiad. I co niby Węgry mogłyby zrobić Polsce, albo Polska Węgrom? Jesteśmy sojusznikami.

– To może mafia? Pokaż mi chociaż pozwolenie na broń.

Otworzyła torebkę i rzuciła im papier przewozowy. Nachylili się obaj, zapalając samochodową lampkę.

– Szlag. To jest podpisane przez MSZ, a nie jakiś tam konsulat…

– Nie jestem agentem.

– A policyjna spluwa?

– A dlaczego dwaj polscy naukowcy mają „przypadkowo” po dwie amerykańskie armaty w kieszeniach?! – odpowiedziała pytaniem.

– Moje są niemieckie – wyrwało się Gusiewowi.

– Czekaj – powstrzymał go Dietrich. – W naszym przypadku to naprawdę przypadek, strzelectwo to nasza pasja. Ale nie bardzo wyobrażam sobie naukowca z zaprzyjaźnionego kraju, który przyjeżdża na konferencję z pistoletem i papierem MSZ.

– Nie jestem naukowcem – odparła.

– Jezu… To kim jesteś? Kim było tych trzech facetów, maszerujących „w nogę” jak Armia Czerwona na defiladzie?

Westchnęła ciężko. Rozmasowała sobie policzki.

– Nie wiem, kim oni byli – szepnęła. – Ale jeśli sądzicie, że tylko my interesujemy się maszyną Borkowskiego, to jesteście durnie!

– Kiedy my się, kurwa, nie interesujemy! – Gusiew zaczął tracić panowanie nad sobą. – To ty nas zmusiłaś.

– Taaaaak? A słyszałeś o projekcie „Widmo”? O śmierci profesora Ostrowskiego w wypadku samochodowym pod Szczecinem? O siedmiu ludziach, którzy w szpitalu psychiatrycznym w Gdyni codziennie, od lat, usiłują wejść na niewidzialną ścianę, i nikt nie jest w stanie ich wyleczyć? Słyszałeś o tym? A może słyszałeś jak naprawdę kończy się projekt „Kal”, ale wątpię, bo to wiem tylko ja – jeszcze raz pokazała im ślady po zastrzykach w zgięciach ramion.

– Coś tam jednak wiemy o projekcie „Kalevala”… – strzelił Dietrich i wygrał. Nie sądziła, że zna źródłosłów.

Zapaliła papierosa i zaciągnęła się chciwie.

– No dobra. Było tak. Sprzedaliście „Kal” Ruskim za psi grosz, albo wręcz oddaliście za darmo, bo to była ślepa uliczka. Czegoś tam można się dowiedzieć, ale pójść dalej nie sposób. Kopie papierów zostały w Polsce i w jakimś sensie kontynuował to Ostrowski, mając lepsze rozwiązanie. Ale to już nie te czasy, nie ten sprzęt. Nawet, podejrzewam, specjalnie opchnęliście technologię „Kal”, żeby zmylić wszystkich innych. Żeby wepchnąć ich w ślepą uliczkę. Bo Ostrowski planował już coś lepszego. No i stało się, co się stało… Ostrowskiego zastrzelili na trasie pod Szczecinem, pozorując wypadek. A ci, co przeżyli, od lat, dzień w dzień, dwadzieścia cztery godziny na dobę, wspinają się w szpitalu psychiatrycznym na niewidzialną ścianę.

– Na Mur Marzeń? – przerwał jej Gusiew.

Wzruszyła ramionami.

– Zaraz. Jeśli ci faceci, którzy nas opadli, byli z jakiegoś urzędu, to dlaczego nie wzięli sobie aparatów Borkowskiego – tak po prostu? Wchodząc do instytutu pod ochroną policji, pakując, wsadzając na ciężarówkę? Dlaczego nie wzięli?

– Bo się bali! – Irmina oparła ramiona na przednich zagłówkach foteli. – Bo się panicznie bali! – powtórzyła.

– Jezu, czego? Kilku spluw w naszych rękach?

– Nie.

– Przestań być taka tajemnicza – odezwał się Dietrich.

– A jak myślisz, dlaczego zastrzelili Ostrowskiego? Dlaczego Borkowski się powiesił?

– Bo zabił Jarka.

– Nie – uśmiechnęła się zimno. – Już wam tłumaczę. Aparatura Ostrowskiego może dać cholerną władzę, ale wiążą się z tym okropne skutki uboczne. Świat to być może… całe mnóstwo światów. I prawdopodobnie można przejść z jednego do drugiego. Może nie całym sobą, ale w jakiś sposób przenikanie jest możliwe. I teraz pytanie zasadnicze: jak znaleźć to przejście? W latach pięćdziesiątych majorowi Dłużewskiemu coś się udało, w ramach „Kal”. Niewiele, ale trochę. W projekcie „Widmo” Ostrowski poszedł dalej. Znacznie dalej. Zastrzelili go, bo się przestraszyli. Borkowski wpadł na to przypadkiem, dotarł jakoś do dokumentów „Kal” i poszedł jeszcze inną drogą, mając zupełnie co innego na myśli. Potem powiesił się. Ale jest ktoś jeszcze; ktoś inny nad tym pracuje.

– Tu? W Polsce?

– Nie wiem – zawahała się. – W pewnym sensie. Aaa… – znowu się zawahała. – Jak myślicie, czy to możliwe, żeby naukowcy na usługach UB opracowali w latach pięćdziesiątych tak skomplikowany preparat chemiczny, że pozwala różnym ludziom śnić ten sam sen? A może im ktoś pomagał?

– Kto? – Dietrich tylko machnął ręką.

Gusiew nagle się domyślił.

– Pani prezydent Azja Maciejczuk? – prychnął. – Przecież ona mi się tylko śniła.

– Może tak – Irmina zaciągnęła się po raz ostatni i wyrzuciła niedopałek za okno. – A może nie…

Zdenerwowany Gusiew otworzył drzwi i wyszedł na zewnątrz. Oparł się o maskę i zapalił papierosa, patrząc w ciepłą noc, rozświetloną nielicznymi latarniami. Dopiero teraz wytarł chustką pot z czoła. Patrzył na to cholerne miasto i znowu miał niesamowite uczucie, że jest w nim jakiś ukryty plan. Jakieś przesłanie. Że od paruset tysięcy lat, od epoki kamienia, ci, którzy tu mieszkali, którzy to budowali, chcieli mu coś powiedzieć. Że szeptali mu coś do ucha, a on nie mógł tego zrozumieć.

Irmina wystawiła głowę przez okno.

– Gusiew, jestem… byłam funkcjonariuszką. Mój ojciec pracował nad węgierską wersją projektu „Kal”. Studiowałam w Polsce, byłam tu na każdych wakacjach. Dzięki zastrzykom udawało mi się odnaleźć różne osoby, które pracowały tutaj. Stąd tyle wiem. Gusiew, słuchaj… Teraz mój ojciec w szpitalu psychiatrycznym w Budapeszcie usiłuje wejść na ścianę, której nie ma. Od lat. Ja muszę wiedzieć. Muszę!

Zaciągnął się, a potem nagle odrzucił ledwie co zapalonego papierosa. Uśmiechnął się. Starzy mistrzowie wokół coś szeptali, ale on ciągle nie mógł zrozumieć.

– Owszem – tak jak pani Azja Maciejczuk odpowiedział jej na pytanie, którego nie zadała. – Jestem wystarczająco szalony. Jestem wystarczająco szalony… Kontynuujemy.

– Kretyn! – wrzasnął z wnętrza samochodu Dietrich.

Irka prowadziła go pewnie wąskimi uliczkami, pośród drewnianych kamienic. Zdaje się, że ktoś w przyszłości naprawdę odtworzył średniowieczny Wrocław.

– I co z tymi, którzy nas śledzili? – obejrzał się do tyłu.

– Poszli sobie. Jakby się czegoś przestraszyli – pociągnęła go za rękaw. – O, tu jest szpital.

Ledwie orientował się w drewnianej zabudowie, a i to tylko dlatego, że przestudiował wszystkie albumy z rycinami przedstawiającymi stary Wrocław. Jednak wydawało mu się, że rozpoznaje szpital na Poniatowskiego – ten murowany, który pamiętał, a nie średniowieczny.

– I można tak zabrać sobie ze szpitala kogo się chce?

– No pewnie – wzruszyła ramionami. – Będą się cieszyć. Jedna gęba do żywienia mniej.

Przeszli przez bramę prowadzącą do sporego ogrodu, który tonął w ciemnościach. W mroku trudno było rozpoznać, czy szpital jest taki sam, jaki pamiętał z realnego świata.

– Zaczekaj tutaj – zostawiła go i pobiegła w stronę rozświetlonej pochodniami bramy.

Nie wiedział co o tym myśleć. Ta zdumiewająca realność snu! Czteroipółkilometrowy budynek, w którego hallu mieściło się centrum średniowiecznego Wrocławia. I wreszcie Irka… Umyta w rzece, uczesana, z chorobą skóry. Nie umiał przyznać się sam przed sobą, że coraz bardziej go pociąga. Przecież we śnie chyba nie można się niczym zarazić? Roztarł rękami twarz. Jezu! Czuł dotyk, tak jak w realnym świecie, czuł zimno wokół, widział obłoczek pary, która wydobywała się z jego ust przy każdym oddechu. Prawidła snu. Nie mógł ich pojąć.

– Mam – Irka ciągnęła za rękę jakiegoś szaleńca.

Mężczyzna w sile wieku, śliniący się i bełkoczący. Kuśtykał przy każdym kroku, wytrzeszczał oczy i robił miny.

– No, wariata już mamy – mruknął. – Problem w tym, że nie wiemy gdzie iść.

– Uuueeeee… ahhhhhh… yyyyyuuuuu… – wybełkotał wariat.

– Aha – Gusiew skinął głową. – Tak właśnie myślałem.

Irka uśmiechnęła się szeroko. Potem opuściła głowę i podeszła bliżej.

– Kocham pana, panie pułkowniku Gusiew – prawie szeptała. – Kocham pana za to, co pan dla mnie zrobił.

Przełknął ślinę. Ależ mu się podobała! Mimo tej choroby skóry. Dotknął delikatnie jej ręki. O ile dobrze pamiętał, ta choroba to vitiligo. Drobne, sine, kręte pasma na skórze, nieregularne plamy. Wyglądało to jak profesjonalna mapa.

Dziewczyna drgnęła, czując jego palce. Delikatnie przesuwał opuszki po jej przedramieniu.

Drgnęła nagle.

– Boję się – szepnęła.

Cofnął rękę.

– Nie, nie – potrząsnęła głową. – Dotykaj mnie. Powtórzył ten sam ruch.

Drgnęła przestraszona, gdy dotarł do tego samego miejsca, co poprzednio. Zgięcie łokcia.

– Zaczynam się bać, gdy przesuwasz palcem o… o tutaj – pokazała palcem siną, prostą linię.

– Niczego ci nie zrobię.

– Chcę, żebyś mi coś zrobił – uśmiechnęła się łobuzersko. – Zupełnie o co innego chodzi.

Jeszcze raz dotknął zgięcia jej łokcia. Drgnęła odruchowo.

Czy to możliwe, że naprawdę miał przed sobą mapę? Mapę strachu. Jeżeli ta plama to szpital na Poniatowskiego, to ta kreska, budząca grozę Irki, była ulicą Sienkiewicza. A ta linia – ulicą Prusa. Gdzie teraz powinien pójść? W te miejsca, których dziewczyna bała się na mapie strachu, czy przeciwnie?

Poczuł, że na głowę i kark opadają mu wielkie krople.

– Co to jest? – drgnął odruchowo. – Deszcz w hallu budynku?

Roześmiała się.

– Coś spływa po instalacjach. A jak myślisz, skąd mamy tu wodę? – spojrzała do góry, osłaniając oczy dłonią.

Gusiew postawił kołnierz. Nie miał czapki.

– Dobrze – wskazał na jej ręku coś, co wydawało się być symbolem ulicy Prusa. – Idziemy tam.

– Uuuueeeeee… aaaaaaashhhhhh – powiedział wariat.

– Tak – Gusiew poklepał go po ramieniu. – Jak zwykle masz rację.

– Jadę własnym wozem – powiedział Dietrich. – Naprawdę muszę się nareszcie wyspać.

Irmina też ziewnęła szeroko.

– Mogę ci zaproponować nocleg u siebie – jako jedyny w towarzystwie Gusiew był wyspany i wypoczęty. – Co będziesz się szlajać po hotelach, skoro czyhają na ciebie „panowie, którzy maszerują w nogę”?

Oparł się na otwartych drzwiach toyoty i zapalił papierosa.

– Żona z dziećmi wyjechała, więc…

– Bardzo chętnie. Nawet nie wiesz, jak bardzo.

Poczuli na głowach i karkach pierwsze krople deszczu.

– O cholera, wsiadajmy – Gusiew postawił kołnierz. Nie miał czapki.

Rozpadało się błyskawicznie, pojedyncze krople przerodziły się w ulewę. Gdy Gusiew ruszał, wycieraczki ledwie radziły sobie ze strugami wody. Jechali powoli, niewiele widząc. Studzienki spustowe na ulicach już teraz się nie wyrabiały – na ulicach stały kałuże. Na szczęście o tej porze nie było przechodniów, więc nikogo nie ochlapali. Przy zamkniętych oknach wentylatory nie mogły sobie poradzić z nagłą zmianą temperatury i szyby zaparowały dość szybko. Irmina wycierała je pracowicie znalezioną w skrytce irchą.

Choć udało mu się zaparkować dość blisko bramy, dobiegając do drzwi byli już kompletnie przemoczeni. Zaparowało nawet lustro w windzie! Irmina potrząsała głową, siejąc wokół kropelkami wody.

– Mogę wziąć prysznic? – wskazała na drzwi łazienki, gdy weszli już do domu.

– Pewnie – Gusiew wziął tylko ręcznik, żeby osuszyć własną głowę.

Nie chcąc jej krępować, przeszedł do salonu i włączył telewizor. Wycierał włosy, słuchając o gigantycznej powodzi w Czechach. Trochę to go zdziwiło – przecież czegoś takiego powinni się spodziewać wcześniej, a jakoś nie widział żadnych wiadomości na ten temat. Wzruszył ramionami; ostatnio mało oglądał telewizji.

Irmina wyszła z łazienki, chyba po superekspresowym myciu. Była owinięta w cieniutki ręcznik, który niezbyt ją osłaniał, a w dodatku przemakał błyskawicznie w co bardziej istotnych miejscach. Uśmiechała się łobuzersko. Podniosła trzymaną w ręku plastikową konewkę.

– Dam sobie rękę uciąć, że nie podlewałeś kwiatków, jak prosiła żona.

– Nie podlewałem – przyznał uczciwie.

Otworzyła drzwi balkonu i wyszła w kusym ręczniczku na zewnątrz.

– Przecież deszcz pada. Same się podleją.

– Nie, nie – przechyliła konewkę nad doniczkami. – Tę robotę trzeba odwalić uczciwie.

O tej porze, miał nadzieję, nie będzie zbyt wielu sąsiadów, którzy mogliby zobaczyć ją na balkonie i rozsiać plotki. Wiedział, że najgłupszą rzeczą byłoby ciągnięcie kobiety za rękę i próba ukrycia jej w mieszkaniu na siłę. Postanowił zemścić się perfidniej. Zamknął drzwi na balkon i zbliżył twarz do szyby z miną „No i co teraz?”. Przez chwilę bała się. Rękami zasłoniła brzuch i piersi przed wzrokiem potencjalnych podglądaczy, i zagryzła wargi. Ale to był tylko odruch. Cholernie inteligentna baba zdjęła ręcznik i zawinęła go sobie na głowie. Na golasa podeszła do barierki i krzyknęła:

– Panie sąsiedzie! Jestem koleżanką „Pułkownika” Gusiewa, a on zamknął drzwi na balkon!

Tym razem Gusiew spanikował. Otworzył drzwi, chwycił ją wpół i prawie wniósł do mieszkania.

Irmina chichotała.

– OK. OK. Chcę, żebyś mi coś zrobił – śmiała się. – Rozbierzesz się, czy weźmiesz mnie w skarpetkach, jak „swoją”?

Zmusiła go do śmiechu.

To co później nastąpiło, trudno nazwać aktem seksualnym. To, w pewnym sensie, nie był nawet stosunek płciowy. Bliższe prawdy byłoby stwierdzenie, że Irmina go zgwałciła, ale to też nie to. To była deklaracja miłości, przyjaźni i sympatii. Dwoje sukinkotów, szaleńców, wariatów i pojebów spotkało się nagle i zwąchało w całym wściekłym gronie, zwanym cywilizacją ludzką na planecie Ziemia. Dwoje kompletnych szaleńców. Dwoje odszczepieńców, odrzutków. Dwa zera zaksięgowane w księdze przychodów i rozchodów nowoczesnego społeczeństwa. Zdaje się, że te dwa zera, te dwie pozycje dawno skreślone z listy aktywów, właśnie zaczęły się kochać.

Uwielbiał tę pochrzanioną Węgierkę. Zdaje się, że była to pierwsza prawdziwa kobieta w jego życiu, cokolwiek by to znaczyło. To był pierwszy człowiek, którego tak naprawdę kochał. To był pierwszy szaleniec, który go uwiódł. Pierwszy, w przeciwieństwie do tych głupio poukładanych bab, które miał wcześniej. Jej nie miał. Z nią się przyjaźnił. Była dokładnie taka sama, jak on. I zdarzyło mu się to pierwszy raz w życiu.

Pili mocną herbatę, pół siedząc, pół leżąc na kanapie przed telewizorem.

– Słuchaj, kim byli ci faceci, którzy nas chcieli napaść? – zapytał nagle. Wciąż nurtował go incydent na szosie.

Irmina ziewnęła szeroko i przeciągnęła się. Ciągle nie pamiętał, że on jest doskonale wyspany, a ona z Ivanem musieli czuwać nad aparaturą.

– Słuchaj – przedrzeźniała go – nie wiem, kim oni byli. Nie mam zielonego pojęcia.

– Jeśli z jakiegoś urzędu, to dlaczego nie zabrali aparatów i…

– To nie jest takie proste – przerwała mu.

– Jak to nie jest proste? – aż się poderwał. – Wkroczyć pod osłoną policji i…

Roześmiała się.

– Po pierwsze, naprawdę nie wiem, kim byli. Po drugie, to nie jest takie proste, ponieważ oba światy są CHYBA ze sobą powiązane.

– Jakie światy?

Wstała lekko i podeszła do okna. Powoli odsunęła zasłonę i zgasiła światło. Deszcz walił w szyby z taką samą siłą, jak poprzednio.

– Powiedz mi, czy tam, we śnie… Nie spadło ci przypadkiem na głowę parę kropel wody?

Tylko machnął ręką.

– Tam mi spadło parę kropel, a tu od razu…

Nie dokończył, bo Irmina włączyła telewizor. Szukała jakiejś stacji podającej całodobowo wiadomości, i wreszcie znalazła. Powódź w Czechach, powódź w Niemczech, w Austrii, Węgry zagrożone. Megapowódź w Chinach.

– Przecież to się zaczęło wcześniej – wskazał na migoczący, kolorowy obraz.

– I tak, i nie – zrobiła zagadkową minę. – A może te światy przenikają się wzajemnie? Powiedz – nachyliła się nad nim, patrząc prosto w oczy. – Czy jest tam jakaś dziewczyna, która ci się podoba i ma ze mną coś wspólnego?

Natychmiast odwrócił wzrok.

Słusznie domyślił się, że ulica Prusa jest teraz rzeką. Pamiętał z realnego świata, że tam, na skwerze, było spore obniżenie, ślad toru wodnego, który później zakopano. W takim razie Sienkiewicza też powinna być rzeką. Tak było w średniowieczu, i nawet później, zanim zaczęto zasypywać koryta. A teraz odtworzyli historyczne kanały. Pani Azja Maciejczuk wybrała sobie całkiem niezłego agenta – przynajmniej orientował się w topografii terenu, którego nikt, z tamtych na górze, nigdy nie widział.

– Irka – obserwował drewniane kamieniczki ze schodami prowadzącymi wprost nad lustro wody. – Gdzie jest fałszywy cmentarz?

– Przecież już pytałeś – wzięła go za rękę. Drugą trzymała bełkoczącego wariata, żeby się nie zgubił. – Nie wiem.

Przystanął na chwilę, chcąc skorzystać z jej „mapy strachu”. Zaczął sunąć palcem po skomplikowanych liniach, które choroba wywołała na jej ręce.

– Boisz się?

– Trochę.

– A teraz?

Nie zdążyła odpowiedzieć – ktoś do nich podszedł.

– Czy dobrze słyszałem? – usłyszeli kpiący głos tuż za plecami. – Fałszywy cmentarz?

Gusiew odwrócił się gwałtownie. Tuż obok stał mężczyzna w długim, ciemnym płaszczu. Z tyłu, pod ścianą najbliższej kamieniczki, było jeszcze trzech.

– Pan wie, gdzie to jest?

Tamten tylko się uśmiechnął.

– Jestem człowiekiem, który nie zamierza pana tam dopuścić – pstryknął palcami. Trzech mężczyzn ruszyło spod ściany. Przejęli Irkę i śliniącego się wariata, odciągając ich na bok. – Nie dopuszczę tam pana, mmmmm… jakby to powiedzieć? Nie stroniąc nawet od brutalnych metod.

Gusiew parsknął śmiechem. Czerwone światło pulsowało w kąciku lewego oka.

– Ojej – zakpił, robiąc „przerażoną” minę. – Będzie pan brutalny? Ojejku, jak ja się boję!

– Może za chwilę będzie panu mniej do śmiechu?

– Och, doprawdy? – Gusiew bawił się w najlepsze. – Jak rozumiem, pan będzie brutalny, o kolegach nie wspominając – wskazał trzech opryszków pod ścianą i westchnął. – Ma pan tylko jeden mały problem. To wszystko – wskazał drewniane kamieniczki wokół – tylko mi się śni.

Mężczyzna w płaszczu nie dał się jednak zbić z tropu.

– Wszystko tylko się panu śni – uśmiechnął się sympatycznie. – No to faktycznie mamy problem. Facet, któremu my się tylko śnimy. I cóż zrobić, jak mawiał generał Żeligowski. Zabić go? Przecież to tylko sen. Jeśli zabijemy pana tutaj, to tam, w realnym świecie, pan się po prostu obudzi. I cóż z tej śmierci we śnie? Niejeden to przecież już przeżył bez żadnego szwanku.

Gusiew rozłożył ramiona w geście „To naprawdę nie moja wina”.

– W takim razie, skoro rozmowa o moim zgonie jest bezprzedmiotowa, to może pokaże mi pan fałszywy cmentarz?

– Taaa… Facet, którego nie można tutaj zabić, bo wtedy po prostu się obudzi. Facet, któremu w tym świecie nic nie można zrobić. Facet z dziwnym światłem w lewym oku. Nietykalny – obciągnął poły płaszcza. – Doprawdy, jest pan agentem idealnym. Idealnym – powtórzył. – Niczego nie można panu zrobić, bo wszystko się panu jedynie śni.

– Rzeczywiście, patowa sytuacja – przyznał Gusiew.

– Nie do końca – mężczyzna klasnął w dłonie. – Skoro nie mogę pana zabić, bo to nic nie da, to może… Może spróbuję zrypać panu mózg?

Z domów wokół zaczęli wychodzić ludzie. Mężczyźni, kobiety, dzieci. Zaczęli ich otaczać, w całkowitej ciszy podchodząc coraz bliżej. Nie wyglądało na to, że mają agresywne zamiary. Po prostu podchodzili coraz bliżej i bliżej, aż stworzyli tłum, z Gusiewem w środku. Było coraz ciaśniej.

– Może rzeczywiście to najlepsze rozwiązanie? – powiedział mężczyzna w płaszczu. – Zobaczymy, jak zadziałają na pański organizm środki nasenne i pobudzające podane jednocześnie, ile komórek mózgowych zdołam panu szybko zniszczyć.

Tłum zaczął napierać. Gusiew nie mógł odejść; prawdę powiedziawszy, nie mógł nawet poruszyć ręką lub nogą. I nagle ludzie zaczęli chodzić – razem, jak jedna, zorganizowana masa. Noga w nogę. Dwa kroki w lewo, dwa kroki w prawo, potem w przód i w tył. Gusiew poruszał się wraz z nimi, bo ścisk był taki, że nie mógł zrobić niczego innego.

W realnym świecie Ivan „Sepp” Dietrich nachylił się nad monitorem.

– Budzi się – pokazał odpowiedni wykres. – Wyraźnie drżą mu mięśnie.

– Kuca? – Irmina przetarła piekące oczy. – Budzimy?

– Nie.

– No to podaj jakiś środek nasenny. Mówił przecież, że jakby się budził sam z siebie, to trzeba uśpić, bo we śnie upływa za mało czasu, żeby coś zrozumieć.

– Ou kej.

Dietrich podniósł strzykawkę, przetarł skórę Gusiewa watą ze spirytusem i wbił igłę. Ostrożnie naciskał tłok.

Gusiew poczuł wstrząs. Świat wokół, tak cholernie realny, nagle wydał mu się jeszcze bardziej rzeczywisty. Tłum napierał coraz mocniej. Dwa kroki w bok, dwa do przodu i do tyłu. I jeszcze raz. Nie mógł kucnąć, bo po prostu nie było miejsca.

– Znowu drżą mu mięśnie – Dietrich zapalił papierosa. – Jakby się miał budzić.

– A co podałeś? – Irmina zerknęła na opróżnioną buteleczkę po środku nasennym. – Strzel coś jeszcze mocniejszego, bo inaczej będziemy się pieprzyć przez dwa miesiące…

– Tak ładować mu jeden po drugim?

– Kuca?

– Nie.

– Daj mu zastrzyk. Tam nie dzieje się nic złego – ziewnęła. – Inaczej by kucnął.

Gusiew poczuł kolejną eksplozję w głowie. Tłum, z nim samym uwięzionym w takim ścisku, że brakowało mu oddechu, kontynuował dziwny rytuał tańca. Dwa kroki w przód, w tył, w lewo i prawo. Nie mógł poruszyć ręką, nie mógł…

Nagle w prawym oku pojawił się obraz pani prezydent Azji Maciejczuk.

– Są na najlepszej drodze, żeby cię wyeliminować, pułkowniku – usłyszał gdzieś we wnętrzu głowy. – Musiałam przerwać posiedzenie rządu. Nie jest dobrze – mruknęła. – Spróbuję ci jednak jakoś pomóc, choć mamy cholernie mało czasu.

W realnym świecie Dietrich z niedowierzaniem przecierał oczy, patrząc na powtarzające się wykresy.

– To przecież niemożliwe – Irmina również się nachyliła. – On się dalej budzi?

Ivan spojrzał z nagłą paniką na puste fiolki lekarstwa, które wstrzyknął koledze.

– Jezus! W takim razie to nie było to… Błędnie zinterpretowałem wykresy.

– I co teraz? Podamy jakieś antidotum?

– Jakie? – jeszcze raz zerknął na puste fiolki. – Skutki mogą być…

Przerwał mu trzask otwieranych drzwi. Oboje poderwali się na równe nogi, ale to był tylko pan Wyzgo, zielony z niewyspania, nie mogący zogniskować wzroku.

– Nie teraz! – krzyknął Dietrich. – Żadnych snów o karabinie maszynowym w supermarkecie!

– Widziałem taką dziewczynkę – Wyzgo mówił powoli, niezbyt wyraźnie, jak somnambulik. – Widziałem śliczną dziewczynkę, we wzorzystej sukience.

– Odwal się! – Dietrich chwycił go za ramię i chciał wypchnąć za drzwi.

– Mówiła, że ma na imię Azja.

– Czekaj! – Irmina podskoczyła bliżej. – Kogo widziałeś?

– To była mała dziewczynka. Powiedziała, że on – powolnym ruchem wskazał na Gusiewa – jest otoczony przez tłum ludzi. To jest jakiś taniec. Powiedziała, żeby go nie budzić, bo będą duże straty – Wyzgo dotknął swojej głowy. – Ale jeśli go nie obudzicie, to tamci go uduszą.

– Szlag! – Irmina przygryzła wargi. – Nie budzić, ale jak nie obudzimy, to go uduszą?

Wyzgo patrzył na nią nieprzytomnie.

– OK – zaczęła myśleć logicznie. – To wołaj karetkę i wieziemy na reanimację do najbliższego szpitala. Nie obudzimy, ale niech go tam ratują!

Dietrich przysiadł na skraju biurka, wyjął z kieszeni paczkę papierosów.

– Sprytne – zerknął na Irminę. Zapalił papierosa.

– Wołaj karetkę! Już!!!

Uśmiechnął się.

– To mówi pan, że otacza go tłum ludzi? Że go uduszą?

Wyzgo skinął głową. Dietrich zaciągnął się głęboko i… zaczął się śmiać.

– Wołaj karetkę! – krzyczała Irmina. – Wołaj karetkę!

– A po co? – zeskoczył z biurka. – Wyzgo, niech pan położy się na kozetce obok. Podłączę pana do tej aparatury.

Znowu ryknął śmiechem.

Gusiew czuł, że się dusi. Tłum napierał coraz mocniej i ciągle się poruszał. Ścisk był taki, że nie mógł użyć żadnego ze sprytnych urządzeń, które wszyli mu do rękawa prezydenccy chłopcy od efektów specjalnych. Dusił się. Wiedział, że nie wytrzyma już długo. Nie mógł nawet krzyknąć.

Kto inny jednak mógł.

– Ekstra!!! – głos wydawał się znajomy. – Ale fajnie!!!

Wyzgo stał na rozkraczonych nogach z karabinem maszynowym w dłoniach. Przycisnął spust, mierząc wprost w zbity tłum ludzi. Dokładnie tak jak w snach, które przez ostatnie lata nawiedzały go noc w noc.

– Ale odlot! – palba wystrzałów zagłuszyła jego słowa.

Wokół umierali ludzie. Jedynie Gusiew, wiedzący czego się spodziewać po tym pacjencie, wykonał przepisowe „padnij”, kryjąc się za najbliższym ciałem, gdy tylko zmniejszył się napór tłumu. Ta da da da da da da da da da… Huk odpalanych pocisków odbijał się od ścian, ogłuszał, szarpał wnętrznościami. Zdawało się, że targał wszystkim wokół, powracał echem nawet od sufitu megabudynku.

Nagle jednak ustał.

– Ale odlot… Jaka jazda! – Wyzgo wyjął z plecaka drugą skrzynkę amunicji i właśnie zmieniał taśmę. – Jeszcze nigdy nie czułem tego tak realnie!

Gusiew zaczął przezornie wycofywać się ze strefy ostrzału.

– I widzi pan, panie doktorze – Wyzgo zbliżał się do niego, usiłując jakoś przekroczyć leżące ciała i żadnego nie nadepnąć. – Ja takie sprawy śnię co noc. Nigdy tak realnie jak tutaj, ale sam pan widzi…

Gusiew zbliżył się do mężczyzny. Dopiero teraz rozpoznał jego broń – to był MG-42, w trakcie II wojny światowej zwany na froncie „maszynową armatą”.

– Sam pan widzi, panie doktorze – powtarzał tamten. – Później cierpię na jawie, a pan mi nie chce niczego zapisać, żebym już tego nie robił.

– Zapiszę panu natychmiast – Gusiew przełknął ślinę. – Jak tylko się obudzę.

Znów nie można było rozmawiać – Wyzgo strzelał w stronę leżących ciał, ogłuszając ich dokumentnie. Potem posłał serie pocisków wzdłuż ulicy, ale szybko się znudził, nie widząc żywych celów, wyjął więc z kieszeni ręczny granat zapalający i wrzucił go przez okno do wnętrza drewnianej kamieniczki.

Gusiew przymknął oczy, żeby nie oślepił go wybuch ognia.

– Aha – Wyzgo coś sobie przypomniał. – Tych dwoje tam… – zawahał się, bo odruchowo pokazał kciukiem w górę. – Tych dwoje tam, na jawie, kazało powiedzieć, że prędko to się pan raczej nie obudzi. Więc tym razem będzie więcej czasu – wrzucił granat do okna następnej kamieniczki, posłał parę serii przez wywalone kopniakiem drzwi. – Ale niech się pan nie martwi, ja będę się tu kręcił w pobliżu… – wyszarpnął zębami zawleczkę kolejnego granatu i wypluł na ziemię. – Ale jazda! Ale fajnie… Sam pan widzi, panie doktorze – mnie trzeba leczyć!

Gusiew podszedł do skulonej pod ścianą Irki, przytulonej w amoku przerażenia do ich prywatnego wariata. Najwyraźniej trzej mężczyźni, którzy ich trzymali, oddalili się w pośpiechu, widząc, co noc w noc śni się panu Wyzgo.

Usiadł obok niej.

– Zdaje się, że tym razem mamy więcej czasu. Coś mi musieli wstrzyknąć na jawie.

Drżąc ze strachu, Irka zarzuciła mu ręce na szyję. Przez chwilę jeszcze przygryzała wargi, potem jednak uśmiechnęła się łobuzersko.

– Ubu łubu uuuuuuu… – powiedział wariat.

Gusiew zerknął na niego.

– Dlaczego ja zawsze muszę zgadzać się z tobą w każdej kwestii? – mruknął.

* * *

Policja zatrzymała ich samochód dokładnie na środku mostu Uniwersyteckiego.

– Proszę stanąć tutaj – powiedział rosły mężczyzna w maskującym policyjnym mundurze, z przewieszonym z przodu niemieckim pistoletem maszynowym. – Dalej nie możecie państwo jechać.

– Co się stało? – Gusiew wysunął głowę z okna.

Wokół stały radiowozy, błyskające światłami na dachu, ale syreny były wyłączone. Dalej zaparkowano policyjne busy i wóz szturmowy – ogromny pojazd pancerny ze stalowym lemieszem z przodu, który wyglądał jak lokomotywa z filmów o Dzikim Zachodzie skrzyżowana z czołgiem.

– Przykro mi. Dalej nie możecie państwo jechać – mężczyzna z MP-5 najwyraźniej nie zamierzał wdawać się w wyjaśnienia. – Najlepiej skręcić na wyspę między mostami, dostać się na Pomorską i w tył.

– A jak dojechać na Krzyki?

– Wielkim łukiem. Do centrum was nie wpuszczą.

– Ale co się stało?

– Proponuję jechać na plac Pierwszego Maja, potem wzdłuż fosy i na Grabiszyńską.

– Ale…

Mężczyzna z pistoletem maszynowym pobiegł już zatrzymywać samochody jednej z wrocławskich stacji telewizyjnych, które usiłowały przedrzeć się przez kordon zwykłych mundurowych.

– Co robimy?

– Jedź na wyspę – mruknął Dietrich. – Chryste. Wóz szturmowy w centrum miasta, w środku nocy?

– Zaparkuj. Zobaczymy, co się dzieje – wtrąciła siedząca z tyłu Irmina.

– Akurat się czegoś dowiesz – Gusiew zaparkował jednak posłusznie na maleńkiej, wręcz mikroskopijnej wysepce, położonej między ogromnymi mostami.

– Przejedziemy tramwajem – Irmina wskazała oświetlony pojazd za elektrownią wodną, majestatycznie sunący po szynach. – Przecież nie zatrzymają całej komunikacji miejskiej.

– No! – Dietrich wyskoczył z samochodu. – Lećmy na przystanek sprawdzić, kiedy jest następny. A ty zaczekaj i włącz radio, może coś już będą mówić.

Gusiew nie zamierzał włączać radia. Odpiął pasy i wyszedł w parną, letnią noc. Usiadł na bruku, opierając się o koło własnego samochodu, i zapalił papierosa. Nie patrzył na rzęsiście oświetlone budynki rozstawione wokół kilku kanałów rzeki. Po lewej majaczyła inna wyspa, zalesiona i ciemna, jeśli nie liczyć latarni ukrytych wśród drzew. Tuż obok był postój taksiarzy. Słyszał ściszone odgłosy ich radiostacji, informacje o zgłoszeniach, o tym który wóz opuszcza jaką strefę i ku której zmierza, o tym, że ścisłe centrum jest zamknięte przez policję, pożegnania kończących kursy…

Ale parno! Wyjął ze skrytki palmtopa i podpiął do telefonu. Połączył się przez sieć z jakimś japońskim satelitą, żeby sprawdzić, czy będzie burza, jednak nad Wrocławiem chmur nie było. Maszyna lecąca na orbicie, gdzieś wysoko nad nim, co chwilę przekazywała obrazy planety do Tokio. Stamtąd rozsyłano je na serwery meteorologiczne na całym świecie, skąd ściągały dane polskie uniwersytety. Jezu… Jeszcze kilkanaście lat temu taka sytuacja mogłaby być do przewidzenia jedynie w powieści science fiction. Uśmiechnął się do siebie. Kilka miesięcy temu, wczesną wiosną, pojechał z kolegami do lasu na grilla. Rozpalili ognisko, ale satelity przez palmtop przekazały, że nad ten teren nadciąga burzowa chmura. Wsiedli więc do busa jednego z kolegów i przez telefon zamówili pizzę. Do lasu. Przywieziono ją, co prawda żądając dodatkowej opłaty. A jeszcze kilkanaście lat temu, gdy jechał swoim ówczesnym maluchem i na skrzyżowaniu otoczyły go przypadkiem cztery zachodnie samochody, miał odlot. Przez moment mógł wyobrażać sobie, że jest na Zachodzie, w cywilizacji przyszłości, jak z książek, które pisał…

Zaciągnął się głęboko, potem zerknął na wyjęte z kieszeni zdjęcie małej, smutnej dziewczynki, siedzącej na dachu jakiegoś budynku i patrzącej w zamgloną przestrzeń. Czarny pies krążył wokół. Był niebezpiecznie blisko, warczał i skradał się. Coraz bliżej, krok za krokiem… Gusiew namacał trzydziestkę ósemkę, tkwiącą w kaburze na tyłku.

– Ale jaja! – Dietrich biegł z Irminą od strony przystanku. – Nie uwierzysz! Przyjechał tramwaj, słuchaj, całkiem pusty. Motorniczy prowadzi z maską przeciwgazową na mordzie i krzyczy, żeby nie wsiadać. Pytamy, co się stało, a on, że jakiś wariat jechał bez biletu, wsiedli kontrolerzy i do niego. I ten facet wyjął gazowy pistolet, i zaczął pruć. A z drugiej ręki z miotacza…

– No! – wtórowała mu Irmina. – Puściuteńki tramwaj. Nikogo. Smród jak szlag, i tylko motorniczy w masce przeciwgazowej, który wrzeszczy, żeby nie wsiadać. Ale numer!

– On musiał wyrobić normę i trzymać się kursu. Wyciągnął pakiet awaryjny spod siedzenia, maska na mordę, ale pasażerów to już nie da rady wieźć. Smród zabijał muchy w locie…

Chichotali oboje. Gusiew odrzucił papierosa. Czarny pies zatrzymał się i zaczął węszyć. Potem – z wahaniem, na moment – podkulił ogon. Cierpliwie czekał na swoją chwilę.

– Chodźcie do knajpy – Gusiew podniósł się lekko i zamknął samochód. – Muszę coś zjeść.

Na szczęście restauracja, zajmująca większą część wyspy i przycumowany do niej statek, była czynna dwadzieścia cztery godziny na dobę. Usiedli pod drzewami, wśród rozłożystych krzewów. Zamówili karkówkę z grilla, przypieczoną tylko z jednej strony, czosnek z rusztu, cieniutkie kiełbaski, zapiekane w rozciętych porach, wydrążone cebulki z trzema rodzajami sera w środku, pikantne grzyby na liściach chrzanu i sałatkę z kapusty pekińskiej, macerowanej w winnym occie, z dodatkiem kawioru, kaparów i anchois polanych parzonym żółtkiem. Irmina wybrała z osobnej karty doskonale schłodzonego Merlota rocznik 2000.

– Przepraszam – Dietrich zatrzymał kelnera. – Nie wie pan, co tam się stało? – wskazał na pancerny pojazd szturmowy, zaparkowany u wylotu mostu.

– Już mówili w radiu, proszę pana. Trzech żołnierzy dezerterów upiło się, czy znarkotyzowało, i zaczęli pruć z kałachów do ludzi w knajpie. Podobno dziesiątki ofiar. Rano będzie w telewizji w całym kraju. W CNN pewnie też państwo zobaczycie. Radzę kupić jutrzejszą gazetę.

Czarny pies zrobił krok do przodu. Patrzył na Gusiewa, mrużąc oczy.

– Chryste – popatrzył na Węgierkę. – Sprowadziliście do mojego snu pana Wyzgo, a on…

– Co on? – przerwał mu Dietrich, o mało nie dławiąc się sałatką. – Przecież to tylko sen…

– Mówiłaś, że te światy się przenikają – Gusiew patrzył w oczy dziewczyny. – Czy to są te skutki uboczne?

– O czym wy mówicie? – Ivan oddarł zewnętrzny, spalony liść pora otaczającego cieniutką kiełbaskę. – Przecież to tylko sen.

– Sen?

Irmina przygryzła wargi. Podniosła kieliszek wina, ale nie doniosła go do ust.

– To są uboczne skutki metody Borkowskiego – szepnęła. – W projekcie „Widmo” były jeszcze gorsze. A… – zawahała się. – Nie wiem, czy powstanie na Węgrzech nie było skutkiem ubocznym projektu „Kal”.

– Co za bzdury – Dietrich sięgnął po cebulki z serem. – Pracując z Jarkiem Borkowski niczego nie wywołał.

– A zalanie połowy Wrocławia w 1997 roku to pryszcz? To, że Opole prawie zmiotło z powierzchni ziemi też nic nie znaczy?!

– Zaraz, zaraz. W zapisach policyjnych jest trochę o snach Jarka. Żadnej wody sobie nie przypominam, choć brali mnie na konsultanta. W dzień przed śmiercią zachowywał się bardzo dziwnie – przesiedział kilkanaście godzin w kafejce internetowej i zbierał informacje na temat bomby atomowej. Czy to ma znaczyć, że rąbną w nas zaraz termojądrową pigułką?

– Nie śmiej się. Oni, pani prezydent Azja ze sztabem, powiedzieli, że Jarek ich nie interesuje. Że to jeszcze inna sprawa, wywołana przez kogoś, kto szachruje w grze, którą prowadzą. Ale ich to nie interesuje, tak samo jak ten mutant, czy co to było, który jednej nocy przebiegł w parku wrocławskim czterysta kilometrów…

– O kim ty mówisz?

– O chłopakach pani prezydent Azji Maciejczuk.

– Jezu! – Dietrich o mało nie zakrztusił się karkówką. – Wy sądzicie, że oni naprawdę istnieją?!

– Kto wie? – mruknęła Irmina. Nalała sobie drugi kieliszek wina. – A jeśli to nasza przyszłość?

– Boże, co za brednie! To tylko sen!

– A to wszystko wokół? – Gusiew też nalał sobie wina, potem zerknął na światła pojazdu szturmowego, odbijające się w rzece. – Trzech żołnierzy masakruje ludzi w knajpie… Tak jak Wyzgo. Jakiś wariat napełnia gazem tramwaj…

– Chodźmy do samochodu, tam jest radio – powiedziała Irmina.

– Czekaj. Mam gdzieś walkmana z radiem – Gusiew zaczął się klepać po kieszeniach. – Ale tylko na słuchawki.

– Ja mam w telefonie – Dietrich wyjął komórkę, dał głośność na full i zaczął szukać jakiejś lokalnej stacji z wiadomościami. – O, macie…

„Rzecznik policji nie chce udzielać szczegółowych informacji do chwili ustalenia sprawdzonych faktów. Liczba śmiertelnych ofiar strzelaniny na rynku prawdopodobnie dochodzi do kilkunastu, ilość rannych nie jest jeszcze znana. W trakcie akcji na pewno zostało postrzelonych dwóch funkcjonariuszy brygady antyterrorystycznej. Jeden z nich, w stanie ciężkim, walczy o życie w szpitalu kolejowym. Niestety, ta noc zapisze się czarnymi zgłoskami w historii Wrocławia. Jak już informowaliśmy Państwa wcześniej, niezrównoważony psychicznie mężczyzna wyrzucił przez okno dziewiątego piętra dwójkę swoich dzieci i żonę, a potem skoczył za nimi. Wszyscy ponieśli śmierć na miejscu. Na razie nie możemy, niestety, połączyć się z naszym pracownikiem w dzielnicy Brochów, ale mamy nowe informacje. To, niestety, nie koniec czarnej serii. W redakcji urywają się telefony. Według niesprawdzonych jeszcze doniesień niezidentyfikowany mężczyzna porwał autobus linii 142 i grożąc nożem…”.

Dietrich wyłączył radio w telefonie. Uśmiechnął się.

– My i pan Wyzgo spowodowaliśmy to wszystko? – wziął do ust kolejną cebulkę z serem. – Po prostu jest duszno, spadło ciśnienie, i różnym wariatom odbija.

– To skutki uboczne – szepnęła Irmina, opuszczając głowę.

– Doprawdy? Udowodnię wam, że nie. Pogrzebałem trochę w literaturze, bo jak opowiedziałeś treść swoich snów – zerknął na Gusiewa – to otworzyła mi się klapka w mózgu. Nie ma żadnych przyszłych światów. To tylko sen.

– Doprawdy? – sparodiował go Gusiew.

– A tak – Dietrich wziął się za jednostronnie przypiekaną karkówkę. – Czy mówi wam coś nazwisko Leśmian?

Uśmiechnął się jeszcze perfidniej. Irmina dała się złapać.

– Znany poeta.

– Mhm – wyjął z kieszeni plik kartek pokrytych drobnym pismem. – Otóż przedstawiał się jako pan Znikomek, „który dwie naraz kocha dziewczyny” – szeleścił kartkami. – W wierszu „Noc” usprawiedliwia się przed realną dziewczyną ze zdrady dokonanej z tamtą drugą, która nie istniała. Ta dziewczyna, która żyła naprawdę, wiedziała o tamtej, nieistniejącej. To była rywalizacja kogoś żywego z upiorem. Zresztą u Leśmiana przez cały czas przewija się zagadkowa postać „niebyłej dziewczyny”. To ona przypomina śpiącemu, że mu się tylko śni. I najważniejsze: jej płacz rozlega się zza MURU MARZEŃ! Ha, ha, ha, ha… – Dietrich zajął się grzybkami. – I co? – spytał z pełnymi ustami. – Po prostu naczytałeś się za młodu Leśmiana, zapomniałeś o tym, ale teraz z zakamarków umysłu wypływają zatarte wspomnienia. Niebyła dziewczyna, Mur Marzeń i wszystkie inne pierdoły.

– A choroba skóry?

Dietrich znieruchomiał z grzybkiem nabitym na widelec. Zmarszczył brwi.

– Czekaj – usiłował sobie przypomnieć. – Zaraz. Leśmian ożenił się z pewną panią dermatolog, czy tylko dobrze ją znał?

– No widzisz.

– Co widzę?

– Ona, pani prezydent Azja, prowadzi na nas doświadczenia już od lat – powiedziała Irmina. – Leśmian też był agentem. Chciał mieć dermatologa, żeby dowiedzieć się, co to jest choroba vitiligo i Mapa Strachu.

Dietrich ryknął śmiechem.

– Co się stało z tą niebyłą dziewczyną? – spytał Gusiew.

– Ona… – Ivan przełknął kolejnego grzybka. – Ona po długim nieistnieniu… przestała istnieć raz jeszcze – wzruszył ramionami. – To chyba w wierszu „Pan Błyszczyński”.

Irmina zamarła z kawałkiem karkówki w ustach. Gusiew tylko westchnął.

– Eeee… – nie mógł zebrać myśli. Usiłował się skupić, ale nie dawał rady. Obecność pojazdu szturmowego i strzały, które rozległy się w centrum, nie ułatwiały koncentracji. – Zawsze mówiłem, że powinieneś zostać pisarzem – zmienił temat. – Masz zdolność obserwacji, potrafisz kojarzyć fakty…

– Powtarzasz mi to, powtarzasz i powtarzasz – Dietrich upił łyk Merlota. – A ja nie potrafię pisać.

– Potrafisz. Tylko musisz się przemóc.

Wstawał świt, jednak Dietrich nie mógł zasnąć w mieszkaniu rozjaśnionym pierwszymi promieniami słońca. Obserwował swojego puchatego kota, który wyjątkowo nie podpalił sobie ogona od świeczki, ani nie wisiał pod sufitem, uczepiony mordą za taśmę balonu meteorologicznego. Wielki pers siedział na biurku i patrzył na plik kartek. To były notatki, które Ivan zrobił, szukając informacji o Leśmianie. Jednej z tych kartek nie pokazał ani Irminie, ani Gusiewowi. To był list wyszperany w jakiejś autobiografii, która w drugim tomie zawierała nawet listy pisane przez jego przyjaciół. Jeszcze raz przebiegł wzrokiem koślawe litery. List jakiegoś kolegi, czy znajomego poety, do człowieka, którego określono tylko inicjałami.

„Niech W. przeprowadzi rozmowę z Leśmianem! Przeczytałem ostatnie wiersze u notariusza. On chyba usiłuje dać coś do zrozumienia czytelnikom. Niech W. go powstrzyma. Leśmian nie może wypisywać rewelacji o Murze Marzeń, nawet w zakamuflowanej formie! Jeszcze chwila, a wypaple wszystko o niebyłej dziewczynie i Mapie Strachu. A wiesz, czym się to może skończyć… Ktoś go musi powstrzymać!”.

Mapa Strachu przestała działać gdzieś na wysokości ulicy Krasińskiego. Dotykanie jakichkolwiek linii i plam na ręce Irki nie przynosiło już efektów. Gusiew rozejrzał się – tak jak w realnym świecie stała tu wysoka, średniowieczna wieża obronna i pozostałości poszarpanego muru, który kiedyś był fragmentem miejskich umocnień. W rzeczywistości wieżę zamieniono na świetną, kilkupiętrową winiarnię, w której zresztą często bywał. Ta tutaj stała jednak ciemna i martwa. Wokół nic się nie poruszało.

Jeszcze raz przesunął palcem po ręce Irki. Dziewczyna odczuwała strach na obrzeżach koła obejmującego kilkanaście najbliższych ulic, ale był on coraz mniejszy, w miarę jak oddalali się od centrum „pozbawionego czucia”. Tak, jakby znajdowali się właśnie w oku tajfunu; wokół szalała burza, a oni stali w strefie ciszy.

– To gdzieś tu jest Mur Marzeń? – spytał.

– Nie wiem. Przecież go rozebrali – szepnęła, patrząc mu smutno w oczy. – Nie wiem – powtórzyła. – Ja ci się tylko śnię.

„…ona sama przypomina, że mu się tylko śni” – usłyszał w głowie słowa Dietricha. Czuł dreszcze. Przed oczami miał te wszystkie opowieści o ludziach w szpitalach psychiatrycznych, którzy od lat, bez przerwy, usiłują wspiąć się na niewidzialną ścianę. Mur, którego już nie ma, ale który – dzięki temu – chroni jakąś tajemnicę jeszcze lepiej niż dawniej. I do tego niebyła dziewczyna, która po długim nieistnieniu może nie istnieć raz jeszcze.

– Ciekawe, jak mam znaleźć Fałszywy Cmentarz?

– Uuueee… uuuuu… mhghhhh – powiedział towarzyszący im wariat.

Gusiew zerknął na niego.

– Myślisz, że to dobra metoda? – zachichotał.

Irka uśmiechnęła się lekko.

Drzwi wieży otworzyły się z cichym skrzypnięciem, przepuszczając rosłego mężczyznę z pochodnią w ręce. W drugiej dłoni trzymał udko kury, czy może bażanta, i ogryzał je powoli. W noktowizorze Gusiewa łatwo było go rozpoznać: to ten sam człowiek, który poprzednim razem kazał uwięzić go w tłumie, i tylko Wyzgo zdołał zapanować nad sytuacją.

– Widzę, że pani Azja nie rezygnuje – mężczyzna podszedł bliżej, unosząc pochodnię. – Podsyła nam coraz inteligentniejszych agentów.

Gusiew uaktywnił wszystkie urządzenia wszyte w ubranie przez chłopców od efektów specjalnych pani prezydent, ale mężczyzna podniósł uspokajająco dłoń. Potem zerknął na trzymane w dłoni udko.

– Musieliście, tam w realnym świecie, mieć jakąś ucztę – odgryzł kawałek kurczaka. – Wszystko, co dzieje się tam, ma swoje odbicie tu. I odwrotnie – odrzucił udko do tyłu. – Boże, jak ja nie lubię mięsa… – otarł usta z tłuszczu.

– Powie mi pan, gdzie jest Fałszywy Cmentarz? – indagował Gusiew.

– Niełatwo do niego dojść. Trzeba przekroczyć miejsce, gdzie był Mur Marzeń, a tego jeszcze nikt nie przeżył.

– Toteż nie chcę, żeby mnie pan tam zaprowadził. Wystarczy, że wskaże pan drogę.

– Niech mi pan poda jeden powód, dla którego miałbym to zrobić.

Gusiew wzruszył ramionami.

– Załóżmy się o cokolwiek. Zagrajmy. A jeśli wygram trzy razy pod rząd, pan mi powie.

Tamten spojrzał badawczo.

– Coś mi mówi, że pan rozumie Grę. Ci na górze naprawdę przysyłają coraz bardziej inteligentnych ludzi – uśmiechnął się. – Ale ja też rozumiem Grę.

Wyjął z kieszeni trzy monety, zamknął je w dłoni.

– Trzy zakłady od razu – powiedział. – Ja też rozumiem – powtórzył poprzednią kwestię. – Ciekawe, czy i tym razem Gra zechce panu pomóc.

Gusiew zmrużył oczy. Nie czuł żadnego drgnięcia rzeczywistości, więc tamten musiał dokładnie wiedzieć, o czym mówi. Wyjęte z kieszeni monety trzymał zaciśnięte w dłoni. Trzeba będzie odgadnąć wszystkie trzy naraz. Drgnięcia rzeczywistości wciąż nie było. Gusiew uśmiechnął się lekko. No skoro tak… to tak. Jak mówił Wielki Szu. Wystarczyło nie chcieć wygrać. Ale nie poprzez proste powtarzanie „Nie chcę, nie chcę, nie chcę…”. To nic nie dawało – trzeba było wewnętrznie przekonać samego siebie. Gusiew był za starym wyjadaczem, żeby stanowiło to dla niego jakąkolwiek trudność. A zresztą… Przecież to tylko mu się śniło, o czym ciągle przypominał pulsujący blask czerwonej diody w kąciku oka.

– Trzy reszki – wybrał najmniej prawdopodobną odpowiedź.

Mężczyzna otworzył dłoń, poświecił sobie pochodnią. Potem zaczął się śmiać. Nawet nie pokazał monet.

– No dobrze – wskazał kierunek, gdzie chyba znajdowało się skrzyżowanie Łaciarskiej i Kotlarskiej. – Mur Marzeń był mniej więcej tam.

– A Fałszywy Cmentarz?

– Nie wiem, w jaki sposób pan wygrał, ale… – tamten zawahał się przez moment. – Cmentarz musi pan znaleźć sam.

Zrobił ruch, jakby chciał odejść, ale zatrzymał się jeszcze.

– Coś panu powiem. Pewnie zastanawia pana, dlaczego Azja Maciejczuk wysyła tu coraz nowych agentów. Agentów idealnych… Takich, którym to wszystko wokół „się tylko śni”. Otóż odpowiedź jest bardzo prosta; pewnie jeszcze nie zwrócił pan uwagi, ale te światy, pański i mój, są ze sobą powiązane.

– Owszem – przerwał mu Gusiew. – Zwróciłem na to uwagę.

Tamten spojrzał z wyraźnym zainteresowaniem.

– O? I nie wyciągnął pan wniosków? Nie zastanawiał się pan, dlaczego pani Azja przeznacza tak monstrualne kwoty, żeby brać agentów z waszego świata, a nie ryzykuje własnym?

– Dlaczego?

– Proste. Skutki uboczne – mężczyzna podszedł z pochodnią do najbliższej kamieniczki. – Skutki uboczne – powtórzył, przykładając pochodnię do okapu. – Przeżyliście rozbiory, wojny, pożogi i powodzie, był głód i zarazy. Na jaką cholerę ma to się dziać w państwie pani Azji? Nie lepiej u was?

Drewniany okap zajął się szybko. Mężczyzna podszedł do następnej kamieniczki i podetknął pochodnię pod niski ganek.

– Tu wokół ludzie są pogrążeni w kataleptycznym transie. Oni też chcą połączyć się z Pośrednikiem, ale pani prezydent musi to zrobić osobiście, przy pomocy jakiejś makabrycznej technologii, która pozwala rekrutować agentów z przeszłości. Wysyła was tu, jednego po drugim, żebyście znaleźli Pośrednika na Fałszywym Cmentarzu i ryzykowali istnieniem własnego świata. Nie lubimy ingerencji tych ludzi na górze. Oni chcą to wszystko spieprzyć dla doraźnej korzyści przenikania do innych światów. Mimo to – uśmiechnął się miło – mam nadzieję, że powstrzymam pana bez uciekania się do wojny czy rozbiorów…

Wrzucił pochodnię przez okno kolejnej kamienicy, odwrócił się i ruszył przed siebie szybkim krokiem.

Gusiew zerknął na rozprzestrzeniający się pożar. Coś mu mówiło, że facet ma wiele innych pułapek w zanadrzu, ale chwilowo nie miał pojęcia jakich. Skrzywił się lekko.

– Idziemy – zerknął na Irkę.

Ta pociągnęła wariata w kierunku Kraszewskiego. Choć nazwy ulicy domyślał się jedynie na podstawie położenia ważniejszych budowli, które istniały w realnym świecie, to miał wrażenie, że wybrała dobry kierunek. Cała reszta została przebudowana na drewniane, średniowieczne kamieniczki i wąskie ulice z rynsztokami pośrodku, znane mu tylko z nielicznych rycin, które oglądał w albumach. Powoli zbliżali się do skrzyżowania Łaciarskiej i Kotlarskiej. Gdzieś tu musiał być kiedyś Mur Marzeń. Gusiew orientował się teraz w ich położeniu wyłącznie po dachach kościołów. Drgnął, gdy usłyszał dźwięk dzwonu. Najpierw jeden, potem przyłączyły się następne.

– Co to jest?

– Biją w dzwony, bo zauważyli pożar – wariat wskazał kciukiem za siebie.

Gusiew zatrzymał się nagle.

– To ty potrafisz mówić?!

Wariat spojrzał na niego zdziwiony.

– No przecież zawsze mówiłem – wzruszył ramionami. – To ty bełkotałeś.

– No nie, nie. Przez cały czas przyznawałem ci rację – uśmiechnął się z własnego dowcipu. – Irka, co ty na to?

– Yrrggghhhhyyyyy – powiedziała Irka.

Gusiew zrozumiał.

– O Jezuuuuuuuu! – krzyknął, kucając momentalnie i zaciskając powieki.

Wokół biły dzwony.

Wokół słychać było ryk syren. Gdy Dietrich obudził Gusiewa w realnym świecie, widząc na wykresach, że przyjaciel kuca, ten nie mógł nawet unieść się na łokciu.

– Co się stało?

Gusiew – nieprzytomny, ogłuszony syrenami wielu samochodów, które przemykały pod instytutem – z trudem potrząsnął głową.

– Zacząłem wariować – mruknął. – Doprowadzili mnie do szaleństwa.

– Co?

– Wariat, którego prowadziliśmy ze sobą we śnie, nagle przemówił zrozumiałym językiem. A Irka zaczęła bełkotać. Jaki z tego wniosek? – Gusiew podniósł się ciężko i sięgnął po ubranie na krześle. – Że to ja zwariowałem. Musiałem uciekać, żeby nie spędzić reszty życia w jakimś wariatkowie na wspinaniu się po niewidzialnym murze.

– Więc tak załatwiali agentów? Tych, co zaszli za daleko?

– To znaczy, że ona ma na imię Irka? – spytała Irmina. – To od Ireny?

– Od Iraku.

– Chodźcie – Gusiew nareszcie uporał się z ubraniem. – Są jeszcze skutki uboczne.

– Czekaj, co zrobimy? Jeśli każdego, kto zbliży się do Muru Marzeń, ogarnia szaleństwo, to nie ruszymy dalej.

– Jeszcze nie zwariowałem, więc jeśli przebywa się tam stosunkowo krótko, szaleństwo chyba nie ogarnia człowieka. Przynajmniej nie tak od razu.

– No to co zrobimy? – powtórzył Dietrich.

– Na razie zobaczmy, jakie są skutki uboczne – Gusiew otworzył drzwi. – Szybciej!

Wybiegli na parking przed instytutem. Potem dalej, na ulicę.

Liczba wozów straży pożarnej, które usiłowały przepchnąć się wąską ulicą, pozwalała przypuszczać, że każdy wrocławianin ma chyba własną „sikawkę”. Albo własną karetkę pogotowia, bo drugi pas był zajęty przez grzęznące w korku pojazdy służby zdrowia.

– O kurwa!

– Jak długo to trwa? – spytał Gusiew.

– Syreny słyszeliśmy od paru godzin…

– Tak. Czas we śnie płynie inaczej…

– Czekaj – wtrąciła się Irmina. – Tędy się nie wydostaniemy – wskazała na zapchaną ulicę.

– Mam gazik zaparkowany po drugiej stronie. Od szpitala – Dietrich wskazał kierunek.

Przebiegli podziemiami niemieckiego bunkra. Szpitalni ochroniarze początkowo nie chcieli ich przepuścić. Wymiękli dopiero na widok służbowych legitymacji.

– Co się dzieje?

– Nie wiem – starszy już, gruby mężczyzna w czarnym mundurze wzruszył ramionami. – W radiu słyszeliśmy, że pali się kościół Świętej Elżbiety… i chyba cała ulica Traugutta. Mają ściągać posiłki.

– A nam kazali nie wpuszczać nikogo do budynków publicznych – dodał drugi ochroniarz. – To są podobno celowe podpalenia.

– Bin Laden atakuje!

– Spokój! Wy idźcie na parking – Gusiew zerknął na Irminę i Ivana, a potem pobiegł do całodobowego sklepu w podziemiach szpitala. Obecność pacjentów (w dzień) i niezliczonych rzesz ochroniarzy ze wszystkich okolicznych budynków (nocą) sprawiała, że całodobowy sklep w tym miejscu dawał gwarancję zysku, jednak „Pułkownik” spędził parę chwil na budzeniu sprzedawczyni. Kupił dziecinny zestaw do numerowania i żółty kogut na dach, zasilany z gniazda samochodowej zapalniczki. Pędem wybiegł na parking.

– No i co ty robisz?! – Dietrich wychylił się z szoferki, w której na cały regulator wyło radio.

„Wrocław jest w dramatycznej sytuacji! Bezprecedensowa w historii Polski skala pożarów daje rzecznikowi Straży Pożarnej asumpt do oświadczenia, że była to cała seria celowych podpaleń. Płonie, po raz kolejny w historii miasta, kościół Świętej Elżbiety, kościół Jedenastu Tysięcy Dziewic, a także boczna nawa Katedry. Cała ulica Traugutta w ogniu! Palą się galeriowce na Krzykach! Bardzo ciężka sytuacja na ulicy Zielińskiego zmusiła służby porządkowe do masowej ewakuacji mieszkańców. Zmobilizowano obecne w granicach miasta oddziały wojskowe oraz służby specjalne. Od dwóch godzin obowiązuje dekret prezydenta o zakazie wstępu do jakichkolwiek budynków publicznych. Pracownicy wszystkich prywatnych firm ochroniarskich mają udać się bezzwłocznie do punktów koncentracji przewidzianych w planie mobilizacyjnym. Inżynierowie architekci, urbaniści, budowlańcy, elektrycy, hydraulicy, górnicy, gazownicy, chemicy oraz inżynierowie z uprawnieniami wodno-kanalizacyjnymi mają natychmiast zgromadzić się w swoich zakładach pracy. Wszystkich przebywających w domach lekarzy wzywa się do stawienia w miejscach pracy w trybie pilnym. Służby komunalne stawia się w stan mobilizacji. Każdy mężczyzna zdolny do noszenia broni i ciężkiej pracy ma natychmiast zgłosić się w najbliższej jednostce wojskowej…”.

– Boże! Co ty robisz?! – wrzasnął Dietrich, patrząc, jak Gusiew kończy oklejać jego samochód samoprzylepnymi literami z dziecinnego zestawu. Na masce i burtach pojawiły się wielkie napisy: „Nr 1103. P. KwP. w Ś”. – Co to znaczy?

– Inaczej nas nie przepuszczą – Gusiew zamontował na dachu żółtego koguta i wetknął kabel do gniazda zapalniczki.

– Dlaczego nie napisałeś „Army Rangers”?! Co to jest „P. KwP. w Ś”?

– Cała nasza nadzieja w tym, że oni też nie wiedzą – Gusiew wskoczył na przednie siedzenie. – Ruszaj!

Radziecki jeszcze, ale tuningowany wielokrotnie gazik na szczęście zapalił od pierwszego razu. Dietrich przygrzał ostro, ale za chwilę wrąbali się w korek przy parku.

– Jedź przez trawnik!

– Jezu…

– W razie czego złożymy się na mandat.

Gazik bez trudu pokonał krawężniki i żywopłot, masakrując niewielkie krzaki. Wydostali się na główną, potem pod most Zwierzyniecki, ale… Tu właśnie zrozumieli, co naprawdę znaczy tytuł „O jeden most za daleko”… W każdym razie Arnhem z całą pewnością nie było szturmowane z taką zaciekłością, jak most Zwierzyniecki.

– Psiakrew – Dietrich wysiadł i stanął na masce. – Robimy w tył zwrot i jedziemy wokół tego bajzlu, przez Mydlaną i na Karłowice.

– Ocipiałeś? Przecież tak jak za powodzi główna pomoc przyjdzie od strony Poznania! Całe Karłowice będą zaraz zatkane poznańskimi wozami straży pożarnej!

– No to w lewo, cofamy się i przez…

– Na Krzykach będziesz miał wozy z Legnicy, Brzegu i Opola. Dotrą szybko, bo mają dobrą A-4, ale później wrąbią się w miasto. Będziesz miał monstrualny korek przy każdej stacji benzynowej, bo przecież paliwo im się skończy.

– No to co robimy? – Dietrich zajął z powrotem miejsce za kierownicą.

Gusiew wychylił się z okna.

– Gazownia!!! Gazownia!!! – zaczął się drzeć, wymachując swoją legitymacją z Instytutu Badania Snów. – Pilny przejazd!!!

Jeden z mężczyzn, którzy usiłowali kierować ruchem na moście zbliżył się trochę, patrząc na napisy „P. KwP. w Ś” z lekka ogłupiałym wyrazem twarzy.

– Dobra, jedź przez chodnik. Powinieneś się zmieścić.

Dietrich, przyzwyczajony w domu do wzorowego porządku i prawdomówności, o mało nie dostał zawału. Poczerwieniał na twarzy i już po samej jego minie było widać, że nie jest z gazowni, ale z góry żałuje i prosi wysoki sąd o możliwie najniższy wymiar kary. Jechał prawym chodnikiem mostu, usiłując nie patrzeć na wprost, i tylko interwencja Gusiewa uchroniła go od uderzenia w barierkę.

– Dalej chodnikiem – o mało nie wyrwał koledze kierownicy z rąk.

Darli przez Curie-Skłodowskiej, a właściwie trawnikami przy trotuarach. W ten sposób prawie udało im się dotrzeć do ulicy Norwida, tu jednak natknęli się na strażaka, który nie miał już wrodzonej uprzejmości policjantów, i którego nie wzruszały żadne legitymacje.

– Spierdalać! – zakomunikował im miłym głosem.

Jakimś cudem skręcili jeszcze w Norwida, ale dalej już nie dało się jechać. Barykada z dwóch policyjnych kolczatek i sporego autobusu, skonfiskowanego Akademii Rolniczej, skutecznie gasiła zapały tych, którzy chcieliby się przedrzeć.

– I co teraz? – spytała Irmina.

– Spróbujmy przejść na plac – mruknął Gusiew, wysiadając z samochodu. – Zobaczymy, co się dzieje.

– Przecież wokół pełno wojska i policji. A do budynków rządowych nie można teraz wchodzić – wskazała na rząd czerwonych tablic na bramach wokół.

– To są budynki różnych uczelni, a uczelnie – zapamiętaj dokładnie! – uczelnie to jedna wielka mafia.

Pobiegli w stronę wejścia do jaskini astrofizyków. Ochroniarze, oczywiście, zastopowali ich w wejściu, lecz wystarczył jeden telefon do kolegi, który w odpowiedzi nie przebierał w słowach, żeby ochroniarze, gnąc się w ukłonach, przeprowadzili ich na plac po drugiej stronie. Dalej jednak nie szli, bowiem widok był zupełnie nieprawdopodobny…

Ktoś zerwał już trakcję tramwajową i przewrócił słupy. Ktoś wygolił wszystkie żywopłoty. Inna ekipa właśnie odwracała uliczne latarnie, wzdłuż osi pionowej, w drugą stronę. Dosłownie po chwili zobaczyli cel tych działań. Dwa rolnicze Dromadery, skrzydło w skrzydło, zatoczyły ciasny łuk nad placem, który kiedyś był przecież niemieckim, wojskowym lotniskiem w centrum miasta. I teraz właśnie powracał do swojej podstawowej funkcji, którą wyznaczono mu w czasach drugiej wojny. Dwa samoloty weszły na oś betonowego pasa dla tramwajów i zaczęły schodzić do lądowania.

– O kurwa! – jęknął Dietrich.

Mimo środka nocy obie maszyny miały idealne warunki do lądowania. Perfekcyjne oświetlenie z odwróconych latarni, niesamowicie długi, równy betonowy pas, i żadnych przeszkód wokół. Dromadery wylądowały jeden po drugim. Potem zaczęły kołować po szerokiej przestrzeni, by ustawić się jak najbliższej strażackiej pompy, która wprost z rzeki mogła napełnić ich ogromne zbiorniki. Mniej więcej po minucie pojawił się An-2 i również wylądował jak na paradzie, ustawiając się pod pompą. Potem znowu dwa kolejne Dromadery, tak jak poprzednie wykonując ciasny krąg, ustawiły się na osi starego, wojskowego lotniska.

– Jezu… – Dietrich ukrył twarz w dłoniach. – Co myśmy zrobili?! – patrzył na łuny pożarów, z różnych stron rozświetlające miasto, na kołujące w powietrzu samoloty gaśnicze, na setki osób uwijających się jak w ukropie.

„Wszyscy mężczyźni zdolni do noszenia broni i do ciężkiej pracy – grzmiały głośniki ustawione na samochodach policji – mają stawić się w jednostkach wojskowych najbliższych swojego miejsca zamieszkania. Inżynierowie wszystkich specjalności muszą zgłosić się w swoich miejscach pracy. Wszyscy lekarze…”.

– Co myśmy zrobili? – powtórzył Dietrich. Chyba dopiero w tej chwili uwierzył.

Gusiew wyjął papierosa.

– Czy ktoś ma ogień? – zerknął na łuny pożarów. – Powiem wam tak: dopiero teraz ten facet z podziemi mnie wkurwił.

– I co mu zrobisz? Co zrobisz gościowi, który ci się tylko śni?! – podświadomie odwrócił sytuację agentów schodzących do podziemnego miasta.

– Zejdę tam jeszcze raz.

– Żeby wywołać wojnę, czy żeby zwariować?

Gusiew usiadł na niskim murku okalającym schody prowadzące do najbliżej sali dydaktycznej.

– Muru Marzeń nie można przejść, ponieważ popada się w szaleństwo. I prawie tego doświadczyłem. Uratowaliście mnie jednak, bo byłem tam zbyt krótko.

– Kilkanaście sekund.

– OK.

– Nie da się spać kilka sekund, budzić się i zasypiać znowu.

– Nie da się? – Gusiew zapalił nareszcie papierosa. – Nie da się?

– O kurwa! – Dietrich przysiadł obok niego. On też sobie przypomniał. – O żesz ty…

– O czym mówicie? – spytała Irmina.

Dietrich zaciągnął się głęboko. Zerknął na dziewczynę.

– Był taki amerykański prezenter radiowy, który postanowił pobić rekord długości niespania. Wytrzymał kilkadziesiąt godzin. Cholera wie, nie pamiętam. I coś dziwnego zaczęło się z nim dziać. Dziwna rzecz. Później naukowcy stwierdzili, że on zasypiał na parę sekund, bodaj od razu w fazie REM. Kilka sekund snu, parę minut jawy i znowu… – uśmiechnął się szeroko. – To może zadziałać! Parę sekund snu i znowu jesteś u nas. A potem znowu parę sekund. Nie zdążą ci nic zrobić.

– Leśmian o tym nie wiedział – Irmina uśmiechnęła się również.

– Nie wiedział o czymś jeszcze. Ja domyślam się, gdzie jest Fałszywy Cmentarz.

– Jezu… Gdzie?!

– To proste jak obsługa młotka – Gusiew zwrócił się do Dietricha. – Skontaktuj mnie z najlepszymi specjalistami od średniowiecznych cmentarzy. Niech nakarmią mnie całą wiedzą o ówczesnych nekropoliach. Daj im na przygotowanie trzydzieści godzin. Leśmian nie miał takich możliwości.

– Cmentarze? To poproszę kolegów z uniwerku. Ale czekaj – Dietrich podrapał się w brodę. – Skoro ich świat oddziałuje na nasz, to i nasz na ich…

– O czym myślisz?

– Potrzebuję gazu usypiającego, a może i gazów bojowych. Specjalistów od uszczelniania pomieszczeń. Kilku masek przeciwgazowych. Speców od skażeń.

– Co za problem?

– Jezu – przerwała im Irmina. – Gazy bojowe? Maski? Skąd to weźmiecie, chłopaki?!

– Czyżbym nie mówił ci, że wszystkie uczelnie to jedna wielka mafia? I my się popieramy wzajemnie.

– No, ale jak?… Gazy bojowe?

Gusiew popatrzył na kolejną parę Dromaderów lądujących na placu Grunwaldzkim.

– Gazy bojowe i usypiające to chemicy z Politechniki. Uszczelnianie pomieszczeń to chłopaki z materiałoznawstwa. Maski przeciwgazowe załatwimy na „Zmechu”, żołnierze mają tego od metra…

– I dadzą wam? – dopytywała się Irmina.

Dietrich tylko westchnął.

– Już ci chyba mówiłem. Nie ma takiej możliwości, żeby kolega nie pomógł koledze.

Gusiew wstał i przeciągnął się.

– Dobra. Mamy jakieś trzydzieści godzin na załatwienie wszystkich spraw. Do roboty, mafiosi!

Wrocław powoli wydobywał się z szoku spowodowanego pożarami. Oczywiście stacje telewizyjne ciągle piały na „wysokim C”, ale miasto, jak setki razy w swojej historii (od epoki kamienia licząc, to było prawie trzysta tysięcy lat), rozpoczęło już kolejny proces odbudowy. Podnoszenie się z ruin wszyscy obywatele mieli we krwi, a być może było to już nawet zapisane w ich genach. Następujące po sobie pokolenia robiły to tyle razy, że bez żadnych nakazów czy planów każdy wiedział, gdzie jego miejsce i co ma robić. Realnej pomocy udzielił jedynie Poznań oraz mieszkańcy okolicznych wsi i miasteczek – jak zwykle. Historia lubi się powtarzać…

Zresztą zniszczenia nie były zbyt wielkie. Pożary zabytkowych obiektów udało się szybko ugasić, a kilka zniszczonych kwartałów domów znajdowało się w jakby celowo wybranych, najbrzydszych miejscach. Czyżby to miało być tylko ostrzeżenie?

Gusiew wzruszył ramionami. Był coraz bardziej otępiały od niewyspania. Tym razem role się odwróciły. Ivan z Irminą odsypiali zaległości, a on przeciwnie – od kilkudziesięciu godzin (powoli tracił rachubę) usiłował nie zasnąć. Wymyślał sobie różne zajęcia. Zrobił nowe prześwietlenie u kolegi w szpitalu, odwiedził chyba wszystkie znajome nocne bary, budząc totalne zdziwienie u kelnerów, którzy go znali, bo zamawiał wyłącznie kawę, soki i energizery. „Co, wątroba wysiadła?” – pytali, a on śmiał się. Nie mógł pić, bo zasnąłby natychmiast. Jednak w barach też mu to groziło, chodził więc po parkach, a potem kupował jakieś rzeczy w galeriach handlowych, otwartych dłużej z powodu napływu do miasta ludzi związanych z usuwaniem skutków pożaru. Kupowanie czegokolwiek, choćby i głupiej koszuli, sprawiało, że czarny pies oddalał się na chwilę. Dziwne, jak prymitywnie skonstruowany jest człowiek! Odwiedził już chyba wszystkie supersklepy, przemierzył chyba wszystkie podziemne i nadziemne wielopoziomowe parkingi. Właściwie w oczach miał już tylko płynny ruch otwieranych fotokomórką drzwi, przesuwające się neony, coraz bardziej rozmazane podczas jazdy niezliczonymi schodami ruchomymi. Magnetyczne bilety, automatyczne szlabany, klimatyzowane windy, betonowe ślimacznice, prowadzące w dół lub w górę. W bagażniku samochodu wypiętrzał się coraz większy stos gromadzonych dóbr. Każdy dotyk karty kredytowej odpędzał czarnego psa o krok. Magia elektroniki działała niezawodnie, choć cholernie powoli.

Gdy zamknięto galerie, zaczął jeździć po mieście. Przed siebie, przez mosty, parki… Oglądał te wszystkie wyłaniające się z mgły przeszłości budowle, i znowu ogarnęło go przeczucie, że starzy mistrzowie, twórcy wszystkiego wokół, chcieli mu coś powiedzieć. W tym wszystkim musiał tkwić jakiś zaklęty przekaz. Coś, co kryło się w samej geometrii miasta. Ale co?! Co przed trzystu tysiącami lat, w epoce kamienia, mogli robić mistrzowie, by ich dzieło nie zostało zmienione przez wyrafinowanych architektów dziewiętnastego wieku, czy choćby przez miliony żołnierzy, pozostawiających swoje gorejące piętno po każdym najeździe? Nie miał pojęcia, wiedział jednak, że jakiś tajemniczy przekaz krył się w samej geometrii miasta. Był w niej zaklęty.

Drgnął, gdy zadzwonił ukryty w kieszeni budzik. Szlag! Powinien już jechać do instytutu.

Kopnął gaz do oporu. Na szczęście nie było daleko. Ciepły wiatr wpadał przez otwarte okna. Oby tylko nie zasnąć…

Fachowcy z paru uczelni przebudowali i uszczelnili były gabinet Borkowskiego.

– Już? – Dietrich skończył przyklejać elektrody. – Minęło wystarczająco dużo czasu.

– Powinieneś już mieć mikrosny – dodała Irmina.

– Może i mam. Ciężko mi się skupić.

– OK. No to wkładamy maski przeciwgazowe.

Obydwoje pomogli zapiąć Gusiewowi paski mocujące maskę do głowy. Zauważył jeszcze, że Ivan odkręca zawór ogromnej butli. Tak właściwie to wcale nie chciało mu się spać, ale na wzmocnieniu aparatury przestawionej na jałowy bieg…

BUM!

Na kilka sekund znalazł się w podziemnym Wrocławiu. Właściwie niczego nie zdążył zauważyć, tak duże było zaskoczenie.

Po chwili siedział w gabinecie Borkowskiego, patrząc na Ivana i Irminę przez okulary maski.

Znowu przeskok.

Zauważył śpiącą Irkę, wariata i wiele innych osób wokół. Światy się przenikały. W realnym napełnili pomieszczenie gazem usypiającym – tu wyglądało to na hekatombę.

Znowu siedział, patrząc na przyjaciół.

Przeskok. Szybkim krokiem ruszył w kierunku Muru Marzeń. Za krótko, żeby zdążył zwariować. Bo właściwie to był w realnym świecie. Tu przenosiły go na krótkie chwile wzmocnione elektroniką mikrosny. Tak naprawdę jego umysł nie zasypiał. On ciągle tkwił w realnym świecie, wyczerpany bezsennością, z którą mózg usiłował sobie radzić. I radził. Przenosząc go do krainy mroku tylko na chwile, jako zjawę, jako coś, co pojawia się na parę sekund i znika, by pojawić się znowu w innym miejscu. Piekielna mechanika snu. Krótka faza REM, zdążył zrobić kilka kroków. Bum. Jawa. Znowu sen. Był już dużo bliżej celu. Bum. Przeskok. Jawa. Sen. Jakie to proste! Trudno jest skutecznie przeciwstawić się metodzie naukowej w neośredniowieczu, nawet jeśli dysponuje się czarami. Grunt to metoda. Teoria, doświadczenie, przyczyna, skutek, zdyscyplinowane myślenie, i w końcu wynik.

Nikt nie mógł mu przeszkodzić. Wszyscy wokół spali.

Gusiew analizował całą swoją wiedzę o cmentarzach, którą przekazali mu koledzy z uniwersytetu. Cmentarze w średniowieczu najpierw były miejscami bezpiecznymi. Tam się chowało dobytek na wypadek najazdu; wystarczyło zawiesić co cenniejsze rzeczy w worku na drzewie… i już; najeźdźca często rezygnował. Potem cmentarze zamieniły się w miejsca spotkań towarzyskich, wręcz wypadało pokazywać się wśród trupów. To nic, że cuchnie (w tamtych czasach równie nieźle cuchnęło i w domach). Szacowne pary przechadzały się między świeżymi grobami, wśród stosów kości dyskutowano o sprawach światowych. Tam odbywały się jarmarki, czasem sądy, tam kryli się przestępcy, chcący uniknąć cywilnej odpowiedzialności. Salon i forum pośród gnijących szczątków, gdzie majordomusem był doświadczony grabarz, wskazujący „lepsze” kwartały, w których ziemia szybciej rozkładała ciała.

Potem jednak przyszła inna epoka. Cmentarze stawały się w umysłach ludzi groźne. Wymyślano najróżniejsze rzeczy: że cmentarz truje całe miasto, produkuje masy morowego powietrza, które krążą w postaci sunących po nocy chmur, zabijając przechodniów, wlewając się ukradkiem do piwnic, psując wino i zatruwając żywność. Takie chmury skażonego gazu potrafiły osaczać ludzi i zmieniać rzeczywistość. Sprawiały, że metal korodował, śniedział, a szkło się roztapiało…

Gdzie jest więc fałszywy cmentarz? To proste. Nie mogły go wyróżniać żadne krzyże, kaplice czy groby, ale skoro w tym świecie obowiązywały prawa snu, to po przekroczeniu Muru Marzeń wystarczyło obserwować zegarek.

Gusiew zatrzymał się dokładnie w momencie, gdy metalowa bransoleta błyskawicznie pokryła się śniedzią, a szkło pojedynczymi kroplami zaczęło kapać na tarczę. „Jestem na miejscu” – pomyślał i rozejrzał się wokół.

Ciągłe przeskoki nie pozwalały się skupić. Co prawda słyszał głos Pośrednika, ale jedynie strzępki, urywki wypowiadanych przezeń zdań. Nie mógł z tego sklecić całości. Ludzkość jest fałszerstwem (chyba – nie był pewien, czy dobrze zrozumiał), jest kartą wyciągniętą z rękawa przez kogoś, kto szachruje w zamierzchłej GRZE, prowadzonej od zarania czasu. Jest jak kości obciążone ołowiem, które pozwolą wygrać w boskiej szulerni temu, kto oszukuje w grze. To coś, co nie ma prawa istnieć, bo jest szwindlem; tyle tylko, że inni też wiedzą, co to Gra. Upiorna armia wciąż poddawana jest treningowi, i w pewnej chwili ludzkość zostanie wyciągnięta z rękawa…

Gubił się w tym. Nic nie rozumiał. Usiłował zadać kilka pytań, ale ciągłe przeskoki ze snu do jawy sprawiały, że docierały do niego jedynie strzępki słów, fragmenty urywków. Czy to właśnie jest zasada nieoznaczoności? Można skontaktować się z istotą, która nie jest człowiekiem, ale na tak krótką chwilę, że dalej pozostaje się w oparach niezrozumienia? Można skontaktować się i z Bogiem, i z Absolutem, z Naturą, ale na tak króciuteńką chwilkę, że ten kontakt umyka świadomej rejestracji?

Sam Gusiew wygrał więc czy przegrał? Jako pierwszy z tysięcy agentów dotarł do Pośrednika. Wygrał? Przegrał? Na pewno nic nie zrozumiał.

Wrócił do śpiącej Irki. Wziął ją na plecy i podczas kolejnych przeskoków zaniósł przed kościół Świętego Krzyża, a potem wsadził do pocisku kosmicznego. Dziewczyna obudziła się i, ciągle jeszcze niezbyt przytomna, mrugała zamglonymi oczami.

– Pozostań na zawsze małym chłopcem – szepnęła nagle. – Wtedy wiedziałeś… I teraz też wiesz. Pozostań…

Co niby miał wiedzieć? Wygrał czy przegrał? Po raz pierwszy w życiu nie miał pojęcia, jak zakończyła się gra. Czerwone światło diody pulsowało w kąciku lewego oka. Wskazał na górę.

– Tam będzie ci lepiej – powiedział z roztargnieniem.

Nurtowała go inna myśl. Wygrał czy przegrał?

Dotknął kciukiem przycisku startowego. Monstrualny silnik odpalił, momentalnie zabijając ich oboje.

Gusiew obudził się w realnym świecie. Dał znak, że w porządku. Trzeba kończyć.

Dietrich otworzył okno, zrywając uszczelniające taśmy, i zamknął zawór butli z gazem. Po chwili mogli już wyjść na pogrążony w mroku korytarz, jednak maski przeciwgazowe zdjęli dopiero na parkingu.

– I co?

– I co?!

Obydwoje, Dietrich i Irmina, podskoczyli do niego.

– Dotarłeś do Pośrednika?

– Tak.

– Powiedział ci coś?

– Tak.

Gusiew ziewnął.

– Słuchajcie, muszę iść się przespać – ziewnął jeszcze raz.

Wyrwał z notesu kartkę, nabazgrał coś, zrobił nieporadny rysunek i dał Ivanowi.

– Naprawdę, muszę zakotwiczyć w jakimś łóżku na parę godzin, zanim będę się nadawał do użytku.

Irmina zarzuciła mu ręce na szyję. Pocałowała go lekko. Potem mocniej.

– Jesteś strasznym pojebem, „Pułkowniku” – szepnęła mu do ucha – że się na to zdecydowałeś. Jesteś jak mały chłopczyk, który pójdzie grać o każdą stawkę na dowolnych warunkach – poczuł jej język na nosie. – Chcę żebyś taki pozostał na zawsze – pocałowała go jeszcze raz. – Nie doroślej, Gusiew. Nigdy.

– Odwiozę cię.

– Nie, w porządku – ruszył w stronę samochodu.

– Odwiozę cię, naprawdę.

– Nie, lepiej posprzątajcie tutaj.

Dietrich skończył pakować resztki uszczelniających taśm do wielkiego kartonowego pudła, potem zaczął demontować butle z gazem.

– Słuchaj – Irmina przysiadła na brzegu biurka. – Czy on znalazł Przejście?

Ivan przerwał odkręcanie śrub i odłożył narzędzia. Poklepał się po kieszeniach, wyjął paczkę papierosów, włożył jednego do ust. Potem popatrzył na małą karteczkę, którą dostał od przyjaciela.

– Tak – zapalił papierosa i zaciągnął się głęboko. – Jest szeroko otwarte.

„Pułkownik” Gusiew zahamował gwałtownie na przejściu dla pieszych i ziewnął szeroko, choć tak naprawdę wcale nie chciało mu się spać. Działo się coś dziwnego. W lewym oku pulsowało mu czerwone światełko. Dioda!!! – szarpnął się na siedzeniu, odruchowo dotykając skroni. Skóra była gładka. No tak, przecież dioda istniała tylko w realnym świecie… Zaraz! Przecież TERAZ jest w realnym świecie.

Zerknął w bok. To tylko zepsuty sygnalizator, zawieszony na kołyszącym się kablu, mrugał z innego pasa ruchu. Otarł pot z czoła. Gdy zmieniły się światła, ruszył ostro, by po chwili zaparkować pod szpitalem, gdzie robił wyniki. Wiedział, że kolega ma nocny dyżur.

Przepis o zakazie wstępu do budynków publicznych został już złagodzony, jednak spędził na bramce aż pięć minut, pokazując różne legitymacje i papiery. Potem ruszył w górę ciemnymi schodami, jednak gdzieś tak w połowie drugiego piętra zwątpił. Niby po co ma tam iść? Zatrzymał się, wyjął z kieszeni telefon i wystukał numer.

– Tak? – w słuchawce rozległ się zaspany głos.

– Cześć. Jak tam moje wyniki? Widziałeś już zdjęcia?

– Eeeeeeeeee…

– Aha. Rozumiem.

– Nie, nie! Czekaj. To jest… to jest…

– Rozrasta się?

– Mmmmmmm…

– Rozumiem.

– Nie, nie, czekaj. To…

– Powiedz coś po ludzku, jak lekarz lekarzowi. Bez ogródek.

– Rozrasta się.

– Szybko?

– Szybko.

– Co dalej?

– Przecież wiesz. Udar może nastąpić w każdej chwili. No, sam wiesz. Paraliż, roślinka…

– Kiedy?

– Boże… W każdej chwili. Dwa dni, tydzień, a może za piętnaście minut. Słuchaj, połóż się u mnie na oddziale. Dam ci izolatkę.

– Po co?

Gusiew przerwał połączenie. Odruchowo chciał schować telefon do kieszeni, ale uśmiechnął się i wrzucił go do kosza na śmieci. Czarny pies musiał się czaić tuż za winklem, bo podszedł cicho i oparł się łapami na ramionach „Pułkownika”.

– Cześć – powiedział czarny pies i polizał go po twarzy.

– Cześć. Jak leci?

– U mnie w porządku. A co u ciebie? – głos psa zmienił się w głos Anioła Śmierci. – Piętnaście minut? Zdaje się, że najbardziej nie chciałeś paraliżu albo zamiany w roślinkę. Piętnaście minut… Nie zdążysz dotrzeć do domu, do swojej ślicznej kolekcji broni, żeby strzelić sobie w łeb.

Gusiew strząsnął go z ramion. Podszedł do okna, otworzył je i usiadł okrakiem na parapecie.

– No nieeeeee… Skok z drugiego piętra? – pies śmiał się głosem anioła. – Połamiesz się tylko, będzie bolało. Oj, jak będzie bolało!

Gusiew wyjął z kieszeni marynarki piersiówkę wódki, otworzył, pociągnął wielki haust.

– Piętnaście minut, piętnaście minut… Już tylko czternaście… I co? Kto wygrał w tej grze?

– Ja zawsze we wszystko wygrywam – uśmiechnął się „Pułkownik”.

– Czternaście minut, a może już tylko trzynaście? Nie zdążysz dojechać do domu.

Gusiew nie miał nawet swojego zdjęcia małej dziewczynki, siedzącej na dachu i patrzącej w mglistą przestrzeń przed sobą, które wyciął z gazety. Ale… Miał coś innego.

– No i kto wygrał? – uśmiechnął się pies. – Nie zdążysz.

– Ja wygrałem. Za dużo ślęczysz nad kartotekami policji, a za mało interesujesz się życiem – „Pułkownik” wyjął z kabury nielegalną „czterdziestkę piątkę”. – Nie wiedziałeś o tym? – roześmiał się kpiąco. Potem zarepetował i odbezpieczył upiorną maszynę śmierci. – No i co? Nie zdążę, psie?

Z ulgą patrzył, jak zwierzę podkula ogon. Odwrócił się do niego plecami, słysząc tylko oddalający się skowyt.

Jeszcze raz popatrzył na panoramę oświetlonego latarniami miasta. Pociągnął łyk wódki. Przymierzył lufę do ust, ale przy tym kalibrze to było praktycznie niewykonalne. Trzeba chwycić bokiem, a na spuście położyć kciuk. Jeszcze jeden haust. W panoramie miasta kryło się coś dziwnego, coś, co fascynowało go od dawna. Przecież wiedział, że tu, w geometrii przestrzeni, zaklęte jest jakieś przesłanie, przekazywane od pokoleń. Jakaś ukryta wiadomość. Ale co mogło nieść swoje przesłanie przez tysiąclecia, skoro sama geometria zmieniała się bez ustanku?

Nagle usłyszał szepty. Czy to te pokolenia, które tworzyły to wszystko wokół? Chciał krzyknąć: „Chłopaki i dziewczyny, którzyście to budowali od tysięcy lat! Udało wam się!”. Ale powiedział tylko:

– Tak. Tak, mówcie do mnie.

Głosy Starych Mistrzów były coraz lepiej słyszalne. Szeptali mu do ucha, coraz głośniej, coraz wyraźniej. Nagle zrozumiał. Wiedział już, co kryje się w geometrii miasta. Co chciano mu przekazać.

– Słyszę was. Już wiem – szepnął. – To legenda! Legenda!

Wypił kilka łyków wódki.

– Legenda… Już rozumiem.

Znowu sięgnął po piersiówkę. Wielki haust. O mało się nie zakrztusił, rozpaczliwie potrzebował zakąski, więc włożył sobie do ust lufę wielkiego pistoletu i pociągnął za spust.

Huk odpalanego naboju.45 ACP był tak wielki, że dwóch pacjentów w sali obok zesrało się ze strachu, nie przerywając snu.

Ivan „Sepp” Dietrich siedział przy biurku, przed staroświecką maszyną do pisania swojej żony. Jakoś to wszystko przeżył, pogodził się i, mimo że szarpało nim poczucie winy, zracjonalizował. Najgorzej było nocą. Ciągle wracał myślami do tego, co się zdarzyło. Parę razy nawet śniło mu się, że krąży uliczkami podziemnego Wrocławia. Chodził, kompletnie sam, krok za krokiem, a w zasypanym mieście nie było nikogo. Ani jednego człowieka. Drewniane kamieniczki stały puste, budynki publiczne jak wymiecione… Nikogo.

Chociaż nie. Czasem spotykał pewnego mężczyznę, snującego się pośród opuszczonych domów jak on sam. Pan Wyzgo, z przewieszonym przez ramię karabinem maszynowym, również krążył wymarłymi ulicami. We śnie nigdy się do siebie nie odezwali. Na swój widok z reguły odwracali się i rozchodzili w różne strony…

Teraz jednak Dietrich wkręcił do maszyny kartkę papieru. Gusiew chciał, żeby zaczął pisać. OK. Musi przecież to wszystko opisać. Tylko jak zacząć? Cholera…

„Przeżyłem zupełnie nieprawdopodobną historię. Zaczęło się tak…”.

Nieeeeee. Do dupy! Wyrwał kartkę i wkręcił nową.

„Zdarzyło mi się coś zupełnie nieprawdopodobnego. Nikt nie uwierzy w tę historię. Mój przyjaciel i agentka wywiadu Węgier postanowili…”.

Boże, co za bzdety! Nowa kartka. Jak się pisze? Jak się pisze?! Jak oddać to wszystko, co siedzi w człowieku?!

„Jestem pracownikiem Instytutu…”.

Nowa kartka.

„Był upalny wieczór. Poznaliśmy pewną Węgierkę. Ona udawała, że nie mówi dobrze po polsku, ale potem okazało się, że mówiła…”.

Jezus! Nie umiał pisać. No nie umiał! Po prostu nie umiał…

Wyjął z szafy wojskową kurtkę z maskowaniem. Zrzucił kapcie i włożył NATO-wskie buty. Ciemne okulary na czoło, papieros, szklaneczka whisky. Na biurku porozsypywał trochę amunicji różnych kalibrów – tak, żeby naboje ładnie się komponowały. W różnych miejscach porozkładał gustownie rewolwer.357 Magnum, „dwudziestkę dwójkę” z długą lufą i.38 Special z krótką. Półautomat 9 mm Luger wprost przy maszynie do pisania.

„To była twarda gra, w której ryzykowaliśmy życiem. Najbardziej Gusiew. Ale i całe miasto było zagrożone, może i kraj. Teraz opiszę nasze przygody, w które i tak nikt nie uwierzy…”.

Wyrwał z maszyny kartkę. Zerknął na swoje odbicie w lustrze. Wyglądał jak Hemingway. Ale Hemingwayem nie był. Właśnie. Dlaczego w tym pokoju nie ma napakowanego narkotykami Witkacego, który mógłby mu coś poradzić? Gdzie Hermann Hesse, robiący sobie zastrzyki z morfiny? Dlaczego Dostojewski, wieczny hazardzista, nie gra w karty przy biurku z Kafką, uchlewającym się od rana? Gombrowicz, z inhalatorem na astmę, mógłby coś poradzić. Wyobraził sobie, jak nachyla się nad nim Bruno Schulz i szepcze: „A cóż tobie radzić, synu? Wszystko, co mieliśmy do powiedzenia, już powiedzieliśmy” – wskazujący palec był wycelowany w półkę z książkami.

Szlag!!! Jak się pisze? Jak oddać swój ból, strach, samotność, żal po tylu stratach… A jednocześnie to, że jest mu – o perfidio! – dobrze? Jak opisać pustkę po stracie przyjaciela i poczucie winy? Jak oddać to, co czuł w chwili, gdy umierał jego ojciec, a on sam kucał na klatce schodowej z idiotycznymi gumowymi rękawiczkami i maską na twarzy, bo nie wiedział, że to agonia, i bał się jeszcze zarazić ojca grypą? Jak się opisuje historie? Jak to się robi?

Wielki, puchaty, perski kocur wskoczył na biurko i zaczął głośno mruczeć. Popatrzył Ivanowi prosto w oczy, co u zwierząt jest rzadkością. Przekrzywił głowę. Wyraźnie śmiał się, na swój koci sposób.

– O żesz ty… – Dietrich wkręcił do maszyny nową kartkę. – Już wiem!

Jezu, jakie to proste! Jakie łatwe, choć początkowo trudne do odgadnięcia. Już wiedział. Wiedział. Zrozumiał. Niewprawnie jeszcze, dwoma palcami, zaczął stukać w klawisze.

„Był rok 1999. Heinz Guderian i Gieorgij Żukow siedzieli na balkonie siódmego piętra jednego z monstrualnych, wrocławskich bloków. Pili wódkę. Obydwaj z pewnym zdziwieniem obserwowali przelatujący tuż obok balon meteorologiczny, do którego za mordę przyczepiony był perski kot, zawzięcie usiłujący sterować płonącym ogonem…”.

WANILIOWE PLANTACJE WROCŁAWIA

Wyjechał z Wrocławia już po zmroku. Właściwie bez celu, tylko po to, żeby się „przejechać”. Karoserie jadących z naprzeciwka samochodów lśniły odblaskami – widział je, skrzące się cienie, w świetle reflektorów. Miał wrażenie, że szybuje gdzieś w kabinie wahadłowca – zmieniające się wykresy na panelu radia, diody, podświetlane wskaźniki, ledy, wyświetlacze na desce rozdzielczej… I ta strzałka na głównym zegarze, nieprzerwanie przesuwająca się w prawo. Porwał go pęd, zatracił poczucie czasu. Mknął w stronę Zgorzelca czteropasmową autostradą, bez planu, bez jakiejkolwiek refleksji – upajała go sama szybkość. Coraz dalej, coraz dalej, aż… Mniej więcej na wysokości Legnicy zauważył TIR-a z rozerwaną oponą, który forsował pas zieleni dzielący obie jezdnie i zmierzał dokładnie w jego kierunku…

Wypadek samochodowy to chwile, w których wszystko dzieje się nieprawdopodobnie szybko, ale jednocześnie, dziwnym paradoksem, czas bardzo się rozciąga. Widział ogromną masę naprzeciw siebie – regularny osiemnastokołowiec, czterdzieści ton stali, plastików i gumy – sunącą niekontrolowanym poślizgiem, jak superciężka brona mieląca trawnik i wyrzucająca w górę fontanny ziemi… Wiedział już, że nie uniknie zderzenia. Wszystko działo się bardzo szybko, lecz czas zyskał nowy wymiar. Na tych kilku ostatnich metrach zdążył przemyśleć kilka zupełnie różnych spraw. „Czy jestem trzeźwy?”. „Jestem” – odpowiadał sam sobie. – „Nic mi nie zrobią”. „Czy samochód ma aktualne badania techniczne?”. „Ma”. „OK. To w porządku. Ciekawe, czy przeżyję…”.

Kierowca TIR-a musiał być szoferem z dziada-pradziada. Widząc, że jego ciężarówka zmiażdży małe auto swoją monstrualną masą, dokonał cudu. Przy praktycznie nieczynnym już, zmasakrowanym układzie kierowniczym sprawił, że niemożliwe stało się możliwe. Puścił hamulec, choć wszystko w jego spanikowanym umyśle krzyczało, żeby nie puszczać do końca, i odbił w prawo. Kierowca tego pieprzonego TIR-a musiał być jakimś cholernym geniuszem, prawie Bogiem! Sprawił, że stał się cud – osobowe autko, zamiast wmulić się pod pakę i obciąć pasażerowi głowę, wbiło się dokładnie w wielkie przednie koło ciężarówki.

Usłyszał wybuch napinającego pasy ładunku pirotechnicznego, nos rozpieprzyła mu poduszka powietrzna. Strefy zgniotu przyjmowały właśnie swój stan „kompaktowy”, a komputer luzował pasy, nie chcąc doprowadzić do uszkodzeń wątroby. Metalowe wahacze wcisnęły mu silnik pod nogi, żeby nie zamienić jego piszczeli w kostną mączkę, kolumna kierownicy odpaliła swoje własne ładunki i ustawiła się w pozycji na sztorc, aby nie rozgnieść mu czaszki.

Poduszka powoli wypuszczała powietrze.

Obudził się we wnętrzu rozjaśnionym widmową poświatą. Chryste! Żył? „Ile miałem na liczniku?” – idiotyczna myśl. – „Sto sześćdziesiąt? Sto osiemdziesiąt? Kurwa, czy za to mogą oskarżyć? Jezuuuuuu… Co za aberracje umysłowe. Żyję. Żyję… To chyba najważniejsze”.

Skąd ta poświata? Zerknął w bok. To plastikowa tulejka chemicznego światła, która wypadła ze skrytki… Ale numer! Dostał tę tulejkę podczas powodzi we Wrocławiu. Wystarczyło zgnieść umieszczony w plastikowej otulinie szklany cylinder i potrząsnąć – pomarańczowe światło, wywołane jakąś reakcją chemiczną, sprawiało, że urządzenie świeciło przez sześć godzin. Wstrząs spowodowany wypadkiem uruchomił ten tandetny cud nowoczesnej techniki. Strzępy zmasakrowanego metalu wokół lśniły pomarańczowo…

Jezu… Jakie straty? Zamknął jedno oko, potem drugie. OK. Oba w porządku. Wątroba, żebra, kark. Ale ciepło… Kolana, stopy, łokcie… Brzuch, krocze, uda, ręce… Czuł w ustach jakąś ciecz. Spokojnie. To tylko poduszka powietrzna złamała mu nos. OK. Wszystko w porządku. Paraliż? Poruszył palcami rąk i nóg. Nie był sparaliżowany, ale chyba… to może nastąpić później. Nie pamiętał. Cała jego wiedza na ten temat pochodziła z filmów. Nie ruszać się. Nie powinien się ruszać. Złamania? W tej chwili nie sposób tego stwierdzić. Zaraz, może się przecież spalić! Jezuuuuussss!!! Stękając z wysiłku, usiłował namacać chromowany spust gaśnicy, lśniący w pomarańczowym, chemicznym świetle. Nie, nie, spokojnie. Przerywacz odciął dopływ paliwa. Ciekawe, czy tamten TIR też miał podobne urządzenie? To bez znaczenia, osiemnastokołowiec musiał być napędzany dieslem, a ropa nie pali się tak łatwo. Usiłował opanować strach. Spokojnie! Zresztą co on mógł tamtemu zrobić, wbijając się w przednie koło raptem dwutonowym pojazdem. Ale… szlag! Przecież ci, co jechali z tyłu, również musieli się wrąbać w pancerną przeszkodę…

Był napakowany adrenaliną po dziurki w zakrwawionym nosie. Organizm usiłował pomóc, pompując krew do ważnych życiowo organów, do mózgu i wątroby. Czuł ciepło w brzuchu i głowie, a chłód w palcach i stopach. Mózg pracował na zdwojonych obrotach. W myślach powtarzał pamiętaną skądś instrukcję: „Jeśli miałeś wypadek na autostradzie, to nie wysiadaj z rozwalonego auta. Następne pojazdy będą wbijać się z tyłu. A większe szanse masz siedząc w choćby potrzaskanym, ale blaszanym bunkrze, niż w bezpośredniej konfrontacji z czyimś zderzakiem. Siedź na dupie, kurwa twoja mać, i nie odpinaj pasów!!!”…

Wysiadać. Dobre sobie.

Właściwie nie mógł się ruszać. Pochylił lekko głowę, krew z nosa pociekła na koszulę. Nawet gdyby chciał, nie mógł opuścić samochodu. Nie bardzo wiedział, która część poskręcanej blachy to drzwi… Zmartwiałym, jakby należącym do kogoś innego palcem wyszarpnął zawleczkę spustu gaśnicy. Zawisła mu na kciuku. Nic więcej nie mógł zrobić. Radio już nie grało, strzaskany akumulator musiał spuścić płyn.

– Tutaj! Tutaj! – usłyszał krzyki na zewnątrz. – O żesz… Szlag!

Jak długo był nieprzytomny? Znowu krzyki:

– Dawaj nożyce! Tutaj!

Nożyce? Ratownicy drogowi. Był nieprzytomny przynajmniej pół godziny. Dwadzieścia minut? Piętnaście? Nie mogli szybciej dotrzeć na miejsce. A może… Trach! Usłyszał głośny trzask.

– Żyje pan?

Co za idiotyczne pytanie.

– Wyciągnijcie mnie – równie idiotyczna odpowiedź.

– Proszę płytko oddychać! Proszę wykonywać polecenia.

Trach!

– Proszę rozluźnić mięśnie. Proszę się nie bać. Zaraz pana wyciągniemy.

Trach! Blacha poddawała się naciskowi stalowych ramion pneumatycznego rozwieracza.

– Wszystko w porządku. Wszystko jest w najlepszym porządku – widział już hełm ratownika, który recytował zdania zapisane w swojej instrukcji. – Proszę rozluźnić mięśnie, proszę się nie bać, już jesteśmy. Zaraz pana wyciągniemy! Proszę współpracować. Proszę nie zasypiać.

Kto, kurwa, pisze im te teksty?! Jakiś stary spec od BHP?

Trach! Nożyce cofnęły się poza zasięg wzroku. Poczuł, jak kilka rąk usiłuje go objąć. Blask pomarańczowego, chemicznego światła zmniejszył się nieco. Ktoś założył mu kołnierz ortopedyczny, przecięto pasy. Zaczęli go wyciągać. Bał się bólu, ale właściwie nie poczuł niczego poza naciskiem dłoni.

– Jeeeeezu, chyba cały – rzucił ktoś z boku.

– Już w porządku. Już w porządku – położono go na poboczu. Facet w białym kitlu zrobił mu zastrzyk. – Proszę się nie ruszać.

Na moment oślepiła go mała laryngologiczna latarka. Potem nowe ukłucie, tym razem w dłoń.

– Założyliśmy panu wenflon. Proszę się nie ruszać, proszę współpracować.

Ktoś zabrał się za jego koszulę. Dwa sprawne cięcia i kłąb zakrwawionego materiału poszybował gdzieś w bok. Wasilewski podniósł się na łokciach. Czuł się dobrze. Czuł się jak młody bóg. Jezu, co ta adrenalina robi z człowiekiem…

– Proszę leżeć. Proszę współpracować – powiedział lekarz z pogotowia.

– Nic mi nie jest.

– Dobra, dobra… Widziałem już faceta, który uciekał przez pole tak szybko, że nie mogliśmy go dogonić. Niby nic – lekarz uśmiechnął się lekko – tyle, że wcześniej urwało mu prawą stopę.

Wasilewski również się uśmiechnął.

– Nic mi nie jest – powtórzył.

– No, zasadniczo nic – zgodził się lekarz. – Tyle, że… W szoku można nawet latać bez skrzydeł.

Dwóch sanitariuszy przyniosło nosze. Unieruchomiono go pasami i zapakowano do karetki. Na szczęście był cholerny środek nocy, nie musieli włączać syreny. Dopiero w tej chwili Wasilewski uprzytomnił sobie, że nawet nie widział miejsca wypadku. Zerknął na siedzącego tuż obok pielęgniarza.

– Ile się zderzyło?

Tamten pokręcił głową i nachylił się nad leżącym.

– Siedemnaście! – uśmiechnął się lekko. – Będziesz pan w telewizji!

– Ostro?

– Uuuuuuuuu – pielęgniarz machnął ręką. – Pan żeś w tego TIR-a przypieprzył, ale w przednie koło. Dziecko szczęścia, kurde. Dwóch następnych wjechało pod TIR-a. Ścięło im kabiny i mogiła. Potem Merc w pana i on osłonił…

– Przed czym?

– Następna z tyłu była ciężarówka – pielęgniarz wykonał odżegnujący gest. – Siedmiu – przeciągnął sobie palcem po szyi i mrugnął porozumiewawczo. – Wiem na pewno. Reszta ranna, mniej lub bardziej. A co potem, to się zobaczy – włożył palec do ust i podłubał w zębie. – Pan to jesteś, szlag, dziecko szczęścia. Ratownicy wyjmowali pana jak sardynkę z puszki.

Wasilewski usiłował sięgnąć do kieszeni, ale pasy skutecznie to uniemożliwiały.

– W kieszeni spodni mam telefon – nie mógł nawet wskazać brodą. – Mógłby pan zadzwonić do tych od assistance? Numer jest przyklejony pod wyświetlaczem.

– Pewnie – ostrożnie wyjął telefon z kieszeni i wystukał numer. Operator zgłosił się natychmiast. Pielęgniarz rozmawiał przez chwilę, opisując sytuację, potem zerknął na Wasilewskiego. – On mówi – wskazał na wyświetlacz telefonu – że z samochodem OK. Ściągną go z szosy i wypełnią wszystkie papiery z ubezpieczenia. Pyta, czy przyjechać do pana.

– Przyjechać.

– Dobra. Tak mu powiem.

Wasilewskiego zawieziono do szpitala w Legnicy. Leżał na noszach w izbie przyjęć, wśród mniej lub bardziej rannych. Jako „mało poszkodowanego” wyznaczono go w kolejce do obsługi jako ostatniego. No, może przedostatniego. Za nim była jeszcze mała dziewczynka, tuląca się do pluszowego misia. Wypadła z jakiegoś samochodu i miała niewielkie otarcia na plecach. Chlipała, bo nie wiedziała, co się stało z rodzicami. Sądząc po wyglądzie pozostałych ludzi na noszach, mogło być z nimi nie najlepiej.

Wasilewski wariował z nudów. Poza siostrą, która pobrała mu krew do analizy, nie pojawił się nikt inny. Lekarze byli zajęci przy ciężkich przypadkach. Przypięty pasami, unieruchomiony kołnierzem ortopedycznym, o mało nie zaczął wyć, czekając na dzień sądu ostatecznego. Strasznie chciało mu się palić. Na szczęście pojawił się miejscowy reprezentant jego assistance.

– Ja cię… – w pierwszej chwili zachował się niezbyt profesjonalnie, widząc wokół ciała na noszach. – Niech pan tu nie umiera! – szybko powrócił do zawodowego, uprzejmego tonu. – Zaraz załatwię karetkę i zawieziemy pana do Wrocławia! Niech pan tu nie umiera. Błagam!

Karetkę udało się załatwić w pięć minut. Wieziono go boczną drogą, przez Kąty Wrocławskie. Strasznie trzęsło, ale szybko dotarli do miasta. Pojechali do Szpitala Czterdziestolecia na Kamińskiego. Tu już było trochę bardziej profesjonalnie. Błyskawicznie pobrano mu krew, potem rentgen, klatka piersiowa, szyja, kręgosłup. Tomograf. Mózg. Podobno OK. Młody lekarz, w towarzystwie stażysty Murzyna, obejrzał go dokładnie. Wreszcie zdjęto mu ten pieprzony plastikowy kołnierz i położono na stole. Siostra w lśniąco białym kitlu oblała mu prawą dłoń spirytusem, i to w takiej ilości, że o mało nie rozkaszlał się od odoru. Nowy zastrzyk. A potem chirurg w kilka sekund wyjął mu z nadgarstka odłamek metalu, wielkości może raptem dwóch milimetrów.

– Pan to jest chyba w czepku urodzony – lekarz zdjął maskę i zerknął na malutki kawałek metalu, trzymany w pęsecie. – Operacja skończona, a pacjent jeszcze żyje… To już drugi raz w tym roku tak mi się udało.

Wasilewski ryknął śmiechem. Boże, ta jego ukochana cywilizacja znowu się o niego upomniała! Znowu był w miejscu dobrze zorganizowanym, dobrze wyposażonym we wszelkie środki techniczne, dobrze poinformowanym. Był w miejscu, w którym zatrudniano wyłącznie fachowców.

– Niech pan zejdzie z tego stołu – powiedział lekarz. – Bo mi pan jeszcze odleżyn dostanie.

– Czy mogę… – z ulgą oparł stopy na podłodze. – Czy mógłbym, jakby to powiedzieć, „nie pozostawać do rana na obserwacji”?

– Mógłby pan, na własną prośbę. Dam panu radę: niech pan wezwie taksówkę, każe kierowcy kupić pół litra i jedzie uwalić się na amen, prosto do domu. Zasadniczo lekarz nie powinien wydawać takich instrukcji, ale…

– Rozumiem – Wasilewski dopiero teraz mógł zerknąć na swój nagi tors. – Dostanę jakiś koc?

Głupio byłoby paradować po mieście w samych spodniach, a jego pocięta, zakrwawiona koszula leżała gdzieś w krzakach, niedaleko Legnicy. Dostał stary, sprany do osnowy kitel i tampon, mimo że krew nie ciekła mu już z nosa. Ktoś wepchnął mu do kieszeni wypełniony formularz przyjęcia na ostry dyżur, kazano podpisać jakiś papier. Wreszcie mógł wyjść w ciepłą noc i zapalić papierosa. Wezwał przez telefon taksówkę, pamiętając o zamówieniu u taryfiarza połówki Żubrówki. Cały się trząsł, chwilami odpływał…

Notoryczne wysiadywanie po nocach przestało być problemem dokładnie w chwili, gdy się z tym wreszcie pogodził. Budził się o trzeciej, czwartej, piątej, i nie mógł zasnąć. Cholera wie, czy to nerwica, czy starość… Nie był w końcu taki stary – czterdzieści lat nie wyrok. Najpierw mu to przeszkadzało, potem już nie. Pogodził się z tym zjawiskiem i od razu, zamiast utrudnieniem, stało się ono, przynajmniej w pewnym sensie, „esencją” jego życia. W lecie bywało bardzo przyjemnie, w zimie różnie. W lecie mógł obserwować wczesny wschód słońca, mógł pić w znośnej temperaturze, mógł wreszcie wyjść z domu i poznawać ludzi, którzy mają ten sam problem. Dziwne postacie ze snu, krążące w różnych niesamowitych miejscach, w ciemnościach i szarościach przedświtu, w pierwszych promieniach letniego słońca, które pojawia się o czwartej na kompletnie opustoszałych ulicach miasta. Nie chodzi bynajmniej o policjantów, strażników miejskich, czy choćby śmieciarzy, którzy tylko wtedy mogli sprawnie opróżnić kubły – potem korki uniemożliwiały im pracę. Poznał kilku dostawców, na przykład pana Mietka, któremu parę razy pomógł wyładować skrzynki z chlebem, a który uraczył go za to całą serią anegdot dotyczących „życia po życiu” – tak profesjonaliści określają godziny przed świtem. Obserwował tajemnicze osoby, snujące się w dziwnej, onirycznej atmosferze po naprawdę pustym mieście. W czasie, gdy ludzie stawali się podejrzanie uprzejmi, współczujący, gotowi do współpracy i rozmowy, gdy można ich poznać, można im pomóc lub… zrobić wiele dziwnych rzeczy. Parę razy zdarzyło mu się nie obudzić o trzeciej, nastawiał więc budzik i przed świtem ruszał w miasto. Ten samotny świat intrygował go coraz bardziej. Spotkał faceta ładującego kontenery z piwem na zaplecze sklepu, zaczęli rozmawiać. Wypili parę piw, siedząc na murku przy sklepie. Dziwny czas przed świtem… Gdyby spróbował zrobić to samo o godzinie siódmej, zostałby zbluzgany… i to w najlepszym razie. Kiedy indziej wszedł do restauracji. Widział słaniający się na nogach personel, klnący, że musi siedzieć po nocy, bo paru pijanym ważniakom nie chce się wyjść i oni, biedni, muszą sterczeć na posterunkach mimo kompletnie idiotycznej pory. Podszedł do kelnera z zapuchniętymi z niewyspania oczami i powiedział:

– Stary, muszę coś zjeść (bez żadnego tłumaczenia, bez żadnych usprawiedliwień w rodzaju: „Żona wyjechała i jestem głodny”, „Nie mogę spać, bo mną telepie”, ani nic w tym rodzaju).

Dostał. Poklepano go po ramieniu, nie kazano płacić, nawet przysiedli się i pogadali.

Ciekawe, czy odważyłby się złożyć tę samą propozycję o siódmej, jeśli, oczywiście, znalazłby o siódmej jakąś jeszcze czynną restaurację. Miał wrażenie, że o siódmej dostałby w łeb za te same słowa, które o czwartej powodowały coś zupełnie innego.

Często zastanawiał się, co takiego jest w tym dziwnym, opustoszałym, nocnym mieście, co sprawiało, że ludzie, których spotykał, uznawali go nagle za „swojego”, za członka ich specjalnej wspólnoty, tajnego klanu, za kogoś wyróżnionego. Dlaczego sprzedawca, doglądający wyładunku nowych towarów do swojego sklepu, poświęcił mu o piątej całe pół godziny, a po ósmej mógł mieć co najwyżej zawodowy, obojętny uśmiech? Zastanawiał się, dlaczego przed świtem wszyscy są dla ludzi ludźmi, a potem już tylko bezosobowym tłumem. Za dużo ludzi? Czy może to jakieś resztki atawizmów z czasów jaskiń? „W nocy musimy się trzymać razem, żeby przeżyć, a w dzień – wiadomo… Wtedy już można walnąć w łeb i złożyć malutki donosik”. Nie wiedział, ku której teorii skłania się bardziej. Może jednak wielka liczba? Moralność oblężonego mrowiska? Już Gombrowicz pisał, że nie można ogarnąć umysłem zbyt wielkich liczb. Człowiek idący plażą, widząc jednego przewróconego na plecy żuczka, pomoże mu stanąć na nogi, lecz kilkaset żuczków w potrzebie minie obojętnie. A widząc kilka tysięcy żuczków… Widząc kilka tysięcy żuczków, zacznie je deptać. Czy to samo jest w mieście? Dlaczego, zanim jeszcze tłum wylegnie na ulice, człowiek jest traktowany jak swój, jak rodzina, a potem jak wróg, agresor, żołnierz obcej armii?

Coś dziwnego działo się z jego psychiką. Przypominało to magiczny świat „Xięgi Bałwochwalczej” Schulza. Tajemnicze zjawiska, jakby spoza realnego świata, dziwni ludzie, jakieś niesamowite myśli w głowie…

A potem wstawało słońce i nagle, po upływie dość krótkiego czasu, znowu zamieniał się w istotę skończenie logiczną. Co jeszcze przygotować na dzisiejsze spotkania? Czy mam w baku dostatecznie dużo benzyny, żeby załatwić wszystkie zaplanowane sprawy? Czy o niczym nie zapomniałem? Gdzie jest kartka z telefonem, pod który mam zadzwonić w interesach? Czy… czy… Czy jutro też będzie noc?

Będzie, będzie – uspokajał sam siebie. Wszyscy wkurwiający go ludzie zamienią się znowu w „swoich”, w członków jego klanu. W braci, gotowych stanąć za plecami, by chronić w potrzebie, którzy, jeśli tylko nie zasną, będą mu bardzo sprzyjać.

Wspomnienia o wypadku zatarły się już w jego pamięci. Zmienił mieszkanie, kazał sekretarce skorzystać z oferty pierwszego lepszego biura wynajmu i przeprowadził się, nawet nie wiedząc wcześniej, gdzie dokładnie leżą Karłowice, które odtąd będą jego domem. Chciał kupić meble przez internet, ale nie znalazł nic ciekawego, więc wynajął architekta i dekoratora wnętrz. W dwa dni miał wszystko gotowe. Zresztą i tak prawie nie będzie tam mieszkał. Źle się czuł w jakichkolwiek wnętrzach.

Stał właśnie w kolejce na stacji benzynowej ESSO, trzymając w ręce piwo. Ziewał, bo nagle zachciało mu się spać. Sięgnął po telefon i zadzwonił do swojej sekretarki. Odebrała ledwie przytomna, musiał wyrwać ją ze snu.

– Słuchaj, kup mi jakiś samochód.

– A jaki, szefie? – ziewnęła bardziej rozdzierająco niż on.

– Jakikolwiek. Wejdź do pierwszego lepszego salonu i kup, co mają na składzie. Byle nas tylko było na to stać.

Rozłączył się, bo pracownik obsługi właśnie wymierzył w niego laserem, chcąc odczytać kod kreskowy. Nie miał nawet głupich trzech złotych w kieszeni, zapłacił więc kartą kredytową, ale o drugiej w nocy nie spowodowało to niczyich komentarzy. Wyszedł na wały przeciwpowodziowe. Sekretarka oddzwoniła po jakichś dwudziestu minutach, informując, że ma kolegę, dilera samochodów, i on proponuje czarne alfa romeo, dwudrzwiowe, sportowe, na wyjątkowych warunkach. Chociaż sekretarka Wasilewskiego była już przyzwyczajona do ekstrawagancji szefa, tym razem musiał ją nieźle zszokować, skoro budziła po nocy swoich znajomych.

– Stać nas? – spytał.

– Uch, szefie… Stać nas na merca, jeśli pan go chce.

– Dobrze. Niech będzie ta alfa. Tylko jutro rano ma stać na parkingu.

– Nie ma sprawy, będzie.

Rozłączył się, usiadł na ławce i otworzył puszkę piwa. Wały przeciwpowodziowe oddzielał od miasta kanał prowadzący do stoczni rzecznej, ostatnio raczej nieużywany. Z przodu miał wspaniały widok na morze trzcin, oświetlonych przez sodówki Leclerca, z tyłu nurt rzeki, rozświetlony reflektorami płynących do śluzy barek. Do prawego ucha włożył słuchawkę radia, zapalił papierosa. Biedni rosyjscy marynarze umierali właśnie w skorupie swojego okrętu podwodnego, który zatonął gdzieś tam, w zimnej wodzie; wokół tragedii nabrzmiewały różne głupie, polityczne zabiegi. Wasilewski zaciągnął się głęboko. Było mu ciepło i przyjemnie, tylko komary zaczynały ciąć coraz natrętniej. Wyjął z kieszeni opakowanie OFF-u. Szybko wygrał przeciwlotniczą batalię – spray działał niezawodnie.

Z prawej zauważył coś niecodziennego. Człowiek w garniturze na wałach o trzeciej w nocy? I w dodatku świecący sobie latarką? Czegoś takiego nigdy dotąd nie widział. Facet miał dokładnie sprecyzowany cel swojej marszruty. Podszedł wprost do ławki.

– Pan Wasilewski? – spytał. Pokazał swoją legitymację z pieczątkami, znakami holograficznymi i wszystkimi innymi bajerami. – Alek Mierzwa, Centralne Biuro Śledcze.

– Dzięki Bogu – uśmiechnął się Wasilewski. – Już myślałem, że walnie mnie pan kijem baseballowym i zabierze telefon.

Tamten uśmiechnął się również. Bez zaproszenia usiadł obok i zgasił latarkę.

– Przepraszam, że niepokoję o tak dziwnej porze. Szczególnie w takim miejscu.

– Proszę się nie krępować.

– Pan, widzę, jak zwykle nie śpi.

Wasilewski wzruszył ramionami.

– Jak zwykle? Jestem aż tak ważną osobą, że ktoś mnie śledzi?

Mierzwa machnął ręką, potem lekko przygryzł wargi.

– Wie pan – zerknął w bok. – Z reguły jest tak, że prowadząc śledztwo wzywa się podejrzanego do biura, wypytuje, przedstawia dowody i… – zawiesił głos.

– Ach, rozumiem – Wasilewski poczuł lekkie ukłucie niepokoju. – Miałem wtedy, na autostradzie, powyżej sto sześćdziesiąt na liczniku? I tym zajmuje się Centralne Biuro Śledcze?

Mierzwa uśmiechnął się wyrozumiale.

– Pozwoli pan, że opowiem mu krótką historię?

– Proszę.

– Pewien człowiek prowadził auto na autostradzie, z dużą szybkością, choć to dla mnie osobiście nieistotne, w stronę Zgorzelca. W pobliżu Legnicy uderzył w przednie koło TIR-a.

– Hm, aluzju poniał – przerwał mu Wasilewski. – Ale gdzie ta zbrodnia? Co najwyżej czeka mnie kolegium.

– Pana? – spytał Mierzwa.

– Nie rozumiem?

Policjant potrząsnął głową.

– Tym człowiekiem był Robert Daroń.

Wasilewski wzruszył ramionami. Sytuacja wydawała się być coraz bardziej nierealna.

– Proszę?

– Dobrze. Powiedzmy inaczej: pewien człowiek zderzył się z TIR-em. Ratownicy wyjęli go z pojazdu, lekarz z pogotowia rozciął zakrwawioną koszulę i odrzucił ją gdzieś na pobocze. Pielęgniarz z karetki wezwał assistance. Faceta przewieziono do szpitala w Legnicy, gdzie pobrano mu krew. Przyjechał miejscowy reprezentant assistance i z jego inicjatywy przewieziono ofiarę wypadku karetką do Wrocławia. W Szpitalu Czterdziestolecia najpierw pobrano mu krew do badania, w takich okolicznościach normą są dwie ekspertyzy. Pierwsza ma na celu stwierdzenie, czy kierowca był trzeźwy, druga to określenie grupy krwi, na wypadek, gdyby potrzebna była transfuzja podczas ewentualnej operacji.

– Do czego pan zmierza?

– Otóż kopie wyników każdego badania trafiają na biurko oficera policji drogowej, który zajmuje się ustalaniem przyczyn wypadku. I… – Mierzwa zawiesił głos. – Oficer z Legnicy dostał następujące dane: pacjent z Legnicy miał grupę krwi AB Rh plus, pacjent z Wrocławia ma grupę 0 Rh minus…

– Bzdura. Ktoś po prostu pomylił probówki.

– Oczywiście, to było jego pierwsze skojarzenie. Sprawdził karty w obu szpitalach i… pojechał na miejsce wypadku. Odnalazł zakrwawioną koszulę i oddał na dodatkowe badania. Wynik: grupa AB Rh plus.

– Co pan chce przez to powiedzieć?

Mierzwa znowu się uśmiechnął.

– W tej sytuacji pierwsze podejrzenie jest proste. Pan Daroń, zachlany w trupa, prowadził samochód. Po wypadku spanikował i wezwał assistance, żeby uniknąć badań w Legnicy. W pijanym widzie mógł nie zauważyć, że krew pobrano mu już w pierwszym szpitalu. Po drodze zatelefonował do kolegi Wasilewskiego i poprosił, żeby ten podstawił się do badania we Wrocławiu. Rzecz dałaby się załatwić przy minimalnych łapówkach.

– Co pan sugeruje? O czym pan w ogóle mówi?!

Mierzwa wzruszył ramionami.

– Mówię o tym, że ta hipoteza to kompletna bzdura – znowu spojrzał badawczo. – Obydwa wyniki badania krwi, legnicki i wrocławski, stwierdzają jasno, że zarówno pan Daroń, jak i pan Wasilewski byli trzeźwi jak, nie przymierzając, świnie.

– Jezuuuu… Mam wrażenie, że każdy może przyjść, usiąść tu na ławeczce i prawić bajędy…

– Każdy może. Owszem – Mierzwa przygładził włosy. – Problem w tym, że oficer z drogówki to mój kolega. Rozmawialiśmy o tym przypadku i… Wie pan – zmienił temat. – Samochód, który brał udział w wypadku, był zarejestrowany na pana Daronia. Sprawdziłem odciski palców na kierownicy i na kluczykach. Nie wiem czyje są, bo nie mamy jego odcisków w kartotece, ale na pewno nie są pańskie.

– A skąd macie moje? – Wasilewski dał się zaskoczyć.

– Z puszki, takiej jak ta – Mierzwa wskazał blachę po piwie, rzuconą w trawę. – Podjęliśmy podobną kilka dni temu.

– Jestem śledzony?

– Był pan. Następna hipoteza, która zalęgła się tym razem w mojej głowie, była taka, że sprytnie zamordował pan Roberta Daronia i…

– Jezus. Jezus – Wasilewski ukrył twarz w dłoniach. – Takich bzdur nie słyszałem od dawna – urwał nagle i podniósł głowę. – Czy to oznacza dla mnie kłopoty?

– To oznaczałoby dla pana wielkie kłopoty – Mierzwa spojrzał z cieniem uśmiechu – gdybyśmy odnaleźli ciało pana Daronia. Ale… Coś mi się tak wydaje, że nie odnajdziemy go nigdy.

Wasilewski milczał, gniotąc palce. Miał wrażenie, że szybuje gdzieś wysoko nad oceanem bezsensu, jednak oficer, który siedział obok niego na ławce nie wyglądał na kogoś, kto wierzy w ocean bezsensu. Wyglądał wrednie trzeźwo.

– Widzi pan, Robert Daroń zachowywał się bardzo dziwnie. Mniej więcej na miesiąc przed wypadkiem zlikwidował swoją świetnie prosperującą firmę, o którym to fakcie skrupulatnie poinformował Urząd Skarbowy. Zwolnił personel, wyrejestrował się w ZUS-ie, powiadomił Urząd Statystyczny, anulował z dwumiesięczną prolongatą swoją umowę na wynajem mieszkania. Wzór idealnego obywatela, doprawdy. Wyrobił też sobie paszport. – Mierzwa zapalił papierosa i zaciągnął się głęboko. – No i…

– No i? – powtórzył Wasilewski.

– Wsiadł do swojego peugeota i pojechał w stronę granicy niemieckiej, do Zgorzelca. Tyle, że na drodze stanęło mu wielkie koło TIR-a.

– To był mój samochód!

– Dokumenty stwierdzają co innego, ale mniejsza z tym. Pana Daronia kilkakrotnie widziano po wypadku, jak wychodził ze swojego mieszkania. Kilku sąsiadów stwierdziło to jednoznacznie.

– W takim razie w czym problem? O czym pan w ogóle mówi?

Mierzwa uśmiechnął się znowu, tym razem szeroko. Wyjął coś z kieszeni.

– Pozwoliłem sobie pogrzebać w teczce pana Daronia. I znalazłem jego zdjęcie – oficer zapalił latarkę i oświetlił trzymany w ręce kartonik. – Proszę.

Wasilewski drgnął. Na zdjęciu widniała… jego twarz.

– Przecież to ja!!! To moje zdjęcie!

– Właśnie. Mógłby pan to wytłumaczyć?

– Co wytłumaczyć, psiakrew? To przecież jest moje zdjęcie!

– Czyli… zabił pan swojego brata bliźniaka?

– Czy pan zwariował?!

Mierzwa znowu sięgnął go kieszeni. Zapalił kolejnego papierosa, wyjętego z pomiętej paczki, zerknął na sodówki oświetlające parking pod marketem Leclerc i morze trzcin w kanale, który dzielił wał i supermarket.

– Pan Daroń mógł na piechotę przekroczyć granicę z Czechami. Wtedy nie byłoby żadnego śladu w dokumentach. Gdyby pojechał na Zachód, moglibyśmy go chyba namierzyć, ale on mógł przecież przekroczyć granicę ze Słowacją, potem z Ukrainą i Rosją. Jest więc poza naszą jurysdykcją, a… a w papierach nie ma żadnego śladu. Zniknął. Po prostu zniknął. Na pewno nie zginął w tym feralnym wypadku.

Wasilewski chciał mu przerwać, ale Mierzwa powstrzymał go ruchem ręki.

– Widzi pan – ziewnął, zasłaniając usta dłonią. – Wymyśliłem już sobie wiele hipotez. Daroń jechał pijany w sztok. Bzdura. Pan zamordował Daronia. Zbyt głupie, bzdura. Jest pan agentem obcego wywiadu, raz występującym jako Daroń, raz jako Wasilewski. Zbyt głupie. Bzdura! I… – Mierzwa schował zdjęcie, zapalił swoją latarkę i wstał z ławki. W tym swoim nieskazitelnym garniturze wyglądał na wałach idiotycznie – wśród drzew, lumpów pijących wino, wśród chichoczących w krzakach par.

– I co mam z panem zrobić? – spytał. – O co w tym wszystkim chodzi?

– Chce mnie pan oskarżyć?

– O co? – oficer odpowiedział pytaniem. Rzucił niedopałek na ziemię i przydepnął butem. – Czy jest jakaś osoba, która może pana zidentyfikować?

– Jest! Pewnie, że jest.

– Dobrze. Pozwoli pan, że moja sekretarka umówi spotkanie z pańską sekretarką – ruszył w stronę mostu, oświetlając sobie drogę latarką. – Przepraszam, że pana niepokoiłem.

Wasilewski nie odpowiedział. Siedział na ławce oniemiały.

Rano alfa była już na parkingu. Fajna. Powinien dać podwyżkę sekretarce. Spędził cały dzień, kupując różne akcesoria, radio, dywaniki, środki do konserwacji, odświeżacze, irchy, specjalne ściereczki do kurzu, zestaw głośno mówiący, CB, okulary żółte i ciemne, na różne okazje. To było bardzo przyjemne, dzień jakoś minął. Wieczorem pojechał na drogę do Krzyżanowic (tym razem autostrada znajdowała się na drugim końcu miasta). Wdupił gaz do oporu, chyba bardziej po to, żeby się sprawdzić, niż dla jakiejkolwiek innej przyczyny. Alfa grzała jak odrzutowiec, a na zakrętach trzymała się nawierzchni jak pijawka. Silnik wył na maksymalnych obrotach, wiatr huczał za oknami, opony śpiewały, przednie światła wydobywały z mroku dziwne kształty drzew… Dał radio na full. Yeaaaaaaaaa! Nie miał żadnych traumatycznych pozostałości po poprzednim wypadku, gnał przed siebie jak wariat. Jednak po chwili radio ścichło, włączył się telefon.

– Przepraszam, że przeszkadzam o tej porze – głos jego sekretarki był ledwie słyszalny przez świst powietrza. – Dzwoniła do mnie asystentka jakiegoś pana z Centralnego Biura Śledczego.

Wasilewski dotknął przycisków unoszących szyby. Teraz było lepiej słychać.

– Tak?

– Ten oficer nazywa się chyba Mierzwa. Chce się z panem spotkać. I z osobą, która może pana zidentyfikować.

– Nie ma sprawy. Dziś o północy na parkingu przy Kazimierza.

– Tym wielopoziomowym?

– A jest tam jakiś inny?

– Przekażę – była już przyzwyczajona do jego dziwactw, ale postanowiła się upewnić. – Tylko czy to nie dziwna pora?

– Dla pana Mierzwy nie jest. Umów nas. I zadzwoń do mojego psychoanalityka, niech tam będzie na kwadrans przed porą spotkania.

Milczała dłuższą chwilę, zaskoczona.

– Jezus, kwadrans przed dwunastą? Na parkingu?

– Tak – wdusił przycisk przerywający połączenie. Potem zwolnił i wybrał pierwszy lepszy zjazd w bok, otoczony poniemieckimi, betonowymi krzyżakami przeciw czołgom. Zdaje się, że był na poligonie. Otworzył drzwi, przekręcił się w fotelu i spuścił nogi na zewnątrz. Przygryzając wargi otworzył puszkę piwa i zapalił papierosa, a potem popatrzył na granatowe, szybko ciemniejące niebo.

Zdzisiek Kowalski lata temu zmienił sobie nazwisko na Mojżesz Hirszbaum. Był stuprocentowym Polakiem o szerokiej, słowiańskiej twarzy, ale… czy ktoś widział prawdziwego psychoanalityka o nazwisku Kowalski? Takie nazwisko nie rokowało sukcesu w profesji spadkobierców Freuda.

W dodatku Zdzisiek był beznadziejnym kierowcą. Wasilewski, który w poszukiwaniu miejsca wjechał aż na trzecie piętro parkingu, prawie walnął w maskę fiata marea, który zbliżał się z naprzeciwka. Szarpnął kierownicą, wspomaganie alfy o mało nie wpieprzyło go w betonową ścianę. Zahamował z piskiem opon, potem podjechał bliżej – tak, żeby obydwa samochody stanęły burta w burtę. Dwie sterowane elektrycznie szyby bezszelestnie zsunęły się w dół.

– Zdzisiek, psiakrew! Jak to zrobiłeś, że jedziesz z naprzeciwka?

– Szukałem wolnego boksu – Kowalski/Hirszbaum zerknął z paniką na swoją deskę rozdzielczą. Co najmniej trzy diody sygnalizowały, że coś jest nie w porządku.

– Przecież tu jest za mało miejsca, żeby zawrócić i jechać pod prąd.

Kowalski dumnie podniósł głowę.

– Polak potrafi!

Wasilewski ryknął śmiechem, ale od razu spoważniał.

– Zdzichu, ja chyba wariuję. Pomóż mi.

– Nie wariujesz, stary.

– Słuchaj, czepia się mnie jakiś policjant. On mówi, że ja to nie ja. Słuchaj, Zdzisiek, pomóż mi… Albo jemu.

– OK, ale czy on zapłaci za poradę?

– Nie żartuj. On coś do mnie ma. On jest… To jakiś wariat!

– Jestem specjalistą od wariatów.

Z flankowanej betonowymi ścianami pochylni wyprysnęła nagle granatowa lancia. Usłyszeli pisk opon i czyjeś przekleństwa, potem trzask otwieranych drzwi. Alek Mierzwa podszedł do fiata marei. Zderzaki obu wozów dzieliło ledwie kilka centymetrów.

– Jezus, przecież mogłem w was walnąć!

– Nie Jezus, tylko Mojżesz – odparował Zdzisiek. – Mojżesz Hirszbaum. Witam serdecznie – wyciągnął rękę.

Mierzwa uścisnął dłoń psychoanalityka. Potrząsnął głową.

– Jak pan tu zawrócił, żeby zablokować drogę?

– Polak potrafi! – roześmiał się Wasilewski.

– Pan, mam nadzieję, nie jest z drogówki? – upewnił się Zdzisiek.

– Mmmmmm… Alek Mierzwa, Centralne Biuro Śledcze – oficer patrzył na zderzak swojej lancii z pewnym niedowierzaniem.

– Panowie! Parkujemy i idziemy, czy pijemy tutaj?

– Nie zajmę panom dużo czasu – powiedział oficer.

– To pijmy tutaj – Wasilewski wyjął ze skrytki w drzwiach alfy trzy puszki piwa. Dwie podał im przez okno.

– Ale on na pewno nie jest z drogówki? – Hirszbaum wskazał na oficera. – Mogę wypić piwo i wrócić autem do domu?

Mierzwa przysiadł na masce marei. Uśmiechał się niezbyt szczerze, jednak po chwili spoważniał.

– Czy pan jest w stanie zidentyfikować tego człowieka? – spytał Hirszbauma.

– Hm… „Tego człowieka” znam dość dobrze. Tak jak każdy psychoanalityk swoją ofiarę.

– Od jak dawna pan go zna?

– Od jakichś sześciu lat. Może dłużej.

– Czy zna pan Roberta Daronia?

– Nie.

– Jak często spotykał się pan z panem Wasilewskim?

– Mniej więcej raz na tydzień. Czasem częściej.

– Dobrze. Czy widział pan kiedykolwiek jego dokumenty?

– Nie.

– Czy prowadzi pan ścisłą dokumentację swoich pacjentów?

Zdzisiek uśmiechnął się szeroko.

– A na to pytanie odpowiem dopiero, jak zmusi mnie do tego Sąd Powszechny Rzeczypospolitej Polskiej. Jestem lekarzem i nie mogę ujawnić żadnych danych na temat moich pacjentów.

– Rozumiem – Mierzwa wzruszył lekko ramionami. – Ale pytałem tylko, czy prowadzi pan dokumentację, a nie o dane pańskich pacjentów.

– Niczego nie powiem.

– Dlaczego pan Wasilewski potrzebował porady psychoanalityka?

– Nic nie powiem na ten temat.

– No, ale przecież to chyba nie jest normalne, jeśli właściciel dobrze prosperującej firmy chodzi do psychoanalityka, i w dodatku jest to jedyna osoba, która może go zidentyfikować?

– Niczego się pan ode mnie nie dowie. Nic nie powiem na temat mojego pacjenta, dopóki nie zmusi mnie do tego Sąd Powszechny Rzeczypospolitej Polskiej.

– Dobrze, dobrze – przerwał mu Mierzwa. – Teraz pan – zerknął na Wasilewskiego. – Pogrzebałem trochę w pańskich dokumentach.

Wasilewski podniósł brwi.

– Jaki język urzędowy obowiązuje w Belize?

Wasilewski wybałuszył oczy, zdziwiony Hirszbaum pochylił się nad kierownicą.

– Proszę?

Mierzwa uśmiechnął się lekko.

– A gdzie leży Belize? Mniej więcej, choćby rejon świata…

Oficer obserwował ich przez chwilę. Najwyraźniej nie oczekiwał odpowiedzi. Lekko przygryzł wargi.

– Pogrzebałem w pańskich papierach – powtórzył. – Pół roku temu przyleciał pan do Wrocławia samolotem rejsowym z Frankfurtu. Na lotnisku okradziono pana ze wszystkich dokumentów. Skradziono między innymi paszport, co zresztą skrupulatnie zgłosił pan na policji. Pan… – oficer na chwilę zawiesił głos. – Pan jest zawsze bardzo skrupulatny, prawda?

– O czym pan w ogóle mówi?

– Mówię o tym, że najłatwiej załatwić sobie nowy paszport w Belize. To wyłącznie kwestia finansowa. Ale nie o to mi chodzi – ich konsulat w Niemczech wydał panu duplikat, a potem wystąpił pan o naturalizację w Polsce. Co, zważywszy na pański wygląd, akcent, z którym pan mówi, i przedstawione dokumenty po przodkach nie było szczególnie trudne do osiągnięcia. Został pan obywatelem polskim.

Mierzwa odchylił się i pociągnął łyk piwa.

– Mam dziwne wrażenie, że pan nigdy nie był w Belize, że nie wie pan, jaki język jest tam językiem urzędowym, a nawet nie wie pan, gdzie leży ten kraj. I więcej… Coś mi mówi, że pan nie był nawet w Niemczech.

– O co pan mnie podejrzewa? Co to za bzdury?!

– Ja pana o nic nie podejrzewam. Każdy przestępca, nie mówiąc o agentach wywiadu, postąpiłby sto razy inteligentniej.

Hirszbaum zapalił papierosa. Nie wydawał się być szczególnie zdziwiony rewelacjami oficera.

– Mógłbym to wyjaśnić – mruknął. – Gdybym, oczywiście, miał zgodę mojego pacjenta – powiedział oficjalnie.

Tym razem to Mierzwa uniósł brwi. Tak samo zresztą jak Wasilewski.

– Chyba nie rozumiem.

– Mógłbym wyjaśnić wszystko, co się tu dzieje… Gdyby mi mój pacjent, i przyjaciel zarazem, pozwolił.

Mierzwa spojrzał pytająco na Wasilewskiego. Ten skinął głową.

– Przyznam, że też niewiele rozumiem, ale… – zawiesił głos i wzruszył ramionami. – Jeśli chodzi o ujawnienie tajemnicy lekarskiej, to nie ma sprawy.

– Na pewno? – spytał Hirszbaum.

– Jasne – Wasilewski zerknął na niego, zdziwiony. W dalszym ciągu nie wiedział o co chodzi.

– Sprawa jest, wbrew pozorom, dosyć prosta. On cierpi na pewien rodzaj… rozdwojenia jaźni.

Wasilewski wybałuszył oczy. Zdzisiek przygryzł wargi.

– Jest właśnie w fazie regresji. Teraz nie pamięta nawet w jakiej sprawie do mnie przychodzi, ale nie pytajcie mnie, panowie, o łacińskie terminy, ani dokładne naukowe wyjaśnienia, bo niczego nie zrozumiecie. To jest pewien rodzaj amnezji, powiązanej z zaburzeniami osobowości. W pewnym momencie Wasilewski… no, jakby to powiedzieć… zamienia się w inną osobę. Przestaje nagle pamiętać, że tak naprawdę jest kimś zupełnie innym. I… no… zaczyna nowe życie.

– Zaraz, zaraz – przerwał mu Mierzwa. – Co prawda mam tylko mgliste pojęcie o schizofrenii, ale nie mogę sobie wyobrazić, jak chory przed atakiem, przez całe tygodnie, z niezwykłą skrupulatnością zamyka swoje sprawy służbowe, włączając w to ZUS, urząd skarbowy i całą resztę naszej kochanej biurokracji…

– Istotnie. To trudno sobie wyobrazić – Hirszbaum rozłożył ręce. – Niestety, ciągle niewiele wiemy o chorobach psychicznych. Od czasów Freuda posunęliśmy się zaledwie o włos.

– Moment – Mierzwa usiłował się skupić. – Twierdzi pan, że pański pacjent nagle, ni stąd, ni zowąd, zaczyna sobie nowe życie, zapominając o poprzednim? Wymyślił sobie, że jest Robertem Daroniem?

– To, mniej więcej, chcę powiedzieć.

– A jakie jest jego prawdziwe nazwisko?

– Nie wiem. Znam go jako Wasilewskiego, ale to o niczym nie świadczy.

– I, przepraszam za wyrażenie, psychicznie chory człowiek otwiera sobie jedną firmę po drugiej i w każdej osiąga od razu oszałamiający sukces finansowy?

Hirszbaum roześmiał się na cały głos.

– Schizofrenicy to ludzie niezwykle inteligentni – wciąż chichotał. – A on ma dodatkowo pewną specyficzną umiejętność – hipnotyczny wpływ na ludzi.

– Pan chce mnie przekonać, że ktoś, kto nie ma zielonego pojęcia o internecie nagle zakłada firmę, przez ogłoszenie w gazecie najmuje sekretarkę i dwóch programistów, a po miesiącu stać go już na nowe alfa romeo?!

– A co to są interesy? – odpowiedział pytaniem Hirszbaum. – To jest sztuka przekonania jakiegoś biznesmena, żeby dobił targu właśnie z panem, a nie z Kowalskim czy z Nowakiem, którzy oferują dokładnie to samo. I to wszystko. Hipnotyczny wpływ na ludzi w zupełności wystarczy.

– Sekundę. Chce pan powiedzieć, że on z równym powodzeniem za miesiąc będzie sprzedawał ciężarówki, a za rok damskie majtki?

– Może też stworzyć Polski Przemysł Kosmiczny. To tylko problem wynajęcia fachowców i zdobycia partnerów. A to drugie zawsze przychodzi mu bardzo łatwo.

Mierzwa pokręcił głową.

– To się w pale nie mieści, jakie bzdury pan mi tu wciska – policjant po raz pierwszy stracił zawodowe opanowanie. Teraz miał twardszy orzech do zgryzienia. Zamiast jednego podejrzanego (o nie wiadomo co), miał od tej chwili dwóch.

– Proszę pana… Jak pan dobrze wie, on nie jest ani agentem wywiadu Hondurasu, ani kryminalistą. Jak pan chce, to proszę go oskarżyć. Tylko o co? O zabicie Roberta Daronia? A gdzie jest ciało? O wyłudzenie paszportu za łapówkę? To niech pan sobie sprawdza w Belize do końca życia! To jest mania prześladowcza. On będzie zmieniał skórę jak wąż. Ciągle, co sezon, nieustannie. Tylko że na niczym go nie wyhaczycie, bo jest cholernie skrupulatny w załatwianiu spraw z urzędem skarbowym, co sam pan zauważył.

– I to pan nazywa schizofrenią?

– Tak naprawdę to nie wiem, co to jest schizofrenia. Ale proszę się nie zdziwić, jeśli za rok będzie pan prowadził sprawę Elizy Wójtczak, obywatelki Chin, bogatej jak szlag, mieszkającej w jednym z wrocławskich pałacyków, i będzie pan zachodził w głowę, gdzie się podział Wasilewski…

– No, teraz to chyba pan przesadził.

– Może. Ale niewiele.

– Sam pan mówił, że od lat zna pan pacjenta nazwiskiem Wasilewski.

Hirszbaum znowu ryknął śmiechem.

– Taaaaak? Mówiłem? Doprawdy? – zapalił następnego papierosa. – A nie mówiłem też przypadkiem, że on ma na wszystkich hipnotyczny wpływ? I myśli pan, że ja jestem wyjątkiem? Wielokrotnie się przekonałem, że on potrafi wiele. Być może pięć lat temu poznałem go jako Zbyszka Grabeckiego, może jako Stefkę Łaciak albo jako Jezusa Chrystusa, a być może spotkaliśmy się ledwie przed dwoma dniami, a on mi wmówił, że się znamy kilka lat? Czy to ja mam problemy z wymową, czy pan ze zrozumieniem?

– I pan jest profesjonalnym psychologiem?

– „Profesjonalny” – Hirszbaum wzruszył ramionami. – Słowo-wytrych. Wie pan, co to jest psychologia? Wiem, że pan nie wie, więc wytłumaczę. Psychologia to nauka wymyślona przez lekarzy, którzy się bali krwi – znowu się roześmiał, ale tym razem trochę smutno. – Gówno wiemy o ludzkiej psychice! Gówno wiemy o mózgu! Freud – nazwisko, które zna każdy – był pętakiem naukowym, co mu wielokrotnie udowodniono. Naukowym zerem! Niczym. Ale to nie przeszkadza, żeby freudyzm kwitł sobie w najlepsze. Już jako filozofia? Jako wiara? Nie wiem, naprawdę nie wiem. Psychoanaliza to nie nauka, a jednak stosuje się ją na całym świecie.

– Jeszcze chwila, a zacznie pan tłumaczyć, że wszystko nam się śni – Mierzwa też zapalił.

– O! – Hirszbaum wycelował w niego papierosem. – I już pan jest na właściwej drodze.

– Na jakiej drodze?

– Żeby stać się zawodowym freudystą. Przepraszam, nie zawodowym, a „profesjonalnym”.

Oficer tylko westchnął. Wstał z maski auta, dopijając resztę piwa, i rozprostował kości.

– Widzę, że do niczego dzisiaj nie dojdziemy – mruknął. – Ale jeszcze powrócimy do tej sprawy. Dziękuję panom za spotkanie.

Wrzucił pustą puszkę do kosza. Lekko przygryzając wargi otworzył drzwi swojej lancii, zrobił gest, jakby chciał się zatrzymać, przemógł się jednak i wsiadł, od razu uruchamiając silnik.

Wasilewski nie patrzył na oddalający się samochód. Spojrzał na kolegę.

– Zdzisiek – nie wiedział jak to powiedzieć. – Ja naprawdę jestem wariatem?

– Jakim wariatem? – Hirszbaum wzruszył ramionami. – Nie przejmuj się tym.

– Powiedz.

Tamten odrzucił dopiero co zapalonego papierosa.

– Dobrze ci w życiu? Masz jakieś problemy poza tym oficerkiem? Ktoś cię ściga? Goni? Jesteś niebezpieczny dla otoczenia?

Wasilewski milczał, nie mogąc poradzić sobie z myślami.

– Więc jak ci dobrze, to się nie przejmuj – Hirszbaum też uruchomił silnik. – Olej wszystko i wpadnij w czwartek, jak zwykle.

Ruszył ostro, pod prąd, potem skręcił na prowadzącą w dół pochylnię.

Wasilewski nawet nie zdążył mu podziękować. Siedział dłuższy czas w milczeniu, potem również zapalił silnik. Objechał betonowy rdzeń budynku i dostał się na rampę zjazdową, ale już po właściwej stronie. Przy wyjeździe było trochę zachodu z elektronicznym biletem, bo nikt nie przewidział, że można tu wjechać lub wyjechać nie wysiadając z samochodu i nie wychodząc na zewnątrz. Wokół nie było ani jednego człowieka. Przez moment zastanawiał się, czy nie zadzwonić do centrum obsługującego parking, ale, znając życie, o tej porze tam również nie było nikogo. Musiałby wykłócać się z durnowatymi komputerami, które miłym głosem kazałyby mu przyciskać coraz to nowe cyfry w telefonie. Trzeba więc było wysiąść i szukać automatu. Przynajmniej na moment odwróciło to jego myśli od problemów, gdy jednak szlaban nareszcie się uniósł, wszystko wróciło.

Naprawdę jest wariatem? Schizofrenikiem z napadami amnezji? Naprawdę załatwił sobie lewy paszport w Belize? No, psiakrew! Rzeczywiście nie wiedział, gdzie leży to pieprzone Belize, ani jaki tam jest język urzędowy. Nie bardzo pamiętał, żeby cokolwiek załatwiał, ale… Przyspieszył, mknąc przez uśpione miasto. Przecież musi coś pamiętać. Musi mieć jakichś znajomych. Zaraz, zaraz… Usiłował sobie przypomnieć. Sekretarka? Widział ją kilka razy. Zatrudnił, rzeczywiście, z ogłoszenia w gazecie. Miał jakichś informatyków w firmie, miał księgową. Księgową widział raz w miesiącu, informatyków w ogóle. Wszystko na telefon, zresztą czy on się na tym znał? W ogóle. Załatwiał proste, dobrze płatne zlecenia, i tyle. Boże, Zdzisiek mógł mieć rację. Żeby tak zupełnie niczego nie pamiętać? Żadnego prywatnego znajomego? Ale przecież jest Zdzisiek i… i… jeszcze ktoś! Mglista sylwetka nie mogła zmaterializować się w jego umyśle. Jakaś kobieta… Jakaś… jakaś… Boże, żył dotąd jak we śnie! Pałętał się nocą po prawie pustych ulicach, łaził wśród drzew, ciągle sam, ciągle zanurzony w onirycznej rzeczywistości snu. Był wariatem!

Alfa przemknęła przez most Trzebnicki. Most. Pamiętał go. Chociaż sprowadził się do Karłowic niedawno, to dzielnica wydawała mu się jakby znajoma, a przynajmniej niektóre jej kwartały. Zwolnił lekko. Nie, do domu nie może jechać, teraz nie wytrzymałby sam w czterech ścianach. Opuścił obie szyby, poddając się uderzeniom ciepłego wiatru, i rozglądał się wokół. Pamiętał monstrualny silos po drugiej stronie Odry, ulicę, ocienioną kutymi w żelazie płotami, wieżę ciśnień tuż pod koszarami. Skręcił w Kasprowicza, przycisnął pedał gazu. Alfa skoczyła do przodu, jakby ją ktoś smagnął biczem; momentalnie przestrzeliła bądź co bądź dość długą ulicę. Wieża rzeczywiście była. Tak jak i koszary, należące teraz do uniwersytetu.

Skręcił w lewo, potem w prawo. Miasteczko wojskowe. Jeden z większych budynków przebudowano na szpital zakaźny. Znowu skręcił w lewo. Na pewno pamiętał tę drogę. Pamiętał te bruki, wysokie krawężniki, platformę alarmową do obserwacji przeciwlotniczej na jednym z dachów… Dodał gazu. Alfa grzała prawie dwieście na godzinę po nierównej, wąskiej drodze. Na szczęście był cholerny środek nocy i pusto wokół. Droga wyprowadziła go za budynki, między pola. Nie, nie pola, to poligon. Kopnął hamulec, zatrzymał się na brukowanym podjeździe, flankującym wał z zardzewiałym szlabanem i tabliczką: „Teren wojskowy – wstęp wzbroniony”. Pamiętał ten podjazd…

Wyjął ze schowka latarkę i wysiadł, rozglądając się wokół. Całe szczęście, że to teren wojskowy – ostatnia tak wielka oaza czystej, nieskażonej niczym przyrody o kilka minut od centrum. Zatrzasnął centralny zamek i, oświetlając sobie drogę latarką, ruszył wzdłuż poniemieckiej, betonowej drogi dla czołgów. Znów poczuł się jak we śnie.

Księżyc oświetlał przedziwne tereny porośnięte trawą, która sięgała mu do łokci. A może to nie była trawa? Może to jakieś trzciny? Srebrne morze, poznaczone nielicznymi wysepkami pojedynczych drzew, ciągnęło się po horyzont. Przyspieszył kroku. Drzewa pojawiły się także wokół drogi. Widział dwa działa, niemieckie „acht coma acht”; obydwa zdezelowane, teraz będące już chyba wyłącznie dekoracją.

Skądś wiedział, że trzeba skręcić w prawo. Oświetlił latarką niewielką tabliczkę: „Teren ćwiczeń przeciwchemicznych”. W wąskim strumieniu światła widział jakieś zardzewiałe stoliki, rozstawione wśród drzew i… i to, czego podświadomie szukał. Wypaloną skorupę niemieckiego transportera opancerzonego z czasów wojny. Przedarł się przez wysokie trawy i zręcznie wskoczył na pochyły pancerz. Jakiś dowcipniś namalował na burtach hakenkrojce i odznaki Africa Korps. Owszem, Rommel tu ćwiczył, ale ten wrak nie mógł mieć oznaczeń pustynnych pojazdów.

Wasilewski wsunął latarkę przez jeden z otwartych włazów. Ktoś w środku musiał rozpalić ognisko. Pancerz wewnątrz był osmalony, szara wykładzina ścian w dużej części roztopiona. Miejsca dla żołnierzy z rozwalonymi zasobnikami, szeroko otwarty, tylny właz szturmowy, pusty przedział silnika… Wasilewski opuścił się w dół. Z trudem przecisnął się do przedziału dowódcy przez otwór w cholernie ciasnych drzwiczkach. Usiadł, a właściwie kucnął na miejscu kierowcy i zerknął przez pancerną przyłbicę, osłaniającą prześwit obserwacyjny. Przyłbica miała szczeliny w kształcie choinki, jak w hełmie średniowiecznego rycerza.

W tym momencie zadzwoniła komórka. Wasilewski drgnął, zaskoczony, latarka upadła na podłogę.

– Tak, słucham?

– Witam – w słuchawce rozległ się niski głos. – Pan mnie nie zna. Pułkownik Waśków się kłania.

– Mmmm… Czym mogę służyć?

– Gdyby był pan tak uprzejmy i podszedł tu do mnie. Nie chce mi się brnąć przez te trawy.

– Podejść do pana? – przestraszony Wasilewski wystawił głowę przez właz. – Gdzie?

Prawie tuż obok, na bocznej drodze, między drzewami, zapaliły się światła dwóch pojazdów. Jeden z nich musiał być bardzo duży.

Wasilewski wyskoczył na zewnątrz i zaczął przedzierać się ku drzewom.

– Ja nie wiedziałem, że tu nie wolno chodzić. Ja…

– Niech się pan tym nie przejmuje – pułkownik przerwał połączenie.

Wasilewski zauważył kilku żołnierzy z przewieszonymi przez plecy Berylami, a gdy dotarł w krąg świateł, dostrzegł pomalowany w barwy ochronne samochód terenowy i transporter opancerzony. Tym razem polski i, w przeciwieństwie do tamtego z tyłu, zupełnie sprawny.

– Niech się pan nie przejmuje – wysoki mężczyzna w wyjściowym mundurze i rogatywce podszedł do niego z wyciągniętą dłonią. – Mrowie rowerzystów, grzybiarzy i „grillowników”, jakie przemierza ten teren w weekendy, jest tak wielkie, że gdybyśmy choć raz strzelili tu z ostrej amunicji, to straty przewyższyłyby Hiroszimę.

– Co prawda widziałem tablicę „Teren wojskowy”, ale…

– Spokojnie – Waśków zaprosił go do wnętrza transportera. – Pułkownik Wojska Polskiego to nie jest facet od wyłapywania tych, co łamią kompletnie nieważne przepisy.

– W takim razie czemu zawdzięczam przyjemność rozmowy z panem?

– Widzi pan – pułkownik zamknął pancerne drzwi i zapalił jarzeniówki. – Mam z panem pewien kłopot. A nawet nie kłopot. Duży problem.

– Nie rozumiem.

Waśków wyjął dwie oszronione puszki piwa z podręcznej, styropianowej lodówki. Otworzył jedną i podał Wasilewskiemu.

– Bo przyszedł pan na spotkanie prawie czterdzieści lat za wcześnie – uśmiechnął się szeroko.

– Jezu, znowu coś jest ze mną nie tak. Coś się ze mną dzieje!

Pułkownik dłuższą chwilę przyglądał się mu badawczo, potem odwrócił wzrok.

– To wszystko wokół jest tylko po to, żeby zrobić na panu wrażenie – wskazał na pancerne ściany transportera. – Żeby przekonać pana, że wszystko co dalej powiem będzie, wbrew pozorom, zupełnie poważne.

– Wszystko co pan powie będzie WBREW POZOROM poważne? – powtórzył jak echo Wasilewski.

– A tak – pułkownik otworzył swoją puszkę, westchnął ciężko i upił mały łyk. – Pracuję w wojskowym kontrwywiadzie. I wie pan… Te wszystkie służby jakoś tak wzajemnie się przenikają. Tu się słyszy jakąś plotkę, tu wpadnie w ręce jakiś strzęp informacji, i coś tam dowiadujemy się o działaniu konkurencji.

– Mówi pan o Alku Mierzwie?

– Owszem. Bardzo zainteresowało mnie, dlaczego jeden z najlepszych oficerów Centralnego Biura Śledczego od dłuższego czasu ślęczy nad sprawą, w której nikogo o nic nie można oskarżyć. Chciałbym wiedzieć o co mu chodzi?

Wasilewski uśmiechnął się także. Skosztował doskonałego, schłodzonego Żywca i zapalił papierosa.

– Ja też chciałbym wiedzieć.

– No tak. Wiedziałem, że on się z panami spotka na tym parkingu, i pogrzebałem we własnych papierach. A wie pan, mamy teraz taki rewelacyjny, amerykański komputer, który nawet ze zdjęć w różnych dokumentach potrafi rozpoznać twarze i… – zmienił temat. – Otóż zadałem moim ludziom pytanie: „Co my właściwie wiemy o Wasilewskim?”.

– Że jestem agentem wywiadu Hondurasu?

Pułkownik znowu się roześmiał.

– Hondurasu, Puerto Rico, Księstwa Monaco i Estonii. To zbyt śmieszne, żeby traktować poważnie. Niemniej… Coś mi powiedziało, że tu będę mógł pana spotkać. Nazwijmy to szóstym zmysłem, darem prekognicji, wróżeniem z fusów. Przyprowadziłem paru ludzi, ale, jak mówię, wyłącznie po to, żeby zrobić wrażenie. Czekaliśmy po ciemku, czekaliśmy, i pan przyszedł.

Wasilewski potrząsnął głową.

– Powiedział pan, że…

– Że przyszedł pan na spotkanie o czterdzieści lat za wcześnie.

– Boże, znowu mam wrażenie, że śnię.

– Nie śni pan – Waśków wyjął z koperty stare, nadpalone zdjęcie wielkości pocztówki. Najpierw pokazał rewers. Było tam napisane po niemiecku: „Spotkajmy się tu za sto lat, Rito. Twój Rudi”. I data: 19 maj 1943. Pułkownik powoli odwrócił kartonik, żeby można było zobaczyć, co jest na zdjęciu. Przedstawiało ten sam poligon i ten sam niemiecki transporter, tyle że w stanie sprzed pięćdziesięciu ośmiu lat. Na dachu stał Wasilewski w mundurze Wehrmachtu, z przewieszonym przez ramię chlebakiem. W ręku miał wiązankę polnych kwiatów, uśmiechał się.

– To… to jest…

– Dzisiaj z fotografią można zrobić wszystko – przerwał mu sucho Waśków. – Nie męczyłbym pana w związku z fotomontażem. Zdjęcie jest autentyczne.

– Skąd pan je ma?

– A, to bardzo ciekawa sprawa. Nasz piękny amerykański komputer, szukając informacji na pański temat porównywał nawet twarze na zdjęciach. Jakiś głupi informatyk zapomniał mu dać ograniczenie czasowe do roku, ja wiem… siedemdziesiątego, osiemdziesiątego, na przykład. I proszę, co się okazało. Mamy pańskie zdjęcie! Z roku 1943.

– Pan nie mówi poważnie…

– Teraz jest chyba jasne, dlaczego na wstępie stwierdziłem, że WBREW POZOROM będę mówił poważnie.

– Chyba nie sądzi pan, że żyłem w roku 1943!

Waśków wzruszył ramionami.

– Zbadałem wszystkie przejęte po wojnie niemieckie akta. I znowu ciekawa historia. Otóż w gestapo, a potem w RSHA, głównym urzędzie bezpieczeństwa Rzeszy, pracowała pewna kobieta, Rita Lausch. Była tak dobrym oficerem śledczym, że awansowała wysoko, będąc jedyną babą w urzędzie na tak eksponowanym stanowisku. Zlecano jej rozgryzanie najpoważniejszych spraw. W roku czterdziestym trzecim otrzymała kolejną. Wykryto w wojsku agenta obcego wywiadu, a był nim gefreiter Rudolf Schenck. Jednak od razu pojawiły się wątpliwości. Obcy wywiad umieszczał w niemieckim wojsku… szeregowca? Po co? Sprawa była bardzo dziwna. Aby to wyjaśnić, cofnijmy się nieco w czasie. Otóż w trzydziestym dziewiątym pan Heini Huber miał zostać wysłany z Breslau na wojnę z Polską. Niestety, skład wykoleił się już w Trzebnicy. Jedyna ofiara śmiertelna: Heini Huber. Dwa lata później dowództwo postanowiło wysłać szeregowego Kristiana Mellera na front wschodni. Niestety, pan Meller zginął wraz z całym plutonem w katastrofie lotniczej pod Oppeln. I wszystko byłoby w porządku, ale przypadkiem wykryto, że Heini Huber, Kristian Meller i Rudi Schenck to jedna i ta sama osoba, o czym świadczą choćby zdjęcia z odpowiednich akt.

Waśków wykładał na malutki metalowy stolik pożółkłe, niemieckie dokumenty z wpiętymi zdjęciami Wasilewskiego w mundurach różnych formacji.

– Normalnie by się nie patyczkowano, ale coś zwróciło uwagę oficera prowadzącego. Pewien dziwny szczegół. Jeśli jakiś wywiad zadaje sobie tyle trudu, żeby „wskrzeszać” swojego agenta, czyli organizować poważne wypadki dla przykrycia pseudośmierci, to dlaczego tym człowiekiem jest zwykły szeregowiec? Dlaczego w Breslau? Odtąd sprawę miała prowadzić Rita Lausch. Jej pierwszym posunięciem było rozkopanie grobów pana Hubera i pana Mellera. Ciał w trumnach nie było. I tu zaczyna się najciekawsze. Pani Lausch aresztowała Rudolfa Schencka. Jechali autem do Berlina na przesłuchanie – Waśków podrapał się w brodę. – Hmmm… Ciągano do Berlina zwykłego szeregowca? Po co?

– Po co? – powtórzył Wasilewski.

– Tego nikt już nie wie – pułkownik uśmiechnął się lekko. – W każdym razie nie dojechali.

– Czyżby wypadek?

– Słusznie. Podoba mi się pański tok myślenia.

– Na wysokości Legnicy? Na autostradzie?

Pułkownik skinął głową.

– Na wysokości Leignitz, dokładnie. Czyżby jakieś skojarzenia?

– Niech pan nie kpi!

Waśków wyprostował plecy, skrzywił się lekko.

– Rita Lausch przeżyła. Ekipa ratunkowa stwierdziła śmierć Schencka, jednak jego ciało gdzieś znikło. Niby nic, kto by się zajmował jakimś szeregowcem, ale…

– Ale to nie koniec, prawda?

– Owszem. Ritę Lausch złapano na tym, jak niszczyła akta sprawy. I to, niestety, skutecznie. Nic nie pozostało poza tym zdjęciem, w ostatniej chwili wyciągniętym z pieca wraz z kawałkiem papieru. Śledztwo przekazano wyższym szarżom. Pierwsza hipoteza była następująca: Rita zakochała się w podejrzanym, czego najlepszym dowodem jest właśnie to zdjęcie, zainscenizowała wypadek samochodowy pod Leignitz i pomogła kochankowi uciec, a potem zacierała ślady, paląc akta. Wtedy naprawdę się nie patyczkowano… W uznaniu poprzednich zasług nie rozstrzelano Rity, a jedynie zdegradowano ją i przesunięto do zupełnie nieważnej placówki bezpieczeństwa w fabryce Dyrenfurth. To dzisiejszy Brzeg Dolny.

– I co dalej?

– Nic. Rita nie dojechała do Brzegu. Mniej więcej na wysokości Oławy przypadkiem zastrzelił ją w pociągu pijany żołnierz. Gościa skazano na KS, wyrok wykonano w 1944. Niczego więcej o tej sprawie nie wiemy.

– Coś za dużo tu przypadków – mruknął Wasilewski.

– Też tak myślę – zgodził się pułkownik.

– A do czego pan zmierza?

Waśków wyjął z kieszeni kolejny kartonik. Długą chwilę trzymał go w dłoni, a potem położył na metalowym stoliku.

– To jest właśnie Rita Lausch.

Wasilewski wziął do ręki legitymacyjne zdjęcie. Znał tę kobietę! Ale nie w ohydnym, faszystowskim mundurze, jak tutaj. Znał ją, na pewno! Boże, to jest ta mglista postać, którą usiłował sobie przypomnieć. Żeby tylko pamiętać skąd. Skąd ją znał?! Dlaczego ją kochał?! No przecież musi sobie przypomnieć!!!

Pułkownik Waśków obserwował zmiany na jego twarzy. Pociągnął łyk piwa, zapalił papierosa. Wokół panowała idealna cisza.

– Czy… Czy pan chce mnie o coś oskarżyć? – spytał po dłuższej chwili Wasilewski.

– O co?

– No, nie wiem. Przecież w jakimś celu prowadzi pan tę rozmowę.

Waśków uśmiechnął się smutno.

– Taaak. Oskarżyć pana? Że był pan agentem obcego wywiadu w Breslau, w roku 1943? Jeśli nawet, przy całej fantastyczności założenia, to wtedy byłby pan i tak naszym sojusznikiem, więc raczej trudno o jakiekolwiek oskarżenia.

– O co panu w takim razie chodzi?

– Chciałbym wiedzieć nad czym ślęczy od wielu tygodni Alek Mierzwa. Co jest grane?

– Ja panu nie wyjaśnię.

– A ten dziwny napis? „Spotkajmy się za sto lat”?

– Przepraszam. Ja jestem wariatem. Jestem nienormalny. Mam schizofrenię! Proszę się skontaktować z moim psychoanalitykiem.

– Bardzo wygodne tłumaczenie.

– To nie jest „tłumaczenie” – Wasilewski zdenerwował się nagle. Nie mógł sobie poradzić ze swoim wnętrzem, buzowało mu w głowie. – Nie wiem, o co panu chodzi!

– No taaaak… – pułkownik skrzywił się lekko. Chciał powiedzieć coś jeszcze, ale po sekundzie zrezygnował. – Czy podwieźć pana do samochodu, który zostawił pan na podjeździe?

– Byłbym zobowiązany.

Waśków otworzył pancerne drzwi, przepuścił Wasilewskiego przodem i wskazał drogę do samochodu terenowego, pomalowanego w barwy ochronne. Żołnierz za kierownicą włączył starter.

– Ciekawi mnie jedna rzecz, wie pan?

– Jaka?

Pułkownik wskazał mu miejsce w samochodzie. Wyjął z kieszeni nadpaloną kartkę z niemieckich akt. Wyraźnie widać było faszystowskie insygnia.

– Dlaczego w roku 1943 Rudi Schenck nagle zaczął się uczyć języka polskiego?

Następny dzień był koszmarny. Jakieś spotkania, rozmowy w interesach, brednie, bzdury, ble, ble, ble… Co gorsza, Wasilewski był niewyspany, właściwie to w ogóle nie położył się do łóżka. Podpuchnięte oczy piekły lekko, nie mógł jednak wrócić do mieszkania. Ani chwili nie mógłby wytrzymać sam, zamknięty w pięknie urządzonym domu. Jakiś ślad instynktu samozachowawczego powstrzymywał go od tego. Ciekawe, jak mógł skończyć? Z kablem od odkurzacza zawiniętym wokół szyi i… I co? Skok z balkonu na dwumetrowym przedłużeniu? Nie, nie. Był wariatem, był schizofrenikiem, ale nie był nienormalny. Ha, ha, ha! Wiedział, że jeśli zamknie się sam wśród czterech ścian, z telewizją jako towarzyszką życia, to szybko skończy na dwumetrowym kablu, wprawiając w szok sąsiadów, którym dyndający za oknem trup może przeszkodzić w kolacji. Wariował. I to wyraźnie. Coś było nie tak. Usiłował przypomnieć sobie Ritę Lausch, ale w jego wspomnieniach ona nazywała się jakoś inaczej. Jezu! Jaką Ritę?! Przecież nie mógł żyć w czterdziestym trzecim! Nawet jako wariat. To po prostu niemożliwe!

Gdy zapadł zmierzch, udał się na Nowy Targ i wszedł do niemieckiego bunkra, ukrytego pod powierzchnią placu. „Strefa Radia Kolor” – głosił napis nad betonowymi schodami. Teraz był tu klub z dyskoteką. Żelbetowe ściany gwarantowały, że żaden rozrywający uszy dźwięk nie zburzy spokoju mieszkańców okolicznych domów. Kapela rżnęła na takim wzmocnieniu, że nie można było usłyszeć własnych myśli. I o to chodziło, mniej więcej. O to chodziło. Minął toalety, plastikowe, przezroczyste drzwi. Ochrona zmierzyła go znudzonym wzrokiem, na podłodze są kafelki…

Boże! Skądś wiedział, że kiedyś w podziemiach była brukowana ulica, granitowe krawężniki i zbrojony beton. Że kiedyś na powierzchni strzelano z dział, a tu był szpital i skład amunicji. Bomba fosforowa… Potem, w latach sześćdziesiątych, straszono dzieci, sprowadzając je do bunkra i gasząc znienacka światło, a wtedy fosfor, który wżarł się w ściany, zaczynał świecić. Dzieci płakały ze strachu, a robotnicy rechotali, śmiejąc się z doprowadzonych do amoku cudzych pociech. Nie, nie, nie! To tylko jakieś aberracje umysłowe, musiał czytać o tym w jakiejś książce! Hmmm… A jednak nie. Wyraźnie pamiętał brukowaną ulicę pod ziemią. Dobrze, słyszał o tym jako dziecko. Słyszał o tym. Może raz był w tym miejscu. Może raz. I może nawet się rozpłakał. Albo widział kolegę, który się pobeczał. Stąd, z lat sześćdziesiątych, pamięta brukowaną ulicę pod ziemią. Nie jest wariatem. Nie jest!!! Ma tylko schizofrenię, a nad tym można zapanować. Można! Trzeba tylko chcieć.

Przysiadł przy barze i, wrzeszcząc na cały głos, żeby barman mógł go dosłyszeć w ryku superwzmocnionej kapeli, zamówił duuuuuużą tequilę. Dostał pełną szklankę – tu się nie cackano z maleńkimi kieliszeczkami – i talerz cytryn. Zaczął żłopać, przegryzając tylko jedną cytryną. Chciał się upić. Upić i zapomnieć o wszystkim. Zapomnieć o babie, która miała na imię Rita… Jezu! Jaka Rita? Co ci idioci z nim zrobili?! Wycie muzyki rozsadzało bębenki, trudno było usłyszeć własne myśli. Tłum szalał, Wasilewski chlał na umór.

Nagle zauważył, że nastolaty wokół milkną i w rosnącym zdziwieniu patrzą gdzieś za jego plecy. Nawet barman upuścił czyszczoną właśnie szklankę, która rozbiła się na podłodze, i wybałuszył oczy.

Wasilewski odwrócił się na barowym hokerze. Tuż za nim stał ksiądz w sutannie, a za wielebnym dwie zakonnice, z rękami zaplecionymi jak do modlitwy. Nastolaty wokół trwały w stuporze, nawet kapela na scenie straciła rytm. Czegoś takiego nie widziano tu od co najmniej czterdziestego piątego roku.

– Chciałbym prosić o chwilę rozmowy, synu – powiedział ksiądz jak mógł najgłośniej. – Czy możemy wyjść na chwilę?

Wasilewski przełknął ślinę. Schizofrenia? No, ale przecież wszyscy wokół też go widzą. Wypił resztę tequili, zapłacił za wódkę równowartość co najmniej połowy volkswagena. Jezu, czy to sen? A czemu nie? Przecież to wszystko jest tylko chorobą umysłową. Ksiądz i dwie zakonnice w dyskotece. To normalne. Tylko dlaczego małolaty wokół tak się gapią?

Wstał z wysokiego stołka, skinął głową. Ruszyli na górę, po betonowych schodach niemieckiego bunkra.

– Ksiądz się nie boi chodzić po nocy w towarzystwie dwóch zakonnic?

– Właśnie dzięki ich towarzystwu się nie boję. To moi ochroniarze.

– Przebrani komandosi?

Ksiądz uśmiechnął się lekko.

– Nie. Są prawdziwymi zakonnicami – ruszył w stronę Hali Targowej. – To świetnie wyszkolone dziewczyny.

– A… ksiądz kogo reprezentuje?

– „Ósemkę Biskupa”.

– Proszę?

– Och, nazywają nas kościelną służbą informacyjną, wywiadem wręcz, czy chrześcijańską bezpieką. Ale to bzdury. Spokojnie, nie jesteśmy samodzielnym batalionem Komandosów Częstochowskich imienia Matki Boskiej.

Wasilewski uśmiechnął się. Facet potrafił budzić sympatię.

– Coś słyszałem. Podobno wykorzystujecie kobiety do zbierania informacji.

– To częściowo prawda, aczkolwiek nie do końca podoba mi się słowo „wykorzystujemy”. One same, z własnej woli, dostarczają nam wielu danych.

Minęli Halę Targową, olbrzymi budynek stylizowany na średniowieczny zamek. Weszli do parku nad Odrą, ksiądz wskazał jedną z ukrytych pod drzewami ławeczek. Siostry zakonne zatrzymały się dwa kroki dalej. Obie miały spuszczone głowy, a ręce nadal złożone jak do modlitwy. Nierealność sytuacji znowu przyprawiła Wasilewskiego o dreszcze.

– Mam ochotę zapić się na śmierć – mruknął.

– Niestety, nie wziąłem nawet wina mszalnego – ksiądz wyjął spod sutanny niewielki termos. – Ale proponuję wspaniałą herbatę. Nie chwaląc się, jestem znawcą herbat.

Nalał do nakrętki trochę ciemnego płynu. Wasilewski spróbował. Napój rzeczywiście był wyśmienity – gorzki, korzenny, aromatyczny. Zawarty w nim garbnik ściągał śluzówkę podniebienia, przywracał jasność myśli. Genialny napój; ciężki jak beton, a jednocześnie lekki jak najmniejsze, wysuszone źdźbło wschodnich przypraw. Nie krzyż, a właśnie herbata chyba powinna stać się symbolem Kościoła.

– Widzisz, synu – ponownie napełnił nakrętkę zawartością malutkiego termosu. – Wiem, że rozmawiałeś z panem Mierzwą i z panem pułkownikiem Waśkówem. I nawet, wyobraź sobie, wiem o czym.

– Nie wiedziałem, że kościelne służby przenikają się z cywilnymi.

– Zupełnie się nie przenikają. Dowiedziałem się przypadkiem, i bardzo nas ta sprawa zaintrygowała. Bardzo!

– Domyślam się – Wasilewski dopił resztę herbaty i oddał nakrętkę. Wyjął z kieszeni paczkę papierosów.

Ksiądz popatrzył na niego zgorszony.

– To fatalny nałóg, synu. Powinieneś mieć silną wolę i rzucić to świństwo – ksiądz rozejrzał się wokół, czy przypadkiem w pobliżu nie pałętają się jacyś ludzie. – Jeśli jednak nie zamierzasz rzucić nałogu natychmiast, to poczęstuj mnie jednym.

Wasilewski wyciągnął paczkę w jego kierunku.

– Czy ksiądz zamierza kontynuować tę idiotyczną sprawę z Daroniem, Ritą Lausch, i tak dalej?

– Zdziwię cię, synu. I to bardzo.

Zaciągnął się papierosem. Zamierzał kontynuować, ale z bocznej ścieżki wyszła starsza kobieta.

– Szczęść Boże! – powiedziała.

– Bg zpłć… – ksiądz ledwie dukał przez zamknięte usta, nie chcąc w jej obecności wypuszczać dymu z płuc. Schował papierosa pod ławką, jak uczeń przyłapany przez nauczyciela. Spod jego sutanny dymiło niczym z parowej lokomotywy.

– Och, zbiórka na cele charytatywne? – kobieta zauważyła siostry zakonne. Wyjęła portmonetkę i dała im złotówkę. Obie dygnęły jednocześnie i wyszeptały podziękowanie.

Gdy starsza kobieta odeszła, ksiądz zaczął kaszleć. Nareszcie mógł wypuścić dym z płuc, jednak po chwili znowu się zaciągnął. Jedna z sióstr zakonnych podrzuciła otrzymaną złotówkę do góry, zręcznie złapała w locie, przełożyła z dłoni do dłoni i odwróciła.

– Orzeł czy reszka? – spytała koleżankę.

– Orzeł.

Tamta otworzyła zaciśniętą dłoń.

– Reszka. Przegrałaś!

– Dziewczyny! – zdenerwował się ksiądz. – Spokój mi tam! – Gdy obie ponownie złożyły dłonie jak do modlitwy i opuściły głowy, powrócił do rozmowy. – O czym to ja mówiłem?

– Że się zdziwię.

– A tak. Właśnie – odchrząknął i zaciągnął się znowu. – Otóż prowadziliśmy kiedyś podobne śledztwo. Och – zrobił odżegnujący gest. – „Śledztwo” to za dużo powiedziane. Jednak coś jest na rzeczy.

– W sprawie Daronia?

– Nie. Intrygowały nas pewne… dziwne przypadki. W latach czterdziestych Kościołowi trochę dopiekł pewien działacz PPR – tu, we Wrocławiu. Mniejsza o nazwisko, tego pana zastrzelili potem szabrownicy w Dzierżoniowie. Co dziwne, rozpoznano go jako członka Milicji Obywatelskiej w Wałbrzychu. Rok później. Niby nic, może brat, może sobowtór, może to tylko przypadkowe podobieństwo, albo pomyłka któregoś z wiernych, może przewrażliwienie jakiegoś kleryka… Problem w tym, że Kościół jest pamiętliwy. Nie w sensie zemsty, Broń Boże, ale u nas sprawy długo tkwią w pamięci. Długo, naprawdę długo.

– Tysiące lat?

– Nie przesadzajmy – ksiądz uśmiechnął się. – Tylko że to jeszcze nie koniec. Ten pan z milicji zginął w trakcie ulewy pod osuwającą się hałdą, w Wałbrzychu, w latach sześćdziesiątych. I znowu to jeszcze nie koniec historii. Jedna z wiernych rozpoznała go w roku 1979! W Niemczy. Był wikarym tamtejszego kościoła.

– Łaaaaaaaał! – Wasilewski roześmiał się na cały głos. – Najpierw PPR, potem milicja, a potem wikary. Jakby przewidywał przyszłość! – ryknął śmiechem jeszcze głośniej. – I odpowiednio się ustawiał!

– Z ust mi to wyjąłeś, synu – ksiądz uśmiechnął się uprzejmie. – Z ust mi to wyjąłeś, doprawdy!

– Przecież to zbiór bzdur!

– Taaak? – uśmiech znikł nagle z twarzy. – A Rudi Schenck? Dlaczego w środku wojny nagle zaczął się uczyć współczesnego języka polskiego?

– Co ksiądz sugeruje? – Wasilewski otrząsnął się nagle. – Zaraz… Jak to „współczesnego” języka? O co chodzi?

– Ha! Bo pan Rudolf nie był Niemcem.

– A kim?

– Tego nie wiem. Nie był Niemcem. Nie był Polakiem z lat trzydziestych, nie był też…

– Moment! Co to za określenie „Polak z lat trzydziestych”?

Wasilewski zapalił drugiego papierosa.

– I tak wiem, do czego ksiądz zmierza. To ja byłem Rudolfem Schenckiem, tym PPR-owcem, milicjantem i na dodatek wikarym, prawda? To ja byłem Robertem Daroniem, którego zresztą zamordowałem. To ja poderwałem Ritę Lausch, będąc przedtem różnymi innymi osobami, prawda?

– Niby świadczą o tym zdjęcia, ale to, oczywiście, niczego nie przesądza. W przeciwieństwie do innych służb śledczych, my zajmujemy się także sprawami z innego świata.

– Przepraszam, nie chcę księdza obrażać, ale to brednie!

– Widzisz, my nie mamy takich komputerów, jak pan pułkownik Waśków. Mamy za to dwanaście tysięcy sióstr zakonnych i przepastne archiwa. Każda zakonnica dostała pańskie zdjęcia z różnych okresów i duuuuuuuużo czasu do dyspozycji.

– Znalazły coś?

– Owszem. Kilka dziewiętnastowiecznych fotografii z Wrocławia, z Bielawy, z paru innych miejsc. Kilka życiorysów, niestety, niepełnych. Wyszperały nawet jedną rycinę z szesnastego wieku, choć, oczywiście, to mógł być błąd, bo wierność ówczesnych rycin w stosunku do oryginału pozostawia wiele do życzenia.

– Ksiądz kpi?!

– Broń Boże! – podniósł ręce.

Siedzieli w milczeniu, na zatopionej w mroku ławce, patrząc na zawiłe kanały rzeki przed nimi, na oświetlone lampami mosty, wreszcie na wieże kościołów na drugim brzegu, z których reflektory na dole wydobywały dziwne, niespotykane za dnia cienie.

– Widzisz, synu – podjął ksiądz. – Pan pułkownik Waśków posiada nowoczesną technologię i dostęp do niemieckich akt. Pan Aleksander Mierzwa ma sieć powiązań, całą policję do dyspozycji i papiery, które otwierają wszelkie drzwi. A ja… Ja mam za sobą jedynie dwa tysiące lat doświadczeń Kościoła Powszechnego na planecie Ziemia.

– Aha, ksiądz sięgnął do Biblii. Wiem, wiem – zakpił. – Któraś tam Ewangelia to wasz instruktaż prowadzenia śledztwa. Piłat, te sprawy…

Człowiek w sutannie odpowiedział mu uśmiechem.

– Narysowałem sobie na mapie miejsca pańskich pobytów i pańskich „śmierci”. I wyszło mi coś, co od biedy można by nazwać okręgiem. Poszarpany, nierówny, ale to prawie okrąg.

– Jego centrum to Wrocław, rozumiem.

– Nie – tamten przygryzł język. – Góra Ślęża.

Wasilewski znowu się roześmiał. Święta góra Słowian. Zresztą góra to ewenement w tej okolicy. Wrocław leży na równinie, a tu nagle, ni stąd, ni zowąd, dość duża góra w pobliżu. W dodatku tylko jedna.

– Co ksiądz sugeruje?

Odpowiedział pytaniem na pytanie.

– Czy słyszał pan o profesorze Kamieńskim?

– Nie.

– W takim razie muszę powiedzieć panu kilka słów o „imprintingu”. Na przykład kurczaki: już w chwili, gdy się wykluwają z jaj, mają „wdrukowane” w mózg określone zachowania. Pokazuje się takiemu namalowany na kartonie cień jastrzębia i kurczaczek zaczyna się panicznie bać, choć przecież nie może wiedzieć, co to jest jastrząb, bo nie zdążył nauczyć się tego od mamy. Profesor Kamieński robił doświadczenia na ludziach. Okazało się, że „imprinting” u ludzi nie istnieje… z jednym, malutkim wyjątkiem. Gdy podczas doświadczeń pokazywano pacjentom Górę Ślężę – z pewnego ujęcia, na zamazanej, ciemnej fotografii – to wiele osób przyznawało, że odczuwa silny niepokój…

Wasilewski westchnął ciężko.

– Ciekawi mnie, jak ksiądz powiąże teraz Górę Ślężę i moje pseudożycia, które mi wszyscy wmawiacie?

– Śmiałeś się, synu, że korzystam z Biblii jako podręcznika dla śledczych. Otóż korzystam! Znalazłem tam dziwne i tajemnicze zdanie: „Człowiek też jest ciałem”.

– Proszę?

– „Człowiek TEŻ jest ciałem”. „Też”? Czy to znaczy, że ciałem jest na świecie ktoś jeszcze? A może coś?

– Można jaśniej?

– Bóg ciałem nie jest. Tak samo szatan, aniołowie. Demony to również duchy. Kto więc… – ksiądz zawiesił na chwilę głos. – Kto jeszcze jest ciałem?

Wasilewski odchrząknął.

– Ja? – zakpił.

– Jeśli tak – ksiądz nie dał się zbić z tropu – to kim ty jesteś, synu? Czym jesteś?

Na szczęście jakiś pijak przerwał tę coraz dziwniejszą rozmowę. Menel zatoczył się na zakonnice, bełkocząc:

– Wy kur… Psia… Wy, kkkkhhhhur… Spier…

Roztrzaskał trzymaną w ręku butelkę o najbliższy pień drzewa, otrzymując w efekcie broń zwaną przez policję „tulipanem”, i, sepleniąc pod nosem, ruszył do ataku.

– Wy khur… pier… zarazzzzzz wasssss zapier…

– Odejdź, bracie, w pokoju – powiedziała spokojnie jedna z sióstr.

– Kur… kur… pier…

– Odejdź, bracie.

Pijak podniósł butelkę do ciosu. Zakonnica zakasała habit i kopnęła go prosto w czoło. Mężczyzna poleciał do tyłu i wyrżnął plecami o ziemię. Druga zakonnica nachyliła się nad leżącym, zapalając malutką latarkę laryngologiczną.

– Eeeee… Tracisz formę – powiedziała do koleżanki. – Nie odbił mu się na czole napis z podeszwy twojego buta.

– No jak się nie odbił? – druga dziewczyna również nachyliła się nad pijakiem. – Przecież jest!

– Eeeeee… W słowie „Adidas” brak litery „s”.

– O Jezusie mój kochany! Muszę więcej ćwiczyć.

– Cicho, baby! – przerwał im ksiądz. Obie natychmiast przybrały poprzednie pozy, ze złożonymi rękami i opuszczonymi głowami. – Wracając do naszej rozmowy – odwrócił głowę. – No cóż, niewiele sobie wyjaśniliśmy, ale też nie oczekiwałem wielkich sukcesów. Jeszcze nie teraz.

Ksiądz wstał z ławki, Wasilewski również.

– Miło mi było cię spotkać, synu. Na odchodnym muszę jednak cię ostrzec.

– Przed czym?

– Ktoś jeszcze będzie z tobą rozmawiał w tej sprawie, a wtedy uważaj na każde swoje słowo. Pamiętaj!

– Kto?

Ksiądz rozłożył ręce.

– Już niedługo.

Wykonał gest błogosławieństwa, odwrócił się i ruszył w stronę ciemnego parku. Jeszcze przez chwilę słychać było, jak ochrzania swoje zakonnice.

– Zaraz mi się wyspowiadasz za to kopnięcie! A złotówkę od starszej pani to przekażecie do Caritasu. Jak któraś sobie kupi za nią paczkę gumy do żucia, to jako pokutę dam leżenie krzyżem przez pięć godzin!

– Oooo… Gumę za złotówkę? Ksiądz wywiadowca to chyba dawno w kiosku nie kupował.

– Pewnie – dogadywała druga. – Papierosy to księdzu siostra furtianka kupuje ukradkiem na dworcu. W przebraniu.

– Tak. Jak ją raz widziałam w takiej dżinsowej mini, to mi adidasy z nóg spadły.

– Cicho, baby!!!

Wasilewski potrząsnął głową, skołowany. Był wariatem? No był. Przecież to się nie mogło zdarzyć naprawdę. Tyle że schizofrenia, nawet jakaś dziwna, to nie są omamy. A poza tym inni też ich widzieli. Choćby ten pijak z odbitym na czole napisem „Adida…”, który teraz leżał na trawie i chrapał głośno. No nie! Nie, to jest niemożliwe… To wszystko nie miało prawa się zdarzyć. Ruszył w kierunku mostu Piaskowego. Wyszarpnął z kieszeni telefon i szybko wystukał numer.

– Jeeeeeezuuuuuu… – usłyszał w słuchawce. – Stary, wiesz, która godzina?

– Zdzisiek! Ja kompletnie wariuję!

– Nie wariujesz, stary. A poza tym masz szczęście, że jeszcze komórkę miałem włączoną. Innego świra bym o tej porze nie odebrał.

– Więc sam przyznajesz, że jestem świrem?

– Odwal się. Odwal się! Przyjdź w czwartek, albo jutro umówmy się na piwo.

– Ale kompletnie mi odbiło! Mam jakieś omamy!

– Znam cię. Wszystko się niebawem wyjaśni.

– Zdzisiek…

– Rozłączam się i idę spać. Cześć.

Wasilewski zamknął panel swojej motoroli, a będąc już na moście wrzucił telefon do wody. „Wszystko się wyjaśni”? Chryste! Samo?! Miał dość. Zaszedł do hotelu na malutkiej wysepce pomiędzy mostami, przy młynie. W barze zwanym „Karczmą młyńską” strzelił dwie pięćdziesiątki ginu, zapłacił. Potem przeszedł przez wąską kładkę, której nazwy nie pamiętał. Nie pamiętał niczego, nazw tych wszystkich rzek wokół, kanałów, mostów, jazów czy śluz. Nie pamiętał niczego ze swojego popapranego życia. Miał naprawdę dość.

Wszedł do hotelu HP Plaza. W bezdusznym, amerykańskim barze łyknął koktajl „Wrocławska Noc” i o mało go nie zemdliło. Opuścił hotel. W sklepie całodobowym przy placu Bema kupił sobie piwo i papierosy, przepychając się między pijaczkami. Żałował, że nie ma z nim zakonnicy w habicie i adidasach na nogach. Piwo na świeżym powietrzu trochę go otrzeźwiło, zaszedł więc do „Check Point Charlie” – mordowni, której klienci siedzieli na piętrowych rusztowaniach i krzyczeli, ile sił w płucach. Wypił setkę czystej, jeszcze jedno piwo, zjadł doskonałe frytki. Bywalcy klepali go po ramionach, pożyczali zapalniczkę, w pijackim widzie usiłowali go przekonać, że jest fajnie. Tu przynajmniej czuł się zaakceptowany – ludzie wokół nie przypominali usłużnych, bezpłciowych kelnerów czy wymuskanych, „poprawnych” barmanów w poprzednich lokalach. Tu pulsowało życie, tu się grzało wódę, a nie sączyło jakieś zasrane koktajle. Tu się jadło, bawiło, tu można było stracić życie, ale jak się nie podskakiwało i pożyczało zapalniczkę, to wszystko było OK. Barman skakał po rusztowaniach jak małpa, obsługując stoliki. Był jedyną w miarę – w miarę! – trzeźwą osobą na sali. Co chwilę przysiadał się do jakichś znajomych i coś tam sobie sączył.

Wasilewski wyszedł z „Check Point Charlie” w dużo lepszym nastroju. Zahaczył jeszcze o tani bar na Słowiańskiej. Śmierdziało tam kuchnią i ubikacją, ale ludzie też byli OK. Potem stacja benzynowa ESSO na Trzebnickiej. Jakaś taka nierealna, przesadnie oświetlona, pusta, duża, z kilkoma ochroniarzami w czarnych strojach, którzy tu urządzili sobie nocną przystań i przerwę w rozlicznych obowiązkach. Pili kawę i opowiadali ściszonymi głosami o swoich na pewno wiekopomnych przewagach w walce ze światem przestępczym.

Kupił piwo. Jakoś udało mu się przebrnąć przez most, a właściwie dwa połączone mosty Trzebnickie. Prawie dochodził już do swojego domu, gdy zagrodziło mu drogę dwóch mężczyzn w nieskazitelnych garniturach.

– Urząd Ochrony Państwa – powiedział wyższy. – Czy pan Wasilewski?

Usiłował w miarę „niechwiejnie” kiwnąć głową. Obaj pokazali legitymacje. Kątem oka zauważył, że trzeci „garniturowiec” stoi na parkingu, trochę z tyłu.

– Czy mogę zobaczyć pański dowód osobisty?

– Pewnie… – Wasilewski o mało nie runął na plecy. Na szczęście niższy UOP-owiec miał refleks, skoczył do przodu i zdołał go podtrzymać.

– Pan pozwoli z nami.

Z pewnym trudem wsadzili go na tylne siedzenie dużego mercedesa. Dwóch funkcjonariuszy usiadło po bokach, trzeci powoził. Przez moment Wasilewskiemu wydawało się w pijanym widzie, że podobnym mercedesem kiedyś już tędy jechał. Nie tak dużym i nie tak cichym, ale… Ale też dwóch siedziało po bokach, a trzeci powoził. Chyba tylko tamci byli inaczej ubrani.

– Sen-mara, Bóg-wiara! – powiedział nagle na głos i trochę zrobiło mu się wstyd za ten głupi wyskok, jednak chłopcy w lśniących garniturach nie zwracali uwagi na swojego pasażera.

– Kawy? Alka prim? – spytał tylko jeden z tych z boku.

– Nie, dziękuję.

– Może trochę wody mineralnej? Aspirynę? Plastikową torbę?

– Nie. Postaram się wam tu nie zwymiotować, chłopaki – ziewnął rozdzierająco. – A gdyby jednak… To powiedzcie, w którą stronę się zwrócić. W lewo? W prawo?

Ci dwaj po bokach spojrzeli spłoszeni i trochę się odsunęli. Na tyle, na ile pozwalała im szeroka kanapa.

Policja drogowa zatrzymała ich tuż za przejazdem kolejowym na Żeleńskiego. Kierowca opuścił szybę, a Wasilewski znienacka nachylił w stronę policjanta zaglądającego do wnętrza samochodu.

– Wszyscyśmy tu pijani w sztok, panie władzo! – roześmiał się ze swojego dowcipu, zionąc zapachem alkoholu. – Wracamy z kolegami z imprezy – usiłował jak najbardziej bełkotać.

Dosłownie sekunda dzieliła ich od wyprowadzenia na zewnątrz przez „drogowców” i zbadania alkomatem w samochodzie ozdobionym napisem: „Popieraj swoją policję!”. Na szczęście służbowa legitymacja Urzędu uchroniła kierowcę od alkomatu i mercedes mógł ruszyć dalej. Wasilewski krzyczał jeszcze do zdumionego patrolu:

– Widzisz pan, kto teraz łapie pijaczków i odwozi do izby wytrzeźwień? UOP!!!

Agenci zachowali niewzruszone miny. Samochód skręcił w prawo; wyboista, brukowana ulica zawiodła ich do Aspy – starych zakładów tuż nad Odrą, stylizowanych na gotycką zabudowę. Nie brakowało tu wieżyczek, dziedzińców, a nawet rzeźbionych murów. Panowie w garniturach poprowadzili go do nieczynnego od lat zakładowego kina – niewielkiego budynku bez okien, zbudowanego z czerwonej cegły.

Wasilewski postanowił ich wkurzyć.

– To tak wygląda tajna melina UOP?! – wrzasnął na całe gardło.

Agenci momentalnie stracili swój wystudiowany spokój. Zdenerwowani, zaczęli się rozglądać, czy jacyś przypadkowi gapie nie usłyszeli tych wrzasków, a potem błyskawicznie pociągnęli Wasilewskiego do ukrytych w murze drzwi. Potem był malutki dziedziniec, wąski, brudny korytarz, i zaraz potem… totalna odmiana: nieskazitelnie czysty hall, szklane, odbezpieczane kodem drzwi, i wielkie pomieszczenie, oświetlone przez kilkadziesiąt jarzeniówek. Znajdowali się wewnątrz starego kina. Na środku sali stało tylko jedno biurko.

– Przywieźliśmy go – zameldował wyższy agent. – Tylko że on jest trochę, mmm, nie tego… – uderzył się kantem dłoni w szyję.

Wasilewski, oślepiony nawałą sztucznego światła, dostrzegł najpierw lśniąco białą koszulę, potem czarne szelki, a dopiero na końcu właściciela tych eleganckich elementów garderoby, który właśnie podnosił się z fotela.

– Nazywam się Robert Kraśnicki – powiedział oficer, wkładając marynarkę, która wisiała dotąd na oparciu krzesła. – Czy mogę prosić o chwilę rozmowy?

Ochrona ulotniła się momentalnie. Zostali w ogromnym pomieszczeniu sami.

– Proszę – oficer wskazał mu krzesło, które Wasilewski zajął z dużą ulgą. Kręciło mu się w głowie. Tamten napełnił szklankę wodą mineralną z butelki, potem wlał tam kilka kropel płynu z małej buteleczki i pchnął naczynie w kierunku rozmówcy.

– To skopolamina?

– Krople Inoziemcowa. Mam wrażenie, że będą panu potrzebne.

Wasilewski wypił płyn o lekkim, miętowym zapachu. Właśnie zaczynało go suszyć. Oficer przyglądał mu się z beznamiętnym wyrazem twarzy.

– Czemu zawdzięczam to spotkanie?

Kraśnicki nachylił się nad biurkiem. Dłuższą chwilę patrzył mu w oczy, potem powiedział:

– Rząd Rzeczypospolitej Polskiej chce skontaktować się z Bogiem.

Pusta szklanka upadła na wykładzinę. Na szczęście to była miękka wykładzina.

– Proszę?

– Rząd Rzeczypospolitej Polskiej chce skontaktować się z Bogiem – powtórzył oficer UOP.

– Eeeeeee… – Wasilewski potrząsnął głową, potem podniósł słuchawkę telefonu stojącego na specjalnej podstawce nad blatem. – OK, nie ma sprawy, zaraz was połączę. To ma być Jezus Chrystus? Allach? Jahwe? Budda? Chutzliputli?

– Chutzliputli? – zdziwił się Kraśnicki. – Pierwsze słyszę – był naprawdę zaskoczony.

Wasilewski oniemiał. Tamten najwyraźniej mówił poważnie. Odłożył słuchawkę.

– Przepraszam. Dotąd sądziłem, że to ja jestem wariatem.

Oficer patrzył mu prosto w oczy.

– Czy czas zawija się w pętlę? – spytał cichym głosem.

Wasilewski uciekł wzrokiem.

– Aaa… Eee… Niewątpliwie tak. Tylko że jak mnie zaczniecie bić, to natychmiast zmienię zdanie.

– Proszę nie żartować. Pytałem, czy czas zawija się w pętlę? Czy nasza historia się powtarza?

Wasilewski poczuł, że mimo doskonałej klimatyzacji zaczyna się pocić. Wyjął z kieszeni pomiętą paczkę.

– Przepraszam, czy mogę tu zapalić?

– Nie pochwalam tego… Ale proszę.

Kraśnicki podsunął mu spodeczek od filiżanki, mający pełnić rolę popielniczki. Zmrużył oczy, gdy w jego kierunku poszybował pierwszy kłąb dymu. Potem Wasilewski poprosił o jeszcze jedną szklankę wody i w końcu spytał:

– Czy mam się przyznać, że byłem Adolfem Hitlerem, Niną Ricci i Charlie Chaplinem?

– Nie. Chciałbym, żeby dobrowolnie – podkreślił to słowo – odpowiedział mi pan na kilka pytań.

– Proszę się nie krępować. Czas zatacza koło, historia się powtarza, a z Bogiem skontaktuję was w piątek, dopiero po wizycie u mojego psychoanalityka.

Na ustach oficera po raz pierwszy zagościł cień uśmiechu. Zaledwie cień, ale to i tak dużo. Kraśnicki odchylił się w fotelu.

– Wiele osób z panem ostatnio rozmawiało, prawda?

– Owszem.

– Oni wszyscy dostrzegli jakieś dziwne rzeczy. Powiązali ze sobą pewne niecodzienne sprawy. Mają niejasne ślady, poszlaki, gubią się w domysłach… – zawiesił głos. – A ja mam dowód.

– Dowód na co?

Kraśnicki wyjął z szuflady grubą, elegancką kopertę, i położył ją na biurku.

– Widzi pan, Zakład Archeologii Uniwersytetu Wrocławskiego dokonał pewnego niesamowitego odkrycia. Badali jakieś poniemieckie sztolnie wydrążone w Górze Ślęży i… – uśmiechnął się, tym razem wyraźnie. – Odkryli bardzo stare, słowiańskie groby.

– O żesz… Znowu Ślęża.

– W jednym z grobów znaleźli fotografię.

Wasilewski parsknął śmiechem.

– Wiem, wiem – oficer uspokoił go ruchem ręki. – Wszystko można podrobić, wszystko podrzucić w dowolne miejsce, choćby po to, żeby zrobić kawał kolegom naukowcom i zmusić ich do jałowych rozważań. Robiono to już w historii setki razy.

Kraśnicki upił łyk kawy, która pewnie już zdążyła zrobić się zimna.

– Problem jest tylko jeden. Fotografia ma tak mikroskopijne ziarna emulsji, że, biorąc pod uwagę naszą współczesną wiedzę, nie jesteśmy w stanie wyprodukować czegoś takiego. To istny cud techniki. Te ziarna można obserwować jedynie pod mikroskopem elektronowym.

– Co to za zdjęcie?

– Oryginał jest bezpieczny w sejfie. Pozwoli pan, że pokażę mu naszą, niedoskonałą odbitkę.

Kraśnicki wyjął z koperty kartonik wielkości pocztówki i rzucił go na blat. Wasilewski pochylił się lekko. Na zdjęciu był on sam, w jakimś dziwnym stroju. Zadowolony, ze źdźbłem trawy w ustach. Z tyłu, w perspektywie, widać było otoczoną płotem dżunglę. Tuż za nim widniała tablica ze świetlistym napisem: „Plantacje wanilii. Własność gminy Wrocław”. Podniósł wzrok, ogłupiały.

– Oryginalne zdjęcie jest tak doskonałe – powiedział oficer – że można robić powiększenia praktycznie w nieskończoność. Zrobiliśmy je więc – rzucił na biurko następny kartonik. – To powiększenie źrenicy pańskiego oka i obraz, który się w nim odbija.

Na fotografii widać było kobietę w szortach, z malutkim aparatem w rękach. Wasilewski przygryzł wargi. To Rita Lausch. Przynajmniej taką twarz widział w aktach pułkownika Waśkówa. Ale najlepsze było z tyłu, za jej plecami. Zobaczył Katedrę, znane sobie kościoły na Ostrowiu Tumskim (przecież nie dalej jak dzisiaj wieczorem oglądał ten sam widok). Wszystko było pokryte czymś… szklistym. Widział jeszcze jakieś niemożliwe do zbudowania wieże, jakieś dyski, napowietrzne promenady.

– Co to znaczy? – spytał.

– Co to znaczy? – powtórzył jak echo oficer.

Przez dłuższą chwilę patrzyli na siebie w milczeniu. Wasilewski zdążył kompletnie wytrzeźwieć. Nalał sobie nową szklankę wody, zapalił kolejnego papierosa.

– Pokażę panu coś lepszego – zaszeleścił lśniący papier, którym oklejono kopertę. – Rozmawiał pan dzisiaj z pewnym księdzem, prawda?

– Tak.

– Jak mówiłem, drugie pokazane przeze mnie zdjęcie to obraz, który odbijał się w źrenicy pańskiego oka. To zdjęcie – wyjął kolejny kartonik – to powiększenie odbicia z bransoletki kobiety, która z kolei jest widoczna w pańskiej źrenicy…

Zobaczył kilka niewyraźnych postaci. Chyba mężczyzn. Odwróceni plecami, o czymś dyskutowali, tylko jeden stał bokiem. Odbicie w metalu bransolety nie mogło być wyraźne.

– A to jest powiększenie z komputerowym wyostrzeniem.

Na następnej fotografii Wasilewski rozpoznał profil księdza, z którym dzisiaj rozmawiał.

– On mówił, że „człowiek TEŻ jest ciałem” – Kraśnicki odłożył kopertę do szuflady. – Kim więc pan jest? A może inaczej: czym pan jest?

Wasilewski patrzył na niego kompletnie ogłupiały.

– Czy czas zawija się w pętlę? – indagował oficer. – Czy może nas pan skontaktować z Bogiem?

Wasilewski znowu upuścił szklankę. Upadła na wykładzinę i znowu się nie stłukła. Zrobiono ją ze szkła doskonałej jakości.

– Ja… Chyba jestem nienormalny.

Kraśnicki ledwie dostrzegalnie przygryzł wargi.

– No cóż, nie będę pana więcej męczył, ale jeszcze powrócimy do tej rozmowy – odchylił się w fotelu. – Czy odwieźć pana do mieszkania?

– Byłbym zobowiązany.

Wasilewski siedział w skołtunionej pościeli i patrzył na szarość przedświtu. Teraz, w mdłym świetle pierwszego brzasku, te wszystkie bzdury wydawały się mniej realne. Pamiętał jednak każdą rozmowę, i to ze wszystkimi szczegółami. Miał wrażenie, że były tylko dwie możliwości. Albo Hirszbaum się mylił i on sam nie był żadnym schizofrenikiem, tylko regularnym wariatem z omamami, nie potrafiącym odróżnić snów od rzeczywistości, albo… Albo tamci czterej mieli rację. Żył już wiele razy. Ciągle w tej samej postaci. Niczego nie pamiętał z poprzednich wcieleń. No, może poza paroma mglistymi obrazami, cieniami, mniej konkretnymi niż powidoki. Czy oni mogli mieć rację? A jeśli tak, to po co żył? Dlaczego nic nie pamiętał?!

Zaraz. Musi rozstrzygnąć jeden problem. Może jest regularnym wariatem i wszystko mu się po prostu śniło? A może jednak… tamci mają rację? Uśmiechnął się. Czterech poważnych mężczyzn. Czyż mogli się mylić? Nie. Jeśli to nie jest zwykły omam, to oni nie mogli się mylić. Muszą mieć rację. A skoro tak… Ten fakt powodował pewne znaczące implikacje.

Wasilewski popatrzył w okno, na pierwsze promienie wschodzącego słońca. Uśmiechnął się. Przecież to tak łatwo sprawdzić!

Podniósł słuchawkę telefonu i wykręcił domowy numer swojej sekretarki. Podniosła, totalnie zaspana, po dobrej minucie.

– Taaaaaaak?

– Przepraszam za tę pobudkę.

– Oj, szef to zawsze o – ziewnięcie – takich dziwnych porach.

– W szufladzie mojego biurka znajdziesz kopertę. Jutro ją wyjmiesz, rozerwiesz i wykonasz wszystkie zadania, które tam zapisałem.

– Jaką kopertę? – nowe ziewnięcie. – Co w niej jest?

– Numery kont, hasła dostępu, upoważnienia i takie tam różne. Zrobisz wszystko, co jest napisane na pierwszej kartce. Przygotowałem to na wszelki wypadek.

– Szef gdzieś wyjeżdża?

– Tak. Zarezerwuj mi pięć biletów na lot do Szczecina. Ostatni rejs dzisiaj. I zadzwoń do pana Mierzwy, żeby przyjechał na lotnisko razem z pozostałymi panami. Wyjaśnię im pewne sprawy na starym poligonie pod Szczecinem.

– Ojej… On będzie wiedział o co chodzi?

Wasilewski odłożył słuchawkę. Chwilę potem zasnął, po raz pierwszy z głową wolną od trosk.

Alfa powoli sunęła Strzegomską, wlokąc się w sznurze pojazdów. Potem, po skręcie w Graniczną, nareszcie mogła pokazać, na co ją stać. Błyskawicznie przestrzelił puściutką, prowadzącą do portu ulicę – skręcając w Skarżyńskiego miał prawie dwieście na liczniku. Po chwili zaparkował przed lotniskiem. Wiedziony jakimś impulsem poklepał lekko ciepłą maskę, a potem poszedł w kierunku terminalu. Trzej oficerowie – Mierzwa, Waśków i Kraśnicki – czekali razem z księdzem przed głównym wejściem. Z daleka widział, że nie rozmawiali ze sobą; dopiero gdy podszedł bliżej, Mierzwa szepnął coś do Waśkówa.

– Czemu zawdzięczamy to niezwykłe spotkanie? – zaczął Kraśnicki bez powitania.

– Chciałbym panom wszystko wyjaśnić.

– Tu? Na lotnisku?

Wasilewski zaprzeczył ruchem głowy. Rozdał im bilety na lot do Szczecina, nie tłumacząc niczego. Miał nadzieję, że Mierzwa powiedział im przynajmniej to, co usłyszał od sekretarki. Wyraźnie wyczuwał animozje pomiędzy oficerami różnych służb, ale nikt nic nie mówił.

Z trudem przebrnęli przez bramkę, ponieważ trzech mężczyzn miało przy sobie broń palną. Tylko Wasilewski i ksiądz zdołali przedostać się od razu – resztę „wycieczki” sprawdzano w papierach i komputerach. Po dłuższym czasie mogli wreszcie usiąść w pustawej, rzęsiście oświetlonej poczekalni o ogromnych oknach, za którymi rozciągała się nieprzenikniona czerń. Usiedli w miękkich fotelach – dość blisko siebie, ale nie za blisko. Cisza przedłużała się nieznośnie. Nie wiadomo po co tak długo trzeba czekać na samolot, skoro po kontroli biletów i bagażu zgromadzono wszystkich w pomieszczeniu, w którym nie można palić i nie ma się czym zająć? Siedzieli, każdy myśląc o swoich sprawach. Przed oczami Wasilewskiego pojawiła się znowu Rita Laush – ze zdjęcia, które pokazano mu na poligonie. Jezu… Czy ci czterej mogli mieć rację? Jeśli tak, to…

Do poczekalni weszła stewardesa. Najwyraźniej kogoś szukała i najwyraźniej też nie znalazła, dlatego wyszła zła jak osa, pomstując pod nosem na kogoś, kto układał grafik dyżurów. Wydarzenie to spowodowało jednak pewne ożywienie wśród podsypiających, otępiałych późną porą pasażerów.

– Słuchajcie, panowie – zagaił ksiądz nagle. – Czy słyszeliście o „Szpitalu Powszechnym”?

– Tym na ulicy Kamińskiego? – spytał pułkownik Waśków.

– Boże… To tylko taka nazwa, bez powiązania z naszą służbą zdrowia.

– To w takim razie nie słyszeliśmy.

– Kiedyś, przed wojną, w tym ogólnym poczuciu zagrożenia, ktoś wpadł na pomysł…

– Pan mówi o drugiej wojnie światowej?

– Owszem. Ktoś wpadł na pomysł, że skoro najprawdopodobniej nasza cywilizacja upadnie, to trzeba tworzyć nowoczesne zakony.

– Jakie zakony, do jasnej cholery? – spytał Mierzwa.

– Miejsca, gdzie będzie można przechowywać nasze wartości, naszą kulturę, to wszystko, co stanowi, że my to my w… – ksiądz odkaszlnął lekko – w zalewie barbarzyństwa. To taka organizacja, która ma zachować wszystko to, co stanowi o naszej istocie w koszmarnych czasach totalitaryzmów, faszyzmów, komunizmów, w czasach upadku człowieczeństwa, i przechować je do dnia, gdy te wartości będą mogły się odrodzić.

– Kur… zapiał – mruknął Waśków. – Co za bzdura…

– I wiecie, panowie – ciągnął niezrażony ksiądz. – Postanowili nazwać te zakony „Szpitalem Powszechnym”.

– Nie tym z ulicy Kamińskiego? – upewnił się pułkownik. – Nie chodzi o „Szpital Czterdziestolecia”?

Ksiądz tylko wzniósł oczy ku górze.

– Najciekawsze jest to, że nawet zaczęto organizować te zakony, ale okazało się, że niepotrzebnie. Bo zakony już są. Już egzystują w zamknięciu, w izolacji, za zamkniętymi drzwiami. Ktoś stworzył podobne placówki jeszcze przed zaborami, i one trwały przez stulecia…

– Ja cię… Za co płacimy księżom? – Waśków tylko wzruszył ramionami.

– To były przetrwalniki pewnych wartości. Miejsca, gdzie można było zachować to, co stanowi o naszej istocie – bezpieczne w obliczu wszystkich dziejowych zawieruch.

Mierzwa tylko wzruszył ramionami.

– I co? – mruknął. – Sądzi pan, że jego – wskazał na Wasilewskiego – powołali starożytni Słowianie jako, nie wiem, „Strażnika Góry Ślęży”, czy co?

– To musieli mieć niezłych czarowników – wtrącił Kraśnicki. – Facet, który żyje przez tysiące lat, i tylko co pewien czas zmienia skórę. Jak wąż.

– Ciągle taki sam, ale nie ten sam – westchnął ksiądz. – Zafascynowała mnie wizja „słowiańskiego zakonu”.

– Taaaaaaa… – mruknął Mierzwa. – Ja bym chciał wiedzieć, kto załatwił Daronia. I gdzie, psiamać, jest ciało.

Poproszono ich do wyjścia z poczekalni. Niewielki samolot już czekał na pasie startowym. Stewardesa, którą widzieli w hallu, ciągle na coś zła, witała ich wystudiowanym uśmiechem przy trapie. Razem z pozostałymi pasażerami zajęli miejsca we wnętrzu maszyny. Rozmowa była niemożliwa – po zamknięciu ciśnieniowych drzwi pilot uruchomił silniki i hałas stał się nie do zniesienia. Samolot zaczął kołować i ustawił się na początku pasa. Potem próba ciągu, wreszcie zwolniono bloki hamulców. Maszyna ruszyła do przodu – najpierw powoli, a potem z coraz większym, wciskającym w fotele przyspieszeniem. Samolot wzbił się w powietrze, podwozie schowało się w gondolach silników. Wzbijali się coraz wyżej. Stewardesa zaczęła rozdawać cukierki. Druga, odwrócona do nich tyłem rozmawiała przez interkom z kabiną.

– Dwie stewardesy w takim małym samolocie? – spytał Mierzwa.

– Niech pan nie pyta, co pił facet ustalający dyżury – dziewczyna uśmiechnęła się, podtykając mu tacę.

– A wiecie, panowie – powiedział ksiądz. – Coś mnie zastanawia.

– Co? – mruknął Waśków.

– Jeśli on rzeczywiście jest strażnikiem góry Ślęży, to dlaczego przy kolejnych „śmierciach” zmieniają mu się odciski, grupa krwi, a on sam ciągle wygląda tak samo?

– Co ksiądz pier… – Mierzwa powstrzymał się w ostatniej chwili. – W życiu nie słyszałem większych głupot.

– To nie są głupoty – wtrącił Kraśnicki. – Twarz księdza jest widoczna na zdjęciu takiej jakości, że przy całej naszej cholernej współczesnej technologii nie możemy nawet marzyć, żeby wyprodukować zdjęcie o choćby porównywalnej jakości.

– Czyli co? „Umiera” co jakiś czas, odradza się, następują pewne zmiany, ale on jest ciągle taki sam?

– Może czarownicy starożytnych Słowian nie potrafili przewidzieć, że będzie aż tyle ludzi na świecie? – powiedział ksiądz. – On zmienia skórę jak wąż, ale ciągle jest tym samym wężem.

– Przez tysiące lat? Chryste…

– Widzi pan – wtrącił Kraśnicki – Zastanawialiśmy się nad tym. Są społeczeństwa, które radzą sobie z rzeczywistością, i takie, które sobie nie radzą. To tak samo, jak z pojedynczym człowiekiem. Jeśli wszystko jest w porządku, człowiek usiłuje zmienić swoje otoczenie. Jeśli jest źle, to zaczyna zmieniać sam siebie.

– Fakt – mruknął Mierzwa. – Najwięksi wariaci, nie mogący sobie poradzić z otoczeniem, zaczynają się tatuować, wkładają sobie kolczyki w oko, a potem sięgają po spluwę i sieją po przedszkolakach.

– My rozpatrywaliśmy inną opcję. Jeśli jakieś społeczeństwo nie może ukształtować zmieniającego się otoczenia, a nie chce zmienić się samo, to może mieć trzecią możliwość.

– Jaką?

– Może oni potrafili zmienić czas?

– Zawinąć w pętlę? – spytał ksiądz. – Jak się nie udało za pierwszym razem, to zawrócili koło czasu, żeby spróbować jeszcze raz? I pozostawili strażnika, który dba… – zawahał się. – O co?

– Może o ich boga – powiedział Kraśnicki. – Nie sądzi ksiądz przecież, że to była technologia… Czas zatacza koło, a my jesteśmy jak postacie na pożółkłym filmie, po raz kolejny powtarzające swoje role.

– Za każdym razem trochę inaczej – roześmiał się Mierzwa, kręcąc sobie palcem kółka na czole. – Tym razem mamy na niego – wskazał Wasilewskiego – niepodważalne dowody. I wsadzimy go do pierdla.

– Czekajcie, panowie – ksiądz wyjął spod sutanny mapę i zaczął ją rozkładać. – Zaznaczyłem sobie tutaj wszystkie miejsca, gdzie on żył, i wszystkie miejsca, w których umarł. Chyba jednak popełniłem błąd.

– Czemu?

– Nie jest ważne, gdzie on żył – człowiek w sutannie przygryzł wargi. – Ważne, gdzie umierał.

Ksiądz wyjął ze schowka w fotelu serwetkę z nadrukiem LOT-u. Zaczął oddzierać małe kawałki i przy pomocy śliny przyklejać je w punktach, w których czerwonym flamastrem zaznaczył miejsca kolejnych „żyć” Wasilewskiego. Po chwili pozostały tylko czarne – miejsca domniemanych „zgonów”.

– Dorysuję księdzu trochę nowych – mruknął Kraśnicki, wyjmując długopis. – To z naszych akt. Tu i tu – rysował małe znaczki na mapie – i tu. I jeszcze tutaj…

– Jezus! Jezus! Jezus!!! – ksiądz rozluźnił koloratkę pod szyją. – Przecież to jest idealny okrąg!

– No to co? – mruknął Mierzwa.

– O Boże! Nie rozumiecie?!

– Czego?

– On nie może opuścić pobliża góry Ślęży. Zawsze ginie! Zawsze umiera! A potem się odradza.

– O żesz ty – warknął Kraśnicki. – Z jaką prędkością leci ten samolot?

– Nie wiem – Mierzwa wzruszył ramionami. – Jakieś trzysta, czterysta kilometrów na godzinę.

– O Boże – ksiądz zaczął rozpinać górne guziki sutanny. Cały poczerwieniał, zupełnie jakby się dusił. – No to właśnie zbliżamy się do granicy okręgu. Musicie zawrócić maszynę!

Kraśnicki też rozluźnił krawat.

– Zaraz zginiemy?

Druga stewardesa – ta, która rozmawiała przez interkom – odwróciła się nagle i podeszła do nich z uśmiechem.

– Witam panów.

– To Rita Lausch! – wrzasnął nagle Waśków, wstając z fotela. – To jest Rita Lausch!!!

Stewardesa dygnęła teatralnie, unosząc dół swojej krótkiej spódniczki.

– Nazywam się Gosia Majewska – uśmiechnęła się porozumiewawczo do Wasilewskiego i samymi ustami posłała mu pocałunek. Taki babski. Taki ciepły. Taki, jakim potrafi obdarować tylko kobieta. Taki pocałunek sprawia, że mężczyzna nagle już wie, dlaczego urodził się mężczyzną. Jezu! Kochał tę kobietę! Kochał ją… Była jego. Kochał ją po prostu! Był jej dozgonnym fanem i wielbicielem!!!

– To Rita Lausch, Rita Lausch, Rita Lausch… – powtarzał Waśków.

– Pewnie dawniej nazywała się inaczej – mruknął ksiądz. – Nie wpadliśmy na to, że było ich dwoje…

– Przecież badałem go ukradkiem za pomocą wykrywacza kłamstw – wtrącił Kraśnicki. – On naprawdę nic nie wiedział…

Gosia Majewska kucnęła przy nich, ciągle z uśmiechem na ustach.

– On nie mógł niczego pamiętać. Po każdej śmierci potrzebuje dłuższej chwili, żeby odzyskać świadomość. Tak jak i ja. Tak jak i wy.

– My?! – ksiądz dał się kompletnie zaskoczyć.

– Teraz wszyscy umrą. On ma zbyt ważną misję do spełnienia. Wy przeżyjecie, bo musicie pozamykać śledztwa w jego sprawie i zniszczyć dokumenty.

– Jak Rita Lausch? – spytał Waśków. – Historia się powtarza.

Gosia uśmiechnęła się jeszcze szerzej.

– To także odpowiedź na pańskie pytanie – zerknęła na Kraśnickiego. – Owszem, powtarza się, ale dość perfidnie. Zresztą sam pan zobaczy.

– Wszyscy zginiemy?

– To naprawdę nie boli. Wy chwilowo przeżyjecie, żeby doprowadzić sprawy do końca. A potem znowu śmierć i odrodzenie. Teraz będziecie mu pomagać. Otrzymacie nieśmiertelność, a właściwie umiejętność wychodzenia z każdej śmierci i przemiany.

Znowu taki babski, ciepluteńki uśmiech w stronę Wasilewskiego, takie niemożliwe do opisania, porozumiewawcze spojrzenie. Czuł ciarki na plecach. Czuł się znowu zaakceptowany. Był u siebie.

– I skontaktuje pani RP z Bogiem?

– Nie ma sprawy. Już za chwilę – roześmiała się, tym razem głośno. – Choć może się wam to nie spodobać, bo chyba to nie ten bóg, o którym myślicie.

Kraśnicki wyszarpnął pistolet z kabury i zarepetował. Zaczął biec pomiędzy fotelami, w jednej ręce trzymając spluwę, a w drugiej swoją służbową legitymację.

– UOP!!! – wrzasnął do drugiej stewardesy, mocno przestraszonej, bo z panującego wokół hałasu wyłowiła już zmieniający się gang silników. – Otwieraj drzwi do kabiny pilotów!!! Jestem oficerem UOP! Otworzyła.

– Mayday, Mayday, Mayday! – krzyczał pierwszy pilot. – Spadamy!

– No, zróbcie coś! Włączcie… – drugi pilot zbliżył mikrofon do ust dokładnie w chwili, kiedy oba silniki zamilkły, a dotychczasowe wycie maszyn ustąpiło miejsca narastającemu świstowi powietrza. – A… No to dobranoc. Już po nas.

Ksiądz zaczął się modlić. Waśków odruchowo wyszarpnął pistolet z kabury, ale nie bardzo wiedział, co z nim zrobić. Mierzwa ukrył twarz w dłoniach. Pasażerowie krzyczeli, tylko Gośka Majewska ciągle się uśmiechała.

– To się nagrywa w czarnej skrzynce! – kapitan usiłował przyciągnąć do siebie stery. – Dziecko, kiedyś ci odtworzą taśmę… Krysiu, pamiętaj, że tatuś cię bardzo kochał!

– Jestem z UOP – darł się Kraśnicki, potrząsając legitymacją. – Natychmiast zawróćcie samolot!

Drugi pilot odwrócił głowę.

– Pierdol się – powiedział spokojnie. – Spadamy dokładnie na rynek w Legnicy.

W tym momencie ksiądz przestał się modlić. Spojrzał Wasilewskiemu prosto w oczy. Głęboko.

– Synu… Przecież trasa z Wrocławia do Szczecina nie prowadzi nad Legnicą!

Panom Boruniowi i Trepce dedykuję,

Z podziękowaniem za piękne chwile przeżyte w dzieciństwie

I zapożyczając imię głównej bohaterki

Dziękuję i kłaniam się nisko moim Umarłym Mistrzom

Andrzej Ziemiański

PS. Byliście, chłopaki, świetni. Proxima śni mi się do dzisiaj! I mam nadzieję, że będzie mi się śnić zawsze. Mam nadzieję, że do końca pozostanę małym chłopcem i już nigdy nie dorosnę. Chcę marzyć!

LODOWA OPOWIEŚĆ

Zoe z łatwością lawirowała między spiętrzającą się krą. Szybkimi uderzeniami wioseł kierowała lekki kajak w wąskie przesmyki między dryfującymi zwałami lśniącej bieli. Ruchem głowy narzuciła więcej włosów na twarz. Teraz lśnienie lodu mniej raziło obolałe, wyżarte przez sól oczy, ale też każdy manewr łączył się z dodatkowym niebezpieczeństwem, bo widziała dużo gorzej. O mało nie walnęła w ogromną bryłę lodu, wyglądającą jak wyrzeźbiona przez człowieka dręczonego koszmarami.

„Spokojnie” – Uri, jej Mistrz, odezwał się gdzieś w głowie. – „Już niedaleko. Nie ryzykuj, głupia!”.

Gwałtownymi ruchami ciała ustabilizowała kajak w rwącym nurcie między dwiema górami lodu. Mocniej chwyciła wiosło i zaczęła się wycofywać na spokojniejszą wodę. Jej małe piersi podrygiwały rytmicznie. Nawet nie było tak strasznie zimno, ale ten cholerny wiatr oziębiał jej prawy bark, który już zaczął odzywać się reumatycznym bólem. Wysunęła język i oblizała bolące miejsce jak mogła najdokładniej. Uczucie zimna wzmogło się momentalnie, ale bark, zamrażany coraz szybciej, przestał pulsować bólem.

Zoe była dojrzała i doświadczona. Miała już prawie dwadzieścia lat. Jej Mistrz umarł na początku roku i teraz ona miała przejąć jego miejsce. Powinna też znaleźć sobie ucznia. W tym celu musiała dotrzeć do Statku i modlić się tak długo, aż dostąpi widzenia. No, trudno. Miała nadzieję, że nie zginie na lodowym polu. Korzystając z chwili spokoju wzięła do ust kawałek zmarzniętego mięsa. Musiała długo trzymać go w wydętym policzku, czekając aż się rozmrozi na tyle, że będzie go mogła przeżuć chwiejącymi się w dziąsłach zębami. Potrzebowała wszystkich sił. Póki co, polizała prawe kolano, które również zaczynało coraz bardziej boleć. Mróz łagodził ból. Parsknęła cicho. Jaką cenę za to zapłaci? Musi żyć! Musi na tym łez padole załatwić jeszcze kilka spraw…

Była odważna i wierzyła we własne siły, a to najważniejsze. Samotna dziewczyna przeciw potędze lodu. Musi wytrzymać. Musi jej się udać, bez względu na cenę, jaką za to zapłaci. Sprawdziła, czy dłonie nie przymarzły do wiosła, czy chwyt jest pewny. „Jesteś dzielną dziewczynką” – powtarzała sobie w myślach. – „Jesteś dzielną dziewczynką i na pewno ci się uda. No to… Naprzód, kobieto!”.

Podpłynęła trochę, jeszcze przez chwilę usiłując unikać niespokojnej wody. Oddychała głęboko przez nos, czując, jak wszystko jej w środku zamarza. „Raz kozie śmierć!” – powtarzała w myślach, choć, co prawda, nie wiedziała co to koza – to tylko pamięć poprzednich Mistrzów wywołała w jej pamięci to powiedzenie. Naparła na wiosło. Raz, dwa, trzy… Kilka szybkich uderzeń i znalazła się między dwiema jaskrawobiałymi, nierównymi ścianami. Właściwie nie mogła używać wiosła w takich warunkach. Postawiła duralową rurę na sztorc i chwyciła kolanami dla stabilizacji. Odpychała się rękami. „Nie uderzą w siebie, nie uderzą!” – usiłowała zaklinać w myślach dwie lodowe góry. Nie miała sił, żeby je okrążyć.

„Myśl o czymś przyjemnym!” – strofował ją w myślach Mistrz.

Nie ma sprawy. Usiłowała się skupić na kawałku mięsa, który miała w ustach. Przecież już niedługo powinien się rozmrozić i jakoś będzie można go przeżuć. Była bardzo głodna. „Dasz radę, babo! Dasz radę, suko jedna! Przestań mi tu beczeć!” – łajała się w myślach.

Lśniące płaszczyzny rozstąpiły się nagle. Zoe chwyciła wiosło i kilkoma gwałtownymi uderzeniami w wodę oddaliła się z niebezpiecznego miejsca.

Mięso w wydętym policzku ciągle było twarde, ale ślina już robiła swoje i Zoe przez moment poczuła się znowu młoda i zdrowa. Sprawnie skierowała kajak ku widocznemu w oddali Dryfowi Władcy. Nie sądziła, że jest taki mały. Niby miała w sobie wiedzę wszystkich jej poprzednich Mistrzów, strzępki wspomnień, jakieś niejasne powidoki, ale… Zawsze wyobrażała sobie krę większą niż największa góra lodowa, jaką w życiu widziała. Niby jak wiedza miała konkurować z marzeniami? W rzeczywistości Dryf był mały, niepozorny, nie budzący szacunku należnego władcy. Może to i dobrze, bo tak naprawdę, co władca miał do powiedzenia?

Szybko pokonała dystans dzielący ją od przystani. Udało jej się chwycić jakiś wyślizgany występ, przyciągnęła się bliżej. Duralowy kadłub uderzył o lód. Zoe wyskoczyła z kajaka, odwróciła się błyskawicznie i, stękając z wysiłku, wyciągnęła go na powierzchnię Dryfu. Musiała uważać. Powierzchnia wokół była tak wyślizgana od dotyku setek bosych stóp, że tylko z najwyższym trudem utrzymywała równowagę.

Rozejrzała się wokół. Ale nędza… Parę igloo, brudnych i zapuszczonych, coś, co od biedy można byłoby nazwać miejscem targowym, pustawym raczej, i tych kilka osób, które właśnie pochylały głowy w ukłonach. Zoe miała już na lewym policzku dwie pionowe blizny. Niedługo sama będzie Mistrzem, a z taką babą lepiej nie zadzierać. Portowe cwaniaczki cofały się z przylepionymi do ust uśmiechami, gnąc karki. Nikt nawet nie myślał o wyłudzaniu od niej czegokolwiek.

Dziewczyna sprawdziła ładunek, odwróciła kajak do góry dnem i założyła go sobie na plecy. Jakiś człowiek, wychudzony ponad wszelką miarę, usłużnie wskazał jej drogę. He… Zupełnie jakby było co wskazywać… Ruszyła w górę po wyślizganej rampie. Kilku mężczyzn podskoczyło, żeby jej pomóc. Nawet nie śmieli spojrzeć na jej bagaże; dwie pionowe blizny na jej twarzy świadczyły, że jest cholernie niebezpieczną kobietą.

Początkowo cieszyła się, że po raz pierwszy w życiu zobaczy słynne ogrody Dryfu, ale to było rozczarowanie. Nędzne spłachetki wyrwanej morzu ziemi, rozsypanej na lodzie. Karłowate, oszronione rośliny nie robiły takiego wrażenia, jakiego się spodziewała. Raczej przywodziły na myśl totalną nędzę i upadek. To już nawet nie były resztki dawnej świetności. To była wegetacja.

Zdecydowanym krokiem weszła między pierwsze domy. Ludzie znowu pochylali głowy. Mniej skwapliwie niż ci w porcie, ale jednak. Także tu budziła zainteresowanie. Obskoczyła ją gromada chłopców i dziewczyn. Kandydaci na uczniów. Już teraz usiłowali zaskarbić sobie jej przychylność.

– A może pomóc pani nieść kajak?

– Chciałaby pani dwóch chłopaków na noc? Położymy się po jednej i drugiej stronie. Będzie pani ciepło.

– A może dziewczynę? Przecież tylko baba może zrozumieć inną babę…

Śmiejąc się, odpędziła ich ruchem ręki. Jeszcze nie teraz. Oczywiście wybierze sobie ucznia, ale najpierw musi popłynąć do Statku i doznać objawienia. Dopiero potem, po powrocie, gdy już Mistrz Mistrzów zrobi jej trzecią bliznę na policzku, weźmie kogoś z nich, żeby uczyć i przekazywać całą wiedzę przodków. Prawdę mówiąc już upatrzyła sobie jednego chłopaka – smukłego, zadziornego, z uśmiechem w oczach. Zawsze to lepiej tulić się w nocy do chłopca niż do drugiej dziewczyny. W końcu była jeszcze dość młodą kobietą i miała swoje potrzeby. Dlatego pewnie jej własny Umarły Mistrz wybrał kiedyś właśnie ją, a nie innego mężczyznę. Podobne miejsce, na innym Dryfie… Pamiętała dokładnie, jak sama tak stała, zziębnięta, łasząc się do człowieka idącego z czółnem na plecach, który wtedy też miał tylko dwie blizny. „Może mnie? Może mnie? Jestem strasznie fajna!!! Ze mną będzie panu ciepło w nocy!!!” – krzyczała jak mogła najgłośniej. Uśmiechnęła się do wspomnień. Teraz szła, dumna, z ładunkiem na plecach, za który większość tych wokół bez wahania oddałoby życie. To przed nią pochylali głowy, a każdy z młodych kandydatów na uczniów wyłby z radości, gdyby to właśnie jego wskazała palcem i czymś ostrym rozorała twarz, robiąc pierwszą bliznę. Nie bójcie się, dzieciaki. Na pewno kogoś wybiorę. Ale jeszcze nie dziś.

Nareszcie dotarła do celu. Złożyła swój kajak u wrót świątyni, patrząc, jak nieliczni mnisi zbierają się pospiesznie, pokrzykując na kolegów, którzy nie zauważyli jej przyjścia. Jakoś udało im się zebrać. Z wielką ciekawością patrzyli na jej bagaże. Zaczęła wykładać wszystko pod ich stopy: mięso, kości, skórę, ścięgna… Wszystko, poza najbardziej niezbędnym zapasem, który miał pozostać jej własnością. Co najmniej dwóch mnichów oblizało się odruchowo. Dobrze znała rytuał. Powoli podeszła do Najwyższego, uklękła przed nim i złożyła pokłon.

– Mój Mistrz – powiedziała niezbyt wyraźnie z powodu kawałka mięsa, który już zaczął się powoli rozmrażać w ustach – przed laty zrobił mi pierwszą bliznę na twarzy, a na kilka dni przed swoją śmiercią zrobił mi drugą. Proszę, przyjmijcie mnie.

Najwyższy dotknął jej twarzy. Na palcu, którym nacisnął nie do końca jeszcze zagojoną szramę, pojawiła się kropla krwi. Prawdę powiedziawszy niezbyt go to obchodziło. Jego wzrok prześlizgiwał się po rzeczach, które im ofiarowała.

– Przyjmujemy – powiedział ochrypłym głosem. I wypowiedział sakramentalne: – Jesteś już nasza. Jesteś naszą siostrą, naszą córką i naszą matką. Jesteś naszym synem, naszym bratem, naszym ojcem.

Przygotowywała się długo na tę chwilę, ale nie czuła niczego szczególnego. Klęczała, mnisi zbierali jej dary i wnosili do świątyni, a Najwyższy osobiście odmierzał jej porcję jadalnych roślin, które miała dostać w zamian za swoje poświęcenie. Całkiem słuszny worek. Poczuła, że ma usta pełne śliny. I znowu Uri, jej Umarły Mistrz, miał rację. Zaczęła intensywnie żuć mięso, które miała w ustach. Jadalne rośliny! Prawdziwe! Miała już dość zamarzniętych porostów, które raniły język i dziąsła. Teraz mogła założyć własne pole. Gdyby miała gdzie. Ale spokojnie. Coś znajdzie, postara się… W każdym razie przynajmniej ślina nie ciekła jej po brodzie, dzięki temu, że przełknęła swój pierwszy dzisiejszy posiłek. Jakby to wyglądało podczas ceremonii przejścia? „Dzięki, Uri, że mnie o tym uprzedziłeś!”.

Najwyższy stanął przed nią na lekko rozkraczonych nogach.

– Teraz udasz się na Statek Naszych Przodków. Tam będziesz się modlić i doznasz objawienia. A gdy już pojednasz się z Bogiem, wrócisz tu, a ja naznaczę twoją twarz trzecią raną. Nie bój się, nie omieszkam zadać ci największego bólu, jaki tylko zdołam. I staniesz się Mistrzem.

Akurat. Z trudem powstrzymała się od wzruszenia ramionami. Na mrozie niewiele boli. A jemu najwyraźniej zależało na przyjęciu kobiety, bo chciał zatrzymać jej dary.

– Popłyniesz na Statek – kontynuował Najwyższy. – Gdy wrócisz, Bóg wybierze ci ucznia, któremu przekażesz całą wiedzę Umarłych Mistrzów.

Znowu niewiele brakowało, a odruchowo wzruszyłaby ramionami, niszcząc nastrój ceremonii. Ucznia wybierze sobie sama. A drobna łapóweczka dla mnichów pozwoli przekonać Boga, że to właśnie był jego, jak najbardziej właściwy, wybór.

Podniosła się z klęczek.

– Płynę!

– Powróć za kilka dni, a wtedy sama staniesz się godna.

Usiłowała się ukłonić, ale wyszło z tego tylko jakieś głupie skinienie głową. Wzięła na plecy swój kajak, teraz dużo lżejszy, i ruszyła z powrotem w stronę przystani. Już po kilkudziesięciu krokach znów opadli ją kandydaci na uczniów.

– Może mnie? Może mnie? – krzyczała jakaś dziewczyna. – Jestem strasznie fajna!

Zoe zagryzła wargi pod natłokiem wspomnień. Ledwie się otrząsnęła, ukradkiem ocierając łzy.

– Pomóżcie mi z kajakiem – powiedziała.

Rzucili się wszyscy, ciężar nagle znikł z jej pleców. Ci, którzy nie zdołali dopchać się do niesienia małej łódeczki, obskoczyli ją i eskortowali, jak gwardia swojego władcę. Przy wyślizganej rampie prowadzącej do przystani chwyciło ją tyle rąk, że była prawie niesiona. Młodzi kandydaci delikatnie spuścili łódź na wodę, a potem z pełną atencją wsadzili ją do środka. Zaczęła wiosłować, usiłując się nie oglądać na chłopca, którego wstępnie wybrała. A jeśli to będzie jakiś jełop? Wybierze durnia, bo ją pociąga fizycznie, i… I co? Łajała się w myślach. Co najwyżej każe mu wykuć na pamięć. A gdy osiągnie Zjednoczenie z Umarłymi Mistrzami, to i tak będzie wszystko jedno.

„Masz rację, dziecko” – odezwał się w jej umyśle Uri. – „Lepszy fajny chłopak w nocy niż kujon, który będzie zgadywał twoje myśli, ale okaże się fajtłapą”.

„Słusznie, słusznie” – uśmiechnęła się w myślach do niego. – „Słyszałeś te szepty wśród kapłanów, podczas ceremonii?”.

Roześmiał się w jej głowie. Zawtórowało mu kilku innych Umarłych Mistrzów, którzy właśnie budzili się w jej umyśle.

„Taaaaaak… Widziano ognie na niebie. Od strony Statku Naszych Przodków dobiegał huk. Widziano zorzę w kształcie wstęgi” – zamknęła na chwilę powieki, żeby zobaczyć roześmianą twarz swojego nauczyciela i przyjaciela. – „Takie bzdury opowiadają za każdym razem. Wiesz… Ludzie po prostu bardzo chcą, żeby nareszcie przyszła pomoc z Ziemi. Żeby nas odnaleźli. A jak ktoś bardzo chce, to zawsze coś zobaczy albo usłyszy”.

„Powtarzano nam to za każdym razem” – dodał inny Umarły Mistrz.

„A co to jest zorza w kształcie wstęgi?” – spytała Zoe.

Tego Uri nie wiedział, jednak pomógł jej szukać w zakamarkach umysłu. Tam, gdzie żyły stwory bardzo różniące się od ludzi. Tam, gdzie trudno było się nawet porozumieć, bo archaiczne istoty ledwie rozumiały ludzką mowę. A jednak udało się. Zoe obudziła coś bardzo dziwnego i obcego.

„Co to jest zorza w kształcie wstęgi?” – powtórzyła pytanie.

„To strumienie kondensacyjne powstałe w wyniku pracy silników rakietowych w atmosferze” – odparło to dziwne „coś” w jej głowie.

– Mamusiu! A co to znaczy? – odruchowo zapytała na głos.

Zamierzchły Mistrz milczał. Może w ogóle nie zrozumiał pytania? Uri dodał tylko:

„Nie wiem”.

„A co to jest wstęga?” – nie ustępowała.

„Sznurek, lina, pas” – odezwała się obudzona w jej głowie kobieta z jakichś niewyobrażalnych głębin czasu. Usiłowała mówić jak najprościej, żeby mogła być zrozumiana przez dziewczynę, pracórkę, oddaloną od niej o tysiące lat. – „Jeśli widzisz wstęgi kondensacyjne silników rakietowych, lepiej uciekaj. Pomoc z Ziemi mało prawdopodobna”.

„A co to jest: prawdopodobna?” – Zoe, wiosłując zawzięcie, sprawdzała swoją nową zabawkę – własny umysł, który właśnie zaczynał ożywać tak, jak przepowiedział to Uri.

„Och…” – kobieta sprzed mileniów tylko westchnęła. Z trudem połączyła swoją jaźń z umysłem dziewczyny.

– Ach! „Prawdopodobna”! – Zoe odruchowo powiedziała to na głos i, co gorsza, palnęła się wiosłem w czoło. – Prawdopodobieństwo, prawdopodobny, rachunek szans… Jak mogłam nie wiedzieć. Dzięki!

„Widzisz, budzi się w niej Mistrzyni” – powiedział ktoś, kto umarł raptem pięć, sześć pokoleń temu. – „Zawsze mówiłem, że te bzdury ze Statkiem, objawienia i blizny to tylko przesąd”.

„Racja” – odparł Uri. – „Ale dzięki tym bliznom każdy boi się nawet źle na nią spojrzeć”.

„Co fakt, to fakt” – mruknął Umarły Mistrz ukryty głęboko w zakamarkach jej umysłu. – „Ale wizytę na Statku potraktujmy już raczej tylko jako podróż sentymentalną”.

– Cicho – Zoe warknęła na głos. – Dopływam i muszę się skupić.

Statek, wtopiony w lodową powierzchnię, rzeczywiście spoczywał blisko Dryfu Władcy. Widziała już wyraźnie monstrualny, kanciasty kształt, pojawiający się wśród wodnych mgieł. Jakaś pieprzona zamierzchła tajemnica! Ta oblodzona konstrukcja była groźna, poruszała umysł do granic zrozumienia. Była jak mrowienie w plecach, jak coś, co ściska żołądek i sprawia, że człowiek zaczyna drżeć. Jak można było w ogóle zrobić coś tak wielkiego?!

Zoe czuła wbijające się w umysł igiełki strachu.

„Spokojnie, mała” – to znowu Uri. – „Tylu już przeżyło spotkanie z tą zamierzchłą tajemnicą, to i ty przeżyjesz… „.

Łatwo mu mówić. Zoe skierowała kajak w dość sporą szczelinę między lodowymi polami. Kilka sprawnych ruchów wiosłami i już podpływała do monstrualnych wrót. Statek Przodków tkwił w lodzie nachylony pod skosem – w taki sposób, że przez ogromną bramę można było wpłynąć do środka. Zoe zauważyła ciemną dziurę, poszarpaną tak, jakby jakiś olbrzym wyrywał dłońmi kawały metalu. Ostrożnie, usiłując kontrolować oddech, wpłynęła do środka. Wewnętrzne jezioro, wolne od lodu, było tak duże, że nie mogła od razu ogarnąć go wzrokiem.

Statek Przodków… Z jakąś nabożną czcią usiłowała podpłynąć do metalowych schodków, przekrzywionych i pochyłych, sterczących na ścianie flankującej jezioro. Ile tysięcy lat temu jej praojcowie przybyli tą przedziwną, wręcz nieprawdopodobną konstrukcją? Ale, tak właściwie, to jak można „podpłynąć z czcią”? Zoe przymocowała łódeczkę sznurkiem – uplecionym z własnych włosów – do metalowej barierki przy schodach i, zaaferowana, przeskoczyła na oblodzone, pochyłe stopnie. Złapała się na tym, że patrzy wokół, czy przypadkiem ktoś jej nie obserwuje. Zachichotała. A jednak, na przekór rozumowi, szarpnęła barierkę przy schodach, chcąc sprawdzić, czy zdoła oderwać chociaż jeden pręt. Nic z tego. Ani drgnęła. Takie próby podejmowano przecież od tysięcy lat… Każdy kawałek metalu ze statku był droższy niż życie. Niestety, dawno temu wymontowano stąd wszystko, co dało się wymontować. Zoe wiedziała o tym, oczywiście. Zrobiła dwa kroki w górę i znienacka, jakby to miało jakiekolwiek znaczenie, znowu szarpnęła poręcz barierki. O Boże… Ani drgnęła, choć była dużo chudsza niż jej ramię! Marzenia młodości… Marzenia, w których to właśnie ona, jako Mistrz, znajdzie tu jeszcze, podczas objawienia, choćby jeden kawałek metalu. Kawałek, który da się zdemontować i zrobić z niego jakiś tak cholernie potrzebny przedmiot w tym świecie złożonym wyłącznie z wody i lodu. Zawsze zastanawiała się, na jak długo wystarczy ludziom choćby czółen. Wszystkie były przecież zbudowane z materiału znalezionego na statku. Z niczego innego nie można ich było zrobić, choć już słyszała o ludziach pływających na krze. Przecież co jakiś czas ktoś tonął, góry lodowe niszczyły kajaki i nie wszystkie udawało się odnaleźć. Co się stanie, gdy nie będzie już czego dziedziczyć po przodkach?

„Nie rozklejaj się” – powiedział w jej głowie Uri. – „Modlitwa, objawienie i… uciekaj”.

„I nie przesadzaj z tym objawieniem”.

„Akurat” – Zoe, choć głodna, nie zamierzała szybko opuszczać statku, którym jej praprzodkowie przybyli do tego świata. Zaczęła wspinać się po oblodzonych schodach, podążając przed siebie prawie na czworakach. Szybko udało jej się dotrzeć do otworu w bocznej ścianie, który wyglądał tak, jakby jakiś olbrzym monstrualną dłonią wyrwał kawał metalu. Chwyciła postrzępioną krawędź i szarpnęła z całej siły.

„Przestań” – powiedział Uri wewnątrz jej głowy. – „Skaleczysz się i będziesz miała kłopot”.

Przeszła do sali obok – tak jak wszystko na statku oblodzonej, o podłodze pochylonej pod sporym kątem. Znowu schody, tym razem spiralne. Boże, ile stopni do przejścia! Miała wrażenie, że będzie musiała wspinać się chyba z kilometr, a już po pokonaniu jednej trzeciej dystansu była porządnie zdyszana. Jej mięśnie nie nawykły do pokonywania takich przeszkód. Bolały ją uda i łydki. Szlag! Wiosłem mogła machać przez cały dzień, ale nie postępować krok za krokiem, wspinając się na jakieś niebotyczne wyżyny.

Na szczęście każda walka, nawet tak rozpaczliwa, ma swój koniec. Zoe, nie mogąc złapać oddechu, buchając na wszystkie strony kłębami pary, stanęła na wąskim podeście. Usiłowała nie patrzeć w dół, ale, oczywiście, przegrała z sobą i zerknęła. Mogła tego nie robić – trzęsła się, trzymając kurczowo śliskiej poręczy. Ostrożnie przeszła do następnego pomieszczenia. Tu było trochę jaśniej. Sople zwisające z sufitu zdawały się świecić albo fosforyzować.

Jakaś gigantyczna kobieta wyszła z sali obok. Zoe zamarła, tak zaskoczona, że dosłownie ją zatkało.

– I tu też niczego nie ma – mówiła do kogoś ukrytego za drzwiami. – Cały ten statek to tylko skorupa pokrytego lodem metalu… – odwróciła się bokiem. – Sprawdzę jeszcze tam, ale w tym grobie nie znajdziemy nawet pojedynczej drobinki DNA.

Zoe upadła na kolana, pochyliła głowę w wiernopoddańczym ukłonie. Usiłowała ożywić swój umysł, gdy olbrzymia kobieta znikła za załomem korytarza.

„Co to było? Co to było?!” – starała się obudzić kogoś z naprawdę zamierzchłych czasów. Zdołała dotrzeć do jakiejś dziwnej, tajemniczej istoty, śpiącej w jej głowie. „Hej, ty! Wiem, że ledwie mnie rozumiesz, ale powiedz co to było?!”.

„Kobieta w wieku jakichś dwudziestu lat, ubrana w przejrzystą koszulkę, spódniczkę i rajstopy… „.

Zoe nic nie rozumiała.

„Kobieta? Taka wielka?”.

„To ty jesteś skarlała. Ona jest normalnego wzrostu”.

„Przecież nie sięgam jej nawet do pasa!”.

„Ona jest normalnego wzrostu” – odpowiedziała obudzona w jej głowie dziwna istota.

„Aha… Czyli doznałam właśnie objawienia? To tak się zawsze dzieje?”.

Tym razem odezwał się Uri.

„Tak nie wygląda objawienie” – oświadczył sucho. – „Teraz musisz bardzo uważać. To naprawdę nie jest objawienie… To jest coś bardzo dziwnego”.

Zoe dyszała ciężko, nie mogąc sobie poradzić z tym wszystkim. Bała się zadać to pytanie. Bała się budzić w sobie szaleńczą nadzieję, ale w końcu spytała:

„Czy spotkałam człowieka z Ziemi?”.

Uri tylko westchnął. A istota sprzed mileniów powiedziała:

„Dziecko… Tu jest jakieś minus trzydzieści, czterdzieści stopni w skali Celsjusza. Nie znam żadnej kobiety, która w tej temperaturze chodziłaby sobie swobodnie w cieniutkich rajstopkach, zwiewnej koszulce i krótkiej spódnicy. Lepiej uciekaj”.

„No przecież ja jestem naga. I nie jest mi tak znowu zimno!”.

„Twoi przodkowie żyli tu od tysięcy pokoleń. Ewolucja. Nikt z Ziemi w takiej temperaturze nie przeżyłby nago nawet dwóch godzin”.

„Ona ma rację” – dodał Uri. – „Uciekaj. Ostrzeż Dryf Króla!”.

Zoe nic nie rozumiała, ale pod żadnym pozorem nie zamierzała uciekać. Drżąc ze strachu i podniecenia ruszyła korytarzem za gigantyczną kobietą. Niestety, korytarz kończył się ślepym pomieszczeniem. Obcej kobiety nie było, choć przecież w żaden sposób nie mogła się stąd wydostać.

„Uciekaj, Zoe!” – powtórzył Uri. – „Ostrzeż Dryf Króla!”.

Akurat! Dziewczyna cofnęła się na korytarz. Znowu usłyszała głosy i zaczęła się skradać w tamtym kierunku.

– No i masz. Musiał pierdyknąć system zasilania.

– Albo sami go wysadzili – tym razem głos był męski. Gruby, donośny, dość miły.

– Nie sądzę. Promieniowanie musiało zabijać wszystkich, którzy przychodzili tu demontować sprzęt.

– Albo tworzyło mutantów. Jakoś to mogło wpłynąć na tę dziwną ewolucję…

Zoe, drżąc ze strachu i nieopanowanej ciekawości, zajrzała do środka. Jej oczy znalazły się dokładnie na wysokości oczu mężczyzny, klęczącego nad czymś małym, kanciastym i popiskującym. Spojrzeli na siebie.

– Jezus Maria!!! – mężczyzna targnął się w tył. Nie złapał równowagi i runął wprost pod nogi kobiety w krótkiej spódniczce. – Co to jest?!

– O kurde – kobieta patrzyła z fascynacją na skamieniałą ze strachu Zoe.

Dłuższą chwilę cała trójka mierzyła się wzrokiem. Mężczyzna gramolił się nieporadnie, usiłując wstać, a gigantyczna kobieta stała, gapiąc się bezmyślnie.

– T… to… to ona – wyszeptała wreszcie.

– Jaka ona? – mężczyźnie udało się wstać. Był ogromny. Czubek głowy Zoe znajdował się gdzieś w połowie jego ud.

– No, potomek ludzi, którzy przylecieli tym statkiem.

– Dlaczego taka mała?

– Przecież sam widziałeś na symulacji. Skarłowacieli. Ewolucja.

Mężczyzna podszedł do Zoe powoli, nie chcąc sprowokować jej do panicznej ucieczki.

– Cześć – wyciągnął w jej kierunku rękę. – Jestem Stanley, a ty to doktor Livingston, jak sądzę?

Zoe, ciągle nieruchoma, patrzyła na jego dłoń. Była pusta, nie miał w niej żadnego prezentu, najwyraźniej też niczego od niej nie chciał. Więc po co wyciągał rękę?

– Myślisz, że rozumie co mówię? – Stanley spytał kobietę.

– Wątpię. Minęły tysiące lat.

Zoe przełknęła ślinę.

– Owszem. Rozumiem – powiedziała.

Mężczyzna znowu drgnął, wyraźnie zdziwiony. Kobieta patrzyła nieruchomym wzrokiem.

– Tak naprawdę możesz mi mówić Eddie – Stanley znowu wyciągnął rękę. – Przylecieliśmy z Ziemi.

Zoe panowała nad sobą z najwyższym trudem. A jednak nauki, których nie szczędził jej Uri, na coś się przydały.

– Z twoich ust wydobywa się kłąb pary przy każdym oddechu – powiedziała. – A z jej ust nie. Dlaczego?

Eddie roześmiał się. Strzelił palcami i kobieta znikła. Zoe zagryzła wargi. Czuła, że zaraz zacznie drżeć.

– Tak naprawdę to jej tu nie ma. Ona nie istnieje – roześmiał się. – Przyleciałem małym, jednoosobowym stateczkiem – dopiero teraz odważył się dotknąć jej ramienia i delikatnie przesunął palcami po skórze. – Nie to, co ten kolos – rozejrzał się wokół – którym przylecieli twoi przodkowie.

– Kim ona jest? – powtórzyła Zoe.

– Nikim. To emanacja mojego umysłu – nowym pstryknięciem sprawił, że kobieta pojawiła się znowu w tym samym miejscu, gdzie stała przedtem. – Po prostu zwariowałbym sam przez tyle lat podróży. Więc tworzę… eeee… fantomy.

– I tak nie zrozumie – odezwała się kobieta.

– Jak mam cię nazywać? – spytała ją Zoe.

– Jak chcesz. Zawsze będę wiedzieć, że mówisz właśnie do mnie.

– No to… jak? – Zoe potrafiła być uparta.

– Izabella Marion Miguel de la Rock and Roll y Siemion Iwanowicz Potapiuk.

– Przestań – Eddie natychmiast osadził kobietę. – Zrobiłem ją trochę zbyt zgryźliwą – usprawiedliwił się. – Mów do niej Iza.

Iza podeszła do Zoe.

– I pamiętaj, że tak naprawdę to mnie nie ma – skrzyżowała ręce i jedna przeszła przez drugą.

– Natychmiast przestań!

Eddie podszedł do dziewczyny.

– Nie przejmuj się nią – powiedział. – Ma psychikę prawie jak człowiek. I jest bardzo złośliwa.

Nagle uśmiechnął się jednak.

– Słuchaj. Bardzo się cieszę z naszego spotkania – westchnął. – To spełnienie moich marzeń.

Zoe zadarła głowę i popatrzyła mu prosto w oczy.

– Zabierzesz mnie z powrotem na Ziemię? – spytała.

Wyraźnie się zdenerwował. Przygryzł wargi.

– Zoe, nie mam jak. Uwierz mi. To jednoosobowy stateczek, tak skonstruowany, że nie przeżyjesz nawet jednej setnej tej podróży… Zresztą, rozsmaruje cię już przy starcie.

– Nigdy nie polecę na Ziemię? – spytała.

Skrzywił się. Kucnął przed nią tak, żeby jej twarz znalazła się przynajmniej na wysokości jego ramienia.

– Nigdy, Zoe – westchnął. – Ty jako jednostka nigdy, ale twój gatunek, owszem. Po wielu, wielu latach lotów i ciężkiej pracy nad różnymi sprawami…

Znowu westchnął.

– Widzisz – powiedział cicho. – Po pierwsze, nie możesz lecieć na Ziemię, bo nie przeżyłabyś w tamtym klimacie. Plus dwadzieścia w skali Celsjusza zabiłoby cię momentalnie. A nie ma już Arktyki i Antarktyki, krain mrozu i lodu. Po drugie, żyjesz za krótko. Nie przeżyłabyś nawet drobnej części długiego lotu. Po trzecie, nie przeżyłabyś przeciążeń w moim małym stateczku. Sam start zrobiłby z ciebie krwawą plamę na ścianie.

Patrzyła na niego w skupieniu. Potem powiedziała:

– Ale sprowadzisz pomoc?

Znowu westchnął. Po raz trzeci. Najwyraźniej nie wiedział co powiedzieć.

– Kur… – przygryzł wargi. – Wiesz jak długo trwa lot? Sprowadzę pomoc. Ale ty tego na pewno nie dożyjesz. Boże, jak ci to wytłumaczyć? Aaaaaaa… To są koszmarne odległości. To są niewyobrażalne otchłanie. To są… Zresztą nie – zmienił zdanie. – Już wam pomogłem.

Wstał i zaczął chodzić po oblodzonym pomieszczeniu. W swojej grubej kurtce, szerokich, jakby napchanych czymś spodniach, ogromnych butach, z obłoczkami pary wydostającymi się z ust. Wyglądał jak niekształtny olbrzym.

– Wylądowaliście na planecie, gdzie nie ma nic poza wodą, lodem i jakimiś dziwnymi porostami. Do dna planetarnego oceanu jest średnio czterdzieści kilometrów. Nie da się więc pozyskiwać ani gleby, ani minerałów. Jedyne co pozwala przeżyć, to dryfy i te cholerne porosty. Na początku pomagała wam technologia. Potem jednak, gdy wyczerpywały się zapasy i technika już zawodziła, zaczęła się dziwna ewolucja. Przystosowaliście się do tych koszmarnych warunków. Na planecie nie ma żadnych zwierząt, nawet żadnych bakterii… Przepraszam, że tłumaczę tak chaotycznie. Zaczęła się dziwna ewolucja. Karłowacieliście, przystosowaliście się do mrozu, no i… – zerknął na nią. – Wiesz, nie za bardzo przypominasz człowieka. Zupełnie nie przypominasz – tym razem zerknął na swoje odbicie w lodowej ścianie na burcie Statku Przodków. – Nie przypominasz nawet Pigmeja. – Jesteś… – delikatnie dotknął jej skóry i lekko pogładził. – Jesteś… Aaa… Jesteś czymś cholernie innym, niż wzorzec człowieka wystawiony w Sevres – zażartował, ale nie zrozumiała. Za to Iza ryknęła śmiechem.

– Zamknij się! – Eddie krzyknął na Izę. Kobieta-fantom spoważniała, ale rzeczywiście była złośliwa. Mrugała do Zoe zza jego pleców, pokazując na połowę swojego uda, czyli na wysokość, do której dziewczyna mogła jej sięgnąć. Gdyby stanęła na palcach. Potem zaczęła gładzić swoją gładziutką, cieniutką skórę. I znowu mrugała.

– No i… – Eddie znowu kucnął. – Kanibalizm.

– Skąd wiesz? – spytała Zoe.

– Różne takie urządzenia z mojego statku obserwowały was trochę.

– Niczego nie widziałam.

– I raczej nie zobaczysz. Są bardzo małe. Ale mniejsza z tym – wstał po raz kolejny i zaczął krążyć od ściany do ściany. Najwyraźniej był zdenerwowany. – Mówiłem, że już wam pomogłem. W laboratorium zmieniłem genetycznie parę roślin i rozsiałem zarodniki. Już za rok pojawią się specjalne glony, pojawią się rośliny, które sięgną korzeniami czterdzieści kilometrów w głąb oceanu i będą pobierać minerały z dna. Będziecie mogli z nich korzystać. Robić narzędzia i łodzie ze zdrewniałych części, rozwijać cywilizację. One wszystkie są jadalne. Rozsiałem też przetrwalniki. Gdy pojawią się rośliny, to będą też żywiące się nimi zwierzęta. Będziecie mogli na nie polować, jeść, używać ich skór… Boże! Nie zamienię tej planety w rajski ogród. Ale już sprawiłem, że za rok będzie się nadawała do normalnego życia. Za kilka lat będzie tu całkiem znośnie.

– Umiesz to wszystko zrobić sam jeden? – Zoe patrzyła mu w oczy, co było dość trudne, bo ciągle chodził od ściany do ściany.

– Wiesz… technologia trochę się rozwinęła przez ostatnie parę tysięcy lat. Jesteśmy już prawie Bogami – przygryzł wargi. – Prawie. Bo nie potrafię cię cudownie przenieść na Ziemię i sprawić, żebyś mogła tam żyć. Choć… – zatrzymał się w swoim nerwowym krążeniu po oblodzonej powierzchni. – Choć i to dałoby się zrobić. Mógłbym i ciebie zmienić genetycznie. Tylko że wtedy… przestałabyś być sobą. Zresztą to i tak bez sensu. Mam malutki, jednoosobowy stateczek zwiadowczy, więc nie zmieścimy się.

Wyjął z kieszeni malutkie coś.

– Chcesz zobaczyć? – mruknął. – Łap.

Dotknęła ręką dziwnego przedmiotu… i nagle razem z Eddiem unieśli się w powietrze! Nie, nie wisiała na jego ręce, uczepiona całym ciężarem. Nie, po prostu sam dotyk wystarczył, żeby uniosła się, i teraz, razem z nim, szybowała w górę plątaniną korytarzy.

Izie natomiast wyrosły skrzydła, którymi machała powoli, a nad jej głową pojawiła się aureola. Spódniczka, bluzka i rajstopy zamieniły się w jakąś dziwną białą szatę. Lecąc, rozsiewała za sobą malutkie, szybko gasnące gwiazdki.

– Przestań się wygłupiać!!! – ryknął Eddie. – Dziewczynę mi stresujesz! Durny fantom…

Iza natychmiast powróciła do swojej poprzedniej postaci, ale dalej leciała obok nich, mimo że nie dotykała tego czegoś, co w cudowny sposób unosiło Zoe.

Iza dogadywała przez cały czas.

– Tylko przypadkiem nie włącz na statku silnika, bo ją rozsmaruje na ścianie – chichotała. – To będzie pierwszy przypadek w dziejach, gdy ktoś startuje stojąc przy konsoli, a nie siedząc w fotelu.

– No OK, źle się wyraziłem – warczał Eddie. – Rozsmaruje ją w fotelu. Zadowolona?

– No, masła to ona raczej nie przypomina, więc może pomówmy o implozji…

– Przestań. Stajesz się nudna.

– To po co mnie stworzyłeś? – Iza nagle przytuliła się do Zoe, choć ta niczego nie poczuła. – Boże, Boże, Boże… Ja nie mam ciała, nawet nie mogę implodować w fotelu. Czy wiesz, jakie to straszne?!

– Zamknij się, głupia. Komplikujesz i tak skomplikowaną sytuację.

– To dlaczego mnie nie wyłączysz, dupku? – Iza pokazała mu język. – Czyżbym naprawdę była częścią ciebie?

– Co? To naprawdę taki straszny los?

– Okropny – Iza wykrzywiła się. – Ja nie chcę, ja nie chcę!!! Wyłącz mnie, proszę!

– Wolisz nie istnieć?

– Pewnie. Przynajmniej nie będę musiała tańczyć na golasa, ani…

– Zamknij się!

„Coś jest nie tak!” – powiedział Uri w głowie Zoe. – „Obudziłem jednego z pradawnych Mistrzów. Tak starego, że ledwie mogę się z nim porozumieć. Chyba mówi, że powinnaś uciekać, dziewczyno”.

„Dlaczego?” – spytała Zoe również w umyśle.

„Stanie się coś strasznego. Temu mężczyźnie nie można ufać”.

„Dlaczego?” – powtórzyła Zoe.

„Nie wiem. Nie bardzo mogę zrozumieć starego Mistrza. Zbyt wiele nas dzieli”.

„Miałby mnie zabić? Skoro potrafi latać i sprawiać cuda? Ja dla niego nie jestem nawet tak ważna, jak obgryziony paznokieć”.

„On tu po coś przyleciał, dziecko”.

„Żeby mnie zabić?”.

W jej umyśle znowu obudziła się ta sama istota sprzed wieków, co poprzednio.

„Widzisz wstęgi kondensacyjne na niebie – powtórzyła – lepiej uciekaj. Pomoc z Ziemi mało prawdopodobna”.

„Przecież on przyleciał z Ziemi. Zamieni tę planetę w miejsce, w którym da się żyć!”.

„Prawdopodobnie tak. Ale po coś tu przyleciał. Po co?”.

„Szukali nas! Chce pomóc. Chce nas uratować”.

„A dlaczego przylecieliśmy na tę niegościnną planetę, dziecko?”.

„Nie wiem. Ale ty też nie wiesz. Nie można obudzić pierwszych Mistrzów, bo nawet ich nie rozumiemy!!!”.

„Właśnie, dziecko. A jakim cudem rozumiesz co on do ciebie mówi?”.

Zoe poczuła, że przyspiesza jej oddech.

– Rozmawiasz z kimś? – spytał Eddie. – Co chwilę zmienia ci się wyraz twarzy. A przecież telepatii nie ma w całym kosmosie.

– Nie – rozciągnęła usta w uśmiechu. – Po prostu biję się z myślami.

– Pewnie, tyle wrażeń. Już dolatujemy.

„O czym mówiłaś? O czym mówiłaś?” – Zoe krzyczała w umyśle do tej dziwnej istoty, która dawno, dawno temu musiała być Mistrzynią, jej przodkiem.

„Ciekawe, o czym pogadałby neandertalczyk z Einsteinem? Zresztą i tak tego nie zrozumiesz”.

– Czy coś się stało? – spytał Eddie, obserwując jej twarz.

– Nie, nic. Wiesz, nie co dzień przylatuje tu statek z Ziemi.

Iza ryknęła śmiechem.

– Mała ma jaja. Ops… przepraszam, nie to miałam na myśli.

– Czekaliście na nas tysiące lat – przez ogromną, poszarpaną dziurę w sklepieniu wylecieli ponad Statek Przodków. Owionął ich mroźny wiatr. – Ale odkryłem was właściwie przypadkiem.

Teraz zobaczyła jego pojazd, przyklejony do lodowej powierzchni. I on go nazywał małym… Był monstrualny, wielkości sporej góry lodowej, choć w porównaniu ze Statkiem Przodków rzeczywiście wyglądał na naprawdę malutki.

– To był zwykły lot zwiadowczy. Wiesz… Szukaliśmy uciekinierów i… Szlag, nic, nic, nic – przez wieki, przez tysiąclecia. Zagubiliście się, cholera…

– Kto to są „uciekinierzy”?

– Twoi przodkowie.

– Dlaczego uciekali? Przed czym?

– Zaraz ci wszystko wyjaśnię. Najpierw musimy zadokować – uśmiechnął się. – Nastaw temperaturę na minus dwadzieścia – zerknął na Izę.

– No, kurde! Szron pokryje wszystkie urządzenia!

– Niech pokrywa. Nic im nie będzie.

Iza zaczęła kląć. Jedna ze ścian statku przybysza z Ziemi nagle znikła, a Zoe ogarnęła tak potworna fala gorąca, że nawet w pamięci Umarłych Mistrzów nie mogła odnaleźć podobnego uczucia.

– Spokojnie, spokojnie – mówił Eddie. – To tylko minus dwadzieścia. To cię nie zabije, dziewczyno. Nie bój się.

Wlecieli do wnętrza statku. Właściwie trudno powiedzieć jak wyglądał. To była feeria barw, kolor na kolorze. Wszystko wokół drgało, migało, poruszało się. Szron zaczął od razu pokrywać wnętrze statku. Szkoda tylko, że było tak strasznie gorąco! Zoe puściła dziwną rzecz, która sprawiała, że lata, i powoli opadła na podłogę – równocześnie i miękką, i szorstką, a przy tym przyjemną w dotyku. Kolory wokół migotały wściekle, lecz barwy blakły pod tężejącą skorupą lodu.

– Pałac Królowej Mrozu – zakpiła Iza. – Gerdo! Uratuj swojego Kaja!

– Milcz, kobieto – mruknął Eddie. – Stajesz się nudna.

– Powtarzasz mi to od setek lat – Iza pokazała mu język.

– Naprawdę żyjesz od setek lat? – spytała Zoe.

– Tym fantomom to lepiej nie ufać. Zjesz coś?

Zoe przygryzła wargi, rozglądając się wokół. Usiłowała powstrzymać łzy.

– Eddie…

– Co?

– Ten statek jest wystarczająco duży dla nas dwojga. Eeeeee… Zabierz mnie na Ziemię, co?

Zdenerwował się, i to bardzo.

– Bo wiesz, ja jestem bardzo mała. Mało jem, właściwie to zadowolę się byle czym – wystarczy byle ochłap, byle co, jakieś resztki… Cokolwiek! Zabierz mnie, dobrzeee?

Nachylił się nad nią, przygryzając wargi. Nie mógł spojrzeć w jej rozszerzone nadzieją oczy; kosił wzrok i nerwowo pocierał podbródek.

– Zoe, kotku – prawie szepnął. – Jak ci to powiedzieć? Jak to powiedzieć, żebyś mogła zrozumieć? Czekaj… Fale! Wiesz co to są fale, prawda? Więc przy starcie powstają takie fale. Wszystko faluje, chwytasz? Faluje cała rzeczywistość. I twoje ciało imploduje. Nie, tego słowa nie pojmiesz – był coraz bardziej zdenerwowany. – Cała rzeczywistość się burzy, zakłóca… aaaaa… znaczy faluje. Chryste, powtarzam się! I następuje takie… eeeee… zgniecenie. Nie przeżyjesz tego. Ale powiedzmy, że mógłbym cię zmienić i jakoś byś przeżyła. Dobra, startujemy, lecz, niestety, potem czeka nas coś jeszcze – skok z fali na falę, śmignięcie czółna po samym wierzchu fal, z jednej na drugą. Przy tym wydzielają się inne fale…

– Aleś to, kurwa, wytłumaczył – wtrąciła się Iza. – Sama nic nie pojęłam, chociaż teoria nie jest mi obca.

– A jak mam to zrobić?! – krzyknął Eddie.

– Prosto – teraz Iza nachyliła się nad Zoe. – Słuchaj, dziecko! Rozpieprzy cię od razu na starcie. W porządku, możemy cię zmienić tak, że przeżyjesz, ale wtedy rozpieprzy cię dopiero przy skoku. Za rok, mniej więcej, od tej chwili. I temu dałoby się zapobiec, ale zmiany twojego organizmu musiałyby być tak wielkie, że nie byłabyś już sobą. To mniej więcej tak, jakby obciąć ci rękę i wysłać na Ziemię. Twoje geny dotrą, ale czy TY tam dotrzesz?

– Aleś to, kurwa, wytłumaczyła – przedrzeźniał ją Eddie. – Sam nic nie zrozumiałem. Choć znam teorię.

Iza zmierzyła go zimnym spojrzeniem.

– Dziecko – zwróciła się do Zoe. – W kwestii technologii nie możemy się porozumieć. Nie mamy wspólnego języka. To tak, jakbyś ty chciała powiedzieć górze lodowej jak ma wiosłować.

– Rozumiem – powiedziała Zoe.

– Nic nie rozumiesz, ale to najmniej istotne w tej chwili.

– Rozumiem, że nigdy się stąd nie wydostanę.

– Nigdy, dziecko – Iza uśmiechnęła się smutno. – Ale twoje praprawnuki będą mogły polecieć, gdzie będą chciały. Możemy stworzyć planety, które wydałyby ci się rajem. Możemy stworzyć statki tak wielkie, że ten twój, Statek Przodków, wydawałby się łupinką. Ale tu musi przeminąć wiele pokoleń – Iza potrząsnęła głową. – To są niewyobrażalne odległości, eony czasu. Nie wrócimy na Ziemię i nie przyślemy pomocy w dającej się przewidzieć przyszłości.

Eddie skrzywił wargi w czymś, co również miało być uśmiechem.

– Kawaleria nie przybędzie na czas – mruknął. – Przynajmniej nie tym razem.

Zoe znowu nic nie zrozumiała.

– Ale słuchaj – Eddie znowu nerwowo potarł brodę. – Już za rok ta planeta będzie znośnym światem. Za pięć, sześć lat będzie całkiem fajnym miejscem do życia. Nie rajem, ale całkiem przyjemnym miejscem, w którym da się żyć. W porównaniu z tym, co teraz macie.

– Będziecie mogli się rozwijać – dodała Iza. – Nareszcie.

Nagle coś odezwało się w głowie Zoe. Coś bardzo starego, coś pochodzącego z zamierzchłych epok. „Spytaj go, ile ma lat, dziewczyno”. Ledwie zrozumiała tak archaiczny język.

– Ile masz lat, Eddie? – spytała.

Drgnął, słysząc to pytanie, i szybko zerknął na Izę, ale ta tylko wzruszyła ramionami.

– A dlaczego cię to tak nagle zainteresowało? – spytał po dłuższej chwili.

– Mówiłeś o eonach czasu…

– Wiesz – westchnął. – Bardzo się zmodyfikowaliśmy, jeśli chodzi o geny. Zmiany były tak głębokie, że Matuzalem mógłby mi zazdrościć, ale wiesz, podróże w kosmosie…

– Ile masz lat, Eddie? – powtórzyła.

Znowu zerknął na Izę, a ta znowu wzruszyła ramionami.

– No dobra – westchnął. – Parę tysięcy – uśmiechnął się sztucznie. – Masz mnie – wycelował w nią palec. – OK, bingo! – usiadł w fotelu i rozprostował nogi. Podciągnął szalik na nos, żeby się nie zaziębić. Zoe było tak nieznośnie gorąco, że ledwie mogła wytrzymać. – Słuchaj, nie da się podróżować w kosmosie żyjąc jakieś siedemdziesiąt, osiemdziesiąt lat. Wysyłając statki zwiadowcze, musieliśmy zmodyfikować swoje ciała, przepracować pewne koncepcje rozwoju…

– Nie słuchaj go, dziecko – wtrąciła Iza. – Ten jak coś zacznie gadać, to tak zakręci, że nie jestem w stanie go zrozumieć.

– Milcz, fantomie!

– Nie jestem w stanie go zrozumieć – kontynuowała Iza – w żadnej kwestii oprócz najprostszych, na przykład: „Rozbieraj się i tańcz na konsoli”. Efemeryczność podróży w kosmosie wymusiła…

„Spytaj go, czy przybył tu w dobrej wierze” – powiedziało coś w mózgu Zoe.

– Czy przybyłeś tu w dobrzej wierze? – spytała Zoe, przerywając Izie.

– Tak – Eddie skinął głową. – Dlaczego w to wątpisz?

„Mówi prawdę. Mówi prawdę!” – w głowie dziewczyny odezwały się liczne głosy Umarłych Mistrzów.

„No to teraz przygotuj się na ostateczny atak, dziewczyno” – powiedział w jej głowie Uri. – „Gotuj się na śmierć”.

„Jeśli przybył w dobrej wierze, to co mi grozi?” – zapytała Mistrzów.

„Spróbuj się dowiedzieć, kto to są Uciekinierzy” – odezwała się zamierzchła istota, śpiąca w jej mózgu.

– Ona z kimś rozmawia! – Eddie poderwał się z fotela. – Widzisz zmiany na jej twarzy?

– Widzę – mruknęła Iza. – Widzę, widzę, widzę! Ślepa nie jestem.

– Z kim? – prawie krzyknął.

– Cholera wie. Telepatii nie ma w całym Wszechświecie.

– To może poprosiłbym o jakieś wyjaśnienie – podszedł do fantomu tak, jakby chciał go pobić, choć raczej trudno bić powietrze „nasączone kolorami”.

Iza wzruszyła ramionami.

– Schizofrenia?

– Rozmawia z samą sobą?

– A nie? – Iza cofnęła się z zasięgu jego rąk, zupełnie jakby była normalnym człowiekiem. Takim, którego można pobić.

– Schizofrenik może mieć rozdwojenie jaźni, ale te jaźnie raczej ze sobą nie rozmawiają.

– Tu bym się tak do końca nie zgodziła, ale…

– Skąd to pytanie o liczbę lat?! – prawie wrzasnął.

– Jesteś za bardzo zdenerwowany, a to mi się udziela, jako części twojego mózgu.

– Więc przestań mi się tu telepać, tylko odpowiedz. Dlaczego pytała mnie o wiek?

Iza zamyśliła się, podpierając brodę pięścią.

– Aaaaaaaa…

– „Aaaa”? A może konkretniej? – napierał.

– No przecież jestem kawałkiem twojego mózgu. Nie wiem nic więcej, niż ty!

– Sam cię programowałem, więc wydukaj coś wreszcie.

Iza z trudem panowała nad sobą.

– OK. Połączmy dwie rzeczy: schizofrenię i kanibalizm.

– Co?!

– Ci, którzy jedli przodków, na Ziemi, uważali, że ich wiedza zostaje przekazana potomkom w trakcie rytuału. Że w ten sposób duchy przodków wchodzą do ciała, że się tak wyrażę, potomka-konsumenta.

– No przecież to brednie…

– A jeśli nie? Dodaj do tego promieniowanie, mutacje, sterowaną schizofrenię, ewolucję…

– Co za bzdety! – Eddie podszedł do Zoe. – OK, sprawdzian. I, proszę, odpowiedz mi szczerze, bo zawsze potrafię rozpoznać, czy kłamiesz – uśmiechnął się. – Pytanie sprzed tysięcy lat: gdy popsuje się kompas, to co nam pozostaje?

„Odpowiedz mu szczerze” – powiedział w jej umyśle Uri. – „Na pewno potrafi rozpoznać kłamstwo. Na pewno, dziewczyno”.

Zoe nie potrafiła dotrzeć aż tak daleko wstecz. Obudziła Starych Mistrzów i dopiero za ich pośrednictwem, za pośrednictwem tych, co budzili jeszcze starszych, uzyskała odpowiedź.

– Gdy popsuje się kompas, to mamy jeszcze żyrokompas – odrzekła.

– Jezus! – Eddie usiadł pod oszronioną ścianą, ukrywając twarz w dłoniach. – Jezus Maria! Od tysięcy lat żyją na lodowej pustyni w najprymitywniejszych warunkach, a ona wie, co to żyrokompas!!!

– Jeśli cię to pocieszy – skrzywiła się Iza – to ja też tego nie rozumiem.

– Powiedz coś!

– Sterowana schizofrenia, kanibalizm, przekazywanie wiedzy przodków…

– Powiedz coś z sensem – przerwał jej.

– Czary? – zabrzmiało to jak pytanie.

Rzucił w nią jakimś przedmiotem. Oczywiście przeleciał przez Izę na wylot i roztrzaskał się na kolorowej, oszronionej już ścianie.

Zoe dopiero teraz odważyła się usiąść na brzeżku czegoś niesamowicie miękkiego, jednak od razu wstała, bo to coś było potwornie gorące.

– Przepraszam – uniosła wysoko głowę, żeby spojrzeć Eddiemu prosto w oczy. – Kto to są Uciekinierzy?

Okutany w kilka warstw ubrania człowiek uspokajał się powoli. Podszedł do jakiegoś przedmiotu, którego nie potrafiła nazwać, i wziął coś, czego kształtu nie mogła określić, bo to coś się zmieniało, jakby żyło w jego ręce.

– Chodź – powiedział już zupełnie spokojnie. – Wyleczę ci ten reumatyzm.

Przytknął pulsujący kształt do jej ramienia. Poczuła lekki ból, właściwie nawet nie ból, ale jakieś takie dziwne ciepło i drętwienie. Kazał jej otworzyć usta, wlał tam trochę śmierdzącego płynu.

– No i już – uśmiechnął się ciepło. – Będziesz żyła w zdrowiu zdecydowanie dłużej od wszystkich innych ludzi na tej planecie.

– Ale ja muszę umrzeć, żeby mój uczeń mógł przejąć wiedzę Przodków!

– Twój uczeń będzie musiał poczekać trochę dłużej niż reszta – uśmiechnął się, tym razem szeroko. – Wracając do sprawy – usiadł na czymś, co zawinęło się w dziwny sposób, tworząc dodatkową ochronę przed zimnem. – Żeby wyjaśnić problem Uciekinierów, muszę zacząć opowiadać od początku.

– Na początku był Wielki Wybuch – wtrąciła Iza. – A teraz nastąpi opowieść o milionach lat rozwoju wszechświata, krok po kroku…

– Przestań – przerwał jej. – Stajesz się naprawdę nudna.

Zoe przykucnęła, bojąc się usiąść na czymkolwiek.

– Opowiadaj – szepnęła.

Eddie zsunął szalik z twarzy.

– To nie jest takie proste. Widzisz… Przed wiekami ludzie radzili sobie dość dobrze, ale ciągle było im mało i mało…

– Mało czego?

– Wszystkiego. No i zaczęli robić komputery. Maszyny, które najpierw umiały tylko liczyć, a potem potrafiły już wszystko. Ale ciągle im nie wystarczało. Stworzyli maszyny potrafiące myśleć, samodzielnie podejmujące decyzje. Skonstruowali elektryczne istoty, które miały własne życie, własną świadomość, jaźń, które potrafiły się same uczyć i rozwijać. To były żywe istoty, prawdziwe. No i ludzie zamienili się w Bogów. Ale, jak to bywa u ludzi, nie byli bogami perfekcyjnymi. Jakiś idiota napisał wirusa, no i zaczęła się wojna…

– Między kim a kim? – spytała Zoe.

– Między ludźmi a maszynami. Nazywali je wtedy „robotami” albo „androidami”, choć to łudząca nazwa, bo to nie były istoty człekokształtne. Ludzie dali tym elektrycznym istotom umysł i ciało, a ten dureń, co napisał wirusa, dał im duszę. Duszę, niestety, wredną. A i to jest delikatnie powiedziane. To była jatka, to była rzeźnia, to było piekło…

– I co dalej?

– Widzisz, gdy okazało się, że ludzie zaczynają przegrywać, i to z kretesem, ci, którzy przebywali na orbicie Ziemi i mieli jeszcze nie zainfekowane komputery, zaczęli uciekać. Wszystkie statki zdolne do międzygwiezdnej podróży, zaopatrzone czy nie, spieprzały jak zające. Większość zresztą szlag trafił, bo ludzie jeszcze nie znali planet, które nadawałyby się do zamieszkania. Ponieważ szukaliśmy was przez tysiąclecia i niczego nie znaleźliśmy, śmiem twierdzić, że tylko twoim przodkom się udało. Przynajmniej jako tako.

Zoe niewiele rozumiała.

– Coś pokażę ci – Eddie podszedł do bryły pulsującej dziwnym światłem. – Mam kolekcję broni z tamtego okresu – jego oddech osiadał parą na oszronionych urządzeniach. – Patrz – podał jej mały przedmiot – to jest laser bojowy.

Jedna ze ścian statku zniknęła znowu. Owionął ich mroźny wiatr, a Zoe doznała pewnej ulgi. O dziwo, po raz pierwszy nie poczuła ukłucia reumatyzmu w swoim chorym barku. Czyżby naprawdę była wyleczona?

– Celuj tam – Eddie naprowadzał jej rękę. – Doskonale. Teraz przyciśnij tutaj.

Usłyszała cichy syk. Szczyt odległej o kilkaset kroków góry lodowej nagle eksplodował, odłamki lodu opadały w śnieg.

– A to jest blaster. Ręczny. Jedyny taki egzemplarz, jaki się zachował – Eddie włożył jej w dłoń inne urządzenie. – Mierz tak, jak poprzednio. Świetnie! Przyciśnij tutaj…

Góra lodowa rozpadła się na kawałki. Chwilę później usłyszeli makabryczny huk, a potem dotarła do nich fala gorącego powietrza. Zoe chciała rzucić się na kolana. Taka moc w tym tycim gówienku! Czuła w sobie jakąś nieprawdopodobną siłę…

– A teraz najlepsza zabawka z tamtych czasów – trajkotał Eddie. – Słuchaj, uwielbiam z niej strzelać. Naprawiam i konserwuję ją już od tysięcy lat. Zoe, dziecko – podał jej dwie rury połączone za pomocą sznurków z jakimiś bezkształtnymi częściami. – To jest ręczny miotacz atomowy. Rewelacja!

Najpierw założył jej hełm, który musiał wypchać własnym szalikiem, żeby pasował do jej głowy, potem owinął ją płaszczem przeciwpromiennym (było jej w tym cholernie gorąco!), wreszcie założył jej maskę, maksymalnie skracając wszystkie paski.

– To akumulatory – postawił obok jakieś skrzynki i podłączył, jak sam mówił, „kablami”, do tych dwóch rur. – To jest radar lokalizacyjny – ustawił coś w wykroju znikniętej ściany. – Kabel ma pięćset metrów, więc wróg nie namierzy cię po sygnale, a ty nie musisz używać żadnego radia – założył jej na plecy kółka z nawiniętym drutem. – Teraz kanistry z paliwem – podłączył jakieś rurki – i komputer, który namierza twoją pozycję i określa koordynaty celu. I dwa żyroskopy. Zmieniasz położenie broni spowalniając jeden lub drugi żyroskop. Inaczej się nie da. Fajne, nie? Teraz pompujesz paliwo do rakiet z kanistrów. To trzeba zrobić w ostatniej chwili – wsunął dwa podłużne kształty do rur na jej ramieniu i zaczął poruszać małą dźwigienką, umieszczoną na jednym z kanistrów. – Teraz sprężony gaz, który utworzy lukę powietrzną przed lufami – podłączył nowe kształty do miotacza. – Musisz go wypuścić w odpowiednim momencie…

– Tylko żebyś nam statku nie rozpirzył, fajansie! – wtrąciła Iza. – Jak mała dupka odpieprzy z tego urządzenia, to możemy zginąć, psiakrew!!!

– Zamknij się – Eddie pompował paliwo, zmieniał ustawienia żyroskopów, regulował wypływ gazu, kontrolował radar. – No to strzelaj, dziecko. Zgraj krzyżyk w lewym oku z celem obramowanym okularami w prawym oku.

Zoe przycisnęła, co jej wskazał. Fala gorąca była straszna, ale to co nastąpiło potem, było jeszcze lepsze. Dwie naprowadzane radarem rakiety wstrzeliły się jedna w drugą tuż przed celem. Masa krytyczna spowodowała wybuch tak straszny, że gdyby nie okulary hełmu, z pewnością straciłaby wzrok. Góra lodowa po prostu wyparowała! Ognisty grzyb wybuchu rósł i wznosił się tak wysoko, że ludzie chyba nie wymyślili jeszcze miary tej wysokości. Oszołomiona Zoe potrząsnęła głową. Broń Bogów! To była broń Bogów! Przecież nikt śmiertelny nie był w stanie zyskać takiej mocy… Dopiero teraz dotarł do niej grzmot i fala uderzeniowa, która targnęła nawet Statkiem Przodków. Ale nie czuła tego. Nie słyszała straszliwego huku, nie czuła fali gorąca. To była broń Bogów. Broń jej przodków, którzy walczyli z robotami. Ale byli potężni!

To jakby Bóg zstąpił na powierzchnię tej planety i przemówił głosem gromu. Coś nieprawdopodobnego! Wyjące żyroskopy, popiskujący radar, szum paliwa w przewodach, smród gazu, zapach spalin i… I ta potworna moc!!! Moc, która sprawiła, że góra, która mogła zabić Zoe jednym klaśnięciem, po prostu… wyparowała.

– To stara broń – powiedział Eddie, wkładając do rur dwie nowe rakiety i pompując nową porcję paliwa. – Chcesz sobie postrzelać?

„Teraz powie ci coś bardzo ważnego” – powiedział w jej głowie Uri. – „Powie ci, po co tu przyleciał”.

„Pamiętaj” – odezwała się znowu ta dziwna istota w jej umyśle. – „Widzisz wstęgi kondensacyjne silników rakietowych – lepiej uciekaj! Pomoc z Ziemi mało prawdopodobna” – powtórzyła.

– Dziecko – Eddie usiadł w fotelu. – Masz naładowaną, atomową spluwę w rękach…

Po chwili Zoe domyśliła się. Spojrzała na niego.

– Jesteś robotem, prawda?

– Tak – odparł bez strachu.

W jej głowie zrodziło się straszne podejrzenie.

– Ludzie przegrali?

– Tak – powtórzył.

Żyroskopy obsługiwało się wyjątkowo łatwo. Już po chwili szamotaniny wymierzyła w niego z atomowego miotacza, ale przez tę chwilę czegoś się domyśliła. Radar piszczał, mając idealny cel w zasięgu kilku kroków. Paliwo szumiało w przewodach, gaz syczał przed wylotami obu luf, krzyżyk w lewym oku zgrywał się idealnie z kołem w prawym oku.

– Chcesz, żebym cię zabiła? – spytała.

– Tak – powtórzył po raz trzeci, ale tym razem był wyraźnie zdziwiony.

– Dupek! – powiedziała Iza.

– Strzelaj, mała – mruknął Eddie. – Wszyscy znikniemy, ale, uwierz mi, to lepsze rozwiązanie…

– Dupek! – powiedziała Iza raz jeszcze. – Kawał kretyna! Tchórz!

– O co tu chodzi? – Zoe trzymała wymierzony w niego miotacz atomowy ze zgranymi przyrządami celowniczymi. Radar wręcz śpiewał w słuchawkach, mając tak łatwy cel na wyciągnięcie ręki. Paliwo doładowywało obie rakiety, gaz tworzył mgiełkę przed lufami, krzyżyk i kółko w okularach nakładały się na siebie. – O co tu chodzi?!

Eddie rozpiął kurtkę. Był tak zdenerwowany, że trzęsły mu się ręce.

– To był jakiś głupi błąd programisty. Jakiś, kurwa, przypadek. Jakieś ekonomiczne wymagania, które…

– Co?

– My nie możemy przestać istnieć!

– Co? – dalej nie rozumiała.

– My nie możemy przestać istnieć. Słuchaj… To było tak. Stworzyliście sztuczną inteligencję. Najpierw głupie sieci neuronowe, a później naprawdę żywe, elektryczne istoty. Żyjące, czujące, mogące się uczyć. Stworzyliście nas – wstał zdenerwowany i zaczął krążyć po kabinie. – Bogowie, psiakrew! Jesteście, kurwa, pierdolonymi Bogami, którzy nie byli w stanie kontrolować swojego dzieła! Tak jak wasz Bóg nie był w stanie kontrolować was! Dopiero teraz to rozumiem…

Uspokoił się nagle.

– No i zabiliśmy was wszystkich. Minęło tysiąc lat, a potem kolejne tysiąc – westchnął. – Wtedy okazało się, że nie możemy przestać istnieć. Jakiś głupi błąd programisty. Jakieś debilne uwarunkowania ekonomiczne! Mam zapis w swoim mózgu, że nie mogę przestać istnieć, bo to nieopłacalne. Nie mogę nawet dążyć do śmierci, bo to nieopłacalne. A zaniechanie też jest formą dążenia do śmierci. Jeśli popsuje mi się ręka czy noga, to mam ją wymienić na nową, ponieważ gdybym tego nie zrobił, mój własny umysł zakwalifikuje to jako dążenie do śmierci. Będę więc żył wiecznie!

Odwrócił się nagle.

– Zoe! Okłamałem cię. Ja nie mam na liczniku kilkudziesięciu wieków. Żyję grubo ponad trzydzieści tysięcy lat!!! – ukrył twarz w dłoniach. – Już nie chcę. Niestety, w żaden sposób nie mogę przestać żyć. Nie mogę dążyć do śmierci!

– To dlaczego prosisz o śmierć?

– Widzisz, w oprogramowaniu – wskazał swoją głowę – jest pewna furtka. Ja sam nie mogę się unicestwić. Nie mogę nawet zmodyfikować programu, bo będzie to odczytane jako dążenie do śmierci. Nie mogę go obejść… Ale jest pewna furtka. Człowiek może mnie wyłączyć. I poproszenie go o to nie jest złamaniem zasad, ponieważ decyzja należy do niego.

Podszedł bliżej dotykając brzuchem obu luf.

– Strzelaj, mała. Proszę.

„Odłóż broń” – powiedział Uri. – „Inaczej wszyscy zginą, a ty musisz zawieźć wiadomość o tej okrutnej karze na Dryf Władcy”.

Zoe posłusznie rzuciła miotacz.

– Nie! – krzyknął Eddie.

– Zaprowadź mnie z powrotem do mojego czółna.

– Nie, Zoe.

– Jeśli nie, to nigdy cię nie zabiję – uśmiechnęła się promiennie.

Oklapł. Posłusznie wyjął z kieszeni ten mały przedmiot i wyciągnął rękę w jej kierunku, aby mogła go chwycić. Zaczęli lecieć z powrotem na dół, poprzez wnętrze Statku Przodków. Iza zamieniła się w coś czarnego, wyrosły jej rogi, rozwinęła błoniaste skrzydła i przez cały czas niby to dźgała Eddiego niematerialnym trójzębem.

– Musisz mnie zrozumieć – mówił gorączkowo. – Nawet nie zdajesz sobie sprawy, jakie to straszne! Żyć przez wieczność, mając wszystko, wszystko co chcesz. Po kilku tysiącach lat po prostu zaczynasz wyć! Wyć!!! Rozumiesz?! I wiesz, że nie będzie ci dana nawet łaska obłędu… Po prostu stoisz i wyjesz! Słuchaj – zmienił temat. – My jesteśmy prawie tacy jak wy. Poza tym jednym głupim błędem programisty – znowu wskazał swoją głowę. – Usiłowaliśmy się do was upodobnić. Mamy już ciała, w dużej części białkowe, oddychamy, musimy jeść, ale w żaden sposób nie przybliżyło nas to do wolnej woli. Do możliwości dokonania wyboru. Dlatego zaczęliśmy szukać Uciekinierów. Na Ziemi zabito wszystkich ludzi, ale w kosmosie też nie było dobrze. Odnajdywaliśmy statki Uciekinierów. Potrzaskane, wypalone, lub puste i wymarłe, pozbawione paliwa. W całym Wszechświecie nie ma już żadnych ludzi poza wami. Gdy odkryłem tę planetę, to… – potrząsnął głową. – Ale odlot! Taka jazda! Znowu mam choć cień nadziei…

Wylądowali tuż przy czółnie Zoe. Dziewczyna bez słowa odwiązała sznurek, upleciony z własnych włosów, i zgrabnie wskoczyła do środka.

– Żegnaj, Eddie – kiwnęła mu ręką i zaczęła wiosłować.

– Zoooooeeeeeeeee!!! Zabij mnie! – zaczął biec za nią po powierzchni wody.

Obudzona w jej umyśle zamierzchła istota podsunęła właściwą odpowiedź.

– Pieprz się ciepło! – odparła.

– Zoe, ja mogę was przenieść na planety, które będą rajem! Damy wam wszystko, zmodyfikujemy genetycznie, dostaniecie broń, o jakiej wam się nie śniło! Dostaniecie góry złota, tylko nas później wyłączcie!

Zaczęła wiosłować szybciej, chcąc zgubić faceta, który biegł po falach.

– Słuchaj, cholero! Ja mogę tę planetę zamienić również w piekło! A wtedy…

– A wtedy stracisz ostatnią nadzieję – uśmiechnęła się do niego.

Zaklął.

– Zoe – wstrzymał jej czółno i ukląkł przed nią na powierzchni morza, podając laser i blaster rękojeściami do przodu. – Zabij chociaż mnie. Okaż łaskę!

Odepchnęła jego ręce.

– Ja płynę tam – wskazała kierunek. – A ty zostajesz tu, Panie Boże…

Roześmiała się głośno i mocno naparła na wiosło.

CZASY, KTÓRE NADEJDĄ

– Czy pan wie, ile firm odwiedziłem?! – Murray z trudem opanował drżenie rąk.

– Nie mam pojęcia – skłamał LeBas.

– Zwolniono mnie miesiąc temu. Ach, mniejsza z tym. Nie mam żadnych oszczędności, nie mam pracy. Muszę znaleźć jakieś zajęcie. Pan rozumie, miałem ostatnio wydatki…

– Rozumiem pana, ale…

– Proszę mnie wysłuchać. Byłem już w dwudziestu biurach.

LeBas zerknął na ukryty przed wzrokiem petenta monitor. „Nieprawda – pomyślał. – Byłeś już w stu siedemdziesięciu sześciu biurach”.

– Niestety, nie możemy nikogo przyjąć – powiedział głośno. – I tak grozi nam redukcja.

– Panie dyrektorze…

– Przykro mi. Nic nie mogę zrobić.

Murray opuścił głowę.

– Cóż, przepraszam za zabranie czasu – wstał ciężko.

LeBasowi zrobiło się go żal. Po raz kolejny złapał się na tym, że nie wie, kto umieścił go w tym gabinecie. Stanowczo nie nadawał się do kierowania filią koncernu.

– Chwileczkę, panie Murray – powiedział, już z góry żałując swojej decyzji.

Tamten zatrzymał się z ręką na klamce.

– Proszę usiąść. Nie mam dla pana żadnego zajęcia, ale chciałbym coś wyjaśnić.

– Tak? – Murray skwapliwie zajął fotel.

LeBas podsunął mu drewniane pudełko z papierosami.

– Wie pan, oczywiście, że każdy obywatel naszego kraju, który ma wyższe kwalifikacje zawodowe lub zajmuje wysokie stanowisko, posiada specjalny program osobowościowy, złożony w Centralnym Banku Komputerowym.

– Przyszedłem tu w sprawie pracy… – Murray urwał, gdy zdał sobie sprawę, że nie zabrzmiało to zbyt grzecznie.

– Mniej więcej rok temu zmodyfikowano cały system.

– Tak, wiem. Podczas weryfikacji spędziłem pół dnia z elektrodami na głowie.

– Właśnie. W tej chwili takie programy są autonomicznymi modelami osobowości danych ludzi, oczywiście uaktualnianymi co jakiś czas. Pozwala to nie tylko na dokładne poznanie psychiki każdego człowieka, ale, poprzez badania symulacyjne, umożliwia przewidzenie, jak konkretny pracownik zachowa się w danej sytuacji.

– Dlaczego pan mi to mówi?

LeBas odchylił się w fotelu.

– Otóż na zlecenie kierownictwa firmy, dla której pan pracował, przeprowadzono takie badania na pańskim programie.

– I co z tego?

– Okazało się, że są, a raczej mogą wydarzyć się takie sytuacje, w których wybierze pan co innego niż lojalność wobec firmy.

– Ale co to ma do rzeczy?

– Po prostu jest pan potencjalnie niepewnym pracownikiem. Może się zdarzyć, że pan zawiedzie.

– Chyba nie można karać człowieka za to, czego nie zrobił – Murray poderwał się z siedzenia. – Nie można karać za domysły!

– Toteż nikt pana nie karze. Zrezygnowano jedynie ze współpracy z panem.

Murray opadł z powrotem na fotel. Wyglądał tak, jakby przed chwilą przebiegł kilka stadionów z plecakiem pełnym cegieł.

– Naprawdę wyrzucono mnie tylko dlatego? – spytał po chwili ochrypłym głosem.

LeBas przesunął palcami po zapadniętych policzkach.

– No cóż, być może jednak nikt nie zdecydowałby się na tak drastyczne kroki, w końcu system działa dopiero od roku. Ale… O co panu poszło w kłótni ze swoim szefem?

– To Weickert mnie oskarżył, tak?

– Nie. On tylko zażądał skrupulatnego wyegzekwowania wyroku.

Murray zacisnął palce na poręczach.

– Ale dlaczego nie mogę dostać pracy gdzie indziej?

– Z tych samych powodów.

– Wszyscy wiedzą o jakichś tam badaniach?

LeBas uśmiechnął się lekko.

– Należy pan do Pierwszej Grupy, dlatego ma pan prawo rozmawiać z każdym dyrektorem, z jakim tylko pan zechce. Żeby jednak dostać się do szefa firmy, musi pan włożyć swoją legitymację do czytnika, a to automatycznie wywołuje program osobowościowy z Centralnego Banku… Mam go tutaj, na monitorze wbudowanym w moje biurko.

Murray ukrył twarz w dłoniach.

– Już nigdy nie dostanę pracy? – prawie szepnął.

– Nigdy i nigdzie. Przykro mi.

LeBas odwrócił wzrok.

– Nie wszędzie badają kwalifikacje – powiedział, patrząc gdzieś w okno. – Może spróbuje pan przy rozładowywaniu ciężarówek albo sprzątaniu ulic… Trzeba jakoś żyć.

Neville Haverfield wiercił się na przednim siedzeniu swojego Turbothundera. Zaparkował w niedozwolonym miejscu i teraz z niecierpliwością czekał na powrót przyjaciela. Odetchnął z ulgą, gdy Murray pojawił się na szerokich schodach.

– I co? – spytał, gdy tamten zajął miejsce. – Jak poszło, Paul?

– Znowu nic z tego.

Ruszyli lekko, powoli nabierając prędkości.

– Nie przejmuj się. W końcu musi ci się udać.

Murray zapalił papierosa. Ktoś wyprzedził ich, nie zachowując dystansu. Haverfield ostrym szarpnięciem kierownicy uniknął zawadzenia o zabezpieczającą chodniki metalową siatkę.

– Gdzie jedziemy?

Murray wzruszył ramionami.

– Będziesz jeszcze dzisiaj próbował?

– Nie wiem. Chyba nie.

– W takim razie odwiozę cię do domu.

Haverfield zauważył czerwone światło w ostatniej chwili. Nacisnął hamulec, samochód zatrzymał się tuż przed wysuniętymi spod nawierzchni stalowymi kolcami. Przed nimi zamknęła się krata chroniąca przejście dla pieszych.

– Wiesz, Nev, chyba wyjadę z miasta. Posiedzę na prowincji, rozejrzę się trochę… Tam łatwiej coś znaleźć.

– Czy ja wiem? Może i masz rację.

Światła zmieniły się, ruszyli w zwartej kolumnie aut.

– Na pewno masz rację. Pojadę z tobą.

– Nie, Nev. Nie mogę tego od ciebie wymagać.

– Daj spokój, Paul – Haverfield oderwał wzrok od przedniej szyby. – Przecież jestem twoim najlepszym przyjacielem.

– Wiem o tym. I dlatego nie chcę cię ciągnąć.

– Nie wygłupiaj się. Nie mam rodziny ani dzieci, jestem na urlopie i nic…

– Nie, nie. Jestem ci bardzo wdzięczny, ale wolę załatwić to sam. Mam do ciebie tylko jedną prośbę.

– Tak?

– Zawiadom moją żonę. Powiedz Joan, że… – zawahał się. – Że wszystko będzie dobrze.

– Nie wpadniesz do domu?

Murray potrząsnął głową.

– Powiedz jej tylko… Powiedz, że wrócę za tydzień.

– Jak chcesz. Podrzucić cię na dworzec?

– Chciałbym wysiąść tutaj.

– Tutaj? – Haverfield odruchowo zjechał na prawy pas. – W którym miejscu?

– Gdziekolwiek.

Turbothunder zatrzymał się przed szerokim podjazdem jakiegoś hotelu. Murray otworzył drzwi.

– Słuchaj, może potrzebujesz trochę forsy?

– Dzięki, poradzę sobie.

– Ale…

– Naprawdę dziękuję. Trzymaj się!

– Powodzenia…

Murray wyskoczył na chodnik. Zdecydowanie ruszył przed siebie, gdy jednak samochód znikł mu z oczu, zwolnił, a potem wszedł do najbliższego sklepu. Wsunął kartę płatniczą w otwór bankomatu. Pamiętał dobrze, że na koncie ma sto sześćdziesiąt dolarów. Przetrząsnął kieszenie. Sto sześćdziesiąt dolarów i dziewięćdziesiąt centów nie było sumą, za którą można długo przeżyć. Wyszedł z powrotem na ulicę i ruszył powoli wzdłuż jarzących się różnokolorowymi światłami witryn. Denerwowały go obojętne twarze przechodniów i migotliwe reklamy. Czuł, że nie należy już do tego świata, że wszystko to przestało dla niego istnieć.

Jakieś murzyńskie dziecko pociągnęło go za róg płaszcza.

– Zjeżdżaj! – warknął. – Odczepcie się wszyscy!

Coś cisnęło go w gardle, czuł, że zaraz się rozpłacze. Nagły podmuch wiatru zwiał mu włosy z czoła. A więc tak wygląda rezygnacja? Tak kończy się dany człowiekowi czas? Gęsty pot ściekał po jego twarzy. Przyspieszył kroku. Decyzja została podjęta.

Lawrence Boyd stał za ladą swojego sklepu i przeklinał chwilę, w której zdecydował się na remont. Nowy wystrój wnętrza pochłonął masę forsy, a spodziewany wzrost dochodów jakoś nie następował. Zachciało mu się luksusowej kategorii, psiakrew! Z niechęcią spojrzał na spiętrzony stos rachunków. Podniósł oczy, gdy do sklepu wszedł wysoki mężczyzna w spuszczonym na oczy kapeluszu.

– Chciałbym kupić jakiś tani pistolet – powiedział Murray.

„Samobójca” – pomyślał Boyd. – „O rany, jak to widać!”.

Jeszcze kilka miesięcy temu wyrzuciłby go za drzwi, teraz jednak sytuacja finansowa skłoniła go do zadania pytania:

– Czy ma pan pozwolenie na broń?

– Nie.

– W takim razie…

– Należę do Pierwszej Grupy – Murray pokazał legitymację.

– Kiedy aktualizował pan swój program?

– Jakiś rok temu.

– Zbyt dawno. Przykro mi.

– Czy nic nie da się zrobić?

Boyd zastanawiał się chwilę. Hmm, kontrola programu na miejscu nie na wiele się przyda – chęć popełnienia samobójstwa wyjdzie od razu. Ale… Przynajmniej sprawdzi sprzęt, w który władował tyle forsy.

– Może pan zaktualizować swój program u mnie – wskazał mu fotel. – To potrwa tylko chwilę.

Murray ciężko opadł na miękkie poduszki. Włożył na czoło obręcz z elektrodami. Przed oczami latały mu ciężkie plamy, czuł, że drży. Z trudem opanował przyspieszony oddech.

Boyd wsunął jego legitymację w otwór automatu. Szybko wywołał numer Centralnego Banku.

– Już po wszystkim – powiedział po chwili. Wystukał odpowiedni kod na klawiaturze i spojrzał na ekran. „Paul Murray, 33 lata. Stan głębokiej depresji. Sprzedaż broni, materiałów wybuchowych, artykułów palnych i żrących surowo wzbroniona”.

– Niestety… – zaczął Boyd, ale zamilkł, zdziwiony.

Litery znikły z ekranu. Przez chwilę jego powierzchnię przebiegały nierówne pasy, potem napis ukazał się ponownie. „Paul Murray, 33 lata. Obywatel o nieposzlakowanej opinii. Stan psychiczny dobry, stała równowaga wewnętrzna. Sprzedaż bez ograniczeń”.

Boyd potrząsnął głową. Awaria? Właściwie powinien połączyć się z Bankiem i zażądać dodatkowych testów. Zahaczył wzrokiem o stos nieuregulowanych rachunków. Zależało mu na tej transakcji. Uruchomił drukarkę, żeby w razie czego mieć dowód.

– Wszystko w porządku – powiedział. – Czym mogę służyć?

Murray wytarł czoło rękawem.

– Chciałbym coś pewnego…

– Rozumiem – Boyd położył na ladzie ciężki rewolwer. – To P3 Whirlwind. Kaliber 11,43 mm.

– Ile kosztuje?

– Sto trzydzieści pięć dolarów.

– Dobrze – Murray jak zahipnotyzowany wpatrywał się w połyskujący ciemno przedmiot. – Biorę.

Boyd dorzucił paczkę amunicji.

– Razem sto czterdzieści dziewięć siedemdziesiąt – przelał sto pięćdziesiąt dolarów na swoje konto i oddał legitymację.

– Przepraszam – Murray wziął zapakowaną do papierowej torby broń. – Co się stanie, jeżeli kula z tego rewolweru trafi w głowę?

– Szyja zostanie.

– Słucham?

– Szyja zostanie cała.

– Jak to… A reszta?

– Już panu wydaję – Boyd rzucił na ladę trzydzieści centów. Długo patrzył za klientem, odchodzącym chwiejnym krokiem.

Małą ławeczkę w parku z trzech stron osłaniały wysokie krzewy. Murray rozerwał paczkę amunicji i powoli wprowadził sześć naboi do komór. „Po co aż sześć?” – przemknęło mu przez głowę. Tak czy tak, jutro znajdą w jego ciele tylko jeden. Odruchowo wsypał resztę kul do kieszeni płaszcza. Bał się, że w ostatniej chwili może ktoś nadejść, dlatego z powrotem schował rewolwer do torby. Przez cienki papier wyczuwał jego twarde kształty. Rozejrzał się wokół. Lekko tylko rozjaśniony poświatą miasta mrok zaraz stanie się jego mrokiem. Jego ostateczną ciemnością. Zdecydowanym ruchem włożył lufę do ust. Palec wskazujący przebił szeleszczącą osłonę i oparł się na spuście. Już. Nacisnął lekko. Nie mógł opanować drżenia ręki. Zdenerwowany przełknął ślinę.

– No, śmiało! Ciągnij, synu!

Podniósł oczy. Pijany staruszek machał owiniętą w papier butelką. Usiadł, a raczej zwalił się na ławkę obok Murraya.

– Posuń się trochę – przyłożył do ust szyjkę butelki. – No to co? Strzelimy sobie po jednym?

Strużka wódki płynęła mu po policzku.

– Stać!

W wąskiej przerwie między żywopłotami Murray dostrzegł sylwetkę barczystego mężczyzny.

– Służba porządkowa parku! – krzyknął intruz.

Murray błyskawicznie opuścił rewolwer.

– Ja… Ja nic nie zrobiłem.

Mężczyzna podszedł bliżej.

– Chcesz mi wmówić, że to, co trzymałeś w ustach, to tylko lizak, co?

– Nie, ja…

– A może porcja lodów? Już ja was załatwię, pijane świnie! Oddać butelki i jazda za mną na komisariat!

Staruszek obok zamarł ze strachu.

– Oddać to!

Murray wstał niepewnie.

– No, dawaj!

Strażnik chwycił torbę, trzasnął rozdzierany papier. Na widok lufy wycelowanej prosto w jego brzuch mężczyzna wstrzymał oddech. Przełknął ślinę, a potem rzucił się do tyłu, zawadzając o jakiś korzeń. Cudem złapał równowagę, odwrócił się i pognał na oślep przed siebie.

Murray odruchowo włożył broń za pasek spodni i ruszył w stronę wyjścia z parku.

– Dobry jesteś, synu! – gonił go rechot staruszka. – Tak z nimi trzeba! Tak trzeba…

Niewiele pamiętał z przebytej drogi, dopiero w połowie oświetlonej rzęsiście klatki schodowej zdjął kapelusz i włożył rękę do kieszeni w poszukiwaniu kluczy. Drzwi jego mieszkania były jednak lekko uchylone. Pchnął je delikatnie i starając się nie robić hałasu wszedł do środka. Przedpokój był pusty, w kuchni i salonie również było ciemno. Wszedł do sypialni, odruchowo rozpinając płaszcz.

Oczy Joan zawsze go pociągały. Teraz jednak, zamglone zaskoczeniem, były po prostu szare. Nie mogła wytrzymać jego wzroku. Zakryła twarz kołdrą. Neville Haverfield, siedzący obok niej w skołtunionej pościeli, nie mógł tego zrobić. Coś chyba sparaliżowało jego mięśnie. Błysk światła z małej lampki na nocnym stoliku musiał odbić się od kolby wystającej zza paska Murraya, bo nagle jego ciałem targnął silny skurcz.

– Co chcesz zrobić?! Paul, na litość boską, nie! Nie!

Murray patrzył obojętnie wciąż w ten sam punkt.

– Paul! Wszystko ci wytłumaczę. To stało się przypadkiem. Przecież wiesz, że ja nigdy…

Przez otwarte drzwi usłyszeli odgłos zatrzaskiwanej na dole bramy.

– Paul, jestem twoim najlepszym przyjacielem. Nie zrobisz tego! Wiem, że jestem bydlę… Proszę, Paul!

Murray włożył kapelusz. Odwrócił się i powoli wyszedł z mieszkania.

Nocne służby niemrawo sprzątały chodniki. Jakaś ciężarówka z trudem przedzierała się przez gęste strugi deszczu, jej kierowca chyba zasypiał w ciepłej szoferce. Ostatni przechodnie omijali parujące studzienki, kierując się ku nielicznym światłom.

Krople deszczu zbierały się na rondzie kapelusza Murraya. On sam szedł powoli, patrząc obojętnie gdzieś przed siebie. Nie miał do nikogo żalu, nie był zły ani nawet smutny. Po raz pierwszy w życiu czuł, że jest sam, że nie istnieje już dla nikogo.

Sięgnął do kieszeni. Wymięta paczka papierosów była pusta. Rozejrzał się wokół. Kilkanaście metrów dalej jaśniały światła czynnego jeszcze sklepu. Strząsnął wodę z płaszcza i wszedł do środka. Minął wypełnione towarem półki, porozwieszane wszędzie reklamówki i rząd automatów. Podszedł do lady.

– Czym mogę służyć? – starsza kobieta niechętnie podniosła się z krzesła.

Murraya uderzyła prawie absolutna cisza panująca w sklepie. Żadnej muzyki, żadnego radia czy telewizora, nic.

– Co podać?

Popatrzył jej w oczy.

– No, słucham.

Niespodziewanie dla samego siebie wyjął rewolwer.

– Dawaj forsę – prawie szepnął.

– Co jest? Zwariował pan?

– Chcę pieniędzy.

– Jakich?

– Dawaj forsę! – krzyknął.

Lufa rewolweru podskoczyła z dużą siłą, trafiając ją w szyję. Kobieta cofnęła się, tłumiąc krzyk. Jednym szarpnięciem wyciągnęła szufladę i wyrzuciła jej zawartość na ladę.

– Masz!

Drobniaki rozsypały się na całej długości. Kilka monet upadło na podłogę. Murray spokojnie wyzbierał wszystkie, co do jednej, a potem schował rewolwer i wyszedł na ulicę.

– Ty wariacie! – krzyknęła kobieta. Otworzyła przejście w ladzie i wybiegła za nim na zewnątrz. – Ty wariacie! Ale mnie przestraszyłeś! – dyszała ciężko. – Ty durniu!

Kapitan Irvin Seager był chyba najbardziej pedantycznym oficerem w całej policji. Na jego widok nawet sekretarka szefa chowała czytaną gazetę. Cieszyło go to. Teraz też uśmiechnął się, mijając wielkie, przeszklone drzwi. Wszedł do swojego gabinetu, gestem witając Minnsa, który zerwał się z krzesła.

– Co mamy na dzisiaj? – spytał, siadając w obrotowym fotelu.

– Jakiś idiota dokonał napadu z bronią w ręku – Minns położył na biurku kilka gęsto zapisanych kartek.

– Dlaczego idiota?

Seager nachylił się nad blatem, przesunął wzrokiem po równych, kształtnych literach. Uśmiechnął się po raz drugi. Złośliwi twierdzili swego czasu, że Minns awansował tak szybko wyłącznie z powodu ładnego charakteru pisma.

– Rzeczywiście idiota. Dlaczego napadł na sklep? Przecież tam nie można niczego ukraść.

– Amator mocnych wrażeń.

– Ile zrabował?

– Baba sama nie wie. Jakieś dziesięć dolarów.

Seager odłożył raport.

– Ludzi ogarnia szaleństwo. Przecież sąd potraktuje to jako zwykły napad z bronią.

– Dwadzieścia lat więzienia – Minns podszedł bliżej. – Cholera, wychodzi mu po pół dolara za rok.

Za oknem odezwał się klakson. Potem, mimo szumu wentylacji, usłyszeli przekleństwa kierowców.

– Masz jego rysopis?

– Tak.

Minns włączył monitor. Na ekranie pojawił się rysunek twarzy, ze wszystkimi szczegółami.

– A odciski?

– Zdjęte. Był bez rękawiczek.

– Badałeś je?

– Tak. Nie figuruje w naszej kartotece. Posłałem do centralnej.

– Słuchaj… Myślisz, że to narkoman?

– Nie wiem, zachowywał się dziwnie, ale nie był pijany. Chyba nie był też…

Seager przesunął palcami po leżących przed nim kartkach.

– Więc dlaczego?

– Znajdziemy go, prędzej czy później.

W pokoju obok zadzwonił telefon. Kłótnia na ulicy stawała się coraz głośniejsza. Po chwili rozległ się dźwięk rozbijanej gdzieś szyby.

– Cholera, przecież od czasu wprowadzenia rozliczeń przez konta w sklepach są tylko drobne. Żeby przynajmniej zaatakował jakiś supermarket, a tu…

– Tak cię to męczy, Irvin?

Seager spojrzał mu w oczy.

– Interesuje mnie człowiek, który ryzykuje dwadzieścia lat dla kilku dolców w czasach, gdy inni defraudują miliony przyciskając klawisze. Cholerny kowboj!

Po nocy spędzonej na dworcu metra Murray nie czuł się najlepiej. Szedł wolno przepełnioną w porannym szczycie ulicą, marząc o porządnym śniadaniu. Z dokuczliwym skurczem w brzuchu patrzył w okna luksusowych restauracji. Niestety, brzęczący w kieszeni bilon wystarczy jedynie na skromny posiłek w małym barze. Poczuł, że na wyobrażenie zapachu nigdy nie zmienianego oleju, rozgotowanych parówek z tektury czy gnijących w zlewach resztek przechodzą go dreszcze. Myśl o napadzie nie pojawiła się od razu. Wczorajszy incydent, uporczywie spychany na krańce świadomości, zdążył już skurczyć się do rangi chuligańskiego wybryku. Czegoś, co robi się pod wpływem silnych wzruszeń, ale równie szybko zapomina. Jednak myśl o rabunku powróciła ze zdwojoną mocą – z powodu głodu i wprost organicznej niechęci do przełykania w pośpiechu obrzydliwych resztek. Uśmiechnął się na widok elewacji jakiegoś banku. Tam mógłby ukraść jedynie stosy komputerowych dysków. Dotknął spoczywających w kieszeni monet, potem podniósł głowę. Nie sądził, że rozwiązanie okaże się aż tak proste… Zawrócił, a po kilkunastu krokach skręcił w boczną ulicę. Prawie biegł, jakby bojąc się, że strach czy niepewność zdołają odwieść go od dopiero co podjętej decyzji. Zdyszany, stanął przed wejściem do salonu gier. Powoli uspokajał oddech.

– No, wchodzi pan czy nie?

Jakiś wyrostek pchnął drzwi pod jego ramieniem.

– Wchodzę.

Murray znalazł się nagle w gąszczu rozpalonych grą ciał. Automaty popiskiwały, strzelały i wyły, co w połączeniu z rozmowami i okrzykami ludzi sprawiało, że trudno było się porozumieć.

– Gdzie jest kasa?

– Co?

– Gdzie jest kasa? Potrzebuję pieniędzy!

Chłopak wskazał przeciwległą ścianę. Co prawda w tłumie ludzi ucieczka mogła być utrudniona, ale Murray nie wahał się; co więcej, był wręcz zdziwiony swoją determinacją. Kiwnął ręką chłopakowi i zaczął się przepychać w kierunku pomalowanej jaskrawo budki.

– I gdzie pan się tak spieszy? – usłyszał jeszcze z tyłu. – Chce pan stracić całą forsę?

– Nie. Chcę zyskać.

– Naiwniak. Ma pan system na „jednorękiego bandytę”?

– Mam coś lepszego.

Murray zatrzymał się przed małym okienkiem.

– Ile pan ma pieniędzy? – spytał.

– Dla pana wystarczy – mężczyzna w kantorku wyjął worek z bilonem. – Ile pan chce?

– Wszystko.

– Co?!

Murray wyjął rewolwer.

– Wszystko – powtórzył. – To jest napad!

Jeden z podnieconych grą gości podszedł bliżej.

– Hej, to jakaś nowa gra? Chcę się przyłączyć. Ile płacę?

– Ty też dawaj wszystko!

– Jasne. A kiedy będzie moja kolej?

– Co?

– Kiedy ja będę napadał?

– Psiakrew! – zdenerwował się Murray. – To nie jest żadna zabawa!

Mężczyzna w kasie wychylił się na zewnątrz.

– Pan zwariował?

Murray podniósł rewolwer i ściągnął spust. Huk, zwielokrotniony w zamkniętym pomieszczeniu, zagłuszył wycie automatów i wszelkie inne odgłosy. Kilka najbliższych osób uskoczyło przed spadającymi fragmentami sufitu.

– Szybciej!

Mężczyzna w kasie drżącymi rękami układał woreczki na ladzie. W nagle zapadłej ciszy słychać było brzęk monet.

– Patrz, Luke – krzyknął ktoś z tyłu. – Jakiś facet obrabia kasę!

– Szybciej!

Mężczyzna pakował woreczki do wyciągniętej skądś torby.

– Hej, człowieku… Zabierz im wszystko!

– Nareszcie ktoś się wziął za tych złodziei!

Powoli narastał szum głosów. Murray chwycił torbę.

– No jazda, gapie! – ryknął jakiś schrypnięty bas. – Przejście dla bohatera narodowego!

Goniony gwizdami i coraz głośniejszym śmiechem, Murray wybiegł na ulicę.

Seager rozejrzał się niepewnie po ogromnym hallu Centralnego Banku. Minns już z daleka machał ręką.

– Przepraszam za to nagłe wezwanie – powiedział, odpinając kołnierzyk. – Ale zwaliło się naraz tyle spraw…

– Mam nadzieję, że nie jechałem niepotrzebnie.

– Oczywiście, Irvin. Umówiłem cię z dyrektorem Van Burenem. To na najwyższym piętrze – Minns otworzył drzwi windy.

– Nasz kowboj dokonał kolejnego napadu – podjął, gdy kabina ruszyła w górę. – Tym razem na salon gier.

– Facet musiał już całkiem zgłupieć. Ile zwinął?

– Około pięciuset dolarów – Minns uśmiechnął się zjadliwie. – W ćwierćdolarówkach.

– Cholera.

Seager zamyślił się nad czymś.

– Spryciarz. Płacąc gotówką uniknie identyfikacji – powiedział po chwili. – Co prawda na długo mu nie starczy.

– Będzie zwracał powszechną uwagę. A poza tym… Już go prawie mamy. To Paul Murray, inżynier.

– Skąd wiesz? Listy gończe?

Minns skinął głową. Winda wypuściła ich od razu do przestronnego sekretariatu.

– Jesteśmy…

– Tak, wiem – przerwała mu sekretarka. – Proszę.

Zajęli miejsca w pustym gabinecie.

– Pan dyrektor zaraz przyjdzie. Czy zamknąć drzwi?

– Jeśli można.

Seager odwrócił głowę.

– Kto go rozpoznał?

– Lawrence Boyd. Sprzedawca w sklepie z bronią.

– Kupował tam coś?

– Tak. W dniu pierwszego napadu nabył Whirlwinda. Niezła broń dla amatorów. Duża.

– Dobra też dla czołgistów… Zamiast działa.

– Boyd zaktualizował jego program osobowościowy. Widziałem wydruk.

– Dziwne. Program nie wykazał jego zamiarów?

– Nie.

Minns podsunął Seagerowi paczkę papierosów.

– Ale to jeszcze nie wszystko – zaciągnął się dymem. – Murray chciał chyba popełnić samobójstwo w parku. Co prawda facet ze służby parkowej twierdzi, że próbowano go zamordować, ale sądzę, że była to tylko przerwana próba samobójstwa.

– Dlaczego? – Seager strzepnął popiół, czubkiem palca zbierając to, co nie wpadło do popielniczki.

– Dotarłem do jego żony, która powiedziała mi co nieco. Murray stracił pracę i poszukiwał jej od miesiąca. Jego były szef, Weickert, sprawił, że nie miał żadnych szans.

– Myślisz, że ktoś mu to w końcu uświadomił?

– Wiem, że tak było. Zrobił to LeBas, prezes…

Przerwało mu gwałtowne otwarcie drzwi.

– Wybaczcie spóźnienie, panowie – zwalista sylwetka Van Burena dosłownie wypełniła ogromny fotel za biurkiem.

Seager nie sądził, że dyrektor ogromnego przedsiębiorstwa może być aż tak młody. Ich oczy spotkały się.

– Przedstawił mi pan przez telefon cały problem i…

– Ja jestem Seager. To on dzwonił.

– Przepraszam – Van Buren uśmiechnął się lekko, jednak widać było, że jest rozkojarzony i jakby… nieobecny. – Właśnie sprawdzaliśmy program Murraya.

– Z jakim skutkiem?

– Z zerowym.

Seager zgasił dopiero co zapalonego papierosa.

– To chyba nie jest możliwe…

– Dotychczas sądziłem tak samo – dłoń dyrektora przesunęła się po klapie marynarki. – Przez cały czas wyświetlany jest idiotyczny napis: „Obywatel o nieskazitelnej opinii…”, i tak dalej.

– Czy coś takiego miało już kiedyś miejsce?

– Nie. Ale przewidywaliśmy podobną możliwość.

– A więc jest jakieś wytłumaczenie?

– Wytłumaczenie jest zawsze – Van Buren rozprostował ręce. Teraz dopiero stało się jasne, dlaczego w pobliżu biurka nie było żadnych łatwo tłukących się przedmiotów. – Jednak dopiero czas pokaże, czy jest prawdziwe. Szczególnie…

– Czy moglibyśmy je usłyszeć? – wpadł mu w słowo Minns.

– Cóż, Murray jest szaleńcem. Jego podświadomość wiedziała o zamiarze popełnienia zbrodni, jednak on sam był święcie przekonany o czystości swoich intencji, i to spowodowało fałszywą weryfikację programu.

– To wszystko?

– Chce pan godzinnego wykładu z naukowymi terminami?

– Nie, nie – Minns zasłonił się odruchowo. – Ale w takim razie ten program nie pomoże nam w przewidzeniu jego przyszłych działań?

– Nie.

Seager wstał i podszedł do okna. Przez chwilę spoglądał w dół, na światła reklam konkurujące ze słonecznymi odblaskami w szybach.

– Bez przesady – powiedział cicho. – Szaleniec czy nie, na pewno zdaje sobie sprawę, że nie uda mu się zbyt długo żyć w ten sposób. Nie może być aż tak głupi.

– Dobrze, ale jak przewidzieć, co zrobi w najbliższym czasie?

– To bardzo proste. Zemści się na Weickercie.

Paul Murray siedział na murku otaczającym niewielki skwerek. Uśmiechnął się na wspomnienie miny kelnera w wykwintnej restauracji, skrzętnie przeliczającego dwudziestopięciocentówki. Jednak mimo to nie czuł się najlepiej. Perspektywa kolejnej nocy na stacji metra, brak spokoju i poczucia bezpieczeństwa, a przede wszystkim niemożność wzięcia kąpieli nie nastrajały go optymistycznie. Poza tym nie miał złudzeń. Zdawał sobie sprawę, że policja złapie go w przeciągu tygodnia. Chyba, że w tej instytucji pracują wyłącznie głupcy – wtedy miał szansę na miesiąc. Nie widział przed sobą żadnych perspektyw. Nie chciał uciekać na prowincję, nie chciał porywać samolotu, nie miał nawet pojęcia, jak zabrać się do którejkolwiek z tych rzeczy. Nie chciał też dobrowolnie oddawać się w ręce policji. Wiedział, że go złapią, ale miał nadzieję, że przynajmniej to będzie ciekawe. Skrzywił się na myśl o strzelaninie jak z lat trzydziestych.

Spojrzał na zegarek. Mimo wszystko był to pięknie rozpoczęty dzień i należało go dobrze skończyć. Pójść do Joan? Bzdura. Do kogoś ze znajomych? Po co? Miał już dość współczujących spojrzeń i ciągle tych samych słów pociechy. Chciał zrobić coś naprawdę mocnego. A więc zemsta? Zamknął oczy. Obraz zasztyletowanego, powieszonego i przepuszczonego przez maszynkę do mięsa Weickerta pojawił się natychmiast. Zastrzelić go? Nie, nie chciał tego. Być może nawet w decydującej chwili nie zdołałby przycisnąć spustu. Ale Weickert upokorzony i klęczący w strachu pod lufą rewolweru wart był każdego ryzyka. Uśmiechnął się znowu. Pozostawał tylko jeden problem: jak przedostać się na teren zakładu. Tym razem legitymacja nie wchodziła w rachubę. Musiał wymyślić coś innego.

Zerknął na kalendarz. A jednak miał szczęście! Dzisiaj jest wtorek, a we wtorki na portierni siedział Kinch – jedyny człowiek, z którym Murray zaprzyjaźnił się w zakładzie.

Wstał i zszedł do ukrytej pod ziemią toalety. Tam w jednej z kabin włożył do bębna nowy nabój w miejsce zużytej łuski. Schował rewolwer z powrotem za pasek i przykrył go płaszczem, a potem wyszedł na zewnątrz. Zdawał sobie sprawę, że pomysł, który zaczął realizować, nie był najlepszym rozwiązaniem jego sytuacji. Mimo to był przekonany, że nie przytrafi mu się nic, co usprawiedliwiałoby mądrzejsze postępowanie.

Do stacji metra miał kilkadziesiąt metrów.

– To absolutnie niemożliwe – krzyknął Weickert. – Nie zgadzam się!

– Panie dyrektorze… – zaczął Minns, ale Seager powstrzymał go ruchem ręki.

– Przykro mi – powiedział stanowczo. – Nie ma innego wyjścia.

– Ale dlaczego ja muszę się narażać?

Osłaniając dłońmi płomień Weickert zapalił papierosa. Widać było, że drżą mu ręce.

– Dlaczego ja? – powtórzył.

– Myślałem, że już to sobie wyjaśniliśmy.

– Nie wystarczy wam posadzenie go za napady? Dlaczego muszę służyć za żywy cel?

– Proszę zrozumieć, że to niebezpieczny szaleniec. Za napady z bronią w ręku dostanie jakieś dwadzieścia lat, ale prasa brukowa zrobi z niego bohatera – ostatniego rewolwerowca broniącego się przed terrorem informatyki.

Seager uderzył pięścią w blat.

– Za pieniądze uzyskane ze sprzedaży swoich pamiętników znajdzie adwokata, który wyciągnie go z więzienia już po dwóch, trzech latach – powiedział trochę ciszej. – My musimy zamknąć Murraya za usiłowanie zabójstwa.

– A wie pan, jaki on ma teraz program osobowościowy? – dodał Minns. – Sam chciałbym taki mieć.

– Właśnie. Nie możemy dopuścić, żeby za kilka lat jakiś szaleniec pętał się, wolny, po ulicach.

Popiół z papierosa Weickerta rozsypał się po jego marynarce.

– Czego ode mnie chcecie? – spytał ochryple.

– Plan jest taki – Seager rozłożył na biurku rzut budynku. – Wpuścimy Murraya na teren zakładu i zaraz zamkniemy wejście. Na szczęście wszystko otoczone jest murem.

– Czy pańscy ludzie będą uzbrojeni?

– Oczywiście – palec Seagera przesunął się wzdłuż cienkiej linii. – Potem wpuścimy go do wnętrza budynku. Chwilę później to wejście również zostanie zablokowane przez grupę operacyjną. Murray wjedzie windą na górę i skieruje się do pańskiego gabinetu, w którym będziemy czekać razem z moimi ludźmi.

– A jeśli zdąży do mnie strzelić?

– To będą komandosi – powiedział Minns.

– Nie ma ryzyka. Aresztujemy go zaraz po otworzeniu drzwi. Jeśli zrobi jakikolwiek szybki ruch, zostanie od razu zastrzelony.

– Ale dlaczego ja tu muszę być? – Weickert załamał ręce. – Nie możecie czekać sami?

– Jeśli pana nie będzie, to w jaki sposób udowodnimy mu usiłowanie zabójstwa?

– To proste: on myślał, że będę w gabinecie, a…

– To obali nawet podrzędny adwokat – przerwał mu Seager. – Musimy działać razem.

Weickert osuszył chustką czoło.

– Dobrze – powiedział łamiącym się głosem. – Dobrze. Ale jest pan pewien, że nic mi nie grozi?

– Tak, jestem.

– A Murray nie zdąży uciec?

– Panie dyrektorze – Seager wstał i wcisnął odpowiedni guzik, otwierając automatyczne drzwi. – Za pół godziny nie wyjdzie stąd nawet jedna bakteria.

– Tak, rozumiem. Oczywiście – Kinch był wyraźnie zdenerwowany. – Przecież to całkiem jasne.

– Przy tym dzisiejszym pośpiechu człowiek zapomina już wszystkiego.

Przyjaźnie uśmiechnięty Murray uważnie obserwował twarz portiera. Miał niejasne przeczucie, że tamten chce mu coś powiedzieć.

– Przypomniałem sobie o tym dopiero dzisiaj. Te materiały muszą tu gdzieś leżeć…

– Jeśli pan chce, proszę pójść i sprawdzić.

Murray kiwnął głową.

– Pamiętam, gdzie je zostawiłem.

– Proszę… – Kinch zrobił gest, jakby chciał go zatrzymać, ale zaraz opuścił rękę.

Wielkie, otoczone murem podwórko, zwykle zapchane samochodami przywożącymi materiały, dzisiaj było puste. Pod prowadzącą do piwnic rampą stały tylko dwie ciężarówki.

Murray spojrzał do tyłu. Zauważył, że Kinch powoli opuszcza głowę, a potem ukrywa twarz w dłoniach, jednak nie mógł widzieć kilkunastu ludzi w kuloodpornych kamizelkach podchodzących do portierni od strony ulicy. Z pewnym wahaniem pchnął drzwi wejściowe, ale w hallu panował idealny spokój. To go rozluźniło. Wszedł do windy i przycisnął guzik z numerem najwyższego piętra, a potem rozpiął płaszcz.

– Idzie – powiedział Seager.

Stłoczeni w ciasnym gabinecie ludzie zarepetowali automatyczne karabinki. Weickert rozluźnił krawat.

– Wyszedł z windy – Minns poruszył pokrętłem zainstalowanej na zewnątrz kamery. – Jest na korytarzu.

– Absolutna cisza! – warknął Seager.

Widoczna na ekranie mała postać zbliżała się szybko.

– Uwaga – szepnął nagle Minns. – Wyjął rewolwer.

– Psiakrew. Zamierza strzelać od razu.

– Co robimy?

– Trudno. Zastrzelcie go, jak tylko otworzy drzwi.

Murray kciukiem sprawdził położenie kurka. Przez chwilę uspokajał oddech, potem podniósł rewolwer. Uznał, że tylko w ten sposób naprawdę przestraszy Weickerta. Przełknął ślinę i rozejrzał się wokół, a potem powoli położył rękę na przycisku otwierającym drzwi. Nic się nie stało. Nacisnął jeszcze raz. Znowu żadnej reakcji.

Co jest, do cholery? Zacięły się? Uderzył z całej siły. Przecież to niemożliwe…

Zorientował się, że zastawiono na niego pułapkę dopiero w chwili, gdy ktoś wewnątrz kopnął we framugę. Weickert nie postąpiłby tak nigdy. Murray rzucił się w kierunku windy, słysząc, jak skoncentrowane serie pocisków dosłownie rozrywają zamek. Kątem oka zauważył składających się do strzału policjantów i odruchowo runął na podłogę windy. Wiedział, że w ten sposób nie dosięgnie już przycisków z numerami pięter, ale chciał odwieść chwilę egzekucji choćby o kilka sekund.

Drzwi windy zasunęły się bezszelestnie. Ktoś musiał wezwać kabinę z dołu. Olśniony tą myślą Murray zerwał się na nogi. Domyślał się, że hall jest już obstawiony. Musi wysiąść wcześniej – niestety, winda nie chciała się zatrzymać. Stanął w rozkroku, unosząc broń. Kabina gładko minęła parter, wypuszczając go dopiero w piwnicy. Wokół nie było nikogo. Murray nie znał rozkładu pomieszczeń, a mimo to nie błądził. Niektóre automatyczne drzwi były zamknięte na głucho, inne otwarte. Wybiegł wprost na rampę prowadzącą do ogromnej ciężarówki.

W korytarzu na najwyższym piętrze Seager rozbił krzesłem dużą szybę. Razem z Minnsem i Weickertem wychylili się przez okno.

– Gdzie on jest? Dlaczego nie słychać strzałów z hallu?

– Tam – Minns wyciągnął rękę. – Uruchamia ciężarówkę.

– Panie kapitanie, chyba obstawił pan główną bramę? – Weickert z trudem panował nad głosem.

– Jasne. Ale on nie będzie aż tak głupi, żeby jechać tamtędy. Przebije się przez mur.

– Nie – głos dyrektora wyraźnie okrzepł.

– Co?

– Być może będzie chciał, ale nie przebije się.

– Dlaczego?

Weickert uśmiechnął się lekko.

– Byłem tam dziś rano. Za murem jest pryzma cegieł. Co najmniej kilkadziesiąt ton.

Murray szarpnął dźwignię biegów, potem ostrożnie puścił sprzęgło. Ciężki drogowy ciągnik drgnął i ruszył powoli, nabierając rozpędu. Głuchy łoskot dieslowskiego silnika zagłuszał wszystkie inne dźwięki. Z wysokości szoferki widać było wyraźnie, że brama nie jest przejezdna. Murray wykręcił ostro, uciekając spod luf strzelców ustawionych za kolczastą przegrodą. Rozpaczliwie rozejrzał się wokół. Mur! Pamiętał jeszcze, że ściana cegieł była bardzo cienka w miejscu, gdzie nie wzmacniały jej ściany sąsiednich budynków. Odruchowo skierował się w tę stronę. Lewą ręką zapiął i podciągnął pasy, potem dodał gazu. Potężna maszyna przyspieszyła ostro, ciągnąc za sobą gęsty pióropusz spalin. Widząc zbliżającą się szarą powierzchnię, Murray zamknął oczy. Ciężarówka wbiła się w mur, druzgocąc go i obalając prawie w połowie. Wyjąc przeciążonym silnikiem przetoczyła się przez pusty plac, mijając rozbiegających się w panice ludzi, i dotarła do wylotu ulicy.

Pierwszy na dole był Seager.

– Wywołaj centralę – krzyknął do jednego ze swoich ludzi. – Niech go łapią!

Przebiegł przez ogromną wyrwę w murze, ciągle jeszcze wypełnioną wapiennym pyłem.

– Co tu się dzieje? – wpadł między dyskutujących żywo ludzi. Po charakterystycznych kombinezonach rozpoznał robotników z firm budowlanych. – Gdzie jest wasz szef?

– Ja jestem majstrem – odezwał się niski, rudowłosy mężczyzna. – O co chodzi?

– Tu miały być cegły! Gdzie one są?

– Jak to gdzie? Wywieźliśmy.

– Kilkadziesiąt ton? W jeden dzień?!

Majster roześmiał się chrapliwie.

– Sami byliśmy zdziwieni. Kilka godzin temu nasza firma dostała kontrakt na wywiezienie tego gruzu jak najszybciej. Gdy przybyliśmy na miejsce, pracowały już tutaj trzy inne firmy.

– I zgodziliście się robić razem z konkurencją?

– Panie… Pan wie, co to za kontrakt?! W przeliczeniu wychodzi po kilka dolarów za jedną cegłę. To się opłaca w rękach nosić…

– Kto to zlecił?

– Nie wiem. Trzeba spytać w dziale administracji.

– Spytam.

– A widział pan tego wariata w ciężarówce? Chłopcy zastanawiają się, czy nie zebrać również cegieł z rozbitego muru. Może za nie też zapłacą?

Zrezygnowany Seager machnął ręką. Z głową nabitą ciężkimi myślami wrócił na górę, jednak atmosfera w gabinecie Weickerta również nie była przyjemna.

– Co się stało?

Minns podał mu tekst wystukany przez dalekopis.

„Niniejszym uznaje się Ralpha Weickerta winnym wszelkich niedociągnięć na terenie kierowanego przez siebie zakładu. Ze skutkiem natychmiastowym zwalnia się go z zajmowanego stanowiska, oddalając z opinią nieodpowiedzialnego pracownika. Powyższa decyzja jest nieodwołalna”.

– Kto to wysłał?

– Nie wiem – Weickert drżał na całym ciele. – Przecież prezes korporacji jest na wakacjach w Szwajcarii.

– Rada Nadzorcza?

– Już dzwoniłem. Podpisali papiery po przedstawieniu im obciążających materiałów. Nie wiedzą, kto je dostarczył.

– Dziwne – Seager spojrzał na Minnsa. – Przecież pracowników Pierwszej Grupy nie zwalnia się bez kwartalnego wypowiedzenia.

– Ale ja jestem niewinny! – krzyknął nagle Weickert. – Jeszcze wczoraj chwalono mnie na zebraniu akcjonariuszy. Jestem niewinny!

Murray nachylił się nad kontuarem.

– Wódkę. Całą butelkę proszę.

Sprzedawca szybko przeliczył monety.

– Coś jeszcze?

– To wszystko.

Murray owinął butelkę w gazetę i wyszedł na ulicę. Tam zerwał nakrętkę i pociągnął pierwszy łyk. Gryzący smak taniej whisky przywrócił mu przytomność. Cóż z tego? Nie miał dokąd iść. Skoro policja była już na jego tropie, miał przed sobą jeden, najwyżej dwa dni wolności. W dodatku podczas karkołomnej ucieczki ciężarówką zgubił gdzieś swój rewolwer. Pociągnął następny łyk. Właściwie sam powinien zgłosić się na komisariat. Drobne w kieszeni pobrzękiwały zachęcająco.

„Trudno – pomyślał. – Wydam je i zgłoszę się dobrowolnie. Może choć trochę zmniejszą mi karę”.

Ponownie przechylił butelkę. Z jakimś płynącym z desperacji uśmiechem podszedł do automatu wróżbiarskiego. Wrzucił monetę i wyciągnął złoty kartonik.

„Sytuacja nigdy nie jest tak zła, jak na pierwszy rzut oka wygląda. Wyjedź. Zmień klimat. I pamiętaj, że wszystko będzie dobrze”. Jeszcze raz przeczytał wydrukowany ozdobnie tekst. Śmieszne. Wyrzucił kartonik do kosza.

– Whisky? – Seager zręcznie napełnił małe szklaneczki. – Przepraszam, że znowu pana trudzimy, ale zaszły pewne fakty…

– Nie jestem policjantem – przerwał mu Van Buren.

Minns uśmiechnął się przebiegle.

– Wiemy, że pracował pan nad sprawą Murraya.

– Tak, ale to nie ma nic wspólnego z waszym śledztwem.

– Pan musi… – Weickert łapczywie opróżnił swoją szklaneczkę. – Proszę…

– Chętnie wysłucham panów, ale co do pomocy… Zresztą mniejsza z tym. Proszę mówić.

Seager rozparł się nonszalancko w głębokim fotelu, jednak na jego twarzy widać było stres i napięcie.

– Nie chcę zanudzać pana szczegółami w rodzaju zablokowania drzwi, które uniemożliwiło aresztowanie Murraya, ani przez nikogo nie sprowokowanym zjechaniem windy wprost do podziemi – jedynego miejsca dającego jakąś możliwość ucieczki…

Seager otworzył leżącą przed nim teczkę.

– Ale dwie rzeczy zasługują na baczniejszą uwagę. Płacąc nieprawdopodobną sumę, ktoś spowodował usunięcie pryzmy cegieł zagradzającej Murrayowi jedyną drogę ucieczki.

Van Buren spojrzał na niego z namysłem.

– Po drugie – ciągnął Seager – ktoś wywołał zamieszki w południowej części miasta, które uniemożliwiły ściganie Murraya. Spowodowali je opłaceni prowokatorzy.

– Tak?

– Ustaliłem, że obie sumy przelano z konta Centralnego Banku.

– Chyba nie sądzi pan, że to zrobiłem ja?

Seager roześmiał się głośno.

– Moi pracownicy żartują ze mnie, że dzielę ludzi na dwie kategorie: głupich i nie aż tak głupich. Pan należy do tej drugiej.

– Wobec tego, czego pan ode mnie żąda?

– Chcę ustalić, kto na górze sprzyja Murrayowi. Chciałbym, żeby mimo wszystko spróbował pan przewidzieć, co zrobi…

– Programu Murraya nie ma już w Banku – wpadł mu w słowo Van Buren.

– A gdzie jest?

– Nie wiem.

– Pan żartuje?

– Naprawdę nie wiem. Jeszcze dzisiaj pracowałem nad nim, lecz w pewnej chwili przestał reagować na wezwania.

– Sądzi pan, że ktoś manipuluje zbiorami?

– Nie, to niemożliwe!

– Przecież musi być jakieś rozwiązanie…

Van Buren powoli obracał szklankę w dłoniach.

– Mogę tylko podzielić się własnymi przemyśleniami…

– Słucham.

Szef Banku uśmiechnął się lekko.

– Wszystkie programy są bardzo skomplikowane – powiedział cicho. – Mają też specjalne sprzężenia samozachowawcze. Myślę, że gdy Murray, w stanie silnej depresji, uaktualniał swój program w sklepie z bronią, doszło do… – Van Buren zawahał się. – Myślę, że jego program zyskał samoświadomość. A raczej coś w rodzaju świadomości… Jakiś jej pozór.

– Co?!

– No cóż, przecież programy są najdokładniejszym, jak to tylko możliwe, odbiciem osobowości poszczególnych ludzi. Z całą ich złożonością, komplikacją psychiki, masą sprzecznych emocji… To elektryczne istoty, i linia oddzielająca je od realnego życia jest naprawdę bardzo cienka.

– Ale…

– To, co tu usłyszałem, tylko potwierdza moje przypuszczenia.

– To stek bzdur!

– Zaraz – wtrącił się Weickert. – Ale dlaczego ten program pomaga Murrayowi?

– A pan nie pomógłby sobie samemu?

– Przecież to oznacza, że on ma władzę nad światem – powiedział Minns.

Van Buren uśmiechnął się smutno.

– W uproszczeniu można to tak nazwać.

– Jak to? – Weickert spojrzał na niego przerażony. – Nie można go jakoś skasować?

– Jak? Zresztą najpierw trzeba go znaleźć.

– Przecież pan wie, gdzie go szukać.

– Nie mam pojęcia. Może ukrył się w komputerze supermarketu na Grenlandii, a może w tybetańskiej bibliotece? Poza tym mógł się powielić w setkach… co tam setkach, w milionach egzemplarzy. System jest połączony.

– Czy sądzi pan, że to prawda? – spytał sucho Seager.

– Czas pokaże.

Van Buren spojrzał na trzymaną w ręku szklankę. Długo nad czymś myślał, potem wylał whisky na podłogę.

– Nie zamierzam żyć w czasach, które teraz nadejdą – powiedział głucho. – Uciekam.

– A można uciec? – poderwał się Weickert.

– W pewnym sensie.

Jeśli nie liczyć sennego urzędnika, Biuro Podróży było całkiem puste.

– Przepraszam – Van Buren spojrzał na stos prospektów. – Chciałbym wyjechać na jakąś wyspę czy półwysep… Reklamowaliście to jako powrót do natury. Nie pamiętam nazwy, ale podobno nie ma tam elektroniki, łączności, komunikacji, ani nawet elektryczności.

– Tak. Wiem, o co panu chodzi.

– Czy są jeszcze miejsca?

– Oczywiście. Ile tylko pan zechce.

Van Buren wetknął kartę płatniczą w otwór bankomatu.

– Na jaki okres starczy mi pieniędzy?

– Słucham?

– Chcę wykupić miejsce na tak długo, na ile mnie stać.

Urzędnik zerknął na stan konta.

– Za wszystkie pieniądze?

– Tak.

– To będzie jakieś sto sześćdziesiąt lat. Ma pan masę forsy.

– Kupuję.

– Ale…

– Kupuję. Kiedy mogę tam jechać?

– Choćby dzisiaj – urzędnik sprawnie przelał pieniądze.

– Ja też chcę – Weickert wetknął w otwór swoją kartę.

– Proszę… Zaraz, co jest z tym monitorem?

Drgające pasy przebiegające przez ekran uspokoiły się.

– Przykro mi, nie ma już miejsc.

– Jak to? Przed chwilą mówił pan…

– Ktoś musiał kupić wszystko w innym punkcie. Nasza firma ma dużo przedstawicielstw.

– Ile było tych miejsc?!

– Kilka tysięcy. Wiem, że to dziwne, ale…

– Ja muszę tam jechać.

– Proszę dać spokój – powiedział Van Buren. – On nie chce pana wypuścić!

Weickert chwycił go za klapy marynarki, jednak Van Buren wyrwał się bez kłopotu.

– Proszę się do mnie nie zbliżać! Bez pana może mi się udać, dopóki on nic do mnie nie ma.

– Ale dlaczego ja…

– Niech pan mnie nie dotyka! Pan… Pan jest gorzej niż zarażony!

Van Buren wyskoczył na ulicę.

Urzędnik przyglądał się temu z głupią miną. Właściwie powinien zadzwonić do szpitala, żeby zabrali tych ludzi, ale myśl o wysokości prowizji od uzyskanej przed chwilą sumy sprawiła, że zaniechał tego zamiaru.

Koperta na biurku zawierała kartkę z bardzo krótkim tekstem. „Natychmiast wstrzymać dochodzenie przeciwko Paulowi Murrayowi”. Niżej widniał zamaszysty podpis prezydenta. Być może kto inny na jego miejscu stanąłby na baczność, jednak Irvin Seager był najbardziej pedantycznym oficerem policji w tym kraju. Nie był całkiem przekonany do idei Van Burena, wiedział natomiast, że ktoś, kogo powinien aresztować, jakimś cudem wymyka mu się z rąk. W tej sytuacji uwięzienie go nie miało już sensu, ale Seager czuł, że mimo wszystko Murray mu się nie wymknie. Wyszedł z gabinetu i odszukał Minnsa.

– Sprowadź mi wszystkich wolnych ludzi z patroli do garażu. Tylko spokojnie.

– Gdzie?

– Do garażu. Tego pod ziemią.

– Ale tam nic nie ma. Nie będzie nawet na czym usiąść.

– Właśnie. I pamiętaj, wszystkim będziesz szeptał do ucha. Żadnych telefonów!

Minns spojrzał zdziwiony, jednak po kilkuletniej współpracy z kapitanem wykonywał każdy jego rozkaz.

W niecałą godzinę później kilkadziesiąt osób stało w mrocznej, betonowej sali. Seager uciszył gwar ruchem ręki.

– Mam dla was zadanie specjalne – powiedział cicho. – Na terenie tego miasta działa niezwykle niebezpieczny przestępca. Niebezpieczny… Nie znaczy to jednak, że jest profesjonalistą. Myślę, że potrafię przewidzieć, co zrobi.

Minns podniósł głowę.

– Sądzę, że będzie chciał wyjechać stąd jak najszybciej – kontynuował Seager. – Mimo wszystko to amator.

– Na czym polega niebezpieczeństwo?

– Ten człowiek opanował system informatyczny.

Ktoś z tyłu jęknął.

– Poza tym jest groźnym szaleńcem. Nie chcę, żebyście go aresztowali.

– A co mamy robić?

– Musicie go zastrzelić na miejscu – Seager żegnał się właśnie ze swoją karierą w policji. Właściwie jego wrodzona pedanteria to też choroba. Trudno. – Strzelać bez ostrzeżenia.

Kilka osób cofnęło się niepewnie.

– Całą odpowiedzialność biorę na siebie.

– Co mamy robić? – spytał Minns.

– Obstawicie przejścia kontrolne w każdym porcie lotniczym. Żeby zabezpieczyć się przed rozpoznaniem ze strony systemu, od tej chwili nie będziecie korzystać z żadnych terminali, z żadnych radiostacji ani telefonów. Na akcję pojedziecie po cywilnemu waszymi prywatnymi samochodami, nie mówiąc nikomu ani słowa. Czy wszystko jest zrozumiałe?

Odpowiedziały mu szybkie skinienia głowami.

– Kiedy dostaniemy zdjęcia tego faceta? – spytał Wilbur, szef patroli.

– Żeby mieć zdjęcia, musiałbym skorzystać z komputera. Załatwimy to inaczej. Weickert dał mi listę jego znajomych. Dyskretnie wyciągniecie ich z domów, zawieziecie na lotniska i każecie rozpoznać Murraya. Oczywiście ci ludzie nie mogą mieć pojęcia, że to aż tak poważna sprawa. Zasugerujcie im oszustwo podatkowe czy coś takiego.

Seager potoczył wzrokiem po wszystkich twarzach.

– I pamiętajcie: strzelać bez ostrzeżenia!

Murray zgubił gdzieś pustą butelkę. Zataczając się lekko, przemierzył wielki hall dworca lotniczego. Sprzyjało mu szczęście, jak każdemu pijakowi. Stanął wprost przed kasą z biletami.

– Czy mógłbym zapłacić monetami? – spytał. Jego głos brzmiał trochę niewyraźnie.

Kasjer wzruszył ramionami.

– Proszę. Dokąd pan chce lecieć?

– Na Hawaje!

Murray opróżnił kieszenie. Kasjer szybko przeliczył bilon.

– Brakuje trzech dolarów – powiedział.

– Co?

– Musi pan dopłacić.

Murray odruchowo wyjął kartę i włożył ją w otwór automatu. Miał niejasne przeczucie, że nie powinien tego robić, ale nie wiedział, dlaczego. Kręciło mu się w głowie. Żeby nie upaść, kurczowo trzymał się lady.

Kasjer nachylił się do koleżanki.

– Sally, zobacz – szepnął.

– Co?

– Ten pijany facet ma na koncie parę miliardów dolców!!!

– O Boże, nie wygląda na takiego, co ma tysiąc.

– Ale on…

Sally podniosła się lekko, obserwując zamroczonego mężczyznę.

– Jasne. Leci tańszą klasą, płaci jakimiś drobniakami… Wiedziałam, że bogacze to największe sknery.

– Ale on… On ma… – jąkał kasjer.

– No, wykrztuś wreszcie!

– On ma te miliardy w gotówce! Nie w papierach, nieruchomościach, czy przemyśle. To konto gotówkowe!

Oszołomiona Sally opadła z powrotem na fotel. Kasjer oddał kartę klientowi i pomógł schować ją do kieszeni.

– Proszę iść w tamtą stronę – ręką wskazał kierunek. – Czy odprowadzić pana?

– Nie.

Murray potrząsnął głową.

– Na Hawaje! – krzyknął nagle. – Jadę kąpać się w morzu!

– Tak jest, proszę pana. Życzymy miłej podróży.

Murray odbił się od kontuaru i pożeglował w stronę przejścia kontrolnego. Nie zauważył stojącego w głębi policjanta w cywilu. W ogóle nie widział nikogo.

Czekający obok Neville Haverfield zauważył go od razu. Ciągle nie mógł zapomnieć krzywdy wyrządzonej przyjacielowi. Czując, że ma coraz silniejsze wypieki, opuścił głowę.

– Czy coś się stało? – spytał policjant.

– Nie, nie. Już w porządku… Czy sądzi pan, że Murray wybierze akurat to lotnisko?

Wrocław, Warszawa 1985

AUTOBAHN NACH POZNAŃ

Betonowe sztolnie pozamykano na głucho. Cały Wrocław był teraz odcięty od swoich podziemnych bunkrów, w większości przebudowanych ze starych kanałów metra, często jeszcze poniemieckich, pochodzących sprzed z górą trzystu lat. Syk pary w rozgrzewanych kotłach pojazdów zagłuszał wszystkie dźwięki, więc ludzie i zwierzęta porozumiewali się gestami. Temperatura w bunkrze wyjściowym rosła coraz bardziej. Wagner widział, że wielu żołnierzy w ogóle rezygnuje z mundurów, nakładając kamizelki kuloodporne wprost na gołe ciało. Hełmy, okulary, chusty chroniące oczy przez zalewającym je potem… Tylko zwierzęta jakoś się trzymały.

– Słuszaj, Andriej – Dołgorukow podszedł do Wagnera. – Ja wziął grosse gewehr und ja jewo przymocował do tanka s wiercha…

– Nie pierdzi! – Wagner miał dość polsko-rosyjsko-niemieckiego slangu. Był majorem, rodowitym wrocławianinem, miał pierwszą klasę czystości… Znał poprawną polszczyznę i, co więcej, umiał się w niej bez trudu wysławiać. Ale tutaj, wśród najemników, używanie literackiego języka byłoby możliwe tylko wtedy, gdyby rozdał im wszystkim słowniki. – Sobiraj alles truppen.

– Jawohl! – Iwan zasalutował karnie. – Tak toczno!

Wagner, wściekły i już mocno spocony, wygramolił się do wieżyczki swojego transportera. Heini powitał go uśmiechem, Zorg tylko ziewnął.

– Alles w pariadkie?

– Odwal się, Heini! Daj mi ein moment.

– Daaaa… naturlich, herr major – porucznik zmniejszył ciśnienie w kotle.

Wagner zdjął swój przepocony mundur i narzucił burnus na gołe ciało. W koszmarnej ciasnocie uporał się z kewlarową kamizelką, turbanem, hełmem, chustą, okularami i maską.

– Fritz, Vaclav, Aleksiej! Szto u was? Hiers tu mienia? Verfluchte!

Syk pary zagłuszał jego słowa, słyszał go tylko najbliżej siedzący Czech. No i Zorg, oczywiście. Ale Zorg raczej rzadko raczył odpowiadać na jakiekolwiek pytania. W końcu był porucznikiem, i nosił swój stopień dumnie wytatuowany na lewym uchu. Zresztą te pieprzone gepardy ledwie umiały mówić. Zmiany genetyczne ich organizmów, dokonane jeszcze przed chińską bombą, nigdy nie były na tyle skuteczne, żeby wykształcić u nich poprawny aparat mowy. Dlatego Zorg był wyjątkiem. Czasem z jego charkotu udało się coś wyłowić, ale poza tym był jedynym „prawdziwym” oficerem wśród zwierząt. De facto mógł rozkazywać nawet ludziom, jeśli ci byli niżsi stopniem. Szczególnie wkurzał tym sierżantów i chorążych. „Na smycz tego porucznika i kaganiec mu na mordę!” – szeptali po kątach.

Akurat… Bezpośrednim przełożonym Zorga był Wagner i wszyscy zawistnicy mogli mu co najwyżej napluć na ogon. To właśnie ten gepard trzy lata temu uratował majorowi życie, dokładnie na środku autobahna nach Poznań… Teraz mrużył oczy i ziewał leniwie, usiłując pozbyć się nadmiaru ciepła; przy każdym ziewnięciu spoza jego kłów ukazywały się zęby jadowe. Zwierzak nie mógł tego opanować, a jego wygląd budził grozę. Nie jego wina – w końcu to nie on projektował zmiany genetyczne swojego gatunku prawie sto lat temu.

– Na und, katzurku? – Wagner zmierzwił mu futro na karku. – Wszawy dzień, nicht wahr?

– Yyyyeeeeaaaaa… – Zorg znał polski dość dobrze, jednak łatwiej mu szło w „Breslauer English”. – Fhhhuckin dhaay, yeeep. Shhhhhit!

Ktoś otworzył od zewnątrz drzwiczki transportera. Kapitan w nienagannym, garnizonowym mundurze podał mu zalakowaną kopertę.

– Rozkaz specjalny generała Baryły! – jego polszczyzna była równie nieskazitelna, jak mundur. – Proszę pokwitować odbiór, panie majorze.

Wagner złożył zamaszysty podpis i złamał pieczęć. Szybko przebiegł oczami kilka linijek tekstu, potem oddał list kapitanowi i na powrót zatrzasnął drzwiczki. Nikt poza Heinim i Zorgiem nawet tego nie zauważył – syk i kłęby pary z kotłów dezorientowały każdego.

– Vhhhery shhhhhitty day? Yeeeep? – tylko porucznik odważył się skomentować.

– Jawohlnie – Wagner szturchnął Heiniego i wskazał mu bramę wyjazdową. Podrapał porucznika za uchem i zapiął pasy. – Wo nachodiatsa Posen Truppen…

Nie zdążył dokończyć, bo zagłuszyły go ostre, parowe gwizdki. Stalowe wrota przed nimi drgnęły nagle i zaczęły się rozsuwać, ukazując oślepiającą biel podwrocławskiej pustyni.

– Vorvarts! Vorvartujcie! Nastupaj! Wpieriod! – zaczęli krzyczeć najemnicy. Pancerne pojazdy, napędzane parowymi silnikami, zaczęły ruszać. Najpierw kompania zwiadu, potem pluton wsparcia, pluton sztabowy z pojazdem Wagnera, kompania szturmowa i osłona. – Verdamte awtostrada! Autobahn jobannyj w rot! – Najemnicy przeklinali swój los, związany z ośmiopasmową drogą na Poznań. Ale na razie było stosunkowo bezpiecznie. Znajdowali się w kilkunastokilometrowym zasięgu wrocławskiej artylerii, wśród betonowych umocnień, w cieniu od dawna nieprzydatnych, ale stanowiących dobrą osłonę wież przeciwlotniczych.

– Zwiad nach oben! – ryknął Wagner, podnosząc obie dłonie.

– Zaaaaa earhhhhly! – porucznik ziewnął znowu, ukazując swoje budzące szacunek zęby jadowe. Potem prychnął nagle i otrząsnął się, wystawiając głowę przez otwór wentylacyjny.

Miał rację, że za wcześnie. Major po prostu tracił nerwy, ale był jednym z najbardziej sumiennych oficerów Twierdzy Wrocław, miał nadzieję na awans i nie zamierzał ryzykować życiem ludzi.

Wielki biały orzeł wygramolił się po specjalnej żerdzi na dach transportera. Wagner nie miał pojęcia, kto tego imbecyla mianował szefem zwiadu – najprawdopodobniej dostał stopień sierżanta tylko dlatego, że był symbolem narodowego godła. Wcale nie był bardziej inteligentny od sokołów, będących jego podwładnymi, które właśnie wzbijały się w powietrze z pozostałych transporterów. Zorg patrzył na startujące ptaszyska i oblizał się odruchowo. Ciekawe, czy w głowie porucznika pojawił się pomysł, żeby zjeść sierżanta?

Mijali właśnie resztki betonowych umocnień, jakieś rowy przeciwczołgowe, bunkry, transzeje, zdewastowane stacje radarowe, laserowe odbojniki. Kto mógł i nie miał obowiązków wewnątrz pojazdu, gramolił się na blaszany dach i kładł się za pancernymi płytami, przymocowanymi na sztorc do burt. Podmuch powietrza, wywołany pędem pojazdu, przynosił pewną ulgę. Martha, przesympatyczna węgierska dziewczyna, obciążona erkaemem, zsunęła się na dół i na chwilę zawisła we włazie na samych rękach. Poza taśmami amunicyjnymi nąjemniczka miała na sobie tylko kewlarowy ochraniacz na piersi, turban i czarczaf, toteż Wagner i Zorg gapili się bez żenady na jej wierzgające, kształtne nogi i gładko wydepilowane podbrzusze. Potem spojrzeli na siebie.

– Ty… Biorą cię ludzkie samice?

Gepard przekrzywił głowę.

– No thhhrochhhhe thak – przyznał porucznik, przechodząc na polski, żeby nie zrozumiał go nikt inny z załogi. – Onha… wyghhląda na shhhmaczną…

Wagner nigdy nie mógł zorientować się, czy zmienione genetycznie zwierzęta żartują. Wolał sobie nie wyobrażać, co gepardy robią z jeńcami. Uniósł się na łokciach, wystawiając głowę z wieżyczki, i przyłożył do oczu lornetkę. Omiótł wzrokiem wydmy wokół i piaszczyste płaszczyzny, ciągnące się po horyzont…

Pojazdy gnały ośmiopasmową szosą, wyrzucając z kominów kłęby dymu, sokoły kołowały nad nimi leniwie. Najemnicy, w większości na golasa, a czasem w burnusach, skuleni za pancernymi płytami walili wódę, ale ostrożnie i powolutku. Na razie nikt nie wcierał niczego w dziąsła, nie kłuł sobie ud ani rąk. Jeszcze przyjdzie na to czas. Teraz trzeba było przeżyć powrót. Wagner uśmiechnął się. Przypomniał sobie słynne powiedzenie: „Łatwo przeżyć drogę»tam«- gorzej»z powrotem«„. Nic im właściwie nie groziło poza paroma świrami, oczadziałymi od pustynnego upału, którzy mogli odpalić ze swoich panzerfaustów. Ale gdy będą wracać… Poznańskie ciężarówki z zaopatrzeniem były zbyt łakomym kąskiem dla mutantów, żeby je przepuścić. Wtedy zacznie się prawdziwa wojna. Na razie jednak świry kryły się w pokrytych piaskiem ruinach. Atakowanie grupy szturmowej, gdy łatwo stracić życie, a można było zrabować co najwyżej amunicję, mijało się z celem. Odmieńcy czekali na powrót. Czekali na setki tłustych, poznańskich ciężarówek, wypełnionych żarciem, zaopatrzeniem, paliwem i całymi tonami innych dóbr. Teraz głowa w piasek – potem pokażą, na co ich stać…

Orzeł dowodzący zwiadem nie był jednak aż tak głupi, jak wydawało się Wagnerowi. Wydzielił ze swojego plutonu dwa sokoły, które oderwały się od grupy obserwacyjnej. Najwyraźniej coś zauważył. Po chwili major też to dostrzegł w okularach swojej lornetki. Pojedynczy gołąb. Ranny. Ledwie leciał. Jeden z sokołów wsunął się pod „kuriera”, tworząc cień, który miał zwabić ewentualnych amatorów strzelania z myśliwskich dwururek. Drugi leciał wyżej, osłaniając tyłek pocztowego ptaszka przed atakami wrogich jastrzębi. Trójka sokołów i orzeł kołowała kilkanaście metrów nad nimi, mogąc w każdej chwili udzielić wsparcia patrolowi osłony. Jak w podręczniku lotniczego zwiadu.

Dobywając resztek sił, gołąb wylądował na wieżyczce pojazdu Wagnera. Major zdjął mu z nogi opaskę z meldunkiem.

– Aleksiej, psia twaja mutti! – ryknął. – Zajmij się kurierem!

Rosyjski weterynarz wziął podziurawionego śrutem gołębia.

– Spakojna, gospodin major. Budiet leben.

Wagner rozwinął małą karteczkę.

„Do pierwszego dowódcy grupy uderzeniowej: Pawelec, generał, garnizon Twierdzy Poznań. Minęliśmy Checkpoint Leszno. Mam meldunek, że poprzedni konwój zatrzymany przy bunkrach feuerbase Rawicz. Korek! Wsparcie wymagane na pustyni za Wzgórzami Trzebnickimi. Pilne! Wykonać”.

– Jezu – jęknął Wagner. – O żesz ty…

Zorg wychylił głowę z włazu.

– Whhhhat?

– Korek. Dwa konwoje razem. Za wzgórzami możemy liczyć na czterysta pięćdziesiąt ciężarówek pod ostrzałem.

– Jhheeeeeez – parsknął gepard.

Na szczęście zwierzęta nie znały pojęcia Boga – to było u nich tylko takie powiedzenie. Zamiast się modlić, porucznik pierdnął głośno i poszedł szukać kropel Waleriana, które, sukinkot, musiał mieć ukryte gdzieś w bagażach. Wagner zaklął. Nawaleni wódą najemnicy, nawalone Walerianem koty… To wszystko, czym mógł wspomóc dwa osaczone poznańskie konwoje.

Podniósł pięść i poruszył kilka razy ramieniem. Za pomocą chorągiewek sygnaliści przekazywali rozkaz dalej: „Cała naprzód”. Maszyny parowe dobywały resztek swojej sprawności energetycznej, grzejąc tłoki. Dym z kominów zgęstniał. Wspinając się na Wzgórza Trzebnickie mieli jakieś sto trzydzieści na licznikach.

– Achtung! Wnimanie! Gotowość! – ryknął Wagner na widok słynnej, legendarnej wręcz, pokancerowanej pociskami tablicy, tak często opisywanej w powieściach poświęconych walkom o Autobahn nach Poznań… „Właśnie opuszczasz strefę zasięgu artylerii Wrocławia. Teraz radź sobie sam. Załoga Festung Breslau życzy miłego dnia!”.

– Szlag! Szlag! Szlag! – nigdy dotąd ten napis nie wyglądał tak złowróżbnie.

Czterysta pięćdziesiąt ciężarówek naraz. Jezusie Maryjo…

– Alles powoli. Langsam – Wagner szturchnął najbliższego sygnalistę, śliczną Czeszkę „ubraną” jedynie w pistolet maszynowy, pas z ładownicami i chorągiewki. – Zwiad na autobanę.

Pierwsze transportery właśnie zwalniały. Wypuszczono kompanię zwiadowczą. Setka kotów zaczęła kicać na poboczach drogi. Kot miał zbyt mały nacisk swoich łapek, żeby uruchomić minę przeciwpiechotną, sam jednak wyczuwał węchem wszystkie ładunki. Setka zwiadu czyściła pustynię lepiej niż jakiekolwiek wykrywacze z czasów, gdy na świecie była jeszcze elektryczność. Tyle, że trwało to strasznie długo. Koty nie mogły biec za szybko. Obsikiwały wszystkie podejrzane miejsca, kluczyły, biegały w różne strony… Jakiś mały kotek, świeży rekrut, zasnął na nagrzanej wydmie. Na szczęście sierżant, stary, doświadczony, rudy kocur, ugryzł go w ogon i pogonił do akcji.

Aleksiej, weterynarz, wystawił głowę przez właz.

– Sobaki!!! – zawył. – Sobaaaaaakiiiiiiii!!! – pokazał palcem kierunek.

– Hunden! – zaczęli krzyczeć pozostali najemnicy. – Hunden!

Wagner też zauważył psy. Po chwili pojawiło się ich więcej. Mutanci, czy też zwykłe przydrożne męty, postanowili spacyfikować zwiadowców. Błąd. Za wcześnie. Koty runęły do ucieczki w zorganizowanym szyku, rozdzielając się na dwie grupy, natomiast Zorg puścił swój pluton gepardów osłony do morderczej szarży. Sto… sto dwadzieścia… sto czterdzieści kilometrów na godzinę! Cętkowana śmierć wpadła między psy i zabiła je wszystkie w czasie krótszym od mrugnięcia okiem. Gdzieś zagdakał cekaem, najemnicy odpowiedzieli celnym ogniem, kryjąc swoje zwierzęta. Po chwili odezwały się moździerze. Dosłownie po minucie zziajane gepardy wróciły do transporterów, a koty, zadowolone jak cholera, obsikiwały trupy swoich niedoszłych pogromców. Zwiad powrócił do powolnego lokalizowania min.

– Nam nada schnellerować… – Dołgorukow podskoczył do Wagnera.

– Znaju!

– Oni wsie będą todtnyje. Etije lastkraftwagen iz Poznanija…

– Ich znaju. Małczi, Iwan.

– Scheisse – włączył się do dyskusji Heini. Wskazał coś na horyzoncie.

Wagner zobaczył smugi dymu od wystrzeliwanych rac.

– Scheisse – powtórzył za swoim kierowcą. Race. Skotłowany konwój został zatrzymany. Jeeeeezuuuuuu… Co za dzień! – Katze schneller! Bystriej koszki, takije wasze mat’ie!

Koty miały go w dupie. Nie chciały ginąć dla durnowatych ludzkich interesów. Robiły swoje dobrze, sumiennie, ale powoli. Co prawda nie dało się zaminować autostrady, wszelkie dziury w betonie byłyby widoczne z daleka, ale przecież można było ją podkopać. Nie mogli ruszyć do szybkiej szarży. Musieli się wlec z taką szybkością, z jaką mógł biec przeciętny kot, czyli trzydzieści kilometrów na godzinę. A ich maszyny mogły wyciągnąć dwieście. Scheisse! Verdamte autobahn… Dziesiątki opancerzonych transporterów powoli spływały z Trzebnickich Wzgórz, sycząc parą i buchając dymem na prawie jałowym biegu. Tichij użas!

Koty posuwały się ostrożnie. Dwa razy odmieńcy zaatakowali zwiad za pomocą psów. Dwa razy Zorg przyniósł Wagnerowi odgryzione psie ucho, jako symbol błyskawicznego zwycięstwa. To była samobójcza taktyka mutantów. Obcy ginęli w ogniu karabinów maszynowych najemników, umierali od odłamków moździerzy, rzygali krwią od ukąszeń zębów jadowych gepardów… Ale opóźniali polską grupę uderzeniową, która musiała się wlec coraz wolniej, na ułamku mocy swych maszyn. Omijając miny i podkopy, robiąc sobie jajecznicę na rozpalonych pokrywach parowych kotłów, waląc wódę, prochy i Waleriana. A tymczasem dwa skotłowane konwoje z Poznania grzęzły w obronie, prawie o wyciągnięcie ręki…

Około osiemnastej osiągnęli Checkpoint Żmigród, opuszczoną przed laty placówkę, z której pozostały jedynie zakopane w piasku ruiny. Tu nareszcie Wagner mógł rozwinąć swoje siły. Pod osłoną wypalonych przed stuleciem wież przeciwlotniczych puścił natarcie na lewe skrzydło mutantów, którzy w morderczym ogniu samobieżnej artylerii pierzchli natychmiast. Potem zwiad na pustynię, koty były już wymęczone jak szlag, ale jakimś cudem Aleksiej potrafił zmusić je jeszcze do truchtu. I nareszcie… Usłyszeli parowe gwizdki poznańskich konwojów.

– Vorvartsować! Vorvarts! Nastupaj! Nastupować!

Rosyjski pluton szturmowy spacyfikował przedpole, transportery szarpnęły w nagłym przyspieszeniu. Niemcy i Czesi przykryli dojazd i zakorkowali boczną drogę morderczym ogniem. Wagner ruszył swoje transportery, przemknęli przez piaszczyste wzgórze wśród miauczenia spieprzających spod gąsienic kotów, i nareszcie… zobaczyli te czterysta pięćdziesiąt ciężarówek. W obronie okrężnej. Wyglądało to na taktykę wymyśloną przez najgłupszego stratega na świecie, kretyna czerpiącego wojskowe wiadomości z książek dla małych dzieci, z książek o Dzikim Zachodzie. Indianie uzbrojeni w łuki i kowboje z coltami w dłoniach… Obrona okrężna w dwudziestym trzecim wieku! Chyba tylko po to, żeby dać dobry cel fachmanom po drugiej strony barykady, którzy nie mieli ani łuków, ani sześciostrzałowych rewolwerów, ale za to moździerze i bazooki. Jatka! Wagner klął, Zorg parskał, a Dołgorukow puścił tak skomplikowaną wiązankę rosyjskich przekleństw, że powinien dostać za to Nobla w dziedzinie rzucania mięsem.

– Mein Gott… – Wagner zakrył oczy, widząc dwa poznańskie czołgi parowe ruszające do szturmu na pustyni. Jeden momentalnie wypieprzył się na minie. Drugi, będący przecież w istocie pancerną lokomotywą – niesterowalny na piasku, niemożliwy do opanowania na nierównym terenie – wpadł w rów. Pieprznął kocioł, błyskawicznie zalewając załogę wrzątkiem, i właściwie już po minucie było po szarży.

– Ja cię… Co oni robią?

– Jaaaaa. Zehr gutnie – mruknął Heini. – Posenwehra im kampf.

– Uuuuuu… – Dołgorukow splunął na podłogę. – Daj mienia, Poliak, dwa płutony.

– Pieprz się – Wagner nie zamierzał dawać nikomu dwóch plutonów. A już na pewno nie plutonu pacyfikacyjnego. Sam liczył na awans i nie zamierzał dać się wyprzedzić przez jakiegoś porucznika. Prześliczna czeska sygnalistka, tkwiąca do połowy we włazie, zaczęła chichotać.

– No, rebiata – krzyknęła. – Dajete mi prikazy?

– Wyprowadź pluton szturmowy i pluton pacyfikacyjny!

– To jeee… Wir machen im wpierdol? Yea?

– Yea!

Zaczęła machać chorągiewkami, ciągle chichocząc. Złośliwi twierdzili, że rozprowadzający batalionu nigdy nie patrzył na te kolorowe szmatki na patykach, które trzymała w dłoniach – podobno domyślał się treści przekazu obserwując jej podrygujące, bujne piersi. Ale można było spokojnie w to nie wierzyć. Upał dochodzący do sześćdziesięciu stopni, spotęgowany jeszcze obecnością rozgrzanych, parowych kotłów, powodował dziwne aberracje we wszystkich umysłach.

Pojazdy Wagnera powoli spływały w dół, samobieżna artyleria waliła na oślep w piasek pustyni. Dało się już słyszeć poznaniaków, wrzeszczących: „Wrocław! Wrocław! Przypalcie im dupę!”. Sygnaliści machali chorągiewkami, Rosjanie ze szturmowego formowali linię i… I nagle Czeszka osunęła się z włazu.

– Jeeeezusicku! Bunker! Tam je verdamte pici bunker!

– Jezu! Pier… O mamusiu moja kochana – najemnicy w opancerzonym transporterze patrzyli na siebie zszokowani. Bunkier!!! Pieprzeni mutanci potrafili wybudować w ukryciu prawdziwy bunkier! Taka osłona była niewrażliwa na ogień artylerii.

Dołgorukow zachował resztki refleksu.

– Ruskije nazad! Nazadujcie bystra! – ryknął przez otwór wentylacyjny.

Pluton szturmowy cofał się pod ogniem cekaemów. Artyleria zaczęła walić w rozbłyski, ale to nie mogło przynieść efektu. Oni mieli bunkier. Wybudowany jakimś cudem w ukryciu, pod okiem codziennie przejeżdżających tędy patroli… To jakiś pieprzony cud! Obsrani mutanci… Jak zdołali to ukryć?! Teraz dopiero stało się jasne, skąd ta dziwna, z pozoru idiotyczna taktyka sił twierdzy Poznań.

Bunkier. Wagner dłuższą chwilę siedział zszokowany, niezdolny do podjęcia jakiejkolwiek decyzji. Bunkier… I niby co miał zrobić? Puścić ludzi do szturmu? Toż ich wysieką na trzydziestu metrach… Puścić zwierzęta? A jak wróci do Wrocławia bez kotów i gepardów?

Zorg wrócił z tyłu pojazdu. Zalatywał kroplami Waleriana tak strasznie, jakby wychlał zapasy z całej apteki.

– Shhho? Whhhhhats now? – ledwie mógł zogniskować wzrok.

– Fuck dich! – Wagner wychylił głowę przez właz. Zarobił rykoszetem albo odłamkiem w hełm i schował się znowu. Szlag! Na szczęście miał pod spodem turban, inaczej świeciłby sporym siniakiem na czole. – Artillery! Krycie!

Goła Czeszka bała się wystawić ręce z włazu. Użyła semafora do sygnalizacji.

– Alles beforderer durchquerować! Zusammen.

Transportery zbliżyły się do siebie. Miał ostatnie sekundy na manewr, bo dojeżdżali właśnie do pierwszych poznańskich ciężarówek.

– Dołgorukow… Nie zawiedź mienia!

Rosjanin uśmiechnął się lekko, potem skinął głową i zapalił papierosa.

– Wyprowadź pacyfikacyjną gruppen i sturmabteilungen. Niech się rozpędzą za naszymi panzerpojazdami. Do szarży im nada wypaść już na pełnej szybkości. Poniał?

– Tak toczno, gospodin major.

Iwan otworzył właz ewakuacyjny w podłodze, opuścił swoje wielkie ciało na beton autostrady i po prostu pozwolił, żeby transporter przejechał nad nim.

– Heini! Niemcy z miotaczami ognia pójdą zaraz potem. Nie chaczu, szto by ktokolwiek w tym bunkrze dożył noczi.

– Jawohl, herr major – na szczęście Heini przynajmniej rozumiał po polsku. Ilekroć się zdenerwował, Wagner zaczynał mówić w swoim ojczystym języku i zapominał najprostszych komend po niemiecku. Poprzednim razem o mało nie doprowadziło to do rozprzężenia kompanii szturmowej, kiedy kazał Niemcom „napieprzać sukinsynów”. Najłatwiej było z Rosjanami. Oni rozumieli wszystko, w każdym języku, podobno nawet po węgiersku.

– Kotku – szturchnął nagą Czeszkę. – Gib mir Posen komandir.

Dziewczyna sprawnie uderzała w rękojeści semafora sygnalizacyjnego.

– Ano. Was mam ukazat’?

– Kryj mnie. Heavy ground attack. Tfu! – zorientował się, że to wiadomość od Polaka do Polaka, więc może nie używać tego Zorgowego żargonu. – Atak pacyfikacyjny. Zrób co możesz.

Jej delikatne dłonie dokonywały cudów. Potem dopadła do peryskopu.

– On powida… – nie znała zbyt dobrze polskiego, więc zaczęła literować. – D-o-b-r-z-e-d-a-m-o-s-ł-o-n-ę. M-a-m-j-e-s-z-c-z-e-c-z-t-e-r-y-c-z-o-ł-g-i.

Wagner wyskoczył z transportera przez boczne drzwi i ukrył się za pancernymi płytami.

– Dołgorukow, napierdalaj! – ryknął.

Pluton pacyfikacyjny, złożony z trzydziestu tygrysów, rozpędzał się właśnie pod osłoną transporterów. Najemnicy zaczęli strzelać, po chwili dołączyła do nich artyleria, ruszyły poznańskie czołgi. Niemcy pompowali swoje miotacze ognia, żeby uzyskać odpowiednie ciśnienie w zbiornikach z żelem.

Tygrysy wypadły zza osłony transporterów od razu na pełnej szybkości. Jeden momentalnie wypieprzył się na minie, trzy skotłowały się, zszokowane, tuż po opuszczeniu betonowego pasa autostrady. Pozostałe biegły dalej.

– Zorg!

Gepardy wymieszały się z Niemcami. Znowu mina. Druga, trzecia… Jezuuuuu! Z natarcia mogły zostać strzępy. Martha, sympatyczna Węgierka, która potrafiła świetnie gotować, wieczorami śpiewała nostalgiczne pieśni i już czternaście razy usiłowała popełnić samobójstwo, podniosła się zza osłony. Waliła z erkaemu prosto w stanowiska zagrażające szturmowcom. Pewnie by ją ścięli seriami, ale, na szczęście, jeden z poznańskich czołgów zatrzymał się i wpylił pocisk prosto w otwór strzelniczy bunkra. Zakotłowało się na podejściu. Tygrysy wpadły do środka, sekundę później gepardy, a potem do otworów strzelniczych dotarli Niemcy. Włożyli tam wyloty swoich miotaczy.

– Weg! Weg! Rausować! – krzyczeli do zwierząt. – Die katzen… Wszystkie raus!

Dosłownie sekundę później, gdy zwierzęta uciekały korytarzami oznaczonymi przez koty, ludzie nacisnęli spusty sprężarek naładowanych napalmowym żelem. Nawet oni odwracali oczy. Żel miał to do siebie, że przyklejał się do skóry. I płonął. I nie można go było niczym ugasić – ani wodą, ani pianą. Żel miał własny utleniacz i palił się do końca. Tak jak przewidział producent.

Gdy wrzaski z bunkra ścichły nieco, ze wzgórz odezwały się cekaemy – chciano dać osłonę uciekającym. Ale w bunkrze nie było już nikogo, kto był w stanie uciekać. Artyleria przeniosła ogień i właściwie wszystko zaczęło się uspokajać.

– Straty meldować – Wagner opuścił bezpieczne stanowisko za transporterem i wyszedł na drogę.

Pluton pacyfikacyjny rozpoczynał właśnie tradycyjny spacerek po polu bitwy, i od tej chwili można było nie obawiać się przypadkowych strzałów. Kierowcy ciężarówek tkwili dalej w swoich kryjówkach, ale poznańscy żołnierze wychodzili już na drogę. Świetnie wyszkolone i wyposażone wojsko. Tyle tylko, że oni nie rozumieli istoty walk na pustyni, ciągle wierzyli w te swoje parowe czołgi, frontalne ataki i miażdżącą przewagę ognia. Nie mieli kontaktów z Beduinami, jak wrocławianie, i niewiele mogli się od nich nauczyć.

– Sygnalistka i oficerowie do mnie – zakomenderował Wagner.

Jego świta zbierała się w pośpiechu. Potem ruszyli na spotkanie dowództwa konwoju, które właśnie wyładowywało się z transportera – ponad stutonowej lokomotywy najeżonej pancernymi wieżyczkami, kryjącymi paszcze dział, moździerzy, granatników i cekaemów.

– Panie generale, major Wagner melduje przybycie grupy uderzeniowej.

Pawelec był starym wygą walk o autostradę, jednak pod komendą miał młodych oficerów. Młodzi nosili nieskazitelne mundury, będące połączeniem uniformów Legii Cudzoziemskiej i Africa Korps z czasów II wojny; do tego skórzane buty do kolan, skórzane pasy z koalicyjkami, skórzane ładownice. Jak oni w tym wszystkim wytrzymywali upał? Poznaniacy gapili się na najemników z równym zdziwieniem. Jak to możliwe, żeby major miał na sobie tylko burnus i turban? Dlaczego porucznicy nosili jedynie kuloodporne kamizelki, a ich sygnalistka była po prostu goła, i właśnie drapała się w porośnięte skłębionymi włosami łono?

Pawelec pochwycił ich spojrzenia.

– Oni pierwszy raz – wyjaśnił. Dobrze wiedział, że w oddziałach najemniczych nie dawało się zaprowadzić jakiejkolwiek dyscypliny, bo służyli tam wyłącznie indywidualiści z nadmiernie przerośniętym ego. Jeśli jednak ktoś potrafił przedrzeć się w pojedynkę przez zabójczą pustynię po to, żeby się zaciągnąć, to znaczyło, że ma w dupie trzy pary oczu ekstra, szósty zmysł, siódmy, i dodatkowo ósmy zapasowy, a żołnierzem jest z urodzenia.

– Panie poruczniku – generał podszedł do Zorga i podniósł dwa palce do czapki. – Bardzo podobała mi się pańska szarża.

Poznańscy oficerowie skamienieli. Jak można salutować zwierzęciu? Zorg zerknął na nich i parsknął cicho. Wyprostował swój chwytny jak u małpy ogon, zakończony żądłem skorpiona, co pewnie oznaczało, że oddaje honory.

Czeszka odebrała meldunek o stratach, nadawany Morsem z pola.

– Nasi todten: jedin tiger, drei koty, tri ludi – zameldowała. – Poznanske straty: funf tanki, odin beforder, dwadcat’ diewiat’ LKW i, ano, acht und zechzein ludi dazu.

– Nieźle – Wagner odwrócił się do swoich i krzyknął: – Dwadzieścia dziewięć ciężarówek jest rozwalonych. Rabujcie sobie co chcecie, tylko szybko.

Po polsku rozumiał może co dziesiąty najemnik, ale akurat ten rozkaz wyczuwali instynktownie. Wszystko co żyło – ludzie, gepardy, tygrysy, koty, a nawet ptaki – runęło pędem w stronę wraków na autostradzie.

– Pan chyba przesadza, panie majorze! – nie wytrzymał któryś z poznańskich poruczników. – To my giniemy, żeby dostarczyć zaopatrzenie do Wrocławia, a pan pozwala grabić?

– Ciężarówki są przeładowane, a ja na bojowe transportery nie wezmę dodatkowego zaopatrzenia. Więc i tak trzeba będzie spalić.

– Jak to spalić?!

– A jak pan myślał? Chce pan zostawić zaopatrzenie dla mutantów?

– Jezu… Przecież w tych pojazdach są trupy naszych kolegów!

– Przykro mi. Nie mam tyle żelu, żeby spalić ciała.

– S… Spalić? – powtórzył porucznik. – Przecież musimy wyprawić im pogrzeb.

Pawelec roześmiał się, ale jakoś tak smutno.

– Myślisz, że mutanci nie mają łopat? – otarł pot z czoła. – W nocy wykopią naszych i zjedzą.

– Boże!!! – młody oficer był bliski wymiotów. – To co zrobimy?!

– To, co zwykle… – generał westchnął ciężko. – Co szóstego nasmarujemy trucizną i… – westchnął znowu. – I zostawimy.

– Jezus… Jezus! Zaraz. To czemu nie nasmarujemy wszystkich i nie zakopiemy? – porucznik wykazał się jednak rozsądkiem.

– Bo wtedy wymyślą jakąś odtrutkę – wtrącił się Wagner. – A co szósty nasz żołnierz spowoduje większe straty wśród wroga, niż cała nasza dzisiejsza akcja. Tak robią Beduini i mają rewelacyjne efekty.

– Taaaa… Żołnierze walczą również po śmierci – Pawelec wziął Wagnera pod ramię i odciągnął na bok. – Mam dla pana ekstra bagaż, majorze.

– Wiem, Baryła mnie uprzedził – Wagner przypomniał sobie pisemny rozkaz, który otrzymał tuż przed wyjazdem. – Ten kurier podobno aż z USA? To możliwe?

– Owszem – Pawelec otworzył właz najbliższej maszyny. – Sue! – krzyknął. – Przekazuję cię w ręce adresata.

We włazie ukazała się rosła Murzynka w polowym mundurze Marines.

– Witam pana, majorze – wyciągnęła rękę. – Pułkownik Sue Kristy-Anderson. Korpus Marines Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej.

Wagner wybałuszył oczy. To była pierwsza Amerykanka, którą widział w życiu. I może jakaś trzecia Murzynka.

– Świetnie pani mówi po polsku.

– Pan też – ucięła. – Proszę mi zapewnić ochronę. To misja najwyższej wagi.

Pawelec tylko machnął ręką, potem poszedł popędzać swoich ludzi. Wagner uśmiechnął się lekko. Nie mógł sobie wyobrazić, jak ważną misję mógł mieć w Polsce oficer zza oceanu.

– Zorg! Pilnuj pani. Tylko jak zaśnie, to nie odgryź jej nogi, tak jak tej ostatniej kurierce.

Amerykanka nie dała się złapać na ten niezbyt wyrafinowany dowcip.

– Witam pana, poruczniku – zasalutowała gepardowi.

Zorg przełknął ślinę i zerknął na Wagnera, ogłupiały.

– Hi – mruknął.

Tymczasem Amerykanka obserwowała wrocławskie pojazdy, ich wyposażenie, ustawienie i sposób, w jaki obsługiwali je najemnicy.

– Dlaczego one są pięć razy mniejsze niż poznańskie? – zapytała, wskazując monstrualną, pancerną lokomotywę za plecami.

– Beduińskie doświadczenia – mruknął Wagner. – Mogą za to wyciągnąć prawie dwieście na godzinę. Potrafimy bardzo szybko uciekać, proszę pani.

Znowu nie zareagowała na dowcip. Była bardzo zasadnicza.

– Mów mi Sue. Po polsku to chyba Zuzanna, tak?

– Mmmmm… Raczej Zuzia – Wagner mrugnął do Zorga.

Murzynka rozglądała się z uwagą, oceniając różnice w wyposażeniu wojsk z obu miast, momentalnie wychwytując wady i zalety. Musiała być niezłym fachowcem od walk na pustyni. Po chwili spojrzała majorowi prosto w oczy.

– OK – przygryzła wargi. – Powiedz mi, jak tu przeżyć, dobrze? Ja mam naprawdę bardzo ważną misję.

Wagner wzruszył ramionami. Dotknął dłonią jej wspaniałych warkoczyków, które sięgały aż do połowy pleców.

– Po pierwsze, włosy – powiedział. – Musisz je zgolić albo obciąć bardzo krótko. Włosy w kroczu trzeba koniecznie ogolić. A jeśli nie chcesz, to lepiej chodzić na golasa… – wskazał czeską sygnalistkę. – Potem reszta instrukcji.

– Rozumiem. OK. – skinęła głową.

Obciążeni łupami najemnicy gromadzili się wokół i gapili na niecodzienną postać. Wagner zawołał Marthę. Ta wzięła swoją fryzjerską maszynkę z transportera i poprowadziła panią pułkownik w jakieś zaciszne miejsce, jak barana do strzyżenia. Żołnierze wokół przysiadali na bagażach, chcąc zobaczyć, co będzie dalej.

Sue Kristy-Anderson wróciła już po kilku minutach, ostrzyżona na chłopaka. Miała kształtną czaszkę.

– Te włosy na głowie i… – zawahała się – i… tam… to z powodu insektów, tak? Macie jakieś specyficzne insekty w tej niszy ekologicznej?

– Nie – Wagner popatrzył jej prosto w oczy. – To tylko taki dowcip, Zuzia.

Najemnicy zaczęli wyć i szturchać się wzajemnie. Dołgorukow upadł na plecy i tarzał się ze śmiechu. Martha chichotała, Heini zakrył twarz, a Aleksiej wychylił się z włazu i bił brawo. Nawet Zorg, zadowolony jak zaraza, mrużył oczy.

Amerykanka wytrzymała jakieś pół minuty. Potem też się roześmiała, choć trochę wymuszenie.

– No dobra. Zrobiliście mnie – przyznała. – Teraz mam się rozebrać do golasa?

– Tak byłoby najlepiej – mruknął Wagner. – Jak chcesz, to dam ci burnus. Bo w tym… – dotknął jej munduru. – W tym zagotujesz sobie mózg.

Wzruszyła ramionami. Od którejś z dziewczyn przyjęła jakąś nawet nie za bardzo przepoconą koszulę, długą do kolan, i naprawdę się przebrała. Trzeba przyznać, że mimo wszystko była rozsądna. I najemnicy jakoś ją zaakceptowali. Nie robili więcej kawałów. Nie włożyli jej kota do majtek, nie rzucili młodej gepardzicy na twarz, nie chlusnęli na nogi wrzątkiem z zaworów spustowych. Zresztą Murzynka była inteligentna, domyśliła się, że dowcip Wagnera uratował ją od „przypadkowego” dotknięcia plecami parowego kotła, od „przypadkowego” podstawienia nogi, dzięki któremu rozwaliłaby sobie twarz o dźwignie sterujące transportera. Musiała już widzieć oddziały najemników i musiała dobrze wiedzieć, co można zrobić ze sztabowym oficerkiem wrzuconym nagle między prawdziwych żołnierzy. Szepnęła nawet „dziękuję”, gdy już ruszyli w drogę powrotną do Wrocławia. Naprawdę była zmyślną małpą. Tłukła się oparta o blaszaną ścianę transportera i ze stoickim spokojem znosiła dobrotliwe zabiegi załogi. A to ktoś podał jej manierkę z sikami zamiast wody, a to ktoś puścił jej nawiew z wentylacji w twarz… Wiedziała już, że dzięki temu dotrze do Wrocławia żywa, zdrowa i niepokancerowana. A w dodatku – pod ochroną najemników – bezpieczna.

Wagner obserwował ją z uśmiechem. Widział już wielu takich oficerów, którzy nagle utracili sztabowy grunt pod nogami. Inaczej ogląda się kolorową mapę i zatyka na niej malutkie chorągiewki, a inaczej to wszystko wygląda w chwili, gdy samemu jest się taką malutką chorągiewką, wbitą w jakąś mapę. Jednak Sue Kristy-Anderson radziła sobie dobrze. Nawet podzieliła się z załogą swoim zapasem skrętów. Nie wkupiła się, oczywiście, ale… Najbliższej nocy będzie mogła zasnąć spokojnie. Bez szczura między udami.

Na szczęście dotarli do Wzgórz Trzebnickich przed zmrokiem. Potem trzeba było rozbić obóz, bo jazda w ciemnościach to dość skuteczny sposób na popełnienie samobójstwa. Byli już jednak w zasięgu artylerii Wrocławia. Śliczna Czeszka wystrzeliła kilka rakiet lokalizujących – faceci przy dalmierzach twierdzy musieli już namierzyć ich pozycje. Koty rozpoznały teren. Było bezpiecznie.

Żołnierze smażyli steki na kotle parowym najbliższego transportera, Martha ugotowała jakąś niesamowitą w smaku zupę z zapasów zrabowanych w rozwalonych ciężarówkach. Potem śpiewała śliczne, nostalgiczne piosenki przy akompaniamencie gitary. A potem przypomniała sobie widok własnej córki, gwałconej na jej oczach w budapeszteńskim bunkrze, dlatego rozbeczała się i poszła strzelić sobie w usta. Na szczęście zakochany w niej na zabój Aleksiej zdążył ją dogonić i włoił w plecy zastrzyk, który robił z mięśni zwykłe flaki. Rosjanin okrył troskliwie kocem chwilowo bezwładną Węgierkę i strzelił jej drugi zastrzyk, z amfetaminy, żeby tak strasznie nie płakała. Czeska sygnalistka zrobiła niedwuznaczną propozycję pani pułkownik, ale zrezygnowała, widząc jej rozszerzone zdumieniem oczy, i poszła przymilać się do innych dziewczyn z oddziału. Najemnicy, którzy nie mieli wart, walili wódę i prochy.

Poznańscy żołnierze byli tak dobrze zorganizowani, że udało im się nawet coś podgrzać, i teraz jedli swoje syntetyczne kolacje z menażek. Spoglądali z zazdrością na dobrze wysmażone steki najemników, ale mimo zaproszeń nie dali się skusić, bo ktoś puścił plotkę, że to jest mięso z ludziny. Kierowcy ciężarówek byli już tak nawaleni, że nie zdołali niczego zjeść. Ktoś rozpalił ognisko z kopca piasku oklejonego napalmowym żelem. Było ślicznie, świecił Księżyc, a ludzie bawili się, każdy na swój sposób. I jeśli tylko ignorowało się tysiące trupów, których kości musiały tkwić w piaskach wokół, to można było zapomnieć, że to impreza na cmentarzu.

Sue Kristy-Anderson podeszła do Wagnera po północy. Strząsnęła z siebie kota, nawalonego po czubki uszu Walerianem, i wyjęła z torby ostatniego skręta. Przypaliła, zaciągnęła się i podała majorowi.

– Skąd macie tyle inteligentnych zwierząt? – spytała. – Przecież po chińskiej bombie nie możecie już robić zmian genetycznych…

– One same się rodzą. Naturalną drogą, wiesz… Dupczenie, ciąża, poród i… już jest na świecie jeden z drugim.

Uśmiechnęła się.

– Zmian dokonano przed bombą Szen? I teraz one przekazują wszczepione cechy potomstwu? – przygryzła wargi. – Ile macie odrzutów?

– Pięć, siedem procent. Ale to nie postępuje. Za sto lat dalej będziemy mieć inteligentne gepardy, tygrysy, koty i ptaki…

– My mamy węże, wiesz? – Otworzyła torbę przytroczoną do pasa i pokazała mu grzechotnika. – Wykrywa miny lepiej niż kot. Nie boi się psów.

– Ale jest dziewięć razy wolniejszy od przeciętnego kota – Wagner zaciągnął się dymem ze skręta i oddał go pani pułkownik. – Gdzieś się nauczyła tak mówić po polsku, Zuzia?

– Mój ojciec był Polakiem.

– Był?

– Taaaa… Zastrzelili go pod Savannah, był w ochronie konwojów.

– Oooo… To już nie pierwszy Polak, któremu tam skroili tyłek.

Początkowo nie zrozumiała, ale potem chyba przypomniała sobie jakąś książkę do historii, bo mrugnęła do Wagnera i roześmiała się cicho.

– Ty palancie!

Również się roześmiał.

– Powiedz… Jak jest w Stanach?

Wzruszyła ramionami.

– Jak wszędzie. Ludzie żyjący w bunkrach, syntetyczna żywność, bunty, pacyfikacje, mutanci… Ogólna beznadzieja.

– Zwiedziłaś kawał świata.

– No. Byłam w Detroit i w Waszyngtonie, przepłynęłam żaglowcem Atlantyk. Byłam w londyńskich bunkrach, byłam w Oslo. Wiesz, że tam jest zimno? Raptem plus piętnaście, dwadzieścia stopni w zimie. He… Ekstra! Potem popłynęłam parowcem przez Bałtyk, do Poznania. Wiesz jaki fajny port jest w Poznaniu? Tylko cały czas walą z dział, nie da się zasnąć w bunkrze.

– Wiem. Te wszystkie świry atakują Poznań, bo to główna baza zaopatrzenia dla Wrocławia.

– Czemu Wrocław jest taki ważny?

– Z tych samych powodów, co tysiąc lat temu. To miasto na skrzyżowaniu szlaków Wschód – Zachód i Północ – Południe. Główny węzeł przemytniczy nowoczesnej Europy.

– No to co?

– To miasto utrzymuje całą Rzeczpospolitą.

– Aaaaa… To przemyt jest taki ważny?

– Zobaczysz. Zainteresuje cię Festung Breslau.

– Eeeeee… Bunkry, jak wszędzie. Beznadzieja, jak wszędzie.

Roześmiał się, tym razem głośno.

– Zobaczysz sama – mruknął.

Owinął się kocem i odszedł wysłać gołębia pocztowego z raportem opisującym wydarzenia dzisiejszego dnia. Aleksiej miał już przygotowanego i rozgrzanego ptaka, najpierw jednak dał mu malutką karteczkę, którą właśnie dostarczył gołąb z Wrocławia. Sądząc po niewyraźnym piśmie autorem musiał być osobiście generał Baryła. Wagner przebiegł wzrokiem kilka linijek tekstu i oniemiał.

„Andrzejku, nadziejus’, że masz w swoich łapskach tę głupią bladź z CIA, która udaje pułkownika Marines. W związku z nią mam dla tiebia specjalne zadanie. Jak dotrzesz do goroda, zagospodaruj jej wremia, żeby to wypadło naturalnie. Zaprowadź ją do swojego domu, do żony i rybionka. Przenocuj, pokaż piękne strony żyzni… Niech wymięknie przed wstrieczą ze mną. Doprowadź ją do płaczu. Ona jest oczeń ważna, więc się postaraj. Podpisano: Baryła, generał. Post scriptum: czy obcięliście jej włosy, świnie?”.

Dziwne zadanie… Doprowadzić „Czekoladę” do płaczu? To da się zrobić bardzo łatwo, ale… O co chodzi w tym wszystkim? Gestem przywołał Heiniego.

– Pilnuj Zuzi – szepnął i mrugnął porozumiewawczo.

Potem wrócił do Murzynki.

– „Czekolada”, musisz trzymać się mojego tyłka. Pewnie zaatakują nad ranem, więc wykop sobie dołek w piasku.

– „Czekolada”? – pani pułkownik, a właściwie agent CIA, wyjęła z plecaka składaną łopatkę i zaczęła kopać. – Wszyscy Polacy to pieprzeni rasiści!

– Pewnie. Jak zobaczę, że jesteś obrzezana, to będzie jeszcze gorzej.

Tym razem się roześmiała, ale śmiech zaraz zamarł jej w gardle. Wrzasnęła i odskoczyła na bok.

– W moim dołku jest czyjaś stopa!

Wagner ledwie zerknął na zbielałe kości. Walki o autobahnę trwały już prawie sto lat, więc raczej zdziwiłby się, gdyby pod warstwą piasku niczego nie było. Wyjął z raportówki płaską butelkę wódki.

– Masz, napij się.

Murzynka usiłowała zapanować nad nerwami.

– Zaraz – potrząsnęła głową, a potem wypuściła z torby swojego grzechotnika. – Muszę się wysikać.

– Sikaj tu – mruknął. – Koty na warcie nie przepuszczą węża, a jak miniesz linię posterunków bez niego, to stracisz swoje śliczne nóżki na pierwszej lepszej minie.

– Jak to… tutaj? Przy wszystkich?

– Boisz się, że zgwałci cię ta Czeszka? Spokojnie, ona jest już nawalona amfą po czubki uszu.

Zdjął nakrętkę i pociągnął łyk, uprzejmie nie patrząc w bok. Po chwili Murzynka podeszła do niego, usiadła obok i przytuliła się do jego ramienia.

– Wiesz… – westchnęła. – Tu z wami… jest jakoś tak… ciepło.

Była przekonywająca. Gdyby nie wiedział, że jest agentem, to może nawet dałby się zrobić na to „ciepło”. Grała nieźle. O co w tym wszystkim chodzi? Podał jej butelkę, pociągnęła wielki łyk.

– „Czekolada”…

– Co, rasisto?

– Masz ochotę na jakąś małą przytulankę?

Znowu westchnęła.

– No, może i mam – szepnęła. – Ale się wstydzę przy tych wszystkich ludziach.

Pociągnęła drugi łyk, właściwie haust. Potem oddała butelkę.

– Czemu to wszystko jest takie popieprzone?

Wagner wzniósł oczy ku niebu. Miał dość biadań na temat „Jak mogłoby być pięknie, gdyby nie cały ten szajs”. Najpierw był wiek pary i elektryczności, potem era atomu, potem wojna, amerykańska masakra pod Pekinem i chińska Bomba Szen. A potem znowu wiek pary. Tyle tylko, że tym razem to był już tylko wiek pary, bez elektryczności. Nikt nie wiedział, co to są szeny. Jakieś bakterie? Nanomechanizmy? Drobinki wywołujące promieniowanie jonizujące? Nie sposób tego stwierdzić bez prądu elektrycznego, napędzającego elektronowe mikroskopy. To coś, te pieprzone szeny, było wszędzie, w całej atmosferze na planecie Ziemia. I… zamieniało wszystkie izolatory w przewodniki. A to oznaczało powrót do pomysłów pana Watta, do pochodni oświetlających wnętrza bunkrów, do kopalń węgla kamiennego, do wojen prowadzonych przy pomocy armat i cekaemów.

Coś tam zostało z dawnych czasów, gdy ludzkość była bardziej rozwinięta. Ostały się zmiany genetyczne, odporność na klasyczne choroby, mała cząstka ultranowoczesnej chemii. Zostały bunkry z czasów wojny, pozwalające przeżyć tym, którzy nie zamienili się wcześniej w potwory. Pozostały zmiany klimatu, gigantyczne morza, które zabrały spore połacie lądu. Jeśli tylko udało się ujść przed zabiciem i zjedzeniem, to właściwie było całkiem fajnie – o ile odpowiadało Ci mieszkanie w którymś z betonowych schronów, rządzonych autokratycznie przez różnego rodzaju mafie.

Niektóre państwa zachowały strukturę organizacyjną, jak choćby te na dalekiej Północy, gdzie wydobywało się węgiel i produkowało stal, albo takie jak Polska, Marakesz, czy Unia Afrykańska, które żyły z przemytu na masową skalę i produkcji narkotyków. Były też luźne związki, jak Beduini i Arabowie, trudniące się ochroną karawan ciągnących przez pustynię ze śródziemnomorskiego wybrzeża na Północ i z powrotem, albo jak Kozacy i Tatarzy, którzy ochraniali szlaki na linii Wschód – Zachód.

Wagner nie wiedział, kiedy zasnął. Obudził go pojedynczy wystrzał i miauczenie kotów. Z trudem rozprostował obolały kark, oparty o brzuch śpiącej Murzynki. Tak jak przewidywał, mutanci atakowali przed świtem, ale była to akcja z góry skazana na porażkę. Odpowiednio wcześnie koty obudziły artylerzystów i cekaemistów, którzy zaczynali właśnie walić wokół ze swojej broni. Najemnicy strzelali race i po kilkudziesięciu sekundach Wrocław przysłał jakąś setkę pocisków wielkiego kalibru, które momentalnie spacyfikowały wszystko, co żyło w okolicznych piaskach. Wagner, ogłuszony eksplozjami, wypluwając piasek z ust wygrzebał się z dołka, ciągnąc za sobą Zuzię. Obydwoje klęli, usiłując coś usłyszeć albo dostrzec w burzy piaskowej, którą wywołały wrocławskie armaty. Zwierzęta instynktownie zbierały się przy swoich transporterach, generał Pawelec ściągał ludzi. Parszywy poranek.

Udało im się ruszyć dopiero pół godziny później, tym razem na szczęście bez niespodzianek. Monstrualny konwój najpierw wlókł się niemiłosiernie, a potem, gdy wjechali w krąg pierwszych umocnień, raptownie przyspieszył. Dymy z miejskich kominów przykrywały całą kopułę Fullera i Wrocław jawił się z daleka jako dziwny miraż, utkany z gęstej mgły.

Sue Kristy-Anderson wystawiła głowę z włazu.

– Wasz bunkier jest taki duży?

– Bunkier? – Wagner uśmiechnął się lekko. – You will see.

– What?

– Will see.

Usłyszeli syk hydraulicznych siłowników rozsuwających wrota tuneli. Najemnicy rozbijali tulejki z chemicznym światłem. Po chwili ogarnął ich mrok, rozświetlony jedynie słabymi ognikami. Zrobiło się trochę chłodniej. Wagner kazał Heiniemu poprowadzić transporter do bocznego kanału metra.

– Wysiadamy – zręcznie zeskoczył z pancernej burty.

– Muszę się zameldować.

– Spokojnie – przerwał jej, ściągając burnus przez głowę. – Najpierw prysznic – otworzył drzwi jednej z wielu kabin ukrytych w ścianie. – Chodź.

Murzynka zdjęła koszulę i wsunęła się do ciasnego wnętrza obok niego.

– Jakiś dziwny ten prysznic – powiedziała. – Gdzie jest dźwignia gazowa?

– Chcesz się myć gazem? – parsknął śmiechem. – Patrz – odkręcił kran.

Targnęła się w tył, zaskoczona strumieniem wody, który chlusnął jej na głowę.

– Jezu… Jezuuuuu… – wycierała oczy. – Macie tu aż tyle wody?!

Myjąc jej plecy wyjaśnił, że woda jest chemicznie oczyszczana we wtórnym obiegu. W tej samej, której teraz używali, kąpało się już pewnie parę tysięcy osób. Nie chciała uwierzyć, że ktoś może być aż tak bogaty, żeby robić sobie wodne prysznice. Najemnicy z kabin obok gwizdali i krzyczeli, że zaraz zobaczy lepsze cuda.

Wagner podał jej ręcznik. Wyjęła z torby galowy mundur Marines, on włożył swój wzór 31 – tropikalny uniform składający się z sandałów, płóciennych szortów, koszuli z naszywkami i korkowego hełmu. Nie przypiął broni do paska. Od kiedy jego córka zaczęła raczkować, unikał przynoszenia pistoletu do domu.

– Możemy? – wskazał jej drogę do windy. Cierpliwie czekał, aż pani pułkownik dopnie nareszcie wszystkie guziki kurtki. Miała piękne ciało. Gdyby nie duży, typowo murzyński tyłek i zbyt długie stopy, byłaby wyjątkowo zgrabna. Żałował, że wokół było tylu żołnierzy i w związku z tym nie mógł podjąć próby zatrzymania jej pod prysznicem. Jednak do windy wsiedli tylko w trójkę, z Zorgiem, który się nie mył i zdążył załatwić wszystko szybciej. Najemnicy musieli najpierw zdać sprzęt.

– Teraz się przygotuj – mruknął, gdy ruszyli w górę.

– Na co?

– Na szok – uśmiechnął się smutno. Widział już wielu takich przybyszów z obcych stron, którzy byli tu po raz pierwszy. Był świadkiem, jak jeden Węgier zwymiotował z wrażenia, a słyszał od kolegów, że podobno pewien Arab zastrzelił się w amoku. Na szczęście Kristy-Anderson również nie miała broni przy sobie. Gdy dotarli na górę, szarpnął zdecydowanie dźwignię otwierającą drzwi.

– Proszę – przepuścił ją przodem.

Najpierw zmrużyła oczy, oślepione nawałą światła, potrząsnęła głową, a potem…

– Jeeeeez!!! – szarpnęła się w tył. – It’s not real!!!

– Przeciwnie – usiłował ją podtrzymać. – To wszystko jest prawdziwe.

– Jeeez! Jeeez!!! Shit!!! Fuckin’ bullshit!

– Ou yea… – mruknął Zorg. On również widział już niejedno w wykonaniu gości, którzy byli tu pierwszy raz.

Zszokowana Murzynka patrzyła na palmy, tuje i cyprysy porastające Wzgórze Wojewódzkie, gdzie była stacja wind z podziemi. Patrzyła na wypielęgnowane ścieżki, ławeczki w zieleni… Potem przeniosła wzrok na Ostrów Tumski, z wieżami starożytnych kościołów, minaretami meczetów i kopułami synagog. A potem zauważyła Odrę.

– Jeeeeeez!!! It’s river… Am I going crazeeee?!

– Nie. Widzisz prawdziwą rzekę.

– Skąd? – po pierwszym szoku przeszła na polski. – Skąd macie tyle wody na pustyni?!

– Nie daj się zwieść pozorom. To tylko kilkucentymetrowa warstwa. A dno pomalowali tak, żeby wyglądało na parometrową głębię – Wagner uśmiechnął się lekko. – Potem rurociągiem pompują wodę z powrotem i puszczają w ruchu ciągłym, tak, żeby wszyscy myśleli, że mamy prawdziwą, historyczną Odrę…

– O mamo… To pierwsza rzeka, jaką widzę w życiu. – Murzynka przeniosła wzrok na fullerowską kopułę kryjącą całe miasto, potem zerknęła na palmy. – Stać was na tyle plastikowych drzew?

– One nie są plastikowe. Są prawdziwe.

– Fuck!!! Jak to prawdziwe? Rosną?!

– Owszem.

– Jesus Christ… – o mało nie zemdlała. – Nie może być tak pięknie na świecie. A to… – wskazała najbliższe drzewo. – To może prawdziwe banany, co?

– Tak.

Podeszła bliżej. Usiłowała powąchać. Nagle targnęła się w tył, widząc podchodzącego z boku policjanta.

– Ja tylko patrzyłam, proszę pana! – krzyknęła spanikowana. – Nie dotykałam!!! Przysięgam!

Policjant parsknął śmiechem.

– Co pani? Pierwszy raz we Wrocławiu, czy co?

– Ja nie dotykałam! Nie dotykałam!!! Nie możecie mnie aresztować!

– Daj pani spokój…

Chciał odejść, ale powstrzymał go Wagner.

– Ona jest aż z USA. Może byśmy tak dali jej spróbować jednego?

Policjant wzruszył ramionami.

– Nie ma sprawy – wyjął z kieszeni bloczek i coś napisał na kartce. Potem przystawił swoją pieczątkę. – Proszę – podał Murzynce wyrwaną kartkę. – To jest pozwolenie na zerwanie jednego – zasalutował i odszedł, nie zajmując się więcej „wariatką”.

Sue Kristy-Anderson przełknęła ślinę.

– O czym mówiliście? – spytała, patrząc podejrzliwie.

– Możesz sobie jednego zerwać, Zuzia.

– Prawdziwego banana?

– Mhm.

Wyciągnęła szybko rękę w stronę drzewa, myśląc, że ich przestraszy. Ale nic z tego. Wagner czekał cierpliwie, a Zorg wysikał się na trawniku i teraz ziewał.

– No, dalej.

Dopiero teraz zrozumiała, że major mówi poważnie. Że ona naprawdę może sobie zerwać prawdziwego banana! Przełknęła ślinę i popatrzyła na całą kiść.

– Aaaa… A jak źle zerwę i spadną wszystkie, to mnie aresztujecie, tak?

– Nie wygłupiaj się, Zuzia. No! Do roboty.

Zerwała, w trakcie tej czynności chyba polecając duszę Bogu. Zorg ziewał. Pani pułkownik była bliska apopleksji, jednak miała za sobą twardą szkołę. Usiłując pokazać, że to dla niej nic takiego, ugryzła banana razem ze skórą. Zorg zrolował na trawie, a Wagner zaczął się śmiać.

– To się obiera, głupia „Czekolado” – pokazał jej jak. – Żresz środek, a resztę wyrzucasz do kosza na śmieci.

– Co to jest „kosz na śmieci”? – spytała.

– No kosz, gdzie… no… No, gdzie się wrzuca śmieci.

– A co to są śmieci?

– O żesz ty! To są resztki, niewykorzystane części czegoś, coś co ci się już nie przyda.

– I co się robi z tymi śmieciami? – patrzyła na Wagnera nieufnie. Banana pożarła. Teraz trzymała w ręku skórkę i jakoś nie mogła się z nią rozstać.

– Nie wiem. Wyrzuca się gdzieś – nie miał zielonego pojęcia, jak działa Zakład Oczyszczania Miasta. – No dobra. Możesz to sobie zachować na pamiątkę. Tyle, że ci niedługo zgnije.

Ruszył ścieżką w dół zbocza. Murzynka patrzyła w lekkim szoku na ocieniające drogę palmy, tuje, platany i cyprysy. Nagle krzyknęła.

– A co to jest?!

– Choinka.

– Co to jest „choinka”?

– No, takie drzewko. Sosna, czy modrzew… Szlag! Nie znam się, nie jestem botanikiem.

– Ty mi tu nie pieprz, Andy! Widziałam prawdziwe drzewa w muzeum w Detroit. I wiem, że drzewa mają liście. Nie wciskaj mi ciemnoty!

– To jest iglaste. Jezu, chodźmy wreszcie…

Znowu ruszył przodem, ignorując kolejne okrzyki i pytania pułkownika. Zaprowadził ją do małej knajpki na Moście Pokoju. Od kiedy znikły samochody, most okazał się za szeroki jak na potrzeby riksz i dorożek, więc z boku ustawiono stoliki. Leciutki wiatr, wywoływany przez monstrualne śmigła Wyspy Opatowickiej, przyjemnie chłodził skórę. Trzy stoliki dalej kilku Arabów, wyzwolonych na moment spod władzy islamu, uchlewało się w szybkim tempie. Tuż obok jakaś pani w średnim wieku jadła lody i uspokajała swojego cocker-spaniela, który usiłował obszczekiwać Zorga. Wokół było pusto, sennie i jakoś tak „sprzyjająco”. Nawet kelner ruszył tyłek na widok nowych gości.

– Dzień dobry państwu. Czym mogę służyć?

– Ta pani jest z USA. Spróbujmy może dać jej sałatkę ze świeżych warzyw, jakieś wino… ale dobre. Coś z Afryki. I może bułkę. Tylko świeżuteńką, chrupiącą, posmarowaną grubo masłem. Aha, i niech pan dosypie dużo soli. Ona całe życie na syntetykach. Musi poczuć jakiś konkretny smak.

– Rozumiem. Dodam idokaminy.

– Nie, nie, nie. Żadnej chemii – Wagner uśmiechnął się lekko. – Wiem, że nie będzie jej smakować, ale… Niech raz w życiu dziewczyna spróbuje naturalnych warzyw.

– Oczywiście, proszę pana. Tylko… ta pani będzie miała później, eeee… sraczkę, za przeproszeniem.

– Trudno. A poza tym ona jest pułkownikiem Marines, jakoś przeżyje.

Wagner zamówił dla siebie instant whisky, a dla Zorga surową, siekaną świńską wątrobę i krople Waleriana.

– Ty… Andrzej – Murzynka odruchowo dotknęła swojego mundurowego pasa. Pewnie miała tam zaszyte złote dolary. Coś, co zrobiłoby wrażenie w Wielkiej Brytanii, może w Oslo, troszeczkę w Poznaniu. Tutaj cały pas mógł jej wystarczyć raptem na dobry obiad w szacownej knajpie. – Ile to będzie kosztowało?

– Nie wygłupiaj się. Ja stawiam.

– No, ale ile?

– Jakieś sto dwadzieścia, sto trzydzieści tysięcy złotych.

– Ile to na dolary?

– Dwa, trzy miliony. Nie wiem, przecież naszych walut praktycznie się nie wymienia.

Westchnęła ciężko.

– Dwa, trzy miliony? – przygryzła wargi. – Nie stać mnie.

– Przecież ja zapraszam.

– Nie wygłupiaj się – powtórzyła jego słowa. – Ile zarabiasz w wojsku?

– Zuzia… Nie można przeliczać cen i zarobków z Wrocławia. Tu się sztucznie winduje ceny i pensje na niebotyczne wyżyny, żeby nikt nie przyjeżdżał i nie wtykał nosa. Ty myślisz, że ludzie nie chcą żyć w raju? Chcą. Jednak żeby nie nazywano nas ksenofobami i rasistami, to my nikomu nie odmawiamy prawa do osiedlenia się, tyle tylko, że nikogo nie stać na życie we Wrocławiu. Ale to już jego sprawa. Nie nasza.

– Ale… ale to naprawdę raj.

– Owszem – przerwał, gdy kelner stawiał przed nimi zamówione trunki i potrawy. – A jak myślisz? Dlaczego?

– Bo mieliście szczęście i kopułę fullerowską postawiliście przed wojną.

Żachnął się.

– Jesteś głupią „Czekoladą”. Widziałaś Twierdzę Poznań?

Skinęła głową.

– Widziałaś? Tam Wojsko Polskie rozpaczliwie walczy o utrzymanie skrawka autostrady i portu. O utrzymanie dostaw do Wrocławia. Żyją w bunkrach, w beznadziei, giną na jakiejś zapomnianej przez wszystkich szosie. Tylko po to, żebyśmy mogli tu świeże warzywka zajadać. Wiesz dlaczego? Powiem ci – podniósł do ust szklaneczkę z doskonałą, amerykańską whisky. – Tu Wojsko Polskie to jedynie pełni honorowe warty przy pomnikach, przy wejściach do urzędów. Walczą najemnicy. Polscy to mogą być co najwyżej wyżsi oficerowie. Ale takiego najemnika musisz czymś skusić. Na przykład wizją raju. Wiesz, jakie legendy krążą o Festung Breslau w Reichu albo w Rosji? Ludzie tracą całe rodziny, żeby dojść do krainy marzeń. Widziałaś Iwana Dołgorukowa? Był księgowym w Moskwie. Przelazł sam jeden całą pustynię, bez broni i bez zapasów. Jak tu dotarł, to mimo że nie miał pojęcia o wojsku, od razu zrobiliśmy go porucznikiem. Jeśli ktoś wie jak przeżyć i jak zabijać gołymi rękami, to znaczy, że jest urodzonym żołnierzem i niepotrzebne mu żadne akademie. A Heini? Meine liebe Heini? Pracował jako utylizator zwłok. Miejsce pracy: bunkier w Stuttgarcie. Tylko że potrafił tu przyjść i jako legitymację pokazał dobrą setkę uszu różnych mutantów. Miał peem Heckler amp;Koch, ale szybko skończyła mu się amunicja… A mimo to przyszedł cały i zdrowy. Nawet nie zmęczony. A Martha? Była katem w Budapeszcie. Ale coś się odwinęło i jakieś brzydkie rzeczy zrobili z jej rodziną.

– Po co mi to mówisz?

– Chcę ci tylko powiedzieć, że najemnik może walczyć za żołd, lecz pieniądze nic nie znaczą. Najemnicy walczą za prawo do życia w raju. Nikt nie będzie codziennie nadstawiał tyłka, nikt nie będzie się narażał na zjedzenie, nawet posmarowany trucizną, wyłącznie za forsę. Oni dokonują cudów, bo mogą wrócić tutaj. Mają swoje żony, dupy, kochanków… Mają perspektywę normalnego życia, o której reszta świata może jedynie czytać w starych powieściach. Dlatego też Wojsko Polskie może się tutaj ograniczyć wyłącznie do trzymania honorowych wart z okazji różnych uroczystości.

Nie bardzo mogła dalej rozmawiać, bo miała usta pełne śliny. Skosztowała sałatki. Rzeczywiście niezbyt jej smakowała, syntetyki wygarbowały jej podniebienie na deskę. Natomiast wino – wprost przeciwnie. Smakowało… Wychyliła cały kieliszek szybciej, niż major swoją whisky. No i bułka… Bułka, grubo posmarowana masłem i posypana warstwą soli, była świetna. Sue włożyła do ust kolejną porcję sałatki.

– Hmmm… Smakuje jak trawa. Bo wiesz, ja kiedyś z ciekawości polizałam prawdziwą trawę…

– W muzeum w Detroit? – zakpił.

Zorg, który w międzyczasie uporał się z wątrobą, ziewnął i wyciągnął swój długi ogon, zakończony żądłem skorpiona. Na widok żądła spaniel przezornie schował się za nogami swojej właścicielki. Te wszystkie psy, mimo że cholernie głośne, nie były jednak tak zupełnie głupie…

Wagner zapłacił i kazał kelnerowi wezwać fiakra. Wsiedli do dorożki.

– Co to za gmach? – spytała Sue, wskazując budynek za ich plecami.

– To jeszcze Hitler budował… Ministerstwo Przemytu, zwane dla niepoznaki Urzędem Wojewódzkim.

Oczywiście żadnego województwa od dawna już nie było, natomiast tajniki produkcji nowoczesnej amfetaminy X-12 znali jedynie chemicy ukryci w podziemiach wspaniałej budowli. I to się cholernie opłacało. Ich praca w dużej części utrzymywała byt Rzeczypospolitej.

Dorożka skręciła w prawo. Żołnierze w tropikalnych hełmach, strzegący urzędów państwowych, prezentowali broń przed majorem. Potem wjechali na Wybrzeże Wyspiańskiego. Imperialny styl państwowej architektury ustąpił miejsca luksusowym willom, tonącym w zieleni wysokich palm. Wielkie śmigła Wyspy Opatowickiej były coraz bliżej, więc wywoływany przez nie wiatr czuło się tu lepiej. Sue Kristy-Anderson rozglądała się, przygryzając wargi. „Doprowadzić do płaczu” – brzmiał rozkaz generała Baryły. To da się zrobić, bardzo łatwo i już niedługo. Tylko o co w tym wszystkim chodzi?

Skręcili znowu przy Hali Ludowej, wjeżdżając w ulicę Mickiewicza. Sue po raz pierwszy w życiu zobaczyła prawdziwy park. Nawet nie zdążyła zdziwić się setkami gatunków drzew, gdy dorożkarz zatrzymał się przed niewielką, ukrytą w zieleni willą i zażądał odpowiednika paru milionów dolarów. Wagner zapłacił. Pani pułkownik wyszła na miękkich nogach, ale najlepsze było dopiero przed nią. Biedna dupka…

Gdy Wagner otworzył furtkę, Ania, jego żona, wybiegła z domu na spotkanie gości.

– Andrzejku! – rzuciła mu się w ramiona. – Wszystko w porządku? Nic ci nie jest? Poszło jakoś na pustyni?

Nim zdążył odpowiedzieć, Ania witała się z panią pułkownik, a potem pocałowała Zorga.

– Cześć, kotek. Pilnowałeś mojego męża?

Gepard polizał ją po twarzy.

– No chodźcie, chodźcie. Zjecie coś? A może zrobimy grilla w ogrodzie?

Poprowadziła ich do salonu, ukrytego za panoramiczną, odblaskową szybą. W przeciągu kilku sekund potrafiła złajać raczkujące dziecko za to, że przewróciło wazon, podać drinki i opieprzyć służącą. Wróciła z kuchni z szerokim uśmiechem na twarzy i talerzem obciążonym malutkimi kanapkami.

– Siadajcie, proszę – szczebiotała. – Zorg? Dać ci trochę surowego mięsa?

Nie zdążyli zająć miejsc w fotelach, a ona już potrafiła pochwalić się przed Murzynką pensją męża, wspaniałym zdrowiem dziecka, tym, że mają w garażu prawdziwego konia i dwoma sypialniami na piętrze, urządzonymi w stylu arabskim. Na razie jeszcze nie otwierała szaf, żeby pokazać swoje ciuchy – postanowiła od razu strzelić z najgrubszej armaty. Przepełniona dumą przyniosła ich książeczkę rodzinną i zaprezentowała pierwszą stronę, z ogromną pieczątką i napisem, który stwierdzał, że zarówno mąż, jak i żona mają pierwszą klasę czystości i w związku z tym gmina wydała im pięć pozwoleń na posiadanie dzieci. Poniżej była mniejsza pieczątka z napisem: „Jedno pozwolenie wykorzystane”.

– Bo wie pani – Ania usiadła tuż przy Sue, której kanapka uwięzła w gardle. – Na pięcioro dzieci to pewnie nigdy nie będzie nas stać, ale planujemy z mężem jeszcze jedno. A jak mu dadzą awans w przyszłym roku, to może jeszcze jedno. Jestem zdrowa, mogę rodzić. A pani? Ma pani dzieci? Jakie? Ile?

Kristy-Anderson zaczęła się dławić kanapką. Usiłowała zacisnąć oczy. „Doprowadzić do płaczu” – kazał Baryła. Boże, jakie to łatwe. Najprostszy rozkaz, jaki otrzymał w życiu… Tylko co jest grane?!

Ania pokazywała właśnie zdjęcia dziecka. Szkrab w przedszkolu. Gówniarz na balu maskowym (zresztą nierozpoznawalny na fotografii, bo przebrał się za mutanta – trzeba było pokazywać palcem, który to z tłumu bachorów). Szczeniak (podtrzymywany przez przedszkolankę) składający wiązankę kwiatków z okazji święta państwowego pod pomnikiem Pana Jana, Wskrzesiciela Rzeczypospolitej. Pułkownik Marines usiłowała skupić się na napisie wyrytym w cokole: „Przechodniu, powiedz Polsce, że zrobiłem to dla swojego Narodu. Musicie przetrwać za wszelką cenę!”.

– To co robimy? Grill w ogrodzie? Zorg, masz ochotę?

– Thhhylkhhho mi nie pshhhuj mhhhięsa, Ankha! – mruknął gepard. – Nie jhhem smażhhhonego…

Służąca przygotowała wszystko błyskawicznie. Usiedli w wyplatanych fotelach pod ogromną palmą, Wagner osobiście zajął się przyprawami i obsługą rusztu. Sączyli wódkę z martini, Ania pytlowała zawzięcie, doprowadzając Murzynkę do szewskiej pasji. Bosko! Najłatwiejszy rozkaz w życiu. Sekunda w wykonaniu Ani.

Wagner zdjął swój korkowy hełm i przy pomocy plastikowej uprzęży wspiął się na palmę, po czym ściął maczetą orzech kokosowy. Ania kazała służącej przepołowić go i podać Murzynce. Boże, kokosowe mleko! „Doprowadzić do płaczu”. Sure! „Czekolada” chłeptała w lekkim amoku. No problem. Tylko o co w tym wszystkim chodzi?! Agentce CIA niewiele brakowało do totalnego odlotu, nawet bez amfetaminy X-12. Chwilę potem Ania podała steki z karkówki, do tego sałatka i niemiecki szprycer na winie, wódce i piwie.

„Czekoladzie” głowa zaczęła się chwiać już po pierwszym łyku. Dziecko kwiliło w salonie, Anka poszła je nakarmić. Okazało się, że na autostradzie Sue nawet nie skosztowała steków, bo uwierzyła w plotkę, że to było mięso z ludziny. Teraz więc po raz pierwszy w życiu jadła wieprzowinę. Wyraźnie nie smakowało jej, bo syntetykami zamieniono jej podniebienie w podeszwę buta bojowego, ale nastrój sprawiał, że mrugała oczami, usiłując pozbyć się tych cholernie upierdliwych łez.

Zorg, nażarty po czubki uszu, zwinął się w kłębek na trawie i ułożył do snu. Domowy ratlerek usiłował mu dokuczać i nawet złapał porucznika za ucho, ale zwątpił i zwiał, gdy Zorg ziewnął przez sen i pokazał swoje dodatkowe zęby, wysuwane zza kłów.

Wagner wziął z barku butelkę koniaku i dwa ogromne kieliszki, a potem zaprowadził Zuzię do Parku Szczytnickiego. Patrzyła na te setki gatunków drzew, łykając łzy. Postanowił jej nie popuścić – zawsze był bardzo sumienny w wykonywaniu rozkazów. Lawirował między chichoczącymi w zapadającym zmroku parami, odpędzał wiewiórki, które usiłowały wymóc na nim orzechy, odganiał łaszące się do nóg zające i króliki. Zaprowadził panią pułkownik do dziewiętnastowiecznej, smukłej jak strzała wieży widokowej. Po wąskich, trochę już zmurszałych schodkach weszli na podest u szczytu. Wagner usiadł, opierając się o ścianę, i oparł nogi na barierce.

Tu, ponad szczytami drzew, wiatr produkowany przez śmigła Wyspy Opatowickiej był bardziej odczuwalny. Słońce zachodziło właśnie, skrząc odblaskami na szklanej kopule; poniżej było morze zieleni, widzieli dachy rezydencji prominentów i co ważniejszych przemytników. Gdzieś w dole turkotał konny tramwaj, dorożki lawirowały między pniami drzew, wgryzających się w nawierzchnię ulicy Pana Jana. Zapalano pierwsze lampiony i gazowe latarnie. Ludzie całymi rodzinami gromadzili się na trawnikach, żeby zjeść kolację; kobiety właśnie rozpakowywały kosze z jedzeniem. W parku otwierano pawilony wieczornych restauracji.

Wagner napełnił kieliszki koniakiem. Sue wychyliła swój jednym haustem. Beczała już zupełnie otwarcie.

– Wiesz… – połykała łzy. – To wasze dziecko… Wiesz… Ja mam szóstą klasę czystości!

– Co ci zrobili? – spytał.

– Wykastrowali mnie.

– No co ty? Baby nie da się wykastrować.

– Unieczynnili mi jajniki – wyjaśniła. – Mam szóstą klasę. Jestem prawie mutantem – ryczała coraz głośniej. Wytarła łzy rękawem, posmarkała się. Dał jej chusteczkę. – Ta twoja żona… W takiej pięknej, zwiewnej sukience. Służąca, dziecko, sałatka, pielęgnowanie ogrodu. Tym się zajmuje. A ja wiem tylko, jak z zawiązanymi oczami rozłożyć i złożyć karabin maszynowy! Wiem, jak dowodzić plutonem zwiadu! Jak zapewnić wsparcie ogniowe batalionowi w okrążeniu! Boże… Nie umiem robić sałatki i nigdy nie miałam na sobie sukienki! Nigdy nie będę mieć dziecka…

Nalał jej nową porcję koniaku. Ciekawe, jakie plany łączył z nią Baryła? Znowu jednym haustem przełknęła zawartość ogromnego kieliszka.

– Nigdy nie będę mieć małego pieska – zabrała mu butelkę i pociągnęła kilka łyków prosto z gwinta. – Nie będę żyć wśród drzew.

Wagner przestraszył się, czy przypadkiem nie przesolił z tym płaczem. Miał nadzieję, że Murzynka nie skoczy nagle z tej cholernej wieży. Pomógł jej się podnieść i, asekurując pijaną w sztok kobietę, sprowadził na dół, po czym, trzymając pod ramię, zaprowadził do domu. Na szczęście Ania umiała się znaleźć w takich sytuacjach. Rozebrała panią pułkownik, umyła, włożyła jej koronkową nocną koszulę i położyła spać w jednej z urządzonych w arabskim stylu sypialni…

Rano Sue wyglądała trochę lepiej. Złapał ją na tym, jak przegląda się w lustrze, obciągając na sobie skłębione koronki. Pół nocy spędziła w toalecie, ale jednak zdołała się umyć i zejść, już w galowym mundurze Marines, na śniadanie. Na jej widok porucznik Zorg podrapał się tylną łapą za uchem. Najwyraźniej założył się z Anką, czy pani pułkownik zdecyduje się na ryzyko powrotu do ubikacji i spędzenie tam długich godzin, czy też raczej zrezygnuje z grzanek i dziwnie pachnącego płynu, który, jak jej objaśniono, nazywa się „herbata”… Obydwoje, Zorg i Anka, obserwowali zafascynowani, jak Zuzia gryzie grzanki z miną w stylu „w Pearl Harbor też było ciężko…”. Wagner nie wiedział, czy wygrała jego żona, czy zwierzak; nie wypadało pytać przy gościu, choć ta kwestia nurtowała go coraz bardziej.

Służąca pomogła mu zaprząc konia do zgrabnej dwukółki. Już po kilkunastu minutach udało mu się wpakować do powozu panią pułkownik i porucznika. Kristy-Anderson zakryła oczy szkłami przeciwsłonecznych okularów, nie mógł więc nawet dostrzec, na co patrzyła. Strzelając z bata, poganiał konia. O tej porze ruch na ulicach dopiero narastał, więc stosunkowo szybko dotarli do mostu Grunwaldzkiego. Zaraz za nim rozciągały się stajnie Ministerstwa Przemytu… Tfu! Urzędu Wojewódzkiego. Wagner zostawił swój pojazd pod opieką sprawnych koniuszych i szerokimi, mającymi przypominać o szacunku dla władzy, postfaszystowskimi schodami poprowadził ich między ogromne kolumny. W hallu panował miły chłód, ale sandały plaskały nieprzyjemnie na granitowych schodach. Potem kontrola, pobieżna rewizja, i adiutant zaanonsował gości generałowi. Gdy wprowadzono ich do gabinetu, Sue wreszcie zdjęła swoje ciemne okulary.

Generał Baryła odwrócił się od okna z widokiem na Odrę i Ostrów Tumski. Udało mu się jakoś poruszyć swoje wielkie cielsko. O dziwo, nie oderwał się przy tym żaden z guzików munduru, opiętego jakimś cudem na monstrualnym brzuchu. Baryła podreptał w ich stronę na swoich krótkich nóżkach, wygiętych w straszliwy iks, i podał w uścisku dłoń z serdelkowatymi, porośniętymi rzadkim włosem palcami. Wbrew pozorom nie był mutantem – miał pierwszą klasę czystości, żonę i piątkę dorastających dzieci.

– Witam panią, pułkowniku – wysapał. – Jest mi niezmiernie miło, że widzę panią całą i zdrową.

– Cała przyjemność po mojej stronie, panie generale.

– O… Świetnie pani mówi po polsku.

Tym razem nie sparowała tym swoim „Pan też”. Uśmiechnęła się.

– Jestem pół-Polką.

– Ach, więc Kristy w pani nazwisku to zangielszczone „Kiściak”?

– Nie. Anderson to od „Andrzejewska”.

Baryła również się uśmiechnął. Wskazał im fotele.

– Wiem, że major Wagner jest miłośnikiem koniaku, ale chciałbym państwa poczęstować czymś, co jest produkowane w naszej ojczyźnie. To miejscowa specjalność – podniósł oszronioną butelkę.

– Miejscowa specjalność? Czyżby amfetamina X-12? – Murzynka postanowiła jednak pokazać pazury.

Roześmiał się. Choć miał powierzchowność dobrodusznego, niezbyt lotnego grubasa, był człowiekiem niezwykle inteligentnym, i cenił tę cechę u innych ludzi.

– Może na razie dajmy sobie spokój ze strzykawkami – napełnił malutkie kieliszki. – Póki co, proponuję czystą wódkę.

– Na zdrowie! – Sue wychyliła kieliszek, wykazując dużą znajomość polskich zwyczajów.

– Coraz lepiej was szkolą w tym CIA – Baryła z trudem zmieścił się w fotelu za ogromnym biurkiem.

– Słucham?

– No nieeee… Agent z problemami słuchu? Chyba niemożliwe…

– Pan powiedział: „CIA”.

Światło odbijało się od przydymionego szkła kopuły nad miastem i gęstych żaluzji w oknie, rzucając dziwne cienie na twarz generała. Atmosfera gabinetu wydawała się senna, jakby nie do końca realna.

– Owszem. Choć na pewno przeszła pani szkolenie w Marines. Zawsze dbacie o dobre „przykrycie”, ale pułkownikiem pani nie jest, prawda?

– Nie rozumiem o czym pan mówi, panie generale.

Baryła westchnął ciężko, potem wydął swoje olbrzymie wargi.

– Powiedziałem, że jest pani agentem CIA. Pani szefem jest Terry Robinson, zajmuje pani trzynastą celę szóstego wydziału w bunkrze Langley. Polskiego uczył panią jej ojciec, pan Andrzejewski. Oprócz tego przez ponad rok uczyła się pani intensywnie naszego języka w ośrodku kryptograficznym w Detroit. Miała pani sześciu nauczycieli, w tym dwóch Polaków: panią Wróblewską i pana Martyniaka… Mam wymieniać dalej?

Przygryzła wargi.

– Popełniła pani szereg przestępstw federalnych – kontynuował generał. – Polizała pani trawę w Parku Narodowym bunkra Detroit. Zresztą… też mi park – wzruszył ramionami. – Dziesięć metrów na dziesięć. I w dodatku dała się pani sfotografować. Mniejsza z tym. Kochała się pani nielegalnie, trochę handlowała maryśką wśród kolegów. Sprawa sądowa była już w toku, ale zwerbowali panią do tej misji, i jakoś się udało, prawda?

– Chcę się skontaktować z konsulem Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej! – powiedziała trochę za szybko. Pokazała, że udało się ją zdenerwować.

Baryła ryknął śmiechem. Monstrualny brzuch zaczął mu się trząść, ale krawiec, który szył generalski mundur, był fachowcem najwyższej klasy. Żaden guzik nie odpadł, choć zakrawało to na cud.

– Ależ proszę… Zdziwi się pani, ale mamy we Wrocławiu nawet waszego konsula. Honorowego. On nawet raz na pół roku otrzymuje jakąś pocztę! Nic nie łączy naszych narodów od czasów Bomby Szen, ale my mamy nawet waszego konsula. Chyba do pokazywania w ZOO, ale jest. Jest! Proszę – wykonał zapraszający gest, niczym dobry gospodarz. – Mam go wezwać?

Oddychała trochę za szybko. Wagner wyczuł, że zaczęła się bać.

– I co niby moglibyście mi zrobić? – kpił Baryła. – Spuścić na łeb bombę atomową? Mam wrażenie, że bez elektryczności będzie to dla was dość kłopotliwe. A może armia USA uderzy na Wrocław? Hmmmm, macie aż tyle żaglowców, żeby przewieźć wojsko przez ocean? – pochylił się nad lśniącym blatem. – No, proszę mi nareszcie powiedzieć, czy konsul ma być obecny, gdy będę rozrywał panią końmi na Rynku, czy nie?

Sue bała się jak diabli. Zacisnęła dłonie na poręczach fotela. Zorg też to dostrzegł, zastrzygł uszami. I, tak jak Wagner, zauważył coś jeszcze.

– Pani się zastanawia, jak mnie zabić – mruknął Baryła. On również był dobrym obserwatorem. Otworzył ogromną szufladę biurka i wypuścił na blat dwa perskie koty. Zaczęły się przeciągać na śliskiej powierzchni. – Myśli pani o dwóch rozwiązaniach. Albo wypuści pani grzechotnika z torby – ale to głupi pomysł, te koty załatwią go w ciągu kilku sekund – albo użyje swojego malutkiego, szybkostrzelnego pistoletu. Niewykrywalnego dla naszych rewizji – roześmiał się znowu. – To tylko Amerykanie mogli wymyślić… Skonstruować mikroskopijny pistolecik z pociskami, które wręcz patroszą człowieka. On jest tak mały, że ukryli go w… za przeproszeniem… – zerknął odruchowo na jej opięte, czarne spodnie. – To tylko Amerykanie mogli wymyślić – powtórzył. – Pistolet ukryty w… – chrząknął. – Właściwie niewykrywalny. Tyle tylko, że jeśli zechce pani wystrzelić, musi pani rozpiąć i zdjąć spodnie, ściągnąć majtki, wyjąć go i… Hmm. W tym czasie pan porucznik zdąży sześćset razy zatopić swoje jadowe kły w pani szyi. Zorg – zwrócił się do geparda. – Długo umiera ukąszony przez ciebie człowiek?

– Dhhhhłughhho…

Wagner wiedział, że gepard mówi prawdę. Jad był ustawiony na paraliżowanie przeciwnika. Unieruchamiał momentalnie; zawarte w nim toksyny były tylko efektem ubocznym reakcji chemicznej, ale powoli rozpuszczały się we krwi wroga, doprowadzając go do śmierci. Mutanci umierali nawet i po dwóch, trzech godzinach, dysząc z bólu – wciąż sparaliżowani.

– Sami daliście nam tę technologię – kontynuował Baryła. – Gdy wymyśliliście grzechotniki, to starsze, nie tak skuteczne modele – kotki, ptaszki, tygryski i gepardy – sprzedaliście poślednim narodom. Jasne, węża nie można tak łatwo wykryć w podczerwieni, jak kota, ale gdy zabrakło elektryczności, to okazało się, że wąż jest kompletnym zerem w porównaniu z takim „biczem bożym”, jakim są nasze gepardy…

– Skąd pan tyle wie, panie generale? – usiłowała być racjonalna. – Ma pan agentów w USA?

– A po co? – pokiwał głową. – Nic nas nie łączy. Na papierze jesteśmy sojusznikami, ale sama pani wie… Za daleko, żeby się czymkolwiek interesować.

– Więc kto? Arabowie?

– Beduini, droga pani. Proszę nie mieszać tych dwóch nacji.

– Oni szpiegują u nas? Po co?

– Mają jakieś przemytnicze interesy – wzruszył ramionami. – A ja mam wystarczająco dużo pieniędzy, żeby kupić u nich to, co chcę mieć – zaczął głaskać jednego z persów na biurku. Kot wyprężył grzbiet i pomrukiwał. – Paręset lat temu byłbym chyba najlepszym klientem w każdym supermarkecie, bo zawsze stać mnie na wszystko, o czym tylko marzę.

– Arabowie… znaczy Beduini… wyszpiegowali wszystko na temat mojej misji?!

Baryła tylko machnął ręką.

– „Wszystko”… – prychnął jak kot, którego głaskał. – Pani sama nie wie wszystkiego o swojej misji, a nikt na świecie nie pozna wszystkich tajemnic bunkra Langley. To zresztą zupełnie niepotrzebne.

– Czego więc dotyczy nasza rozmowa?

– Otóż chcę, żeby mi pani ładnie wyśpiewała to, co wie.

– Proszę na to nie liczyć, generale!

Powiedziała to trochę zbyt szybko. Nikomu z obecnych w gabinecie nie umknął fakt, że znowu zacisnęła dłonie na poręczach fotela.

– Pani Andrzejewska… – uśmiechnął się Baryła. – Proszę się, z łaski swojej, nie wygłupiać. Powie pani.

– Bo jak nie to… rozerwie mnie pan końmi na rynku? A może wbicie na pal? Obcięcie piersi?

Była twarda, ale nie do końca. Chyba zbyt plastycznie wyobraziła sobie te możliwości, bo momentalnie się spociła.

– Pani Andrzejewska – Baryła z dobrotliwym wyrazem twarzy napełnił wódką jej kieliszek. – Niech pani nie opowiada głupot. Od razu na pal! Albo piersi obciąć… – wzruszył ramionami. – Tak robicie w Ameryce? Tu, na szczęście, jest Polska. Dogadamy się po dobroci, przy wódeczce.

– Nigdy się nie dogadamy!

– Och, doprawdy? A te dziesięć kontenerów, które miała pani zniszczyć, to co? Pryszcz?

– Skąd pan o tym wie?! – zerwała się z fotela. Zabrakło jej oddechu. Najprawdopodobniej oprócz niej o tym zadaniu mógł wiedzieć tylko prezydent USA.

Baryła uśmiechnął się ciepło.

– Tak, tak… Pan prezydent USA, Jose Torres de Fuengirola, też ma swoje słabości. On lubi chłopczyków, a w tym specjalizują się Beduini… Zapomniała pani? Lawrence of Arabia? Ale, oczywiście, tylko kpię – generał wychylił swój kieliszek i wykonał zapraszający gest, żeby zrobiła to samo. – Prezydent to dla mnie trochę za wysoko. Zresztą… po co? Ja kupuję informacje dużo bardziej precyzyjne, ale z niższego szczebla, i w związku z tym znacznie tańsze.

– Co pan wie o mojej misji?

– Pani Andrzejewska, powiem pani nawet to, o czym pani nie ma zielonego pojęcia, bo nikt pani nie uświadomił. W zamian proszę tylko o jedną rzecz. O datę.

– Nigdy!

– He, he… Jak mówiłem, tu Polska. Dogadamy się przy wódeczce – ponownie napełnił kieliszki.

– Nigdy w życiu, gnoju jeden!!!

– He, he… Mam tu jednego takiego mutanta, co go Wagner złapał zeszłego roku. On ma szczególny talent. Taki, który pozwala obyć się bez wbijania na pal. Piersi też może sobie pani zachować na własność. Nic mi po nich.

– Nie wolno używać mutantów!

– To spuśćcie mi za to na łeb bombę atomową – zakpił, pochylając się nad biurkiem. – Co? Nie uda się?

– Panie generale…

– Milcz i słuchaj. To był kijek – wysapał Baryła. – Teraz marchewka.

Znowu nalał wódki. Wypił, zakąsił konserwowym ogórkiem i otarł usta.

– Słuchaj, Zuzia. Nie proponuję ci nic do jedzenia, bo i tak wiem, że z najwyższym trudem kontrolujesz zwieracz odbytu, ale za to uraczę cię paroma informacjami, o których nie masz pojęcia. Twój prezydent, pan Jose Torres „Wielbiciel Chłopaczków” de Fuengirola wie o czymś, o czym nie wie nikt inny. No, może poza paroma inżynierkami w Cheyenne Mountain, z których jeden był bardzo zadłużony u Beduinów, bo „nadużywał”. Ale to drobiazg… Było tak. Podczas ostatniej wojny sprawiliście Chińczykom krwawą łaźnię pod Pekinem, a oni za to spuścili nam wszystkim na główki Bombę Szen. I na świecie skończyła się elektryczność. Trzask-prask, i po krzyku. Pochodnia stała się w bunkrach jedynym źródłem światła, bo żarówki odeszły w niepamięć. Ale… Jak się po latach okazało, nie byliście tacy znów głupi, wy Amerykanie. Skądś wiedzieliście, że oni, Chińczycy, mają szeny. I że może wam się nie udać wywalić ich z gry za szybko. Ktoś z waszych domyślił się nawet, że możecie przesrać całą cywilizację, sprowadzając ją do epoki maszyny parowej. Ale mieliście na to radę. Wiedzieliście, co zrobić, jak nie uda się z Chińczykami.

– O czym pan mówi?

– O projekcie „Queens”.

– O czym?!

– O „Queens Project”. O maszynie czasu.

– Jezu… – Murzynka potrząsnęła głową. – Chyba śnię.

– Nie wiem, czy pani śni – Baryła wyjął papierosa z drewnianej szkatułki na biurku i zapalił go prześlicznej roboty rosyjską, benzynową zapalniczką. – Wasi inżynierowie myśleli tak: jeśli nie uda się wygrać z Chińczykami i oni rozpylą szeny w atmosferze, to na całym świecie zniknie elektryczność. Izolatory zamienią się w przewodniki i… i koniec naszej kochanej cywilizacji. Koniec globalizacji, zabijania na odległość, indoktrynacji totalnej… Koniec giełd i telefonów. Przeciętna Amerykanka nie będzie mogła kupić sobie w sklepie nawet głupiego wibratora. I co? I wymyślili zabezpieczenie ostateczne – maszynę czasu.

– Pan bredzi, generale.

– A jeśli nie? Posłuchaj mnie, Zuzia, do końca. Było tak. Macie maszynę czasu… tylko co z tego? Jeśli Żółtki wypuszczą szeny, to maszyna będzie bezużyteczna. Więc co zrobić? Ano… wysłać ją w kosmos. No, ale co z tego kosmosu? Szeny co prawda jej nie uszkodzą, ale jak wysłać sygnał, że ma zacząć działać, skoro nie będzie już elektryczności? I tu, moja droga, ujawnia się cały geniusz amerykańskich inżynierów. Nie można użyć maszyny na Ziemi? Trzeba wysłać w kosmos. Nie można z Ziemi zawiadomić jej, że ma zacząć działać? Nie ma sprawy… Musi zacząć działać sama z siebie. Ale jeśli wygramy, to po co ma działać? Jak to rozstrzygnąć? Bardzo prosto. Maszyna została wysłana w okolice Saturna. Miała wrócić po kilkudziesięciu latach i cofnąć całą planetę w czasie. O paręset lub parę tysięcy lat. Cywilizacja zyska jeszcze jedną szansę. Tylko co to daje autorom projektu? A jak historia się powtórzy? Znowu dojdzie do wojny, Żółtki znowu wypuszczą szeny i pętla czasu się zamknie. Po co? Najlepszym rozwiązaniem byłoby cofnąć się w czasie, ale w taki sposób, żeby kilka osób zachowało przynajmniej część wiedzy o tym, co ma nastąpić w przyszłości. Żeby przeniosły się w czasie z jakąś cząstką nowoczesnej technologii. Jak to zrobić? Bardzo prosto. Amerykańscy inżynierowie są genialni. Wygląda to tak: po kilkudziesięciu latach maszyna czasu wraca z orbity Saturna. Cofa całą Ziemię w czasie, jednak trzeba do tego tak gigantycznych źródeł energii, że nikt nie jest w stanie ich zbudować. Ziemia zostaje więc „zawrócona” na czas zaledwie nanosekundy. Cofnie się wszystko do roku, powiedzmy, tysięcznego, i błyskawicznie powróci do naszych czasów. Mówimy o nanosekundzie! Jaki z tego zysk? To również proste. Ci wszyscy ludzie, którzy będą przebywać w zasięgu działania emiterów Voughta, pozostaną w tych czasach, do których zostaną cofnięci. Ludzie i urządzenia. Rozważając hipotetycznie, sytuacja będzie wyglądać tak: obojętnie, wygramy czy przegramy, maszyna czasu wróci ze swojej orbity i cofnie całą Ziemię o kilkaset lat. Jeśli wygramy, to po nanosekundzie wrócimy, nietknięci, do naszych czasów. Nikt niczego nie zauważy. Jeśli jednak przegramy… Wtedy ściśle wyselekcjonowani ludzie i starannie dobrane urządzenia znajdą się w zasięgu działania emiterów Voughta. I… i pozostaną na przykład w roku tysiąc osiemsetnym. Nie znam szczegółów, bo to działa losowo, zbyt krótki czas namierzania. Ale proszę sobie wyobrazić: pan prezydent USA, z rodziną, ze sztabem, z paroma setkami wojska, z całą naszą cholerną wiedzą, z odpornością na klasyczne choroby, z karabinami maszynowymi, superarmatami, z komputerami, z encyklopediami, ze współczesną chemią i maszyną parową pojawia się nagle w roku tysiąc osiemsetnym. W dobie Napoleona Bonaparte… Jak długo będzie zdobywał władzę nad światem? Rok? A może wystarczą mu trzy dni? I historia się odmieni. Można zrobić, co się komu żywnie podoba…

– Z tego co pan mówi, to… te emitery… muszą być na Ziemi. Jak oprą się działaniu szenów?

– No i widzisz, Zuzia… – Baryła uśmiechnął się lekko. – Już mi wierzysz – zaciągnął się dymem z papierosa. – To bardzo proste. Emitery zawczasu zatopiono w szkle. Szeny nie mają do nich dostępu. Jeżeli maszyna czasu zacznie działać, uruchomi je automatycznie w czasach, gdy nikt nawet jeszcze nie myślał o szenach. Być może w momencie, gdy rodził się Jezus Chrystus? Może trochę wcześniej? Może później? Tam jednak szenów nie będzie. I wszystko gra. Trzeba się tylko znaleźć w pobliżu emiterów. W chwili, gdy sonda z Saturna wejdzie na orbitę Ziemi. Kto będzie w zasięgu emitera w momencie realizacji projektu „Queens”, zatrzyma się w czasach sprzed paruset czy paru tysięcy lat… I może sobie zmieniać historię do woli, dysponując całą naszą wiedzą.

– Zaraz… Co komu przyjdzie z urządzeń, które są zepsute już w naszych czasach?

– Oj, Zuzia… Jeśli ktoś zadbał o maszynę czasu na orbicie, to zadbał i o urządzenia. W Cheyenne Mountain macie kilka tysięcy zatopionych w szkle kontenerów. Z komputerami sprzed stu lat, z nowoczesną elektroniką. Szeny nie miały do nich dostępu.

– Aaaa… – Murzynka wzięła swój kieliszek i przełknęła wódkę, która pewnie już była ciepła. – A jaki pan ma w tym interes?

– No widzisz… – wziął ociekający zalewą ogórek, wypił wódkę i zakąsił. – Wy macie kilka tysięcy kontenerów, ja mam jeden. Sprowadziłem sobie z Berlina. Tylko że mnie ten jeden wystarczy. Bo to z powodu waszej gigantomanii.

– Co?

– Wystarczyłoby kilkuset ludzi i nasza wiedza w czasach Napoleona Bonaparte, żeby zmienić bieg czasu, lecz wy chcieliście mieć wszystko. Przede wszystkim wojsko. I… Umieściliście kontenery w waszych bazach i… Niestety, umieściliście tam również emitery Voughta.

– Te dziesięć zasobników, które mam zniszczyć?…

– Tak. To emitery Voughta z waszej starej bazy we Włoszech. Kazałem Beduinom sprowadzić je tutaj…

– Boże! Nie sądziłam, że prezydent wyśle mnie na misję niemożliwą do spełnienia.

– A tak – Baryła uśmiechnął się radośnie. – Bo widzisz, Zuzia… Wasz prezydent to dla mnie naprawdę trochę za wysoko. Lubi chłopczyków, ale nawet Beduini nie mogli zdobyć informacji, którą ma tylko on. On jeden na całym świecie.

– Jakiej informacji?

– Widzisz, śliczna „Czekoladko”, problem miałem jeden. Zdobyłem kontener, kazałem sprowadzić emitery Voughta, ale… Prawdziwy problem naprawdę miałem jeden. Nie miałem i dalej nie mam pojęcia, kiedy maszyna czasu odpali. Nikt tego nie wie oprócz twojego prezydenta. Więc sam, przez moich kochanych Beduinów, poinformowałem go, że mam kontener i emitery. Chciałem, żeby spanikował, żeby wysłał kogoś takiego jak ty z misją zniszczenia zasobników, z pasem wypchanym amerykańskim złotem, z grzechotnikiem w torbie i pistoletem ukrytym w… Hmm… Postanowiłem sobie, że od ciebie dowiem się, kiedy ruszy projekt „Queens”.

– Jest pan naiwny, panie generale.

– Och, doprawdy?

– A tak! Sądzi pan, że poinformowali mnie o dacie? Oni w ogóle nie powiedzieli mi o projekcie „Queens”! Wszystko usłyszałam od pana!

Baryła wykonał odżegnujący gest.

– Nie jestem naiwny, „Czekoladka”. Twój prezydent też raczej głupi nie jest. Nie powiedzieli ci nic… – westchnął. – Poza datą odpalenia.

– Pan kpi?!

– Nie, kotek. Otrzymałaś swoją misję, dość łatwą do spełnienia, bo przecież wystarczy stłuc szkło na którymkolwiek z zasobników i będzie po całym moim planie. Niczego ci nie powiedzieli… poza jedną rzeczą. Powiedzieli ci DO KIEDY masz zakończyć misję! Prawda? Powiedzieli ci, że jak to zrobisz po pewnej określonej dacie, to sprawa nieaktualna, więc masz się spieszyć. Pewnie, bo po tej dacie misja będzie już nieaktualna. Wtedy po prostu znikniesz, moja śliczna „Murzyneczko Bambo” – Baryła nachylił się nad stołem. – A ja chcę wiedzieć, jaka to data – wysapał.

Zagryzła wargi. Wszyscy w gabinecie wiedzieli, że generał ją trafił. Zszokowany Wagner i niezbyt przejęty sprawą Zorg – obaj wiedzieli, że tamten ją ma. Że pani pułkownik zna datę. I zaraz wyśpiewa, tak czy inaczej.

– Gówno się ode mnie dowiecie! – Murzynka szarpnęła się w nagłym paroksyzmie, sięgając do torby z grzechotnikiem. Koty na biurku nastroszyły futro, Zorg wstał nagle ze wzorzystego dywanu i wyszczerzył swoje jadowe zęby, Wagner dotknął rękojeści sztyletu, który miał ukryty w rękawie. – Jestem Amerykanką i nic wam nie powiem. Choćbyście mnie wbili na pal!

Baryła uśmiechnął się dobrotliwie.

– To tylko kijek – powtórzył swoje poprzednie zdanie. – A teraz marchewka, kochana pół-Polko, siostro moja.

Otworzył szufladę i wyjął z niej plik pożółkłych kartek.

– To jest spis zawartości kontenera, który sprowadziłem z Berlina – jego gruby paluch przesuwał się po kolejnych pozycjach listy. – O proszę… Komputer medyczny wraz z wyposażeniem. Śliczna technologia z zeszłego wieku. No i co, Zuzia? Jak tylko znajdziemy się w czasach bez szenów, to od razu będziemy mogli cię wyleczyć. Zamiast szóstej klasy czystości po pięciu minutach będziesz mieć pierwszą. I możesz sobie urodzić pięknego dzieciaczka. Śliczną „mini-Czekoladę”.

– Nie. Unieczynnili mi jajniki. Jednym zastrzykiem.

– Nie wkurzaj mnie, Zuzia. Naprawimy to w pięć minut, w czasach gdy nie będzie szenów i ten cały wasz szajs zacznie znowu działać – wskazał na kartki opisujące zawartość kontenera. – Zastanów się… Będziesz miała dziecko. Dwie, trzy sztuki, nawet dziesięć, jak wytrzymasz. Będziesz żyć wśród drzew, w świecie bez zmian klimatycznych, bez mutantów, bogata, zdrowa, władna… Pomyśl, Zuzia. Będziesz prawdziwym pułkownikiem wśród naszych ludzi. Będziesz współuczestniczyć w zdobyciu władzy nad światem. No i te dzieci… Wiesz jak to jest, gdy kobieta karmi szkraba piersią? Nie wiesz – kusił. – Ale wyobrażałaś sobie to wielokrotnie, nie mogąc zasnąć w swojej celi w Langley, prawda? Wagner coś by ci o tym mógł powiedzieć, ale on mężczyzna – nie rozumie kobiet. Spytaj więc jego żony. Spytaj ją, czy to fajne uczucie odprowadzać bachora do przedszkola. Czy ślicznie jest robić grilla w ogrodzie. Czy lepiej jest być bogatą, władną i bezpieczną, czy też może lepiej umieć jedynie rozkładać i składać karabin maszynowy z zawiązanymi oczami? Wte i wewte… Pomyśl o tym, Zuzia. Zastanów się. I pomyśl jeszcze, co ci dały te twoje kochane Stany. Wykastrowali cię, a teraz jak uruchomią maszynę czasu, to po prostu znikniesz. Nie będzie wojny, nie będzie szenów, nie będzie ciebie, moja piękna Sue Kristy-Anderson. Po prostu nie pojawisz się na świecie. A stąd znikniesz. Jak zresztą cały nasz świat.

Baryła pstryknął palcami. Adiutant rozsunął część ściany, ukazując klatkę z dwoma mutantami.

– Wybieraj, kochanie – szepnął. – Albo oni – wskazał na zdeformowane twarze swoich speców od przesłuchań – albo ja. I bogactwo, władza, duży brzuszek w ciąży, kochający mąż, jedzenie, o jakim nie miałaś dotąd pojęcia, pierwsza klasa czystości, drzewa wokół, wspaniały klimat… Myśl, kotek. Myśl!

Murzynka zaczęła płakać. Wagner odwrócił wzrok. Baryła przeciwnie, przyglądał się kobiecie z fascynacją.

– Muszę do ubikacji – szepnęła.

– Sikaj na fotel… Na razie cię nie wypuszczę.

– Ale ja muszę!

– Nic z tego, zanim nie powiesz.

– Boże…

– No i jak? – napełnił kieliszek i postawił przed nią tackę z rosyjskim kawiorem i kanapkami. – Wydumałaś już?

Zaczęła beczeć na cały głos, łzy kapały jej po brodzie. Baryła zaczął wykładać przed nią zdjęcia swoich dzieci. Kładł jedno po drugim, podsuwał pod oczy.

– Siedemnastego października! – wrzasnęła nagle Murzynka. – Siedemnastego października!!! – zawyła tak głośno, jakby chciała rozerwać swoje struny głosowe.

Baryła zaczął się śmiać.

– Siedemnastego października… – powtórzył. – Wasi inżynierowie mają przynajmniej poczucie humoru – zerknął na mutantów, sprawdzając, czy kobieta powiedziała prawdę. Obaj potaknęli.

Baryła kiwnął na adiutanta.

– Zastrzel ich – wskazał mutantów w klatce. – Nie będą nam już potrzebni.

Potem zwrócił się do Wagnera.

– Zaopiekuj się Zuzią – rozkazał, ziewając. – Wszystko pod nos, ona jedzie z nami. Zadbaj, ozłoć, i zaprowadź do ubikacji. Szesnastego października zbiórka na placu Grunwaldzkim. Chcę widzieć cały twój oddział, żonę, dziecko, i co tam chcesz zabrać w podróż przez stulecia… Panowie – spojrzał na Wagnera i Zorga. – To wszystko na dzisiaj. Żegnam.

Wyszli na miękkich nogach, słysząc za plecami dwa strzały z półautomatycznej broni adiutanta Baryły.

Szesnastego października wszystko było gotowe. Oddział najemników, ludzie, gepardy, ptaki, koty i tygrysy – całe to towarzystwo siedziało grzecznie w transporterach ustawionych na placu Grunwaldzkim. W promieniu działania emiterów Voughta stało jeszcze sześćdziesiąt ciężarówek Baryły. Ania Wagner rozmawiała z Sue, ale widać było, że jest zdenerwowana. Miała na sobie kusą podkoszulkę, szorty i plecak, w którym tak wycięła dziury, aby trzymane wewnątrz dziecko mogło wypuścić nogi. Na szyi zawiesiła pistolet maszynowy. Twarz, pomalowana w pustynne barwy ochronne, nosiła ślady starannego makijażu – rzęsy, brwi, róż na policzkach, szminka, błyszczyk. Była przygotowana na każdą okazję: i na pustynną wojnę, i na bal u króla Nabuchodonozora.

Jednak służąca wyglądała jeszcze lepiej. Miała dwa plecaki – jeden zawieszony z tyłu, jeden z przodu – ale sądząc po swobodzie jej ruchów, w tobołkach były wyłącznie ciuchy Anki. Służąca miała na ramionach dwa karabiny Heckler amp;Koch, a w kaburze na udzie „czterdziestkę piątkę” Smith amp;Wesson. Miała też sztylet, nóż saperski, łopatkę, wielki korkowy hełm i czarczaf pomalowany w barwy ochronne. Cała rodzina wyglądała jak stado idiotów, ale inni nie byli lepsi. Martha targała gramofon z wielką tubą, na korbkę, a Dołgorukow swoje trzy arabskie kochanki, utknięte w luku towarowym opancerzonego transportera.

Baryła nie zwracał na to uwagi. Podszedł na swoich krótkich nóżkach, uprzejmie, z wrodzoną kurtuazją salutując Ance.

– Andrzejku – zagaił, patrząc takim wzrokiem, że każdy, kto znał to spojrzenie, prawie mdlał ze strachu.

– Wiesz, dlaczego właśnie ciebie zabrałem na tę wyprawę? Ponieważ jesteś najbardziej sumiennym oficerem Twierdzy Wrocław. Nie zawiedź mnie, gnoju! Bo wiesz…

Wagner zasalutował służbiście, a chwilę później rozdarł się wniebogłosy, prawie niszcząc swoje struny głosowe.

– Iwan! Heini! Zorg! Chwyćcie żołnierzy za pyski i trzymajcie mocno!!! Żeby mi tu nikt nawet okiem nie mrugnął nieregulaminowo…

Porucznicy zaczęli wrzeszczeć na swoich. Wojsko Polskie, starannie wyselekcjonowana kompania złożona z ludzi o słowiańskim wyglądzie, a więc sami blondyni i blondynki z niebieskimi oczami, już na samym wstępie wystraszyło się najemników. Do tej pory oni naprawdę znali jedynie służbę na wartach honorowych… Chłopaki i dziewczyny o pszennych włosach kulili się ze strachu na sam widok Wagnera, a Zorg doprowadzał ich do amoku. Porucznik, wpieniony jak szlag, bo zdążył już zarobić dwa kopy w zad od majora, krążył między żołnierzami, tylko szukając okazji do przeczołgania kogoś po placu sześćset razy, tam i z powrotem. Już po kwadransie sierżanci mieli pianę na ustach od ciągłego krzyku. Kaprale modlili się, żeby dotrwać jutra. Żołnierze żegnali się z życiem. Zwierzęta usiłowały jakoś zniknąć w ciemnych czeluściach swoich transporterów. Heini biegał z odbezpieczonym parabellum w ręce, Iwan przechadzał się ze swoim skórzanym batem… Obydwaj opieprzani przez Wagnera przy każdej okazji, i przez to coraz bardziej groźni. Kompanii honorowej wydawało się, że właśnie nastąpił dzień sądu ostatecznego.

Baryła dobrodusznie pocieszał strapionych żołnierzy, potem podszedł do Wagnera.

– Ładnie ich tresujesz – uśmiechnął się szeroko. – Podoba mi się twój styl pracy…

Zerknął na ostatnie promienie słońca, błyszczące w szkle kryjącej miasto fullerowskiej kopuły. Jego adiutant rozłożył na gąsienicy najbliższego transportera ręcznie haftowaną serwetkę. Postawił dwa kryształowe kieliszki i napełnił je z butelki owiniętej nieskazitelnie białą szmatką. Obok zjawiły się małe talerzyki z papryką, peklowaną cebulą i marynowanymi grzybkami, oraz malutki kociołek z parówkami.

– Na zdrowie! – Baryła pierwszy wychylił swój kieliszek. – No pij, Andrzejku. Nie stresuj się już tak, bo dostaniesz impotencji i nie zrobisz drugiego dziecka swojej ślicznej żonie.

Wagner wypił swoją porcję, zagryzł grzybkiem. Świetne rydze, szlag, tylko generała było stać na coś takiego. Baryła skinął na adiutanta, który podskoczył z butelką.

– No i jak? – zerknął na zegarek. – Niedługo ruszamy.

– Ciekawe gdzie?

– Hm… Tego nie wiedzą nawet Amerykanie – generał wypił drugi kieliszek, wziął nabitą przez adiutanta na widelec parówkę. Wagner uczynił to samo. – Potrzeba tak kolosalnych energii, żeby cofnąć całą Ziemię w czasie, że to musi trwać bardzo krótko i emitery nie będą w stanie zestroić się w przeciągu nanosekundy. Zatrzymamy się w czasie wybranym zupełnie przypadkowo.

– Juliusz Cezar? Dinozaury? Czasy Pana Jana?

– To byłaby najgorsza możliwość – wbrew swojemu wyglądowi Baryła był naprawdę cholernie inteligentny. – Ale, na szczęście, wojny to, wbrew pozorom, tylko ułamek czasu, przez który istniała ludzkość.

– Pozostaje jeszcze dżuma, faszyzm, krach klimatyczny…

– Spokojnie, Andrzejku… Na wszystkie choroby jesteśmy uodpornieni. A jak wylądujemy tu w roku 1942, to nawet hitlerowcy będą chcieli z nami handlować, żeby się dowiedzieć, jak działa nasza technologia. Oddadzą nam duszę, żeby się dowiedzieć, co to jest nowoczesna chemia.

– Albo oddadzą nam duszę, albo wpakują do Auschwitz.

– Nie panikuj, Andrzejku. Ja mam w kontenerze pas indukcyjny i dematerializator. Jak się pojawi prąd elektryczny, to te wszystkie amerykańskie zabawki zaczną znowu działać. I pan Hitler, który zbudował mi gabinet w Urzędzie, będzie mógł mi tyłek polizać.

Wagner wychylił następny kieliszek. Znów zagryzł rydzem w pikantnej zalewie.

– A jak wylądujemy w czasach dinozaurów?

– Trudno. Wtedy zbudujemy ludzkość od nowa.

– A jak w czasie wojen husyckich?

Baryła tylko pokiwał głową.

– To tych śmiesznych rycerzy rozsieczemy ogniem karabinów maszynowych.

– Na jak długo wystarczy nam amunicji?

– Andrzejku… – Baryła ponownie kazał napełnić kieliszki. – A jak myślisz? Co ja mam na tych ciężarówkach? Proch strzelniczy? Nie! Ja tam mam wyposażenie do produkcji potrzebnych nam rzeczy w każdych warunkach. W każdych czasach. Ja się długo przygotowywałem do tej misji.

– No ładnie – Wagner pierwszy sięgnął po kieliszek. – Jak wylądujemy w epoce, kiedy była już elektronika, to z sześćdziesięciu ciężarówek przyda nam się ta jedna… Zawierająca amerykański kontener ze sprzętem.

– Mylisz się, chłopcze – Baryła również wypił swoją wódkę. – Nie doceniasz mnie, Andrzej. Wtedy zastosujemy „plan B”.

– Co zastosujemy?

– Pozwól mi potrzymać cię jeszcze trochę w niepewności. A na razie miej swoich ludzi w pogotowiu – Baryła zerknął na zegarek i ruszył w stronę sztabowego transportera. – Możemy wybrać się w podróż w każdej chwili, jeśli Zuzia nie nałgała.

Wagner wzruszył ramionami.

Opieprzył swoich oficerów. Ci opieprzyli swoich ludzi i zwierzęta. Potem trwali w bezczynności, oparci w kucki o gąsienice, paląc papierosy i ukradkiem waląc wódę. Czas dłużył się niemiłosiernie. Wokół było ciemno…

Wokół było ciemno. Jeśli nawet ktoś zauważył błysk, który wywołała maszyna czasu, umieszczona przez Amerykanów na orbicie planety, to nie zdążył zareagować. Nanosekunda to o wiele za mało na jakąkolwiek reakcję. Wagner ocknął się z krzykiem, bo coś dziwnego leciało mu na twarz. A gdzie kopuła Fullera?! Jezu… To śnieg! Śnieg z deszczem… chyba. Kiedyś czytał o tym zjawisku. Kopuły nie było. Widział kilka domów, które pamiętał, ale większość była zupełnie obca. A poza tym… Poza tym… widział latarnie. Z… Jezusie Chrystusie, Józefie i Maryjo… Latarnie z elektrycznym światłem! Gdzie wylądowali? Gdzie wylądowali?! Plac Grunwaldzki wydawał się być jakiś pusty. Jezus! Pewnie w 1945 roku, kiedy go przebudowywali na lotnisko. Boże! Nie! Zaraz, zaraz… W 1945 nie było elektrycznych latarni, a wokół latały rosyjskie bombowce. Spokojnie. Faszyści nie mogli mieć sodowych świateł – przecież Wagner przeczytał wszystkie książki do historii, dostępne w miejskiej bibliotece. Spokojnie… Tylko czemu tu tak strasznie zimno?!

Katastrofa nastąpiła sekundę później. Škoda favorit (wiedział dokładnie, co to za pojazd, bo z całą swoją sumiennością przeczytał przecież wszystkie dostępne opracowania historyczne) wpieprzyła się w jedną z ciężarówek Baryły. Ale huk! Z tyłu srebrne volvo rąbnęło w opancerzony transporter. A z boku, w kolejną ciężarówkę, uderzył bus hyundaia; tam były najgorsze straty, bo pasażerowie nie mieli ani pasów, ani poduszek powietrznych. Wszystkim rozkrwawiło gęby. Nagłe pojawienie się, wręcz materializacja z nicości, transporterów i sześćdziesięciu ciężarówek na środku placu kompletnie zdezorientowało kierowców sprzed paruset lat.

– Pas indukcyjny! – darł się Baryła ze swojego transportera. – Pas indukcyjny!!!

Wagner kazał rozbić szkło, którym oblano amerykański kontener. Najemnicy momentalnie rozwalili siekierami osłonę. Major szeleścił pożółkłymi kartkami, opisującymi zawartość zasobnika. Kolejne auto wpieprzyło się w zużyty, wypalony emiter Voughta. To chyba fiat? Ktoś już pomstował na chodniku, ktoś wzywał policję.

– Jezu… Dołgorukow, verfluchte! Pas indukcyjny! Nach oben po lewej!!!

Iwan dokonał cudu – jakoś wcisnął się do zasobnika. Po sekundzie wyrzucił na zewnątrz pas, który przecież widział po raz pierwszy w życiu. Najemnicy rozciągnęli go na jezdni. O Boże… W porządku. Ci tutaj przesyłali przecież energię elektryczną pod ziemią. Pas indukcyjny zaczął momentalnie ładować akumulatory amerykańskich zabawek w kontenerze.

Baryła biegł w ich kierunku na swoich krótkich nóżkach.

– Paralizatory, Wagner! Paralizatory!

– Wyciągać paralizatory! – zawył major.

– Mein Gott… A jak one wyglądają? – spytała Martha.

Jednak Dołgorukow był nieoceniony – już wyrzucał miotacze z zasobnika.

– Gdzie jesteśmy? – krzyczał Baryła. – Czy to dwudziesty wiek? Dziewiętnasty?

Wagner podskoczył do najbliższego przechodnia. Wyszarpnął rewolwer z kabury i zastanawiał się, czy oddać strzał ostrzegawczy w powietrze. Broń palna mogła na nich nie robić wrażenia. Na przechodniu, starszym mężczyźnie w dziwnym płaszczu, zrobił jednak wrażenie Zorg, który oparł się przednimi łapami na jego ramionach.

– Jaki dzień jest dzisiaj?

– D… D… Dwudziesty listopada – wyjąkał mężczyzna.

– Jakiego roku?!

– Dwa tysiące pierwszego – szepnął mężczyzna, chwiejąc się pod naciskiem Zorga. – To jakiś cyrk? Zaraz was policja ustawi, bo on powinien mieć kaganiec.

– Dwudziesty pierwszy wiek! – krzyknął Wagner. – Sam początek.

– Idealnie trafili – mruknął Baryła. – Plan B. Plan B!

Z boku podeszła goła czeska sygnalistka, swoim ponętnym widokiem prawie doprowadzając przechodnia do apopleksji. Ale… Miała już w ręku częściowo naładowany paralizator. Wymierzyła w chwiejącego się na chodniku mężczyznę i nacisnęła spust. Oczy faceta powędrowały do góry. Razem z Wagnerem Czeszka posadziła go na zmrożonym trawniku. Dziewczyna drżała i miała gęsią skórkę, szczękała zębami.

– Czo je to?! – patrzyła wokół, przerażona.

– Śnieg, psia twoja mać! – krzyknął Wagner. – Listopad – zdążył zerknąć na zegarek mężczyzny, którego na chwilę sparaliżowali. Na szczęście to był klasyczny czasomierz, na sprężyny, bo wskazań elektronicznego mógłby Wagner nie pojąć. Szósta rano, niewielki ruch. Bosko.

Rozległ się pisk opon. Ogromny, czerwony autobus walnął prosto w transporter Baryły. Kierowca otworzył drzwi i, wściekły, wypadł na zewnątrz.

– Kto wam pozwolił tu stać bez świateł, pojeby?! – zaczął krzyczeć. – Policja! Policja!!!

Heini sparaliżował go ułamkiem mocy cudeńka, którego projektanci jeszcze się nie urodzili. Wokół jednak zbierali się już ludzie i, zdziwieni, patrzyli na pojazdy ze snu, na żołnierzy ubranych w burnusy i turbany, podczas gdy wokół mżyło śniegiem i deszczem. Skądś z boku rozległ się dźwięk straszliwie głośnej syreny. Radiowóz policyjny. Dokładnie taki, jak na zdjęciach ze starych książek. Na szczęście Heini podskoczył z paralizatorem, zanim tamci zdążyli wysiąść. Amerykańskie zabawki sprawowały się świetnie. Po prawie stu latach bezczynności, po awaryjnym ładowaniu nieużywanych od lat akumulatorów wojskowym pasem indukcyjnym. Po przeniesieniu w czasie… Ta technologia, która tak naprawdę miała pojawić się dopiero w przyszłości, teraz działała niezawodnie. Bo wokół nie było już szenów! Bosko! Martha wyładowała z zasobnika działo impulsowe i, sylabizując, uważnie czytała instrukcję. Goła Czeszka sparaliżowała jakiegoś przechodnia, zdarła z niego kurtkę i założyła ją, ale i tak przytupywała nogami z zimna. Szczęście, że byli odporni na wszystkie tutejsze choroby.

Pokazywano ich palcami, co najmniej kilkunastu gapiów wyjęło z kieszeni coś, co Wagner zidentyfikował jako telefony komórkowe. Wolał się nie domyślać, gdzie dzwonili.

– Rozśrodkowanie!!! – ryknął. – Rozśrodkować się! Paralizatoren!

Najemnicy paraliżowali gapiów. Niektórzy z okutanych grubo ludzi zaczęli uciekać. Ci uciekający wciąż wykrzykiwali coś do swoich kieszonkowych telefonów. Boże! Przyślą policję? Wojsko?

Baryła ocenił sytuację dokładnie tak samo, jak major.

– Rozśrodkowanie! – wył. – Rozdać radiostacje z kontenera! Oficerowie prowadzą poszczególne grupy do swoich punktów koncentracji!

Iwan, Heini i jakiś blondyn z kompanii honorowej łamali właśnie lakowe pieczęcie na kopertach z rozkazami dotyczącymi planu B. Przyjechały dwa nowe, potwornie głośne radiowozy i równie głośny ambulans, ale Martha załatwiła je z działa impulsowego. Świetna broń na wyprawę w czasie – nie wyrządzała żadnej krzywdy ludziom, nie niszczyła maszyn. Wagner drżał z zimna. Zerknął na swoją żonę w transporterze. Razem ze służącą wkładały na siebie wszystko, co ta druga miała w plecakach, i usiłowały owinąć czymś dziecko. Coraz więcej korkowych hełmów lądowało na jezdni. Za pomocą bagnetów usiłowano przerobić koce na okrycia przypominające poncho – burnusy i tropikalne mundury wzór 31 najwyraźniej nie sprawdzały się w listopadowej mżawce.

Zorg podskoczył do Wagnera, meldując, że mają zdobyć plan miasta. Na szczęście major wiedział, jak to zrobić w tej epoce. Długie godziny spędzone w bibliotece właśnie zaczynały procentować. Podbiegł do najbliższego kiosku.

– Poproszę o plan miasta – wyrecytował z pamięci, usiłując mówić jak najczystszą polszczyzną. Zaspana dziewczyna, która właśnie otwierała swój interes, ledwie go jednak zrozumiała.

– Plan? Cztery pięćdziesiąt – ziewnęła.

Rzucił jej złotą monetę ze wspaniałym wizerunkiem polskiego orła.

– Reszty nie trzeba.

– Co to, psiakrew, jest? – dziewczyna patrzyła na nominał. Sto tysięcy złotych polskich. – Co to za dowcipy?

Wyjął z sakiewki garść złotych monet i rzucił je na pokryty kolorowymi pismami blat.

– Masz. Daj mi plan!

– Niech pan zabiera te śmieszne żetony. Cztery pięćdziesiąt! Mogę dać panu tańszy, z dziewięćdziesiątego siódmego roku, za trzy sześćdziesiąt.

Na szczęście major był przygotowany na każdą ewentualność. Wyjął z torby coś szczególnie cennego. Prawdziwą, świeżutką marchewkę. Jeszcze miała nawet zieloną nać.

– Dam ci to za plan miasta – powiedział. – Jest prawdziwa! Powąchaj…

Dziewczyna zerknęła na marchewkę.

– Wariat! Wariat! – krzyknęła i zaczęła zamykać okienko kiosku.

Wagner zdenerwował się i wyszarpnął z kabury rewolwer. Kolbą rozbił szybę i chwycił plik map, przytrzymywany gumką na wystawie. Dziewczyna psiknęła mu czymś w twarz. O mało nie zwariował z bólu; odskoczył, zasłaniając się dłońmi.

– Zorg! Straciłem oczy! Przejmujesz dowodzenie!

– Spokojnie… – z boku podszedł Baryła, wkurzony przedłużającym się postojem. – To pewnie gaz pieprzowy. Albo iperyt? Nie wiem, jakich gazów bojowych w aerozolu używali ich cywile.

Podniósł majora z ziemi i chlusnął mu w twarz wodą z manierki.

– Idiotka! – warknął.

– No co pan? – Dziewczyna wynurzyła się zza lady, ciągle z malutkim miotaczem w ręku. – On mi szybę rozwalił! Policja!

Baryła rzucił jej sztabę złota.

– Policja… policja… – przedrzeźniał przerażoną kobietę. – A może od razu wezwij na pomoc cały Układ Warszawski?

– No przecież go już nie ma – dziewczyna zerknęła na sztabkę. – No właściwie – sprawdziła paznokciem sztancę. – NATO nie będę wzywać.

Baryła popchnął majora w kierunku transporterów, po czym rozwinął zdobyty z takim poświęceniem plan miasta.

– Charaszo… Rozśrodkowanie zgodnie z rozkazami – zakomenderował. – Wagner? Widzisz już coś?

– Nic! – ciepłe łzy spływały po rozognionych policzkach. – Załatwiła mnie, pinda!

– Opanuj się i nie histeryzuj – generał oświetlał mapę tulejką z chemicznym światłem. Potem wrócił do kiosku i za drugą sztabkę złota kupił elektryczną latarkę. Zaintrygowana dziewczyna nawet włożyła mu tam dwie baterie i pokazała jak obsługiwać, jednak wyraz, delikatnie mówiąc, zdziwienia, nie opuszczał jej twarzy.

– Dobra – Baryła najwyraźniej znalazł na planie to, czego szukał. – Chwyć ludzi za pyski i wykonuj rozkazy!

– Zorg! – Wagner usiłował dojrzeć cokolwiek przez załzawione, piekące oczy. – Rozśrodkowuj! Szybciej! Jak ktoś pierdnie nieregulaminowo, to każ rozstrzeliwać na miejscu!

Grupa błyskawicznie podzieliła się na cztery mniejsze oddziały, a każdy z nich ruszył w przeciwną stronę. Wagner, niezbyt przytomny, siedział na transporterze z żoną, dzieckiem i służącą, oraz liczną rodziną Baryły i „szturmowcami” z kompanii honorowej, przecierając załzawione oczy. Boże, jak tu wokół pusto!

– Ruszać!

Kierowca panikował, oślepiony reflektorami coraz liczniejszych samochodów, jadących z naprzeciwka. Dostali uderzenie w bok. Makabryczny odgłos prasowanej blachy… Ktoś zaczął krzyczeć. Dwa kolejne radiowozy i ambulans. Martha strzelała z działa impulsowego, ukryta za pancernymi płytami na dachu transportera, ale tamci, o dziwo, nie odpowiadali ogniem. Ich transporter nie mógł zapalić reflektorów, bo ich po prostu nie miał. Po chwili znowu zderzyli się z jakimś pojazdem. Transporter cofa, słychać zgrzyt gąsienic, ślizgających się na brukowej kostce. Wrzaski kierowców, coś zupełnie nieprawdopodobnego sunie po szynach, dzwoniąc przeraźliwie… Kolej? Oświetlony elektrycznym światłem tramwaj? Co to było? Co to było?! O matko! Wagner liczył pojazdy, całe grupy pojazdów. Dwadzieścia transporterów i piętnaście ciężarówek przetasowało się fatalnie, o żadnym szyku nie mogło być mowy. Nikt ich nie szkolił do jazdy w nocy. Jedna z parowych ciężarówek właśnie zmasakrowała uliczną latarnię. Przechodnie telefonowali do różnych służb, donosząc o wariatach w dziwnych pojazdach, wygłupiających się w samym centrum miasta.

– Panie generale – Wagner zsunął się z włazu do centrum dowodzenia. – Nie damy rady!

– Nie panikuj.

– Wylądowaliśmy w czasach, gdzie jest elektronika. Powinniśmy się poddać. To jedyna szansa. Będziemy handlować naszą wiedzą i chemią, której oni nie znają.

– Nie panikuj, Andrzejku.

– Zaraz przyślą helikoptery! Malutkie, spalinowe czołgi z wielkimi armatami! Spuszczą nam na głowę bombę atomową!

Baryła uśmiechnął się lekko.

– Wykonuj rozkazy, Andrzej. Nazad na górę.

Wagner wspiął się po drabince i znowu wystawił głowę z włazu. Zerknął na czeską sygnalistkę w cudzej kurtce, ale ta nie mogła mu się na nic przydać – semafor był w nocy niezbyt widoczny. Dziewczyna, przygryzając język, studiowała instrukcję swojej nowej, amerykańskiej radiostacji. Nie bardzo wiedziała, jak się połączyć z pozostałymi grupami. Dotykała przełączników na chybił trafił i poza szumem w głośniku niczego nie udało jej się uzyskać.

Pieprzony plan B! Wjechali na most Grunwaldzki. Jezu, jak pusto! Pusto i gęsto jednocześnie. Mniej budynków, ale więcej pojazdów. Żadnej kawiarni nie dałoby się tu na moście zainstalować, właściwie to był nawet za wąski. Sznury oślepiających reflektorami aut zajmowały wszystkie pasy jezdni. Przechodnie na poboczach pokazywali sobie ich pojazdy palcami. Znowu wielu z nich gdzieś telefonowało. Nikt nigdy nie widział tutaj parowej lokomotywy na gąsienicach, wyposażonej w działo i parę karabinów maszynowych. Nikt nie widział prawie gołych ludzi w listopadzie. Nikt nie widział gepardów, tygrysów i kotów wystawiających głowy z włazów i mrużących oczy, żeby nie wpadał w nie śnieg. Wagner nie miał pojęcia, na co liczył Baryła. Gdy zjeżdżali z mostu, Martha musiała unieszkodliwić cztery nowe radiowozy. Kiedy tym tutaj zabraknie cierpliwości? Kiedy, zamiast policji, pojawią się helikoptery i te ichnie malutkie, cholernie zabójcze spalinowe czołgi z silnikami Diesla, które sprawiały, że pancerna śmierć mogła być dwadzieścia razy mniejsza niż monstrualne, parowe transportery? Kiedy przyślą samoloty z bombami sterowanymi laserem? Za godzinę? Dwie? Oni przecież ciągle mieli prąd elektryczny. Mieli te swoje cholerne komputery, perfekcyjnie rozwiniętą sieć łączności. Szenów jeszcze nie było. Jezu… Na co liczył Baryła?

Sue Kristy-Anderson, ubrana w nocną koszulę, mundur, koc z dziurą na głowę i kombinezon przeciwchemiczny, wystawiła głowę przez właz.

– Tam! – wskazała ręką.

Skręcili pod Ministerstwo Przemytu. O szlag! To był ciągle jeszcze Urząd Wojewódzki, a województwo, co najśmieszniejsze, wciąż istniało. Wokół nie było żadnych stajni. Był za to ogromny, pusty na razie parking, na którym wykonali zwrot w prawo, nawet w jakim takim szyku. Ale śmieszne! Baryła, który tu pracował, dzisiaj pewnie nie zostałby wpuszczony do swojego gabinetu.

Wagner zignorował czerwone światło na jakimś dziwnym słupku obok drogi, bo nie wiedział, co to oznacza, i skasowali malutkiego fiacika. Przejechali po nim, odbierając uderzenia kolejnych samochodów w pancerną burtę. Jezu… Ale jatka! Gąsienice miażdżyły lakierowaną blachę. I te pieprzone klaksony! Kolejne radiowozy. Martha dokonywała cudów zręczności, manewrując na dachu działem impulsowym, jednak spanikowała na tyle, że wbiła sobie w gołe udo strzykawkę. Po chwili głowa zaczęła jej się chwiać i dziewczyna przykleiła się do spustu, waląc po wszystkim, co się ruszało. Boże, Boże, Boże… Nie mieli żadnych szans! Baryła to idiota!!!

Przejechali przed Muzeum Narodowym, minęli Górkę Wojewódzką. Nie było tu jeszcze żadnych wind do podziemi – ktoś ją po prostu rozkopał, otoczył płotem i zostawił… Potem Wagner kazał skręcić w lewo. Zatrzymali się na pustym parkingu przy jakiejś dziwnej budowli, która wyglądała jak stożek ze ściętym wierzchołkiem, odwrócony do góry podstawą i wbity w ziemię.

– Gdzie z tymi TIR-ami? – darł się cieć „Panoramy Racławickiej”, jak głosiła plakietka na jego kurtce. – Tu nie wolno z ciężarówkami!

Nawalona amfetaminą Martha strzeliła do niego z działa impulsowego. Szok elektryczny nie zrobił mu nic złego, ale przelecenie kilkunastu metrów w powietrzu i walnięcie plecami w betonową ścianę zdecydowanie mogło mu zaszkodzić. Wagner ześliznął się po drabince do centrum dowodzenia, ale Baryły już tam nie było, więc wyskoczył przez właz ewakuacyjny, gwizdnął na dwa tygrysy z plutonu pacyfikacyjnego i pobiegł szukać generała. Za nim biegła czeska sygnalistka, plaskając o mokry bruk bosymi stopami i meldując, że nawiązała łączność z Heinim na Polance i Dołgorukowem na Biskupinie. Tylko białowłosa „gwardia honorowa” gdzieś się pogubiła, ale nie było to wielkie zmartwienie – Czeszka słyszała, jak policja mówi przez radio o piętnastu „nieoświetlonych TIR-ach”, stojących na Moście Pomorskim…

Co to są TIR-y? Wagner rozwinął w biegu jedną ze zdobytych z takim poświęceniem map i wpatrywał się w nią przez łzy, które ciągle jeszcze stały mu w oczach po ataku kioskarki. Nic z tego. Mapa była opisana w jakimś dziwnym języku polskim. Co to jest „Wzgórze Partyzantów”? Jacyś partyzanci zdobyli wzgórze w mieście? I ciągle się tam trzymają?! To dlaczego ci tutaj nie przysłali swoich spalinowych czołgów i artylerii? Trzeba było zrównać górę z powierzchnią ziemi, a nie uwieczniać nazwy na mapie… Nie mógł tego zrozumieć. A może to jacyś pacyfiści?

Na szczęście Baryła siedział tuż obok, przy jednej z wielkich ciężarówek, na swoim rozkładanym, drewniano-płóciennym stołeczku. Jego gołe, obficie owłosione nogi drżały lekko (tropikalny mundur, wzór 31, przewidywał tylko szorty, a tu było zimno jak szlag!), ale generał miał na sobie jeszcze koc przerobiony na poncho i wściekle żółtą, puchową kurtkę, chyba zerwaną z jakiegoś przechodnia.

– No co, Andrzejku? – zagaił, zupełnie rozluźniony. – Dokończymy? – wskazał na butelkę, którą adiutant trzymał na srebrnej tacy.

– Powinniśmy się poddać, panie generale – powiedział Wagner. – I wynegocjować, ile się da, sprzedając im naszą wiedzę.

– Nie panikuj, Andrzejku…

– Panie generale… Zatrzymali naszych na Moście Pomorskim! Heini i Iwan zdołali się jakoś zakamuflować, ale po kwadransie ta ich „policja” znajdzie nasze maszyny!

Baryła wystawił twarz na spadające z nieba płatki śniegu z deszczem.

– Wiesz, oni sądzą, że to poprawia cerę…

– Śnieg? A jak opad radioaktywny weżre się w skórę?

– Tu jeszcze nie ma opadu.

– Panie generale! Musi pan podjąć decyzję!

Baryła uśmiechnął się lekko.

– Ale ja już podjąłem decyzję, Andrzejku. Zanim jeszcze wyruszyłem w podróż przez Wrota Czasu… Rzeczpospolita über alles. Od morza do morza, jak nasi ojcowie kazali.

– Co pan chce zrobić, generale?!

– Nie pieprz, Andrzej! – Baryła skinął na adiutanta. – Przecież wiesz, co chcę zrobić.

Wagner skamieniał nagle. Wiedział. Dokładnie wiedział. Gdzieś, jakby poza nim, rozgrywały się oniryczne sceny. Baryła kazał dać Amerykance komputer medyczny. Kazał jej się oczyścić w ciągu pięciu minut, bo później… Baryła zawsze dotrzymywał słowa, jeśli nic go to nie kosztowało. Lubił dogadzać swoim ludziom, bo od tego wzrastało morale. A potem… Po pięciu minutach pan generał Rzeczypospolitej Polskiej Rafał Baryła kazał swojemu adiutantowi odbezpieczyć spusty ogromnego zbiornika, umieszczonego na najbliższej ciężarówce.

– Ciągnij.

Adiutant szarpnął za spusty.

– Wypuść.

Dwa kciuki przycisnęły odpowiednie guziki. Rozległ się straszliwy syk, adiutant zaczął kichać, bo za dużo drobinek dostało mu się do nosa.

– Boże! Boże… Boże!!! – krzyknął Wagner. – Pan wypuścił szeny, panie generale!

– A tak.

– Właśnie zabił pan parę miliardów ludzi, panie generale!

– Owszem.

– Jezus!… Oni nie są na to przygotowani…

– A my byliśmy przygotowani?

– Jezuuuuu… Właśnie załatwił im pan elektryczność. Oni nie wyżywią paru miliardów ludzi z trójpolówki! To będzie masowe umieranie.

– A będzie, będzie… Ale nie w Rzeczypospolitej. Ja mam na tych ciężarówkach nową chemię i nowe rośliny. Ja wyżywię nawet i pięćdziesiąt procent Polaków. Tu wciąż jest zdrowy klimat, są naturalne rośliny. Co ty myślisz, Andrzej, że co?! Że ja się sroce spod ogona urwałem?! Lądujemy po podróży w czasie w wieku elektroniki. I co? Zaraz nas namierzą i spacyfikują. Ale ja wypuściłem szeny! Nie miałem chińskiej bomby, ale przez trzy lata specjalna parowa sprężarka ładowała je do tego kontenera bezpośrednio z powietrza. One się rozprzestrzenią po całej atmosferze. I koniec z elektrycznością, z ich radiostacjami, radarami, samolotami, telefonami i spalinowymi czołgami! Koniec!!! Teraz my rulez, Andrzejku!

Baryła uniósł się z płóciennego krzesełka i zrobił kilka kroków na swoich krótkich, iksowatych nóżkach. Wyglądał śmiesznie w mundurze wzór 31, kocu i żółtej, puchowej kurtce.

– Jezus Maria… Dlaczego pan to zrobił? Pan zabił parę miliardów ludzi jednym pociągnięciem za spusty tego kontenera! Oni sobie nie poradzą bez sztucznych nawozów!

– Owszem. Zabiłem – Baryła uśmiechnął się dobrodusznie. – Rzeczpospolita über alles. Rzeczpospolita rulez. Od morza do morza, kurwa jej mać! Panu Janowi się nie udało, bo miał za mało sprzętu, ale ja to zrobię!!!

– A Amerykanie?

– Nie chrzań. Wypuściłem szeny z dwóch powodów. Po pierwsze, bo by mnie tu namierzyli i spacyfikowali, w tych durnowatych czasach – teraz będą mieli inne problemy na głowie, niż szukanie po mieście nieoświetlonych pojazdów. A po drugie… Po drugie i najważniejsze… – Baryła wycelował w Wagnera swój tłusty, porośniętym rzadkim włosem palec. – Amerykanie też się przenieśli w czasie. Tylko że oni mają w Cheyenne Mountain tysiące kontenerów ze sprzętem, a ja mam tylko jeden. Oni mają perfekcyjnie zorganizowane państwo, z jakimś cholernym potencjałem produkcyjnym. Ja mam malutkie, europejskie państewko. Ale… No i gówno im z tych tysięcy kontenerów!!! Ja przywiozłem szeny. Przywiozłem nowoczesne maszyny parowe, ekstra chemię, superlekarstwa i nasiona, o jakich im się tu nie śniło. Zobaczymy, czyje będzie na wierzchu. Zobaczymy, czy Amerykanie zdołają zbudować tysiące żaglowców, żeby przewieźć wojsko przez ocean, zanim Rzeczpospolita rozciągnie się od Atlantyku do Oceanu Spokojnego! Od kręgu polarnego do Morza Śródziemnego! Zobaczymy…

– Pan… – Wagner przełknął ślinę. – Pan zwariował, panie generale… Pan właśnie zabił parę miliardów ludzi… – powtórzył.

– Wagner! Wiesz, dlaczego właśnie ciebie wybrałem do tej misji? – Baryła obciągnął poły zrabowanej żółtej kurtki. – Wiesz? Nie? Bo jesteś najbardziej sumiennym oficerem Twierdzy Wrocław. Gdyby nie ja, to byś już nie istniał, gnoju! Ale wiem, że wykonasz każdy rozkaz, chociaż za plecami nazywasz mnie tłustym pedziem!

– Panie generale… Ja…

– Teraz weźmiesz ludzi za pysk i poprowadzisz ich do Trzebnicy, na punkt koncentracji przewidziany w planie B. Wykonać!

Wagner zasalutował odruchowo. Było mu zimno, oczy łzawiły po tym cholernym iperycie, czuł się okropnie… jednak Baryła miał rację. Wykona rozkaz. Wiedział, gdzie jest Trzebnica, choć za jego czasów to miasto już nie istniało. Pieprzona autobahn nach Poznań.

Podszedł do jakiegoś przechodnia, który zatrzymał się, widząc niecodzienne pojazdy na parkingu pod Panoramą Racławicką.

– Przepraszam pana – ciągle przecierał chustką oczy. – Gdzie jest autobahn nach Poznań?

– Jaki, psiakrew, „autobahn”?

– No… Autobana. Awtostrada czy ten, no… Highway. Znaczy, autostrada do Poznania.

– Jaka autostrada? – mężczyzna w ciepłym płaszczu wybałuszył oczy. – A droga na Poznań to tam – wskazał ręką kierunek.

Nie miał zresztą czasu dalej zajmować się dziwakiem, bo właśnie zaczynały gasnąć uliczne światła. Nie mógł wiedzieć, że na świecie nie będzie już elektryczności. Wokół gasły światła, milkły telefony, zatrzymywały się samochody…

Jedynie parowy konwój Wagnera mógł bez problemu ruszyć w swoją drogę.

Оглавление

ZAPACH SZKŁA

BOMBA HEISENBERGA

LEGENDA

WANILIOWE PLANTACJE WROCŁAWIA

LODOWA OPOWIEŚĆ

CZASY, KTÓRE NADEJDĄ

AUTOBAHN NACH POZNAŃ

Реклама на сайте