«Янка Брыль і літаратурны ландшафт ХХ стагоддзя»

Міхась ТЫЧЫНА

ЯНКА БРЫЛЬ І ЛІТАРАТУРНЫ ЛАНДШАФТ ХХ СТАГОДДЗЯ

Сусветная літаратура ХХ стагоддзя не супадае з яе каляндарнымі межамі: мінулы век у Францыі пазначыў сябе ў момант публікацыі "Кветак зла" Ш. Бадлера і Парыжскай камуны, у Англіі гэту мяжу ў п’есах-дыскусіях і "новай драме" вылучыў Б. Шоў, у Германіі ў 1900 годзе "па ступенях канца мінулага стагоддзя" сышоў філосаф Ф. Ніцшэ, у Беларусі ў тым жа 1900 годзе пакінуў белы свет Ф. Багушэвіч...

На мяжы стагоддзяў нарадзіліся будучыя класікі беларускай літаратуры К. Чорны, У. Дубоўка, У. Жылка, А. Бабарэка, С. Баранавых... Гэты час апяваў Э. Верхарн: 1900 год успрымаўся "як парог, за якім паследуюць новыя адкрыцці, незвычайныя перамогі розуму, пераможнае шэсце чалавека-творцы". Т. Ман паказаў на "канец веку" пачатку Першай сусветнай вайны 1914 г.: "...гэта гістарычная вяха, якая адзначыла канец аднаго свету і пачатак чагосьці зусім новага". Новы век у абліччы сусветнай катастрофы 1914—1918 гг. пачаў разбуральныя рэвалюцыі, паўстала эпоха сацыяльных утопій і глабальнага крызісу.

Менавіта так і такім успрымаў Янка Брыль з першых гадоў існавання навакольны свет. У часы дзяцінства (будучы народны пісьменнік Беларусі нарадзіўся 4 жніўня 1917 года) гэта была паўднёвая экзотыка: горад Адэса на ўзбярэжжы чароўнага Чорнага мора стаў для яго старэйшых братоў і яго самога, малога, пяцігадовага, легендай. Пазней ён з гумарам згадваў яшчэ аднаго будучага народнага пісьменніка Беларусі Пімена Панчанку, які нарадзіўся 23 жніўня 1917 года, адно што на супрацьлеглым баку тагачаснай тэрыторыі Расійскай імперыі, а менавіта ў горадзе Рэвелі (цяпер Талін) у беларускай сям’і, якая апынулася там напярэдадні Першай сусветнай вайны ў пошуках заробку. Бацька і маці — беззямельныя сяляне з Міншчыны — вярнуліся ў Беларусь у 1921 г.

"Душа — не падарожніца", — згадваў у сталыя гады Янка Брыль выказванне Эмерсона. — У тым сэнсе, што куды б мы ні ехалі, яна — заўсёды дома... З маленства, з першых дзён свядомасці прыпамінаецца салодкае і светлае імкненне да незвычайнага. Знаёмае, абжытае — хоць і за першыя тры ці чатыры гады — вельмі прыемна было нечакана па-іншаму ўбачыць праз акенца на гарышчы або з воза сена, — якая, божа мой, вышыня!.. Свет адкрываўся куды больш прыгожа не толькі праз жоўтае ці зялёнае шкельца разбітай бутэлькі, але і ў той гімнастычнае паставе, калі ты раптам, па прыкладу трошкі старэйшага або хутчэй па нейкай інтуіцыі, нагінаўся і, ушчаміўшы галаву паміж каленямі, глядзеў назад. Усё па-новаму, і тое самае, а як незвычайна прыгожа!.. Відаць, ад малечай наіўнасці ідзе і тое, што згадваецца даўно і чамусьці даволі часта..."

Прыгадваў Янка Брыль і словы, нечакана звернутыя менавіта да яго спадарожнікам, баявым партызанскім разведчыкам, які, слухаючы ўважліва, раптам вынес прысуд; "Ты, брат, павінен усё гэта апісаць!"

Жаданне "апісваць" убачанае, пачутае, прадуманае выявілася ўжо ў маленстве пісьменніка, калі ён быў уражаны нечаканым адкрыццём аб тым, што ў яго па сутнасці "было два маленствы". Бацька Янкі, Антон Данілавіч Брыль, з ранняй маладосці працаваў на чыгунцы ў Адэсе правадніком. Не будучы па натуры селянінам, хутчэй за ўсё адчуваў сябе рабочым, пралетарыем, прысылаў сям’і грошы ў беларускую вёску Загора, паблізу ад Міра на Наваградчыне, дзе гаспадарыла маці Анастасія Іванаўна, або "гаспадар", "сяды-тады наязджаючы госцем дахаты". Калі пачалася Першая сусветная вайна, бацька, паводле пазнейшых успамінаў Янкі Брыля, "узяў дый наогул забраў сям’ю назаўсёды ў Адэсу, усё вясковае дабро пакінуўшы адной з дзвюх замужніх дачок". Менавіта тады і там, у Адэсе, на ўзбярэжжы Чорнага мора, нарадзіўся самы малодшы ў сям’і — Янка.

Улетку 1922 года бацька, "знясілены доўгай хваробай, паддаўся жаночым угаворам" і вярнуўся з меншымі дзецьмі на радзіму ў Загору. Яна ўжо была за мяжой, у тагачаснай Польшчы, але Антон Данілавіч, як не адзін з жыхароў Заходняй Беларусі, лічыў мяжу часовай, бо колькі разоў яна пераходзіла з чужых рук у рукі і як беларусы перагукаліся адно з адным, "Ты — з Заходняй, я — з Усходняй, нашай Беларусі": "Адкрыецца — зноў вернемся ў Адэсу". Акурат сям’і не шанцавала — бацька ў лютым дваццаць чацвёртага зноў захварэў і памёр. Усё легла на жаночыя плечы маці, Анастасіі Іванаўны, — тры хлопцы, з якіх старэйшаму не было яшчэ чатырнаццаці гадоў. Два старэйшыя браты, "маміна горкая годнасць — "вучоныя", засталіся ў горадзе Адэса, які апынуўся за мяжой, а яна "і не думала адкрывацца", паводле слоў іх самага малодшанькага брата Янкі, які ўжо ахвотна зачытваў пісьмы, браты іх "скупа пісалі адтуль".

Пражытае і перажытае сям’ёй і самім Янкам Брылём на працягу сямідзесяці пяці гадоў — "гэта і трагедыі, і няшчасці, і беды, і светлыя мары і радасці, і глыбокая вера ў людскасць ад нязломнага духу" — усё, што вярэдзіла душу і розум, было расказана пісьменнікам праз шмат часу, у 1990 годзе, у аповесці "Муштук і папка". Толькі ў жніўні сорак дзявятага года, калі Янка Брыль, праз дваццаць сем гадоў пасля выезду з Адэсы, наведаў горад свайго дзяцінства: "Таго амаль легендарнага Валодзі, які павінен быў, — як узгадваў Янка Брыль, — забраць мяне з заходнебеларускай вёскі ў савецкі горад, як толькі я падрасту, а брат, закончыўшы свой сельгасінстытут, усталюецца ў пэўную самастойнасць. З гэтага не атрымалася... А ў трыццаць восьмым Валодзю закатавалі ў Белай Царкве, паблізу якое ён працаваў заатэхнікам у саўгасе".

У апавяданні "Ты жывеш" (1966) Янка Брыль у самым яго пачатку апісвае сваю паездку ў цягніку, калі ўбачанае за акном вагона ён адзначае ў малюнку: "...залаціліся ў ранішнім чэрвеньскім сонцы тонкія, рэдкія сосны. Яны не стаялі на месцы, а беглі назад, туды, адкуль я вяртаўся, — беглі і яны, і іх доўгія цені. Нашча мне добра спявалася — ціха, журботна. Штосьці блізкае да тых соснаў, да ранняга сонца, да найраднейшага вобраза на парозе старое хаты. Штось блізкае да малітвы ўсёй гэтай мудрай, неразгаданай прыгажосці. Нашы мамы маліліся нашча".

Янка Брыль міжволі ўспамінае ранейшае, даўняе, роднае: "Трыццаць гадоў — гэта была яшчэ маладосць. Яшчэ жыла мая маці, было каму назваць мяне сынам, ува мне яшчэ заставалася штосьці ад пачатку жыцця, я яшчэ не зусім адштурнуўся ад берага — назаўсёды. І я не ведаў, што гэта была яе апошняя раніца". Далей аўтар твора пра самага дарагога ў яго жыцці чалавека слухае апавяданні радні і вяскоўцаў, дзе кожны міг расстання шмат значыць: "...што і ў той дзень яна звычайна ўстала на свой пост, нямоглая бабуля, расчыніла ў цёрле і пачала пячы аладкі для дзвюх мілых распусніц, трохгадовых унучак-блізнят. І раптам ёй зрабілася зусім дрэнна", што "...усё ж немач яшчэ адпускала, а тут — зусім". Вясковыя жанчыны, і не толькі яны, але і мужчыны часам, востра адчуваючы набліжэнне свайго ўзросту да апошняга моманту, "даўно ўжо гатовы да гэтага". У роднай маці, ведаў яе сын, "яе найменшае, дзясятае дзіця", была "даўно пашыта апошняя вопратка, і ў малітвах старая не раз ужо ціхім ды шчырым шэптам сведчыла сваю гатоўнасць да боскае волі"...

Сын "усё ж не так сабе застрахаваўся словамі "як быццам", хаця ведаў — "маці была ўжо на краёчку". Ён не дараваў старому прафесару, "свяцілу медыцыны", якому ён даверыў "самым шчырым, гранічным давер’ем", а той "паглядзеў на хворую бабу, мацнуў за кончык вострага носа, махнуў рукой і адышоўся да іншага ложка: "Я не дарую яму... не дараваў і дагэтуль, за васямнаццаць год, гэтага ўзмаху вялай рукі перад тварам найдаражэйшага мне чалавека. Няхай сабе нават і проста чалавека, які вельмі хоча жыць. Яна хацела жыць. Яна глядзела на яго, прафесара, амаль зусім дзіцячымі вачыма, а потым, калі ён махнуў перад носам, ціха, ужо не думаючы пра мяне, пра абавязак маці — быць заўсёды на вышыні, — заплакала. Слёзы самі, відаць, пакаціліся з вачэй па маршчынах".

Сын і сабе таксама не дараваў, пачуўшы ад прысутных пра смерць ягонай маці, "што, паміраючы, яна хацела аднаго..." Вось яго словы: "Я не магу ні думаць, ні пісаць пра гэта спакойна. І мне не брыдка за слёзы ні перад тымі, хто будзе пра гэта чытаць, ні перад самім сабою, ужо таксама немаладым. Яна хацела, каб толькі паспеў прыехаць я, яе найменшае, дзясятае дзіця. Гаварыла пра гэта, усё правярала, ці паслалі ж хаця тэлеграму, а потым, калі адняло мову, толькі глядзела, і ёй паўтаралі, пазнаючы па вачах, што я прыеду, я хутка вось буду".

Тэлеграму Янку перадалі, калі ён прыехаў у горад "з сонечнага сасонніку". З надзеяй ляцеў упершыню ў санітарным "кукурузніку" — над палямі, лясамі ды рэкамі блізкіх, знаёмых мясцін, падскокваючы на паветраных ямах, з надзеяй жа кіраваўся ўзбочынай гасцінца да сваёй вёскі... З могілак у вёску ішло некалькі чалавек, зрабіўшы тую работу, што адабрала ў яго апошнюю надзею... Вельмі ёй не хацелася памерці зімою... яе жаданне збылося: лета толькі пачыналася. Усё жыццё яна многа і цяжка працавала: "Усё было строга і ясна падпарадкавана адной вялікай мэце. І з мужам, і пасля, як аўдавела. А потым у свеце пачалася такая ламаніна, што мэта яе перастала быць вялікай... Потым, калі закончылася ліхалецце, было ў старой не толькі тое жаданне — памерці ўлетку, але і яшчэ адно... калі ўжо трэба, як кажуць сыны, каб рухнула ўся работа яе жыцця, каб набытае горкім потам поле пайшло ў калгас — няхай ідзе, няхай будзе тое, што павінна быць, але... Але — "дай, божа, каб я памерла трохі раней".

Наогул, для аднаго жыцця нагрузкі ў маці Янкі было аж залішне: "На долю яе прыйшлося чатыры вайны, тры рэвалюцыі, пяць перамен улады, семдзесят шэсць год прасніцы, сярпа і цэпа, трохі песняў ды смеху, куды больш думак, чакання і слёз. Абедзве дачкі аўдавелі амаль услед за ёю. З пяці сыноў, што выжылі да сталага ўзросту, усе пяць былі, кожны ў свой час, салдатамі, чатыры ваявалі ў трох войнах, двое былі ў варожым палоне, двое — праз памылку — сядзелі ў роднай турме, трэці, за праўду, у панскай, аднаго, найстарэйшага, з’еў трыццаць сёмы год..."

Лёс самога Янкі Брыля склаўся надзвычай складана, але ў апавяданні "Ты жывеш" ён перайшоў да апісання гісторыі малодшага брата яго мамы — "старэнькі калека-кравец, "залатая іголачка", як казалі суседзі, і залатое сэрца, поўнае народнай мудрасці, свежасці, аптымізму, якімі ад яго не раз жывіўся і я" (пра яго шмат напісана і згадана ў многіх апавяданнях, аповесцях, рамане "Птушкі і гнёзды"). Старэйшая на дзесяць год сястра, "вывела яго, рана асірацелага, у людзі, дала яму ў рукі тую іголачку, калі ажаніўся — часта хадзіла мірыць са сварлівай жонкай, і нават старога яго лічыла нібы малым, якога кожны можа пакрыўдзіць".

Пра сябе Янка Брыль у гэтым апавяданні прыгадаў коратка: "Я быў куды больш самастойны, і ўжо даўно, гадоў з пятнаццаці, калі перастаў яе (маці) слухаць у самым, як мне здавалася, галоўным для чалавека. Мне было вельмі шкада, што я ўжо не змагу, і іменна цяпер, калі магу, акружыць яе старасць належнай апекай, зрабіць для маці тое, чаго не паспеў, не паспелі мы ўсе... Трыццаць гадоў — гэта была яшчэ маладосць".

Скончыўшы польскую сямігадовую школу ў мястэчку Турэц, Я. Брыль у 1931 годзе паступіў у Наваградскую гімназію, дзе ўжо да яго вучыўся брат Міхаіл. Яго маці нейкі час яшчэ сяк-так трывала, ведучы гаспадарку, але з кожным днём адчувала цяжар вясковай працы, а галоўнае немагчымасць падтрымліваць сваіх хлопцаў грашыма. Браты і самі ўсё добра разумелі і ўрэшце вымушаны былі перапыніць вучобу і вярнуцца ў вёску. Як ні стамляліся на штодзённай працы, тым не менш знаходзілі магчымасць чытаць кнігі, спрабавалі абодва пісаць. Янка захапляўся творчасцю Л. Талстога і А. Чэхава. Абодва знаходзілі час, каб падтрымліваць у вясковай моладзі асветніцкую і культурна-масавую працу ў роднай вёсцы, але часта наведвалі і суседнія вёскі, дзе ладзілі вечары і спектаклі, зачытвалі газеты, па магчымасці перадавалі суседзям кнігі. Сам Янка перакладаў з рускай і польскай моў п’есы. У той жа час удзельнічаў на сцэне ў ролі пастаноўшчыка і выканаўцы.

У Янкі Брыля з’явіліся сябры, сярод якіх былі маладыя паэты А. Мілюць і М. Васілёк. Пра кожнага з іх пазней ён пісаў свае ўспаміны. У асобных апавяданнях, урыўках з аповесцей і рамана "Птушкі і гнёзды" знайшлі абодва сваё месца пад рознымі імёнамі і прозвішчамі. Жыццё не шанавала лёс А. Мілюця — яго вершы і запісы не ўсе засталіся ўцалелымі: у гады вайны яго не стала сярод жывых. М. Васілёк, як і Я. Брыль, супрацоўнічаў з віленскай беларускай прэсай і антыфашысцкім народным фронтам. Лёс наогул збліжаў іх абодвух — у часы нямецкага астрога, калі яны трапілі ў лагеры для палонных у Памераніі (Старгарад), потым у Баварыі (Байдэн). Змовіліся ў час спробаў збегчы на радзіму — М. Васілёк, як больш сталы і вопытны ўдзельнік заходнебеларускага падполля, прапанаваў першым апрабаваць магчымасць патаемна выкарыстаць сваю задуму і перадаць маладому калегу і сябру сваю падпольную рызыку.

У кнізе "Пішу як жыву" (1994) Янка Брыль надзвычай яскрава і прадумана апісаў лёс многіх сваіх таварышаў і родзічаў.

Гэта ў самым пачатку кнігі — аповесць "Муштук і папка", прысвечаная памяці свайго старэйшага брата Валодзі, закатаванага ў 1938 годзе ў Белай Царкве. Перад чытачом "Пражытае і перажытае Янкам Брылём за семдзесят пяць гадоў і расказанае вельмі ашчадна, але глыбока. Пражытае і перажытае разам з людзьмі — гэта і трагедыі, і няшчасці, і беды, і светлыя мары і радасці, і глыбокая вера ў людскасць ад нязломнага духу. І ўсё расказанае пісьменнікам вярэдзіць душу і розум".

Спачатку адбылася нечаканая сустрэча з рабочым хлопцам, шафёрам аўтобуса, які наведаў яго ў бальніцы і пасля ціхай і асцярожнай гутаркі перадаў паперыну. Гэта была першая "пахаронка" — даведка пра смяротную рэабілітацыю: "На танна-жаўтлявым лістку не вельмі спраўна было надрукавана, што ваенны трыбунал Кіеўскай ваеннай акругі 8 студзеня 1957 года перагледзеў справу аб абвінавачанні майго брата і вырашыў, што "постановление Тройки (так яно там — з вялікай літары!) при Киевском Облуправлении НКВД УССР от 28-го года в отношении Бриля Владимира Антоновича отменено (тут і далей падкрэслена машыністкай) и дело о нем производством прекращено за отсутствием состава преступления". Гэта ўжо не падкрэслена".

У студзені 1989 г., знаходзячыся ў адпачынку на Рыжскім узбярэжжы, Я. Брыль зрабіў у сваім сшытку запіс: "У каго спытацца ў Кіеве, як мне даведацца больш пра Валодзю?" У Кіеве пытацца не давялося — уранні пазваніў незнаёмы журналіст, украінскі карэспандэнт "Литературной газеты", які выказаў жаданне яго "обрадовать...". Брыль — "Ад гэтай... радасці разрыдаўся". Упершыню ён пачуў слова "Быкоўня" — украінскі адпаведнік беларускіх Курапатаў. Неўзабаве ў газеце з’явілася ў мільённым памнажэнні паведамленне: "Пры эксгумацыі сталінскіх ахвяр, закапаных у Быкаўнянскім лесе, па знойдзеных там рэчах з індывідуальнымі адзнакамі іх уладальнікаў следства здолела ўстанавіць прозвішчы чатырнаццаці бязвінна рэпрэсіраваных. Сярод іх — наш Валодзя. На месцы захавання знойдзены муштук з надпісам: "Брыль В. А. 16. ІХ. 1937 г.)". Толькі праз сем месяцаў Я. Брыль атрымаў на далоні лімоннага колеру касцяны муштучок, які пад зямлёй, сярод астанкаў жахлівай брацкай магілы праляжаў больш за палову стагоддзя. "Ледзь не адразу, — Янку Брылю, — падумалася, што напішу пра знойдзены муштук, нават слова гэта вынесу ў загаловак. І гэта, скажам у апраўданне сабе, відаць зусім натуральна. Калі думаць пра службу словам. Нату­ральна яшчэ і таму, што і ў той дзень, і пасля ды пасля да мяне ўсё ішлі ды ішлі сямейныя ўспаміны... "

У выніку цяжкой і зразумелай творчай працы ўзнікла некалькі дзясяткаў асобных раздзелаў аповесці, назвы якіх гавораць самі за сябе, вядома, тым, хто шмат і ўважліва чытаў і чытае творы Янкі Брыля. Гэта раздзелы: "Такая рамачка", "Над палавінай здымка", "Мая Адэса", "Брат № 17643", "Чаму ты пакінуў?..", "Вакол падтэксту", "Працяг", "Права болю", "Сваё". У раздзеле "Над палавінай здымка" размова пасля "сямейнай сагі" пайшла пра "высокае слова — архіў". Дома, у Загоры, на гарышчы антрэсолі былі забіты папкамі, а ў вялікай карзіне кнігі, прывезеныя з Адэсы "за польскім часам". Туды клаліся пісьмы ад замежных братоў, замежнага дзядзькі, замежных братавухаў... Свае рукапісы Я. Брыль загадзя закапаў у дубовай бачулцы, таксама адэскай, у суседняй вёсцы, у гумне дваюраднага брата. У канцы 1949 года разам з братам Міхаілам перагледзелі ўсё, што закопвалася: пазбягалі націску падазрэнняў ды паклёпаў, датычылася ўсё вакол службы ў польскім войску ў 1939—1941 г., а таксама ўцёкаў Янкі з нямецкіх лагераў для палонных, прымусовай працы рознарабочым у гуце крышталёвага шкла, дзе прымаў удзел у акцыі палонных беларусаў за вяртанне на вызваленую Чырвонай Арміяй радзіму, праводзіў асветніцкую і палітыка-растлумачальную работу сярод землякоў, уцёк з палону ў акупаваную фашыстамі Беларусь... Сёе-тое было спалена, каб "у выпадку чаго лішне не ўскладняць біяграфію". Даваенная перапіска не захавалася. Захаваліся фотаздымкі... Па фатаграфіях і можна было шмат што аднавіць у памяці пра мінулае, родных і блізкіх...

Успаміны Янкі Брыля пра наведванне Дома творчасці "Каралішчавічы" пачынаюцца з сустрэчы з Якубам Коласам, "дзядзькам Якубам", які прыехаў на адпачынак упершыню. У памяці захавалася першая Коласава фраза — паважаны патрыярх прыйшоў паслухаць чытанне вершаў паэтаў, якія часткова запомніліся аўтару: "Во, а пра старога Якуба і забыліся". Нягучна сказаў, трохі нібыта для смеху, а больш дык з прыкметнай крыўдай, зразумелай таму, хто і сам да нечага падобнага дажыў. Запомніліся яшчэ два моманты, дзе дзядзька Якуб расказваў пра сёе-тое з трыццатых гадоў — пра тое, "што тры гады ён спаў, не распранаючыся — чакаў..." Змест гэтых слоў, нібыта зразумелых, так і застаўся тады глыбей не раскрытым". Другі раз — пайшла гутарка пра Ф. Дастаеўскага. "У тыя паслясталінскія дні пра Дастаеўскага гаварылася яшчэ ўсё ледзь не шэптам, а кнігу яго можна было пазычыць па блізкім знаёмстве".

У кароткім успаміне пра паэта У. Дубоўку "Асцярожнасць" Я. Брыля ўразіў яго вонкавы выгляд: "Магутны і прыгожы чалавек. Нікому, здаецца, так не падыходзіла б вялікая сівая барада, пры светлых, чыстых вачах, харошай, прыязнай усмешцы, нетаропкай, разумнай гутарцы пра адзіную справу жыцця". На яго пытанне: "І як вы маглі столькі гадоў вытрымаць за кратамі, у лагеры, у тайзе?" — Быў адказ: "У тайзе? Калі мае таварышы грэліся каля вогнішча, я націраўся снегам". — "Ну, а разбуджаны інтэлект? А пакуты ад немагчымасці пісаць, хоць бы чытаць?" — "Я так навучыўся быў адключацца, што ў самай цясноце, у самым найбольшым шоламе ды гвалце мог анічога не чуць, думаць сваё". Як ні стараліся пісьменнікі ўзняць тост за яго ці яго жонку, юбіляр касаваў усе нашы намеры неабвержным: "Таварышы, за нашу родную партыю!"

У Янкі Брыля наогул была незвычайная цікаўнасць да жыцця, да людзей, не толькі да таленавітых пісьменнікаў ці мастакоў, але наогул да ўсяго, што нечакана, ці выпадкова траплялася на яго вочы, ці гэта быў мужчына, ці гэта была жанчына, дзіця, юнак... Яго даводзілася, хаця і не так часта, як магчыма хацелася, бачыць, калі ён — пра гэта згадваў не раз яго сябра Алесь Адамовіч — нечакана даставаў з кішэні запісную кніжку, адставаў на нейкі час ад сяброў і калег і хутка-хутка рабіў накіды, якія ў неверагоднай большасці неўзабаве з’яўляліся на старонках яго кніг. Імёны і прозвішчы многіх беларускіх пісьменнікаў сустракаюцца не толькі ў артыкулах Янкі Брыля, але нават у яго апавяданнях, аповесцях, раманах.

У маладосці Янка Брыль разам з сябрам на ўсё жыццё Уладзімірам Калеснікам аб’ехаў на ровары мясціны баявой партызанскай славы, каб на свае вочы пабачыць, што адбываецца "На Быстранцы" і ці сапраўды "У Забалоцці днее". Пазней, у пару жыццёвай і творчай сталасці, Брыль выкарыстоўваў любую магчымасць, каб пабываць у блізкім і далёкім замежжы, бо толькі здалёк, на адлегласці добра бачыцца Беларусь ва ўсёй сваёй шырыні і харастве. Няма такога кантынента, акрамя толькі бязлюднай Антарктыды, дзе не ступала нага нястомнага следапыта, які выдатна ведаў, што "Душа — не падарожніца", і напісаў радкі, вартыя самога Фламарыёна, фантаста і вандроўніка: "...Тады яе, нашай любай і страшнай Зямлі, яшчэ ніхто не бачыў зводдаль, у блакітным ззянні. Самотная, яна паволі, вусцішна круцілася ў чорнай бездані, загадкава паслухмяна і вельмі дакладна паварочвала да святла то адзін, то другі бок жывога глобуса, мокрага ад крыві і шурпатага ад руін".

Можна ў вялікай колькасці пералічваць і перагортваць напісанае і надрукаванае пісьменнікам, каб урэшце здзіўляцца яго бясконцым захапленнем і выбарам убачанага, ацэненага, прадуманага, зразуметага... У выніку ўзнікае неверагоднае імкненне ўрэшце азірнуцца навокал, вярнуцца ў дзіцячыя, падлеткавыя, юнацкія, сталыя, дарослыя хвіліны, гадзіны, часы, дні, гады, дзесяцігоддзі і раптам жахнуцца, колькі ў нас страчана часу, змарнавана жыцця... Зноў і зноў пры думцы пра Янку Брыля нараджаецца моцна запозненае жаданне хаця б перагледзець страчанае...

У часопісе "Дзеяслоў" (2006, № 1) раптам сярод раздзелаў "Згадкі", "Крытыка", "Угодкі", дзе пазнаеш многія імёны, паміж якіх сустракаеш нечакана былых сваіх вучняў, з задавальненем чытаеш Віктара Каваленку з "Запісамі розных гадоў" і неспадзявана яшчэ жывога (у спасылцы "Нашы аўтары": "Жыве ў Мінску") Янку Брыля чамусьці пад рубрыкай "Спадчына". Я. Брыль у апошняе сваё паўгоддзе, як можна зразумець, надзвычай старанна і дбайна падводзіў вынікі жыцця і творчасці. Менавіта таму такая бліскучая назва яго публікацыі "Яшчэ адзін...", у якой у добрым сэнсе гучыць яго канчатковае: "Рэабілітаваны".

Рэабілітаваны рэдактар навамышскай газеты "Перамога" Барыс Андрэевіч. "Людскім, вясёлым ды шчырым, цікавым чалавекам аказаўся гэты Барыс Андрэевіч Ржэўскі. Ён якраз з тых людзей, пазнаёміўшыся, неўзабаве пачаўшы і сябраваць з якімі, думаецца, што інакш яно і не магло быць, як толькі лічыць іх не про­ста новымі, але і даўнімі сябрамі, — такое адчуванне. Адтуль, з пушчы гучыць часамі ў маёй памяці яго захоплены голас, калі ён дэкламуе Купалава "Гэта крык, што жыве Беларусь" або нешта іншае з любімага. Жыва прыгадваюцца нашыя бясконцыя гутаркі — то ўтрох з цікава гаваркім Гіршам, то мы ўдвух з Барысам, ці ў рэдакцыйнай хаце, ці ў якой зямлянцы, а то проста ў лесе. Успамінаецца і ранне-пасляваеннае: нашыя сустрэчы, на жаль, нячастыя... "

Жыццё аднаго чалавека, як воблака ў многіх рэках і азёрах, мноства разоў адлюстроўвалася ў жыццях іншых людзей. Чалавек — самае вялікае наша багацце: гледзячы на яго, мы бачым саміх сябе, пазнаючы ў ім да сябе падобнага, пачынаем адносіцца да яго так, як адносіліся б да сябе. Так узнікае і ўмацоўваецца вялікая сувязь чалавека і людзей, так жыццё чалавека напаўняецца асаблівым маральным сэнсам. Ну, а калі гэта пісьменнік, з яго ўсвядомленым імкненнем бачыць больш і чуць больш? Вынік яго працы відавочна залежыць ад таго, колькі людскіх лёсаў увабрала пісьменніцкая памяць, колькі чалавечых абліччаў адлюстравалася ў ягонай душы. Прынамсі, многія пісьменнікі на пытанне, што было штуршком да творчасці, адказваюць: перапоўненасць жыццёвымі ўражаннямі. Дзе яшчэ, як не ў дарозе, назапашвае душа так актыўна веды пра жывое жыццё! Дык, можа, таму так любяць нашы пісьменнікі, ажно ад Скарыны і Гусоўскага, дарогу, падарожжа?

Дарога — гэта жыццё, а жыццё — гэта бясконцая дарога ў новае, нязведанае. Дзіўна нарадзіцца ў гэты свет, зразумець, які ён вялікі і чароўны, і пакінуць яго, не пабываўшы ў самых гожых яго куточках. Асабліва ў наш час, калі ўся Зямля стала агляднай і маленькай, як бацькоўская хата... Чалавек падарожнічае, але душа — не падарожніца. Да такой высновы прыходзіць Янка Брыль... вярнуўшыся з чарговага падарожжа. Душа — не падарожніца, бо проста любіць вяртацца дахаты, каб потым зноў імкнуцца ўдалячынь. Няўжо толькі дзеля звычайнай цікавасці, якая аднолькава лёгка прыходзіць і знікае? Дык жа ўсё роўна не паспееш пабываць усюды, дзе хацелася б! Цікаўнасць і захапленне праходзяць, але не праходзіць сапраўднае, тое, што ўзбагаціла агульны малюнак свету, а, адпаведна, і душу. "З набытым у вандраваннях, — робіць выснову Янка Брыль, — мне лепш бачыцца наша Радзіма, з тым, чаго яна дасягнула, і з тым, што ёй перашкаджае стаць яшчэ прыгажэйшай. У далёкай дарозе мне ўдавалася нават па-новаму збоку пабачыць самога сябе — колькі я трачу напуста і колькі я мог бы не страціць".

Лёс, які папакідаў Брыля па выбоістых шляхах гісторыі, неаднойчы даваў яму магчымасць адчуць тугу па родным кутку і як належыць узважыць пачуццё злітнасці чалавека з роднай зямлёй. Потым прыйшла пара, калі пісьменнік змог сам выбіраць свае дарогі, свядома распараджацца адпушчаным яму часам і разумна будаваць храм свайго жыцця і творчасці. Але пачуццё незадаволенасці і сумненні не пакінуць яго і тады, калі іншым, збоку, будзе здавацца: вось чалавек, якому так пашанцавала адразу, хутка зразумець, дзеля чаго ён прыйшоў на гэтую зямлю і што ён павінен зрабіць, бо за яго ніхто не зробіць! Ці тую дарогу выбраў? Ці не шмат патраціў часу і сіл на пошукі? Ці нельга было зрабіць і больш, і лепш? Думка не супакойваецца, зноў і зноў кідае яго да самага пачатку, каб яшчэ і яшчэ раз усвядоміць, ці ўсё зроблена і што яшчэ можна зрабіць, пакуль ёсць магчымасць, ці ўсё і ці ўсіх успомніў, што і хто варты гэтага, ці ўсім аддаў даніну ўдзячнасці, здзейсніў свой паклон.

У жыцці гэта вяртанне да першавытокаў адбывалася і адбываецца мноства разоў, і чалавеку старонняму, навуковаму даследчыку, цяжка ва ўсёй паўнаце ўзнавіць гэты непад’ёмны працэс. Пісьменнік меў магчымасць прасачыць па шляху пошукаў, якія літаратурныя жанры ён засвойвае і засвоіў: апавяданні, аповесці, раман, дарожныя нататкі, літаратурныя артыкулы, лірычныя запісы, мініяцюры, эсэ, замалёўкі прыроды, сцэнкі з народнага побыту, здаровы, іскрысты гумар, вітражы, лірычную споведзь, вясёлы постскрыптум — жанры, якія не адразу спасцігаюць сучаснікі і нашчадкі. У кожнага жанру ёсць свае творчыя магчымасці ахопу зменлівай рэчаіснасці, свая глыбіня вобразна-мастацкага асэнсавання свайго часу, свае перавагі і свае недахопы. Празаік часам не-не дый ахоплівае "здалёк і зблізку" свае творчыя адкрыцці і свае ўзноўленыя магчымасці. Уражанне такое, што аўтар прадумана выкарыстоўвае і выпрабоўвае не аднойчы асвоены мастацкі матэрыял, які штораз кладзецца ў самых розных і нечаканых жанрах. Нават усёабдымны гісторыка-літаратурны раман, раман-паэма, паводле ацэнкі У. Калесніка, "Птушкі і гнёзды", не аднойчы абдуманы, не раз перапісаны, ацэнены, узважаны, не здольны ахапіць засвоены жыццёвы матэрыял, наогул усё, што ў свой час абняло і асвоіла пільнае вока і перахапіла "гусінае пяро". Поле перажытага разбіваецца на "квадраты", і кожны з іх, адзін за адным, вывучаецца ўважліва і дасканала.

На працягу 1970—1973 гг. А. Адамовіч, разам з Я. Брылём і У. Калеснікам аб’ехалі, абкалясілі з магнітафонам і фотаапаратам усю Беларусь, пабывалі ў сотнях спаленых вёсак, апыталі і запісалі больш за трыста сведкаў ваеннай трагедыі, апавяданні якіх леглі ў аснову дакументальнай кнігі "Я з вогненнай вёскі..." (1975). Раздзелы з кнігі друкаваліся ў многіх газетах і часопісах ("Маладосць", "Октябрь" і інш.). Перакладзеная на многія замежныя мовы, кніга стала літаратурным бестселерам. Паказальным быў пачатак рэцэнзіі рускага літаратуразнаўцы М. М. Кузняцова, які пісаў у газеце "Комсомольская правда": "Страшней за гэту кнігу я не ведаю..." Сустракаліся ў іншых водгуках і такія словы: "Гэта кніга не магла не з’явіцца..." Аднак адзін з яе аўтараў А. Адамовіч на фактах даводзіў, што гэта далёка не так і што сам ён, як і яго сябры па пяры Я. Брыль і У. Калеснік, не адразу прыйшлі да пераканання ў неабходнасці менавіта такой калектыўнай кнігі-памяці.

"Я з вогненнай вёскі..." падвяла рысу пад цэлым этапам літаратурнага развіцця і абудзіла ў грамадстве імкненне ведаць усю праўду пра вайну і пра чалавека на вайне, якой бы жахлівай яна ні была. Выдатнымі пісьменнікамі рухала думка аб тым, што няўмольны час вельмі хутка "вымывае" з народнай памяці страшныя веды пра вайну, якой яна была для беларусаў і якой яе не ўяўляў цывілізаваны свет. Проста паміралі апошнія сведкі гэтай трагедыі, якія цудам выратаваліся ад немінучай пагібелі, нібыта дзеля таго, каб расказаць праўду нашчадкам і народам свету.

Міхась Стральцоў быў уражаны: "І цяпер мне здаецца трохі дзіўным: чаму тое, што зрабілі Алесь Адамовіч, Янка Брыль, Уладзімір Калеснік, не было ажыццёўлена раней... не, усё, мабыць, не так і проста. Мне здаецца, што нават аўтары гэтай кнігі не ўяўлялі спачатку, якога нечалавечага выдаткавання душэўных сіл будуць каштаваць "дзясяткі кіламетраў магнітафонных запісаў, тысячы кіламетраў дарог..." Без перабольшання, гэта ператварылася ў хаджэнні па чалавечых пакутах, па вогненных кручах зямнога пекла". Аднак аўтары яе, і асабліва настойліва А. Адамовіч, сведчылі, што кніга нават магла не з’явіцца, што і яны спачатку не былі перакананы ў неабходнасці менавіта такой калектыўнай кнігі-памяці. Беларускія людзі маюць што распавесці цэламу свету пра вайну і пра сябе. Пра тое, што мае значэнне і сэнс для ўсіх і для кожнага з нас. Пра мужнасць і стойкасць, пра нязломнасць і пра вытрымку ў самых жахлівых і невыносных умовах татальнай вайны — пра тое, што ведае наша грамадства і што мусіць ведаць і цаніць сучасны свет.

Жанчына з Борак, што на Бабруйшчыне, дзе фашысты забілі, спалілі каля дзвюх тысяч жыхароў, ці з Красніцы Быхаўскага раёна, дзе застрэлілі каля 700 чалавек, жанчыны, мужчыны, дзеці з гэтых і многіх соцень іншых беларускіх вёсак зблізку зведалі, што такое фашызм, не толькі той, які бачыла і ведае Заходняя Еўропа, але і той, які б яна разгледзела і на сабе перажыла праз нейкі час пасля "канчатковай перамогі" Гітлера, калі б уступілі ў дзеянне планы "канчатковага ўрэгулявання ў Еўропе". Тут, на усходзе, у Беларусі, Расіі, Украіне, могуць расказаць свету, што фашызм скінуў з сябе ўсе маскі "еўрапеізму", расказаць усяму чалавецтву, якім "звышзверам" і "звышчалавекам" можа стаць той фашызм, калі быў упэўнены, што ніхто пра гэта не даведаецца, і раскрываўся са сваёй чорнай душой. "Тое, што Беларусь ведае пра вайну і пра нядаўняе азвярэнне людзей у цэнтры Еўропы і можа расказаць чалавецтву, — адкрываў усяму свету А. Адамовіч, — тое ведаць, можа, і страшна. Але забыць не мае права ніхто, забыць тое — небяспечна. Асабліва ў век "атамных магчымасцей", якія спакушаюць і будуць спакушаць патэнцыяльных "фюрараў".

Калі А. Адамовіч, Я. Брыль, У. Калеснік запісвалі апавяданні беларускіх людзей пра самае страшнае — пра Хатыні, то бясконца іх уражвалі незвычайныя праявы дабрыні, чалавечнасці, высакародства і адсутнасці зласлівасці ва ўмовах, калі магло здавацца, што ва ўсім навакольным свеце засталіся толькі жорсткасць і эгаізм. Колькі дабрыні, яснасці і незнішчальнай мяккасці выпраменьвалі вочы і твары, галасы палескіх жанчын, калі яны нам расказалі пра нябачаныя жорсткасці і азвярэнні людскія, — гэта не могуць перадаць па-сапраўднаму ні словы надрукаваныя, ні фотаздымкі! Але і ў друкаваным тэксце гэта, спадзяёмся, можна ўгадаць, неяк адчуць.

Беларуская зямля дала свету такіх майстроў слова, як Алесь Адамовіч, Янка Брыль, Уладзімір Калеснік. Кожны з іх адольваў сваё ўтрапенне і свой боль, адыходзіў ад пачутага людскога болю па-свойму, адпаведна з жыццёвым вопытам, асабістым характарам і мастацкім талентам. А. Адамовіч пісаў раман "Карнікі", прагнучы "дадумваць да канца" пытанне, якое не аднойчы чуў ад людзей "з вогненных вёсак": "Хто яны, людзі-нелюдзі?" У. Калеснік няўрымсліва шукаў сведкаў, якія ведалі, памяталі беларускага паэта Уладзіміра Жылку, каб напісаць раман-даследаванне "Ветразі Адысея". Душа Янкі Брыля прагнула душэўнай раўнавагі, гармоніі светлага і змрочнага, добрага і ліхога, якія ён бачыў у беларусах, а ў выніку была напісана, узнікла аповесць "Ніжнія Байдуны".

У сусветнай літаратуры, з якой выдатна быў знаёмы Янка Брыль, такое ўжо здаралася: французскі празаік Рамэн Ралан, страшэнна змораны шматгадовай працай над цыклам раманаў "Жан-Крыстоф", адчуў патрэбу ў рэкрэацыйным, ачышчальна-творчым смеху і напісаў аповесць "Кала Брун’ён", пранізаную "гальскай весялосцю", і гэта пасля трагедый, перажытых Францыяй у гады Першай сусветнай вайны, гісторыю, расказаную вялікім фантазёрам і брахуном, веселуном і аптымістам, самім Кала Брун’ёнам "пахучай моваю", "без фігавага лістка", "з бургундскай соллю" пра тое, што такое насамрэч французскі характар.

Байдуны, блазны, веселуны, гаваруны, пустабрэхі, гумарысты — частыя госці ў беларускім фальклоры, у творах беларускіх камедыёграфаў. Цэлы натоўп такіх смяшлівых байдуноў-самахвалаў і брахуноў-самасуяў высыпаў на старонкі аповесці Янка Брыль, каб расказаць "ад першай асобы" пра сябе і свой час, не чакаючы, што нехта апярэдзіць іх саміх і раскажа, але раскажа зусім не так, як яно ўсё было ў рэальным, штодзённым жыцці, бо галоўнае расказаць так, каб было смешна і дасціпна. Любоў да смешнага — у крыві ніжнебайдунцаў. Гэтая рыса кідаецца ў вочы адразу і трапна выяўляе адносіны гэтых людзей да свету, у якім ім выпала нарадзіцца і жыць. У Ніжніх Байдунах усё вельмі лёгка і хутка ператвараецца ў смех, і няма анічога такога, што не магло б стаць аб’ектам вясёлых жарцікаў, нязлога пакепвання, здзеклівай заўвагі, трапнага слоўца. Самае сур’ёзнае ў вёсцы, бадай што, гэта смех. Калі ты не разумееш смеху, дык табе лепш не нараджацца на белы свет, бо цябе дастануць вынаходлівымі мянушкамі, падхопяць любое тваё слова, дададуць ад сябе і вернуць яго табе ў такім выглядзе, што ты закаешся навекі раскрываць лішні раз рот без патрэбы. Смех, свабодны, нязмушаны, дапамагае вяскоўцу жыць. Смех, жарт, досціп, вясёлая прыпавесць, народны анекдот дапамагае жыць і быць заўсёды на духоўнай вышыні і самому аўтару гэтай карнавальнай аповесці.

Усё, пра што апавядаў Янка Брыль, з чым прыходзіў да чытачоў, уражвае сваёй прастатой, яснасцю, сонечным святлом, святочнасцю. Ён ведаў цану чалавечага інтэлекту, любіў філасофію зямных мудрацоў. Але ў звыклай рэальнасці знаходзіў, выхопліваў з яе жыццёвыя ўзоры духоўных стасункаў з іншымі людзьмі, з прыродай, з культурай. Нябеснае ён бачыў у зямным, бясконцае — у канечным, вечнае — у мімалётным. Адсюль небывалае багацце яго назіранняў, запісаў убачанага і пачутага, малюнкаў, эпізодаў і сцэн, дыялогаў і палілогаў, людскога шматмоўя і жыццёвай шматфарбнасці. Кнігі Я. Брыля можна разгортваць на любой старонцы і знаходзіць патрэбнае душы, як хлеб надзённы. Гэта не проста вынік засяроджанай на з’яве думкі, сканцэнтраванай на таямніцы медытацыі, не проста імгненная фіксацыя мімалётнага на фотаплёнцы, а сустрэча з самім сабой, з іншымі, з кім адчуваеш прысутнасць боскага. Гэта тое самае дабро, якое даецца дарма, ад душэўнай шчодрасці — дадзенае аддаецца.

Янка Брыль — адзін з першых, хто ацаніў вартасць імгнення. Ён пісаў і пра мінулае, і пра сваё пакаленне, і пра сучаснікаў. Да паняцця момантнасці існавання менавіта як паняцця Брыль рухаўся разам з іншымі. У апошняй сваёй кнізе "Парастак" народны пісьменнік Беларусі Янка Брыль прадоўжыў лірычную споведзь пра свет і пра сябе:

"Прачнуўся ў дзве гадзіны і толькі пад раніцу прыдрамнуў. І — такі сон. Пада мною калодзеж, не надта глыбокі, але з мяне хапіла б. Нібыта кругі цэментовыя, нібыта зруб драўляны, а то ўсё разам — як у сне. Слабымі рукамі, развёўшы іх, трымаюся неяк з краю, нібы ў кутку (сон жа!), намагаюся правую нагу перакінуць цераз край зруба навонкі. Раз за разам. Нага слабее... І прачынаюся.

Папярэджанне нейкае? А то й ад роздуму ўвечары?.."

"Малы хлопчык увечары адзін выходзіў на ганак дома на лецішчы, стаяў і ціхенька, зачаравана любаваўся поўным месяцам, зоркамі, небам...

Краса прыроды глядзіць на самую сябе яшчэ аднымі шчырымі, наіўнымі вачыма".

"Што мне да таго, што гэта ўжо чытана мною і, мяркуючы па рознасці паметак на палях, неаднойчы, — мне зноў захацелася пабыць з ім у гадзіны часовай апустошанасці душы, і я свайго дасягаю, іду ў святлейшае.

Усё той жа Уолт Уітман з яго "Лісцямі травы".

А гэта ж і добра, і важна, што ён — з тых нямногіх, хоць іх на свеце і многа, якіх за адзін раз не прачытаеш на ўсю глыбіню".

"Міжгароднім званком віншуючы мяне са святам, як заўсёды па-вясковаму раненька, блізка знаёмая настаўніца, між іншым, сказала і такое:

— У нас гаворыцца, што ў кожнага чалавека свая свечка — свой лёс, свой век".

"Дзеці ды ўнукі, хатнія і госці, што, дзякуй ім, прыехалі. Вясёлая гутарка пасля застолля. А бабуля ўжо з печы:

— Лажыцеся, мае дарагія, адпачывайце. Заўтра ў вас будзе многа работы.

Яны смяюцца, а яна сказала сваё яшчэ раз.

Назаўтра бабулю не дабудзіліся...

Пра гэта, з няпісанай хронікі свайго роду, расказаў мне ў бальніцы супалатнік".

"Мой колішні часовы сацрэалізм вінаваты яшчэ і ў тым, што напісаў я мала, залішне ходзячы, як кот вакол гарачай місы, каля якое-небудзь новае задумы, — а ці тое? а ці так? — замест таго, каб проста пісаць, "что Бог на душу положит". Як пісалі, скажам, Чэхаў, ці Шолам-Алейхем... Бо якраз чытаючы яго весела жывучыя апавяданні, яшчэ раз падумалася пра маё малапісанне".

"— Вашы Талстыя, Купалы, Міцкевічы — усё гэта ўжо безнадзейна састарэла!..

— Ну, вам, малады чалавек, такое, можна падумаць, не пагражае".

Адна за адной выходзілі ў апошнія гады жыцця Янкі Брыля ягоныя кнігі "З людзьмі і сам-насам" (2003), "Блакітны зніч" (2004), "Парастак" (2006). У іх увайшло многае, што не магло з’явіцца ў друку па ідэалагічных прычынах раней. Часцей за ўсё гэта старонкі, прысвечаныя балючым праблемам беларускай мовы, гісторыі, літаратуры, культуры, адносінам да ўсяго беларускага асобных пісьменнікаў, тагачасных прадстаўнікоў улады, шматлікіх чыноўнікаў. У гэтых кнігах значна пабольшала скрухі і сарказму, многія характарыстыкі "адмоўных герояў" свайго часу, чые імёны і прозвішчы альбо названыя, альбо досыць лёгка ўгадваюцца, гучаць надзвычай з’едліва, як прысуд самой гісторыі. У пісьменніка адна мэта: назваць усё сваімі імёнамі. Янка Брыль, якім мы яго ведалі і любілі і якім яго ведаем і любім, мае на гэта права.

Творчасць Я. Брыля насычаная глыбокім і часта горкім роздумам над сваім векам, над перажытым беларусамі. Яна вельмі асабістая, і адначасова выразна грамадзянская, пазначаная гуманістычным пафасам. Слынны брылёўскі лірызм і філасафізм, ягоны гумар і досціп дапамагаюць сучаснай беларускай літаратуры выбавіцца ад псеўдапафаснасці, стылявой напышлівасці. Яго творы сцвярджаюць маральную і эстэтычную каштоўнасць жыццёвага досведу асобы.

Янка Брыль напісаў і апублікаваў лірычную, вельмі шчымлівую і незвычайна светлую аповесць пра сваё першае і — ці бывае наогул такое! — апошняе каханне цягам без малога 70-ці гадоў, пачынаючы з 1937-га года, калі малады 20-гадовы літаратар пазнаёміўся з 16-гадовай гімназісткай Нінай Клаўсуць. Абаіх збліжаў дух вальнадумства і захапленне літаратурай і навукай (Ніна Брыль ведала пяць еўрапейскіх моў і выкладала замежныя мовы ў ВНУ). І апошняя кніга запісаў і эсэ з сімвалічнай назвай "Блакітны зніч", выдадзеная незадоўга да скону яе аўтара, Івана Антонавіча Брыля. Янка Брыль, адзін з самых дасведчаных майстроў пісьменніцкага цэху, які ведаў цану водгуку зычлівага чытача, за два тыдні да смерці паспеў уласнаручна падпісаць аўтографы кнігі "Парастак" шасці дзясяткам людзей, сяброў, добрых знаёмых, пісьменнікаў, крытыкаў, а яго дачка Наталля Іванаўна Семашкевіч (Брыль) аператыўна разаслала па пошце адрасатам.

Вялікі Чытач — а ягонае з’яўленне ці не адна з самых важкіх заслуг пісьменніка Янкі Брыля — ацэніць адзін з апошніх запісаў у гэтай кнізе:

"...І думаецца, што ўсё яно не так сабе, а павінна ж мець пэўны вышэйшы сэнс. Занадта вялікі, занадта прыгожы наш свет, каб яму існаваць толькі каб існаваць, без высока-разумнай мэты".

Лірычны герой Янкі Брыля ўспамінае час, калі пашыраліся межы дзіцячага ўяўлення, калі кожны дзень быў вучобай у людзей, калі кожны новы чалавек здаваўся загадкавым, як прышэлец з іншай планеты: "Вучыліся ўсе ад усіх, і вучыцца было ад каго". Сустракаючыся з людзьмі, успамінаючы моманты агульнасці чалавека і чалавецтва, Янка Брыль узыходзіць на вяршыню, з якой відаць сама Зямля з бясконцымі зменамі пакаленняў, з мноствам людзей, блізкіх, знаёмых і проста бачаных ім за "паўстагоддзе на трох сяк-так абжытых... кантынентах, з мноствам вядомых па кнігах і карцінах, па музыцы і кіно... І адно пранізвае гэтыя ўспышкі, гэтыя змены — тое, што астаецца, што памнажаецца, імя чаму — набытак чалавецтва, яго гісторыя, яго маральны вопыт, яго несмяротнасць".